Πράξη Ι Βασιλεύς Ιησούς 43. Πράξη ΙΙ Βασιλικό Αίμα, Άγιο Δισκοπότηρο 87. Πράξη ΙIΙ Οι φύλακες του Δισκοπότηρου 125

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Η αναζήτηση των κωδικών 13 Με κρύο κεφάλι ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΧΙΜΕΝΕΘ ΔΕΛ ΟΣΟ 17 Μερικές λεκτικές πινελιές... ΜΑΡΙΑΝΟ ΦΕΡΝΑΝΤΕΘ ΟΥΡΡΕΣΤΙ 23 Το ότι το παρελθόν δε μας ενδιαφέρει... ΛΟΡΕΝΤΣΟ ΦΕΡΝΑΝΤΕΘ ΜΠΟΥΕΝΟ 25 Πράξη Ι Βασιλεύς Ιησούς 43 Πράξη ΙΙ Βασιλικό Αίμα, Άγιο Δισκοπότηρο 87 Πράξη ΙIΙ Οι φύλακες του Δισκοπότηρου 125 Πράξη ΙV Οι ζητούντες την Αλήθεια 173 Πράξη V Ιερές γενεαλογίες στη Ρεν 201 Πράξη VI Το Κοινό της Σιών 257 Βιβλιογραφία 279

Πράξη ΙV Οι ζητούντες την Αλήθεια «Η θρησκεία κατοικεί στην καρδιά, όχι στα γόνατα» ΝΤ. ΤΖΕΡΟΛΝΤ

174 ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΩΔΙΚΑ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΟΜΩΣ ΑΚΟΜΗ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟ- ΤΟΜΗ ΑΝΗΦΟΡΙΑ που θα μας οδηγήσει προς τη μικρή πόλη της Ρεν και θα μας βγάλει σε ένα μπερδεμένο δίχτυ από δρομάκια στα οποία κυριαρχεί η πέτρα και τον αέρα γεμίζει η μυρωδιά του καμένου ξύλου. Πρώτα πρέπει να κάνουμε μια στάση στο χρόνο, αν και για λίγες μόνο παραγράφους αυτού του κεφαλαίου, στο τέλος του 14ου αιώνα, όταν μια ιδιοφυΐα της τέχνης και της επιστήμης δημιουργεί έναν πίνακα, έναν από τους πιο όμορφους στην ανθρώπινη ιστορία... και τον πιο βαριά φορτωμένο με συμβολισμούς. Ο καλλιτέχνης είναι ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, ένας άνθρωπος με ασύλληπτο ταλέντο και πάθος για την έρευνα. Ο Λεονάρντο γεννήθηκε το 1452 στο Βίντσι, κοντά στη Φλωρεντία, και ήταν νόθος γιος του συμβολαιογράφου Σερ Πιέρο και μιας άσημης αγρότισσας από την Τοσκάνη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για ένα από τα πιο εξαιρετικά μυαλά που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα, και έζησε σε μια εποχή κατά την οποία η αναγέννηση των τεχνών και των επιστημών τον βοήθησε να εξελιχθεί σε ένα μοναδικό άνθρωπο. Αυτοδίδακτος με την ευρύτερη έννοια του όρου, μορφώθηκε από τον πατέρα του. Σύντομα όμως το ταλέντο του έλαμψε, μέσα από τη δημιουργία εξαίρετων έργων που ήταν πολύ μπροστά από την εποχή τους. Σε ηλικία 16 ετών ξεκίνησε τη φοίτησή του στη σχολή του Α- ντρέα ντι Βερόκκιο όπου άρχισε να δημιουργεί τολμηρά και ασυνήθιστα σχέδια. Το γεγονός είναι πως ο Ντα Βίντσι ήταν πολύ προικισμένος, καθώς κανένας δεν έχει συσσωρεύσει ποτέ τόσες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις που κάλυπταν τους πιο ποικίλους και διαφορετικούς τομείς της επιστήμης. Όπως ήταν αναμενόμενο, το ενδιαφέρον του για τον εσωτερισμό και τον αποκρυφισμό ξεπέρασε κάθε φαντασία με λίγα λόγια, στο πεδίο αυτό απέκτησε γνώσεις πιο κρυφές και πιο σπουδαίες από ο-

ΠΡΑΞΗ ΙV: ΟΙ ΖΗΤΟΥΝΤΕΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ 175 ποιονδήποτε άλλον. Αυτός είναι ο λόγος που πολλά από τα έργα του βρίθουν από συμβολισμούς, και που λίγες αμφιβολίες υπάρχουν ότι ο Ντα Βίντσι ήταν γνώστης αποκλειστικών πληροφοριών τις οποίες πολύ λίγοι γνώριζαν και που είχαν ως αποτέλεσμα πολλοί λόγιοι να καούν στην πυρά. Στο τέλος της χρονιάς που ανακαλύφθηκε η Αμερική, μπήκε στην υπηρεσία του Δούκα του Μιλάνου, του Λουδοβίκου Σφόρτσα. Αυτή την περίοδο πρέπει να ήταν που ο ώριμος πια Λεονάρντο άρχισε να συναναστρέφεται όλων των ειδών τους ανθρώπους, μερικοί από τους οποίους ανήκαν σε αρχαίες αδελφότητες που σήμερα θα τις ονομάζαμε «μυστικές». Αυτή ήταν και η πιο εμπνευσμένη περίοδος της ζωής του, αφού με μια απεριόριστη δημιουργικότητα έφτασε στην κορύφωση του ταλέντου του, δημιουργώντας καλλιτεχνικά και αρχιτεκτονικά έργα τα οποία θαυμάζονται ακόμη και σήμερα από όλο τον κόσμο. «Ο Μυστικός Δείπνος». Ποιο είναι το άτομο δίπλα στο Χριστό;

176 ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΩΔΙΚΑ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ Το 1495, ο Λουδοβίκος «ο Μαυριτανός» ανέθεσε στον Ντα Βίντσι να ζωγραφίσει αυτόν που έγινε ο πιο φημισμένος του πίνακας: το «Μυστικό Δείπνο». Αυτή η αριστοτεχνική νωπογραφία (φρέσκο) τοποθετήθηκε στην τραπεζαρία της Μονής της Σάντα Μαρία ντέλε Γκράτσιε, την οποία ο προαναφερθείς Δούκας ήθελε να μετατρέψει σε ιδιωτικό παρεκκλήσιο της οικογένειας Σφόρτσα. Οι χρονικογράφοι ισχυρίζονται πως ο πίνακας πήρε στον Λεονάρντο δύο χρόνια σκληρής δουλειάς, κατά τα οποία πολλές φορές τον έβλεπαν να στέκεται ακίνητος για ώρες με το πινέλο στο χέρι του σκεπτόμενος την επόμενη πινελιά. «Ο Λεονάρντο είχε διαλέξει τη στιγμή που ο Χριστός δηλώνει ότι ανάμεσα στους μαθητές του υπάρχει κάποιος που θα τον προδώσει. Βλέπουμε το αποτέλεσμα της δήλωσής Του σε δώδεκα άτομα, με δώδεκα διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες: μία μοναδική ακτίνα φωτός και δώδεκα ανακλάσεις (Μπούρκχαρτ). Το θέμα αναλύθηκε πολύ καλά από τον Γκαίτε. Είναι σαφές ότι σε ένα δράμα αυτού του τύπου, ένα είδος "καθιστού" δράματος, του οποίου το θέμα είναι η εσωτερική ανησυχία, η έκπληξη, η αγωνία, αρκεί η απεικόνιση των ατόμων κατά το ήμισυ το σώμα από τη μέση και πάνω, το πρόσωπο, και τα χέρια είναι αρκετά να καταδείξουν τα συναισθήματα το τραπέζι με ένα δαμασκηνό τραπεζομάντηλο το οποίο καλύπτει σχεδόν τελείως τα κάτω άκρα των συνδαιτυμόνων αποτέλεσε για τον ιδιοφυή καλλιτέχνη ένα βοήθημα που ήξερε να χρησιμοποιήσει πολύ καλά. Η δυσκολία κάτω από αυτές τις περιστάσεις ήταν να καταφέρει να δημιουργήσει ένα δεμένο σύνολο από αυτά τα δεκατρία ανθρώπινα σώματα καθισμένα το ένα δίπλα στο άλλο η μεγαλύτερη αδυναμία των παλιών ζωγράφων ήταν η σύνθεση κάθε συνδαιτυμόνας έμοιαζε απομονωμένος από το διπλανό του. Με το ένστικτο της μεγαλοφυΐας, ο Λεονάρντο χώρισε τους πρωταγωνιστές του σε δύο ομάδες, από μία σε κάθε πλευρά του Χριστού, και συνέδεσε τις ομάδες αυτές ώστε να δώσει στο γενικό περίγραμμα μια συνέχεια, που φαινόταν να αποκτά ζωή με μία μοναδική κίνηση. Το όλο έργο μοιάζει

ΠΡΑΞΗ ΙV: ΟΙ ΖΗΤΟΥΝΤΕΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ 177 με διαρκές ανεβοκατέβασμα ενός τεράστιου κύματος συναισθημάτων. Η μοιραία λέξη που πρόφερε ο Χριστός, ο οποίος κάθεται στο μέσο του τραπεζιού, δημιουργεί μια αναταραχή η οποία σπρώχνει και ταράζει συμμετρικά τις δύο κοντινές του ομάδες και σβήνει ομαλά καθώς μεταδίδεται πιο μακριά». Τόσο απλό; Και βέβαια όχι. Κατά τη γνώμη πολλών ερευνητών, τα έργα του Ντα Βίντσι είναι ακριβώς αυτό: κρυπτογραφημένα μηνύματα γεμάτα με συμβολισμούς, στα οποία τίποτα δεν είναι τυχαία τοποθετημένο και όλα έχουν τη δική τους σημασία. Απλώς κοιτάζοντας το φθαρμένο από το χρόνο πίνακα, παρατηρούμε για παράδειγμα ότι το άτομο που κάθεται στα δεξιά του Ιησού, και υποτίθεται πως είναι ο «επίσημα αγαπημένος Του μαθητής» ο Ιωάννης, με τα απαλά του χαρακτηριστικά και την κομψή του χάρη μοιάζει μάλλον με γυναίκα. Μπορεί να είναι η Μαρία η Μαγδαληνή; Μιλούμε για το Μυστικό Δείπνο, τη στιγμή που ο Διδάσκαλος από τη Γαλιλαία αποχαιρετά τους μαθητές Του. Πολλοί πιστεύουν ότι, αν η πόρνη σύμφωνα με την Εκκλησία ήταν φορέας του Αγίου Αίματος, δηλαδή κυοφορούσε τους απογόνους του Χριστού, τότε στη σκηνή αυτή ο Ντα Βίντσι έχει στόχο του να την απεικονίσει ως το Άγιο Δισκοπότηρο που τόσοι ψάχνουν, ως τη σύντροφο ενός καταδικασμένου η οποία έχει το σπόρο της γενιάς του στη μήτρα της. Δεν είναι μόνον αυτά όμως. Μερικοί ερευνητές πιστεύουν ότι στη σκηνή αυτή διακρίνουν την αναπαράσταση του Ζωδιακού κύκλου. Ακριβώς όπως τα σύμβολα των ζωδίων του Ζωδιακού κύκλου, τα οποία είναι ομαδοποιημένα σε τριάδες ανάλογα με το στοιχείο που αντιπροσωπεύουν νερό, φωτιά, γη, και αέρας οι μαθητές είναι τοποθετημένοι σε αντίστοιχες ομάδες με το ακτινοβόλο φως στο μέσο, δηλαδή τον ήλιο, τον Ιησού στην περίπτωσή μας. Επομένως, έχουμε να κάνουμε με ένα δημιούργημα που δεν έχει μόνον εσωτερικό και «θρησκευτικό» αλλά και αστρολογικό

178 ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΩΔΙΚΑ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ περιεχόμενο, αποδεικνύοντας έτσι το βάθος των πολυεπιστημονικών γνώσεων του Φλωρεντινού καλλιτέχνη. Θα μπορούσαμε να συζητήσουμε σε μάκρος την ανάλυση αυτού του αριστουργήματος, που κάνει ο Νταν Μπράουν στο βιβλίο του, σχετικά με τους συμβολισμούς που περιέχει απεικονίζοντας τη σύζυγο να κάθεται στα δεξιά του Ιησού Χριστού εγκυμονώντας το παιδί Του. Είμαστε όμως αναγκασμένοι να προχωρήσουμε... Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι πέθανε στη Γαλλική πόλη Κλου στις 2 Μαΐου του 1519, παίρνοντας μαζί του στον τάφο πραγματικά πολλά μυστικά, τα ίδια μυστικά που είναι κρυμμένα σε κάποιους από τους εξαιρετικούς του ζωγραφικούς πίνακες Όπως πολλοί άλλοι, ήταν ένας ερευνητής ο οποίος είχε αποκτήσει γνώσεις έξω από τις δυνατότητες των υπόλοιπων ανθρώπων, χάρη στην άγνωστη ή ανήσυχη φύση του. Το γεγονός είναι ότι ανακάλυψε κάποιο μυστήριο το οποίο έγινε αντικείμενο αναζήτησης σε άλλα μέρη του κόσμου

Το Άγιο Βασίλειο 1498 μ.χ. ΠΡΑΞΗ ΙV: ΟΙ ΖΗΤΟΥΝΤΕΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ 179 ΒΑΔΙΖΟΝΤΑΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΒΙΑΖΕΤΑΙ, Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΛΟΝΣΟ ΕΣΕΡΝΕ ΑΡΓΑ ΑΛΛΑ ΑΜΕΙΛΙΚΤΑ ΤΟ ΜΑΚΡΥ ΤΟΥ ΡΑΣΟ στα λασπωμένα νερά που έτρεχαν στο Κάλε Βαλπαράιζο. Δεν ήταν η πρώτη του φορά στην ιερή πόλη, πατρίδα ενός κράματος ληστών των δρόμων (που έβρισκαν καταφύγιο στην κοντινή οροσειρά της Σιέρρα Μορένα), Μαράνος (Εβραίων προσήλυτων που αρνούνταν να απαρνηθούν τις παλιές τους παραδόσεις και κρυβόταν από το άγρυπνο και άγριο μάτι της Ιεράς Εξέτασης), και ερευνητών (αυτών που γνώρισαν την ιστορία των αιρέσεων από τις οποίες έβριθε αυτή η μικρή περιοχή της δυτικής Ανδαλουσίας). Αυτός ο άντρας με το ήπιο παρουσιαστικό, ο αντιπρόσωπος του Θεού που είχε την υποστήριξη του μονάρχη σε τέτοιο βαθμό ώστε να προσκληθεί να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του στην άνετη και μάλλον έκλυτη Αυλή του βασιλιά, αρνήθηκε αυτά τα πολυτελή προνόμια και προτίμησε να «βρει καταφύγιο» σε αυτή την ξεχασμένη από το Θεό πόλη, μια περιοχή στα σύνορα όπου το καλύτερο που μπορούσε να συμβεί σε κάποιον ήταν να του πάρουν τα χρήματά του...αν όχι και τη ζωή του. Όμως ήξερε τι έκανε, μια και είχε περάσει χρόνια α- ναζήτησης προσπαθώντας να ανακαλύψει την κρυψώνα των πιο ιερών αντικειμένων, των θησαυρών που θα έδιναν σε αυτόν που θα τους έβρισκε πληροφορίες για το Θεό και τους γιούς Του... Μετά από πολλά χρόνια αναζητήσεων, πολλή ατυχία και ελάχιστη τύχη, έπεσε πάνω στο σωστό δρόμο, στη Χαέν, το Άγιο Βασίλειο, και έτσι ξεκίνησε το τελευταίο σκέλος του ταξιδιού... Ένα ταξίδι στο Παρόν ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ ΔΙΑΣΧΙΣΑΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑ- ΛΙΑΣ ΠΟΛΗΣ. Το κρύο έκανε πιο τσουχτερό ένας δυσάρεστος πα-

180 ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΩΔΙΚΑ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ γωμένος αέρας, που μας ήταν γνωστός από πάρα πολλές άλλες αυγές στο παρελθόν. Άρχισε να βρέχει. Στο τέρμα του το σοκάκι ήταν έρημο. Μόνο το τρεμόπαιγμα μιας φλόγας που φώτιζε την είσοδο του μπαρ έδειχνε κάποια σημεία ζωής στο μέρος εκείνο. Ήταν η κατάλληλη στιγμή για να βάλει κανείς τις σκέψεις του σε τάξη και να μοιραστεί με άλλους αυτά που γνώριζε. Η φωτιά στην παλιά ορειχάλκινη σόμπα τριζοβολούσε. Τα βαρέλια με το εξαιρετικής ποιότητας κρασί πατούσαν με θαυματουργό τρόπο σε τέσσερα φαινομενικά λεπτεπίλεπτα ποδαράκια. Το νερό της βροχής άρχισε να κυλάει με περισσότερη ορμή στο πλακόστρωτο του δρόμου, όπως και την ίδια νύχτα αιώνες πριν που ο επίσκοπος έμοιαζε σαν να ήθελε να ξεφύγει από το πεπρωμένο του. «Αλόνσο Σουάρεζ ντε λα Φουέντε ντελ Σάουσε, ο άταφος επίσκοπος που έγινε πλούσιος σε μια περίοδο οικονομικής δυσπραγίας για την επισκοπή, αναθέτοντας έργα γεμάτα συμβολισμούς και κρυπτόγραμμα τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα έναν ημιτελή γρίφο, κερδίζοντας έτσι το προσωνύμιο ο οικοδόμος, μιας αποκρυφιστικής παράδοσης που προσπαθούσε απεγνωσμένα να κάνει τη μεγάλη ανακάλυψη». Έτσι περιγράφουν οι χρονικογράφοι τη ζωή και τα θαύματα του Επισκόπου της Χαέν στην αρχή του 15ου αιώνα, του απογόνου μιας οικογένειας μυστών που, τουλάχιστον μέχρι το 1893, αναζητούσαν την Τράπεζα του Ναού της Ιερουσαλήμ καθώς και διάφορα άλλα αποκαλυπτικά έγγραφα, στους λαβυρινθώδεις διαδρόμους κάτω από το «καρώ» πάτωμα του καθεδρικού ναού. Και μπορεί να έπεσαν επάνω σε κάτι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον...

ΠΡΑΞΗ ΙV: ΟΙ ΖΗΤΟΥΝΤΕΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ 181 Οι Εβραίοι έκρυψαν την κληρονομιά τους στην περιοχή αυτή. Οι λαφυραγωγοί του ναού «Και ο Σολομών έστειλε μήνυμα στον Χειράμ: Εσύ ξέρεις ότι ο Δαβίδ ο πατέρας μου δεν μπόρεσε να κτίσει οίκο στο όνομα του Κυρίου τού Θεού του, εξαιτίας των πολέμων που τον κύκλωναν από παντού, μέχρι που ο Κύριος έβαλε τους εχθρούς του κάτω από τα πέλματα των ποδιών του αλλά τώρα, ο Κύριος ο Θεός μου μου έδωσε ανάπαυση από όλα δεν υπάρχει ούτε επιβουλή ούτε κακό συναπάντημα και λέω να χτίσω έναν οίκο στο όνομα του Κυρίου τού Θεού μου, όπως ο Κύριος είχε ορίσει στον πατέρα μου τον Δαβίδ: Ο γιος σου, που θα τοποθετήσω αντί για σένα στο θρόνο σου, θα χτίσει τον οίκο στο όνομά μου» 1, (Γ Βασιλειών, 5:16-19) 1...καὶ ἀπέστειλε Σαλω ὼν πρὸς Χιρὰ λέγων σὺ οἶδας τὸν πατέρα ου αυὶδ ὅτι οὐκ ἠδύνατο οἰκοδο ῆσαι οἶκον τῷ ὀνό ατι Κυρίου Θεοῦ ου ἀπὸ προσώπου τῶν πολέ ων τῶν κυκλωσάντων αὐτὸν ἕως τοῦ δοῦναι Κύριον αὐτοὺς ὑπὸ τὰ ἴχνη τῶν ποδῶν αὐτοῦ. καὶ νῦν ἀνέπαυσε Κύριος ὁ

182 ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΩΔΙΚΑ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ Νάτο μέσα στη Βίβλο! Γύρω στο 930 π.χ., ο σοφός και πανίσχυρος βασιλιάς Σολομών διέταξε να χτιστεί ένας ναός προς δόξα του άγιου ονόματος του Θεού. Λόγω της ταπεινοφροσύνης και της επιθυμίας τού γιου τού Δαυίδ, ο Γιαχβέ τού έδωσε αμύθητα πλούτη και την ικανότητα να χτίζει πάντοτε με δικαιοσύνη και θεϊκή σοφία. Έτσι ο ναός, ο οίκος του Παντοδύναμου Θεού στη γη, έπρεπε να είναι ένα μέρος που θα ξεχώριζε για τον πλούτο και τους συμβολισμούς του. Πραγματικά, στο εσωτερικό του θα τελούνταν η λατρεία του Θεού, και στις μεγαλειώδεις του αίθουσες θα φυλάσσονταν τρία αντικείμενα ντυμένα με τη θεϊκή δύναμη: η μυθική Κιβωτός της Διαθήκης προστάτευε τις Πλάκες της Διαθήκης, την Επτάφωτο Λυχνία, και το Δοχείο με το Μάνα. Οι αιώνες περνούσαν και η Ιερουσαλήμ, η «Πόλη της Ειρήνης» μια από τις τραγικότερες ειρωνείες λεηλατήθηκε πολλές φορές. Όμως, το μεγάλο χτύπημα το δέχτηκε μόλις το 70 μ.χ. όταν οι Ρωμαϊκές λεγεώνες, οδηγούμενες από τον Αυτοκράτορα Τίτο, μπήκαν στην παλιά πόλη και λεηλάτησαν τον Εβραϊκό ναό παίρνοντας μαζί τους τα υλικά και πνευματικά πλούτη που έκρυβε ζηλότυπα στο εσωτερικό του ο Οίκος του Θεού. Στο βιβλίο του «Ο Ιουδαϊκός πόλεμος, VI, XXXII» ο ιστορικός και χρονικογράφος Φλάβιος Ιώσηπος αναφέρει «Και μετά όλοι οι στρατιώτες είχαν μαζί τους τόσο μεγάλες ποσότητες χρυσού από το πλιάτσικο, που στη Συρία μισό κιλό χρυσού πωλούνταν στη μισή τιμή σε σχέση με πριν». Στα Κεφάλαια VII, XVIII, συνεχίζει: «...σχεδόν όλα όσα άνθρωποι κάποτε ευτυχισμένοι απέκτησαν σιγά-σιγά, άλλα θαυμαστά άλλα πολυτελή, όλα εκείνη την ημέρα συγκε- Θεός ου ἐ οὶ κυκλόθεν οὐκ ἔστιν ἐπίβουλος καὶ οὐκ ἔστιν ἁ άρτη α πονηρόν. καὶ ἰδοὺ ἐγὼ λέγω οἰκοδο ῆσαι οἶκον τῷ ὀνό ατι Κυρίου Θεοῦ ου, καθὼς ἐλάλησε Κύριος ὁ Θεὸς πρὸς αυὶδ τὸν πατέρα ου, λέγων ὁ υἱός σου, ὃν δώσω ἀντὶ σοῦ ἐπὶ τὸν θρόνον σου, οὗτος οἰκοδο ήσει τὸν οἴκον τῷ ὀνό ατί ου.

ΠΡΑΞΗ ΙV: ΟΙ ΖΗΤΟΥΝΤΕΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ 183 ντρωμένα έδειχναν το μέγεθος της Ρωμαϊκής ηγεμονίας... Τα πιο θαυμαστά όμως ήταν αυτά που είχαν πάρει από το Ναό της Ιερουσαλήμ, δηλαδή η χρυσή τράπεζα που ζύγιζε πολλά τάλαντα, και η χρυσή λυχνία...» Τον ίδιο αυτόν δρόμο πήραν οι Ρωμαϊκές λεγεώνες για να κατακτήσουν την άγια πόλη και να ληστέψουν τους θησαυρούς της Ήταν ταραγμένες εποχές. Οι συνεχείς εισβολές βαρβάρων από τη βόρεια Ευρώπη επηρέασαν την ήδη εξασθενημένη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία γύρω στο 410 μ.χ. Οι άγριοι Γότθοι πολεμιστές τού Αλάριχου κόρεσαν τη δίψα τους για μάχες με το αίμα των νικημένων. Ο θριαμβευτής στρατός τους μπήκε στη Ρώμη, υψώνοντας υπερήφανα τα λάβαρά τους και τα όπλα τους καθώς παρήλαυναν κάτω από τη φημισμένη Αψίδα του Τίτου. Στην αψίδα αυτή αιώνες πριν, σαν μια ειρωνική αναφορά στην ανυπαρξία της αιώνιας ακμής, οι καλύτεροι Ρωμαίοι λιθοξόοι είχαν σκαλίσει τα ανάγλυφα που δόξαζαν τη νίκη και την τελευταία πολιορκία της Αγίας Πόλης, καθώς και την τελευταία θέση του φανταστικού θησαυρού στο γειτονικό ναό του Καπιτώλιου Δία και το Παλάτι των Καισάρων. Για μία ακόμη φορά ο θησαυρός

184 ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΩΔΙΚΑ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ έπεσε σε ξένα χέρια, αλλά η πραγματική του αξία δεν ήταν το μεγαλείο των κοσμημάτων ή του χρυσού. Η πραγματική αξία του θησαυρού βρισκόταν στα βάθη της ψυχής μιας κάστας μυστών οι οποίοι, γνωρίζοντας τη σημασία του, τον προστάτευσαν με τη ζωή τους. Για την ακρίβεια, υπήρχε η πίστη, αυτή η μυστική ιστορία που περιέβαλλε πάντα το ανθρώπινο γένος, ότι ο κάτοχός του θα μπορούσε να φτάσει στην Απόλυτη Γνώση... Στα ίχνη του Εβραϊκού χρυσού ΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ δεν τα καταφέρνουν να συμφωνήσουν, τα στοιχεία φαίνεται να δείχνουν ότι όλα τα ιερά αντικείμενα του Ναού του Γιαχβέ προστέθηκαν στον αποκαλούμενο «αρχαίο θησαυρό» των Βησιγότθων, που τον μετέφεραν στα κιβώτιά τους όταν τον 6ο αιώνα εγκαταστάθηκαν στη νότια Γαλλία, και συγκεκριμένα στην πόλη Καρκασόν. Αυτή βρισκόταν στην περιοχή του Λανγκεντόκ όπου είχαν εγκατασταθεί οι νομαδικές Εβραϊκές φυλές και ονομαζόταν Πριγκηπάτο της Σεπτιμανίας, και όπου μετά την τελική τους απέλαση πρέπει να είχαν κρύψει πληροφορίες που θα μπορούσαν να αποσταθεροποιήσουν την Εκκλησία. Θα επιστρέψουμε σε αυτό αργότερα... Αν ξαναπιάσουμε την ιστορία από εκεί που την αφήσαμε, από τη στιγμή που οι Βησιγότθοι εγκαταστάθηκαν στη φημισμένη Γαλλική πόλη με το θησαυρό, τα ίχνη του αρχίζουν να σβήνουν. Ο Μουσουλμάνος χρονικογράφος Αμπέν Αντχαρί γράφει σε κάποιο από τα μυθικά του χειρόγραφα ότι αυτά τα ιερά αντικείμενα μεταφέρθηκαν στο Τολέδο, «αμέτρητοι θησαυροί και λάφυρα, στα οποία περιλαμβάνονταν μυστηριώδη μαγνητικά φυλαχτά, η διατήρηση και η διαφύλαξη των ο- ποίων προσδιόρισε τη μοίρα της αυτοκρατορίας που είχε ιδρύσει ο Α- τάουλφος...».

ΠΡΑΞΗ ΙV: ΟΙ ΖΗΤΟΥΝΤΕΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ 185 Απίστευτο. Επειδή όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται, στην αρχή του 8ου αιώνα οι πιστοί του Μωάμεθ αποφάσισαν να διασχίσουν τη Μεσόγειο για να κατακτήσουν την Ισπανία ξεκινώντας από την Ανδαλουσία, την πύλη προς τη χώρα του αμύθητου πλούτου. Έτσι, οι Ταρίκ και Μουσά, οι ηγέτες αυτού του πανίσχυρου και πολύ καλά οργανωμένου στρατού των Σαρακηνών, κατέλαβαν την πρωτεύουσα του βασιλείου των Βησιγότθων και, επαναλαμβάνοντας τα γεγονότα αιώνων πριν, η πολιορκία έγινε συνώνυμο της λαφυραγωγίας. Επιχείρησαν να μεταφέρουν το θησαυρό, και ακριβώς τότε, κατά τη μεταφορά του από το Τολέδο στο λιμάνι του Κάδιξ, χάνονται τα ίχνη και οι πληροφορίες για το πολύτιμο φορτίο. Έτσι ξεκινούν αιώνες υποθέσεων, έρευνας, κρυφών συνωμοσιών... Κάστα μυστών ΠΡΟΦΑΝΩΣ, ΑΝ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΑΝ και τα έγγραφα που συμβουλευθήκαμε, το μυστηριώδες φορτίο το έκρυψαν σε μια μακρινή τοποθεσία ανάμεσα στο μέσο και στο νότιο άκρο της Ιβηρικής χερσονήσου ή, ποιος ξέρει αν δεν το έκρυψαν ακόμη και μέσα στο παλάτι κάποιου Μουσουλμάνου σεΐχη. Ούτως ή άλλως, κάποιοι ερευνητές είναι απρόθυμοι να πιστέψουν μια ερμηνεία που θεωρούν μάλλον απίθανη. Για την υποστήριξη αυτής της θεωρίας, χρησιμοποιείται ένα από τα πιο αινιγματικά γεγονότα των αιώνων, ένα γεγονός που συνδέεται ουσιαστικά με την ιστορία αυτή, όπως θα δούμε σε λίγο. Γνωρίζοντας τον κίνδυνο που πλησίαζε σε μια αυτοκρατορία η οποία εμφανώς παρέπαιε, οι Βησιγότθοι αποφάσισαν να χτίσουν ένα ισχυρό κάστρο στην αρχαία πόλη Ρήντα, στην κομητεία της Ραζ, όπου μετέφεραν όλα τα πολύτιμα αντικείμενα. Με άλλα λόγια, η κληρονομιά του Σολομώντα δεν έφυγε ποτέ από τη Γαλλία.

186 ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΩΔΙΚΑ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ Φυσικά, με το πέρασμα του χρόνου πρέπει να έμεινε κάποιο ί- χνος στην περιοχή, που να επιβεβαιώνει έναν τόσο ευρέως συζητούμενο και αμφιλεγόμενο ισχυρισμό. Αυτό το στοιχείο, που άλλοι ποθούσαν και άλλοι αποστρέφονταν, προφανώς αφίχθηκε... Στο δεύτερο μισό του τελευταίου αιώνα, η μικρή πόλη της Ρεν λε Σατώ έγινε θέατρο ενός πολύπλοκου δικτύου συνωμοσιών, προδοσίας, μυστικών αδελφοτήτων, και ενός μυστηρίου τόσο μεγάλου που θα μπορούσε να γκρεμίσει τους ατσάλινους πυλώνες της παντοδύναμης δυτικής κοινωνίας. Θα επιστρέψουμε στους συνδέσμους και τις εκπληκτικές κληρονομιές του επισκόπου Αλόνσο, όταν πρέπει. Εδώ θα προσθέσουμε απλώς ότι στο τέλος του 19ου αιώνα ο επίσκοπος ήλθε σε επαφή με τα μέλη μιας μυστικής αδελφότητας της Χαέν και συμμετείχε σε μια σημαντική συνάντηση με σκοπό τη «σύγκριση ευρημάτων». Έχουν διασωθεί πολύ περισσότερα από ένα στοιχεία... ορατά σε ό- λους. Μακριά ξεχωρίζει η σιλουέτα της Ρεν λε Σατώ, μιας τοποθεσίας που θα επισκεφθούμε στο επόμενο κεφάλαιο. Αξίζει τον κόπο

ΠΡΑΞΗ ΙV: ΟΙ ΖΗΤΟΥΝΤΕΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ 187 Στο μεταξύ, σε δύο αντίθετα άκρα της Ευρώπης συνέβαιναν δύο από τα πιο σημαντικά γεγονότα του 20ού αιώνα, που απείχαν μεταξύ τους πολύ και σε απόσταση και σε νόημα. Στην Πορτογαλική πόλη Φατίμα λα Βιργκέν, η Παρθένος Μαρία εμφανίστηκε σε τρεις μικρούς βοσκούς σε όραμα, και στην Τσαρική Ρωσία οι Κομμουνιστές κατέβηκαν στους δρόμους, οδηγοί της εσωτερικής επανάστασης εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, όπως έλπιζαν πολλοί... Η τεράστια πόρτα του καθεδρικού ναού έτριξε όπως άνοιγε σιγάσιγά, αποκαλύπτοντας το γεμάτο σκιές εσωτερικό του. Προχωρήσαμε μέσα. Η ψιλή αναζωογονητική βροχή είχε γίνει δυσάρεστη. Το «καρώ» πάτωμα ανακλούσε τις αδύναμες ακτίνες του φωτός που άρχισαν να διαπερνούν τα παράθυρα του τρούλου που βρισκόταν στην τομή των δύο σηκών. Ερχόταν η αυγή. Προχωρήσαμε με αβέβαια βήματα. Μέσα δεν υπήρχε ψυχή, και στο βάθος μπορούσαμε να διακρίνουμε το παρεκκλήσι της Καπίλλα ντελ Σάντο Ρόστρο. Τα κάγκελα, καλά ασφαλισμένα, δε μας επέτρεπαν να προχωρήσουμε άλλο. «Δεν έχει σημασία. Εκεί είναι». Το μεγάλο σεντούκι με τα συρτάρια περνούσε απαρατήρητο μέσα στην επιδεικτικά διακοσμημένη αίθουσα. Πάντως, στα αριστερά μας και κρυμμένο στο μισοσκόταδο, μπορούσαμε διακρίνουμε το περίγραμμα αυτού που έμελλε να γίνει η τελευταία κατοικία του Αλόνσο Σουάρεζ ντε λα Φουέντε ντελ Σάουσε, του επισκόπου που συνέχισε την αναζήτηση πολύ αργότερα, το έτος 1500. Ενός χαρακτήρα που είναι τυλιγμένος στο μυστήριο... Η διαθήκη του Αλόνσο ΑΛΟΝΣΟ ΣΟΥΑΡΕΘ ΝΤΕ ΛΑ ΦΟΥΕΝΤΕ ΝΤΕΛ ΣΑΟΥΣΕ, Επίσκοπος του Μοντονέδο, του Λούγκο, και της Χαέν, αρχιεξεταστής και πρόεδρος του Βασιλικού Συμβουλίου της Καστίλλης διορισμένος από

188 ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΩΔΙΚΑ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ την Αυτής Μεγαλειότητα τη βασίλισσα Ισαβέλλα την Καθολική. Με τέτοια διαπιστευτήρια, δε χρειάζονται άλλες συστάσεις. Γεννήθηκε στα μέσα του 15ου αιώνα στη μικρή πόλη Άβιλα της Φουέντε ντελ Σάουσε, απ όπου και τα επίθετα του ονόματός του. Γιος του Πέδρο Σανθ Σουάρεθ και της Καταλίνα Σουάρεθ, στα νεανικά του χρόνια δεν ήταν πλούσιος ούτε είχε χρήματα για σπατάλες. Η οικογένειά του προέρχονταν από ευγενική ρίζα και, παρόλο που ήταν αναγνωρισμένοι για καιρό, δεν είχαν να δείξουν και μεγάλη οικονομική άνεση για αρκετές γενιές. Όπως διαβάζουμε στο «Historia de la Diocesis de Jaen y sus Obispos» (Ιστορία της διοίκησης της Χαέν και των επισκόπων της), με το πέρασμα των δεκαετιών «είχε την πόλη του σε τόσο μεγάλη εκτίμηση ώστε όταν διορίστηκε Επίσκοπος του Μοντονέδο στις 20 Μαρτίου 1493 ως σύμβολο στο εικόσημό του διάλεξε μια πηγή και μια ιτιά στο μέσο, της οποίας τα κλαδιά έπεφταν προς το χώμα μεταφέροντας ένα συναίσθημα θλίψης και στενοχώριας». Τόσο απλά; Η απάντηση είναι όχι. Θα έπρεπε να ερμηνεύσουμε αυτή τη δήλωση ως κείμενο με συμβολισμούς όπως ισχυρίζονται κάποιοι ε- ρευνητές: η πηγή και το Δέντρο της Επιστήμης μέσα στο εξάγωνο, ένα σαφές σύμβολο του Σολομώντα. Μέσα στους πράσινους λόφους της πραγματικής Γαλικίας, που βρίθουν από εσωτερικές παραδόσεις, ο νεαρός επίσκοπος ήλθε σε επαφή με την αποκρυφιστική πολιτισμική παράδοση της περιοχής και αναμίχθηκε ενεργά «στα μέσα και στα έξω» της ζωής και των θαυμάτων του άμεσου προκατόχου του στη διοίκηση του Λούγκο, του επισκόπου Ροσέντο. Σύμφωνα με τα λόγια του συγγραφέα Χουάν Γκαρθία Ατιένθα, γύρω στο 10ο αιώνα «απέκτησε τις μαγικές ιδιότητες του μύστη οικοδόμου», αναθέτοντας γιγαντιαία έργα σε μια εποχή που η επισκοπή του υπέφερε από οικονομικές δυσκολίες. Με την ακάματη εργασία του στην οικοδόμηση, μαζί με έναν άνευ προηγουμένου αλτρουϊσμό που επέδειξε, έγινε το υποκείμενο ενός παράξενου θρύλου ο

ΠΡΑΞΗ ΙV: ΟΙ ΖΗΤΟΥΝΤΕΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ 189 οποίος διήρκεσε μέχρι το τέλος της ζωής του. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, οι ομοιότητες μεταξύ των διοικήσεων του ενός και του άλλου έγιναν ανεξήγητες. Ο Αλόνσο είχε διοριστεί στη Μάλαγα το 1499, αλλά δεν ανέλαβε τη θέση του εκεί. Η θέση στη Χαέν παρέμεινε κενή και, κατά ανεξήγητο τρόπο, το 1500 ήλθε στη νέα του θέση όπου και παρέμεινε για την υπόλοιπη ζωή του. Εκείνη την εποχή, η Χαέν ήταν μια συνοριακή πόλη χωρίς δική της ταυτότητα που, καθόλου έξυπνα, έδινε καταφύγιο σε μια ετερόκλητη και επιθετική μάζα Εβραίων, Σαρακηνών, και Χριστιανών οι οποίοι ζούσαν παράλληλα με εγκληματίες και ληστές των δρόμων. Κανείς δεν ήθελε να πάει εκεί, και ακόμα λιγότερο εκείνοι που η κοινωνική τους θέση και οι αδιαμφισβήτητες σχέσεις τους με τη βασιλική Αυλή τούς επέτρεπαν να διαλέξουν μια καλύτερη θέση. Πάντως, ο Αλόνσο έδειξε ευχαριστημένος με τα νέα. Το έργο που έπρεπε να γίνει σε μια πόλη της οποίας οι δρόμοι γίνονταν θέατρο ωμών εγκλημάτων ήταν επίμοχθο, σχεδόν το ίδιο δύσκολο με την ανακατασκευή του καθεδρικού ναού ο οποίος ήταν σε φρικτή κατάσταση από τότε που διακόπηκαν ξαφνικά οι εργασίες ανοικοδόμησης που ξεκίνησε ο επίσκοπος Νικολά ντε Μπιεντμά δύο αιώνες πριν. Οι «αποκρυφιστές χρονικογράφοι» ισχυρίζονται ότι ο Νικολά άρχισε να κατασκευάζει ένα τεράστιο «πέτρινο βιβλίο» το οποίο θα αποκάλυπτε τα μυστικά της δημιουργίας σε αυτούς που θα μπορούσαν να αποκρυπτογραφήσουν το κρυφό του μήνυμα. Για δεκαετίες, η ερειπωμένη εκκλησία είχε γίνει τόπος προσκυνήματος για χιλιάδες άτομα που είχαν την ικανότητα να διαβάσουν ένα μέρος των συμβόλων. Φυσικά, αν υπήρχαν αυτά τα μυστικά, θα προκαλούσαν ενόχληση σε κάποιον. Και αυτός ο κάποιος ήταν ο Λουίς ντε Οσόριο, ένας ιερωμένος που ίππευε θριαμβευτικά δίπλα στους Καθολικούς μονάρχες κατά την κατάληψη της Γρανάδας και που διέταξε την κατεδάφιση του ναού το δεύτερο μισό του 14ου αιώνα.

190 ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΩΔΙΚΑ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ Ο Αλόνσο είναι θαμμένος ως αιρετικός μέσα σε ένα μεγάλο συρτάρι, ξεχασμένος από την Εκκλησία Ο Δον Αλόνσο βρήκε την εγκαταλελειμμένη εκκλησία σε ερείπια και, γνωρίζοντας ότι κάτω από εκείνους τους παμπάλαιους τοίχους υπήρχε κρυμμένο ένα μυστικό, ξεκίνησε τις εργασίες κατασκευής της τελευταίας μυητικής του διαθήκης: του Γοτθικού Καθεδρικού της Χαέν. Δυστυχώς, όπως είχε συμβεί και με τους προκατόχους του, το οικοδόμημα δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Ενώ οι εργασίες οικοδόμησης ήταν σε εξέλιξη, φαίνεται ότι ο επίσκοπος ακολούθησε τις αρχές των ερευνητών και λέγεται ότι βρήκε ένα μέρος των θησαυρών του Σολομώντα. Ο επίσκοπος πέρασε όλη του τη ζωή θεμελιώνοντας έργα, πράγμα το οποίο οδήγησε στο συμπέρασμα ότι είχε ανεξάντλητα πλούτη, και έτσι απέκτησε το προσωνύμιο «ο οικοδόμος». Παλάτια, ναοί, γέφυρες, κάστρα...τίποτα δε φαινόταν να ξεφεύγει από την αχαλίνωτη μανία του Αλόνσο για ξόδεμα. Η μοναδική απαίτηση που είχε και πολύ περίεργη μα την αλήθεια ήταν να σκαλίζουν το οικό-

ΠΡΑΞΗ ΙV: ΟΙ ΖΗΤΟΥΝΤΕΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ 191 σημό του στα κτήρια, ένα παράξενο οικόσημο όπως είπαμε και προηγουμένως... Πάντως, λίγες αμφιβολίες υπάρχουν ότι ήξερε σαν την παλάμη του χεριού του το θρύλο που περιέβαλλε την παλιά πόλη, σύμφωνα με τον οποίο υπήρχε ένας εσωτερικός σύνδεσμος ανάμεσα στην Άγια Τράπεζα της Χαέν, παράξενα έγγραφα, και το θησαυρό των Γότθων. Αιώνες αργότερα, δείχνοντας μια θεία δικαιοσύνη τελείως διαφορετική από την ανθρώπινη, ο χρόνος φαίνεται να δικαιώνει τον Αλόνσο αποδεικνύοντας ότι είχε εν μέρει δίκιο, με την ανακάλυψη του μεγαλειώδους θησαυρού του Τορρεντονχιμένο μερικά χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα του Άγιου Βασιλείου. Τις γνώσεις του σχετικά με την παράδοση αυτή μπορεί να τις α- πέκτησε από τους Καββαλιστές Εβραίους που ζούσαν στον παλιό τομέα της πόλης, τους Chapruts, ιδιοκτήτες της Πηγής της Μαγδαληνής 2. Γνώστης της πολύτιμης κληρονομιάς που του άφησαν, ευχαρίστησε τους ευεργέτες του εμφυτεύοντας τα στοιχεία του Σολομώντιου μυστηρίου στα κτήρια που έχτισε. Στο πιο μεγαλειώδες έργο του, τον Ιερό Καθεδρικό Ναό, το συμβολικό του μήνυμα έγινε διαθήκη. Το μόνο τμήμα αυτού του Γοτθικού κτηρίου που έχει επιζήσει μέχρι σήμερα είναι ο τοίχος της πρόσοψης. Σύμφωνα με το μεγαλύτερο ειδικό στα μυστήρια αυτά, το συγγραφέα Χουάν Εσλάβα Γκαλάν, πρόκειται για έναν κώδικα που χρησιμοποιεί σύμβολα αντί για γράμματα. Με μήκος τριάντα πέντε μέτρα και ύψος περίπου οκτώ, είναι διακοσμημένος με τον κόμπο του Σολομώντα, το είδωλο των Ναϊτών ή Μπαφομέτ που αντιπροσωπεύει τη σοφία, και διάφορα σύμβολα ή μυστηριώδη σημάδια εγχάρακτα στην πέτρα. Μαζί με το μοναστήρι του Γκιερέρο, επιβεβαιώνει αυτό το προαιώνιο μυστικό... 2 Σ.τ.Μ: Raudal de la Magdalena, φημισμένη πηγή πόσιμου νερού, σε χρήση από τη ρωμαϊκή εποχή, που για αιώνες ύδρευε μεγάλο μέρος της πόλης.

192 ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΩΔΙΚΑ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ Η επιτύμβια πλάκα του επισκόπου Αλόνσο, που τάφηκε μετά από τρισήμισυ αιώνες. Η αναζήτηση για τις Πλάκες του Σολομώντα φαίνεται να έχει διακοπεί στο τέλος του περασμένου αιώνα, συμπτωματικά με την επίσκεψη του ιερέα της ενορίας της Ρεν λε Σατώ. Μερικοί ισχυρίζονται ότι έμεινε αρκετές νύχτες στο μπαρ Ελ Γκοριόν στη Χαέν, που απέχει λίγα μόνο μέτρα από τον καθεδρικό ναό. Θα επιστρέψουμε στο ά- τομο αυτό σε λιγάκι. Από αυτή την ι- στορία συνομωσιών και μυστικών αδελφοτήτων, δεν μπορούμε να αφήσουμε έξω τις στοές που σχηματίστηκαν από μέλη του κλήρου και τους τοπικούς ευγενείς. Αν πιάσουμε την άκρη του νήματος της ιστορίας, το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα μια ομάδα ατόμων με επιρροή συναντήθηκαν για να φέρουν σε πέρας αυτή την αποστολή. Επικεφαλής τους ήταν ο εκκλησιαστικός δάσκαλος Μουνιόθ Γκαρνίκα, ένα μυστηριώδες και ακοινώνητο άτομο που, σαν τους προκατόχους του, μέσα σε μία νύχτα έγινε τόσο πλούσιος ώστε τα χρήματα από τα ιδρύματά του «αυξάνονταν σαν από μαγεία». Είναι κοινό για όσους ξεκινούν προς αναζήτηση αυτών των κειμηλίων να απολαμβάνουν απεριόριστα πλούτη από άγνωστη προέλευση. Μήπως κάποιοι προσπαθούν να εξαγοράσουν τη σιωπή τους; Η έντονη δραστηριότητα που συνέβαινε, καθώς και τα πολλά ταξίδια στην Ιταλία και τη Γαλλία, δεν πέρασαν απαρατήρητα από τους κατοίκους της μικρής επαρχιακής πόλης, με αποτέλεσμα ανάμεσα

ΠΡΑΞΗ ΙV: ΟΙ ΖΗΤΟΥΝΤΕΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ 193 στους ενορίτες να ξυπνήσουν η περιέργεια και η υποψία. Γιατί όμως γίνονταν όλα αυτά; Είναι πιθανό η απάντηση να βρίσκεται στις ατελείωτες ώρες που πέρασε ο Γκαρνίκα στο λαβύρινθο των διαδρόμων του αρχείου της διοίκησης, ανάμεσα σε κιτρινισμένα χειρόγραφα και σκονισμένα βιβλία... Τον 20ό αιώνα, μερικοί αψήφησαν τον κίνδυνο και αποφάσισαν να συνεχίσουν τη συναρπαστική περιπέτεια, με αποτέλεσμα να χαθούν κατά την προσπάθεια. Τον Ιούλιο του 1968, ένας έγκριτος ερευνητής ανακάλυψε τον τελευταίο κρίκο μιας ατέλειωτης αλυσίδας ένα μεγάλο κατάλογο ονομάτων στα οποία συγκαταλέγονταν κληρικοί, αστοί, ακόμη και μέλη βασιλικών οικογενειών, γραμμένων στην τραχιά, κίτρινη επιφάνεια ενός εκατοντάχρονου παπύρου. Στην κορυφή της σελίδας, ήταν γραμμένα με το χέρι τα εξής: «Αυτοί που αναζητούσαν το σπήλαιο». Εννοεί το σπήλαιο κάτω από το Άγιο Παρεκκλήσιο; Όπως αναμενόταν, τα ονόματα Αλόνσο Σουάρεζ ντε λα Φουέντε ντελ Σάουσε και Μουνιόθ Γκαρνίκα ήταν στον κατάλογο. Έντονες ημέρες φορτισμένες με συναισθήματα. Για να πούμε την αλήθεια, κάθε νέα τοποθεσία περιλάμβανε μια περιπέτεια γεμάτη αντικρουόμενες ε- μπειρίες και συναισθήματα, Η στιγμή της ταφής του «αιρετικού επισκόπου» στον καθεδρικό ναό.

194 ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΩΔΙΚΑ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ αλλά αυτή ήταν διαφορετική. Για δύο ώρες περίπου, νιώσαμε την ίδια συγκίνηση που πρέπει να ένιωσαν και εκείνοι οι ερευνητές του δέκατου ένατου αιώνα, ξέροντας ότι ακολουθούσαν με θέρμη τα ίχνη της Απόλυτης Γνώσης, μυθικών, ιερών αντικειμένων, και φαίνεται ότι ήταν πραγματικά πολύ κοντά στο στόχο τους... Ξημέρωσε μια λαμπρή μέρα. Οι δρόμοι έσφυζαν από ζωή, με μια μάζα ανθρώπων όλων των φυλών και των ειδών. Μέσα σε αυτή την ανθρώπινη θάλασσα, ο Αναγεννησιακός καθεδρικός ναός, με το Γοτθικό τοίχο του Αλόνσο μόνο ίχνος της μεγάλης δημιουργίας του, έ- στεκε υπερήφανος και σαν ένας τεράστιος μαγνήτης τραβούσε την προσοχή. Φυσικά, δεν μπορούσαμε να αντισταθούμε στην έλξη του, και για μία ακόμη φορά υποκύψαμε στα θέλγητρά του. Καθώς μπήκαμε μέσα, νιώσαμε ένα συναίσθημα θερμής αφοσίωσης και πίστης. Ο Επίσκοπος της πόλης, κρατώντας το θυμιατό του, τελούσε μια κάπως ασυνήθιστη λειτουργία: ο Μέγας Ποντίφηκας έδινε άφεση αμαρτιών μέσω του κυρίου αντιπροσώπου του στη Χαέν. Όταν η λειτουργία τελείωσε, προχωρήσαμε για το παρεκκλήσι της Καπίλλα ντελ Σάντο Ρόστρο. Το σεντούκι με τα συρτάρια ήταν στην ίδια θέση που καταλάμβανε για σχεδόν τέσσερις αιώνες. «Ειρωνεία της μοίρας, σκληρή πραγματικότητα.» Τι αντίφαση, ο μεγάλος προστάτης, ένα άτομο που υπήρξε τόσο γενναιόδωρο με τους ενορίτες του και έκανε τόσα πολλά για την περιοχή, να είναι θαμμένος μέσα σε ένα συρτάρι στερημένος από το αυτονόητο δικαίωμα σε ένα αξιοπρεπές και κατάλληλο τελευταίο αναπαυτήριο. Έμοιαζε σαν κάποιος, που γνώρισε όσα γνώριζε ο Αλόνσο, να ήθελε να γίνουν τα πράγματα έτσι. Το θέμα είναι ότι η όλη υπόθεση έμοιαζε περισσότερο με τιμωρία... Αν και η μαγική ατμόσφαιρα του ναού μάς είχε διαποτίσει, δεν ήταν αρκετή για να κρατήσει την περιέργειά μας κοιμισμένη. Στα δεξιά, σε μια πτέρυγα όχι εύκολα ορατή στο κοινό, μια κυρία προχωρημένης ηλικίας προσευχόταν με πάθος. «Σε τι προσευχόταν με τόση θέρμη;» Πλησιά-

ΠΡΑΞΗ ΙV: ΟΙ ΖΗΤΟΥΝΤΕΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ 195 σαμε προσεκτικά, προσπαθώντας να περάσουμε απαρατήρητοι. Ήταν ένα μικρό παρεκκλήσι, με μια ακόμα μικρότερη εικόνα στα μισά του διαδρόμου, φωτισμένη από μια ξεθωριασμένη λάμπα που έδειχνε να πνέει τα λοίσθια. «Vera imago Salvatoris» διαβάσαμε στο κάτω μέρος της. Η παράξενη γηραιά κυρία, διαισθανόμενη την παρουσία δύο περίεργων «ξένων», έστρεψε το κεφάλι της και ψιθύρισε: «Είναι ένας άγιος που έκανε πολλά θαύματα. Αν του ανάψετε ένα κερί, θα σας δώσει οτιδήποτε του ζητήσετε ίσως περάσουν κάποια χρόνια, ίσως δύο ή πέντε, αλλά στο τέλος η ευχή σας θα εκπληρωθεί. Ο νεωκόρος μού έχει πράγματα για την εικόνα αυτή που θα σας σηκωθεί η τρίχα». Αυτή η κατηγορηματική δήλωση μας άφησε κατάπληκτους. «Ποιος άγιος είναι;», ρωτήσαμε βιαστικά. «Ο πραγματικός σωτήρας του κόσμου». Και ύστερα, με εκείνη την αύρα μυστηρίου γύρω της που είχαμε αισθανθεί λίγα λεπτά πριν, και σαν να μας είχε αποκαλύψει το μεγαλύ- τε- Μήπως είναι υπογραφή; Παρακάτω θα δούμε ότι είναι πράγματι η υπογραφή ενός μυστηριώδους ιερέα με το όνομα

196 ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΩΔΙΚΑ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ Φρανσουά Μπερενζέ Σονιέρ. ρο μυστικό των αιώνων, έφυγε. Όπως και να χει, η Λατινική επιγραφή που έλαμπε με ένα ιδιαίτερο φως στο κάτω μέρος της εικόνας έλεγε με έμφαση: «Το πραγματικό πρόσωπο του Σωτήρα». Ακόμα μία μεγάλη ανατριχίλα διέτρεξε τη ραχοκοκαλιά μας. Σε συνδυασμό με το κωδικογραφημένο μήνυμα που υπήρχε στην Τράπεζα του Σολομώντα, η κατάσταση γινόταν ακόμη πιο τεταμένη μια και υποτίθεται ότι εκεί είναι γραμμένο το πραγματικό όνομα του Θεού. Οι επίμονοι ερευνητές της Χαέν, Έμυ Χιμένεθ Χουρτάδο και Μαρία Χοσέ Μαρτίνεθ Καράσκο, σύντροφοι στην αναζήτηση αυτή, αναρωτιούνται: «Μπορεί η λύση του αινίγματος του προσώπου του Χριστού να βρίσκεται στη Χαέν;» Μια πρόσφατη έρευνα φαίνεται να δείχνει ότι αυτό δεν είναι και τόσο παρατραβηγμένο. Από ένα ναό τόσο γεμάτο από σύμβολα δε γινόταν να λείπει μια μαύρη Μαντόνα Είμαστε στη Χαέν, την πρωτεύουσα του Αγίου Βασιλείου και του Αγίου Προσώπου, τον τόπο παράξενων συμπτώσεων και πολύ ειδικών θησαυρών, της οποίας ο όμορφος καθεδρικός ναός στεγάζει μια μυστηριώδη εικόνα. Η εικόνα αυτή απεικονίζει ένα πρόσωπο με όμορφα χαρακτηριστικά, γαλάζια μάτια, και κόκκινα μαλλιά, και μια

ΠΡΑΞΗ ΙV: ΟΙ ΖΗΤΟΥΝΤΕΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ 197 παράξενη επιγραφή: VERA IMAGO SALVATORIS, ADREGE- MABGARUMMISSA αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο του Σωτήρα, σταλμένο από τον Αμπγκάρ. Ποιος όμως ήταν ο Αμπγκάρ; Ήταν βασιλιάς της Έδεσσας 3 και σύγχρονος του Ιησού, με τον οποίο ήταν σε επαφή εκείνο το Εβραϊκό Πάσχα της σύλληψης και της σταύρωσης του Ιησού. Ποτέ δεν είχαν συναντηθεί, αλλά οι επιστολές που αντάλλαξαν εκείνο τον καιρό α- ναφέρονται τόσο στα απόκρυφα ευαγγέλια όσο και στο δημόσιο τμήμα της βιβλιοθήκης του Βατικανού. Η θεϊκή σημασία των επιστολών αυτών είναι πιθανό ότι αλλοιώθηκε κατά τη Σύνοδο της Νίκαιας, όπου ο Χριστιανισμός εγκαθιδρύθηκε ως επίσημη θρησκεία και πολλές από τις πράξεις του Διδάσκαλου της Γαλιλαίας ορίστηκαν ως θαύματα επομένως, σήμερα δεν έχουμε τα πραγματικά κείμενα αυτής της αλληλογραφίας. Σύμφωνα με τα ευαγγέλια αυτά, ο Αμπγκάρ ήταν ο πρώτος φύλακας της Ιεράς Σινδόνης. Όταν πέθανε ο Ιησούς, ζήτησε να του παραδοθεί το σεντόνι επειδή γνώριζε για τα θαύματα που ήταν συνδεδεμένα με αυτό, και φαίνεται ότι όταν το άγγιξε θεραπεύτηκε από όλες τις αρρώστιες του. Αυτό τον έκανε να ασπαστεί το Χριστιανισμό και να παραγγείλει να του ζωγραφίσουν ένα πορτρέτο του Χριστού. Τόσο ο πίνακας όσο και το σεντόνι προστατεύονταν με ζήλο στους αιώνες, μέχρι που εμφανίστηκαν στη Γαλλία οι Ναΐτες. Η ιστορία των Ναϊτών φυλάκων είναι πασίγνωστη, και μετά από χρόνια ε- ξαφάνισης η Σινδόνη εμφανίστηκε στο Τορίνο. Στον καθεδρικό της Χαέν βρήκαμε στοιχεία που μας πείθουν ότι υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ του Ιησού και του Αμπγκάρ. Στον καθεδρικό υπάρχει ένας πίνακας ο οποίος απεικονίζει καθαρά έναν ά- 3 Σ.τ.Μ.: Αναφέρεται στην πόλη Έδεσσα της Συρίας που έχτισαν οι Σελευκίδες και την ονόμασαν έτσι γιατί είχε πολλά νερά και έμοιαζε με την πόλη της Μακεδονίας. Σήμερα ονομάζεται Όρφα.

198 ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΩΔΙΚΑ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ ντρα ντυμένο με βασιλικά ρούχα που ανήκει σε έγχρωμη φυλή ο Αμπγκάρ ήταν γνωστός ως ο μαύρος ο οποίος βοηθάει μια γυναίκα να ανέβει σε ένα θρόνο. Μπορεί ο Αμπγκάρ να ήξερε για τη σχέση του Ιησού και της Μαρίας της Μαγδαληνής και, μετά το θάνατο του Χριστού, να τη βοήθησε να φύγει από την Παλαιστίνη μεταφέροντας μαζί της το Άγιο Αίμα ώστε να συνεχιστεί η γενιά; Μήπως ο πίνακας αυτός είναι γεμάτος συμβολισμούς; Το πραγματικό πρόσωπο ενός σωτήρα που μπορεί να είχε «σχέση» με τη Μαρία τη Μαγδαληνή, αυτή που έφερε το Άγιο Δισκοπότηρο. Μπορεί το πραγματικό πρόσωπο του Σωτήρα, όπως είναι γνωστός, να είναι αυτό το είδωλο με τα κόκκινα μαλλιά που λάτρευαν οι Ναΐτες και που αποτέλεσε μια από τις πολλές κατηγορίες που προκάλεσαν τη διάλυση του Τάγματος; Είναι πιθανό να προσεύχονταν στον πραγματικό Χριστό; Ποιος σύνδεσμος υπάρχει μεταξύ του πίνακα αυτού που στάλθηκε στον Αμπγκάρ και του Αγίου Προσώπου που λάτρευαν λίγα μόλις μέτρα πιο κάτω στον ίδιο καθεδρικό ναό;

ΠΡΑΞΗ ΙV: ΟΙ ΖΗΤΟΥΝΤΕΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ 199 Για να συνοψίσουμε, κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι φαίνεται πως βρήκαν ένα θησαυρό πνευματικής μάλλον παρά οικονομικής αξίας και που τους έκανε εξωφρενικά πλούσιους, μοιάζει να γνωρίζουν για κάποιο θησαυρό που η Εκκλησία φοβάται και αρνείται απολύτως την ύπαρξή του σε τέτοιο βαθμό ώστε να κυνηγήσει ανοιχτά και με μίσος αυτούς που τον αναζήτησαν. Πάντως, χωρίς αμφιβολία ο μεγαλύτερος από τους ερευνητές αυτούς που είδε τις επιδιώξεις του να εκπληρώνονται η μια μετά την άλλη είχε ήδη επισκεφθεί την περιοχή, ίσως στην αναζήτησή του για περισσότερες γνώσεις. Το όνομά του είναι Φρανσουά Μπερενζέ Σονιέρ, και ήταν επίσκοπος της μικρής πόλης Ρεν λε Σατώ, ενός τόπου που στο τέλος του 19ου αιώνα έγινε θέατρο ενός γεγονότος το οποίο άλλαξε τη ροή εκείνης της άλλης ιστορίας, της ιστορίας που έχουν χρησιμοποιήσει άνθρωποι σαν τον Νταν Μπράουν για να αποκαλύψουν ένα παράνομα κρυμμένο μυστικό. Είτε πιστεύετε τις πληροφορίες που σας έχουμε παραθέσει μέχρι τώρα στο βιβλίο αυτό είτε όχι, η αλήθεια είναι ότι τα γεγονότα αυτά συνέβησαν...σε πείσμα ανθρώπων και καταστάσεων...