Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε µη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύµβαλον αλαλάζον. και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα µυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη µεθιστάνειν, αγάπην δε µη έχω, ουδέν ειµι. και εάν ψωµίσω πάντα τα υπάρχοντά µου, και εάν παραδώ το σώµα µου ίνα καυθήσοµαι, αγάπην δε µη έχω, ουδέν ωφελούµαι. Η αγάπη µακροθυµεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχηµονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υποµένει. η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται. είτε γλώσσαι παύσονται. είτε γνώσις καταργηθήσεται. εκ µέρους δε γινώσκοµεν και εκ µέρους προφητεύοµεν. όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ µέρους καταργηθήσεται. ότε ήµην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόµην. ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. βλέποµεν γαρ άρτι δι εσόπτρου εν αινίγµατι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον. άρτι γινώσκω εκ µέρους, τότε δε επιγνώσοµαι καθώς και επεγνώσθην. νυνί δε µένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. µείζων δε τούτων η αγάπη. ΑΠ. ΠΑΥΛΟΣ (Α' ΚΟΡ.ΙΓ ) Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι. Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές. Όλα τα λόγια που είχανε µοναδικό τους προορισµόν Εσένα! Πριν απ τα µάτια µου ήσουν φως. Πριν απ τον Έρωτα έρωτας. Κι όταν σε πήρε το φιλί, γυναίκα. Ο. ΕΛΥΤΗΣ I m in love with a fairytale Even though it hurts. Cause I don t care if I lose my mind; I m already cursed... No one else could make me sadder But no one else could lift me high above I don t know what I was doing But suddenly we fell apart. Nowadays I cannot find her. But when I do we ll get a brand new start I m in love with a fairytale Even though it hurts. Cause I don t care if I lose my mind; I m already cursed... ALEXANDER RYBAK Τα γράµµατά σου τα 'χω Αγάπη πρώτη σε ατίµητο κουτί, µες στην καρδιά µου τα γράµµατά σου πνέουνέ σου τη νιότη κι ανθίζουνε την όψιµη χαρά µου. Κ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
Όσοι από σας πια βαρεθήκατε στον κόσµον αυτόν τον άδικον και τον βλακώδη να άγεσθε και να φέρεσθε από τους ψεύτες, από τους σοφιστάς και λαοπλάνους, όσοι πια βαρεθήκατε οι δεσµοφύλακές σας σαν τόπια ταλαίρωπα να σας εξαποστέλλουν εις τον Καϊάφα και πριν απ αυτόν στον Άννα, προσµένοντας να έλθη η Ώρα η χρυσαυγής, η πολυύµνητος και ευλογηµένη, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, όσοι την σηµερινήν ελεεινήν πραγµατικότητα να αλλάξετε ποθείτε, προσµένοντας να έλθη η Ώρα, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, ελάτε και ας ανακράξωµεν µαζί (νυν και αεί, νυν και αεί) σαν προσευχή και σαν παιάνα, ας ανακράξωµεν µαζί, µε µια ψυχή, µε µια φωνή ΟΚΤΑΝΑ! Εν όψει όλων των καιρών, εν όψει όλων των εκτάσεων [εν όψει όλων των εκστάσεων], µια πρώτη µέρα προχωρεί. Έτσι προχωρεί και αναπτύσσεται εν όψει όλων των καιρών και των εκτάσεων η συνοχή των αλληλουχιών, των πράξεων, των λόγων των γραπτών και των ονείρων. Η κάθε αίσθησις, το κάθε συναίσθηµα, διεκδικούν τα δίκαιά των και το σύνολον των αισθήσεων και των συναισθηµάτων, δηλαδή ολόκληρος ο άνθρωπος, περιφρουρεί το κάθε τι που εκείνος νοιώθει, ενώ το πρίσµα των αντιθέσεων συναρµολογεί και συναρµολογείται. ΑΝ ΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ Όταν καµιά φορά επιστρέφοµεν από τους Παρισίους και αναπνέοµεν την αύραν του Σαρωνικού, υπό το φίλιον φως και µέσα στα αρώµατα της πεύκης, εν τη λιτότητι των µύθων των σηµερινών και προκατακλυσµιαίων ως σάλπισµα πνευστών, ή ως ήχος παλµικός, κρουστός, τυµπάνων, υψώνονται πίδακες στιλπνοί, ωρισµέναι λέξεις, λέξειςχρησµοί, λέξεις ενώσεως αψιδωτής και κορυφαίας, λέξεις µε σηµασίαν απροσµέτρητον δια το παρόν και διά το µέλλον, αι λέξεις «Ελελεύ», «Σε αγαπώ», και «όξα εν υψίστοις», και, αιφνιδίως, ως ξίφοι που διασταυρούµενα ενούνται, ή ως κλαγγή αφίξεως ορµητικού µετρό εις υπογείους σήραγγας των Παρισίων, και αι λέξεις: «Chardon- Lagache», «Denfert-Rochereau», «Danton», «Odeon», «Vauban», και «Gloria, Gloria in excelsis». Καλοκαίρι φιλούσε τ ακρογιάλι, σε πρωτοείδα στ ολόδροσο νησί, αργούσε το φεγγάρι να προβάλει, απάντεχη ώρα! Πρόβαλες εσύ.... Αργούσε το φεγγάρι να προβάλει, πρόβαλες της ψυχής φεγγάρι εσύ, αγάπης χάιδιο σ όλο τ ακρογιάλι, µάγεµα ονείρου σ όλο το νησί... Στο πλάι Σου, νά µε! Οι δρόµοι! Οι δρόµοι! Ω γλύκα! Ω τρόµοι! Και περπατάµε. Θεός κυβερνά µε. Μιας µάισσας γνώµη του κόσµου η γνώµη. Πάµε; Πετάµε! Όταν το ρήµα εκτοπίζεται και άρχουν παντού τα επίθετα, θετά παιδιά της συµµορφώσεως και του διακοσµηµένου ψεύδους, τέλµατα εκτείνονται εκεί όπου ο σπόρος έπιπτε ως σπέρµα. Του ονείρου η χώρα στο πλάι σου τώρα, τ άλλα όλα ξένα. Και δε γνωρίζω που πάω, τι ορίζω. Το φως, ή Εσένα; Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ
Κυµα τρυφερο της αυγης. Ανοιγει η πνοη µου γλυκια παρουσια. Σ. ΣΚΑΡΤΣΗΣ Άπνοια. Αποµεσήµερο κι οι δρόµοι άδειοι, τα τραπεζάκια στην πλατεία κουρασµένα, στεγνό και διψασµένο το σιντριβάνι Στην πρώτη επαφή που είχαµε, µιλήσαµε όπως δυο ξένοι για πράγµατα αδιάφορα σχεδόν. και τ άνθη γέρνουνε στη γη σαν άρρωστα. Στην δεύτερη µπορώ να πω το ίδιο, µε κάποια στη φωνή µας διαφορά, ένα χρωµάτισµα. Η µέρα έσβησε, στους κήπους βασιλεύει ερηµιά και το σκοτάδι πνίγει τα τριαντάφυλλα. ΧΡΙΣΤΟΣ ΛΑΣΚΑΡΗΣ Ώσπου στην τρίτη, τα λόγια µας ακολουθούσαν παύσεις εκείνες οι γλυκές σιωπές του έρωτα. Τα χείλη της σε λόγια ερωτικά µε παρασύρουν πάντοτε καθώς και τα µαλλιά της τα πολλά κι αµάζευτα. Και είχες πει να µη στήσω φωλιά να καθήσω. Και είχες πει να µη κάνω φτερά ν ανασάνω ψηλά στον αέρα, στα κύµατα πέρα. Είπες µόνο: καρτέρει µια αυγή τι θα φέρει. Και να µε που µένω κι ακόµα προσµένω. Κ. ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ Μόνο τα χέρια της, έτσι δεµένα που σωπαίνουνε στο στήθος της, µε συγκρατούν και µε επαναφέρουν. Απ το φεγγάρι µην ελπίζεις άλλο φως. Αν είναι έτσι χλοµό και ανεβαίνει κάθε βράδυ λυπηµένο, δε φταίει αυτό. Φταίει ο άδειος ουρανός κι ο δρόµος ο συνηθισµένος. Αθωότητα. εν ξέρει τίποτε η αυγή όταν χαράζει ευτυχισµένη και δυναµώνει και σε ηµέρα ξετυλίγεται... τίποτα απ το σκοτάδι που ζυγώνει. Χαρά και µύρο της ζωής µου εµένα, που αποστράφηκα την κάθε απόλαυσιν ερώτων της ρουτίνας. Η Ιθάκη σ έδωσε τ ωραίο ταξείδι... Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, µε τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σηµαίνουν. Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ
Καθαρώτατον ήλιο επροµηνούσε της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι, σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε τ ουρανού σε κανένα από τα µέρη, και από κει κινηµένο αργοφυσούσε τόσο γλυκά στο πρόσωπο τ αέρι, που λες και λέει µες της καρδιάς τα φύλλα γλυκειά η ζωή και ο θάνατος µαυρίλα. Εκστασις Το µικρο µου παιδι σοβαρη αταξια εκανε παλι. Στο πεζουλι του συµπαντος σκαρφαλωσε, σκουντησε µε το χερι του το κρεµασµενο στον τοιχο τ' ουρανου κοκκινο πιατο, κι εχυσε ολο το φως επανω του. Άκου έν όνειρο, Ψυχή µου και της οµορφιάς θεά, µου εφαινότανε πως ήµουν µετ εσένα µια νυχτιά.... Πέστε αν είδατε ποτέ σας σ άλλη τέτοια ωραία µαλλιά, τέτοιο χέρι τέτοιο πόδι τέτοια αγγελική θωριά.... Εσύ έκαµες ετότες γέλιο τόσο αγγελικό που µου φάνηκε πως είδα ανοιχτό τον ουρανό.... Τούτο είν όνειρο, Ψυχή µου, τώρα στέκεσαι εις εσέ να το κάµης ναληθεύψη και να θυµηθής για µε. Ανοιχτά πάντα κι' άγρυπνα τα µάτια της ψυχής µου. Αγάπα για να ζήσης, ζήσε για ν αγαπάς.. ΣΟΛΩΜΟΣ Ο Θεος απορησε που ειδε τον ηλιο ντυµενο ρουχα παιδικα να κατεβαινει τρεχοντας της φαντασιας µου τη σκαλα και να 'ρχεται σε µενα. Κι εγω καθοµαι τωρα και µαλωνω αυστηρα το µικρο µου παιδι ενω κλεβω κρυφα τον χυµενο επανω του ηλιο. ΚΙΚΗ ΗΜΟΥΛΑ Ποια µέλισσα το µέλι σου χει φέρει Ποιο ρόδο άνοιξε και φάνηκες εσύ Ποιο δένδρο έσκυψε και σου βαλε στο χέρι καρπό που τρώγαν µόνο οι θεοί; Ποιοι ποταµοί ανοίξαν τα νερά τους και κάνανε παράδεισο τη γη ποιες σκάλες δώσανε σε σένα τα σκαλιά τους κι ήρθανε δίπλα µου απόψε οι ουρανοί; Ποιος άγγελος σου έδειξε τον δρόµο Ποιο κυπαρίσσι έγινε ραβδί Ποιος γαλαξίας σου έδωσε το γάλα και λευκοφόρεσε µαζύ σου η γη; Ν. ΞΥ ΑΚΗΣ
Άνδρος! Νησί προικισµένο µ αρχοντιά κι ασυναγώνιστη Κυκλαδίτικη οµορφιά, µε συνεχόµενες µακρινές βουνοκορφές, φαράγγια, ρέµατα κι απότοµες πλαγιές. Έχει πορτοκαλιές, κι ελιές στις κοιλάδες, ακόµα και αµπέλια φυτεµένα σε αράδες, και πάνω στις πλαγιές σµερτιές και ρείκια µε ξακουστές δροσερές πηγές στ Αποίκια. Καµάρες, κάστρα κι αψυδωτά γεφύρια είναι τα παλιά της ανεκτίµητα στολίδια µε κυπαρίσσια και πλατάνια στη ρεµατιά που του δίνουν µια εξαίσια οµορφιά. Στη Χώρα, η Ιστορία στέκει σιωπηλή σα να θέλει ένας θρύλος ν ακουστεί, και δείχνει το ερειπωµένο Κάστρο και την Παναγιά τη Θαλασσινή στο βράχο. Φίλιππε, Φίλιππε σε αγαπώ αλλά ντρέποµαι να στο πω Αχ, κι εσύ ντρέπεσε, πιος θα το πει από τους δυο. Αχ, να το έλεγες εσύ να έπευτα σαν τρελή. Αχ να το έλεγα εγώ να µου έλεγες σε αγαπώ. Α.Μ.Λ. Έχει το νησί πολύ όµορφες νιές, µε τις οµορφότερες στις Στενιές απ όπου είναι η µικρή Ασηµένια µε τα ζωηρά µάτια τα σµαραγδένια. Κι εµείς που ήρθαµε από τόσο µακριά, ευχόµαστε σε όλους υγεία και χαρά και η αναδεξιµιά µας η όµορφη Ασηµένια νάχει της Παναγιάς και του Θεού την εύνοια. ΧΡΗΣΤΟΣ Ι. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Άγγελος πρωτοστάτης, οὐρανόθεν ἐπέµφθη, εἰπεῖν τῇ Θεοτόκω τὸ Χαῖρε καὶ σὺν τῇ ἀσωµάτῳ φωνῇ, σωµατούµενόν σε θεωρῶν, Κύριε, ἐξίστατο καὶ ἵστατο, κραυγάζων πρὸς Αὐτὴν τοιαῦτα Χαῖρε, δ' ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάµψει, χαῖρε, δι' ἧς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει. Χαῖρε, τοῦ πεσόντος Ἀδάµ ἡ ἀνάκλησις, χαῖρε, τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις. Χαῖρε, ὕψος δυσανάβατον ἀθρωπίνοις λογισµοῖς, χαῖρε, βάθος δυσθεώρητον καὶ ἀγγέλων ὀφθαλµοῖς. Χαῖρε, ὅτι ὑπάρχεις Βασιλέως καθέδρα, χαῖρε, ὅτι βαστάζεις τὸν βαστάζοντα πάντα. Χαῖρε, ἀστὴρ ἐµφαίνων τὸν ἥλιον, χαῖρε, γαστὴρ ἐνθέου σαρκώσεως. Χαῖρε, δι' ἧς νεουργεῖται ἡ κτίσις, χαῖρε, δι' ἧς βρεφουργεῖται ὁ Κτίστης. Βλέπουσα ἡ Ἁγία, ἑαυτήν ἐν ἁγνείᾳ, φησὶ τῷ Γαβριὴλ θαρσαλέως τὸ παράδοξόν σου τῆς φωνῆς, δυσπαράδεκτόν µου τῇ ψυχῇ φαίνεται ἀσπόρου γὰρ συλλήψεως, τὴν κύησιν πῶς λέγεις κράζων Γνῶσιν ἄγνωστον γνῶναι, ἡ Παρθένος ζητοῦσα, ἐβόησε πρὸς τὸν λειτουργοῦντα ἐκ λαγόνων ἁγνῶν, υἷον πῶς ἔσται τεχθῆναι δυνατόν; λέξον µοι. Πρὸς ἥν ἐκεῖνος ἔφησεν ἐν φόβῳ, πλὴν κραυγάζων οὕτω Χαῖρε, βουλῆς ἀπορρήτου µύστις, χαῖρε, σιγῆς δεοµένων πίστις. Χαῖρε, τῶν θαυµάτων Χριστοῦ τὸ προοίµιον, χαῖρε, τῶν δογµάτων αὐτοῦ τὸ κεφάλαιον. Χαῖρε, κλῖµαξ ἐπουράνιε, δι' ἧς κατέβη ὁ Θεός, χαῖρε, γέφυρα µετάγουσα ἀπὸ γῆς πρὸς οὐρανόν. Χαῖρε, τὸ τῶν Ἀγγέλων πολυθρύλητον θαῦµα, χαῖρε, τὸ τῶν δαιµόνων πολυθρήνητον τραῦµα. Χαῖρε, τὸ φῶς ἀρρήτως γεννήσασα, χαῖρε, τὸ πῶς µηδένα διδάξασα. Χαῖρε, σοφῶν ὑπερβαίνουσα γνῶσιν, Χαῖρε, πιστῶν καταυγάζουσα φρένας. Χαῖρε, Νύµφη Ἀνύµφευτε. ύναµις τοῦ Ὑψίστου, ἐπεσκίασε τότε, πρὸς σύλληψιν τῇ Ἀπειρογάµω καὶ τὴν εὔκαρπον ταύτης νηδύν, ὡς ἀγρὸν ὑπέδειξεν ἡδὺν ἅπασι, τοῖς θέλουσι θερίζειν σωτηρίαν, ἐν τῷ ψάλλειν οὕτως Ἔχουσα θεοδόχον, ἡ Παρθένος τὴν µήτραν, ἀνέδραµε πρὸς τὴν Ἐλισάβετ. Τὸ δὲ βρέφος ἐκείνης εὐθὺς ἐπιγνόν, τὸν ταύτης ἀσπασµὸν ἔχαιρε, καὶ ἅλµασιν ὡς ἄσµασιν, ἐβόα πρὸς τὴν Θεοτόκον Χαῖρε, βλαστοῦ ἀµάραντου κλῆµα, χαῖρε, καρποῦ ἀκήρατου κτῆµα. Χαῖρε, γεωργὸν γεωργοῦσα φιλάνθρωπον, χαῖρε, φυτουργὸν τῆς ζωῆς ἠµῶν φύουσα, Χαῖρε, ἄρουρα βλαστάνουσα εὐφορίαν οἰκτιρµῶν, χαῖρε, τράπεζα βαστάζουσα εὐθηνίαν ἱλασµῶν. Χαῖρε, ὅτι λειµῶνα τῆς τρυφῆς ἀναθάλλεις, χαῖρε, ὅτι λιµένα τῶν ψυχῶν ἑτοιµάζεις. Χαῖρε, δεκτὸν πρεσβείας θυµίαµα, χαῖρε, παντός τοῦ κόσµου ἐξίλασµα. Χαῖρε, Θεοῦ πρὸς θνητοὺς εὐδοκία, χαῖρε, θνητῶν πρὸς Θεὸν παρρησία. Ζάλην ἔνδοθεν ἔχων, λογισµῶν ἀµφιβόλων, ὁ σώφρων Ἰωσὴφ ἐταράχθη πρὸς τὴν ἄγαµόν σὲ θεωρῶν, καὶ κλεψίγαµον ὑπονοῶν Ἄµεµπτε
µαθὼν δέ σου τὴν σύλληψιν, ἐκ Πνεύµατος Ἁγίου, ἔφη Ἤκουσαν oἱ ποιµένες, τῶν Ἀγγέλων ὑµνούντων, τὴν ἔνσαρκον Χριστοῦ παρουσίαν καὶ δραµόντες ὡς πρὸς ποιµένα, θεωροῦσι τοῦτον ὡς ἀµνὸν ἄµωµον, ἐν γαστρὶ τῆς Μαρίας βοσκηθέντα, ἥν ὑµνοῦντες εἶπον Χαῖρε, Ἀµνοῦ καὶ Ποιµένος Μῆτερ, χαῖρε, αὐλὴ λογικῶν προβάτων. Χαῖρε, ἀοράτων ἐχθρῶν ἀµυντήριον, χαῖρε, Παραδείσου θυρῶν ἀνοικτήριον. Χαῖρε, ὅτι τὰ οὐράνια συναγάλλεται τῇ γῇ, χαῖρε, ὅτι τὰ ἐπίγεια συγχορεύει οὐρανοῖς. Χαῖρε, τῶν Ἀποστόλων τὸ ἀσίγητον στόµα, χαῖρε, τῶν Ἀθλοφόρων τὸ ἀνίκητον θάρσος. Χαῖρε, στερρὸν τῆς πίστεως ἔρεισµα, χαῖρε, λαµπρὸν τῆς Χάριτος γνώρισµα. Χαῖρε, δι' ἧς ἐγυµνώθη ὁ Ἅδης, χαῖρε, δι' ἧς ἐνεδύθηµεν δόξαν. Θεοδρόµον ἀστέρα, θεωρήσαντες Μάγοι, τῇ τούτου ἠκολούθησαν αἴγλῃ καὶ ὡς λύχνον κρατοῦντες αὐτόν, δι' αὐτοῦ ἠρεύνων κραταιὸν Ἄνακτα, καὶ φθάσαντες τὸν ἄφθαστον, ἐχάρησαν αὐτῷ βοῶντες Ἴδον παῖδες Χαλδαίων, ἐν χερσὶ τῆς Παρθένου, τὸν πλάσαντα χειρὶ τοὺς ἀνθρώπους καὶ εσπότην νοοῦντες αὐτόν, εἰ καὶ δούλου µορφὴν ἔλαβεν, ἔσπευσαν τοῖς δώροις θεραπεῦσαι, καὶ βοῆσαι τῇ Εὐλογηµένῃ Χαῖρε, ἀστέρος ἀδύτου Μήτηρ, χαῖρε, αὐγὴ µυστικῆς ἡµέρας. Χαῖρε, τῆς ἀπάτης τὴν κάµινον σβέσασα, χαῖρε, τῆς Τριάδος τοὺς µύστας φωτίζουσα. Χαῖρε, τύραννον ἀπάνθρωπον ἐκβαλοῦσα τῆς ἀρχῆς, χαῖρε, Κύριον φιλάνθρωπον ἐπιδείξασα Χριστόν. Χαῖρε, ἡ τῆς βαρβάρου λυτρουµένη θρησκείας, χαῖρε, ἢ τοῦ βορβόρου ρυοµένη τῶν ἔργων. Χαῖρε πυρὸς προσκύνησιν παύσασα, χαῖρε, φλογὸς παθῶν ἀπαλλάττουσα. Χαῖρε, πιστῶν ὁδηγὲ σωφροσύνης, χαῖρε, πασῶν γενεῶν εὐφροσύνη. Κήρυκες θεοφόροι, γεγονότες οἱ Μάγοι, ὑπέστρεψαν εἰς τὴν Βαβυλῶνα, ἐκτελέσαντές σου τὸν χρησµόν, καὶ κηρύξαντές σε τὸν Χριστὸν ἅπασιν, ἀφέντες τὸν Ἡρώδην ὡς ληρώδη, µὴ εἰδότα ψάλλειν Λάµψας ἐν τῇ Αἰγύπτῳ, φωτισµὸν ἀληθείας ἐδίωξας, τοῦ ψεύδους τὸ σκότος τὰ γὰρ εἴδωλα ταύτης Σωτήρ, µὴ ἐνέγκαντά σου τὴν ἰσχὺν πέπτωκεν, οἱ τούτων δὲ ρυσθέντες, ἐβόων πρὸς τὴν Θεοτόκον Χαῖρε, ἀνόρθωσις τῶν ἀνθρώπων, χαῖρε, κατάπτωσις τῶν δαιµόνων. Χαῖρε, τὴν ἀπάτης τὴν πλάνην πατήσασα, χαῖρε, τῶν εἰδώλων τὴν δόξαν ἐλεγξασα. Χαῖρε, θάλασσα ποντίσασα Φαραὼ τὸν νοητόν, χαῖρε, πέτρα ἡ ποτίσασα τοὺς διψῶντας τὴν ζωὴν. Χαῖρε, πύρινε στῦλε ὁδηγῶν τοὺς ἐν σκότει, χαῖρε, σκέπη τοῦ κόσµου πλατυτέρα νεφέλης. Χαῖρε, τροφὴ τοῦ µάνα διάδοχε, χαῖρε, τρυφῆς ἁγίας διάκονε. Χαῖρε, ἡ γῆ τῆς ἐπαγγελίας, χαῖρε, ἐξ ἧς ρέει µέλι καὶ γάλα. Μέλλοντος Συµεῶνος, τοῦ παρόντος αἰῶνος,
µεθίστασθαι τοῦ ἀπατεῶνος, ἐπεδόθης ὡς βρέφος αὐτῷ, ἀλλ' ἐγνώσθης τούτω καὶ Θεὸς τέλειος διόπερ ἐξεπλάγη σου τὴν ἄρρητον σοφίαν, κράζων Νέαν ἔδειξε κτίσιν, ἐµφανίσας ὁ Κτίστης, ἡµῖν τοῖς ὑπ' αὐτοῦ γενοµένοις ἐξ ἀσπόρου βλαστήσας γαστρός, καὶ φυλάξας ταύτην, ὥσπερ ἦν ἄφθορον, ἵνα τὸ θαῦµα βλέποντες, ὑµνήσωµεν αὐτὴν βοῶντες Χαῖρε, τὸ ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας, χαῖρε, τὸ στέφος τῆς ἐγκρατείας. Χαῖρε, ἀναστάσεως τύπον ἐκλάµπουσα, χαῖρε, τῶν Ἀγγέλων τὸν βίον ἐµφαίνουσα. Χαῖρε, δένδρον ἀγλαόκαρπον, ἐξ οὗ τρέφονται πιστοί, χαῖρε, ξύλον εὐσκιόφυλλον, ὑφ' οὗ σκέπονται πολλοί. Χαῖρε, κυοφοροῦσα ὁδηγὸν πλανωµένοις, χαῖρε, ἀπογεννῶσα λυτρωτὴν αἰχµαλώτοις. Χαῖρε, Κριτοῦ δικαίου δυσώπησις, χαῖρε, πολλῶν πταιόντων συγχώρησις. Χαῖρε, στολὴ τῶν γυµνῶν παρρησίας, χαῖρε, στοργὴ πάντα πόθον νικῶσα. Ξένον τόκον ἰδόντες, ξενωθῶµεν τοῦ κόσµου, τὸν νοῦν εἰς οὐρανὸν µεταθέντες διὰ τοῦτο γὰρ ὁ ὑψηλὸς Θεός, ἐπὶ γῆς ἐφάνη ταπεινὸς ἄνθρωπος βουλόµενος ἑλκύσαι πρὸς τὸ ὕψος, τοὺς αὐτῷ βοώντας Ὅλως ἦν ἐν τοῖς κάτω, καὶ τῶν ἄνω οὐδόλως ἀπῆν, ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος συγκατάβασις γὰρ θεϊκή, οὐ µετάβασις τοπικὴ γέγονε, καὶ τόκος ἐκ Παρθένου θεολήπτου, ἀκουούσης ταῦτα Χαῖρε, Θεοῦ ἀχωρήτου χώρα, χαῖρε, σεπτοῦ µυστηρίου θύρα. Χαῖρε, τῶν ἀπίστων ἀµφίβολον ἄκουσµα, χαῖρε, τῶν πιστῶν ἀναµφίβολον καύχηµα. Χαῖρε, ὄχηµα πανάγιον τοῦ ἐπὶ τῶν Χερουβείµ, χαῖρε, οἴκηµα πανάριστον τοῦ ἐπὶ τῶν Σεραφείµ. Χαῖρε, ἡ τἀναντία εἰς ταὐτὸ ἀγαγοῦσα, χαῖρε, ἡ παρθενίαν καὶ λοχείαν ζευγνῦσα. Χαῖρε, δι' ἧς ἐλύθη παράβασις, χαῖρε, δι' ἧς ἠνοίχθη παράδεισος. Χαῖρε, ἡ κλεὶς τῆς Χριστοῦ βασιλείας, χαῖρε, ἐλπὶς ἀγαθῶν αἰωνίων. Πᾶσα φύσις Ἀγγέλων, κατεπλάγη τὸ µέγα, τῆς σῆς ἐνανθρωπήσεως ἔργον τὸν ἀπρόσιτον γὰρ ὡς Θεόν, ἐθεώρει πᾶσι προσιτὸν ἄνθρωπον, ἡµῖν µὲν συνδιάγοντα, ἀκούοντα δὲ παρὰ πάντων οὕτως Ρήτορας πολυφθόγγους, ὡς ἰχθύας ἀφώνους, ὁρῶµεν ἐπὶ σοὶ Θεοτόκε ἀποροῦσι γὰρ λέγειν, τὸ πῶς καὶ Παρθένος µένεις, καὶ τεκεῖν ἴσχυσας ἡµεῖς δὲ τὸ µυστήριο ν θαυµάζοντες, πιστῶς βοῶµεν Χαῖρε, σοφίας Θεοῦ δοχεῖον, χαῖρε, προνοίας αὐτοῦ ταµεῖον. Χαῖρε, φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύουσα, χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα. Χαῖρε, ὅτὶ ἐµωράνθησαν οἱ δεινοὶ συζητηταί, χαῖρε, ὅτι ἐµαράνθησαν οἱ τῶν µύθων ποιηταί. Χαῖρε, τῶν Ἀθηναίων τὰς πλοκὰς διασπῶσα, χαῖρε, τῶν ἁλιέων τὰς σαγήνας πληροῦσα. Χαῖρε, βυθοῦ ἀγνοίας ἐξέλκουσα, χαῖρε, πολλοὺς ἐν γνώσει φωτίζουσα. Χαῖρε, ὁλκὰς τῶν θελόντων σωθῆναι, χαῖρε, λιµὴν τῶν τοῦ βίου πλωτήρων.
Σῶσαι θέλων τὸν κόσµον, ὁ τῶν ὅλων κοσµήτωρ, πρὸς τοῦτον αὐτεπάγγελτος ἦλθε καὶ ποιµὴν ὑπάρχων ὡς Θεός, δι' ἡµᾶς ἐφάνη καθ' ἡµᾶς ἄνθρωπος ὁµοίῳ γὰρ τὸ ὅµοιον καλέσας, ὡς Θεὸς ἀκούει Τεῖχος εἶ τῶν παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, καὶ πάντων τῶν εἰς σὲ προστρεχόντων. Ὁ γὰρ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, κατεσκεύασέ σε ποιητής, Ἄχραντε, οἰκήσας ἐν τῇ µήτρα σου, καὶ πάντας σοι προσφωνεῖν διδάξας Χαῖρε, ἡ στήλη τῆς παρθενίας, χαῖρε, ἡ πύλη τῆς σωτήριας. Χαῖρε, ἀρχηγὲ νοητῆς ἀναπλάσεως, χαῖρε, χορηγὲ θεϊκῆς ἀγαθότητος. Χαῖρε, σὺ γὰρ ἀνεγέννησας τοὺς συλληφθέντας αἰσχρῶς, χαῖρε, σὺ γὰρ ἐνουθέτησας τοὺς συληθέντας τὸν νοῦν. Χαῖρε, ἡ τὸν φθορέα τῶν φρενῶν καταργοῦσα, χαῖρε, ἡ τὸν σπορέα τῆς ἁγνείας τεκοῦσα. Χαῖρε, παστάς ἀσπόρου νυµφεύσεως, χαῖρε, πιστοὺς Κυρίῳ ἁρµόζουσα. Χαῖρε, καλὴ κουροτρόφε παρθένων, χαῖρε, ψυχῶν νυµφοστόλε ἁγίων. Ὕµνος ἅπας ἡττᾶται, συνεκτείνεσθαι σπεύδων, τῷ πλήθει τῶν πολλῶν οἰκτιρµῶν σου ἰσαρίθµους γὰρ τῇ ψάµµῳ ὠδάς, ἂν προσφέρωµέν σοι, Βασιλεῦ ἅγιε, οὐδὲν τελοῦµεν ἄξιον, ὧν δέδωκας ἡµῖν τοῖς σοὶ βοῶσιν Φωτοδόχον λαµπάδα, τοῖς ἐν σκότει φανεῖσαν, ὁρῶµεν τὴν ἁγίαν Παρθένον τὸ γὰρ ἄυλον ἅπτουσα φῶς, ὁδηγεῖ πρὸς γνῶσιν θεϊκὴν ἅπαντας, αὐγῇ τὸν νοῦν φωτίζουσα, κραυγῇ δὲ τιµωµένη ταῦτα Χαῖρε, ἀκτὶς νοητοῦ ἡλίου, χαῖρε, βολὶς τοῦ ἀδύτου φέγγους. Χαῖρε, ἀστραπὴ τὰς ψυχὰς καταλάµπουσα, χαῖρε, ὡς βροντὴ τοὺς ἐχθροὺς καταπλήττουσα. Χαῖρε, ὅτι τὸν πολύφωτον ἀνατέλλεις φωτισµόν, Χαῖρε, ὅτι τὸν πολύρρυτον ἀναβλύζεις ποταµόν. Χαῖρε, τῆς κολυµβήθρας ζωγραφοῦσα τὸν τύπον, χαῖρε, τῆς ἁµαρτίας ἀναιροῦσα τὸν ρύπον. Χαῖρε, λουτὴρ ἔκπλυνων συνείδησιν, χαῖρε, κρατὴρ κιρνῶν ἀγαλλίασιν. Χαῖρε, ὀσµὴ τῆς Χριστοῦ εὐωδίας, χαῖρε, ζωὴ µυστικῆς εὐωχίας. Χάριν δοῦναι θελήσας, ὀφληµάτων ἀρχαίων, ὁ πάντων χρεωλύτης ἀνθρώπων, ἐπεδήµησε δι ἑαυτοῦ, πρὸς τοὺς ἀποδήµους τῆς αὐτοῦ Χάριτος καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον, ἀκούει παρὰ πάντων οὕτως Ψάλλοντές σου τὸν τόκον, ἀνυµνοῦµέν σε πάντες, ὡς ἔµψυχον ναόν, Θεοτόκε. Ἐν τῇ σῇ γὰρ οὶκήσας γαστρί, ὁ συνέχων πάντα τῇ χειρὶ Κύριος, ἡγίασεν, ἐδόξασεν, ἐδίδαξε βοᾶν σοὶ πάντας Χαῖρε, σκηνὴ τοῦ Θεοῦ καὶ Λόγου, χαῖρε, Ἁγία ἁγίων µείζων. Χαῖρε, κιβωτὲ χρυσωθεῖσα τῷ Πνεύµατι, χαῖρε, θησαυρὲ τῆς ζωῆς ἀδαπάνητε. Χαῖρε, τίµιον διάδηµα βασιλέων εὐσεβῶν, χαῖρε, καύχηµα σεβάσµιον ἱερέων εὐλαβῶν. Χαῖρε, τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἀσάλευτος πύργος, χαῖρε, τῆς Βασιλείας τὸ ἀπόρθητον τεῖχος. Χαῖρε, δι' ἧς ἐγείρονται τρόπαια, χαῖρε, δι' ἧς ἐχθροὶ καταπίπτουσι. Χαῖρε, χρωτὸς τοῦ ἐµοῦ θεραπεία, χαῖρε, ψυχῆς τῆς ἐµῆς σωτηρία.
Ὦ πανύµνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τὸν πάντων ἁγίων, ἁγιώτατον Λόγον δεξαµένη γὰρ τὴν νῦν προσφοράν, ἀπὸ πάσης ρῦσαι συµφορᾶς ἅπαντας, καὶ τῆς µελλούσης λύτρωσαι κολάσεως, τοὺς σοὶ βοῶντας