ΖΥΡΑΝΝΑ ΖΑΤΕΛΗ ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΟΝΕΙΡΩΝ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

ΖΥΡΑΝΝΑ ΖΑΤΕΛΗ ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΟΝΕΙΡΩΝ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

CopyrightΖυράνναΖατέλη ἘκδόσειςΚαστανιώτηΑ.Ε., Ἀθήνα2017 Ἔτος1ηςἔκδοσης:2017 Ἀπαγορεύεταιἡἀναδημοσίευσηἤἀναπαραγωγή τοῦπαρόντοςἔργουστόσύνολότουἤ τμημάτωντουμέὁποιονδήποτετρόπο,καθώςκαίἡμετάφρασηἤδιασκευήτουἤἐκμετάλλευσήτουμέὁποιονδήποτετρόποἀναπαραγωγῆςἔργουλόγουἤτέχνης,σύμφωναμέτίς διατάξειςτοῦν.2121/1993 καίτῆςδιεθνοῦςσύμβασηςβέρνης-παρισιοῦ,πούκυρώθηκεμέ τόν.100/1975. Ἐπίσηςἀπαγορεύεταιἡἀναπαραγωγήτῆςστοιχειοθεσίας,σελιδοποίησης, ἐξωφύλλουκαίγενικότερατῆςὅληςαἰσθητικῆςἐμφάνισηςτοῦβιβλίου,μέφωτοτυπικές, ἠλεκτρονικέςἤὁποιεσδήποτεἄλλεςμεθόδους,σύμφωναμέτόἄρθρο51 τοῦν.2121/1993. ΕΚΔΟΣΕΙΣΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΑ.Ε. ΓΡΑΦΕΙΑ:Θεμιστοκλέους104,10681 Ἀθήνα ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ:Ζαλόγγου11,10678 Ἀθήνα % 210-330.12.08 210-330.13.27 FAX:210-384.24.31 e-mail:info@kastaniotis.com www.kastaniotis.com ISBN978-960-03-6228-2

στά ἴδια τά ὄνειρα

Μέ τά ὄνειρα ἀρχίζουν οἱ εὐθῦνες W. B. Y e A t S

«γράψον οὖν ἅ εἶδες» Γράψελοιπόναὐτάπούεἶδες... Ἤθελα ἀπόμικρήνά βλέπωὄνειρα,τάἀγαποῦσα,τ ἀποζητοῦσα,μέ σαγήνευαν.θυμᾶμαι νά σκέφτομαι,καί τό θυμᾶμαι καλά:ὅ,τι κι ἄν γίνει,μά ὅ,τι κι ἄν γίνει,ἐγώτόβράδυ θάκοιμηθῶκαίθάδῶὄνειρα!δένἦτανἁπλῶςἕνα «καταφύγιο»,ἦτανχαρά,προσδοκία,λαχτάρα ἦταν καίλίγοςφόβοςβέβαια,ἄςμήντόνἀφήσουμεἀπ ἔξω.ἀντιθέτωςδένθυμᾶμαινάπῶἄνἀπότότετάἔγραφακάπου(ὡςὄνειρα-ὄνειρα),ἤτά περνοῦσα κατ εὐθεῖανσέκάτιἀπίθανεςἱστοριοῦλεςπού σκαρφιζόμουντάχρόνιαἐκεῖνα.προφανῶςεἶχαἤδητήν«λόξα»,τήνκρυφήπετριά,κιἔβρισκαπρόσφοροἔδαφος στάπίσωφύλλατῶνσχολικῶντετραδίων.αὐτόἴσωςκαίνάτόεἶχαπιάξεχάσει,πρόπολλοῦ,ἀλλάσέ ἕνα μεγάλο χαρτονένιο κουτί μέ τετράδιά μου τοῦ ΔημοτικοῦκαίτῶνπρώτωντάξεωντοῦΓυμνασίου 11

ΖΥΡΑΝΝΑ ΖΑΤΕΛΗ ποιόςξέρειποῦκαταχωνιασμένο,τόἀνακάλυψεκαί μοῦτόἔδωσεἡμάναμουτήνδεκαετίατοῦ 80 βρῆκαστάπίσωφύλλαἀρκετῶντετραδίων,σέχρονιές ὅπως1958, 59, 60, 62,διάφοραπερίεργαγραφόμενα,ἄσχεταἀπ τάμαθήματατοῦσχολείου:σύντομα ἱστορήματαφανταστικά,ἄλλασάνθεατρικάσκέτς, ἄλλασάνπεζοτράγουδα...μιάἀπρόσμενητόλμηἤ «σκοτεινιά»,τόπαράλογοκαίκωμικόμαζίπούμέ ξάφνιασανσ ἐκεῖνατάπρωτάρικαἀφελῆσκαριφήματα(μίακαίμόνοφοράτάδιάβασα,ὅτανἄνοιξατό κουτί,ὄχιξανά),μέκάνουνκιὅλαςνάὑποπτεύομαι μήπωςτά«ξεσήκωνα»ἀπότίποτεὄνειραπούἔβλεπατότε.μιάεἰκασίαεἶναιμόνο,δένβάζωτόχέρι μουστήνφωτιά,πάντωςλιγάκιθάμ ἐπηρέαζανκαί τάὄνειρα,δένμπορεῖ. Διανύονταςτίςκακοτοπιέςκαίτά«μεγαλεῖα»τῆς ἐφηβείας,ἄρχισασυνειδητάνάτάγράφω,μάὄχικαί μεθοδικά τάσημείωνασέὅ,τιχαρτί,τεφτέριἤτετράδιοἔβρισκαμπροστάμου,ἴσα-ἴσανάμείνουνκάπου,νάλέωπώςὑπάρχουν.κιαὐτόγινότανγιάχρόνιαἔτσι.ἀπότάτέληὡστόσοτῆςδεκαετίαςτοῦ 70, βαίνονταςπιάπρόςτάτριάνταμου,ἔπαψανάτάγράφωσκόρπιακιὅπουνά ναι,καίτάπερνοῦσαστά 12

ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΟΝΕΙΡΩΝ τετράδια/ἡμερολόγια,πούλίγο-πολύἀπότότεκρατοῦσα.καίγιάμιάεἰκοσαετίααὐτόσυνέβαινε.σελίδεςἐπίσελίδωνσ ἐκεῖνατάτετράδια,ἀντίνάπεριέχουνγεγονόταἤσυναισθήματατῆςἡμέρας,ξεχειλίζουνἀπόὄνειρατῆςνύχτας.δένεἶναιμόνοὅτικαραβάνιαὁλόκληραπερνοῦσαντότεκαίξεφορτῶναντήν πραμάτειατουςστόνὕπνομου,εἶναικιὅτιδιέθετα μιάμνήμηθηριώδη,ἀκάματη,τίνάπῶ.καίμέδιαστήματα ὅμως ἄκρας σιωπῆς ἀπό τό μέτωπο τῆς ἀλλόκοσμηςμεθορίου,ὅσοκιἀπότήντρέχουσατοῦ καιροῦκαθημερινότητα. Ὅπωςκιἄνεἶναι,ἀπότίς3 Μαρτίου1997 ἀποφάσισανάγράφωτά ὄνειράμουσέξεχωριστάτετράδια.ἀφορμήστάθηκανδυόφάλαινεςπούεἶδανάπαλεύουνμέπολύἄγριακύματα...ἀπότάἐντυπωσιακότεραἐνύπνιαπούεἶχαἀξιωθεῖὥςτότε,ἀλλάκαί μέχρισήμερα.καίσκέφτηκαπώςαὐτέςοἱφάλαινες δένχωροῦνμαζίμέτ ἄλλα,θέλουνδικότουςτετράδιο. ἜτσιξεκίνησατάΤετράδιατῶν Ὀνείρων,πού ἔφτασανἴσαμετώρατάἕντεκαστόνἀριθμό.τήνφράσηγράψον οὖν ἅ εἶδες τήνπῆραἀπότήνἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη ἔνοιωσα νά ταιριάζει σ αὐτά,στόπεριεχόμενότους τηρουμένων,βεβαίως,τῶνἀναλο- 13

ΖΥΡΑΝΝΑ ΖΑΤΕΛΗ γιῶνκαί...ἀποκαλύψεων,καίἔκτοτετήνἀναγράφωὡςπρομετωπίδασέκάθεκαινούργιοπούξεκινάω.στόβιβλίοαὐτόβρίσκονταιτάὄνειραμόνοπού ἐπέλεξαἀπότάτρίαπρῶτατετράδια(3/3/1997 μέχρι 5/5/2001).Γιά τά ὑπόλοιπα ὀκτώ,καί γιά ὅσα μέλλεται ἄν μέλλεται νά γραφτοῦν ἀκόμη,θά δοῦμε.

Δευτέρα3 Μαρτίου1997 (Ἀθήνα) Κοίταζαδυόφάλαινεςπούπάλευανμέπολύἄγρια κύματα.δένξεχώριζαἄνπάσχιζαννάμποῦνπιόμέσαστήνθάλασσακαίτάκύματατίςἔσπρωχνανπίσωἤἄνεἶχανβάλειστόχοτήνστεριά.παρακαλοῦσα νάμήσυμβεῖτόδεύτερο,ἀγωνιοῦσα,δένθάἄντεχα νάπαρακολουθήσωτόμεγάλοξεψύχισμα...κάποια στιγμήκόπασεἡταραχήτῶνκυμάτωνκαίοἱφάλαινεςσπάθισανμέμοναδικήχάριτάνεράκαίγλίστρησαν μέσα στό πέλαγος, κι ἔμεινε μόνο μιά μακριά γραμμήἀπόπίσω. Σάββατο22 Μαρτίου1997 (Ἀθήνα) Κάτιφοβεράμαῦρασύννεφαστόνοὐρανόκιἀπόκά- τωἕναςἥλιοςἀπίστευταλαμπερόςκαίοὐρανόςκα- 33

ΖΥΡΑΝΝΑ ΖΑΤΕΛΗ ταγάλανος. Ἦταντέτοιαἡἀντίθεση,καίταυτόχρονη,πούπιανότανἡἀνάσαμου.Κιἕνακορίτσιμέἴσια μαλλιάκαίμέτρεῖςἴριδεςστόἕναμάτι!καυτόλάδι τήνπιτσίλισελέειἐκεῖὅτανἦτανμικρήκαίτῆςἔμεινεσημάδι.«ποιόςσ ἔμαθενάτάκάνειςαὐτά; Ὁδάσκαλοςδένμᾶςμαθαίνειτέτοια»,τῆςἀντιμίλησεἕνα μεγαλύτεροπαιδίμέαὐστηρότητα,ἀλλάμπορεῖκαί νάτήνφοβόταν. Δευτέρα24 Μαρτίου1997 (Ἀθήνα) Ἕναπλῆθοςπανέμορφαφανταστικάπουλιά,μεγάλα, εἶχανμαζευτεῖστόνοὐρανό ἀνάμεσάτουςκαίπιγκουΐνοι,ἑτοιμαζόμεναγιάτήνμετανάστευσήτους. Στέκοντανμετέωραστόνἀέρα,ὄχισέμεγάληἀπόστασηἀπ τήνγῆ,πάντωςστόνἀέρα.καίκάτιπαιδάκιαμέσασέδίχτυακαταγῆς,πούεἶχανλέεισχέση μέτήνμετανάστευσητῶνπουλιῶν.συνάντησατόν Λυκοῦργο. Ἀνέβηκεμιάσκάλαἀπόἕναὑπόγειο.Ἄναψατσιγάρο,μιλήσαμεγιάτήνγυναίκατουκαίγιά ἕνανκοινόμαςφίλο.μοῦεἶπεπόσομ ἀγαποῦσεἀπό παλιά.ξαφνιάστηκα,δένεἶχεπάειὁνοῦςμου. 34