Οι Ξένοι της Μίας Χρονιάς

Απίθανες Ποδοσφαιρικές Ιστορίες Αλέξανδρος Βάσιλας Subbuteo News

3 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Σελ. ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 3 ΕΙΣΑΓΩΓΗ 5 ΑΛΤΣΙΜΠΑΡ Αντόνιο Χούστο 6 ΑΟΥΡΕΝΤΝΙΚ Γιούργκεν 6 ΒΕΛΚΟΒΙΤΣ Μπράνισλαβ 7 ΒΙΣΕΝΤΕ Ροδόλφο Γκρεγκόριο 7 ΕΚΛΣ Τέρι 8 ΖΕΡΡ Ούγκο Οράσιο 8 ΖΙΛΙΟΤΙ Αρµάντο Χοσέ 9 ΙΡΑΛΑ Σεβεριάνο 9 ΚΑΤΑΜΑ Γίλµα 10 ΚΙΡΟΓΑ Γκιγιέρµο Λουίς 10 ΚΟΡΡΕΑ Λουίς Αλµπέρτο 11 ΚΟΥΡΜΠΙΣ Ρολάν 11 ΚΡΙΒΟΚΟΥΤΣΑ Πέταρ 12 ΜΕΣΑΡΟΣ Μιχαήλ 12 ΜΟΡΑΛΕΣ Όσκαρ Οράσιο 13 ΜΟΥΓΚΡΑΜΠΙ Ιµπραήµ 13 ΜΟΥΪΚΙΤΣ Φικρέτ 14 ΜΠΑΡΜΠΟΣΑ Χέλιο 14 ΜΠΟΝΤΙΟΛΙ Τζίνο 15 ΜΠΟΥΝΤΙΣΙΤΣ Νικόλα 15 ΜΠΡΑΟΥΝ Τζίµι 16 ΜΠΡΙΝΕΚ Θίοντορ 16 ΝΙΚΟΛΑΟΥ Μιγκέλ Αλµπέρτο 17 ΝΟΓΚΟΥΕΪΡΑ Σίνα 17 ΝΤΑΜΑΣ Ρουί Φρανσίσκο 18 ΝΤΑΟΥΣ Γκιγιέρµο Όσκαρ 18 ΝΤΕΚ Ρενέ 19 ΟΧΕ Α Σαντιάγκο 19 ΠΟΚΛΕΠΟΒΙΤΣ Λούκσα 20 ΡΑΝΤΟΒΙΤΣ Λάζαρ 20 ΤΖΑΚΟΒΙΤΣ Ντράγκο 21 ΤΣΑΡΛΣ Αντόνιο 21 ΦΟΥΚΣ Ντανιέλ 22 ΟΛΟΙ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΚΑΤΑ ΟΜΑ Α 23 ΟΛΟΙ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΚΑΤΑ ΧΩΡΑ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ 26 ΠΗΓΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΥΛΙΚΟΥ / ΠΗΓΕΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ 29

5 ΕΙΣΑΓΩΓΗ Οι Ξένοι της Μίας Χρονιάς... Ελλάδα, δεκαετία του 60. Η χώρα αρχίζει σιγά σιγά να ξεπερνάει τις πληγές που άφησε ο Β Παγκόσµιος Πόλεµος. Οι συγκοινωνίες και εν γένει οι υποδοµές βελτιώνονται και αρχίζουν να εµφανίζονται σηµάδια οικονοµικής ανάκαµψης. Αυτά ήδη από το φθινόπωρο του 1959 έχουν σηµατοδοτήσει τη δηµιουργία της Α Εθνικής στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Μετά από τρεις δεκαετίες που το εθνικό πρωτάθληµα πέρασε τις παιδικές ασθένειες, έφτασε η στιγµή της ενιαίας ετήσιας διοργάνωσης. Η έννοια «ξένος παίκτης»* βέβαια εκείνη την εποχή ήταν άγνωστο φρούτο, οι οµάδες µέχρι τότε κατά βάση συγκροτούνταν από παίκτες που προέρχονταν από την περιοχή που έδρευε η κάθε µία µε ελάχιστες άλλες προσθήκες. Τη δεκαετία του 60 όµως µε την αλλαγή του κανονισµού περί διετούς αποκλεισµού σε περίπτωση µετεγγραφής, σιγά σιγά οι µεγαλύτερες και πιο εύρωστες οικονοµικά οµάδες άρχισαν να «ψαρεύουν» ότι καλό υπήρχε στην επαρχία, γεγονός που προκάλεσε την αντίδραση των οµάδων αυτών και οδήγησε στην απαγόρευση τέτοιων µετεγγραφών από τον ΓΓΑ της περιόδου της 7ετίας Κων/νο Ασλανίδη. Έτσι οι οµάδες στράφηκαν για την ενίσχυση τους σε µία ιδιαιτέρως αναπάντεχη πηγή, τη Λατινική Αµερική! Έως τότε ήταν µετρηµένοι οι ξένοι παίκτες που είχαν συµµετάσχει στο ελληνικό πρωτάθληµα. Πρώτος όλων ο Γκαετάνο Σαλούστο που έπαιξε στον ΠΑΟΚ στο πρώτο κιόλας πρωτάθληµα Α Εθνικής, όµως ο συγκεκριµένος ήταν κάτοικος Θεσσαλονίκης, δεν ήρθε από το εξωτερικό ως ποδοσφαιριστής. Περιπτώσεις που επίσης ήρθαν από... σπόντα ήταν οι Μπρίνεκ (Ηρακλή) και Αουρέντνικ (Εθνικού) που βρέθηκαν στην Ελλάδα σαν... γιοι των προπονητών των αντίστοιχων οµάδων, ως εκ τούτου πρώτος ξένος ποδοσφαιριστής µπορεί να θεωρηθεί ο Σύριος Ιµπραήµ Μουγκράµπι που αγωνίστηκε στην ΑΕΚ τη σεζόν 1962/63. Ακολούθησε η συµπτωµατική (και ελάχιστη) παρουσία του Τζίνο Μποντιόλι την επόµενη χρονιά µε τη φανέλα του Αιγάλεω για να έρθει το 1964/65 η παρουσία του Αιθίοπα Κατάµα στον Άρη και η πρώτη ουσιαστικά παρασπονδία µε τους Μέσαρος και Ράντοβιτς να έρχονται ως... κρυφοεπαγγελµατίες στα Τρίκαλα! Κανείς όµως δεν ασχολήθηκε τότε και για έξι χρόνια δεν υπήρξε άλλο τέτοιο παράδειγµα. Ξαφνικά όµως το 1971/72 έγινε η... ανακάλυψη. Ο Παναθηναϊκός άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου από τη Λατινική Αµερική µε την απόκτηση του Λίναρη, ενώ ο Ολυµπιακός αρχικά περιορίστηκε στην Ευρώπη µε τους Αργυρούδη, Τριαντάφυλλο και Περσίδη. Από την επόµενη χρονιά όµως έγινε το «σώσε». ΑΕΚ και Καλαµάτα µπήκαν κι αυτοί στον χορό και το πράγµα έγινε εξόφθαλµο. Έτσι, συζητήσεις και κόντρες επέτρεψαν την παρουσία τους ως «Έλληνες» και αργότερα, από το 1974 επισηµοποιήθηκε ο κανονισµός που έδωσε το δικαίωµα για δύο ξένους παίκτες σε κάθε οµάδα. Αργότερα (1988) αυτοί θα γίνουν τρεις, έως ότου έρθει η υπόθεση Μποσµάν που γκρέµισε το µέχρι τότε οικοδόµηµα φτάνοντας το 2008 να εµφανιστεί η πρώτη σύνθεση «ελληνικής οµάδας» που δεν χρησιµοποίησε ούτε έναν Έλληνα ποδοσφαιριστή σε ενδεκάδα και αλλαγές σε ολόκληρο αγώνα πρωταθλήµατος (ο Άρης στις 20/09/2008 στην εντός έδρας ήττα του µε 1-2 από τον Παναθηναϊκό). Τα προηγούµενα χρόνια, όσο ο επιτρεπόµενος αριθµός ξένων ήταν περιορισµένος, οι παράγοντες ως επί το πλείστον επεδίωκαν να προσθέτουν στις οµάδες τους το κάτι παραπάνω που δεν έβρισκαν στην ελληνική αγορά στην κατάλληλη τιµή. Όµως τα µειωµένα οικονοµικά µέσα των οµάδων, η ανυπαρξία υποστηρικτικών υποδοµών και η περιορισµένη φήµη του πρωταθλήµατος στο εξωτερικό δεν επέτρεπε την προσέλκυση παικτών από το πάνω ράφι. Άλλωστε πάντα στις µετεγγραφές ελλοχεύει το ρίσκο. Έτσι από το πρωτάθληµα πέρασαν ορισµένοι παίκτες που ήταν άγνωστοι, ορισµένοι γνωστοί που όµως βρίσκονταν στα τελειώµατα της καριέρας τους καθώς και κάποιοι απλώς µέτριοι, έτσι υπάρχουν οι περιπτώσεις των ποδοσφαιριστών που ήρθαν, είδαν και απήλθαν. Τις απίθανες ποδοσφαιρικές ιστορίες αυτών των παικτών που βρέθηκαν µόνο για µία χρονιά στη χώρα µας για να παίξουν στην Α Εθνική επιχειρεί να καταγράψει αυτή η έκδοση βασισµένη σε πολλές αξιόλογες πηγές, ελληνικές και ξένες, καθώς και σε διαθέσιµες πληροφορίες στο διαδίκτυο. Αλέξανδρος Βάσιλας ΣΗΜ.: * Η παρούσα έκδοση αφορά µόνο στους ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν στην Α Εθνική τα χρόνια 1960-79 µέχρι την καθιέρωση (ή καλύτερα επισηµοποίηση της καθιέρωσης) του επαγγελµατισµού. Ο όρος «ξένος παίκτης» δεν συµπεριλαµβάνει τους Κύπριους ποδοσφαιριστές, καθώς και τους ξένους που αγωνίστηκαν µε Κυπριακές οµάδες στην Α Εθνική Ελλάδος.

6 Οι Ξένοι της Μίας Χρονιάς ΑΛΤΣΙΜΠΑΡ Αντόνιο Χούστο ALCIBAR Antonio Justo (Ολυµπιακός) Μεσοεπιθετικός που αγωνίστηκε στον Ολυµπιακό τη σαιζόν 1972/73 ως «Αντώνης Αλχιµάρης» δηλαδή σαν... οµογενής. Γεννηµένος στην Μπενγκολέα της επαρχίας Κόρδοβα της Αργεντινής, πέρασε από Νιούελς Όλντ Μπόυς, Νουέβα Σικάγο, Αρχεντίνος Τζούνιορς και Ρασίνγκ Κλουµπ, η οποία ήταν η τελευταία του οµάδα στην Αργεντινή πριν την ελληνική του «παρουσία». Ήρθε µε περγαµηνές ηγετικού παίκτη στο χώρο της µεσαίας γραµµής µε καλό αριστερό πόδι. Στην Ελλάδα όµως πέρασε εντελώς απαρατήρητος, έπαιξε 7 φορές µε την ερυθρόλευκη φανέλα και την επόµενη σαιζόν 1974/75 βρέθηκε στη Β κατηγορία Ισπανίας µε τη φανέλα της Σαν Αντρές. Τελικά έκλεισε την ποδοσφαιρική καριέρα του στην Σαρµιέντο ντε Χουνίν της Αργεντινής. ΑΟΥΡΕΝΤΝΙΚ Γιούργκεν AUREDNIK Jürgen (Εθνικός) Αυστριακός επιθετικός που αποκτήθηκε από τον Εθνικό το καλοκαίρι του 1962 από τους Ερασιτέχνες της Αούστρια Βιέννης σε ηλικία µόλις 18 ετών. Πρόκειται για τον γιο του Χάρι Αουρέντνικ που ήταν προπονητής εκείνη την εποχή στον Εθνικό (και πιο πριν στην ΑΕΚ). Ο Αουρέντνικ «τζούνιορ» έπαιξε µόλις τρεις φορές στο πρωτάθληµα πετυχαίνοντας ένα γκολ, παρά το γεγονός ότι οι εφηµερίδες είχαν δηµιουργήσει µεγάλες προσδοκίες για αυτόν. εν υπάρχει καµία αναφορά στο τι έκανε µετά το πέρασµα του από τον Εθνικό, δεν φαίνεται πάντως να συνέχισε το ποδόσφαιρο.

7 ΒΕΛΚΟΒΙΤΣ Μπράνισλαβ VELJKOVIC Branislav (Ηρακλής) Έναν αληθινό γυρολόγο, από τους λίγους που προηγήθηκαν του νόµου Μποσµάν, έφερε στα ελληνικά γήπεδα τον χειµώνα του 1974/75 ο Ηρακλής. Ο 30χρονος τότε τερµατοφύλακας Μπράνισλαβ Βέλκοβιτς ήρθε να υπερασπίσει την εστία του «γηραιού» συµπληρώνοντας µε τους Φανάρα και ινόπουλο το τρίο των τερµατοφυλάκων. Ο «Βέλια» ξεκίνησε από τις ακαδηµίες της ΟΦΚ Βελιγραδίου αλλά σύντοµα, σε ηλικία 15 ετών βρέθηκε στη β οµάδα της Βοϊβοντίνα Νόβι Σαντ. Το ταλέντο του ήταν εµφανές, έτσι δεν ήταν παράξενο ότι ήταν στην αποστολή της Εθνικής Νέων της ενωµένης Γιουγκοσλαβίας που έφτασε στη 2η θέση της Ευρώπης το 1962. Ο Βέλκοβιτς επιστρέφοντας από το τουρνουά επανήλθε στην ΟΦΚ Βελιγραδίου, ακολούθησε ένα εξάµηνο στην Μπάτσκα Παλάνκε πριν γίνει µέλος της Βοϊβοντίνα Νόβι Σαντ, στην α οµάδα αυτή τη φορά. Ήταν µία από τις σπουδαιότερες φουρνιές της οµάδας του Νόβι Σαντ που κατάφερε το 1966 να κερδίσει το Πρωτάθληµα Γιουγκοσλαβίας, όµως ο Βέλκοβιτς εκείνη τη χρονιά είχε µόνο µία συµµετοχή. Έτσι αφού βαρέθηκε να βρίσκεται µονίµως δεύτερος στη σκιά του Ίλια Πάντελιτς, έφυγε από τη χώρα και βρήκε οµάδα στην Ολλανδία, την DOS, πρόδροµο της σηµερινής Ουτρέχτης. Μετά από µόλις ένα χρόνο παραµονής εκεί, µετακόµισε στην Τουρκία όπου έµεινε 3 χρόνια περνώντας κάτω από τα δοκάρια των Άδανασπορ και Μερσίν. Έπειτα έκανε το απίθανο βήµα της µετακίνησης στην Αλ-Καντισίγια του Κουβέιτ όπου έπαιξε ένα χρόνο κατακτώντας το Κύπελλο της χώρας. Τελειώνοντας την τοπική σεζόν τον εκέµβριο του 1974, ήταν η ώρα που πέρασε από τη χώρα µας. Ήρθε στον Ηρακλή που έκανε µια µέτρια χρόνια τότε, και κάθησε όσο ακριβώς αναµενόταν µε βάση το παρελθόν του: 6 µήνες, υπερασπιζόµενος την εστία του «γηραιού» σε 4 αγώνες. Η ποδοσφαιρική του περιπλάνηση ολοκληρώθηκε το 1976 στην ΦΚ Νόβι Σαντ. Πιθανότατα πάντως να έχει το ρεκόρ του ποδοσφαιριστή που αγωνίστηκε σε περισσότερους διεθνείς αγώνες παρά εγχώριων διοργανώσεων! Στο ποδόσφαιρο συνέχισε ακολουθώντας την προπονητική και την... περιηγητική αφού βρέθηκε να προπονεί στην Αλ- Ουάχαντ στην Υεµένη και την Μανγκά στη Γκαµπόν πριν γίνει προπονητής τερµατοφυλάκων στην Παρτιζάν Βελιγραδίου. ΒΙΣΕΝΤΕ Ροδόλφο Γκρεγκόριο VICENTE Rodolfo Gregorio (ΑΕΚ) Η ΑΕΚ µε τον Μπράνκο Στάνκοβιτς στον πάγκο της έχοντας πάρει το πρόσφατο παράδειγµα των Λατινοαµερικάνων που Ολυµπιακός και Παναθηναϊκός φέρνουν στην Ελλάδα, αποφασίζει για πρώτη φορά να µπει κι αυτή σε αυτό το γαϊτανάκι. Μοναδικός ξένος παίκτης που είχε παίξει νωρίτερα στην ΑΕΚ ήταν ο Σύρος Μουγκράµπι που δεν άφησε το στίγµα του στην Ένωση. Το 1972 όµως οι κιτρινόµαυροι ρίχνουν τα δίχτυα τους και πιάνουν τρεις Αργεντίνους. Από αυτούς, µόνο ο Ερρέα έµελλε να στεριώσει και να αφήσει το όνοµα του ως κάτι ξεχωριστό στην ιστορία της ΑΕΚ. Ο ένας από τους άλλους δύο παίκτες ήταν ο Ροδόλφο Γκρεγκόριο «Νέγκρο» Βισέντε. Ο 26χρονος τότε µέσος, ήταν ένα καλό όνοµα στο αργεντίνικο ποδόσφαιρο. Μάλιστα το 1967 είχε εκπροσωπήσει την «µπιανκοτσελέστε» στους Παναµερικανικούς Αγώνες στον Καναδά. Εµφανίστηκε στο υψηλό στερέωµα το 1966 και φόρεσε για δύο χρόνια τη φανέλα της Ρασίνγκ Κλουµπ που κατέκτησε τότε το Πρωτάθληµα Αργεντινής και το ιηπειρωτικό Κύπελλο µε αντίπαλο τη Σέλτικ. Στη συνέχεια για µια πενταετία ήταν µέλος της Ατλάντα του Μπουένος Άιρες πραγµατοποιώντας 120 εµφανίσεις µε 8 γκολ στο πρωτάθληµα. Τότε ήταν που ήρθε στην ΑΕΚ, ξεκινώντας µάλιστα µε το δεξί πετυχαίνοντας γκολ στο ντεµπούτο του µε την Ένωση στον αγώνα για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ µε αντίπαλο την ουγγρική Σαλγκοτάριαν. Η συνέχεια όµως δεν ήταν εξίσου καλή. Στο πρωτάθληµα αγωνίστηκε 17 φορές πετυχαίνοντας 1 γκολ χωρίς να παρουσιάσει σταθερότητα στην απόδοση του. Το τέλος της χρονιάς τον βρήκε να επιστρέφει στη χώρα του µε τα χρώµατα της Τσακαρίτα ενώ αργότερα πέρασε και από την Φεροκαρίλ.

8 Οι Ξένοι της Μίας Χρονιάς ΕΚΛΣ Τέρι ECCLES Terry (Εθνικός) Ο Άγγλος µεσοεπιθετικός βρέθηκε στον Εθνικό το καλοκαίρι του 1978 προερχόµενος από τη Χάντερσφιλντ Τάουν που τότε αγωνιζόταν στην τρίτη κατηγορία. Ήρθε στον Πειραιά µαζί µε τον επίσης Άγγλο προπονητή Μπράιαν Μπερτς που όµως δεν µακροηµέρευσε στους κυανόλευκους. Ο Έκλς είχε έρθει µε το όνοµα του γκολτζή σαν παίκτης της Μάνσφιλντ Τάουν έχοντας ξεκινήσει την καριέρα του από τους Μπλάκµπερν Ρόβερς, όµως στον Εθνικό αγωνίστηκε ως επί το πλείστον σαν σέντερ-µπακ µε αποτέλεσµα σύντοµα να αποτελέσει παρελθόν. Μετά το πέρασµα του από την Ελλάδα, ο Έκλς βρέθηκε στη Γιορκ Σίτυ και τη Σκάρµπορο όπου έκλεισε την καριέρα του. ΖΕΡΡ Ούγκο Οράσιο ZERR Hugo Horacio (ΑΕΚ) Στο πρώτο της άνοιγµα στην αγορά ξένων παικτών, η ΑΕΚ φαίνεται να µην είχε το... κοκκαλάκι της νυχτερίδας. Από τους τρεις Λατινοαµερικάνους που ήρθαν το 1972 στην Ένωση, µόνο ο Νέστορ Ερρέα αποδείχθηκε αντάξιος των απαιτήσεων της οµάδας, σε αντίθεση µε τους Βισέντε και Ζερρ που γύρισαν στην πατρίδα τους χωρίς να αφήσουν το στίγµα τους στη χώρα µας. Ο Ούγκο Οράσιο Ζερρ όπως είναι το πλήρες όνοµα του, ήταν ένας µεσοεπιθετικός µε καλές περγαµηνές στη χώρα του. Έπαιξε αρκετά χρόνια µε τη φανέλα της Νουέβα Σικάγο µέχρι το 1971 που µετεγγράφηκε στην Αρχεντίνος Τζούνιορς λίγα χρόνια πριν βρεθεί εκεί ο Ντιέγο Μαραντόνα. Όµως ο Ζερρ δεν έµεινε για πολύ στους ερυθρόλευκους του Μπουένος Άιρες αφού αποφάσισε να δεχτεί την πρόταση να περάσει τον Ατλαντικό και να βρεθεί στην Ελλάδα για λογαριασµό της ΑΕΚ του Μπράνκο Στάνκοβιτς. Στις λιγοστές εµφανίσεις που έκανε µε τη φανέλα µε τον δικέφαλο, ο Ζερρ δεν δικαιολόγησε την ενίσχυση που περίµεναν τότε οι οµάδες από τους ξένους παίκτες. Αγωνίστηκε µόλις σε 5 αγώνες πρωταθλήµατος, ως εκ τούτου κανείς δεν στεναχωρήθηκε όταν αποχώρησε επιστρέφοντας στην πατρίδα του. Εκεί αγωνίστηκε στη Λανούς, στη Νουέβα Σικάγο για δεύτερη φορά και έκλεισε την καριέρα του στην Λος Άνδες. Γρήγορα όµως ακολούθησε τον δρόµο της προπονητικής, περνώντας από πολλούς πάγκους Αργεντίνικων οµάδων όπως οι Αλµάγκρο, Λος Άνδες και Νουέβα Σικάγο, ενώ τη χρονιά 2004/05 ξαναβρέθηκε µετά από 32 χρόνια στην Ελλάδα, εκτελώντας (χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία) χρέη προπονητή στον Απόλλωνα Λάρισας στη Γ Εθνική µόλις για 2 αγωνιστικές πριν αποµακρυνθεί και πάρει τη θέση του ο Τάκης Παραφέστας.

9 ΖΙΛΙΟΤΙ Αρµάντο Χοσέ GIGLIOTTI Armando Jose (Καλαµάτα) Ένας από τους Λατινοαµερικάνους που έφερε η Καλαµάτα. Ήταν ο µοναδικός που έµεινε στην Ελλάδα µόνο ένα χρόνο, αφού οι Κατιχιέβιτς, Εσπινόζα, Βάλιαν και Μάνα παρέµειναν αρκετά παραπάνω καιρό στη χώρα µας, ειδικά οι τρεις τελευταίοι έγιναν µόνιµοι κάτοικοι της. Ο Ζιλιότι ήρθε το καλοκαίρι του 1972, σε ηλικία 22 ετών, από τη Ντεπορτίβο Μορόν αγωνιζόµενος σαν επιθετικός, ενώ πιο πριν ήταν παίκτης της Αλµιράντε Μπράουν. Στη Μεσσηνιακή πρωτεύουσα όµως δεν κατάφερε να βρει το δρόµο προς τα δίχτυα στους 13 αγώνες που συµµετείχε, µέσω όµως της Ελλάδας βρήκε το δρόµο για τη υτική Ευρώπη. Έτσι το επόµενο καλοκαίρι µετακόµισε στη Γαλλία και συγκεκριµένα στην Καέν. Από εκεί µεταπήδησε στην Ίστρ όπου και τερµάτισε την επαγγελµατική του καριέρα. Ο πρόεδρος της τοπικής οµάδας τον συνέστησε και του βρήκε δουλειά σε µεγάλη εταιρεία µε προϊόντα φροντίδας των δοντιών, ώσπου ο ίδιος άνοιξε τη δική του εταιρεία χηµικών προϊόντων. Το 1985 όµως εµφανίζεται ένα καινούριο στοιχείο: γεννιέται στη Μαρτίγκ ο Νταβίντ Ζιλιότι, τρίτος γιος του Αρµάντο και της γαλλίδας γυναίκας του, που πλέον είναι επαγγελµατίας ποδοσφαιριστής µε ήδη αξιόλογη καριέρα σε Μονακό, Τρουά, Σεντ-Ετιέν και Χάβρη. ΙΡΑΛΑ Σεβεριάνο IRALA Severiano (Παναθηναϊκός) Το καλοκαίρι του 1972 ο Παναθηναϊκός, όπως και άλλες ελληνικές οµάδες, έφερε στην Ελλάδα λατινοαµερικάνους υπό ένα ηµι-παράνοµο καθεστώς. Τη συγκεκριµένη περίοδο ήρθαν για το «τριφύλλι» οι Αρακέµ ντε Μέλο, ο Ροµπέρτο Γκραµάχο, ο Χουάν Ραµόν Βερόν και ο Σεβεριάνο Ιράλα. Από όλους τους παραπάνω, ο µοναδικός που αγωνίστηκε µόλις µια σαιζόν στην Ελλάδα ήταν ο τελευταίος. Πρόκειται για Παραγουανό επιθετικό που ήρθε στον Παναθηναϊκό από τη Σέρρο Πορτένιο της Ασουνθιόν, µία από τις πιο διάσηµες οµάδες της πατρίδας του -και της Λατινικής Αµερικής γενικότερα- µε πολλούς τίτλους και συµµετοχές στο Κόπα Λιµπερταδόρες. Εκεί είχε το παρατσούκλι «Ταλάδρο», δηλαδή ο... «τρυπάνης» σε ελεύθερη µετάφραση. Το 1969 πήρε ειδική άδεια από την οµοσπονδία για να δοκιµστεί στην Ισπανία αλλά τελικά επέστρεψε άπραγος στη χώρα του. Στην Ελλάδα πάντως δεν έδειξε κανένα από τα στοιχεία που τον είχαν κάνει µέλος στην Εθνικής οµάδας της Παραγουάης µε αποτέλεσµα να αγωνιστεί µόλις δύο φορές στο πρωτάθληµα και έπειτα να επιστρέψει στη Λατινική Αµερική.

10 Οι Ξένοι της Μίας Χρονιάς ΚΑΤΑΜΑ Γίλµα KETEMA Yilma (Άρης) Ο Αιθίοπας άσος ήταν ο πρώτος έγχρωµος ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε στην ελληνική Α Εθνική. Αποκτήθηκε από τον Άρη το καλοκαίρι του 1964 από την Οµέντλα της Αντίς Αµπέµπα αφού πρώτα πέρασε µια περίοδο δοκιµής. Θεωρείται ο πρώτος Αιθίοπας ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε επαγγελµατικά. Είχε έρθει στη Θεσσαλονίκη σαν φοιτητής της Ιατρικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστηµίου µε ένα πρόγραµµα κρατικών υποτροφιών της πατρίδας του. Μάλιστα πήρε µέρος στους πρώτους ευρωπαϊκούς αγώνες της ιστορίας του Άρη µε αντίπαλο τη Ρόµα για το Κύπελλο Εκθέσεων. Εκεί είχε εντυπωσιάσει τους Ευρωπαίους δηµοσιογράφους µε το δυνατό αριστερό του πόδι και την ανεξάντλητη ποικιλία του σε τρικ και προσποιήσεις. Στον αγώνα στη Ρώµη πέτυχε και ένα γκολ το οποίο όµως ακυρώθηκε σαν οφ-σάιντ. Κατά τον ίδιο αυτός ήταν ο καλύτερος αγώνας της ζωής του. Τελικά όµως διάφοροι µικροτραυµατισµοί και η αδυναµία προσαρµογής τον οδήγησαν στην έξοδο. Κατάφερε να κάνει ντεµπούτο στο ελληνικό πρωτάθληµα µόλις τον Ιανουάριο του 1965 και ολοκλήρωσε τη χρονιά µόλις µε 5 συµµετοχές. Αυτό βέβαια δεν τον εµπόδισε να λάβει µέρος στο Κόπα Άφρικα του 1965 µε τη φανέλα της Εθνικής Αιθιοπίας. Κατόπιν πέρασε ένα φεγγάρι από τη Γαλατασαράι στην Τουρκία -µε την οποία όµως δεν αγωνίστηκε καθόλου-, από την Αυστρία και την Ολλανδία και ακολούθως αναχώρησε για τις ΗΠΑ όπου κατοικεί µέχρι σήµερα. Εκεί αγωνίστηκε µία σαιζόν µε τη φανέλα της Βοστώνης και µάλιστα τέθηκε αντιµέτωπος του Πελέ που τότε αγωνιζόταν στην Cosmos Νέας Υόρκης. Πέρα από το ποδόσφαιρο ο Κατάµα είναι γλωσσολόγος και συλλέκτης γραµµατοσήµων. Η συλλογή του µάλιστα ήταν τόσο αξιόλογη ώστε το 1972 έλαβε µέρος σε έκθεση µε γραµµατόσηµα µε θέµα τα Παγκόσµια Κύπελλα! Πλέον αποτελεί εξέχων µέλος της αιθιοπικής κοινότητας στη Νέα Υόρκη. ΚΙΡΟΓΑ Γκιγιέρµο Λουίς QUIROGA Guillermo Luis (Εθνικός) Ο πρώτος ξένος παίκτης που ήρθε µε µεταγραφή στον Εθνικό Πειραιά (εξαιρείται ο Αουρέντνικ) ήταν... ένας Κιρόγα που προστέθηκε στο ρόστερ της οµάδας το καλοκαίρι του 1972. Οι ελληνικές πηγές δεν φαίνεται να του δίνουν ιδιαίτερη σηµασία κατά τη διάρκεια της δοκιµής του σε ΑΕΚ και Παναθηναϊκό. Πάντως κάνουν εντύπωση οι ωραίες σέντρες και το φαντεζί παιχνίδι που κάνει ως έξω αριστερά. Κατά δήλωση του, ερχόµενος στην Ελλάδα ήταν 23ών ετών και αγωνιζόταν στην πατρίδα του στη «Τζούνιορς», µάλιστα εντός τριών µηνών παραµονής και δοκιµής στην Ελλάδα ήδη συνεννοείται χωρίς διερµηνέα. Στον Εθνικό δεν µπορεί να πει κάποιος ότι έπιασε, έκανε 11 εµφανίσεις στο πρωτάθληµα και µε τον ερχοµό του Βικ Μπάκινγχαµ στον πάγκο του Εθνικού, ο Κιρόγα αναχώρησε για την πατρίδα του. Συνδυάζοντας τα παραπάνω στοιχεία, η έρευνα µας βρίσκει τον Γκιγιέρµο Λουίς Κιρόγα, Αργεντίνο ποδοσφαιριστή της Νουέβα Σικάγο από το 1968 ως το 1971 και της Αρχεντίνος Τζούνιορς από το 1972 ως το 1974, µε µια σύντοµη επιστροφή στη Νουέβα Σικάγο το 1977.

11 ΚΟΡΡΕΑ Λουίς Αλµπέρτο CORREA Luis Alberto (ΠΑΣ Γιάννινα) Ο Λουίς Αλµπέρτο Κορρέα «Ελ Λούτσο» γεννήθηκε το 1956 στη Κοµοντόρο Ριβαντάβια της Αργεντινής. Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο σε τοπικές οµάδες όπως η Ντεπορτίβο Ρόκα και και η Ουρακάν Κοµοντόρο Ριβαντάβια. Εκεί ξεχώρισε και το 1976 κλήθηκε στην προ-ολυµπιακή οµάδα της χώρας του. Το καλοκαίρι του 1978 δοκίµασε την τύχη του στην Ευρώπη ερχόµενος στον ΠΑΣ Γιάννινα που ήδη είχε παράδοση στους Αργεντίνους. Εκεί φαίνεται να µην προσαρµόστηκε αφού αγωνίστηκε µόλις 7 φορές, κι όµως πέτυχε 3 γκολ µε την οµάδα των Ιωαννίνων. Κατόπιν γύρισε στην πατρίδα του όπου έπαιξε στις Ντεπορτίβο Εσπανιόλ, Νιούελς Όλντ Μπόυς και Νουέβα Σικάγο. Πλέον ακολουθεί καριέρα προπονητή. ΚΟΥΡΜΠΙΣ Ρολάν COURBIS Rolland (Ολυµπιακός) Ο Ρολάν Κουρµπίς σαν ποδοσφαιριστής ξεκίνησε από τις ακαδηµίες της Ολυµπίκ Μαρσέιγ αγωνιζόµενος στη θέση του λίµπερο. Με την Ολυµπίκ στέφθηκε πρωταθλητής το 1972 έστω κι αν ο ίδιος είχε λίγες συµµετοχές, αλλά βλέποντας έλλειψη εµπιστοσύνης στο πρόσωπο του αποφάσισε να αποχωρήσει και πήγε στην Αζαξιό όπου πραγµατοποίησε καταπληκτική σαιζόν µε αποτέλεσµα να ενδιαφερθεί ο Ολυµπιακός για την απόκτηση του. Σύµφωνα µε τον ίδιο, το όνοµα του έχει ελληνική προέλευση αλλά ο ίδιος δεν διαθέτει καµία απόδειξη γι αυτό. Παρ όλα αυτά πήρε την ελληνική υπηκοότητα «δηµιουργώντας» έναν παππού από τη Θεσσαλονίκη που τα χαρτιά του χάθηκαν κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσµίου Πολέµου. Στην Ελλάδα όµως είχε ελάχιστες συµµετοχές δείχνοντας µάλιστα περιορισµένη τεχνική κατάρτιση. Πάντως θεωρείται πρωταθλητής το 1973 µε τον Ολυµπιακό, παίρνοντας µάλιστα τα χρήµατα που θα έβγαζε σε πέντε σαιζόν στη Γαλλία, σύµφωνα µε τα λεγόµενα του σε συνέντευξη στο περιοδικό Foot. Από τον Ολυµπιακό επέστρεψε στην Γαλλία πηγαίνοντας στη Σοσό και έπειτα στη Μονακό µε την οποία κατέκτησε όντας βασικό στέλεχος δύο Πρωταθλήµατα και ένα Κύπελλο Γαλλίας. Έκλεισε την ποδοσφαιρική του καριέρα στην Σπόρτινγκ Τουλόν και σχεδόν αµέσως ξεκίνησε καριέρα προπονητή. Καθ ότι ιδιόρρυθµος έχει αλλάξει αρκετές οµάδες µε προεξέχουσες τις Μπορντό, Ολυµπίκ Μαρσέιγ, Λανς, Αζαξιό και Μοντπελιέ ενώ έχει προπονήσει και εκτός Γαλλίας τις Αλ Ουαχντά στο Αµπού Ντάµπι και την Αλάνια Βλαδικαβκάζ στη Ρωσία. Σαν προπονητής έχει κατακτήσει µόνο ένα Πρωτάθληµα Β κατηγορίας στη Γαλλία µε την Αζαξιό ενώ ήταν φιναλίστ στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 1999 µε τη Ολυµπίκ Μαρσέιγ όπου όµως ηττήθηκε εύκολα µε 3-0 από την Πάρµα.

12 Οι Ξένοι της Μίας Χρονιάς ΚΡΙΒΟΚΟΥΤΣΑ Πέταρ KRIVOKUCA Petar (Ηρακλής) Το καλοκαίρι του 1976 ο Ηρακλής έχοντας µόλις στεφθεί Κυπελλούχος Ελλάδας για πρώτη φορά στην ιστορία του, και έχοντας ως καλή παρακαταθήκη την παρουσία του Ζόραν Αντονίεβιτς στην οµάδα, αποφασίζει να ρίξει τα δίχτυα του και πάλι στην αγορά της Γιουγκοσλαβίας. Ο παίκτης που επέλεξαν οι ιθύνοντες του γηραιού ήταν ο 29χρονος -τότε- Πέταρ Κριβόκουτσα. Ο τελευταίος είχε γεννηθεί στην περιοχή της Ιβάνιτσα στη Σερβία και αγωνιζόταν ως δεξιός οπισθοφύλακας. Είχε ξεκινήσει το ποδόσφαιρο στην τοπική Γιάβορ και γρήγορα βρέθηκε στη Σλόµποντα Ούζιτσε. Κι εκεί ξεχώρισε µε αποτέλεσµα γρήγορα να ενδιαφερθεί γι αυτόν ο Ερυθρός Αστέρας και να τον αποκτήσει. Στο Βελιγράδι ο Κριβόκουτσα έκανε µεγάλη καριέρα αγωνιζόµενος για εννιά χρόνια κατακτώντας τρία Πρωταθλήµατα και δύο Κύπελλα. Παράλληλα φόρεσε και δεκατρείς φορές τη φανέλα της Εθνικής Γιουγκοσλαβίας. Η τελευταία του συµµετοχή ήταν και η µοιραία για την καριέρα του αφού τραυµατίστηκε στον τελευταίο φιλικό αγώνα µε αντίπαλο την Αγγλία στις 5 Ιουνίου του 1974 µε αποτέλεσµα να µείνει σχεδόν ενάµιση χρόνο εκτός δράσης και φυσικά να χάσει τη συµµετοχή του στο Μουντιάλ του 1974 που άρχισε µόλις 8 µέρες µετά. Μετά από δύο επεµβάσεις στο µηνίσκο, έφτασε ταλαιπωρηµένος στον Ηρακλή όπου κατάφερε να παίξει µόλις 13 αγώνες πριν φύγει για τη Γαλλία και τη Ρουέν. Μετά από µόλις ένα χρόνο, επέστρεψε στη Γιουγκοσλαβία και αγωνίστηκε σε Όµπιλιτς και Βόζντοβατς όπου έκλεισε και την καριέρα του. ΜΕΣΑΡΟΣ Μιχαήλ MESAROS Mihalj (Τρίκαλα) Τη σαιζόν 1964/65 τα Τρίκαλα που πρώτη φορά πέτυχαν την άνοδο τους στην Α Εθνική, τάραξαν τα νερά µε την απόκτηση δύο ξένων παικτών από τη Γιουγκοσλαβία. Ο ένας από αυτούς ήταν ο 29χρονος επιθετικός Μιχάλι Μέσαρος. Ο Μέσαρος δεν ήταν παίκτης της σειράς. Πρόκειται για βασικό στέλεχος της Παρτιζάν Βελιγραδίου µε αρκετά γκολ στη παλµαρέ του. Εκτός από την Παρτιζάν, αγωνίστηκε και µε την Προλετέρ Ζρένιανιν. Τα Τρίκαλα τον απέκτησαν τον εκέµβριο του 1964 µετά από πραγµατικό έρανο των φιλάθλων της οµάδας ώστε να συγκεντρωθεί το ποσόν που απαιτούνταν για την απόκτηση του. Όµως δικαίωµα συµµετοχής απέκτησε µόλις τον Μάρτιο του 1965. Στο λίγο καιρό που απέµενε µέχρι το τέλος του πρωταθλήµατος, το δίδυµο Ράντοβιτς-Μέσαρος έκανε θαύµατα, συµπεριλαµβανοµένου και ένος χατ-τρικ του τελευταίου µε αντίπαλο τον Παναιγιάλειο. Τελικά ο Μέσαρος ολοκλήρωσε τη σαιζόν αγωνιζόµενος σε µόλις 8 αγώνες πρωταθλήµατος πετυχαίνοντας 5 γκολ! υστυχώς όµως για τη θεσσαλική οµάδα, οι δύο Γιουγκοσλάβοι αποτέλεσαν παρελθόν το καλοκαίρι του 1965 και έτσι χάθηκε η ευκαιρία να θαυµάσουν κι άλλο τους παίκτες αυτούς οι Έλληνες φίλαθλοι.

13 ΜΟΡΑΛΕΣ Όσκαρ Οράσιο MORALES Horacio Oscar (ΑΕ Λάρισα) Ένας από τους ξένους που αγάπησαν τη χώρα µας και παρέµειναν σε διαρκή επαφή και κατά περιόδους διαµονή, είναι ο Όσκαρ Οράσιο Μοράλες. Ο Αργεντίνος αµυντικός είχε φτιάξει ένα καλό όνοµα στη χώρα του. Έχοντας αγωνιστεί σε Νουέβα Σικάγο, Βέλεζ Σάρσφιλντ, Ατλάντα (98 συµµετοχές µε 1 γκολ) και Ουνιόν Σάντα Φε, είχε επίσης καταφέρει να µπει στην οµάδα της Αργεντινής που πήρε µέρος στους Ολυµπιακούς Αγώνες του 1964 στο Τόκυο. Τον εκέµβριο του 1972 εµφανίστηκε στην Ελλάδα για λογαριασµό της Λάρισας. Η ΑΕΛ εκείνη τη σαιζόν αγωνιζόταν στη Β Εθνική και διεκδικούσε την άνοδο της, την οποία πράγµατι πέτυχε. Ο Μοράλες ήταν ήδη 30 χρονών τότε. Την επόµενη χρονιά, την πρώτη στην ιστορία της Λάρισας στην Α Εθνική ο Μοράλες έπαιξε µόλις σε έναν αγώνα. Σύντοµα αποσύρθηκε από την ενεργό δράση και ξεκίνησε καριέρα προπονητή. Ήδη από το 1975 ήταν η πρώτη φορά που κάθισε στον πάγκο της ΑΕΛ ενώ µέχρι σήµερα συνεχίζει να προπονεί οµάδες, κυρίως στη Θεσσαλία, ενώ ο γιος του ηµήτρης έγινε επίσης επαγγελµατίας ποδοσφαιριστής, φόρεσε τη φανέλα της Λάρισας και έπειτα συνέχισε σε άλλες οµάδες (Απόλλων Λάρισας, όξα Κατωκοπιάς, Παναργειακό, Νίκη Βόλου). ΜΟΥΓΚΡΑΜΠΙ Ιµπραήµ MUGHRABI Ibrahim (ΑΕΚ) Ο Ιµπραήµ Μουγκράµπι είναι κατά πάσα πιθανότητα η πρώτη µετεγγραφή ξένου ποδοσφαιριστή στην ιστορία του Α Εθνικής. Είχε ήδη προηγηθεί η παρουσία ξένου παίκτη -του Ιταλού Σαλούστο στον ΠΑΟΚ- αλλά ο Σαλούστο ήταν κάτοικος Ελλάδος. Αντίθετα ο Ιµπραήµ -όπως έµεινε να γράφεται στις ελληνικές πηγές- ήρθε από τη Συρία. Εµφανίστηκε το καλοκαίρι του 1962 σε ηλικία 23ών ετών. Ήταν τριτοετής φοιτητής Νοµικής στο Πανεπιστήµιο της αµασκού και υπολόγιζε να συνεχίσει τις σπουδές του στο Πανεπιστήµιο της Αθήνας. Σύµφωνα µε τις πηγές της εποχής ήταν µέλος της Εθνικής Ενόπλων της Συρίας και είχε µόλις απολυθεί από τη θητεία του. Αγωνιζόταν στη θέση του σέντερ-φορ και ανήκε στη Νασιονάλ, δηλαδή την Αλ-Αχλί από το Χαλέπι. Ήταν σχετικά ψηλός για ποδοσφαιριστής και πολύ δυνατός µε κεραυνοβόλο σουτ. Ξεκίνησε εκπληκτικά τη σαιζόν µε χατ-τρικ στο 7-2 της ΑΕΚ επί του Αιγάλεω αλλά η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Κάτι οι µικροτραυµατισµοί του, κάτι τα ταξίδια στη Συρία και κάτι η ραθυµία που έδειχνε στις προπονήσεις τον εξαφάνισαν σχεδόν µετά τα µισά του πρωταθλήµατος. Αποτέλεσµα ήταν µε 22 συµµετοχές και 7 γκολ να αποτελέσει παρελθόν από την ΑΕΚ και να χαθούν από εκεί και πέρα τα ίχνη του.

14 Οι Ξένοι της Μίας Χρονιάς ΜΟΥΪΚΙΤΣ Φικρέτ MUJKIC Fikret (Παναθηναϊκός) Ο Φικρέτ «Πικέ» Μούικιτς εµφανίστηκε στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 1975. Είχε φτιάξει το όνοµα του σαν ποδοσφαιριστής της Ζελιέζνιτσαρ Σαράγεβο, της πόλης στην οποία γεννήθηκε. Ήταν ένας από τους πιο ελπιδοφόρους παίκτες της γενιάς του µε εξαιρετική τεχνική κατάρτιση αγωνιζόµενος στα δύο άκρα της επίθεσης. υστυχώς γι αυτόν όµως δεν έµεινε ποτέ συγκεντρωµένος στο ποδόσφαιρο µε αποτέλεσµα να µην κάνει την καριέρα που αναµενόταν. Ξεκίνησε από τις ακαδηµίες της Ζελιέζνιτσαρ και στα 16 του βρέθηκε στη Σµύρνη για λογαριασµό της Αλτάι, αλλά δεν υπέγραψε λόγω του ότι ήταν ανήλικος! Ντεµπούτο στην Εθνική Ανδρών της Γιουγκοσλαβίας έκανε το 1968 στο Μπέλο Οριζόντε στην ήττα µε 3-2 από τη Βραζιλία. Πάταγο έκανε η µετεγγραφή του στη υναµό Ζάγκρεµπ κατά τη διάρκεια της σαιζόν 1971/72 ενώ η Ζελιέζνιτσαρ ήταν στην κορυφή της βαθµολογίας! Από τη υναµό βρέθηκε σε δύο χρόνια στην Ολλανδία µε τη φανέλα της Μπρέντα. Εκεί έµεινε µόλις 6 µήνες πριν έρθει στην Αθήνα για λογαριασµό του Παναθηναϊκού. Με την πράσινη φανέλα αγωνίστηκε 16 φορές πετυχαίνοντας 7 γκολ. Ήταν ολοφάνερη η ικανότητα του µε τη µπάλα στα πόδια, αλλά συνολικά η προσφορά του ήταν µια τους ύψους και µια του βάθους. Μετά τον Παναθηναϊκό επέστρεψε στη Ζελιέζνιτσαρ όπου έµεινε για δύο σαιζόν, ενώ ξαναεµφανίστηκε για λίγο τη σαιζόν 1981/82 µε τη Μπόσνα Βισόκο στη Β κατηγορία πριν σταµατήσει την ενεργό δράση. Έχει πάρα πολλές συµµετοχές στις µικρές ηλικιακά Εθνικές οµάδες της τότε ενωµένης Γιουγκοσλαβίας, καθώς και στην Ολυµπιακή οµάδα της χώρας, στην Εθνική Ανδρών όµως κατάφερε να παίξει µόλις 5 φορές και να πετύχει ένα γκολ παρά το τόσο νεαρό ντεµπούτο του. ΜΠΑΡΜΠΟΣΑ Χέλιο BARBOSA Helio "Boom-Boom" Manuel (Άρης) Το καλοκαίρι του 1975 ο Άρης φέρνει τον Βραζιλιάνο σέντερ-φορ Χέλιο Μπαρµπόσα που είχε το παρατσούκλι «Μπουµ-Μπουµ», λογικά λόγω των ικανοτήτων του στο σκοράρισµα. Ο Μπαρµπόσα αγωνιζόταν στους Μπόστον Άστρος στο πρωτάθληµα ASL στις ΗΠΑ που ήταν ανταγωνιστικό προς το πιο γνωστό NASL της ΝΥ Cosmos του Πελέ και του Μπεκενµπάουερ. Μάλιστα το 1973 ο Μπαρµπόσα ψηφίστηκε ως ο καλύτερος παίκτης του πρωταθλήµατος πετυχαίνοντας 10 γκολ σε 13 αγώνες. Στον Άρη όµως όχι απλώς δεν έκανε τη διαφορά αλλά πέρασε εντελώς απαρατήρητος µε µόλις µία συµµετοχή στο πρωτάθληµα κόντρα στον Πιερικό όπου είχε µπει νωρίς αλλαγή στη θέση του Ανανιάδη. Τελικά πριν καν ολοκληρωθεί η χρονιά, ο Μπαρµπόσα εγκατέλειψε την Ελλάδα και τον Άρη επιστρέφοντας στις ΗΠΑ µε τη φανέλα των Γιούτα Γκόλντεν Σπάικερς.

15 ΜΠΟΝΤΙΟΛΙ Τζίνο BONDIOLI Gino (Αιγάλεω) Ο Τζίνο Μποντιόλι πρωτοήρθε στην Ελλάδα το 1959 και δοκιµάστηκε στην ΑΕΚ χωρίς όµως να αποκτηθεί τελικά. Ο Γενοβέζος άσος σύµφωνα µε τις εφηµερίδες της εποχής αγωνιζόταν τη δεκαετία του 50 στη Σαµπντόρια αν και δεν κατέστη δυνατό να επιβεβαιωθεί αυτή η πληροφορία. Τελικά ο Ιταλός επιθετικός αποκτήθηκε από τη άφνη Αθηνών το 1961 όπου είχε το ρόλο του παίκτη-προπονητή. Έκανε τόσο καλή εντύπωση που τη σαιζόν 1963/64 βρέθηκε στο Αιγάλεω στην Α Εθνική αλλά έκανε µόλις µία συµµετοχή. Την επόµενη σαιζόν ο Μποντιόλι ξαναπήρε το ρόλο του παίκτη-προπονητή, αυτή τη φορά στη Σπίθα Νίκαιας µέχρι και το 1966 οπότε αποσύρθηκε από την ενεργό δράση. ΜΠΟΥΝΤΙΣΙΤΣ Νικόλα BUDISIC Nikola (Παναθηναϊκός) Ο Γιουγκοσλάβος αµυντικός αγωνίστηκε τη σαιζόν 1974/75 στον Παναθηναϊκό κάνοντας µόλις 8 συµµετοχές. Ήρθε στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 1974 σε ηλικία 27 ετών από την Παρτιζάν Βελιγραδίου και µετά από µόλις τέσσερις µήνες αναχώρησε το χειµώνα για την Ολλανδία και τη ΝΑΚ Μπρέντα που έπαιζε στην πρώτη κατηγορία. Εκεί -σε αντίθεση µε την παρουσία του στην Ελλάδα- έκανε αξιόλογη καριέρα παίζοντας βασικός στην οµάδα για τέσσερα χρόνια. Τέλος έπαιξε δύο χρόνια στην πρώτη κατηγορία στο Βέλγιο µε τη φανέλα της Μπέρινγκεν. Πλέον είναι ιδιοκτήτης εστιατορίου µε γιουγκοσλαβικές γεύσεις στην Ολλανδία.

16 Οι Ξένοι της Μίας Χρονιάς ΜΠΡΑΟΥΝ Τζίµι BROWN Jimmy (Εθνικός) Ο Τζέιµς Κιθ «Τζίµι» Μπράουν ήταν ο πρώτος Σκωτσέζος που αγωνίστηκε στο Ελληνικό Πρωτάθληµα. Γεννηµένος το 1953 στο Μπόθγουελ υπέγραψε σε νεαρή ηλικία στην Άστον Βίλα µε την οποία έκανε αξιοπρεπή καριέρα για έξι χρόνια. Εκεί έγινε ο νεαρότερος σκόρερ στην ιστορία της οµάδας σε ηλικία σχεδόν 16 ετών. Μετά βρέθηκε για µια τετραετία στην Πρέστον Νορθ Έντ στην τρίτη κατηγορία. Από εκεί τον απέκτησε ο Εθνικός το καλοκαίρι του 1978. Με τον Εθνικό αγωνίστηκε σε 23 αγώνες πρωταθλήµατος πριν επιστρέψει στα βρετανικά γήπεδα µε τη φανέλα της Πόρτσµουθ. Αργότερα επέστρεψε στα πάτρια εδάφη της Σκωτίας αγωνιζόµενος στη Χιµπέρνιαν και έκλεισε την καριέρα του στη Γουόρστερ Σίτυ. ΜΠΡΙΝΕΚ Θίοντορ BRINEK Theodor (Ηρακλής) Ο Θίοντορ Μπρίνεκ είναι µία από τις πολύ δύσκολες περιπτώσεις στην αναζήτηση στοιχείων. Ελάχιστες αναφορές γίνονται στον ελληνικό τύπο, ενώ οι πηγές από το εξωτερικό δεν είναι... ενήµερες για το πέρασµα του από την Ελλάδα. Ο Θίοντορ Μπρίνεκ βρέθηκε στην Ελλάδα το 1962 για λογαριασµό του Ηρακλή. Σύµφωνα µε τις περισσότερες πηγές, πρόκειται για τον γιο του Θίοντορ Μπρίνεκ Τζούνιορ (Jr.) που σε ηλικία 41ός ετών ήρθε στη χώρα µας ως προπονητής του Ηρακλή µετά από µια σηµαντική καριέρα ως ποδοσφαιριστής σε Αυστρία, Γαλλία και Ελβετία µε τις Βάκερ Βιέννης (14 χρόνια!), Μονακό (2 χρόνια) και Σερβέτ (ένα χρόνο σαν παίκτης/προπονητής). Σε αυτά τα χρόνια κέρδισε από µία φορά το Πρωτάθληµα και το Κύπελλο Αυστρίας ενώ χρίστηκε 17 φορές διεθνής πετυχαίνοντας 2 γκολ. Αντίθετα, ο Θίοντορ Μπρίνεκ ο νεότερος (µάλιστα νεότατος όταν ήταν στον Ηρακλή) δεν πρόλαβε να δείξει τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες. Τη σαιζόν 1962/63 φόρεσε τρεις φορές τη φανέλα του Ηρακλή πετυχαίνοντας γκολ στον αγώνα µε αντίπαλο τον Φωστήρα -αν και σε άλλες πηγές το γκολ χρεώνεται σαν αυτογκόλ του Τσώχου αφού στο σουτ του Μπρίνεκ, η µπάλα βρήκε τον ποδοσφαιριστή του Φωστήρα πριν καταλήξει στα δίχτυα. Από το καλοκαίρι του 1963 χάνονται τα ίχνη των Μπρίνεκ, όµως υπάρχει η ανεπίσηµη πληροφορία ότι ο νεότερος Μπρίνεκ έχασε τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχηµα κοντά στο Ίνσµπρουκ σε ηλικία µόλις 19 ετών, λίγο µετά την επιστροφή του από τη Θεσσαλονίκη.

17 ΝΙΚΟΛΑΟΥ Μιγκέλ Αλµπέρτο NICOLAU Miguel Alberto (Ολυµπιακός) Το καλοκαίρι του 1972 ήταν το πρώτο έντονο µεταγραφικό καλοκαίρι για τις ελληνικές οµάδες όσον αφορά την απόκτηση παικτών από το εξωτερικό. Με τη φόρµουλα της εύρεση «ελληνικών ριζών» ήρθαν µαζεµένοι παίκτες που είναι ζήτηµα αν ήξεραν πιο πριν κατά που πέφτει η Ελλάδα. Αυτός για τον οποίο έγινε η µεγαλύτερη µάχη ήταν ο Αλµπέρτο Μιγκέλ Νικολάου. Ήταν ατελείωτες οι µέρες που οι εφηµερίδες τον είχαν πρωτοσέλιδο πότε ότι τον έκλεισε ο Ολυµπιακός και πότε ότι είναι παίκτης του Παναθηναϊκού. Ο Νικολάου τότε ήταν 26 ετών, στα ντουζένια της ποδοσφαιρικής του καριέρας. Είχε βρεθεί στη Μπόκα Τζούνιορς πέντε χρόνια πριν προερχόµενος από την άσηµη Κοράλ ντε Μπούστος. Σιγά σιγά έφτιαξε το όνοµα του και το 1971 κατάφερε να φορέσει τη φανέλα της Εθνικής Αργεντινής σε δύο φιλικούς αγώνες µε τη Γαλλία. Χαρακτηριστικά του ήταν τα σουτ-οβίδες και τα πολύ σκληρά και δυναµικά του µαρκαρίσµατα. Τελικά η οµάδα που κατάφερε να αποσπάσει την υπογραφή του ήταν ο Ολυµπιακός. Η µοίρα όµως του έπαιξε άσχηµο παιχνίδι. Σε φιλικό αγώνα του Ολυµπιακού την 30ή Ιουλίου 1972 στην Αυστρία µε την τοπική Μπρέγκεντζ ο Νικολάου υπέστη κάταγµα. Ο συγκεκριµένος τραυµατισµός πραγµατικά «έκοψε» την καριέρα του. Στον Ολυµπιακό τελικά έπαιξε µόλις τρεις φορές στο πρωτάθληµα. Έτσι επέστρεψε στη Μπόκα Τζούνιορς όπου φάνηκε να βρίσκει τον καλό του εαυτό. Όµως το 1976 όµως ήρθε σε διαµάχη µε τη διοίκηση της οµάδας και έφυγε για τη Χιµνάσια Λα Πλάτα και αµέσως µετά στη Σαν Λορέντσο όπου σταµάτησε το ποδόσφαιρο, αφού µάλιστα υπεβλήθη σε αλλεπάλληλες εγχειρήσεις στα γόνατα. Είναι πραγµατικά κρίµα που λόγω αυτού του τραυµατισµού ποτέ το ελληνικό κοινό δεν είδε τις πραγµατικές δυνατότητες του αργεντίνου άσου. ΝΟΓΚΟΥΕΪΡΑ Σίνα NOGUEIRA "China" Ronaldo Jose (Ηρακλής) Το καλοκαίρι του 1974 ο Ηρακλής αποφασίζει για πρώτη φορά στην ιστορία του στην Α Εθνική (δηλ. από το 1959 και µετά) να επενδύσει στην απόκτηση δύο ξένων ποδοσφαιριστών. Μέχρι τότε ο µόνος αλλοδαπός που είχε φορέσει τη φανέλα του Ηρακλή ήταν ο Αυστριακός Μπρίνεκ ο οποίος όµως είχε έρθει σαν «µετακόµιση» µε τον πατέρα του που ήταν προπονητής στους Θεσσαλονικείς. Ο ένας ξένος που αποκτήθηκε ήταν από τη γειτονική Γιουγκοσλαβία (Βέλκοβιτς). Ο άλλος ήρθε από πέρα από τον Ατλαντικό Ωκεανό, από τη χώρα του καφέ, τη Βραζιλία. Πρόκειται για τον Ρονάλντο Ζοσέ «Σίνα» Νογκουέιρα όπως συνηθίζουν οι βραζιλιάνοι τα παρατσούκλια. O 23χρονος -τότε- άσος είχε ένα αξιόλογο παρελθόν. Από το 1971 ως το 1974 είχε αγωνιστεί τρεις σαιζόν µε την Ατλέτικο Μινέιρο και µία µε την Νασιονάλ Μανάους στην περιοχή του Αµαζονίου. Γεννηµένος στο Μπέλο Οριζόντε, κατάφερε να αγωνιστεί στην Ατλέτικο Μινέιρο 52 φορές πετυχαίνοντας 15 γκολ ενώ αγωνιζόταν στη µεσαία γραµµή. Μάλιστα το 1972 κατέκτησε το Κύπελλο της τοπικής Πολιτείας. Στον Ηρακλή όµως στάθηκε άτυχος. Τον Σεπτέµβριο του 1974, λίγο πριν ξεκινήσει το πρωτάθληµα, χτύπησε στο αριστερό πόδι (θλάση) και µετά από έγκριση της διοίκησης του «γηραιού» πήγε στο Βελιγράδι στον γιατρό του Ερυθρού Αστέρα. Ντεµπούτο έκανε την 3η αγωνιστική στην έδρα του Αιγάλεω κάνοντας ελπιδοφόρα εµφάνιση πετυχαίνοντας γκολ στο πρώτο µόλις λεπτό! Όµως η συνέχεια δεν ήταν εξίσου αποτελεσµατική. Αγωνίστηκε µόλις στους µισούς αγώνες πρωταθλήµατος χωρίς να δώσει το κάτι παραπάνω που περίµεναν οι οµάδες τότε από τους ξένους παίκτες. Τον χρόνο που έµεινε στη Θεσσαλονίκη δεν κατάφερε να προσαρµοστεί και φυσιολογικά επέστρεψε στην πατρίδα του. Εκεί, µετά το ποδόσφαιρο, ξεκίνησε καριέρα σαν δικηγόρος αν και δεν σταµάτησε κατά περιόδους να εκτελεί χρέη προπονητή σε ακαδηµίες, περνώντας από παρόµοιο πόστο και από την αγαπηµένη του Ατλέτικο Μινέιρο.

18 Insert Οι Ξένοι της Μίας Χρονιάς Headline Here ΝΤΑΜΑΣ Ρουί Φρανσίσκο RUI Francisco Damas (ΠΑΣ Γιάννινα) Ένας παίκτης αγνώστων στοιχείων... προσγειώθηκε το 1978 στα Ιωάννινα. Στα πλαίσια ενίσχυσης της επιθετικής του γραµµής, ο τοπικός ΠΑΣ επένδυσε στον 28χρονο -τότε- Βραζιλιάνο Ρουί Φρανσίσκο Ντάµας και τον Αργεντίνο Κορρέα. Ήδη την προηγούµενη χρονιά που ήταν η πρώτη φορά που η οµάδα της Ηπείρου αποκτούσε ξένους ποδοσφαιριστές µετά τη φουρνιά των σπουδαίων Αλβάρεζ, Μοντέζ, Κοντογεωργάκη, Λίσα κ.ά., η επιλογή του Ρόχας ήταν αποτυχηµένη. Οι επιλογές του 1978 αποδείχθηκαν εξίσου µέτριες αφού οι παίκτες έφυγαν από τα Ιωάννινα χωρίς να λείψουν από κανέναν. Ο Ντάµας τουλάχιστον πέτυχε 2 γκολ κατά την παραµονή του, αµφότερα εντός έδρας (µε Λάρισα και Εθνικό) τις 8 φορές που αγωνίστηκε. Προήλθε -σύµφωνα µε τα όσα είχε πει στην Αθλητική Ηχώ- από την Γκοΐας που έπαιζε στην Α κατηγορία στη Βραζιλία και θα εµφανιζόταν καλύτερος όταν κατάφερνε να προσαρµοστεί στις «σκληρές προπονήσεις και τον γρήγορο ρυθµό των αγώνων στην Ελλάδα»!!! Όπως ήταν αναµενόµενο, τα ίχνη του φεύγοντας από την Ελλάδα χάθηκαν, προφανώς γύρισε στην Γκοΐα από όπου προερχόταν, το 1981 µάλιστα εµφανίζεται να σκοράρει σε αγώνα του πρωταθλήµατος της Γκοΐα µε τη φανέλα της Ρίο Βέρντε. ΝΤΑΟΥΣ Γκιγιέρµο Όσκαρ DAUZ Guillermo Oscar (ΑΕ Λάρισα) Ο Γκιγιέρµο Όσκαρ Ντάους ήρθε στη Λάρισα το καλοκαίρι του 1972 όταν η ΑΕΛ αγωνιζόταν ακόµα στη Β Εθνική. Είχε αγωνιστεί στην πατρίδα του την Αργεντινή µε τα χρώµατα της Αρχεντίνος Τζούνιορς, της Ολ Μπόυς και για ένα χρόνο της Εξκουρσιονίστας. Πρόλαβε και αγωνίστηκε στην πρώτη σαιζόν της Λάρισας στην Α Εθνική. Στις 20 Ιουλίου 1974 όµως βρήκε τραγικό θάνατο στον Αγιόκαµπο Λάρισας όταν πνίγηκε µαζί µε τον 15χρονο Νίκο Παπαγιάννη, µέλος της εφηβικής οµάδας της ΑΕΛ. Το µοιραίο συνέβη όταν η βάρκα στην οποία επέβαιναν, ανατράπηκε. Πρέπει να σηµειωθεί ότι τα πτώµατα τους δεν βρέθηκαν ποτέ µε συνέπεια ακόµα να θεωρούνται αγνοούµενοι. Η εκδοχή της εξαφάνισης του Ντάους όµως που επικρατεί στην Αργεντινή µετά από έρευνα του δηµοσιογράφου Λέο Γκλέιζερ, είναι πως χάθηκε στην Κύπρο όπου έκανε προετοιµασία µε την οµάδα της Λάρισας το καλοκαίρι του 1974 όταν αιφνιδιαστικά ξεκίνησε η τουρκική επιχείρηση «Αττίλας». Μάλιστα σύµφωνα µε τον λατινοαµερικάνο δηµοσιογράφο, µαζί µε τον Ντάους ήταν και ο Γκιγιέρµο Κιρόγα, πρώην ποδοσφαιριστής του Εθνικού που όµως κατάφερε να επιστρέψει στην πατρίδα του.

19 ΝΤΕΚ Ρενέ DECK Rene (ΠΑΟΚ) Ο ΠΑΟΚ το καλοκαίρι του 1974 έψαχνε κάποιον ξένο τερµατοφύλακα για να πάρει τη θέση του βασικού αντί του Γιάννη Στέφα. Κατέληξε στον διεθνή Ελβετό Ρενέ Ντεκ που ήδη είχε συµπληρώσει επτά χρόνια κάτω από τα δοκάρια της Γκρασχόπερς. Είχε ξεκινήσει την καριέρα του από τη Βέτινγκεν ενώ την τριετία 1971-73 πραγµατοποίησε και επτά εµφανίσεις µε την Εθνική ανδρών Ελβετίας. Στον ΠΑΟΚ πραγµατικά πήρε τη φανέλα του βασικού και µε τις καλές του εµφανίσεις πήρε το επόµενο καλοκαίρι µετεγγραφή στη Στουτγκάρδη που τότε αγωνιζόταν στη δεύτερη κατηγορία του Γερµανικού πρωταθλήµατος. Κι εκεί έµεινε µόνο µία σαιζόν επιστρέφοντας στη χώρα του µε τη Βίντερτουρ όπου και έκλεισε την καριέρα του. Συνολικά κατέκτησε ένα Πρωτάθληµα Ελβετίας το 1971 και ένα Κύπελλο το 1974, αµφότερους τους τίτλους µε τη φανέλα της Γκρασχόπερς. Σηµειωτέον ότι στη θέση του Ντεκ ο ΠΑΟΚ έφερε τον Μλάντεν Φουρτούλα ο οποίος έκανε µεγάλη καριέρα στον δικέφαλο του Βορρά. ΟΧΕ Α Σαντιάγκο OJEDA Santiago (Πανιώνιος) Ένα... µυστήριο τρένο που εµφανίστηκε στο αεροδρόµιο του Ελληνικού µια ζεστή µέρα του Ιουνίου του 1978 ήταν ο Σαντιάγκο Οχέδα. Ο περουβιανός αµυντικός είχε µόλις φτάσει για λογαριασµό του Πανιωνίου και έπαιρνε την πρώτη του γεύση από αθηναϊκό καλοκαίρι. Ποιος ήταν όµως ο Σαντιάγκο Οχέδα; Τα πρώτα του βήµατα σε επίπεδο πρώτης κατηγορίας στο Περού τα έκανε µε τα χρώµατα της Ατλέτικο Τσαλάκο, της οποίας τη φανέλα φόρεσε σε ηλικία 21ός ετών. Αγωνίστηκε εκεί επί τέσσερα χρόνια πριν κάνει το µεγάλο βήµα στην καριέρα του υπογράφοντας στη µία από τις δύο µεγαλύτερες οµάδες της χώρας του, την Αλιάνσα Λίµα. Μάλιστα η µεταγραφή του τον έφερε πολύ σύντοµα και στις τάξεις της εθνικής οµάδας του Περού ακριβώς τη χρονιά που υπό την καθοδήγηση του Μάρκος Καλδερόν κατάφερε να κερδίσει το Κόπα Αµέρικα µετά από 36 χρόνια ανοµβρίας! Ο Οχέδα είχε σηµαντική συµµετοχή σε αυτή την εθνική οµάδα αγωνιζόµενος σε 5 από τους 9 αγώνες που οδήγησαν το Περού στην κατάκτηση του κυπέλλου, συµπεριλαµβανοµένου και του επαναληπτικού (µπαράζ) τελικού! Στη συνέχεια έκανε κι άλλες συµµετοχές µε την εθνική Περού αφού παρέµεινε στην Αλιάνσα Λίµα ως το 1977 κατακτώντας δύο Πρωταθλήµατα και µε συµµετοχές στο Κόπα Λιµπερταδόρες. Το 1977 δοκίµασε για πρώτη φορά τις δυνάµεις του στο εξωτερικό για λογαριασµό της µόνιµης πρωταθλήτριας στη Βενεζουέλα, Πορτουγκέζα µε την οποία επίσης κατέκτησε το Πρωτάθληµα. Αυτός που πρότεινε τον Οχέδα (µαζί µε τον συµπατριώτη του Νούνιες) ήταν ο κλασικός σύνδεσµος της Ελλάδας µε τη Νότια Αµερική, Νταν Γεωργιάδης. Σύµφωνα µε τα τότε λεγόµενα του οµογενούς προπονητή, ο Οχέδα είχε ύψος 1,81 µ., ζύγιζε 75 κιλά και ήταν 18 φορές διεθνής µε το Περού. Οι εφηµερίδες της εποχής ανέφεραν ότι ο Οχέδα θα στοίχιζε στον Πανιώνιο το ποσό των 50.000 δολαρίων για δύο χρόνια χωρίς να συµπεριλαµβάνονται τα πριµ και τα ενοίκια τα οποία επίσης αναλάµβανε η οµάδα της Νέας Σµύρνης. Τελικά όµως ο περουβιανός δεν έµεινε τόσο στη χώρα µας. Έκανε ντεµπούτο µόλις την 5η αγωνιστική στην ήττα του Πανιωνίου µε 0-1 από την ΑΕΚ, και µετά από µερικούς µήνες, έχοντας καταγράψει 14 συµµετοχές και έχοντας πετύχει ένα γκολ σε βάρος του Ηρακλή πήρε το δρόµο για την πατρίδα του. Εκεί πέρασε ένα διάστηµα αγωνιζόµενος στη Σπόρτ Μπόυς ώσπου χάθηκαν τα ίχνη του από το ποδόσφαιρο.

20 Οι Ξένοι της Μίας Χρονιάς ΠΟΚΛΕΠΟΒΙΤΣ Λούκσα POKLEPOVIC Luksa (ΟΦΗ) Καλοκαίρι του 76, στο Ηράκλειο της Κρήτης υπάρχει ενθουσιασµός για την επιτυχία του ΟΦΗ να πρωτεύσει στον Νότιο όµιλο της Β Εθνικής και να επανέλθει έπειτα από πέντε χρόνια στην Α Εθνική. Για πρώτη φορά στην ιστορία τους, οι µελανόλευκοι έχουν δικαίωµα απόκτησης δύο ξένων παικτών, µε τους ιθύνοντες της οµάδας να προσπαθούν να αποφύγουν να πάρουν µεγάλα ρίσκα, έτσι κατέφυγαν στη γειτονική αγορά της -ενιαίας τότε- Γιουγκοσλαβίας. Προφανώς θεωρώντας πως η επιθετική γραµµή είναι αρκούντως ικανή, κατέληξαν στις θέσεις του τερµατοφύλακα και του στόπερ ως τις πιο απαραίτητες για προσθήκες από το εξωτερικό. Ο αµυντικός της υπόθεσης, ο Φιλίπ Ιβάντα αν και στην αρχή δεν έπεισε, τελικά έµεινε τρία χρόνια στο Ηράκλειο και µετά πέρασε και από τον ΠΑΣ Γιάννινα. Ο άλλος όµως Γιουγκοσλάβος - Κροάτης για τη σηµερινή ακρίβεια- δεν έµελλε να στεριώσει. Ο λόγος για τον Λούκσα Ποκλέποβιτς που ήρθε µε ενδιαφέρον βιογραφικό αλλά δεν κατάφερε να αποδείξει την αξία του. Γεννηµένος στη Μίλνα στο νησάκι των δαλµατικών Ακτών Μπρατς, βρέθηκε από µικρός στη Χάιντουκ Σπλιτ. Όταν έκανε τις πρώτες τους συµµετοχές µε την πρώτη οµάδα, ήρθε και η κλήση του και αγωνίστηκε στην Εθνική Νέων της Γιουγκοσλαβίας ενώ αργότερα έφτασε µέχρι και την Γιουγκοσλαβία Β. Στην Χάιντουκ όµως παρέµεινε ως το 1967 ως δεύτερος τερµατοφύλακας κάνοντας µόνο 26 συµµετοχές στο πρωτάθληµα σε 5 χρόνια. Έτσι σε σχετικά νεαρή ηλικία (για την εποχή) ξενιτεύτηκε επιχειρώντας να παίξει στην Καϊζερσλάουτερν, όµως αυτό δεν έγινε εφικτό, έτσι το 1968 βρέθηκε στο Βέλγιο για να υπερασπιστεί την εστία της Μπέβερεν που έπαιζε στην Α κατηγορία. Εκεί κατάφερε να γίνει βασικός και να γράψει 110 συµµετοχές στο πρωτάθληµα ενώ έπαιξε και σε αγώνες του Κυπέλλου Εκθέσεων αποκρούοντας πέναλτι του Πίτερ Στόρι σε αγώνα στο Χάιµπουρι κόντρα στην Άρσεναλ (ήττα της Μπέβερεν µε 4-0). Αργότερα όµως τον επισκίασε η παρουσία του σπουδαίου Ζαν-Μαρί Πφαφ κι ο Ποκλέποβιτς επέστρεψε στη χώρα τους κάτω από τα δοκάρια της Σίµπενικ µέχρι που βρέθηκε στην Κρήτη. Στον ΟΦΗ ξεκίνησε καλά στα φιλικά και στον αγώνα της πρεµιέρας κόντρα στον Παναθηναϊκό, όµως στην επόµενη συµµετοχή του κόντρα στον Απόλλωνα τραυµατίστηκε στον τετρακέφαλο και ουσιαστικά δεν ανέκαµψε. Έκανε άλλη µία συµµετοχή προς το τέλος της χρονιάς πριν αποχωρήσει και χαθούν τα ίχνη του αφού η µετέπειτα ενασχόληση του µε το ποδόσφαιρο ήταν σε ερασιτεχνικό επίπεδο αναλαµβάνοντας προπονητής σε τοπικές οµάδες. ΡΑΝΤΟΒΙΤΣ Λάζαρ RADOVIC Lazar (Τρίκαλα) Είναι χειµώνας του 1964-65. Όλο τον Ιανουάριο, τα Τρίκαλα, η νεοσύστατη οµάδα που ανέβηκε από τον πρώτο χρόνο ζωής της στην Α Εθνική, βλέπει για τα καλά τη «γλύκα» της κατηγορίας αφού δεν µπορεί να ξεκολλήσει από τον πάτο της βαθµολογίας. Την ίδια στιγµή, στο Βελιγράδι εξυφαίνεται µια ιστορία που φέρνει τους παίκτες της Παρτιζάν να χωρίζονται σε δύο κλίκες, αυτές του Βάσοβιτς και του Γκάλιτς. Η έλευση του στρατηγού Ραντάκοβιτς στην ηγεσία της οµάδας σηµαίνει την επικράτηση της οµάδας του Βάσοβιτς. Ένας 28χρονος -τότε- ποδοσφαιριστής της οµάδας -άρα απέκτησε το ηλικιακό δικαίωµα µεταγραφής στο εξωτερικό-, ανήκοντας στην χαµένη πλευρά, δέχεται την πρόταση να βοηθήσει τον παλιό ποδοσφαιριστή της οµάδας, και νυν προπονητή Καραµφίλοβιτς να σώσει την παρτίδα. Ο λόγος για τον Λάζαρ Ράντοβιτς, που µέσα από µια παράδοξη ιστορία, βρίσκεται στα Τρίκαλα συµφωνώντας µε 4.000 δολάρια -που ο Ράντοβιτς πίστεψε πως ήταν τόσο υπερβολικές απαιτήσεις ώστε να χαλάσει η συµφωνία- να αγωνιστεί στην οµάδα ως το τέλος της χρονιάς. Στην ουσία δηλαδή 330 δολάρια ανά αγώνα... Ντεµπούτο µε τα Τρίκαλα έκανε την ηµέρα του Αγίου Βαλεντίνου! Κι έτσι γεννήθηκε µια αγάπη! Τρίκαλα- όξα ράµας 5-0 µε 4 ασίστ και 1 γκολ από τον Γιουγκοσλάβο άσο! εν ήταν δα και κανένας τυχαίος. Είχε εµπειρία τριών ετών στην Α κατηγορία µε την οµάδα της γενέτειρας του, Μπούντουκνοστ Ποντγκόριτσα, και άλλες 80 συµµετοχές σε 7 χρόνια µε την Παρτιζάν κατακτώντας 4 Πρωταθλήµατα στο τότε πολύ δυνατό πρωτάθληµα της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Μάλιστα, το 1963 και το 1964 χρίστηκε διεθνής συµπληρώνοντας 7 συµµετοχές µε την Εθνική Γιουγκοσλαβίας. Στα Τρίκαλα δεν έµεινε παραπάνω από όσο χρειάστηκε, σε 13 συµµετοχές πέτυχε 3 γκολ και σε συνδυασµό µε τον συµπατριώτη του Μέσαρος βοήθησαν τα µέγιστα την οµάδα της Θεσσαλίας να παραµείνει στην Α Εθνική. Στη συνέχεια ο Ράντοβιτς βρέθηκε στην Ολλανδία όπου αγωνίστηκε για 3 χρόνια στην Ζέρξες Ρότερνταµ και άλλα 4 χρόνια στην Αϊντχόβεν (που τότε δεν ήταν το µεγάλο όνοµα του σήµερα) όπου και έκλεισε την καριέρα του. Ακόµα κι έτσι όµως δεν αποσύρθηκε από το ποδόσφαιρο αφού για αρκετό διάστηµα συνέχισε να προσφέρει εκτελώντας διαιτητικά καθήκοντα.