Μικρά και μεγάλα ψέματα

Transcript

1

2 Συνάντηση 5 η Μικρά και μεγάλα ψέματα Α. Ο Ανανίας και η Σαπφείρα 32 Τοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία, καὶ οὐδὲ εἷς τι τῶν ὑπαρχόντων αὐτῷ ἔλεγεν ἴδιον εἶναι, ἀλλ' ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά. 33 καὶ μεγάλῃ δυνάμει ἀπεδίδουν τὸ μαρτύριον οἱ ἀπόστολοι τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ χάρις τε μεγάλη ἦν ἐπὶ πάντας αὐτούς. 34 οὐδὲ γὰρ ἐνδεής τις ὑπῆρχεν ἐν αὐτοῖς ὅσοι γὰρ κτήτορες χωρίων ἢ οἰκιῶν ὑπῆρχον, πωλοῦντες ἔφερον τὰς τιμὰς τῶν πιπρασκομένων καὶ ἐτίθουν παρὰ τοὺς πόδας τῶν ἀποστόλων 35 διεδίδοτο δὲ ἑκάστῳ καθότι ἄν τις χρείαν εἶχεν. 36 Ἰωσὴς δὲ ὁ ἐπικληθεὶς Βαρνάβας ὑπὸ τῶν ἀποστόλων, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον υἱὸς παρακλήσεως, Λευῒτης, Κύπριος τῷ γένει, 37 ὑπάρχοντος αὐτῷ ἀγροῦ, πωλήσας ἤνεγκε τὸ χρῆμα καὶ ἔθηκε παρὰ τοὺς πόδας τῶν ἀποστόλων. 1 Ἀνὴρ δέ τις Ἁνανίας ὀνόματι σὺν Σαπφείρῃ τῇ γυναικὶ αὐτοῦ ἐπώλησε κτῆμα 2 καὶ ἐνοσφίσατο ἀπὸ τῆς τιμῆς, συνειδυίας καὶ τῆς γυναικός αὐτοῦ, καὶ ἐνέγκας μέρος τι παρὰ τοὺς πόδας τῶν ἀποστόλων ἔθηκεν. 3 εἶπε δὲ Πέτρος Ἁνανία, διατί ἐπλήρωσεν ὁ σατανᾶς τὴν καρδίαν σου ψεύσασθαί σε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον καὶ νοσφίσασθαι ἀπὸ τῆς τιμῆς τοῦ χωρίου; 4 οὐχὶ μένον σοι ἔμενε καὶ πραθὲν ἐν τῇ σῇ ἐξουσίᾳ ὑπῆρχε; τί ὅτι ἔθου ἐν τῇ καρδίᾳ σου τὸ πρᾶγμα τοῦτο; οὐκ ἐψεύσω ἀνθρώποις, ἀλλὰ τῷ Θεῷ. 5 ἀκούων δὲ ὁ Ἁνανίας τοὺς λόγους τούτους πεσὼν ἐξέψυξε, καὶ ἐγένετο φόβος μέγας ἐπὶ πάντας τοὺς ἀκούοντας ταῦτα. 6 ἀναστάντες δὲ οἱ νεώτεροι συνέστειλαν αὐτὸν καὶ ἐξενέγκαντες ἔθαψαν. 7 Ἐγένετο δὲ ὡς ὡρῶν τριῶν διάστημα καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ, μὴ εἰδυῖα τὸ γεγονὸς, εἰσῆλθεν. 8 ἀπεκρίθη δὲ αὐτῇ ὁ Πέτρος Εἰπέ μοι, εἰ τοσούτου τὸ χωρίον ἀπέδοσθε; ἡ δὲ εἶπε Ναί, τοσούτου. 9 ὁ δὲ Πέτρος εἶπε πρὸς αὐτήν Τί ὅτι συνεφωνήθη ὑμῖν πειράσαι τὸ Πνεῦμα Κυρίου; ἰδοὺ οἱ πόδες τῶν θαψάντων τὸν ἄνδρα σου ἐπὶ τῇ θύρᾳ καὶ ἐξοίσουσί σε. 10 ἔπεσε δὲ παραχρῆμα παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ ἐξέψυξεν εἰσελθόντες δὲ οἱ νεανίσκοι εὗρον αὐτὴν νεκράν, καὶ ἐξενέγκαντες ἔθαψαν πρὸς τὸν ἄνδρα αὐτῆς. 11 καὶ ἐγένετο φόβος μέγας ἐφ' ὅλην τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἐπὶ πάντας τοὺς ἀκούοντας ταῦτα. 32 Kαι το πλήθος των ανθρώπων που πίστεψαν είχαν μια καρδιά και μια ψυχή και κανένας τους δεν έλεγε πως κάτι από τα υπάρχοντά του είναι προσωπικό του κτήμα, αλλά τα είχαν όλα κοινά. 33 Kαι τη μαρτυρία τους για την ανάσταση του Kυρίου Ιησού την έδιναν οι απόστολοι με μεγάλο κύρος, και πάνω σε όλους υπήρχε μια ξεχωριστή θεία χάρη. 34 Γι αυτό και δεν υπήρχε κανένας ανάμεσά τους που να στερείται τα αναγκαία. Γιατί, όσοι ήταν ιδιοκτήτες χωραφιών ή σπιτιών, τα πουλούσαν κι έφερναν το αντίτιμό τους 35 και το έθεταν στη διάθεση των αποστόλων. Κατόπιν, διανεμόταν στον καθένα ανάλογα με την ανάγκη που είχε. 36 Έτσι, κι ο Iωσής, ένας Λευίτης, που καταγόταν από την Kύπρο και που οι απόστολοι τον είχαν ονομάσει Bαρνάβα, που ελληνικά σημαίνει: άνθρωπος παρηγοριάς, 37 πούλησε ένα χωράφι που είχε κι έφερε τα χρήματα και τα έθεσε στη διάθεση των αποστόλων. 1 Kάποιος άλλος, όμως, που ονομαζόταν Aνανίας, σε συμφωνία με τη γυναίκα του τη Σαπφείρα, πούλησε ένα κτήμα, 2 κι αφού κατακράτησε από το αντίτιμο για τον εαυτό του, πράγμα που το γνώριζε και η γυναίκα του, έφερε μόνο ένα μέρος από αυτό και το έθεσε στη διάθεση των αποστόλων. 3 Του είπε τότε ο Πέτρος: Aνανία, γιατί την καρδιά σου την κυρίεψε ο Σατανάς, ώστε να πεις ψέματα στο Άγιο Πνεύμα και να κατακρατήσεις για τον εαυτό σου από το αντίτιμο του χωραφιού; 4 Δεν ήταν μήπως δικό σου όσο έμενε απούλητο; Kαι μετά που πουλήθηκε δεν ήταν μήπως δικαίωμά σου να διαχειριστείς όπως θέλεις την αξία του; Πώς συνέβη, λοιπόν, να διανοηθείς αυτό το πράγμα; Το ψέμα δεν το είπες σε ανθρώπους, αλλά στο Θεό! 5 O Aνανίας, ακούγοντας τα λόγια αυτά, έπεσε κάτω και ξεψύχησε! Kαι όλους εκείνους που τα άκουγαν αυτά, τους κυρίεψε μεγάλος φόβος. 6 Σηκώθηκαν τότε οι νεότεροι, κι αφού τον περιτύλιξαν, τον έβγαλαν έξω και τον έθαψαν. 7 Kαι αφού πέρασε ένα διάστημα τριών 114

3 περίπου ωρών, μπήκε μέσα και η γυναίκα του, χωρίς να ξέρει αυτό που είχε συμβεί. 8 Τότε ο Πέτρος απευθύνθηκε σε αυτήν και της είπε: Πες μου αν το χωράφι το πουλήσατε για τόσα χρήματα. Kαι εκείνη απάντησε: Ναι, για τόσα. 9 Τότε ο Πέτρος της είπε: Πώς έγινε και συμφωνήσατε μεταξύ σας να προσβάλετε το Πνεύμα του Kυρίου; Να! εδώ έξω από την πόρτα βρίσκονται εκείνοι που έθαψαν τον άντρα σου, και οι οποίοι θα βγάλουν κι εσένα. 10 Kαι στη στιγμή έπεσε μπροστά στα πόδια του και ξεψύχησε. Kαι όταν οι νέοι μπήκαν μέσα, τη βρήκαν νεκρή. Την έβγαλαν, λοιπόν, κι αυτήν και την έθαψαν κοντά στον άντρα της. 11 Προκλήθηκε τότε μεγάλος φόβος σ όλη την εκκλησία και σε όλους εκείνους που τα άκουγαν. (Πράξ. 4, 32-37, 1-11) Β. Ερμηνευτικά σχόλια Οι ιδιοκτήτες σπιτιών και χωραφιών έθεταν στη διάθεση των αποστόλων το αντίτιμο από ό, τι πουλούσαν: στην πρώτη χριστιανική εκκλησία οι άνθρωποι ζούσαν με έναν τρόπο που διαφέρει σε αρκετά σημεία από τον δικό μας. Ένα απ αυτά είναι ότι υπήρχε κοινοκτημοσύνη. Αυτό σημαίνει όχι πως κανείς δεν είχε προσωπική ιδιοκτησία, όπως πολλοί νομίζουν, αλλά πως ό,τι είχε το μοιραζόταν με την κοινότητα της Εκκλησίας. Αυτός που είχε παραπάνω από όσα χρειαζόταν, τα μοιραζόταν μ αυτούς που δεν είχαν. Όμως η ιδιοκτησία δεν έπαυε πριν μοιραστεί να είναι δική του, όπως επίσης και ο τρόπος διαχείρισής της. Επίσης, δεν έδινε αμέσως ο πλούσιος στον φτωχό ελεημοσύνη, αλλά έφερνε ελεύθερα στους αποστόλους τα αγαθά που κατείχε επιπλέον, να τα διαχειριστούν και να τα μοιράσουν εκείνοι, σύμφωνα με τις ανάγκες και το όφελος καθενός. Έτσι περιοριζόταν και η περηφάνια αυτού που έδινε, όπως μας λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Ο Aνανίας έπεσε κάτω και ξεψύχησε: ο Aνανίας, όπως και κάθε μέλος της κοινότητας, έχει την ελευθερία να διαχειριστεί όπως εκείνος θέλει την περιουσία του. Κανείς δεν εξαναγκάζεται να δώσει! Ο εξαναγκασμός δεν είναι αγάπη. Όμως, προτιμάει από την ειλικρίνεια το ψέμα. Δε θέλει να δείξει το πραγματικό του πρόσωπο, πίσω από το οποίο βρίσκεται η ανάγκη μόνος του να κατέχει και να απολαμβάνει ό, τι του ανήκει. Έτσι, συνεργάζεται με τη γυναίκα του και αποφασίζει να εξαπατήσει τους άλλους. Προφανώς η καρδιά του βρίσκεται μακριά απ τους άλλους, δεν αγαπά, είναι στραμμένος στο προσωπικό του συμφέρον μόνο και αυτό του φέρνει το θάνατο, που είναι πρώτα-πρώτα θάνατος της αγάπης του. Πώς έγινε και μεταξύ σας αποφασίσατε να προσβάλετε το Πνεύμα του Κυρίου; Η Σαπφείρα, συνεργός του Ανανία στην κοροϊδία και εξαπάτηση των άλλων, έχει την ευκαιρία να μετανοήσει μπροστά στο ξεσκέπασμά της από τον Πέτρο. Δε μετανοεί όμως, παραδέχεται ό, τι έχει κάνει, αλλά δε φτάνει στη μετάνοια. Αυτή της η σκληροκαρδία, επίσης την οδηγεί στο θάνατο. Ο θάνατος έρχεται ως συνέπεια της προσβολής του Αγίου Πνεύματος. Το ψέμα δε δυσχεραίνει απλώς τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά είναι αυτό που συμπληρώνει πολλές φορές το κενό της αγάπης και η αγάπη απουσιάζει όταν οι άνθρωποι παύουν να επικαλούνται τη βοήθεια του Θεού και του Πνεύματός Του στις σκληρές στιγμές τους, πιστεύοντας μόνο στις δικές τους δυνάμεις. Φόβος σε ολόκληρη την Εκκλησία: ο φόβος που προκλήθηκε στους μάρτυρες αυτών των γεγονότων, μπορεί να ήταν αρχικά ο φόβος της τιμωρίας του Θεού για την αμαρτία του ανθρώπου. Ο Θεός όμως δεν είναι τιμωρός των πράξεων των ανθρώπων. Επιθυμεί τη μετάνοιά μας και γι αυτό μας δίνει συνεχώς ευκαιρίες μετάνοιας. Φαίνεται άδικο με μια πρώτη ματιά ένα ψέμα να πληρώνεται με το θάνατο. Η ανειλικρίνεια του ζευγαριού όμως, αποκαλύπτει κάτι βαθύτερο: την αλαζονεία, την υπερηφάνεια και την ανάγκη τους μαζί να επιδειχτούν στην κοινότητα της Εκκλησίας να έχουν φτάσει εκεί που δεν υπάρχει επιστροφή, δηλαδή μετάνοια. Η Εκκλησία γι αυτούς είναι μάλλον απλώς μια κοινωνική ομάδα και όχι το σώμα του Χριστού, που τους δίνει ζωή και χαρά. 115

4 Γ. Γιατί λέμε ψέματα; Το ψέμα έχει τη δύναμη να εισβάλει στη ζωή μας για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Και δυστυχώς όλοι έχουμε πολλές φορές δεχτεί ή πει ψέματα, σε κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις ίσως με οδυνηρές συνέπειες. Υπάρχουν διαβαθμίσεις στα είδη των ψεμάτων που λέμε, από τα γνωστά αναγκαστικά ψέματα, που χρησιμοποιούμε για να μην στενοχωρήσουμε τους γύρω μας ή για να μην εκτεθούμε μέχρι τη μυθομανία. Αυτή η τελευταία κατάσταση κρίνεται από τους ειδικούς σε αρκετές περιπτώσεις παθολογική, καθώς σημαίνει πως ένας άνθρωπος έχει στήσει ολόκληρη τη ζωή του πάνω σε ψέματα, που πολλές φορές δεν είναι καν απαραίτητα και αφορούν ασήμαντες λεπτομέρειες. «Το πλέον ανησυχητικό σημείο στη μυθομανία δε, είναι πως ο μυθομανής, δεν ξεχωρίζει πια την πραγματικότητα από εκείνη που έχει ο ίδιος στήσει», επισημαίνει η Νέλλη Θεοδοσίου, ψυχολόγος. Πέρα όμως από αυτή την ακραία κατάσταση, στην καθημερινή ζωή ένας από τους κυριότερους λόγους που λέμε ψέματα είναι η ανασφάλεια που νιώθουμε και η χαμηλή μας αυτοεκτίμηση. «Το ψέμα μπορεί να λειτουργήσει σαν ένα κάλυμμα που πολλές φορές το χρησιμοποιούμε για να σκεπάσουμε τα κομμάτια του εαυτού μας που δεν μας αρέσουν, που μας κάνουν να αισθανόμαστε άσχημα», τονίζει η κ. Θεοδοσίου. «Αυτά τα κομμάτια μπορούν να αφορούν είτε υλικά αγαθά είτε ικανότητες που μπορεί να προφασιστούμε ότι διαθέτουμε, ενώ πολλές φορές φτάνουμε στο σημείο να παριστάνουμε εξ ολοκλήρου πως είμαστε ένας άλλος άνθρωπος. Σε κάποιον τρίτο αυτά τα ψέματα μοιάζουν χωρίς νόημα, όμως για κάποιον με βαθιές ανασφάλειες, είναι απαραίτητα. Χωρίς ψέματα νιώθει πως δεν είναι αρκετά έξυπνος, ενδιαφέρον, σημαντικός, για να ασχοληθεί κάποιος μαζί του και να τον αγαπήσει». Πολλές φορές πέρα από τις ερωτικές σχέσεις εξίσου αγχωτικό είναι να βρούμε μια παρέα να μας δεχτεί και να μας κάνει μέρος της. Εκεί τα ψέματα που λέγονται έχουν σκοπό να εντυπωσιάσουν, όπως σε μια εφηβική συντροφιά ή να κολακεύσουν, όπως στην περίπτωση φιλικών σχέσεων στο χώρο της εργασίας ή του κοινωνικού μας πλαισίου. Σε κάθε περίπτωση το ψέμα καλύπτει ένα κενό. Κενό στην ψυχή που εμφανίζεται ως φόβος, έλλειψη θάρρους, έλλειψη πίστης στον εαυτό μας και στις δυνάμεις μας. Σκέψεις όπως "δεν θα τα καταφέρω με αυτή τη δυσκολία", "δεν είμαι αρκετά ικανός για να πάρω αυτή τη θέση" ή "αν καταλάβει ποιος είμαι πραγματικά, μήπως θα με αφήσει;" συχνά βασανίζουν το μυαλό μας και όταν δεν μπορούμε να τις ελέγξουμε καταφεύγουμε στην εύκολη λύση του ψέματος. Έτσι μικρότεροι οι μεγαλύτεροι φόβοι μας οδηγούν σε μικρά ή μεγάλα ψέματα με εξίσου μικρές ή μεγάλες συνέπειες

5 Δ. Υποκρισία: Τό Κέλυφος τού Θανάτου Τού Επισκόπου Νικολάου Βελιμίροβιτς ΟΣΟ ΟΜΟΡΦΑ ό λαός μας στά Βαλκάνια διακοσμεί αυγά! Τόσο πιό όμορφα γιά νά στολίση τό Πάσχα. Γιά νά αυξήση τήν χαρά τού Πάσχα. Γιά νά κάνη τούς φιλοξενουμένους του πιό ευτυχείς. Κάποτε μάλιστα τά βαμμένα αυγά αποτελούν πραγματικά έργα τέχνης. Αν τά βαμμένα αυγά διατηρηθούν πάρα πολύ, σαπίζουν εσωτερικά καί αναδίδουν μιά ανυπόφορη δυσοσμία ή στό τέλος στεγνώνουν εντελώς. Τότε είναι πού τό χρωματισμένο κέλυφος διατηρεί μέσα του τόν θάνατο. Οί Φαρισσαίοι, οί Γραμματείς καί υποκριτές, κάνουν καθετί αντίθετο από τούς Λόγους καί τήν σοφία τού Θεού. Οταν ελεούν, τό κάνουν στά κεντρικά μέρη καί στίς οδούς καί δέν τό κάνουν αυτό γιά τήν δόξα τού Θεού, ούτε γιά νά βοηθήσουν τούς πτωχούς, αλλά μόνον γιά νά τούς ιδούν οί άνθρωποι. Οταν προσεύχωνται στόν Θεό, προσεύχονται στούς δρόμους, μόνον γιά νά τούς ιδούν οί άνθρωποι. Οταν νηστεύουν, κάνουν τά πρόσωπα τους νά φαίνωνται άσχημα καί ατημέλητα καί χλωμά, ώστε και πάλι νά τούς ιδούν οί άνθρωποι. Αλλοίμονον! Κάνουν τά πάντα μόνον γιά νά τούς ιδούν οί άλλοι, ότι είναι δήθεν ελεήμονες, προσευχητικοί καί μεγάλοι νηστευτές. Τά κάνουν όλα αύτά καί τά κάνουν καί σήμερα γιά δύο λόγους: γιά νά λάβουν από τούς ανθρώπους δόξα καί χρήματα. Οσο γιά τόν Θεό, δέν τόν υπολογίζουν καθόλου, σάν νά μήν υπάρχη. Στήν πραγματικότητα, οί υποκριτές είναι οί πιό εντελώς άθεοι άνθρωποι. Εξαπατώντας τούς ανθρώπους, λαμβάνουν αυτό πού θέλουν, καί αυτό είναι ή τελική πληρωμή τους. Από τόν Θεό δέν έχουν νά περιμένουν τίποτε, επειδή δέν Τόν χρέωσαν μέ καμμιά από τίς πράξεις τους, αλλά επέσυραν μόνον τήν οργήν Του. Γι αυτούς είπε ό Κύριος: «εγγίζει μοι ό λαός ούτος έν τώ στόματι αυτού καί έν τοίς χείλεσιν αυτών τιμώσί με, ή δέ καρδία αυτών πόρρω απέχει απ εμού» (Ησ. κθ 13). Ο Ιησούς ευσπλαγχνίζετο μέχρι δακρύων τόν λαόν Του (βλ. Ματθ. ιε 32.Μάρκ. η 2), τόν οποίον οί Αρχιερείς καί οί Αρχοντες εξαπατούσαν, έβριζαν καί εκδικούνταν χωρίς έλεος. Σέ προηγούμενό Του κήρυγμα, ό Χριστός κήρυξε ανοικτά πόλεμο κατά τής υποκρισίας τους. Καθώς ό Υίός τού Θεού ήταν μεταξύ τών ανθρώπων καί ό καιρός περνούσε, αύξανε τόν πόλεμό Του κατά τής υποκρισίας εξευτελίζοντάς την, καί της υποκρισίας τών θρηκευτικών αρχηγών τού καιρού εκείνου, εξευτελίζοντάς τους ενώπιόν τους καί ενώπιον όλου τού λαού Του. Ποτέ δέν εξευτέλισε οποιουσδήποτε αμαρτωλούς τόσο πολύ, όσο εξευτέλισε τούς υποκριτές. Τελικά, ό εξευτελισμός τής υποκρισίας από τόν Ιησού, κοντά στό τέλος πλεόν τής επιγείου παραμονής Του, μετεβλήθη σέ φοβερή βροντή, ή οποία κυριολεκτικά άστραψε καί βρόντηξε. Δέν πρέπει νά ξαφνιάζη τούτο αύτούς πού γνωρίζουν, ότι ο Ιησούς δέν απευθύνθηκε μόνον σέ μιά γενιά ανθρώπων, αυτήν τής εποχής Του, αλλά προς όλες τις γενεές έως τέλους τού κόσμου. Καθώς εξευτέλιζε τούς ιουδαίους υποκριτές πρόσωπο προς πρόσωπο, εξευτέλιζε όλους τούς υποκριτές όλων των εποχών όλων των γενεών. Γιατί άραγε ό Ιησούς κτύπησε τόσο σκληρά καί ανελέητα ειδικά την υποκρισία; Διότι, ή υποκρισία είναι ένα σατανικό ψέμα, ή υποκρισία είναι σατανική έξ άρχής.είναι τό ζιζάνιο πού έσπειρε ό σατανάς σέ όλες τίς σοδειές του Θεού στήν γή: στήν καρδιά τού ανθρώπου, στό σπίτι του, στόν γάμο του, στήν παρέα των φίλων του, στόν λαό του καί στό έθνος, στήν πολιτική καί στό εμπόριο, στήν λύπη καί στήν χαρά, παντού, σέ όλες τίς έποχές καί τούς πολιτισμούς. Κανένας πολιτισμός δέν κατάφερε να ξεριζώσει τό ζιζάνιο τής υποκρισίας, αλλά αυτό κατόρθωσε νά αφανίσει πολλούς από αυτούς. Αν ένας πολιτισμός έλαμπε με εξωτερική αίγλη, όπως ό Ευρωπαϊκός καί ό 117

6 Ιαπωνικός, αυτό δεν σημαίνει οτι είχε καταστρέψει τήν υποκρισία, παρά οτι τήν είχε υποκρύψει πιό επιδέξια κάτω από το κέλυφός του, πού δέν είχε γραμμένο πάνω τό όνομα τού Ιησού Χριστού, όπως συμβαίνει μέ τά Πασχαλινά αυγά στα Βαλκάνια. Μάλλον, έγραφε στο δικό του κέλυφος: ευγένεια, τρόποι, σοφιστεία, λόγους δηλαδή πού οί δαίμονες δέν φοβούνται, καί έτσι τό ζιζάνιο τής υποκρισίας, ανεμπόδιστο, βλάστανε οργιαστικά. Ο Ιησούς Χριστός, ό ενσαρκωμένος Λόγος τού Θεού, διεκήρυξε εξ αρχής δύο πολέμους: κατά τού σατανά καί κατά τής υποκρισίας. Οί άνθρωποι Τόν αγαπούσαν καί Τόν τιμούσαν μέ τεράστιο θεοφοβούμενο σεβασμό, ώς Σωτήρα. «Εν γάρ διδάσκων αυτούς ώς εξουσίαν έχων, καί ούχ ώς οί γραμματείς» (Ματθ. ζ 29). Ε.Χορός μεταμφιεσμένων Πριν από πολλά χρόνια, οι χοροί μεταμφιεσμένων ασκούσαν πάνω μου μια ποιητική γοητεία.( ). Η δυνατότητα να γίνεις για μια βραδιά άλλος είναι μια ελευθερία απόλυτη. Οι χοροί μεταμφιεσμένων, ρωγμή άλλου κόσμου, ονειρικού ή πιο πραγματικού απ τον πραγματικό- κανείς δεν ξέρει-, μιας άλλης ποιότητας ευχέρεια, πρόσφεραν την ευκαιρία να βιώσεις, δίχως ενοχές, δίχως ντροπή ότι ψεύδεσαι, κάτι που ονειρευόσουν να είσαι. Να φορέσεις το προσωπείο που σου εξιδανικεύει το πρόσωπο. ( ). Με τα χρόνια, οι χοροί μεταμφιεσμένων έχασαν στα μάτια μου την παλιά τους αίγλη. Νομίζω πως γενικότερα δεν αντιμετωπίζονται πια όπως στο παρελθόν. Κι όταν σπανίως μασκαρεύονται οι άνθρωποι, αυτό δεν έχει τίποτα απ την παλιά του ένταση. Μεταμφιέζονται, μηχανικά σχεδόν, γιατί είναι έθιμο, ή για να κάνουν πλάκα, ή γιατί τους το ζητά βαρετά μια κοσμική πρόσκληση.( ). Σκέφτομαι πως τούτη η αλλαγή αντιμετώπισης δεν είναι ασύνδετη με τον τρόπο που σήμερα λειτουργούμε κοινωνικά. Το να σε ελκύει να μεταμφιεστείς και να το περιμένεις με λαχτάρα προυποθέτει ότι γνωρίζεις ποιος είσαι. Για να γίνεις συνειδητά άλλος, πρέπει να γνωρίζεις πρώτα, συνειδητά, ποιος όντως είσαι. Πώς αλλιώς θα ξεχωρίσεις το «άλλος»; Σήμερα, η σύγχυση ταυτότητας και η επισημοποιημένη υποκρισία των ρόλων, η μειωμένη προσωπικότητα, ο χλιαρός χαρακτήρας που καλλιεργείται ως τύπος και άμυνα, η απουσία κέντρου ζωής και η εύκολη, η σχεδόν επιβεβλημένη διπλοπροσωπία, για να επιβιώνεις κοινωνικά, για να αντέχεις τον εαυτό σου, έχουν κάνει τη μεταμφίεση μια καθημερινή κοπιαστική και αγχώδη ρουτίνα. Προς τι λοιπόν να ονειρεύεσαι μια πρόσκληση σε τέτοιους χορούς; ( Μάρω Βαμβουνάκη, Χορός μεταμφιεσμένων, εκδ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ) ΣΤ.Η αλήθεια Δε θέλει φώτα η αλήθεια να βαδίσει. Δε θέλει παρακάλια να φανεί. Είναι αυτό που οι πολλοί φοβούνται Είναι φωνή χωρίς φωνή. Κοιτάζει ίσια μες στα μάτια Kαι δεν μπορείς να της κρυφτείς, Όταν θελήσει να ρωτήσει Το πώς, το πού και το γιατί. Ακόμα και το ψέμα της ζηλεύει Κι ας είναι σε άλλο ουρανό, Γι αυτό όταν το ρωτάς σου λέει: «Είμαι ένα ψέμα αληθινό». ( Λουδοβίκος των Ανωγείων, η εξομολόγηση μιας τελείας, εκδ. ΛΙΒΑΝΗ) Ζ. Η αλήθεια και το ψέμα στη ζωή μας Το ψέμα μπαίνει στη ζωή μας, ακόμα και χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Συχνά είναι άμυνα απέναντι σε κάποιον που μας προσβάλλει, δε μας σέβεται και δε μας αγαπά, είτε αυτός είναι κάποιος άνθρωπος είτε η κοινωνία στην οποία ζούμε. Αν όμως απέναντι στην προσβολή αυτό που έχουμε να δώσουμε είναι το ψέμα και αυτό γίνεται συνεχώς, η αγάπη δε χωράει να μπει ανάμεσά μας. Το ψέμα φέρνει άλλο ψέμα και όταν ξεκινήσει δε σταματά. Η αλήθεια αντίθετα, μπορεί πολλές φορές να πληγώνει είτε εμάς που τη λέμε είτε αυτόν που την ακούει, όμως 118

7 δε μας χωρίζει, μας φέρνει πιο κοντά. Χωρίζει μόνον η έλλειψη αγάπης, αλλά αγάπη και αλήθεια πάνε μαζί. Ο πολιτισμός μας πολύ συχνά φοράει τη μάσκα ενός πολιτισμού που μόνο αγαπάει τον άνθρωπο και του προσφέρει ό, τι είναι καλό γι αυτόν. Η τηλεόραση θέλει μόνο το καλό μας, η διαφήμιση νοιάζεται για τις ανάγκες μας, οι πολιτικοί για τα δικαιώματά μας, Το ατομικό συμφέρον, την ατομική και μόνο καλοπέραση που βρίσκεται πίσω από όλα αυτά κανείς δεν παραδέχεται. Αυτό είναι το ψέμα και μας ζητάνε να γίνουμε όλοι συνεργοί. Ψέματα λέγονται πολλά στη καθημερινή μας ζωή, ψεύτικος είναι και ο πολιτισμός μας, όταν υπόσχεται ευτυχία και πληρότητα δίχως αγάπη, αλήθεια και Θεό. Η εκκλησία καταδικάζει το ψέμα, αγαπάει όμως τον ψεύτη και καλεί σε μετάνοια κάθε άνθρωπο. Και μετάνοια δεν είναι άλλο παρά η ειλικρινής αναγνώριση ότι ο Χριστός είναι που μας δίνει χαρά, ζωή και Ανάσταση! Είναι ο Ίδιος η αλήθεια που θα μας ελευθερώσει! Συνάντηση 6 η Δύσκολο να προσφέρεις, εύκολο να τα δέχεσαι όλα έτοιμα Α. Οι επτά διάκονοι και ο Στέφανος Ἐν δὲ ταῖς ἡμέραις ταύταις πληθυνόντων τῶν μαθητῶν ἐγένετο γογγυσμὸς τῶν Ελληνιστῶν πρὸς τοὺς Εβραίους, ὅτι παρεθεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν. 2 προσκαλεσάμενοι δὲ οἱ δώδεκα τὸ πλῆθος τῶν μαθητῶν εἶπον οὐκ ἀρεστόν ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντας τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις. 3 ἐπισκέψασθε οὖν, ἀδελφοί, ἄνδρας ἐξ ὑμῶν μαρτυρουμένους ἑπτά, πλήρεις Πνεύματος Αγίου καὶ σοφίας, οὓς καταστήσομεν ἐπὶ τῆς χρείας ταύτης 4 ἡμεῖς δὲ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ διακονίᾳ τοῦ λόγου προσκαρτερήσομεν. 5 καὶ ἤρεσεν ὁ λόγος ἐνώπιον παντὸς τοῦ πλήθους καὶ ἐξελέξαντο Στέφανον, ἄνδρα πλήρη πίστεως καὶ Πνεύματος Αγίου, καὶ Φίλιππον καὶ Πρόχορον καὶ Νικάνορα καὶ Τίμωνα καὶ Παρμενᾶν καὶ Νικόλαον προσήλυτον Αντιοχέα, 6 οὓς ἔστησαν ἐνώπιον τῶν ἀποστόλων, καὶ προσευξάμενοι ἐπέθηκαν αὐτοῖς τὰς χεῖρας. 7 καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ηὔξανε, καὶ ἐπληθύνετο ὁ ἀριθμὸς τῶν μαθητῶν ἐν Ιερουσαλὴμ σφόδρα, πολύς τε ὄχλος τῶν Ιουδαίων ὑπήκουον τῇ πίστει.8 Στέφανος δὲ πλήρης πίστεως καὶ δυνάμεως ἐποίει τέρατα καὶ σημεῖα μεγάλα ἐν τῷ λαῷ....καί ἔλεγεν ὁ Στέφανος τοῖς Ἰουδαίοις. 52 τίνα τῶν προφητῶν οὐκ ἐδίωξαν οἱ πατέρες ὑμῶν; καὶ ἀπέκτειναν τοὺς προκαταγγείλαντας περὶ τῆς ἐλεύσεως τοῦ δικαίου, οὗ νῦν ὑμεῖς προδόται καὶ φονεῖς γεγένησθε 53 οἵτινες ἐλάβετε τὸν νόμον εἰς διαταγὰς ἀγγέλων, καὶ οὐκ ἐφυλάξατε.54 Ακούοντες δὲ ταῦτα διεπρίοντο ταῖς καρδίαις αὐτῶν καὶ ἔβρυχον τοὺς ὀδόντας ἐπ αὐτόν. 55 ὑπάρχων δὲ πλήρης Πνεύματος Αγίου, ἀτενίσας εἰς τὸν οὐρανὸν εἶδε δόξαν Θεοῦ καὶ Ιησοῦν ἑστῶτα ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ, 56 καὶ εἶπεν ἰδοὺ θεωρῶ τοὺς οὐρανοὺς ἀνεῳγμένους καὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ ἑστῶτα. 57 κράξαντες δὲ φωνῇ μεγάλῃ συνέσχον τὰ ὦτα αὐτῶν καὶ ὥρμησαν ὁμοθυμαδὸν ἐπ αὐτόν, 58 καὶ ἐκβαλόντες ἔξω τῆς πόλεως ἐλιθοβόλουν. καὶ οἱ μάρτυρες ἀπέθεντο τὰ ἱμάτια αὐτῶν παρὰ τοὺς πόδας νεανίου καλουμένου Σαύλου, 59 καὶ ἐλιθοβόλουν τὸν Στέφανον, ἐπικαλούμενον καὶ λέγοντα Κύριε Ιησοῦ, δέξαι τὸ πνεῦμά μου. 60 θεὶς δὲ τὰ γόνατα ἔκραξε φωνῇ μεγάλῃ Κύριε, μὴ στήσῃς αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην. καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐκοιμήθη. 119