Annals of. Gastroenterology. Abstracts of the 33rd Hellenic Congress of Gastroenterology December 5-7, 2013 Thessaloniki

Transcript

1 QUARTERLY PUBLICATION OF THE HELLENIC SOCIETY OF GASTROENTEROLOGY ΑΝNALS OF GASTROENTEROLOGY VOLUME 26 Supplement December 203 p.-68 Annals of Gastroenterology Abstracts of the 33rd Hellenic Congress of Gastroenterology December 5-7, 203 Thessaloniki Volume 26 Supplement December 203 ISSN

2 Annals of Gastroenterology Official Journal of the Hellenic Society of Gastroenterology General information ISSN Print Edition: ISSN Electronic Edition: Journal Homepage: Journal citation: Annals of Gastroenterology is published on behalf of the Hellenic Society of Gastroenterology, representing the Society s official Journal. Please cite articles of the journal as Author name AB. Title of article. Ann Gastroenterol year;volume:pages Aims and scope: The journal aims to cover all sections of Gastroenterology and Hepatology, providing teaching, practical and professional support for clinicians dealing with the gastroenterological disorders. It publishes, after peer-review process, papers concerning both clinical and basic research. Copyright: 203 Hellenic Society of Gastroenterology Abstracting and indexing services: Annals of Gastroenterology is abstracted/indexed in the following databases: Scopus, EMBASE/Excerpta Medica, EBSCO, SJR, Genamics Journal Seek, Google Scholar, Index Copernicus, Open J-Gate, DOAJ, GFMER, HINARI, Academic Journals Database. Governing Board of the Hellenic Society of Gastroenterology (203) President: G. Mantzaris A Vice President: G. Paspatis B Vice President: I. Drikos Secretary-General: N. Mathou Secretary: S. Manolakopoulos Treasurer: A. Protopapas Members: A. Mantides A. Kofokotsios S. Pateras HELLENIC SOCIETY OF GASTROENTEROLOGY 67, Demokratias Ave., GR 54 5 Athens, Greece Tel.: Fax: annalsgastro@hsg.gr Publisher Hellenic Society of Gastroenterology Editor-in-Chief I. Koutroubakis annalsgastroed@gmail.com Printing supervision TECHNOGRAMMAmed 380 Mesogeion Ave Ag. Paraskevi Athens, Greece Tel.: Fax: techn@hol.gr Annual Subscriptions (VAT 6,5% included): Inland 25,00 EURO Students 5,00 EURO Organizations 30,00 EURO Abroad: Flat rate U.S. $60

3 QUARTERLY PUBLICATION OF THE HELLENIC SOCIETY OF GASTROENTEROLOGY Annals of Gastroenterology Award of the Academy of Ατηενs (200) Volume 26 Number 4 October - December 203 ISSN EDITORIAL BOARD Editor-in-Chief I. Koutroubakis Heraklion Greece Editorial Assistant C. Zavos Thessaloniki Greece Emeriti Editors I. Daniilides Athens Greece I. Karagiannis Athens Greece J. Triantafillidis Athens Greece Associate Editors G. Germanidis Thessaloniki Greece K. Katsanos Ioannina Greece K. Mimidis Alexandroupolis Greece J. Papaconstantinou Athens Greece K. Triantafyllou Athens Greece Statistical Advisors A.B. Haidich Thessaloniki Greece J. Moschandreas Heraklion Greece V. Sypsa Athens Greece A.Tatsioni Ioannina Greece Section Editors Basic research G. Bamias Athens Greece M. Gazouli Athens Greece K. Papadakis Rochester USA Pancreas-Biliary tract D. Christodoulou Ioannina Greece G. Papachristou Pittsburgh USA I. Papanikolaou Athens Greece GI Surgery D. Manganas Athens Greece I. Tsiaoussis Athens Greece G. Tzovaras Larissa Greece UGI G. Anagnostopoulos Athens Greece S. Sougioultzis Athens Greece K. Thomopoulos Patras Greece J. Vlachogiannakos Athens Greece GI Endoscopy D. Kapetanos Thessaloniki Greece P. Katsinelos Thessaloniki Greece G. Paspatis Heraklion Greece Pediatrics M. Fotoulaki Thessaloniki Greece E. Roma Athens Greece LGI-IBD K. Karmiris Heraklion Greece A. Kapsoritakis Larissa Greece G. Mantzaris Athens Greece N. Viazis Athens Greece GI Motility G. Karamanolis Athens Greece T. Maris Thessaloniki Greece S. Sgouros Athens Greece GI Radiology P. Prassopoulos Alexandroupolis Greece D. Tsetis Heraklion Greece Liver E. Cholongitas Thessaloniki Greece I. Elefsiniotis Athens Greece S. Manolakopoulos Athens Greece C. Triantos Patras Greece GI Pathology C. Barbati Athens Greece M. Tzardi Heraklion Greece GI Oncology D. Dimitroulopoulos Athens Greece D. Tzilves Thessaloniki Greece 2

4 QUARTERLY PUBLICATION OF THE HELLENIC SOCIETY OF GASTROENTEROLOGY Annals of Gastroenterology Award of the Academy of Ατηενs (200) Volume 26 Supplement December 203 ISSN Advisory Board Chairman: E. Tsianos Ioannina Greece Greek Advisory Board E. Akriviadis Thessaloniki Greece S. Dourakis Athens Greece D. Karamanolis Athens Greece J. Kountouras Thessaloniki Greece E. Kouroumalis Heraklion Greece S. Ladas Athens Greece A. Mantidis Athens Greece C. Mavrogiannis Athens Greece S. Michopoulos Athens Greece I. Mouzas Heraklion Greece V. Nikolopoulou Patras Greece G. Papatheodoridis Athens Greece S. Potamianos Larissa Greece T. Rokkas Athens Greece G. Sotiropoulos Athens Greece M. Tzivras Athens Greece M. Arvanitakis Brussels Belgium D. Bogdanos London UK D. Coumaros Strasbourg France T. Dassopoulos St Louis USA P. Karayiannis London UK E. Kalaitzakis Gothenburg Sweden G. Leontiadis Ontario Canada Greeks of diaspora Ch. Pothoulakis Los Angeles USA J. Plevris Edinburgh UK T. Savides San Diego USA P. Tekkis London UK G. Triadafilopoulos Stanford USA T. Zaoutis Philadelphia USA A. Adler Berlin Germany R. Bataller Barcelona Spain R. Bisschops Leuven Belgium A. Burroughs London UK M. Buti Barcelona Spain J.F. Colombel New York USA S. Danese Milan Italy C. Gasche Vienna Austria M. Gassul Barcelona Spain D. Hommes Los Angeles USA T. Hori Kyoto Japan E. Kuipers Rotterdam The Netherlands P. Lakatos Budapest Hungary F.W. Leung Los Angeles USA O. Lesch Vienna Austria C. O Morain Dublin Ireland International Advisory Board S. Odes Beer-Sheva Israel A.S. Pena Amsterdam The Netherlands S.S. Rana Chandigarh India W. Sandborn San Diego USA B. Saunders London UK J. Schoelmerich Frankfurt Germany E. Stange Stuttgart Germany J. Tack Leuven Belgium M. Thursz London UK N. Tözün Istanbul Turkey C. Tysk Orebro Sweden G. Van Assche Toronto Canada S. Vermeire Leuven Belgium H. Wedemeyer Hannover Germany T. Wehrmann Munster Germany 3

5 4

6 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ 33 o ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΜΟΣ ΠΕΡΙΛΗΨΕΩΝ 5-7 Δεκεμβρίου 203 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ - MAKEDONIA PALACE 5

7 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ Πρόεδρος Γεράσιμος Μάντζαρης Α Αντιπρόεδρος Γρηγόριος Πασπάτης Β Αντιπρόεδρος Ιωάννης Δρίκος Γεν. Γραμματέας Νικολέτα Μάθου Ειδ. Γραμματέας Σπήλιος Μανωλακόπουλος Ταμίας Ανδρέας Πρωτοπαπάς Μέλη Απόστολος Μαντίδης, Αλέξανδρος Κωφοκώτσιος, Σταύρος Πατέρας ΜΕΛΗ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ Πρόεδρος Γραμματέας Μέλη Απόστολος Μαντίδης Σπυρίδων Σγούρος Αντώνιος Κογεβίνας Ευανθία Ζαμπέλη Ευτυχία Τσιρώνη ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΡΕΥΝΑΣ Πρόεδρος Γεώργιος Παπαθεοδωρίδης Αντιπρόεδρος Σπήλιος Μανωλακόπουλος Γραμματέας Κωνσταντίνος Θωμόπουλος Μέλη Παναγιώτης Κατσινέλος Σπύρος Ποταμιάνος ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος Παναγιώτης Κασαπίδης Αντιπρόεδρος Γεράσιμος Στεφανίδης Γραμματέας Δημήτριος Χριστοδούλου ΤΜΗΜΑ ΠΑΓΚΡΕΑΤΟΣ-ΧΟΛΗΦΟΡΩΝ Πρόεδρος Αντώνιος Βεζάκης Αντιπρόεδρος Στέργιος Δελακίδης Γραμματέας Εμμανουήλ Βάρδας ΠΡΩΚΤΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος Γεώργιος Καραμανώλης Αντιπρόεδρος Κλεισθένης Τσαμακίδης ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος Κωνσταντίνος Παπαξοΐνης Αντιπρόεδρος Χρυσόστομος Καλαντζής Γραμματέας Ιωάννης Πιλπιλίδης ΤΜΗΜΑ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» Πρόεδρος Αναστάσιος Ηλίας Αντιπρόεδρος Δημήτριος Τζιλβές Γραμματέας Θεοχάρης Τσιώνης ΤΜΗΜΑ ΔΟΚΙΜΩΝ ΜΕΛΩΝ 203 Πρόεδρος Νικόλαος Κυριάκος Αντιπρόεδρος Στυλιανός Στυλιανίδης Γραμματέας Κωνσταντίνα Κατωπόδη ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος Βασιλική Χασκώνη Αντιπρόεδρος Δήμητρα Κολοβού Γραμματέας Ειρήνη Καραγιάννη 6

8 33ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ Πρόεδρος Αντιπρόεδροι ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ Γ. Πασπάτης Ι. Γουλής Α. Ηλίας Γεν. Γραμματέας Κ. Τριανταφύλλου Ειδ. Γραμματείς Α. Θεοδωροπούλου Γ. Καραμανώλης Γ. Λαζαράκη Ταμίας Α. Πρωτοπαπάς Μέλη Γ. Γερμανίδης Κ. Θωμόπουλος Δ. Χριστοδούλου ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ Πρόεδρος Μέλη Α. Ακριβιάδης Ο. Γιουλεμέ Α. Καλαμπάκας Κ. Κατσάνος Π. Κατσινέλος Α. Καψωριτάκης Δ. Σαμωνάκης Γ. Στεφανίδης Α. Ταρπάγκος Πρόεδροι Επιτροπών-Τμημάτων της ΕΓΕ Επιτρ. Εκπαίδευσης Áðüóôïëïò Ìáíôßäçò Επιτρ. Έρευνας Γεώργιος Παπαθεοδωρίδης Ενδοσκοπικού Παναγιώτης Κασαπίδης Παγκρέατος-Χοληφόρων Αντώνιος Βεζάκης Πρωκτολογικού Γεώργιος Καραμανώλης Ογκολογικού Κωνσταντίνος Παπαξοΐνης Β. Ελλάδος «Μακεδονία» Αναστάσιος Ηλίας Δοκίμων Μελών Νικόλαος Κυριάκος Νοσηλευτικού ÂáóéëéêÞ áóêþíç 7

9 ΚΡΙΤΕΣ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΠΟΥ ΥΠΟΒΛΗΘΗΚΑΝ Βεζάκης Α. ÂéÜæçò Í. Êáñáìáíþëçò Ã. Μανωλακόπουλος Σ. ÐáñáóêåõÜ Ê. ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΝ ΣΥΝΕΔΡΙΩΝ ΤΗΣ Ε.Γ.Ε. ΤΡΙΜΕΛΕΙΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΜΗΜΑΤΩΝ 969 ï ÐÓà ÁèÞíá Ã. Âïõëðéþôçò 97 2 ï ÐÓà ÁèÞíá È. ÄïîéÜäçò ï ÐÓà ÁèÞíá Ã. Ìé áçëßäçò ï ÐÓà ÁèÞíá Í. Ìïó ïýôçò ï ÐÓà ÁèÞíá Ç. ÖùêÜò 98 6 ï ÐÓà Èåóóáëïíßêç Ã. ÃïõëÞò ï ÐÓà ÁèÞíá Ê. ÍéêïëáÀäçò ï ÐÓà ÇñÜêëåéï ÊñÞôçò Ï. Ìáíïýóïò ï ÐÓà ÁèÞíá Ê. Êáñïýôóïò ï ÐÓà ÁèÞíá. Âõóóïýëçò 990 ï ÐÓà Èåóóáëïíßêç Ó. Ðáñðïýëáò 99 2 ï ÐÓà ÁèÞíá Ç. ÌáëëÜò 992 ç ÅíùìÝíç ÅõñùðáúêÞ ÅâäïìÜäá Ãáóôñåíôåñïëïãßáò Ê. ÁñâáíéôÜêçò ï ÐÓà Ñüäïò Í. Íéêïëüðïõëïò ï ÐÓà ÁèÞíá Í. ÊáëáíôæÞò ï ÐÓà Èåóóáëïíßêç Ê. ÁñâáíéôÜêçò ï ÐÓà ÁèÞíá Ä.Ã. Êáñáìáíþëçò ï ÐÓà ÇñÜêëåéï ÊñÞôçò Á. ÍÜêïò ï ÐÓà ÁèÞíá Í. ÓêáíäÜëçò ï ÐÓà Èåóóáëïíßêç Ã. ÊçôÞò ï ÐÓà ÁèÞíá Ó. ËáäÜò ï ÐÓà ÉùÜííéíá Å. ÔóéÜíïò ï ÐÓà ÁèÞíá É. Ôñéáíôáöõëëßäçò ï ÐÓà Èåóóáëïíßêç Í. Åõãåíßäçò ï ÐÓà ÁèÞíá È. ÑïêêÜò ï ÐÓà Èåóóáëïíßêç Å. Ãéáííïýëçς ï ÐÓà ÁèÞíá É. ÊáñáãéÜííçò ï ÐÓà Èåóóáëïíßêç É. ÊïõíôïõñÜò ï ÐÓà ÁèÞíá Á. Ìáíôßäçò ï ÐÓà áëêéäéêþ Å. ÐáñáóêåõÜò ï ÐÓà ÁèÞíá Ì. ÔæéâñÜò 20 3 ï ÐÓà Èåóóáëïíßêç Å. ÁêñéâéÜäçò ï ÐÓà ÁèÞíá Ó. Ìé üðïõëïò ï ÐÓà Èåóóáëïíßêç Γ. Πασπάτης ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΔΙΑΣΤΑΣΗ Travel & CONGRESS, Κ. Καραμανλή 2, Θεσσαλονίκη Τηλ.: , Fax: diastasi@diastasitravel.gr - Web-site: 8

10 ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ

11

12 ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ 0 02 ΔΙΑΙΡΟΥΜΕΝΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΚΑΘΑΡΤΙΚΩΝ ΩΣ Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΕΚΛΟΓΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΙΧΝΕΥΣΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ΥΨΗΛΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΓΙΑ ΝΕΟΠΛΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ: ΜΙΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΑ ΣΧΕ- ΔΙΑΣΜΕΝΗ ΜΕΛΕΤΗ Ε. Βουδούκης, Α. Ταβερναράκη, Κ. Καρμίρης, Α. Θεοδωροπούλου, Ε. Βάρδας, Γ. Πασπάτης Γαστρεντερολογικό Τμήμα Βενιζελείου - Πανάνειου Γενικού Νοσοκομείου Ηρακλείου Κρήτης Εισαγωγή: Τα διαλύματα που περιέχουν πολυαιθυλενογλυκόλη (PEG) θεωρούνται τα καθαρτικά εκλογής γιατί επιτυγχάνουν καλύτερη συμμόρφωση του ασθενούς, καλύτερο καθαρισμό του παχέος εντέρου, ενώ εμφανίζουν μειωμένες ανεπιθύμητες ενέργειες συγκριτικά με άλλα. Σκοπός: Να εκτιμήσουμε τον αριθμό και τα χαρακτηριστικά των χαμένων πολυπόδων σε κολονοσκοπήσεις ρουτίνας λόγω πλημμελούς προετοιμασίας. Υλικό και μέθοδοι: Συμπεριλήφθησαν εξωτερικοί ασθενείς με ανεπιτυχή προετοιμασία (Arronchick 4) που είχαν λάβει 4 λίτρα πολυαιθυλενογλυκόλης την προηγουμένη της εξέτασης και στους οποίους πραγματοποιήθηκε ολική κολονοσκόπηση. Συστήθηκε δόση 2 λίτρων τόσο την προηγούμενη όσο και την ημέρα της εξέτασης και κανονίστηκε νέο ραντεβού εντός 4 μηνών. Όλοι οι ανιχνευθέντες πολύποδες αφαιρέθηκαν και εστάλησαν για ιστολογική εξέταση. Για τον καθαρισμό χρησιμοποιήθηκε η κλίμακα Ottawa και Arronchick. Αποτελέσματα: Από τους 74 καταγεγραμμένους ασθενείς, 57 (77%) προσήλθαν για επαναληπτική ενδοσκόπηση. Τα χαρακτηριστικά των ασθενών ήταν: άρρενες (66,7%), ηλικία (59,6±,9 έτη), καπνιστές (35,%). Οι συγκριθείσες παράμετροι μεταξύ των ενδοσκοπήσεων ήταν: ποσοστό ανίχνευσης τουλάχιστον ενός πολύποδα ανά κολονοσκόπηση 57,9% vs 78,9%, ποσοστό ανίχνευσης τουλάχιστον ενός αδενώματος ανά κολονοσκόπηση (ADR) 52,6% vs 56,%, υψηλού κινδύνου ασθενείς ( 3 αδενώματα, αδένωμα εκ, αδένωμα με λαχνωτό στοιχείο ή υψηλού βαθμού δυσπλασία) 35,% vs 28,%, χρόνος απόσυρσης ενδοσκοπίου 7,4±,9 vs 9±2,3 λεπτά, Ottawa score 0,8±0, vs 0,3±0,2, Arronchick score για 2 η ενδοσκόπηση,7±0,7. Συνολικά ανευρέθησαν 65 vs 52 αδενώματα με μέσο μέγεθος 6,83 vs 8,64 εκατοστά. Από τις συγκρινόμενες παραμέτρους μεταξύ των δυο ενδοσκοπήσεων στατιστικά σημαντικές διαφορές υπήρχαν μεταξύ Ottawa score και χρόνου απόσυρσης (p<0.000). To ADR της ης ενδοσκόπησης συσχετίστηκε με το χρόνο απόσυρσης και το Ottawa score (p<0.05). Ο χαρακτηρισμός του ασθενούς ως υψηλού κινδύνου κατά την η ενδοσκόπηση συσχετίστηκε σημαντικά με την ύπαρξη αδενωμάτων και το χαρακτηρισμό του ως υψηλού κινδύνου και στη 2 η (p<0.05). Το ποσοστό χαμένων αδενωμάτων (αδενώματα 2 ης / αδενώματα ης και 2 ης κολονοσκόπησης) ήταν 44%. Συμπεράσματα: Ενισχύεται η άποψη πως τα 4 λίτρα πολυαιθυλενογλυκόλης σε διαιρεμένη δόση αποτελούν την προετοιμασία εκλογής για κολονοσκόπηση. Ιδιαίτερα προσεκτικοί πρέπει να είμαστε σε ασθενείς υψηλού κινδύνου, όπου η ατελής προετοιμασία μπορεί να αποτελέσει παράγοντα κινδύνου για ανάπτυξη νεοπλασίας. ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΚΟΛΟΝΟΣΚΟΠΗΣΗΣ ΣΕ ΠΑΝΕ- ΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΜΟΝΑΔΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΕΙ- ΔΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ Α.Δ. Σιούλας, Θ. Καλλή, Ν. Μισαηλίδης, Δ. Πολύμερος, Ι.Σ. Παπανικολάου, Γ. Καραμανώλης 2, Κ. Τριανταφύλλου, Σ.Δ. Λαδάς 2 Ηπατογαστρεντερολογική Μονάδα, Β Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική και Μονάδα Έρευνας, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο «Αττικόν», 2 Πανεπιστημιακή Γαστρεντερολογική Κλινική, Λαϊκό Νοσοκομείο, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών Εισαγωγή: Η συνεχής βελτίωση της ποιότητας της κολονοσκόπησης είναι απαραίτητη σε επίπεδο ενδοσκοπικής μονάδας και ενδοσκόπου. Σκοπός: Η αξιολόγηση ενός προγράμματος βελτίωσης της ποιότητας της κολονοσκόπησης (ΠΒΠΚ). Υλικό Μέθοδοι: Οι κολονοσκοπήσεις πραγματοποιήθηκαν στην Ηπατογαστρεντερολογική Μονάδα του Π.Γ.Ν. «Αττικόν» σε 3 περιόδους και σε 3 ομάδες ασθενών: Α) ένδειξη για ολική κολονοσκόπηση, Β) Α χωρίς απόφραξη, Γ) Β σε διαλογή/επιτήρηση για καρκίνο παχέος εντέρου. Στην Περίοδο έγινε αρχική αξιολόγηση με βάση τους εξής δείκτες: χρήση καταστολής (ΧΚ), ποσοστό ολοκλήρωσης κολονοσκόπησης (ΠΟΚ), ποσοστό ανεύρεσης αδενωμάτων (ΠΑΑ) και ποσοστό πρώιμων επιπλοκών (ΠΠΕ). Ακολούθως αναγνωρίστηκαν οι αδυναμίες και εφαρμόστηκε το ΠΒΠΚ (αύξηση ΧΚ). Τα βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα αποτελέσματα μελετήθηκαν, με χρήση των ίδιων δεικτών, στις Περιόδους 2 και 3, αντίστοιχα. Αποτελέσματα: Διενεργήθηκαν 345, 35 και 779 κολονοσκοπήσεις στις Περιόδους, 2 και 3, αντίστοιχα. Στην Περίοδο τα ΧΚ και ΠΟΚ ήταν κάτω των συνιστώμενων. Η εφαρμογή του ΠΒΠΚ οδήγησε σε διαδοχική αύξηση της ΧΚ (38.% > 55.8% > 69.5%) του ΠΟΚ (88.3% > 90.6% > 96.4% και 93.2% > 95.3% > 98.3%, στις ομάδες Β και Γ, αντίστοιχα), του ΠΑΑ (25.9% > 30.6% > 35%, ομάδα Γ) και μείωση του ΠΠΕ (3.3% >.6% > 0.3%). Οι περισσότεροι ενδοσκόποι βελτίωσαν την απόδοσή τους, μετρημένη με τους ίδιους δείκτες, κατά τη διάρκεια της μελέτης. Συμπεράσματα: Το ΠΒΠΚ βελτίωσε τους δείκτες ποιότητας κολονοσκόπησης βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, τόσο σε επίπεδο μονάδας, όσο και κατά ενδοσκόπο. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 203;26(Suppl): ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 203;26(Suppl): 03 ΟΙ ΑΓΓΕΙΟΔΥΣΠΛΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΛΕΠΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΥΧΝΟΤΕ- ΡΕΣ ΣΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΕΚΚΟΛΠΩΜΑΤΑ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ Π. Τσιμπούρης, Π. Αποστολόπουλος, Χ. Καλαντζής, Ε. Βλάχου, Ι. Κουμούτσος, Π. Δογαντζής, Χ. Μπελτσίδου, Γ. Αλεξανδράκης Γαστρεντερολογική Κλινική, ΝΙΜΤΣ, Αθήνα Εισαγωγή: Η αιμορραγία κατωτέρου πεπτικού είναι συχνή επιπλοκή των εκκολπωμάτων του παχέος εντέρου. Σκοπός: Να καθοριστεί η συχνότητα των ελκωτικών βλαβών και των αγγειοδυσπλασιών του λεπτού εντέρου (λε) σε ασθενείς με εκκολπώματα παχέος εντέρου (επε). Υλικό & Μέθοδοι: 984 ασθενείς (μέση ηλικία 60±8 έτη, 543 άνδρες, 256 καπνιστές) υποβλήθηκαν σε ενδοσκόπηση λε με κάψουλα. 490 εμφάνιζαν σιδηροπενική αναιμία, 3 χρόνιο διαρροϊκό σύνδρομο, 60 χρόνιο κοιλιακό άλγος και 23 άλλα αίτια. Γαστροσκόπηση και κολονοσκόπηση προηγήθηκαν. Stat: X2, logistic regression analysis. Αποτελέσματα: 40 (29%) ασθενείς με αναιμία και 64 (3%) χωρίς, εμφάνιζαν επε, χωρίς εικόνα φλεγμονής και χωρίς ιστορικό αιμορραγίας κατωτέρου πεπτικού (p<0,000). Μέσος χρόνος διάβασης λε 380±54 λεπτά για ασθενείς με επε, 332±36 λεπτά χωρίς (p<0,000). Εξαιρώντας τους ασθενείς με ΙΦΝΕ, 59 (30%) ασθενείς με εκκολπώματα και 78 (29%) χωρίς, εμφάνισαν ελκωτικές βλάβες λε (p=0,43). Στους αναιμικούς, 45 (32%) με επε και 2 (32%) χωρίς, εμφάνισαν ελκωτικές βλάβες λε (p=0,98). 7 (57%) με επε και 278 (36%) χωρίς, παρουσίασαν αγγειοδυσπλασίες λε (p<0,000). Μεταξύ των αναιμικών, 90 (64%) με επε και 40(40%) χωρίς εμφάνισαν αγγειοδυσπλασίες λε (p<0,000). Στη λογιστική ανάλυση παλινδρόμησης, ηλικία (p<0,000), άρρεν φύλο (p=0,006), χρόνια νεφρική ανεπάρκεια (p=0,05) και επε (p=0,0), ήταν ανεξάρτητοι παράγοντες κινδύνου για αγγειοδυσπλασίες λε. 24 (36%) χρήστες ΜΣΑΦ με εκκολπώματα και 0 (43%) χωρίς, εμφάνισαν ελκωτικές βλάβες λε (p=0,7). Όλοι (n=29) οι ασθενείς με εκκολπώματα που ελάμβαναν κλοπιδογρέλη εμφάνισαν αναιμία σε σύγκριση με τους 55 (74%) που ελάμβαναν χαμηλή δόση ασπιρίνης (p<0,000). Συμπεράσματα: Η σιδηροπενική αναιμία είναι συχνότερη στους ασθενείς με επε. Η αναιμία μπορεί εν μέρει να οφείλεται στη συχνότερη παρουσία αγγειοδυσπλασιών λε σε αυτούς τους ασθενείς, πιθανώς λόγω διαταραχών του συνδετικού ιστού. Επιπλέον, οι ασθενείς με επε είναι πιο ευαίσθητοι στην κλοπιδογρέλη. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 203;26(Suppl): ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 203;26(Suppl): 04 Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟ-ΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗΣ ΧΡΗΣΗΣ ΤΟΥ INFLIXIMAB ΣΤΗΝ ΕΠΟΥΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΤΕΡΙΚΗΣ ΑΝΑΣΤΟΜΩΣΗΣ Χ. Ζεγλίνας, Ι. Παπακωνσταντίνου 2, Μ. Γαζούλη 3, Κ. Νάστος 2, Α. Γιαλλούρου 2, Α. Βαϊοπούλου 3, Μ. Παπαϊωάννου 4, Κ. Ευαγγέλου 4, Α. Παπαλόης 5, Ι. Βλαχογιαννάκος 6, Χ. Τζάθας Γαστρεντερολογική Κλινική, Νοσοκομείο «Τζάνειο», 2 Χειρουργική Πανεπιστημιακή Κλινική, Νοσοκομείο «Αρεταίειο», 3 Εργαστήριο Βιολογίας Ιατρική Σχολή ΕΚΠΑ, 4 Εργαστήριο Ιστολογίας, Ιατρική Σχολή ΕΚΠΑ, 5 Πειραματικό Ερευνητικό Κέντρο ΕΛΠΕΝ, 6 Πανεπιστημιακή Γαστρεντερολογικη Κλινική, Νοσοκομείο «Λαϊκό» Σκοπός: Η αξιολόγηση της προ-εγχειρητικής χρήσης του Infliximab (IFX) στην επούλωση της εντερικής αναστόμωσης. Υλικό Μέθοδοι: Σαράντα Wistar αρουραίοι υποβλήθηκαν σε εντερική εκτομή και αναστόμωση (20 έλαβαν υποδορίως προ-εγχειρητικά IFX και 20 όχι). Δεκαέξι αρουραίοι χρησιμοποιήθηκαν ως μάρτυρες και δεν χειρουργήθηκαν (8 έλαβαν IFX και 8 όχι). Την 3η ή 7η ημέρα ελήφθη επαρκής ιστός από την περιοχή της αναστόμωσης και τα ζώα υποβλήθηκαν σε ευθανασία. Οι αναστομώσεις ελέχθηκαν μακροσκοπικά για σηπτικά ευρήματα και οι ιστοί υποβλήθηκαν σε παθολογοανατομική αξιολόγηση με χρώση αιματοξυλίνης - ηωσίνης και σε ανοσοϊστοχημική αξιολόγηση για TNFα, TGFβ, MMP, MMP2 και collagen V. Τα αποτελέσματα επιβεβαιώθηκαν με ανάλυση western blot. Αποτελέσματα: Τα ζώα που έλαβαν προ-εγχειρητικά IFX παρατηρήθηκε ήπια φλεγμονή με μέτριο αριθμό ηωσινόφιλων και ουδετερόφιλων σε αντίθεση με τα ζωϊκά πρότυπα που δεν έλαβαν IFX όπου παρατηρήθηκε πιο σοβαρή φλεγμονή και ισχαιμική νέκρωση. Τα επίπεδα TNFα τόσο στην ανοσοϊστοχημεία όσο και στην ανάλυση Western δεν διέφεραν σημαντικά μεταξύ των δύο ομάδων. Τα επίπεδα των TGFβ, MMP2 και collagen V βρέθηκαν στατιστικά σημαντικά αυξημένα (p <0.05) στην ομάδα που έλαβε προ-εγχειρητικά IFX σε σχέση με την ομάδα που δεν έλαβε. Τα επίπεδα της MMP ήταν χαμηλά και στις δύο περιπτώσεις. Συμπεράσματα: Τα αποτελέσματα υποστηρίζουν ότι η προ-εγχειρητική χορήγηση ΙFX φαίνεται να οδηγεί σε ενεργή διαδικασία σύνθεσης κολλαγόνου και ιστική αναδιοργάνωση.

13 2 33 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ 05 Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΒΟΥΣΠΙΡΟΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΟΜΠΕΡΙΔΟΝΗΣ ΣΤΗΝ ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΙΣΟΦΑΓΟΥ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΟ ΣΚΛΗΡΟΔΕΡΜΑ: ΜΙΑ ΑΝΟΙΧΤΗ, ΠΙΛΟΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ Α. Καρλάφτης, Γ. Καραμανώλης, Σ. Πανόπουλος 2, Δ. Καμπέρογλου, Π. Σφηκάκης 2, Σ. Λαδάς Πανεπιστημιακή Γαστρεντερολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή ΕΚΠΑ, Γ.Ν. Λαϊκό, 2 Ρευματολογικό Τμήμα, Α Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική Πανεπιστημίου Αθηνών, Ιατρική Σχολή ΕΚΠΑ, Γ.Ν. Λαϊκό Εισαγωγή: Σε ασθενείς με συστηματικό σκληρόδερμα (ΣΣ) παρατηρείται προσβολή του οισοφάγου. Παρότι η τρέχουσα θεραπευτική προσέγγιση είναι η χορήγηση δομπεριδόνης η αποτελεσματικότητας της έχει αμφισβητηθεί. Πρόσφατα βρέθηκε ότι η βουσπιρόνη, ένας μερικός αγωνιστής των 5HT- υποδοχέων της σεροτονίνης, βελτιώνει την κινητικότητα του οισοφάγου σε υγιείς εθελοντές. Σκοπός: Η σύγκριση της αποτελεσματικότητας της βουσπιρόνης σε σχέση με την δομπεριδόνη στην κινητικότητα του οισοφάγου ασθενών με ΣΣ. Μέθοδος: Σε 30 ασθενείς με ΣΣ και συμπτώματα γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης (καύσος, αναγωγές) και/ή δυσφαγία χορηγήθηκαν από του στόματος 0 mg βουσπιρονης (20 ασθενείς) και 0 mg δομπεριδόνης (0 ασθενείς). Διενεργήθηκε μανομετρια υψηλής ανάλυσης προ και 30 λεπτά μετά την χορήγηση των φαρμάκων. Σε όλες τις εξετάσεις καταγράφηκε η πίεση του ανώτερου οισοφαγικού σφιγκτήρα, η ταχύτητα, η διάρκεια και το ύψος των συσπάσεων στον λείο οισοφάγο, η πίεση ηρεμίας και η υπολειπόμενη πίεση του κατώτερου οισοφαγικού σφιγκτήρα (ΚΟΣ). Αποτελέσματα: Η βουσπιρόνη αύξησε σε στατιστικά σημαντικό βαθμό την πίεση ηρεμίας του ΚΟΣ (από 9.42±2.6 σε.53±3.4mmhg, p<0.0002), ενώ δεν παρατηρήθηκε αντίστοιχη αύξηση μετά την χορήγηση δομπεριδόνης (από 9. ± 3.2 σε 8.5 ± 2.8mmHg, p=0.44). Η αύξηση της πίεσης ηρεμίας του ΚΟΣ μετά την χορήγηση βουσπιρόνης ήταν στατιστικώς σημαντική σε σχέση με αυτή μετά την χορήγηση δομπεριδόνης (+2.±2.0 vs ±2.3 mmhg, αντίστοιχα, p=0.006). Καμία από τις δυο ουσίες δεν επηρέασε τις υπόλοιπες καταγραφόμενες παραμέτρους. Συμπέρασμα: Σε ασθενείς με ΣΣ η βουσπιρόνη, σε αντίθεση με την δομπεριδόνη, αυξάνει σημαντικά την πίεση ηρεμίας του ΚΟΣ και μέσω του μηχανισμού αυτού έχει δυνητικά ρόλο στη βελτίωση των συμπτώματα της ΓΟΠ. 06 ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΣΤΡΩΜΑΤΙΚΩΝ ΟΓΚΩΝ ΤΟΥ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΙΚΟΥ (GIST): ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΙΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ Δ. Τζιλβές, Φ. Πατακιούτα 2, Κ. Σκόρδας, Γ. Λαζαράκη, Δ. Πάικος, Ι. Πιλπιλίδης, Κ. Σουφλέρης, Α. Ταρπάγκος Γαστρεντερολογική-Ογκολογική Κλινική, 2 Παθολογοανατομικό Εργαστήριο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης «Θεαγένειο» Εισαγωγή: Οι GIST αποτελούν τους συχνότερους μεσεγχυματογενείς όγκους του γαστρεντερικού. Το μέγεθος του όγκου, ο μιτωτικός δείκτης και η εντόπιση σχετίζονται με τον κίνδυνο υποτροπής. Σκοπός: Αναδρομική μελέτη της έκβασης 52 ασθενών με GIST. Μέθοδοι: Από //2002 έως 3/2/202, 52 ασθενείς (Α:3, Γ:2) με GIST (ιστολογική και ανοσοϊστοχημική εξέταση βιοψιών ή χειρουργικών παρασκευασμάτων) αντιμετωπίσθηκαν στη Γαστρεντερολογική-Ογκολογική Κλινική του Α.Ν.Θ. Θεαγένειο. Αποτελέσματα: Μέση ηλικία: 63,8 έτη (32-88). Εντόπιση των όγκων: στόμαχος 27 (5,9%) ασθενείς, λεπτό έντερο 5 (28,8%), παχύ έντερο και ορθό 8 (5,4%), οισοφάγος ένας. Σε έναν ασθενή με κίρρωση και ΗΚΚ συνυπήρχε GIST. Σε χειρουργική θεραπεία υποβλήθηκαν 48 ασθενείς και 4 παρουσιάστηκαν με ηπατικές μεταστάσεις. Μέση διάμετρος των εξαιρεθέντων όγκων: 8,2 cm (0,7-25). Όλοι οι όγκοι ήταν ckit θετικοί. Σε έντεκα (2,%) ασθενείς διαγνώσθηκε και άλλου είδους όγκος, σύγχρονος (36,3%) ή μετάγχρονος (54,5%) και σε έναν ασθενή και οι δύο τύποι. Δέκα από 3 (76,9%) ασθενείς με υψηλού κινδύνου GIST παρουσίασαν υποτροπή. Θεραπεία με Imatinib Mesylate (400 mg) έλαβαν 20 ασθενείς με μεταστατική νόσο για 46,7 μήνες (-26), από τους οποίους απεβίωσαν 2 (60%) (μέση επιβίωση: 49,7 μήνες, εύρος: -32). Ποσοστό πενταετούς επιβίωσης: 30%. Διακοπή θεραπείας σε έναν ασθενή λόγω έντονου κνησμού. Ένας ασθενής απεβίωσε από ενδοπεριτοναϊκή αιμορραγία. Συμπληρωματική θεραπεία με Imatinib χορηγήθηκε σε 6 ασθενείς. Συμπεράσματα: Η πλειοψηφία των ασθενών με GIST υψηλού κινδύνου παρουσιάζουν υποτροπή μετά από χειρουργική εξαίρεση. Η θεραπεία με Imatinib είναι καλά ανεκτή και παρατείνει την επιβίωση σε ασθενείς με μεταστατική νόσο. Οι σύγχρονοι ή μετάγχρονοι κακοήθεις όγκοι είναι συχνοί σε ασθενείς με GIST. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 203;26(Suppl):2 07 Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΜΠΕΔΗΣΗΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΧΡΟΝΙΟ ΒΗΧΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ ΑΝΑΣΤΟΛΕΙΣ ΑΝΤΛΙ- ΑΣ ΠΡΩΤΟΝΙΩΝ Ν. Βιάζης, Ε. Σαπρίκης, Ι. Αναστασίου, Κ. Κατωπόδη, Μ. Γιακουμής, Γ. Κεχαγιάς, Μ. Μελά, Ε. Βιέννα, Δ. Γ. Καραμανώλης Β Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός» Εισαγωγή: Η όξινη γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση είναι μια από τις αναγνωρισμένες αιτίες χρόνιου βήχα. Παρόλα αυτά η ανταπόκριση των ασθενών αυτών στην αγωγή με αναστολείς αντλίας πρωτονίων δεν είναι τόσο καλή όσο σε αυτούς με τυπικά συμπτώματα παλινδρόμησης. Σκοπός: Να καθοριστεί η χρησιμότητα της εμπέδησης στη διερεύνηση ασθενών με χρόνιο βήχα που δεν ανταποκρίνονται στην αγωγή με αναστολείς αντλίας πρωτονίων. Μέθοδοι: Από τον Ιανουάριο του 200 μέχρι τον Αύγουστο του 203, 36 ασθενείς (άνδρες/γυναίκες: 7/9, μέση ηλικία: 54 έτη) με χρόνια βήχα (βήχας διαρκείας > 8 εβδομάδων) παραπέμφθηκαν στο Τμήμα μας για τη διενέργεια 24ωρης ph-μετρίας / εμπέδησης. Όλοι οι ασθενείς είχαν προηγουμένως ελεγχθεί από πνευμονολόγο χωρίς να βρεθεί η αιτία του συμπτώματος. Από τους 36 αυτούς ασθενείς μόνο 2 παρουσίαζαν παράλληλα τυπικά συμπτώματα γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης (αίσθημα οπισθοστερνικού καύσου). Παρόλα αυτά οι ασθενείς είχαν λάβει θεραπεία με αναστολείς αντλίας πρωτονίων χ 2, για διάστημα 2 εβδομάδων χωρίς ανταπόκριση. Η εμπέδηση πραγματοποιήθηκε με τους ασθενείς υπό θεραπεία και καταγράφηκαν η έκθεση του περιφερικού οισοφάγου στο οξύ (% χρόνος με ph<4), τα παλινδρομικά επεισόδια (όξινα, μη όξινα) και ο συμπτωματικός δείκτης (θετικός όταν > 50% των συμπτωμάτων βήχα συνέπιπτε με επεισόδια παλινδρόμησης). Αποτελέσματα: Κατά τη διάρκεια της εμπέδησης 28 ασθενείς ανέφεραν συμπτώματα βήχα και από αυτούς, μόνο οι 4 είχαν θετικό συμπτωματικό δείκτη (όξινη παλινδρόμηση:, μη όξινη παλινδρόμηση: 3). Συμπεράσματα: Στους περισσότερους ασθενείς με χρόνιο βήχα που δεν ανταποκρίνονται στη θεραπεία με αναστολείς αντλίας πρωτονίων, θα πρέπει να αναζητηθούν άλλες αιτίες και όχι η γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση για την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων τους. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 203;26(Suppl):2 08 ΠΟΛΥΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΥΧΑΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΜΕΛΕΤΗ ΣΥΓΚΡΙΣΗΣ 0 ΗΜΕΡΗΣ ΔΙΑΔΟΧΙΚΗΣ (SEQUENTIAL) ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗΣ (CON- COMITANT) ΤΕΤΡΑΠΛΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΧΩΡΙΣ ΒΙΣΜΟΥΘΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΡΙΖΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΙΚΟΒΑΚΤΗΡΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΠΥΛΩΡΟΥ ΠΡΟΔΡΟ- ΜΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ Σ.Δ. Γεωργόπουλος, Η. Ξηρουχάκης, Ε. Ζαμπέλη 2, Η. Γρίβας 3, Χ Σπηλιάδη 4, Μ. Σωτηροπούλου 5, Φ. Λαούδη, Π. Κασαπίδης 3, Σ. Μιχόπουλος 2 Γαστρεντερολογική Κλινική, Ιατρικό Π. Φαλήρου, 2 Γαστρεντερολογικό Tμήμα, Γ.Ν. Αλεξάνδρα, 3 Γαστρεντερολογική Κλινική, Κεντρική Κλινική Αθηνών, 4 Τμήμα Παθολογικής Ανατομίας, Ιατρικό Αμαρουσίου, 5 Τμήμα Παθολογικής Ανατομίας, Γ.Ν. Αλεξάνδρα Εισαγωγή: Η αποτελεσματικότητα των κλασικών τριπλών σχημάτων έχει υποχωρήσει σε μη αποδεκτά επίπεδα (<85%). Σκοπός: Η εκτίμηση της αποτελεσματικότητας και ασφάλειας δύο 0ήμερων σχημάτων χωρίς βισμούθιο, του τετραπλού και του διαδοχικού για την εκρίζωση του ελικοβακτηριδίου του πυλωρού (ΕΠ) στη χώρα μας με σχετικά υψηλά ποσοστά αντοχής σε κλαριθρομυκίνη και μετρονιδαζόλη. Ασθενείς-Μέθοδοι: Η μελέτη είναι πολυκεντρική, προοπτική, τυχαιοποιημένη. Έως σήμερα έχουν εισαχθεί 90 ασθενείς με δυσπεψία ή πεπτικό έλκος (ΠΕ), χωρίς προηγούμενη θεραπεία εκρίζωσης. Οι ασθενείς είχαν θετική δοκιμασία ουρεάσης (CLO-test) και/ή ιστολογική και/ή καλλιέργεια. Τυχαιοποιήθηκαν να λάβουν διαδοχικό (εσομεπραζόλη 40mg και αμοξυκιλλίνη gr για 5ημέρες ακολουθούμενα απο εσομεπραζόλη 40mg, κλαριθρομυκίνη 500mg και μετρονιδαζόλη500mg για άλλες 5ημέρες) ή ταυτόχρονο (όλα τα παραπάνω μαζί για 0 ημέρες) σχήμα εκρίζωσης. Έλεγχος εκρίζωσης ΕΠ γινόταν 4-6 εβδομάδες μετά τη θεραπεία με δοκιμασία ουρεάσης (3C-UBT). Καταγράφηκαν ανεπιθύμητες ενέργειες και προσαρμογή των ασθενών. Αποτελέσματα: Σαρανταπέντε ασθενείς έλαβαν ταυτόχρονη θεραπεία (Γ:22, Α:23 ηλικίας 8-8 μο55έτη, 25,5% καπνιστές, 2,4% με ΠΕ) και 45 διαδοχική (Γ:20, Α:25 ηλικίας μο 50,8 έτη, 28,5% καπνιστές, 23,2% με ΠΕ). Εκρίζωση του ΕΠ επετεύχθη στο 89% και 82% αντίστοιχα (p=0,5, 95% CI:[-8]-2,9) σύμφωνα με την πρόθεση για θεραπεία/ιττ και 93% και 84% αντίστοιχα (p=0,3, 95% CI:[-4,8]-23) σύμφωνα με το πρωτόκολλο/pp. Η προσαρμογή στην θεραπεία ήταν 98% συνολικά χωρίς σημαντικές διαφορές μεταξύ θεραπειών. Ανεπιθύμητες ενέργειες εμφανίστηκαν στο 45% των ασθενών χωρίς σημαντικές διαφορές μεταξύ θεραπειών. Σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες σημειώθηκαν σε ασθενή(έντονος μετεωρισμός) υπο διαδοχική θεραπεία. Συμπέρασμα: Η ταυτόχρονη θεραπεία παρουσιάζει μη στατιστικά σημαντικά καλύτερα, ποσοστά εκρίζωσης σε σχέση με τη διαδοχική και φαίνεται να υπερβαίνει το 90% στην κατα πρωτόκολλο θεραπεία. Τα δύο σχήματα είναι καλά ανεκτά και ασφαλή για τους ασθενείς. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 203;26(Suppl):2 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 203;26(Suppl):2

14 ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ 09 ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΥΠΟΒΛΕΝΝΟΓΟΝΙΟΣ ΔΙΑΤΟΜΗ (ENDOSCOPIC SUBMUCOSAL DISSECTION-ESD) ΠΡΩΙΜΩΝ ΚΑΡΚΙΝΙΚΩΝ ΒΛΑ- ΒΩΝ ΤΟΥ ΠΕΠΤΙΚΟΥ. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ- Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ Σ. Μπασιούκας, S. Tanabe 2, Y. Yamaguchi 3, Ν. Καλογερόπουλος 4, Δ. Κυπραίος, Α. Μαλαχίας, Δ. Κορκολής 5, Κ. Τσαμακίδης, Δ. Ξυνόπουλος Γαστρεντερολογική Κλινική, Ενδοσκοπικό Τμήμα, Ογκολογικό Νοσοκομείο «O Άγιος Σάββας», Αθήνα, 2 Department of Gastroenterology, Kitasato University, East Hospital, Sagamihara, Kanagawa, Japan, 3 Division of Endoscopy and Gastrointestinal Oncology, Shizuoka Cancer Center, Shizuoka, Japan, 4 Παθολογοανατομικό-Κυτταρολογικό Εργαστήριο, 40 ΓΣΝΑ, Αθήνα, 5 Α Χειρουργική Κλινική, Ογκολογικό Νοσοκομείο «O Άγιος Σάββας», Αθήνα Εισαγωγή: H Ιαπωνική εμπειρία δείχνει ότι η ESD αποτελεί τη μέθοδο εκλογής στην ακριβή ιστοπαθολογική σταδιοποίηση (en-block εκτομή) και υπό προϋποθέσεις στη ριζική (R0) εκτομή πρώιμων καρκινικών βλαβών, κυρίως του ανωτέρου και δευτερευόντος του κατωτέρου πεπτικού συστήματος. Σκοπός: Η εφαρμογή της ESD και η καταγραφή της αποτελεσματικότητας και των επιπλοκών σε πρώιμες καρκινικές βλάβες του πεπτικού σωλήνα. Υλικό: Σε διάστημα 8 μηνών, ασθενείς υποβλήθηκαν σε ESD στο Ογκολογικό νοσοκομείο ο «Άγιος Σάββας», εκ των οποίων 2 λόγω πρώιμου γαστρικού καρκίνου (EGC) με μέση διάμετρο 4.x2.7cm, 2 λόγω γαστρικών αδενωμάτων υψηλόβαθμης δυσπλασίας (HGD-3.8x 2.9 cm), και 7 λόγω επίπεδων (LST) HGD πολυπόδων παχέος εντέρου (4.8x3.4 cm). Τα μαχαιρίδια εκτομής IT-2/Hook Knife και Dual/Flush/Hook Knife χρησιμοποιήθηκαν στο ανώτερο και κατώτερο πεπτικό, αντίστοιχα. Η ιστοπαθολογική μελέτη αξιολόγησε το βάθος του εκταμηθέντος υποβλεννογόνιου και τα πλευρικά-κάθετα όρια εκτομής, το βαθμό διαφοροποίησης του όγκου και τη συμμετοχή αιμοφόρων και λεμφοφόρων αγγείων. Αποτελέσματα: En-block ενδοσκοπική και R0 εκτομή των βλαβών επετεύχθει στο 82% και 9% των περιπτώσεων, αντίστοιχα. Eνδοβλεννογόνιο Ca διαπιστώθηκε σε 2 EGC s και 3 LST s, με ελεύθερα κάθετα όρια εκτομής. Σε περίπτωση LST ανιόντος κόλου ο μυϊκός χιτώνας υπέστει διάτρηση και ο ασθενής οδηγήθηκε στο χειρουργείο. Σε άλλες 2 περιπτώσεις LST κατιόντος και ορθού, αντίστοιχα, παρόμοια διάτρηση αντιμετωπίσθηκε επιτυχώς με ενδοσκοπικά clips. Επεμβατική αιμορραγία καταγράφηκε σε 8 ασθενείς που αντιμετωπίστηκε ενδοσκοπικά με αιμοστατική λαβίδα Coagrasper. Αιμορραγία μετά την ESD δεν καταγράφηκε σε κανέναν ασθενή. Συμπέρασμα: Η τεχνική της ESD προσφέρει υψηλά ποσοστά en-block και R0 εκτομής. Η αντιμετώπιση δυνητικών επιπλοκών προυποθέτει κατάλληλη εκπαίδευση και υψηλό επίπεδο εμπειρίας στην επεμβατική ενδοσκόπηση. 3 0 Η ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΛΛΙΚΩΝ STENTS ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΦΥΓΗΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΓΑΣΤΡΕΚΤΟΜΗ ΚΑΤΑ SLEEVE ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑΣ Ν. Βιάζης, Γ. Κεχαγιάς, Ε. Σαπρίκης, Η. Αναστασόπουλος, Μ. Χανιάς, Θ. Κουκουράτος, Ι. Αναστασίου, Μ. Μελά, Δ.Γ. Καραμανώλης Β Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός» Εισαγωγή: Σύμφωνα με δεδομένα από τη διεθνή βιβλιογραφία, διαφυγή από την αναστόμωση παρατηρείται στο.4% - 2.5% των περιπτώσεων μετά από λαπαροσκοπική γαστρεκτομή κατά Sleeve για την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας. Σκοπός: Να εκτιμηθεί η αποτελεσματικότητα της τοποθέτησης μεταλλικών ενδοσπροσθέσεων (stents) για την αντιμετώπιση των διαφυγών αυτών. Μέθοδοι: Καταγραφή όλων των ασθενών που υποβλήθηκαν σε γαστροσκόπηση και τοποθέτηση ενδοπρόσθεσης για την αντιμετώπιση διαφυγής μετά από επέμβαση για νοσογόνο παχυσαρκία. Σε όλους τους ασθενείς η διαφυγή είχε απεικονιστεί ακτινολογικά (εξέταση με χορήγηση βαρίου ή γαστρογραφίνης). Αποτελέσματα: Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 3 ετών, συνολικά 7 ασθενείς υποβλήθηκαν σε ενδοσκόπηση για την αντιμετώπιση διαφυγής μετά από λαπαροσκοπική γαστρεκτομή κατά sleeve. Σε όλους τους ασθενείς τοποθετήθηκε επιτυχώς μερικώς επικαλυμμένο μεταλλικό αυτό-διατεινόμενο stent Evolution μήκους 8 0 cm (Cook Medical), διαμέτρου 20mm στο κυρίως σώμα και 25mm στα διαπλατυσμένα άκρα, με αποτέλεσμα το κλείσιμο της διαφυγής. Το stent παρέμεινε για ένα μέσο χρονικό διάστημα 30 ημερών (25-35 ημέρες), ενώ στη συνέχεια έγινε προσπάθεια αφαίρεσης του. Από τους 7 ασθενείς, το stent αφαιρέθηκε με επιτυχία στους 6, ενώ σε έναν ασθενή η αφαίρεση δεν κατέστη δυνατή λόγω στερεάς πρόσφυσης με το βλεννογόνο, με συνέπεια ο ασθενής να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση του. Από τους υπόλοιπους 6 ασθενείς κανείς δεν εμφάνισε εκ νέου διαφυγή μετά την αφαίρεση της ενδοπρόσθεσης. Συμπέρασμα: Η τοποθέτηση μεταλλικής ενδοπρόσθεσης είναι αποτελεσματική μέθοδος για την αντιμετώπιση διαφυγών μετά από λαπαροσκοπική γαστρεκτομή κατά Sleeve για νοσογόνο παχυσαρκία, στην πλειοψηφία των ασθενών. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 203;26(Suppl):3 ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΕΚΚΟΛΠΩΜΑΤΩΝ ZENKER ΜΕ ΕΙ- ΔΙΚΟ OVERTUBE ΚΑΙ ΜΑΧΑΙΡΙΔΙΟ ΤΥΠΟΥ NEEDLE KNIFE Ε. Λαλλά, Ν. Τσουκαλάς, Ε. Κυριακάκη, Λ. Θεοχάρης 2, Α. Φάσσαρης 2, Ν. Κοτσικόρος, Μ. Ροδιάς, Ζ. Γαζή, Γ. Στεφανίδης Γαστρεντερολογική Κλινική, 2 Αναισθησιολογικό Τμήμα, Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών Εισαγωγή: Το εκκόλπωμα Zenker είναι επίκτητο εκκόλπωμα της περιοχής του ΑΟΣ. Η παραδοσιακή αντιμετώπιση είναι χειρουργική. Η αυξημένη όμως νοσηρότητα και θνησιμότητα δημιούργησε την ανάγκη της λιγότερο επεμβατικής ενδοσκοπικής αντιμετώπισης. Υλικά:. Overtube. 2. Resolution clip. 3. Needle knife ευθύ. Ασθενείς - Μέθοδος: 2 ασθενείς υπεβλήθησαν σε ενδοσκοπική θεραπεία εκκολπώματος Zenker τα 6 τελευταία έτη (8 άντρες, ηλικία 74±2 έτη) Χρησιμοποιήθηκε γενική αναισθησία με διασωλήνωση. Το βάθος των εκκολπωμάτων ήταν 3-6 εκ. Πρώτα τοποθετείται ενδοσκοπικά οδηγό σύρμα στο στόμαχο και στη συνέχεια το ειδικό overtube (Zenker s Diverticulum Overtube - Cook Medical) με τα σκέλη του ιππαστί επί του αυχένος του εκκολπώματος. Τοποθετούνται δυο αιμοστατικά clip εκατέρωθεν του σημείου της μυοτομής. Στη συνέχεια διατέμνεται, με ευθύ needle knife, ο αυχένας του εκκολπώματος που αποτελείται από τον κρικοφαρυγγοειδικό μυ και τον βλεννογόνο που τον επικαλύπτει. Στο τέλος της επέμβασης τοποθετούνται επιπλέον αιμοστατικά clip καθώς και ρινογαστρικός σωλήνας με τη βοήθεια του οδηγού σύρματος που είχε αρχικά τοποθετηθεί στο στόμαχο ο οποίος διατηρείται για ένα 24ωρο. Αποτελέσματα: Ένας ασθενής εμφάνισε αντιμετωπίσιμη περιεγχειρητική αιμορραγία και ένας δυσφαγία 3 έτη μετά την επέμβαση, λιγότερο σημαντική όμως από αυτήν που παρουσίαζε προεγχειρητικά. Οι υπόλοιποι δέκα ασθενείς είχαν άριστο περιεγχειρητικό και μετεγχειρητικό αποτέλεσμα. Το διάστημα παρακολούθησης ήταν 6 μήνες μέχρι 6 έτη. Συμπέρασμα: Η ενδοσκοπική αντιμετώπιση του ΕΖ αποτελεί μια εξαιρετική εναλλακτική σε σχέση με τη χειρουργική, με ασήμαντες επιπλοκές περιεγχειρητικά και μετεγχειρητικά. Ο χρόνος επέμβασης είναι μικρός (περί τα 30min) ενώ η αποτελεσματικότητα και η ασφάλεια της μεθόδου φάνηκαν να είναι εξαιρετικές. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 203;26(Suppl):3 2 ΕΝΔΟΥΠΕΡΗΧΟΓΡΑΦΙΚΗ ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΥΠΟ- ΒΛΕΝΝΟΓΟΝΙΩΝ ΟΓΚΩΝ ΣΤΟΜΑΧΟΥ Ι. Γκαρτζώνης, Α. Στρίκη, Ν. Μάγειρας, Γ. Μάλλιος, Α. Οικονομάκης, Λ. Κατζάκης, Ι. Σεραφετινίδης, Ι. Καρούμπαλης, Β. Ντελής Γαστρεντερολογική Κλινική Γ.Ν.Α «Γ. Γεννηματάς» Σκοπός: Η εκτίμηση της κατανομής των ενδοσκοπικά χαρακτηρισμένων υποβλεννογονίων μορφωμάτων του στομάχου ανά τμήμα αυτού βάσει της ενδοσκοπικής υπερηχογραφικής τους διάγνωσης και η συσχέτιση τους με το φύλο των ασθενών. Ασθενείς και Μέθοδοι: 409 ασθενείς (45% άντρες), ηλικίας 55±5 ετών, οι οποίοι παραπέμφθηκαν για ενδοσκοπικό υπερηχογράφημα λόγω ανίχνευσης υποβλεννογονίου μορφώματος κατά την ενδοσκόπηση του ανωτέρου πεπτικού από τον 2/2002 έως και των 02/203. Αποτελέσματα: Από τα 409 περιστατικά που παραπέμφθηκαν, το 7% αφορούσε στο θόλο, το 35% στο σώμα και το 48% στο πυλωρικό άντρο. Στο θόλο και στο σώμα το πιο συχνά διαγιγνωσκόμενο μόρφωμα είναι το GIST (στρωματικός όγκος του γαστρεντερικού) 44.3% και 43.4% αντίστοιχα, ακολουθεί η πίεση εν των έξω με 32.9% και 28% αντίστοιχα και το λειομύωμα με.4 και 9.%, αντίστοιχα. Στο άντρο η πιο συχνή διάγνωση είναι το έκτοπο πάγκρεας 4.8%, ενώ το GIST, ο IFP (φλεγμονώδης ινωτικός πολύποδας), η πίεση εκ των έξω και το λίπωμα αντιπροσωπεύονται σε ποσοστά 4.8%, 2.2%,.7%, 0.2%, αντίστοιχα. Στον πίνακα, φαίνεται και η κατανομή αυτών με βάση το φύλο των ασθενών. ΦΥΛΟ άντρες γυναίκες ΘΟΛΟΣ N=25 N=45 p-value 56.0% GIST, 2% πίεση εκ των έξω //44.4% πίεση εκ των έξω, 37.8% GIST 0.02 ΣΩΜΑ N=63 N=80 4.3% GIST, 20.6% πίεση εκ των έξω //45% GIST, 33.8% πίεση εκ των έξω 0.50 ΑΝΤΡΟ N=97 N= % έκτοπο πάγκρεας, 6.5% GIST //43.4% έκτοπο πάγκρεας, 3.% GIST Συμπεράσματα: Τα περισσότερα υποβλεννογόνια μορφώματα ανιχνεύονται στο άντρο όπου προεξάρχει η διάγνωση του έκτοπου παγκρέατος και στα δύο φύλα. Στο σώμα, η πιο συχνή διάγνωση είναι το GIST, ενώ στο θόλο και συγκεκριμένα στις γυναίκες προεξάρχει η πίεση εκ των έξω. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 203;26(Suppl):3 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 203;26(Suppl):3

15 4 33 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ 3 ΕΠΙΠΟΛΑΣΜΟΣ ΕΞΩΕΝΤΕΡΙΚΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΤΩΝ ΙΔΙΟΠΑΘΩΝ ΦΛΕΓΜΟΝΩΔΩΝ ΝΟΣΩΝ ΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΛΗ- ΘΥΣΜΟ: ΠΡΟΔΡΟΜΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Τ. Αυγερινός, Κ. Καρμίρης 2, Α. Ταβερναράκη 2, Π. Καρατζάς 3, Θ. Κουκουράτος 4, Β. Λώτης 5, Α. Κώστας 6, Γ.Ι. Μάντζαρης 3, Ν. Βιάζης 4, Κ. Οικονόμου 5, Γ. Μπάμιας 6, Α. Θεοδωροπούλου 2, Δ.Γ. Καραμανώλης 4, Ι.Ε. Κουτρουμπάκης Γαστρεντερολογική Κλινική, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, Ηράκλειο Κρήτης; 2 Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Βενιζέλειο Νοσοκομείο, Ηράκλειο Κρήτης; 3 Α Γαστρεντερολογική Κλινική, Νοσοκομείο «ο Ευαγγελισμός», Αθήνα; 4 Β Γαστρεντερολογική Κλινική, Νοσοκομείο «ο Ευαγγελισμός», Αθήνα; 5 Γαστρεντερολογική Κλινική, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, Λάρισα; 6 Γαστρεντερολογική Κλινική «Λαϊκό» Νοσοκομείο Εισαγωγή: Οι ασθενείς με ιδιοπαθή φλεγμονώδη νόσο του εντέρου (ΙΦΝΕ), συχνά παρουσιάζουν μία ή περισσότερες εξωεντερικές εκδηλώσεις. Τα επιδημιολογικά δεδομένα για την συχνότητα αυτών σε ασθενείς με ΙΦΝΕ είναι ελλιπή. Σκοπός της μελέτης ήταν ο προσδιορισμός της συχνότητας εμφάνισης των εξωεντερικών εκδηλώσεων σε ασθενείς με ΙΦΝΕ που παρακολουθούνται σε διάφορα Ελληνικά κέντρα. Υλικό και Μέθοδοι: Για την παρούσα αναδρομική μελέτη χρησιμοποιήθηκαν δεδομένα καταγραφών ασθενών με ΙΦΝΕ που παρακολουθούνται στις Γαστρεντερολογικές Κλινικές Πανεπιστημιακού και Βενιζελείου Νοσοκομείου Ηρακλείου, Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας, Νοσοκομείου Ευαγγελισμός και Λαϊκού Νοσοκομείου. Αποτελέσματα: Ασθενείς με ΙΦΝΕ, 274 (720 άνδρες); μέση ηλικία διάγνωσης ΙΦΝΕ, 37.3 έτη; μέση ηλικία εμφάνισης ης εξωεντερικής εκδήλωσης, 39.9 έτη; 674 (52.9%) νόσος του Crohn (ΝC), 600 (47.%) ελκώδης κολίτιδα (ΕΚ); 583 (45.7%) εμφάνισαν τουλάχιστον μία εξωεντερική εκδήλωση, 364 (54%) με ΝC και 29 (36.5%) με ΕΚ; 3,6% με ΝC και 3,2% με ΕΚ παρουσίασε δύο ή περισσότερες εξωεντερικές εκδηλώσεις. Στον παρακάτω πίνακα παρατίθενται αναλυτικά οι κυριοτέρες εξωεντερικές εκδηλώσεις: Εξωεντερική εκδήλωση ΝC (%) ΕΚ (%) περιφερική αρθρίτιδα 3 (6.7) 47 (7.8) SpA/ιερολαγονίτιδα 55 (8.) 0 (.6) οζώδες ερύθημα 52 (7.7) 7 (2.8) γαγγραινώδες πυόδερμα 4 (0.6) 5 (0.8) ραγοειδίτιδα 25 (3.7) 9 (.5) πρωτοπαθής σκληρυντική χολαγγειίτιδα 3 (0.4) 3 (0.5) εν τω βάθει φλεβική θρόμβωση 3 (0.4) 6 () Συμπέρασμα: Οι εξωεντερικές εκδηλώσεις είναι αρκετά συχνές σε Έλληνες ασθενείς με ΙΦΝΕ και ιδιαίτερα με NC. Η μελέτη της συχνότητας τους, των διαφορών μεταξύ ΕΚ και NC, καθώς και παραγόντων κινδύνου για την ανάπτυξη τους ενδεχομένως θα μας οδηγήσει στην έγκαιρη διάγνωση και κατάλληλη αντιμετώπιση τους. 4 48ΩΡΗ ΑΣΥΡΜΑΤΗ ΚΑΨΟΥΛΑ BRAVO ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗ ΑΣΘΕ- ΝΩΝ ΜΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ ΚΑΥΣΟ Α. Καρλάφτης, Γ. Καραμανώλης, Δ. Καμπέρογλου, Κ. Δεναξάς, Ν. Αθανασόπουλος, Δ. Καραπιπέρης, Σ.Δ. Λαδάς Πανεπιστημιακή Γαστρεντερολογική Κλινική ΕΚΠΑ, Λαϊκό Νοσοκομείο, Αθήνα Σε ασθενείς με τυπικά παλινδρομικά συμπτώματα που δεν ανταποκρίνονται στην λήψη ΑΑΠ η διάγνωση του λειτουργικού καύσου στηρίζεται στην αρνητική ενδοσκόπηση και στην αρνητική πεχαμετρία. Με τη χρήση της κάψουλας Bravo έχουμε το πλεονέκτημα της παρατεταμένης καταγραφής του οισοφαγικού ph (48 αντί για 24 ώρες) και της καλύτερης μελέτης των ασθενών με τυπικά παλινδρομικά συμπτώματα που δεν ανταποκρίνονται στην λήψη ΑΑΠ. Σκοπός: Να μελετήσουμε την χρησιμότητα της 48ώρης πεχαμετρίας στην διάγνωση του λειτουργικού καύσου. Μέθοδος: Δέκα ασθενείς, με τυπικά παλινδρομικά συμπτώματα και αρνητική ενδοσκόπηση, που δεν ανταποκρίθηκαν στην λήψη ΑΑΠ υποβλήθηκαν σε 48ώρη πεχαμετρία με ασύρματη κάψουλα Bravo. Σε κάθε ασθενή υπολογίστηκαν ο συνολικός χρόνος έκθεσης του οισοφάγου σε ph<4 (ΣΧΕΟΟ) (παθολογικός αν >4.2%) και ο συμπτωματικός δείκτης (ΣΔ) (παθολογικός αν >50%) τόσο την η όσο και την 2η ημέρα καταγραφής. Οι ασθενείς με φυσιολογικό ΣΧΕΟΟ και φυσιολογικό ΣΔ και τις 2 ημέρες καταγραφής θεωρήθηκε ότι είχαν την διάγνωση του λειτουργικού καύσου. Αποτελέσματα: Τα κριτήρια διάγνωσης του λειτουργικού καύσου την η ημέρα καταγραφής πληρούσαν 7/0 ασθενείς (70%). Συνεχίζοντας την καταγραφή και την 2η ημέρα, σε 2/7 (28.5%) ασθενείς με την αρχική διάγνωση του λειτουργικού καύσου καταγράφηκε παθολογικός ΣΧΕΟΟ ή/και ΣΔ και τέθηκε η διάγνωση της ΓΟΠΝ. Συμπέρασμα: Η 24ώρη καταγραφή του οισοφαγικού ph υπερεκτιμά την διάγνωση του λειτουργικού καύσου. Η παρατεταμένη 48ώρη καταγραφή φαίνεται να πλεονεκτεί στην καλύτερη διάγνωση των ασθενών με λειτουργικό καύσο. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 203;26(Suppl):4 5 ΠΡΟΤΥΠΟ ΜΕΘΥΛΙΩΣΗΣ ΤΩΝ ΓΟΝΙΔΙΩΝ ΠΟΥ ΕΜΠΛΕΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΦΛΕΓΜΟΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΦΑΓΙΑ ΣΤΙΣ ΙΔΙΟΠΑΘΕΙΣ ΦΛΕΓΜΟΝΩ- ΔΕΙΣ ΝΟΣΟΥΣ ΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ: ΠΙΛΟΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ Π.Σ. Καρατζάς, Γ.Ι. Μάντζαρης, Μ. Σαφιολέας 2, Ν.Π. Ανάγνου 3, Μ. Γαζούλη 3 η Γαστρεντερολογική Κλινική, Νοσοκομείο Ευαγγελισμός, Αθήνα; 2 4η Χειρουργική Κλινική, Νοσοκομείο Αττικό, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών; 3 Τομέας Βασικών Ιατρικών Σπουδών, Εργαστήριο Βιολογίας, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών. Εισαγωγή: Η ρύθμιση της γονιδιακής έκφρασης μέσω επιγενετικών μηχανισμών, όπως η μεθυλίωση, έχει ιδιαίτερη σημασία στην παθοφυσιολογία νοσημάτων όπως είναι οι ιδιοπαθείς φλεγμονώδεις νόσοι του εντέρου (ΙΦΝΕ). Στην παρούσα μελέτη αξιολογήθηκε στο περιφερικό αίμα ασθενών με ΙΦΝΕ το προτύπο μεθυλίωσης του υποκινητή 22 γονιδίων που εμπλέκονται στη διαδικασία φλεγμονής και αυτοφαγίας με σκοπό την ανάδειξη ευαίσθητων και ειδικών βιοδεικτών. Υλικό Μέθοδοι: Εξετάστηκε DNA περιφερικού αίματος από 2 ασθενείς (6 με ΝC και 6 EK) και 6 υγιείς. Χρησιμοποιήθηκαν οι μικροσυστοιχείες Human Inflammatory Response & Autoimmunity EpiTect Methyl II Signature. Τα γονίδια που εξετάστηκαν ήταν:χημοκίνες CCL25, CXCL4, CXCL3, CXCL5, CXCL6,κυτταροκίνες: IL2A, IL2B, IL7C, INHA,υποδοχείς κυτταροκινών IL0RA, IL3RA, IL5, IL7RA, IL4R, IL6R, IL6ST και τα γονίδια ATF2, FADD, GATA3, IL3, IL7, TYK2 που εμπλέκονται στη φλεγμονή και την αυτογαφία. Τα αποτελέσματα επαληθεύθηκαν με ποσοτική Real-time PCR. Αποτελέσματα: Η ΝC και η ΕΚ παρουσίασαν διαφορετικό πρότυπο μεθυλίωσης. Στη ΝC τα περισσότερα γονίδια βρέθηκαν υπόμεθυλιωμένα σε σχέση με τους υγιείς μάρτυρες και μόνο τα γονίδια ATF2, CXCL5 και IL2B βρέθηκαν υπερμεθυλιωμένα. Αντίθετα στην ΕΚ βρέθηκαν περισσότερα υπερμεθυλιωμένα γονίδια (ATF2, CXCL4, CXCL5, GATA3, IL2B, IL7C, IL6ST, IL4R, και IL6R). Η μελέτη της έκφρασης του mrna αντιπροσωπευτικών γονιδίων επιβεβαίωσε την αυξημένη έκφραση στα γονίδια που βρέθηκαν υπομεθυλιωμένα και τη μειωμένη έκφραση σε αυτά που ήταν υπερμεθυλιωμένα. Συμπεράσματα: Η παρούσα πιλοτική μελέτη υποστηρίζει την υπόθεση ότι η μεθυλίωση εμπλέκεται στην παθοφυσιολογία των ΙΦΝΕ. Η διαφοροποίηση στο πρότυπο μεθυλίωσης μεταξύ ΝC και ΕΚ ανοίγει προοπτικές για τη χρήση του μεθυλιώματος ως βιοδείκτη στην διάγνωση των ΙΦΝΕ. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 203;26(Suppl):4 6 ΤΕΛΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΠΕΡΣΕ- ΑΣ: ΜΟΝΙΜΗ ΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΣΤΟ 50% ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ 24 η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΘΕΡΑ- ΠΕΙΑΣ (PERSEAS RULE) Ι. Γουλής,*, Σ. Καραταπάνης 2, Ε. Ακριβιάδης, M. Deutsch 3, Γ. Νταλέκος 4, Μ. Ραπτοπούλου-Γιγή 5, Κ. Μιμίδης 6, Γ. Γερμανίδης 7, Χ. Τριάντος 8, Χ. Δρακούλης 9, Α. Χούντα 0, Ε. Βαφειάδη Ζουμπούλη, Γ. Χατζής 2, Α. Γκαγκάλης 3, Ι. Βλαχογιαννάκος, Σ. Κουλούρης 4, Γ. Μπάκαλος 4, Γ. Παπαθεοδωρίδης 3 4 η Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή ΑΠΘ, ΓΝΘ «Ιπποκράτειο», Θεσσαλονίκη, 2 η Παθολογική Κλινική, ΓΝ Ρόδου, Ρόδος, 3 2 η Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών, ΓΝΑ «Ιπποκράτειο», Αθήνα, 4 Παθολογική Κλινική και Ερευνητικό Εργαστήριο, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Λάρισα, 5 2 η Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ΓΝΘ «Ιπποκράτειο», Θεσσαλονίκη, 6 η Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Θράκης, Αλεξανδρούπολη, 7 η Παθολογική Κλινική, Νοσοκομείο «ΑΧΕΠΑ», Θεσσαλονίκη, 8 Γαστρεντερολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Πατρών, Πάτρα, 9 2 η Παθολογική Κλινική, ΓΝ Νίκαιας «Άγιος Παντελεήμων», Πειραιάς, 0 4 η Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών, ΠΓΝ «Αττικόν», Αθήνα, Α Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών, ΓΝΑ «Λαϊκό», Αθήνα, 2 Παθοφυσιολογική Κλινική, ΓΝΑ Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών, ΓΝΑ «Λαϊκό», Αθήνα, 3 Γαστρεντερολογική Μονάδα, Νοσοκομείο Παπαγεωργίου, Θεσσαλονίκη, 4 Ιατρικό Τμήμα, Roche Hellas A.E., Aθήνα Εισαγωγή/Σκοπός: Η μελέτη ΠΕΡΣΕΑΣ αποσκοπούσε στον προσδιορισμό προγνωστικών παραγόντων ανταπόκρισης στη PEG-IFN α2a (PEGASYS) στους ασθενείς με HBeAgαρνητική ΧΗΒ. Υλικό και Μέθοδοι: 95 ασθενείς από δεκατέσσερα ηπατολογικά κέντρα έλαβαν PEG- IFN α2a (80 µg/εβδομάδα) για 48 εβδομάδες και παρακολουθήθηκαν για επιπλέον 48 εβδομάδες. Αποτελέσματα: Μέση ηλικία ασθενών: 42,35 έτη ±.38, προ θεραπείας μέσα επίπεδα HBV-DNA 5.3±.3 log 0 IU/ml,HBsAg 3.5±0.6 log 0 IU/ml,. 23% (22/95) των ασθενών πέτυχε μακροχρόνια ιολογική ανταπόκριση (HBV DNA <2000 IU/ml 48 εβδομάδες μετά θεραπεία-sr). Κάθαρση HBsAg πέτυχε το 4% (9/22) των ασθενών με SR. Πτώση του HBsAg >0% την 24 η εβδομάδα ήταν θετικός προγνωστικός παράγοντας για SR (ΟR 7.28 p=0,00). 7% των ασθενών που πληρούν τα κριτήρια του κανόνα PARC (μη πτώση HBsAg & μη πτώση HBV DNA >2log 0 τη 2 η εβδομάδα θεραπείας) έχουν μηδενική πιθανότητα να εμφανίσουν SR και μπορούν να διακόψουν τη θεραπεία. Εάν στους ασθενείς που συνεχίζουν θεραπεία (83%) εφαρμόσουμε νέο κανόνα διακοπής την 24 η εβδ για εκείνους με πτώση του HBsAg <0% (PERSEAS rule), τότε έχουμε σταματήσει πρόωρα τη θεραπεία στα 2/3 ασθενών που δεν θα πετύχουν SR ενώ από τους ασθενείς που θα συνεχίσουν μετά την 24 η εβδομάδα το 50% θα πετύχει SR. Συμπεράσματα: Η μελέτη ΠΕΡΣΕΑΣ επιβεβαίωσε των κανόνα PARC αλλά επιπλέον προσδιόρισε, στους ασθενείς που συνεχίζουν θεραπεία, νέο κανόνα διακοπής την 24 η εβδομάδα εάν το HBsAg δεν μειωθεί >0%. Εφαρμογή των δύο κανόνων επιτυγχάνει την πρώιμη διακοπή θεραπείας στη πλειοψηφία των ασθενών που δεν θα ανταποκριθούν και επιπλέον το 50% των ασθενών που θα συνεχίσουν μετά την 24 εβδομάδα θα πετύχει SR. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 203;26(Suppl):4 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 203;26(Suppl):4

16 ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ 7 ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΚΟΛΕΚΤΟΜΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕ- ΡΟΛΟΓΟΥ Γ. Κουκούλης, Ι. Μπαλογιάννης, Ι. Μαμαλούδης, Δ. Συμεωνίδης, Α. Ψύχος, Κ. Βαρυτιμιάδης, Γ. Παρούτογλου, Α. Καψωριτάκης, Σ. Ποταμιάνος, Γ. Τζοβάρας. Χειρουργική Κλινική, Γαστρεντερολογική Κλινική, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας Εισαγωγή: Η λαπαροσκοπική προσπέλαση κερδίζει διεθνώς έδαφος στην αντιμετώπιση του κολο-ορθικού καρκίνου, προσφέροντας στους ασθενείς τα πλεονεκτήματα της ελάχιστα επεμβατικής χειρουργικής, χωρίς να θέτει σε κίνδυνο το ογκολογικό αποτέλεσμα. Ένα από τα μειονεκτήματα της λαπαροσκοπικής προσπέλασης είναι η έλλειψη αφής, γεγονός που σε ορισμένες περιπτώσεις καθιστά δύσκολη την διεγχειρητική αναγνώριση της βλάβης. Σκοπός της μελέτης είναι η εκτίμηση της προεγχειρητικής ενδοσκοπικής σήμανσης με ινδική μελάνη πολυπόδων και νεοπλασμάτων πρώιμου σταδίου και ο ρόλος της στην έκβαση του χειρουργείου. Υλικό και μέθοδος: από τον Νοέμβριο του 20 έως και τον Σεπτέμβριο του 203, 46 ασθενείς (3άνδρες / 5 γυναίκες), μέση ηλικία 66,6 (43-78), με κακοήθειες /δυσπλασίες του παχέως εντέρου και ορθού υπεβλήθησαν σε θεραπευτική αφαίρεση του όγκου (κολεκτομή) λαπαροσκοπικά. Σε 4 ασθενείς κρίθηκε απαραίτητη η προεγχειρητική σήμανση της βλάβης με περιμετρική έγχυση ινδικής μελάνης. Σε 7 ασθενείς η βλάβη εντοπιζόταν στο ορθό/ορθοσιγμοειδική καμπή, σε 3 στο σιγμοειδές και σε 4 στο δεξιό κόλον. Αποτελέσματα: από τους 4 ασθενείς με προεγχειρητική σήμανση η επέμβαση μετατράπηκε σε ανοικτή σε 2, ενώ σε άλλους 3 αποφασίστηκε η διενέργεια διεγχειρητικής κολονοσκόπησης για τον εντοπισμό της βλάβης λόγω αδυναμίας αναγνώρισης της σήμανσης. Συμπεράσματα: η προεγχειρητική σήμανση μικρών βλαβών του ορθοκολικού σωλήνα με ινδική μελάνη δεν είναι πάντα χρήσιμη στην εντόπιση της θέσης της βλάβης κατά την διάρκεια της λαπαροσκοπικής κολεκτομής. Η δυνατότητα διεγχειρητικής κολονοσκόπησης πρέπει να είναι εξασφαλισμένη σε αυτές τις περιπτώσεις. 5 8 ΜΕΘΟΔΟΣ ΨΥΧΡΟΥ ΠΕΡΙΒΡΟΧΙΣΜΟΥ ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΜΕ ΕΛΞΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΤΗΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΠΟΛΥΠΟΔΩΝ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕ- ΡΟΥ 7 ΕΩΣ 2 ΧΙΛΙΟΣΤΩΝ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΧΟΙΡΩΝ Γ. Τριμπόνιας, Υ. Komeda 2, Σ. Μπασιούκας 2, Ν. Βιάζης 2, Ε. Βουδούκης, Λ. Γιαννικάκη, Α. Παπαλόης 2, Κ. Παρασκευά 2 και Γ. Πασπάτης Νομαρχιακό νοσοκομείο Ηρακλείου «Βενιζέλειο Πανάνειο», 2 Πειραματικό Εργαστήριο ΕΛΠΕΝ Cold Snare Polypectomy/ CSP: Όταν προσπαθούμε να αφαιρέσουμε ένα πολύποδα με CSP κλείνοντας απλά τον βρόχο, αυτό δεν είναι πάντοτε εφικτό. Στις περιπτώσεις επίπεδων και άμισχων πολυπόδων έως 2 χιλ. μπορούμε να αποφύγουμε το φαινόμενο αυτό χρησιμοποιώντας την τεχνική ψυχρού περιβροχισμού με έλξη του καθετήρα (Pull Cold Snare Polypectomy/PCSP). Προτείνουμε μία ελαφριά έλξη του καθετήρα με πλήρως περιβροχισμένο τον πολύποδα και σταθερά κλειστό το βρόχο, με σκοπό να «ξυρίσουμε» τον βλεννογόνο. Σκοπός: Μελέτη αποτελεσματικότητας και ασφάλειας της PCSP τεχνικής σε πολύποδες παχέος εντέρου έως 2 χιλιοστά. Μέθοδοι: Χρησιμοποιήθηκαν χοίροι και η μελέτη πραγματοποιήθηκε στο πειραματικό εργαστήριο της ΕΛΠΕΝ. Δύο είδη braided βρόχων χρησιμοποιήθηκαν: Master Snare/0χιλ. και Exacto Snare/9χιλ. Από το πρώτο κανάλι του ενδοσκοπίου εισάγαμε τον βρόχο, ενώ από το άλλο κανάλι του ενδοσκοπίου εισαγόταν λαβίδα βιοψίας με την οποία γινόταν σύλληψη του βλεννογόνου και δημιουργία του πολύποδα. Όταν 0-5 χιλ. βλεννογόνου παγιδεύονταν εντός του βρόχου, ο βρόχος έκλεινε και προσπαθούσαμε να αφαιρέσουμε τον πολύποδα με CSP. Στις περιπτώσεις που δεν ήταν εφικτή η αφαίρεση με την συμβατική CSP τεχνική, εφαρμόζαμε την PCSP τεχνική σύμφωνα με την ανωτέρω περιγραφή. Αποτελέσματα: Είκοσι περιπτώσεις πολυπόδων έως 5 χιλ. πραγματοποιήθηκαν χρησιμοποιώντας την PCSP τεχνική. Δεν παρατηρήθηκε καμία διάτρηση ή αιμορραγία. Όλοι οι πολύποδες αφαιρέθηκαν πλήρως. Η παθολογοανατομική εξέταση έδειξε ότι η PCSP τεχνική αφαιρεί τον βλεννογόνιο και ανώτερο υποβλεννογόνιο χιτώνα αφήνοντας σταθερό τον βαθύτερο υποβλεννογόνιο χιτώνα. Συμπέρασμα: Η PCSP τεχνική αποτελεί μία νέα ασφαλή και αποτελεσματική τεχνική για την αφαίρεση επίπεδων και άμισχων πολυπόδων από 7 έως και 2 χιλ. στο παχύ έντερο. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 203;26(Suppl):5 9 ΜΕΛΕΤΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΘΕΡΑ- ΠΕΙΑΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΗΡΕΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΝΤΑ- ΠΟΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΤΕΛΜΠΙΒΟΥΔΙΝΗ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΗΠΑ- ΤΙΤΙΔΑ Β (CLDT600AGR0). ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΝΑΛΥΣΗ Κ. Μιμίδης, Δ. Κολιούσκας 2, Ι. Κετίκογλου 3, Μ. Ραπτοπούλου-Γιγή 4, Κ. Καλίγερος 5, Ι. Ελευσινιώτης 6, Ν. Αντωνακόπουλος 7 Α Παθολογική Κλινική, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης, 2 Α Προπαιδευτική Κλινική, Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, Θεσσαλονίκη, 3 Παθολογική Κλινική, Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών, 4 Β Παθολογική Κλινική, Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, 5 Γ Παθολογική Κλινική ο ΙΚΑ/Νοσοκομείο Σισμανόγλειο, 6 Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Γενικό και Ογκολογικό Νοσοκομείο Αθηνών «Οι Άγιοι Ανάργυροι», 7 Ιατρικό Τμήμα Novartis Hellas. Εισαγωγή: Η νεφρική δυσλειτουργία μπορεί να παρατηρηθεί σε ασθενείς με Χρόνια Ηπατίτιδα Β (ΧΗΒ) υπό θεραπεία με νουκλεοσ(τ)ιδικά ανάλογα ανεξαρτήτως σταδίου της νόσου. Πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει πιθανή βελτίωση της νεφρικής λειτουργίας υπό θεραπεία με τελμπιβουδίνη. Μέθοδος: Η μελέτη FRESH είναι μία εν εξελίξει πολυκεντρική προοπτική, μηπαρεμβατική μελέτη 2 ετών σε ασθενείς με ΧΗΒ υπό θεραπεία με Τελμπιβουδίνη χωρίς προηγούμενη έκθεση σε νουκλεοσ(τ)ιδικά ανάλογα, σε συνθήκες καθημερινής κλινικής πρακτικής. Στόχος της ενδιάμεσης αυτής ανάλυσης είναι η διερεύνηση της νεφρικής λειτουργίας, καθώς και άλλων παραμέτρων ασφάλειας μετά 2 έτη θεραπείας με τελμπιβουδίνη. Αποτελέσματα: 239 ασθενείς εισήχθησαν στη μελέτη και αναλύθηκαν για παραμέτρους ασφάλειας, ενώ 90 εξ αυτών συμπλήρωσαν 2 έτη θεραπείας και αναλύθηκαν για αποτελέσματα της νεφρικής λειτουργίας. Παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική βελτίωση της νεφρικής λειτουργίας όπως αυτή προσδιορίσθηκε είτε με την κρεατινίνη ορού (p=0,027), είτε με την egfr/cockcroft-gault (p=0,006), είτε με την egfr/mdrd4 (αύξηση κατά 7 ml/min, p=0,005). Ειδικά στην υποομάδα των ασθενών >50 ετών με μεγαλύτερο κίνδυνο έκπτωσης της νεφρικής λειτουργίας η αντίστοιχη αύξηση της egfr/ MDRD4 ήταν 9 ml/min (p=0,09). Όσον αφορά τις λοιπές παραμέτρους ασφάλειας, αναφέρθηκαν ανεπιθύμητες ενέργειες σε 29 ασθενείς, 4 εκ των οποίων χαρακτηρίστηκαν ως σοβαρές: λευκοπενία σε ασθενή και ΗΚΚ σε 3 ασθενείς. Αναφέρθηκαν 2 θάνατοι μη σχετιζόμενοι με το φάρμακο. Ανεπιθύμητες ενέργειες σχετιζόμενες με το μυοσκελετικό (μυαλγίες) αναφέρθηκαν σε 3 ασθενείς. Συμπέρασμα: Η συγκεκριμένη μελέτη καθημερινής κλινικής πρακτικής υπό 2 έτη μονοθεραπείας με Τελμπιβουδίνη συμφωνεί με προηγούμενες παρεμβατικές μελέτες ως προς το προφίλ ασφαλείας του φαρμάκου και την πιθανή βελτίωση της νεφρικής λειτουργίας. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 203;26(Suppl):5 20 ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΜΕΤΑΒΟΛΗ ΤΗΣ ΕΠΙΠΤΩΣΗΣ ΤΗΣ ΗΠΑΤΙΤΙΔΑΣ Β ΚΑΙ Δ ΣΕ ΘΥΛΑΚΑ ΥΨΗΛΗΣ ΕΝΔΗΜΙΚΟΤΗΤΑΣ Β. Παπαστεργίου, Δ. Μαγκαφάκης, Γ. Ντέτσκας, Χ. Παπαναστασοπούλου, Μ. Γιαννιάς, Γ. Καλλιγάς, Θ. Πλακομύτη, Λ. Σκορδά, Μ. Κλαδάς, Ι. Στριγκλογιάνης, Ι. Φαμηλιάς, Μ. Σταμπόρη, K. Προδρομίδου, Σ. Καραταπάνης Α Παθολογική Κλινική Γ.Ν. Ρόδου Εισαγωγή: Η επίπτωση της ηπατίτιδας Β στη χώρα μας έχει μειωθεί σημαντικά μετά την υποχρεωτική εφαρμογή του καθολικού εμβολιασμού όλων των βρεφών από το 997. Η ύπαρξη στο παρελθόν περιοχών της χώρας μας με υψηλή επίπτωση της ηπατίτιδας Β προσφέρονται για καλύτερη μελέτη της διαχρονικής εξέλιξης της επίπτωσης της. Σκοπός: να μελετηθεί η διαχρονική εξέλιξη της επίπτωσης της ηπατίτιδας Β σε περιοχή της χώρας με υψηλή ενδημικότητα της ηπατίτιδας Β αλλά και της ηπατίτιδας δ. Ασθενείς και Μέθοδος: Η μελέτη περιλαμβάνει δυο ομάδες ασθενών που ελέχθησαν με διαφορά 4 ετών. Ο πρώτος έλεγχος έγινε το 997 και περιελάμβανε 938 άτομα (Α/Γ=900/038, παιδιά=57) (ομάδα Α) από την ενδημική περιοχή και ο δεύτερος το 20 και περιλαμβάνει δείγμα 076 ατόμων (Α/Γ=505/57, παιδιά=225) (ομάδα Β) από την ίδια περιοχή. Όλοι ελέχθησαν για HBsAg, anti-hbc, anti-hbs, HBeAg, anti-hbc και όσοι διέθεταν θετικό HBsAg ελέγχοντο για αντισώματα έναντι της ηπατίτιδας δ. Αποτελέσματα: Στην ομάδα Α είχαν διαπιστωθεί 223/938 (.5%) άτομα με HBsAg(+) και από αυτούς οι 27/223 (2.%) διέθεταν θετικά αντι-δ αντισώματα. Στα παιδιά διαπιστώθησαν 5/57 (0.9%) άτομα με HBsAg(+), χωρίς καμία περίπτωση δ. Στην ομάδα Β διαπιστώθηκαν 35/076 (3.76%) άτομα με HBsAg(+) και από αυτούς οι 7/35 (20%) διέθεταν θετικά αντισώματα για την δ. Σε κανένα από τα παιδιά της ομάδας Β δεν διαπιστώθηκε θετικό HBsAg. Συμπεράσματα: H εφαρμογή του καθολικού εμβολιασμού στη χώρα έχει οδηγήσει στη σημαντική μείωση της επίπτωσης της ηπατίτιδας Β στη χώρα μας, γεγονός που φαίνεται ανάγλυφα και στη ενδημική περιοχή που μελετήσαμε. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 203;26(Suppl):5 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 203;26(Suppl):5

17 6 33 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ 2 MΑΚΡΟΧΡΟΝΗ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΜΗ ΑΝΤΙΡΡΟ- ΠΟΥΜΕΝΗ ΚΙΡΡΩΣΗ ΗΠΑΤΟς ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΟ ΤΗς ΗΠΑΤΙΤΙΔΑς Β ΥΠΟ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΗ ΑΝΤΙΙΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΜΕ ΤΕΝΟΦΟΒΙΡΗ (TDF) Η ΕΝΤΕΚΑΒΙΡΗ (ENT) Α. Στρίκη, Σ. Μανωλακόπουλος, M. Deutsch, Χ. Τριάντος 2, Ν. Μάθου 3, Μ. Μελά 4, Γ. Κόντος, Χ. Κρανιδιώτη, Ε. Μάνεσης, Γ. Παπαθεοδωρίδης Β Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική Πανεπιστημίου Αθηνών, Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών, 2 Γαστρεντερολογική Κλινική Πανεπιστημίου Πατρών, 3 Γαστρεντερολογικό Τμήμα Νοσοκομείου «Αγία Όλγα» Αθήνα, 4 Γαστρεντερολογικό Τμήμα Πολυκλινικής Αθηνών Εισαγωγή/Σκοπός: H αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας της μακρόχρονης μονοθεραπείας με TDF ή ENT σε ασθενείς με μη αντιρροπούμενη κίρρωση του ήπατος από τον ιό της ηπατίτιδας Β σε σύγκριση με μονοθεραπεία με λαμιβουδίνη (LAM). Ασθενείς/Μέθοδοι: Αναλύσαμε τα δεδομένα από 33 ασθενείς μέσης ηλικίας 60.7±.2 έτη με μη αντιρροπούμενη κίρρωση του ήπατος οι οποίοι υποβλήθηκαν σε αντιική αγωγή με ENT (n=8) ή TDF (n=25). Αποτελέσματα: Ο διάμεσος χρόνος παρακολούθησης των ασθενών ήταν 27.5 μήνες (6-20). Στην έναρξη της θεραπείας η διάμεση τιμή του HBV- DNA ήταν 2.5x0 6 IU/mL ( x08). Στις 2 και 24 μήνες θεραπείας το HBV-DNA ήταν μη ανιχνεύσιμο σε 77,8% και 00% ασθενείς αντίστοιχα, ενώ φυσιολογικές τιμές τρανσαμινασών παρατηρήθηκαν στο 55,6% και 83,3% των ασθενών. Κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης παρατηρήθηκε σημαντική μείωση της κλίμακας CPT από 8.84±.7 στην έναρξη σε 7.66±2.24, 6.67±.68 and 6.50±.38 στους 6, 2 και 24 μήνες, αντίστοιχα (p=0.003). Επίσης, παρατηρήθηκε μείωση στο MELD score (από 4.22±4.5 σε 3.44±4.45 και 2.06±3.78 στους 6 και 2 μήνες αντίστοιχα, p=0.08). Οι τρεις ασθενείς που απεβίωσαν στoυς 2 και 4 μήνες θεραπείας λόγω ηπατικής ανεπάρκειας και σήψης, είχαν υψηλό αρχικό HBV-DNA (>8,9 0 6 IU/ml) και CPT/ MELD (0,87±,5/7,3±4,04). Συγκριτική ανάλυση με ομάδα 30 ιστορικών ασθενών που είχαν λάβει LAM έδειξε σημαντική βελτίωση της συνολικής επιβίωσης (p=0.02). Συμπερασματικά: Η θεραπεία με TDF ή ENT ασθενών με μη αντιρροπούμενη κίρρωση ήπατος είναι ασφαλής και οδηγεί σε σημαντική βελτίωση των δεικτών ηπατικής λειτουργίας. Η βαρύτητα της ηπατικής νόσου κατά την έναρξη της θεραπείας σχετίζεται με πρώιμο θάνατο. 22 ΕΚΒΑΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚA ΔΕΔΟΜΕΝΑ 26 ΔΙΑΔΟΧΙΚΩΝ ΑΣ- ΘΕΝΩΝ ΜΕ ΚΙΡΡΩΣΗ ΚΑΙ ΗΚΚ ΥΠΟ NEXAVAR: 5-ΕΤΗΣ ΠΟΛΥΚΕ- ΝΤΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ Δ. Δημητρουλόπουλος, Α. Πρωτόπαππας 2, Σ. Καραταπάνης 3, Ι. Ελευσινιώτης 4, Α. Φωτοπούλου 5, Δ. Κυπραίος, Μ. Νικάκη, Α. Μαλαχιάς, Π. Κατερίνης, Σ. Μπασιούκας, Ν. Ζιώγας, Λ. Θεοδωρόπουλος, Κ. Τσαμακίδης, Δ. Ξυνόπουλος Γαστρεντερολογική Κλινική, ΑΟΝΑ «Ο Άγιος Σάββας», Αθήνα, 2 η Παθολογική Κλινική, ΑΧΕΠΑ, Θεσσαλονίκη, 3 η Παθολογική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Ρόδου, Ρόδος, 4 Παθολογική Κλινική, Γενικό και Ογκολογικό Νοσοκομείο «Οι Άγιοι Ανάργυροι», Αθήνα, 5 ΚΑΟ, Νοσοκομείο «Υγεία», Αθήνα Σκοπός: H εκτίμηση του εάν και κατά πόσο η Σοραφενίμπη (Nexavar) βελτιώνει την επιβίωση και την ποιότητα ζωής κιρρωτικών ασθενών με προχωρημένου σταδίου ΗΚΚ Μέθοδοι: Τα δεδομένα 26 (ομάδα Α-69±6,3 έτη, 78 άνδρες) διαδοχικών κιρρωτικών ασθενών, στάδιο Α-Β (στάδιο Β 66), λόγω χρονίων ιογενών λοιμώξεων και με προχωρημένου σταδίου ΗΚΚ (στάδιο BCLC-C 06), θεραπευόμενων με Nexavar (800 mg ημερησίως) μελετήθηκαν αναδρομικά και συγκρίθηκαν με αυτά μιας παρόμοιας ιστορικής ομάδας 66 ασθενών (69,4±5,6 έτη, 36 άνδρες) με ΗΚΚ που δεν έλαβαν θεραπευτική αγωγή και παρακολουθήθηκαν με τον αυτό τρόπο (ομάδα Β, κίρρωση σταδίου Β 32, BCLC-C 56). Η παρακολούθηση και η εκτίμηση της ποιότητας ζωής (QLQ C 30 ερωτηματολόγιο) γίνονταν και στις δύο ομάδες μηνιαίως Αποτελέσματα: Αιτιολογία : HBV 58, HCV 62, HBV+HCV 6 στην ομάδα Α και HBV 38, HCV 26, HBV+HCV 2 στην ομάδα Β. Μορφολογία: πολυεστιακός σε 26 και 3, μονήρης σε 86 και 45 και διάχυτος σε 4 και 8 ασθενείς από τις ομάδες Α και Β αντιστοίχως. Μεταστάσεις παρατηρήθηκαν σε 9 και 8 ασθενείς, ενώ οι τιμές της AFP ήταν 274±5049 και 3208±4500 αντίστοιχα σε κάθε ομάδα. Στατιστικώς σημαντικά μεγαλύτερη επιβίωση παρατηρήθηκε για την ομάδα Α (49±6 εβδομάδες) συγκριτικά με την ομάδα Β (28±2 εβδομάδες) LR=20,39, df 2, P<0,0. Η ομάδα Α παρουσίασε 68,5% χαμηλότερο κίνδυνο θανάτου [95% CL(47,4%-8,2%)]. Κατά το πρώτο έτος μείωση 22% και 43% στην QLQ βαθμολογία παρατηρήθηκε για κάθε ομάδα αντίστοιχα. Συμπέρασμα: Η σοραφενίμπη βελτιώνει την επιβίωση και την ποιότητα ζωής σε κιρρωτικούς ασθενείς, σταδίου Α και Β, με προχωρημένο ΗΚΚ. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 203;26(Suppl):6 23 ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΩΝ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΙΔΙΟΠΑ- ΘΗ ΦΛΕΓΜΟΝΩΔΗ ΕΝΤΕΡΟΠΑΘΕΙΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑΝ ΕΝΔΟ- ΦΛΕΒΙΑ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΣΙΔΗΡΟΥ Χ. Γεωργουσάκη, Π. Ουσταμανωλάκης, Σ. Τερζούδης, Β. Τζιμούρτος, Η. Κουρούμαλης, Ι. Κουτρουμπάκης Γαστρεντερολογική κλινική, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου Εισαγωγή-Σκοπός: Η αναιμία αποτελεί συχνή εκδήλωση στις ιδιοπαθείς φλεγμονώδεις εντεροπάθειες (ΙΦΕΝ) με συχνότερη μορφή αυτή της σιδηροπενικής αναιμίας που αντιμετωπίζεται συνήθως με ενδοφλέβια (IV) χορήγηση σιδήρου. Σκοπός της παρούσης μελέτης ήταν η ανάλυση των χαρακτηριστικών των ασθενών με ΙΦΕΝ που χρειάστηκαν ΙV χορήγηση σιδήρου και η συσχέτιση τους με τα χαρακτηριστικά της νόσου. Υλικό-Μέθοδοι: Μελετήθηκαν αναδρομικά τα ηλεκτρονικά αρχεία 374 ασθενών με ΙΦΕΝ [(56 (EK) 26 (NC)] και σε αυτούς που είχαν λάβει ενδοφλέβια σίδηρο αξιολογήθηκαν διάφορες κλινικές παράμετροι, όπως η εντόπιση, η ενεργότητα, η διάρκεια της νόσου, αλλά και εργαστηριακές εξετάσεις. Αποτελέσματα: 72 από τους 374 ασθενείς [9.4%, 29 EK (40.3%), 43 NC (59.7%), 32 γυναίκες], μέση ηλικία 47.4 έτη, παρουσίαζαν σοβαρή σιδηροπενική αναιμία με μέση τιμή Ηb:9,65g/dl και έλαβαν IV σίδηρο. Αιμοποιητική ανταπόκριση (αύξηση της αιμοσφαιρίνης Hb?2g/dl) παρατηρήθηκε στο 68%. Από αυτούς 20 (27.7%) είχαν διάρκεια νόσου πάνω από 0ετία, ενώ μόλις (5.3%) είχαν πρόσφατη έναρξη νόσου (< έτος). Η μέση Hb για την πρώτη κατηγορία ήταν Hb: 9.7g/dl και για τη δεύτερη Hb:9.4 g/dl, η αιμοποιητική ανταπόκριση ήταν 70% και 89% και η μέση τιμή φερριτίνης 24.7 ng/ml και 20 ng/ml αντίστοιχα. Ενεργό νόσο είχαν το 80% των ασθενών με πρόσφατη έναρξη και το 35% με μακροχρόνια. Υποτροπή της αναιμίας παρατηρήθηκε σε ποσοστό 57% των ασθενών με μακροχρόνια νόσο χωρίς να συνυπάρχει ενεργότητα. Συμπέρασμα: Σε ασθενείς με ΙΦΕΝ η σοβαρή αναιμία που απαιτεί χορήγηση IV σιδήρου παρατηρείται συχνότερα σε NC και σε ασθενείς με μακροχρόνια νόσο. Ασθενείς με μακροχρόνια νόσο εμφανίζουν συνήθως αναιμία που είναι ανεξάρτητη από την ενεργότητα και συχνά υποτροπιάζει. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 203;26(Suppl):6 24 ΠΡΩΤΟΓΕΝΗ ΜΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙ-TNFΑ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΑΣ- ΘΕΝΩΝ ΜΕ ΙΔΙΟΠΑΘΗ ΦΛΕΓΜΟΝΩΔΗ ΝΟΣΟ ΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ Κ. Παπαμιχαήλ, Ν Κυριάκος, Π. Καρατζάς, Π. Kωνσταντόπουλος, Ξ. Τζαννετάκου, Σ. Αναστασιάδης, Ι. Ιντέρνος, Δ. Τσιρονίκος, Εμ Αρχαύλης, Γ.Ι. Μάντζαρης Α Γαστρεντερολογική Κλινική, ΓΝΑ «Ευαγγελισμός-Πολυκλινική-Οφθαλμιατρείο» Εισαγωγή: Ένα 0-42% των ασθενών με ιδιοπαθή φλεγμονώδη νόσο του εντέρου (ΙΦΝΕ), νόσο του Crohn (ΝC) και ελκώδη κολίτιδα (ΕΚ) αναγκάζονται να διακόψουν πρόωρα τη θεραπεία με τους αντι-τνfα παράγοντες infliximab (IFX) και adalimumab (ADA) λόγω πρωτογενούς μη ανταπόκρισης (ΠΜΑ). Σκοπός: Η μελέτη του φαινομένου της ΠΜΑ στο IFX και ADA σε ασθενείς με ΙΦΝΕ. Υλικό και μέθοδοι: Αναδρομική, μονοκεντρική μελέτη. Μεταξύ /6/2007 και 3/8/202, 60 ασθενείς με ΙΦΝΕ (07 με NC και 53 με σοβαρή κορτικοεξαρτώμενη / κορτικοανθεκτική ή οξεία κεραυνοβόλο ΕΚ) έλαβαν ΙFX (ομάδα Ι), ενώ 39 (37 με NC) ADA χωρίς προηγούμενη λήψη IFX (ομάδα ΙΙ). Ως ΠΜΑ ορίστηκε η μη κλινική και ορολογική ανταπόκριση μετά τη θεραπεία επαγωγής της ύφεσης. Αποτελέσματα: Από την ομάδα Ι, 26/60 (6,3%) ασθενείς είχαν ΠΜΑ στο IFX, [8/07 (7.5%) με NC και 8/53 με ΕΚ (34%)], (p<0.00), ενώ από την ομάδα ΙΙ, 2/39 (5.%) είχαν ΠΜΑ στο ΑDA, όλοι με ΝC. Οι ασθενείς με ΝC και ΠΜΑ της ομάδας ΙΙ, έλαβαν ADA (n=4), ΑΖΑ (n=), ΜΤΧ (n=), ενώ 2 αντιμετωπίστηκαν χειρουργικά. Δύο στους 4 ασθενείς (50%) που είχαν ΠΜΑ στο IFX και έλαβαν ΑDA είχαν ΠΜΑ και στο δεύτερο βιολογικό παράγοντα. Οι ασθενείς με ΕΚ και ΠΜΑ της ομάδας Ι, είτε αντιμετωπίστηκαν χειρουργικά (n=2), είτε έλαβαν ΑΖΑ (n=6). Οι 2 ασθενείς της ομάδας ΙΙ, αντιμετωπίστηκαν χειρουργικά. Συμπεράσματα: Η ΠΜΑ στο IFX είναι στατιστικώς σημαντικά μεγαλύτερη σε ασθενείς με ΕΚ σε σχέση με τη NC, ενώ χρειάζονται μεγαλύτερες μελέτες για τον καθορισμό της αποτελεσματικότητας του ADA σε ασθενείς με ΠΜΑ στο IFX. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 203;26(Suppl):6 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 203;26(Suppl):6

18 ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ 25 ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΙΩΝ ΤΗΣ ΗΠΑΤΙΤΙΔΑΣ Α ΚΑΙ Β ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΙΔΙΟΠΑΘΕΙΣ ΦΛΕΓΜΟ- ΝΩΔΕΙΣ ΝΟΣΟΥΣ ΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ Κ. Καρμίρης, Ε. Βουδούκης, Γ.Α. Πασπάτης Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Βενιζέλειο Γενικό Νοσοκομείο, Ηράκλειο Κρήτης Εισαγωγή: Οι ασθενείς με ιδιοπαθείς φλεγμονώδεις νόσους του εντέρου (ΙΦΝΕ) είναι συχνά ευάλωτοι σε ιογενείς λοιμώξεις. Σκοπός: η διερεύνηση της αποτελεσματικότητας του εμβολιασμού έναντι των ιών της ηπατίτιδας Α (HAV) και Β (HBV) σε ασθενείς με ΙΦΝΕ ενός κέντρου αναφοράς. Υλικό και Μέθοδοι: 58 διαδοχικοί ασθενείς με ΙΦΝΕ (γυναίκες: 39.2%, νόσος του Crohn: 48.%, διάμεση [IQR] ηλικία διάγνωσης: 40.2 [ ] και διάρκεια νόσου: 3.6 [ ] έτη). Όσοι δεν είχαν ανοσία και ήταν <65 ετών (εκτός αν λάμβαναν anti-tnfalpha παράγοντα) εμβολιάστηκαν αναλόγως (Havrix, ml, δύο δόσεις, 0 and 6-2 μήνες και/ή Engerix-B, ml, τρεις δόσεις, 0--6 μήνες). Ως επαρκής ανοσιακή ανταπόκριση ορίστηκε η ανάπτυξη anti-hav IgG >20 miu/ml και anti-hbs >0 miu/ml. Όσοι δεν ανταποκρίθηκαν στον εμβολιασμό έναντι HBV, έλαβαν 2 ο εντατικό σχήμα (ml, τρεις δόσεις 0--2 μήνες). Τα αποτελέσματα συσχετίσθηκαν με επιδημιολογικούς παράγοντες, χαρακτηριστικά της ΙΦΝΕ και τη φαρμακευτική αγωγή. Αποτελέσματα: 80/58 ασθενείς (50.6%) έλαβαν anti-hbv εμβολιασμό [προ της διάγνωσης ΙΦΝΕ: ενεργητική (20.3%) και παθητική (5.8%) ανοσοποίηση, χρονία ηπατίτιδα B (.3%)]. 38/72 (52.7%) ανταποκρίθηκαν. 28/34 έλαβαν 2 ο εντατικό σχήμα εκ των οποίων 6/28 (57.%) ανταποκρίθηκαν. 43/58 (27.2%) έλαβαν anti-hav εμβολιασμό. 9/2 (90.5%) ανταποκρίθηκαν. Η αγωγή με anti-tnfalpha παράγοντα οδήγησε σε μειωμένη ανοσιακή απόκριση στον εμβολιασμό έναντι HBV (p<0.006). Συμπεράσματα: Το ποσοστό απόκρισης στον εμβολιασμό έναντι HBV είναι χαμηλότερο αυτού έναντι HAV και ελαττώνεται περαιτέρω με τη χρήση anti-tnfalpha παραγόντων. Πλέον των μισών εκ των αποτυχόντων στον εμβολιασμό έναντι HBV θα ανταποκριθούν σε 2 ο εντατικό σχήμα. Κρίνεται λοιπόν απαραίτητη η θεμελίωση ενός αποτελεσματικότερου σχήματος εμβολιασμού έναντι HBV ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΤΟΥ ΔΕΙΚΤΗ ΜΑΖΑΣ ΣΩΜΑΤΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΔΟΣΗΣ ΤΟΥ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΑ- ΡΑΓΟΝΤΑ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΙΦΝΕ; N. Βιάζης, Θ. Κουκουράτος, Μ. Γιακουμής, Ι. Αναστασίου, Κ. Κατωπόδη, Ε. Σαπρίκης, Κ. Μάρκογλου, Ε. Αδάμου, Δ.Γ. Καραμανώλης Β Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός» Εισαγωγή: Μελέτες έχουν αναδείξει ότι ο λιπώδης ιστός εκκρίνει κυτοκίνες, ανάμεσα στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και ο TNFa. Σκοπός: Να διαπιστωθεί αν οι ασθενείς με αυξημένο δείκτη μάζας σώματος, έχουν συχνότερα ανάγκη για εντατικοποίηση της δόσης του βιολογικού παράγοντα που λαμβάνουν. Μέθοδοι: Αναδρομική ανάλυση της βάσης δεδομένων ασθενών, οι οποίοι λαμβάνουν infliximab ή adalimumab με σκοπό τη διατήρηση ύφεσης της νόσου Crohn ή της ελκώδους κολίτιδας και υπολογισμός του δείκτη μάζας σώματος (BMI) κατά την έναρξη θεραπείας με βιολογικό παράγοντα. Αποτελέσματα: Από το Σεπτέμβριο 20, 32 ασθενείς (νόσος Crohn: 3, ελκώδης κολίτιδα: 9) έλαβαν infliximab (n= 77) ή adalimumab (n=55) στο Τμήμα μας. Από αυτούς, 0 (76.5%) έλαβαν την καθιερωμένη δόση (5mg/kg σωματικού βάρους), 3 (9.8%) διπλάσια δόση infliximab (0mg/ kg σωματικού βάρους) ανά 2 μήνες, και 5 ασθενείς (3.8%) διπλάσια δόση infliximab ανά 6 εβδομάδες ή μήνα, ενώ 3 ασθενείς (9.8%) έλαβαν τη συνήθη δόση adalimumab (40mg) ανά μήνα. Συνολικά, 3 ασθενείς (23.5%) (νόσος Crohn: 30, ελκώδης κολίτιδα: ) χρειάστηκαν αύξηση της δόσης. Από τους 3 αυτούς ασθενείς, οι 20 είχαν φυσιολογικό δείκτη μάζας σώματος (BMI: Kg/m 2 ) και οι ήταν υπέρβαροι ή παχύσαρκοι (BMI?25.0 Kg/m 2 ). Από τους υπόλοιπους 0 ασθενείς, οι 70 είχαν φυσιολογικό δείκτη μάζας σώματος (BMI: Kg/m 2 ) και οι 3 ήταν υπέρβαροι ή παχύσαρκοι (BMI?25.0 Kg/m 2 ). Η διαφορά δεν ήταν στατιστικά σημαντική. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 203;26(Suppl):7 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 203;26(Suppl):7

19

20 ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΗΣ