ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ Γραμματείας Θεσσαλονίκης του ΠΑΜΕ (για Απεργία και Συνέδριο ΕΚΘ)

Transcript

1 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ Γραμματείας Θεσσαλονίκης του ΠΑΜΕ (για Απεργία και Συνέδριο ΕΚΘ) Καλέσαμε τη σημερινή συνέντευξη τύπου, σαν Γραμματεία Θεσσαλονίκης του ΠΑΜΕ, ενόψει του συνεδρίου του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης στις 8 Νοέμβρη. Στο οποίο οι ταξικές δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ συμμετέχουν με το ψηφοδέλτιο της «ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ». Θέλουμε να ενημερώσουμε, να κινητοποιήσουμε, τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους της πόλης μας μπροστά από το συνέδριο μιας συνδικαλιστικής οργάνωσης που θεωρητικά θα έπρεπε να ηγείται στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους στη δουλειά, στο μισθό, στη σύνταξη, στη συλλογική σύμβαση, στο ωράριο εργασίας, στις συνθήκες εργασίας, υγιεινής και ασφάλειας, στα δικαιώματα τους στη δωρεάν και υψηλού επιπέδου υγεία και παιδεία για τα παιδιά τους, στα δικαιώματα των νέων εργαζόμενων, στη προστασία των εργαζόμενων από το ανελέητο φοροκυνηγητό, τη προστασία τους από κυνηγητό τραπεζών και δημοσίου και από τους πλειστηριασμούς, τη πραγματική προστασία των χιλιάδων ανέργων. Τέλος με την υπεράσπιση των όπλων των εργαζόμενων, στη καθημερινή τους μάχη, με κορυφαίο το όπλο της απεργίας, που μεθοδεύεται η ουσιαστική κατάργηση του, να μείνει δηλ. η εργατική τάξη άοπλη όταν η επίθεση εναντίον της όχι μόνο δεν τελειώνει αλλά κλιμακώνεται σε μακροπρόθεσμη βάση. Μιλάμε δηλ. για το σύνολο της ζωής της συντριπτικής κοινωνικής πλειοψηφίας της πόλης μας. Με την έννοια αυτή ένα συνέδριο εργατικού κέντρου θα έπρεπε να έχει την ίδια ή ακόμα και πιο βαρύνουσα σημασία από άλλες εκλογικές διαδικασίες όπως π.χ. τοπικές εκλογές. Θα έπρεπε να σημάνει δυνάμωμα της εργατικής πλειοψηφίας της πόλης, στη πάλη της κατά της μικρής μειοψηφίας, εκείνων που της κλέβουν καθημερινά τη ζωή, το ιδρώτα και τον κόπο της, τον πλούτο που παράγει και μεθοδεύουν διαιώνιση αυτής της κατάστασης για πολλές δεκαετίες μπροστά. Θα έπρεπε να είναι το αντίπαλο δέος απέναντι στο πραγματικό εχθρό των εργαζόμενων που στεγάζεται στα γραφεία του Συνδέσμου Βιομηχάνων και όλων των κυβερνήσεων και κομμάτων που η πολιτική τους υποκλίνεται στις απαιτήσεις τους και τις μετατρέπει σε νόμους χειροπέδες και ταφόπλακα για τους εργαζόμενους. Θα έπρεπε να ανησυχεί, να ενημερώνει και να κινητοποιεί τους εργαζόμενους τη πόλης όχι μόνο για όλα αυτά που υπέστησαν αλλά και για όσα έρχονται υπό το σύνθημα της «επιστροφής στη κανονικότητα και της ανάπτυξης» και που σημαίνουν όχι μόνο συνέχιση αλλά και κλιμάκωση των απωλειών και θυσιών για τους εργαζόμενους. Αντί όλων αυτών οι εργαζόμενοι της πόλης αλλά και γενικότερα είδαν τον

2 εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό, τις παρατάξεις ΠΑΣΚΕ ΔΑΚΕ ΜΕΤΑ με πολιτική αναφορά και δέσμευση με όλα τα κόμματα που ψήφισαν και εφαρμόζουν μνημόνια και υπόσχονται στη συνέχιση τους (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ) όχι μόνο να μη ρίχνουν ούτε «τουφεκιά για τη τιμή των όπλων» αλλά να υπονομεύουν ανοιχτά αγώνες, να συντάσσονται ανοιχτά με το σύνολο της αντεργατικής πολιτικής, να παίρνουν ανοιχτά το μέρος της εργοδοσίας σε επιμέρους αγώνες που αναπτύχθηκαν. Και για όλα αυτά να συγκροτούν ένα ενιαίο συντονισμένο μέτωπο ενάντια στο ΠΑΜΕ και τα ταξικά σωματεία. Στο κέντρο των επιδιώξεων τους να κρατήσουν τους εργαζόμενους και το κίνημα τους δέσμιο πολιτικά και οργανωτικά χειραγωγημένο και ελεγχόμενο από την εργοδοσία και τα κόμματα που την υπηρετούν. Δικαιολογημένα πολύς κόσμος λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε να κάνει τη «βρώμικη δουλειά» του συστήματος. Το ίδιο ισχύει και για αυτές τις συνδικαλιστικές «πλειοψηφίες» (εντός εισαγωγικών). Τα εισαγωγικά είναι απολύτως συνειδητά και δικαιολογημένα. Οι «πλειοψηφίες» αυτές δεν είναι αποτέλεσμα της πραγματικής βούλησης των εργαζόμενων. Δεν παράγονται μέσα από συλλογικές, ανοιχτές, δημοκρατικές διαδικασίες. Αναπαράγονται σε κλειστά δωμάτια, εκτός ελέγχου, σε εκφυλιστικές διαδικασίες χωρίς τη συμμετοχή πραγματικών εργαζόμενων, με διαδικασίες μαζικής νοθείας στις εκλογές σωματείων. Η επόμενη τοποθέτηση θα δώσει περισσότερα και συγκεκριμένα στοιχεία για τις νοθείες αυτές. Και αυτές οι εκτεταμένες νοθείες που κρίνουν αποφασιστικά τους συσχετισμούς, τους παραποιούν και τους νοθεύουν, δεν αφορούν μόνο την πρωτοκαθεδρία σε κάποια συνδικαλιστικά όργανα. Ένα βασικό σκοπό έχουν : Να ελέγξουν το εργατικό κίνημα και τα όργανα του, να το διατηρήσουν υπό τη κυριαρχία και έλεγχο από την εργοδοσία και τα κόμματα της, από τις κυβερνήσεις του, να το καθυποτάξουν, να φιμώσουν κάθε φωνή που αντιστέκεται σ αυτή τη βαρβαρότητα. Οι νοθείες αυτές έχουν σκοπό να διατηρήσουν και το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης στη γραμμή της συναίνεσης με την εργοδοσία και τα κόμματα της. Να συνεχίσει το Εργατικό Κέντρο να υπονομεύει αγώνες και αγωνιστική διάθεση των εργαζόμενων όπως έκανε μέχρι σήμερα. Να δίνει το δικαίωμα σε εκπροσώπους του π.χ. στο πρόεδρο του να εγκαλεί τη κυβέρνηση που δεν δίνει ακόμα μεγαλύτερα προνόμια και ελευθερίες στους επιχειρηματίες για να «ανοίξουν δουλειές». Ότι ακριβώς απαιτεί ο Σύνδεσμος βιομηχάνων. Δηλ. από κοινού απαιτούν να παραμείνουν οι μισθοί και οι συντάξεις στα τάρταρα για να δοθούν επιχειρηματικά κίνητρα. Να τσακιστούν ακόμα περισσότερο οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα στους φόρους για να απολαύσουν ακόμα περισσότερες φοροαπαλλαγές οι μεγάλοι επιχειρηματίες, για να πιαστούν τα «ματωμένα πλεονάσματα» που γίνονται

3 δόσεις δανείων για τους δανειστές, φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις στους επιχειρηματίες. Να ενισχυθούν και πάλι οι τράπεζες για να δώσουν με τη σειρά τους νέα δάνεια στους επιχειρηματίες με το ανελέητο κυνηγητό των εργαζόμενων, με χιλιάδες πλειστηριασμούς που έχουν προγραμματιστεί για τους επόμενους μήνες και χρόνια. Για να συνεχίσουν τα ραβασάκια και οι κατασχέσεις από τράπεζες, εφορίες, δήμους, και οργανισμούς «κοινής ωφέλειας» όπως π.χ. η ΔΕΗ σε ανθρώπους που η πολιτική αυτή τους κατέστησε ανίκανους να πληρώσουν. Και όλα αυτά κάτω από τα συνθήματα της «επιστροφής στη κανονικότητα, της εξόδου από τα μνημόνια και της ανάπτυξης» όπου δήθεν θα δουν οι εργαζόμενοι να χαράζει μια καλύτερη μέρα. Καλύτερη μέρα όταν κανένας μνημονιακός νόμος δεν καταργείται? Όταν όλοι (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) μας καλούν να ξεχάσουμε όλα τα κλεμμένα (εισοδήματα και δικαιώματα) με το περίφημο «ω γέγονε, γέγονε»? Όταν η ελαστική ανασφαλής κακοπληρωμένη και χωρίς δικαιώματα απασχόληση δεν είναι πια μια προσωρινή διαφυγή όπως έλεγαν σε περίοδο κρίσης αλλά ο γενικευμένος, μόνιμος τρόπος εργασίας? Όταν με την παραπλάνηση περί δήθεν αποκατάστασης των ΣΣΕ και την επέκταση μόνο 5 συμβάσεων σε ελάχιστους εργαζόμενους προσπαθεί η κυβέρνηση να συγκαλύψει και να νομιμοποιήσει μόνιμα έναν από τους πιο σκληρούς μνημονιακούς νόμους, το Νόμο Βρούτση που καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις. Αναθέτει στο κράτος τον καθορισμό του κατώτερου μισθού με μοναδικό κριτήριο τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων? Όταν τα ψίχουλα που υπόσχονται κυβέρνηση και αντιπολίτευση σε βάθος χρόνου (και ΑΝ το επιτρέψουν τα οικονομικά) εξαϋλώθηκαν ήδη από την μείωση του αφορολόγητου? Όταν προεκλογικά κοροϊδεύουν τους παλιούς συνταξιούχους με τη περικοπή ή μη (αναστολή στη καλύτερη περίπτωση) και πάλι της σύνταξης τους ενώ ο Νόμος Κατρούγκαλου παραμένει σε ισχύ και κανείς δεν μιλά για τις περικοπές που ήδη έγιναν για τους σημερινούς και μελλοντικούς συνταξιούχους? Όταν κυβέρνηση και αντιπολίτευση έχουν συμφωνήσει με ΣΕΒ και Ευρωπαϊκή Ένωση ότι το συνταξιοδοτικό ασφαλιστικό είναι «αιωνίως ανοικτό σε μεταρρυθμίσεις» με τελικό σκοπό τη βασική σύνταξη φιλοδώρημα και από κει και πέρα, όσοι το αντέχουν, στα νύχια των αρπακτικών της ιδιωτικής ασφάλισης (χωρίς καμιά εγγύηση για συντάξεις) και των χρηματιστηρίων όπου οδηγείται ο ιδρώτας των εργαζόμενων? Είδε κανένας εργαζόμενος τη διαπαραταξιακά συγκροτημένη πλειοψηφία του εργατικού κέντρου Θεσσαλονίκης (όπως και άλλες με κορυφαία τη ΓΣΕΕ) να ψελλίζουν μια λέξη για όλα αυτά? Αντίθετα είδαν εκκλήσεις για ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, των κερδών όταν όλα αυτά σημαίνουν τσάκισμα των εργαζόμενων. Είδαν τις δυνάμεις αυτές να πιέζουν (σε συνεργασία με την εργοδοσία) τους εργαζόμενους σε υποχωρήσεις, μειώσεις μισθών και δικαιωμάτων, αποδοχή

4 απολύσεων «για να σωθούν οι επιχειρήσεις». Γνωρίζετε αλήθεια καμιά τέτοια επιχείρηση να «σώθηκε» παρά τις υποχωρήσεις των εργαζόμενων κατά παραγγελία της πλειοψηφίας του Εργατικού Κέντρου? Σώθηκε η Χελένικ Στήλ, η Μόντι, η Ελλενίτ, η Ζημενς, εκατοντάδες άλλες με χιλιάδες απολυμένους. Αντίθετα μειώθηκαν οι απαιτήσεις των εργαζόμενων, βγήκαν τελικά χαμένοι. Ο ρόλος της πλειοψηφίας του εργατικού κέντρου υλοποιήθηκε. Την έβγαλαν καθαρή οι βιομήχανοι. Αλήθεια, πόσο ταγμένος στην υπηρεσία της εργοδοσίας, του ΣΕΒ, των κυβερνήσεων και των κομμάτων τους, πρέπει να είσαι για δηλώνεις ότι «το όπλο της απεργίας έχει πλέον φάει τα ψωμιά του» (βλ. Τσαραμπουλίδης) και να αρνείσαι να κάνεις έστω μια στάση εργασίας (εκεί που έπρεπε ο τόπος έπρεπε να πάρει φωτιά) όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ καταργούσε ουσιαστικά το δικαίωμα της απεργίας, το μοναδικό όπλο των εργαζόμενων απέναντι στη βαρβαρότητα? Είδαν οι εργαζόμενοι το Εργατικό Κέντρο να αρθρώνει μια κουβέντα για όλα όσα μπορεί να πληρώσουν πέρα από τα μνημόνια διαρκείας, τη φτώχεια? Να ψελλίζει έστω μια κουβέντα για τους κινδύνους που περιμένουν τους εργαζόμενους από την εμπλοκή της χώρας μας σε πολεμικούς σχεδιασμούς ΝΑΤΟ Ε.Ε. Κυβέρνησης με σκοπό να ανοίξουν οι αγορές για όσους μας τσακίζουν και στο εσωτερικό για τα κέρδη τους? Είναι τόσο αδιάφορο ότι οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν την «ειρήνη και ανάπτυξη τους» με λιτότητα, φτώχεια, ανεργία, φόρους και τον πόλεμο τους με το αίμα και τη ζωή τους? Ένα τέτοιο εργατικό κέντρο είναι εχθρός και όχι φίλος των εργαζόμενων. Ένα τέτοιο εργατικό κέντρο είναι άδειο, έρημο, απομονωμένο. Ένα τέτοιο εργατικό κέντρο στο οποίο ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ότι ψήφισαν αυτές τις παρατάξεις κάποιες χιλιάδες «άγνωστοι» στη πραγματικότητα ανύπαρκτοι «εργαζόμενοι» γελοιοποιείται με συγκεντρώσεις των ατόμων στη καλύτερη των περιπτώσεων (και με φθίνουσα πορεία), όπου δεν συμμετέχουν ούτε τα στελέχη αυτών των παρατάξεων. Τα στελέχη αυτής της εργοδοτικής πλειοψηφίας μπορεί να μην κουνάνε το δαχτυλάκι τους όταν τσακίζονται οι εργαζόμενοι αλλά κατ εντολή της εργοδοσίας και κυβέρνησης τρέχουν σε βοήθεια μηχανισμών νοθείας σε άλλα εργατικά κέντρα (βλ. Κατερίνης, Κοζάνης κ.λπ.) Ένα τέτοιο εργατικό κέντρο, φίλος και βοήθημα της εργοδοσίας και των κυβερνήσεων για να υλοποιήσει το ρόλο που ανέλαβε πρέπει να ελέγξει το κίνημα, να το καθυποτάξει, πρέπει να είναι «πλειοψηφία» παρά την απομόνωση του από τους εργαζόμενους. Σε αντίθεση με τα παραπάνω, επιδίωξη των δυνάμεων που συσπειρώνονται στην παράταξη της εργατικής ενότητας είναι τα σωματεία να συνεδριάζουν, κάνουν συνελεύσεις, συσκέψεις, ενημερώνουν, βρίσκονται στους χώρους δουλειάς, οργανώνουν αντιστάσεις, αγώνες, δράσεις αλληλεγγύης στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές, πρωτοστατούν στην οργάνωση απεργιών,

5 οργανώνουν μαζικά συλλαλητήρια και όχι «ολιγάριθμες συνάξεις για συλλυπητήρια». ΔΕΝ χρειάζονται οι εργαζόμενοι ένα τέτοιο εργατικό κέντρο. Το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης αλλά και πολλές άλλες σε όλη την Ελλάδα με κορυφαία την ίδια τη ΓΣΕΕ, αντί να βρίσκεται στο επίκεντρο και επικεφαλής της πάλης των εργαζόμενων μέσα σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες γι αυτούς, όχι απλά βρίσκεται στο περιθώριο αλλά στη πραγματικότητα έχει περάσει στην «άλλη όχθη», στη πλευρά της εργοδοσίας και των κυβερνήσεων. Αποτελεί τον «κρυμμένο άσσο» στα χέρια τους, τον πιο αποτελεσματικό τρόπο για χειραγωγήσουν, να φιμώσουν τους εργαζόμενους, να περάσουν την βάρβαρη πολιτική τους Το ΠΑΜΕ οδηγείται και στο συνέδριο αυτό με βάση τη πείρα αγώνων και όχι προδοσίας των συμφερόντων της τάξης μας. Με υπαρκτούς αντιπροσώπους από σωματεία υπαρκτά με μέλη - εργαζόμενους υπαρκτούς. Με πρόταση αγώνα και ανατροπής. Με γραμμή απεγκλωβισμού από τα διλήμματα ποια κυβέρνηση θα υπηρετήσει καλύτερα μια «ανάπτυξη» που προϋποθέτει παραπέρα, μόνιμο τσάκισμα των εργαζόμενων. Με σταθερό μέτωπο στην εργοδοσία και όποια κυβέρνηση ή συνδικαλιστική παράταξη την υπηρετεί. Με κριτήριο τις πραγματικές σύγχρονες ανάγκες των εργαζόμενων, που βεβαίως μπορούν να εξυπηρετηθούν αν ο ιδρώτας τους και ο πλούτος που παράγουν δεν γίνονται κέρδη για το κεφάλαιο αλλά μπουν στην υπηρεσία των αναγκών τους. Ποιος τίμιος εργαζόμενος και συνδικαλιστής μπορεί να πει όχι σε μια τέτοια προοπτική και γραμμή πάλης του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος? Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Κάθε τι άλλο θα σημαίνει συνέχιση και χειροτέρευση της κατάστασης των εργαζόμενων. Θα αφήνει «στα αζήτητα» το συνδικαλιστικό κίνημα. Το ΠΑΜΕ οδηγείται στο συνέδριο αυτό με συγκεκριμένη πρόταση : Παρά την αντίδραση και υπονόμευση του Εργατικού Κέντρου και της ΓΣΕΕ, δεκάδες σωματεία και ομοσπονδίες οδηγούνται σε μεγάλη απεργιακή μάχη στις 14 Νοέμβρη. Οι δυνάμεις του οργώνουν τους χώρους δουλειάς για την καλύτερη και μαζικότερη οργάνωση της. Απευθυνόμαστε στους εργαζόμενους με το ερώτημα : Πρέπει να δοθεί απάντηση στη κοροϊδία και τη κλιμάκωση χωρίς ορίζοντα τη αντεργατικής βαρβαρότητας? Πρέπει το συνδικαλιστικό κίνημα να γίνει το υπολογίσιμο αντίπαλο δέος στους ταξικούς εχθρούς του, την εργοδοσία και τα κόμματα της? Πρέπει το συνδικαλιστικό κίνημα να ξεφορτωθεί την «Πέμπτη φάλαγγα» στους κόλπους του, τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό? Πρέπει οι εργαζόμενοι στους χώρους δουλειάς να ελέγξουν τους

6 αντιπροσώπους που εξέλεξαν (όταν ανταποκρίνονται σε πραγματικές εκλογές και όχι εκλογές παρωδία) για το τι στηρίζουν στα συνέδρια που τους στέλνουν? Αυτό που πρέπει να κυριαρχήσει είναι, τα σωματεία να μαζικοποιηθούν (από πραγματικούς εργαζόμενους και όχι φαντάσματα), να αποκτήσουν σταθερή, συλλογική λειτουργία με συνελεύσεις, συσκέψεις, επαφή με τους χώρους δουλειάς, δράση για το μισθό, την απόλυση, τη συλλογική σύμβαση, το συνταξιοδοτικό αλλά και την ανέχεια, την αλληλεγγύη, τους φόρους, τις κατασχέσεις και του πλειστηριασμούς, τη παιδεία την υγεία, όλα όσα απασχολούν και βασανίζουν κάθε εργατική οικογένεια. Θα πρέπει επιτέλους στη πόλη μας και στη χώρα η μοναδική φωνή να μην είναι των βιομηχάνων, τους ΣΕΒ αλλά να δυναμώσει, να κυριαρχήσει η φωνή της μεγάλης πλειοψηφίας, των εργαζόμενων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, να ενισχυθεί η κοινωνική τους συμμαχία? Το ΠΑΜΕ μαζί με το κάλεσμα για την επόμενη απεργιακή μάχη της 14 Νοέμβρη καλεί κάθε τίμιο συνδικαλιστή που μπορεί να έχει διαφοροποιήσεις από το ΠΑΜΕ, να σκεφτεί τη «μεγάλη εικόνα». Να σκεφτεί ότι αν δεν υπήρχε το ΠΑΜΕ τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα για τους εργαζόμενους. Να συστρατευτεί στη προσπάθεια αντιμετώπισης των νοθειών, των πλαστών συσχετισμών, της φωνής της εργοδοσίας μέσα από το εργατικό κέντρο. Να στηρίξει στο συνέδριο του Εργατικού Κέντρου το ΠΑΜΕ και τον συνδυασμό του την «ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ».

7