Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Transcript

1 Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΕΝΙΑΙΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΘΕΙ «Μεταρυθμιστική» Αντίδραση Τα 3 χρόνια τελευταία χρόνια, οι εργαζόμενοι και οι άλλοι εκμεταλλευόμενοι -που αγανακτισμένοι από την χρόνια αντεργατική και αντιλαϊκή λαίλαπα των κυβερνήσεων της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στο αριστερό όνομα του ΣΥΡΙΖΑ- παρακολουθούν αποσβολωμένοι και κατάπληκτοι την δήθεν αριστερή κυβέρνηση, που σχηματίστηκε με τους ακροδεξιούς εθνικιστές της ΑΝΕΛ, να καταπατεί ανελέητα και με κάθε τρόπο τις προσδοκίες τους. Να θυσιάζει τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης στις «ανάγκες» της «εθνικής οικονομίας», δηλαδή στην εξυπηρέτηση της κερδοφορίας της ντόπιας και ξένης κεφαλαιοκρατίας, την διάσωση του σάπιου καπιταλισμού από την βαθιά του κρίση και αποσύνθεση. Σε αγαστή συνεργασία με τα ληστρικά επιτελεία της ιμπεριαλιστικής Ε.Ε. και του ΔΝΤ, η κυβέρνηση αυτή, συναγωνίζεται, με πάθος, όλες τις προηγούμενες αντιδραστικές κυβερνήσεις σε σκληρά μέτρα εξαθλίωσης του εργατικού και λαϊκού βιοτικού επιπέδου και πρωταγωνιστεί με αξιοθαύμαστη αφοσίωση στην διατήρηση και την διεύρυνση των πιο σκληρών αντεργατικών αντιλαϊκών πολιτικών που γνώρισε ποτέ το εργατικό και λαϊκό κίνημα της χώρας. Σήμερα, ο Τσίπρας και η υπόλοιπη ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, μετά από μια μικρή περίοδο αμφισβητήσεων και προβληματισμών που είχαν γι αυτούς τα ντόπια αστικά επιτελεία και τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα, έχουν κερδίσει επάξια την αποδοχή τους και αποτελούν πια τον βασικό άξονα πάνω στον οποίο διαμορφώνεται η πολιτική του εκμεταλλευτικού αστικού καθεστώτος και σχεδιάζονται οι αστικές πολιτικές λύσεις των αδιεξόδων του, σε βάρος της εργατικής τάξης. Αυτό, βέβαια, δεν είναι κάτι παράδοξο. Είναι η αναπόφευκτη κατάληξη όσων υποστήριζε και διακήρυττε το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ πολύ πιο πριν από την κοινοβουλευτική του πρωτιά. Από την ίδρυσή του, το κόμμα αυτό, βασίστηκε πάνω στις απατηλές ιδέες διαχείρισης του αστικού συστήματος, για τον «εκσυγχρονισμό» και τον «εκδημοκρατισμού» του, για να αποκτήσει ο καπιταλισμός «ανθρώπινο πρόσωπο» και να βάλει «τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη». Σε ιδέες δηλαδή που παρά την «φιλολαϊκή» τους φραστική βιτρίνα, στοχεύουν αφελώς στην «βελτίωση» του εκμεταλλευτικού καθεστώτος χωρίς να θίγουν στο παραμικρό τα όρια και τις δομές του σάπιου και παρακμασμένου καπιταλιστικού συστήματος. Για μια φορά ακόμα στην ιστορία του εργατικού κινήματος, ο ΣΥΡΙΖΑ, με τις αστικές «μεταρρυθμιστικές» του ιδέες, αποδείχνει με τραγικό τρόπο την αδιαμφισβήτητη και πολλαπλά ιστορικά επιβεβαιωμένη αλήθεια του επαναστατικού μαρξισμού: Στην εποχή της ιμπεριαλιστικής παρακμής και αποσύνθεσης του καπιταλισμού, κάθε προσπάθεια «εκσυγχρονισμού» και «εκδημοκρατισμού» του καταλήγει από τα πράγματα στο εντελώς αντίθετό της. Αντί για την υποσχόμενη «βελτίωση», καταλήγει να συντηρεί και να 1 / 7

2 διαιωνίζει την θανάσιμη αγωνία του, την κρίση και τις καταστροφές του, την όλο και πιο σκληρή εκμετάλλευση και το θέριεμα των κοινωνικών αντιθέσεων, την διάλυση των «δημοκρατικών» προσωπείων και την εξυπηρέτηση της δικτατορικής ουσίας της κοινοβουλευτικής αστικής ψευτο-δημοκρατίας, την σάπια κυριαρχία της καπιταλιστικής ολιγαρχίας πάνω στην εργατική τάξη και όλη την κοινωνία, με ολέθρια αποτελέσματα. Οι αστείες δικαιολογίες που συνεχώς επαναλαμβάνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ότι δήθεν «εξαναγκάστηκε» στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής ή ότι «όπου νάναι φτάνει» μια επερχόμενη καπιταλιστική «ανάπτυξη», συμπληρώνονται με νέα, το ίδιο απατηλά, «οράματά», που διαλαλεί τελευταία, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, ο πρωθυπουργός Τσίπρας, για μια διορθωτική «κοινωνική μέριμνα» που θα εφαρμόσει στο μέλλον η κυβέρνησή του, για «Ευρωπαϊκά Μέτωπα» που θα συγκροτήσει με άλλους ευρωπαίους «δημοκράτες» και σοσιαλδημοκράτες πολιτικούς απατεώνες, για να «διορθώσει» δήθεν τον σάπιο ιμπεριαλιστικό μηχανισμό της «Ε.Ε.», για την «Νέα Αριστερά» που θα χτίσει. Στην ουσία, οι «εκσυγχρονιστικές» απατηλές αναφορές της ηγεσίας και κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά η παραπλανητική στάχτη στα μάτια των εργαζομένων για να κρύψουν την καθημερινή σκληρή πραγματικότητα της καπιταλιστικής κρίσης και αντίδρασης που έχουν αναλάβει να διαχειρίζονται. Είναι η απεγνωσμένη προσπάθειά τους να κρύψουν απατηλά την αντιδραστική πολιτική τους κάτω από τον παραπλανητικό μανδύα της «Αριστεράς» και να σπείρουν όλο και περισσότερες αυταπάτες στους εργάτες και τους άλλους εκμεταλλευόμενους, για να τους κρατούν καθηλωμένους και αδρανείς, ώστε να προσφέρουν στο εκμεταλλευτικό καθεστώς της ελληνικής άρχουσας τάξης την πολυπόθητη πολιτική σταθερότητα που χρειάζεται, αλλά δεν έχει. Είναι η απελπισμένη προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν μεγαλύτερη κερδοφορία στην ελληνική κεφαλαιοκρατία και γενικά καλύτερη εξυπηρέτηση των εσωτερικών και διεθνών συμφερόντων της, επιχειρώντας, με αξιοθαύμαστη προσήλωση και αφοσίωση, την αναπροσαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής και των γενικών προσανατολισμών του ελληνικού αστικού καθεστώτος μέσα στις συνεχώς μεταβαλλόμενες συνθήκες και έντονα αλληλοσυγκρουόμενες αντιθέσεις της, ευρισκόμενης σε βαθιά διαλυτική κρίση, παγκόσμιας καπιταλιστικής αγοράς. Όμως, μέσα στις θυελλώδεις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης και αποσύνθεσης που κυριαρχούν εθνικά και παγκόσμια, κάθε «εκσυγχρονιστική» παρλαπίπα χάνει κάθε σημασία και αποκαλύπτεται πλέρια η ψευτιά της. Στο τέλμα της καπιταλιστικής αποσύνθεσης Η παγκόσμια οικονομία βολοδέρνει μέσα στην κρίση και την αποσύνθεση, βαδίζοντας ακάθεκτα προς καινούρια «2008» και νέες καταρρεύσεις. Η ιμπεριαλιστική παρακμή και η όλο και πιο εκτεταμένη λεηλασία των εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων που αναπόφευκτα συνεπάγεται, εξαπλώνει την φτώχεια, την ανεργία, την εξαθλίωση σε όλο και περισσότερες εκμεταλλευόμενες μάζες. Η καταλήστευση του τεράστιου κοινωνικού πλούτου πολλαπλασιάζεται, συγκεντρώνοντάς τον σε όλο και λιγότερα χέρια κεφαλαιοκρατών και πυροδοτώντας όλο και πιο εκρηκτικές κοινωνικές αντιθέσεις ενώ η κερδοσκοπική καταστροφή του περιβάλλοντος κάνει την ζωή αφόρητη.. Η αυξανόμενη πολιτική αστάθεια διαπερνάει τα εκμεταλλευτικά 2 / 7

3 καθεστώτα, παντού στον κόσμο, και τα κεφαλαιοκρατικά επιτελεία, ανίκανα για οτιδήποτε διαφορετικό, καταφεύγουν σε όλο και πιο σκληρή αντεργατική πολιτική, σε όλο και πιο εκτεταμένη χρήση των κατασταλτικών δυνάμεων της αστυνομίας και του στρατού ενάντια στην αυξανόμενη οργής των καταπιεσμένων. Οι αστικές κοινοβουλευτικές «δημοκρατίες» πετούν τα «δημοκρατικά» προσχήματα και, σ ολόκληρο τον κόσμο, δείχνουν όλο και πιο στυγνά τον αληθινό αντεργατικό δικτατορικό τους πρόσωπο. Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται σε επίπεδο παροξυσμού, οι ενδοϊμπεριαλιστικές συμφωνίες και ισορροπίες δεκαετιών κλονίζονται ή ανατρέπονται και βαθιά ρήγματα διάλυσης αναπτύσσονται σε διεθνείς καπιταλιστικούς οργανισμούς και ενώσεις. Οι εθνικισμοί φουντώνουν, οι εμπορικοί πόλεμοι κηρύσσονται ανοιχτά και απροκάλυπτα, οι στρατιωτικές συγκρούσεις ανάβουν όλο και σε περισσότερες περιοχές, οι ασύλληπτοι σε μέγεθος και συνεχώς αυξανόμενοι εξοπλισμοί, που συνοδεύουν τους εμπορικούς πολέμους της αγοράς μπορούν να αφανίσουν πολλάκις ολόκληρο τον πλανήτη και ηγέτες κρατών μιλάνε, ανοιχτά πια, για την απειλή του 3ου παγκοσμίου πολέμου. Το παγκόσμιο αυτό καπιταλιστικό τέλμα αποσύνθεσης και παραλογισμού, αποκαλύπτει με τον πιο τραγικό και επικίνδυνο τρόπο την διευρυνόμενη και αγεφύρωτη αντίθεση του τεράστιου όγκου των παραγωγικών δυνάμεων και των παραγωγικών δυνατοτήτων που έχουν ήδη δημιουργηθεί με την ιστορικά ξεπερασμένη καπιταλιστική τους οργάνωση. Τις παρακμασμένες αστικές σχέσεις παραγωγής, την ατομική ιδιοκτησία στα παραγωγικά μέσα και τα εθνικά σύνορα, που πνίγουν σαν στενές ζώνες τις υπερμεγέθεις παραγωγικές δυνάμεις και τις καταδικάζουν στην ανεργία και την αχρησία σε βάρος ολόκληρης της ανθρώπινης κοινωνίας. Αναδείχνει την επιτακτική και επείγουσα ανάγκη ανατροπή του άναρχου και καταστροφικού εκμεταλλευτικού αστικού καθεστώτος από την οργανωμένη προλεταριακή επανάσταση, που, με βάση την ανάγκη της σχεδιασμένης οικονομίας και της κοινωνικοποιημένης ιδιοκτησίας, θα οδηγήσει στην σοσιαλιστική αναδιοργάνωση της κοινωνίας και του κόσμου ολόκληρου. Πολιτική Ακροβασία και Κοινωνική λεηλασία Μέσα σ αυτό το ταραχώδες παγκόσμιο σκηνικό, ο ελληνικός καπιταλισμός, λαβωμένος από την βαθιά οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση, στροβιλίζεται μέσα στους διεθνείς ανταγωνιστικούς ανεμοστρόβιλους του παγκόσμιου καπιταλισμού. Για να διατηρήσει τις θέσεις του, να χάσει λιγότερα ή να κερδίσει περισσότερα, να ανακτήσει ρόλους στους γενικότερους αντιδραστικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και να εξασφαλίσει τα ιδιαίτερα συμφέροντά του απέναντι στους τοπικούς ανταγωνιστές (Αιγαίο, Κύπρος, ΑΟΖ, Βαλκάνια, Ε.Ε. κλπ), υποχρεώνεται ν αναζητά συνεχώς προστάτες και «συμμάχους», προσφέροντας κάθε υπηρεσία που του ζητηθεί. Το πολιτικό καθεστώς των ελλήνων κεφαλαιοκρατών, αντιμέτωπο με την βαθιά οικονομική κρίση και την χρόνια, πλατειά και αναπτυσσόμενη δυσαρέσκεια κι οργή των εργατικών και λαϊκών μαζών, βρίσκεται σε μια πολύχρονη πολιτική και κοινωνική αστάθεια. Η επιρροή και οι εκλογικοί ψήφοι των βασικών κυβερνητικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) καταποντίστηκαν και το καθεστώς όχι μόνο έχασε την δυνατότητα σχηματισμού και εναλλαγής «αυτοδύναμων» κυβερνήσεων, αλλά υποχρεώθηκε να δεχτεί στην θέση της κυβέρνησης τον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόμμα που παρά τις διαβεβαιώσεις της ηγεσίας του για μια «σωστή» διαχείριση του αστικού συστήματος, χωρίς καμιά προηγούμενη δοκιμασία στην κυβερνητική διαχείριση, ψηφίστηκε κυρίως για τις αριστερές προσδοκίες που γέννησε. Στοιχεία που δικαιολογημένα πλημύρισαν τα ντόπια και διεθνή καθεστωτικά επιτελεία με ανησυχίες μεγαλύτερης αστάθειας και πιο βαθιών προβλημάτων για τα αστικά συμφέροντα. 3 / 7

4 Βέβαια, η κυβέρνηση συνεργασίας που σχημάτισε ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ με τους εθνικιστές του ΑΝΕΛ, η ουσιαστική συγκυβέρνηση που εφάρμοσε με τον νέο ΠτΔ Παυλόπουλο και τις λεγόμενες «καραμανλικές» δυνάμεις που αντιπροσωπεύει, η συμβιβαστική πολιτική που υλοποιεί και η επιβεβαιωμένη πιστή διακυβέρνηση στο κεφάλαιο, καθησύχασαν πολύ γρήγορα τις ανησυχίες αυτές του κεφαλαίου, κερδίζοντας την θερμή πια αποδοχή τους, παρά την κραυγαλέα δυσαρέσκεια της σημερινής ηγεσίας της «Ν.Δ». Ωστόσο, παρά τις υποσχέσεις, δεν έχει καταφέρει να τους εξασφαλίσει την πολυπόθητη πολιτική σταθερότητα που έχουν ανάγκη. Οι πολλαπλές διασπάσεις των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, οι συνεχείς διακυμάνσεις της διακυβέρνησής του και η ελάχιστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία που διαθέτει συντηρεί τις πολιτικές καθεστωτικές αβεβαιότητες. Στην ουσία, ακόμα και με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ - Παυλόπουλου, η διακυβέρνηση του καθεστώτος συνεχίζει να κινείται στα όρια της πολιτικής ακροβασίας. Γεγονός που τους υποχρεώνει να συνεχίζουν την εναγώνια αναζήτηση διαμόρφωσης νέων πολιτικών σχηματισμών και συνεργασιών που θα εξασφαλίσουν την συνέχεια της διακυβέρνησης και της κοινωνικής λεηλασίας απέναντι στην λαϊκή οργή. Η αγωνιστική «αδράνεια» του εργατικού κινήματος Ο κυρίαρχος παράγοντας που επέτρεψε στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις λαϊκές προσδοκίες που έθρεψε η αριστερή αναφορά του, να καταφέρει για 3 χρόνια να προσαρμόσει την πολιτική του στις ανάγκες της κεφαλαιοκρατίας και του καθεστώτος, να γίνει ο καλός διαχειριστής του σάπιου αντιδραστικού ελληνικού ιμπεριαλισμού και ο αποδεκτός του ευρωπαϊκού και αμερικάνικου ιμπεριαλισμού δεν ήταν βέβαια κάποιες ικανότητες που διέθετε. Την δυνατότητα αυτή, τους την χάρισε ο πολύχρονος εγκλωβισμός του ελληνικού εργατικού κινήματος σε αγωνιστική «αδράνεια». Ο συνδικαλιστικός γραφειοκρατικός εργατοπατερικός μηχανισμός, η πλατειά αποδιοργάνωση και πολυδιάσπαση των εργατικών δυνάμεων, η απουσία ενός προγράμματος αγώνων και στόχων για την αντιμετώπιση της κεφαλαιοκρατικής αντεργατικής επίθεσης, η βαθιά απογοήτευση και αποκάρδιωση που απλώνεται διαλυτικά από την απώλεια σημαντικών εργατικών κατακτήσεων, η εξοντωτική μείωση του εργατικού βιοτικού επιπέδου, η εξάπλωση της εξαθλίωσης και τα μεγάλα άλυτα προβλήματα επιβίωσης των εργατικών οικογενειών και πάνω απ όλα η απουσία μιας εργατικής ηγεσίας που με το πρόγραμμά της και την δράση της θα προσπαθούσε να συγκεντρώσει σε Ενιαίο Ταξικό Μέτωπο τους εργάτες ενάντια στην κεφαλαιοκρατική επίθεση, να τους εμπνεύσει την απαραίτητη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους για την ανάκτηση των χαμένων και νέων κατακτήσεων. Όλη αυτά μαζί, κρίκοι της ίδιας αλυσίδας, πνίγουν κάθε συλλογική εργατική αντίσταση και προκαλούν την σημερινή παρατεταμένη και εντυπωσιακή απουσία οργανωμένων εργατικών αγώνων ενάντια στην εξοντωτική αντιλαϊκή κυβερνητική και εργοδοτική πολιτική. Και, με την σειρά του, έχει, αναπόφευκτα, καταλυτικές αρνητικές επιδράσεις πάνω στις εκμεταλλευόμενες μικροαστικές και λοιπές λαϊκές μάζες. Που χωρίς την 4 / 7

5 πρωτοπόρα και αποφασιστική δράση της εργατικής τάξης, αγανακτισμένες και οργισμένες, βολοδέρνουν μέσα στην πολιτική σύγχυση των δημαγωγών πολιτικών του κεφαλαίου ή αναζητούν απελπισμένα «λύτρωση» στους ακροδεξιούς φασιστικούς αντεργατικούς λαϊκισμούς των πολιτικών του συμμοριών. Ανισόρροπη ισορροπία Έτσι, στην ελληνική καπιταλιστική κοινωνία, εκδηλώνονται όλα τα χαρακτηριστικά μιας ανισόρροπης και ασταθούς ισορροπίας δύναμης και αδυναμίας, που εμφανίζονται και σε όλες τις άλλες καπιταλιστικές χώρες, αν και με διαφορετικούς, βέβαια, ρυθμούς και εντάσεις. Από την μια, ένα εκμεταλλευτικό καθεστώς μιας χούφτας κεφαλαιοκρατών, μιας πολύ μικρής μειοψηφίας του πληθυσμού, που βρίσκεται σε βαθιά δομική οικονομική πολιτική κοινωνική κρίση και αποσύνθεση, που έχει χάσει τον έλεγχο των εκμεταλλευομένων μαζών και αντιμετωπίζει μεγάλη πολιτική αστάθεια, την οποία ανατροφοδοτεί ασταμάτητα με τις όλο και σκληρότερες αντεργατικές αντικοινωνικές πολιτικές που είναι υποχρεωμένο να εφαρμόζει. Από την άλλη, ένα παντοδύναμο και πολυάριθμο προλεταριάτο που κρατάει στα χέρια του ολόκληρη την παραγωγή, εμπλουτισμένο με πολλές ιστορικές αγωνιστικές εμπειρίες, με συνδικαλιστικές και πολιτικές οργανώσεις, που δέχεται την σκληρή επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στις κατακτήσεις του και το βιοτικό του επίπεδο και υποφέρει την ανεργία και τις άλλες βαριές συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης. Που έχει δίπλα του την μεγάλη μάζα των άλλων εκμεταλλευομένων στρωμάτων του καπιταλισμού, η οποία βρίσκεται σε διέγερση αγανάκτησης εξαιτίας των καταστροφικών συνεπειών της καπιταλιστικής κρίσης και μπορεί να γίνει βασικός σύμμαχος των εργατικών αγώνων. Αυτή η πανίσχυρη εργατική τάξη, που θα έπρεπε και θα μπορούσε να αντισταθεί αποτελεσματικά στην εξοντωτική επίθεση του κεφαλαίου, να ανατρέψει ολόκληρο το εκμεταλλευτικό καθεστώς και να οδηγήσει ολόκληρη την κοινωνία στην σοσιαλιστική αναδιοργάνωσή της, δεν μπορεί να το κάνει επειδή δεν έχει την συνείδηση και την οργάνωση να το κάνει. Η πολυδιάσπαση, η έλλειψη επαναστατικής ηγεσίας και η ανοργανωσιά, που αφήνουν ελεύθερο τον δόμο σε αυταπάτες αποπροσανατολισμού, είναι η βασική αδυναμία που την καθηλώνουν στην αδράνεια και την απογοήτευση. Η αδυναμία αυτή της εργατικής τάξης μετατρέπεται σε δύναμη για την άρχουσα τάξη και η κοινωνία ολόκληρη καταδικάζεται να ζει μέσα σε μια ισορροπία τρόμου, με έπαθλο την κρίση την φτώχεια, την ανεργία, την εξαθλίωση και τις καταστροφές της καπιταλιστικής αποσύνθεσης. Η ανάγκη για το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο Η σκληρή αυτή πραγματικότητα του κατακερματισμού και της πολυδιάσπασης των δυνάμεων της εργατικής τάξης θάπρεπε να κάνει ολοφάνερο ότι το πρώτο και κυρίαρχο καθήκον κάθε εργάτη αγωνιστή και κάθε 5 / 7

6 εργατικής συνδικαλιστικής και πολιτικής οργάνωσης, είναι η σκληρή και επίμονη πάλη για την συγκρότηση του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου, την συμμαχική αγωνιστική δράση όλων των δυνάμεων της εργατικής τάξης ανεξαρτήτως πολιτικής ή άλλης διαφοράς, ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου. Δυστυχώς όμως, σήμερα, όσο παράδοξο κι αν είναι, πέρα από κάποιες μικρές και αδύναμες φωνές, δεν γίνεται καμιά τέτοια προσπάθεια. Παρ όλο που τα λόγια και οι διακηρύξεις για «ενότητα» και «μέτωπα πάλης» ακούγονται από κάθε ομάδα, οργάνωση ή κόμμα που μιλάει στο όνομα των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων, στην πράξη οι «εκκλήσεις» αυτές καλούν όχι στην συγκρότηση ενός αληθινού ενιαίου εργατικού αγωνιστικού μετώπου αλλά στην εξυπηρέτηση του καθενός και μόνο τις επιδιώξεις. Οι γραφειοκρατικές ηγεσίες του κρατικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού και των αντίστοιχων παρατάξεων, που ελέγχει την μεγάλη πλειοψηφία των απογυμνωμένων από εργάτες, συνδικαλιστικών οργανώσεων και πρωτοστατούν στο πνίξιμο κάθε αγωνιστικής διάθεσης και οργανωμένου αγώνα, δεν ξεχνούν, σε κάθε καθιερωμένη «24ωρη γενική απεργία» ή άλλη «εορταστική» εκδήλωση, να στηλιτεύσουν αυστηρά τους «διασπαστές» και να καλέσουν σε «εργατική ενότητα» καθυπόταξης κάθε αγωνιστικής διάθεσης στις πολιτικές επιδιώξεις των πατρώνων τους και υποταγής σε κυβερνητική και εργοδοτική καθεστωτική αντεργατική πολιτική. Η ηγεσία του ΠΑΜΕ και κατά προέκταση του ΚΚΕ, που συσπειρώνει το πιο μεγάλο οργανωμένο κομμάτι του εργατικού κινήματος, και διεκδικεί την εκπροσώπηση του «ταξικού συνδικαλισμού», με την «αγωνιστική ενότητά» που ζητάει δεν κρύβει ότι εννοεί την «συμπόρευση» όλων των άλλων πίσω από αυτήν και την αύξηση των δικών της αριθμητικών δυνάμεων, (κυρίως των κοινοβουλευτικών της ψήφων), αφήνοντας «απ έξω» κάθε εργάτη που παραπλανημένος θέλει να ψηφίζει, να ακολουθεί ή να πιστεύει σε άλλη ηγεσία. Τσαλαπατώντας με κάθε τρόπο την λενινική μπολσεβίκικη αντίληψη της αναγκαιότητας και του τρόπου συγκρότησης του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου και σε πλήρη αντίθεση μ αυτήν. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες οργανώσεις της αυτοαποκαλούμενης «επαναστατικής αριστεράς», αντιγράφοντας γενικά τις μεθόδους του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ, είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς στην επινόηση «πολιτικών μετώπων» κυρίως σε περιόδους επερχόμενων βουλευτικών εκλογών. Με τον σχηματισμό τους, αποσκοπούν κυρίως στην αριθμητική συνάθροιση κάποιων μόνο ομάδων. Και παρά τους βαρύγδουπους «εργατικούς» τίτλους που συνήθως δίνουν σ αυτά, η εργατική τάξη απουσιάζει εντελώς από αυτά, υποκαθιστάμενη από αυτόκλητους και αυτοοριζόμενους «αντιπροσώπους». Τα αποτελέσματα τέτοιων μορφών «ενότητας», που για χρόνια τώρα «εφαρμόζονται», είναι ολοφάνερα. Η πολυδιάσπαση και ο κατακερματισμός της εργατικής τάξης όχι μόνο δεν αντιμετωπίζεται αλλά μεγαλώνει ακόμα περισσότερο. Κάθε αγωνιστής του εργατικού κινήματος και της νεολαίας, κάθε συνεπής αγωνιστής του κομμουνιστικού κινήματος πρέπει άμεσα να αντιταχθεί σ αυτή την καταστροφική κατάσταση. Να απαιτήσει από την συνδικαλιστική ηγεσία του σωματείου του, την πολιτική οργάνωση ή το κόμμα που συμμετέχει ή ακολουθεί, να αναλάβει ενεργή δράση και να συμβάλλει αποφασιστικά και επίμονα στην συγκρότηση του πραγματικού Ενιαίου Εργατικού Μετώπου ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου, για το ξανακέρδισμα των χαμένων κατακτήσεων και δικαιωμάτων, για την διεύρυνσή τους με βάση τις αυξανόμενες ανάγκες των εργατικών 6 / 7

7 οικογενειών, για μια αληθινά ανθρώπινη ζωή. Ένα Ενιαίο Ταξικό Μέτωπο που θα συγκεντρώσει στις ίδιες γραμμές της πάλης για τα κοινά ταξικά συμφέροντα, κάθε εργάτη, ανεξάρτητα από ποιο πολιτικό κόμμα ψηφίζει, σε ποια φυλή και έθνος ανήκει, τι θρησκεία πιστεύει, τι χρώμα δέρματος έχει, ενάντια στην αδυσώπητη επίθεση της άρχουσας τάξης των εκμεταλλευτών και των εκπροσώπων της. Μόνος ή μαζί με άλλους συντρόφους του, ανεξάρτητα από ποια παράταξη συμμετέχουν, αν συμμετέχουν, που συμφωνούν και αποδέχονται την ανάγκη του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου Πάλης, ο καθένας μας, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, πρέπει να αναλάβουμε επίμονη αγωνιστική προσπάθεια για να σχηματισθούν κοινές Επιτροπές Εργατικής Συμμαχίας, με βασικό σκοπό την προώθηση, μέσα και έξω από τους παραταξιακούς σχηματισμούς, της ανάγκη συγκρότησης του Ταξικού Αγωνιστικού Μετώπου. Τάξη ενάντια σε Τάξη. Μόνο έτσι μπορεί να αντιμετωπισθεί η επίθεση του κεφαλαίου. Σταθάτος Χ. 7 / 7