Καχυποψία και πίστις

Transcript

1 Καχυποψία και πίστις Ματθαίος 11:2-15 Α. Εισαγωγή Αν βρίσκεσαι για πρώτη φορά σε µία εκκλησία ή µία εκκλησία σαν αυτή, φαντάζοµαι πως ίσως νιώθεις λίγο άβολα µε όλους αυτούς τους ύµνους, τις προσευχές, τις ιστορίες για Τον Ιησού κλπ. Ίσως είναι πάρα πολύ για µια µέρα! Ωστόσο, διάλεξα επίτηδες αυτό το απόσπασµα το οποίο διαβάσαµε ακριβώς για να σου πω πως µην ανησυχείς δεν είσαι ο µόνος και πάνω από όλα δεν χρειάζεται να είσαι θρησκευόµενος για να νιώθεις άνετα και βολικά σε µία εκκλησία ή όταν έρχεσαι αντιµέτωπος µε λόγια Του Ιησού. Τί θέλω να πω; Αν προσέξατε την εξιστόρηση αυτός που νιώθει άβολα και περίεργα είναι ο θρησκευόµενος, είναι ο άνθρωπος Του Θεού. Και το περίεργο της όλη υπόθεσης και ελπίζω να σε ξαφνιάζει και να σου προκαλεί την περιέργεια είναι πως όσο περισσότερο διαβάσει κανείς τα ευαγγέλια και τη Βίβλο γενικότερα τόσο περισσότερο συνειδητοποιεί πως είναι οι Θρησκευόµενοι άνθρωποι που θα πρέπει να νιώθουν άβολα µε ένα τέτοιο βιβλίο και όχι οι µη-θρησκευόµενοι. Τα ουαί ακούγονται ξανά και ξανά στους θρησκευόµενους της εποχής Του Ιησού. Ο Ιησούς έχει πρόβληµα µε τη θρησκευτική ηγεσία και αυτό φαίνεται σε κάθεµια σελίδα. Ίσως µέχρι σήµερα να θεωρούσες πως η Βίβλος και η εκκλησία είναι ο χώρος των Χριστιανών όπου µαζεύονται για να νιώσουν καλύτερα στο καταφύγιο τους από τον υπόλοιπο κόσµο. Αλλά αυτό είναι που θέλω να καταρίψουµε σήµερα! Στο ξεκίνηµα λοιπόν αυτής εκκλησίας στα Εξάρχεια θέλω να ορίσουµε δύο χαρακτηριστικά τα οποία µας οριοθετούν ως εκκλησία και αλλάζουν τον τρόπο µε τον οποίο σκεφτόµαστε την εκκλησία: α) το πρώτο είναι πως θέλουµε η Εκκλησία των Εξαρχείων να είναι ένας τόπος αλλαγής µέσα σε έναν κόσµο που κανείς δεν δίνει χώρο για αλλαγή, β) το δεύτερο είναι πως θέλουµε η Εκκλησία των Εξαρχείων να είναι ένας τόπος χάρης. Εκκλησία των Εξαρχείων: α) τόπος αλλαγής και τόπος χάρης. Β. Εκκλησία Εξαρχείων: Τόπος Αλλαγής Πίσω στον Ιωάννη. Τί είναι αυτό που ενοχλεί τον Ιωάννη; Τί είναι αυτό που τον κάνει να νιώθει άβολα; Δ είτε µαζί µου στα εδ. 2 Ο Ιωάννης, που βρισκόταν στη φυλακή, άκουσε για τα έργα του Χριστού, κι έστειλε δύο από τους µαθητές του 3 να τον ρωτήσουν: «Εσύ είσαι ο Μεσσίας που πρόκειται να έρθει ή να περιµένουµε κανέναν άλλο;» Σίγουρα το πρώτο πρόβληµα είναι το γεγονός πως ο Ιωάννης είναι φυλακισµένος. Ωστόσο, η φυλακή είναι η µία όψη του προβληµατισµού. Η δεύτερη όψη είναι πως ο Ιωάννης είναι φυλακισµένος ενώ ο Μεσσίας αυτός που περιµένουν έχει φθάσει.

2 Ο προβληµατισµός του Ιωάννη είναι απλός και κατανοητός: πώς γίνεται να έχει φθάσει ο Μεσσίας ο δικός µας και εγώ...ο δίκαιος, ο άνθρωπος Του...να είµαι φυλακισµένος;... αν είσαι ο Μεσσίας, τότε σίγουρα δεν θα έπρεπε να είµαι εγώ που νιώθω άβολα αλλά όλοι οι άλλοι...οι ασεβείς, οι άδικοι και οι διώκτες µου...αυτοί θα πρέπει να νιώθουν άβολα και όχι εγώ µέσα σε µια φυλακή. Τώρα δείτε ποιά είναι η απάντηση Του Ιησού προς τον Ιωάννη, (είναι σύνθετη η απάντηση του, κάνετε υποµονή µαζί µου για λίγα λεπτά): «Να πάτε και να πείτε στον Ιωάννη αυτά που ακούτε και βλέπετε: 5 Τυφλοί ξαναβλέπουν και κουτσοί περπατούν, λεπροί καθαρίζονται και κουφοί ακούν, νεκροί ανασταίνονται και φτωχοί ακούνε το χαρµόσυνο άγγελµα. 6 Και µακάριος είναι όποιος δε χάσει την εµπιστοσύνη του σ εµένα». Προσέξτε, πως µέχρι εδώ ο Ιωάννης και οι υπόλοιποι ακροατές αυτών των λόγων, νιώθουν άνετα: ε, αυτό λέµε και εµείς...ήρθε η ώρα και εµείς να ελευθερωθούµε. Ωστόσο δεν σταµατά εκεί, υπάρχει και συνέχεια που κάνει πιο ξεκάθαρο τί θέλει να πει ο Ιησούς στον Ιωάννη: 11»Σας βεβαιώνω πως µάνα δε γέννησε ως τώρα άνθρωπο πιο µεγάλο από τον Ιωάννη το Βαπτιστή. Ο πιο µικρός όµως στη βασιλεία του Θεού είναι µεγαλύτερός του. Ξέρετε βασικά τί λέει ο Ιησούς σε αυτό το σηµείο; Πως όντως οι τυφλοί, οι πτωχοί και οι κουτσοί ακούν το µήνυµα του ευαγγελίου και εφαρµόζεται στη ζωή τους...αλλά η ίδια κατάσταση θα πρέπει να ισχύσει ακόµη για τον άνθρωπο Του Θεού. Ακόµη και ο µεγαλύτερος προφήτης, ο πιο άγιος και δίκαιος άνθρωπος της Γης ακόµη και αυτός θα πρέπει να νιώσει και να έρθει µπροστά στο µήνυµα του Χριστού ως πτωχός, τυφλός, κουτσός...και ανήµπορος! Το πρόβληµα του Ιωάννη είναι πως δεν θεωρεί τον εαυτό του και πάρα πολύ ανήµπορο, τυφλό, κουτσό και πτωχό! Θεωρεί πως εκείνος δικαιούται σωτηρία και αποδοχή από Τον Θεό. Ο Ιησούς µε αυτά τα λόγια τον βεβαιώνει πως ακόµη και εσύ ο µεγαλύτερος προφήτης έχει την ίδια ανάγκη σωτηρίας...ακόµη και από τον µικρότερο της βασιλείας των ουρανών είσαι µικρότερος. Προς ενίσχυση του επιχειρήµατος πως κάτι τέτοιο θέλει να πει ο Ιησούς προς τον Ιωάννη είναι πως η εικόνα περί τυφλών που βλέπουν, κουτσών που περπατούν κλπ. είναι παρµένη από το βιβλίο της ΠΔ Ησαΐας. Το ενδιαφέρον είναι πως το πιο κοντινό σηµείο στα λόγια αυτά Του Ιησού έρχεται από το κεφ.42 που εκεί διαβάζουµε κάτι το συγκλονιστικό για τον Ιωάννη: 18 «Κουφοί, ακούστε», λέει ο Κύριος, «και τυφλοί τα µάτια σας ανοίξτε για να δείτε. 19 Υπάρχει τάχα άλλος τυφλός εκτός από σένα, που σε διάλεξα να είσαι δούλος µου; Υπάρχει τάχα άλλος κουφός εκτός από σένα, που είσαι ο αγγελιοφόρος µου; Κανείς δεν είν τόσο τυφλός, όσο ο απεσταλµένος µου κανείς τόσο κουφός, όσο ο δούλος µου. (Ησ.42:18-19) Βασικά αυτή είναι η απάντηση Του Ιησού προς τον Ιωάννη! Πως είσαι ο µεγαλύτερος τυφλός και κουφός που υπάρχει, ειδικά εάν αυτή τη στιγµή δεν µπορείς να καταλάβεις τη δική σου ανάγκη που έχεις για αλλαγή!

3 Αυτό που προσπαθεί να πει ο Ιησούς στον Ιωάννη είναι µία από τις πιο γνωστές ρήσεις Του Ιησού: πως στην ουσία είναι οι ασθενείς που έχουν ανάγκη από γιατρεία και όχι οι υγιείς. Και φυσικά ο Ιησούς δεν υπονοούσε πως υπάρχουν υγιείς και µη υγιείς άνθρωποι αλλά πως κάποιοι βλέπουν τον εαυτό τους ως υγιείς...δίχως ανάγκη για αλλαγή...αλλά για αυτούς ο Ιησούς δεν κάνει! Και τί µας νοιάζουν όλα αυτά, θα πεις, στο άνοιγµα µιας εκκλησίας; Μας ενδιαφέρουν καθώς αν αυτός είναι ο τρόπος σκέψης Του Ιησού σχετικά µε αυτό που έρχεται να δηµιουργήσει, τότε η εκκλησία κατεξοχήν θα πρέπει να είναι ένας τόπος πρόκλησης και αλλαγής. Και ακριβώς σε αυτό το σηµείο βρίσκεται η όλη διαφορά του Χριστιανισµού και της εκκλησίας που επιθυµούµε να δούµε στα Εξάρχεια: η εκκλησία γίνεται ένας τόπος αλλαγής και όχι ένας τόπος επιβεβαίωσης ή αυτοδικαίωσης των ατόµων που µαζεύονται. Ίσως σε αντίθεση µε το τί έχεις στο µυαλό σου σχετικά µε την εκκλησία, η εκκλησία δεν είναι ο τόπος στον οποίο ο θρησκευόµενος άνθρωπος βρίσκει καταφύγιο αυτοδικαίωσης και επιβράβευσης της καλής και αγίας ζωής του! Πριν 15 χρόνια περίπου γράφτηκε ένα βιβλίο από τον Merolf Westphal µε τίτλο: Καχυποψία και Πίστις. Δ υστυχώς το βιβλίο αυτό δεν έχει µεταφραστεί ενώ άλλα έργα του ιδίου κυκλοφορούν (πολύ γνωστός για την ανάλυση του Χέγκελ και του Κίγκεργκααρντ). Σε αυτό το βιβλίο ο Westsphal προσπαθεί να δείξει την λανθασµένη καχυποψία ενάντια στη θρησκεία του Χριστιανισµού η οποία κατηγορεί πως: στην ουσία ο Χριστιανισµός όπως και κάθε άλλη µορφή θρησκείας δεν είναι τίποτα άλλο παρά το κατασκεύασµα ανθρώπων οι οποίοι µέσα από τη διδασκαλία τους, τις συµπεριφορές, τις πράξεις και τους νόµους τους δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να προσπαθούν να αυτοδικαιώσουν τον εαυτό τους και τις επιθυµίες τους δηµιουργώντας ένα σύστηµα αξιών και κανόνων. Η κατηγορία είναι: πως οι θρησκείες δικαιώνουν θέσεις και πράξεις! Ο Westphal δείχνει την ιστορία αυτής της καχυποψίας µέσα από τρεις µοντέρνους κριτικούς της θρησκείας: Ο Freud είδε τη θρησκεία σαν την προσπάθεια ανθρώπων να δηµιουργήσουν έναν κόσµο στον οποίο µπορούν να δικαιώσουν τη συµπεριφορά τους και τις επιθυµίες τους, επιβάλλοντας αυτό τον κόσµο στους άλλους. Ο Marx είδε τη θρησκεία σαν την προσπάθεια ανθρώπων να δηµιουργήσουν έναν κόσµο στον οποίο µπορούν να δικαιώσουν, την οικονοµική και εθνική τους τάξη. Ο Nietzsche ήρθε και έβαλε το κερασάκι στην τούρτα λέγοντας πως στην ουσία δεν είναι µόνο η θρησκεία που το κάνει αυτό, αλλά όλοι! Και ο Freud και ο Marx δηµιουργούν θρησκείες αυτοδικαίωσης. Οποιαδήποτε δήλωση αλήθειας, δικαίου και αδικίας στην ουσία είναι δήλωση αυτοδικαίωσης συµπεριφορών, επιθυµιών και δύναµης! Ο Westphal καταλήγει πως στην ουσία και οι τρεις µοντέρνοι κριτικοί της θρησκείας πέφτουν στο ίδιο σφάλµα των όσων κατηγορούν (and plagiarism): α) Ο Freud καλεί τους ανθρώπους να ξεπεράσουν τους φραγµούς τους: Κάνε ότι θες δεν χρειάζεται να δικαιολογηθείς! Αλλά σκεφτείτε τί πιο αυτοδικαιωτικό από µία τέτοια πρόταση! Αυτό και αν σε αυτοδικαιώνει! β) Ο Marx κατηγορώντας τη θρησκεία ως αυτοδικαίωση της τάξης των πλουσίων και των δυνατών στην ουσία

4 διατήρησε τον διαχωρισµό αυτοδικαιώνοντας τον αδύναµο και τον πτωχό αυτή τη φορά. γ) Ο Nietzsche, ήταν ακόµη χειρότερος καθώς στην ουσία είπε πως όλοι έχετε λάθος και δηµιουργείτε συστήµατα αυτοδικαίωσης...διχώς την ίδια στιγµή να µπορεί να αντιληφθεί πως δεν υπάρχει πιο αυτοδικαιωτικό σύστηµα από κάποιον που λέει πως δεν υπάρχει Θεός, δεν υπάρχει σωστό και δίκαιο...αλλά εσείς έχετε λάθος σύµφωνα µε τις δικές µου απόψεις! Και εδώ ο Westphal προς το τέλος του βιβλίου µιλά για τη διαφορά του Χριστιανισµού! Θεωρώντας τη Γραφή ως το πιο αντι-θρησκευτικό βιβλίο που γράφτηκε ποτέ Καθώς παρατηρεί αυτό που βλέπουµε να γίνεται εδώ µε τον Ιωάννη. Η διαφορά του Χριστιανισµού είναι πως δεν είναι µε κανενός την πλευρά. Δ εν έρχεται να αυτοδικαιώσει κάποιους ενάντια σε κάποιους άλλους. Αντιθέτως έρχεται να φωνάξει πως όλοι έχετε πρόβληµα και έχετε ανάγκη αλλαγής. Ακόµη και ο µεγαλύτερος προφήτης, που µάνα άλλη δεν γέννησε τέτοιο υιο...ακόµη και αυτός χρειάζεται αλλαγή! Βλέπεις τη διαφορά; Η εκκλησία δεν είναι ο τόπος που µαζεύονται όλοι όσοι συµφωνούν και τα έχουν βρει πλέον µε τον εαυτό τους. Η εκκλησία δεν είναι τόσο τόπος καταφυγής όσο είναι τόπος αλλαγής! Στην εκκλησία δεν έρχεσαι για να αυτοδικαιωθείς αλλά έρχεσαι για να αλλάξεις. Και δείτε πόσο ισχύει το ανάποδο στην κοινωνία µας...αν το σκεφτείτε καλά δεν υπάρχει ούτε ένας τέτοιος τόπος στον οποίο κάποιος να µπορεί να πάει και ακούσει κάτι το οποίο τον καλεί προς αλλαγή. Όλες οι συναντήσεις µας είναι συναθροίσεις ανθρώπων οι οποίοι συµφωνούν και µαζεύονται για να ευλογήσουν τα γένια τους. Όλες οι συνελεύσεις, οι συναθροίσεις και τα καλέσµατα για συναντήσεις είναι καλέσµατα του στυλ: ελάτε όλοι εµείς που τα έχουµε βρει και τα έχουµε ερµηνεύσει σωστά να αλλάξουµε τον κόσµο και τους υπολοίπους που ακόµη ψάχνουν. Κανείς δεν πηγαίνει πουθενά για να σταµατήσει για ένα λεπτό και να ρωτήσει: πώς τα πάω ; Να σταµατήσει για µερικές στιγµές και να ρωτήσει τις απόψεις του και τις ενέργειες του! Όλοι συµπεριφερόµαστε ως ολοκληρωµένα άτοµα τα οποία στέκονται για να αλλάξουν τις γνώµες των άλλων. Βλέπετε κανείς δεν νιώθει τυφλός, κουφός και ανήµπορος! Σκέψου άλλωστε, ακόµη και σήµερα το πιο πιθανό είναι πως ήρθες στο άνοιγµα της εκκλησίας των Εξαρχείων είτε αδιάφορα, είτε µε µία διάθεση ας δω τί έχουν να πουν...συµφωνούν τα όσα έχω να ακούσω µε τη ζωή µου και τον τρόπο µε τον οποίο βλέπω τη ζωή;...αυτό κάνεις και τώρα! Βλέπεις, κανείς δεν πάει πουθενά για να ακούσει κάτι το οποίο θα κριτικάρει τις θέσεις του ή που θα προκαλέσει αλλαγή στη ζωή του. Όλοι πάµε για να αλλάξουµε τους άλλους. Μαζευόµαστε για να αυτοδικαιωθούµε! Ακόµη και ένας θρησκευόµενος αντιµετωπίζει το ίδιο πρόβληµα! Όποιον ιεροκήρυκα και να ρωτήσετε θα σας πει πως µία από τις πιο συχνές ανταποκρίσεις ανθρώπων σε ένα µήνυµα είναι: καλά τους τα είπες ή πολύ ωραίο το κήρυγµα...το λέω χρόνια αυτό. Το ακούτε και πάλι; Είναι το ίδιο πρόβληµα που έχει κάθε άνθρωπος που θεωρεί πως όλοι οι άλλοι έχουν ανάγκη για διόρθωση και σωτηρία εκτός από τον εαυτό τους. Είναι το ίδιο πρόβληµα του Ιώαννη του βαπτιστή! Που κινδυνεύει από το σηµαντικότερο άνθρωπο ως προς την αποστολή του να είναι εξώ από αυτό που ορίζει το µήνυµα

5 του ευαγγελίου Του Ιησού. Ίσως οι στίχοι ενός τραγουδιού της Χάρις Αλεξίου µας βοηθήσουν να καταλάβουµε τί εννοώ [ο Γιώργος σκέφτηκε κατευθείαν αυτό το τραγούδι όταν του έλεγα τις σκέψεις µου για το σηµερινό µήνυµα]. Ο τίτλος του τραγουδιού είναι Μεγάλωσα. Μέσα στην εξιστόρηση µίας µπερδεµένης ζωής, ανεκπλήρωτων επιθυµιών και χειραγωγηµένων καταστάσεων το τραγούδι προσφέρει στην επωδό µερικούς υπέροχους στίχους...ακούστε: Εµείς; Άλλο εµείς, άλλοι εµείς. Πάντα γι άλλα µιλάµε. Πάντα για άλλους µιλάµε. Πάντα για άλλους µιλάµε έτσι δεν πονάµε έτσι ξεχνάµε. Αυτή είναι η αλήθεια! Μέσα σε µία µπερδεµένη-µπλεγµένη ζωή προτιµούµε να µιλήσουµε για όλους τους άλλους αδυνατώντας να µιλήσουµε για και στους εαυτούς µας! Αυτή η εκκλησία θέλουµε να γίνει ένας τόπος αλλαγής! Τόπος αλλαγής για τον µη θρησκευόµενο αλλά και για τον θρησκευόµενο. Γ. Εκκλησία Εξαρχείων: Τόπος Χάρης Το µήνυµα του Χριστιανισµού ωστόσο δεν µας καλεί απλά να δηµιουργήσουµε µία εκκλησία που γίνεται τόπος αλλαγής. Ίσως ακόµη πιο σηµαντικά µας καλεί να δηµιουργήσουµε µία εκκλησία που πάνω από όλα είναι ένας τόπος χάρης! Και αν ήλπιζα µία φορά να ξαφνιαστείτε από τη δήλωση πως η εκκλησία γίνεται ο τόπος αλλαγής κυρίως του θρησκευόµενου, ελπίζω να ξαφνιάζεστε διπλά από τη δήλωση πως η εκκλησία θέλουµε να είναι ένας τόπος που κάποιος έρχεται και συναντά τη χάρη. Και λέω πως ίσως σας ξαφνιάζει γιατί ίσως ποτέ να µην νιώσατε/είδατε την εκκλησία και τους θαµώνες ως εκφραστές της χάρης. Δ υστυχώς πολλές φορές η εκκλησία και οι άνθρωποι της θρησκείας χαρακτηρίζονται ως ξύλινοι, άνθρωποι χωρίς έλεος, αµετακίνητοι από τις θέσεις τους και κυρίως επικριτικοί! Κάπως έτσι δεν είναι; Αυτό είναι και το πρόβληµα του Ιωάννη του Βαπτιστή. Αν διαβάσετε στα ευαγγέλια τα λόγια του εύκολα θα διακρίνετε έναν άνθρωπο που παρακαλά να έρθει η οργή Του Θεού και η κρίση Του Θεού επάνω στους υπόλοιπους...τους άδικους και τους ασεβείς! Οχιάς γεννήµατα, ποιός σας είπε πως έτσι θα ξεφύγετε από την οργή Του Θεού, που πλησιάζει...το τσεκούρι βρίσκεται κιόλας στη ρίζα των δέντρων. Κάθε δέντρο που δε δίνει καρπό θα κοπεί σύρριζα και θα ριχτεί στη φωτιά...το σιτάρι θα το συνάξει στην αποθήκη του, µα το άχυρο θα το κατακάψει στη φωτιά που δε σβήνει ποτέ (Μτ.3:7,10,11,12) Και εκεί γύρω στέκονταν και όλοι οι υπόλοιποι σύγχρονοι θρησκευόµενοι του Ιωάννη! Βλέπετε τί είναι αυτό που σκανδαλίζει τον Ιωάννη; Τον σκανδαλίζει πως µπροστά του δεν έχει Έναν Θεό κρίσης αλλά Έναν Θεό αγάπης και ελέους...για όλους! Ακόµη και για τους αµαρτωλούς! Βέβαιος για τη δικαιοσύνη του και τη δική του τη θέση προσεύχεται για τη κρίση Του Θεού. Ο Ιωάννης περιµένει έναν Θεό οργής και όχι έναν Θεό χάρης και ελέους. Ποιά είναι όµως η απάντηση Του Ιησού; Ο Ιωάννης στέκεται και ρωτά τί γίνεται µε τη φυλάκιση µου; Τί θα γίνει

6 µε την απόδοση της δικαιοσύνης; Τί θα γίνει µε την οργή Του Θεού; Ο Ιησούς απαντά...δ είτε µαζί µου ίσως ένα από τα πιο δύσκολα εδάφια (σας το διαβάζω από το αρχαίο κείµενο καθώς η µετάφραση δεν τα πηγαίνει και τόσο καλά εδώ): από δε των ηµερών Ιωάννου του βαπτιστού εώς άρτι η βασιλεία των ουρανών βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν. Αυτή είναι η απάντηση Του Ιησού! Ίσως σας ακουσθεί λίγο περίεργο αλλά ακριβώς εδώ βρίσκεται η καρδιά του µηνύµατος του Χριστιανισµού. Η απάντηση στο ερώτηµα του Ιωάννη σχετικά µε το θέµα της αδικίας και της απόδοσης της δικαιοσύνης βρίσκεται στο γεγονός πως στα χρόνια Του Ιησού εγκαινιάζεται µία εποχή στην οποία ασκείται βία επάνω στην βασιλεία των ουρανών. Προσέξτε ο Ιωάννης περιµένει έναν Θεό τιµωρό που θα έρθει και θα αποδώσει δικαιοσύνη πάνω στη Γη µέσα από την κρίση και τη βία και ο Ιησούς βασικά του λέει: πως η βία που περιµένεις, Ιωάννη, θα έρθει αλλά δεν θα πέσει επάνω στους ασεβείς και τους άδικους αλλά επάνω Στον ίδιο Τον Υιό Του Θεού...επάνω στον απεσταλµένο της ουράνιας βασιλείας...επάνω Στον µόνο Δ ίκαιο. η βασιλεία των ουρανών βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν Όντως η οργή Του Θεού την οποία προσµένει ο Ιωάννης...θα έρθει...αλλά αυτή θα πέσει επάνω Στον ίδιο Τον Ιησού. Η απόλυτη βία συναντάται επάνω Στον σταυρό. Αυτό είναι το κεντρικότερο µήνυµα του Χριστιανισµού: ο Υιός Του Θεού δέχεται όλη τη βία και την οργή για τις αδικίες των ανθρώπων. Ίσως ένα από τα αγαπηµένα µου γκράφιτι στα Εξάρχεια (λίγα µέτρα από το σπίτι µου) περιγράφει καλύτερα αυτό που προσπαθώ να πω καθώς και τη διαφορά µε κάθε άλλη...λέει το γκράφιτι: απλώνω τα χέρια να δώσω αγάπη, όχι φωτιά. Αυτή είναι η απάντηση Του Ιησού στον Ιωάννη! Ένας Θεός που επισκέπτεται τον άνθρωπο όχι για να φέρει φωτιά αλλά αγάπη. Ανοίγει τα χέρια του επάνω σε έναν Σταυρό για να δώσει αγάπη και όχι φωτιά! Πίσω στον Westphal και τον Nietzsche, ο τελευταίος πίστευε πως κάθε θρησκεία είναι στην ουσία ένας τρόπος επιβολής εξουσίας και δύναµης. Είναι ένας τρόπος να δικαιολογήσει ο δυνατός την εξουσία και τη δύναµη του. Βλέπετε τη διαφορά του Θεού του Χριστιανισµού µε τη θρησκεία όπως αυτή διατυπώνεται από τον Nietzsche; Είναι ο παντοδύναµος που δέχεται βία. Είναι ο δυνατός που ανοίγει τα χέρια Του και πεθαίνει επάνω σε έναν σταυρό. Ο Θεός του Χριστιανισµού βιάζεται και βιασταί αρπάζουν τη Βασιλεία Του. Ένας Θεός που προσφέρει Χάρη αντί Κρίσης! Πληρώνοντας ο ίδιος το τίµηµα. Βλέπετε τη διαφορά που κάνει το µήνυµα του ευαγγελίου; Αν ο Θεός του Χριστιανισµού είναι Αυτός ο Θεός της χάρης και της συγχώρεσης που µόλις είδαµε και αν όλοι οι εκκλησιαζόµενοι-χριστιανοί είναι άνθρωποι που χρειάζονται αλλαγή τότε η εκκλησία δεν µπορεί να µην είναι ένας τόπος στον οποίο το κυρίαρχο στοιχείο είναι το στοιχείο της χάρης! Δ. Επίλογος: Το Σκάνδαλο Του Σταυρού Ο Σταυρός Του Χριστού έχει ένα διπλό κάλεσµα. Είναι ένα κάλεσµα για αλλαγή του ανθρώπου, αλλά την ίδια στιγµή είναι ένα κάλεσµα γεµάτο από τη χάρη, καθώς ο Σταυρός Του Χριστού προσφέρει αυτή την αλλαγή! Κάνει την αλλαγή εφικτή! Όλοι οι προτεινόµενοι δρόµοι στέκονται µπροστά στο Σταυρό Του Χριστού και σκανδαλίζονται:

7 α) ο δρόµος της θρησκείας έρχεται και σου λέει: χρειάζεσαι αλλαγή...άλλαξε τώρα για το καλό σου...να τί πρέπει να κάνεις, β) ο δρόµος του µη-θρησκευόµενου σου λέει: δεν χρειάζεται να αλλάξεις...µείνε όπως είσαι για το καλό σου, γ) ο δρόµος του ευαγγελίου έρχεται και σου λέει: όντως χρειάζεσαι αλλαγή...σταµάτα να µιλάς για τους άλλους...χρειάζεσαι αλλαγή άσε µε να σε αλλάξω. Ο Σταυρός Του Χριστού είναι ένα σκάνδαλο για τον άνθρωπο! Είναι σκάνδαλο καθώς όλοι όσοι στέκονται κάτω από αυτόν προσπαθώντας να τον ερµηνεύσουν έρχονται αντιµέτωποι µε ένα κάλεσµα για αλλαγή. Ο Σταυρός Του Χριστού σε σκανδαλίζει καθώς σου λέει πως για να ανέβω εγώ εκεί επάνω σηµαίνει πως εσύ χρειάζεσαι αλλαγή αλλά και κάτι ακόµη...πως εσύ δεν είσαι αρκετός. Το µήνυµα του Σταυρού είναι ένα µήνυµα για αλλαγή, αλλά την ίδια στιγµή είναι ένα µήνυµα χάρης! Αυτό το µήνυµα που πηγάζει από τον Σταυρό Του Χριστού µας οδηγεί στο τί εκκλησία θέλουµε να δούµε στα Εξάρχεια. Εκκλησία Εξαρχείων: ένας τόπος αλλαγής και ένας τόπος χάρης.