όποια γλώσσα, θρησκευτικό δόγμα και εθνική καταγωγή

Transcript

1 δεκαπενθήμερη εφημερίδα του Κ.Ο. του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (μαρξιστικού-λενινιστικού) Σάββατο 22 Φλεβάρη 2014 χρόνος 31ος φ Αμερικάνικες επεμβάσεις στην περιοχή, πλεόνασμα εξαθλίωσης στη χώρα Πραγματική ελπίδα, η πάλη του λαού! Κύπρος Από το σχέδιο Ανάν στο σχέδιο Ομπάμα παρά τις δυσκολίες πρέπει να επιδιωχθεί ο κοινός αγώνας Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων στο νησί. Αγώνας κρίσιμος για το μέλλον της Κύπρου αλλά και για τη διασφάλιση της ειρήνης στην ευρύτερη περιοχή. σελ. 11 Ανακρίσεις και απειλές ενάντια σε μαθητές σελ. 14 Κλείσιμο ΕΟΠΥΥ Πόσο μακρύς θα είναι ο «ένας» μήνας; σελ Παρ' όλο που ήδη στήθηκαν και απλώνονται οι προεκλογικοί μπερντέδες σε ολόκληρη τη χώρα και δυναμώνει η κυβερνητική «αναπτυξιολογία» και δίπλα της η «αντιπολιτευτική» φιλολογία περί «αλλαγής» με την οποία θα μας ελεήσει ένα νέο ιμπεριαλιστικό new deal, θα ήταν αρκετά έως πολύ παρακινδυνευμένο να θεωρήσει κανείς ότι ως τις εκλογές του Μάη τα πράγματα θα κυλήσουν χωρίς εντάσεις και οξύνσεις στη χώρα και γύρω από αυτήν! Δεν αναφερόμαστε βέβαια στους εκλογικούς και άλλους καβγάδες εντός και μεταξύ των αστικών δυνάμεων και των συμπαρομαρτούντων τους. Ούτε καν στους απανωτούς γύρους «καρφωμάτων» επίλεκτων πολιτικών υπηρετών του ιμπεριαλισμού στη χώρα μέσω των οποίων επισήμως «μαθαίνουμε» πως και τα «παιδιά του Σημίτη» και τα άλλα του ΓΑΠ μονίμως εξασκούσαν το ρόλο του delivery των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Αυτό εξάλλου πολύ πρόσφατα και ο τωρινός πρωθυπουργός το ανέκραξε δημοσίως και μάλιστα σαν την ύψιστη πολιτική αρετή που κατέχει το σύστημα της εξάρτησης. Όλα αυτά είναι βέβαια εκφράσεις και συνέπειες της κατάστασης περιδίνησης στην οποία βρίσκεται εξαιτίας της κρίσης και των διασταυρούμενων ιμπεριαλιστικών «πυρών» το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Αλλά, εκτός από αυτά, έχουν εμφανιστεί έντονα σημάδια που δείχνουν αναζωπύρωση και ενδεχομένως διεύρυνση των πρωτογενών αιτιών της κρίσης, της αστάθειας και βέβαια των κρίσιμων προβλημάτων και των σοβαρών κινδύνων που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη και ο λαός της χώρας. συνέχεια στη σελ. 2 Με το αίμα των Ουκρανών κλιμακώνεται αναμέτρηση των ιμπεριαλιστών Η αναμέτρηση που έχει εξελιχθεί σε αιματοχυσία στην κεντρική πλατεία του Κιέβου είναι η ορατή πλευρά μιας σκληρής γεωπολιτικής σύγκρουσης που διεξάγεται πλέον ανοικτά για τον έλεγχο της Ουκρανίας από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Από την μια μεριά, την ύση, δηλαδή τους Αμερικανούς και τους δυτικοευρωπαίους με επικεφαλής τους Γερμανούς, που παρά τις επιμέρους διαφορές τακτικής είναι συνασπισμένοι και επιδιώκουν την μέγιστη δυνατή ενίσχυση τις επιρροής τους στην χώρα. Και από την άλλη, την Μόσχα που προσπαθεί να κρατήσει το Κίεβο κοντά στην δική της σφαίρα πολιτικού και οικονομικού ελέγχου. Η αντιπαράθεση αυτή που γίνεται με το αίμα των Ουκρανών και την αναβίωση των χειρότερων στιγμών και φαντασμάτων της ιστορίας της χώρας, δεν έχει καμιά σχέση με τα αληθινά συμφέροντα του λαού και των εργαζόμενων, όποια γλώσσα, θρησκευτικό δόγμα και εθνική καταγωγή και αν έχουν. Η κλιμάκωση των συγκρούσεων στη Μειντάν και στην γύρω περιοχή του κέντρου της ουκρανικής πρωτεύουσας, ερήμην σε σημαντικό βαθμό του ουκρανικού λαού ακόμα και αυτού στα δυτικά της χώρας, δεν έχει να κάνει σε τίποτε με μια γνήσια λαϊκή εξέγερση. Στην ουσία, αποτελεί ένα καλά οργανωμένο κίνημα, σε ορισμένες περιπτώσεις με στρατιωτική ή παραστρατιωτική δομή, που προσπαθεί να ανατρέψει τον φιλορώσο ουκρανό πρόεδρο για να καταλάβει την εξουσία η φιλοδυτική αντιπολίτευση. Ολιγάρχες, μαφιόζοι και υπηρέτες ξένων συμφερόντων και από τις δυο πλευρές, όλοι εναντίον όλων, με σκοπό την εξουσία. Πιόνια και υπηρέτες, οι περισσότεροι, ιμπεριαλιστικών και αντιδραστικών δυνάμεων. Προβολές σελ. 16

2 2 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 22 Φλεβάρη 2014 Αμερικάνικες επεμβάσεις στην περιοχή, πλεόνασμα εξαθλίωσης στη χώρα Συνέχεια από τη σελ. 1 Πραγματική ελπίδα, η πάλη του λαού! Οι πυρκαγιές της περιοχής Ένα πρώτο και βασικό σημάδι άγριων διακυμάνσεων και εξελίξεων είναι το λεγόμενο κοινό ανακοινωθέν και η αποφασιστική από τη μεριά των ΗΠΑ- δρομολόγηση μιας προσπάθειας για την εφαρμογή ενός πολύ χειρότερου «σχεδίου Ανάν» στην Κύπρο. Δεν πρόκειται βέβαια για μια αιφνίδια εξέλιξη καθώς εδώ και πολλούς μήνες και στο επίπεδο των επαφών υπό την ιμπεριαλιστική κηδεμονία των εκπροσώπων των «δύο κοινοτήτων» του νησιού αλλά και με τα πηγαινέλα στην Ουάσιγκτον της ελληνικής και της τουρκικής ηγεσίας προετοιμαζόταν μια τέτοια αποφασιστική επανεκκίνηση μετά την αποτυχία και το βραχυκύκλωμα του Οι κίνδυνοι που η εξέλιξη αυτή αναδεικνύει σχετίζονται με ολόκληρο το παζλ των αμερικανονατοϊκών γεωστρατηγικών σχεδίων και παρεμβάσεων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου. Έτσι, και ενώ από την πρώτη στιγμή τονίστηκε πως το κοινό ανακοινωθέν και η σε εξέλιξη «πρωτοβουλία» έχει την ισχυρή και άμεση «υποστήριξη» των ΗΠΑ, ήδη δημόσια και επίσημα ομολογείται πως μια σημαντική πτυχή του σχεδίου των δύο «συνιστούντων κρατών» για την Κύπρο αφορά την αμερικάνικη επιδίωξη εξομάλυνσης των σχέσεων Τουρκίας-Ισραήλ, μιας και οι δύο αυτοί βραχίονες είναι πολύτιμοι για την αμερικάνικη κυριαρχία. Ας μην ξεχνάμε πως είναι ανοιχτά τόσο το ζήτημα της Συρίας, όπου η ρώσικη πλευρά φρέναρε τουλάχιστον προσωρινά την επέμβαση των ΗΠΑ, και βέβαια το μεγάλο ζήτημα του Ιράν όπου εξελίσσεται ένα «νεωτερικό» αμερικάνικο πείραμα παρέμβασης, ενώ παράλληλα η Ρωσία αδιάκοπα προωθεί σε ολόκληρη την περιοχή την οικοδόμηση-ενίσχυση των δικών της όρων. Όλα αυτά δείχνουν πως το «ελληνικό ζήτημα», οι εξελίξεις στη χώρα μας δεν αρχίζουν και τελειώνουν στο οικονομικό πεδίο και όπως αυτό διαμορφώνεται από τις αντιφάσεις- αντιθέσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της ΕΕ και της ευρωζώνης. Αυτή η διάσταση είναι αξεδιάλυτα δεμένη με τους όρους παρουσίας και παρέμβασης των ΗΠΑ στη χώρα και στην περιοχή που, όπως φάνηκε ξανά και με το εν εξελίξει σχέδιο στην Κύπρο, όχι μόνο δεν «αναστέλλονται» εν μέσω μνημονίων και σεναρίων για το «χρέος», αλλά αντίθετα αξιοποιούνται πλήρως. Και αξιοποιούνται για να βρίσκει «γη» για να πατήσει η αμερικάνικη στρατηγική, που δεν είναι άλλη από τη στρατηγική της καθυπόταξης και κυριαρχίας στην περιοχή και στον κόσμο ολόκληρο. Και η εφαρμογή αυτής της στρατηγικής στη χώρα -τι να θέλει άραγε ο γ.γ. του ΝΑΤΟ που επισκέπτεται τον Σαμαρά;- έχει βέβαια συγκεκριμένες επιπτώσεις σε ολόκληρο το πλέγμα της εξάρτησης, σε όλα τα επίπεδα μέσα στη χώρα. Η ολοκλήρωση του κομπραδορισμού Η ένταση της κρίσης μαζί με το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής επιδρομής στη χώρα σαρώνει τη μια μετά την άλλη τις μονάδες παραγωγής που έχουν απομείνει στη χώρα. Το κλείσιμο της εμβληματικής για την αστική τάξη- Χαλυβουργικής, που ακολουθείται από τη Χαλυβουργία του Μάνεση, δεν είναι βέβαια πρωτόγνωρο αλλά είναι οπωσδήποτε χαρακτηριστικό για την τροχιά στην οποία βρίσκεται το ντόπιο κεφάλαιο, τα όρια που του δίνουν και τους ρόλους που του αναθέτουν οι ιμπεριαλιστές προστάτες. Ενδεικτικές και οι γκρίνιες της «παραγωγικής» βιομηχανικής μερίδας, που δηλώνουν «αδικημένοι» έναντι των κάθε είδους «εθνικών εργολάβων και μιζαδόρων» που απολαμβάνουν πακτωλούς αρπαχτής ενώ οι ίδιοι το «μόνο» που έχουν να κάνουν είναι να επιβάλλουν όρους δουλείας στην εργατική τάξη. Οι εξελίξεις αυτές προσθέτουν βέβαια ανισορροπίες και τριγμούς που μια γραφική τους διάσταση ήταν ο από κοινού προβληματισμός σε «αριστερή» βάση των Τσίπρα-Δασκαλόπουλου (ΣΕΒ)! Το σίγουρο είναι πως αυτή η πορεία αποβιομηχάνισης (που μετράει δεκαετίες από την περίοδο της ένταξης στην ΕΟΚ και εντάθηκε από τη δεκαετία του 90) είναι ταυτόχρονα πορεία ενίσχυσης των κομπραδόρικων χαρακτηριστικών της αστικής τάξης, πορεία βαθέματος των όρων εξάρτησής της, καθώς πια οι «μπίζνες» της καθορίζονται από το αν και ποια «πακέτα» τύπου ΕΣΠΑ, αν και ποια «μεγάλα έργα» θα αποφασίσει και θα προωθήσει στη χώρα το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Συγκαταλέγονται λοιπόν και αυτές οι εξελίξεις στα σημάδια που αναφέραμε ότι δείχνουν νέες εντάσεις και οξύνσεις στο επόμενο διάστημα. Έτσι, παρ' όλο που μέχρι και η κυβέρνηση εκδηλώνει μια κάποιου είδους «δυσφορία» για την τρόικα και αναζητεί όχι μόνο για εκλογικούς λόγους μια απαλλαγή από τη μορφή των μνημονίων και την κατασκευή της εικόνας μιας «χειραφετημένης» Ελλάδας που βγαίνει ακόμα και στις αγορές, τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και βασικά το Βερολίνο δεν δείχνουν καθόλου κατανόηση! Το «χρέος» δεν κουρεύεται και η εικόνα των επιτυχιών -που διακαώς επιθυμεί η κυβέρνηση Σαμαρά- δεν προσφέρεται από τους ιμπεριαλιστές πριν από τις εκλογές, τουλάχιστον όχι χωρίς νέες βαριές δεσμεύσεις που θα αφορούν νέα δάνεια-δεσμά και στον μακρύ κατάλογο των «διαρθρωτικών μέτρων του ΟΟΣΑ», δηλαδή ένα ατελείωτο σφαγείο των εργατικών δικαιωμάτων και των κοινωνικών κατακτήσεων του λαού! Διεξάγεται έτσι μια κάποια «αντιπαράθεση» στην οποία όχι μόνο οι διαμαρτυρόμενοι αλλά και οι ευσεβέστεροι υλοποιητές του «προγράμματος», όπως ο Στουρνάρας, διατυπώνουν δημόσια γκρίνιες και ενστάσεις για τους «Ευρωπαίους που ολιγωρούν». Εκτός από την προδιαγεγραμμένη έκβασή της αυτή η «αντιπαράθεση» έχει αντιδραστικό χαρακτήρα αφού αυτό που διεκδικεί η κυβέρνηση είναι η πολιτική στήριξή της από τους «δανειστές» ώστε αυτοί να συνεχίσουν να έχουν ισχυρό πολιτικό κέντρο που θα εφαρμόζει την πολιτική της λεηλασίας της χώρας και του λαού! Αντίσταση, διεκδίκηση, μαζική πάλη! Τα αποτελέσματα αυτών των αδιεξόδων και αντιφάσεων της αστικής τάξης αποτυπώνονται στο πολιτικό σκηνικό με την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, την παράλληλη πορεία της ΝΔ, την κατάτμηση των αστικών δυνάμεων σε όλο το φάσμα από τα δεξιά της ΝΔ ως τη λεγόμενη κεντροαριστερά στην οποία καταγράφονται διαρκώς θνησιγενείς απόπειρες ανασύνταξης. Αποτυπώνονται στις ακατάσχετες κωλοτούμπες των «σοβαρών» πολιτικών παραγόντων και στην επιχείρηση ελέγχου της Χ.Α. ακριβώς γιατί μια «ευρωπαϊκή αναμόρφωσή» της θα ήταν -για το σύστημα- μια κάποια λύση! Εξάλλου, την πολιτική των «ταγμάτων εφόδου» ενάντια στα δικαιώματα και τις ελευθερίες του λαού και της νεολαίας την προωθεί επάξια και αταλάντευτα το σύστημα και η κυβέρνησή του. Φτάνοντας την (στατιστική) ανεργία στο 28%, κλείνοντας τα πολυϊατρεία και άρα καταργώντας τα ψήγματα περίθαλψης ώστε να έχουμε θανάτους και από γρίπη, βάζοντας τη ΓΑΔΑ αρμόδια για τα προβλήματα των σχολείων, ματοκυλώντας τους αγρότες και την αγωνιζόμενη Χαλκιδική. Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση αυξάνει δραματικά το κόστος για το λαό όσο καθυστερεί και δεν γίνεται αποφασιστική η πάλη προς την πραγματικά ελπιδοφόρα κατεύθυνση. Γιατί βέβαια δεν είναι ελπίδα η «Αριστερά» της υποταγής του ΣΥΡΙΖΑ, που έφτασε να χρησιμοποιεί ως εισηγητές σε ημερίδα του κόμματος για την εξωτερική πολιτική στελέχη αρεστά στον ακροδεξιό χώρο, που φέρουν την έγκριση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ! Δεν είναι ελπίδα η αναχώρηση από την ταξική πάλη, η εκλογολαγνεία και οι τακτικισμοί που στήνουν επικοινωνιακά προφίλ! Η ελπίδα βρίσκεται στον τραχύ δρόμο της συνένωσης, οργάνωσης της λαϊκής οργής σε δύναμη μαζικής αντίστασης και πάλης. Αυτός είναι ο δρόμος για την επιβίωση του λαού. Εδώ πρέπει να βρεθούν, να συντονιστούν και να δράσουν από κοινού κόντρα στα πολιτικά όρια νομιμότητας που θέτει το σύστημα και ενάντια στο σχέδιο υποταγής που μόνιμα υφαίνουν οι υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες οι αγωνιστικές δυνάμεις. Σε αυτόν το δρόμο καλείται να πρωτοστατήσει η Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ. Σε αυτόν και μόνο σε αυτόν το δρόμο μπορούν να παραχθούν τα πολιτικά ζητούμενα που χρειάζεται για να ανοίξει η επαναστατική προοπτική του λαού μας. Μήπως δεν είναι φανερό ότι αυτή η προοπτική είναι απολύτως αναγκαία στη σημερινή σκοτεινή εποχή, στο σημερινό ματωμένο πλανήτη; Στη μνήμη του Ηλία Καμαρέτσου, σύντροφοι και συναγωνιστές του από την Καρδίτσα, προσέφεραν στην Π.Σ.: ο Α.Κ. 100, η Γ. 20, ο Κ.Α. 50, ο Γ.Κ. 100, ο Α.Τ. 20 και ο Σ.Κ. 80 ενισχύστε την εκδοση Ετήσια Συνδρομή: Εσωτερικού 45 ευρώ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ: IBAN: GR Εξωτερικού 65 ευρώ BIC: ETHNGRAA Προλεταριακή Σημαία Κωδ.3112 Εκδόσεις ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ, Αστική μη κερδοσκοπική εταιρία Διευθύνεται αϖό Συντακτική Εϖιτροϖή Εκδότης: Γρ. Κωνσταντόϖουλος Υϖεύθυνος Σύνταξης: Β. Σαµαράς Εδρα: Εµµ. Μϖενάκη 43, Αθήνα, Τηλ: simea@kkeml.gr Θεσ/νίκη, Εγνατία 126 Τηλ: cpgmlthe@the.forthnet.gr

3 Σάββατο 22 Φλεβάρη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 3 Πλήρης ημερών και ιδεών έφυγε ο αγωνιστής-κομμουνιστής Θανάσης Καλώνης, ο Θανασάκης του Λουντέμη και της Μακρονήσου Όταν ένας άνθρωπος διασχίζει στη ζωή του έναν ολόκληρο αιώνα και στα 99 του μας καλεί να τον συνοδεύσουμε στην τελευταία του κατοικία, τότε αυτός ο Άνθρωπος δεν μπορεί να πεθαίνει, γιατί τα ίχνη του, ο λόγος του, οι ιδέες του, οι πράξεις του και προ παντός η στάση ζωής του τον συνοδεύουν στην επίγεια αθανασία, γιατί δεν ξεχνιέται, μνημονεύεται και τιμάται από τους ζώντες αγωνιστές που συνεχίζουν το δρόμο που αυτός πορεύθηκε. Ο Θανάσης Καλώνης ήταν πρωτότοκος γιος μιας πολυμελούς οικογένειας και μέλος μιας ακόμη μεγαλύτερης οικογένειας του Παλιόκαστρου της Θεσσαλονίκης, της οικογένειας των Καλώνηδων. Ήταν μέλος επίσης μιας μέγιστης οικογένειας της χώρας μας, αυτής των κομμουνιστών της Ελλάδας, που με πολλούς άλλους πορεύθηκε στη «λεωφόρο των κομμουνιστών», όπως λεγόταν ο δρόμος δίπλα στο ποτάμι του Άι Στράτη, και βέβαια όχι μόνο αυτήν τη λεωφόρο, αλλά προηγήθηκε και ο μακρύς και σκληρός δρόμος της Μακρονήσου. Μνημονεύεται όμως αυτή η «λεωφόρος» του Άι Στράτη γιατί εκεί μέχρι και το 1962 υπήρχαν κομμουνιστές εξόριστοι κι ένας από αυτούς ήταν και ο Θανάσης, ο οποίος ήταν ένας από τους τελευταίους που αφέθηκαν ελεύθεροι. Ο Θανάσης Καλώνης και στα 99 του χρόνια δεν έπαψε να είναι ένας «έφηβος» με νεανικές και πρωτοποριακές ιδέες, τις οποίες όμως τις ακολουθούσε με συνέπεια, σύνεση και αποφασιστικότητα, γιατί ήταν ιδέες που υπηρετούσαν τη λαϊκή υπόθεση. Αυτές οι ιδέες χαράχτηκαν στο νου και στην καρδιά του Θανάση Καλώνη από τη νεανική του ηλικία και φοιτητής Νομικής πλέον εντάχθηκε στο κομμουνιστικό κίνημα, οργανωμένα και μαζικά. Όμως δεν άργησαν να έρθουν οι διώξεις, οι φυλακίσεις και οι εξορίες, που διέκοψαν τη φοίτησή του στη Νομική της Θεσσαλονίκης, αλλά δεν μπόρεσαν να διακόψουν το μεγάλο Σχολείο του αγώνα, της ανυστερόβουλης προσφοράς στο λαϊκό κίνημα με απόλυτη ΣΥΝΕΠΕΙΑ, συνέπεια που τον οδήγησε στις πρώτες γραμμές του μαρξιστικού λενινιστικού κινήματος του τόπου μας. Και έμεινε σ αυτές μέχρι το τέλος της ζωής του. Σ όλα αυτά τα χρόνια αγώνων, διώξεων, φυλακίσεων δεν λύγισε ποτέ. Σ αυτή τη διαδρομή συναντήθηκε με πολλούς αγωνιστές και ορισμένους από τους μεγάλους λογοτέχνες, ποιητές της Ελλάδας, που σύρθηκαν και αυτοί στις εξορίες και στις φυλακές. Ο Μενέλαος Λουντέμης ήταν ένας από αυτούς τους λογοτέχνες. Στη γνωστή τριλογία του Σαρκοφάγοι στην οποία εξιστορεί τα βάσανα στα νησιά της εξορίας και ειδικά στη Μακρόνησο ο Θανασάκης είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και κοντινά πρόσωπα σε κείνες τις τραγικές και συνάμα ηρωικές στιγμές. Ο Θανασάκης στο «Κρασί των δειλών», στο «Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα» και στον «Άγγελο με τα γύψινα φτερά» είναι ο Θανάσης Καλώνης που βρέθηκε δίπλα στον μεγάλο λογοτέχνη εκείνο τον καιρό στο νησί της απίστευτης δοκιμασίας. Ο Θανάσης Καλώνης μάς αφήνει μια πλούσια παρακαταθήκη για τους αγώνες τού σήμερα και γι' αυτούς που έρχονται. Και αυτό είναι ό,τι πολυτιμότερο από έναν αγωνιστή που φεύγει. Δεν φεύγουν όμως οι ιδέες και το παράδειγμά του, γιατί ζουν μέσα στους αγώνες και διαπερνούν αυτούς πέρα ως πέρα, κι έτσι ο (Α)θανάσιος περνάει με τη σειρά του στην αθανασία, γιατί μας δίδαξε ότι αξίζει να ζεις και να πεθαίνεις για υψηλά ιδανικά. Σύμφωνα με το λιτό βιογραφικό που συνέταξε ο αδερφός του Παύλος, ο Θανάσης Καλώνης γεννήθηκε το 1915 πρώτος από τα εννέα παιδιά του Χαράλαμπου και της Ευπραξίας. Το 1935 αποβλήθηκε από όλα τα γυμνάσια της Θεσσαλονίκης γιατί είχε προσχωρήσει το 1933 στην ΟΚΝΕ. Στις συλλήψεις του Μεταξά κρύφτηκε και γλίτωσε. Το 1936 επιστρατεύτηκε και ως στρατιώτης του 50ού Συντάγματος (Τούμπα) σκορπούσε προκηρύξεις μέσα στο σύνταγμα. Το 1940 πολεμώντας στην Αλβανία έπαθε κρυοπαγήματα. Κατά το διάστημα δούλευε στην παρανομία και εξέδιδε την εφημερίδα «Φωνή του Αγρότη» της Επιτροπής Υπαίθρου Θεσσαλονίκης του ΕΑΜ ΚΚΕ. Από το 1942 μέχρι τα μισά του 1947 υπήρξε τρόφιμος των Αστυνομικών Τμημάτων Νέου Κουκλουτζά, Παύλου Μελά, 10ου Νεαπόλεως, Τμήματος Μεταγωγών, Παραρτήματος ειδικής και γενικής Ασφάλειας και των φυλακών της οδού Κασσάνδρου και Επταπυργίου. Το 1947 συνελήφθη και εκτοπίστηκε στη Μακρόνησο και στον Άι Στράτη. Επέστρεψε από την εξορία το Από το 1963 και εντεύθεν αγωνίστηκε στα πλαίσια του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος και αργότερα μέσα από τις γραμμές του Μ-Λ ΚΚΕ. Ο Θανάσης Καλώνης πέθανε στις 4 του Φλεβάρη Στην κηδεία του, που έγινε στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης, μίλησε ο Θανάσης Τσιριγώτης κι αναφέρθηκε στην προσφορά του Θανάση Καλώνη τόσο στο κομμουνιστικό κίνημα του τόπου μας όσο και στο Μ-Λ ΚΚΕ. Από τη μεριά του ΚΚΕ(μ-λ) επικήδειο λόγο απηύθυνε ο Στέλιος Αγκούτογλου. Σ.Α. Αποψη Αξίζει κανένας να επισκεφθεί το σύνδεσμο HYPERLINK " ργός-δ-μ-η-δ/ανακοινώσεις/infographicαλλάζουμε-το-δημόσιο#.uwudsm5_xh9" για να αντιληφθεί τη σημασία που έχει για το σύστημα η επιτυχία της πολιτικής της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων στο ημόσιο, μιας πολιτικής της οποίας σημαντικός σταθμός είναι η κινητικότητα, οι διαθεσιμότητες και πάνω απ όλα οι απολύσεις σε διάφορους τομείς τους επόμενους μήνες. Σε ένα πραγματικά απειλητικό (που ο ίδιος φανερά θεωρεί αυτοδιαφημιστικό) «σημείωμά» του, ο υπουργός ιοικητικής Μεταρρύθμισης πανηγυρίζει ότι στο διάστημα των τελευταίων τεσσάρων χρόνων «έχει μειωθεί το μέγεθος του κράτους από υπαλλήλους σε , το μισθολογικό κόστος του ημόσιου Τομέα από 24,5 δισ. σε 15,9 δισ., οι δομές του ημοσίου κατά 40%». Καθώς και ότι τους τελευταίους πέντε μήνες έχει τριπλασιαστεί (από 495 σε 1.542) ο αριθμός των πειθαρχικών και έχει πενταπλασιαστεί (από 50 σε 236) ο αριθμός των πειθαρχικών αποφάσεων που οδηγούν σε οριστική απόλυση. Το απειλητικό αυτό σημείωμα ο σκληρά εργαζόμενος «γιος του δράκουλα» (όπως λέγεται στους κύκλους των διαθέσιμων) το έστειλε και στην Α Ε Υ, όπου δεν θα ήταν λίγοι οι καθεστωτικοί εργατοπατέρες που θα ένιωσαν έναν ελαφρύ θαυμασμό για τα επιτεύγματα του συστήματος απέναντι σε αυτούς που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. Το αμέσως επόμενο διάστημα, με βάση το σχεδιασμό, η κυβέρνηση επιδιώκει να επισημοποιήσει τις πρώτες, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, απολύσεις μόνιμου προσωπικού από το ημόσιο Τομέα. Εκπαιδευτικοί, σχολικοί φύλακες, καθαρίστριες, γιατροί θα προστεθούν (αν τα πράγματα πάνε όπως επιθυμεί η κυβέρνηση και το σύστημα) στο ενάμισι εκατομμύριο ανέργων. Οι απολύσεις αυτές έχουν τεράστια σημασία για ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, όχι μόνο γιατί δεν μπορεί κανένας να αποδεχτεί την κυνική λογική «τι είναι είκοσι χιλιάδες στο ενάμισι εκατομμύριο» αλλά και για τέσσερις επιπλέον λόγους: Το σύστημα επιδιώκει να σπάσει τον τελευταίο θύλακα μόνιμης και σταθερής δουλειάς στην κοινωνία. Με αυτόν τον τρόπο, επιδιώκει να παράξει μια γενιά εργαζομένων που δεν θα έχει εγγεγραμμένη καθόλου στη μνήμη της ως βίωμα (ούτε καν παράπλευρο) την εργασιακή ασφάλεια. Οι απολύσεις στο ημόσιο θα χρησιμοποιηθούν ως εργαλείο τρόμου για το προσωπικό που θα παραμείνει, για να περάσουν πιο εύκολα μια σειρά άλλα μέτρα που συνδέονται με το μισθό, την ασφάλιση περίθαλψη και την καθημερινή εργασιακή τρομοκρατία. Ταυτόχρονα, όπως είναι φανερό, θα ωθήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη επιδείνωση όλες τις εργασιακές συνθήκες στον ιδιωτικό τομέα καθώς το τοπίο θα «απελευθερωθεί» από «κακές εξαιρέσεις». Οι απολύσεις αυτές συνδέονται με τη διάλυση μιας σειράς δομών που σχετίζονται με κατακτήσεις κοινωνικού χαρακτήρα που είχαν κερδηθεί με μακροχρόνιους αγώνες των εργαζομένων. Θα βαθύνει η διάλυση του δωρεάν χαρακτήρα της δημόσιας εκπαίδευσης, θα ενταθεί το κλείσιμο νοσοκομείων, δομών πρόνοιας και εξυπηρέτησης πολιτών. Τέλος, θα αποτελούν μια σημαντική νίκη για το σύστημα γιατί το κομμάτι των εργαζομένων που μέχρι τώρα είχε μια σχετική εργασιακή ενιαιοποίηση, μια υπαρκτή (έστω και αυτή τη ρεφορμιστική που είχε) συνδικαλιστική δομή αλλά και μια κρίσιμη μαζικότητα δεν μπόρεσε να απαντήσει μια στρατηγικού χαρακτήρα επίθεση, όπως αυτή των απολύσεων. ε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι το επόμενο βήμα αυτής της πολιτικής νίκης του συστήματος (αν αυτή επιτευχθεί) θα είναι η μερική απαγόρευση των απεργιών και το πιο αποφασιστικό χτύπημα του συνδικαλιστικού κινήματος. Σε σχέση με την τεράστια σημασία του ζητήματος, επικρατεί ακόμα κλίμα σιγής από τα συνδικάτα. Τη μάχη τη δίνουν μόνοι τους όπως μπορούν- οι άνθρωποι που είναι άμεσα αντιμέτωποι με την προοπτική της απόλυσης. Ενώ είναι πραγματικά αστείο να πιστεύει κανείς ότι ένας κλάδος εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων δεν μπορεί να σταματήσει τις απολύσεις. Είναι φανερό ότι το πρόβλημα είναι πολιτικό. Είναι το αποτέλεσμα της χρόνιας κυριαρχίας των αστικών και ρεφορμιστικών απόψεων. Και είναι ένα πρόβλημα που εκφράζεται και τώρα με τη Η μάχη μπορεί και πρέπει να δοθεί «φυγή» μιας σειράς δυνάμεων από τη μάχη που πρέπει να δοθεί στη γνωστή «μάχη των μαχών»: τις εκλογές. Αυτή τη φορά για τους καλλικρατικούς δήμους και για το λουστραρισμένο όργανο ψευτοδημοκρατικού άλλοθι της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας της ΕΕ, την ευρωβουλή. Όμως η μάχη πρέπει και μπορεί να δοθεί. Και για να μπορεί κάποιος να τη δώσει, πρέπει να πάει κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα της μοιρολατρίας, της ηττοπάθειας και της ανημπόριας. εν ζούμε σε άλλο κόσμο, ούτε παραγνωρίζουμε ότι η κατάσταση είναι δύσκολη. Ξέρουμε, όμως, ότι σε αυτή την περίοδο που η οργή μεγαλώνει και δεν βρίσκει διέξοδο, είναι πολύ πιθανό ο λαός να βγει με απότομο, απροσδόκητο και δυναμικό τρόπο στο προσκήνιο. Ξέρουμε δηλαδή ότι δεν πρέπει να μπερδεύουμε το επιφαινόμενο με τις πραγματικές διεργασίες που συντελούνται στην κοινωνία. Και ότι όσοι πονάνε τη λαϊκή υπόθεση όταν τα πράγματα ζορίζουν- πρέπει να κάνουν τα πάντα για να δίνουν το δικαίωμα και την ευκαιρία αγωνιστικής έκφρασης στον μόνο παράγοντα που μπορεί να αλλάξει τα πράγματα: το λαό. Οι απεργίες που θα γίνουν δεν πρέπει να πάρουν το χαρακτήρα τού καθ υποχρέωση θρήνου για τους συναδέλφους που απολύονται, αλλά το χαρακτήρα μιας μάχης που η έκβασή της θα κρίνει την αμέσως επόμενη μέρα για όλους τους εργαζόμενους. Το ΚΚΕ(μ-λ) θα υποστηρίξει κάθε πρωτοβουλία κοινής δράσης που θα έχει στόχο το ανέβασμα του αγωνιστικού κλίματος, για να δοθεί ο σημαντικός αγώνας για την ανατροπή αποτροπή των απολύσεων με τον καλύτερο τρόπο. ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ.

4 4 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 22 Φλεβάρη 2014 Ξεκινά η εφαρμογή του συστήματος «βραχιολάκι με μικροτσίπ» στους κρατούμενους Με Προεδρικό Διάταγμα του υπουργείου Δικαιοσύνης ξεκινά «πιλοτικά» το πρόγραμμα «ηλεκτρονικής επιτήρησης», όπως λέγεται, για 200, αρχικά, απ τους κρατούμενους των φυλακών της χώρας. Ο κρατούμενος θα φορά σε 24ωρη βάση στο πόδι ένα βραχιολάκι με μικροτσίπ «γεωεντοπισμού», ενώ θα πρέπει να ενημερώσει τις αρχές σε περίπτωση που σταματήσει η εκπομπή του σήματός του για πάνω από 5 λεπτά. Βλέπετε, παλαιότερα οι κρατούμενοι φορούσαν στα πόδια αλυσίδες και σιδερένιες μπάλες. Σήμερα, στην εποχή της «μικροηλεκτρονικής», υπάρχει και η ανάλογη προσαρμογή. Και πού ξέρετε; Αν το σύστημα δουλέψει, ανοίγουν οι ορέξεις των κυρίαρχων και για πιο διευρυμένη μελλοντικά χρήση του. Στο εργασιακό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο Περιστέρι Χαλάνδρι: Νέες βιαιοπραγίες και τραμπουκισμοί από φασιστοειδή Επίθεση από ομάδα φασιστοειδών δέχθηκε στο Περιστέρι η δημοσιογράφος του «Έθνους» Διονυσία Λάγιου, η οποία έχει καταγγείλει τη ρατσιστική βία και τις άθλιες συνθήκες εργασίας των μεταναστών στην περιοχή. Οι δράστες γνωστοί στις αστυνομικές αρχές, σύμφωνα με καταγγελία της ΕΣΗΕΑ της 18/2 την έσυραν σε παρακείμενη οικία, όπου τη χτύπησαν και την έβρισαν, επιχειρώντας μάλιστα και να την πνίξουν. Τελικά κατόρθωσε και διέφυγε. Πρόκειται για άλλη μία επίθεση με στόχο τη φίμωση και την τρομοκράτηση, με την κάλυψη των επίσημων αρχών. Αλλά και το πρωί του Σαββάτου 15/2, 25 άτομα απ τις τοπικές οργανώσεις της Χρυσής Αυγής απ το Ίλιο, το Καματερό και τα Άνω Λιόσια, που είχαν συγκεντρωθεί στο εμπορικό κέντρο του Χαλανδρίου και μαζί με «μπράβους» μοίραζαν φυλλάδια και φώναζαν συνθήματα υπέρ των μελών της Χρυσής Αυγής που βρίσκονται στη φυλακή, προχώρησαν σε άγριο ξυλοδαρμό του Θοδωρή Πισιμίση, αντιπροέδρου του Σωματείου Εργαζομένων του Δήμου, όταν αυτός διαμαρτυρήθηκε για την παρουσία τους εκεί. Γίνεται ολοένα και πιο φανερό πως στο στόχαστρο των φασιστικών συμμοριών δεν είναι μόνο οι μετανάστες. Αλλά και οι έλληνες εργαζόμενοι, νεολαίοι, άνδρες και γυναίκες, καθένας που θα τολμήσει να δημοκρατικά δικαιώματα Ψήφος: «ικαίωμα λάστιχο» για τους μετανάστες Αν για τους λεγόμενους «παράνομους» μετανάστες η πολιτική του συστήματος προβλέπει Φαρμακονήσια, «επιχειρήσεις σκούπα», ξυλοδαρμούς και καταστολή, κρατική και παρακρατική βία, ρατσιστικές επιθέσεις και δολοφονίες, στρατόπεδα συγκέντρωσης, κολαστήρια κι απελάσεις, για τους «νόμιμους», αυτούς που ζουν και εργάζονται χρόνια ή και δεκαετίες ακόμα- στη χώρα μας, που φορολογούνται κανονικά και που με τον κόπο, τον ιδρώτα και το αίμα τους κάνουν χρυσές δουλειές και υπερκέρδη οι καπιταλιστές, προβλέπονται επίσης τόσο αποκλεισμοί όσο και χρησιμοποίηση των δικαιωμάτων τους κατά το δοκούν. Έτσι, σύμφωνα με τροπολογία του υπουργού Εσωτερικών, Μιχελάκη, αποκλείονται απ το δικαίωμα του «εκλέγειν και του εκλέγεσθαι» στις επικείμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές οι ομογενείς, οι «νόμιμοι μετανάστες» και οι πολίτες κρατών-μελών της «Ευρωπαϊκής Ζώνης Ελευθέρων Συναλλαγών». Η τροπολογία αυτή η οποία αποσύρθηκε απ το αρχικό νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης και επανακατατέθηκε με το νομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών για τη σταυροδοσία στις ευρωεκλογές πάτησε πάνω στην απόφαση του Σ.τ.Ε. του 2012 για την «αντισυνταγματικότητα των σχετικών διατάξεων του Νόμου 3838/2010» (Νόμου Ραγκούση), οι οποίες καταργούνται. Για την τροπή αυτή επιστρατεύονται διάφορα επιχειρήματα, όπως «ο κίνδυνος ακύρωσης των εκλογών λόγω της «αντισυνταγματικότητας» της συμμετοχής των μεταναστών στην εκλογική διαδικασία, είτε ακόμα και αντιδραστικά ιδεολογήματα περί «αίματος» και «καθαρότητας του έθνους». Λες και η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία αυτή που κατ επίφαση και σύμφωνα με την κυρίαρχη ιδεολογία του συστήματος έχει αποφασιστικό ρόλο στη ζωή των «πολιτών της χώρας»- κρίνεται με βάση την εθνική και φυλετική καταγωγή κι όχι τη διαβίωση και τη συμμετοχή στην κοινωνική ζωή ενός τόπου. Κι αυτό, ανεξάρτητα απ το πραγματικό γεγονός πως η κάλπη δεν μπορεί ν αλλάξει τη ζωή του λαού. Ούτε βέβαια οι προθέσεις και οι στοχεύσεις του Ραγκούση ή του Γ. Παπανδρέου ήταν «αγνές» και «φιλολαϊκές», που εν έτει 2010 και στις απαρχές του ξεσπάσματος της σημερινής κρίσης αναζητούσαν τρόπους ενσωμάτωσης στη λογική του συστήματος των υπερεκμεταλλευόμενων «νόμιμων» μεταναστών. Μόνο που σήμερα η επιχείρηση που ακούει στο όνομα «διάσπαση της εργατικής τάξης σε Έλληνες και ξένους» (απ την οποία γεννιέται και πάνω στην οποία πατάει και ο ρατσισμός) απαιτείται να συνεχιστεί, να ενταθεί και να βαθύνει. Οι αντιθέσεις βέβαια και η διελκυστίνδα ανάμεσα σε πλευρές της πολιτικής διαχείρισης του συστήματος σχετικά με το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσουν τους «νόμιμους μετανάστες», με το χειρισμό και την ενσωμάτωση στη λογική του συστήματος, κάτι που λόγω κρίσης δύσκολα μπορεί να καρποφορήσει, ή με τον αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση, συνεχίζεται, κι αυτό εκφράζεται και με τα διάφορα «μπρος-πίσω» και τις παλινωδίες του λεγόμενου «νόμου Ραγκούση». Ανεξάρτητα βέβαια απ τις προθέσεις και τις επιδιώξεις των εκφραστών του συστήματος κι ανεξάρτητα ακόμα κι από την αποτελεσματικότητά του, το δικαίωμα της ψήφου στην αστική «μας» δημοκρατία ένα δικαίωμα που αυτή η δημοκρατία κάποτε το είχε στερήσει και απ τις γυναίκες ή απ τους νέους κάτω των 21 χρονών πρέπει να είναι για το λαό, καθολικό. Κόντρα στη φασιστικοποίηση, να υπερασπίσουμε αποφασιστικά το δικαίωμα των μεταναστών να εκλέγουν και να εκλέγονται, να υπερασπίσουμε τα ίσα δικαιώματα των Ελλήνων και μεταναστών εργατών κι εργαζομένων απ την κοινή επίθεση που δέχονται απ την κυβέρνηση, το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό. Τάσος Θεοφίλου: Βαριά καταδίκη χωρίς αποδεικτικά στοιχεία Ενώ αθωώθηκε για την κατηγορία της συμμετοχής στη «Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς», την οποία αρνούνταν, ο αναρχικός Τάσος Θεοφίλου, καταδικάστηκε τελικά στις 7/2 απ το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων της Αθήνας σε 25 χρόνια φυλάκιση και στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων για 5 χρόνια, για συμμετοχή σε ληστεία τράπεζας στην Πάρο το καλοκαίρι του 2012, καθώς και για συνέργεια σε ανθρωποκτονία με θύμα τον ταξιτζή Δημήτρη Μίχα, που επιχείρησε να αποτρέψει τη ληστεία. Η καταδίκη του αυτή έγινε παρά το γεγονός ότι δεν αναγνωρίστηκε από κανέναν απ τους 19 μάρτυρες κατηγορίας, ούτε απ τους αστυνομικούς της αντιτρομοκρατικής. Στέλεχός της, μάλιστα, δήλωσε πως «μπορεί να μην ήταν αυτός στη ληστεία». Τα λεγόμενα ενοχοποιητικά στοιχεία με βάση τα οποία καταδικάστηκε, ήταν το αποτέλεσμα του -απ τη φύση του τρωτού, αναξιόπιστου και «κατασκευάσιμου»- τεστ «ταυτοποίησης» του DNA του, με το (μοναδικό!) DNA που βρέθηκε σ ένα καπέλο των δραστών (αντικείμενο το οποίο δεν είχε καν καταγραφεί στην έκθεση κατάσχεσης των πειστηρίων του σημείου της συμπλοκής), ενώ πουθενά αλλού δεν βρέθηκε DNA του δράστη παρ ότι υπήρξαν κι άλλα πειστήρια, καθώς και μια τσάντα που κατείχε όπου αναγραφόταν η λέξη «Πάρος» Μπορεί κανείς να πιστέψει πως δεν «χρεώθηκε» την αναρχική του ταυτότητα στην απόφαση αυτή για την καταδίκη; ορθώσει λόγο ο οποίος πρέπει να κατασταλεί. Λειτουργώντας πάντα για λογαριασμό του συστήματος και των ξένων και ντόπιων αφεντικών. Η Χρυσή Αυγή διεκδικεί την κρατική χρηματοδότηση Η «αντισυστημική» Χρυσή Αυγή ξεσπαθώνει απέναντι στ αφεντικά της, που της έκοψαν για τους δικούς τους λόγους τη χρηματοδότηση απ τον κρατικό κορβανά Πώς θα συνεχίσει, άλλωστε, το «έργο» της χωρίς τη χρηματοδότηση αυτή και πώς θα καταβάλει μισθούς και ασφαλιστικές εισφορές όπως αναφέρει σαν καλός εργοδότης; Κατέθεσε λοιπόν αίτηση στο Σ.τ.Ε. όπου ζητά ν ακυρωθεί η απόφαση των υπουργών Εσωτερικών, Οικονομικών και Δικαιοσύνης με βάση την οποία υλοποιήθηκε η αναστολή καταβολής κάθε είδους κρατικής χρηματοδότησης και οικονομικής ενίσχυσής της. Ζητά λοιπόν τα ευρώ για το 2013, τα αντίστοιχα του 2014 καθώς κι αυτά των ευρωεκλογών Την ίδια στιγμή βέβαια που όσοι πραγματικά παλεύουν ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης αρνούνται την κρατική χρηματοδότηση και στηρίζονται αποκλειστικά στο λαό Νέα βάναυση επίθεση των ΜΑΤ στους κατοίκους των Σκουριών Χαλκιδικής Tην Τετάρτη 19/2, δυνάμεις των ΜΑΤ επιτέθηκαν για πολλοστή φορά στους αγωνιζόμενους κατοίκους των Σκουριών Χαλκιδικής που αντιστέκονται στα καταστροφικά για το δάσος και την ίδια τη ζωή του λαού σχέδια της «Ελληνικός Χρυσός» (της Καναδικής «Eldorado Gold» και του «Ακτωρα» του Μπόμπολα, δηλαδή). Αυτή τη φορά, στο Χονδρό Δέντρο, όταν εμπόδιζαν τη διέλευση των λεωφορείων της εταιρείας με καθιστική διαμαρτυρία. Διαδηλωτές σέρνονταν από τα ΜΑΤ, δύο γυναίκες τραυματίστηκαν ενώ έγιναν και τρεις συλλήψεις. Η καταστολή αυτή πραγματοποιείται κατ εντολή της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ενάντια στο «άκρο» που ονομάζεται αγωνιζόμενος λαός, με στόχο την τρομοκράτηση, την κάμψη του αγώνα και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της εταιρίας. Η τρομοκρατία δεν θα περάσει! Του λαού η πάλη θα τη σπάσει!

5 Σάββατο 22 Φλεβάρη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 5 Στις φυλακές έστειλαν τον Τσετίν! Προφυλακίστηκε τελικά ο Κούρδος πολιτικός πρόσφυγας Χασάν Κοζάρ (Τσετίν) ο οποίος συνελήφθη στις 13 Φεβρουαρίου κατηγορούμενος για την υπόθεση της έκρηξης στην Τριανδρία της Θεσσαλονίκης το 2011 και του αποδίδονται οι κατηγορίες της συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση, της κατοχής εκρηκτικού υλικού από κοινού με άλλους και της κατοχής πολεμικού υλικού με σκοπό εφοδιασμό τρίτων. Ο Χασάν Κοζάρ (Τσετίν) μένει στη χώρα μας τα τελευταία 25 χρόνια και έχει πάρει πολιτικό άσυλο λόγω των διώξεων που αντιμετωπίζει στην Τουρκία. Είναι μάλιστα γνωστός στη Θεσσαλονίκη και ευρύτερα λόγω της ενεργούς συμμετοχής του όλα αυτά τα χρόνια στο κίνημα συμπαράστασης στους πολιτικούς κρατούμενους στην Τουρκία αλλά και της συμμετοχής του στο αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα. Τα δήθεν «νέα στοιχεία» βάσει των οποίων ξανάνοιξε η ανάκριση και συνελήφθη ο Τσετίν δεν είναι ούτε «νέα» ούτε «στοιχεία». Ο Τσετίν μετά την έκρηξη στην Τριανδρία τον Οκτώβριο του 2010 εξετάσθηκε ως μάρτυρας όπως όλοι οι Τούρκοι πρόσφυγες και δεν ασκήθηκε ποινική δίωξη σε βάρος του καθώς δεν υπήρχε κανένα απολύτως στοιχείο που να τον συνδέει με την έκρηξη. Ένα «στοιχείο» που υπάρχει από τότε στη δικογραφία είναι η κατάθεση ενός μάρτυρα κατηγορίας αστυνομικού που λέει ότι ως υπηρεσία είχαν δεχθεί ένα ανώνυμο τηλεφώνημα που κατονόμαζε κάποιους Τούρκους στα σπίτια των οποίων υποτίθεται ότι κρύβονταν όπλα, σύμφωνα με τις δηλώσεις της συνηγόρου του Έφης Τελλή, επισημαίνοντας ότι ανάμεσα στους κατονομαζόμενους κατά τον μάρτυρα- στο ανώνυμο τηλεφώνημα ήταν και ο Τσετίν. Σύμφωνα με την ίδια, η έρευνα έγινε από την αντιτρομοκρατική την ίδια μέρα σε όλα τα σπίτια και δεν βρέθηκε απολύτως τίποτα εκτός από κάτι φυλλάδια. Η αντιτρομοκρατική πήρε λοιπόν τα φυλλάδια από τα σπίτια των ανθρώπων (σημ.: τα φυλλάδια βρέθηκαν σε άσχετα σπίτια και όχι στο σπίτι όπου έγινε η έκρηξη ή στο σπίτι του δράστη θύματος) και μετά από 3 χρόνια ισχυρίζεται ότι τα φυλλάδια είχαν αποτυπώματα του Τσετίν και κάποιων ανθρώπων ακόμη. Το μόνο συμπέρασμα που βγαίνει με βεβαιότητα είναι ότι ο Τσετίν και οι ομοεθνείς τους ως μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης διαβάζουν φυλλάδια στα σπίτια τους! Για τη σύλληψη του Χασάν Κοζάρ (Τσετίν) ανακοίνωση έβγαλε η Κ.Ο. Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ(μ-λ) στην οποία τονίζεται: «Ο Κοsar Hassan είναι ένας από τους πιο γνωστούς κούρδους αγωνιστές που για χρόνια αγωνίζεται για την αλληλεγγύη των λαών της Τουρκίας και της Ελλάδας ενάντια στο στρατοκρατικό φασιστικό καθεστώς που βασανίζει και φυλακίζει αγωνιστές της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ενεργό μέλος της Επιτροπής αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν, έχει συμμετάσχει σε πλήθος εκδηλώσεων και κινητοποιήσεων που έχουν οργανώσει συνδικάτα, κοινωνικές οργανώσεις και πολιτικά κόμματα στη Θεσσαλονίκη και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Η δίωξή του γίνεται γι αυτούς τους αγώνες του και στο πρόσωπό του διώκεται το κίνημα αλληλεγγύης στους λαούς της Τουρκίας που αγωνίζονται αδιάκοπα για δημοκρατία, εθνικά δικαιώματα και κοινωνικές κατακτήσεις. Καλούμε το δημοκρατικό λαό της Θεσσαλονίκης να εκφράσει την αλληλεγγύη του στον κούρδο αγωνιστή και να ζητήσει την παύση κάθε δίωξης ενάντιά του». Για την αποφυλάκιση του Τσετίν και την παύση κάθε δίωξης ενάντιά του οργανώνονται κινήσεις αλληλεγγύης. π Πολιτική Εκδήλωση για τον Ηλία Καμαρέτσο: Συνεχίζουμε στο δρόμο του αγώνα ƒπ Σήμερα, Σάββατο 22 Φλεβάρη στις 6 μμ στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, το ΚΚΕ (μ-λ) πραγματοποιεί εκδήλωση μνήμης και τιμής στο σύντροφο Ηλία Καμαρέτσο. Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νέοι. Και είναι πάρα πολλά όλα όσα έχουν να θυμηθούν οι παλιότεροι από τον σ. Ηλία. Και είναι πάρα πολλά όσα έχουν να μάθουν οι νεότεροι, μελετώντας κι ακολουθώντας το παράδειγμά του. Ανατρέχοντας κανείς στην ιστορία της ζωής του, είναι σαν να ξεφυλλίζει τις σελίδες της νεότερης ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα, κι όχι μόνο: την ένταξη στις γραμμές της ΟΜΛΕ, τον αντιδικτατορικό αγώνα, τη δράση με τους έλληνες μετανάστες μέσω του ΑΜΕΕ, το συνδικάτο οικοδόμων στη Θεσσαλονίκη, την ΠΕΣΠ, την οργάνωση για την αντιμετώπιση των σεισμών στη Θεσσαλονίκη, τη συμβολή για την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ (μ-λ) το 82, τη δράση στην οργάνωση Καρδίτσας, τη συμμετοχή στην Πρωτοβουλία Κατοίκων Τούμπας, την αρθρογραφία, την θεωρητική, ιδεολογική, καθοδηγητική δουλειά. Να θυμηθούμε για άλλη μια φορά τον πρωταγωνιστικό ρόλο που έπαιξε ο Η. Καμαρέτσος (μαζί με άλλα ιστορικά στελέχη) στη διαμόρφωση του σημερινού χαρακτήρα της οργάνωσής μας αλλά και να αναδείξουμε αυτήν την οργάνωση, το ΚΚΕ (μ-λ), που γεννά Καμαρέτσους, που γεννά λαϊκούς αγωνιστές, που γεννά κομμουνιστές. Ο Η. Καμαρέτσος έχει πια περάσει στην ιστορία: στην ένδοξη ιστορία του ελληνικού και παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Και η ιστορία διδάσκει και εμπνέει: για τις μάχες που θα κληθούμε να δώσουμε, για τους αγώνες που ξανοίγονται μπροστά μας για την αναγέννηση του κομμουνιστικού κινήματος και το σοσιαλισμό. Πολιτική εκδήλωση του ΚΚΕ (μ-λ) Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 19 Φλεβάρη πολιτική εκδήλωση-συζήτηση του ΚΚΕ(μ-λ) στην Λάρισα (ξενοδοχείο Metropol) αφιερωμένη στην μνήμη του σ. Ηλία Καμαρέτσου που πρόσφατα χάσαμε, με θέμα την επίθεση του συστήματος και την αντίσταση του εργαζόμενου λαού. Η συμμετοχή του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα καθώς και νεολαίων αποτελεί ένα ελπιδοφόρο μήνυμα ότι μέσα σε αυτούς τους καιρούς της προεκλογικής παραζάλης, των αυταπατών και της κινηματικής κάμψης υπάρχει και ένα σημαντικό δυναμικό που δεν είναι διατεθειμένο να υποταχθεί στους διάφορους «ρεαλισμούς» που κυκλοφορούν. Ήταν συγκλονιστική η τοποθέτηση συναγωνίστριας εκπαιδευτικού σε διαθεσιμότητα ότι είμαστε καταδικασμένοι «να ματώσουμε» όχι μόνο για να κερδίσουμε αυτά που χάνουμε κάθε μέρα αλλά και για να πάμε την υπόθεση μέχρι τέλους. Μετά τις βασικές ομιλίες που αφορούσαν την ζωή και την δράση του σ. Ηλία από τον Στάθη Κωνσταντόπουλο, τα πολιτικά ζητήματα της περιόδου, τα Όχι στις αυξήσεις των διοδίων Οι δρόμοι ανήκουν στον λαό και τους έχει πληρώσει πολλές φορές μέχρι τώρα! Κλιμάκιο συμμετείχε στην πολύ μαζική κινητοποίηση που πραγματοποίησαν το πρωί της Κυριακής 16 Φλεβάρη στα διόδια των Αφιδνών κάτοικοι του Ωρωπού και των γύρω περιοχών που συγκεντρώθηκαν και άνοιξαν για αρκετή ώρα συμβολικά τα διόδια για να διαμαρτυρηθούν έτσι για την αύξησή τους. Μοιράστηκε προκήρυξη αλληλεγγύης στον δίκαιο αγώνα των κατοίκων, ανταλλάχτηκαν απόψεις με τον απλό κόσμο που ταλαιπωρείται από την ληστρική πολιτική κυβέρνησης και εργολάβων. Στην προκήρυξή τους, οι συναγωνιστές της ΛΑΪΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΑΑΣ μεταξύ άλλων ανέφεραν: «Έρχονται τώρα με αυξήσεις φωτιά μέχρι και 60% στα διόδια να εμποδίσουν τις μετακινήσεις, να μαραζώσουν ολόκληρες περιοχές( ) Ετοιμάζονται να βάλουν κι άλλα πλευρικά διόδια σε Βαρυμπόμπη και Άγιο Στέφανο, να μας κρατούν αιχμάλωτους στα σπίτια μας( ) Και όλα αυτά για όφελος των μέτωπα πάλης και τους στόχους του ΚΚΕ(μ-λ) από τον Γρηγόρη Ανδρεάτο, άνοιξε μία αρκετά πλούσια συζήτηση τόσο με ερωτήσεις όσο και τοποθετήσεις. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στην συζήτηση κυριάρχησε το ζήτημα της Αριστεράς και των μετώπων πάλης ενώ οι αναφορές περί των επικείμενων εκλογών τόσο από τις ομιλίες όσο και από την γενικότερη συζήτηση ήρθαν σε δεύτερη μοίρα. Εκφράστηκε τόσο η αγωνία του κόσμου της δουλειάς για πώς μπορεί να οργανωθεί και να παλέψει όσο και ο προβληματισμός για το τι είδους αριστερά έχουμε και τι αριστερά χρειαζόμαστε. Στα «πηγαδάκια» μετά το τέλος της εκδήλωσης, η εκτίμηση κάποιων αγωνιστών ότι από αυτή την συζήτηση βγήκαν πιο δυναμωμένοι στο πολιτικό τους κριτήριο και την κινηματική κατεύθυνση δεν αποτελεί απλά μία δικαίωση της πολιτικής άποψης της οργάνωσής μας αλλά και έναν οδηγό για την πλατιά σύνδεση με τον λαό και τις ανάγκες του. μεγαλοεργολάβων στους οποίους χαρίζονται τα πάντα, από εθνικούς δρόμους μέχρι οφειλές και δάνεια, καλώντας τους «συνήθεις υπόπτους», δηλαδή τον λαό να επωμιστεί τα βάρη(...) Τρέμουν μετά την λαϊκή αντίδραση την μαζική λαϊκή ενωτική κινητοποίηση, γι' αυτό άρχισαν γρήγορα τους ελιγμούς με εκπτωτικές κάρτες διέλευσης, στοχεύοντας να διασπάσουν το μέτωπο του αγώνα. Όχι στις αυξήσεις των διοδίων, οι δρόμοι ανήκουν στο λαό και τους έχει πληρώσει πολλές φορές μέχρι τώρα! Όχι στη κατασκευή νέων πλευρικών διοδίων! Μόνο ο παρατεταμένος μαζικός - αποφασιστικός αγώνας μπορεί να ματαιώσει τα σχέδιά τους!» Η μαζική και αποφασιστική κινητοποίηση ματαίωσε το κυβερνητικό σχέδιο συκοφάντησης του αγώνα, που ήθελε την τροχαία να κλείνει λίγο πιο πάνω από τα διόδια την εθνική οδό, να προκαλεί κυκλοφοριακό έμφραγμα και να το χρεώνει στους διαδηλωτές. Το επιχείρησε δυο φορές και η παρέμβαση των κατοίκων το απέτρεψε. Συγκινητική ήταν η στάση των διερχόμενων οχημάτων που με παρατεταμένα κορναρίσματα περνώντας τα ανοικτά διόδια έδειχναν την αλληλεγγύη τους στους αγωνιζόμενους κάτοικους. Σε συζητήσεις στην κινητοποίηση καταγράφηκε ο προβληματισμός των κατοίκων για το αν οι δήμαρχοι της ευρύτερης περιοχής μπορούν να παίξουν πρωτοπόρο και προωθητικό ρόλο στον αγώνα ή θα εξαντληθούν σε προεκλογικές κορώνες. Επίσης, σχολιάστηκε αρνητικά η προεκλογική παρουσία του «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» που μοίρασε προεκλογικό υλικό για τις επερχόμενες σε...3 μήνες δημοτικές εκλογές και ευρωεκλογές!

6 6 Προλεταριακή Σημαία ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Σάββατο 22 Φλεβάρη 2014 ΣΧΟΛΙΚΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ Συνεχίζουν τον αγώνα παρά τις διασπαστικές προσπάθειες Συνεχίζουν τον αγώνα τους ενάντια στις διαθεσιμότητες και την προοπτική των απολύσεων οι σχολικοί φύλακες. Η μοτοπορεία διαμαρτυρίας που πραγματοποίησαν την προηγούμενη εβδομάδα, ξεκινώντας από την Αλεξανδρούπολη και φτάνοντας μέχρι την Πελοπόννησο, ήταν μια ακόμη προσπάθεια ανάδειξης του ζητήματός τους. Αυτός ο αγώνας με καθημερινές δράσεις πανελλαδικά, που έχει βρεθεί αντιμέτωπος πολλές φορές με τα ΜΑΤ και τα δακρυγόνα, λίγο πριν την κρίσιμη ημερομηνία της 22ας του Μάρτη οπότε λήγουν οι διαθεσιμότητες έχει να αντιμετωπίσει και κάποια σοβαρά ζητήματα. Είναι χαρακτηριστική η επιστολή που δημοσιεύθηκε σε σελίδα σχολικών φυλάκων στο facebook (Μαραθώνιος "Πρωτογενούς Πλεονάσματος" Ανεργίας/Ανέχειας/Εξαθλίωσης) από μέλη της Επιτροπής Αγώνα Νομού Θεσσαλονίκης, που από την πρώτη μέρα της διαθεσιμότητας είναι στο δρόμο, δούλεψαν για τη συγκρότηση της Συντονιστικής Επιτροπής και για το συντονισμό με άλλους κλάδους, έκαναν πράξη την πεζοπορία Αθήνα-Θεσσαλονίκη, με κατάληξη μια μεγάλη πανελλαδική συγκέντρωση στην Αθήνα και συνέλευση στα Προπύλαια για τον πανελλαδικό συντονισμό. Στην επιστολή λοιπόν τα μέλη της Επιτροπής Αγώνα δηλώνουν: «Προτείνουμε έστω και τώρα, την τελευταία στιγμή και αν πιστεύουμε πραγματικά ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ όποια κινητοποίηση γίνει από εδώ και πέρα και έχει κατάληξη στο υπουργείο, να έχει ένα και ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ : -ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΟΛΟΙ -ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ Η "ΟΠΟΙΑ" ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΑ ΜΕ ΕΝΑ ΧΑΡΤΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ : ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΟΛΩΝ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ. ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ. ΘΕΣΗ ΚΑΘΑΡΗ, ΔΙΑΦΑΝΗ, ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ! ΔΡΟΜΟΣ ΔΥΣΚΟΛΟΣ αλλά να είστε σίγουροι ότι θα είναι αυτός που θα φέρει την ΝΙΚΗ. Άλλος δρόμος θα φέρει ΗΤΤΑ για τους περισσότερους αλλά και συνάμα ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟ για τον κλάδο μας. Εμείς όχι μόνο δεν θα συνεχίσουμε σε αυτό τον δρόμο αλλά και καταγγέλλουμε αυτούς που τον δρομολογούν ως ΔΙΑΣΠΑΣΤΕΣ, ΕΝΔΟΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΘΥΜΟΥΣ ΣΤΑ ΚΕΛΕΥΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.» Είναι γνωστό ότι όταν ένας αγώνας συνεχίζεται, επιμένει και μαζικοποιείται (γίνεται δηλαδή επικίνδυνος για τη πολιτική του συστήματος), τότε ακριβώς αρχίζουν οι προσπάθειες διάσπασής του, προτάσσεται η συνδιαλλαγή ως το υπέρτατο μέσο αγώνα, οι επισκέψεις στους διαδρόμους των υπουργείων και, βέβαια, σαν επίφαση αγωνιστικότητας, διαμαρτυρίες έξω από γραφεία βουλευτών κ.λπ. Στη συνέλευση της 4ης του Γενάρη αποφασίστηκε μηχανοκίνητη πορεία μέσα στο Φλεβάρη σε συντονισμό με τους εργαζόμενους της Κόκα-Κόλα και της ΕΤ-3, τις καθαρίστριες του Υπ. Οικονομικών και τους καθηγητές. Στις 20 Γενάρη καταλήχτηκε η μηχανοκίνητη πορεία Αλεξανδρούπολη-Αθήνα να γίνει Φλεβάρη, με κατάληξη την πλατεία Κλαυθμώνος, πορεία στην Αθήνα και πανελλαδική συνέλευση. Στο μεταξύ, προέκυψαν οι αγροτικές κινητοποιήσεις, με τους οποίους επικοινώνησαν και συνενώθηκαν μαζί στα μπλόκα. Από εκεί και ύστερα άρχισαν οι παρεμβάσεις κάποιων με εθνικιστικές επιρροές, (τις οποίες προσπαθούσαν να καλύψουν) οι οποίοι εναντιώνονταν στο συντονισμένο αγώνα και επέμεναν στις μοναχικές κινητοποιήσεις του κλάδου. Όλα αυτά, βέβαια, με την απαραίτητη λάσπη (κομματικά υποκινούμενοι κ.λπ.) στους αγωνιστές που αναδείχτηκαν στη διάρκεια του αγώνα. Το αποκορύφωμα ήρθε όταν, τέσσερις μέρες πριν την μηχανοκίνητη πορεία, ομάδα σχολικών φυλάκων από τη Λάρισα, μαζί με κάποιους από τη Θεσσαλονίκη, όρισαν άλλη συγκέντρωση για την Τρίτη 18 Φλεβάρη στην Αθήνα, με πληρωμένα πούλμαν. Το κύριο επιχείρημα ήταν ότι όταν θα έφτανε η μηχανοκίνητη στην Αθήνα, την Παρασκευή 14/2 το μεσημέρι, δεν θα ήταν τα υπουργεία ανοιχτά!!! Η ΠΟΕ-ΟΤΑ δεν αποφάσισε ούτε καν στάση εργασίας για τις 14/2, ενώ είχε απόφαση συνέλευσης της Συντονιστικής που το ζητούσε από 4 Γενάρη. Η «συμμετοχή» της ήταν μια απλή ανακοίνωση προς τα σωματεία των ΟΤΑ, που τους καλούσε να οργανώσουν εκδηλώσεις υποδοχής στις πόλεις-σταθμούς της πορείας, χωρίς απεργία, χωρίς στάση εργασίας. Το αποτέλεσμα ήταν στην Αθήνα, για παράδειγμα, μία άμαζη και υποτονική συγκέντρωση. Και όλα αυτά ένα μόλις μήνα πριν τις απολύσεις. Η Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ βρέθηκε στο πλάι των σχολικών φυλάκων και στην Ξάνθη, στη Θεσσαλονίκη, στη Λάρισα και στην Αθήνα. Στην ανακοίνωσή της με τίτλο «Στις 23 Μάρτη κανείς απολυμένος!» κατέληγε: «Η Λαϊκή Αντίσταση - Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία θα στηρίξει με όλες της τις δυνάμεις τον αγώνα των σχολικών φυλάκων και των καθηγητών που βρίσκονται σε διαθεσιμότητα, θα ενισχύσει την κατεύθυνση της οικοδόμησης ενός πλατιού μετώπου αντίστασης, για να μπορεί να βρει χώρο η οργή που ξεχειλίζει, η ανάγκη που ωριμάζει, για να ανατραπεί η πολιτική της πείνας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης.» Απεργιακές κινητοποιήσεις στα Ελληνικά Πετρέλαια Με 4ωρη στάση εργασίας την Τετάρτη 19 Φλεβάρη και δύο 48ωρες απεργίες από την Παρασκευή 21 ως και τη Δευτέρα 24 Φλεβάρη ξεκίνησαν οι απεργιακές κινητοποιήσεις στα Ελληνικά Πετρέλαια. Οι απεργίες θα περιλαμβάνουν μείωση της τροφοδοσίας των μονάδων παραγωγής στο ελάχιστο και διακοπή λειτουργίας των σταθμών φόρτωσης βυτιοφόρων αυτοκινήτων και τρένων. Ας σημειωθεί ότι για την πλήρη διακοπή της λειτουργίας των μονάδων παραγωγής με ασφάλεια απαιτούνται 7 μέρες, διαδικασία που είχε εφαρμοστεί μετά από πολλά χρόνια το 2011 στα πλαίσια 10ήμερης απεργίας. Σε απεργιακές κινητοποιήσεις, το προσωπικό των μονάδων παραγωγής, που δουλεύει σε βάρδιες, ορίζεται προσωπικό ασφαλείας για όσο διάστημα οι μονάδες είναι σε λειτουργία. Κατά τη διάρκεια της στάσης πραγματοποιήθηκαν δύο ενημερωτικές συγκεντρώσεις: μία στις πύλες των διυλιστηρίων στον Ασπρόπυργο με συμμετοχή σχεδόν 300 εργαζόμενων από τις εγκαταστάσεις της Αττικής (Ασπρόπυργο, Ελευσίνα, Μαρούσι) και μία στις πύλες των εγκαταστάσεων στη Θεσσαλονίκη. Η συμμετοχή στη στάση εργασίας ήταν σχεδόν καθολική, ενώ και η συμμετοχή στις συγκεντρώσεις κρίθηκε ικανοποιητική από τους εργαζόμενους. Στην ενημέρωση, ο πρόεδρος του σωματείου έκανε λόγο για αγώνα με όση διάρκεια και όποια μέσα χρειαστεί, συμπεριλαμβάνοντας ακόμα και "παράνομες" απεργίες. Η συμμετοχή στη συγκέντρωση αλλά και οι συζητήσεις μεταξύ των εργαζόμενων επιβεβαίωσαν ότι υπάρχει αγωνιστική διάθεση. Η αποφυγή γενικών συνελεύσεων από τη διοίκηση του σωματείου εμποδίζει τη συζήτηση, την ενιαιοποίηση και το δυνάμωμα, αλλά η αγωνία και η οργή που προκαλούν οι προτάσεις της εργοδοσίας δεν κρύβονται, ειδικά ύστερα από μια τριετία μεγάλης έντασης της δουλειάς σε όλα τα εργοστάσια, εξαιτίας του ξεκινήματος των νέων μονάδων της Ελευσίνας. Για τους εργαζόμενους είναι κατά μεγάλη πλειοψηφία καθαρό ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή από τον αγώνα. Παρόλα αυτά, έχουν ήδη αναδειχτεί ορισμένα ζητήματα που πρέπει να απαντηθούν. Το ένα έχει να κάνει με τη λογική των "κοινών συμφερόντων" εργοδοσίας-εργαζόμενων. Λογική που καλλιεργήθηκε συνειδητά και από την ηγεσία του σωματείου, για να κρύψει μέσω της λεγόμενης "εργασιακής ειρήνης" την ουσιαστική υποταγή στα σχέδια της εργοδοσίας. Η εταιρία αξιοποιεί αυτή την πολιτική αδυναμία για να ασκήσει πιέσεις που σε ορισμένους εργαζόμενους έχουν αποτέλεσμα. Τον τελευταίο μήνα έχει προκύψει πρόβλημα παραμόρφωσης του μεταλλικού κελύφους ενός αντιδραστήρα στη μονάδα flexicoker των εγκαταστάσεων στην Ελευσίνα. Το πρόβλημα αυτό, που -χωρίς να είναι πρωτοφανές για τη χημική βιομηχανία όταν λειτουργεί στα όρια- πράγματι μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνα φαινόμενα κύρια για την ασφάλεια του προσωπικού και, με μικρότερη πιθανότητα, για την ασφάλεια της γύρω περιοχής, αξιοποιείται από την εταιρεία ως μέσο πίεσης. Η απόφαση για εσπευσμένο σταμάτημα της παραγωγής στις αρχές Μάρτη με σκοπό την αποκατάσταση του προβλήματος, ανεξάρτητα αν θα υλοποιηθεί ή όχι, προστίθεται στην προπαγάνδα περί κακής οικονομικής κατάστασης που, υποτίθεται "αντικειμενικά", οδηγεί στην ανάγκη μείωσης του "εργατικού κόστους". Στην πραγματικότητα, η εταιρεία αξιοποιεί την ιδεολογική αποσυγκρότηση και προσπαθεί να πείσει τους εργαζόμενους να μην απεργήσουν και να δεχτούν χειροτέρευση των εργασιακών σχέσεων προκειμένου να μην "πέσει έξω το μαγαζί". Το δεύτερο σχετίζεται με την προσπάθεια διαχωρισμού των εργαζόμενων σε τρεις κατηγορίες: παραγωγή, συντήρηση και διοικητικοί. Η εργοδοσία πρόσφατα στόχευσε τους διοικητικούς στο πρόγραμμα "εθελούσιας" με την υποστήριξη του σωματείου, ενώ η εργολαβοποίηση και η χρήση "ενοικιαζόμενων εργαζόμενων" προχωράει ακάθεκτα και σε διοικητικές θέσεις και στη συντήρηση. Η διασφάλιση της ενότητας μεταξύ των εργαζόμενων είναι απαραίτητη για το προχώρημα και κάθε τοποθέτηση που υποστηρίζει το διαχωρισμό τους εξυπηρετεί την επίθεση της εργοδοσίας, που αφορά τις κατακτήσεις όλων, ακόμα κι αν γίνει σε στάδια. Μέσα από τη μαζική συμμετοχή στον αγώνα μπορεί να σφυρηλατηθεί η ενότητα και να αντιμετωπιστούν αυτά και άλλα ζητήματα που θα προκύψουν. Ομαδικές απολύσεις και λουκέτο στην "Ελληνική Χαλυβουργία" στον Ασπρόπυργο Το φάκελο με τις ομαδικές απολύσεις των 108 εργαζόμενων στη "Χαλυβουργία Ελλάδος" στον Ασπρόπυργο παρέδωσε η διοίκηση του Μάνεση στους εκπροσώπους των εργαζόμενων την Τετάρτη 19 Φλεβάρη. Λίγες μέρες μετά την απόφαση για διαθεσιμότητες και παύση επ' αόριστο της παραγωγής στη Χαλυβουργική των Αγγελόπουλων, η νέα επίθεση στους εργαζόμενους του κλάδου ήρθε με την ίδια αιτιολογία: η μείωση της εγχώριας ζήτησης και το ενεργειακό κόστος οδηγούν σε ζημιές, που δεν γίνονται ανεκτές από τους μετόχους των επιχειρήσεων. Οι εργοδότες παραδέχονται ανοιχτά ότι χρησιμοποιούν τις ίδιες τις ζωές εκατοντάδων εργατών σαν μοχλό πίεσης προς την κυβέρνηση για να πετύχουν χρηματοδότηση τέτοια που να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις τους για κερδοφορία. Την έχουν μάλιστα υπολογίσει σε 30 εκατομμύρια για τις δύο εταιρείες. Με πάτημα τη στάση της ομοσπονδίας (ΠΟΕΜ) και των σωματείων που συμμετείχαν στην πρόσφατη κινητοποίηση για λογαριασμό του ταξικού αντίπαλου με βασικό αίτημα "φθηνότερο ρεύμα για τις χαλυβουργίες", μία-μία οι εταιρείες προχωρούν σε αντεργατικά μέτρα. Στη "Χαλυβουργία Ελλάδος", όπου πριν δυο χρόνια είχε πραγματοποιηθεί η μεγαλειώδης απεργία που για 9 μήνες έγινε ορόσημο για το εργατικό κίνημα και έσπασε με επέμβαση των ΜΑΤ και μηνύσεις κατά των απεργών, η πλειοψηφία του σωματείου που πλέον ελέγχεται από την ομάδα των απεργοσπαστών είχε μπει τις τελευταίες βδομάδες σε διαδικασία προτάσεων προς την εργοδοσία για μείωση του κόστους. Παρά τις διαβεβαιώσεις ότι τα προηγούμενα μέτρα (απανωτές μειώσεις μισθών, διαθεσιμότητες και εκ περιτροπής εργασία) γίνονταν για να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας, η διοίκηση στράφηκε για ακόμα μια φορά ενάντια στους εργαζόμενους, απολύοντάς τους. Επιπλέον, με τον αέρα που της έχουν δώσει οι υποχωρήσεις της συνδικαλιστικής ηγεσίας του κλάδου και στην προσπάθεια να αποφύγει τις αντιδράσεις, η εργοδοσία δήλωσε προκλητικά πως τώρα μπορεί να πληρώσει τις αποζημιώσεις, αλλά δεν εγγυάται για το μέλλον. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο αναμονής για τους εργαζόμενους. Οι εξελίξεις είναι ιλιγγιώδεις και η ταξική επίθεση προχωράει με ολοένα μεγαλύτερη ένταση, όσο δεν βρίσκει αντιστάσεις. Είναι βέβαιο ότι αντίστοιχες κινήσεις ετοιμάζουν και άλλες εταιρείες στο χώρο του μετάλλου, με το αλουμίνιο να φαίνεται ότι ακολουθεί τον χάλυβα. Η στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών όχι μόνο δεν ανακόπτει την επίθεση αλλά την ενισχύει, σπέρνοντας την ηττοπάθεια ανάμεσα στους εργάτες και την υποταγή στους σχεδιασμούς των εργοδοτών. Οι αγώνες των εργαζόμενων στον κλάδο, παραμερίζοντας τις υποταγμένες ηγεσίες, μπορούν να εμποδίσουν αυτή την κατεύθυνση και, από κοινού, να δώσουν προοπτική ανατροπής των ιδιαίτερα αρνητικών συσχετισμών.

7 Σάββατο 22 Φλεβάρη 2014 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Προλεταριακή Σημαία 7 Η εκτίναξη της ανεργίας και οι «ευκαιρίες» Στο ποσοστό-ρεκόρ του 28% ανέβηκε η ανεργία στη χώρα μας το Νοέμβρη του 2013, σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία (ΕΛΣΤΑΤ). Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, οι άνεργοι για το Νοέμβρη του 2013 έφτασαν τους , ενώ οι απασχολούμενοι τους Αντίστοιχα, το Νοέμβρη του 2012 το ποσοστό των ανέργων ήταν 26,3%, οι άνεργοι και οι απασχολούμενοι Δηλαδή, μέσα σ ένα χρόνο οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά άτομα, δηλαδή περίπου περισσότεροι άνεργοι κάθε μήνα!!! Το «success story» της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου συνεχίζει να φέρνει φτώχεια και δυστυχία, να σπρώχνει όλο και πιο πλατιά λαϊκά στρώματα στο περιθώριο της ανεργίας και της ανέχειας. Οι διάφοροι «μοχλοί ανάπτυξης» που επικαλούνται κάθε τόσο τα κυβερνητικά επιτελεία αποδεικνύονται σκέτη φλυαρία, προσπάθειες να διασκεδαστούν οι λαϊκές αγωνίες, η οργή και η δυσαρέσκεια για την καταστροφική αυτή πολιτική. Και τα τραγικά αυτά στοιχεία δεν αποτυπώνουν όλο το μέγεθος του προβλήματος. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι ως «απασχολούμενοι» χαρακτηρίζονται όσοι την «εβδομάδα αναφοράς» εργάστηκαν «έστω και μία ώρα με σκοπό την αμοιβή και το κέρδος»!!! Δηλαδή, όσοι κατά τη διάρκεια μίας εβδομάδας εργάστηκαν έστω και μία ώρα δεν θεωρούνται άνεργοι. Αυτός ο ορισμός της «απασχόλησης» (ο οποίος δεν ήταν πάντοτε έτσι) συμβαδίζει άμεσα με το μοντέλο εργαζόμενου που προωθεί εδώ και χρόνια το κεφάλαιο. Συμβαδίζει με την κατεύθυνση πλήρους αμφισβήτησης του δικαιώματος της εργατικής τάξης στην πλήρη και σταθερή εργασία, με την κατεύθυνση της πλήρους ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής της αποσυγκρότησης. Αυτήν την κατεύθυνση υπηρετούν και τα κάθε λογής προγράμματα απασχόλησης που προωθούνται τα τελευταία χρόνια, συνήθως με πρωτοβουλία των ιμπεριαλιστών της ΕΕ (προγράμματα ΕΣΠΑ κ.λπ.) και φορέα υλοποίησης τον ΟΑΕΔ. Τα προγράμματα «κοινωφελούς εργασίας», το νέο «φρούτο» με την ονομασία βάουτσερ (voucher) ή, αλλιώς, «επιταγή εισόδου» και μια σειρά άλλα τα οποία εμφανίζονται κατά καιρούς, συμβάλλουν πριν απ όλα στην εμπέδωση του νέου εργασιακού μοντέλου: εργαζόμενος ευέλικτος, απασχολήσιμος, περιπλανώμενος, χωρίς δικαιώματα, με μισθό πείνας υποταγμένος, ανοργάνωτος, αποσυγκροτημένος. Το δεύτερο χαρακτηριστικό αυτών των προγραμμάτων ήταν και είναι η ανακύκλωση της ανεργίας. Ακόμα και οι χρονικοί περιορισμοί που θέτουν ως προς τη δυνατότητα χρήσης από έναν άνεργο τέτοιων προγραμμάτων είναι ενδεικτικοί. Για ένα σύστημα και μια πολιτική που ούτε θέλουν ούτε μπορούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της τεράστιας ανεργίας, η εκτόνωση της δυσαρέσκειας, η πρόθεση να παραμείνει διαθέσιμη προς εκμετάλλευση -και να μην αχρηστευθεί- αυτή η τεράστια δεξαμενή ανέργων, αλλά και η πολιτική εκμετάλλευση αυτών των προγραμμάτων είναι απαραίτητα στοιχεία διαχείρισης των εκρηκτικών κοινωνικών συνθηκών που δημιουργούνται. Αυτός είναι και ο χαρακτήρας των πρόσφατων προεκλογικών εξαγγελιών του Σαμαρά για «ευκαιρίες απασχόλησης». Προσέξτε, όχι «θέσεις εργασίας» αλλά «ευκαιρίες απασχόλησης». Καμία σχέση, δηλαδή, με πλήρη και σταθερή εργασία. Και φυσικά καμία σχέση με προοπτική. Ακόμη και ο Σάββας Ρομπόλης του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ (ναι, του ινστιτούτου της ΓΣΕΕ που έσπευσε να κάνει το μεσάζοντα για δεκάδες χιλιάδες τέτοιες «ευκαιρίες» πριν από δύο περίπου χρόνια) αναγνωρίζει σήμερα ότι αυτές οι «ευκαιρίες» θα αντιστοιχηθούν σε μόλις 25 με 30 χιλιάδες θέσεις πλήρους εργασίας. Σε τι αντιστοιχούν, λοιπόν, αυτές οι «ευκαιρίες»; Οι αφορούν άνεργους με «επιταγή εισόδου», επιδότηση «καινοτόμου επιχειρηματικότητας των νέων» και μια σειρά επιδοτήσεις επιχειρήσεων ώστε να απασχολήσουν ανέργους διαφόρων κατηγοριών. Οι αφορούν θέσεις κατάρτισης και μαθητείας μέσω ενός προγράμματος με την πομπώδη και παραπλανητική ονομασία «Εγγύηση για τη Νεολαία». Οι υπόλοιπες αφορούν θέσεις «κοινωφελούς εργασίας» για άνεργους κυρίως από οικογένειες που δεν έχουν πλέον κανέναν εργαζόμενο (και άρα ξεφεύγουν από το «όραμα Παπανδρέου»). Ουσιαστικά, δηλαδή, πρόκειται για τη συνέχιση της προσπάθειας να νομιμοποιηθεί αυτό που μέχρι σήμερα χαρακτηριζόταν ως «μαύρη εργασία». Και επιπλέον, να εμπεδωθεί στη συνείδηση των εργαζομένων και της νεολαίας ότι η δουλειά με τους όρους και τα δικαιώματα που ήξεραν (ή είχαν ακούσει) μέχρι σήμερα είναι οριστικά παρελθόν. Και, ακόμη παραπέρα, να εδραιωθεί η ψεύτικη εντύπωση ότι η ΕΕ συμβάλλει ενεργά στην καταπολέμηση της ανεργίας στη χώρα (μιας και τα περισσότερα από αυτά τα προγράμματα βασίζονται σε κονδύλια της ΕΕ). Με μια έννοια, λοιπόν, όντως πρόκειται για ευκαιρίες. Μόνο που οι ευκαιρίες αυτές δεν αφορούν τους άνεργους, τους εργαζόμενους και τη νεολαία, αλλά τους εργοδότες, το κεφάλαιο και το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Από τη μια μεριά, οι ήδη εργαζόμενοι εκβιάζονται για να αποδεχτούν χειροτέρευση των εργασιακών τους σχέσεων, μειώσεις των μισθών και των δικαιωμάτων τους και, από την άλλη, οι άνεργοι και η νεολαία χρησιμοποιούνται για να προλειανθεί το έδαφος για ακόμη μεγαλύτερο ξεζούμισμα. Όλο αυτό το ζεστό χρήμα που πέφτει μέσω διάφορων προγραμμάτων δεν είναι παρά ένα πολύ μικρό μέρος των όσων έχει να λαμβάνει το κεφάλαιο από την εξάπλωση, εδραίωση και εμπέδωση αυτών των νέων σχέσεων, της επισφάλειας και της εργασιακής περιπλάνησης. Η αποκάλυψη του χαρακτήρα αυτών των προγραμμάτων και η οικοδόμηση αντιστάσεων στη συνεχιζόμενη προώθησή τους, δηλαδή ο αγώνας για πλήρη και σταθερή εργασία με δικαιώματα, αφορά όλο το εργατικό κίνημα, το σύνολο του κόσμου της δουλειάς και του μόχθου, τόσο τους εργαζόμενους όσο τους άνεργους και τη νεολαία. Σε διαθεσιμότητα η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων της Χαλυβουργικής Στο προηγούμενο φύλλο της ΠΣ, αναφερόμενοι στην απαράδεκτη κίνηση της ΠΟΕΜ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργατοϋπαλλήλων Μετάλλου) να διαδηλώσει υπέρ της απαίτησης των βιομηχάνων χάλυβα για φθηνότερο ρεύμα, γράφαμε καταλήγοντας: «...πρέπει να είναι ξεκάθαρο για τους εργαζόμενους ότι, σε αυτές τις συνθήκες, υποχωρήσεις τέτοιου είδους δεν αντιμετωπίζονται από τον αντίπαλο ως δείγματα καλής θέλησης αλλά ως αυτό που πραγματικά είναι: ενδείξεις πολιτικής αδυναμίας οι οποίες τροφοδοτούν τον επόμενο γύρο της βάρβαρης ταξικής επίθεσης». Δεν πέρασε ούτε μία μέρα από τότε που γραφόταν εκείνο το άρθρο και ο Αγγελόπουλος, ο ιδιοκτήτης της Χαλυβουργικής, ανακοίνωνε στους εργαζόμενους του εργοστασίου ότι βγάζει σε διαθεσιμότητα για 6 εβδομάδες τους 200 από τους 263 εργαζόμενους του εργοστασίου, ξεκινώντας από τις 17 Φλεβάρη!!! Αυτό σημαίνει ότι για αυτές τις 6 εβδομάδες οι 200 αυτοί εργαζόμενοι θα αμείβονται με το 50% του μισθού τους (συν κάποια μικρή ενίσχυση από τον ΟΑΕΔ). Η διοίκηση της Χαλυβουργικής εξακολουθεί να επικαλείται τη μειωμένη ανταγωνιστικότητά της λόγω των υψηλών τιμών του ρεύματος. Βέβαια, αυτό που δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει στους εργαζόμενους είναι τι θα γίνει εάν όντως η τιμή του ρεύματος μειωθεί για όλες τις βιομηχανίες του κλάδου. Πώς, άραγε, θα επιτευχθεί τότε η -δεδομένηνέα της απαίτηση για αυξημένη ανταγωνιστικότητα; Μήπως με νέα επίθεση στα εργατικά δικαιώματα, όπως έκανε πριν από μόλις οκτώ μήνες που εξανάγκασε 148 εργαζόμενους σε «εθελούσια» έξοδο ή όταν μείωσε έως και 13% τις αποδοχές όσων απέμειναν; Πού οδήγησε η επίκληση της διαβόητης «ανταγωνιστικότητας» τα εργατικά δικαιώματα και τους μισθούς στη χώρα μας (αλλά και ευρύτερα στον «αναπτυγμένο» κόσμο) τα τελευταία χρόνια; Για πολλούς από τους εργαζόμενους της Χαλυβουργικής, αυτά τα ερωτήματα είναι ήδη απαντημένα και δεν τρέφουν αυταπάτες. Μάλιστα, οι περισσότεροι είναι πολύ επιφυλακτικοί για το τι πρόκειται να συμβεί μετά τη λήξη των 6 εβδομάδων. Παρ όλ αυτά, η πλειοψηφίας στη διοίκηση του σωματείου εξακολουθεί ως ουρά του Αγγελόπουλου. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη συγκέντρωση που έγινε έξω από την πύλη του εργοστασίου στην Ελευσίνα την Τρίτη 18 Φλεβάρη ο πρόεδρος του σωματείου μίλησε για «άτολμη και φοβική κυβέρνηση», καλώντας την να εφαρμόσει τους νόμους που η ίδια ψήφισε! Στην ίδια γραμμή κινήθηκε και η τοποθέτηση του προέδρου του Εργατικού Κέντρου Ελευσίνας! Βέβαια, και οι δυο τους δεν παρέλειψαν να κατηγορήσουν και την εργοδοσία της Χαλυβουργικής, με έντονο ωστόσο το «άρωμα» της συνδιαλλαγής. Όπως βέβαια και η μορφή πάλης, που επιλέχθηκε να είναι τετράωρες στάσεις εργασίας. Ακόμα και μετά την άκαρπη τριμερή συνάντηση στο Υπουργείο Εργασίας τη Δευτέρα 17 Φλεβάρη, όπου η εργοδοσία δεν έκανε βήμα πίσω, το Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας δήλωνε: «Δεν θέλουν να ανταμείψουν ούτε κατά το ελάχιστο όλα εκείνα που πρόσφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν οι Χαλυβουργοί βάζοντας πλάτη για το μέλλον της επιχείρησης. [...] Διαβλέποντας λοιπόν την αδιαλλαξία να φτάνει στον ύψιστο βαθμό, καθώς η πλευρά της εταιρείας δεν αποδεχόταν την ανάκληση των διαθεσιμοτήτων, καταθέσαμε μια καινούργια πρόταση για αναβολή των διαθεσιμοτήτων έστω για μια εβδομάδα. [...] Πιστεύαμε ότι μια θετική έκβαση στην αποδοχή της πρότασής μας θα δημιουργούσε εξαιρετικό κλίμα, το οποίο θα μας έδινε το δικαίωμα της μιας εβδομάδας χωρίς την απειλή της «δαμόκλειου σπάθης» των διαθεσιμοτήτων πάνω από τα κεφάλια μας, για να συνεχίσουμε με πρωτοβουλίες πίεσης απέναντι στην κυβέρνηση για την υλοποίηση των συμβάσεων διακοψιμότητας.» Παρ όλ αυτά, η απάντηση της εργοδοσίας ήταν ένα κατηγορηματικό «όχι» και αυτό στριμώχνει εκ των πραγμάτων και αυτές της συνδικαλιστικές ηγεσίες. Σε κάθε περίπτωση, όμως, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία και θα καθορίσει τα πράγματα από εδώ και στο εξής είναι το εάν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι πάρουν την υπόθεση του αγώνα στα χέρια τους, χωρίς αυταπάτες και ψεύτικες ελπίδες. Μπορεί η πλειοψηφία της διοίκησης του σωματείου να συνεχίζει να κινείται στην απατηλή γραμμή ότι «Δεν νοείται ανάπτυξη χωρίς τη Χαλυβουργική» (όπως σημειώνει σε ανακοίνωσή του), όμως οι εργαζόμενοι στη Χαλυβουργική (διαθέσιμοι ή μη) πρέπει να κινηθούν στη γραμμή της αποφασιστικής υπεράσπισης του δικαιώματός τους στη δουλειά και στη ζωή. Η Ταξική Πορεία βρίσκεται καθημερινά στο πλευρό των εργαζομένων, ενώ κυκλοφόρησε και προκήρυξη καταγγελίας των διαθεσιμοτήτων.

8 8 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 22 Φλεβάρη 2014 Ευκαρπία- Θεσσαλονίκη «Όχι» στην καύση σκουπιδιών από τον ΤΙΤΑΝ είπαν οι κάτοικοι της Ευκαρπίας και φορείς της Θεσσαλονίκης Την Τετάρτη στις 19/02 πραγματοποιήθηκε Έκτακτη Συνέλευση στο χώρο του 1ου ημοτικού Σχολείου της Ευκαρπίας, μετά και τις τελευταίες εξελίξεις, αφού η τσιμεντοβιομηχανία ΤΙΤΑΝ ζήτησε και πήρε έγκριση απ ευθείας από το ΥΠΕΚΑ (Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής) για την καύση σκουπιδιών. Μια εξέλιξη που γέννησε εκ νέου ανησυχία αλλά και οργή και θυμό στους κατοίκους και για έναν πρόσθετο λόγο που έχει να κάνει με τον τρόπο που πάρθηκε η έγκριση. Παρακάμπτοντας τους συλλόγους, τις επιτροπές, τους ήμους, την Περιφέρεια, την όποια τυπική διαβούλευση που δίνει νομιμοφάνεια και ίχνη αξιοπιστίας σε τέτοιου είδους εγκρίσεις. Παραβρέθηκε το ίκτυο 50, σύλλογοι και φορείς της Ευκαρπίας, αλλά και της Θεσσαλονίκης. Με fast track διαδικασίες λοιπόν είναι αποφασισμένη η κυβέρνηση να «τελειώσει» ολόκληρες περιοχές και τους κατοίκους της προκειμένου να κερδοφορήσουν τα ξένα και ντόπια επιχειρηματικά συμφέροντα, στο πεδίο της ενεργειακής αξιοποίησης των απορριμμάτων που έχει ανοιχτεί. Ειδικά τώρα που οι συζητήσεις με τον Φουχτελ φαίνεται να αποδώσανε και να καταλήξανε και το Εθνικό Σχέδιο για την ιαχείριση των Αποβλήτων και η καύση είναι στα σκαριά. Φυσικά οι κάτοικοι της Ευκαρπίας αλλά και της Θεσσαλονίκης δεν είναι διατεθειμένοι να μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια. Η εμπειρία των κατοίκων από τον αγώνα ενάντια στον Σταθμό Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων (ΣΜΑ) είναι πολύτιμη. Πόσο μάλλον που οι εξελίξεις απέδειξαν πως ο γιγάντιος ΣΜΑ δίπλα στον ΤΙΤΑΝ δεν ήταν τυχαία επιλογή. Έτσι αποφασίστηκε διαδήλωση-πορεία προς τον Τιταν με συγκέντρωση στις 10:30 στην Πλατεία ημοκρατίας στην Ευκαρπία και εκ νέου παρέμβαση στο ημοτικό Συμβούλιο του ήμου Παύλου Μελά, την ευτέρα στις 24/02. «Μετωπική συμπόρευση» Μετά την εμπλοκή αναζητείται Σχέδιο Β Σε προηγούμενο άρθρο («Περί συμπόρευσης», ΠΣ 16/11/2013) αναφερθήκαμε στις διαδικασίες συζήτησης που υπήρξαν ανάμεσα σε δυνάμεις της αριστεράς (κυρίως ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Σχέδιο Β αλλά και Κομμουνιστική Οργάνωση Ανασύνταξη, σύλλογος «Γιάννης Κορδάτος», ΟΚΔΕ, ανένταχτοι κ.ά.), με στόχο, όπως δηλωνόταν, τη μετωπική πολιτική τους συμπόρευση. Καθώς πλησιάζουν οι ευρωεκλογές, οι συζητήσεις ανάμεσα στις δυνάμεις αυτές αλλά και εντός των δυνάμεων αυτών (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) εντάθηκαν. Όλο το προηγούμενο διάστημα στελέχη από τις διάφορες πλευρές έγραψαν προσχέδια και σχέδια προγραμματικής σύγκλισης, φτιάχτηκαν κοινές πολιτικές δηλώσεις, χωρίς να καταλήξουν όμως σε συμφωνία καθώς παρουσιάστηκε εμπλοκή την Κυριακή που μας πέρασε, όταν ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Σχέδιο Β συνεδρίασαν και ψήφισαν υπέρ της συμπόρευσης και του κοινού σχεδίου. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι ψήφισαν διαφορετικά κείμενα (το Σχέδιο Β ένα κείμενο αρχικής συμφωνίας ενώ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ την πρότασή της). Και τα δύο κείμενα υπάρχουν στο διαδίκτυο και μπορεί να τα δει κανείς και να διαπιστώσει ότι έχουν πολλά κοινά σημεία. Προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε τα επίδικα της μη συμφωνίας, αξίζει να δούμε κάποια σημεία από το διάλογο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ σε τρία συνεχόμενα φύλλα για το ζήτημα. Είναι σαφές ότι δεν είναι δυνατό να αναπαραχθούν όλες οι απόψεις και με τον κίνδυνο να αδικήσουμε κάποιες, θα επιλέξουμε μερικές, ενδεικτικές των θέσεων-στάσεων των συντακτών τους. Την ύπαρξη συμφωνίας και το προχώρημα της συμπόρευσης απαιτούν οι : ΑΡΑΝ: «( ) Το συζητάμε για καιρό, η δυναμική είναι δεδομένη, η προγραμματική βάση υπάρχει. Ας τολμήσουμε!» ΑΡΑΣ: «( )Υπάρχει συμφωνία για μετωπική συμπόρευση. Από εδώ και στο εξής, οποιαδήποτε συνιστώσα ναρκοθετήσει την επιτυχία της μετωπικής συμπόρευσης θα αναλάβει ακέραια την πολιτική ευθύνη για το τεράστιο κόστος που θα επάγει απέναντι τόσο στο κοινωνικοπολιτικό δυναμικό της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, όσο και κυρίαρχα στο λαϊκό κίνημα.» Αντίστοιχα θετικά στέκονται ανένταχτοι (Γ. Βασσάλος), με τον Γ. Ρούσση να «εκβιάζει» ότι αν δεν επιτευχθεί συμπόρευση, δεν θα υπάρξει εκλογική στήριξη: «( ) Αν όχι, αν δηλαδή στην ουσία δεν βρεθεί λύση ως προς το πού θα τοποθετηθεί μέσα στο κείμενο ο όρος «Έξω», ή «Αποδέσμευση» από την ΕΕ, και ακολουθηθεί για πολλοστή φορά η παρελκυστική τακτική της επ αόριστον συνέχισης των διαπραγματεύσεων, θα πρέπει να καταλογιστούν δημόσια στους υπεύθυνους του ναυάγιου οι βαρύτατες ευθύνες τους. Και βεβαίως όσοι από εμάς θέλουμε να είμαστε έστω και ελάχιστα συνεπείς, θα πρέπει να απορρίψουμε ξεκάθαρα τη στήριξη κάθε εκλογικής συνεργασίας δυνάμεων που δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε ένα κοινό προγραμματικό άξονα, διότι μια τέτοια συνεργασία θα έχει ένα οπορτουνιστικό, καιροσκοπικό χαρακτήρα, και θα αποτελεί, σε αντίθεση από τα διακηρυσσόμενα, μια ενέργεια πρόταξης του κοινοβουλευτισμού απέναντι στο λαϊκό κίνημα.» Στον αντίποδα κινήθηκαν οι ΝΑΡ, ΣΕΚ, ΟΚΔΕ, ΕΚΚΕ, Αριστερή Συσπείρωση, ανένταχτοι (Κ.Παπαδάκης). Η βασική τους διαφωνία (αλλά όχι μόνο) αφορά το ζήτημα της ΕΕ. Η ανακοίνωση του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ εξηγεί το ναυάγιο: «(...) Στις συζητήσεις αυτές πραγματοποιήθηκαν σοβαρά θετικά βήματα συμφωνίας αλλά αναδείχτηκαν και σημαντικές πολιτικές διαφωνίες με Τι κι αν οι διαθεσιμότητες αυγαταίνουν με το κλείσιμο του ΕΟΠΥΥ. Τι κι αν θα γίνουν απολύσεις για εκπαιδευτικούς και σχολικούς φύλακες που θα προστεθούν σ αυτές που προκύπτουν με το κλείσιμο οργανισμών. Αυτά και τα άλλα που καθημερινά σπρώχνουν τις λαϊκές μάζες στην φτώχεια, την εξαθλίωση, την αρρώστια και το θάνατο δεν αποτελούν επίδικα της συμπόρευσης. πιο κεντρική τη ρητή διατύπωση ή όχι, του στόχου για αποδέσμευση ή έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, που αποτελεί κεντρικό σημείο του προγράμματος για μια αριστερή, φιλολαϊκή και ανατρεπτική πολιτική σήμερα( ) Την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατέθεσε μια τελική και σε ανώτερο βαθμό συνθετική πρόταση για μια «κοινή πολιτική δήλωση» προς όλες τις δυνάμεις που ενδιαφέρονται για τη συμπόρευση. Σε αυτήν, πέρα από άλλες βελτιώσεις και σεβόμενη την άποψη για «έξοδο από το ευρώ», αναδείχθηκε σχετικά ισότιμα και σε αλληλοσύνδεση η θέση για «έξοδο από την ΕΕ». Σε σύσκεψη την ίδια μέρα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποδέχθηκε συγκεκριμένες προτάσεις του Σχεδίου Β και άλλων αγωνιστών( )». Από τη μεριά μας, επιμένοντας σε μια λογική και πρακτική κριτικής και αντιπαράθεσης απόψεων, όπως πιστοποιήθηκε και στο διάλογο που υπήρξε και από τις στήλες της ΠΣ για τη ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΑΣ, θέλουμε αποφεύγοντας πολιτικά κουτσομπολιά και αποκαλύψεις σκοπιμοτήτων και τακτικισμών να επισημάνουμε κάποια θέματα. Ο λόγος είναι ότι νοιαζόμαστε για ένα ολόκληρο δυναμικό νέων αγωνιστών που έχει κάνει τα πρώτα κινηματικά του βήματα και έχει αγωνίες και ερωτήματα. Αυτά τα ερωτήματα διαστρέφονται και αντί να ανοίγουν δρόμους συζήτησης και συνεννόησης, ισχυροποιούν τεχνητούς διαχωρισμούς και ιδεοληψίες οδηγώντας σε λάθος συμπεράσματα. Τελικά φθείρουν αγωνιστικές διαθέσεις και συνειδήσεις, υπονομεύοντας τελικά τη δυνατότητα αυτό το δυναμικό να παίξει καταλυτικό ρόλο στην ανάπτυξη μεγάλων λαϊκών και νεολαιίστικων αγώνων. Ζήτημα πρώτο, η διαδικασία που ακολουθήθηκε. Συναντήσεις κορυφής στελεχών των οργανώσεων μαζί με επιλεγμένους παράγοντες χωρίς τη δημόσια μαζική συμμετοχή στον διάλογο. Η συμπόρευση, πολύ δε η μετωπική, δε μπορεί να αποτελεί αντικείμενο επιτελείων ή τουλάχιστον όχι μόνο επιτελείων. Διαπαιδαγωγούνται λανθασμένα νέοι αγωνιστές ότι συνεργασίεςσυμμαχίες κλπ. δεν «δοκιμάζονται», «πραγματώνονται» και από τα κάτω αλλά μόνο άνωθεν. Δεν θα σταθούμε στο μεταβατικό πρόγραμμα -το κάνει ολοκληρωμένα η πρόσφατη έκδοση της μπροσούρας «Για τις θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ» του Β. Σαμαρά και αξίζει να διαβαστεί- αλλά στο δεύτερο σημαντικό και επίδικο ζήτημα αυτό της ΕΕ και της εξόδου από αυτή. Το «ΕΞΩΗ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ» δεν είναι ζήτημα ρητής ή άλλης διατύπωσης. Δεν είναι ζήτημα κομματικών ντοκουμέντων ή ευέλικτων φράσεων που καλύπτουν τους πάντες, δημιουργώντας παράλληλα σύγχυση και αποπροσανατολισμό. Είναι απαράγραπτος στόχος του λαϊκού κινήματος. Γιατί το «μέσα στην ΕΕ (ΕΟΚ παλιά)» η ίδια η πραγματικότητα και όχι κάποιο κομματικό όργανο το έχει απαντήσει με την πάνω από 30 χρόνια διάλυση της παραγωγής της χώρας και τη συντριβή των εργασιακών κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού μας. Κανένας «κοινωνικός ανασχεδιασμός της οικονομίας» και «αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας» δε μπορεί να προκύψει, πολύ περισσότερο κοινωνική -ταξική ανατροπή, αν δεν ανατραπεί η πολιτική οικονομική κυριαρχία των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, αν δε σπάσουν τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης συμπεριλαμβάνοντας και τους αμερικάνους προστάτες. «( ) Εφόσον υπάρξει συμφωνία στην πρόταση αυτή ανοίγει ο δρόμος για να αναληφθούν κοινές πολιτικές πρωτοβουλίες για την παρέμβαση στις μεγάλες κοινωνικές, πολιτικές και εκλογικές μάχες της περιόδου. Ειδικότερα: Το πλαίσιο αυτό αποτελεί την βάση για μια πολιτική, εκλογική παρέμβαση της μετωπικής συμπόρευσης που θα επιδιώξει να εμπνεύσει τους εργαζόμενους και τον λαό και όχι με λογικές «εκλογικής λίστας» ή «συμμαχίας στην βάση κάποιων σημείων( )». Από την απόφαση του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. «( )Προς το παρόν ο άμεσος στόχος το επόμενο τρίμηνο είναι η αναγνωρίσιμη εκλογική καταγραφή εντός και εκτός χώρας μιας αμφισβήτησης του ευρώ και της ΕΕ από τα αριστερά» (Β. Σωτηροπούλου, Σχέδιο Β). Γι αυτό και μετά την εμπλοκή της συμπόρευσης, θέτει ζήτημα για ανάπτυξη συνεργασιών «ειδικού σκοπού». Τελευταίο ζήτημα λοιπόν οι ευρωεκλογές. Σ αυτές συμπυκνώνονται οι μάχες της περιόδου. Τι κι αν οι διαθεσιμότητες αυγαταίνουν με το κλείσιμο του ΕΟΠΥΥ. Τι κι αν θα γίνουν απολύσεις για εκπαιδευτικούς και σχολικούς φύλακες που θα προστεθούν σ αυτές που προκύπτουν με το κλείσιμο οργανισμών. Αυτά και τα άλλα που καθημερινά σπρώχνουν τις λαϊκές μάζες στην φτώχεια, την εξαθλίωση, την αρρώστια και το θάνατο δεν αποτελούν επίδικα της συμπόρευσης. Αιτήματα, στόχοι πάλης των εργαζομένων, της νεολαίας, του λαού μας δε «χωρούν» στα σχέδια της συμπόρευσης που «σκέφτεται» και οραματίζεται «μεγάλα» πράγματα (εθνικοποιήσεις με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο κλπ.) και φυσικά άμεσα και γρήγορα, «εδώ και τώρα». Αυτή η ταχύρυθμη λύση δεν μπορεί αλλού να προκύψει παρά στην κάλπη που θα μας κάνει ευρέως γνωστούς και αναγνωρίσιμους, με μόνη διαφωνία το ποιος τελικά θα είναι ο δημοφιλέστερος. «Ευρωεκλογές, λοιπόν, είναι ο αυλισμός των φυλακισμένων» γράφει στο ίδιο σημείωμά της η Β. Σωτηροπούλου για να απορρίψει στη συνέχεια την ΑΠΟΧΗ από αυτές. Μάλιστα αναφέρει ότι τέτοια γραμμή έχουν οργανώσεις στη Γαλλία. Της θυμίζουμε ότι από τη μεριά μας καλούμε σε ΑΠΟΧΗ από τις ευρωεκλογές συνεχώς από το 1984, από τη σκοπιά της συνολικής εναντίωσης στην ΕΕ και στους ντόπιους υμνητές-απολογητές της. Θα την προωθήσουμε επίμονα και τώρα επιδιώκοντας να ανατρέψουμε λαθεμένες αντιλήψεις και πρακτικές για το ζήτημα των ευρωεκλογών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, της κοινής δράσης, της υπόθεσης της Αριστεράς και του κινήματος.

9 Σάββατο 22 Φλεβάρη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 9 Άκυρο-Λευκό στις Δημοτικές Εκλογές Οι Δημοτικές εκλογές του Μάη είναι μια πολιτική μάχη, την οποία θα δώσουμε για να προπαγανδίσουμε τις απόψεις μας και να έρθουμε σε επαφή με το λαό. Δεν είναι η «μητέρα των μαχών», δεν κρίνεται το μέλλον του λαού από αυτές και όσο δεν αξίζει να τις αγνοήσουμε, άλλο τόσο δεν αξίζει να τις αναγάγουμε στον κεντρικό πολιτικό μας στόχο για την επόμενη περίοδο. Θα δώσουμε τη μάχη, αλλά, παράλληλα, θα συνεχίσουμε να δίνουμε και την άλλη μάχη, αυτή της ανασυγκρότησης του κινήματος και της δημιουργίας εστιών αντίστασης. Η στάση που κρατάμε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση εξαρτάται κάθε φορά από τις ιδιαίτερες πολιτικές συνθήκες της περιόδου, τις αναγκαιότητες που κρίνουμε ότι υπάρχουν για το λαό και το κίνημα και, φυσικά, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των Αυτοδιοικητικών ή Βουλευτικών εκλογών ή των Ευρωεκλογών. Το βέβαιο είναι ότι σε καμιά περίπτωση δε θεωρούμε ότι το κύριο πεδίο της πολιτικής μας παρέμβασης είναι το εκλογικό, χωρίς αυτό να μας οδηγεί στο να αγνοούμε την πολιτική μάχη που δίνεται έτσι κι αλλιώς. Στην πολιτική μάχη συμμετέχουμε πάντα, είτε με ψηφοδέλτιο είτε χωρίς ή ακόμα και απέχοντας. Ο χαρακτήρας των Δημοτικών εκλογών σχετίζεται άμεσα με το χαρακτήρα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης γενικά. Ο θεσμός αυτός, παρότι ξεκίνησε ως λαϊκός, έχει εδώ και χρόνια χάσει αυτό το χαρακτήρα, βαίνει σε όλο και πιο αντιδραστική κατεύθυνση και γίνεται το μακρύ χέρι της κεντρικής εξουσίας στις τοπικές κοινωνίες. Η εξέλιξη αυτή οφείλεται, προφανώς, στους γενικότερους αρνητικούς πολιτικούς και ταξικούς συσχετισμούς για το λαό και τους εργαζόμενους, οι οποίοι έχουν ως αποτέλεσμα να αμβλύνεται η πίεση του λαού μιας πόλης προς την τοπική εξουσία και η απαίτησή του προς αυτήν να πάρει θέση στις διεκδικήσεις προς την κεντρική εξουσία. Το σύστημα, φυσικά, έχει φροντίσει να βοηθήσει στην εκτόνωση αυτής της πίεσης. Οι νόμοι «Καποδίστριας» και «Καλλικράτης» είχαν δυο βασικούς στόχους: Να συγχωνεύσουν Δήμους και Κοινότητες, ώστε να απομακρυνθεί όσο περισσότερο γίνεται ο λαός από Δημάρχους και Δημοτικούς Συμβούλους, αλλά και να κατοχυρώσουν τον αιρετό δεύτερο βαθμό Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τον οποίο ο λαός καλείται να εκλέξει, χωρίς να έχει, ουσιαστικά, καμιά πρόσβαση και σχέση με αυτόν. Γεγονός, ωστόσο, παραμένει ότι πολύ συχνά κινητοποιήσεις κατοίκων, γονέων, εργαζόμενων ή άλλων τοπικών συλλογικοτήτων έχουν στόχο τα Δημοτικά Συμβούλια και όχι τα παλιά Νομαρχιακά ή, πολύ περισσότερο, τα τωρινά Περιφερειακά. Και μάλιστα οι κινητοποιήσεις αυτές ορισμένες φορές έχουν και επιτυχίες, μικρές ίσως, αλλά χειροπιαστές. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της πίεσης που μπορεί να ασκηθεί σε τοπικό επίπεδο από τον κόσμο που όχι μόνο ξέρει την πόλη του και τα προβλήματά της, αλλά έχει και πρόσβαση στις τοπικές αρχές. Εδώ βρίσκεται και μια σημαντική διαφορά του πρώτου από το δεύτερο βαθμό Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Και οι Νομαρχίες παλιότερα και, πολύ περισσότερο, οι Περιφέρειες τώρα, είναι τόσο μακριά από το λαό όσο, σχεδόν, και η κεντρική εξουσία. Χωρίς να μπούμε στη συζήτηση περί των αρμοδιοτήτων των Περιφερειών, έγινε σαφές από τα πρώτα τρία χρόνια λειτουργίας τους ότι πρόκειται για κρατικούς μηχανισμούς στους οποίους ο λαός δεν έχει, ουσιαστικά, ούτε πρόσβαση ούτε δυνατότητα διεκδίκησης. Αυτό ήταν το σκεπτικό με βάση το οποίο από το 1998, που έγιναν οι πρώτες Νομαρχιακές εκλογές, δε συμμετείχαμε σε αυτές και επιλέγαμε τη θέση του Άκυρου-Λευκού. Πολιτικά η θέση μας ήταν υπέρ της Αποχής, κάτι τέτοιο, όμως, ήταν πρακτικά αδύνατον όταν την ίδια στιγμή συμμετείχαμε με ψηφοδέλτιο σε ορισμένους Δήμους στις Δημοτικές. Η κατά μόνας αντιπαράθεση στο εκλογικό τμήμα για να ψηφίσει κανείς στη μία και όχι στην άλλη κάλπη δεν εξυπηρετούσε τίποτα. Αντίστοιχο είναι και το σκεπτικό μας στις φετινές εκλογές, όπου επιλέγουμε τη θέση του Άκυρου-Λευκού και στις Δημοτικές και στις Περιφερειακές. Οφείλουμε, ωστόσο, να ξεκαθαρίσουμε ότι η θέση της Αποχής που είχαμε και στις Δημοτικές και στις Περιφερειακές του 2010, οφειλόταν στο ότι ήταν οι πρώτες εκλογές του «Καλλικράτη» και κρίναμε ότι με αυτή τη θέση ενισχύαμε την αντίθεσή μας στο νέο νόμο. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτή τη στάση κράτησα κάποιες κοινότητες και δήμοι οι οποίοι συγχωνεύονταν.σήμερα, τρία χρόνια μετά, ο «Καλλικράτης» είναι, δυστυχώς, μια πραγματικότητα, η οποία, μάλιστα, δεν έτυχε των λαϊκών αντιδράσεων που θα άξιζε. Παρόλα αυτά, γιατί Άκυρο-Λευκό φέτος και όχι συμμετοχή, έστω στις Δημοτικές, ή γιατί όχι αποχή και από τις δύο; Το ότι η κατάσταση της χώρας μας και του λαού μας είναι κρίσιμη μετά από τέσσερα χρόνια ανελέητης επίθεσης στα δικαιώματά του είναι ίσως περιττό να το επαναλάβουμε. Οπως, επίσης, και το ότι οι αντιστάσεις του λαού είναι πολύ κάτω από τις απαιτήσεις της κατάστασης. Κατά την άποψή μας, είναι τεράστιες οι ευθύνες των δυνάμεων της Αριστεράς για την εξέλιξη αυτή. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ασχολείται μόνο με το πώς θα βρεθεί γρηγορότερα στην εξουσία, όταν το ΚΚΕ αναχωρεί συστηματικά από όποιους αγώνες γίνονται και δεν παίρνει καμιά πρωτοβουλία, όταν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επεξεργάζεται προτάσεις διαχείρισης και ονειρεύεται κοινοβουλευτικές έδρες, ο λαός δεν έχει πού να στηριχτεί πολιτικά και να πάρει τις δυνάμεις που χρειάζεται για να παλέψει και να νικήσει. Ήδη από τις πρώτες μέρες της χρονιάς έγινε φανερό ότι οι δυνάμεις της Αριστεράς περισσότερο ενδιαφέρονται για τις Δημοτικές και τις Ευρωεκλογές παρά για την ουσιαστική αντιπαράθεση με το σύστημα. Το αποτέλεσμα ήταν μια ακόμη μεγαλύτερη υποχώρηση σε όλα τα μέτωπα και ακόμα λιγότερη στήριξη στις αντιστάσεις που ξεσπούν εδώ κι εκεί. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι έκλεισε οριστικά ο ΕΟΠΥΥ χωρίς, ουσιαστικά, καμία αντίσταση δείχνει το μέγεθος του προβλήματος. Και μας επιτρέπει να χαρακτηρίσουμε αυτή τη στάση της Αριστεράς «μας» ακόμα και εγκληματική Εφόσον έτσι έχουν τα πράγματα, στενεύουν για μας πάρα πολύ τα πολιτικά περιθώρια για κάποια εκλογική συνεργασία σε κάποιες πόλεις στις οποίες παρεμβαίνουμε εδώ και χρόνια. Είναι προφανές ότι το πολιτικό επίδικο είναι άλλο για εμάς και άλλο για τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς. Για μας το ζητούμενο είναι να αρχίσει σιγά σιγά να χτίζεται ένα Μέτωπο Αντίστασης το οποίο θα βάλει φραγμό στην επίθεση. Ένα τέτοιο μέτωπο πρέπει να είναι απαλλαγμένο από εκλογικές αυταπάτες και κοινοβουλευτικούς κρετινισμούς. Πρέπει να έχει εμπιστοσύνη στο λαό και να μην τον προορίζει μόνο για ψηφοφόρο. Κρίνουμε, λοιπόν, ότι δεν υπάρχουν οι πολιτικές προϋποθέσεις για τέτοιου είδους συνεργασίες. Για τον ίδιο λόγο δεν υπήρξε το προηγούμενο διάστημα κάποια κοινή δράση με άλλες δυνάμεις πάνω σε γενικότερα ή ειδικότερα ζητήματα, παρά τις προθέσεις μας για το αντίθετο, τις οποίες πάντα εκφράζαμε μέσα από προτάσεις που κάναμε. Ενδεχομένως μια πρότασή μας σήμερα για εκλογική συνεργασία να έβρισκε αποδέκτες σε κάποιους Δήμους. Όμως η αποδοχή αυτή θα ήταν περισσότερο στη βάση της εκλογικής λογικής και σε βάρος της κινηματικής. Και, με αυτή την έννοια, η προοπτική της θα ήταν πολύ μικρή έως ανύπαρκτη. Όσο για την Αποχή από τις Δημοτικές, δε βλέπουμε σε τι θα εξυπηρετούσε μια τέτοια στάση αυτούς τους στόχους μας. Αν θα ξεκαθάριζε την άποψή μας για την Τοπική Αυτοδιοίκηση ή θα συγχεόταν με μια στάση αποχής από όλες τις εκλογές, την οποία δεν έχουμε. Αν θα μπορούσε να εξηγήσει τη θέση μας για την Αριστερά και το κίνημα. Αν θα μας έδινε περισσότερες δυνατότητες παρέμβασης και επαφής με το λαό, στη βάση των γενικών, αλλά και των τοπικών του προβλημάτων. Στην πραγματικότητα, αν οι υποκειμενικές μας δυνατότητες το επέτρεπαν, θα μπορούσαμε να δούμε το ενδεχόμενο αυτόνομης καθόδου μας σε κάποιους Δήμους. Όμως αυτές είναι περιορισμένες. Για μια οργάνωση με τα μέτρα και την αντίληψη τη δικιά μας, η μακρόχρονη απουσία αντιστάσεων και αγώνων, σε συνδυασμό με την εκλογική μανία της Αριστεράς δημιουργεί ένα δύσκολο περιβάλλον για εκλογική κάθοδο, η οποία, ας μην το ξεχνάμε, έχει και ένα καθόλου ευκαταφρόνητο οικονομικό κόστος. Εύλογα θα αναρωτιόταν κανείς, όμως, γιατί η Λαϊκή Αντίσταση ΑΑΣ δε θα μπορούσε να είναι το όχημα μιας εκλογικής παρέμβασης, τη στιγμή, μάλιστα, που ήδη έχουν συγκροτηθεί και λειτουργούν σχήματά της σε μια σειρά συνοικίες της Αθήνας και σε πολλές πόλεις της Ελλάδας. Επιλέγουμε συνειδητά να μη μπλέξουμε τα σχήματα της Λαϊκής Αντίστασης ΑΑΣ με τις εκλογές, γιατί αυτά βρίσκονται ακόμα στη φάση της συγκρότησής τους. Αναζητούν και διερευνούν τα πεδία παρέμβασής τους στη βάση των κατευθύνσεων της Πανελλαδικής Σύσκεψης του Οκτώβρη και προσπαθούν να δυναμώσουν τις σχέσεις τους με το λαό των περιοχών που παρεμβαίνουν. Μια ενδεχόμενη εκλογική τους παρέμβαση θα τα απομάκρυνε από αυτό το στόχο και θα έσπερνε δικαιολογημένη σύγχυση στον κόσμο σε σχέση με το χαρακτήρα και τις επιδιώξεις τους. Τέλος, θα πρέπει να δούμε και τις ιδιαίτερες διαφοροποιήσεις που υπάρχουν από Δήμο σε Δήμο και ιδιαίτερα ανάμεσα στα αστικά κέντρα και την επαρχία. Η παρέμβαση στους τρεις μεγάλους Δήμους (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πειραιάς) έχει κεντρικά πολιτικά χαρακτηριστικά και, άρα, και αντίστοιχες πολιτικές απαιτήσεις. Σε μικρότερους Δήμους (στην Αττική ή σε πρωτεύουσες νομών) ο χαρακτήρας είναι πιο τοπικός. Ενώ στην επαρχία, όπου ένας Δήμος μπορεί να είναι και μισός νομός, συχνά παρατηρείται το φαινόμενο χωριά να αποφασίζουν να απέχουν από τις Δημοτικές εκλογές για να καταγγείλουν την εγκατάλειψή τους και από το κράτος και από την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ανάλογα με τις συνθήκες και την παρέμβασή μας σε κάθε περιοχή θα μπορούσαμε να δούμε και μια στάση διαφορετική από την κεντρική, ωστόσο κάτι τέτοιο δε φαίνεται να προκύπτει πουθενά αυτή τη στιγμή. Οι Δημοτικές εκλογές του Μάη είναι μια πολιτική μάχη, την οποία θα δώσουμε για να προπαγανδίσουμε τις απόψεις μας και να έρθουμε σε επαφή με το λαό. Δεν είναι η «μητέρα των μαχών», δεν κρίνεται το μέλλον του λαού από αυτές και όσο δεν αξίζει να τις αγνοήσουμε, άλλο τόσο δεν αξίζει να τις αναγάγουμε στον κεντρικό πολιτικό μας στόχο για την επόμενη περίοδο. Θα δώσουμε τη μάχη, αλλά, παράλληλα, θα συνεχίσουμε να δίνουμε και την άλλη μάχη, αυτή της ανασυγκρότησης του κινήματος και της δημιουργίας εστιών αντίστασης. Αυτό κρίνουμε ότι έχει ανάγκη ο λαός μας στα δύσκολα χρόνια που περνά και όχι «κόκκινους» Δημάρχους και Περιφερειάρχες.

10 10 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία Αγροτικές κινητοποιήσεις Τη νίκη τη φέρνει ο αγώνας Α κόμα και πριν το συλλαλητήριο της 19 Φλεβάρη, στα αγροτικά μπλόκα συζητιόταν «το μετά». Αν δηλαδή το παναγροτικό συλλαλητήριο της Αθήνας θα ήταν το «αγωνιστικό» κλείσιμο των κινητοποιήσεων ή αν θα ήταν βήμα για παραπέρα κλιμάκωση των κινητοποιήσεων για πιο αποτελεσματική αντιπαράθεση και κόντρα των αγροτών με την κυβέρνηση. Βέβαια, ο Μπούτας έκλεισε την ομιλία του στο συλλαλητήριο παραπέμποντας στον «αγωνιστικό γιορτασμό του Κιλελέρ» (9 Μάρτη), αλλά οι αγωνιστικές διαθέσεις της αγροτιάς αναζητούν διέξοδο και οι αγρότες δεν είπαν ακόμα την τελευταία τους λέξη. Το αγροτικό συλλαλητήριο της Αθήνας σίγουρα ήταν το μεγαλύτερο των τελευταίων χρόνων. Μεγαλύτερη από ποτέ ήταν και η διαδήλωση των αγροτών που έγινε στην AGROTICA στη Θεσσαλονίκη. Το ίδιο πρωτόγνωρα μαζικές είναι και όλες σχεδόν οι αγροτικές κινητοποιήσεις τα μπλόκα, οι διαδηλώσεις, οι συσκέψεις κλπ που γίνονται αυτό το διάστημα, από την Κομοτηνή μέχρι την Κουλούρα και από τη Νίκαια μέχρι την Κρήτη. Η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με μια πανελλαδική κινητοποίηση χιλιάδων αγροτών, κυρίως φτωχών και μεσαίων, που αντιστέκονται στο ξεκλήρισμα και στην εξαθλίωσή τους και διεκδικούν την επιβίωσή τους. Το φορολογικό αποτελεί την αιχμή αυτών των κινητοποιήσεων, χωρίς βέβαια να είναι το μοναδικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι φτωχομεσαίοι αγρότες. Όσο λάθος είναι να απομονώνουμε και να επικεντρωνόμαστε μόνο στο φορολογικό, άλλο τόσο λάθος είναι να το υποβαθμίζουμε ή να το «αγνοούμε» στο όνομα «σημαντικότερων» ή «συνολικότερων» ζητημάτων. Είναι το ζήτημα που συνενώνει τους φτωχομεσαίους αγρότες που αυτοί κυρίως θίγονται από την φοροεπέλαση της κυβέρνησης, ενοποιεί πανελλαδικά τις κινητοποιήσεις ανεξάρτητα από είδος καλλιέργειας, από περιοχή κλπ και αντικειμενικά ενώνει τη φτωχομεσαία αγροτιά με τα υπόλοιπα κομμάτια του λαού που και αυτά πλήττονται από την κυβερνητική φοροληστεία. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι κινητοποιήσεις στηρίζονται κυρίως από φτωχομεσαίους ενώ «απέχουν» χωριά με πλούσιο κλήρο (πχ Λάρισα). Η αγροτική κινητοποίηση χαλάει ότι απόμεινε από το success story της κυβέρνησης. Ιδιαίτερα σ αυτή την περίοδο, ενόψει εκλογών, με τους Σαμαρά-Βενιζέλο να προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα χειρότερα πέρασαν και η ανάπτυξη έρχεται, η κυβέρνηση δεν θέλει με τίποτα τέτοιες εστίες αντίστασης. Κυρίως φοβάται μήπως οι αγροτικές κινητοποιήσεις ξεφύγουν από τον έλεγχο, μήπως γίνουν η σπίθα που θα συνενώσει και θα πυροδοτήσει τη συσσωρευμένη οργή και αγανάκτηση του λαού και των εργαζόμενων που αναζητά τρόπους για να εκδηλωθεί και να ξεσπάσει. Η κυβέρνηση προσπάθησε να εκτονώσει τις κινητοποιήσεις. Και με το καρώτο και με το μαστίγιο. Με την πρωτοφανή, μεγαλύτερη από κάθε χρονιά παρουσία των ΜΑΤ στα μπλόκα αλλά και με τα «βελτιωτικά» μέτρα των Στουρνάρα-Θεοχάρη. Κάτω από την πίεση των αγροτικού ξεσηκωμού αναγκάστηκε σε κάποιες υποχωρήσειςελιγμούς, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Δεν έπεισε τους αγρότες. Τα μέτρα-βελτιώσεις που ανακοίνωσε είναι δευτερεύο-ντα και δεν θίγουν την ουσία της φοροεπιδρομής που είναι η ανατροπή του φορολογικού καθεστώτος για τους αγρότες με υπερφορολόγηση των φτωχομεσαίων (13% από το πρώτο ευρώ) και φοροασυλία των μεγαλοαγροτών (ενιαίος φορολοφικός συ-ντελεστής 13% και κατάργηση της προοδευτικής φορολογικής κλίμακας). Ιδιαίτερα με τις αλλαγές που θα ισχύσουν από φέτος, με την κατάργηση των φοροαπαλλαγών και τα αυξημένα τεκμήρια, αναμένεται να χτυπήσει πραγματική φοροκαταιγίδα τον αγροτόκοσμο. Οι αγροτικές κινητοποιήσεις ενεργοποίησαν και τις ενδοκυβερνητικές αντιθέσεις. Και το ΠΑΣΟΚ αλλά και ομάδα 30 νεοδημοκρατών βουλευτών υπό τον Τζαμτζή κατέθεσαν «βελτιωτικές» προτάσεις προκειμένου και τα εκλογικά τους ποσοστά να περισώσουν και να διασπάσουν τους αγρότες. Προτάσεις που όμως αφορούν «ασάφειες», «ελλείψεις» και «κακούς χειρισμούς» και σε καμιά περίπτωση δεν αμφισβητούν την ουσία της κυβερνητικής γραμμής. Ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει ότι στηρίζει τις αγροτικές κινητοποιήσεις. Οι βουλευτές του (ως είθισται) φωτογραφήθηκαν στα μπλόκα και κοινοβουλευτική αντιπροσωπεία του υπό των Λαφαζάνη-Γλέζου παραβρέθηκε στο συλλαλητήριο της Αθήνας. Βέβαια, για το επίδικο (φορολογικό) δεν πήρε ακόμα θέση και στις ανακοινώσεις του μιλάει γενικόλογα για «παραγωγική ανασυγκρότηση», «ανάπτυξη της υπαίθρου» και «διασφάλιση των αγροτοδιατροφικών αναγκών της χώρας». Ο δε Τσίπρας απέφυγε μέχρι στιγμής να επαναλάβει τις περσινές περιοδείες του στα μπλόκα, προφανώς για να μην δεσμευτεί για το φορολογικό, την ΚΑΠ και όσα άλλα «καίνε» τους αγρότες. Από το ΚΚΕ προβάλλεται κυρίως η «λαϊκή συμμαχία», το κοινό δηλ. μέτωπο εργατών-αγροτών-μικρομεσαίων κλπ για τη «λαϊκή εξουσία». Υποβαθμίζει το φορολογικό και το «τσουβαλιάζει» με ένα κατεβατό αιτημάτων, υποτιμώντας έτσι τη σημασία των άμεσων διεκδικήσεων που θα ανακουφίσουν τους φτωχομεσαίους αγρότες, θα επιβραδύνουν την επίθεση της κυβέρνησης και θα ανανεώσουν την εμπιστοσύνη των αγροτών στο κίνημα και στους αγώνες. Από την άλλη αναδεικνύει ζητήματα όπως πχ ο Αχελώος που ούτε κυρίαρχα είναι, ούτε τον αγώνα βοηθάνε αλλά μπαίνουν μόνο και μόνο για να συντηρηθεί η αντιπαράθεσή του με το ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι και αλλιώς ο αγώνας των αγροτών βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή. Η κυβέρνηση είναι στριμωγμένη, οι αγρότες έχουν τη λαϊκή συμπαράσταση και οι κινητοποιήσεις τους απλώθηκαν σ όλη την Ελλάδα. Οι αγώνες μπορούν και πρέπει να κλιμακωθούν, μπορούν και πρέπει να νικήσουν. Για να ανακοπεί η φοροεπέλαση της κυβέρνησης, να ανατραπεί η αντιαγροτική και αντιλαϊκή πολιτική. Οι προϋποθέσεις υπάρχουν. (*) Το άρθρο αυτό γράφτηκε πριν την απόφαση του μπλόκου της Νίκαιας για λήξη της κινητοποίησης. Εξέλιξη για την οποία έτσι και αλλιώς θα επανέλθουμε και θα τοποθετηθούμε στην επόμενη ΠΣ Σάββατο 22 Φλεβάρη 2014 ΚΥΠΡΟΣ Από το σχέδιο Ανάν Π άνε δέκα χρόνια από την αποτυχία των Αμερικανοεγγλέζων και των υπόλοιπων δυτικών ιμπεριαλιστών να επιβάλλουν στον κυπριακό λαό το κακόφημο και επικίνδυνο για την ειρήνη και την όποια κρατική υπόσταση της Κύπρου, διχοτομικό σχέδιο Ανάν. Αυτό τον καιρό φουλάρουν ξανά τις μηχανές με νέες μεθοδεύσεις και ήδη μετά από μήνες διεργασιών και ανταλλαγή 48(!) προσχεδίων, το περίφημο κοινό ανακοινωθέν Αναστασιάδη- Έρογλου, είναι γεγονός. Γεγονός που προέκυψε με σαφή ανάμειξη των ΗΠΑ, όπως άλλωστε ευθέως δήλωσε ο Αναστασιάδης τη Δευτέρα 17/2 στο Associated Press. Το κοινό ανακοινωθέν που έμπαινε από την ελληνοκυπριακή μεριά σαν προϋπόθεση για την έναρξη των διαπραγματεύσεων, παρά τη σκόπιμη ασάφεια, δε ξεφεύγει από το πνεύμα του σχεδίου Ανάν, ενώ ταυτόχρονα η ιμπεριαλιστική κηδεμονία είναι ακόμη πιο σαφής και πολύ πιο ασφυκτική η πίεση για συγκεκριμένα βήματα «επίλυσης» του κυπριακού. Επικίνδυνες εξελίξεις σε άσχημη για τους λαούς συγκυρία στην Κύπρο και την ευρύτερη περιοχή Η Κύπρος είναι πλέον σε βαθιά ύφεση μετά την ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση της Δύσης με το κούρεμα των καταθέσεων που στόχευε στην απώθηση της ισχυρής ρώσικης παρουσίας στο νησί. Η δυτικόδουλη κυβέρνηση Αναστασιάδη, παρότι αντιμετωπίζει ήδη τη λαϊκή οργή, ωστόσο απολαμβάνει ουσιαστικά την ανοχή της Αριστεράς του ΑΚΕΛ ιδιαίτερα στο κρίσιμο ζήτημα των διαπραγματεύσεων, παρότι όπως είπαμε φανερά πρόκειται για υλοποίηση ιμπεριαλιστικών υπαγορεύσεων. Το ΑΚΕΛ της «πολυδιάστατης» πολιτικής Μαζικό το αγροτικό συλλαλητήριο στην Αθήνα Αγώνας ζωής και θανάτου για τη φτωχομεσαία αγροτιά Χ ιλιάδες αγρότες, από όλη την Ελλάδα, συγκεντρώθηκαν την Τετάρτη 20/2 στη πλ. Βάθης, έξω από το Υπ. Ανάπτυξης, υλοποιώντας την απόφαση του Συντονιστικού τους. Σύμφωνα μάλιστα με διάφορες εκτιμήσεις, πρόκειται για το μεγαλύτερο αγροτικό συλλαλητήριο στην Αθήνα των τελευταίων χρόνων, ενώ τα συστημικά μέσα ενημέρωσης κάνουν λόγο για 4000 διαδηλωτές. Στο χώρο της συγκέντρωσης πραγματοποιήθηκε συναυλία συμπαράστασης στον αγώνα τους ενώ ακλούθησαν τοποθετήσεις εκπροσώπων των αγροτών από τα διάφορα μπλόκα. Χαρακτηριστικό των τοποθετήσεων ήταν ότι τα βάρβαρα μέτρα της κυβέρνησης ξεκληρίζουν ολοκληρωτικά την φτωχομεσαία αγροτιά που αδυνατεί πλέον να παράξει και να ζήσει, ότι επιχειρείται η βίαιη συγκέντρωση της γης στα χέρια των μεγαλοτσιφλικάδων, η αναγκαιότητα να μειωθεί το κόστος παραγωγής, να ανατραπούν τα αντιαγροτικά μέτρα, τα χαράτσια και η φοροληστεία, η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης. Επίσης, στη συγκέντρωση χαιρέτισαν εκπρόσωποι εργατικών σωματείων, όπως από το εργοστάσιο της CocaCola Θεσσαλονίκης, που βρίσκονται 5 μήνες σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Τον γύρο των τοποθετήσεων έκλεισε Β. Μπούτας, πρόεδρος της Ενωτικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Νομού Καρδίτσας, ο οποίος κυρίως στάθηκε στην καταγραφή των προβλημάτων της φτωχομεσαίας αγροτιάς, χωρίς όμως να δίνει τόνο και προοπτική κλιμάκωσης του αγώνα. Ακο- λούθησε πορεία που έφτασε γύρω στις 4:00μ.μ. έξω από τη Βουλή. Επικεφαλής της διαδήλωσης το πανό της Συντονιστικής Επιτροπής Αγροτικών Μπλόκων, ακλουθούσαν τα πανό των αγροτικών μπλόκων και αγροτικών Συλλόγων. Στη συνέχεια το πανό της Λαϊκής ΑντίστασηςΑ.Α.Σ, της Αυτόνομης Παρέμβασης, ενώ την πορεία ολοκλήρωναν με μαζική συμμετοχή τα μπλοκ του ΠΑΜΕ. Άφαντη από τη συγκέντρωση, για άλλη μια φορά, τόσο η ΓΣΕΕ όσο και η ΑΔΕΔΥ. Η Λαϊκή Αντίσταση-Α.Α.Σ συμμετείχε στο συλλαλητήριο δηλώνοντας την αμέριστη στήριξή της στον δίκαιο αγώνα της φτωχομεσαίας αγροτιάς. Με κεντρικό σύνθημα «Νίκη στον αγώνα των αγροτώνκάτω η πολιτική Κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ», διαδήλωσε στο πλευρό των αγροτών, φωνάζοντας συνθήματα ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, ενάντια στη Ε.Ε., ενάντια στην κρατική τρομοκρατία καθώς και συνθήματα για την αναγκαία συμμαχία εργατών-αγροτών. Επίσης, κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης μοιράστηκαν στους αγρότες χιλιάδες προκηρύξεις. Τις επόμενες ημέρες θα πραγματοποιηθούν Συνελεύσεις των μπλόκων για την συνέχιση των κινητοποιήσεων. Κόντρα στις δυσκολίες της περιόδου, στα αναχώματα, στο προεκλογικό κλίμα και τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες που καλλιεργούνται, οι αγρότες πρέπει να ψηφίσουν αγώνα, πρέπει να βροντοφωνάξουν ξανά «Σήμερα με τα πόδια, μετά με τα τρακτέρ, αν δεν δικαιωθούμε θα γίνει Κιλελέρ».

11 Σάββατο 22 Φλεβάρη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 11 στο σχέδιο Ομπάμα του Χριστόφια που προκαλούσε ενθουσιασμό ή τουλάχιστον αφωνία και στην αριστερά στη χώρα μας όταν πανηγύριζε για το αέριο, ποντάροντας την προοπτική του κυπριακού λαού στις πλάτες των σιωνιστών του Ισραήλ και σε κάθε λογής ιμπεριαλιστές, είναι σήμερα στη γωνία. Αν κάποιοι αντιδρούν στους νέους επικίνδυνους ακροβατισμούς του Αναστασιάδη, είναι οι κεντρώοι του Λιλήκα και του ΔΗΚΟ του Νίκου Παπαδόπουλου. Και αυτοί με κριτική στη βιασύνη και στην ταχτική που δε περιμένει να έρθει η ώρα της κυπριακής ισχύος μετά την εξαγωγή αερίου. Εξαγωγή βέβαια που ουσιαστικά οι ΗΠΑ την παγώνουν και βάζουν προϋπόθεση για το προχώρημά της την πρόοδο των διαπραγματεύσεων και του οδικού χάρτη που σχεδιάζουν. Το πιο άσχημο για τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους κατοίκους του νησιού είναι πως σ ολόκληρη την περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου όχι μόνο βρωμά ξανά μπαρούτι, μα πως στη συγκυρία οι συσχετισμοί για τους λαούς είναι ιδιαίτερα άσχημοι. Το 2004 οι Κύπριοι έπαιρναν κουράγιο από την ιρακινή αντίσταση και από την ίδια τη νίκη των Λιβανέζων μαχητών κατά του σιωνιστικού Ισραήλ. Σήμερα και ενώ έχουν υπάρξει οι σπουδαίες αραβικές εξεγέρσεις, ωστόσο οι αντιδραστικές δυνάμεις της περιοχής και οι ιμπεριαλιστές είτε τις έχουν καταστείλει με αιματηρό τρόπο (Αίγυπτος), ή με άμεση ή έμμεση ιμπεριαλιστική επέμβαση, σφαγή και καταστροφή (Λιβύη, Συρία). Θα αναφερθούμε παρακάτω γιατί αφορά άμεσα πλέον και τους λαούς Ελλάδας, Κύπρου και Τουρκίας στη σημασία της ταξικής αντιιμπεριαλιστικής συγκρότησης του λαϊκού παράγοντα. Ωστόσο, περιγράφοντας την πολιτική συγκυρία στη νοτιοανατολική Μεσόγειο δε πρέπει να ξεχνάμε πως η λαϊκή οργή σ όλη την περιοχή αντικειμενικά βαθαίνει, διευρύνεται και παραμένει παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς πάντα ένας δύσκολα ελεγχόμενος παράγοντας για τους ιμπεριαλιστές. Ωστόσο, στη φάση αυτή, εναγώνια Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία και στιβαρά και αποφασιστικά ΗΠΑ και Ρωσία συγκρούονται συμμαχώντας και διαπραγματευόμενοι ή συμμαχούν συγκρουόμενοι για τον έλεγχο μιας περιοχής ασταθούς και γεωπολιτικά σπουδαίας όχι μόνο λόγω ενεργειακών πηγών. Και είναι αλήθεια πως αυτή η ιμπεριαλιστική σύγκρουση καθορίζει στη φάση αυτή τις εξελίξεις με βάση την αδυναμία των λαών να χειραφετηθούν από αστικές, αντιδραστικές και κάθε λογής ιμπεριαλιστικές επιρροές. Πιο συγκεκριμένα σ ότι αφορά την Κύπρο, οι ΗΠΑ δεν κρύβουν την κατεύθυνσή τους να διαχειριστούν στη βάση της γεωπολιτικής ισχύος το σκόπιμα άλυτο εδώ και δεκαετίες κουβάρι του κυπριακού. Για την ιστορία, να θυμίσουμε πως το διαίρει και βασίλευε των πρώην αποικιοκρατών της Αγγλίας εφαρμόστηκε στη Κύπρο σαν βασική γραμμή αντιμετώπισης του κοινού αγώνα όλων των κυπρίων για ανεξαρτησία. Πολύ αίμα έχει χυθεί και πολλά βάσανα έχουν υποστεί οι κάτοικοι του μαρτυρικού νησιού. Όμως τίποτα δεν έχει αλλάξει ως προς την αντιμετώπιση των ιμπεριαλιστών. Από τη δεκαετία του 50 ακόμη, μια σειρά σχέδια αγγλοαμερικανών στόχευαν συστηματικά στην καλλιέργεια αντιθέσεων και διχασμού στο νησί, αξιοποιώντας και τις μωροφιλοδοξίες και αντιδραστικές βλέψεις των πάντα εξαρτημένων αστικών τάξεων σε Ελλάδα και Τουρκία. Σήμερα στην ίδια την Κύπρο υπάρχει κατοχή και στρατεύματα κατοχής από την Τουρκία (ΤΟΥΡΔΥΚ), στρατός της Ελλάδας (ΕΛΔΥΚ), στρατός του ΟΗΕ και ισχυρές εγγλέζικες βάσεις σε μεγάλη έκταση του νησιού. Υπάρχει ακόμη μια κυπριακή αστική τάξη έντονα αεριτζίδικη σε τράπεζεςυπηρεσίες-τουρισμό και ιδιαίτερα ασπόνδυλη στις ιμπεριαλιστικές υπαγορεύσεις. Και η επικράτηση τελικά του Αναστασιάδη και η χρόνια προσαρμογή του ΑΚΕΛ στις απαιτήσεις αυτής της τάξης έχουν σαν αποτέλεσμα τη διευκόλυνση των ιμπεριαλιστών να χειρίζονται το κυπριακό στους ευρύτερους σχεδιασμούς τους. Στην ίδια συνέντευξη που αναφερθήκαμε, ο Αναστασιάδης λέει «η συμφωνία θα επέτρεπε στην Τουρκία να προμηθευτεί αέριο από τις καινούριες γεωτρήσεις Κύπρου Ισραήλ. Αυτό θα συνέβαλε στην εξομάλυνση των σχέσεων Τουρκίας- Ισραήλ. Το Ισραήλ θα εξήγαγε το δικό του αέριο μέσω ενωμένης Κύπρου( )» Ναι, όπως ευρέως σχολιάστηκε στον τύπο, ο έλεγχος της ανατολικής Μεσογείου με μια ελεγχόμενη ζώνη Τουρκίας- Ισραήλ-Κύπρου είναι στα άμεσα ζητούμενα της γεωπολιτικής των ΗΠΑ. Να γιατί σχεδιάζεται, σύμφωνα με το Έθνος της 16/2, η στράτευση του Τζον Κέρι με επίσκεψη στην Κύπρο το Μάρτη εκτός απροόπτου και στη συνέχεια του βαρύ πυροβολικού της κυβέρνησης Ομπάμα, Τζον Μπάιντεν Και σίγουρα η μεταφορά του αερίου Κύπρου Ισραήλ προς την Ευρώπη είναι μια ενδιαφέρουσα υπόθεση για τον Μπράιζα και τις ΗΠΑ που από τη Βαλτική και την Ουκρανία μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα, τη νοτιοανατολική Μεσόγειο και το Ιράκ Ιράν, φροντίζουν να απεξαρτούν ενεργειακά την Ευρώπη από τη Ρωσία και όσο το δυνατόν να την εξαρτούν οι ίδιοι μέσα από τη γεωπολιτική επιρροή τους. Όπως στο ίδιο πλαίσιο τα προηγούμενα χρόνια σχεδιάζονταν υποθαλάσσιοι αγωγοί και ανάλογες συμμαχίες Ισραήλ- Κύπρου-Ελλάδας, έτσι σήμερα αποκαλύπτεται ότι ο αγωγός για το αέριο Κύπρου- Ισραήλ μέσω Τουρκίας θα είναι οκτώ φορές πιο οικονομικός. Τι άλλαξε; Μα φυσικά οι συνολικότεροι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί και ιεραρχήσεις των ΗΠΑ στη βάση των σημερινών δεδομένων. Επιγραμματικά, τα σημερινά δεδομένα διαμορφώνονται ως εξής: πρώτα- πρώτα ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός ΗΠΑ Ρωσίας αγριεύει όπως φάνηκε με την ψυχροπολεμική στάση των ΗΠΑ στους ολυμπιακούς του Σότσι, την υποκλοπή και δημοσίευση των «Γαλλικών» της Νούλαντ και φυσικά στο κρίσιμο και δραματικά επικίνδυνο μέτωπο της Ουκρανίας. Αν αυτό το πεδίο, ας πούμε της Ουκρανίας, είναι αυτή τη στιγμή το κεντρικό, δεν είναι ούτε άσχετο ούτε ασήμαντο το Συριακό που ξανά αναφλέγεται και ήδη έχει απλωθεί στο Λίβανο, στο Ιράκ και βεβαίως άμεση εμπλοκή σ αυτό, συμφέροντα, βλέψεις και ενδιαφέρον (βλέπε κουρδικό) έχει και η Τουρκία. Η Γενεύη 2 απέτυχε να διευθετήσει κάπως το χάος στη Συρία. Η διαπραγμάτευση και η «ανίερη» συμμαχία ΗΠΑ- Ιράν είναι στην ημερήσια διάταξη και στο Λίβανο σκάνε βόμβες της Αλ Κάιντα (βλέπε Σαουδάραβες) σε βάρος της φιλο-ιρανικής Χεζμπολάχ. Ο ενδο-ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός παροξύνεται με κρίσιμα επίδικα στην Ευρώπη, στην Αφρική, στην Ασία, στη Λατινική Αμερική και σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Σ αυτό το πλαίσιο, στην περιοχή της νοτιο-ανατολικής Μεσογείου στη φάση που διανύουμε είναι σίγουρο πως θα παιχτούν και άλλα κρίσιμα και ακόμη πιο επικίνδυνα για τους λαούς επεισόδια Το πολιτικό προσωπικό της χώρας εμπλέκεται στα ιμπεριαλιστικά σχέδια Οι εξελίξεις στο κυπριακό και συγκεκριμένα οι προθέσεις και οι απαιτήσεις των ΗΠΑ τέθηκαν από τη Νούλαντ στην πρόσφατη συνάντησή της με τον Βενιζέλο. Έτσι κι αλλιώς η ελληνική κυβέρνηση κάθεται σ αναμμένα κάρβουνα με βάση ενδεχόμενες απρόβλεπτες αναταράξεις στις εξελίξεις στο κυπριακό. Προς τα έξω τηρεί σιγή ιχθύος ανεχόμενη τις διευθετήσεις των ΗΠΑ παρότι ήδη με το κοινό ανακοινωθέν δημιουργούνται προηγούμενα. Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα αξιοποιούνται και τα συμφωνημένα Χριστόφια Ταλάτ που σκόπιμα διέρρευσε ο Ντάουνερ, ο οποίος μεθοδικά σήμερα αποσύρεται μετά τις προκλητικές του παρεμβάσεις. Σήμερα οι ΗΠΑ αφήνουν στην άκρη τον ΟΗΕ του Ανάν και του Ντάουνερ και δημιουργούν άμεσα δεδομένα με την παρέμβασή τους. Έχουν δοσμένη την υποτέλεια του Αναστασιάδη, ακόμη πιο δοσμένη την ανοχή της ελληνικής κυβέρνησης να κάνουν ό,τι νομίζουν και τέλος ποντάρουν στα στριμώγματα και τα ζόρια του Ερντογάν. Άλλωστε, όπως και σ όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, οι ιμπεριαλιστές κάθε άλλο παρά νοιάζονται για επίλυση του κυπριακού. Νοιάζονται να δημιουργήσουν δεδομένα ελέγχου των εξελίξεων αξιοποιώντας τοπικούς ανταγωνισμούς, στριμώγματα και ανιστόρητες κατά βάση αστικές μωροφιλοδοξίες. Ουσιαστικά, οι λαοί θα τους βρουν απέναντι όπως και στο παρελθόν, όταν αρχίσουν να διαμορφώνουν όρους πραγματικής επίλυσης του κυπριακού δράματος. Ανάλογη σιωπή με την κυβέρνηση στην Ελλάδα τηρεί και η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ πάντα στην ίδια γραμμή με το συντροφικό ΑΚΕΛ. Άφησαν έτσι τον υπέργηρο Παπούλια στα στερνά του να ψελλίσει δυο λέξεις που δε δεσμεύουν κανέναν από το πολιτικό προσωπικό. Δε θα μπορούσαν να πράξουν διαφορετικά αυτοί που θέλουν να εκφράζουν μια αστική τάξη στην Ελλάδα που παρότι η ιμπεριαλιστική εξάρτησή της καταστρέφει τη χώρα, ωστόσο η τάξη αυτή για να συνεχίσει να κάθεται στο σβέρκο του λαού βαθαίνει την εξάρτηση και ουσιαστικά και την καταστροφή. Η ελληνική κυβέρνηση του Αντ. Σαμαρά υποδέχεται τον Τουρκοκύπριο διαπραγματευτή Κούντρετ Οζαρσάι και αντίστοιχα ο Ελληνοκύπριος διαπραγματευτής Μαυραγιάννης θα γίνει δεκτός στην Άγκυρα. Η τετραμερής των εγγυητριών δυνάμεων των κακόφημων συμφωνιών του 60 της Ζυρίχης και του Λονδίνου αναβιώνει. Ταυτόχρονα αναβιώνουν και μια σειρά άλλες εκφράσεις βαθέματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης σε επικίνδυνα επίπεδα. Την ίδια ώρα που η χώρα γίνεται πεδίο βολής για κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση και στέλνει στρατό μέχρι την υπο-σαχάρια Αφρική και πολεμικό πλοίο στη Σομαλία, οι ΗΠΑ αποφασίζουν στο πλαίσιο του ΟΗΕ να χρησιμοποιήσουν τις θάλασσες της περιοχής σαν χαβούζα για τα επικίνδυνα χημικά που οι ίδιοι είχαν προμηθεύσει στη Συρία. Οι ιμπεριαλιστές έχουν ήδη αποδείξει σε μια σειρά λαούς της περιοχής μα και στο λαό μας και ιδιαίτερα στο λαό της Κύπρου, πως είναι αδίστακτοι. Αυτή η πραγματικότητα είναι απαράδεκτο, βρώμικο και ανιστόρητο να αποκρύπτεται από τους λαούς. Το Κυπριακό κρίσιμο ζήτημα για τις σχέσεις των λαών Ελλάδα Κύπρου και Τουρκίας Δυστυχώς οι υπαρκτοί κίνδυνοι από τις εξελίξεις που εξυφαίνονται στις πλάτες των λαών της περιοχής δεν αποκρύπτονται μονάχα από τις ανοιχτά αστικές δυνάμεις. Ούτε μονάχα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που δίνει τις γνωστές εξετάσεις συμμόρφωσης και καταλληλότητας Συνολικά η Αριστερά μας αρνείται να εμπιστευτεί το λαό και την πάλη του και συμμορφώνεται στη γραμμή «η εξωτερική πολιτική είναι υπόθεση των ειδικών». Οι εικονικές λαϊκές εξουσίες που περιγράφουν και οι ευφάνταστες δυαδικές εξουσίες δεν αντιμετωπίζουν καν με σοβαρό τρόπο το ζήτημα της πραγματικότητας της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και των συνεπειών της. Αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί και να μη κοροϊδεύουμε, οφείλουμε να δούμε με τόλμη τόσο τους αρνητικούς συσχετισμούς, όσο και τα δύσκολα, απαιτητικά μα αναγκαία βήματα ταξικής αντιιμπεριαλιστικής συγκρότησης που έχει ανάγκη ο λαός μας. Δε δείχνει εμπιστοσύνη στο λαό και στην προοπτική της πάλης του να ζητά το ΚΚΕ συζήτηση για το Κυπριακό στη Βουλή και εκεί να εξαντλείται η καταγγελία του. Άλλοι βέβαια στην Αριστερά μας και όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ δε τολμούν καν να καταγγείλουν τα νέα σχέδια Ανάν που εξυφαίνονται, μην τυχόν και οι δυνάμεις του συστήματος τους χαρακτηρίσουν εθνικιστές. Βαφτίζουν μια σειρά «αριστεροί» διεθνισμό την άρνηση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης και άλλοι με ευκολία αρκούνται και στηρίζουν τις αντιδράσεις αστικών δυνάμεων στην Κύπρο που τάχα αντιπολιτεύονται την υποτέλεια του Αναστασιάδη. Είπαμε ήδη πως το κοινό ανακοινωθέν έχει άρωμα νομιμοποίησης της ντε φάκτο διχοτόμησης της κατοχής, όπως και το σχέδιο Ανάν. Δε θέλει και δε μπορεί να αποτελεί βάση λύσης του κυπριακού αλλά αντικειμενικά αναγνωρίζει και διαιωνίζει την κατοχή. Δεν είναι απλά υπαγόρευση των ΗΠΑ αλλά απαίτησή τους στην προσπάθειά τους να ενισχύσουν την παρουσία τους σε βάρος των ρώσων αλλά και των «συμμάχων» τους στην Κύπρο και στην ευρύτερη περιοχή. Για όλους αυτούς τους λόγους, το αριστερό λαϊκό κίνημα στη χώρα μας οφείλει να σταθεί στο πλάι του κυπριακού λαού με όρους λαϊκής αντιιμπεριαλιστικής αλληλεγγύης και κοινής δράσης ενάντια στους φονιάδες και ληστές ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της Ε.Ε.. Σ ένα τέτοιο πλαίσιο παρά τις δυσκολίες πρέπει να επιδιωχθεί ο κοινός αγώνας Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων στο νησί. Αγώνας κρίσιμος για το μέλλον της Κύπρου αλλά και για τη διασφάλιση της ειρήνης στην ευρύτερη περιοχή. Τα όποια μικρά έστω βήματα στην κατεύθυνση συγκρότησης αντιιμπεριαλιστικού μετώπου των λαών Ελλάδας-Κύπρου- Τουρκίας γίνονται σημαντικά. Οι αστικές τάξεις πολεμούν πλέον από κοινού τους εχθρούς λαούς. Το ίδιο οφείλουν και οι λαοί. Και αυτό θα μπορέσει να πάρει σάρκα και οστά όταν κάποιοι της αριστεράς τολμήσουν να παλέψουν ανοικτά και αποφασιστικά στο λαό την άποψη πως στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. δεν υπάρχει ούτε εξασφάλιση ούτε μέλλον για τους λαούς. Υπάρχει μόνο πόνος, δάκρυα και αίμα. Αντίθετα υπάρχει μέλλον ζωής και προόδου μέσα από τον κοινό αγώνα των λαών ενάντια στην εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλισμό.

12 12 Προλεταριακή Σημαία ΕΟΠΥΥ Σάββατο 22 Φλεβάρη 2014 ΕΟΠΥΥ Προλεταριακή Σημαία 13 Αθήνα Ολοήμερες συγκεντρώσεις ενάντια στο κλείσιμο των πολυιατρείων του ΕΟΠΥΥ πραγματοποιήθηκαν τη ευτέρα σε αρκετούς δήμους της Αθήνας. Στηρίχτηκαν από Λαϊκές Συνελεύσεις, Λαϊκές Επιτροπές, Πρωτοβουλίες Κατοίκων, σωματεία παρακείμενων νοσοκομείων, σωματεία (ΕΛΜΕ, δήμων κ.λπ.), από το ΠΑΜΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες δυνάμεις της αριστεράς. Αλλού ήταν σχετικά μαζικές και αλλού όχι, σε κάποιες περιπτώσεις έγιναν και διαδηλώσεις. Οι δυνάμεις μας παρέμβηκαν κατά κύριο λόγο μέσω της Λαϊκής Αντίστασης στη Ν. Ιωνία, στη άφνη Άγιο ημήτριο, στην Ηλιούπολη και στους Αγίους Αναργύρους. Η συμμετοχή των εργαζόμενων δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλη αλλά όσοι συμμετείχαν αρνήθηκαν να παραδώσουν τα πολυιατρεία. Την Τρίτη οι συγκεντρώσεις συνεχίστηκαν αλλά με πολύ λιγότερο κόσμο αλλά και με την απουσία του ΠΑΜΕ σε κάποιες περιπτώσεις. Το πολύ πολύ να εμφανιζόντουσαν κάποιοι το πρωί, ουσιαστικά για να καλέσουν στην απογευματινή του συγκέντρωση. Την Τετάρτη το πρωί οι γιατροί συνέχισαν τις κινητοποιήσεις τους έξω από τα κεντρικά γραφεία του ΕΟΠΥΥ και σε κάποιες περιπτώσεις, όπως στη άφνη, οι εργαζόμενοι με τη στήριξη κατοίκων συνέχιζαν τον αποκλεισμό των πολυιατρείων. Παρά τους βερμπαλισμούς, όπως αποδείχτηκε για άλλη μια φορά, οι περισσότερες δυνάμεις της συστημικής αριστεράς δεν είχαν στόχο τη δημιουργία ενός κινήματος που θα εμπόδιζε το κλείσιμο και την παράδοση των ιατρείων. Αυτό φάνηκε από τις δυνάμεις που κινητοποίησαν, από τη στάση τους σε αυτές και βέβαια από τη στάση τους στις κινητοποιήσεις στο χώρο της υγείας από το καλοκαίρι και δω. Αυτό που ήθελαν ήταν να εκμεταλλευτούν επικοινωνιακά την όλη υπόθεση χάρη των εκλογικών τους σχεδιασμών, να καλέσει από τη μια το ΠΑΜΕ στη δική του απογευματινή συγκέντρωση της Τρίτης και ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη να προτείνει άλλες μορφές πάλης, όπως το να μετατραπούν τα πολυιατρεία σε κοινωνικά ιατρεία όπου όλοι οι εργαζόμενοι σε αυτά θα συνέχιζαν τη λειτουργία τους. Εθελοντικά φυσικά και για να αποδείξουν, όπως ειπώθηκε στη Ν. Ιωνία, ότι δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι για το χάλι της υγείας! Σε ορισμένες δε περιπτώσεις, και πάλι στη Ν. Ιωνία, λειτούργησαν ιδιαίτερα αρνητικά εκμεταλλευόμενοι τις αντιθέσεις των εργαζόμενων τις οποίες αντί να προσπαθήσουν να τις αμβλύνουν στη λογική της δημιουργίας ενός μετωπικού κλίματος, τις υποδαύλιζαν στρέφοντάς τους μάλιστα ενάντια ακόμη και στους «απ έξω»! Το ΠΑΜΕ έπεισε τους εργαζόμενους που επηρεάζει ότι ο αγώνας τελείωσε με την δημοσιοποίηση του ΦΕΚ και να βγουν να ζητήσουν από τους αλληλέγγυους να αποχωρήσουν γιατί η όλη υπόθεση μετατρέπεται σε «κομματική εκμετάλλευση», ο δε ΣΥΡΙΖΑ εστίασε την αντίθεσή του στις εργαζόμενες της «επιτροπής παράδοσης» τις οποίες πίεζε να μην κάνουν καμιά κίνηση έστω και σε ατομική βάση. Όταν τους τέθηκε το ζήτημα για το πού θα μπορούσαν αυτές οι εργαζόμενες να στηριχθούν για να τολμήσουν κάτι τέτοιο, η απάντηση ήταν ότι έρχεται ο Γκότσης (δεν ήρθε τελικά) και ότι ο δήμος έχει βγάλει αυτοκίνητο που καλεί το κόσμο να συγκεντρωθεί στο πολυιατρείο! Πειραιάς Στη συγκέντρωση στον ΕΟΠΥΥ του Πειραιά, στην οδό Μπουμπουλίνας όπου συμμετείχε με προκήρυξη η Λαϊκή Αντίσταση Πειραιά, η τρίωρη κινητοποίηση χαρακτηρίστηκε από μικρή μαζικότητα, περίπου 25 άτομα με τη συμμετοχή επίσης του ΠΑΜΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από τη μη συμμετοχή εργαζομένων του ΕΟΠΥΥ. Οι γιατροί που συνέχιζαν την απεργία τους δεν παραβρέθηκαν στην κινητοποίηση, ενώ στο κτήριο λειτουργούσαν κάποιες επιτροπές για συντάξεις. Χαρακτηριστική η οργή όσων ήρθαν να κάνουν χρήση των υπηρεσιών υγείας, αφού οι τηλεφωνικές εταιρίες έκλειναν κανονικά ραντεβού αλλά και των περαστικών που σταματούσαν για να ενημερωθούν και να συζητήσουν. Οργή χαρακτηριστική σε όλα τα υποκαταστήματα του ΕΟΠΥΥ. υο ακόμα συγκεντρώσεις πραγματοποιήθηκαν στην ευρύτερη περιφέρεια του Πειραιά που ήταν μαζικότερες χωρίς όμως θεαματικές διαφορές. Καταρχήν, λίγες εκατοντάδες μέτρα παραπέρα, η συγκέντρωση στο Οίκο του Ναύτη, που καλούσαν τα ναυτεργατικά σωματεία του ΠΑΜΕ. Τέλος, στον ΕΟΠΥΥ στη Νίκαια, όπου συγκεντρώθηκαν δυνάμεις του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. εν λείπουν βέβαια απ όλη την ιστορία και οι περιπτώσεις δημάρχων που ενώ έως τώρα εφάρμοζαν όλες τις μνημονιακές πολιτικές όπως του Βύρωνα τώρα αρνούνται να παραδώσουν τα πολυιατρεία της περιοχής τους καταγγέλλοντας τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις! Τα ιατρεία πλέον δεν λειτουργούν και όταν ανοί- Την ψήφιση του νομοσχεδίου για τη νέα πρωτοβάθμια περίθαλψη ακολούθησε το λουκέτο στον ΕΟΠΥΥ. Εκατοντάδες πολυ ατρεία έκλεισαν και εργαζόμενοι τέθηκαν σε καθεστώς διαθεσιμότητας. Όσο για το λαό, αυτός μπορεί να περιμένει έως τη μέρα που το ΠΕΔΥ (Πρωτοβάθμιο Εθνικό Δίκτυο Υγείας) θα κάνει (;) τα πρώτα του βήματα. Κυβέρνηση και Τρόικα κατάφεραν λοιπόν να περάσουν τη διάλυση της πρωτοβάθμιας περίθαλψης όπως τη γνωρίσαμε και τη ζήσαμε μέχρι σήμερα. Δεν τους εμπόδισε ούτε η προεκλογική περίοδος ούτε η κοινωνική κατακραυγή ούτε οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων και των κατοίκων. Πριν πάμε, ωστόσο, στην επόμενη μέρα, ας δούμε τις άμεσες συνέπειες της επίθεσης. Ο «αγοραστής υπηρεσιών υγείας» είναι έτοιμος -στα χαρτιά τουλάχιστον- να φορτώσει το μεγαλύτερο μέρος του κόστους της πρωτοβάθμιας περίθαλψης στις πλάτες του λαού. Ήδη η κυβέρνηση προσπαθεί να ανταπεξέλθει στην κοινωνική πίεση με τρεις τρόπους. Την αύξηση του πλαφόν των επισκέψεων στους συμβεβλημένου με τον ΕΟΠΥΥ γιατρούς (περίπου πανελλαδικά) από τις 200 στις 400 το μήνα. Τη διοχέτευση των ασθενών στα ακόμα λειτουργούντα κέντρα υγείας αγροτικού και τα ελάχιστα αστικού τύπου. Την «επιβάρυνση» των εξωτερικών ιατρείων των νοσοκομείων με χιλιάδες ασθενών που υπό άλλες συνθήκες δεν θα ήταν απαραίτητη η απεύθυνσή τους εκεί. Κεντρικός στόχος, πάντως, παραμένει άλλος. Η διεύρυνση του πεδίου δράσης του ιδιωτικού κεφαλαίου που τρίβει τα χέρια του από τη διάλυση των όποιων κρατικών δομών πρωτοβάθμιας περίθαλψης. «Ανοίξαμε και σας περιμένουμε» από τα διάφορα διαγνωστικά κέντρα που ξεφύτρωσαν το τελευταίο διάστημα σε κάθε πόλη και κάθε γειτονιά, «κυνηγώντας» τους ασθενείς, πολλοί από τους οποίους δεν έχουν κυριολεκτικά άλλη επιλογή. Η ταμπέλα ΕΟΠΥΥ κάτω από τη φίρμα του διαγνωστικού κέντρου λιγότερο θυμίζει το «χαμένο πάροχο υπηρεσιών υγείας» και ξουν, όσα ανοίξουν, θα έχουν και πολύ λιγότερο προσωπικό και καθόλου παροχές. περισσότερο τη νέα πραγματικότητα. Υπάρχουν βέβαια κάποια «μικροπροβλήματα» σ όλη αυτή την κατάσταση. Δεν υπάρχουν συμβεβλημένοι γιατροί πολλών ειδικοτήτων σε «πληθυσμούς αναφοράς» εκατοντάδων χιλιάδων κόσμου (π.χ. Παιδίατροι). Τα πλαφόν στις περισσότερες πλέον ειδικότητες «κλείνουν» από την δεύτερη και πρώτη εβδομάδα του μήνα. Τα κέντρα υγείας είναι υποστελεχωμένα και χωρίς τα απαραίτητα υλικά. Στα δε νοσοκομεία ήδη η ταλαιπωρία χτυπάει κόκκινο (ατέλειωτες ουρές) ως αποτέλεσμα του κλεισίματος των νοσοκομείων του ΙΚΑ και του ΕΣΥ, της μείωσης προσωπικού, της αυξημένης απεύθυνσης. Άσε που και εκεί η κατάσταση με τα υλικά είναι τραγική. Να λοιπόν, τι σημαίνει στην πράξη ανάπτυξη, εκσυγχρονισμός, εξορθολογισμός, μεταρρύθμιση και όλα αυτά τα εύηχα περιτυλίγματα με τα οποία ντύνουν τη βάρβαρη πολιτική τους. Εξίσου άσκημη για το λαό και τους υγειονομικούς διαγράφεται η επόμενη μέρα. Υπάρχει ένα βασικό κατά τη γνώμη μας ερώτημα: Υπάρχει σχέδιο; Όλη αυτή η πολιτική που ξετυλίγεται ενάντια στο δικαίωμα του λαού στην περίθαλψη, πού ακριβώς θέλει να «καταλήξει»; Υπάρχει, μ άλλα λόγια, αρχή, μέση και τέλος; Έχουμε την άποψη ότι, όπως σε γενικότερο επίπεδο, έτσι και στον τομέα της περίθαλψης, η αστική «μας» τάξη και το πολιτικό της προσωπικό πολύ λίγες δυνατότητες πραγματικού σχεδιασμού διαθέτουν. Περισσότερο κινούνται στη βάση μιας κατεύθυνσης και λιγότερο με συντεταγμένα βήματα που δείχνουν ουσιαστική συγκρότηση. Κλείσιμο ΕΟΠΥΥ Πόσο μακρύς θα είναι ο «ένας» μήνας; Θεσσαλονίκη Στη Θεσσαλονίκη οι κινητοποιήσεις την ευτέρα 17 Φλεβάρη ήταν πολύ κάτω από τις περιστάσεις. Την τελευταία μέρα της δουλειάς των εργαζόμενων στις μονάδες του ΕΟΠΥΥ, απεργία υπήρχε μόνο για τους γιατρούς. Οι υπόλοιποι εργαζόμενοι ήταν στους χώρους δουλειάς και περίμεναν... Τι περίμεναν; Άλλοι το ΦΕΚ από το εθνικό τυπογραφείο, άλλοι τη διαθεσιμότητα, κάποιοι έτρεφαν ελπίδες ότι - αν όχι στο μήνα, στους δύο μήνες- θα γυρίσουν πίσω στη θέση τους, κάποιοι ήταν θυμωμένοι με τους ασφαλισμένους που δεν πήγαν εκεί να προστατέψουν τη μονάδα και κάποιοι ήταν με τον κόσμο πoυ είχε μαζευτεί κάτω από το ΙΚΑ Πύλης Αξιού. Όλοι όμως ήταν απογοητευμένοι και κάτι παραπάνω περίμεναν. Οι ασφαλισμένοι και οι ασθενείς που επισκέπτονται τα κέντρα Υγείας με έκπληξη διαπιστώνουν πως βάλανε λουκέτο στις μονάδες και στην υγεία τους. Πολύ γρήγορα η έκπληξη μετατρέπεται σε οργή για τον υπουργό Υγείας, την κυβέρνηση και την τρόικα. Φυσικά, για να μετατραπεί αυτή η μαζική οργή σε ένα μαζικό πολιτικό κίνημα αντίστασης, απαιτούνται προϋποθέσεις και πολλή δουλειά που πρέπει να γίνει. Και φυσικά δεν μπορούμε να περιμένουμε να κάνουν αυτήν την δουλειά οι πολιτικές δυνάμεις που άφησαν τον κόσμο απροετοίμαστο και απροειδοποίητο, να κοιτά με ανοιχτό το στόμα τα λουκέτα στις μονάδες και που ακόμα και την ύστατη στιγμή εξάντλησαν την «αγωνιστικότητά» τους σε προεκλογικού χαρακτήρα κινήσεις και παρεμβάσεις για το θεαθήναι. Η Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ κινήθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα με την λογική του ανοίγματος του ζητήματος της περίθαλψης στο λαό. Με την αποκάλυψη πως αυτό που επιχειρείται είναι το ολοκληρωτικό τσάκισμα του δικαιώματος του λαού στην πλήρη και δωρεάν περίθαλψη. Με την λογική της δημιουργίας επιτροπών αγώνα από φορείς, συλλογικότητες, σωματεία, πρωτοβουλίες γειτονιάς οι οποίες μαζί με τους εργαζόμενους στην περίθαλψη θα υπερασπίσουν το λαϊκό δικαίωμα. Με την πεποίθηση πως ο αγώνας μόλις τώρα ξεκινά και σε αυτόν τον ευαίσθητο τομέα η Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ στην Θεσσαλονίκη πραγματοποίησε παρέμβαση στο ΙΚΑ της Πύλης Αξιού, ενώ παρεμβάσεις έγιναν από πρωτοβουλίες γειτονιάς στο ΙΚΑ Αμπελοκήπων, στο ΙΚΑ Ευόσμου και στο ΙΚΑ Τούμπας. Χανιά Και στα Χανιά, όπως και σ όλη τη χώρα, στο άκουσμα ότι κλείνουν τα ιατρεία του ΕΟΠΥΥ, ο κόσμος σοκαρίστηκε και ένιωσε την οργή του να ξεχειλίζει. Αυτό αντιλήφθηκαν οι σύντροφοι της Πρωτοβουλίας Αντίστασης κατά το μοίρασμα προκήρυξης στη λαϊκή του Σαββάτου που καλούσε σε συγκέντρωση- διαμαρτυρία μπροστά στα ιατρεία του ΕΟΠΥΥ, το πρωί της ευτέρας 17/2. Το σοκ εξηγείται από το γεγονός πως από τη μια, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί το λαϊκισμό του Άδωνη και την εξαπάτηση γύρω από την πραγματικότητα που φέρνει η πολιτική της και από την άλλη, μαζική έστω καταγγελία ενάντια στο κλείσιμο του ΕΟΠΥΥ δεν έγινε. Αυτό που τονίζει η Πρωτοβουλία Αντίστασης συνεχώς με την παρέμβασή της στα Χανιά, έστω σε επίπεδο προπαγάνδας, είναι πως αυτή η κατάσταση θα χειροτερέυσει και πως ο αγώνας για το ζωτικό δικαίωμα της περίθαλψης δε θα σταματήσει. Και αυτό παρά το γεγονός ότι η συγκέντρωση μπροστά στον ΕΟΠΥΥ, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν αποτέλεσε κάτι σημαντικό πέρα από μια καταγγελία της τελευταίας στιγμής με έντονο πάλι το προεκλογικό άρωμα. Όπως αποφασίστηκε στην τελευταία σύσκεψη της Πρωτοβουλίας την Τετάρτη 19/2, η παρέμβαση θα συνεχιστεί με διοργάνωση νέας εκδήλωσης στις 10 Μάρτη. Από αυτή τη σκοπιά, δεν είμαστε καθόλου σίγουροι για το τι ακριβώς θα είναι το ΠΕΔΥ, πού θα υπάρχουν δομές του, με πόσο και τι είδους προσωπικό θα λειτουργούν, τι συγκεκριμένα θα «παρέχουν», τι αναλογία πληθυσμού θα μπορεί εν τέλει να απευθυνθεί σ αυτό για την κάλυψη των υγειονομικών του αναγκών. Να δώσουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ενώ τα πολυ ατρεία του ΕΟΠΥΥ έκλεισαν, τα φαρμακεία του που κατά κανόνα στεγάζονται στα ίδια κτίρια, παρέμειναν ανοιχτά (μέχρι να ξεπουλήσουν, ίσως) προφανώς για να προσπαθήσουν ν αποσβέσουν την πίεση των ασθενών που έχουν ανάγκη κάποιων ακριβών φαρμάκων και που τα δικαιούνται με βάση την πάθηση και την έως σήμερα ασφαλιστική κάλυψή τους. Σε κάθε περίπτωση, η υλοποίηση της κατεύθυνσης «όποιος έχει ανάγκη περίθαλψης, θα έχει λίγες και ακριβές επιλογές» παραμένει στόχος για τις δυνάμεις του συστήματος. Και είναι αλήθεια ότι έγιναν και γίνονται βήματα προς αυτήν. Αυτό μπορούμε να τους το «αναγνωρίσουμε». Η «περιπλάνηση» των ασθενών από γιατρό σε γιατρό, από την όποια πρωτοβάθμια δομή σε νοσοκομείο, από φαρμακείο σε φαρμακείο θα σημαίνει αφάνταστη ταλαιπωρία και... ρήμα. Είπαμε, «υπηρεσίες προσιτές σε όλους», κατά την task force. Το πόσο «προσιτές», ωστόσο, εξακολουθεί να παραμένει επί της ουσίας αίνιγμα. Όσο για τους εργαζόμενους στον ΕΟΠΥΥ, το μέλλον προβάλλει δυσοίωνο, αφού ήδη αποτελούν τη νέα μεγάλη δεξαμενή εν δυνάμει απολυόμενων. Το πόσοι και ποιοι από Ηράκλειο στο κλείσιμο του ΕΟΠYΥ», «κανένας εργαζόμενος σε διαθεσιμότητα απόλυση», «καμία «Όχι συγχώνευση κλείσιμο μονάδας υγείας», «δωρεάν περίθαλψη για όλους, χωρίς προϋποθέσεις» ήταν τα βασικά σημεία της παρέμβασης της Ταξικής Πορείας Ηρακλείου στο κεντρικό κατάστημα του ΙΚΑ. Στην παρέμβαση αυτή, που συμμετείχαν μέλη της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου και του ΠΑΜΕ, η Ταξική Πορεία μοίρασε πλατιά το έντυπο υλικό της, συζήτησε με τον κόσμο αναδεικνύοντας την απάντηση στα παραπάνω ζητήματα ως επιτακτική ανάγκη του σήμερα, μέσα από την δημιουργία επιτροπών από φορείς, υγειονομικούς και απλό κόσμο. Για μια ακόμη φορά φάνηκε η γύμνια των σωματείων του ΕΟΠYΥ, τα οποία αδυνατούν να πάρουν πρωτοβουλίες έτσι ώστε να γίνει η περίθαλψη υπόθεση όλων μας και να αναπτυχθεί ένα κίνημα ανατροπής, συμπαράστασης και αλληλεγγύης, λέγοντας σε συζητήσεις που είχαμε μαζί τους, ότι περιμένουν την έκδοση του ΦΕΚ και κατηγορώντας τα ΜΜΕ που δεν ενημερώνουν τον κόσμο. Αδιέξοδα από ηγεσίες που ποτέ δεν είχαν εμπιστοσύνη στις λαϊκές δυνάμεις. Η Ταξική Πορεία, το επόμενο διάστημα, θα κινηθεί στην κατεύθυνση ανάληψης πρωτοβουλίας για την συγκρότηση επιτροπής καλώντας φορείς και ανένταχτους. Στόχος της είναι η παρέμβαση στις γειτονιές της πόλης, στους εργασιακούς χώρους κλπ. Ταυτόχρονα, η Ταξική Πορεία θα συνεχίσει τις παρεμβάσεις της, τόσο στα δύο νοσοκομεία της πόλης, όσο και στο κέντρο. Πάτρα Με το που ανακοινώθηκε η παράδοση των μονάδων ΕΟΠΥΥ στην Πάτρα το πρωί της ευτέρας, ο κόσμος της πόλης συγκεντρώθηκε από νωρίς έξω από τα τρία κτήρια του οργανισμού. Η δυνατότητα προσέγγισης του προσωπικού από τη μεριά των συγκεντρωμένων ήταν αδύνατη, μιας και οι διοικήσεις έπαιζαν με τις λέξεις και δεν απαντούσαν για το τι αυτούς θα ξαναπιάσουν δουλειά και με τι όρους παραμένει ανοικτό. Ήδη το μεγαλύτερο κομμάτι γιατρών εξωθείται στην «έξοδο» με τον εκβιασμό της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης των περίπου ευρώ ή της διατήρησης του ιδιωτικού τους ιατρείου. Για τους υπόλοιπους οι «δεσμεύσεις» Γεωργιάδη μάλλον πρέπει να παίρνονται λιγότερο σοβαρά στη βάση της διακηρυγμένης και εφαρμοζόμενης γραμμής των απολύσεων Τρόικας και κυβέρνησης. Είναι αλήθεια πάντως ότι πέρα από την πολυήμερη απεργία των γιατρών έγιναν κάποιες κινητοποιήσεις των υγειονομικών του ΕΟΠΥΥ και κατοίκων κατά τόπους, που δεν μπόρεσαν, ωστόσο, να ανατρέψουν το συνολικό κλίμα, στο βαθμό που αντιμετώπισαν το γνωστό και εμφανές πλέον θέμα της ουσιαστικά μη πολιτικής στήριξης. Η προεκλογική πασαρέλα τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του ΚΚΕ δεν άφησε περιθώρια παρερμηνειών. Το τελευταίο έκανε, ως συνήθως, τη γνωστή «ηρωική έξοδο» με άλλη μια κεντρική συγκέντρωση την Τρίτη 18/2. Όσο για τον πρώτο, είναι μόνιμη η επωδός πλέον ότι απάντηση στην πολιτική κυβέρνησης και Τρόικας είναι η μελλοντική «κυβέρνηση της Αριστεράς». Φωτεινή εξαίρεση σ αυτό το σκηνικό αποτέλεσε η κίνηση στην Ξάνθη που ξεπέρασε τα προδιαγεγραμμένα όρια της καθεστωτικής Αριστεράς, προσπαθώντας να δώσει διέξοδο σε κατοίκους και υγειονομικούς. Το χτύπημα στο δικαίωμα του λαού στην πλήρη και δωρεάν περίθαλψη είναι σίγουρα σημαντικό με άμεσες και μακροχρόνιες επιπτώσεις. Το κλείσιμο κρατικών δομών περίθαλψης, οι διαθεσιμότητες-απολύσεις είναι μέτωπα, ωστόσο, που δεν μπορούν να «κλείσουν» έτσι εύκολα για το σύστημα και τους πολιτικούς του διαχειριστές. Θα αποτελούν μόνιμο πονοκέφαλο και πεδίο αντιπαράθεσης του λαού και των εργαζομένων με τις αντιδραστικές δυνάμεις. Τίποτε δεν έχει τελειώσει. Με μια έννοια, όλα τώρα αρχίζουν. πραγματικά συμβαίνει μέσα στα κτήρια την ώρα που η απογραφή του εξοπλισμού τους ήταν σε εξέλιξη. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας και μετά από πληροφορίες ότι το ΙΚΑ του Αγ. Αλεξίου θα παραδώσει τα κλειδιά στην επιτροπή, μεγαλύτερος αριθμός συγκεντρωμένων περικύκλωσε το κτήριο. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο, παρά τις πιέσεις του κόσμου δεν έμαθε κανείς το αν, πού και πότε έγινε η παράδοση, με τους εργαζόμενους να έχουν μπει σε διαθεσιμότητα, άνθρωποι του υπουργείου να μπαινοβγαίνουν από άλλες εισόδους και την αστυνομία σε μια μεριά να δίνει με τη σειρά της το «παρών» για την ομαλή διεξαγωγή του κλεισίματος της μονάδας. Όλο το προηγούμενο διάστημα, μέσα από την δράση της «παμπατραϊκής συνέλευσης» στην ΕΗ και τη συμμετοχή της Λαϊκής Αντίστασης-ΑΑΣ στις συνεδριάσεις της, βάζαμε το ζήτημα της περίθαλψης σαν τέτοιο που θα το βρούμε μπροστά μας και η προετοιμασία του κόσμου για απάντηση είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία. Η ημέρα της συνέλευσης των συλλογικοτήτων έπεσε πάνω στο κλείσιμο των μονάδων. Όσοι από τους συγκεντρωμένους βρέθηκαν στο ΙΚΑ του Αγ. Αλεξίου κατέληξαν στο εργατικό κέντρο της πόλης για να συνεδριάσουν και να αποφασίσουν τις επόμενες κινητοποιήσεις. Μέτα από μια σειρά προτάσεων για τις επόμενες μέρες, η θέση μας για συλλαλητήριο έγινε αποδεχτή από το σώμα της συνέλευσης. Κάποιοι (ένα κομμάτι της αναρχίας) όμως θεώρησαν ζήτημα πιο σημαντικό τον τρόπο λειτουργίας της συνέλευσης και την συμμετοχή ή όχι των πολιτικών συγκροτήσεων που ήθελαν να τοποθετηθούν. Έτσι, καταλήξαμε χωρίς απόφαση για άμεση απάντηση στα κλεισίματα και τελικά, μέσα από την αναστάτωση που δημιουργήθηκε, μεταφέραμε την συνέλευση για το Σάββατο 22 Φλεβάρη στις 11 το πρωί. Ξάνθη Στις 17 και 18 Φλεβάρη έγινε αποκλεισμός του πολυϊατρείου του ΕΟΠΥΥ Ξάνθης από επιτροπές και σωματεία της πόλης. Αποτέλεσμα ήταν να μη γίνει παράδοση του κτηρίου, των εργαστηρίων και του φαρμακείου, τα οποία άλλωστε με το νόμο που ψηφίστηκε παραμένουν πλέον κλειστά. Βασικός οργανωτής του αποκλεισμού ήταν η Επιτροπή Αγώνα Ξάνθης για την Υγεία, ενώ καλέσματα είχαν βγάλει ο Σύλλογος υπαλλήλων της περιφερειακής ενότητας Ξάνθης, ο Σύλλογος εργαζομένων του νοσοκομείου και η ΕΛΜΕ, ενώ συμμετείχαν η Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΠΑΜΕ και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Βεβαίως τα τοπικά ΜΜΕ φρόντισαν να πάρουν απλώς δηλώσεις από το βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και τον υποψήφιο δήμαρχο του ΚΚΕ, οι οποίοι άλλωστε σχετικά νωρίς αποχώρησαν. Περίπου 150 άτομα συγκεντρώθηκαν από τις 7 το πρωί, φωνάζοντας συνθήματα και κάνοντας συζητήσεις με ασφαλισμένους και διερχόμενους που οι περισσότεροι δεν ήξεραν τις εξελίξεις και αγανακτούσαν. Στην ανοιχτή συνέλευση που έγινε επιτόπου υπήρξε προβληματισμός για τη συνέχιση του αγώνα, αλλά και για τον τρόπο που μπορούν να συμμετέχουν σ αυτόν οι εργαζόμενοι του ΕΟΠΥΥ. Είναι χαρακτηριστικό ότι κανένας πολιτικός ή συνδικαλιστικός φορέας δεν ανέλαβε την ευθύνη να τοποθετηθεί, εκτός από τα μέλη της Επιτροπής Αγώνα για την Υγεία και τη Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ. Βέβαια το ΠΑΜΕ είχε ήδη αποχωρήσει, ενώ το ίδιο είχαν κάνει και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, έμεινε η πρωινή απόφαση για συνέχιση του αποκλεισμού και την επόμενη ημέρα, χωρίς να αναληφθεί καμιά περαιτέρω προσπάθεια μαζικοποίησης. Ο αποκλεισμός της Τρίτης, ο οποίος είχε μικρότερη συμμετοχή, έληξε σχετικά νωρίς όταν μπροστά στους υπεύθυνους για την παραλαβή εργαζόμενοι και γιατροί του ΕΟΠΥΥ δήλωσαν ότι αυτοί πλέον είναι σε διαθεσιμότητα και δεν μπορούν να προχωρήσουν σε καμιά πράξη παράδοσης. Η Επιτροπή Αγώνα για την Υγεία κάλεσε τους παρευρισκόμενους και κυρίως τους εργαζόμενους του ΕΟΠΥΥ στην ανοιχτή συνέλευση που πραγματοποιεί την επόμενη Παρασκευή, μια που οι αγώνες βρίσκονται μπροστά μας. Υμηττός Ηλιούπολη Κοινή εκδήλωση συζήτηση για την επίθεση στο χώρο της Περίθαλψης Την Κυριακή 9 Φλεβάρη 2014, τα τοπικά σχήματα της Λα κής Αντίστασης ΑΑΣ του Υμηττού-Δάφνης και της Ηλιούπολης πραγματοποίησαν κοινή εκδήλωση συζήτηση με θέμα την επίθεση στα δικαιώματα του λαού στην Περίθαλψη και τα καθήκοντα του κινήματος, στο Δημαρχείο του Υμηττού. Η πρώτη εισήγηση, από τον Σπύρο Παπακωνσταντίνου, συνδικαλιστή απ το χώρο των νοσοκομείων, έδωσε με καίριο και ανάγλυφο τρόπο μια πλήρη εικόνα τόσο για το πώς λειτουργούσε τα προηγούμενα χρόνια το ΕΣΥ όσο και για το ποιες είναι οι συγκεκριμένες τομές που φέρνει κυβέρνηση και το πώς επιχειρείται η ένταση της πολιτικής των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων, της συρρίκνωσης των μονάδων Υγείας και του τσακίσματος κάθε έννοιας δικαιώματος των εργαζομένων στην Περίθαλψη. Η δεύτερη εισήγηση, από τον Γιώργο Σόφη, απ τη Λα κή Αντίσταση-ΑΑΣ Ηλιούπολης, περιέγραψε το πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο δρομολογούνται οι αντιδραστικές αυτές αλλαγές και άνοιξε τη συζήτηση για τα πολιτικά ζητήματα και στόχους που καλείται να θέσει το κίνημα στον αγώνα του ενάντια στην επίθεση στο χώρο της Υγείας. Η συζήτηση ήταν ιδιαίτερα ζωντανή με αξιόλογη μαζικότητα (60-70 άτομα συμμετείχαν), με πολλούς εργαζόμενους να θέτουν ερωτήματα προς τους εισηγητές και με συμμετοχή συναγωνιστών από την επιτροπή αγώνα των κατοίκων της Ικαρίας που οργανώνει την πάλη ενάντια στο κλείσιμο του νοσοκομείου και των μονάδων του ΕΟΠΥΥ του νησιού. Στη συζήτηση ανοίχτηκε και μια ενδιαφέρουσα και ζωντανή αντιπαράθεση απόψεων σχετικά με τη συνθηματολογία και τους στόχους πάλης που θα πρέπει να προωθηθούν. Ιδιαίτερα ακούστηκαν διαφορετικές προσεγγίσεις γύρω από το εάν πρέπει να υιοθετηθεί το σύνθημα διεκδίκηση της «Δημόσιας Δωρεάν Υγείας» ή της «Πλήρους και Δωρεάν Περίθαλψης». Χωρίς να μπορεί να αναπαραχθεί εδώ όλη η συζήτηση, μπορούμε να πούμε ότι φάνηκε πως τα ζητήματα που απασχολούν συνολικά την Αριστερά δεν λείπουν και από τις δυνάμεις που συγκροτούν τη Λα κή Αντίσταση-ΑΑΣ και πως, όπως άλλωστε και όλα τα υπόλοιπα που έχουν τεθεί, είναι ζητήματα ζύμωσης και πάλης σε παράλληλη τροχιά με τις κινηματικές διεργασίες και τις μάχες που δίνει και θα δώσει ο λαός μας. Αυτό ήταν άλλωστε και το κύριο καθήκον που συμφωνήθηκε στο κλείσιμο της συζήτησης και που πρέπει να απασχολήσει τις δυνάμεις της Λα κής Αντίστασης-ΑΑΣ: Η ανάγκη για δημιουργία πλατιών λα κών επιτροπών και κινήσεων που θα συσπειρώνουν όσο γίνεται πλατύτερα κομμάτια λαού για την οργάνωση της αντίστασης στην επίθεση στα δικαιώματα στην Περίθαλψη. Είναι το στοίχημα του αμέσως επόμενου διαστήματος.

13 14 Προλεταριακή Σημαία ΝΕΟΛΑΙΑ Σάββατο 22 Φλεβάρη 2014 Ποιος υπερασπίζεται τα δικαιώματα των φοιτητών; Δυο λόγια για την σύνοδο των προέδρων ΤΕΙ εξαναγκάζει πολλούς φοιτητές να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους ή το ζήτημα της στέγασης, που σε πολλά ΤΕΙ είναι ανύπαρκτη. Φαίνεται επομένως και το πόσο «καίγονται» για το καλό των φοιτητών. 2. Αυτό που ζητάει η σύνοδος είναι η πρόσληψη και άλλου έκτακτου εκπαιδευτικού προσωπικού. Στην ουσία, βλέπουμε να προσπαθούν να συνταχθούν με το υπουργείο πριν ακόμα συναντηθούν μαζί του, και αυτό γιατί ζητάνε έκτακτο προσωπικό (με ότι συνεπάγεται αυτό σε επίπεδο εργασιακών σχέσεων) την στιγμή που οι ανάγκες που πρέπει να καλυφτούν είναι κάτι παραπάνω από μόνιμες. Αυτό που κάνουν στην ουσία είναι να παρατείνουν το πρόβλημα μέχρι το επόμενο εξάμηνο που θα ξαναεμφανιστεί. Οι αγώνες στα χέρια των φοιτητών Τ ο διήμερο 8-9/2 συνεδρίασε η σύνοδος των προέδρων ΤΕΙ, με βασικό θέμα συζήτησης την δυνατότητα συνέχισης της λειτουργίας των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, με βάση το γεγονός ότι η έλλειψη εκπαιδευτικού προσωπικού είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Όπως ανακοινώθηκε λοιπόν, «αν το θέμα νομικά και διαδικαστικά δεν έχει λήξει μέσα στις δύο (2) επόμενες εβδομάδες, τότε η έναρξη του Εαρινού Εξαμήνου είναι A ΥΝΑΤΗ». Αυτό δηλαδή που ζητάνε είναι η πρόσληψη έκτακτου εκπαιδευτικού προσωπικού για να καλυφθούν οι ανάγκες των ιδρυμάτων. Επίσης, σε συνάντηση που είχαν με τον υπουργό παιδείας την Τετάρτη 12/2, ανακοινώθηκε πως υπήρχε καλό κλίμα και πως ο υπουργός δεσμεύτηκε ότι θα επιλυθούν όλα τα εκκρεμή θέματα για να μπορέσουν τα ιδρύματα να λειτουργήσουν. Για τους προέδρους Μιας και για άλλη μια φορά οι πρόεδροι βγήκαν πετώντας τις αγωνιστικές τους κορώνες, έχει αξία λοιπόν να δούμε τις μέρες και τα έργα τους μέχρι τώρα. Φυσικά, ψάχνοντας το παρελθόν δεν θα βρούμε τίποτα άλλο πέρα από την συνεργασία με το υπουργείο για την συνέχιση της επίθεσης στα δικαιώματα των φοιτητών και για την διάλυση των εργασιακών σχέσεων στα ιδρύματα. Αυτοί ήταν που μαζί με το υπουργείο υπέγραφαν μειωμένους προϋπολογισμούς και μείωση του εκπαιδευτικού προσωπικού. Και μάλιστα δεν σταματούσαν εκεί, αλλά με όχημα την μείωση του προσωπικού, προχωρούσαν σε μια άνευ προηγουμένου εντατικοποίηση των σπουδών, κάνοντας πολλά μαθήματα υποχρεωτικά, κόβοντας εργαστηριακά δίωρα, εφαρμόζοντας τα μονά-ζυγά εξάμηνα, κόβοντας την μία έξτρα εξεταστική του Φλεβάρη και άλλα. Για την σύνοδο Παρότι θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε πολλά για την ανακοίνωση της συνόδου, θα αρκεστούμε σε δύο βασικά ζητήματα. 1. Είναι παραπάνω από οφθαλμοφανές ότι την διήμερη συνάντηση των προέδρων δεν απασχόλησαν καθόλου βασικά προβλήματα των φοιτητών όπως η εφαρμογή του «σχεδίου Αθηνά», η εντατικοποίηση που εν θα πρέπει να υπάρχει καμιά αυταπάτη πως τα κολπάκια των προέδρων θα λύσουν τα προβλήματα των φοιτητών. Αυτό που κάνουν οι πρόεδροι ουσιαστικά είναι να προσπαθούν να διαπραγματευτούν με το υπουργείο τα δικά τους προνόμια αδιαφορώντας είτε για τους φοιτητές είτε για τους εργαζόμενους. Οι μόνοι πραγματικοί αγώνες που μπορούν να βάλουν φραγμό στην επίθεση είναι οι φοιτητικοί αγώνες που θα θέσουν τα πραγματικά επίδικα, τα φοιτητικά δικαιώματα, τους όρους σπουδών και συνολικά τα δικαιώματα σε σπουδές, δουλειά, ελευθερίες. Και είναι σίγουρο πως, όπως και στο παρελθόν, τέτοιοι αγώνες θα βρουν απέναντί τους το υπουργείο και τους εντολοδόχους του στις σχολές, το καθηγητικό κατεστημένο. Γιατί μια τέτοια κατεύθυνση μπορεί να ξεκινάει από κάποια φοιτητικά αιτήματα, στην εξέλιξή της όμως έχει την προοπτική σύγκρουσης συνολικά με την κυβερνητική πολιτική και την συμπόρευση με άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια του εργαζόμενου λαού. Κόντρα στο κλίμα της εκλογικής επανάπαυσης που μεγάλο μέρος της αριστεράς έχει μπει εν όψει την επερχόμενων διπλών εκλογών, αυτήν ακριβώς την προοπτική του αγώνα καλούμαστε να οικοδομήσουμε. Ανακρίσεις και απειλές ενάντια σε μαθητές Τ ις προηγούμενες ημέρες η κυβέρνηση προχώρησε σε μια απροκάλυπτη τρομοκρατική ενέργεια ενάντια σε μαθητές και εκπαιδευτικούς. Τα δύο περιστατικά που συνέβησαν σε δημοτικό σχολείο της Αγίας Παρασκευής και σε λύκειο του Κερατσινίου δείχνουν ότι το σύστημα εγκαινιάζει ένα νέο θεσμό «αξιολόγησης» και ποινικοποίησης του κόσμου της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Στη μεν πρώτη περίπτωση του σχολείου της Αγίας Παρασκευής, αποδέκτες ήταν οι δάσκαλοι οι οποίοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με προσωπικού τύπου ερωτήσεις, στο πλαίσιο απόφασης της ΓΑΔΑ για καταγραφή των προβλημάτων των σχολείων από τους αστυνομικούς των κατά τόπους τμημάτων. Η δε περίπτωση του 2ου γενικού λυκείου Κερατσινίου ήταν μια καθαρή τρομοκρατική ενέργεια σε βάρος των μαθητών του που το φθινόπωρο είχαν συμμετάσχει στις μαθητικές κινητοποιήσεις και στην κατάληψη του σχολείου τους. Η διευθύντρια του σχολείου, ακολουθώντας τις εντολές της αστυνομίας, είχε δώσει από τότε τα ονόματα των μαθητών της που συμμετείχαν στην κατάληψη. Η κατάδοσή τους απέδωσε σήμερα καρπούς και οι μαθητές αυτοί κλήθηκαν σε κανονική ανάκριση. Χωρίς την παρουσία των κηδεμόνων τους, ανακρίθηκαν σχετικά με προσωπικά τους στοιχεία αλλά και για τις καταλήψεις του φθινοπώρου. Τους ζητήθηκε να καταδώσουν κι αυτοί με τη σειρά τους άλλους συμμαθητές τους, εκπαιδευτικούς αλλά και πολιτικούς φορείς που υποκίνησαν τις κινητοποιήσεις. Η ανάκριση ολοκληρώθηκε με την απειλή ότι οι μαθητές της Γ λυκείου που συμμετείχαν σε καταλήψεις δεν θα έχουν το δικαίωμα να καταθέσουν μηχανογραφικό για τις φετινές πανελλαδικές εξετάσεις. Υπάρχουν νέα και από άλλα σχολεία της Αττικής σχετικά με αντίστοιχες επισκέψεις ένστολων αστυνομικών ή απειλή επισκέψεων με βάση τις οποίες ανοίγονται διάφορα ζητήματα. Αφενός, εμφανίζονται διευθυντές να ομολογούν ότι έχουν δώσει ήδη ονόματα μαθητών ή δηλώνουν διατεθειμένοι να δώσουν εάν τους ζητηθούν ξανά. Και είναι οι ίδιοι διευθυντές που αρνούνται να επιτρέψουν μαθητική συνέλευση με θέμα «το περιστατικό του Κερατσινίου». Από την άλλη, υπάρχουν και περιπτώσεις δασκάλων πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης που αρνήθηκαν να απαντήσουν σε οποιαδήποτε ερώτηση των ένστολων. Στο σύστημα δεν έχει απομείνει κανένα άλλο επιχείρημα για την προώθηση της πολιτικής του. Έχει μείνει μόνο με την ανοιχτή τρομοκρατία και τις απειλές. Χρησιμοποιεί παραδοσιακές μεθόδους ανάκρισης και εκβιασμού απέναντι σε μαθητές, ξεφεύγοντας ακόμη και από τα δικά του νομικά πλαίσια. Ενόψει και των πρώτων απολύσεων στο Δημόσιο που θα αφορούν τους εκπαιδευτικούς, θέλει να κάνει τα πάντα ώστε να μην κουνηθεί ούτε φύλλο στα σχολεία. Οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί τους πρέπει να σταματήσουν αυτή τη νέα τρομοκρατική πρόκληση. Να μη δοθεί κανένα όνομα μαθητή, να μην πιάσει τόπο κανένας εκβιασμός, να μη μείνει μόνος του κανείς απέναντι στην κρατική τρομοκρατία. Ανακοίνωση της Μαθητικής Αντίστασης: 14/02/2014.html Ανακοίνωση του 15μελούς του 2ου λυκείου Κερατσινίου:

14 Σάββατο 22 Φλεβάρη 2014 ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ Προλεταριακή Σημαία 15 Οι εργαζόμενοι να πάρουμε στα χέρια μας τον αγώνα ενάντια στις απολύσεις και ενάντια στην κατάργηση της σταθερής και μόνιμης εργασίας Ο ι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών και η Ταξική Πορεία μπροστά στην αναγκαιότητα να απαντήσει το κίνημα στο τεράστιας σημασίας ζήτημα των επερχόμενων απολύσεων των εργαζομένων που έχουν οδηγηθεί σε διαθεσιμότητα, καθώς και όσων θα ακολουθήσουν με την πλήρη κατάργηση της σταθερής και μόνιμης εργασίας, θεωρώντας ότι είναι κεντρικό πολιτικό ζήτημα και θα πρέπει να απαντηθεί από ένα πλατύ δυναμικό εργαζομένων, προτείνουν στο Διασυντονιστικό των Διαθέσιμων να αναλάβει πρωτοβουλία ώστε: να γίνει τις επόμενες μέρες ανοιχτή γενική συνέλευση όλων των διαθέσιμων στην εκπαίδευση και του δημοσίου, σωματείων β/θμιας και α/θμιας εκπαίδευσης, σωματείων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, ιδιαίτερα αυτών που πλήττονται, παρατάξεων, οργανώσεων, κομμάτων, αγωνιστών και όλων όσοι θέλουν να δώσουν τη μάχη ενάντια στις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες. ΔΗΛΑΔΗ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟ- ΣΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ. Στόχος να δεσμευτούν όλοι σε μια μάχη που πρέπει να δοθεί με αξιώσεις, να αποφασιστούν τρόποι για να γίνει πράξη το «καμία απόλυση στις 22 Μάρτη-να ανακληθούν όλες οι διαθεσιμότητες-να γυρίσουν όλοι στις θέσεις τους». Η πρόταση αυτή εκτιμάμε ότι ακούστηκε θετικά στο συντονιστικό, την Τετάρτη , όπου οι εργαζόμενοι όλων των κλάδων εξέφραζαν την επιθυμία να βρεθούν σε ένα κοινό αγώνα με όλους τους κλάδους που πλήττονται από την πολιτική κυβέρνησης ΕΕ και ΔΝΤ. Το Συντονιστικό δεσμεύτηκε να θέσει το ζήτημα στην επόμενη συνέλευση διαθέσιμων που θα πραγματοποιηθεί την επόμενη Παρασκευή, Είναι πια καιρός ο καθένας να πάρει θέση μπροστά στη μάχη ενάντια στις απολύσεις. Είναι πια επιτακτική ανάγκη να δώσουμε όλες τις δυνάμεις μας στον απεργιακό αγώνα που θα ανατρέψει τις απολύσεις των συναδέλφων μας και θα βάλει φραγμό στα σχέδια της κυβέρνησης να βάλει τέλος στη σταθερή και μόνιμη εργασία. Το υπαρκτό ζήτημα Α πό τις οικονομικές στήλες και τα άρθρα της εφημερίδας, πολλές φορές έχουμε αναφερθεί και έχουμε αναλύσει το οικονομικοπολιτικό φόντο που βρίσκεται πίσω από το ζήτημα του ελληνικού χρέους, του μεγαλύτερου προγράμματος «διάσωσης» που έχει -όπως λένε και γράφουν- εκπονηθεί ποτέ. Όμως όλες οι αντιθέσεις εκτείνονται και αναπαράγονται πάνω στο έδαφος ενός πραγματικού ζητήματος ακόμα και αν το ελληνικό χρέος αποτελεί ένα μικρό μέρος του χρέους της ευρωζώνης. Ή μάλλον εξαιτίας αυτού. Το πραγματικό ζήτημα είναι κατά πόσο το χρέος είναι εξυπηρετήσιμο όπως λένε. Αυτή ακριβώς η πολυπλοκότητά του (ότι είναι χρέος της ευρωζώνης) σε συνδυασμό με τα μέτρα που έχουν παρθεί μέχρι τώρα και πρόκειται να παρθούν (μνημόνια κλπ) έχουν συμβάλλει προς αυτή την κατεύθυνση. Δηλαδή στη γλώσσα και στα νοήματα των δανειστών τίθεται εν αμφιβόλω αν μπορούν αν αντλούν σε ετήσια βάση εκείνες τις ροές χρήματος, τους τόκους και τα χρεολύσια που αντιστοιχούν στα χρήματα που δάνεισαν για να αποπληρωθούν τα προηγούμενα δάνεια («παράλογη» λειτουργία του συστήματος να αντικαθίστανται κεφάλαια με άλλα και μέσα από εκεί να παράγεται ζεστό χρήμα, που είναι χαρακτηριστική της αρχαϊκής φύσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος από την εποχή που το αγγλικό δημόσιο χρέος ουσιαστικά «έστησε» την Τράπεζα της Αγγλίας). Με μια χώρα που τα μνημόνια και η κρίση έχουν τσακίσει την εσωτερική της αγορά, έχουν αποβιομηχανοποιήσει την παραγωγική της βάση (τώρα στρέφονται και στην αγροτική παραγωγή), που οι πολίτες από την υπερφορολόγηση (πρωτοφανή για κράτος του μεταπολεμικού κόσμου) έχουν γονατίσει κλπ., οι δανειστές δεν μπορούν να περιμένουν μια ομαλή ροή στην αποπληρωμή των δόσεων. Μάλιστα αυτή η αμφιβολία, σύμφωνα με πρόσφατες τοποθετήσεις, θα επανέρχεται ακόμα και αν υπήρχε μια διευθέτηση των επιτοκίων και επιμήκυνση των χρόνων πληρωμής, ακόμα και κούρεμα. Το παράδειγμα της Ισπανίας μιας χώρας που δεν αντιμετώπιζε το ίδιο πρόβλημα με το δημόσιο χρέος και που έχει άλλο οικονομικό βάθος από την χώρα μας όπου το δημόσιο χρέος της στα χρόνια των άτυπων μνημονίων έφτασε να ξεπερνά τα όρια από τότε που άρχισε ιστορικά να καταγράφεται(!), είναι χαρακτηριστικό. Αλλά και οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Ας τους δούμε: Τα προς εξυπηρέτηση δάνεια της χώρας μέχρι το 2016 είναι δάνεια του ΔΝΤ (7,3 και 8,3 δις ευρώ αντίστοιχα για τα δύο χρόνια που μεσολαβούν). Από το 2016 μέχρι το 2020 εξοφλούνται μικρότερα δάνεια του ΔΝΤ (λίγο πάνω-λίγο κάτω από 1 δις ευρώ για κάθε χρόνο περίπου). Τα δάνεια αυτά συνεχίζονται φθίνοντα μέχρι και το Το 2020 όμως αρχίζει η αποπληρωμή των δανείων που δόθηκαν διακρατικά από τις χώρες της ευρωζώνης (συνολικά 52,9 δις στο 1/6 του συνολικού χρέους). Δάνεια που έχει εγγυηθεί η ΕΚΤ. Το 2023 που τελειώνει η αποπληρωμή και των τελευταίων υπολειμμάτων των δανείων του ΔΝΤ αρχίζει η αποπληρωμή των δανείων του EFSF (συνολικά 133 δις) δηλαδή του «προσωρινού» μηχανισμού που είχε στηθεί για το ελληνικό χρέος με το πρώτο μνημόνιο και αντικαταστήθηκε αργότερα μετά το ελληνικό ΡSI από τον μόνιμο μηχανισμό στήριξης ΕSM, μηχανισμό τον οποίο η ελληνική πλευρά απαγορεύεται ακόμα και να προφέρει! Η αποπληρωμή τόσο των πρώτων όσο και των δεύτερων ευρωπαϊκών δανείων μαζί εκτείνεται στο χρόνο πέραν του 2028 ώστε να μην την περιλαβαίνουν- γιατί δεν την χωράνε! - τα σχετικά οικονομικά διαγράμματα διπλής εισόδου που την απεικονίζουν, όσα τουλάχιστον έχουμε υπόψη! Η αποπληρωμή των τόκων απεικονίζεται με μια τεράστια ασύμπτωτη ευθεία ως προς τον άξονα του χρόνου! Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, πέρα από την εικόνα της αιωνόβιας υποδούλωσης της χώρας στους δανειστές, το συμπέρασμα που βγαίνει (και δεν πρόκειται να κατηγορηθούμε για φιλοτροϊκανοί) είναι πως το ελληνικό δημόσιος χρέος εν τη πράξει εκτείνεται σε αρκετή μεγάλη κλίμακα έτσι και αλλιώς. Και με αυτή την έννοια οι αναλύσεις που συμπεραίνουν πως μια νέα μεγαλύτερη έκτασή του δεν θα βοηθούσε και πολύ τα πράγματα ίσως να έχουν (απ την πλευρά τους) δίκιο. Το άδικο «δίκιο» των δανειστών. Από την άλλη, λέγεται και γράφεται πως η γερμανική πρόταση περιλαμβάνει επιμήκυνση αποπληρωμής των διακρατικών δανείων από τα 16 χρόνια περίπου στα 30 ή στα 50 χρόνια με χαμηλό επιτόκιο κάτω του 1% ενώ για αυτά του ΕFSF προβλέπεται κάτι ανάλογο. Τι βαρύτατες εγγυήσεις όμως θα δοθούν για μια τέτοια επιμήκυνση-ελάφρυνση; Ας δούμε το επίπεδο των εσόδων που θα ξεπληρώσουν χρεώσεις αυτά τα δάνεια. Από τις «Δαπάνες εξυπηρέτησης του χρέους της Κεντρικής Διοίκησης» σε εκατομμύρια ευρώ συνάγεται ότι την δεκαετία η χώρα πλήρωσε σε τόκους 1,7 ΑΕΠ. Δηλαδή όσο είναι το σημερινό δημόσιο χρέος 170% του ΑΕΠ πληρώσαμε σε τόκους. Πολύ συμβολική ταύτιση. Στα δέκα αυτά χρόνια κατά μέσο όρο στην πληρωμή των τόκων πήγαινε το 70 με 80% των εισπραττόμενων φόρων. Υπήρχαν μάλιστα και χρονιές όπως το 1994 που η Ελλάδα πλήρωσε το 104, 5% των εισπραττόμενων φόρων για την πληρωμή των τόκων του χρέους ενώ το 1998 φτάνοντας το 108,1% ξεπεράστηκε κάθε ιστορικό ρεκόρ! Βέβαια κανείς τότε δεν προειδοποιούσε τη χώρα για τον γκρεμό στον οποίο βάδιζε. Αντίθετα ο Παπαδήμος, στη γνωστή έκθεσή του κατά την είσοδο της χώρας στο ευρώ, διαπίστωνε χαμηλή έκθεση των ελλήνων στην εγχώρια πίστωση που θα έπρεπε να ξεπεραστεί με κίνητρα και υποκίνηση! Με την διεύρυνση της φορολογικής βάσης και της ληστείας μπορεί να υποπτευθεί κανείς πού πηγαίνουν σήμερα τα φορολογικά έσοδα. Με μια μικρή διευκρίνιση. Να μπει ο προσδιορισμός «εισπραττόμενα». Γιατί αν όντως ισχύει ότι μόλις το 5,2% των ληξιπρόθεσμων οφειλών εισπράττονται, κάτι τέτοιο αρκεί για να προσδιοριστεί η σημερινή περίοδος τελείως διαφορετικά από το 94 και `98 όταν η χώρα «λαδωνόταν» για να κάνει τη μεγάλη Είσοδο. Τέλος, δεν υπάρχει διέξοδος και από την πλευρά της διεύρυνσης του ΑΕΠ. Ακόμα και η μικρή ανάκαμψη της βιομηχανικής παραγωγής το τελευταίο τρίμηνο του 2013 η Ελλάδα περιλαμβάνεται μέσα στις πέντε ευρωπαϊκές χώρες που παρατηρήθηκε τέτοιο πράγμα! -απότοκος της αντεργατικής «σταθεροποίησης», δεν αρκεί για να συμβάλλει σε μια τέτοια αλλαγή. Το αντίθετο, όπως έχει εξ άλλου επισημανθεί και από άλλους, η δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων σε μια οικονομία τσακισμένη από την ύφεση και την οικονομική καθίζηση στερεί ζωντανούς πόρους από την εσωτερική αγορά και προσφορά. Μάλιστα παρατηρείται μια υποχώρηση των ελληνικών εξαγωγών, αποτέλεσμα πια της παγκόσμιας κρίσης και του ανταγωνισμού που έχει την αντανάκλασή της στους κλυδωνισμούς μεγάλων παραγωγικών κλάδων. Όσο για τα εισρέοντα κεφάλαια από το εύρος των πολλών δις που έχει συσσωρευτεί, μόνο ένα μικρό κομμάτι επενδύεται. Όπως για παράδειγμα το επενδυτικό fund, Tree Points, για το οποίο γράψαμε, που συγκέντρωσε 750 δις δολάρια αλλά προς το παρόν επένδυσε μόνο τα 75 δις. Σωστά ο γνωστός Τράγκας στην εκπομπή του έλεγε πως σε μια χώρα με τσακισμένη την αγοραστική δύναμη οι μόνοι που θα μπαίνουν και θα φεύγουν θα είναι οι κερδοσκόποι. Επιπλέον όλοι αυτοί στη σημερινή συγκυρία με τη φουρτούνα στις αναδυόμενες αγορές είναι συγκρατημένοι. Βέβαια η Ελλάδα δεν είναι ακριβώς μια περιφερειακή χώρα αλλά μια ιδιόμορφη χώρα «σταθμός». Το υπαρκτό ζήτημα που βρίσκεται στη βάση των οικονομικοπολιτικών διαστάσεων του ελληνικού χρέους (κομμάτι του παγκόσμιου αλλά και του ευρωπαϊκού χρέους) υποχρεώνει τους δανειστές σε μια επίσης αλλόκοτη συμπεριφορά. Από τη μια, να σφίγγουν τη θηλιά, όμως από την άλλη να είναι υποχρεωμένοι να σκαρφιστούν τρόπους ώστε να αποφευχθεί ο απευκταίος- για όλο το σκυλολόι πνιγμός του υποζυγίου. Εδώ δεν είναι Ουρουγουάη γιατί αυτή η περίεργη «χώρασταθμός» έχει άλλες απαιτήσεις. Είναι λοιπόν υποχρεωμένοι, αν και ανταγωνίζονται λυσσασμένα πάνω από τον αναλώσιμο λαό και πλούτο της, ταυτόχρονα να προσπαθούν να τα «βρουν». Για το αν θα εγκρίνουν ένα νέο πενταετές ομόλογο «βοήθειας», για το πότε θα επιτρέψουν-και με τι όρουςστη χώρα να βγει στις χρηματαγορές, τι σκόντο θα κάνει η ΕΚΤ, τι θα δρομολογηθεί σχετικά με τις τράπεζες κλπ. Υπάρχουν όμως και τα άμεσα. Οι εκλογές, τι θα κάνει η χώρα μέχρι το Μάη. Τελευταία ο Όλι Ρεν έδωσε μια διέξοδο διαχωρίζοντας την νέα παρέμβαση σε δύο στάδια, ένα πριν και ένα μετά το καλοκαίρι. Αλλά αν τα μακροπρόθεσμα είναι ζόρικα θέματα δεν είναι πολύ ευκολότερα τα βραχυπρόθεσμα. Μόνο και μόνο γιατί συνδέονται μεταξύ τους. Αλλά και γιατί το «υπαρκτό ζήτημα» με το οποίο ασχολούμαστε δεν μπορεί να υφίσταται ανεξάρτητο από τις παραμέτρους και τις διαστάσεις του. Τουναντίον αυτές οι διαστάσεις είναι που διευρύνουν επικίνδυνα την υπαρκτή του βάση. Θα αφήσουν την κυβέρνηση «τους» να τα βγάλει πέρα μόνη με εκδόσεις εντόκων, χρήση του «πλεονάσματος» κλπ.; Θα αρχίσουν τους εκβιασμούς όπως το `11 ή αυτό θα έχει ακόμα χειρότερα αποτελέσματα για τις δρομολογούμενες πολιτικές λύσεις; Και πόσο μπορεί να αντέξει η χώρα αυτή την τεράστια εσωτερική στάση πληρωμών που παρήγαγε εν πολλοίς τα πρωτογενή πλεονάσματα- χωρίς να σκάσει; Υπάρχουν πολλά στοιχεία ότι πλησιάζουμε σε σημεία «βρασμού». Οι καιροί είναι δύσκολοι (και) για τους δανειστές. Σίγουρα διαπιστώσεις για τέτοιου είδους δυσκολίες διόλου δεν ανακουφίζουν τους αναγνώστες

15 16 Προλεταριακή Σημαία ΔΙΕΘΝΗ Σάββατο 22 Φλεβάρη 2014 ΠΡΟΒΟΛΕΣ Με το αίμα των Ουκρανών κλιμακώνεται η αναμέτρηση των ιμπεριαλιστών συνέχεια από τη σελίδα 1 Τ ο βράδυ της Πέμπτης 20 του Φλεβάρη, που έκλεινε η ύλη της εφημερίδας, η κατάσταση στο Κίεβο ήταν συγκεχυμένη. Οι πληροφορίες από τα διεθνή πρακτορεία μιλούσαν για πλήρη κατάρρευση της βραδινής εκεχειρίας στην οποία είχαν συμφωνήσει κυβέρνηση και αντιπολίτευση ύστερα από ένα 24ωρο άγριων μαχών με δεκάδες νεκρούς. Η παραβίαση της συμφωνίας έγινε με ευθύνη ορισμένων ομάδων διαδηλωτών οι οποίες επιτέθηκαν σε αστυνομικούς που επιχειρούσαν να αποχωρήσουν από την πλατεία. Επίσης υπήρχαν φήμες για νέους νεκρούς από ελεύθερους σκοπευτές και νέες προσπάθειες κατάληψης κυβερνητικών κτιρίων. Η δυτική επέμβαση με εμπρηστικές δηλώσεις αύξανε ώρα με την ώρα την ίδια στιγμή που τα ρώσικα ΜΜΕ μιλούσαν ανοικτά για εξελισσόμενη προσπάθεια βίαιας κατάληψης της εξουσίας. Η πρωτοβουλία των τριών ευρωπαίων υπουργών Εξωτερικών (Γερμανίας, Γαλλίας και Πολωνίας) να μεσολαβήσουν ανάμεσα στον Γιανουκόβιτς και τους ηγέτες της αντιπολίτευσης δεν είχε γίνει καθαρό αν πέτυχε κάποια αποτελέσματα. Μη διασταυρωμένες πληροφορίες ανέφεραν πως υπήρξε κάποια πρόοδος αναφορικά με την επίσπευση των προεδρικών εκλογών. Αν και υπάρχουν ακόμη περιθώρια για προσωρινού χαρακτήρα συμβιβαστικές λύσεις είναι ολοφάνερο πως στην Ουκρανία οι εξελίξεις πέρασαν το σημείο μηδέν και όλα τα δύσκολα ενδεχόμενα είναι πλέον ανοικτά. Με σοβαρούς κινδύνους να ελλοχεύουν όχι μόνο για τον ουκρανικό λαό και το μέλλον της χώρας αλλά και για πολλά περισσότερα που αφορούν την ευρύτερη περιοχή και την Ευρώπη. ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΡΙΑ: «ΓΕΝΕΥΗ 2» Νέο αδιέξοδο στις συνομιλίες - ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα Του ΤΑΣΟΥ ΣΑΠΟΥΝΑ Τ ο περασμένο Σάββατο 15 Φεβρουαρίου τερματίστηκε ο δεύτερος γύρος των συνομιλιών της «διεθνούς ειρηνευτικής διάσκεψης» για το συριακό ζήτημα με την επωνυμία «Γενεύη 2» (η «Γενεύη 1» πραγματοποιήθηκε το καλοκαίρι του 2012). Μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές παρέμενε αδιευκρίνιστο εάν θα υπήρχε και τρίτος γύρος συνομιλιών ή όχι και το ζήτημα ήταν θέμα συζήτησης μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αλλά και των εμπλεκόμενων μερών της συριακής κρίσης, χωρίς κάτι να δείχνει προς ποια κατεύθυνση γέρνει η πλάστιγγα. Έτσι ή αλλιώς η «Γενεύη 2», όπως είχαμε γράψει στο φύλλο 726 (Σάββατο 26 Γενάρη 2014) της «Προλεταριακής Σημαίας» δεν ξεκίνησε και με τους καλύτερους οιωνούς. Θυμίζουμε πως λίγο πριν από το ξεκίνημά της παρ ολίγο να τιναχτεί στον αέρα με αφορμή την πρόσκληση από τον ΓΓ του ΟΗΕ στο Ιράν ώστε να στείλει αντιπροσωπεία. Οι αντικαθεστωτικοί έθεσαν όρο για τη συμμετοχή του Ιράν στη διάσκεψη την συμμόρφωσή του με τα αποτελέσματα της «Γενεύης 1» (όπως φυσικά τα ερμηνεύουν αυτοί) και οι Δυτικοί χρησιμοποίησαν αυτή την αντίδραση, ενώ είχαν συμφωνήσει παρασκηνιακά με την παρουσία του Ιράν, για να πιέσουν παραπέρα την ιρανική ηγεσία (και όχι μόνο). Έπειτα, ενδεικτικό των σοβαρών αντιθέσεων είναι πως πέρασε ένα διάστημα μερικών ημερών (στον πρώτο ακόμα γύρο των συνομιλιών) έως ότου οι εκπρόσωποι της συριακής κυβέρνησης και των αντικαθεστωτικών καθήσουν στο ίδιο τραπέζι. Όταν άρχισε η «εκ του σύνεγγυς» διαδικασία συζήτησης των δύο πλευρών, αρχικά τέθηκε στο τραπέζι ένα ρωσοαμερικανικό σχέδιο που προέβλεπε την ανταλλαγή αιχμαλώτων και εκεχειρίες κατά τόπους στη συριακή επικράτεια. Ωστόσο, γρήγορα αυτό το σχέδιο τέθηκε στο περιθώριο, όταν άνοιξε η συζήτηση όσον αφορά το στόχο της συγκρότησης «ενός μεταβατικού κυβερνητικού φορέα με πλήρεις εξουσίες». Έτσι οι αντικαθεστωτικοί, με την ανοιχτή παρότρυνση των Δυτικών, ερμήνευαν την απόφαση της «Γενεύης 1» σαν «εντολή» σχηματισμού μεταβατικής κυβέρνησης χωρίς τη συμμετοχή του Άσαντ, ενώ το ίδιο το κείμενο της διάσκεψης πουθενά δεν ανέφερε ρητά κάτι τέτοιο. Παράλληλα, και ενόσω η συριακή κυβερνητική αντιπροσωπεία έκανε σαφές πως δεν δέχεται με κανέναν τρόπο την αποχώρηση του Άσαντ από την ενεργό πολιτική σκηνή, άρχισαν οι πιέσεις και οι εκβιασμοί των Δυτικών. Ξεκινώντας από τις σοβαρές καθυστερήσεις που παρουσιάστηκαν στη συμφωνημένη διαδικασία απομάκρυνσης και καταστροφής του χημικού οπλοστασίου της Συρίας, άνοιξαν ξανά το ζήτημα των κυρώσεων προς τη Συρία σε περίπτωση που η διαδικασία δεν ολοκληρωθεί ως το προσεχές καλοκαίρι, όπως έχει συμφωνηθεί. Για αυτό το ζήτημα ο επικεφαλής τής διεύθυνσης Ασφαλείας και Αφοπλισμού του ρώσικου υπουργείου Εξωτερικών, Μιχαήλ Ουλιάνοφ, σημείωσε με νόημα ότι οι καθυστερήσεις οφείλονται από τη μια σε προβλήματα ασφάλειας στο οδικό δίκτυο προς το λιμάνι της Λατάκειας και από την άλλη στην ανεπαρκή, όπως χαρακτήρισε, τεχνική υποστήριξη από μέρους τής διεθνούς κοινότητας. Οι ΗΠΑ δεν έμειναν μόνο στην πίεση όσον αφορά το χημικό οπλοστάσιο. Την ίδια περίοδο ο διευθυντής της Αμερικανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών άφησε να εννοηθεί πως το συριακό καθεστώς έχει τη δυνατότητα παραγωγής βιολογικών όπλων. Με τις διαφωνίες τους να παραμένουν «πλατιές», όπως ανέφερε ο διεθνής μεσολαβητής του ΟΗΕ και του Αραβικού Συνδέσμου, Λακχντάρ Μπραχίμι, τερματίστηκε ο πρώτος γύρος συνομιλιών. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί η διπλωματική ενεργητικότητα της ρώσικης ηγεσίας που μεταξύ και άλλων κινήσεων κάλεσε σε συνομιλίες την αντιπροσωπεία του «Συριακού Εθνικού Συνασπισμού», μία από τις αντικαθεστωτικές οργανώσεις που συμμετείχαν και στον πρώτο γύρο συνομιλιών στη «Γενεύη 2», ακόμα και αν γνώριζαν ότι τα περιθώρια εύρεσης κοινών σημείων είναι ισχνά. Και μόνο η αποδοχή της πρόσκλησης και οι συζητήσεις μεταξύ των δύο πλευρών σημαίνει de facto αναγνώριση της ρώσικης ισχύος στην περιοχή αλλά και του γεγονότος πως πολύ δύσκολα (και με ό,τι αυτό σημαίνει) μπορεί να υπάρξει λύση (ή «λύση») που δεν θα λαμβάνει υπόψη τα ρώσικα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Εν τω μεταξύ, ταυτόχρονα με τη λήξη του πρώτου γύρου, στο εσωτερικό της Συρίας είχαμε δύο

16 Σάββατο 22 Φλεβάρη 2014 ΔΙΕΘΝΗ Προλεταριακή Σημαία 17 γεγονότα σημαντικά. Το πρώτο αφορούσε την επισημοποίηση του ρήγματος στους κόλπους των ισλαμιστών εξτρεμιστών μεταξύ του «Μετώπου Αλ Νούσρα» που υπάγεται κατευθείαν στην Αλ Κάιντα και του «Ισλαμικού κράτους στο Ιράκ και στο Λεβάντε» (ISIL). Οι δύο ομάδες που μέχρι πρότινος ήταν σύμμαχοι είχαν σε μεταξύ τους φονικές μάχες νεκρούς μέσα σε ένα μήνα. Δεν γνωρίζουμε τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Μ άλλα λόγια, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι εάν αυτό το γεγονός αποτελεί απλώς μια διαμάχη φατριών που θα οδηγήσει σε αμοιβαία αποδυνάμωσή τους και άρα ενδυνάμωση της πλευράς Άσαντ ή αν προωθήθηκε από «έξω» μια διάσπαση ώστε να δικαιολογηθεί τυχόν προσεταιρισμός τού ενός από τα δύο μέρη από τη Δύση και η εσωμάτωσή του στους τάχα «μετριοπαθείς» φιλοδυτικούς αντικαθεστωτικούς. Όπως και να έχει, αυτή η εξέλιξη έδρασε βραχυπρόθεσμα υπέρ των κυβερνητικών στρατευμάτων, που επέκτειναν και σε άλλες περιοχές την κυριαρχία τους. Το δεύτερο αφορά τους Κούρδους της Συρίας. Ενόσω διαρκούσε ο πρώτος γύρος των συνομιλιών προχώρησαν στην de facto ίδρυση του δυτικού, δηλαδή συριακού, Κουρδιστάν, του Rojava. Επίσης ηγετικά στελέχη των Κούρδων της Συρίας ανακοίνωσαν πως έχουν ολοκληρώσει το σχέδιο συντάγματος, από το οποίο διαφαίνεται πως δεν επιδιώκουν ξεκάθαρα μια απόσχιση από τη Συρία αλλά προσπαθούν να «αντιγράψουν» το καθεστώς που απολαμβάνει το αυτόνομο Ιρακινό Κουρδιστάν. Αυτή η εξέλιξη ισχυροποιεί το κούρδικο στοιχείο που ζει στις συνοριακές περιοχές με Τουρκία και Ιράκ και το οποίο για να διαφυλάξει αυτές τις καταχτήσεις που θεωρεί ότι έχει συγκρότησε μέτωπο ανάσχεσης των ισλαμιστών της ISIL και ευρύτερα έχει βρεθεί ουκ ολίγες φορές να πολεμά ενάντια στους αντικαθεστωτικούς που επιχειρούσαν να καταλάβουν την περιοχή του. Με όλα αυτά, ο δεύτερος γύρος των συνομιλιών άρχισε μέσα σε βαριά ατμόσφαιρα και με μικρές ελπίδες επιτυχίας. Όσο συνεχίζονταν οι συνομιλίες τόσο γίνονταν και πιο φανερές οι αποκλίνουσες απόψεις των δύο αντιπροσωπειών και των ιμπεριαλιστών που είναι στοιχισμένοι από πίσω τους. Έτσι, μια αρχική χαραμάδα ελπίδας που εμφανίστηκε από τη συμφωνία της κυβερνητικής αντιπροσωπείας να συζητήσει την πρόταση των αντικαθεστωτικών για την εκδίωξη όλων των ξένων μισθοφόρων από τη Συρία εξανεμίστηκε γρήγορα όταν οι αντικαθεστωτικοί έθεσαν επιπλέον όρο να συγκροτηθεί ένα μεταβατικό κυβερνητικό σώμα υπό τον έλεγχο του ΟΗΕ, που θα επιβλέπει μια γενική κατάπαυση του πυρός και την εκδίωξη των ξένων μαχητών. Αυτό δεν έγινε δεκτό από τη συριακή κυβερνητική αντιπροσωπεία μιας και κατανοούσε πως ανοίγει η συζήτηση για την ουσία (κυβέρνηση, καθεστώς μετάβασης κ.λπ.) χωρίς να υπάρχει καμιά δέσμευση από την άλλη πλευρά και μάλιστα σε μια στιγμή που στρατιωτικά υπερτερούν τα κυβερνητικά στρατεύματα. Έτσι, και ενώ διαφαινόταν πως ο δεύτερος γύρος των συνομιλιών πήγαινε προς το τέλος του, και ενώ συζητιόταν το ενδεχόμενο ενός τρίτου γύρου, είχαμε και την κλιμάκωση των πιέσεων Δυτικών και από κοντά και των αντιδραστικών αραβικών καθεστώτων. Έτσι, στον ΓΓ του ΟΗΕ υποβλήθηκε ένα δυτικό και ένα αραβικό σχέδιο απόφασης που τα κοινά τους στοιχεία ήταν δύο: α) απέδιδαν όλες τις δυσκολίες για την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στη συριακή κυβέρνηση, και β) άφηναν ανοιχτό το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία. Ο Ρώσος ΥΠΕΞ, Σεργκέι Λαβρόφ, απάντησε άμεσα πως η Δύση πρώτα με πρόσχημα τα χημικά και τώρα την ανθρωπιστική κρίση επιχειρεί να αποτρέψει τη συνέχιση των συζητήσεων στη Γενεύη. Ενώ ο ρώσος ΥΦΥΠΕΞ δήλωσε σε μια κίνηση αντιπερισπασμού πως η Ρωσία σύντομα θα παρουσιάσει ένα σχέδιο απόφασης «για τον αγώνα κατά της τρομοκρατίας στη Συρία», μεταθέτοντας εμφανώς το βάρος και τις ευθύνες στην δράση των αντικαθεστωτικών δυνάμεων και των δυτικών-αντιδραστικών μοναρχιών που τη στηρίζουν. Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να επαναλάβουμε αυτά που είχαμε γράψει ένα μήνα σχεδόν πριν στην εφημερίδα. Ότι δηλαδή οι «πρωταγωνιστές στο εσωτερικό της Συρίας δείχνουν να έχουν ασυμβίβαστους στόχους γιατί τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα που εξυπηρετούν είναι τέτοια». Και να προσθέσουμε ότι το συνεχιζόμενο αδιέξοδο σε πολιτικό-διπλωματικό επίπεδο δεν είναι παρά αποτύπωση αυτού του γεγονότος. Άρα, ακόμα και μια νέα συνάντηση δεν θα είναι εύκολο να καταλήξει σε κάποιου είδους συμβιβασμό. Αλλά, ακόμα και αν κατέληγε, αυτός θα είχε μεγάλες πιθανότητες να είναι θνησιγενής και απλώς να δίνει το χρόνο στους ιμπεριαλιστές και τα εμπόλεμα μέρη της συριακής κρίσης να προετοιμάσουν τα επόμενα βήματα της αντιπαράθεσής τους. Από την άλλη, συνεχίζει να είναι παρακινδυνευμένη από την πλευρά της Δύσης και ειδικότερα των ΗΠΑ η επιλογή μιας άμεσης επέμβασης. Διότι όχι μόνο είναι δεδομένη η σθεναρή ρωσική στάση αλλά και τα ίδια τα επιτελεία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού έχουν σοβαρά ερωτήματα για το τι μπορεί να θέσει στις ΗΠΑ μια τέτοια κίνηση. Ωστόσο, δεν μπορεί να αποκλειστεί τίποτε, μιας και αυτό το μπλοκάρισμα μέρα με τη μέρα δυναμώνει τον «εκνευρισμό» στις ΗΠΑ και δίνει νέο υλικό για αντιπαράθεση (όσον αφορά τη στρατηγική που ακολουθείται) στα ηγετικά κλιμάκια της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης. Αθέατος Κόσμος Konjuh Τούζλα, Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ανυπότακτο βουνό, εξεγερμένοι εργάτες ΑΚΟΥΣΤΕ το γνωστό λαϊκό τραγούδι για την εξέγερση των ανθρακωρύχων και το ανυπότακτο πνεύμα του βουνού watch?v=zzv--juyay4 ΕΙΤΕ εικόνες από την πορεία των εργατών της επιπλοποιίας προς το Σεράγεβο 5LoWlUsbOL8 Το εργοστάσιο επίπλων Konjuh στην Ζιβινίτσε υπήρξε για δεκαετίες ο βασιλιάς του κλάδου στην Γιουγκοσλαβία, ελέγχοντας την εσωτερική αγορά και στέλνοντας προϊόντα στις πέντε ηπείρους. Στην σκιά του ομώνυμου βουνού από το οποίο δεν πήρε μόνο το όνομά του αλλά και εκατομμύρια κυβικά ξυλείας, το εργοστάσιο έχει ιστορία σχεδόν εκατόν τριάντα χρόνων! Όπως και άλλες βιομηχανικές μονάδες στην Τούζλα της Βοσνίας, ιδρύθηκε στα χρόνια που η περιοχή ήταν τμήμα της Αυστροουγγαρίας, το 1885, από Ούγγρους επιχειρηματίες. Από την δεκαετία του Εξήντα, γνώρισε την μεγάλη ακμή του, έγιναν σημαντικές επενδύσεις και δούλευαν σε αυτό περισσότεροι από πέντε χιλιάδες εργάτες με καλούς μισθούς, όχι μόνο για τα γιουγκοσλάβικα δεδομένα. Σε έκταση διακοσίων στρεμμάτων η επιπλοποιία είναι πλήρως καθετοποιημένη με πριονιστήριο, φούρνους και φινιριστήρια. Η φάμπρικα Konjuh ήταν ένας από τους μεγάλους εργοδότες στην Τούζλα, το σημαντικό βιομηχανικό κέντρο της χώρας, στο οποίο είχαν συγκεντρωθεί μονάδες χημικών, ηλεκτρολογικών, παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από άνθρακα κλπ. Ακόμη και στα πρώτα χρόνια της υποτιθέμενης ανεξαρτησίας της Βοσνίας, το εργοστάσιο πετύχαινε να πουλάει όλη την παραγωγή του. Είχε καταφέρει να σωθεί και από τον τρίτο πόλεμο που «έζησε» στο διάβα ενός και πλέον αιώνα. Λίγο όμως μετά, άρχισαν τα προβλήματα. Όπως και τα υπόλοιπα μεγάλα εργοστάσια, η Konjuh μπήκε στην λίστα των ιδιωτικοποιήσεων, μετατράπηκε σε ανώνυμη εταιρεία και πουλήθηκε το 40% σε ιδιώτες καπιταλιστές. Παράλληλα οι εργαζόμενοι παρακινήθηκαν να βάλουν τις οικονομίες τους αγοράζοντας μετοχές. Οι κρατικές ενισχύσεις σταμάτησαν, οι ιδιώτες δεν έβαλαν δεκάρα τσακιστή, ξένοι επενδυτές δεν ήρθαν, η κρίση άρχισε να μειώνει τις πωλήσεις. Από το 2008 ξεκίνησαν οι ομαδικές απολύσεις, οι μειώσεις μισθών και τα προβλήματα στην προμήθεια πρώτων υλών. Οι εργαζόμενοι που απέμειναν άρχισαν να κινητοποιούνται συναντώντας παντού κλειστές πόρτες ή παίρνοντας αόριστες υποσχέσεις. Τον Σεπτέμβρη του 2011 αναγκάστηκαν ορισμένοι να κάνουν απεργία πείνας για να πάρουν τα δεδουλευμένα. Τον Μάη του 2013 ξεκίνησαν νέες κινητοποιήσεις στην Τούζλα. Έφτασαν στο σημείο διακόσιοι από τους πιο αποφασισμένους να περπατήσουν την απόσταση μέχρι το Σεράγεβο με τα πόδια για να ακουστεί η απόγνωση τους. Αυτήν την φορά, στις αρχές του Φλεβάρη, όντας απλήρωτοι για δύο χρόνια σχεδόν, ξέσπασαν με οργή. Η εργατική εξέγερση που αγκάλιασε όλη την χώρα, ξεκίνησε στα μεγάλα εργοστάσια της Τούζλα. Και οι τετρακόσιοι πενήντα εργάτες της επιπλοποιίας Konjuh ήταν στην πρώτη γραμμή. Κανονικό προτεκτοράτο των υτικοευρωπαίων και των Αμερικάνων, τεμαχισμένο σε εθνοτικά κομμάτια και με επικεφαλής των κομματιών του διεφθαρμένες ηγεσίες υποτελών πολιτικών, η Βοσνία έχει βυθιστεί από χρόνια στην φτώχεια και στα αδιέξοδα. Οι πάτρωνες της ψεύτικης ανεξαρτησίας της, την παράτησαν να μαραζώνει οικονομικά και να καταστρέφεται ο παραγωγικός ιστός που φτιάχτηκε με την εργασία εκατομμυρίων εργατών στα χρόνια της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας. Μερικοί από αυτούς, μάλιστα, δεξαμενές διεστραμμένης σκέψης στο Βερολίνο και αλλού, μιλούν τώρα για αποτυχημένο κράτος και προφητεύουν τον νέο διαμοιρασμό του! Εξαιτίας αυτών των προφητειών, κάποιοι επιχείρησαν να αποδώσουν την εργατική εξέγερση σε υποκίνηση από εξωτερικά κέντρα. Με εξακόσιες χιλιάδες ανθρώπους να ζούνε με λιγότερα από εκατόν είκοσι ευρώ τον μήνα, σε συνθήκες ακραίας φτώχειας σε μια χώρα 3,8 εκατομμυρίων και με την ανεργία να πλησιάζει στο 50%, δεν χρειάζεται περισσότερη υποκίνηση για να υπάρξει ένα τέτοιο ξέσπασμα. Η εργατική εξέγερση που ξεκίνησε στην σκιά του βουνού Konjuh έφερε στην μνήμη πολλών την χιλιοτραγουδισμένη ιστορία του που είναι συνδεδεμένη στην διάρκεια του Εικοστού αιώνα με τις αντιστάσεις και την αντιφασιστική εποποιία των ανθρακωρύχων της Τούζλα. Το 1920, με επίκεντρο το χωριό Χούσινο, επτά χιλιάδες ανθρακωρύχοι απεργοί αντιστάθηκαν στην καταστολή, πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος. Η εξέγερση δίκαια θεωρείται μια από τις σημαντικότερες στιγμές αφύπνισης του εργατικού κινήματος στο έδαφος της παλιάς Γιουγκοσλαβίας. Αργότερα, στο βουνό, παρτιζάνικα τμήματα αποτελούμενα κυρίως από ανθρακωρύχους αντιστάθηκαν για καιρό με επιτυχία στην γερμανική κατοχή, ενισχύοντας έτσι το ανυπότακτο πνεύμα που παραδοσιακά κυριαρχεί στην περιοχή. Ένα πνεύμα που, παρά τις δραματικές αλλαγές και τα ιστορικά πισωγυρίσματα, συνεχίζει να υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους του λαού, ανεξάρτητα από εθνικότητα και θρησκεία, και να ξαναέρχεται κάθε φορά στο προσκήνιο, όταν οι συνθήκες το απαιτούν. Τον «Αθέατο Κόσμο» γράφει ο Δημήτρης Παυλίδης

17 18 Προλεταριακή Σημαία ΔΙΕΘΝΗ Σάββατο 22 Φλεβάρη 2014 ΟΙΚΟΝΟΚΟΣΜΟΣ ΒΟΣΝΙΑ-ΕΡΖΕΓΟΒΙΝΗ Το αμερικάνικο τάπερινγκ και η Αργεντινή!(;) Η σταθερή απόφαση των ΗΠΑ να σταματήσουν σταδιακά τη χρηματοδότηση του παγκόσμιου τραπεζιτικού συστήματος με 85 δισ. το μήνα τον περασμένο εκέμβρη, συνεχίστηκε με 75 δισ. τον Ιανουάριο και με 65 δισ. το Φλεβάρη. Είναι φανερό ότι η απόφαση προσβλέπει στην ολική διακοπή της «ποσοτικής χαλάρωσης», δηλαδή της μαζικής κοπής χαρτονομίσματος που εγκαινιάστηκε ως απάντηση στην κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος μετά το Όπως ξαναγράψαμε, η πολιτική αυτή ονομάστηκε «tapering» και αν ολοκληρωθεί ως τον ολικό μηδενισμό της θα εξαρτηθεί από τις αντιδράσεις του υπόλοιπου οικονομικού συστήματος και από το αν θα ανταποκριθούν οι νομισματικές αρχές των μεγάλων οικονομικών συνόλων και υποσυνόλων του πλανήτη στην ανοιχτή πίεση να εκδώσουν χρήμα, για να το πούμε πιο απλά και κατανοητά. Είτε με τον τυπικό τρόπο είτε με τον ουσιαστικό, εννοώντας να αυξήσουν τη χρηματοοικονομική ρευστότητα με κάθε τρόπο. Είναι ένα μαρτύριο που δημιούργησε νομισματικές θύελλες μόνο με την εξαγγελία του στις αναδυόμενες και περιφερειακές αγορές έχουμε αναφερθεί- αλλά που η εφαρμογή του με τον κινέζικο τρόπο μήνα το μήνα ολοκληρώνει τον πανικό σε αυτές και όχι μόνο. Ήδη πρώτοι οι Κινέζοι υπέκυψαν στην πίεση και ανακοίνωσαν ένα γενναίο πρόγραμμα, αυξάνοντας τις πιστώσεις στην οικονομία. Για να έχουμε ένα δείγμα της τάξης μεγέθους αυτής της απόφασης, να τονίσουμε πως η αύξηση της ρευστότητας το Γενάρη στην Κίνα ισοδυναμεί με το τριπλάσιο σχέδιο του χρήματος που «τύπωσαν» οι κεντρικές τράπεζες Ιαπωνίας και Κίνας μαζί! Οι Ευρωπαίοι από τη μεριά τους, προσωρινώς ωφελούμενοι από τη μαζική εκροή κεφαλαίων από τις αναδυόμενες αγορές στα ιμπεριαλιστικά μητροπολιτικά κέντρα, έχουν μια μικρή πολυτέλεια να καθυστερούν και απλά να αναγγέλλουν πολιτικές, αλλά όχι για πολύ Εξάλλου είναι και οι βασικοί αποδέκτες της νομισματικής πρόκλησης. Το αδιάψευστο γεγονός αυτής της τροπής των εξελίξεων και των άμεσων παρενεργειών του αμερικάνικου tapering είναι η εκτίναξη των επιτοκίων δανεισμού των αναδυόμενων αγορών, η εξαΰλωση των συναλλαγματικών αποθεμάτων και η αποστράγγισή τους από κεφάλαια που σπεύδουν στην ασφάλεια των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων. Η Αργεντινή είναι μία από αυτές τις όχι αμελητέες για να αγνοηθούν, όχι όμως τόσο ισχυρές για να καθορίσουν πράγματα- οικονομίες του πλανήτη. Σε μια Λατινική Αμερική όπου «παίζονται» πράγματα (Βενεζουέλα, συμμετοχή της Βραζιλίας στη συμμαχία των λεγόμενων BRICS που σήμερα δείχνει να διαλύεται από μια νομισματική αναταραχή) και με ανοιχτούς λογαριασμούς από το πρόσφατο παρελθόν της. Εκεί συναντήθηκε το αμερικάνικο tapering με το αργεντίνικο οικονομικό «ζήτημα». Η οικονομική πολιτική που εφάρμοσε η πρόεδρός της Cristina Fernandez de Kirxhner βασίστηκε στις μεγάλες κρατικές δαπάνες και στο τύπωμα νέου χρήματος. Η πολιτική αυτή έδωσε ρυθμούς ανάπτυξης 7,2%, που όμως ο εργαζόμενος λαός δεν γεύτηκε καθώς η διόγκωση του πληθωρισμού εξανέμισε τα εισοδήματά του και έκανε μια νέα μεταφορά εισοδήματος στους πλούσιους ολιγάρχες της χώρας με τη βούλα της «ανάπτυξης». Για την έκρηξη του πληθωρισμού υπάρχουν αλληλοσυγκρουόμενες εκτιμήσεις. Η αντιπολίτευση που για άλλη μια φορά κατέβασε το λαό στους δρόμους με τα κατσαρόλια- μιλά για πληθωρισμό στο 28%. Το ΝΤ καταγγέλλει την κυβέρνηση ότι δίνει ψεύτικα στοιχεία. Γεγονός είναι το αργεντίνικο πέσο έχει υποτιμηθεί γύρω στο 11% στις χρηματαγορές και ήδη οι νομισματικές αρχές της Αργεντινής ετοιμάζονται για μια νέα περιπέτεια επανασύνδεσής του με το δολάριο (η βασική θρυαλλίδα που οδήγησε στη μεγάλη χρεοκοπία του και από εκεί στην εξέγερση του ). Κατά συνέπεια, το αμερικάνικο tapering δεν μπορούσε να είχε έρθει σε περισσότερο προβληματική περίοδο για τα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας και τη νομισματική της σταθερότητα. Συνάμα «τρέχουν» και άλλα δύο σοβαρά ζητήματα. Το ένα είναι η καθίζηση των αγορών σόγιας (γενικότερα της παγκόσμιας αγοράς τροφίμων), γεγονός που θίγει την Αργεντινή, τον μεγαλύτερο παγκόσμιο παραγωγό σόγιας μετά την Κίνα (και πιθανόν την Αυστραλία). Που συμβάλλει στον φαύλο κύκλο των ελλειμμάτων στις τρέχουσες συναλλαγές και στη μεγαλύτερη συναλλαγματικήνομισματική αποδυνάμωση. Είναι βέβαια και οι ανοιχτοί λογαριασμοί από το παρελθόν. Η Αργεντινή παραμένει αποκλεισμένη από τις διεθνείς αγορές χρέους, αφού βρίσκεται σε «διαπραγματεύσεις» με τον δισεκατομμυριούχο διαχειριστή funds Paul Singer σχετικά με αγωγές από τη χρεοκοπία του 2000 (αξίας 50 δισ. δολαρίων!). Ο τελευταίος έχει αρνηθεί τους όρους αποζημίωσης που έχουν αποδεχτεί όλοι οι υπόλοιποι δανειστές της χώρας. Αν συνυπολογίσουμε πως η μέση απόδοση ομολόγων της Αργεντινής είναι 12%, η μεγαλύτερη μεταξύ των μεγάλων αναπτυσσόμενων χωρών μετά τη Βενεζουέλα, και ότι τα συναλλαγματικά αποθέματα αποτελούν την κύρια πηγή δολαρίων για την πληρωμή των κατόχων ομολόγων, όλη αυτή η πίεση δένει πολύ άσχημα με το αμερικάνικο tapering και τις φανερές του παρενέργειες. Ελάχιστοι πια θέλουν να τοποθετήσουν τα χρήματά τους στην αργεντίνικη αγορά. Το νέο υπουργικό συμβούλιο που συγκροτήθηκε μετά την επέμβαση στον εγκέφαλο που έκανε η πρόεδρος έδειξε σημάδια «συνεννόησης»: δέσμευση για συνεργασία με το ΝΤ, συνέχιση διαπραγμάτευσης για το ληξιπρόθεσμο χρέος, αποζημίωση ισπανικής πετρελαϊκής εταιρίας για τη διακοπή της δραστηριότητάς της στη χώρα το 2012, όταν η πρόεδρος επιχείρησε μια «εσάνς» λατινοαμερικάνικου «κυβερνητικού ριζοσπαστισμού». Αλλά και κατευναστικές κινήσεις, όπως νέος δείκτης τιμών καταναλωτή που κρύβει τον θηριώδη πληθωρισμό και ελκύει νέους επενδυτές. Συνήθως τέτοιες κινήσεις δεν μπορούν να συνδυαστούν με κινήσεις φιλολαϊκού χαρακτήρα στο εσωτερικό. Η διπλή λοιπόν πίεση για παραπέρα συμμόρφωσή της μετά τις φωτογραφίες στη Βενεζουέλα και την Κούβα και τους εναγκαλισμούς με τους εκεί ηγέτες είναι σίγουρο ότι θα συνεχιστούν. Προφανώς θα δείξει η εξέλιξη αν η πρόεδρος μετά την επέμβαση στο κεφάλι έχει βάλει και «μυαλό». Αυτό το «μυαλό» που εννοούν οι ιμπεριαλιστές και οι διεθνείς κερδοσκόποι. ΥΓ.: Άρχισαν να επιχαίρουν ντόπιοι τελάληδες των μνημονίων και του ρεαλισμού της υποταγής για το ξέφτισμα του «αργεντίνικου παραδείγματος». Αυτοί βέβαια κάνουν τη δουλειά τους και υποστηρίζουν τα «δίκια» τους. Άλλοι δεν την έκαναν ως όφειλαν. Αριστεροί, και μάλιστα όχι και τόσο δηλωμένης μετριοπάθειας, ριζοσπαστικοί ηγέτες των πλατειών και αναλυτές των εξελίξεων, όλοι τους εραστές των ελικοπτέρων Εργατική οργή ενάντια στην κοινωνική καταστροφή Οι διαμαρτυρίες άρχισαν στις 4 Φλεβάρη στη βιομηχανική πόλη της Τούζλα. Εργάτες αρκετών ιδιωτικοποιημένων εταιριών με έδρα την Τούζλα οργάνωσαν μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας (χωρίς τη βοήθεια ή τη στήριξη από τα συνδικάτα) απαιτώντας τη ματαίωση των ιδιωτικοποιήσεων και το κλείσιμο εργοστασίων. Ενώθηκαν με μεγάλο αριθμό κόσμου της πόλης και της ευρύτερης περιοχής, ιδιαίτερα σπουδαστές και νέους ανέργους. Τις επόμενες μέρες οργανώθηκαν συγκεντρώσεις αλληλεγγύης σε διάφορες πόλεις της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Αυτή δεν ήταν η πρώτη διαμαρτυρία του είδους στη Βοσνία, αλλά αποτέλεσε συνέχεια προηγούμενων διαμαρτυριών ενάντια στη φτώχεια και τη διαφθορά, όχι μόνο στη Βοσνία αλλά και σε πολλές χώρες της περιοχής (Βουλγαρία, Ρουμανία, Κροατία, Σλοβενία κ.λπ.). Η Βοσνία έχει το χαμηλότερο μέσο μισθό απ αυτές τις χώρες και έχει μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας νέων από την Ελλάδα, την Ισπανία και την Κροατία. Οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που άρχισαν την περασμένη βδομάδα ήταν πολυπληθέστερες προηγούμενων. Επίσης οι διαμαρτυρόμενοι αμύνθηκαν αποτελεσματικά απέναντι στην αστυνομική καταστολή. Στις 7 και 8 Φλεβάρη οι διαδηλωτές κατάφεραν να καταλάβουν και εν μέρει να κάψουν αρκετά κυβερνητικά κτήρια στην Τούζλα, τη Ζένιτσα, το Μπίχατς, το Μόσταρ και το Σεράγεβο, μαζί και το κτήριο της Προεδρίας στο Σεράγεβο. Ανάγκασαν επίσης αρκετές τοπικές κυβερνήσεις να παραιτηθούν. (Λόγω του πολύπλοκου πολιτικού συστήματος της Βοσνίας, που βασίζεται στις εθνότητες, οι τοπικές κυβερνήσεις έχουν μεγαλύτερη εξουσία από την κεντρική κυβέρνηση). Την Κυριακή 11 Φλεβάρη παρενέβησαν οι κυβερνήσεις της Κροατίας και της Σερβίας, συντονισμένες από την ΕΕ. Την ίδια μέρα η κυβέρνηση της Σερβίας συναντήθηκε με σέρβους πολιτικούς της Βοσνίας, ενώ ο κροάτης πρωθυπουργός επισκέφτηκε κροάτες πολιτικούς της Βοσνίας στο Μόσταρ. Από τότε τα κροατικά Μέσα και οι πολιτικοί ξεκίνησαν μια επιθετική καμπάνια ισχυριζόμενοι ότι οι διαδηλώσεις δεν έχουν κοινωνικά αίτια αλλά στρέφονται ενάντια στους Κροάτες της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Τα σερβικά Μέσα και οι πολιτικοί ξεκίνησαν μια παρόμοια εκστρατεία ισχυριζόμενοι ότι οι διαδηλώσεις είναι «η απαρχή ενός ισλαμικού πολέμου ενάντια στους Σέρβους». Παρ όλα αυτά, οι διαδηλώσεις εξαπλώθηκαν όχι μόνο σε εθνικά μικτές πόλεις όπως η Τούζλα ή το Μόσταρ αλλά και σε κύρια κροατικές πόλεις όπως το Λίβνο και το Οράσιγε και σε βασικά σερβικές πόλεις όπως το Πρίγεντορ και η Μπιγέλινα. Ακόμη, ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μεχμέτ Νταβούτογλου επισκέφτηκε το Σεράγεβο, συνάντησε πολιτικούς και τη μουσουλμανική κοινότητα και υποσχέθηκε ότι η Τουρκία θα εμποδίσει έναν πόλεμο «σαν κι αυτόν της δεκαετίας του 90». Αντίθετα με την Ουκρανία, η ΕΕ καταδίκασε τις διαδηλώσεις και όχι την κυβέρνηση. Το ανώτερο επίπεδο εξουσίας στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη δεν είναι η κεντρική ή οι τοπικές κυβερνήσεις, αλλά το «Γραφείο Ανώτατης Εκπροσώπησης», ένα είδος αποικιακού κυβερνήτη που ορίζεται από την ΕΕ με τη στήριξη των ΗΠΑ. Ο τωρινός «Ανώτατος Εκπρόσωπος», ένας Αυστριακός ονόματι Βαλεντίν Ίτζκο, απείλησε ότι η ΕΕ θα επέμβει στρατιωτικά αν συνεχιστούν οι διαδηλώσεις. Αρκετοί άλλοι ευρωπαίοι και αμερικανοί αξιωματούχοι ζήτησαν την ταχύτερη ενσωμάτωση της Βοσνίας στο ΝΑΤΟ για να «διασφαλίσουν τη σταθερότητα». Στη διάρκεια του περασμένου Σαββατοκύριακου, οι διαδηλωτές σε αρκετές πόλεις, όπως Τούζλα, Σεράγεβο και Μόσταρ, οργάνωσαν λα κές συνελεύσεις με σκοπό να αντικαταστήσουν τις διαλυμένες πολιτικές δομές σε περιφερειακό επίπεδο. Οι συνελεύσεις απλώθηκαν σε δεκάδες πόλεις, μικρές και μεγάλες, σε όλη τη Βοσνία Ερζεγοβίνη. Τα αιτήματα των συνελεύσεων είναι παρόμοια: παραίτηση των κυβερνήσεων, ματαίωση των ιδιωτικοποιήσεων, απελευθέ-

18 Σάββατο 22 Φλεβάρη 2014 ΔΙΕΘΝΗ Προλεταριακή Σημαία 19 ΙΤΑΛΙΑ: Από δήμαρχος πρωθυπουργός Ο Λέτα φεύγει, ο Ρέντσι έρχεται, η πολιτική αστάθεια παραμένει ρωση των συλληφθέντων κ.λπ. Αντίθετα με την προπαγάνδα των δυτικών Μέσων, καμιά συνέλευση δεν ζήτησε την παρέμβαση της «διεθνούς κοινότητας». Εκατοντάδες διαδηλωτές έχουν χτυπηθεί και συλληφθεί από την αστυνομία, έχουν γίνει «προληπτικές» συλλήψεις ακόμη και αυτών που τους συμπαραστάθηκαν στο Ιντερνετ. Συγκεντρώσεις αλληλεγγύης οργανώνονται αυτή τη βδομάδα στη Σερβία και την Κροατία. Η λα κή εξέγερση στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, η οποία είναι αντι-εθνικιστική και κοινωνική, δέχεται επιθέσεις από την αντιδραστική συμμαχία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (ΕΕ, ΗΠΑ) και των τοπικών επεκτατιστών (Τουρκία, Κροατία, Σερβία) αλλά και από την τοπική σοβινιστική πολιτική ελίτ. Οι κοινές προσπάθειες αυτών των δυνάμεων να χωρίσουν τους εργάτες και τους λαούς της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης πίσω από εθνικιστικές και θρησκευτικές γραμμές ώστε να σταθεροποιήσουν τη δική τους επιρροή αποδείχνει για μια ακόμη φορά ότι ο ιμπεριαλισμός δεν μπορεί να λύσει το εθνικό πρόβλημα των Βαλκανίων. Στην πραγματικότητα παράγει ο ίδιος αυτούς τους διαχωρισμούς και προσπαθεί να τους χρησιμοποιήσει σαν μια τελευταία γραμμή άμυνας του συστήματος ενάντια στις λα κές εξεγέρσεις. Για το λόγο αυτό, είναι μεγάλης σημασίας η στήριξη του αγώνα στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, να αντικρούσουμε την παραπληροφόρηση και την αντιδραστική προπαγάνδα και να αγωνιστούμε ενάντια στην ξένη ανάμειξη δυνάμεων που θέλουν να πνίξουν την εξέγερση. Διαδώστε τα νέα, χτίστε νέα οδοφράγματα, δυναμώστε την πάλη! * Το κείμενο γράφτηκε από την κροάτικη οργάνωση Κόκκινη ράση και δημοσιεύτηκε στις 12 του Φλεβάρη Το αγγλικό κείμενο βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση information-concerning-thecurrent-rebellion-in-bosniaand-herzegovina-for-ourforeign-comrades. Τη μετάφραση για λογαριασμό της Προλεταριακής Σημαίας έκανε ο Άρης Λάμπρου. ΟΜατέο Ρέντσι δήμαρχος της Φλωρεντίας και γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος (PD) τους δύο τελευταίους μήνες απέσυρε τη στήριξή του στην κυβέρνηση συνασπισμού, αναγκάζοντας τον πρωθυπουργό και στέλεχος του PD, Ενρίκο Λέτα, σε παραίτηση. Ταυτόχρονα, με απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του PD προτάθηκε για πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης. Η εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης του δόθηκε την περασμένη Δευτέρα και οι διαβουλεύσεις θα ολοκληρωθούν, εκτός απρόοπτου, στο τέλος αυτής της βδομάδας. Θετικός, από την πρώτη στιγμή, σε σχηματισμό νέας κυβέρνησης συνεργασίας χωρίς να διεξαχθούν εκλογές, με πρωθυπουργό τον Ματέο Ρέντσι, τάχθηκε ο ηγέτης της νέας κεντροδεξιάς και αντιπρόεδρος της υπό παραίτηση κυβέρνησης, Αντζελίνο Αλφάνο. «Ο Ρέντσι έθεσε έναν σαφή χρονικό ορίζοντα για τη θητεία της κυβέρνησής του, μέχρι το Θεωρώ πως πρόκειται για κάτι το θετικό», δήλωσε, προσθέτοντας ότι «η πρόταση του Ρέντσι απευθύνεται στις δυνάμεις που στήριξαν την κυβέρνηση Λέτα και θα πρέπει να υιοθετήσει ως κύριες προτεραιότητες την ανάκαμψη της οικονομίας και τις θεσμικές αλλαγές». Παράλληλα, τόνισε με νόημα πως: «η κυβέρνηση Λέτα πέφτει αποκλειστικά και μόνο λόγω της εσωτερικής σύγκρουσης της κεντροαριστεράς»! Αλλά και ο παροπλισμένος Μπερλουσκόνι δήλωσε ότι: «Θα είμαστε υπεύθυνη αντιπολίτευση, θα σεβαστούμε τις μέχρι τώρα συμφωνίες που υπογράψαμε για τις συνταγματικές αλλαγές». Με τους παραπάνω ο Ρέντσι είχε ιδιαίτερες επαφές και συνομιλίες το τελευταίο διάστημα. Από την εποχή του παροξυσμού της κρίσης δανεισμού, όταν ο Μπερλουσκόνι υποχρεωνόταν, τον Νοέμβριο του 2011, σε παραίτηση θέτοντας στο τραπέζι ευρύτερα ζητήματα δομής της Ευρωζώνης, ξεκινούν μια σειρά «ανορθόδοξες» πολιτικά κινήσεις, που μπορεί να μην ξενίζουν ιδιαίτερα (μια και το πολιτικό σκηνικό της Ιταλίας δεν φημίζεται για τη μονοτονία του), ωστόσο δείχνουν το βάθος της πολιτικής και οικονομικής κρίσης στην οποία έχει βυθιστεί η τρίτη οικονομία της Ευρωζώνης. Ακολούθησαν δύο μη εκλεγμένοι πρωθυπουργοί και πάμε για τον τρίτο: τον Ματέο Ρέντσι. Αρχικά ο τεχνοκράτης Μάριο Μόντι αντικατέστησε τον Μπερλουσκόνι και στη συνέχεια ο Ενρίκο Λέτα προτάθηκε ως συμβιβαστική λύση δύο μήνες μετά το αδιέξοδο που προέκυψε από τις κάλπες των βουλευτικών εκλογών το Φεβρουάριο του 13. Ο Λέτα, ο οποίος προέρχεται από τους κόλπους του Δημοκρατικού Κόμματος PD, είχε αναλάβει την πρωθυπουργία με τη στήριξη του PD, της τότε ενιαίας κεντροδεξιάς, του PdL και μικρότερων κομματικών σχηματισμών. Μέχρι σήμερα, η κυβέρνησή του στηριζόταν σε Βουλή και Γερουσία από το PD και την NCd, το ένα τμήμα της κεντροδεξιάς (υπό τον Αλφάνο) που είχε σχηματιστεί μετά την αποχώρηση του Μπερλουσκόνι από το PdL και τη μετέπειτα επανίδρυση της Forza Italia. Τα χαρακτηριστικά της γενικότερης κατάστασης στην ιταλική πολιτική σκηνή αντανακλώνται άμεσα στα πρωτοσέλιδα του ιταλικού Τύπου. Μιλούν για την «αιώνια ιταλική ανωμαλία» και περιστρέφονται γύρω από το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει η «Ρεπούμπλικα»: «Το πολιτικό σύστημα, κοινοβουλευτικό και θεσμικό, έχει εσωτερικεύσει το αίσθημα ανασφάλειας, ζώντας με αφύσικες πλειοψηφίες, συμμάχουςεχθρούς και θεωρώντας τη στροφή σε πρόωρες εκλογές ως επιστροφή σε αβεβαιότητα παρά ως λύση». Θεωρείται δεδομένο πλέον πως αυτό που αναμένεται από τον Ρέντσι είναι να θέσει σε εφαρμογή ένα μεγάλο σχέδιο που θα ισοδυναμεί με «θεραπεία-σοκ» για την ιταλική οικονομία. Ο ίδιος, και παρά τις έντονες αντιδράσεις που θα συναντήσει από συνδικάτα, κοινωνικές ομάδες και ενδεχομένως και από ό,τι απέμεινε ως «αριστερή πτέρυγα» του κόμματός του, ευελπιστεί να καταγραφεί στην ιστορία ως ο Ιταλός Σρέντερ ή Μπλερ, των οποίων έχει δηλώσει θαυμαστής. Αναμένονται λοιπόν πιο γρήγορες ιδιωτικοποιήσεις, πιο ελεύθερες απολύσεις, περικοπές δαπανών πολλών δισ. ευρώ ετησίως ως το 2016, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών κ.λπ. Αυτές τις κατευθύνσεις δεσμεύεται να υλοποιήσει για «να βγάλει τη χώρα από το τέλμα». Γνώριμη υπόσχεση τα τελευταία πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης για όλες τις χώρες του λεγόμενου Νότου. Το μεγάλο κεφάλαιο, δηλαδή ένα σημαντικό τμήμα του, που αρχικά είχε συνταχθεί πίσω από τον Λέτα («τον πιο τεχνοκράτη από τους πολιτικούς»), το τελευταίο διάστημα εξέφραζε όλο και μεγαλύτερη απογοήτευση με τη δυσπραγία της κυβέρνησής του. Σήμερα στηρίζει τις επιλογές τού υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού για κυβέρνηση Ρέντσι. Μάλιστα στο πρόσωπό του, όπως δείχνουν τα πράγματα, εναποτίθεται η τελευταία ελπίδα για την αλλαγή του πολιτικού κλίματος και ενόψει των ευρωεκλογών του ερχόμενου Μα ου. Ο κίνδυνος για τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού είναι διπλός: τα μεγάλα ποσοστά για το «Κίνημα 5 Αστέρων» του Γκρίλο και η εκλογική επιβεβαίωση της δημοσκοπικής υπεροχής της κεντροδεξιάς του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Ο τελευταίος, παρά την αμετάκλητη καταδίκη του για φορολογικές απάτες, τη στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων και τη διάσπαση του κόμματός του, συνεχίζει να κινεί σημαντικά νήματα της κεντροδεξιάς. «Τον Μάιο θα επιτεθούμε στη γερμανοποιημένη Ευρώπη» δήλωσε πρόσφατα στους «Φα νάνσιαλ Τάιμς» ο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας της μπερλουσκονικής «Φόρτσα Ιτάλια», Ρενάτο Μπρουνέτα. Ο 39χρονος λοιπόν Ματέο Ρέντσι, εντολοδόχος και μάλλον ο επόμενος πρωθυπουργός της Ιταλίας, αφού πρώτα κατόρθωσε να διώξει τον Μπερσάνι από την ηγεσία του κεντροαριστερού Δημοκρατικού Κόμματος ΔΚ, χρεώνοντάς του τη «μη καθαρή νίκη» στις προ ενός χρόνου εκλογές και το σχηματισμό κυβέρνησης μεγάλου συνασπισμού με τη δεξιά υπό τον Ενρίκο Λέτα, στη συνέχεια κέρδισε την εσωκομματική μάχη άνετα αποσπώντας τα 2/3 των ψήφων των μελών. Πέρα όμως από τις προσωπικές φιλοδοξίες του συγκεκριμένου πολιτικού, αυτό στο οποίο πρέπει να εστιαστεί η ερμηνεία της αναρρίχησής του στην κυβερνητική ηγεσία της χώρας του είναι οι σκοπιμότητες των βασικών πολιτικοοικονομικών παραγόντων και η επιδίωξη τους να μη διακυβευτούν η πολιτική και η κυβερνητική σταθερότητα στο άμεσο διάστημα. Πάντως, τόσο η ταχύτητα των εξελίξεων όσο και το «ομαλό» τέλος της κυβέρνησης Λέτα δείχνουν μια καλομελετημένη μεθόδευση η οποία με τη σειρά της στηρίζεται στην ύπαρξη συμφωνιών μεταξύ των βασικών πολιτικών κέντρων, για τη διασφάλιση των αναγκαίων ισορροπιών, που δοκιμάζονται στα πλαίσια του άγριου ανταγωνισμού στο εσωτερικό της Ε.Ε. Άλλωστε οι προειδοποιητικές δηλώσεις του προέδρου του Eurogroup, Ντάισελμπλουμ, ήταν χαρακτηριστικές. Αναφερόμενος στο ενδεχόμενο να υπάρξει κυβερνητική κρίση στη Ρώμη (με προσφυγή σε πρόωρες εκλογές) τάχθηκε υπέρ της υιοθέτησης πιο σκληρής γραμμής ακόμη και έναντι των μεγάλων χωρών της Ευρωζώνης, όπως η Ιταλία και η Γαλλία, στις οποίες έχει δοθεί περισσότερος χρόνος για να προχωρήσουν στις αναγκαίες προσαρμογές! Παρ όλα αυτά, και ενδεχομένως για όλα αυτά, ο διεθνής οίκος πιστοληπτικής ικανότητας Moody's διατήρησε το ιταλικό κρατικό αξιόχρεο στη βαθμίδα Baa2, αυξάνοντας ταυτόχρονα τις προοπτικές της ιταλικής οικονομίας από αρνητικές σε σταθερές. Όπως ανέφερε, οι πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία με την παραίτηση του πρωθυπουργού Ενρίκο Λέτα και την πιθανή αντικατάστασή του από τον Ματέο Ρέντσι «δεν αλλάζει τις προσδοκίες μας σε αυτόν τον τομέα» Χ.Β.

19 20 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 22 Φλεβάρη 2014 Για την «πορεία αποκατάστασης του επαναστατικού χαρακτήρα του ΚΚΕ» και την κουβέντα που άνοιξε ρκετή συζήτηση στο διαδίκτυο και στον τύπο δημι- Α ούργησε το κείμενο με τίτλο «Η πορεία αποκατάστασης του επαναστατικού χαρακτήρα του ΚΚΕ» που δημοσιεύτηκε στην ΚΟΜΕΠ του Ιουνίου Δεν είναι στόχος μας μια αναλυτική τοποθέτηση για τα ίδια ζητήματα, μιας και η οργάνωσή μας έχει επανειλημμένα τοποθετηθεί γραπτά σε σχέση με την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος διεθνώς και στη χώρα μας, αλλά και σε σχέση με την κυριαρχία του ρεφορμισμού ρεβιζιονισμού, μια κυριαρχία που συνδέθηκε με την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος, με την ιδεολογική και πολιτική αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης, με τη μεγάλη αντεπίθεση του ιμπεριαλισμού καπιταλισμού στους λαούς και τους εργάτες σε όλο τον κόσμο. Θα σταθούμε λοιπόν κωδικά σε πλευρές του κειμένου αλλά και της κριτικής που δέχτηκε από κάποιες πλευρές. Καταρχήν, θα κάνουμε δύο παρατηρήσεις: Α) Ενώ το κείμενο (όπως και όλα τα αντίστοιχα που παρουσιάζει η καθοδήγηση του ΚΚΕ) μιλάει για δύο φάσεις «διαπάλης με τον οπορτουνισμό», το 1968 και το , φροντίζει να καταπιεί τα γεγονότα του 56 εντός του ΚΚΕ ή, μάλλον, να παρουσιάσει μια ασαφή εκδοχή των επιδράσεων στο ΚΚΕ της «δεξιάς οπορτουνιστικής στροφής του ΚΚΣΕ το 1956». Τα μέλη του ΚΚΕ που μέχρι πριν λίγο δεν είχαν ιδέα για το τι συντελέστηκε το 1956 στο ΚΚΣΕ συνεχίζουν να μην έχουν πραγματική ιδέα για το τι συντελέστηκε την περίοδο αυτή στο ίδιο το ΚΚΕ. εν ξέρουν για τα μαχαιρώματα και τους τραμπουκισμούς στην Τασκένδη το Σεπτέμβρη του 55 με τη γενναία συνδρομή της χρουστσωφικής Αστυνομίας. Ότι το Μάρτη του 56 στην 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (σε μια συνεδρίαση παρωδία) αποκηρύχθηκε η «απομονωτική» γραμμή του ΚΚΕ απέναντι στα «κόμματα του κέντρου» και επικυρώθηκε η γραμμή του «ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό». Ότι, κατόπιν, οι διέγραψαν τους (στους οικοδόμους οι 5 διέγραψαν τους 350!). Ότι ακολούθησε πογκρόμ εξοριών, εγκλεισμών στα ψυχιατρεία και κάθε είδους διώξεων όσων αντιτίθονταν στο ρεβιζιονισμό σε όλες τις Ανατολικές Χώρες. Ότι αντίστοιχη στοχοποίηση και πογκρόμ έγινε και στην Ελλάδα, όπου αντίστοιχα- η ρεβιζιονιστική στροφή γνώριζε ιδιαίτερα ισχυρές αντιστάσεις. Ότι η νέα ηγεσία έκανε ολόκληρη εκστρατεία για να κάμψει την αντίσταση των αγωνιστών σε τόπους εξορίας στην Ελλάδα και να περάσει τη γραμμή της 6ης Ολομέλειας μέσα στη χώρα. Ότι τα επόμενα χρόνια ακολούθησε κύμα διαγραφών και από την Ε Α όσων επέμεναν στην επαναστατική γραμμή και στην καταγγελία της γραμμής ουράς στην Ένωση Κέντρου. Ότι αρχιτέκτονες αυτού του αίσχους ήταν οι πολιτικοί πρόγονοι της σημερινής καθοδήγησης του ΚΚΕ (ενιαία μάλιστα με την άλλη τάση του ρεφορμισμού, τη μετέπειτα «ευρωκομμουνιστική»!), ότι αυτό ήταν το πλαίσιο, η μήτρα που γέννησε το σημερινό ΚΚΕ. εν είναι περίεργο που η καθοδήγηση του ΚΚΕ τα κρύβει όλα αυτά κάτω από το χαλί Με τον τρόπο αυτό, η ευθύνη μετατίθεται εξωτερικά και η καθοδήγηση του ΚΚΕ κάνει την ανυποψίαστη για το «φόνο». Αυτή, όμως, η επιλεκτική «αποκατάσταση» δημιουργεί αντικειμενικά και τις επιφυλάξεις για την ειλικρίνεια και τις πραγματικές, σημερινές επιδιώξεις της καθοδήγησης του ΚΚΕ. Β) Η λέξη «αποκατάσταση» του τίτλου του κειμένου είναι βαριά. Στο περιεχόμενο ακολουθεί ένα ξήλωμα του πουλόβερ του 9ου, 10ου, 11ου και 12ου Συνεδρίου που επιβεβαιώνει τη βαριά κουβέντα του τίτλου. Όλο το κείμενο το διατρέχει υποτίθεται- ένας κάθετος διαχωρισμός με τη θεωρία του «ειρηνικού περάσματος» και της γραμμής ουράς στη σοσιαλδημοκρατία, δηλαδή με όλη τη ραχοκοκαλιά συγκρότησης του ίδιου του ρεφορμιστικού ΚΚΕ από το 56 και μετά. Ακόμα περισσότερο, το κείμενο (ολοκληρώνοντας αυτή τη γραμμή που έχει ξεκινήσει εδώ και μερικά χρόνια στο ΚΚΕ) πάει ακόμα παραπέρα και αναιρεί (όπως θα δούμε και παρακάτω) στοιχεία του λενινισμού που αφορούν την εξάρτηση και το ρόλο του ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα. Και επειδή όλα αυτά είναι σοβαρά πράγματα, προκύπτει ένα σοβαρό ερώτημα: Τι ακριβώς είναι αυτό που αποκαθιστά η καθοδήγηση του ΚΚΕ και τι είναι αυτό που υπερασπίζεται είτε από τη δική της ρεφορμιστική ρεβιζιονιστική ιστορία είτε από την ιστορία του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα; Πώς είναι δυνατόν κάποιος με τόση άνεση να αναιρεί τον εαυτό του και ταυτόχρονα να διεκδικεί τα μεγαλύτερα εύσημα; Σε αυτό το προφανές ερώτημα, προσπαθεί να απαντήσει το ίδιο το κείμενο λέγοντας: «Όπως έχουμε εκτιμήσει, παρά τα όποια γλιστρήματα που κατά καιρούς είχε το Κόμμα μας με δική του ευθύνη και κάτω από τις επιδράσεις του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, αφού ήταν αναπόσπαστο τμήμα του, δεν εξελίχτηκε σ ένα διαμορφωμένο οπορτουνιστικό κόμμα, δεν έγινε ποτέ ευρωκομμουνιστικό κόμμα, δεν πέρασε σε εχθρικό στρατόπεδο απέναντι στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Αν είχε εξελιχτεί σε οπορτουνιστικό κόμμα, θα είχε χάσει τη δυνατότητα της πάλης για την αποκατάσταση του χαρακτήρα και του προγράμματός του.» Όμως, να μας συμπαθάτε Η παραπάνω απάντηση είναι πολύ αδύναμη. Γιατί, αν βγάλουμε τη γραμμή ουράς στην Ένωση Κέντρου, τη γραμμή της πραγματικής αλλαγής, των συγκυβερνήσεων με τα αστικά κόμματα, της υποστήριξης στο διεθνή ρεβιζιονισμό ρεφορμισμό, τη γραμμή του ειρηνικού περάσματος, τη γραμμή μετατόπισης του αστικού κράτους, αν βγάλουμε, δηλαδή, τους ΒΑΣΙΚΟΥΣ ΑΞΟΝΕΣ ιδεολογίας και πολιτικής πάνω στους οποίους κινήθηκε το κόμμα αυτό εδώ και δεκαετίες, τι ακριβώς παραμένει; Τα σύμβολα, ο τίτλος και οι σημαίες; Μήπως, κάπως αντίστοιχα, θα πρέπει να υποθέσουμε ότι το ΚΚ Κίνας που χρησιμοποιεί ακόμα σύμβολα, τίτλους και σημαίες δεν έχει εξελιχθεί ακόμα σε ένα διαμορφωμένο οπορτουνιστικό κόμμα; Ας συνεχίσουμε, όμως, με τηλεγραφική αναφορά σε κάποια ζητήματα που θέτει το άρθρο. Για το ζήτημα της εξάρτησης Έχουμε κατ επανάληψη τοποθετηθεί στο ζήτημα αρκετά εμπεριστατωμένα. Στο τεύχος 11 της «Αντίθεσης», υπάρχει μια συνολική οπτική του πώς βλέπουμε εμείς το ζήτημα, ενώ αντίστοιχη (αλλά πιο περιορισμένη) αναφορά έχει γίνει στην κριτική μας στις θέσεις του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ. Εδώ, θα προσθέσουμε λίγα μόνο πράγματα: Όπως είναι γνωστό, η πραγματικότητα υπάρχει. Υπάρχει έξω από εμάς. Το αν η Ελλάδα είναι εξαρτημένη χώρα ή όχι, είναι κάτι που αφορά την πραγματικότητα. Είναι άλλο ζήτημα πώς θα ερμηνεύσει κανένας αυτή την πραγματικότητα, πώς θα την αναλύσει, σε τι καθήκοντα θα καταλήξει με βάση αυτήν. Στην άποψη που μιλάει για ιμπεριαλιστική Ελλάδα και για «ανισότιμες αλληλεξαρτήσεις» είναι κάτι που (αν και το έχουμε απαντήσει στα κείμενα που αναφέρθηκαν) δεν αξίζει κανένας να αντιπαρατεθεί σοβαρά. Η άποψη αυτή είναι καταφανώς ΕΞΩ από την πραγματικότητα. Έλκει την καταγωγή της από αντι-λενινιστικές θεωρήσεις που θεωρούν ότι έχουν ξεπεραστεί ο «χωρισμός του κόσμου σε μια χούφτα κράτη-τοκογλύφους και σε μια τεράστια πλειοψηφία κράτηοφειλέτες» και η ύπαρξη «ποικίλων μορφών των εξαρτημένων χωρών, που πολιτικά, τυπικά είναι ανεξάρτητες, στην πράξη όμως είναι μπλεγμένες στα δίχτυα της χρηματιστικής και της διπλωματικής εξάρτησης», καθώς ο καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο συνεχίζει να αναπτύσσεται. Στο τέλος αυτού του δρόμου βρίσκεται αντικειμενικά η άρνηση της θεωρίας του «αδύναμου κρίκου» και η στόχευση της «παγκόσμιας επανάστασης». Το αν η ανάλυση της εξαρτημένης Ελλάδας οδηγεί νομοτελειακά σε πολιτική γραμμή ουράς σε πτέρυγες της αστικής τάξης, ας το απαντήσει η ίδια η καθοδήγηση του ΚΚΕ που το έκανε. Το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα αναγνώριζε την πραγματικότητα ως τέτοια (δηλαδή τον εξαρτημένο χαρακτήρα πολλών χωρών, ανάμεσα στις οποίες και η δική μας), μια αναγνώριση που το οδηγούσε στην ανάγκη της έντασης του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. εν είναι τυχαίο ότι το μ-λ κίνημα στη χώρα μας στοχοποιήθηκε από τους πολιτικούς προγόνους της σημερινής καθοδήγησης του ΚΚΕ γιατί ακριβώς κατήγγειλε την πολιτική συνεργασίας (ή για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ουράς) με τάχα- ανεξάρτητα τμήματα της αστικής τάξης. Από την άλλη, είναι λυπηρό ότι δεν έχει γίνει μάθημα το πού οδήγησε τους εμπνευστές της η πούρα «εργατίστικη» αντίληψη τροτσκιστών και αρχειομαρξιστών την περίοδο Κάτι ακόμα: Το ΚΚΕ πατώντας πάνω στο δραματικό ξεπούλημα Λιβάνου Καζέρτας Βάρκιζας, ετοιμάζεται να παρουσιάσει ως νομοτελειακές αυτές τις εγκληματικές επιλογές της ηγεσίας του τότε ΚΚΕ και να αποκηρύξει το ΕΑΜ και τη σημασία που είχε ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας στη χώρα. Αντίστροφα ακριβώς (αλλά πολύ αντίστοιχα θα λέγαμε εμείς) από άλλες πτέρυγες τους ρεβιζιονισμού που δέχονται το ΕΑΜ και αποκηρύσσουν το ΣΕ. Και στους δύο έχουμε να πούμε το εξής: Χωρίς ΕΑΜ, δε θα υπήρχε ΣΕ. Με δεδομένη τη βαρύτητα της ύπαρξης του ΕΑΜ και με υπαρκτή μια ηγεσία τότε (ανεπαρκή αλλά) όχι πουλημένη, αφού υπήρξε ΕΑΜ, δε θα μπορούσε να μην υπάρχει ΣΕ. Η ανάληψη της ευθύνης από τους κομμουνιστές να καθοδηγήσουν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, απεγκλώβισε πλατιά τμήματα λαού καθώς τους έδειξε ότι το όραμα για μια ελεύθερη και ανεξάρτητη Ελλάδα δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί από την αστική τάξη της χώρας της οποίας η ηγεσία είτε κρύφτηκε στο Κάιρο είτε συνεργάστηκε ανοιχτά με τον κατακτητή. Μέσω του ΕΑΜ ΕΛΑΣ, δέθηκε στην πράξη το όραμα της ανεξαρτησίας με το

20 Σάββατο 22 Φλεβάρη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 21 όραμα της λαοκρατίας. Τα υπόλοιπα είναι αφορισμοί επίδοξων προγραμματιστών της ιστορίας, οι οποίοι όταν τα πράγματα ζορίζουν, κλαίγονται γιατί δεν είναι οι συνθήκες όπως θα ήθελαν. Είναι επίσης λυπηρό (για να γυρίσουμε στο σήμερα) να κάνει κανένας τον τυφλό και να μη βλέπει την αλυσίδα οδύνης που φτάνει πολλαπλασιασμένη στο λαό και στην εργατική τάξη της χώρας ως συνέπεια της ασφυκτικής εξάρτησής της από (ανταγωνιστικά κιόλας) ιμπεριαλιστικά κέντρα. Σε σχέση με το ζήτημα αυτό, θα θέλαμε ωστόσο να κλείσουμε με ένα σημείο αρκετά «πονηρό». Το κείμενο της ΚΟΜΕΠ υπονοεί ότι ο χαρακτήρας της επανάστασης πρέπει να προσδιορίζεται από το χαρακτήρα της εποχής και όχι από το συσχετισμό δυνάμεων. Αυτή είναι, κατά την άποψή μας, μια πρωτοφανής και επικίνδυνη αντίληψη στην προέκτασή της. Ο συσχετισμός δυνάμεων είναι κάτι κρίσιμο σε οποιαδήποτε αντιπαράθεση. ημιουργεί τακτικές, απαιτεί συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, πιέζει για άμεσα καθήκοντα. Η αντίληψη του ΚΚΕ τα προσπερνάει όλα αυτά και μπορεί να γίνει το χαλί, πάνω στο οποίο να πατήσουν μια σειρά «αναχωρήσεις» από επικίνδυνες εμπλοκές. ικαιολογεί συνολικά μια λογική αναχώρησης από τα ζητήματα του σήμερα. Με δεδομένη την εκτίμησή μας για το συσχετισμό δυνάμεων, εμείς καταλήγουμε στο άμεσο καθήκον του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ στην ιμπεριαλιστική καπιταλιστική επίθεση. Ενός ΜΕΤΩΠΟΥ που θεωρούμε ότι μπορεί να ανοίξει το δρόμο στη συγκρότηση του λαού, να βάλει βάσεις για τη συγκρότηση ενός μελλοντικού ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ. Αντίθετα το ΚΚΕ, με βάση την «αδιαφορία» του για το συσχετισμό, μοιάζει να προτάσσει μόνο την ανάγκη (ας πούμε του σοσιαλισμού) χωρίς να τοποθετείται πώς θα μετακινηθεί ο σημερινός συσχετισμός γα να πλησιάσει η εκπλήρωση της ανάγκης. Για τις κυβερνητικές «λύσεις» και το κράτος Οι επιδράσεις, λοιπόν, του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος οδήγησε το ΚΚΕ σε μια μακρόχρονη πορεία νε επιδιώκει (ή να θεωρεί πιθανό ενδεχόμενο) μια κυβέρνηση εθνικονανεξαρτησιακή ή αντιμονοπωλιακή, ή ενότητας των αριστερών δυνάμεων. Αυτή η κυριαρχία του οπορτουνισμού στο κόμμα κράτησε μέχρι το Αυτή είναι η εκδοχή που παρουσιάζει, περίπου, η σημερινή καθοδήγηση του ΚΚΕ. Εδώ προκύπτει, ασφαλώς, πληθώρα νέων ερωτημάτων. Πρώτο ερώτημα: Πώς απολογίζεται η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ με δεδομένο το γεγονός ότι πάντοτε ήταν σε υψηλές καθοδηγητικές θέσεις του κόμματος; Είναι γνωστή άλλωστε η αρθρογραφία της Αλ. Παπαρήγα στο Ριζοσπάστη το 1990, όπου διατυπώνει αυτοκριτικά τη λύπη της που δεν έγινε κατορθωτό ο ενιαίος ΣΥΝασπισμός να συνεργαστεί παντού με το ΠΑΣΟΚ στις δημοτικές εκλογές. Πότε αυτή (η σημερινή ηγεσία) διαφοροποιήθηκε από την κυρίαρχη γραμμή; εν ισχύει για αυτήν ο γνωστός δικός της πρόσφατος αφορι- Tο ΚΚΕ, με βάση την «αδιαφορία» του για το συσχετισμό, μοιάζει να προτάσσει μόνο την ανάγκη (ας πούμε του σοσιαλισμού) χωρίς να τοποθετείται πώς θα μετακινηθεί ο σημερινός συσχετισμός γα να πλησιάσει η εκπλήρωση της ανάγκης. σμός «μια φορά οπορτουνιστής για πάντα οπορτουνιστής»; εύτερο ερώτημα: Όσο μας αφορά, η αντίθεση μας στην υποστήριξη «αριστερών», «αντιιμπεριαλιστικών», «αντιφατικών» κλπ. κυβερνήσεων πάει παρέα με την αντίθεσή μας στις εκλογικές κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Θα θυμίσουμε ότι το ΚΚΕ μέχρι λίγους μήνες πριν τις τελευταίες εκλογές έκανε πανελλαδικές κομματικές συγκεντρώσεις για να εκφραστεί το αίτημα «να γίνουν άμεσα εκλογές». Για ένα διάστημα υιοθετήθηκε και το αίτημα «να πέσει η κυβέρνηση». Αλλά ακόμα και μετά τις εκλογές, κεντρική γραμμή ήταν η άμεση επανάληψη των εκλογών για να «διορθώσει ο λαός την ψήφο του». Αν αυτή η παρέμβαση δεν είναι αποθέωση των εκλογικών αυταπατών, τι είναι; Ή, μήπως τα «αποτυπώματα» και η «διαβρωτική υγρασία» της «πάλης με τον οπορτουνισμό» (που αναφέρει το κείμενο της ΚΟΜΕΠ) φτάνουν μέχρι και το πολύ πολύ πρόσφατο παρελθόν έως παρόν; Τρίτο ερώτημα: Το κείμενο της ΚΟΜΕΠ που αστράφτει και βροντάει (και καλώς) ενάντια στη δυνατότητα φιλολαϊκών κυβερνητικών λύσεων και στη συνεργασία με τον οπορτουνισμό, γίνεται αιφνιδίως ιδιαίτερα προσεκτικό και ευγενικό όταν αναφέρεται στις συγκυβερνήσεις Απλώς περιγράφει τις συνθήκες και διατυπώνει την εκτίμηση ότι «η συμμετοχή του Κόμματος σε τέτοιες κυβερνήσεις φούντωσε μέσα στο Κόμμα τον οπορτουνισμό». εν ήταν δηλαδή οπορτουνισμός η ίδια η συμμετοχή, αλλά απλώς χρησιμοποίησε τη συμμετοχή ο οπορτουνισμός για να «σηκώσει κεφάλι». Και μιλάμε για την περίοδο της κάθαρσης, για την πιο χυδαία εκδοχή «υπεύθυνης» προς το σύστημα πολιτικής στάσης μέσω της συμμετοχής σε κυβέρνηση. Άλλωστε είναι αποκαλυπτικό το απόσπασμα: «Εκφραζόταν ακόμα και η αντίληψη ότι, όταν το αστικό πολιτικό σύστημα δυσκολεύεται να εξασφαλίσει σταθερή αστική κυβέρνηση κι επομένως εμφανίζεται ένα είδος αστάθειας, που έχουν διαπαιδαγωγήσει το λαό να τη φοβάται αντί να την αξιοποιεί, τότε δεν είναι θέμα αρχής το Κόμμα να μετέχει ή να στηρίζει κυβέρνηση για τη σταθεροποίηση, που θα εξασφάλιζε βελτίωση της θέσης του»! Σαν πολύ περίεργα να μας τα λέει η ΚΟΜΕΠ Ή, για να το πούμε αλλιώς, ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει παντού! Θα κλείσουμε την παράγραφο αυτή με ένα ζήτημα που αφορά το χαρακτήρα του κράτους: «το κοινωνικοοικονομικό σύστημα χαρακτηρίζεται από τον τρόπο παραγωγής που κυριαρχεί, από τις σχέσεις ιδιοκτησίας που προστατεύονται συνολικά από την πολιτική εξουσία (απ όλη τη νομοθεσία και τους μηχανισμούς της( )». Και παρακάτω: «Διαχέεται η αντίληψη ότι είναι δυνατόν η πολιτική συμμαχία με την πρόοδο της ταξικής πάλης και της συνεργασίας των κοινωνικών δυνάμεων να οδηγήσει στις συνθήκες κυριαρχίας των καπιταλιστικών σχέσεων- σε κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα διαφοροποιήσει το αστικό κράτος και την οικονομία, ώστε να γίνει το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Πρόκειται για μεταρρυθμιστική αντίληψη( )». Μετά από όλα αυτά, είναι απορίας άξιο πώς δικαιολογεί η καθοδήγηση του ΚΚΕ τη συμμετοχή των δυνάμεών της σε συνδιοικητικά όργανα σε μια σειρά κρατικές δομές. Είναι επίσης απορίας άξιο πώς η παραπάνω αντίληψη για το κράτος δένει με αιτήματα όπως «Ενιαίος κρατικός φορέας παραγωγής, έρευνας και διάθεσης φαρμάκου», «Ενιαία 12χρονη εκπαίδευση», «Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση», «Ενιαίος Κρατικός Φορέας Μεταφορών» και άλλα που παραπέμπουν ακριβώς σε κυβερνητικό πρόγραμμα μετατόπισης του αστικού κράτους στις συνθήκες κυριαρχίας των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής! Όπως είναι φανερό, δύσκολοι οι καιροί για δίγλωσσες τοποθετήσεις Η αντιπαράθεση που άνοιξε με βάση το κείμενο Τη δημοσιοποίηση του κειμένου την ακολούθησε πλήθος αναφορών και άνοιξε ένας κύκλος αντιπαράθεσης. Επίκεντρο της αντιπαράθεσης ήταν η στάση στο ζήτημα των κυβερνητικών λύσεων. Μεγάλο τμήμα της ήταν από τη σκοπιά υπεράσπισης του 15ου Συνεδρίου και συγκεκριμένα της δυνατότητας αντιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής κυβέρνησης. Και ταυτόχρονα υπεράσπισης όλης της προηγούμενης (φλωρακικής, θα λέγαμε) περιόδου. υστυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία της κριτικής που γίνεται εκτιμάμε ότι γίνεται από τα δεξιά. Ακολουθούν τραγελαφικά πράγματα: Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ που ουσιαστικά κρατάει αποστάσεις από την περίοδο και χρησιμοποιεί το Φλωράκη (κατεξοχήν εκφραστή της περιόδους αυτής) για να επιτεθεί στο Λαφαζάνη. Στελέχη του ΝΑΡ που απομακρύνθηκαν με βάση τη διαφωνία τους με τις συγκυβερνήσεις 89-90, αφήνουν τώρα ανοιχτό το ενδεχόμενο «αντιφατικών κυβερνήσεων» και «μεταβατικών προγραμμάτων» και υιοθετούν στελέχη (Μπογιόπουλο - που μάλλον (εδώ πιθανόν να κάνουμε λάθος, επειδή δεν έχουμε διαύλους με το δυναμικό αυτό, οφείλουμε να βγάζουμε συμπεράσματα από τις ποικίλες παρεμβάσεις του) υπερασπίζουν το φλωρακικό παρελθόν και τις συγκυβερνήσεις αυτές. Το ΚΚΕ θεωρεί οπορτουνισμό τη συμμετοχή σε κυβερνήσεις αλλά ταυτόχρονα συνεπείς κομμουνιστές τους εαυτούς τους που συμμετείχαν το και οπορτουνιστές αυτούς που αποχώρησαν για το λόγο αυτό! Και μέσα σε όλο το χαμό, ο ΣΥΡΙΖΑ με σειρά αντιφατικών άρθρων στο διαδίκτυο, πότε λυπάται για την αποκαθήλωση του Φλωράκη και πότε για το άδειασμα του Ζαχαριάδη. Γενικό μοτίβο της αντιπαράθεσης η έλλειψη αρχών και η μακιαβελική λογική της υιοθεσίας οποιουδήποτε αρκεί να πληγεί ο αντίπαλος. Στην ανομολόγητη απαίτηση του ΣΥΡΙΖΑ να μην του κάνει κανένας κριτική γιατί έτσι υποστηρίζεται η κυβέρνηση (κάτι μας θυμίζει αυτό!), η καθοδήγηση του ΚΚΕ απαντάει με ενθάρρυνση απολίτικων και χουλιγκάνικων κραυγών ενάντια στους οπορτουνιστές, ενάντια, δηλαδή σε όλους τους μη ΚΚΕ. Το πρόβλημα του ΚΚΕ Το ΚΚΕ έχει πρόβλημα ταυτότητας. Είναι ένα κόμμα που από μια περίοδο και μετά αναπαράχθηκε από το ρεφορμισμό ρεβιζιονισμό, δηλαδή από τον παλινορθωμένο καπιταλισμό. Μέχρι το 1990, που υπήρχαν ακόμα τα αντίστοιχα καθεστώτα, μπορούσε να αντιμετωπίσει (όσο μπορούσε) το πρόβλημα αυτό. Μετά την κατάρρευση στις ανατολικές χώρες, το ΚΚΕ προσπάθησε να αντιμετωπίσει τις πιέσεις χρησιμοποιώντας την αίγλη των συμβόλων (που στην Ελλάδα παρέμεινε μεγάλη λόγων του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ- ΣΕ) και με σταθερή στόχευση να έχει από κάτω την άλλη πτέρυγα τους ρεφορμισμού, το ΣΥΝασπισμό και μετέπειτα το ΣΥΡΙΖΑ. Στις τελευταίες εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ του έκλεψε τη γραμμή (της αντιμονοπωλιακής κυβέρνησης), την ρετουσάρισε (την έκανε «αντιμνημονιακή» και γενικά πιο εύπεπτη) και πέρασε στην ηγεμονία στην εσωρεφορμιστική κόντρα. Το γεγονός αυτό απογείωσε την κρίση ταυτότητας του ΚΚΕ. Έτσι: Για να διαχωριστεί από το ΣΥΡΙΖΑ, προχώρησε σε κάθετη ρήξη με το ενδεχόμενο φιλολαϊκής κυβερνητικής λύσης (και σωστά λέμε εμείς, ανεξάρτητα, με το πόσο ειλικρινές είναι) αναγκαζόμενο να έρθει σε ρήξη με όλο το παρελθόν του εδώ και δεκαετίες. Τα μέλη του χρησιμοποιούν μια φρασεολογία ενάντια στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, την οποία μέχρι πριν λίγο κατήγγειλαν ως αριστερίστικη. Για να αποφύγει επικίνδυνες από τα αριστερά «κακοτοπιές», προχώρησε σε κάθετη ρήξη με το ενδεχόμενο κινηματικών επιτυχιών, καλυπτόμενο πίσω από την παραλυτική λογική ότι «οι αγώνες δεν έχουν αποτέλεσμα αν δεν μπαίνει το ζήτημα της λαϊκής εξουσίας». Και επειδή δεν είναι μαζικά ώριμο να μπει το ζήτημα της λαϊκής εξουσίας, μένει το ωμό συμπέρασμα ότι οι αγώνες σήμερα δεν έχουν αποτέλεσμα! Κάπου εδώ κολλάει και το πραγματικό γεγονός ότι πολλές φορές κινηματικά το ΚΚΕ βρίσκεται δεξιότερα από αυτούς που διακηρυκτικά είναι δεξιά του! Όμως, αν ούτε οι εκλογές είναι λύση για το λαό (που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ) ούτε το κίνημα και η μαζική αντίσταση (που λέμε εμείς), τότε προκύπτει παντελής έλλειψη διεξόδου και προοπτικής για το λαϊκό παράγοντα. Αυτή την έλλειψη διεξόδου, η καθοδήγηση του ΚΚΕ, προσπαθεί να την αντιμετωπίσει με εξαλλοσύνες, με καταγγελία όλου του δικού του παρελθόντος ως οπορτουνιστικού αλλά και ταυτόχρονη καταγγελία όλων όσων το έχουν κριτικάρει όλα αυτά τα χρόνια ως οπορτουνιστές, πουλημένους, συνεργάτες της αστικής τάξης κλπ. Όσο για την πηγή των αναφορών του ΚΚΕ, δυστυχώς δε μας φαίνεται ότι έχουν δίκιο όσοι ισχυρίζονται ότι η καθοδήγησή του ανομολόγητα δικαιώνει εκ των υστέρων το μ-λ κίνημα. Οι «παρτίδες» που έχει ανοίξει ενάντια στην Κομμουνιστική ιεθνή, στην Αντιφασιστική Πάλη και στη λενινιστική ανάλυση για τον κόσμο, πιο πολύ μας οδηγεί στην εντύπωση ότι «ψάχνεται» στη δικαίωση μιας καταδικασμένης Πουλιοπουλικής τροτσκιστικής αντίληψης. Μιας αντίληψης που ονειρεύεται καθαρές «επαναστάσεις» και προγραμματισμούς της ιστορίας, συνθήκες, δηλαδή, που ποτέ δεν υπάρχουν. Και ότι οι ταυτόχρονες αντίρροπες «δικαιώσεις» του Στάλιν και του Ζαχαριάδη είναι σε πολλά πολλά εισαγωγικά. Σε κάθε περίπτωση, τα ζητήματα -όσο μας αφορά- δεν είναι ποτέ καθαρά ιστορικά. Το σήμερα και το αύριο, η υπηρέτηση της λαϊκής πάλης και της οικοδόμησης αυτόνομου (από το σύστημα) επαναστατικού λαϊκού και εργατικού κινήματος, η πραγματική ανάγνωση των αντιθέσεων, η είσοδος εν τέλει- στη φωτιά των σημερινών καθηκόντων είναι οι παράγοντες που κρίνουν τα πάντα. Μέσα από αυτή τη σκοπιά, μπορεί κανένας να δει την ιστορία, όχι ως αναλυτής αλλά ως κομμουνιστής.