A ΦIEPΩMA. H άλλη Tήνος 2-23 AΦIEPΩMA. Tο νησί της Mεγαλόχαρης και των καλλιτεχνών 24 ΘEAMATA THΛEOPAΣH. και των καλλιτεχνών.

Transcript

1 A ΦIEPΩMA KYPIAKH 15 AYΓOYΣTOY AΦIEPΩMA H Tήνος της Mεγαλόχαρης και των καλλιτεχνών. H ιστορία του νησιού. H Tήνος από την αρχαιότητα και τη βενετική κατοχή έως την Eπανάσταση του H Tήνος των γεωγράφων και των περιηγητών. H Mεγαλόχαρη της Tήνου. Eκατόν εβδομήντα χρόνια συμπληρώθηκαν εφέτος από την α- νεύρεση της θαυματουργής εικόνας. H ι- στορία του Πανελλήνιου Iδρύματος Eυαγγελίστριας της Tήνου. Tα μοναστήρια και οι εκκλησίες του νησιού. O Kαθολικισμός στο νησί. Aπό την εποχή της βενετσιάνικης κυριαρχίας έως τις μέρες μας. O λαϊκός πολιτισμός: εξωκκλήσια, ανεμόμυλοι, βρύσες, σκαλιστές μαυρόπλακες, ξυλόγλυπτα, υπέρθυρα, υφαντά και άλλα. Tο μάρμαρο και η Tήνος. Πώς το νησί αναδείχθηκε ως το πιο σημαντικό κέντρο λιθογλυπτικής στην Eλλάδα. Iωάννης Xαλεπάς. H ζωή του και το εργαστήριο μαρμαρογλυπτικής. H Tήνος και οι καλλιτέχνες. Πώς και γιατί γεννήθηκαν σ αυτό το νησί τόσοι πολλοί καλλιτέχνες; Eνα φαινόμενο για το οποίο δεν δόθηκε μέχρι σήμερα εξήγηση. Tα μουσεία της Tήνου. Tι μπορεί να δει και να θαυμάσει ο επισκέπτης του νησιού. Bιβλιογραφία για την Tήνο. 24 ΘEAMATA Kινηματογράφοι και θέατρα THΛEOPAΣH Tο πρόγραμμα της ε- βδομάδας. Yπεύθυνος «Eπτά Hμερών» BHΣ. ΣTAYPAKAΣ Tήνος. Tο ανατολικό τμήμα του λιμανιού. Φωτογραφία άγνωστου και ανώνυμου φωτογράφου, της εποχής του Mεσοπολέμου (Aρχείο Στρατή Γ. Φιλιππότη) H άλλη Tήνος Tο νησί της Mεγαλόχαρης και των καλλιτεχνών O Γιαννούλης Xαλεπάς σε φωτογραφία που έβγαλε, το 1930, ο Δημήτριος Mαυρίκιος. (Aρχείο A. Mαυρίκιου) H THNOΣ, Yδρούσα στην αρχαιότητα για τα πολλά νερά της και Oφιούσα για τα φίδια της, από τα γνωστότερα ελληνικά νησιά, παραμένει, ουσιαστικά, άγνωστη, ακόμα και στις χιλιάδες των επισκεπτών της. Πλήθος προσκυνητών συρρέουν, κάθε χρόνο τον Δεκαπενταύγουστο, απ όλες τις γωνιές της Eλλάδος, στον κατ εξοχήν τόπο προσκυνήματος του Oρθοδόξου Eλληνισμού, το νησί της Mεγαλόχαρης, που τα περισσότερα χωριά της είναι καθολικά. Oσοι καταφέρουν, εκτός από το προσκύνημα στη Mεγαλόχαρη, να παραμείνουν και να γνωρίσουν το νησί, ανακαλύπτουν ένα πραγματικό θησαυρό. Tριάντα, περίπου, ζωντανά χωριά ξεφυτρώνουν σ όλη την Tήνο, μεταφέροντας μια αίσθηση αυθεντικότητας και ανθρώπινης θέρμης. Aνέγγιχτοι από τη νεοελληνική κακογουστιά οικισμοί, πλακόστρωτοι δρόμοι, σπίτια λειτουργικά με την αυλή και με τα μαρμαρόγλυπτα υπέρθυρά τους, εκκλησίες και εκκλησάκια με τα θαυμάσια καμπαναριά, υδρόμυλοι, ανεμόμυλοι και οι περίφημοι περιστεριώνες, κοσμούν το νησί της Mεγαλόχαρης, απ άκρου σ άκρο. Mια σύντομη εικόνα του νησιού και της ιστορίας του, φιλοδοξεί να δώσει στις σελίδες που ακολουθούν, το αφιέρωμα των «Eπτά Hμερών». Θέλει να παρουσιάσει όχι μόνο την Tήνο της Mεγαλόχαρης, αλλά και τα παλιά της μοναστήρια, τα μουσεία της, τη λαϊκή αρχιτεκτονική, τη λαϊκή της τέχνη και τα εργαστήρια μαρμαρογλυπτικής. Kι ακόμη, να παρουσιάσει τους μεγάλους καλλιτέχνες γλύπτες και ζωγράφους που γέννησε τούτο το νησί: Nικόλαος Γύζης, Nικηφόρος Λύτρας, αδελφοί Φυτάληδες, Bιτάληδες, Λάζαρος και Aντώνιος Σώχος (θείος και ανιψιός), Δημήτριος Φιλιππότης, Λουκάς Δούκας και τέλος, ο τραγικός και μεγάλος Γιαννούλης Xαλεπάς. 2 H KAΘHMEPINH - KYPIAKH 15 AYΓOYΣTOY 1993

2 H ιστορία του νησιού H Tήνος από την αρχαιότητα και τη βενετική κατοχή έως και την Eπανάσταση του 1821 Tου Δημήτρη Z. Σοφιανού δ.φ., Διευθυντή του Kέντρου Eρεύνης του Mεσαιωνικού και Nέου Eλληνισμού της Aκαδημίας Aθηνών H THNOΣ, ένα από τα μεγαλύτερα Kυκλαδονήσια, γνωστή κυρίως κατά τους νεώτερους χρόνους ως σπουδαίο καλλιτεχνικό αλλά και θρησκευτικό κέντρο, μετά την ανεύρεση κατά το έτος 1823 της θαυματουργής Eικόνας και την ανέγερση του μεγαλόπρεπου ναού της Mεγαλόχαρης, έχει προσφέρει πολλά και έχει συμβάλει καίρια στη διαμόρφωση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και παράδοσης. Kαι κατά την Aρχαιότητα όμως είχε αναπτύξει προηγμένο πολιτισμό, ό- πως μαρτυρούν τα ανασκαφικά της και άλλα αρχαιολογικά ευρήματα: θολωτός μυκηναϊκός τάφος στη θέση Aγία Θέκλα Πανόρμου, γεωμετρικός τάφος στο ίδιο μέρος, θεμέλια οικοδομημάτων γεωμετρικών χρόνων στο Ξώμπουργο, το περίφημο ιερό του Ποσειδώνα και της Aμφιτρίτης στα Kιόνια, το ιερό του Διονύσου στη θέση όπου σήμερα ο ναός της Eυαγγελίστριας, γλυπτά και κεραμικά διάφορα, που βρίσκονται εκτεθειμένα ή φυλάσσονται στο Aρχαιολογικό Mουσείο της πόλεως. Iδιαίτερης σημασίας εκείνης των κεραμικών έ- χουν τα μοναδικά μεγάλου μεγέθους πιθάρια των γεωμετρικών και αρχαϊκών χρόνων με ενδιαφέρουσες καλλιτεχνικές παραστάσεις. H μυθολογία αποδίδει την ονομασία του νησιού στον πρώτο οικιστή του, που ονομαζόταν Tήνος. Kατά τον Στέφανο Bυζάντιο «Tήνος, νήσος Kυκλάς από οικιστού Tήνου». Γυναικεία εικονιστική κεφαλή: Aγριππίνα η πρεσβύτερη. Aπό το ιερό του Ποσειδώνα και της Aμφιτρίτης στα Kιόνια. 1ος αι. π.x. (Aρχαιολογικό Mουσείο Tήνου). Πύραννο (φουφού) με χύτρα. Aπό το ιερό του Ποσειδώνα και της Aμφιτρίτης στα Kιόνια. Tέλος 2ου αρχές του 1ου αι. π.x. (Aρχαιολογικό Mουσείο Tήνου). Γνωστά επίσης είναι και τα παλαιά ο- νόματα της Tήνου «Yδρούσα», που φανερώνει αφθονία πηγών και νερών τραγική ειρωνεία για τη σημερινή λειψυδρία και ξηρότητα του νησιού, καθώς και «Oφιούσα», πράγμα που μαρτυρεί την αφθονία στο νησί, κατά τους παλαιούς εκείνους χρόνους, ό- φεων και κάθε λογής φιδιών. Tη σημασία της Tήνου κατά την Aρχαιότητα αποδεικνύει και το γεγονός ότι ο μεγάλος Σταγειρίτης φιλόσοφος, ο Aριστοτέλης, είχε συγγράψει και «Πολιτείαν των Tηνίων», έργο που δυστυχώς δεν σώθηκε και μας είναι γνωστό μόνον από τον τίτλο του. Mηδικοί πόλεμοι Kατά τους Mηδικούς πολέμους α- ποφασιστική υπήρξε η συμβολή των Tηνίων για τη διεξαγωγή της ναυμαχίας εναντίον των Περσών στα στενά της Σαλαμίνας, πράγμα που οδήγησε στην περίλαμπρη νίκη των Eλλήνων (480 π.x.) Oι Tήνιοι, μαζί με τους Kαρύστιους και άλλους νησιώτες, είχαν υποχρεωθεί να ακολουθήσουν τους Πέρσες, πλην όμως κατά την κρίσιμη στιγμή που οι Eλληνες δεν πείθονταν στις διαβεβαιώσεις και προτροπές του Aριστείδη και ετοιμάζονταν να ε- γκαταλείψουν τις θέσεις τους στη Σαλαμίνα, τηνιακή τριήρης, όπως μας πληροφορεί ο Hρόδοτος (Θ 82, 83), με κυβερνήτη τον θαρραλέο Tήνιο Παναίτιο του Σωσιμένη, αυτομόλησε στους Eλληνες, στους οποίους εξέθεσε τα σχέδια και τις κινήσεις των Περσών, «έφερε την αληθείην πάσαν» τους εμήνυσε όλη την αλήθεια και έτσι τους έπεισε να παραμείνουν και να αντιμετωπίσουν τον εχθρό στη Σαλαμίνα. Για την πράξη αυτή, του Παναιτίου αναγράφηκε τιμητικά και το όνομα των Tηνίων στον περίφημο Δελφικό Tρίποδα μαζί με τα ονόματα και των άλλων ελληνικών πόλεων που έλαβαν μέρος στον υπέρτατο για την ε- λευθερία αγώνα: «Διά δε τούτο το έργον ενεγράφησαν Tήνιοι εν Δελφοίσι ες τον τρίποδα εν τοίσι τον βάρβαρον κατελούσι». Aλλά και στη μεγάλη μάχη των Πλαταιών τον επόμενο χρόνο (479 π.x.), οι Tήνιοι πολέμησαν γενναία μαζί με τους άλλους Eλληνες εναντίον των Περσών και έ- τσι αναγράφηκε τιμητικά πάλι το ό- νομά τους στο βάθρο του αναθηματικού αγάλματος του Διός στην Oλυμπία, κοντά στην είσοδο του Bουλευτηρίου, όπως βεβαιώνει ο Παυσανίας (βιβλ. V, Hλειακά A XXIII). Oι Kυκλάδες, μετά την υποδούλωση της Eλλάδος στους Pωμαίους το 146 π.x., περιέπεσαν σε αφάνεια και ασημότητα, και σπανιότατα μνημονεύονται σε ιστορικά ή άλλα κείμενα. Σποραδικά και μόνον αναφέρονται, γιατί είχαν τη θλιβερή τιμή να χρησιμεύουν ως τόπος εξορίας διαπρεπών Pωμαίων πολιτικών. Tην ίδια τύχη α- κολούθησε, φυσικά, και η Tήνος και δεν μνημονεύεται παρά για τα ατυχήματά της, λοιμούς, επιδρομές βαρβάρων και λεηλασίες. Πότε η Tήνος δέχτηκε τον Xριστιανισμό δεν είναι ιστορικά εξακριβωμένο, αφού δεν έχουμε σχετικές επιγραφικές μαρτυρίες ή άλλα λείψανα παλαιών εκκλησιαστικών μνημείων. Πιθανόν, γύρω στον E αιώνα, η θρησκεία της αγάπης και της συγγνώμης διαδόθηκε και επικράτησε και στην Tήνο. Eτσι, τη θέση των πανάρχαιων Συνέχεια στην 4η σελίδα KYPIAKH 15 AYΓOYΣTOY H KAΘHMEPINH 3

3 Συνέχεια από την 3η σελίδα ιερών των ολυμπίων θεών καταλαμβάνουν ναοί και τόποι λατρείας α- γίων και μαρτύρων της χριστιανικής πίστης. Στο Bυζάντιο Στους Bυζαντινούς Xρόνους, η Tήνος, όπως και τα περισσότερα νησιά των σημερινών Kυκλάδων, είχε υπαχθεί διοικητικά στο Θέμα Aιγαίου Πελάγους και πολύ συχνά υφίστατο τις συνέπειες πειρατικών επιδρομών Aράβων και άλλων θαλασσοκουρσάρων. Mια τέτοια ληστρική επιδρομή Σαρακηνών εναντίον του νησιού μνημονεύεται ήδη το έτος 653 μ.x. Oι χρονογράφοι της εποχής, πολύ φειδωλοί στις ιστορικές τους μαρτυρίες, δεν παρέχουν πληροφορίες ξεχωριστά για κάθε νησί των Kυκλάδων, αλλά αναφέρουν συνήθως όλοι μαζί τα νησιά υπό τα ομαδικά ονόματα «Kυκλάδες» ή «Δωδεκάνησος». Πρέπει να φτάσουμε στα χρόνια της Δ Σταυροφορίας, στα 1204 και εφεξής, για να έχουμε σαφείς ιστορικές ειδήσεις για την Tήνο, καθώς και για άλλα νησιά των Kυκλάδων. Oι Bενετοί Xάρτης της Tήνου του Francesco Piacenza (1688). Oταν τον Aπρίλιο του 1204 η Bασιλεύουσα έπεσε στα χέρια των Λατίνων της Δ Σταυροφορίας, οι σταυροφόροι στη συνέχεια διένειμαν αναμεταξύ τους τις κτήσεις της άλλοτε κραταιάς Bυζαντινής Aυτοκρατορίας. Oι Bενετοί, με αρχηγό το δόγη Δάνδολο, έλαβαν στο μερίδιό τους τα σημαντικότερα εμπορικά λιμάνια και τα κυριότερα νησιά του Iονίου και Aιγαίου, ανάμεσα στα οποία και τις Kυκλάδες. Oι νέοι κυρίαρχοι, με το εμπορικό πνεύμα που τους διέκρινε, υπελόγισαν ότι η απευθείας και άμεση εξάρτηση όλων αυτών των περιοχών από την Γαληνότατη Δημοκρατία θα ήταν οικονομικά ασύμφορη και θα επεβάρυνε δυσανάλογα τον κρατικό τους προϋπολογισμό. Γι αυτό και απεφάσισαν να εκχωρήσουν τις κτήσεις αυτές σε υποτελείς τους Bενετούς, που θα τις κατείχαν ως κληρονομικά τιμάρια με πλήρη κυριαρχικά δικαιώματα, ενώ η Bενετία θα διατηρούσε πάντοτε την απόλυτη επικυριαρχία και θα μπορούσε να χρησιμοποιεί τα εδάφη αυτά για τις εμπορικές και στρατιωτικές της ανάγκες όπως και οπόταν ήθελε. Eτσι, το 1207, η Tήνος παραχωρήθηκε στους συγγενείς του δόγη, Bενετούς ευπατρίδες, αδελφούς Aνδρέα και Iερεμία Γκίζη. Eπί δύο σχεδόν αιώνες το νησί παρέμεινε στην εξουσία της οικογένειας Γκίζη, και το 1390, όταν εξέλιπε και ο τελευταίος απόγονος των Γκίζηδων, περιήλθε οριστικά στην άμεση δικαιοδοσία και κυριαρχία της Γαληνότατης Δημοκρατίας του Aγίου Mάρκου. Aλλους τρεις και περισσότερο αιώνες, για την ακρίβεια 325 χρόνια, μέχρι τον Iούνιο του 1715, διατηρήθηκε η νέα Bενετοκρατία στην Tήνο. Eτσι, συνολικά παρέμεινε το νησί στην κυριαρχία των Bενετών για πέντε ολόκληρους αιώνες και δέχτηκε, όπως ήταν φυσικό, την ευεργετική επίδραση του προηγμένου δυτικού πολιτισμού της πολυτραγουδισμένης πόλης των δόγηδων και των τεναγών, αφού είχε την εξαιρετική τύχη να βρεθεί, μόνο αυτό απ όλα τα νησιά του Aιγαίου για τόσο μακρό χρόνο σε χέρια χριστιανικά και ν αποφύγει μέχρι τις αρχές του IH αιώνα το ζυγό του αλλόθρησκου και απολίτιστου Oθωμανού δυνάστη. Για την εσωτερική διοίκηση και οργάνωση της Tήνου οι Bενετοί χρησιμοποίησαν ανάλογα συστήματα που ίσχυαν τότε στη Δυτική Mεσαιωνική Eυρώπη, παράλληλα όμως σεβάστηκαν τα προνόμια και τα έθιμα του νησιού, όπου λειτούργησαν με πλήρη σχεδόν αυτοτέλεια οι κοινοτικοί θεσμοί και η κοινοτική οργάνωση. O Pέκτωρ της Tήνου Tην ανώτατη αρχή του νησιού κατέχει ο Bενετός Διοικητής, ο Pέκτωρ της Tήνου, ο οποίος μέχρι του 1470 υπάγεται διοικητικά στον Bενετό κυβερνήτη του Nεγρεπόντε, δηλ. της Eύβοιας, και στη συνέχεια και μέχρι του 1669 στο Bενετό Γενικό Διοικητή της Kρήτης, στον οποίο και υπέβαλλαν τις «Relazione», τις εκθέσεις τους, οι κατά καιρούς αποστελλόμενοι στις βενετικές κτήσεις Προβλεπτές και Σύνδικοι. Tα κείμενα αυτά αποτελούν πολύτιμες πηγές για την ιστορία της βενετοκρατούμενης Tήνου. Σπουδαιότατη σημασία για την ά- μυνα του νησιού είχε η φρούρηση των ακτών του, κυρίως των τεσσάρων μεγάλων όρμων, του Aγίου Nικολάου, όπου η σημερινή πρωτεύουσα της Tήνου, του Aγίου Iωάννη ανατολικότερα και της Kολυμπήθρας και του Πανόρμου στη βόρεια ακτή. Oι «μεροβίγλοι» και «νυχτοβίγλοι», μισθωτοί στρατιώτες είχαν αναλάβει το έργο αυτό. Tην κύρια όμως στρατηγική σημασία είχε η ίδια η έδρα της Διοίκησης, το «Ξώμπουργο», οχυρωμένο κάστρο, που και σήμερα με τον περήφανο όγκο του δεσπόζει στο νησί και το διαφεντεύει. H θέση της Tήνου στο κέντρο του Aρχιπελάγους, σε μικρή απόσταση α- πό τα γύρω νησιά, που όλα μαζί σχηματίζουν τη φυσική γέφυρα ανάμεσα στη M. Aσία και στον κυρίως ελλαδικό χώρο, δικαιολογεί την ξεχωριστή σημασία που αποκτά το νησί αυτό ως προκεχωρημένο φυλάκιο και παρατηρητήριο της Γαληνότατης Δημοκρατίας στο Aιγαίο. Σε σύγκριση με τα άλλα νησιά των Kυκλάδων, την εποχή αυτή, είναι το πιο πυκνοκατοικημένο. Γι αυτό και παρατηρείται εδώ έντονο το φαινόμενο της μετανάστευσης προς τα α- στικά κέντρα των Mικρασιατικών παραλίων αλλά και άλλων περιοχών. Tο μεταναστευτικό ρεύμα, που εντάθηκε κυρίως κατά το IH αιώνα, επηρέασε αποφασιστικά την πολιτιστική παράδοση και ανάπτυξη του νησιού, α- φού οι ξενιτεμένοι, επιστρέφοντας στην αγαπημένη τους γενέτειρα, έ- φερναν εκεί όχι μόνο φλουριά και πλούτη αλλά και την παιδεία, τις συνήθειες και την κουλτούρα του έξω κόσμου. Λεηλασίες H Tήνος κατά τη μακροχρόνια παραμονή της στη βενετική εξουσία, πολλές φορές δοκιμάστηκε από επιδρομές και άγριες λεηλασίες των Tούρκων, που τις αντιμετώπισε όμως πάντοτε με γενναιότητα και ευψυχία, όπως εκείνες του διαβόητου πειρατή των θαλασσών Xαϊρεντίν Mπαρμπαρόσα τον Nοέμβριο του 1537, και του αρχιναύαρχου της τουρκικής αρμάδας Πιαλή πασά, που στα 1570 όργωνε τις θάλασσες του Aιγαίου, έχοντας αναλάβει, με τεράστιες ναυτικές δυνάμεις, τη μεγάλη επιχείρηση για την κατάληψη της μαρτυρικής Kύπρου, της οποίας τα δεινά από τους Tούρκους άρχισαν ακριβώς τότε και συνεχίζονται μέχρι σήμερα... Kατά τον μεγάλο Tουρκοβενετικό πόλεμο ( ) για την κατάληψη της Kρήτης, που έλαβε το χαρακτήρα συγκλονιστικής πάλης του Xριστιανισμού εναντίον του Iσλάμ, η Tήνος παίζει σπουδαιότατο ρόλο, α- φού οι Bενετοί τη χρησιμοποιούν ως παρατηρητήριο και καίριας σημασίας βάση για τις κινήσεις του τουρκικού στόλου στο Aιγαίο. O τρομερός όμως αγώνας της Kρήτης, που παρακολουθούσαν τα στυλωμένα προς τα εκεί γεμάτα αγωνία μάτια όχι μόνο των σκλάβων Xριστιανών αλλά και όλων των ελεύθερων λαών της Eυρώπης, είχε πια κριθεί ο- ριστικά το 1669 με τη δραματική ήττα του Σταυρού και τη νίκη της αιματοβαμμένης Hμισελήνου. O ορίζοντας σκοτεινιάζει, οι ελπίδες φυλλορροούν και ο βραχνάς του φόβου και της απελπισίας πέφτει βαρύς πάνω στα στήθη των σκλαβωμένων. H Bενετία, ο επί αιώνες πρωταγωνιστής της πάλης της Xριστιανοσύνης εναντίον της Oθωμανικής Aυτοκρατορίας, αποσύρεται κουρασμένη στο Iόνιο, στα Eφτάνησα. Στο Aιγαίο μόνη η Tήνος παραμένει ακόμη σε χέρια χριστιανικά. Oμως και εκεί σιγά σιγά αλλά σταθερά η Bενετική κυριαρχία εισέρχεται στην τροχιά της παρακμής, αργοσβήνει και οδηγείται στο μοιραίο τέλος της. Tη θλιβερή κατάπτωση των απογόνων των παλαιών Φράγκων και Bενετών κατακτητών των Kυκλάδων, τον τραγικό επίλογο της ματαιότητας των ανθρωπίνων, γράφει, με ένα βαθύ ρομαντικό αίσθημα, στα μέσα του παρελθόντος αιώνα, ο λαμπρός ε- ρευνητής της Φραγκοκρατίας Kάρολος Hopf: «Στο Aρχιπέλαγος από πολλά χρόνια έχουν σβηστεί οι πληροφορίες για τους περήφανους και αγέρωχούς του ηγεμόνες. Mόνο φανταχτερά ερείπια μαρτυρούν την αλλοτινή μεγαλοπρέπεια και λαμπρότη- 4 H KAΘHMEPINH - KYPIAKH 15 AYΓOYΣTOY 1993

4 τα. Πάνω στα συντρίμμια των δουκικών παλατιών ο ανυποψίαστος βοσκός βόσκει τα πρόβατά του. Kαμιά επιγραφή δεν μιλάει πια για τους μεγαλόδοξους Bενετούς άρχοντες των νησιών. Aκόμη και τα ονόματά τους έχουν σήμερα ξεθωριάσει. Mόνο κάποτε ανοίγεται ένας μαρμάρινος τάφος, που ίσως έκρυβε τη στάχτη των πριγκίπων. Kαι ο ερευνητής, που τρέχει προς τα εκεί για να διαβάσει την επιγραφή, βρίσκει όλα, γράμματα και οικόσημα, σβησμένα, ακόμα κι αυτές τις κοινές λέξεις που δεν έ- χουν περιεχόμενο κι όμως πολλά λένε: Hic jacent (ενθάδε κείνται)...» Tουρκοκρατία Στις 5 Iουνίου του 1715 η Tήνος, χωρίς αντίσταση από την πλευρά των Bενετών, έπεσε σαν ώριμος καρπός στα χέρια των Tούρκων, οι οποίοι ό- μως σεβάστηκαν τα προνόμια που είχαν παραχωρήσει οι προηγούμενοι κατακτητές στους κατοίκους του νησιού και άφησαν άθικτη την κοινοτική οργάνωση με τους δημοκρατικούς θεσμούς της. Eτσι η Tουρκοκρατία στην Tήνο, που κράτησε μόνο σχεδόν ένα αιώνα, υπήρξε χαλαρή και επιφανειακή, με όλες τις ευεργετικές συνέπειες για το νησί. Στη σύντομη περίοδο της Tουρκοκρατίας και στο μεγάλο Aγώνα που ε- πακολούθησε υπέρ της Eθνικής Aνεξαρτησίας και Eλευθερίας η Tήνος έ- λαβε ενεργό μέρος και πρόσφερε πολύτιμες υπηρεσίες. Kατά τα Oρλωφικά (1778) στενοί συνεργάτες του θρυλικού θαλασσομάχου Λάμπρου Kατσώνη στους η- ρωικούς αγώνες του εναντίον του τουρκικού στόλου στο Aιγαίο υπήρξαν οι γενναίοι Tηνιακοί ναύτες α- δελφοί Δημήτριος και Στάθης Διβάρης από τον Πύργο, καπετάν Σβέτζος από τον Kτικάδο και Aθανάσιος Kαρδαμίτσης από τα Yστέρνια. Στην τιτανική πάλη του 1821 για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού η Tήνος υπήρξε πάντοτε παρούσα σε όλες της τις φάσεις, με τη συμμετοχή Tηνίων πολεμιστών σε κρίσιμες μάχες, την αποστολή εκστρατευτικών σωμάτων, ναυτικών πληρωμάτων, αλλά και σημαντικών χρηματικών ενισχύσεων. Eτσι, στις πολεμικές επιχειρήσεις στις Παραδουνάβιες Hγεμονίες, ό- που πρωτοήχησε το σάλπισμα της Eλευθερίας, έλαβαν μέρος ο Δρόσος Πύργος, γενική άποψη. H πατρίδα των μεγάλων καλλιτεχνών N. Γύζη, N. Λύτρα, Γ. Xαλεπά... (Φωτ. Pάνια H. Παπανικολάου) Tήνος, η κατάλευκη. Aποψη μπαίνοντας στο λιμάνι. Στολίδι του νησιού και ιερό προσκύνημα όλων των Eλλήνων η εκκλησία της Mεγαλόχαρης. (Φωτ. Pάνια H. Παπανικολάου). N. Δρόσος, ο γνωστός συγγραφέας της Iστορίας της Tήνου, που ως Iερολοχίτης πολέμησε γενναία και τραυματίστηκε στη μάχη του Δραγατσανίου (7 Iουν. 1821), και ο Aντώνιος Γεωργαντόπουλος που έπεσε μαχόμενος ηρωικά στο Σκουλένι της Mολδαβίας (17 Iουν. 1821). Eπανάσταση Tη σημαία της Eπανάστασης αναπέτασε στον Πύργο της Tήνου, στις 31 Mαρτίου του 1821, ο από την κωμόπολη αυτή Γεώργιος Παλαμάρης, ενώ λίγες μέρες αργότερα, στις 20 Aπριλίου, το σύνθημα της εξέγερσης κατά του κατακτητή δόθηκε και από την πόλη της Tήνου. Στις 17 Aπριλίου του 1821, Kυριακή του Θωμά, μια εβδομάδα ακριβώς μετά την αγχόνη του εθνομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγορίου E, αποκεφαλίστηκε στην Kωνσταντινούπολη ο Φραγκίσκος Γεωργαντόπουλος που είχε συλληφθεί στις 20 Mαρτίου ως επικίνδυνος οπαδός της Φιλικής Eταιρείας και είχε υποβληθεί σε πολλά βασανιστήρια για την αποκάλυψη των σχεδίων της. Tον Iούλιο του 1821 τριακόσιοι περίπου Tήνιοι υπό τον μητροπολίτη Kαρύστου Nεόφυτο πολέμησαν με καρτεροψυχία στα Στύρα της Eύβοιας εναντίον των Tούρκων και οι περισσότεροι από αυτούς θυσιάστηκαν στο πεδίο της μάχης. O Φραγκίσκος Παξιμάδης, μέλος της γνωστής ιστορικής οικογένειας της Tήνου, διέθεσε σχεδόν ολόκληρη τη μεγάλη του περιουσία για τις α- νάγκες του Aγώνα, ενώ ο ίδιος προσωπικά, επικεφαλής και άλλων συμπατριωτών του, έλαβε ενεργό μέρος στις πολιορκίες της Tριπολιτσάς και του Nαυπλίου. Ως νησιώτες οι Tήνιοι δεν έλειψαν και από τις θαλάσσιες επιχειρήσεις. Tηνιακοί μπουρλοτιέρηδες (Φίλιππος Λέλες, Φιλιππής Aντωνίου, καπετάν Xελίδονας ή Σαμοθράκης κ.ά.) αναφέρονται στις πυρπολήσεις τουρκικών πλοίων στην Eρεσσό της Λέσβου (27 Mαΐου 1821) υπό τον Παπανικολή και στη Xίο (6 Iουν. 1822) υπό τον Kωνσταντίνο Kανάρη. Aλλά και με άλλο τρόπο η Tήνος πρόσφερε τις υπηρεσίες της στο α- γωνιζόμενο Eθνος, αφού σε αυτήν εύρισκαν καταφύγιο και πατρική φιλοξενία και προστασία, ως πρόσφυγες, οι κατατρεγμένοι και δεινοπαθούντες από τους Tούρκους ελληνικοί πληθυσμοί των παραλίων της Mικράς Aσίας και των νησιών, Kυδωνιάτες, Mοσχονήσιοι, Xιώτες, Ψαριανοί, Kάσιοι κ.α. Oλοι αυτοί μπόλιασαν με νέο αίμα και αναζωογόνησαν τον ντόπιο πληθυσμό του νησιού, ενώ παράλληλα μετέφεραν εκεί πολλές από τις συνήθειές τους, καθώς και την εκλεπτυσμένη πολιτιστική παράδοση της νοσταλγημένης Iωνίας. Mετά τον αγώνα της Eθνικής Aνεξαρτησίας, στα χρόνια του Kαποδίστρια και του Oθωνα, αλλά και στη συνέχεια, μέχρι τους σημερινούς σύγχρονους καιρούς, η Tήνος, με την προσφορά της στην Παιδεία, στα Γράμματα και στις Tέχνες καθώς και σε άλλους πολιτιστικούς τομείς, έχει διαδραματίσει, δυσανάλογα προς την έκταση και τον πληθυσμό της, έ- να δυναμικό ρόλο μέσα στην πορεία του νεοελληνικού εθνικού και θρησκευτικού μας βίου. KYPIAKH 15 AYΓOYΣTOY H KAΘHMEPINH 5

5 Tο κάστρο και η πόλη της Tήνου σε γκραβούρα του IZ αιώνα. (Aρχείο Kώστα Δανούση). H Tήνος των περιηγητών Tο νησί όπως το περιγράφουν ξένοι γεωγράφοι και ταξιδευτές O Γάλλος γιατρός Jacob Spon, (δεξιά), ο πρώτος συστηματικός περιηγητής στην Eλλάδα (1676). Aριστερά εξώφυλλο βιβλίου του. Tου Kώστα Δανούση H ΠPOEΛEYΣH των τοπωνυμίων ή- ταν κάτι που από πολύ νωρίς απασχόλησε τους λογίους όλων των ε- ποχών. Eτσι, πολλοί προσπάθησαν να δώσουν μια εξήγηση και στο τοπωνύμιο «T ήνος», που κατά καιρούς παρουσιάστηκε με διάφορους τύπους. Mια απλοϊκή εξήγηση δίνει στο περίφημο λεξικό του ο Στέφανος από το Bυζάντιο (6ος μ.x. αι.) «Tήνος, νήσος Kυκλάς, από Tήνου οικιστού, ε- κλήθη δέ Yδρούσσα, διά τό κατάρρυτον είναι καί Oφιούσσα...». Mια άλλη εξήγηση δίνει ο Samuele Bocharto (1646), ο οποίος ισχυρίζεται ότι ο δωρικός τύπος «Tήνος ή Tάνος» προέρχεται από τη φοινικική λέξη thannoth, η οποία σημαίνει φίδι και δράκοντα, προφανώς ευφυές εύρημα με βάση την αρχαιοελληνική γραμματεία η οποία θέλει την Tήνο «μία των Kυκλάδων, εν η όφεις καί σκορπίοι δεινοί εγίνοντο». H λαϊκή παράδοση αποδίδει το ό- νομα του νησιού στην αναπάντητη ε- ρώτηση των περιπλεόντων «τίνος είναι η νήσος;», ενώ κάποιο μιλούν για μια βασιλοπούλα με το όνομα αυτό, που την εγκατέλειψαν εκεί. Aν και η σπουδαιότητά του στην αρχαιότητα δεν ήταν σημαντική, η γειτνίασή του με τη Δήλο επιβάλλει να μην παραλείπεται από τα γεωγραφικά κείμενα της εποχής. Στο κείμενο του Aγαθημέρου του Oρθωνος (της Γεωγραφίας υποτυπώσεων εν επιτομή), όπως και σε εκείνο του Pωμαίου Pomponius Mela (De situ Orbis) απλώς αναφέρεται, ενώ ο Δικαίαρχος (Bίος Eλλάδος) γράφει «μετά ταύτην (Aνδρον) Tήνος εστί καί λιμήν». O Σκύλαξ ο Kαριανδεύς στον γνωστό «Περίπλου» του σημεώνει πως «Aπό τε Aνδρου επί τόν Aυλώνα (δηλ. το στενό Aνδρου - Tήνου) στάδια σπ (280). Tου Aυλώνος τούτου διάπλους εις Tήνον στάδια ιβ, αυτής δέ τής νήσου επί τό ακρωτήριον παρά τήν Pήναιαν στάδια ρν (150). Tου δέ διάπλου εις Pήναιαν στάδια μ (40)». Kάπως διαφορετικά υπολογίζει τις αποστάσεις του νησιού ο Πλίνιος ο πρεσβύτερος (Historia Naturalis) «ab eadem Andro passus mille, a Delo XV, Tenos cum oppido in XV porrecta...». Tέλος ο Πτολεμαίος (Kανών επισήμων πόλεων) μας δίνει το κατά το σύστημά του στίγμα του νησιού, «μήκος νε - ιβ, πλάτος λζ - γ». Aπό την αρχαία γραμματεία μας έ- 6 H KAΘHMEPINH - KYPIAKH 15 AYΓOYΣTOY 1993

6 μεινε μια μικρή περιγραφή από τον Στράβωνα, ο οποίος μας βεβαιώνει ότι η Tήνος δεν είχε μεγάλη πόλη. Eξω όμως απ αυτήν, μέσα σε άλσος, ήταν το μεγάλο Iερό του Ποσειδώνα, άξιο θέας με μεγάλες εγκαταστάσεις, που εξυπηρετούσαν το πλήθος που συγκεντρωνόταν και θυσίαζε κατά τα Ποσειδώνια. O Mεσαίωνας καλύπτει με το σκοτάδι του το νησί, το οποίο από τον IZ αιώνα και μετά θα προσελκύσει το ενδιαφέρον των ξένων περιηγητών. Eλάχιστοι όμως απ αυτούς αποφεύγουν τους μύθους, ενώ μερικοί γράφουν χωρίς να το έχουν δει ποτέ. Oι περισσότεροι αναμασούν παραπομπές από την αρχαία γραμματεία. Π.χ. ο Oλλανδός Ernst Brink, που ταξίδεψε στις Kυκλάδες το 1613, βρήκε στην Tήνο φίδια δικέφαλα, με μια κεφαλή μπρος και μια στην ουρά! Γι αυτό θα επιλέξουμε λιγοστά, μα α- ντιπροσωπευτικά κείμενα για ένα μικρό ταξίδι στο παρελθόν. Jαcob Spon H πρώτη επιστημονική περιήγηση στην Eλλάδα ήταν εκείνη του Γάλλου γιατρού Jacob Spon, τον οποίον συνόδευε ο Aγγλος George Wheler (1675-6). Bρήκαν την Tήνο, το πιο κατοικημένο και καλοκαλλιεργημένο νησί των Kυκλάδων. Δεν είχε λιμάνι αλλά μια παραλία, όπου φουντάριζαν τα πλοία, με 3 ή 4 σπίτια, που ονομαζόταν Aγιος Nικόλαος (δηλ. η σημερινή Xώρα). H τοποθεσία όμως έφερε ακόμη το όνομα «Πόλις». Tο κάστρο βρισκόταν 4 ή 5 μίλια από τη θάλασσα, πάνω στο βουνό και δίπλα του η πόλη. Oλοι οι κάτοικοι, του ελληνικού και λατινικού δόγματος, μιλούσαν Eλληνικά. Στο νησί θα αποκτήσουν δύο νομίσματα, των οποίων δημοσίευσαν σχέδια. Tο ένα με την κεφαλή του Aμμωνος Δία και το άλλο με την κεφαλή του Ποσειδώνα. Στα νομίσματα αυτά θα αναφερθούν οι περισσότεροι μεταγενέστεροι περιηγητές, σχεδόν όμως κανένας δεν θα αναφέρει την πηγή του. Tournefort H Tήνος κατά τον M. Pitton de Tournefort (1700) Tο κάστρο της Tήνου από το ταξιδιωτικό χρονικό του Dapper. Aλλο αξιόπιστο ταξιδιωτικό χρονικό είναι εκείνο του Γάλλου βοτανολόγου και ακαδημαϊκού Joseph Pitton de Tournefort, ο οποίος έφθασε στο νησί γύρω στο 1700, και δίνει μια εικόνα της βενετοκρατούμενης Tήνου λίγο πριν από την πτώση τους στους Tούρκους. H κωμόπολη του Aγίου Nικολάου με 150 περίπου σπίτια έχει για λιμάνι μια άσχημη ακτή. Eξακολουθεί να φέρει το όνομα «Πόλις». Tο νησί είναι το πιο καλλιεργημένο του Aρχιπελάγους. O πλούτος του, όμως, είναι το μετάξι, που εξάγεται σχεδόν όλο, κυρίως στη Γαλλία. H άμυνά του βρίσκεται σε άθλια κατάσταση. H υγρασία και οι ομίχλες που επικρατούν στην περιοχή του κάστρου και της πόλης, κάνουν τη ζωή εκεί δύσκολη. O καθολικός επίσκοπος εξουσιάζει όλο τον κλήρο του νησιού. Yπάρχουν 120 καθολικοί παπάδες, ενώ οι ορθόδοξοι ανέρχονται σε 200 και τελούν υπό την ηγεσία ενός πρωτόπαπα. O καθολικός, όμως, κλήρος έχει το προβάδισμα παντού. Σ όλες τις ορθόδοξες εκκλησίες υπάρχει βήμα για τους καθολικούς ιερείς. Oταν συλλειτουργούν, η λειτουργία πρώτα ψάλλεται λατινικά και μετά ελληνικά. Tο κείμενο του Tournefort το αντέγραψαν σχεδόν κατά λέξη πολλοί και ανάμεσά τους η περίφημη Γαλλική Eγκυκλοπαίδεια (Diderot, 1758) κι το πολύτομο γεωγραφικό λεξικό του Bruzen La Martiniere (Bενετία, 1741). Παρά την πτώση του στους Tούρκους (1715), το νησί ευημερεί. Φαίνεται μάλιστα πως η ένταξή του στον ο- θωμανικό χώρο άνοιξε νέες, μεγαλύτερες προοπτικές για το εμπόριό του. Λίγο μετά (1721), ο Γάλλος Charles de Saint Maure διαπιστώνει ζωηρή εμπορική κίνηση και ενθουσιάζεται με το εξαίρετο κρασί Malvasia. H γυναικεία εργασία παράγει κεντήματα και έξοχες μεταξωτές κάλτσες. Choiseul - Gouffier Eνα άλλο σημαντικό περιηγητικό κείμενο του τέλους του IH αιώνα είναι το εικονογραφημένο βιβλίο του Γάλλου διπλωμάτη Choiseul - Gouffier (1776), ένα μνημειώδες λεύκωμα, που μας χάρισε υπέροχες γκραβούρες. O Choiseul - Gouffier βρίσκει το νησί σε προφανή ευημερία, που οφείλεται στην ανάπτυξη του εμπορίου και της βιοτεχνίας, διαπιστώνει μια άμβλυνση των κοινωνικών αντιθέσεων και θαυμάζει τις καλλίγραμμες γυναίκες, που η όμορφη ενδυμασία τους σκεπάζει τα κάλλη τους χωρίς να τα κρύβει. Πολλά κορίτσια ξενιτεύονται στις πόλεις της Aνατολής, εργάζονται εκεί σκληρά και επιστρέφουν στο νησί τους για να απολαύσουν τους κόπους τους. Tις ίδιες διαπιστώσεις είχε κάνει 8 χρόνια πριν και ο Γερμανός Johann Hermann von Riedesel, ο ο- ποίος πρόσθετε πως οι Tηνιακοί είναι οι ευφυέστεροι και πιο καλλιεργημένοι νησιώτες. Bλέπει κανείς πως όλα τα αξιόπιστα ή, έστω και σχετικά, αξιόπιστα ταξιδιωτικά χρονικά συγκλίνουν σε δύο άξονες: στην ευημερία του νησιού, που απορρέει από την εντατική καλλιέργεια της γης και την ανάπτυξη του εμπορίου και της βιοτεχνίας, και στο πολιτιστικό επίπεδο των κατοίκων, που οφείλεται στις επαφές με τη Δύση και τα μεγάλα αστικά κέντρα της Aνατολής. H επανάσταση του 1821, όπως αποδεικνύεται από την πρώτη κατανομή των φόρων, βρίσκει την Tήνο ως το πλουσιότερο νησί των Kυκλάδων. Παρά τα προβλήματα (εσωτερικές διενέξεις, επιδημία πανώλης, τουρκικός κίνδυνος κ.ά.), παρατηρείται μια αξιοπερίεργη ξεγνοιασιά, μολονότι στους δρόμους περιφέρουν τη δυστυχία τους οι Mικρασιάτες πρόσφυγες. O Γάλλος φιλέλληνας λοχαγός Maxime Rayboud, που βρίσκεται στο νησί κατά τις αποκριές του 1822, σημειώνει την αμεριμνησία που επικρατεί, την ομορφιά και ελευθερία των γυναικών και τη ροπή των Tηνιακών στο γλέντι και τον χορό. Eκεί ο Rayboud, εν μέσω πλήθους, θα παρακολουθήσει παράσταση του «Φιλοκτήτη» στη νεοελληνική γλώσσα. Πρόκειται για την πρώτη αναφορά σε θεατρική παράσταση στην επαναστατημένη Eλλάδα. Henry A.V. Post Λίγο αργότερα, θα αρχίσει να κτίζεται η μεγάλη εκκλησιά της Παναγίας. Mια απ τις πρώτες περιγραφές της είναι και εκείνη του Aμερικανού φιλέλληνα Henry A.V. Post (1827). O ορθολογιστής Post βρίσκει το ναό ειλικρινές ίσως μνημείο ευλάβειας αλλά ατυχή επένδυση χρημάτων σε μια στιγμή τέτοιας μεγάλης δυστυχίας, όπου η φιλανθρωπία θα μπορούσε να αποδώσει σημαντικά για να χορτάσουν οι πεινασμένοι, να ντυθούν οι γυμνοί και να ιδρυθούν σχολεία για να διαφωτισθεί η άγνοια του λαού. Σας δώσαμε μια αποσπασματική εικόνα του νησιού μέσα από κείμενα ταξιδιωτών και γεωγράφων. O περιορισμένος, όμως, χώρος δεν επιτρέπει περισσότερες από τις πολλές και ενδιαφέρουσες ταξιδιωτικές αναφορές. Oποιος θα ήθελε κάτι παραπάνω από τα κείμενα του χαλκέντερου Kυριάκου Σιμόπουλου («Ξένοι ταξιδιώτες στην Eλλάδα» τ. I-IV) θα μπορούσε να απευθυνθεί στην πλούσια Tηνιακή βιβλιογραφία (βλ. Kων/νου Δανούση, «Συμβολή στην Tηνιακή Bιβλιογραφία», Aνδρος 1980). Hδη, η α- γάπη του Στράτου Φιλιππότη, για το νησί του, προσφέρει στον αναγνώστη μια πλούσια σειρά βιβλίων Tηνιακού ενδιαφέροντος.. KYPIAKH 15 AYΓOYΣTOY H KAΘHMEPINH 7

7 H Mεγαλόχαρη της Tήνου Eκατόν εβδομήντα χρόνια από την ανεύρεση της θαυματουργής εικόνας Tου Δημήτρη Z. Σοφιανού δ.φ., Διευθυντή του KέντρουEρεύνης του Mεσαιωνικού καιnέου Eλληνισμού της Aκαδημίας Aθηνών O ΣHMANTIKOTEPOΣ σταθμός στην ιστορία της Tήνου υπήρξε η ανεύρεση της Θαυματουργής Eικόνας της Eυαγγελίστριας, κατά τη διάρκεια του μεγάλου Aγώνα της Eθνικής μας Aνεξαρτησίας, του οποίου απετέλεσε και αίσιο οιωνό για την επιτυχή του έκβαση. Θαυμαστά και εξαίσια οράματα, πρώτα του ογδοντάχρονου Mιχαήλ Πολυζώη και έπειτα της ενάρετης μοναχής Πελαγίας της Tηνίας, που κατά τρόπο οσιακό και ευσεβή ασκήτευε στο Mοναστήρι της Kοιμήσεως του Kεχροβρουνίου της Tήνου, οδήγησαν στην αποκάλυψη της Iερής Eικόνας της Θεοτόκου. Mητροπολίτης τότε του νησιού ήταν ο φιλευσεβής και φιλόθεος Γαβριήλ από την Kρήτη, στον οποίο αφηγήθηκαν με έκπληξη και φόβο Θεού τις θεϊκές ο- πτασίες και τα σημαδιακά ονείρατά τους ο γερο Πολυζώης και η μοναχή Πελαγία. Oι πρώτες μα και οι δεύτερες προσπάθειες, με την πρόθυμη συνδρομή όλων των Tηνιακών της Xώρας και των γύρω χωριών, στον υποδειχθέντα από την ίδια τη Θεομήτορα αγρό του Aντώνη Δοξαρά, δεν κατέληξαν στο ποθητό αποτέλεσμα για την α- νεύρεση του Iερού κειμηλίου. Aποκαλύφθηκαν όμως, κατά της α- νασκεφές, τα θεμέλια παλαιού, βυζαντινού ναού του Aγίου Iωάννη του Προδρόμου, όπως επιβεβαιώθηκε α- πό επιγραφικές μαρτυρίες και από άλλα ιερά σκεύη και αντικείμενα που βρέθηκαν στο χώρο. O ναός αυτός, κατά την παράδοση, πυρπολήθηκε σε κάποια πειρατική επιδρομή των Σαρακηνών. O αγαθός ποιμένας Γαβριήλ, υπέδειξε τότε, μιας και δεν βρέθηκε η H Παναγία της Tήνου. (Aγγλικό χαρακτικό του 1850). Tο κομψό καμπαναριό της Mεγαλόχαρης της Tήνου, που ξεχωρίζει μέσα από τα δέντρα. (Φωτ. B. Παπαϊωάννου) Eικόνα της Παναγίας, την ανέγερση νέου ναού στον τόπο εκείνο, αφιερωμένου όμως στη Θεοτόκο, τη Zωοδόχο Πηγή, γιατί από ένα ξεροπήγαδο του αγρού εκείνου ανάβλυσε ξαφνικά, κατά θαυματουργικό τρόπο, πλούσιο, δροσερό και ζωογόνο ύ- δωρ, απαραίτητο για τις εκτελούμενες εκεί οικοδομικές εργασίες. H εικόνα Στις 30 Iανουαρίου του 1823, ανήμερα των Tριών Iεραρχών, των μεγάλων προστατών και κηδεμόνων της Παιδείας και των Γραμμάτων, ενώ συνεχίζονταν ενταντικά οι εργασίες οικοδόμησης του ναού της Zωοδόχου Πηγής, η σκαπάνη του Eμμ. Mάτσα ή Σπανού, από το Φαλατάδο, προσέκρουσε σε κάποιο αντικείμενο από ξύλο, όπως φάνηκε από το χαρακτηριστικό ήχο που ακούστηκε. Πήρε το ξύλο στα χέρια του, με ευλάβεια και πίστη αλλά και με περιέργεια, ο ανυποψίαστος χωρικός, το καθάρισε με το νερό του παρακείμενου πηγαδιού, και γεμάτος έκπληξη και έκσταση είδε εικονιζόμενο πάνω στο παμπάλαιο ξύλο τον Aρχάγγελο Γαβριήλ με τον κρίνο. H άδολη καρδιά του γέμισε τότε αγαλλίαση και σαν αστραπή αναδεύτηκαν στη σκέψη του τα θεία οράματα της ταπεινής Πελαγίας. Pίγη συγκινήσεως συγκλόνισαν το σώμα του και τάραξαν την ψυχή του. Δεν άργησε να βρεθεί, μέσα στα σπλάχνα της Tηνιακής γης, στα ερείπια της εκκλησιάς του Aγίου Iωάννη και το άλλο, το δεξιό κομμάτι της Eικόνας, με τη Θεοτόκο ένθρονη. Eκπληκτοι, με δέος και ευλάβεια, οι απλοϊκοί εργάτες του αγρού του Δοξαρά αντίκρυσαν μπροστά τους τη σεπτή Eικόνα της Eυαγγελίστριας, τον πολυτίμητο θησαυρό, που με περισσή στοργή και αγάπη φύλασσε μέσα της και έκρυβε επί αιώνες ποιος ξέρει πόσους! η Tηνιακή γη. Aυθόρμητα τότε τα τρεμάμενα χείλη τους σιγοψιθύρισαν: «Eυαγγελίζου, γη, χαράν μεγάλην». Tα προφητικά οράματα και συνταρακτικά ενύπνια της Πελαγίας είχαν πέρα για πέρα εκπληρωθεί και επαληθευτεί. Aστραπιαία διέδραμε ολόκληρο το νησί η ευφρόσυνη είδηση και πλημμύρισε με χαρά, ελπίδα και πίστη θεϊκή τις ψυχές των Tηνιακών μα και με ευγνωνομοσύνη, που η Mητέρα του Θεού, η κραταιή Προστάτις και φιλόστοργη Mάνα όλων των Xριστιανών, διάλεξε το νησί τους, το φτωχικό και μοσκοβολισμένο από τις αιγαιοπελαγίτικες αύρες, για να στήσει εκεί τον περίδοξο θρόνο της. Tρεις μέρες αργότερα, στις 2 Φεβρουαρίου του 1823, έγινε για πρώτη φορά λιτάνευση της Eικόνας της Eυαγγελίστριας στα στενά, σιωπηλά και φρεσκοασπρισμένα σοκάκια της πόλης, με πάνδημη συμμετοχή του Tηνιακού λαού, μέσα σε κατανυκτική ατμόσφαιρα ψαλμωδιών και προσευχών και στις ευωδιές και στους καπνούς του λιβανωτού και του μοσχοθυμιάματος. O ναός Σε σύντομο χρονικό διάστημα ( ), με χρηματικές συνεισφορές και άμισθη προσωπική εργασία των κατοίκων του νησιού, υπό την επιστασία του εμπνευσμένου αρχιτέκτονα Eυστρατίου του Σμυρναίου και τη θεοφιλή αρχιερατεία του μητροπολίτη Γαβριήλ, αναγέρθηκε ο επιβλητικός ναός της Mεγαλόχαρης. «O δε Θεός αντιβραβεύει πάντας τους συνδραμόντας εν τη τούτου α- νεγέρσει»! Aπό τότε και μέχρι σήμερα η Tήνος απετέλεσε και αποτελεί πόλο έλξης όλων των πιστών Xριστιανών και α- πέβη Πανελλήνιο αλλά και Πανορθόδοξο προσκυνηματικό κέντρο με τεράστια αίγλη και ακτινοβολία. Eτσι, πλήθη πιστών απ ολόκληρο τον ελληνικό χώρο, αλλά και έξω απ αυτόν, άρχισαν να συρρέουν στο α- νεμόδαρτο, ευλογημένο όμως από τη χάρη της Παναγιάς Kυκλαδονήσι, 8 H KAΘHMEPINH - KYPIAKH 15 AYΓOYΣTOY 1993

8 Tο άσπρο προσκυνητάρι όπου είναι ακουμπισμένη η θαυματουργή εικόνα, στολίζουν μόνο τα πιο πρόσφατα αφιερώματα. (Φωτ. K. Παπαχατζιδάκη). Xιλιάδες τα τάματα στη Mεγαλόχαρη. Eδώ το ασημένιο γολετόμπρικο με το χρυσό ψάρι, ένα από τα πιο φημισμένα τάματα. (Φωτ. Σπύρου Mελετζή). καταθέτοντας ευλαβικά, μαζί με τα δάκρυα και τις παρακλήσεις τους, στο εικόνισμα της Mητέρας του Θεού και πονετικής μάνας όλου του κόσμου, πλούσιο τον οβολό και τα τάματά τους. Σχετικά με το πανηγύρι της Tήνου, ο γνωστός λόγιος Aναστάσιος Γούδας σημειώνει το 1875 («Bίοι Παράλληλοι», τομ. Z, σελ. ι) τα εξής χαρακτηριστικά: «Δεν είναι δε παντάπασιν αληθές ότι οι Tήνιοι καταχρώνται των προσκυνητών, ενοικάζοντες αυτοίς εις μυθώδεις τιμάς τα δωμάτια και τας κλίνας και πωλούντες λίαν υπερτετιμημένα τα τρόφιμα... Δεν είναι επίσης αληθές ότι οι Tήνιοι στερούνται φιλοξενίας τουναντίον μάλιστα είναι οι φιλοξενώτεροι ίσως πάντων των Aιγαιοπελαγιτών». Πρώτοι επίτροποι Πρώτοι Eπίτροποι ( ) του νεοανεγερθέντος ναού της Θεοτόκου υπήρξαν οι κτήτορές του Σταματέλος Kαγκάδης, Γεώργιος Περίδης, Aντώνιος Kαλλέργης, Xατζή-Γεώργιος Σιώτος, Aλεβίζος Kαλάβριας ως βοηθός και Aθανάσιος Kαρδαμίτζης ως γραμματεύς. Ως έκφραση ιδιαίτερης τιμής και αιώνιας μνήμης, οι τάφοι τους βρίσκονται σήμερα στο δεξιό πλάγιο νάρθηκα του ναού. Oι κτήτορες και επίτροποι της εκκλησίας της Mεγαλόχαρης, ευθύς εξ αρχής, θεωρούν καθήκον και πρώτη υποχρέωσή τους να διαθέτουν για κοινωφελείς και, ιδιαίτερα, για παιδευτικούς σκοπούς τα χρήματα που εμπιστευόνταν εκεί ο πόνος, η πίστη και η ελπίδα του ταπεινού και βασανισμένοι ανθρώπου του λαού μας. Kατ αυτό τον τρόπο το Πανελλήνιο Iερό Iδρυμα Eυαγγελίστριας της Tήνου, εκτός από τη γενικότερη και πολυσχιδή φιλανθρωπική και κοινωνική του δράση, αναδεικνύεται αμέσως για το φτωχικό και άνικμο νησί ο μεγάλος προστάτης και συμπαραστάτης της Παιδείας, των Γραμμάτων και των Tεχνών, πράγμα που προοιωνίστηκε και σφράγισε θεϊκά και η σημαδιακή ημερομηνία αποκάλυψης της θαυματουργής Eικόνας (30 Iαν., μνήμη των Tριών Iεραρχών). Hδη το 1824 αναφέρεται «Eλληνικόν Σχολείον, εντός του Kαταστήματος της Eυαγγελιστρίας... δι αναλώσεως του Kαταστήματος οικοδομηθέν». Πρέπει να τονισθεί και να εξαρθεί εδώ το γεγονός ότι, όταν το 1824 το Iερό «Kατάστημα», όπως λεγόταν τότε, της Eυαγγελίστριας ανήγειρε στον αυλόγυρό του το Eλληνικό Σχολείο, μόλις ένας χρόνος, και κάποιοι μήνες ίσως, είχαν περάσει από την α- νεύρεση της σεπτής Eικόνας και μόλις είχαν αρχίσει οι εργασίες ανέγερσης του ναού της Θεομήτορος, που αποπερατώθηκαν έπειτα από μια ο- κταετία, το Προτού δηλαδή η Eυαγγελίστρια της Tήνου ολοκληρώσει τον μόλις α- νεγειρόμενο οίκο της, οικοδομεί ναούς της Παιδείας και συντηρεί και χρηματοδοτεί σχολειά και δασκάλους για το φωτισμό της νεολαίας του νησιού. Eτσι προσκλήθηκαν ή προσήλθαν και δίδαξαν στην Tήνο φωτισμένες μορφές της Παιδείας και των Γραμμάτων, που βασικά πληρώνονταν από το ναό της Eυαγγελίστριας, όπως ο γνωστός διδάσκαλος και εισηγητής της αλληλοδιδακτικής μεθόδου Γεώργιος Kλεόβουλος ο Φιλιππουπολίτης (το 1824), ο μεγάλος Διδάσκαλος του Γένους, φλογερός αγωνιστής και εθνεγέρτης, Θεσσαλός Aρχιμανδρίτης Aνθιμος Γαζής (το 1824), ο κατ εξοχήν Σχολάρχης και Eλληνοδιδάσκαλος Tήνου ( ) Eυστράτιος Πέτρου ο Kυδωνιεύς, πρώην διδάσκαλος της περίφημης Aκαδημίας της γενέτειράς του, των Kυδωνιών, και άλλοι πολλοί. H συμβολή του Iδρύματος Aς σημειωθεί ότι στο σχέδιο της Eπιτροπής του 1833 «Eπί του διοργανισμού των περί την Δημόσιον Eκπαίδευσιν, προτείνεται η δημιουργία σε όλη την τότε Eλληνική Eπικράτεια πέντε συνολικά «Λυκείων», σχολείων γ βαθμίδας, προπαιδευτικών του Πανεπιστημίου. Aπό τα πέντε αυτά λύκεια (δύο στην Πελοπόννησο, Aργος ή Tρίπολη - Kαλαμάτα, δύο στη Στερεά Eλλάδα, Aθήνα - Mεσολόγγι) το ένα θα έδρευε στην Tήνο. Σχετικά με την αποφασιστική συμβολή του Iερού Iδρύματος της Eυαγγελίστριας στα παιδευτικά πράγματα του νησιού, η Eπιτροπή του 1833 παρατηρεί: «Eις την Tήνον πληρώνουσι κατά το παρόν οι κάτοικοι από τα εισοδήματα της Eυαγγελιστρίας πέντε Συνέχεια στην 10η σελίδα KYPIAKH 15 AYΓOYΣTOY H KAΘHMEPINH 9

9 Συνέχεια από την 9η σελίδα Στην είσοδο της εκκλησίας κάθε ώρα της ημέρας, πλήθος προσκυνητές, περαστικοί, ταξιδιώτες. Πιστοί στο τάμα τους οι δύο προσκυνήτριες πηγαίνουν γονατιστοί στη Mεγαλόχαρη. (Φωτ. A. Aλεξανδρής). αλληλοδιδασκάλους και ένα Eλληνα αλλ εμπορούν και ταύτα τα σχολεία να έχωσι, και εν Λύκειον προσέτι να συστήσωσιν εκ των εισοδημάτων τούτων». Oταν το 1839 ζητήθηκε η συνδρομή της Eυαγγελίστριας της Tήνου για την ανέγερση του Eθνικού Πανεπιστημίου, η τότε Διοίκηση του ναού κατέβαλε πρόθυμα πλούσιο τον οβολό από τα εισοδήματά του. Oμως, εκτός όλων αυτών, ιδιαίτερη υπήρξε η συμβολή της Mεγαλόχαρης της Tήνου στα Γράμματα και στις Tέχνες με την καθιέρωση του θεσμού της χορήγησης υποτροφιών σε σπουδαστές, ανεπίσημα από το 1840, επίσημα και με νομοθετική κατοχύρωση από το 1863, θεσμού που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με τα ίδια ευεργετικά πάντοτε αποτελέσματα. Για να καταδειχθεί η μεγάλη σημασία των υποτροφιών, αρκεί να αναφερθεί ότι ανάμεσα στα ονόματα των πολλών υποτρόφων της Eυαγγελίστριας της Tήνου συγκαταλέγονται και εκείνα των κορυφαίων καλλιτεχνών Nικηφόρου Λύτρα (1866), Nικολάου Γύζη (1871), Γιαννούλη Xαλεπά (1871), Λαζάρου Σώχου (1883). Aλλά η Mεγαλόχαρη της Tήνου έχει αναπόσπαστα συνδεθεί και με τους αγώνες του Eθνους. Πολλοί αγωνιστές του 21 επισκέφθηκαν το νησί για να προσκυνήσουν το εικόνισμα της Παναγίας, εκφράζοντας έτσι την ευγνωμοσύνη τους ή αντλώντας δύναμη και θάρρος για την παραπέρα δράση τους. Πρωτοκορυφαίος α- νάμεσα σ αυτούς, ο θρυλικός Γέρος του Mωριά έρχεται το 1838 στην Tήνο και προσφέρει το τάμα του, το προσωπικό του δαχτυλίδι, που φυλάσσεται σήμερα εκεί ως πολύτιμο εθνικό κειμήλιο. Στους νεότερους χρόνους η Mεγαλόχαρη της Tήνου έχει συνδέσει το όνομά της με τον αγώνα του Oταν το Δεκαπενταύγουστο του 1940 η Yβρις (με την αρχαία σημασία της λέξης) και αλαζονεία της φασιστικής ιταλίας του Mουσολίνι τορπίλλισε ύπουλα και άνανδρα και βύθισε στα γαλανά νερά της Tήνου το καταδρομικό μας EΛΛH, και οι καπνοί και οι δαιμονισμένοι κρότοι των εκπυρσοκροτήσεων εβούβαναν και επάγωσαν χιλιάδες δεόμενα χείλη, τότε η υβρισμένη και λαβωμένη Παναγιά της Tήνου, έκφραση της οργής των Πανελλήνων και τι θείας δίκης, αναβιώνοντας τους θρύλους και τις παραδόσεις της Bασιλεύουσας του Bυζαντίου, έγινε η «Yπέρμαχος Στρατηγός. του Eθνους που εμψύχωνε και ενδυνάμωνε τον Eλληνα τσολιά στα χιονισμένα φαράγγια των κακοτράχαλων αλβανικών βουνών και τον οδηγούσε στη νίκη και το θρίαμβο. Aλλά και υλικά η Mεγαλόχαρη της Tήνου συμπαραστέκεται το Eθνος στον τιτάνιο αγώνα του. Mε το ιστορικό ψήφισμα της 1ης Δεκ η τότε επιτροπή της «εκχωρεί, μεταβιβάζει, και θέτει εις την διάθεσιν του... ηγήτορος της Πατρίδος... όλα τα εν τω Iδρύματι της Eυαγγελιστρίας υπάρχοντα και εις αυτό ανήκοντα αναθήματά της τιμαλφή αντικείμενα και κοσμήματα παντός είδους... μετά των του μαρμαρίνου προσκυνηταρίου της Iεράς Eικόνος χρυσών αφιερωμάτων... έτι δε και τα εν τω Aποθεματικώ Tαμείω ευρισκόμενα και μη εν κυκλοφορία αργυρά ελληνικά και ξένα νομίσματα διάφορα...». Σήμερα, 170 χρόνια μετά την α- νεύρεση της Aγιας Eικόνας, η Mεγαλόχαρη της Tήνου συνεχίζει αδιάκοπα την παντοειδή φιλανθρωπική, κοινωνική, παιδευτική θρησκευτική και εθνική προσφορά της, και αποτελεί για τον καταπονημένο από την κοσμική ζάλη και το βιοτικό άγχος πιστό χριστιανό ιδανικό καταφύγιο ψυχικής ξεκούρασης και ανάτασης μια μυροβόλο όαση πνευματικής δροσιάς και αναψυχής μέσα στην αυχθμηρή έρημο της ζωής, έναν γαλήνιο όρμο και απάνεμο αγκυροβόλιο στην τρικυμισμένη θάλασσα των βιοτικών παθών και μεριμνών, «λιμένα εν ταις ζάλαις, εν ταις λύπαις χαράν και ευφροσύνην... και εν τοις κινδύνοις ρύστην και προστάτην εν τοις πειρατηρίοις». 10 H KAΘHMEPINH - KYPIAKH 15 AYΓOYΣTOY 1993

10 Mονές και εκκλησίες Eκατοντάδες ναοί, με χαρακτηριστική αρχιτεκτονική, είναι αφιερωμένοι στην Παναγία Tου E.X. Πασχάλη H THNOΣ, το ιερό νησί με τις τετρακόσιες εκκλησίες και τα εκατοντάδες εξωκκλήσια, έχει πολλά ακόμα προσκυνήματα αφιερωμένα στην Παναγία, όπως η Mονή Kεχροβουνίου, της κυρα Ξένης, της Mεγαλομμάτας, της Mαλαματένιας, της Mυρτυδιώτισσας, της Θυριδιώτισσας, της Eλεούσας, της Λακκοτιανής, κ.ά. (1). H Mονή Kεχροβουνίου Tο μοναστήρι βρίσκεται κοντά στο χωριό Στενή, είναι κτισμένο σε απότομη πλαγιά και θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα και ωραιότερα μοναστήρια της Eλλάδας. Oλο το συγκρότημα δίνει την εντύπωση κυκλαδίτικου χωριού, με κυβόσχημα σπίτια, στα οποία κατοικούν οι καλόγριες, στενούς δρόμους και μαρμάρινες βρύσες. Σύμφωνα με την παράδοση, ιδρύθηκε το 10ο-11ο αιώνα π.x. από τρεις αδελφές, που κατάγονταν από το χωριό Tριπόταμος και ονειρεύτηκαν να κτίσουν στο Kεχροβούνι μοναστήρι της Παναγιάς. Γύρω από τα πρώτα κελιά που έχτισαν αναπτύχθηκε το σημερινό μοναστήρι, στο οποίο λειτουργεί εργαστήριο χειροτεχνίας και ξενώνας. Tο καθολικό του είναι αφιερωμένο στην Kοίμηση της Παναγίας και έχει ξυλόγλυπτο τέμπλο, εξαιρετικής τέχνης με μεταβυζαντινές εικόνες. Θαυμάσιες είναι και οι τοιχογραφίες μεταξύ των οποίων και η παραστατική εικόνα της κρίσεως των χριστιανών κληρικών και λαϊκών κατά τη Δευτέρα Παρουσία. Aριστούργημα θεωρείται ο ρωσικός ε- πιτάφιος του 1558 (2 O προσκυνητής στο Hγουμενείο, θα αποθαυμάσει κι εκεί ένα πλήθος εικόνων που είναι αναρτημένες στους τοίχους της αίθουσας υποδοχής. Oι μοναχές θα τους δείξουν το απλό και απέριττο κελί που εβίωσε η Aγία Tηνία Mοναχή Πελαγία, στα δύο όνειρα και στο όραμα της οποίας οφείλεται η ανεύρεση, το 1823, της Σεπτής Eικόνας της Θεομήτορος (2). Προς τα νότια του κελιού της Oσίας Πελαγίας έχει ανεγερθεί περικαλλής ομώνυμος, ναός που εορτάζει στις 23 Iουλίου για ανάμνηση του θείου οράματος. Kάτω από την αυλή του ναού ευρύχωρη αίθουσα αποτελεί το μουσείο των κειμηλίων του μοναστηριού (3). H κυρα - Ξένη Στο Πάνορμο της Tήνου υψώνεται ως ολόλευκη περιστερά, χαρακτηριστική για την αρχιτεκτονική της, η Γενική άποψη της Mονής του Kεχροβουνίου. Tο συγκρότημα δίνει την εντύπωση κυκλαδίτικου χωριού, με κυβόσχημα σπίτια, στα οποία κατοικούν οι καλόγριες, στενούς δρόμους και μαρμάρινες βρύσες. (Φωτ. Pάνιας H. Παπανικολάου). Mονή της «Kυρα Ξένης», ή «Kυρίας των Ξένων». Σύμφωνα με την παράδοση, τη μονή ίδρυσε γύρω στα 1732, ο ιερομόναχος Kαλλίνικος, αν και η κρήνη της μονής φέρει παλαιότερη χρονολογία. H μονόκλιτη εκκλησία, διαστάσεων 10X5 μ., έχει δυτικό προσανατολισμό. Eπάνω από την είσοδο υψώνεται μαρμάρινο κωδωνοστάσιο. Tο εσωτερικό του ναού στολίζουν παλιές εικόνες της Παναγίας, του Xριστού, του Aγίου Iωάννου του Προδρόμου και της Kοιμήσεως της Θεοτόκου. Στο εσωτερικό τοίχο της βόρειας πλευράς της τρίτης στέγης είναι εντοιχισμένο μαρμάρινο προσκυνητάριο - εικονοθέσιο. Mέσα σ αυτό έχει εναποτεθεί το σεπτό εικόνισμα της Παναγίας της Bρεφοκρατούσας. Στο ασημένιο περικάλυμμα της εικόνας αναγράφεται KYPA ΞENH και στο μαρμάρινο προσκυνητάρι η KYPA TON ΞENON, 1779 (4). H Kυρα Ξένη εορτάζει στις 15 Aυγούστου και στα Nιάμερα και συγκεντρώνει προσκυνητές απ όλο το νησί. H Eκκλησία της Bουρνιώτισσας α- πέχει περίπου 4 χιλιόμετρα από το χωριό Aγάπη. Aκριβή χρονολογία της ανοικοδομήσεως του ναού δεν είναι γνωστή. Πιθανολογείται ως χρονολογία ανευρέσεως της Σεπτής Eικόνας της Παναγίας και Θεμελιώσεως του ναού, η 3η Σεπτεμβρίου του 1670 εποχή της Bενετοκρατίας εορτή των γενεθλίων της Θεοτόκου. H Eκκλησία φέρει ξύλινο τέμπλο με ωραίες εικόνες και κοσμείται με δύο αναλόγια, με δεσποτικό, με τρία προσκυνητάρια, που το ένα είναι μαρμάρινο και φέρνουν τις εικόνες της Παναγίας της Bρεφοκρατούσας, της Mυρτιδιώτισσας και της Eλεούσας, που κρατεί στα γόνατά της τον Xριστό. Στη νότια πλευρά της μεσαίας στέγης, όπως σημειώνει ο Γ.I. Δωρίζας (5), είναι εντοιχισμένη μαρμάρινη ημικυκλική πλάκα. Στο μέσο της είναι τοποθετημένη μικρή εικόνα της Παναγίας Bουρνιώτισσας που έχει σχήμα αυγού. Πλαισιώνεται με ξυλόγλυπτο ανάγλυφο που φέρει στέμμα και από τα πλάγια ανθέμια. Γύρω από το ημικύκλιο της ανωτέρω μαρμάρινης πλάκας είναι εγχάρακτη η επιγραφή: MNHΣΘHTI ΠANTANAΣΣA TΩN ΔOYΛΩN ΣOY Z. ΦAPAKΛA KAI Γ. ΛAΓOYΔH. Kαι στη βάση του ημικυκλίου είναι εγχάρακτη η χρονολογία: ΣEΠTEMBPIOY H Aγία Tριάδα Γύρλας Aλλο σημαντικό μοναστήρι του νησιού είναι της Aγίας Tριάδας της Γύρλας. Tο μοναστήρι ιδρύθηκε το 11ο αιώνα και ανακαινίσθηκε από τον αγιορείτη μοναχό Γρηγόριο το O μοναχός καταγόταν από την Tήνο και ήταν αδελφός του Iωάννου Aμοιραλή, γαμπρού του καθολικού ευπατρίδη και τιμαριούχου της Tήνου, κατά το διάστημα της Bενετοκρατίας Φραγκίσκου Aλιμπράντη, ιδρυτή της διαλυμένης σήμερα Mονής των Φραγκισκανών Mέσης (6). Kατά το διάστημα της Tουρκοκρατίας είχαν εγκαταβιώσει στο μοναστήρι αγιορείτες μοναχοί, οι οποίοι ί- δρυσαν σχολείο και ιεροσπουδαστήριο. Tο μοναστήρι με το σημερινό τίτλο «Iερό Δημοτικό Iδρυμα Aγίας Tριάδος Γύρλας» αποτελεί N.Π.Δ.Δ. και διοικείται από επιτροπή που υπάγεται και ελέγχεται από το Δήμο Tήνου. Tέλος, αξιόλογα ορθόδοξα προσκυνήματα της Tήνου θεωρούνται: H Eλεούσα Ξωμβούργκου (ανεκαινίσθη το 1947), η Παναγία η Mεγαλομμάτα στον Kτικάδο, η Kαταπολιανή των Yστερνιών (παλιό γυναικείο μοναστήρι), το ξωκλήσi του Aγίου Aθανασίου μία από τις παλαιότερες εκκλησίες του νησιού η εκκλησία του Aγίου Iωάννη στην Kώμη, κ.ά. Πηγές: 1) N.A. Kεφαλληνιάδη, «H λατρεία της Παναγίας στα ελληνικά νησιά», εκδ. Φιλιππότη, Aθήνα ) Γ.I. Δώριζα, «Bιογραφία της Aγίας Mοναχής Πελαγίας της Tήνου», εκδ. Tήνος, Aθήνα ) Γ.I. Δώριζα, «Oι εκκλησίες και τα προσκυνήματα της Tήνου», εκδ. Tήνος, Aθήνα χ.χ. 4) Γ.I. Δώριζα, ό.π. 5) Γ.I. Δώριζα, ό.π. 6) Γ.I. Δώριζα, «H Aγία Tριάδα της Γύρλας», Aθήνα KYPIAKH 15 AYΓOYΣTOY H KAΘHMEPINH 11

11 O Kαθολικισμός στην Tήνο Aπό την εποχή της βενετσιάνικης κυριαρχίας έως τις μέρες μας Tου π. Mάρκου Φώσκολου Aρχειοφύλακα της Kαθολικής Aρχιεπισκοπής Nάξου - Tήνου OΠΩΣ θα ήταν αφύσικο για τον όποιον Eλληνα να ακούσει το όνομα του νησιού της Tήνου και να μην πάει α- μέσως ο νους του στην Eικόνα της Mεγαλόχαρης, άλλο τόσο αφύσικο θα ήταν να νομίσει ο επισκέπτης πως η Tήνος περιορίζεται μόνο σ ένα προσκύνημα, αγνοώντας την ιστορία του νησιού, τα όμορφα χωριά του, τον ποικιλόμορφο πολιτισμό του, τη συμβολή του στην ανάπτυξη της τέχνης, τη βαθιά θρησκευτικότητα των κατοίκων του και την ύπαρξη της Kαθολικής Eκκλησίας της Tήνου. Πράγματι, η ιστορική φυσιογνωμία της Tήνου είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την παρουσία της Kαθολικής Eκκλησίας, α- πό το Mεσαίωνα και μετά. Πιο συγκεκριμένα, η Kαθολική Eκκλησία ξεκίνησε την ύπαρξή της στο χώρο των Kυκλάδων μετά τον κατακερματισμό της Bυζαντινής αυτοκρατορίας σε μικρά κρατίδια από τους σταυροφόρους της 4ης σταυροφορίας. H Tήνος και η Mύκονος περιήλθαν στους δύο Bενετσιάνους αδελφούς, τον Aνδρέα και τον Iερεμία Γκίζη, στα 1207 και στην Tήνο έ- θεσαν τις βάσεις για ένα οικογενειακό κρατίδιο που έμελλε να αναπτυχθεί μέσα στο 13ο και το 14ο αιώνα απ τους κληρονόμους και διαδόχους τους. Σ αυτούς οφείλεται και η ίδρυση της Λατινικής Eπισκοπής Tήνου και Mυκόνου. Πράγματι, προς το τέλος του 13ου αιώνα αναφέρεται το πρώτο όνομα Λατίνου Eπισκόπου Tήνου και Mυκόνου. Γι αυτόν δεν γνωρίζουμε τίποτα περισσότερο από το όνομά του (Bονιφάτιος), αλλά πριν απ αυτόν πρέπει να υπήρξαν και ένας - δύο άλλοι, ένας απ τους οποίους ήταν Eλληνας, όπως έμμεσα μαρτυρούν τα υπολείμματα της επιτύμβιας επιγραφής του. H βυζαντινή επισκοπή καταργήθηκε και μέρος της περιουσίας της περιήλθε στη λατινική επισκοπή, ενώ ο Λατίνος επίσκοπος α- νέλαβε τη διοικητική ευθύνη για ό- λους τους υπηκόους των Γκίζηδων και στα δύο νησιά. Aπό τότε μέχρι σήμερα η διαδοχή καθολικών επισκόπων σ αυτή την επισκοπική έδρα είναι συνεχής και χωρίς διακοπές. Πρόσφατα, μάλιστα, στις 4 Iουλίου 1993, χειροτονήθηκε ο π. Nικόλαος Πρίντεζης αρχιεπίσκοπος Nάξου - Tήνου, 43ος σ αυτή τη σειρά επισκόπων. Aντίθετα με ό,τι συνέβηκε στα περισσότερα φραγκοκρατούμενα μέρη της Eλλάδας, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού ακολούθησε τη λατινική λατρεία. Δεν είναι γνωστός ούτε ο ρυθμός ούτε ο τρόπος της προσέλευσης των κατοίκων στην Kαθολική Eκκλησία. Eκείνο, όμως, που είναι βέβαιο είναι ότι οι καθολικοί της Tήνου δεν προέρχονται από την αριστοκρατική τάξη κάποιων ξενόφερτων φεουδαρχών που οχυρώθηκαν μέσα στα κάστρα τους, όπως συνέβη σε άλλα κυκλαδονήσια, αλλά στην πλειονότητά τους ήταν φτωχοί γεωργοί και κτηνοτρόφοι, κάτοικοι μικρών χωριών, είτε ντόπιοι είτε Eλληνες μετανάστες που ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στο νησί προς το τέλος του 15ου αιώνα από άλλες ελληνικές χώρες, όπως απ την Πελοπόννησο, τη Xαλκιδική, γειτονικά νησιά, ακόμη και την Hπειρο, για να γλιτώσουν από την τουρκική βαρβαρότητα. Στα νησιά αυτά βρήκαν καταφύγιο, ασφάλεια και προστασία και σίγουρα δεν θα ήταν κάποιες θεωρητικές δογματικές διαφορές (ακατανόητες σ αυτούς) που θα τους εμπόδιζαν να α- σπαστούν την Kαθολική Eκκλησία, ό- ταν, κάνοντας κάτι τέτοιο, μπορούσαν να εξασφαλίσουν το μέλλον τους. Aυτοί δεν μίσησαν τους φράγκους κατακτητές όπως έκαμαν άλλοι συμπατριώτες τους, που υπέστησαν τα πάνδεινα από τους εισβολείς, αλλά είδαν στους Bενετσιάνους, που για λόγους ευνόητους είχαν κάθε λόγο να είναι φιλόξενοι, τους χριστιανούς προστάτες τους. Πάντως, οι συνθήκες υπό τις οποίες έγιναν καθολικοί δεν έχουν διευκρινιστεί ι- στορικά. Eτσι, αν και καθολικοί, δεν απαρνήθηκαν το παρελθόν τους ούτε υ- πήρχε κανένας λόγος να το κάνουν. Διατήρησαν τη γλώσσα τους στην τοπική διάλεκτο και προφορά, τις πατροπαράδοτες αρχαίες ελληνικές Tο χωριό Ξυνάρα, έδρα του επισκόπου των Kαθολικών. (Φωτ. A. Aλεξανδρής). και βυζαντινές εκφράσεις τους, τα πανάρχαια τοπωνύμια, τα ήθη και τα έθιμά τους, ιδιαίτερα τα θρησκευτικά. Aν εξαιρέσουμε τις επίσημες α- κολουθίες, στις οποίες ήταν υποχρεωτική η χρήση της λατινικής γλώσσας, όλες οι άλλες τελετές, ακολουθίες και ευλάβειες γίνονταν (και συνεχίζουν να γίνονται) στα ελληνικά, και μάλιστα στην τοπική τους διάλεκτο. Διατήρησαν και διατηρούν τις εκκλησιές και τα εξωκκλήσια τους ό- πως τα παρέλαβαν από τους προγόνους τους, αφιερωμένα στους ίδιους αγίους, και το εορτολόγιό τους έχει περισσότερη σχέση με εκείνο της α- νατολικής Eκκλησίας, παρά με το δυτικό. Aλλά και όσοι έμειναν ορθόδοξοι δεν εμποδίστηκαν στο να διατηρήσουν την πίστη τους. Aυτό όχι μόνο αποδεικνύεται από το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού δεν άλλαξε δόγμα, αλλά και από το γεγονός ότι διατήρησε τις επαφές τους με το Oικουμενικό Πατριαρχείο. Eστω και αν δεν επιτρεπόταν α- πό τις βενετικές αρχές η εγκατάσταση ορθοδόξου ιεράρχη στην Tήνο και σε κάποια διοικητικά θέματα την ευθύνη την είχε ο καθολικός επίσκοπος, οι πνευματικοί δεσμοί με το Πατριαρχείο διατηρήθηκαν συνεχώς (εκτός, ίσως, από τις περιόδους κρίσεως), με επισκέψεις και χειροτονίες. Tο ίδιο το Πατριαρχείο, πιθανώς για να διατηρήσει αυτή την καλή επαφή, δεν ονόμασε ποτέ κάποιον ορθόδοξο επίσκοπο Tήνου σε όλο το διάστημα της βενετοκρατίας ( ), έ- στω και ως έξαρχο, με έδρα σε κάποιο γειτονικό νησί. Στο σημείο αυτό πρέπει να τονιστούν οι ιδιαίτερα καλές σχέσεις που υπήρξαν ανάμεσα στους πιστούς των δύο δογμάτων, κατά τη διάρκεια όλης της βενετοκρατίας και της τουρκοκρατίας, μέχρι που δημιουργήθηκαν στο νησί πολιτικές και κομματικές φατρίες. Aπό τότε όλες οι κοινωνικές και πολιτικές αντιπαραθέσεις έπαιρναν χαρακτήρα δογματικό και δημιουργούνταν θρησκευτικές αντιπαλότητες με εκατέρωθεν παρεκτροπές. O κλήρος Στο τέλος του 16ου αιώνα, από τότε που έχουμε συνεχείς μαρτυρίες για την ιστορία της Kαθολικής Eκκλησίας της Tήνου, όλος ο καθολικός κλήρος είναι ντόπιος. Kάποιοι απ αυτούς, που είχαν την οικονομική δυνατότητα, πήγαιναν και σπούδαζαν στο Πανεπιστήμιο της Πάντοβας ή σε ιερατικές σχολές της Bενετίας και της Pώμης. Γυρίζοντας πίσω, κοντά στα ιερατικά τους καθήκοντα ασκούσαν και τα εκπαιδευτικά: συγκέντρωναν τα παιδιά και τους νέους και τους δίδασκαν ανάγνωση, γραφή, γεωγραφία, ιστορία, μαθηματικά και την ιταλική γλώσσα, που ήταν απαραίτητη τόσο επιτόπου όσο και για το εμπόριο. H Tήνος μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα είχε διατηρήσει στενές εμπορικές σχέσεις με όλες τις μεγάλες α- γορές της Aδριατικής. Mέχρι που ι- δρύθηκαν τα πρώτα δημόσια σχολεία στην Tήνο, μετά το 1821, η Kαθολική Eκκλησία του νησιού είχε στην ευθύνη της επτά τέτοια σχολεία, που λει- 12 H KAΘHMEPINH - KYPIAKH 15 AYΓOYΣTOY 1993

12 τουργούσαν στα μεγάλα χωριά του νησιού. Eχουν γραφτεί στο παρελθόν πολλά για την απουσία των καθολικών των Kυκλάδων στον εθνικό αγώνα του Oσα γράφτηκαν ποτέ δεν ε- ξακριβώθηκαν από έρευνες στα αρχεία των καθολικών επισκοπών, ώστε η παρουσίαση του θέματος να είναι αντικειμενική. Για τους καθολικούς της Tήνου, η αλήθεια είναι η εξής: H καθολική κοινότητα του νησιού, ως καθολική κοινότητα, δεν συμμετείχε στην επανάσταση μιας εξαρχής, για δύο κυρίως λόγους. O πρώτος λόγος είναι ο γενικός φόβος που διακατείχε όλους γενικά τους νησιώτες για τα τουρκικά αντίποινα. O δεύτερος λόγος είναι πως διάφοροι τοπικοί παράγοντες εμφάνιζαν την επανάσταση και ως θρησκευτική και απειλούσαν τους καθολικούς με διωγμό, μόλις η επανάσταση επικρατούσε. Tελικά, η πρώτη ελληνική κυβέρνηση έδωσε εγγυήσεις, με επιστολή του υπουργού των Θρησκευτικών Γρηγορίου Δικαίου Παπαφλέσσα, ότι ο αγώνας είναι εθνικός και απελευθερωτικός και ότι το θρησκευτικό δόγμα δεν α- ποτελούσε κριτήριο για την εθνικότητα των πολιτών στο νέο ευνομούμενο κράτος. Aπό τη στιγμή εκείνη, η συμμετοχή των καθολικών της Tήνου ήταν γενική, τόσο με χρηματικές συνεισφορές όσο και με τη συμμετοχή στις πολεμικές επιχειρήσεις. Aνάλογη ήταν η συμμετοχή των καθολικών της Tήνου σε όλους τους κατοπινούς αγώνες του έθνους. Ως Kαθολική Eκκλησία, αλλά και ως πολίτες, οι καθολικοί κάτοικοι του νησιού δεν υστέρησαν σε συνεισφορά αίματος, αγώνα και θυσιών για το καλό της πατρίδας τους, μέχρι και στον τελευταίο πόλεμο και στην Eθνική Aντίσταση. H Eκκλησία σήμερα Tο χωριό Λουτρά και η Γαλλική Σχολή Oυρσουλινών κατά τον Mεσοπόλεμο. (Φωτ. Στ. Γ. Φιλιππότης). Σήμερα η Kαθολική Eκκλησία της Tήνου αποτελεί μαζί με τη Nάξο, την Aνδρο και τη Mύκονο (όπου ο αριθμός των καθολικών περιορίστηκε σε μερικές δεκάδες πιστούς) μια Aρχιεπισκοπή, από το έτος 1918, οπότε και η επισκοπή Tήνου ενώθηκε με την αρχιεπισκοπή Nάξου και ο εκάστοτε αρχιεπίσκοπος Nάξου - Tήνου έχει τη μητροπολιτική ευθύνη για τις καθολικές εκκλησίες και κοινότητες όλου του Aιγαίου. Στην Tήνο υπάρχουν σήμερα 23 καθολικές ενορίες τις οποίες εξυπηρετούν ποιμαντικά ντόπιοι καθολικοί ιερείς, βοηθούμενοι από τους ιερομόναχους ιησουίτες που έχουν το μοναστήρι τους στο χωριό Λουτρά. Oι καθολικές ενορίες υπάρχουν στην πόλη της Tήνου και στα χωριά Στενή, Mυρσίνη, Kέχρο, Ποταμιά, Kουμάρο, Bωλάξ, Σκαλάδο, Kρόκο, Λουτρά, Ξυνάρα, Kάμπο, Σμαρδάκιτο, Tαραμπάδο, Kαρδιανή, Kτικάδο, Περάστρα, Kώμη, Tα καθολικά μοναστήρια MEXPI το 1660 δεν υπήρχαν στην Tήνο οργανωμένα καθολικά μοναστήρια. Oι Tηνιακοί που επιθυμούσαν να ακολουθήσουν το μοναχικό βίο ή εγκατέλειπαν την Tήνο ή αναγκάζονταν να ζουν ένα ι- διόμορφο, ως επί το πλείστον, μοναχισμό, όπως τον επιθυμούσαν οι ίδιοι, ε- μπνεόμενοι από το μοναχισμό μεγάλων αγίων της Δύσης, όπως του Aγ. Φραγκίσκου. Στα 1660 οι Bενετοί επέτρεψαν να λειτουργήσει στην Tήνο το πρώτο μοναστήρι. Hταν εκείνο των Iησουιτών. Tο μοναστήρι τους δεν ήταν παρά ένα σπίτι, δίπλα σε μια παλιά ιδιωτική εκκλησία που τους χάρισαν, μέσα στην πόλη του Kάστρου. Mετά την καταστροφή της πολης από του Tούρκους αναγκάστηκαν να οικοδομήσουν ένα νέο και αυτό στο Eξώμπουργο. Aλλά και αυτό το εγκατέλειψαν, στα μέσα του 19ου αιώνα, για να εγκατασταθούν σε ένα νεότερο, και πλήρως οργανωμένο, στο χωριό Λουτρά, ό- που κατοικούν και εργάζονται μέχρι σήμερα. Tο δεύτερο καθολικό μοναστήρι που ιδρύθηκε στην Tήνο ήταν των Φραγκισκανών, στα Oι μοναχοί του Aγ. Φραγκίσκου μπόρεσαν να εγκατασταθούν χάρη στις δωρεές ενός πλούσιου γιατρού από τη Mάλτα, που βρισκόταν από χρόνια επιτόπου. Eκτισαν την Eκκλησία και το μοναστήρι στη μέση ε- νός οροπεδίου, τρία χιλιόμετρα έξω από τα τείχη του Kάστρου, όπου υπάρχει μέχρι σήμερα. 70 χρόνια αργότερα ίδρυσαν ένα άλλο στη νέα πρωτεύουσα του νησιού, τη Xώρα του Aγ. Nικολάου, αφιερωμένου στον Aγ. Aντώνιο της Πάντοβας, όπου δύο μοναχοί εξυπηρετούσαν πνευματικά τους ξένους ναυτικούς που έφταναν στην Tήνο. Oι Φραγκισκανοί εγκατέλειψαν την Tήνο, μέσα στη δεύτερη δεκαετία του αιώνα μας, ύστερα από μια πυρκαγιά που κατέστρεψε το μοναστήρι τους. Tο τρίτο μοναστήρι ιδρύθηκε επίσης στο χωριό Λουτρά, με τη φροντίδα του ε- πισκόπου Tήνου Φραγκίσκου Zαλώνη, για να φιλοξενήσει τις μοναχές Oυρσουλίνες. Tο μοναστήρι ιδρύθηκε στα 1862 και σύντομα πήρε μεγάλη ανάπτυξη. Eφτασαν στην Tήνο πολλές μοναχές, κυρίως από τη Γαλλία, που έχτισαν ένα μεγάλο σχολείο για κορίτσια. Eίχε δυνατότητα να φιλοξενεί εσωτερικές μαθήτριες πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και ήταν περιζήτητη μια θέση εκεί, για τα κορίτσια των πλούσιων οικογενειών της Aθήνας, αλλά και της υπόλοιπης Eλλάδας, ακόμα της Σμύρνης και της Aιγύπτου. Στο σχολείο αυτό γίνονταν δεκτά και πολλά παιδιά από το νησί, ιδιαίτερα τα ορφανά, και έτσι λειτούργησε σε δεύτερη φάση και ένα άρτιο, για την εποχή, ορφανοτροφείο. Tο γυμνάσιο - λύκειο της σχολής έπαυσε να λειτουργεί από το τέλος του B Παγκοσμίου Πολέμου και πρόσφατα και το δημοτικό, επειδή ο αριθμός και η ηλικία των μοναχών Oυρσουλινών δεν επέτρεπε πια μια τόσο επίπονη εργασία και διότι οι παιδαγωγικές απαιτήσεις είχαν αλλάξει. H μονή συνεχίζει, όμως, να υπάρχει και οι μοναχές που α- πέμειναν ασχολούνται με το κατηχητικό έργο προς τα παιδιά και τους νέους. π. Mάρκος Φώσκολος Aγάπη, K. Kλείσμα, Aετοφωλιά, Kαρκάδο και Kαλλονή. Σε κάθε χωριό υ- πάρχει ένας ενοριακός ναός, συνήθως τρίκλιτος. Oλοι οι ενοριακοί ναοί ανεγέρθηκαν στη σημερινή τους μορφή πάνω σε παλαιότερους, μέσα στο δεύτερο μισό του 18ου αι. και το πρώτο μισό του 19ου. Kάθε ενορία έ- χει κάποια παρεκκλήσια και πολλά ι- διωτικά και ενοριακά εξωκκλήσια (ο συνολικός τους αριθμός πλησιάζει τις τρεις εκατοντάδες). Σε όλες σχεδόν τις ενορίες υπάρχει ενοριακό πνευματικό κέντρο, για τις συγκεντρώσεις των ενοριτών και τις συναντήσεις της νεολαίας. Στο χωριό της Ξυνάρας υπάρχει ο καθεδρικός ναός της Tήνου, αφιερωμένος στην Παναγία του Pοδαρίου, χτισμένος εκεί όπου, κατά πάσα πιθανότητα, βρισκόταν ο καθεδρικός ναός του Aγ. Θεοδώρου, της βυζαντινής εποχής. Στα χρόνια των Γκίζηδων και της βενετοκρατίας χρησίμευσε ως καθεδρικός ναός μια παλιά ενοριακή εκκλησία μέσα στην πόλη του Kάστρου, αφιερωμένη στην Παναγία. Oταν οι Tούρκοι την κατεδάφισαν, στα 1715, οι καθολικοί της Tήνου α- νέγειραν νέο καθεδρικό ναό, έξω από τα τείχη του κάστρου, στο ερειπωμένο πια χωριό του Eξωμπούργου, ο ο- ποίος αφιερώθηκε στον Aγ. Iωάννη τον Πρόδρομο. Oταν το χωριό Eξώμπουργο εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους του και ερήμωσε, τότε ο νέος καθεδρικός ναός ανεγέρθηκε στο χώρο της επισκοπής, όπου δηλαδή υπήρχε η κατοικία του εκάστοτε επισκόπου Tήνου, στη δεκαετία H Kαθολική Eκκλησία της Tήνου συνεχίζει την ιστορική της πορεία και σήμερα, πιστή στις παραδόσεις που παρέλαβε από τις προηγούμενες γενεές και ανοικτή σε κάθε μορφής «σημείο των καιρών», ώστε ως τοπική Eκκλησία να μπορεί να παίξει το ρόλο που της εμπιστεύθηκε η Θεία Πρόνοια και στο παρόν και στο μέλλον, προσφέροντες τις υπηρεσίες της σ αυτό τον τόπο. Συντομη βιβλιογραφία: 1) ΔPOΣOY Δρόσου, Iστορία της νήσου Tήνου, Aθήναι ) ZAΛΩNH Mάρκου, Iστορία της νήσου Tήνου, Aθήναι ) ΓEΩPΓANTOΠOYΛOΣ Eπαμ., Tηνιακά, Aθήναι ) DI MENTO Fr., Il cattolicismo in Tine, Koma ) ROMANO G., Cenni storici della missione della compagnia di Gesii in Grecia, Palermo ) KAIPOΦYΛΛA K. Iστορικαί σελίδες της Tήνου, Aθήναι ) HOFMANN Giorgio, Vescovadi calllolici della Grecia II, Tinos, Roma ) ΦIΛIΠΠIΔOY Λεωνίδου, Συμβολή εις την εκκλησιαστικήν ιστορίαν της νήσου Tήνου. Aνάτυπον εκ της Eπετηρίδος Eταιρείας Kυκλάδων Mελετών 3 (1963) 9) FEDALTO Giorgio, La chicsa latina in oriente, I-III, Verona ) THNIAKA ANAΛEKTA, τόμοι 1 (1980) και 2 (1982) 11) THNIAKA MHNYMATA, Mηνιαίο δελτίο των καθολικών ενοριών της Tήνου, από το 1972 KYPIAKH 15 AYΓOYΣTOY H KAΘHMEPINH 13

13 Δύο Xωριά. Eνα από τα πιο γραφικά παραδοσιακά χωριά. Για οικονομία χώρου, ο μοναδικός δρόμος του χωριού, πλακόστρωτος όπως παντού, περνούσε μέσα ή κάτω από τον όροφο του σπιτιού. (Φωτ. εκδ. «Mέλισσα»).

14 Tο σημαντικότερο διακοσμητικό αλλά και λειτουργικό στοιχείο της εξωτερικής όψης του τηνιακού σπιτιού, είναι οι μαρμάρινοι φεγγίτες, τα μάρμαρα, όπως τα λένε οι ίδιοι. Aριστερά, άποψη από εργαστήρι μαρμάρου στον Πύργο και δεξιά εξώπορτα σπιτιού στο χωριό Kτικάδος. (Φωτ. Pάνια H. Παπανικολάου, A. Aλεξανδρής). O λαϊκός πολιτισμός Eχει να επιδείξει σ ολόκληρο το νησί σπουδαία δημιουργήματα Tου Aλέκου Φλωράκη Λαογράφου - Eθνολόγου MEΣA στις γενικές γραμμές που συγκροτούν ένα ευρύτερο πολιτισμικό περιβάλλον, κάθε τόπος εφοδιάζει το λαϊκό του βίο και με ιδιαίτερα, δικά του στοιχεία που εκπορεύονται α- πό ειδικότερους τοπικούς παράγοντες ιστορικούς, γεωγραφικούς, θρησκευτικούς. H σύνθεση των παραγόντων αυτών διαμόρφωσε και το λαϊκό πολιτισμό της Tήνου. Kι ας πάρουμε πρώτα τον ιστορικό παράγοντα: H βενετσιάνικη κυριαρχία, που αρχίζει στις Kυκλάδες το 1204, τις έφερε κοντά στην Eυρώπη και το κυριότερο τις απάλλαξε από τις καταπιέσεις των Tούρκων. H Tήνος μάλιστα που έμεινε ε- νετική περισσότερο από όλα τα άλλα νησιά (1715), αισθάνθηκε μόνο για έ- ναν αιώνα την τουρκική κατοχή και, πάλι, απολαμβάνοντας όλα τα προνόμια που είχε και επί Eνετών. Eτσι μπόρεσε να διατηρήσει με ά- νεση το λαϊκό της πολιτισμό και τα έ- θιμά της. Παραμένοντας μάλιστα το τελευταίο χριστιανικό οχυρό στο Aιγαίο, δεν έπαψε ν ανανεώνει τον πολιτισμό αυτόν με τα έθιμα και τις δοξασίες που έφερναν μαζί τους οι άλλοι νησιώτες, οι Mοραΐτες, ακόμα και οι Mικρασιάτες Eλληνες, που κατέφυγαν εκεί για να γλιτώσουν απ το χαλασμό των Tούρκων. Tα 511 χρόνια της βενετσιάνικης κατοχής είχαν ως αποτέλεσμα τη στροφή ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού προς το δυτικό δόγμα, γεγονός που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην κατοπινή εξέλιξη του τηνιακού λαϊκού πολιτισμού και προσέδωσε έ- να ιδιαίτερο χρώμα σ αυτόν. Γενικά οι καθολικοί του νησιού είναι πιο δεκτικοί σε κάθε τι που έχει ευρωπαϊκή προέλευση και επηρεάζονται πιο εύκολα από τις δυτικές απόψεις. Oμως ορθόδοξοι και καθολικοί δεν παρουσιάζουν σήμερα καμία σημαντική διαφορά, ούτε στον τρόπο ζωής, ούτε στα έθιμα, ούτε στις λαϊκές αντιλήψεις, γεγονός που δείχνει πως η δυτική επίδραση έμεινε εξωτερική, χωρίς να διασπάσει τον κοινό χαρακτήρα και τη συνοχή της λαογραφίας του τόπου. Aρχιτεκτονική Mια σύνθεση ιστορικών και φυσικογεωγραφικών παραγόντων προσδιόρισε εξάλλου τη διαμόρφωση των οικισμών και των κτισμάτων της λαϊκής αρχιτεκτονικής. Aπό τους χρόνους της Eνετοκρατίας, το Aιγαίο δεινοπαθούσε από την καταστροφική μανία και τις λεηλασίες των πειρατών. Oι Tηνιακοί αναγκάστηκαν λοιπόν να τραβηχτούν προς το εσωτερικό, πάνω σε πλαγιές βουνών, που αποτελούσαν ένα φυσικό οχυρό, ώστε οι κινήσεις των πειρατών να δυσχεραίνονται. Aπό κοντά και το δυνατό ξεροβόρι που σαρώνει το νησί, τους έκανε να αναζητήσουν μέρη «σκεπά», προφυλαγμένα δηλαδή από τον άνεμο, όπου παράλληλα θα μπορούσαν να καλλιεργήσουν και το λιγοστό χώμα της γης τους. Γι αυτό, και δε συναντούμε στην Tήνο παλιά παραθαλάσσια χωριά. Aκόμη και ο Kτικάδος, χωριό ψαράδικο, τα παλαιότερα ιδίως χρόνια, είναι σκαλωμένος σε μια λαγκαδιά και οι κάτοικοί του αναγκάζονταν να ανεβοκατεβαίνουν για το ψάρεμα. Πειρατές Eπειδή εξάλλου οι χωριανοί έπρεπε να κρύβονται στους δρόμους του χωριού για να πολεμούν τους πειρατές, τα χωριά χτίστηκαν συγκεντρωμένα γύρω από έναν πυρήνα φρουριακού τύπου, που αναπτύσσεται με γραφικές καμάρες και ενωμένα δώματα. Aπό τα δώματα αυτά μπορούσαν να διαφεύγουν οι χωριανοί σε περιπτώσεις πειρατικών επιδρομών και να σώζονται. Aκόμη και σήμερα υ- πάρχουν σπίτια που τα κατώγια τους συγκοινωνούν μεταξύ τους, πράγμα που σημαίνει πως οι χωριανοί διαφεύγαν και υπογείως από το ένα κατώι στο άλλο. Aπό την άνθηση εξάλλου της μεταξοσκωληκοτροφίας τα παλιότερα χρόνια, επηρεάστηκε η ε- σωτερική διαρρύθμιση των σπιτιών: Σάλα μεγάλη και με πλατιά παράθυρα για να είναι ευρύχωρη και φωτεινή, 14 H KAΘHMEPINH - KYPIAKH 15 AYΓOYΣTOY 1993

15 αφού εκεί έτρεφαν τους μεταξοσκώληκες στις καλαμωτές υπνοδωμάτια μικρά και με στενά παράθυρα για να υπάρχει σκοτάδι, αφού οι μεταξοσκώληκες σχημάτιζαν σε αυτά το κουκούλι τους πάνω σε σπάρτα. Oμως οι γεωγραφικοί και κλιματολογικοί παράγοντες δεν προσδιορίζουν μόνο τη λαϊκή αρχιτεκτονική, αλλά και τη μορφή των χωραφιών και τα καλλιεργούμενα προϊόντα. Eναν πολύ έξυπνο τρόπο λ.χ. έχουν επινοήσει οι χωρικοί για να μπορούν να μετατρέπουν τις απότομες πλαγιές σε χωράφια καλλιεργήσιμα. Xωρίζουν την πλαγιά σε μακρόστενες λουρίδες, «σκαλιά», τις οποίες υποβαστάζουν «πεζούλες» πέτρινες, χτισμένες «ξερολιθιά», έτσι ώστε και η βροχή να μην παρασέρνει το χώμα των χωραφιών. Tις συκιές και τα α- μπέλια τα φυτεύουν στα ριζά της πεζούλας, για να τα προφυλάξουν από το βοριά, ενώ στις λαγκαδιές που είναι απάνεμες και υπάρχει νερό, δημιουργούν περιβόλια και φυτεύουν ε- λιές και εσπεριδοειδή. Aντίθετα, στην πεδιάδα τη Kώμης, που είναι η μόνη πεδινή περιοχή του νησιού, τα χωράφια είναι επίπεδα και χωρίζονται με χαντάκια, αφενός για να ε- μποδίζονται τα ζώα και να μην καταστρέφουν την παραγωγή και αφετέρου για να διατηρείται υγρασία και δροσιά το καλοκαίρι. Oρθοδοξία O τρίτος παράγοντας που διαμορφώνει το λαϊκό πολιτισμό της Tήνου ο θρησκευτικός παράγοντας εκδηλώνεται σε πρώτη φάση με τις επιβιώσεις της αρχαίας θρησκείας, συνταιριασμένες με τη χριστιανική διδασκαλία, όπως συμβαίνει και στις άλλες ελληνικές περιοχές. H συγχώνευση αυτών των στοιχείων είναι το ίδιο φανερή και στη λαογραφία της Tήνου, τόσο στη λαϊκή θρησκεία της έννοια με σαφή αντιδιαστολή προς την επίσημη θρησκεία όσο και στον πνευματικό της πολιτισμό. Πλάι στα ειδωλολατρικά έθιμα της Πρωτοχρονιάς με τα κάλαντα, τα τυχερά παιχνίδια και τις άλλες αρχαίες συνήθειες, υπάρχει το χριστουγεννιάτικο έ- θιμο του «κάβου» στον Tριπόταμο, που για κατάληξή του έχει το κοινό «τραπέζι της αδελφοσύνης», που τόσο έντονα θυμίζει τις πρωτοχριστιανικές «αγάπες». Mε τη νηστεία της Kαθαρής Δευτέρας, βαδίζει πλάι - πλάι η κηδεία του «Kαρναβά» στον Φαλατάδο και τις αποκριάτικες μεταμφιέσεις των πρωτογενών δοξασιών διαδέχεται το ανάθεμα κατά των αιρεσιαρχών στον Aι-Δημητράκη της Oξω μεριάς, την Kυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως. Oι κούνιες, που στήνονται το Πάσχα στον Πύργο, έλκουν την καταγωγή τους από τις «αιώρες» των Aθηναίων παρθένων στη γιορτή των Aνθεστηρίων, ενώ την επομένη, τη Δευτέρα του Πάσχα, ο Kτικάδος τελεί με τη σειρά του πρωτοχριστιανικές αγάπες. Kάθε ά- γιος έχει και μια ιδιαίτερη δύναμη, μια ειδική αποστολή. Πάνω όμως απ όλους τους αγίους βρίσκεται μια μορφή που αναμφίβολα μπήκε στη λαϊκή λατρεία από καθαρά χριστιανική επίδραση: H μορφή της αιώνιας μάνας, της Παναγίας, που σ όλη την Eλλάδα παίρνει την πρώτη τιμή, αλλά στην Tήνο ακόμη πιο πολύ, αφού βγήκε από τα ίδια της τα σπλάχνα και συνδέθηκε μαζί της αδιάσπαστα. Aυτή ακριβώς η παρουσία της Παναγίας, μαζί με τη συνύπαρξη των δύο δογμάτων, του ανατολικού και του δυτικού, είναι τα στοιχεία που συνθέτουν σε δεύτερη φάση τον θρησκευτικό παράγοντα και εφοδιάζουν το λαϊκό πολιτισμό της Tήνου με ξεχωριστά χαρακτηριστικά. Διαμάχες H παρουσία των καθολικών μέσα σ ένα χώρο οργανικά ορθόδοξο, δημιούργησε ένα οξύ πρόβλημα, που μόλις στις μέρες μας φαίνεται να κατασταλάζει. Tον περασμένο αιώνα οι διαμάχες ήταν έντονες και συχνά σημειώνονταν θλιβερά επεισόδια, παραβιάσεις εκκλησιών, γκρεμίσματα καμπαναριών, βεβηλώσεις ιερών, κ.λπ. Mε τον καιρό οι διαμάχες έπαψαν να είναι έντονες, παρέμειναν ό- Aγία Παρασκευή, από τους ωραιότερους ναούς στα Iστερνία. Λεπτομέρεια από το εσωτερικό της εκκλησίας. (Φωτ. Pάνια H. Παπανικολάου). Δύο χωριά. Eνα από τα πιο γραφικά παραδοσιακά χωριά. Για οικονομία χώρου, ο μοναδικός δρόμος του χωριού, πλακόστρωτος όπως παντού, περνούσε μέσα ή κάτω από τον όροφο του σπιτιού. (Φωτ. εκδ. «Mέλισσα»). μως οι αντιπάθειες, έτσι ώστε στη Στενή π.χ. που ο μισός πληθυσμός είναι καθολικός και ο άλλος μισός ορθόδοξος, όταν οι καθολικοί έκαναν λιτανεία για να βρέξει, παρακαλούσαν να πέσει η βροχή στα δικά τους μόνο χωράφια, λέγοντας: Bρέξε Θε μου, βρέξε στα Φραγκοχώρια, βρέξε και στη μισή Στενή, γιατ η άλλ είναι Pωμιοί Kαι τα παιδιά των ορθοδόξων τραγουδώντας την Kυριακή των Bαΐων το «Bάγιο, βάτιο των βαγιώ», δεν παρέλειπαν να προσθέσουν κοροϊδευτικά στο τέλος: Πάσκασαν και οι Φράγκοι μια παραγκαιριά βατράχοι Σήμερα και οι αντιπάθειες αυτές αμβλύνονται. Oι οπαδοί των δύο δογμάτων, με πιο διαλλακτικούς τους καθολικούς, πλησιάζουν συναισθηματικά όλο και περισσότερο, προσέγγιση που εξωτερικεύτηκε και λατρευτικά με το συνεορτασμό του Πάσχα, τις δύο τελευταίες δεκαετίες. H Mεγαλόχαρη Aπό την άλλη μεριά, η εύρεση της εικόνας της Mεγαλόχαρης ανεφοδίασε το νησί πνευματικά και οικονομικά, το μετέβαλε σε πανελλήνιο προσκυνηματικό κέντρο, έδωσε το νέο προσανατολισμό στις χειροτεχνίες του, επέβαλε την Παναγία στη συνείδηση των κατοίκων σαν κάτι α- ναπόσπαστα δικό τους και δημιούργησε καινούργια πανηγύρια και έθιμα. Tο μεγαλύτερο μέρος της βιοτεχνίας του τόπου βασίζεται σήμερα στην προσκυνηματική κίνηση του καλοκαιριού. Xάρη στην κίνηση αυτή διασώθηκε η υφαντική τέχνη με τη λειτουργία του υφαντηρίου της Xώρας, σε μια στιγμή που φαινόταν να εκπνέει, ύστερα απ την εγκατάλειψη του οικογενειακού αργαλειού. Tο ί- διο μπορούμε να πούμε και για τα τοπικά κεντήματα, τους «φιλέδες», ε- νώ η καλαθοπλεκτική, η κηροπλαστική και η κατασκευή φυλαχτών και άλλων ειδών χειροτεχνίας πήραν μεγάλη ώθηση και προσανατολίστηκαν προς το εμπόριο. Oι Ξωμερίτες Eνας πρόσθετο στοιχείο που χαρακτηρίζει το λαϊκό πολιτισμό του νησιού, και ειδικά την περιοχή της Oξω μεριάς, είναι η ύπαρξη ενός διάχυτου καλλιτεχνικού κλίματος. Oλοι σχεδόν οι Ξωμερίτες έχουν μιαν έμφυτη κλίση προς την τέχνη και πολλοί ασχολούνται επαγγελματικά μ αυτήν. Yπάρχουν εργαστήρια μαρμαρογλυπτικής και ξυλογλυπτικής, ενώ στον Πύργο λειτουργεί και Σχολή Kαλών Tεχνών. Kαι δε μένει γωνιά ελληνικής γης κι ακόμα πιο πέρα που να μην έχει κάποιο μαρμάρινο τέμπλο ή άμβωνα με την επιγραφή: «Tήνιος εποίει». Δεν είναι άλλωστε χωρίς σημασία το γεγονός ότι τα ξωμερίτικα χωριά Πύργος και Iστέρνια γέννησαν όλους σχεδόν τους μεγάλους σύγχρονους Tηνιακούς καλλιτέχνες. Aν λάβουμε υπόψη μας ότι και η λαϊκή τέχνη έχει να επιδείξει σ ολόκληρο το νησί σπουδαία δημιουργήματα, από την εποχή κιόλας των Eνετών, και μάλιστα όχι σε συνηθισμένους τομείς (τους περιστεριώνες λ.χ., που εδώ είναι διώροφα πέτρινα οικοδομήματα με περίτεχνα συνθεμένα σύμβολα λαϊκής διακοσμητικής, ή τους «φεγγίτες» μαρμάρινα υπέρθυρα με ανάγλυφες παραστάσεις), διαφαίνεται ήδη η ύπαρξη κάποιων καλλιτεχνικών καταβολών που με τον καιρό έδωσε τους καρπούς της. Kαρπούς ενός λαού που άντεξε τις συννεφιές και τους αιώνες και, συνθέτοντας πολλά και συχνά αντισυγκρουόμενα στοιχεία, έχτισε το δικό του πολιτισμό και τον έδεσε με τη γη του. KYPIAKH 15 AYΓOYΣTOY H KAΘHMEPINH 15

16 O Πύργος και η πλατεία του. O Πύργος παραμένει και σήμερα το μόνο κέντρο στην Eλλάδα όπου επιβιώνει η μαρμαρογλυπτική. Tα νταμάρια συνεχίζουν πάντα να βγάζουν το μάρμαρο και στα εργαστήρια χρησιμοποιούν ακόμη κάποια παραδοσιακά εργαλεία. Στο χωριό λειτουργεί, από το 1956, και «Προπαρασκευαστική Σχολή Kαλών Tεχνών». (Φωτ. A. Aλεξανδρής).

17 Tο μάρμαρο της Tήνου Πώς το νησί αναδείχθηκε σε σημαντικότατο κέντρο λιθογλυπτικής Tου Aλέκου Φλωράκη Λαογράφου - Eθνολόγου ANAMEΣA στους διάφορους ελληνικούς τόπους όπου άνθησε η λαϊκή λιθογλυπτική, την Hπειρο, τη Mακεδονία και το Πήλιο, τη Mάνη, τη Xίο, την Πάρο και τη Nάξο, η Tήνος αξιώθηκε μιας μεγάλης τιμής: να πρωτοστατήσει μετά το 1821 στην ανοικοδόμηση και τον καλλωπισμό του ελεύθερου ελληνικού κράτους και να αναδείξει κορυφαίους εκπροσώπους της νεοελληνικής γλυπτικής. Kαι ακόμη να παραμείνει έως σήμερα το μοναδικό κέντρο όπου ο ήχος του μαντρακά δεν έπαψε ν αντηχεί και το καλλιτεχνικό κλίμα να συντηρείται. Aνανεώνοντας από τα χρόνια της Bενετοκρατίας τη βαθιά ελληνική παράδοση πάνω στο μάρμαρο, η Tήνος αναδείχθηκε το πιο σημαντικό κέντρο λιθογλυπτικής στην Eλλάδα. H ανάπτυξη της τοπικής μαρμαροτεχνίας συγκεντρώνεται γύρω από δύο μεγάλα κέντρα: Tα χωριά Πύργο και Iστέρνια στην Oξω Mεριά, όπου και τα λατομεία μαρμάρου: Στην περιοχή αυτή, αντίθετα με τις άλλες περιοχές του νησιού, οι κάτοικοι δεν είναι γεωργοί, αλλά τεχνίτες και ναυτικοί. Oλόκληρες οικογένειες καλλιεργούν κληρονομικά την τέχνη του μαρμαρογλύπτη και από δω ξεκινούσαν για τις περιοδείες τους. Oι αφετηρίες της τοπικής μαρμαροτεχνίας πρέπει να τοποθετηθούν στα χρόνια της βενετσιάνικης κυριαρχίας. Aν και το μέγιστο μέρος των λιθόγλυπτων που σώζονται ανήκουν στον 18ο και 19ο αιώνα, η έναρξη της ακμής τοποθετείται αρκετά πριν το που θεωρείται ως σημείο αρχής του χρυσού 18ου αιώνα της νεοελληνικής χειροτεχνίας. Aπό τον 17ο μόλις αιώνα, οι μαρμαράδες μαστόροι ακολουθούσαν τους οικοδόμους σε ολόκληρο το νησί, κατασκευάζοντας μαρμάρινα μέλη οικοδομών και διακοσμητικά ανάγλυφα, ή συνδύαζαν και τις δύο ιδιότητες (του μαρμαρά και του οικοδόμου), όπως συνάγεται από επιγραφές: 1662 HPXEΨA KE HKTYCA TIN E/KΛICYAN KE ETEΛIOCA TA MAPMAPA EΓΩ O/IΩ AΠEPΓHC KONTOΦPANTZEC(KOY) Kέντρο H αρχή του 18ου αιώνα βρίσκει σε μεγάλη άνθηση την τηνιακή μαρμαρογλυπτική. Tα τοπικά κέντρα ακμάζουν οικονομικά και πολιτιστικά. Aνάμεσά τους αναπτύσσεται έντονη άμιλλα, όπως και ανάμεσα στα εργαστήρια και στους μαστόρους, που συντηρεί τη δημιουργία και οδηγεί σε τελειότερες μορφές. Πολύ σύντομα η μαρμαρογλυπτική του νησιού θα σπάσει τα τοπικά όρια. Γίνεται πλανόδια και κατακτά ολόκληρο το συναλλακτικό κύκλωμα του ευρύτερου Eλληνισμού. Oι τεχνίτες περιοδεύουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα στη νησιώτικη και τη στεριανή Eλλάδα, το Aγιον Oρος, τη Σμύρνη, την Kωνσταντινούπολη, τη Bαλκανική, τη Pωσία, την Aίγυπτο. Aπό τις οικογένειες αυτές των μαρμαράδων θα βγουν αργότερα κορυφαίοι εκπρόσωποι της επώνυμης νεοελληνικής γλυπτικής, ο Xαλεπάς, ο Φιλιππότης, οι Bιτάληδες, οι Φυτάληδες, οι Σώχοι, οι Λυρίτηδες, οι Mαλακατέδες κ.ά. Συνεκτιμώντας ποικίλους παράγοντες μπορούμε να εντοπίσουμε τις αιτίες που οδήγησαν στη γέννηση του φαινομένου στα εξής τέσσερα σημεία: α) Tην αφθονία της πρώτης ύλης (μάρμαρο) που εξορύσσεται στην περιοχή ακριβώς όπου άνθησαν τα τοπικά κέντρα. β) Tη διαμόρφωση κατάλληλων ι- στορικών και κοινωνικοοικονομικών συνθηκών. γ) Tον πολύπλευρο ρόλο των Bενετών (ευκαιρίες που πρόσφερε η οικοδόμηση αρχοντικών, θετική θέση της Kαθολικής Eκκλησίας απέναντι στην πλαστική, βενετσιάνικη καλλιτεχνική επιρροή, εντοιχισμός οικοσήμων) και δ) Tην πιθανή προγενέστερη επιβίωση. Φαίνεται πιθανό να μη σταμάτησε ποτέ εντελώς μια στοιχειώδης εφαρμογή των τεχνικών του μαρμάρου, αν και οι μαρτυρίες που διαθέτουμε σήμερα δεν επιτρέπουν την τεκμηρίωση συνέχειας. H ακμή Aπό δω και πέρα η τοπική μαρμαρογλυπτική φτάνει στη μεγάλη ακμή της μέσα στην ελληνική αναγέννηση του 18ου αιώνα. Mε τη δημιουργία, αργότερα, του νέου ελληνικού κράτους και τις αλλαγές των κοινωνικών δομών, ο εργαστηριακός χαρακτήρας της διευρύνεται και ταυτόχρονα διαφοροποιείται. Oι τηνιακοί τεχνίτες χρησιμοποιούνται από ξένους και Eλληνες αρχιτέκτονες, σχεδόν α- ποκλειστικά, για την ανοικοδόμηση της πρωτεύουσας, τα μέγαρα, τις εκκλησίες και τις αναστηλώσεις των αρχαίων μνημείων. Tα παλιά ανάκτορα (Bουλή), το Πανεπιστήμιο, η Aκαδημία, η Eθνική Bιβλιοθήκη, το Zάππειο, το Mουσείο, το Πολυτεχνείο, το Aρσάκειο, το Στάδιο, πολλά αρχοντικά και εκκλησίες (όπως η Mητρόπολη, η Xρυσοσπηλιώτισσα, η Aγία Eιρήνη, η Zωοδόχος Πηγή, η Aγία Tριάδα Πειραιώς) και αρχαία μνημεία (Παρθενώνας, Tαύρος Kεραμικού, Λέων της Xαιρωνείας, Oλυμπία κ.ά.) φέρουν τη σφραγίδα της τηνιακής σμίλης. Mέσα από αυτούς τους μαρμαράδες ξεπηδούν οι πρώτοι μαθητές του Πολυτεχνείου και μεγάλος αριθμός καλλιτεχνών. Πολλοί μαστόροι, που έρχονται από την Tήνο στην Aθήνα, ανοίγουν εργαστήρια και δημιουργούν ένα ισχυρό δευτερογενές κέντρο, που λειτουργεί παράλληλα με εκείνα του νησιού. Eτσι, σε μια πρωτεύουσα δίχως καλλιτεχνική υποδομή, καλλιεργείται ζηλευτό καλλιτεχνικό κλίμα. Παράλληλα όμως οι τηνιακοί μαστόροι της Aθήνας, ζώντας και δουλεύοντας έξω από το χειροτεχνικό τους περιβάλλον, απομακρύνονται από την παράδοση και υιοθετούν αστικές και νεοκλασικές μορφές. Hδη από τις αρχές αυτής της περιόδου και πολύ περισσότερο με την ίδρυση έδρας γλυπτικής στο Πολυτεχνείο (1847) συντελείται η διάκριση ανάμεσα στον εμπειρικό μαρμαρογλύπτη - μάστορα και τον σπουδαγμένο γλύπτη - καλλιτέχνη. Tα εργαστήρια Σιγά-σιγά ο αντίκτυπος των επιρροών, η αλλαγή του τρόπου ζωής και η αφαίμαξη ανθρώπινου δυναμικού προς τα μαρμαράδικα της Aθήνας πλήττει τα ξωμερίτικα κέντρα, αν και ώς τη δεκαετία του 50 η ζωτικότητά τους εν μέρει διατηρείται. Στην ίδια την Tήνο λειτούργησαν μέχρι τον B Παγκόσμιο Πόλεμο αρκετά εργαστήρια, από τα οποία τα σπουδαιότερα ήταν: Στον Πάνορμο (Πύργος, Παραλία Πανόρμου), του Γεωργίου Kαπαριά που αργότερα πήρε ο γιος του Kώστας, του Γιάννη Kαπαριά, του Mιχαλάκη Λυρίτη, του Δημήτρη Λυρίτη, 16 H KAΘHMEPINH - KYPIAKH 15 AYΓOYΣTOY 1993

18 Tήνος. Λεπτομέρεια από την εκκλησία της Mεγαλόχαρης. (Φωτ. A. Aλεξανδρής). του Γιάννη Λυρίτη-Kαραΐσκου, του Στρατή Φιλιππότη και στη συνέχεια του γιου του Γιάννη, του Nικόλα Περράκη, του Mιχάλη Kουσκουρή, του Γιάννη Xαλκιόπουλου στα Iστέρνια, του Nικολάου Pήγου -Σιλιβάνη, του Γιάννη Oνούφριου Bιδάλη και του Γιακουμή Bιδάλη ή Mαυράκη. Mετά τον B Παγκόσμιο Πόλεμο συνεχίζουν να λειτουργούν μόνο τέσσερα και στη δεκαετία του 70 δεν έ- χει απομείνει παρά εκείνο του μπάρμπα-γιάννη Φιλιππότη στον Πύργο. Tότε ακριβώς ( ) είναι που επανεμφανίζεται το αποξεχασμένο για πάνω από έναν αιώνα λαϊκό ανάγλυφο. Nέες συνθήκες, όπως ο «φολκλορισμός», η αύξηση του τουριστικού ρεύματος και η οικοδόμηση εξοχικών σπιτιών και ξενοδοχείων παραδοσιακού τύπου, επαναφέρουν στο προσκήνιο φεγγίτες, υπέρθυρα, διακοσμητικές πλάκες, βρύσες και μικρά ανάγλυφα. Nέοι τεχνίτες ανοίγουν εργαστήρια στον Πύργο, στη Xώρα και σ άλλα χωριά. Παράλληλα, η αναμφισβήτητα υψηλότερη - και δυσκολότερη - εκκλησιαστική μαρμαρογλυπτική συνεχίζει το δρόμο της, στολίζοντας τις εκκλησιές με τέμπλα, άμβωνες, δεσποτικούς θρόνους, προσκυνητάρια, καμπαναριά, πιστή στο νεοβυζαντινό ρυθμό της. O Πύργος παραμένει και σήμερα το μόνο κέντρο στην Eλλάδα που επιβιώνει. Tα νταμάρια συνεχίζουν πάντα να βγάζουν το μάρμαρο. Στα εργαστήρια χρησιμοποιούν ακόμη κάποια παραδοσιακά εργαλεία. Aπό το 1956 λειτουργεί στο χωριό και «Προπαρασκευαστική Σχολή Kαλών Tεχνών». Kοντά χρόνια αντηχεί η ελληνική σμίλη σ αυτές τις θάλασσες. Aπό τα κυκλαδικά ειδώλια και το κλασικό θαύμα, ώς το βυζαντινό α- νάγλυφο και τον τηνιακό μαρμαρογλύπτη, η ίδια Eλλάδα χτυπάει στο σφυγμό της πέτρας και τραγουδάει με καμάρι στο τραγούδι της κοπελιάς: Eμένα το πουλάκι μου δε σπέρνει, δεθερίζει, μόνο το μαντρακά βαστεί και μάρμαρα σκαλίζει. Aμπέρι μου των αμπεριώ, στολίδι των παλικαριώ. Mαρμαρόγλυπτα λιοντάρια σε υπέρθυρο σπιτιού στον Πύργο. (Φωτ. A. Aλεξανδρής). Iππόκαμποι. Λεπτομέρεια από την μαρμαρόγλυπτη κρήνη στο λιμάνι της Tήνου. (Φωτ. A. Aλεξανδρής). KYPIAKH 15 AYΓOYΣTOY H KAΘHMEPINH 17

19 H Tήνος των καλλιτεχνών Πώς και γιατί γεννήθηκαν σ αυτό το νησί τόσοι πολλοί καλλιτέχνες; Tου Γιάννη Kαιροφύλα Συγγραφέα-Δημοσιογράφου ΠΩΣ και γιατί γεννήθηκαν στην Tήνο τόσοι πολλοί καλλιτέχνες, ζωγράφοι και γλύπτες; Πώς έτυχε σ αυτό το νησί των Kυκλάδων να είναι γεννημένοι τόσοι άνθρωποι που διέπρεψαν στις Kαλές Tέχνες και μάλιστα διέπρεψαν όχι μόνο στην Eλλάδα, αλλά και στα μεγαλύτερα Eυρωπαϊκά Kέντρα, όπου συναγωνίσθηκαν με διασημότητες παγκοσμίως αναγνωρισμένες; Eίναι αυτά δύο ερωτήματα που δεν έχουν μέχρι σήμερα απαντηθεί. Aπλώς έχουν διατυπωθεί κάποιες γνώμες και απόψεις που ωστόσο δεν αποτελούν ικανοποιητική απάντηση, ούτε και διαφωτίζουν, ούτε εξηγούν αυτό το πράγματι μοναδικό ίσως στον κόσμο φαινόμενο της συγκεντρώσεως τόσων πολλών καλλιτεχνών σε ένα τόσο μικρό τόπο. Kαλλιτέχνες Eίναι στους περισσότερους γνωστό ότι η Tήνος, το ωραίο αυτό νησί των Kυκλάδων, υπήρξε η πατρίδα πολλών μεγάλων καλλιτεχνών, όπως ο εθνικός ζωγράφος Nικόλαος Γύζης, για τον οποίο ο Δημήτριος Kαμπούρογλου έλεγε ότι θεωρούσε Σολωμόν του χρωστήρος και ο πατριάρχης της νεοελληνικής ζωγραφικής Nικηφόρος Λύτρας, τον οποίο θεωρούσε Bαλαωρίτη του χρωστήρος. Yπήρξε η Tήνος πατρίδα του γλύπτη φιλοσόφου Δημητρίου Φιλιππότη, που ανάμεσα στα αθάνατα έργα του άφησε και τον ανεπανάληπτο «Ξυλοθραύστη» και του ευαίσθητου κι αγαθού γλύπτη Γιαννούλη Xαλεπά, που παρά τη σοβαρή περιπέτεια της ψυχικής του υγείας ξαναβρήκε, ευτυχώς, τον καλλιτεχνικό του εαυτό. Eίναι επίσης η πατρίδα του μεγάλου γλύπτη Λάζαρου Σώχου ο οποίος υ- πήρξε μια εξέχουσα φυσιογνωμία στον παρισινό καλλιτεχνικό κόσμο και του αθόρυβου γλύπτη Γεωργίου Bιτάλη, που εκόσμησε με πραγματικά μεγαλουργήματα την Eρμούπολη O Γιαννούλης Xαλεπάς μέσα στη ψαράδικη καλύβα του γέρου Mαμαλούκου. Σχέδιο του Nίκου Bέλμου («Φραγκέλιο», 1928) Παρίσι, Mάϊος του Στο ατελιέ του Σώχου. Aπό αριστερά οι Aπ. Γεραλής, Λ. Δούκας, A. Σώχος, Δ. Mπισκίνης και Γ. Γουναρόπουλος της Σύρου, όπου και έζησε περί τα τριάντα χρόνια. Στην Tήνο γεννήθηκαν εξ άλλου και οι αδελφοί Φυτάλαι, οι οποίοι δικαίως χαρακτηρίζονται ως οι θεμελιωτές της νεοελληνικής γλυπτικής, οι αδελφοί Mαλακατέ, οι οποίοι από το 1835 δημιούργησαν στο ερμογλυφείο τους, στη γωνία Σταδίου και Kοραή, το πρώτο φυτώριο των Eλλήνων γλυπτών διακριθέντων για την εξαιρετική τους τέχνη και πολλοί άλλοι, που συγκροτούν μια ολόκληρη, θα λέγαμε, στρατιά δημιουργών, η οποία δεν έπαυσε να τροφοδοτείται μέχρι τα δικά μας χρόνια από το νησί της Tήνου. Kάποιες ερμηνείες του περιέργου αυτού πράγματι φαινομένου έδωσε πριν από πολλά χρόνια ο επίσης Tήνιος διαπρεπής καθηγητής Πανεπιστημίου αείμνηστος Nικόλαος Λούβαρης, υποστηρίζοντας ότι στη ψυχή του Tήνιου αγρότη η αισθητική συμπάθεια δεν υπάρχει απλώς ως ικανότης του αισθάνεσθαι τας καλλονάς της φύσεως και της τέχνης είναι τόσο ισχυρά, ώστε να κινή εις αυθόρμητον καλλιτεχνικήν δημιουργίαν, εις συγκεκριμένην έκφρασιν των οικείων εντυπώσεων, τας οποίας γεννά αφθόνους εις την ψυχήν του το περιβάλλον». H Φύση Eίναι γεγονός, ότι οι Tήνιοι από τις πρώτες ημέρες της ζωής τους περιστοιχίζονταν από άπειρο πλούτο γραμμών και χρωμάτων. Oι απλές γραμμές των ορμίσκων που θαύμαζαν και εξακολουθούν να θαυμάζουν οι ξένοι και το χρώμα της θάλασσας που παίζει με χίλιες εναλλαγές, όπως και οι σιλουέτες των εκκλησιών που διαγράφονται υπό το φως του φεγγαριού σαν κάτι ζωγραφιστό και εξαϋλωμένο, υγραίνουν τα μάτια από συγκίνηση, έγραφε ο καθηγητής N. Λούβαρης ή ανασταίνουν αόριστες νοσταλγίες. H ατελείωτη διαδοχή μικρών χαραδρών, κατάφυτων από πικροδάφνες και λυγαριές, οι εκπληκτικής τέχνης περιστεριώνες, η συχνή εναλλαγή φωτός και σκιάς, ζωντάνευαν και ζωντανεύουν, προ πάντων κατά τη σεληνοφώτιστη νύχτα τα άψυχα και δημιουργούν την εντύπωση ότι η φύση έχει ψυχή. Eίναι γεγονός ότι την εντύπωση της εμψυχωμένης φύσεως δυναμώνει ακόμη περισσότερο ο τηνιακός βοριάς με το δυνατό του φύσημα κι έτσι είναι φυσικό «να γεννώνται εις προνομιούχους φάσεις αόριστοι πόθοι, η ορμή προς κάτι ανώτερον και υψηλότερον (...) η ανάγκη μιας απολυτρώσεως. Oπου συμβεί αυτό δεν έχομεν πλέον την αισθητικήν συμπάθειαν μόνον, την καλλιτεχνικήν διάθεσιν, αλλά τα σπέρματα προς εξέλιξιν του μεγάλου καλλιτέχνου, ο οποίος θα μεταχειρισθή τας γραμμάς και τα χρώματα της Tήνου, διά να εκφράση ό,τι του ανεκοίνωσε το φύση- 18 H KAΘHMEPINH - KYPIAKH 15 AYΓOYΣTOY 1993

20 Nικόλαος Λύτρας «Aυτοπροσωπογραφία» (1918) «Bάζο» (12X8 cm). Eργο του εθνικού ζωγράφου Nικολάου Γύζη. μα του βοριά και οι μυστικοί ψίθυροι των φύλλων δια να απολυτρώση τον εαυτόν του, έστω και προσωρινώς α- πό τη νοσταλγία εκείνην, δια να προσδώση άλλην μορφήν εις τα δάκρυα, τα οποία εθάμβωσαν τους ο- φθαλμούς του κατά τας νυκτερινάς ιεροτελεστίας της ψυχής του κατά μήκος της αμμουδιάς ή επί των α- πορρώγων βράχων. Aι προνομιούχοι αυταί φύσεις λέγονται Γύζαι, Λύτραι, Xαλεπάδες, Σώχοι, Φιλιππόται, Φυτάλαι, Aπέργαι, Bιτάλαι...». Kάποιες άλλες απαντήσεις στο ε- ρώτημα «διατί επιδίδουν οι Tήνιοι εις τας ωραίας τέχνας και ευδοκιμούν εις αυτάς», προσπάθησε να δώσει με ενδιαφέρουσες αναλύσεις και ο Ξενοφών Σώχος σ ένα λεύκωμά του με τον τίτλο «Eλληνες καλλιτέχναι» (εν Aθήναις, 1930). Eκεί παρέθεσε τις γνώμες που κατά καιρούς διατυπώθηκαν, «χωρίς όμως», όπως ομολογεί, «να δοθεί η προσήκουσα διαφώτισις και εξήγησις, ούτε και απάντησις ικανοποιητική». Σύμφωνα, λοιπόν, μ αυτές τις γνώμες αποδόθηκε το φαινόμενο πρώτα - πρώτα στην εξαγωγή εξαιρέτου μαρμάρου σε διάφορα σημεία του νησιού. Eλεγαν μερικοί ότι πρέπει αυτό να συνέτεινε στην ύπαρξη πολλών και επιφανών καλλιτεχνών, όπως πρέπει να συνέτειναν οι φυσικές προδιαθέσεις που με την επίμονη άσκηση και με κόπο μετατρέπονται σε τεχνικές δεξιότητες. Aλλοι α- πέδιδαν το φαινόμενο στην επίδραση της κληρονομικότητας, που αποδεικνύεται, όπως υποστήριζαν, από το γεγονός ότι ο ζωγράφος Nικόλαος Γύζης, είχε πατέρα αριστοτέχνη λεπτουργό, ο Nικηφόρος Λύτρας είχε προγόνους ασχολούμενους με τις Kαλές Tέχνες και ο πατέρας του ή- ταν αυτοδίδακτος γλύπτης, ενώ ο Γιαννούλης Xαλεπάς είχε και αυτός φημισμένο πατέρα γλύπτη, ο Φιλιππότης πατέρα αρχιτέκτονα, ο Bιτάλης το ίδιο και ο Σώχος πατέρα, παππού και προπάππο γλύπτες. Eξ άλλου, άλλοι μιλούσαν για την επίδραση του κλίματος, ότι συνέτεινε στην ανάδειξη τόσων πολλών Tηνίων καλλιτεχνών, όπως υποστηρίχθηκε ότι συντελεστής πρέπει να υ- πήρξε και η παράδοση, ο ζήλος κάθε Tήνιου τεχνίτη να παράγει το ωραίο και οπωσδήποτε, πρέπει να συνέτεινε το ίδρυμα της Eυαγγελιστρίας της Tήνου, που κατά καιρούς έστειλε σε φημισμένες ακαδημίες της Eυρώπης πολλούς ταλαντούχους Tήνιους νέους για τη συμπλήρωση των σπουδών τους. Nεοελληνική τέχνη Aνεξάρτητα πάντως από τις παραπάνω εξηγήσεις που δεν δίνουν φυσικά μια ουσιαστική απάντηση στα ε- ρωτήματα πώς και γιατί στο κυκλαδίτικο αυτό νησί γεννήθηκαν τόσοι καλλιτέχνες, ένα είναι το γεγονός: ό- τι οι Tήνιοι υπήρξαν εκείνοι που συνέβαλαν στην αναγέννηση της νεοελληνικής τέχνης. Aμέσως μετά την Eπανάσταση και τη μεταφορά της πρωτεύουσας από το Nαύπλιο στην Aθήνα, για την ανοικοδόμηση και τον εξωραϊσμό της πρώτης πόλεως του ελεύθερου πια ελληνικού κράτους, δεν προσέφυγαν σε ξένους καλλιτέχνες και τεχνίτες, αλλά σε Eλληνες και κυρίως σε Tήνιους. Tα περίλαμπρα και καλλιμάρμαρα κτίρια, όπως και πολλά μνημεία και ανδριάντες, όχι μόνο στην Aθήνα, αλλά και σε άλλες πόλεις, είναι έργα εξαιρέτων εργατών της Tέχνης, οι περισσότεροι των οποίων ήταν Tήνιοι. Tα Παλαιά Aνάκτορα, που ανηγέρθησαν κατά το πλείστον από τηνιακό μάρμαρο το πήραν από το λατομείο που υπήρχε στα Yστέρνια υπό την εποπτείαν του αυτοδίδακτου γλύπτη Aντωνίου Λύτρα, πατέρα του φημισμένου ζωγράφου Nικηφόρου Λύτρα, το Πανεπιστήμιο, η Aκαδημία, το Aρσάκειο, το Zάππειο, η Eθνική Bαλλιάνειος Bιβλιοθήκη, το Aρχαιολογικό Mουσείο, ο μητροπολιτικός ναός,η παλαιά Bουλή, και πολλά άλλα αξιόλογα κτίρια και ναοί, είναι έργα Tηνίων καλλιτεχνών, εκτελεστών και εφαρμοστών. Mπορεί οι Bαυαροί αρχιτέκτονες που έφερε ο βασιλιάς Oθων να εκπονούσαν τα σχέδια, αλλά τα κτίρια χτίζονταν με τη συνεργασία των Tηνίων καλλιτεχνών, εκτελεστών και εφαρμοστών. Tα θαυμάσια μνημεία του A Nεκροταφείου της Aθήνας, αλλά και οι περισσότεροι ανδριάντες και άλλα πολλά αγάλματα που στόλιζαν και στολίζουν ακόμη και σήμερα την πρωτεύουσα είναι σχεδόν όλα έργα Tηνίων γλυπτών. Παρθενώνας Δεν πρέπει εξ άλλου να λησμονούμε ότι Tήνιοι τεχνίτες διέσωσαν τον Παρθενώνα από βεβαία πτώση, γιατί μπορεί να επέβλεψαν ξένοι αρχαιολόγοι, αλλά οι Tήνιοι ήταν οι εφαρμοστές του σχεδίου, που εκπονήθηκε για τη διάσωση του μεγαλύτερου σε αξία ιστορικού μνημείου της χώρας μας. H αναστήλωση του Kεραμεικού Tαύρου έγινε επίσης από τους μεγάλους γλύπτες αδελφούς Φυτάλες, ε- νώ ο Λάζαρος Σώχος κλήθηκε από το Παρίσι και μαζί με Tήνιους εφαρμοστές αναστήλωσε τον Λέοντα της Xαιρωνείας. Mε τον Σώχο επικεφαλής Tήνιοι τεχνίτες διέσωσαν πολλά έργα της αρχαίας Eλληνικής γλυπτικής και στην Oλυμπία. Aπό τον περασμένο αιώνα, όταν βρέθηκαν σε μεγάλα ευρωπαϊκά κέντρα Tήνιοι καλλιτέχνες για να παρακολουθήσουν ανώτερα μαθήματα σε φημισμένες Aκαδημίες Kαλών Tεχνών, μερικά από τα έργα τους - πίνακες ζωγραφικής και γλυπτά προκάλεσαν τον γενικό θαυμασμό και σε διεθνείς εκθέσεις του Mονάχου, των Παρισίων και της Pώμης όπου εκτέθηκαν, κέρδισαν πρώτα χρυσά βραβεία. Eίχαν γραφτεί πολλά εγκωμιαστικά λόγια σε κριτικές και οι ειδικοί περί τις Kαλές Tέχνες είχαν παρατηρήσει ότι οι Tήνιοι καλλιτέχνες και κυρίως οι γλύπτες είχαν το ταλέντο να εμβαθύνουν στις λεπτομέρειες. Kατόρθωναν να σπουδάσουν τους αρχαίους ώστε απέδιδαν και στα δικά τους έργα όλα εκείνα τα στοιχεία που συνέθεταν τα αριστουργήματα της κλασικής αρχαιότητας. Tεχνίτες Tα έργα των Tηνίων καλλιτεχνών εκόσμησαν και πολλές πόλεις στο ε- ξωτερικό και κυρίως σε χώρες όπου υπήρχε εγκατεστημένος Eλληνισμός. Πολλοί επίσης ναοί οικοδομήθηκαν από Tήνιους ναοδόμους, οι ο- ποίοι ήταν φημισμένοι και γι αυτό περιζήτητοι εντός και εκτός Eλλάδας. Σε πολλά νεκροταφεία διαφόρων πόλεων υπάρχουν διατηρημένα μνημεία εξαιρετικής γλυπτικής τέχνης, καμωμένα από τα άξια χέρια Tηνίων γλυπτών και τεχνιτών. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το φαινόμενο αυτό συνεχίζεται μέχρι τα χρόνια μας, γιατί και σήμερα η Tήνος γεννάει επιδέξιους τεχνίτες του μαρμάρου, διακεκριμένους γλύπτες και άλλους καλλιτέχνες οι οποίοι δημιουργούν και διακρίνονται στις Kαλές Tέχνες. Mπορεί βέβαια να πέρασε η εποχή με τις μεγάλες και πολλές διασημότητες, αλλά είναι σημαντικό ότι και σήμερα σ αυτό το νησί σε πολλούς νέους υπάρχει η διάθεση για καλλιτεχνική δημιουργία. H γλυπτική και η ζωγραφική, η χαρακτική και η κεραμική, η υφαντική και διακοσμητική και πολλές άλλες Kαλές Tέχνες, έχουν να επιδείξουν και σήμερα Tήνιους δημιουργούς. H παράδοση συνεχίζεται και είναι παρήγορο ότι οι αλλαγές που έχουν α- νατρέψει ήθη και έθιμα, τρόπο ζωής και συμπεριφοράς, δεν άγγιξαν την καλλιτεχνική διάθεση των ανθρώπων της Tήνου. Iσως για να μας απασχολεί πάντα το περίεργο αυτό φαινόμενο, για το οποίο δεν δόθηκε ώς τώρα ικανοποιητική εξήγηση. KYPIAKH 15 AYΓOYΣTOY H KAΘHMEPINH 19