Kωνσταντίνος Γιάνναρης «ΔΕΝ ΥΠAΡΧΕΙ ΤIΠΟΤΑ ΣΕ ΑΥΤHΝ ΤΗ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΛΟΥΜΠΕΝ»

Transcript

1 Kωνσταντίνος Γιάνναρης «ΔΕΝ ΥΠAΡΧΕΙ ΤIΠΟΤΑ ΣΕ ΑΥΤHΝ ΤΗ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΛΟΥΜΠΕΝ» Η ζωή μου ως απολυμένου ΤΡΙΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΔΙΗΓΟΥΝΤΑΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΑ 13 ο Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ - ΚΑΛΩΣ ΤΟ ΚΙ ΑΣ ΑΡΓΗΣΕ Πώς να βρίσκεις γαλήνη σε μια ανήσυχη πόλη GET A LÉFO! FREE PRESS ÄÙÑÅÁÍ ÏÄÇÃÏÓ ÔÇÓ ÁÈÇÍÁÓ ÊÕÊËÏÖÏÑÅI ÊÁÈÅ ÐÅÌÐÔÇ No

2 Free Press Eβδομαδιαίος οδηγός της Αθήνας Κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη Θέματα Στήλες ινβοχ Συνέντευξη με τον Κωνσταντίνο Γιάνναρη «Γίναμε πολύ γρήγορα μεταμοντέρνοι». Σελ. 12 Η Βαβέλ επιστρέφει Το 13ο Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς αρχίζει. Σελ. 14 Η ζωή μου ως απολυμένου Τρεις Αθηναίοι που μόλις έχασαν τη δουλειά τους. Σελ. 18 Heavy Metal, σελ. 22 Στήλες Home Delivery, σελ. 16 Κωνσταντίνος Γιάνναρης, σελ. 12 Mεικτή ζώνη Φλαμπέ ή σκουληκιάρικο Σελ. 22 Spin Doctor Ούτε να απαχθείς δεν μπορείς σε αυτήν τη χώρα. Σελ. 24 Booklovers Club Οι φορτωμένες ομίχλη εικόνες του Κώστα Μπαλάφα. Σελ. 35 ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΔΩΡΟ Είναι η πιο ενοχλητική κατηγορία ανθρώπων αυτήν τη στιγμή στην πόλη. Ξεπετάγονται μέσα στο πλήθος, εκεί στην αρχή της Ερμού, ένα πολυπλόκαμο τέρας που σου πιάνει την κουβέντα, χώνει πολύχρωμα κουτάκια κάτω από τη μύτη σου, ανακοινώνει με πρωτοφανή στα χρονικά γενναιοδωρία πως έχεις κερδίσει ένα δώρο! Όλοι αυτοί οι τόσο χαρούμενοι νέοι που εκπροσωπούν ινστιτούτα, καταστήματα, ακόμη και τηλεοπτικά κανάλια, και θέλουν να σε σαστίσουν και στη συνέχεια να σε δελεάσουν κάνουν το περπάτημα στην αρχή της Ερμού ένα είδος παιχνιδιού με κρυφτό, τρικλοποδιές, σκουντήματα και ενίοτε μερικές χριστοπαναγίες. Τελευταία πρόσεξα πως έχουν νέες μεθόδους, σχεδόν ώριμους κυρίους με κοστούμια που σου μιλάνε λίγο ψαρωτικά στην αρχή (το θέμα είναι να κοντοσταθείς) ή κανονικές φάτσες που περπατάνε ανάμεσα στο πλήθος και ξαφνικά σταματάνε μπροστά σου, λέγοντας ευγενικά «μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση;». Το χειρότερο, όμως, ακόμη και από αυτή την εκνευριστική διαδρομή είναι το ύφος τους όταν τους απορρίψεις Ακούς κατάρες και βρισιές να πετάγονται πάνω σου σαν στιλέτα που σχίζουν τον αέρα. Κάποιος να τους μαζέψει. Έλενα Βέτρου ΑΓΑΠΗΤΗ LIFO, Διάβασα με ενδιαφέρον το αφιέρωμά σας στο τεύχος στις 23/12/2008. Οι επιλογές σας με αντιπροσωπεύουν απόλυτα. Και χάρηκα ιδιαίτερα που συμπεριλάβατε την κλασική μουσική στην ύλη σας. Είναι ένας τομέας που σχεδόν πάντα παραλείπεται από όλα τα έντυπα, ενώ πραγματικά γίνονται ωραία πράγματα στην Αθήνα. Ναι, δεν είμαστε Λονδίνο, αλλά χάρηκα που είδα σε μια σελίδα μαζεμένα πράγματα που πολλοί δεν γνωρίζουν πως γίνονται στην πόλη μας. Μπράβο, συνεχίστε! Μαρία Μάρκελλου Pitsirikos 6 Editorial 9 Παρατηρητής 23 Popaganda 25 Urban Lab 25 X-press 26 Bedtime Stories 60 Starfax 61 Naked City 62 ΜΙΛΑ ΚΙ ΕΣΥ (ΑΛΛΑ ΠΕΣ ΚΑΤΙ!) It takes two to tango. Στείλε τις απόψεις σου στη LifΟ (μέχρι 200 λέξεις) στο letters@lifo.gr με ονοματεπώνυμο και ένα τηλέφωνο επικοινωνίας. Με ταχυδρομείο: LifΟ, Βουλής 22, , Αθήνα.

3 Comment is free Σχολιάστε τα «λόγια» της εβδομάδας στο best of Verbatim Επιμέλεια: Θεόφιλος Δουμάνης «Η πορεία ανέβαινε κι εγώ κατέβαινα από το πεζοδρόμιο. Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από τα συνθήματα, αυτή την ασπαίρουσα λαϊκή λογοτεχνία! Να ένα που συγκράτησα: Θρανίο-Πολυθρόνα-Τάφος. Με έθλιβε, βέβαια, η εικόνα της καταστροφής. Ένα εκατοστό τζαμιού εμπεριέχει το μόχθο ενός ολόκληρου πολιτισμού». Μέσα από τους καπνούς της εξέγερσης ο συγγραφέας σωτήρης δημητρίου. «Επί ΠΑΣΟΚ, όμως, έσκασα! Μας έκανε μεγάλη ζημιά. Επί των ημερών του χάθηκε η ποιότητα. Απέκτησαν όλοι το άλλοθι του γρήγορου κέρδους με τον ελάχιστο κόπο. Κι η κολακεία εκ μέρους του λαού, ευθύς εξαρχής, έκανε το λαό ακόμη πιο αχόρταγο». Ο συγγραφέας σωτήρης δημητρίου για τα επικίνδυνα, ανέμελα χρόνια της αλλαγής. «Μ αρέσει το γεγονός ότι έχεις αληθινό στήθος, γιατί σε όλες τις σκηνές όπου εμφανίζεται, το στήθος σου κάνει ό,τι και τα πραγματικά στήθη -ξέρεις, που όταν ξαπλώνεις ανάσκελα απλώνει- ενώ σε όσες δεν έχουν φυσικό, το στήθος τους παραμένει ακίνητο, στην ίδια θέση. Έτσι μπορείς να τα ξεχωρίσεις. Ο Θεός να ευλογεί το αληθινό σου στήθος!». Η όπρα γουίνφρι σε παραλήρημα υμνεί τα στήθη της κέϊτ γουίνσλετ. «Θα ήθελα ειλικρινά να ζητήσω συγγνώμη από τον κόσμο της ΝΔ αν με τη συμπεριφορά μου τους πλήγωσα και τους έκανα να αισθάνονται άβολα... Παραγνώρισα όμως το ότι σε μια δύσκολη οικονομική συγκυρία ένας πολιτικός δεν μπορεί να προκαλεί τους πολίτες με επιλογές lifestyle. Και δεν το λέω αυτό υποκριτικά, αλλά γιατί είναι ένα μάθημα που έχω εμπεδώσει καλά». Ο γιώργος βουλγαράκης, επιστρέφοντας αποκαμωμένος στο σπίτι με το 022 στη γραμμή Κολωνάκι-Λυκαβηττός. «Η ενσωμάτωση του Interner Explorer στο λειτουργικό σύστημα Windows βλάπτει τον ανταγωνισμό μεταξύ των web browser, υπονομεύει την καινοτομία και τελικά περιορίζει τις επιλογές των χρηστών». Στο σκαμνί της Κομισιόν και πάλι η μicrosoft για μονοπωλιακές τακτικές. «Προσκαλώντας τον Γουόρεν, θολώσατε την άποψη ότι οι ομοφυλόφιλοι, οι λεσβίες, οι αμφισεξουαλικοί και όσοι άλλαξαν φύλο έχουν θέση στο τραπέζι σας». Ο τζο σαλμονίζ, ηγέτης των ομοφυλοφίλων στις ΗΠΑ, διαμαρτύρεται στον ομπάμα επειδή θα συμμετάσχει στην ορκωμοσία του ο ιερέας ρικ γουόρεν, που έχει εκδηλωθεί κατά των γκέι. «Η κυβέρνησή του με τον ανασχηματισμό περιγράφεται με τη φράση των χωρικών τού σηκώνεται του γαϊδάρου όταν ψοφάει». Και μια ανάλυση με βάθος για τον ανασχηματισμό από τον μίμη ανδρουλάκη. «Είχα πάει στον κινηματογράφο Φιλίπ -αυτός ευτυ- χώς λειτουργεί ακόμη, όχι σαν εκείνον που τον έκαναν σούπερ μάρκετ- και μπροστά μας κάθονταν κάποιοι Αφρικανοί. Έβλεπαν την ταινία και μιλούσαν στη γλώσσα τους. Ξαφνικά τελειώνουν την κουβέντα τους με το άσ τα να πάνε!. Είναι μετανάστες αλλά με ελληνική νοοτροπία. Με συγκινεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι επέλεξαν τη χώρα μου, τη γειτονιά μου για να ζήσουν καλύτερα». Ο μαέστρος αλέξανδρος μυράτ για την άλλη Ελλάδα στην πλατεία Κολιάτσου. «Πρωινό Πρωτοχρονιάς, κάθε πρωί παραδοσιακά βλέπω στις 12 η ώρα την πρωτοχρονιάτικη συναυλία από το Μέγαρο Μουσικής της Βιέννης. Ξαφνικά, ενώ βλέπουμε, περνάει ένα μισάωρο κι ακούω από δίπλα μου τον Άδωνι με τα ακουστικά από το i-pod στο αυτί να τραγουδάει Ρουβά». Δεν εξηγείται αλλιώς: η ευγενία μανωλίδου είναι συντρό- φισσα του ΣΥΡΙΖΑ με μυστική αποστολή την αποδόμηση του Αδώνιδος.

4 Comment is free Σχολιάστε τα «λόγια» της εβδομάδας στο Aπό τον Pitsiriko Talk of the Town Γιώργος Νταλάρας Σοκ στη σόου μπιζ Νταλάρας, Ρέμος και άλλοι μεταξύ των κουκουλοφόρων Ιδιαίτερη αίσθηση έχει προκαλέσει η δήλωση του Γιώργου Νταλάρα πως ήταν ένας από τους κουκουλοφόρους που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις του περασμένου Δεκέμβρη. Ο Γιώργος Νταλάρας δήλωσε πως αναγκάστηκε να κατέβει στα συλλαλητήρια με κουκούλα γιατί, διαφορετικά, θα γινόταν αντιληπτός και αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα να μην μπορεί να εκφράσει την οργή του για τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή υποστήριξε μάλιστα πως πριν από χρόνια αναγκάστηκε να σταματήσει να παίρνει μέρος στις διαδηλώσεις, όταν, στη διάρκεια μιας πορείας για την Παλαιστίνη, αστυνομικοί και αντιεξουσιαστές άρχισαν να του ζητούν αυτόγραφα και να τον χτυπάνε στην πλάτη, φωνάζοντας «γεια σου Γιώργαρε» - μια ομάδα αναρχικών μάλιστα τον απείλησε πως, αν δεν τραγουδήσει το «Εφτά νομά σ ένα δωμά», θα του πετάξει μολότοφ. Ο μεγάλος μας καλλιτέχνης έθιξε το καυτό θέμα της επωνυμίας που δεν επιτρέπει στους γνωστούς συμπατριώτες μας να διαδηλώνουν μαζί με το λαό και τους υποχρεώνει να μένουν στο περιθώριο και να παρακολουθούν τις πορείες διαμαρτυρίας μέσα από τις τεράστιες και κρύες οθόνες των πανάκριβων σπιτιών τους. Η δήλωση-βόμβα του Γιώργου Νταλάρα έγινε αφορμή να ανοίξουν τα στόματά τους και άλλοι καλλιτέχνες έτσι, το πανελλήνιο πληροφορήθηκε με έκπληξη πως ανάμεσα στους κουκουλοφόρους βρίσκονταν η Μαρία Φαραντούρη, ο Σάκης Ρουβάς και η Νάνα Μούσχουρη. Παράλληλα, ο Αντώνης Ρέμος αναγκάστηκε να σπάσει την ύποπτη σιωπή του και να παραδεχτεί πως τον περασμένο μήνα έλειψε για μια εβδομάδα από το Αθηνών Αρένα όχι επειδή είχε τα λαιμά του αλλά επειδή συμμετείχε στην κατάληψη του Πολυτεχνείου. Η Ελληνική Αστυνομία είχε προβληματιστεί από το γεγονός ότι δεκάδες κουκουλοφόροι εθεάθησαν να αποχωρούν από τους χώρους των ταραχών με πολυτελείς λιμουζίνες, αλλά δεν μπορούσε να δώσει μια λογική εξήγηση σε αυτό το φαινόμενο. Αξιωματούχος της κυβέρνησης, που θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του, δήλωσε πως η οργή των επωνύμων είναι δικαιολογημένη και πως όλοι οι πολίτες έχουν δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν, να διαδηλώσουν και να κατεβάσουν καμιά τζαμαρία. Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, ανάμεσα στους κουκουλοφόρους βρίσκονταν επίσης γνωστοί εφοπλιστές και μεγαλοεπιχειρηματίες που ήθελαν να διαδηλώσουν χωρίς να διατρέχουν τον κίνδυνο να πέσουν θύματα απαγωγής. Η κίνηση του Γιώργου Νταλάρα να μιλήσει έξω από τα δόντια δίνει νέα διάσταση στο θέμα των «γνωστών-αγνώστων» και στο εξής θα πρέπει να τους αποκαλούμε «επώνυμους-ανώνυμους». Παράλληλα, λύθηκε η λογική απορία που διατυπωνόταν από πολλούς Έλληνες για το πώς είναι δυνατόν σε μια χώρα που οι μισοί της κάτοικοι είναι γνωστοί από την τηλεόραση να μη συναντάς ούτε έναν από αυτούς στις διαδηλώσεις. H oδύσσεια ενός εφοπλιστή Όλη η ζωή του Πυγμαλίωνα Σαλαμάγκουρα Ο Πυγμαλίων Σαλαμάγκουρας γεννήθηκε το 1937 σε ένα φτωχικό χωριό της ορεινής Ναυπακτίας αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να αποκτήσει σε ηλικία τριών ετών το πρώτο του βαπόρι. Το πλοίο λεγόταν «Παναγία Βόηθα», αλλά ο Πυγμαλίων άλλαξε το όνομα σε «Super Cast A Blast», επειδή ήθελε να του δώσει το μικρό όνομα της μητέρας του. Με το θρυλικό Super Cast A Blast, ο Πυγμαλίων Σαλαμάγκουρας έσπασε το 1943 το ναυτικό αποκλεισμό της Γερμανίας και μπήκε θριαμβευτικά στο Βερολίνο. Το πλοίο κατέπλευσε στην πλατεία Αλεξάντερπλατσπλουτς και μέσα σε δυο ώρες ο Σαλαμάγκουρας είχε γίνει ζάπλουτος, αφού πούλησε στους εξαθλιωμένους Γερμανούς πεντακόσιους τόνους handsfree και οκτακόσιους τόνους τηλεκοντρόλ. Στο Βερολίνο ο Πυγμαλίων Σαλαμάγκουρας γνώρισε και τον πρώτο μεγάλο έρωτα της ζωής του, την Εντίθ Σανέλ, μια Μογγόλα χορεύτρια του καμπαρέ που ήταν διπλός πράκτορας, αφού δούλευε τόσο για την KGB όσο και για την AGB. Ο Πυγμαλίων και η Εντίθ διέσχισαν τη Μεσόγειο που φλεγόταν -κάνοντας αχαλίνωτο σεξ πάνω στα κατάρτια- και έφτασαν στη Μέση Ανατολή. Εκεί ο Πυγμαλίων πούλησε την Εντίθ στο σεΐχη του Άμπου Ντάμπι και με τα χρήματα αγόρασε χίλιες Αραπίνες λάγνες ερωτιάρες με μάτια φλογισμένα και κορμιά φιδίσια καμωμένα, σαν εξωτικά. Αφού τους έμαθε γαλλικά και πιάνο, τις πούλησε σε πολύ καλή τιμή στην αγορά του Αλ Χαλίλι και κέρδισε τόσα χρήματα που μπόρεσε να αγοράσει πέντε υπερωκεάνια, οκτώ γκαζάδικα και τα δικαιώματα για όλες τις μπροστινές ξαπλώστρες στο Σούπερ Παραντάιζ. Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Πυγμαλίων Σαλαμάγκουρας έζησε συγκλονιστικές στιγμές και κατάφερε να γίνει ο πλουσιότερος Έλληνας εφοπλιστής, σπάζοντας το εμπάργκο της νότιας Αφρικής, της Νότιας Αμερικής και της νότιας Καρολίνας. Το 1959 παντρεύτηκε την Πυγμαία καλλονή Χάλι Μαύρο που μόλις είχε εκλεγεί Μις Υφήλιος. Η ξανθιά και ακτινοβολούσα Χάλι έμοιαζε να είναι η γυναίκα στην οποία θα έβρισκε λιμάνι ο ανήσυχος Έλληνας εφοπλιστής, όμως δεν μπορούσε να του χαρίσει το γιο που τόσο ποθούσε για να συνεχίσει τη δυναστεία των Σαλαμάγκουρων. Η Χάλι γέννησε 25 κορίτσια, αλλά ο διάδοχος δεν ερχόταν. Μπροστά στον κίνδυνο να του φάνε την αμύθητη περιουσία οι ζιγκολό που πολιορκούσαν τις κόρες του, ο Πυγμαλίων Σαλαμάγκουρας αποφάσισε να χωρίσει τη Χάλι, που μετά από 25 γέννες είχε γίνει πια εντελώς σαράβαλο. Σε ένα αποκριάτικο πάρτι στις Σπέτσες, ο Πυγμαλίων γνώρισε την Ιφιγένεια Εναυλίδη, μια κομμώτρια σκύλων που ήταν η ψυχή της παρέας και ξεχώριζε γιατί ήταν μπριόζα και κωλοπετσωμένη. Την παντρεύτηκε αμέσως και σε εννιά μήνες η Ιφιγένεια έφερε στον κόσμο το γιο του Πυγμαλίωνα Σαλαμάγκουρα, τον Πετρόμπεη Σαλαμάγκουρα, που αποδείχτηκε ικανότατος διάδοχος της επιχειρηματικής δραστηριότητας του πατέρα του, και σε ηλικία έξι ετών κατάφερε Φάνη Πάλλη Πετραλιά να διπλασιάσει το στόλο της οικογένειας Σαλαμάγκουρα, εξαγοράζοντας το στόλο της ανταγωνίστριας οικογένειας, της οικογένειας Μπιχλιμπίδογλου. Η ζωή του Έλληνα Κροίσου συνεχίζει να είναι συναρπαστική σαν ταινία του Χόλιγουντ, αφού αυτές τις ημέρες ο Πυγμαλίων Σαλαμάγκουρας έχει πέσει θύμα απαγωγής από αδίστακτους δολοφόνους που απειλούν πως, αν η οικογένειά του δεν τους δώσει 500 δισεκατομμύρια ευρώ σε κέρματα των 10 λεπτών, θα κάνουν τον Πυγμαλίωνα κομματάκια και θα τον πετάξουν στα σκυλόψαρα. Βρέθηκε λύση για την ανεργία Βοηθά η αύξηση των απαγωγών Η κυβέρνηση επιθυμεί να αυξηθούν οι απαγωγές επιχειρηματιών, για να δοθεί με αυτό τον τρόπο λύση στο πρόβλημα της ανεργίας. Σύμφωνα με την υπουργό Απασχόλησης Φάνη Πάλλη Πετραλιά, αν κάθε επιχειρηματίας προσλάβει δέκα μπράβους, η ανεργία θα εξαφανιστεί και η χώρα θα ξεπεράσει ανώδυνα την οικονομική κρίση. Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Χρήστος Μπαρμπαγιαννακάκης κάνει έκκληση στους επιχειρηματίες να προσλάβουν εγκληματίες για να τους προστατεύουν από τους εγκληματίες, ώστε, παράλληλα με την ανεργία, να καταπολεμηθεί και η εγκληματικότητα.

5 Η λύση του προηγούμενου Έτσι μπορεί κανείς να αποκαλέσει τη συνομιλία Κούγια-Χατζηνικολάου στη χθεσινή εκπομπή του δεύτερου. ανεκδιηγητη editorial Από τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο 9 mindgame Scrabble No 75 Θα γίνουν εκλογές μόνο όταν οι συγκεκριμένοι δείκτες βελτιωθούν, σύμφωνα με «υψηλόβαθμο στέλεχος της ΝΔ». Ο Ο Μ Ι Κ Δ Σ Η Κ Ι Π Ο Φτιάξτε τη μεγαλύτερη λέξη που μπορείτε χρησιμοποιώντας τα 12 γράμματα που βλέπετε. κάθε γράμμα χρησιμοποιείται μόνο μια φορά. κερδίζει αυτός που τα χρησιμοποιεί όλα. Η λύση στο επόμενο τεύχος προσεχωσ με προσμονη Ανάσα Ζωής, Calexico, Snaps The LifO company Περιμένω τη νέα παράσταση στο Απλό Θέατρο, την Ανάσα Ζωής του David Hare. Το έργο λέει την ιστορία μιας γυναίκας, η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με τη σύζυγο του εραστή της. Για μια μέρα και μια νύχτα οι δύο ηρωίδες μιλούν για τη ζωή τους και τη σχέση τους με το συγκεκριμένο άντρα. Στην Αγγλία πρωτοπαίχτηκε από τη Maggie Smith και την Judy Dench. Για όσους δεν γνωρίζετε τα συγκεκριμένα ονόματα να πω απλώς πως πρόκειται για δύο θρύλους του θεάτρου. Στην αθηναϊκή παραγωγή η Ράνια Οικονομίδου θα αναμετρηθεί με τη Λυδία Φωτοπούλου στο σανίδι στους αντίστοιχους ρόλους. Κάθε επίσκεψη σε παράσταση της κυρίας Οικονομίδου είναι μια εμπειρία. Νομίζω πως και με το έργο του Hare αναμένεται η ίδια επιτυχία όπως με το Μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα του Ευγένιου Ο Νιλ, που παίζεται για δεύτερη χρονιά στο Απλό. Μιχάλης Μιχαήλ Red Snapper! Αυτή την μπάντα από τα μακρινά 90s περιμένω με αγωνία να δω στη σκηνή του Fuzz Club (Λ. Βουλιαγμένης 22) το Σάββατο 24 Ιανουαρίου! Οι Snaps επανενώθηκαν πέρσι με την original σύνθεσή τους μετά από ένα «high» χριστουγεννιάτικο τζαμάρισμα, όπως ανακοίνωσαν στο myspace τους. Ακολούθησε ένα πολύ καλό άλμπουμ με τίτλο Pale Blue Dots στη Lo Recordings, τον Οκτώβρη του Στα βιντεάκια που έχουν ανέβει στο YouTube από πρόσφατα live τους Calexico φαίνονται πολύ ορεξάτοι και εκρηκτικοί, τα σχόλια για τις εμφανίσεις τους είναι κολακευτικά και όλα δείχνουν ότι το Σάββατο στο Fuzz θα μας... κεράσουν μια γερή ρουφηξιά από το trip-hop/jazz/funk χαρμάνι τους. Ανυπομονούμε! Spyros VJ Έχουμε ως έθνος κι εμείς τα φετίχ μας. Ένα από αυτά είναι να γουστάρουμε κάποιες μπάντες και να τις στηρίζουμε συναυλιακά με όλο μας το είναι. Μια από αυτές: οι Calexico. Οι «ξάδερφοι» εξ Αμερικής μας επισκέπτονται για ακόμα μια φορά στις 31 Ιανουαρίου στο Fuzz. Ο Joey Burns και ο John Convertino ένωσαν την Καλιφόρνια με το Μεξικό φτιάχνοντας τους Calexico, κυκλοφορώντας για πρώτη φορά άλμπουμ επί γερμανικού εδάφους το 1996 (Spoke). Εμείς τους μάθαμε από την καλή και από την ανάποδη το 1998 με το Black Light. Μας έδωσαν αυτό που θέλαμε. Φολκ, βιολιά, τρομπέτες και ακορντεόν. Μετά έβαλαν και τους Mariachi Luz De Luna στο κόλπο και τα μεξικάνικα χάλκινα μας μάγεψαν. Το Hot Rail το 2000 το είχαμε σαν ευαγγέλιο. Στην πορεία μας απογοήτευσαν. Αλλά ποτέ δεν τους ξεχνάμε. Πριν από δύο καλοκαίρια ήταν στο φεστιβάλ του Gagarin (highlight η κοινή εμφάνιση με τον Beirut και την παρέα του), φέτος το χειμώνα θα είναι πάλι μαζί μας με στόχο να προωθήσουν το καλό (επιτέλους) καινούριο τους CD Carried to Dust. Σταύρος Διοσκουρίδης Εκδότης-Διευθυντής Στάθης Τσαγκαρουσιάνος Διεύθυνση Έκδοσης Κατερίνα Ι. Ανέστη Σύμβουλος Έκδοσης Μιχάλης Μιχαήλ Διευθυντής Λειτουργιών Γιώργος Σιμάτος Art Director Στάθης Μητρόπουλος Αρχισυντάκτης M.Hulot Συντακτική Ομάδα Δέσποινα Τριβόλη, Μερόπη Κοκκίνη, Σωκράτης Σωκράτους, Μαρίνα Φωκίδη, Δημήτρης Πολιτάκης, Pitsirikos, Δημήτρης Ρηγόπουλος, Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος, Σταύρος Διοσκουρίδης, Ματίνα Καλτάκη, Γιώργος Καρουζάκης, Κωστής Παπαγιώργης, Χρήστος Μιχαηλίδης, Νίκος Δήμου, Στέλιος Κούλογλου, Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, Νίκη Μηταρέα, Χρήστος Παρίδης, Γιώργος Σαλαμάς, Έλενα Σκουλά, Μενέλαος Τζαφάλιας, Νίκος Τσεπέτης, Ειρήνη Χειρδάρη, Τίνα Δασκαλαντωνάκη, Σπύρος Vj, Άρης Δημοκίδης Συντονισμός Ύλης Μαρκέλλα Ανδρικάκη Διόρθωση Κειμένων Μαρία Δρουκοπούλου Γραμματεία Σύνταξης Ελένη Τσατσαλμά Υπεύθυνη Λίστας Μαρία Παππά Συνεργάτες Φώτης Βαλλάτος, Μιχάλης Δέλτα, Θεόφιλος Δουμάνης, Λαμπρινή Θωμά, Σταύρος Θεοδωράκης, Νίκος Βλαντής, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Σίσσυ Καραβία, Κλεάνθης Κλεάνθους, Γιώργος Λυκουρόπουλος, Ευθύμης Φιλίππου, Σοφία Ιγνατίδου, Ντόγια Καρολίνη, Σάκης Δημητρακόπουλος, Δημήτρης Φίλιος, Ελένη Ψυχούλη Assistant Art Directors Rinétta Κοσκινίδου Aτελιέ Βανέσσα Φερλέ Φωτογράφοι Σπύρος Στάβερης, Αναστασία Βουτυροπούλου, Μαριάννα Βεριγάκη, Μάρω Θωμά, Παντελής Ζερβός, Freddie F., Σπύρος Σιμωτάς, Γεράσιμος Δομένικος, Charlie Makkos, Γιάννης Κωσταρής, Ειρήνη Μιχoπούλου, Σκεύη Ερωτοκρίτου, Ινώ Μέη, Ασπασία Κουλύρα,Natasha Papadopoulou Εμπορικός Διευθυντής Γιάννης Ανδριτσόπουλος Senior Direct Market Manager Έφη Κουτσονικολή Advertising Managers Ισμήνη Βoυρδαχά Άλκηστη Μαλάμη Παραγωγή Διαφήμισης Φωτεινή Δαλαμάγκα, Βαγγέλης Γραμμένος, Κατερίνα Λυγιρού, Μπάμπης Γιαννικάκης Υποδοχή Διαφήμισης Σύλβια Ηλίδη Διαχείριση Web Site Aγγελική Βαξάλη, Σπύρος Γκατζούνας Οικονομικός Διευθυντής Παναγιώτης Καπερνάρος Υπεύθυνος λογιστηρίου Στεφανος Τσιρωνάς Λογιστήριο Γιώργος Κολυβάς, Μαρία Κοκκινίδου Υπεύθυνος Διανομής Μάριος Πηλαβάκης Εκτύπωση - Βιβλιοδεσία ΧΑΪΔΕΜΕΝΟΣ ΑΕΒΕ Ιδιοκτησία ΔΥΟ ΔΕΚΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Boυλής 22, Σύνταγμα, Αθήνα τηλ , fax info@lifo.gr Σε περίπτωση που δεν βρίσκετε τη LifO στα σημεία διανομής, μπορείτε να καλείτε τον υπεύθυνο διανομής Μάριο Πηλαβάκη, , dianomi@lifo.gr Εβδομαδιαία εφημερίδα, διανέμεται δωρεάν ΚΩΔΙΚΟΣ ΕΝΤΥΠΟΥ 7639 ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΝΤΥΠΟ take 4 τα 4 λαθη τoy τευχoyσ Η έκθεση Βοdies αποτελείται από αληθινά ανθρώπινα σώματα. 2 Η συλλογή ταινιών «Αρχιτεκτονικές» του καναλιού Arte θα προβάλλεται στο Μουσείο Μπενάκη τις Δευτέρες (9, 16, 23 Φεβρουαρίου και 9, 16, 23 Μαρτίου). 3 Το Φεστιβάλ Comicdom θα γίνει στις 11 και 12 Απριλίου και όχι Ιουλίου. 4 Kάτι μας ξέφυγε στην αντιγραφή: στο Verbatim ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης ισχυριζόταν πως «μόνο η γνήσια επιθυμία και η αναζήτηση μπορεί να σε βγάλει κάπου - όχι η φιλοδοξία». Στη θέση του «όχι» βάλτε ένα «και». Είπαμε, είναι σημαντικό πράγμα η φιλοδοξία. Βρίσκετε λάθη ή παραλείψεις στη LifO; Στείλτε γράμμα, ή στο lathi@lifo.gr. Aπόψε τρώμε στους Δεληπέτρου... και μετά σε ένα υπόγειο καμπαρέ στο Σύνταγμα. Η επίσημη Αθήνα μου θυμίζει υπόγειο καμπαρέ της δεκαετίας του 60. Δεν τα έχω προλάβει - ό,τι ξέρω απ τις ταινίες. Ατμόσφαιρα αστικής εκζήτησης και τζαζ ντέκας. Τουλίπες καπνού, στριπ-τιζ, γούνες, ουίσκι Black & White και απ έξω τα φτωχαδάκια (σοφέρ, θυρωροί ) να τουρτουρίζουν. Η λεγόμενη «αστική σαπίλα» με τα ωραία της. Κωνσταντίνος Καραμανλής εν τη ακμή του. Και στα πεντακόσια μέτρα η «Όμορφη Πόλη», χωρίς αποχέτευση. Έτσι υποτονικά φωτισμένη είναι η πόλη ξανά. Σαν αστικό καμπαρέ του '60. Η διασκέδασή της έχει κάτι από τον παλιό, κομψό μαρασμό. Την ανησυχία ότι κάτι έρχεται που θα ταράξει την τάξη της μπουρζουαζίας! (Κάπως συσπάται το πρόσωπο της δημοσιογράφου Όλγας Τρέμη, καθώς φέρνει στα χείλη της το σκοτς. Ένας απόηχος από όπλα ίσως; Ανάερα ανεβαίνει ένας θόρυβος στο ανάκτορο όπου ζει. Ναι, μάλλον είναι όπλα!) Πάντα η αστική τάξη φέρει το σπόρο της παρακμής της, αλλά εδώ μιλάμε για κάτι παραπάνω. Είναι η μελαγχολία για την καταστροφή των Αθηνών -οι πυρκαγιές του Κέντρου, είναι που το ΠΑΣΟΚ μας περνά πια πέντε μονάδες, είναι που κατά βάθος βαριόμαστε να κυβερνάμε άλλο- κάπου απλώνεται μια νέα Μύκονος. (Καπνίζουν σιωπηλοί ακούγοντας Τώνη Μαρούδα. Ανδροπρεπής φωνή. Ο Κώστας Καραμανλής είναι άκεφος, ο Μιχάλης Λιάπης δεν έχει τίποτα ευχάριστο να πει. Ακούνε το «Αναπνοή μου», ένας πολύ προσεκτικός παρατηρητής θα μπορούσε να δει την υγρασία στα μάτια τους. Το θέμα που ήταν για συζήτηση απόψε -η ύφεση της οικονομίας και η νέα εξαθλίωση των χαμηλόμισθων- θα μείνει μετέωρο, ακόμα μια φορά. Πάντως άλυτο. Η κρίση πλήττει τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ούτως ή άλλως. Αμπαζούρ, αφρικανικό ντεκόρ, Τάκης Μωράκης.) Ναι, η κρίση είναι γεγονός. Δεν έρχεται - ήρθε. Ογδόντα χιλιάδες Έλληνες θα απολυθούν μέσα στο 2009, με μετριοπαθείς εκτιμήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η οικονομία μας σε επιτήρηση. Η διαφήμιση έχει πτώση 30%. Είναι να μη μελαγχολεί κανείς; ( Έχεις ένα τσιγάρο; Μήπως να πάμε για μια βουτιά στα Λεγραινά; Θα φάμε στους Αναγνώστου απόψε. Με λένε Γιάννη Πρετεντέρη και είμαι ένας αδιάφθορος οιωνοσκόπος του Καιρού - εξετάζω τα χυμένα έντερα με όση ψυχραιμία αντέχω. Μ αρέσουν τα μανικετόκουμπα.) Η επίσημη Αθήνα είναι σαν καμπαρέ του 60. Έτσι νωθρή και μοιραία - με μεθυσμένους κι άβουλους παίκτες. Που πάντα τα είχαν όλα (ελέω τάξης) και πάντα τα έκαναν όλα σαν τα μούτρα τους. Λιπώδη και μοιραία. Μέτρια και άχρωμα. Η παλιά, καλή Δεξιά. Σκονισμένες σερβάντες, υποκρισία, ντόλτσε βίτα που ξεβράζει θηρία απ τη θάλασσα. Τι κρίμα που το αντίπαλον δέος, τελικά, ήταν υπεύθυνο για μιαν άλλη κοινωνική νόσο, ακόμα μεγαλύτερη: το συλλήβδην κωστοπουλικό lifestyle του ΠΑΣΟΚ. Την απενοχοποίηση κάθε είδους χοντράδας. Την επιθετική αμορφωσιά. Την ξεδιάντροπη κλοπή (αυτό το έχουν όλοι!). Το λαμέ χάλι της δεκαετίας του '80. Ένας σκοτς ακόμα για το δρόμο, κύριε;

6 ημέρες κουλτούρας & εκτόνωσης ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜEYEROWITZ Σε συνεργασία με το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, το Κέντρο Τεχνών στο ΑCS παρουσιάζει τις φωτογραφίες του Joel Meyerowitz. Ο Meyerowitz, βέρος Νεοϋορκέζος, γεννημένος στο Μπρονξ, είναι από τους πρωτεργάτες της φωτογραφίας δρόμου. Ξεκινώντας την καριέρα του στη δεκαετία του 60, θα αποτυπώσει με τα έργα του στιγμιότυπα της μεγαλούπολης. Πάρκα, δρόμοι, σπίτια, όλες οι εκφάνσεις της Νέας Υόρκης ζωντανεύουν μέσα από το φακό του. Να σημειώσουμε ότι ο Μeyerowitz ήταν από τους πρώτους επαγγελματίες φωτογράφους που δούλεψαν με χρωματιστό φιλμ καθώς και ο πρώτος φωτογράφος που πήρε άδεια να φωτογραφίσει το ground zero όταν έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι στη Νέα Υόρκη. Joel Meyerowitz, 22/1-15/3, Kέντρο Τεχνών στο ΑCS, Γαρυττού 53, Χαλάνδρι, πράγματα που πρέπει να ξέρετε για την παράσταση χορού του Γιάννη και του Γιώργου Μελιγαλάκη. 1Πρόκειται για μια παράσταση που επιχειρεί να πλησιάσει τους ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς χωρίς καμία διάθεση επιστροφής στο παρελθόν και απαλλαγμένη από το φολκλόρ. 2Στην παράσταση κυριαρχούν η απόλυτη ταύτιση των κινήσεων του χορευτή με το ρυθμό και το συναίσθημα της μουσικής αλλά και ο αυτοσχεδιασμός. 3Στη σκηνή θα δούμε 4 χορευτές και 2 μουσικούς, ενώ πίσω θα προβάλλονται στην οθόνη κινηματογραφικές εικόνες της Κρήτης, τοπία, άνθρωποι και χορευτές. Κάθε Κυριακή μετά την 1 Φεβρουαρίου στη Μουσική Σκηνή Αυλαία, Αγ. Ορους 15, Βοτανικός, ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ ZigZag Philosophy Έργα με νέον, λάμπες, προβολές αλλά και πίνακες δημιουργούν ένα «ονειρικό» περιβάλλον στην καινούργια έκθεση που ξεκινά στην γκαλερί Ρεβέκκα Καμχή. Η έκθεση παρουσιάζει έργα πέντε γνωστών καλλιτεχνών που χρησιμοποιούν το φως στη δουλειά τους. Τις εντυπώσεις, ως πιο pop πάντα, κλέβει το χαρακτηριστικό έργο της Tracey Emin γραμμένο με ροζ νέον, ενώ θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε τις «ελληνικές» λάμπες φθορίου του Guy Limone (έχουν πάνω τους κολλημένες διαφάνειες από χαρακτηριστικές ελληνικές φωτογραφίες) αλλά και έργα της Ντιάννας Μαγκανιά, του Jorge Pardo και του Άγγελου Πλέσσα. ZigZag Philosophy, 28/1-7/3, γκαλερί Ρεβέκκα Καμχή, Λεωνίδου 8, Μεταξουργείο, Stop the press! Mη χάσετε την παράσταση Ήθελα να σ αντάμωνα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. EΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΤΡΙΒΟΛΗ despina@lifo.gr MOΥΣΙΚΗ Μike Paradinas O Mike Paradinas, πιστός στον πρωτοποριακό underground ήχο, ασχολείται από τις αρχές των 90s με την πειραματική μουσική και κατάφερε να δημιουργήσει έναν προσωπικό και αναγνωρίσιμο ήχο. Αύριο βράδυ αναμένεται να παρουσιάσει στο Bios ένα DJ set που θα αποκαλύψει τον πολυσυλλεκτικό ήχο της εταιρείας του Planet Mu, ενώνοντας dubstep, breakcore και idm. Μike Paradinas, 23/1, Bios, Πειραιώς 84, ΜΟΥΣΙΚΗ Carte Postale Οι Πατρινοί Carte Postale εμφανίζονται στην παρθενική τους αθηναϊκή εμφάνιση στο Κinky Kong. Μαζί τους θα έχουν τα μουσικά αντικείμενα της παιδικής τους ηλικίας (piano, toy piano, synth, guitar, concertina, melodica, glockenspiel, electric chord organ, drums). Support θα έχουν την Glorybox - indie folk μελωδίες κατακλυσμένες από electronics. Carte Postale και GloryBox, 23/1, Kinky Kong, Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι, Αθήνα, , 5 ευρώ. ΕΠΙΣΗΣ ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ: Τη Βασίλισσα της Ομορφιάς στο θέατρο Βικτώρια τη συναυλία του Robin Guthrie στις 23/1 στο Gagarin και τις δηλώσεις συμμετοχής στο διαγωνισμό συγκροτημάτων του Mad Μad4bands μέχρι τις 8/2 (για πληροφορίες mad4bands/08/).

7 Μετά από μικρή απουσία, ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης επιστρέφει, σκηνοθετώντας το Ελντοράντο του Μάριους φον Μάγιενμπουργκ, και εξηγεί στον Σταύρο Διοσκουρίδη γιατί θα ήθελε να κάψει την Αθήνα. Φωτό: Σωκράτης Σωκράτους. «Γίναμε πολύ γρήγορα μεταμοντέρνοι» μυ view «Αναγκάζομαι από μια προνομιούχα θέση να επιβιώσω σε αυτή την πόλη, όπως και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι, που δεν είναι στην ίδια θέση με εμένα. Όλα μου φαίνονται ξενικά, αλλοπρόσαλλα, ανέραστα και καταραμένα». Tι χρυσό βρίσκουμε στο Ελντοράντο που σκηνοθετείτε για το θέατρο Χώρα; Το Ελντοράντο είναι μια πόλη που φλέγεται εξαιτίας μιας επένδυσης που κάνει μια τεράστια κτηματομεσιτική εταιρεία που θέλει ν αδειάσει ένα αστικό κέντρο. Το βομβαρδίζει ο στρατός και στη συνέχεια προσπαθούν να διώξουν τους κατοίκους, ώστε να κτίσουν μια πόλη των ονείρων. Π.χ. προάστια των Παρισίων, κέντρο της Αθήνας, Γκάζι και Μεταξουργείο. Είναι λοιπόν μια οικογένεια που επενδύει σε αυτό το όνειρο και βλέπουμε στο εσωτερικό της πώς επιδρά ο εμφύλιος πόλεμος. Πώς διαβρώνονται οι προσωπικές σχέσεις. Το έργο μιλάει για τη ματαιοδοξία της ανθρώπινης απληστίας και ελπίδας. Αν και πάρα πολύ βαρύ το θέμα, είναι ένα κωμικό έργο με αρκετό «μαύρο χιούμορ». Θα ήθελες να κάνεις ένα παρόμοιο Ελντοράντο την Αθήνα; Δεν νομίζω. Αυτό είναι θέμα ατομικής τρομοκρατίας, όπως τα παιδιά που έχουν πάρει τα όπλα και πυροβολούν. Δεν είναι δική τους δουλειά. Είναι του κόσμου δουλειά ν αλλάξει τα πράγματα. Το Δεκέμβριο δεν ήθελες να την κάψεις την πόλη; Ναι, πάρα πολύ. Γιατί; Τη σιχαίνομαι. Είναι βάρβαρη πόλη. Οι συνθήκες διαβίωσης δεν είναι γι ανθρώπους. Είναι για ζώα. Ειδικά στο κέντρο. Πετάνε σε ένα σημείο όποιον ξένο μετανάστη έρχεται και μετά λένε «βγάλτε τα πέρα μόνοι σας». Πιστεύεις δηλαδή στο κλισέ ότι είναι «ένα καζάνι που βράζει»; Το νιώθω εδώ και χρόνια αυτό. Απορούσα με αυτή την ελληνική ιδιαιτερότητα. Κάθε ανομία μπορεί να γίνεται χωρίς κανείς να πληρώσει ένα τίμημα. Πώς κρατήθηκε τόσο πολύ καιρό αυτή η ψευδαίσθηση; Η έννοια της κοινωνικής ατιμωρησίας. Η χώρα αυτή πορεύεται μέσα από ένα βίαιο διάλογο. Βίαιος διάλογος; Όταν τα ώτα κωφεύουν αυτός ο διάλογος γίνεται πάρα πολύ βίαιος. Είχαμε εξέγερση; Είναι μια υπερβολή να το λες «εξέγερση». Η εξέγερση κρατάει πολύ περισσότερο. Σίγουρα υπήρχε ένας αυθόρμητος θυμός που εκφράστηκε και ξέσπασε. Πέρα από κομματικά πλαίσια. Πιστεύω πως ήταν μια πρώτη πράξη νεωτερισμού στην Ελλάδα. Είδαμε ένα κίνημα οργανωμένο, ακόμα και πέρα από το πλαίσιο των αναρχικών. Σκέφτηκες πάντως να βγεις στο δρόμο; Ναι. Μετά από πολλά χρόνια. Ξέρεις, ενώ γενικά παρακολουθείς όλες αυτές τις συγκεντρώσεις των ΚΚΚΚΚΚΚΜΛ που ζούνε σε κάτι φαντασιώσεις του 60 και του 70, ξαφνικά αυτό ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Δύσκολο βέβαια να κυκλοφορήσεις εκεί μέσα. Από τη μία νομίζουν ότι είσαι ρουφιάνος, όταν είσαι με την κάμερα, και από την άλλη έχεις τα δακρυγόνα. Αυτό που με ενδιαφέρει τώρα πια είναι αυτά τα παιδιά, μετά από δεκαπέντε χρόνια, τι τέχνη θα κάνουν; Βλέπεις ότι υπάρχει μια μερίδα πληθυσμού που είναι υγιής; Σίγουρα. Αυτοί ήταν μπροστάρηδες και στα Δεκεμβριανά. Άνθρωποι που έχουν ταξιδέψει και έχει ανοίξει το μάτι τους. Το θέμα είναι πώς τα κινηματικά κύματα θα γίνουν αλλεπάλληλα; Πώς να μην αφομοιωθούν στη συντηρητική μικροαστική πραγματικότητα. Αν αυτή η μάζα έρθει πραγματικά σε ρήξη με τη γενιά του 68, του 74 και του 81, τότε θα έχουμε αποτελέσματα. Μου άρεσε πάρα πολύ ένα σύνθημα που έλεγε: «Fuck '68. Fight Now». Από ποια γενιά πήρε αφετηρία η δική σου τέχνη; Εμείς το 80 και το 90 είχαμε αυτή την απόλυτη κατάρρευση κοινωνικών οραμάτων και συνάμα την κατάρρευση και της έννοιας του σώματος. Αντιμετωπίζαμε το θάνατο, τον αφύσικο και τον πρόωρο, ως μια επιβεβαίωση μιας γενικότερης αντεπανάστασης της συντηρητικοποίησης της κοινωνίας. Τώρα είμαστε περισσότερο βίαιοι ή αγανακτισμένοι; Και τα δύο νομίζω. Είναι μια βίαιη κοινωνία όπου δεν υπάρχει τιμωρία. Μπορεί κάποιος να σε σκοτώσει με το αυτοκίνητο και να μην πάει ποτέ δικαστήριο. Αυτό μαζί και με άλλα παραδείγματα συσσωρεύει ένα θυμό και κάποια στιγμή ξεσπάει. Είναι μια πάρα πολύ άδικη και ταξική κοινωνία, παρόλο που δεν το παραδεχόμαστε. Τώρα ανακαλύπτει την αναγκαιότητα της κοινωνίας των πολιτών έξω από το κράτος και τους θεσμούς, επειδή αντιλήφθηκε πως αυτοί οι θεσμοί οδηγούν σ ένα αδιέξοδο. Βλέπεις τους πολιτικούς ηγέτες που σου λένε κατάμουτρα ότι σε κλέβουν και δεν υπάρχει καμία κύρωση. Είναι πρωτάκουστο. Επίσης έχουν αφαιρέσει την ταυτότητα από τη νέα γενιά. Μπορεί να έχουν τα υλικά αγαθά, αλλά η πίεση που υφίστανται είναι κάτι το δραματικό. Θα κάνεις την επανάσταση μέχρι τα είκοσι και μετά θα καταλήξεις να ζεις με τη μάνα σου μέχρι τα 35. Κάποια στιγμή και ο μικρός ελέφαντας φεύγει από τη μάνα του. Έχουμε έναν απόλυτο ευνουχισμό. Δεν αποτελούν βία αυτά; Τα συνθήματα που είδαμε στους τοίχους της Αθήνας ήταν ένας ακόμα μονόλογος. Και αυτό είναι τρομακτικό. Νομίζω ότι είναι πάρα πολύ καλό τώρα να δημοσιευθούν τα Lettere Luterani του Παζολίνι. Παρόμοιοι μηχανισμοί εξουσίας που βασίζονται στην «κλοπή» υπάρχουν και στην τέχνη; Αν μιλάς για τον κινηματογράφο, οι κομπίνες που γίνονται είναι αναγνωρισμένες απ όλους. Είναι πάρα πολλοί παλιοί «σκηνοθέτες» που φουσκώνουν τους προϋπολογισμούς, παίρνουν τα λεφτά και τα μισά τα «τσεπώνουν». Έχω βαρεθεί να συζητάω γι αυτά. Όλοι είναι στο κόλπο: από τα συνδικάτα μέχρι τους πολιτιστικούς γραφειοκράτες. Δεν υπάρχει τίποτα σε αυτήν τη χώρα που να μην είναι λούμπεν. Αλλά μέσα στη σαπίλα έκανες και τρεις ταινίες; Κυκλώματα υπάρχουν σε όλες τις χώρες και είναι καλό να υπάρχουν. Πώς θα κινητοποιήσεις κάτι αν δεν υπάρχει κύκλωμα; Είναι προς το συμφέρον του κυκλώματος να μπορεί να παράγει και τα πιο υγιή στοιχεία. Τότε δικαιώνει και τη θέση του ως κύκλωματος. Αν δεν έχει τίποτα να δείξει, τότε είναι σαθρό και σταματάει. Ποτέ ένας καλός Έλληνας σκηνοθέτης δεν έχει μπλοκαριστεί. Ακόμα και ο Αλεξίου με την Ιστορία 52, που αποκλείστηκε με το γνωστό μαγείρεμα από τα βραβεία της Θεσσαλονίκης, δεν νομίζω ότι θα μπλοκαριστεί ποτέ. Δεν είναι δυνατόν κάθε μαλάκας, από την άλλη, να ζητάει ευρώ για να γυρίσει μια μικρού μήκους ταινία. Πάρε μια κάμερα μόνος σου και από κει δείξε ότι αξίζεις. Για το «σκατά στους κουλτουριάρηδες» τι έχεις να πεις; Εγώ θα έλεγα σκατά σε πολλούς κουλτουριάρηδες. Το θέμα είναι όμως ότι αυτά τα παιδιά που το λένε πρέπει να πούνε και κάποια πάρα πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Όπως τα παιδιά που πήγαν στην τηλεόραση. Δεν κατάλαβα, όμως, γιατί δεν πήγαν σε κάποιο από τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια, που είναι πιο δηλητηριώδης και σάπιος ο λόγος τους. Δεν το βρίσκω καθόλου κακό να έρθουν και στο δικό μας θέατρο. Να πούνε και να ακούσουνε. Να γίνει διάλογος. Τα συνθήματα που είδαμε στους τοίχους της Αθήνας ήταν ένας ακόμα μονόλογος. Και αυτό είναι τρομακτικό, να βγούνε καινούργιοι δογματισμοί εξίσου περιορισμένοι με το κατεστημένο. Νομίζω ότι είναι πάρα πολύ καλό τώρα να δημοσιευθούν τα Lettere Luterani του Παζολίνι. Πολλές φορές ο τόνος του είναι τελείως αντιφατικός για το χαρακτήρα του κομμουνιστή, ομοφυλόφιλου και κυνηγημένου. Είχε σοκάρει λέγοντας τότε πως και ο μπάτσος είναι προλετάριος. Ποιοι είναι σήμερα αυτοί που ζούνε στην άκρη της πόλης; Σίγουρα δεν είναι στο Μενίδι. Πήγα μετά από τρία χρόνια και σοκαρίστηκα από τον τρόπο έχει «ανέβει» εκεί ο κοινωνικός περίγυρος. Τώρα είναι στο κέντρο, στα πέριξ της Μενάνδρου. Είναι πιο άγρια εκεί τα πράγματα; Σε κάνουν να φοβάσαι ή να τρομάζεις; Και τα δύο. Γυρνάω σπίτι το βράδυ και με το που βλέπω κάποιον άλλο στο δρόμο το πρώτο που σκέφτομαι είναι «κίνδυνος». Με το που βλέπω το πρόσωπό του καταλαβαίνω πως κάτι ανάλογο σκέφτεται αυτός για μένα. Πάντοτε κοιτάω πίσω μου. Είναι απρόβλεπτη η βία. Οι μετανάστες είναι το μεγάλο μας πρόβλημα σήμερα; Δεν υπάρχει άλλο. Γιατί βασίζεται στην ανάπτυξη της ελληνικής κοινωνίας. Μια κοινωνία που βασίζεται σε δεσμούς αίματος και δύσκολα δίνει την υπηκοότητα σε άλλους. Πώς θα αφομοιωθούν τα παιδιά των μεταναστών; Χρειάζεται μια τεράστια αλλαγή νοοτροπίας και ταυτότητας. Να ζητήσουμε μια άλλη σύγχρονη ελληνικότητα, που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του τώρα. Αυτό μπορεί να πάρει δεκαετίες. Τοποθετώ τις ελπίδες μου στην κοινωνία των πολιτών. Οφείλουμε να είμαστε αισιόδοξοι. Νιώθεις αποκλεισμένος από την ελληνική κοινωνία; Δεν νιώθω τίποτα. Αναγκάζομαι από μια προνομιούχα θέση να επιβιώσω σε αυτή την πόλη, όπως και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι, που δεν είναι στην ίδια θέση με εμένα. Όλα μου φαίνονται ξενικά, αλλοπρόσαλλα, ανέραστα και καταραμένα. Η πρεμιέρα του έργου είναι στις 7 Φεβρουαρίου. Πρωταγωνιστούν οι Γιώτα Φέστα, Θάνος Σαμαράς, Γιάννης Στάνκογλου, Γιάννης Ροζάκης. Επίσης, στις 23 Ιανουαρίου ξεκινάει στο χώρο Άλεξ Μυλωνά- Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης η έκθεση «Cuttinglance» με θέμα το έργο του Κωνσταντίνου Γιάνναρη.

8 φεστιβαλ Η Βαβέλ επιστρέφει Το 13ο Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς που οργανώνει το περιοδικό «Βαβέλ» απόψε ανοίγει τις πόρτες του στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων. το προγραμμα του 13ου διεθνους Φεστιβάλ Κόμικς (ολοκληρώνεται την Κυριακή) περιλαμβάνει και φέτος όλα τα στοιχεία που το καθιέρωσαν ως ένα από τα πιο αναμενόμενα και σημαντικά εναλλακτικά φεστιβάλ της πόλης: ομαδική έκθεση από Έλληνες κομίστες (με 33 συμμετοχές νέων και καθιερωμένων ονομάτων), μία έκθεση-αφιέρωμα στο ρωσικό και ουκρανικό κόμικ, παρουσίαση Λιβανέζων δημιουργών, μια μεγάλη έκθεση του Μεξικανού εικονογράφου Patricio Betteo, ατομική έκθεση του Λέανδρου, αφιέρωμα στη street art και στο graffiti, εικαστικές παρεμβάσεις στο χώρο του φεστιβάλ από την «Πόλη» του Άρη Μπαραμπούτη, live από μουσικά σχήματα, visuals, video art, live V.J. από την ομάδα Out of Time, κουκλοθέατρο. Το φετινό φεστιβάλ έχει τίτλο «13» - «αν το 12 θεωρείται ο τέλειος αριθμός τότε το δεκατρία είναι ένα βήμα παραπάνω: το πέρασμα από την ασφυξία της τελειότητας στη γοητεία του απρόσμενου» εξηγούν οι διοργανωτές. τον πυρήνα του φεστιβάλ αποτελούν όπως πάντα οι Έλληνες σχεδιαστές που δημιουργούν πρωτότυπες ιστορίες πάνω στο θέμα «13». Μεταξύ αυτών που συμμετέχουν είναι οι Δημήτρης Βιτάλης, Σπύρος Δερβενιώτης, Πέτρος Ζερβός, Γιώργος Μπότσος, Τάσος Παπαϊωάννου, Ταξής, Φώτης Πεχλιβανίδης, Soloup, Helm κ.ά. Στο αφιέρωμα στη ρωσική και ουκρανική σκηνή κόμικ δημιουργοί από τη Μόσχα, το Κίεβο και την Αγία Πετρούπολη παρουσιάζουν μια ποικιλία από σχέδια και τεχνοτροπίες και συστήνουν τη δουλειά τους στη ελληνικό κοινό: Akishin, Barabanova, Namida, Sokolov, Velitov, Tatka, η ομάδα εικονογράφων Drawing Wetpaint και άλλοι πολλοί. Το αφιέρωμα στο λιβανέζικο κόμικ, εκτός από τους Mazen Kerbaj, Noura Badran και την ομάδα Samandal, περιλαμβάνει και μια ιδιαίτερη παρουσίαση της δουλειάς της Zeina Abirached. Οι συναυλίες αυτήν τη χρονιά είναι παντός καιρού, φιλοξενούνται στους Φούρνους της Τεχνόπολης και ανά μέρα περιλαμβάνουν live από τους εξής: The Swinging Shoes 22/1, The Appalachian Cobra Worshippers/Γιάννη Τσόρβα 23/1, Dustbowl 24/1 και Μπάμπη Παπαδόπουλο 25/1. Η είσοδος είναι δωρεάν για όλα τα events. Οι συναυλίες αρχίζουν στις 19:00. Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, Γκάζι, 22-25/1, από 12:00 μέχρι 21:00.

9 αρχιτεκτονικη 1 4 Home delivery Η κατοικία γίνεται το κυρίαρχο θέμα συζήτησης ξανά και κορυφαία μουσεία του κόσμου τής αφιερώνουν μεγάλες εκθέσεις. Ανάμεσά τους και το Μουσείο Μπενάκη, που παρουσιάζει, μαζί με το Ελληνικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής, την έκθεση «Η κατοικία στην Ελλάδα από τον 20 ό στον 21 ο αιώνα». 5 GreAt buildings 1. Κατοικία στην Ανάβυσσο, του Νίκου Βαλσαμάκη. 2. Κατοικία στο Καβούρι, του Τάκη Ζεννέτου. 3. Κατοικία στο Παλαιό Ψυχικό, της Ζωής Σαμούρκα. 4. Πολυκατοικία στου Φιλοπάππου, των Δημήτρη και Σουζάνας Αντωνακάκη. 5. Παραθεριστικός οικισμός «Απολλώνιο», των Δοξιάδη και Σκέπερς. 6. «Κατοικία στην Κοιλάδα», του Νίκου Βαλσαμάκη στο Πόρτο-Χέλι. 7. Πολυκατοικία του Τάκη Ζεννέτου, στη λεωφόρο Αμαλίας. «H κατοικία στην Ελλάδα από τον 20 ό στον 21 ο αιώνα», Μουσείο Μπενάκη, οδός Πειραιώς 138, ως τις 15 Μαρτίου

10 Magnitophono Moυσικός. Γεννήθηκε στην Καλλιθέα και μένει στον Άλιμο. Το πραγματικό της όνομα είναι Ελένη Αδαμοπούλου και βρίσκει όλο το σκηνικό στα κλαμπ στημένο. ΑΠΟ ΤON M. HULOT, ΦΩΤΟ: ΣΠΥΡΟΣ ΣΙΜΩΤΑΣ 19 Dreamcatcher «Εκεί που καθόμουν κι έπινα με την παρέα μου, με έπιασε απελπισία. Σκέφτηκα «βαρέθηκα». Δεν μίλησα σε κανέναν, γύρισα σπίτι μου και μέσα στο νευρικό κλάμα άνοιξα τον υπολογιστή και άρχισα να γράφω μουσική. Μου βγήκε μία ευφορία και μου έφυγαν όλα». > Μικρή ήθελα να γίνω αστροναύτης ή οδηγός αερόστατου. Μου άρεσε η αίσθηση ότι αιωρείσαι, ότι είσαι στον αέρα χωρίς βαρύτητα. Θυμάμαι ακόμη τις μυρωδιές των παιχνιδιών και τη μητέρα μου να μας διαβάζει παραμύθια. Όταν δεν μπορούσε, τα ηχογραφούσε σε ένα μαγνητόφωνο για να νιώθουμε ότι είναι εκεί. > Όταν ήμουν δεκατεσσάρων άρχισα να σπουδάζω μουσική. Έκανα πιάνο και θεωρητικά. Τα βασικά. Πριν τελειώσω το σχολείο παράτησα το πιάνο. Άρχισα να σπουδάζω Management, αλλά δεν είχα καμία σχέση με αυτό, τελείωσα απλά για το γαμώτο. Δεν ασχολήθηκα ποτέ. Παράλληλα, ξαναγύρισα στη μουσική, έκανα μαθήματα φλάουτου. Και πιάνου. Έμαθα φλάουτο και παράτησα το πιάνο. Για τρίτη φορά. Τα πήρα όλα αμπάριζα. Σπούδασα μουσική τεχνολογία, σπούδασα μουσική για θέατρο και σινεμά, πήρα το πτυχίο για δασκάλα μουσικής. Αυτήν τη στιγμή ασχολούμαι αποκλειστικά με τη μουσική, αλλά δεν έχω χρησιμοποιήσει ακόμα κανένα απ τα πτυχία μου. > Την τεχνική στα ωδεία στη μαθαίνουν για να παίζεις τη μουσική άλλου αιώνα. Όχι αυτού του αιώνα. Δεν με εξέφραζε η κλασική μουσική. Το ωδείο πάντως μου πρόσφερε πάρα πολλά γιατί μπαίνεις στη λογική κάποιων άλλων ανθρώπων, βλέπεις τον τρόπο που έχουν φτιάξει κάποια πράγματα. Μέσα σε όλα αυτά που δεν μου άρεσαν ανακάλυπτα κάποιες μελωδίες, που στη συνέχεια άρχισαν να γίνονται ένα μικρό κολλάζ στο κεφάλι μου. Εξερευνάς και τις χρησιμοποιείς με το δικό σου τρόπο. > Η ηλεκτρονική μουσική μου άρεσε πάντα. Για πρώτη φορά άκουσα τέκνο από μια κασέτα του ξαδέρφου μου και 15 χρόνων άρχισα να κάνω κλάμπινγκ. Πηγαίναμε στα G Point, Factory, Plus Soda. Κόλλησα. Πηγαίναμε σε κάθε πάρτι και χορεύαμε τρελά. Χόρευε ο κόσμος τότε. Ήταν τελείως άλλη αίσθηση και χάρηκα που την έζησα. Ήταν άλλη ενέργεια. Μετά χάθηκε όλο αυτό, το «βγαίνω για να χορέψω». Σήμερα είναι όλοι πολύ στημένοι. Με το ποτό στο χέρι, στέκονται και σε σκανάρουν από πάνω μέχρι κάτω. Μπορεί ο απέναντί σου να σκέφτεται 5 ώρες ότι θέλει να σου μιλήσει, αλλά δεν τολμάει να το κάνει. Μετά πάει για ύπνο. Μόνος. Κι εγώ το ίδιο. Να χαμε να λέγαμε δηλαδή μεταξύ μας. Παλιά δίναμε χαρτάκι με τηλέφωνο. Τώρα δεν το κάνεις. Αν το κάνεις, θα το θεωρήσει ο άλλος περίεργο. Είναι ρομαντικό και θα μου άρεσε ως κίνηση. Ούτε καν αυτό δεν γίνεται όμως. Θα ήταν έκπληξη εάν συνέβαινε. Δεν έχει να κάνει με τη μουσική αυτή η αλλαγή. Άλλο φταίει. Άμα συγκρίνεις πόσο πολύ έχουν αλλάξει οι ρυθμοί, οι σχέσεις, η επαφή με τους φίλους σου, τα πάντα, καταλαβαίνεις τη διαφορά. Όλοι είναι προβληματισμένοι, οι περισσότεροι δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Με τι κουράγιο και με τι όρεξη να βγεις και να διασκεδάσεις; Με όλα αυτά στο κεφάλι σου, με τις κομμένες ελπίδες, δεν υπάρχει αυτή η ονειροκατάσταση που υπήρχε. > Αποφάσισα ότι θέλω να παίξω τη δικιά μου μουσική ξαφνικά, πριν από δυο χρόνια. Είχα περάσει ένα χρόνο με απανωτές εξόδους, ποτό, ξενύχτια, ανούσια βράδια. Εκεί που καθόμουν κι έπινα με την παρέα μου, με έπιασε απελπισία. Σκέφτηκα «βαρέθηκα». Δεν μίλησα σε κανέναν, γύρισα σπίτι μου και μέσα στο νευρικό κλάμα άνοιξα τον υπολογιστή και άρχισα να γράφω μουσική. Μου βγήκε μία ευφορία και μου έφυγαν όλα. Άρχισα να πειραματίζομαι. Δεν ήξερα τι όνομα να δώσω. Ήθελα ένα αντικείμενο, να είμαι το, όχι η, έτσι έβαλα το Magnitophonο. Ήθελα κι άλλο ένα project, ακόμα πιο σκοτεινό και κινηματογραφικό, μόνο με αφήγηση. Έτσι προέκυψε και το Manekinekod. > Έστειλα ένα demo ως Manekinekod σε ξένες εταιρείες -μεταξύ αυτών ήταν κι η γερμανική Monika Enterprise- και περίμενα. Τους άρεσε η δουλειά μου κι έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μας. Πήγα στο Βερολίνο και συνάντησα την ιδιοκτήτρια, μια φοβερή περσόνα, πολύ δυναμική, και συζητήσαμε. Όσα μου υποσχέθηκε τα έκανε όλα. Το CD, την περιοδεία, ήξερε κάθε λεπτομέρεια. Το Νοέμβριο βγήκε το CD και τέλος του μήνα πήγα μαζί με τις άλλες τέσσερις κοπέλες από διάφορες χώρες περιοδεία. Ξεκινήσαμε από Βαρσοβία, παίζαμε σε καταπληκτικούς χώρους, σε πόλεις της Πολωνίας και στη Γερμανία. > Τι με εντυπωσίασε; Οι άνθρωποι που έρχονταν να μας δουν παρακολουθούσαν ευλαβικά, δεν ακουγόταν κιχ - να φανταστείς, σκεφτόμουν ακόμα και το πόδι μου να μετακινήσω, να μην ακουστεί! Στην Πολωνία υπήρχε κι ένας γνωστός σκηνοθέτης με το παιδάκι του, 5 χρόνων, που παρατηρούσε χωρίς να βγάζει άχνα μέχρι το τέλος. Άλλη κουλτούρα. Στην Πολωνία πήγαμε για συνέντευξη σε ραδιοφωνικό σταθμό και δεν θα ξεχάσω ότι η μόνη ερώτηση που μου έκαναν ήταν «γιατί παίζετε τόσο σκατά μουσική στο ελληνικό ραδιόφωνο;». > Aντλώ δύναμη από τα χαμόγελα των ανθρώπων τριγύρω μου και από μια αγκαλιά. Ο έρωτας παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μου. Και στη δημιουργία μου. Με εμπνέει και στις καλές και στις άσχημες στιγμές. Δυστυχώς, οι νέοι άνθρωποι έχουν γίνει εντελώς αδιάφοροι σε αυτό το θέμα. Νομίζω ότι φταίει η έλλειψη εμπιστοσύνης, η ευκολία να γνωρίζεις και να αφήνεις ανθρώπους. Ερωτεύονται αυτό που θα ήθελαν κάποιος να είναι και όχι αυτό που είναι στην πραγματικότητα! Στη μουσική μπορώ να ζω σε ονειρόκοσμο και να απομονώνω την πραγματικότητα. Αλλά, όταν επιστρέφω στην πραγματικότητα, αρκετές φορές απογοητεύομαι. > Μου αρέσει η Αθήνα, κυρίως η Πλάκα και το Μοναστηράκι. Την ημέρα είναι νευρική, τη νύχτα επικίνδυνη. Σίγουρα δεν είναι η πόλη που μπορείς να ζήσεις ανθρώπινα και ποιοτικά. Η Ακρόπολη είναι η μόνη που έχει απομείνει και δεν έχει πουληθεί. > Μου αρέσει να ζωγραφίζω φωτογραφίες, να ηχογραφώ μηχανήματα και ήχους της πόλης, να αλλάζω διακόσμηση στο σπίτι, να μαζεύω πέτρες από τη θάλασσα, να ακούω το ίδιο κομμάτι στο repeat όλη μέρα και να ποτίζω λουλούδια. > Αν με φοβίζει η «κρίση»; Όχι, δεν με φοβίζει, γιατί οι ανάγκες που έχουμε είναι λιγότερες από αυτές που μας έχουν δημιουργήσει. Απλά σκέφτομαι «θα το ζήσω κι αυτό;». Το CD της Monika Enterprise που συμμετέχει η Ελένη έχει τίτλο 4 Women No Cry Vol. 3.

11 ρεπορταζ 21 Η ζωή μου ως απολυμένου Χιλιάδες άνεργοι νέοι, το νέο κίνημα των απολυμένων, τριγυρίζουν στην πόλη θυμίζοντας το στίχο του Καρούζου «Mην του μιλάτε είναι άνεργος / τα χέρια στις τσέπες του / σαν δυο χειροβομβίδες». Ο Μ. Hulot μίλησε με τρεις από αυτούς. Φωτό: Σπύρος Σιμωτάς. Από τις αρχές Νοεμβρίου μέχρι αυτήν τη στιγμή έχουν χάσει τη δουλειά τους μερικές χιλιάδες Αθηναίοι. O αριθμός αυξάνεται καθημερινά και αν τους αθροίσεις με τους απολυμένους σε ολόκληρη την Ελλάδα, το ποσοστό είναι παραπάνω από ανησυχητικό. Οι προβλέψεις για τους επόμενους μήνες είναι απαισιόδοξες. Μιλούν για πεντακόσιες χιλιάδες Έλληνες θύματα της παγκόσμιας κρίσης -που στη χώρα μας δεν είναι κάτι πρωτοφανές, τη ζούμε εδώ και χρόνια- και ήδη ο καθένας έχει αρχίσει να μετράει απολυμένους φίλους, συγγενείς, να βιώνει καταστάσεις που θυμίζουν τον Ελεύθερο Ωραρίου του Cantet. Στην αρχή όλοι μιλούσαν για πλαστή κρίση, για προληπτικά μέτρα εταιρειών και εκκαθαρίσεις για να προλάβουν τα χειρότερα, για κατάσταση τρόμου που δημιουργούσαν τα media και έναν απροσδιόριστο φόβο για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Δυστυχώς τώρα συμβαίνει και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι μόνο η αρχή. Τρεις νέοι άνθρωποι που υπήρξαν ήδη θύματα μιλούν για την πρόσφατη εμπειρία τους. Γωγώ Ψαρρά 31 χρόνων φυσιοθεραπεύτρια Το σύστημα αργά ή γρήγορα θα κατέρρεε. Γιατί; Τα θεμέλια είναι σάπια. Το θετικό είναι ότι η πλειοψηφία έχει αρχίσει να προβληματίζεται. Ουσιαστικά. Τα θέματα των συζητήσεων στις παρέες έχουν πάει και λίγο παραπέρα. Πέρα από το «τι χρώμα θα βάψεις τα νύχια σου και το αυριανό ραντεβού» π.χ. Νομίζω ότι καιρός ήταν. Τους τελευταίους 7 μήνες εργαζόμουν ως φυσιοθεραπεύτρια σε ένα σπα. Τρεις ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα μου ανακοινώθηκε επίσημα ότι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς θα υπέγραφα την απόλυσή μου. Ο λόγος; Η συστατική επιστολή λέει ότι είμαι «μια κοπέλα με ήθος, πολύ καλή στη δουλειά της, συνεργάσιμη, ευγενέστατη με τους πελάτες». Μόνο που η επιχείρηση, εν όψει της οικονομικής κρίσης, πρέπει να κάνει περικοπές στο προσωπικό. Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του. Αν δεν ήμουν εντάξει στις υποχρεώσεις μου και όσο καλή έπρεπε στη δουλειά μου θα ήταν διαφορετικά. Όσο κι αν προσπαθώ να μπω στη θέση τους και να καταλάβω το άγχος και τον πανικό τους για την επερχόμενη κρίση, για το στόχο που δεν πιάσαμε, για την πτώση της δουλειάς μέσα στις γιορτές που αντί να ανέβει έπεσε κατακόρυφα, βρίσκομαι στη δικιά μου -πολύ δυσάρεστη- θέση, που με θέλει μόνη, χωρίς δουλειά, με ενοίκια και λογαριασμούς που τρέχουν. Απολαμβάνω τον ελεύθερο χρόνο μου σημαίνει ότι έχω και χρόνο «απασχολημένο». Συνεπώς, όταν δεν εργάζεσαι δεν υπάρχει ελεύθερος χρόνος. Υπάρχει απλά άπειρος χρόνος που επειδή ακριβώς είναι πολύς, δεν μπορείς και δεν έχεις τη διάθεση να τον απολαύσεις. Το πρωί δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο λόγο να ξυπνήσω, κάποιο πρόγραμμα. Ψάχνω δουλειά. Αυτό με απασχολεί. Πηγαίνω σε δουλειές που γνωστοί και φίλοι μου συστήνουν, τσεκάρω αγγελίες (από τις ελάχιστες που υπάρχουν), ίσως πάω για έναν καφέ, ίσως πάρω καμιά ταινία για το βράδυ. Θα ναι ψέματα αν πω ότι η ψυχολογία μου είναι καλή. Όταν δεν δουλεύω νιώθω κατά μία έννοια άχρηστη. Δουλειά ίσον δημιουργία. Με τι διάθεση να βγω για ποτό ή για χορό; Άσε που δεν υπάρχουν και χρήματα για κάτι τέτοιο. Το θετικό είναι ότι η πλειοψηφία έχει αρχίσει να προβληματίζεται. Ουσιαστικά. Τα θέματα των συζητήσεων στις παρέες έχουν πάει και λίγο παραπέρα. Πέρα από το «τι χρώμα θα βάψεις τα νύχια σου και το αυριανό ραντεβού» π.χ. Νομίζω ότι καιρός ήταν. Τα πράγματα έχουν αγριέψει πολύ και μόλις πήραμε μια γεύση για το τι μας περιμένει στο μέλλον. Στο Μίσος υπάρχει ένας άνθρωπος που πέφτει από ουρανοξύστη. Καθώς πέφτει λέει «Μέχρι εδώ καλά, μέχρι εδώ καλά». Σημασία όμως δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση. Το ίδιο και με την κοινωνία. Πέφτει, αλλά σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση. Κατερίνα Κατερέλου 34 χρόνων art director σε διαφημιστική εταιρεία (World-Wide Network) Δεν ένιωσα άσχημα. Δεν μείωσε την αυτοπεποίθησή μου ως προς την επαγγελματική μου ικανότητα και φιλοσοφία. Είχα υποψιαστεί κάποια κατάσταση. Υπήρχαν εσωτερικές μετακινήσεις, αποχωρήσεις, μειωνόταν το ένα από τα δύο κομμάτια του τμήματος, λογική εξέλιξη ήταν να μειωθεί και το άλλο. Οπότε, όταν με κάλεσε ο deputy manager, το κατάλαβα αμέσως. Στη συγκεκριμένη εταιρεία δούλευα 18 μήνες. Με έδιωξαν στο τέλος Νοεμβρίου. Τίποτα δεν κρατάει παντοτινά. Συνηθισμένο πρωινό στο γραφείο, συνηθισμένη καλημέρα σε όλους, ανοίγω το κομπιούτερ και ετοιμάζομαι, τακτοποιώ εκκρεμότητες, τσεκάρω mail, ενημερώνομαι για τα τελευταία νέα της αγοράς. Έχω ξεκινήσει τη δουλειά, όταν χτυπάει το τηλέφωνο. Με ζητάει στο γραφείο του ο deputy manager και μου ανακοινώνει ότι διαλύεται το τμήμα. Είμαστε κάτω του budget. Περικοπές. Η πρώτη μου σκέψη ήταν «είσαι μέσα σε αυτούς που φεύγουν». Η δεύτερη; «It s in to be out». Είχα υποψιαστεί κάποια κατάσταση. Υπήρχαν εσωτερικές μετακινήσεις, αποχωρήσεις, μειωνόταν το ένα από τα δυο κομμάτια του τμήματος, λογική εξέλιξη ήταν να μειωθεί και το άλλο. Οπότε, όταν με κάλεσε τηλεφωνικώς να πάω στο γραφείο του, το κατάλαβα πριν κατεβάσω το ακουστικό. Δεν ένιωσα άσχημα. Δεν ήταν το τέλος μιας συνεργασίας λόγω ανεπαρκούς απόδοσης ή σφαλμάτων στο χειρισμό της δουλειάς. Δεν μείωσε την αυτοπεποίθησή μου ως προς την επαγγελματική μου ικανότητα και φιλοσοφία. Υπάρχει κρίση παγκοσμίως. Το πρόβλημα είναι ο παγκόσμιος έλεγχος των τιμών και της αγοράς από τους μονοπωλητές (μονοπω-ληστές) και η δημιουργία νέων target groups. Η αγορά έχει κορεστεί. Απλά μας ανακυκλώνουν. Που σημαίνει ακόμα περισσότερη δουλειά για τον καθέναν από εμάς - και γι αυτούς που φεύγουν και γι αυτούς που μένουν. Αλλάζει η βάση δεδομένων. Μεγαλώνει ο ανταγωνισμός. Στη ζωή μου δεν άλλαξε τίποτα. Συνεχίζουν να έρχονται οι ίδιοι λογαριασμοί και να έχω τις ίδιες υποχρεώσεις. Είναι δύσκολα τα πράγματα αν είσαι χωρίς δουλειά στην Αθήνα. Αυτή η χώρα δεν σε βοηθάει πουθενά. Γενικότερα και ειδικότερα. Με ανησυχεί που δεν ανησυχώ ιδιαίτερα. Υπάρχει μια ανησυχία σε φιλοσοφικό πλαίσιο, η οποία σε βοηθά να σκιαγραφήσεις την κατάστασή σου. Ξέρω ότι τίποτα δεν προέρχεται από το τίποτα και τίποτα δεν πάει λοιπόν στο τίποτα. Οπότε, θα ανησυχήσω πραγματικά μόνο εάν δεν έχω αποτελέσματα. Κάτι που αποκλείω, εάν συνεχίζεις να κάνεις πράγματα. Συνεχίζω να κρατώ τους στόχους μου (για να ξεπεράσω τα εμπόδια) και την τηλεόραση κλειστή. Δεν θέλω να κολλήσω στον καναπέ. Συνεχίζω να βλέπω αυτά που θέλω εγώ να βρω και να δω. Σε όλα υπάρχει η καλή πλευρά. Η ζωή συνεχίζεται Γιώργος Μπαλαμιώτης 29 χρόνων store manager Υπάρχει τεράστιος ανταγωνισμός, αλλά πιστεύω στον εαυτό μου και θα τα καταφέρω. Είναι πολύ νωρίς για να θεωρήσω ότι άλλαξε η ζωή μου. Τουλάχιστον ριζικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ξαφνικά έχω πιο πολύ ελεύθερο χρόνο. Είναι ώρες που με ψιλορίχνει αυτό. Για ενάμιση χρόνο δούλευα ως υπεύθυνος καταστήματος. Απολύθηκα παραμονή Πρωτοχρονιάς. Το κατάλαβα από το πρωί της ίδιας μέρας, χωρίς να μου το πούνε. Ήταν ημέρα πληρωμής και μου είπαν να πάω να πληρωθώ από το γραφείο. Οι λόγος της απόλυσής μου; Μου έδωσαν να καταλάβω πως ήμουν ακόμα ένα θύμα της οικονομικής κρίσης και πως η απόλυσή μου ήταν αναγκαία για το καλό της επιχείρησης. Όταν μου το είπαν με έπιασε σπαστικό γέλιο γιατί δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι έγινε ξαφνικά. Μέσα στο μυαλό μου υπήρχε η απορία του «Γιατί να γίνει παραμονή Πρωτοχρονιάς;». Μου ακούστηκε λίγο απάνθρωπο. Στο παρελθόν δεν μου είχε ξανασυμβεί να με απολύσουν. Είναι πολύ νωρίς για να θεωρήσω ότι άλλαξε η ζωή μου. Τουλάχιστον ριζικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ξαφνικά έχω πιο πολύ ελεύθερο χρόνο. Είναι ώρες που με ψιλορίχνει το γεγονός, αλλά έχω τις άμυνές μου και το ελέγχω. Κρίση υπάρχει πιστεύω μόνο στο «πλαστό» χρήμα. Άποψή μου είναι πως η ασυδοσία των ΜΜΕ έχει προκαλέσει όλη αυτή την αρνητική «ψυχολογική» κατάσταση που επικρατεί. Ασυδοσία είναι το άλλο όνομα της ελευθερίας. Μετά την απόλυσή μου έκανα κάποιες περικοπές στα έξοδά μου. Απλά ό,τι δεν θεωρώ αναγκαίο δεν το κάνω. Η κυριότερη περικοπή που έκανα αφορά μόνο τα σχέδιά μου. Η ξαφνική αλλαγή με αποδιοργάνωσε και μερικά πράγματα που είχα στο μυαλό μου ίσως να πάνε λίγο πίσω. Αυτήν τη στιγμή ψάχνω για νέα δουλειά και προσπαθώ να δω τα πράγματα αισιόδοξα. Ευτυχώς που έχω και δεύτερη ασχολία (ως web designer) και μπορώ να καλύπτω τα απολύτως απαραίτητα, που σημαίνει λιγότερο άγχος. Εδώ και κάποια χρόνια δεν δέχομαι βοήθεια από τους δικούς μου γιατί ζω ανεξάρτητα. Το να ζεις χρόνια στο εξωτερικό είναι σχολείο. Τώρα, εάν η κατάσταση τραβήξει πολύ, ίσως καταφύγω σε κάποιον φίλο/η, αλλά δεν θα το αφήσω να γίνει. Η καλή πλευρά; Η απόλυση με βοήθησε να σκεφτώ πιο ώριμα, μου έδωσε τα απαραίτητα εφόδια ώστε στην επόμενη δουλειά να μη θεωρήσω τίποτα δεδομένο και να προσπαθήσω περισσότερο. Επίσης βρήκα το χρόνο να φτιάξω ένα πλάνο για το τι ακριβώς θα ήθελα να κάνω στη ζωή μου, πώς θα μπορέσω να υλοποιήσω ένα concept που έχω στο μυαλό μου για δική μου επιχείρηση. Υπάρχει τεράστιος ανταγωνισμός, αλλά πιστεύω στον εαυτό μου και θα τα καταφέρω.

12 Μεικτή Ζώνη Kωστής Παπαγιώργης Yπερκείμενα Νίκος Δήμου ΑΠΟΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ Φλαμπέ ή σκουληκιάρικο; Καμένος ή θαμμένος το ίδιο κάνει. Ή μήπως το τελευταίο δίλημμα του βίου παραμένει ζωντανό; -ΕΙΣΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ για μια δύσκολη ερώτηση; -Αμέ, απίκο. -Για πες μου, πώς το βλέπεις το παλιόκορμο; Θα το παραδώσεις στον μπόγια φλαμπέ ή σκουληκιάρικο; - Εννοείς καύση ή ταφή; - Μπράβο ξουράφι μου ΜΕΤΑΞΥ ΠΑΛΑΙΜΑΧΩΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ το ζήτημα αρχίζει να διεκδικεί επικαιρότητα. Ζήσαμε ό,τι ζήσαμε, τώρα έχουμε κι αυτή τη σκοτούρα θα πάμε από φωτιά ή σκωληκόβρωτοι; Οι κηδείες -συγγενών, φίλων, γνωστών, ασήμων, διασήμων- έχουν τη δική τους ασυλία. Το «πας» αλλά και το «έρχεσαι». Καλά τον φυτέψαμε, τώρα ας επιστρέψουμε στη ζωή. Τι θα γίνει όμως αν σε πάνε και στην επιστροφή τους λείπει ένας κι αυτός είσαι εσύ; Αλλόκοτο σταυρόλεξο που κατά κανόνα καταλήγει σε γέλια και αδέξια καμώματα. Η μποτίλια βοηθάει σε αυτές τις περιπτώσεις γιατί κόβει εισιτήριο για τα ενδότερα των ζωντανών. Ανακαλούνται και τα γνωστά ρητά μεγάλων ανδρών. «Τι είναι η ζωή; Περίπατος γύρω από τον ανοιχτό τάφο μας». «Η γέννηση είναι καρμανιόλα». «Κανείς δεν φώναξε "παρών" στην κηδεία του». Αλλά το κρίσιμο θεματάκι, σαν το τσακάλι, επιστρέφει σιγοπατώντας. - Ας το δούμε ψύχραιμα τι γίνεται μέσα στο φέρετρο; - Εσύ τι λες να γίνεται; Το πρώτο ορντέβρ, όπως λένε, είναι τα μάτια! - Ποια μάτια ρε σαλταρισμένε; Τι να τα κάνω τα μάτια; Και ανοιχτά να τα έχω, τι θα δώ; Το ταβάνι μια μή πάνω απο το κεφάλι μου; - Για σκέψου το καλύτερα. Μερικούς τους βρήκαν μπρού- σπιθαμυτα μέσα στην κάσα. Άρα είχαν νεκροφάνεια και όπως καταλαβαίνεις το γλέντησαν κανονικά - Δηλαδή παρακολούθησαν ζωντανοί τον εαυτό τους να πεθαίνει; - Οχι, πήγαν άψαλτοι γιατί μέσα στην εκκλησία ήταν μισοζώντανοι, άρα εκείνη η κηδεία δεν πιάνεται - Τότε χίλιες φορές καμένος! ΚΑΜΕΝΟΣ Ή ΘΑΜΜΕΝΟΣ το ίδιο κάνει, αλλά και η καύση δεν είναι τόσο αθώα όσο φαίνεται. Πολλοί πού πάσχουν από κλειστοφοβία σκέφτονται με φρίκη τις περιπτώσεις ημιθανών που τους έβαλαν στο νεκροθάλαμο -συρταρωτούς, σαν κατεψυγμένα ψάρια- και παραταύτα τους βρήκαν με ανάσα και σφυγμό. Ποιος πληρώνει αυτήν τη φρίκη; Κλειδωμένος μέσα στο συρτάρι, ανίκανος να μιλήσεις, να σαλέψεις, να ουρλιάξεις, να βγεις τέλος πάντων από την κατάψυξη, να μαζέψεις τα ρούχα σου και να το βάλεις στα πόδια. Μάλιστα σε παλαιότερες εποχές η νεκροφάνεια ήταν συνηθισμένο φαινόμενο. Διηγούνται περιπτώσεις ανθρώπων που άρχισαν να σαλεύουν μέσα στην εκκλησία αφήνοντας σύξυλο το εκκλησίασμα. Στο Μεσαίωνα μάλιστα ίσχυε ειδικό δικαίωμα για κάποιους ευγενείς ο θαμμένος -αν ξυπνούσε μέσα στο φέρετρο- μπορούσε να τραβήξει την άκρη ενός σχοινιού που έφτανε στο καμπαναριό. Πολλοί σώθηκαν και ξεθάφτηκαν επειδή μέσα στη νύχτα ήχησε η καμπάνα - Ξέρεις τι σκέφτομαι; Πόσο ωραίο πράγμα είναι ο ζωντανός άνθρωπος. Κινείται, ανασαίνει, κάνει ό,τι του καπνίσει (συγγνώμη για τη λέξη, γιατί και στην καύση καπνίζει ), είναι όλος ζωή - Μόνο που για να είσαι όλος ζωή θα πρέπει κάποτε να γίνεις όλος θάνατο, νέκρα, παγωμάρα, έξω απ όλα - Και τι με νοιάζει; - Σε νοιάζει δεν σε νοιάζει, το καζίκι θα το τραβήξεις Το σώμα απαιτεί τελετή, πρέπει να το πας μέχρι τέλους - Έχεις να μου πεις κάτι καλύτερο; - Καλύτερο δεν ξέρω, αλλά υπάρχει και καύση στον ελεύθερο αέρα, κάτω απο τον ουρανό, όπως του Πάτροκλου. ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΚΟΥΦΑΡΙ του Πάτροκλου ο Αχιλλέας φοβάται μήπως στις πληγές του τρυπώσουν μύγες (μυίαι καδδύσαι κατά χαλκοτύπους ωτειλάς) και τα σκουλήκια (ευλάς) αρχίσουν το έργο τους καθώς το σώμα σαπίζει (κατά χρόα πάντα σαπήη). Η Θέτιδα στάζει στα ρουθούνια του νεκρού ρόδινο νέκταρ (νέκταρ ερυθρόν στάξε κατά ρινών) και αμβροσία. Η Βρισηίδα ξεσχίζει τα λευκά της στήθια και τον απαλό λαιμό της θρηνώντας για τον αιματοκυλισμένο (δεδαιγμένον). Πώς θα τιμηθει ο Πάτροκλος που ανήκει πια στους νεκρούς (ο γαρ γέρας εστί θανόντων); Όλο το στράτευμα φέρνει τρεις γύρους, θρηνούν, ο Αχιλλέας υπόσχεται να ρίξει στα σκυλιά τον Έκτορα (δώσειν κυσίν ωμά δάσασθαι) και να θυσιάσει δώδεκα τέκνα των Τρώων. ΜΝΗΜΕΙΩΔΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΙΓΜΗ που η ψυχή του Πάτροκλου εμφανίζεται στον ύπνο του Αχιλλέα και του ζητάει να βάλει τα οστά του μαζί με τα δικά του στην ίδια στάμνα ο Πηλείδης άπλωσε τα χέρια του αλλά η ψυχή του νεκρού χάθηκε κάτω από τη γη σαν καπνός, τρίζοντας (ψυχή δε κατά χθονός ηΰτε καπνός ώχετο τετριγυία). Οι Μυρμιδόνες θα κόψουν τα μαλλιά τους για να σκεπάσουν τον νεκρό (θριξί δε πάντα νέκυν καταείνυσαν) και θα στοιβάξουν τα ξύλα για τη φωτιά, φέρνοντας στάμνες μέλι και άλειμμα. Οι άνεμοι εντέλει θα θελήσουν να έλθουν, και ο Αχιλλέας θα ποτίσει το χώμα με κρασί απο ολόχρυσο κρατήρα. ΚΛΑΙΓΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΛΕΥΚΑ ΟΣΤΑ του χαμένου φίλου, τα έθεσαν μέσα σε χρυσή στάμνα και μέσα στη σκηνή τα σκέπασαν με λεπτό σεντόνι (εανώ λιτί κάλυψαν). Vanity Hall Ο πως θα ξέρετε το Athens Mall έχει αποκτήσει έναν αντίπαλο και ανταγωνιστή: το Golden Hall. r Σε πολύ μικρή απόσταση το ένα από το άλλο και ανήκοντας στους ίδιους ιδιοκτήτες είναι εντελώς αντίθετα. Ακόμα και εμφανισιακά: σε θερμούς και κόκκινους τόνους το Mall, σε ψυχρούς, χρυσαφιούς το Golden. r Το πρώτο έχει πράγματα χρήσιμα και ενδιαφέροντα: ρούχα, βιβλία, ηλεκτρονικά, τρόφιμα, οικιακά, καλλυντικά. Οι τιμές Ε ίναι το νέο γηπεδικό φρούτο, εγχώριας εφεύρεσης, και απολύτως συμβατό με την εικόνα ενός «είδους» ανθρώπου (στα αγγλικά «human species»), που ευδοκιμεί ανενόχλητος στη σημερινή κοινωνία, αμυνόμενος μάλιστα πίσω από την ανόητη πρόφαση ότι «το σύστημα» είναι εκείνο που τον έχει σπρώξει εκεί, στη χυδαία επιθετικότητά του. Έχει μεγάλο μερτικό το «σύστημα» στην περιθωριοποίηση πολλών νέων ανθρώπων. Μέρος του συστήματος αυτού είμαστε όλοι. Ο δακτυλοδεικτούμενος δράστης, το Κράτος, είναι απλώς το προσωπείο που μας βολεύει να φοράμε όποτε θέλουμε να κρυφτούμε από τον εαυτό μας. ΕΑΝ ΚΑΤΙ ΣΠΡΩΧΝΕΙ έναν άνθρωπο όλο και πιο βαθιά στο περιθώριο, είναι που αισθάνεται πολύ πολύ έντονα, τόσο μάλιστα που πνίγεται από αυτό, ότι λιγοστεύουν οι ευκαιρίες του. Ό,τι Παρατηρητής είναι μάλλον λογικές. Το δεύτερο είναι ο παράδεισος του περιττού. Σχεδόν τίποτα από όσα πουλάει δεν εκπληρώνει μία πρωταρχική ανθρώπινη ανάγκη. Τα πάντα είναι ακριβά, υπερπολυτελή και καταχρηστικά. Αλλά (αλίμονο!) ωραία. r Αν υπήρχε ένα μουσείο της επιδεικτικής κατανάλωσης (αυτό που ο Thorstein Veblen ονόμαζε «conspicuous consumption») θα ήταν το Golden. Δεν αγοράζεις μόνο είδη - αγοράζεις υπογραφές και πιστοποιητικά κοινωνικής καθιέρωσης. r Προσωπικά έχω αντίστροφη σχέση με τα «σινιέ» εμπορεύματα. Όχι μόνο δεν πληρώνω παραπάνω για να τα αποκτήσω, αλλά θεωρώ ότι θα έπρεπε εκείνα να πληρώνουν εμένα για να τα χρησιμοποιώ, εφόσον τους κάνω διαφήμιση. Γιατί να κυκλοφορώ με ένα πουλόβερ που προβάλλει (τζάμπα) με μεγάλα γράμματα στο στήθος μου τον κατασκευαστή του; r Αυτοί που χρησιμοποιούν τα σινιέ νομίζουν πως έτσι ανεβαίνουν στα μάτια των άλλων. Και ίσως να είναι αλήθεια, εφόσον οι άλλοι κρίνουν με τα ίδια κριτήρια. Παραμένω οπαδός του understatement (αμετάφραστον). Θα ήθελα π.χ. ένα αυτοκίνητο που να έχει όλα τα οδηγικά προτερήματα τη δύναμη που έχει μέσα του (τις γνώσεις που απέκτησε, τα σχέδια και τα όνειρα που έκανε, τον κόπο που κατέβαλε), πρέπει να την περιορίσει στο ελάχιστο. Ετοιμάστηκε για όλα και νιώθει πως του ζητάνε να συμβιβαστεί με το τίποτα. Αυτός ο άνθρωπος, ναι, μπορεί να καταλάβει κάποιος πώς λαμπαδιάζει ξαφνικά από οργή και πώς η οργή αυτή ορισμένες φορές μετατρέπεται σε βία. Η επισήμανση της «διαδικασίας» αυτής δεν ισοδυναμεί, εκ μέρους μου, και με αποδοχή της. Όταν λες ότι καταλαβαίνεις κάποιον, δεν σημαίνει ότι δικαιολογείς και τις πράξεις του, εάν αυτές είναι βίαιες. Όπως έλεγε ο μέγας Γκάντι, «υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους θα ήμουν έτοιμος να πεθάνω, ούτε ένας όμως για τον οποίον θα μπορούσα να σκοτώσω». Όπως και να χει, το νέο φρούτο των γηπέδων, «ο αλήτης με τα λέιζερ», αυτός που σημαδεύει αντίπαλους παίκτες αλλά και διαιτητές με αυτή την εκτυφλωτική δέσμη φωτός, ο ίδιος αλήτης που βρίζει τις μανάδες όλων όσους θεωρεί εχθρούς του δεν είναι στην ίδια κατηγορία με το θυμωμένο παιδί του περιθωρίου. Είναι, απλώς, ανάγωγος, άξεστος και τυπικό δείγμα Έλληνα ψευτόμαγκα. Μέλος μιας αγέλης, κάνει τον Ράμπο. Έξω από αυτήν, «κύριε δεν ήμουν εγώ». μίας Porsche χωρίς να φαίνεται η μάρκα του. Και από χρόνια ψάχνω (και συνήθως βρίσκω) προϊόντα άριστης ποιότητας που όχι μόνο δεν είναι επώνυμα αλλά τα ξέρουν μόνον οι ψαγμένοι. r Για μένα λοιπόν το Golden Hall είναι ένα παζάρι της ματαιοδοξίας (Vanity Fair, που έγραφε ο Thackeray). Αναντίρρητα λαμπερός θεσμός - αλλά εγώ θα συχνάζω στο αδέλφι του το Mall. Ταιριάζει περισσότερο στην τσέπη, τα ενδιαφέροντα και την ιδιοσυγκρασία μου. Εκτός αν κερδίσω κανένα τζακπότ. Τότε μπορεί να συζητήσουμε και για υπερπολυτέλειες... Χρήστος Μιχαηλίδης Ο αλήτης με το λέιζερ. Η νέα «άφιξη» στα γήπεδα προκαλεί και πιστεύει πως η κοινωνία του οφείλει τα πάντα. ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ, δυστυχώς, «η αγέλη των... τύπων με λέιζερ» στον τόπο μας και έχει βάλει την κακιά στάμπα της παντού στην κοινωνία. Είναι η προσωποποίηση εκείνων ακριβώς των ανθρώπων που θέλουν την ομάδα τους να κερδίζει με κάθε μέσο, ακόμα και «τυφλώνοντας» τον αντίπαλο. Είναι στην κατηγορία των ανθρώπων της ελάχιστης προσπάθειας, εκείνων που πιστεύουν πως η κοινωνία τους οφείλει τα πάντα και εκείνοι δεν χρωστούν τίποτα. Η λέξη «καταστολή» είναι άσχημη και δεν την αγαπώ. Η λέξη «τιμωρία» στον τόπο μας είναι κακοποιημένη και παρεξηγημένη. Συνήθως την «υφίστανται» οι λάθος άνθρωποι, και μάλιστα με ζήλο υπερβάλλοντα, από εκείνους που υποτίθεται πως εκπαιδεύονται για να εφαρμόζουν τους νόμους. Κουράστηκα να διαβάζω πως «η μεγαλύτερη πληγή της Ελλάδας είναι ότι κυριαρχεί παντού η ατιμωρησία», όλοι να φαίνεται πως συμφωνούν με αυτό, αλλά άμα είναι να τιμωρηθεί κάποιος, είτε αυτός σημαδεύει ένα συνάνθρωπό του με λέιζερ είτε περνά με κόκκινο και με χίλια είτε επειδή έκτισε αυθαίρετο καραμπινάτο στην παραλία ή στο βουνό, πάντα θα βρει «επαναστάτες υποστηρικτές» να φωνάξουν γι αυτόν. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ, λοιπόν, κάποτε τι είδους κοινωνία θέλουμε. Και κάποτε, επίσης, θα πρέπει, εάν θέλουμε η κοινωνία αυτή να βασίζεται σε νόμους, να αποδεχθούμε, εκεί που πρέπει και εκεί που ορίζουν αυτοί οι νόμοι, την τιμωρία ως αναγκαία. Στο κάτω κάτω, πολλοί άνθρωποι στον κόσμο έγιναν καλύτεροι επειδή τιμωρήθηκαν για κάτι ή επειδή φοβήθηκαν ότι θα τιμωρηθούν, εάν «διέπρατταν» αυτό το «κάτι». Σκίτσο: Denis Lhomme ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ: Θωμάς Κοροβίνης, Όμορφη νύχτα, εκδόσεις Άγρα. Συνεχίζοντας μια παράδοση ηθολόγων που θεωρούν το εφήμερο πολύτιμο τεκμήριο και την τουρκική χροιά κάποιων συμπεριφορών μας αληθινή παρακαταθήκη, ο Θωμάς Κοροβίνης (μετά τις έξοχες Τουρκικές παροιμίες, τους Ασίκηδες και τους Ζεϊμπέκους), παρουσιάζει την Όμορφη νύχτα, ήτοι 20 χρόνια λαϊκού τραγουδιού στη Θεσσαλονίκη,

13 Spin Doctor Στέλιος Κούλογλου Ούτε να απαχθείς δεν μπορείς σε αυτήν τη χώρα. Ο κίνδυνος να πέσεις στο στόμα των τηλε-παραθυράκηδων ξεπερνάει τον κίνδυνο των απαγωγέων. ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΌΝΟ ΕΝΑ πράγμα δεν μπορείς να κάνεις, όλα τα άλλα επιτρέπονται. Μπορείς να κλέψεις τα ομόλογα των ασφαλιστικών ταμείων, να υποκλέψεις τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις, να πουλήσεις μπιτ παρά κτήματα του Ελληνικού Δημοσίου στον Εφραίμ ή να προτρέψεις από τηλεοράσεως τον ελληνικό λαό σε νόμιμη φοροδιαφυγή επειδή «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΣΟΥ, όπως έκανε για το Βατοπέδι ο πρωθυπουργός με μερικούς μήνες καθυστέρηση. Ή, όπως προχθές ο κ. Βουλγαράκης, να ζητήσεις συγγνώμη αποκλειστικά από «τους ψηφοφόρους της ΝΔ», θυμίζοντας για μια ακόμη φορά ότι η κυβέρνηση αυτή ποτέ δεν πίστεψε ότι εργάζεται για τα συμφέροντα όλης της χώρας. Αυτό που δεν επιτρέπεται είναι να πέσεις θύμα απαγωγής. Ο ΦΟΒΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ότι θα πέσεις στα χέρια των απαγωγέων, όσο ότι θα σε παραλάβουν οι δημοσιογράφοι και δη οι τηλε-παραθυράκηδες. Αν έχετε επιφυλάξεις για το προηγούμενο συμπέρασμα, ρωτήστε την οικογένεια του εφοπλιστή Παναγόπουλου: το τι είπε το στόμα τους αυτές τις μέρες θα αποτελεί πολύτιμο υλικό για όσους από τους κοινωνιολόγους του μέλλοντος ασχοληθούν με την κατάντια των ΜΜΕ και του πολιτισμού μας. Μέχρι που αναγκάστηκε η κ. Παναγοπούλου να παρεμβαίνει τηλεφωνικά σε εκπομπές, μήπως και τις επαναφέρει στην τάξη. ΟΙ ΤΗΛΕ-ΠΑΡΑΘΥΡΑΚΗΔΕΣ χωρίζονται βασικά σε τρεις κατηγορίες. Στην πρώτη ανήκουν οι «ινσπέκτορ Κλουζό» που μικροί ήθελαν να γίνουν αστυνομικοί, αλλά δεν τα κατάφεραν και το γύρισαν στη δημοσιογραφία. Ορισμένοι απ αυτούς απελευθέρωναν τον εφοπλιστή τρεις φορές το 24ωρο βασισμένοι σε αποκλειστικές πληροφορίες που Πωλίν Κόκλα Προβοκάτσια Σχολιαστής έλεγε πως οι απαγωγείς, μόλις πάρουν τα λύτρα «κάθονται και τα χαϊδεύουν», και, μάλιστα, αν είναι πέντε, «κάθονται οι τρεις και τα χαϊδεύουν». Δεν διευκρίνιζε τι κάνουν οι υπόλοιποι δύο. διαψεύδονταν συστηματικά. Άλλοι επανέρχονταν κάθε τόσο με ειδήσεις για το ποσό των λύτρων, λες και αυτό είναι το πρόβλημα της υπόθεσης. Μερικοί συνέστησαν δημοσίως στην αστυνομία να ερευνήσει τα φαρμακεία από τα οποία αγοράσθηκαν φάρμακα για τον διαβήτη -μέτρο που αν εφαρμοζόταν, θα καθιστούσε ύποπτο το ένα δέκατο του πληθυσμού της χώρας- παραγνωρίζοντας ότι οι απαγωγείς είναι πιο έξυπνοι απ αυτούς. Ειδάλλως θα είχαν γίνει δημοσιογράφοι. Η ΔΕΎΤΕΡΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ είναι οι κουτσομπόληδες. Δεν φτάνει ο καημός που έχει ο απαχθείς ή η οικογένεια του, πρέπει να ακούει τον καθένα να αναλύει τις προηγούμενες σχέσεις του, την αιτία του διαζυγίου του ή αν μοίρασε την περιουσία σωστά και ποιο από τα μέλη της οικογένειας είναι ρηγμένο από τη μοιρασιά. Ελπίζω ο κ. Παναγόπουλος να μην έβλεπε τηλεόραση στη διάρκεια της ομηρίας του (η υπόθεση δεν είχε λήξει, όταν γραφόταν αυτό το άρθρο) γιατί θα κινδύνευε να πεθάνει όχι από την έλλειψη φαρμάκων αλλά από το βιασμό της προσωπικής του ζωής. ΜΕΓΑΛΟΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΘΕΩΡΟΎΝΤΑΙ όσοι έχουν τα προσόντα να συνδυάσουν αυτές τις δύο κατηγορίες, δηλαδή την... κοινωνική κριτική με το αστυνομικό δαιμόνιο. Σε μια σχετική εκπομπή, ο σχολιαστής, αφού μας πληροφόρησε ότι ο ρηγμένος στη μοιρασιά γιος του κ. Παναγόπουλου ήρθε από το Λονδίνο για να πάρει μέρος στις διαπραγματεύσεις, έδωσε στο κοινό και χρήσιμες πληροφορίες για το τι κάνουν οι απαγωγείς μόλις πάρουν τα λύτρα: «κάθονται και τα χαϊδεύουν» και, μάλιστα, αν είναι πέντε, «κάθονται οι τρεις και τα χαϊδεύουν» χωρίς να διευκρινίσει τι κάνουν οι υπόλοιποι δύο. Υποθέτω ότι θα χαϊδεύουν τους άλλους τρεις, πράγμα που αποδεικνύει ότι μερικές φορές το χρήμα φέρνει και την ευτυχία. Πάνω που ετοιμαζόμασταν για επανάσταση, ξεκίνησαν οι εκπτώσεις. football factory Τιτανικός - Βοτανικός Δημήτρης Θεοδωρόπουλος Μοιάζει με παλιά κακή ελληνική ταινία. Τα έχει όλα. Το μεροκαματιάρη λαό που χάνει τη δουλειά του από τις απάνθρωπες αποφάσεις των λίγων. Τους πλούσιους επιχειρηματίες που φαίνεται να δολοπλοκούν ασύδοτα. Τους πονηρούς πολιτευτές που φωνάζουν φάλτσα για το καλό της πατρίδας. Και κάπου ενδιάμεσα μια ταλαίπωρη πόλη, την γκρίζα και χοντρούλα Αθήνα. Είναι λίγο ασχημούλα πλην όμως παραμένει επιθυμητή, με ένα διαστροφικό τρόπο. Το γήπεδο του Παναθηναϊκού είναι μια μπλεγμένη ιστορία. Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα γινόταν στον υποβαθμισμένο Βοτανικό, με αντάλλαγμα μια πολύ καλή για να γίνει αληθινή διπλή ανάπλαση πρασίνου και στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Θα γινόταν, αν κάποιοι δεν προσέφευγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ζητώντας με σουρεαλιστικά επιχειρήματα («κορμοράνοι στην περιοχή») και φανερό στόχο το mall που συνόδευε το γήπεδο την παύση των έργων. Και ξαφνικά, όπως πάντα συμβαίνει στις ζόρικες στιγμές, τα προσωπεία έπεσαν και η αλήθεια έγινε λίγο πιο αποκρουστική την ώρα του εκνευρισμού. Ο δήμαρχος Αθηναίων, αφού στόλισε κακόγουστα την πόλη και βοήθησε την επέλαση των εορτών εναντίον των κακών διαδηλωτών, φόρεσε το μαχητικό του πουκάμισο και απείλησε το Συνασπισμό των Κορμοράνων πως «θα βγάλουμε τον κόσμο στο δρόμο και η οργή του θα σας πνίξει». Μα ο κόσμος στο δρόμο δεν θα ενοχλεί την ομαλότητα της πόλης; Ενοχλητική λεπτομέρεια. Οι υπόλοιποι πολιτευτές απείλησαν πως, αν δεν γίνει το mall, «θα επηρεαστεί το τραπεζικό σύστημα». Ο Άδωνις Γεωργιάδης κάτι τσίριξε για την Ακρόπολη που δεν θα γινόταν αν υπήρχε τότε ΣτΕ, αλλά κανείς δεν τον πήρε στα σοβαρά. Η ιστορία του γηπέδου είναι ένας γόρδιος δεσμός. Σε αυτή την ιστορία στείρου αρνητισμού, υποβάθμισης της νοημοσύνης και εκμετάλλευσης του κόσμου του Παναθηναϊκού οι περισσότεροι ζητούν να λυθεί με τον αρχαιοελληνικό τρόπο: να τον κόψουμε βάρβαρα με το σπαθί και να σφυρίξουμε αδιάφορα για τα υπόλοιπα. Αν γίνει αυτό, το γήπεδο και η «Θεία» ανάπλαση θα γίνουν. Αν όχι, ο Κακλαμάνης μοιάζει ικανός να κάψει το δέντρο του μόνος του, για το δίκιο του λαού, την ώρα που οι κορμοράνοι θα πετούν ευτυχισμένοι για άλλες πολιτείες, μακριά από την παράνοια του νεοελληνικού λαϊκισμού. dboras@lifo.gr Popaganda Θες να γίνουμε φίλοι; Όταν ανοίγεις τον υπολογιστή σου και βλέπεις ότι σε έχει προσθέσει η μάνα σου (ή η γιαγιά σου) ως «φίλο» της στο facebook, τότε καταλαβαίνεις ότι το πράγμα έχει ξεφύγει πέρα από κάθε πλάκα. ΕΙΝΑΙ ΑΧΑΡΟ ΝΑ ΤΗ ΛΕΣ ΣΕ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΚΟΣΜΟ -τουλάχιστον μόνο στην Ελλάδα- επειδή αναλώνονται σε μια δραστηριότητα που τους ευχαριστεί, αλλά αυτό ειδικά το νταραβέρι στο facebook μου φαίνεται πραγματικά ακατανόητο. Κι εγώ ξεχνιέμαι στο Internet -το οποίο, μεταξύ άλλων, έχει αποκαλύψει και τα απεριόριστα περιθώρια κωλοβαρέματος του ανθρώπινου είδους- αλλά τι είδους ανάγκη οδηγεί τόσο πολύ κόσμο να σαχλαμαρίζει ασύστολα με τους κατά φαντασίαν «φίλους» του, δεν μπορώ να το πιάσω με τίποτε. Είναι τόσο δύσκολο να κάνεις και να διατηρήσεις φιλίες - είτε online είτε offline. Η ίδια η έννοια της φιλίας μοιάζει έτσι κι αλλιώς συχνά τόσο φευγαλέα και ρευστή, που το ξεχείλωμά της μέχρι πλήρους ακύρωσης στις σελίδες του facebook δεν είναι μόνο ανόητη, είναι προσβλητική. Κανείς δεν επικοινωνεί με φίλους του μέσω facebook -απλά ψιλοσαχλαμαρίζει στην καλύτερη περίπτωση με ψιλο-αγνώστους (η ψιλοκουβέντα στα πιο βαρεμένα όριά της), και στη χειρότερη γίνεται μέλος για να κατασκοπεύει τα παιδιά του. Στις περισσότερες σελίδες των μελών που δεν είναι μαθητές ή φοιτητές -και είναι άπειρες πια αυτές οι περιπτώσεις- οι «φίλοι» ανήκουν σε κάποια από τις παρακάτω κατηγορίες: παλιοί συμμαθητές που ήλπιζες να μην ξανασυναντήσεις ποτέ, το χαζοχαρούμενο αφεντικό σου που ξαφνικά την είδε «hipster» και φανατικός της «κοινωνικής δικτύωσης», κάποιοι άνθρωποι που δεν έχεις δει ποτέ αλλά ανεβάζουν τον αριθμό των «φίλων» σου, μέλη της οικογένειάς σου (αυτό κι αν αψηφά κάθε είδους κοινή λογική), συνάδελφοι με τους οποίους δεν θα έβγαινες ποτέ έξω (και οπωσδήποτε δεν θα έπαιρνες ποτέ τηλέφωνο), κάποια ή κάποιος πρώην που δεν έκανε ούτε καν για περιστασιακή σχέση της προκοπής και τώρα αναβαπτίστηκε ως «φίλος» και στοιχειώνει τον υπολογιστή σου. Urban Lab Δημήτρης Ρηγόπουλος Με αφορμή τα αποψινά εγκαίνια στη μεγάλη έκθεση του Ελληνικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής στο Μπενάκη της Πειραιώς για την κατοικία στην Ελλάδα θυμάμαι, τιμής ένεκεν, το πιο αγαπημένο μου ελληνικό σπίτι / την κατοικία στην Ανάβυσσο / του ιδιοφυούς Νίκου Βαλσαμάκη / τόση απλότητα, τόση γεωμετρία, τόσο φως, τόση Μεσόγειος με δύο τρεις γραμμές / και ύστερα από τόση βροχή και τόσο κρύο πεθύμησα τον ήλιο, τη θάλασσα και τη ζέστη / να βγω σ' αυτή την τεράστια βεράντα και να τεντώσω τα κοκκαλάκια μου / τώρα καταλαβαίνω τους Βόρειους που τρελαίνονται για τη Μεσόγειο και γουρλώνουν τα μάτια τους όταν με ακούν να τους λέω πόσο ζηλεύω τα χιόνια τους και τα κρύα τους / μπα, δεν τους ζηλεύω καθόλου / με δύο εβδομάδες συνεχόμενης συννεφιάς πήγα να φλιπάρω, σκέψου έναν ολόκληρο χειμώνα / βέβαια και η Μασσαλία Μεσόγειος είναι και πνίγηκε στο χιόνι, αλλά δεν θα το κάνω θέμα / φαίνεται πως ωρίμασα ως άνθρωπος, δεν εξηγείται αλλιώς, και αντιδρώ με Το facebook δεν είναι ούτε «γενιά» ούτε «κίνημα», είναι το δημιούργημα ενός επιτήδειου «dot com» νεαρού εκατομμυριούχου με φαντασιώσεις «σπασίκλα ροκ σταρ» από τους άπειρους οι οποίοι μαϊμουδίζουν το στυλ του Στιβ Τζομπς. ψυχραιμία / καλύτερες οι βροχές, ξεγελάω τον εαυτό μου, πιο αποδοτικές για τα βουνά μας, τις καλλιέργειες και τις λίμνες / ίσως φέτος δεν είναι η χρονιά μας, αλλά ας μην προτρέχω γιατί ο Φεβρουάριος είναι ο παραδοσιακός μήνας για χιόνια στην Αθήνα / δεν ξέρω αν σας λέει κάτι ως όνομα ο αρχαιολογικός χώρος του Ναού της Αγροτέρας Αρτέμιδος / σίγουρα όμως θα έχετε προσέξει κάτι αξιολύπητα ερείπια στο ύψωμα που κάνει η Αρδηττού, από την πλευρά του Μετς / εκεί πάνω λοιπόν βρίσκονται τα ίχνη του συγκεκριμένου αρχαίου ιερού και οι αρχαιολόγοι έχουν φαγωθεί (με την καλή έννοια) να τα ρίξουν και να αποκατασταθεί ένα σημαντικό τμήμα της αρχαίας τοπογραφίας / το 2006 ξεκίνησε η κατεδάφισή τους, μετά στοπ λόγω έλλειψης χρημάτων και τώρα ολοκληρώνεται από κατασκευαστική εταιρεία, γεγονός που σκόρπισε ανησυχία κι έκανε το βουλευτή Κώστα Καρτάλη του ΠΑΣΟΚ να καταθέσει ερώτηση στη Βουλή / βέβαια εμένα ο πόνος μου είναι άλλος / λυπάμαι τα καημένα τα Δημήτρης Πολιτάκης 25 ΤΟ MYSPACE ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΕΠΕΣΕ -άπειρες πλέον οι σελίδες γνωστών που τις εγκαινίασαν με ενθουσιασμό, αλλά παραμένουν αραχνιασμένες εδώ και μήνες ή ακόμα και χρόνια- αλλά τουλάχιστον είχε και έχει ένα νόημα «κοινωνικής δικτύωσης» ως μέσο διάδοσης σύγχρονης μουσικής και καλλιτεχνικής έκφρασης. Τι νόημα έχει το feedback σχετικά με το πότε κατούρησε (κυριολεκτικά) τελευταία φορά ο/η «φίλος/η» σου στην ενημέρωση του facebook; Θέλω να πω δεν χρειάζεται να είσαι «τεχνοφοβικός» ή απομεινάρι του περασμένου αιώνα για να υποστηρίξεις ότι υπάρχουν πολύ πιο χρήσιμοι τρόποι για να περάσει κανείς facebook την ώρα του και σίγουρα πιο διασκεδαστικοί για να τη σπαταλήσει. Ούτε εννοεί κανείς απαραίτητα ότι πρέπει σώνει και καλά να βγεις έξω και να κοινωνικοποιηθείς με τρισδιάστατους ανθρώπους σε συνθήκες surround sound. Το facebook δεν είναι ούτε «γενιά» ούτε «κίνημα», είναι το δημιούργημα ενός επιτήδειου «dot com» νεαρού εκατομμυριούχου με φαντασιώσεις «σπασίκλα ροκ σταρ» από τους άπειρους οι οποίοι μαϊμουδίζουν το στυλ του Στιβ Τζομπς ή του Μπιλ Γκέιτς. Είναι ένας ηλεκτρονικός πίνακας ανακοινώσεων, απίστευτα αργός για τα δεδομένα της σύγχρονης τεχνολογίας, χωρίς συγκροτημένο design, γεμάτο από τα πρησμένα προφίλ ανθρώπων που μοιάζουν να έχουν απίστευτα πολύ χρόνο και ένα κάρο ενοχλητικές διαφημισούλες μεταμφιεσμένες σε alerts προς το χρήστη. ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΙΣ ΟΤΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ Μόνο για PR και event planning της πλάκας. Ούτε είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι πιο «ειδικοί» επαγγελματίες του διαδικτυακού συστήματος (webmasters, webdesigners κ.λπ.) δεν ασχολούνται συνήθως με τέτοια πράγματα. Αλλά και πόσοι πραγματικά από τα εκατομμύρια μέλη το χρησιμοποιούν τακτικά; Ξέρω ανθρώπους που γράφτηκαν και δεν ξεγράφτηκαν ποτέ μόνο και μόνο επειδή είναι τόσο πονοκέφαλος η διαδικασία να σβήσεις το προφίλ, τα σχόλια κ.λπ. (ακόμα και η virtual αυτοχειρία είναι πακέτο στις μέρες μας). ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΕΓΑ ΖΗΤΗΜΑ, αλλά είναι λίγο θλιβερό να βλέπεις μεγάλους ανθρώπους να παλιμπαιδίζουν στο facebook, να στέλνουν ο ένας στον άλλο κακοτραβηγμένες φωτογραφίες από τις διακοπές τους και να «κατουράνε» ανοησίες στον «Τοίχο» των «φίλων» τους. Αν πρόκειται για «κοινωνικό χώρο», τότε μιλάμε για κοινωνικό χώρο σε πλήρη σύγχυση. Άπειρα τα κωμικοτραγικά περιστατικά που έχουν συντελεστεί σ αυτό το σύστημα επικοινωνίας (άγνωστων συχνά μεταξύ τους) «φίλων». Μια γνωστή έχει ένα φίλο καθηγητή στην Αμερική, ο οποίος έχει το ίδιο όνομα με τον αδικοχαμένο πιτσιρικά Αλέξη Γρηγορόπουλο, και τη μέρα που μαθεύτηκε το τραγικό γεγονός έλαβε δεκάδες συλλυπητήρια μηνύματα στο facebook (τώρα τι είδους άτομα στέλνουν mail σε κάποιον που υποτίθεται ότι είναι νεκρός, άλλη ανωμαλία αυτή ). Πρόσφατη είναι επίσης η περίπτωση διαρρήκτη στη Νέα Ζηλανδία που «επικοινωνούσε» την παραβατική δραστηριότητά του (με το πραγματικό του όνομα) στους «φίλους» του. Οι αστυνομικοί που τον συνέλαβαν δεν πίστευαν ότι κάποιος μπορεί να είναι τόσο ηλίθιος. Κι όμως, η ηλεκτρονική «κοινωνική δικτύωση» απελευθερώνει για κάποιο μυστήριο λόγο τους ανθρώπους όχι μόνο από τις αναστολές τους αλλά κι από τα λογικά τους καμιά φορά. σπιτάκια που είχαν την ωραιότερη θεά της πόλης και τώρα πέφτουν / σημαντικός ο λόγος, δεν λέω, αλλά τι να κάνω, στενοχωριέμαι / άσχετο: κάτι πήρε το αυτί μου ότι το Ινστιτούτο Θερβάντες εγκαταλείπει τη Σκουφά και το Κολωνάκι και πάει σε δικό του, καινούργιο κτίριο στην Ερμού / κάτω από την Αιόλου, σύμφωνα με πληροφορίες / λέτε να είναι αυτό το μεγάλο οικόπεδο δίπλα στα Goody s με τη νεοκλασική πρόσοψη; / μακάρι! / προχωρούν οι εργασίες διαμόρφωσης της οδού Μακρυγιάννη μπροστά από το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης / μη φανταστείτε κάτι τρομερό / μεγαλώνουν τα πεζοδρόμια κι έξω από την πόρτα / δεν θα μπορείς να παρκάρεις, αλλά η διέλευση θα επιτρέπεται / μέχρι Μάρτιο έτοιμος ο δρόμος για τα εγκαίνια / και μην ξεχνιόμαστε, το Σάββατο ο Ρέντσο Πιάνο καταφθάνει για να παρουσιάσει τα σχέδιά του για το πολιτιστικό πάρκο στο Δέλτα Φαλήρου / το μεσημέρι στο Ζάππειο, το απόγευμα στο Μέγαρο Μουσικής. (

14 x-press Δυο κατηγορίες περιοδικών φαίνεται να έχουν καταρρεύσει στο δελτίο Δεκεμβρίου: τα αντρικά και τα lifestyle. Iδού ένα δείγμα: «Μax»: 9.100, «Esquire»: 3.500, «Status»: , «Nitro»: Πρόκειται για πανελλαδικές κυκλοφορίες, πράγμα που σημαίνει ότι στην Αθήνα τα πήραν 2 έως 8 χιλιάδες άνθρωποι, στην καλύτερη περίπτωση. Ως συνήθως, οι διαφημιζόμενοι θα το μάθουν τελευταίοι Με την κατάρρευση όμως φλερτάρει ολόκληρο το σύστημα των ελληνικών εντύπων. Τώρα που όλοι κοιτάνε πού θα κάτσει η μπίλια, ανακαλύπτουν έκπληκτοι δύο πράγματα: πρώτον, ότι οι «παχιές αγελάδες» δεν διαβάζονται από κανέναν και συντηρούνται από την αδράνεια της αγοράς. Δεύτερον, ότι ελάχιστοι είναι αυτοί που πραγματικά διαβάζονται - κυρίως απροσδόκητοι (π.χ. το «Sporty» πουλάει και το «Αstra» !) Με 8% προβάδισμα βρίσκεται η Όλγα Τρέμη στα δελτία ειδήσεων Ιανουαρίου. Δικαίως. Είναι η καλύτερη Όντως πιθανή είναι η «συνταξιοδότηση» της Άννας Γουίντουρ από την αμερικανική «Vogue». Στο τεύχος Ιανουαρίου η διαφημιστική δαπάνη είχε πτώση 44% σε σχέση με πέρσι! Παρόμοιες είναι οι πτώσεις στα glossy περιοδικά και ένθετα εφημερίδων στην Αθήνα Απαραίτητο πλέον αξεσουάρ κάθε τηλεοπτικού πάνελ μια, ενίοτε και δύο φτερούδες. Οι οποίες κάποια στιγμή ανοίγουν το στόμα τους και φέρνουν σε «δύσκολη θέση» τους ευγενικούς οικοδεσπότες τους. Αηδές και προβλέψιμο Τις Κυριακές, η ενδιαφέρουσα τιτανομαχία γίνεται στα μετόπισθεν, μεταξύ «Real News» και «Ελεύθερου Τύπου». Τελευταία στοιχεία: ο πρώτος, ο δεύτερος Ριάλιτι πορνό τις νύχτες στον Σκάι. Ενδιαφέρον! Στη γενική πεποίθηση ότι οι κυριακάτικες είναι κούφιες, παρά τις προσφορές τους, η μόνη που πάντα έχει λίγο, γέρικο ζουμί είναι το «Βήμα» της Κυριακής. Η πιο καλοσχεδιασμένη, όμως, είναι η «Καθημερινή» του Σαββάτου. Το Σάββατο τα «Νέα» παίζουν χωρίς αντίπαλο - κυρίως για το Βιβλιοδρόμιο Στα εκτροχιασμένα χνάρια του «Θέματος» η «Real», όσον αφορά την «αποκάλυψη» με τον σεφ. Ο αυριανισμός είναι στίγμα - τατουάζ! Ηθικό που σέρνεται Πολύνεκρη Αθήνα Λυσανίας Love Company Σχεδόν ως παιδεραστή σκιτσάρισε τον Λαζόπουλο ο Κούγιας σε νέα του συνέντευξη στο χοιροστάσιο της Άννας Δρούζα. Η μεγάλη παραγωγός αναμετάδωσε τις αηδίες, ψιθυρίζοντας «Σε παρακαλώ, μη με φέρνεις σε δύσκολη θέση». Δεν κρίθηκε σκόπιμο να κοκκινίσει, διότι το πλάνο ήταν κατακίτρινο και δεν θα φαινόταν Ευτυχώς ξεκινάει η Καλομοίρα. Ξεκινώντας από μηδενική πληθυσμιακή βάση (το 1832 αριθμούσε μόλις 4 χιλιάδες κατοίκους), η Αθήνα κατόρθωσε αρχομένου του 21ου αιώνα να αριθμεί 5 εκατομμύρια και να αποτελεί πια κράτος εν κράτει. Μητρόπολη χωρίς γκρίζες και σκοτεινές ζώνες δεν νοείται, άρα η εγκληματικότητα αποτελεί ένδειξη ισχύος, προόδου, σύνδρομο πλούτου, ευζωίας και ασίγαστου κοινωνικού πολέμου. «Τέσσερις δολοφονίες μέσα σε τριάντα ώρες!» γράφουν οι εφημερίδες, ενώ πρώτη είδηση στην οθόνη είναι η απαγωγή του εφοπλιστή Περικλή Παναγόπουλου. Ο Ελληνοαιγύπτιος Αντώνιος Μισέλ (δις ισόβια), μόλις ξεπόρτισε από τη φυλακή, υπέστη τη θανατική ποινή των εμπόρων κοκαΐνης. Ένα 26χρονο πρεζόνι στον Πειραιά έπεσε θύμα αλάθητης σκοποβολής. Τα ίδια στο Μενίδι και στα νερά του Πειραιά όπου βρέθηκε το πτώμα κάποιου Σύριου (δεμένου, φιμωμένου και με μπαταρία αυτοκινήτου βραχιόλι στο λαιμό). Γνωστό πια ότι οι ξένοι οργανώθηκαν σε αγαστή συνεργασία με τους ντόπιους: μιλάμε για ρώσικη μαφία, για αλβανική μαφία, για αθηναϊκή μαφία. Οι εκτελέσεις είναι καθημερινή είδηση διότι πάντα σε αυτά τα συνδικάτα κάποιοι περισσεύουν. Έστω και άφαντο, υπάρχει μνημείο «πεσόντων» μαφιόζων. Άνθρωποι είναι κι αυτοί. κορίτσι στην πόλη Help the Aged Δέσποινα Τριβόλη Σάββατο, 19.30, στο μετρό Είναι το πρώτο Σάββατο των εκπτώσεων - όλη η Κηφισίας από το Ψυχικό και πάνω ήταν φρακαρισμένη. Η επιστροφή στο κέντρο είναι επεισοδιακή, στην Ομόνοια το βαγόνι γεμίζει ασφυκτικά. Όταν φτάνουμε στη στάση Πανεπιστήμιο είναι σχεδόν αδύνατο να βγούμε. «Προχωρήστε λίγο σας παρακαλώ για να βγούμε» φωνάζει μια κυρία, ενώ παλεύω με τη σακούλα του διπλανού μου. «Σιγά μην κάτσουμε και με το ένα πόδι ψηλά για να βγεις εσύ έξω» της απαντά όλο πνεύμα ένας τύπος δίπλα στην πόρτα. «Πολύ αστείο χα, χα χα μ..κα» του απαντάω όλο ειρωνεία. (Προφανώς όταν είναι ανεβασμένος στο γαϊδούρι που κάνει τη διαδρομή Άνω Μαγουλίτσα-Κάτω Μαγουλίτσα αγκαλιά με την κότα του δεν χρειάζεται να κατέβει - ποτέ). Ένα πράγμα που δεν σταματάει ποτέ να με εκπλήσσει είναι η μανία των Αθηναίων να μην περιμένουν να βγει ο κόσμος πριν μπουν μέσα στο βαγόνι/λεωφορείο/τρόλεϊ. Ειδικά οι ηλικιωμένοι παθαίνουν ντελίριο με το που ανοίγουν οι πόρτες και χιμάνε μέσα με πάθος νεοφώτιστης θεούσας: ασθενικά χέρια που ρίχνουν αγκωνιές στα τυφλά, κουστουμαρισμένοι κύριοι που σε αποκαλούν «γλωσσού», κυρίες με γούνινα καπέλα που σου ρίχνουν βιτσιές με τη μαγκούρα τους για να κάτσουν πρώτες. Μια φορά, περιμένοντας το τραμ, (ως γνωστόν επικρατεί συνωστισμός στο τραμ, τσακώνονται ποιος θα πρωτομπεί να κάνει τουρνέ στη Νέα Σμύρνη), κάποιο καημένο αγόρι έκανε το λάθος να περιμένει τον κόσμο να βγει πριν μπει ο ίδιος μέσα, κι ένας παππούς με τραγιάσκα έπαθε παράκρουση κι άρχισε να τον ταρακουνάει από τους ώμους και να του φωνάζει υστερικά: «Να μπούμε στο τραμ! Να μπούμε στο τραμ!». Δευτέρα, 8.30, βγαίνοντας από το σπίτι μου Καθώς πάω να κλειδώσω την εξώπορτα, περνάει από μπροστά μου μια κοπέλα που έχει βγάλει βόλτα το σκύλο της. Ο σκύλος σταματάει για μισό λεπτό και χέζει στο πεζοδρόμιο μπροστά στην πόρτα μας, ενώ εκείνη τον καμαρώνει όλο χαρά. Μόλις τελειώνει, χαϊδεύει το κεφάλι και του λέει με μωρουδιακή φωνή «Πάμε να τρέξουμε; Πάμε!». Κρατιέμαι να μην τη ρωτήσω μήπως θα ήθελε να περάσει μέσα να κάνει το σκυλάκι της κακά και στο χολ του σπιτιού μου. Αλλά δεν το κάνω, είναι πρωί ακόμα, είμαι καλός άνθρωπος, έχει ήλιο, τα πουλάκια τραγουδάνε. Και στην πλατφόρμα του τραμ στο Σύνταγμα με περιμένει ένα πλήθος κοτσονάτων ηλικιωμένων τυλιγμένο μέσα σε γούνες και κουστούμια. Οι σκιές τους πέφτουν απειλητικά πάνω στις ράγες. Είναι έτοιμοι. despina@lifo.gr personal shopper - market research - look book - ημερολογια κουζινασ - iko-iko Επιμέλεια: Μερόπη Κοκκίνη Inner Peace Πώς να βρίσκεις γαλήνη σε μια ανήσυχη πόλη

15 The Good LifO 29 Inner Peace Μπορεί κανείς να χαλαρώσει λίγο μέσα σε αυτή την πόλη; Η απάντηση είναι ναι, όσο παράξενο κι αν μας ακούγεται. Οι Αθηναίοι έχουν βρει τρόπους να ξεδίνουν μέσα από ωραία και ενδιαφέροντα πράγματα. Το πλέξιμο, εκτός από δημιουργία, είναι και ψυχοθεραπεία. Στο εξωτερικό, κυρίως στην Αγγλία, συγκαταλέγεται στις τεχνικές που χρησιμοποιεί η εικαστική θεραπεία (art therapy). Είναι η νέα γιόγκα, μια μορφή έκφρασης, το καλύτερο αγχολυτικό. Mαγειρική Δεν μαγειρεύω κάθε μέρα, αν και τρώω κάθε μέρα. Να ναι καλά η μανούλα με τα ταπεράκια της. Λίγο η δουλειά και λίγο η τεμπελιά με κρατούν μακριά από την κουζίνα και τη μαγειρική, που κατά τα άλλα μου αρέσει πάρα πολύ. Όταν τελικώς αρχίζω να καταπιάνομαι με το μαγείρεμα κάποιου φαγητού -που σημειωτέον ποτέ δεν γνωρίζω εξαρχής τι και πώς θα είναι- είναι σαν να μπαίνω σε τρανς. Ξαφνικά, ως διά μαγείας, δεν υπάρχει τίποτ άλλο στον κόσμο, παρά μόνο εγώ ανάμεσα σε τοματούλες, μελιτζάνες, ελιές, τυριά, τσίλι, ζυμαρικά, σαρδέλες, μανιτάρια, και ό,τι άλλο υπάρχει τέλος πάντων μέσα στο ψυγείο και στα ντουλάπια της κουζίνας. Το μαγείρεμα και η προετοιμασία του είναι ένας τρόπος διαφυγής από όλα όσα με απασχολούν και με αγχώνουν κατά τη διάρκεια της μέρας και της εβδομάδας (μαγειρεύω κυρίως τα Σαββατοκύριακα). Η επαφή που έχω με τις πρώτες ύλες επιδρά σαν το καλύτερο μασάζ και οι μυρωδιές που αναδίδονται καθώς ψιλοκόβω τα μυρωδικά ή ανακατεύω στην κατσαρόλα είναι σαν το πιο ηρεμιστικό και ταυτόχρονα αναζωογονητικό αιθέριο έλαιο. Δεν ξέρω αν χρησιμοποιώ κάπου άλλου στη ζωή τη φαντασία μου τόσο όσο τη χρησιμοποιώ μέσα στην κουζίνα. Επίσης, δεν ξέρω αν προσέχω τόσο πολύ τον εαυτό μου όσο προσέχω να διαλέγω τα καλύτερα προϊόντα και τους λιγότερο-βλαβερούς-για-τηνυγεία συνδυασμούς. Ο φίλος μου βέβαια, με τον οποίο μένουμε μαζί, μου λέει ότι όταν μπαίνω μέσα στη κουζίνα μεταμορφώνομαι σε ένα τέρας που δαγκώνει όποιον πλησιάσει το βασίλειό μου. Η αλήθεια είναι πως ναι, δεν θέλω κανέναν τριγύρω σε ακτίνα πέντε μέτρων όσο μαγειρεύω, αλλά, με λίγη υπομονή, βγαίνω έξω και σερβίρω στο τραπέζι, ήρεμη πια. Τάξη Mερόπη Κοκκίνη Πολλοί μπορεί να πιστεύουν πως κάποιος σαν και μένα μάλλον είναι ένα πολύ τακτοποιημένο άτομο, που ζει σε απόλυτη τάξη, όλα αρχειοθετημένα κ.λπ. Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική βέβαια, αφού οι domestic αρετές μου φτάνουν μόνο μέχρι τα σύνορα της κουζίνας. Το υπόλοιπό μου σπίτι είναι ένας συμπαθέστατος χώρος, που, ως επί το πλείστον, κατακλύζεται από μια θύελλα ρούχων, βιβλίων, φυλλαδίων, κουτιών από DVD τα οποία ανακατεύονται ευχάριστα με μαξιλάρια, κουβέρτες και χαλιά. Γενικώς, ακαταστασία. Συνδυάστε το αυτό μαζί με ένα καθημερινό ποδαρόδρομο για το κέντρο, διασχίζοντας δρόμους με υστερικούς οδηγούς, διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, πλανόδιους μικροπωλητές και όλα αυτά πλαισιωμένα από διάφορες φρικτές μουσικές που ακούγονται από μεγάφωνα, συνήθως στην πλατεία Συντάγματος (χθες, ας πούμε, έφτανες στη δουλειά σου, έχοντας ακούσει το «Μπήκαν στην πόλη οι εχθροί»! ) και μπορείτε να καταλάβετε την κατάστασή μου. Όταν θέλω inner peace, τακτοποιώ. Μπορεί κανείς να φτάσει σε πολύ ωραία επίπεδα ηρεμίας όταν αρχίζει να βάζει σε τάξη το σπίτι του. Πραγματοποιώντας το, αισθάνεται πως παράλληλα βάζει σε τάξη τις σκέψεις του και προγραμματίζει τη ζωή του. Δεν υπάρχει μία μέθοδος ή κάποια σχολή να πας να σε μάθουν να τα κάνεις όλα αυτά, άρα δεν έχω κάποιες οδηγίες να σας δώσω. Μόνο μια συμβουλή: μη σας γίνει εμμονή. Πάντως, το αποτέλεσμα θα σας ανταμείψει, ειδικά όταν ανακαλύψετε και πάλι το κουτί των Sopranos που χάσατε το καλοκαίρι και ήταν κάτω απ τον καναπέ! Μαθήματα Θεάτρου Μιχάλης Μιχαήλ Μια φίλη μου έκανε δημιουργική γραφή στο Μικρό Πολυτεχνείο τα τελευταία χρόνια και μου είχε μιλήσει με τα καλύτερα λόγια, κι επίσης είχα ακούσει για το pocket theatre festival που είναι ένα φεστιβάλ με θέατρο, εικαστικά, και δουλειές ερασιτεχνικών ομάδων. Άρχισα το θέατρο γιατί ήταν ένα προσωπικό απωθημένο. Όχι να γίνω ηθοποιός, αλλά να παίξω σε ένα θεατρικό έργο. Καταρχάς δούλεψα με τη Σοφία Φιλιππίδου που ήταν μια τεράστια εμπειρία - η συναναστροφή με αυτό τον άνθρωπο είναι πηγή γνώσεων γιατί είναι πολύ ζεστή και ουσιαστική. Το δεύτερο σημαντικό είναι ότι δουλέψαμε μαζί 15 άνθρωποι που σε καμία άλλη περίπτωση δεν θα ερχόμασταν σε επαφή, από πολύ διαφορετικές πλευρές και οπτικές. Ξεκινήσαμε 15 άνθρωποι και αγαπηθήκαμε, συνεργαστήκαμε καταπληκτικά με αλληλεγγύη και συμπαράσταση, χωρίς κανέναν ανταγωνισμό. Ήταν μια απίστευτη εκτόνωση μέσα σε όλο αυτό το χάος της ζωής μου που είναι μόνο δουλειά και οικογένεια. Ήτανε μια διέξοδος σε συνδυασμό με έκφραση. Τα ραντεβού μας γίνονταν 9 και 10 η ώρα το βράδυ, μέχρι τις 2 ή 3 το πρωί και μετά στις 6.00 το πρωί είχα πάλι να ξυπνήσω, αλλά επειδή εκφραζόμουν μέσα απ αυτό το πράγμα μου έκανε πάρα πολύ καλό. Ανεβάσαμε τα Φτερωτά Χταπόδια, μια σουρεαλιστική παράσταση την οποία σκηνοθέτησε κι έφτιαξε η ίδια η Φιλιππίδου με πιο κλασικά κομμάτια αλλά και πιο καινούργια έργα. Κάναμε 12 παραστάσεις με μεγάλη επιτυχία στο «Μέλι». Είμαι τόσο ευχαριστημένη με αυτό που μου συνέβη, που στα γενέθλια του φίλου μου του έκανα δώρο ένα σεμινάριο φωτογραφίας, πάλι στο Μικρό Πολυτεχνείο. Έφη Κουτσονικολή Δίαιτες H καριέρα μου στις δίαιτες (γιατί περί καριέρας πρόκειται) ξεκίνησε στην Ε Δημοτικού και δεν νομίζω ότι θα σταματήσει ποτέ - θα συνεχιστεί μέχρι την ημέρα που θα πεθάνω αγκαλιά με τη φωτογραφία της εγγονής μου στο ένα χέρι και με ένα διαιτολόγιο στο άλλο. Μέχρι τώρα έχω κάνει ό,τι δίαιτα υπάρχει: τη δίαιτα που τρως πολύ το μεσημέρι και το βράδυ τρως ένα γιαούρτι, τη δίαιτα των κορνφλέικς (ένα μπολ δημητριακά το πρωί, ένα το μεσημέρι και το βράδυ φαγητό), τη δίαιτα αποτοξίνωσης (ξεκινάς τη μέρα σου με ένα ποτήρι ζεστό νερό με λεμόνι και μετά τρέχεις στην τουαλέτα). Επίσης έχω πάει σε διάφορους διαιτολόγους, από μια αυστηρή κυρία στο Ψυχικό που έκανε θερμιδική δίαιτα μέχρι μια ακόμα πιο αυστηρή ξανθιά κυρία στους Αμπελόκηπους, που έκανε μια παραλλαγή της δίαιτας Άτκινς (δεν άντεχα να τρώω άλλα κρέατα, σε λίγο θα έβγαζα βρυχηθμούς σαν λιοντάρι στη ζούγκλα που μόλις καταβρόχθισε αντιλόπη). Κατά καιρούς το γεγονός ότι έκανα δίαιτα είχε κάποιο νόημα γιατί είχα όντως κιλά να χάσω, άλλες πάλι ήταν ένας τρόπος να εκτονώνονται οι ποικίλες νευρώσεις μου και να αισθάνομαι ότι, ακόμα κι αν δεν μπορώ να ελέγξω τίποτα άλλο, μπορώ τουλάχιστον να ελέγξω το βάρος μου. Τώρα κάνω τη δίαιτα που κάνει η μισή Αθήνα -μια δίαιτα που σημειωτέον είχα κατακοροϊδέψει στο παρελθόντη δίαιτα που τρως ανάλογα με την ομάδα αίματός σου. Η ιδέα (που λέγεται και «εξελικτική διατροφολογία») είναι ότι ανάλογα με την ομάδα αίματος υπάρχουν και κάποιες τροφές που δεν ανέχεται ο κάθε οργανισμός. Το μόνο κοινό πράγμα που δεν ανέχεται καμία ομάδα είναι η ζάχαρη και το αλκοόλ (τι έκπληξη! Κανείς δεν κάνει δίαιτα με δίπλες και κρασιά!). Από κει και πέρα αρχίζουν οι διαφορές - εγώ, ας πούμε, που ανήκω στην ομάδα 0, δεν κάνει να τρώω χοιρινό, ψωμί, πατάτες, βραστά καρότα, αρακά, παντζάρια, πορτοκάλια, ξηρούς καρπούς, τυριά (εκτός κι αν έχουν λιπαρά κάτω από 10%) και γάλα. Δεν υπάρχει περιορισμός στις ποσότητες. Έχω χάσει 3 κιλά. Εάν χάσω κι άλλα, θα σας ενημέρωσω. Δέσποινα Τριβόλη Περισσότερες λεπτομέρειες για τη «δίαιτα της ομάδας αίματος» μπορείτε να βρείτε στο βιβλίο «Τρώτε σωστά σύμφωνα με τον τύπο του αίματός σας» των Πίτερ ντ Αντάμο - Κάθριν Γουίτνεϊ, από τις εκδ. Διόπτρα. Tάι Τσι Το τάι τσι είναι μια κινεζική «εσωτερική πολεμική» τέχνη 700 χρόνων περίπου, που θυμίζει ένα χορό που συνδέει το σώμα με το κοσμικό σύμπαν. Αν και κάνω τάι τσι εδώ και μερικά χρόνια, πολύ πρόσφατα κατάλαβα πως δεν είναι απλά μια άσκηση του σώματος και του νου αλλά μια ολόκληρη φιλοσοφία πάνω στους νόμους των αντιθέσεων. Έχει γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς μου, ασκούμαι τουλάχιστον μισή ώρα την ημέρα ανεξάρτητα από το πού βρίσκομαι και τι έχω να κάνω. Συνήθως ξεκινώ τη μέρα μου μ αυτό. Είναι προτιμότερο να γίνεται είτε νωρίς το πρωί είτε νωρίς το απόγευμα, κυρίως σε ανοιχτούς χώρους. Ευτυχώς που έχουν μείνει κάποια πάρκα στην Αθήνα όπου μπορεί κανείς να εξασκηθεί. Με την ομάδα μου, εκτός από τα μαθήματα στην τάξη, πηγαίνουμε στο Άλσος της Νέας Σμύρνης, πρωί ή βράδυ. Όσο πιο κοντά στη φύση είσαι τόσο καλύτερα νιώθεις εξασκώντας το. Έπρεπε να έχω αρκετή υπομονή και επιμονή, ώστε να μπορέσω να μάθω και να θυμάμαι τις κινήσεις του. Για να σου αφιερωθεί κάτι πρέπει να του αφιερωθείς και εσύ. Για αρχή, η τακτική παρακολούθηση των μαθημάτων είναι απαραίτητη, τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα. Με την καθοδήγηση της δασκάλας μου και τη συνεχή άσκηση άρχισα να αντιλαμβάνομαι τα πραγματικά οφέλη του. Να νιώθω πιο ήρεμη, το σώμα μου να γυμνάζεται, αλλά πάνω απ όλα να αποκτώ σιγά σιγά όλο και καλύτερη φυσική κατάσταση. Οι κινήσεις του τάι τσι επιτρέπουν την καλύτερη οξυγόνωση του αίματος, βελτιώνοντας την κυκλοφορία του, και έτσι πια νιώθω π.χ. πως δεν κρυώνω τον χειμώνα τόσο όσο κρύωνα πριν αρχίσω να κάνω τάι τσι. Εκτός όμως από αυτά, όταν το τάι τσι αρχίσει και δουλεύει μέσα μας, καταλαβαίνουμε τον τρόπο που λειτουργούμε και τι μας συμβαίνει εσωτερικά, γιατί κυρίως αλλάζει ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την κυκλοφορία της ενέργειας μαζί με την αναπνοή. Αριάνα Μασσέλου Α.Σ. Tai Chi Chuan Νέας Σμύρνης, Λύδια Τυλλιανάκη, Αθλητικός Σύλλογος Τάι Τσι Τσουάν Αθήνας, Γιάννης Ζουμπρούλης, Μαρί-Πασκάλ Τζάννες, Ακρόπολη, mptzannes@gmail.com. Eλληνική Οργάνωση Γου Τάι Τσι Τσουάν (ΟΑΚΑ, Στάδιο Καραϊσκάκη) info@taichichuan.gr, Δ. Τσετσέλης, Β. Τσιαντής. Τριαντάφυλλο Τάι Τσι Τσουάν (Σύνταγμα/Κολωνάκι και Χολαργός) , , info@taichichuan-triantafyllo.gr Ένα τσάι To τσάι είναι το δεύτερο σε κατανάλωση ποτό στον κόσμο μετά το νερό, όχι όμως για την Ελλάδα, όπου το εθνικό ποτό παραμένει σταθερά ο φραπές. Μόλις τα τελευταία χρόνια -όταν το ζεν, το φενγκ σούι και το ανατολίτικο heeling έγιναν μόδα- το τσάι κατάφερε να αποτελέσει εναλλακτική επιλογή, συνδυάζοντας ευεξία, χαλάρωση και λιποδιάλυση (!). Μια γρήγορη ξενάγηση στις αθηναϊκές τσαγερί μπορεί να γίνει ιδανική πρόταση χαλάρωσης: ξεκινώντας από το Κολωνάκι, για τους κλασάτους, «Το τσάι», το δημοφιλές τσαγο-κατάστημα έχει πλέον και τσαγερί (Αλ. Σούτσου 19). Η κάθε χώρα έχει το τσάι της και η επιλογές ποικίλλουν από την «πατούσα του άσπρου πίθηκου» της Σρι Λάνκα μέχρι το ρόιμπους της Ν Αφρικής. Οι πιο ρομαντικοί ας κατηφορίσουν προς την Ομήρου, στο γαλλικό Petit Fleur, για να απολαύσουν τη σπεσιαλιτέ του τσάι με μπαχαρικά μέσα σε μια ρετρό κατάνυξη με βιεννέζικες καρέκλες, βινύλια στο πικάπ και πιάνο για ντεκόρ. Τα τραπεζάκια λιγοστά, οπότε όποιος προλάβει! Οι εναλλακτικοί του είδους θα προτιμήσουν το Pure Bliss (Ρόμβης 24Α, Σύνταγμα) για μια ultra χαλάρωση στις πολύχρωμες μαξιλάρες και ασύλληπτες κατηγορίες τσαγιού - της αγάπης, της φιλίας, της γρίπης κ.λπ. Ή ακόμα την Παιωνία (Αμφικτύονος 12 & Πουλοπούλου, Θησείο) αυστηρά για μη καπνίζοντες και με αναρίθμητα βότανα (περί τα 500), για να φτιάξει ο καθένας το συνδυασμό που του ταιριάζει. Τέλος, το Winter Garden της Μεγάλης Βρετανίας αποτελεί την πιο κλασική επιλογή του σωστού «τσαγοπότη», όπου όλα φέρουν κάτι από λονδρέζικη εσάνς, με πορσελάνινα σερβίτσια και 15 γεύσεις Ronnefeldt. Oι των βορείων προαστίων έχουν να διαλέξουν μεταξύ του Common Secret (Κηφισίας 324, Κηφισιά), όπου μπορούν να συνδυάσουν το τσάι τους με προσεγμένα πιάτα, και της περιζήτητης Μέντας (Αγ. Θεοδώρων 10, Κηφισιά), με το φοβερό κορμό σοκολάτας και την μπιστρό ατμόσφαιρα. Σταύρος Διοσκουρίδης Πεζοπορία «Το να μένεις στην Αθήνα, από μόνο του αποτελεί αίτια να βγεις και να περπατήσεις στη φύση. Η επαφή αυτή με ηρεμεί και με ξεκουράζει ψυχικά, που είναι το ζητούμενο. Βγάζοντας έξω όσους κάνουν πιο απαιτητικές δραστηριότητες, όπως αναρρίχηση, κάνοντας πεζοπορία, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, δεν θεωρώ ότι κάνω ποτέ μια απλή βόλτα. Ειδικά όταν, όπως στο σύλλογο του οποίου είμαι μέλος, η παρέα είναι καλή, αυτό αποτελεί μια άσκηση συλλογικότητας αλλά και ατομικότητας, μιας και οι εικόνες, οι μυρωδιές, οι εμπειρίες που αποκτάς, προσμετριούνται διαφορετικά στο θυμικό του καθενός από εμάς. Βγαίνοντας έξω από την πόλη και την «αφύσικη» ζωή της παίρνεις «ανάσες» και δύναμη για να ξαναγυρίσεις, δυστυχώς, μετά από λίγο εκεί. Εννοείται ότι με βοηθάει ψυχικά αλλά και σωματικά, αφού λειτουργεί και σαν μια χαρά άσκηση. Η πεζοπορία δεν είναι απαραίτητα ακριβό χόμπι. Ειδικά για κάποιον που δεν θέλει να περπατήσει το χειμώνα, ένα ζευγάρι αρβυλάκια, ένα αδιάβροχο, παγούρι και καπέλο είναι αρκετά. Σιγά σιγά, αν γίνει τρόπος ζωής, αγοράζεις και κάτι παραπάνω. Ηλικιακοί περιορισμοί δεν υπάρχουν, το μόνο που πρέπει να υπάρχει είναι γνώση των δυνατοτήτων μας και σεβασμός στο φυσικό περιβάλλον. Αυτός ο σεβασμός με έχει οδηγήσει και ένα βήμα παρακάτω. Κάνω εθελοντική εργασία σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, ασχολούμαι με την πυρασφάλεια από το 2007 στην Πεντέλη και θα συμμετέχω σε αναδασώσεις, όπως αυτή που θα γίνει στην Πεντέλη την Κυριακή 25 Ιανουαρίου. Προσωπικά, το ψυχικό μου κέρδος από την επαφή με τη φύση είναι πολύ μεγάλο. Με κάνει να αισθάνομαι ότι πρέπει να δώσω κάτι πίσω. Φώτης Νικολακόπουλος, Φυσικός Μια βόλτα Η εσωτερική γαλήνη δεν είναι εύκολη υπόθεση, ιδιαίτερα σε μια πόλη όπως η Αθήνα, όπου ο θόρυβος, η αγένεια και η άδικη στάση των κραταιών ωθούν στον καθημερινό θυμό. Μέχρι στιγμής έχω δοκιμάσει διάφορους δρόμους εσωτερικής αναζήτησης και θεραπείας - Ρέικι, Aura Soma, διαλογισμός σε στάση ή σε κίνηση- άλλοτε με μεγαλύτερη κι άλλοτε με μικρότερη επιτυχία. Η αλήθεια του καθενός άλλωστε είναι προσωπική υπόθεση και, αν ο σπόρος της αυτοβελτίωσης υπάρχει, κάποια στιγμή θα βρεθούν και οι συνθήκες για να ανθίσει και μακάρι να καρποφορήσει. Ο σίγουρος, πέραν των άλλων, τρόπος για να ησυχάσει η ψυχή μου μες την καθημερινότητά μου είναι μια βόλτα με το σκύλο μου, τον Τραμπ. Όση κούραση κι αν έχω, η ανεπιτήδευτη κάθε φορά αντίδρασή του στο άκουσμα της λέξης «βόλτα» με κάνει να μοιράζομαι κι εγώ τη χαρά της ζωής. Όλα τα προβλήματα με μιας ξεθωριάζουν, ως επίπλαστα που είναι, καθώς το βλέμμα ακολουθεί τα βήματα του τετράποδου, σοφού και υγιούς συναισθηματικά φίλου. Παρά τα ανεπιθύμητα σαφώς σκουπίδια των έξυπνων αλλά βρωμιάρικων διπόδων, το πράσινο που επιβιώνει μετά βίας στην πόλη μας επιτελεί το έργο του και μια ουρά που κουνιέται ανάμεσα στις φυλλωσιές με επαναφέρει στο ουσιώδες. Κι αυτό είναι η ζωή. Απλή. Σαν μια βόλτα. Γιώργος Καραμίχος, ηθοποιός Ένας σκύλος Χοροπηδάει κυριολεκτικά απ τη χαρά της μόλις με δει να βάζω το μπουφάν και να παίρνω το λουρί της. Οι δύο καθημερινές της βόλτες με έκαναν να βρω αναγκαστικά το χρόνο που όλοι γκρινιάζουμε πως μας λείπει. Με το i-pod στ αυτιά και το λουρί στο χέρι ανακάλυψα πάλι το περπάτημα. Βικτώρια, Μουσείο, Πεδίο του Άρεως, Εξάρχεια, σοκάκια, λίγο πράσινο, σκέψεις, κλεφτές ματιές Αν δεν ήταν αυτή, δεν θα το έκανα ούτε γι αστείο, κι όμως τελικά Στο σπίτι αγκαλιές, παιχνίδι και χάδια, περιμένει το νερό και την τροφή της και ανταποδίδει γλείφοντάς μου τα χέρια. Κάποιο βράδυ, μόνος στο κρεβάτι με υψηλό πυρετό, το χέρι μου κρεμασμένο στο πάτωμα, ίσα που κατάφερα να χτυπήσω τα δάχτυλά μου, εκείνη έτρεξε, κάθισε και τεντώνοντας το ποδαράκι της το έβαλε στην παλάμη μου. Το πρωί ήταν ακόμα εκεί. Είναι μαζί μου στην πρόβα, στο γύρισμα, στα ψώνια, στις τράπεζες, είναι η αφορμή να μιλάω με κόσμο στο δρόμο και να ανταλλάσσω χαμογελαστές καλημέρες! Λατρεύει τις βόλτες με τη μηχανή και ίσως είναι η αιτία που οδηγώ πιο προσεκτικά! Δεν θυμάμαι πώς ήταν η ζωή μου πριν έρθει στο σπίτι μου. Τη λένε Λόλα. Είναι fox terrier. Χωρίς να το ξέρει με έμαθε πόσο μεγάλη αξία έχει το να κάνεις κάθε μέρα συστηματικά ένα διάλειμμα από τα πάντα και να αφιερώνεις λίγη ώρα για βόλτα, παιχνίδι και χάδια... Ή μήπως το ξέρει; Γιώργος Νανούρης, ηθοποιός-σκηνοθέτης Πλέξιμο Είχα μάθει πλέξιμο από τη γιαγιά μου και τη μαμά μου. Βασικά πράγματα βέβαια, όχι τίποτα πολύπλοκο. Αργότερα, όταν βρήκα μια αγγελία στην οποία ζητούσαν δασκάλα πλεξίματος και χρειάστηκε να ασχοληθώ περισσότερο, είδα ότι το πλέξιμο έχει να κάνει με τη φαντασία, και αν έχεις φαντασία μπορείς να κάνεις τα πάντα. Το πλέξιμο σε χαλαρώνει, διότι μπορείς να πλέκεις χωρίς να σκέφτεσαι από τη μία, και, από την άλλη, όταν έχεις να φτιάξεις κάτι διαφορετικό, πρέπει να συγκεντρωθείς στο πλέξιμο και να μη σκέφτεσαι τίποτα άλλο. Πολλές φορές χρησιμοποιώ την αριθμητική για να υπολογίζω αυτό που θέλω να φτιάξω και έτσι ξεχνιέμαι από τα καθημερινά προβλήματα. Το πλέξιμο, εκτός από δημιουργία, είναι και ψυχοθεραπεία. Στο εξωτερικό, και κυρίως στην Αγγλία, συγκαταλέγεται στις

16 The Good LifO τεχνικές που χρησιμοποιούνται στην εικαστική θεραπεία (art therapy). Είναι η νέα γιόγκα, μια μορφή έκφρασης, το καλύτερο αγχολυτικό. Ηδη πολλοί φορείς διοργανώνουν σεμινάρια πλεξίματος και στην Ελλάδα, όπως το βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκης, τα μαλλιά Σακαλάκ, ο Σύλλογος Εκπαιδεύσεως Νεανίδων ΣΕΝ και άλλοι. Οι σύγχρονες νέες γυναίκες αλλά και οι μεγαλύτερες, ακόμη και οι άντρες που συναντιούνται στα ειδικά σεμινάρια, γίνονται φίλοι πλέκοντας. Όλοι ασυναίσθητα κάνουν εκείνη τη στιγμή τη δική τους ψυχοθεραπεία και απολαμβάνουν το μικρό τους διάλειμμα από την καθημερινότητα. Την ίδια στιγμή οι ρυθμικές και επαναλαμβανόμενες κινήσεις των βελονών και των χεριών γίνονται το νέο «μάντρα» των γυναικών, που ανοίγει τις πόρτες στην αυτοσυγκέντρωση και τη χαλάρωση. Αυτή η αγχολυτική του ιδιότητα αποτελεί έναν από τους βασικούς λόγους που έχει επανέλθει στο προσκήνιο και έχει γίνει τόσο δημοφιλές. Ζωή Σιάμου Στο 2 ο όροφο του Ελευθερουδάκη κάθε Τρίτη και Πέμπτη (κύκλος 4 μαθημάτων), Πανεπιστημίου 17. Στο κατάστημα Μαλλιά Σακαλάκ κάθε Σάββατο , Κολοκοτρώνη 30. Κηπουρική Η δική μου εκδοχή της χαλάρωσης είναι να κάνω δουλειές στον κήπο. Πίσω από την γκαλερί υπάρχει μία αυλή με φυτά και έναν τεράστιο φοίνικα. Στο φοίνικα αυτό συχνάζουν αυτή την εποχή περίπου 200 πουλιά. Αν κάνω διάλειμμα από τον online κόσμο που ζω, από τα τηλέφωνα με φίλους, πελάτες και καλλιτέχνες, πάω πίσω στην αυλή και κάνω δουλειές κήπου! Το καλοκαίρι φυσικά έχει πιο πολλή δουλειά, γιατί πρέπει κανείς να κάτσει να ποτίσει - άκρως χαλαρωτική ενασχόληση σε σημείο εκνευριστικό. Δεν είμαι άνθρωπος που χαλαρώνει εύκολα, οπότε η δική μου εκδοχή της χαλάρωσης είναι να κάνω δουλειές. Ανάλογα με την εποχή, υπάρχουν και άλλες δουλειές - τώρα πρόσφατα μάζευα τις ελιές από τα δέντρα. Βγήκαν περίπου 20 κιλά, μπορεί και παραπάνω. Μαζεύω το κομπόστ (βιολογική ανακύκλωση) από τις μικρότερες γλάστρες και το βάζω σε μία μεγάλη. Κλαδεύω και πρόσφατα χρησιμοποίησα τα κλαδιά για να στολίσω το σπίτι για τις γιορτές. Πολλές φορές βέβαια αυτές οι δουλειές γίνονται με το ακουστικό στο αυτί - έχω κάποιο είδος συνδρόμου ελλειμματικής προσοχής και κάνω διάφορα πράγματα συγχρόνως, ούτως η άλλως. Ρεβέκκα Καμχή, ιδιοκτήτρια της ομώνυμης γκαλερί, Λεωνίδου 9, Μεταξουργείο «Ελληνικός Κήπος», Σπαντιδάκης Ιωάννης, Εκδόσεις Σταμούλη ΑΕ. Ένα βιβλίο που παρουσιάζει μια ολοκληρωμένη προσέγγιση για τον κήπο λαμβάνοντας υπόψη τα ελληνικά δεδομένα. Ανάγνωση Με ενδιέφερε πάντα να κάνω κάτι σε σχέση με τη γραφή και τα βιβλία. Έτσι, εδώ και δυο χρόνια άρχισα να παρακολουθώ ένα σεμινάριο συγγραφής αλλά και τη Λέσχη Ανάγνωσης στον Πολυχώρο Μεταίχμιο με την Αργυρώ Μαντόγλου και θέμα «Γυναίκες πεζογράφοι του 20ού αιώνα». Στη λέσχη υπάρχουν ουσιαστικά δύο σκέλη: η ανάγνωση που κάνεις σπίτι ανάλογα με την πορεία που σου διαγράφει το ίδιο το βιβλίο και στη συνέχεια η συνάντηση με την ομάδα μια φορά το μήνα. Εκεί ανταλλάσσουμε απόψεις, συζητάμε και συχνά συνομιλούμε και με συγγραφείς. Όταν διαβάζω ένα βιβλίο σίγουρα φεύγω, χάνομαι. Όταν όμως στη συνέχεια πηγαίνω στη λέσχη, ζω μια συνάντηση της πραγματικότητας του βιβλίου με τη βιωμένη πραγματικότητα. Έτσι γίνεται μια ενδιαφέρουσα ένωση. Δημιουργείται ένας διάλογος και συχνά συνειδητοποιώ πως έχω κοινά στοιχεία με τους άλλους. Μερικές φορές η διαδικασία αυτή μπορεί να μοιάζει με group therapy, μπορούμε να πούμε πράγματα που θέλουμε, πράγματα προσωπικά, άλλοτε καλυμμένα μέσα από αναφορές στο βιβλίο και άλλοτε άμεσα. Έτσι και αλλιώς η ανάγνωση ενός βιβλίου είναι μια ανάλυση της ψυχής. Όταν πάω στη λέσχη μοιράζομαι την αγωνία μου με άλλα άτομα. Και όταν τύχει να έχει σταθεί και κάποιος άλλος στην ίδια φράση με εμένα, τότε αυτό πάντα μου προκαλεί έκπληξη. Αυτό σε κάνει να μη νιώθεις τόση μοναξιά. Υπάρχουν και άλλοι που έχουν βιώσει τα ίδια πράγματα με σένα Ελένη Μπουραντάνη, εκπαιδευτικός Στον Πολυχώρο Μεταίχμιο (Ιπποκράτους 118, Αθήνα), , City Lovers Αξεσουάρ και στυλ για την πόλη master s.a. Προστατευτικό κράνος σε έντονο ροζ χρώμα από την εταιρεία Protec. Γρ. Διγενή και Λ. Βουλιαγμένης 336, , sony Η σειρά Handycam της Sony είναι εφοδιασμένη με ένα πλήθος έξυπνων τεχνολογιών. Εξυπηρέτηση πελατών: aldo Τσάντα από την Aldo με έθνικ διάθεση. 2ας Μαΐου 16, Ν. Σμύρνη και Καραΐσκου 115, Πειραιάς markeá researµ jose cuervo H SILVER ΕΚ ΟΧΗ Η Jose Cuervo Platino ανήκει στη συλλογή Reserva de la Familia. r Αρχικά δημιουργήθηκε για την προσωπική απόλαυση των μελών της οικογένειας Cuervo, με σκοπό να προσφέρει μια εξαιρετικά αυθεντική και φινετσάτη εμπειρία. r Είναι χειροποίητη σε όλα τα στάδια παραγωγής της και κάθε φιάλη φυσητού γυαλιού είναι αριθμημένη και υπογεγραμμένη με το χέρι, φέρει την κέρινη σφραγίδα, την υπογραφή και το οικόσημο της οικογένειας Cuervo. r Είναι η ιδανική επιλογή των πραγματικών connoisseurs. lacoste Καλή οικογένεια, του Γιόακιμ Πίρινεν Η Lacoste, το brand της απόλυτης σπορ κομψότητας, ντύνει στα λευκά τους ηθοποιούς της παράστασης Η Καλή οικογένεια του Γιόακιμ Πίρινεν, με ρούχα από την επετειακή συλλογή της Lacoste για την 75η επετείο της. Το έργο ανεβαίνει στη νέα σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού θεάτρου από τις 21 Δεκεμβρίου. campari Ημερολόγιο 2009 Από τη δημιουργία του πρώτου ημερολογίου το 2000, το Campari έχει συνεργαστεί με διεθνώς αναγνωρισμένους φωτογράφους. Κάθε ημερολόγιο έχει πετύχει να συλλάβει τα μοναδικά χαρακτηριστικά του Campari με βάση τη συναρπαστική γοητεία και ομορφιά του. Η φετινή έκδοση του ημερολογίου Campari γιορτάζει τη 10η επέτειό του The Good LifO Etc... allou! fun park! Helicopter days Το Allou! Fun Park! δίνει την ευκαιρία σε ακόμα περισσότερους φίλους του να πετάξουν στα πόδια σε ένα συναρπαστικό γύρο πάνω από την Αθήνα, καθώς παρατείνει τις επιτυχημένες «Helicopter Days» έως την 1η Φεβρουαρίου Κάθε επισκέπτης μπορεί να συμμετάσχει στην κλήρωση, με δώρο μία αξέχαστη πτήση με ελικόπτερο. Κάθε ώρα θα προκύπτει και ένας νικητής, ο οποίος θα μπορεί να απογειωθεί μαζί με έναν κολλητό του για να ζήσει αυτήν τη μοναδική εμπειρία από τον ειδικά διαμορφωμένο χώρο του Allou! Fun Park!. happy life school Μάθε να κάνεις τη ζωή σου καλύτερη! Το χαρακτηριστικό της εποχής μας είναι το συνεχές άγχος, μπορούμε όμως όλοι μας να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας να σκέφτεται δημιουργικά και θετικά. Το Happy Life School απευθύνεται σε δυναμικούς και υγιείς ανθρώπους, ανεξαρτήτως ηλικίας, που τους ενδιαφέρει η προσωπική ανάπτυξη. Οι υπηρεσίες του Happy Life περιλαμβάνουν σεμινάρια, ομάδες αυτογνωσίας, προσωπική καθοδήγηση, εκδρομές και ταξίδια. com, hαβιτατ Εκπτώσεις έως 40% Η Habitat, η γνωστή εταιρεία επίπλων και ειδών οικιακού εξοπλισμού, προσφέρει, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε ολόκληρη την γκάμα προϊόντων και επίπλων της εκπτώσεις που φτάνουν μέχρι και στο 40% της αρχικής τους τιμής. Οι εκπτώσεις φέτος απέκτησαν χώρο έκφρασης στα καταστήματα Habitat. Θα βρείτε το πρώτο αυτόνομο κατάστημα Habitat στη Γλυφάδα (πλ. Εσπερίδων 2Α) και δύο καταστήματα «shop in a shop» στα Notoshome, ένα στην πλατεία Κοτζιά και ένα στο εμπορικό κέντρο Golden Hall, μέσα στο Notoshome. οπαπ Στηρίζει Δήμο Αθηναίων sanoflore s.o.s spray Πιστοποιημένα αιθέρια έλαια σε σπρέι. S.O.S χαλάρωση με αιθέριο έλαιο λεβάντας, πορτοκάλι, πράσινο πορτοκάλι και ματζουράνα. Σε επιλεγμένα φαρμακεία dexim Ασυναγώνιστες εκπτώσεις έως 60% στην πλούσια συλλογή παπουτσιών της Dexim. Nέο κατάστημα στη Λ. Θηβών 226 και Παρνασσού 1, Ρέντη.www. dexim.gr tripleviewart Θα τα βλέπεις τριπλά Αφίσες και καρτ-ποστάλ ζωγραφικής τέχνης που συνδυάζουν τρεις ξεχωριστές όψεις και χρωματικά εφέ σε μια εικόνα: πρώτον λαμπερά χρώματα στο κανονικό φως, δεύτερον φωσφορίζουν στο black light και τρίτον φωσφορίζουν στο απόλυτο σκοτάδι. Στο site e-shop θα βρείτε και λίστα καταστημάτων αποκλειστικής διάθεσης. sinomarin Aναπνεύστε φυσικά και ελεύθερα Το Sinomarin είναι ένα φυσικό, αποτελεσματικό και κλινικά δοκιμασμένο προϊόν, η ιδανική λύση για την αποσυμφόρηση και τον καθαρισμό της βουλωμένης μύτης λόγω γρίπης, κρυολογήματος, ρινίτιδας, ιγμορίτιδας κ.ά. Είναι ένα διάλυμα θαλασσινού νερού για φυσική αποσυμφόρηση της βουλωμένης μύτης Ιδιαίτερα σημαντική είναι η πρωτοβουλία της ΟΠΑΠ Α.Ε. για την κάλυψη των δαπανών αναμόρφωσης έξι χώρων άθλησης και ψυχαγωγίας του Δήμου Αθηναίων. Το συνολικό ύψος της οικονομικής ενίσχυσης ανέρχεται στα ευρώ και εντάσσεται στον άξονα Αθλητισμός του Προγράμματος Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης της εταιρείας.

17 The Good LifO στον πλανητη happy NoN smoking area Το κόψιμο του τσιγάρου είναι πάντα η πρώτη μεγάλη υπόσχεση που δίνουμε στον εαυτό μας κάθε Πρωτοχρονιά. Καιρός να την κρατήσουμε. Από τη Μαρία Παπαπαναγιώτου. Hνέα χρονιά οφείλει να σας δώσει κάτι ευφορικό, όπως την ευεξία της αποχής από τη νικοτίνη και τη θεαματική ανάπλαση που θα προσφέρει στο δέρμα σας. Aπόλαυση στην όσφρηση, καλύτερες επιδόσεις και, το κυριότερο, την αυτοπεποίθηση ότι βγήκατε νικητές. Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο. Αντίθετα μάλιστα, όσο ωριμάζει η εμπειρία του παγκόσμιου αντικαπνιστικού αγώνα, θεωρείται εξίσου σκληρό με την απεξάρτηση από την ηρωίνη. Οι πιο σύγχρονες και τελικά περισσότερο αποτελεσματικές μέθοδοι αντιμετώπισης του προβλήματος σε ολόκληρο τον κόσμο ξεκινούν πλέον νταντεύοντας με κατανόηση τους εξαρτημένους. r Δίνουν έναν ολόκληρο μήνα προετοιμασίας, κυρίως εγκεφαλικής, πριν από την έναρξη της αποχής. Σ αυτό το διάστημα ιδανική θεωρείται η προσωπική καταγραφή των συνηθειών σε ημερολόγιο από τους καπνιστές, και κυρίως των στιγμών που το τσιγάρο τους λείπει. Κι ας το καπνίσουν -γι αυτόν το μήνα τουλάχιστον- αμέσως μετά. r Συνιστούν τη συνεργασία με ειδικό γιατρό ή και εξωτερικά ιατρεία διακοπής καπνίσματος, που υπάρχουν και στην Ελλάδα. Η φαρμακολογία κατάφερε στις μέρες μας να προσφέρει στο «θεριακλή» εγκέφαλο έξυπνες και στοχευμένες θεραπείες που αδρανοποιούν τα κέντρα εξάρτησης ώστε να μη δίνουν «σήμα» για την έλλειψη νικοτίνης. Δεν είναι τυχαίο ότι μόνο το 3-5% όσων προσπαθούν να κόψουν το τσιγάρο το πετυχαίνουν με τη δύναμη της δικής τους θέλησης και οι περισσότεροι από αυτούς υποκύπτουν στη συνήθεια λίγο διάστημα μετά. Επικρατέστερες φαρμακευτικές ουσίες σήμερα είναι η βουπροπριόνη, που ξεκίνησε εδώ και 10 χρόνια ως αντικαταθλιπτικό, και η νεότερη βαρενικλίνη, που σχεδιάστηκε βάσει της πιο σύγχρονης γνώσης για την εξάρτηση από τη νικοτίνη. Κλινικές μελέτες σε Έλληνες καπνιστές έδειξαν διπλάσια ποσοστά επιτυχίας της βαρινικλίνης από τη βουπροπριόνη, και τετραπλάσια, πάλι της βαρενικλίνης, σε σχέση με εκείνους που προσπάθησαν χωρίς φάρμακο. r Συνταγή-κλειδί για την αντικαπνιστική επιτυχία, πάντως, θεωρείται το προσωπικό bonus ως μέθοδος επιβράβευσης. Για κάθε τσιγάρο που δεν κάψατε, χαρίστε στον εαυτό σας κάτι μικρό. Αν σας κοστίζει υπέρογκα, λένε οι Αμερικανοί ειδικοί, κάντε το σε δόσεις. Μασάζ ή spa για την πρώτη εβδομάδα που θα στε «καθαροί». Αρωματοθεραπείες για σας και για το σπίτι, αφού θα είναι πιο δυνατή πλέον η αίσθηση της όσφρησης. Θεραπείες προσώπου μετά τον πρώτο μήνα αποχής, γιατί το δέρμα σας θα χει αρχίσει να λάμπει. Λεύκανση δοντιών το δεύτερο μήνα, ώστε να χετε κίνητρο να τα κρατήσετε λευκά και αστραφτερά. Αργά ή γρήγορα, καπνοί και στάχτες θα ναι για σας συνήθειες... βρωμερές! Προσωπικός δείκτης ΖΕΝ Σε μια θεαματική συνέργεια της ύλης του πνεύματος, της σάρκας και του εγκεφάλου μας, οι επιστήμες συντονίζονται με στόχο το τέλειο κορμί! Ή με την υγεία του μυαλού και της ψυχής αντίστροφα, μέσα απ την εκγύμναση των μυών. Και τα δύο, στην καλύτερη δυνατή ισορροπία, ισοδυναμούν με το μέγιστο εφικτό ΖΕΝ. Μετά από μια δεκαπενταετία αυστηρής έρευνας, η δυτική επιστήμη υιοθετεί κάθε τύπου αρχαίες, σοφές μεθόδους της Ανατολής. Ψυχίατροι, γυμναστές, νευρολόγοι και καρδιολόγοι πείστηκαν ότι χρειάζονται ο ένας τις τεχνικές του άλλου για την ποιότητα της ανθρώπινης ζωής. Η άσκηση ανακηρύχθηκε από τα αυστηρότερα ερευνητικά κέντρα του κόσμου σε magic bullet της μακροζωίας και της ψυχικής ισορροπίας. Εγγυάται σε υγεία και σώμα την καλύτερη απόδοση και αντοχή, ενώ προσφέρει στον ψυχισμό τις ενδορφίνες, με αναμφίβολα αποτελέσματα ευφορίας που κανένα ψυχοφάρμακο του κόσμου δεν κατάφερε μέχρι τώρα να επιτύχει. Από το κορυφαίο Χάρβαρντ ως το πιο εξειδικευμένο ολιστικό πανεπιστήμιο της Άπω Ανατολής, εγκεφαλογράφοι επικεντρώνονται στα alphawaves του εγκεφάλου μας για να συστήσουν την τέλεια συνταγή. Ανακαλύφθηκαν φυτά και αρώματα, όπως η βαλεριάνα, το Kyara Wood, και εντοπίστηκαν αμινοξέα, όπως το L-Theanine, που διώχνουν τις έγνοιες και φέρνουν γαλήνη, ισορροπία αλλά και δονήσεις χαράς στα ακριβά μας alpha-waves. To πράσινο τσάι αποδείχθηκε το πλέον τονωτικό και ηρεμιστικό ρόφημα από δεκάδες διατροφολογικά ερευνητικά κέντρα της Δύσης, που το συνέκριναν με το κακάο και τον καφέ. Την ίδια στιγμή, το πράσινο τσάι συμβάλλει σταθερά στη μακροζωία με την αντιοξειδωτική του δράση αλλά και έμμεσα, προσδίδοντας στην κάθε μέρα γουλιές ηρεμίας και ανάτασης. Το στρες της γης, που μπορεί να κοχλάζει κάτω από τις τσιμεντουπόλεις μας, απέκτησε ξαφνικά τη θέση του στα τεχνοκρατικά πανεπιστήμια Γεωλογίας του κόσμου, που μέχρι τώρα το χαρακτήριζαν τουλάχιστον ως «φιλοσοφία τσαρλατανισμού»! Ο Ρίτσαρντ Γκιρ ήταν ο πρώτος νεο-γκουρού του Ηollywood που ασπάστηκε το Θιβέτ, για να τον ακολουθήσουν εκατοντάδες επώνυμοι και ανώνυμοι, πιστοί και άπιστοι Δυτικοί. Οι πολεμικές τέχνες αναδείχθηκαν πρώτα από τα γυμναστήρια της Καλιφόρνιας και στη συνέχεια από τα ευρωπαϊκά ως βασική βοήθεια προς τους πολεμιστές της ακατάπαυστης ρουτίνας της ζωής. Η τελευταία λέξη που δένει και αντιστρέφει την ίδια φιλοσοφία για χάρη της σάρκας έρχεται από την έδρα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου της Φλόριντα και διδάσκει τον εσωτερικό διάλογο για να πειθαρχήσει ο κάθε βαριεστημένος αγύμναστος στις σκέψεις και στους μύες του μαζί! Δηλώνει λοιπόν ο καθηγητής Gareth Dutton στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα, εκπροσωπώντας την Ένωση Εφαρμοσμένης Ψυχολογίας Άθλησης της Αμερικής, «Γυμνάστε τις θετικές σκέψεις σας ενάντια στις αρνητικές για να ξεκινήσετε γυμναστική»!

18 The Good LifO hmeρολογια κουζινασ Μιχάλης Μιχαήλ θεσσαλονικη aπο τη μερoπη κοκκινη The Βοοk Lovers Πεθαίνω για σένα (που σημαίνει: δώσε προσοχή) Σήμερα, Πέμπτη 22 Ιανουαρίου, θα βρεθώ στο υπόγειο της γκαλερί AMP (Επίκουρου 26 και Κορίνης), όπου θα εμφανιστούν οι Callas μαζί με τις Callasettes, με την ευκαιρία της πρώτης τους ατομικής έκθεσης. Δεν τους έχω ξαναδεί (ούτε τους μεν ούτε τις δε). Θα ναι μια καλή ευκαιρία. Πλησιάζει και το Design Walk, η βόλτα που κάνουμε κάθε χρόνο για να τσεκάρουμε τι γίνεται στη γραφιστική σκηνή της Αθήνας, μπαινοβγαίνοντας στα design studios του κέντρου που ανοίγουν για ένα τριήμερο και εκτός ωραρίων για το κοινό. Φέτος, ξεκινά από τις 6 και τελειώνει στις 8 Φεβρουαρίου. Σύντομα θα ξέρουμε περισσότερες λεπτομέρειες. το βιβλιοφιλικο παραρτημα τησ lifo. eπιμελεια: κατερινα ι. ανεστη Παρασκευή 16/01 βιογραφία του Antonin Caréme, του «σεφ των βασιλιάδων» ή του «βασιλιά των σεφ», όπως τον αποκάλεσαν. Έζησε στο Παρίσι της Γαλλικής Επανάστασης, γεννήθηκε από πάμπτωχους γονείς οι οποίοι τον παράτησαν στο δρόμο, επέζησε και βρέθηκε να εργάζεται για έναν καλό ζαχαροπλάστη που τον εκπαίδευσε στην πολύ λεπτή δουλειά της ζάχαρης, της κρέμας και της καραμέλας. Σιγά σιγά άρχισε να δείχνει το πραγματικό του ταλέντο και έγινε φημισμένος για τα pièces montées, μεγάλα αρχιτεκτονήματα τα οποία κοσμούσαν τα μεγάλα τραπέζια, τα οποία τα έφτιαχνε με καραμέλα και ζάχαρη. Παρθενώνες, πυραμίδες, ιστιοφόρα, παλάτια φτιαγμένα από ζάχαρη ισορροπούσαν πάνω σε βουνά από μαρέγκες και σου γεμισμένα με κρέμα βανίλια. Ένα όνειρο δή. Ο Caréme βεβαίως δεν έκανε μόνο αυτό. Ήταν ένας σπουδαίος δηλα- σεφ, μαγείρεψε για βασιλιάδες και μεγάλους αριστοκράτες και ήταν αυτός που μέσα από τη δουλειά του επινόησε τις βάσεις γι' αυτό που σήμερα αποκαλούμε «γαλλική κουζίνα». Το βιβλίο περιλαμβάνει δικές του συνταγές αλλά και μερικά από τα μενού που δημιούργησε για τα σημαντικότερα δείπνα στα οποία δούλεψε ως μάγειρας. Το ζαλισμένο από τα μυοχαλαρωτικά κεφάλι μου γεμίζει με εικόνες από αυτά τα δείπνα. Γιγαντιαίες κουζίνες, μέρες προετοιμασίας, ένας στρατός από σεφ και ο Caréme σε ένα δωμάτιο γεμάτο πάγο να ετοιμάζει τα πιο περίτεχνα πράγματα με ζάχαρη. Σαράντα ορεκτικά, δέκα σούπες, δεκαπέντε ψητά κρέατα με δεκαοκτώ συνοδευτικά, και πάει λέγοντας. Στον κόσμο της μαγειρικής θεωρείται θεός. Πέθανε από προβλήματα υγείας που προκλήθηκαν από τις αναθυμιάσεις της φωτιάς πάνω από την οποία μαγείρευε. Παραγγέλνω πίτσα ντιλίβερι και δεν μπορώ να ανοίξω την πόρτα στον τύπο που τη φέρνει. Απελπισία, ευτυχώς που υπάρχουν -στο μυαλό μου τουλάχιστον- κάτι πορτοκάλια γεμιστά με ζελέ από φρούτα που έφτιαξε αυτός ο κύριος... Βρίσκομαι οριζοντιωμένος στον καναπέ και βλέπω το ταβάνι. Το πρωί γλίστρησα στον καταπληκτικό πεζόδρομο της Πινδάρου - όσοι μένουν στην περιοχή γνωρίζουν πως τα πλακάκια του συγκεκριμένου πεζόδρομου είναι «φονικά». Με την πρώτη βροχή μετατρέπονται σε γκιλοτίνες. Anyway, έπεσα, ακινητοποιήθηκα, με κουβάλησαν τρεις ορόφους από τις σκάλες, φωνές, κακό, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Τώρα, αφού τους έπεισα πως δεν χρειάζομαι γιατρό και είμαι περδίκι, χαροπαλεύω μόνος με τις γάτες. Καλύτερα. Εφευρί- σκω έναν τρόπο να ισορροπήσω το βιβλίο μπροστά στα μάτια μου και αρχίζω να διαβάζω κάτι. Είναι σίγουρο πως με αυτό το βιβλίο θα ξεχάσω τον πόνο. Πρόκειται για τη Δευτέρα 19/01 Ακούω Μαργαρίτη, το «Πεθαίνω για σένα», από την ομώνυμη ταινία. Σούπερ ιδέα για μια σούπερ ταινία. Πεθαίνω για Ελένη Ράντου. Είναι ίσως η μοναδική γυναίκα κωμικός που μπορείς να ταυτιστείς μαζί της. Θα δω και την ταινία. Εδώ μαζεύονται δεκάδες βιβλία μαγειρικής. Η Ελένη Ψυχούλη έφτιαξε ένα βιβλίο για όσους θέλουν να μαγειρεύουν γρήγορα. Σεφ, κριτικοί γεύσης, δημοσιογράφοι δίνουν εύκολες και νόστιμες συνταγές για όσους έχουν ένα θέμα με την κουζίνα. Είμαι κι εγώ μέσα! Στην ίδια σειρά η Ντίνα Νικολάου γράφει ένα βιβλίο μαγειρικής με ελληνικές συνταγές, καταπληκτικό. Για όσους θέλουν να ξέρουν να φτιάχνουν κάποια ελληνικά φαγητά αυτό το βιβλίο είναι ιδανικό. Τέλος, ένα βιβλίο που έφερα από το Παρίσι. Pierre Hermé, Macarons. Είναι στα γαλλικά και δεν καταλαβαίνω λέξη, αλλά δεν με νοιάζει. Eίναι μια βίβλος για ένα από τα ωραιότερα γλυκά στον κόσμο. Είναι σίγουρο πως θα πέσει πολύς πειραματισμός μέχρι να τα καταφέρω, αλλά θα το κάνω. Μακαρόν βιολέτα σου ρχομαι! Σας φιλώ. Το Art House είναι ένας πολύ ωραίος και λειτουργικός χώρος για μικρά live και πάρτι. Στις 24 του μήνα 35 καλλιτέχνες απ όλα τα είδη της τέχνης εκφράζονται μέσα από installations, φωτογραφία, illustrations, video art, ζωγραφική, stencil, γλυπτική, κείμενο, μουσική αλλά και live performances (θέατρο, μουσική, live painting). H διοργάνωση, που ανήκει στην ομάδα dogmart, θα διαρκέσει μέχρι τις 30 του μήνα. Μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου μπορώ να κάνω μια βόλτα από το Booze και να δω την έκθεση κόμικς των σπουδαστών της Σχολής Ορνεράκη και την παράσταση Ανεμοδαρμένα Comix από την ομάδα pro-vlima. Οι σπουδαστές της Σχολής Ορνεράκη και η θεατρική ομάδα pro-vlima συναντήθηκαν και δημιούργησαν ένα comic-όδραμα. Την επιμέλεια της έκθεσης έχει κάνει η Ελένη Ορνεράκη, κόρη του γνωστού κομίστα και ενίοτε DJ στο Booze. Αν ήμουν μέχρι 26 χρόνων, θα μπορούσα να παρακολουθήσω παράσταση της Λυρικής Σκηνής μόνο με 15 ευρώ (αν ήμουν κορίτσι της τελευταίας στιγμής, που ήμουν, αλλά δεν είμαι πια 26). Η Λυρική έχει εγκαινιάσει εδώ και κάποιους μήνες τη διάθεση φθηνών εισιτηρίων σε νέους 20 λεπτά πριν την έναρξη της παράστασης, εάν υπάρχουν διαθέσιμα εισιτήρια. Μετά από όσα συνέβησαν το Δεκέμβρη που μας πέρασε -«εξεγέρσεις», φασαρίες και λοιπά- που τελικώς, όπως όλοι είδαμε, τα έπνιξε ο κουραμπιές των γιορτών, έγινε (επιτέλους!) και κάτι πραγματικά ουσιαστικό μέσα σε όλο αυτό τον αχταρμά. Την περασμένη Πέμπτη πραγματοποιήθηκε μια εκδήλωση στο Bios με σκοπό την οικονομική υποστήριξη της Κωνσταντίνας Κουνέβα - η γνωστή ιστορία με το βιτριόλι (που δεν τη χωράει ο νους!). Όσοι δεν μπορέσαμε να παρευρεθούμε μπορούμε να κάνουμε ση οποιουδήποτε ποσού στον κατάθεπροσωπικό της λογαριασμό , Τράπεζα Πειραιώς, στο όνομα DECHEVA ELENA KUΝEVA KOSTADINKA NIKOLOVA. Αυτές είναι οι κινήσεις που μετράνε, τελικά. Η Χώρα µου Οι φορτωμένες ομίχλη εικόνες του Κώστα Μπαλάφα (εκδόσεις Ποταμός) Ο Δ. Ν. Μαρωνίτης μιλά για το βιβλίο του Μαύρη γαλήνη (Το Ροδακιό) που γίνεται παράσταση. Η τοπογραφία του rock από τον Μ. Σιακκή. Τα βιβλία που διαβάζει η Βένα Γεωργακοπούλου. michalis@lifo.gr meropik@lifo.gr

19 Η Μαύρη Γαλήνη (εκδόσεις Το Ροδακιό) του Δ. Ν. Μαρωνίτη, ένα συναισθηματικό κείμενο βγαλμένο κατευθείαν από τα κρατητήρια των ΕΑΤ-ΕΣΑ την περίοδο της δικτατορίας, ανεβαίνει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Ο γνωστός καθηγητής, μεταφραστής κλασικών έργων, λογοτέχνης, αρθρογράφος και παρ' ολίγον ηθοποιός Δ. Ν. Μαρωνίτης μίλησε για το κείμενο στον Σταύρο Διοσκουρίδη. Η απρόσμενη επιδρομή της μνήμης δ. ν. μαρωνιτησ μαύρη γαλήνη Φωτογραφίες: Νανά Βέττα Εκδόσεις Το Ροδακιό σελ. 56, τιμή 12 ευρώ Ποια είναι η ιστορία πίσω από τη Μαύρη Γαλήνη; Τι ακριβώς συνέβη δεν είναι αναγκαίο να το περιγράψουμε. Τα καίρια πράγματα δηλώνονται με ένα δικό τους τρόπο, μέσα από το ίδιο το κείμενο. Εξάλλου, από ό,τι μπορώ να θυμηθώ τουλάχιστον, μιλάμε για ένα κείμενο που γράφτηκε μέσα στο κελί, το 1973, σε συνθήκες πάρα πολύ δύσκολες. Η πρόθεσή μου και τότε δεν ήταν ακριβώς να αποτυπώσω τα βασανιστήρια και τους βασανιστές του ΕΑΤ-ΕΣΑ που εκείνο τον καιρό κάνανε θραύση, κάτι άλλο ήθελε να θίξει και να συγκρατήσει το γραπτό αυτό. Το τι συμβαίνει σε συνθήκες απόλυτου εγκλεισμού. Το τι σημαίνει να μην έχει κανείς στα χέρια του μολύβι και χαρτί. Πιστεύω ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο βασανιστήριο απ όλα, όταν μάλιστα αυτό παρατείνεται: το να βρίσκεσαι κλεισμένος σε έναν σωρό και να μην έχεις ένα μολύβι να πιάσεις στα χέρια σου. Πώς ήταν εκείνη η εποχή; Μιλάμε για μια εποχή μέσα στην καρδιά της δικτατορίας. Έχουν προηγηθεί τα γεγονότα της Νομικής: πάρα πολύ σημαντικά για την εποχή εκείνη, ισότιμα με του Πολυτεχνείου. Αυτά εξάλλου υπήρξαν και η αφορμή για τη σύλληψή μου, δεδομένου ότι εγώ κυκλοφόρησα στο χώρο αυτόν. Βγάλαμε το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Συνέχεια», το οποίο τους ερέθισε, αφού με είχαν ειδοποιήσει πως αν με ξαναπιάσουν θα με εξοντώσουν. Σε αυτές τις περιπτώσεις δύο πράγματα κάνει κανείς: ή γεμίζει από εκδίκηση και ταυτίζει τα γεγονότα με τους ίδιους τους ανθρώπους που τα εκτελούν ή «βλέπει» το μάτι του και αισθάνεται πως πρόκειται για εργαλεία ενός συστήματος και είναι μάλλον βλακώδες να αντιδράσει με ένα εκδικητικό προσωπικό αίσθημα. Ίσως λοιπόν αυτό το κείμενο, κοντά σε όλα τα άλλα, να έχει αποτυπώσει και αυτόν το χαρακτήρα: να καταφέρει, μολονότι είναι ένα κείμενο αυτοαναφορικό, να αποκτήσει παράλληλα μια συλλογική διάσταση, εμπνεόμενο από την απελπισία και την απαισιοδοξία της εποχής εκείνης. Η δημοσίευση όμως του κειμένου δεν είναι και μια μορφή «γλυκιάς» εκδίκησης; Κοίταξε, όσο μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου πιστεύω πως η δημοσίευση ήταν συμπτωματική. Δε ξέρω πώς μου κατέβηκε, αλλά από τη στιγμή που τυπώθηκε και κοσμήθηκε με αυτό τον άψογο τρόπο τολμώ να πω ότι δεν δίνονται όλα αυτά τα πράγματα ως χειρονομία, έστω, γλυκιάς εκδίκησης. Είναι πιο πολύ, ας πούμε, αυτό που θα ονόμαζα ένα είδος επιδρομής της μνήμης. Πιθανόν να υπάρχει ένας δικός μου προβληματισμός του τι μεσολάβησε στο μεταξύ από το 73 έως σήμερα. Τι άλλαξε στο μυαλό μου, στο σώμα μου, στην ευαισθησία μου και μέχρι ποιο βαθμό αυτά τα πράγματα που υποδηλώνονται μέσα στο κείμενο μου ανήκουν - ή μήπως δεν μου ανήκουν; Μήπως ανήκουν σε κάποιους άλλους και είναι κάτι που μου προσφέρεται, όπως σε κάποιον που δεν έζησε τα γεγονότα αυτά και του έπεσε στα χέρια το βιβλίο; Δεν είναι εκδικητικό κείμενο, ούτε καν απέναντι σε αυτούς που θα έπρεπε. Είναι ένα ποιητικό κείμενο. Σαν να γράφτηκε από ένα φίλο για φίλους που την εποχή εκείνη βρέθηκαν μαζί και έκαναν κινήσεις ζώντας ανάλογα πολιτικά, κυρίως, βιώματα. Όταν εκφράζεται η ιστορία ως προσωπικό βίωμα μήπως γίνεται πιο μεταδοτική; Από ό,τι μπορώ εγώ σήμερα να εισπράξω από τη Μαύρη Γαλήνη πράγματι έχει ένα τέτοιο χαρακτήρα και, αν θέλεις, γεννά και ένα τέτοιο ερώτημα. Σίγουρα συνδυάζει πολύ προσωπικά στοιχεία με συλλογικά. Υποκειμενικά με αντικειμενικά στοιχεία Είναι σκούρα η εποχή. Είναι μια μεταβατική περίοδος και δεν νομίζω πολύ σύντομα να λάμψει ένας εκτυφλωτικός ήλιος. και, μάλιστα, όχι απλώς προσωπικά αλλά ιδιωτικά, γιατί όποιος καταφέρει να διαβάσει και κάτω από τις γραμμές ομολογούνται πράγματα πάρα πολύ ατομικά της εποχής εκείνης, που μάλιστα είχαν και την επίδρασή τους στα επόμενα χρόνια. Η σημασία η μεγαλύτερη όμως είναι σε αυτόν το δίσκο της ζυγαριάς που μετριέται το συλλογικό, χωρίς να θυσιάζεται καθόλου το προσωπικό στοιχείο. Σε τέτοιες εποχές συνήθως θεωρείται λογικό κανείς να ξεχνάει τα δικά του και να έχει στο μυαλό του μόνο τα δημόσια προβλήματα. Δική μου άποψη και τότε και σήμερα είναι ότι αυτή η διάζευξη του ιδιωτικού με το δημόσιο είναι και βίαιη και λάθος, είναι εις βάρος και των δύο και οδηγεί και σε κάποια λανθάνουσα σχιζοφρένεια που υποφέρουμε όλοι μας τα τελευταία χρόνια. Τι σας έμεινε από τα βασανιστήρια; Δεν με ενδιέφερε τόσο ο βασανισμός και το ξύλο που έτρωγα. Αυτό το οποίο με συντάρασσε σε αυτή την ιστορία ήταν όταν βασάνιζαν και έδερναν ανθρώπους στο διάδρομο των κελιών και άκουγες τις φωνές και τις αντιδράσεις και, κυρίως, ίσως αυτό που σου έκανε εντύπωση ήταν όταν διαπίστωνες πώς μπορεί να λυγίσει κανείς και να αρχίσει τα παρακαλέσματα και να χάνει την αξιοπρέπεια του. Ήταν μια ευκαιρία να καταλάβω ότι αυτό που λέμε γενναιότητα ή δειλία σε μια τέτοια ώρα είναι μπούρδα. Το κέρδος από όλη αυτή την ιστορία είναι να αισθάνεται καθένας ότι οι άνθρωποι δεν μοιράζονται ανάμεσα στους θαρραλέους και στους φοβισμένους, ειδικά όταν βρίσκονται κάτω από ένα καθεστώς βίας, όπως συνέβαινε εκείνη την εποχή. Ως σκέψη δεν μου περνά ούτε ακόμα τώρα από το μυαλό ότι συμπεριφέρθηκα γενναιότερα από άλλους. Είναι περίεργο το τι αρπάζουν φύλακες και βασανιστές από τη διάθεση αυτού του είδους. Είναι λίγο σαν τα ζώα, αν σε αισθαν- ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΒΙΩΜΑ Η Μαύρη Γαλήνη του Δημήτρη Μαρωνίτη, γραμμένη στα κρατητήρια των ΕΑΤ-ΕΣΑ, γίνεται παράσταση. θούν φοβισμένο, αν όχι, είναι πιο ήρεμοι. Πιθανώς να τους γεννάς και την περιέργεια περί τίνος πρόκειται και ίσως να σπάζει και κάτι άλλο μέσα τους. Ξέρεις, όλα βουλιάζουν σε ένα τέτοιο επίπεδο, όπου θύματα και θύτες δεν διαφέρουν πολύ. Ανήκουν στον ίδιο μηχανισμό, στη συγκυρία γεγονότων, και στην περίπτωση αυτή τα γεγονότα είναι που μπερδεύουν και όχι ο ένας και ο άλλος μέσα στα γεγονότα. Αλήθεια, γιατί ο άνθρωπος να θέλει να βασανίσει το συνάνθρωπό του; Για να μην τα κάνουμε όλα καμπύλη και χωρίς αιχμές, κάτι βασανιστικό και βασανιστήριο υπάρχει στο μυαλό όλων μας. Πότε και πώς αυτό παίρνει μια μορφή δημοσιότερη και με συγκεκριμένο στόχο αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Εκεί πάντως -στη δικτατορία- υπήρχε μια μηχανή. Υπήρχαν οι ιθύνοντες και τα εκτελεστικά όργανα. Ήταν πολύ σαφές ποιοι ήταν οι μεν και δε. Από την άποψη αυτή οι ίδιοι οι βασανιστές ήταν και νέα παιδιά, που έκαναν τη θητεία τους και ήταν πολύ εξαρτημένα από τους εντολοδόχους τους, και, από την άλλη, προφανώς βασανίζοντας αισθανόντουσαν δυνατότεροι από όσο είναι οι ίδιοι. Κάποια ανασφάλεια για το αν είσαι βασανιστής πρέπει να την έχεις, πράγμα που φαινότανε ώρες ώρες στη συμπεριφορά τους, άλλοτε σαν αγριότητα, άλλοτε σαν απορία και άλλοτε σαν ένα περίεργο μείγμα: του να βασανίζεις και να συμπαθείς μαζί αυτόν που βασανίζεις. Το πήραμε το ιστορικό μας μάθημα; Με τον τρόπο που ο καθένας πιστεύει ότι παίρνουμε ένα μάθημα από την ιστορία μας φωτό: Κωνσταντίνος E. Ζάγκας ή από την ιστορία γενικότερα, κάποιο μάθημα παίρνει κανείς. Το θέμα είναι πώς το χωνεύει. Το δικό μου το παράπονο είναι ότι δεν πήρε ποσοτικά και ποιοτικά το μάθημα που περίμενα να πάρει ο πολιτικός χώρος μέσα στον οποίο βρέθηκα και ο ίδιος - εννοώ το χώρο της Αριστεράς. Η Αριστερά και ιδιαίτερα η μερίδα που αποχωρίστηκε από το ΚΚΕ, από την οποία περιμέναμε πολλά πράγματα, νομίζω ότι δεν ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις της εποχής. Μπερδεύτηκε και βρέθηκε μάλλον να συμπεριφέρεται νευρικά και αλλοπρόσαλλα, με αποτέλεσμα να μη γίνει αυτό που θα μπορούσε να γίνει. Μέσα στη δικτατορία υπήρχαν πολλοί νέοι άνθρωποι μέχρι και 40 ετών που είχαν τριβή μέσα στο χώρο της Αριστεράς σε ποσοστά πολύ υψηλά. Πώς χάθηκε αυτό το δυναμικό, πώς διέρρευσε μέσα σε 2 χρόνια; Από όλα αυτά με τα οποία έχετε ασχοληθεί τι σας άρεσε πολύ; Υπάρχουν πολλοί συντελεστές. Μες στη δικτατορία ξεκινάω να συνεργάζομαι με μια εφημερίδα με σκοπό να παρέμβω αντιδραστικά στο όλο ζήτημα. Μετά τη χούντα ήταν πολλά τα ερωτηματικά: παραμένει κανείς και ασκεί ανεξάρτητη πολιτική κριτική μέσα από μια εφημερία ή στρατεύεται σε κάποιο πολιτικό κόμμα και γίνεται σιγά σιγά εστία εξουσίας; Από την άλλη μεριά υπάρχει, θα έλεγε κανείς η φιλολογία και η λογοτεχνία. Όποιος παρακολουθεί τα γραπτά μου, ακόμα και σε αυτά που φαίνονται πιο περιορισμένα φιλολογικά, αυτό που ονομάζουμε συνήθως λογοτεχνία υπόκειται. Ίσως γιατί το μυαλό μου τα δυο αυτά πράγματα δεν τα διαιρεί και δεν τα διχάζει. Η λογοτεχνία απορροφάται από αυτό που θεωρούμε φιλολογία και ειδικότερα μετάφραση, που εκεί ο ρόλος είναι διαμεσολαβητικός και μου ταιριάζει. Νιώθετε ότι έχετε προσφέρει; Δύσκολη ερώτηση. Πιστεύω ότι έχω προσφέρει κάτι και ότι συνεχίζω να το κάνω. Αυτό πάντα σε συνδυασμό με κάτι που μου προσφέρθηκε. Ως δάσκαλος έχω προσφέρει πιστεύω τα περισσότερα, αλλά παράλληλα υπάρχει και μια πολύτιμη αντιπροσφορά από τους νέους ανθρώπους σε μένα. Τα πιο πολλά βιβλία μου είναι αποτέλεσμα αυτού του διαλόγου. Μήπως σήμερα τελικά ζούμε την εποχή της Μαύρης Γαλήνης; Ελπίζω πως όχι. Αν και είναι σκούρα η εποχή. Είναι μια μεταβατική περίοδος και δεν νομίζω πολύ σύντομα να λάμψει ένας εκτυφλωτικός ήλιος. Το κείμενο του Δημήτρη Μαρωνίτη «Μαύρη Γαλήνη» παίζεται στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου από τις 19 Ιανουαρίου σε σκηνοθεσία Γιάννη Τσορτέκη. Πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Παραστάσεις Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15.

20 Fabulous Books 39 The list 1 H Βένα Γεωργακοπούλου, προϊσταμένη των καλλιτεχνικών στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», προτείνει πέντε βιβλία που ξεχωρίζει. «Δεν είμαστε έθνος περαστικό» Ήρθαμε για να μείνουμε είπε ο Κώστας Μπαλάφας στον Αντώνη Σουρούνη σε μια συνάντησή τους. Αυτή η βαθιά του πεποίθηση αποτυπώνεται στο λεύκωμα Η Χώρα μου. Σκηνές από αυτές που τρώει ο χρόνος και καταστρέφει ο πολιτισμός αποτυπώνει ο Κώστας Μπαλάφας στις φωτογραφίες του, όπως ο ίδιος είπε κάποια στιγμή. Το πλούσιο φωτογραφικό έργο του αποτελεί μια σπάνια συνάντηση του μεγαλείου και της συντριβής που κρύβει το τοπίο της Ελλάδας και κυρίως το ανάγλυφο των προσώπων των Ελλήνων έξω στα χωριά, στα φαράγγια, στα ποτάμια αλλά και σε όψεις του αστικού τοπίου. Αυτό το πολλές φορές αμείλικτο τοπίο επιβίωσης που είναι αφόρητα όμορφο, ευφορικό και συγκινητικό ταυτόχρονα αποτυπώθηκε μοναδικά -καθόλου εξωραϊστικά- από τον Κώστα Μπαλάφα και παρουσιάζεται στην εξαιρετική έκδοση Η Χώρα μου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός σε συνεργασία με το Μουσείο Μπενάκη, το οποίο έχει στη διάθεσή του το αρχείο του φωτογράφου. K.I.A. 2 το ξαφνιασμα τησ ελλαδασ 1. τα κορίτσια της οδού σωκράτους, μέτσοβο, αλυκές λευκάδας, λίμνη ιωαννίνων, Ουίλιαμ Τρέβορ, «Οι εργένηδες των λόφων», Ελληνικά Γράμματα Τα διηγήματα δεν είναι το αναγνωστικό μου φόρτε, μου δημιουργούν την αίσθηση -κακώςότι χάνω την ώρα μου. Αυτός,όμως, ο τεράστιος Ιρλανδός συγγραφέας μ έκανε να καταπιώ τη γλώσσα μου, μού δημιούργησε τη διάθεση να αγοράσω το βιβλίο του κατά εκατοντάδες και να το μοιράζω στο δρόμο. Το διαβαστερό μυθιστόρημά του Η ιστορία της Λούσι Γκολτ ήταν υπερβολικά συμβατικό. Τώρα, όμως, κατάλαβα γιατί τον έχουν συγκρίνει με τον Τσέχοφ. Τέτοια κατασκευαστική ευφυΐα, τόση ευγένεια και ανθρωπισμός στο χειρισμό περίεργων, μοναχικών, μυστήριων ηρώων είχα χρόνια πολλά να βρω σε βιβλίο. Αγγέλας Καστρινάκη, «Έρωτας στον καιρό της 2 ειρωνείας», Ελληνικά γράμματα Εδώ συνέβη ακριβώς το αντίστροφο. Τα διηγήματα της Καστρινάκη ήταν πάντα από τα αγαπημένα μου, γι αυτό και το πρώτο της μυθιστόρημα ήταν αναγνωστική επιταγή. Δικαιώθηκα. Μια ιστορία ερωτικού τριγώνου στα χέρια της δεν μπορεί ποτέ να γίνει ροζ. Άλλωστε, ο υπερτροφικός συγγραφικός της εγκέφαλος είναι συνεχώς παρών, σχολιάζοντας και εξηγώντας την ίδια του τη δουλειά. Απνευστί το διάβασα. Παρόλο που ναι, είμαι κι εγώ από εκείνους που η συγγραφέας κατηγορεί ότι στην Ελλάδα ουδέποτε θεώρησαν τον έρωτα λογοτεχνικό «θέμα για σοβαρούς ανθρώπους». 3Αραβίντ Αντίγκα, «Ο Λευκός Τίγρης», μετ. Ρένα Χατχούτ, Modern Times Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιο κορυφαίο βρετανικό βραβείο πηγαίνει προς Ινδία-Πακιστάν μεριά. Και ούτε είναι καμιά λογοτεχνική αποκάλυψη το φετινό Booker. Πόση, όμως, τόλμη και φώτιση χρειάζεται ένας συγγραφέας, που ζει, μάλιστα, στην Ινδία και όχι στο Λονδίνο, για να κατεδαφίσει την ίδια του την πατρίδα -πλούσιους και φτωχούς, ινδουϊστές και μουσουλμάνους, σοσιαλιστές και καπιταλιστές; Και όλα αυτά για Βένα Γεωργακοπούλου να εκφράσει την απελπισία του μπροστά στο κοινωνικό και πολιτικό της χάλι. Πολύ χρήσιμο αλλά και απολαυστικό. 4Τζούλιαν Μπαρνς, «Χωρίς να φοβάμαι τίποτα πια», μετ. Αλεξάνδρα Κονταξάκη, Μεταίχμιο Δεν ήταν ό,τι πιο έξυπνο να το διαβάσω χριστουγεννιάτικα, με την κατάθλιψη των γιορτών να επιβαρύνει το θέμα του, που είναι ο θάνατος. Το έχουν πει «αυτοβιογραφία», θα το λεγα πραγματεία για τον κοινό ανθρώπινο τρόμο μπροστά στο αναπόφευκτο τέλος της ζωής. Και, φυσικά, ο τίτλος λέει ψέματα, κανέναν φόβο δεν ξεφορτώνεται ο Μπαρνς. Μάλλον τον μεταδίδει και στους άλλους. Τώρα γιατί το προτείνω; Γιατί ό,τι και να γράψει ο συγγραφέας τού Παπαγάλου τού Φλομπέρ αξίζει τον κόπο. 5Φίλιπ Ροθ, «Η αντιζωή», μετ. Χριστίνα Ντόκου, Πόλις Άφησα τον Ροθ για τελευταίο, γιατί, αν και γραμμένο το 1986, αυτό το μυθιστόρημά του είναι το πιο επίκαιρο απ όλα τα παραπάνω. Εντάξει, στην Αντιζωή ο αγαπημένος μας συγγραφέας είναι ο τέλειος, σύνθετος, δύσκολος, στρυφνός Ροθ - όσο γερνάει τόσο πιο απλός και λιτός γίνεται. Το τμήμα, όμως, του βιβλίου που αφορά το Ισραήλ και το πολιτικό του πρόβλημα, δίνοντας το λόγο σε ένα φανατικό, φασίστα έποικο αλλά και σε έναν προοδευτικό, απογοητευμένο διανοούμενο, είναι ό,τι πρέπει για τις μέρες μας. Μέρες ρουκετών της Χαμάς και βομβαρδισμών του Ολμέρτ. η lifo εξασφάλισε 5 αντίτυπα από το βιβλίο «μπράβο μικρέ» του γεράσιμου τσιαπάρα από τις εκδόσεις Ιβίσκος. Αν θέλεις και εσύ ένα στείλε sms μήνυμα στο με την ένδειξη LIFOE κενό και το ονοματεπώνυμό σου ως την Tετάρτη 28/12. Οι νικητές θα ειδοποιηθούν με SMS για να επικοινωνήσουν με τις εκδόσεις Ιβίσκος στο τηλέφωνο Σ Π Α Ν Ι Ε Σ Σ Υ Ν Ο Μ Ι Λ Ι Ε Σ Ντίνος Χριστιανόπουλος Λοιπόν, άκου, μωρό μου Μάνος Χατζιδάκις «Μίλα μου, Μάνο» Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης Προσεύχομαι στα πράγματα, για να με δώκουν ζωή Φλέρυ Νταντωνάκη Χάθηκα μέσα μου Ιόλας Δεν έχουμε καιρό για πλήξη, χρυσέ μου! Αλέξης Μπίστικας Θέλω να ταξιδέψω, αλλά δεν θα προλάβω μάλλον... Μάτση Χατζηλαζάρου Ζω από περιέργεια Ιερομόναχος Συμεών Ο Θεός είναι σαν το καλό χαβιάρι Γιώργος Χρονάς Η ιδιωτική μου ζωή Αθανάσιος Καυκαλίδης Σώζεται όποιος ξαναζεί τα παιδικά του τραύματα Νίκος Χατζηκυριάκος Γκίκας Είμαστε όλοι μόνοι Μιχάλης Κατσαρός Ναι, εξοστρακίσθην αλλά μάλλον το ήθελα! Σέμνη Καρούζου Πιστεύω στον ευγενισμό των αρχαίων Αριστομένης Προβελέγγιος Ένας κοκκινολαίμης ήρθε στις φυλλωσιές μου σήμερα... Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ Δεν λυπάμαι τους ανθρώπους που βασανίστηκαν από έρωτα Ντόρα Μπακοπούλου Πάντα παίζω για κάποιον... Μιχάλης Ράπτης (Pablo) Ο κόσμος είναι γεμάτος ομορφιά Μίκης Θεοδωράκης Με το μαχαίρι σκοτώνεις, αλλά κόβεις και το ψωμί Ιωάννα Χατζηνικολή Ο κόσμος που γνώρισα Ρούλα Πατεράκη Το θέατρο είναι για λίγους Μαργαρίτα Καραπάνου Το φως στην άκρη της μέρας ΣΤΑΘΗΣ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟΣ 4Ç ÅÊÄÏÓÇ ÁÍÁÈÅÙÑÇÌÅÍÇ