5-8. Λοιμώξεων. Πανελλήνιο Συνέδριο. Μαΐου 2022 Αθήνα, Ξενοδοχείο Divani Caravel Aίθουσα Ολυμπία. Τελικό Πρόγραμμα. Περιλήψεις Εργασιών

Transcript

1 21 Πανελλήνιο Συνέδριο Λοιμώξεων 5-8 Μαΐου 2022 Αθήνα, Ξενοδοχείο Divani Caravel Aίθουσα Ολυμπία Με τη συνεργασία της Ελληνικής Εταιρείας Χημειοθεραπείας Θα χορηγηθούν 29 μόρια Συνεχιζόμενης Ιατρικής Εκπαίδευσης (CME-CPD credits) από τον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο. Γραμματεία: FOCUS ON HEALTH Iωάννου Γενναδίου 16, Αθήνα Τ: F: Τελικό Πρόγραμμα Περιλήψεις Εργασιών

2

3 21 Διοικητικό Συμβούλιο Ελληνικής Εταιρείας Λοιμώξεων Πρόεδρος: Σ. Τσιόδρας Αντιπρόεδρος: Μ. Μαραγκός Γεν. Γραμματέας: Ν.B. Σύψας Ειδ. Γραμματέας: Β. Παπασταμόπουλος Ταμίας: Α. Αργυράκη Μέλη: Χ. Γώγος Σ. Μεταλλίδης Α. Μίχος Μ. Χίνη Οργανωτική Επιτροπή 21 ου Πανελληνίου Συνεδρίου Λοιμώξεων Πρόεδρος: Σ. Τσιόδρας Μέλη: Μ. Μαραγκός Ν.B. Σύψας Β. Παπασταμόπουλος Α. Αργυράκη Χ. Γώγος Σ. Μεταλλίδης Α. Μίχος Μ. Χίνη Επιστημονική Επιτροπή 21 ου Πανελληνίου Συνεδρίου Λοιμώξεων Πρόεδρος: Σ. Μεταλλίδης Αντιπρόεδρος: Α. Αργυράκη Μέλη: Κ. Ακινόσογλου Π. Παναγόπουλος Α. Αντωνιάδου Γ. Πουλάκου Έ. Βαγενά Σ. Πουρνάρας Σ. Γεωργιάδου Ε. Πρωτονοταρίου Ε. Γιαννιτσιώτη Β. Σακκά Θ. Ζαούτης Ν.B. Σύψας Α. Μίχος Ελληνική Εταιρεία Λοιμώξεων P.O Box 14223, Gr T.: F.: Με τη συνεργασία των επιστημονικών εταιρειών: Ελληνική Εταιρεία Χημειοθεραπείας iii

4

5 21 Αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι, Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ελληνικής Εταιρείας Λοιμώξεων έχει την ιδιαίτερη χαρά και τιμή να σας προσκαλέσει στο 21 ο Πανελλήνιο Συνέδριο Λοιμώξεων, που θα διεξαχθεί στην Αθήνα, στο ξενοδοχείο Divani - Caravel από 6 έως 8 Μαΐου Καθώς η χώρα διανύει τον τρίτο χρόνο της πανδημίας, στόχος του συνεδρίου είναι πέραν της παρουσίασης των τελευταίων εξελίξεων στο πεδίο της Λοιμωξιολογίας, να δώσει ιδιαίτερη έμφαση στην βασική έρευνα, την επιδημιολογία, τη διάγνωση και την θεραπεία της COVID-19, αλλά και του συνδρόμου post-covid. Θα προηγηθεί την Πέμπτη 5 Μαΐου ένα προσυνεδριακό Κλινικό Φροντιστήριο για τις λοιμώξεις της κοινότητας που απευθύνεται στους εξειδικευόμενους Λοιμωξιολογίας, αλλά και σε όλους τους νέους συναδέλφους με ενδιαφέρον στην Λοιμωξιολογία. Στη συνέχεια, εξειδικευόμενοι συνάδελφοι θα παρουσιάσουν ενδιαφέροντα κλινικά περιστατικά που θα σχολιάσουν έμπειροι λοιμωξιολόγοι και θα ακολουθήσουν αξιόλογα Στρογγυλά Τραπέζια. Για το κυρίως συνέδριο η Οργανωτική Επιτροπή ετοίμασε ένα περιεκτικό πρόγραμμα με πολυσυλλεκτική θεματολογία, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την λοίμωξη από C. difficile, την πνευμονιοκοκκική νόσο και εμβόλια, λοιμώξεις στην κύηση, επιλεγμένα θέματα παιδιατρικών λοιμώξεων, λοιμώξεις ΚΝΣ, λοιμώξεις ΜΕΘ, λοιμώξεις από C. burnettii, φυματίωση, λοιμώξεις σε νεφρολογικούς ασθενείς και την HIV λοίμωξη. Σημαντικός αριθμός διαλέξεων και στρογγυλών τραπεζιών είναι αφιερωμένος στην πανδημία SARS- CoV-2, με καταξιωμένους επιστήμονες με εμπειρία από το πεδίο να αναλύουν τις τελευταίες εξελίξεις. Την τελευταία ημέρα, στο καθιερωμένο στρογγυλό τραπέζι της Ελληνικής Εταιρείας Χημειοθεραπείας θα συζητηθούν τα αντιμικροβιακά φάρμακα στην εποχή της COVID-19 λοίμωξης. Τέλος, οι ελεύθερες ανακοινώνεις αναμένονται με μεγάλο ενδιαφέρον, γιατί θα αποτυπώσουν την σημαντική ερευνητική δραστηριότητα των Ελλήνων ερευνητών στον τομέα της Λοιμωξιολογίας. Η πλούσια θεματολογία, οι καταξιωμένοι ομιλητές και κυρίως η δική σας ενεργή συμμετοχή πιστεύουμε ότι θα συμβάλουν στην επιτυχία του συνεδρίου, ώστε να συνεχίσει να αποτελεί το κορυφαίο επιστημονικό γεγονός για την Ελληνική Λοιμωξιολογία. Με συναδελφικούς χαιρετισμούς, Ο Πρόεδρος της Ε.Ε.Λ. Ο Αντιπρόεδρος της Ε.Ε.Λ. Ο Γεν. Γραμματέας της Ε.Ε.Λ. Σ. Τσιόδρας Μ. Μαραγκός Ν.B. Σύψας v

6

7 21 Γενικές πληροφορίες συνεδρίου Σημαντικές ημερομηνίες Λήξη υποβολής περιλήψεων εργασιών 8 Απριλίου 2022 Έναρξη Συνεδρίου 5 Μαΐου 2022 Συνεδριακό κέντρο Το συνέδριο θα διεξαχθεί υβριδικά. Το συνεδριακό κέντρο που θα πραγματοποιηθεί το Συνέδριο είναι το ξενοδοχείο Divani Caravel στην Αθήνα. Διεύθυνση: Λεωφ. Βασιλέως Αλεξάνδρου 2, Αθήνα Τηλέφωνο: Κύρια συνεδριακή αίθουσα: Αίθουσα Ολυμπία Εμπορική έκθεση Κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου θα λειτουργεί έκθεση φαρμακευτικών και ιατρικών προϊόντων και ιατρικών εκδόσεων από εκδοτικούς οίκους και βιβλιοπωλεία για την ενημέρωση των συμμετεχόντων. Εγγραφές Οι εγγραφές θα γίνονται δεκτές μόνο στην ιστοσελίδα κατόπιν ηλεκτρονικής συμπλήρωσης και υπογραφής των σχετικών Δελτίων Εγγραφής. Εγγραφές με αντίστοιχη εξόφλησή τους (κατάθεση στον σχετικό λογαριασμό) μέχρι τις 29 Απριλίου Οι εγγραφές που δεν έχουν εξοφληθεί μέχρι την προαναφερόμενη ημερομηνία, θεωρούνται άκυρες. On site εγγραφές Από τις 5 έως τις 8 Μαΐου 2022, εγγραφές θα γίνονται μόνο on site στη Γραμματεία του Συνεδρίου. Κόστος εγγραφών με φυσική παρουσία και ζωντανή αναμετάδοση Κατηγορίες συμμετεχόντων Κόστος εγγραφής Ειδικευμένοι Ιατροί 150,00 Ειδικευόμενοι Ιατροί & Φαρμακοποιοί 100,00 Λοιποί επαγγελματίες υγείας Προπτυχιακοί Φοιτητές & Σπουδαστές Σχολών Επαγγελμάτων Υγείας* Δωρεάν Δωρεάν Στις τιμές συμπεριλαμβάνεται 24% ΦΠΑ. * Οι φοιτητές και οι σπουδαστές μπορούν να παρακολουθήσουν δωρεάν τις εργασίες του Συνεδρίου και να παραλάβουν μόνον Συνοπτικό Πρόγραμμα, και Πιστοποιητικό Παρακολούθησης (ηλεκτρονικά). vii

8

9 21 Κόστος εγγραφών μόνο για διαδικτυακή παρακολούθηση Κατηγορίες συμμετεχόντων Κόστος εγγραφής Ειδικευόμενοι/Ειδικευμένοι Ιατροί και Φαρμακοποιοί 62,00 Λοιποί επαγγελματίες υγείας Προπτυχιακοί Φοιτητές & Σπουδαστές Σχολών Επαγγελμάτων Υγείας Δωρεάν Δωρεάν Στις τιμές συμπεριλαμβάνεται 24% ΦΠΑ. Ακυρώσεις/Αντικαταστάσεις Θα γίνονται δεκτές χωρίς χρέωση μέχρι τις 29 Απριλίου Μετά την προαναφερόμενη ημερομηνία, αντικαταστάσεις ή αλλαγές ονομάτων θα θεωρούνται νέες εγγραφές. Η καταβολή του δικαιώματος συμμετοχής μπορεί να γίνει με κατάθεση στον κάτωθι τραπεζικό λογαριασμό: ΑLPHA BANK Υποκατάστημα: Ξενοκράτους (111) Δικαιούχος: FOCUS ON HEALTH Ε.Π.Ε. Αρ. Λογαριασμού: IBAN: GR Σε περίπτωση κατάθεσης στον προαναφερόμενο λογαριασμό, παρακαλούμε να αποστείλετε φωτοαντίγραφο αυτής, μέσω fax στο ή ηλεκτρονικά, σημειώνοντας απαραίτητα την αιτιολογία κατάθεσης «Εγγραφή στο 21 ο Πανελλήνιο Συνέδριο Λοιμώξεων» και το ονοματεπώνυμό σας. Τελετή Έναρξης Η εναρκτήρια ομιλία του Συνεδρίου θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 06 Μαΐου 2022 και ώρα 19:00. Γλώσσα Η επίσημη γλώσσα του Συνεδρίου είναι η Ελληνική. Μόρια Συνεχιζόμενης Ιατρικής Εκπαίδευσης Θα χορηγηθούν 29 μόρια Συνεχιζόμενης Ιατρικής Εκπαίδευσης (CME-CPD credits) από τον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο. Απαραίτητη προϋπόθεση για την παραλαβή του πιστοποιητικού παρακολούθησης είναι η συμπλήρωση τουλάχιστον του 60% των συνολικών ωρών του επιστημονικού προγράμματος και η ηλεκτρονική συμπλήρωση του ερωτηματολογίου αξιολόγησης του συνεδρίου. ix

10 Κάρτα εισόδου στον συνεδριακό χώρο και barcode Για την παρακολούθηση των εργασιών του Συνεδρίου οι σύνεδροι είναι απαραίτητο να φέρουν τη διακριτική κονκάρδα εγγραφής που χορηγείται από τη γραμματεία του Συνεδρίου και πρέπει να τη φορούν καθ όλη τη διάρκεια της παραμονής τους στο συνεδριακό χώρο. Στην κάρτα αυτή υπάρχει γραμμωτός κώδικας (barcode) τον οποίο πρέπει ο σύνεδρος να σαρώνει (scan) σε ειδικό μηχάνημα σάρωσης (scanner), που υπάρχει στις εισόδους της συνεδριακής αίθουσας, κάθε φορά κατά την είσοδο και έξοδό του από αυτή. Με τον τρόπο αυτό θα γίνεται καταμέτρηση των ωρών παρακολούθησης κάθε συνέδρου. Εφόσον ο σύνεδρος καλύψει πάνω από το 60% των συνολικών ωρών του προγράμματος δικαιούται να παραλάβει το πιστοποιητικό παρακολούθησης. Κέντρο παραλαβής διαφανειών (Slide Center/Preview Room) Η αίθουσα ομιλιών παρέχει εξοπλισμό με Η/Υ για παρουσίαση μέσω Powerpoint, DVD & Data Video Projector. Οι ομιλητές παρακαλούνται να παραδίδουν το υλικό της παρουσίασης τους (USB) τουλάχιστον μία (1) ώρα πριν την έναρξη της ομιλίας τους στο κέντρο παραλαβής διαφανειών. Πιστοποιητικό παρακολούθησης Οι βεβαιώσεις παρακολούθησης θα σταλούν ηλεκτρονικά μετά το πέρας του συνεδρίου. Απαραίτητη προϋπόθεση για την παραλαβή του πιστοποιητικού παρακολούθησης είναι η συμπλήρωση τουλάχιστον του 60% των συνολικών ωρών του επιστημονικού προγράμματος και η ηλεκτρονική συμπλήρωση του ερωτηματολογίου αξιολόγησης του συνεδρίου. Στο πιστοποιητικό θα αναγράφεται η μοριοδότηση από τον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο (CME-CPD Credits). Φωτογράφιση/Βιντεοσκόπηση Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης θα γίνεται φωτογράφιση ή/και βιντεοσκόπηση από τη διοργανώτρια εταιρεία. Με την εγγραφή σας στην εκδήλωση συναινείτε στην παράδοση του υλικού στους Οργανωτές και την πιθανή δημοσίευσή τους σε έντυπα ή ηλεκτρονικά μέσα. Γραμματεία συνεδρίου Focus on Health Ιωάννου Γενναδίου 16, Αθήνα, Τηλ.: & , Fax: Website: Ωράριο λειτουργίας γραμματείας στον χώρο του συνεδρίου Πέμπτη, 5 Μαΐου :00-21:15 Παρασκευή, 6 Μαΐου :30-21:00 Σάββατο, 7 Μαΐου :30-21:00 Κυριακή, 8 Μαΐου :30-17:00 x

11 21 Υποβολή Περιλήψεων Εργασιών Περιλήψεις Εργασιών προς κρίση θα γίνονται δεκτές έως 08/04/2022. Η υποβολή εργασιών θα γίνεται μέσω το site του συνεδρίου. Παρακαλούνται οι συγγραφείς να ακολουθήσουν σωστά τις παρακάτω οδηγίες. Το κείμενο της εργασίας πρέπει να είναι γραμμένο με γραμματοσειρά Arial, Courier ή Times. Το κείμενο πρέπει να περιλαμβάνει: 1. Τίτλο 2. Πλήρες ονοματεπώνυμο συγγραφέων με υπογραμμισμένο το ονοματεπώνυμο του υπευθύνου για την παρουσίαση και τη σχετική αλληλογραφία 3. Ονόματα των ιδρυμάτων από όπου προέρχονται οι εργασίες (Τμήματα Νοσοκομείων, Πανεπιστημίων, φορείς κ.ά.) τα οποία θα πρέπει να φέρουν αρίθμηση που θα αντιστοιχεί με τον ίδιο εκθέτη στο όνομα του/των συγγραφέων 4. Περίληψη της εργασίας 5. Η περίληψη πρέπει να είναι έως 400 λέξεις 6. H περίληψη θα πρέπει να ακολουθεί την κάτωθι δομή: Σκοπός Ασθενείς και μέθοδοι ή Υλικό και μέθοδοι Αποτελέσματα Συμπεράσματα. Συντομογραφίες, εκτός από τις πλήρως αποδεκτές και καθιερωμένες στη βιβλιογραφία, θα πρέπει να εμφανίζονται εφόσον ακολουθείται μέσα σε παρένθεση η πλήρης περιγραφή τους π.χ. άνδρες (ΑΝΔ). Λατινικές ονομασίες και ονόματα βακτηρίων θα πρέπει να αναγράφονται με italics. Για κάθε υποβαλλόμενη ανακοίνωση, ο υπεύθυνος συγγραφέας που θα ανακοινώσει την εργασία, θα έχει την πλήρη ευθύνη της σχετικής αλληλογραφίας της ανακοίνωσης και την ευθύνη προς την Επιστημονική Επιτροπή του Συνεδρίου ως προς την πλήρη συγκατάθεση όλων των συγγραφέων, των τμημάτων Νοσοκομείων, Πανεπιστημίων, φορέων κ.τ.λ. που συμπεριλαμβάνονται στην προς ανακοίνωση εργασία. Σε περίπτωση που πρόκειται για Κλινικές Μελέτες, να αναφέρεται και ο αριθμός αδείας τους από τον Ε.Ο.Φ. Περιλήψεις που θα υποβάλλονται μετά τη λήξη της προθεσμίας υποβολής (08/04/2022) δεν θα γίνονται δεκτές. Περιλήψεις εργασιών που αποστέλλονται με fax δεν θα γίνονται δεκτές. Οι εργασίες που θα εγκριθούν από την Επιστημονική Επιτροπή θα παρουσιασθούν με τη μορφή προφορικής παρουσίασης ή με ένθεση στο Βιβλίο Περιλήψεων του Συνεδρίου. Η Επιστημονική Επιτροπή διατηρεί το δικαίωμα της απόφασης για τον τρόπο της παρουσίασης ανάλογα με τη μορφή των εργασιών και τις ανάγκες του προγράμματος. Υπόδειγμα υποβολής εργασίας Η ΣΥΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ HIV ΛΟΙΜΩΞΗ Παύλος Πετρίδης, 1 Ελένη Βαβουράκη 2 1 Α Παθολογικό Τμήμα, Θεσσαλονίκη, 2 Β Παθολογικό Τμήμα, Αθήνα ΣΚΟΠΟΣ: Η σύσταση του σώματος ΑΣΘΕΝΕΙΣ & ΜΕΘΟΔΟΙ: Στη μελέτη περιελήφθησαν ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Σε σύγκριση με τους ασθενείς ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Καταλήγοντας, xi

12 Παρουσίαση εργασιών Οι επιστημονικές εργασίες που θα εγκριθούν, θα παρουσιασθούν με δύο τρόπους: 1. Ως προφορική ανακοίνωση. 2. Ως αναρτημένη ανακοίνωση (ηλεκτρονική παρουσίαση e-poster). Όλες οι επιστημονικές εργασίες που θα εγκριθούν θα δημοσιευθούν στο βιβλίο περιλήψεων του Συνεδρίου. Οι συγγραφείς θα πρέπει να αποστείλουν τις περιλήψεις των εργασιών έως τις 08/04/2022 και θα ενημερωθούν έγκαιρα για τα αποτελέσματα αξιολόγησης. Οι εργασίες που θα εγκριθούν ως Posters δεν θα τυπωθούν σε χαρτί αλλά θα προβάλλονται σε σύστημα ηλεκτρονικών οθονών στο χώρο του συνεδρίου καθ όλη τη διάρκειά του. Για το σκοπό αυτό μετά την έγκριση από την Επιστημονική Επιτροπή του Συνεδρίου, οι συγγραφείς τους θα ειδοποιηθούν έγκαιρα για να τα αποστείλουν σε μορφή PDF ή PowerPoint. xii

13 21 Ευχαριστίες Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ελληνικής Εταιρείας Λοιμώξεων, ευχαριστεί θερμά τις ακόλουθες φαρμακευτικές εταιρείες για τη συμβολή τους στην πραγματοποίηση του 21 ου Πανελληνίου Συνεδρίου Λοιμώξεων. ΠΛΑΤΙΝΕΝΙΟΙ ΧΟΡΗΓΟΙ ΧΡΥΣΟΙ ΧΟΡΗΓΟΙ ΑΡΓΥΡΟΙ ΧΟΡΗΓΟΙ ΧΟΡΗΓΟΙ xiii

14

15 21 Περιεχόμενα Επιστημονικό Πρόγραμμα 21 ου Πανελληνίου Συνεδρίου Λοιμώξεων 1 Περιλήψεις ομιλιών 17 Αναρτημένες Ανακοινώσεις (επιλεγμένες για συζήτηση) 27 Αναρτημένες Ανακοινώσεις 49 Ευρετήρια 115 xv

16 xvi

17 21 Επιστημονικό Πρόγραμμα 1

18

19 21 Επιστημονικό Πρόγραμμα ΠΕΜΠΤΗ 5 ΜΑΐΟΥ 2022 (ΑΊΘΟΥΣΑ ΟΛΥΜΠΊΑ) 10:00-13:30 «Λοιμώξεις στην κοινότητα και η θεραπεία τους» 13:30-14:00 Διάλειμμα ΜΕΡΟΣ Α - ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΟΥ Προεδρείο: Α. Αργυράκη Λοιμώξεις ανώτερου αναπνευστικού: Ε. Κάκαλου Παροξύνσεις χρόνιας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας: Ε. Μαρκοζάννες Πνευμονία της κοινότητας: Α. Αναστασοπούλου ΜΕΡΟΣ Β - ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ ΟΥΡΟΠΟΙΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΥ Προεδρείο: Χ. Σαμαράς Μη επιπλεγμένες λοιμώξεις ουροποιητικού: Δ. Μπασούλης Προστατίτιδα: Χ. Τότσικας Σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα: Φ. Ντζιώρα ΜΕΡΟΣ Γ Προεδρείο: Γ. Παναγιωτακόπουλος Διαρροϊκό σύνδρομο: Κ. Αρμένης Λοιμώξεις δέρματος και μαλακών μορίων: Θ. Νιτσοτόλης Λοιμώξεις διαβητικού ποδιού: Χ. Μοσχόπουλος 14:00-15:00 Ελεύθερες Ανακοινώσεις Προεδρείο: Θ. Νιτσοτόλης, Σ. Συμπάρδη ΕΑ01. ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΕΣ ΕΚΒΑΣΕΙΣ ΥΓΕΙΑΣ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ COVID-19 ΛΟΙΜΩΞΗ ΠΟΥ ΕΛΑΒΑΝ TOCILIZUMAB Μοδέστου Ε., Μπασούλης Δ., Ηλιάδη Ε., Βουτσινάς Π.Μ., Σαμαρά Σ., Καραμανάκος Γ., Τριανταφύλλου Μ., Γεωργακοπούλου Β., Μακροδημήτρη Σ., Ψυχογυιού Μ., Σύψας Ν.Β. ΕΑ02. ΜΕΛΕΤΗ ΓΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ BORRELIA BURGDORFERI SENSU LATO ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Μάκκα Σ., Κουτάντου Μ., Βούλγαρη-Κόκοτα Α., Κοσσυβάκης Α., Αγγελάκης Ε. ΕΑ03. ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΕΠΙΔΡΑΣΗΣ ΤΗΣ ΔΙΣΤΑΚΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟ ΓΙΑ COVID ΣΤΗΝ ΝΟΣΗΣΗ ΑΠΟ ΛΟΙΜΩΞΗ COVID ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΩΝ ΥΓΕΙΑΣ Ντζιώρα Φ., Κωστάκη Ε.Γ., Γρηγορόπουλος Ι., Καραπάνου Α., Κλιάνη Ι., Μυλωνά Μ., Θωμολάρη Α., Τσιόδρας Σ., Ζαούτης Θ., Παρασκευής Δ., Σύψας Ν.Β., Αντωνιάδου Α., Σφηκάκης Π.Π. ΕΑ04. ΔΑΠΑΝΗ ΓΙΑ ΑΝΤΙΜΙΚΡΟΒΙΑΚΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΣΕ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ Σαμάρκος Μ., Κακασής Α., Μαστρογιάννη Ε., Μουγάκου Ε., Τσιφή Α., Εγγλεζοπούλου Α., Σύψας Ν.Β., Μαρκογιαννάκης Α. ΕΑ05. ΡΕΜΔΕΣΙΒΙΡΗ: ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΣΕ ΝΟΣΗΛΕΥΟΜΕΝΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ COVID-19 (ΡεΑΑ). ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΑΞΗ Πανταζής Ν., Πεχλιβανίδου Ε., Αντωνιάδου Α., Ακινόσογλου Κ., Καλομενίδης Ι., Πουλάκου Γ., Μηλιώνης Χ., Παναγόπουλος Π., Καζάκου Π., Δημακοπούλου Β., Χαλιάσου Ά.-Λ., Ράπτη Β., Λιόντος Ά., Πετράκης Β., Μαραγκός Μ., Μπίρος Δ., Ριμπά Χ.-Μ., Τουλούμη Γ. 3

20 15:00-17:00 Α Συνεδρίαση Ενδιαφέρουσες κλινικές περιπτώσεις στις λοιμώξεις Προεδρείο: Α. Αργυράκη, Μ. Μαραγκός, Μ. Χίνη 17:00-17:15 Διάλειμμα Π.Γ.Ν.Α. «Αττικόν»: Ι. Γρηγορόπουλος Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός»: Μ. Παπαγιάννη Γ.Ν.Α. «Λαϊκό»: Α. Κακασής Γ.Ν.Α. «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο Ε.Ε.Σ.»: Δ. Λουλάκης Π.Γ.Ν.Θ. «ΑΧΕΠΑ»: Κ. Μαρκάκης Π.Γ.Ν. Πατρών: Β. Καραμούζος 17:15-18:45 Β Συνεδρίαση Βελτιστοποίηση της επιλογής αντιμικροβιακής θεραπείας Προεδρείο: Χ. Γώγος, Σ. Μεταλλίδης, Α. Μίχος 18:45-19:00 Διάλειμμα Ο ρόλος της ταχείας μοριακής ανίχνευσης αντοχής και των δοκιμασιών ελέγχου συνδυασμών αντιμικροβιακών: Γ. Βρυώνη Ερμηνεία αντιβιογράμματος: Ά. Πεφάνης Αρχές φαρμακοκινητικής/φαρμακοδυναμικής: Σ. Μεταλλίδης 19:00-20:00 Γ Συνεδρίαση Λοιμώξεις σε μεταμοσχευμένους ασθενείς Προεδρείο: Β. Παπασταμόπουλος, Ν.B. Σύψας Κοινές μικροβιακές λοιμώξεις: Ε. Μυλωνά Λοιμώξεις από μύκητες: Μ. Γκαμαλέτσου Ιογενείς λοιμώξεις: Μ. Λαγκαδινού 20:00-21:00 Διάλεξη Η επίδραση της πανδημίας στην ψυχική υγεία και την ποιότητα ζωής του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού. Το σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης Προεδρείο: Π. Γαργαλιάνος-Κακολύρης, Μ. Χίνη Ομιλητής: Ν. Σμυρνής Σχολιασμός: Ζ. Ράπτη, Υφυπουργός Υγείας 4

21 21 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6 ΜΑΐΟΥ 2022 (ΑΊΘΟΥΣΑ ΟΛΥΜΠΊΑ) 08:00-09:00 Ελεύθερες Ανακοινώσεις Προεδρείο: Κ. Αρμένης, Μ. Σαμάρκος ΕΑ06. ΕΜΠΕΙΡΙΚΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΝΤΙΒΙΟΤΙΚΩΝ ΣΕ ΜΟΝΑΔΑ COVID Μπασούλης Δ., Βουτσινάς Π., Ηλιάδη Ε., Σαμαρά Μ., Καραμανάκος Γ., Τριανταφύλλου Μ., Γεωργακοπούλου Β., Μακροδημήτρη Σ., Μαρκογιαννάκης Α., Σαμάρκος Μ., Σύψας Ν.Β. ΕΑ07. ΑΠΟΙΚΙΣΜΟΣ ΑΠΟ CANDIDA AURIS: ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΚΒΑΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ; Θωμολλάρη Α., Κλιάνη Ι., Κωστούλα Μ., Θωμάς Κ., Σαρλα Ε., Γεωργίου Π., Φραντζεσκάκη Φ., Τσάγκαρης Η., Πουρνάρας Σ., Αντωνιάδου Α. ΕΑ08. ΔΕΛΤΑ vs ΟΜΙΚΡΟΝ: ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ ΝΟΣΟΥ, ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΚΒΑΣΗΣ ΝΟΣΗΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΥ Μιχελάκης Ι., Μπουκούρης Α., Φέτσης Ν., Γυφτόπουλος Χ., Τσακίρη Ι., Δάφνη Μ., Βασιλάκος Ν., Καραπάτη Γ., Κρεμασμένου Ε., Λιονή Α., Τζαβάρα Β. ΕΑ09. POST-ACUTE COVID-19 ΣΥΝΔΡΟΜΟ (PACS) ΣΕ ΒΑΡΕΩΣ ΠΑΣΧΟΝΤΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ Ταμπάκη Μ., Μαζωνάκης Ν., Αργυράκη Α., Φουντουλάκης Ν., Τούσε Ν., Σικόλας Α., Βασιλόπουλος Α., Πεφάνης Ά. ΕΑ10. ΠΡΟΓΝΩΣΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ ΝΟΣΟΥ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΜΕΝΗ COVID-19 ΛΟΙΜΩΞΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ OΜΙΚΡΟΝ Τσεκέ Α., Ζιώνγκα Δ., Φουντουλάκης Ν., Μπαλντούνης Δ., Κίτσου Β., Αρκαδιανός Χ., Κατσίκας Θ., Πεφάνης Ά., Αργυράκη Α. 09:00-10:00 Στρογγυλό τραπέζι «Αντιμετώπιση Επιδημίας στο Νοσοκομείο» Προεδρείο: Α. Καραΐσκου, Γ. Σαρόγλου Συστήματα επιτήρησης λοιμώξεων: Α. Καραΐσκου Η συμβολή του εργαστηρίου στην αναγνώριση: Β. Πιτυρίγκα Μέτρα παρέμβασης και αντιμετώπισης: Α. Παπαδημητρίου 10:00-10:30 Διάλεξη «Λοίμωξη από Clostridioides difficile» Προεδρείο: Α. Σκουτέλης, Γ. Τσεκές Ομιλητής: Ν. Σπερνοβασίλης 10:30-11:00 Διάλειμμα 11:00-11:30 Διάλεξη «Πνευμονιοκοκκική νόσος και εμβόλια: Παρόν και Μέλλον» Προεδρείο: Α. Λουρίδα, Β. Συριοπούλου Ομιλητής: Γ. Συρογιαννόπουλος 11:30-12:00 Διάλεξη «Κύηση και ιογενείς ηπατίτιδες» Προεδρείο: Α. Αντωνιάδου Ομιλητής: Ά. Στέφος 12:00-12:30 Διάλεξη «Παιδιατρικές λοιμώξεις από κοαγκουλάση-αρνητικό σταφυλόκοκκο» Προεδρείο: Ε. Ροηλίδης, Β. Σπούλου Ομιλητής: Ε. Γαλανάκης 12:30-13:00 Δορυφορική Διάλεξη 1 5

22 13:00-13:30 Διάλεξη «Βακτηριαιμία από εντεροκόκκους- Ενδοκαρδίτιδα από Enterococcus faecalis» Προεδρείο: Ε. Γιαννιτσιώτη, Χ. Μηλιώνης Ομιλήτρια: Ε. Χριστάκη 13:30-14:30 Διάλειμμα 14:30-15:00 Διάλεξη «Ο ρόλος της PET/CT στη διάγνωση και την παρακολούθηση των λοιμώξεων» Προεδρείο: Δ. Καββαθά, Π. Νικολαΐδης Ομιλήτρια: Σ. Χατζηιωάννου 15:00-15:30 Διάλεξη «Πολυσυστηματικό Φλεγμονώδες Σύνδρομο μετά από λοίμωξη SARS-CoV-2» Προεδρείο: Α. Μίχος, Μ. Τσολιά Ομιλητής: Ε. Ροηλίδης 15:30-16:00 Δορυφορική Διάλεξη 2 16:00-16:30 Δορυφορική Διάλεξη 3 16:30-17:30 Δορυφορικό Συμπόσιο 1 17:30-19:00 Στρογγυλό τραπέζι «Πανδημία COVID-19: Συμπλήρωση δύο χρόνων» Προεδρείο: Θ. Ζαούτης, Α. Κοτανίδου, Σ. Τσιόδρας Επιδημιολογικά στοιχεία: Δ. Παρασκευής Θεραπευτικές παρεμβάσεις στην κοινότητα: Κ. Θωμάς Θεραπευτικές παρεμβάσεις στο νοσοκομείο: Γ. Πουλάκου Θεραπευτικές παρεμβάσεις στη ΜΕΘ: Ε. Δούκα 19:00 Τελετή έναρξης Προεδρείο: Μ. Μαραγκός, Σ. Τσιόδρας Εναρκτήριος Χαιρετισμός της Α.Ε. της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου Διάλεξη: «Συνταγματικά και ηθικά διλήμματα της πανδημίας Covid-19: από την αυτονομία στην ευθύνη» Γ. Καραβοκύρης 6

23 21 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6 ΜΑΐΟΥ 2022 (ΑΊΘΟΥΣΑ ΒΕΡΓΊΝΑ) 09:30-11:30 ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ: «Η συμβολή των νοσηλευτών στην πρόληψη των λοιμώξεων» 11:30-12:00 Διάλειμμα ΜΕΡΟΣ Α Προεδρείο: Μ. Αστρίτη, Ε. Φύτρου Υγιεινή των χεριών: Ά. Χονδρολέου Πρόληψη λοιμώξεων σχετιζόμενων με ουροκαθετήρες: Σ. Ζέρβα Πρόληψη χειρουργικών λοιμώξεων: Μ. Κωστούλα Πρόληψη λοιμώξεων σχετιζόμενων με κεντρικούς φλεβικούς καθετήρες και ξένα σώματα: Μ. Πάντζαλης 12:00-14:00 ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ: «Η συμβολή των νοσηλευτών στην πρόληψη των λοιμώξεων» ΜΕΡΟΣ Β Προεδρείο: Β. Ζαγανά Πρόληψη πνευμονίας σχετιζόμενης με τον αναπνευστήρα (VAP): Φ. Αντωνιάδου Επαγγελματικά ατυχήματα στο νοσοκομείο και η διαχείρισή τους: Ε. Γεωργοπούλου Ο ρόλος του νοσηλευτή λοιμώξεων στην πρόληψη και την αντιμετώπιση ενδονοσοκομειακής διασποράς λοιμώξεων: Φ. Βεϊνή Ο ρόλος του νοσηλευτή στην πανδημία: Ε. Στεφανίδης 7

24

25 21 ΣΑΒΒΑΤΟ 7 ΜΑΐΟΥ 2022 (ΑΊΘΟΥΣΑ ΟΛΥΜΠΊΑ) 08:00-09:00 Ελεύθερες Ανακοινώσεις Προεδρείο: Μ. Πηρουνάκη, Α. Φράγκου ΕΑ11. ΕΠΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΛΟΙΜΩΞΗΣ ΑΠΟ CLOSTRIDIOIDES DIFFICILE ΣΕ ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΗ ΚΛΙΝΙΚΗ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ COVID-19 Νικοπούλου Ά., Γκόγκος Γ., Παπαδήμος Α., Πανδής Δ., Φουτσιτσάκης Δ., Δολιανίτης Κ., Καραμπατάκης Θ., Σαχλά Ζ. ΕΑ12. ΣΥΚΡΙΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΝΟΣΗΛΕΙΩΝ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΝΟΣΟ COVID-19 ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΩΝ ΔΕΛΤΑ ΚΑΙ ΟΜΙΚΡΟΝ ΣΤΟ Γ.Ν.Θ. Γ. ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ Νικοπούλου Ά., Σκαλιστή Π., Τσελενκίδου Σ., Βελένη Α., Χλωρός Α., Μπιτζάνη Μ., Πεϊτσίδου Ε., Κατσίφα Ε., Σωτηρόπουλος Δ. ΕΑ13. ΚΟΟΡΤΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ COVID-19 ΚΑΙ ΘΡΟΜΒΩΤΙΚΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ: ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΩΝ ΔΕΙΚΤΩΝ ΜΕ ΠΟΡΕΙΑ ΝΟΣΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΚΤΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ Μπίρος Δ., Μαντζάρας Ρ., Λιόντος Ά., Κλούρας Ε., Νάσιου Μ., Παργανά Ε., Πουλοπούλου Α., Μηλιώνης Ο., Χριστάκη Ε., Μηλιώνης Χ. ΕΑ14. ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΝΕΥΡΟΓΝΩΣΙΑΚΩΝ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΩΝ ΜΕ ΧΡΗΣΗ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΩΝ QoL SF-36 ΚΑΙ MoCA ΤΕΣΤ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΣΕ ΕΝΑ POST COVID ΙΑΤΡΕΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΑΝΑΦΟΡΑΣ Κάκαλου Ε., Κυριακούλης Κ., Κολτσίδα Ο., Μπέη Μ., Ράπτη Α., Ράπτη Β., Γραβάνη Α., Δαπέργολα Α., Χαρδούβελης Π., Κοκκότης Γ., Ντουσόπουλος Β., Κράλλης Ι., Μπονοφά Δ., Ναστάτος Π., Σακκά Β., Πουλάκου Γ., Συρίγος Κ.Ν. ΕΑ15. ΜΕΛΕΤΗ ΤΩΝ ΑΙΤΙΩΝ ΘΑΝΑΤΟΥ ΣΕ ΚΛΙΝΙΚΗ ΑΠΛΩΝ ΚΛΙΝΩΝ COVID-19, ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΔΗΜΙΚΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗΣ ΟΜΙΚΡΟΝ Σαμαρά Σ., Μπασούλης Δ., Ηλιάδη Ε., Βουτσινάς Π.-Μ., Καραμανάκος Γ., Μακροδημήτρη Σ., Γεωργακοπούλου Β., Σύψας Ν.Β. 09:00-10:00 Στρογγυλό τραπέζι «Τι νεότερο για τα gram αρνητικά μικρόβια» Προεδρείο: Ε. Γιαμαρέλλος-Μπουρμπούλης, Χ. Γώγος Μηχανισμοί αντοχής και ο ρόλος του εργαστηρίου: Σ. Πουρνάρας Βελτιστοποίηση επιλογής αντιμικροβιακού σχήματος: Θ. Χρυσανθίδης Νεότερα αντιβιοτικά: Ε. Γιαμαρέλλος-Μπουρμπούλης 10:00-10:30 Δορυφορική Διάλεξη 4 10:30-11:00 Διάλειμμα 11:00-12:00 Δορυφορικό Συμπόσιο 2 12:00-13:00 Δορυφορικό Συμπόσιο 3 13:00-14:00 Δορυφορικό Συμπόσιο 4 14:00-15:00 Διάλειμμα/Γεύμα/Γενική Συνέλευση 9

26 15:00-16:30 Στρογγυλό τραπέζι «Post-COVID-19 syndrome: Η επόμενη μέρα» Προεδρείο: Σ. Λουκίδης, Σ. Μεταλλίδης Οι κατευθυντήριες οδηγίες της ESCMID για τη δια-επιστημονική προσέγγιση του long-covid: Ε. Γκρανιά-Κλώτσα Πνευμονολογικές επιπλοκές: Π. Μπακάκος Καρδιολογικές επιπλοκές: Κ. Τούτουζας Νευρολογικές επιπλοκές: Β. Κιμισκίδης Ψυχιατρικές επιπτώσεις: Κ. Φουντουλάκης 16:30-17:00 Δορυφορική Διάλεξη 5 17:00-17:30 Δορυφορική Διάλεξη 6 17:30-18:00 Διάλειμμα 18:00-18:30 Διάλεξη «Ιογενείς λοιμώξεις που οδηγούν στη ΜΕΘ» Προεδρείο: Γ. Αδάμης, Α. Κουτσούκου Ομιλήτρια: Β. Σακκά 18:30-19:30 Στρογγυλό τραπέζι «Δυσίατες λοιμώξεις του ΚΝΣ» Προεδρείο: Ε. Σαμπατάκου, Γ. Χρύσος Λοιμώξεις μετά από νευροχειρουργικές επεμβάσεις: Ι. Μπακαΐμη Λοιμώξεις ΚΝΣ σε ανοσοκατεσταλμένους ασθενείς: Π. Λουρίδα 19:30-20:00 Διάλεξη «Λοιμώξεις από Coxiella burnettii» Προεδρείο: Δ. Κοφτερίδης Ομιλητής: Ν. Κοσμάς 20:00-20:30 Διάλεξη «Φυματίωση: Θεραπεία το 2022» Προεδρείο: Γ. Δαΐκος Ομιλήτρια: Α. Αργυράκη 20:30-21:00 Διάλεξη «Οξεία ηπατίτιδα αγνώστου αιτιολογίας σε παιδιά: Νεότερα δεδομένα» Προεδρείο: Α. Μίχος, Γ. Παναγιωτακόπουλος, Σ. Τσιόδρας Ομιλήτρια: Β. Παπαευαγγέλου 10

27 21 KYΡΙΑΚΗ 8 ΜΑΐΟΥ 2022 (ΑΊΘΟΥΣΑ ΟΛΥΜΠΊΑ) 08:00-09:00 Ελεύθερες Ανακοινώσεις Προεδρείο: Π. Κολλάρας, Λ. Λεωνίδου ΕΑ16. PANCREATIC STONE PROTEIN (PSP): ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΠΡΟΓΝΩΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΚΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ COVID-19 ΛΟΙΜΩΞΗ; Λαγκαδινού Μ., Ελευθεράκης Γ., Παρασκευάς Θ., Παπαγεωργίου Δ., Σαλούρου Σ., Βελισσάρης Δ., Μαραγκός Μ. ΕΑ17. ΣΥΝΔΥΑΣΜΕΝΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΕΙΣΠΝΕΟΜΕΝΗΣ DNase, BARICITINIB ΚΑΙ TOCILIZUMAB ΩΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΔΙΑΣΩΣΗΣ ΣΕ COVID-19 ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΣΟΒΑΡΗ ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ Αντωνιάδου Χ., Γαβριηλίδης Ε., Χρυσανθοπούλου Α., Ντινοπούλου Μ., Σμυρλής Α., Φωτιάδου Η., Ζιώγα Ν., Κόγιας Δ., Νάτση Α.-Μ., Πελεκούδας Χ., Σατυρίδου Ε., Μπακόλα Σ.-Α., Παπαγόρας Χ., Μητρούλης Ι., Πεϊχαμπέρης Π., Μικρούλης Δ., Παπαδόπουλος Β., Σκένδρος Π., Ρίτης Κ. ΕΑ18. ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ ΒΑΚΤΗΡΙΑΙΜΙΩΝ ΑΠΟ CANDIDA AURIS ΣΕ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ Κωστούρου Σ., Μυλωνά Ε., Βεϊνή Φ., Κολοκοτρώνη Χ., Γιανκούλα Δ., Περιβολιώτη Ε., Παπαγιάννη Μ., Αργυροπούλου Α., Παπασταμόπουλος Β. EA19. Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΛΟΙΜΩΞΗΣ CLOSTRIDIUM DIFFICILE ΣΕ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ Κωστούρου Σ., Μυλωνά Ε., Γιανκούλα Δ., Κολοκοτρώνη Χ., Βεϊνή Φ., Αργυροπούλου Α., Μπελεσιώτου Ε., Παπασταμόπουλος Β. ΕΑ20. ΦΥΜΑΤΙΩΣΗ ΟΣΤΩΝ ΚΑΙ ΑΡΘΡΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΞΩΠΝΕΥΜΟΝΙΚΗ ΦΥΜΑΤΙΩΣΗ: ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΕΠΙΔΗΜΙΟΛΟΓΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ Καράμπελα Ι., Χρονόπουλος Ε., Παναγιωτακόπουλος Γ., Αργυράκη Α., Δοντά Ι.-Ν. 09:00-10:00 Διαλέξεις Προεδρείο: Μ. Μαραγκός, Β. Παπασταμόπουλος Διάλεξη 1: Οι καλύτερες εργασίες στον τομέα της λοιμωξιολογίας: Μ. Ψυχογυιού Διάλεξη 2: Ο ρόλος του λοιμωξιολόγου στη διαχείριση των κρίσεων: Α. Αντωνιάδου 10:00-11:00 Στρογγυλό Τραπέζι «Λοιμώξεις σε ασθενείς υπό θεραπεία νεφρικής υποκατάστασης» Προεδρείο: Ι. Μπολέτης, Ν.B. Σύψας Λοιμώξεις σε αιμοκαθαιρόμενους ασθενείς: Π. Ραφαηλίδης Λοιμώξεις σε ασθενείς υπό περιτοναϊκή κάθαρση: Η. Σκοπελίτης 11:00-11:30 Διάλεξη «Παίζουν ρόλο τα όρια ευαισθησίας; Το παράδειγμα των μυκητιακών λοιμώξεων (κλινικά παραδείγματα)» Προεδρείο: Π. Γαργαλιάνος-Κακολύρης, Ν.B. Σύψας Ομιλητής: Ι. Μελετιάδης 11:30-12:00 Δορυφορική Διάλεξη 7 12:00-12:30 Δορυφορική Διάλεξη 8 12:30-13:00 Διάλειμμα 11

28 13:00-13:30 Διάλεξη «ΗΙV λοίμωξη: Νεότερες θεραπευτικές προσεγγίσεις» Προεδρείο: Μ. Κ. Λαζανάς, Α. Παπαδόπουλος Ομιλητής: Π. Παναγόπουλος 13:30-14:00 Δορυφορική Διάλεξη 9 14:00-16:30 Στρογγυλό Τραπέζι Ελληνικής Εταιρείας Χημειοθεραπείας «Τα αντιμικροβιακά φάρμακα και η εποχή της COVID-19 λοίμωξης» Πρόεδροι: Ε. Γιαμαρέλλου, Γ.Λ. Δαΐκος, Γ. Πουλάκου Η θέση των παλαιότερων αντιβιοτικών: Κ. Κανελλακοπούλου Σύγκριση των θεραπευτικών οδηγιών της IDSA και της ESCMID έναντι XDR και PDR νοσοκομειακών στελεχών: Γ.Λ. Δαΐκος Η θέση των αντιμυκητιασικών φαρμάκων: Ά. Πεφάνης Antibiotic Stewardship» την εποχή της COVID-19 λοίμωξης;: Ε. Γιαμαρέλλου Προβληματισμοί στην πρόληψη και τον έλεγχο των νοσοκομειακών λοιμώξεων την εποχή της COVID-19 λοίμωξης: Χ. Γώγος 16:30-17:00 Συμπεράσματα - Λήξη Συνεδρίου Σ. Τσιόδρας 12

29 21 Δορυφορικές Διαλέξεις & Συμπόσια ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6 ΜΑΐΟΥ 2022 (ΑΊΘΟΥΣΑ ΟΛΥΜΠΊΑ) 12:30-13:00 ΔΟΡΥΦΟΡΙΚΗ ΔΙΑΛΕΞΗ 1 H σημασία της πολυφαρμακίας στη διαχείριση της HIV- λοίμωξης Πρόεδρος: Μ. Χίνη Ομιλητής: Δ. Κοφτερίδης 15:30-16:00 ΔΟΡΥΦΟΡΙΚΗ ΔΙΑΛΕΞΗ 2 Ο ρόλος της ρεμσεδιβίρης στην διαχείριση των νοσοκομειακών και εξω-νοσοκομειακών ασθενών με COVID-19 Προεδρείο: Α. Αντωνιάδου Ομιλητής: Π. Παναγόπουλος 16:00-16:30 ΔΟΡΥΦΟΡΙΚΗ ΔΙΑΛΕΞΗ 3 Η 1η εγκεκριμένη από τον ΕΜΑ αντι-ιική θεραπεία από του στόματος για την COVID-19 Πρόεδρος: Β. Παπασταμόπουλος Ομιλήτρια: Α. Αργυράκη 16:30-17:30 ΔΟΡΥΦΟΡΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ 1 Θεραπευτικές στρατηγικές στην αντιμετώπιση των νοσοκομειακών λοιμώξεων από ανθεκτικά Gram(-) παθογόνα Προεδρείο: Χ. Γώγος, Γ. Δαΐκος Η Κεφτολοζάνη/ταζομπακτάμη στη θεραπεία των λοιμώξεων από ανθεκτικά Gram(-) παθογόνα. Νέα ένδειξη στη θεραπεία της νοσοκομειακής πνευμονίας (HAP/VAP). Α. Λέκκου Ιμιπενέμη/σιλαστατίνη/ρελεμπακτάμη, μια νέα προσθήκη στη θεραπεία των λοιμώξεων από ανθεκτικά στις καρβαπενέμες Gram(-) παθογόνα. Μ. Χίνη 13

30 ΣΑΒΒΑΤΟ 7 ΜΑΐΟΥ 2022 (ΑΊΘΟΥΣΑ ΟΛΥΜΠΊΑ) 10:00-10:30 ΔΟΡΥΦΟΡΙΚΗ ΔΙΑΛΕΞΗ 4 Μεροπενέμη/Βαμπορβακτάμη: Ένα νέο αντιβιοτικό στη θεραπεία των πολυανθεκτικών gram αρνητικών λοιμώξεων Προεδρείο: Ν.B. Σύψας Ομιλητής: Ν. Καπραβέλος 11:00-12:00 ΔΟΡΥΦΟΡΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ 2 Η σύγχρονη ART στην Ελληνική πραγματικότητα Πρόεδρος: Α. Παπαδόπουλος Πώς επιλέγουμε θεραπεία στους πρωτοθεραπευόμενους (Naïve) ασθενείς; Σ. Μεταλλίδης Η διαχείριση των προθεραπευμένων ασθενών. Μ. Ψυχογυιού 12:00-13:00 ΔΟΡΥΦΟΡΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ 3 Σοβαρές λοιμώξεις σε νοσοκομειακούς ασθενείς: Νεότερα δεδομένα Πρόεδρος: Μ. Μαραγκός Η Κεφταζιντίμη-αβιμπακτάμη στη θεραπεία των πολυανθεκτικών gram-αρνητικών λοιμώξεων: Νεότερα ελληνικά και διεθνή δεδομένα. Κ. Ακινόσογλου Ο ρόλος της Ισαβουκοναζόλης στη θεραπεία της διηθητικής ασπεργίλλωσης. Σ. Ασημακόπουλος 13:00-14:00 ΔΟΡΥΦΟΡΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ 4 Η αξία των εμβολιασμών στην πρόληψη των αναπνευστικών λοιμώξεων στους ενήλικες Πρόεδρος: Γ. Δαΐκος Παγκόσμια και ελληνικά δεδομένα για το φορτίο της πνευμονιοκοκκικής νόσου στους ενήλικες. Η συμβολή του PCV13. Γ. Πουλάκου Αποτελεσματικότητα του εμβολίου ΒΝΤ162b2 για την πρόληψη της Covid-19 και νεότερα δεδομένα. Ν.B. Σύψας 16:30-17:00 ΔΟΡΥΦΟΡΙΚΗ ΔΙΑΛΕΞΗ 5 Protecting vulnerable population from COVID-19 infection: The role of Monoclonal Antibodies Chairman: Π. Γαργαλιάνος-Κακολύρης Speaker: C. Ferreira 17:00-17:30 ΔΟΡΥΦΟΡΙΚΗ ΔΙΑΛΕΞΗ 6 Πρόληψη έναντι έρπητα ζωστήρα και μεθερπητικής νευραλγίας με τo νέο ανασυνδυασμένο εμβόλιο Πρόεδρος: Χ. Γώγος Εισηγήτρια: Κ. Ακινόσογλου 14

31 21 ΚΥΡΙΑΚΗ 8 ΜΑΐΟΥ 2022 (ΑΊΘΟΥΣΑ ΟΛΥΜΠΊΑ) ΔΟΡΥΦΟΡΙΚΗ ΔΙΑΛΕΞΗ 7 Η θέση των συνδρομικών πάνελ στο Νοσοκομειακό Ασθενή: Προσδοκίες & Πραγματικότητα Προεδρείο: Ε. Γιαμαρέλλου, Μ. Μαραγκός Ομιλητής: Η. Καραΐσκος ΔΟΡΥΦΟΡΙΚΗ ΔΙΑΛΕΞΗ 8 Ο σύγχρονος ρόλος των αντισταφυλοκοκκικών πενικιλινών Προεδρείο: Ε. Γιαννιτσιώτη Ομιλητής: Σ. Ασημακόπουλος ΔΟΡΥΦΟΡΙΚΗ ΔΙΑΛΕΞΗ 9 Προσωποποιημένη αντιμετώπιση COVID-19: Έγκαιρη επιλογή θεραπείας με τη χρήση βιοδεικτών Προεδρείο: Ν.B. Σύψας Ομιλητής: Ε. Γιαμαρέλλος-Μπουρμπούλης 15

32 16

33 21 Περιλήψεις Ομιλιών 17

34 18

35 21 ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΗ ΗΜΕΡΑ ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΡΟΣ Β - ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ ΟΥΡΟΠΟΙΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΥ Σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα Ντζιώρα Φ. Παθολόγος-Λοιμωξιολόγος, Επιμελήτρια Α ΕΣΥ, Α Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» Τα Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενα Νοσήματα (ΣΜΝ) περιλαμβάνουν νοσήματα που μεταδίδονται από άτομο σε άτομο κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής. Στα νοσήματα αυτά περιλαμβάνονται νοσήματα όπως η ηπατίτιδα Α, η ηπατίτιδα B και D, η ηπατίτιδα C, η ηπατίτιδα Ε, o ΗΙV, αλλά και νοσήματα όπως η σύφιλη, η γονόρροια, το μαλακό έλκος, το αφροδίσιο ή βουβωνικό λεμφοκοκκίωμα, η μη γονοκοκκική ουρηθρίτις, ο έρπης των γεννητικών οργάνων, τα οξυτενή κονδυλώματα, η μολυσματική τέρμινθος, η φθειρίαση, η ψώρα, και άλλα. Οι ασθενείς με ΣΜΝ είναι σημαντικό να διαγιγνώσκονται και να θεραπεύονται έγκαιρα, τόσο για τους ίδιους τους ασθενείς, όσο και την προστασία των σεξουαλικών τους συντρόφων οι οποίοι είναι σημαντικό να ελέγχονται και αυτοί και να λαμβάνουν ταυτόχρονα θεραπεία. Ορισμένα από τα ΣΜΝ μπορεί να συνοδεύονται από μακροχρόνιες επιπλοκές που να επηρεάζουν την ποιότητα ζωής των ασθενών, εάν δεν διαγνωστούν και δεν αντιμετωπιστούν εγκαίρως. Σημαντικό ρόλο στην πρόληψη παίζει η ενημέρωση για ασφαλείς σεξουαλικές πρακτικές και προφύλαξη, καθώς και η ανοσοποίηση για νοσήματα, όπως για τον ιό της ηπατίτιδας Β (HBV) ή για τον ιό των θηλωμάτων του ανθρώπου (HPV) για τα οποία υπάρχουν διαθέσιμα εγκεκριμένα εμβόλια. Τα ΣΜΝ ανήκουν στα νοσήματα υποχρεωτικής δήλωσης. Στην Ελλάδα υπάρχει ενεργό σύστημα επιδημιολογικής επιτήρησης για την καταγραφή και παρακολούθηση των ΣΜΝ στα πλαίσια εναρμόνισης με τις ανάγκες επιτήρησης σε ευρωπαϊκό επίπεδο. ΜΕΡΟΣ Γ Λοιμώξεις διαβητικού ποδιού Μοσχόπουλος Χ. Παθολόγος - Ακαδημαϊκός Υπότροφος, Δ Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Π.Γ.Ν. «Αττικόν» Η αύξηση της επίπτωσης του σακχαρώδους διαβήτη παγκοσμίως έχει οδηγήσει και σε αντίστοιχη αύξηση των περιπτώσεων εμφάνισης έλκους και λοίμωξης του διαβητικού ποδιού. Η συγκεκριμένη επιπλοκή έχει βαρύνουσα σημασία, αφού αυξάνει τη νοσηρότητα, τις ιατρικές επισκέψεις και τις εισαγωγές στο νοσοκομείο, ενώ αποτελεί και την πιο συνήθη επιπλοκή που οδηγεί σε ακρωτηριασμό των κάτω άκρων. Η λοίμωξη αναπτύσσεται συνηθέστερα σε έδαφος έλκους διαβητικού ποδιού, το οποίο προκαλείται λόγω της περιφερικής νευροπάθειας και αγγειοπάθειας, καθώς και της διαταραχής στην ανατομία του κάτω άκρου. Η αντιμετώπιση της λοίμωξης του διαβητικού ποδιού προϋποθέτει τη σωστή και έγκαιρη διάγνωση, τον προσδιορισμό της βαρύτητας και έκτασης της λοίμωξης, την επιλογή των κατάλληλων δειγμάτων για καλλιέργεια, και ακολούθως την χορήγηση κατάλληλης αντιμικροβιακής αγωγής. Απαιτείται, επίσης, η ταχεία αξιολόγηση των περιπτώσεων που χρήζουν άμεσης χειρουργικής παρέμβασης και η εμπλοκή μιας διεπιστημονικής ομάδας, αποτελούμενης από χειρουργό, αγγειοχειρουργό, ορθοπαιδικό, λοιμωξιολόγο, διαβητολόγο και διατροφολόγο, για τη συνολική φροντίδα του ασθενούς. Καθοριστικό ρόλο διαδραματίζει η διάκριση ανάμεσα στην επιμόλυνση και 19

36 την αληθή λοίμωξη του διαβητικού έλκους, αλλά και η αξιολόγηση για την ύπαρξη υποκείμενης οστεομυελίτιδας. Στη διάγνωση της λοίμωξης του διαβητικού ποδιού συμβάλλουν η προσεκτική κλινική εξέταση, ο εργαστηριακός έλεγχος, οι στοχευμένες καλλιέργειες ιστού, αλλά και οι απεικονιστικές εξετάσεις του κάτω άκρου και των αγγείων του. Μολονότι συχνά παραλείπεται, ιδιαίτερα σημαντική είναι και η λήψη προληπτικών μέτρων για την αποτροπή των συχνών βλαβών που οδηγούν σε λοίμωξη στο διαβητικό πόδι, η οποία οφείλει να ξεκινά από την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας. Α ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ - ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΚΛΙΝΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ Ασθενής με κοιλιακό άλγος ως πρώτη εκδήλωση λοίμωξης βαλβίδας κοιλιοπεριτοναικής παροχέτευσης Παπαγιάννη Μ. Εξειδικευόμενη λοιμωξιολογίας, Τμήμα Λοιμώξεων, Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός» Ασθενής, ετών 75, διακομίστηκε στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ) λόγω εμπυρέτου, κοιλιακού άλγους, αδυναμίας λήψης τροφής, και επεισόδιο τροφώδους εμέτου. Επρόκειτο για ασθενή με ιστορικό υδροκεφάλου με τοποθέτηση βαλβίδας κοιλιοπεριτοναϊκής παροχέτευσης (2019) και αλλαγής του περιφερικού παροχετευτικού συστήματος προ μηνός λόγω δυσλειτουργίας, καθώς και αρτηριακή υπέρταση, χρόνια κολπική μαρμαρυγή και υποθυρεοειδισμό υπό αγωγή Στο ΤΕΠ ήταν αιμοδυναμικά σταθερή, αναπνευστικά επαρκής, με θερμοκρασία 37 ο C. Το αναπνευστικό ψιθύρισμα ήταν ομότιμο,οι καρδιακοί τόνοι ευκρινείς αλλά άρρυθμοι, η κοιλιά μαλακή, ευπίεστη με ήπια ευαισθησία στη δεξιά κοιλία, χωρίς αναπηδώσα ευαισθησία και με εντερικούς ήχους παρόντες. Νευρολογική εξέταση: κλίμακα Γλασκώβης: 15/15, χωρίς εστιακή νευρολογική σημειολογία ή αυχενική δυσκαμψία, πλήρως προσανατολισμένη σε χώρο, χρόνο, πρόσωπα και εαυτό. Ο εργαστηριακός έλεγχος έδειξε αυξημένους δείκτες φλεγμονής. Από τον απεικονιστικό έλεγχος: Ακτινογραφία θώρακα χωρίς παθολογικά ευρήματα, u/s άνω και κάτω κοιλίας με μικρού βαθμού διάταση πυελοκαλυκικού συστήματος ΔΕ νεφρού και CT εγκεφάλου με εικόνα υδροκεφάλου παρουσία κοιλιοστομίας. Εξαιτίας της κλινικοεργαστηριακής εικόνας και των απεικονιστικών ευρημάτων, η ασθενής εισήχθη σε Παθολογική κλινική του νοσοκομείου ως πιθανή εμπύρετος ουρολοίμωξη και έλαβε εμπειρικά σιπροφλοξασίνη. Τη 2 η ημέρα νοσηλείας παρουσίασε εμπύρετο έως 38,5, κεφαλαλγία και διαταραχή επιπέδου επικοινωνίας με βραδυψυχισμό. Υποβλήθηκε σε οσφυονωτιαία παρακέντηση, η οποία ανέδειξε 2000 κύτταρα με πολυμορφοπυρηνικό τύπο (98%). Ακολούθως, ελήφθησαν αιμοκαλλιέργειες και καλλιέργεια εγκεφαλονωτιαίου υγρού και η ασθενής ετέθη εμπειρικά σε iv κεφτριαξόνη, βανκομυκίνη, αμπικιλλίνη καθώς και σε iv δεξαμεθαζόνη με σταδιακή βελτίωση της κλινικής της εικόνας. Η καλλιέργεια ΕΝΥ ανέδειξε Staphylococcus epidermidis και επομένως, αντιμετωπίστηκε ως λοίμωξη ΚΝΣ παρουσία βαλβίδας κοιλιοπεριτοναϊκής παροχέτευσης 20

37 21 Γ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ - ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΜΕΝΟΥΣ Ιογενείς λοιμώξεις Λαγκαδινού Μ. Παθολόγος-Λοιμωξιολόγος, Επ. Καθηγήτρια, Τμήμα Νοσηλευτικής Πανεπιστημίου Πατρών, Παθολογική Κλινική-Τμήμα Λοιμώξεων, Π.Γ.Ν. Πατρών Οι ιογενείς λοιμώξεις, που μπορεί να συμβούν σε οποιοδήποτε στάδιο της μεταμοσχευτικής περιόδου, παραμένουν μια κλινική πρόκληση που μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την έκβαση τόσο του ασθενή όσο και του μοσχεύματος. Η βέλτιστη διαχείρισή τους είναι πρωταρχικός στόχος προκειμένου να περιοριστεί η σχετιζόμενη με τον ιό νοσηρότητα και θνησιμότητα. Οι λήπτες μοσχευμάτων είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι στη λοίμωξη από CMV, είτε με τη μορφή αναζωπύρωσης που διευκολύνεται από την ανοσοκαταστολή μετά τη μεταμόσχευση ή με τη μορφή πρωτογενούς λοίμωξης που οφείλεται στο δότη. Η νόσος του CMV συνήθως κατηγοριοποιείται ως ιογενές σύνδρομο (πυρετός, λευκοπενία ή ουδετεροπενία, άτυπα λεμφοκύτταρα, θρομβοκυτταροπενία ή αύξηση των ηπατικών ενζύμων) ή ασθένεια, που εκδηλώνεται ως κολίτιδα, ηπατίτιδα, πνευμονίτιδα, οισοφαγίτιδα και σπανιότερα αμφιβληστροειδίτιδα ή μυοκαρδίτιδα. Η λοίμωξη από BKPyV συμβαίνει μέσω της αναπνευστικής ή της στοματικής οδού. Ο ιός φτάνει μπορεί να παραμείνει σε λανθάνουσα κατάσταση. Μπορεί να ανιχνευθεί σε δείγματα ούρων υγιών ατόμων. Ο κίνδυνος εξέλιξης σε ιαιμία και νόσο που προκαλείται από BKPyV περιορίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε μεταμοσχευμένους ασθενείς. Ο ιός JC είναι μεταξύ των ιών των οποίων ο έλεγχος για ανίχνευση του DNA, τόσο στα ούρα όσο και στο περιφερικό αίμα κρίνεται απαραίτητη σε μεταμοσχευμένους ασθενείς. Η αναζωπύρωση λόγω ιατρογενούς ανοσοκαταστολής (μεταμόσχευση) μπορεί να οδηγήσει σε παθολογία οργάνων και μια πιθανή απειλητική για τη ζωή νευροπαθολογική νόσο με τη μορφή προοδευτικής πολυεστιακής λευκοεγκεφαλοπάθειας (PML). Οι λοιμώξεις από αδενοϊό (ADV) αποτελούν σημαντική αιτία νοσηρότητας και θνησιμότητας σε μεταμοσχευμένους ασθενείς, με τους παιδιατρικούς ασθενείς και ασθενείς που λαμβάνουν ετερόλογη μεταμόσχευση αιμοποιητικών κυττάρων να βρίσκονται σε ιδιαίτερα αυξημένο κίνδυνο.oι κλινικές εκδηλώσεις αφορούν σε συμπτώματα από το ανώτερο αναπνευστικό, το γαστρεντερικό και τον επιπεφυκότα. Απαιτείται ισχυρή κλινική υποψία, καθώς είναι πιθανό αυτές οι λοιμώξεις να υποδιαγιγνώσκονται μια και τα συμπτώματα μπορεί να αποδοθούν σε πιο συχνές λοιμώξεις σχετιζόμενες με τη μεταμόσχευση. Ενδεικτική Βιβλιογραφία: 1. Hildreth J E. K., Donald J. A, JC Polyomavirus and Transplantation: Implications for Virus Reactivation after Immunosuppression in Transplant Patients and the Occurrence of PML Disease, Transplantology 2021, 2, Waggoner J J., Soda E A, Deresinski S, Rare and Emerging Viral Infections in Transplant Recipients, CID 2013:57 (15 October) 3. Annaloro C, Serpenti F, Saporiti G, Galassi G et al, Viral Infections in HSCT: Detection, Monitoring, Clinical Management, and Immunologic Implications, Frontiers in Immunology 2021, Vol Silva J T, Fernández-Ruiz M, Aguado J M, Prevention and therapy of viral infections in patients with solid organ transplantation, Enferm Infecc Microbiol Clin. (2021);39(2):

38 ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ Λοίμωξη από Clostridioides difficile Σπερνοβασίλης Ν. Παθολόγος-Λοιμωξιολόγος, Διευθυντής Λοιμωξιολογικού Τμήματος, Γερμανικό Ογκολογικό Κέντρο Η λοίμωξη από Clostridioides difficile (πρώην Clostridium difficile) παραμένει μία από τις συχνότερες λοιμώξεις οι οποίες σχετίζονται με χώρους παροχής υπηρεσιών υγείας, ενώ ένα αξιοσημείωτο ποσοστό κρουσμάτων προέρχεται από την κοινότητα. Ο αντίκτυπος της πανδημίας COVID-19 στην επιδημιολογία της λοίμωξης είναι μικτός, όπως αποτυπώνεται σε διάφορες μελέτες. Η αυξημένη συμμόρφωση και η ενίσχυση των μέτρων πρόληψης και ελέγχου των λοιμώξεων λόγω της πανδημίας επιδρά ανασταλτικά στη μετάδοση της λοίμωξης από Clostridioides difficile, ενώ η παρατηρούμενη αλόγιστη χρήση αντιβιοτικών στους COVID-19 ασθενείς αποτελεί επιβαρυντικό παράγοντα για την εμφάνισή της. Η κλινική της εικόνα, η οποία οφείλεται σε τοξινογόνα στελέχη του βακτηρίου, ποικίλλει από ήπιας βαρύτητας διάρροια έως κεραυνοβόλο κολίτιδα, η οποία μπορεί να οδηγήσει έως και στον θάνατο, ενώ υφίστανται και περιπτώσεις ασυμπτωματικής φορείας. Η διάγνωση της λοίμωξης βασίζεται στη συμβατή κλινική εικόνα και στη μικροβιολογική τεκμηρίωση της παρουσίας τοξινογόνου στελέχους του μικροοργανισμού στα κόπρανα. Οι μοριακές τεχνικές ανίχνευσης ενός ή περισσοτέρων γονιδίων τα οποία σχετίζονται με τοξινογόνα στελέχη του Clostridioides difficile έχουν ενισχύσει τις δυνατότητες διάγνωσης της λοίμωξης από τα εν λόγω στελέχη του βακτηρίου. Τα τελευταία χρόνια, η θεραπευτική φαρέτρα έναντι της λοίμωξης από Clostridioides difficile έχει ενισχυθεί με νεότερα αντιβιοτικά και μονοκλωνικά αντισώματα. Παράλληλα, ολοένα και πιο διαδομένη καθίσταται η μεταμόσχευση μικροβιακής χλωρίδας προερχόμενης από κόπρανα υγιούς δότη ως θεραπευτική επιλογή, τουλάχιστον για τις υποτροπές της λοίμωξης. Παρ όλ αυτά, ακρογωνιαίος λίθος της αντιμετώπισής της παραμένει η πρόληψη και ο έλεγχος της διασποράς της, ειδικά σε χώρους παροχής υπηρεσιών υγείας. Κύηση και ιογενείς ηπατίτιδες Στέφος Ά. Παθολόγος Λοιμωξιολόγος, Επιμελητής Α, Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική και Ομώνυμο Ερευνητικό Εργαστήριο, Κέντρο Εμπειρογνωμοσύνης Αυτοανόσων Νοσημάτων Ήπατος, Πλήρες Μέλος του Ευρωπαϊκού Δικτύου ERN-RARE LIVER, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας Η λοίμωξη από τις ιογενείς ηπατίτιδες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης αποτελεί τη συχνότερη αιτία εμφάνισης ικτέρου στην κύηση. Οι ιογενείς ηπατίτιδες ποικίλουν ως προς την επιδημιολογία, την κλινική εικόνα και τις επιπλοκές. Ο κίνδυνος εμφάνισης οξείας κεραυνοβόλου ηπατίτιδας, η προσβολή του εμβρύου, οι θεραπευτικές επιλογές και οι στρατηγικές πρόληψης αποτελούν σημαντικά ζητήματα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Η διαφορική διάγνωση περιλαμβάνει πάντα παθολογικές καταστάσεις της κύησης με προσβολή του ήπατος (οξύ λιπώδες ήπαρ της κύησης, καλοήθης ενδοηπατική χολόσταση, προεκλαμψία/εκλαμψία, σύνδρομο HELLP). Η λοίμωξη από τον ιό της ηπατίτιδας Α δεν μεταδίδεται στο έμβρυο λόγω της προστασίας από μητρικά ειδικά IgG αντισώματα. Δεν υπάρχει κάποια ειδική θεραπεία. Αντίθετα, στη λοίμωξη από τον ιό της ηπατίτιδας Β η θεραπεία περιλαμβάνει αντί-ιική αγωγή, όταν ο κίνδυνος μετάδοσης στο έμβρυο είναι πολύ αυξημένος (HBV DNA >6-8 log 10 copies/ml στις εβδομάδες κύησης). Η προφύλαξη του νεογνού με βάση το ειδικό πρωτόκολλο είναι κεφαλαιώδους σημασίας. Η συλλοίμωξη ηπατίτιδας Β και D μπορεί να εκδηλωθεί με σοβαρή νόσο και εξέλιξη σε οξεία κεραυνοβόλο ηπατική ανεπάρκεια. 22

39 21 Η μετάδοση της ηπατίτιδας C από τη μητέρα στο παιδί μπορεί να συμβεί είτε κατά την ενδομήτρια ζωή είτε περιγεννητικά. Η κάθετη μετάδοση είναι πιθανότερη σε περίπτωση αυξημένου HCVRNA της μητέρας ή/και συλλοίμωξη από HIV. Τα μολυσμένα νεογνά συνήθως έχουν άριστη κλινική πορεία και η βαριά ηπατίτιδα είναι σπάνια. Η λοίμωξη από τον ιό της ηπατίτιδας Ε παρουσιάζει αυξημένη μητρική νοσηρότητα και θνητότητα (ως και 30%). Οι επιπτώσεις στο έμβρυο μπορεί να είναι εξίσου σημαντικές (χαμηλό βάρος γέννησης, προωρότητα, θνησιγενές νεογνό, ενδομήτριος θάνατος). 23

40 ΚΛΙΝΙΚΑ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑ Κλινικό Φροντιστήριο Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΝΟΣΗΛΕΥΤΩΝ ΣΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ ΤΩΝ ΛΟΙΜΩΞΕΩΝ (ΜΕΡΟΣ Α ) Υγιεινή των χεριών Χονδρολέου Ά. Νοσηλεύτρια Επιτήρησης Λοιμώξεων Π.Γ.Ν. Πατρών, Υγιεινολόγος, MSc, MPH Οι νοσοκομειακές λοιμώξεις επηρεάζουν ένα μεγάλο αριθμό ατόμων σε όλο τον κόσμο και αποτελούν ένα σημαντικό ζήτημα παγκοσμίως για την ασφάλεια των ασθενών, καθώς συνδέονται με αυξημένη νοσηρότητα, θνητότητα και κόστος φροντίδας. Ακρογωνιαίο λίθο στην πρόληψη των λοιμώξεων που σχετίζονται με την παρεχόμενη φροντίδα υγείας αποτελεί η υγιεινή των χεριών (Υ.Χ.), όπου θεωρείται το πιο απλό και το πιο οικονομικά αποδοτικό μέτρο για την πρόληψη της διασταυρούμενης μετάδοσης μικροοργανισμών και επακόλουθων νοσοκομειακών λοιμώξεων με τεκμηριωμένη αποτελεσματικότητα. Παράλληλα, προτείνεται διεθνώς ως μία από τις δέκα (10) σημαντικότερες στρατηγικές που οφείλουν οι χώροι παροχής υπηρεσιών υγείας να εφαρμόζουν για την ασφάλεια των ασθενών, αποτελώντας συγχρόνως δείκτη ποιότητας παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας σύμφωνα με το νέο θεσμικό πλαίσιο για την πρόληψή και τον έλεγχο των νοσοκομειακών λοιμώξεων (ΦΕΚ /2/2014). Η αύξηση της συμμόρφωσης των επαγγελματιών υγείας στην Υ.Χ. αποτελεί μία συνεχή πρόκληση για όλα τα συστήματα υγείας, καθώς μελέτες έχουν επανειλημμένα τεκμηριώσει ότι η σημασία της Υ.Χ. δεν αναγνωρίζεται επαρκώς από τους επαγγελματίες στον τομέα της υγείας. Καθοριστικοί παράγοντες για τη συμμόρφωση των επαγγελματιών υγείας στη συστηματική καθημερινή πρακτική της Υ.Χ. έχουν αναδειχθεί η συμπεριφορά και στάση του οργανισμού στην εφαρμογή του μέτρου μέσω εκπαίδευσης και επιτήρησης. Παράγοντες όπως ο φόρτος εργασίας, η χρήση και διαθεσιμότητα γαντιών και λοιπού υλικού θα μπορούσαν να θεωρηθούν αναμενόμενοι αλλά όχι περιοριστικοί. Η προαγωγή της υγιεινής των χεριών απαιτεί οργανωμένη στρατηγική, ώστε να εφαρμόζεται συνειδητά και με συνέπεια από κάθε επαγγελματία υγείας, με απώτερο στόχο τη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας. Πρόληψη χειρουργικών λοιμώξεων Κωστούλα Μ. MSc, PhD (c), Νοσηλεύτρια Επιτήρησης Λοιμώξεων, Π.Γ.Ν. «Αττικόν» Λοίμωξη χειρουργικού πεδίου ή λοίμωξη του χειρουργικού τραύματος ορίζεται η λοίμωξη που απαντά κατά τις πρώτες μέρες μετά την εγχείρηση ή κατά το πρώτο έτος σε ασθενείς που φέρουν συνθετικά εμφυτεύματα. Αφορά είτε την εγχειρητική τομή ή τους εν τω βάθει ιστούς όλης της έκτασης της εγχείρησης, ενώ για ορθοπεδικές προθέσεις απαιτείται παρακολούθηση για 2 χρόνια. Αποτελεί 2 η ή 3 η αιτία ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων. Παρατείνει το χρόνο νοσηλείας των ασθενών, ευθύνεται για το 77% της θνησιμότητας των χειρουργικών ασθενών και αυξάνει κατά 60% την πιθανότητα εισαγωγής σε ΜΕΘ. Η παρουσίαση θα έχει 3 άξονες: 1. Δέσμες φροντίδας διεγχειρητικά 2. Δείκτες διαδικασίας 3. Επιτήρηση χειρουργικών λοιμώξεων 24

41 21 Πρόληψη λοιμώξεων σχετιζόμενων με κεντρικούς φλεβικούς καθετήρες και ξένα σώματα Πάντζαλης Μ. Νοσηλευτής ΠΕ, MSc, Νοσηλευτής Επιτήρησης Λοιμώξεων, Επιτροπή Νοσοκομειακών Λοιμώξεων, Γ.Ν.Α. «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο Ε.Ε.Σ.» Οι Κεντρικοί Φλεβικοί Καθετήρες (Κ.Φ.Κ.) αποτελούν σπουδαία τεχνολογική πρόοδο στην ιατρική καθώς συμβάλλουν στη θεραπευτική αντιμετώπιση βαρέως πασχόντων και αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της νοσηλείας ενός αρκετά μεγάλου αριθμού ασθενών. Στις ΗΠΑ, η χρήση Κ.Φ.Κ. στις Μ.Ε.Θ., υπολογίζεται σε 15 εκατομμύρια ημέρες χρήσης το χρόνο. 1 Παρόλα αυτά αποτελούν κύριο αίτιο νοσοκομειακών αιματογενών λοιμώξεων από μικροοργανισμούς (βακτήρια ή/και μύκητες) εξαιτίας: χειρισμών κατά την εισαγωγή των καθετήρων ή αμέσως μετά (λόγω αποικισμού της περιοχής) χειρισμών των συνδέσεων του καθετήρα επιμόλυνση των χορηγούμενων IV υγρών. Οι αιματογενείς λοιμώξεις που σχετίζονται με Κ.Φ.Κ. (CLABSI) συνδέονται με σημαντικό ποσοστό σοβαρών επιπλοκών, αυξημένο κόστος νοσηλείας, παράταση της νοσηλείας του ασθενούς και αυξημένη θνησιμότητα. 1,2 Στις ΗΠΑ καταγράφονται CLABSI ανά έτος στις Μ.Ε.Θ. και περίπου αν συνυπολογιστούν όλα τα τμήματα του νοσοκομείου. 1 Για τον λόγο αυτό έχουν προταθεί ποικίλα μέτρα που θα ελέγχουν τις διαδικασίες τοποθέτησης και φροντίδας των ΚΦΚ. Ξεχωρίζουν οι «Δέσμες μέτρων» (Care Bundles) 2 που παρέχουν ένα δομημένο και τεκμηριωμένα αποτελεσματικό τρόπο παρεμβάσεων. Οι δέσμες μέτρων εισάγουν δύο ιδέες στην πρόληψη των λοιμώξεων: μέτρα τα οποία πρέπει να εφαρμόζονται όλα μαζί παρακολούθηση της συμμόρφωσης με τα μέτρα αυτά και ενημέρωση του εμπλεκόμενου προσωπικού με τα μέτρα αυτά. Παρόλο που οι Δέσμες Μέτρων βοηθούν το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό να παρέχει την καλύτερη δυνατή φροντίδα στους ασθενείς, δεν αποτελούν μια ολοκληρωμένη λίστα όλων των παρεμβάσεων που σχετίζονται με τη φροντίδα των Κ.Φ.Κ., παρά ένα μικρό σύνολο παρεμβάσεων (συνήθως μέχρι πέντε). Για το λόγο αυτό θα πρέπει πάντα να καταφεύγουμε στις κατευθυντήριες οδηγίες για άλλα θέματα φροντίδας των Κ.Φ.Κ.4 Στο παρόν θα αναφερθούμε στους Κ.Φ.Κ. και στις λοιμώξεις που σχετίζονται με αυτούς, τις στρατηγικές και τις κατευθυντήριες οδηγίες πρόληψης των λοιμώξεων αυτών καθώς και την εφαρμογής Δέσμης Μέτρων για τη πρόληψη των CLABSI Institute for Healthcare Improvement How-to Guide: Prevent Central Line-Associated Bloodstream Infections (CLABSI). Cambridge, MA: Institute for Healthcare Improvement; (Available at 25

42 26

43 21 Αναρτημένες Ανακοινώσεις (επιλεγμένες για συζήτηση) 27

44 28

45 21 ΕΑ01. ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΕΣ ΕΚΒΑΣΕΙΣ ΥΓΕΙΑΣ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ COVID-19 ΛΟΙΜΩΞΗ ΠΟΥ ΕΛΑΒΑΝ TOCILIZUMAB Μοδέστου Ε., Μπασούλης Δ., Ηλιάδη Ε., Βουτσινάς Π.-Μ., Σαμαρά Σ., Καραμανάκος Γ., Τριανταφύλλου Μ., Γεωργακοπούλου Β., Μακροδημήτρη Σ., Ψυχογυιού Μ., Σύψας Ν.Β. Μονάδα COVID, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» Σκοπός: Το tocilizumab (TCZ) είναι ένα μονοκλωνικό αντίσωμα έναντι του υποδοχέα της ιντερλευκίνης 6, που έχει πάρει έγκριση για την αντιμετώπιση της βαριάς αναπνευστικής ανεπάρκειας σε ασθενείς με COVID-19 λοίμωξη. Από την διεθνή βιβλιογραφία και την εμπειρία χορήγησης σε ρευματολογικά νοσήματα, είναι γνωστό ότι το ΤCZ προδιαθέτει σε δευτεροπαθείς βακτηριακές λοιμώξεις ενώ τα δεδομένα από τη χρήση του στην COVID-19 ποικίλλουν. Σκοπός της μελέτης μας ήταν να διαπιστώσουμε αν οι ασθενείς που έλαβαν TCZ στα πλαίσια της νοσηλείας τους για σοβαρή COVID-19 λοίμωξη εμφάνισαν μακροπρόθεσμα λοιμώδεις επιπλοκές. Μέθοδος: Προοπτική καταγραφή στοιχείων νοσηλείας των ασθενών και τηλεφωνική επικοινωνία για τις μακροπρόθεσμες εκβάσεις υγείας. Αποτελέσματα: Στο τμήμα μας νοσηλεύθηκαν 1227 ασθενείς από 1/9/20 έως 30/6/21 (56.5% άνδρες, με μέση ηλικία 62.6±16.9 έτη). Από αυτούς, 324 (26.4%) είχαν κρίσιμη νόσο με νοσοκομειακή θνητότητα 54.9%. Από τους ασθενείς με κρίσιμη νόσο, έλαβαν tocilizumab οι 112 (34.6%). Η χορήγηση tocilizumab είχε σημαντικό όφελος στην θνητότητα (OR %CI , θνητότητα 30.4 vs 67.6%, p<0.001). Σε πολυπαραγοντική ανάλυση που συμπεριέλαβε ηλικία, φύλο, Charlson σκορ, τιμές φερριτίνης, CRP, λόγου ουδετεροφίλων προς λεμφοκύτταρα κατά την εισαγωγή στο νοσοκομείο, η ηλικία (OR %CI , p<0.001) και η χορήγηση tocilizumab (OR % CI , p<0.001) ήταν οι μόνες παράμετροι που διατήρησαν στατιστική σημαντικότητα. Στο γκρουπ των ασθενών που έλαβαν tocilizumab η θνητότητα συσχετίστηκε με τη μεγαλύτερη ηλικία (μέση τιμή 70.6 vs 58.2, p<0.001) και το μεγαλύτερο Charlson σκορ (διάμεση τιμή 1 vs 0, p=0.016). Σε πολυπαραγοντική ανάλυση, μόνο η ηλικία διατηρούσε σημαντικότητα. Οι 78 ασθενείς που έλαβαν tocilizumab και εξιτήριο, παρακολουθήθηκαν σε βάθος χρόνου με διάμεσο χρονικό διάστημα 48.4 εβδομάδες, ενώ 11 (14.1%) χάθηκαν στην παρακολούθηση. Οκτώ ασθενείς (10.3%) νοσηλεύθηκαν ξανά στο διάστημα αυτό, 4 από τους οποίους για δευτεροπαθείς λοιμώξεις (προστατίδα, ενδοκαρδίτιδα, πυελονεφρίτιδα και σταφυλοκοκκική μικροβιαιμία). Μία από τις λοιμώξεις αυτές απέβη θανατηφόρος ενώ ένας ακόμα ασθενής απεβίωσε από μη λοιμώδη αίτια. Συμπεράσματα: Μεγάλες, καλά σχεδιασμένες, προοπτικές τυχαιοποιημένες μελέτες απαιτούνται προκειμένου να διερευνηθεί επαρκώς η οποιαδήποτε σχέση μεταξύ της χρήσης του TCZ και των λοιμωδών επιπλοκών στην COVID-19 λοίμωξη. Ωστόσο, η σημαντική μείωση της θνητότητας από τη χορήγηση του TCZ σε συνδυασμό με τις λίγες δευτερογενείς λοιμώξεις που καταγράψαμε στη σειρά ασθενών μας, καθιστά το TCZ ένα σημαντικό όπλο στη φαρέτρα μας για την αντιμετώπιση της σοβαρής αναπνευστικής ανεπάρκειας στις COVID-19 λοιμώξεις. ΕΑ02. ΜΕΛΕΤΗ ΓΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ BORRELIA BURGDORFERI SENSU LATO ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Μάκκα Σ., Κουτάντου Μ., Βούλγαρη-Κόκοτα Α., Κοσσυβάκης Α., Αγγελάκης Ε. Διαγνωστικό Τμήμα, Ελληνικό Ινστιτούτο Παστέρ, Αθήνα Σκοπός: Κάθε χρόνο στην Ευρώπη καταγράφονται περισσότερα από χιλιάδες περιστατικά της νόσου του Lyme. Στην Ελλάδα, η παρουσία της νόσου παραμένει αμφιλεγόμενη και μέχρι σήμερα δεν 29

46 έχει καταγραφεί κανένα αποδεδειγμένο αυτόχθονο κρούσμα μπορρελίωσης στον άνθρωπο. Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι να προσδιοριστεί την πιθανότητα ύπαρξης της νόσου στην ελληνική επικράτεια. Ασθενείς και Μέθοδοι: Στην επιδημιολογική έρευνα συμπεριλήφθηκαν δείγματα ορών που στάλθηκαν στο Διαγνωστικό Τμήμα του Ελληνικού Ινστιτούτου Παστέρ κατά τη διάρκεια του έτους Όλα τα δείγματα που μελετήθηκαν ήταν από ασθενείς με υποψία λοίμωξης από ζωονόσο. Κάθε δείγμα ελέγχθηκε αρχικά με τη μέθοδο ELISA για την ανίχνευση ειδικών IgG και IgM αντισωμάτων έναντι των Μπορρελιών burgdorferi sensu lato. Τα θετικά και τα αμφίβολα δείγματα αναλύθηκαν περαιτέρω με Western blotting (WB) για επιβεβαίωση. Αποτελέσματα: Μελετήθηκαν 300 ασθενείς και συνολικά ανιχνεύσαμε 21 (7%) αμφίβολους και 6 (2%) θετικούς για Borrelia burgdorferi sensu lato χρησιμοποιώντας ELISA. Με τη μέθοδο του Western Blotting επιβεβαιώθηκε η ύπαρξη ειδικών IgG αντισωμάτων για Borrelia burgdorferi sensu lato. Συγκεκριμένα στα δείγματα αυτά εντοπίσαμε IgG αντισώματα έναντι των ειδικών VlsE, OspC (p25), p41 πρωτεϊνών και λιπιδίων της B. afzelii. Περαιτέρω διερεύνηση έδειξε ότι το πρώτο περιστατικό αφορούσε γυναίκα 43 ετών με σοβαρές νευρολογικές εκδηλώσεις, χρόνια εγκεφαλομυελίτιδα και εγκεφαλοπάθεια, η οποία τελικά κατέληξε. Τα κλινικά της συμπτώματα εμφανίστηκαν περίπου ένα χρόνο μετά από δήγμα εντόμου στην περιοχή της Αθήνας. Το δεύτερο περιστατικό αφορούσε γυναίκα 35 ετών με επίμονη μυαλγία και αρθρίτιδα των μεγάλων αρθρώσεων των κάτω άκρων. Τα κλινικά συμπτώματα στη συγκεκριμένη ασθενή εκδηλώθηκαν μετά από δήγμα εντόμου στην περιοχή της Λάρισας. Συμπεράσματα: Βασιζόμενοι σε ορολογικά, επιδημιολογικά και κλινικά δεδομένα παρουσιάζουμε δύο ασθενείς με πιθανή αυτόχθονη λοίμωξη από Β. afzelii. Τα αποτελέσματα μας ενισχύονται από έρευνες σε γειτονικές χώρες στις οποίες το πιο συχνό αίτιο της νόσου του Lyme αποδίδεται στην Β. afzelii. ΕΑ03. ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΕΠΙΔΡΑΣΗΣ ΤΗΣ ΔΙΣΤΑΚΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟ ΓΙΑ COVID ΣΤΗΝ ΝΟΣΗΣΗ ΑΠΟ ΛΟΙΜΩΞΗ COVID ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΩΝ ΥΓΕΙΑΣ Ντζιώρα Φ., 1 Κωστάκη Ε.Γ., 2 Γρηγορόπουλος Ι., 3 Καραπάνου Α., 1 Κλιάνη Ι., 3 Μυλωνά Μ., 1 Θωμολλάρη Α., 3 Τσιόδρας Σ., 3,4 Ζαούτης Θ., 4 Παρασκευής Δ., 2,4 Σύψας Ν.Β., 5 Αντωνιάδου Α., 3 Σφηκάκης Π.Π. 1 1 Α Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών «Λαϊκό», Ιατρική Σχολή, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών 2 Εργαστήριο Υγιεινής, Επιδημιολογίας και Ιατρικής Στατιστικής, Ιατρική Σχολή, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών 3 Δ Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών «Αττικόν», Ιατρική Σχολή, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών 4 Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας (ΕΟΔΥ) 5 Κλινική Παθολογικής Φυσιολογίας, Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών «Λαϊκό», Ιατρική Σχολή, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών Σκοπός: Η μελέτη της επίδρασης της διστακτικότητας (hesitancy) έναντι του εμβολιασμού για COVID μεταξύ των Επαγγελματιών Υγείας (ΕΥ) με καταληκτικά σημεία τη νόσηση από τον ιό SARS-CoV-2 (Severe Acute Respiratory Syndrome Coronavirus-2), την ανάγκη για νοσηλεία και διασωλήνωση και το θάνατο. Υλικό και Μέθοδοι: Συλλέχθηκαν δεδομένα από ΕΥ χωρίς προηγούμενο ιστορικό νόσησης από τον ιό SARS-CoV-2, που εργάζονται στα Γενικά Πανεπιστημιακά Νοσοκομεία Αθηνών Λαϊκό και Αττικόν από 1 Ιανουαρίου 2021 έως και 15 Σεπτεμβρίου Μελετήθηκαν δημογραφικά στοιχεία, κατηγορία επαγγέλματος, συννοσηρότητες, συχνότητα και βαρύτητα λοίμωξης COVID, ανάγκη για νοσηλεία, διασωλήνωση και θάνατοι. 30

47 21 Αποτελέσματα: Συνολικά, από τους ΕΥ ήταν πλήρως εμβολιασμένοι με 2 δόσεις εμβολίου BNT162b2 Pfizer-BioNTech κατά τη διάρκεια της υπό μελέτη περιόδου (90.7% σε κάθε Νοσοκομείο). Τα δημογραφικά χαρακτηριστικά μεταξύ των ΕΥ που νόσησαν από COVID ήταν συγκρίσιμα για τους εμβολιασμένους 102/2.921 (3.5%) σε σχέση με τους μη εμβολιασμένους 88/298 (29.5%), αν και ανευρέθησαν σημαντικές διαφορές ως προς την ηλικία και την κατηγορία επαγγέλματος (ιατρός, νοσηλευτής, άλλο). Κανένας ΕΥ με λοίμωξη COVID από την ομάδα των εμβολιασμένων δεν χρειάστηκε εισαγωγή σε Νοσοκομείο, ενώ μεταξύ των ανεμβολίαστων 4/88 (4.5%) χρειάστηκαν νοσηλεία και 1 (1.1%) απεβίωσε. Η πολυπαραγοντική ανάλυση έδειξε ότι οι ανεμβολίαστοι ΕΥ είχαν φορές (95% CI: ) μεγαλύτερο κίνδυνο για νόσηση από τον ιό SARS-CoV-2 σε σχέση με τους εμβολιασμένους. Συμπεράσματα: Τα εγκεκριμένα εμβόλια έναντι του ιού SARS-CoV-2 έχουν δείξει καλή αποτελεσματικότητα στην πρόληψη της λοίμωξης COVID σε πραγματικές συνθήκες, ενώ και οι σχετιζόμενες με τον εμβολιασμό ανεπιθύμητες ενέργειες έχουν μελετηθεί επαρκώς. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μελέτης μας, η διστακτικότητα απέναντι στον εμβολιασμό για COVID είχε ως αποτέλεσμα αυξημένη συχνότητα λοίμωξης COVID. Σχεδόν 1 στους 3 ανεμβολίαστους ΕΥ νόσησε από τον ιό SARS-CoV-2 στο διάστημα των 9 μηνών της μελέτης, καταδεικνύοντας την ανάγκη για καθολικό εμβολιασμό των ΕΥ, συμπεριλαμβανομένων και των προτεινόμενων αναμνηστικών δόσεων. Τα αποτελέσματα της μελέτης μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να ξεπεραστεί η όποια διστακτικότητα μεταξύ των ΕΥ έναντι του εμβολιασμού για COVID. ΕΑ04. ΔΑΠΑΝΗ ΓΙΑ ΑΝΤΙΜΙΚΡΟΒΙΑΚΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΣΕ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ Σαμάρκος Μ., 1 Κακασής Α., 2 Μαστρογιάννη Ε., 1 Μουγάκου Ε., 1 Τσιφή Α., 2 Εγγλεζοπούλου Α., 3 Σύψας Ν.Β., 2 Μαρκογιαννάκης Α. 4 1 Α Παθολογική Κλινική, Μονάδα Λοιμώξεων, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό», 2 Κλινική Παθολογικής Φυσιολογίας, Μονάδα Λοιμώξεων, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» 3 Διοίκηση, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» 4 Φαρμακείο, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» Σκοπός: Η υπερβολική κατανάλωση αντιμικροβιακών φαρμάκων, εκτός από την προαγωγή της αντιμικροβιακής αντοχής την εμφάνιση λοίμωξης από C. difficile και την εμφάνιση παρενεργειών όπως αλλεργίες, έχει και άμεσο οικονομικό κόστος. Ο σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να αξιολογηθεί η δαπάνη για τα αντιμικροβιακά φάρμακα σε επίπεδο νοσοκομείου για το Ασθενείς και Μέθοδοι: Χρησιμοποιήσαμε τα δεδομένα για τις παραγγελίες φαρμάκων από το Πληροφοριακό Σύστημα του νοσοκομείου για το ημερολογιακό έτος Δεν συμπεριλάβαμε τις παραγγελίες των τακτικών Εξωτερικών Ιατρείων (Ογκολογικό, Αιματολογικό κ.λπ.). Η κατηγοριοποίηση των φαρμάκων έγινε με βάση την ταξινόμηση ATC (Anatomical Therapeutic Chemical Classification) του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Αποτελέσματα: Η συνολική φαρμακευτική δαπάνη για τους εσωτερικούς ασθενείς στο Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» για το 2021 ήταν Μεταξύ των κυρίων κατηγοριών ATC, η δαπάνη για φάρμακα κατά των λοιμώξεων (Κατηγορία J κατά ATC Φάρμακα κατά των λοιμώξεων για συστηματική χορήγηση, εξαιρώντας τη δαπάνη για ανοσοσφαιρίνες και εμβόλια) ήταν η υψηλότερη ( , 32,35% της συνολικής δαπάνης). Η δεύτερη σε δαπάνη κατηγορία ήταν τα αντινεοπλασματικά φάρμακα (Κατηγορία L κατά ATC) με (27,1%). Από το σύνολο της δαπάνης για αντιμικροβιακά, το 56.4% αντιστοιχούσε στα αντιβακτηριακά φάρμακα (J01), το 41.4% στα αντιμυκητιακά (J02), το 0,1% στα αντιμυκοβακτηριδιακά (J04) και το 2.1% στα αντιικά (J05). Από το σύνολο της δαπάνης για αντιμικροβιακά το 44,0% αντιστοιχούσε σε φάρμακα που χαρακτηρίζονται ως «Φάρμακα Υψηλού Κόστους» από τον ΕΟΠΥΥ. Η 31

48 μέση δαπάνη ανά ασθενή για τα αντιβακτηριακά ήταν 317,6 ενώ για τα αντιμυκητιακά ήταν 2576,4. Συμπεράσματα: Τα αντιμυκητιακά ευθύνονται για δυσανάλογα μεγάλο μέρος της δαπάνης για αντιμικροβιακά συνολικά και ανά ασθενή στο ΓΝΑ «Λαϊκό». Αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι στο Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» παρακολουθείται μεγάλος αριθμός ογκολογικών, αιματολογικών, ασθενών με αυτοάνοσα νοσήματα και μεταμοσχευμένων ασθενών, δηλαδή σοβαρά ανοσοκατασταλμένων ασθενών. Λόγω του υψηλού κόστους των αντιμυκητιακών, επιβάλλεται να υπάρχει πρόγραμμα επιμελητείας αντιμυκητιακών. ΕΑ05. ΡΕΜΔΕΣΙΒΙΡΗ: ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΣΕ ΝΟΣΗΛΕΥΟΜΕΝΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ COVID-19 (ΡεΑΑ). ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΑΞΗ Πανταζής Ν., 1 Πεχλιβανίδου Ε., 1 Αντωνιάδου Α., 2 Ακινόσογλου Κ., 3 Καλομενίδης Ι., 4 Πουλάκου Γ., 5 Μηλιώνης Χ., 6 Παναγόπουλος Π., 7 Καζάκου Π., 2 Δημακοπούλου Β., 3 Χαλιάσου Ά.-Λ., 8 Ράπτη Β., 5 Λιόντος Ά., 6 Πετράκης Β., 7 Μαραγκός Μ., 3 Μπίρος Δ., 6 Ριμπά Χ.-Μ., 7 Τουλούμη Γ. 1 1 Εργαστήριο Υγιεινής, Επιδημιολογίας και Ιατρικής Στατιστικής, Ιατρική Σχολή ΕΚΠΑ 2 Δ Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ, Γ.Ν.Α. «Αττικόν». 3 Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική και Τμήμα Λοιμώξεων, Π.Γ.Ν. Πατρών 4 Α Κλινική Εντατικής Θεραπείας, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ, Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός». 5 Γ Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ, Γ.Ν.Ν.Θ. «Η Σωτηρία» 6 Α Παθολογική Κλινική και Μονάδα Λοιμωδών Νόσων, Τμήμα Ιατρικής, Παν/μιο Ιωαννίνων, Π.Γ.Ν. Ιωαννίνων 7 Μονάδα Ειδικών Λοιμώξεων, Τμήμα Ιατρικής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, Π.Γ.Ν. Αλεξανδρούπολης 8 Ενδοκρινολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός» Σκοπός: Διερεύνηση των μοτίβων χρήσης, της ασφάλειας και αποτελεσματικότητας της ρεμδεσιβίρης στη θεραπεία της COVID-19, στο 2ο κύμα της πανδημίας στην Ελλάδα. Ασθενείς και Μέθοδοι: Αναδρομική μελέτη παρατήρησης ενήλικων ασθενών που εισήχθησαν προς νοσηλεία ( 24 ώρες) για COVID-19 το διάστημα 09/ /2021 και έλαβαν ρεμδεσιβίρη βάσει θεραπευτικού αλγορίθμου. Αποτελέσματα: 1004 ασθενείς συμπεριλήφθηκαν, μέση ηλικία 61 έτη (SD=15), 396 (39,8%) γυναίκες και 822 (81,9%) κάτοικοι αστικών κέντρων. Παχύσαρκοι 132 (13,2%), με ιστορικό ΧΑΠ 62 (6,2%), διαβητικοί 236 (23,5%), με αρτηριακή υπέρταση 404 (40,2%), με στεφανιαία νόσο 91 (9.1%). Κατά την προσέλευση, σε διάμεσο χρόνο 6 ημερών από την έναρξη συμπτωμάτων, 882 (87,9%) εμφάνιζαν σοβαρή νόσο, 755 (75,2%) χρειάζονταν υποστήριξη με χαμηλής και 88 (8,8%) με υψηλής ροής οξυγόνο. Στο 75,9% των ασθενών η ρεμδεσιβίρη χορηγήθηκε για 5 ημέρες και στο 13,5% για 6-12 ημέρες. 770 (76,7%) έλαβαν επιπλέον δεξαμεθαζόνη και 973 (96.9%) αντιπηκτική αγωγή. 92 (9%) εμφάνισαν αύξηση των τρανσαμινασών x3-5 ULN και 36 (4%) >x5 ULN ενώ 31 (3%) διαταραχή νεφρικής λειτουργίας. Από τους 1004 ασθενείς, 938 (93,4%) εξήλθαν του νοσοκομείου με χρόνο νοσηλείας 30 ημερών, 20 (2,0%) χρειάστηκαν νοσηλεία >30 ημερών και 46 (4,6%) κατέληξαν εντός 30 ημερών. Ο διάμεσος (95% Δ.Ε.) χρόνος εξόδου από το νοσοκομείο για το σύνολο των ασθενών ήταν 10(9-10) ημέρες ενώ για αυτούς που έλαβαν ρεμδεσιβίρη εντός 48 ωρών από την εισαγωγή (870-86,7%) ή αργότερα (134-13,4%) ήταν 9 (9-10) και 12 (11-14) ημέρες, αντίστοιχα (p<0,001). Οι αθροιστικές πιθανότητες εξόδου από το νοσοκομείο στις 7 ημέρες σε ασθενείς με σοβαρή νόσο κατά την εισαγωγή ήταν 32,0% σε αυτούς που έλαβαν ρεμδεσιβίρη εντός 48 ωρών έναντι 7,5% σε αυτούς που την έλαβαν αργότερα αλλά οι διαφορές ήταν μειωμένες στις 14 (78,2% έναντι 66,4%) και 30 ημέρες (92,5% έναντι 96,3%). Οι αντίστοιχες πιθανότητες σε ασθενείς με μέτρια ή ήπια νόσο ήταν 42,1% έναντι 11,1%, 87,4% έναντι 63,0% και 97,9% έναντι 92,6%. Ασθενείς με 2 ή περισσότερα συνοδά νοσήματα, ηλικίας >65 και κάτοικοι αγροτικών περιοχών 32

49 21 είχαν μειωμένες πιθανότητες ταχύτερης εξόδου από το νοσοκομείο. Σταθμίζοντας για αυτούς τους παράγοντες και τη βαρύτητα της νόσου κατά την εισαγωγή, ασθενείς που πήραν ρεμδεσιβίρη κατά το πρώτο 48ωρο συγκριτικά με τους υπόλοιπους, είχαν 38,8% (14,6%-68,0%) μεγαλύτερες πιθανότητες γρηγορότερης εξόδου από το νοσοκομείο. Συμπεράσματα: Η μεγάλη πλειοψηφία των νοσηλευομένων την περίοδο 09/ /2021 που έλαβαν ρεμδεσιβίρη την ξεκίνησαν κατά το πρώτο 48ωρο με διάρκεια χορήγησης 5 ημέρες. Η ρεμδεσιβίρη φαίνεται να είναι ένα θεραπευτικό μέσο ασφαλές και αποτελεσματικό ιδιαίτερα εάν ληφθεί εντός των πρώτων 2 ημερών από την εισαγωγή. Τα αποτελέσματα από την κλινική πράξη είναι συμβατά με αποτελέσματα κλινικών δοκιμών. ΕΑ06. ΕΜΠΕΙΡΙΚΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΝΤΙΒΙΟΤΙΚΩΝ ΣΕ ΜΟΝΑΔΑ COVID Μπασούλης Δ., 1 Βουτσινάς Π.-M., 1 Ηλιάδη Ε., 1 Σαμαρά Μ., 1 Καραμανάκος Γ., 1 Τριανταφύλλου Μ., 1 Γεωργακοπούλου Β., 1 Μακροδημήτρη Σ., 1 Μαρκογιαννάκης Α., 2 Σαμάρκος Μ., 3 Σύψας Ν.Β. 4 1 Μονάδα COVID, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» 2 Φαρμακείο, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» 3 Α Παθολογική Κλινική και Μονάδα COVID, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» 4 Κλινική Παθολογικής Φυσιολογίας και Μονάδα COVID, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» Σκοπός: Η διάγνωση βακτηριακής επιλοίμωξης σε ασθενείς με COVID συχνά είναι δύσκολη και η χορήγηση αντιμικροβιακής αγωγής βασίζεται σε εμπειρικά κριτήρια. Στα πρώτα στάδια της επιδημίας, η αζιθρομυκίνη είχε θεωρηθεί επωφελής για την COVID νόσο, μέσω ανοσοτροποποιητικής δράσης. Σκοπός της μελέτης μας ήταν η καταγραφή των πρακτικών χορήγησης εμπειρικής αντιμικροβιακής αγωγής και η διερεύνηση παραγόντων που σχετίζονταν με την επιλογή αντιβιοτικών. Μέθοδος: Προοπτική καταγραφή κλινικοεργαστηριακών δεδομένων ασθενών με COVID λοίμωξη που νοσηλεύθηκαν στο Λαϊκό Νοσοκομείο από 1/9/2020 μέχρι 31/12/2021 και συνδυασμός των δεδομένων αυτών με πληροφορίες από το φαρμακείο του Νοσοκομείου. Αποτελέσματα: Κατά την περίοδο της μελέτης νοσηλεύθηκαν 1735 ασθενείς (43% γυναίκες) με μέση ηλικία 62.9±17 έτη. Εμπειρική αντιμικροβιακή αγωγή έλαβε το 40.6% (704/1735). Ως προς την επιλογή των αντιβιοτικών, 50.2% έλαβαν κεφτριαξόνη, 7.5% κεφταρολίνη, 4.2% κεφεπίμη και 38% πιπερακιλλίνη/ταζομπακτάμη. Επιπλέον, 11.3% έλαβαν συνδυασμό αυτών με αζιθρομυκίνη. Κατά την πρόοδο της πανδημίας, εμφανίζονται σημαντικές μεταβολές στα ποσοστά χορήγησης των αντιμικροβιακών: 1) Η κεφτριαξόνη από 50% στο πρώτο τρίμηνο, ανέβηκε στο 65% στο δεύτερο, επανήλθε στο 44% στο 3ο και 4ο τρίμηνο και έπεσε στο 25% στο 5ο τρίμηνο. 2) Η κεφταρολίνη από 0-3% στα πρώτα 3 τρίμηνα αυξήθηκε κατά το 4ο και 5ο τρίμηνο στο 14.8% και 25% αντίστοιχα. 3) Η αζιθρομυκίνη από 7% στα πρώτα 2 τρίμηνα, ανέβηκε στο 14-18% στα επόμενα 2 για να επανέλθει στο 9.5% στο τελευταίο τρίμηνο. Σε μοντέλο πολυπαραγοντικής ανάλυσης (εργαστηριακές παράμετροι, τρίμηνο παρακολούθησης, Charlson score, ηλικία, φύλο) μόνο η ηλικία (OR 1.02, 95% CI , p=0.001), η CRP (OR 1.01, 95% CI , p=0.002) και το τρίμηνο παρακολούθησης (OR 1.5, 95% CI , p=0.004) φαίνεται ότι προέβλεπαν τη χορήγηση αντιμικροβιακών. Παράγοντες που προέβλεπαν τη χρήση αντιβιοτικών με αντιψευδομοναδική δράση ήταν η ηλικία (OR 1.05), το τρίμηνο παρακολούθησης (OR 1.9), οι τιμές των ουδετεροφίλων (OR 1.16), CRP (OR 1.01) ινωδογόνου (OR 0.99) και το Charlson score (OR 1.8). Η επιλογή μεταξύ κεφτριαξόνης ή κεφταρολίνης καθορίστηκε μόνο από το τρίμηνο παρακολούθησης (ΟΡ 2.97, 95% CI , p=0.001). Η θνητότητα στο γκρουπ χωρίς αντιβιοτικά ήταν 11.1%, κεφτριαξόνη 6.8%, κεφταρολίνη 18.9% κεφεπίμη 57.1%, πιπερακιλλίνη/ταζομπακτάμη 43.7%. 33

50 Συμπεράσματα: Η επιλογή της αζιθρομυκίνης δεν φάνηκε να επηρεάζεται σημαντικά από την απομάκρυνση της από τις εθνικές οδηγίες. Η επιλογή αντιμικροβιακής αγωγής βασιζόταν κυρίως στην ηλικία και τους δείκτες φλεγμονής, ενώ η πιπερακιλλίνη/ταζομπακτάμη, φαίνεται ότι ήταν βασική επιλογή σε μεγαλύτερης ηλικίας ασθενείς με συννοσηρότητες. Η επιλογή της κεφταρολίνης ακολούθησε σημαντικά αυξητική τάση ενδεχομένως οφειλόμενη στην εμφάνιση της μετάλλαξης Δ που συνοδεύτηκε με χειρότερες κλινικές εικόνες. ΕΑ07. ΑΠΟΙΚΙΣΜΟΣ ΑΠΟ CANDIDA AURIS: ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΚΒΑΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ; Θωμολλάρη Α., 1 Κλιάνη Ι., 1 Κωστούλα Μ., 1 Θωμάς Κ., 2 Σαρλα Ε., 3 Γεωργίου Π., 4 Φραντζεσκάκη Φ., 5 Τσάγκαρης Η., 5 Πουρνάρας Σ., 6 Αντωνιάδου Α. 7 1 Γραφείο ΕΝΛ, Π.Γ.Ν. «Αττικόν» 2 Δ Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Π.Γ.Ν. «Αττικόν» 3 Γραφείο Εκπαίδευσης, Π.Γ.Ν. «Αττικόν» 4 Εργαστήριο Κλινικής Μικροβιολογίας, Π.Γ.Ν. «Αττικόν» 5 Β Κλινική Εντατικής Θεραπείας, Π.Γ.Ν. «Αττικόν» 6 Εργαστήριο Κλινικής Μικροβιολογίας, Π.Γ.Ν. «Αττικόν» 7 Δ Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Π.Γ.Ν. «Αττικόν» Σκοπός: H Candida auris αποτελεί νέο ευκαιριακό παθογόνο που λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών που δημιούργησε η πανδημία και της ισχυρής ικανότητάς του να αποικίζει επιφάνειες και βλεννογόνους, έχει μετατραπεί σε ενδημικό μικροοργανισμό στα νοσοκομεία και τις ΜΕΘ. Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η επιδημιολογική καταγραφή της πορείας του αποικισμού από Candida auris στη ΜΕΘ (COVID και NON-COVID) τριτοβάθμιου Πανεπιστημιακού νοσοκομείου και η συσχέτιση με την έκβαση των ασθενών. Ασθενείς και Μέθοδοι: Μονοκεντρική αναδρομική μελέτη καταγραφής ασθενών που νοσηλεύτηκαν στη ΜΕΘ του Π.Γ.Ν. Αττικόν από την έναρξη συστηματικής λήψης φορειών για ανίχνευση αποικισμού από την Candida auris έως και τον Φεβρουάριο Εξαιρέθηκαν οι ασθενείς με λιγότερες από 3 ημέρες παραμονής στη ΜΕΘ. Καταγράφηκαν επιδημιολογικά χαρακτηριστικά, στοιχεία σχετιζόμενα με την πτέρυγα νοσηλείας, η επίπτωση του αποικισμού από Candida auris καθώς και η έκβαση των ασθενών. Αποτελέσματα: Μελετήθηκαν συνολικά 366 ασθενείς (άνδρες: 59.3%, μέση ηλικία: 64.6 έτη, νοσηλεία στην ΜΕΘ COVID: 49.5%). Κατά το διάστημα παρακολούθησης, 110 (30%) ασθενείς εμφάνισαν θετική φορεία για Candida auris, χωρίς να παρατηρούνται διαφορές στην ηλικία και το φύλο μεταξύ των ασθενών με θετική και αρνητική φορεία. Η επίπτωση θετικής φορείας για Candida auris δεν διέφερε μεταξύ της COVID και μη-covid ΜΕΘ [33.1% vs 27%, OR=1.35 (95%CI: )]. Παρόμοιος ήταν επίσης και ο διάμεσος χρόνος μέχρι τη θετικοποίηση της φορείας στην COVID και μη-covid ΜΕΘ (11 vs 7, p=0.12), ενώ και οι καμπύλες επιβίωσης ελεύθερης φορείας με Candida auris δεν διέφεραν (log-rank=0.95). Η συνολική θνητότητα εντός ΜΕΘ ήταν 53.7% και διέφερε σημαντικά μεταξύ της COVID και μη-covid ΜΕΘ (62.5% vs 45%, p=0.001). Κατά τη πολυπαραγοντιακή ανάλυση, η ηλικία (OR=1.04, 95% CI: ) και η νοσηλεία στη ΜΕΘ COVID (OR=1.9, 95% CI: ), αλλά όχι το φύλο ή η φορεία από Candida auris βρέθηκαν να σχετίζονται με τη θνητότητα εντός ΜΕΘ. Συμπεράσματα: H Candida auris αποτελεί πλέον ενδημικό παθογόνο με το 30% των ασθενών να έχει αποικισμό, χωρίς να υπάρχουν διαφορές στον επιπολασμό και την ταχύτητα αποικισμού μεταξύ των COVID και NON-COVID ασθενών. Παρόλο που υπήρξε σημαντική διαφορά στη θνητότητα μεταξύ των δύο ομάδων, ο αποικισμός με Candida auris δεν ήταν παράγοντας σχετιζόμενος με τη θνητότητα και στις δυο ομάδες. 34

51 21 ΕΑ08. ΔΕΛΤΑ vs ΟΜΙΚΡΟΝ: ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ ΝΟΣΟΥ, ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΚΒΑΣΗΣ ΝΟΣΗΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΥ Μιχελάκης Ι., 1 Μπουκούρης Α., 1 Φέτσης Ν., 1 Γυφτόπουλος Χ., 2 Τσακίρη Ι., 2 Δάφνη Μ., 1 Βασιλάκος Ν., 1 Καραπάτη Γ., 1 Κρεμασμένου Ε., 3 Λιονή Α., 1 Τζαβάρα Β. 1 1 Α Παθολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Α «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο Ε.Ε.Σ.» 2 Φοιτητής Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ 3 Εργαστήριο Ανοσολογίας, Γ.Ν.Α «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο Ε.Ε.Σ» Σκοπός: Καταγραφή και μελέτη της βαρύτητας και έκβασης νοσηλευομένων ασθενών με λοίμωξη από SARS-CoV-2, με βάση το στέλεχος του ιού από το οποίο νόσησαν και της εμβολιαστικής τους κάλυψης. Ασθενείς και Μέθοδοι: Μελετήθηκαν 221 ασθενείς που εισήχθησαν στην κλινική μας με COVID-19, μεταξύ και Καταγράφηκαν τα βασικά δημογραφικά χαρακτηριστικά, η εμβολιαστική κάλυψη, το στέλεχος του ιού και οι συννοσηρότητες. Χρησιμοποιήθηκαν μοντέλα γραμμικής και λογαριθμιστικής παλινδρόμησης προς διερεύνηση συσχετίσεων τους με τη βαρύτητα της νόσου, τη διάρκεια και την έκβαση της νοσηλείας. Σε όλους τους ασθενείς είχε γίνει τεκμηρίωση του στελέχους του ιού με μοριακό έλεγχο κατά την είσοδο στο νοσοκομείο. Αποτελέσματα: Συμπεριλήφθηκαν 111 ασθενείς της πρώτης (στέλεχος Δέλτα) και 110 της δεύτερης περιόδου (στέλεχος Όμικρον), διάμεσης ηλικίας 68 ετών (47% γυναίκες,). Οι ασθενείς της πρώτης περιόδου ήταν κατά 8.5 έτη νεότεροι (p=0.001), προσέρχονταν κατά 2 ημέρες νωρίτερα (p=0.02), νοσηλεύονταν 1.5 ημέρες περισσότερο (p=0.06) ενώ το ποσοστό ανεμβολίαστων ήταν σημαντικά μεγαλύτερο (63% vs 43%, p=0.004), συγκριτικά με τους ασθενείς της δεύτερης περιόδου.. Οι συννοσηρότητες δε διέφεραν μεταξύ των ομάδων. Η νεότερη ηλικία (p=0.001) και o εμβολιασμός τουλάχιστον με 1 δόση (p=0.002) αναδείχθηκαν ανεξάρτητοι του στελέχους προγνωστικοί παράγοντες για τη διάρκεια νοσηλείας. Μελετώντας τα χαρακτηριστικά των ασθενών με βάση το ιστορικό εμβολιασμού, οι εμβολιασμένοι (έστω και με 1 δόση) ήταν 5 χρόνια μεγαλύτεροι (p=0.09), νοσηλεύτηκαν 2.5 ημέρες λιγότερο (p=0.001) και εισήχθησαν κατά 1.5 ημέρα (από την έναρξη των συμπτωμάτων) νωρίτερα (p=0.02) συγκριτικά με τους ανεμβολίαστους, έχοντας ηπιότερη νόσο (SpO2/FiO2 ratio σημαντικά μεγαλύτερο των ανεμβολίαστων) και παρόμοια απεικονιστικά ευρήματα. Το αυξημένο BMI (ΟR: 7.8, p=0.003) - επιβαρυντικά - και ο εμβολιασμός τουλάχιστον με μία δόση - προστατευτικά - (OR: 0.29, p=0.002) σχετίζονται, ανεξάρτητα της ηλικίας και του στελέχους του ιού, με σοβαρή νόσο. Συμπεράσματα: Οι ασθενείς με Δέλτα ήταν σημαντικά νεότεροι και παρέμειναν νοσηλευόμενοι για μεγαλύτερο διάστημα, συγκριτικά με τους ασθενείς με Όμικρον. Ο εμβολιασμός, τουλάχιστον με μία δόση προστατεύει από βαριά νόσο και μειώνει τις ημέρες νοσηλείας ανεξαρτήτως του στελέχους. Οι εμβολιασμένοι ασθενείς είναι μεγαλύτερης ηλικίας και προσέρχονται σε πρωιμότερο στάδιο της νόσου, όντας περισσότερο ευαισθητοποιημένοι, δεδομένου ότι έχουν ηπιότερης βαρύτητας νόσο στην εισαγωγή σε σχέση με τους ανεμβολίαστους. Η ηλικία αποτελεί ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου για μεγαλύτερη διάρκεια νοσηλείας. Το αυξημένο BMI αποτελεί ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου για βαριά νόσο. 35

52 ΕΑ09 POST-ACUTE COVID-19 ΣΥΝΔΡΟΜΟ (PACS) ΣΕ ΒΑΡΕΩΣ ΠΑΣΧΟΝΤΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ Ταμπάκη Μ., Μαζωνάκης Ν., Αργυράκη Α., Φουντουλάκης Ν., Τούσε Ν., Σικόλας Α., Βασιλόπουλος Α., Πεφάνης Ά. Α Παθολογική Κλινική, Γ.Ν.Ν.Θ.Α. «Η Σωτηρία» Εισαγωγή: Τα σωματικά συμπτώματα μετά από σοβαρή COVID-19 λοίμωξη περιλαμβάνουν συνήθως κόπωση, δυσχέρεια στην κινητοποίηση μέχρι και απώλεια/περιορισμό αυτονομίας στις καθημερινές δραστηριότητες. Το CDC συμπεριέλαβε τα συμπτώματα που επηρεάζουν τη ζωή του ασθενούς, διαρκούν 2 μήνες και δεν εξηγούνται με άλλη διάγνωση στην οντότητα post-acute COVID-19 σύνδρομο (PACS). Δεν υπάρχουν βιβλιογραφικές αναφορές αποκλειστικά για ασθενείς μεγαλύτερης ηλικίας που νοσηλεύτηκαν λόγω σοβαρής λοίμωξης (ανάγκη για οξυγόνο υψηλής ροής ή μη επεμβατικό αερισμό) που χρειάστηκε να χορηγηθεί βιολογικός παράγοντας και στα επακόλουθα συμπτώματα που παρουσιάστηκαν για τουλάχιστον 2 μήνες μετά την οξεία λοίμωξη. Σκοπός: Η καταγραφή θανάτων και επίπτωσης PACS στους ηλικιωμένους άνω των 70 ετών με σοβαρή λοίμωξη COVID-19 που νοσηλεύτηκαν στην κλινική και στους οποίους χορηγήθηκε βιολογικός παράγοντας. Υλικό και Μέθοδοι: Μελετήθηκαν αναδρομικά τα αρχεία των ασθενών ηλικίας 70 ετών με σοβαρή λοίμωξη COVID-19 στους οποίους χορηγήθηκαν ανοσοτροποποιητικά. Καταγραφήκαν η έκβαση της νοσηλείας, η εμβολιαστική κάλυψη καθώς και η εμφάνιση συμπτωμάτων σχετικών με PACS βάσει αυτοαναφοράς με τηλεφωνική επικοινωνία με τους ασθενείς ή τους οικείους τουλάχιστον δύο μήνες μετά το εξιτήριο. Για να συγκριθούν οι διαφορές ανάμεσα στους ασθενείς χρησιμοποιήσαμε την τεχνική του Mann-Whitney test (για συνεχείς μεταβλητές μη κανονικά κατανεμημένες) και Χ² test για τις κατηγορικές μεταβλητές αντίστοιχα. Αποτελέσματα: Συνολικά 20 ασθενείς 70 ετών έλαβαν ανοσοτροποποιητικό λόγω σοβαρής λοίμωξης. Η πλειοψηφία αφορούσε ανεμβολίαστους (90%). Πέντε άτομα όλοι ανεμβολίαστοι- απεβίωσαν. Από τους υπόλοιπους που έλαβαν εξιτήριο εμφάνιζαν όλοι συμπτώματα PACS δύο μήνες μετά. Ως συχνότερο σύμπτωμα αναφέρθηκε κόπωση (70%) και δυσχέρεια στην κινητοποίηση (50%). 1 στους 4 ασθενείς απώλεσε την αυτονομία σε βασικές δραστηριότητες και το 45% σε σύνθετες καθημερινές δραστηριότητες. Σχεδόν οι μισοί παρατήρησαν απώλεια βάρους, 5 παραπονέθηκαν για δυσκοιλιότητα και 3 για διαταραχές σίτισης. Οι μισοί εκδήλωσαν νευροψυχιατρικές διαταραχές με συχνότερες το άγχος και τα γνωσιακά ελλείμματα, ακολουθούμενα από κατάθλιψη και ντελίριο. 20% των ασθενών εμφάνισε κάποια βακτηριακή λοίμωξη μετά τη νοσηλεία και 4 άτομα νοσηλεύτηκαν. Από τις συγκρίσεις που έγιναν, διαπιστώθηκε θετική συσχέτιση μόνο με την ηλικία και την εμφάνιση ντελιρίου (p-value: 0.01). Συμπεράσματα: Όλοι οι ασθενείς μεγαλύτερης ηλικίας με σοβαρή λοίμωξη παρουσίασαν τουλάχιστον ένα σύμπτωμα PACS. Συχνά παρουσίασαν νευροψυχολογικά συμπτώματα ή και ντελίριο. Δεν έχει καθοριστεί εάν το φάσμα των συμπτωμάτων αντιπροσωπεύει ένα νέο σύνδρομο σχετιζόμενο με τον COVID-19 ή εάν υπάρχει επικάλυψη με την ανάρρωση των μεγαλύτερων από οποιαδήποτε βαριά νοσηλεία (post-intensive care syndrome). Χρειάζονται περισσότερα δεδομένα που να συγκρίνουν τις δυο οντότητες. Ο πλήρης εμβολιασμός φαίνεται να προστατεύει από τις επιπτώσεις του συνδρόμου. 36

53 21 ΕΑ10. ΠΡΟΓΝΩΣΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ ΝΟΣΟΥ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΜΕΝΗ COVID-19 ΛΟΙΜΩΞΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ ΌΜΙΚΡΟΝ Τσεκέ Α., Ζιώνγκα Δ., Φουντουλάκης Ν., Μπαλντούνης Δ., Κίτσου Β., Αρκαδιανός Χ., Κατσίκας Θ., Πεφάνης Ά., Αργυράκη Α. Παθολογική Κλινική-Λοιμώξεων Α, Γ.Ν.Ν.Θ.Α. «Η Σωτηρία» Εισαγωγή: Το στέλεχος Όμικρον «Προγνωστικοί παράγοντες βαρύτητας νόσου σε ασθενείς με επιβεβαιωμένη COVID-19 λοίμωξη από την παραλλαγή Όμικρον» (B ) εντοπίστηκε για πρώτη φορά στη Ν. Αφρική. Το πρώτο επιβεβαιωμένο περιστατικό στην Ελλάδα καταγράφηκε στην Κρήτη στις 16/12/2021. Οι πολλαπλές μεταλλάξεις που φέρει, αφορούν την πρωτεΐνη ακίδα και την περιοχή σύνδεσης στον υποδοχέα ACE-2, ενοχοποιούνται για ισχυρή μεταδοτικότητα και ανοσοδιαφυγή. Η παραλλαγή όμικρον σχετίστηκε με ηπιότερη συμπτωματολογία, μικρότερη ανάγκη νοσηλείας και μικρότερη θνησιμότητα συγκριτικά με τη δέλτα, ιδίως σε εμβολιασμένους ασθενείς. Σήμερα επικρατεί παγκοσμίως. Σκοποί: Να αναδειχθούν προγνωστικοί παράγοντες βαρύτητας νόσου σε ασθενείς με επιβεβαιωμένη COVID-19 λοίμωξη από την παραλλαγή Όμικρον. Ασθενείς και Μέθοδοι: Πρόκειται για αναδρομική μελέτη παρατήρησης νοσηλευόμενων με επιβεβαιωμένη όμικρον από 01/01/ /03/2022. Δημιουργήθηκαν δύο ομάδες ασθενών βάσει βαρύτητας νόσου. Στην πρώτη ομάδα εντάχθηκαν άτομα με σοβαρή νόσηση, η οποία ορίστηκε ως ανάγκη για οξυγονοθεραπεία με HFNC, μηχανικό αερισμό ή/και θάνατο. Στην ομάδα ελέγχου εντάχθηκαν ασθενείς, χωρίς ανάγκη οξυγονοθεραπείας ή με χαμηλότερα μείγματα οξυγόνου. Οι δύο ομάδες εξετάσθηκαν συγκριτικά ως προς το φύλο, την ηλικία, τον εμβολιασμό, τις συννοσηρότητες και τους βιοδείκτες (CRP, φερριτίνη, ινωδογόνο, κ.λπ. στην εισαγωγή). Στη στατιστική ανάλυση χρησιμοποιήθηκε το μοντέλο λογιστικής παλινδρόμησης (IBM SPSS 27.0) Αποτελέσματα: Μελετήθηκαν 77 ασθενείς, 17 από τους οποίους παρουσίαζαν σοβαρή και 60 μέτρια/ ήπια νόσο. 75% των βαρέως πασχόντων ήταν άνδρες, έναντι 58% στην ομάδα ελέγχου (p=0.2).το 46.7% στην ομάδα ελέγχου ήταν πλήρως εμβολιασμένοι έναντι 25% στην βαρύτερη νόσο (p=0.1), ενώ 13.3% των μέτρια πασχόντων παρουσίαζαν ανοσοκαταστολή έναντι 18.8% των βαρέως (p=0.6). Η ομάδα με κακή έκβαση είχε μεγαλύτερη ηλικία [μέση τιμή (τυπική απόκλιση)] (71,6± 15,5 vs 58.4 ±18.4, p=0.008) και μεγαλύτερη συχνότητα στεφανιαίας νόσου (35,3% vs 10%, p=0,01). Παρουσίαζαν επίσης στην εισαγωγή μεγαλύτερη τιμή CRP [διάμεση τιμή (διατεταρτημοριακό διάστημα)] [10,1mg/dl ( ) vs 2,95mg/dl ( ), p<0,001), των d-dimers [0,8 μg/ml ( ) vs 0,48μg/ml ( ), p=0,04], φερριτίνης [494,2 ( ) vs 298,4 ng/ml ( ), p=0,003], γαλακτικού οξέως [1,44 ( ) vs 0,89mmol/L ( ), p=0,002], της CPK [239,5 ( ) vs 116,5U/L ( ), p=0,006), τροπονίνης [14,8 ( ) vs 3,8pg/ml ( ), p=0,003], LDH (380 ( ) vs 259,5IU/L ( ), p<0,001], ινωδογόνου (484 (150.5-) vs 582mg/dl ( ), p=0,01] και προκαλσιτονίνης [0,06 ( ) vs 0,12ng/ml ( ), p=0,03]. Στο πολυπαραγοντικό μοντέλο λογιστικής παλινδρόμησης οι μεταβλητές που ανεξάρτητα προέβλεπαν το πρωτεύον καταληκτικό σημείο ήταν η LDH (OR %CI , p=0.01) και η CRP (OR:2.6 95%CI , p=0.035). Από τους ασθενείς με σοβαρή νόσο, μόλις 4/17 ήταν πλήρως εμβολιασμένοι με 3 δόσεις για SARS-COV-2 - οι 2 με ανοσοκαταστολή λόγω κακοήθειας. Ένας ήταν εμβολιασμένος με 2 δόσεις, ωστόσο είχε παρέλθει διάστημα μεγαλύτερο των 6 μηνών από τον εμβολιασμό. Συμπεράσματα: Η LDH και η CRP αποτέλεσαν αρνητικούς προγνωστικούς παράγοντες βαρύτερης νόσησης από την παραλλαγή Όμικρον του SARS-CoV2. Χρειάζονται μεγαλύτερες μελέτες για επιβεβαίωση της χρησιμότητας των ευρημάτων στην κλινική πράξη. 37

54 Table 1. Σύγκριση κλινικών και εργαστηριακών μεταβλητών μεταξύ των ασθενών με τη μετάλλαξη Ο που είχαν καλή έκβαση με αυτούς με κακή έκβαση νοσηλείας. Καλή έκβαση (n=60) Κακή έκβαση (n=17) p-value Hλικία 58.4± ± Φύλο (male) 58% 75% 0.2 ΣΝ 10% 35.3% 0.01 ΔΛΔ 28.3% 18.8% XAΠ 11.7% 25% 0.18 Ανοσοκαταστολή 13.3% 18.8% 0.6 ΣΔ 21.7% 12.5% 0.4 Αυξημένο BMI 8% 25% 0.07 Πλήρης εμβολιασμός 46.7% 25% 0.1 CRP 2.95 ( ) 10.12( ) <0.001 D-Dimers 0.48( ) 0.8 ( ) 0.04 Ferritin ( ) 494.2( ) Lactate 0.89 ( ) 1.44 ( ) CPK ( ) ( ) Troponin 3.8 ( ) 14.8 ( ) LDH 259.5( ) 380 ( ) <0.001 Fibrinogen 484.0± ( ) 0.01 Procalcitonin 0.06 ( ) 0.12( ) 0.03 WBC 5670 ( ) ( ) 0.06 Lymphocytes ( ) ( ) 0.06 Table 2. Πολυπαραγοντική ανάλυση λογιστικής παλινδρόμησης για την πρόβλεψη της έκβασης νοσηλειας στους ασθενείς με τη μετάλλαξη Ο. OR 95%CI p-value LDH CRP Figures 38

55 21 ΕΑ11. ΕΠΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΛΟΙΜΩΞΗΣ ΑΠΟ CLOSTRIDIOIDES DIFFICILE ΣΕ ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΗ ΚΛΙΝΙΚΗ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ COVID-19 Νικοπούλου Ά., 1 Γκόγκος Γ., 1 Παπαδήμος Α., 1 Πανδής Δ., 1 Φουτσιτσάκης Δ., 1 Δολιανίτης Κ., 1 Καραμπατάκης Θ., 2 Σαχλά Ζ. 1 1 Παθολογική Κλινική, Γ.Ν.Θ. Γ. Παπανικολάου 2 Μικροβιολογικό Εργαστήριο, Γ.Ν.Θ. Γ. Παπανικολάου Σκοπός: Η διερεύνηση της επίπτωσης της λοίμωξης από Clostridioides difficile σε ασθενείς νοσηλευόμενους στην Παθολογική Κλινική του ΓΝΘ Γ Παπανικολάου προ της έναρξης της πανδημίας και η σύγκριση της με την επίπτωση κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Ασθενείς και Μέθοδοι: Πρόκειται για αναδρομική μελέτη παρατήρησης που αφορούσε τις πεντάμηνες χρονικές περιόδους 1/10/2019 έως 28/02/2020 και 1/10/2021 έως 28/02/2022. Σύμφωνα με το αρχείο της Παθολογικής Κλινικής για τις προαναφερθείσες χρονικές περιόδους νοσηλεύτηκαν 16 ασθενείς από 883 εισαγωγές και 36 ασθενείς από 662 εισαγωγές, οι οποίοι είχαν θετική εξέταση κοπράνων για τοξίνη ή/και αντιγόνο του C. Difficile. Καταγράφηκαν τα επιδημιολογικά και κλινικά χαρακτηριστικά των ασθενών, η πορεία της νόσου καθώς και η έκβασή της τόσο κατά τη νοσηλεία, όσο και τρεις μήνες μετά το εξιτήριο. Η αναζήτηση πληροφοριών πραγματοποιήθηκε στο ηλεκτρονικό σύστημα καταγραφής του νοσοκομείου, στους φακέλους των ασθενών και μέσω τηλεφωνικής επικοινωνίας με τους ασθενείς ή τους συγγενείς τους. Η έρευνα έχει λάβει έγκριση από το Επιστημονικό Συμβούλιο του Νοσοκομείου. Η επεξεργασία δεδομένων έγινε με το πρόγραμμα Excel του Microsoft Office και το στατιστικό πακέτο IBMSPSS v25. Αποτελέσματα: Η επίπτωση της λοίμωξης από Clostridioides difficile κατά την χρονική περίοδο 1/10/ /02/2020 ήταν 1,8%, ενώ για τη χρονική περίοδο 1/10/ /02/2022 ήταν 5,4%. Αντίστοιχα, αυξήθηκε και η επίπτωση της θετικότητας των δειγμάτων που στάλθηκαν στο μικροβιολογικό εργαστήριο για έλεγχο τοξίνης ή/και αντιγόνου C. Difficile από 39% σε 53%. Την 1η χρονική περίοδο η πλειονότητα των ασθενών είχε πρόσφατη λήψη ευρέως φάσματος αντιβιοτικής αγωγής (35% αμινοπενικιλλίνη με αναστολέα, 35% κεφαλοσπορίνη, 35% κινολόνη) και το 58% είχε πρόσφατη νοσηλεία σε νοσοκομείο. Αναφορικά με τη 2η χρονική περίοδο στο 94% των ασθενών προηγήθηκε λήψη αντιβιοτικής 39

56 αγωγής, κυρίως αμινοπενικιλλίνης με αναστολέα (47%) και κινολόνης (47%). Το 81% είχε τουλάχιστον μία προηγούμενη νοσηλεία είτε σε νοσοκομείο (83%) είτε σε κέντρο αποκατάστασης (17%) και το 31% είχε λοίμωξη Covid19 εντός τριμήνου. Η μέση ηλικία των ασθενών ήταν 80 έτη. Το 22% έλαβε μονοθεραπεία (βανκομυκίνη ή μετρονιδαζόλη ή φινταξομυκίνη) και το 75% συνδυασμό βανκομυκίνης-μετρονιδαζόλης. Υποτροπή μετά το εξιτήριο παρατηρήθηκε στο 28% των ασθενών για την οποία 68% έλαβε μονοθεραπεία και 32% συνδυαστική αγωγή. Από το σύνολο των 36 ασθενών, το 28% απεβίωσε κατά τη διάρκεια της νοσηλείας και το 25% εντός τριμήνου μετά το εξιτήριο. Συμπεράσματα: Η πανδημία της νόσου Covid 19 είχε ως αποτέλεσμα να τριπλασιαστεί η επίπτωση λοίμωξης από C.Difficile στην Παθολογική Κλινική του Νοσοκομείου μας. Η εκτεταμένη χρήση αντιβιοτικών τόσο στο Νοσοκομείο, όσο και στην κοινότητα καθώς και η προηγηθείσα νοσηλεία αποτελούν τους κυριότερους παράγοντες για αυτή την αύξηση. ΕΑ12. ΣΥΚΡΙΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΝΟΣΗΛΕΙΩΝ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΝΟΣΟ COVID-19 ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΩΝ ΔΕΛΤΑ ΚΑΙ ΟΜΙΚΡΟΝ ΣΤΟ Γ.Ν.Θ. Γ. ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ Νικοπούλου Ά., Σκαλιστή Π., Τσελενκίδου Σ., Βελένη Α., Χλωρός Α., Μπιτζάνη Μ., Πεϊτσίδου Ε., Κατσίφα Ε., Σωτηρόπουλος Δ. Γ.Ν.Θ. Γ. Παπανικολάου, Θεσσαλονίκη Σκοπός: Η σύγκριση του αριθμού και των κλινικών και επιδημιολογικών χαρακτηριστικών νοσηλευομένων ασθενών με νόσο COVID-19 σε δύο χρονικές περιόδους κατά τις οποίες επικρατούσαν δύο διαφορετικές μεταλλάξεις του ιού SARS-CoV-2. Υλικό και Μέθοδοι: Σε αυτή την μελέτη πραγματοποιήθηκε καταγραφή 1090 ασθενών με COVID-19 που νοσηλεύτηκαν σε κλινικές COVID και σε Μονάδες Εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ) κατά τα χρονικά διαστήματα 01/11/21 έως 31/12/21 (επικράτηση της μετάλλαξης Δέλτα) και 01/02/22 έως 31/3/22 (επικράτηση της μετάλλαξης Όμικρον). Τα δεδομένα βασίστηκαν στις μεταλλάξεις των ασθενών του Νοσοκομείου μας, ο έλεγχος των οποίων έγινε στο Ινστιτούτο Εφαρμοσμένων Βιοεπιστημών (ΙΝΕΒ) Θεσσαλονίκης. Μελετήθηκαν και συγκρίθηκαν οι αριθμοί των νοσηλευομένων ασθενών τόσο σε απλές κλίνες, όσο και σε κλίνες ΜΕΘ, τα δημογραφικά τους στοιχεία,οι παράγοντες κινδύνου για σοβαρή νόσο και η εμβολιαστική τους κατάσταση. Αποτελέσματα: Τόσο οι προσελεύσεις στο Τμήμα των Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ), όσο και οι εισαγωγές των ασθενών ήταν σημαντικά περισσότερες την 1η χρονική περίοδο κατά την οποία ήταν κυρίαρχη η μετάλλαξη Δέλτα. Συγκεκριμένα, την 1η περίοδο οι προσελεύσεις ήταν κατά 48% περισσότερες (1780 vs. 1202) και το ποσοστό των ασθενών που έχρηζαν εισαγωγής ήταν 42% vs. 29%. Οι νοσηλευόμενοι ασθενείς της 1ης περιόδου ήταν μικρότεροι σε ηλικία (ηλικία <50 ετών 18% vs. 8%), είχαν διπλάσια πιθανότητα να διασωληνωθούν (17% vs. 9%), μικρότερη πιθανότητα να αποσωληνωθούν (17% vs. 20%) και ήταν σε μεγαλύτερο ποσοστό ανεμβολίαστοι (80,2% vs. 53%). Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί, ότι από τους διασωληνωμένους τη 2η χρονική περίοδο μόνο το 3% είχε ηλικία <49 έτη, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για την 1η περίοδο ήταν 13,7%. Αναφορικά με το φύλο υπάρχει μια μικρή υπεροχή των αντρών και στις δύο περιόδους στους νοσηλευόμενους ασθενείς,ενώ στους διασωληνωμένους η υπεροχή αυτή είναι ακόμη μεγαλύτερη κατά τη 2η περίοδο. Η θνητότητα των ασθενών σε απλές κλίνες, αλλά και σε κλίνες ΜΕΘ ήταν παρόμοια στις δύο περιόδους (15,12% vs. 13,9% και 46% vs. 50% αντίστοιχα). Σε ό,τι αφορά τους θανάτους ο απόλυτος αριθμός των νοσηλευομένων και των διασωληνωμένων ασθενών που κατέληξαν την 1η περίοδο ήταν διπλάσιος και τριπλάσιος από την 2η. Το ποσοστό των εμβολιασμένων θανόντων την 2η περίοδο σε σχέση με τις νοσηλείες τους είναι μεγαλύτερο, όμως αφορά άτομα μεγάλης 40

57 21 ηλικίας ή/και συννοσηρότητα. Το ποσοστό των θανόντων συνολικά χωρίς συννοσηρότητα είναι πολύ χαμηλό και την 1η περίοδο ήταν υπερδιπλάσιο της 2ης (8,2% vs. 3,2%). Συμπεράσματα: Η σύγκριση νοσηλειών και θνητότητας μεταξύ των δύο μεταλλάξεων απέδωσε χρήσιμα συμπεράσματα. Το σημαντικότερο είναι ότι η μετάλλαξη Όμικρον είναι λιγότερο πιθανό να οδηγήσει σε εισαγωγή στο Νοσοκομείο και διασωλήνωση. ΕΑ13. ΚΟΟΡΤΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ COVID-19 ΚΑΙ ΘΡΟΜΒΩΤΙΚΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ: ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΩΝ ΔΕΙΚΤΩΝ ΜΕ ΠΟΡΕΙΑ ΝΟΣΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΚΤΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ Μπίρος Δ., Μαντζάρας Ρ., Λιόντος Ά., Κλούρας Ε., Νάσιου Μ., Παργανά Ε., Πουλοπούλου Α., Μηλιώνης Ο., Χριστάκη Ε., Μηλιώνης Χ. Α Παθολογική Κλινική, Π.Γ.Ν.Ι. Σκοπός: Η COVID-19 αποτελεί μια πολυδιάστατη νόσο με πλήθος κλινικών εκδηλώσεων και επιπλοκών. Μια συχνή επιπλοκή που παρατηρήθηκε από τα πρώτα στάδια της πανδημίας είναι οι θρομβωτικές και θρομβοεμβολικές επιπλοκές που σχετίζονται με τη νόσο. Σκοπός της εργασίας είναι η παρουσίαση μιας κοορτής νοσηλευθέντων ασθενών με θρομβωτικά επεισόδια (ΘΕ) και η συσχέτιση συγκεκριμένων εργαστηριακών παραμέτρων κατά την εισαγωγή, με την έκβαση. Υλικό και Μέθοδοι: Χρησιμοποιήθηκαν δεδομένα 889 ασθενών που νοσηλεύτηκαν στις Μονάδες Λοιμωδών Νόσων του Π.Γ.Ν.Ι. κατά το χρονικό διάστημα 03/ /2022. Η διάγνωση των ΘΕ (πνευμονική εμβολή ή αγγειακό tree-in-bud) πραγματοποιήθηκε απεικονιστικά (απλή αξονική ή αξονική αγγειογραφία πνευμόνων) σε 144 ασθενείς. Η απεικονιστική βαρύτητα νόσου παρατίθεται ως ποσοστό (%) του προσβεβλημένου πνευμονικού παρεγχύματος. Οι τιμές των εργαστηριακών και απεικονιστικών παραμέτρων που αναλύθηκαν αφορούν δείγματα που ελήφθησαν κατά την εισαγωγή και των ασθενών. Τα καταληκτικά σημεία της μελέτης ήταν η νοσηλεία >7 ημέρες, η διασωλήνωση και ο θάνατος. Η ανάλυση έγινε με χρήση x2-test στην πλατφόρμα SPSS Statistics 26. Αποτελέσματα: Η μέση ηλικία των ασθενών με ΘΕ ήταν 61.7 έτη, ο ΔΜΣ kg/m2 και η διάρκεια νοσηλείας 15.3 ημέρες. Η ταξινόμηση των ασθενών με βάση το απλοποιημένο PESI σκορ έχει ως εξής: 111 ασθενείς είχαν spesi=0, 26 ασθενείς είχαν spesi=1 και 7 ασθενείς είχαν spesi=2. Αυξημένη πιθανότητα νοσηλείας >7 ημέρες παρατηρήθηκε σε ασθενείς με απεικονιστική βαρύτητα νόσου >50% (OR=4.65, p=0.001) και τιμή αναπνευστικού πηλίκου <150 (OR=4.07, p=0.050). Παράλληλα, υψηλότερη πιθανότητα ανάγκης διασωλήνωσης παρατηρήθηκε σε ασθενείς με βαρύτητα νόσου >50% (OR=14.64, p=0.001), λεμφοκυτταροπενία (OR=5.33, p=0.005) και επίπεδα προκαλσιτονίνης >0.5 ng/ml (OR=5.20, p=0.012). Τέλος, υψηλότερη πιθανότητα θανάτου παρατηρήθηκε σε ασθενείς με βαρύτητα νόσου >50% (OR=14.64, p=0.010), λεμφοκυτταροπενία (OR=3.63, p=0.022), επίπεδα προκαλσιτονίνης >0.5 ng/ml (OR=5.20, p=0.012) και τιμές αναπνευστικού πηλίκου <150 (OR=3.06, p=0.044). Συμπεράσματα: Τα ΘΕ αποτελούν μια συχνή επιπλοκή της COVID-19 με υψηλή νοσηρότητα. Οι δείκτες φλεγμονής και αναπνευστικής επάρκειας φαίνεται πως αποτελούν ισχυρούς προγνωστικούς παράγοντες για την έκβαση αυτών των ασθενών. 41

58 ΕΑ14. ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΝΕΥΡΟΓΝΩΣΙΑΚΩΝ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΩΝ ΜΕ ΧΡΗΣΗ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΩΝ QoL SF-36 ΚΑΙ MoCA ΤΕΣΤ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΣΕ ΕΝΑ POST COVID ΙΑΤΡΕΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΑΝΑΦΟΡΑΣ Κάκαλου Ε., 1 Κυριακούλης Κ., 1 Κολτσίδα Ο., 2 Μπέη Μ., 1 Ράπτη Α., 2 Ράπτη Β., 1 Γραβάνη Α., 1 Δαπέργολα Α., 1 Χαρδούβελης Π., 1 Κοκκότης Γ., 1 Ντουσόπουλος Β., 1 Κράλλης Ι., 1 Μπονοφά Δ., 1 Ναστάτος Π., 1 Σακκά Β., 1 Πουλάκου Γ., 1 Συρίγος Κ.Ν. 1 1 Γ Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, ΕΚΠΑ, Γ.Ν.Ν.Θ.Α. «Η Σωτηρία» 2 2η Πνευμονολογική Κλινική, Γ.Ν.Ν.Θ.Α. «Η Σωτηρία» Σκοπός: Στο ΓΝΝΘΑ ΣΩΤΗΡΙΑ λειτουργεί ένα διεπιστημονικό ιατρείο POST COVID. Μέρος της αρχικής εκτίμησης των ασθενών είναι η αξιολόγηση της ποιότητας ζωής και της νευρογνωσιακής τους κατάστασης με χρήση κατάλληλων εργαλείων. Υλικό και Μέθοδοι: Από τον Φεβρουάριο 2021 ως τον Μάρτιο του 2022, Ν=207 ασθενείς εκτιμήθηκαν με χρήση του SF-36 και MoCA (Montreal Cognitive Assessment) τεστ ως μέρος της αρχικής αξιολόγησης της κατάστασης της υγείας τους. Αποτελέσματα: Από τους 208 ασθενείς, το 41.8% ήταν γυναίκες, η μέση ηλικία ήταν 52.1 έτη, το 75% είχε νοσηλευτεί με διάμεση διάρκεια 12.5 ημέρες (IQR:8), ενώ ο διάμεσος χρόνος από την έναρξη των συμπτωμάτων ως την αξιολόγηση ήταν 68.5 ημέρες (IQR:49). Το 25% των ασθενών δεν είχαν λάβει οξυγονοθεραπεία. Το 55% των ασθενών έπασχε τουλάχιστον από ένα χρόνιο νόσημα. Οι ασθενείς παρουσίαζαν σημαντική έκπτωση της ποιότητας ζωής στα οκτώ διαφορετικά πεδία του SF-36, με τις χαμηλότερες τιμές να αφορούν περιορισμούς λόγω σωματικής υγείας (role limitation due to physical health-rf) (Mean +/- SD: /- 43.2), ενέργεια-κόπωση (energy fatigue-ef) (Mean +/- SD: /- 26.9), γενική υγεία (general health-gh) (Mean +/- SD: /- 21.6). Το 45% των ασθενών παρουσίασαν παθολογικές τιμές MoCA τεστ (<26), ενώ η διάμεση τιμή ήταν 26 (IQR:4). Η παρουσία νευρογνωσιακών ελλειμμάτων (MoCA score <26) παρουσίασε σημαντικά σημαντική συσχέτιση με την νοσηλεία (p=0.014), τη βαρύτητα της νόσου (p=0.014) και την έλλειψη ανώτερης ή ανώτατης εκπαίδευσης (p=0.007). Δεν παρατηρήθηκε συσχέτιση των αποτελεσμάτων μεταξύ MoCA test και SF-36, ενώ τα περισσότερα πεδία τιμών της ποιότητας ζωής παρουσίασαν θετική συσχέτιση με την ηλικία. Συμπεράσματα: Οι ασθενείς που αναρρώνουν από COVID-19 λοίμωξη παρουσιάζουν συχνά ποικίλα συμπτώματα που περιορίζουν την ποιότητα ζωής και την λειτουργικότητάς τους. Προοπτικές μελέτες με επαρκή ισχύ χρειάζονται για την καλύτερη κατανόηση των παραγόντων κινδύνου και της πρόγνωσης. Ο συνδυασμός κλινικών δεδομένων με μεταφραστική έρευνα πιθανά να αποκαλύψει στο μέλλον τους βιολογικούς μηχανισμούς που ευθύνονται γι αυτό το φαινόμενο. ΕΑ15. ΜΕΛΕΤΗ ΤΩΝ ΑΙΤΙΩΝ ΘΑΝΑΤΟΥ ΣΕ ΚΛΙΝΙΚΗ ΑΠΛΩΝ ΚΛΙΝΩΝ COVID-19, ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΔΗΜΙΚΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗΣ ΟΜΙΚΡΟΝ Σαμαρά Σ., Μπασούλης Δ., Ηλιάδη Ε., Βουτσινάς Π.-Μ., Καραμανάκος Γ., Μακροδημήτρη Σ., Γεωργακοπούλου Β., Σύψας Ν.Β. Μονάδα Λοιμώξεων - COVID, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» Σκοπός: Σύμφωνα με το σύστημα επιτήρησης που χρησιμοποιείται στη χώρα μας κάθε θάνατος σε ασθενή που έχει θετική PCR για τον SARS-CoV-2 και νοσηλεύεται σε κλίνη COVID καταγράφεται ως θάνατος οφειλόμενος στην COVID-19. Με την εμφάνιση της παραλλαγής Όμικρον, υπήρξε σημαντική 42

59 21 διασπορά του ιού μεταξύ ασθενών που αν και εισάγονται ή νοσηλεύονται για άλλα αίτια, μεταφέρονται σε κλινικές COVID ανεξάρτητα εάν έχουν κλινικά και εργαστηριακά ευρήματα της νόσου. Σκοπός της μελέτης είναι να διερευνηθούν τα αίτια θανάτου μεταξύ των ασθενών που απεβίωσαν στην κλινική COVID του νοσοκομείου μας. Μέθοδος: Συμπεριλήφθηκαν στην μελέτη όλοι οι ασθενείς που αποβίωσαν στην Μονάδα Λοιμώξεων - COVID από την μέχρι Για κάθε ασθενή μελετήθηκε αναδρομικά το πιστοποιητικό θανάτου, ο ιατρικός/νοσηλευτικός φάκελος και ζητήθηκε η γνώμη του θεράποντα ιατρού. Κάθε θάνατος ταξινομήθηκε ως α) οφειλόμενος στην COVID, β) οφειλόμενος σε άλλο αίτιο αλλά η COVID συμμετείχε στην επέλευση του θανάτου γ) Θάνατος οφειλόμενος σε άλλο νόσημα και στον οποίον η λοίμωξη από τον SARS-CoV-2 δεν είχε καμία συμμετοχή. Στην τελευταία κατηγορία περιλήφθηκαν ασθενείς που μπήκαν στο νοσοκομείο για άλλο αίτιο και βρέθηκαν θετικοί σε τακτικό έλεγχο, δεν είχαν κλινικά συμπτώματα και σημεία ή εργαστηριακά ευρήματα συμβατά με COVID και δεν έλαβαν ποτέ θεραπεία για COVID. Αποτελέσματα: Μελετήθηκαν 126 θάνατοι που καταγράφηκαν στην κλινική μας από Οι 58 (46%) ήταν άνδρες, διάμεση ηλικία 78,02 έτη, εύρος έτη. Σύμφωνα με τα κριτήρια που ετέθησαν, 41 (31,7%) θάνατοι ταξινομήθηκαν ως θάνατοι οφειλόμενοι στην COVID, 25 (19,8%) ως θάνατοι οφειλόμενοι σε άλλα αίτια αλλά συμμετείχε και η COVID και 60 (47,6%) ως θάνατοι οφειλόμενοι σε άλλα αίτια (γενικευμένη καρκινωμάτωση, αιματολογική κακοήθεια, νεφρική/καρδιακή/ηπατική ανεπάρκεια τελικού σταδίου, μετεγχειρητικές επιπλοκές, νοσοκομειακή λοίμωξη) και η λοίμωξη από COVID-19 δεν είχε συμμετοχή. Δώδεκα ασθενείς είχαν διασωληνωθεί πριν τον θάνατο τους. Από αυτούς οι 11 ταξινομήθηκαν ως θάνατοι από COVID. Συμπέρασμα: Στη Μονάδα Λοιμώξεων - COVID του Γ.Ν.Α. Λαϊκό το 46.7% θανάτων που καταγράφηκαν στη διάρκεια του επιδημικού κύματος της παραλλαγής Όμικρον οφείλονταν σε άλλα παθολογικά αίτια, χωρίς συμμετοχή της λοίμωξης από SARS-CoV-2 στην επέλευση του θανάτου. ΕΑ16. PANCREATIC STONE PROTEIN (PSP): ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΠΡΟΓΝΩΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΚΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ COVID-19 ΛΟΙΜΩΞΗ; Λαγκαδινού Μ., 1,2 Ελευθεράκης Γ., 1 Παρασκευάς Θ., 1 Παπαγεωργίου Δ., 1 Σαλούρου Σ., 1 Βελισσάρης Δ., 1 Μαραγκός Μ. 1,2 1 Παθολογική Κλινική, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών 2 Τμήμα Λοιμώξεων, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών Σκοπός: Η διερεύνηση της προγνωστικής αξίας της PSP σε μια ομάδα νοσηλευόμενων ασθενών με λοίμωξη COVID-19, και η συσχέτιση της με άλλους ήδη χρησιμοποιούμενους δείκτες (WBC, φεριττίνη, d-dimers, Ινωδογόνο, τροπονίνη και CRP) προκειμένου να βελτιωθεί η πρόγνωση αυτών. Ασθενείς και Μέθοδοι: Καταγράφηκαν οι τιμές των: WBC, λεμφοκυττάρων, μονοκυττάρων, NLR, d-dimers, CRP, LDH, φεριττίνη, τροπονίνη, PSP την ημέρα εισαγωγής για κάθε ασθενή με επιβεβαιωμένη λοίμωξη SARS-CoV2. Επίσης καταγράφηκε η ανάγκη για μη επεμβατικό μηχανικό αερισμό (NIV), η διάρκεια νοσηλείας και η τελική έκβαση. Αποτελέσματα: Συμπεριλήφθηκαν 45 ασθενείς ( 18 ετών) με λοίμωξη SARS-CoV2 και μέση ηλικία 68,8±14 έτη. Στατιστικά σημαντικές διαφορές βρέθηκαν στον αριθμό των PLN (9003,8±7766,3 vs 4828,±3015,4, p: 0,014), του NLR (15±17,4 vs 6,3± 5,2, p:0,007), της LDH (498,±3,007 vs 445,±3,3, p: 0,001), της φεριτίνης (3456,4± 6184,2 vs 688,4±559,3, p: 0,011) και της hs-tni (161,1±494 vs 93,5± 332,9, p: 0,0) μεταξύ επιζώντων ασθενών και αυτών που απεβίωσαν. Οι υψηλότεροι συντελεστές συσχέτισης (Pearson) ήταν μεταξύ της PSP και των d-dimers, της CRP και της TnI (r: 0,216, r: 0,201 και r: 0,260 αντίστοιχα). Ιδιαίτερα υψηλός ήταν ο δείκτης συσχέτισης μεταξύ PSP και διάρκειας νοσηλείας 43

60 (r: 0.359, p: 0,004) καθώς και μεταξύ PSP και τελικής έκβασης των ασθενών (r: 0,239, p: 0,079). Στατιστικά σημαντική ήταν η διαφορά της τιμής της PSP μεταξύ των ασθενών που νοσηλεύθηκαν <10 ημέρες έναντι αυτών που νοσηλεύθηκαν >10 ημέρες (37.5±27 vs 126.8± p:0.001). Για να προσδιοριστεί περαιτέρω και να συγκριθεί η προγνωστική αξία των πρωτεϊνών οξείας φάσης σε ασθενείς με λοίμωξη COVID-19, χρησιμοποιήθηκε η ROC Analysis. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι τιμές της περιοχής κάτω από την καμπύλη (AUC) των: φερριτίνη, τροπονίνη και PSP, σε ό,τι αφορά την τελική έκβαση, ήταν 0,627, 0,580 και αντίστοιχα. Μικρότερες ήταν οι αντίστοιχες τιμές των: CRP και ινωδογόνου (0,507 και 0,489 αντίστοιχα). Σχετικά με τη διάρκεια νοσηλείας, η τιμή της περιοχής κάτω από την καμπύλη (AUC) για την PSP ήταν η υψηλότερη (0.628). Συμπέρασμα: Η δυνατότητα χρήσης του PSP μόνης ή σε συνδυασμό με άλλους βιοδείκτες είναι πολλά υποσχόμενη και απαιτούνται περισσότερες κλινικές μελέτες. Τα αποτελέσματα αυτής της μελέτης μπορεί να χρησιμεύσουν ως μια ισχυρή πρώιμη βάση για μελλοντικές μελέτες επικύρωσης μιας τέτοιας καινοτόμου προσέγγισης. ΕΑ17. ΣΥΝΔΥΑΣΜΕΝΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΕΙΣΠΝΕΟΜΕΝΗΣ DNase, BARICITINIB ΚΑΙ TOCILIZUMAB ΩΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΔΙΑΣΩΣΗΣ ΣΕ COVID-19 ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΣΟΒΑΡΗ ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ Αντωνιάδου Χ., 1 Γαβριηλίδης Ε., 1 Χρυσανθοπούλου Α., 2 Ντινοπούλου Μ., 2 Σμυρλής Α., 1 Φωτιάδου Η., 1 Ζιώγα Ν., 1 Κόγιας Δ., 1 Νάτση Α.-Μ., 2 Πελεκούδας Χ., 1 Σατυρίδου Ε., 1 Μπακόλα Σ.-Α., 1 Παπαγόρας Χ., 1 Μητρούλης Ι., 1 Πεϊχαμπέρης Π., 1 Μικρούλης Δ., 3 Παπαδόπουλος Β., 4 Σκένδρος Π., 1 Ρίτης Κ. 1 1 Α Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης 2 Εργαστήριο Μοριακής Αιματολογίας, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης 3 Πανεπιστημιακή Καρδιοχειρουργική Κλινική, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης 4 Παθολογική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Ξάνθης Σκοπός: Η σοβαρή αναπνευστική ανεπάρκεια λόγω COVID-19 σχετίζεται με αυξημένη ενδονοσοκομειακή θνητότητα και οφείλεται στην απορρύθμιση της ανοσολογικής απόκρισης του ξενιστή έναντι του SARS-CoV-2, με αποτέλεσμα την ανάπτυξη υπερφλεγμονώδους συνδρόμου που οδηγεί σε ανοσοθρόμβωση και ιστική βλάβη. H συσσώρευση πνευμονικών ινοβλαστών (LFs) αποτελεί σημαντικό στοιχείο της COVID-19-επαγόμενης πνευμονικής βλάβης, ωστόσο ο λειτουργικός τους ρόλος δεν είναι αποσαφηνισμένος. Λαμβάνοντας υπόψη την ετερογένεια των παθογενετικών μηχανισμών που χαρακτηρίζουν την σοβαρή COVID-19, εφαρμόσθηκε, για πρώτη φορά, συνδυασμένη θεραπεία διάσωσης (COMBI) μαζί με την καθιερωμένη θεραπευτική προσέγγιση (Standard of care - SOC: δεξαμεθαζόνη και ηπαρίνη), με στόχο τη μείωση της θνητότητας και της ανάγκης για μηχανικό αερισμό, σε μη διασωληνωμένους ασθενείς που ανέπτυξαν σοβαρή αναπνευστική ανεπάρκεια (PaO 2 /FiO 2 <100 mmhg). Η COMBI περιλάμβανε εισπνεόμενη DNase για τη διάλυση τοπικά των θρομβογόνων εξωκυττάριων ουδετεροφιλικών δικτύων (Neutrophil Extracellular Traps NETs), καθώς και αναστολείς μεσολαβητών του υπερφλεγμονώδους συνδρόμου, όπως ο αναστολέας της IL-6 tocilizumab και ο εκλεκτικός αναστολέας των JAK1/2 baricitinib. Ασθενείς & Μέθοδοι: Η ομάδα COMBI (n=22) συγκρίθηκε με την ομάδα SOC (n=26), καθώς και με δύο θεραπευτικές προσεγγίσεις που χρησιμοποιήθηκαν προγενέστερα και διαδοχικά, και περιλαμβάναν SOC σε συνδυασμό, είτε με τον ανταγωνιστή του υποδοχέα της IL-1 anakinra (ομάδα ANA, n=19), είτε με tocilizumab (ομάδα TOCI, n=11). Επιπλέον, ο μηχανισμός της ανοσοθρόμβωσης και η δράση των παραγόντων που χρησιμοποιήθηκαν θεραπευτικά στους ασθενείς, μελετήθηκαν in vitro σε ανθρώπινους LFs που είχαν διεγερθεί με πλάσμα από ασθενείς με COVID-19, πριν λάβουν θεραπεία. 44

61 21 Αποτελέσματα: Η θεραπεία COMBI σχετίσθηκε με χαμηλότερη ενδονοσοκομειακή θνητότητα (p=0.014), μειωμένο ποσοστό διασωλήνωσης (p=0.013), μικρότερη διάρκεια νοσηλείας (p=0.019), και παρατεταμένη συνολική επιβίωση μετά από διάμεση παρακολούθηση 110 ± 4 ημερών (p=0.003). In vitro, το COVID-19 πλάσμα επήγαγε την οδό του ιστικού παράγοντα (TF)/θρομβίνης στους LFs, ενώ η εφαρμογή των COMBI ανοσοτροποποιητικών παραγόντων ανέστειλε σημαντικά το φαινόμενο, παρέχοντας μια μηχανιστική εξήγηση για τις κλινικές παρατηρήσεις. Συμπεράσματα: H συνδυασμένη θεραπευτική στόχευση των NETs, και της IL-6 & JAK1/2 σηματοδότησης προτείνεται ως θεραπεία διάσωσης σε ασθενείς με σοβαρή COVID-19. Η επαγόμενη από τους πνευμονικούς ινοβλάστες θρομβοφλεγμονή θα μπορούσε να αποτελέσει ένα νέο υποψήφιο θεραπευτικό στόχο. Tα παραπάνω αποτελέσματα υποστηρίζουν την αναγκαιότητα σχεδιασμού τυχαιοποιημένων κλινικών δοκιμών στην σοβαρή COVID-19, με τη χρήση συνδυαστικών ανοσοτροποποιητικών στρατηγικών. ΕΑ18. ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ ΒΑΚΤΗΡΙΑΙΜΙΩΝ ΑΠΟ CANDIDA AURIS ΣΕ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ Κωστούρου Σ., 1 Μυλωνά Ε., 2 Βεϊνή Φ., 1 Κολοκοτρώνη Χ., 1 Γιανκούλα Δ., 1 Περιβολιώτη Ε., 3 Παπαγιάννη Μ., 2 Αργυροπούλου Α., 1,3 Παπασταμόπουλος Β. 1,2 1 Επιτροπή Λοιμώξεων, Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός» 2 Ε Παθολογική Κλινική και Μονάδα Λοιμώξεων, Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός» 3 Μικροβιολογικό Εργαστήριο, Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός» Σκοπός: Η Candida auris είναι αναδυόμενος πολυανθεκτικός μύκητας που έχει την ικανότητα πρόκλησης δύσκολα αντιμετωπίσιμων επιδημιών, με υψηλή θνητότητα. Μεταδίδεται με επαφή και εκριζώνεται δύσκολα από τις επιφάνειες. Σκοπός μας ήταν η επιτήρηση της λοίμωξης στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» με σκοπό την καταγραφή της επίπτωσής της και την εφαρμογή μέτρων για αποφυγή της διασποράς της στις κλινικές του νοσοκομείου. Ασθενείς και Μέθοδοι: Στη μελέτη περιελήφθησαν όλοι οι ασθενείς με μυκηταιμία από Candida auris όπως προέκυψαν κατά την επιτήρηση του συγκεκριμένου μύκητα για ένα έτος στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός». Αποτελέσματα: Η επιτήρηση της Candida auris στο νοσοκομείο μας ξεκίνησε στις 23 Μαρίου 2021 όταν απομονώθηκε για πρώτη φορά σε δείγμα ούρων ασθενούς. Από την 1 Απριλίου του 2021 έως και 1 Απριλίου του 2022, εκδήλωσαν μυκηταιμία από Candida auris 28 ασθενείς, ηλικίας ετών, εκ των οποίων 17 (60,7%) άνδρες και 11 (39,3%) γυναίκες. Οι 20 (71,4%) ασθενείς ήταν νοσηλευόμενοι ΜΕΘ και οι 8 (28,6%) κλινικών. Η διάμεση τιμή ημερών νοσηλείας μέχρι την εμφάνιση της μυκηταιμίας ήταν 37 ημέρες. Η Candida auris ήταν η πρώτη θετική καλλιέργεια αίματος σε 10 (35,7%) ασθενείς ενώ σε 18 (64,3%) είχε προηγηθεί θετική καλλιέργεια με άλλα παθογόνα. Ιστορικό λοίμωξης COVID-19 είχαν 20 (71,4%) ασθενείς, 15 (53,6%) είχαν ιστορικό νοσηλείας ενώ 13 (46,4%) δεν είχαν ιστορικό προηγούμενης νοσηλείας. Πρότυπο αντοχής (Amphotericin B- R, Fluconazole -R), είχαν οι 24 (85,7%) ασθενείς. Απεβίωσαν οι 14 (50%), 7 (25%) πήραν εξιτήριο και 5 (17,9%) παραμένουν νοσηλευόμενοι έως και σήμερα (8 Απριλίου 2022). Συμπεράσματα: Παρόλο που σύμφωνα με τη βιβλιογραφία η μυκηταιμία από C. auris αναμένεται σε ασθενείς με μακρά νοσηλεία, ειδικά σε ΜΕΘ, που έχουν λάβει ευρέως φάσματος αντιβιοτικά, το 46,4% των ασθενών μας με C. auris μυκηταιμία δεν είχε ιστορικό προηγούμενης νοσηλείας. Η εφαρμογή μέτρων ελέγχου της λοίμωξης από C. auris είναι απολύτως απαραίτητη προκειμένου να αποφευχθεί η διασπορά της μεταξύ των ασθενών. Παρά την αρχική εφαρμογή απομόνωσης των ασθενών σε μονόκλινο δωμάτιο και στη συνέχεια cohorting, η διατήρηση αυτών των μέτρων κατέστη αδύνατη λόγω των αυξημένων απαιτήσεων 45

62 σε απομονώσεις για τους covid ασθενείς. Για τον ίδιο λόγο δε στάθηκε δυνατή και η διακοπή εισαγωγών στο τμήμα που σημειώθηκε η αρχική έκθεση. Επιπλέον, ενώ αρχικά εφαρμόστηκε η προτεινόμενη από τη βιβλιογραφία λήψη καλλιεργειών αποικισμού, στους ασθενείς με πιθανή έκθεση ως προληπτικό μέτρο, δεν συνεχίστηκε, αφενός μεν λόγω του φόρτου εργασίας στο Μικροβιολογικό Εργαστήριο αφετέρου δε γιατί το είδος του παθογόνου δεν επιτρέπει ταχεία απομόνωση/ταυτοποίηση και συνεπώς η λήψη καλλιεργειών αποικισμού δεν θα βοηθούσε στη λήψη αποφάσεων για την έγκαιρη διαχείριση των εκτεθέντων. Τελικά, δεδομένων των συνθηκών, εφαρμόστηκε και παραμένει σε ισχύ μόνο η σύσταση για τήρηση των προφυλάξεων επαφής, ορθή χρήση γαντιών, υγιεινή και χεριών και εξαντλητική απολύμανση των επιφανειών και του εξοπλισμού. ΕΑ19. Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΛΟΙΜΩΞΗΣ CLOSTRIDIUM DIFFICILE ΣΕ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ Κωστούρου Σ., 1 Μυλωνά Ε., 2 Γιανκούλα Δ., 1 Κολοκοτρώνη Χ., 1 Βεϊνή Φ., 1 Αργυροπούλου Α., 1,3 Μπελεσιώτου Ε., 3 Παπασταμόπουλος Β. 1,2 1 Επιτροπή Λοιμώξεων, Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός» 2 Ε Παθολογική Κλινική και Μονάδα Λοιμώξεων, Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός» 3 Μικροβιολογικό Εργαστήριο, Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός» Σκοπός: Το Clostridium difficile είναι αναερόβιο Gram+ παθογόνο που προκαλεί λοίμωξη στο γαστρεντερικό σύστημα. Ο κύριος παράγοντας κινδύνου για την πρόκληση της λοίμωξης είναι η χορήγηση αντιμικροβιακών φαρμάκων. Η καλύτερη μέθοδος πρόληψης της διασποράς του είναι η τήρηση των μέτρων επαφής, το πλύσιμο των χεριών με σαπούνι και νερό και η απολύμανση των επιφανειών με διάλυμα χλωρίνης. Σκοπός μας ήταν η επιτήρηση της επίπτωσης της Clostridium difficile λοίμωξης (Clostridium difficile infection/cdi) στις παθολογικές κλινικές του νοσοκομείου «Ο Ευαγγελισμός» με τη χρήση των ορισμών επιδημιολογικής επιτήρησης του CDC. Ασθενείς και Μέθοδοι: Στη μελέτη συμπεριλήφθησαν οι ασθενείς με CDI στις 4 Παθολογικές κλινικές του νοσοκομείου κατά τη διάρκεια 4 ετών (Ιανουάριος/2018- Δεκέμβριος/2021). Αποτελέσματα: Διαγνώστηκαν συνολικά 541 περιπτώσεις CDI. Οι 291 (53,8%) σχετίζονταν με τη νοσηλεία στις παθολογικές κλινικές, οι 10 (3,4%) εκ των οποίων, χαρακτηρίστηκαν ως επαναλοίμωξη, οι 121 (22,4%) σχετίζονταν με προηγηθείσα νοσηλεία σε άλλη υγειονομική δομή και οι 129 (23,8%) σχετίζονταν με την κοινότητα, εκ των οποίων σε 59 (46,1%) δεν υπήρχε έκθεση σε αντιμικροβιακά. Από τους 281 ασθενείς που εκδήλωσαν CDIs, οι 146 (52%) ήταν άνδρες και οι 135 (48%) γυναίκες. Οι 249 (88,6%) αφορούσαν ασθενείς ηλικίας μεγαλύτερης των 61 ετών. Στη συνέχεια υπολογίσαμε την επίπτωση της CDI στις παθολογικές κλινικές ανά ασθενοημέρες όπου αποτυπώθηκε μια σαφής πτώση της επίπτωσης/ασθενοημέρες το 2021 (8,1) σε σχέση με το 2020 (22,4) χωρίς να έχει μεταβληθεί ουσιαστικά το σύνολο των ασθενοημερών στο νοσοκομείο. Η ημέρα εκδήλωσης της CDΙ σε σχέση με την ημέρα εισαγωγής στις παθολογικές κλινικές ήταν ίση με 9 ημέρες (διάμεση τιμή). Συνολικά, 196 (70%) ασθενείς με CDI έλαβαν εξιτήριο ενώ 83 (29,6%) απεβίωσαν (crude mortality) 9 ημέρες (διάμεση τιμή) μετά τη διάγνωση της CDI. Συμπεράσματα: Η επίπτωση της CDI στις παθολογικές κλινικές του νοσοκομείου μας είναι αρκετά υψηλή γεγονός που καθιστά επιτακτική την εφαρμογή των μέτρων πρόληψης της λοίμωξης. Η διαπίστωση ότι σ ένα σημαντικό ποσοστό (46,2%) η CDI προέρχεται από προηγηθείσα νοσηλεία των ασθενών σε άλλες νοσοκομειακές δομές ή την κοινότητα, υπογραμμίζει την αναγκαιότητα τήρησης των βασικών μέτρων προφύλαξης σε όλους τους ασθενείς που εισάγονται στις παθολογικές κλινικές πριν την εργαστηριακή επιβεβαίωση της CDI. 46

63 21 Η επίπτωση της CDI ανά ασθενοημέρες εμφάνισε μια σαφή πτώση το 2021 σε σχέση με το 2020, γεγονός που πιθανόν να σχετίζεται αφενός μεν με την ευαισθητοποίηση του προσωπικού στην τήρηση μέτρων επαφής λόγω COVID λοίμωξης, αφετέρου δε με τη συστηματικότερη χρήση του διαλύματος χλωρίνης ως απολυμαντικού το οποίο καταπολεμά αποτελεσματικά τα σπόρια του κλωστηριδίου. ΕΑ20. ΦΥΜΑΤΙΩΣΗ ΟΣΤΩΝ ΚΑΙ ΑΡΘΡΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΞΩΠΝΕΥΜΟΝΙΚΗ ΦΥΜΑΤΙΩΣΗ: ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΕΠΙΔΗΜΙΟΛΟΓΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ Καράμπελα Ι., 1 Χρονόπουλος Ε., 2 Παναγιωτακόπουλος Γ., 3 Αργυράκη Α., 4 Δοντά Ι.-Ν. 2 1 Εργαστήριο Έρευνας Παθήσεων Μυοσκελετικού Συστήματος, Ιατρική Σχολή ΕΚΠΑ, Γ.Ν.Α. «ΚΑΤ», Παθολογική Κλινική, Γ.Ν.Ν.Θ.Α. «Η Σωτηρία» 2 Εργαστήριο Έρευνας Παθήσεων Μυοσκελετικού Συστήματος, Ιατρική Σχολή ΕΚΠΑ, Γ.Ν.Α. «ΚΑΤ» 3 Κλινική Φαρμακολογία Πανεπιστημίου Πατρών 4 Παθολογική Κλινική, Γ.Ν.Ν.Θ.Α. «Η Σωτηρία» Εισαγωγή: Περίπου 10 εκατομμύρια άνθρωποι μολύνθηκαν και 1,4 εκατομμύρια απεβίωσαν από φυματίωση το 2019 (πηγή: ΠΟΥ). Αν και ο αριθμός βαίνει μειούμενος τελευταία, η φυματίωση παραμένει ένα σημαντικό πρόβλημα δημόσιας υγείας παγκοσμίως. Η εξωπνευμονική εντόπισή της αφορά στο 25% των διαγνώσεων. Η φυματίωση οστών και αρθρώσεων (ΦOΑ) διαγιγνώσκεται στο 10% των ατόμων με εξωπνευμονική ΤΒ και 2% του συνόλου των ασθενών με φυματίωση. Σκοπός: Η διερεύνηση των κρουσμάτων ΦΟΑ στην Ελλάδα, κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης και της αυξημένης μετανάστευσης (έτη ). Υλικό: Ελέγχθηκαν αναδρομικά οι ιατρικοί φάκελοι των ΤΒ ασθενών που παρακολουθούνται στο κέντρο αναφοράς φυματίωσης στο ΓΝΝΘΑ «Η Σωτηρία» μεταξύ Καταγράφηκαν δημογραφικά στοιχεία, η εντόπιση νόσου και η ανταπόκριση στη θεραπεία. Αποτελέσματα: Συνολικά στα 9 έτη, παρακολουθήθηκαν 3064 περιπτώσεις φυματίωσης. Το 79,4% (Ν=2434) είχε πνευμονική εντόπιση, το 7,8% (Ν=241) είχε λεμφαδενική εντόπιση, και το 3,5% εμφάνιζε πολλαπλή εντόπιση. Λιγότεροι παρουσίαζαν μόνο εξωπνευμονική εντόπιση σε: οστά (Ν=31), οφθαλμό (Ν=20), πεπτικό (Ν=17), δέρμα (Ν=17), γεννητικά όργανα (Ν=23), ουροποιητικό (Ν=10), περικάρδιο (Ν=9), ΚΝΣ (Ν=7), ενδο- εξωκρινείς αδένες (Ν=3), λάρυγγα (Ν=2). 32 ασθενείς εντοπίστηκαν με κεγχροειδή φυματίωση Περιστατικά με εξωπνευμονική φυματίωση. Καταγράφηκαν 54 ασθενείς με σκελετική φυματίωση ή μεικτή νόσο (πνευμονική και οστική) με μέση ηλικία 37,81±18,92έτη (range: έτη). Η πλειοψηφία ήταν άνδρες (81,5%), ενώ οι γυναίκες ήταν λιγότερες (18,5%). Ως προς την περιοχή καταγωγής, Ευρώπη, Ασία και Αφρική κατείχαν ίδια ποσοστά (33,3%). Ελληνικής καταγωγής ήταν 11 άτομα, ενώ ο μεγαλύτερος αριθμός ασθενών είχε καταγωγή από το Πακιστάν 15 (Αλβανία: 4 άτομα, Σομαλία: 3, Κονγκό:3, Σουδάν:3). Στο 57,4% η εντόπιση κατά τη διάγνωση ήταν μόνο οστική και στο 42,6% μικτή (οστική-πνευμονική). Το 66,7% είχε ελεύθερο ατομικό ιστορικό και το 33,3% συννοσηρότητες. Το 53,7% έλαβε αντιφυματική θεραπεία για 9μήνες (max: 18 μήνες), και το 29,6% μέχρι 9 μήνες. 16,7% έλαβε >12μήνες και αφορούσε είτε ασθενείς με ανθεκτική ΤΒ είτε ανεπιθύμητες ενέργειες αντιφυματικών με ανάγκη τροποποίησης αγωγής σε άλλη κατηγορία. Συζήτηση-Συμπέρασμα: Πρόκειται για την πρώτη προσπάθεια καταγραφής της επιδημιολογικής εικόνας ασθενών με ΦΟΑ μεταξύ Η ΦΟΑ αφορά ένα μικρό ποσοστό ατόμων με ΤΒ, κυρίως άντρες νεαρής ηλικίας, με ελεύθερο ιστορικό. Συχνά μπορεί να μην συνυπάρχει με πνευμονική νόσο. Η διάρκεια θεραπείας είναι 9-18 μήνες. Ωστόσο λόγω μακροχρόνιας θεραπείας και συνεχούς μετακίνησης των ασθενών (μεταναστών) σε κάποιες περιπτώσεις η παρακολούθησή τους ήταν δύσκολη με αποτέλεσμα μη συμμόρφωση. Για να επιτευχθεί ο στόχος του ΠΟΥ ending the global TB epidemic έως 2030 χρειάζεται υψηλή υποψία τόσο για την πνευμονική όσο και για τις εξωπνευμονικές μορφές της. 47

64 48

65 21 Αναρτημένες Ανακοινώσεις 49

66 50

67 21 ΑΑ01 ΠΑΡΟΔΙΚΗ ΘΡΟΜΒΟΚΥΤΤΑΡΩΣΗ ΩΣ ΦΛΕΓΜΟΝΩΔΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗ COVID-19 Τσαμούλης Δ., Κακαβούλης Ν., Τασούλη Ε.-Χ., Ρόκα Α., Κουκουβιτάκη Χ., Παπαδάκη Α., Μαυροβούνη Ν., Αλεξίου Ν., Ταταρίδου Τ., Χαλδούπης Α., Κουπετώρη Μ., Συμπάρδη Σ. Α Παθολογικό Τμήμα, Γ.Ν. «Θριάσιο» Εισαγωγή: Η λοίμωξη από τον ιό SARS-COV-2 εκδηλώνεται με πλειάδα κλινικών και εργαστηριακών φλεγμονωδών παραμέτρων. Συχνές είναι οι αλλαγές στον απόλυτο αριθμό των αιμοπεταλίων, κυρίως με τη μορφή μετρίου έως σοβαρού βαθμού θρομβοπενίας. Σε αντιδιαστολή, η σοβαρού βαθμού θρομβοκυττάρωση αποτελεί μια σπάνια εκδήλωση της νόσου COVID-19. Σκοπός: Περιγράφουμε δύο περιπτώσεις ασθενών-συγγενών εξ αίματος, που νοσηλεύτηκαν στη κλινική μας το ίδιο χρονικό διάστημα, λόγω λοίμωξης από τον ιό SARS-COV 2 και οι οποίες παρουσίασαν μετρίου έως σοβαρού βαθμού θρομβοκυττάρωση με παροδικό χαρακτήρα. Υλικό-Μέθοδοι: Δύο γυναίκες (ασθενής Α και ασθενής Β), 61 και 72 ετών αντίστοιχα, που συνδέονται με εξ αίματος συγγένεια (αδελφές), προσήλθαν στο ΤΕΠ του νοσοκομείου αιτιώμενες δύσπνοια και έντονο βήχα από διημέρου. Έφεραν θετικό μοριακό test SARS-CoV-2 και ήταν ανεμβολίαστες έναντι του ιού. Στη κλινική εξέταση οι δύο αδελφές μοιράζονταν παρόμοια ευρήματα: Αιμοδυναμικά σταθερές, μέτρια πυρετική κίνηση, υποξυγοναιμία (PO2 =63 mmhg) στην ασθενή Α και οριακή μερική πίεση οξυγόνου στην ασθενή Β (PO2 =73.3 mmhg), παρουσία αυξημένης αναπνευστικής συχνότητας (~26-28/min) και λεπτοί τρίζοντες στις πνευμονικές βάσεις. Ατομικό αναμνηστικό αμφοτέρων των ασθενών: Σακχαρώδης διαβήτης και αρτηριακή υπέρταση, με μακρο- και μικρο-αγγειακές επιπλοκές καλώς αντιρροπούμενες, δυσλιπιδαιμία και καταθλιπτική συνδρομή. Ο εργαστηριακός έλεγχος των ασθενών ανέδειξε τη παρουσία ήπιας μικροκυτταρικής αναιμίας στα πλαίσια γνωστής ετερόζυγης β-θαλασσαιμίας, αυξημένους δείκτες φλεγμονής (CRP, Ferritin, ινωδογόνο, TKE) και σημαντικού βαθμού θρομβοκυττάρωση (609 x10 3 / μl και 901 x 10 3 /μl αντίστοιχα) και στις δύο περιπτώσεις. Καμία εκ των ασθενών δεν εγνώριζε την παρουσία θρομβοκυττάρωσης στο ατομικό της αναμνηστικό. CT θώρακος: παρουσία αλλοιώσεων δίκην θαμβής υάλου με αμφοτερόπλευρη κατανομή και στις δύο περιπτώσεις (<50%). Αποτελέσματα: Οι δύο ασθενείς έλαβαν θεραπεία για τη νόσο COVID-19 σύμφωνα με τις κατευθυντήριες οδηγίες (Remdesivir, Dexamethasone, XMBH) ενώ στην ασθενή Α (που δεν ελάμβανε ήδη αντιαιμοπεταλιακή αγωγή), προστέθηκε η χορήγηση ακετυλοσαλικυλικού οξέος σε χαμηλή δόση (100 mg/ day). Αμφότερες οι ασθενείς υποστηρίχθηκαν με χαμηλά μίγματα οξυγόνου μέσω ρινικής κάνουλας και με ροή στα 5 lt/min και 2 lt/min αντίστοιχα. Παρουσίασαν ταχεία και σημαντική βελτίωση της κλινικής τους εικόνας, οι ανάγκες τους σε οξυγόνο μειώθηκαν σταδιακά και έλαβαν εξιτήριο την όγδοη ημέρα νοσηλείας (δέκατη ημέρα από την έναρξη των συμπτωμάτων). Ο εργαστηριακός επανέλεγχος 10 ημέρες μετά την έξοδο τους ανέδειξε ταχεία πτώση των αιμοπεταλίων στα φυσιολογικά επίπεδα, καθιστώντας τη διάγνωση της αντιδραστικής θρομβοκυττάρωσης στα πλαίσια λοίμωξης από τον ιό SARS-COV 2, ως το επικρατέστερο σενάριο. Συμπεράσματα: Η συγγένεια με την οποία συνδέονται οι ασθενείς μας θέτει την ισχυρά υποψία ύπαρξης γενετικής προδιάθεσης στην έκφραση του είδους της φλεγμονώδους αντίδρασης που σχετίζεται με τη παροδική θρομβοκυττάρωση, εκδήλωση που αναφέρεται σπάνια στη βιβλιογραφία για τη νόσο COVID

68 ΑΑ02. ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΣΥΛΛΟΙΜΩΞΗΣ COVID-19 ΚΑΙ ΔΙΗΘΗΤΙΚΗΣ ΠΝΕΥΜΟΝΙΟΚΟΚΚΙΚΗΣ ΝΟΣΟΥ ΣΕ ΑΣΘΕΝΗ ΜΕ ΠΟΛΛΑΠΛΟ ΜΥΕΛΩΜΑ Σαμαρά Σ., Πατσούρας Μ., Καραμίχαλος Π., Ηλιάδη Ε. Μονάδα Λοιμώξεων-COVID-19, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» Σκοπός: Τα ποσοστά μικροβιακής συλλοίμωξης σε έδαφος πνευμονίας COVID-19 είναι χαμηλά με βάση τη διεθνή βιβλιογραφία. Ακόμη σπανιότερη φαίνεται πως είναι η συλλοίμωξη από SARS-CoV-2 και πνευμονιόκοκκο. Στις σπάνιες όμως περιπτώσεις που συνυπάρχουν οι δύο λοιμώξεις, φαίνεται πως σχετίζονται με χειρότερη έκβαση και αυξημένη θνητότητα. Στην παρούσα εργασία περιγράφεται ενδιαφέρουσα περίπτωση ασθενούς με ιστορικό πολλαπλού μυελώματος που διαγνώσθηκε ταυτόχρονα με πνευμονία COVID-19 και διηθητική πνευμονιοκοκκική νόσο. Υλικό και Μέθοδοι: Άνδρας 72 ετών εισήχθη στη Μονάδα Λοιμώξεων-COVID-19 του νοσοκομείου μας λόγω εμπυρέτου, κεφαλαλγίας και δύσπνοιας από 4ημέρου. Από το ατομικό αναμνηστικό αναφέρεται πολλαπλό μυέλωμα υπό αγωγή με δεξαμεθαζόνη και bortezomib, ενώ πρόκειται για ασθενή εμβολιασμένο με 2 δόσεις έναντι του SARS-CoV-2 με εμβόλιο mrna, ωστόσο ανεμβολίαστο για S. pneumoniae. Από την κλινική εξέταση διαπιστώθηκαν εμπύρετο, αποκορεσμός στην παλμική οξυμετρία, και εισπνευστικοί τρίζοντες μέσων και κάτω πνευμονικών πεδίων αμφοτερόπλευρα. Η εξέταση αερίων αρτηριακού αίματος ανέδειξε υποξυγοναιμία, ενώ η απλή ακτινογραφία θώρακος ανέδειξε διάχυτα διηθήματα πνευμόνων αμφοτερόπλευρα. Τόσο ο έλεγχος αντιγόνου όσο και ο μοριακός έλεγχος (PCR) για SARS-CoV-2 σε ρινοφαρυγγικό επίχρισμα απέβησαν θετικοί. Από την καλλιέργεια αίματος εισόδου αναπτύχθηκε S. Pneumoniae. Ωστόσο, δεν ανιχνεύθηκε το αντιγόνο πνευμονιοκόκκου στα ούρα σε 2 διαδοχικά δείγματα. Αποτελέσματα: Ο ασθενής έλαβε οξυγονοθεραπεία, με μέγιστες συνθήκες σε μάσκα Ventouri 60%, και αγωγή με ενδοφλέβια ρεμντεσιβίρη και δεξαμεθαζόνη, βάσει του πρωτοκόλλου του νοσοκομείου μας για την αντιμετώπιση της πνευμονίας COVID-19. Όσον αφορά την πνευμονιοκοκκική λοίμωξη καλύφθηκε αρχικά εμπειρικά με κεφεπίμη και ακολούθως με κεφτριαξόνη βάσει αντιβιογράμματος. Λόγω διαπιστούμενης υπογαμμασφαιριναιμίας στην ηλεκτροφόρηση πρωτεϊνών ορού, ο ασθενής έλαβε επιπλέον 5ημερο σχήμα ενδοφλέβιας γ-σφαιρίνης. Σταδιακά, εμφάνισε κλινική, εργαστηριακή και απεικονιστική βελτίωση και έλαβε εξιτήριο την 12η ημέρα νοσηλείας, χωρίς ανάγκη για υποστηρικτική οξυγονοθεραπεία. Συμπεράσματα: Ο επιπολασμός της πνευμονιοκοκκικής πνευμονίας ή της διηθητικής πνευμονιοκοκκικής νόσου φαίνεται να είναι μικρός σε ασθενείς με COVID-19, σχετίζεται όμως με χειρότερες εκβάσεις ειδικά σε ηλικιωμένους ή ανοσοκατεσταλμένους ασθενείς. Καθίσταται, λοιπόν, επιβεβλημένη η αυξημένη εγρήγορση για ανίχνευση και έγκαιρη αντιμετώπιση τέτοιων βακτηριακών συλλοιμώξεων σε ασθενείς με πνευμονία COVID-19. Επιπλέον απαραίτητος είναι και ο πλήρης εμβολιασμός των ασθενών με χρόνια νοσήματα σύμφωνα με τις εγχώριες κατευθυντήριες οδηγίες. ΑΑ03. ΕΛΟΝΟΣΙΑ ΑΠΟ PLASMODIUM VIVAX ΜΕ ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΕΓΧΩΡΙΑΣ ΜΕΤΑΔΟΣΗΣ ΣΤΟ Ν. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Οικονόμου Θ., Χύτας Η., Μπίνου Π., Παπαγιουβάννη Ι., Λιάβα Χ., Πανάς Π., Φράγκου Ν., Βλαχάκης Δ., Κυδώνα Χ., Δουγαλής Α., Σινάκος Ε. Δ Παθολογική Κλινική Α.Π.Θ., Γ.Ν.Θ. «Ιπποκράτειο» Σκοπός: Παρουσιάζουμε τον πρώτο ασθενή με ελονοσία από Plasmodium Vivax με ενδείξεις εγχώριας μετάδοσης στην Ελλάδα για το έτος

69 21 Ασθενείς και Μέθοδοι: 74χρονη Ελληνίδα, από ημιαστική περιοχή (Διαβατά Ν. Θεσσαλονίκης) εισάγεται τον 9ο/2021 σε Παθολογική Κλινική λόγω εμπυρέτου από 5ημέρου (ένα κύμα ημερησίως έως 39οC, κυρίως μεσημεριανές ώρες) συνοδευόμενο από ρίγος και έντονη εφίδρωση. Στο ατομικό ιστορικό αναφέρει λιπώδη νόσο ήπατος, ενώ από την κλινική εξέταση δεν διαπιστώνονται παθολογικά ευρήματα. Δεν αναφέρει ιστορικό πρόσφατων ταξιδιών, κατανάλωση μη παστεριωμένων τροφών ή επαφές με ζώα ή ασθενείς. Αποτελέσματα: Στον παρακλινικό έλεγχο διαπιστώνεται θρομβοπενία (αιμοπετάλια ~70000/μl), υψηλοί δείκτες φλεγμονής (CRP~66 mg/l, φ.τ.<6) και υπερηχογραφικά ηπατο-σπληνομεγαλία (18 & 14 cm, αντίστοιχα). Παρόλο που η ασθενής παραμένει 48 ώρες απύρετη, σε άριστη κατάσταση και επιθυμεί εξιτήριο, εμφανίζει νέο εμπύρετο με ρίγος. Λαμβάνονται αιμοκαλλιέργειες και καλύπτεται με κεφτριαξόνη/δοξυκυκλίνη. Σε συνδυασμό με την παραμονή της θρομβοπενίας ακολουθεί διερεύνηση λοιμώδους αιτίου με πλήρη ιολογικό και ορολογικό έλεγχο, ενώ από τη μελέτη επιχρίσματος περιφερικού αίματος αποκλείουμε την παρουσία σωρών αιμοπεταλίων, σχιστοκυττάρων και βλαστών. Η ασθενής εμφανίζει πλέον νορμόχρωμη αναιμία (Ht: 33), άνοδο της LDH και των δεικτών φλεγμονής (CRP:100mg/L, προκαλσιτονίνη:15 ng/ml). Στη διαφορική διάγνωση τίθεται η σήψη από κοινό παθογόνο ή άτυπο (με θρομβοπενία της σήψης) αλλά και η υπόνοια ελονοσίας. Το rapid test με μέθοδο ανοσοχρωματογραφίας ανίχνευσε αντιγόνο πλασμωδίου, ενώ σε λεπτή σταγόνα τεκμηριώθηκε παρασιταιμία 0.5%. Τέθηκε έτσι η διάγνωση ελονοσίας. Ακολούθησε η ταυτοποίηση του παρασίτου (Plasmodium vivax) στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας, η δήλωση κρούσματος στον ΕΟΔΥ και η έναρξη αντιπαρασιτικής αγωγής (Malarone). Διεκόπη η αντιβιοτική αγωγή και εφαρμόστηκαν μέτρα προφύλαξης στον θάλαμο. Την πρώτη ημέρα αγωγής η ασθενής εμφάνισε κλινική επιδείνωση με καταγραφή τριών πυρετικών κυμάτων, υποξυγοναιμία (SpO2 94% στον αέρα), υψηλά δ-διμερή και δείκτες φλεγμονής. Διενεργήθηκε καρδιολογικός έλεγχος, αξονική τομογραφία θώρακος με πρωτόκολλο αγγειογραφίας, χωρίς παθολογικά ευρήματα. Λόγω της κλινικής επιδείνωσης της ασθενούς, έπρεπε να αποκλειστεί η επιπλεγμένη νόσος, η σήψη ή τέλος κάποια αντίδραση τύπου Jarisch-Herxheimer μετά την έναρξη της θεραπείας. Η ασθενής όμως απυρέτησε εντός 24ώρου με σαφή βελτίωση των συμπτωμάτων. Ολοκλήρωσε νοσηλευόμενη 3ήμερο σχήμα με Malarone και συνέχισε κατ οίκον για 14 ημέρες με πριμακίνη μετά από έλεγχο για επάρκεια G6PD. Έναν μήνα μετά, τα κλινικά και εργαστηριακά ευρήματα ήταν φυσιολογικά, ενώ δε διαπιστώθηκε παρασιταιμία στο επίχρισμα. Συμπεράσματα: Αναδεικνύουμε την ανάγκη επαγρύπνησης για την ελονοσία σε κάθε περιστατικό με εμπύρετο, θρομβοπενία και σπληνομεγαλία που δεν μπορεί να αποδοθεί σε άλλη προφανή αιτία, αλλά και τη συνεργασία με εθνικούς φορείς για τη διάγνωση και την αντιμετώπιση σε επίπεδο ασθενούς και δημόσιας υγείας. ΑΑ04. ΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΤΩΝ ΝΟΣΗΛΕΥΤΩΝ ΤΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ ΕΝΤΑΤΙΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ (ΜΕΘ) ΣΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ COVID-19 Νικοπούλου Ά., 1 Κυρουβίδου Α., 1 Κοσμίδης Δ., 1 Κοντού Π., 2 Κιουμής Ι. 3 1 Μ.Ε.Θ., Γ.Ν. Καβάλας, Καβάλα 2 Γ.Ν.Θ. Γ. Παπανικολάου, Θεσσαλονίκη 3 Euromedica Γενική Κλινική Θεσσαλονίκης, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Σκοπός: Η διερεύνηση και η αξιολόγηση των στάσεων και των αντιλήψεων των νοσηλευτών των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) στην Ελλάδα, κατά το δεύτερο κύμα της πανδημίας για την ανάδειξη των προβλημάτων τους. Υλικό και Μέθοδοι: Στην έρευνα συμμετείχαν 219 νοσηλευτές από όλη την Ελλάδα. Περίπου το 80,8% του δείγματος είχε εμπλακεί στη νοσηλεία ασθενών με COVID-19 σε ΜΕΘ, ενώ το 71,2% εργαζόταν σε νοσοκομεία αναφοράς για τον ιό SARS-CoV-2. Η έρευνα διενεργήθηκε μέσω ενός διαδικτυακού 53

70 ερωτηματολογίου αποτελούμενου από 40 ερωτήσεις. Τα δεδομένα συλλέχθηκαν από τις 22/12/20 έως τις 22/1/21. Μελετήθηκαν και συσχετίστηκαν θέματα στελέχωσης, φόρτου εργασίας, ποιότητας φροντίδας και μέτρων ατομικής προστασίας, καθώς και θέματα που αφορούσαν την ψυχολογική υποστήριξη και τη ρουτίνα της ζωής των νοσηλευτών. Για την ανάλυση των ανωτέρω χρησιμοποιήθηκε το στατιστικό πακέτο IBMSPSS v25. Αποτελέσματα: Οι νοσηλευτές δήλωσαν ότι, για την ενημέρωσή τους χρησιμοποίησαν πηγές, όπως το διαδίκτυο (22,1%) και τα ΜΜΕ (15,2%) και μόνο το 11,6% την επιστημονική αρθρογραφία. Το μεγαλύτερο ποσοστό (35%) δήλωσε ότι οι ΜΕΘ στην Ελλάδα μάλλον δεν είχαν τις προϋποθέσεις για την αντιμετώπιση περιστατικών με SARS-CoV-2, το 54% θεωρούσε ότι η στελέχωση των ΜΕΘ ήταν ανεπαρκής και το 40,1% ότι η διαθεσιμότητα του εξοπλισμού ήταν μέτρια. Οι νοσηλευτές εξέφρασαν ανησυχία για την καταλληλότητα και την επάρκεια του ατομικού προστατευτικού εξοπλισμού σε ποσοστό 51,6%. Το 75,3% υποστήριξε ότι ο φόρτος εργασίας αυξήθηκε πολύ στη διάρκεια της πανδημίας, ενώ η ποιότητα φροντίδας δεν επηρεάστηκε. Η πλειοψηφία των νοσηλευτών τηρούσε τα μέτρα προστασίας, εκφράζοντας παράλληλα και το φόβο για την πιθανότητα νόσησης (42,9%) ή μετάδοσης του ιού κυρίως στην οικογένεια (58%). Επίσης το 25,1% των νοσηλευτών ένιωσε τουλάχιστον περιστασιακά την ανάγκη για ψυχολογική υποστήριξη και η πλειοψηφία (90%) συμφωνούσε με τη διενέργεια τεστ ανίχνευσης του ιού, ενώ το 52% ήταν θετικοί στην ιδέα του εμβολιασμού ή είχαν ήδη εμβολιαστεί. Συμπεράσματα: Η ταχεία εξέλιξη της πανδημίας ανέδειξε προβληματισμούς και φόβους των νοσηλευτών για τις ανεπάρκειες στην εντατική φροντίδα στην Ελλάδα. Περαιτέρω έρευνα των στάσεων και των αντιλήψεων των νοσηλευτών μετά το πέρας της πανδημίας, πιθανόν να αναδείξει τη σωστή αντιμετώπιση ανάλογων καταστάσεων. ΑΑ05 ΑΝΑΦΟΡΑ ΔΥΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ ΟΞΕΙΑΣ ΜΥΟΚΑΡΔΙΤΙΔΑΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ mrna ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟ ΕΝΑΝΤΙ COVID-19 Αρβανίτη Α., 1 Τζιάλας Ν., 2 Μπούνας Π., 2 Κολονιώτη Β., 1 Χιώτη Σ., 2 Ρόδης Ι., 2 Ολύμπιος Χ., 2 Συμπάρδη Σ. 1 1 Επιτροπή Νοσοκομειακών Λοιμώξεων, Γ.Ν.Ε. «Θριάσιο» 2 Καρδιολογική Κλινική, Γ.Ν.Ε. «Θριάσιο» Σκοπός: Συγκεντρωτικά δεδομένα δείχνουν σπάνια εμφάνιση μυοκαρδίτιδας μετά τον εμβολιασμό με mrna COVID-19, κυρίως σε εφήβους και νεαρούς ενήλικες άνδρες (<35 ετών), συνήθως μετά τη δεύτερη δόση του εμβολίου. Αναφέρουμε 2 περιπτώσεις οξείας μυοκαρδίτιδας σε υγιείς νεαρούς άρρενες, εντός 4 ημερών από τον εμβολιασμό τους με Pfizer-BioNTech COVID-19. Υλικό και Μέθοδοι: Ασθενής Α: Προηγουμένως υγιής 17χρονος (BMI >25), 12 ώρες μετά τη 2η δόση εμβολίου Pfizer-BioNTech COVID-19 εμφάνισε πυρετό και άτυπα προκάρδια άλγη. Την 3η ημέρα προσκομίσθηκε στο ΤΕΠ με κλινικοεργαστηριακή εικόνα οξείας μυοκαρδίτιδας: τροπονίνη Ths 2076 pg/ Ml (Φ.T <14 pg/ml), CK 1646 (Φ.T <190 IU/I), SCOT 235 (Φ.Τ <50 U/I). Ασθενής Β: Προηγουμένως υγιής 20χρονος (BMI >25) προσήλθε στο ΤΕΠ, 3 ημέρες μετά την 1η δόση εμβολίου Pfizer-BioNTech για την COVID-19 λόγω εμφάνισης προκάρδιου άλγους, χωρίς πυρετό, με αύξηση των καρδιακών ενζύμων (τροπονίνη Ths 114 pg/ml (Φ.T <14 pg/ml), CK 125 (Φ.T <190 IU/I), C.R.P. 14,10 (Φ.Τ <5 mg/l). Αμφότεροι νοσηλεύτηκαν στην Καρδιολογική Κλινική. Δεν είχαν ιστορικό πρόσφατων ιογενών λοιμώξεων, ούτε γνωστή έκθεση στον SARS-CoV-2. Αποτελέσματα εργαστηριακού ελέγχου για SARS CoV-2 (PCR) και αντισωμάτων IgG και IgM έναντι EBV, CMV, Chlamydia pn, Mycoplasma pn, Coxsakie A&B: αρνητικά δις (1η και 21η ημέρα). Αποτελέσματα: Ασθενής Α: Παρέμεινε νοσηλευόμενος για 8 ημέρες με ομαλή εξέλιξη, αιμοδυναμικά σταθερός και προοδευτική μείωση των ενζύμων. Κατά την έξοδο τροπονίνη Ths 27 pg/ml, CK 105, SCOT 54

71 MRI καρδιάς αποκάλυψε απεικονιστικούς χαρακτήρες συμβατούς με οξεία μυοκαρδίτιδα. Ασθενής Β: Παρέμεινε νοσηλευόμενος για 3 ημέρες με ομαλή εξέλιξη, αιμοδυναμικά σταθερός και προοδευτική μείωση των ενζύμων. Κατά την έξοδο τροπονίνη Ths <64 pg/m, CK 41 IU/I, C.R.P. 3,89 l. MRI καρδιάς συμβατή με μικρής έκτασης μυοκαρδίτιδα. Και οι δύο ασθενείς αντιμετωπίστηκαν με β-αποκλειστές και αμεα. Στον ασθενή Β δεν έγινε η 2η δόση εμβολίου. Διαπιστώθηκε χρονική και αιτιώδης συνάφεια χορήγησης εμβολίου /μυοκαρδίτιδας και υποβλήθηκαν λεπτομερείς Κίτρινες Κάρτες στον ΕΟΦ. Συμπεράσματα: Οξεία μυοκαρδίτιδα που σχετίζεται με εμβόλια mrna COVID-19 είναι σπάνια, έχει συνήθως γρήγορη ανάρρωση χωρίς βραχυπρόθεσμες επιπλοκές και δεν πρέπει να αποθαρρύνει τον εμβολιασμό. Σε αντιδιαστολή ο κίνδυνος για καρδιακές επιπλοκές μετά τη μόλυνση από SARS-CoV-2, είναι σημαντικά υψηλότερος. Απαραίτητη είναι η σχετική ενημέρωση για επαγρύπνηση των αρρένων <35 ετών μετά τον εμβολιασμό και τακτική παρακολούθηση επί εμφάνισης της παρενέργειας. ΑΑ06 ΛΟΙΜΩΞΗ ΕΚ ΔΙΑΦΥΓΗΣ (BREAKTHROUGH) ΣΕ COVID-19 ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΕΝΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΟΜΕΝΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ: ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ/ΕΚΒΑΣΗΣ ΜΕ ΤΙΣ ΜΕΤΑΛΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝΙΣΧΥΤΙΚΗ ΔΟΣΗ Αρβανίτη Α., 1 Κολονιώτη Β., 1 Βιρβίλη Μ., 2 Τσιάρας Κ., 3 Τασούλη Ε.-Χ., 3 Ρόκα Α., 3 Τσαμούλης Δ., 3 Κακαβούλης Ν., 3 Αλεξίου Ν., 3 Παπαδάκη Α., 3 Ταταρίδου Τ., 3 Κουπετώρη Μ., 3 Γιαννοπούλου Π., 2 Συμπάρδη Σ. 1,3 1 Επιτροπή Νοσοκομειακών Λοιμώξεων, Γ.Ν.Ε. «Θριάσιο» 2 Εργαστήριο Μοριακής Βιολογίας-Μικροβιολογικό Εργαστήριο, Γ.Ν.Ε. «Θριάσιο» 3 Α Παθολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Ε. «Θριάσιο» Σκοπός: Ο εμβολιασμός έναντι της COVID-19είναι εξαιρετικά αποτελεσματικός έναντι της σοβαρής νόσου, ωστόσο εμβολιασμένα άτομα μολύνονται και παρουσιάζουν σημαντική νοσηρότητα, ειδικότερα με τη μετάλλαξη Omicron, που διαφεύγει σε ένα ποσοστό των εμβολίων. Μελετήσαμε τα χαρακτηριστικά εμβολιασμένων ασθενών που νοσηλεύτηκαν με COVID-19, σε συσχέτιση με το χρόνο εμφάνισης της λοίμωξης. Υλικό και Μέθοδοι: Από 25/07/ /03/2022 πραγματοποιήθηκε αναζήτηση του ιστορικού εμβολιασμού έναντι SARS-CoV-2 στο Εθνικό Μητρώο COVID-19 ασθενών για κάθε ασθενή που εισήχθη στις COVID-19 κλινικές και καταγραφή επιδημιολογικών στοιχείων (ηλικία, ημερομηνία εισαγωγής, αρ. εισαγωγών/ μήνα, εμβολιαστική κατάσταση, δόσεις &ημερομηνίες χορήγησης εμβολίων, διάρκεια νοσηλείας, νοσηλεία σε ΜΕΘ, έκβαση). Οι ασθενείς κατηγοριοποιήθηκαν: Α) ανάλογα με ιστορικό εμβολιασμού σε 3 ομάδες: Ομάδα 1η: εμβολιασμένοι με βασικό σχήμα εμβολιασμού όσοι είχαν ολοκληρώσει προ τουλάχιστον 14 ημερών τον εμβολιασμό τους με 2 δόσεις εμβολίου ή στην περίπτωση μονοδοσικών εμβολίων, που είχαν λάβει τη μοναδική δόση. Ομάδα 2η: ασθενείς που είχαν λάβει και την ενισχυτική γ δόση. Ομάδα 3η: ανεμβολίαστοι. Β) ανάλογα του χρόνου εισαγωγής σε σχέση με την εμφάνιση και επικράτηση της Omicron στην Ελλάδα, σε 2 περιόδους: Περίοδος 1η: 25/7/ /12/2021 και Περίοδος 2η: 01/01/22-31/03/22 με υποχρεωτική γονιδιωματική επιτήρηση για έλεγχο της μετάλλαξης Omicron. Αποτελέσματα: Αποτυπώνονται αναλυτικά στον Πίνακα 1. Πίνακας 1. Χαρακτηριστικά ασθενών σε σχέση με το ιστορικό εμβολιασμού και τη χρονική περίοδο εισαγωγής (Ποσοστά: αναγωγή επί συνόλου ασθενών εκάστης περιόδου) 55

72 Περίοδος 1η Σύνολο ασθενών = 542 Ομάδα ασθενών Αρ. Ασθενών Omikron Ηλικία (διάμεση) Θάνατοι εκτός ΜΕΘ Αρ. Ηλικία (διάμεση) Αρ. ασθενών Εισήχθησαν σε ΜΕΘ Ηλικία (διάμεση) Θάνατοι 1η (βασικό σχήμα) 109 (20%) 1 71 έτη 8 (1,4%) 90 έτη 14 (2,5%) 73 έτη 9 (1,7%) 2η (ενισχυτική) 5 (0,9%) - 71 έτη 0-1 (0,2%) 90 έτη 1 (0,2%) 3η (ανεμβολίαστοι) 428 (78,9%) 2 59 έτη 37 (6,8%) 83 έτη 68 (12,5%) 66 έτη 44 (8,1%) Περίοδος 2η Σύνολο ασθενών = 461 Ομάδα ασθενών Αρ. Ασθενών Omikron Ηλικία (Διάμεση) Θάνατοι εκτός ΜΕΘ Αρ. Ηλικία (διάμεση) Αρ. ασθενών Εισήχθησαν σε ΜΕΘ Ηλικία (διάμεση) Θάνατοι 1η (βασικό σχήμα) 91 (19,7%) έτη Omikron (71έτη) 2η (ενισχυτική) 91 (19,7%) έτη Omikron (79 έτη) 3η (ανεμβολίαστοι) 279 (60,5%) έτη Omikron (76 έτη) 17 (3,7%) 84 έτη 5 (1%) 58 έτη 3 (0,7%) 15 (3,2%) 77 έτη 7 (1,5%) 74 έτη 4 (0,9%) 47 (10,2%) 85,5 έτη 31 (6,7%) 69 έτη 18 (3,9%) Συμπεράσματα: Τα ευρήματα υποστηρίζουν ότι ο εμβολιασμός προστατεύει σε μεγάλο ποσοστό από νόσηση που χρήζει νοσηλείας, καθώς και νοσηλείας σε ΜΕΘ και ότι η μετάλλαξη Omicron διαφεύγει σε ικανό ποσοστό ακόμη και της ενισχυτικής δόσης. Καταδεικνύεται η ανάγκη διατήρησης εφαρμογής των βασικών μέτρων πρόληψης της νόσου (προστατευτική μάσκα, υγιεινή χεριών). Η σύγκριση των ποσοστών θνητότητας απαιτεί περαιτέρω συνολική διερεύνηση και άλλων παραμέτρων. ΑΑ07. ΛΟΙΜΩΞΗ ΑΠΟ ACTINOTIGNUM SCHAALII ΣΕΙΡΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ Ιωάννου Π., Καρακωνσταντής Σ., Μαράκη Σ., Σταφυλάκη Δ., Κοφτερίδης Δ. Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου Σκοπός: To Actinotignum schaalii είναι ένας μικρός θετικός κατά Gram δυνητικά αναερόβιος κοκκοβάκιλλος που συνήθως αποικίζει το δέρμα και το βλεννογόνο του ουροποιητικού, ενώ τελευταία έχει συσχετιστεί με λοιμώξεις του ουροποιητικού και λιγότερο συχνά με άλλες λοιμώξεις. Ο στόχος αυτής της μελέτης ήταν να περιγραφούν περιπτώσεις ασθενών με λοίμωξη από Actinotignum schaalii που καταγράφηκαν στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου. Ασθενείς και μέθοδοι: Μελετήθηκαν τα επιδημιολογικά δεδομένα ασθενών από τους οποίους απομονώθηκαν στελέχη A. schaalii καθώς και δεδομένα σχετικά με το είδος του παθολογικού υλικού από όπου ελήφθη η καλλιέργεια και τυχόν άλλα παθογόνα που απομονώθηκαν. Σε όλα τα δείγματα πραγματοποιήθηκε χρώση κατά Gram, ενώ εν συνεχεία έγινε καλλιέργεια σε Columbia sheep blood agar και 56

73 21 chocolate agar με polyvitex σε 5% CO2 στους 36 C και σε αιματούχο schaedler agar στους 36 C μετά από επώαση 48 h σε αναερόβιες συνθήκες. Η ταυτοποίηση των στελεχών έγινε με MALDI-TOF MS και η ευαισθησία των στελεχών έγινε με E-test. Αποτελέσματα: Σε μια χρονική περίοδο έξι ετών (Ιανουάριος 2016 Ιανουάριος 2022), απομονώθηκε A. schaalii από 11 καλλιέργειες που ελήφθησαν από 10 ασθενείς. Η θέση της λοίμωξης ήταν το δέρμα και τα μαλακά μόρια σε 9 από 11 καλλιέργειες (81.8%) και οστό σε 2 καλλιέργειες (18.2%). Οι πιο πολλές καλλιέργειες ήταν πολυμικροβιακές (8 στις 11, 72.7%), με το πιο συχνά παθογόνο να είναι κοαγκουλάση αρνητικοί σταφυλόκοκκοι (6 στις 8 πολυμικροβιακές καλλιέργειες). Η διάμεση ηλικία των ασθενών ήταν τα 55.5 έτη (25η-75η θέση έτη) και 80% (8 στους 10 ασθενείς) ήταν άνδρες. Τα στελέχη A. schaali ήταν ευαίσθητα σε πενικιλλίνη, κεφαλοσπορίνες, καρβαπενέμες, βανκομυκίνη, μοξιφλοξασίνη, τιγκεκυκλίνη και βανκομυκίνη, αλλά ανθεκτικά σε κλινδαμυκίνη, ερυθρομυκίνη και μετρονιδαζόλη. Συμπεράσματα: Το A. schaalii είναι ένα αναδυόμενο παθογόνο που πιθανά αναγνωρίζεται σε μικρότερο βαθμό από αυτόν που προκαλεί λοιμώξεις λόγω δυσκολιών στην απομόνωση και την ταυτοποίησή του. Είναι ευαίσθητο σε πολλά αντιβιοτικά αλλά ανθεκτικό σε μετρονιδαζόλη, κλινδαμυκίνη και ερυθρομυκίνη. ΑΑ08. ΠΝΕΥΜΟΝΙΚΗ ΕΜΒΟΛΗ ΚΑΙ COVID-19: Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ Δ-ΔΙΜΕΡΩΝ Ακουμιανάκης Ι., Ζαγαλιώτης Α., Παπακίτσου Ι., Μπιμπάκη Ε., Φαναρίδης Μ., Σταφυλάκη Δ., Ιωάννου Π., Φιλιππάτος Θ., Κοφτερίδης Δ. Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου Σκοπός: Η πνευμονική εμβολή (ΠΕ) αποτελεί μια σοβαρή επιπλοκή της νόσου COVID-19. H χρήση των Δ-διμερών στην εκτίμηση της πιθανότητας ΠΕ είναι αμφιλεγόμενη λόγω της συνυπάρχουσας φλεγμονώδους αντίδρασης. Μελετήσαμε τον προβλεπτικό ρόλο των Δ-διμερών στην σχετιζόμενη με COVID-19 ΠΕ. Υλικό και Μέθοδοι: Η μελέτη συμπεριέλαβε 146 νοσηλευόμενους ασθενείς με COVID-19 που υπεβλήθησαν σε CT πνευμονική αγγειογραφία ή σπινθηρογράφημα αερισμού/αιμάτωσης λόγω κλινικής υποψίας ΠΕ. Δημογραφικά και εργαστηριακά στοιχεία και κλινικοί δείκτες βαρύτητας καταγράφηκαν κατά την εισαγωγή, ενώ οι τιμές Δ-διμερών και φλεγμονωδών δεικτών (C-αντιδρώσα πρωτεΐνη, φερριτίνη) παρακολουθήθηκαν κατά τη διάρκεια της νοσηλείας. Έγινε σύγκριση των χαρακτηριστικών εισαγωγής των ασθενών με ή χωρίς ΠΕ, ενώ χρησιμοποιήθηκαν ανάλυση ROC και πολυπαραγοντική λογιστική παλινδρόμηση για εκτίμηση της προβλεπτικής ικανότητας των Δ-διμερών. Αποτελέσματα: 20 ασθενείς είχαν ΠΕ τμηματικών ή μεγαλύτερων κλάδων. Κατά την εισαγωγή, οι ασθενείς αυτοί είχαν υψηλότερο ποσοστό προϋπάρχουσας καρδιακής νόσου (30% vs 9.5%, P=0.026), χαμηλότερο aptt (31.67 [ ] vs 34.8[ ] δευτερόλεπτα, P=0.014), λιγότερο σοβαρή νόσο COVID-19 κατά IDSA (σοβαρή σε 50% vs 74%, P=0.009), τάσεις για υψηλότερα Δ-διμερή (2.02[ ] μg/ml vs 0.94 [ ] μg/ml, P=0.069) και χαμηλότερο ινωδογόνο (524.4 [ ] mg/dl vs [ ] mg/dl, P=0.067). Κατά τη νοσηλεία, η μέγιστη τιμή Δ-διμερών ήταν πολύ υψηλότερη στην υποομάδα με ΠΕ (4.12[ ] μg/ml vs 2.33 [ ] μg/ml, P=0.010), με μια τιμή μg/ml να προβλέπει ΠΕ με ειδικότητα 79% και ευαισθησία 74% (AUC καμπύλης ROC: 0.77[ ]). Δ-διμερή>4.285 μg/ml συσχετίστηκαν με κίνδυνο ΠΕ (OR 6.55[ ], P<0.001) ανεξάρτητα από την παρουσία καρδιακής νόσου, aptt εισαγωγής, βαρύτητας νόσου κατά την εισαγωγή, ινωδογόνου και τις μέγιστες τιμές C-αντιδρώσας πρωτεΐνης και φερριτίνης. Συμπεράσματα: Τα Δ-διμερή διατηρούν χρησιμότητα στη πρόβλεψη ΠΕ κατά τη νόσο COVID-19, με υψηλό cut-off (4.285 μg/ml στη μελέτη μας), πιθανώς λόγω της συνυπάρχουσας φλεγμονής που μειώνει τη διαγνωστική ακρίβεια χαμηλότερων τιμών. Δημογραφικά στοιχεία και βαρύτητα νόσου κατά την εισαγωγή δεν φαίνονται να επηρεάζουν τον συνολικό κίνδυνο ΠΕ. 57

74 ΑΑ09. ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΕΡΑΝΟΣΟ ΠΛΑΣΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ COVID-19; Ακουμιανάκης Ι., Φιλιππάτος Θ., Ζαγαλιώτης Α., Παπακίτσου Ι., Ιωάννου Π., Σταφυλάκη Δ., Λυδάκη Ε., Βαπορίδη Κ., Κοφτερίδης Δ. Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου Σκοπός: Πρόσφατες μελέτες αναδεικνύουν απουσία οφέλους από τη χρήση υπεράνοσου πλάσματος COVID-19. Ωστόσο, παραμένει μια ανοσορρυθμιστική θεραπεία με ελλιπή διερεύνηση αναφορικά με υποπληθυσμούς που μπορεί να ωφελούνται. Μελετήσαμε την φαινοτυπική μεταβλητότητα της απόκρισης ασθενών με αναπνευστική ανεπάρκεια COVID-19 στη λήψη υπεράνοσου πλάσματος. Ασθενείς και Μέθοδοι: Συμπεριλάβαμε 189 διαδοχικούς ασθενείς, εκ των οποίων οι 57 έλαβαν υπεράνοσο πλάσμα βάσει κλινικής κρίσης, βαρύτητας νόσου και συν-νοσηροτήτων. H κλινική έκβαση (θνητότητα) χαρτογραφήθηκε σε όσους ασθενείς έλαβαν υπεράνοσο πλάσμα με μέθοδο ιεραρχικής συσταδοποίησης. Η ετερογένεια της απόκρισης στο υπεράνοσο πλάσμα εκτιμήθηκε σε όλο τον πληθυσμό με έναν ταξινομητή διανυσμάτων υποστήριξης, και έπειτα χρησιμοποιήθηκε ένα μοντέλο εκμάθησης μηχανής για να αναγνωρίσει προβλεπτικές μεταβλητές θετικής απόκρισης στο υπεράνοσο πλάσμα. Αποτελέσματα: Οι ασθενείς που έλαβαν υπεράνοσο πλάσμα διαχωρίστηκαν σε δύο υποομάδες κλινικής έκβασης, που χαρακτηρίζονταν από διαφορές στην ηλικία (OR για την υποομάδα αρνητικής έκβασης=1.07 [ ]/έτος, p=0.047) και τον αριθμό λεμφοκυττάρων εισαγωγής (OR για την υποομάδα αρνητικής έκβασης=4.87 [ ] για λεμφοκύτταρα <500/μL, p=0.036). Στην case-control ανάλυση, η θεραπεία με υπεράνοσο πλάσμα δεν είχε στατιστικά σημαντική επίδραση στη μέγιστη χορήγηση FiO2 (β=0.094, p=0.094). Μέθοδοι εκμάθησης μηχανής ανέδειξαν σημαντική ετερογένεια απόκρισης στο υπεράνοσο πλάσμα, με υψηλό αριθμό λεμφοκυττάρων εισαγωγής να σχετίζεται ανεξάρτητα με αυξημένη πιθανότητα ωφέλιμης απόκρισης. Συμπεράσματα: Παρόλο που το υπεράνοσο πλάσμα δεν προσφέρει συστηματικό όφελος κατά της COVID-19, η μελέτη μας προτείνει ότι υπάρχουν συγκεκριμένες παράμετροι (βαρύτητα λεμφοπενίας, ηλικία) που επηρεάζουν την απόκριση. Επομένως, ίσως η χρήση του να έχει σημαντικό ρόλο σε συγκεκριμένες υποομάδες ασθενών, κάτι που απαιτεί περαιτέρω διερεύνηση. ΑΑ10. ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΕΙΔΩΝ ΣΤΑΦΥΛΟΚΟΚΚΟΥ ΣΤΑ ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΤΟΥ Γ.Ν. ΑΤΤΙΚΗΣ «ΚΑΤ»: ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ 10 ΕΤΩΝ Καμαριώτης Σ., 1 Αποστολοπούλου Α., 2 Παπαϊωάννου Β., 1 Ρόζης Μ., 3 Καφαντόγια Κ., 4 Αντωνάτου Μ., 5 Τσιπλάκου Σ., 1 Αναστασάκη Α., 2 Λελέκης Μ., 3 Πνευματικός Σ. 3 1 Μικροβιολογικό Τμήμα, Γ.Ν. Αττικής «ΚΑΤ» 2 Φαρμακείο, Γ.Ν. Αττικής «ΚΑΤ» 3 Γ Πανεπιστημιακή Ορθοπαιδική Κλινική ΕΚΠΑ, Γ.Ν. Αττικής «ΚΑΤ» 4 Γραφείο Επιτήρησης Νοσοκομειακών Λοιμώξεων, Γ.Ν. Αττικής «ΚΑΤ» 5 Τμήμα Πληροφορικής και Οργάνωσης, Γ.Ν. Αττικής Εισαγωγή-Σκοπός: Τα είδη σταφυλοκόκκου είναι τα συνηθέστερα παθογόνα που απαντώνται στις Ορθοπαιδικές λοιμώξεις. Σκοπός της παρούσας αναδρομικής μελέτης ήταν να καταγραφούν τα στελέχη σταφυλοκόκκου που απομονώθηκαν στα Ορθοπαιδικά τμήματα του ΓΝΑ «ΚΑΤ» σε διάστημα 10 ετών ( ). 58

75 21 Υλικό και Μέθοδοι: Από τα ηλεκτρονικά αρχεία του μικροβιολογικού εργαστηρίου ελήφθησαν τα δεδομένα που αφορούσαν τα είδη σταφυλοκόκκου που απομονώθηκαν το διάστημα της μελέτης, σε όλα τα Ορθοπαιδικά τμήματα, απ όλα τα υλικά. Για να υπάρχει δυνατότητα σύγκρισης μεταξύ των διαφόρων ετών, το άθροισμα των στελεχών για κάθε έτος υπολογίστηκε ανά ημέρες ασθενών (PD), με δεδομένα που ελήφθησαν από την υπηρεσία πληροφορικής του νοσοκομείου. Επιπλέον, ελήφθη από το φαρμακείο η συνολική κατανάλωση ανά έτος από τα Ορθοπαιδικά τμήματα, των σημαντικότερων αντισταφυλοκοκκικών φαρμάκων, εκφρασμένη σε γραμμάρια δραστικής ουσίας /1000PD (για τεχνικούς λόγους μόνο για το διάστημα ). Τέλος, καταγράφηκε ο αριθμός των Ορθοπαιδικών επεμβάσεων που πραγματοποιήθηκαν ανά έτος στο υπό μελέτη διάστημα. H στατιστική ανάλυση έγινε με το IBM SPSS Statistics V.23 Αποτελέσματα: Τόσο για τα στελέχη S. aureus όσο και για τα στελέχη των αρνητικών στην κοαγκουλάση σταφυλοκόκκων (CNS) παρατηρήθηκε παρόμοια εξέλιξη των αριθμών απομόνωσης στην πορεία του χρόνου. Έτσι, μετά μια σταθερή περίοδο μεταξύ , καταγράφηκε σημαντική προοδευτική αύξηση και στις δύο ομάδες μικροβίων, με κορύφωση το 2018 και σημαντική μείωση το 2020 και 2021 στα προ της αυξήσεως επίπεδα. Η αύξηση ήταν πιο εξεσημασμένη στα είδη CNS, των οποίων ο αριθμός των απομονωθέντων στελεχών υπερτερούσε αυτού των στελεχών S. aureus σε όλα τα χρονικά σημεία. Όταν ο συνολικός αριθμός ανά έτος υπολογίστηκε ανά PD η καμπύλη ήταν παρόμοια. Η συνολική κατανάλωση των αντισταφυλοκοκκικών είχε παρόμοια εξέλιξη και η ανάλυση έδειξε στατιστικά σημαντική συσχέτιση μεταξύ κατανάλωσης και αριθμού απομονωθέντων σταφυλοκόκκων (P=0,001). Αντίθετα ο αριθμός των Ορθοπαιδικών επεμβάσεων δεν είχε στατιστικά σημαντική συσχέτιση με τον αριθμό των απομονωθέντων μικροβίων/ pd (P=0,141). Συμπεράσματα: Ο αριθμός των απομονωθέντων σταφυλοκόκκων παρουσίασε μια ιδιαίτερη πορεία στο υπό μελέτη χρονικό διάστημα, με σημαντική αύξηση μέχρι τινός, χωρίς να υπάρχει προφανής αιτία γι αυτό. Όμως για τη σημαντική μείωση τα έτη πιθανότατα έπαιξε ρόλο η πανδημία, με την εντατικοποίηση των μέτρων αντισηψίας. Τέλος, καταγράφηκε αξιοσημείωτη μείωση στη χρήση των αντισταφυλοκοκκικών φαρμάκων στην τελική φάση του υπό μελέτη διαστήματος. 59

76 ΑΑ11 ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΣΤΗ ΧΡΗΣΗ ΑΝΤΙΣΤΑΦΥΛΟΚΟΚΚΙΚΩΝ ΑΝΤΙΒΙΟΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΟΧΗ ΤΩΝ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΣΤΑΦΥΛΟΚΟΚΚΟΥ, ΣΤΑ OΡΘΟΠΑΙΔΙΚΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΤΟΥ Γ.Ν. ΑΤΤΙΚΗΣ «ΚΑΤ»: ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ Ρόζης Μ., 1 Κουνάδη Σ., 2 Παπαϊωάννου Β., 3 Αντωνάτου Μ., 4 Καμαριώτης Σ., 3 Αποστολοπούλου Α., 2 Τσιπλάκου Σ., 3 Λελέκης Μ., 1 Πνευματικός Σ. 1 1 Γ Πανεπιστημιακή Ορθοπαιδική Κλινική ΕΚΠΑ, Γ.Ν. Αττικής «ΚΑΤ» 2 Φαρμακείο, Γ.Ν. Αττικής «ΚΑΤ» 3 Μικροβιολογικό Τμήμα, Γ.Ν. Αττικής «ΚΑΤ» 4 Τμήμα Πληροφορικής και Οργάνωσης, Γ.Ν. Αττικής «ΚΑΤ» Εισαγωγή-Σκοπός: Τα είδη σταφυλοκόκκου είναι τα συνηθέστερα παθογόνα στις Ορθοπαιδικές λοιμώξεις, με τα αντισταφυλοκοκκικά να αποτελούν αντιβιοτικά πρώτης γραμμής για τους Ορθοπαιδικούς. Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η αναδρομική καταγραφή της κατανάλωσης των κύριων αντισταφυλοκοκκικών φαρμάκων στα Ορθοπαιδικά τμήματα του Γ.Ν. Αττικής «ΚΑΤ» και η εξέλιξη της αντοχής των σταφυλοκόκκων που απομονώθηκαν σε αυτά τα τμήματα. Υλικό και Μέθοδοι: Από το φαρμακείο ελήφθη η κατανάλωση της κλοξακιλλίνης, της κλινδαμυκίνης, της δαπτομυκίνης, της λινεζολίδης, της ριφαμπικίνης, της βανκομυκίνης και της τειχοπλανίνης για όλα τα ορθοπαιδικά τμήματα για τα έτη και εκφράστηκε σε γραμμάρια /1000 ημέρες ασθενών (pd). Επιπλέον ελήφθησαν από το μικροβιολογικό εργαστήριο τα δεδομένα για τα στελέχη σταφυλοκόκκου που απομονώθηκαν μεταξύ 2012 και 2021 σε όλα τα ορθοπαιδικά τμήματα, απ όλα τα υλικά, καθώς και η αντοχή των στελεχών αυτών στα ανωτέρω αντιβιοτικά. H στατιστική ανάλυση έγινε με το IBM SPSS Statistics V.23. Αποτελέσματα: Α) Η συνολική κατανάλωση αντισταφυλοκοκκικών έδειξε προοδευτική αύξηση μεταξύ 2012 και 2018 και ακολούθως πτώση το 2019 και Το ίδιο συνέβη σε γενικές γραμμές για κάθε αντιβιοτικό χωριστά με κάποιες εξαιρέσεις. Η συνολική κατανάλωση είχε στατιστικά σημαντική συσχέτιση με την απομόνωση στελεχών σταφυλοκόκκου εκφρασμένη σε συνολικό αριθμό ανά έτος και ανά pd (P=0,001). Την εντυπωσιακότερη ποσοστιαία αύξηση κατέγραψε η κλοξακιλλίνη, ακολουθούμενη από τη βανκομυκίνη και δαπτομυκίνη. Β) Ι. Αντοχή S. aureus: Η αντοχή στην κλοξακιλλίνη κυμάνθηκε μεταξύ 25% και 40% χωρίς σαφή τάση, ενώ της κλινδαμυκίνης αφού αρχικά ανέβηκε από 15% σε 30% σταθεροποιήθηκε γύρω στο 25%. Σταθερή αντοχή κοντά στο 5% είχαν η τειχοπλανίνη και η ριφαμπικίνη. Λινεζολίδη και βανκομυκίνη είχαν μηδενικά ποσοστά αντοχής. Τέλος, μόλις την τελευταία τριετία της μελέτης καταγράφηκαν στελέχη ανθεκτικά στην δαπτομυκίνη (2-3%). ΙΙ. Αντοχή CNS: Κλοξακιλλίνη και κλινδαμυκίνη είχαν αντοχή που πλησίαζε και αρκετές χρονιές ξεπερνούσε το 50%, χωρίς όμως αυξητική τάση. Τειχοπλανίνη και ριφαμπικίνη είχαν αντοχή περί το 10%, με την πρώτη όμως να καταγράφει αύξηση στο διπλάσιο και πλέον την τελευταία 3ετία που αποδόθηκε σε τεχνικούς λόγους (αλλαγή των κριτηρίων αντοχής). Τέλος βανκομυκίνη, δαπτομυκίνη είχαν μηδενικά ποσοστά αντοχής, ενώ για τη λινεζολίδη καταγράφηκε κατά καιρούς και ιδίως τα τελευταία χρόνια εμφάνιση ανθεκτικών στελεχών (2%). Συμπεράσματα: Η συνολική κατανάλωση των κύριων αντισταφυλοκοκκικών αντιβιοτικών στα Ορθοπαιδικά τμήματα συμβάδιζε σταθερά με τον ρυθμό απομόνωσης των σταφυλοκόκκων. Οι τάσεις της αντοχής ήταν διαφορετικές μεταξύ των διαφόρων αντιβιοτικών και χωρίς εμφανή συσχέτιση με την αντίστοιχη κατανάλωση. Προβληματισμό δημιουργεί η εμφάνιση στελεχών σταφυλοκόκκου ανθεκτικών σε αντιβιοτικά χωρίς πρόβλημα αντοχής μέχρι τότε. 60

77 21 ΑΑ12. ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΣΧΗΜΑ REMDESIVIR ΣΕ ΜΗ ΝΟΣΗΛΕΥΟΜΕΝΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΛΟΙΜΩΞΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΟ SARS-COV-2 Πετράκης Β., 1 Παναγόπουλος Π., 1 Τρυψιάνης Γ., 2 Παπάζογλου Δ. 1 1 Β Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Μονάδα Ειδικών Λοιμώξεων, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης 2 Τμήμα Ιατρικής Στατιστικής, Ιατρική Σχολή, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης Εισαγωγή: Αρκετές θεραπευτικές επιλογές έχουν αξιολογηθεί με στόχο την εύρεση αποτελεσματικών μέσων αποφυγής της σοβαρής νόσησης από τον ιό SARS-CoV-2 ιδίως σε ασθενείς με αυξημένο κίνδυνο λόγω συννοσηροτήτων. Η έγκαιρη χορήγηση τριήμερου σχήματος αντιικής αγωγής με Remdesivir έχει συσχετιστεί με μειωμένη πιθανότητα νοσηλείας και σοβαρούς κλινικής έκβασης. Από τον Φεβρουάριο του 2022 οι κατευθυντήριες οδηγίες του Εθνικού Οργανισμού Δημόσιας Υγείας έχουν συμπεριλάβει το remdesivir στη θεραπεία μη νοσηλευομένων ασθενών με υψηλό κίνδυνο σοβαρής νόσησης. Ασθενείς και Μέθοδοι: Πρόκειται για μια αναδρομική μελέτη η οποία πραγματοποιήθηκε στη Μονάδα Ειδικών Λοιμώξεων του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης με στόχο να αξιολογήσει το ρόλο της έγκαιρης έναρξης remdesivir στην αποφυγή σοβαρής νόσησης. Η πιθανότητα αναπνευστικής ανεπάρκειας, διασωλήνωσης ή θανάτου και η διάρκεια νοσηλείας συγκρίθηκαν μεταξύ των μη νοσηλευόμενων ασθενών που έλαβαν τριήμερο σχήμα αντιικής αγωγής και των νοσηλευομένων ασθενών με αντίστοιχα χαρακτηριστικά όσον αφορά την ηλικία, το φύλο και τις συννοσηρότητες. Οι μη νοσηλευόμενου ασθενείς υψηλού κινδύνου ελάμβαναν την αντιική αγωγή σε ειδικά διαμορφωμένη δομή βραχείας νοσηλείας στη Μονάδα Λοιμώξεων. Η στατιστική ανάλυση πραγματοποιήθηκε χρησιμοποιώντας το στατιστικό πακέτο IBM Statistical Package for the Social Sciences (SPSS), version 19.0 (IBM Corp., Armonk, NY, USA). Αποτελέσματα: Οι μη νοσηλευόμενοι ασθενείς που είχαν εμβολιαστεί και έλαβαν τριήμερο σχήμα αγωγής με remdesivir είχαν χαμηλότερη πιθανότητα νοσηλείας κατά 75% και εκδήλωσης αναπνευστικής ανεπάρκειας κατά 95%. Μεταξύ των μη νοσηλευόμενων ασθενών κανένας δεν διασωληνώθηκε ή απεβίωσε 61

78 και η διάρκεια νοσηλείας ήταν σημαντικά βραχύτερη συγκριτικά με τους νοσηλευόμενους ασθενείς με καθυστερημένη λήψη αντιικής αγωγής. Η πλειοψηφία των ασθενών που συμμετείχαν στη μελέτη ήταν άρρενες και η διάμεση τιμή της ηλικίας περίπου 66 έτη. Το ποσοστό εμφάνισης ανεπιθύμητων ενεργειών ήταν χαμηλό και στις δύο ομάδες ασθενών, ενώ δεν διαπιστώθηκε κανένα σοβαρό ανεπιθύμητο σύμβαμα συσχετιζόμενο με το remdesivir. Συμπεράσματα: Ο εμβολιασμός και το τριήμερο σχήμα ενδοφλέβιας χορήγησης remdesivir σε μη νοσηλευόμενους ασθενείς υψηλού κινδύνου απέτρεψαν σε σημαντικό βαθμό τη σοβαρή νόσηση από τον ιό SARS-CoV-2 μειώνοντας την πιθανότητα νοσηλείας, αναπνευστικής ανεπάρκειας και διασωλήνωσης. ΑΑ13 ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΕ ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΜΗΝΙΓΓΙΤΙΔΑΣ ΚΑΙ ΕΓΚΕΦΑΛΙΤΙΔΑΣ ΣΕ ΜΟΝΑΔΑ ΕΝΤΑΤΙΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ Χοχλιούρου Ε., 1 Κατσαφυλούδη Μ., 1 Ιωσηφίδης Η., 2 Ανταχόπουλος Χ., 2 Ροηλίδης Ε. 2 1 Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Παίδων 2 Γ Π/Δ Κλινική Α.Π.Θ, Τμήμα Λοιμώξεων Σκοπός: Η συμμετοχή του Κεντρικού Νευρικού συστήματος στην κλινική εικόνα παιδιών είναι συχνή αιτία εισαγωγής στην Παιδιατρική Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Οι εμπύρετοι σπασμοί και το επηρεασμένο επίπεδο συνείδησης είναι τα πιο κοινά κλινικά χαρακτηριστικά. Η μηνιγγίτιδα και η εγκεφαλίτιδα, ως βασικές πιθανές διαγνώσεις, μπορεί να είναι πραγματικά επικίνδυνες και εμφανίζονται σε μεγάλο ποσοστό σε σχέση με άλλα αίτια. Ασθενείς και Μέθοδοι: Συνολικά 42 περιπτώσεις μηνιγγίτιδας και εγκεφαλίτιδας εισήχθησαν σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας για χρονικό διάστημα 5 ετών, από τον Ιανουάριο 2015 έως τον Δεκέμβριο του 2020, ηλικίας 3,5 μηνών έως 13 ετών. Σε 30 από τα 42 περιστατικά πραγματοποιήθηκε οσφυονωτιαία παρακέντηση όπου και βρέθηκαν αυξημένα λευκά αιμοσφαίρια σε 18 από τις 30 περιπτώσεις. Όλοι οι παραπάνω ασθενείς διασωληνώθηκαν λόγω επίμονων εμπύρετων σπασμών και επηρεασμένου επιπέδου συνείδησης. Στον έλεγχο διαφορικής διάγνωσης έγινε οσφυονωτιαία παρακέντηση, ορολογικός έλεγχος μέτρησης αντισωμάτων IgM και IgG για γνωστούς νευροτρόπους ιούς στο αίμα, καλλιέργειες αίματος και εγκεφαλονωτιαίου υγρού προς ανίχνευση γνωστών μικροβίων, μοριακή τεχνική PCR, καθώς και χρήση Biofire filmarray για εγκεφαλονωτιαίο υγρό, ανάλογα με το περιστατικό. Αποτελέσματα: Τα αποτελέσματα που προέκυψαν ανέδειξαν: 1 περιστατικό με θετικά αντισώματα IgM για τον ιό VZV, 1 περιστατικό με θετικά αντισώματα IgM για Mycoplasma, 4 περιστατικά με θετικά αντισώματα IgM για τον ιό HSV, 3 παιδιά με θετική PCR για γρίπη τύπου Β, 11 παιδιά με κλινικά και εργαστηριακά ευρήματα συμβατά με εγκεφαλίτιδα, 2 παιδιά με ύποπτη αυτοάνοση εγκεφαλίτιδα, 1 παιδί θετικό σε μηνιγγίτιδα Neisseria τύπου C, 1 παιδί με Streptococcus pneumoniae και 3 παιδιά με θετική PCR στο αίμα για μηνιγγίτιδα Neisseria ομάδα Β. Σε κανένα από τα παραπάνω παιδιά κατά τη διάρκεια νοσηλείας στη Μονάδα δε διενεργήθηκε Ηλεκτροεγκεφαλογράφημα, ενώ μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου πραγματοποιήθηκε σε παιδιά με επηρεασμένη νευρολογική εικόνα την χρονική στιγμή εξόδου από τη Μονάδα, με ανησυχητικά ευρήματα. Συμπεράσματα: Η επηρεασμένη νευρολογική εικόνα μπορεί να είναι ένα βασικό αίτιο εισόδου σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Η μηνιγγίτιδα και η εγκεφαλίτιδα μπορεί να προκαλέσουν σοβαρά προβλήματα στους μικρούς ασθενείς με μόνιμες βλάβες, ενώ τον μεγαλύτερο ρόλο παίζει η έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία και κυρίως ο εμβολιασμός στη μικροβιακή μηνιγγίτιδα. 62

79 21 ΑΑ14. ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΣΧΙΣΤΟΣΩΜΙΑΣΗΣ ΣΕ ΝΕΑΡΟ ΕΝΗΛΙΚΑ Χοχλιούρου Ε., Μιχαηλίδου Ε., Λαμπαδά Χ., Γουρίδου Ε., Ροηλίδης Ε. Γ Παιδιατρική Κλινική Α.Π.Θ., Τμήμα Λοιμώξεων, Γ.Ν.Θ. «Ιπποκράτειο» Σκοπός: Λοιμώξεις σχετιζόμενες με σχιστόσωμα είναι σπάνιες στον Ελλαδικό χώρο. Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν αυξανόμενες αναφορές, πιθανότατα λόγω ευαισθητοποίησης και βελτιωμένων διαγνωστικών μεθόδων, αλλά και συχνότερων μετακινήσεων πληθυσμών σε περιοχές που ενδημεί το παράσιτο. H νόσος παρουσιάζεται με ποικίλη εικόνα κλινικών συμπτωμάτων γνωστή ως Katayama fever, κυρίως με πυρετό, ρίγη, έντονη αδυναμία και οφείλεται στην υπέρμετρη ανοσιακή απάντηση του μη άνοσου ξενιστή. Ασθενείς και Μέθοδοι: Παρουσιάζεται 1 περίπτωση ασθενή, που εξετάστηκε στα τακτικά εξωτερικά ιατρεία λόγω διαλείπουσας αιματουρίας κατά τη διάρκειας του τελευταίου μήνα -πριν την εξέταση-, ενώ προηγήθηκε εμπύρετο συνοδευόμενο από έντονη κακουχία. Αποτελέσματα: Ενήλικας άρρεν 24 ετών, με αναφερόμενα επεισόδια μακροσκοπικής αιματουρίας και προηγούμενο ιστορικό εμπυρέτου και κακουχίας αρκετών ημερών, για τα οποία δεν έλαβε κάποια αντιβιοτική αγωγή. Ο ασθενής παρέμεινε για χρονικό διάστημα 6 μηνών στη Σενεγάλη με διαμονή σε ντόπια πολυμελή οικογένεια, καθώς και περιποίηση σώματος- μπάνιο σε τοπικό ποτάμι στο οποίο λούονταν και βρώμικα ζώα. Περίπου 2 μήνες μετά αναφέρεται χρονικό διάστημα 10 ημερών με υψηλό πυρετό, αδυναμία, κακουχία, καθώς και εξάνθημα στην περιοχή της πλάτης. 1 μήνα πριν την επιστροφή στην Ελλάδα αναφέρονται περιοδικά επεισόδια έντονης αιματουρίας με αίσθημα δυσφορίας. Από τον απεικονιστικό έλεγχο του ουροποιητικού (υπερηχογράφημα και αξονική τομογραφία) δεν υπήρχε κάποιο εύρημα, ενώ σε κυστεοσκόπηση ήταν χαρακτηριστική η εικόνα έντονης εξέλκωσης του τοιχώματος της ουροδόχου κύστης, που αποδόθηκε στη συνέχεια σε παρουσία ωαρίων και απελευθέρωση τοξινών. Σε έλεγχο ούρων ανευρέθηκαν ωάρια παρασίτου. Ο ασθενής έλαβε πραζικουαντέλη σε σχήμα 2 δόσεων, την 1η ημέρα και 4 εβδομάδες μετά, με καλή ανταπόκριση. Συμπεράσματα: Η αναγνώριση της λοίμωξης είναι σημαντική, γιατί προσανατολίζει στην κατάλληλη αντιμετώπιση και απαλλάσσει από περιττές διαγνωστικές πράξεις. Η θεραπεία είναι κατά βάση συντηρητική, με αντιμικροβιακή αγωγή. Η μη έγκαιρη θεραπεία μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες του παρασίτου και στην περίπτωση συμμετοχής του ουροποιητικού σε άρρενα άτομα, σε στειρότητα. Η υποψία και η διάγνωση μπορούν να τεθούν και μόνο με την αναφορά ταξιδιού σε περιοχές με υψηλή επίπτωση της νόσου ΑΑ15. ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΘΕΤΙΚΩΝ ΚΡΟΥΣΜΑΤΩΝ ΑΠΟ COVID19 ΣΕ ΠΛΗΘΥΣΜΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ-ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΜΕ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΑΝΤΙΣΩΜΑΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙ ΚΟΡΟΝΑΙΟΥ Χοχλιούρου Ε., 1 Γουμπέρη Σ., 2 Αλεκτορίδου Χ., 2 Ιωσηφίδης Η., 1 Ανταχόπουλος Χ., 1 Ροηλίδης Ε. 1 1 Γ Π/Δ Κλινική Α.Π.Θ, Τμήμα Λοιμώξεων, Γ.Ν.Θ. «Ιπποκράτειο» 2 Γραφείο Λοιμώξεων, Γ.Ν.Θ. «Ιπποκράτειο» Σκοπός: Σκοπός της εργασίας η καταγραφή του ποσοστού εμφάνισης COVID 19 σε καιρό πανδημίας (κατά το 2ο και 3ο κύμα) σε περιβάλλον Νοσοκομείου, την επίπτωση σε εμβολιασμένα άτομα, καθώς και την συσχέτιση λοίμωξης με μέτρηση αντισωμάτων κατόπιν εμβολιασμού. Υλικό και Μέθοδοι: Μελετήθηκε ο αριθμός των κρουσμάτων του προσωπικού του Νοσοκομείου από τον Ιανουάριο 2020 έως τον Οκτώβριο Έγινε συσχετισμός του αριθμού των θετικών κρουσμάτων επί του συνολικού πληθυσμού του Νοσοκομείου, συσχέτιση φύλου, θέσης εργασίας, προηγούμενου 63

80 εμβολιασμού ή όχι, καθώς και συσχέτιση με τίτλο μετρούμενων αντισωμάτων σε έναν αριθμό εργαζομένων του Νοσοκομείου μετά την 1η και τη 2η δόση εμβολίου έναντι SARS Cov2. Αποτελέσματα: Στο παραπάνω χρονικό διάστημα των 10 μηνών, νόσησαν συνολικά 190 άτομα, από το σύνολο των 2326 ατόμων του προσωπικού. 52 άντρες (27,3%) και 138 γυναίκες (72,6%). Οι 85 νοσούντες από τους 190 ήταν εμβολιασμένοι, ποσοστό 44,7%, ενώ οι 105 από τους 190 ανεμβολίαστοι, ποσοστό 55,2%. Το ποσοστό του ιατρικού προσωπικού ήταν 4,3% επί του συνόλου των ιατρών, του νοσηλευτικού προσωπικού 7,32% επί του συνόλου των νοσηλευτών και του διοικητικού 8,6% αντίστοιχα. Οι 90 από τους 190 θετικούς είχαν κάποιο στιγμιότυπο μέτρησης αντισωμάτων μετά την 1η ή 2η δόση εμβολίου και πριν τη νόσηση από SARS Cov2. Ο τίτλος των αντισωμάτων παρά το ότι θεωρήθηκε υψηλός 2-4 μήνες μετά την 2η δόση εμβολίου, δεν αποτέλεσε κατασταλτικό παράγοντα για λοίμωξη από τον SARS Cov2. Από το σύνολο των θετικών ατόμων του προσωπικού, δεν σημειώθηκε κανένας θάνατος, ενώ κανένα άτομο δεν χρειάστηκε Νοσηλεία σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Συμπεράσματα: Ο αριθμός των θετικών κρουσμάτων δεν ήταν πολύ υψηλός, ποσοστό 8,16%. Στους 4-5 μήνες μετά τον εμβολιασμό η ανοσία φαίνεται να είναι αρκετά ικανοποιητική. Ο τίτλος αντισωμάτων είναι βοηθητικός, αλλά όχι καθοριστικός για νόσηση ή όχι, οπότε κινδυνεύουν και οι εμβολιασμένοι. Ο εμβολιασμός βοήθησε αδιαμφισβήτητα στην ηπιότερη κλινική εικόνα των νοσούντων, ενώ και άτομα με αναφερόμενα υποκείμενα νοσήματα δεν παρουσίασαν σοβαρά ευρήματα κατά την εξέλιξη και αποδρομή της νόσου. ΑΑ16. ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΑΝΤΟΧΗΣ ΣΤΕΛΕΧΩΝ KLEBSIELLA PNEUMONIAE ΑΠΟΜΟΝΩΘΕΝΤΩΝ ΑΠΟ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΕΣ ΑΙΜΑΤΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΜΙΑΣ ΤΡΙΕΤΙΑΣ Παπαϊωάννου Β., 1 Καμαριώτης Σ., 1 Καφαντόγια Κ., 2 Ξεπαπαδάκη Μ., 1 Καταρά Σ., 1 Σταματοπούλου Ε., 2 Τσιπλάκου Σ. 1 1 Μικροβιολογικό Τμήμα Γ.Ν.Α. «ΚΑΤ» 2 Γραφείο Νοσοκομειακών Λοιμώξεων Γ.Ν.Α. «ΚΑΤ» Σκοπός: Ο σκοπός της εργασίας είναι η καταγραφή των απομονώσεων Klebsiella pneumoniae και η μελέτη της αντοχής και των τάσεων που διαμορφώνονται στη διάρκεια μιας τριετίας. Υλικό και Μέθοδοι: Μελετήθηκαν αναδρομικά από το 2019 ως και το 2021 στελέχη Klebsiella pneumoniae που απομονώθηκαν από καλλιέργειες αίματος νοσηλευόμενων στις διάφορες κλινικές του νοσοκομείου μας. Η ταυτοποίηση και ο έλεγχος ευαισθησίας έγινε με το σύστημα Vitek 2 (Biomerieux, France). Η μελέτη των μηχανισμών αντοχής στις καρβαπενέμες έγινε φαινοτυπικά με τη χρήση δίσκων μεροπενέμης με και χωρίς προσθήκη EDTA για την ανίχνευση μεταλλο-β-λακταμασών (MBL) και με τη χρήση δίσκων μεροπενέμης με και χωρίς προσθήκη βορονικού οξέος για την ανίχνευση KPC, ενώ παράλληλα ελέγχθηκαν και με μέθοδο ανοσοχρωματογραφίας για την ταχεία ανίχνευση OXA- 48, KPC, VIM και NDM καρβαπενεμασών (Resist-3 OKN και Resist-5 OKNVI, Coris BioConsept, Belgium). Αποτελέσματα: Τα τρία χρόνια της μελέτης απομονώθηκαν 508 στελέχη Klebsiella pneumoniae. Η αντοχή για τα έτη 2019/ 2020 /2021 ήταν στην αμικασίνη 63% / 78% / 78%, στη γενταμυκίνη 71% / 77% / 82%, στη σιπροφλοξασίνη 79% / 90% / 89%, στην τιγκεκυκλίνη 85% / 93% / 96%%, στην κολιστίνη 43% / 31% / 34% και στη μεροπενέμη 81% / 86% / 89% αντίστοιχα. Αυξητική τάση στην αντοχή από το 2019 στο 2021 διαπιστώθηκε σε αμικασίνη, γενταμυκίνη, σιπροφλοξασίνη, τιγκεκυκλίνη και στη μεροπενέμη, ενώ μικρή μείωση παρατηρήθηκε στην αντοχή στην κολιστίνη. Όσον αφορά τον τύπο της καρβαπενεμάσης, από το συνδυασμό των δύο μεθόδων προέκυψε ότι από τα 440 στελέχη 37,5% παρήγαγαν μόνο KPC καρβαπενεμάση, 18,2% μόνο NDM, 6,6% μόνο VIM, ενώ ένα σημαντικό 64

81 21 ποσοστό 37,7% παρήγαγαν ταυτόχρονα KPC και VIM. Τα στελέχη K. pneumoniae που παράγουν KPC και VIM εμφανίζουν σημαντική αυξητική τάση στη διάρκεια της τριετίας με ποσοστό που κυμαίνεται από 27,8% το 2019 σε 42,3% το Συμπεράσματα: Η αύξηση στην αντοχή που παρατηρείται στη διάρκεια των τριών χρόνων της μελέτης και η έντονα ανοδική πορεία του ποσοστού των στελεχών Klebsiella pneumoniae με διπλή παρουσία καρβαπενεμασών κάνουν επιτακτική την ενίσχυση των μέτρων ελέγχου της αντοχής και περιορισμού της διασποράς. ΑΑ17. ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΠΡΩΙΜΩΝ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ SARS-CoV-2 Ντάφλος Χ., 1,2 Στεργίου Φ., 1,2 Πάντζαλης Μ., 2 Λιάπης Χ., 1 Αργυροπούλου Γ., 1 Γιαννόπουλος Κ., 1 Ιωαννίδου Α., 1 Γιαννιώση Π., 1 Τσεκές Γ., 1,2 Χίνη Μ. 1,2 1 Εμβολιαστικό Κέντρο, Γ.Ν.Α. «Κοργιαλένειο Μπενάκειο» Ε.Ε.Σ.» 2 Μονάδα Λοιμώξεων, Γ.Ν.Α. «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο Ε.Ε.Σ.» Σκοπός: Η καταγραφή των πρώιμων ανεπιθύμητων ενεργειών μετά τον εμβολιασμό για την νόσο COVID-19. Υλικό και Μέθοδοι: Μελετήθηκαν οι αναφορές ανεπιθύμητων ενεργειών κατά το πρώτο επταήμερο μετά τη χορήγηση δόσεων των εμβολίων BNT162b2 (59.967) και Ad26.COV2.S (8.590), από 4/1/2021 έως και 31/3/2022, στο Εμβολιαστικό Κέντρο του Γ.Ν.Α. «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο» ΕΕΣ. Αποτελέσματα: Καταγράφηκαν συνολικά 51 ανεπιθύμητες ενέργειες σε 50 άτομα με μέση ηλικία τα 47,2 έτη (19-88). 76% (39/51) αφορούσαν σε άμεσες αντιδράσεις με χρόνο εμφάνισης 0-30min μετά τη χορήγηση του εμβολίου και 23% (12/51) έως και 7 ημέρες μετά. 84% (43/51) των περιπτώσεων χαρακτηρίστηκαν ως ήπια αντίδραση, ενώ 16% (8/51) ήταν μέτριας/υψηλής βαρύτητας. Από το σύνολο των ανεπιθύμητων ενεργειών, το 94% (48/51) των περιπτώσεων αφορούσε αντιδράσεις μετά τη χορήγηση mrna εμβολίου (BNT162b2). Συνολικά, το ποσοστό πρώιμων ανεπιθύμητων ενεργειών για το BNT162b2 ήταν 0,08%, ενώ για το Ad26.COV2.S 0,03%. Όσον αφορά την αναφερόμενη συμπτωματολογία, 74,5% (38/51) αφορούσε εκδηλώσεις από το δέρμα (κνιδωτικό εξάνθημα, ερυθρότητα, αίσθημα δερματικού καύσου και δερμογραφισμός), 23,5% (12/51) γαστρεντερικές εκδηλώσεις (ναυτία, επιγαστραλγία), 21,5% (11/51) βράγχος φωνής, μεταλλική γεύση, οίδημα χειλέων, 45% (23/51) ζάλη, ίλιγγο, εμβοές κεφαλαλγία, αιμωδίες, 14% (7/51) αίσθημα δυσφορίας/δύσπνοια, 18% (9/51) λιποθυμικό επεισόδιο, 25% (13/51) εμφάνισε εμπύρετο, κακουχία, ρίγος, αρθραλγίες και μυαλγίες, ενώ 4 από αυτούς είχαν ετερόπλευρη μασχαλιαία λεμφαδενοπάθεια. Πέντε ημέρες μετά τον εμβολιασμό, διαγνώστηκε μία περίπτωση πρόσθιας ραγοειδίτιδας οφθαλμού αλλά η συμπτωματολογία προϋπήρχε του εμβολιασμού. Στο 35% (18/51) των περιπτώσεων τα συμπτώματα υποχώρησαν χωρίς φαρμακευτική αγωγή. 30% (15/51) έλαβε λεβοσετιριζίνη pos, 18% (9/51) συνδυασμό υδροκορτιζόνης και διμεθινδένης IV, 21,5% (11/51) πραζόλη και μετοκλοπραμίδη IV, 12% (6/51) έλαβε ενυδάτωση IV, 4% (2/51) παρακεταμόλη pos, ενώ σε 2/51 (4%) χορηγήθηκε αδρεναλίνη ΙΜ. Σε όλες τις περιπτώσεις η συμπτωματολογία υποχώρησε χωρίς υπολειμματική βλάβη. Συμπεράσματα: Από τα δεδομένα μας προκύπτει ότι τόσο η άμεση όσο και η πρώιμη εμφάνιση σοβαρών ανεπιθύμητων ενεργειών, και ιδιαίτερα αναφυλακτικού επεισοδίου, μετά τον εμβολιασμό έναντι του SARS-CoV-2, είναι εξαιρετικά χαμηλή. Εν τούτοις, χρειάζεται επαγρύπνηση για την στενή παρακολούθηση και λεπτομερή καταγραφή των πιθανών βραχυπρόθεσμων και απώτερων ανεπιθύμητων ενεργειών του εμβολιασμού, λόγω της πρόσφατης εισαγωγής και της καινοτόμου τεχνολογίας που έχει χρησιμοποιηθεί για την παρασκευή ορισμένων από αυτά. 65

82 ΑΑ18. ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΛΟΙΜΩΔΩΝ ΝΟΣΗΜΑΤΩΝ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΤΑΙΓΙΔΕΣ ΣΚΟΝΗΣ: ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ Ρούβα Γ., Βεργαδή Ε., Αγγελή Μ., Γαλανάκης Ε. Παιδιατρική Κλινική, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Κρήτης Σκοπός: Η σκόνη της ερήμου αποτελεί την κύρια πηγή αιωρούμενων σωματιδίων παγκοσμίως επιφέροντας σοβαρές επιπτώσεις στην ανθρώπινη υγεία. Σκοπός της μελέτης είναι η διερεύνηση των μικροοργανισμών που μεταφέρονται με τα σωματίδια της σκόνης της ερήμου και η συσχέτιση αυτών με εξάρσεις λοιμωδών νοσημάτων. Υλικό και Μέθοδοι: Συστηματική ανασκόπηση της βιβλιογραφίας όπου συμπεριλήφθηκαν όλες οι αναφορές που μελέτησαν τους μικροοργανισμούς που περιέχονται στη σκόνη της ερήμου καθώς και τυχόν συσχετίσεις αυτών με λοιμώδη νοσήματα. Αποτελέσματα: Από συνολικά 134 μελέτες, στην ανασκόπηση συμπεριλήφθηκαν 41 σχετικές μελέτες. Οι περιοχές που μελετήθηκαν ήταν κυρίως η Ασία (23/41, 56,1%), ακολουθούμενη από την Ευρώπη (9/41, 21,9%), την Αμερική (6/41, 14,6%), την Αφρική (3/41, 7,3%) και την Αυστραλία ( 1/41, 2,4%). Η έρημος Σαχάρα ήταν η πιο συχνή πηγή σκόνης, ακολουθούμενη από τις ασιατικές και αμερικανικές ερήμους. Στις 29/41 μελέτες που συμπεριλήφθηκαν, πραγματοποιήθηκε ανάλυση του μικροβιώματος που σχετίζεται με τη σκόνη, ενώ στις 12/41 μελέτες εξετάστηκε η συσχέτιση των καταιγίδων σκόνης της ερήμου με επιδημίες λοιμώξεων. Παθογόνοι μικροοργανισμοί και ευκαιριακά παθογόνα απομονώθηκαν από τη σκόνη σε 14/29 (48,3%) και 28/29 (96,6%) των μελετών αντίστοιχα. Σημαντική συσχέτιση καταιγίδων σκόνης με εξάρσεις λοιμωδών νοσημάτων ανευρέθηκε σε 10/12 (83,3%) αναφορές. Οι πιο συχνές λοιμώξεις που συσχετίστηκαν με τις καταιγίδες σκόνης ήταν η πνευμονία, άλλες λοιμώξεις του αναπνευστικού, η λοίμωξη COVID-19, η πνευμονική φυματίωση και η κοκκιδιοειδομύκωση. Συμπεράσματα: Οι καταιγίδες σκόνης είναι φορείς σημαντικού αριθμού παθογόνων μικροοργανισμών και ευκαιριακών παθογόνων. Από τα λίγα δεδομένα της βιβλιογραφίας αναδεικνύεται σημαντική συσχέτιση ανάμεσα στις καταιγίδες σκόνης και τις επιδημίες λοιμώξεων. Περαιτέρω έρευνα απαιτείται για την ενίσχυση της σχέσης ανάμεσα στη σκόνη της ερήμου και τις λοιμώξεις, καθώς και λήψη συγκεκριμένων μέτρων για τη μείωση της έκθεσης στα αιωρούμενα σωματίδια. ΑΑ19. ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΕΝΤΕΡΟΚΟΚΚΩΝ ΜΕ ΑΝΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΒΑΝΚΟΜΥΚΙΝΗ ΣΕ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ. ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΕΝΟΣ ΕΤΟΥΣ Τσιρίγγα Α., 1 Λιόση Κ.-Μ., 1 Προνοίτη Μ., 2 Τρελογιάννη Ξ., 1 Παλασίου Χ., 1 Ξανθάκη Ά. 1 1 Μικροβιολογικό Εργαστήριο, Γ.Ν.Α. «Ιπποκράτειο» 2 Ιατρικά εργαστήρια, Σχολή Βιοιατρικών Επιστημών ΠΑΔΑ Σκοπός: Οι λοιμώξεις από εντεροκόκκους με αντοχή στην βανκομυκίνη βαίνουν αυξανόμενες και αποτελούν πολύ σημαντικό πρόβλημα στον νοσοκομειακό χώρο. Πολλοί παράγοντες συνεισφέρουν σε αυτό οι οποίοι είναι αντικείμενο μελέτης ειδικά τα τελευταία χρόνια. Σκοπός της μελέτης είναι να αποτυπωθεί η συχνότητα απομόνωσης των VRE στελεχών από καλλιέργειες κοπράνων σε βάθος έτους και να μελετηθούν τα επιδημιολογικά τους χαρακτηριστικά. Υλικό και Μέθοδοι: Το υλικό απετέλεσαν 47 στελέχη Εnterococcus faecium με αντοχή στην βανκομυκίνη (VRE) που απομονώθηκαν από καλλιέργειες κοπράνων και περιεδρικά επιχρίσματα από τον Μάρτιο 66

83 21 του 2021 έως και τον Φεβρουάριο του Η ταυτοποίηση των στελεχών αυτών έγινε με το σύστημα VITEK-II (Biomerieux), ο έλεγχος ευαισθησίας με τη μέθοδο Κirby Bauer και ο προσδιορισμός της ΜΙC με VITEK-II και Ε-test. Αποτελέσματα: Κατά το χρονικό διάστημα της μελέτης στο εργαστήριο εστάλησαν 489 καλλιέργειες κοπράνων. Η συχνότητα απομόνωσης VRE ήταν 47/489 (9,6%). Oι ασθενείς με φορεία VRE ήταν 25 άνδρες και 22 γυναίκες με μέσο όρο ηλικίας τα 79 έτη και μέσο χρόνο παραμονής στο νοσοκομείο μέχρι την πρώτη απομόνωση VRE στελέχους τις 9 ημέρες. Οι θετικές για VRE εντερόκοκκο καλλιέργειες εστάλησαν κυρίως από τα παθολογικά τμήματα, την αιματολογική μονάδα (ογκολογικοί ασθενείς) και λιγότερο από τα άλλα τμήματα του νοσοκομείου. Van-B γονότυπος αντοχής ανιχνεύθηκε σε 6/47στελέχη (12,7%). Τα υπόλοιπα στελέχη είχαν γονότυπο Van-A 41/47 (87,2%). Όλα τα στελέχη είχαν ευαισθησία στη λινεζολίδη (ΜΙC 1-2 μg/ml) και εύρος MIC στην δαπτομυκίνη (IE: 0,75-4 μg/ml), ενώ 3/47 στελέχη (6,4%) είχαν αντοχή στην τιγεκυκλίνη και προέρχονταν 2/3 από την Μονάδα Εντατικής Θεραπείας και 1/3 από τη χειρουργική κλινική. Συμπεράσματα: Ο χρόνος παραμονής στο νοσοκομείο καθώς και η ηλικία και τα υποκείμενα νοσήματα ευνοούν την απομόνωση των VRΕ στελεχών. Επικρατεί σαφώς ο φαινότυπος Van-A με υψηλή αντοχή στη βανκομυκίνη, ενώ διαφαίνεται η ανάδυση στελεχών με αντοχή στην τιγεκυκλίνη ως συνέπεια κατάχρησης του αντιβιοτικού αυτού. ΑΑ20. ΣΥΛΛΟΙΜΩΞΗ STENOTROPHOMONAS MALTOPHILIA ΚΑΙ SARS-COV-2 ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΟΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ Απανωμεριτάκη Α., 1 Λιναρδάκη Γ., 1 Μάσσιος Ε., 1 Ρεκλείτη Ν., 1 Ανδρονίκου Α., 1 Ευστρατιάδη Ε., 1 Λεοντή Μ., 1 Αλβανός Δ., 1 Ζαρκωτού Ο., 2 Χρύσος Γ. 1 1 Μονάδα COVID-19, Τζάνειο Γ.Ν. Πειραιά 2 Μικροβιολογικό Τμήμα, Τζάνειο Γ.Ν. Πειραιά Σκοπός: Παρουσίαση ενδιαφέροντος περιστατικού νοσοκομειακής λοίμωξης σε καρδιοχειρουργικό ασθενή. Περιγραφή περιστατικού: Άνδρας 59 ετών με σακχαρώδη διαβήτη, υπέρταση και στεφανιαία νόσο, προσκομίσθηκε λόγω συγκοπτικού επεισοδίου και εισήχθη στη μονάδα COVID-19 λόγω θετικού ελέγχου για SARS CoV-2. Προ δεκαημέρου είχε υποβληθεί σε επέμβαση αντικατάστασης αορτικής βαλβίδας και αορτοστεφανιαίας παράκαμψης με υποστήριξη μηχανήματος καρδιοπνευμονικής παράκαμψης και παρέμεινε σε μονάδα εντατικής θεραπείας για ένα 24ωρο. Τη 2η μετεγχειρητική ημέρα εμφάνισε εμπύρετο με πύκνωση αριστερού άνω λοβού. Έλαβε εμπειρικά ιμιπενέμη και δαπτομυκίνη για 7 ημέρες και εξήλθε από το καρδιοχειρουργικό τμήμα για την οικία του. Κατά την εισαγωγή του στο τμήμα COVID-19 είχε όψη βαρέως πάσχοντα με εμπύρετο, υποξυγοναιμία, ταχύπνοια και ολιγουρία. Ο εργαστηριακός έλεγχος ανέδειξε λευκοκυττάρωση, αύξηση των δεικτών φλεγμονής και ουραιμία. Στην ακτινογραφία θώρακος καθώς και στην αξονική τομογραφία απεικονίστηκαν αμφοτερόπλευρες πλευριτικές συλλογές και διάμεσα διηθήματα. Το διαθωρακικό υπερηχογράφημα καρδιάς ήταν αρνητικό για εκβλαστήσεις. Λόγω της πρόσφατης καρδιοχειρουργικής επέμβασης ετέθη εμπειρικά, κατόπιν λήψης καλλιεργειών αίματος για αποκλεισμό ενδοκαρδίτιδας, σε κεφτριαξόνη και βανκομυκίνη. Παράλληλα χορηγήθηκε οξυγονοθεραπεία και έγινε υποκατάσταση υγρών και ηλεκτρολυτών. Δεν χορηγήθηκε ρεμδεσεβίρη, ούτε δεξαμεθαζόνη. Εγινε διαγνωστική παρακέντηση του πλευριτικού υγρού, το οποίο ήταν διίδρωμα. Λόγω υψηλού BNP προσετέθη στην αγωγή φουροσεμίδη. 67

84 Η κλινική εικόνα του ασθενούς βελτιώθηκε μερικώς, με βελτίωση της αναπνευστικής λειτουργίας και αποκατάσταση της νεφρικής λειτουργίας. Δεν υπήρξε όμως υποχώρηση των δεικτών φλεγμονής. Την 3η ημέρα θετικοποιήθηκε η καλλιέργεια αίματος και με τη χρήση ταχείας μοριακής μεθόδου (FilmArray) ταυτοποιήθηκε Stenotrophomonas maltophilia που επιβεβαιώθηκε στη συνέχεια με τις κλασσικές μεθόδους. Έγινε τροποποίηση της αγωγής σε υψηλή δόση ενδοφλέβιας κοτριμοξαζόλης. Η κλινική εικόνα του ασθενούς βελτιώθηκε τις επόμενες ημέρες και υποχώρησαν οι δείκτες φλεγμονής. Η κοτριμοξαζόλη χορηγήθηκε συνολικά για 20 ημέρες. Διεκόπη αφού έγινε πρώτα διοισοφάγειο υπερηχογράφημα, το οποίο επιβεβαίωσε την απουσία εκβλαστήσεων. Όλες οι επόμενες καλλιέργειες αίματος παρέμειναν στείρες. Από την περαιτέρω διερεύνηση απομονώθηκε Stenotrophomonas maltophilia στο κύκλωμα εξωσωματικής κυκλοφορίας που χρησιμοποιήθηκε κατά την καρδιοχειρουργική επέμβαση και στον αναπνευστήρα που χρησιμοποιήθηκε. Συμπεράσματα: Ο γιατρός που εργάζεται σε μονάδα COVID-19 δεν πρέπει να αποδίδει όλα τα συμπτώματα του ασθενούς στον SARS-COV-2, αλλά να λαμβάνει λεπτομερές ιστορικό και να κάνει πλήρη κλινική εξέταση, δεδομένου ότι μπορεί να συνυπάρχουν άλλες παθήσεις. Οι σύγχρονες ταχείες διαγνωστικές μέθοδοι μπορεί να θέσουν εγκαίρως τη διάγνωση λοίμωξης, ώστε να χορηγηθεί στοχευμένη αγωγή με το κατάλληλο αντιβιοτικό και να διακοπεί η εμπειρική αγωγή ευρέως φάσματος. ΑΑ21. ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΕΝΤΕΡΟΚΟΚΚΟΥ ΑΠΟΜΟΝΩΘΕΝΤΩΝ ΑΠΟ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΕΣ ΑΙΜΑΤΟΣ ΝΟΣΟΥΝΤΩΝ ΚΑΙ ΜΗ ΑΠΟ COVID-19 Καμαριώτης Σ., 1 Παπαϊωάννου Β., 1 Καφαντόγια Κ., 2 Ξεπαπαδάκη Μ., 1 Καταρά Σ., 1 Σταματοπούλου Ε., 2 Τσιπλάκου Σ. 1 1 Μικροβιολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Α. «ΚΑΤ» 2 Γραφείο Νοσοκομειακών Λοιμώξεων, Γ.Ν.Α. «ΚΑΤ» Σκοπός: Ο σκοπός της εργασίας είναι η συγκριτική μελέτη των απομονώσεων Enterococcus spp. από βακτηριαιμίες σε ασθενείς με ή χωρίς νόσο COVID-19 και η μελέτη της αντοχής τους. Υλικό και Μέθοδοι: Μελετήθηκαν αναδρομικά το 2020 και το 2021 βακτηριαιμίες από στελέχη εντεροκόκκου που απομονώθηκαν από καλλιέργειες αίματος νοσηλευόμενων στις διάφορες κλινικές του νοσοκομείου μας. Η ταυτοποίηση και ο έλεγχος ευαισθησίας έγινε με το σύστημα Vitek 2 (Biomerieux, France). Η αντοχή στη βανκομυκίνη ελέγχθηκε επιπλέον με ταινία διαβαθμισμένης συγκέντρωσης αντιβιοτικού(mic test strip, Liofilchem, Italy). Αποτελέσματα: Συνολικά απομονώθηκαν 271 στελέχη Enterococcus spp. Τα στελέχη ήταν 137 Enterococcus faecalis και 134 Enterococcus faecium. Από καλλιέργειες αίματος ασθενών με COVID-19 απομονώθηκαν 147 στελέχη και αυτά αφορούσαν 144 στελέχη από νοσηλευόμενους στις ΜΕΘ και 3 από νοσηλευόμενους στην Παθολογική Κλινική του νοσοκομείου. Τα είδη που απομονώθηκαν ήταν 66 στελέχη Enterococcus faecalis στα οποία η αντοχή στη βανκομυκίνη ήταν στο 4,5% και 81 στελέχη Enterococcus faecium με αντοχή στη βανκομυκίνη στο 59,2%. Επίσης, απομονώθηκαν από καλλιέργειες αίματος ασθενών με άλλη νόσο εκτός COVID-19, 124 στελέχη εντεροκόκκου τα οποία προέρχονταν από 26 νοσηλευόμενους σε ΜΕΘ και 98 από νοσηλευόμενους σε παθολογικές και χειρουργικές κλινικές. Τα είδη που απομονώθηκαν ήταν 71 στελέχη Enterococcus faecalis στα οποία η αντοχή στη βανκομυκίνη ήταν στο 1,4% και 53 στελέχη Enterococcus faecium με αντοχή στη βανκομυκίνη στο 43,3%. Συμπεράσματα: Στη μελέτη μας παρατηρήθηκαν ιδιαίτερα αυξημένα ποσοστά αντοχής στη βανκομυκίνη στα στελέχη Enterococcus faecium που απομονώθηκαν από καλλιέργειες αίματος ασθενών με COVID-19. Δεδομένων των απαιτητικών συνθηκών νοσηλείας των ασθενών αυτών είναι απαραίτητο να λαμβάνονται μέτρα περιορισμού της διασποράς των ανθεκτικών μικροβίων καθώς και μέτρα ελέγχου λοιμώξεων. 68

85 21 ΑΑ22 ΔΙΗΘΗΤΙΚΗ ΠΝΕΥΜΟΝΙΚΗ ΑΣΠΕΡΓΙΛΛΩΣΗ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ COVID-19 ΠΟΥ ΝΟΣΗΛΕΥΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΜΕΘ: ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΡΕΙΟΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ Ανδριανόπουλος Ι., 1 Λαγός Ν., 1 Παπαθανασίου Α., 1 Ξενικάκης Μ., 1 Πριάβαλη Ε., 2 Γκαρτζονίκα Κ., 2 Κουλούρας Β., 1 Παπαθανάκος Γ. 1 1 Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων 2 Μικροβιολογικό Τμήμα, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων Σκοπός: Με την έξαρση της πανδημίας COVID-19 και την παγκοσμίως αυξημένη επίπτωση περιστατικών διηθητικής πνευμονικής ασπεργίλλωσης περιγράφηκε μια καινούργια κλινική οντότητα, η COVID- 19-associated Pulmonary Aspergillosis (CAPA). Σε πρόσφατη μετα-ανάλυση η επίπτωση της CAPA ανέρχεται στο 13,5% (1). Σκοπός της μελέτης μας ήταν η μελέτη της επίπτωσης και των κλινικών χαρακτηριστικών των COVID-19 ασθενών με πιθανή (putative) CAPA που νοσηλεύτηκαν στο Νοσοκομείο μας. Υλικό και Μέθοδοι: Πραγματοποιήθηκε αναδρομική μελέτη στους βαρέως πάσχοντες ασθενείς που νοσηλεύτηκαν στις ΜΕΘ COVID-19 του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Ιωαννίνων (Π.Γ.Ν.Ι.) την περίοδο Μάρτιο Δεκέμβριο Εξετάσθηκαν αναδρομικά οι COVID-19 ασθενείς με θετική καλλιέργεια Aspergillus spp. βρογχικών εκκρίσεων και έγινε καταγραφή των κλινικών χαρακτηριστικών και της έκβασής τους. Αποτελέσματα: Από τους 190 COVID-19 ασθενείς που νοσηλεύτηκαν στη ΜΕΘ την περίοδο της μελέτης, 7 (3.7%) ασθενείς (5 άνδρες, 2 γυναίκες) είχαν καλλιέργεια βρογχικών εκκρίσεων θετική για Aspergillus spp. και η διάμεση ηλικία αυτών ήταν τα 68 έτη (min 59, max 76). Όλοι ελάμβαναν κορτικοστεροειδή, 2/6 (33.3%) είχαν χρόνια αποφρακτική πνευμονική νόσο υπό αγωγή με εισπνεόμενα κορτικοστεροειδή, 2/6 (33.3%) είχαν σακχαρώδη διαβήτη τύπου ΙΙ, ενώ 3 (50%) δεν είχαν κανένα υποκείμενο νόσημα. Και οι 7 ασθενείς πληρούσαν τα κριτήρια του κλινικού αλγορίθμου Blot ICU για πιθανή CAPA και αντιμετωπίστηκαν με αντιμυκητιασική αγωγή (5 ασθενείς με βορικοναζόλη και 2 με ισαβουκοναζόλη). Η θνητότητα ήταν 50% και η διάμεση διάρκεια νοσηλείας στη ΜΕΘ ήταν 18 ημέρες (min 12, max 67). Αξιοσημείωτο εύρημα ήταν ότι 6/7 ασθενείς προέρχονταν εκτός του νομού Ιωαννίνων και 4/7 ασθενείς εκτός Ηπείρου, ενώ την περίοδο της μελέτης, από τους 740 ασθενείς που νοσηλεύτηκαν στη Γενική (non-covid-19) ΜΕΘ του Nοσοκομείου μας κανένας δεν ήταν αποικισμένος με Aspergillus spp. Συμπεράσματα: Η επίπτωση της πνευμονικής ασπεργίλλωσης στους διασωληνωμένους ασθενείς με COVID-19 είναι αυξημένη και συνοδεύεται από αυξημένη θνητότητα. Οι ασθενείς αυτοί δεν έχουν τους κλασικούς παράγοντες διηθητικής ασπεργίλλωσης ενώ η επίπτωση μπορεί να επηρεάζεται από το γεωγραφικό διαμέρισμα όπου διενεργείται η επιδημιολογική επιτήρηση. Βιβλιογραφία: 1. Chong WH, Neu KP. Incidence, diagnosis and outcomes of COVID-19-associated pulmonary aspergillosis (CAPA): a systematic review. J Hosp Infect Jul;113: doi: /j.jhin Epub 2021 Apr 21. PMID: ; PMCID: PMC

86 ΑΑ23. ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ ΟΞΕΟΣ ΕΜΦΡΑΓΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΥΟΚΑΡΔΙΟΥ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΛΟΙΜΩΞΗ COVID-19 Βλάχος Σ., 1 Σιαφαρίκας Χ., 2 Ξυνός Γ., 1 Πατσούρας Μ., 3 Ηλιάδη Ε., 4 Γεωργακοπούλου Β., 4 Μακροδημήτρη Σ., 4 Μπασούλης Δ., 4 Βουτσινάς Π.-Μ., 4 Παΐζης Ι., 5 Καραμανάκος Γ., 4 Σαμαρά Σ. 4 1 Α Παθολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» 2 Α Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» 3 Κλινική Παθολογικής Φυσιολογίας, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» 4 Μονάδα COVID, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» 5 Καρδιολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» Σκοπός: H καταγραφή των επιδημιολογικών χαρακτηριστικών και των εκβάσεων των περιστατικών που εμφάνισαν οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου στo πλαίσιο νοσηλείας για COVID-19 λοίμωξη σε τριτοβάθμιο νοσοκομείο. Ασθενείς και Μέθοδοι: Aναδρομική καταγραφή των πέντε διαδοχικών περιστατικών οξέος εμφράγματος μυοκαρδίου, σε ασθενείς που προσήλθαν με σχετική συμπτωματολογία ή ανέπτυξαν αυτήν κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους στην Κλινική COVID-19 του ΓΝΑ «Λαϊκού», από το Νοέμβριο του 2020 μέχρι τον Μάρτιο του Αποτελέσματα: Και τα 5 περιστατικά αφορούσαν σε άρρενες ασθενείς, με μέσο όρο ηλικίας τα 63,6 έτη (εύρος έτη). Όλα τα εμφράγματα διαγνώστηκαν με ανάσπαση του ST διαστήματος. Οι 4 από τους 5 ασθενείς (80%) είχαν προδιαθεσικούς παράγοντες για ανάπτυξη στεφανιαίας νόσου, με προεξάρχοντα το κάπνισμα. Οι 4 από τους 5 ασθενείς ήταν μη εμβολιασμένοι για SARS-CοV-2. Οι 2 από τους 5 ασθενείς (40%) προσήλθαν με συμπτωματολογία οξέος εμφράγματος του μυοκαρδίου στα επείγοντα, ενώ οι λοιποί ανέπτυξαν σχετική συμπτωματολογία κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους. Όλοι οι προηγουμένως νοσηλευόμενοι ελάμβαναν υψηλές παροχές οξυγονοθεραπείας κατά την εισβολή των συμπτωμάτων, καθώς και αγωγή για πνευμονία COVID-19, συμπεριλαμβανομένης προφυλακτικής αγωγής με χαμηλού μοριακού βάρους ηπαρίνη. Κατά τη στεφανιογραφία διαπιστώθηκε πως τα 3 από τα 5 περιστατικά αφορούσαν σε νόσο δύο αγγείων, ενώ τα λοιπά σε νόσο ενός αγγείου. Στις 3 από τις 5 περιπτώσεις (60%), η απόφραξη των αγγείων οφειλόταν σε παρουσία θρόμβου εντός αυτών, χωρίς τη συνύπαρξη αθηρωματικών αλλοιώσεων. Επιτυχής αγγειοπλαστική διενεργήθηκε στα 4 από τα 5 περιστατικά. Σε 3 από τις 5 περιπτώσεις, η υπεύθυνη για την κλινική συμπτωματολογία βλάβη αφορούσε τη δεξιά στεφανιαία αρτηρία, σε 1 τον πρόσθιο κατιόντα και σε 1 τόσο το στέλεχος όσο και τον πρόσθιο κατιόντα. Οι 3 από τους 5 ασθενείς έλαβαν εξιτήριο, ενώ οι λοιποί διασωληνώθηκαν, αμφότεροι λόγω αναπνευστικής ανεπάρκειας. Όλοι οι ασθενείς είναι εν ζωή. Συμπεράσματα: Η εμφάνιση οξέος εμφράγματος του μυοκαρδίου αποτελεί μια σπάνια επιπλοκή της λοίμωξης COVID-19. Η παρουσία θρόμβου χωρίς συνυπάρχουσα αθηρωμάτωση, ένας σπάνιος μηχανισμός οξέος εμφράγματος μυοκαρδίου, καταγράφεται στους περισσότερους ασθενείς της παρούσας εργασίας, συνηγορώντας υπέρ πιθανής συμμετοχής ανοσοθρόβμωσης στην παθογένεση των σχετιζόμενων με την COVID-19 οξέων στεφανιαίων συνδρόμων. 70

87 21 ΑΑ24. ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΣΥΣΧΕΤΙΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ ΕΥΠΑΘΕΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΜΙΚΡΟΒΙΑΙΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΒΑΣΗ ΒΑΡΕΩΣ ΠΑΣΧΟΝΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ Στεφανάτου Ν., 1 Πασχάλη Μ., 1 Παπαθανασίου Α., 1 Ανδριανόπουλος Ι., 1 Αντωνίου Π., 1 Κήττας Χ., 2 Γκαρτζονίκα Κ., 2 Κουλούρας Β. 1 1 Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων 2 Μικροβιολογικό Τμήμα, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων Σκοπός: Τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρείται στην Ευρώπη σημαντική αύξηση του μέσου όρου ηλικίας με συνοδό αύξηση του ποσοστού των ανθρώπων που εμφανίζουν σύνδρομο ευπάθειας. Σε περιβάλλον Μονάδος Εντατικής Θεραπείας (Μ.Ε.Θ.) διαπιστώνεται βιβλιογραφικά ότι οι ασθενείς με σύνδρομο ευπάθειας εμφανίζουν αυξημένη θνητότητα και αυξημένο κόστος νοσηλείας. Επίσης η βακτηριαιμία στους βαρέως πάσχοντες ασθενείς σχετίζεται με σημαντική αύξηση της θνητότητας και της διάρκειας νοσηλείας. Στην παρούσα μελέτη θελήσαμε να διερευνήσουμε τη συσχέτιση του συνδρόμου ευπάθειας με τον κίνδυνο εμφάνισης μικροβιαιμίας και την τελική έκβαση αυτών των ασθενών. Ασθενείς και Μέθοδοι: Η μελέτη έλαβε χώρα σε δυο χρονικές περιόδους λόγω εμφάνισης της πανδημίας COVID-19. Στη μελέτη συμπεριελήφθησαν όλοι οι ασθενείς που νοσηλεύτηκαν σε Μ.Ε.Θ. τις περιόδους 8/2020-1/2021 και 3/2021-8/2021. Για κάθε έναν ασθενή καταγράφηκε το φύλο, η ηλικία, η παρουσία ευπάθειας (Clinical Frailty Scale), οι συννοσηρότητες, η κλίμακα Charlson Comorbidity Index, η εμφάνιση μικροβιαιμίας, η διάρκεια νοσηλείας στη Μ.Ε.Θ. και η θνητότητα στις 28 ημέρες. Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε 2 ομάδες με βάση την παρουσία ή όχι ευπάθειας και η σύγκριση έγινε με βάση τις παραπάνω αναφερόμενες παραμέτρους. Αποτελέσματα: Συνολικά μελετήθηκαν 200 ασθενείς εκ των οποίων 50 (33%) ήταν ευπαθείς. Από τη σύγκριση των δύο ομάδων δε διαπιστώθηκαν διαφορές όσον αφορά στο φύλο (74% ευπαθείς άνδρες έναντι 66% μη ευπαθείς) και στη συννοσηρότητα (παρουσία σακχαρώδη διαβήτη, χρόνιας νεφρικής νόσου, αυτοάνοσων νοσημάτων, καρκίνου, κίρρωσης ή χρόνιας λήψης κορτικοστεροοειδών). Διαπιστώθηκε όμως σημαντική διαφορά στην κλίμακα Charlson Comorbidity Index (4 ευπαθείς έναντι 3 μη ευμπαθείς, p=0.026). Μικροβιαιμία εκδήλωσαν 22 (44%) ευπαθείς ασθενείς έναντι 47 (31.33%) μη ευπαθών, διαφορά οριακά μη σημαντική (p=0.07). Δεν παρατηρήθηκε διαφορά στη θνητότητα (44% έναντι 38%, p=0.278) ή στις ημέρες νοσηλείας (διάμεσος 11.5 έναντι 10 μέρες, p=0.744). Συμπεράσματα: Οι ασθενείς με σύνδρομο ευπάθειας που νοσηλεύτηκαν στη Μ.Ε.Θ. εμφάνισαν τάση για αυξημένη επίπτωση μικροβιαιμίας, η οποία όμως οριακά δεν αποδείχτηκε σημαντική. Χρειάζονται μεγαλύτερες, πολυκεντρικές μελέτες για να επιβεβαιώσουμε τα παραπάνω ευρήματα. ΑΑ25. ΚΑΝΤΙΝΤΑΙΜΙΑ ΣΕ ΒΑΡΕΩΣ ΠΑΣΧΟΝΤΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΝΟΣΟ COVID-19 Ανδριανόπουλος Ι., 1 Παπαθανασίου Α., 1 Καζάκος Ν., 1 Μανιατοπουλου Θ., 1 Σαλμά Β., 1 Πριάβαλη Ε., 2 Γκαρτζονίκα Κ., 2 Κουλούρας Β., 1 Παπαθανάκος Γ. 1 1 Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων 2 Μικροβιολογικό τμήμα, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων Σκοπός: Η μελέτη της επίπτωσης της καντινταιμίας, των χαρακτηριστικών και της έκβασης των ασθενών που νοσηλεύονται στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (Μ.Ε.Θ.) COVID-19 του Νοσοκομείου μας. Υλικό και Μέθοδοι: Αναζητήθηκαν αναδρομικά τα ιατρικά αρχεία των ασθενών που νοσηλεύτηκαν με σοβαρή νόσο COVID-19 στο Νοσοκομείο μας την περίοδο Μάρτιο Νοέμβριο Καταγράφηκαν 71

88 το φύλο, η ηλικία, η συννοσηρότητα, οι καλλιέργειες αίματος και το χρονικό διάστημα από την εισαγωγή στη Μ.Ε.Θ. μέχρι την εμφάνιση καντινταιμίας. Στους ασθενείς με καντινταιμία καταγράφηκαν η διάρκεια νοσηλείας στη Μ.Ε.Θ. και η επιβίωση μετά από 28 ημέρες. Αποτελέσματα: Στη μελέτη συμπεριλήφθηκαν 183 βαρέως πάσχοντες ασθενείς (123 άνδρες, 60 γυναίκες) εκ των οποίων οι 181/183 (98.9%) ήταν διασωληνωμένοι υπό μηχανική αναπνοή. Καντινταιμία εμφάνισαν 15 (8,2%) ασθενείς, 8 (53%) άνδρες και 7 (47%) γυναίκες, επίπτωση αυξημένη συγκριτικά με τους μη COVID-19 ασθενείς της Μ.Ε.Θ. για την ίδια χρονική περίοδο (ασθενείς με καντινταιμία 3/197, δηλαδή 1.5%). Τα είδη που απομονώθηκαν ήταν 6 Candida albicans, 6 Candida parapsilosis, 1 Candida tropicalis, 1 Candida glabrata και 1 Candida guilliermondii. Η διάμεσος διάρκεια νοσηλείας των ασθενών με καντινταιμία από την εισαγωγή τους στη Μ.Ε.Θ. μέχρι την εμφάνιση καντινταιμίας ήταν 14 ημέρες (min 1, max 32), η διάμεση διάρκεια νοσηλείας στη Μ.Ε.Θ. 27 ημέρες (min 9, max 144), η διάμεσος του Charlson Comorbidity Index ήταν 2 (min 2, max 8) και η επιβίωση 7/15 (46.7%). Όλοι οι ασθενείς αντιμετωπίστηκαν με αντιμυκητιασική αγωγή και μόνο 2 ασθενείς απεβίωσαν από σηπτική καταπληξία λόγω καντινταιμίας. Συγκριτικά με τους ασθενείς χωρίς καντινταιμία, οι ασθενείς με μυκηταιμία είχαν παρόμοια ηλικία (67 έτη με- έναντι 70,5 χωρίς καντινταιμία), μικρή διαφορά στο Charlson Comorbidity Index (2 με- έναντι 3 χωρίς καντινταιμία) και στην επιβίωση (46,7% με- έναντι 40,2% χωρίς καντινταιμία), αλλά μεγαλύτερη διάρκεια νοσηλείας (27 με- έναντι 17 ημέρες χωρίς καντινταιμία). Συμπεράσματα: Οι ασθενείς με COVID-19 που νοσηλεύονται στη Μ.Ε.Θ. έχουν αυξημένη επίπτωση καντινταιμίας. Στην Κλινική μας κυριαρχούν τα non-albicans είδη. Στους ασθενείς με καντινταιμία δεν παρατηρήθηκε σημαντική διαφορά στη θνητότητα, παρατηρήθηκε όμως σημαντικά αυξημένη διάρκεια νοσηλείας στη Μ.Ε.Θ. Μεγαλύτερες πολυκεντρικές μελέτες θα οδηγήσουν σε πιο ασφαλή συμπεράσματα. ΑΑ26. ΔΙΗΘΗΤΙΚΗ ΚΡΥΠΤΟΚΟΚΚΙΚΗ ΝΟΣΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ HIV-ΟΡΟΑΡΝΗΤΙΚΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ Αβραμόπουλος Α., Τσίμπρης Γ., Δασκαλοπούλου Σ., Νικολάου Θ., Μυλωνά Ε., Βούλγαρη Χ., Παπασταμόπουλος Β. Ε Παθολογικό Τμήμα Μονάδα Λοιμώξεων, Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός», Αθήνα Σκοπός: Η κρυπτοκόκκωση αποτελεί δυνητικά απειλητική για τη ζωή μυκητιασική λοίμωξη από τον Cryptococcus neoformans ή σπανιότερα τον Cryptococcus gattii. Η ανοσοανεπάρκεια λόγω λοίμωξης από τον ιό HIV αποτελεί τον κυριότερο επιβαρυντικό παράγοντα ενώ και άλλου είδους ανοσοκαταστολή σε HIV οροαρνητικούς ασθενείς έχει συσχετιστεί με διηθητική κρυπτοκοκκική λοίμωξη. Σκοπός αυτής της εργασίας είναι η περιγραφή χαρακτηριστικών ασθενών χωρίς HIV λοίμωξη με κρυπτοκόκκωση που νοσηλεύτηκαν στο νοσοκομείο μας. Ασθενείς και Μέθοδοι: Σε αυτή τη σειρά ασθενών παρουσιάζονται περιστατικά διηθητικής κρυπτοκοκκικής νόσου που νοσηλεύτηκαν στο Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών «Ο Ευαγγελισμός» την περίοδο από το Νοέμβριο του 2019 μέχρι το Μάρτιο του Τα δεδομένα για αυτήν τη μελέτη συλλέχθηκαν αναδρομικά ανασκοπώντας τον ηλεκτρονικό φάκελο των ασθενών. Αποτελέσματα: Όλοι οι ασθενείς ήταν άνδρες με ενδιάμεση ηλικία τα 46 έτη. Τρείς από τους τέσσερις είχαν γνωστή ανοσοκαταστολή που αποδεδειγμένα προδιαθέτει σε κρυπτοκοκκική λοίμωξη, ενώ σ έναν ασθενή δεν ανευρέθη παράγοντας κινδύνου. Και οι τρεις ασθενείς ελάμβαναν μακροχρόνια αγωγή με κορτικοστεροειδή για διαφορετική υποκείμενη παθολογία (σαρκοείδωση, θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης στα πλαίσια χειρουργηθέντος πολύμορφου γλοιοβλαστώματος εγκεφάλου, non Ηοdgκin λέμφωμα υψηλής κακοήθειας). Οι λοιμώξεις ήταν όλες διηθητικές με προσβολή του κεντρικού νευρικού συστήματος στις μισές περιπτώσεις. Σε αυτές, η τεκμηρίωση της διάγνωσης έγινε με καλλιέργεια, κρυ- 72

89 21 πτοκοκκικό αντιγόνο και πολυπλεκτική PCR εγκεφαλονωτιαίου υγρού. Στις υπόλοιπες περιπτώσεις ο κρυπτόκοκκος απομονώθηκε σε αιμοκαλλιέργεια, με ενδείξεις προσβολής του πνεύμονα και χωρίς συμμετοχή του ΚΝΣ. Σε όλους τους ασθενείς χορηγήθηκε θεραπεία εφόδου με λιποσωμιακή αμφοτερικίνη Β και φθοριοκυτοσίνη ή φλουκοναζόλη και θεραπεία εδραίωσης και συντήρησης με φλουκοναζόλη, ενώ δύο από τους τέσσερις κατέληξαν. Συμπεράσματα: Η κρυπτοκοκκική λοίμωξη σε μη HIV ασθενείς συμβαίνει στην πλειονότητα των περιπτώσεων όταν συντρέχουν παράγοντες κινδύνου, όπως παρατεταμένη χρήση γλυκοκορτικοειδών, αιματολογική κυρίως κακοήθεια, ηπατική νόσος και σαρκοείδωση. Σε συμφωνία με την διεθνή βιβλιογραφία η σειρά ασθενών μας εμφάνιζε παρόμοια επιδημιολογικά χαρακτηριστικά. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο ασθενής χωρίς αναγνωρισμένη ανοσοκαταστολή (8-30% του συνόλου των κρυπτοκοκκώσεων του ΚΝΣ), καθώς και ο ασθενής με πνευμονική σαρκοείδωση και λοίμωξη του ΚΝΣ που μιμούταν νευροσαρκοείδωση οδηγώντας σε κλιμάκωση ανοσοκατασταλτικής θεραπείας και καθυστερημένη διάγνωση. Συμπερασματικά, ο κρυπτόκοκκος αποτελεί σημαντικό παράγοντα νοσηρότητας για ανοσοκατεσταλμένους ασθενείς διαφόρου αρχής και η διάγνωση απαιτεί αυξημένη επαγρύπνηση ειδικά στους HIV οροαρνητικούς ασθενείς, δεδομένης και της χειρότερης πρόγνωσης σε αυτή την ομάδα ασθενών. ΑΑ27. Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΝΟΣΗΛΕΥΟΜΕΝΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΛΟΙΜΩΞΗ COVID-19 ΚΑΤΑ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΔΥΟ ΕΤΗ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ ΣΕ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ Μυλωνά Ε., 1 Κωστούρου Σ., 2 Βεϊνή Φ., 2 Κολοκοτρώνη Χ., 2 Παντικίνδη Ε., 1 Τότσικας Χ., 1 Γιαλή Σ., 1,2 Παπασταμόπουλος Β. 1,2 1 Ε Παθολογική Κλινική και Μονάδα Λοιμώξεων, Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός» 2 Επιτροπή Λοιμώξεων, Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός» Σκοπός: Σκοπός μας ήταν η επιτήρηση της λοίμωξης COVID-19 στο Νοσοκομείο «Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ» ώστε να αποτυπωθεί η συμμετοχή του στη διαχείριση της πανδημίας, η βαρύτητα των νοσηλευόμενων ασθενών, η ανάγκη νοσηλείας στη ΜΕΘ και η θνητότητα. Ασθενείς και Μέθοδοι: Όλοι οι νοσηλευόμενοι ασθενείς με COVID-19 στο ΓΝΑ «Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ» από τις 13 Μαρτίου 2020 έως και τις 31 Δεκεμβρίου Αποτελέσματα: Τα δύο πρώτα έτη της πανδημίας ( ) νοσηλεύθηκαν συνολικά ασθενείς με COVID-19, ποσοστό που αντιστοιχεί στο 3,7% των νοσηλευομένων του νοσοκομείου. Από το σύνολο των COVID-19 νοσηλευομένων ασθενών, οι 131 (3%) θετικοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους σε κοινή μη-covid πτέρυγα. Νοσηλεία στη ΜΕΘ συνολικά χρειάστηκαν 779 ασθενείς (17,8%). Από τους 660 ασθενείς που διασωληνώθηκαν στο νοσοκομείο, οι 555 (84,1%) νοσηλεύτηκαν στη ΜΕΘ, οι 26 (3,9%) διακομίσθηκαν σε ΜΕΘ άλλου νοσοκομείου και οι 69 (11%) παρέμειναν διασωληνωμένοι εκτός ΜΕΘ όπου απεβίωσαν στο 100%. Από το σύνολο των COVID-19 νοσηλευόμενων ασθενών, (57,3%) έλαβαν εξιτήριο, (26,6%) διακομίσθηκαν σε άλλα νοσοκομεία, ενώ 367 (8,4%) συνέχισαν τη νοσηλεία τους σε τμήματα μη-covid, μετά την αρνητικοποίηση τους. Ενώ η συνολική θνητότητα της COVID-19 στο νοσοκομείο παρέμεινε σταθερή κατά τη διάρκεια των εξαμήνων (16%), παρατηρήθηκε μια σταθερή αύξηση στη θνητότητα στην ηλικιακή ομάδα >70ετών ανά εξάμηνο. Η θνητότητα στη ΜΕΘ ήταν 48,5%. Συμπεράσματα: Το Γ.Ν.Α. «Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ», κατά τη διετία συμμετείχε ενεργά στην αντιμετώπιση της πανδημίας λειτουργώντας ως μικτό νοσοκομείο, νοσηλεύοντας COVID και μη-covid ασθενείς. Στο σύνολο των νοσηλευομένων του, το 3,7% ήταν COVID-19 ασθενείς, ενώ από το σύνολο των μη-covid ασθενών, το 0,12% (131 ασθενείς) θετικοποιήθηκαν μέσα στο νοσοκομείο, γεγονός 73

90 που αποτυπώνει τη δυσκολία που ενέχει η προστασία των μη-covid τμημάτων από τη διασπορά του ιού παρά τα προληπτικά μέτρα που εφαρμόστηκαν. Παρόλο που κατά τη διάρκεια των επιτηρούμενων εξαμήνων το ποσοστό των νοσηλευόμενων ασθενών ανά ηλικιακή ομάδα και >70 ετών παρέμεινε σταθερό παρατηρήθηκε μια σαφής αύξηση της θνητότητας στη ομάδα >70 ετών ανά εξάμηνο. Η σαφής επιβάρυνση του Συστήματος Υγείας προϊόντων των εξαμήνων, οδηγεί στην εξάντληση των εφεδρειών του, γεγονός που πιθανόν να αποτυπώνεται στην αυξημένη θνητότητα των ασθενών μεγαλύτερης ηλικίας, με πολλαπλά προβλήματα υγείας που καθιστούν την νοσηλεία τους και την αποκατάσταση της υγείας τους δυσκολότερη και πολυπλοκότερη. Το νοσοκομείο μας κατά τη διάρκεια της μελετώμενης διετίας λειτούργησε σε μεγάλο βαθμό «αυτόνομα». Έτσι, με την συνεργασία του τμήματος COVID και της ΜΕΘ μεταφέρονταν έγκαιρα οι ασθενείς στη ΜΕΘ γεγονός που συνέβαλε στη διατήρηση της θνητότητας στο νοσοκομείο, σταθερά, στα χαμηλότερα επίπεδα (15,6%) από το διεθνώς αποδιδόμενο στην COVID-19 εύρος θνητότητας (15-20%). ΑΑ28. ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΜΕ ΛΟΙΜΩΞΗ COVID-19 ΕΠΙΠΛΑΚΕΙΣΑ ΜΕ ΠΝΕΥΜΟΜΕΣΟΘΩΡΑΚΙΟ Σαμαρά Σ., Κακλαμάνος Α., Καζάνας Σ., Ηλιάδη Ε. Κλινική Λοιμώξεων-COVID-19, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» Σκοπός: Η πρόκληση πνευμομεσοθωρακίου αποτελεί μια σπάνια επιπλοκή της πνευμονίας COVID-19, η οποία μπορεί να εμφανιστεί είτε αυτόματα, ή να σχετίζεται με τη χρήση επεμβατικού μηχανικού αερισμού. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η περιγραφή ενδιαφέρουσας περίπτωσης ασθενούς με λοίμωξη COVID-19 που ανέπτυξε πνευμομεσοθωράκιο μετά από παρατεταμένη χρήση μη επεμβατικού αερισμού με συσκευή υψηλής ροής οξυγόνου και διασωλήνωση. Ασθενείς και Μέθοδοι: Άνδρας 83 ετών εισήχθη στην Κλινική Λοιμώξεων-COVID-19 του νοσοκομείου μας λόγω δύσπνοιας από ημέρας. Ο ασθενής είχε διαγνωσθεί με λοίμωξη COVID-19 προ 10ημέρου με ήπια συμπτωματολογία, ήταν ανεμβολίαστος για SARS-CoV-2 και δεν είχε υποκείμενα χρόνια νοσήματα του αναπνευστικού. Από την αρχή της νοσηλείας του ετέθη σε υψηλά μείγματα οξυγόνου, αρχικά με μάσκα Ventouri 60% και από την 3η ημέρα νοσηλείας με συσκευή υψηλής ροής οξυγόνου (high flow nasal cannula). Την 11η ημέρα νοσηλείας εμφάνισε προκάρδιο άλγος, χωρίς ηλεκτροκαρδιογραφικές αλλαγές ή εργαστηριακή εικόνα ισχαιμίας μυοκαρδίου ή πνευμονικής εμβολής. Η ακτινογραφία θώρακος ανέδειξε γραμμοειδείς διαυγάσεις στο αριστερό χείλος της καρδιαγγειακής σκιάς, ευρήματα συμβατά με παρουσία ελεύθερου αέρα στο μεσοθωράκιο. Ο ασθενής διασωληνώθηκε λόγω αναπνευστικής ανεπάρκειας δύο ημέρες μετά και ακολούθως εμφάνισε και υποδόριο εμφύσημα στον τράχηλο και το άνω τριτημόριο του κορμού. Αποτελέσματα: Μετά τη διασωλήνωση, ακολούθησε αξονική τομογραφία θώρακος που ανέδειξε εκτεταμένο υποδόριο εμφύσημα στον τράχηλο, τον υπερκλείδιο και υποκλείδιο χώρο, καθώς και παρουσία ελεύθερου αέρα σε όλη την έκταση του πρόσθιου μεσοθωρακίου. Το υποδόριο εμφύσημα αντιμετωπίστηκε μερικώς με βελόνες διαδερμικής παροχέτευσης, ενώ το πνευμομεσοθωράκιο αντιμετωπίστηκε συντηρητικά. Ο ασθενής απεβίωσε την 15η ημέρα νοσηλείας. Συμπεράσματα: Το πνευμομεσοθωράκιο είναι μια ασυνήθης και σοβαρή επιπλοκή της πνευμονίας COVID-19. Η βαριά προσβολή του πνευμονικού παρεγχύματος από τη λοίμωξη, σε συνδυασμό με το μηχανικό αερισμό, αποτελεί πιθανώς τον αιτιοπαθογενετικό μηχανισμό της κατάστασης. Η σειριακή καταγραφή μεγάλου αριθμού περιστατικών θα συνεισφέρει στην καλύτερη κατανόηση των παραγόντων κινδύνου και των μηχανισμών πρόκλησης πνευμομεσοθωρακίου σε ασθενείς με λοίμωξη COVID

91 21 ΑΑ29. ΒΑΚΤΗΡΙΑΙΜΙΕΣ ΚΑΙ COVID-19: Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΙΑΣ ΜΟΝΑΔΑΣ Ηλιάδη Ε., 1 Μπασούλης Δ., 1 Πανταζατου Α., 2 Δεληολάννης Ι., 2 Σαμάρκος Μ., 1 Σύψας Ν.Β. 3 1 Α Παθολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. «Λαικό» 2 Μικροβιολογικο Εργαστήριο, Γ.Ν.Α. «Λαικό» 3 Κλινική Παθολογικής Φυσιολογίας, Γ.Ν.Α. «Λαικό» Σκοπός: Τα ποσοστά των ασθενών με COVID-19 που εμφανίζουν επιλοίμωξη αγγίζουν το 21,9% σε κάποιες σειρές ασθενών που συμπεριλαμβάνουν κυρίως ασθενείς βαρέως πάσχοντες. Στην Ελλάδα ειδικότερα, το πρόβλημα επιτείνεται από τον σημαντικό επιπολασμό πολυανθεκτικών στελεχών ενώ υπάρχουν αναφορές στη βιβλιογραφία σχετικά με την αύξηση τόσο των λοιμώξεων όσο και των περιστατικών αποικισμού από πολυανθεκτικά στελέχη μικροβίων. Σκοπός της μελέτης μας, ήταν η καταγραφή της επίπτωσης και της επιδημιολογίας των βακτηριαιμιών σε μία Μονάδα COVID-19. Ασθενείς και Μέθοδοι: Από 1/10/2020 μέχρι και 31/9/2021 πραγματοποιήθηκε προοπτική καταγραφή κλινικών δεδομένων όλων των ασθενών που νοσηλεύθηκαν στη Μονάδα COVID-19 του ΓΝΑ Λαϊκό (απλές κλίνες). Αναδρομικά έγινε ανάσυρση των βακτηριαιμιών του νοσοκομείου κατά την ίδια χρονική περίοδο από δεδομένα του Μικροβιολογικού Εργαστηρίου και τα δεδομένα αυτά διασταυρώθηκαν. Από τα δεδομένα αυτά, εξαιρέθηκαν όλες οι βακτηριαιμίες που προκλήθηκαν από Staphylococcus Coagulase Negative (CNS). Αποτελέσματα: Καταγράφηκαν 61 επεισόδια βακτηριαιμίας σε 52 ασθενείς επί συνόλου 1486 νοσηλευθέντων, δίνοντας επίπτωση 3.85/1000 ασθενο-ημέρες. Επιλοιμώξεις ήταν τα 33/61 (54%) επεισόδια. Τα συνηθέστερα παθογόνα ήταν Enterobacterales (31.1%), Acinetobacter sp (19.6%), Enterococcus sp (19.7%), Staphylococcus aureus (14.7%), Pseudomonas sp (8,1%). Από τα 9 στελέχη S. aureus, τα 5 ήταν MRSA, 2 στελέχη Pseudomonas και 7 εντεροβακτηριακά είχαν αντοχή στις καρβαπενέμες, ενώ 2 στελέχη εντεροκόκκων ήταν VRE. Οι ασθενείς με βακτηριαιμία είχαν στατιστικά μεγαλύτερη θνητότητα (42.1% vs 14.1%, p<0.001) ενώ μεταξύ των ασθενών αυτών, η θνητότητα των ατόμων με επιλοίμωξη δεν ήταν σημαντικά μεγαλύτερη (48.3% vs 52.%, p=0.393). Η παρουσία βακτηριαιμίας συσχετίστηκε με μεγαλύτερη διάρκεια νοσηλείας (19 vs 7 ημέρες, p<0.001) ενώ σε σχέση με τις συλλοιμώξεις, οι επιλοιμώξεις επίσης συσχετίστηκαν με μεγαλύτερης διάρκειας νοσηλείες (23 vs 8.5 ημέρες, p=0.004). Συμπεράσματα: Η χαμηλή επίπτωση των βακτηριαιμιών που παρατηρήθηκε στη μονάδα μας σε συνδυασμό με τον χαμηλό βαθμό διαγνωστικής αβεβαιότητας στους ασθενείς με COVID-19 θα μπορούσαν να περιορίσουν την εμπειρική χρήση αντιβιοτικών στις μονάδες αυτές. Επιπρόσθετα, η απομόνωση πολυανθεκτικών μικροοργανισμών σε απλές κλίνες COVID-19 οφείλει να μας προβληματίσει ως προς την εφαρμογή των μέτρων ελέγχου λοιμώξεων στις μονάδες αυτές. ΑΑ30. ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΟΡΟΜΕΤΑΤΡΟΠΗΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ SARS-CoV-2 ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΚΑΡΚΙΝΟ ΠΝΕΥΜΟΝΑ Τρόντζας Ι., Βαθιώτης Ι., Γομάτου Γ., Γραμμουστιανού Μ., Αναγνωστάκης Μ., Χαρδούβελης Π., Κράλλης Ι., Κοττέας Η., Σακκά Β., Πουλάκου Γ. Γ Παθολογική Κλινική και Ομώνυμο Εργαστήριο, Ιατρική Σχολή ΕΚΠΑ, Γ.Ν.Ν.Θ.Α. «Η Σωτηρία» Σκοπός: Η αξιολόγηση της αντισωματικής απάντησης (ορομετατροπής) κατόπιν εμβολιασμού έναντι του SARS-CoV-2 σε ασθενείς με καρκίνο πνεύμονα (ΚΠ). Ασθενείς και Μέθοδοι: Συλλέξαμε τίτλους αντισωμάτων έναντι της πρωτεΐνης ακίδας του SARS-CoV-2 από ασθενείς με ΚΠ πριν (T0) και σε συγκεκριμένα χρονικά σημεία μετά την πρώτη δόση του εμβολίου 75

92 έναντι του SARS-CoV-2 (τρεις μια εβδομάδες [T1], έξι ± μια εβδομάδα [T2], 12 ± τρεις εβδομάδες [T3], και 24 ± τρεις εβδομάδες [T4]). Οι τίτλοι αντισωμάτων συσχετίσθηκαν με διαφορετικά κλινικοπαθολογικά χαρακτηριστικά και συγκρίθηκαν με μια ομάδα ελέγχου ασθενών με άλλη κακοήθεια (ομάδα Β) και μια υγειών (ομάδα Γ) για όλα τα προκαθορισμένα χρονικά διαστήματα και για το Τ4, αντίστοιχα. Η στατιστική ανάλυση πραγματοποιήθηκε σε επίπεδο στατιστικής σημαντικότητας α=0.05. Αποτελέσματα: Συνολικά 125 ασθενείς με ΚΠ εντάχθηκαν στη μελέτη (96 άνδρες [74.3%], διάμεση ηλικία 68 έτη [46-91]). Όλοι οι συμμετέχοντες έλαβαν δύο δόσεις εμβολίου (BNT162b2, mrna-1273, AZD1222). Οι χαμηλότεροι τίτλοι αντισωμάτων για την ομάδα Α ανιχνεύθηκαν στο χρονικό σημείο Τ1 (0.4 [ ] IU/ml) και οι υψηλότεροι στο Τ2 (527.0 [ ] IU/ml). Παρατηρήθηκε σταδιακή μείωση στο Τ3 (323.0 [ ] IU/ml) και Τ4 (141.0 [ ] IU/ml). Οι ενεργοί καπνιστές παρουσίασαν χαμηλότερους τίτλους αντισωμάτων στα Τ2 (p=0.04), Τ3 (p=0.04) και Τ4 (p<0.0001) σε σύγκριση με τους πρώην ή μη καπνιστές. Οι τίτλοι αντισωμάτων δε συσχετίσθηκαν με κάποιο άλλο κλινικοπαθολογικό χαρακτηριστικό. Δεν παρατηρήθηκαν σημαντικές διαφορές κατά τη σύγκριση αντισωμάτων μεταξύ της ομάδας Α και Β. Οι ασθενείς με ΚΠ παρουσίασαν σημαντικά χαμηλότερους τίτλους αντισωμάτων σε σχέση με τους υγιείς στο Τ4 (p<0.0001). Συμπεράσματα: Οι ασθενείς με ΚΠ παρουσιάζουν επαρκή αντισωματική απάντηση έξι εβδομάδες μετά την πρώτη δόση εμβολίου έναντι του SARS-CoV-2 όταν λαμβάνουν δυο δόσεις εμβολίου. Οι ταχέως μειούμενοι τίτλοι αντισωμάτων έξι εβδομάδες μετά την πρώτη δόση υπογραμμίζουν την ανάγκη για επαναληπτική δόση εμβολίου σε ασθενείς με ΚΠ τρεις μήνες μετά τον αρχικό εμβολιασμό και ειδικά στους ενεργούς καπνιστές. ΑΑ31. ΟΞΕΙΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗ COVID-19 ΜΕ ΟΡΟΓΟΝΙΤΙΔΑΠΕΡΙΤΟΝΑΙΟΥ ΚΑΙ ΑΛΙΘΙΑΣΙΚΗ ΧΟΛΟΚΥΣΤΙΤΙΔΑ: ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΚΟΡΤΙΚΟΕΙΔΗ; Μπερδελής Β., 1 Αρβανίτη Α., 2 Βιδάλη Μ., 1 Παπαϊωάννου Γ., 1 Δημοπούλου Α., 3 Κουπίδου Α., 3 Δουλγεράκης Γ., 1 Συμπάρδη Σ. 2 1 Γενική Χειρουργική Κλινική, Γ.Ν.Ε. «Θριάσιο» 2 Επιτροπή Νοσοκομειακών Λοιμώξεων, Γ.Ν.Ε. «Θριάσιο» 3 Α Νοσηλευτικό Τμήμα COVID-19, Γ.Ν.Ε. «Θριάσιο» Σκοπός: Η COVID-19 εκδηλώνεται με κύρια συμπτωματολογία από το αναπνευστικό σύστημα, αλλά μετά από 2 έτη πανδημίας, προσφάτως πληθαίνουν οι αναφορές για μεμονωμένες εκδηλώσεις και από άλλα όργανα και συστήματα, χωρίς συμμετοχή των πνευμόνων. Αναφέρουμε περίπτωση ασθενούς με οξεία COVID-19 και έντονες εκδηλώσεις από τον ηπατο-χολικό άξονα. Υλικό και Μέθοδοι: Άνδρας 55 ετών, προηγουμένως υγιής (BMI=31),εμβολιασμένος και με την ενισχυτική γ δόση εμβολίου Pfizer-BioNTech (προ 3μήνου ολοκλήρωση), νοσεί για δεύτερη φορά με COVID-19 (η προηγούμενη προ έτους ) με πυρετό, ανορεξία, καταβολή, έντονα κοιλιακά και μυϊκά άλγη. Την 3η ημέρα νόσου (PCRSARS-CoV-2 θετική 27 κύκλους) προσκομίσθηκε στο ΤΕΠ του νοσοκομείου με απουσία εκδηλώσεων πνευμονικής νόσου και SATO2=98%, αλλά με κλινικο-εργαστηριακή εικόνα ως επί οξείας αλιθιασικής χολοκυστίτιδας: Αναπηδώσα ευαισθησία επιγαστρίου-δεξιού υποχονδρίου, υψηλές τιμές χολοστατικών ηπατικών ενζύμων γgt=470 IU/L, ALP=480 IU/L, χολερυθρίνη=3,70 mg/dl (υπέρ αμέσου), CRP=185 mg/l, TΚΕ=98 mm, ινωδογόνο=1280 mg/dl, WBC=22 K/μL, PLT= 580 K/μL, RBC= 5,41 M/μL SuPΑR=4,7 ng/dl, d-dimers= 1,2 mg/l, lact. acid=1, PCT=0,08 ng/dl, Ferritin=25 ng/ml. Εισάγεται στη Γεν. Χειρουργική Κλινική με το ενδεχόμενο χειρουργικής επέμβασης. Απεικονιστικά ευρήματα σε διαδοχικές και επαναλαμβανόμενες εξετάσεις(u/s, CT,CTPA,MRI, MRCP): Χοληδόχος κύστη χωρίς πάχυνση τοιχώματος, χωρίς περιεχόμενο, αλλά με συλλογή ικανής ποσότητας υγρού στη δεξιά άνω κοιλία και δεξιό λαγόνιο βόθρο καθώς και μόλις υποσημαινόμενες υπεζωκοτικές συλλογές άμφω (μη παρακεντήσιμες). 76

93 21 Αποτελέσματα: Αφού ελήφθησαν καλλιέργειες αίματος, ο ασθενής αντιμετωπίσθηκε με αντιμικροβιακή αγωγή (πιπερακιλλίνη-ταζομπακτάμη+ τεϊχοπλανίνη) και προφυλακτική αντιπηκτική αγωγή. Λόγω μη βελτίωσης κλινικής εικόνας, αλλά και ραγδαίας επιδείνωσης των φλεγμονωδών δεικτών, μετά 7ήμερο χωρίς τεκμηρίωση οξείας χειρουργικής κοιλίας από τις απεικονιστικές εξετάσεις, συν-αποφασίστηκε από χειρουργούς και λοιμωξιολόγο να ξεκινήσει αντιφλεγμονώδη θεραπεία με συμβατική δόση iv κορτικοειδών (240 mg υδρο-μεθυλο-πρεδνιζολόνης/24ωρο)υπό στενή παρακολούθηση. Τα αντιμικροβιακά διακόπηκαν, ακολούθησε προοδευτική υποχώρηση συμπτωματολογίας και εντυπωσιακή βελτίωση εργαστηριακής εικόνας. Μετά από μία εβδομάδα άρχισε η σταδιακή αποκλιμάκωση κορτικοειδών, χωρίς υποτροπή των εκδηλώσεων. Συμπεράσματα: Οξεία COVID-19 ορογονίτιδα αναφέρεται στην βιβλιογραφία σπάνια. Ορογονίτιδα περιτοναίου όμως με συνοδό αλιθιασική ηπατο-χολοκυστίτιδα χωρίς συμμετοχή εκ του αναπνευστικού συστήματος δεν έχει αναφερθεί σε ενήλικες ασθενείς. Η ανάγκη χορήγησης κορτικοειδών σε ασθενή με οξεία κοιλιακή συμπτωματολογία είναι πρόκληση για τους θεράποντες, οι οποίοι πρέπει να αποφασίζουν στην COVID-19 νόσο, κάθε φορά με αβεβαιότητα για την εξέλιξη. ΑΑ32. ΣΗΠΤΙΚΗ ΙΕΡΟΛΑΓΟΝΙΤΙΔΑ ΣΕ ΑΣΘΕΝΗ ΜΕ ΑΚΜΗ: ΕΝΑΣ ΜΙΜΟΣ ΜΕ ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ Γαρμπή Ά., Ευαγγελάτος Γ., Λεγάκης Ι., Ντζιώρα Φ., Μυλωνά Μ. Α Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό», Ιατρική Σχολή Αθηνών, Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών Σκοπός: Η χρήση της ισοτρετινοΐνης για τη θεραπεία της ακμής συνδέεται συχνά βιβλιογραφικά με μυοσκελετικές εκδηλώσεις και τελευταία με ιερολαγονίτιδα, καθώς συσχετίζεται με διαταραχή της ομοιοστασίας των κυτταροκινών και εκφύλιση των κυττάρων των προσβαλλόμενων αρθρώσεων. Ο χρυσίζων σταφυλόκοκκος (Staphylococcus aureus) συνιστά Gram-θετικό βακτήριο της φυσιολογικής χλωρίδας του δέρματος, αποικίζει τις βλάβες της ακμής και πολύ συχνά υποεκτιμάται ως αίτιο σε τέτοιες μυοσκελετικές εκδηλώσεις. Η έλλειψη εμπυρέτου επίσης-λόγω μακρόχρονης χρήσης μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων (ΜΣΑΦ) ή κορτιζόνης- δεν βοηθά στην αναγνώριση σηπτικού αιτίου ιερολαγονίτιδας. Σκοπός της παρούσας η ανάδειξη ενδιαφέρουσας περίπτωσης με ιερολαγονίτιδα και σταφυλοκοκκική βακτηριαιμία σε έδαφος θεραπευόμενης ακμής. Ασθενείς και Μέθοδοι: Γυναίκα, 18 ετών, υπό αγωγή με ισοτρετινοΐνη λόγω ακμής, εισήχθη στην Κλινική μας λόγω οσφυαλγίας από μηνός με συνοδό διαταραχή βάδισης. Εκτιμήθηκε αρχικώς από ορθοπεδικό και νευρολόγο, υποβλήθηκε σε ηλεκτρομυογράφημα χωρίς ανάδειξη παθολογίας, ενώ λάμβανε ΜΣΑΦ και μεθυλπρεδνιζολόνη 20 mg/d από 5ημέρου χωρίς ανταπόκριση. Αποτελέσματα: Κλινικά, ήταν απύρετη, με ακμόμορφο εξάνθημα παρειών, θετικό faber test αμφοτερόπλευρα, φυσιολογική μυϊκή ισχύ κάτω άκρων. Εργαστηριακά, διαπιστώθηκαν αυξημένοι δείκτες φλεγμονής (WBC: /μl-με πολυμορφοπυρηνικό τύπο, ΤΚΕ: 94 mm, CRP: 27.1 mg/l). Η φυματινοαντίδραση Mantoux μετρήθηκε στα 0 mm. Ευρύς ιολογικός/ ορολογικός έλεγχος απέβη αρνητικός, ενώ σε CT ΟΜΣΣ-πυέλου διαπιστώθηκε ιερολαγονίτιδα αμφοτερόπλευρα (ιδίως δεξιά). Έγινε διακοπή της αγωγής της με αποκάλυψη χαμηλόβαθμου εμπυρέτου και στελέχους MSSA σε πολλαπλά ζεύγη αιμοκαλλιεργειών. Έλαβε αρχικώς βανκομυκίνη 1 g 2 και ακολούθως κλοξακιλλίνη 2 g 6. Το διοισοφάγειο υπερηχογράφημα καρδιάς δεν ανέδειξε εκβλαστήσεις. Κατόπιν ρευματολογικής εκτίμησης, εστάλη έλεγχος HLA-B27/ HLA-B51 (αρνητικός), έγινε έναρξη συστηματικής αγωγής με ετορικοξίμπη 120 mg 1x1 και λήψης ανεπίπλεκτα δυο ώσειων ινφλιξιμάμπης 400 mg με σαφή βελτίωση της συμπτωματολογίας της. Η αντιμικροβιακή αγωγή χορηγήθηκε για συνολικά 6 εβδομάδες, 77

94 οπότε πραγματοποιήθηκε επαναληπτική MRI ιερολαγονίων αρθρώσεων με σημαντική υποχώρηση των προηγούμενων ευρημάτων. Συμπεράσματα: Η σηπτική ιερολαγονίτιδα συνιστά σπανιότατη οντότητα (1-2% των σηπτικών αρθριτίδων), μιμείται άλλες μυοσκελετικές παθήσεις, ενώ χαρακτηριστικά καθυστερεί σημαντικά η διάγνωσή της με κόστος σοβαρές επιπλοκές όπως ενδοκαρδίτιδα, σήψη και αναπηρία. Ο αποικισμός του δέρματος από στελέχη σταφυλοκόκκου σε ασθενείς με ακμή θα πρέπει να συνεκτιμάται με ενδελεχή προσπάθεια αναζήτησης του παθογόνου παρά τη συχνή έλλειψη/κάλυψη υποκείμενου εμπυρέτου. ΑΑ33. ΟΞΕΙΑ ΒΑΚΤΗΡΙΑΚΗ ΜΗΝΙΓΓΙΤΙΔΑ ΣΕ ΑΝΟΣΟΕΠΑΡΚΗ ΑΝΔΡΑ ΜΕ ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΕΓΚΕΦΑΛΙΤΙΔΑΣ Αγγελάρα Μ., Μαγγανάς Κ., Μίχα Π., Τόσκας Ά., Μυλωνά Μ. Α Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό», Ιατρική Σχολή Αθηνών, Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών Σκοπός: Η οξεία βακτηριακή μηνιγγίτιδα αποτελεί δυνητικά απειλητική για τη ζωή κλινική οντότητα, ενώ η άμεση διάγνωση και θεραπεία της συνιστά απόλυτη αναγκαιότητα, καθώς χωρίς θεραπεία η θνησιμότητα αγγίζει το 70%. Πάνω από 1,2 εκατομμύρια περιστατικά καταγράφονται κάθε χρόνο παγκοσμίως, ενώ η επίπτωση και η θνητότητα κυμαίνονται ανάλογα με τη χώρα, την περιοχή, το παθογόνο και την ηλικιακή ομάδα. Η μηνιγγίτιδα ειδικά από στρεπτόκοκκο της ομάδας Β είναι σπάνια (0.3% -4.3%των περιπτώσεων),ωστόσο τα τελευταία χρόνια παρατηρείται σταδιακή άνοδος της επίπτωσής της, ενώ συνήθως εμφανίζεται σε ανοσοκατασταλμένους ασθενείς. Σκοπός της παρούσας η ανάδειξη ενδιαφέρουσας περίπτωσης ανοσοεπαρκούς ασθενούς με μηνιγγίτιδα από Streptococcus agalactiae. Ασθενείς και Μέθοδοι: Άνδρας, 59 ετών, με ατομικό αναμνηστικό αρτηριακής υπέρτασης και καλοήθους υπερτροφίας προστάτη υπό αγωγή, διεκομίσθη λόγω πτώσης επιπέδου συνείδησης με συνοδό εμπύρετο έως 39oC με ρίγος και συνοδό κεφαλαλγία από ωρών χωρίς ύφεση συμπτωματολογίας μετά τη λήψη 1 gr παρακεταμόλης. Αποτελέσματα: Ο ασθενής υποβλήθηκε σε πλήρη κλινικοεργαστηριακό έλεγχο με ανάδειξη σύγχυσης/διέγερσης, αυχενικής δυσκαμψίας, επίσχεσης ούρων, λευκοκυττάρωσης και ηπίως αυξημένων δεικτών φλεγμονής (WBC με πολυμορφοπυρηνικό τύπο/crp 13 mg/l max εφο 5). Υποβλήθηκε σε επείγουσα αξονική τομογραφία εγκεφάλου, όπου αναδείχθηκε υπόπυκνη περιοχή στον δεξιό κροταφικό λοβό στην υποφλοιώδη λευκή ουσία ως επί πιθανής εγκεφαλίτιδας. Στη συνέχεια, πραγματοποιήθηκε οσφυονωτιαία παρακέντηση απ όπου προέκυψαν κύτταρα (91% πολυμορφοπύρηνα), υπογλυκορραχία και αυξημένες πρωτεΐνες. Εστάλησαν PCR στο ΕΝΥ και καλλιέργεια με απομόνωση Streptococcus agalactiae. Ο ασθενής λάμβανε ήδη αγωγή ενδοφλεβίως με κεφτριαξόνη 2 gr x 2, αμπικιλλίνη 2 gr x 6, βανκομυκίνη 1 gr x 3, ριφαμπικίνη 600 mg x 2, ακυκλοβίρη 750 mg x 3 και δεξαμεθαζόνη 10 mg x 4 ως επί μηνιγγοεγκεφαλίτιδας, ενώ λόγω εμφάνισης εστιακών επιληπτικών σπασμών τέθηκε επιπλέον σε λεβετιρακετάμη. Μετά τη γνωστοποίηση του παθογόνου, συνεχίστηκε η αντιβιοτική αγωγή μόνο με κεφτριαξόνη 2 gr x 2. Ο ασθενής απυρέτησε σταδιακά, με αργή κλινική βελτίωση σε ό,τι αφορά το επίπεδο συνείδησής του, ενώ από εκτεταμένη κλινικοαπεικονιστική αναζήτηση υποκείμενου αιτίου, δεν ανευρέθη αιτιολογικός παράγοντας συσχέτισης νόσησης από το συγκεκριμένο παθογόνο. Συμπεράσματα: Η μηνιγγίτιδα πράγματι συνιστά δυνητικά μια απειλητική για τη ζωή νόσο. Καθυστέρηση στην έναρξη θεραπείας της - προς διενέργεια επιβεβαιωτικών εξετάσεων- έχει συσχετιστεί με χειρότερη έκβαση. Η απεικόνιση εγκεφάλου πολύτιμη, ασυνήθης ωστόσο με στοιχεία εστιακής εγκεφαλίτιδας. Παρότι η μηνιγγίτιδα από Strept. agalactiae συσχετίζεται με υποκείμενα αίτια (σακχαρώδης διαβήτης, έτερη εστία λοίμωξης, ανοσοκαταστολή), η έλλειψή τους δεν θα πρέπει να αποκλείει τον συγκεκριμένο παράγοντα από τη διαφοροδιαγνωστική μας φαρέτρα. 78

95 21 ΑΑ34. ΣΠΑΝΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΕΑΡΟΥ ΕΝΗΛΙΚΑ ΜΕ ΠΟΛΥΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΟ ΦΛΕΓΜΟΝΩΔΕΣ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΟΙΜΩΞΗ COVID-19 Λιάβα Χ., 1 Χύτας Η., 1 Πανάς Π., 1 Οικονόμου Θ., 1 Φράγκου Ν., 1 Παπαγιουβάννη Ι., 1 Μπίνου Π., 1 Πεϊχαμπέρης Δ., 1 Βλαχάκης Δ., 1 Κυδώνα Χ., 1 Σινάκος Ε., 1 Ανταχόπουλος Χ. 2 1 Δ Παθολογική Κλινική Α.Π.Θ., Γ.Ν.Θ. «Ιπποκράτειο» 2 Γ Παιδιατρική Κλινική, Α.Π.Θ., Γ.Ν.Θ. «Ιπποκράτειο» Σκοπός: Παρουσίαση σπάνιας περίπτωσης νεαρού ενήλικα με πολυσυστηματικό φλεγμονώδες σύνδρομο (Multisystem Inflammatory Syndrome in Adults, MIS-A) μετά από λοίμωξη COVID-19 (Coronavirus disease 2019). Ασθενείς και Μέθοδοι: Νεαρός ενήλικας 19 ετών, ασιατικής καταγωγής, προσήλθε στο Γενικό Νοσοκομείο «Ιπποκράτειο» Θεσσαλονίκης λόγω πυρετού από 3ημέρου έως 39οC με συνοδό ολοσωματικό εξάνθημα, φαρυγγοδυνία, επεισόδια εμέτου και αίσθημα δύσπνοιας. Προ μηνός ο ασθενής νόσησε από COVID-19, ενώ είχε προηγηθεί εμβολιασμός με μονοδοσιακό εμβόλιο πριν από 3 μήνες. Δεν ελάμβανε χρόνια φαρμακευτική αγωγή, ούτε ανέφερε χρόνια προβλήματα υγείας. Αποτελέσματα: Ο έλεγχος ζωτικών σημείων ανέδειξε ταχυκαρδία, υπόταση, υποξυγοναιμία και πυρετό. Στην κλινική εξέταση διαπιστώθηκε ολοσωματικό εξάνθημα, εξέρυθρες και οιδηματώδεις παρίσθμιες αμυγδαλές με παρουσία εξιδρώματος, τρίζοντες στις βάσεις των πνευμόνων αμφοτερόπλευρα, επιπεφυκίτιδα και ήπια ευαισθησία κοιλίας. Στον εργαστηριακό έλεγχο ανευρέθηκαν αυξημένοι δείκτες φλεγμονής (CRP 304 mg/l, TKE 85 mm/hr, PCT 1,24 ng/ml, WBC Κ/μL), αύξηση μυοκαρδιακών ενζύμων (τροπονίνη 7648,6 pg/ml, CPK 1908 U/L), δ-διμερών (3869 ng/ml), ινωδογόνου (571 mg/dl), καθώς και νεφρική και ηπατική δυσλειτουργία. Στο ηλεκτροκαρδιογράφημα διαπιστώθηκαν αλλοιώσεις οξείας μυοκαρδίτιδας. Ο έλεγχος με ταχεία ανίχνευση αντιγόνου για SARS-CoV-2 απέβη θετικός, ενώ δύο διαδοχικές μετρήσεις PCR (Polymerase Chain Reaction) για SARS-CoV-2 ανέδειξαν αρνητικό αποτέλεσμα. Διενεργήθηκε ολοσωματική αξονική τομογραφία με εικόνα θολής υάλου σημαντικής έκτασης στις βάσεις των πνευμόνων, ίχνη περικαρδιακού υγρού, υπεζωκοτική συλλογή αμφοτερόπλευρα, διόγκωση λεμφαδένων κοιλίας, ίχνη υγρού στην ελάσσονα πύελο, χωρίς ωστόσο ευρήματα από το εγκεφαλικό παρέγχυμα. Στο διαθωρακικό υπερηχογράφημα καρδιάς διαπιστώθηκε ελαττωμένο κλάσμα εξώθησης (50%). Πραγματοποιήθηκε έναρξη αγωγής με ενδοφλέβια ενυδάτωση, δοξυκυκλίνη, ηπαρίνη χαμηλού μοριακού βάρους και β-αποκλειστή. Την δεύτερη ημέρα νοσηλείας ο ασθενής εμφάνισε διαρροϊκές κενώσεις, καθώς και διαταραχή του προσανατολισμού με ήπια σύγχυση και αυχενική δυσκαμψία. Στην αγωγή προστέθηκε κεφτριαξόνη. Ο έλεγχος για ιογενείς λοιμώξεις (Hepatitis A, B, C, Human immunodeficiency, Varicella zoster, Cytomegalovirus, Epstein-Barr, Parvo B19) καθώς και Toxoplasma gondi, Mycoplasma, Legionella, Streptococcus απέβη αρνητικός. Η οσφυονωτιαία παρακέντηση δεν ανέδειξε ευρήματα ενδεικτικά βακτηριακής ή ιογενούς λοιμώξεως. Ανασκοπώντας τα κριτήρια του συνδρόμου MIS-A, διαπιστώθηκε ότι πληρούνταν η πλειονότητα αυτών. Πραγματοποιήθηκε έναρξη θεραπείας με κορτικοστεροειδή, γ-σφαιρίνη και ασπιρίνη με ταχεία βελτίωση των εργαστηριακών και κλινικών παραμέτρων. Κατά τον επαναληπτικό έλεγχο με υπερηχογράφημα καρδιάς δεν διαπιστώθηκαν ανευρυσματικές αλλοιώσεις αγγείων. Συμπεράσματα: Από την παρούσα περιγραφή περίπτωσης προκύπτει ότι το σύνδρομο MIS-A πρέπει να συμπεριλαμβάνεται στη διαφορική διάγνωση ασθενών νεαρής ηλικίας με εμμένοντα πυρετό και συμμετοχή πολλών συστημάτων. Βιβλιογραφικά δεδομένα καταδεικνύουν ότι η πορεία του συνδρόμου μπορεί να είναι ραγδαία, συνεπώς η επαγρύπνηση των ιατρών για την αναζήτηση κριτηρίων του συνδρόμου και η έγκαιρη χορήγηση θεραπείας συμβάλλουν στην μετέπειτα καλή πρόγνωση. 79

96 ΑΑ35. ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΜΕ ΔΕΥΤΕΡΟΠΑΘΕΣ ΑΙΜΟΦΑΓΟΚΥΤΤΑΡΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΔΙΟΥΡΗΘΡΙΚΗ ΕΓΧΥΣΗ BCG Μαγγανάς Κ., Αγγελάρα Μ., Μπουντζώνα Ι., Καραμανάκος Γ., Τόσκας Ά. Α Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» Σκοπός: Η ενδοκυστική έγχυση BCG (βάκιλλος Calmette-Guerin ζώντας εξασθενημένος Mycobacterium bovis) θεωρείται πρώτης γραμμής θεραπεία για τον επιφανειακό καρκίνο της ουροδόχου κύστης ακόμα και σήμερα, με μηχανισμό δράσης που δεν έχει πλήρως αποσαφηνιστεί. Οι ανεπιθύμητες ενέργειες είναι συνήθως τοπικές, ενώ οι συστηματικές, αν και σπάνιες, μπορεί να είναι δυνητικά θανατηφόρες, μια κατάσταση που ονομάζεται BCGίτιδα. Το δευτεροπαθές αιμοφαγοκυτταρικό σύνδρομο μετά από έγχυση BCG είναι μια σπάνια κλινική οντότητα με υψηλή θνητότητα, με μόλις τρία περιστατικά να έχουν περιγραφεί στη βιβλιογραφία. Ασθενείς και Μέθοδοι: Ασθενής 64 ετών, με ιστορικό in situ ουροθηλιακού καρκινώματος ουροδόχου κύστης από 4ετίας με τοπική εκτομή και έξι εγχύσεις BCG προ 3ετίας, διεκομίσθη λόγω εμπυρέτου ως 39οC από 15ημέρου με ήπια δυσουρικά ενοχλήματα, με εμφάνιση λίγες ώρες μετά την τελευταία ενδοκυστική έγχυση BCG. Αποτελέσματα: Κατά την εισαγωγή του ήταν προσανατολισμένος, εμπύρετος ως 38,5oC, νορμοτασικός με φυσιολογική παλμική οξυμετρία. Εμφάνιζε ένα πετεχειώδες μη ψηλαφητό εξάνθημα στα κάτω άκρα και οριακά ψηλαφητό ήπαρ. Οι εργαστηριακές εξετάσεις ανέδειξαν ουδετεροπενία (1000 K/μL), σοβαρή θρομβοπενία (8 Κ/μL), φυσιολογική αιμοσφαιρίνη, οξεία νεφρική βλάβη (Ur: 59 mg/dl, Cr: 2.01 mg/ dl), διαταραγμένη ηπατική βιοχημεία (AST: 177 U/L, ALT: 94 U/L, ALP: 201 U/L, γ-gt: 380 U/L), υψηλή LDH (604 U/L), τριγλυκερίδια (282 mg/dl), d-dimers (5.5 μg/ml) και ιδιαίτερα αυξημένους δείκτες οξείας φάσης (CRP: 229 mg/l, φερριτίνη: 5596 ng/ml), με φυσιολογική ΤΚΕ και χρόνους πήξης (PT και PTT). Ο ορολογικός έλεγχος για ηπατίτιδα B, C, HIV, parvovirus B19, EBV και CMV, όπως και για λεϊσμάνια και βρουκέλλα ήταν αρνητικός, ενώ στείρες ήταν και πολλαπλές καλλιέργειες αίματος και ούρων. Η αξονική τομογραφία θώρακος-κοιλίας ανέδειξε ηπατομεγαλία (23 cm) και σπληνομεγαλία (17 cm). Έγινε έναρξη 4-πλης αντιφυματικής αγωγής (ισονιαζίδη, ριφαμπικίνη, εθαμβουτόλη, λεβοφλοξασίνη) και υψηλής δόσης δεξαμεθαζόνης (10 mg/m2), όπως και γ-σφαιρινών (400 mg/kg για 5 ημέρες). Επισημαίνουμε σε αυτό το σημείο την ενδογενή αντοχή του Mycobacterium bovis στην πυραζιναμίδη. Έγινε βιοψία ήπατος που ανέδειξε μη-τυροειδοποιημένα κοκκιώματα με Ziehl-Neelsen θετική για οξεοάντοχα μυκοβακτηρίδια. Τέλος, λόγω ισχυρής υποψίας για αιμοφαγοκυτταρικό σύνδρομο, έγινε αναρρόφηση μυελού των οστών, με εικόνα φαγοκυττάρωσης αιμοπεταλίων από ιστιοκύτταρα, με αρνητική καλλιέργεια, Ziehl- Neelsen και PCR TB εκ του μυελού. Απυρέτησε σταδιακά, με κλινική και εργαστηριακή βελτίωση και εξήλθε με οδηγίες για διπλή αντιφυματική αγωγή και tapering κορτιζόνης. Συμπεράσματα: Η ισχυρή κλινική υποψία και η έγκαιρη έναρξη αντιφυματικής αγωγής σε συνδυασμό με γ-σφαιρίνες και υψηλές δόσεις κορτικοστεροειδών είναι ζωτικής σημασίας για τη βελτίωση της έκβασης αυτών των ασθενών. 80

97 21 ΑΑ36. ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΟΝΙΚΟΥ ΑΠΟΣΤΗΜΑΤΟΣ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΟ ΣΕ ΥΠΕΡΛΟΙΜΟΓΟΝΟ ΣΤΕΛΕΧΟΣ KLEBSIELLA PNEUMONIAE Οικονόμου Θ., 1 Χύτας Η., 1 Κυδώνα Χ., 1 Βλαχάκης Δ., 1 Μπούτου Α., 2 Τυχάλα Α., 3 Πρωτονοταρίου Έ., 3 Ζάρρας Χ., 4 Λιάβα Χ., 1 Πανάς Π., 1 Παπαγιουβάννη Ι., 1 Μπίνου Π., 1 Φράγκου Ν., 1 Γαβρίλης Π.-Ρ., 1 Σινάκος Ε. 1 1 Δ Παθολογική Κλινική Α.Π.Θ., Γ.Ν.Θ. «Ιπποκράτειο» 2 Πνευμονολογική Κλινική, Γ.Ν.Θ. «Ιπποκράτειο» 3 Μικροβιολογικό Εργαστήριο, Π.Γ.Ν.Θ. ΑΧΕΠΑ 4 Μικροβιολογικό Εργαστήριο, Γ.Ν.Θ. «Ιπποκράτειο» Σκοπός: Παρουσίαση περιστατικού ασθενούς με διεισδυτική λοίμωξη από υπερλοιμογόνο στέλεχος Klebsiella pneumoniae. Ασθενείς και Μέθοδοι: Ασθενής 36 ετών, δυτικοαφρικανικής καταγωγής, με ιστορικό αρρύθμιστου σακχαρώδους διαβήτη τύπου 1 εισήχθη στη Δ Παθολογική Κλινική του νοσοκομείου μας για διερεύνηση αιμόπτυσης, πλευροδυνίας και δερματικών βλαβών, ενώ ανέφερε ανορεξία, απώλεια βάρους και νυχτερινές εφιδρώσεις. Από το ατομικό αναμνηστικό προ μηνός είχε διαγνωσθεί με πνευμονία της κοινότητας και έλαβε 7ημερο σχήμα αντιβιοτικής αγωγής ενώ δεν αναφέρει ιστορικό πρόσφατων ταξιδιών ή σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων. Αποτελέσματα: Από την κλινική εξέταση διαπιστώθηκε: όψη πάσχοντος, βλατιδώδες εξάνθημα εκτατικής επιφάνειας άκρων και ελάττωση του αναπνευστικού ψιθυρίσματος δεξιά. Ο ασθενής υπεβλήθη σε πλήρη εργαστηριακό και απεικονιστικό έλεγχο, όπου διαπιστώθηκε νορμόχρωμη αναιμία, υψηλοί δείκτες φλεγμονής (ΤΚΕ 76, CRP 40mg/L, φ.τ.<6) και από ακτινογραφία και αξονική θώρακος: εκτεταμένη νεκρωτική βλάβη με παρουσία υδραερικού επιπέδου στο άνω λοβό του δεξιού πνεύμονα. Στη διαφορική διάγνωση ετέθη η φυματίωση, νεκρωτική πνευμονία από κοινά παθογόνα, συστηματικό νόσημα ή κακοήθεια. Διερευνήθηκε περαιτέρω με καλλιέργειες αίματος-πτυέλων, άμεση χρώση πτυέλων για κοινά, οξεάντοχα και μοριακό έλεγχο (πνευμονικό panel Film-Array & XPERT TB/RIF), δοκιμασία Mantoux, έλεγχο IGRA, ιολογικός και ανοσολογικός έλεγχος. Έγινε δερματολογική εκτίμηση και λήψη βιοψίας των βλαβών για ιστολογική εξέταση και καλλιέργεια. Εν αναμονή των αποτελεσμάτων ξεκίνησε αντιμικροβιακή αγωγή (β-λακτάμη και αζιθρομυκίνη) με βραδεία βελτίωση των συμπτωμάτων. Λόγω ισχυρής υποψίας για φυματίωση διενεργήθηκε βρογχοσκόπηση και λήψη BAL. Όλος ο παραπάνω έλεγχος ήταν αρνητικός, πλην της απομόνωσης πολυευαίσθητης Klebsiella pneumoniae. Ο ασθενής εξήλθε με σύσταση για στοχευμένη αντιμικροβιακή αγωγή για 3 εβδομάδες. Στον επανέλεγχο, μετά από 1,5 μήνα, ο ασθενής ανέφερε επανεμφάνιση γενικών συμπτωμάτων και επιγαστραλγία, καθώς και εκούσια διακοπή της αντιβίωσης στις 10 ημέρες, ενώ δε διαπιστώθηκε νέο κλινικό εύρημα και οι δερματικές βλάβες ήταν σε αποδρομή. Η καλλιέργεια πτυέλων και BAL για μυκοβακτηρίδια ήταν αρνητική. Νέος απεικονιστικός έλεγχος με αξονική θώρακος/κοιλίας, αποκάλυψε ευρήματα νεκρωτικής πνευμονίας, με αποστηματοποίηση και κεντρική τήξη. Λόγω της εμμένουσας και εξελισσόμενης πνευμονίας, αποφασίστηκε η διενέργεια εκ νέου λήψης BAL και καλλιέργεια του δείγματος. Από την καλλιέργεια απομονώθηκε Klebsiella pneumoniae με φαινοτυπικά χαρακτηριστικά K1 ορότυπου (hypervirulent, hypermucoviscosity: string test θετικό). Βάση αντιβιογράμματος, τέθηκε σε μοξιφλοξασίνη για τουλάχιστον 6 εβδομάδες, ενώ επίκειται νέος απεικονιστικός έλεγχος για καθορισμό της ανταπόκρισης και την τελική διάρκεια της θεραπείας. Συμπεράσματα: Το υπερλοιμογόνο στέλεχος της Klebsiella pneumoniae προκαλεί πυογόνα αποστήματα σε διάφορες θέσεις (ήπαρ, πνεύμονες, μαλακά μόρια, ΚΝΣ) και ευθύνεται για διεισδυτικές λοιμώξεις σε ασθενείς ασιατικής ή αφρικανικής καταγωγής με κυριότερο παράγοντα κινδύνου τον σακχαρώδη διαβήτη, όπως στον ασθενή μας. 81

98 ΑΑ37. ΑΣΘΕΝΗΣ ΜΕ ΕΜΠΥΡΕΤΟ ΚΑΙ ΠΑΝΚΥΤΤΑΡΟΠΕΝΙΑ Τεντολούρης Α., Τζεραβίνη Ε., Μπεμπλιδάκης Θ., Μυλωνά Μ., Ντζιώρα Φ., Τόσκας Ά. Α Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό», Ιατρική Σχολή, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών Σκοπός: Η παρουσίαση περιστατικού σπλαχνικής λεϊσμανίασης σε ασθενή με ατομικό αναμνηστικό νεοπλάσματος μαστού υπό χημειοθεραπεία (ΧΜΘ) που παρουσιάστηκε με πανκυτταροπενία και εμπύρετο. Ασθενείς και Μέθοδοι: Γυναίκα 59 ετών εισήχθη στο Νοσοκομείο μας λόγω εμπύρετου σε έδαφος ουδετεροπενίας μετά από ΧΜΘ. Η παρούσα νόσος άρχεται από το 2013, οπότε διαγνώστηκε με κακόηθες νεόπλασμα δεξιού μαστού (BRACA+) και υποβλήθηκε σε μαστεκτομή, ΧΜΘ και ακτινοθεραπεία (ΑΚΘ). Το 2019 παρουσίασε υποτροπή της νεοπλασματικής νόσου, με β εντοπίσεις στο ήπαρ και τον πνεύμονα και έκτοτε λαμβάνει κύκλους ΧΜΘ. Από διμήνου εμφάνισε εμπύρετο έως 38oC, ένα κύμα ανά ημέρα τις απογευματινές ώρες, υφιόμενο με παρακεταμόλη, το οποίο αποδόθηκε στις ηπατικές β εντοπίσεις και δεν έλαβε άλλη αγωγή, πλην ΧΜΘ. Από πενθημέρου προ της εισαγωγής της παρουσίασε επιδείνωση του εμπυρέτου, το οποίο πλέον δεν υποχωρούσε με αντιπυρετικά, έφτανε τους 39.5οC και συνοδευόταν από ρίγος. Έλαβε αγωγή με αμοξικιλλίνη/κλαβουλανικό κατ οίκον χωρίς βελτίωση. Αποτελέσματα: Από την κλινική εξέταση η ασθενής είχε οριακή ηπατομεγαλία και σπληνομεγαλία. Έφερε port a cath αριστερής υποκλείδιας φλέβας χωρίς σημεία φλεγμονής. Ο εργαστηριακός έλεγχος έδειξε πανκυτταροπενία (πολυμορφοπύρηνα: 0,40 K/μL, Hb: 7,7 g/dl, PLT: /μL) και αυξημένους δείκτες φλεγμονής. Στον απεικονιστικό έλεγχο με αξονική τομογραφία θώρακος-κοιλίας φάνηκαν μικρές πλευριτικές συλλογές άμφω, ανομοιογένεια ηπατικού παρεγχύματος ως επί β εντοπίσεων και σπληνομεγαλία. Η ασθενής ετέθη σε αγωγή με πιπερακιλλίνη/ταζομπακτάμη, αμικασίνη και βανκομυκίνη ως επί ουδετεροπενικού εμπυρέτου, έλαβε αυξητικό παράγοντα των λευκών για την αντιμετώπιση της ουδετεροπενίας και αιμοπετάλια λόγω εμφάνισης σοβαρής θρομβοπενίας. Ωστόσο λόγω επιμονής του εμπυρέτου με ρίγος και επιδείνωσης της πανκυτταροπενίας αναζητήθηκαν συμπληρωματικά στοιχεία από το ιστορικό της. Η ασθενής προ της έναρξης των συμπτωμάτων είχε βρεθεί σε αγροτική περιοχή για διακοπές, ενώ και η Ογκολόγος της ανέφερε ότι κατά το τελευταίο δίμηνο η ασθενής εμφάνιζε παρατεταμένη ουδετεροπενία μετά από ΧΜΘ. Εστάλη συμπληρωματικός έλεγχος για αντιλεϊσμανιακά αντισώματα (anti-k39) ορού που ήταν θετικός. Εστάλη, επίσης, PCR μυελού των οστών και περιφερικού αίματος για Leishmania sp. που ήταν θετική. Η εξέταση του μυελού ανέδειξε εικόνα αιμοφαγοκυττάρωσης. Η ασθενής έλαβε αγωγή με λιποσωμιακή αμφοτερικίνη 20 mg/kg Σωματικού Βάρους (4mg/ kg/ημέρα σε 5 ημέρες, σύμφωνα με το πρωτόκολλο της Κλινικής μας) με αποτέλεσμα την ύφεση του εμπυρέτου ήδη από τη δεύτερη δόση και την αύξηση των κυτταρικών σειρών. Εξήλθε κλινικά και εργαστηριακά βελτιωμένη, συνεχίζει τις προγραμματισμένες ΧΜΘ, ενώ μέχρι σήμερα δεν έχει εμφανίσει υποτροπή της λεϊσμανίασης. Συμπεράσματα: Σε ασθενείς που παρουσιάζονται με την κλασσική τριάδα πανκυτταροπενία - εμπύρετο - σπληνομεγαλία θα πρέπει να εξετάζεται και το ενδεχόμενο σπλαγχνικής λεϊσμανίασης και να αναζητώνται στοιχεία από το ιστορικό καθώς και σχετική επιδημιολογική έκθεση που να μπορούν να κατευθύνουν προς τη διάγνωση. Μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας δεν χρειάζεται δευτερογενής προφύλαξη, παρά μόνο σε περίπτωση υποτροπής ή ανοσοανεπάρκειας λόγω του ιού ανοσοανεπάρκειας του ανθρώπου (HIV). 82

99 21 ΑΑ38. ΑΣΘΕΝΗΣ ΜΕ ΑΙΜΟΦΑΓΟΚΥΤΤΑΡΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΣΕ ΕΔΑΦΟΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΕΝΕΡΓΟΥ EBV ΛΟΙΜΩΞΗΣ Τζεραβίνη Ε., Τεντολούρης Α., Γκιόκας Α., Παπαδάτου Μ., Ντζιώρα Φ., Κυρτσώνη Μ.-Χ. A Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό», Ιατρική Σχολή, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών Σκοπός: Η παρουσίαση σπάνιας περίπτωσης ασθενούς με αιμοφαγοκυτταρική λεμφοϊστιοκύττωση (HLH) σε έδαφος χρόνιας ενεργού λοίμωξης από τον ιό Epstein-Barr (CAEBV). Υλικό και Μέθοδοι: Ασθενής 32 ετών προσήλθε λόγω αδυναμίας και εμπυρέτου από εβδομάδας. Από την κλινική εξέταση διαπιστώθηκε ηπατοσπληνομεγαλία και βουβωνική λεμφαδενοπάθεια. Από τον απεικονιστικό έλεγχο με αξονική τομογραφία παρατηρήθηκαν ηπατοσπληνομεγαλία, λεμφαδενοπάθεια και διηθήματα κορυφών πνεύμονα. Απομονώθηκε EBV με PCR στο περιφερικό αίμα και στη συνέχεια σε βιοψία πνεύμονα. Βελτιώθηκε και τέθηκε σε παρακολούθηση, με ακόλουθη πτώση του τίτλου EBV DNA, χωρίς να λάβει ειδική θεραπεία. Επανεισήχθη 6 μήνες αργότερα για διερεύνηση εμπυρέτου από μηνός. Από τον εργαστηριακό έλεγχο παρατηρήθηκαν πανκυτταροπενία, αυξημένοι δείκτες φλεγμονής, φερριτίνη > ng/ml, υποϊνωδογοναιμία και υπερτριγλυκεριδαιμία. Τέθηκε η υποψία HLH και η ασθενής υποβλήθηκε σε οστεομυελική βιοψία, στην οποία φάνηκε εικόνα αιμοφαγοκυττάρωσης και δυσερυθροποίησης, ενώ ειδικές χρώσεις ανέδειξαν παρουσία EBV στο μυελό. Ανάλογα ήταν τα ευρήματα της βιοψίας λεμφαδένα και ήπατος. Η βιοψία πνεύμονα ανέδειξε εικόνα συμβατή με κυψελιδική πρωτεΐνωση και παρουσία EBV. Στο περιφερικό αίμα ανιχνεύθηκαν με PCR υψηλοί τίτλοι EBV DNA. Ο έλεγχος για συγγενείς και επίκτητες ανοσοανεπάρκειες ανέδειξε μετάλλαξη στο γονίδιο GATA2. Αποτελέσματα: Τέθηκε η διάγνωση HLH σε έδαφος CAEBV και η ασθενής έλαβε αγωγή με ετοποσίδη, δεξαμεθαζόνη, ριτουξιμάμπη και γ- σφαιρίνη. Έλαβε επίσης αντιϊκή αγωγή με γκανσικλοβίρη με προοδευτική μείωση των αντιγράφων του EBV στο αίμα. Η νοσηλεία της επιπλέχθηκε από ουδετεροπενική κολίτιδα και μικροβιαιμία, η οποία αντιμετωπίστηκε επιτυχώς με στοχευμένη αντιμικροβιακή αγωγή. Μετά από μακρά νοσηλεία η ασθενής σταθεροποιήθηκε και εξήλθε. Στη συνέχεια ακολούθησε σχήμα συντήρησης με βορτεζομίμπη, ενώ προγραμματίζεται ετερόλογη μεταμόσχευση μυελού των οστών με δότη τον αδελφό της ασθενούς. Συμπεράσματα: Η λοίμωξη από EBV ενώ στην πλειοψηφία των ατόμων είναι ήπια και αυτοπεριοριζόμενη, σε ένα μικρό ποσοστό ασθενών δύναται να προκαλέσει χρόνια, σοβαρή νόσο. Η ακριβής αιτία που καθιστά κάποιους οργανισμούς αδύναμους να αντιμετωπίσουν τον EBV δεν είναι ακόμα γνωστή. Μεταλλάξεις στο γονίδιο GATA2 έχουν συσχετιστεί με αδυναμία κάθαρσης του EBV και CAEBV, HLH, κυψελιδική πρωτεΐνωση και δυσπλασία μυελού. Η CAEBV πλέον ταξινομείται στα λεμφοϋπερπλαστικά νοσήματα. Για τη διάγνωσή της απαιτείται ανίχνευση EBV DNA στο αίμα ή/και τους ιστούς, για διάστημα άνω των 6 μηνών και αποκλεισμός υποκείμενης ανοσοανεπάρκειας. Η CAEBV με τη σειρά της δύναται να πυροδοτήσει την εμφάνιση HLH. Και οι δύο αυτές οντότητες είναι σπάνιες, η αντιμετώπισή τους δύσκολη, ενώ η θνητότητα είναι υψηλή ακόμα και με την κατάλληλη θεραπεία. Λόγω του μικρού αριθμού περιστατικών δεν υπάρχουν σαφείς οδηγίες για την θεραπεία της CAEBV. Η ετερόλογη μεταμόσχευση μυελού των οστών φαίνεται να έχει τα καλύτερα μακροχρόνια αποτελέσματα. 83

100 ΑΑ39. ΤΟΠΙΚΗ ΕΞΑΡΣΗ C. DIFFICILE ΛΟΙΜΩΞΗΣ ΣΕ ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΑ COVID-19 Καζάνας Σ., 1 Κακλαμάνος Α., 2 Σαμαρά Σ., 3 Καραπάνου Α., 4 Ηλιάδη Ε. 3 1 Α Παθολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» 2 Κλινική Παθολογικής Φυσιολογίας, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» 3 Μονάδα Ειδικών Λοιμώξεων - COVID-19, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» 4 Γραφείο Ελέγχου Λοιμώξεων, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» Σκοπός: Κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19, πολλές μελέτες έχουν καταδείξει αυξημένη επίπτωση λοίμωξης από C. difficile. Λόγω του τρόπου μετάδοσης του παθογόνου μικροοργανισμού, οι προφυλάξεις επαφής (contact precautions) επιπλέον των τυπικών προφυλάξεων (standard precautions) είναι υψίστης σημασίας για τον περιορισμό της εξάπλωσης της παραπάνω λοίμωξης. Σκοπός αυτής της εργασίας είναι η περιγραφή μιας τοπικής έξαρσης C. difficile λοίμωξης σε μια μονάδα COVID-19. Ασθενείς και Μέθοδοι: Συλλέξαμε και αναλύσαμε τα δεδομένα τεσσάρων ασθενών που διαγνώστηκαν με C. difficile λοίμωξη κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους στη μονάδα COVID-19 του Γ.Ν.Α. Λαϊκό. Η διάγνωση τέθηκε από το Μικροβιολογικό Εργαστήριο του νοσοκομείου μας, έπειτα από ανίχνευση του μικροβίου με θετική δοκιμασία για το αντιγόνο γλουταμική αφυδρογονάση (GDH) και εν συνεχεία επιβεβαίωση της παρουσίας της τοξίνης Α με ELISA. Αποτελέσματα: Η πρώτη ασθενής προερχόταν από Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων και ήταν συμπτωματική ήδη κατά την εισαγωγή της στο νοσοκομείο (εμπύρετο, διάρροιες). Από τον εργαστηριακό έλεγχο διαπιστώθηκε η συλλοίμωξη με C. difficile οπότε και η ασθενής απομονώθηκε, ωστόσο η βραχείας διάρκειας συν-νοσηλεία της με άλλη μια ασθενή με COVID-19 είχε σαν αποτέλεσμα την μόλυνση της δεύτερης. Παρά τα μέτρα απομόνωσης και τις προφυλάξεις επαφής που λαμβάνονταν σε αυτά δύο περιστατικά, άλλοι δύο ασθενείς που νοσηλεύονταν στη μονάδα COVID-19 το ίδιο χρονικό διάστημα διεγνώσθησαν με C. difficile λοίμωξη. Δεδομένου ότι δεν υπήρχε άμεση επαφή ή συν-νοσηλεία των δύο τελευταίων περιστατικών με κάποιο επιβεβαιωμένο περιστατικό C. difficile λοίμωξη, η μόλυνση αποδόθηκε σε πιθανή επαφή με το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό που ενδεχομένως είχε προηγουμένως αγγίξει επιμολυσμένα αντικείμενα ή επιφάνειες. Συμπεράσματα: Οι αλλαγές στις πρακτικές ελέγχου και πρόληψης ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων που επέφερε η πανδημία COVID-19, καθώς και η αύξηση της χορήγησης αντιβιοτικών που παρατηρήθηκε τουλάχιστον στα αρχικά πανδημικά κύματα, έχει ενδεχομένως συμβάλλει σημαντικά στην εξάπλωση τοξινογόνων στελεχών C. difficile. Η παρούσα μελέτη τονίζει τη σημασία της ορθής εφαρμογής των μέτρων ελέγχου λοιμώξεων (τυπικές προφυλάξεις, προφυλάξεις επαφής) και της επιτήρησης στη χρήση αντιβιοτικών για τη βελτίωση της παρεχόμενης ιατροφαρμακευτικής φροντίδας. ΑΑ40. ΣΟΒΑΡΗ ΝΕΟΓΝΙΚΗ ΔΙΕΙΣΔΥΤΙΚΗ ΛΟΙΜΩΞΗ ΑΠΟ ΑΝΘΕΚΤΙΚΟ ΣΤΗ ΜΕΘΙΚΙΛΛΙΝΗ ΧΡΥΣΙΖΟΝΤΑ ΣΤΑΦΥΛΟΚΟΚΚΟ ΘΕΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΓΟΝΙΔΙΟ PANTON-VALENTINE ΛΕΥΚΟΚΤΟΝΙΝΗΣ Κούρτη Μ., 1 Σιμιτσοπούλου Μ., 1 Ιωσηφίδης Η., 1 Αγακίδου Ε., 2 Κοντού Α., 2 Βαγδατλή Ε., 3 Σαραφίδης Κ., 2 Ροηλίδης Ε. 1 1 Γ Παιδιατρική Κλινική Α.Π.Θ., Γ.Ν.Θ «Ιπποκράτειο» 2 Α ΜΕΝΝ Α.Π.Θ., Γ.Ν.Θ «Ιπποκράτειο» 3 Μικροβιολογικό Εργαστήριο, Γ.Ν.Θ. «Ιπποκράτειο» Εισαγωγή: Η Panton-Valentine Leukocidin (PVL) είναι ένας από τους κύριους λοιμογόνους παράγοντες του Staphylococcus aureus, (SA). Η παρουσία της PVL σε στελέχη SA ανθεκτικού στη μεθικιλλίνη (MRSA) έχει συσχετισθεί με σοβαρές και δύσκολες στην αντιμετώπιση λοιμώξεις. 84

101 21 Σκοπός: Περιγραφή περιστατικού βακτηριαιμίας από MRSA PVL(+) με συνοδό νεκρωτική πνευμονία, και οστεομυελίτιδα σε πρόωρο νεογνό από την κοινότητα. Περιγραφή περιστατικού: Πρόωρο νεογνό με ηλικία κύησης 35 εβδομάδων εμφάνισε την 27η ημέρα ζωής πυρετό και φτωχή σίτιση για τα οποία προσκομίστηκε σε δευτεροβάθμιο νοσοκομείο και καλύφθηκε με αμπικιλλίνη και αμικασίνη. Το νεογνό εμφάνισε ραγδαία αναπνευστική επιδείνωση εντός ωρών και διακομίσθηκε σε μονάδα εντατικής νοσηλείας νεογνών (ΜΕΝΝ). Στη ΜΕΝΝ διασωληνώθηκε και η αγωγή τροποποιήθηκε σε μεροπενέμη και βανκομυκίνη. Κατά το 2ο 24ωρο νοσηλείας το νεογνό αποσωληνώθηκε και παρέμεινε σε ρινικό CPAP. Την 3η μέρα εμφάνισε οίδημα μαλακών μορίων στο άνω, έσω τριτημόριο του δεξιού μηρού με ευαισθησία και σκληρία καθώς και παραμονή αυξημένων δεικτών φλεγμονής. Το επόμενο 24ωρο νοσηλείας εμφάνισε νέα οξεία επιδείνωση με αναπνευστική δυσχέρεια, αυξημένες ανάγκες σε οξυγόνο, εμφάνιση πνευμοθώρακα για το οποίο τοποθετήθηκε σωλήνας παροχέτευσης και χρειάστηκε να επαναδιασωληνωθεί. Παράλληλα, υπήρξε ενημέρωση ότι η καλλιέργεια αίματος που είχε ληφθεί κατά την 1η και 3η μέρα νοσηλείας παρέμενε θετική όπως και οι βρογχικές εκκρίσεις για MRSA. Η αξονική τομογραφία θώρακα ανέδειξε νεκρωτική πνευμονία και η μαγνητική τομογραφία οστεομυελίτιδα του δεξιού ισχιακού οστού. Συνοψίζοντας, το νεογνό εμφάνισε εμμένουσα βακτηριαιμία από MRSA, οστεομυελίτιδα και σοβαρή νεκρωτική πνευμονία. Ο γονιδιακός έλεγχος με PCR του στελέχους του σταφυλοκόκκου που είχε αποσταλεί από το υλικό των τελευταίων καλλιεργειών και των βρογχικών εκκρίσεων ήταν θετικός για ανίχνευση του γονιδίου PVL και επιβεβαιώθηκε με Sanger dideoxy DNA sequencing. Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω το νεογνό αντιμετωπίστηκε με γενταμικίνη, κεφταρολίνη και λινεζολίδη. Εμφάνισε σταδιακή βελτίωση και η κεφταρολίνη συνεχίστηκε για σύνολο τριών εβδομάδων ενώ η λινεζολίδη για άλλες δύο εβδομάδες. Το νεογνό εξήλθε ελεύθερο συμπτωμάτων με συνέχιση από του στόματος τριμεθοπρίμης-σουλφαμεθοξαζόλης για συνολική διάρκεια αντιβιοτικής αγωγής 8 εβδομάδων. Παράλληλα έγινε έλεγχος φορείας MRSA στην οικογένεια του νεογνού και διαπιστώθηκε ότι η μητέρα ήταν φορέας MRSA. Συστήθηκε ενδορρινική εφαρμογή μουπιροσίνης 2 φορές ημερησίως για 7 ημέρες. Συμπεράσματα: Χρειάζεται επαγρύπνηση για την αναγνώριση στελεχών S. aureus που συνδυάζουν αντοχή στα αντιβιοτικά (MRSA) και παραγωγή τοξίνης (PVL-θετικά) και έχουν αυξημένη λοιμογόνο δύναμη προκαλώντας σοβαρές διεισδυτικές λοιμώξεις. ΑΑ41. ΠΡΟΓΝΩΣΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΚΛΙΝΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ COVID-19 ΛΟΙΜΩΞΗΣ ΣΕ ΝΟΣΗΛΕΥΟΜΕΝΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΑΙΜΑΤΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΚΟΗΘΕΙΑ: Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΙΑΣ ΜΟΝΑΔΑΣ COVID-19 Καζάνας Σ., 1 Αναστασοπούλου Α., 1 Μπασούλης Δ., 2 Ηλιάδη Ε., 2 Αποστόλου Α., 1 Αγγελοπούλου Μ., 3 Στεργίου Ι., 4 Σύψας Ν.Β., 2,4 Σαμάρκος Μ. 1 1 Α Παθολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» 2 Μονάδα Ειδικών Λοιμώξεων - COVID-19, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» 3 Αιματολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» 4 Κλινική Παθολογικής Φυσιολογίας, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» Σκοπός: Οι ασθενείς με αιματολογικές κακοήθειες παρουσιάζουν αυξημένο κίνδυνο βαρύτερης νόσησης COVID-19 και δυσμενέστερη πρόγνωση συγκριτικά με ασθενείς χωρίς αιματολογική κακοήθεια. Τα βιβλιογραφικά δεδομένα σχετικά με προγνωστικούς παράγοντες αλλά και την επίπτωση βακτηριακών επιλοιμώξεων σε αυτή την κατηγορία ασθενών είναι περιορισμένα. Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η διερεύνηση πιθανών προγνωστικών παραγόντων και η παρουσίαση δεδομένων για την κλινική πορεία ασθενών με αιματολογικές κακοήθειες και COVID

102 Ασθενείς και Μέθοδοι: Αναδρομική και προοπτική καταγραφή ασθενών με αιματολογική κακοήθεια, που νοσηλεύτηκαν λόγω COVID-19 στη Μονάδα COVID-19 του ΓΝΑ Λαϊκό από τον Ιούνιο 2020 μέχρι και τον Οκτώβριο Συλλέχθηκαν δημογραφικά και επιδημιολογικά στοιχεία, εργαστηριακές παράμετροι κατά την εισαγωγή, οι περιπτώσεις βακτηριακών επιλοιμώξεων (μικροβιολογικά τεκμηριωμένες ή με συμβατό απεικονιστικό έλεγχο) και η λήψη αντιμικροβιακής αγωγής. Τέλος, σημειώθηκε η θνητότητα στις 30 ημέρες από την εισαγωγή. Αποτελέσματα: Στην περίοδο της μελέτης, νοσηλεύτηκαν 37 ασθενείς με αιματολογική κακοήθεια και COVID-19, ηλικίας 60.4±16.2 έτη, εκ των οποίων οι 22 (59.5%) ήταν άντρες. Από το σύνολο των ασθενών, 14 (37.8%) ήταν πλήρως εμβολιασμένοι. Δεκατρείς ασθενείς (35.1%) εμφάνισαν βακτηριακή επιλοίμωξη (5 ασθενείς πνευμονία, 3 βακτηριαιμία, 3 λοίμωξη ουροποιητικού, ένας λοίμωξη μαλακών μορίων και μια C. difficile κολίτιδα). H συνολική θνητότητα στις 30 ημέρες ήταν 27%. Η σοβαρή ουδετεροπενία (πολυμορφοπύρηνα <500/μL) κατά την εισαγωγή ήταν ο σημαντικότερος παράγοντας κινδύνου για βακτηριακή επιλοίμωξη (ΟR 19.71, p=0.01). Η CRP εισαγωγής διέφερε στατιστικά σημαντικά μεταξύ αναρρωσάντων και θανόντων [mean (mg/l): vs , p=0.045], ενώ η ανάγκη υποστήριξης με υψηλά μείγματα οξυγόνου (MV 50%) αποτελούσε το σημαντικότερο επιβαρυντικό παράγοντα για θάνατο (ΟR 31.5, p=0.003). Οι ασθενείς με σοβαρή ουδετεροπενία παρουσίαζαν υψηλότερη θνητότητα (57.1% vs 20%), αν και η διαφορά αυτή ήταν στατιστικά μη σημαντική (p=0.06). Κατά την πολυπαραγοντική ανάλυση, η ανάγκη υποστήριξης με υψηλά μείγματα οξυγόνου ήταν ο μόνος προγνωστικός παράγοντας που διατήρησε στατιστική σημαντικότητα. Συμπεράσματα: Ο κίνδυνος βακτηριακής επιλοίμωξης και δυσμενούς έκβασης στους νοσηλευόμενους ασθενείς με αιματολογικές κακοήθειες και COVID-19 είναι υψηλός, ιδιαίτερα στην υποομάδα με σοβαρή ουδετεροπενία. Η ανάγκη υψηλής παροχής οξυγόνου κατά την εισαγωγή αποτελεί τον σημαντικότερο επιβαρυντικό παράγοντα ως προς την επιβίωση, ενώ υπάρχουν ενδείξεις ότι η CRP εισαγωγής ίσως έχει προγνωστική σημασία. Περισσότερες μελέτες και μεγαλύτερες σειρές ασθενών με COVID-19 λοίμωξη και αιματολογική κακοήθεια είναι απαραίτητες για τη διερεύνηση των παραπάνω και την αναζήτηση νέων συσχετίσεων. ΑΑ42. ΠΝΕΥΜΟΝΙΚΟ ΑΠΟΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΒΑΚΤΗΡΙΑΙΜΙΑ ΑΠΟ ACINETOBACTER BAUMANNII ΣΕ ΑΣΘΕΝΗ ΜΕ ΝΟΣΟ COVID-19 ΣΕ ΑΠΟΔΡΟΜΗ Παράσχου Ε.-Μ., Σιάρκος Ε., Εφραιμίδης Θ., Μακρής Α., Χριστόφιλος Σ.-Α., Ματσάγγου Σ., Mykhailova Y., Τσιάμης Ν., Σπυροπούλου Ό.-Μ., Κοτσίρη Ι., Μπληζιώτης Ι., Σαμαράς Χ. Α Παθολογική Κλινική, Γ.Ν. Ασκληπιείο Βούλας Σκοπός: Σκοπός της παρουσίασης είναι η ανάδειξη των σοβαρών επιπλοκών από βακτηριακές λοιμώξεις σε ασθενείς με νόσο COVID-19 σε αποδρομή. Παρουσιάζεται ασθενής με πνευμονικό απόστημα και βακτηριαιμία από Acinetobacter baumannii. Ασθενείς και Μέθοδοι: Ασθενής 67 ετών με σοβαρή λοίμωξη SARS-COV-2 νοσηλεύθηκε με οξεία αναπνευστική ανεπάρκεια στην κλινική COVID. Ετέθη εξαρχής σε οξυγονοθεραπεία με high flow nasal cannula (HFNC) και έλαβε αγωγή με ρεμδεσιβίρη, baricitinib,δεξαμεθαζόνη, ηπαρίνη χαμηλού μοριακού βάρους, κεφτριαξόνη και μοξιφλοξασίνη. Αξονική τομογραφία θώρακος ανέδειξε εκτεταμένα διηθήματα δίκην θαμβής υάλου και βρογχιεκτασίες άμφω. Εξαιτίας εμμένοντος εμπυρέτου και ακτινολογικής επιδείνωσης η αντιμικροβιακή αγωγή τροποποιήθηκε σε μεροπενέμη και τεικοπλανίνη με καλή ανταπόκριση. Την 25η ημέρα νοσηλείας, κατόπιν αρνητικοποίησης του ελέγχου με PCR,ο ασθενής μεταφέρθηκε στην Παθολογική Κλινική απύρετος υπό οξυγονοθεραπεία με μάσκα Venturi 40%. Τη δεύτερη ημέρα νοσηλείας στο Παθολογικό Τμήμα εμφάνισε επεισόδιο εμπυρέτου με ρίγος και υποξυγοναιμία. Ετέθη εκ νέου 86

103 21 HFNC και αντιμικροβιακή αγωγή με κεφταζιδίμη/αβιβακτάμη, κολιστίνη, δαπτομυκίνη και βορικοναζόλη. Καλλιέργειες αίματος ανεδείχθησαν θετικές για πολυανθεκτικό στέλεχος Acinetobacter baumannii με ευαισθησία στην κολιστίνη. Από τις καλλιέργειες πτυέλων και βρογχικών εκκρίσεων απομονώθηκε πολυανθεκτικό στέλεχος Acinetobacter baumannii σε μεγάλη ανάπτυξη και Candida albicans σε μικρή ανάπτυξη. Παρέμεινε εμπύρετος και στον εργαστηριακό του έλεγχο ανεδείχθη εμμένουσα λευκοκυττάρωση με αυξημένους δείκτες φλεγμονής. Πραγματοποιήθηκε επαναληπτική αξονική τομογραφία θώρακος η οποία ανέδειξε απόστημα δεξιού κάτω λοβού με περιεχόμενο και υδραερικό επίπεδο, για το οποίο συνεστήθη από θωρακοχειρουργούς συντηρητική αντιμετώπιση. Επίσης ανεδείχθησαν εκτεταμένες περιοχές συμβατές με ινώδεις αλλοιώσεις και βρογχιεκτασίες. Λόγω της σοβαρής αναπνευστικής ανεπάρκειας δεν κατέστη δυνατή η διενέργεια βρογχοσκόπησης. Αποτελέσματα: Η αντιβιοτική αγωγή του ασθενούς τροποποιήθηκε σε κολιστίνη, τιγεκυκλίνη, τεικοπλανίνη, ανιδουλαφουνγκίνη και αμπικιλλίνη/σουλμπακτάμη. Παρά την πτωτική τάση των δεικτών φλεγμονής και την αρχική κλινική ανταπόκριση, την 20η ημέρα νοσηλείας στο Παθολογικό Τμήμα ο ασθενής εμφάνισε πτώση επιπέδου συνείδησης με αυξημένη αναπνευστική συχνότητα και εικόνα αναπνευστικής οξέωσης στα αέρια αίματος οπότε και διασωληνώθηκε. Ετέθη σε μηχανική υποστήριξη της αναπνοής και αιμοδυναμική υποστήριξη με αγγειοσυσπαστικά. Εμφάνισε επεισόδιο άσφυγμης κοιλιακής ταχυκαρδίας με αιμοδυναμική κατάρριψη οπότε διενεργήθη καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση χωρίς επιτυχή ανάταξη. Συμπέρασμα: Οι επιλοιμώξεις από παθογόνους μικροοργανισμούς, συχνά πολυανθεκτικούς και η εμφάνιση πνευμονικών αποστημάτων αποτελούν μερικές από τις επιπλοκές της νόσο COVID-19. Οι επιλοιμώξεις από Acinetobacter baumanni περιγράφονται με αυξημένη συχνότητα σε ασθενείς με COVID-19 παρόλα αυτά σπάνια έχουν περιγραφεί αποστήματα από αυτόν τον μικροοργανισμό. ΑΑ43. ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΚΟΛΙΜΥΚΙΝΗΣ ΜΕ ΔΑΠΤΟΜΥΚΙΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΒΑΚΤΗΡΙΑΙΜΙΑΣ ΑΠΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΑΝΘΕΚΤΙΚΟ ACINETOBACTER BAUMANNII Λαμπαδά Χ., 1 Χαρίση Κ., 1 Κούρτη Μ., 1 Χοχλιούρου Ε., 1 Ιωσηφίδης Η., 1 Ζάρρας Χ., 2 Ροηλίδης Ε., 1 Ανταχόπουλος Χ. 1 1 Γ Παιδιατρική Α.Π.Θ., Γ.Ν.Θ. «Ιπποκράτειο» 2 Μικροβιολογικό Εργαστήριο, Γ.Ν.Θ. «Ιπποκράτειο» Εισαγωγή: Η αντιμετώπιση του εξαιρετικά ανθεκτικού (XDR) Acinetobacter baumannii, που παρουσιάζει αντοχή και στην κολιμυκίνη, είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Υπάρχουν πειραματικά δεδομένα που καταδεικνύουν συνεργική in vitro δράση κολιμυκίνης-δαπτομυκίνης έναντι στελεχών XDR A. baumannii. Σκοπός: Κλινική περιγραφή σειράς περιστατικών με επιβεβαιωμένη λοίμωξη από XDR A. baumannii, τα οποία έλαβαν συνδυασμό αντιβιοτικών, συμπεριλαμβανομένης και της δαπτομυκίνης. Μέθοδος: Προοπτική μελέτη καταγραφής ασθενών με θετική καλλιέργεια αίματος σε XDR A. baumannii από τον Μάιο 2021 έως τον Φεβρουάριο 2022 σε 3βάθμιο νοσοκομείο. Τα χαρακτηριστικά των ασθενών (δημογραφικά, κλινικοεργαστηριακά) καταγράφονταν από τον ιατρικό τους φάκελο κατά τη διάρκεια της λοιμωξιολογικής εκτίμησης σε παθολογικές και χειρουργικές κλινικές του νοσοκομείου. Για τις καλλιέργειες αίματος χρησιμοποιήθηκε το σύστημα BacT Alert (BiomerieuxR). Η ταυτοποίηση και ο έλεγχος της ευαισθησίας στα αντιβιοτικά έγινε με το αυτοματοποιημένο σύστημα Vitek 2 (BiomerieuxR). Η επιβεβαίωση της αντοχής στην κολιμυκίνη έγινε με τη μέθοδο των αραιώσεων. Αποτελέσματα: Κατά τη διάρκεια της μελέτης καταγράφηκαν 16 επεισόδια βακτηριαιμίας XDR A. baumannii σε 16 ασθενείς, μέσης ηλικίας 60 ετών, εύρους ηλικίας ετών (87,5% άνδρες). Το 56,2% 87

104 των ασθενών νοσηλεύονταν σε παθολογικές κλινικές, ενώ το 43,8% σε χειρουργικές. Από το σύνολο των ασθενών μόνο το 37,5% είχε προηγουμένως νοσηλευτεί σε ΜΕΘ, ενώ όλοι ανεξαιρέτως οι ασθενείς έφεραν κεντρικό αγγειακό καθετήρα. Τα 14 από το σύνολο των 16 στελεχών XDR A. baumannii παρουσίαζαν αντοχή και στην κολιμυκίνη, ενώ τα υπόλοιπα 2 είχαν ευαισθησία μόνο στην κολιμυκίνη. Επίσης, 2 από τα 16 στελέχη είχαν MIC ίση με 2 μg/ml για την τιγεκυκλίνη, ενώ στα υπόλοιπα 14 η MIC ήταν >2 μg/ ml. Θεραπευτικά οι ασθενείς έλαβαν συνδυασμό κολιμυκίνης-δαπτομυκίνης-μεροπενέμης-τιγεκυκλίνης. Κανένας ασθενής δεν κατέληξε από τη βακτηριαιμία κατά τις πρώτες 14 μέρες της αγωγής. Κλινική και εργαστηριακή βελτίωση σημείωσαν οι 15 από τους 16 ασθενείς εντός του 14ημέρου της αγωγής. Μικροβιολογική ανταπόκριση με αρνητικοποίηση της καλλιέργειας αίματος εμφάνισαν, ομοίως, οι 15 από τους 16 ασθενείς. Η μέση διάρκεια της αρνητικοποίησης των καλλιεργειών από την έναρξη της θεραπείας ήταν οι 12 μέρες. Τέλος, κανένας ασθενής δεν εμφάνισε αξιοσημείωτη άνοδο των επιπέδων του ενζύμου CPK, ως ανεπιθύμητη δράση της δαπτομυκίνης. Συμπέρασμα: Η έκβαση της σειράς ασθενών, που έλαβαν συνδυασμό κολιμυκίνης-δαπτομυκίνης ως μέρος ενός ευρύτερου συνεργικού αντιμικροβιακού σχήματος, για την αντιμετώπιση της βακτηριαιμίας XDR A. baumannii, ήταν καλή, χωρίς ιδιαίτερες ανεπιθύμητες ενέργειες. Το πιθανό κλινικό όφελος του συνδυασμού κολιμυκίνης-δαπτομυκίνης θα πρέπει να ελεγχθεί πληρέστερα σε μία ανάλογη συγκριτική μελέτη. ΑΑ44. ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΣΠΑΝΙΟΥ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ ΔΙΡΟΦΙΛΑΡΙΑΣΗΣ ΣΕ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΡΕΥΜΑΤΟΕΙΔΗ ΑΡΘΡΙΤΙΔΑ Κούρτη Μ., 1 Πιπεράκη Ε.-Θ., 2 Παπαδημητρίου Ε., 3 Σγουροπούλου Β., 3 Τραχανά Μ., 3 Φαρμάκη Ε., 3 Ροηλίδης Ε. 1 1 Γ Παιδιατρική Κλινική Α.Π.Θ., Γ.Ν.Θ. «Ιπποκράτειο» 2 Εργαστήριο Μικροβιολογίας, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ 3 Α Παιδιατρική Κλινική Α.Π.Θ., Γ.Ν.Θ. «Ιπποκράτειο» Εισαγωγή: Η διροφιλαρίαση είναι μια παρασιτική νόσος που προκαλείται από το νηματέλμινθα Dirofilaria repens τη φιλάρια που ενδημεί στις μεσογειακές χώρες και την Ελλάδα. Μεταδίδεται από το τσίμπημα κουνουπιών ενώ συνήθεις τελικοί ξενιστές είναι σαρκοφάγα ζώα όπως ο σκύλος. Εκδηλώνεται συνήθως ως μικρό υποδόριο οζίδιο, ενώ μπορεί να εντοπισθεί και στους οφθαλμούς, τα βλέφαρα και κάτω από τον επιπεφυκότα. Αν και σχετικά σπάνια, περιστατικά υποδόριας διροφιλαρίασης έχουν αναφερθεί από πολλές χώρες της Μεσογείου. Σκοπός: Περιγραφή περιστατικού διροφιλαρίασης σε κορίτσι 9 ετών με ψηλαφητό υποδόριο οζίδιο στο μεσόφρυο. Περιγραφή περιστατικού: Κορίτσι 9 ετών με νεανική ιδιοπαθή αρθρίτιδα και ενθεσίτιδα υπό αγωγή με adalimumab προσήλθε στα εξωτερικά ιατρεία με ψηλαφητό μόρφωμα, στο μεσόφρυο από διμήνου. Από τον κλινικοεργαστηριακό έλεγχο το υποδόριο οζίδιο ήταν κινητό, χωρίς τάση ή ερυθρότητα, διαμέτρου 1,5 cm, και η ασθενής δεν παρουσίαζε πυρετό, λεμφαδενοπάθεια, λευκοκυττάρωση ή ηωσινοφιλία. Διενεργήθηκε και μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου με φυσιολογικά ευρήματα. Η κλινική διαφορική διάγνωση περιελάμβανε ρευματοειδές οζίδιο, δερμοειδή κύστη, λίπωμα, οστέωμα, λεμφαγγείωμα, αιμαγγείωμα, σάρκωμα μαλακών μορίων, και κοκκίωμα. Με την υπόνοια κακοήθειας αποφασίστηκε χειρουργική εξαίρεση του μορφώματος. Η ιστολογική εξέταση κατέδειξε οζίδιο με μικτή φλεγμονώδη αντίδραση που περιελάμβανε λεμφοκύτταρα και ηωσινόφιλα γύρω από το κέντρο της βλάβης με θραύσματα θηλυκού σκώληκα Dirofilaria repens. Όπως φάνηκε στην επιμήκη και τις εγκάρσιες διατομές του θηλυκού σκώληκα μετά από χρώση ιστολογικού παρασκευάσματος με αιματοξυλίνη-ηωσίνη, ο σκώληκας καλύπτονταν από παχιά επιδερμίδα με επιμήκεις ραβδώσεις στην 88

105 21 εξωτερική επιφάνεια. Αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό που τον διαφοροποιεί από τον ενήλικο σκώληκα του γένους Onchocerca. Επιπλέον, οι δύο μήτρες του ενήλικου θηλυκού φάνηκε να περιέχουν μόνο ωάρια, καθώς ο σκώληκας δεν ωριμάζει στον άνθρωπο και δεν κυκλοφορούν μικροφιλάριες στο περιφερικό αίμα. Με βάση το ιστορικό και τα χαρακτηριστικά ανατομικά ευρήματα (τη μήτρα και εξωτερικό ραβδωτό περίβλημα) όπως αυτά αναγνωρίστηκαν στη μικροσκοπική εξέταση, ο σκώληκας ταυτοποιήθηκε ως Dirofilaria repens. Συνεπώς η χειρουργική εξαίρεση του υποδόριου οζιδίου ήταν διαγνωστική και θεραπευτική. Συμπέρασμα: Η διροφιλαρίαση από Dirofilaria repens παρά τη σπανιότητά της θα πρέπει να συμπεριλαμβάνεται στη διαφορική διάγνωση μιας συμπαγούς βλάβης όπως ένα υποδόριο οζίδιο που μιμείται κακοήθεια, ιδίως αν ο ασθενής προέρχεται από ενδημική περιοχή. Είναι σημαντική η σωστή ταυτοποίηση του σκώληκα για να αποφευχθεί θεραπεία με ανθελμινθικά φάρμακα, δεδομένου ότι η απλή χειρουργική εξαίρεση συνεπάγεται οριστική ίαση. ΑΑ45. ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ COVID-19 ΚΑΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΛΗΨΗ ANTI-CD20 ΜΕ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΥΠΕΡΑΝΟΣΟΥ ΠΛΑΣΜΑΤΟΣ Ιωάννου Π., Πετράκης Ε., Τζάλης Σ., Τόιτου Μ., Ζαγαλιώτης Α., Παπαπαναγιώτου Μ., Μαθιουδάκη Ά., Παπακίτσου Ι., Φιλιππάτος Θ., Σουρβίνος Γ., Σταφυλάκη Δ., Παπαδογιαννάκη Μ., Κοφτερίδης Δ. Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου Σκοπός: Οι ασθενείς με ιστορικό αιματολογικής κακοήθειας ή ρευματολογικού νοσήματος που νοσούν με Covid-19 και χρήζουν νοσηλείας, παρουσιάζουν μεγαλύτερο κίνδυνο για παρατεταμένη νοσηλεία αλλά και θάνατο αν έχουν λάβει στο παρελθόν θεραπεία με anti-cd20 τους τελευταίους 12 μήνες. Η χορήγηση υπεράνοσου πλάσματος, από ασθενείς που έχουν νοσήσει από SARS-CoV-2 και πλέον έχουν αναρρώσει, σε ασθενείς με Covid-19 κατά την πρώιμη έναρξη της συμπτωματολογίας έχει φανεί ότι είναι ασφαλής και μπορεί να μειώσει το ιικό φορτίο. Επίσης, φαίνεται να οδηγεί σε κλινική βελτίωση με την πρώιμη διακοπή της εξέλιξης της νόσου. Η χορήγηση υπεράνοσου πλάσματος θα μπορούσε να αποτελεί θεραπεία για αυτούς τους ασθενείς. Ο σκοπός αυτής της εργασίας ήταν να παρουσιάσει την αποτελεσματικότητα της χορήγησης πλάσματος ασθενών που νόσησαν με Covid-19 σε ασθενείς με Covid-19 οι οποίοι είχαν λάβει ανοσοκατασταλτική αγωγή με anti-cd20 μονοκλωνικά αντισώματα (rituximab, obinutuzumab). Ασθενείς και Μέθοδοι: Στην παρούσα εργασία συμπεριλαμβάνονται έξι ανοσοκατεσταλμένοι ασθενείς με αιματολογική κακοήθεια ή ρευματολογικό νόσημα, που είχαν λάβει κατά το προηγούμενο διάστημα αγωγή με anti-cd20 μονοκλωνικά αντισώματα, νόσησαν από Covid-19 και έλαβαν ως μέρος της θεραπείας τους επαναλαμβανόμενες δόσεις υπεράνοσου πλάσματος. Αποτελέσματα: Οι περισσότεροι ασθενείς παρουσίασαν σοβαρή νόσο ενώ 3 από αυτούς είχαν παρατεταμένη και υποτροπιάζουσα συμπτωματολογία. Τέσσερεις ασθενείς παρουσίασαν υψηλές ανάγκες για οξυγονοθεραπεία και έλαβαν επαναλαμβανόμενες δόσεις υπεράνοσου πλάσματος (μέγιστη δόση 800ml). H εκβαση της νόσου ήταν καλή σε όλους τους ασθενείς παρά το γεγονός ότι δεν έλαβαν όλοι το πλάσμα κατά την πρώιμη φάση της νόσου. Η πρώιμη χορήγηση φάνηκε να προλαμβάνει την περαιτέρω επιδείνωση. Συμπεράσματα: Η παραπάνω στρατηγική φάνηκε να οδηγεί σε κλινική βελτίωση των ασθενών με Covid-19 και ιστορικό θεραπείας με anti-cd-20. Η χορήγηση υπεράνοσου πλάσματος φάνηκε θα μπορούσε να είναι μια ασφαλής θεραπευτική επιλογή για αυτούς τους ανοσοκατεσταλμένους ασθενείς και θα μπορούσε να βελτιώσει την έκβαση της νόσου. 89

106 ΑΑ46. EΚΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΜΕ TOCILIZUMAB ΣΕ ΒΑΡΕΩΣ ΠΑΣΧΟΝΤΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ COVID-19 ΝΟΣΟ: ΜΙΑ ΜΟΝΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ» Ράπτη Β., Κόλλιας Α., Ντουσόπουλος Β., Κοκκότης Γ., Κράλλης Ι., Λιβανού Μ.-Ε., Κουτουράτσας Τ., Σαβρανάκης Ο., Αντωνογιαννάκη Ε.-Χ., Μητροπούλου Μ., Παπανικολοπούλου Α., Φύτα Ε., Αθανασίου Κ., Σακκά Β., Νιτσοτόλης Θ., Πουλάκου Γ., Συρίγος Κ. Γ Παθολογική Κλινική και Ομώνυμο Εργαστήριο, Ιατρική Σχολή ΕΚΠΑ, Γ.Ν.Ν.Θ.Α. «Η Σωτηρία» Σκοπός: Εκτίμηση της σχέσης της χορήγησης Tocilizumab και του κινδύνου διασωλήνωσης ή/ και θανάτου σε COVID-19 νοσηλευόμενους ασθενείς. Ασθενείς και Μέθοδοι: Πρόκειται για μονοκεντρική, προοπτική μελέτη παρατήρησης διάρκειας ενός έτους. Καταγράφηκαν: οι συννοσηρότητες, οι παράγοντες κινδύνου και η φαρμακευτική αγωγή. Πραγματοποιήθηκε ανάλυση αντιστοίχισης βαθμολογίας τάσης (propensity-score matching, 1:1) και συγκρίθηκαν οι ασθενείς που έλαβαν Tocilizumab έναντι αυτών που δεν έλαβαν (ομάδα ελέγχου), οι οποίοι, όμως, είχαν παρόμοια ηλικία, δείκτη συννοσηρότητας Charlson και λόγο PaO2/FiO2 κατά την εισαγωγή. Πρωτογενή καταληκτικά σημεία αποτέλεσαν η διασωλήνωση ή/και ο θάνατος. Αποτελέσματα: Στη μελέτη εντάχθησαν συνολικά 64 ασθενείς, 32 σε κάθε ομάδα. Μεταξύ της ομάδας που έλαβε Tocilizumab και της ομάδας ελέγχου, περισσότερα συμβάματα καταγράφηκαν στην ομάδα του Tocilizumab (11 vs 4, p=0,04). Στην πολυπαραγοντική λογιστική παλινδρόμηση, κατόπιν προσαρμογής για συγχυτικούς παράγοντες (δείκτης συννοσηρότητας Charlson, λήψη στατινών, χρήση κορτικοστεροοειδών, αγωγή με ρεμδεσιβίρη και αντιπηκτικά, επίπεδα CRP κατά την εισαγωγή), η χορήγηση Tocilizumab δεν αποδείχθηκε προβλεπτική της διασωλήνωσης ή/και του θανάτου (ΣΚ: 17,5, 95% CI: 0,47, 652,2, p=0,12). Παράλληλα, ο δείκτης συννοσηρότητας φάνηκε να αυξάνει τον κίνδυνο ανεπιθύμητων συμβαμάτων (ΣΚ: 2,8, 95% CI: 1,4, 5,6, p=0,004) σε αντίθεση με τη χορήγηση ρεμδεσιβίρης (ΣΚ: 0,02, 95% CI: 0,0,92, p=0,04) και τη χρήση στατινών (ΣΚ: 0,02, 95% CI: 0,001, 0,75, p=0,03). Στην καμπύλη επιβίωσης Kaplan-Meier (διάμεση παρακολούθηση 10,5 ημέρες), η χορήγηση Tocilizumab δε σχετίστηκε με λιγότερα συμβάντα (p=0,92). Συμπεράσματα: Η χορήγηση Tocilizumab σε βαρέως πάσχοντες ασθενείς με COVID-19 νόσο δε φάνηκε να επιδρά θετικά στη διαμόρφωση του κινδύνου διασωλήνωσης ή/και θανάτου. ΑΑ47. ΛΟΙΜΩΞΗ ΑΠΟ CLOSTRIDIUM DIFFICILE ΣΕ ΝΟΣΗΛΕΥΟΜΕΝΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ COVID-19 ΠΝΕΥΜΟΝΙΑ Πετράκης Β., Παναγόπουλος Π., Μπονέλης Κ., Ντόγα Μ., Παπάζογλου Δ. Β Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Μονάδα Ειδικών Λοιμώξεων, Π.Γ.Ν. Αλεξανδρούπολης Εισαγωγή: Η παρατεταμένη νοσηλεία των ασθενών με COVID-19 πνευμονία σε συνδυασμό με την αυξημένη ηλικία, την κατάχρηση των αντιμικροβιακών και τη χορήγηση ανοσοτροποποιητικών παραγόντων μπορεί να οδηγήσει σε εκδήλωση επιπλοκών όπως η λοίμωξη από το Clostridium difficile. Κατά το διάστημα Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2021 παρατηρήθηκε μία σημαντική αύξηση των κρουσμάτων της κλωστηριδιακής λοίμωξης στη COVID-19 κλινική του Π.Γ.Ν. Αλεξανδρούπολης. Ασθενείς και Μέθοδος: Πρόκειται για μια αναδρομική μελέτη στην οποία συμπεριλήφθησαν 22 ασθενείς οι οποίοι κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του για COVID-19 πνευμονία εκδήλωσαν διαρροϊκό σύνδρομο με υπεύθυνο παθογόνο το Clostridium difficile. Έγινε καταγραφή των δημογραφικών χαρακτηριστικών των ασθενών, της κλινικής βαρύτητας της SARS-CoV-2 λοίμωξης ( ημέρες νοσηλείας, αναπνευστική 90

107 21 ανεπάρκεια, διασωλήνωση), της χρήσης αντιμικροβιακών και των συνεπειών της κλωστηριδιακής λοίμωξης (παράταση νοσηλείας, ένταση συμπτωμάτων, επιπλοκές, έκβαση). Αποτελέσματα: Η πλειοψηφία των ασθενών ήταν άρρενες. Η διάμεση τιμή των ημερών νοσηλείας πριν την εκδήλωση του διαρροϊκού συνδρόμου ήταν οι 8 ημέρες, ενώ οι 14 από τους 22 ασθενείς είχαν σημαντική αναπνευστική ανεπάρκεια με αυξημένες ανάγκες σε χορήγηση οξυγόνου. Στο 70% των ασθενών είχε προηγηθεί χορήγηση αντιμικροβιακών αγωγής και στους μισούς προστέθηκαν στην αγωγή τους ανοσοτροποποιητικοί παράγοντες. Απαιτήθηκε παράταση νοσηλείας με μια διάμεση τιμή 7 ημερών μέχρι την ύφεση της συμπτωματολογίας. Ένας από τους ασθενείς εμφάνισε διαρροϊκό σύνδρομο μετά τη νοσηλεία στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας και απεβίωσαν 2 ασθενείς. Συμπεράσματα: Η λοίμωξη από το Clostridium difficile είναι μια δυνητικά επικίνδυνη κλινική κατάσταση η οποία μπορεί να οδηγήσει σε παράταση νοσηλείας και σε δυσμενή κλινική έκβαση. Κατά τη διάρκεια της COVID-19 πνευμονίας η κατάχρηση των αντιμικροβιακών και η ανοσοπάρεση των ασθενών από τη χορήγηση ανοσοτροποποιητικών αύξησε τον κίνδυνο εκδήλωσης της συγκεκριμένης λοίμωξης. ΑΑ48. ΣΠΑΝΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΗΠΑΤΙΚΩΝ ΑΠΟΣΤΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΕΝΔΟΚΟΙΛΙΑΚΗΣ ΛΟΙΜΩΞΗΣ ΑΠΟ ENTAMOEBA DISPAR Τσακίρης Ά., Αργυράκη Α., Καράμπελα Ι., Φουντουλάκης Ν., Τουσέ Ά., Μπίλης Α., Πεφάνης Ά. Α Παθολογική Κλινική-Λοιμώξεων, Γ.Ν.Ν.Θ.Α. «Η Σωτηρία» Εισαγωγή: Η αμοιβάδωση αποτελεί μια παρασιτική πρωτοζωική λοίμωξη που προκαλείται κυρίως από την Entamoeba histolytica. Η διηθητική μορφή εμφανίζεται ως ηπατικά αποστήματα είτε ως αμοιβαδική κολίτιδα. Η Entamoeba dispar θεωρείται γενικά μη-παθογόνος και απομονώνεται σε ασυμπτωματικά άτομα συνήθως στην Ν. Αμερική. Τελευταία, η E. dispar επαναξιολογείται ως υπεύθυνη διηθητικής νόσου, μετά από ανίχνευση αλληλουχιών DNA σε υλικό ηπατικών αποστήματων. Η διάκρισή της από την E. histolytica σε συμπτωματικούς ασθενείς με ηπατικές και εντερικές βλάβες συχνά είναι δυσχερής χωρίς μοριακές τεχνικές. Σκοπός: Περίπτωση ασθενούς με ιστορικό ελκώδους κολίτιδας και ενδοκοιλιακή λοίμωξη από Entamoeba dispar. Περιγραφή περιστατικού: 74χρονος Έλληνας, χωρίς ταξίδια στο εξωτερικό, με ιστορικό ελκώδους κολίτιδας (2018-άνευ αγωγής), νοσηλεύτηκε επί 10ημέρο σε γαστρεντερολογικό τμήμα λόγω πυρετού 40 C και διάχυτου κοιλιακού άλγους. Διενεργήθηκε CT άνω/κάτω κοιλίας που ανέδειξε υπόπυκνη περιοχή ΑΡ λοβού ήπατος 7,5x8εκ., πολλαπλές μικρότερες υπόπυκνες εστίες στο λοιπό παρέγχυμα και συλλογές περιηπατικά και υφηπατικά. Ελήφθησαν αιμοκαλλιέργειες που απέβησαν στείρες. Από κολονοσκόπηση διαπιστώθηκε ήπια εκκολπωματίτιδα, χωρίς ενεργό ελκώδη κολίτιδα. Έλαβε iv πιπερακιλλίνη-ταζομπακτάμη και μετρονιδαζόλη και ακολούθως μεροπενέμη, λινεζολίδη και μετρονιδαζόλη. Πραγματοποιήθηκε παρακέντηση αποστημάτων και εστάλησαν καλλιέργειες για αερόβια-αναερόβια, PCR για μυκοβακτηρίδιο και αμοιβάδα (όλα αρνητικά). Λόγω SARS-COV2 rapid(+) μεταφέρθηκε στην Παθολογική κλινική Γ.Ν.Ν.Θ.Α. «Σωτηρία». Κλινικώς: κοιλία διατεταμένη, υπόσκληρη, ανώδυνη, ήπαρ ψηλαφητό-ανώδυνο. Εργαστηριακώς διαπιστώθηκε λευκοκυττάρωση, PCT: 0,84 ng/ml, CRP:16,74 mg/ dl. Συνεχίστηκε αγωγή με μεροπενέμη/μετρονιδαζόλη. Εστάλησαν: νέες αιμοκαλλιέργειες (στείρες), παρασιτολογική κοπράνων:(-), αντιεχινοκοκκικά Abs(-). Νέα CT κοιλίας ανέδειξε ευμέγεθες απόστημα με διαφραγμάτια σε ολόκληρο τον ΑΡ λοβό (10 εκ. x 12 εκ.), πολλαπλά μικρά αποστήματα ΔΕ λοβού, πολλαπλές περιχαρακωμένωνες-επιπλεγμένες ενδοκοιλιακές συλλογές, κυρίως περιγαστρικά, ελεύθερη συλλογή υγρού περιηπατικά, περισπληνικά, παρακολικά και στην ελάσσονα πύελο. Ακολούθησε υπερηχογραφικώς κατευθυνόμενη παρακέντηση με τοποθέτηση 3 παροχετεύσεων. Από το υλικό παρακέντησης 91

108 εστάλησαν: γενική υγρού (100% πολυμορφοπύρηνα, αρνητική για αμοιβάδες), LDH:>12.000U/L, Σάκχαρο:5mg/dl, Αλβουμίνη: 2.31 g/dl, Χοληστερόλη: 46 mg/dl, Τριγλυκερίδια: 302 mg/dl, ADA:>120 U/L), καλλιέργειες αερόβια-αναερόβια (στείρες), άμεσο για β-koch (-), κυτταρολογική (φλεγμονώδη κύτταρα, εικόνα αποστήματος), αντισώματα E. histolytica: αρνητικά, PCR για αμοιβάδες που απέβη θετική για Ε. dispar. Επαναληπτική αξονική την 28η ημέρα νοσηλείας ανέδειξε προοδευτική μείωση του μεγέθους των μικρών αποστημάτων ΔΕ, χωρίς διαφοροποίηση στο απόστημα ΑΡ λοβού, μείωση των περιχαρακωμένων και της ελεύθερης συλλογής υγρού. Ο ασθενής παρουσίασε σταδιακή κλινικοεργαστηριακή βελτίωση με μείωση των δεικτών φλεγμονής. Οι ενδοκοιλιακές παροχετεύσεις απέδωσαν μικρή ποσότητα οροαιματηρού περιεχομένου και αφαιρέθηκαν. Παραμένει η παροχέτευση του αποστήματος. Συνεχίζεται η αγωγή με μετρονιδαζόλη. Συμπεράσματα: Πρόκειται για μια σπάνια περίπτωση ηπατικών και ενδοκοιλιακών αποστημάτων από Entamoeba dispar σε άτομο χωρίς ταξίδι σε ενδημικές περιοχές και χωρίς απομόνωση άλλου αιτίου. Από όσο γνωρίζουμε δεν υπάρχει άλλη αναφορά αμοιβάδωσης από Ε. dispar στη χώρα μας. ΑΑ49. ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΙΑΒΗΤΙΚΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΜΕ ΟΣΤΕΟΜΥΕΛΙΤΙΔΑ ΤΩΝ ΣΠΟΝΔΥΛΩΝ: ΣΥΜΒΟΛΗ ΜΟΡΙΑΚΩΝ ΜΕΘΟΔΩΝ ΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ Λογιώτη Κ., 1 Χίνη Μ., 1 Καυκούλα Ε., 2 Σπανάκης Ν., 3 Μπομπολή Μ. 1 1 Γ Παθολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο Ε.Ε.Σ.» 2 Μικροβιολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Α. «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο Ε.Ε.Σ.» 3 Εργαστήριο Μικροβιολογίας Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Εισαγωγή: Η οστεομυελίτιδα των σπονδύλων αποτελεί δυνητικά θανατηφόρα λοίμωξη. Η έγκαιρη διάγνωσή της μπορεί να βοηθήσει στην πρόληψη σοβαρών επιπλοκών. Βασίζεται κυρίως σε καλλιέργειες αίματος και ούρων, απεικονιστικές μεθόδους, καλλιέργειες πύου ή ιστού ληφθέντος υπό απεικονιστική καθοδήγηση ή χειρουργική επέμβαση. Παρουσιάζουμε περίπτωση ασθενούς με οστεομυελίτιδα σπονδυλικής στήλης που διαγνώστηκε και αντιμετωπίστηκε επιτυχώς με τη συμβολή μοριακών μεθόδων. Περιγραφή περιστατικού: Άνδρας 51 ετών, με ελεύθερο ατομικό αναμνηστικό, προσήλθε λόγω εμπυρέτου και αδυναμίας από τετραημέρου. Στην αρχική εξέταση ο ασθενής εμφάνιζε πυρετό 380C, ικτερική χροιά δέρματος και επιπεφυκότων, νωθρά αντανακλαστικά κάτω άκρων αμφοτερόπλευρα, διαταραχή επιπολής αισθητικότητας τύπου γάντι-κάλτσας, αταξική βάδιση και διευρυσμένη βάση στήριξης. Από τον εργαστηριακό έλεγχο διαπιστώθηκε αναιμία ορθόχρωμη, αυξημένοι δείκτες φλεγμονής, νεοεμφανισθείσα υπεργλυκαιμία (HbA1C: 9.5%), αυξημένη τιμή κρεατινίνης και ουρίας, διαταραχή ηπατικής 92

109 21 βιοχημείας με χολοστατικό πρότυπο. Ο έλεγχος με ακτινογραφία θώρακος και υπερηχογράφημα άνω-κάτω κοιλίας δεν ανέδειξε παθολογικά ευρήματα. Ελήφθησαν καλλιέργειες αίματος και ούρων και ο ασθενής ετέθη σε αντιμικροβιακή αγωγή με κεφτριαξόνη. Λόγω συνέχισης εμπυρέτου, εμμένουσας οσφυαλγίας και επίσχεσης ούρων, ο ασθενής υπεβλήθη σε μαγνητική τομογραφία σπονδυλικής στήλης που απεικόνισε εικόνα σπονδυλοδισκίτιδας Ο5-Ι1 με επισκληρίδια συλλογή και πιεστικά φαινόμενα. Από επαναλαμβανόμενες καλλιέργειες αίματος και ούρων δεν απομονώθηκε μικροβιακό στέλεχος, ο ορολογικός έλεγχος για βρουκέλλα ήταν αρνητικός, ενώ η εξέταση Quantiferon απέβη θετική. Μετά από 7ήμερη διακοπή της αντιμικροβιακής αγωγής πραγματοποιήθηκε βιοψία της σπονδυλικής βλάβης υπό απεικονιστική καθοδήγηση. Η καλλιέργεια του ληφθέντος οροπυώδους υγρού, δεν ανέδειξε παθογόνο μικροοργανισμό ενώ αρνητικός ήταν και ο μοριακός έλεγχος για φυματίωση (μέθοδος Gene expert). Ακολούθως χορηγήθηκε εμπειρική αντιμικροβιακή και αντιφυματική αγωγή, χωρίς ωστόσο να επιτευχθεί κλινικοεργαστηριακή βελτίωση. Για το λόγο αυτό, πραγματοποιήθηκε ημιπεταλεκτομή και χειρουργικός καθαρισμός. Ο έλεγχος του ληφθέντος ιστού ανέδειξε μέσω πολυπλεκτικής επάλληλης πραγματικού χρόνου PCR, streptococcus pyogenes/dysgalactiae, εύρημα που επιβεβαιώθηκε και σε δεύτερο μικροβιολογικό εργαστήριο με μοριακό έλεγχο μετά από επώαση του βιοπτικού υλικού σε φιάλες καλλιεργειών αίματος. Η αγωγή τροποποιήθηκε σε κεφτριαξόνη παρεντερικώς την οποία ο ασθενής έλαβε για 1 μήνα ακόμη με κλινικοεργαστηριακή και απεικονιστική βελτίωση. Εξήλθε με οδηγίες για συνέχιση της αγωγής με αμοξυκιλλίνη από του στόματος. Στον επανέλεγχο μετά 2μηνο ήταν απύρετος σε πρόγραμμα αποκατάστασης της κινητικότητας. Συμπεράσματα: Η μικροβιολογική διάγνωση των οστεοαρθρικών λοιμώξεων βασίζεται επί του παρόντος κυρίως σε μικροβιολογικές καλλιέργειες. Ωστόσο, οι συμβατικές μέθοδοι μερικές φορές στερούνται ευαισθησίας και ειδικότητας για την οριστική διάγνωση. Οι μοριακές μέθοδοι θα μπορούσαν να συμβάλουν στην ταχύτερη διάγνωση, τον περιορισμό των επιπλοκών και των άσκοπων εξετάσεων ιδιαίτερα σε ασθενείς που έχουν προηγουμένως λάβει αντιβιοτικά. ΑΑ50. ΝΟΣΟΣ ΤΟΥ WEIL: ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΔΥΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ Λογιώτη Κ., Βερυκόκκου Α.-Χ., Χίνη Μ., Μπομπολή Μ. Γ Παθολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο Ε.Ε.Σ.» Εισαγωγή: Η Λεπτοσπείρωση αποτελεί ζωονόσο που προκαλείται από σπειροχαίτες του γένους Leptospira. Παρουσιάζεται με ποικίλη συμπτωματολογία, από μη ειδική νόσο έως τη βαριά ικτερική μορφή (νόσο Weil) με αιμορραγικές εκδηλώσεις, νεφρική ανεπάρκεια και δυνητικά θανατηφόρο κατάληξη. Η λεπτοσπείρωση θα πρέπει να τίθεται στη διαφοροδιάγνωση εμπυρέτου, πολυσυστηματικής προσβολής ιδιαίτερα σε ασθενείς που πληρούν τα επιδημιολογικά χαρακτηριστικά, καθώς η έγκαιρη διάγνωση και αντιμετώπισή της μπορούν να αποτρέψουν σοβαρές επιπλοκές της. Περιγραφή περιστατικού: 1ο Περιστατικό: Άνδρας 72 ετών, αγρότης, με ιστορικό στεφανιαίας νόσου, προσήλθε λόγω ικτερικής χροιάς δέρματος και επιπεφυκότων από 7ημέρoυ. Στην αρχική εξέταση παρουσίαζε αιμοδυναμική αστάθεια, ικτερική χροιά δέρματος, υπεραιμία επιπεφυκότων, μη μουσικούς ρόγχους στις πνευμονικές βάσεις άμφω, ψηλαφητό ήπαρ. Από τον εργαστηριακό έλεγχο ανεδείχθησαν αυξημένοι δείκτες φλεγμονής, θρομβοπενία, διαταραχή της ηπατικής βιοχημείας με υπεροχή του χολοστατικού προτύπου, αυξημένες τιμές ουρίας και κρεατινίνης, μικροσκοπική αιματουρία και κυλινδρουρία. Η ακτινογραφία θώρακος και το υπερηχογράφημα άνω κοιλίας δεν ανέδειξαν παθολογικά ευρήματα. Λόγω του επαγγελματικού ιστορικού και του αρνητικού απεικονιστικού ελέγχου, ετέθη η υποψία λεπτοσπείρωσης και χορηγήθηκε αντιμικροβιακή αγωγή με κεφτριαξόνη για 7 ημέρες, κρυσταλλοειδή 93

110 διαλύματα και αγγειοσυσπαστικά. Ο ορολογικός έλεγχος ανέδειξε θετικά IgM και αμφίβολα IgG αντισώματα έναντι Λεπτόσπειρας. Τα τελευταία θετικοποιήθηκαν στον επανέλεγχο μετά δεκαπενθήμερο. Ο ασθενής ανταποκρίθηκε στη θεραπεία και εξήλθε με φυσιολογικές τιμές νεφρικής και ηπατικής λειτουργίας. 2ο Περιστατικό: Γυναίκα 63 ετών, με ιστορικό υπέρτασης και ρευματοειδούς αρθρίτιδας, από αγροτική περιοχή, προσήλθε λόγω εμπυρέτου, ικτέρου και δύσπνοιας από 6ημέρου. Στον αρχικό έλεγχο ήταν απύρετη, εμφάνιζε αναπνευστική δυσχέρεια και ταχύπνοια, ικτερική χροιά δέρματος και επιπεφυκότων, μη μουσικούς ρόγχους πνευμονικών βάσεων άμφω. Στον εργαστηριακό έλεγχο ανεδείχθησαν αυξημένοι δείκτες φλεγμονής, αναιμία, θρομβοπενία, αυξημένες τιμές ουρίας και κρεατινίνης, διαταραχή ηπατικής βιοχημείας με χολόσταση, αρνητικός ιολογικός και ανοσολογικός έλεγχος (για αγγειίτιδες-αυτοάνοσα νοσήματα), στείρες καλλιέργειες αίματος και ούρων. Στην αξονική τομογραφία θώρακος απεικονίστηκαν αλλοιώσεις θαμβής υάλου αμφοτερόπλευρα και διάσπαρτα κεντρολοβιδιακά οζίδια. Με δεδομένα τον αρνητικό απεικονιστικό έλεγχο ήπατος- χοληφόρων και το επιδημιολογικό ιστορικό ετέθη η υπόνοια λεπτοσπείρωσης και χορηγήθηκε εμπειρικά κεφτριαξόνη επί 7ήμερο. Ο ορολογικός έλεγχος επιβεβαίωσε τη διάγνωση (anti- Leptospira IgM: 37 U/ml- IgG: 21 U/ml, φ.τ <10 U/ml). Η ασθενής παρουσίασε ταχεία κλινικοεργαστηριακή βελτίωση. Συμπεράσματα: Η σοβαρή λεπτοσπείρωση αποτελεί σπάνιο αλλά υπαρκτό νόσημα ακόμα και σε αστικές περιοχές με ενίοτε θανατηφόρο κατάληξη. Απαραίτητη είναι η ευαισθητοποίηση των κλινικών ιατρών ιδιαίτερα σε ασθενείς με συμβατές κλινικές εκδηλώσεις και παράγοντες κινδύνου. Η έγκαιρη κλινική υποψία και εργαστηριακή επιβεβαίωση είναι μείζονος σημασίας για τον περιορισμό των κλινικών επιπλοκών και της θνητότητας. ΑΑ51. Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΥ ΕΝΑΝΤΙ SARS-COV-2 ΣΤΗΝ ΕΚΒΑΣΗ ΝΟΣΗΛΕΥΟΜΕΝΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ COVID-19: ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΚΟΟΡΤΗΣ Γρηγορόπουλος Ι., 1 Μαστροσταμάτη Ε., 1 Τόμος Ι., 2 Γρηγοροπούλου Σ., 1 Μπλίζου Α., 1 Κατσαρού Α., 1 Νεαμονιτός Κ., 1 Καζάκου Π., 1 Καροφυλλάκης Ε., 1 Χάχαλη Σ.-Π., 1 Αλεξοπούλου Π., 1 Κλιάνη Ι., 3 Χαραλαμπίδης Χ., 1 Χαβάτζα Α., 1 Αδάμη Μ., 1 Θωμάς Κ., 1 Αντωνιάδου Α., 1 Καββαθά Δ. 1 1 Δ Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Αθηνών, Π.Γ.Ν. «Αττικόν» 2 Β Πανεπιστημιακή Πνευμονολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Αθηνών, Π.Γ.Ν. «Αττικόν» 3 Γραφείο ΕΝΛ, Π.Γ.Ν. «Αττικόν» Σκοπός: Περιγραφή των δημογραφικών και κλινικών δεδομένων των νοσηλευόμενων ασθενών με COVID-19 αναλόγως της εμβολιαστικής τους κατάστασης κατά την περίοδο επικράτησης της παραλλαγής δέλτα στη χώρα μας. Ασθενείς και Μέθοδοι: Αναδρομική καταγραφή όλων των ασθενών που εισήχθησαν σε δύο κλινικές COVID-19 από 1η Σεπτεμβρίου έως 30 Νοεμβρίου 2021 στο Π.Γ.Ν. «Αττικόν». Καταγράφηκαν τα δημογραφικά χαρακτηριστικά, οι συννοσηρότητες, οι ημερομηνίες εμβολιασμού έναντι SARS-CoV-2, κλινικά και εργαστηριακά δεδομένα κατά τη νοσηλεία τους και η έκβαση νοσηλείας. Η παρακολούθηση ολοκληρωνόταν κατά το εξιτήριο, την εισαγωγή στη μονάδα εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ) ή το θάνατο. Συγκρίθηκαν τα χαρακτηριστικά σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους ασθενείς (Χ2 για ποιοτικές μεταβλητές, t-test και μη-παραμετρικές δοκιμασίες για ποσοτικές μεταβλητές). Ελέγχθηκε ο ρόλος του εμβολιασμού έναντι SARS-CoV-2 στην έκβαση της νοσηλείας με πολλαπλή λογαριθμιστική εξάρτηση. Αποτελέσματα: Κατά την περίοδο καταγραφής νοσηλεύτηκαν συνολικά 311 ασθενείς με COVID-19 και εξαιρέθηκαν από την ανάλυση 18 ασθενείς (εγκυμοσύνη: 16, εξήλθαν ιδία βούληση: 2). Άνδρες ήταν 149 (50.9%). Ενδονοσοκομειακή μετάδοση είχαν 21 (7.2%). Εμβολιασμένοι ήταν 103 (35.2%) και ανεμβολίαστοι 94

111 (64.8%). Από τους εμβολιασμένους ασθενείς οι 92 (89.3%) είχαν λάβει δύο δόσεις εμβολίου και η διάμεση απόσταση από τη 2η δόση έως την εισαγωγή ήταν 169 ημέρες ( ). Σε σχέση με τους ανεμβολίαστους ασθενείς, οι εμβολιασμένοι ήταν μεγαλύτερης ηλικίας (71.9±12.9 vs 62.1±17.5), εμφάνιζαν συχνότερα υπέρταση (59.2% vs 36.8%), δυσλιπιδαιμία (36.9% vs 18.4%), καρδιαγγειακή νόσο (27.2% vs 12.1%), χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια ή άσθμα (19.4% vs 8.4%) και τελικού σταδίου νεφρική ανεπάρκεια (4.9% vs 0.5%), είχαν μεγαλύτερη έκταση διηθημάτων δίκην θαμβής υάλου (GGO) σε αξονική τομογραφία θώρακος στο τμήμα επειγόντων (9.8% vs 20.4% των ασθενών με έκταση GGO >50%), είχαν υψηλότερο αριθμό λεμφοκυττάρων κατά την εισαγωγή [1130 ( ) vs 895 ( ) x103/ml] και μικρότερη φερριτίνη εισαγωγής [403 ( ) vs 600 ( )]. Κατά τη νοσηλεία, λιγότεροι εμβολιασμένοι ασθενείς είχαν ανάγκη για μάσκα μη επανεισπνοής (6.1% vs 15.6%) και χρήση συσκευών ρινικής κάνουλας υψηλής ροής (HFNC) (12.1% vs 22.0%) [p=0.014]. Το ποσοστό εισαγωγής στη ΜΕΘ ή θανάτου ήταν αριθμητικά μικρότερο στους εμβολιασμένους σε σχέση με τους ανεμβολίαστους (15.5% vs 20.5%, p-value=0.296). Μετά από στάθμιση για ηλικία και συννοσηρότητες σε πολλαπλή λογαριθμιστική εξάρτηση, ο εμβολιασμός βρέθηκε να μειώνει την πιθανότητα εισαγωγής στη ΜΕΘ ή θανάτου κατά 57% (OR=0.43, 95% όρια αξιοπιστίας ). Συμπεράσματα: Μεταξύ των νοσηλευόμενων ασθενών με COVID-19 κατά την περίοδο επικράτησης της παραλλαγής δέλτα, ο πρότερος εμβολιασμός με δύο δόσεις έναντι SARS-CoV-2 προστατεύει έναντι εισαγωγής στη ΜΕΘ ή θανάτου. ΑΑ52. AΣΘΕΝΗΣ ΜΕ ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΚΙΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΚΑΙ ΕΜΠΥΡΕΤΟ Μπεμπλιδάκης Θ., 1 Τζεραβίνη Ε., 1 Τεντολούρης Α., 1 Σαϊτάκη Μ., 1 Κουραμπά Ά., 2 Κατσαρού Ό., 2 Μυλωνά Μ., 1 Βουτσινάς Π.-Μ., 3 Μπασούλης Δ., 3 Ντζιώρα Φ. 1 1 Α Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό», Ιατρική Σχολή, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών 2 Κέντρο Αιμορροφιλίας, Τμήμα Αιμοδοσίας, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» 3 Μονάδα Λοιμώξεων COVID, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό», Ιατρική Σχολή, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών Σκοπός: Σκοπός είναι η περιγραφή περίπτωσης μυκηταιμίας από Candida non-albicans σε ασθενή, που στα πλαίσια διερεύνησης λόγω αναιμίας, αιμορραγικών επεισοδίων και εμπυρέτου, βρέθηκε να έχει επίκτητο ανασταλτή έναντι του παράγοντα VIII πήξης αίματος. Υλικό και Μέθοδοι: Γυναίκα, 85 ετών, εισήχθη στο Νοσοκομείο μας για διερεύνηση μακροκυτταρικής αναιμίας με φυσιολογικές τιμές φυλλικού οξέος και Βιταμίνης Β12 και με αυξημένο αριθμό δικτυοερυθροκυττάρων (ΔΕΚ). Αποτελέσματα: Στα πλαίσια διερεύνησης πραγματοποιήθηκε αξονική τομογραφία κοιλίας που έδειξε ενδοκοιλιακή αιμορραγία. Ο έλεγχος πήξης αίματος κατά την εισαγωγή έδειξε παράταση της τιμής του APTT χωρίς ανάλογη αύξηση του INR. Πραγματοποιήθηκε περαιτέρω έλεγχος με mixing test, που έδειξε έλλειψη παράγοντα VIII και επίκτητο ανασταλτή έναντι του παράγοντα VIII πήξης αίματος, οπότε τέθηκε η διάγνωση της επίκτητης αιμορροφιλίας Α. Η ασθενής αντιμετωπίστηκε με χορήγηση μεταγγίσεων αίματος, παράγοντα VIII και ανοσοκατασταλτική αγωγή με πρεδνιζολόνη και κυκλοφωσφαμίδη με ύφεση των αιμορραγιών και αποκατάσταση της τιμής της αιμοσφαιρίνης. Κατά τη νοσηλεία παρουσίασε εμπύρετο έως 38,5οC. Ο έλεγχος με PCR για SARS-CοV-2 ήταν θετικός και η ασθενής μεταφέρθηκε στη Μονάδα Λοιμώξεων COVID για συνέχιση νοσηλείας και περαιτέρω αντιμετώπιση. Σε καλλιέργειες αίματος από περιφέρεια και κεντρικό φλεβικό καθετήρα (ΚΦΚ) απομονώθηκε Candida tropicalis και σε καλλιέργεια ούρων Εscherichia coli ESBL (+). H ασθενής έλαβε στοχευμένη αντιμυκητιακή και αντιμικροβιακή αγωγή με κασποφουνγκίνη και ερταπενέμη για 14 ημέρες, αφαιρέθηκε άμεσα ο ΚΦΚ και διεκόπη η ανοσοκατασταλτική αγωγή. Οι καλλιέργειες 95

112 αίματος επιτήρησης ήταν αρνητικές. Η ασθενής σημείωσε κλινική και εργαστηριακή βελτίωση, έλαβε εξιτήριο και συνεχίζει την παρακολούθησή της σε συνεργασία με το Τμήμα Αιμοδοσίας του Νοσοκομείου μας. Συμπεράσματα: Η μυκηταιμία συνιστά δυνητικά θανατηφόρα, μολυσματική κατάσταση, η οποία οφείλεται συνηθέστερα στην παρουσία του μύκητα Candida albicans στο αίμα. Παρατηρείται κυρίως σε έδαφος ανοσοκαταστολής, παρεντερικής σίτισης, παρουσίας ΚΦΚ κι ενδοφλέβιας χρήσης ουσιών. Η μυκηταιμία από Candida non albicans, όπως στην περίπτωση της ασθενούς μας η Candida tropicalis, αποτελεί το 5-8 % των περιπτώσεων καντινταιμίας στη χώρα μας με θνητότητα έως και 60% αν παραμείνει χωρίς θεραπεία, ενώ υπό θεραπεία το ποσοστό αυτό υποχωρεί στο 20-40%. Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται όλο και μεγαλύτερη αύξηση των περιπτώσεων μυκηταιμίας με Candida tropicalis, η οποία έχει ικανοποιητική ευαισθησία σε αζόλες, εχινοκανδίνες και την αμφοτερικίνη Β. Ο έλεγχος της πηγής λοίμωξης (source control), όπως στην περίπτωση μας η αφαίρεση του ΚΦΚ, και η έγκαιρη έναρξη στοχευμένης αντιμυκητιακής αγωγής και αποτελούν κομβικές ενέργειες για την επιβίωση και την επιτυχή έκβαση του ασθενούς με καντινταιμία. ΑΑ53. ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΝΟΣΗΛΕΥΟΜΕΝΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ COVID-19 ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗΣ ΔΕΛΤΑ ΚΑΙ ΟΜΙΚΡΟΝ: ΠΙΛΟΤΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΚΟΟΡΤΗΣ Γρηγορόπουλος Ι., 1 Μαστροσταμάτη Ε., 1 Τόμος Ι., 2 Γρηγοροπούλου Σ., 1 Μπλίζου Α., 1 Κατσαρού Α., 1 Χάχαλη Σ.-Π., 1 Χαραλαμπίδης Χ., 1 Νεαμονιτός Κ., 1 Καζάκου Π., 1 Καροφυλλάκης Ε., 1 Αλεξοπούλου Π., 1 Κλιάνη Ι., 3 Χαβάτζα Α., 1 Αδάμη Μ., 1 Θωμάς Κ., 1 Αντωνιάδου Α., 1 Καββαθά Δ. 1 1 Δ Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή ΕΚΠΑ, Π.Γ.Ν. «Αττικόν» 2 Β Πανεπιστημιακή Πνευμονολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή ΕΚΠΑ, Π.Γ.Ν. «Αττικόν» 3 Γραφείο ΕΝΛ, Π.Γ.Ν. «Αττικόν» Σκοπός: Η παραλλαγή Όμικρον του SARS-CoV-2 παρουσιάζει ηπιότερη νόσο COVID-19 και μικρότερη θνητότητα σε σχέση με τη Δέλτα στην κοινότητα. Διερευνήσαμε τα χαρακτηριστικά των νοσηλευόμενων ασθενών με COVID-19 κατά τις περιόδους επικράτησης των δύο αυτών παραλλαγών στη χώρα μας. Ασθενείς και Μέθοδοι: Αναδρομική καταγραφή των ασθενών με COVID-19 που νοσηλεύτηκαν στο Π.Γ.Ν. «Αττικόν» από 1/9/21 έως 30/3/22. Οι περίοδοι επικράτησης των παραλλαγών θεωρήθηκαν οι 1/9/21 έως 20/12/21 («Δέλτα») και 21/12/21 έως 30/3/22 («Όμικρον»), αντίστοιχα. Καταγράφηκαν δημογραφικά και κλινικά χαρακτηριστικά και η έκβαση νοσηλείας. Πλήρως εμβολιασμένοι ορίστηκαν όσοι είχαν κάνει 3 δόσεις εμβολίου ή 2 δόσεις με την τελευταία εντός 6 μηνών από την εισαγωγή. Συγκρίθηκαν τα δεδομένα μεταξύ των ασθενών που εισήχθησαν κατά τις δύο περιόδους κι ελέγχθηκαν οι προβλεπτικοί παράγοντες για εισαγωγή στη ΜΕΘ ή θάνατο. Αποτελέσματα: Μελετήθηκαν 546 ασθενείς (Δέλτα=310, Όμικρον=236). Άνδρες ήταν οι 285 (52.2%) και η μέση ηλικία 65.9±17.2 έτη, παρόμοια στις δύο περιόδους. Τουλάχιστον 1 δόση εμβολίου είχαν λάβει 101 (32.6%) και 82 (34.7%) ασθενείς, πλήρως εμβολιασμένοι ήταν 53 (17.1%) και 31 (13.1%) ασθενείς (p=0.163), ενώ ο διάμεσος χρόνος από την τελευταία δόση εμβολίου έως την εισαγωγή ήταν 168 ( ) και 133 (62-219) ημέρες [p=0.108] για την περίοδο Δέλτα και Όμικρον αντίστοιχα. Βασικές συννοσηρότητες ήταν η υπέρταση (42.1%), παχυσαρκία (33.1%), δυσλιπιδαιμία (23.6%), σακχαρώδης διαβήτης (22.0%), στεφανιαία νόσος ή καρδιακή ανεπάρκεια (17.2%), χρόνια πνευμονοπάθεια (12.6%), άνοια (11.9%), ενεργή κακοήθεια (9.2%), χρόνια νεφρική νόσος (8.5%) και αυτοάνοσα ρευματολογικά νοσήματα (8.1%) χωρίς στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο περιόδων. Ανάγκη οξυγόνου >15 L/min κατά την εισαγωγή είχαν 68 (21.9%) και 26 (11.0%) [p< 0.001], ενώ κατά τη νοσηλεία 83 (27.4%) και 36 (17.0%) [p=0.046] ασθενείς στην περίοδο Δέλτα και Όμικρον αντίστοιχα. 96

113 21 Η διάμεση διάρκεια νοσηλείας διέφερε σημαντικά [Δέλτα vs Όμικρον: 10 (7-16) vs 9 (5-13), p=0.017]. Δεν παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά στις εισαγωγές στη ΜΕΘ [Δέλτα vs Όμικρον: 33 (10.7%) vs 24 (10.2%), p=0.84] ή το θάνατο [48 (15.6%) vs 40 (17.2%), p=0.23]. Ανεξάρτητοι προβλεπτικοί παράγοντες εισαγωγής στη ΜΕΘ ή θανάτου ήταν η ηλικία (OR=1.02, 95% CI: ), η άνοια (OR=2.56, 95% CI: ), η χρόνια νεφρική νόσος (OR=3.01, 95% CI: ) και η ενεργή κακοήθεια (OR=3.89, 95% CI: ), ενώ ο πλήρης εμβολιασμός μείωσε την πιθανότητα κατά 60% (OR=0.40, 95% CI: ). Συμπεράσματα: Οι νοσηλευόμενοι ασθενείς με COVID-19 παρουσίασαν παρόμοια ποσοστά εισαγωγής στη ΜΕΘ και θανάτου κατά τις περιόδους επικράτησης των παραλλαγών δέλτα και όμικρον στην Ελλάδα. ΑΑ54. ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΗΠΑΡΙΝΗΣ ΧΑΜΗΛΟΥ ΜΟΡΙΑΚΟΥ ΒΑΡΟΥΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ COVID19 ΛΟΙΜΩΞΗ Παπαχρήστου Κ., 1 Μπέμπλιδάκης Θ., 1 Τεντολούρης Ν., 1 Λεγάκης Ι., 1 Μαγγανάς Κ., 1 Τεντολούρης Α., 1 Γαβαλάκη Μ., 2 Μπασούλης Δ., 3 Καραμανάκος Γ. 1 1 Α Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό», Εθνικό Καποδιστριακό, Πανεπιστήμιο Αθηνών 2 Νοσοκομειακή Υπηρεσία Αιμοδοσίας Εθνικό Κέντρο Αναφοράς Αιμορραγικών Διαθέσεων, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό» 3 Μονάδα Λοιμώξεων COVID, Γ.Ν.Α. «Λαϊκό», Ιατρική Σχολή, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών Εισαγωγή: Στην πνευμονία COVID-19 παρά τη χορήγηση προφυλακτικής αντιπηκτικής αγωγής παρατηρείται αυξημένο ποσοστό θρομβωτικών επεισοδίων, πιθανά λόγω συστηματικής φλεγμονής και αντίστασης στην ηπαρίνη χαμηλού μοριακού βάρους (LMWH). Η μέτρηση της αντί-χa δραστηριότητας, χρησιμοποιείται για τη διαπίστωση θεραπευτικών επίπεδων της προφυλακτικής αγωγής με LMWH και θα μπορούσε να αναγνωρίσει την αντίσταση στην αγωγή. Σκοπός: Η ανεύρεση παρουσίας αντίστασης στην ηπαρίνη μέσω της μέτρησης της αντί-χα δράσης σε ασθενείς με COVID-19 και προφυλακτική LMWH. Υλικό και Μέθοδοι: Προοπτική μελέτη παρατήρησης ασθενών με COVID-19, στους οποίους πραγματοποιήθηκε μέτρηση επιπέδων αντί-χa κατά το διάστημα 9/4/21-15/8/21. Αποτελέσματα: Συνολικά συμπεριλήφθηκαν 87 διαδοχικοί ασθενείς. Tο 42,5% (n=37) ήταν γυναίκες, με μέση ηλικία τα 60±16,5 έτη, και διάμεση τιμή BMI 27 (24,8 30,9) kg/m². Από τους εργαστηριακούς δείκτες έκβασης COVID-19 η διάμεση τιμή CRP ήταν 28 (11,5 62) mg/l και η διάμεση τιμή φερριτίνης 696 (358,5-977,75) μg/dl. Κατά την ένταξη στη μελέτη 70 (80,5%) ασθενείς λάμβαναν οξυγονοθεραπεία με ρινικό οξυγόνο ή μάσκα venturi, ενώ το 19,54% (17,54) χρησιμοποιούσε high-flow nasal cannula. Η μέτρηση της δραστικότητας αγωγής με LMWH ανάδειξε μια διάμεση τιμή επίπεδων αντί-χa 0,22 (0,15-0,33) U/ml, με τις γυναίκες να έχουν στατιστικά υψηλοτέρα επίπεδα έναντι των αντρών [(0,3 (0,2-0,46) αντί 0,21 (0,13 0,28)], p=0,001). Αντίσταση στην ηπαρίνη ανιχνεύτηκε στο 64,4% (n= 56) των ασθενών, ενώ 8 (9,2%) ασθενείς είχαν επίπεδα υψηλοτέρα του θεραπευτικού εύρους. Μόνο το αυξημένο σωματικό βάρος (p=0,005) συσχετίστηκε με υποθεραπευτικές μετρήσεις αντί-xa. Σχετικά με την έκβαση των ασθενών, οι 7 (8%) εξ αυτών διασωληνώθηκαν και η θνητότητα ήταν 10,2% (n=9). Η επίτευξη θεραπευτικών στόχων anti-xa δεν συσχετίστηκε με καλύτερη έκβαση. Σε όλη τη διάρκεια νοσηλείας δεν παρατηρήθηκε κανένα θρομβωτικό ή αιμορραγικό επεισόδιο. Συμπεράσματα: Η αντίσταση στην ηπαρίνη ανευρίσκεται συχνά στη νόσο COVID-19 και φαίνεται να συνδέεται με το αυξημένο σωματικό βάρος. Η μέτρηση επιπέδων αντί-xa είναι μια μέθοδος που μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην καθημερινή κλινική πράξη για να αναδείξει αυτή την αντίσταση. 97

114 ΑΑ55. ΛΟΙΜΩΞΗ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΟΥ ΑΠΟ LEGIONELLA PNEUMOPHILA ΠΟΥ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΗΚΕ ΣΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ ΚΟΡΤΙΚΟΣΤΕΡΟΕΙΔΗ Παππάς Α., Μπομπολή Μ., Λογκιώτη Κ., Χίνη Μ. Γ Παθολογική, Γ.Ν.Α. «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο Ε.Ε.Σ.» Σκοπός: Η Legionella pneumophila είναι παθογόνο ιδιαίτερης σημασίας σε ασθενείς με πνευμονία τόσο την κοινότητα όσο και στο νοσοκομείο. Η κλασσική θεραπευτική προσέγγιση περιλαμβάνει τη χορήγηση αναπνευστικών κινολονών ή αζιθρομυκίνης. Περιορισμένη είναι η βιβλιογραφία που αφορά την χορήγηση κορτικοστεροειδών σε περιπτώσεις βαριάς νόσου για την αντιμετώπιση του συνοδού φλεγμονώδους συνδρόμου. Περιγράφουμε περίπτωση ασθενούς με έντονο φλεγμονώδες σύνδρομο στα πλαίσια λοίμωξης αναπνευστικού από legionella pneumophila στον οποίο υπήρξε άμεση και θεαματική ανταπόκριση στη χορήγηση κορτικοστεροειδών. Ασθενείς και Μέθοδοι: Ασθενής 59 ετών με ατομικό αναμνηστικό καπνιστικής συνήθειας, ψυκτικός στο επάγγελμα, προσήλθε στο ΤΕΠ του νοσοκομείου μας αιτιώμενος εμπύρετο έως 39οC με ρίγος από τετραημέρου. Κατά την προσέλευση του στο ΤΕΠ ο ασθενής ήταν εμπύρετος, αιμοδυναμικά σταθερός, ενώ από την φυσική εξέταση προέκυψαν μη μουσικοί ρόγχοι στο αριστερό μέσο και κάτω πνευμονικό πεδίο. Ο εργαστηριακός έλεγχος ανέδειξε εκσεσημασμένο φλεγμονώδες σύνδρομο (WBC: 8200 με πολυμορφοπυρηνικό τύπο, CRP: 413 mg/l) και υπονατριαιμία (Na:124 meq/l). Σε αξονική τομογραφία θώρακος απεικονίστηκε πύκνωση αριστερού κάτω λοβού. Ο ασθενής εισήχθη στο Νοσοκομείο ως λοίμωξη κατωτέρου αναπνευστικού και ετέθη σε αντιμικροβιακή αγωγή με κεφτριαξόνη και αζιθρομυκίνη. Λόγω επαγγελματικής έκθεσης και υπονατριαιμίας, εστάλη έλεγχος αντιγόνου λεγεωνέλλας στα ούρα, ο οποίος απέβη θετικός. Το παραπάνω εύρημα επιβεβαιώθηκε με μοριακό έλεγχο βρογχικών εκκρίσεων από τον οποίο απομονώθηκε Legionella pneumophila. H αντιμικροβιακή αγωγή τροποποιήθηκε σε μοξιφλοξασίνη. Παρά την τριήμερη χορήγηση θεραπείας εκλογής έναντι της λεγεωνέλλας ο ασθενής παρέμεινε εμπύρετος με υψηλά πυρετικά κύματα (έως 40,50 C)ενώ χρειάστηκε να τεθεί σε οξυγονοθεραπεία με χαμηλά μείγματα οξυγόνου και οι δείκτες φλεγμονής παρέμειναν σταθερά υψηλοί. Αποφασίστηκε η έναρξη αγωγής με ενδοφλέβια μεθυλπρεδνιζόνη (40 mg, δις ημερησίως) για 3 ημέρες, με αποτέλεσμα την άμεση πλήρη υποχώρηση του πυρετού, αποδέσμευση από την οξυγονοθεραπεία και την αποκατάσταση των δεικτών φλεγμονής. Επτά ημέρες μετά από την είσοδό του, ο ασθενής εξήλθε σε άριστη κλινική κατάσταση και στον επανέλεγχο μετά ένα μήνα παρέμενε ασυμπτωματικός. Συμπεράσματα: Παρόλο που τα κορτικοστεροειδή δεν χρησιμοποιούνται ως ρουτίνα σε ασθενείς με πνευμονία από Legionella, υπάρχουν σπάνιες αναφορές στην ιατρική βιβλιογραφία για την επιτυχημένη χρήση τους σε συνδυασμό με την αντιμικροβιακή αγωγή. Η περίπτωση του ασθενούς που παρουσιάζουμε ο οποίος παρουσίασε δραματική βελτίωση μετά την έναρξη αγωγής με κορτικοστεροειδή δείχνει ότι είναι μια επιλογή που θα πρέπει να σκέφτεται ο κλινικός γιατρός ιδιαίτερα όταν αντιμετωπίζει ασθενείς με συνοδό εκσεσημασμένο φλεγμονώδες σύνδρομο. ΑΑ56. ΔΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΣΗΠΤΙΚΗ ΑΡΘΡΙΤΙΔΑ Βασιλοπούλου Α., 1 Φέτσης Ν., 2 Αποστολόπουλος Α., 1 Μιχελάκης Ι., 2 Μάρης Σ., 1 Δάφνη Μ., 2 Καυκούλα Ε., 3 Παπανικολάου Α., 1 Λιονή Α. 2 1 Ορθοπαιδικό Τμήμα, Γ.Ν.Α. «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο Ε.Ε.Σ» 2 Α Παθολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Α. «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο Ε.Ε.Σ» 3 Μικροβιολογικό Εργαστήριο Γ.Ν.Α. «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο Ε.Ε.Σ» Σκοπός: Η καταγραφή ασθενών με σηπτική αρθρίτιδα, που νοσηλεύτηκαν στην Ορθοπαιδική κλινική του ΝΕΕΣ σε χρονικό διάστημα 13 μηνών και για τους οποίους ζητήθηκε λοιμωξιολογική συμβουλευτική. 98

115 21 Ασθενείς και Μέθοδοι: Μελετήσαμε αναδρομικά τους φακέλους ασθενών με σηπτική αρθρίτιδα που νοσηλεύτηκαν στην ορθοπαιδική κλινική από και Καταγράφηκαν τα επιδημιολογικά χαρακτηριστικά, η πάσχουσα άρθρωση, η παρουσία ξένου σώματος, το υπεύθυνο παθογόνο, η διάρκεια νοσηλείας, η ορθοπαιδική παρέμβαση, η αντιμικροβιακή αγωγή και η έκβαση. Αποτελέσματα: Καταγράφηκαν 12 ασθενείς (7 γυναίκες) με διάμεση ηλικία 74.5 έτη. Η πάσχουσα άρθρωση αφορούσε το γόνατο (8/12), το ισχίο (3/12) και τον ώμο (1/12). Υλικά αρθροπλαστικής υπήρχαν σε 9 ασθενείς και ο διάμεσος χρόνος από την προηγηθείσα επέμβαση ήταν 31.5 εβδομάδες. Μικροβιολογική τεκμηρίωση είχαμε σε 11 ασθενείς (μονομικροβιακή σε 7 και πολυμικροβιακή σε 4). Θετικές διεγχειρητικές καλλιέργειες σε 9 από τους 11 ασθενείς. Τα υπεύθυνα παθογόνα παρουσιάζονται στο διάγραμμα 1 με τον χρυσίζοντα σταφυλόκοκκο να κυριαρχεί. Η ορθοπαιδική παρέμβαση περιελάμβανε αρθροσκοπική έκπλυση (3), αναθεώρηση αρθροπλαστικής (2) και χειρουργικό καθαρισμό με αφαίρεση πολυαιθυλενίου (7), ενώ η αντιμικροβιακή αγωγή κατά τη νοσηλεία αφορούσε: δαπτομυκίνη (5), ριφαμπικίνη (5), βανκομυκίνη (2), κλοξακιλλίνη (2), κεφαζολίνη (2), πιπερακιλλίνη-ταζομπακτάμη (2), κολιμικίνη (1) και κεφτριαξόνη (1) (διάγραμμα 2). Η διάμεση διάρκεια νοσηλείας ήταν 36.5 ημέρες, με 11 ασθενείς να σημειώνουν βελτίωση και 1 να καταλήγει. Αντιμικροβιακή αγωγή κατά την έξοδο: κινολόνες (7), ριφαμπικίνη (4), κοτριμοξαζόλη (1), αμοξικιλίνη/κλαβουλανικό (1) και λινεζολίδη (1). Συμπεράσματα: Η σηπτική αρθρίτιδα είναι επείγουσα κατάσταση που απαιτεί διεπιστημονική προσέγγιση με συνεργασία ορθοπαιδικού / λοιμωξιολόγου / μικροβιολόγου, με στόχο την άμεση ορθοπαιδική παρέμβαση και τη στοχευμένη αντιμικροβιακή αγωγή, προκειμένου να εξασφαλισθεί η διάσωση της άρθρωσης. Στη μελέτη μας κυριαρχούν οι λοιμώξεις σε αρθροπλαστικές, η συχνότερα προσβαλλόμενη άρθρωση είναι το γόνατο, το συχνότερο παθογόνο ο Staph. aureus, με τη διάμεση διάρκεια νοσηλείας να είναι 36.5 ημέρες. Η επιβάρυνση στο σύστημα υγείας είναι σημαντική λόγω της μεγάλης διάρκειας και του αυξημένου κόστους νοσηλείας (χειρουργεία/αντιμικροβιακά). Διάγραμμα 1. Υπεύθυνοι μικροοργανισμοί 99

116 Διάγραμμα 2. Αντιμικροβιακή αγωγή εντός νοσηλείας. ΑΑ57. ΠΡΩΤΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΛΟΙΜΩΞΗΣ ΑΠΟ NOCARDIA THRACIENSIS Μάντζος Δ., 1 Φέτσης Ν., 1 Γιογιάκα Α., 2 Μαντά Α., 1 Μιχελάκης Ι., 1 Μπουκούρης Α., 1 Λιονή Α., 1 Τζαβάρα Β. 1 1 Α Παθολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Α. «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο Ε.Ε.Σ» 2 Νεφρολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Α. «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο Ε.Ε.Σ» Εισαγωγή: Πάνω από 100 είδη νοκάρδιας έχουν ταυτοποιηθεί, εκ των οποίων τα 50 είναι παθογόνα για τον άνθρωπο. Παρότι συχνά αναφέρεται ως «ευκαιριακό παθογόνο», το 1/3 των περιπτώσεων νοκαρδίωσης αφορά ανοσοεπαρκή άτομα με τη ΧΑΠ, τις βρογχεκτασίες, το αλκοόλ και το διαβήτη να αποτελούν προδιαθεσικούς παράγοντες. Σκοπός: Η πρώτη περιγραφή λοίμωξης από ένα σπάνιο είδος νοκάρδιας - Nocardia thraciensis - σε ανοσοεπαρκή ασθενή με βρογχεκτασίες. Περιγραφή περιστατικού: Γυναίκα 58 ετών, με ιστορικό βρογχεκτασιών από 10ετίας, εισάγεται στην A Παθολογική κλινική για αντιμετώπιση λοίμωξης αναπνευστικού από Nocardia spp (καλλιέργεια BAL). Η παρούσα νόσος άρχεται από 5μήνου, με αδυναμία, εύκολη κόπωση και επεισόδια υποτροπιάζοντος εμπυρέτου, για τα οποία έλαβε αμοξυκιλλίνη/κλαβουλανικό και αζιθρομυκίνη, με παροδική επίτευξη απυρεξίας και επακόλουθες υποτροπές του εμπυρέτου. Από αξονική τομογραφία θώρακος στην αρχή της νόσου επανελέγχθηκαν οι βρογχεκτασίες στα μέσα πνευμονικά πεδία άμφω. Λόγω της υποτροπής του πυρετού και νεοεμφανιζόμενης θωρακαλγίας υπεβλήθη σε δεύτερη αξονική, που ανέδειξε πυκνωτικές αλλοιώσεις και μονήρη οζώδη σκίαση, που δεν προϋπήρχαν. Έγινε βρογχοσκόπηση και από την καλλιέργεια του BAL αναπτύχθηκε Nocardia spp. Ο έλεγχος με αξονική εγκεφάλου και άνω-κάτω κοιλίας ήταν αρνητικός. Αποτελέσματα: Έγινε έναρξη εμπειρικής αγωγής με ιμιπενέμη/σιλαστατίνη και κοτριμοξαζόλη, εν αναμονεί του αντιβιογράμματος. Την έβδομη ημέρα θεραπείας εμφάνισε γενικευμένο, κνησμώδες, κηλιδοβλατιδώδες εξάνθημα, που αποδόθηκε στην κοτριμοξαζόλη και η αγωγή διεκόπη. Το στέλεχος 100

117 21 ταυτοποιήθηκε (Nocardia thraciensis) και το αντιβιόγραμμα κατέδειξε ευαισθησία σε κεφτριαξόνη, αμικασίνη, λινεζολίδη, κοτριμοξαζόλη και ενδιάμεση ευαισθησία σε ιμιπενέμη και μινοκυκλίνη*. Έλαβε για 4 εβδομάδες κεφτριαξόνη και αμικασίνη και εξήλθε με οδηγία για per os λινεζολίδη, που θα εναλλάσσετο κάθε ημέρες με κεφτριαξόνη (για την αποφυγή της αιματολογικής τοξικότητας της λινεζολίδης) και για συνολική διάρκεια 3 μηνών. Δεκαοχτώ μήνες μετά παραμένει σε άριστη κατάσταση, χωρίς ενδείξεις υποτροπής της νόσου. Συμπεράσματα: H Nocardia thraciensis για πρώτη φορά απομονώθηκε στο χώμα στην Ανατολική Θράκη (Sazak et al. 2012). Από αναζήτηση σχετικής βιβλιογραφίας, δεν περιγράφονται αναφορές για νόσο οφειλόμενη σε Nocardia thraciensis. Σε νοκαρδίωση, απαραίτητη η ταυτοποίηση του στελέχους και το αντιβιόγραμμα, ιδιαίτερα σε άτομα με αντιδράσεις υπερευαισθησίας στην κοτριμοξαζόλη και σε σπάνια είδη νοκάρδιας. Η ευαισθησία στα αντιμικροβιακά ποικίλει μεταξύ των ειδών. Γενικά, η κοτριμοξαζόλη αποτελεί φάρμακο εκλογής για όλα τα είδη, με χαμηλά ποσοστά αντοχής. Σε δυσανεξία στην κοτριμοξαζόλη συστήνεται συνδυασμός αμικασίνης + ιμιπενέμης ή μεροπενέμης ή κεφτριαξόνης. Η λινεζολίδη εξαιρετικά δραστική in vitro, αλλά η μυελοτοξικότητά της περιορίζει τη μακροχρόνια χορήγηση. *Έλεγχος ευαισθησίας με την πρότυπη μέθοδο μικροαραιώσεων σε ζωμό, Εργαστήριο Κλινικής Μικροβιολογίας ΕΚΠΑ. ΑΑ58. ΑΣΘΕΝΗΣ ΜΕ ΟΞΕΙΑ ΝΕΦΡΙΚΗ ΒΛΑΒΗ, ΚΑΝΤΙΝΤΑΙΜΙΑ ΚΑΙ ΚΑΝΤΙΝΤΙΑΣΙΚΗ ΑΜΦΙΒΛΗΣΤΡΟΕΙΔΟΠΑΘΕΙΑ Κουτρουμάνου Β., 1 Μιχελάκης Ι., 1 Σμουστόπουλος Γ., 2 Λυμπερόπουλος Λ., 1 Φέτσης Ν., 1 Ψειμάδα Μ., 3 Πανταζή Π., 3 Ξηρού Σ., 2 Λιονή Α., 1 Τζαβάρα Β. 1 1 Α Παθολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Α. «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο Ε.Ε.Σ» 2 Οφθαλμολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Α. «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο Ε.Ε.Σ» 3 Μικροβιολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Α. «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο Ε.Ε.Σ Εισαγωγή: Η επίπτωση της προσβολής του οφθαλμού (χοριοαμφιβληστροειδίτιδα/ενδοφθαλμίτιδα) σε μυκηταιμία κυμαίνεται από 2,9-26,5%. Τελευταία, στη βιβλιογραφία καταγράφεται σταθερή μείωση της συχνότητας προσβολής (<10%), με τη σύσταση της οφθαλμολογικής εκτίμησης, ως ρουτίνα όλων των ασθενών με καντινταιμία να αμφισβητείται. Σκοπός: Παρουσίαση περιστατικού ασθενούς με οξεία νεφρική βλάβη μετανεφρικής αιτιολογίας, καντινταιμία και καντιντιασική αμφιβληστροειδοπάθεια. Περιγραφή περιστατικού: Ασθενής, άνδρας 53 ετών, με νοσογόνο παχυσαρκία, υπερτροφία προστάτη και σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2, προσήλθε στο ΤΕΠ αιτιώμενος δυσουρικά ενοχλήματα και συχνουρία από τετραημέρου. Μετά από σύσταση ιδιώτη παθολόγου ελάμβανε σιπροφλοξασίνη, χωρίς βελτίωση των συμπτωμάτων του. Από τον εργαστηριακό έλεγχο αναδείχθηκαν οξεία νεφρική βλάβη (Cr: 6 mg/dl) και αυξημένοι δείκτες φλεγμονής (CRP: 326 mg/l). Πραγματοποιήθηκε υπερηχογράφημα νεφρών-ουρητήρων-κύστεως, που ανέδειξε διατάσεις πυελοκαλυκικών συστημάτων άμφω και υπόλειμμα ούρων 800cc μετά ούρηση. Από τις καλλιέργειες αίματος και ούρων (ΤΕΠ) απομονώθηκε Candida glabrata. Με την πληροφορία από το μικροβιολογικό τμήμα για ανάπτυξη μύκητα στην αιμοκαλλιέργεια, ελήφθησαν νέες καλλιέργειες, τέθηκε εμπειρικά σε φλουκοναζόλη και παράλληλα προγραμματίστηκε έλεγχος με υπερηχογράφημα καρδιάς και αξονική τομογραφία κοιλίας, τα οποία ήταν αρνητικά και οφθαλμολογική εκτίμηση με βυθοσκόπηση και οπτική τομογραφία συνοχής (SD-OCT), που ανέδειξε αλλοιώσεις συμβατές με καντιντιασική αμφιβληστροειδοπάθεια και στους δύο οφθαλμούς (Εικόνα 1α). Ολοκλήρωσε συνολικά δύο εβδομάδες ενδοφλέβιας αγωγής από την πρώτη στείρα αιμοκαλλιέργεια και εξήλθε με per os βορικοναζόλη. Έξι εβδομάδες μετά - υπό στενή παρακολούθηση από το παθολογικό και οφθαλμολογικό τμήμα - σημειώθηκε πλήρης υποχώρηση των βλαβών από τους οφθαλμούς (Εικόνα 1β). 101

118 α β Εικόνα 1. α) Bυθοσκόπηση και οπτική τομογραφία συνοχής (SD-OCT) στον αριστερό οφθαλμό, με ανάδειξη εστιών περιφερικά του οπτικού νεύρου και των αγγειακών τόξων. β) Υποχώρηση των βλαβών μετά από 8 εβδομάδες αγωγής. 102

119 21 Συμπεράσματα: Απαραίτητη η οφθαλμολογική εξέταση ως ρουτίνα σε όλους τους ασθενείς με καντινταιμία για δύο λόγους α) συχνά οι ασθενείς είναι ασυμπτωματικοί και β) οι εχινοκανδίνες που αποτελούν, σύμφωνα με τις κατευθυντήριες οδηγίες, θεραπεία πρώτης επιλογής σε καντινταιμία ΔΕΝ συνιστώνται σε οφθαλμική προσβολή. Μυκηταιμία με πύλη εισόδου το ουροποιητικό σε ασθενή με επίσχεση ούρων και δίχως τους κλασικούς παράγοντες κινδύνου είναι σπάνια και μπορεί να διαλάθει, επειδή συχνά η διαπίστωση μυκητουρίας δε συνοδεύεται από λήψη αιμοκαλλιέργειας. ΑΑ59. ΑΣΘΕΝΗΣ ΜΕ ΕΝΔΑΓΓΕΙΑΚΗ ΚΑΝΤΙΝΤΙΑΚΗ ΛΟΙΜΩΞΗ ΚΑΙ ΚΡΥΟΣΦΑΙΡΙΝΑΙΜΙΚΗ ΑΓΓΕΙΙΤΙΔΑ Μιχελάκης Ι., 1 Δάφνη Μ., 1 Βαϊόπουλος Α., 1 Φέτσης Ν., 1 Ζαρκάδα Β., 1 Τσιβεριώτης Κ., 2 Καυκούλα Ε., 2 Λιονή Α., 1 Τζαβάρα Β. 1 1 Α Παθολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Α. «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο Ε.Ε.Σ» 2 Μικροβιολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Α. «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο Ε.Ε.Σ Σκοπός: Παρουσίαση ασθενούς, με ενδαγγειακή καντιντιακή λοίμωξη και κρυοσφαιριναιμική αγγειίτιδα. Περιγραφή περιστατικού: Ασθενής, άνδρας 55 ετών, με υπέρταση, ΧΑΠ και χειρουργηθέν διαχωριστικό ανεύρυσμα αορτής (τοποθέτηση συνθετικού μοσχεύματος προ 2ετίας), προσήλθε στο ΤΕΠ λόγω ψηλαφητής πορφύρας και αρθρίτιδας ποδοκνημικών και μεταταρσοφαλλαγικών από 10ημέρου και διαλείποντα επεισόδια πυρετού με ρίγος από μηνός. Από τον εργαστηριακό έλεγχο (ΤΕΠ) εμφάνιζε αυξημένους δείκτες φλεγμονής, οξεία νεφρική βλάβη (σπειραματονεφρίτιδα με ενεργό ίζημα ούρων), αναιμία και μυκηταιμία (πανευαίσθητο στέλεχος Candida parapsilosis). Τα TTE και TEE καρδίας δεν ανέδειξαν εκβλαστήσεις, η αξονική θώρακος ανέδειξε συλλογή πέριξ της ανιούσης αορτής, ενώ το PET-CT υπερμεταβολική δραστηριότητα πέριξ του μοσχεύματος, ως επί φλεγμονώδους προσβολής του. Πραγματοποιήθηκε καρδιοχειρουργική εκτίμηση και συνεστήθη η συντηρητική αντιμετώπιση, λόγω αυξημένου διεγχειρητικού κινδύνου. Από τον παρακλινικό έλεγχο: μεικτή κρυοσφαιριναιμία (κρυοκρίτης 11%), Ra-test (32 IU/ml), πολυκλωνική υπεργαμμασφαιριναιμία, επίπεδα C3 (45 mg/dl), ANCA και έλεγχος για HIV, HBV, HCV αρνητικά. Παρά την ενδεδειγμένη αγωγή παρατηρήθηκε εμμένουσα μυκηταιμία, που αποδόθηκε στην ύπαρξη biofilm στο μόσχευμα. Ο ασθενής έλαβε τα παρακάτω σχήματα: υψηλή δόση μικαφουγκίνης, συνδυασμό μικαφουγκίνης / φλουκοναζόλης, συνδυασμό λιποσωμιακής αμφοτερικίνης (LamB)/μικαφουγκίνης και συνδυασμό LamB/ισαβουκοναζόλης. 10 ημέρες μετά την έναρξη του τελευταίου σχήματος (συνολικά 50 ημέρες από την έναρξη των αντιμυκητιακών) παραλάβαμε την πρώτη στείρα αιμοκαλλιέργεια. Στη νοσηλεία του απασχόλησε ιδιαίτερα η κρυοσφαιριναιμική αγγειίτιδα: περαιτέρω επιδείνωση νεφρικής λειτουργίας, επώδυνες ελκωτικές βλάβες άκρων, που απαιτούσαν χορήγηση οπιοειδών. Παρά την ενεργό μυκηταιμία, κρίθηκε αναγκαία η χορήγηση κορτικοστεροειδών (μεθυλπρεδνιζολόνη 1 mg/kg x 3 ημέρες), ακολουθούμενη από μειούμενες δόσεις, προκειμένου να προληφθεί περαιτέρω νεφρική βλάβη και να ανακουφιστεί ο ασθενής από τα συμπτώματα. Εξήλθε με po χορήγηση ισαβουκοναζόλης /μεθυλπρεδνιζολόνης. Επανεκτιμήθηκε δύο εβδομάδες μετά και αποφασίστηκε, λόγω έντονης μυοπάθειας και με σκοπό την ταχύτερη αποδέσμευση από τα κορτικοειδή, η χορήγηση Rituximab. Έξι μήνες μετά, υπό στενή παρακολούθηση ανά δεκαπενθήμερο, παραμένει σε αγωγή με ισαβουκοναζόλη, έχει διακοπεί η κορτιζονοθεραπεία, έχει σταθερά στείρες αιμοκαλλιέργειες, φυσιολογική νεφρική λειτουργία και πλήρη ύφεση των δερματικών αλλοιώσεων. Συμπεράσματα: Η χειρουργική επέμβαση σε ενδαγγειακή λοίμωξη παρουσία ξένου σώματος δεν είναι πάντα εφικτή. Απαραίτητη η χρόνια - εφ όρου ζωής - κατασταλτική χημειοθεραπευτική αγωγή. Χρήσιμος ο συνδυασμός αντιμυκητιακών σε περιπτώσεις ανθεκτικών λοιμώξεων με παρουσία biofilm. Η καντιντίαση αποτελεί εξαιρετικά σπάνιο αίτιο non-hcv κρυοσφαιριναιμικής αγγειίτιδας. Ακρογωνιαίος λίθος στη θεραπεία η επιτυχής αντιμετώπιση της υποκείμενης λοίμωξης. Ανοσοκατασταλτικά μόνο σε ανθεκτική ή απειλητική αγγειίτιδα και πάντα ως second-line θεραπεία. 103

120 Εικόνα 1. Αρχική εικόνα ασθενούς στο ΤΕΠ (α) και 6 μήνες μετά (β). ΑΑ60. ΑΣΘΕΝΗΣ ΜΕ ΣΥΛΛΟΙΜΩΞΗ COVID-19 ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΟΝΙΚΗ ΦΥΜΑΤΙΩΣΗ Κήττας Χ., 1 Λιόντος Ά., 2 Κυριακόπουλος Χ., 3 Χριστάκη Ε., 2 Σάλλα Ε., 3 Γκρέπη Γ., 3 Έξαρχος Κ., 3 Κοσμίδου Μ., 2 Καλλιντέρη Α., 1 Πριάβαλη Ε., 1 Μποζίδης Π., 4 Λυμπερόπουλος Ε., 2 Κωστίκας Κ., 3 Μηλιώνης Χ., 2 Γκαρτζονίκα Κ. 1 1 Μικροβιολογικό Εργαστήριο, Π.Γ.Ν. Ιωαννίνων 2 Α Παθολογική Κλινική, Π.Γ.Ν. Ιωαννίνων 3 Πνευμονολογική Κλινική, Π.Γ.Ν. Ιωαννίνων 4 Μικροβιολογικό Εργαστήριο, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Σκοπός: Οι συλλοιμώξεις του κατώτερου αναπνευστικού σε ασθενείς με COVID-19 λοίμωξη περιγράφονται εκτενώς στη διεθνή βιβλιογραφία, παρουσιάζοντας ωστόσο χαμηλή επίπτωση κατά τη διάγνωση της λοίμωξης. Ασθενείς και Μέθοδοι: Περιγραφή περιστατικού συλλοίμωξης COVID-19 και πνευμονικής φυματίωσης σε νεαρό ανοσοεπαρκή ασθενή. Αποτελέσματα: Ασθενής 21 ετών, αφρικανικής καταγωγής που διέμενε σε δομή φιλοξενίας, προσήλθε στο τμήμα επειγόντων περιστατικών με αναφερόμενο εμπύρετο, κακουχία και ξηρό βήχα επί πενθημέρου. Κατά τη φυσική εξέταση διαπιστώθηκε μειωμένο αναπνευστικό ψιθύρισμα στο αριστερό ημιθωράκιο. Ο ασθενής παρουσιάστηκε θετικός στον μοριακό έλεγχο για SARS-CoV-2 (GeneXpert SARS-CoV-2, Cepheid, USA) σε δείγμα ρινοφαρυγγικού επιχρίσματος. Από τον λοιπό εργαστηριακό έλεγχο διαπιστώθηκε σημαντική άνοδος της CRP (226 mg/l), των d-dimers (13,53 μg/ml), της IL-6 (44,3 pg/ml) και του ινωδογόνου (720 mg/dl), ενώ από τον αιματολογικό εργαστηριακό έλεγχο λεμφοπενία (750 κύτταρα/ μl) και αναιμία (Hb=8,9 g/dl). Ο ασθενής παρουσίασε ήπια αναπνευστική ανεπάρκεια (PaO2/FiO2=265), ενώ ο απεικονιστικός έλεγχος με αξονική θώρακος υψηλής ευκρίνειας ανέδειξε κεντρολοβιδιακά οζίδια, διάχυτη παρεγχυματική πύκνωση και πολλαπλές κοιλοτικές βλάβες στον δεξιό άνω λοβό, όπως επίσης και μαζική πλευριτική συλλογή στο αριστερό ημιθωράκιο. Η εργαστηριακή εξέταση του πλευριτικού υγρού ανέδειξε λεμφοκυτταρικό εξίδρωμα (293 κύτταρα/μl, 90% λεμφοκύτταρα, TPR 5,6 g/dl, Glu

121 21 mg/dl, ph 7,25, LDH 763 IU/mL) με συνοδό αύξηση των επιπέδων ADA (88 IU/mL). Η οξεάντοχη χρώση και ο μοριακός έλεγχος ανίχνευσης Mycobacterium tuberculosis complex (GeneXpert MTB/RIF Ultra, Cepheid, USA) σε δείγμα γαστρικού υγρού απέβησαν θετικά, θέτοντας τη διάγνωση πνευμονικής φυματίωσης. Ο ασθενής ετέθη σε ρεμντεσιβίρη και αντιφυματική αγωγή [ισονιαζίδη (INH), ριφαμπικίνη (RIF), πυραζιναμίδη (PYR), εθαμβουτόλη (ETH)]. Οι καλλιέργειες του γαστρικού και του πλευριτικού υγρού απέβησαν θετικές για MTB, ενώ ο επακόλουθος μοριακός έλεγχος ανθεκτικότητας του στελέχους σε INH και RIF (MTBDRplus v2.0, Hain, Germany) δεν ανέδειξε αντοχή στα παραπάνω αντιφυματικά. Ο ασθενής παρουσίασε σημαντική κλινική βελτίωση και εξήλθε έπειτα από νοσηλεία έξι εβδομάδων. Συμπεράσματα: Η συλλοίμωξη COVID-19 και ενεργού πνευμονικής φυματίωσης αποτελεί μια σπάνια κλινική περίπτωση, ειδικά σε περιοχές με χαμηλό επιπολασμό της φυματίωσης. Βιβλιογραφικά δεδομένα εμπλέκουν πιθανές διαταραχές της ανοσορύθμισης σε ασθενείς COVID-19 που δύναται να επηρεάσουν την εξέλιξη και τη βαρύτητα των δύο αυτών λοιμωδών νοσημάτων. Λαμβάνοντας υπόψη ότι κοινά κλινικά χαρακτηριστικά παρατηρούνται στις δύο λοιμώξεις, η πιθανότητα συλλοίμωξης σε πληθυσμιακές ομάδες με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης πνευμονικής φυματίωσης δεν θα πρέπει να παραβλέπεται. ΑΑ61. ΜΕΛΕΤΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ COVID-19 (ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΟΜΙΚΡΟΝ): ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΕΚΒΑΣΗΣ ΝΟΣΟΥ ΜΕ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΟΣΗ Μιχελάκης Ι., 1 Μπουκούρης Α., 1 Φέτσης Ν., 1 Δουμουλιάκα Ε., 1 Οικονόμου Γ., 1 Μαντά Α., 1 Γυφτόπουλος Χ., 2 Τσακίρη Ι., 2 Δεληθέος Μ.-Σ., 2 Κατσούλη Ε., 1 Δάφνη Μ., 1 Καραπάτη Γ., 1 Κρεμασμένου Ε., 3 Λιονή Α., 1 Τζαβάρα Β. 1 1 Α Παθολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Α. «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο Ε.Ε.Σ» 2 Φοιτητής Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ 3 Εργαστήριο Ανοσολογίας, Γ.Ν.Α «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο Ε.Ε.Σ» Σκοπός: Μελέτη της βαρύτητας νόσου και της έκβασης ασθενών με COVID-19, σε σχέση με την εμβολιαστική τους κάλυψη και το χρονικό διάστημα από την τελευταία δόση. Ασθενείς και Μέθοδοι: Μελετήθηκαν 110 ασθενείς που νοσηλεύτηκαν το πρώτο δίμηνο του Καταγράφηκαν τα δημογραφικά χαρακτηριστικά, οι συννοσηρότητες, το ιστορικό εμβολιασμού και ο χρόνος που παρήλθε από την τελευταία δόση του εμβολίου. Χρησιμοποιήθηκαν μοντέλα γραμμικής και λογαριθμιστικής παλινδρόμησης προς διερεύνηση συσχετίσεων τους με τη βαρύτητα της νόσου και την έκβαση της νοσηλείας. Σε όλους είχε γίνει τεκμηρίωση του όμικρον στελέχους με μοριακό έλεγχο κατά την είσοδο στο νοσοκομείο. Αποτελέσματα: Οι ασθενείς, διάμεσης ηλικίας 73 έτη (55% γυναίκες) στρωματοποιήθηκαν δύο φορές αρχικά σε ανεμβολίαστους και εμβολιασμένους με τουλάχιστον μία δόση και κατόπιν οι εμβολιασμένοι σε δύο υποομάδες ανάλογα αν η τελευταία δόση ήταν εντός ή πέραν του τριμήνου. Στην πρώτη περίπτωση, οι ανεμβολίαστοι (ν=47) ήταν 8 χρόνια νεότεροι (p=0.2), προσέρχονταν αργότερα κατά 4.5 ημέρες από την έναρξη των συμπτωμάτων (p=0.02) και με βαρύτερη νόσο (SpO2/FiO2 στατιστικά σημαντικά μικρότερο) συγκριτικά με τους εμβολιασμένους. Αμφότεροι νοσηλεύτηκαν για διάμεσο διάστημα 8 ημερών, και είχαν συγκρίσιμα απεικονιστικά και εργαστηριακά ευρήματα στην εισαγωγή τους. Το 44% των ανεμβολίαστων ασθενών έναντι του 24% των εμβολιασμένων, χρειάστηκε μεγάλα μείγματα οξυγονοθεραπείας (μη μηχανικό επεμβατικό αερισμό / NIV, διασωλήνωση / MIV), (p=0.02). To αυξημένο BMI (OR: 7.6, p=0.01) αποτελεί ανεξάρτητο από ηλικία και συννοσηρότητες παράγοντα κινδύνου για βαρεία νόσο (NIV, MIV). Αντίθετα, ο εμβολιασμός τουλάχιστον με μία δόση (OR: 0.2, p=0.004) αποτελεί επίσης ανεξάρτητο παράγοντα που προφυλάσσει από βαρεία νόσο. Σε ανάλυση υποομάδων, μελετήθηκαν οι 105

122 εμβολιασμένοι ασθενείς, με βάση χρονικό διάστημα μεγαλύτερο ή μικρότερο των τριών μηνών από την τελευταία δόση (ν=21 vs 36). Οι δύο υποομάδες δεν εμφάνιζαν διαφορά σε ηλικία, ημέρα νόσου κατά την εισαγωγή και διάρκεια νοσηλείας. Φάνηκε ότι οι εμβολιασμένοι πέραν του τριμήνου παρουσιάζονταν με βαρύτερη κλινική (ταχύπνοια: 24 vs 19/min, p=0.2, SpO 2 /FiO 2 : 420 vs 440, p=0.1) και απεικονιστική εικόνα (55% είχαν αξονική με διηθήματα >50% vs 28% στην άλλη ομάδα, p=0.05). Συμπεράσματα: Οι εμβολιασμένοι ασθενείς συγκριτικά με τους ανεμβολίαστους, είναι μεγαλύτερης ηλικίας και προσέρχονται σε πρωιμότερα στάδια της νόσου διότι πιθανότατα αξιολογούν προσεκτικότερα τα συμπτώματά τους. Ο εμβολιασμός προστατεύει από βαριά νόσο (NIV /MIV). Παρατηρήθηκε τάση για βαρύτερη νόσο τόσο κλινικά όσο και απεικονιστικά στους εμβολιασμένους πέραν του τριμήνου συγκριτικά με τους εμβολιασμένους εντός του τριμήνου. ΑΑ62. ΘΡΟΜΒΟΠΕΝΊΑ ΑΥΤΟΆΝΟΣΗΣ ΑΡΧΉΣ ΚΑΙ ΛΟΊΜΩΞΗ ΑΠΌ SARS-COV-2: Η ΕΜΠΕΙΡΊΑ ΜΙΑΣ ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΉΣ ΚΛΙΝΙΚΉΣ Παπαναστάση Κ., Μπρόλια Μ., Λιόση Ε., Κατσίκας Θ., Τάσση Ο., Goskolli Π., Αργυράκη Α., Πεφάνης Ά. Εισαγωγή: Έχει διαπιστωθεί ότι ο SARS-COV-2, όπως και άλλοι ιοί (HBV/HBC, VZV, CMV, HIV), αποτελεί αίτιο θρομβοπενίας. Η πλειονότητα των ασθενών εμφανίζει ήπια θρομβοπενία. Βιβλιογραφικά αναφέρονται πολλαπλές περιπτώσεις δευτεροπαθούς ITP σε έδαφος λοίμωξης COVID-19. Η αναγνώριση του αιτίου παραμένει σημαντική διαγνωστική και θεραπευτική πρόκληση για τους κλινικούς, λόγω της παρουσίας πολλαπλών συνοδών καταστάσεων που επίσης προκαλούν θρομβοπενία (σήψη, ΔΕΠ, φάρμακα). Σκοπός: Καταγραφή των περιπτώσεων μέτριας/σοβαρής θρομβοπενίας σε νοσηλευόμενους με COVID-19 λοίμωξη, στην παθολογική κλινική του νοσοκομείου αναφοράς Γ.Ν.Ν.Θ.Α. «Η Σωτηρία». Ασθενείς και Μέθοδοι: Αναδρομική μελέτη παρατήρησης. Έγινε ανασκόπηση των περιπτώσεων που νοσηλεύτηκαν από την έναρξη της πανδημίας έως σήμερα (10/03/ /04/2022). Κριτήρια επιλογής των ασθενών αποτέλεσαν: α) η διαγνωσμένη ιδιοπαθής ITP προ νοσηλείας και β) θρομβοπενία (PLTs< /mm) την πρώτη εβδομάδα της εισαγωγής. Αποκλείστηκαν ασθενείς υπό φαρμακευτική αγωγή που αποδεδειγμένα σχετίζεται με θρομβοπενία (χημειοθεραπεία, ΗΧΜΒ). Αποτελέσματα: Βρέθηκαν 3 ασθενείς με γνωστή ιδιοπαθή ITP (2 άντρες- 1 γυναίκα, μέση ηλικία 48 έτη). 1/3 εμφάνισε σοβαρή θρομβοπενία (PLTs<50.000/mm) και έλαβε ενδοφλεβίως δεξαμεθαζόνη 40 mg x 1 επί 4ημερο και IVIG ως επί υποτροπής ITP. Οι δύο, παρά το ιστορικό ITP, είχαν φυσιολογικό αριθμό αιμοπεταλίων σε όλη τη διάρκεια της νοσηλείας. Από αυτούς, μία γυναίκα εμφάνισε ήπια αναπνευστική ανεπάρκεια και έλαβε δεξαμεθαζόνη 6 mg x 1 βάσει κατευθυντήριων οδηγιών για λοίμωξη κατώτερου αναπνευστικού από SARS-COV-2. Ο τρίτος, με πολλαπλές συννοσηρότητες, χρειάστηκε υψηλά μείγματα οξυγονοθεραπείας, και έλαβε επιπλέον βαρισιτινίμπη 4 mgx1. Δεκατέσσερις ασθενείς εμφάνισαν θρομβοπενία κατά τη νοσηλεία (4/17 γυναίκες - 9 άντρες, μέση ηλικία 58 έτη). Δύο άτομα, χωρίς αναπνευστική ανεπάρκεια και με PLT>50.000/mm, δεν έλαβαν καθόλου κορτικοειδή και παρουσίασαν αυτόματη αποκατάσταση των PLT. 9 (64%) έλαβαν δεξαμεθαζόνη ως επί SARS-COV-2 πνευμονίας. Τρεις ασθενείς χωρίς γνωστό ιστορικό ITP, παρουσίασαν PLT<50.000/mm και αντιμετωπίστηκαν ως ITP με δεξαμεθαζόνη 40 mg x 1 x 4ημ. Μία ασθενής δεν ανταποκρίθηκε στα κορτικοειδή, παρουσίαζε αιμορραγική διάθεση και έλαβε IVIG 0.5 mg/kg για 4ημέρες. Αποτέλεσε το μοναδικό περιστατικό που εξήλθε με διάγνωση πιθανής ιδιοπαθούς ITP. Όλοι, με εξαίρεση την προαναφερθείσα, ανταποκρίθηκαν στη δεξαμεθαζόνη με >50% αύξηση των αιμοπεταλίων. Ένας ασθενής τέθηκε σε μη επεμβατικό αερισμό HFNC, ένας ασθενής χρειάστηκε οξυγονοθεραπεία FiO2:40%, ενώ οι υπόλοιποι παρέμειναν σε χαμηλά μείγματα με ρινική κάνουλα. Κανείς δεν απεβίωσε. Συμπεράσματα: Η λοίμωξη SARS-COV-2 μπορεί να αποτελέσει παράγοντα υποτροπής ιδιοπαθούς αυτοάνοσης θρομβοπενίας. Δεν παρατηρήθηκε συσχέτιση της θρομβοπενίας με τη βαρύτητα της νόσου, 106

123 21 αξιολογώντας τη διάρκεια της νοσηλείας και την αερομετρική επιδείνωση. Ωστόσο, το δείγμα παραμένει μικρό και ενδεικτικό. Η θρομβοπενία που αποδόθηκε στον COVID-19 υφέθηκε πλήρως με τη λήψη δεξαμεθαζόνης, ενώ στις περιπτώσεις που συνυπήρξε πιθανό ιδιοπαθές υπόβαθρο χρειάστηκαν αυξημένες δόσεις δεξαμεθαζόνης με ή χωρίς ανοσοσφαιρίνη. Bιβλιογραφία 1. Sukrita B., Mainak B. Immune Thrombocytopenia Seconadry to COVID-19: a Systemativ Review. SN Compr Clin Med Sep 19. DOI: / σ Serrano C., Espanol I., Cascades A., Moraleda J., Frequently Relapsing Post-COVID-19 Immune Thrombocytopenia. SN Compr Clin Med July 20. DOI: /s Lapietra G., Ferretti A., Baldacci E., Christolini A., Santoro C. Immune Thrombocytopenia management during COVID-19 pandemic: An Italian monocentric experience. 09 March 2022 httpw://doi.org/ /jha Pavord S., Thachil J., Hunt B., Murphy M., Lowe G., Laffan M., Makris M., Newland A.C., Provan D., Grainger J.D., Hill Q.A. Practical guidance for the management of adults with immune thrombocytopenia during the COVID-19 pandemic 5. Kewan T., Gunaratne T., Mushtaq K., Alavan D., Daw H., Haddad A. Outcomes and management of Immune Thrombocytopenia seconadary to COVID-19: Clevekab=nd Clinic experience. 16 March Mingot-Castellano Μ., Alcalde-Mellado P., Pascual-Izquierdo C.,Rus G., Pierez A., Martinez M., Lopez-Jaime F., Perez L., Gonzalez-Porras J., Fernandez F., Caparros Miranda I., Gonzalez-Lopez T., Beltran M., Escuin R., Barcenas R. Incidence, characteristics and clinical profile of severe acute respiratory syndrome coronavirus-2 (SARS-CoV-2) infection in patients with pre-existing primary immune thrombocytopenia (ITP) in Spain. 7. Appiah-Kubi A., Acharya S., Levy C.F, Vlachos A., Ostovar G., Murphy K., Farrell A., Brower D., Lipton J.M, Wolfe L., Aygun B. Clinical characteristics, management and outcome of COVID19-associated immune thrombocytopenia: a French multicentre series British Society for Haematology and John Wiley & Sons Ltd ΑΑ63. ΛΟΙΜΩΞΗ ΑΠΟ SARS COVID-19 ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ-ΜΥΟΚΑΡΔΙΟΠΑΘΕΙΑ Μακίνα-Κούση Ά., 1 Τριπύλα Ν., 1 Πλυττάς Γ., 1 Γιαννακάκη Μ., 1 Κατσέλη Π., 1 Κατσανάκη Ε., 1 Κωνσταντινίδης Π., 1 Στεφανάτου Ε., 2 Κουτσοδημητρόπουλος Ι., 2 Αλεξιού Ζ. 1 1 Β Παθολογική Κλινική, Γ.Ν. Ελευσίνας «Θριάσιο» 2 ΜΕΘ, «Λατσείο Κέντρο Εγκαυμάτων», Γ.Ν. Ελευσίνας «Θριάσιο» Εισαγωγή: Η νόσος (COVID-19) έχει τα χαρακτηριστικά της υψηλής μετάδοσης, των ποικίλων κλινικών εκδηλώσεων και μιας μακράς περιόδου επώασης. Εκτός από την προσβολή του αναπνευστικού συστήματος, η COVID-19 έχει επίσης δυσμενείς επιπτώσεις στο καρδιαγγειακό σύστημα. Η COVID-19 προκαλεί οξείες μυοκαρδιακές βλάβες, καθώς και χρόνιες βλάβες. Υλικό και Μέθοδοι: Πρόκειται για αλλοδαπό ασθενή 32 ετών, που προσήλθε στο νοσοκομείο αναφέροντας πυρετό από ωρών έως 39 C, διαρροϊκές κενώσεις, σύγχυση, τρόμο στα άνω άκρα. O ασθενής υποβλήθηκε σε rapid test και PCR για Covid που απέβη θετικός. Από την αντικειμενική εξέταση (-) αυχενική δυσκαμψία, χωρίς εστιακή νευρολογική σημειολογία, κοιλιά μαλακή, πνεύμονες με μουσικοί ρόγχοι άμφω, καρδιά S1,S2=φλεβοκομβική ταχυκαρδία, καχεκτικός. Από τον πρώτο εργαστηριακό έλεγχο βρέθηκαν αυξημένες τιμές ουρίας =94 mg/dl, κρεατινίνης =5,12 mg/dl, Nα=122, Κ=5,12, WBC=9900, hct=48,2%, Plt=211,000. Παρατηρήθηκε σοβαρή μεταβολική οξέωση με ΒΕ=24. Λόγω της καταγωγής υπήρχε πλήρη απουσία αξιόπιστων πληροφοριών σχετικά με το προηγούμενο ιατρικό ιστορικό. Εξαιτίας νεφρικής ανεπάρκειας δεν καλύφθηκε στην αρχή με ρεμδεσεβίρη. Τέθηκε σε Ο2 θεραπεία με χαμηλά μίγματα Ο2, σε εμπειρική αντιμικροβιακή αγωγή με κεφτριαξόνη iv και Dexaton. Εντός 24 ώρου της εισαγωγής του υπήρξε επιδείνωση του επιπέδου συνείδησης, κατέστη συγχυτικοδιεγερτικός, επί τονικοκλονικών σπασμών διασωληνώθηκε. Μετά την διασωλήνωση ο ασθενής χρειαζόταν χαμηλά μίγματα Ο2 η CT θώρακος περιέγραφε ήπια βαρύτητα πνευμονική νόσο. Πορεία Νόσου: Τις επόμενες ώρες στην ΜΕΘ παρέμεινε αναπνευστικά σταθερός, όμως παρουσίασε σοβαρή αιμοδυναμική αστάθεια έχοντας ανάγκη υποστήριξης από υψηλές δόσεις αγγειοδραστικών με αυξημένες τιμές γαλακτικό οξύ = 4. Στο ΗΚΓ εισόδου παρατηρήθηκαν ανασπάσεις ST στις απαγωγές Ι,ΙΙ,aVF,V1-V6,αυξημένες τιμές pro BNP >8800 και Troponine=1400. Με βάση τα ανώτερα ευρήματα ο 107

124 ασθενής τις επόμενες μέρες ενώ βρισκόταν σε ΜΥΑ υποβλήθηκε σε ΤΟΕ που ανέδειξε μέτρια επηρεασμένη συσταλτικότητα της Αρ. κοιλίας, διάχυτη υποκινησία κυρίως στα κορυφαία τμήματα με EF έως 40% ή ανώτερη εικόνα μετά από ΚΔ εκτίμηση με Stress myocardiopathy ή/και μυοκαρδίτιδα. Για τη σταθεροποίηση του ασθενούς τις επόμενες ώρες χρειάστηκε και ντοβουταμίνη επίσης τροποποιήθηκε η αντιμικροβιακή αγωγή σε πιπερακιλλίνη-ταζοβακτάμη, ρεμδεσεβίρη, λαμβάνοντας και αντιεπιληπτική αγωγή. Ο ασθενής τα επόμενα 24ώρα βελτιώθηκε με σταδιακή μείωση, διακοπή των ινοτρόπων και στο US καρδιάς παρατηρήθηκε βελτιωμένη εικόνα με καλή συστολική λειτουργία, με ήπια υποκινησία της κορυφής. Στο ΗΚΓ μόνο διαταραχές επαναπόλωσης. Αποσωληνώθηκε με επιτυχία τις επόμενες μέρες, απύρετος τετρακινητικός και αιμοδυναμικά σταθερός επέστρεψε στο παθολογικό τμήμα. Αποτελέσματα: Το COVID-19 σχετίζεται με μια σειρά καρδιαγγειακών επιπλοκών: π.χ. μυοκαρδιακή βλάβη -μυοκαρδίτιδα, ΟΕΜ, καρδιακή ανεπάρκεια, απειλητικές αρρυθμίες -VTE. Είναι σημαντικό για τους κλινικούς ιατρούς να αναγνωρίζουν αυτές τις επιπλοκές κατά τη θεραπεία του ασθενούς με COVID-19. ΑΑ64. ΘΡΟΜΒΩΤΙΚΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΣΕ COVID-19 ΑΣΘΕΝΕΙΣ: ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΟΙ ΔΕΙΚΤΕΣ ΚΑΙ ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ Μπίρος Δ., Μαντζάρας Ρ., Λιόντος Ά., Κλούρας Ε., Παππά Χ., Κολιός Ν., Παπαθανασίου Α., Βελιάνη Κ., Χριστάκη Ε., Μηλιώνης Χ. Α Παθολογική Κλινική, Π.Γ.Ν.Ι. Σκοπός: Ένα από τα χαρακτηριστικά της COVID-19 που κατέστη έκδηλο ήδη από τους πρώτους μήνες της πανδημίας είναι ο αυξημένος θρομβωτικός και θρομβοεμβολικός κίνδυνος αυτών των ασθενών. Σκοπός της εργασίας είναι η παρουσίαση των διαφορών που παρατηρήθηκαν, στους εργαστηριακούς δείκτες εισαγωγής αλλά και στα καταληκτικά σημεία, μεταξύ των ασθενών με εμφάνιση θρομβωτικών επεισοδίων (ΘΕ) έναντι των υπολοίπων, σε μια κοορτή νοσηλευόμενων ασθενών. Υλικό και Μέθοδοι: Χρησιμοποιήθηκαν δεδομένα 889 ασθενών που νοσηλεύτηκαν στις Μονάδες Λοιμωδών Νόσων του Π.Γ.Ν.Ι. κατά το χρονικό διάστημα 03/ /2022. Η διάγνωση των ΘΕ (πνευμονική εμβολή ή αγγειακό tree-in-bud) πραγματοποιήθηκε απεικονιστικά (απλή αξονική ή αξονική αγγειογραφία πνευμόνων) σε 144 ασθενείς. Ακολούθησε δημιουργία δείγματος εμφωλεασμένης μελέτης ασθενών μαρτύρων με χρήση propensity score για την εξομοίωση των δύο ομάδων (ασθενείς με ΘΕ vs ασθενείς χωρίς) με αναλογία 1:3. Τα χαρακτηριστικά για τα οποία διεξήχθη εξομοίωση είναι τα παρακάτω: φύλο, ηλικία, Δείκτης Μάζας Σώματος (ΔΜΣ), στεφανιαία νόσος, καρκίνος, σακχαρώδης διαβήτης (ΣΔ), αρτηριακή υπέρταση (ΑΥ), δυσλιπιδαιμία, κάπνισμα και νοσογόνος παχυσαρκία. Η σύγκριση μεταξύ των δύο ομάδων έγινε με Mann-Whitney και x2-test στην πλατφόρμα SPSS Statistics 26. Αποτελέσματα: Η μέση ηλικία των ασθενών με ΘΕ ήταν 61.7 έτη, ο ΔΜΣ kg/m 2 και η διάρκεια νοσηλείας 15.3 ημέρες. Παρατηρήθηκε πως οι ασθενείς με ΘΕ είχαν κατά μέσο όρο μεγαλύτερη διάρκεια συμπτωμάτων της COVID-19 προ της νοσηλείας (p<0.001) και χρειάστηκαν νοσηλεία μεγαλύτερης διάρκειας (p<0.001). Παράλληλα, αυτοί οι ασθενείς είχαν (κατά την εισαγωγή) κατά μέσο όρο υψηλότερες τιμές LDH (p=0.038), προκαλσιτονίνης (p=0.028), CRP (p=0.001), αλλά και του πηλίκου ουδετεροφίλων-λεμφοκυττάρων (p=0.049) και CRP/HDL-C (p=0.013). Επιπλέον, παρατηρήθηκε αυξημένη πιθανότητα διάγνωσης ΘΕ σε ασθενείς με ακτινολογική βαρύτητα νόσου >50% του πνευμονικού παρεγχύματος (OR=2.20, p<0.001), λευκοκυττάρωση (OR=1.84, p=0.029), επίπεδα ινωδογόνου >600 mg/dl (OR=3.01, p=0.005) και CRP>100 mg/l (OR=1.81, p=0.006) κατά την εισαγωγή. Τέλος, στην ομάδα των ασθενών με ΘΕ παρατηρήθηκε υψηλότερη πιθανότητα νοσηλείας >7 ημέρες (OR=2.61, p<0.001) και ανάγκης διασωλήνωσης (OR=2.81, p=0.001), ενώ η μικρή αύξηση στην πιθανότητα θανάτου δεν ήταν στατιστικά σημαντική (OR=1.48, p=0.185). 108

125 21 Συμπεράσματα: Τα ΘΕ αποτελούν μια σοβαρή επιπλοκή της COVID-19 με αυξημένη νοσηρότητα, αλλά με βάση τα παραπάνω δεδομένα δεν παρατηρήθηκε σημαντική διαφορά στην θνητότητα. Τέλος, η σημαντική συσχέτιση που παρατηρήθηκε μεταξύ των ΘΕ και των δεικτών φλεγμονής πιθανόν αντανακλά τους υποκείμενους παθοφυσιολογικούς μηχανισμούς της ανοσοθρόμβωσης στη COVID-19. ΑΑ65. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΩΣΕΩΝ ΚΟΡΤΙΚΟΣΤΕΡΟΕΙΔΩΝ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΕΠΙΔΕΙΝΟΥΜΕΝΗ ΣΟΒΑΡΗ ΠΝΕΥΜΟΝΙΑ COVID-19 ΥΠΟ ΔΙΠΛΗ ΑΝΟΣΟΤΡΟΠΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ: ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΚΟΟΡΤΗΣ Κατσαρού Α., Μπλίζου Α., Μαστροσταμάτη Ε., Νεαμονιτός Κ., Αδάμη Μ.-Ε., Χαβάτζα Α., Χάχαλη Σ.-Π., Χαραλαμπίδης Χ., Βρέντζος Ε., Γρηγορόπουλος Ι., Αντωνιάδου Α., Καββαθά Δ. Δ Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Αθηνών ΕΚΠΑ, Π.Γ.Ν. «Αττικόν» Σκοπός: Οι ασθενείς με σοβαρή πνευμονία COVID-19 που εισάγονται στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) παρουσιάζουν υψηλή θνητότητα και επιπλοκές. Διερευνήσαμε την αποτελεσματικότητα των ώσεων κορτικοστεροειδών σε ασθενείς με επιδεινούμενη σοβαρή πνευμονία COVID-19 υπό διπλή ανοσοτροποποιητική αγωγή. Υλικό και Μέθοδοι: Αναδρομική μελέτη ασθενών με επιδεινούμενη σοβαρή πνευμονία COVID-19 υπό διπλή ανοσοτροποποιητική αγωγή που έλαβαν ώσεις κορτικοστεροειδών σε τριτοβάθμιο νοσοκομείο Αθηνών. Επιδεινούμενη σοβαρή πνευμονία COVID-19 ορίστηκε η εμφάνιση πυρετού ή η ανάγκη υψηλότερου FiO 2 σε σχέση με την προηγούμενη ημέρα νοσηλείας και αύξηση δεικτών φλεγμονής [CRP, ιντερλευκίνη-6 (IL-6)] σε ασθενείς που ήδη ελάμβαναν υψηλά μίγματα (>15lt) οξυγόνου χωρίς επεμβατικό μηχανικό αερισμό. Διπλή ανοσοτροποποιητική αγωγή ορίστηκε η συγχορήγηση δεξαμεθαζόνης 6 mg μία φορά την ημέρα και είτε baricitinib είτε tocilizumab είτε anakinra. Ώση ορίστηκε η ενδοφλέβια χορήγηση μεθυλπρεδνιζολόνης 1,5-2,5 mg/kg/ημέρα για 1 3 ημέρες. Στην ομάδα ελέγχου περιλαμβάνονταν ασθενείς με επιδεινούμενη σοβαρή πνευμονία COVID-19, οι οποίοι δεν έλαβαν ώση κορτικοστεροειδών. Καταγράφηκαν δημογραφικά στοιχεία, η ανάγκη διασωλήνωσης και η θνητότητα. Αποτελέσματα: Από το Σεπτέμβριο 2021 έως Ιανουάριο 2022 καταγράφηκαν 26 ασθενείς στην ομάδα που έλαβε ώσεις κορτικοστεροειδών και 12 στην ομάδα ελέγχου. Οι ασθενείς που έλαβαν ώσεις σε σχέση με την ομάδα ελέγχου είχαν μέση ηλικία 64.5 έτη (± 2.81) έναντι 62.8 (± 16.9), άρρεν φύλο είχε το 65.4% vs 50% των ασθενών, μη εμβολιασμένοι έναντι SARS-CoV-2 ήταν το 84.6% vs 75% των ασθενών. Τουλάχιστον μία συννοσηρότητα είχε το 73.1% vs 83.3% στους ασθενείς που έλαβαν ώσεις κορτικοστεροειδών και την ομάδα ελέγχου, αντίστοιχα. Συμπληρωματικό οξυγόνο με συσκευή ρινικής κάνουλας υψηλής ροής λάμβανε το 42.3% vs 33.3% των ασθενών, αντίστοιχα. Το 34.6% των ασθενών που έλαβαν ώσεις κορτικοστεροειδών διασωληνώθηκαν και το 15.4% κατέληξε, ενώ από την ομάδα ελέγχου το 66.7% και 58.3%, αντίστοιχα. Συμπεράσματα: Οι ώσεις κορτικοστεροειδών πιθανά αποτελούν μια ακόμα θεραπευτική επιλογή στους ασθενείς με σοβαρή COVID-19 πνευμονία που επιδεινώνονται παρά τη λήψη διπλής ανοσοτροποποιητικής αγωγής. 109

126 ΑΑ66. ΛΟΙΜΩΞΗ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΝΕΥΡΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ LISTERIA MONOCYTOGENES ΜΕ ΣΥΝΟΔΟ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ ΑΠΟΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΒΑΚΤΗΡΙΑΙΜΙΑ ΜΕΤΑ COVID-19 Μαντζάρας Ρ., Μπίρος Δ., Λιόντος Ά., Κλούρας Ε., Κολιός Ν., Παπαθανασίου Α., Αναγνωστόπουλος Σ., Κυριακού Α., Χριστάκη Ε., Μηλιώνης Χ. Α Παθολογική Κλινική, Π.Γ.Ν.Ι. Σκοπός: Η λοίμωξη από Listeria monocytogenes σε ανοσοεπαρκή άτομα διαδράμει ασυμπτωματικά, αλλά σε ανοσοκατεσταλμένους και ηλικιωμένους παρατηρείται διεισδυτική νόσος με προσβολή του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος (ΚΝΣ) και σήψη. Η παρούσα εργασία αφορά ανοσοεπαρκή ασθενή, ο οποίος διαγνώστηκε με λοίμωξη ΚΝΣ από Listeria monocytogenes με συνοδό απόστημα, και βακτηριαιμία, κατά τη διάρκεια νοσηλείας για COVID-19. Περιγραφή περιστατικού: Ασθενής 57ετών, μετά από δεκαήμερη νοσηλεία λόγω μέτριας πνευμονίας COVID-19, αφότου έλαβε εξιτήριο, εμφάνισε εκ νέου εμπύρετο, πέντε ημέρες μετά, με συνοδό θετικό RT-PCR για SARS-CoV-2 εκ νέου. Εισήχθη ξανά με σοβαρή πνευμονία COVID-19 και παρά την ύφεση του πυρετού και των συμπτωμάτων μετά από τέσσερις ημέρες, επανεμφάνισε εμπύρετο έως 40 C, την 7η ημέρα, οπότε τέθηκε σε εμπειρική αντιμικροβιακή αγωγή ευρέως φάσματος. Την επομένη ημέρα, λόγω εμφάνισης νέας αδυναμίας στο δεξιό κάτω άκρο, διενεργήθηκε αξονική τομογραφία εγκεφάλου που ανέδειξε χωροκατακτητική εξεργασία αριστερά μετωπιαία, ως πιθανό αρχόμενο απόστημα. Την 11η ημέρα, λόγω έκπτωσης επιπέδου συνείδησης και εμφάνισης υδροκεφάλου, τοποθετήθηκε εξωτερική κοιλιακή παροχέτευση (EVD), χορηγήθηκε δεξαμεθαζόνη και ο ασθενής διασωληνώθηκε και μεταφέρθηκε στη ΜΕΘ. Από τις καλλιέργειες αίματος από την 7η ημέρα νοσηλείας και στην καλλιέργεια και το PCR δείγματος ΕΝΥ, ταυτοποιήθηκε Listeria monocytogenes, οπότε κι έγινε τροποποίηση της αντιμικροβιακής αγωγής. Ο ασθενής εμφάνισε κλινική βελτίωση και αποσωληνώθηκε την 14η ημέρα, οπότε και μεταφέρθηκε στη Νευροχειρουργική Κλινική. Ακολούθως όμως της αφαίρεσης της εξωτερικής κοιλιακής παροχέτευσης, εμφάνισε επιδείνωση της νευρολογικής του κατάστασης, οπότε και επανατοποθετήθηκε η παροχέτευση. Την 19η ημέρα, λόγω έκπτωσης του επιπέδου συνείδησης, διενεργήθηκε κρανιοτομή και αφαίρεση του αποστήματος. Η διεγχειρητική καλλιέργεια ήταν αρνητική. Την 21η ημέρα αποσωληνώθηκε και την 23η εξήλθε από τη ΜΕΘ απύρετος, με βελτιωμένο επίπεδο συνείδησης. Ωστόσο, χρειάστηκε να επανεισαχθεί λόγω εγκεφαλικού οιδήματος με μετατόπιση της μέσης γραμμής και νοσοκομειακής πνευμονίας. Σε καλλιέργειες δείγματος ΕΝΥ που ελήφθησαν την 27η ημέρα νοσηλείας, ανευρέθηκε Acinetobacter baumannii, ενώ σε δείγμα βρογχικών εκκρίσεων από την 30η ημέρα απομονώθηκε Klebsiella pneumoniae. Ο ασθενής εμφάνισε σταδιακή επιδείνωση της νευρολογικής κατάστασης από την 40η ημέρα νοσηλείας και πολυοργανική ανεπάρκεια,η οποία οδήγησε στον θάνατο, 53 μέρες μετά την δεύτερη εισαγωγή του Συζήτηση: Η Listeria monocytogenes αποτελεί ένα παθογόνο που προκαλεί σοβαρή νόσο κατά κύριο λόγο σε ανοσοκατεσταλμένους και ηλικιωμένους ασθενείς. Ωστόσο στην κλινική περίπτωση που αναφέρουμε, πρόκειται για άνδρα ανοσοεπαρκή, χωρίς συννοσηρότητες. Η χρονική σύμπτωση με τη λοίμωξη από SARS-CoV-2 υποδηλώνει ότι ενδεχομένως η COVID-19 να κατέστησε τον ασθενή ευάλωτο στη μικροβιακή λοίμωξη, λόγω άμεσης δράσης του ιού ή της συνοδού θεραπείας. 110

127 21 111

128 ΑΑ68. ΠΟΛΛΑΠΛΑ ΠΥΕΛΙΚΑ ΑΠΟΣΤΗΜΑΤΑ ΑΠΟ S.PNEUMONIAE ΣΕ ΑΣΘΕΝΗ ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΝΕΟΠΛΑΣΜΑΤΟΣ ΤΡΑΧΗΛΟΥ ΜΗΤΡΑΣ Καράμπελα Α.,¹ Κοκκορού Μ.,¹ Αδαμίδης Σ.,¹ Μουσσάς Ν.,² Γαργαλιάνος-Κακολύρης Π. ² 1 Α Παθολογική Κλινική, Ιατρικό Κέντρο Αθηνών ²Παθολογική-Λοιμωξιολογική Κλινική, Ιατρικό Κέντρο Αθηνών Εισαγωγή: Οι διηθητικές πνευμονιοκοκκικές λοιμώξεις είναι συχνές στις ακραίες ηλικίες, σε ανοσοκατεσταλμένους, πνευμονοπαθείς και καρδιοπαθείς ασθενείς καθώς και στους διαβητικούς¹. Οι λοιμώξείς οστών και μαλακών μορίων αφορούν συνήθως σε παιδιά. Αποστήματα στους μύς της πυέλου και των κάτω άκρων έχουν περιγραφεί σε ενήλικες κυρίως μετά από βακτηριαιμία με συνοδό πνευμονία ή/και μηνιγγίτιδα. Πρωτοπαθή αποστήματα μυών από S. pneumoniae είναι εξαιρετικά σπάνια². Σκοπός: Περιγραφή ασθενούς με πρωτοπαθή αποστήματα πυέλου μυών από ανθεκτικό στη πενικιλλίνη S. pneumoniae και ιστορικό χειρουργηθέντος νεοπλάσματος τραχήλου μήτρας. Ασθενείς και Μέθοδοι: Γυναίκα 63 ετών εισήχθη λόγω εμπυρέτου έως 38.5 C από πενθημέρου με συνοδό ρίγος και αδυναμία βάδισης στήριξης προοδευτικά επιδεινούμενης από εξαμήνου. Ανέφερε καθημερινή χρήση αναλγητικών φαρμάκων. Ιστορικό ολικής υστερεκτομής μετά εξαρτημάτων (προ 9 μηνών), ακτινοθεραπειών (τελευταία συνεδρία προ 4 μηνών). Από την κλινική εξέταση διαπιστώθηκαν μείωση αναπνευστικού ψιθυρίσματος αριστερής βάσης, Laseque δεξιά και μείωση μυϊκής ισχύος κάτω άκρων αμφοτερόπλευρα. Εργαστηριακά εμφάνιζε λευκοκυττάρωση με υψηλούς δείκτες φλεγμονής (422 mg/l με φτ <5) και ήπια τρανσαμινασαιμία και αυξημένα χολοστατικά ένζυμα. Ο αρχικός απεικονιστικός έλεγχος με αξονική τομογραφία ανέδειξε: πυκνοατελεκτατικά στοιχεία αριστερού κάτω λοβού, κατάγματα των πτερύγων του ιερού οστού και πιθανό εγκάρσιο στο επίπεδο Ι2, κατάγματα των εγκαρσίων αποφύσεων του Ο5 σπονδύλου καθώς και αλλοίωση με κυστικούς χαρακτήρες παρά τα λαγόνια αγγεία δεξιά που αρχικά αποδόθηκε σε μετεγχειρητικής φύσεως αλλοίωση. Επίσης, διαπιστώθηκε υπόπυκνη αλλοίωση του δεξιού απιοειδούς μυός και μικρότερη του αριστερού λαγονίου μυός με ολιγάριθμες φυσαλίδες αέρα. Τα ευρήματα επιβεβαιώθηκαν με μαγνητική τομογραφία η οποία έθεσε το ενδεχόμενο οστεομυελίτιδας ιερού οστού. Η ασθενής έλαβε αρχικά σιπροφλοξασίνη ή οποία αντικαταστάθηκε από μεροπενέμη και λινεζολίδη μετά τα αποτελέσματα του απεικονιστικού ελέγχου. Η ασθενής παρακεντήθηκε υπό αξονικό τομογράφο την 4η ημέρα νοσηλείας αρχικά δεξιά και ακολούθως την 10η ημέρα αριστερά και αφαιρέθηκαν σημαντικές ποσότητες πυώδους υγρού. Αποτελέσματα: Η κυτταρολογική ήταν αρνητική. Η καλλιέργεια ανέπτυξε S. pneumoniae με αντοχή (2 MIC) στην πενικιλλίνη, αμπικιλλίνη (4) και ενδιάμεση στις κεφαλοσπορίνες (1). Συμπεράσματα: Τέθηκαν συνολικά 3 παροχετεύσεις. Αφαιρέθησαν περί την 20η ημέρα νοσηλείας αφού δεν απέδιδαν πλέον και ο απεικονιστικός έλεγχος επιβεβαίωσε την εξάλειψη των συλλογών. Η ασθενής έλαβε λινεζολίδη συνολικά για 40 ημέρες και έλαβε οδηγίες συνέχισης από του στόματος με κλινδαμυκίνη. Η συμμετοχή του ιερού οστού δεν μπορούσε να αποκλειστεί οπότε η ασθενής τέθηκε σε αγωγή με κλινδαμυκίνη αρχικά για τρείς μήνες και επανεκτίμηση με εργαστηριακά και μαγνητική τομογραφία. Βιβλιογραφία 1. Bergman K, et al. Invasive pneumococcal disease in persons with predisposing factors is dominated by non-vaccine serotypes in Southwest Sweden. BMC Infect Dis Aug 4;21(1): Chen H, et al. Prognostic factors for mortality in invasive pneumococcal disease in adult: a system review and meta-analysis. Sci Rep Jun 4;11(1):

129 21 ΑΑ69. ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ ΝΟΣΗΛΕΥΟΜΕΝΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ COVID-19 ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ OMICRON ΚΑΙ DELTA ΤΟΥ ΙΟΥ SARS-CoV2 Μαυρουδής Π., 1 Σπέγγος Ι., 1 Σιδηροπούλου Χ., 1 Τρυφινοπούλου Κ., 2 Ζώη Α., 3 Ρεκλείτη Ν., 4 Δανιήλ Ι., 4 Λούκα Χ., 4 Βελέντζα Λ., 1 Κρανιδιώτης Γ., 1, Λιναρδάκη Γ., 1 Σταμάτη Α., 1 Κασιδιαράκη Μ., 1 Χρύσος Γ., 1 Γερακάρη Σ., 1 Ζαρκωτού Ο., 4 Γιαννιτσιώτη Ε. 1 1 Τμήμα COVID-19, Γ.Ν. Πειραιά «Τζάνειο» 2 Κεντρικό Εργαστήριο Δημόσιας Υγείας ΕΟΔΥ 3 Ίδρυμα Ιατροβιολογικών Ερευνών Ακαδημίας Αθηνών-ΙΙΒΕΑΑ 4 Μικροβιολογικό Εργαστήριο, Γ.Ν. Πειραιά «Τζάνειο» Σκοπός: Η συνεχείς μεταλλάξεις του ιού SARS-CoV2 οδηγούν στην ανάδυση επικρατούντων στελεχών. Οι παράγοντες που συσχετίζονται με κάθε στέλεχος και οι διαφορές στην έκβαση των νοσηλευόμενων ασθενών με πνευμονία SARS-CoV2 μεταξύ διαφορετικών στελεχών του ιού δεν έχουν μελετηθεί επαρκώς. Μέθοδοι: Συγκριτική μελέτη ασθενών με SARS-CoV 2 πνευμονία με ανίχνευση σε δοκιμασία ελέγχου (screening for variants) των παραλλαγών Οmicron (B ) έναντι Delta (B ) κατά το χρονικό διάστημα 2-22/1/2022 στο τμήμα COVID-19 στο Γ.Ν. Πειραιά «Τζάνειο». Δημογραφικά στοιχεία, συνοσηρότητες, ιστορικό εμβολιασμού για COVID-19, η βαρύτητα της πνευμονίας κατά ΠΟΥ, η χρήση ρεμδεσιβίρης, δεξαμεθαζόνης και η έκβαση του ασθενούς (επιβίωση και εξιτήριο έναντι διασωλήνωσης ή/και θανάτου) αναλύθηκαν με Chi square και Fischer exact test σε SPSS Αποτελέσματα: Σε 151 εισαγωγές ασθενών (άνδρες 54,3%, BMI>30 Kg/m2: 30,5% και μέση ηλικία (SD) 67,43 (15,677) έτη εντός 20 ημερών τον Ιανουάριο 2022, η δοκιμασία ανίχνευσης παραλλαγών SARS- CoV2 ανέδειξε 106 ασθενείς με Omicron (O) (70,2%) και 45 ασθενείς με Delta (D) (29,8%). Συγκριτικά, ηλικία άνω των 60 ετών ήταν συχνότερη στην ομάδα Ο έναντι ομάδας D (p=0.083). Οι συνοσηρότητες ήταν συχνότερες στην ομάδα Ο [OR 4.765, (CI95% ), p=0.001], ιδίως η στεφανιαία νόσος (p=0.005), η ΧΑΠ (p=0.014) και η άνοια (p=0.040). Οι ασθενείς της ομάδα Ο ήταν 52,8% εμβολιασμένοι για COVID-19 έναντι μόνο 6,7% στην ομάδα D [OR (CI95% ), p<0.0001]. Αντίθετα οι ασθενείς της ομάδας D είχαν συχνότερα BMI>30 σε σχέση με την ομάδα Ο [OR 0.406(CI95% ), p=0.020]. Η ομάδα D έλαβε συχνότερα ρεμδεσιβίρη από την ομάδα O (p=0.006). Εικόνα ARDS στην αξονική τομογραφία θώρακος είχε συχνότερα η ομάδα D (25%) έναντι της ομάδας O (10.6%), ενώ η οξυγονοθεραπεία με High flow nasal canula ήταν επίσης συχνότερη στην ομάδα D [OR (CI95% ), p<0.001]. Η πνευμονία χαρακτηρίσθηκε ως σοβαρή σε 73 περιπτώσεις. Η έκβαση ήταν επιτυχής (ίαση και εξιτήριο στο σπίτι) σε 79 ασθενείς με παραλλαγή Omicron (74,5%) και 37 ασθενείς με παραλλαγή Delta (82,2%), p=