ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΥΦΤΑΚΗ-ΜΠΕΚ

Transcript

1 ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΥΦΤΑΚΗ-ΜΠΕΚ EΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

2 ΜΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ Η ιστορία μας ξεκινάει απ αυτό εδώ το σημείο, σε μια ήσυχη κομητεία της Δυτικής Ιρλανδίας, το Γκόλγουεϊ, τη νύχτα της Σάουιν. Ή μάλλον από δω θα την πιάσουμε εμείς, γιατί στην πραγματικότητα είχε ξεκινήσει πολύ πιο παλιά, όμως αυτό είναι μια διαφορετική ιστορία που θα πούμε όταν έρθει η ώρα. Η νύχτα της Σάουιν είναι η πιο επικίνδυνη νύχτα που θα μπορούσε κάποιος να διαλέξει για να αφήσει τη θαλπωρή της φωτιάς στο τζάκι και να βγει έξω. Απόλυτη ησυχία βασίλευε στην κακόφημη γειτονιά του Ανατολικού Σάνον. Στους υγρούς δρόμους φωσφόριζε ένα γαλαζωπό φως που ερχόταν από τις λάμπες πετρελαίου που ήταν αναμμένες έξω από τα μαγειρεία και τις μπιραρίες. Μια ακριβή άμαξα διέσχισε τον κεντρικό δρόμο. Σταμάτησε έξω από το μαγαζί που λεγόταν «Άσπρος Γλάρος». Ένα καλοντυμένο ζευγάρι κατέβηκε από την άμαξα και προχώρησε προς την ταβέρνα. Η γυναίκα γύρισε το κεφάλι της αφήνοντας να φανεί το όμορφο αλλά μελαγχολικό πρόσωπό της. Φαινόταν ανήσυχη, μια σκιά σκοτείνιαζε τα γαλάζια μάτια της. Φορούσε κόκκινο πανωφόρι και μαύρες μπότες. Τα ξανθά της μαλλιά ήταν μαζεμένα πίσω και στερεωμένα σ ένα κομψό χειμωνιάτικο καπέλο. 5

3 6 ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΥΦΤΑΚΗ-ΜΠΕΚ Ο σύντροφός της είχε γοητευτικό παρουσιαστικό, ολόισια καστανά μαλλιά και την ίδια ταραγμένη έκφραση στα μάτια του. Κοιτούσε ολόγυρα λες και έψαχνε κάτι, ώσπου γύρισε στην κοπέλα και την έπιασε από το μπράτσο. «Έλα, Λετίσια» της είπε σιγανά. «Δεν πιστεύω να φοβάσαι; Ε;» «Ναι, φοβάμαι Γουίλιαμ, δε σου το κρύβω. Είσαι σίγουρος γι αυτό που πάμε να κάνουμε; Μήπως πρέπει να το ξανασυζητήσουμε, να περιμένουμε κι άλλο;... Αχ! Δεν ξέρω τι με φοβίζει» αναστέναξε λυπημένη. «Έλα, Λετίσια» είπε αυτός κάπως πιο αυστηρά. «Δε θέλω να σε ακούω να μιλάς έτσι. Πήραμε μια απόφαση. Ή θα το κάνουμε τώρα, ή ποτέ. Λοιπόν, σταμάτα να ανησυχείς τόσο. Αυτό που κάνουμε είναι για το καλό μας. Για μας! Όλα θα γίνουν καλύτερα από δω και στο εξής. Θα δεις». Η Λετίσια έσκυψε λίγο το κομψό της κεφάλι και μετά, σηκώνοντάς το απότομα, κοίταξε τον Γουίλιαμ. «Έχεις δίκιο. Δεν πρέπει να διστάζω. Άλλωστε...» προτού προλάβει να τελειώσει τη φράση της η πόρτα της ταβέρνας άνοιξε μ ένα τρίξιμο και ένας μεσόκοπος άνδρας βγήκε έξω παραπατώντας. Ήταν αρκετά πιωμένος. Η Λετίσια τού έριξε ένα βλέμμα όλο αποδοκιμασία κι εκείνος την κοίταξε έχοντας ένα χαζό χαμόγελο αποτυπωμένο στο πρησμένο του πρόσωπο. Σπανίως είχε την ευκαιρία να θαυμάσει από κοντά μια τόσο όμορφη γυναίκα. Ο Γουίλιαμ τράβηξε τη Λετίσια μέσα στην ημιφωτισμένη ταβέρνα που έσφυζε από κόσμο. Όλοι γύρισαν και τους κοίταξαν. Μια χοντρή γυναίκα σηκώθηκε και τους έδειξε ένα τραπεζάκι δίπλα στη φωτιά. Οι δύο νέοι την ευχαρίστησαν κι έκατσαν. Τα κεριά στα τραπέζια φώτιζαν γλυκά το χώρο. Μεγάλα βαρέλια μπίρας ήταν ακουμπισμένα ολόγυρα. Δυνατές ομιλίες και τρανταχτά γέλια κάλυπταν κάθε χαμηλόφωνη συζήτηση. Από το μαγειρείο ερχόταν μια μυρωδιά από κοκκινιστό κρέας και πατάτες φούρνου. Παράγγειλαν βιαστικά και μετά κάρφωσαν το βλέμμα τους στην πόρτα της ταβέρνας. Πέρασε περίπου μισή ώρα ώσπου ν ανοίξει, για να κάνει την εμφάνι-

4 Αργκάνταελ σή της μια γερόντισσα. Κανείς δεν της έδωσε σημασία. Κανείς, εκτός από τον Γουίλιαμ και τη Λετίσια. Η γριά έμοιαζε με τσιγγάνα. Ήταν χοντρή και ντυμένη με παρδαλά ρούχα που περίσσευαν κάτω από τη μάλλινη κάπα της. Τα μαλλιά της ήταν κατάμαυρα, παρά την ηλικία της. Το πρόσωπό της ήταν ρυτιδιασμένο και καθώς γέλασε στο ζευγάρι αποκάλυψε ένα στόμα που του έλειπαν τα μισά δόντια, κι όσα είχαν απομείνει ήταν χρυσά, σαν μια παράδοξη πολυτέλεια σ ένα άθλιο σκηνικό. Της έκαναν χώρο να σωριάσει το βαρύ της σώμα. «Ώστε ήρθατε κιόλας» είπε με τραχιά φωνή. Μια κάθετη ρυτίδα αυλάκωσε ξαφνικά το μέτωπο του Γουίλιαμ. «Το έφερες;» τη ρώτησε ταραγμένος. «Έξω είναι, με τον άντρα μου. Θα σας το δώσω πολύ σύντομα. Η κυρα-μαζένα ό,τι λέει το κάνει. Εσείς το έχετε μαζί σας;» ρώτησε με ένα άσχημο χαμόγελο. Ο Γουίλιαμ ακούμπησε μπροστά της ένα δερμάτινο πουγκί. «Εδώ μέσα είναι. Όλα καλά μετρημένα, χρυσά νομίσματα. Θα έχεις αρκετά για την υπόλοιπη ζωή σου, Μαζένα. Θέλω όμως να μου ορκιστείς ότι δε θα το μάθει κανείς ποτέ. Δώσε μου το λόγο σου». «Μα, τι λες τώρα, αφέντη μου. Να πέσουν χίλιες φωτιές να με κάψουν αν ποτές το μαρτυρήσω. Μπορεί να είμαι φτωχιά, αλλά ένα πράγμα να το παινευτώ, ό,τι λέω το εννοώ» απάντησε έκπληκτη εκείνη. Η Λετίσια έσκυψε προς το μέρος της γριάς Μαζένας. «Τι ξέρεις γι αυτό το παιδί, Μαζένα; Καταλαβαίνεις πως πρέπει να μας πεις όλη την αλήθεια. Μη μας κρύψεις τίποτα» είπε σιγανά και ανήσυχα. «Είναι κορίτσι, όπως το έχεις ζητήσει, κυρά μου». «Και η μητέρα;...» ψιθύρισε δισταχτικά η κοπέλα. «Είναι κι αυτή τσιγγάνα, όχι όμως απ τα μέρη μας. Η μάνα της ήταν παλιά μου φιλενάδα. Η κοπελιά δε θα έχει κλείσει τα 16. Της πήρε τα μυαλά κάποιος από το Κέρι, γιος ενός φούρναρη. Έτσι έγινε το κακό. Πού να το μάθαινε ο πατέρας της. Θα της έκοβε το λαιμό, ανύπαντρη 7

5 8 ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΥΦΤΑΚΗ-ΜΠΕΚ κοπέλα. Μάνα και κόρη κατόρθωσαν να το κρύψουν όλον αυτό τον καιρό. Βλέπεις, εμάς μας ωφελούν σ αυτές τις περιπτώσεις τα μακριά μας φουστάνια. Όταν ήρθε η ώρα, με κάλεσε η παλιά μου φιλενάδα να μου ζητήσει βοήθεια. Γνώριζε πως από μικρή είχα γνώσεις μαμής. Βοήθησα το κορίτσι να γεννήσει, αλλά το πρόβλημα ήταν τι θα κάναμε το μωρό. Κείνες τις μέρες πήρε τ αυτί μου να γίνεται λόγος για σας. Αυτή είναι, λοιπόν, η αλήθεια και δε σας παρέλειψα τίποτες». «Πού βρίσκονται αυτοί οι άνθρωποι; Ξέρουν τι συνέβη στο μωρό;» τη ρώτησε ο Γουίλιαμ χωρίς να πάρει ανάσα. «Έφυγαν για το Σλάιγκο όπου θα συναντήσουν άλλο ένα καραβάνι για να ταξιδέψουν μαζί έξω από τη χώρα. Το κορίτσι νομίζει πως το μωρό είναι νεκρό. Η μάνα ξέρει πως ανέλαβα να το δώσω, αλλά δε ζήτησε να μάθει περισσότερα. Το μόνο που την ένοιαξε ήταν να το ξεφορτωθεί μιαν ώρα αρχύτερα. Δεν έχετε λόγο να φοβάστε. Βρίσκονται ήδη πολύ μακριά». Παρ όλο που η Μαζένα τούς καθησύχασε με πάθος, κάτι στα μάτια της έκανε τη Λετίσια να νιώσει άβολα. Ίσως το γεγονός ότι δεν μπορούσες να διαβάσεις καθαρές σκέψεις μέσα σ αυτά τα πονηρά μάτια. «Αρκετά ακούσαμε» αποφάσισε στο τέλος ο Γουίλιαμ. «Πες μας τώρα, είναι γερό το μωρό;» «Μόνο γερό; Αυτό μοιάζει με μπουμπούκι. Σκάζει από υγεία». «Πόσο μικρό είναι;» ζήτησε να μάθει η Λετίσια. «Μόλις 10 ημερών». «Θεέ μου, τόσο μικρό;» ψιθύρισε ταραγμένη η κοπέλα. Ξαφνικά έχασε το χρώμα της. «Χρειάζομαι καθαρό αέρα» γύρισε και είπε στο σύντροφό της. «Λοιπόν! Είμαστε έτοιμοι. Δεν έχουμε παρά να το πάρουμε και να φύγουμε» αποφάσισε εκείνος. «Τότε τι καθόμαστε; Πάμε!» είπε η Μαζένα και σηκώθηκε όρθια. Λίγο αργότερα διέσχιζαν το έρημο δρομάκι και έφταναν στην άκρη

6 Αργκάνταελ του, όπου τους περίμενε μια άμαξα. Ένας ψηλός αδύνατος άντρας φάνηκε να κατεβαίνει από τη θέση του οδηγού. Ήταν ντυμένος με φθαρμένα πολύχρωμα ρούχα και κρατούσε στην αγκαλιά του το μωρό τυλιγμένο με μια λευκή κουβέρτα. «Έλα κοντά, Ντριχ. Δώσε το παιδί να φύγουμε». Ο Γουίλιαμ την άρπαξε ξαφνικά από το μπράτσο και της υπενθύμισε: «Ούτε λέξη για όλα αυτά. Ποτέ και σε κανέναν! Μην το ξεχάσεις!». «Δεν το ξεχνώ, αφέντη» απάντησε εκείνη. Ο Ντριχ έδωσε το παιδί στη Λετίσια. Εκείνη το κράτησε σφιχτά και το κοίταξε προσεκτικά. Κοιμόταν βαθιά και το ροδαλό προσωπάκι του ήταν ήρεμο. «Δεν είναι μελαχρινό σαν εσάς» παρατήρησε η κοπέλα έκπληκτη. «Έμοιασε στον πατέρα του, κυρά μου» αποκρίθηκε η Μαζένα. «Έλα, πάμε!» πρόσταξε ο Γουίλιαμ, που ήθελε να φύγει το συντομότερο. Αποχαιρέτησαν βιαστικά και πήραν το δρόμο για την άμαξά τους. Οι άλλοι δύο τούς κοιτούσαν μέχρι να τους καταπιεί το σκοτάδι. Αν όμως η Λετίσια και ο Γουίλιαμ άκουγαν τη συζήτησή τους, σίγουρα θα ανατρίχιαζαν. «Θα μετανιώσεις πολύ, Μαζένα, γι αυτό που έκανες» είπε ο Ντριχ. «Βούλωσέ το! Ποιος σου έδωσε το λόγο; Είναι δική μου δουλειά. Άλλωστε, λίγο σου πέφτει αυτό;» είπε κουδουνίζοντας το δερμάτινο πουγκί στ αυτί του. «Δε λέω, καλός και ο παράς, αλλά φοβάμαι. Σκέφτεσαι, αν μάθουν ποτέ την αλήθεια;» «Και τι με κόφτει εμένα; Τότε εγώ θα είμαι πολύ μακριά. Από αυτή τη στιγμή είμαστε πλούσιοι και μπορούμε επιτέλους να ζήσουμε όπως θέλουμε. Θα γυρίσουμε όλο τον κόσμο». «Μα δεν εννοώ μόνο το ζευγάρι» διέκοψε ο Ντριχ. «Έχω ακούσει φοβερά πράγματα για τις τιμωρίες εκείνων. Αν μας έχουν παρακολουθήσει, θα μας πιάσουν σίγουρα». 9

7 ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΥΦΤΑΚΗ-ΜΠΕΚ Η Μαζένα αγρίεψε για τα καλά. «Με νευριάζεις, Ντριχ. Που να σε πάρει ο διάολος. Όλο τις συμφορές σκέφτεσαι». «Δε λέω... Καλό το χρήμα... Αλλά φοβάμαι μην το πληρώσουμε άσχημα» είπε εκείνος. «Σιωπή, Ντριχ, αρκετά σε άκουσα. Πάμε να φύγουμε από δω». Ο Ντριχ όμως συνέχισε: «Εγώ δε συμφώνησα ποτέ μαζί σου. Έκανες κάτι τρομερό, Μαζένα. Εύχομαι να ξεγλιστρήσουμε χωρίς πρόβλημα». Μόλις εκείνη τη στιγμή πρόσεξαν έναν μεγάλο μαύρο σκύλο που στεκόταν μπροστά τους. Για λίγο μαρμάρωσαν και οι δύο. Ο σκύλος γρύλισε σιγανά και αποκάλυψε τα δόντια του. Στη θέα του ανατρίχιασαν και οι δύο. Βιάστηκαν να ανεβούν στην άμαξα και να φύγουν. Καθώς διέσχιζαν την πόλη, πέρασαν από το νεκροταφείο όπου δεκάδες άνθρωποι στέκονταν με αναμμένα κεριά στα χέρια. Στο Γκόλγουεϊ και όλες τις γύρω κομητείες αυτό ήταν ένα συνηθισμένο θέαμα τις νύχτες της Σάουιν. 10

8 Η ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΣΑΟΥΙΝ Η Γιορτή της Σάουιν συμβόλιζε την αρχή της νέας κέλτικης χρονιάς. Ήταν ίσως μια από τις πιο παράξενες γιορτές, κι ασκούσε γοητεία μα και φόβο στους ανθρώπους. Βλέπετε, τη νύχτα της Σάουιν, στις 31 Οκτωβρίου, στις 12 ακριβώς, έλεγαν πως άνοιγαν οι πύλες ανάμεσα σε δύο κόσμους. Σ αυτή τη γη μα και στην «Άλλη Γη». Κανένας δε γνώριζε αν υπήρχε πραγματικά αυτός ο κόσμος ή αν ήταν φανταστικός. Λέγαν πως απλωνόταν πέρα στα βάθη της θάλασσας, γι αυτό και συχνά την ονόμαζαν «Η Γη κάτω από το Κύμα». Εκείνοι που υποστήριζαν πως είχαν δει αυτό το μυστηριώδες μέρος επέμεναν ότι αναδυόταν μέσα από τη θάλασσα και πως εκεί υψώνονταν βουνά σκεπασμένα με χιόνι, πύργοι και βουνά που άνοιγαν στη μέση. Άλλοι πάλι έλεγαν πως όλα αυτά ήταν δεισιδαιμονίες και ασχολούνταν με τις δουλειές τους, χωρίς να δίνουν σημασία στα παράξενα πράγματα που συνέβαιναν τη νύχτα της Σάουιν... Σίγουρα η συγκεκριμένη νύχτα έμοιαζε τρομαχτική, ακόμα και για κάποιον που δεν πίστευε στην «Άλλη Γη». Στα χωριά κυκλοφορούσαν μορφές με κουκούλες, που χάνονταν στο σκοτάδι λες και γίνονταν αέρας. Δίπλα στις ακτές έβρισκαν συχνά δέρματα ζώων, αλλά κανένας δεν 11

9 12 ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΥΦΤΑΚΗ-ΜΠΕΚ τολμούσε να τ αγγίξει γιατί οι θρύλοι έλεγαν πως, όποιος τόλμησε κάτι τέτοιο στο παρελθόν, μεγάλη συμφορά τον βρήκε. Οι πιο προληπτικοί άναβαν κεριά στα πεζούλια των παραθύρων τους ή στις αλέες των κήπων τους, κατάβρεχαν το χαλάκι της εξώπορτας, ή ακόμα άφηναν μια κούπα με γάλα ή λιχουδιές στα σκαλοπάτια, για να τα βρουν οι μυστηριώδεις επισκέπτες. Η Σάουιν ήταν η νύχτα που οι ψυχές των πεθαμένων επισκέπτονταν τους δικούς τους. Αυτός ήταν ο λόγος που τα καντηλέρια στα νεκροταφεία έκαιγαν όλη τη νύχτα και οι άνθρωποι που μαζεύονταν εκεί μιλούσαν χαμηλόφωνα ή έψελναν. Τα μικρά παιδιά άρπαζαν την ευκαιρία για παιχνίδι. Το μυστήριο της Σάουιν απογείωνε τη φαντασία τους. Ντύνονταν ξωτικά, έπαιρναν μεγάλες κολοκύθες που τις άδειαζαν μ ένα μαχαίρι, έκαναν μάτια, μύτη και στόμα και τοποθετούσαν στο κούφιο εσωτερικό τους μικρά φαναράκια. Τριγυρνούσαν σαν μικρά φαντάσματα στους δρόμους της πόλης, με τις αναμμένες κολοκύθες στο χέρι, και χτυπούσαν τις πόρτες και τα τζάμια για να τρομάξουν τους νοικοκυραίους. Άρπαζαν τις λιχουδιές που έβρισκαν στα περβάζια και γέμιζαν τις τσέπες τους. Μερικές φορές, βέβαια, αρκούσε να συναντήσουν μια άγνωστη γριά να περπατά στο δρόμο, για να το βάλουν στα πόδια ξεφωνίζοντας και ξεσηκώνοντας τις γειτονιές. Η μορφή που έτρεμαν πιο πολύ από όλες ήταν εκείνη του Τζάκο Ράινχαρντ. Το μισό του πρόσωπο ήταν παραμορφωμένο από ένα φριχτό κάψιμο και ζούσε αποτραβηγμένος σ ένα σπιτάκι πλάι στην πιο απόκρημνη ακτή. Λέγανε πως είχε πάρε δώσε με τις νεράιδες της «Άλλης Γης» μετά από κάτι φοβερό που είχε συμβεί στο παρελθόν. Όποια και αν ήταν η αλήθεια, κανένας δεν μπορούσε να γνωρίζει ποια μυστήρια κρύβονταν την παράξενη εκείνη νύχτα. Ίσως μόνον ο Τζάκο, μα κανένας δεν τολμούσε να του μιλήσει. Τις νύχτες που είχε θαλασσοταραχή, οι ναυτικοί και οι ψαράδες του Γκόλγουεϊ

10 Αργκάνταελ ισχυρίζονταν ότι έβλεπαν ένα φως να τρεμοπαίζει ανάμεσα στα κύματα και μετά πάλι να χάνεται. Άραγε, να υπήρχε πράγματι ένας δεύτερος κόσμος, εκεί πέρα, μέσα στη θάλασσα; Και, αν ναι, τότε τι είδους πλάσματα ζούσαν εκεί; Φαντάζομαι θα αναρωτιέστε αν υπήρξαν κάποιοι γενναίοι που επιχείρησαν να εξερευνήσουν το μυστήριο της «Άλλης Γης». Σας λέω πως υπήρξαν, μα δεν είχαν την καλύτερη τύχη. Κατά καιρούς κάποιος νέος έπαιρνε την απόφαση να διασχίσει την άγρια θάλασσα με μια ψαρόβαρκα προσπαθώντας να φτάσει στη μυστηριώδη «Άλλη Γη» που κρυβόταν κάτω από τα κύματα. Τις περισσότερες φορές όμως ο άτυχος ταξιδιώτης δε γυρνούσε πίσω κι όποιοι γύρισαν δεν ήταν ποτέ πια οι ίδιοι... Θαρρείς και μια άγνωστη δύναμη είχε παρασύρει το μυαλό τους και τους είχε μεταμορφώσει σε σκοτεινά πλάσματα. Λέγαν ακόμα πως κάποιοι ταξίδεψαν νέοι και γύρισαν πίσω γέροι... Και οι άνθρωποι έβγαλαν το συμπέρασμα πως, αν υπήρχε πράγματι μια «Άλλη Γη» κάτω από τα κύματα, τότε σίγουρα ήταν επικίνδυνη. Ο χρόνος δε μετρούσε έτσι όπως στη δική μας γη, αντίθετα έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, με μια ταχύτητα που άσπριζε τα μαλλιά και έπαιρνε τη ζωή στο άψε σβήσε. Ωστόσο τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες που οι κάτοικοι του Γκόλγουεϊ μαζεύονταν γύρω από το αναμμένο τζάκι απολαμβάνοντας μηλίτη ανακατεμένο με κρασί, έπιαναν τη μια ιστορία μετά την άλλη. Μα το πέπλο μυστηρίου ήταν πάντα εκεί. Ήταν αληθινοί αυτοί οι θρύλοι ή παραμύθια για παιδιά; Κανένας δεν ήξερε να πει. Ωστόσο ένα τρομερό περιστατικό αναστάτωσε το Γκόλγουεϊ και ήταν λες και άνοιξε η πύλη για κάτι άγνωστο. Και το άγνωστο πάντα τρομάζει. Αλλά ας πάρουμε τα γεγονότα από την αρχή, γιατί όλα έχουν τη δική τους σημασία. 13