Πλησιάζει τους δύο μήνες η ζωή της

Transcript

1 δεκαπενθήμερη εφημερίδα του Κ.Ο. του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (μαρξιστικού-λενινιστικού) χρόνος 32ος φ Κάτω η κυβερνητική πολιτική υποταγής στον ιμπεριαλισμό! Για τα δικά του δικαιώματα, με τις δικές του δυνάμεις να παλέψει ο λαός Απριλίου θα πραγματοποιηθεί η 8η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ) Ξεκίνησε πανελλαδικός κύκλος εκδηλώσεων και συζητήσεων Πλησιάζει τους δύο μήνες η ζωή της νέας συγκυβέρνησης στη χώρα και γίνονται μέρα με τη μέρα όλο και πιο φανερές οι δύο πλευρές στις οποίες βασίζει την παρουσία της και επιχειρεί να στήσει και να εδραιώσει την πολιτική της. Από τη μια, σταθερά αναβαθμίζει την υποταγή της στις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις. Ήδη στο Γιούρογκρουπ της 9 Μάρτη τις αποφάσεις του οποίου η κυβέρνηση χαρακτήρισε «καλές»!- έγινε το βήμα της άμεσης προώθησης της «τεχνικής διαπραγμάτευσης». Δηλαδή της μορφοποίησης συγκεκριμένων νέων μέτρων καταλήστευσης του λαού και της χώρας, στη βάση της απόφασης της 20ής Φλεβάρη και της ακατάπαυστα εμπλουτιζόμενης «λίστας Βαρουφάκη». Από την άλλη, η συγκυβέρνηση συνεχίζει με ένα αλαλούμ «φιλολα κών» εξαγγελιών, με «αγωνιστικές δηλώσεις» υπουργών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, με επικοινωνιακά κόλπα που «καταργούν» την τρόικα, τα μνημόνια κλπ να εκπέμπει παραπέτασμα καπνού που θα συγκαλύπτει την πρώτη βασική και πραγματικήπλευρά της πολιτικής της. Βέβαια, και αυτές οι «φιλολα κές εξαγγελίες» όταν γίνονται συγκεκριμένες -όπως στο νομοσχέδιο για την «ανθρωπιστική κρίση»- αναδεικνύονται ως ανύπαρκτες, χωρίς κανένα πραγματικό αντίκρισμα για την τεράστια μάζα των εξαθλιωμένων, αλλά με συγκεκριμένη και δηλητηριώδη πολιτική στόχευση ενάντια στο λαό και στη συνείδησή του. Ενώ άλλες ανάλογες διακηρύξεις που η κυβέρνηση θέλει να εμφανίζει ως «θετικές» -όπως, π.χ., το σχέδιο μετακίνησης των δημοσίων υπαλλήλων- πρόκειται, και στο βαθμό που υλοποιηθούν, να αποδειχτούν εξαιρετικά επώδυνες για τα εργασιακά δικαιώματα και συμφέροντα των εργαζομένων. συνέχεια στις σελ. 2-3 Με στόχο την ολοκλήρωση του κύκλου των προσυνδιασκεψιακών συζητήσεων σε όλη τη χώρα συνεχίζει η οργάνωσή μας την πορεία προς την 8η Συνδιάσκεψη. Πορεία που διακόπηκε προσωρινά, λόγω της προκήρυξης των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών, με αποτέλεσμα και τη μετάθεση της ημερομηνίας της Συνδιάσκεψης. Ήδη, έχει προγραμματιστεί σειρά ανοιχτών εκδηλώσεων και συζητήσεων ενώ σύντομα θα ολοκληρωθεί και η εσωτερική συζήτηση. Ενόψει της Συνδιάσκεψης, ανοιχτή παραμένει και η δυνατότητα πολιτικούδιαλόγου είτε μέσω της ΠΣ είτε μέσω του κομματικού σάιτ. Στην πρόσφατη συνεδρίαση του Καθοδηγητικού Οργάνου του ΚΚΕ(μ-λ) η νέα ημερομηνία της Συνδιάσκεψης ορίστηκε στις Απριλίου. Η Συνδιάσκεψη θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα και στην πρώτη ημέρα της θα δεσπόζει η ανοιχτή κεντρική πολιτική εκδήλωση με την οποία θα ανοίξει η Συνδιάσκεψη. Παράλληλα, εγκρίθηκε και επικαιροποιημένο πολιτικό κείμενο το οποίο και θα δημοσιευτεί στο επόμενο φύλλο της ΠΣ. Μα, σε ποιον χρωστάμε τελικά; Πώς αντιστρέφεται η πραγματικότητα για το χρέος Ιράν-ΗΠΑ-Ισραήλ Η νέα αμερικανική στρατηγική έναντι του Ιράν και οι ισραηλινές αναταράξεις σελ Ο αγώνας της Χαλκιδικής μπροστά σε νέες προκλήσεις σελ. 20 Θα γίνουμε η γενιά της αντίστασης και όχι της υποταγής Η μόνη διέξοδος της νεολαίας οι αγώνες και οι διεκδικήσεις σελ. 16 Εκδήλωση-Συζήτηση Νεολαίων του ΚΚΕ(μ-λ) Τετάρτη 18 Μάρτη 7 μ.μ. ΑΣΟΕΕ

2 2 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ συνέχεια από σελ. 1 Κάτω η κυβερνητική πολιτική υποταγής στον ιμπεριαλισμό! Για τα δικά του δικαιώματα, με τις δικές του δυνάμεις να παλέψει ο λαός Σε κάθε περίπτωση και καθώς ο χρόνος τρέχει, όπως διαρκώς επισημαίνουν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, καθημερινά η κυβερνητική πορεία προσεγγίζει το όριο στο οποίο η πραγματική της πολιτική συναντάει τη δεύτερη πλευρά της. Το όριο στο οποίο τα υπό διαμόρφωση νέα μέτρα για τις ιδιωτικοποιήσεις, την αύξηση του ΦΠΑ, το τσεκούρωμα της κοινωνικής ασφάλισης και όσα άλλα προστεθούν θα γκρεμίσουν το φιλολαϊκό επίχρισμα και θα πνίξουν την υποτιθέμενη «ανάσα αξιοπρέπειας» που «παρέχει» στο λαό η κυβερνητική πολυφωνία. Το αν το σημείο αυτό θα είναι «τοίχος απογοήτευσης» για το λαό ή ρήγμα που θα τροφοδοτήσει το φούντωμα και την ανάπτυξη των αγώνων του κρίνεται σήμερα και καθημερινά σε πολιτικό και κινηματικό επίπεδο από το αν προετοιμάζεται και οργανώνεται ο λαός και τα μαχόμενα τμήματά του για αυτό που πραγματικά βρίσκεται μπροστά μας. Η πορεία της υποταγής Αφού λοιπόν στις 20/2 η κυβέρνηση υπέγραψε το σεβασμό της στους «θεσμούς»-ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και την πολιτική που επιβάλλουν στη χώρα, αφού δεσμεύτηκε στην άρνηση των «μονομερών ενεργειών», στην επίτευξη επιτυχούς αξιολόγησης του «τρέχοντος προγράμματος», ήρθε η ώρα και με συνοπτικές διαδικασίες στις 9 του Μάρτη -και καταγγελλόμενη ότι καθυστέρησε- να βάλει μπρος την πρακτική εφαρμογή αυτής της συμφωνίας που ανοίγει το δρόμο στη νέα επίθεση. Η «ώρα ήρθε» βέβαια με τη βοήθεια της απειλής της πιστωτικής ασφυξίας καθώς οι «εταίροι» συνεχίζουν και θα συνεχίσουν ακατάπαυστα τους εκβιασμούς τους. Ακόμα και μετά την 9/3 και παρ' όλο που ο Βαρουφάκης δηλώνει «περιχαρής» που ήρθε η ώρα να γίνει η δουλειά και ο Τσίπρας βεβαιώνει πως «είναι καλά τα νέα», τα ιμπεριαλιστικά κέντρα κλιμακώνουν την επιθετικότητά τους. Παράλληλα η ελληνική πλευρά, έστω και «στο πλάι» της γραμμής της υποταγής της, αναπαράγει γκρίνιες και «ενστάσεις». εν πρόκειται μόνο για τις ανάγκες καλλιέργειας ενός «άλλου προφίλ» χειρισμού των εσωτερικών στον ΣΥΡΙΖΑ προβλημάτων και ανατροφοδότησης στο λαό της απάτης της διαπραγμάτευσης. Όλα αυτά αφορούν και μια πραγματική αντίθεση και «αιτήματα» της αστικής τάξης απέναντι στους πάτρωνές της. Είχαν εξάλλου εκδηλωθεί και όλο το προηγούμενο διάστημα. Με τον «αντιμνημονιακό» Σαμαρά πριν από τις εκλογές του 2012 και τις εξελίξεις σε Ν και ΠΑΣΟΚ. Με τη «διαπραγμάτευση», που αναζητούσε «έξοδο» από τα μνημόνια αλλά κόλλησε και δεν «έβγαινε» στα Παρίσια τους μήνες πριν από τις τελευταίες εκλογές. Μάλιστα η κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου είχε μιλήσει ακόμα και για «αποσύνδεση» από το ΝΤ, ποντάροντας σε μια αυξημένη «στήριξη-κατανόηση» των Ευρωπαίων. Το σχέδιο ως γνωστόν ναυάγησε και πρόσφατα ο Σόιμπλε δήλωσε πως «το ΝΤ παραμένει», επιβεβαιώνοντας και δημόσια πως παραμένει σε ισχύ ο συμβιβασμός του 74, δηλαδή η διπλή αμερικανοευρωπαϊκή εξάρτηση της χώρας. Προφανώς αυτό δεν κρίνεται πριν από όλα με βάση τις εγχώριες επιθυμίες αλλά στη βάση των γενικότερων ζητημάτων που αντιμετωπίζουν οι ιμπεριαλιστές, του δικού τους συσχετισμού δυνάμεων και του ανταγωνισμού τους στη χώρα και στην ευρύτερη περιοχή. Από τις Βαλτικές χώρες (όπου έγινε τις τελευταίες ημέρες μεγάλη αμερικάνικη «απόβαση») που συνδέονται άμεσα με το μέγα Ουκρανικό ζήτημα ως τη Μ.Ανατολή και τη Β.Αφρική. Ωστόσο η αστική τάξη με τα ανερμάτιστα και υποτελή χαρακτηριστικά της συνεχίζει να ελπίζει πως μπορεί και να επωφεληθεί από τις διακυμάνσεις των αντιθέσεων των προστατών της. Και για να μην «αδικούμε» τη νέα συγκυβέρνηση και το ΣΥΡΙΖΑ, οι μικροί και μεγάλοι τυχοδιωκτισμοί, η «στρατηγική» (!) τα ακουμπάμε σε αυτόν ή εκείνον για να υπερασπίσουμε τα συμφέροντά μας έναντι του άλλου ιμπεριαλιστή δεν είναι καθόλου πρωτόγνωροι για την αστική τάξη της χώρας και το αστικό πολιτικό προσωπικό της. Αντίθετα, αποτελούν βασικό στοιχείο όλης της πορείας τους και της πολύ πρόσφατης (όπως, π.χ., η κυβέρνηση Σαμαρά θα «έλυνε» το ζήτημα των ΑΟΖ με ευρωπαϊκές πλάτες έναντι των ΗΠΑ) και βέβαια της παλιότερης. Τέτοιες επιθυμίες, ανιστόρητες και επικίνδυνες για το λαό αντιλήψεις εκφράζει και σήμερα η κυβέρνηση, που θέλει να «αξιοποιήσει τη γεωπολιτική δυναμική της χώρας», που είναι «αντι-μερκελιστική», που τάχα κάνει «ανοίγματα» (!) σε Ρωσία, Κίνα κοκ. Αν κάτι είναι βέβαιο είναι ότι αυτό το υποτιθέμενο γαϊτανάκι των αντιρρήσεων έχει όρια. Αυτά που προσδιορίζει αφενός η εξάρτηση, οι πραγματικοί δηλαδή οικονομικοί, πολιτικοί, στρατιωτικοί όροι επικυριαρχίας των ιμπεριαλιστών, και που έχουν ήδη φανεί στην υποταγή της νέας κυβέρνησης. Αλλά και αυτά που βάζει το πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων της ύσης στη συγκεκριμένη φάση στη χώρα και στην περιοχή, που εκδηλώθηκαν ήδη και αυτά από όσους (όπως η Γαλλία, οι ΗΠΑ, το ΝΤ) υποτίθεται ότι θα στήριζαν τις κυβερνητικές επιδιώξεις έναντι του Βερολίνου. Και αυτό που βρίσκεται ήδη στον ορίζοντα δεν είναι μια ευέλικτη στάση της Γερμανίας έναντι των αναγκών και των ιδιομορφιών της κυβέρνησης ή των αναγκών «αιμοδότησης της αγοράς» (όπως έλεγε και ο Σαμαράς), αλλά το αντίθετό του. Μια αποφασιστική επιθετική ιμπεριαλιστική κίνηση από την ευρωπαϊκή (γερμανική) πλευρά που θα σπρώξει την κυβέρνηση στο βήμα της απόλυτης συμμόρφωσης και της ενεργητικής προώθησης της νέας επίθεσης. Το πακέτο Ντράγκι και ακόμα περισσότερο η ακόμα μια αναβολή που πήρε (η ιμπεριαλιστική και πυρηνική) Γαλλία για την «τακτοποίηση των δημοσιονομικών της» δεν είναι βέβαια «νέος άνεμος» στην ΕΕ. Αλλά επιβεβαίωση του χαρακτήρα της ως ιμπεριαλιστικού συνασπισμού και των άνισων συναλλαγών στο πλαίσιό της, που γίνονται θηριώδεις σε εποχές κρίσης και εννοείται σε βάρος των εξαρτημένων χωρών της περιφέρειας όπως η Ελλάδα. Η ανάγκη της μαζικής πάλης και η «αριστερή» άρνησή της Με όλα τα παραπάνω καθόλου δεν προεξοφλούμε πως οι εξελίξεις θα είναι «γραμμικές και συνεχείς» το επόμενο διάστημα. Αυτό πριν από όλα δεν το προεξοφλεί η σημερινή κυβερνητική «ανορθογραφία» που με βάση τα εγγενή χαρακτηριστικά της δεν μπορεί να εγγυηθεί -για λογαριασμό- του συστήματος πως θα αντέξει τη μετεξέλιξη που απαιτείται να υποστεί και για την οποία καταρχήν προορίζεται. Παράλληλα, κουτσό και κουτσουρεμένο είναι συνολικά το πολιτικό σύστημα, με τις διεργασίες εντός της Ν να αντανακλούν τις ευρύτερες συστημικές ανησυχίες και αντιθέσεις για το «τι θα χρειαστεί» και «πόσο γρήγορα» θα χρειαστεί. Το Ποτάμι σπεύδει διαρκώς να καταθέτει τη διαθεσιμότητά του να υπηρετήσει την αντιδραστική τροχιά αν και κάπως ευρωμονόπλευρα- αλλά σίγουρα δεν φτάνει μόνο του. Το ΠΑΣΟΚ αναζητά τη συνέχειά του, τη σύμπλευση και συνένωσή του με δυνάμεις για την ανασύσταση της κεντροαριστεράς. Η επιχείρηση «δίκη της Χ.Α.» αποτελεί σημαντική παράμετρο στην αναζήτηση δυνάμεων που θα στηρίξουν την επίθεση και τις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις. Όλα αυτά τα δεδομένα αφήνουν ανοιχτά πολλά ενδεχόμενα για το πώς για άλλη μια φορά θα επιβεβαιωθεί πως «η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα» σε βάρος του λαού, των ζωτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του. Και η (μη κυβερνώσα) Αριστερά; Όσον αφορά το ΚΚΕ, αρκείται να «εξηγεί» στο λαό τα «λάθη» που (ο λαός) έκανε, προσδοκώντας ίσως να τα «διορθώσει» ο λαός με την ψήφο του στην επόμενη ευκαιρία. Ούτε που διανοείται η ηγεσία του κόμματος αυτού πως στο φούντωμα των κοινοβουλευτικών αυταπατών και μέσα από αυτές στην ανάδειξη της σημερινής κυβέρνησης συνέδραμε αποφασιστικά η ίδια όλα τα προηγούμενα χρόνια με την άρνηση της κατεύθυνσης της μαζικής πάλης, ακόμα και με την υπονόμευσή της σε μια σειρά περιπτώσεις. Όπως επίσης δεν μπορεί να αντιληφθεί πως με το να καιροφυλακτεί σήμερα ελπίζοντας σε μια αλλαγή των κοινοβουλευτικών συσχετισμών καθόλου δεν απαντά στη δυναμική και τις απαιτήσεις της κατάστασης που διαμορφώνεται. Από την άλλη, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιμένουν να εμπνέονται από τις γκρίνιες και τις διαμαρτυρίες της αστικής τάξης μέσω ΣΥΡΙΖΑ. Είτε καλώντας το λαό «να επιβάλει στην κυβέρνηση μαχητική γραμμή» και μάλιστα μετά την απόφαση του Γιούρογκρουπ της 20/2 («ΠΡΙΝ» 1/3/15). Είτε ανασυστήνοντας την... ΕΛΕ με τη «ιαγραφή του χρέους τώρα!» τροφοδοτώντας σε ένα αγωνιστικό δυναμικό νέο γύρο των ηττημένων (αυτ)απατών. Απέναντι σε όλα αυτά, στην κατεύθυνση της μαζικής αντίστασης και διεκδίκησης, στην προοπτική της ανατροπής της επίθεσης και της ανάδειξης της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας σε δύναμη αναμέτρησης με το σύστημα, οι εξελίξεις απαιτούν την πλατιά ανάδειξη μέσα στο λαό και στη νεολαία, στους χώρους δουλειάς, ζωής και σπουδών, βασικών πολιτικών κατευθύνσεων: Ο λαός δεν μπορεί να ελπίζει πως θα στηριχθεί σε αυτούς που τον δυναστεύουν για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που οι ίδιοι του προκαλούν. Χρειάζεται, αντίθετα, να δυναμώσει και να ενισχυθεί η αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, να ενισχυθεί η λογική και η κατεύθυνση της πάλης για Ανεξαρτησία σε κάθε χώρο και αγώνα, η κατεύθυνση της πάλης ενάντια στα μέτρα και τις πολιτικές της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ Ο λαός δεν μπορεί να στοιχίζεται και να αποτελεί «διαπραγματευτικό χαρτί» της αστικής τάξης και της (εκάστοτε) κυβέρνησης, να περιμένει πως οι αντιθέσεις και οι ιμπεριαλιστικές καραμπόλες θα φέρουν οφέλη για τη ζωή του. Αντίθετα, πρέπει να σταθεί έξω και ενάντια από αυτό το αντιδραστικό πλαίσιο και να στηριχθεί στις δικές του δυνάμεις που θα τις συγκροτήσει μέσα στην πάλη για τα δικά του δικαιώματα και συμφέροντα. Οι αγώνες αλλά και όλες οι εξελίξεις της τελευταίας περιόδου πρέπει να μας διδάξουν από την καλή και την ανάποδη για τις μεγάλες δυνάμεις που κρύβει η μαζική πάλη, να κάνουν σημαία του κινήματος το ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ από όσα διεκδίκησε το κίνημα, να απορριφθεί η εμπέδωση της βαρβαρότητας μέσα από την κυβερνητική θεωρία της «ανθρωπιστικής κρίσης» που προσδιορίζει τους εργάτες, το λαό και τη νεολαία σαν αναξιοπαθούντες. Προλεταριακή Σημαία Κωδ.3112 Εκδόσεις ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ, Αστική μη κερδοσκοπική εταιρία Διευθύνεται αϖό Συντακτική Εϖιτροϖή Εκδότης: Γρ. Κωνσταντόϖουλος Υϖεύθυνος Σύνταξης: Β. Σαµαράς Εδρα: Γραβιάς 10-12, Αθήνα, Τηλ: simea@kkeml.gr Θεσ/νίκη, Εγνατία 126 Τηλ: cpgmlthe@the.forthnet.gr

3 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 3 Αθήνα Χανιά Σ τις ÔÏÈÙÈÎ Î ËÏÒÛÂÈ Με στόχο την αποτίμηση των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών και την κοινή εκλογική τους παρέμβαση, αλλά και την εκτίμηση της σημερινής πολιτικής περιόδου όπως διαμορφώνεται με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το ΚΚΕ(μ-λ) και το Μ-Λ ΚΚΕ πραγματοποίησαν κοινή πολιτική εκδήλωση στην Αθήνα, στην ΑΣΟΕΕ, την Τρίτη 10 Μαρτίου. Εκ μέρους του ΚΚΕ(μ-λ), ο σ. Κώστας Μπεκιάρης, έκανε μία εκτεταμένη αναφορά στη γραμμή προσαρμογής-υποταγής της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ ως φυσική συνέπεια μιας ολόκληρης πορείας από τον Ιούνη του 2012 έως το Γενάρη του 2015 και, φυσικά, λόγω της ίδιας του της φυσιογνωμίας. Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στην επικίνδυνη και τυχοδιωκτική αναζήτηση του ΣΥΡΙΖΑ για «συμμάχους» ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές. Για τις αναταράξεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, ο ομιλητής ανέφερε ότι δεν μπορούν να διαφοροποιήσουν το χαρακτήρα της ηγετικής ομάδας του. Ιδιαίτερη αναφορά στις ευθύνες του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που -ο καθένας με τον τρόπο του- συντελούν στην πολιτική και ιδεολογική αποσυγκρότηση του λαού και των εργαζομένων. Η πρόσφατη ανακίνηση ως κεντρικού του αιτήματος για «διαγραφή του χρέους» είναι ένα από τα στοιχεία αυτής της αποπροσανατολιστικής γραμμής. Για τους στόχους της περιόδου που διανύουμε, ανέφερε ότι πρέπει να αναδειχτούν ξανά, και χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, τα αιτήματα για τα οποία πάλεψε ο λαός, η νεολαία και οι εργαζόμενοι. Πρέπει να σπάσει το κλίμα αναμονής και να παρθούν πρωτοβουλίες ανάδειξης του αντιδραστικού χαρακτήρα της κυβερνητικής πολιτικής. Και σε αυτήν την κατεύθυνση, όπως ανέφερε, πολύτιμο εργαλείο δράσης, που μπορεί να πετύχει πολύ περισσότερα από αυτά που έχει μέχρι σήμερα καταφέρει, είναι η ΛΑ-ΑΑΣ. Συνολικά, το αποτέλεσμα της εκλογικής συνεργασίας το χαρακτήρισε θετικό, αλλά όχι ικανοποιητικό. Οι δύο οργανώσεις δώσανε μία δύσκολη και άνιση μάχη, την οποία ωστόσο την έδωσαν με αποφασιστικότητα, κάτι που εκτιμήθηκε και στηρίχτηκε. Εκ μέρους το Μ-Λ ΚΚΕ, ο Θανάσης Τσιριγώτης ανέδειξε τη σημαντική αντιπαράθεση που έδωσε η εκλογική συνεργασία με τη γραμμή των εκλογικών αυταπατών. Χαρακτήρισε την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ ως «τομή μέσα σε μία συνέχεια», αφού παραμένει το ίδιο υπόβαθρο, αυτό της εξάρτησης, με αλλαγή του κυβερνήτη. Χαρακτήρισε το ΣΥΡΙΖΑ ως σοσιαλδημοκρατικό, ρεφορμιστικό κόμμα και επισήμανε ότι η διαφορά του με τους αστοφιλελεύθερους και τους αστοαντιδραστικούς υπάρχει μόνο διαφορά διαχείρισης και όχι διαφορά ουσίας και βάσης. Όπως ανέφερε, πρέπει να παραμείνουμε στην αρχή «ούτε βήμα πίσω». Έκανε, και αυτός με τη σειρά του, κριτική στη γραμμή που επαναφέρει τη συζήτηση γύρω από το χρέος και τα λεγόμενα μεταβατικά προγράμματα. Στόχος μας, είπε, πρέπει να είναι η συγκρότηση ενός αντιιμπεριαλιστικού μετώπου, σπόρος του οποίου είναι η ΛΑ-ΑΑΣ. Για το ΚΚΕ είπε ότι η γραμμή του οδηγεί στον κυβερνητισμό, ενώ ιδιαίτερη αναφορά έκανε και στο φόβητρο του GREXIT που έχει στόχο να παραλύσει τις λαϊκές αντιστάσεις. Τόνισε την ανάγκη να δουλέψουμε πλατιά στα συνδικάτα, αλλά και να ενισχυθεί η υπόθεση της ΛΑ-ΑΑΣ. Τέλος, έκανε κριτική και στη θεωρία περί ανθρωπιστικής κρίσης πίσω από την οποία επιχειρείται να συγκαλυφθεί η ανελέητη ταξική πάλη και η ανελέητη συμπεριφορά του ιμπεριαλισμού. Μετά από τις δύο εισηγήσεις ακολούθησε μεγάλη και ενδιαφέρουσα συζήτηση η οποία ανέδειξε διάφορες πλευρές της περιόδου, μεταξύ αυτών και τους κινδύνους που προκύπτουν από την ανακίνηση και των λεγόμενων εθνικών ζητημάτων με τα οποία γνωρίζει καλά πώς να «παίζει» ο ιμπεριαλισμός για να εκβιάσει καταστάσεις πάντα στις πλάτες των λαών. 27 Φλεβάρη, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση συζήτηση στο Εργατικό Κέντρο Χανίων με τη συμμετοχή αρκετών συναγωνιστών που κατέθεσαν τον προβληματισμό τους για τη νέα περίοδο που ανοίγεται μετά τις εκλογές και τη νέα κυβέρνηση. Όπως επισημάνθηκε, πολύ σύντομα φάνηκε η πραγματικότητα της νέας αυτής κυβέρνησης, που με τη δημιουργική ασάφεια για κοροϊδία του λαού από τη μια, αλλά και με πλήρη σαφήνεια των δεσμεύσεών της στους ιμπεριαλιστές της Ε.Ε. και των ΗΠΑ, προχωράει το κυβερνητικό της έργο αναιρώντας μέρα τη μέρα και αυτά ακόμη τα ψίχουλα του προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Μέσα από τη συζήτηση προέκυψε και η ανάγκη μιας νέας εκδήλωσης που να επικεντρώνει στο ρόλο των ιμπεριαλιστών, των ανταγωνισμών τους και το πώς αυτός ο ανταγωνισμός αποτυπώνεται στη χώρα μας και στη γύρω περιοχή. Αυτή προγραμματίστηκε για την Τετάρτη 19 Μάρτη στις 7.30 μ.μ. στο Εργατικό Κέντρο Χανίων. Επίσης, η Πρωτοβουλία Αντίστασης με προκήρυξη- κάλεσμα συμμετείχε τόσο στη συγκέντρωση διαδήλωση καταγγελίας της τρομοκρατίας και των διώξεων αγωνιστών που η ίδια πρότεινε, λόγω της συμμετοχής τους στις λαϊκές κινητοποιήσεις του Φλεβάρη του 2012 στην πόλη μας, όσο και στη μαζική παράσταση στα δικαστήρια την ημέρα της δίκης την Τρίτη 10 και Τετάρτη 11 Μάρτη. Ησυντρόφισσά μας Καίτη Μπάρμπα έφυγε από τη ζωή στις 9 του Μάρτη μετά από πολύμηνη μάχη με την ασθένειά της. Μέλος του ΚΚΕ (μ-λ) από νεαρή ηλικία, από τους πρώτους που συγκρότησαν την οργάνωση Θεσπρωτίας, συμμετείχε σε όλους τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες με μακρόχρονη δράση στα πλαίσια διαφόρων σχημάτων (αντιπολεμική πρωτοβουλία, πρωτοβουλία εργαζομένων και τελευταία στη Λαϊκή Αντίσταση- Α.Α.Σ Θεσπρωτίας). Κομμουνίστρια με όλη τη σημασία της λέξης, δεν έλλειπε από πουθενά, πιστή και αταλάντευτη στις αξίες της ζωής της, υπηρέτησε το κίνημα με σημαντική προσφορά και αγωνιστική στάση ως το τέλος. Οι σύντροφοι και συναγωνιστές του ΚΚΕ(μ-λ) και της Λαϊκής Αντίστασης Θεσπρωτίας εκφράζουμε τη βαθειά μας θλίψη στην οικογένειά της, το σύζυγο και την κόρη της. Αποψη Ηκατάσταση και οι εξελίξεις στο κολαστήριο της Αμυγδαλέζας ανέδειξαν ξανά το μεταναστευτικό ζήτημα, στη φάση της νέας διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ αυτή τη φορά. Μετά τους νέους θανάτους και τις αυτοκτονίες μεταναστών, την ανάδειξη ξανά των άθλιων συνθηκών διαβίωσης και της ανύπαρκτης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, τις εξεγέρσεις των κρατούμενων μεταναστών που βρίσκονται έγκλειστοι στα λεγόμενα Κέντρα Κράτησης μόνο και μόνο γιατί δεν διαθέτουν τα λεγόμενα «νομιμοποιητικά έγγραφα» ακολούθησε κοινή δήλωση των αναπληρωτών υπουργών «Προστασίας του Πολίτη» Γιάννη Πανούση και Μεταναστευτικής Πολιτικής Τασίας Χριστοδουλοπούλου (17/2) στην οποία υπήρχε η δέσμευση για το σταδιακό κλείσιμο της Αμυγδαλέζας, την απελευθέρωση απ αυτό των λεγόμενων ευπαθών ομάδων (παιδιά, οικογένειες, ασυνόδευτοι ανήλικοι, έγκυοι, θύματα βασανιστηρίων) και τη μεταφορά τους σε «δομές φιλοξενίας», καθώς και όσων αιτούνται Ασύλου. Στην κατεύθυνση αυτή ζητήθηκε βέβαια και η συνδρομή του Συμβουλίου της Ευρώπης και συνολικότερα των «θεσμικών οργάνων της Ε.Ε.» απ τα οποία θα διεκδικηθεί «επιμερισμός ευθυνών (sic) με βάση την αρχή της αλληλεγγύης»! Κατανόηση δηλαδή του προβλήματος και συνδρομή, απ τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές! Στη συνέχεια, και παράλληλα με την απελευθέρωση κάποιου αριθμού μεταναστών απ την Αμυγδαλέζα, ακολούθησε ένα ολόκληρο κυβερνητικό σίριαλ που χαρακτηρίστηκε από αντιφάσεις και κόντρες, ασυνεπείς «δεσμεύσεις» και μπόλικο παρασκήνιο που δεν αφορούσε μόνο ή κυρίως την Αμυγδαλέζα, αλλά συνολικότερα το μεταναστευτικό ζήτημα. Έτσι, στις 3/3 εκδίδεται έγγραφο του Τμήματος Αλλοδαπών του Αρχηγείου της ΕΛ.ΑΣ., που υπογράφεται απ τον υποστράτηγο Νίτσα, σύμφωνα με το οποίο οι κρατούμενοι μετανάστες που δεν κατηγορούνται για κακούργημα θ αφήνονται ελεύθεροι, ενώ οι μετανάστες που θα εντοπίζονται στα σύνορα θα καταγράφονται και θα τους δίνεται η δυνατότητα παραμονής στην Ελλάδα για έναν μήνα, μέχρι να επιλέξουν σε ποια χώρα θα πάνε, και έξι ακόμα μήνες, εάν εντοπιστούν και δεν έχουν φύγει. Ακολουθούν έντονες αντιδράσεις απ την Ν.. στο γνωστό φασίζον πνεύμα ενάντια στους μετανάστες και διασποράς τρόμου περί «καταιγισμού λαθρομεταναστών» και «αύξησης της εγκληματικότητας», αλλά και αντιδράσεις του Πανούση που χαρακτήρισε το έγγραφο «προβοκάτσια» και διέταξε Ε Ε, εκφράζοντας βεβαίως και την αντίθεσή του σ αυτό. Κι ενώ ο υποστράτηγος Νίτσας αποστρατεύτηκε απ το Τμήμα Αλλοδαπών, κατά τις κρίσεις της ΕΛ.ΑΣ. («αυτο-αποκεφαλίστηκε», σύμφωνα με τον Πανούση), νέο «διευκρινιστικό έγγραφο» της «ιεύθυνσης δίωξης παράνομης μετανάστευσης» επικυρώνει την ισχύ του προηγούμενου, του οποίου η προώθηση αποδίδεται στη σύμβουλο της Τασίας Χριστοδουλοπούλου, Σπαθανά, τονίζοντας όμως πως δεν αναφερόταν σε «άνοιγμα των συνόρων». Απ τη μεριά της η Τασία Χριστοδουλοπούλου, που προφανώς βρίσκεται σε κόντρα με τη γραμμή Πανούση, μιλά για φιλοξενία των μεταναστών σε επινοικιαζόμενα κτίρια (ξενοδοχεία, κλινικές, δημόσια κτίσματα και διαμερίσματα) μέσω βέβαια της «απορρόφησης ευρωπαϊκών κονδυλίων» που θα «διεκδικηθούν», κάτι που θα τεθεί και κατά την επίσκεψή της στις Βρυξέλες. Στην επίλυση δηλαδή των συνεπειών της διαρκούς αιμορραγίας που δημιουργούν οι ιμπεριαλιστές σε μια σειρά λαούς που παίρνουν το δρόμο της μετανάστευσης μέσω της λεγόμενης «κατανόησης» (sic) του προβλήματος, απ αυτούς, και στη «διαπραγμάτευση» (και σ αυτό το θέμα!) μ αυτούς που αποτελούν μέρος της αιτίας του προβλήματος και όχι της λύσης του. Προχωρώντας όμως παραπέρα, άλλα στελέχη της κυβέρνησης έθεσαν τη γραμμή της χρησιμοποίησης των μεταναστών στο πλαίσιο της συνολικότερης λεγόμενης «διαπραγμάτευσης» με τους ιμπεριαλιστές της Ε.Ε. Έτσι, σε δηλώσεις του στο άτυπο συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών της Ε.Ε. στη Ρίγα της Λετονίας, ο ΥΠ.ΕΞ. Κοτζιάς δηλώνει πως «αν η Ελλάδα καταρρεύσει οικονομικά, εκατομμύρια μετανάστες και χιλιάδες τζιχαντιστές (!) θα κατακλύσουν την Ευρώπη», δήλωση που προκάλεσε ανάλογες αντιδράσεις Υπεράσπιση της ζωής και των δικαιωμάτων των μεταναστών ή χρησιμοποίησή τους ως «μοχλό πίεσης» προς την Ε.Ε.; Από κοντά κι ο εθνικιστής Καμμένος, σε δήλωσή του στο Εθνικό Συμβούλιο των ΑΝ.ΕΛΛ., τόνισε πως εάν οι «εταίροι πιστωτές» προσπαθήσουν να χτυπήσουν την Ελλάδα, η κυβέρνηση θα αναστείλει τη συνθήκη «ουβλίνο ΙΙ» και θα στείλει στο Βερολίνο τους μετανάστες, ανάμεσα στους οποίους βρίσκονται και μέλη του ISIS Αλλά και ο Πανούσης στο ίδιο μήκος κύματος δήλωνε: «Αν οι Ευρωπαίοι δεν καταλαβαίνουν τι τους λέμε, τότε να σπάσουμε τη συνθήκη Σένγκεν και να δώσουμε χαρτιά σε μετανάστες, που θα διαχυθούν στην Ευρώπη» Σύμφωνα με τα λεγόμενα αυτά, οι μετανάστες αντιμετωπίζονται σαν «μιάσματα» που θα τους χρησιμοποιήσουμε αναλόγως. Ουτοπικό και αντιδραστικό ταυτόχρονα. Σύμφωνα όμως με τη βαθύτερη πολιτική ουσία όλων αυτών, στην πλάτη των μεταναστών, της ζωής και των αναγκών τους, παίζεται ένα παιχνίδι που εντάσσεται και στη συνολική λεγόμενη «διαπραγμάτευση» υποταγής. Πέρα και ενάντια στο παιχνίδι αυτό, πέρα και ενάντια στις αυταπάτες που διασπείρονται απ την άλλη πλευρά για την «κατανόηση των ιμπεριαλιστών», η απάντηση στο ζήτημα των μεταναστών μπορεί να δοθεί μόνο από ένα ταξικό, λαϊκό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα διεκδίκησης, Ελλήνων και μεταναστών, ενάντια τόσο στις αιτίες όσο και στις συνέπειες της μετανάστευσης. Ενός κινήματος που θα αποδεικνύει στην πράξη τα κοινά συμφέροντα και δικαιώματα Ελλήνων και μεταναστών, διαλύοντας τα «αντιδραστικά αντανακλαστικά» (;) της «κοινής γνώμης», που υπαινίχτηκε η Χριστοδουλοπούλου μιλώντας στον Σκάι, κάτι που δεν αντιμετωπίζεται με εκκλήσεις. Ενός κινήματος που θα καταδεικνύει τους κοινούς εχθρούς, Ελλήνων και μεταναστών, τους ιμπεριαλιστές και το κεφάλαιο, και που θα στρέφεται ενάντιά τους.

4 4 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Όχι στις δίκες των ναυτεργατών! Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη! 15 δίκες (!!!) ναυτεργατών έχουν δρομολογηθεί απ τις 17 του Μάρτη μέχρι τις 22 του Ιούνη στον Πειραιά, την Πάτρα, την Καβάλα και τη Θάσο, μετά από αγωγές και μηνύσεις των ναυτιλιακών εταιριών. Οι δίκες στρέφονται ενάντια στα σωματεία ΠΝΟ, ΠΕΜΕΝ, ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ ή και τοπικά σωματεία, με κατηγορούμενους τόσο μέλη της διοίκησής τους όσο και ολόκληρα πληρώματα πλοίων (Superferry II, Θεολόγος). Αφορούν απεργιακές κινητοποιήσεις του κλάδου ενάντια στη μείωση των θέσεων εργασίας και την ανασφάλιστη εργασία και συμμετοχή σε πανεργατικές απεργίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ακόμα και την ημέρα της εργατικής Πρωτομαγιάς του 2013 (περίπτωση πλοίου «Θεολόγος»). Όλες οι κινητοποιήσεις που ποινικοποιούνται έγιναν κατά τη διάρκεια της επιβολής του φασιστικού μέτρου της επιστράτευσης, τη χρονική περίοδο Εκατοντάδες εργάτες σέρνονται στα αστικά δικαστήρια σ ένα πογκρόμ ευθείας βολής στο απεργιακό δικαίωμα, την ίδια στιγμή που ναυτεργάτες πραγματοποιούν επισχέσεις εργασίας διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους. Η τρομοκρατία αυτή δεν πρέπει να περάσει! Αποτελεί συνέχεια του φασιστικού μέτρου της επιστράτευσης και στοχεύει τα μοναδικά όπλα που έχουν οι εργάτες για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Ξεκίνησε η δίκη για το βασανισμό του Αιγύπτιου εργάτη στη Σαλαμίνα Στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων του Πειραιά ξεκίνησε την Τρίτη 10 Μάρτη, μετά από 5 αναβολές, η δίκη για την υπόθεση βασανισμού του Αιγύπτιου εργάτη Ουαλίντ Ταλέντ απ τον εργοδότη του, στο φούρνο STAR όπου δούλευε, Γιώργο Σγούρδα, το γιο του, Σταμάτη, και δύο ακόμα άτομα, το καλοκαίρι του 2012 στη Σαλαμίνα. δημοκρατικά δικαιώματα Απαλλαγή Κασιδιάρη για τον ξυλοδαρμό της Κανέλλη και τους τραμπουκισμούς: Πολιτικό ή νομικό το ζήτημα; Την απαλλαγή του Κασιδιάρη απ τη δίωξη που του είχε ασκηθεί αυτεπάγγελτα για «απρόκλητη και έμπρακτη εξύβριση και επικίνδυνη σωματική βλάβη», μετά τους τραμπουκισμούς του προς τη Ρένα Δούρου και τη Λιάνα Κανέλλη και τον ξυλοδαρμό της δεύτερης, κατά την εκπομπή του Παπαδάκη στον Αντ1 τον Ιούνη του 2012, αποφάσισε το Μονομελές Πλημμελειοδικείο. Η δίωξη παύτηκε με τη μετατροπή της «επικίνδυνης σωματικής βλάβης» σε «απλή» αφού έγιναν δεκτοί οι ισχυρισμοί του Κασιδιάρη στο δικαστήριο ότι «παραφέρθηκε» και σχετικά με τον τρόπο του ξυλοδαρμού αλλά και λόγω ανυπαρξίας μήνυσης απ τη μεριά της Λιάνας Κανέλλη, κάτι που απαιτούνταν «νομικά» για την καταδίκη για απλή σωματική βλάβη. Τίθεται καταρχήν ένα ουσιαστικό ζήτημα: Το ότι αυτή η πράξη ένα μικρό μέρος του «παζλ» των τραμπουκισμών, των ξυλοδαρμών και των δολοφονικών επιθέσεων των φασιστών της Χρυσής Αυγής απέναντι σε Έλληνες εργάτες, εργαζόμενους, νεολαίους, μέλη κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς και κυρίως μετανάστες, που έφτασε ως τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, «αθωώνεται». Όταν μάλιστα, σύμφωνα και με τις άλλες καταθέσεις, το χτύπημα ήταν φανερό και ισχυρό, με τον Κασιδιάρη να αποχωρεί ζητώντας ενισχύσεις και να εξαφανίζεται μέχρι τη λήξη του Αυτόφωρου, έχοντας δηλαδή «συναίσθηση» των πράξεών του. Οι ισχυρισμοί του εισαγγελέα ότι η πράξη αυτή πρέπει να κριθεί απ το δικαστήριο «με νομικά κι όχι με πολιτικά κριτήρια» συγκαλύπτει ακριβώς το γεγονός ότι η πολιτική βούληση του δικαστηρίου δεν ήταν να τον καταδικάσει. Θα παρακολουθήσουμε βέβαια και την εξέλιξη των άλλων υποθέσεων, πολύ σοβαρότερων δολοφονικών επιθέσεων των φασιστών και την έκβαση που θα έχουν, η οποία καθορίζεται απ τις εκάστοτε ανάγκες του συστήματος. Δεν θα περίμενε βέβαια κανείς να λειτουργήσει η αστική ταξική «δικαιοσύνη» με αντιφασιστικά κριτήρια. Αυτό αποτελεί υπόθεση του λαού και του κινήματός του. Τέθηκε λοιπόν απ το δικαστήριο ως κυρίαρχο το «τεχνικό», το «νομικό» ζήτημα. Η ανυπαρξία μήνυσης της Κανέλλη. Το νομικό όμως και το διαδικαστικό έρχεται να υπηρετήσει το πολιτικό και όχι το αντίστροφο. Και σε άλλες περιπτώσεις (όπως, για παράδειγμα, κατά τη δίκη του Παπακωνσταντίνου στο Ειδικό Δικαστήριο για τη λίστα Λαγκάρντ), τεχνικά κωλύματα καθορίζουν την έκβαση της δίκης, συγκαλύπτοντας την πολιτική της πλευρά. Αλλά και για το λαϊκό κίνημα τίθεται επίσης το ζήτημα της χρησιμοποίησης ή όχι και νομικών μέσων σε περιπτώσεις πολιτικών δικών. Κατά τη διεκδίκηση, για παράδειγμα, αθώωσης αγωνιστών ή απαίτηση καταδίκης επιθέσεων ή δολοφονιών από φασίστες, κρατικούς ή παρακρατικούς. Μπορούμε να πούμε πως, έχοντας συναίσθηση ότι αυτό που καθορίζει την έκβαση είναι η πολιτική πλευρά (ανάπτυξη, για παράδειγμα, ενός μαζικού κινήματος αλληλεγγύης ή εναντίωσης), το νομικό κομμάτι (μηνύσεις κοκ) μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη υπηρεσία του πρώτου. Χωρίς βέβαια καμιά αυταπάτη πως θα έχει καθοριστικό ρόλο εάν δεν υπάρχει το πρώτο. Άργησε μάλιστα 3 ώρες να ξεκινήσει μετά από τηλεφώνημα για βόμβα Ο Ουαλίντ κατήγγειλε τη βάρβαρη συμπεριφορά που δεχόταν, τους εξευτελισμούς, την κλοπή ευρώ δεδουλευμένων μηνών, δικών του και άλλων μεταναστών, που σκόπευαν να στείλουν στις οικογένειές τους (ακόμα και φωτογραφιών των παιδιών του, τις οποίες έσκισαν επιδεικτικά), την προσβολή των θρησκευτικών του πιστεύω, τις απειλές πως θα τον σκοτώσουν, τον άγριο ξυλοδαρμό του, το αλυσοδέσιμό του επί 18 ώρες (!) και την κακοποίησή του. Η περίπτωση αυτή ξεπερνά κατά πολύ τις «συνήθεις» περιπτώσεις ρατσιστικής βίας και τρομοκρατίας και αποτελεί ένδειξη μέχρι πού μπορεί να φτάσει η εργοδοτική ταξική ρατσιστική βία στο σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα. Η δίκη διακόπηκε και θα συνεχιστεί στις 31 Μάρτη. Να καταδικαστούν οι βασανιστές! Κατάληψη «πίεσης» στον ΣΥΡΙΖΑ; Σε κατάληψη των κεντρικών γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ στην Κουμουνδούρου προχώρησαν την Κυριακή 8 Μάρτη άτομα του αναρχικού χώρου με αίτημα την «κατάργηση αντιτρομοκρατικών νόμων, του κουκουλονόμου, των φυλακών τύπου Γ, του φακελώματος DNA» και άλλα. Η κατάληψη χαρακτηρίστηκε απ τους ίδιους ως «συμβολική» (!), δεν συνάντησαν κάποια αντίσταση και αποχώρησαν το ίδιο βράδυ Το πρώτο που θα αναρωτηθεί κανείς είναι το εάν τόσο σοβαρά ζητήματα πάλης σαν τα παραπάνω, που απαιτούν αγώνες, αντιστάσεις, σκληρή δουλειά και μαζική λαϊκή συμμετοχή και πάλη για να κατακτηθούν, ευτελίζονται με τον τρόπο αυτό. Παραπέρα βέβαια, και σε σχέση μ αυτό, η ανενόχλητη (αμφίδρομα!) και «συμβολική» κατάληψη των γραφείων ενός κυβερνητικού κόμματος (αλήθεια, είχε επιχειρηθεί τίποτα ανάλογο στο παρελθόν στα γραφεία της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ;) τι χαρακτήρα άραγε έχει; Μήπως τη λεγόμενη «άσκηση πίεσης στην αριστερή κυβέρνηση»; Έχει καμία σχέση αυτή η αναπαραγωγή αυταπατών με σοβαρό αγώνα;

5 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Προλεταριακή Σημαία 5 Η ρότα συμφωνιών και δεσμεύσεων της κυβέρνησης είναι ρότα επέκτασης του εργασιακού «μεσαίωνα»! Ο εργασιακός τομέας είναι σίγουρα ο τομέας που οι κατευθύνσεις της κυβέρνησης θα μπορούσαν πολύ πιο δύσκολα απ οποιονδήποτε άλλο τομέα να διασκεδαστούν. Αυτό γιατί τα ζητήματα στα εργασιακά κρίνονται πιο άμεσα και με πιο απόλυτο τρόπο από κάθε άλλο τομέα. Μιλάμε για ένα εργασιακό τοπίο όπου έχουν διαλυθεί οι εργασιακές σχέσεις και το οποίο χαρακτηρίζεται από τεράστια ανεργία, με το 70% απ αυτούς να παραμένουν άνεργοι για πάνω από ένα χρόνο. Ενώ συρρικνώνονται συνεχώς οι δικαιούχοι του πετσοκομμένου επιδόματος ανεργίας, έχουν μειωθεί δραματικά μισθοί και μεροκάματα και παράλληλα επεκτείνονται οι ελαστικές σχέσεις εργασίας. Οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας είναι ανύπαρκτες ενώ πολλαπλασιάζονται οι ατομικές συμβάσεις. Παράλληλα εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι περιμένουν στην ουρά για τα επιδοτούμενα απ το ΕΣΠΑ προγράμματα. (5μηνα, 8μηνα κλπ). ε χρειάζεται παραπάνω περιγραφή για να γίνει κατανοητό πως ο φόβος, η ανασφάλεια και η ανέχεια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά που κυριαρχούν στους εργαζόμενους και χρωματίζουν τον εργασιακό «μεσαίωνα». Αυτή την κατάσταση δήλωνε ο ΣΥΡΙΖΑ πως θα ανατρέψει μετά την εκλογική του νίκη. Παραμερίζοντας τη θολούρα των δηλώσεων των πρώτων ημερών ήρθαν τα πρώτα ντοκουμέντα και οι πρώτες κινήσεις να αποδείξουν πως στο πλαίσιο της εξάρτησης απ τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς θα υπάρξει επέκταση της αντεργατικής πολιτικής. Η συμφωνία και οι δεσμεύσεις της κυβέρνησης με την τρόικα- «για μεταρρυθμίσεις και πολιτικές που δε θα επηρεάζουν αρνητικά τους δημοσιονομικούς στόχους και τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, όπως αυτά θα αξιολογούνται από τους θεσμούς» - δηλώνουν καθαρά την κατεύθυνση. Στο μέιλ Βαρουφάκη υπάρχει σαφής τοποθέτηση για το στόχο επέκτασης των «προγραμμάτων κοινής ωφέλειας» και την περαιτέρω προώθηση τέτοιων σχέσεων εργασίας από τους δήμους. Παράλληλα έγινε μετατροπή της επαναφοράς του 751 σε βάθος χρόνου και σε δόσεις που κατά τον Σκουρλέτη θα συγκεκριμενοποιηθούν μέσα από διαβούλευση με τους κοινωνικούς εταίρους και τους Ευρωπαίους και διεθνείς εταίρους. Ενώ οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας θα διαπνέονται από «ευελιξία και δικαιοσύνη» και θα προκύψουν με βάση τις «συμβουλές ενός νέου ανεξάρτητου σώματος λαμβάνοντας υπ όψιν αν οι αλλαγές στους μισθούς είναι σε συνάρτηση με την παραγωγή και την ανταγωνιστικότητα». Για να είναι πιο συγκεκριμένα τα συμπεράσματά μας, πήραμε μια κραυγαλέα εικόνα απ την αντίδραση της κυβέρνησης και όλου του πολιτικού συστήματος διαχείρισης, παλιού και νέου, με βάση τη συλλογική σύμβαση που υπογράφηκε μεταξύ ΓΕΝΟΠ - ΕΗ και τη διοίκηση της ΕΗ ΑΕ. Από το «έχω πρόβλημα με τις αυξήσεις αυτές» του υπουργού Οικονομικών μέχρι το «υπογράφτηκε πριν τις εκλογές» του Μαξίμου. Αυτό που φάνηκε καθαρά είναι ότι η κατεύθυνση τήρησης των συμφωνιών με τους «εταίρους» δε χωράει διεκδικήσεις και αυξήσεις. Σε όλα τα ζητήματα συνεχίζει η κυβέρνηση να προσπαθεί να θολώσει τα νερά, όπως με τις δηλώσεις για τις επαναπροσλήψεις που θα καθυστερήσουν και σίγουρα δε θα διαταράξουν τη δημοσιονομική πολιτική. Ή με την επαναφορά της Κυριακής αργίας που τελικά θα δούμε πόσες Κυριακές δε θα ναι αργία! Αυτό το παιχνίδι αντικρουόμενων δηλώσεων (υπουργών και τελικών συμφωνιών) είναι η τελευταία επικοινωνιακή πολιτική μιας κυβέρνησης που γνωρίζει καλά ότι η πολιτική που ασκεί και θα ασκήσει κάνει το εργασιακό τοπίο πιο ζοφερό. Για να διαχειριστεί τις αντιδράσεις προωθεί την λογική της «εθνικής ομοψυχίας» και της «κοινωνικής συναίνεσης». Η πραγματικότητα στα εργασιακά όμως είναι αμείλικτη. Οι εργαζόμενοι βλέπουν συνεχώς τη θέση τους να επιδεινώνεται και το εισόδημα να συρρικνώνεται. Ο κόσμος της εργασίας είναι αντιμέτωπος με μια επίθεση στρατηγικού χαρακτήρα που εκπορεύεται απ το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Αυτό υπηρετούν και οι μεταρρυθμίσεις της τρόικα και οι συμβουλές του ΟΟΣΑ που ακολουθεί η κυβέρνηση με τις νέες συμφωνίες υποταγής. Κοινωνική συναίνεση και νέου τύπου συλλογικές συμβάσεις λαμβάνοντας υπόψη την παραγωγή και την ανταγωνιστικότητα σημαίνει μειώσεις μισθών, όπως πολλές φορές έχει υπογράψει η συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ. «Τήρηση των δεσμεύσεων» σημαίνει εξασφάλιση της ροής πλούτου προς τα έξω μέσω του ξεζουμίσματος των εργαζόμενων και του λαϊκού εισοδήματος. Νέα προγράμματα ΕΣΠΑ «στήριξης» της ανεργίας σημαίνει περαιτέρω διάλυση των εργασιακών σχέσεων, ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης Αν θέλαμε να περιγράψουμε το στόχο της επίθεσης του κεφαλαίου στους εργαζόμενους σύντομα, θα λέγαμε ότι καταργεί το δικαίωμα στη δουλειά, με την επιβολή της λεγόμενης απελευθέρωσης της εργασίας. ηλαδή το κεφάλαιο στοχεύει να έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί όσο θέλει και όποτε θέλει, με όρους και μισθούς που αποφασίζει, την εργατική δύναμη. Αυτή την κατεύθυνση εκπαιδεύεται να υπηρετεί και η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ ως η νέα αστική διαχείριση. Απέναντι σ όλα αυτά, το βασικό που πρέπει να έχουν οι εργαζόμενοι καθαρό είναι πως είναι οι μόνοι που έχουν τη δυνατότητα να αντιστρέψουν τις εξελίξεις. Μπλοκάροντας την αντεργατική πολιτική με όρους μαζικού εργατικού κινήματος. Σπάζοντας κάθε αδράνεια και κλίμα αναμονής, κατανοώντας πως ο χρόνος κυλάει υπέρ του συστήματος όσο δεν προκύπτουν νέες εστίες αντίστασης. Βάζοντας μπροστά τη διεκδίκηση για το δικαίωμα στο ψωμί, τη μόνιμη και σταθερή δουλειά. Γιατί ο εργασιακός «μεσαίωνας» δεν ξορκίζεται. Είναι ζήτημα πάλης. Η Λα κή Αντίσταση-ΑΑΣ Ηλιούπολης και Δάφνης-Υμηττού δοργανώνουν εκδήλωση για τις πολιτικές εξελίξεις την Κυριακή 22 Μάρτη στις 6:30 μ.μ. στο Δημαρχείο Υμηττού. Η Λα κή Αντίσταση-ΑΑΣ στα Βόρεια διοργανώνει εκδήλωση-συζήτηση την Κυριακή 22 Μάρτη στις 11 π.μ. στο Παλιό Δημαρχείο Χαλανδρίου (πλ. Χαλανδρίου). Καρλόβασι Σάμου Σε επίσχεση εργασίας οι ναυτεργάτες του πλοίου «Μυτιλήνη» Το πλοίο «Μυτιλήνη», το όποιο εξυπηρετούσε τα δρομολόγια Σάμος Πειραιάς, βρίσκεται δεμένο εδώ και ένα μήνα στο λιμάνι του Καρλοβάσου. Το πλήρωμά του είναι όλο αυτό τον καιρό μέσα στο καράβι, μαζί με τα πληρώματα και των άλλων πλοίων της εταιρίας NEL LINES, τα οποία είναι δεμένα στη Δραπετσώνα και το Λαύριο. Πάνω από 500 εργαζόμενοι από τις 19 Φλεβάρη βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας και διεκδικούν τα δεδουλευμένα 6 μηνών. Άνθρωποι με οικογένειες, παιδιά και έξοδα να τρέχουν, κουραστήκαν από τις υποσχέσεις, την κοροϊδία της πλοιοκτήτριας εταιρίας και αποφάσισαν ότι δεν χωρεί καμία ακόμα αναμονή, καμία αυταπάτη. Αποφάσισαν να ξεκινήσουν έναν αγώνα για τον μισθό τους. Τα τελευταία χρόνια οι εκάστοτε κυβερνήσεις στοχευμένα έβαζαν στο στόχαστρο κάθε κατάκτηση και δικαίωμα των εργαζομένων, επιβάλλοντας κατάσταση εργασιακού μεσαίωνα, αφήνοντας τον εργαζόμενο έρμαιο στις ορέξεις του αφεντικού. Τα φαινόμενα απλήρωτης εργασίας έχουν γίνει ιδιαίτερα συχνά. Αντιπροσωπεία της Λαϊκής Αντίστασης-Αριστερής Αντιιμπεριαλιστικής Συνεργασίας επισκέφτηκε τους εργαζόμενους. Εκφράσαμε την αλληλεγγύη μας για τον αγώνα τους και ακούσαμε τους προβληματισμούς τους. Μας μίλησαν για τα δίκια τους, για τα εργασιακά δικαιώματα των ναυτεργατών και όλων των εργαζομένων, που βρίσκονται σε συνεχή κίνδυνο. Μας ενημέρωσαν για την αδιαφορία της εταιρίας απέναντι στις διεκδικήσεις τους, η οποία δεν μπήκε στον κόπο ούτε να τους απαντήσει. Συζητήσαμε για τα κόλπα των εφοπλιστών, που ενώ όλα τα χρόνια έβγαζαν τεράστια κέρδη (και από επιδοτήσεις), ζητάνε στο τέλος τον λογαριασμό από τους ναυτεργάτες και το κράτος, προσπαθώντας να κερδίσουν φοροαπαλλαγές, επιδοτήσεις και άλλα προνόμια. Μας μίλησαν για την αλληλεγγύη που εισπράττουν από την τοπική κοινωνία. Ακόμα μας είπαν για το υπουργείο, που βρίσκεται σε αδιέξοδο. Ξέρουν ότι δεν μπορούν να κάνουν πίσω και θα συνεχίσουν μέχρι να κερδίσουν αυτά που τους ανήκουν, δεν τα χαρίζουν σε κανέναν. Ο αγώνας τους έχει ακόμα δρόμο. Ο αγώνας τους είναι και δικός μας, ολόκληρης της εργατικής τάξης Συμμετείχαμε στην συγκέντρωση συμπαράστασης προς τους ναυτεργάτες της ΝΕΛ, την Πέμπτη 12/3, στις 6 μ.μ., στην πλατεία Καρλοβάσου. Η Λαϊκή Αντίσταση με όλες τις δυνάμεις της θα δώσει την μάχη για να απλώσει η αλληλεγγύη σε όλη την τοπική κοινωνία, με πρώτο μόνο σταθμό την συγκέντρωση της Πέμπτης. Νίκη στον αγώνα των ναυτεργατών. Όχι στα εργοστάσια καύσης βιομάζας Εδώ και αρκετές εβδομάδες οι κάτοικοι της δημοτικής κοινότητας Βασιλικών στην Θεσσαλονίκη παλεύουν ενάντια στο επιχειρηματικό σχέδιο της εταιρίας «BIOSO- LAR», για κατασκευή δυο μονάδων καύσης βιομάζας για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας στην περιοχή. Η κατασκευή των μονάδων έχει σχεδιαστεί να γίνει κοντά σε κατοικημένες περιοχές που δεν έχουν σε καμιά περίπτωση βιομηχανικό χαρακτήρα. Ο λόγος που οι κάτοικοι αντιδρούν είναι η υποβάθμιση του περιβάλλοντος που θα επιφέρει η λειτουργία αυτών των μονάδων, οι κίνδυνοι για την ανθρώπινη υγεία και η υποβάθμιση της τοπικής παραγωγής αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων. Η μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων του έργου περιέχει μια σειρά σκόπιμες ασάφειες. Για παράδειγμα, σκόπιμα δεν αναφέρει αναλυτικά ποια θα είναι η πρώτη ύλη που θα καίγεται και ποιοι θα είναι οι αέριοι ρύποι, όπως δεν αναφέρει και τους κινδύνους που θα υπάρχουν για τους κατοίκους της περιοχής και τα απαραίτητα μέτρα προστασίας. Η μελέτη έχει γραφτεί σκόπιμα ώστε ένα έργο με σημαντικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις να λάβει άδεια. Παρόλα αυτά, το υπουργείο παραγωγικής ανασυγκρότησης περιβάλλοντος και ενέργειας (ΥΠΕΚΑ) και η περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας έδωσε την έκκριση κατασκευής του έργου. Ο Γ. Σαλαγκούδης, πρώην υπουργός περιβάλλοντος επί κυβέρνησης Καραμανλή, αναφέρει εκ μέρους της εταιρίας ότι «η επένδυση θα προχωρήσει παρά τις αντιδράσεις». Με όλα αυτά αναδεικνύεται με ποιο τρόπο το κράτος φροντίζει οι άνθρωποι του συστήματος να κάνουν ανενόχλητοι τις επενδύσεις τους και να κερδίσουν σε βάρος της υγείας των κατοίκων. Αυτή είναι μια σχέση που δεν διαταράσσεται ανεξάρτητα της κυβέρνησης της χώρας. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάτοικοι περιοχών της Βόρειας Ελλάδας (και όχι μόνο βέβαια) αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους ζητήματα. Οι κάτοικοι της Ευκαρπίας (Τιτάν- καύση σκουπιδιών) αλλά και της Χαλκιδικής (εξόρυξη χρυσού) βιώνουν στο πετσί τους τι σημαίνουν τέτοιες «επενδύσεις». Τεράστια κέρδη στο κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστές-δυνάστες από τη μία, καταστροφή της φύσης, των τοπικών οικονομιών, της υγείας των κατοίκων και των παιδιών τους από την άλλη. Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, η πλειοψηφία των κατοίκων της περιοχής τάσσεται ενάντια στο έργο. Έχει συσταθεί επιτροπή αγώνα στα Βασιλικά, που έχει πετύχει την οργάνωση κινητοποιήσεων με μεγάλη συμμετοχή κατοίκων. Γίνεται σαφές ότι η επιτυχία του αγώνα θα εξαρτηθεί από την πάλη των κατοίκων και όχι από το λεγόμενο θεσμικό διάλογο, καθώς η εταιρία με την βοήθεια του κράτους λέει συντονισμένα ψέματα, όπως άλλωστε γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις. Μπορεί η δημοτική αρχή Θέρμης υπό την πίεση των κινητοποιήσεων να τάσσεται ενάντια στο έργο, ωστόσο δεν είχε την ίδια στάση στο θέμα της καύσης σκουπιδιών στην Ευκαρπία. Για αυτούς τους λόγους, οι αγωνιζόμενοι κάτοικοι πρέπει να επιμείνουν στο στόχο ματαίωσης του έργου βασιζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις. Πρέπει ακόμα να αναδείξουν το θέμα στους κατοίκους της Θεσσαλονίκης και να συνδεθούν με επιτροπές αγώνα που παλεύουν για αντίστοιχα θέματα.

6 6 Προλεταριακή Σημαία ΕΡΓΑΤΙΚΑ Τριετής επιχειρησιακή σύμβαση στη ΔΕΗ Υπογράφτηκε στα τέλη Φλεβάρη νέα τριετής επιχειρησιακή συλλογική σύμβαση μεταξύ της ΔΕΗ και της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ, με τη συμμετοχή δεκατριών από τα πρωτοβάθμια σωματεία που λειτουργούν στη ΔΕΗ. Πολύς σάλος έγινε γύρω από αυτή τη σύμβαση, σάλος που ακόμα κι αν εμφανίζεται να προέρχεται από διαφορετικές κατευθύνσεις, έχει ωστόσο κοινό στόχο: την τρομοκράτηση των εργαζόμενων (όχι μόνο της ΔΕΗ αλλά και όλων των υπολοίπων) και την κατάπνιξη οποιασδήποτε έστω σκέψης για διεκδίκηση. Ο κοινός αυτός στόχος αφορά όχι μόνο τους επικριτές αλλά και τους υποστηρικτές της σύμβασης, κι αυτό γιατί η υπογραφή της σύμβασης αυτής σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί νίκη από τη μεριά των εργαζόμενων. Πρώτα από όλα, η όλη διαδικασία διαπραγμάτευσης, η οποία ξεκίνησε σχεδόν ένα χρόνο πριν τη λήξη της προηγούμενης σύμβασης, προχώρησε στην ουσία στα κρυφά. Δεν συνοδεύτηκε από κανενός είδους κινητοποίηση, σε μια προσπάθεια να κρατηθούν οι εργαζόμενοι στο περιθώριο, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στους «ειδικούς» της ΓΕΝΟΠ. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες κι ενώ οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ έχουν εδώ και κάποια χρόνια οδηγηθεί στην ηττοπάθεια, αν εξαιρέσουμε τις σύντομες κινητοποιήσεις του καλοκαιριού απέναντι στη σχεδιαζόμενη ιδιωτικοποίηση, ήταν αναμενόμενο η διαδικασία να καταλήξει σε μια συμφωνία μακριά από τις ανάγκες των ίδιων των εργαζόμενων. Η σύμβαση λοιπόν στην ουσία της αναπαράγει το υπάρχον καθεστώς, μισθολογικά και θεσμικά, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις. Ανανεώνεται η πιστή εφαρμογή των μνημονιακών ρυθμίσεων, που είχαν προκαλέσει μειώσεις από 35 ως 60%, και συνεχίζεται ο διαχωρισμός των μόνιμων από τους έκτακτους, τους συμβασιούχους και τους εργολαβικούς εργαζόμενους, με τη σύμβαση να καλύπτει μόνο τους μόνιμους υπαλλήλους της ΔΕΗ. Σε ό, τι αφορά τις διαφοροποιήσεις, αυτές είναι περιορισμένες. Προβλέπονται δύο επιδόματα («Επίδομα Ευδόκιμης Παραμονής» και «Επίδομα Παραμονής»), που βασικά αφορούν εργαζόμενους κοντά στη σύνταξη. Θεσπίζεται άδεια μιας μέρας το τρίμηνο για όσους δουλεύουν σε ταμεία των καταστημάτων. Προβλέπεται τροφείο στο χώρο δουλειάς αξίας μέχρι 6 ευρώ τη μέρα. Από την άλλη, καταργείται η ρύθμιση της προηγούμενης σύμβασης που διέκοπτε το επίδομα βάρδιας σε εκλεγμένους συνδικαλιστές για το χρόνο της συνδικαλιστικής τους άδειας και πλέον το επίδομα αυτό θα δίνεται και μάλιστα αναδρομικά. Ταυτόχρονα, στη σύμβαση συμφωνήθηκε η παρακράτηση «έκτακτης» (για 3 χρόνια) συνδικαλιστικής εισφοράς ύψους 2 ευρώ/μήνα κατευθείαν από κάθε εργαζόμενο για λογαριασμό της ΓΕΝΟΠ (που αποτελεί δευτεροβάθμιο όργανο και επομένως ήδη λαμβάνει τις -πρόσφατα αυξημένες- εισφορές των πρωτοβάθμιων σωματείων που ανήκουν σε αυτή). Για λόγους εντυπώσεων, η σύμβαση περιλαμβάνει και ρυθμίσεις για μετά το τέλος του Μεσοπρόθεσμου (επέκταση του καταληκτικού μισθολογικού κλιμακίου κατά ένα, χορήγηση επιδόματος ως 5 ευρώ τη μέρα για εργαζόμενους στα ταμεία των καταστημάτων) αλλά δεν αποτελούν παρά κούφια λόγια. Αξίζει να σημειωθεί, ότι και το τροφείο των έως 6 ευρώ και η μια μέρα άδεια το τρίμηνο αφήνονται να εφαρμοστούν σύμφωνα με τις αποφάσεις του Διευθύνοντος Συμβούλου, ενώ οι ρυθμίσεις που αφορούν τους εκλεγμένους και τη ΓΕΝΟΠ εφαρμόζονται άμεσα. Επιπλέον, η δέσμευση της εταιρίας να μην προχωρήσει σε απολύσεις «για οικονοτεχνικούς λόγους, παρά μόνο εφόσον συντρέχει σπουδαίος λόγος» είναι απλή επανάληψη αντίστοιχης διατύπωσης στην προηγούμενη σύμβαση και σε καμιά περίπτωση δεν διασφαλίζει τη μονιμότητα των εργαζόμενων στη ΔΕΗ, όπως υποστηρίζει η ΓΕΝΟΠ. Συνοψίζοντας, η ΕΣΣΕ που υπογράφτηκε επεκτείνει την υποταγή στις ρυθμίσεις του μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου σε μια προσπάθεια διασφάλισης της λεγόμενης εργασιακής ειρήνης για μια τριετία, κλείνει το μάτι σε συνδικαλιστές που είχαν διεκδικήσει δικαστικά να παίρνουν το επίδομα βάρδιας και διασφαλίζει τα έσοδα της ΓΕΝΟΠ, η οποία χαρατσώνει τους εργαζόμενους για να ξεπληρώσει τα δάνεια που πήρε και διαχειρίστηκε η ίδια από τη ΔΕΗ. Παρά τα χαρακτηριστικά της αυτά, η συμφωνία έγινε αντικείμενο κριτικής από σχεδόν όλες τις μεριές του πολιτικού συστήματος. Αφορμή υπήρξε το τροφείο, το οποίο μεταφράστηκε από ΜΜΕ και πολιτικό προσωπικό σε «αύξηση» (ενώ αποτελεί ακριβώς το άλλοθι για το πάγωμα των μειωμένων μισθών). Απέναντι στην «αύξηση» αυτή βρέθηκαν στοιχισμένοι τόσο η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ η επίσημη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ ήταν «ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις» και «καμία παρέμβαση της κυβέρνησης», στο ίδιο κείμενο η κυβέρνηση εξηγούσε ότι η συμφωνία είχε ολοκληρωθεί πριν από τις εκλογές και ότι η διοίκηση της ΔΕΗ είναι διορισμένη από προηγούμενες κυβερνήσεις, επομένως δεν είναι σωστό να χρεωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ το μέγα σφάλμα του τροφείου. Το πόσο μεγάλο θεωρεί αυτό το σφάλμα η κυβέρνηση φάνηκε τις μέρες μετά την υπογραφή. Μετά τις δηλώσεις Βαρουφάκη («αν έχει συμβεί κάτι τέτοιο, έχω πρόβλημα») και Φίλη («όταν η κυβέρνηση ιδρώνει να βρει ευρώ το ευρώ τα χρήματα για τα κουπόνια σίτισης των φτωχών στη χώρα μας, είναι προκλητικό να υπογράφεται σύμβαση με [...] αυξήσεις μισθών»), ο Διευθύνων Σύμβουλος (Α. Ζερβός) αποφάσισε το τροφείο να περιοριστεί μόνο στους εργαζόμενους σε ορυχεία και εργοστάσια παραγωγής. Η κίνηση αυτή δεν ήταν αρκετή για τον αρμόδιο υπουργό Λαφαζάνη, ο οποίος έκανε δεκτή την παραίτηση Ζερβού με αφορμή μια δικαστική δίωξη. Η «συζήτηση» που άνοιξε με αφορμή τη συλλογική σύμβαση που υπογράφτηκε στη ΔΕΗ έχει βαθιά αντιδραστικά χαρακτηριστικά. Το σύστημα αξιοποιεί το συσχετισμό και επιτίθεται συνολικά στην εργατική τάξη και τους εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ από τη μια φορτώνονται μια τριετή σύμβαση που επιβλήθηκε από την ίδια τη συνδικαλιστική τους ηγεσία έξω και μακριά από τους ίδιους και από την άλλη χρησιμοποιούνται ως αφορμή για το ξεκαθάρισμα των διαθέσεων και των προσδοκιών της νέας κυβέρνησης και του πλαισίου το οποίο υπηρετεί: η συνέχιση, η επέκταση και το βάθεμα της επίθεσης σε κάθε δικαίωμα του λαού και των εργαζόμενων είναι μονόδρομος. Ένας μονόδρομος στον οποίο πρέπει να υποταχτούν όλοι οι εργαζόμενοι, που δεν πρέπει καν να διανοούνται να αντισταθούν στην πολιτική αυτή, πόσο μάλλον να διεκδικήσουν καλύτερους όρους δουλειάς και ζωής. Είναι ανάγκη απέναντι στο μονόδρομο φτώχειας και εξαθλίωσης, η εργατική τάξη και ο λαός να βαδίσουν το δικό τους δρόμο, το δρόμο της συγκρότησης και οργάνωσης, το δρόμο των αγώνων και των νικών. Εκλογές στο Συνδικάτο Εργαζομένων ΟΑΣΑ Στις 18 και 19 Μάρτη θα πραγματοποιηθούν οι εκλογές στο Συνδικάτο Εργαζομένων & Θυγατρικών Εταιρειών ΟΑΣΑ για την ανάδειξη του ΔΣ του συνδικάτου και των αντιπροσώπων στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας και στην Ομοσπονδία. Εκλογές που γίνονται μέσα σε κλίμα υποταγής και ηττοπάθειας, αποτέλεσμα της δράσης του κυβερνητικού συνδικαλισμού, που αποτυπώθηκε με τον πιο καθαρό τρόπο στην υπογραφή συλλογικής σύμβασης στις αρχές του Μια συλλογική σύμβαση που όχι μόνο δεν βελτίωσε τους όρους δουλειάς των εργαζόμενων, αλλά έβαλε και τη σφραγίδα του σωματείου στις μνημονιακές ρυθμίσεις δραματικής μείωσης μισθών. Ταυτόχρονα άνοιξε τον δρόμο για τις πολυπόθητες από τη μεριά της διοίκησης και της κυβέρνησης απολύσεις, που υλοποιήθηκαν όλο το επόμενο διάστημα, χωρίς να υπάρξει η παραμικρή αντίδραση. Σε αυτό το αρνητικό κλίμα, οι κυρίαρχες συνδικαλιστικές παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ φαίνεται πως θα καταφέρουν, ακόμα μια φορά, να μη χρεωθούν την αντιλαϊκή πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων και πιθανότατα θα είναι και πάλι πρώτες σε ψήφους, στη βάση ενός τεράστιου μηχανισμού που έχει διαμορφωθεί εδώ και χρόνια. Μηχανισμός που αξιοποιεί τις σχέσεις με τη διοίκηση για να δεσμεύει εκατοντάδες εργαζόμενους σε πελατειακή βάση και συντηρείται με σκοπό ακριβώς να αποτρέψει την οποιαδήποτε πραγματική αγωνιστική διέξοδο αναζητήσουν οι εργαζόμενοι. Στην ίδια λογική κινούνται και μια σειρά από μικρότερα σχήματα που έχουν προκύψει από αποχωρήσεις στελεχών των δύο μεγάλων παρατάξεων και παρεμβαίνουν στις εκλογές με αντίστοιχους όρους, σε μια προσπάθεια να αξιοποιήσουν τις προσωπικές τους σχέσεις με εργαζομένους για να διαπραγματευτούν ρόλους και όρους στο πλάι των ΠΑΣΚΕ/ΔΑΚΕ. Η Ταξική Πορεία θα παρέμβει στις εκλογές αυτές με μεμονωμένο υποψήφιο, με σκοπό να αναδείξει τη γραμμή της οργάνωσης, της αντίστασης στην αντιλαϊκή πολιτική, της ανάπτυξης αγώνων για τη διεκδίκηση καλύτερων όρων. Για τους εργαζομένους στην ΟΣΥ, η αντιλαϊκή πολιτική εξειδικεύεται στο ενιαίο μισθολόγιο φτώχειας, στην επίθεση στο δικαίωμα σε μόνιμη και σταθερή δουλειά, στην εντατικοποίηση της δουλειάς και στη διάλυση των δημόσιων συγκοινωνιών. Οι εργαζόμενοι στην ΟΣΥ πρέπει και μπορούν να διεκδικήσουν και να επιβάλουν με την πάλη τους την υπογραφή πραγματικής συλλογικής σύμβασης με αυξήσεις. Η συνδικαλιστική ηγεσία έχει αποδείξει ότι ούτε θέλει ούτε μπορεί να οργανώσει τους αναγκαίους νικηφόρους αγώνες, ενώ παράλληλα έχει μετατρέψει το σωματείο σε μηχανισμό επιβολής των εργοδοτικών επιλογών. Η ανατροπή αυτής της κατάστασης απαιτεί πολλά βήματα συγκρότησης και οργάνωσης και η Ταξική Πορεία θέλει να συμβάλει στην κατεύθυνση αυτή, γι' αυτό και επιλέγει την παρέμβαση στις εκλογές, παρά το βαθιά αντιδημοκρατικό πλαίσιο που ορίζεται στο καταστατικό του συνδικάτου. Σύμφωνα με αυτό, δεν επιτρέπεται η κατάθεση ψηφοδελτίων με υποψήφιους λιγότερους από τις θέσεις του ΔΣ (17), ενώ οι μεμονωμένοι υποψήφιοι τσουβαλιάζονται σε ένα ψηφοδέλτιο. Ο σκοπός αυτής της ρύθμισης είναι να φιμώνονται αγωνιστικές φωνές που αμφισβητούν την κυριαρχία του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Η Ταξική Πορεία εκτίμησε ότι η παρέμβαση στις εκλογές του συνδικάτου, έστω και με αυτούς τους περιορισμούς, έχει σημασία, καθώς μπορεί να αναδείξει δυνατότητες για την επόμενη περίοδο.

7 ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ Προλεταριακή Σημαία 7 ΟΛΜΕ Απέναντι στα φλέγοντα ζητήματα του κλάδου: «Τι έχεις Γιάννη, τι είχα πάντα» Με αφορμή τη συνάντηση του ΔΣ της ΟΛΜΕ με τον αναπληρωτή υπουργό Παιδείας Κουράκη έχει ξεσπάσει μια αντιπαράθεση αναλύσεων ανάμεσα στις παρατάξεις που συγκροτούν το ΔΣ. Θα περίμενε κανείς ότι το επόμενο βήμα θα ήταν να βρεθεί κοινό πλαίσιο για να ξεδιπλωθούν οι αγώνες στον κλάδο. Γιατί ναι μεν οι ΣΥΝΕΚ δια στόματος του προέδρου Κοτσυφάκη εξέπεμψαν μήνυμα αισιοδοξίας για τους διαθέσιμους και τα αιτήματα του κλάδου (κυβερνητική παράταξη γαρ), οι υπόλοιποι όμως απλά έμειναν στις καταγγελίες για την αβεβαιότητα που υπάρχει σε σχέση με τις διαθεσιμότητες, το ωράριο, τα μισθολογικά και την αξιολόγηση. «Ώδινεν όρος, έτεκεν μυν» θα μπορούσε να πει κάποιος και πραγματικά να ξεμπερδέψει μ αυτή την αντιπαράθεση. Τα πράγματα είναι όμως πολύ σοβαρά για να τα προσπεράσουμε έτσι. Όταν το Μάιο του 2013 το υπουργείο ανακοίνωνε την αύξηση του διδακτικού ωραρίου των καθηγητών κατά 2 ώρες, στην ουσία πετούσε στο δρόμο αναπληρωτές που δεν θα προσλάμβανε την επόμενη σχολική χρονιά και έπεται συνέχεια. Τον Ιούλιο του 2013 έθεσε σε διαθεσιμότητα εκπαιδευτικούς της τεχνικής εκπαίδευσης, αφού κατήργησε τις αντίστοιχες ειδικότητες, και από τότε (κοντά 2 χρόνια) κρατά σε ομηρία και στην αβεβαιότητα. Στη μάχη της υπεράσπισης του δικαιώματος στη δουλειά, ενάντια στην κατάργηση της μονιμότητας που ακολούθησε, το ΔΣ της ΟΛΜΕ αποδείχτηκε κατώτερο των περιστάσεων. Για να θυμίσουμε τη θέση του ΠΑΜΕ ότι δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για τις απεργίες διάρκειας, τον απεργοσπαστικό ρόλο των κυβερνητικών ΔΑΚΕ ΠΑΣΚΕ, αλλά και των ΣΥΝΕΚ, που με κάθε τρόπο υπονόμευσαν τη συνέχιση των απεργιακών κινητοποιήσεων. Αυτό που κύρια όμως χρεώνεται το σύνολο των αριστερών παρατάξεων είναι η στάση αναμονής που καλλιέργησαν και ενθάρρυναν μπροστά στην επικείμενη κοινοβουλευτική- κυβερνητική αλλαγή. Το «ΚΑΤΩΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ», σαν προϋπόθεση προκειμένου να υλοποιηθεί οποιοδήποτε αίτημα του κλάδου, έγινε παντιέρα τόσο των ΣΥΝΕΚ όσο και των Παρεμβάσεων. Η στάση αναμονής και οι μάχες χαρακωμάτων απογοήτευσαν συναδέλφους, οδήγησαν στην αποστράτευση απ τις μαζικές κινητοποιήσεις, εμπέδωσαν στην πλειοψηφία των καθηγητών, όπως βεβαίως και στους υπόλοιπους εργαζόμενους, την αναποτελεσματικότητα των αγώνων. Και η κυβερνητική αλλαγή έγινε Τι μπορούν να περιμένουν λοιπόν οι εκπαιδευτικοί; Αυτό που είναι φανερό πια στον καθένα είναι ότι η κυβέρνηση, κινούμενη και υπερθεματίζοντας στα πλαίσια της ΕΕ και τις εντολές ΕΕ- ΔΝΤ- ΕΚΤ, θα προσαρμόζει μέρα με τη μέρα την πολιτική της ως προς τους εργαζόμενους σ αυτές τις κατευθύνσεις. Το ζητούμενο λοιπόν είναι οι καθηγητές, οι εργαζόμενοι συνολικά, να απαλλαγούν απ τις αυταπάτες της αναμονής, να ξανασυγκροτηθούν στη βάση της υπεράσπισης του δικαιώματος στη μόνιμη και σταθερή δουλειά και των κατακτήσεων στην περίθαλψη, σύνταξη και στα δημοκρατικά δικαιώματα. Είναι ανάγκη να απορρίψουν τις θεωρίες περί διαχείρισης του χρέους που τους εγκλωβίζει στο μινιμάρισμα των αιτημάτων τους, να αντιπαλέψουν τις ελαστικές σχέσεις εργασίας που έχουν γίνει καθεστώς στο δημόσιο σχολείο και να παλέψουν για διορισμούς μονίμων, ασχέτως του τι προβλέπει ο προϋπολογισμός και τι επιτρέπουν οι «εταίροι». Η επιστροφή των εκπαιδευτικών σε διαθεσιμότητα στη δουλειά τους είναι υποχρέωση της κυβέρνησης, αλλά καμιά εγγύηση δεν υπάρχει παρά η εγρήγορση και η ανάδειξη ξανά του αιτήματος. Ήδη τα παπαγαλάκια του συστήματος (ΜΜΕ) επιδιώκουν να φέρουν σε αντιπαράθεση αυτό το δίκαιο αίτημα με τις εκατοντάδες χιλιάδες ανέργων, προετοιμάζοντας το έδαφος για τυχόν υπαναχωρήσεις. Τι σχέση έχουν λοιπόν αυτές οι αναγκαιότητες με τις πρόσφατες αντιπαραθέσεις των παρατάξεων στην ΟΛΜΕ ( παραίτηση ή όχι του προέδρου), όταν ήταν αυτές που έβαλαν φρένο στο να ξεδιπλωθούν οι αγώνες τον προηγούμενο χρόνο; Τι μπορούν να προσφέρουν τα κατεβατά των κειμένων, όταν στο πρόγραμμα δράσης δεν υπάρχει ούτε μια μέρα απεργιακής κινητοποίησης; Μέχρι πότε θα περιμένουμε; Οι δε ΣΥΝΕΚ ζητούν εξουσιοδότηση για κήρυξη κινητοποίησης, αν δεν «μας ικανοποιεί το νομοσχέδιο». Αλήθεια, ποιος θα το κρίνει αυτό; Τι προδικάζει η Συνέλευση προέδρων, χωρίς εισήγηση του ΔΣ, αλλά κύρια όταν δεν έχει γίνει καμιά προετοιμασία ώστε οι γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ να έχουν μαζικότητα; Οι εκπαιδευτικοί χρειάζονται κίνημα αναμέτρησης με τις αντιδραστικές πολιτικές και της σημερινής κυβέρνησης και όχι σωματεία συμβουλάτορες για το πώς θα υλοποιηθούν οι αντιδραστικές πολιτικές (μεταρρυθμίσεις) ανώδυνα για το σύστημα. Το κίνημα των εκπαιδευτικών έχει δεινοπαθήσει απ την απεργοσπαστική πρακτική των φιλοκυβερνητικών ΔΑΚΕ- ΠΑΣΚΕ και δεν πρέπει να επιτρέψει να γίνει κολαούζος καμιάς κυβέρνησης, και μάλιστα όταν αυτή μιλά στο όνομα της αριστεράς. Η ανασυγκρότηση του κινήματος, είναι αλήθεια, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση με βάση την πολιτική και ιδεολογική σύγχυση που έχουν σπείρει παρατάξεις της αριστεράς. Χρειάζεται απαλλαγή από τις σκουριασμένες ιδέες του φτιασιδώματος του καπιταλισμού, της λογικής και πρακτικής της ανάθεσης στους «συνδικαλιστές», της ανεμπιστοσύνης στο μαζικό διεκδικητικό κίνημα. Σ αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να συμβάλει κάθε δύναμη, κάθε συλλογικότητα που αναγνωρίζει την αναγκαιότητα του μονόδρομου των αγωνιστικών κινητοποιήσεων για να δούμε «άσπρη μέρα». Σ αυτή την κατεύθυνση, οι ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ στις γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ προτείνουν το παρακάτω μαχητικό πλαίσιο αιτημάτων: Επιστροφή στις θέσεις τους με επανασύσταση των ειδικοτήτων και με τα ίδια εργασιακά δικαιώματα, όλων των εκπαιδευτικών που βρίσκονται σε διαθεσιμότητα ή έχουν απολυθεί. Οριστική κατάργηση και όχι απλό πάγωμα όλων των νόμων της κακόφημης αξιολόγησης και του πειθαρχικού πλαισίου αλλά και κάθε νέου πλαισίου που θα έρθει να τους διαδεχτεί., Μισθούς για να ζει κανείς, σε αντίθεση με τα παλιά και τα νέα μισθολόγια πείνας, μαζικούς διορισμούς εκπαιδευτικών, δωρεάν περίθαλψη και πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας, να σταματήσει κάθε νέα απόπειρα φαλκίδευσης των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων και συντάξεις που θα ανταποκρίνονται στο κόστος της ζωής. Κατάργηση των νόμων για το νέο Λύκειο και ότι άλλο τις συνοδεύει (ΚΥΑ για τις μετακινήσεις, πολλαπλές εξετάσεις κλπ). Και όλα αυτά θα πρέπει να ενισχύουν μια συνολική πολιτική κατεύθυνση που θα αγωνίζεται: Ενάντια στην αυταπάτη της διαπραγμάτευσης! Οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες! Κάτω τα μνημόνια - Εμπρός λαέ Έξω από το ΝΑΤΟ, έξω απ την Ε.Ε.! Ταυτόχρονα προτείνουμε να αποφασιστεί 24ωρη απεργία στις 19 Μάρτη ως ελάχιστη πολιτική πράξη αντίστασης και διεκδίκησης. Έχοντας επίγνωση των εκβιασμών ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ για επιβολή κι άλλων μέτρων εργασιακού μεσαίωνα τόσο στον ιδιωτικό όσο και το δημόσιο τομέα, αλλά και της απόφασης της κυβέρνησης να συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις τους, η πρότασή μας αυτή εκφράζει τη διάθεση να μην θυσιαστούν ξανά οι εργαζόμενοι στο βωμό του χρέους. Διότι δεν μπορεί να σκίζεις τα ιμάτιά σου για την αρνητική ως προς τα αιτήματα συνάντηση με τον υπουργό Παιδείας και να μην προτείνεις τίποτα. Οι συμβάσεις «μηδενικών ωρών» και τα μηδενικά δικαιώματα των εργαζομένων Ηεκμετάλλευση και η κατάργηση κάθε δικαιώματος των εργαζομένων με πρόφαση την «κρίση» και στόχο την «ανάπτυξη» είναι το καθεστώς πλέον σε όλους τους εργασιακούς χώρους, τόσο στη χώρα μας όσο και στο εξωτερικό. Άλλη μια όψη αυτού του νομίσματος είναι οι λεγόμενες «συμβάσεις μηδενικών ωρών». Πρωτοεμφανίστηκαν στη Βρετανία επί Θάτσερ και βρήκαν «επιτέλους» το κατάλληλο έδαφος για «ανθίσουν». Περίπου 1,5 εκατομμύριο Βρετανοί εργάζονται πλέον με αυτές τις συνθήκες. Πρόκειται για συμβάσεις σύμφωνα με τις οποίες ο εργαζόμενος οφείλει να είναι ανά πάσα στιγμή διαθέσιμος να παρέχει τις υπηρεσίες του και εργάζεται τελικά μόνο όταν τον χρειαστεί ο εργοδότης. Δε γνωρίζει πόσες ώρες και ημέρες θα δουλέψει, δεν καλύπτεται από το νόμιμο κατώτερο μισθό και δεν έχει δικαίωμα επιδόματος ασθενείας ή, πολύ περισσότερο, αδείας. Πληρώνεται μόνο για τις ώρες που εργάζεται, και το χειρότερο είναι ότι για το υπόλοιπο διάστημα της εβδομάδας είναι υποχρεωμένος να βρίσκεται σε καθεστώς αναμονής για την περίπτωση που θα επικοινωνήσουν μαζί του (ακόμη και την τελευταία στιγμή), ζητώντας του να προσέλθει για εργασία. Όσο, όμως, βρίσκεται στην αναμονή, δεν έχει καν το δικαίωμα να αναζητήσει άλλη δουλειά και βέβαια δεν μπορεί να πάρει επίδομα ανεργίας, μιας και τυπικά θεωρείται εργαζόμενος. Αυτό, λένε, βοηθάει στην καταπολέμηση της ανεργίας, καθώς είναι καλύτερο να δουλεύεις 20 ώρες, παρά καμία! Αυτό, λέμε εμείς, δημιουργεί τους πιο απάνθρωπους όρους εργασίας και μας γυρίζει στο μεσαίωνα, όπου ο εργαζόμενος θεωρείται ιδιοκτησία του εργοδότη και η σχέση θυμίζει περισσότερο αυτή μεταξύ «αφέντη δούλου». Ο εργαζόμενος πρέπει να είναι πάντα διαθέσιμος να (εξ)υπηρετήσει τον εργοδότη του, μη έχοντας άλλη επιλογή και βάζοντας στην άκρη κάθε φορά την προσωπική του ζωή, ενώ στο τέλος παίρνει ένα «ξεροκόμματο» και πρέπει να πει κι «ευχαριστώ» Δεν μας εκπλήσσουν βέβαια οι εργασιακές σχέσεις που επιδιώκει το κεφάλαιο. Όσο περισσότερο μπορεί να καταπιέζει και να ξεζουμίζει τον εργαζόμενο λαό, θα το κάνει. Αυτό είναι το μέλλον που εκείνοι ονειρεύονται για μας. Γι αυτό ακριβώς, το ζήτημα για μας είναι πως όσο περισσότερο θα υποχωρεί το κομμουνιστικό κίνημα, όσο θα λιγοστεύουν οι αγώνες και οι αντιστάσεις των εργαζομένων, τόσο χειρότεροι θα γίνονται οι όροι εργασίας. Όσες φαεινές κι αν ψάξουμε, πάντα η λύση θα βρίσκεται στο δρόμο του αγώνα. Κι όσο η αριστερά δεν αναλαμβάνει να πάει αυτή την υπόθεση μπροστά, τόσο μεγαλύτερα θα γίνονται τα αδιέξοδα. Αναπληρωτές εκπαιδευτικοί Με αφορμή την τελευταία καθυστέρηση πληρωμών Μπορεί να είναι οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί συνηθισμένοι τόσα χρόνια στην καθυστέρηση καταβολής του μισθού τους, αλλά αυτή τη φορά η υπομονή δεν περίσσεψε και η δυσαρέσκεια εκφράστηκε απο τις πρώτες ημέρες. Έτσι αντιμετωπίζονται χρόνια τώρα από το σύστημα άνθρωποι που έχουν το βιος τους μαζεμένο σε μια βαλίτσα, που έως και 12 χρόνια τώρα περιπλανούνται κάθε χρόνο από τόπο σε τόπο, χωρίς να είναι σίγουροι ποτέ για την ημερομηνία πληρωμής τους ή για το αν και το πώς θα αναγνωριστεί η μισθολογική τους εξέλιξη οπότε και για το πόσα χρήματα τελικά θα τους καταβληθούν. Η υπομονή τελειώνει, γιατί βλέπουν πως η τωρινή κυβέρνηση είναι τόσο υποταγμένη στις επιταγές των ξένων ιμπεριαλιστών όσο και οι προηγούμενες, που τίποτα καλό δεν έχει να προκύψει για το λαό. Η επισφαλής εργασία δεν αμφισβητείται αλλά φαίνεται να εδραιώνεται περισσότερο. Τίποτα δεν άλλαξε για τους αναπληρωτές... Συνεχίζουν να σιτίζονται στις στρατιωτικές λέσχες αντί να ανέβει ο μισθός τους ώστε να περισσεύουν χρήματα και για τροφή πέρα από εισιτήρια, ενοίκια, κλπ. που έχουν να πληρώνουν. Ένα μεγάλο κομμάτι συνεχίζει να είναι υποχρεωμένο να συμπληρώσει ερωτηματολόγιο αξιολόγηση ώστε να καταβληθεί ο μισθός του. Καλείται να παρακολουθήσει υποχρεωτικές επιμορφώσεις, πολλές φορές εκτός ωραρίου, με τον εκβιασμό πέρυσι από σχολικό σύμβουλο ότι «αν δεν την παρακολουθήσετε φέτος, δεν θα εγκριθεί το κονδύλι για την πρόσληψή σας την επόμενη χρονιά!». Μπορεί η νέα γενιά εκπαιδευτικών να αντιμετωπίζεται ως ο τελευταίος τροχός της αμάξης, αλλά αντιλαμβάνεται τον εμπαιγμό, βλέπει ότι τείνει να δουλεύει χωρίς προοπτική για βελτίωση των συνθηκών εργασίας. Θα αναλάβει κάποια στιγμή να υπερασπιστεί τα δικαιώματά της, το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά χωρίς όρους, προϋποθέσεις και ένα διαρκές κυνήγι πτυχίων και μορίων. Ενάντια στο σύστημα που θέλει να είναι κατακερματισμένη και με σκυμμένο το κεφάλι. Η ανασυγκρότηση του κινήματος των εκπαιδευτικών δεν μπορεί να γίνει αν δεν λάβει υπόψη του το κομμάτι των ελαστικά εργαζομένων, τους εντάξει ουσιαστικά και διεκδικήσει μαζικούς διορισμούς μονίμων εκπαιδευτικών.

8 8 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Νέα Δημοκρατία Σε αναζήτηση νέου αρχηγικού κέντρου! Ο πως ήταν αναμενόμενο, μετά την ήττα της Νέας Δημοκρατίας στις βουλευτικές εκλογές τον περασμένο Γενάρη, άρχισαν, όπως λένε, τα όργανα σε σχέση με τα αίτια της εκλογικής ήττας, το χώρο και το ρόλο του κόμματος στην νέα συγκυρία, την αλλαγή ή όχι αρχηγού. Την πρώτη περίοδο, οι αντιπαραθέσεις ήταν ιδιαίτερα έντονες και έφταναν μέχρι και τα ΜΜΕ όπου δημοσιοποιούνταν διάφορες απόψεις σε σχέση με το εκλογικό αποτέλεσμα, τις ευθύνες του Σαμαρά για ακροδεξιά απόκλιση, για το είδος της τρομοκρατικής προεκλογικής τακτικής που επέλεξε και άλλα τέτοια. Σχεδόν όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη της παράταξης πήραν μικρόφωνο και δήλωναν σε υψηλούς τόνους ότι κάτι πρέπει να αλλάξει στην Νέα Δημοκρατία, και οι κλασικοί δελφίνοι φυσικά ότι πρέπει να αλλάξει ο αρχηγός της. Κανένα βέβαια από τα στελέχη που ήταν με αυτή ή την άλλη άποψη δεν μπορεί να παραδεχτεί το προφανές, ότι δηλαδή στις εκλογές του Γενάρη η Νέα Δημοκρατία τιμωρήθηκε -να το πούμε έτσι- από μεγάλο ποσοστό του εκλογικού σώματος, γιατί εφάρμοσε σε συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ τη βάρβαρη πολιτική που έχουν επιβάλλει εδώ και χρόνια οι ιμπεριαλιστές δανειστές μέσω της τρόικα με τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους τους. Ούτε λόγος από τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας για το πόσο επηρέασε η όξυνση των αντιθέσεων ΗΠΑ και ΕΕ (ιδιαίτερα της Γερμανίας) στην δυσκολία που εμφάνισε το κόμμα αυτό προεκλογικά να εξασφαλίσει την απαιτούμενη και καθολική στήριξη των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Αυτή θα αποτελούσε σαφές μήνυμα ότι η Ν.Δ. είναι κυρίαρχη του αστικού πολιτικού παιχνιδιού, γεγονός που θα της έδινε σοβαρό προβάδισμα για εκλογική νίκη και συνέχιση της διακυβέρνησης της χώρας. Τα στελέχη και οι δελφίνοι στη Νέα Δημοκρατία δυσκολεύονται να παραδεχτούν δημόσια ότι μαζί με τη λα κή οργή το κόμμα τους είχε να αντιμετωπίσει και τον σκεπτικισμό της ντόπιας άρχουσας τάξης ότι δηλαδή η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ φαινόταν ότι αδυνατούσε να διαπραγματευτεί έστω και το παραμικρό με τους ιμπεριαλιστές, γεγονός που δημιουργούσε σοβαρό πρόβλημα ύπαρξης και αναπαραγωγής του ντόπιου κεφαλαίου. Αυτήν ακριβώς την αγωνία της ντόπιας άρχουσας τάξης και των αστικών στρωμάτων που έχουν θιχτεί σοβαρά από τις πολιτικές της τρόικα αφουγκράστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, έθεσε προεκλογικά το ζήτημα ότι πρέπει αυτός να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας γιατί μπορεί να διαπραγματευτεί καλύτερα και πιο αποτελεσματικά με τους ιμπεριαλιστές και την τρόικα. Είναι γεγονός ότι παρά την ήττα της η Νέα Δημοκρατία, το παραδοσιακό κόμμα της αστικής τάξης στη χώρα, δεν βρίσκεται με κανένα τρόπο στην ίδια θέση που είναι το ΠΑ.ΣΟ.Κ., που στην ουσία διαλύθηκε και μάλλον μόνο μέσα από ευρύτερες διεργασίες στο λεγόμενο χώρο της κεντροαριστεράς στελέχη του παλιά και νέα ίσως παίξουν ρόλο στα πολιτικά πράγματα. Φαίνεται πως η Νέα Δημοκρατία εξακολουθεί κι αποτελεί έναν σταθερό πυλώνα για το αστικό πολιτικό σύστημα. Η ηγετική ομάδα Σαμαρά χρησιμοποιεί το παραπάνω και ισχυρίζεται ότι σε μία πολύ δύσκολη συγκυρία για το κόμμα της ΝΔ, κατάφερε να διατηρήσει σοβαρές εκλογικές δυνάμεις και να παραμείνει κόμμα εξουσίας, σοβαρή εφεδρεία για μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις στο αστικό πολιτικό σκηνικό. Πολιτικοί αντίπαλοι του Σαμαρά αντιτείνουν ότι το κόμμα της ΝΔ έχει χάσει την επαφή του με κοινωνικές ομάδες (και εννοούν με μερίδες του ντόπιου κεφαλαίου), δεν μπορεί έτσι να εμπνεύσει εμπιστοσύνη με αποτέλεσμα να μην απολαμβάνει πλέον τη στήριξη των κέντρων εξουσίας. Εκτιμούν έτσι πως στο φόντο της μεγάλης ρευστότητας των εξελίξεων το κόμμα της ΝΔ κινδυνεύει να ακολουθήσει τα χνάρια του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Πολλά πρωτοκλασάτα στελέχη της Ν.Δ. ανοικτά έθεσαν ζητήματα έκτακτου συνεδρίου και αλλαγής προέδρου στο κόμμα. Στα ζητήματα αυτά υπήρξε πλήρης αντίθεση από τη μεριά της ηγετικής ομάδας Σαμαρά. Μέσα σε κλίμα σφοδρών αντιπαραθέσεων ξεκίνησε η συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας της Ν.Δ. Εκεί μπορούσε θεσμικά και πολιτικά να τεθεί ζήτημα αμφισβήτησης του προέδρου του κόμματος και σύγκληση συνεδρίου για την αντικατάστασή του. Στα άλλα δύο όργανα, την πολιτική επιτροπή και το εθνικό συνέδριο της Ν.Δ., οι γνωρίζοντες τους σημερινούς εσωκομματικούς συσχετισμούς εκτιμούσαν ότι ήταν δύσκολο να τεθεί ζήτημα ηγεσίας. Γιατί εκεί η ηγετική ομάδα Σαμαρά εξακολουθεί να έχει το πάνω χέρι. Στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας της Ν.Δ., πρόταση αμφισβήτησης του προέδρου από το ένα τρίτο των βουλευτών μπορούσε να μπει σε ψηφοφορία και με 39 ψήφους σε σύνολο 76 (απόλυτη πλειοψηφία) να επιβάλει διαδικασίες αλλαγές πρόεδρου. Βέβαια η παραπάνω δυνατότητα είχε, έχει και θα έχει μια πολιτική προ πόθεση. Την ύπαρξη ενός νέου αρχηγικού κέντρου που θα μπορούσε να συνενώσει τις διάφορες αντιπαρατιθέμενες ομάδες και θα μπορούσε έτσι να διεκδικήσει με όρους την ηγεσία της Ν.Δ. Τέτοιο νέο αρχηγικό κέντρο φαίνεται πως δεν υπάρχει προς το παρόν στο κόμμα της Ν.Δ. Γι αυτό και παρά την πολύωρη και ταραχώδη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας, πέρα από τοποθετήσεις, δεν υπήρξε πρωτοβουλία για αντικατάσταση του Σαμαρά. Για αυτό και ο Σαμαράς στην τοποθέτησή του είχε την άνεση να δηλώνει ότι όποιος αμφισβητεί την αρχηγία του μπορεί τώρα ανοιχτά να προχωρήσει και σε αντίστοιχες κινήσεις. Στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας της Ν.Δ., ο Σαμαράς δεσμεύτηκε για πραγματοποίηση εθνικής συνδιάσκεψης με θέμα την επικαιροποίηση της ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας του κόμματος. Είναι προφανές ότι είναι πρόταση που δεν μπορεί να παράγει θεσμικό καταστατικό αποτέλεσμα στο θέμα ηγεσίας. Λειτουργεί σαν βαλβίδα εκτόνωσης, κερδίσματος χρόνου και μετάθεσης για πιο μετά της απαίτησης στελεχών για έκτακτο συνέδριο και αλλαγής προέδρου. Όλες οι αντιπαρατιθέμενες πλευρές στα πλαίσια των πρωτοκλασάτων στελεχών της Ν.Δ. χρειάζονται χρόνο για να διαμορφώσουν τις συμμαχίες τους και να πάρουν καλύτερη θέση στην κούρσα διαδοχής. Χρειάζονται επίσης χρόνο, γιατί γνωρίζουν ότι οι όποιες διεργασίες στο κόμμα της Ν.Δ. θα επηρεαστούν και θα καθοριστούν από τις γενικότερες πολιτικές εξελίξεις και την πορεία προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ στις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών δανειστών. Ενδεικτικές είναι οι κινήσεις στελεχών γύρω από την ηγετική ομάδα Σαμαρά που ξεμυτίζουν πάλι στα κανάλια και με βάση την παράταση της δανειακής σύμβασης θέτουν το ζήτημα ότι η παράταση αποτελεί αποδοχή του μνημονίου και αμφισβητούν, έτσι, τη δυνατότητα του ΣΥΡΙΖΑ να καταφέρει μια άλλη διαπραγμάτευση. Επαναφέρουν Τα στελέχη και οι δελφίνοι στη Νέα Δημοκρατία δυσκολεύονται να παραδεχτούν δημόσια ότι μαζί με τη λαϊκή οργή το κόμμα τους είχε να αντιμετωπίσει και τον σκεπτικισμό της ντόπιας άρχουσας τάξης ότι δηλαδή η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ φαινόταν ότι αδυνατούσε να διαπραγματευτεί έστω και το παραμικρό με τους ιμπεριαλιστές, γεγονός που δημιουργούσε σοβαρό πρόβλημα ύπαρξης και αναπαραγωγής του ντόπιου κεφαλαίου. εκ νέου το σενάριο της αριστερής παρένθεσης και προεξοφλώντας μεγάλη κωλοτούμπα της σημερινής κυβέρνησης αναφέρουν σε όλους τους τόνους ότι η πολιτική συγκυβέρνησης Ν.Δ.- ΠΑ.ΣΟ.Κ. ήταν η ενδεδειγμένη για τα συμφέροντα της αστικής τάξης της χώρας και είναι μονόδρομος. Βέβαια δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν ομαλά για τη σημερινή ηγετική ομάδα Σαμαρά στη Ν.Δ. Οι σοβαροί κλυδωνισμοί, ο πραγματικός σεισμός της επίθεσης των ιμπεριαλιστών έχει καταστρέψει μεγάλο μέρος του παραδοσιακού οικοδομήματος. Φαίνεται πως η Ν.Δ. διατηρεί ακόμα ανέπαφα κάποια απ τα δικά της θεμέλια. Τι σημαίνει αυτό και πώς θα εκφραστεί σε επίπεδο εσωκομματικών διεργασιών αλλά κυρίως στο επίπεδο αξιοποίησης του κόμματος αυτού από τα ξένα και ντόπια κέντρα εξουσίας είναι έργο στα προσεχώς!

9 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 9 Για την περίπτωση του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Η αμηχανία ως αποτέλεσμα ιδεολογικών και πολιτικών αδιεξόδων Είναι γεγονός ότι οι εξελίξεις τα τελευταία χρόνια ανέτρεψαν μια σειρά σταθερές σε όλους ανεξαιρέτως τους πολιτικούς σχηματισμούς, ενώ το πολιτικό σύστημα που είναι απαραίτητο για την ευστάθεια του συστήματος είναι υπό διαρκή ρευστότητα και ανατροπή. Το ΠΑΣΟΚ βασικός πυλώνας επί δεκαετίες της πολιτικής σταθερότητας του συστήματος- από το 43% κοντεύει να γίνει εξωκοινοβουλευτική δεξιά, η ΝΔ ο άλλος πυλώνας- πανηγυρίζει που έπιασε το 28%, οι νεοναζί εκτοξεύτηκαν σε μεγάλα νούμερα με αρκετή σταθερότητα και γεωγραφική ομοιογένεια, ενώ, από την άλλη αντιστράφηκε, με συντριπτικό μάλιστα τρόπο, ο εσωτερικός συσχετισμός των δύο βασικών εκδοχών του ρεφορμισμού ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Στο φόντο, κόμματα-δεκανίκια εμφανίστηκαν υπό την αμέριστη προστασία και προβολή των αστικών ΜΜΕ και τα περισσότερα εξαφανίστηκαν (ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ, μένει να δούμε τι θα γίνει με το εμετικότερο όλων Ποτάμι που δείχνει για την ώρα να ανεβάζει τις σχέσεις του με τα κέντρα εξουσίας) στα γρήγορα, κάτω από το βάρος της χρέωσης της ανοιχτής και απροσχημάτιστης «χρησιμότητάς τους» στην αναγκαία κοινοβουλευτική συμπλήρωση ώστε να περνάνε υπό διάφορες υποστηρικτικές εναλλαγές- τα μνημονιακά μέτρα. Όπως είναι γνωστό, τον ρουφιάνο κανείς δεν τον αγαπάει. Το γεγονός ότι μέχρι τώρα «η δουλειά τελικά γίνεται» (με διάφορες εναλλαγές και συνδυασμούς) για λογαριασμό του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού δεν αναιρεί ότι ένα τέτοιο σύστημα (όταν μάλιστα είναι σε βαθιά κρίση αλλά και σε συνεχή υποβιβασμό από τα ξένα αφεντικά) δεν μπορεί για πολλά χρόνια να βασίζεται σε μια μόνιμα κινούμενη άμμο και σε απανωτό και ταχύτατο κάψιμο εφεδρειών. Ούτε και το γεγονός ότι οι περιπτώσεις «ατυχημάτων» έξω και από τους στενούς σχεδιασμούς των κέντρων εξουσίας του συστήματος και ακριβώς επειδή τα κέντρα αυτά δεν είναι ενιαία- δεν μπορούν ούτε και πρέπει να αποκλειστούν. Θα λέγαμε πως είναι πραγματικά κρίμα ότι σε τέτοιες συνθήκες ολοκληρωτικής κρίσης και όξυνσης όλων των σχέσεων στο ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό σύστημα, όξυνση που φτάνει πολλαπλασιασμένη στον εξαρτημένο ελληνικό καπιταλισμό, το λα κό κίνημα παραμένει στη γωνία, ενώ οι συνέπειες της ιστορικής ήττας του κομμουνιστικού κινήματος είναι ακόμα εδώ και καθορίζουν απόλυτα τον τρόπο με τον οποίο κινούνται οι δυνάμεις που είναι ακριβώς απότοκα της ήττας αυτής. Μόνο που η ιστορία δεν γράφεται ούτε με «κρίμα» ούτε με «εάν». Βρισκόμαστε στο «εδώ» και στο «τώρα» και με αυτά τα δεδομένα πρέπει να δράσουμε. Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις, το ΚΚΕ βρέθηκε όχι μόνο απροετοίμαστο αλλά καμωνόταν ότι δεν τρέχει και τίποτα σημαντικό. Έχοντας πιστέψει για τα καλά τα συστημικά παραμύθια της «ισχυρής Ελλάδας» και της «θωρακισμένης ελληνικής οικονομίας», βρέθηκε σε απόλυτο αιφνιδιασμό, κατάπιε στα γρήγορα τις «αντεπιθέσεις», προσπάθησε να εξηγήσει ότι «έτσι είναι ο καπιταλισμός γενικά» και να παρουσιάσει άνεση και χαλαρότητα. Για να δικαιολογήσει τη μόνιμη (τη σχετική με το ρεφορμιστικό DNA του) φοβία του να βγει ο λα κός παράγοντας στο προσκήνιο έστησε ένα θεωρητικό δημιούργημα περιγραφής της πραγματικότητας, που αποτελεί τη σοβαροφανή και «αριστερή» εκδοχή της παντοδυναμίας του συστήματος. Ούτε λίγο ούτε πολύ, για το ΚΚΕ βάσει σχεδίου έφτασε το 10% η Χρυσή Αυγή, βάσει σχεδίου ο ΣΥΡΙΖΑ πλησίασε το 40% και έγινε κυβέρνηση και τώρα τελευταία παρουσιάζει την εκδοχή ότι επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε τη θέση του ΠΑΣΟΚ, τα κέντρα εξουσίας προετοιμάζουν να στήσουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να παίξει το ρόλο που έπαιζε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και όλη αυτή ασφαλώς η τεράστια συνωμοσία είναι για να δημιουργηθεί ανάχωμα απέναντι στο ΚΚΕ! Δεν έχει ίσως αξία να ασχοληθεί κανένας με τόσο ρηχές «εκτιμήσεις», που γίνονται ακριβώς για να δημιουργηθεί εσωκομματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να αντέξει ένα κομματικό δυναμικό σε συνθήκες πίεσης. Αυτό όμως που έχει αξία είναι ότι η ανακριβής εκτίμηση ότι έγινε ένα (πάνω κάτω) κανονισμένο πέρασμα της διακυβέρνησης από ΝΔ- ΠΑΣΟΚ σε ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ αγνοεί το γεγονός ότι το στελεχιακό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα μπορέσει να διαχειριστεί με επιτυχία τις υποθέσεις της αστικής τάξης, αν και πολύ θα το ήθελε! Οι λειψές του σχέσεις με την αστική τάξη (που τώρα οικοδομούνται σε συνθήκες επείγουσας ανάγκης), η μικρή του πρόσβαση στον κρατικό μηχανισμό αλλά και η απειρία ερασιτεχνισμός του, σε συνδυασμό με τις πρωτοφανείς απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών, αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο «μη κανονικών» εξελίξεων. Εξελίξεις οι οποίες, προφανώς, θα αφορούν και ίσως με δραματική ένταση- το λα κό παράγοντα. Το ΚΚΕ ούτε λίγο ούτε πολύ μεταφέρει στην πολιτική και στο κίνημα τη ρεβιζιονιστική θεωρία των παραγωγικών δυνάμεων. Στο πολιτικό πεδίο όλα τα ρυθμίζει ο καπιταλισμός. Με ένα κουμπί γεννάει κόμματα, καταβαραθρώνει τα άλλα και γενικώς όλα τα μανιπουλάρει εύκολα. Ενώ οι ενδο μπεριαλιστικές αντιθέσεις υποβιβάζονται από το ΚΚΕ ως παράμετροι που είναι σταθερά υπό έλεγχο και συνεννόηση. Δεν μπορούμε να φανταστούμε πιο αντιδιαλεκτική ανάλυση και ειδικά μια εποχή σαν τη σημερινή. Με αυτή την ανάλυση, το ΚΚΕ «αποφεύγει» να αντιληφθεί τι θα μπορούσε να σημάνει σε τέτοιες συνθήκες η παρέμβαση ενός κινήματος αντίστασης και διεκδίκησης και φυλάγεται από αυτά ακριβώς τα καθήκοντα απέναντι στο κίνημα. Επιφυλάσσει για τον εαυτό του το ρόλο «σας τα 'λεγα εγώ» αν και εδώ έχουμε διάφορες προφανείς αντιρρήσεις σε σχέση με τι μας έλεγαν, αν θυμηθούμε τα φληναφήματα της ισχυρής Ελλάδας, τα «επιθετικά» αιτήματα των 1400 ευρώ και την άρνηση της αναφοράς σε μνημόνια αφού «παντού έχουμε καπιταλισμό». Μια άρνηση που ξεχάστηκε στα γρήγορα και χωρίς να δοθεί λογαριασμός πουθενά έδωσε τη θέση της στη σημερινή κεντρική στόχευση «ενάντια στα μνημόνια», τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ υπογράφει νέα. Επιφυλάσσει ακόμα για τον εαυτό του το στόχο της διά της αναμονήςεκλογικής κεφαλαιοποίησης της δυσαρέσκειας από το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι τυχαίο ότι βασικός στόχος της πρώτης παρέμβασης του ΚΚΕ μετά τις εκλογές στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα ήταν και η παρουσίαση της πρότασης νόμου του ΚΚΕ στη Βουλή για κατάργηση των μνημονίων. Την ίδια στιγμή που σε κανένα σωματείο δεν έχει βάλει απεργιακή πρόταση με τον παραπάνω στόχο! Στο ψέκασμα με κοινοβουλευτικές αυταπάτες υπάρχει τελικά τεράστια προσφορά! Στην προσέγγιση του ΚΚΕ, η ταξική πάλη ως παράγοντας ωρίμανσης του λαού και όξυνσης των αντιφάσεων του συστήματος απουσιάζει. Ο λαός και η εργατική τάξη δεν είναι παρά οι «μαθητές» που παρακολουθούν τα μαθήματα πολιτικής και πολιτικής οικονομίας, μαθήματα με μπόλικη μέντα ρεβιζιονισμού και νεοτροτσκισμού. Οι δε κινήσεις του ΚΚΕ σε χώρους δουλειάς είναι κινήσεις δήλωσης παρουσίας και συσσώρευσης δυνάμεων χωρίς ποτέ να κλιμακώνονται. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από την άλλη, έχει καταφέρει, είναι η αλήθεια, τα τελευταία χρόνια να είναι ένα μετωπικό σχήμα το οποίο γενικά γνωρίζει ο κόσμος ότι υπάρχει. Πατάει πάνω στη συνύπαρξη πολλών οργανώσεων, έχει εκμεταλλευτεί τις δυνάμεις της στους χώρους της νεολαίας και έχει βρει βήμα στα πολλαπλά κοινά φόρα που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Το «μεταβατικό της πρόγραμμα», είτε το θέλει είτε όχι (και η εκτίμησή μας είναι ότι το θέλει), αποτελεί τη δική της γέφυρα συνεννόησης με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Τα καθαρά φιλοσυριζα άρθρα κορυφαίων στελεχών της το προηγούμενο διάστημα, όσο και αν τα στελέχη αυτά υποτίθεται πως είναι αυτονομημένα (και τι σημαίνει άραγε αυτό;), στην πραγματικότητα εκφράζουν την κεντρική πολιτική γραμμή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ την περίοδο αυτή, καθώς και το ρόλο που επιφυλάσσει στον εαυτό της αλλά και στο ίδιο το λα κό κίνημα: αυτό του αριστερού ελεγκτή και διορθωτή της «αντιφατικής κυβέρνησης» (όπως η ίδια έλεγε) του ΣΥΡΙΖΑ. Στη συνέχεια της ρεφορμιστικής της μήτρας η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορεί να δει για το λα κό κίνημα έναν ρόλο αυτόνομο από τις διεργασίες στις οποίες ηγεμονεύει το σύστημα. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η στάση της στις συγκεντρώσεις που κάλεσε (με διάφορα προκαλύμματα) ο ΣΥΡΙΖΑ στις πλατείες. Οι συγκεντρώσεις αυτές είχαν ως βασικό χαρακτηριστικό τη στήριξη της κυβέρνησης στη διαδικασία της διαπραγμάτευσης. Αυτό το χαρακτηριστικό δεν υπήρχε ο συσχετισμός να ανατραπεί και αυτό ήταν ολοφάνερο στον καθένα που παρακολουθεί τα πράγματα και έχει στοιχειώδεις πολιτικές εκτιμήσεις. Οι αιτιάσεις των στελεχών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ότι προσπάθησαν να οξύνουν το αντιεε αίσθημα του λαού και όχι να στηρίξουν την κυβέρνηση υπονομεύονται από τα πλαίσια που κατέβασαν στα σωματεία για να συμμετέχουν αυτά στις κινητοποιήσεις. Στο πλαίσιο αυτό (εκτός της αναμενόμενης απουσίας οποιασδήποτε αναφοράς στην εξάρτηση και τον ιμπεριαλισμό), απουσίαζε και οποιαδήποτε αναφορά τόσο στην κυβέρνηση όσο και στη γραμμή της διαπραγμάτευσης. Αποτελούσε πλαίσιο υποτιθέμενης και έμμεσης πίεσης στο ΣΥΡΙΖΑ να μην κάνει πίσω στη διαπραγμάτευση, αλλά και ευκαιρία για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να ξαναθέσει το γνωστό μεταβατικό της πρόγραμμα (το οποίο δεν απέχει πολύ από το να γίνει ανέκδοτο αν σκεφτεί κανείς, πέρα από το ρεφορμιστικό του πράγματος, ποιες είναι οι σχέσεις και η γείωση στο λαό αυτών που φιλοδοξούν να εφαρμόσουν αυτό το μεταβατικό πρόγραμμα). Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με βάση το σταθερό οπορτουνισμό της, με βάση το ρεφορμιστικό ιδεολογικό και πολιτικό της φορτίο θα βρεθεί σε νέα αδιέξοδα το επόμενο διάστημα. Έχοντας βαθιά στο DNA της τη λογική του ειρηνικού περάσματος, δεν θα μας κάνει εντύπωση αν παρατήσει εντελώς οποιαδήποτε κινηματική αναφορά και ρίξει όλο της το βάρος σε συνέδρια για το χρέος, σε νέα ψαξίματα λογιστικού του ελέγχου αλλά και σε δημιουργία «αντιδομών» και προβολή αυτοδιαχειρίσεων. Όλη αυτή η φυγή από την πραγματικότητα δεν είναι, βέβαια, μια εύκολη υπόθεση για ένα δυναμικό βάσης που έχει κινηματικές αναφορές και αυτό είναι ένα γεγονός το οποίο επιτείνει τη σύγχυση στο δυναμικό της. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι ένα τμήμα της ουσιαστικά καλοβλέπει το ΣΥΡΙΖΑ και διακατέχεται από δέος απέναντί του, ενώ ένα άλλο (μικρότερο τμήμα) έχει την τάση να τα ακουμπήσει στο ΚΚΕ. Δεν θεωρούμε βέβαια ότι όλα είναι κανονισμένα. Άλλωστε, τη δύσκολη περίοδο που είναι μπροστά μας πρέπει να ενταθούν οι προσπάθειες κοινής δράσης που θα διευκολύνουν το λαό να ξαναβγεί, να αντισταθεί και να διεκδικήσει. Γιατί η αντιλα κή επίθεση, τα μνημόνια, η συντριβή των βασικών δικαιωμάτων στη ζωή είναι εδώ!

10 10 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Ελληνοτουρκικά Επικίνδυνη ένταση στο πλαίσιο των συγκρούσεων στην ευρύτερη περιοχή Η σοβαρότητα των διαδοχικών συμβάντων και της έντασης από την Κύπρο μέχρι το Αιγαίο είναι σίγουρα πολύ μεγαλύτερη, σε σχέση με το πώς και πόσο προβάλλεται αυτή η πραγματικότητα. Μια εξήγηση γι αυτό είναι η κρισιμότητα των εξελίξεων στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό της χώρας με βάση την ασφυκτική πίεση που ασκούν οι ιμπεριαλιστές «εταίροι» της αστικής τάξης, αξιοποιώντας τον εκβιασμό του χρέους. Ο ίδιος ο λαός, εξουθενωμένος από την πολυετή, άγρια, αντιλα κή επίθεση, την ώρα που υφίσταται ξανά ωμούς εκβιασμούς και μανιπουλάρισμα για να αποδεχτεί τα μνημόνια διαρκείας, δεν αντέχει ν αντιμετωπίσει (όπως αντιστοιχεί στη σοβαρότητα των ζητημάτων που τίθενται) τις επικίνδυνες για την ίδια την ειρήνη εξελίξεις. Εξελίξεις που προκύπτουν από το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης σ όλα τα επίπεδα και από την επικίνδυνη εμπλοκή της χώρας στο κουβάρι των γεωπολιτικών συγκρούσεων στην περιοχή. Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά πως όσο ο κόσμος της δουλειάς αδυνατεί να συγκροτήσει αποτελεσματικά τις αντιστάσεις του στην αντιλα κή επίθεση, που σαφώς το σύστημα μεθοδεύει τη συνέχισή της, άλλο τόσο δε μπορεί να μπει φραγμός σε ακόμη πιο επικίνδυνες εξελίξεις που αφορούν την ίδια την ειρήνη στη χώρα μας και στη γύρω περιοχή. Ακριβώς γι αυτό είναι αναγκαίο από την πλευρά του κομμουνιστικού κινήματος να τεθούν ξεκάθαρα τα κρίσιμα ζητήματα που αφορούν το λαό και την πάλη του. Χωρίς «επαναστατικούς» βερμπαλισμούς και στρογγυλέματα και χωρίς αυταπάτες και ωραιοποιήσεις των συσχετισμών, είναι ανάγκη να ειπωθεί ξεκάθαρα πως ούτε η δουλειά, ούτε η ειρήνη, ούτε η δημοκρατία είναι δοσμένα για το λαό μας, όσο καθυστερεί η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος απέναντι στη βάρβαρη αντιλα κή επίθεση και όσο η ιμπεριαλιστική εξάρτηση βαθαίνει και η αντιιμπεριαλιστική συγκρότηση των λα κών δυνάμεων επίσης καθυστερεί. Οι αυταπάτες για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ είναι ανάγκη να ξεσκεπαστούν σήμερα σ όλα τα επίπεδα. Κάτι τέτοιο δε γίνεται με αφορισμούς αλλά απαιτεί στόχους και προτάγματα για την ανάπτυξη της λα κής πάλης σ όλα τα πεδία που ανοίγονται με βάση την πολιτική πραγματικότητα της χώρας μας. Μ αυτό το πρίσμα θα θέλαμε να τοποθετηθούμε και στα κρίσιμα ζητήματα που ανοίγει η ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις που ξεκίνησε και συνεχίζεται εδώ και μήνες από την κυπριακή ΑΟΖ και έφτασε πρόσφατα να εκδηλώνεται από την Κάρπαθο μέχρι ολόκληρο το Αιγαίο. Ιδιαίτερα με τη γνωστή τουρκική NOTAM, η οποία, έστω και αν αποσύρθηκε μετά τις έντονες διαμαρτυρίες της ελληνικής πλευράς, ωστόσο δεν ήταν κάτι που μπορεί να περάσει στα ψιλά ή δεν θα επανέλθει με ανάλογο τρόπο. Η συγκεκριμένη NOTAM δέσμευε προκλητικά από Μάρτη μέχρι Δεκέμβρη το μισό Αιγαίο από τη Σκύρο έως και χερσαίο τμήμα της Λήμνου, μπλόκαρε τις αερομεταφορές στο FIR Αθηνών και όπως σχολιάστηκε, αν υλοποιούνταν, άγγιζε τα όρια κήρυξης πολέμου. Σε κάθε περίπτωση αν υλοποιούνταν, ανάλογες ασκήσεις θα έκανε και η ελληνική πλευρά, και έτσι όλο το Αιγαίο θα γινόταν για μήνες πολεμικό πεδίο. Η παρουσία Καμμένου από τα Ίμια (λίγες μέρες μετά τις εκλογές) ως τη Στρογγύλη και τα διάφορα ακριτικά νησιά και οι εμπρηστικές δηλώσεις για την ΕΛΔΥΚ στην Κύπρο, έδωσαν αφορμή στην Άγκυρα να ζητήσει το συμμάζεμά του από την ελληνική κυβέρνηση. Είναι αλήθεια πως ο ακροδεξιός κυβερνητικός σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ το παράκανε σε τουρκοφαγία όταν χαρακτήριζε π.χ. την ΕΛΔΥΚ «μονάδα επίθεσης που, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, θα είναι η μονάδα που θα σηκώσει πάλι τη σημαία της λευτεριάς στα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου». Όμως σίγουρα οι επικίνδυνες ελληνοτουρκικές εντάσεις δεν έχουν να κάνουν κυρίως με τους ψευτοτσαμπουκάδες του Καμμένου. Αν εξαιρέσουμε την πρόκληση του Μπαρμπαρός στην κυπριακή ΑΟΖ που κλιμακώνεται με απειλή για εγκατάσταση εξέδρας, η πρόκληση της NOTAM στο Αιγαίο, έστω και αν αποσύρθηκε, ήταν κλάσης ανώτερη από μια σειρά παραβιάσεις εναέριου χώρου ή ακόμη και από προκλητικές υπερπτήσεις τούρκικων αεροσκαφών πάνω από ελληνικά νησιά. Παρότι η NOTAM απεσύρθη σε ένδειξη τάχα καλής θέλησης απέναντι στη νέα κυβέρνηση, οι διπλωματικές αντιπαραθέσεις με επίκεντρο τον Καμμένο συνεχίστηκαν όπως και οι παραβιάσεις από μεγάλο αριθμό αεροσκαφών. Με δεδομένη την ένταση στην ευρύτερη περιοχή που εμπλέκεται και η ελληνική και η τουρκική αστική τάξη, τίποτα δε προμηνύει ότι τα πράγματα θα ησυχάσουν. Παρότι και αυτό πέρασε στα ψιλά, είναι ήδη γεγονός η ενεργοποίηση ξανά της τριμερούς συνεργασίας Ελλάδας- Κύπρου- Ισραήλ και η αναγγελία ασκήσεων στη νοτιοανατολική Μεσόγειο πιθανά και με τη συμμετοχή της Αιγύπτου. Ο συγκεκριμένος αντιτουρκικός άξονας κινείται στο πλαίσιο της Δύσης και των νατο κών σχεδιασμών που κατά βάση με τις ευλογίες των ΗΠΑ ασκούν πιέσεις στις περιφερειακές βλέψεις της Τουρκίας. Η πολιτική των ΗΠΑ δυσκολεύεται να εξισορροπήσει τις σχέσεις με το Ιράν που είναι κρίσιμες για την αντιμετώπιση του ISIS και όχι μόνο και ταυτόχρονα με την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Όπως γράφεται τελευταία, η προσωρινή ανακωχή στην Ουκρανία μεταξύ ΗΠΑ- Ρωσίας ίσως βοηθήσει τις ΗΠΑ να προχωρήσουν κάποια πράγματα στη Μέση Ανατολή χωρίς ασύμμετρα χτυπήματα και κινήσεις από τη Ρωσία. Όμως, και χωρίς τις έτσι κι αλλιώς δοσμένες παρεμβάσεις της Ρωσίας, τα πράγματα είναι περίπλοκα. Από τη Λιβύη μέχρι τα τουρκοσυριακά σύνορα και από την Ιερουσαλήμ και την Ιορδανία μέχρι το Κιρκούτ και τη Μοσούλη, οι εξελίξεις, κατά βάση με όρους άγριας σύγκρουσης, τρέχουν ακατάπαυστα. Μέσα σ αυτό το χώρο γεωπολιτικών συγκρούσεων και ανακατατάξεων εντάσσεται και το κυπριακό συνολικά και όχι μόνο από την άποψη των ΑΟΖ. Άλλωστε οι ΑΟΖ -και φάνηκε με την ελληνοτουρκική ένταση για το πόντισμα οπτικών ινών στην Κάρπαθο- δεν αφορά μονάχα τις πηγές ενέργειας, που ίσως στα μεγάλα βάθη με χαμηλές τιμές πετρελαίου να μην κρύβουν και τόσο μεγάλους θησαυρούς, όσο οι εντάσεις ξεσηκώνουν. Άγριοι είναι οι ανταγωνισμοί πέρα από τις πηγές και για τους δρόμους μεταφοράς της ενέργειας, αλλά ακόμη πιο κρίσιμο και κύριο στην ευρύτερη θαλάσσια και χερσαία περιοχή που αναφερόμαστε η κυριαρχία αυτών ή των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Σ αυτή τη βάση, η επίσκεψη του Αναστασιάδη στη Μόσχα ενόχλησε ιδιαίτερα ΗΠΑ και Βρετανία. Τόσο η δήλωση ενάντια στην Ε.Ε. που επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία για την Ουκρανία ενώ ανέχεται το Μπαρμπαρός σε ευρωπα κή ΑΟΖ, όσο και η απόφαση για την όποιας μορφής ελλιμενισμό του ρώσικου στόλου σε κυπριακά λιμάνια, προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις. Ωστόσο και αυτή η κίνηση της κυπριακής αστικής τάξης (που γίνεται μάλιστα από τη δυτικόδουλη, όπως έχει χαρακτηριστεί δικαίως, κυβέρνηση Αναστασιάδη) και ανάλογα λοξοκοιτάγματα της ελληνικής αστικής τάξης ιδιαίτερα με τη νέα κυβέρνηση προς Ρωσία Κίνα, κάθε άλλο παρά αναιρούν το δυτικό προσανατολισμό Ελλάδας και Κύπρου. Τόσο οι τσαμπουκάδες του Καμμένου όσο και τα ταξίδια στη Μόσχα (θα πάει και ο Τσίπρας) αλλά και οι αντιγερμανικές κορώνες του Κοτζιά και οι περίεργες γεωπολιτικές παρεμβάσεις του στη διαπραγμάτευση, αποκαλύπτουν τις ασφυκτικές πιέσεις που ασκούνται στις αστικές τάξεις Ελλάδας και Κύπρου από τα δυτικά ιμπεριαλιστικά τους αφεντικά και τίποτα παραπάνω. Σίγουρα στην Κύπρο υπάρχει άλλου είδους παράδοση στις σχέσεις με τη Ρωσία, όμως και εκεί είναι ενδεικτική η δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου της Κύπρου: «με τα νέα δεδομένα στις σχέσεις Μόσχας Άγκυρας η επίσκεψη του προέδρου Αναστασιάδη εξυπηρετούσε και το στόχο της Λευκωσίας για δημιουργία συνθηκών οι οποίες θα επιτρέψουν την επανέναρξη των συνομιλιών στο κυπριακό». Έτσι δικαιολόγησε την επίσκεψη στη Μόσχα ο Κύπριος κυβερνητικός εκπρόσωπος, αυτά συμφώνησε και με το γεράκι των ΗΠΑ, τη Νούλαντ (υφυπουργό ευρασιατικών υποθέσεων) ο κύπριος ΥΠΕΞ Κασουλίδης, που την επομένη της επίσκεψης Αναστασιάδη στη Μόσχα βρέθηκε στην Ουάσιγκτον Το συμβόλαιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης του 1974 της ελληνικής αστικής τάξης παραμένει με τις όποιες μετατοπίσεις εντός του δυτικού στρατοπέδου κάθε φορά με βάση τους συσχετισμούς και τη συγκυρία. Παρά την ασφυξία της, η ελληνική αστική τάξη δεν αποτολμά σοβαρές κινήσεις έξω από το πλαίσιο της Δύσης, γνωρίζοντας καλά τις συνέπειες που θα είχε κάτι τέτοιο. Η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική εκφράζει αγωνίες αλλά κατά βάση είναι λόγια του αέρα. Σ Ελλάδα και σε Κύπρο το πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης επιβάλλει χρόνια τώρα τα δεινά των μνημονίων στους λαούς, ενώ υποσκάπτει την ειρήνη και την ίδια την υπόσταση ιδιαίτερα του κυπριακού κράτους. Όμως για τις αστικές τάξεις και ιδιαίτερα για την ελληνική το «ανήκομεν στη Δύση» είναι αδιαμφισβήτητο. Ο Τσίπρας και μια σειρά κυβερνητικά στελέχη δε κουράζονται να εξυμνούν ΝΑΤΟ και Ε.Ε., να δηλώνουν την αγάπη και την προσήλωσή τους. Στο πλαίσιο του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος έχουν πολύ γρήγορα αποκαλυφθεί οι νέοι άνεμοι του Ολάντ, του Ντράγκι και του Ομπάμα και μόνο θλίψη και οργή στο λαό προκαλούν οι ύμνοι του Τσίπρα και της κυβέρνησης στους φονιάδες και ληστές των λαών. Πρέπει να κάνουμε ξεκάθαρο στη νεολαία και στους ανθρώπους της δουλειάς πως η αντιλα κή επίθεση του συστήματος δε θα σταματήσει χωρίς την αποφασιστική αναμέτρηση με τις λα κές δυνάμεις που απαιτείται να συγκροτηθούν σε μια τέτοια κατεύθυνση. Οι μαγκιές του Καμμένου στα ακριτικά νησιά αλλά και κάθε είδους κυβερνητικά λοξοκοιτάγματα προς άλλους προστάτες όσο κι αν εκφράζουν την πραγματική ασφυξία της ίδιας της αστικής τάξης δεν είναι παρά επικίνδυνοι τυχοδιωκτισμοί, ιδιαίτερα όσο οι λα κές δυνάμεις παραμένουν με συστηματικές προσπάθειες του συστήματος αλλά και της αριστεράς «μας» στο περιθώριο. Και όταν αναφερόμαστε στην αριστερά «μας», δεν αναφερόμαστε πλέον στο ΣΥΡΙΖΑ που ήδη βρίσκεται στη θέση του διαχειριστή του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Αναφερόμαστε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που δικαίως κατηγορείται ως ουρά του ΣΥΡΙΖΑ. Αναφερόμαστε στο ντούρο ΚΚΕ, που όχι μόνο δε βλέπει καν την ανάγκη συγκρότησης των λα κών δυνάμεων για το σπάσιμο των αλυσίδων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, μα αντίθετα αρκείται και θεωρεί μέγιστο τις κομματικές συγκεντρώσεις και τη δικαίωση της προφητείας του για το ΣΥΡΙΖΑ που ίσως οδηγήσει ένα κομμάτι της επιρροής του στη διόρθωση της ψήφου του. Και βέβαια πρέπει ν αναφερθούμε και στις μικρές έστω δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς που οφείλουν ν αναμετρηθούν με την δύσκολη πραγματικότητα, να δυναμώσουν και να παίξουν το ρόλο τους σ όλα τα πεδία που απαιτεί η ταξική πάλη και η πολιτική πραγματικότητα της χώρας μας. Οι μαχητές στο Κομπάνι πρόσφατα, ο παλαιστινιακός λαός δεκαετίες τώρα, οι εξεγέρσεις των αραβικών λαών, το «όχι» στο σχέδιο Ανάν των Κυπρίων πριν λίγα χρόνια και ο σπουδαίος λα κός ξεσηκωμός στη χώρα μας το , παρότι προσκρούουν στους αρνητικούς συσχετισμούς, δείχνουν ποια είναι αντικειμενικά η διέξοδος για τους λαούς και ποιος είναι ο τρόπος για την ίδια την ανατροπή των συσχετισμών και το πιο αποφασιστικό άνοιγμα του δρόμου των λαών. Οι αγώνες για δουλειά και δικαιώματα του λαού μας μπορεί και πρέπει να δέσουν με τους αγώνες ενάντια στις βάσεις του θανάτου, τη συνεχιζόμενη μετατροπή της χώρας μας σε ορμητήριο των ΗΠΑ- ΝΑΤΟ και να συνδεθούν με τους αγώνες των γύρω λαών ενάντια στη στυγνή εκμετάλλευση, τη δολοφονία και τον ξεριζωμό τους που προκύπτουν αδιάλειπτα από τους πολέμους και τη λεηλασία των ιμπεριαλιστών. Δεν υπάρχει ζωή και μέλλον για τον κόσμο της δουλειάς στη χώρα μας και στις γύρω χώρες έξω απ αυτούς τους αγώνες Ο εφησυχασμός, ο εθνικισμός και οι αυταπάτες για τους κάθε λογής προστάτες μόνο δεινά έχουν να προσφέρουν.

11 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 11 Διεργασίες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ «μετεβλήθη εντός μου και ο ρυθμός του κόσμου» λόγω ακριβώς της πρωτόγνωρης κατάστασης, αλλά και της έλλει- «Αναμφισβήτητα ψης εμπειριών από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, είναι δύσκολο να περιγραφεί ο νέος ρόλος του κόμματος αλλά και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, καθώς και της σχέσης του με την κυβέρνηση και τα κινήματα». Tο παραπάνω απόσπασμα από την απόφαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ είναι ενδεικτικό του προβλήματος που αντιμετωπίζει το κόμμα στο εσωτερικό του. Δεν εννοείται σαν ένα οργανωτικό ζήτημα, απλής αναδιάταξης δυνάμεων -φυσικό επακόλουθο της μετακίνησης στελεχών σε κυβερνητικά ή βουλευτικά πόστα- αλλά κύρια και πρώτιστα, σαν ζήτημα αναζήτησης ρόλου των διάφορων κομματικών μηχανισμών και κέντρων στη νέα εποχή. Ρόλος που ορίζεται και καθορίζεται από τις συμφωνίες- υποταγή των δύο Γιουρογκρουπ (20/2-9/3) και την κυβερνητική επιλογή του Παυλόπουλου για πρόεδρο της δημοκρατίας. Αποφάσεις που τροφοδότησαν και συνεχίζουν να τροφοδοτούν απομακρύνσεις, διαφωνίες, αντιπαραθέσεις, πολλές από τις οποίες γράφονται ή εκφέρονται έντονα και ενίοτε απειλητικά. Ο Γλέζος ζητάει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό και μαζί με την Κωνσταντοπούλου είναι με το «ψάρι», όχι με το «κρέας». Ο Γ. Μηλιός, κομματικός υπεύθυνος του οικονομικού προγράμματος (μέλος της προηγούμενης Πολιτικής Γραμματείας, καταχωρισμένος στην πλευρά Τσίπρα), αφού δεν συμμετείχε στις βουλευτικές εκλογές, συγγράφει κείμενο αποδομώντας στο μεγαλύτερο τμήμα της την κυβερνητική επιχειρηματολογία για τη συμφωνία με τους «θεσμούς». Τελικά δεν επανεκλέγεται στη νέα ΠΓ και δηλώνει ότι «τώρα νιώθω πιο ΣΥΡΙΖΑ από ποτέ».(!) Στην κοινοβουλευτική ομάδα, παρότι δεν υπήρξε επίσημη ενημέρωση, είναι δεδομένος ο προβληματισμός και καταγεγραμμένη η αντίθεση στη συμφωνία με την ενδεικτική ψηφοφορία που έγινε. Από 10 έως 30 οι διαφωνούντες και ανάμεσά τους και 6(;) υπουργοί. Στη συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ η πλειοψηφία (ηγετική ομάδα Τσίπρα) κατέγραψε σημαντικές απώλειες. Αν και αριθμεί περίπου 135 μέλη στην Κ.Ε. (σε σύνολο 200 μελών), μόνο 102 ψήφισαν τον γραμματέα (Τ. Κορωνάκη) που πρότεινε ο Τσίπρας (δηλαδή περίπου το 50% του συνόλου), ενώ 110 μέλη της Κ.Ε. ψήφισαν το προεδρικό ψηφοδέλτιο για την Πολιτική Γραμματεία. Οι πρώην ΚΟΕτζήδες διαχώρισαν τη θέση τους από την πλειοψηφία στην οποία ανήκαν, αποτιμώντας τη συμφωνία ως «προβληματική» στον βαθμό που δεν καταργεί τα μνημόνια και την επιτροπεία και εξέλεξαν στη ΠΓ τον Ρ. Ρινάλντι. Τέλος η τροπολογία της Αριστερής Πλατφόρμας, «Εκφράζουμε τη διαφωνία μας με τη συμφωνία και τη λίστα των μεταρρυθμίσεων που συνομολογήθηκαν στο Eurogroup. Και τα δύο κείμενα αντιπροσωπεύουν έναν μη επιθυμητό συμβιβασμό για τη χώρα μας και κινούνται σε κατευθύνσεις και προσανατολισμούς που βρίσκονται σε απόσταση και σε βασικά τους σημεία σε διάσταση ή και αντίθεση, με τις προγραμματικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ» υπερψηφίστηκε από 68 μέλη της ΚΕ, 92 τάχθηκαν κατά και υπήρξαν 5 λευκά. Μετωπική σύγκρουση Όχι, δεν εννοούμε την εσωκομματική αλλά αυτή της γραμμής ΣΥΡΙΖΑ με την πραγματικότητα. Εννοούμε την αναντιστοιχία μέσων, όρων και προ ποθέσεων που διέθετε, με το στόχο «ούτε ρήξη ούτε υποταγή» που έθεσε και την επιδίωξη για αναγνώριση και κατοχύρωση του πολιτικού του ρόλου στο νέο μετεκλογικό σκηνικό. Εννοούμε την έλλειψη οργανικών δεσμών με ιμπεριαλιστές, ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και από την άλλη μεριά με τις λα κές μάζες. Εννοούμε τη μη διαμόρφωσή του- παρά τις προσαρμογές και τα διαπιστευτήρια που έδωσε προεκλογικά- ως ενιαίου πολιτικού οργανισμού και όχι ως αθροίσματος ή μήπως συνονθυλεύματος συνιστωσών από το εξωκοινοβούλιο μέχρι τους ΠΑΣΟΚους και τους διάφορους παράγοντες διανοούμενους (βλέπε Βαρουφάκης), με σταθερό δυναμικό τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ (χωρίς τη ΔΗΜΑΡ αλλά πάντα εντός του την αριστερή πλατφόρμα). Προκύπτει το ερώτημα αν οι διαφωνίες, αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό του είναι ανεκτές ή και επιθυμητές, κάτι συνηθισμένο, μια από τα παλιά ή αφετηρία εξελίξεων διαχωρισμού; «Επειδή πολλοί προσπαθούν να αμφισβητήσουν ακόμη και την κυβέρνηση, με βάση τις διαφορετικές φωνές που υπάρχουν στο εσωτερικό μας, θέλω να τους διαβεβαιώσω ότι η κριτική που ακούγεται στο εσωτερικό του κόμματος δυναμώνει το σχέδιο της κυβέρνησης και τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση», αναφέρει ο νέος γραμματέας του κόμματος Τ. Κορωνάκης. «Ένα τέτοιο κόμμα δεν είναι δυνατόν να μετατραπεί ειρηνικά σε εργαλείο άσκησης πολιτικών λιτότητας, υπό οποιοδήποτε πρόσχημα, ακόμα και σε δραματικές συνθήκες [ ] Η εμπέδωση της υποχώρησης και πολύ περισσότερο η τακτοποίησή της προς οριστική συμφωνία με τους θεσμούς θα ανοίξει αναπόφευκτα το δρόμο προς μιαν κυβέρνηση εθνικής ενότητας, λιγότερο ή περισσότερο γρήγορα, με την α ή τη β μορφή. Θα είναι μια εξέλιξη οριστικής ακύρωσης του πολιτικού σχεδίου κυβέρνηση της Αριστεράς που επεξεργάστηκε το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ [ ] Αυτή η εξέλιξη θα πρέπει να αποτραπεί. [ ]», Αντώνης Νταβανέλος, μέλος ΠΓ. Η απάντηση όπως φαίνεται και από τα παραπάνω αποσπάσματα δεν είναι μία. Αφορά το περιεχόμενο της διαφωνίας, το ποιος το λέει και σε ποια στιγμή, καθώς η συγκεκριμενοποίηση νομοθετικά των κυβερνητικών δεσμεύσεων θα θέσει σε άλλη βάση το ζήτημα. Οι τροπολογίες της αριστερής πλατφόρμας έχουν γίνει περίπου καθεστώς στις συνεδριάσεις της ΚΕ. Και συνοδεύονται πάντοτε μετά το πέρας των εργασιών σε δηλώσεις κομματικής νομιμοφροσύνης, όπως και το έκανε πάλι ο Λαφαζάνης σε απάντηση της ΝΔ, που σε ανακοίνωσή της αναφερόταν σε αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης. Όσο για την πρότασή τους, υιοθετούν μια συνηθισμένη για τους ρεφορμιστές συνδικαλιστική στάση: «Να μείνει στα χαρτιά, ν ακυρωθεί στην πράξη η συμφωνία». Πώς ακριβώς θα γίνει αυτό; Μα με ανυπακοή και ρήξη. Πιο πιθανό είναι όμως να υπάρξει ρήξη εντός του ΣΥΡΙΖΑ και έξοδος από τον ενιαίο οργανισμό του παρά με τους εταίρους. Τα καλέσματα προς την αριστερή πτέρυγα από στελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ- Σχέδιο Β όλο και πληθαίνουν στο να κάνουν το βήμα προς την έξοδο Βέβαια αυτή η κριτική, η διαφωνία είναι ταυτόχρονα χρήσιμη για το ΣΥΡΙΖΑ καθώς την ενσωματώνει εντός του σαν ένα καλό αμορτισέρ εκτόνωσης της πίεσης προς την ηγεσία.. Επίσης χρησιμοποιείται διπλά και προς το λαό καθώς αξιοποιείται σε αποφάσεις πλαίσια ομοσπονδιών σωματείων εργαζομένων όπου η συμφωνία χαρακτηρίζεται «ετεροβαρής» αλλά που αφήνει περιθώρια να ανατραπεί στην πράξη. εν κατάλαβε ο γέρος Η αντιμετώπιση του Γλέζου από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με την άμεση απάντηση στο «συγνώμη» από τον έμπιστο του Τσίπρα Σακελλαρίδη, αποτέλεσε ένα μήνυμα προς όλους μέσα στο κόμμα για τα όρια της αντιπαράθεσης. Και συνοδεύτηκε με ταύτιση των όποιων κριτικών με τη ΝΔ. «Δεν μπορώ ν ακούω από Συριζέους το αφήγημα Σαμαρά» δήλωσε ο Βαρουφάκης για τον Μηλιό. Το ήθος ξεχείλισε από την αντιπαράθεση, για να μη ξεχνιόμαστε στο πώς η ανανεωτική αριστερά αντιμετωπίζει την εσωκομματική δημοκρατία και τις διαφορετικές απόψεις. Βέβαια και η στάση κάποιων διαφωνούντων αυτο πονομεύεται όταν από χείλη τους βγήκε το «Προκόπης Παυλόπουλος», όπως και η επιλογή τους- πρωτοστάτησαν μάλιστα- να μην έρθει σε ψήφιση στη Βουλή η παράταση του μνημονίου - συγνώμη της δανειακής σύμβασης- επιλέγοντας έναν πραξικοπηματικό- αντίστοιχο των προηγούμενων- χειρισμό της υπόθεσης. Τέλος, η κυβέρνηση και ο Τσίπρας προσωπικά πρόσθεσαν στο μείγμα αντιμετώπισης των διαφωνιών το φόβο και την κινδυνολογία. «Πήγαμε στη μάχη της Ευρώπης με ναρκοθετημένο κάθε μας βήμα, μας είχαν στήσει παγίδα [ ] Σε συνεργασία με την κυβέρνηση Σαμαρά, για να μας ρίξουν στα βράχια [ ]» ανέφερε ο Αλέξης. Ενώ ο Χρ. Βερναρδάκης, σύμβουλος του πρωθυπουργού, ανάρτησε σε προσωπική του ιστοσελίδα, άρθρο του επικοινωνιολόγου Σπ. Ριζόπουλου, ο οποίος υποστηρίζει ότι μεθοδεύονται από την ΕΕ πιστωτικό γεγονός και πρόκληση κοινωνικής αναταραχής, ώστε να ανατραπεί η κυβέρνηση και να αντικατασταθεί από κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποταμιού με πρωθυπουργό τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Γ. Στουρνάρα. Και το ζήτημα κλείνει με παρέμβασή του ο Στ. Κούλογλου αρθρογραφώντας περί «σιωπηρού πραξικοπήματος» με στόχο «την ανατροπή της κυβέρνησης που σχηματίστηκε και την αντικατάστασή της από ένα σχήμα που θα εκτελεί πειθήνια τις εντολές του Βερολίνου και της ευρωπαϊκής οικονομικής ολιγαρχίας». Μούγκα, λοιπόν, γιατί κινδυνεύει η κυβέρνηση της αριστεράς. Οι όποιες διεργασίες συμβαίνουν στο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να αλλάξουν το χαρακτήρα της ομάδας Τσίπρα που ηγείται του κόμματος και της χώρας. Θα εξακολουθούν να πιέζουν για επαναφορά στη σωστή κατεύθυνση και είναι αμφίβολο αν μπορούν να συνεισφέρουν θετικά τόσο σε κινηματικές πρωτοβουλίες όσο και τροφοδοτώντας τους λα κούς αγώνες με νέες δυνάμεις. Το καθήκον αυτό θέλουν, πρέπει και μπορούν να υπηρετήσουν δυνάμεις που κινούνται έξω και ενάντια στα ιμπεριαλιστικά πλαίσια, δυνάμεις που προσπαθούν να συγκροτήσουν τους όρους για να αναμετρηθεί ο λαός με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.

12 12 Προλεταριακή Σημαία ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ Προλεταριακή Σημαία 13 Το μεγάλο επιχείρημα των υποστηρικτών της εξάρτησης της χώρας από τους ιμπεριαλιστές είναι ότι η Ελλάδα υποστηρίζεται από ένα πρόγραμμα χρηματοδότησης που βασίζεται στις θυσίες των ευρωπα κών λαών και πως επωφελείται τα μέγιστα από το δεκαετές μορατόριουμ των πληρωμών τόκων από τα κομμάτια του χρέους, που διακρατούνται από τις κεντρικές τράπεζας των εθνικών κρατών. Θα προσπαθήσουμε να αποκαλύψουμε ότι η πραγματικότητα είναι τελείως αντεστραμμένη: ΕΚΤ, κεντρικές τράπεζες, το ΔΝΤ φυσικά, χρωστάνε πολλαπλάσια ποσά στον ελληνικό λαό και τη χώρα του όλο αυτό το γκρίζο διάστημα επιβολής των μνημονίων. Χρωστάνε τεράστια κέρδη (οικονομικά και κατ επέκταση πολιτικά) από τα δάνεια που έδωσαν στον ελληνικό λαό για να τον διασώσουν. Έχουμε βέβαια ξαναγράψει από τις στήλες της εφημερίδας σχετικά. Θα βασιστούμε σε μερικά από τα οικονομικά άρθρα αυτού του διαστήματος προσπαθώντας να «κωδικοποιήσουμε» καλύτερα την ανάλυσή μας («Μια ληστεία της προκοπής», «Επεκτατική λιτότητα», «Διπλοτριπλοπληρώνουμε», η στήλη «Χρεώσεις» φυσικά). Ως προς τη λογική, η παρούσα προσπάθεια βασίζεται στο άρθρο για τη Σύνοδο της ΕΕ λίγο μετά το δεύτερο PSI, κείμενο του Βασίλη Σαμαρά με κεντρικό τίτλο «Αντιμετώπιση ή διάσωση του χρέους» -θα συνιστούσαμε να ξαναδιαβαστεί- όπου τίθεται με πολιτική ενάργεια η βασική θέαση και προσέγγιση του ζητήματος στο σύνολο και στις βασικές του διαστάσεις ώστε να μην πελαγοδρομούμε στα επουσιώδη (αλλά και στις ποικίλες αντιστροφές που μας σερβίρουν). Χωρίς πολλά πολλά Επειδή η οικονομία δεν είναι προνόμιο των ειδικών, αρκεί να αξιολογηθεί ένα απλό μέγεθος για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της ληστείας. Θα επιστρέψουν, λέει, 1,9 δισ. ευρώ από τα κέρδη - το παραδέχονται- που αποκόμισε η ΕΚΤ με τις αγοροπωλησίες, τις εγγραφές/διαγραφές και τις ανταλλαγές ομολόγων του ελληνικού χρέους. Δηλαδή αυτοί που δεν δίνουν στη μάνα τους νερό θα επιστρέψουν κέρδη! Ας αναλογιστούμε και ας φανταστούμε -στη βάση αυτής της αυταπόδεικτης παραδοχής- την αναλογία με τα πραγματικά κέρδη που έχει μόνον η ΕΚΤ αποκομίσει. Γίνεται λόγος για φανερά 9 δισ. Βέβαια το γενικότερο κέρδος από την αντιμετώπιση του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι ευρύτερο και διαφόρων επιπέδων και διαστάσεων. Το άρθρο θα μπορούσε να σταματήσει και εδώ, αλλά χρειάζεται να περιγραφεί καλύτερα ο μηχανισμός διαρπαγής που ονομάστηκε διάσωση της χώρας, ενώ για την ακρίβεια θα έπρεπε να ονομαστεί διάσωση του χρέους. Οπτική και εργαλεία Το «χρέος» λοιπόν είναι ταυτόχρονα έκφραση πολυεπίπεδης εξάρτησης της αστικής τάξης και της χώρας μας -η πιο κραυγαλέα ίσως όχι όμως η βασική- αλλά και εργαλείο άσκησης πολιτικής. Τόσο σε πρώτο ρόλο από τους επικυρίαρχους ιμπεριαλιστές -που εμφανίζονται ως «δανειστές»- αλλά και από την ίδια την αστική τάξη σε δεύτερο βαθμό που σπεύδει να επωφεληθεί της αντιλα κής επίθεσης. Χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει πως μπορεί και η ίδια να διασώσει ή να περιορίσει την επίθεση στην ίδια την αυλή της. Σε κάποια αστικά στρώματα που αποτελούν τη βάση στήριξής της ή ακόμα στον ίδιο τον πυρήνα της και στην έκπτωση της θέσης και υποβιβασμού του ρόλου της. Το «βιώσιμο» χρέος τώρα προκύπτει -αυτονόητα αλλά όχι επαρκώς εξηγημένα- από την ανάγκη να μπορεί το ίδιο να «εξυπηρετηθεί». Σε δύο επίπεδα. Το ένα είναι να υπάρχει δυνατότητα καταβολής και είσπραξης από τους πραγματικούς πόρους, τα πραγματικά «διαθέσιμα» που παράγει σε ετήσια βάση η χώρα, εκείνου του «μερίσματος» που αναλογεί στους δανειστές: τόκοι και χρεολύσια. Έχουμε ξαναγράψει ότι δύο και τρεις φορές μέχρι σήμερα σε εποχές μάλιστα υψηλής φιλοευρωπα κής διακυβέρνησης (Σημίτης, Καραμανλής) οι εισπράξεις από φόρους ξεπέρασαν το 100% του ΑΕΠ της χώρας! Πήγαιναν κατευθείαν στην «εξυπηρέτηση του χρέους». Τότε βέβαια δεν είχε ανοίξει μύτη στην Ευρώπη. Ήταν οι εποχές που παρεχόταν εύκολος δανεισμός και συμμετοχή στα οφέλη από το ακριβό νόμισμα και γίνονταν αποδεκτές οι δημιουργικές λογιστικές αναπροσαρμογής του χρέους και των ελλειμμάτων. Όχι φυσικά λόγω αφέλειας Το άλλο επίπεδο είναι να διασφαλίζεται μια ρεαλιστική σχέση χρέους προς τα αρχικά κεφάλαια δάνεια. Πόσο μακροχρόνια μπορεί να είναι αυτή η σχέση; Η χώρα μας έχει πλούσια παράδοση. Αν αναλογιστούμε ότι με τα 110 του πρώτου πακέτου «βοήθειας» που σημάδεψαν την είσοδο του ΔΝΤ αποπληρώθηκαν τοκοχρεολύσια των δανείων που είχε συνάψει ο Καραμανλής, πολλά μπορούν να φωτιστούν. Επίσης η χώρα μετά την πτώχευση του 1932 και αφού μεσολάβησε η πολεμική περιπέτεια των χρόνων επανήλθε στις αγορές μόλις το 1964 (δηλαδή δανείστηκε από αυτές). Σημείωση: Μην υποθέσει κανείς πως ενδιάμεσα δεν ελάμβανε δάνεια, οι όροι όμως Τους ιμπεριαλιστές δεν τους αφορά λοιπόν αν θα εισπράξουν τα αρχικά δάνεια που «Κύριος οίδε» (και αφού δεν υπάρχει, άρα κανείς δεν γνωρίζει) με ποιο πακέτο ομολόγων ή διαδόχων δανείων έχει αντικατασταθεί. Τους απασχολεί θανάσιμα όμως αν η σχέση αρχικών κεφαλαίων προς τους τόκους και τα χρεολύσια είναι τέτοια που να επιτρέπει την αέναη (κατά τη σχολή Βαρουφάκη αλλά και πραγματικά) αποπληρωμή του «χρέους». Και ως προς τους τόκους που πληρώνονται σε ετήσια βάση σε απόλυτο μέγεθος αλλά και ως προς την επικερδή (αυτό εννοούν με τον όρο «βιώσιμο» στην ουσία) ανταλλαγή και αντικατάσταση των αρχικών δανείων από νέα δάνεια σε σχετικό βάθος χρόνου. Πάντα σε συνάρτηση με το προηγούμενο (τόκοι, χρεολύσια, αποδόσεις). Γι αυτό τίθεται και το ζήτημα της σχέσης με το ΑΕΠ ως μέτρο. Σε γενικές γραμμές και ως προς την ειδική αντιμετώπιση της χώρας μας, το «χρέος» χρησιμοποιήθηκε σαν εργαλείο επιταχυμένης υλοποίησης αντιδραστικών μέτρων και αντεργατικών-αντικοινωνικών αναδιαρθρώσεων και ως ροή αξιών για τη στήριξη του ευρώ με «πραγματικά ζεστό αίμα», παράλληλα -που είναι περίπου το ίδιολειτούργησε και σαν πληρωτέος εκπρόθεσμος λογαριασμός από τη συμμετοχή της χώρας στον εύκολο δανεισμό και στο ισχυρό «κοινό» νόμισμα της προηγούμενης περιόδου. Βέβαια το ευρώ για λόγους που έχουν να κάνουν με τη συγκρότηση της ιστορικής ιδιομορφίας της ΕΕ -και έχουμε επανειλημμένα αναλύσει- δεν είναι κατ ουσίαν ούτε ενιαίο ούτε νόμισμα, κατ επέκταση δεν μπορεί να λειτουργήσει και ως αποθεματικό νόμισμα, στην κλίμακα π.χ. του δολαρίου. Η συμμετοχή λοιπόν της γνωστής Goldman Sacks στα γεννητούρια του κοινού νομίσματος και τα δάνεια ανταλλαγής νομισμάτων που παρείχε για να κλείσουν οι νομισματικές και συναλλαγματικές αποκλίσεις των εισερχόμενων χωρών (μέχρι και του Βελγίου), δηλαδή τα γνωστά swaps, ήταν απαραίτητη. Δεν ήταν ένα λάθος των Ευρωπαίων που ανέθεταν ρόλο συνεταίρου ή έστω «νονού» (με ό,τι ανακαλεί ο συνειρμός) στους κατεξοχήν υπονομευτές τους (δεν κάνουν τέτοια «λάθη» οι ιμπεριαλιστές)! Ήταν προ όν -πολιτικής κατεξοχήν-αδυναμίας με σοβαρή οικονομική επίπτωση και διάσταση. Σφράγιζαν τρόπον τινά και στον ιμπεριαλιστικό κόσμο την «αποδοχή» του νέου νομίσματος με τη συμμετοχή των οικονομικών εκπροσώπων του βασικού τους ανταγωνιστή. Τέτοια θανατηφόρα σφιχταγκαλιάσματα δεν είναι σπάνια στην ιστορία του ιμπεριαλιστικού κόσμου. Σε αντίστροφη κατεύθυνση. Ας θυμηθούμε μόνο πως η ιδέα μιας ΕΟΚ στα χρόνια της μεταπολεμικής αμερικανικής μονοκρατορίας ήταν ιδέα αμερικανική. Αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ είναι ότι με αυτό τον τρόπο οι νομισματικές αρχές της Ευρωζώνης με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης Σημίτη «υπενοικίασαν» ένα περίπου 11% στην αμερικανική τράπεζα, την τράπεζα που είναι γνωστή για τον βρόμικο ρόλο της στον δανεισμό κρατών. Αυτή ήταν η αρνητική «προίκα» της χώρας με το «καλημέρα» στο ευρώ. Με μια έννοια, το ίδιο επαναλήφτηκε με τη συμμετοχή στην πρώτη για τα -μικρά εξ άλλουχρονικά όρια ύπαρξης της Ευρωζώνης, συμμετοχή του ΔΝΤ σε σχέδιο διάσωσης χώρας μέλους της. Η τιμητική έλαχε ξανά στην Ελλάδα. Τι ρόλο έπαιξε η κυβέρνηση Παπανδρέου, σε συνδυασμό με ένα σύνολο πιέσεων και αντιπαραθέσεων εκείνης της κοντινής χρονικά περιόδου, είναι ένα θέμα που θα το απαντήσει η ιστορία. Γεγονός όμως είναι ότι μετά την εμπλοκή του ΔΝΤ το ελληνικό «χρέος» μετατράπηκε επιπρόσθετα από εργαλείο επιτάχυνσης αντιλα κών πολιτικών και τυπική έκφραση της εξάρτησης της χώρας και σε πεδίο έντονων ενδο μπεριαλιστικών ανταγωνισμών και ποικίλων παρεμβάσεων γύρω από το βασικό ζήτημα: Θα αντιμετωπιζόταν ως μέρος του ενιαίου ευρωπα κού χρέους και θα προχωρούσαν οι νομισματικές αρχές της Ευρωζώνης στη νομισματοποίησή του, όπως πιέζουν και θέλουν οι Αμερικανοί, ή στην αποκοπή του και στη δημοσιονομικά εξαντλητική αντιμετώπιση («ελληνική παρονυχίδα»), όπως θέλουν οι Γερμανοί; Πίσω από τις δύο «στρατηγικές» υπάρχουν μεγάλες, βαθύτερες, ευρύτερες και όχι μόνον οικονομικές, στρατηγικού χαρακτήρα διαστάσεις και αντιθέσεις. Το ΔΝΤ έπαιξε όμως και έναν ενοποιητικό ρόλο (βλ. άρθρο Β. Σαμαρά) στο να αντιμετωπιστεί η Ελλάδα με «όρους ΔΝΤ» τους γνωστούς δηλαδή δρακόντειους όρους που έθεταν (όπως σε κάθε χώρα που έπεφτε και πέφτει στα νύχια του) ad hoc περιορισμούς στην επίδειξη ευρωπα κής «αλληλεγγύης» (ανύπαρκτης εξ άλλου). Δήθεν αλληλεγγύης, που όμως έτσι ή αλλιώς συμπιεζόταν από τους όρους του Συμφώνου Σταθερότητας που υπόγραψαν οι χώρες της ΕΕ και απέκλειε προκαταβολικά κάθε δημοσιονομική διάσωση χώρας του λυκοβασιλείου. Και όπως είναι γνωστό, οι ιμπεριαλιστές τιμούν πάντα τις υπογραφές τους. Στο φως της μέρας Μια τέτοια ανασκόπηση -βαρετή για τους αναγνώστες της «ΠΣ» ίσως, αλλά αναγκαία- μας βοηθά να ξεφύγουμε από την αχλύ των ημερών που συστηματικά καλλιεργείται τόσο από την κυβέρνηση όσο και από τους «αριστερούς» τιμητές της. Το «βιώσιμο» του χρέους από ιμπεριαλιστική σκοπιά δεν έχει καμία μα καμία σχέση με τη διάσταση ονομαστικού-πραγματικού ΑΕΠ που πλασάρει η «σχολή Βαρουφάκη» (αμερικανοαγγλοσαξονικής κοπής και αυτό δεν μπορεί να μην το προσέξουμε) ούτε με τη λογιστική διάσταση επονείδιστου και επαχθούς χρέους με τον υπόλοιπο κορμό χρέους που αντιπαρατάσσει η αριστερή αντιπολίτευση της προσωρινής δεξιάς παρένθεσης της αριστερής κυβέρνησης! Το χρέος και η δημιουργία του δεν έχουν καμία σχέση με το χρέος ως αυθύπαρκτη οντότητα και δεν μπορεί να υπάρξει άλλη σκοπιά περί της «βιωσιμότητάς» του από τους σημερινούς όρους ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Αυτό δεν αποτελεί αποδοχή ήττας αλλά παραδοχή πως σε άλλα επίπεδα πρέπει να δοκιμαστεί η λα κή απάντηση. Άλλου είδους και με άλλους αποδέκτες να είναι η αριστερή πρόταση. Η βιωσιμότητα είναι συνεπώς ένα πεδίο ναρκοθετημένο από τους όρους του συστήματος, του ιμπεριαλιστικού συστήματος, και αυτά που αποκαλύπτονται σήμερα μέσα από την όξυνση της ενδο μπεριαλιστικής αντιπαράθεσης το επιβεβαιώνουν. Για να γίνουν τα πράγματα πιο σαφή, θα χωρίσουμε σε τρεις περιόδους αυτήν την τερατώδη αφαίμαξη του λαού και της χώρας. Μα, σε ποιον χρωστάμε τελικά; Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΝΟΥ Πώς αντιστρέφεται η πραγματικότητα για το χρέος Πριν από το πρώτο PSI Πρόσφατα ο Βραζιλιάνος εκπρόσωπος στο ΔΝΤ Μπατίστα έκανε κάποιες αξιοσημείωτες αποκαλύψεις. «Βόμβες» έριξε το μέλος του ΔΣ του ΔΝΤ περιγράφοντας το πρώτο πρόγραμμα βοήθειας προς την Ελλάδα ως «πρόγραμμα διάσωσης των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών»! Μιλώντας στην τηλεόραση του Alpha, o Νογκέιρα Μπατίστα, εκπρόσωπος της Βραζιλίας στο ΔΝΤ, παραδέχτηκε ότι τα προγράμματα προς την Ελλάδα φόρτωσαν μεγαλύτερο βάρος στη χώρα απ ό,τι στους πιστωτές. «Τα ελληνικά προγράμματα δεν ήταν από τα καλύτερα κεφάλαια στην ιστορία του ΔΝΤ. Επέκρινα τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκαν το ελληνικό ζήτημα η τρόικα και το ΔΝΤ», δήλωσε ο κ. Νογκέιρα Μπατίστα. «Ένα από τα βασικά προβλήματα των προγραμμάτων που προτάθηκαν είναι ότι φόρτωσαν με μεγάλο βάρος τις πλάτες της Ελλάδας και όχι με αρκετό τους πιστωτές της. Για παράδειγμα, το 1ο πρόγραμμα του 2010 παρουσιάστηκε σαν πρόγραμμα διάσωσης, όμως ήταν κυρίως πρόγραμμα διάσωσης των ιδιωτών πιστωτών της Ελλάδας. Η Ελλάδα πήρε πολλά χρήματα, αλλά πήγαν κυρίως στη διάσωση γαλλικών και γερμανικών τραπεζών που αποζημιώθηκαν χωρίς καμία συνεισφορά στην αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας», περιέγραψε ο ίδιος. Όσον αφορά το τι πρέπει να γίνει, ο κ. Μπατίστα παραδέχτηκε ότι το χρέος είναι πολύ μεγάλο και η αναδιάρθρωση είναι απαραίτητη. Όχι όμως για το ΔΝΤ, καθώς αυτό δεν πρέπει να αφορά τα δάνεια του ΔΝΤ, καθώς η κυβέρνηση πρέπει να θεωρήσει το Ταμείο ως «προνομιακό πιστωτή», όπως σημείωσε χαρακτηριστικά. Να χουμε και το νου μας... Βέβαια αυτή η γαλαντομία του ΔΝΤ -για τους άλλους- και η αυτοκριτική «ευαισθησία» είχε προαναγγελθεί και σηματοδοτηθεί με την ανάκληση Τόμσεν για την «υποχωρητικότητά» του απέναντι στους Ευρωπαίους και την αναβολή του κουρέματος που έδωσε στους Ευρωπαίους τραπεζίτες τη δυνατότητα να αξιοποιήσουν τα δάνεια στήριξης προς την Ελλάδα για δικό τους όφελος, αφού σε μεγάλο βαθμό γερμανικές, γαλλικές, ιταλικές και ολλανδικές τράπεζες κατείχαν δάνεια του ελληνικού Δημόσιου, κοντά στο 10% (θα παρουσιάσουμε εκ νέου -αφού κάτι τέτοιο έγινε σε παλιότερες αναφορές μας- τον μηχανισμό αυτόν πιο κάτω). Από την άλλη, έδωσε χρόνο ώστε να καταφέρουν όλο αυτό το διάστημα και ειδικά ανάμεσα στο μικρό και «ξεχασμένο» PSI του Ιουλίου και αυτό του Οκτωβρίου, να ξεφορτωθούν με διάφορους τρόπους τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου χρέους που επρόκειτο να «κουρευτούν». Το κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους είχε αρχίσει να υλοποιείται πριν τα δύο τυπικά του psi. Στη διαδικασία αυτή υπάρχει όμως μία γερμανική «ακίδα». Ακόμα και σήμερα -λίγο πριν από τις τελευταίες διαπραγματεύσεις- που τα ελληνικά ομόλογα είχαν αναβαθμιστεί, πάνω από μισό τρισ. ευρώ της γερμανικής Bundesbank βρίσκονταν διάχυτα σε άλλες χρηματοπιστωτικές περιοχές της Ευρωζώνης. Και στην Ελλάδα. Αυτές οι συνεχείς μετατοπίσεις, ανταλλαγές ομολόγων, δανείων με άλλα δάνεια, κεφαλαίων με άλλα κεφάλαια όπου το ελληνικό δημόσιο χρέος χρησιμοποιήθηκε καταλυτικά (με πλήρη συνείδηση τι σημαίνει αυτό) ως υλικό «αναμείξεων» σε μεγάλο βαθμό -δεν μπορούμε συγκεκριμένα να γνωρίζουμε την έκταση- απέκρυψε τη διάχυση των τιτλοποιημένων επισφαλών στεγαστικών δανείων εξ Αμερικής στην Ευρώπη. Ποιος ήταν ο βασικό τους διακινητής στην ΕΕ; Η Κεντρική Τράπεζα της Γερμανία ήταν πάλι σύμφωνα με τα στοιχεία των Αμερικανών, ο βασικός διακινητής των πακέτων αυτών στην Ευρώπη. Τελεία. Τα δύο PSI Μια αυτονόητη προ πόθεση του πρώτου δοκιμαστικού PSI Ιουλίου ήταν ότι θεωρητικά η χώρα θα μπορούσε να μετακυλήσει παλιό χρέος και να αντικαταστήσει τα παλιά ομόλογα με τα νέα φθηνότερου επιτοκίου βάσει της συμφωνίας της 21ης Ιουλίου (που δεν επέζησε και πολύ!). Εξ άλλου αυτή είναι μια λογική συνέπεια κάθε κουρέματος. Όχι όμως για τη χώρα μας. Ισχύει ίσως -και περιορισμένα- για χώρες που έχουν έναν αφέντη (π.χ. το περίφημο παράδειγμα της Ουρουγουάης που συζητούσε ο ΓΑΠ με τον Στρος Καν), αλλά όχι για χώρες με διπλό ζυγό. Το προστατευτικό -υποτιθέμενοκέλυφος της Ευρωζώνης είναι πέτρα στον λαιμό για τον λαό και τη χώρα. Για να δει να εγγράφονται στην κεντρική της τράπεζα τα νέα αναβαθμισμένα από την άποψη του φθηνού επιτοκίου πλην κουρεμένα ομόλογα η Ελλάδα, θα της επιτρεπόταν μόνο εφόσον θα δανείζονταν από τις αγορές χρήματος ενισχυμένα ομόλογα ΑΑΑ σε πολύ ακριβές τιμές (35 δισ. που στην πορεία έγιναν 50!). Δηλαδή έσπρωχναν τη χώρα ξανά στις ακριβές αγορές χρήματος ή στην αδράνεια. Κανείς από τους δανειστές που σήμερα κονταροχτυπιούνται για το ποιος έχει την πιο λογική λύση για το χρέος δεν τόλμησε να προτείνει κάτι διαφορετικό. Αυτή η «αδράνεια» των ελληνικών τραπεζιτικών και νομισματικών αρχών ήταν πολλαπλά επωφελής για τους δανειστές. Ήταν φανερό ότι η θηλιά γύρω από το δημόσιο χρέος της Ελλάδας θα συνέχιζε να είναι σφιχτή μέχρι να δώσουν μια συνολικότερη λύση για τις τότε συνθήκες (όπως αυτή του δεύτερου PSI αργότερα) ώστε σε μια ευρείας κλίμακας αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους να μην υπάρχουν πολλές επιλογές. Έτσι η χώρα ουσιαστικά αποκλείστηκε των ωφελειών του πρώτου PSI για να καταλήξει να έχει όχι το δικαίωμα αλλά -πιατην υποχρέωση να ξαναγοράσει ευρείας κλίμακας κουρεμένα ομόλογα στο δεύτερο PSI προκειμένου να μην εκδηλωθούν αντιδράσεις από τους εθελοντικά προσερχόμενους στο «κούρεμα» ιδιώτες, να μην ενεργοποιηθούν τα CDS και να μην υπάρξει αναταραχή στις αγορές κ.λπ. Για πρώτη φορά λοιπόν στην οικονομική ιστορία πραγματοποιείται «κούρεμα» δημόσιου χρέους με τόσο μεγάλη συμμετοχή των εσωτερικών πιστωτών (στη λίστα περιλαμβάνονται πανεπιστήμια και νοσοκομεία) τόσο πριν όσο και μετά το κούρεμα, με μοναδικό αντάλλαγμα τη σχετική ελάφρυνση των επιτοκίων δανεισμού. Ο χρόνος αξιοποιήθηκε -όπως είδαμε- από τις ευρωπα κές τράπεζες ώστε να σημάνει η σχεδόν πλήρης απεμπλοκή τους από το ελληνικό δημόσιο χρέος. Αν πιστέψουμε το «Bloomberg», και συνυπολογίσουμε φυσικά και την πολιτική υστεροβουλία της αμερικανικής οικονομικής επιθεώρησης, αν το «κανονικό» PSI πραγματοποιούνταν το 2010, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα μειώνονταν στο 80% του ΑΕΠ. Όμως «φρουρός του χρέους» ήταν το ίδιο το ΔΝΤ που συναίνεσε -για τους δικούς του λόγους- σε αυτή τη «μη λογική» για την ιστορία του μηχανισμού καθυστέρηση. (Δεν θα μπορούσε να αναφέρεται στο δυσθεώρητο χρέος και στην αδυναμία αποπληρωμής και άρα δραστικού κουρέματος μήπως;) Πέρα όμως από τα πολιτικά οφέλη της χρησιμοποίησης του ελληνικού δημόσιου χρέους, πέρα από το ποιοι έχασαν και οικονομικά υπάρχει και το ποιοι κέρδισαν. Γιατί στον κόσμο του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού (και όχι στον κόσμο των δανειστών όπως το παρουσιάζει γνωστός χρεωμένος με το χρέος δημοσιογράφος) όπως πρέπει να λέγεται, κάποιοι χάνουν και κάποιοι κερδίζουν. Κερδισμένοι και πολύ κερδισμένοι Υπάρχει μια σαφής αναλογία, αντίστοιχη με αυτήν που αναφέρθηκε στην αρχή του άρθρου, μεταξύ του δραστικού περιορισμού του ελληνικού δημόσιου χρέους («μειώσαμε το δημόσιο χρέος κατά 200 δισ. ευρώ» διατεινόταν ο Βενιζέλος) και στο φόρτωμα με νέο χρέος, με το δάνειο-γέφυρα του νέου μνημονίου των 130 δισ. που εκτόξευσε το χρέος από το 160% του ΑΕΠ, όταν παραχωρήθηκε, στο 180% του ΑΕΠ σύμφωνα με τελευταίες μετρήσεις. Αυτές οι δυσαναλογίες οφείλουν μια εξήγηση. Μόνο μέσα από το πλέγμα της διαρπαγής μπορεί να εξηγηθούν παράλογα πράγματα, όπως να παράγονται πρωτογενή πλεονάσματα -υπολογιζόμενων και των λογιστικών κατασκευών- αλλά μόλις υπολογιστούν οι τόκοι και τα χρεολύσια η χώρα να βρίσκεται λίγο πιο κάτω από το επιτρεπτό έλλειμμα των κρατικών προ πολογισμών του Συμφώνου Σταθερότητας! Να σημειωθεί πως σε αυτό το διάστημα των περίπου τεσσάρων χρόνων η χώρα έδωσε συνολικά τόκους στο 35% της αξίας των δανείων που έλαβε (είναι περισσότερα αν συνυπολογιστεί και το τελευταίο εξάμηνο του 2014). Σημαντική διάσταση για να εξηγηθεί η ληστεία αποτελεί ο μηχανισμός ανταλλαγής ομολόγων με άλλα ομόλογα, αντικατάστασης δανείων με καινούργια και υποκατάστασης κεφαλαίων με νέα κεφάλαια, διαφορετικών όμως αποδόσεων. Εκεί βρίσκεται όλη η ουσία. Στους νέους όρους ληστείας και αρπαγής. Ένα δεύτερο στοιχείο αποτελεί η διαφορά ανάμεσα στα πραγματικά κεφάλαια που παράγονται και διακινούνται σε τέτοιες περιπτώσεις και στις λογιστικές εγγραφές των εγγυήσεων που δίνονται κάθε φορά. Δηλαδή παράγεται λογιστικά χρήμα που δεν ανταποκρίνεται στα πραγματικά κεφάλαια που δίνονται, στο πραγματικό χρήμα που διακινείται. Πώς να γίνει αλλιώς όταν η αναλογία πραγματικού με λογιστικόπλαστικό χρήμα είναι σήμερα παγκόσμια 1 προς 1.000; Με βάση τηλεοπτική εκπομπή της γερμανικής τηλεόρασης, τα 130 δισ. ευρώ του δανείου-γέφυρα για το δεύτερο μνημόνιο αποτελούν πραγματικό κεφάλαιο μόλις 15,2 δισ. ευρώ, πραγματικά τυπωμένα, με υλική υπόσταση. Όσο τραβηγμένη και αν φαίνεται μια τέτοια εκτίμηση, δεν έχει αμφισβητηθεί από γερμανικής πλευράς. Για την ακρίβεια, το θέμα δεν «αγγίχτηκε» καν. Αφού τα ασφαλιστικά Ταμεία, οι μικροομολογιούχοι και οι κοινωνικοί φορείς υποχρεώθηκαν σε αναγκαστικό κούρεμα (πραγματικό και όχι λογιστικό), με σοβαρές επιπτώσεις ανταπόκρισης στις ασφαλιστικές τους υποχρεώσεις, σε θέματα λειτουργίας, δαπανών και ασφάλειας (και οι ελληνικές τράπεζες υπέστηκαν κούρεμα αλλά γι αυτές υπήρχαν άλλες προβλέψεις και ενισχύσεις), τα ελληνικά κρατικά ομόλογα έγιναν αποδεκτά. Αν και ακόμη χαρακτηρισμένα «σκουπίδια» από τις κεντρικές τράπεζες των κρατών-μελών, με «εγγύηση» της ΕΚΤ... συνέχεια στην επόμενη σελίδα

13 14 Προλεταριακή Σημαία ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ συνέχεια από την προηγούμενη σελίδα Γράφαμε τότε πως «η ΕΚΤ όλο αυτό το διάστημα αγόραζε ελληνικά κρατικά ομόλογα από τη λεγόμενη δευτερογενή αγορά σε τιμές πολύ κάτω από την ονομαστική τους αξία και τα ενέτασσε στο χαρτοφυλάκιό της με τις παλιές ονομαστικές τους τιμές της πρωτογενούς αγοράς! Απλώς γιατί ήταν η ΕΚΤ». Ομόλογα που στην αρχική φάση είχαν ξεφορτωθεί οι κατά βάση ιδιωτικές αλλά και οι -λιγότερεςκεντρικές γερμανογαλλικές τράπεζες, και συνεχίζαμε: «Με εγγύηση τα μελλοντικά κέρδη από αυτή τη συναλλαγή δίνονται τριετή, συμβολικού επιτοκίου, δάνεια στις ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες και έτσι με μοχλό το ελληνικό δημόσιο χρέος τα ευρωπαϊκά κράτη δέχονται μεν στο χαρτοφυλάκιο των τραπεζών τους τα ελληνικά ομόλογα, πετυχαίνουν όμως -με το αζημίωτοτην αναχρηματοδότηση του τραπεζιτικού τους συστήματος»! Μάλιστα φθηνά δάνεια τριετούς διάρκειας εξασφάλισε ακόμα και η αυτοκινητοβιομηχανία VW. Επίσης γράφαμε σε άλλη αναφορά πως «μέσα από αυτή την εθελοντική συμμετοχή των ευρωπαϊκών τραπεζών στο κούρεμα με τη διαμεσολάβηση των ευρωπαϊκών κρατών, η Ελλάδα θα γίνει ένας δίαυλος μέσω του οποίου τα ευρωπαϊκά κράτη θα αποπληρώνουν τις τράπεζές τους με τα λεφτά που υποτίθεται θα δανείζουν στην Ελλάδα. Αυτό είναι το άμεσο όφελος και όχι μελλοντική προσδοκία. Οι αριθμοί δείχνουν (εφημερίδα Οικονομία 25/2) ότι για κάθε ένα ευρώ τα 19 σεντς κατευθύνονται στην Ελλάδα και τα υπόλοιπα 81 στις ευρωπαϊκές τράπεζες». Το πάρτι κερδοσκοπίας συνεχίστηκε στην περίοδο μετά το δεύτερο PSI και αφού οι «αγορές» έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην τρικομματική κυβέρνηση που προέκυψε μετά τις εκλογές του Ιούνη του Τα κέρδη Υπάρχουν όμως και τα παράλληλα, εξ αντανακλάσεως κέρδη. Όπως τα έως 65 δισ. ευρώ που κέρδισε η Budesbank από τη διαφορά αποδόσεων στα λεγόμενα spreads. Αφού οι αγορές χρέωναν με μηδενικά επιτόκια τους κατόχους των γερμανικών ομολόγων, ανεβάζοντας την αξία τους σε σχέση με τα «σκουπίδια» του Νότου. Το παραδέχτηκε και ο ίδιος ο Σό μπλε έναντι των φανατικών του Grexit! Και δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τα τεράστια κέρδη από το «φθηνό» ευρώ που συνομολογούνται στα κέρδη των ομολόγων. Εκτόξευση στο μέλλον Για να κάνουμε μία σύνοψη. Αφού έβαλαν τη χώρα στη μέγκενη των δανείων στερώντας της κάθε δυνατότητα ευνο κής μεταχείρισης την ίδια περίοδο που οι τράπεζές τους ξεφορτώνονταν τα ομόλογα με τα «φορτωμένα» επιτόκια, αφού υποχρέωσαν στην εκ νέου αγορά ενός μεγάλου μέρους του χρέους με κουρεμένες τιμές που το πλήρωσε η χώρα εσωτερικά και αφού κερδοσκόπησαν μέσω της ΕΚΤ με τα σκουπίδια που είχαν πριν ξεφορτωθεί οι ιδιωτικές τους τράπεζες, οι γύπες και τα κοράκια παραχώρησαν δεκαετές μορατόριουμ για τα δάνεια που έχει πάρει η χώρα από τον EFSL και από τις κεντρικές ευρωπα κές τράπεζες. Καθώς το ελληνικό δημόσιο χρέος από πάνω από 50% σε ιδιωτικά χέρια έφτασε να είναι ένα κρατικό ή για την ακρίβεια διακρατικό χρέος. Στην πραγματικότητα αυτό το μορατόριουμ στις πληρωμές τόκων (υπολογισμένο κατά τους ειδικούς στα 80 δισ. ευρώ κέρδος) έχει διπλοτριπλοπληρωθεί από τις θυσίες του ελληνικού λαού και συνεχίζει να πληρώνεται τώρα στους «θεσμούς». Η προπαγάνδα λέει ότι ακόμα και μετά το 2022 τα επιτόκια δανεισμού σε EFSL και κεντρικές ευρωπα κές τράπεζες είναι κάτω του 2% μεσοσταθμικά. Πολύ ευνο κοί όροι σε σχέση με αυτά που απαιτούν οι αγορές χρήματος, αν τα δει κανείς μεμονωμένα. Εδώ βέβαια μεσολαβεί η ΕΚΤ, τα δάνεια της οποίας μαζί με το ΔΝΤ συνεχίζουμε να αποπληρώνουμε στο ακέραιο (αυτήν που λέει ο παρά τω πρωθυπουργώ να την κάνουμε να περιμένει μερικές μέρες). Το επιτόκιο δανεισμού στην ΕΚΤ που είναι δρακόντειο (4,9 %), προστιθέμενο με τη σειρά του «μεσοσταθμικά» στα επιτόκια των υπολοίπων δανειστών ανεβάζει το μέσο όρο δανεισμού μετά το 2022 στο 4,5%. Ποσοστό περίπου ίσο με αυτό με το οποίο πραγματοποιήθηκε η περίφημη «έξοδος στις αγορές» και διπλάσιο των όχι και τόσο επιτυχημένων δανεισμών βραχυπρόθεσμου χρέους με τα έντοκα γραμμάτια! Αυτή είναι η υψηλή προστασία που απολαμβάνει η χώρα και δεν έχουμε λάβει υπόψη τα 22 δισ. του μορατόριουμ πληρωμής τόκων που πρέπει να πληρωθούν. Είπαμε «παγώνει», δεν απαλείφεται. Με βάση όλα αυτά δεν πρέπει να απέχουν πολύ από την αλήθεια οι αιτιάσεις των τριών βουλευτών του Die Linke στη γερμανική Βουλή, που αρνήθηκαν να ψηφίσουν τα μέτρα αφού κατά 96% οι δανειστές έχουν πάρει πίσω τα κεφάλαια που δάνεισαν; Ώρα λοιπόν για διαγραφή του χρέους; Στον ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό κόσμο δεν υφίστανται τέτοιους είδους ισοσκελισμοί και όσοι θεωρούν το ζήτημα του «βιώσιμου» χρέους και του χρέους γενικά σαν ένα νέο πεδίο ταξικής πάλης απλά κάνουν άλλη ανάγνωση ή θέλουν να κάνουν άλλη ανάγνωση του κόσμου όπου ζουν. χρεώσεις Πιστωτικό γεγονός επί βελγικού εδάφους; Π αρατηρούμε μία δεξιά μετατόπιση -αν θεωρήσουμε ότι το Grexit ήταν και από τη μεριά των ιμπεριαλιστών αλλά και αυτών που υποτίθεται τους εναντιώνονταν μια «ριζοσπαστική» λύση- στον βασικό εκβιασμό που ασκείται όσον αφορά την ένταση των ασφυκτικών πιέσεων στην κυβέρνηση, να αποδεχτεί τους όρους της συνέχισης-και αναβάθμισης- των μνημονίων. Τώρα πια η έξοδος από το ευρώ δεν θεωρείται κατάλληλη λύση για κανέναν. Αντίθετα, από πολλές πλευρές και για χάρη πολλών πλευρών, μάλλον έχει γίνει σαφές πως μια τέτοια εξέλιξη είναι απευκταία για όλους. Ακόμα και η πρόταση του Ζισκάρ Ντ Εστέν περί «μη εχθρικής» εξόδου, που ακούγεται πιο λογική, βάζοντας την Ευρωζώνη να μεθοδεύει μια ομαλή -μέσω φιλικού διακανονισμού- έξοδο της χώρας από αυτήν, δεν έχει καμία τύχη μέσα σε ένα παγκόσμιο και ευρωπαϊκό περιβάλλον (δηλαδή συμπυκνωμένα παγκόσμιο, αφού η Ευρώπη αποτελεί επίκεντρο του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού) επικίνδυνα ασταθές και ασύμμετρο. Η ομαλότητα όχι μόνο δεν είναι δεδομένη, αλλά οι θύλακες ανωμαλίας και «ατυχημάτων» από τις δυναμικές που αναπτύσσονται αποτελούν την πιο πιθανή εξέλιξη αν δοκιμαστούν τέτοιου χαρακτήρα «λύσεις». Το νέο έργο ακούει στο όνομα «πιστωτικό γεγονός». Πραγματικά, αν μιλήσει κανείς μόνο τη γλώσσα των αριθμών, η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη και μέγιστα στριμωκ για την κυβέρνηση και τις υποχρεώσεις της χώρας. Μετά την απόφαση της κυβέρνησης να αφήσει τους Βαρουφοτσαμπουκάδες και να πληρώσει μέσα στον Μάρτη τις τρεις δόσεις του ΝΤ (ύψους συνολικά 1,5 δισ. ευρώ) υπάρχουν και τα τα χρέη προς την ΕΚΤ (ομόλογα 6,7 δισ. ευρώ τον Ιούλιο και τον Αύγουστο) που ανήκουν σε εντελώς διαφορετική κατηγορία και θα χρειαστεί διαβούλευση με τους εταίρους και τους θεσμούς. Παράλληλα στο εσωτερικό ταμειακό μέτωπο τον Μάρτιο θα πρέπει να πληρωθούν για μισθούς και συντάξεις 1,55 δισ. ευρώ, για ασφαλιστικά Ταμεία, νοσοκομεία, κοινωνική πρόνοια 1,32 δισ. ευρώ, για λειτουργικές-καταναλωτικές δαπάνες και επιχορηγήσεις άλλα 700 εκατ. ευρώ, ενώ θα πρέπει να γίνουν και επιστροφές φόρων 200 εκατ. ευρώ. Η απόφαση της ΕΚΤ για μη εξαγορά ελληνικών ομολόγων και η απαγόρευση στις ντόπιες τράπεζες να αυξήσουν το όριο αναχρηματοδότησης της έκδοσης εντόκων γραμματίων βραχυπρόθεσμου χρέους είναι επίσης σαφή και δεδομένη. ιακινδυνεύουν και μπλοφάρουν συνεπώς οι δανειστές με ένα πιστωτικό γεγονός; Αν ως τέτοιο θεωρήσουμε πρωτίστως την αδυναμία της χώρας να αποπληρώσει σε πρώτη φάση τους τόκους προς τους δανειστές και σε δεύτερη φάση μισθούς, συντάξεις, υποχρεωτικές πληρωμές κ.λπ., η στήλη πιστεύει πως οι οικονομικοί και πολιτικοί λόγοι που εξηγούν γιατί είναι απευκταία η «εχθρική» ή «φιλική» έξοδος ισχύουν στο ακέραιο και στην περίπτωση του «πιστωτικού γεγονότος». Η Ελλάδα δεν είναι ούτε περίπτωση π.χ. Αργεντινής, όπου «αφέθηκε» να εκδηλωθεί το «πιστωτικό γεγονός», ούτε περίπτωση Ουρουγουάης, όπου ο διακανονισμός ήταν πιο εύκολος. Προφανώς δεν είναι προσώρας περίπτωση Μεξικού, όπου το αμερικανικό ημόσιο, για να αποφύγει το πιστωτικό γεγονός στο μαλακό υπογάστριό του, φορτώθηκε και πλήρωσε τα τεράστια χρέη που προκάλεσε το κερδοσκοπικό σχήμα που «έπαιζε» με το χρέος του Μεξικού. Πιο ρεαλιστική εκτίμηση της στάσης των δανειστών θα μπορούσε να είναι αυτή που καταλήγει ότι επιλέγεται από μεριάς τους το λεγόμενο «μαρτύριο της σταγόνας» ή, αν προτιμάτε, της «κλειστής κάνουλας» που στάζει μόνο και μόνο για να μην πάθει το θύμα αφυδάτωση. Γι αυτό και αυξάνονται οριακά (περίπου στα 500 εκατομμύρια) τα περιθώρια αναχρηματοδότησης των ελληνικών τραπεζών, «αφήνεται» η ελληνική κυβέρνηση να σκουπίσει κάποια «κατακάθια» από το ΤΧΣ, το βασικό ποσό του οποίου μεταφέρεται στο ταμείο του Μηχανισμού Στήριξης. Την ίδια στιγμή «οδηγείται» η κυβέρνηση να διαρρήξει το εσωτερικό της μέτωπο ερχόμενη σε σύγκρουση με τράπεζες και Ταμεία, τα διαθέσιμα των οποίων δεσμεύει για να εκδώσει έντοκα γραμμάτια, με τις εισαγωγικές επιχειρήσεις οι οποίες δεν μπορούν να παραγγέλνουν επί πιστώσει και με κομμάτια του λαού στα οποία δεν έχουν δοθεί οι επιστροφές-ψίχουλα της προηγούμενης κυβέρνησης που κρατούνται «παγωμένες» από τις 22 εκεμβρίου. Να μην πούμε για τις εντυπώσεις που προκαλούν οι «ράμπο φοιτήτριες» και οι «κομάντο τουρίστες» εν υπάρχουν «κίνδυνοι» από μια τέτοια τακτική; Πάντα όταν τραβάς το σχοινί υπάρχει κίνδυνος να σπάσει. Όχι τόσο οικονομικοί όσο πολιτικοί. Π.χ. να καταρρεύσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ. Σε αυτή την περίπτωση ίσως δούμε π.χ. τους «σκληρούς» Γερμανούς σε ρόλο Αμερικανών στο Μεξικό για χάρη του δικού τους μαλακού υπογαστρίου. Προς το παρόν βέβαια η τακτική αυτή φαίνεται να αποδίδει. Η μεταστροφή και προσαρμογή της κυβέρνησης είναι εντυπωσιακές. Οι ιμπεριαλιστές γνωρίζουν εξ άλλου για το βάθος, τις πολιτικές βάσεις, την οργάνωση, τις συμμαχίες (μέσα και έξω) και εν τέλει για το πολιτικό ανάστημα των σημερινών κυβερνώντων. Και μέχρι στιγμής μάλλον δικαιώνονται. Brussels Group (ομάδα Βρυξελλών) μετονομάστηκε η τρόικα. Λογικό, γιατί δεν είναι πια τρεις αλλά κουαρτέτο, μια και προστέθηκε και τέταρτος τοποτηρητής, του Μηχανισμού ιάσωσης (δηλαδή ο «θεσμός» ενισχύθηκε). Αρχικά θα συνεδρίαζε επί βελγικού εδάφους. Ύστερα από έντονες πιέσεις έγινε αποδεκτό να μεταφέρονται στην Αθήνα (οι περιοχές μάλλον που θα κινούνται θα χαρακτηριστούν «βελγικό έδαφος») για επιτόπια έρευνα (υπάρχει σχετικός όρος στην αγγλική). εν θα συναντούν παρά μόνο ομοιοβάθμους τους και δεν θα κόβουν βόλτες στα υπουργεία. Θα έρχονται τα υπουργεία σε αυτούς. Για την ιστορία, αυτός ειδικά που θα αντικαταστήσει τον γνωστό Μαζούχ του θεσμού-εurogroup έχει το παρατσούκλι (του το έβγαλαν οι οικονομικοί δημοσιογράφοι) «ζόμπι»! Τον Οικονοκόσμο και τις ΧρεΩσεις γράφει ο Δημήτρης Μάνος.

14 ΝΕΟΛΑΙΑ Προλεταριακή Σημαία 15 Δυο λόγια για τις δηλώσεις για ένα νέο σχέδιο «Αθηνά» από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ Πριν από μερικές μέρες πραγματοποιήθηκε η σύνοδος των προέδρων ΤΕΙ, στην οποία συμμετείχε η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας με την παρέμβαση των Αριστείδη Μπαλτά και Τάσου Κουράκη. Εκεί λοιπόν με δηλώσεις των δύο ανακοινώθηκε με έναν τρόπο ο σχεδιασμός του υπουργείου για την αναδιαμόρφωση του χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Να θυμίσουμε πως και η προηγούμενη κυβέρνηση είχε προωθήσει έναν ανάλογο σχεδιασμό, με την ψήφιση του σχεδίου «Αθηνά» που έκλεισε και συγχώνευσε έναν πολύ μεγάλο αριθμό τμημάτων ΑΕΙ και ΤΕΙ πανελλαδικά, με ιδιαίτερη έμφαση στα ΤΕΙ. Είναι γεγονός πως τα τελευταία χρόνια είχε ενταθεί η προσπάθεια του συστήματος να αλλάξει τον χάρτη της ανώτατης εκπαίδευσης με συγκεκριμένες επιδιώξεις ως προς αυτή τη διαδικασία. Το βασικό επιχείρημα στην προσπάθεια αυτή ήταν μάλιστα πως δεν μπορεί να υπάρχει το χιλιοειπωμένο «κάθε ραχούλα και ΤΕΙ» και άρα θα πρέπει να γίνει ένα συμμάζεμα στην όλη κατάσταση. Η αλήθεια είναι βέβαια κάπως διαφορετική, ακόμα και αν παραγνωρίζαμε το γεγονός πως αυτοί που επικαλούνται το προηγούμενο επιχείρημα είναι αυτοί που έφτιαξαν την κατάσταση που σήμερα επικαλούνται ως αρνητική. Βέβαια δεν μπορείς να ορίσεις το αντικειμενικό σωστό ή λάθος αν δεν εξηγήσεις από ποια σκοπιά βλέπεις τα πράγματα. Από την σκοπιά του συστήματος λοιπόν το κλείσιμο ενός μεγάλου αριθμού ΤΕΙ και ΑΕΙ είναι σωστό γιατί με αυτό τον τρόπο μειώνει χιλιάδες θέσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και άρα φτάνει πιο κοντά στη δημιουργία ενός πανεπιστημίου για λίγους και εκλεκτούς που αποτελεί πάγια επιδίωξή του παράλληλα με το τσάκισμα των δικαιωμάτων των φοιτητών. Πετώντας μάλιστα ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας από την τριτοβάθμια εκπαίδευση και οδηγώντας τη στην λεγόμενη μεταλυκειακή εκπαίδευση-σούπα, καταφέρνει να αποσυμφορήσει την πίεση που δέχεται από τους πτυχιούχους που ζητάνε δουλειά στο αντικείμενο των σπουδών τους. Την ίδια στιγμή που έχει καταφέρει να τους στερήσει τα δικαιώματα που προσφέρει ένα πτυχίο και άρα να τους κάνει ένα αρκετά πιο φτηνό εργατικό δυναμικό. Από τη σκοπιά των λα κών συμφερόντων το πράγμα είναι εντελώς αντίθετο. Το κλείσιμο σχολών θα σημαίνει ότι ειδικά η νεολαία που προέρχεται από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα θα μείνει εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και άρα βορά στις ορέξεις του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου. Ενώ και οι φοιτητές που έχουν καταφέρει να πάρουν πτυχίο θα καταλήξουν με ένα χαρτί που δεν τους προσφέρει απολύτως τίποτα. Πάμε τώρα πιο ειδικά σε αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ διά στόματος του υπουργού του. Θα υπάρξουν «αναβαθμίσεις» ΤΕΙ σε ΑΕΙ και υποβαθμίσεις σε ΙΕΚ με βάση επιστημονικά κριτήρια που θα θέσει η ΑΔΙΠ. Εδώ λοιπόν πρέπει να θυμηθούμε κάποια πράγματα. 1. Το σχέδια «Αθηνά» της προηγούμενης κυβέρνησης προέκυψε μέσω της αξιολόγησης της ΑΔΙΠ και υποτίθεται πως με αυτό διαφωνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ. 2. Το παραπάνω σχέδιο θυμίζει πάρα πολύ το πρόγραμμα της ΚΝΕ για τα ΤΕΙ διά στόματος Αλέκας Παπαρήγα σε εκδήλωση στο ΤΕΙ Πειραιά το 2008, αλλά και της λογικής της ΕΑΑΚ για το ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο και το πρόγραμμα για την παιδεία που οι ίδιοι ευαγγελίζονται. Τέλος, να τονίσουμε πως όλη αυτή η λογική της αξιολόγησης που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ και θα είναι σωστή, όχι σαν αυτή της ΝΔ, χρησιμοποιείται απλώς για να δώσει άλλοθι στην επιχειρούμενη συνέχιση του τσακίσματος των δικαιωμάτων των φοιτητών και της νεολαίας. Εξάλλου η μέχρι τώρα κυβερνητική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφήνει πολλά περιθώρια για ευκολόπιστους, αφού βάφτισε το Μνημόνιο γέφυρα, την υποταγή στους ιμπεριαλιστές διαπραγμάτευση και την τρόικα θεσμούς. Περιμένουμε λοιπόν να βρει ένα αντίστοιχο ευφάνταστο όνομα για να βαφτίσει το σχέδιο «Αθηνά». Η δική μας οπτική όμως είναι πως η αντιλα κή πολιτική δεν αλλάζει περιεχόμενο επειδή θα της αλλάξεις και όνομα, τα δικαιώματα θα συνεχίσουν να λέγονται δικαιώματα και θα συνεχίσουν να θυσιάζονται στον βαθμό που το ίδιο το κίνημα δεν είναι σε θέση να τα υπερασπιστεί, αλλά κρατάει μια στάση αναμονής απέναντι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως η μόνη πραγματική ελπίδα θα έρθει από τους δικούς μας αγώνες και άρα αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση καλούμαστε να υπηρετήσουμε μέσα στους μαζικούς χώρους που ζει και κινείται η νεολαία. ΚΚΕ-ΚΝΕ Ο άδειος τενεκές κάνει το μεγαλύτερο θόρυβο Μ έτα από μια περίοδο πρόδηλης αμηχανίας απέναντι στις πολιτικές εξελίξεις που διαδέχτηκαν το εκλογικό αποτέλεσμα της 25ης του Γενάρη, χωρίς την παραμικρή ανάληψη πρωτοβουλιών στα πλαίσια της νέας κατάστασης, κυρίαρχο στοιχείο στις τοποθετήσεις και τη δράση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ είναι πλέον ένα ιδιότυπο αίσθημα «δικαίωσης», στο οποίο μας έχει συνηθίσει αυτός ο χώρος. Μεσολάβησε η συμφωνία του Eurogroup για την επέκταση του μνημονίου, την οποία η ηγεσία του ΚΚΕ υποδέχτηκε με μια κάποια «ανακούφιση». Θα έλεγε κανείς ότι το ΚΚΕ περιβάλλεται από σαφείς διαχωριστικές γραμμές σε σχέση με τις τάσεις εκείνες της αριστεράς και του κινήματος που έχοντας κάνει σημαία τους την «κριτική στήριξη» και «αριστερή πίεση» στη συγκυβέρνηση, «έπεσαν από τα σύννεφα», αισθάνθηκαν «προδομένοι», μίλησαν ακόμα και για νέες «Βάρκιζες», αντί να αναρωτηθούν για τα αδιέξοδα του κοινοβουλευτικού δρόμου και του κυβερνητισμού στον οποίο έχουν πολιτικά επενδύσει. Είναι, όμως, πράγματι έτσι; Αν σκαλίσει κάποιος την επιφάνεια, χωρίς να παρασυρθεί από τον βερμπαλισμό και τις ταξικές κορώνες, θα διαπιστώσει εύκολα ότι υπάρχουν σημαντικά σημεία τομής. Καταρχήν, κριτήριο για την πραγματική δικαίωση μιας γραμμής που αναφέρεται στην Αριστερά ήταν, είναι και θα είναι πάντα η συμβολή της στην προώθηση της ανασυγκρότησης του εργατικού-λα κού κινήματος. Το αν και σε ποιο βαθμό επεδίωξε και κατάφερε να επιδράσει στην αναβάθμιση του επιπέδου της πάλης της εργατικής τάξης και των πλατιών μαζών. Εκκινούν άραγε από μια τέτοια αγωνία οι προσπάθειες του ΚΚΕ και της ΚΝΕ να παρουσιαστούν ως η μοναδική λύση στα πλαίσια της αριστεράς; Ή απλά εκφράζουν την προαναφερθείσα ανακούφιση, επειδή η ταχύτατη προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ τους αφήνει να παίξουν μπάλα στο πεδίο που αφήνει ελεύθερο; Το κούνημα του δακτύλου στο λαό, οι γνωστές προτροπές να «διορθώσει την ψήφο του», τα όσα προεκλογικά μας έλεγε ο Κουτσούμπας για την «ισχυρή αντιπολίτευση» και την «κυβέρνηση της λα κής εξουσίας», μάλλον συνηγορούν υπέρ του δεύτερου. Πηγή μιας επίπλαστης άνεσης που παρουσιάζει το ΚΚΕ όταν τοποθετείται για τη συγκυρία είναι η θεώρησή του για τα χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ και της συγκυβέρνησής του με τους ΑΝΕΛ. Λίγο πολύ παίρνεται ως δεδομένος ο αστικός-σοσιαλδημοκρατικός χαρακτήρας του κυβερνητικού κόμματος και ως συνέπεια αυτού θεωρείται υπαρκτή μια δυνατότητα μακρόχρονης σταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος, το οποίο έχει βρει στο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ τον καινούριο του βασικό πυλώνα. Και όμως, δεν πρόκειται περί μιας «καθαρής» θέσης απέναντι στην κυβέρνηση, ούτε για μαστίγωμα των αυταπατών που κάποιοι μπορεί να έχουν σε σχέση με αυτή. Συγκαλύπτοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προέκυψε ως «αναγκαστική» λύση για το σύστημα, ως απόρροια της αποσάθρωσης του παραδοσιακού πολιτικού σκηνικού και των δυσκολιών αναπαραγωγής των προηγούμενων βασικών κομμάτων του και συνακόλουθα, το προτσές μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ από ρεφορμιστικό κόμμα σε αστικό φορέα της επίθεσης, το οποίο επιταχύνεται από τις ιμπεριαλιστικές πιέσεις και τα τελεσίγραφα, πετυχαίνει δύο πράγματα: Πρώτον, ενισχύει την εικόνα του παντοδύναμου συστήματος που τα έχει όλα «έτοιμα» και «τακτοποιημένα», δίχως να έχει επηρεαστεί από την έκρηξη της λα κής οργής των προηγούμενων χρόνων, χωρίς να έχουν επιδράσει πάνω του η κρίση που το συγκλονίζει και η όξυνση των ενδο μπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Εδώ, για τις πλατείες του 11 ακούσαμε από το ΚΚΕ ότι ήταν έως και προγραμματισμένες! Δεύτερον, αθωώνει τον βρώμικο ρόλο του ρεφορμισμού αυτού καθαυτού, όταν αυτός επιδιώκει να διαχειριστεί το σάπιο σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, αφού ο πολιτικός χάρτης διαιρείται μεταφυσικά σε αστικά και κομμουνιστικά κόμματα, δίχως ενδιάμεσα. Σε τελική ανάλυση, φτάνει να βγάζει λάδι τον δικό του καραμπινάτο ρεφορμισμό! Γιατί πού καταλήγει τελικά και ποια είναι η μεγάλη «αγωνιστική» απάντηση που δίνει στη συνθηκολόγηση και την υποταγή της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου; Καταθέτει πρόταση νόμου στη βουλή για την «κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων» και συλλέγει υπογραφές για να την υποστηρίξει. Τρία χρόνια μετά από τότε που πρωτοεμφάνισε αυτή τη μπαρούφα μεγατόνων, τώρα την επαναφέρει με ακόμα περισσότερες μεγαλοστομίες. Τι άλλαξε από τότε; Ελπίζει άραγε ότι θα βρει ανταπόκριση στη νέα σύνθεση του κοινοβουλίου; Είναι δυνατόν να πιστεύει ότι θα στηριχθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πασχίζει μέρα με τη μέρα να δώσει εξετάσεις «καλού παιδιού» στο σύστημα; Ή μήπως απλά επιδιώκει να κερδίσει κάποιους πόντους στο επικοινωνιακό επίπεδο; Διότι όσον αφορά τα μεγάλα ζητούμενα για τον λαό και το κίνημα, το μόνο που καταφέρνει είναι να συμπληρώνει τις ψεύτικες ελπίδες και τις εκλογικές και κοινοβουλευτικές αυταπάτες με πρόσθετες αυταπάτες, επιτείνοντας την ιδεολογική αποσυγκρότηση. Όταν αναγορεύεις την ανατροπή των μνημονίων, αλλά και ευρύτερα της αντιλα κής πολιτικής, σε υπόθεση του αστικού κοινοβουλίου, έχεις διαγράψει το δρόμο της συγκρότησης κινήματος αντίστασης και διεκδίκησης που απαιτείται να διανύσουν ο λαός και η νεολαία. Έχεις υποκαταστήσει τη σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό και το κεφάλαιο, το κράτος και τους μηχανισμούς του, με την αλλαγή των συσχετισμών στις δομές του κράτους. Αν δεν σου «κάτσει», λοιπόν, σήμερα η υπερψήφιση της πρότασής σου, δεν έχεις παρά να καλέσεις το λαό να σε ενισχύσει εκλογικά, για να το πετύχεις αύριο! Όσα σωστά στοιχεία, επομένως, και να περιέχει η κριτική του ΚΚΕ στις συγκεντρώσεις στήριξης της κυβέρνησης που πραγματοποιήθηκαν το προηγούμενο διάστημα, τι διαφορετικό αντιπροσωπεύουν οι κομματικές συγκεντρώσεις που το ίδιο καλεί, όταν αυτές βρίσκονται σε πλήρη συνάρτηση με μια πρωτοβουλία στο κοινοβουλευτικό επίπεδο; Πώς μπορεί να εξηγηθεί το ότι η αναγνώριση του γεγονότος πως η επίθεση θα συνεχιστεί και με τη νέα κυβέρνηση εντείνει ακόμα περισσότερο την αναχώρησή του από την ταξική πάλη; Σε τι εξυπηρετεί η ανακίνηση της γνωστής ρεφορμιστικής προτασεολογίας προς το σύστημα, όπως το «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» και τα ποσοστά χρηματοδότησης της εκπαίδευσης από τον κρατικό προ πολογισμό, που έγιναν η σημαία της ΚΝΕ το τελευταίο διάστημα στις σχολές; Βάζουν και οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, λοιπόν, μια χαρά το «χεράκι» τους στη συσκότιση του πραγματικού διεκδικητικού πλαισίου που απαιτείται να αναδειχθεί στους μαζικούς χώρους του λαού και της νεολαίας! Όσον αφορά, τέλος, τις φαιδρότητες, όπως τη μετατροπή της καμπάνιας του ΜΑΣ για «το δυνάμωμα των συλλόγων» σε κυνήγι της τζίφρας για τη στήριξη της πρότασης νόμου του ΚΚΕ ουδέν σχόλιο!

15 16 Προλεταριακή Σημαία ΔΙΕΘΝΗ ΠΡΟΒΟΛΕΣ Τεθωρακισμένα στην Ρίγα, φρεγάτες στην Βάρνα Τ ουλάχιστον τρεις μήνες θα κρατήσουν οι κοινές στρατιωτικές ασκήσεις του αμερικανικού στρατού με τις ένοπλες δυνάμεις της Λετονίας, της Λιθουανίας, της Εσθονίας και της Πολωνίας. Σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις στο πλαίσιο της άσκησης, ήδη άρχισαν να αναπτύσσονται Αμερικανοί στρατιώτες, ενώ στο λιμάνι της Ρίγας ξεφορτώθηκαν 750 τεθωρακισμένα και βαριά πολεμικά οχήματα μεταφοράς. Η άσκηση, στην οποία θα συμμετάσχουν και καναδικές δυνάμεις, είναι τμήμα της αμερικανικής πρωτοβουλίας Atlantic Resolve που εκπονήθηκε μετά το ξέσπασμα της ουκρανικής κρίσης με πρόσχημα τους φόβους των ανατολικοευρωπαϊκών καθεστώτων από τη ρωσική επιθετικότητα. Στην πραγματικότητα αποτελεί διαρκή δικαιολογία των αμερικανικού στρατού να προωθείται μόνιμα μέχρι τα ρώσικα σύνορα, δημιουργώντας ένα τόξο περικύκλωσης και επιτήρησης, και να υποδαυλίζει με αυτόν τον τρόπο το κλίμα αναμέτρησης στην Ανατολική Ευρώπη. Και για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία για τους απώτερους σκοπούς των τρίμηνων ασκήσεων, ανακοινώθηκε πως όλο το πολεμικό υλικό που ξεφορτώθηκε θα σταθμεύσει μόνιμα στην περιοχή! Η επιχείρηση Atlantic Resolve επεκτάθηκε μάλιστα και συμπεριέλαβε και δύο νέα μέλη. Τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, ενώ η Ουγγαρία, η Τσεχία και η Γεωργία περιμένουν στον προθάλαμο για να ενταχθούν. Στο λιμάνι της Βάρνας τις ίδιες ημέρες εμφανίστηκε μοίρα ΝΑΤΟϊκών πλοίων, με επικεφαλής το αμερικανικό «Vicksburg». Η ΝΑΤΟϊκή δύναμη θα μείνει καιρό στα βουλγάρικα νερά για να εκπαιδεύσει, όπως ανακοινώθηκε, το βουλγαρικό ναυτικό σε κοινά, δήθεν αμυντικά, προγράμματα. Όλο και πιο πολύ γίνεται ολοφάνερο πως η ουκρανική κρίση λειτούργησε σαν αφετηρία για ένα νέο μεγαλύτερο και επικίνδυνο γύρο ενίσχυσης της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στην Ανατολική Ευρώπη, στη Βαλτική και στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Παρουσία που όχι μόνο παραβιάζει κατάφωρα συνθήκες και συμφωνίες των αρχών της δεκαετίας του 90 ανάμεσα στη μετασοβιετική Ρωσία, το ΝΑΤΟ και την Ουάσινγκτον, αλλά και δημιουργεί μεγάλους κινδύνους για όλους τους λαούς της περιοχής. Οι εμπρηστές του πολέμου δεν πρόκειται να σταματήσουν αν δεν μπουν μπροστά τους ως φραγμός τα λαϊκά κινήματα και οι αντιιμπεριαλιστικοί αγώνες. Ιράν - ΗΠΑ - Ισραήλ Η νέα αμερικανική στρατηγική έναντι του Ιράν και οι ισραηλινές αναταράξεις Ηνέα αμερικανική στρατηγική έναντι του Ιράν και οι ισραηλινές αναταράξεις Είναι ολοφάνερο πως η ηγετική ομάδα γύρω από τον Ομπάμα είναι αποφασισμένη να στηρίξει με κάθε τρόπο και μέσο την «αλλαγή σελίδας» έναντι του Ιράν και να αφήσει «οριστικά» πίσω της την πολιτική της «διπλής ανάσχεσης» Ιράκ- Ιράν, που είχε ακολουθήσει από τις αρχές της δεκαετίας του Εξάλλου, εκ των πραγμάτων ο ένας πόλος το Ιράκ- είχε, μετά το 2003, καταληφθεί και εν πάση περιπτώσει είχε αλλάξει «θέση» στους αμερικανικούς «λογαριασμούς» για την περιοχή. Η τελευταία μάλιστα απόπειρα το να πριμοδοτηθεί από τις ΗΠΑ, η εσωτερική αντιπολίτευση στο Ιράν, οδηγήθηκε σε αποτυχία, με σημαντικές και όχι κατ ανάγκην τελικά και μόνο αρνητικές- συνέπειες. Διότι ήταν μια αποτυχία που, αν από τη μια ανέδειξε το πλήρες αδιέξοδο της πολιτικής της «διπλής ανάσχεσης» (που τότε ασκούνταν ουσιαστικά μόνο ενάντι του Ιράν), από την άλλη πλευρά υπογράμμιζε με τον πιο σαφή τρόπο στην ιρανική πολιτικοοικονομική άρχουσα ταξη το εξής: ότι δεν μπορούσε να υλοποιήσει στα σοβαρά τις περιφερειακές της φιλοδοξίες, χωρίς να διαφοροποιηθεί αυτή η σχέση αντιπαλότητας, χωρίς ενός είδους εκατέρωθεν συμβιβασμό ανάμεσα στις ΗΠΑ και το Ιράν. Οπότε, από το 2012 και ύστερα, στην αρχή πιο «δειλά» έπειτα πιο «θαρρετά», αλλά πάντα με προσεκτικό τρόπο, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, με αφορμή και τις συνομιλίες για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, πριμοδότησε φανερά και κρυφά μια σταδιακή προσέγγιση των δύο πλευρών. Η αλλαγή, τον Ιούνιο του 2013, του «σκληρού» Αχματινετζάντ από τον «μετριοπαθή» Ροχανί στην ιρανική ηγεσία, σηματοδοτεί τις διαθέσεις και της εδώ πλευράς για πιο αποφασιστικά βήματα στην διαφοροποίηση του «κλίματος» και της σχέσης μεταξύ των δύο. Η περσινή προσωρινή- συμφωνία της Ομάδας των 5+1 (τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας- ΗΠΑ, Ρωσία, Γαλλία, Αγγλία, Κίνα- μαζί με την Γερμανία) που επιτυγχάνεται χάριν στην αλλαγή στάσης των ΗΠΑ και μέσω της επίτευξης ενός συμβιβασμού όσον αφορά το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και τις κυρώσεις έναντί του, άνοιξε το δρόμο για τις τωρινές εξελίξεις. Οι οποίες ως βασικό τους στοιχείο έχουν την εντατικοποίηση των επαφών και την δημιουργία μιας ισχυρής βάσης για μαι τελική συμφωνία ανάμεσα στην Ομάδα Επαφής και το Ιράν. Στο όλο και καλύτερο διαμορφούμενο κλίμα μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράν συνέβαλαν και οι εξελίξεις στο Ιράκ και σε αναφορά με το ISIS, που έδωσαν ένα νέο πεδίο δοκιμής των σχέσεων μεταξύ των μέχρι πρότινος εχθρών. Αυτές οι εξελίξεις θορύβησαν ισχυρά την σημερινή ισραηλινή ηγεσία, που σ αυτές είδε την αύξηση της επιρροής του Ιράν στην περιοχή ελέω ΗΠΑ. Οι φόβοι αυτοί ενισχύθηκαν από το ρεπουμπλικανικό κόμμα, που σε μεγάλο βαθμό θεωρεί την πολιτική Ομπάμα στη Μέση Ανατολή και ειδικά έναντι του Ιράν αναποτελεσματική για τα αμερικανικά συμφέροντα, και επιμένει στην (αποτυχημένη) πολιτική ανάσχεσης του Ιράν. Αυτή η «σχέση» ρεπουμπλικάνων- Νετανιάχου και η χρησιμοποίηση του δεύτερου από τους πρώτους αλλά και τα φανερά προβλήματα που αντιμετωπίζει η ισραηλινή ηγεσία μετά και την αποτυχημένη απόπειρα να λυγίσουν τον λαό της Γάζας, οδηγεί στην προβοκατόρικη και προκλητική για τις σχέσεις μεταξύ των ΗΠΑ και του Ισραήλ, απόφαση του Νετανιάχου να μιλήσει στο Αμερικανικό Κογκρέσο. Με την οποία επιχειρεί παρεμπιπτόντως να κερδίσει και κάποιους πόντους όσον αφορά τις ισραηλινές εκλογές της 17ης Μαρτίου. Η ομιλία του έναντι και των δύο νομοθετικών σωμάτων των ΗΠΑ, της Βουλής και της Γερουσίας, που βάλλει ευθέως κατά της πολιτικής Ομπάμα, ενοχλεί σφόδρα την ηγεσία της αμερικανικής υπερδύναμης που απαντά αμέσως και σκληρά στην πρόκληση που δέχεται. Ήδη, από την στιγμή της ανακοίνωσης της επίσκεψης του Νετανιάχου, τα «καμπανάκια» έχουν ηχήσει: η εφημερίδα Guardian σε συνεργασία με το AlJazeera, τον αδειάζουν πανηγυρικά. Με απόρρητα έγγραφα που διαρρέουν και έρχονται στα χέρια τους τελείως τυχαία...- προερχόμενα από την ίδια την μυστική υπηρεσία του Ισραήλ, την κακόφημη Μοσάντ, αντικρούουν και ανατρέπουν πλήρως την «δραματική» έκκληση του Νετανιάχου, από το βήμα των Ηνωμένων Εθνών τον Σεπτέμβριο του 2012, πως το Ιράν απείχε ένα χρόνο από την κατασκευή πυρηνικής βόμβας. Αλλά και για την ίδια την επίσκεψη η αμερικανική ηγεσία κάνει σαφείς τις προθέσεις της: κανένας της τριάδας (πρόεδρος, αντιπρόεδρος, υπουργός εξωτερικών) δεν παρευρίσκεται στην ομιλία του και δεν συναντιέται με τον Νετανιάχου. Η, παρά τα σαφή μηνύματα, πραγματοποίηση της ομιλίας του Νετανιάχου, θα αποτελέσει, νομίζουμε, και την αρχή... του τέλους του. Καθόλου τυχαία, το Σάββατο 7 Μαρτίου, λίγες μέρες μετά την ομιλία του στο Αμερικανικό Κογκρέσο και δέκα μέρες πριν από τις ισραηλινές εκλογές, πραγματοποιείται στο Τελ Αβίβ μεγάλη διαδήλωση του κινήματος «Ένα εκατομμύριο χέρια», που στηρίζεται ανεπίσημα από την «Σιωνιστική Ένωση», μια συμμαχία μεταξύ του Εργατικού Κόμματος με ηγέτη τον Ισαάκ Χέτζογκ και του κόμματος «Χάτνουα» της Τζίπι Λίβνι (πρόσφατα παραιτηθείσας υπουργού στην κυβέρνηση Νετανιάχου), αλλά και από την Κοινή Λίστα, το κόμμα των Ισραηλινών βουλευτών παλαιστινιακής και αραβικής καταγωγής. Καθόλου τυχαία σε αυτή τη διαδήλωση που προσπαθεί να συνδυάσει την αντίθεση τμημάτων του λαού στην πολιτική της λιτότητας με την αμφισβήτηση της πολιτικής στο Παλαιστινιακό ζήτημα (προκρίνοντας τη λύση των δύο κρατών- που συμφωνεί με την γενική κατεύθυνση του Ομπάμα για το ίδιο ζήτημα) συμμετείχε και ο πρώην αρχηγός της Μοσάντ και μέχρι πρότινος υποστηρικτής του Νετανιάχου, στρατηγός Μείρ Νταγκάν. Τόσο ο τελευταίος όσο και η αντιπολίτευση έχουν ήδη προσθέσει στις επικρίσεις έναντι του Νετανιάχου, την καταστροφική για το Ισραήλ συμπεριφορά του απέναντι στον Ομπάμα και τις ΗΠΑ, αποκαλώντας μαλιστα «μπούρδες» τις εκιμήσεις που ο Νετανιάχου έκανε για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, στην ομιλία του στις ΗΠΑ. Εν τω μεταξύ η αμερικανική ηγεσία εργάζεται πυρετωδώς ώστε να κλείσει η συμφωνία με το Ιράν ακόμα και μέσα στον Μάρτιο. Στις αρχές του τρέχοντος μήνα οι ΥΠΕΞ των ΗΠΑ και του Ιράν συναντήθηκαν στο Μοντρέ της Ελβετίας. Αυτά που συζητήθηκαν ήταν «τόσο σημαντικά, μοναδικά πράγματι, που καθιστά σχεδόν αδύνατο οι δύο πλευρές να κάνουν πίσω, να εγκαταλείψουν την διαπραγμάτευση», όπως δήλωσε ο αμερικανός διπλωμάτης Χασείν Μουσαβιάν που παρακολουθεί τις διαπραγματεύσεις. Στην σημαντική αυτή εξέλιξη συνέβαλε και η φετφά (δημόσια διακήρυξη) του ανώτατου ιερατικού ηγέτη του Ιράν, Αλί Χομε νί, που καταδικάζει την ανάπτυξη, παραγωγή, αποθήκευση και χρήση πυρηνικών όπλων. Με τα έως τώρα δεδομένα, οδηγούμαστε σε μια συμφωνία και μέσω αυτής σε μια νέα σχέση ΗΠΑ-Ιράν, που θα επηρεάσει (επηρεάζει ήδη) σημαντικά τις εξελίξεις, τις (αν)ισορροπίες, τις ήδη οξυμένες αντιθέσεις στην εύφλεκτη αυτή περιοχή. Στην οποία, όπως έχουμε αναφέρει αρκετές φορές, το προηγούμενο status quo έχει καταρρεύσει ενώ το νέο (status ή πιο σωστά μια διαρκής κατάσταση αστάθειας) αναζητείται ή καλύτερα οικοδομείται από τις ιμπεριαλιστικές αλλά και τις περιφερειακές δυνάμεις που παρεμβαίνουν στην περιοχή. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός βάζει λοιπόν υποθήκες για μια ακόμη πιο ενεργή παρέμβαση στα τεκταινόμενα της Μέσης Ανατολής. Και όχι «μόνο» αυτό. Αλλά προσπαθεί να προσθέσει ένα ακόμα ισχυρό ατού στην στρατηγική υπονόμευσης του ρώσικου παράγοντα αλλά και στοίχισης των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών πίσω από την δικιά του πολιτική. Τ.Σ.

16 ΔΙΕΘΝΗ Προλεταριακή Σημαία 17 Συλλήψεις οκτώ Ισπανών αντιφασιστών Αργά θυμήθηκε η ισπανική κυβέρνηση την «ουδετερότητα» στο ουκρανικό Μ ε επιχείρηση της λεγόμενης «αντιτρομοκρατικής» στις 27 του Φλεβάρη, συνελήφθησαν οι οκτώ Ισπανοί αντιφασίστες που εντάχθηκαν εθελοντικά στις πολιτοφυλακές του Ντονμπάς. Οι οκτώ Ισπανοί, που είχανε ταξιδέψει και παλιότερα στην Ουκρανία, ανέρτησαν φωτογραφία στο ίντερνετ με στρατιωτικές στολές και αυτό αποτέλεσε το μοναδικό στοιχείο των αρχών εναντίον τους. Η δίωξη έγινε με βάση το νόμο περί «ουδετερότητας της χώρας» και της «έκθεσης της χώρας σε κίνδυνο». Πρώτα από όλα, είναι οξύμωρο να επικαλείται μια αστική κυβέρνηση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ την «ουδετερότητα» γενικώς, και ιδιαίτερα στο ουκρανικό. Η ΕΕ δεν ήτανε εκείνη που υπέθαλψε και στήριξε το αντιδημοκρατικό πραξικόπημα του Με ντάν; Η ΕΕ δεν ήτανε εκείνη που αναγνώρισε την ακροδεξιά κυβέρνηση του Κιέβου και την «εκλογική διαδικασία» εν μέσω βομβαρδισμών και μαχών; Να μην μιλήσουμε για την επέκταση του ΝΑΤΟ στην περιοχή Η ισπανική κυβέρνηση είχε πολλές ευκαιρίες για να διαφυλάξει την «ουδετερότητά» της στο παρελθόν. Δεύτερον, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι παρόλο που οι πολιτοφυλακές της ανατολικής Ουκρανίας απέχουν χιλιόμετρα από το να χαρακτηριστούν συνολικά «λα κές» ή «επαναστατικές» (η χαζοχαρούμενη ελληνική αριστερά βρήκε πάλι την αφορμή), υπάρχει στην συνολική εξίσωση και η μεταβλητή του αντιφασισμού που δεν μπορεί να ξεχνιέται μέσα στο γενικό πλαίσιο. Θα ήτανε αδύνατο ένας ξένος νέος με προοδευτικά ιδανικά να θέσει την ζωή του σε κίνδυνο για να πολεμήσει εθελοντικά από την άλλη πλευρά της σύγκρουσης. Οι οκτώ αντιφασίστες δήλωσαν ότι «εμπνεύστηκαν από το παράδειγμα των Διεθνών Ταξιαρχιών του ισπανικού εμφυλίου» και ότι «ξεπληρώνουν το χρέος αυτών που κάποτε πολέμησαν στο πλευρό μας ενάντια στον φασισμό». Τέλος, υπάρχει και ένα ελπιδοφόρο στοιχείο. Αναδεικνύεται για ακόμα μια φορά το στοιχείο της έντονης επιρροής των κομμουνιστικών ιδεών μέσα στην ισπανική αριστερά. Το διαπιστώσαμε και εμείς από την συναναστροφή μας με τον ράπερ Πάμπλο Χασέλ (συμμετείχε στο κάμπινγκ των Αγωνιστικών Κινήσεων στην Χαλκιδική), ο οποίος διώχθηκε για το περιεχόμενο των στίχων του. Αυτός ήτανε ίσως ένας από τους πολλούς παράγοντες που οδήγησε φέτος την ισπανική αστική τάξη στην ψήφιση του αντιδημοκρατικού «νόμου-φίμωτρο» που ουσιαστικά διώκει την διάδοση ριζοσπαστικών ιδεών. Η λα κή δυσαρέσκεια στην Ισπανία δεν διοχετεύεται αποκλειστικά στο «podemos». ΚΚ Εκεί που συναντιούνται η λεωφόρος Χόμαν με την οδό Φίλμορ, στο Γουέστ Σάιντ στο βόρειο Λοντέιλ, στη δυτική μεριά του Σικάγο, στέκεται ένα μεγάλο ορθογώνιο κτίριο με κόκκινα τούβλα. Μια ανακαινισμένη παλιά βιομηχανική αποθήκη, τμήμα ενός συμπλέγματος αναπαλαιωμένων κτιρίων σε μια έκταση τουλάχιστον πενήντα πέντε στρεμμάτων. Σχεδόν όλα ήταν μέρη του συγκροτήματος της Σίαρς, Ρόμπακ και Σία, της μεγαλύτερης αμερικάνικης εταιρίας λιανεμπορίου σχεδόν για όλο τον Εικοστό αιώνα και μιας από τις εμβληματικές φίρμες του βιομηχανικού Σικάγο. Η περιοχή από τα τέλη της δεκαετίας του Εξήντα υπήρξε τυπικό τμήμα της ζώνης της σκουριάς, συνεχίζει να είναι βυθισμένη στην ανεργία και στην ακραία φτώχεια, με το 39% των νοικοκυριών να είναι κάτω από το εθνικό όριο. Άλλαξε όψη όμως όταν στη φάση δημιουργίας της στεγαστικής φούσκας οι παλιοί ιδιοκτήτες έριξαν λεφτά για ανακαίνιση και για να χτίσουν νέες κατοικίες. Στο κέντρο του συμπλέγματος το κόκκινο κτίριο εδώ και δεκαπέντε χρόνια χρησιμοποιείται από την αστυνομία του Σικάγο. Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις στον Τύπο και στο διαδίκτυο, είναι η έδρα ενός μικρού Γκουαντάναμο στην καρδιά της Αμερικής. Ανεξάρτητα από τους λόγους που έκαναν τον εγγλέζικο «Γκάρντιαν» να σπάσει τη σιωπή τον περασμένο Φλεβάρη, είναι αλήθεια πως το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του Σπένσερ Άκερμαν έβγαλε στην επιφάνεια ένα καλά κρυμμένο μυστικό πολλών χρόνων. Στο αστυνομικό κτίριο της πλατείας Χόμαν λειτουργεί εδώ και χρόνια ένα κρυφό κέντρο κράτησης και σκληρών ανακρίσεων για κρατούμενους που είχαν Πλατεία Χόμαν-Σικάγο Ένα Γκουαντάναμο στην καρδιά της μεγαλούπολης ΙΑΒΑΣΤΕ ένα άρθρο για τις ιστορικές ρίζες της αστυνομικής βίας στο Σικάγο reason.com/archives/2015/02/28/homan-square-incontext και μια έκθεση για τα βασανιστήρια της περιόδου torturememorial.files.wordpress.com/2011/06/summary-of-organizing pdf Summary of the cases WordPress.com ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΤΕ την καμπάνια για το κλείσιμο της πλατείας Χόμαν facebook.com/events/ απαχθεί ή συλληφθεί παράνομα και κρατηθεί για καιρό δίχως κανένα δικονομικό δικαίωμα. Ούτε οι δικηγόροι ούτε οι οικογένειές τους γνώριζαν στο διάστημα της κράτησής τους τίποτε, παρά μόνο αν και εφόσον τους απαγγέλλονταν επίσημες κατηγορίες. Σκοπός, η απόσπαση ομολογιών με βασανιστήρια, εκβιασμούς και πολύμορφες πιέσεις. Ο εγκλεισμός σε κλουβιά, η απομόνωση, η σωματική και ψυχολογική βία ήταν οι συνηθισμένες πρακτικές, όπως αρχίζουν να περιγράφουν λιγοστοί που ξεθάρρεψαν και άρχισαν να μιλούν. Στην πλειοψηφία τους Αφροαμερικανοί από τις φτωχογειτονιές της πόλης, στους οποίους οι μπάτσοι όχι λίγες φορές προσπαθούσαν να φορτώσουν όλο το αστυνομικό δελτίο της εβδομάδας. Από την πλατεία Χόμαν, όπως καθιερώθηκε να λέγεται, πέρασαν όμως και διωκόμενοι για πολιτικούς λόγους. Ο Μπράιαν Τζέικομπ Τσερτς, ένας από τους τρεις διαδηλωτές που κατηγορήθηκαν για τρομοκρατική δράση το 2012 στη διάρκεια της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ, ήταν ο πρώτος που δημόσια κατήγγειλε πώς βρέθηκε στη μυστική φυλακή και τι αντιμετώπισε. Ο θάνατος του 44χρονου Τζον Χάμπαρντ το 2013 σε ένα δωμάτιο ανάκρισης, που αποδόθηκε τότε σε παθολογικά αίτια, ζητείται να ερευνηθεί. Οι αποκαλύψεις συνεχίζονται με τη μορφή χιονοστιβάδας και ήδη αναπτύσσεται ένα μεγάλο κύμα διαμαρτυρίας. Έξω από το κτίριο οι πρώτες συγκεντρώσεις οργής που έγιναν απαίτησαν να αποκαλυφθεί όλη η αλήθεια και να κλείσει άμεσα το παράνομο κέντρο κράτησης. Η αστυνομία του Σικάγο έχει μια μακρά παράδοση βαρβαρότητας. Τον Αύγουστο του 1968 εξαπέλυσε άγριο κύμα καταστολής σε όσους διαδήλωναν ενάντια στον πόλεμο και στις φυλετικές διακρίσεις έξω από το συνέδριο του ημοκρατικού κόμματος. Το 1991 αποκαλύφθηκε η δράση του Τζον Μπουρτζ, αξιωματικού της αστυνομίας στο νότιο Σικάγο. Για είκοσι χρόνια περίπου, από το 1972 έως το 1991, ο βετεράνος του βρόμικου πολέμου στο Βιετνάμ, που έγινε αστυνομικός ειδικευμένος στις ανακρίσεις, χρησιμοποιούσε σκληρά βασανιστήρια για να αποσπάσει ομολογίες κυρίως από Αφροαμερικανούς. Κατηγορήθηκε για διακόσιες τέτοιες υποθέσεις, αρκετές από τις οποίες οδήγησαν αθώους στις φυλακές και στο θάνατο, αλλά έπεσε στα μαλακά. Καταδικάστηκε για ψευδορκία και έμεινε μόλις τρία χρόνια στη φυλακή. Εκθέσεις με στατιστικά στοιχεία που έχουν κυκλοφορήσει κατά καιρούς έχουν αποδείξει πως η αστυνομία της πόλης είναι πρωταθλητής σε περιστατικά κτηνωδίας και παραβιάσεων των νόμων. Οι τελευταίες αποκαλύψεις δεν μπορούν να αποδοθούν όμως στην παραδοσιακή σκληρότητα ή σε ατομικές πρωτοβουλίες φανατικών μπάτσων. Στις αμερικάνικες πόλεις εδώ και πολύν καιρό η αστυνομική δράση έχει πλήρως στρατιωτικοποιηθεί, ειδικά μετά τα γεγονότα του Σεπτέμβρη του Οι αστυνομικοί, σύμφωνα με τις οδηγίες όλων των κυβερνήσεων, δρουν σαν να βρίσκονται σε πεδίο πολέμου, χρησιμοποιούν πλήρως τακτικές που αρμόζουν σε τέτοιες συνθήκες και πολύ συχνά πυροβολούν πριν καν διατυπώσουν την πρώτη ερώτηση. Το συνεχιζόμενο κύμα δολοφονιών με απαρχή την περίπτωση του Μάικλ Μπράουν στο Φέργκιουσον του Μισούρι είναι ενδεικτικό της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί. Σε κοινωνικές συνθήκες διευρυνόμενων κοινωνικών χασμάτων που προσιδιάζουν όλο και πιο πολύ σε αντίπαλα πολεμικά μέτωπα, το αμερικάνικο ιμπεριαλιστικό καθεστώς θωρακίζεται σαν να βρίσκεται σε εχθρικό έδαφος ακόμη και μέσα στις ΗΠΑ. Έτσι δεν είναι περίεργο που το υπόδειγμα του Γκουαντάναμο από την Καραϊβική μεταφέρθηκε στο Σικάγο και ποιος ξέρει και πού αλλού.

17 18 Προλεταριακή Σημαία ΔΙΕΘΝΗ Με αφορμή τη δολοφονία Νεμτσόφ Οι βαθύτερες ανησυχίες της ρωσικής κυβέρνησης Τ ο βράδυ της 27ης Φεβρουαρίου, στη Μόσχα δίπλα στο Κρεμλίνο, δολοφονείται ο Μπόρις Νεμτσόφ, ένας από τους ηγέτες της αντιπολίτευσης και για κάποιους ο σημαντικότερος. Η δολοφονία, η οποία απαθανατίστηκε σε κάμερα ασφαλείας, ξεσήκωσε ποικίλες αντιδράσεις τόσο μέσα στη Ρωσία όσο και στο εξωτερικό. Πρώτος ο Ολάντ, την ίδια νύκτα, καταδίκασε τη δολοφονία πλέκοντάς του το εγκώμιο: «Ο Νεμτσόφ ήταν ένας θαρραλέος και άοκνος υπερασπιστής της δημοκρατίας και ένας επίμονος μαχητής κατά της διαφθοράς»! Η Μέρκελ δήλωσε «καταθορυβημένη» και κάλεσε τον Πούτιν να εξασφαλίσει ότι το έγκλημα θα διαλευκανθεί πλήρως. Τέλος, τον κύκλο των δηλώσεων των Ευρωπαίων ηγετών τον έκλεισε η επικεφαλής της ευρωπα κής διπλωματίας Μογκερίνι εκφράζοντας την «αγανάκτησή» της για τη «στυγνή δολοφονία» του Ρώσου πολιτικού, καλώντας ταυτόχρονα τις ρωσικές αρχές να διεξαγάγουν μια «πλήρη, ταχεία και διαφανή» έρευνα. Ο Ομπάμα, τρεις μέρες αργότερα, πήγε λίγο παραπέρα την ιστορία λέγοντας πως αυτή η δολοφονία εκτός του ότι είναι «ένα σημάδι επιδείνωσης του κλίματος στη Ρωσία», όπου τα «πολιτικά δικαιώματα και οι ελευθερίες των μέσων ενημέρωσης έχουν γυρίσει χρόνια πίσω», αποτελεί και «μέρος της κατάστασης που έχει επιτρέψει (κατά τη γνώμη του) στη Ρωσία αυτό το είδος επιθετικότητας που έχει εναντίον της Ουκρανίας»! Το Κρεμλίνο, αρχικά, με σχετική ανακοίνωση, υποστήριξε την εκδοχή της προβοκάτσιας, και πως, όπως είπε ο ίδιος ο Πούτιν σε συνάντηση με στελέχη του υπουργείου Εσωτερικών, είναι ένα έγκλημα με πολιτικό υπόβαθρο, συμπληρώνοντας πως «Θα πρέπει να δοθεί η ύψιστη προσοχή στα εγκλήματα που λαμβάνουν δημοσιότητα (;), περιλαμβανομένων εκείνων με πολιτικό υπόβαθρο». Στη συνέχεια η «Επιτροπή Ερευνών» του υπουργείου Εσωτερικών δήλωσε ότι εξετάζει όλες τις υποθέσεις και τα σενάρια για να «εξακριβώσει τα κίνητρα της δολοφονίας Νεμτσόφ». Μία από τις υποθέσεις είναι ότι τον Νεμτσόφ σκότωσαν οπαδοί της αντιπολίτευσης για να φέρουν σε δύσκολη θέση το Κρεμλίνο. Μια άλλη ότι οι δράστες είναι τζιχαντιστές (αυτό επειδή ο Νεμτσόφ είχε καταδικάσει ανοιχτά την επίθεση στο «Σαρλί Εμπντό»). Μια τρίτη θέλει υπεύθυνους τους Ουκρανούς εξτρεμιστές, είτε από το στρατόπεδο του Κιέβου είτε από εκείνο των φιλορώσων αυτονομιστών. Πάντως όλες οι υποθέσεις συγκλίνουν σε ένα ενδεχόμενο που προβάλλεται ιδιαίτερα από το Κρεμλίνο το τελευταίο διάστημα. Ότι, δηλαδή, πρόκειται για μία «απόπειρα αποσταθεροποίησης της πολιτικής κατάστασης στη Ρωσία»! Μια εβδομάδα μετά τη δολοφονία απαγγέλθηκαν κατηγορίες σε δύο από τους 5 υπόπτους που συνελήφθησαν. Πρόκειται για τους Τσετσένους Άνζορ Γκουμπάσεφ και Ζάουρ Νταντάγεφ. Μάλιστα ο δεύτερος (που φέρεται να είναι πολύ θρήσκος Μουσουλμάνος) «ομολόγησε» την ανάμειξή του στη δολοφονία του Νεμτσόφ. Και ενώ φαίνεται να «κλείνει» ένα πρώτο μέρος της υπόθεσης (αν και η άλλη πλευρά θεωρεί την «ομολογία» Νταντάγεφ προ όν βασανιστηρίων), προβάλουν στο φόντο άλλα κρίσιμα ζητήματα. Ο Νεμτσόφ ήταν πολιτικό πρόσωπο εδώ και μια 25ετία. Άρχισε την καριέρα του λίγο πριν από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, όταν εκλέχτηκε για πρώτη φορά, το 1990, στο Ανώτατο Σοβιέτ, το τότε σοβιετικό Κοινοβούλιο. Στη συνέχεια, ο Γέλτσιν τον επιβράβευσε με τη θέση του περιφερειάρχη του Νίζνι Νόβγκοροντ. Για πολλούς ήταν τότε ο βέβαιος διάδοχος του Γέλτσιν, όταν το 1997 ορίστηκε πρώτος αντιπρόεδρος της ρωσικής κυβέρνησης, αρμόδιος για τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Η πορεία του ως πολιτικού κλείνει απότομα την επόμενη χρονιά με την αδυναμία του να αντιμετωπίσει την τότε οικονομική κρίση, χάνοντας και τη θέση στη κυβέρνηση. Τα επόμενα χρόνια, ο Νεμτσόφ υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος πολλών κομμάτων του φιλοδυτικού χώρου. Τελευταίο ήταν το Κόμμα «Λα κής Ελευθερίας». Η στιγμή που συμβαίνει αυτή η δολοφονία κάθε άλλο παρά ουδέτερη είναι. Τα ζητήματα που τίθενται με επίκεντρο την αναμέτρηση Ρωσίας Δύσης στην Ουκρανία είναι τεράστια. Γι αυτό και η δολοφονία Νεμτσόφ δεν έχει μόνο πολιτικό υπόβαθρο όπως δήλωσε ο Πούτιν αλλά είναι πολιτική αυτή καθαυτή. Και αυτό προκύπτει τόσο από τις δυτικές προσεγγίσεις όσο και τις ρωσικές. Οι αναλύσεις στα δυτικά ΜΜΕ συσχετίζουν τη δολοφονία με τις έρευνες του Νεμτσόφ πάνω στις καταγγελίες της Δύσης για την στήριξη της Ρωσίας, με άνδρες και οπλισμό, των αυτονομιστών στην ανατολική Ουκρανία. Αναφέρεται μάλιστα, πως δύο εβδομάδες πριν δολοφονηθεί, είχε συναντηθεί με την Αμερικανίδα δημοσιογράφο Άλμπατς. Στόχος του ήταν να δημοσιεύσει έρευνα με τίτλο «Ο Πούτιν και ο πόλεμος». Το θέμα της, σύμφωνα με τους «Νιου Γιορκ Τάιμς», αφορούσε την εμπλοκή του Κρεμλίνου στην ουκρανική κρίση! Το ερώτημα είναι τι θα πρόσθετε με αυτή την έρευνα, τη στιγμή που από το καλοκαίρι του 2014, έχουν υπάρξει δεκάδες αναφορές για Ρώσους στρατιωτικούς οι οποίοι πολεμούν στην Ουκρανία «ανεπίσημα». Άλλωστε το Κρεμλίνο παραδέχεται πως υπάρχουν Ρώσοι πολίτες που πολεμούν στην ανατολική Ουκρανία, χαρακτηρίζοντάς τους «εθελοντές». Βέβαια όλα τα προηγούμενα έρχονται να ενισχυθούν από την εκτίμηση πως ο (φιλελεύθερος μετριοπαθής και φιλοδυτικός) Νεμτσόφ αποτελούσε όχι μόνο το σημερινό μεγάλο επικριτή της πολιτικής Πούτιν αλλά ενδεχομένως, ως ηγετικό στέλεχος της αντιπολίτευσης, και τον μελλοντικό του κύριο αντίπαλο. Οι φόβοι Κρεμλίνου, όπως προκύπτει από τις πρώτες αντιδράσεις και σε αυτή τη δολοφονία, αλλά και από άλλες παρόμοιες στο παρελθόν, προδίδουν κάτι πιο σύνθετο από αυτό που φαίνεται. Η εμμονή για προβοκάτσια (που γενικά δεν μπορεί να αποκλειστεί) συνοδεύεται με την άποψη ότι και αυτή η ενέργεια συνδέεται με τα γενικότερα σχέδια της Δύσης για αποσταθεροποίηση της Ρωσίας. Ο Πούτιν στο φετινό του διάγγελμά στις αρχές του χρόνου αλλά και στην καθιερωμένη ετήσια συνέντευξή Τύπου, όχι μόνο επιβεβαίωσε την πορεία της Μόσχας σε σκληρή αντιπαράθεση απέναντι στη πολιτική της Δύσης υπενθυμίζοντας τις εχθρικές ενέργειες που έχουν γίνει, αλλά και συνέδεσε αυτές τις ενέργειες με σχέδια αποσταθεροποίησης της κυβέρνησής του και γενικότερα της Ρωσίας. Μάλιστα αναφέρθηκε και σε ένα «γιουγκοσλαβικό σενάριο» διάλυσης και εδαφικού διαμελισμού. «Δεν τους βγήκε[ ] Εμείς δεν το επιτρέψαμε» πρόσθεσε! Το ερώτημα δεν είναι αν έχει βάση μια τέτοια σύγκριση (λόγω μεγέθους ισχύος και άλλων παραμέτρων) μεταξύ Γιουγκοσλαβίας και Ρωσίας, αλλά το πόσο ευάλωτη αισθάνεται, ή και είναι η σημερινή ρωσική ηγεσία σε ανάλογες πιέσεις από τους δυτικούς και βασικά των Αμερικάνων. Οι αποσταθεροποιητικές δράσεις των δυτικών απέναντι στη Ρωσία είναι δεδομένες και αφορούν το βαθμό αξιοποίησης των όποιων προσβάσεων διαθέτουν μέσω οικονομικών διαύλων, επιχειρηματιών κύκλων και δράσεων ΜΚΟ. Όλα αυτά, όμως, όσο σοβαρά και αν αξιολογηθούν, δεν μπορούν να ξεπεράσουν το σημερινό επίπεδο των πραγματικών συσχετισμών. Κατά συνέπεια το όλο ζήτημα των ανησυχιών της ρώσικης κυβέρνησης απέναντι στις πιέσεις της δύσης ανάγεται στη διάρθρωση και τις ισορροπίες στο εσωτερικό της αστικής τάξης και στο κατά πόσο ξεπέρασε τα ενδημικά προβλήματα της προέλευσής της. Τα φοβικά σύνδρομα των εμπειριών της εποχής Γέλτσιν είναι ακόμα υπαρκτά παρά τις προσπάθειες Πούτιν. Ο οποίος διανύει τη τέταρτη- και εξαετή πλέον θητεία στη προεδρία της Ρωσίας (η παρένθεση Μεντβέντεφ δεν υπολογίζεται)1, και όπως δήλωσε, σε πρόσφατη συνέντευξή του, ενδέχεται να είναι υποψήφιος για μια ακόμη θητεία το Το ζήτημα λοιπόν της διακυβέρνησης της ρώσικης ομοσπονδίας δείχνει να ταυτίζεται με την παρουσία Πούτιν στην προεδρεία (με όποιον τρόπο). Και αυτό ίσως αποδειχθεί και η «αχίλλειος πτέρνα» του σημερινού καθεστώτος. Οι συμβιβασμοί και οι ισορροπίες είναι δεδομένες, αλλά το ερώτημα είναι πόσο ευάλωτες είναι σε συνθήκες αυξανόμενης πίεσης από τους Δυτικούς. Σε ένα τέτοιο ερώτημα φαίνεται να απαντά ο Πούτιν (αναφερόμενος στις κυρώσεις της Δύσης οι οποίες κτυπώντας ολιγάρχες στοχεύουν στη δική του αποσταθεροποίηση και κατ επέκταση της ίδιας της Ρωσίας), λέγοντας ότι «οι Αμερικανοί έκαναν ένα συστημικό λάθος», γιατί ο ίδιος δεν επηρεάζεται από οικονομικά συμφέροντα. «Έχουμε σε σημαντικό βαθμό τερματίσει την αποκαλούμενη ολιγαρχία», υποστήριξε! Λέγοντας ότι «τερμάτισε τη ολιγαρχία», εννοεί μάλλον αυτούς στους οποίους στήριζαν ελπίδες οι δυτικοί παλαιότερα: τον Χοντορκόφσκι τον Μπερεζόφσκι και ίσως κάποιους μικρότερους. Το βέβαιο είναι ότι, στη φάση αυτή, αν κάτι έχει «τερματίσει», αυτό είναι η φιλοδυτική αντιπολίτευση. Η οποία δεν είναι απλά αποδυναμωμένη αλλά και πολιτικά ανύπαρκτη. Και απ ότι φαίνεται, σε σχέση και με τις όποιες εσωτερικές διεργασίες, δεν υπάρχει καμιά ένδειξη που να δείχνει ότι μπορεί να ευνοηθεί η ενίσχυσή της. Ακόμη περισσότερο ανίσχυρη φαίνεται και μια εξωτερική παρέμβαση σε αυτή τη κατεύθυνση. Τέλος και σε ότι αφορά τη δολοφονία του Νεμτσόφ, το ενδιαφέρον για το επόμενο διάστημα θα εστιαστεί στο κατά πόσο θα αξιοποιηθεί από τους δυτικούς αυτό το γεγονός. Αξιοποίηση η οποία, όπως φαίνεται, θα κινηθεί γύρω από τη υπόθεση της ηθικής αυτουργίας, συντηρώντας ένα κλίμα αναταραχής που έχει δημιουργηθεί, παρά στην επίτευξη κάποιων ιδιαίτερων στόχων. Το ρωσικό Σύνταγμα ορίζει ότι ο ίδιος πολιτικός δεν μπορεί να υπηρετήσει περισσότερες από δύο διαδοχικές θητείες στην προεδρία της χώρας. Ο Πούτιν υπηρέτησε δύο τετραετείς θητείες από το 2000 ως το Επανήλθε στην προεδρία το 2012, αφού ο στενός σύμμαχός του Μεντβέντεφ τον εξυπηρέτησε με μια ενδιάμεση θητεία στην προεδρία, κατά τη διάρκεια της οποίας το Σύνταγμα αναθεωρήθηκε και η διάρκεια της προεδρικής θητείας ορίστηκε στα έξι χρόνια. Χ.Β

18 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 19 Θύμηση Γιασάρ Κεμάλ ΟΙΚΟΝΟΚΟΣΜΟΣ Ο λαός της Τουρκίας θρηνεί το θάνατο του Γιασάρ Κεμάλ ( ), παγκόσμια γνωστού και ιδιαίτερα στη χώρα μας, λα κού συγγραφέα, που με το πλούσιο έργο του μπόρεσε με τον καλύτερο τρόπο να εκφράσει τα όνειρα και τα μεράκια, τα βάσανα, τα πάθη, μα και τους αγώνες του τούρκικου λαού. Εκ βαθέων είχε εκμυστηρευτεί σε συνέντευξη του «Όλη μου τη ζωή, το μόνο όνειρο μου ήταν να γράψω λίγο περισσότερο, να γράψω λίγο καλύτερα». Βγαλμένος μέσα από την αγροτιά, αναγκάστηκε το 1941 να διακόψει τις γυμνασιακές σπουδές του για να δουλέψει στα βαμβακοχώραφα, αφήνει πίσω του ένα αξιόλογο σε ποιότητα και μέγεθος έργο (μυθιστορήματα, ποιήματα, θεατρικά έργα κ.λπ.), που του χάρισε πολλά βραβεία (1955, 1974, 1979), όχι όμως και το Νόμπελ, αν και προτάθηκε πολλές φορές. Ήταν μιαν άλλη περίπτωση σαν εκείνη του Νίκο Καζαντζάκη. Έχουν γίνει 140 μεταφράσεις έργων του στο εξωτερικό, ενώ έργα του διασκευάστηκαν για το θέατρο κι έχουν ανεβεί σε πολλές σκηνές στην Τουρκία και όχι μόνο. Το 1979 κέρδισε στη Γαλλία το βραβείο του καλύτερου βιβλίου της χρονιάς με την τριλογία του «Η άλλη όψη του βουνού» και το 1984 του απενεμήθη το παράσημο της «Λεγεώνος της τιμής». Ακόμη πολλά έργα του γίνανε σενάρια για κινηματογραφικές ταινίες στις δεκαετίες του 50 και 60. Σπουδαιότερες τα «Άσπρο μαντήλι», «Ο ψηλόλιγνος Μεμέτ», «Ο εχτρός της τιμής», «Το χωράφι του φόνου» και το «Ας σκοτώσουν το φίδι» με την Τουρκάν Σοράι και «Το ερωτικό πάθος του Καρατζάογλαν» με τον Γιλμάζ Γκιουνέι. Γεννήθηκε το 1923 στο χωριό Χεμιτέ της επαρχίας Αδάνων και το πραγματικό του όνομα είναι Κεμάλ Σαντίκ Γκιόγτσελι. Πέντε χρονών έχασε σ ένα ατύχημα το δεξί του μάτι. Από μικρός ασχολούνταν με τη λα κή λογοτεχνία, έπαιζε σάζι και τραγουδούσε. Δούλεψε στη βιβλιοθήκη των Αδάνων και το 1950 φυλακίστηκε για ανυπακοή στο 142 άρθρο του Συντάγματος (αυτονομιστική προπαγάνδα υπέρ των κούρδων προσφύγων). Αποφυλακίστηκε το 1951 και εγκαταστάθηκε στην Πόλη, όπου άρχισε να δουλεύει μέχρι το 1963 σαν δημοσιογράφος. Το 1963 μπήκε στο «Κόμμα των εργατών» μαρξιστικής κατεύθυνσης και αναδείχτηκε ηγετικό στέλεχος. Μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1971, ξαναδικάζεται, ενώ καταφεύγει και ζει στη Σουηδία σαν πολιτικός εξόριστος. Για το έργο του και τους αγώνες του για δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα, έχει υποστεί πολυάριθμες διώξεις. Ο Γιασάρ Κεμάλ μπόρεσε με την πένα του, γλαφυρά και από τα μέσα, να περιγράψει τη σκληρή ζωή των ανθρώπων της υπαίθρου, τον αγώνα των θαλασσινών, αλλά και τα ζόρια των ανθρώπων των λα κών συνοικιών των μεγάλων αστικών κέντρων. Δεν μάσησε τα λόγια του, ενάντια σ όλους αυτούς που αδίστακτα και βάρβαρα εκμεταλλεύονται τον ιδρώτα και τη δουλειά της φτωχολογιάς. Μια ανάσα προσπαθούσαν να πάρουν, ένα όνειρο να ξεδιπλώσουν οι «ταπεινοί και καταφρονημένοι» ήρωες των έργων του. Ο σχεδόν άχαρος μα τόσο μεστός σε αισθήματα ψηλόλιγνος Μεμέτ, ο Γιουσουφάκος Γιουσούφ, οι εμπνευσμένοι από τους λα κούς μύθους Κιόρογλου και Καρατζάογλαν, ακόμα και ο Σαλμάν ο Μοναχικός και τόσοι άλλοι τύποι της Ανατολίας, μέχρι τον πασίγνωστο ληστή και σφοδρό πολέμιο της οθωμανικής εξουσίας και στήριγμα των λα κών στρωμάτων Τσακιτζή, τον φημισμένο Εφέ του Α δινίου. Στην Ελλάδα κυκλοφορούν τα έργα του: «Ο Τσακιτζής» (Εκδόσεις Άγρα), «Ο μεσόστηλος» (Κέδρος), «Η θυμωμένη θάλασσα» (Θεμέλιο), «Φύγανε και τα πουλιά» (Θεμέλιο), «Οι αγάδες του Ακτσαγάζ» (Θεμέλιο), «Η ιστορία ενός νησιού» (Θεμέλιο), «Ο ξεριζωμός» (Θεμέλιο), «Ο ψηλόλιγνος Μεμέτ». Το έργο του Γιασάρ Κεμάλ χαρακτηρίζεται από τη σχέση του άνθρωπου με το φυσικό περιβάλλον και τον αγώνα για τη σωτηρία όχι μόνο των ανθρώπων, αλλά και της φύσης, της θάλασσας. Με αριστερή διάθεση, χρησιμοποιώντας ένα σκηνικό ρεαλισμού αλλά και παραδόσεων. Μίλησε απλά, εκφραστικά και ποιητικά, για όλα εκείνα τα θέματα, για όλα εκείνα τα όνειρα, που θέλουν να πιάσουν τον ουρανό, αλλά βουλιάζουν στις λάσπες των βαμβακοχώραφων των Αδάνων, στα απόνερα της θάλασσας του Μαρμαρά και τους φτωχομαχαλάδες των απόκληρων και «άθλιων» του Ουρμανιγιέ, του Κασίμ Πασά, του Φατίχ. Γι αυτό το έργο του μίλησε στις καρδιές των απλών ανθρώπων, γι αυτό κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην τούρκικη και παγκόσμια λογοτεχνία και γι αυτό ο Γιασάρ Κεμάλ αγαπήθηκε στη χώρα του, αλλά και κυνηγήθηκε χωρίς ποτέ να λυγίσει «μήτε για μια στιγμή, μήδ όσο στην κακοκαιριά λυγάει το κυπαρίσσι». «[ ] Λένε η Ισταμπούλ πολλά όμορφη είναι. δε μας άφησε η μοίρα να τη δούμε. [ ] Όλα αυτά που συμβαίνουν στους καιρούς μας, ανθρώπου νους δεν τα χωρά. [ ] Οι πλούσιοι δεν υφαίνουνε κιλίμια γι αυτούς που τίποτα δεν έχουν. Το πρωί ανήκει σε κάποιον. Ο ήλιος δε μένει πίσω από τα σύννεφα πάντα. Πι όμορφες μέρες στη ζωή μας σίγουρα που θα ρθουν [ ]». Μ αυτούς τους στίχους του Ναζίμ Χικμέτ θα αποχαιρετίσουμε τον Γιασάρ Κεμάλ, αλλά δεν θα του πούμε το στερνό του αντίο. Θα ξανασμίξουμε στις σελίδες των γραπτών του, θα ξαναζήσουμε μαζί τα αναπεταρίσματα αλλά και τις απογοητεύσεις των ηρώων του. Έτσι κι αλλιώς, συγγραφείς σαν τον Γιασάρ Κεμάλ δεν πεθαίνουν ποτέ. Σύντροφε, γκιουλέ γκιουλέ! Γ. Χ. Σαλονίκη Ο διάβολος και η λεπτομέρεια Μ ε υποχώρηση στην γερμανική πλευρά πραγματοποιείται τελικά το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ. Ο περίφημος επιμερισμός κινδύνου δείχνει να εθνικοποιείται, καθώς η ΕΚΤ αφήνει τον θρόνο των εγγυήσεων και προσανατολίζεται σε πιο πεζές λύσεις. Έτσι, ο επικεφαλής της ΕΚΤ δήλωσε ότι τον κίνδυνο μη αποπληρωμής των ομολόγων κάθε χώρας θα έχει η αντίστοιχη εθνική κεντρική τράπεζά της που θα τα αγοράζει, ενώ η ΕΚΤ (και συνεπώς όλες οι χώρες μέλη) θα αναλαμβάνει τον κίνδυνο μόνο για το 8% των συνολικών αγορών ομολόγων. Επίσης, ο κίνδυνος θα επιμερίζεται σε όλες τις χώρες για τις αγορές ομολόγων ευρωπαϊκών θεσμών (όπως της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων), οι οποίες αντιστοιχούν στο 12% του συνολικού προγράμματος, οπότε η διάχυση του κινδύνου θα αφορά στο 20% των συνολικών αγορών (περίπου 220 δις. ευρώ). Ο Πρόεδρος της ΕΚΤ τόνισε, πάντως, ότι οι αγορές των ομολόγων θα αποφασίζονται κεντρικά από τη Φρανκφούρτη και συνεπώς δεν τίθεται θέμα παράκαμψης της ενιαίας νομισματικής πολιτικής της κεντρικής τράπεζας. Πρόκειται για σημαντική λεπτομέρεια ενός προγράμματος που θα παρέχει ρευστότητα 60 δις κάθε μήνα και σε χρόνο που ενώ στην αρχή ήταν καθορισμένος (δύο χρόνια) τώρα συναρτάται από την πορεία του πληθωρισμού και της ενίσχυσης της ευρωπαϊκής οικονομίας. Που, ειρήσθω εν παρόδω, δείχνει κάποια σημάδια ανάκαμψης τα οποία αξιολογώντας τα οικονομικοί αναλυτές αποδίδουν στην παραπέρα πτώση του ευρώ έναντι του δολαρίου και στην πτώση των τιμών του πετρελαίου. Προσέξτε, οι Γερμανοί καραδοκούν προκειμένου να θέσουν θέμα αναίρεσης του προγράμματος. Ο κύβος όμως ερρίφθη. Αντίθετα η παγκόσμια τάση είναι η πτώση των επιτοκίων και ο συναλλαγματικός διαγκωνισμός. Με προσπάθεια να υποκαταστήσουν τη ρευστότητα που δεν προσφέρει πλέον η ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ (Fed) μοιάζουν οι κινήσεις των κεντρικών τραπεζών στις δύο άλλες μεγάλες οικονομίες, την Κίνα και την Ευρωζώνη. Οι δύο κεντρικές τράπεζες οδεύουν προς μια συντονισμένη χαλάρωση της νομισματικής τους πολιτικής, συμβατική σε ό, τι αφορά την πρώτη και ποσοτική σε ό, τι αφορά τη δεύτερη. Μία εβδομάδα πριν από την αναμενόμενη για αύριο έναρξη του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης από την ΕΚΤ, η Λαϊκή Τράπεζα της Κίνας προχώρησε στη δεύτερη μείωση των επιτοκίων της από τον Νοέμβριο, επικαλούμενη την ανάγκη να επιταχυνθεί ο πληθωρισμός. Λίγες ημέρες μετά τη χαλάρωση στην Κίνα, η Τράπεζα της Ινδίας επικαλέστηκε την αναιμική οικονομία της χώρας για να μειώσει και πάλι το επιτόκιό της κατά 25 μ.β. για δεύτερη φορά μέσα στο έτος. Περιόρισε, έτσι, το κόστος του δανεισμού στο 7,5% προκαλώντας άνοδο 1,4% στο χρηματιστήριο της χώρας και άνοδο της ινδικής ρουπίας στα υψηλότερα επίπεδά της από τις αρχές Φεβρουαρίου. Στο «κίνημα» της υποτίμησης των νομισμάτων τους προσχώρησαν πρόσφατα η Πολωνία αλλά και πριν ένα μήνα η Σουηδία, η Σιγκαπούρη. Αλλαγές πλεύσης είχαμε πρόσφατα από τις νομισματικές αρχές της Ελβετίας (γράψαμε γι αυτό) και της ανίας. Να μην πούμε για το ιαπωνικό γιεν που υποχώρησε 28% έναντι του δολαρίου. Η ενίσχυση του δολαρίου απέναντι σε αυτή την καθολική αντίδραση υποτιμήσεων είναι φανερή και αναμένονται «απαντήσεις». Όμως, ο Αυστριακός Υπουργός Οικονομικών αν και παραδέχτηκε ότι έχουμε την εκδήλωση συναλλαγματικού πολέμου, ωστόσο υπογράμμισε πως οι αγορές συναλλάγματος είναι ο παράγοντας που επηρεάζει λιγότερο σήμερα τις παγκόσμιες οικονομικές συναλλαγές. Λιγότερο ή περισσότερο, αυτή η σημαντική λεπτομέρεια για τον επιμερισμό κινδύνου στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ σε ένα περιβάλλον παγκόσμιο στο οποίο πολλαπλασιάζονται οι προκλήσεις και οι αντιπαραθέσεις αποτελεί απόδειξη του πόσο Κεντρική Τράπεζα με την ουσιαστική σημασία του όρου είναι σήμερα η ΕΚΤ. Πόσο ενιαίος είναι ο οικονομικοπολιτικός χώρος του ευρώ, πόσο ενιαίο και πόσο νόμισμα είναι το ευρώ. Αυτός είναι ο διάβολος που κρύβεται στην «λεπτομέρεια» του προγράμματος χαλάρωσης

19 20 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Ο αγώνας της Χαλκιδικής μπροστά σε νέες προκλήσεις Οαγώνας των κατοίκων της ΒΑ Χαλκιδικής- και όχι μόνο- ενάντια στα αρπακτικά, τους ντόπιους και ξένους καπιταλιστές της ELDORADO GOLD- ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ και την καταστροφή του τόπου τους, έχει γίνει εδώ και καιρό γνωστός σ όλο το πανελλήνιο αλλά και το εξωτερικό. Όλα αυτά τα χρόνια κατάφερε να αντέξει, να σταθεί όρθιο και να κοιτάξει ίσα στα μάτια τα θηρία που όρμησαν να το κατασπαράξουν. Την κυβερνητική πολιτική «των επενδύσεων με κάθε κόστος», τους κανίβαλους των Μέσων Μαζικής Παραπληροφόρησης, τις αμέτρητες διμοιρίες των ΜΑΤ και τις τεράστιες ποσότητες χημικών, τις αμέτρητες συλλήψεις, τη μαζική λήψη DNA, τις προφυλακίσεις, την τρομοκρατία Τον βάφτισαν «το άλλο άκρο» και ανακάλυψαν στους κόλπους του την ύπαρξη «εγκληματικών οργανώσεων» που εμποδίζουν τις «νόμιμες επενδύσεις», την «πρόοδο» και «την ανάπτυξη», με αποτέλεσμα πάνω από 350 αγωνιστές να είναι σήμερα κατηγορούμενοι, πολλές δεκάδες απ αυτούς με βαρύτατες κατηγορίες, περιμένοντας τον «πέλεκυ της δικαιοσύνης». Άλλοι πάλι του χαμογελάσανε, του χτύπησαν φιλικά την πλάτη και τον συμβούλεψαν να κάνει υπομονή, να περιμένει, γιατί όπου να ναι κάτι θα γίνει, κάποιος σωτήρας θα φανεί. Μέχρι τώρα, έτσι πορεύτηκε και στάθηκε όρθιο. Τέτοιες Σκύλες, Χάρυβδες και Συμπληγάδες αντιμετώπισε. Τώρα αντιμετωπίζει νέες καταστάσεις, νέες προκλήσεις, απέναντι στις οποίες δεν πρέπει απλά να πορευτεί, αλλά να πορευτεί νικηφόρα. Νέα κυβέρνηση έχουμε. Νέα πολιτική; Από τις 25 Γενάρη το πολιτικό τοπίο άλλαξε. Η νέα κυβέρνηση αποτελεί την ελπίδα για μεγάλο κομμάτι του αγωνιζόμενου κόσμου. Αυτό εκφράστηκε και στην κάλπη, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε τη μερίδα του λέοντος παρόλη την ΠΑΣΟΚ- ΝΔ παράδοση της περιοχής. Καθόλου τυχαία βέβαια. Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν καθαρή και ήταν ενάντια στην εξόρυξη χρυσού. «Να σταματήσει η καταστροφική εξόρυξη, να προσανατολιστεί ο τόπος σε άλλου είδους ανάπτυξη». Όμως ο καιρός περνάει και η κυβέρνηση άρχισε να δείχνει τα πρώτα δείγματα της πολιτικής της. Δηλώνει ότι «θα χρησιμοποιήσει κάθε νόμιμη δυνατότητα». Οι νόμοι όμως είναι φτιαγμένοι για να υπηρετήσουν τις «επενδύσεις», το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, όχι τους λα κούς αγώνες. Στις 26/2/2015, υπογράφτηκαν οι δύο γνωστές ανακλήσεις. Η μία αφορά τη «θεώρηση της Αρχιτεκτονικής και Ηλεκτρολογικής μελέτης» της «Μονάδας Εμπλουτισμού Σκουριών» και η άλλη την υλοτόμηση σε συγκεκριμένο τμήμα του δάσους. Ενημερώνεται ο κόσμος του αγώνα ότι οι εργασίες θα σταματήσουν στους συγκεκριμένους τομείς για να ελεγχθεί η νομιμότητά τους. Σε κατοίκους που επισκέπτονται τα εργοτάξια και ρωτούν γιατί δε σταμάτησαν οι εργασίες, οι αστυνομικοί απαντούν ειρωνικά, ότι δεν έχουν πάρει τα απαραίτητα έγγραφα. Λίγες βδομάδες μετά, ανακοινώνεται ότι οι ανακλήσεις δεν μπορούν από μόνες τους να έχουν κανένα πρακτικό αποτέλεσμα. Δεν οδηγούν σε σταμάτημα εργασιών ούτε στα επιμέρους εργοτάξια. Γεννιέται πραγματικά το ερώτημα. Ποιος είναι τότε ο πραγματικός τους ρόλος; Αποτελούν πίεση προς την εταιρεία και αρχή του ξηλώματος της ELDORADO GOLD ή στάχτη στα μάτια των κατοίκων; Η συνέχεια θα δείξει. Όμως οι προβληματισμοί και τα πρώτα σημάδια απογοήτευσης έκαναν την εμφάνισή τους σε πολλούς ανθρώπους του κινήματος που στήριζαν τις ελπίδες τους στη νέα κυβέρνηση. Τα ίδια αισθήματα δημιουργήθηκαν σε πολλούς, στις 15/2/2015, όταν 15 διμοιρίες «καταργημένων» αλλά ετοιμοπόλεμων ΜΑΤατζήδων, με κλούβες και πλήρη εξάρτηση (μάσκες, ασπίδες, γκλοπ )- με εξαίρεση την πρώτη διμοιρία, τη βιτρίναέκοψαν το δρόμο στους διαδηλωτές, 8 χιλιόμετρα μακριά απ τις Σκουριές. Η συγκέντρωση κύλησε ήρεμα, μόνο και μόνο επειδή αυτή τη φορά οι διαδηλωτές δεν έκαναν το μισό βήμα μπροστά. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση δε δημιούργησε κανένα πρόβλημα απεναντίας διευκόλυνε- την αντισυγκέντρωση των εργοδοτικών σωματείων της ELDORADO GOLD στις Σκουριές. Παράλληλα με όλα αυτά, γίνονται μια σειρά συναντήσεις της κυβέρνησης με στελέχη της εταιρείας, της Πρεσβείας του Καναδά και άλλων προωθητών της επένδυσης. Βασικές κατευθύνσεις της εταιρείας, η διαμόρφωση της κοινής γνώμης και η πίεση για την ασφαλή συνέχιση των σχεδίων της. Προβάλλουν συνεχώς τις θέσεις εργασίας που προσφέρουν (λένε για 2.000, ενώ η μελέτη τους προβλέπει στην πλήρη ανάπτυξη), δε μιλάνε όμως πουθενά για τις δεκάδες χιλιάδες που κινδυνεύουν να χαθούν εξαιτίας της μόνιμης καταστροφής του τόπου. Ταυτόχρονα, δουλεύοντας ασταμάτητα, δημιουργεί τετελεσμένα στο βουνό. Τα έργα προχωρούν με τρομακτικό ρυθμό καταστρέφοντας τεράστια έκταση. Τελευταίες πληροφορίες λένε ότι ήδη έχει αποκαλυφθεί το κοίτασμα. Το μεγάλο της όμως όπλο είναι οι «εργαζόμενοί της». Συναντήσεις με υπουργούς, συγκέντρωση στις Σκουριές στις 15/2/2015 ενάντια στην πορεία που είχαν εξαγγείλει νωρίτερα οι Επιτροπές Αγώνα. «Απεργία» στις 4/3/2015 και 2ωρος αποκλεισμός δρόμων της περιοχής. Αυτές οι κινητοποιήσεις έχουν ένα μοναδικό χαρακτηριστικό. Κινδυνεύουν να απολυθούν όχι οι «απεργοί» και οι «διαδηλωτές» όπως συμβαίνει παντού, αλλά όσοι δεν «απεργήσουν» και δεν «διαδηλώσουν». Την προειδοποίηση «ή την Κυριακή στο βουνό, ή τη Δευτέρα μην έρθεις στη δουλειά» την εκμυστηρεύτηκαν εργαζόμενοι και δείχνει το μέγεθος του εκβιασμού που δέχονται από εταιρεία και εργοδοτικά σωματεία. Παρόλα τα παραπάνω όμως, η εμφάνιση στο προσκήνιο των εργαζομένων ή «εργαζομένων» της ELDORADO GOLD δημιουργεί νέα πολιτικά δεδομένα. Δεδομένα που η κυβέρνηση δείχνει να παίρνει υπόψη της. Η προεκλογική «καθαρή» τοποθέτησή της φαίνεται να παραχωρεί τη θέση της σε μια στάση ίσων αποστάσεων και κέρδους χρόνου. Ο χρόνος όμως δεν είναι ουδέτερος. Όσο περνά ο καιρός, δημιουργούνται τετελεσμένα. Τετελεσμένα στο βουνό, στην τοπική κοινωνία (τοπικός διχασμός), στο πανελλήνιο (διχασμός στην κοινή γνώμη). Και όταν έρθει η στιγμή να ανακοινωθούν οι τελικές αποφάσεις, αυτές πιθανότατα θα απέχουν απ τους στόχους του κινήματος. Δε θα ήταν υπερβολή να πει κάποιος ότι αν συνεχιστεί η σημερινή κατάσταση, θα έρθει σαν ώριμο φρούτο η «ανάγκη» ενός «συμβιβασμού». Δηλαδή η παραμονή της εταιρείας δίνοντας κάποια ανταλλάγματα. Μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν ήττα του κινήματος, αφού η καταστροφή και το ξεπούλημα της περιοχής θα συνεχίζονταν, όχι με παράνομες, αλλά με τις νόμιμες ενέργειες της ELDORADO GOLD. Και το κίνημα; Πού βρίσκεται; Το κίνημα αυτό άντεξε πολλά. Απέδειξε ότι διαθέτει πολλές δυνάμεις. Όμως αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σημείο. Εκατοντάδες μέλη του βρίσκονται κάτω απ τη χατζάρα των δικαστικών αποφάσεων. Πολλοί με βαρύτατες κακουργηματικές κατηγορίες. Το μήνυμα σαφές: «Καθίστε στα αυγά σας. Και σεις και οι άλλοι, γιατί θα πάθετε τα ίδια». Η πρόσφατη επανεκκίνηση των δικαστικών διαδικασιών για τους κατηγορούμενους του εμπρησμού των Σκουριών στέλνει το παραπάνω μήνυμα. Ταυτόχρονα δημιουργεί και το έδαφος για μια πιθανή «ανταλλαγή», ένα πιθανό σχέδιο «συμβιβασμού»: «Απαλλάξτε μας απ την παρουσία του κινήματος για να απαλλάξουμε τους κατηγορούμενους». Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα του κινήματος είναι άλλο. Είναι η λογική της ανάθεσης, της αναμονής, των αυταπατών. Στην υπαρκτή εδώ και καιρό κοιλιά του κινήματος αυτή η λογική παίζει πρωτεύοντα ρόλο. Μήνες πριν τις δημοτικές εκλογές αλλά και μετά, το κίνημα πήγε πίσω, γιατί σε μεγάλο βαθμό κυριάρχησε η κατεύθυνση της εκλογικής και όχι της κινηματικής λογικής. Αυτό πολλαπλασιάστηκε με τις βουλευτικές εκλογές και την προσμονή της κυβερνητικής αλλαγής. Σήμερα εκφράζονται καθαρά απόψεις που επιδιώκουν την αναμονή, το δόσιμο χρόνου στην κυβέρνηση, την προστασία της απ τις δυσκολίες που μπορεί να της δημιουργήσει ένα ζωντανό και μαχητικό κίνημα. Η υπονόμευση της πορείας στις 15/2 είναι χαρακτηριστική. Πολλοί «πληροφορούνταν» ως την τελευταία στιγμή ότι η πορεία δε θα γίνει παρόλα τα πεντακάθαρα καλέσματα των Επιτροπών Αγώνα. Η δυσκολία να οργανωθεί νέα πορεία στο βουνό τον τρέχοντα Μάρτιο, εκφράζει την ίδια κατάσταση. Όσοι συναγωνιστές νομίζουν ότι με την αναμονή και την ανάθεση υπηρετούν τους στόχους του κινήματος κάνουν λάθος. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Και εδώ δε μετράνε οι προθέσεις, αλλά το αποτέλεσμα της στάσης του καθενός. Η επίκληση των τυχοδιωκτικών λογικών ορισμένων δεν μπορεί να είναι επιχείρημα για να μην κάνουμε τίποτα. Αυτά πάντα υπήρχαν, το κίνημα όμως τα απάντησε με τη μαζικότητα, την καλή οργάνωση και συγκρότησή του. Το κίνημα αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σημείο. Αν δεν απαντήσει άμεσα και αρνητικά στις παραπάνω λογικές, θα δούμε να εντείνονται τα φαινόμενα της απογοήτευσης, της αποσυγκρότησης, της αποδυνάμωσης των κινηματικών διαδικασιών. Σε αυτή την περίπτωση θα αποτελέσει μέρος του τοπίου που θα οδηγήσει στο «συμβιβασμό», δηλαδή την ήττα. Γι αυτό αποτελεί επιτακτική ανάγκη να ξανασηκώσει το ανάστημά του. Μέσα απ τις μαζικές διαδικασίες στα χωριά. Να στηριχτεί- πράγμα που έκανε ως τώρα- στις δικές του πλάτες, στις δικές του δυνάμεις. Να ξανακερδίσει την έμπρακτη υπο-

20 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 21 στήριξη της πλειοψηφίας του λαού. Να ενισχύσει τους συναγωνιστικούς δεσμούς με άλλες εστίες αντίστασης στη Β. Ελλάδα, αλλά και αλλού. Για να τα κάνει όμως αυτά πρέπει το ίδιο να βρίσκεται στο μετερίζι του ανυποχώρητου ως τη νίκη, μαζικού, οργανωμένου, με καθαρούς στόχους αγώνα. Κρίσιμο ζήτημα είναι το γκρέμισμα μιας σειράς αυταπατών. Για το ρόλο των δικαστηρίων, της «νέας» αστυνομίας, του κρατικού μηχανισμού. Κορυφαίο ζήτημα είναι η συνειδητοποίηση ότι στις 25 Γενάρη άλλαξε η κυβέρνηση, όχι όμως η εξουσία. Η χώρα μας συνεχίζει να είναι εξαρτημένη και το πραγματικό κουμάντο το κάνουν αυτοί που το έκαναν και πριν. Την οικονομία, τον κρατικό μηχανισμό, την αστυνομία, το στρατό, τα ΜΜΕ κτλ., την πραγματική εξουσία δηλαδή, την ελέγχουν αυτοί που την έλεγχαν και πριν. Το ντόπιο κεφάλαιο και ιδιαίτερα τα ξένα ιμπεριαλιστικά τους αφεντικά. Και αυτοί, όπως αποδεικνύεται καθημερινά, δεν καταλαβαίνουν ούτε από προεκλογικές δεσμεύσεις και υποσχέσεις, ούτε από «λα κές εντολές». Αυτοί καταλαβαίνουν μόνο το νόμο της δύναμης. Ή οργανώνεις ισχυρό λα κό κίνημα και τους αναγκάζεις να κάνουν πίσω ή σε συντρίβουν. Καθοριστικό επίσης ζήτημα είναι το «άλλο κομμάτι» της περιοχής, οι εργαζόμενοι της εταιρείας. Η ELDORADO προσπαθεί να δημιουργήσει κλίμα εμφυλίου στην περιοχή, γιατί ξέρει ότι έτσι αυξάνει τις πιθανότητες να μείνει. Οι αγωνιζόμενοι κάτοικοι όμως δεν έχουν κανένα λόγο να πέσουν σ αυτή την παγίδα. Πρέπει να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν «ρήγμα» στο παιχνίδι της ELDORADO και των εργοδοτικών σωματείων. Και ο καλύτερος τρόπος είναι να βοηθήσουν, ώστε όσο γίνεται περισσότεροι εργαζόμενοι να συνειδητοποιήσουν ότι ούτε συνεργάτης τους, ούτε πολύ περισσότερο προστάτης τους είναι η εταιρεία. Οι καπιταλιστές ενδιαφέρονται μόνο για το μεγάλωμα των κερδών τους και για να το πετύχουν αυτό, αδίστακτα στύβουν και τον τόπο και τους ανθρώπους. Και πρώτα- πρώτα τους εργαζόμενους τους. Αλήθεια, αν υποθέσουμε ότι το κίνημα σταματά κάποια στιγμή, πόσοι απ αυτούς και με τι όρους θα μείνουν στη δουλειά; Ακόμα, ολοκληρώνοντας το πλιάτσικο στην περιοχή και αναχωρώντας η εταιρεία, τι θα αφήσει πίσω; Θα μπορεί πλέον ο τόπος να θρέψει τις επόμενες γενιές όπως έκανε ως τώρα; Δεν υπάρχει λοιπόν άλλος δρόμος πέρα απ το δρόμο του αγώνα μέχρι τη νίκη. -ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η ELDORADO GOLD ΚΑΙ Ο ΜΠΟΜΠΟΛΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ -ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ -ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΩΡΑ Η ΟΜΗΡΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΩΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ Αυταπάτες ή κάτι χειρότερο ; Ηασφυκτική πίεση πάνω στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ από την μεριά των ευρωπαίων «εταίρων» φαίνεται να προκαλεί από έκπληξη έως αγανάκτηση τόσο στο κυβερνητικό στρατόπεδο αλλά και σε όσους έχουν συνταχθεί με αυτό. Η σκληρή διαπραγμάτευση γίνεται μονομερώς από τους ιμπεριαλιστές, οι οποίοι χρησιμοποιούν κυρίως σαν εκβιασμό την χρηματοδοτική ασφυξία για να προσαρμόσουν την κυβέρνηση στην «κανονικότητα» των μνημονίων και της εξάρτησης. Δεν πείθονται οι «εταίροι» από τα επιχειρήματα Τσίπρα- Βαρουφάκη-Δραγασάκη και λοιπών, για ένα new deal στην Ε.Ε., με αλλαγή πλεύσης από την λιτότητα στην οικονομική μεγέθυνση. Ταυτόχρονα η «συμμαχία του νότου» και ότι άλλο θεωρούσε η ηγετική ομάδα ότι θα μπορούσε να αποτελέσει στοιχείο ενισχυτικό της διαπραγμάτευσης απέναντι σε Μέρκελ- Σόιμπλε όχι μόνο δεν επαληθεύτηκε αλλά οι ηγεσίες χωρών όπως Ισπανία και Πορτογαλία φάνηκαν ιδιαίτερα σκληρές στην αντιμετώπιση των κυβερνητικών αιτημάτων για χαλάρωση και πίστωση χρόνου. Εδώ είναι σημαντικό να προσθέσουμε και την περίπτωση Ντράγκι (προέδρου της ΕΚΤ), η όποια στάση του οποίου γύρω από την πορεία της κρίσης στην ευρωζώνη αντιμετωπιζόταν από την μεριά του ΣΥΡΙΖΑ ως χτύπημα της πολιτικής Μέρκελ. Και φυσικά να μην ξεχάσουμε ότι όλη την προηγούμενη περίοδο οικοδομήθηκαν άμεσες σχέσεις με τους ιμπεριαλιστές πέραν του Ατλαντικού ως αντίβαρο των ευρωπα κών πιέσεων και «ασπίδα προστασίας» στους εκβιασμούς και τις πιέσεις τους. «Μας είχαν στήσει παγίδα οι δανειστές σε συνεργασία με την προηγούμενη κυβέρνηση, είχαν ναρκοθετήσει κάθε μας βήμα» διαπιστώνει ο Τσίπρας στην ΚΠΕ του ΣΥΡΙΖΑ. Και «λίγα» έχουν κάνει οι ιμπεριαλιστές, απέναντι στη νέα κυβέρνηση, θα λέγαμε εμείς, σε σχέση με το πώς αντιμετωπίζουν λαούς και χώρες διαχρονικά όταν διακυβεύονται τα συμφέροντά τους ή όταν θέλουν να προωθήσουν παραπέρα την κυριαρχία τους. Με το αίμα των λαών χαράζουν κάθε νέο σύνορο κυριαρχίας σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στην περιοχή μας. Αδίστακτοι φονιάδες που ανοίγουν συνέχεια νέα μέτωπα αντιπαράθεσης και έντασης, για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Ακόμα και το ντόπιο αστικό πολιτικό προσωπικό έχει πικρή εμπειρία από την «συμπεριφορά» Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών και την «αγνωμοσύνη» που πολλές φορές έδειξαν απέναντί του, παρόλη την απλόχερη προσφορά του λαού και της χώρας στον ιμπεριαλιστικό ζυγό. Από τον Μητσοτάκη και τον Σημίτη μέχρι τον Καραμανλή και τον Γ. Παπανδρέου, για όλους οι ιμπεριαλιστές είχαν στήσει μία ή περισσότερες «παγίδες» και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τους «ευθυγράμμιζαν» στις εντολές και τις επιδιώξεις τους. Ακόμα και οι Σαμαράς Βενιζέλος δεν βρήκαν την κατανόηση που ανέμεναν από τους ιμπεριαλιστές της Ε.Ε. παρά τις υπηρεσίες τους και την δεδομένη υποταγή τους. Όσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ θα υπογράφει συμφωνίες-υποταγές όπως αυτή της 20 Φλεβάρη ή θα αποδέχεται όλο το αντιδραστικό πλαίσιο όπως στις 9 Μάρτη, τόσο οι ιμπεριαλιστές από την μία θα πιέζουν για περισσότερες υποχωρήσεις ενώ από την άλληπιθανά- να δίνουν και την έγκρισή τους για κάποια ψίχουλα παραχωρήσεων. Για να μην πάμε κάποια χρόνια πίσω, όταν η ηγετική ομάδα ΣΥΡΙΖΑ εκτιμούσε ότι η εκλογή Ολάντ στην Γαλλία θα έφερνε «άλλο αέρα» στην Ευρώπη, ας μείνουμε στα πολύ πρόσφατα. Στις 22 Γενάρη ο ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή την ανακοίνωση Ντράγκι για την περιβόητη «ποσοτική χαλάρωση», εκτιμά ότι: «πρόκειται για μία σημαντική απόφαση την οποία θα αξιοποιήσει η επόμενη ελληνική κυβέρνηση προς όφελος της χώρας. Ο κ. Ντράγκι με την σημερινή ανακοίνωσή του προγράμματος αγοράς ομολόγων απάντησε στις ακραίες περιοριστικές πολιτικές τασσόμενος υπέρ της ποσοτικής χαλάρωσης διαφοροποιούμενος από τις ακραίες νεοφιλελεύθερες φωνές στις οποίες δυστυχώς συγκαταλέγεται και ο κ. Σαμαράς». Σε όλα τα παραπάνω η ηγεσία ΣΥΡΙΖΑ ξέχασε να αναφέρει ότι η απόφαση Ντραγκι- ΕΚΤ για την «χαλάρωση» λέει ακόμη ότι: «Όσο διαρκεί η αξιολόγηση στο πλαίσιο των προγραμμάτων χρηματοδοτικής βοήθειας για ένα κράτος-μέλος της ευρωζώνης, η δυνατότητα συμμετοχής στην ποσοτική χαλάρωση θα είναι σε αναστολή και θα μπορεί να συνεχιστεί μόνο σε περίπτωση θετικής έκβασης της αξιολόγησης». Ο κ. Ντράγκι λοιπόν, αυτός που «διαφοροποιείται από τις ακραίες νεοφιλελεύθερες φωνές» είναι αυτός και η ΕΚΤ που διευθύνει που «έχει περάσει την θηλιά στον λαιμό της Αθήνας παρά το γεγονός ότι στο Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου αποφασίστηκε να μας δοθεί αέρας να αναπνεύσουμε» όπως δηλώνει ο Τσίπρας στο «Der Spiegel». Και θέτει προ των ευθυνών του τον Ντράγκι και την ΕΚΤ δηλώνοντας στην ίδια συνέντευξη ότι: «Αν η ΕΚΤ επιμείνει σε αυτή την απόφαση-να μην δέχεται τα ελληνικά ομόλογα- τότε θα αναλάβει μεγάλη ευθύνη. Τότε θα επιστρέψει το θρίλερ που είδαμε πριν το Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου». Αλλά βέβαια αυτό το θρίλερ έχει και τα όριά του γιατί όπως λέει στο «Der Spiegel» ο Αλ. Τσίπρας «Αποκλείω το Grexit γιατί αγαπώ την Ευρώπη» (!). Και ενώ ο Τσίπρας αποκαλύπτει την «αγάπη» του για την Ευρώπη στην βουλή, ο Ν. Βούτσης μας πληροφορεί ότι «η κυβέρνηση είναι σε πόλεμο κοινωνικό- ταξικό με τους δανειστές μας» (!). Με την κατάρρευση όλου του οικοδομήματος περί «συμμαχιών» και «λογικών δυνάμεων» μέσα στην Ε.Ε. που είχε στήσει ο ΣΥΡΙΖΑ όλη την προηγούμενη περίοδο, ο κάθε αριστερός αναρωτιέται εάν οι αυταπάτες είναι αυτές που καθοδηγούν την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ή κάτι άλλο και κάθε τόσο δείχνει να βρίσκεται μπροστά σε «νέα» δεδομένα. Κατ αρχή οφείλουμε να πούμε ότι οι αυταπάτες δεν κατασκευάζονται σε κάποιο πολιτικό εργαστήριο αλλά είναι το αποτέλεσμα μιας εντελώς λαθεμένης, πολλές φορές σε εγκληματικό βαθμό, εκτίμησης του κόσμου και της χώρας. Του χαρακτήρα και των «δεδομένων» του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, των αντιθέσεων που το διαπερνούν, του χαρακτήρα της επίθεσης στην εργατική τάξη και τους λαούς και «κορωνίδα» όλων των εκτιμήσεων, η συνολική απάντηση που πρέπει να δοθεί από την μεριά των εργατικών-λα κών δυνάμεων στις οποίες, υποτίθεται ότι έχουν αναφορά και οι οπορτουνιστές. Ο χαρακτήρας του ιμπεριαλισμού, η φύση του αστικού κράτους, η διάταξη των πολιτικών-ταξικών δυνάμεων στον κόσμο και την χώρα μας, όλα περνάνε μέσα από τον παραμορφωτικό φακό των οπορτουνιστών-ρεφορμιστών και της αντίληψής τους «αλλαγή μέσα από τους θεσμούς». Στην βάση αυτή διαμορφώθηκαν και οι θεωρίες περί «διεξαγωγής της ταξικής πάλης» τόσο μέσα στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (βλέπε ΕΟΚ παλιότερα, ΕΕ σήμερα) όσο βέβαια και στα πλαίσια του αστικού κράτους. Προς τα πού θα στραφούν οι «θεσμοί» είναι ζήτημα συσχετισμών για τους οπορτουνιστές μας και πάνω εκεί στήνουν το οικοδόμημα των συμμαχιών με τις «λογικές» και «αντινεοφιλελεύθερες» δυνάμεις του συστήματος, καθώς έχουν, εδώ και χρόνια, διαγράψει την κατεύθυνση της σύγκρουσης και της ανατροπής. Η γραμμή της ταξικής συνεργασίας για το «κοινό καλό» σύντομα μετατρέπεται σε γραμμή συναίνεσης και υποταγής και με την ανάληψη της αστικής διαχείρισης ανοίγει ορθάνοικτος ο δρόμος για την μετατροπή σε φορέα επίθεσης στα εργατικά λα κά συμφέροντα. Παρά τις «καλές προθέσεις» τους απέναντι στο σύστημα της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης, οι νέοι κυβερνητικοί διαχειριστές δοκιμάζουν συνεχώς «εκπλήξεις» από τους ιμπεριαλιστές, σε κάθε προσπάθειά τους να ξεφύγουν έστω και λίγο από τις «ράγες» της αντεργατικήςαντιλα κής κατεύθυνσης. Οι απόψεις περί «ισότιμων εταίρων» μέσα σε ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες και συμφωνίες «αμοιβαίου οφέλους» με δεδομένα τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης δεν έχουν καμία σχέση με τα εργατικά-λα κά συμφέροντα αλλά αποτελούν στόχους και επιδιώξεις της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας που διαπραγματεύεται μέσω κυβέρνησης με τους ιμπεριαλιστές για την θέση και τον ρόλο της. Και η ντόπια κεφαλαιοκρατία νουθετεί τον ΣΥΡΙΖΑ να «προσαρμοστεί στην πραγματικότητα» και να αποτελέσει ι έναν καλό διαπραγματευτή των συμφερόντων της για το καλό της χώρας. Στον αποπροσανατολισμό και στην παθητική ή και «κινηματική» στάση στήριξης της πολιτικής υποταγής στους ιμπεριαλιστές που προσπαθεί να επιβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι κάθε είδους «φίλοι» του στον λαό πρέπει να συγκροτηθεί το αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο πάλης του λαού και της νεολαίας, το μόνο που μπορεί να ορθώσει πραγματικό ανάστημα στους εκβιασμούς, τις πιέσεις και τους εκβιασμούς των ιμπεριαλιστών για να ανοίξει ο δρόμος της πάλης που θα γκρεμίσει τα ιμπεριαλιστικά δεσμά.