ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ. Από το πρακτικό της υπ αριθμ. 3 ης / 2012 Συνεδρίασης του Συμβουλίου Δημοτικής Κοινότητας Μεσολογγίου

Transcript

1 ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ Από το πρακτικό της υπ αριθμ. 3 ης / 2012 Συνεδρίασης του Συμβουλίου Δημοτικής Κοινότητας Μεσολογγίου Αριθμ. Απόφασης : 5 / 2012 Σήμερα την 21 η του μηνός Μαρτίου του έτους 2012 ημέρα της εβδομάδος Τετάρτη και ώρα συνήλθε το Συμβούλιο Δημοτικής Κοινότητας Μεσολογγίου σε έκτακτη συνεδρίαση ύστερα από την υπ αριθμ. 09/ έγγραφη πρόσκληση του Προέδρου, η οποία και επιδόθηκε στον καθέναν από τους Συμβούλους. Αφού διαπιστώθηκε ότι υπάρχει η νόμιμη απαρτία, δεδομένου ότι από το σύνολο των έντεκα (11) μελών ήταν παρόντα επτά (7) μέλη δηλαδή : ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΑΠΟΝΤΕΣ 1. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ 1.ΚΟΝΤΟΚΡΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ 2. ΔΟΥΒΗ ΞΑΝΘΙΠΠΗ 2.ΣΤΑΜΑΤΑΚΗ- ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ ΠΟΛΥΞΕΝΗ 3. ΚΩΤΣΗ ΕΛΙΣΑΒΕΤ 3.ΛΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ 4. ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ-ΧΡΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ 4.ΖΑΠΑΝΤΙΩΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ 5. ΝΤΖΟΥΦΡΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ 6. ΓΚΑΝΙΑΤΣΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ 7. ΤΣΙΡΟΓΛΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Ως ειδικός Γραμματέας παρέστη ο ορισθείς σύμφωνα με την υπ αριθμ.148/2010 απόφαση Δημάρχου Δημοτικός υπάλληλος Αντωνόπουλος Βασίλειος. Διαπιστωθείσης νόμιμης απαρτίας o Πρόεδρος κήρυξε την έναρξη της συνεδριάσεως και ανέλυσε τους λόγους για τους οποίους η συνεδρίαση είναι έκτακτη. Το Συμβούλιο ενέκρινε το κατεπείγον της συνεδριάσεως και ακολούθως ο Πρόεδρος εισάγει το 1 ο θέμα της Ημερησίας Διατάξεως «Ονοματοθεσία οδών» και αναφέρει ότι κατόπιν πολλών συσκέψεων που πραγματοποιήθηκαν με τον αρμόδιο Αντιδήμαρχο και γνώστες της τοπικής μας ιστορίας και σύμφωνα με το άρθρο 75 του ν. 3463/06 Ι.γ.14. αρμοδιότητα των ΟΤΑ είναι μεταξύ άλλων και η ονομασία των οδών, πλατειών, η τοποθέτηση πινακίδων πληροφορίας και η αρίθμηση κτισμάτων. Σύμφωνα με το άρθρο 8 του ν. 3463/06 "Ονομασία και μετονομασία συνοικιών, οδών και πλατειών" "Η ονομασία συνοικιών, οδών και πλατειών γίνεται με απόφαση του δημοτικού ή κοινοτικού συμβουλίου, η οποία λαμβάνεται ύστερα από εισήγηση του οικείου τοπικού συμβουλίου ή παρέδρου και σύμφωνη γνώμη επιτροπής, στην οποία συμμετέχουν: α. Ο προϊστάμενος της Διεύθυνσης Αυτοδιοίκησης και Αποκέντρωσης ή της Διεύθυνσης Τοπικής Αυτοδιοίκησης και Διοίκησης του νομού, ως πρόεδρος. β. Δύο εκπρόσωποι της Τοπικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων, που ορίζονται με τους αναπληρωτές τους από τη Διοικούσα Επιτροπή της και γ. Δύο καθηγητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης κλάδου ΠΕ 02, οι οποίοι ορίζονται, μαζί με τους αναπληρωτές τους, από τον Γενικό Γραμματέα της Περιφέρειας. H Επιτροπή συγκροτείται με απόφαση του Γενικού Γραμματέα της οικείας Περιφέρειας. Με την ίδια απόφαση ορίζεται ο γραμματέας και ο αναπληρωτής του, οι οποίοι είναι υπάλληλοι της Περιφέρειας του κλάδου ΠΕ Διοικητικού. Η μετονομασία επιτρέπεται, για εξαιρετικούς λόγους και γίνεται με την ίδια διαδικασία." Επίσης σύμφωνα το άρθρο 213 του ν. 3463/06, οι κύριοι ή κάτοχοι ακινήτων υποχρεούνται να ανέχονται την τοποθέτηση ενδεικτικών πινακίδων, για την κυκλοφορία

2 και την ονοματοθεσία οδών και πλατειών, καθώς και τη στήριξη φωτιστικών σωμάτων. Έπειτα από την εφαρμογή του Καλλικράτη, το αντίστοιχο με τα τοπικά συμβούλια όργανο που είναι αρμόδιο για την εισήγηση προς το Δημοτικό Συμβούλιο, της ονομασίας οδών, είναι το συμβούλιο δημοτικής ή τοπικής κοινότητας. Προτείνεται η λήψη απόφασης για την ονομασία συνοικιών, οδών και πλατειών, ως η εισήγηση που σας έχει διανεμηθεί : Ακολούθως το λόγο έλαβαν και άλλοι Σύμβουλοι. Το Συμβούλιο της Δημοτικής Κοινότητας Μεσολογγίου μετά από διαλογική συζήτηση και σκέψη ΟΜΟΦΩΝΑ Α Π Ο Φ Α Σ Ι Ζ Ε Ι 1. Εγκρίνει το κατεπείγον της συνεδριάσεως. 2. Εισηγείται προς το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου την ονομασία των συνοικιών, την ονομασία και μετονομασία των οδών και των πλατειών της Δημοτικής Κοινότητας Μεσολογγίου, όπως ακριβώς αναφέρονται ακολούθως και απεικονίζονται στα σχετικά τοπογραφικά διαγράμματα τα οποία αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της παρούσας απόφασης: ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΟΔΩΝ Τα ονόματα των οδών : 25 ης Μαρτίου και 28 ης Οκτωβρίου να μεταφερθούν στην περιοχή του λιμανιού. Της 25 ης Μαρτίου στην οδό που βρίσκεται η Δ.Ο.Υ. Μεσολογγίου και το Τελωνείο και της 28 ης Οκτωβρίου στην παράλληλη οδό όπισθεν των κτιρίων αυτών. Και τα δύο αυτά ονόματα αναφέρονται στον εορτασμό των Εθνικών μας εορτών. α.συνοικια ΚΛΕΙΣΟΒΑΣ (περιοχή Ανατολικών Αλυπέδων) ΠΛΑΤΕΙΕΣ «ΠΟΙΗΤΩΝ ΛΙΜΝΟΘΑΛΑΣΣΑΣ» «ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΡΟΣΙΝΗ» Ο Γεώργιος Δροσίνης (9 Δεκεμβρίου Ιανουαρίου 1951) ήταν έλληνας ποιητής, πεζογράφος και δημοσιογράφος. Ήταν ένας από τους πρωτοπόρους της ανανεωτικής Νέας Αθηναϊκής Σχολής στην ποίηση και της ηθογραφίας στην πεζογραφία. Η πρώτη ποιητική του συλλογή Ιστοί Αράχνης σηματοδότησε την εμφάνιση της Νέας Αθηναϊκής Σχολής ενώ το διήγημά του Χρυσούλα κέρδισε το πρώτο βραβείο στον πρώτο διαγωνισμό διηγήματος του περιοδικού «Η Εστία» το Γεννήθηκε σε ένα αρχοντικό της Πλάκας στην Αθήνα από γονείς Μεσολογγίτες. Ήταν γιος του Χρήστου Δροσίνη, που εργαζόταν ως ανώτατος υπάλληλος στο Υπουργείο Οικονομικών και της Αμαλίας Πετροκόκκινου, της οποίας η οικογένεια είχε κατεβεί στην Αθήνα με τον Καποδίστρια. Η οικογένεια του Δροσίνη, εκτός από εύπορη ήταν και γνωστή για τη συνεισφορά της στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του Παππούς του ήταν ο Γιώργης Καραγιώργης, που σκοτώθηκε στην Έξοδο του Μεσολογγίου το 1826 ενώ ο προπαππούς του ήταν ο Καπετάν- Αναστάσης Δροσίνης, γνωστός και ως ο Πρωτοκλέφτης των Αγράφων. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και μεταγράφηκε στη φιλοσοφική σχολή μετά από σύσταση του Νικόλαου Πολίτη. Το 1885 συνέχισε τις σπουδές του στην Ιστορία της Τέχνης στο εξωτερικό, στα Πανεπιστήμια της Λειψίας, της Δρέσδης και του Βερολίνου, στη Γερμανία,[1] χωρίς όμως να πάρει κάποιο πτυχίο. Ο Γ. Δροσίνης ασχολήθηκε εξίσου με την πεζογραφία και την ποίηση, αλλά σημαντικότερο θεωρείται το ποιητικό του έργο. Άρχισε να δημοσιεύει τα πρώτα ποιήματά του το 1878 στην εφημερίδα "Ραμπαγάς", με το ψευδώνυμο "Αράχνη". Ανήκε στον κύκλο των προοδευτικών ποιητών (μαζί με τους Νίκο Καμπά και Κωστή Παλαμά), που επεδίωκαν να ανανεώσουν τον ποιητικό λόγο, να τον απαλλάξουν από τον στόμφο και την απαισιοδοξία της Α' Αθηναϊκής Σχολής και να

3 καθιερώσουν την δημοτική ως επίσημη γλώσσα της λογοτεχνίας. Η χρονολογία έκδοσης της πρώτης του ποιητικής συλλογής, το 1880, είναι το ορόσημο της εμφάνισης της Νέας Αθηναϊκής Σχολής. Ο Δροσίνης συνέχισε να υπηρετεί την ποίηση ως το τέλος της ζωής του, χωρίς όμως η ποιητική του τέχνη να παρουσιάσει κάποια εξέλιξη. Τα πεζογραφικά έργα του Δροσίνη εντάσσονται στον χώρο της ηθογραφίας: απεικονίζουν σκηνές από την αγροτική ζωή, ήθη, έθιμα και παραδόσεις του λαού της υπαίθρου. Ο συγγραφέας εξ άλλου ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τη Λαογραφία (ήταν ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας) και είχε ασχοληθεί με τη συλλογή τραγουδιών, εθίμων και παραδόσεων. Το κύριο γνώρισμά των μυθιστορημάτων και των διηγημάτων του είναι ο ειδυλλιακός χαρακτήρας. Παρ' όλο που στην ποίηση ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του δημοτικισμού, οι γλωσσικές του επιλογές στην πεζογραφία ήταν συντηρητικότερες, κάτι που αποτελεί μια από τις βασικές αδυναμίες του πεζογραφικού του έργου. «ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ» Ο Κωστής Παλαμάς (Πάτρα, 13 Ιανουαρίου Αθήνα, 27 Φεβρουαρίου 1943) ήταν ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ιστορικός και κριτικός της λογοτεχνίας. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, με σημαντική συνεισφορά στην εξέλιξη και ανανέωση της νεοελληνικής ποίησης. Αποτέλεσε κεντρική μορφή της λογοτεχνικής γενιάς του 1880, πρωτοπόρος, μαζί με το Νίκο Καμπά και το Γεώργιο Δροσίνη, της αποκαλούμενης Νέας Αθηναϊκής (ή Παλαμικής) σχολής. Γεννήθηκε στην Πάτρα στις 13 Ιανουαρίου 1859 από γονείς που κατάγονταν από το Μεσολόγγι. Η οικογένεια του πατέρα του ήταν οικογένεια λογίων, με αξιόλογη πνευματική δραστηριότητα και ασχολούμενων με τη θρησκεία: Ο προπάππος του Παναγιώτης Παλαμάς ( ) είχε ιδρύσει στο Μεσολόγγι την περίφημη "Παλαμαία Σχολή" και ο παππούς του Ιωάννης είχε διδάξει στην Πατριαρχική Ακαδημία της Κωνσταντινούπολης. Ο θείος του Ανδρέας Παλαμάς υπήρξε πρωτοψάλτης και υμνογράφος, τον οποίο ο Κωστής Παλαμάς αναφέρει στα "Διηγήματά" του (Β' έκδοση, 1929, σελ. 200). Ο Μιχαήλ Ευσταθίου Παλαμάς (αδελφός του Ανδρέα) και ο Πανάρετος Παλαμάς ήταν ασκητές. Ο Δημήτριος Ι. Παλαμάς, επίσης θείος του Κωστή, ήταν ψάλτης και υμνογράφος στο Μεσολόγγι. Όταν ο ποιητής ήταν 6 χρονών έχασε και τους δύο γονείς του σε διάστημα σαράντα ημερών (Δεκέμβριος 1864-Φεβρουάριος 1865). Στενοί συγγενείς ανέλαβαν τότε τα τρία παιδιά της οικογένειας: το μικρότερο αδερφό του η αδερφή της μητέρας του και εκείνον και το μεγαλύτερο αδερφό του ο θείος τους Δημήτριος Παλαμάς, που κατοικούσε στο Μεσολόγγι. Εκεί έζησε από το 1867 ως το 1875, σε ατμόσφαιρα μάλλον δυσάρεστη και καταθλιπτική, που ήταν φυσικό να επηρεάσει τον ευαίσθητο ψυχισμό του, όπως φαίνεται και από ποιήματα που αναφέρονται στην παιδική του ηλικία. Μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1875, όπου γράφτηκε στην Νομική Σχολή. Σύντομα όμως εγκατέλειψε τις σπουδές του αποφασισμένος να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία. Το πρώτο του ποίημα το είχε γράψει σε ηλικία 9 ετών, μιμούμενος τα πρότυπα της εποχής του, "ποίημα για γέλια", όπως το χαρακτήρισε αργότερα ο ίδιος. Η αρχή του ποιήματος εκείνου ήταν: "Σ αγαπώ εφώνησα, / κι εσύ μ αστράπτον βλέμμα /Μη - μ απεκρίθης - μη θνητέ, / τολμήσης να μιάνης / δια της παρουσίας σου / τας ώρας τας ωραίας / που έζησα στον κόσμον /...". Από το 1875 δημοσίευε σε εφημερίδες και περιοδικά διάφορα ποιήματα και το 1876 υπέβαλε στον Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό την ποιητική συλλογή Ερώτων Έπη, σε καθαρεύουσα, με σαφείς τις επιδράσεις της Α' Αθηναϊκής Σχολής. Η συλλογή απορρίφθηκε με το χαρακτηρισμό "λογιωτάτου γραμματικού ψυχρότατα στιχουργικά γυμνάσματα". Η πρώτη του αυτοτελής έκδοση ήταν το 1878 το ποίημα "Μεσολόγγι". Από το 1898 εκείνος και οι δύο φίλοι και συμφοιτητές του Νίκος Καμπάς (με τον οποίο μοιραζόταν το ίδιο δωμάτιο) και Γεώργιος Δροσίνης άρχισαν να συνεργάζονται με τις πολιτικές-σατιρικές εφημερίδες "Ραμπαγάς" και "Μη χάνεσαι". Οι τρεις φίλοι είχαν συνειδητοποιήσει την παρακμή του αθηναϊκού ρομαντισμού και με το έργο τους παρουσίαζαν μια νέα ποιητική πρόταση, η οποία βέβαια ενόχλησε τους παλαιότερους ποιητές: τους αποκαλούσαν περιφρονητικά "παιδαρέλια" ή ποιητές της "Νέας Σχολής". Το 1886 δημοσιεύτηκε η πρώτη του ποιητική συλλογή Τραγούδια της Πατρίδος μου στη δημοτική γλώσσα, η οποία εναρμονίζεται απόλυτα με το κλίμα της Νέας Αθηναϊκής Σχολής. Το 1887 παντρεύτηκε τη συμπατριώτισσά του Μαρία Βάλβη, με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά, μεταξύ των οποίων και ο Λέανδρος Παλαμάς. το 1889 δημοσιεύτηκε ο Ύμνος εις την Αθηνάν, αφιερωμένος στη γυναίκα του, για τον οποίο βραβεύτηκε στον Φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό την ίδια χρονιά.

4 Ένδειξη της καθιέρωσής του ως ποιητή ήταν η ανάθεση της σύνθεσης του Ύμνου των Ολυμπιακών Αγώνων, το Το 1898, μετά το θάνατο του γιού του Άλκη σε ηλικία τεσσάρων ετών, δημοσίευσε την ποιητική σύνθεση "Ο Τάφος". Το 1897 διορίστηκε γραμματέας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, απ' όπου αποχώρησε το Από την ίδια χρονιά (1897) άρχισε να δημοσιεύει τις σημαντικότερες ποιητικές του συλλογές και συνθέσεις, όπως οι "Ίαμβοι και Ανάπαιστοι" (1897), "Ασάλευτη Ζωή" (1904), "ο Δωδεκάλογος του Γύφτου" (1907), "Η Φλογέρα του Βασιλιά" (1910). Το 1918 του απονεμήθηκε το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών, ενώ από το 1926 αποτέλεσε βασικό μέλος της Ακαδημίας των Αθηνών, της οποίας έγινε πρόεδρος το «ΜΙΛΤΙΑΔΗ ΜΑΛΑΚΑΣΗ» Ο Μιλτιάδης Μαλακάσης ( ) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους ποιητές του νεοελληνικού λυρισμού. Ασχολήθηκε επίσης με τη μετάφραση και την πεζογραφία. Γεννήθηκε το 1869 στο Μεσολόγγι, από πλούσια οικογένεια. Αφού τελείωσε το δημοτικό και το Ελληνικό σχολείο στο Μεσολόγγι, χωρίς ιδιαίτερες επιδόσεις στα μαθήματα, το 1885 πήγε στην Αθήνα και μπήκε εσωτερικός στο ιδιωτικό λύκειο Παπαγεωργίου. Στη συνέχεια γράφτηκε στη Νομική Σχολή, κατόπιν πίεσης της οικογένειάς του, την οποία όμως δεν τελείωσε ποτέ. Η οικονομική άνεση της οικογένειάς του τού έδωσε τη δυνατότητα να αφοσιωθεί στην ποίηση και τη λογοτεχνία για ολόκληρη τη ζωή του. Στην Αθήνα έζησε κοσμική ζωή και ήταν μέλος της Αθηναϊκής Λέσχης. Το 1897 γνωρίστηκε με τον Ελληνογάλλο ποιητή Ζαν Μωρεάς (Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλο) και η γνωριμία αυτή επηρέασε αποφασιστικά την ποίησή του και τη μετέπειτα λογοτεχνική του πορεία. Το 1908 νυμφεύτηκε την κόρη του Επαμεινώνδα Δεληγιώργη, Ελίζα, και τον επόμενο χρόνο εγκαταστάθηκε μαζί της στο Παρίσι όπου μπήκε στον κύκλο του Μωρεάς και ήρθε σε επαφή με το γαλλικό πνευματικό κόσμο της εποχής. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1915, αφού προηγουμένως είχε ταξιδέψει στη Γερμανία, την Κωνσταντινούπολη κ.α. Το 1917 διορίστηκε κοσμήτορας και αργότερα διευθυντής της βιβλιοθήκης της Βουλής. Δεκαοκτώ χρόνια αργότερα παύθηκε από τη θέση αυτή, διορίστηκε όμως ξανά το 1936 για να παραιτηθεί τελικά την επόμενη χρονιά. Κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 ο Μιλτιάδης Μαλακάσης μαζί με άλλους Έλληνες λογίους προσυπέγραψε την Έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους Διανοούμενους ολόκληρου του Κόσμου με την οποία αφενός μεν καυτηριαζόταν η κακόβουλη ιταλική επίθεση, αφετέρου δε, διήγειρε την παγκόσμια κοινή γνώμη σε επανάσταση συνειδήσεων για κοινό νέο πνευματικό Μαραθώνα. Έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του αποτραβηγμένος στο σπίτι του στο Ψυχικό και πέθανε στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός από καρκίνο στις 27 Ιανουαρίου του Ο Μαλακάσης εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη λογοτεχνία από το περιοδικό Εβδομάς το 1885 χρησιμοποιώντας στο πρώτο του δημοσίευμα τα αρχικά Μ.Μ. Πιο συστηματικά άρχισε να δημοσιεύει ποιήματα, πεζά και άρθρα, επτά χρόνια αργότερα, σε διάφορα περιοδικά κι εφημερίδες (Εστία, Διόνυσος, Τέχνη, Παναθήναια, Άστυ, Ακρόπολις κ.ά.). Αρκετά ποιήματά του δημοσίευσε και στον Νουμά. Συνολικά ολοκλήρωσε δέκα ποιητικές συλλογές (από τις οποίες η Κυρά του Πύργου σε θεατρική μορφή). Το 1904 ίδρυσε μαζί με τον Κωνσταντίνο Χατζόπουλο και τον Λάμπρο Πορφύρα ίδρυσε την εταιρία «Εθνική Γλώσσα» για την προβολή και την καθιέρωση της δημοτικής. Το 1924 τιμήθηκε με το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και το 1932 εκλέχτηκε πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. Συνολικά το ποιητικό του έργο του Μαλακάση χαρακτηρίζεται από απαισιόδοξη διάθεση. Άλλα χαρακτηριστικά της ποίησης του είναι η στιχουργική επιδεξιότητα και η μουσική αίσθηση. Όσο ζούσε, τύπωσε τα ποιητικά βιβλία: Συντρίμματα (1898) (ποιητική συλλογή αφιερωμένη στον Ζαν Μωρεάς), Ώρες (1903), Η Κυρά του Πύργου (1904, έμμετρο παραμυθόδραμα, δημοσιευμένο αρχικά στα Παναθήναια, τόμος Ζ, και κατόπιν χωριστά), Πεπρωμένα (1909), Ασφόδελοι (1918), Ο Μπαταριάς - Ο Τάκης Πλούμας Μπάυρον (1920), Αντίφωνα (1931), Ερωτικό (1939) και τη μετάφραση του έργου Στροφές του Ζαν Μωρεάς (1920). Μετά το θάνατό του εκδόθηκαν Τα Μεσολογγίτικα (1946), με όλα τα δημοσιευμένα στις προηγούμενες συλλογές μεσολογγίτικα ποιήματά του, και το 1964 ο Γ. Βαλέτας συγκέντρωσε σε δύο τόμους το σύνολο του έργου του, με τίτλο Μαλακάσης: Άπαντα. Πρόσφατα, με φιλολογική επιμέλεια του Γιάννη Παπακώστα, έγινε νέα έκδοση των απάντων του σε τρεις τόμους: Ποιήματα(2005) και Πεζά (2006). Ορισμένοι μελετητές αλλά και ομότεχνοί του τον επέκριναν (ο Καβάφης τον ειρωνευόταν: «Τα τρίκλωνα και ξέκλωνα του Γρυπάρη», ενώ άλλος κριτικός μιλώντας για τον Μαλακάση είχε πει ότι είναι «ο Δροσίνης που πάει να γίνει Γρυπάρης») χαρακτηρίζοντάς τον «τραγουδιστή», με την έννοια ότι εξέφραζε στα ποιήματά του προσωπικά συναισθήματα αδιαφορώντας για τα δεινά του ανθρώπου

5 και της χώρας και ότι ο στίχος του στερείται φιλοσοφικού στοχασμού. Ο Μαλακάσης το δεχόταν, λέγοντας: «Έχω τον τρόμο των ιδεών». «ΑΝΤΩΝΗ ΤΡΑΥΛΑΝΤΩΝΗ» ( ) Ο Αντώνης Τραυλαντώνης γεννήθηκε στο Μεσολόγγι, γιος του εμπόρου Κωνσταντίνου Χρυσικόπουλου. Η μητέρα του λεγόταν Κυράνα και εκτός από τον Αντώνη είχε άλλον ένα γιο το Νίκο και μια κόρη τη Βασιλική. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και μελέτησε μόνος ιταλικά, γαλλικά και γερμανικά. Διορίστηκε στη Δημόσια Εκπαίδευση και εργάστηκε σε πολλές πόλεις της επαρχίας, ιδιαίτερα στην Κέρκυρα, ενώ διετέλεσε επίσης μέλος του κεντρικού εποπτικού συμβουλίου για τη Δημοτική Εκπαίδευση και πρόεδρος του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου από το 1924 ως το Στην τελευταία θέση του διακρίθηκε για τις προοδευτικές εκπαιδευτικές ιδέες του, ιδιαίτερα στο χώρο της διδασκαλίας της νεοελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας. Το 1925 αποχώρησε από τον εκπαιδευτικό χώρο και αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στο δήμο Ζωγράφου, ζώντας μια εξαιρετικά λιτή ζωή. Πέθανε από τις κακουχίες κατά τη διάρκεια της Κατοχής το 1943 στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού. Αναφέρεται ως σεμνός και μοναχικός άνθρωπος. Η πρώτη εμφάνιση του Τραυλαντώνη στη λογοτεχνία σημειώθηκε το 1890 οπότε άρχισε να δημοσιεύει διηγήματα στην εφημερίδα Αττική. Ακολούθησε από το 1892 συνεργασία του με την εφημερίδα Άστυ, όπου δημοσίευσε το εκτενές πεζογράφημα Διετής Θητεία, ενώ γνωστό στο ευρύτερο κοινό τον κατέστησε η νουβέλα Η εξαδέλφη που δημοσιεύτηκε στο Άστυ επίσης το Συνεργάστηκε με πολλές εφημερίδες και περιοδικά (όπως ο Παρνασσός, η Εστία, η Ανάπλασις, η Λαογραφία). Άριστος γνώστης της αρχαίας ελληνικής και λατινικής γλώσσας στράφηκε σύντομα από την καθαρεύουσα στη δημοτική. Η γραφή του εντάσσεται στο χώρο της ρεαλιστικής ηθογραφίας με παράλληλη παρουσία αυτοβιογραφικών και φυσιολατρικών, ποιητικών και ψυχογραφικών στοιχείων. Στη θεματική του κυριαρχούν η καθημερινή ζωή, ο έρωτας και η διάσταση ανάμεσα στην κοινωνική και ατομική ηθική, ενώ στα πρώτα του έργα δανείστηκε θέματα από τη ελληνική και ρωμαϊκή αρχαιότητα. «ΡΗΓΑ ΓΚΟΛΦΗ» Ο Ρήγας Γκόλφης ( ) ήταν ποιητής, κριτικός και συνεργάτης του περιοδικού Ο Νουμάς και υπήρξε από τους πιο μαχητικούς δημοτικιστές της εποχής του χωρίς να μετατρέψει όμως ποτέ την ποίηση του σε πολιτική συνθηματολογία. Ο Δημήτρης Δημητριάδης, όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Ρήγα Γκόλφη, γεννήθηκε το 1866 στο Μεσολόγγι ο δε πατέρας του καταγόταν από το Καρπενήσι. Ο Γκόλφης αφού σπούδασε νομικά στην Αθήνα έγινε συμβολαιογράφος όπως και ο πατέρας του. Το 1908 δημοσίευσε στον Νουμά το μονόπρακτο δράμα Ο Γήταυρος το οποίο είχε έντονο κοινωνικό χαρακτήρα και εντάσσεται στην κοινωνική θεατρική ηθογραφία. Ασχολήθηκε όμως κυρίως με την ποίηση και εξέδωσε τις παρακάτω ποιητικές συλλογές: Τραγούδια του Απρίλη (1909) Ύμνοι (1921) Στο γύρισμα της ρίμας (1924) Λυρικά χρώματα (1930) Τετράμετρο (1952) Στα ποιήματα του, που τα χαρακτηρίζει η εξομολογητική διάθεση και ευγένεια αισθημάτων, ο Γκόλφης χρησιμοποίησε διάφορα μέτρα και ρυθμούς. Εξέδωσε και ένα βιβλίο με διηγήματα με τίτλο Η επιφάνεια και το βάθος (1954). Εκτός από την ποιητικό του έργο σημαντικά είναι και τα κριτικά κείμενά του που αν και χαρακτηρίζονται από απλότητα φανερώνουν τις κριτικές του ικανότητες και την γενικότερη πνευματική καλλιέργειά του. Από το κείμενα αυτά τύπωσε μόνο ορισμένα σε έναν τόμο με τίτλο Φαντασία και ποίηση (1935) ενώ τα υπόλοιπα είναι σκορπισμένα σε διάφορα έντυπα. Επίσης μετέφρασε τον Ύμνο της Διεθνούς και το καταστατικό του σοσιαλιστικού κόμματος στη δημοτική. Το 1909 αφιέρωσε ένα ποίημά του στον σοσιαλιστή Φερέρο που δολοφονήθηκε στην Ισπανία. «ΘΩΜΑ ΓΚΟΡΠΑ» Ο Γκόρπας, γεννήθηκε στο Μεσολόγγι, στην Ιερά Πόλη της Αιτωλίας, το Ο ίδιος ο ποιητής αυτοβιογραφούμενος γράφει: «Γεννήθηκα στο Μεσολόγγι το 1935, επίσημη χρονιά του ελληνικού σουρεαλισμού Τα μαθήματα του Δημοτικού, τα άκουσα, μέσα σε μια αποθήκη κρασιών, στο πίσω μιας καρβουναποθήκης, λόγω επιτάξεως των σχολείων Από το 1945, έως το 1950 έπαιξα Καραγκιόζη, με δικές μου φιγούρες Το

6 καλοκαίρι του 1951, μαζί μάλλους δύο συμμαθητές κατασκεύαζα φιλολογικό περιοδικό και λειτουργούσα πρωτόγονο κινηματογράφο έγραψα τους πρώτους μου συνειδητούς στίχους, χωρίς ρίμες Το 1952 άνοιξε ο φάκελός μου στην Ασφάλεια, με πρώτες εγγραφές την ηγετική μου συμμετοχή σε μαθητική διαδήλωση υπέρ της Ενώσεως της Ελλάδας με την Κύπρο, την ασέβειά μου κατά την ώρα της ομαδικής προσευχής, την ανάγνωση κομμουνιστικών εφημερίδων («Νεολόγος Πατρών», «Βήμα», «Ελευθερία» κ.ά.), την ανάγνωση «κομμουνιστικών βιβλίων» (Μπαλζάκ, Ντοστογιέφσκι, Γκόρκι κ.ά.) Στο παράρτημα Ασφάλειας, είχαν καταθέσει ο Γυμνασιάρχης και οι περισσότεροι καθηγητές μου και δυστυχισμένοι άνθρωποι όπως 3-4 συμμαθητές και φίλοι μου, μέλη αριστερών οικογενειών Το 1953 στο απολυτήριό μου, με άριστα το 20, στη γυμναστική (μέλος των ομάδων βόλεϋ και μπάσκετ και πρωταθλητής στους περιφερειακούς μαθητικούς αγώνες στην δισκοβολία με κατάρριψη του πανελληνίου ρεκόρ) είχα 10, στα Νέα Ελληνικά (με 2-3 κόλλες αναφοράς στην έκθεση) 11, στα Αρχαία Ελληνικά (διάβαζα από το πρωτότυπο, χωρίς μεταφραστικό βοήθημα έως και Θουκυδίδη) 11 Την ίδια χρονιά και την επόμενη απορρίφθηκα στις εξετάσεις της Νομικής λόγω του φακέλου. Το 1954, ήρθα πρώτος στις εξετάσεις της Παντείου, πήγα σε δύο τρία μαθήματα κιαπό τότε δεν έχω περάσει ούτε απέξω. Δεν επρόκειτο περί σχολής, αλλά περί στάβλου φοιτητές σε μια αίθουσα που βρώμαγε κάτουρο, ποδαρίλα και βομβαρδίζονταν από χιλιάδες στραγάλια και σαίτες Ήδη δούλευα μεταφορέας Από το 1955 έως σήμερα, δούλεψα λογιστής, τοιχοτρίφτης, επιμελητής εκδόσεων, μπογιατζής, παλαιοβιβλιοπώλης, συντάκτης στον Ημερήσιο Τύπο («Ανεξάρτητος Τύπος», «Μεσημβρινή», «Εξπρές», «Νέα Πολιτεία»). Ακόμα υπήρξα συντάκτης ή Αρχισυντάκτης στα Περιοδικά «Ρουμελιώτικη Βίγλα», «Ο Λογοτέχνης», «Η τέχνη στην Αθήνα», «Η Καλλιτεχνική», «Μουσικά Θέματα», και σύμβουλος εκδόσεως της «Ποιητικής Αντιανθολογίας». Το 1979 εκπροσώπησα την Ελλάδα στο πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Μπητ στην Όστια της Ρώμης. Εργασίες μου πολύχρονης έρευνας για το Μεσολόγγι, την Αθήνα, το λαϊκό τραγούδι, τον Καραγκιόζη και την Πρωτοπορία του 1920, παραμένουν στα συρτάρια μου». Για την ποίηση και την καταγωγή του, σε μια εκδήλωση που οργάνωσε προς τιμή του η Ένωση Αιτωλοακαρνάνων Λογοτεχνών στο Τριφύλλειο Μέγαρο, έδωσε τις εξής πληροφορίες: «Είμαι 500 ετών Μεσολογγίτης και 50 ετών ποιητής Εγώ έρχομαι από τον Κάλβο, τον Τριαντάφυλλο Σποντή, τον Στασινό Μικρούλη, τον Καρασούτσα, τον Βαλαβάνη, τον Παπαδιαμαντόπουλο, τον Καμπά, τον Μαλακάση, τον Λιμπεράκη, τον Βάρναλη, τον Φιλύρα, τον Καρυωτάκη. Γι αυτό και συναντήθηκα με τον Εμπειρίκο, τον Εγγονόπουλο, τον Ελύτη, την Πολυδούρη και τον Ζώτο Είμαι απόγονος του Ρήγα Φεραίου, του Αλή Πασά, του Καραϊσκάκη, του Ανδρούτσου Είμαι απόγονος του Ρόκου Χοϊδά, του Βελουχιώτη, του Μπελογιάννη, του Πλουμπίδη, του Λαμπράκη αυτών των δολοφονημένων από την σύμπραξη εχθρών και συντρόφων τους». «ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΒΟΥΤΥΡΑ» Ο Δημοσθένης Βουτυράς ( ) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες διηγηματογράφους του Μεσοπολέμου. Στα έργα του περιγράφει κυρίως τις περιπέτειες των φτωχών ανθρώπων, των περιθωριακών και των απόκληρων. Πολλοί σύγχρονοί του λογοτέχνες επηρεάστηκαν από το έργο του. Ο Δημοσθένης Βουτυράς γεννήθηκε το 1872 στην Κωνσταντινούπολη, όπου και πέρασε τα πρώτα παιδικά του χρόνια. Αργότερα εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στον Πειραιά, όπου ο πατέρας του διορίστηκε συμβολαιογράφος. Εκεί τελείωσε το Δημοτικό και ξεκίνησε το Γυμνάσιο, το οποίο όμως διέκοψε. Αν και ήταν καλλίφωνος, δεν καλλιέργησε το ταλέντο του λόγω του ιδιόρρυθμου χαρακτήρα του. Μετά τις κρίσεις επιληψίας που παρουσίασε, οι γονείς του ήταν ιδιαίτερα υπερπροστατευτικοί μαζί του. Το 1905, ο πατέρας του, που στο μεταξύ είχε αλλάξει επάγγελμα (είχε ανοίξει χυτήριο), αφού καταστράφηκε οικονομικά, αυτοκτόνησε. Η αυτοκτονία του πατέρα του προκάλεσε βαθιά θλίψη στο Δημοσθένη Βουτυρά και μελαγχολία. Αν και προσπάθησε αρχικά να συνεχίσει την επιχείρηση, την οδήγησε τελικά στην ολοκληρωτική πτώχευση και έτσι για να ζήσει αναγκάστηκε να πουλάει διηγήματά του σε εφημερίδες και περιοδικά. Ο Βουτυράς απέκτησε δύο κόρες από τον γάμο του, το 1903, οι οποίες έγιναν αργότερα η μια υψίφωνος της Λυρικής και καθηγήτρια φωνητικής (Ναυσικά Βουτυρά) και η άλλη ζωγράφος. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1901 στο πειραιώτικο περιοδικό «Το Περιοδικόν μας», με το διήγημά του "Λαγκάς", αλλά η καταξίωσή του προήλθε αρχικά από τον ελληνισμό της Διασποράς. Στην Αθήνα έγινε γνωστός μετά το 1920.

7 Ο Βουτυράς ήταν ο συγγραφέας περισσότερο των φτωχών και των απόκληρων, των χαμηλών και εξαθλιωμένων κοινωνικών στρωμάτων. Έχοντας ζήσει δίπλα σε τέτοιους ανθρώπους, περιέγραψε τη ζωή και την ψυχοσύνθεσή τους με ζοφερά χρώματα, καθώς και την άρνηση τους να ενταχτούν στην οργανωμένη κοινωνία, υιοθετώντας πάντως παράλληλα και μια τάση προς την ουτοπία. Επίσης, τον απασχόλησε ο αναποφάσιστος άνθρωπος και η δυσκολία του να επιλέξει συγκεκριμένη δράση. Χαρακτηριστικό ορισμένων έργων του είναι επίσης ότι περιέχουν στοιχεία μεταφυσικής και επιστημονικής φαντασίας. Ο Βουτυράς βραβεύτηκε με το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών το 1924 και με το Αριστείο του Δήμου Πειραιά το Αν και ενόσω ζούσε ήταν ένας από τους πιο αγαπητούς συγγραφείς, ιδιαίτερα των νέων, δέχτηκε έντονη κριτική για την μορφή που είχαν τα διηγήματά του και κατηγορήθηκε για άγνοια των κανόνων συγγραφής. Έντονα επικριτικός ήταν απέναντί του ο Ξενόπουλος, μολονότι στην αρχή είχε εκφραστεί εγκωμιαστικά για τον Βουτυρά, με αφορμή τον "Λαγκά" και ο Κώστας Παρορίτης που τον επέκρινε για έλλειψη ενός κοινωνικού κριτηρίου, μιας σταθερής φιλοσοφικής θεωρίας. Μετά τον Πόλεμο, διεκόπη η τιμητική σύνταξή που λάμβανε και η Ακαδημία Αθηνών, μετά από δύο συνεχείς εκλογές, αρνήθηκε να τον εκλέξει μέλος της, λόγω της υποστήριξης που προσέφερε στην Αριστερά στη διάρκεια της Κατοχής. Πάντως, και ενώ ο Βουτυράς συμπαθούσε τον Κομμουνισμό και τον Σοσιαλισμό, παρέμεινε ανένταχτος. Στη διάρκεια της κατοχής, ο Βουτυράς κράτησε ημερολόγιο, μέρος του οποίου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αυγή. «ΜΠΡΑΝΙΑ ΣΤΑΜΟΥ ( )» Ο Στάμος Μπράνιας γεννήθηκε στο Μεσολόγγι (γόνος ιστορικής οικογένειας της πόλεως). Μαθητής ακόμα δημοσιεύει στον τοπικό τύπο λογοτεχνικά και λαογραφικά κείμενα. Τελειώνει το Γυμνάσιο κι ανεβαίνει στην Αθήνα και γράφεται στη Νομική, λίγους μήνες μετά, όμως, επιστρέφει στην πατρίδα γιατί δεν βρίσκει μια απασχόληση για να βγάζει το ψωμί του. Η φτώχεια του γίνεται υποφερτή όταν διορίζεται το 1894 γραφέας στη Νομαρχία. Συγχρόνως συνεργάζεται με μεσολογγίτικες και πατρινές εφημερίδες ως επαγγελματίας. Κάνει ρεπορτάζ, στέλνει ανταποκρίσεις, γράφει άρθρα, χρονογραφήματα, διηγήματα. Αγαπάει με πάθος την πόλη του και τους ψαράδες της, αγαπάει τα πανηγύρια και συχνάζει στα φημισμένα μουσικά καφενεία του Βλάχου και του Καλλιαντέρη. Οι Μεσολογγίτες τον αγαπάνε και τον θαυμάζουν αλλά ο Στάμος Μπράνιας ονειρεύεται την Αθήνα. Το 1904 τον ανακαλύπτει ο πολύς Βλάσης Γαβριηλίδης και του γράφει νανεβεί αμέσως στην Αθήνα και να γίνει ένας ακόμα του επιτελείου της Ακροπόλεως. Ξεχωρίζει αμέσως σαν ρεπόρτερ και στη συνέχεια σαν χρονογράφος. Οι κύκλοι της δημοσιογραφίας και της λογοτεχνίας εντυπωσιάζονται για τη γλώσσα και το στυλ του, αλλά και τη βαθειά του γνώση των κοινωνικών θεμάτων. Γίνεται περιζήτητος. Το 1905 εγκαταλείπει την Ακρόπολη. Τα επόμενα 30 χρόνια θα συνεργαστεί με τις περισσότερες από τις σημαντικές εφημερίδες, κυρίως σαν πρώτος χρονογράφος: Αλήθεια (1906), Σκριπ ( ), Νέον στυ ( ), Αθήνα ( ), Νέα Ημέρα ( ), Νέα Ελλάς ( ), Θάρρος (1916), Σημαία ( ), Ελεύθερος Τύπος ( ), Η Καθημερινή ( ). Θα συνεργαστεί και με την εφημερίδα του Στέφανου Γρανίτσα Αστραπή και σε σπουδαία περιοδικά της εποχής όπως ο Παρνασσός, η Πινακοθήκη του Μεσολογγίτη Δ. Ι. Καλογερόπουλου και το Μπουκέτο, το οποίο διευθύνει ο επαχτίτης Χάρης Σταματίου. Έκανε και μεταφράσεις από τα γαλλικά. Το αριστουργηματικό θεατρικό έργο του Αλμπέρ Σαμαίν Πολύφημος σε δική του μετάφραση παίχτηκε από το Εθνικό θέατρο και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Τα χρονογραφήματά του υπέγραφε με το ψευδώνυμο Μπραν. Από τις άλλες δραστηριότητες του Μπράνια σημειώνουμε: Συνεργάστηκε και με εφημερίδες του Πειραιά και άλλες αθηναϊκές ανάμεσα στις οποίες τα Χρονικά του Κ. Κοτζιά και Στάθη Καραβία, την Βραδυνή, τον Ελληνικό Ταχυδρόμο του Ι. Διάκου. Υπήρξε ανταποκριτής του ελληνικού πρακτορείου Αιγύπτου ( ). Συνεργάστηκε σε εβδομαδιαία περιοδικά, όπως ο Θεατής, στα οποία δημοσίευε φιλολογικά άρθρα και μελέτες κοινωνικού ενδιαφέροντος. Για πολλά χρόνια ήταν διευθυντής του τεκτονικού περιοδικού Πυθαγόρας-Ενώμων, επισήμου οργάνου του Υπάτου Συμβουλίου της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος. Στα χρόνια πριν και μετά το 1930 αναμίχτηκε ενεργά στην κίνηση των Ελλήνων Τεκτόνων με διαλέξεις και άλλες δραστηριότητες. Για πολλά χρόνια συνεργάστηκε με τις εκδόσεις Διδακτικών Βιβλίων γράφοντας ο ίδιος, αλλά και επιλέγοντας κείμενα άλλων συγγραφέων για βιβλία κυρίως Ιστορίας και Νεοελληνικών. Υπήρξε τακτικός

8 συνεργάτης του Φανού των Συντακτών και άλλων εκδόσεων του επαγγελματικού σωματείου των δημοσιογράφων ΕΣΗΕΑ. Εξέδωσε τα εξής βιβλία: Ανθρώπινες ιστορίες (Διηγήματα) (χ.χ.), Γράμματα σε μια γυναίκα (χ.χ.), Το τσοκάνι (χ.χ.), Στα χείλη της στιγμής (Αφηγήματα, 2 τόμοι, σε δύο εκδόσεις 1917 και 1925), Χρονογραφήματα, 3 τόμοι (χ.χ.), Παράξενος άνθρωπος (Αφήγημα σε δύο εκδόσεις, 1925 και 1927). Επίσης δημοσίευσε διηγήματα (όπως στο τεύχος ) και άλλα κείμενα στο περιοδικό Μπουκέτο. «ΜΙΜΗ ΛΥΜΠΕΡΑΚΗ» Ο Μίμης Λυμπεράκης, γιος του πλούσιου κτηματία Γιώργου Λυμπεράκη, γεννήθηκε το 1880 στο Μεσολόγγι και πέθανε στις 15 Απριλίου του Ήταν ένας ιδιόρρυθμος λόγιος, του οποίου εκδοθήκανε το 1934 μονάχα δεκαπέντε ποιήματα με τίτλο «Παιδικοί Ύμνοι». Κυκλοφορήσανε σε δεκαπέντε αντίτυπα σε στενό κύκλο φίλων του. Τον αναφέρουμε στους μεσολογγίτες λογοτέχνες, αλλά δεν βρεθήκανε τα έργα του μετά το θάνατό του. Η πρώτη ποιητική εμφάνισή του έγινε το 1899 σε μεσολογγίτικο εφημερίδα και από το 1901 ως το 1912 εμφανίζεται σε περιοδικά της Αθήνας, του Πειραιά, της Κωνσταντινούπολης και της Αλεξάνδρειας. Μετά το θάνατό στη ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, το Νοέμβριο του 1968, δημοσιεύτηκε το ποίημα «Στους Πύργους της Αγγλίας τα Μεγάλα Όργανα». Το ποίημα αυτό μαγνητοφωνήθηκε από τον Δημ. Μαλακάση και τον Τάκη Παναγόπουλο σε επίσκεψή τους στον τυφλό πλέον Λυμπεράκη. Ο Λυμπεράκης ήτανε πρωτοπόρος του νεορομαντικού κινήματος στην ελληνική λογοτεχνία και ιδιαίτερα στην ποίηση, μαζί με τον Βάρναλη και το Φιλύρα. Ο αρχιμουσικός Δημήτρης Μητρόπουλος στη διαθήκη του εξέφρασε την επιθυμία στην κηδεία του κάποιος να απαγγείλει ποίημα του Μίμη Λυμπεράκη. Απάγγειλε ποίημα η κοινή φίλη τους, η τραγωδός Κατίνα Παξινού, που είπε: Αγαπητέ κι αξέχαστε κυρ Μίμη. Σε ποιόν ουρανό άραγε ζεις, φιλάς, γράφεις, ζωγραφίζεις, ακούς μουσική; Σε ποιόν ουρανό πίνεις τον καφέ σου και καπνίζεις το τσιγάρο σου; Στο μεσολογγίτικο, φυσικά. Σπάνια ένα καλλιτεχνικό έργο είναι πλημμυρισμένο από τις ομορφιές και τις χάρες της πατρίδας του δημιουργού και τα φαρμάκια και τους πόνους των ανθρώπων. Το Μεσολόγγι και η Ελλάδα χρωστάει στον Μίμη Λυμπεράκη. Στις εργασίες που έχουν γραφτεί σχετικά με το Μίμη Λυμπεράκη, υπάρχει ένα μυστήριο όσον αφορά τη λογοτεχνική του προσφορά. Μένει περισσότερο ο θρύλος, παρά η προσφορά του. Ήταν μονήρης και απόμακρος. Οι μεσολογγίτες τον θυμούνται να περπατά μονάχος του στον δρόμο της Τουρλίδας κάθε απόγευμα. Γεννήθηκε το Ταξίδευε επί σαράντα χρόνια στην Ευρώπη, αλλά είχε πάντα μία κλειστή ζωή. Υπήρξε φίλος του Μωρουά, του ντε Μπαρός, του Ντάνκαν, του Ρίλκε, του Νίκου Καζαντζάκη, του Λαπαθιώτη, του Μελαχροινού., του Βάρναλη και άλλων λογοτεχνών. Ήταν αντικομφορμιστής, αλλά ιδιότυπος στην φρασεολογία του και ωμός, είχε ποιότητα και γνώριζε την παγκόσμια φιλολογία, ενώ αγαπούσε τον Βερλαίν, τον οποίο είχε μεταφράσει. Δημοσίευσε διάφορα κείμενα με το ψευδώνυμο FINGAL, κυρίως αισθητικές μελέτες. Ο Καμπάνης τα ποιήματά του και τα πεζά του τα σχολιάζει στην Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας ως αξιόλογα. Συνεργάστηκε στα περιοδικά «Το Περιοδικό μας» του Βώκου, την «Ηγησώ», την «Ζωή» της Πόλης, τα «Γράμματα» της Αλεξάνδρειας, τον «Πάνα» του Καμπάνη και τον «Ακρίτα» του Σκίπη. ΟΔΟΙ (ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΒΑΣ 25 ΜΑΡΤΙΟΥ 1926) «Γαλιώτου Σωτήρη» «Σακαλή Ζαφείρη» «Γκόρπα Λάμπρου» «Σελιβού Ντίνου» «Γουλέμη Κων/νου» «Γιωργάκη Νώντα» «Πάσχου Κίτσου»

9 «Μπαμπιώτη Ευάγγελου» «Δαμιανού Ασημάκη» «Ναβαρίκου Γεωργίου» «Παπαζαφείρη Ιωάννη» «Καζάνα Γάκη» «Μπακαντρέα Σπύρου» «Γαλανού Ευαγγέλου» (τα στοιχεία είναι από το βιβλίο του Στρατηγού Κολόμβα) β. ΣΥΝΟΙΚΙΑ ΑΡΧΑΙΑΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ (περιοχή νέου σχεδίου πόλεως πλησίον s/m DIA) Η Αρχαία Αιτωλία εκτείνεται στον Ελλαδικό χώρο που βρίσκεται στα ανατολικά του Αχελώου ποταμού, ο οποίος στην αρχαιότητα αποτελούσε το φυσικό όριο που χώριζε την Αιτωλία από την Ακαρνανία. Η Αιτωλική Συμπολιτεία, όπως αυτή διαμορφώθηκε ως θεσμός κατά τους ιστορικούς χρόνους στο χώρο της Αρχαίας Αιτωλίας, περιλάμβανε τις σημερινές επαρχίες Μεσολογγίου, Τριχωνίδος, Ναυπακτίας, το βόρειο τμήμα του Βάλτου, την Ερυτανία και τμήμα της επαρχίας Δωρίδος μέχρι το Λιδωρίκι. Κατά τον ιστορικό και γεωγράφο Στράβωνα, η χώρα της Αιτωλίας απαρτίζοταν από την αρχαία και την επίκτητο Αιτωλία. Αρχαία ήταν η νότια του Αρακύνθου πεδινή και πλούσια περιοχή, που ήταν γνωστή και από τον κατάλογο των πλοίων της Ιλιάδας. Σύμφωνα με αυτόν οι πόλεις Πλευρώνα, Ώλενος, Πυλήνη, Χαλκίς και Καλυδώνα, πήραν μέρος στον Τρωικό Πόλεμο με σαράντα μελανόμορφα πλοία και αρχηγό το Θόαντα. Στην Αρχαία Αιτωλία ανήκε και η λεκάνη του Απόκουρου, όπου η λίμνη Τριχωνίδα επικοινωνεί με τις κοιλάδες του Αχελώου και του Θέστιου. Η αρχαία Αιτωλία περιλάμβανε συγκεκριμένα το τμήμα από τον Αχελώο μέχρι την Καλυδώνα, τον Αράκυνθο, την περιάδα νότια της Τριχωνίδας και τη γη συνέχεια της βόρειας Τριχωνίδας μέχρι το Τριχώνιο. Την επίκτητο Αιτωλία αποτελούσαν οι βόρειες και βορειοανατολικές ορεινές περιοχές, που κατακτήθηκαν από τους Αιτωλούς ή ενσωματώθηκαν κατά καιρούς στην Αιτωλική Συμπολιτεία. Κατά τον Θουκυδίδη, την Επίκτητο Αιτωλία κατοικούσαν διάφορα φύλα, όπως οι Ευρυτάνες, οι Αγραίοι, οι Απεραντοί, οι Οφιονείς, με τις ομάδες των Βομιέων και Καλλιέων και οι Αποδωτοί. Οι Οφιονείς κατείχα το χώρο που περικλείεται από τον Εύηνο, την οροσειρά του Κόρακα προς τη Φθιωτιδοφωκίδα και τον παραπόταμο Πόριαρη στα Ν.Α. ΠΛΑΤΕΙΕΣ: Ως ονόματα πλατειών προτείνουμε τα ονόματα των σπουδαίων και ονομαστών πόλεων της Αρχαίας Αιτωλίας : «Καλυδώνας» «Πλευρώνας» «Αλίκυρνας» «Ωλενού» «Πόσχιου» «Πυλήνης» «Τριχωνίου» ΟΔΟΙ:

10 «Αιτωλικής Συμπολιτείας» Η Αιτωλική Συμπολιτεία αποτέλεσε ένα ομοσπονδιακό κράτος της αρχαίας Ελλάδας, το οποίο δημιουργήθηκε από τη σύναψη πολιτικής και στρατιωτικής συμμαχίας των πόλεων-κρατών της Αιτωλίας στην κεντρική Ελλάδα. Πρωτεύουσα ήταν το Θέρμο. Κύρια χαρακτηριστικά της ήταν η Ισοπολιτεία και η ταυτόχρονη Αυτονομία των μελών της. Η δημιουργία της πιστεύεται πως έλαβε χώρα το 370 π.χ. και σκοπός της ήταν άσκηση αντιπολίτευσης στη Μακεδονία και στην Αχαϊκή Συμπολιτεία. Το 290 π.χ. προσάρτησε τους Δελφούς και συνέχισε να επεκτείνεται εδαφικά. Μέχρι το τέλος του 3ου αιώνα π.χ. ήλεγχε το σύνολο της κεντρικής Ελλάδας εκτός της Αττικής. Στο απώγειο της ακμής της, περιελάμβανε εδαφικά τη Λοκρίδα, τη Μαλίδα, τους Δόλοπες, μέρος της Θεσσαλίας, τη Φωκίδα και την Ακαρνανία. Αργότερα με τη Συμπολιτεία ενώθηκαν και άλλες απομακρυσμένες πόλεις, όπως για παράδειγμα η Κυδωνία στο νησί της Κρήτης. «Οινιάδων» Οι Οινιάδες ήταν αρχαία πόλη της Ακαρνανίας, χτισμένη κοντά στις εκβολές του Αχελώου. Ήταν η δεύτερη ισχυρότερη πόλη των Ακαρνάνων μετά την Στράτο. Η πόλη ιδρύθηκε τον 7ο αιώνα π.χ. από Κορίνθιους και αργότερα εντάχθηκε στο κοινό των Ακαρνάνων. Σύμφωνα με την παράδοση ιδρυτής της πόλης ήταν ο Αργείος μυθικός ήρωας Αλκμαίων, ο οποίος πολέμησε τους Ακαρνάνες για λογαριασμό του Αιτωλού [10]βασιλιά Οινέα. Από το όνομα του Οινέα θεωρείται πως πήρε το όνομά της και η πόλη. Κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου η πόλη κράτησε διαφορετική στάση από τους υπόλοιπους Ακαρνάνες και συμμάχησε με τους Πελοποννήσιους. Τελικά τον όγδοο χρόνο του πολέμου, πιεζόμενη από τους υπόλοιπους Ακαρνάνες και τους Αθηναίους εντάχθηκε στην Αθηναϊκή συμμαχία «Αχελώου» Ο Αχελώος είναι ο δεύτερος σε μήκος ποταμός της Ελλάδας. Πηγάζει από την οροσειρά της Πίνδου και συγκεκριμένα από το όρος Λάκμος (Περιστέρι), νότια νοτιοδυτικά του Μετσόβου και μετά από μια διαδρομή 220 χιλιομέτρων εκβάλλει στο Ιόνιο πέλαγος, έχοντας σχηματίσει με τις προσχώσεις του τα νησιά Εχινάδες. Κατά τη διαδρομή του διέρχεται από τους νομούς Τρικάλων, από τα όρια των νομών Καρδίτσας και Άρτας και στη συνέχεια από τα όρια των νομών Ευρυτανίας και Αιτωλοακαρνανίας. Διαχωρίζει με την πορεία του την Ακαρνανία από την Αιτωλία, διασχίζοντας διαδοχικά τις τεχνητές λίμνες των Κρεμαστών, του Καστρακίου και του Στράτου και αρδεύει την πεδιάδα του Αγρινίου. Στη ροή του προς το Ιόνιο δέχεται τα νερά των παραποτάμων του Αγραφιώτη, Ταυρωπού, Τρικεριώτη και Ινάχου. Σήμερα οι τρεις πρώτοι χύνονται στην τεχνητή λίμνη των Κρεμαστών και ο τέταρτος στην τεχνητή λίμνη του Καστρακίου. Θεωρείται ο πλουσιότερος σε νερά γηγενής ποταμός της Ελλάδας. Μυθολογία (Η θεότητα) Ο Όμηρος τοποθετεί τον Αχελώο πριν από τον Ωκεανό. Οι θάλασσες, οι πηγές και τα νερά που πηγάζουν από την γη προέρχονται από αυτόν. Αντίθετα ο Ησίοδος συγκαταλέγει τον Αχελώο στα παιδιά της Τηθύος και του Ωκεανού, στις ποτάμιες θεότητες. Κόρες του ήταν οι Σειρήνες, οι Νύμφες και πολλές άλλες πηγές (Κασταλία, Καλλιρρόη κλπ). Ο Αχελώος είχε αρκετές μορφές. Συνήθως απεικονίζεται από την μέση και κάτω σαν ψάρι, γενειοφόρος με κέρατα στο κεφάλι του. Άλλες μορφές του ποτάμιου αυτού θεού ήταν σαν φίδι, σαν ταύρος και σαν ανθρωπόμορφο ον με κεφάλι ταύρου που από τα γένια του έτρεχαν πολλά νερά (ανθρωπομορφίες των όψεων του ποταμού). Το μόνο βέβαιο είναι πως στις περισσότερες μορφές του ο Αχελώος ήταν (φάνταζε) ένα άσχημο τέρας. «Οινέα» Στην ελληνική μυθολογία ο Οινέας (Οινεύς) ήταν βασιλιάς της Καλυδώνας, απόγονος του Ενδυμίωνα και της Προνόης, εγγονός του Αγήνορα και γιος του Πορθάονα και της Ευρύτης. Κατά έναν από τους γενεαλόγους, ο Οινέας καταγόταν από τον Αιτωλό, που έδωσε το όνομά του στους Αιτωλούς. Το κρασί έγινε γνωστό για πρώτη φορά στους ανθρώπους από τον Οινέα. Ο Οινέας έβγαλε το κρασί από τα σταφύλια κι έτσι το κρασί ονομάστηκε «οίνος» από το όνομά του. Το νερό που για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε για να ανακατέψουν το κρασί, το πήραν από το Αχελώο κι αυτό δεν ξεχάστηκε από τους ποιητές. Τη σωστή χρήση του μεθυστικού ποτού λένε πως τη δίδαξε στον Οινέα ο Διόνυσος, όταν είχε φιλοξενηθεί στο ανάκτορο του βασιλιά. Στην πραγματικότητα ο Διόνυσος είχε βάλει στο μάτι τη βασίλισσα Αλθαία. Ο Οινέας προσποιήθηκε ότι δεν κατάλαβε το σκοπό της επίσκεψης κι έφυγε από την πόλη για να θυσιάσει στην εξοχή. Έτσι το αμπέλι και η διδασκαλία για το πώς καλλιεργείται και πώς π ώς πίνεται το κρασί ήταν δώρο ευγνωμοσύνης του Διόνυσου προς τον Οινέα

11 Στο παλάτι του, ο Οινέας φιλοξένησε τον Ηρακλή για πολλά χρόνια, αφού τον έδιωξε ο Ευρυσθέας μετά την ολοκλήρωση των άθλων του. Παραδίνεται ότι ο Οινέας φιλοξένησε και τους Μενέλαο και Αγαμέμνον. «Θόαντα» Γιος του Ανδραίμονα και της Γόργης. Στον «κατάλογο των πλοίων» της Ιλιάδας ο Θόας αναφέρεται ως διαπρεπής Αιτωλός (οπωσδήποτε μνηστήρας της Ελένης), που πήρε μέρος στην εκστρατεία κατά της Τροίας με 40 πλοία (Β 638). Λέγεται επίσης ότι ήταν από αυτούς που μπήκαν μέσα στον Δούρειο Ίππο. Ήταν ανιψιός του Μελεάγρου από τη μητέρα του. Ο Απολλόδωρος γράφει ότι στην αυλή του κατέφυγε ο Οδυσσέας όταν τον κατεδίωξε ο Νεοπτόλεμος. Ο Οδυσσέας απέκτησε μαζί με την κόρη του Θόαντα ένα γιο, τον Λεοντόφονο. Κατά τον Τρωικό Πόλεμο ο Θόας παραμόρφωσε το πρόσωπο του Οδυσσέα με χτυπήματα μαστιγίου, ώστε να μπορέσει ο πανούργος ήρωας να περάσει χωρίς να τον αναγνωρίσουν τις πύλες της Τροίας και να δει την Ελένη για να συνεννοηθεί μαζί της με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να αλώσουν την πόλη. Μετά το τέλος του Τρωικού Πολέμου ο Θόας είτε επέστρεψε στην Αιτωλία. «Μελεάγρου» Ήταν γιος του Οινέα, βασιλιά της Καλυδώνας, και της Αλθαίας. Η Αλθαία δέχτηκε τις Μοίρες που προφήτεψαν ότι ο νεογέννητος γιος της θα γινόταν μεγάλος ήρωας. Η τελευταία μοίρα όμως είπε ότι θα κοβόταν το νήμα της ζωής του τη στιγμή που θα καίγοταν ένα κούτσουρο που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή στο τζάκι. Η Αλθαία έτρεξε να σβήσει τη φωτιά και φύλαξε κρυμμένο εκείνο το κούτσουρο. Ο Μελέαγρος μεγάλωσε και παντρεύτηκε την Κλεοπάτρα, κόρη του Ίδα. Είχε πάρει μέρος στο κυνήγι του Καλυδώνιου κάπρου και τον σκότωσε σε συνεργασία με την Αταλάντη. Οι Κουρήτες όμως φιλονίκησαν με τους Αιτωλούς ποιος θα πάρει το δέρμα και το κεφάλι του κάπρου. Με όποιον θα πήγαινε ο Μελέαγρος, αυτοί θα νικούσαν. Αυτός προτίμησε τους Αιτωλούς, και προς στιγμήν η νίκη πήγε με το μέρος τους. Αλλά κατά τη μάχη σκότωσε και τα αδέλφια της μητέρας του, που πολεμούσαν με το μέρος των Κουρητών. Εκείνη τότε τον καταράστηκε, γι' αυτό ο Μελέαγρος αποσύρθηκε από τη μάχη και άρχισαν να νικούν οι Κουρήτες. Τέλος υπέκυψε στα παρακάλια της γυναίκας του και πήρε πάλι μέρος στον αγώνα. Νίκησε τους Κουρήτες, αλλά η κατάρα της μητέρας του έπιασε. Η Αλθαία βρήκε το κομμάτι ξύλου που είχε βγάλει από τη φωτιά όταν γεννήθηκε ο γιος της και μέσα στην πίκρα της το έριξε και πάλι στο τζάκι, με αποτέλεσμα ο Μελέαγρος τελικά να σκοτωθεί. «Δηιάνειρας» Μυθικό πρόσωπο, θυγατέρα του Οινέα και της Αλθαίας, αδελφή του Μελέαγρου και σύζυγος του Ηρακλή. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Ηρακλής είχε υποσχεθεί στον αδελφό της Μελέαγρο, που τον είχε συναντήσει στον Κάτω Κόσμο, ότι θα την πάρει ως σύζυγό του. Για την πραγματοποίηση της υπόσχεσης αυτής, ο Ηρακλής χρειάστηκε να παλέψει με τον αθάνατο Αχελώο, ο οποίος μεταμορφωνόταν σε φίδι, ταύρο ή άνθρωπο με κεφάλι ταύρου. Μετά τον γάμο της με τον Ηρακλή, η Δηιάνειρα ακολούθησε το σύζυγό της στους αγώνες του εναντίον των Δρυόπων, των Λαπίθων και του Κύκνου. «Αλθαίας» Στην ελληνική μυθολογία η Αλθαία ήταν σύζυγος του βασιλιά της Καλυδώνας (στην Αιτωλία) Οινέως. Η Αλθαία ήταν κόρη του βασιλιά Θεστίου και της Ευρυθέμιδας, και επομένως αδελφή της Λήδας. Η Αλθαία απέκτησε με τον Οινέα τους Τοξέα, Θυρέα, Κλύμενο, τον ήρωα Μελέαγρο και τις Μελεαγρίδες Γόργη και Δηιάνειρα. Αναφέρεται πάντως και ότι τον μεν Μελέαγρο απέκτησε με τον θεό Άρη, τη δε Δηιάνειρα με τον θεό Διόνυσο. «Τοξέα» Ένας από τους γιούς του βασιλιά της Καλυδώνας Οινέα και της Αλθαίας. Αδέλφια του ήταν ο Θυρέας, ο Μελέαγρος, ο Κλύμενος, η Γόργη και η Δηιάνειρα. Τον σκότωσε ο πατέρας του με τα ίδια του τα χέρια επειδή τόλμησε να πηδήξει ένα χαντάκι. «Αταλάντης» Κατά τον αρκαδικό μύθο, η Αταλάντη, ήταν κόρη του Ιασίου (ή του Σχοινέως) και της Κλυμένης. Πατρίδα της ήταν το Λύκαιον, το Μαίναλο ή η Τεγέα. Όταν γεννήθηκε η Αταλάντη, ο πατέρας της, επειδή ήθελε μόνο γιους, την εγκατέλειψε στο όρος Παρθένιο κοντά στην είσοδο μιας σπηλιάς. Στην αρχή, την Αταλάντη, την φρόντιζε μια αρκούδα (σύμβολο της Άρτεμης) και αργότερα την περιμάζεψαν κάποιοι κυνηγοί. Κοντά τους έμεινε μέχρι να μεγαλώσει κι έμαθε τα μυστικά του

12 κυνηγιού. Όταν μεγάλωσε δεν ήθελε να παντρευτεί, ζούσε με αγνότητα και κάποτε σκότωσε με τα βέλη της τους Κένταυρους Ροίκο και Υλαίο που είχαν προσπαθήσει να τη βιάσουν. Πήρε μέρος στο κυνήγι του Καλυδώνιου κάπρου παρά τις αντιδράσεις των συγκεντρωμένων ηρώων, οι οποίοι αρνούνταν να συμμετάσχουν σε κυνήγι που θα έπαιρνε μέρος μία γυναίκα.ο Μελέαγρος όμως, ο γιος του βασιλιά Οινέως, του διοργανωτή της επιχείρησης, ερωτεύτηκε την ηρωίδα κι έπεισε τους υπόλοιπους ήρωες να τη δεχτούν. Μετά από έξι μέρες κυνηγιού η Αταλάντη σκότωσε μαζί με το Μελέαγρο τον κάπρο ρίχνοντας πρώτη εκείνη το θανατηφόρο βέλος στο ζώο και σύμφωνα με το έθιμο έλαβε σαν έπαθλο το κεφάλι και το δέρμα του ζώου. Πήρε μέρος στην αργοναυτική εκστρατεία μαζί με το Μελέαγρο. Μετά το τέλος της εκστρατείας στους ταφικούς αγώνες που έγιναν προς τιμή του Πελία, η Αταλάντη νίκησε στην πάλη τον Πηλέα. «Αγκαίου» Ήρωας από την Πλευρώνα, αστρονόμος και αστρολόγος. Αναφέρετε ότι πήρε κι αυτός μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία Γνώριζε τις κυκλικές κινήσεις των αστέρων, προέβλεπε και προέλεγε, με βάση αυτές, τα μελλούμενα στους ανθρώπους. Επίσης, έλεγαν ότι είχε διακριθεί στη ναυτική τέχνη, που τη διδάχτηκε από τη δική του εμπειρία. «Αμάλθειας» Η Αμάλθεια ήταν η τροφός του Δία στο Ιδαίο Άντρο, όπου τον είχε κρύψει η μητέρα του η Ρέα για να γλυτώσει από τον πατέρα του, Κρόνο, ο οποίος έτρωγε τα παιδιά του. Άλλοτε περιγράφεται ως νύμφη Υάδα και άλλοτε ως κατσίκα, από το κέρας της οποίας τρεφόταν ο Δίας με γάλα και μέλι. Το Κέρας της Αμάλθειας ήταν σύμβολο της αφθονίας, της πλησμονής των αγαθών και της ευημερίας του ανθρώπου. Αναφέρεται στο σπασμένο κέρατο της κατσίκας Αμάλθειας το οποίο μπορούσε να γεμίζει με οποιοδήποτε αγαθό επιθυμούσε ο κάτοχος του. «Ηρακλέους» Ο Ηρακλής (στην αρχ. ελλ. Ἡρακλῆς) ήταν αρχαίος μυθικός ήρωας, θεωρούμενος ως ο μέγιστος των Ελλήνων ηρώων. Γεννήθηκε στη Θήβα και ήταν γιος του Δία και της Αλκμήνης, απόγονος του Περσέα. Γνωστός είναι ο μύθος της πάλης του με τον Ηρακλή για χάρη της Δηιάνειρας. Ο Ηρακλής όταν πήγε στον Άδη συνάντησε τον Μελέαγρος, αδερφό της Δηιάνειρας και γιο του Οινέα. Αυτός του ζήτησε σαν χάρη να παντρευτεί την αδερφή του. Ο ήρωας δεν αθέτησε την υπόσχεση του και πήγε στην Καλυδώνα όπου βασίλευε ο Οινέας. Εκεί όμως ένας επίμονος μνηστήρας, ο Αχελώος, ζητούσε την κόρη του Οινέα παίρνοντας διάφορες μορφές. Έγινε μάχη και ο ποτάμιος θεός, παρά τις συνεχείς μεταμορφώσεις του, έχασε. Τότε ο Ηρακλής του απέκοψε το δεξί του κέρατο (έκλεισε τη μία εκβολή του ποταμού) και από το αίμα που έπεφτε γεννήθηκαν οι Σειρήνες. Το κέρατο αυτό δεν το κράτησε ο Ηρακλής. Ο Αχελώος σε αντάλλαγμα του έδωσε το κέρας της Αμάλθειας (το νέο πλούσιο γόνιμο έδαφος) που στην συνέχεια ο ήρωας δώρησε στον Οινέα. Ο ποταμός-θεός είχε νικηθεί και ο Ηρακλής νυμφέφθηκε την Δηιάνειρα. Βέβαια ο μύθος αυτός και κατά τον Διόδωρο αλλά και τον Στράβωνα ερμηνεύει τις προσπάθειες των αρχαίων εκεί κατοίκων να τιθασεύσουν την ορμή του ποταμού (κέρας) περιφράζοντάς τον με μεγάλα έργα (μεταμορφώσεις ποταμού) και να τον μετατρέψουν σε γόνιμο ποταμό (γάμος του Ηρακλή). «Όξυλου» Στην ελληνική μυθολογία ο Όξυλος ήταν γιος του Αίμονα και της Γόργης, αδελφής της Δηιάνειρας. Χρονικά κατατάσσεται στον 12ο αι. π.χ., και η βασιλεία του χρονολογείται το 1104 π.χ. Με τον Όξυλο συνδέεται ο μύθος της επιστροφής των απογόνων του Αιτωλού στην Ήλιδα. Ο Όξυλος σκότωσε άθελά του τον αδελφό του Θέρμιο, οπότε αναγκάσθηκε να εκπατρισθεί και να μεταβεί στην Ήλιδα, όπου παρέμεινε επί ένα έτος. Επιστρέφοντας όμως στη χώρα του, την Αιτωλία, συνάντησε στον δρόμο του τους Ηρακλείδες, οι οποίοι τον πήραν ως οδηγό για την επάνοδό τους στην Πελοπόννησο. Στη συνέχεια, ο Όξυλος κατέλαβε την Ήλιδα, όπου μετοίκησε Αιτωλούς. Διατήρησε τις τοπικές λατρείες της περιοχής, διοίκησε με σύνεση και στόλισε την πόλη με ωραία έργα. Πήρε ως σύζυγό του την Πιερία και απέκτησαν τρεις γιους, τον Αιτωλό τον νεότερο, τον Ανδραίμονα και τον Λαΐα, ο οποίος και τον διαδέχθηκε στον θρόνο της Ήλιδας. Ο Όξυλος αναφέρεται καμιά φορά ως ιδρυτής ή επανιδρυτής των Ολυμπιακών Αγώνων «Σταφύλου» Βοσκός του βασιλιά Οινέα. Κάθε σούρουπο, όταν οδηγούσε τα κοπάδια πίσω στο υποστατικό του αφεντικού του, πρόσεξε ότι μια γίδα καθυστερούσε, ενώ συγχρόνως έκανε τρέλες. Την παρακολούθησε μια μέρα και είδε ότι το ζώο έτρωγε κάποιους καρπούς που ο ίδιος δεν είχε ξαναδεί. Ο Στάφυλος διηγήθηκε το περιστατικό στον Οινέα και αυτός του υπέδειξε να στίψει τους

13 καρπούς αυτούς και να πάρει τον χυμό τους. Παρασκεύασε έτσι ένα ποτό που ονομάσθηκε οίνος (κρασί) από το όνομα του βασιλιά, ενώ οι καρποί αυτοί ονομάσθηκαν σταφύλια (σταφυλαί) από το όνομα του Σταφύλου. «Αμπέλου» Ο Άμπελος είναι η πρoσωπoπoίησn του αμπελιού στην ελληνική μυθολογία. Ήταν ευνοούμενος του Διόνυσου και έχει τη μoρφή νέου και ωραίου Σάτυρου. Λέγεται πως μια φορά που μάζευε σταφύλια ανεβασμένος σε ένα δέντρο, έπεσε και σκοτώθηκε. Για να τον τιμήσει λοιπόν ο Διόνυσος, έδωσε το όνομά του στο φυτό που κάνει τα σταφύλια. «Λαφριαίας Αρτέμιδος» Η Άρτεμις Λαφρία είναι η γηγενής και η κατεξοχήν αγαπητή θεότητα των Αιτωλών. Είναι η θεά της γονιμότητας και της καρποφορίας, η μεγάλη Μάνα της γης, της φύσης όλης και δεν έχει σχέση με την κυνηγέτιδα Αρτέμιδα του δωδεκάθεου. Η πανάρχαια αυτή θεότητα των Αιτωλών σχετίστηκε μάλιστα με ορισμένο κοινωνικό καθεστώς, στο οποίο προβαλλόταν η γυναίκα και ιδιαίτερα η γυναίκα μητέρα. Έτσι, δημιουργήθηκε τα πανάρχαια χρόνια στην Αιτωλία κοινωνία Μητριαρχίας, με προεξάρχουσα θεότητα τη Μητέρα φύση, η οποία προσωποποιείται στην Αρτέμιδα Λαφρία. «Καλυδώνιου Κάπρου» Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Καλυδώνιος Κάπρος είναι γνωστό ένα φοβερό στο μέγεθος και στη δύναμη αγριογούρουνο, το οποίο έστειλε η θεά Άρτεμις για να τιμωρήσει τον βασιλιά της πόλεως Καλυδώνας στην Αιτωλία. Σύμφωνα με τον μύθο, ο βασιλιάς της Καλυδώνας Οινέας προσέφερε τους πρώτους ετήσιους καρπούς της χώρας προς όλους τους θεούς εκτός από την Άρτεμη. Η θεά τότε από την οργή της έστειλε τον Κάπρο, που σκότωνε τους γεωργούς όταν πήγαιναν να σπείρουν και προκαλούσε καταστροφές γενικώς στα υπάρχοντα των χωρικών. Τότε ο Μελέαγρος, γιος του Οινέα και της Αλθέας, για να απαλλάξει τη χώρα από το θηρίο, κάλεσε τους περισσότερους από τους ήρωες της Ελλάδας και τους υποσχέθηκε ότι όποιος κατόρθωνε να το σκοτώσει θα έπαιρνε ως έπαθλο το τομάρι και το κεφάλι του θηρίου. Ακολούθησε το περίφημο «κυνήγι του Καλυδωνίου Κάπρου», στο οποίο πήραν μέρος οι πιο ονομαστοί μυθικοί ήρωες της εποχής (ο Βακχυλίδης στα «Επινίκια» τους αποκαλεί «αρίστους των Ελλήνων»). «Κούριου» Κούριον Όρος : στις πλαγιές του οποίου βρίσκονταν η Αρχαία Πλευρώνα «Πανταλέοντος» στρατηγός της Αιτωλικής Συμπολιτείας «Αρακύνθου» Πρόκειται για ιδιαίτερα εκτεταμένο βουνό, μεταξύ του Ευήνου και του Αχελώου. Βόρεια καταλήγει στην λίμνη Τριχωνίδα και νότια στους κάμπους της περιοχής Μεσολογγίου. Στα πετρώματά του κυριαρχεί ο φλύσχης, πάνω στον οποίο φύονται τυπικά φυτά της μεσογειακής μακίας, όπως πουρνάρια, φιλίκια, σχίνα, αριές κ.ά. Οι κορυφές όμως του βουνού και όλα τα υψώματα στο εσωτερικό του και στα βόρειά του, καλύπτονται από μεγάλα δάση πλατύφυλλης βελανιδιάς και συστάδες καστανιών. Έντονη αντίθεση στις ομαλές ράχες του βουνού που κυριαρχεί ο φλύσχης, αποτελεί το ΝΔ τμήμα του. Εκεί, τραχείς ασβεστόλιθοι κυριαρχούν στο τοπίο, που καταλήγουν απότομα σε μεγάλο τείχος βράχων και κάθετων γκρεμνών. Αυτό το μέτωπο σχίζουν βαθιά τέσσερα φαράγγια. Μεγαλύτερο όλων είναι της Κλεισούρας, από το οποίο διέρχεται η υφιστάμενη Εθν. Οδός Αντιρρίου Ιωαννίνων. Επίσης, πιο ανατολικά συναντούμε τα φαράγγια του Αϊ-Νικόλα Κρεμαστού, του Παληαρόλακκα και του Κάκαβου. Το ενδιαφέρον του βουνού είναι μεγάλο όσον αφορά την άγρια ζωή. Συναντούμε το σπάνιο ενδημικό φυτό Centaurea niederi, αρπακτικά πουλιά όπως τα Όρνια, ο Φιδαετός, ο Δεντρογέρακας, το Ξεφτέρι, ο Πετρίτης. Στα γκρεμνά φωλιάζουν Κάργιες, Βραχοχελίδονα, Βουνοσταχτάρες, Γαλαζοκότσυφες κ.ά. «ποιητή Αλεξάνδρου του Αιτωλού» Επικός και τραγικός ποιητής του 3ου αι. π.χ. Καταγόταν από την Πλευρώνα της Αιτωλίας. Με εντολή του Πτολεμαίου Φιλάδελφου ανέλαβε να συλλέξει και να ταξινομήσει τα χειρόγραφα τραγωδιών και σατυρικών δραμάτων στη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Ανήκε τιμητικά στην "Πλειάδα" (ομάδα επτά τραγωδών της Αλεξάνδρειας). Από τα έργα του διασώθηκαν μόνο μερικά αποσπάσματα. «Αλεξίου Παλαιολόγου» ** «Κάστρου Κυρά Ρήνης» **

14 «Βασιλιά Ανήλιαγου» ** ** Η Κυρά Ρήνη ήταν θυγατέρα του αυτοκράτορα Αλεξίου Παλαιολόγου, σύζυγος του αυτοκράτορα Ανδρονίκου. Ο λαός συνέδεσε την Κυρα - Ρήνη του Κάστρου με την παρακάτω παράδοση: Δύο βασιλόπουλα, ο Ανήλιαγος και ο Γυφτάκης, την αγαπούσαν. Η καρδιά της όμως χτυπούσε για τον Ανήλιαγο. Για να δώσει τέλος στην ερωτική της περιπέτεια, αθλοθέτησε και στους δύο μνηστήρες από ένα μεγάλο κατόρθωμα, ο Γυφτάκης να χτίσει το κάστρο με τους πύργους, με τα παλάτια και το παζάρι και ο Ανήλιαγος να φέρει το νερό από τη λίμνη του Αγγελόκαστρου. Όποιος τελειώσει πρώτος τη δουλειά του, εκείνον θ' αγαπήσει. Ο Γυφτάκης μέσα σε δυο χρόνια τελείωσε το έργο του πρώτος. Ήταν πια έτοιμος να παραδώσει τα κλειδιά στην κυρα - Ρήνη. Χαρούμενος έκανε τραπέζι σ' όλους τους μαστόρους μέσα στο παζάρι του κάστρου και όλοι είχαν χαρά και γλέντι. Ξαφνικά ακούγεται μέσα από τη γη, καταμεσής στο παζάρι, ένα δυνατό βουητό και πετιέται ο Ανήλιαγος έξω. "Καλώς τα χαίρεσθε, λέει, μα τραπέζι χωρίς νερό δε γίνεται!". Κι ευθύς ολόδροσο και καθαρό νερό άρχισε να τρέχει. Η κυρα - Ρήνη χαρούμενη είπε πως αυτός τέλειωσε πρώτος τη δουλειά, γιατί ο Γυφτάκης δεν της είχε παραδώσει τα κλειδιά κι αγάπησε τον Ανήλιαγο. Τότε κι αυτός απ' το κακό του έχτισε απέναντι άλλο κάστρο, το Γυφτόκαστρο και πολεμούσε τ' απάνω κάστρο. «Βασιλιά Τρίκαρδου» Πατέρας του βασιλιά Ανήλιαγου «Αρχαιολογικού Μουσείου» Η οδός που περνά έμπροσθεν του χώρου που θα κατασκευαστεί το Αρχαιολογικό Μουσείο. Η παρούσα απόφαση έλαβε αύξοντα αριθμό 5 / Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑ ΜΕΛΗ Ακριβές αντίγραφο Ιερά Πόλη Μεσολογγίου Ο Ειδ.Γραμματέας ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ