7 ο Παιτνίδι Κρσμμένοσ Θηζασρού

Transcript

1 Λ ε ύ κ ω μ α Α ν α μ ν ή ζ ε ω ν 7 ο Παιτνίδι Κρσμμένοσ Θηζασρού 2015 Μέρος 1 ο Ανεκηίμηηοι Σηιμαδόροι

2 Οι κυνηγοί του θησαυρού οφέτος θα ματώσουν, θέλομε προκαταβολή αίμα να μασε δώσουν. Κάθε ομάδα για να μπει στο φετινό παιχνίδι, πέντε, έξι, δέκα, όσες μπορεί, φιάλες αίμα δίδει. Αυτοί που το χρειάζονται θα διπλοσπολατίζουν, οι εθελοντές τη σήμερον γατέμε πως σπανίζουν. Τον ξένο κήπο πότιζε ν αθίζει ο δικός σου, ό,τι προσφέρεις στη ζωή παντήχνει σου ομπρός σου. Φέτος έχουμε σκοπό να σας πιούμε το αίμα. Γι αυτό το σκοπό θέλουμε να οργανώσουμε μια αιμοδοσία στα μέσα Ιανουαρίου, για να προσφέρουμε το αίμα σ αυτούς που το έχουν ανάγκη. Παρακαλούμε να δηλώσετε συμμετοχή, τουλάχιστον δύο άτομα από κάθε ομάδα, το αργότερο μέχρι 10 Δεκεμβρίου Πενήντα τρεις χρειάζονται για να ρθει η μονάδα, ευθύς σας το δηλώνουμε μ αυτήν τη μαντινιάδα.

3 2 Στη ζωή μας περνάμε κάποιες φάσεις. Σε κάθε φάση έχουμε ένα ρόλο μαθητής, φοιτητής, εργαζόμενος, γονέας κ.ά. Τελειώνοντας κάθε φάση χωρίς να το θέλουμε γίνονται συγκρίσεις. Τα μαθητικά χρόνια είναι περίοδος με ευθύνες, υποχρεώσεις και αγωνίες. Αγωνίες για τους πρώτους έρωτες, για τις αλλαγές στο σώμα, τα πρώτα σκιρτήματα, το διάβασμα, τις εξετάσεις. Όμως είναι η καλύτερη περίοδος. Ό,τι φουρνιά και αν είναι, είναι η καλύτερη. Θυμάσαι τον ήχο του κουδουνιού, τα σκονάκια στα θρανία, τις ωραίες κοπάνες, τις σχολικές γιορτές, τους σπασίκλες καθηγητές και μαθητές αλλά και τους καλούς μαθητές και καθηγητές, τα μπουγέλα, τα σχολικά parties

4 3 Όπως και να' χει όμως η εποχή με τους φίλους και τους συμμαθητές έχει μείνει μια ευχάριστη ανάμνηση. Έτσι δεν είναι; Οι συμμαθητές είναι αυτοί που κάνουν τη Διαφορά. Οι παρέες μας... Αφιερωμένο σ' όλους που υπήρξαν μαθητές και ξέρουν πως τα μαθητικά χρόνια είναι απλώς "Ανεκτίμητα"

5 4 Εν έτει 1977 Ένα φθινοπωριάτικο πρωινό του Σεπτέμβρη του 77 η πόλη της Σητείας άλλαξε όψη και παλμό. Οι κατηφοριές, οι ανηφοριές, οι δρόμοι δεξιά και αριστερά, τα στενοσόκακα με τα κατσάβραχά της γέμισαν κόσμο. Σαν γαλάζιο ποτάμι, φλύαρο, με γέλια και φωνές κατευθύνονταν όλοι στο ίδιο σημείο στο εξατάξιο γυμνάσιο της πόλης, το ένα και μοναδικό, στα βορειοδυτικά της. Ήταν η πρώτη μέρα του σχολικού έτους, η μέρα του αγιασμού, το ορόσημο της αρχής κάθε σχολικής χρονιάς, ποιος ξέρει πόσα χρόνια πριν. Αγόρια και κορίτσια έμπαιναν μέσα στον περίβολο με τον ψηλό μαντρότοιχο περνώντας από μια μεγάλη καγκελόπορτα.

6 5 Τότε μπορούσες να δεις απ' έξω τους μαθητές και οι μαθητές μπορούσαν να δουν από μέσα τον έξω κόσμο, το δρόμο και τους περαστικούς. Τώρα αυτό είναι αδύνατο, μιας και ο μαντρότοιχος υψώθηκε ακόμα περισσότερο, ενώ η πόρτα κλείστηκε με λαμαρίνα για να φυλαξει καλά τα μυστικά της εκπαίδευσης. Σύμφωνα με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση των προηγούμενων χρόνων τα σχολεία από αρρένων - θηλέων έγιναν μεικτά. Τα δυο φύλα ήρθαν σ' επαφή περνώντας τη μισή μέρα μαζί, καταρρίπτοντας μύθους το ένα για το άλλο.

7 6 Δημιουργήθηκαν φιλίες, αγάπες, έρωτες αλλά και τσακωμοί έως και ζήλιες, ίντριγκες, κουτσομπολιά που έκαναν τη ζωή αγοριών και κοριτσιών ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Μέσα από κλάματα, γέλια, διασκεδάσεις και καζούρες ωρίμασαν γρηγορότερα. Πολλά παιδιά προβληματίστηκαν, είδαν τη ζωή με άλλο μάτι. Όλα όμως ή καλύτερα τα περισσότερα είχαν έναν σκοπό, να τελειώσουν το σχολείο, να δώσουν εξετάσεις, να σπουδάσουν, ν' ανοίξουν τα φτερά τους, να φύγουν απ' αυτήν τη μικρή επαρχιακή πόλη.

8 7 Καλή Χρονιααααά! Όταν άκουγαν την καθιερωμένη ευχή "καλή χρονιά" αρχές του Σεπτέμβρη σκέφτονταν δεν πάμε καλααααά! Καινούργιος χρόνος αρχίζει τον Ιανουάριο αλλά τέλος πάντων, δεν τα πολυψηλάφιζαν. Ήταν η πρώτη μέρα της τελευταίας χρονιάς που βρίσκονταν μαζί σ' αυτόν τον χώρο περιμένοντας να τελειώσουν και να πάρει ο καθένας το δρόμο του. Ήρθαν ο Γιάννης με τη Ρηνιώ, σιγανοπαπαδιές και οι δυο. Ο Γιάννης έδινε ό,τι είχε και δεν είχε. Άνθρωπος της προσφοράς πάντα αγαπητός αλλά κοκορόμυαλος βρε παιδί μου. Γι' αυτόν βγήκε η παροιμία 45 Γιάννηδες ενός κοκόρου γνώση. Η δε Ρηνιώ χαμηλοβλεπούσα, αλλά από σιγανά ποτάμια να φοβάσαι. Αγαπητή σε όλους, επικοινωνούσε με τον δικό της κώδικα. Σεμνή, μετρημένη, μελετηρή, ήρεμη δύναμη που λέμε.

9 8 Ο καθένας είχε τον ρυθμό του. Έρχονταν με το πάσο τους, άλλοι στο παρά πέντε, άλλοι στο και πέντε. Η Καίτη ήθελε μιαν ώρα να ετοιμαστεί, να φτιάξει το μαλλί, να καλλωπιστεί, να βάλει τα perfumes της - και όσα πάνε κι όσα ρθούνε δηλαδή έπα καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν. Σιγά -σιγά εμφανιζόταν και η υπόλοιπη κουστωδία. Η Βαγγελιώ με την Καίτη, ο Μανόλης με τον Νικολή και αργότερα ο Γιώργος και η Μαίρη τελευταίοι, για να κάνουν εντύπωση. Όλοι ήταν φίλοι και συμμαθητές, ήταν μαζί για πάρα πολλά χρόνια, οι περισσότεροι από το νήπιο και ήξεραν ο ένας τον άλλο απ' έξω και ανακατωτά. Πόσα και πόσα είχαν περάσει μαζί!

10 9 Tseklenis Τέλος Αναμνήσεις της Βαγγελιώς, Νοέμβρης '77 Λίγες μέρες μετά την 28η Οκτωβρίου η Καίτη είχε φαγωθεί να παραπονιέται για την μπλε ποδιά της. Κάθε μέρα δεν είχε άλλη κουβέντα στα διαλείμματα. - Είναι δυνατόν να φοράμε τούτα τ' αποφόρια, ενώ τ' αγόρια να φορούν ό,τι θέλουν; Καμία δεν της έδινε σημασία ή δεν ήθελαν ν' ασχοληθούν με το θέμα. Και συνέχιζε: - Δείτε, δείτε πόσο μου έχει κοντύνει! Ν' αγοράσω άλλη δεν μπορώ. Να, Ρηνούλα, δες τη δικιά σου, έχουνε ξεχασκώσει οι κουμπότρυπες και όλο ανοίγει και κάποιο κουμπί. Γινόμαστε ρεζίλι. Κρυφοκοιτάζουν και τ' αγόρια! Ύστερα είναι και τ' άλλο. Για ποια ομοιομορφία και ισότητα μας τσαμπουνούν; Εμείς φοράμε αυτά τα τσόλια και κάποιες άλλες λανσάρουν ποδιές Tseklenis.

11 10 - Λοιπόν, σκέφτομαι να συνεννοηθούμε όλες μαζί και να έρθουμε τη Δεύτερα χωρίς ποδιά. - Πρέπει όμως να το οργανώσουμε σωστά. - Η Ελένη του ΣΤ1 έχει πρόσβαση σε όλα τα τμήματα, ξέρει να κρατεί μυστικά και να προωθεί το μήνυμα. Είναι ό,τι πρέπει για σύνδεσμος. Μέχρι την ώρα του σχολάσματος το μυστικό είχε φτάσει σ' όλους τους αποδέκτες. Την άλλη μέρα σε κάθε διάλειμμα γινόταν ένα σούσουρο, παρέες παρέες κοριτσιών ενώνονταν, ζυμώνονταν ιδέες, κατέστρωναν σχέδια σαν να συνωμοτούσαν. Μια γλυκιά συνωμοσία που θα εξελισσόταν στην πρώτη επαναστατική τους πράξη και θα ένιωθαν περήφανες γι' αυτό.

12 11 Έτσι οι μαθήτριες της Γ Λυκείου του 1977 τη χρονιά εκείνη κατάργησαν την ποδιά, ενώ λίγα χρόνια μετά καταργήθηκε σ' όλα τα σχολεία της χώρας. Ήταν βέβαια και πολύ διπλωμάτισσες. Για να μην προκαλέσουν τους καθηγητές τους, αλλά και για να πετύχουν το σκοπό τους εκείνο το πρωί της Δευτέρας φόρεσαν όλες τη φούστα της παρέλασης και ό,τι μπλούζα ήθελαν. Ύστερα από φοβέρες στην αρχή, παραινέσεις και ικεσίες μετά, τα δυο μέρη, καθηγητές και μαθήτριες συμφώνησαν να φορούν έστω τη σκούρα μπλε φούστα της παρέλασης.

13 12 Τι να πρωτοθυμηθώ, τι να ξεχάσω... Τα ματωμένα μας γόνατα, όταν παίζαμε μπάλα στους χωματένιους δρόμους, την προσπάθειά μας να μάθουμε ποδήλατο, τις μπίλιες, τα μήλα Το απογευματινό κολατσιό μας - μια φέτα ψωμί με λάδι και ζάχαρη (έχεις φάει ποτέ;) και αυτή η γλυκιά γεύση του ζαχαρούχου, απίστευτη!!! Τα κλειδιά εννοείται στις πόρτες πάνω ν' ανοίξουμε όποτε επιστρέφαμε. Δεν είχε ο καθένας το δικό του. Οι αυλές μύριζαν βασιλικό, αγιόκλημα, γεράνια, ζουμπούλια, γιασεμιά - τα κορίτσια μάζευαν μπουμπούκια από γιασεμί και έφτιαχναν με βελόνα και κλωστή ένα είδος pon pon, το οποίο κρατούσαν σαν αξεσουάρ το βράδυ στο σεργιάνι. Τα πρώτα μας σκιρτήματα, τα κοκκινισμένα μας μαγούλα, όταν νιώθαμε αμήχανα. Πηγαίναμε για ψάρεμα στα Κόκκινα ή στον μόλο και δόλωμα βάζαμε ζύμη με αλεύρι και τυρί......

14 13 Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο κουρεμένο κεφάλι όνειρο ακούρευτο ποδιά με σταυρωμένες άγκυρες. Μπράτσο του πεύκου γλώσσα του ψαριού αδερφάκι του σύννεφου! Κοντά σου είδες ν ασπρίζει ένα βρεμένο βότσαλο, άκουσες να σφυρίζει ένα καλάμι. Τα πιο γυμνά τοπία που γνώρισες, τα πιο χρωματιστά. Βαθιά βαθιά ο αστείος περίπατος του σπάρου, ψηλά ψηλά της εκκλησίτσας το καπέλο και πέρα πέρα ένα βαπόρι με φουγάρα κόκκινα. Είδες το κύμα των φυτών όπου έπαιρνεν η πάχνη, το πρωινό λουτρό της το φύλλο της φραγκοσυκιάς, το γεφυράκι στη στροφή του δρόμου αλλά και τ αγριοχαμόγελο. Σε μεγάλους χτύπους δέντρων. Σε μεγάλα λιοστάσια παντρειάς εκεί που στάζουν από τα ζουμπούλια δάκρυα. Εκεί που ανοίγει ο αχινός τους γρίφους του νερού, εκεί που τ άστρα προμηνούν τη θύελλα. Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο χαϊμαλί τρελό σαγόνι πεισματάρικο. Παντελονάκι αέρινο, στήθος του βράχου κρίνο του νερού. Μορτάκι του άσπρου σύννεφου! Οδυσσέας Ελύτης