ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Transcript

1 ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ _ Το όνομα, η καταγωγή, το έθνος, ο πολτιστισμός και η ι- στορία του Ελληνικού έθνους, σύμφωνα με τους ίδιους τους αρχαίους Έλληνες. _ Τα ψεύδη-αίσχη που λέγονται για τους: Μινωίτες, Δωριείς, Μακεδόνες, Ινδοευρωπαίους κ.α. ΜΕΛΕΤΗ - ΕΡΕΥΝΑ Α. Γ. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗΣ

2 ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, Α. Κρασανακη 2 ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΑΡΧΕΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (Εδώ γίνεται μια σύντομη εξιστόρηση της αρχαίας ιστορίας των Ελλήνων και αμέσως πιο κάτω θα την δούμε πιο αναλυτικά και με αδιάψευστες μαρτυρίες ) ΟΙ ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΗΛΥΔΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ (ΟΙ ΠΕΛΑΣΓΟΙ, ΟΙ ΚΑΔΜΕΙΟΙ, ΟΙ ΔΑΝΑΟΙ κ.α.) Ανατρέχοντας στους αρχαίους συγγραφείς βλέπουμε ότι αρχικά δεν υπήρχαν ούτε σύνορα και κράτη ούτε και Έλληνες και βάρβαροι. Όλος ο κόσμος ήταν κατοικία βαρβάρων, δηλαδή διάφορες φυλές που ζούσαν πρωτόγονα και μεταναστευτικά, επειδή αρχικά δεν υπήρχε ασφάλεια (σύνορα, στρατός κ.τ.λ.), αλλά ούτε και η γεωργία και ως εξ αυτού οι άνθρωποι έπρεπε να μεταναστεύουν για εξεύρεση πηγών διατροφής, ενώ η πιο ισχυρή ομάδα όπου πήγαινε έδιωχνε αυτή που έβρισκε μπροστά της, για να εκμεταλλευτεί αυτή το χώρο. Ειδικότερα η χώρα που σήμερα (επί εποχής Θουκυδίδη) λέγεται Ελλάδα, καθώς μας λένε οι Εκαταίος Μιλήσιος (Στράβων 7, 321), Θουκυδίδης (Α, 3 9), Πλάτωνας (Μενέξενο), Ηρόδοτος (Ιστορία Α), Ισοκράτης (Παναθηναϊκός, Πανηγυρικός κ.α.), Διόδωρος (1, και 28-29, Μ, Απόσπασμα 3) κ.α., ήταν αρχικά κατοικία βαρβάρων, διαφόρων φυλών (οι καλούμενοι Πελασγοί, Καδμείοι, Δρύοπες, Καύκονες, Δαναοί κ.α.), που είχαν έρθει στην Ελλάδα μεταναστευτικά απ όλα τα σημεία του ορίζοντα, από όλες τις ηπείρους. Μετά τα Τρωικά, όπως θα δούμε πιο κάτω, από τους Πελασγούς ξέκοψαν διάφορα φύλα και απετέλεσαν ξέχωρο έθνος, το Ελληνικό, στο οποίο μετά προσχώρησαν όλοι Πελασγοί, καθώς και πολλοί άλλοι βάρβαροι. Πρώτοι που βρέθηκαν στην Ελλάδα και γι αυτό θεωρούνταν αυτόχθονες, ήταν οι καλούμενοι Πελασγοί, οι καλούμενοι Δρύοπες, Καυκωνες κ.α., πολυπληθέστερο φύλο των οποίων ήσαν οι Πελασγοί και γι αυτό η Ελλάδα αρχικά ονομάζονταν Πελασγία. Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό, το 1265 πριν από το Διόγνητο. = 1529 π.χ. γίνεται ο καλούμενος κατακλυσμός του Δευκαλίωνα. Το 1258 π.δ. = 1522 π.χ., ο Αμφικτύων του Δευκαλίωνος στις Θερμοπύλες συγκεντρώνει αυτούς που κατοικούσαν γύρω από το ιερό και τους ονόμασε Αμφικτύονες (= οι Δελφοί, αδελφότητα = κατόπιν η πρώτη Ελλάδα). Το επόμενο έτος, το 1257 π.δ. = 1521 π.χ., ο Έλλην(ας) του Δευκαλίωνος βασίλευσε στην Φθιώτιδα (εκεί υπήρχε και η πόλη Ελλάδα) και Έλληνες ονομάστηκαν όσοι προηγουμένως καλούνταν Γραικοί, ενώ ο Αμφικτύωνας βασίλευε στην Αθήνα. Ακολούθως, το 1500 π.χ., ήρθαν στην Ελλάδα και μέσω Αιγύπτου και Φοινίκης οι καλούμενοι Δαναοί και οι καλούμενοι Καδμείοι ή Θηβαίοι. Την ίδια εποχή περίπου (κάπου 100 χρόνια μετά) ήρθαν από τη Θράκη στην Ελευσίνα και οι καλούμενοι Ευμολπίδες, ενώ λίγο πριν από τα Τρωικά ήρθαν από τη Φρυγία της Μ. Ασίας στην Πελοπόννησο και οι καλούμενοι Πέλοπες. Συγκεκριμένα, σχετικά με τους Δαναούς και Θηβαίους, το 1500 π.χ. ξεσπούν λέει λοιμώδης ασθένειες (οι 7 πληγές, σύμφωνα με την Αγία Γραφή) στην Αίγυπτο και οι ντόπιοι τις αποδίδουν στους ασεβείς αλλόφυλους. Για να αποφύγουν την οργή των ντόπιων οι μετανάστες που ζούσαν στην Αίγυπτο έφυγαν και πήγαν σε άλλα μέρη. Οι Εβραίοι με αρχηγό το Μωυσή πήγαν στην Ιουδαία. Οι Φοίνικες, οι οποίοι ζούσαν στη Θήβα (εξ ου και Θηβαίοι) και είχαν πάει εκεί από την Ερυθρά θάλασσα, με αρχηγό τον Αγήνορα πήγαν στα παράλια της Ασίας και συγκεκριμένα στη χώρα που απ αυτούς πήρε το όνομα Φοινίκη. Από εκεί μετά ένα μέρος πέρασε στα νησιά του Αιγαίου και ένα άλλο με αρχηγό τον Κάδμο (απ όπου και Καδμείοι ή Θηβαίοι) πήγαν στη Βοιωτία όπου ίδρυσαν την πόλη-κράτος Καδμεία ή Θήβα (ονομάστηκε Θήβα σε ανάμνηση της Αιγυπτιακής και Καδμεία προς χάρη του Κάδμου). Οι Δαναοί με πλοία και με αρχηγό το Δαναό ( απ όπου και Δαναοί) μέσω Ρόδου πήγαν στο Άργος της Πελοποννήσου. Όταν έφτασαν εκεί ήρθαν σε σύγκρουση με τους κατοίκους του Άργους, που ήσαν Αχαιοί στη γενιά. Ωστόσο επειδή από τη μια ο βασιλιάς των Αργείων, ονομάζονταν Γελάνωρ,

3 ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, Α. Κρασανακη 3 δεν είχε γιο για διάδοχο και από την άλλη δεν επέδειχνε στρατιωτικές ικανότητες και έτσι διαφαίνονταν η ήττα των Αργείων Αχαιών, οι Αχαιοί προτίμησαν να τα βρουν με τους Δαναούς. Δηλαδή κάλεσαν το Δαναό αφενός για συνθηκολόγηση και αφετέρου να γίνει και βασιλιάς των Αχαιών. Αυτός είναι και ο λόγος που μετά στα Τρωικά οι Αργείοι (οι κάτοικοι του Άργους) ονομάζονταν και Αχαιοιί και Δαναοί και Αργείοι και απ αυτούς κατ επέκταση οι Έλληνες. Σημειώνεται επίσης ότι οι Δαναοί έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο, επειδή είχαν ήδη συγχωνευτεί ειρηνικά με τους Αχαιούς. Αντίθετα οι Καδμείοι ή Θηβαίοι δεν έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο και κατά τα Περσικά μήδισαν, επειδή ήσαν βαρβαρικής καταγωγής, καθώς λέει ο Ηρόδοτος. Ελληνοποιήθηκαν μετά την εκ θεμελίων καταστροφή της Θήβας από το Μ. Αλέξανδρο. ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΝΑΥΤΙΛΙΑΣ ΚΑΙ ΚΡΗΤΗΣ - ΜΙΝΩΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ & ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ Στην Κρήτη αρχικά, και γι αυτό λέγονταν αυτόχθονες, ζούσαν οι καλούμενοι Ιδαίοι Δάκτυλοι ή Κουρήτες, οι οποίοι είχαν πάει στο νησί από τη Φρυγία ή από την Κρήτη πήγαν Κρήτες στη Φρυγία και γι αυτό υπάρχει λέει οροσειρά Ίδη ή Ιδαία όρη και στην Κρήτη και στην Φρυγία (= η Τρωάδα στη Μ. Ασία). Την ίδια εποχή πήγαν στην Κρήτη, και γι αυτό λέγονταν και αυτοί αυτόχθονες, από την Αρκαδία Γορτυνία της Πελοποννήσου (εξ ου και η Γόρτυνα της Κρήτης) οι καλούμενοι Κύδωνες (ή Γορτύνιοι) και οικίζουν τις πόλεις Κυδωνία, Γόρτυνα κ.α. της Κρήτης. Μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα η Κρήτη παθαίνει ερήμωση και κάποιες φυλές των Αχαιών, Πελασγών και Δωριέων με αρχηγό τον Τέκταμο (ήταν γιος του Δώρου του Έλληνα και παππούς του Μίνωα) φεύγουν από το Πελασγικό Άργος (= η Θεσσαλία) και πάνε στην Κρήτη και αυτοί οι νέοι κάτοικοι της Κρήτης σε σχέση με τους παλαιότερους καλούνταν επήλυδες, δηλαδή μετανάστες, έποικοι. Τρεις γενιές πριν από τα Τρωικά, ο Μίνωας (βασίλευε το έτος 1470 π.χ., σύμφωνα με το Πάριο χρονικό) με τον αδελφό του Ραδάμανθυ από τη μια ενώνουν σε ενιαίο σύνολο όλες τις φυλές της Κρήτης, δηλαδή ένωσε τους αυτόχθονες (Κύδωνες και Ιδαίους Δακτύλους) με τους επήλυδες (Αχαιούς, Δαναούς και Πελασγούς) της Κρήτης, και μάλιστα σε μια πρωτόγνωρη σε θεσμούς πολιτεία, και από την άλλη συγκροτούν για πρώτη φορά στον κόσμο πολεμικό ναυτικό και μ αυτό διώχνουν από τα νησιά (Κυκλάδες) και γενικά το Αρχιπέλαγος τους ληστές και πειρατές Κάρες και Φοίνικες που έμεναν εκεί και τα εποικεί για πρώτη φορά με μόνιμους κατοίκους καταγωγής από την Κρήτη.Τα νησιά του Αιγαίου (Κυκλάδες κ.α.) μέχρι την εποχή του Μίνωα κατοικούνταν περιστασιακά μόνο από ληστές και πειρατές, επειδή και μέχρι τότε δεν είχε ακόμη αναπτυχθεί η ναυτιλία και η γεωργία, οπότε στα νησιά αυτά δεν μπορούσαν να ζήσουν μόνιμοι κάτοικοι. Ακολούθως ο Μίνωας καταλαμβάνει τα Μέγαρα και την Αττική (η αιτία που οι Αθηναίοι του έπλασαν το μύθο του Μινώταυρου), επειδή στα Παναθήναια δολοφονήθηκε ο γιος του ο Ανδρόγεως, καθώς και κάποια παράλια της Μ. Ασίας, μέρος της Σικελίας κ.α. και κάνει και εκεί αποικίες. Αποτέλεσμα των ως άνω γεγονότων ήταν από τη μια ο Μίνωας να γίνει θαλασσοκράτορας και από την άλλη να ελευθερωθούν οι θαλάσσιοι διάδρομοι και έτσι οι Έλληνες να μπορέσουν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, να ασχοληθούν με ναυτικές εργασίες, να πλουτήσουν, να αποκτήσουν πόλεις (μόνιμη κατοικία που πρώτα δεν τους άφηνα οι ληστρικά και πειρατικά διαβιούντες Κάρες και Φοίνικες) κ.τ.λ., αλλά και να επικρατήσουν κατόπιν στα Τρωικά. Αποτέλεσμα της πολιτείας που οργάνωσε ο Μίνωας ήταν να δημιουργηθεί ο πρώτος στον κόσμο πολιτισμός, ο καλούμενος σήμερα Μινωικός πολιτισμός. Πριν από το Μίνωα σε όλο τον κόσμο ο κάθε βασιλιάς έκανε λέει ό,τι ήθελε ή όριζε τους νόμους και τους αρχηγούς μιας φυλής ή ενός κράτους ανάλογα με τις προσωπικές του επιθυμίες και νοημοσύνη, κάτι που ήταν και η αιτία που οι Έλληνες δεν αναγνώριζαν κανένα άλλο πολιτισμό άξιο λόγου πλην μόνο το Μινωικό ή που έλεγαν «Πας μη Έλλην βάρβαρος. Την πολιτεία των Κρητών αντέγραψαν πρώτοι οι Σπαρτιάτες με το Λυκούργο, μετά οι Αθηναίοι με το Σόλωνα κ.α. Όταν κατέβησαν λέει από τη Στερεά Ελλάδα στην Πελοπόννησο οι Δωριείς οδηγημένοι από τους εξόριστους βασιλιάδες του Άργους (τους καλούμενους Ηρακλείδες) και κατέκτησαν τους Αχαιούς και Δαναούς που κατοικούσαν εκεί και έκαναν πρωτεύουσά τους την Σπάρτη, έστειλαν το Λυκούργο παντού (Κρήτη, Αίγυπτο κ.α.), για να αντιγράψει τη πιο καλή πολιτεία, προκειμένου να δημιουργήσουν τη δική τους (την καλούμενη μετά Σπαρτιατική πολιτεία). Ωστόσο παντού οι νόμοι και οι πολιτείες του φάνηκαν λέει γελοία πλην μόνο της Κρήτης, κάτι που αντέγραψε και από

4 ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, Α. Κρασανακη 4 τότε η Σπάρτη ευημέρησε. Σημειώνεται επίσης ότι: Α) Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, όταν ο Μίνωας πήρε τη βασιλεία, ο αδελφός του ο Σαρπηδόνας στασίασε, όμως ηττήθηκε και κυνηγημένος από το Μίνωα κατέφυγε με τους στασιαστές του στη Μ. Α- σία, στη χώρα που από αυτούς ονομάστηκε Λυκία, όπου έκτισε τη Μίλητο σε ανάμνηση της Κρητικής Μιλάτου. Β) Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, Ηρόδοτο, Διόδωρο κ.α., επι Μίνωα επινοήθηκαν: το σύνταγμα, η βουλή, οι γερουσιαστές, οι νόμοι για τη διοίκηση και τις συναλλαγές κ.τ.λ. Μάλιστα επειδή οι νόμοι του Μίνωα ήταν για πρώτη φορά σύμφωνοι με το περί δικαίου ή θείων συναίσθημα κ.τ.λ., οι μινωικοί νόμοι του αποκαλέστηκαν θεϊκοί. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Μίνωας με το Ραδάμανθυ μετά το θάνατό τους ανακηρύχθηκαν ισόθεοι ή γιοι του Θεού και κριτές στον Άδη των Ελλήνων (κάτι ως ο Μ. Αλέξανδρος, ο Μ. Κωνσταντίνος κ.α.) ή που ειπώθηκε ότι ο Μίνωας έπαιρνε τους νόμους του κατευθείαν από το Θεό στο όρος Δίκτη ( κάτι ως και ο Μωυσής στο όρος Σινά). (Περισσότερα και πηγές βλέπε στο βιβλίο ΚΡΗΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, Α. Κρασανάκη) ΟΙ ΠΕΛΟΠΕΣ, ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΚΑΙ Ο ΤΡΩΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ Δυο γενιές πριν από τα Τρωικά, Φρύγες με αρχηγό τον Πέλοπα (εξ ου και Πέλοπες) έφυγαν από την Ασία και ήλθαν και κατέλαβαν με δόλο το νησί που εξ αυτού ονομάστηκε Πελοπόννησος (Φρύγες στρατιώτες ήρθαν στο νησί προκειμένου να λάβουν μέρος σε αθλητικούς αγώνες και συνάμα ο γιος του βασιλιά να παντρευτεί τη κόρη του ντόπιου βασιλιά και στη συνέχεια κατέλαβαν και το θρόνο και όλη την Πελοπόννησο). Ακολούθως και συγκεκριμένα τρεις γενιές μετά το θάνατο του Μίνωα, ο εγγονός του Πέλοπα, ο Αγαμέμνονας, κατορθώνει να ενώσει τα δυο σκήπτρα των Μυκηνών στα χέρια του, του Πέλοπα και του Περσέα, (δηλαδή ένωσε τους Πέλοπες με τους Δαναούς και Αχαιούς) και έτσι οι Μυκήνες γίνονται η πρώτη δύναμη στο αρχαίο γνωστό κόσμο. Ακολούθως ο Αγαμέμνονας καλεί και άλλους βασιλιάδες (Κρήτης, Αθήνας κ.α.) και εκστρατεύει ως αρχιστράτηγος εναντίον των λαών της Ασίας (Τρώες, Κάρες κ.α.) = η γνωστή εκστρατεία της Τροίας. Ο πόλεμος αυτός κράτησε δέκα χρόνια, από το π.χ., σύμφωνα με το Πάριο χρονικό, και η αιτία για την οποία έγινε ήταν το ότι οι λαοί αυτοί έκαναν εισβολές στην Ελλάδα κλέβοντας τις περιουσίες και τις γυναίκες των Ελλήνων, με συνέπεια η Ελλάδα να δεινοπαθεί και να μην προκόβει. Τελική αφορμή για να ξεκινήσει ο μεγάλος αυτός πόλεμος ήταν η αρπαγή της γυναίκας, της ωραίας Ελένης, του βασιλιά της Σπάρτης Μενέλαου από τον πρίγκιπα της Τροίας Πάρη ή Αλέξανδρο. Νίκησαν οι Έλληνες και μετά τα τρωικά οι Τρώες και οι σύμμαχοί τους λέγονταν βάρβαροι, ενώ οι Αργείοι και οι σύμμαχοί τους Έλληνες. ΚΑΘΟΔΟΣ ΔΩΡΙΕΩΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΗΡΑΚΛΕΙΔΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΙΚΙΣΜΟΣ Ο Τρωικός πόλεμος επέφερε μεγάλες μετακινήσεις και ανακατατάξεις φυλών τόσο στην Ελλάδα, λόγω της απουσίας του στρατού της στην Τροία, όσο και στον υπόλοιπο αρχαίο γνωστό κόσμο λόγω της ήττας των βαρβάρων. Από τη Μ. Ασία π.χ. έφυγαν φύλα και πέρασαν στην Ιταλία, από τη Θεσσαλία έφυγαν φύλα και άλλα πήγαν προς Μακεδονία και άλλα προς Πελοπόννησο κ.α. Μια από αυτές τις μετακινήσεις και που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του Ελληνικού έθνους ήταν αυτή που ονομάζεται «Κάθοδος των Δωριέων με τους Ηρακλείδες». Συγκεκριμένα ογδόντα χρόνια μετά τα Τρωικά Δωριείς, δηλαδή κάπου το 1129 π.χ. (σύμφωνα με το Πάριο χρονικό), οδηγούμενοι από τους εξόριστους βασιλιάδες του Άργους της Πελοποννήσου, τους καλούμενους Ηρακλείδες, φεύγουν από τη Στερεά Ελλάδα και πάνε και καταλαμβάνουν όλες σχεδόν τις πόλεις της Πελοποννήσου (Σπάρτη, Μεσσήνη, Άργος κ.α.), στις οποίες ζούσαν Αχαιοί, Δαναοί και Πέλοπες και αυτό προκειμένου να εγκαταστήσουν στο θρόνο και πάλι τους Ηρακλείδες. Ωστόσο μετά που έκαναν αυτό δεν ξαναγύρισαν στον τόπο του, αλλά καθιστούν καταρχήν τη Σπάρτη ως ηγεμονίδα πόλη των άλλων πόλεων-κρατών που ίδρυσαν και στη συνέχεια μια από τις πρώτες δυνάμεις του αρχαίου γνωστού κόσμου. Η κάθοδος των Δωριέων ήταν η τελευταία μετακίνηση φύλου στην αρχαία Ελλάδα και μετά από αυτή ησύχασε λέει οριστικά η Ελλάδα και οι Έλληνες άρχισαν

5 ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, Α. Κρασανακη 5 να κάνουν και αποικίες στη Μ. Ασία, Σικελία, Ν. Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία κ.τ.λ. Ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΣΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ Μετά τα Τρωικά και την κάθοδο των Δωριέων με τους Ηρακλείδες τέσσερα φύλα των Πελασγών: οι Ίωνες, οι Αχαιοί, οι Δωριείς και οι Αιολείς, τα φύλα αυτά ήταν και απόγονοι εκείνων που έλαβαν μέρος στον πόλεμο της Τροίας, ξέκοψαν και αποτέλεσαν ξέχωρο έθνος, το Ελληνικό. Στο έθνος αυτό σιγά-σιγά προσχώρησαν και τα υπόλοιπα φύλα των Πελασγών, καθώς και πολλοί άλλοι βάρβαροι, όπως οι Δαναοί, οι Καδμείοι, οι Πέλοπες κ.α., πρβ: «Το Ελληνικό έθνος αφότου φάνηκε, την ίδια πάντα γλώσσα μιλά - αυτό είναι η πεποίθησή μου, αφότου όμως ξέκοψε από το Πελασγικό, αδύνατο τότε και στην αρχή και μικρό, αυξήθηκε ύστερα και πλήθαινε σε έθνη, καθώς προσχώρησαν σ αυτό κυρίως οι Πελασγοί, αλλά και πάρα πολλά άλλα βαρβαρικά φύλα» (Ηρόδοτος Α, 57-58) Σημειώνεται ότι: 1) Επειδή από τη μια στην Αττική δεν κατοίκησαν ποτέ Πέλοπες, Δαναοί και Καδμείοι, οι φυλές που ήρθαν αργότερα από τους αυτόχθονες (Πελασγούς κ.α.) στην Ελλάδα, παρά μόνο στην Πελοπόννησο, όπου βρίσκονταν η Σπάρτη, και στη Βοιωτία, όπου βρίσκονταν η Καδμεία ή Θήβα, και από την άλλη οι Θηβαίοι και οι Σπαρτιάτες πολλές σοφές συμμαχούσαν με τους Πέρσες και άλλους βάρβαρους προκειμένου να ηγεμονεύουν των Ελλήνων (οι Σπαρτιάτες επιπλέον είχαν καταλάβει και τους Αχαιούς της Μεσσηνίας και τους είχαν κάνει είλωτες, επειδή δεν ήθελαν να αναγνωρίσουν ως βασιλιάδες τους τους Ηρακλείδες), οι Αθηναίοι ρήτορες και συγγραφείς (Πλάτωνας, Ισοκράτης κ.α.) έλεγαν ότι οι Αθηναίοι ήσαν και οι πιο καλοί και οι πιο γνήσιοι και οι πιο καθαρόαιμοι Έλληνες και γι αυτό έπρεπε να ηγεμονεύουν λέει των Ελλήνων και όχι οι Σπαρτιάτες ή οι Θηβαίοι, πρβ:«γιατί είναι τόσο ευγενικό, ελεύθερο και σταθερό το φρόνημα της πόλης μας και φυσικά εχθρική προς τους βάρβαρους, επειδή είμαστε γνήσιοι Έλληνες και ανόθευτοι από τους βάρβαρους. Άλλωστε δε συγκατοικούν με μας ούτε Πέλοπες, ούτε Κάδμοι ούτε Δαναοί, ούτε Αιγύπτιοι αλλά βάσει του νόμου Έλληνες και χωρίς βαρβαρικές προσμείξεις, γεγονός από το οποίο δημιουργήθηκε στην πόλη μας το μίσος για τις ξένες φυλές». (Πλάτων, Μενέξενος, 245c-d) 2) Οι Έλληνες (τα κράτη Σπάρτη, Αθήνα κ.τ.λ.) ήταν ένα έθνος που άρχισε ήδη επί Μινωικής εποχής να ζει σε οργανωμένες πολιτείες, δηλαδή σε πόλεις-κράτη, σε κοινωνίες που είχαν από τη μια σύνταγμα και πολιτειακά όργανα: βουλή, γερουσιαστές, καθώς και νόμους συναλλαγών και διοίκησης κ.τ.λ., σπούδαζαν τα παιδιά τους κ.τ.λ. και από την άλλη είχαν νόμους και ήθη και έθιμα που ήσαν ανάλογα με το περί δικαίου και ηθικής (της παραδεγμένης απ όλους Θρησκείας) συναίσθημα. Πρώτοι που απέκτησαν οργανωμένη πολιτεία, πολιτισμό, ήσαν οι Κρήτες και από εκεί μετά ο πολιτισμός πέρασε στους Σπαρτιάτες, στους Αθηναίους κ.α.. Αντίθετα οι βάρβαροι (Φοίνικες, Πέρσες κ.τ.λ.) δεν είχαν ούτε οργανωμένες πολιτείες ούτε παιδεία. Ζούσαν με πρωτόγονο τρόπο, δηλαδή κατά φυλές και με ανήμερα ακόμη ήθη και έθιμα. Είχαν α- πλώς ένα βασιλιά ή ηγέτη που έκανε ό,τι ήθελε ή έβαζε νόμους, θρησκευτικούς και πολιτικούς, ανάλογα με τη νοημοσύνη και τις επιθυμίες τους, επιζητούσε να τον λατρεύουν ως θεό, πολλές φορές να κάνουν και για χάρη του ή για χάρη υποτίθεται του θεού του ανθρωποθυσίες κ.α. Και όλα αυτά δεν τα λένε μόνο οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς, αλλά και η Αγία Γραφή, όπως θα δούμε σε άλλο μέρος για τον Ελληνικό πολιτισμό και την προσφορά του. ΠΕΡΣΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΜΑΧΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΩΤΕΙΑ Ο Πλάτωνας (Μενέξενος) λέει ότι κατά τον 5ο αι. π.χ. ο βασιλιάς Κύρος, αφού ελευθέρωσε τους Πέρσες, μετά υποδούλωσε τους κυρίαρχους Μήδους και ηγεμόνευσε στη υπόλοιπη Ασία μέχρι την Αίγυπτο. Ο γιος του Καμβύσης κυριάρχησε στην Αίγυπτο και όση από την Αφρική του ήταν δυνατόν, ενώ ο τρίτος ο Δαρείος επέκτεινε τα όριά του στην ξηρά μέχρι τη Σκυθία, ενώ στη θάλασσα και στα νησιά κυριάρχησε με πλοία. Κατηγορώντας ο Δαρείος τους Αθηναίους και Ερετριείς, ο Δαρείος προφασιζόμενος ότι επιβουλεύτηκαν τις Σάρδεις, έστειλε στρατιώτες με πλοία, φορτηγά και πολεμικά, και 300 πολεμικά πλοία και με επικεφαλής τον Δάτη. Ηττήθηκαν από τους Αθηναίους στον Μαραθώνα, τιμωρώντας έτσι πρώτοι οι Αθηναίοι την υπερηφάνεια της Ασίας και στήνοντας πρώτοι τρόπαια των βαρβάρων, γινόμενοι οδηγητές και δάσκαλοι των άλλων για το ότι η δύναμη

6 ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, Α. Κρασανακη 6 των Περσών δεν ήταν αήττητη. Ακολουθεί η φημισμένη θυσία των Σπαρτιατών στις Θερμοπύλες, αλλά και υπέρλαμπρες νίκες των Ελλήνων στη Σαλαμίνα, στις Πλαταιές κ.α. απέναντι των μυριάδων βαρβάρων ( Περσών, Φοινίκων Καρών κ.α. στρατιωτών) του Ξέρξη. Ο Δαρείος Α ( π.χ.) ήταν ο πρώτος από τους Πέρσες ηγεμόνες που του ήρθε η ιδέα να υποδουλώσει την Ελλάδα, όμως ηττήθηκε στο Μαραθώνα το 490 π.χ. Ο Ξέρξης την Άνοιξη του 480 π.χ., δέκα χρόνια μετά την καταστροφή του πατέρα του στο Μαραθώνα και αφού πιο πριν είχε υποτάξει την Αίγυπτο και τη Βαβυλώνα, ξεκίνησε να υποτάξει και την Ελλάδα, αυτό που δε μπόρεσε να κάνει ο πατέρας του, και την Ευρώπη. Ωστόσο ηττήθηκε από τους Έλληνες στη ναυμαχία της Σαλαμίνας (480 π.χ.), στη ναυμαχία της Μυκάλης και στη μάχη στις Πλαταιές. (479 π.χ.). Αποτυχημένος γύρισε στα Σούσα, όπου τον δολοφόνησαν οι στρατηγοί του Αρταβάνος και Μιθριδάτης το 465 π.χ. Ο Αρταξέρξης Α ( π.χ.) ήταν γιος του Ξέρξη και υπέταξε τη Βακριανή (Μέρος Ινδίας και Αφγανιστάν) και την Αίγυπτο. Νικήθηκε ο στόλος του από τον Κίμωνα στη Ρόδο το 449 π.χ. και έτσι βρήκαν την ευκαιρία πολλές πόλεις της Μ. Ασίας και ελευθερώθηκαν από τους Πέρσες. Ο Αρταξέρξης Β ( π.χ.) ήταν γιος του Δαρείου και της Παρυσάτιδος. Νίκησε τον αδελφό του Κύρο στην αιματηρά διεκδίκηση της εξουσίας και τους Έλληνες που πήγαν για βοήθειά του και πήρε την εξουσία. Μετά τις νίκες αυτές των Ελλήνων, λένε πάντα οι αρχαίοι συγγραφείς, η Αθήνα γίνεται η πρώτη δύναμη στον κόσμο στη θάλασσα και η Σπάρτη στην ξηρά. Ωστόσο γρήγορα ήρθε ο ζήλος μεταξύ τους για τα πρωτεία, δηλαδή για το ποιος θα γίνει μοναδικός κυβερνήτης του αρχαίου γνωστού κόσμου. Από τη μια η Αθήνα και από την άλλη η Σπάρτη με τους εκατέρωθεν συμμάχους. Ακολουθούν μεγάλοι εμφύλιοι πόλεμοι και μάλιστα για ασήμαντες αφορμές, με μεγαλύτερο τον καλούμενο Πελοποννησιακό πόλεμο. Σε πρώτη φάση κερδίζουν οι Σπαρτιάτες, οι οποίοι είχαν αρχικά συμμάχους τους Θηβαίους, τους οποίους η Αθήνα μετά τα περσικά είχε κάνει υποτελείς, επειδή είχαν μηδίσει. Μετά τη νίκη των Σπαρτιατών επι των Αθηναίων, οι Πέρσες δίδουν χρήματα στους Θηβαίους (οι Θηβαίοι ήταν βαρβαρικής καταγωγής και γι αυτό και μήδισαν και δεν έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο, καθώς λέει και ο Ηρόδοτος ) για να αποσπαστούν από τους Σπαρτιάτες και συνάμα να δημιουργήσουν αντισπαρτιατικό ρεύμα στην Ελλάδα. Οι Θηβαίοι στη συνέχεια συμμαχούν με τους Αθηναίους (οι οποίοι επέβλεπαν ότι έτσι μπορούσαν να έρθουν και πάλι στα πράγματα) και νικούν τους Σπαρτιάτες στα Λεύκτρα και Μαντινεία και έτσι η Θήβα γίνεται τώρα η ηγεμονεύουσα των Ελλήνων. Ωστόσο αυτό θα κρατήσει μόνο για ελάχιστο χρόνο, 9 χρόνια, γιατί θα κατέβουν μετά οι Μακεδόνες και θα εκθεμελιώσουν τη Θήβα. Α Πελοποννησιακός πόλεμος π.χ., Β Πελοποννησιακός πόλεμος π.χ. Κάθοδος Μυρίων π.χ. Εκστρατεία Σπαρτιατών στη Μ. Ασία, π.χ. Μάχη στα Λεύκτρα 371 π.x. και Μαντινείας 362 π.χ., νίκες των Θηβαίων επί των Σπαρτιατών. Μάχη της Χαιρώνειας 338 π.χ., ήττα Θηβαίων (με συμμάχους τους Αθηναίους) από Μακεδόνες ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ - ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΣΙΑΣ & ΑΦΡΙΚΗΣ Βλέποντας οι Έλληνες ρήτορες (Δημοσθένης, Ισοκράτης κ.α.) από τη μια τις Ελληνικές πόλεις να διαμάχονται μεταξύ τους και από την άλλη τους Πέρσες να επεμβαίνουν και πάλι στα Ελληνικά πράγματα, με επιστολές και λόγους τους καλούν τους ηγέτες όλων των Ελληνικών κρατών να πάψουν τις εμφύλιες διαμάχες και να ενωθούν προ του κοινού και πάλι κινδύνου. Ωστόσο επειδή αυτό δεν επιτυγχάνεται καλούν το βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππο, ο οποίος στο μεταξύ είχε καταστήσει τη Μακεδονία ένα ισχυρό Ελληνικό κράτος, να επέμβει στα Ελληνικά πράγματα. Ο Φίλιππος δράττει της ευκαιρίας και κατεβαίνει νότια και νικά στη Χαιρώνεια το 338 π.χ. τους Θηβαίους και τους συμμάχους τους Αθηναίους. Στη συνέχεια καλεί συνέδριο των Ελλήνων (Αθηναίων, Μακεδόνων κ.τ.λ.) στην Κόρινθο και εκεί αποφασίζετε (από όλους τους Έλληνες, πλην της Σπάρτης) να ιδρυθεί πανελλήνια συμμαχία που θα κάνει και εκδικητική εκστρατεία στην Ασία, για να τιμωρηθούν οι βάρβαροι τόσο για τις επεμβάσεις τους στα Ελληνικά κράτη όσο και για τα έκτροπα που είχαν προξενήσει στην Ελλάδα όταν είχαν έρθει με τους Δάτη, Ξέρξη κ.τ.λ. Το μαθαίνουν αυτό ο Πέρσες και βάζουν

7 ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, Α. Κρασανακη 7 κρυφά ανθρώπους και δολοφονούν το Φίλιππο. Την αρχηγία της Πανελλήνιας συμμαχίας αναλαμβάνει τώρα ο γιος του Φιλίππου ο Αλέξανδρος Γ, ο οποίος αρχικά κατεβαίνει νότια και καταστρέφει τώρα εκ βάθρων τη Θήβα (οικίσθηκε και πάλι επί Κάσανδρου) και στη συνέχεια εκστρατεύει στην Ασία έχοντας στο πλευρό του όλους σχεδόν τους Έλληνες (πλην τους Σπαρτιάτες). Η μάχη στο Γρανικό ποταμό το 334 π.χ. Η μάχη της Ισσού το 333 π.χ. Η μάχη στα Γαυγάμηλα το 331 π.χ. Κατάκτηση Ινδικής 327 π.χ. Ωστόσο φτάνοντας στην Ασία ο Αλέξανδρος, όπως μας πληροφορούν Πλούταρχος και Αρριανός, βλέπει μια χώρα όπου οι περισσότεροι άνθρωποι ήσαν υπόδουλοι, οι άνθρωποι να έχουν αποκτήσει βάρβαρα ήθη και έθιμα, να υπάρχει πείνα κ.τ.λ. Μπρος α αυτά ο Αλέξανδρος, αντί να φονεύει λέει από εκδίκηση που οι βάρβαροι της Ασίας σκότωσαν ακόμη και τον πατέρα του, άρχισε να ε- λευθερώνει, να εκπολιτίζει, να κτίζει σχολεία κ.τ.λ. Αποτέλεσμα σε σύντομο διάστημα από τη μια να φθάσει μέχρι τα βάθη της Ασίας και στην Αφρική και από την άλλη να ανακηρυχθεί μέγας, γιος του Θεού. Τον παραδέχεται ακόμη και η Αγία γραφή. (Περισσότερα βλέπε σε ειδικό μέρος) ΑΡΧΑΙΑ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΠΡΩΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ Ανατρέχοντας στους αρχαίους συγγραφείς βλέπουμε ότι η αρχαία Ελλάδα χωρίζονταν στις εξής περιοχές: Ελλάδα, Μακεδονία, Μαγνησία, Κρήτη κ.α., η αιτία για την οποία βλέπουμε στα αρχαία κείμενα να αναφέρεται π.χ. ότι «Στην Κόρινθο συγκεντρώθηκαν Έλληνες, Μακεδόνες και Κρήτες στρατηγοί», κάτι που δίδει την εντύπωση σε μερικούς ότι οι Μακεδόνες δεν ήσαν Έλληνες. Η περιοχή Ελλάδα περιλάμβανε μετά τα Τρωικά τη Θεσσαλία, τη Στερεά Ελλάδα και την Πελοπόννησο και πήρε αυτό το όνομά κατ επέκταση από την πόλη-περιοχή Ελλάδα που υπήρχε στο «Πελασγικόν Άργος» (= η Θεσσαλία) και η οποία επί Ομήρου μαζί με τη Φθία ανήκαν στο κράτος του Πηλέα, και αυτό επειδή μετά τα Τρωικά, επι βασιλιά Έλληνα, η πόλη-περιοχή αυτή έγινε η πιο ισχυρή και ως εξ αυτού πιο ξακουστή. Δηλαδή η ονομασία της περιοχής Ελλάδας προήλθε από την πόλη Ελλάδα, όπως λέμε π.χ. σήμερα επαρχία Λασιθίου και νομός Λασιθίου, πόλη Λάρισα και νομός Λάρισας κ.α. Ειδικότερα, πριν από τον Τρωικό πόλεμο δεν υπήρχε ο διαχωρισμός «Έλληνες» και «βάρβαροι» παρά μόνο οι κατά τόπους διάφορες φυλές. Στον Τρωικό πόλεμο «Έλληνες και Αχαιοί και Μυρμιδόνες» καλούνταν μόνο όσοι κατάγονταν από τις περιοχές Ελλάδα και Φθία και είχαν αρχηγό τον Αχιλλέα. Αμέσως μετά τα τρωικά «Ελλάδα» και «Έλληνες» λέγονταν κατ επέκταση και όλες οι άλλες περιοχές (Κρήτη, Αττική, Θεσσαλία κ.α.) των οποίων ο στρατός μαζεύτηκε στην Αυλίδα της Εύβοιας και από εκεί εκστράτευσε στην Τροία, οι «Πανέλληνες» κατά τον Όμηρο. Μετά την κάθοδο των Δωριέων με τους Ηρακλείδες, στους Ολυμπιακούς αγώνες (αγώνες που λάμβαναν μέρος μόνο Έλληνες), «Ελλάδα Έλληνες» λέγονταν όλες οι περιοχές που οι κάτοικοί τους είχαν την ίδια καταγωγή με αυτούς που εκστράτευσαν στην Τροία ή την πόλη Ελλάδα στη Φθιώτιδα ( Μακεδονία, Κρήτη κ.α.). Έτσι το όνομα Ελλάδα και Έλληνες από τοπικό έγινε γενικό. ΠΑΡΙΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ( ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΕΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΜΑΡΜΑΡΟ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ ) 1318 π.δ. = 1582 π.χ. ΚΕΚΡΟΠΑΣ - ΑΚΤΑΙΟΣ

8 ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, Α. Κρασανακη 8 Από όλες τις καταγραφές και τους γενικούς απολογισμούς ανέγραψα τους χρόνους, αρχίζοντας από τον Κέκροπα τον πρώτο βασιλιά της Αθήνας, έως....υάνακτος, ήταν στην Πάρο, και Διογνήτου στην Αθήνα (264/3).Από τότε που ο Κέκροπας βασίλευσε στην Αθήνα και η χώρα που καλούνταν πρώτα Κεκροπία ονομάστηκε Ακτική από τον αυτόχθονα Άκταιο, έτος ΧΗΗΗΔΠΙΙΙ (1318 έτος) 1310 π.δ. = 1574 π.χ. ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ Τότε που ο Δευκαλίων βασίλευσε στην Λυκώρεια, κοντά στην Παρνασσό, όταν ο Κέκροπας βασίλευε στην Αθήνα, έτος ΧΗΗΗΔ. (1310 έτος) Τότε που έγινε δίκη στην Αθήνα μεταξύ του Άρεως και του Ποσειδώνος, υπέρ του υιού του Αλιρροθίου, ο τόπος εκλήθη Άρειος Πάγος, έτος ΧΗΗΓΔΠΙΙΙ (1268 έτος), όταν ο Κραναός βασίλευε στην Αθήνα π.δ. = 1529 π.χ. ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΑ Όταν έγινε ο κατακλυσμός στην εποχή του Δευκαλίωνα, και ο Δευκαλίων έφυγε με τα νερά από την Λυκώρεια στην Αθήνα στον Κραναό, ίδρυσε το ιερό του Ολυμπίου Διός και θυσίασε για την σωτηρία του, έτος ΧΗΗΓΔΠ, (1265), όταν ο Κραναός βασίλευε στην Αθήνα π.δ. = 1522 π.χ. ΑΜΦΙΚΤΥΩΝ Από όταν ο Αμφικτύων του Δευκαλίωνος βασίλευσε στις Θερμοπύλες συγκέντρωσε αυτούς που κατοικούσαν γύρω από το ιερό και τους ονόμασε Αμφικτύονες και θυσίασε και οι Αμφικτύονες ακόμα και τώρα κάνουν θυσίες, έτος ΧΗΗΓΠΙΙΙ, (έτος 1258), όταν ο Αμφικτύων βασίλευε στην Αθήνα π.δ. = 1521 π.χ. ΕΛΛΗΝ Από όταν ο Έλλην του Δευκαλίωνος βασίλευσε στην Φθιώτιδα, Έλληνες ονομάστηκαν όσοι προηγουμένως καλούνταν Γραικοί, και (τον Παναθ. Αγώνα), έτος ΧΗΗΓΠΙΙ (1257), όταν ο Αμφικτύων βασίλευε στην Αθήνα π.δ. = 1519 π.χ. ΚΑΔΜΟΣ Από όταν ο Κάδμος του Αγήνορος έφτασε στην Θήβα (.. και) έκτισε την Καδμεία, έτος ΧΗΗΓΠ (1255), όταν ο Αμφικτύων βασίλευε στην Αθήνα π.δ. = 1511 π.χ. ΔΑΝΑΟΣ Από όταν πλοίο κατασκευασμένο από τον Δαναό πενήντα κουπιών από την Αίγυπτο στην Ελλάδα έπλευσε και ονομάστηκε πεντηκόντορος, και οι θυγατέρες του Δαναού.. και.. Ελίκη και Αρχεδίκη κληρώθηκαν μεταξύ των υπολοίπων της Λινδίας Αθηνάς το ιερόν ιδρύσαν και θυσίασαν στην ακτή (..) στην Λίνδο της Ρόδου, έτος 1247, όταν ο Εριχθόνιος βασίλευε στην Αθήνα π.δ. = 1506 π.χ. ΕΡΙΧΘΟΝΙΟΣ Όταν ο Εριχθόνιος στα πρώτα Παναθήναια που έγιναν έζεψε άρμα και έδειξε το αγώνισμα και Αθηναίους ονόμασε, και άγαλμα της μητέρα των Θεών εμφανίστηκε στην Κυβέλη, και ο Ύαγνις ο Φρύγας πρώτος εφεύρε τους αυλούς από Κ..αίων τους Φρύγες και την αρμονία που έτσι ονομάστηκε από τους Φρύγες πρώτος έπαιξε και άλλους νόμους Μητρός, Διονύσου, Πανός και τον..., έτος 1242, όταν ο Εριχθόνιος βασίλευε στην Αθήνα που έζεψε άλογα σε άρμα. 12 (10) π.δ. = 1470 π.χ. ΜΙΝΩΑΣ Α Όταν ο Μίνως ο πρώτος βασίλεψε στην Κρήτη και έκανε οικισμό στην Απολλωνία, σίδηρος ευρέθη στην Ίδη, βρέθηκε από τους Ιδαίους Δακτύλους Κέλμιο και Δαμναμενέω, έτος 12--, όταν ο Πανδίων βασίλευε στην Αθήνα π.δ. = 1410 π.χ. ΔΗΜΗΤΡΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΓΕΩΡΓΙΑΣ Όταν η Δήμητρα έφτασε στην Αθήνα έφερε τον καρπό και τα Προηρόσια έγιναν για πρώτη φορά, κάτω από της οδηγίες του Τριπτολέμου του Κελεού και της Νεαίρας, έτος 1146, όταν ο Εριχθόνιος βασίλευε στην Αθήνα. Όταν οτριπτόλεμος θέρισε τον καρπό που έσπειρε στην Ραρία που καλούμε Ελευσίνα, έτος 1(1)45, όταν ο Εριχθέας βασίλευε στην Αθήνα. Όταν ο Ορφέας έκανε γνωστή την ποίησή του, την αρπαγή της Κόρης και την αναζήτηση της Δήμητρας και τον δημιουργημένο από εκείνη σπόρο, και το πλήθος των αποδεχούμενων τον καρπό, έτος 1135, όταν ο Εριχθέας βασίλευε στην Αθήνα π.δ. = 1399 π.χ. ΕΥΜΟΛΟΠΟΣ Όταν ο Εύμολπος καθιέρωσε τα Ελευσίνια μυστήρια και τα έργα του πατέρα του Μουσαίου έκανε γνωστά, έτος 11..., όταν ο Εριχθέας του Πανδίονος βασίλευε στην Αθήνα π.δ. = 1295 π.χ. ΜΙΝΩΑΣ Β Όταν στην Αθήνα υπήρξε έλλειψη καρπών οι Αθηναίοι συμβουλεύτηκαν το μαντείο και ο Απόλλων έχρησε να ορίσει ποινή ο Μίνως ότι θεωρεί σωστό, έτος 1031, όταν ο Αιγέας βασίλευε στην Αθήνα.

9 ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, Α. Κρασανακη π.δ. = 1259 π.χ. ΘΗΣΕΑΣ Όταν ο Θησεύς βασίλευσε στην Αθήνα τις 12 πόλεις σε αυτήν συνένωσε και πολιτεία και δημοκρατία τους παρέδωσε,...των Αθηνών, αφού σκότωσε τον Σίνη ίδρυσε τον αγώνα των Ισθμίων, έτος 995. Από την εισβολή της στρατιάς των Αμαζόνων στην Αθήνα, έτος 992, όταν ο Θησεύς βασίλευε στην Αθήνα. Όταν οι Αργείοι με τον Άδραστο εκστράτευσαν κατά τις Θήβας και τον αγώνα των Νέμεων έθεσαν επί αρχηγίας του Αρχέμορου, έτος 987, όταν ο Θησεύς βασίλευε στην Αθήνα. ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΡΟΙΑΣ π.δ. = π.χ Όταν οι Έλληνες εκστράτευσαν εναντίον της Τροίας, έτος 954, όταν ο Μενεσθέας βρίσκονταν στο 13ο έτος της βασιλείας του στην Αθήνα. Η Τροία αλώθηκε, έτος 945, όταν ο Μενεσθέας βρισκόταν στο 22ο έτος της βασιλείας του στην Αθήνα, του μήνα Θαργηλίωνος, ημέρα εβδόμη φθίνοντος. Όταν του Ορέστη του Αγαμέμνονος και της θυγατέρας του Αιγίσθου Ηριγόνης έγινε η δίκη στον Άρειο Πάγο υπέρ του Αιγίσθου και της Κλυταιμνήστρας, στην οπόία ο Ορέστης νίκησε αν και οι ψήφοι ήταν ίσοι, έτος (9)44, όταν ο Δημοφώντας βασίλευε στην Αθήνα. 938 π.δ. = 1202 π.χ. ΟΙΚΙΣΜΟΣ ΚΥΠΡΟΥ Όταν ο Τεύκρος στην Σαλαμίνα της Κύπρου οίκισε, έτος 938, όταν ο Δημοφώντας βασίλευε στην Α- θήνα. 813 π.δ. = 1077 π.χ. ΑΠΟΚΙΣΜΟΣ Όταν ο Νηλεύς αποίκισε την Μίλητο και όλη την υπόλοιπη Ιωνία, Έφεσο, Ερυθρά, Κλαζομενές, Πριήνη, Λέβοδο, Τέω, Κολοφώνα, Μυούντα, Φώκαια, Σάμο, Χίον και τα Πανιώνια εγκαθίδρυσε, έτος (8)13, όταν ο Μενεσθέας βρισκόταν στο 13ο έτος της βασιλείας του στην Αθήνα. 670 π.δ. = 934 π.χ ΗΣΙΟΔΟΣ 643 π.δ. = 907 π.χ ΟΜΗΡΟΣ Όταν ο Όμηρος ο ποιητής εμφανίστηκε, έτος 643, όταν ο Διόγνητος βασίλευε στην Αθήνα. 631 π.δ. = 895 π.χ ΦΕΙΔΩΝ Όταν ο Φείδων ο Αργείος κοινοποίησε τα μέτρα και σταθμά κατασκεύασε αργυρό νόμισμα που το έφτιαξε στην Αίγινα, έγινε 11ος από τον Ηρακλή, έτος 631, όταν ο Φερέκλειος βασίλευε στην Αθήνα. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΧΡΟΝΟΙ Όταν ο Αρχίας του Ευαγήτου ο δέκατος από τον Τήμενο της Κορίνθου, μετέφερε την αποικία και έκτισε τις Συρακούσσες, έτος.., όταν ο Αισχύλος βρίσκονταν στο 21ο έτος της βασιλείας του στην Αθήνα. Όταν κατ έτος άρχισε άρχων, έτος 420. Όταν..., έτος 418, όταν ο Λυσιάδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν ο Τέρπανδρος του Δερδένου από την Λέσβο, τους κανόνες παιξίματος της λύρας επινόησε και καινοτόμισε και την προηγούμενη μουσική άλλαξε, έτος 381, όταν ο Δρωπίδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν ο Αλυάττης βασίλευσε στους Λύδους, έτος 341, όταν ο Αριστόκλειος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν η Σαπφώ από την Μυτιλήνη στην Σικελία έπλευσε, (φυγούσα)..., όταν ο Κριτίας ο πρώτος κυβερνούσε στην Αθήνα, και στις Συρακούσσες τα μεγάλα κτήματα ήταν στην κατοχή τους. Όταν οι Αμφικτύονες θυσίασαν αφού καταπολέμησαν τον Κύρρα, και γυμνικός αγώνας διοργανώθηκε χρηματιζόμενος από τα λάφυρα, έτος (32)7, όταν ο Σίμωνας ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν στους Δελφούς στεφάνου αγώνας πάλι διοργανώθηκε, έτος 318, όταν ο Δαμσίας ο δεύτερος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν στην Αθήνα χορός στην κωμωδία τέθηκε, τον οποίον έστησαν πρώτοι οι Ικάριοι, όταν βρήκαν τον Σουσαρίωνα, και έπαθλο ετέθη πρώτα ξερών σύκων (άρσιχος) και μετρητής κρασιού, έτος..., όταν ο.. ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν ο Πεισίστρατος έγινε τύραννος της Αθήνας, έτος 297, όταν ο Κωμέος ήταν άρχοντας της Αθήνα. Όταν ο Κροίσος από την Ασία έστειλε πρέσβεις στους Δελφούς, έτος (29)2, όταν ο Ευθύδημος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν ο Κύρος ο βασιλεύς των Περσών κατέλαβε τις Σάρδεις και τον Κροίσο κάτω..., έτος 277, όταν ο.. ήταν άρχοντας στην Αθήνα και ο Ιππώναξ ο ιαμβικός ποιητής ζούσε εκείνο τον καιρό. Όταν ο Θέσπις ο ποιητής υποκρίθηκε πρώτος και δίδαξε το δράμα στην πόλη και ως έπαθλο

10 ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, Α. Κρασανακη 10 τέθηκε ο τράγος, έτος 2(7..), όταν ο..ναίος ο πρώτος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν ο Δαρείος βασίλευσε στους Πέρσες μετά τον θάνατο του μάγου, έτος (2)56, όταν ο... ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν ο Αρμόδιος και ο Αριστογέιτων δολοφόνησαν τον Ίππαρχο τον διάδοχο του Πεισιστράτου και οι Αθηναίοι οδήγησαν του Πεισιστρατίδες έξω από το Πελασγικό τείχος, έτος 248, όταν ο Αρπακτίδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν στους χορούς πρώτα αγωνίζονταν άνδρες, τους οποίους δίδαξε ο Υπόδικος ο Χαλκιδεύς που κέρδισε, έτος 246, όταν ο Λυσαγόρας ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Ο Μελανιππίδης ο Μήλιος νίκησε στην Αθήνα, έτος 231, όταν ο Πυθόκριτος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. ΠΕΡΣΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΚΑΙ ΚΛΑΣΙΚΟΙ ΧΡΟΝΟΙ Όταν οι Αθηναίοι πολέμησαν στην μάχη του Μαραθώνος εναντίον των Περσών, και ο Αρταφέρνης ο ανιψιός του Δαρείου και ο Δάτις ο στρατηγός, στην οποία νίκησαν οι Αθηναίοι, έτος 227, όταν ο Φαινιππίδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα, στην μάχη ο ποιητής Αισχύλος συναγωνίζονταν, όταν ήταν 35 ετών. Όταν ο Σιμωνίδης ο παππούς του Σιμωνίδη του ποιητή, ποιητής όντας και αυτός, νίκησε τους Αθηναίους και ο Δαρείος πέθανε, ο Ξέρξης ο υιός βασίλευσε, έτος (2)26, όταν ο Αριστείδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν ο Αισχύλος ο ποιητής με μια τραγωδία πρώτος νίκησε και ο Ευριπίδης ο ποιητής γεννήθηκε, και ο Στησίχορος ο ποιητής στην Ελλάδα αφίχθη, έτος 222, όταν ο Φιλοκράτης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν ο Ξέρξης έριξε το πλοίο στον Ελλήσποντο και τον Άθω διώρυξε, και η μάχη των Θερμοπυλών έγινε, και η ναυμαχία των Ελλήνων στην Σαλαμίνα εναντίον των Περσών, στην οποία νίκησαν οι Έλληνες, έτος 217, όταν ο Καλλιάδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν στις Πλαταιές η μάχη πραγματοποιήθηκε από τους Αθηναίους εναντίον του Μαρδονίου τον στρατηγό του Ξέρξη, στην οποία νίκησαν οι Αθηναίοι, και ο Μαρδόνιος πέθανε στην διάρκεια της μάχης και φωτιά ξέσπασε στην Σικελία από την Αίτνα, έτος 216, όταν ο Ξάνθιππος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν ο Γέλων του Δεινομένους έγινε τύραννος των Συρακουσσών, έτος 215, όταν ο Τιμοσθένης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν ο Σιμωνίδης του Λεωπρέπους ο Κείος, που βρήκε το μνημονικό σύστημα νίκησε στην Αθήνα και δίδαξε, και οι εικόνες του Αρμοδίου και Αριστογείτονος στήθηκαν, έτος 21(3), όταν ο Αδείμαντος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν ο Ιέρων έγινε τύραννος των Συρακουσσών, έτος 208, όταν ο Χάρητος ήταν άρχοντας στην Αθήνα, ήταν και ο Επίχαρμος ο ποιητής επίσης τον ίδιο καιρό. Όταν ο Σοφοκλής του Σοφίλλου από τον Κολωνό νίκησε στην τραγωδία όταν ήταν 28 ετών, έτος 206, όταν ο Αψηφίωνας ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν στους Αιγός ποταμούς ο λίθος έπεσε, και ο Σιμωνίδης ο ποιητής πέθανε στην ηλικία των 90 ετών, έτος 205, όταν ο Θεαγενίδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν ο Αλέξανδρος πέθανε, ο υιός του Περδίκκας βασίλευσε στους Μακεδόνες, έτος 19(9), όταν ο Εύθιππος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν ο Αισχύλος ο ποιητής, που έζησε 69 χρόνια, πέθανε στην Γέλα της Σικελίας, έτος 193, ό- ταν ο Καλλέας ο πρώτος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν ο Ευριπίδης στην ηλικία των 44 ετών, νίκησε πρώτος σε τραγωδία, έτος 1(79), όταν ο Δίφιλος ήταν άρχοντας στην Αθήνα, τον ίδιο περίπου καιρό με τον Ευριπίδη, ο Σωκράτης και ο Αναξαγόρας. Ο Αρχέλαος βασίλευσε στους Μακεδόνες μετά τον θάνατο του Περδίκκου, έτος 1(57), όταν ο Α- στύφιλος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν ο Διονύσιος έγινε τύραννος των Συρακουσσών, έτος 14(7), όταν ο Ευκτήμονας ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν ο Ευρυπίδης που έζησε για 7.. έτη, πέθανε, έτος 145, όταν ο Αντιγένης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν ο Σοφοκλής ο ποιητής που έζησε 92 έτη πέθανε, και ο Κύρος ανέβηκε, (έτος 143) όταν ο Καλλίας ο πρώτος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν ο Τελέστης ο Σελινούντιος νίκησε στην Αθήνα, έτος 139, όταν ο Μίκων ήταν άρχοντας στην Αθήνα.

11 ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, Α. Κρασανακη 11 Όταν οι Έλληνες που είχαν ανέβει με τον Κύρο έφτασαν, και ο Σωκράτης ο φιλόσοφος που είχε ζήσει 70 έτη, πέθανε, έτος 137, όταν ο Λάχητας ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν ο Αριστόνους.. νίκησε στην Αθήνα, έτος 135, όταν ο Αριστοκράτης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν ο Πολύιδος ο Σηλυμβριανός νίκησε με ένα διθύραμβο στην Αθήνα, έτος 1(..),... ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν ο Φιλόξενος ο διθυραμβοποιός πέθανε, που έζησε 55 έτη, όταν ο Πυθέας ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν ο Αναξανδρίδης ο κωμικοποιός νίκησε στην Αθήνα, έτος 113, όταν ο Καλλέας ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Όταν ο Αστυδάμας νίκησε στην Αθήνα, έτος 109, όταν ο Αστείος ήταν άρχοντας στην Αθήνα, τότε κατακάηκε και ο ναός στους Δελφούς. Όταν η μάχη στα Λεύκτρα έγινε μεταξύ Θηβαίων και Λακεδαιμονίων, στην οποία νίκησαν οι Θηβαίοι, έτος 107, όταν ο Φρασικλείδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα, και ο Αμύντας πέθανε, και ο Αλέξανδρος ο υιός του βασίλευσε στους Μακεδόνες Από όταν ο Στησίχορος ο Ιμεραίος ο δεύτερος νίκησε στην Αθήνα, και οικίστηκε η Μεγαλόπολις στην Αρκαδία, έτος 10(.), όταν ο... ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Από όταν ο Διονύσιος ο Σικελιώτης πέθανε, ο υιός του Διονύσιος έγινε τύραννος, και μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου ο Πτολεμαίος ο Αλωρίτης βασίλευσε στους Μακεδόνες, έτος 104, επί άρχοντος Ναυσιγένους στην Αθήνα. Από όταν οι Φωκείς το μαντείο των Δελφών κατέλαβαν..., έτος 102, όταν ο Κηφισόδωρος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Από όταν ο Τιμόθεος που είχε ζήσει 90 έτη πέθανε, έτος..., όταν ο... ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Από όταν ο Φίλιππος του Αμύντου βασίλευσε στους Μακεδόνες, και ο Αρτοξέρξης πέθανε, ο υιός του Ώχος βασίλευσε, έτος.., όταν ο... ήταν άρχοντας στην Αθήνα. ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΟΙ ΧΡΟΝΟΙ - ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ... ο Φίλιππος πέθανε ο Αλεξάνδρος βασίλευσε, έτος 72, όταν ο Πυθόδηλος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Από όταν ο Αλέξανδρος εκστράτευσε εναντίον των Τριβάλλων και των Ιλλυριών, και των επαναστατημένων Θηβαίων και την φρουρά πολιόρκησαν, επιστρέφοντας κατά κράτος κατέλαβαν και την πόλη κατέσκαψαν, έτος 71, όταν ο Ευαίνετος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Από της διαβάσεως του Αλεξάνδρου στην Ασία και της μάχης περί τον Γρανικό και από την μάχη της Ισσούς του Αλεξάνδρου εναντίον του Δαρείου, έτος 70, όταν ο Κτησίκλειος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Από όταν ο Αλέξανδρος κυρίευσε την Φοινίκη και την Κύπρο και την Αίγυπτο, έτος 69, όταν ο Νικοκράτης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Από την μάχη του Αλεξάνδρου εναντίον του Δαρείου, γύρω από την Άρβηλα, στην οποία νίκησε ο Αλέξανδρος, και η Βαβυλώνα αλώθηκε, και άφησε τους συμμάχους, και η Αλεξάνδρεια κτίσθηκε, έτος 68, όταν ο Νικήτας ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Από όταν ο Κάλλιππος την αστρολογία εξήγησε, και ο Αλέξανδρος έπιασε τον Δαρείο, τον Βήσο κρέμασε, έτος 66, επί άρχοντος Αριστοφώντος στην Αθήνα. Από όταν ο Φιλήμων ο κωμοδοποιός νίκησε, έτος 64, όταν ο Ευθύκριτος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Οικίσθη Ελληνική πόλη κοντά στον Τανά) Από την μεταλλαγή του Αλεξάνδρου και ο Πτολεμαίος κυρίευσε την Αίγυπτο, έτος 60, όταν ο Ηγήσιος ήταν άρχοντας Από τον πόλεμο που έγινε στην Λαμία των Αθηναίων εναντίον του Αντίπατρου, και από την ναυμαχία που έγινε από τους Μακεδόνες εναντίον των Αθηναίων κοντά στην Αμοργό, στην ο- ποία νίκησαν οι Μακεδόνες, έτος 59, όταν ο Κηφισόφωρος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Από όταν ο Αντίπατρος την Αθήνα κατέλαβε και ο Οφέλας απεστάλη στην Κυρήνη από τον Πτολεμαίο, έτος 58, όταν ο Φιλοκλής ήταν στην Αθήνα. Από όταν ο Αντίγονος στην Ασία διάβηκε, και ο Αλέξανδρος στην Μέμφιδα θάφτηκε, και ο Περδίκκας πέθανε αφού εκστράτευσε στην Αίγυπτο, και ο Κράτερος και ο Αριστοτέλης ο σοφιστής πέθανε που έζησε 50 έτη, έτος 57, όταν ο Άρχιππος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Και ο Πτολε-

12 ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, Α. Κρασανακη 12 μαίος πορεύθηκε μέσα στην Κυρήνη. Από την κηδεία του Αντιπάτρου, την αποχώρηση του Κασσάνδρου από την Μακεδονία, και από την πολιορκίας της Κυζίκου, την οποία πολιόρκησε ο Αριδαίος, και από όταν ο Πτολεμαίος κατέλαβε την Συρία και την Φοινίκη, έτος 55, όταν ο Απολλόδωρος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Και των αυτών ετών και ο Αγαθοκλής εκλέχθηκε από τους υποστηρικτές του σαν αυτοκράτορας στρατηγός της Σικελίας. Από την ναυμαχία της Κλείτου και του Νικάνορος γύρω από το ιερό των Καλχηδονίων, και όταν ο Δημήτριος θέσπισε νόμους στην Αθήνα, έτος 53, όταν ο Δημογένης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Από όταν ο Κάσσανδρος στην Μακεδονία κατέβηκε, και η Θήβα οικίσθηκε, και η Ολυμπιάς πέθανε, και η Κασσανδρεία κτίσθηκε, και ο Αγαθοκλής έγινε τύραννος των Συρακουσσών, έτος 52, όταν ο Δημοκλείδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα, τότε ο Μένανδρος ο κωμοδοποιός νίκησε πρώτος στην Αθήνα. Από όταν ο Σωσιφάνης ο ποιητής πέθανε, που έζησε 49 έτη, έτος 49, όταν ο Θεόφραστος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Από όταν έγινε έκλειψη ηλίου, και ο Πτολεμαίος νίκησε τον Δημήτριο στην Γάζα και απέστειλε τον Σέλευκο στην Βαβυλώνα, έτος (4)8, όταν ο Πολέμων ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Από όταν ο Νικοκρέων πέθανε και ο Πτολεμαίος κυρίευσε τα νησιά, έτος 47, όταν ο Σιμωνίδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Από όταν ο Αλέξανδρος του Αλεξάνδρου πέθανε και έτερος Ηρακλής γεννήθηκε από την θυγατέρα του Αρτάβαζου, και ο Αγαθοκλής διάβηκε στην Καρχηδόνα... έτος 46, όταν ο Ιερομνήμων ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Από όταν η πόλη Λυσιμάχεια κτίσθηκε, και ο Οφέλας στην Καρχηδόνα... και ο υιός του Πτολεμαίους γεννήθηκε στην Κω, και η Κλεοπάτρα στις Σάρδεις πέθανε... έτος 45, όταν ο Δημήτριος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Από όταν ο Δημήτριος του Αντιγόνου πολιόρκησε τον Πειραιά και τον κατέλαβε, και ο Δημήτριος ο Φαληρεύς εξορίστηκε από την Αθήνα, έτος 44, όταν ο Καίριμος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Από όταν ο Δημήτριος κατέσκαψε την Μουνυχία, και την Κύπρο κατέλαβε και Φιλίππου..., έτος 43, όταν ο Αναξικράτης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. από όταν ο Σωσιφάνης ο ποιητής γεννήθηκε και..., έτος 42, όταν ο Κόροιβος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. από την πολιορκία της Ρόδου, και από όταν ο Πτολεμαίος παρέλαβε την βασιλεία, έτος 41, όταν ο Ευξένιππος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Από των σεισμών που έγιναν στην Ιωνία, και όταν ο Δημήτριος την Χαλκίδα κατέλαβε καθ ομολογία και... του Δημητρίου, έτος 40, όταν ο Φερέκλειος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. από όταν ο κομήτης αστέρας εμφανίστηκε, και ο Λυσίμαχος στην Ασία διάβηκε, έτος 39, όταν ο Λεώστρατος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Από όταν η διάλυση του Κάσσανδρου και του Δημήτριου έγινε... πέθανε, έτος 38, όταν ο Νικόκλειος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Σημειώνεται ότι: 1) Το Πάριο χρονικό είναι 3 μαρμάρινες επιγραφές που οι αρχαίοι έγραφαν χρονολογίες και σημαντικά πρόσωπα και γεγονότα, για να μην τα ξεχάσουν. Σήμερα η μια από αυτές βρίσκεται στο μουσείο της Πάρου και οι άλλες δυο στην Οξφόρδη. Λέγεται έτσι, δηλαδή Πάριο χρονικό, επειδή είναι χρονολογίες γραμμένες σε μάρμαρο Πάρου. Είναι χρονικό ανώνυμου συγγραφέως, γραμμένο στην αττική διάλεκτο, όταν ο Διόγνητος ήταν άρχοντας στην Αθήνα, κατά το πρώτο έτος της 129ης Ολυμπιάδος ή άλλως το 264/4, περίπου, προ Χριστού. Επομένως για να μετατρέψουμε τις ως άνω ημερομηνίες σε πριν από το Χριστό προσθέτουμε ανάλογα χρόνια. Το χρονικό περιλαμβάνει 134 στίχους σε τρεις ξεχωριστές στήλες και αποτελεί χρονολογικό πίνακα γέννησης ή θανάτου των σπουδαιότερων πνευματικών ανθρώπων της Ελληνικής αρχαιότητας από την περίοδο του Κέκροπα το 1582 π.α.χ.χ. μέχρι το 264 π.α.χ.χ. Ακόμα, εκθέτει πολιτικά γεγονότα, έτη καθιερώσεως διαφόρων αγώνων και εορτών. Τα χρόνια έχουν υπολογιστεί προς τα πίσω από την αρχηγία του Διογνήτου. 2) Σε δυο τρία πρόσωπα (Μίνωα Α, Εύμολπο κ.α.) δεν φαίνονται καλά όλα τα νούμερα της χρονολογίας τους, όμως αυτό το υπολογίσαμε συνδυαστικά, δηλαδή ανάλογα με το τι ομολογεί το αλφαβητικό αριθμητικό σύστημα σε συνδυασμό και με τις χρονολογίες αυτών που βασίλευσαν πριν και μετά.

13 ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, Α. Κρασανακη 13 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 ο ΑΠΑΡΧΕΣ ΕΛΛΑΔΑΣ «ΤΟ ΟΝΟΜΑ, ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ» 1. ΑΠΑΡΧΕΣ ΕΛΛΑΔΑΣ - ΚΑΤΑΓΩΓΗ KAI ΣΥΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ ΞΕΚΟΨΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ΠΕΛΑΣΓΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΧΩΡΗΣΑΝ Σ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΛΛΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ Ο Ηρόδοτος και ο Εκαταίος ο Μιλήσιος αναφέρουν ότι αρχικά σχεδόν όλη η Ελλάδα ήταν κατοικία βαρβάρων, των καλούμενων Πελασγών, Καδμείων ή Θηβαίων, Δαναών, Πελόπων κ.α., οι οποίοι άλλοι από αυτούς ήρθαν στην Ελλάδα από την Ασία, άλλοι από την Αφρική και άλλοι από την Θράκη. Μετά τα τρωικά αποκόπηκαν από αυτούς κάποια φύλα των Πελασγών και αποτέλεσαν ξέχωρο έθνος, το Ελληνικό και μετά προσχώρησαν σ αυτό και άλλοι βάρβαροι, όπως οι Κάδμοι ή Θηβαίοι, οι Δαναοί, οι Πέλοπες κ.α.ο Ηρόδοτος συγκεκριμένα, λέει τα εξής (σε μτφ από τις εκδόσεις «Κάκτος»): «Ύστερα έβαλε μπρος (ο Κροίσος, βασιλιάς των Λυδίων) να εξετάσει ποιοι ανάμεσα στους Έλληνες ήσαν οι δυνατότεροι, που θα μπορούσε να κάνει φίλους. Και ψάχνοντας βρήκε πως ξεχώριζαν οι Λακεδαιμόνιοι και οι Αθηναίοι, οι πρώτοι ανάμεσα στους Δωριείς, οι δεύτεροι ανάμεσα στους Ίωνες. Γιατί τα έθνη αυτά ήσαν τα πιο γνωστά, όντας τα παλιά χρόνια το τελευταίο Πελασγικό, το πρώτο Ελληνικό. Οι Αθηναίοι ποτέ ως τώρα δεν ξεσηκώθηκαν από τον τόπο τους, ενώ οι άλλοι ήταν πολυπλάνητοι. Γιατί όσο βασίλευε ο Δευκαλίων, κατοικούσαν τη Φθιώτιδα, στα χρόνια πάλι του Δώρου, του γιου του Έλληνα, τη χώρα στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου που τη λεν Ιστιαιώτιδα. Και αφότου και από την Ιστιαιώτιδα τους ξεσήκωσαν οι Καδμείοι, κατοικούσαν στην Πίνδο με το όνομα έθνος Μακεδνόν. Από εκεί πάλι άλλαξαν τόπο και πήγαν στη Δρυοπίδα και από εκεί έφτασαν πια εκεί που είναι, δηλαδή στην Πελοπόννησο, και ονομάστηκαν έθνος Δωρικό. Το Ελληνικό έθνος αφότου φάνηκε, την ίδια πάντα γλώσσα μιλά - αυτό είναι η πεποίθησή μου, αφότου όμως ξέκοψε από το Πελασγικό, αδύνατο τότε και στην αρχή και μικρό, αυξήθηκε ύστερα και πλήθαινε σε έθνη, καθώς προσχώρησαν σ αυτό κυρίως οι Πελασγοί, αλλά και πάρα πολλά άλλα βαρβαρικά φύλα. Τέλος είμαι της γνώμης ότι το Πελασγικό έθνος πρωτύτερα και εφόσον ήταν βαρβαρικό ποτέ δε γνώρισε μεγάλη δύναμη» (Ηρόδοτος Α, 57-58) «Οι νησιώτες έδωσαν 17 πλοία και ήσαν οπλισμένοι όπως οι Έλληνες και αυτό το έθνος είναι Πελασγικό, ύστερον όμως ονομάσθηκαν και οι Ίωνες της δωδεκαπόλεως, ελθόντες εξ Αθηνών. Οι Αιολείς έδωσαν 65 πλοία, οπλισμένοι ως οι Έλληνες και ονομάζονταν παλιά Πελασγοί, όπως λένε οι Έλληνες (Ηρόδοτος Θ, 85)

14 ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, Α. Κρασανακη 14 «Οι Ίωνες όσο μεν χρόνον κατοικούσαν την Πελοπόννησο, τη λεγόμενη σήμερα Αχαία, και πριν έλθουν στην Πελοπόννησο ο Δαναός και ο Ξούθος, καθώς λέγουν οι Έλληνες, ονομάζονταν Πελασγοί Αιγιαλείς, μετονομάστηκαν δε Ίωνες από τον Ίωνα του Ξούθου (Ηρόδοτος Θ, 85) Αν πράγματι οι Φοίνικες πήραν τις άγιες γυναίκες (= τις δυο ιέρειες του Δία, που, σύμφωνα με τους Αιγύπτιους, η μια μετά έκτισε το μαντείο της Δωδώνης στην Ελλάδα και άλλη το της Θήβας στη Λιβύη) και τις πούλησαν, τη μια στη Λιβύη και την άλλη στην Ελλάδα, νομίζω ότι η γυναίκα αυτή της σημερινής Ελλάδας, της ίδιας δηλαδή χώρας που παλαιότερα ονομάζονταν Πελασγία («Της νυν Ελλάδος, πρότερον δε Πελασγίης καλουμένης»), πουλήθηκε στη Θεσπρωτία. ( Ηρόδοτος B 54-57) «Συγκροτούσαν δε το στόλο (τον Ελληνικό στη Μάχη της Σαλαμίνας) οι εξής: Από την Πελοπόννησο οι Λακεδαιμόνιοι με 16 πλοία, οι Κορίνθιοι, με τον ίδιο αριθμό πλοίων, το οποίον έδωσαν και εις το Αρτεμίσιον. Οι Σικυώνιοι, με δέκα πλοία, οι Επιδαύριοι με δέκα, οι Τροιζήνιοι με πέντε, οι Ερμιονείς με τρία. Όλοι αυτοί, εκτός των Ερμιονέων ανήκουν στο Δωρικό και Μακεδνόν έθνος, ελθόντες στην Πελοπόννησο από τον Ερινεόν και την Πίνδον(«εόντες ούτοι πλην Ερμιονέων Δωρικό τε και Μακεδνόν έθνος, εξε Ερινεού τα και Πίνδου»), και το τελευταίον από την Δρυοπίδα. Οι δε Ερμιονείς είναι καθαυτό Δρύοπες τους οποίους εξεσήκωσαν από την σήμερον λεγόμενη Δωρίδα ο Ηρακλής και οι Μαλιείς. Εκ των Πελοποννησίων αυτοί ήσαν εις τον στόλον (δηλαδή τον Ελληνικό στη Μάχη της Σαλαμίνας)» (Ηρόδοτος Η, 43) «Οι νησιώτες έδωσαν 17 πλοία και ήσαν οπλισμένοι όπως οι Έλληνες και αυτό το έθνος είναι Πελασγικό, ύστερον όμως ονομάσθηκαν και οι Ίωνες της δωδεκαπόλεως, ελθόντες εξ Αθηνών. Οι Αιολείς έδωσαν 65 πλοία, οπλισμένοι ως οι Έλληνες και ονομάζονταν παλιά Πελασγοί, όπως λένε οι Έλληνες (Ηρόδοτος Θ, 85). Επομένως και σύμφωνα με τον Ηρόδοτο: Α) Αρχικά δεν υπήρχαν Έλληνες και βάρβαροι, όλοι ήσαν βάρβαροι, Β) Η Ελλάδα λέγονταν πριν Πελασγία και οι Έλληνες ( οι Λακεδαιμόνιοι ή Σπαρτιάτες και μετά οι Ίωνες ή Αθηναίοι, οι νησιώτες κ.α.) ξέκοψαν από τους Πελασγούς και αποτέλεσαν ξέχωρο έθνος, το Ελληνικό. Μετά προσχώρησαν στο Ελληνικό έθνος κυρίως οι Πελασγοί, καθώς και μερικά άλλα βάρβαρα φύλα. Το ποια είναι τα άλλα βάρβαρα φύλα δεν μας το μαρτυρά ο Ηρόδοτος, όμως και όπως θα δούμε πιο κάτω να μας λέει ο Εκαταίος ο Μιλήσιος, ο Ισοκράτης κ.α., ήσαν οι Καδμείοι ή Θηβαίοι, οι Δαναοί, οι Πέλοπες κ.α. Γ) Οι Δωριείς ήταν ένα έθνος που αφενός ήταν απόγονοι του Δώρου γιου του βασιλιά της Φθιώτιδας Έλληνα και αφετέρου στα χρόνια του βασιλιά Δευκαλίωνα κατοικούσε στη Φθιώτιδα. Από εκεί και επί βασιλιά Δώρου (από τον οποίο πήραν το όνομα Δωριείς ) πήγαν στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου, στην Ιστιαιώτιδα. Από εκεί τους ξεσήκωσαν οι Καδμείοι και πήγαν και κατοίκησαν στην Πίνδο με το όνομα έθνος Μακεδνό. Τέλος από την Πίνδο κάποιοι από αυτούς πήγαν στην Δρυοπία και από εκεί πήγαν στην Πελοπόννησο όπου ονομάστηκαν έθνος Δωρικό, Δ) Οι Λακεδαιμόνιοι, οι Κορίνθιοι, οι Σικυώνιοι, οι Επιδαύριοι, οι Τροιζήνιοι, οι Ερμιονείς της Πελοποννήσου που έστειλαν πλοία για απόκρουση των Περσών στον Ισθμό και στη Σαλαμίνα, εκτός των Ερμιονέων, ανήκουν στο Δωρικό και Μακεδνόν έθνος, που μετοίκησαν στην Πελοπόννησο από τον Ερινεόν και την Πίνδον κ.τ.λ. (Σχετικά με τους Καδμείους ή Θηβαίους και τους Δαναούς, βλέπε πιο κάτω.) Ο Θουκυδίδη, σχετικά με τις απαρχές του Ελληνικού έθνους, αναφέρει τα εξής (μετάφραση από τις εκδόσεις Κάκτος»): «Την αδυναμίαν, άλλωστε, των παλαιών καιρών μου φαίνεται ότι αποδεικνύει και το γεγονός προ πάντων ότι πριν από τα Τρωικά τίποτε δεν επεχείρησεν από κοινού η Ελλάς. Νομίζω μάλιστα ότι το όνομα αυτό ούτε είχε δοθή ακόμη εις όλην την χώραν, ούτε καν υπήρχε προ του Έλληνος, υιού του Δευκαλίωνος, αλλά τα διάφορα φύλα, και εις μεγαλυτέραν έκτασιν το Πελασγικόν, έδιδαν το όνομά των εις τα υπ' αυτών κατοικούμενα διαμερίσματα. Αλλ' από την εποχήν που ο Έλλην και οι υιοί του απέβησαν ισχυροί εις την Φθιώτιδα, και την βοήθειάν των επεκαλούντο οι κάτοικοι των άλλων πόλεων, τα διάφορα φύλα, συνεπεία της επικοινωνίας αυτής, ωνομάζοντο ήδη επί μάλλον και μάλλον Έλληνες, μολονότι πολύς επέρασε καιρός πριν το όνομα τούτο ημπορέση να επικράτηση γενικώς. Την καλυτέραν απόδειξιν παρέχει ο Όμηρος. Διότι, μολονότι έζησε πολύ ύστερον και από τα Τρωικά, πουθενά δεν ωνόμασε με το όνομα αυτό όλους, ούτε άλλους εκτός εκείνων που ηκολούθησαν τον Αχιλλέα από την Φθιώτιδα, οι οποίοι ήσαν και οι πρώτοι Έλληνες, αλλ' απο-

15 ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, Α. Κρασανακη 15 καλεί αυτούς εις τα ποιήματά του γενικώς Δαναούς και Αργείους και Αχαιούς. Ούτε βαρβάρους, άλλωστε, μνημονεύει διά τον λόγον, ως νομίζω, ότι ούτε οι Έλληνες είχαν ακόμη διακριθή διά κοινού αντιθέτου ονόματος. Οπωσδήποτε τα διάφορα Ελληνικά φύλα, επί των οποίων το όνομα των Ελλήνων, λόγω κοινότητος της γλώσσης, εξηπλώνετο διαδοχικώς από μίαν περιφέρειαν εις άλλην, έως ότου επεξετάθη ακολούθως επί του συνόλου των, δεν έκαμαν καμμίαν κοινήν επιχείρησιν πριν από τα Τρωικά, ένεκα αδυναμίας και ελλείψεως αμοιβαίας επικοινωνίας. Άλλωστε, και την εκστρατείαν ακόμη κατά της Τροίας τότε μόνον επεχείρησαν από κοινού, όταν είχαν ήδη αποκτήσει αξιόλογον εμπειρίαν της θαλάσσης. (Θουκυδίδης, Α, 3, μετάφραση Ελ. Βενιζέλος) Επομένως και σύμφωνα με το Θουκυδίδη: Α) Πριν από τα τρωικά το όνομα Ελλάς και Έλληνες δεν ήταν γενικό, αλλά τοπικό, δηλαδή εκείνων που ακολούθησαν τον Αχιλλέα από τη Φθιώτιδα στην Τροία,. Β) Πριν από τα Τρωικά στη χωρά που σήμερα λέγεται Ελλάδα υπήρχαν διάφορα φύλα και σε μεγαλύτερα έκταση το Πελασγικό, που έδιδαν το όνομά τους στα κατοικούμενα από αυτούς διαμερίσματα. Γ) Ο Πόλεμος της Τροίας ήταν η πρώτη κοινή συνεργασία των Ελλήνων και το όνομα Ελλάς και Έλληνες άρχισε να εξαπλώνεται από τη Φθιώτιδα (όπου υπήρχε, σύμφωνα με τον Όμηρο, η χώρα Ελλάδα) και από τότε που εκεί έγινε βασιλιάς ο Έλλην και μετά οι γιοι του και τη βοήθειά τους επικαλούνταν οι κάτοικοι των άλλων πόλεων (όσων μίλαγαν την ίδια γλώσσα μ αυτούς). Σημειώνεται επίσης ότι: 1) Ο Αισχίνης λέει ότι ο βασιλιάς του Άργους καυχιόταν λέγοντας ότι είναι στο γένος Πελασγός και το γένος των Πελασγών άρχει μέχρι της Παιονίας και του Στρυμόνος ποταμού: «Του γηγενούς γαρ ειμ εγώ ίνις Πελασγός, τησδε γης αρχηγέτης.» (Αισχίνης, Ικέτ. 250) 2) Ο Διόδωρος Σικελιώτης, σχετικά με τους Πελασγούς, αναφέρει ότι: «μετά από αυτά, ο Τρίοπας, ένας από τους γιους του Ήλιου και της Ρόδου. Έπλευσε στη Θεσσαλία, για να βοηθήσει ως σύμμαχος τα παιδιά του Δευκαλίωνα, μαζί με τα οποία έδιωξε τους Πελασγούς από τη Θεσσαλία και έλαβε μερίδιο το λεγόμενο Δώτιο πεδίο» (Διόδωρος, 5, 61), «Ο Ξάνθος του Τρίοπα, που ήταν βασιλιάς των Πελασγών του Άργους, αφού κατέλαβε ένα μέρος της χώρας της Λυκίας στην αρχή εγκαταστάθηκε εκεί, βασιλιάς στους Πελασγούς που τον είχαν α- κολουθήσει, στη συνέχεια πέρασε στη Λέσβο που την βρήκε έρημο και την ονόμασε Πελασγία, ενώ πριν λέγονταν Ίσσα (Διόδωρος, 5, 81), «Όσο καιρό ο Διόνυσος πολιορκούσε το Ρήγιο, οι Κέλτες που κατοικούσαν πέρα από τις Άλπεις πέρασαν τις στενές διαβάσεις και με μεγάλες δυνάμεις κατέλαβαν την περιοχή μεταξύ των Απεννίνων και των Άλπειων διώχνοντας τους κατοίκους της Τυρρηνίας. Γι αυτούς μερικοί λένε πως ήταν άποικοι από τις 12 πόλεις της Τυρρηνίας, ενώ άλλοι λένε πως ήταν Πελασγοί που κατάφυγαν πριν από τα Τρωικά, με τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, σ αυτόν τον τόπο και εγκαταστάθηκαν.(διόδωρος 1, 113) 3) Ο Στράβωνας, επικαλούμενος τους Ησίοδο και Όμηρο, λέει ότι οι Πελασγοί ήσαν οι αρχαιότεροι κάτοικοι της Ελλάδας, πρβ: «Οι δε Πελασγοί των περί την Ελλάδα δυνασευσάντων αρχαιότατοι λέγονται και ο ποιητής φησίν ούτω <<Ζευ άνα, Δωδωναίε, Πελασγικέ. Ο δε Ησίοδος: Δωδωνην φηγόν τε Πελασγών εύρανον ήεν». (Στράβων Ζ, Ήπειρος, 9). 4) Ο Όμηρος αποκαλεί την Θεσσαλία «Πελασγικό Άργος» και συνάμα αναφέρει ότι ότι οι διάφορες φυλές των Πελασγών κατά τα Τρωικά ήσαν άλλες με τους Αχαιούς και άλλες με τους Τρώες. Συγκεκριμένα οι φυλές που κατοικούσαν στη Λάρισα ήσαν με το μέρος των Τρώων, πρβ: «Ο Ιππόθοος οδηγούσε φυλές Πελασγών που ήσαν πολύ ικανές στο δόρυ και κατοικούσαν στην Λάρισα με την εύφορη χώρα», Ιλιάδα Β 840), ενώ οι Πελασγοί της Κρήτης και του Πελασγικού Άργους (Θεσσαλίας) ήσαν με το μέρος των Αχαιών στον Τρωικό πόλεμο, πρβ: «Αυτοί που κατοικούσαν στο Πελασγικό Άργος (= η Θεσσαλία), την Άλο, την Αλόπη, την Τρηχίνα, τη Φθία και την Ελλάδα, που βγάζει ωραίες γυναίκες, που έφεραν το όνομα Μυρμιδόνες, Έλληνες και Αχαιοί, είχαν πενήντα πλοία με αρχηγό τον Αχιλλέα» (Ιλιάδα Β ). Οι Παίονες, σύμφωνα με τον Όμηρο, ήταν κι αυτοί πελασγικής καταγωγής, πρβ «Στο μέρος της θαλάσσης οι τοξοφόροι Παίονες, των Πελασγών το θείον γένος» (Ιλιάδα, Κ ). Απλώς είχαν πάει με το μέρος των Τρώων. Κατά τα περσικά οι Παίονες πήγαν με το μέρος των Περσών. Ο Ησίοδος λέει ότι στην Ήπειρο (στη Δωδώνη και τη Βελανιδιά) ήταν η έδρα των Πελασγών (= ό- που οι κάτοικοι λέγονταν και Γραικοί, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη), καθώς και ότι η Ελλοπία ήταν πόλη των Πελασγών, πρβ: «Είναι κάποια Ελλοπία πολύσπαρτη κι ομορφολίβαδη, πλούσια. Εκεί

16 ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, Α. Κρασανακη 16 κάποια Δωδώνη στην άκρη της είναι χτισμένη πύλη. Αυτήν ο Δίας αγάπησε και έκανε το μαντείο του..(λείπει κείμενο). και κατοικούσαν στο βάθος της Βελανιδιάς. (Ησίοδος Ηοίαι Απόσπασμα 66 = στίχος 240). «Στη Δωδώνη και στη Βελανιδιά, την έδρα των Πελασγών, πήγε. Κι σ αυτούς που κατοικούσαν στο βάθος της Βελανιδιάς στο φούσκωμα του βροχοδερμένου ποταμού» (Ησίοδος, Ηοίαι απόσπασμα 102 = στίχος 319) 5) Ο Διονύσιος Αλικαρνασέας λέει από τη μια ότι οι Πελασγοί ήταν φύλο Ελληνικό και από την άλλη ότι οι Πελασγοί από τη Θεσσαλία εξαπλώθηκαν σε πάρα πολλά μέρη της Ασίας και Ευρώπης ( Κρήτη, Κυκλάδες, Όλυμπο, Βοιωτία, Ασία κ.τ.λ), πρβ: «Σκεδασθέντες οι Πελασγοί απήλθον εκ Θεσσαλίας εις Κρήτην και κατέσχον τινάς των Κυκλάδων νήσων. Άλλοι πάλιν εξ αυτών κατήλθον εις την Όσσαν, άλλοι μετέβησαν εις τον Όλυμπον, άλλοι δε εις την Βοιωτίαν και Φωκίδα και Ευβοιαν διεκομίσθησαν. Οι δε εις την Ασίαν διαπεραιωθέντες κατέσχον πολλά μέρη περί τον Ελλήσποντον και των παρακειμένων νήσων και έστειλαν αποικίαν εις την Λέσβον» (Διονύσιος Άλικαρνασέας. Α,', σελ. 21.), «ην δε και το των Πελασγών γένος Ελληνικόν» (Διονύσιος Αλικαρνασσεύς, "Ρωμαϊκή Αρχαιολογία", I 17). 6) Ο Πλούταρχος λέει ότι στην Ήπειρο: «Εξιστορούν πως μετά τον κατακλυσμό πρώτος βασιλιάς των Θεσπρωτών και των Μολοσσών έγινε ο Φαέθων, ένας από εκείνους που έφτασαν στην Ήπειρο μαζί με τον Πελασγό. Μερικοί λένε πως ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα, αφού ίδρυσαν εκεί το ιερό της Δωδώνης κατοίκησαν στους Μολοσσούς» (Πλουτάρχου, Πύρος, 1-2) 7) Ο Παυσανίας λέει ότι ο Πελασγός ήταν ο πρώτος αυτόχθων βασιλιάς της Αρκαδίας και από αυτόν ονομάσθηκε Πελασγία η Πελοπόννησος, πρβ:«φασὶ δὲ Ἀρκάδες ὡς Πελασγὸς γένοιτο ἐν τῇ γῇ ταύτῃ πρῶτος. εἰκὸς δὲ ἔχει τοῦ λόγου καὶ ἄλλους ὁμοῦ τῷ Πελασγῷ μηδὲ αὐτὸν Πελασγὸν γενέσθαι μόνον: ποίων γὰρ ἂν καὶ ἦρχεν ὁ Πελασγὸς ἀνθρώπων; μεγέθει μέντοι καὶ κατὰ ἀλκὴν καὶ κάλλος προεἶχεν ὁ Πελασγὸς καὶ γνώμην ὑπὲρ τοὺς ἄλλους ἦν, καὶ τούτων ἕνεκα αἱρεθῆναί μοι δοκεῖ βασιλεύειν ὑπ' αὐτῶν. πεποίηται δὲ καὶ Ἀσίῳ τοιάδε ἐς αὐτόν:.. Πελασγοῦ δὲ βασιλεύοντος γενέσθαι καὶ τῇ χώρᾳ Πελασγίαν φασὶν ὄνομα. (Παυσανίας, Αρκαδικά, 4-6) 8) Ο Απολλόδωρος (Επιτομή, 8) αναφέρει ότι πριν να ονομάσει ο Πέλοπας την Πελοπόννησο με το όνομά του, δηλαδή Πελοπόννησος, η νήσος λέγονταν Άπια και Πελασγιώτιδα. Αναφέρει επίσης ότι οι κάτοικοι της Πελοποννήσου ήσαν απόγονοι του Άργου και του Πελασγού, παιδιών του Δία και της Νιόβης, απ όπου οι Πελοποννήσιοι ονομάσθηκαν Πελασγοί, πρβ: «Αρχικά ήταν ο Ωκεανός και η Τηθύς, οι οποίοι γέννησαν τον Ινάχο, από τον οποίο πήρε το όνομα ο ποταμός Ινάχος στο Άργος. Ο Ινάχος και η Μελία, κόρη του Ωκεανού, γέννησαν τον Φορωνέα και τον Αιγιαλέα. Ο Αγιαλέας πέθανε χωρίς να κάνει παιδιά και η χώρα όλη ονομάστηκε Αιγιάλεια. Κατόπιν ο Φορωνέας έγινε δυνάστης και όλη την Πελοπόννησο την ονόμασε Φορωνίδα. Κατόπιν Ο Φορωνέας και η νύμφη Τηλεδίκη απέκτησαν τον Άπιν, από τον οποίο η Πελοπόννησος ονομάστηκε Άπια, καθώς και την Νιόβη. Ο Απις πέθανε χωρίς να κάνει παιδιά, όμως επειδή νομίστηκε θεός ονομάστηκε Σάραπις. Από τη Νιόβη και το Δία (η Νιόβη ήταν η πρώτη θνητή γυναίκα με την οποία κοιμήθηκε ο Ζευς) γεννήθηκε ο Άργος, όπως λέει ο Ακουσίλαος και ο Πελασγός, από τον οποίον ονομάστηκαν έτσι όσοι κατοικούσαν στην Πελοπόννησο και που ο Ησίοδος τον λέει αυτόχθονα. «Νιόβης δὲ καὶ Διός (ᾗ πρώτῃ γυναικὶ Ζεὺς θνητῇ ἐμίγη) παῖς Ἄργος ἐγένετο, ὡς δὲ Ἀκουσίλαός φησι, καὶ Πελασγός, ἀφ οὗ κληθῆναι τοὺς τὴν Πελοπόννησον οἰκοῦντας Πελασγούς. Ἡσίοδος δὲ τὸν Πελασγὸν αὐτόχθονά φησιν εἶναι» (Απολλόδωρος Β, 1, 1-4) Ο Απολλόδωρος αναφέρει επίσης ότι ο Πελασγός και η Μελίβοια, κόρη του Ωκεανού ή κατ άλλους την Κυλλήνη, γέννησαν τον Λυκάονα, τον βασιλιά των Αρκάδων που με πάρα πολλές γυναίκες α- πόκτησε 50 γιους: Θεσπρωτό, Μάκεδνο, Μαίναλο, Φθίο, Λύκιο, Ορχομενό ) και έτσι, εννοείται, οι Πελασγοί (οι Πελοποννήσιοι) έξαπλώθηκαν σ όλη την Ελλάδα, πρβ: «ἐπανάγωμεν δὲ νῦν πάλιν ἐπὶ τὸν Πελασγόν, ὃν Ἀκουσίλαος μὲν Διὸς λέγει καὶ Νιόβης, καθάπερ ὑπέθεμεν, Ἡσίοδος δὲ αὐτόχθονα. τούτου καὶ τῆς Ὠκεανοῦ θυγατρὸς Μελιβοίας, ἢ καθάπερ ἄλλοι λέγουσι νύμφης Κυλλήνης, παῖς Λυκάων ἐγένετο, ὃς βασιλεύων Ἀρκάδων ἐκ πολλῶν γυναικῶν πεντήκοντα παῖδας ἐγέννησε Μελαινέα Θεσπρωτὸν Ἕλικα Νύκτιμον Πευκέτιον, Καύκωνα Μηκιστέα Ὁπλέα Μακαρέα Μάκεδνον, Ὅρον Πόλιχον Ἀκόντην Εὐαίμονα Ἀγκύορα, Ἀρχεβάτην Καρτέρωνα Αἰγαίωνα Πάλλαντα Εὔμονα, Κάνηθον Πρόθοον Λίνον Κορέθοντα Μαίναλον, Τηλεβόαν Φύσιον Φάσσον Φθῖον Λύκιον, Ἁλίφηρον Γενέτορα Βουκολίωνα Σωκλέα Φινέα, Εὐμήτην Ἁρπαλέα Πορθέα Πλάτωνα Αἵμονα, Κύναιθον Λέοντα Ἁρπάλυκον Ἡραιέα Τιτάναν, Μαντινέα Κλείτορα Στύμφαλον Ὀρχομενόν...» (Απολλόδωρος, Γ, 8, 1)

17 ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, Α. Κρασανακη 17 ΤΑ ΕΞΕΛΛΗΝΙΣΜΕΝΑ ΒΑΡΒΑΡΑ ΦΥΛΑ: ΟΙ ΚΑΔΜΕΙΟΙ Ή ΘΗΒΑΙΟΙ, ΟΙ ΔΑΝΑΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΛΟΠΕΣ Ο Ηρόδοτος (Α, 57-58), όπως είδαμε πιο πριν, αναφέρει ότι το Ελληνικό έθνος ξέκοψε από τους Πελασγούς και μετά αυξήθηκε και πλήθαινε σε έθνη, καθώς προσχώρησαν σ αυτό κυρίως οι Πελασγοί (οι Λακεδαιμόνιοι ή Σπαρτιάτες, οι Ίωνες ή Αθηναίοι κ.α.), αλλά και πάρα πολλά άλλα βαρβαρικά φύλα. Τα βάρβαρα φύλα που μαζί με τους Πελασγούς αποτέλεσαν το Ελληνικό έθνος ήσαν οι Κάδμοι, οι Δαναοί, οι Πέλοπες κ.α., όπως αναφέρει και ο Ηρόδοτος σε άλλο σημείο και οι άλλοι αρχαίοι συυγραφείς. Ο Ηρόδοτος (Β, και Β, 91) αναφέρει ότι οι Χεμμίτες (οι Αιγύπτιοι κάτοικοι της μεγαλούπολης Χεμμις που βρισκόταν στο Θηβαϊκό νομό) του είπαν ότι ο γιος της Δανάης Περσέας είχε επισκεφτεί τη χώρα τους, γιατί ο Δαναός και ο Λυγκέας που πήγαν στην Ελλάδα ήταν από τη πόλη τους, καθώς και ότι είδε να οργανώνουν γυμνικούς αγώνες και να έχουν μόνο μια γυναίκα όπως και οι Έλληνες. Αναφέρει επίσης ότι ο Κάδμος ο Τύριος με τους συντρόφους του ήρθε από τη Φοινίκη στη περιοχή που τώρα ονομάζεται Βοιωτία. Ο Ηρόδοτος (Α 2) αναφέρει επίσης ότι οι Φοίνικες είχαν αφετηρία την Ερυθρά θάλασσα και από εκεί μετά πήγαν στη χώρα της Ασίας που από αυτούς μετά ονομάστηκε Φοινίκη και από εκεί μετά οι Κρήτες έκλεψαν την Ευρώπη, την αδελφή του Κάδμου και μάνα του Μίνωα. Ο Στράβωνας, επικαλούμενος τον Εκαταίο το Μιλήσιο, λέει (σε νέα Ελληνική από τις εκδόσεις «Κάκτος») τα εξής: «Ο Εκαταίος ο Μιλήσιος λέει ότι η Πελοπόννησο πριν από τους Έλληνες την κατοίκησαν βάρβαροι. Εξάλλου, ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα κατοικία βαρβάρων υπήρξε, στους παλιούς καιρούς, έτσι λογάριαζαν όσοι μνημονεύουν αυτά τα πράγματα, γιατί ο Πέλοπας έφερε ένα λαό από τη Φρυγία στη χώρα που απ' αυτόν ονομάστηκε Πελοπόννησος, κι ο Δαναός από την Αίγυπτο, κι οι Δρύοπες, οι Καύκωνες κι οι Πελασγοί κι οι Λέλεγες και άλλοι τέτοιοι λαοί μοίρασαν τους τόπους πάνω και κάτω από τον ισθμό. Γιατί την Αττική κατέλαβαν Θράκες που ήρθαν με τον Εύμολπο, τη Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρεύς, την Καδμεία οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο, και την ίδια τη Βοιωτία κατέκτησαν οι Aονες, οι Τέμμικες και οι Ύαντες, ως και Πίνδαρος φησίν. Ην ότε υας Βοιωτιον ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται, Κέκροψ, και Κόδρος, και Αίκλος, και Κόθος, και Δρύμας, και Κρίνακος. Οι δε Θράκες, και Ιλλυριοί, και Ηπειρώται, και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν. Τοισι μέντοι μάλλον πρότερον, ή νυν, όπου γε και της εν τω παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης..» (Στράβων 7, 321) Επομένως και σύμφωνα με τον Εκαταίο το Μιλήσιο (βλέπε πιο κάτω και το τι λένε οι Πλάτωνας, Ισοκράτης κ.α.), σύμπασα σχεδόν η Ελλάδα ήταν αρχικά κατοικία βάρβαρων, που άλλοι από αυτούς είχαν έρθει από την Αφρική (ο Δαναός με Αιγυπτίους ), άλλοι από Ασία ( ο Πέλοπας με Φρύγες από τη Μ. Ασία, ο Κάδμος με Φοίνικες από την Ερυθρα-Περσικό μέσω Φοινίκης κ.α.) και άλλοι από την Θράκη ( ο Εύμολπος κ.α.). Ο Διόδωρος Σικελιώτης αναφέρει ότι οι Κάδμοι ή Θηβαίοι, οι Δαναοί και οι Εβραίοι ήσαν λαοί που ζούσαν ως μετανάστες (υπόδουλοι λέει η Αγία Γραφή για τους Εβραίους) στην Αίγυπτο και μετά (κατά το 15 ο αι. π.χ., σύμφωνα με το Πάριο χρονικό) έφυγαν από εκεί και οι μεν πρώτοι πήγαν στη Βοιωτία όπου έκαναν αποικία (έκτισαν τη Θήβα ή Καδμεία), οι δεύτεροι στο Άργος (= η πόλη της Αργολίδας και κατ επέκταση η Πελοπόννησος) όπου αναμείχθηκαν με τους εκεί Αχαιούς, και οι τρίτοι στην Ιουδαία, πρβ: «την παλιά εποχή ξέσπασε λοιμώδης ασθένεια στην Αίγυπτο και οι ντόπιοι την απέδωσαν στους ασεβείς αλλόφυλους. Προ αυτού μερικοί από αυτούς συσπειρώθηκαν και ήρθαν στην Ελλάδα. Αρχηγοί τους ήσαν ο Κάδμος και ο Δαναός. Οι υπόλοιποι πήγαν στην Ιουδαία, που τότε ήταν ακατοίκητη, και των οποίων επικεφαλής ήταν ο επονομαζόμενος Μωυσής, ένας άνδρας με φρόνηση και ανδρεία». Ο Διόδωρος Σικελιώτης (βίβλος 1, και 28-29) αναφέρει ότι: «Λένε επίσης οι Αιγύπτιοι πως και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με το Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν στην αρχαιότερη σχεδόν Ελληνική πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και την Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί.. ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και τη Σεμέλη. Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για τη μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες». (Διόδωρος, βίβλος Μ, Απόσπασμα 3)

18 ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, Α. Κρασανακη 18 Ο Πλούταρχος για την άφιξη του Δαναού στην Αίγυπτο αναφέρει: «Όταν πρωτοήρθε ο Δαναός στη χώρα τούτη, στα Πυράμια της Θυρεάτιδος, κι ενώ πορευόταν προς το Άργος, είδε ένα λύκο να μάχεται με ταύρο. Θεωρώντας, λοιπόν, ο Δαναός πως ο λύκος ήταν αυτός ο ίδιος )που, ενώ ήταν ξένος, επετίθετο στους ντόπιους) παρακολούθησε τη μάχη και, όταν νίκησε ο λύκος, αφού προσευχήθηκε στο Λύκειο Απόλλωνα, επιτέθηκε κατά του Άργους και νίκησε, ενώ ο Γελάνωρ, που βασίλευε τότε στο Άργος, εκθρονίστηκε με επανάσταση. Έκανε, λοιπόν, το ανάθημα για το λόγο τούτο» (Πλούταρχος, Πύρρος 32) Ο Θουκυδίδης (Α 3 12) λέει ότι ο βασιλιάς των Μυκηνών Αγαμέμνονας ήταν εκείνος που κατόρθωσε να συνενώσει τα δυο σκήπτρα των Μυκηναίων, του Περσέα και του Πέλοπα (άρα συνένωσε τους Δαναούς-Αχαιούς με τους Πέλοπες ή Φρύγες ), και έτσι οι Μυκήνες έγιναν η πρώτη υπερδύναμη με επακόλουθο την εκστρατεία εναντίον της Τροίας), άρα αυτό ήταν και η αιτία που μετά, στον Τρωικό πόλεμο, οι Αργείοι λέγονταν και Αχαιοί και Δαναοί. Ο Θουκυδίδης λέει επίσης ότι ο Πέλοπας με Φρύγες ήρθε από τη Μ. Ασία πριν από τα Τρωικά και έγινε (με δόλο λένε οι άλλοι αρχαίοι συγγραφείς και νυμφευόμενος τη κόρη του εκεί βασιλιά) βασιλιάς των Μυκηνών. Εγγονός του Πέλοπα ήταν ο Ευρυσθέας τον οποίο αντικατέστησε ο Ατρέας και κείνον ο Αγαμέμνονας στο θρόνο, όταν φονεύτηκε ο Ευρυσθέας από τους Αθηναίους. Το Πάριο χρονικό, κάτι που πιστοποιείται από τα λεγόμενα του Ισοκράτη, Πλάτωνα, Θουκυδίδη κ.α, αναφέρει ότι.: α) Ο Κάδμος ήρθε με Φοίνικες στη Βοιωτία το έτος 1255 πριν από το Διόγνητο (= το 1519 π.χ. ) και έκτισε τη Θήβα ή Καδμεία, β) Ο Δαναός με Αιγύπτιους ήρθε στο Άργος το έτος 1247 πριν από το Διόγνητο (= το 1511 π.χ. ) και αναμείχθηκε με τους εκεί Αχαιούς ή Αργείους. Ο Παυσανίας (Βοιωτικά) αναφέρει ότι η Βοιωτία αρχικά λεγόταν Ωγυγία και οι πρώτοι κάτοικοί της ήταν οι Εκτήμονες, με ξακουστό βασιλιά τους το Ώγυγο, που θεωρούνταν αυτόχθονες. Μετά οι κάτοικοι αυτοί αφανίστηκαν από επιδημία και ήρθαν και κατοίκησαν εκεί οι Υαντες και οι Αονες, τους οποίους ήρθε και κατάκτησε ο Κάδμος με Φοίνικες κτίζοντας εκεί την πόλη Καδμεία ή μετέπειτα Θήβα. Ο Απολλόδωρος (Ιστορική βιβλιοθήκη), σχετικά με τον Κάδμο, αναφέρει ότι ήταν γιος του βασιλιά της Φοινίκης Αγήνορα και της Τηλεφάσσας, ο οποίος, ύστερα από εντολή του πατέρα του Αγήνορα, άρχισε να γυρνάει τον κόσμο με στρατό προκειμένου να βρει την αδελφή του που την είχε κλέψει ο Δίας (αναφέρει ο Δίας και όχι οι Κρήτες, όπως λέει ο Ηρόδοτος). Και επειδή δεν την βρήκε και επειδή δεν ήθελε να γυρίσει πίσω χωρίς αυτή, όταν βρίσκονταν στην Ελλάδα έκτισε την Καδμεία ή Θήβα στη Βοιωτία και έμεινε εκεί με τους συντρόφους του. Ο Απολλόδωρος, σχετικά με το Δαναό, αναφέρει ότι ήταν δίδυμος αδελφός του Αίγυπτου, παιδιά του Βήλου, αδελφού του Αγήνορα, πατέρα του Κάδμου. Ο Δαναός είχε 50 κόρες και ο Αίγυπτος 50 γιούς και ο λόγος για τον οποίο ο Δαναός ήρθε από την Αίγυπτο στο Άργος της Πελοποννήσου ήταν το ότι μάλωσε με τον αδελφό του για τη βασιλεία και έχασε ή επειδή μάλωσαν σχετικά με τους γάμους μεταξύ των παιδιών τους. Στο Άργος αναμείχθηκε ειρηνικά με τους Αχαιούς (τους Έλληνες και πρώτους κατοίκους της Πελοποννήσου), εξ ου, προφανώς, και το «Αχαιοί = Δαναοί ή Αργείοι». Οι Αθηναίοι συγγραφείς: Πλάτωνας (Μενέξενος) Ισοκράτης (Πανηγυρικός, Παναθηναϊκός κ.α.), λένε αφενός ότι οι Πέλοπες, οι Καδμείοι ή Θηβαίοι και οι Δαναοί ήσαν βάρβαροι που είχαν έρθει στην Ελλάδα, επειδή δεινοπαθούσαν στους τόπους τους και στη συνέχεια και μέχρι να εξελληνισθούν δημιούργησαν πολλά δεινά στους Έλληνες, όπως απαγωγές γυναικών, κλοπές περιουσιών κ.α. αφετέρου ότι αναμείχθηκαν με τους ντόπιους (οι Καδμείοι με τους Βιωτούς ή Θηβαίους και με τους Σπαρτιάτες οι Καμδείοι) και γι αυτό μόνο οι Αθηναίοι ήσαν γνήσιοι και καθαρόαιμοι Έλληνες, πρβ: «Ως προς τους άλλους διαψεύστηκε, αφού συμφώνησαν στην παράδοση, συνήψαν συνθήκες και ορκίστηκαν οι Κορίνθιοι, οι Αργείοι και οι Βοιωτοί και οι άλλοι σύμμαχοι, ότι θα παρέδιδαν τους Έλληνες της ηπείρου, αν τους έδιναν χρήματα ο βασιλιάς (των Περσών). Μόνοι εμείς δεν τολμήσαμε ούτε Έλληνες να παραδώσουμε ούτε όρκους (προδοσίας ή υποταγής) να κάνουμε. Γιατί είναι τόσο ευγενικό, ελεύθερο και σταθερό το φρόνημα της πόλης μας και φυσικά εχθρική προς τους βάρβαρους, επειδή είμαστε γνήσιοι Έλληνες και ανόθευτοι από τους βάρβαρους. Άλλωστε δε συγκατοικούν με μας ούτε Πέλοπες, ούτε Κάδμοι ούτε Δαναοί, ούτε Αιγύπτιοι αλλά βάσει του νόμου Έλληνες και χωρίς βαρβαρικές προσμείξεις, γεγονός από το οποίο δημιουργήθηκε στην πόλη μας το μίσος για τις ξένες φυλές». (Πλάτων, Μενέξενος, 245c-d) «Η εκστρατεία στην Τροία από τον Αγαμέμνονα ήταν πράξη ωφελιμότατη για τους Έλληνες, για να μην υποστεί η Ελλάδα από τους βάρβαρους δεινά παρόμοια με κείνα που υπέστη παλαιότερα κατά

19 ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, Α. Κρασανακη 19 την κατάληψη όλης της Πελοποννήσου από τον Πέλοπα, του Άργους από το Δαναό και της Θήβας από τον Κάδμο (Ισοκράτης Παναθηναϊκός 79-80), «Εξαιτίας αυτών (της εκστρατείας των Ελλήνων στην Τροία) επήλθε τόσο μεγάλη μεταβολή, ώστε ενώ προηγουμένως οι βάρβαροι, που ζούσαν δυστυχισμένοι στους τόπους τους, και ο Δαναός, α- φού έφυγε από την Αίγυπτο, κατέλαβε το Άργος, ο Κάδμος ο Σιδώνιος έγινε βασιλιάς της Θήβας, οι Κάρες αποίκησαν τα νησιά και ο Πέλοπας κυρίευσε την Πελοπόννησο οι μετά από αυτού του πολέμου, το γένος μας γνώρισε τόση ακμή ώστε κατάφερε να αφαιρέσει από τους βάρβαρους μεγάλες πόλεις και τεράστιες εδαφικές εκτάσεις» (Ισοκράτης Ελένης εγκώμιο 68 69) Σημειώνεται ότι: 1) Ανατρέχοντας στους αρχαίους συγγραφείς βλέπουμε ότι στην αρχαία Ελλάδα από τη μια υπήρχαν οι αυτόχθονες (Αρκάδες, Αθηναίοι, Ετεόκρητες κ.α.) και από την άλλη οι επήλυδες (Καδμείοι ή Θηβαίοι, Δαναοί κ.α.). «Αυτόχθονες» (αυτός + χθων = η γη = οι γηγενείς), σύμφωνα με τον Ισοκράτη («Πανηγυρικός», ), είναι αυτοί που πάνε πρώτοι και κατοικούν σε ένα μέρος και «επήλυδες» (επί + έρχομαι, ήλθα ) αυτοί που πάνε μετά εκεί και αναμειγνύονται με τους αυτόχθονες, ειρηνικά ή δια της βίας, άρα επήλυδες = οι έποικοι ή άλλως οι μετανάστες ή οι πρόσφυγες, οι ξένοι κ.α. Κανονικά η ονομασία «επήλυδες» δεν σημαίνει οι μη Έλληνες, αλλά οι Έλληνες έποικοι (= οι μετανάστες ή οι πρόσφυγες που πάνε στη χώρα άλλου φύλου Ελληνικού), αφού οι μη Έλληνες λέγονταν στην αρχαία Ελλάδα βάρβαροι. Οι Σπαρτιάτες, σύμφωνα με τον Ισοκράτη, ήσαν μεν Έλληνες, φύλο των Δωριέων, όμως επήλυδες, επειδή 700 χρόνια πριν από τη γέννηση του Ισοκράτη έφυγαν από τη Στερεά Ελλάδα και πήγαν στην Πελοπόννησο, οδηγούμενοι από τους Ηρακλείδες (= οι εξόριστοι βασιλείς των Αχαιών του Άργους, απόγονοι του Ηρακλή) και κατέλαβαν τις πόλεις της Πελοποννήσου Αργος, Μυκήνες, Μεσσήνη κ.α., οι οποίες ανήκαν στους Μυκηναίους (Αχαιούς και Δαναούς) με σκοπό να βοηθήσουν στην επανεγκατάσταση των διωγμένων από εκεί βασιλιάδων του οίκου των Ηρακλειδών και μετά δεν ξαναγύρισαν στον τόπο τους. Το αυτό ίσχυε και για άλλα Ελληνικά φύλα. (Περισσότερα βλέπε στα παρακάτω Κεφάλαια). 2) Οι πρώτοι αρχαίοι Έλληνες (= οι Πελασγοί) πρέπει να ήσαν ξανθοί (ως ξανθοί περιγράφονται η κόρη του Μίνωα Αριάδνη, ο Μενέλαος της Σπάρτης κ.α.) και τα μαύρα μαλλιά και το μελαχρινό χρώμα που απόκτησαν μετά πολλοί Έλληνες πρέπει να οφείλεται στα ασιατικά φύλα των Καδμείων, Δαναών και Πελόπων, τα οποία συγχωνεύτηκαν με τους Πελασγούς. 3) Οι Καδμείοι ή Θηβαίοι, οι Εβραίοι και οι Δαναοί, σύμφωνα με τον Απολλόδωρο, ήσαν συγγενικά φύλα, απόγονοι του Βήλου και σύμφωνα με τον Ηρόδοτο είχαν αφετηρία από την ερυθρά θάλασσα (απ όπου πήγαν στην Αίγυπτο και μετά στη Φοινίκη και Ελλάδα), άρα ήταν Περσικά φύλα, ο λόγος άλλωστε και για τον οποίο υπήρχαν τα ονόματα Περσέας, Φοίνιξ, οίκος Περσειδών κ.α. 4) Ο Πέλοπας ήταν γιος του Τάνταλου, βασιλιά της Φρυγίας Παφλαγονίας στη Μ. Ασία και αδελφός της Νιόβης και σύμφωνα με τους μύθους είχε ήρθε από την Ασία στην Ελλάδα όταν έμαθε ότι ο βασιλιάς της Πίσσας προκήρυξε αγώνα ιπποδρομίας για τον οποίο έλεγε ότι αυτός που θα κέρδιζε τον αγώνα θα έπαιρνε σύζυγο του την μονάκριβη κόρη του Ιπποδάμεια ως έπαθλο και ο ηττημένος θα φονευόταν. Τον αγώνα κέρδισε με δωροδοκία ο Πέλοπας και παντρεύτηκε την Ιπποδάμεια και στη συνέχεια έγινε αυτός βασιλιάς. Αντίθετα, σύμφωνα με τους Αθηναίους Ισοκράτη, Πλάτωνα κ.α., ο Πέλοπας με Φρύγες είχαν έρθει στην Πελοπόννησο, επειδή δυστυχούσαν στη χώρα τους 5) Οι Καύκωνες, οι Λέλεγες, οι Κάρες, οι Φρύγες, οι Μυσοί, οι Μαίονες κ.α. ήσαν σύμμαχοι των Τρώων στο πόλεμο της Τροίας, σύμφωνα με τον Όμηρο (Ιλιάδα, Κ ). Οι Υαντες και οι Άονες, σύμφωνα με το Παυσανία (Βοιωτικά) ήσαν βοιωτικά φύλα που κατακτήθηκαν από τους Καδμείους. Οι Λέλεγες, σύμφωνα με τον Ησίοδο, κατοικούσαν στη Μ. Ασία και αυτοί ήταν εκείνοι που όταν ο Δευκαλίων και η Πύρρα έριχναν πίσω τους πέτρες (λάας) και γίνονταν άνθρωποι (λαός ή λεώς > Λέλεγες). (Περισσότερα βλέπε «Ετυμολογία ονόματος Ελλάς») Οι Δρύοπες, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Η, 43) ήσαν οι Ερμιονείς της Πελοποννήσου, τους οποίους ξεσήκωσαν από την Δωρίδα της Στερεά Ελλάδας ο Ηρακλής και οι Μαλιείς. Ο Διόδωρος (βίβλος 4, 37) λέει επίσης ότι επειδή ο βασιλιάς των Δρυόπων παρανόμησε στο ιερό των Δελφών, ο Ηρακλής μαζί τους Μηλιείς τους διέλυσε και σκότωσε το βασιλιά τους και έτσι άλλοι εξ αυτών πήγαν στην Κάρυστο, άλλοι στην Κύπρο και αλλού. Σύμφωνα με τους άλλους αρχαίους συγγραφείς οι Δρύοπες είχαν εξαπλωθεί από τη Δρυοπία της Παρνασσίας ως την Ερμιονίδα και την Ύδρα και το όνομά τους το είχαν πάρει από το Δρύοπα, δισέγγονο του Πελασγού, και αδελφό του Αρκάδα. Ο Δρύοψ ήταν εγγονός της Καλλιστούς και γιος της Δίας.

20 ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, Α. Κρασανακη 20 ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΑΙΓΥΠΤΙΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ Ο Διόδωρος Σικελιώτης αναφέρει από τη μια ότι: «Οι Αιγύπτιοι υποστηρίζουν ότι κατά τη γένεση του παντός, οι πρώτοι άνθρωποι δημιουργήθηκαν στην Αίγυπτο και από εκεί διασκορπίστηκαν στα διάφορα μέρη της γης και αυτό επειδή το κλίμα της Αιγύπτου είναι εύκρατο και εξ αιτίας της φύσης (γονιμότητας) του Νείλου.». ( Διόδωρος Σικελιώτης βίβλος 1, 10) και από την άλλη ότι οι Αιγύπτιοι ισχυρίζονται ότι η χώρα από τον Ελλήσποντο μέχρι την Αττική, την Πελοπόννησο και την Κρήτη, άρα η Ελλάδα, ονομάζονταν Μακεδονία από το γιο του βασιλιά Ό- σιρι και της Ίσιδας, τον Μακεδόνα, ο οποίος έγινε βασιλιάς της χώρας αυτής όταν την κατέκτησαν οι Αιγύπτιοι επί βασιλείας του Όσιρη, πρβ: «Του Όσιρι γιοι ήσαν ο Ανούβιος και ο Μακεδόνας που ξεχώριζαν για την ανδρεία τους. Φορούσαν στοιχεία από ζώα στον εξοπλισμό τους. Ο Ανούβιος φορούσε σκύλου και ο Μακεδόνας προτομή λύκου... Ο Όσιρις γυρνώντας τον κόσμο πέρασε από τον Ελλήσποντο στην Ευρώπη. Στη Θράκη σκότωσε τον βασιλιά των βαρβάρων Λυκούργο που εναντιώθηκε στις πράξεις του, ενώ τον Μάρωνα που ήταν γέρος τον άφησε να επιβλέπει την καλλιέργεια των φυτών που είχε εισάγει στη χώρα του και ονομάστηκε Μαρώνεια. Τον γιο του τον Μακεδόνα άφησε βασιλιά στη χώρα που ονομάστηκε απ αυτόν Μακεδονία, ενώ στον Τριπτόλεμο ανέθεσε την επιμέλεια της γεωργίας στην Αττική..». ( Διόδωρος Σικελιώτης βίβλος 1, μετάφραση από τις εκδόσεις «Κάκτος») Ο Διόδωρος Σικελιώτης αναφέρει (σε μετάφραση από τις εκδόσεις «Κάκτος») επίσης τα εξής:3) «Λένε επίσης οι Αιγύπτιοι πως και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με το Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν στην αρχαιότερη σχεδόν Ελληνική πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και των Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί Ακόμη και οι Αθηναίοι, λένε, είναι άποικοι των Σαιτών από την Αίγυπτο και προσπαθούν να φέρουν αποδείξεις γι αυτό τη συγγένεια, ότι είναι οι μόνοι από τους Έλληνες που αποκαλούν την πόλη «άστυ», ονομασία που φέρανε από το Άστυ της Αιγύπτου. Επιπλέον μερικοί από τους Αθηναίους ήταν λένε, Αιγύπτιοι, όπως για παράδειγμα ο Πέτης, ο πατέρας του Μενεσθέα, που πήγε στην Τροία και ο οποίος είχε διττή φύση και οι Αθηναίοι δεν μπορούσαν από την πλευρά τους να δώσουνε εξήγηση τις διπλής φύσης, ενώ είναι φανερό σε όλους ότι είχε διπλή πολιτική υπόσταση, την Ελληνική και τη βαρβαρική, γι αυτό τον Θεώρησαν διφυή, μισό θηρίο μισό άνθρωπο.» (Διόδωρος Σικελιώτης βίβλος 1, 28-29) Επομένως και σύμφωνα με τους Αιγύπτιους: α) Τα ονόματα Ελλάδα και Μακεδονία ταυτίζονται ή η χώρα από τη Μακεδονία μέχρι την Αθήνα, το Άργος και την Κρήτη στα Αιγυπτιακά λέγονται στη γλώσσα τους Μακεδονία και Μακεδόνες αντί Έλληνες, όνομα που πήρε η περιοχή αυτή από το όνομα του γιου του Όσιρι της Αιγύπτου, το Μακεδόνα, β) οι Μακεδόνες και οι υπόλοιποι Έλληνες είναι Αιγυπτιακής καταγωγής. Σημειώνεται ότι: Α) Οι αρχαίοι Αθηναίοι και οι αρχαίοι Μακεδόνες, όπως θα δούμε πιο κάτω να μας λένε οι ίδιοι, θεωρούσαν τους εαυτούς όχι Αιγυπτιακής προέλευσης, αλλά αυτόχθονες και καθαρόαιμοι Έλληνες. Οι Δαναοί και οι Καδμείοι ή Θηβαίοι ήρθαν στην Ελλάδα πράγματι από την Αίγυπτο, δεν ήσαν όμως Αιγυπτιακής καταγωγής, αλλά Περσικής (Περσικό κόλπο, Ερυθρά), όπως θα δούμε πιο κάτω να λέει ο ίδιος ο Διόδωρος, αλλά και πολλοί άλλοι αρχαίοι συγγραφείς. Β) Οι Αιγύπτιοι υποστήριζαν επίσης, το λέει και ο Ηρόδοτος, ότι και οι αρχαίοι Θεοί των Ελλήνων ήσαν Αιγυπτιακής προέλευσης. Σύμφωνα με το Διόδωρο και όσα του είπαν λέει οι Αιγύπτιοι, ο Ο- σιρις ήταν γιος του Δία και της Ήρας και εγγονός του Άμμωνα, που ταυτίζεται με τον Ελληνικό θεό Διόνυσο. Το όνομα Όσιρις σημαίνει λέει «πολυόφθαλμος» και μεταφορικά ο ήλιος, επειδή έχει πολλές ακτίνες. Σύζυγος του Όσιρι ήταν η Ίσις που στα Ελληνικά σημαίνει λέει η «Παναρχαία». Η ονομασία Δίας σημαίνει λέει το πνεύμα. Γεννήθηκε στην Κρήτη, όπως και ο Ελληνικός θεός Δίας, και από τη γυναίκα του Αιγύπτιου Δία πήρε λέει την μια ονομασία της η νήσος και την άλλη από τον Ελληνικό θεό Δία (η Κρήτη παλιά λέγονταν λέει Ιδαία ή Κρήτη). (Περισσότερα βλέπε Κρητική Ιστορία)