ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ. Γιάννης Κοκολάκης: Ο υπερήφανος Κρητικός με τη μεγάλη προσφορά στη γενέτειρα και την Ομογένεια Ν.Υ. και Φλόριδας

Transcript

1 ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ sd Σάββατο 15 - Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011 Γιάννης Κοκολάκης: Ο υπερήφανος Κρητικός με τη μεγάλη προσφορά στη γενέτειρα και την Ομογένεια Ν.Υ. και Φλόριδας

2 2 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ Ενας καταξιωμένος Κρητικός που αγάπησε την Ομογένεια Ο Γιάννης Κοκολάκης, το «Πρόσωπο» αυτής της εβδομάδας, είναι το παράδειγμα του επιτυχημένου οικονομικά, του καταξιωμένου κοινωνικά, του αυτοδημιούργητου, του ομογενή που διαλαλεί την υπερηφάνεια της ελληνικής καταγωγής του, που πρόσφερε το περισσότερο που μπορούσε στην Ελλάδα και κυρίως στην αγαπημένη του Κρήτη, καθώς και στην ελληνοαμερικανική κοινότητα της Ν. Υόρκης και της Φλόριδας. Υπηρέτησε μεγάλες οργανώσεις της Ομογένειας, με οδηγό τον πατριωτισμό του. Για όλα αυτά και πολλά άλλα μιλάει αναλυτικά στον Σταύρο Μαρμαρινό. Παρακάτω, οι τέχνες και τα γράμματα έχουν την τιμητική τους αφού, μεταξύ άλλων, υπάρχει συνέντευξη με το διευθυντή της Metropolitan Opera Πίτερ Γκλεμπ, επίσκεψη στη Σχολή της Χάλκης και τη γεμάτη προβλήματα Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδας, ενώ θα αποχαιρετήσουμε και το διάσημο φωτογράφο Κώστα Μπαλάφα. Επίσης, με τον Παπαδιαμάντη εξετάζουμε το γλωσσικό ζήτημα και έπειτα στεκόμαστε στον άγνωστο σύντροφο του Ρήγα Βελεστινλή. Η Μαγειρική με ψάρι και η παιδική υγεία μέσα από το χορό συμπληρώνουν το «Περιοδικό» μας. Αντώνης Κράτσης Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν Α...από τις συνταγές της γιαγιάς Με αγνά υλικά Χωρίς συντηρητικά και χημικά πρόσθετα ΚΡΙΝΟΣ: Η σωστή επιλογή Krinos Foods, LLC., Northern Blvd. LIC, NY το βιβλίο είναι φίλος (718) ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΓιάννηςΚοκολάκης:ΟυπερήφανοςΚρητικός μετημεγάληπροσφοράστηγενέτειρα καιτηνομογένειαν.υ.καιφλόριδας Σελίδα 3 ΤΑΞΙΔΙΑ Καΐμακτσαλάν:Παγωμένηομορφία Σελίδα 14 ΠΡΟΣΩΠΑ ΠίτερΓκελμπ:«Toσκάνδαλοείναι ηφθηνήκαιηεύκοληλύση» Σελίδα 16 ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠίσωαπότολουκέτοστηΣχολήτηςΧάλκης Σελίδα 18 ΤΕΧΝΕΣ «Eφυγε»οφωτογράφοςΚώσταςΜπαλάφας Σελίδα 19 ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ Εναςιστορικόςθησαυρόςστοέλεοςτων... ποντικών Σελίδα 20 ΙΣΤΟΡΙΑ Παπαδιαμάντηςστηδημοτική,ναιήόχι; Σελίδα 22 ΙΣΤΟΡΙΑ ΟάγνωστοςσύντροφοςτουΡήγαΒελεστινλή Σελίδα 23 ΠΑΙΔΙ Νααρχίσειτοπαιδίχορό;Εξαρτάται... Σελίδα 24 ΔΙΑΤΡΟΦΗ Πώςωφελούνταμπαχαρικάτηνυγεία Σελίδα 26 ΜΑΓΕΙΡΙΚΗ Μαγειρεύονταςψάριμεφαντασία Σελίδα 27 ΒΙΒΛΙΟ Ηοικονομίατηςκρίσης.Μάθημαεκτάκτου ανάγκηςγιατομέλλοντουχρήματος. Δράμα1941:Μιαπαρεξηγημένηεξέγερση Σελίδα 29 ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ Σελίδα 30

3 ΣΑΒΒΑΤΟ 15 - ΚΥΡΙΑΚΗ 16 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011 ΠΡΟΣΩΠΑ 3 Γιάννης Κοκολάκης: Ο υπερήφανος Κρητικός με τη μεγάλη προσφορά στη γενέτειρα και την Ομογένεια Ν.Υ. και Φλόριδας Του Σταύρου Μαρμαρινού Ο Γιάννης Κοκολάκης είναι ιδιαίτερα υπερήφανος για την κρητική καταγωγή του. Ευθυτενής και καμαρωτός βαδίζει πολλές φορές με τους συμπατριώτες του στην ελληνική παρέλαση της Ομογένειας στο φημισμένο «Ελληνικό Χωριό», Τάρπον Σπρινγκς της Φλόριδας, φορώντας την παραδοσιακή κρητική ενδυμασία με την πασίγνωστη βράκα. Μπορεί να σου μιλά με τις ώρες για την Κρήτη τη λεβεντογέννα, τους Κρητικούς και τον Ψηλορείτη. Η Κρήτη και γενικά η Ελλάδα, είναι βαθιά μέσα του. Σκέφτεται, πονά, αγαπά και υποστηρίζει με κάθε τρόπο που μπορεί την μακρινή γενέτειρα. Εφυγε νέος από εκεί. Περιπλανήθηκε ως ναυτικός σε λιμάνια και θάλασσες του εξωτερικού, αγωνίστηκε να δημιουργηθεί και τα κατάφερε να διακριθεί όχι μόνο ως επιτυχημένος επιχειρηματίας στο χώρο των οικοδομικών κατασκευών, αλλά και ως καταξιωμένος στην κοινωνία. Βρήκε, όμως, τον καιρό να ασχοληθεί και με τα κοινά της Ομογένειας. Αρχικά στη Νέα Υόρκη και τα περισσότερο χρόνια στη Φλόριδα, όπου είναι εγκατεστημένος εδώ και αρκετά χρόνια με την οικογένειά του. Μεγάλη του αδυναμία, τα εννέα εγγόνια που έχει μαζί με την αγαπημένη του σύζυγό, Πέγκυ (Παγώνα) που του στάθηκε όλα αυτά τα χρόνια ανεκτίμητη βοηθός, πολύτιμη σύμβουλος και η καλύτερη φίλη. Ο κ. Κοκολάκης διετέλεσε αντιπρόεδρος του Ελληνοαμερικανικού Εθνικού Συμβουλίου, επί προεδρίας Θεόδωρου Σπυρόπουλου, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Φλόριδας, καθώς και του τοπικού Συλλόγου Κρητών και τσέρμαν επιτροπής της Παγκρητικής Ενωσης Αμερικής. Οταν ζούσε στη Νέα Υόρκη, είχε υπηρετήσει ως πρόεδρος της κοινότητας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Πόρτ Τζέφερσον του Λονγκ Αϊλαντ. Στο νέο ιερό ναό της κοινότητας αυτής, δώρισε το μαρμάρινο τέμπλο που την κοσμεί σήμερα. Ηταν ένα αφιέρωμα στη μνήμη της άτυχης ανεψιάς του, Ιωάννας Αχλαδιώτου, που σε ηλικία 27 χρονών, βρήκε το θάνατο, ενώ εργαζόταν ως μάνατζερ στα γραφεία χρηματιστηριακής εταιρίας στον 104ο όροφο του πρώτου πύργου του Παγκόσμιου Εμπορικού Κέντρου του Μανχάταν, το οποίο χτύπησαν οι τρομοκράτες την αποφράδα ημέρα της 11ης Σεπτεμβρίου Στην ίδια κοινότητα ο κ. Κοκολάκης είχε υπηρετήσει επανειλημμένως ως πρόεδρος. Επί των δικών του ημερών, το ετήσιο λαχείο της κοινότητας που αποτελεί σοβαρό έσοδο για τη λειτουργία της, αυξήθηκε σε πωλήσεις κατά πέντε περίπου φορές. Για τη δημιουργία, εξάλλου, του νέου κοινοτικού κέντρου εκεί, ο κ. Κοκολάκης βοήθησε οικονομικά, αλλά και με προσωπική εργασία. Για αρκετά χρόνια, επίσης, υπήρξε ενεργό μέλος των κρητικών συλλόγων της Νέας Υόρκης, «Ομόνοια» και «Ερωτόκριτος και Αρετούσα». O κ. Κοκολάκης γεννήθηκε στο χωριό Κουρνάς, 45 χιλιόμετρα βορειοανατολικά από τα Χανιά, το οποίο είναι κτισμένο στους πρόποδες των Λευκών Ορέων. Εκεί στύλωνε Συνέχεια στη σελίδα 4 «Ε.Κ.»/ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΣ Ο Γιάννης Κοκολάκης, έχοντας κοντά του τη σύζυγό του, Πέγκυ, δείχνει με υπερηφάνεια τις φωτογραφίες με τα εγγόνια του. Αγαπημένοι μια ολόκληρη ζωή. Μαζί στις καλές, αλλά και στις δύσκολες στιγμές, ο Γιάννης Κοκολάκης και η αγαπημένη του σύζυγος, Πέγκυ, που πάντα ήταν δίπλα του. Ο Γιάννης Κοκολάκης της χρωστά πολλά.

4 4 ΠΡΟΣΩΠΑ ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ Γιάννης Κοκολάκης: Ο υπερήφανος Κρητικός με τη μεγάλη προσφορά στη γενέτειρα και την Ομογένεια Ν.Υ. και Φλόριδας Η πολύχρονη και πολύτιμη προσφορά και συμβολή του ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΚΟΛΑΚΗ στην Ομογένεια της Αμερικής, στον Ελληνισμό και στη λεβεντογέννα γενέτειρά μας, την Κρήτη, είναι φάρος φωτεινός ο οποίος λάμπει και μόνο με τον «Διγενή» θα μπορούσε να παρομοιαστεί. Οραματιστής, βλέπει πάντοτε πιο μπροστά από τις επερχόμενες αλλαγές τόσο των τοπικών μας κρητικών πραγμάτων όσο και τις διάσπαρτης Κρήτης ανά τον Κόσμο, γι αυτό και συντέλεσε στην ίδρυση του Παγκόσμιου Συμβουλίου Κρητών. Ονειρό του να συσφιχθούν όσο το δυνατόν περισσότερο οι δεσμοί αίματος και πνεύματος των απανταχού Κρητών για να συμβάλουν συλλογικά και καθοριστικά στην πρόοδο της Κρήτης στην οποία δεν υπάρχει σπιθαμή χωρίς υπερηφάνεια. Δεν υπάρχει πέτρα που να μην έχει ποτιστεί με λεβεντιά και καμάρι ενάντια σε όσους κατά καιρούς την επιβουλεύτηκαν. Η Παγκρητική, η Ομογένεια, ο Ελληνισμός, η Κρήτη χαίρονται για την αναγνώριση του έργου του φίλου μου ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΚΑΛΑΚΗ και συγχαίρουν τον «Εθνικό Κήρυκα» που τον τιμά και τον αναγνωρίζει. ΣΤΑΥΡΟΣ N. ΣΗΜΑΝΤHΡΗΣ Τέως Πρόεδρος Παγκρητικής Ένωσης Αμερικής Επίτιμος Πρόεδρος Παγκοσμίου Συμβουλίου Κρητών Συνέχεια από τη σελίδα 3 πολλές φορές τα μάτια του ο μικρός Γιάννης τότε και έκανε τα όνειρά του. Εχει άλλον έναν αδελφό, που είναι κι αυτός στην Αμερική και μία αδελφή. Η δεύτερη αδελφή του πέθανε πριν τρία περίπου χρόνια. Τη βασική του σχολική εκπαίδευση έκανε ο Γιάννης Κοκολάκης στην Κρήτη. Αλλά, το όνειρό του ήταν να γίνει μηχανικός του Εμπορικού Ναυτικού. Ετσι, πήγε στη Σχολή Μηχανικών «Δαίδαλος» που μόλις είχε ιδρυθεί τότε στα Χανιά. Ομως, πριν τελειώσει τη δεύτερη χρονιά των σπουδών του, κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να πάει να εργαστεί σε πλοία, αλλά μόνο σε εταιρείες στη στεριά. Τότε προσπάθησε και έπεισε τους γονείς του να τον αφήσουν να πάει στην Αθήνα, για να κάνει εκεί τις σπουδές του. Ετσι, ο νεαρός Κοκολάκης φοίτησε και τέλειωσε τη Σχολή Μηχανικών Εμπορικού Ναυτικού «Αρχιμήδης» που ήταν στον Πειραιά. Αμέσως μετά μπαρκάρισε ως δόκιμος μηχανικός σε εμπορικό πλοίο του εφοπλιστού Δάμπαση. Η εταιρεία τον έστειλε στο Αμστερνταμ της Ολλανδίας, για να μπαρκάρει σε ένα πλοίο της που θα πήγαινε στο Νόρφολκ της Βιρτζίνια των ΗΠΑ. Από εκεί θα έπρεπε να πάει στον Αγιο Φραγκίσκο σε άλλο πλοίο της ίδιας εταιρείας. «Στο Νόρφολκ, είχα αρχίσει να ετοιμάζω τα πράγματά μου για να φύγω για τον Αγιο Φραγκίσκο», διηγείται ο κ. Κοκολάκης. «Σε μια στιγμή ήλθε κοντά μου ο πρώτος μηχανικός του καραβιού μας και με ρώτησε τι κάνω. Οταν του εξήγησα, μου είπε ότι δεν υπάρχει λόγος να φύγω. Θα επιστρέφαμε με το καράβι στην Ευρώπη, όπου θα έφευγε ο τρίτος μηχανικός και θα μπορούσα εγώ να πάρω τη θέση του. Μάλιστα, μου είπε, ότι αμέσως θα τηλεφωνούσε μαζί με τον καπετάνιο στην εταιρεία για να την πείσουν ότι θέλουν να με κρατήσουν στο καράβι. Αργότερα, έμαθα ότι ο πλοιοκτήτης ήταν ενθουσιασμένος με εμένα. Πήγε κατ ευθείαν και βρήκε το θείο μου που τον γνώριζε καλά από χρόνια στη Νέα Υόρκη και του είπε ότι ήμουν πολύ καλός στη δουλειά μου. Μάλιστα, έμαθα ότι ήλθε στο Νόρφολκ για να με γνωρίσει και από κοντά. Και θυμάμαι ότι πολλές φορές ο πλοιοκτήτης όταν πήγαινε σε διάφορα λιμάνια όπου φτάναμε, πάντα ζητούσε να με δει. Δεν έβλεπε ούτε τον καπετάνιο, ούτε τον πρώτο μηχανικό. Αμέσως έψαχνε για εμένα. Με εκτιμούσε πολύ και με υποστήριζε. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που όταν ετοιμάζονταν τέσσερα καινούργια καράβια του σε ναυπηγεία της Ιαπωνίας, ζήτησε να πάω και εγώ με την ομάδα που θα παρακολουθούσε εκεί τις τελευταίες εργασίες πριν την παράδοση των πλοίων. Λίγο «Ε.Κ.»/ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΣ Μπορεί να πέρασαν τα χρόνια, αλλά ο Γιάννης Κοκολάκης εξακολουθεί να παρακολουθεί την επιχείρηση που ο ίδιος δημιούργησε. καιρό αργότερα ανέλαβα καθήκοντα δεύτερου μηχανικού σε καράβι του Δάμπαση. Ημουν μόλις 19 χρονών». Σχετική είναι και η εξής ανάμνησή του κ. Κοκολάκη από την εποχή εκείνη, με το ίδιο καράβι όπου δούλευε: «Είχαμε φύγει από την Ιαπωνία και πηγαίναμε στη Σιγκαπούρη για να φορτώσουμε πετρέλαιο. Σ αυτές τις περιπτώσεις, ο δεύτερος μηχανικός πήγαινε με έναν αντιπρόσωπο της εταιρείας για να κάνουν μετρήσεις κατά την παραλαβή, αλλά και αποθήκευση του πετρελαίου. Με είχε ενημερώσει ο πρώτος μηχανικός και περίμενα στη σκάλα του βαποριού τον αντιπρόσωπο. Φορούσα κοντό παντελόνι. Κάποια στιγμή, έφτασε ένας Εγγλέζος με μια μοτοσικλέτα. Μου είπε ότι ήθελε να συναντήσει τον δεύτερο μηχανικό του πλοίου. Του είπα ότι εγώ ήμουν. Αυτός θύμωσε γιατί βλέ- Συνέχεια στη σελίδα 6

5 ΣΑΒΒΑΤΟ 15 - ΚΥΡΙΑΚΗ 16 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011 ΠΡΟΣΩΠΑ 5 Γιάννης Κοκολάκης «Ο ενάρετος άνθρωπος προχωράει με οδηγό την ακεραιότητά του. Τα παιδιά του είναι ευλογημένα όπως κι αυτός». Proverbs 20:7 Στον αγαπημένο μας πατέρα Τζον Κοκολάκη Υπάρχουν τόσο πολλές στιγμές στις ζωές μας κατά τις οποίες έχουμε δει για ποιο λόγο είναι ευλογία να σε έχουμε για πατέρα. Είσαι η έμπνευσή μας σε αυτό που λέγεται οικογένεια. Σύζυγος που προσφέρει αγάπη και ο καλύτερος όλων των φίλων για τη μητέρα μας, ακούραστος και ηθικό πρότυπο για τα εγγόνια σου και αστείρευτη πηγή σοφίας και υπερηφάνειας για τα παιδιά σου. Φωτίζεις πάντα το δρόμο μας δείχνοντας πώς θα πρέπει να είναι ο καλύτερος πατέρας και άνθρωπος. Σε ευχαριστούμε για όλα όσα είσαι για τις δικές μας ζωές και για όλα όσα έχεις πραγματοποιήσει προκειμένου να κάνεις τον δικό μας κόσμο και τις κοινότητές του καλύτερες μέσω της φιλανθρωπίας, της αξιοπρέπειας, της δύναμης και της αγάπης που προσφέρεις σε όλους. Με τη βαθύτερη αγάπη, σεβασμό και αφοσίωση, Τα παιδιά σου Μιχάλης Κοκολάκης, Μαρία Καστρινάκη και Ιωσήφ Κοκολάκης Μιχάλης, Βιολέττα, Παγώνα και Γιάννης Μ. Κοκολάκης Μαρία, Μιχάλης, Μανώλης, Ευαγγελία, Γιάννης και Ιωσήφ Καστρινάκης Ιωσήφ, Αννα, Γιάννης, Ελένη και Παγωνίτσα Κοκολάκη

6 6 ΠΡΟΣΩΠΑ Γιάννης Κοκολάκης: Ο υπερήφανος Κρητικός με τη μεγάλη προσφορά στη γενέτειρα και την Ομογένεια Ν.Υ. και Φλόριδας Συνέχεια από τη σελίδα 4 ποντας απέναντί του έναν νεαρό που φαινόταν ακόμα πιο μικρός με το κοντό παντελονάκι, νόμιζε ότι τον κορόιδευα. Μου απάντησε αυστηρά, ότι είχε δουλειά και δεν είχε καιρό για αστεία και με ρώτησε πού είναι ο πρώτος μηχανικός. Ανεβήκαμε επάνω στο πλοίο και πήγαμε στο γραφείο του. Ακόμα θυμάμαι την έκπληξή του Εγγλέζου, όταν ο πρώτος μηχανικός, που ήταν 75 περίπου χρονών, τον βεβαίωσε ότι εγώ ήμουν ο δεύτερος μηχανικός του καραβιού. Στο δρόμο για τις μετρήσεις, με πήγε από τα γραφεία της εταιρείας του και με παρουσίαζε με θαυμασμό στους συναδέλφους του, λέγοντας ότι ενώ ήμουν τόσο νεαρός, ήμουν ο δεύτερος μηχανικός στο «Φλοίσβος ΙΙ», όπως λεγόταν το μεγάλο καράβι που δούλευα. Μάλιστα η φωτογραφία μου είχε δημοσιευτεί τότε στην πρώτη σελίδα μιας αγγλικής εφημερίδας της Σιγκαπούρης με τη σημείωση ότι ήμουν ο νεαρότερος μηχανικός του εμπορικού ναυτικού». Οπως όλοι οι ναυτικοί, έτσι και ο Γιάννης Κοκολάκης, έζησε καλές, αλλά και δύσκολες καταστάσεις στις θάλασσες. «Σα νεαρός, δεν έβλεπα ποτέ κίνδυνο», είπε. «Μια φορά, ταξιδεύαμε για τη Γιοκοχάμα. Αλλά, όταν πηγαίναμε να μπούμε στο λιμάνι, μου φώναξε ξαφνικά ο καπετάνιος να γυρίσω αμέσως ανάποδα τις μηχανές, για να κάνουμε ολοταχώς πίσω. Επρεπε να κάνουμε στροφή για να ξαναβγούμε στο πέλαγος, επειδή ερχόταν μεγάλος τυφώνας από τη Γιοκοχάμα. Εάν μας πρόφθανε μέσα στο στενό που υπήρχε εκεί, θα μας έκανε μεγάλη ζημιά. Πραγματικά, απομακρυνθήκαμε. Μας χτύπησαν κάποια παρακλάδια του τυφώνα, αλλά σαν νεαρός που ήμουν, δεν φοβήθηκα καθόλου». Συνολικά, ο Γιάννης Κοκολάκης δούλεψε στα καράβια πέντε περίπου χρόνια. Στο ενδιάμεσο είχε επιστρέψει στην Ελλάδα, όπου έκανε και τη στρατιωτική του θητεία. Εκτός από την εταιρεία του Δάμπαση, δούλεψε για ενάμιση περίπου χρόνο και σε καράβι της εταιρείας του ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ Νιάρχου. «Μια φορά πηγαίναμε με βαπόρι του Νιάρχου από την Ιαπωνία στην Ευρώπη», είπε. «Θέλαμε να πάμε Συνέχεια στη σελίδα 8 Θερμά Συγχαρητήρια στον ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΚΟΛΑΚΗ από τον Κουρνά Ρεθύμνου Κρήτης, κάτοικο Κλίαργουότερ Φλόριδας για την τιμητική παρουσίασή του από τον «Εθνικό Κήρυκα» της Νέας Υόρκης. Τιμούμε και εμείς τον Γιάννη Κοκολάκη τον υπέροχο άνθρωπο, το γνήσιο Κρητικό, τον υπερήφανο Ελληνα. Ερχόμενος στην Αμερική ο Γιάννης Κοκολάκης αξιώθηκε να γίνει επιτυχημένος επιχειρηματίας στον τομέα της ανάπτυξης και κατασκευών. Μαζί με την αξιολάτρευτη σύζυγό του, Πέγκυ έφτιαξαν μια πολυμελή και υποδειγματική ελληνοαμερικανική οικογένεια με πολλά παιδιά και εγγόνια. Ταυτόχρονα όμως μια οικογένεια δεμένη ρηζιμιά με τα ήθη, έθιμα και τα ιδεώδη της Ελληνικής Πατρίδας. ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΚΟΛΑΚΗ για την Κρήτη, την Ελλάδα και το Εθνος δεν σταμάτησαν ποτέ. Γεμάτος παλμό, ενθουσιασμό και γενναιοδωρία υπήρξε ένας ηγέτης παράδειγμα για τη διεκδίκηση των εθνικών μας θεμάτων, το Μακεδονικό, το Κυπριακό, το Ποντιακό, το Βορειοηπειρωτικό, το Αιγαίο και το Πατριαρχείο. Ο Γιάννης Κοκολάκης υπηρέτησε με ζήλο την ελληνική Ομογένεια, τα εθνικά θέματα, την ελληνική παιδεία και τη χριστιανική ορθοδοξία από όλα τα αξιώματα των μεγάλων οργανώσεών μας. PANCRETAN ASSOCIATION OF AMERICA, Chairman In Several Committees HELLENIC AMERICAN FEDERATION OF FLORIDA as President HELLENIC AMERICAN NATIONAL COUNCIL (ΗΑΝΚ) as Vice President Ο τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωστής Στεφανόπουλος (δεξιά) χαιρετά τον Γ. Κοκολάκη. Δεύτερος από αριστερά, ο Τέρης Τσαφατίνος. To one of our best friends Mr.JohnKokolakis. Wishing you all the best always. We love you very much Jimmy and Popi Demetriou Να είσαι πάντα γνήσιος, υγιής και γενναίος αγαπητέ Γιάννη Κοκολάκη. Δρ Γιάννης και Μαίρη Νάθενα και οικογένεια.

7 ΣΑΒΒΑΤΟ 15 - ΚΥΡΙΑΚΗ 16 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011 ΠΡΟΣΩΠΑ 7 CONGRATULATIONS TO JOHN KOKOLAKIS FOR HIS MANY YEARS OF LOVE & DEDICATION TO THE ASSUMPTION GREEK ORTHODOX CHURCH MAY THE LORD & PANAGIA BLESS YOU ALWAYS WITH LOVE REV. DEMETRIOS N. CALOGREDES, PROTOPRESBYTER GEORGE KOKOLAKIS, PRESIDENT THE PARISH COUNCIL AND THE ASSUMPTION COMMUNITY PORT JEFFERSON, NY

8 8 ΠΡΟΣΩΠΑ ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ Γιάννης Κοκολάκης: Ο υπερήφανος Κρητικός με τη μεγάλη προσφορά στη γενέτειρα και την Ομογένεια Ν.Υ. και Φλόριδας Συνέχεια από τη σελίδα 6 πάλι στο Αμστερνταμ για να κάνουμε κάποιες εργασίες στο καράβι. Μετά θα πηγαίναμε στην Αμερική. Ημουν και πάλι δεύτερος μηχανικός και είχαμε κάνει παραγγελία για κάποια μηχανή. Μια από εκείνες τις μέρες είδα στο ντακ δύο άνδρες να κοιτάνε προσεχτικά και από παντού το καράβι μας. Πλησίασα τον καπετάνιο που κι αυτός τους είχε δει, και ο οποίος συμφώνησε ότι οι κινήσεις τους ήταν περίεργες. Τελικά, μάθαμε ότι το πλοίο είχε πουληθεί και εκείνοι ήταν οι νέοι ιδιοκτήτες του πλοίου. Πήγαμε στο λιμάνι της Φιλαδέλφειας για να το παραδώσουμε, αλλά εκεί κοντά τρακάραμε με ένα άλλο πλοίο με μεγάλο ζημιές και για τα δύο σκάφη. Επρεπε να επισκευάσουμε το δικό μας. Ετσι, πήγαμε στο λιμάνι του Νόρφολκ της Βιρτζίνια, όπου ζητούσαν δολάρια για τις επισκευές, ενώ στη Φιλαδέλφεια ήθελαν τα διπλάσια. Στο Νόρφολκ, η εταιρεία μας έδιωξε όλους τους αξιωματικούς και από την κουβέρτα και από τη μηχανή και άφησε στη μεν μηχανή εμένα και στη γέφυρα τον καπετάνιο. Μια εβδομάδα μετά μου είπαν ότι με ζήτησε στο τηλέφωνο ο Παυλίδης, που ήταν ο νούμερο ένα στην εταιρεία του Νιάρχου. Μου είπε ότι ο καπετάνιος σε ένα από τα καράβια της εταιρείας μας το οποίο ήταν στο Λίβερπουλ της Αγγλίας είχε φύγει και θα έστελναν στη θέση του τον δικό μας. Θα έμενα μόνος, αλλά με καθησύχασε λέγοντά μου ότι εάν παρουσιαζόταν κανένα πρόβλημα, θα ήταν ο ίδιος σε δυο ώρες κοντά μου, ερχόμενος εάν χρειαζόταν, από τη Νέα Υόρκη. Τελικά, αφού παρέδωσα το καράβι σε κάποιους Αμερικανοεβραίους που το αγόρασαν, πήγα στη Νέα Υόρκη για να συναντήσω τον Παυλίδη ο οποίος θα με έστελνε σε άλλο καράβι. Εκεί, στη Νέα Υόρκη, Χαμογελαστός ο πρώην αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντικ Τσένεϊ (αριστερά) σε συνάντηση που είχε με τον Γιάννη Κοκολάκη και τη σύζυγο του δευτέρου, Πέγκυ, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης. Congratulations on all of your many achievements in life. Devotion to your family, unending support of your Cretan heritage, and your successful prosperity in business. Youhavemade allofourfamiliesveryproud. Πολλά συγχαρητήρια στον αγαπητό μας κουμπάρο και νουνό ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΚΟΛΑΚΗ που την αγάπη του για την Ελλάδα και την Κρήτη την μετουσίωσε σε έργο αξιόλογο και πολύπλευρο. Του αξίζουν συγχαρητήρια γιατί είναι επιτυχημένος σαν οικογενειάρχης και σαν Ομογενής. ΑΞΙΟΣ! George & Popi Kokolakis and family Με αγάπη Μανώλης, Μαρία και Ευάγγελος Πιπεράκης

9 ΣΑΒΒΑΤΟ 15 - ΚΥΡΙΑΚΗ 16 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011 ΠΡΟΣΩΠΑ 9 Ο Γιάννης Κοκολάκης (αριστερά), πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας Φλόριδας, με τον διάσημο Ελληνοαμερικανό χειρουργό Ανδρέα Τζάκη, από το Μαϊάμι, στον οποίο είχε επιδοθεί τιμητική πλακέτα. ένας φίλος μου που ήταν κι αυτός πριν χρόνια ναυτικός και τα είχε παρατήσει, μου άλλαξε τα μυαλά. Με έπεισε και παράτησα κι εγώ τη θάλασσα και τις περιπέτειές της». Από τότε, ο νεαρός Κοκολάκης άρχισε να δουλεύει ως μηχανικός σε αυτοκίνητα στο Λονγκ Αϊλαντ της Νέας Υόρκης. Στη συνέχεια έπιασε δουλειά ως υδραυλικός σε ένα συγγενή της μετέπειτα γυναίκας του που έμενε στο Μπρούκλιν και ο οποίος του έκανε και το προξενιό. Συνέχισε να εργάζεται ως υδραυλικός με άλλες εταιρίες, ενώ τα απογεύματα έκανε και δικές του δουλειές. Δεν άργησε να ανοίξει δική του επιχείρηση πάλι σε υδραυλικά. «Αρχισα να επεκτείνω τις δουλειές που αναλάμβανα και σε ηλεκτρολογικά και άλλα, με αποτέλεσμα να δημιουργήσω εταιρία κονστράξιον», πρόσθεσε ο κ. Κοκολάκης. «Είχα ξεκινήσει από το μηδέν και είχα αρχίσει να αναπτύσσω τις δουλειές μου. Δεν φοβόμουν τη δουλειά και προχωρούσα. Πολλές φορές δούλευα μέχρι τις 2 μετά τα μεσάνυκτα, και στις 6 τα ξημερώματα έπρεπε να είμαι στο Μανχάταν για να συνεχίσω τις δουλειές μου». Η κατασκευαστική εταιρεία του κ. Κοκολάκη άρχισε από το Μπρούκλιν. Επειδή δεν μπορούσε ακόμα να πάρει κρατικές δουλειές, συνεργάστηκε για ένα χρονικό διάστημα με την εταιρία Τραταρού. Κάποια στιγμή ήταν πλέον έτοιμος να αρχίσει να παίρνει μόνος του κρατικές δουλειές. Τότε η εταιρεία του μεταφέρθηκε στο Ρόκι Πόιντ του Λονγκ Αϊλαντ. Οι δουλειές του επεκτείνονταν στη Νέα Υόρκη, τη Νέα Ιερσέη, το Κονέκτικατ, την Πενσιλβάνια, τη Βιρτζίνια και αλλού. Εφτασε καιρός που απασχολούσε 300 και 400 υπαλλήλους. Μια χρονιά απειλήθηκε με οικονομική καταστροφή. «Κάποια εργατικά συνδικάτα ήθελαν να με κάνουν όργανό τους και εγώ αντιδρούσα», είπε. «Εφτασα σε σημείο να τους διαμηνύσω ότι θα συνεργαζόμουν, μόνο εάν μου έδιναν ένα χαρτί, ότι εγώ θα είμαι το αφεντικό στη δουλειά μου και όχι εκείνοι. Κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει, οπότε ακολούθησε σοβαρή αντιπαράθεση που κινδύνευσε να φτάσει στα άκρα. Στη διαμάχη που ακολούθησε μπήκε μάλιστα στη μέση για να ηρεμήσει την κατάσταση ο ίδιος ο διευθυντής της τοπικής αστυνομίας. Φτάσαμε μάλιστα και στα δικαστήρια τα οποία με δικαίωσαν». Ο κ. Κοκολάκης συνεχίζει ακόμα να ασχολείται με την κατασκευαστική εταιρία που δημιούργησε. «Δεν αποσύρθηκα ποτέ», έσπευσε να διευκρινίσει. «Τώρα είναι μπροστά, ο γιος μου, ο Σήφης, αλλά εγώ είμαι από κοντά. Υπάρχουν γραφεία μας και στη Νέα Υόρκη και στη Φλόριδα». Η δραστηριότητα του κ. Κοκο- Συνέχεια στη σελίδα 10 Ο Γιάννης Κοκολάκης υπήρξε συναγωνιστής και φίλος για πολλές δεκαετίες. Διετέλεσε και παραμένει σημαντικό στέλεχος του Ελληνοαμερικανικού Εθνικού Συμβουλίου του κρητικού στοιχείου της Αμερικής και του Ελληνισμού του Κλίαργουότερ. Αναγνωρίζουμε το έργο του και του ευχόμαστε δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσει μαζί με την αγαπημένη του σύζυγο την προσφορά του στα ομογενειακά θέματα σε μια κρίσιμη εποχή για τον Ελληνισμό. Με αγάπη ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΕΜΠΟΝΗΣ και Οικογένεια. O Γιάννης Κοκολάκης έχει διαγράψει μία μακρά και συνεπή πορεία στο Ομογενειακό γίγνεσθαι υπηρετώντας από διάφορες θέσεις την Παγκρητική Ένωση Αμερικής, το Ελληνο-Αμερικανικό Εθνικό Συμβούλιο και την Ομοσπονδία της Φλώριδας. Με την εργασία του έχει συμβάλει στη διατήρηση και ενίσχυση της Κρητικής παράδοσης, στην υποστήριξη της Ελληνόγλωσσης Παιδείας και έχει δώσει δυναμικό παρών σε όλους τους μεγάλους αγώνες της ομογένειας για τα εθνικά μας θέματα. Τον συγχαίρω για την πολύπλευρη προσφορά του και του εύχομαι υγεία και δύναμη για να συνεχίσει το έργο του. Με εκτίμηση και αγάπη Θ. Γ. Σπυρόπουλος Συντονιστής ΣΑΕ των Η.Π.Α. ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΑΠΟΔΗΜΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ (ΣΑΕ) ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣΗ.Π.Α. WORLD COUNCIL OF HELLENES ABROAD (S.A.E.) U.S.A. REGION

10 10 ΠΡΟΣΩΠΑ ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ Συγχαρητήρια στον καλό μου φίλο Γιάννη Κοκολάκη. Γιάννη ξεχωρίζεις γιατί είσαι ωραίος άνθρωπος, με χαρακτήρα, καλός πατριώτης και σπουδαίος οικογενειάρχης. Πάντα Αξιος. Σου ευχόμαστε υγεία και χαρά. Oικογένεια Ιωάννου και Αικατερίνης Φιλιππάκη Ο κ. Κοκολάκης και άλλα στελέχη του Εθνικού Συμβουλίου σε επίσκεψή τους στον πρώην πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλο. Γιάννης Κοκολάκης: Ο υπερήφανος Κρητικός με τη μεγάλη προσφορά στη γενέτειρα και την Ομογένεια Ν.Υ. και Φλόριδας Πολλά θερμά συγχαρητήρια τιμή και ευχές στον αγαπητό φίλο και εξαίρετο συντοπίτη ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΚΟΛΑΚΗ του οποίου η διαδρομή στην Ομογένεια χαράζει δρόμο για όλους, όσους ασχολούμαστε με τα κοινά να τον βαδίσουμε γιατί έχει αποδειχτεί πως οδηγεί στην επιτυχία. Υγεία και δύναμη για τη συνέχιση της αποστολής. Γιάννης Μάνος Πρόεδρος Παγκρητικής Ενωσης Αμερικής Συνέχεια από τη σελίδα 9 λάκη όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε υποδειγματική, ιδιαίτερα για τους νέους, αφού ξεκίνησε από το τίποτα και κατάφερε να φτάσει σε οικονομική επιτυχία με τις επιχειρήσεις του, αλλά και σε κοινωνική καταξίωση. Τι θα συμβούλευε τους νεότερους; «Η συμβουλή μου σ αυτούς είναι να είναι πάντα ειλικρινείς και πάντα να προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο για τους πελάτες τους, εφόσον γίνουν επιχειρηματίες», τόνισε. «Οταν είναι ειλικρινείς και ενδιαφέρονται να κάνουν καλή δουλειά, θα είναι και εργατικοί. Και ακόμα, θέλω να τους πω, να επιμένουν στην εργασία τους. Αυτοί που βιάζονται να κάνουν χρήματα με οποιοδήποτε τρόπο, κάνουν μεγάλο λάθος. Πολλοί από αυτούς, που συνάντησα στις δουλειές μου, διαπίστωσα ότι στο τέλος, δεν έφτασαν πουθενά». Στη Φλόριδα ο κ. Κοκολάκης είναι με την οικογένειά του, από το Το σπίτι του είναι στο Ντανίντεν, μεταξύ Κλίαργουότερ και Παλμ Χάρμπορ, κοντά στο Τάρπον Σπρινγκς. Η αυλή του ακουμπά στη θάλασσα και σε μικρή απόσταση απέναντι, βρίσκεται ένα πανέμορφο μικρό νησάκι με δένδρα. «Το σπίτι αυτό το είχαμε αγοράσει για τα γεράματά μας», είπε. «Μια μέρα ήλθαμε εδώ με το αυτοκίνητό μας για να περάσουμε λίγες μέρες και να επιστρέψουμε στη Νέα Υόρκη. Σε μια στροφή εδώ κοντά είδα μια πινακίδα για υποστήριξη στον γνωστό Ελληνοαμερικανό πρώην ομοσπονδιακό βουλευτή, Μάικ Μπιλιράκη που είναι εδώ στην περιοχή. Χωρίς δισταγμό, σκέφθηκα ότι πρέπει να τον υποστηρίξουμε γιατί είναι Ελληνας. Αμέσως, έκανα μεταγραφή από τη Νέα Υόρκη εδώ, για να μπορέσουμε να τον υποστηρίξουμε με ψήφους. Υστερα από λίγο καιρό, εγκατασταθήκαμε μόνιμα εδώ στη Φλόριδα». Ο κ. Κοκολάκης βρήκε στην σύζυγό του, Πέγκυ, που κατάγεται από τη Χίο, τον καλό του άγγελο. «Η Πέγκυ από την πρώτη κιόλας μέρα, στάθηκε στο πλευρό μου», τόνισε. «Πολλές φορές, όταν εγώ δεν είχα ακόμα άδεια οδηγήσεως, Ο κ. Κοκολάκης (αριστερά) με δύο πολιτικούς, τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τον Ελληνοαμερικανό πρώην βουλευτή, Μάικ Μπιλιράκη.

11 ΣΑΒΒΑΤΟ 15 - ΚΥΡΙΑΚΗ 16 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011 ΠΡΟΣΩΠΑ 11 με πήγαινε αυτή στις διάφορες δουλειές μου και με γύριζε στο σπίτι. Στα πρώτα μου βήματα στη δουλειά, όταν χρειαζόμουν διάφορα υλικά για το κονστράξιον, της έδινα μια λίστα και αυτή, πήγαινε τα αγόραζε και τα έφερνε στο σπίτι για να τα πάρω μαζί μου την άλλη μέρα. Η Πέγκυ ήταν πάντα δίπλα μου. Στις καλές και στις δύσκολες στιγμές. Η ίδια μάλιστα είχε αναλάβει και τη γραφική δουλειά, καθώς και το μισθολόγιο της εταιρίας, γιατί εκείνα τα πρώτα δύσκολα χρόνια, δεν είχαμε τη δύναμη να διατηρούμε Οσο για την Ελλάδα, είμαι απογοητευμένος γιατί ποτέ δεν κοίταξε με αποφασιστικότητα να συνεργαστεί με την Ομογένεια της Αμερικής γραμματείς». Το ζεύγος Κοκολάκη, έχει τρία παιδιά, όλα παντρεμένα: τον Μιχάλη, που είναι το μεγαλύτερο, σπούδασε Αρχιτεκτονική και διαχειρίζεται τις κτηματομεσιτικές εργασίες της οικογένειας, τον Σήφη (Ιωσήφ), που σπούδασε δικηγόρος, και είναι σήμερα πρόεδρος της κατασκευαστικής εταιρίας και τη Μαρία η οποία σπούδασε Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας (Μass ommunications). Ο Μιχάλης έχει δύο παιδιά, την Παγώνα και τον Γιάννη, ο Σήφης, τρία, τον Γιάννη, την Ελένη και την Παγώνα και η Μαρία, τέσσερα, τον Μανώλη, την Ευαγγελία, τον Γιάννη και τον Σήφη. Τι έχει να πει για την σημερινή κατάσταση της Ομογένειας ο κ. Κοκολάκης; «Εζησα καλά την Ομογένεια και θέλω να πω ότι, δυστυχώς, είμαι απογοητευμένος από την Ελλάδα», απάντησε. «Είμαι, πάντως, ευχαριστημένος που μετά από πολλούς αγώνες, μπορούν, επιτέλους, οι Ελληνες να έρχονται στην Αμερική, χωρίς βίζα. Οσο για την Ελλάδα, είμαι απογοητευμένος γιατί ποτέ δεν κοίταξε με αποφασιστικότητα να συνεργαστεί με την Ομογένεια της Αμερικής. Κάναμε διάφορες προσπάθειες Κι αυτό συνέβη με όλες τις κυβερνήσεις. Το παράπονό μου ήταν πάντα, γιατί οι Εβραίοι καταφέρνουν και συνεργάζονται μεταξύ τους και εμείς δεν μπορούμε... Οταν ήμουν πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Φλόριδας, προσπαθούσα να οργανώσω κάτι παρόμοιο με εκείνο των Εβραίων, αλλά, δυστυχώς, δεν μπορούσα. Σκέφθηκα να ζητήσω και τη συνεργασία της Ελλάδας. Για το λόγο αυτό είχα στείλει αρκετά γράμματα σε διάφορους πολιτικούς στη γενέτειρα. Ο μόνος που μου απάντησε ήταν ο τότε πρόεδρος της ελληνικής Βουλής, Απόστολος Κακλαμάνης. Με συνεχάρη και με διαβεβαίωσε ότι θα συνεργαστούμε. Δεν είχαμε ζητήσει χρήματα, αλλά ζητήσαμε, όταν θα έρχεται Ελληνας πολιτικός προς τα εδώ, να ειδοποιούμαστε ένα μήνα νωρίτερα και ο πολιτικός αυτός να είναι για τρεις ημέρες στη διάθεσή μας. Ο Κακλαμάνης είχε απαντήσει ότι θα εφαρμοστεί αυτό. Ο σκοπός μου ήταν, όταν ερχόταν ένας Ελληνας πολιτικός να τον γνωρίσουμε με εδώ πολιτικούς και να υπάρχει συνεργασία. Ομως, αυτό, δυστυχώς, δεν έγινε ποτέ. Είχαμε κάνει πολλά ταξίδια παλαιότερα με το Ελληνοαμερικανικό Εθνικό Συμβούλιο. Ο Θόδωρος Σπυρόπουλος που ήταν τότε πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου, είναι ήρωας και καλός πατριώτης». Ο κ. Κοκολάκης υποστήριξε ότι οι ομογενείς απογοητεύονται όταν βλέπουν ότι οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις δεν δείχνουν το πρέπον ενδιαφέρον για την Ομογένεια. «Οσον αφορά την εδώ Ομογένεια, θέλω να πω ότι όταν ήμουν πρόεδρος της Ομοσπονδίας, ποτέ δεν έβγαλα ένα πρόγραμμα και να μην ήταν όλοι δίπλα μου», είπε. «Συμπαραστάθηκαν και χρηματικώς και ηθικώς. Θυμάμαι ότι είχαμε στείλει 6-7 κοντέινερς με φάρμακα και ρούχα, για τους κατοίκους της Γεωργίας, στην πρώην Σοβιετική Ενωση». Ο κ. Κοκολάκης υποστηρίζει ότι όσο περνούν τα χρόνια, μειώνεται το έργο των ομογενειακών οργανώσεων. «Δυστυχώς, έχει αρχίσει και λείπει ένα βασικό όργανο, το οποίο είναι η Νεολαία», τόνισε. «Δεν έχουμε εμψυχώσει τους νέους και τις νέες μας να κρατούν τη σκυτάλη, όπως την κρατούσαμε εμείς οι παλαιότεροι. Βλέπουν στις συγκεντρώσεις οι νέοι μας ότι οι παλαιότεροι θέλουν συνήθως να κάνουν το δικό τους. Σε μεγάλο βαθμό φταιμε εμείς οι μεγαλύτεροι. Ως πρόεδρος, επίσης, της εδώ Ομοσπονδίας είχα ζητήσει από τους συλλόγους να οργανώσουν χορευτικά συγκροτήματα, που ελκύουν τη Νεολαία, να κάνουν διάφορους διαγωνισμούς κ.λ.π. Η ίδρυση χορευτικών συγκροτημάτων, μπορεί να βοηθήσει το πλησίασμα της Νεολαίας, αλλά δεν είναι και η μοναδική λύση. Σχετικά με τη Νεολαία θα μπορούσαν σε πολλά πράγματα να συνεργάζονται μεταξύ τους οι οργανώσεις. Μας λείπει η βούληση να συνεργαζόμαστε μεταξύ μας και αυτό είναι πρόβλημα». Γενικότερα, ο κ. Κοκολάκης πιστεύει ότι εάν γίνει μια σύγκριση με την Ομογένεια πριν μερικές δεκάδες χρόνια, σήμερα οι ομοσπονδίες και οι σύλλογοί μας βρίσκονται σε μια φάση φθοράς. Αλλά, δεν πιστεύει ότι στο μέλλον μπορούν να αντικαταστήσουν αυτές τις οργανώσεις, οι μη εκκλησιαστικές κοινότητες για τις οποίες γίνεται κατά καιρούς λόγος. «Δυστυχώς και πάλι, όσο φεύγουν οι παλαιότεροι, τόσο και απομακρύνονται οι νεότεροι», Αγαπημένε μας κουνιάδε και θείε Γιάννη Κοκκολάκη θερμά συγχαρητήρια για την ιδιαίτερη τιμή και αναγνώριση του έργου σου από το «Περιοδικό» του «Εθνικού Κήρυκα». υποστήριξε. Ο κ. Κοκολάκης πιστεύει ότι θα έπρεπε να συντηρούνται οι τοπικοί σύλλογοι, να είναι οργανωμένοι σωστά και να συνεργάζονται στενά με τη Νεολαία. Και πρόσθεσε: «Πρέπει να καταβληθούν προσπάθειες για να ξαναζωντανέψει η οργανωμένη Ομογένεια». Ο κ. Κοκολάκης κάνει ο ίδιος αναφορά στη δύσκολη κατάσταση που περνούν τα σχολεία της Ομογένειας. «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχει κίνδυνος για τα σχολεία μας», είπε. «Πιστεύω, ότι εκεί που φθάσαμε, τα σχολεία τύπου τσάρτερ αποτελούν τη μεγάλη λύση, που είναι και η μοναδική. Θα ήταν καλό να σταματήσει να τα αντιμετωπίζει αρνητικά η Αρχιεπισκοπή Αμερικής. Πρέπει να τα υποστηρίζει, ενθαρρύνοντας τη δημιουργία και άλλων. Αλλωστε, δεν Συνέχεια στη σελίδα 12 Ξεχωρίζεις για τον χαρακτήρα σου και προπάντων για την ιδιαίτερη αγάπη σου στην οικογένεια σου. Δίνεις και την ζωή σου για όλους εμάς. Ολοι εμείς σου ευχόμαστε υγεία και χαρά. Το Ιδρυμα Βενιζέλου τιμά τον κ. Κοκολάκη. Αριστερά, οι: Ν. Παπαδάκης, και μητροπολίτης Χανίων κ. Δαμασκηνός. Δεξιά, ο Κ. Μητσοτάκης. Με πολλή αγάπη Μιλτιάδης Αχλαδιώτης τα ανίψια σου Εφη και Βάσελ, Ιωάννα και Ελιάνα.

12 12 ΠΡΟΣΩΠΑ Γιάννης Κοκολάκης: Ο υπερήφανος Κρητικός με τη μεγάλη προσφορά στη γενέτειρα και την Ομογένεια Ν.Υ. και Φλόριδας ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ Συνέχεια από τη σελίδα 11 χρειάζεται τα σχολεία της Ομογένειας να υπάγονται μέσω των κοινοτήτων στην Αρχιεπισκοπή». Με την ευκαιρία αυτή, ο κ. Κοκολάκης υπογράμμισε ότι θα ήθελε να πει στον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής, ότι δεν πρέπει να λείψει το «Greek Orthodox Church» από τις εκκλησίες μας. Επίσης, ότι όλες οι εκκλησίες «θα πρέπει να κάνουν τις Θείες Λειτουργίες στην ελληνική γλώσσα». Πρέπει η Ομογένεια να διατηρήσει και να μεταδώσει στις νεότερες γενιές την ελληνική γλώσσα, τον πολισμό, τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμά μας; «Πρέπει», απάντησε αμέσως ο κ. Κοκολάκης. «Γιατί αυτά είναι η ταυτότητά μας και αλίμονο αν τη χάσουμε». Η γνώμη του για την εθνική παρέλαση που γίνεται στο Τάρπον Σπρινγκς, είναι, ότι σε αφορά τους Αμερικανούς, δεν περνούν τα μηνύματα που θα έπρεπε. Πρέπει να χρησιμοποιείται επαρκώς και η αγγλική γλώσσα. «Εγώ και οι άλλοι ομογενείς ξέρουμε γιατί γίνεται η Παρέλαση και με τι συνδέεται», είπε. «Αλλά, πρέπει να δείξουμε και στους ξένους ποιοί είμαστε, από πού ερχόμαστε και άλλα. Προσωπικά, μου έτυχε αρκετές φορές να γίνεται η Παρέλαση και ξένοι τριγύρω μου να με ρωτούν περί τίνος πρόκειται». Σχετικά με το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ) δήλωσε: «Δεν νομίζω ότι αυτή η παγκόσμια οργάνωση να λειτούργησε ποτέ καλά και φοβάμαι πως ούτε πρόκειται να λειτουργήσει. Και τούτο, γιατί βρίσκεται υπό την άμεση εξάρτηση και τον έλεγχο της ελληνικής κυβέρνησης. Δυστυχώς, έχουμε πρόβλημα. Βεβαίως, ως θεσμός είναι καλός. Αλλά, η δομή λειτουργίας του δεν είναι καλή». Οσο για το Ελληνοαμερικανικό Εθνικό Συμβούλιο, ο κ. Κοκολάκης είπε ότι αυτό ξεκίνησε το έργο του καλά. «Ο Θόδωρος Σπυρόπουλος και όλοι εμείς που τον ακολουθούσαμε, κάναμε πολλές θυσίες, αλλά δυστυχώς, δεν φτάσαμε σήμερα πουθενά». Μερικές από τις αιτίες, τις απέδωσε στην ανταγωνιστικότητα που δημιουργήθηκε από πλευράς του ΣΑΕ, όταν το τελευταίο ιδρύθηκε. «Πιστεύω, ότι το ΣΑΕ έβλαψε το Εθνικό Συμβούλιο», υποστήριξε. Πάντοτε ο κ. Κοκολάκης υποστήριζε Με φανερή την ικανοποίηση στα πρόσωπά τους, ο Γιάννης και η σύζυγός του, Πέγκυ Κοκολάκη (στη μέση) με όλα τα μέλη της μεγάλης οικογένειάς τους, παιδιά, γαμπρούς, νύφες και εγγόνια. Υπερήφανος για την καταγωγή του. Ο κ. Κοκολάκης, με κρητική ενδυμασία, μαζί με τον εγγονό του, Γιάννη Κοκολάκη στην παρέλαση. Ο κ. Κοκολάκης (δεύτερος από αριστερά) με συμπατριώτες του, που κρατούν κρητικά όργανα, στην ελληνική παρέλαση για την 25η Μαρτίου, στο φημισμένο «Ελληνικό Χωριό», Τάρπον Σπρινγκς.

13 ΣΑΒΒΑΤΟ 15 - ΚΥΡΙΑΚΗ 16 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011 ΠΡΟΣΩΠΑ 13 Ευτυχής παππούς με τρία από τα εγγόνια του, τους Γιάννη Κοκολάκη (αριστερά), Μανώλη Καστρινάκη και Ευαγγελία Καστρινάκη Δύσκολες, αλλά αξέχαστες στιγμές στις θάλασσες, όταν ήταν ναυτικός. Ο Γιάννης Κοκολάκης, καθήμενος αριστερά μπροστά, με συναδέλφους του σε ένα από τα καράβια στα οποία είχε δουλέψει. με όποιο τρόπο μπορούσε τους ομογενείς που ήταν υποψήφιοι, ή υπηρετούσαν σε δημόσια αξιώματα. Με τον πρώην ομοσπονδιακό βουλευτή, Μάικ Μπιλιράκη, τον συνδέει πολύχρονη φιλία. Σήμερα, υποστηρίζει και τον γιο του τελευταίου, που πήρε τη θέση του πατέρα του στο Κογκρέσο, Γκας (Κώστα) Μπιλιράκη. «Και οι δύο τους έχουν κάνει μεγάλες προσπάθειες για την υποστήριξη των δικαίων ελληνικών θέσεων σε διάφορα ζητήματα», υπογράμμισε ο κ. Κοκολάκης. Για τη σημερινή κρίσιμη οικονομική κατάσταση που περνά η Ελλάδα, ο κ. Κοκολάκης υποστήριξε ότι η Ομογένεια παρακολουθεί καθημερινώς με πολύ ενδιαφέρον, αλλά και πόνο τα διαδραματιζόμενα και συμπαρίσταται. Ολα αυτά τα χρόνια, ο κ. Κοκολάκης τιμήθηκε από διάφορους φορείς εδώ και στην Ελλάδα. Ξεχωριστή τιμή θεωρεί τη διάκριση που έτυχε από το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών και Μελετών «Ελευθέριος Βενιζέλος» στην Κρήτη. Το τελευταίο τον έχει αναγορεύσει εταίρο του Ιδρύματος. Ανάμεσα στα εκθέματα του Ιδρύματος αυτού, είναι και η θρυλική Πακάρ, το αυτοκίνητο του Βενιζέλου, που δέχτηκε τις σφαίρες των πολέμιων του Εθνάρχη κατά τη δολοφονική απόπειρα κατά της ζωής του, τον Ιούνιο του 1933 στη Λεωφόρο Κηφισίας στων Αθηνών. Πριν λίγα χρόνια, ομάδα ομογενών με τον κ. Κοκολάκη, αναζήτησε, βρήκε το ίδιο μοντέλο αυτοκινήτου στην Αμερική, το οποίο αγοράστηκε και σήμερα εκτίθεται μαζί με το ιστορικό αυτοκίνητο του Βενιζέλου στο Ιδρυμα. Το ζεύγος Κοκολάκη, με τον Οικ. Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο και τον Αρχιεπίσκοπο κ. Δημήτριο. Αριστερά, οι Σήφης και Αννα Κοκολάκη. Ο Γιάννης. Κοκολάκης ανταλλάσσει χειραψία με τον πρώην αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ. Σπυρίδωνα σε ομογενειακή εκδήλωση. Από τα πρώτα, δύσκολα χρόνια στα καράβια. Ο Γιάννης Κοκολάκης φορώντας τη στολή του μηχανικού Εμπορικού Ναυτικού. Βρέθηκε στις άκρες του κόσμου, αλλά τελικά άραξε την ηλιόλουστη Φλόριδα.

14 14 ΤΑΞΙΔΙΑ Της Ζερμαίν Αλεξάκη Αν και διάσημο πια στους κύκλους των φανατικών σκιέρ, το μεγάλο βουνό της μεθορίου κρατά ακόμη μυστικές τις ομορφιές του. Tο Καϊμακτσαλάν και η ευρύτερη περιοχή της ορεινής Πέλλας αποτελούν ιδανικό προορισμό για όσους θέλουν να απολαύσουν την άγρια φύση και την εναλλαγή τοπίων, να πατήσουν στα σίγουρα χιόνι, αλλά και να περάσουν αξέχαστες στιγμές σε ζεστούς, παραδοσιακούς ξενώνες. Το όρος Βόρας γνωστό και ως Καϊμακτσαλάν (στα τούρκικα κaymak=κρέμα γάλακτος δηλαδή καϊμάκι και alan =περιοχή) ξεδιπλώνει τη χιονισμένη κορμοστασιά του στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας και χωρίζει με τη μεγαλόπρεπη παρουσία του τη Μακεδονία από τη F.Y.R.O.M. Με ύψος μέτρων συγκαταλέγεται ανάμεσα στα ψηλότερα, ομορφότερα, αλλά και περισσότερο άγνωστα βουνά της πατρίδας μας. Η ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα αυτή περιοχή προσεγγίζεται εύκολα από την Εδεσσα, αλλά και την Κοζάνη ή τη Φλώρινα, αφού σε όλες τις περιπτώσεις οι οδοί πρόσβασης είναι ασφάλτινοι. Η διαδρομή από την Εδεσσα μέχρι το χιονοδρομικό κυλά ιδιαίτερα ευχάριστα, ωστόσο κατά τους χειμερινούς μήνες και κυρίως τα πρωινά χρειάζεται προσοχή στις στροφές αμέσως μετά την πόλη των καταρρακτών, αλλά στις ευθείες της λίμνης Καΐμακτσαλάν: Παγωμένη ομορφία Στην κορυφή του Καϊμακτσαλάν δεσπόζει το παρεκκλήσι του Προφήτη Ηλία. του Αγρα, καθώς στα σκιερά σημεία δημιουργείται πάγος. Στις όχθες της λίμνης (4 μίλια από την Εδεσσα) θα προτείνουμε να κάνετε την πρώτη στάση. Στη θέση της σημερινής λίμνης, σύμφωνα με ιστορικές πηγές, βρισκόταν το έλος του Τιάβου, ένας τόπος άγριος, με πυκνή βλάστηση που έδινε καταφύγιο σε πολλά άγρια ζώα και πουλιά. Από εδώ πήγαζε ο ποταμός Βόδας (σλαβική λέξη που σημαίνει νερό), γνωστός σήμερα σαν Εδεσσαίος. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, η ΔΕΗ ύψωσε μικρό φράγμα με αποτέλεσμα να σχηματιστεί μια υδάτινη λεκάνη χωρητικότητας ενάμισι εκατομμυρίου κυβικών μέτρων νερού. Το σημερινό της όνομα οφείλεται στον Ναυπλιώτη υπολοχαγό του Πεζικού Τέλο Αγαπητό (γνωστό με το ψευδώνυμο καπετάν Αγρας), τον οποίον κρέμασαν οι Βούλγαροι στις 8 Ιουνίου του 1907 στην περιοχή. Η λίμνη του Αγρα αποτελεί έναν από τους υδροβιότοπους της Μακεδονίας. Εχουν καταγραφεί 133 από τα συνολικά 422 είδη πουλιών που υπάρχουν στην Ελλάδα, εκ των ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ οποίων τα 54 φωλιάζουν στη λίμνη. Το σαλέ του χιονοδρομικού κέντρου βρίσκεται σε ύψος μέτρων και υποδέχεται τα Σαββατοκύριακα εκατοντάδες επισκέπτες. Επίσης, στη λίμνη παρατηρούνται 2 είδη αμφιβίων και 2 είδη θηλαστικών. Στις όχθες της λειτουργεί Κέντρο Ενημέρωσης απ όπου μπορείτε να προμηθευθείτε έντυπο υλικό για τον υδροβιότοπο και γενικά για τον Νομό Πέλλας. Από τη λίμνη ο δρόμος συνεχίζει ασφάλτινος ως τη διασταύρωση της Αρνισσας απ όπου θα εγκαταλείψετε τον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στην Κοζάνη και στη Φλώρινα και θ αρχίσετε ν ανηφορίζετε -όπως δείχνουν οι ταμπέλες- με τελικό προορισμό το χιονοδρομικό κέντρο. Στον Παλιό Αγιο Αθανάσιο υπάρχει η δυνατότητα για μια βόλτα με άλογα μέσα στον οικισμό και στο γειτονικό δάσος. Στην πορεία σας θα συναντήσετε αρκετά ορεινά χωριά, όπως η Παναγίτσα, ο Νέος Αγιος Αθανάσιος, η Ζέρβη, αλλά και τη διασταύρωση που οδηγεί στον Παλιό Αγιο Αθανάσιο, έναν οικισμό που έχει μετατραπεί με την πάροδο του χρόνου στο πιο must χειμερινό «στέκι» της Β. Ελλάδας. Ο δρόμος για το χιονοδρομικό κέντρο εκχιονίζεται συχνά, όμως οι δυο - τρεις τελευταίες στροφές χρειάζονται προσοχή κυρίως λόγω πάγου. Φτάνοντας στο χιονοδρομικό κέντρο θα σας εντυπωσιάσουν οι μεγάλες ολόλευκες φυσικές πίστες που μοιάζουν ατέλειωτες και ο ελεύθερος ορίζοντας που αφήνει το βλέμμα να περιπλανηθεί στις χιονισμένες πλαγιές. Παλιός Αγιος Αθανάσιος Η ορεινή αυτή κοινότητα (παλιότερη ονομασία Τσέγανη) κτίστηκε το 16ο αι. και μέχρι τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο διατηρούσε έναν σημαντικό αριθμό μόνιμων κατοίκων. Το σαλέ του χιονοδρομικού κέντρου βρίσκεται σε ύψος μέτρων και υποδέχεται τα Σαββατοκύριακα εκατοντάδες επισκέπτες.

15 ΣΑΒΒΑΤΟ 15 - ΚΥΡΙΑΚΗ 16 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011 ΤΑΞΙΔΙΑ 15 Στη λίμνη του Αγρα έχουν καταγραφεί 133 είδη ορνιθοπανίδας. Στα χρόνια που ακολούθησαν αποψιλώθηκε δημογραφικά και σχεδόν ερήμωσε. Πριν από περίπου 20 χρόνια και μετά τη δημιουργία του χιονοδρομικού κέντρου, οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Το ηλεκτρικό ρεύμα έφτασε στο χωριό, τα παλιά καλντερίμια πλακοστρώθηκαν ξανά, τα χαλάσματα ανοικοδομήθηκαν από τα θεμέλια και έγιναν πάλι κατοικήσιμα. Πλέον τα Σαββατοκύριακα του χειμώνα και τα τριήμερα των εορτών η κίνηση αγγίζει τα όρια του κορεσμού. τα Λουτρά «κατω απο τη φωτια». Ενας καινούργιος ασφάλτινος δρόμος περνά μέσα από το περίφημο Μαύρο Δάσος συνδέοντας το χιονοδρομικό κέντρο με τα Λουτρά Ποζάρ που βρίσκονται στις ανατολικές παρυφές του βουνού, κοντά στην Αριδαία. Εδώ το Καϊμακτσαλάν μας δείχνει το πιο «θερμό» του πρόσωπο, η ονομασία Ποζάρ άλλωστε στην ντοπιολαλιά σημαίνει «κάτω από τη φωτιά». Οι ιαματικές πηγές που αναβλύζουν από τα σπλάχνα του βουνού έχουν σταθερή θερμοκρασία 37 βαθμών Κελσίου. Η ωριαία παροχή φτάνει τα 650 κυβ. μέτρα, αρκετή για τη λειτουργία του υδροθεραπευτηρίου και της ανοικτής πισίνας ( Λίγο ψηλότερα από τις εγκαταστάσεις των λουτρών, στις κατάφυτες πλαγιές του Καϊμακτσαλάν ξανοίγεται ένας μαγευτικός δασωμένος ορεινός τόπος που θαρρείς και ξεπήδησε από παραμύθι. Αφθονα τρεχούμενα νερά, μικροί σκαλωτοί καταρράκτες και οργιαστική βλάστηση συνθέτουν ένα φανταστικό σκηνικό. Αξίζει ν ακολουθήσετε το μονοπάτι που οδηγεί μετά 300 μέτρα στην είσοδο του επισκέψιμου σπηλαίου κι από εκεί να συνεχίσετε σε πορεία παράλληλη με τις όχθες του ορεινού ποταμού Αγίου Νικολάου, γνωστού και ως Θερμοπόταμος ή Τοπλίτσα. Στα 15 λεπτά ακολουθώντας το πλακόστρωτο καλντερίμι θα συναντήσετε τον πρώτο καταρράκτη. Στη συνέχεια θα δοκιμαστείτε στο σκαρφάλωμα, ενώ σε κάποια σημεία ίσως χρειαστεί να μπείτε λίγο στο νερό μέχρι να φτάσετε στο δεύτερο και σαφώς πιο εντυπωσιακό καταρράκτη που σχηματίζει το ρέμα της Κουνουπίτσας. Οι έμπειροι πεζοπόροι θα φτάσουν μέχρι τη δασική θέση Ράμνο Μπορ (ίσιο πεύκο) απ όπου θα ατενίσουν όλο το μεγαλείο των ψηλότερων κορφών του Καϊμακτσαλάν. (Για οργανωμένες πεζοπορικές διαδρομές επικοινωνήστε με τον Ιωάννη Χατζηαντωνίου στο ). Η επιστροφή από το Λουτράκι και την Αριδαία στην Εδεσσα μπορεί να γίνει μέσω Κερασιάς σε μια διαδρομή ιδιαίτερης αισθητικής αξίας ειδικά την άνοιξη οπότε ανθίζουν οι κερασιές. Πηγή: «Eθνος» Αν χρειάζεστε DJ ή Ζωντανή Ελληνική Μουσική τηλεφωνήστε στο (201) Για την επιτυχία της εκδήλωσης σας, εμπιστευτείτε τον γνωστό σε όλους Nicos Nicolaides The Cosmopolitans DJ or Live Greek Music ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΝ ΙΔΡΥΜΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗ ΒΡΑΒΕΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗ Καλούμε όλους τους φοιτητές και φοιτήτριες των κολλεγίων (senior college undergraduates only) σε διαγωνισμόν ο οποίος θα γίνει στο τέλος του Οκτωβρίου Δέκα (10) φοιτητές με τις καλύτερες πανεπιστημιακές επιδόσεις θα λάβουν τα ακόλουθα χρηματικά βραβεία: Ο πρώτος $1,000, ο δεύτερος $800 και οι επόμενοι οκτώ από $500 Οσοι θέλουν να συμμετάσχουν παρακαλούνται να αποστείλουν μέχρι την 30ήν Οκτωβρίου 2011 τα αποτελέσματα των κολλεγιακών τους επιδόσεων (official cumulative transcript) μέχρι και το ακαδημαϊκόν έτος που έληξε τον Ιούνιον του 2011 στη διεύθυνση: Στον Παλιό Αγιο Αθανάσιο υπάρχει η δυνατότητα για μια βόλτα με άλογα μέσα στον οικισμό και στο γειτονικό δάσος. 5. Αγιος Αθανάσιος, το κοσμοπολίτικο χειμερινό θέρετρο της Βόρειας Ελλάδας. ATHANASIADES CULTURAL FOUNDATION, INC Att. CHRISTOS G. TZELIOS nd Street Astoria, NY (718)

16 16 ΠΡΟΣΩΠΑ ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ Πίτερ Γκελμπ: «To σκάνδαλο είναι η φθηνή και η εύκολη λύση» Tης Νικολέτας Μουτούση «Λυπάμαι πολύ για την καθυστέρηση, είμαι ο Πίτερ Γκελμπ». Στην άλλη άκρη της γραμμής, ο γενικός διευθυντής της Μητροπολιτικής Οπερας της Νέας Υόρκης «απολογείται», καθώς μια πρόβα η οποία «τράβηξε» λίγο περισσότερο στάθηκε η αιτία να αργήσει για ένα πεντάλεπτο, περίπου, στο τηλεφωνικό μας ραντεβού. Αστραπιαία περνά από το μυαλό μου ό,τι έχω διαβάσει γι αυτόν στις εφημερίδες την τελευταία πενταετία: ότι περνά μεγάλο μέρος της ημέρας όχι στο γραφείο του, όπως ίσως θα περίμενε κανείς, αλλά στο ίδιο το θέατρο, προκειμένου να παρακολουθεί προσωπικά κάθε λεπτομέρεια, ότι συχνά ξυπνά στις τέσσερις ή στις πέντε τα ξημερώματα για να ελέγξει το ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο ή να μιλήσει τηλεφωνικά με την Ευρώπη ή ότι η ημέρα του τελειώνει πολύ μετά τα μεσάνυχτα, έχοντας συμπεριλάβει σε αυτήν συσκέψεις, πρόβες, διαπραγματεύσεις, παραστάσεις αλλά και λαμπερά δείπνα με χορηγούς του θεάτρου. Λίγο προτού συμπληρώσει τα 58 του χρόνια (τον προσεχή Νοέμβριο), ο Πίτερ Γκελμπ είναι αναμφίβολα ο άνθρωπος που άλλαξε το τοπίο στον χώρο της όπερας τα τελευταία χρόνια: οι ζωντανές μεταδόσεις επιλεγμένων παραστάσεων της Μητροπολιτικής Οπερας σε εξίσου επιλεγμένους χώρους σε ολόκληρο τον κόσμο - το πολυσυζητημένο πρόγραμμα The Met s Live in HD, το οποίο εγκαινίασε ο ίδιος το 2006 και από εφέτος έρχεται και στην Ελλάδα, αφού ο όμιλος Antenna εξασφάλισε τα αποκλειστικά δικαιώματα μετάδοσης για μία τριετία - δημιούργησαν μια νέα πραγματικότητα, συνδέοντας άμεσα το θέατρο που διευθύνει με το παγκόσμιο κοινό. Με σημαντική καριέρα στη δισκογραφία - ως πρόεδρος της Sony Classical συνδέθηκε στενά με το λεγόμενο crossover, δηλαδή τη μείξη των ειδών, που προβλήθηκε πολύ τη δεκαετία του 90 - και στο μάνατζμεντ κορυφαίων ονομάτων, ο Πίτερ Γκελμπ οραματίζεται τη Μητροπολιτική του μέλλοντος και μιλάει για όλους και για όλα: για την περιβόητη εκλαΐκευση της όπερας, για την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, για το τραγούδι και τη σκηνοθεσία, αλλά και για την πρόκληση της εξεύρεσης χρημάτων σε μια χώρα όπου ο πολιτισμός βασίζεται αποκλειστικά στις ιδιωτικές χορηγίες. - Πέντε χρόνια μετά την έναρξή του πώς αποτιμάτε το πρόγραμμα των ζωντανών μεταδόσεων της Μητροπολιτικής Οπερας; Ποιο είναι το μεγαλύτερο επίτευγμά του; «Σαφώς, το γεγονός ότι κατάφερε να συμβάλει αποφασιστικά στην αύξηση της δημοτικότητας τόσο του ίδιου του θεάτρου όσο και της όπερας γενικότερα. Η απόδειξη είναι ότι το δίκτυο των μεταδόσεων διευρύνεται διαρκώς: νέες χώρες, ολοένα και περισσότερες κινηματογραφικές αίθουσες και γενικότερα πολιτιστικοί χώροι προστίθενται. Πέρυσι διατέθηκαν περισσότερα από 2,5 εκατ. εισιτήρια διεθνώς. Αν το σκεφθεί κανείς για μια στιγμή, θα συμφωνήσει, πιστεύω, ότι πρόκειται για πραγματικά εντυπωσιακό νούμερο». - Παρ όλη τη δημοτικότητά του όμως, υπάρχουν φωνές που υποστηρίζουν ότι με αυτόν τον τρόπο μια μερίδα του κοινού αρκείται στην αναμετάδοση και δεν δοκιμάζει τη ζωντανή εμπειρία του θεάτρου. Τι λέτε γι αυτό; «Ποτέ δεν σκεφτήκαμε το πρόγραμμα αυτό ως υποκατάστατο του θεάτρου. Είναι απλώς μια επιπλέον δυνατότητα, κάτι συμπληρωματικό. Με τον ίδιο τρόπο που οι ζωντανές μεταδόσεις των σπουδαίων αθλητικών γεγονότων δίνουν τη δυνατότητα στον φίλαθλο να παρακολουθήσει έναν σημαντικό αγώνα στον οποίο δεν μπορεί να παρευρεθεί, έτσι κι εμείς προσφέρουμε μια ευκαιρία στους φίλους της όπερας αλλά και στον αμύητο θεατή, ο οποίος για οποιονδήποτε λόγο δεν μπορεί να έρθει στο θέατρο, να συνδεθεί, κατά κάποιον τρόπο, με τη Μητροπολιτική Οπερα». - Σε μια εποχή κυριαρχίας του uni0394ιαδικτύου εσείς γιατί επιλέξατε τις κινηματογραφικές και τις θεατρικές αίθουσες; «Κατ αρχάς θεωρώ ότι όλες οι διαθέσιμες ηλεκτρονικές πλατφόρμες είναι χρήσιμες στην υπόθεση της διεύρυνσης του κοινού του λυρικού θεάτρου. Η όπερα είναι ένα είδος που μετρά αιώνες ζωής και το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε όλοι όσοι εργαζόμαστε στον χώρο είναι να πάψουμε να αναζητούμε νέους τρόπους επικοινωνίας με τον σύγχρονο θεατή». - Επομένως; «Για μένα ο κινηματογράφος και γενικότερα ένας πολιτιστικός χώρος είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο μετά το ίδιο το θέατρο. Και αυτό γιατί δεν παρακολουθείς απλώς μια παράσταση. Είναι παράλληλα και μια διαδικασία κοινωνικοποίησης. Μοιράζεσαι την εμπειρία με τον διπλανό σου. Είναι χαρακτηριστικό ότι το κοινό που παρακολουθεί τις μεταδόσεις χειροκροτεί σαν να είναι στο θέατρο. Φυσικά οι καλλιτέχνες που βρίσκονται εκείνη την ώρα στη σκηνή της Μητροπολιτικής δεν μπορούν να ακούσουν το χειροκρότημα στην Ελλάδα. Για τον θεατή όμως είναι ένας τρόπος έκφρασης». - Μια που μιλάμε για το κοινό και την ανάγκη διεύρυνσής του, ο όρος εκλαΐκευση που συζητείται διαρκώς εδώ και αρκετά χρόνια στον κόσμο της όπερας, τι σημαίνει για εσάς; «Σίγουρα όχι την έκπτωση στην ποιότητα. Το αντίθετο, θα έλεγα. Αυτό που με ενδιαφέρει στη διάρκεια της θητείας μου είναι να φθάσουμε σε ακόμη υψηλότερο επίπεδο, δίνο ντας ιδιαίτερη σημασία στη θεατρική πτυχή των παραγωγών, με τη συμβολή των πιο ταλαντούχων σκηνοθετών, εικαστικών καλλιτεχνών κτλ. Για μένα το κλειδί για να διατηρήσεις το είδος δημοφιλές, να αυξήσεις το κοινό και να εξασφαλίσεις την καλή πορεία στο μέλλον είναι να αναζητήσεις τη μοντέρνα αισθητική χωρίς εκπτώσεις στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα». - Παρ όλα αυτά το όνομά σας συνδέθηκε στενά στο παρελθόν με το λεγόμενο crossover. Επειδή κατά καιρούς έχει γίνει μεγάλη κουβέντα, αυτή η ιστορία είχε τελικά κάποιο θετικό αντίκτυπο στην «καθαρόαιμη» όπερα; «Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Οταν ασχολήθηκα με το crossover, ήμουν επικεφαλής σε μια εμπορική δισκογραφική εταιρεία η οποία αποσκοπούσε στο κέρδος. Τώρα διευθύνω ένα μεγάλο θέατρο όπερας, και το ζητούμενο είναι διαφορετικό. Εδώ το κέρδος είναι η καλλιτεχνική επιτυχία.?εν αποτιμάται σε χρήματα, αλλά στην ικανοποίηση του κοινού». - Δεν μου απαντήσατε όμως σε αυτό που σας ρώτησα. «Το διάστημα που ήμουν επικεφαλής στη Sony πιστεύω ότι κάναμε κάποια πράγματα τα οποία συνδύασαν την εμπορική με την καλλιτεχνική επιτυχία. Για παράδειγμα, τις κυκλοφορίες συνθετών όπως ο Ταν Ντουν και ο Τζον Κοριλιάνο, οι οποίοι συστήθηκαν στο ευρύ κοινό μέσα από κινηματογραφικά σάουντρακ. Οι Τρεις Τενόροι, πάλι, θεωρώ πως δεν ήταν κάτι κακό... Είχαν μια μικρή θετική επίδραση στην αύξηση της δημοτικότητας της όπερας. Επαναλαμβάνω όμως ότι τώρα ο σκοπός μου είναι διαφορετικός. Κάθε πρεμιέρα της Μητροπολιτικής φιλοδοξώ να είναι μια πραγματική καλλιτεχνική διακήρυξη». - Που σημαίνει; «Η φιλοδοξία μου είναι να συνυπάρχουν σε μια παράσταση η αφήγηση, η μουσική και η θεατρικότητα με τρόπο τέτοιον ώστε να επιτυγχάνεται αποτελεσματική επαφή ανάμεσα στους καλλιτέχνες οι

17 ΣΑΒΒΑΤΟ 15 - ΚΥΡΙΑΚΗ 16 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011 ΠΡΟΣΩΠΑ 17 οποίοι βρίσκονται επί σκηνής και στο κοινό.?εν υπάρχει ένας συγκεκριμένος τρόπος να το πετύχεις αυτό, άλλωστε δεν σκηνοθετώ εγώ, απλώς επιλέγω τους σκηνοθέτες. Προσπαθώ να συνεργάζομαι με αυτούς που είναι καλοί αφηγητές. Γιατί για να είναι επιτυχημένη μια παράσταση όπερας οφείλει να λειτουργεί σε πολλά επίπεδα. Μπορεί να αποδειχθεί η πιο ανταποδοτική μορφή τέχνης αλλά ταυτόχρονα εμπεριέχει και το μεγαλύτερο ρίσκο». - Δηλαδή; «Είναι τόσο πολλά τα στοιχεία που πρέπει να συντονιστούν σε μια παράστα ση και τόσες οι φυγόκεντρες τάσεις, ιδιαίτερα σε ένα θέατρο ρεπερτορίου όπως είμαστε εμείς, ώστε το να τα καταφέρουμε μέσα στον λίγο χρόνο που έχουμε στη διάθεσή μας είναι πραγματική πρόκληση. Από την άλλη, είναι μεγάλη η ικανοποίηση όταν όλα τα στοιχεία δουλεύουν όπως πρέπει και έχουμε επιτυχία». - Την οποία ορίζει ποιος; Το κοινό ή οι ειδήμονες, οι κριτικοί; «Οι κριτικοί κάνουν τη δουλειά τους. Το θέατρο όμως βασίζεται στον κόσμο και την επιτυχία την κρίνουμε από τον τρόπο με τον οποίο αντιδρά το κοινό». - Το γεγονός ότι η Μητροπολιτική και γενικότερα η Οπερα στις ΗΠΑ στηρίζονται αποκλειστικά σειδιωτικούςπόρους επηρεάζει τον προγραμματισμό σας; «Η αλήθεια είναι ότι η εξασφάλιση των απαραίτητων χρημάτων είναι πάντα μιαμεγάλη πρόκληση, δεν έχουμε την ασφάλεια της κρατι κής χρηματοδότησης η οποία υπάρχει στην Ευρώπη.?στόσο οι σπόνσορες δεν έχουν καμία ανάμειξη σε καλλιτεχνικά θέματα. Ηταν η προϋπόθεση που έθεσα όταν ανέλαβα αυτή τη θέση. Ξεκαθάρισα ότι μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσα να πετύχω. Επικοινωνώ βεβαίως με το?σ του θεάτρου για ζητήματα οικονομικά, οι δωρητές δίνουν χρήματα, αλλά η μόνη καλλιτεχνική απόφαση την οποία μπορούν να πάρουν είναι να με απολύσουν, όχι να μου πουν τι θα κάνω». - Παρ όλα αυτά, συμφωνείτε με όσους υποστηρίζουν πως το γούστο σε ό,τι αφορά την όπερα στις ΗΠΑ είναι πιο συντηρητικό σε σχέση με την Ευρώπη; «Είναι μια δύσκολη ερώτηση. Προσωπικά δεν θεωρώ τον εαυτό μου καθόλου συντηρητικό. Πιστεύω όμως ότι υπάρχει κάποια παρεξήγηση ως προς το τι θεωρεί κανείς συντηρητικό. Προσωπικά, έχω πρόβλημα όταν μια παράσταση προδίδει το πνεύμα του συνθέτη του έργου. Αν αυτή η πεποίθησή μου με κάνει συντηρητικό, ας είναι έτσι. Προσπαθώ να συνεργάζομαι με σκηνοθέτες οι οποίοι χειρίζονται τα έργα με ειλικρίνεια. Το μεγαλύτερο στοίχημα όταν αντιμετωπίζεις μια όπερα η οποία έχει ανέβει πολλές φορές είναι να κάνεις κάτι καινούργιο. Επομένως το σκάνδαλο είναι η φθηνή και η εύκολη λύση. Το δύσκολο είναι να διατηρήσεις την ακεραιότητα, την ουσία της ιστορίας.?εν είναι ζήτημα συντηρητισμού, αλλά ειλικρίνειας απέναντι στην τέχνη». - Λέτε δηλαδή ότι στην Ευρώπη λείπει αυτή η ειλικρίνεια; «Hθικά και φιλοσοφικά, για μένα υπάρχει πρόβλημα όταν προσπαθείς να προσβάλεις τον θεατή. Η αλήθεια είναι ότι στην Ευρώπη βλέπει κανείς πρισσότερο άγριες παραστάσεις, ίσως γιατί δεν υπάρχει τόσο έντονη η αίσθηση της υπευθυνότητας απέναντι στο κοινό. Ελπίζω να μην παρεξηγούμαι: δεν μιλάω για ασφάλεια, μιλάω για υπευθυνότητα. Η υποχρέωσή μας είναι να εμπνεύσουμε το κοινό, όχι να το προσβάλουμε. Η όπερα θα διασφαλίσει την ύπαρξή της στο μέλλον μόνο αν καταφέρουμε να διατηρήσουμε τη σχέση μας με τον κόσμο και, ταυτόχρονα, να είμαστε ένα βήμα πιο μπροστά». «Προτιμώ τους θεατρικούς σκηνοθέτες» Πώς βλέπει ο Πίτερ Γκελμπ την τάση που διαμορφώνεται τα τελευταία χρόνια να δοκιμάζουν την τύχη τους στην όπερα τρανταχτά ονόματα του κινηματογράφου; «Οι κινηματογραφικοί σκηνοθέτες δεν είναι η προτεραιότητά μου. Προτιμώ σαφώς τους θεατρικούς, αυτούς που έχουν εμπειρία σκηνής. Και αυτό γιατί χωρίς αυτή την εμπειρία είναι πραγματικά δύσκολο να έχεις επιτυχία στην όπερα. Δεν είναι σπάνιο να επιλέξω έναν σκηνοθέτη που έχει μεγάλη θεατρική αλλά μικρή οπερατική εμπειρία με την προϋπόθεση όμως ότι επικοινωνεί με τη μουσική. Γενικά, όλοι οι σκηνοθέτες που συνεργάζονται με τη Μητροπολιτική Οπερα έχουν δύο κοινά στοιχεία: είναι καλοί αφηγητές και δεν αποδέχονται την ιδέα πως, επειδή είναι αντικειμενικά δυσκολότερο για έναν λυρικό τραγουδιστή από ό,τι για έναν ηθοποιό να δώσει την υποκριτική διάσταση ενός ρόλου, δεν πρέπει να προσπαθήσουν να αντεπεξέλθουν στην πρόκληση». - Μιλάτε για δυσκολίες που έχουν να κάνουν με την ίδια την τεχνική του τραγουδιού ή με την έλλειψη υποκριτικής παιδείας; «Στην τεχνική του τραγουδιού αναφέρομαι. Είναι σαφώς δύσκολο να την προσαρμόσεις στις υποκριτικές απαιτήσεις. Η Μητροπολιτική έχει τέλεια ακουστική, επομένως το στήσιμο οφείλει να είναι άψογο, το ίδιο και η απόσταση από το σκηνικό, έτσι ώστε όλο το σύνολο να έχει τη σωστή επίδραση στο κοινό». Τι είναι αυτό που, σύμφωνα με τον Πίτερ Γκελμπ, διαφοροποιεί τον σταρ από έναν απλώς καλό τραγουδιστή; «Υπάρχει κάποιος πολύ συγκεκριμένος λόγος που οι σταρ είναι σταρ: το γεγονός ότι είναι αντικειμενικά καλοί. Η όπερα είναι είδος απολύτως διαφανές και, σε αντίθεση με την ποπ, είναι αδύνατο για έναν λυρικό τραγουδιστή να έχει επιτυχία αν δεν διαθέτει φωνή. Η Μητροπολιτική Οπερα έχει θέσεις, δεν υπάρχει τρόπος να κρυφτείς. Οφείλεις να μπορείς να γεμίσεις το θέατρο με τη φωνή σου. Σταρ λοιπόν γίνονται οι πραγματικά καλοί και αυτούς θέλουμε. Μην ξεχνάτε πως το κοινό αυτού του θεάτρου είναι κακομαθημένο. Είναι συνηθισμένο στις σημαντικότερες φωνές εδώ και δεκαετίες ολόκληρες, πολύ προτού αναλάβω εγώ αυτή τη θέση. Τώρα, βέβαια, τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα». Γιατί; «Επειδή στην εποχή μας είναι πολύ πιο υψηλές, πέρα από τις φωνητικές, και οι υποκριτικές απαιτήσεις για έναν τραγουδιστή όπερας. Αυτό που αναζητώ είναι ο συνδυασμός τέλειας φωνής και υποκριτικής αλλά και ευρύτερης σκηνικής παρουσίας». Αν είχε όμως να διαλέξει ανάμεσα σε μια πολύ εμφανίσιμη τραγουδίστρια και κάποια άλλη με λίγο καλύτερη φωνή, ποια θα διάλεγε; «Δεν έχω τέτοιου είδους διλήμματα. Αυτό που αναζητώ, επαναλαμβάνω, είναι ολοκληρωμένους καλλιτέχνες. Η εμφάνιση είναι δευτερεύουσα σε σχέση με τη μουσικήθεατρική προσωπικότητα. uni0394εν ψάχνω για μοντέλα. Μερικές φορές οι άνθρωποι μπερδεύονται με την ιδέα ότι, για να είσαι αποδεκτός σήμερα στη σκηνή, οφείλεις να είσαι και πιστευτός στον ρόλο. Οι τραγουδιστές, βεβαίως, σήμερα το ξέρουν. Δεν μπορείς να τραγουδάς Μιμί ή Ιουλιέτα και να ζυγίζεις 100 κιλά. Οπως ο κινηματογράφος και η πρόζα, έτσι και η όπερα οφείλει να ανταποκρίνεται στα αισθητικά κριτήρια του σύγχρονου κοινού». Πηγή: «To Bήμα» Σταφύλια Καλιφόρνιας για κρασί Βιβλιοπωλείο Εθνικού Κήρυκα Τηλ. (718) Φαξ. (718) ΚΑΝΟΥΜΕ ΔΙΑΝΟΜΗ ΠΡΩΤΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΣΕ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΤΙΜΕΣ KAI ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΠΟΙΚΙΛΙΕΣ ΜΟΥΣΤΟΣ ΣΕ 6ΛΙΤΡΑ ΓΑΛΟΝΙΑ (6 GALON) ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ ΑΝΟΙΧΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ 9 ΤΟ ΠΡΩΙ 7 ΜΕΡΕΣ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΔΕΚΤΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ Επίσης φρέσκα λαχανικά και φρούτα για τους εστιάτορες (ΜΟΝΟ ΧΟΝΔΡΙΚΗ) PETER S FRUIT COMPANY 52 OLD DOCK Rd YAPHANK, NY (631) ΖΗΤΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΠΩΛΗΤΕΣ ΜΑΣ

18 18 ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ Πίσω από το λουκέτο στη Σχολή της Χάλκης ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ Της Μαίρης Αδαμοπούλου Νομικά παράδοξα και αναμνήσεις από τα μαθητικά χρόνια συναντώνται στην οθόνη και χτίζουν το προφίλ του φιμωμένου θεολογικού ιδρύματος μέσα από ένα ντοκιμαντέρ. Σιωπά εδώ και τέσσερις δεκαετίες και ας πέρασαν από τα θρανία της 938 μαθητές, εκ των οποίων 12 πατριάρχες. Πίσω από τους τοίχους της περιμένουν ακόμη τα χαραγμένα από τα μολύβια των παλαιότερων μαθητών θρανία. Οι φαρδείς και καθαροί διάδρομοι περιμένουν να αντηχήσουν από φωνές. Και οι άδειοι μαυροπίνακες να γεμίσουν από γράμματα και αριθμούς γραμμένα με κιμωλία. Εικόνες που ίσως λίγοι έχουν καταφέρει να δουν καθώς η πόρτα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης στον κατάφυτο λόφο της Ελπίδας παραμένει κλειστή από το 1971 λόγω ενός τουρκικού νόμου που απαγόρευε τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων. Και που αποκαλύπτονται «ανάγλυφα» μέσα από όμορφα πλάνα, κυρίως όμως τις θύμησες όσων πέρασαν το κατώφλι της ως μαθητές: Aπό αποφοίτους που δεν ακολούθησαν τον δρόμο της ιεροσύνης και σήμερα είναι επιστήμονες ώς τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο που επιστρέφει μισό αιώνα πίσω, στα χρόνια που φοιτούσε στη Σχολή, θυμάται τον Δημήτριο Αρχοντώνη (όπως είναι το κοσμικό του όνομα), διαβάζει μαθητικές του εκθέσεις και περιμένει υπομονετικά τη μία υπογραφή που λείπει για να ξανανοίξει η Σχολή. Την ίδια ώρα όμως «παίρνουν τον λόγο» και τα ντοκουμέντα.\ Πρωτοσέλιδα τουρκικών και ελληνικών εφημερίδων, φωτογραφικό υλικό από επισκέψεις του Ελευθέριου Βενιζέλου και του βασιλιά Παύλου μαζί με απόψεις ελλήνων και τούρκων ακαδημαϊκών, δημοσιογράφων, διευθυντών μουσείων και του εκ Κωνσταντινούπολης ορμώμενου συγγραφέα Πέτρου Μάρκαρη που επιχειρούν να εξηγήσουν τι κρύβεται πίσω από το λουκέτο που έχει φιμώσει τη Σχολή τα τελευταία 41 χρόνια. Το ταξίδι στη Χάλκη και την ιστορία της Σχολής διαρκεί 48 λεπτά. Οσο και το ντοκιμαντέρ «Η σιωπηλή Σχολή» που υλοποιήθηκε με αφορμή την 50ή επέτειο από την αποφοίτηση του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου από τη Σχολή. Το ντοκιμαντέρ που υπογράφουν η ιστορικός Ειρήνη Σαρίογλου και η σκηνοθέτις Μαρίνα Λεοντάρη και τη μουσική ο Βασίλης Δημητρίου παρουσιάστηκε χθες στο Ευγενίδειο Ιδρυμα σε εκδήλωση που διοργάνωσαν ο Σύλλογος Κωνσταντινουπολιτών και το Ελληνικό Ιδρυμα Ιστορικών Μελετών. «Χρειάστηκε έρευνα δυόμισι ετών», λέει η γεννημένη στην Κωνσταντινούπολη γενική γραμματέας του Ιδρύματος Ιστορικών Μελετών (ΙΔΙΣΜΕ) Ειρήνη Σαρίογλου. «Ταξιδέψαμε σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, από τη Θεσσαλονίκη έως την Κάλυμνο και την Κω, για να συναντήσουμε συμμαθητές του Πατριάρχη, να δούμε το φωτογραφικό τους αρχείο, να κάνουμε συνεντεύξεις, να βρούμε φιλμάκια ηλικίας 60 και 70 ετών». Ποιο ήταν το χαρακτηριστικό που έκανε τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης μοναδική ώστε να υπάρχει περίοδος κατά την οποία οι φοιτητές της να προέρχονται έως και κατά 85% από χώρες εκτός Τουρκίας (από τις Ηνωμένες Πολιτείες έως την Ασία); «Διέφερε από οποιοδήποτε άλλο πανεπιστημιακό ίδρυμα διότι, όπως εξηγεί ο Πατριάρχης στο ντοκιμαντέρ, δεν προσέφερε στείρα επιστημονική γνώση. Συνδύαζε τη θεωρία με την πράξη και αντιμετώπιζε τους μαθητές σαν μια μητέρα που φρόντιζε τα παιδιά της» λέει η Ειρήνη Σαρίογλου. Κι αν τα ανέκδοτα από τα μαθητικά χρόνια και οι ανθρώπινες στιγμές - όπως η ανάμνηση του μητροπολίτη Περιστερίου Χρυσόστομου Ζαφείρη που φανερά συγκινημένος περιγράφει ότι ενώ δεν είχε χρήματα για να αγοράσει τα χρειαζούμενα (κοστούμια, κουβέρτες κ.λπ.) για τη φοίτησή του αποφάσισε ο σχολάρχης να του καλύψει τα έξοδα - κατέχουν έναν βασικό ρόλο στην πλοκή της «Σιωπηλής Σχολής», η ανατροπή δεν αργεί. Ταυτόχρονα δε με τη νοσταλγία και τις τρυφερές θύμησες το ντοκιμαντέρ γίνεται αποκαλυπτικό για το παρασκήνιο που οδήγησε στο κλείσιμο της Σχολής. «Μην αναζητείτε κάποια σκοπιμότητα εθνικιστική ή κρατική παρέμβαση. Θα ήταν υπερβολή», υποστηρίζει ο διευθυντής του Μουσείου Τοπ Καπί, Ιλμπέρ Ορταϊλί. Και ίσως είναι ο μόνος. Η ιστορία έχει ως εξής: το 1951 επικυρώνεται ο κανονισμός της Σχολής και αναγνωρίζεται ως επαγγελματική μόνο με το ένα έτος φοίτησης, αν και ήταν τετραετής. Νέος νόμος το 1971 ωστόσο θεωρεί αποκλειστικό προνόμιο του κράτους την παροχή ανώτατης παιδείας και έτσι την κλείνει. «Το να χαρακτηριστεί η Θεολογική Σχολή επαγγελματική είναι από τα παράδοξα του κοσμικού κράτους της Τουρκίας», εκτιμά ο αρχισυντάκτης του αριστερού περιοδικού «Μπρικίμ» Αχμέτ Ινζέλ. «Υπάρχει πρόβλημα δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων» συμπληρώνει ο αρχισυντάκτης της κυβερνητικής εφημερίδας «Ζαμάν» Μπουλέντ Κενές. Και ο καθηγητής στο πανεπιστήμιο Γιλντίζ, ο Ελτσίν Μακάρ καταλήγει: «Το Πατριαρχείο είναι ο αρχαιότερος θεσμός αυτού του τόπου και προϋπήρχε της τουρκικής δημοκρατίας. Τελικά, ποιο είναι το ζητούμενο: να προστατευτεί ή να εξαφανιστεί;». Πηγή: «Tα Νέα»

19 ΣΑΒΒΑΤΟ 15 - ΚΥΡΙΑΚΗ 16 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011 ΤΕΧΝΕΣ 19 «Eφυγε» ο φωτογράφος Κώστας Μπαλάφας Πλήρης ημερών στα 91 του χρόνια, πέθανε ο φωτογράφος Κώστας Μπαλάφας ο οποίος με το φακό του απαθανάτισε μερικά από τα πιο σκληρά γεγονότα στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και της Εθνικής Αντίστασης. Ο Κώστας Μπαλάφας γεννήθηκε το 1920 στο ορεινό χωριό Κυψέλη της Αρτας από φτωχούς γονείς αγρότες, τον Γιώργο και την Αρχοντούλα. «Εκεί που -όπως λέει ο ίδιος-, οι άνθρωποι παιδεύονται να επιβιώσουν, οργώνοντας την άγονη γη, λες και στύβουν με τα χέρια τους γυμνά το ξερό χώμα και το ποτίζουν με ιδρώτα, ώσπου να δώσει καρπούς...». Σε ηλικία μόλις έντεκα ετών βρέθηκε στην Αθήνα και ρίχτηκε στη βιοπάλη. Τα παιδικά του βιώματα είναι βαθιά χαραγμένα στη μνήμη του με την παραμικρή λεπτομέρεια: «Απ το χωριό μου κατέβηκα πρώτα στην Αρτα. Εκεί ο πατέρας μου, για να μη με στείλει μόνο στην Αθήνα, με παρέδωσε σ ένα γνωστό μας δάσκαλο να με συνοδεύσει. Παράκληση του πατέρα μου ήταν να με βοηθήσει ώσπου να βρω στην πλατεία Κουμουνδούρου την ταβέρνα ενός συγχωριανού μας, που ήταν θαυμάσιος άνθρωπος και καλός πατριώτης. Σ αυτόν έβρισκαν απάγκιο πολλά χωριατόπαιδα απ την Ηπειρο, που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα. Εκτός από ένα πιάτο φαγητό που τους έδινε, φρόντιζε να τους βρίσκει και δουλειά». Η πρώτη επαφή του με τη φωτογραφία και τη φωτογραφική μηχανή, όπως διηγείται ο ίδιος, ήταν στα δεκατρία του χρόνια. Είχαν έρθει κάτι συγγενείς του αφεντικού απ την Αμερική και αυτός, για να τους ευχαριστήσει, θέλησε να τους δείξει τα αξιοθέατα της Αττικής και τους πήγε κάποια μέρα στην Πάρνηθα. Μαζί τους οι ξένοι είχαν μια μικρή φωτογραφική μηχανή Μπράουν της Κόντακ. απλή και εύκολη στο χειρισμό, για να φωτογραφηθούν. Κάποιος έπρεπε να κρατάει τη μηχανή για να τραβήξει τις οικογενειακές τους φωτογραφίες κι αναγκάστηκε ο μαγαζάτορας να πάρει και τον νεαρό υπάλληλο του μαζί γι αυτή τη δουλειά. Οταν κατάλαβα ότι αυτό το μηχάνημα που κρατούσα στα χέρια μου μπορεί να αποτυπώσει σε εικόνα πάνω σε χαρτί ό,τι έχω ζωντανό μπροστά μου, μαγεύτηκα...». Η πρωτόγνωρη εμπειρία εκείνης της ημέρας τον σημάδεψε: η απόκτηση μιας δικής του φωτογραφικής μηχανής έγινε, για τον έφηβο Κώστα Μπαλάφα, όνειρο μιας ολόκληρης ζωής. Οταν σπούδαζε στα Ιωάννινα, κατάφερε ν αγοράσει μια Τζούνιορ Κόντακ πουλώντας και το ρολόι του για να συμπληρώσει το ποσό. Την εποχή που βρισκόταν στην Ιταλία, αντικατέστησε τη μηχανή του με μία Ρομπότ. Εγινε φίλος με κάποιον υπάλληλο ενός γειτονικού φωτογραφείου, καθόταν δίπλα του κι έτσι έμαθε και την τέχνη του σκοτεινού θαλάμου. Με αυτή τη μηχανή, ο νεαρός τότε φωτογράφος θα απαθανάτιζε την πορεία του ελληνικού στρατού προς το αλβανικό μέτωπο, την Κατοχή και τον ένοπλο αγώνα του ΕΛΑΣ στην Ηπειρο. Το παράτολμο του χαρακτήρα και των πράξεων του αποδείχτηκε περίτρανα, όταν αιχμαλώτιζε στο φακό φοβερά εγκλήματα και σκηνές μπροστά στους Ιταλογερμανούς κατακτητές, με κίνδυνο την άμεση εκτέλεση του με συνοπτικές διαδικασίες, ή φωτογραφίζοντας τους διπλανούς συμπολεμιστές του την ώρα ΟΙ ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Το βιβλίο οι ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ αναλύει με γλαφυρότητα και παραστατικό τρόπο τις θαυμάσες παραβολές του Χριστού που επί 2000 χρόνια εξακολουθούν να τρέφουν το νου και την ψυχή των ανθρώπων με την ίδια πάντοτε φρεσκάδα και αμείωτο ενδιαφέρον. 331 σελίδες. Τιμάται $7.50 η τιμή περιλαμβάνει τα ταχυδρομικά (Προπληρωτέα). Αποταθείτε: HELLENIC PUBLICATIONS, 8785 University Blvd, Berrien Springs, MI (269) ΘΕΟΜΗΤΟΡΟΣ 55, ΑΛΙΜΟΣ ΑΓ. ΦΩΤΕΙΝΗΣ 49, Ν. ΣΜΥΡΝΗ pmathioudakis@gmail.com Γάμος Βάπτιση Δεξίωση Πάρτυ Διακοσμητικές προτάσεις Δημιουργικές ιδέες για προσκλητήρια και Μπομπονιέρες Ευχαριστήρια Δώρα Στέφανα Βιβλία ευχών Floral design Δημιουργία και επιμέλεια διακόσμησης της μάχης. Αδιάψευστος μάρτυρας της παράτολμης ιδιοσυγκρασίας και εφευρετικότητάς του είναι η φωτογράφιση των σωμάτων των πατριωτών Τόδουλου και Φαρίδη, που αιωρούνταν άψυχα ανάμεσα σε δύο πλατάνια στις όχθες της λίμνης των Ιωαννίνων τον Μάρτη του 1944, όπως αναφέρει στο βιβλίο του ο Κώστας Μπουμπούρης, «Ο Κώστας Μπαλάφας και η Ελλάδα του». Η κηδεία του Κώστα Μπαλάφα έγινε τη Δευτέρα, στις 5:30 το απόγευμα, από το νεκροταφείο Χαλανδρίου. Πηγή: «AΠΕ» ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΑ MARIANTHE L. BUDIKE Esq. ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ Η.Π.Α. ΠΑΡΕΧΟΥΜΕ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΟΠΩΣ Πολιτικά δικαιώματα και ιθαγένεια Μόνιμη διαμονή Φοιτητικές άδειες παραμονής Παράταση αδειών παραμονής Πολιτογράφηση Waivers Labor certification Για περισσότερες πληροφορίες χρησιμοποιήστε τα δωρεάν τηλέφωνά μας marianthe@budikelaw.com

20 20 ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ Ενας ιστορικός θησαυρός στο έλεος των... ποντικών ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ Του Μανώλη Πιμπλή Η εικόνα, από όπου και να το πιάσεις το θέμα, είναι αποκαρδιωτική. Ηδη στην είσοδο της Εθνικής Βιβλιοθήκης, στη δεξιά μαρμάρινη σκάλα, λείπει εδώ και τρία χρόνια η μία από τις δύο διακοσμητικές κολόνες. Η εξωτερική όψη του κτιρίου που για πολλούς είναι το καλύτερο της τριλογίας είναι γκρίζα και βρώμικη. Επίσης είναι το μοναδικό από τα τρία κτίρια των αδελφών Χάνσεν που δεν φωτίζεται. Στον περίβολο, μια παλιά δεξαμενή νερού έχει γίνει πρόχειρο κατάλυμα αστέγων. Επίσης μετά τις 16.00, κάθε μέρα, γίνεται εμπόριο ναρκωτικών. Τα χειρότερα όμως βρίσκονται στο εσωτερικό της Εθνικής Βιβλιοθήκης, στην κοιλιά του κτιρίου. Η μεγάλη αίθουσα του Αναγνωστηρίου είναι ομολογουμένως εντυπωσιακή. Οι λερωμένες στέγες μοιάζουν πταίσματα μπροστά στην ομορφιά της. Ενδεχομένως και οι άδειες γυάλινες προθήκες, κατά μήκος των διαδρόμων. Είναι φτιαγμένες για να εκθέτουν κάποιους από τους θησαυρούς της Βιβλιοθήκης, προφανώς όμως υπάρχουν δυσκολίες φύλαξης. Το Αναγνωστήριο δεν διαθέτει επίσης κλιματισμό. Και θα ήταν πταίσμα και αυτό, αν δεν αποκάλυπτε ένα πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα που είναι εθνικής σημασίας. «Δεν κοιμάμαι τις νύχτες» μάς εξομολογήθηκε ο μόνιμος ηλεκτρολόγος του κτιρίου. Τον συναντήσαμε τυχαία κατά την περιήγησή μας στα ενδότερα, στο γραφείο του που βρίσκεται σε ένα σκοτεινό υπόγειο, σε εντελώς ανθυγιεινό περιβάλλον. Μόλις είχαν πέσει στο κεφάλι του σοφάδες, και δεν ήταν η πρώτη φορά. «Βάζω αντιηλεκτροπληξιακούς μηχανισμούς σε όσους πίνακες μπορούν να τους αντέξουν. Αλλά οι γραμμές είναι σάπιες, ποτισμένες με υγρασία -υπάρχει μεγάλη εδαφική υγρασία» μας λέει. Το Αναγνωστήριο δεν σηκώνει κλιματισμό γιατί το κτίριο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις διακυμάνσεις στην τάση της ΔΕΗ. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Το βασικό είναι ότι «υπάρχει σοβαρός κίνδυνος πυρκαγιάς». Παλιότερα είχαν δοθεί 360 εκατομμύρια δραχμές για ένα σύστημα πυρόσβεσης που, στο μεταξύ, αποδείχθηκε άχρηστο και απενεργοποιήθηκε. Δεν μπορείς να ρίχνεις νερό σε σπάνια βιβλία. Αλλά και κάποιοι πυροσβεστήρες έχουν να αναγομωθούν από το 2005! Η αποκαρδιωτική εικόνα δεν σταματάει όμως εδώ. Στους ίδιους σκοτεινούς, υγρούς, δαιδαλώδεις και βρώμικους διαδρόμους των υπογείων περνάει κανείς μπροστά από χιλιάδες βιβλία, άλλα σε κούτες Νουνού άλλα στοιβαγμένα και δεμένα πρόχειρα με σπάγκους, κάποια δε κουτσουλισμένα. Είναι προφανές ότι δύσκολα μπορεί κανείς να βρει εκεί το οτιδήποτε τον ενδιαφέρει. Πάνω σε ένα ράφι υπάρχει κάτι σαν μπόγος. Είναι ζωγραφικοί πίνακες που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα παραπεταμένοι, ενδεχομένως σημαντικής αξίας, οι οποίοι καλύφθηκαν για προστασία ώσπου να αξιολογηθούν. Πρόσφατα κάποιος σκόνταψε σε καλώδια και από πίσω αποκαλύφθηκε μια προτομή προσωπικότητας της αρχαιότητας. Κανένας δεν ξέρει κάτι παραπάνω γι αυτήν. Σε δύο σημεία υπάρχει ταμπέλα που γράφει: «Κλείνετε τις πόρτες, μπαίνουν γάτες». Είναι ένα παιχνίδι κυνισμού και συνειρμών. Αυτός που το έγραψε, απλώς δεν ήθελε να πει το αδιανόητο: «Μην ανοίγετε τις πόρτες, βγαίνουν από μέσα ποντίκια». Ποντίκια που, βέβαια, τρώνε... βιβλία Αλλά και στους πιο πάνω ορόφους τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα. Στον μακρόστενο διάδρομο διοίκησης υπάρχει κάπου το γραφείο του Σουρή - θα ενοχλούσε προφανώς στην προηγούμενη θέση του. Λίγο πιο πέρα έχει τοποθετηθεί ένας τεράστιος μουσαμάς για να κόβει το κρύο και δίπλα υπάρχουν στοιβαγμένες, σε αχρησία, κάποιες ωραιότατες βιεννέζικες καρέκλες. Οι τοίχοι που είχαν τοιχογραφίες πριν από μερικά χρόνια ασβεστώθηκαν και τις κάλυψαν πρόχειρα. Ο αρχιτέκτονας και ιστορικός βιβλιοθηκών Κωνσταντίνος Στάικος που πριν από μερικά χρόνια οργάνωσε στο Αναγνωστήριο την έκθεση «Οι θησαυροί της Εθνικής Βιβλιοθήκης», την οποία επισκέφτηκαν άνθρωποι, μας εξηγεί τι έχει συμβεί. «Για να υποστηρίξουν τη σταθερότητα του κτιρίου έκαναν τσιμεντοενέσεις», λέει. Το έργο είχε αναλάβει ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων. «Επειδή υπήρχαν σαθρά κονιάματα και υγρασίες, και οι τσιμεντοενέσεις γίνονται με πίεση και όπου βρεθεί κενό το τσιμέντο περνάει, έπεσαν όλες οι οροφογραφίες. Τις μάζευαν με το φαράσι!». Στο υπουργείο Παιδείας, όπου υπάγεται η Βαλλιάνειος Εθνική Βιβλιοθήκη, θέλουν να κάνουν κάτι. Εξ ου και δεν μας εμπόδισαν να μπούμε στα άδυτά της. Αλλά από πού να αρχίσουν; Εχουν φιλόδοξα σχέδια για «ψηφιοποίηση της γνώσης», για σύνδεση των βιβλιοθηκών με τα σχολεία μέσω της δημιουργίας Ενιαίου Εθνικού Συστήματος Βιβλιοθηκών, με κοινή μηχανή αναζήτησης στο Διαδίκτυο. Θέλουν και να ανακαινίσουν τη Βαλλιάνειο. Πρώτα όμως έπρεπε να αρχίσουν από τα θεσμικά. Μέχρι πρότινος, η Διεύθυνση Βιβλιοθηκών ήταν τελευταία και ανυπόληπτη στο οργανόγραμμα του υπουργείου. Αυτό άλλαξε. Επίσης η υπουργός πήρε σύμβουλο Βιβλιοθηκών - αυτό συνέβη για πρώτη φορά στην ιστορία του υπουργείου. Η περί ης ο λόγος σύμβουλος Κατερίνα Κουρή είναι βέβαια μετακλητή. Θα φύγει όταν θα φτάσει ο επόμενος υπουργός. Η Φινλανδία όμως έχει μόνιμο σύμβουλο Βιβλιοθηκών. Ενα από τα πρώτα που έκαναν ήταν να τοποθετήσουν στα μέσα του καλοκαιριού νέο εφορευτικό συμβούλιο αλλά και νέα αναπληρώτρια διευθύντρια - η θέση του διευθυντή χηρεύει, ούτως ή άλλως, από χρόνια. Πανεπιστημιακοί από πολύ διαφορετικά αντικείμενα, όπως ο πρόεδρος Χαράλαμπος Μουτσόπουλος, ο αντιπρόεδρος Δημήτριος Βλαστός, οι Λουκάς Τσούκαλης, Ιωάννης Ιωαννίδης, Μιχάλης Κοπιδάκης, Ιωάννα Λαλιώτου, Πόπη Πολέμη, Μυρσίνη Ζορμπά, ο Διονύσης Καψάλης από το ΜΙΕΤ και τα άλλα μέλη του νέου συμβουλίου κατάλαβαν γρήγορα ότι