Γιγαντιαίο ξεπούλημα μονάδων παραγωγής. Αριστερά για την πάλη των τάξεων και όχι των δημοψηφισμάτων χρειάζεται ο λαός!

Transcript

1 δεκαπενθήμερη εφημερίδα του Κ.Ο. του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (μαρξιστικού-λενινιστικού) Σάββατο 5 Ιούλη 2014 χρόνος 32ος φ Θερινό ξεπούλημα και λεηλασία οργανώνει η κυβέρνηση! Αριστερά για την πάλη των τάξεων και όχι των δημοψηφισμάτων χρειάζεται ο λαός! Μπροστά στην 8η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ) Πρόθεσή μας είναι να μπορέσουμε να συζητήσουμε για τις εξελίξεις, καθώς και για τα καθήκοντα που ανοίγονται στο λαϊκό και εργατικό κίνημα και για το πώς θα ανταποκριθεί η οργάνωσή μας σε αυτά. σελ Αποτελέσματα προαγωγικών εξετάσεων Α Λυκείου Λαιμητόμος του μορφωτικού δικαιώματος των 16άρηδων σελ. 7 Μετεκλογικές διεργασίες στο ΣΥΡΙΖΑ Συστημικές προσαρμογές και δεξιότερες μετατοπίσεις Γιγαντιαίο ξεπούλημα μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας μαζί με τους εργαζόμενους σε αυτές, τους πελάτες-καταναλωτές του ηλεκτρικού ρεύματος αλλά και τις πηγές άντλησης της ενέργειας δηλαδή ορυχεία και ποτάμια! προωθεί η κυβέρνηση. «Επενδυτές», δηλαδή παραλήπτες του πλιάτσικου, μεγάλες ξένες πολυεθνικές, με τις οποίες σίγουρα θα συμπράξουν ντόπιοι κρατικοδίαιτοι κεφαλαιοκράτες, μια και το καλό και προοπτικό ξεπούλημα χρειάζεται πάντα και για πολλούς λόγους ντόπιους τοποτηρητές. Αν μη τι άλλο, η εμπειρία της αγγλικής Πάουερ και συνολικά η ιστορία της εξάρτησης έχει διδάξει και τα ξένα και τα ντόπια αφεντικά. Όλα αυτά στο όνομα της προόδου και της ανάπτυξης και με την κυβέρνηση να σπεύδει και πάλι στην επιστράτευση των απεργών εργαζομένων της ΔΕΗ και με τον πρωθυπουργό και όλα τα συστημικά παπαγαλάκια να απειλούν σε εφυλιοπολεμικούς τόνους ακόμα και τις σκέψεις αντίστασης των εργαζομένων και των κατοίκων των περιοχών που ξεπουλιούνται! Από δίπλα και παράλληλα ξεπουλιούνται παραλίες και κτίρια ακόμα και αρχαιολογικής αξίας, χιλιάδες μαθητές της Α Λυκείου πετιούνται από την εκπαίδευση για να πάνε στις φτηνές καταρτίσεις, οι διοικητικοί των ΑΕΙ απολύονται και είμαστε μόλις στο πρώτο βήμα του χορού των «12 προαπαιτούμενων», που κατά Χαρδούβελη πρέπει ταχύτατα να εκτελεστούν! Το «success story» της Ελλάδας υποχείριο και παράρτημα των ιμπεριαλιστών, το «success story» του κοινωνικού και εργασιακού μεσαίωνα, το «success story» της φασιστικοποίησης και του αντικομμουνισμού σε πλήρη εξέλιξη! συνέχεια στη σελ. 2 Η πιθανή προοπτική μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ή «με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ» συγκρατεί την όλη αντιπαράθεση «εντός των πλαισίων» και με ορίζοντα την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Ιράκ Πολλοί γόρδιοι δεσμοί σε μια ρημαγμένη χώρα σελ. 10 Είναι ολοφάνερο πως η αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική καλείται να λύσει όχι έναν αλλά πολλούς γόρδιους δεσμούς που σε μεγάλο βαθμό η ίδια δημιούργησε. «Μικρή ΔΕΗ» Μεγάλη λεηλασία του κεφαλαίου, ακριβό ρεύμα για τον λαό σελ σελ. 21 Εκδήλωση της Λαϊκής Αντίστασης - ΑΑΣ Το τοπίο μετά τις εκλογές και τα καθήκοντα Πέμπτη 10/7, 7:30 μ.μ. - Πεδίο του Άρεως - Θέατρο Οικονομίδη

2 2 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 5 Ιούλη 2014 Θερινό ξεπούλημα και λεηλασία οργανώνει η κυβέρνηση! Αριστερά για την πάλη των τάξεων και χι των χρειάζεται ο λα ς! Συνέχεια από τη σελ. 1 Τα προβλήματα της «στρατηγικής της εξάρτησης» Ότι η εξέλιξη αυτή του ξεπουλήματος της ΔΕΗ αποτελεί πισωγύρισμα ακόμα και από την άποψη των όρων με τους οποίους στέκεται και λειτουργεί εντός της χώρας η αστική τάξη, δεν υπάρχει αμφιβολία. Πισωγύρισμα που αντιστοιχεί στις συνθήκες και τους όρους που έχουν διαμορφωθεί διεθνώς (κρίση και ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί) και στη βάση των οποίων προσαρμόζεται θέλοντας και μη η αστική τάξη και το ντόπιο κεφάλαιο. Πισωγύρισμα που δίνει μια πολύ χαρακτηριστική εικόνα των αδιεξόδων στα οποία οδηγεί ο «ρεαλισμός της εξάρτησης» και των πολλαπλών δεινών που αυτά τα αδιέξοδα συσσωρεύουν για την εργατική τάξη και τον λαό. Ωστόσο αυτό που πρέπει να είναι σαφές είναι ότι για την αστική τάξη αυτή η ρότα της συμμόρφωσης στις απαιτήσεις και στο πλαίσιο που κάθε φορά διαμορφώνει ο ιμπεριαλισμός είναι μη διαπραγματεύσιμη. Γιατί με αυτή τη ρότα, δηλαδή με το πλέγμα της ιμπεριαλιστικής της εξάρτησης, είναι ταυτισμένη η ίδια η ύπαρξή της ως άρχουσας τάξης στη χώρα. Δεν έχει «πόδια» και υπόσταση έξω από αυτή τη σχέση, γι αυτό και ιστορικά κινείται σε αυτή τη βάση που τη συνοδεύει με το «βαθυστόχαστο» «βλέποντας και κάνοντας» και με το «αισιόδοξο» και βέβαια αντιδραστικό και τυχοδιωκτικό, «πάλι με χρόνια με καιρούς». Αυτή είναι αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί «στρατηγική της» και αυτή τη «στρατηγική» μετέφρασε σε πολιτική γραμμή η κυβέρνηση Σαμαρά και κατάπιε τα Ζάππεια και πασχίζει να περισώσει τζάκια και όρους ύπαρξης της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας, ακολουθώντας πιστά και με όση βαρβαρότητα απαιτείται τις έξωθεν απαιτήσεις και εντολές. Κάπως έτσι μέσα σε ελάχιστες βδομάδες ξεχάστηκε ο φρέσκος αέρας του ανασχηματισμού, το προοδευτικό πρόσημο που κόμιζε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, και επέστρεψαν εκεί από όπου στιγμή δεν έφυγαν: λεηλασία της χώρας, των εργατών, του λαού. Όλα για τον ιμπεριαλισμό και το κεφάλαιο. Όλα καταπώς τα θέλει η ιμπεριαλιστική Δύση, σε μια ατελείωτη πορεία φτώχειας και εξαθλίωσης για τον λαό, σε μια πορεία διαμόρφωσης συνθηκών νεκροταφείου για τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις. Εξάλλου σε αυτή τη Δύση έδωσε όρκους πίστης και υποταγής σε υψηλούς και επίσημους τόνους και η λογιζόμενη της Αριστεράς αξιωματική αντιπολίτευση, μια και μόνο έτσι μπορεί να ελπίζει ότι θα μπει στους λογαριασμούς των κυβερνητικών δυνάμεων των κέντρων εξουσίας. Παρ όλα αυτά και για όλα αυτά συνεχίζει και φουντώνει η αναστάτωση, η φαγωμάρα και οι εκδηλώσεις χρεοκοπίας των κυβερνητικών και γενικά των καθεστωτικών δυνάμεων, καθώς η μέχρι τώρα κούρσα συμμόρφωσης και υποταγής στον ιμπεριαλισμό έχει γκρεμίσει πυλώνες και έχει κάψει πρόσωπα και εφεδρείες. Στη λεγόμενη κεντροδεξιά μεριά παραμένει κυρίαρχη κατεύθυνση η δεξιά ανασυγκρότηση με την ταυτόχρονη επιχείρηση από το Σαμαρικό κέντρο, από τη μια της καθυπόταξης-ενσωμάτωσης της ΧΑ μέσω της «δίωξής» της και από την άλλη της απορρόφησης-επαναφοράς των ΑΝΕΛ και των άλλων ακροδεξιών-εθνικιστικών δυνάμεων που αποσκίρτησαν από τη δεξιά πολυκατοικία. Αυτή η γραμμή σέρνει και το κάρο της συνολικής δεξιάς μετατόπισης του πολιτικού σκηνικού, με αποτελέσματα σε όλο το φάσμα του γιατί πατάει στα υλικά δεδομένα της πολιτικής που εφαρμόζεται και προωθείται και η οποία απαιτεί σκλήρυνση και αντιδραστικό πρόσημο σε όλα τα επίπεδα. Οι κεντροδεξιές ενστάσεις τύπου Αβραμόπουλου περισσότερο αποτελούν προσωπικές υποθήκες του για το μέλλον και για το κάθε άλλο παρά απίθανο ενδεχόμενο να μην ευοδωθούν τα σχέδια Σαμαρά, παρά πραγματικές κατευθύνσεις που απηχούν δυνάμεις του χώρου αυτού. Η κατάσταση στον λεγόμενο κεντροαριστερό πυλώνα παραμένει ρευστή και ασθενική, με κυρίαρχο στοιχείο την ολοένα πιο δεξιά του διαμόρφωση. Η Πασοκοελιά, ως δεκανίκι της κυβέρνησης και της επίθεσης, το Ποτάμι που όσο τολμά, όπως στο συνέδριό του, αποκαλύπτει το αντιδραστικό πρόσωπό του, και οι κάθε είδους Ψαριανοί είναι ερώτημα αν και τι μεγέθους σχήμα μπορούν να συνθέσουν με ορίζοντα το φθινόπωρο, για το οποίο εξαγγέλθηκαν τα ενωτικοιδρυτικά τους συνέδρια. Σε αυτό το πλαίσιο, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αισθάνεται ότι παρ όλο που της λείπουν πιστοποιητικά προέλευσης και εμπειρίας μπορεί και να έρχεται η (κυβερνητική) ώρα της και επιχειρεί να την επιταχύνει και να αδράξει αυτό που η ίδια θεωρεί ευκαιρία. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει πια την πολυτέλεια των αιφνιδιασμών και των δισταγμών που είχε δύο χρόνια πριν, στις τελευταίες κοινοβουλευτικές εκλογές. Αντίθετα, μπορεί και να θεωρεί πως η παράταση του χρόνου αναμονής και μια αποτυχία στην όποτε γίνουν εκλογές κυβερνητική της επιδίωξη μπορεί να αποτελέσει σημείο καμπής από το οποίο και μετά θα κυριαρχήσει η αποσυσπείρωση και η επιστροφή στα παλιά εκλογικά μεγέθη. Εξάλλου από αυτά τα παλιά μεγέθη έφυγε «πατώντας» και στη βάση μιας σειράς όρων που αφορούν στη συγκρότηση του κινήματος σε ξεσηκωμούς και αγώνες που τώρα (και) η ίδια πολιτικά καταστέλλει, αναιρώντας έτσι τους όρους της, ας πούμε, κινηματικής ανατροφοδότησής της. Έτσι, παρ όλο που στην κυριολεξία δεν ξέρει πού και πώς θα πατά αν και όταν αναδειχθεί στην κυβερνητική εξουσία, θεωρεί ότι ο δρόμος προς τα εκεί είναι ο μόνος που έχει να βαδίσει. Και ακριβώς για να περπατήσει αυτό τον δρόμο, αλλά χωρίς την επικίνδυνη συνοδεία κινηματικών και μαζικών αγωνιστικών εκδηλώσεων, επιστρατεύει ό,τι μπορεί από τη μεγάλη των ξεσκολισμένων οπορτουνιστών σχολή. Τώρα βρήκε και επιστράτευσε το ζήτημα της ΔΕΗ, όχι βέβαια ως ένα ζήτημα ταξικό, ως ένα ζήτημα γύρω από το οποίο πρέπει να συγκροτηθεί μια μαζική και παρατεταμένη πάλη των εργαζομένων στη ΔΕΗ και όλου του λαού για την αποτροπή του ξεπουλήματος και όλων των συνεπειών που αυτό έχει. Αλλά ως ένα ζήτημα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη διαμόρφωση ενδοκοινοβουλευτικών συμμαχιών και μόνο, που θα αποτελέσουν πρόκριμα για τις συμμαχίες που χρειάζεται για το μπλοκάρισμα της εκλογής προέδρου και την κήρυξη εκλογών. Δηλαδή και με βασικό εργαλείο την πατέντα του δημοψηφίσματος, ο ΣΥΡΙΖΑ συμβάλλει τα μέγιστα και στην περίπτωση αυτή για να κρατηθεί ο λαός στη γωνία, για να ανατροφοδοτηθεί η λογική του «σωτήρα», της ανάθεσης, των λύσεων που θα φέρει η κάλπη. Προλεταριακή Σημαία Κωδ.3112 Εκδόσεις ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ, Αστική μη κερδοσκοπική εταιρία Διευθύνεται αϖό Συντακτική Εϖιτροϖή Εκδότης: Γρ. Κωνσταντόϖουλος Υϖεύθυνος Σύνταξης: Β. Σαµαράς Εδρα: Γραβιάς 10-12, Αθήνα, Τηλ: simea@kkeml.gr Θεσ/νίκη, Εγνατία 126 Τηλ: cpgmlthe@the.forthnet.gr

3 Σάββατο 5 Ιούλη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 3 δημοψηφισμάτων Αποψη Στον αγώνα οι απαντήσεις Το μέτωπο που άνοιξε το σύστημα και η κυβέρνησή του στη ΔΕΗ είναι βέβαιο πως με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θα διαμορφώσει τις εξελίξεις σε σημαντικό βαθμό. Αυτές που αφορούν τους συσχετισμούς μεταξύ των δυνάμεων του συστήματος και τους επίδοξους κυβερνητικούς διαχειριστές. Αλλά και αυτές που αφορούν το συσχετισμό ανάμεσα στον λαό και τις δυνάμεις του συστήματος. Αυτό τον συσχετισμό λαούσυστήματος ένας και μόνο ένας παράγοντας μπορεί να τον καθορίσει αποφασιστικά και προς όφελος του λαού: η μαζική παρατεταμένη πάλη, που θα αναδείξει τα εργατικάλαϊκά δικαιώματα στο μέτωπο αυτό και θα αγωνιστεί για να μην περάσει η ιδιωτικοποίηση. Η επιλογή του δημοψηφίσματος είναι η επιλογή της μη συγκρότησης αγώνα, είναι η επιλογή της άρνησης του λαού ως δύναμης αντίστασης και πάλης, που μπορεί να καθορίζει τις τύχες του. Και αυτό ισχύει ανεξάρτητα από το περιεχόμενο του δημοψηφίσματος, για το οποίο ηγεσία του ΚΚΕ προτείνει να είναι η συνολική άρνηση των νόμων και κανονισμών της ΕΕ που προβλέπουν τη λεγόμενη απελευθέρωση της ενέργειας! Είναι και αυτή η προσέγγιση μια εξίσου κοινοβουλευτική, αντικινηματική λογική, που αναζητά την καταδίκη υποτίθεται συνολικά της ΕΕ και του κεφαλαίου μέσα από διαδικασία κάλπης! Και γι αυτό είναι και αυτή μια θέση υποταγής στην επίθεση! Ο ρεαλισμός της μαζικής αντίστασης και πάλης δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά είναι η μόνη αληθινή. Σε αυτήν πρέπει να στραφούν, ξεπερνώντας τους εκβιασμούς και τις απειλές του συστήματος αλλά και τα πολλαπλά εμπόδια που στήνει ο ρεφορμισμός, ο λαός και η νεολαία. Γι αυτή πρέπει να παλέψουν και να οικοδομήσουν όρους η Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ και κάθε δύναμη που αναφέρεται στη λαϊκή υπόθεση, που έχει εμπιστοσύνη στη δυνατότητα του λαού να αναστηλώσει τις δυνάμεις του, να αγωνιστεί και να ανοίξει τον δικό του δρόμο. Θεσσαλονίκη άστεγοι (οι από αυτούς έμειναν άστεγοι τα τελευταία δύο χρόνια), φτωχοί, άνεργοι, ανασφάλιστοι. Αυτά είναι μερικά μόνο από τα νούμερα της φρίκης που έχει προκαλέσει στη χώρα η βάρβαρη πολιτική των μνημονίων και της υποταγής στα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών της τρόικας. Αυτό που ζει ο λαός μας εδώ και τέσσερα χρόνια (από το 2010 και τον ερχομό του ΔΝΤ) είναι μια λεηλασία χωρίς τέλος. Λεηλατούν τα δικαιώματα που είχε με αγώνες κατακτήσει. Λεηλατούν τους μισθούς, τις συντάξεις και το εισόδημά του. Λεηλατούν τη ζωή και το μέλλον του. Οι κυβερνήσεις της άρχουσας τάξης (και η σημερινή και οι προηγούμενες) έχουν παραδώσει το λαό και τη χώρα στα νύχια των ξένων και ντόπιων αρπακτικών. Και σήμερα, αυτοί που ψήφισαν τα μνημόνια και τους δεκάδες αντεργατικούς νόμους, αυτοί που έφεραν στη χώρα τον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα, αυτοί που κλείνουν σχολεία και νοσοκομεία, τολμούν να εμφανίζονται χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για να μας πείσουν ότι δήθεν στενοχωριούνται για τα δεινά που οι ίδιοι προκάλεσαν. Κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα και να κρύψουν τις ευθύνες τους. Για να παραμυθιάσουν το λαό και τη νεολαία. Να τους κρατήσουν μακριά από το δρόμο του αγώνα και της διεκδίκησης. Και επιστρατεύουν κάθε μηχανισμό που διαθέτουν για να το πετύχουν: - Την εκκλησία και τα παρακλάδια της. Αυτούς που στηρίζονται και στηρίζουν το κράτος της άρχουσας τάξης και την αντιλαϊκή πολιτική του. Αυτούς που ευλογούν τις κυβερνήσεις που γδέρνουν το λαό. Αυτούς που μας ζητούν να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στο θεό. - Τους μεγαλοκαναλάρχες και τα ΜΜΕ που ελέγχουν. Αυτούς που συνεχίζουν να θησαυρίζουν (παρά την κρίση), αυτούς που διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα σε καθημερινή βάση. Αυτούς που μας παραμυθιάζουν με γκλαμουράτες, ανούσιες εκπομπές, με το ψεύτικο λάιφστάιλ, με τα καμώματα του τάδε ή του δείνα «αστέρα», «φραγκάτου». Αυτούς που θέλουν να ζούμε στην εικονική πραγματικότητα της τηλεόρασης και των περιοδικών. Τι σχέση έχει αυτή η πραγματικότητα με την πραγματικότητα της νεολαίας που δεν βρίσκει δουλειά ή που δουλεύει σαν σκλάβος για φραγκοδίφραγκα; Τι κοινό έχουν τα καλοπληρωμένα είδωλα του θεάματος και της μπάλας με τον νέο ή τη νέα που προσπαθεί να τα φέρει βόλτα με τα διάφορα «βάουτσερ» και τις δουλειές του ποδαριού; Τι κοινό έχει αυτός που είναι άστεγος και πεινασμένος με αυτούς που του έκλεψαν το φαΐ και το σπίτι; Τι κοινό έχει ο κόσμος της δουλειάς και του μόχθου με τον κόσμο του κεφάλαιου και της πλουτοκρατίας; Καθόλου τυχαίος δεν ήταν τίτλος που είχε η συναυλία που προετοίμασε με ζήλο ο όμιλος ΑΝΤ1 στο ΟΑΚΑ για την ενίσχυση της εκκλησιαστικής ΜΚΟ «Αποστολή» της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. «Μία χώρα μια φωνή». Και μπορεί η αποτυχία της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου να προκριθεί στους 8 του Μουντιάλ να τους χάλασε κάπως το σχέδιο «εθνικής ομοψυχίας», αλλά η ουσία είναι η ίδια: όλοι μαζί για να ξεπεράσουμε τον κάβο, όλοι μαζί για το κοινό μας μέλλον, βαστάτε κι έρχεται η ανάπτυξη κ.λπ. Τα γυαλιστερά ονόματα που συμμετείχαν (Ρέμος, Βανδή κ.ά.) ήταν εγγύηση για τη βέβαιη επιτυχία, αλλά και τη σπουδή να περάσει το μήνυμα ιδιαίτερα στη νεολαία. Και αυτή η νεολαία τους ενδιαφέρει πολύ. Γιατί θα είναι αυτή που θα κληθεί να ζήσει μια ολόκληρη ζωή στο νέο εφιαλτικό τοπίο με τα ξηλωμένα δικαιώματα. Γιατί θα είναι αυτή που θα κληθεί να δώσει τη μάχη για τη διεκδίκηση και την επανακατάκτηση τους. Και η μάχη που θα παιχτεί γύρω από τη συνείδησή της είναι μεγάλης σημασίας. Με το χέρι απλωμένο σαν ζητιάνοι ή με το χέρι υψωμένο σαν γροθιά; Αυτή λοιπόν η νεολαία καλείται να ξεκαθαρίσει ότι αυτή η χώρα είναι μία, αλλά ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΦΩΝΗ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΦΩΝΗ! Πίσω από τα συσσίτια, τους εράνους και τις «φιλανθρωπικές» εκδηλώσεις που στήνουν όλοι αυτοί κρύβεται η προσπάθειά τους να κρατήσουν το λαό και τη νεολαία μακριά από την πραγματική διέξοδο: το μαζικό, συλλογικό αγώνα. Θέλουν να μας πείσουν ότι με ένα μικρό αντίτιμο, μια μικρή ελεημοσύνη μπορούμε να συμβάλουμε στη λύση του προβλήματος. Κάτι σαν τα 0,70 ευρώ ημερησίως με τα οποία σώζεις μια παιδική ζωή κάπου στη ρημαγμένη από τους ιμπεριαλιστές Αφρική. Ζητάνε από εμάς να λύσουμε το πρόβλημα που αυτοί δημιουργούν. Θέλουν να νιώσουμε συνένοχοι, συνυπεύθυνοι, την ώρα που αυτοί συνεχίζουν να θησαυρίζουν σε βάρος μας. Θέλουν να βάλουμε το χέρι στην τσέπη, την ώρα που στην άλλη μας τσέπη είναι το δικό τους χέρι! Ποντάρουν στην ευαισθησία του λαού, αλλά και στη μέχρι τώρα αδυναμία του να οργανώσει αποτελεσματικά τους αγώνες του ενάντια σε αυτήν τη βαρβαρότητα. Και για όποιον δεν πέφτει στην παγίδα να τους πιστέψει, για όποιον τολμά να φωνάξει, να αντισταθεί και να αγωνιστεί, υπάρχουν τα ΜΑΤ, τα χημικά, οι διώξεις, οι δίκες και οι καταδίκες. Ε, λοιπόν, όχι! Δεν το χάφτουμε το παραμύθι! Η ελεημοσύνη δεν είναι αλληλεγγύη! Είναι ξέπλυμα συνειδήσεων και νομιμοποίηση της φτώχειας! Δεν περιμένουμε από τους χορτάτους να σταθούν δίπλα στο λαό και τα προβλήματά του. Η πραγματική αλληλεγγύη, αυτή που έχουμε ανάγκη, χτίζεται στους κοινούς αγώνες για μια πιο δίκαιη κοινωνία. Για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες, εκμετάλλευση, φτώχεια, φασισμό. Και όταν αυτοί οι αγώνες πραγματοποιούνται, τότε αυτοί που σήμερα στήνουν φιλανθρωπικά πανηγύρια βρίσκονται απέναντι!

4 4 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 5 Ιούλη 2014 Η ΕΛ.ΑΣ. αγοράζει αεροπλάνα παρακολούθησης και καταστολής «Αθόρυβα» μη επανδρωμένα αεροσκάφη που θα «συλλέγουν» (sic) εικόνες, ήχο και άλλα δεδομένα, τα λεγόμενα Drones, πρόκειται να αγοράσει άμεσα η Ελληνική Αστυνομία. Σύμφωνα με δημοσίευμα της «Καθημερινής», που διαβεβαιώνει για την εγκυρότητά του μετά κι από συνομιλία με ανώτερο αξιωματικό της ΕΛ.ΑΣ., το υπουργείο Δημόσιας Τάξης βρίσκεται σε επαφή με ισραηλινές κατασκευαστικές εταιρείες για την προμήθεια των συστημάτων αυτών, χωρίς ακόμα να διευκρινίζεται ο ακριβής αριθμός κι ο τύπος τους. Η ιδέα για την προμήθεια τέτοιων συστημάτων αναφέρεται πως γεννήθηκε το 2011 κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων των πλατειών, ενώ ως στόχος τους αναφέρεται η χρήση τους τόσο στα σύνορα όσο και μέσα στον αστικό ιστό Βέβαια, έως 10 μη επανδρωμένα αεροπλάνα τύπου Spyware για κατασκόπευση περιοχών διαθέτει ήδη ο στρατός, όπως ανέδειξε η πτώση ενός απ αυτά στην περιοχή των Τρικάλων τον Ιούνη του 2013, κατά τη διάρκεια αναζήτησης αλβανών δραπετών. Η χρήση βέβαια των αεροσκαφών που πρόκειται να αγοραστούν δεν είναι μόνο χαφιέδικη αλλά και κατασταλτική: Νοτιοαφρικανική εταιρεία εξόρυξης που αποτελεί τον πρώτο αγοραστή 25 τέτοιων αεροπλάνων προτίθεται να τα χρησιμοποιήσει ενάντια στις εργατικές συγκεντρώσεις και απεργίες, καθότι έχουν και τη δυνατότητα ρίψης δακρυγόνων, πλαστικών σφαιρών ή σφαιρών με χρώμα, ενώ διαθέτουν επίσης και θερμικές κάμερες, λέιζερ και εκτυφλωτικά φώτα. Η ανάγκη αντιμετώπισης του «εσωτερικού εχθρού», του ίδιου του λαού, απ το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, το οποίο δείχνει ολοένα και πιο έντονα τόσο τα αντιλαϊκά του χαρακτηριστικά όσο και το φόβο του προς αυτόν, είναι που το αναγκάζει να εξοπλίζεται συνεχώς απέναντί του με νέα μέσα τρομοκράτησης και καταστολής. Δίχτυ που παγιδεύει διαδηλωτές! Πυρίμαχο πλέγμα ύψους 2,5 μέτρων που παγιδεύει διαδη- δημοκρατικά δικαιώματα Όχι στις φυλακές τύπου «Γκουαντάναμο»! κρατούμενοι πραγματοποίησαν απεργία πείνας Στη δημιουργία φυλακών «υψίστης ασφαλείας» -αναφέρονται ως «τύπου Γ»- προχωρά η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, με ένα άκρως αντιδραστικό νομοσχέδιο που ψηφίστηκε την Τρίτη 29/6 στην αρμόδια επιτροπή του θερινού τμήματος της Βουλής. Σύμφωνα με το νομοσχέδιο αυτό, δημιουργούνται σ όλη τη χώρα φυλακές αλλά και τμήματα τύπου «Γ» στις κοινές φυλακές- στις οποίες οι κρατούμενοι θα στερούνται ολοκληρωτικά του δικαιώματος της άδειας, η φρούρηση και η μεταγωγή τους θα είναι αναβαθμισμένη, με ευθύνη της ΕΛ.ΑΣ. κι από οπλισμένους αστυνομικούς, θα έχουν σοβαρούς περιορισμούς στο δικαίωμα τηλεφωνικής και άμεσης επικοινωνίας με το συγγενικό και το κοινωνικό τους περιβάλλον, δεν θα έχουν δικαίωμα μεροκάματου, ενώ αυξάνεται και ο χρόνος αποφυλάκισης για τους καταδικασμένους σε ισόβια «για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση». Στις φυλακές αυτές θα κρατούνται όσοι έχουν καταδικαστεί για εγκλήματα που θεωρούνται ιδιαίτερα σοβαρά -κι εκεί εντάσσονται οι καταδίκες βάσει του λεγόμενου «αντιτρομοκρατικού νόμου»-, όσοι θεωρούνται ιδιαίτερα επικίνδυνοι για την «ασφάλεια της χώρας» και για τη «δημόσια τάξη», ακόμα και για την «ασφάλεια της φυλακής» ή όσοι στασιάζουν. Ταυτόχρονα ανταμείβονται όσοι κρατούμενοι συνεργαστούν δίνοντας πληροφορίες για «την εξάρθρωση ένοπλης οργάνωσης». Η πρώτη φυλακή τέτοιου τύπου θα γίνει στο Δομοκό. Γίνεται φανερό πως επιχειρείται να δημιουργηθούν φυλακές τύπου «Αλκατράζ» ή «Γκουαντάναμο», σύγχρονα κολαστήρια δηλαδή, που προφανώς δεν θα έχουν καμιά σχέση με το λεγόμενο «σωφρονισμό», αλλά που θα λειτουργούν ως μόνιμο φόβητρο τόσο για τους ίδιους τους φυλακισμένους, ανάλογα και με τη «διαγωγή» τους, όσο και κυρίως απέναντι στον ίδιο το λαό. Γιατί δεν έπιασε ξαφνικά τους ιθύνοντες του εγκληματικού και εκμεταλλευτικού αυτού κοινωνικού συστήματος η έγνοια για την «πάταξη των επικίνδυνων εγκληματιών» (και πόσοι είναι άραγε αυτοί;). Στόχος τους είναι η δημιουργία μιας «υποδομής» -απόλυτα ταιριαστής με την εξελισσόμενη φασιστικοποίηση της πολιτικής του συστήματος- σ ένα πλαίσιο όπου θα ποινικοποιούνται λαϊκοί αγώνες κι αντιστάσεις, οι οποίοι μπορεί να εξελιχθούν και ως ιδιαίτερα επικίνδυνοι για το σύστημα και την πολιτική του (αγωνιστές κάτοικοι της Χαλκιδικής, για παράδειγμα, έχουν ήδη χαρακτηριστεί «εγκληματική ομάδα») κι αυτό να αιτιολογηθεί ως «υπεράσπιση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας». Σε ένδειξη διαμαρτυρίας απέναντι στη δημιουργία των φυλακών αυτών, αλλά και λόγω των άθλιων συνθηκών διαβίωσης που επικρατούν στις φυλακές, με τη σταγόνα να ξεχειλίζει το ποτήρι, κρατούμενοι απ τις φυλακές όλης της χώρας ανάμεσά τους και ανήλικοι ξεκίνησαν τη Δευτέρα 23/6 απεργία πείνας η οποία επεκτάθηκε και διήρκεσε μέχρι τις 2/7. Η απόφαση της αναστολής της ήρθε 9 ημέρες μετά, με την ταυτόχρονη έκφραση της πρόθεσης για συνέχιση του αγώνα ενάντια στα σχέδια αυτά. Σε κάποιες φυλακές οι κρατούμενοι έκαναν αποχή απ το συσσίτιο, ενώ στις φυλακές Τρικάλων έραψαν το στόμα τους. Χαρακτηριστικό στοιχείο της «ανελαστικότητας» της κυβέρνησης ήταν τόσο το γεγονός της υποβάθμισης και της αποσιώπησης της απεργίας όσο και η μηδαμινή ιατρική περίθαλψη των απεργών πείνας, ακόμα και η απαγόρευση σε εθελοντές γιατρούς να εξετάσουν όλους τους απεργούς πείνας (Κορυδαλλός). Προφανώς και η κυβέρνηση δεν θα διακύβευε τα συνολικότερα σχέδιά της για τη δημιουργία των υποδομών αυτών, μπροστά σε μια απεργία πείνας κρατουμένων, παρά τη μεγάλη της μαζικότητα και έκταση (Κορυδαλλός, Πάτρα, Κέρκυρα, Ανηλίκων, Αυλώνα, Νιγρίτα Σερρών, Δομοκός, Γρεβενά, Μαλανδρίνο, Τρίκαλα, Άμφισσα, Λάρισα, Χανιά, Κόρινθος και Κως). Παρ όλο που έκανε κάποιες τροποποιήσεις στο νομοσχέδιο, οι οποίες όμως δεν αλλάζουν την ουσία του. Η ανατροπή αυτών των σχεδίων χρειάζεται κάτι πολύ περισσότερο, που μόνο ένα πλατύ μαζικό λαϊκό κίνημα υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ενάντια στη φασιστικοποίηση μπορεί να δημιουργήσει. λωτές και που τοποθετείται «γρήγορα κι εύκολα» από αστυνομικούς κατασκεύασε σουηδική εταιρεία. Το πλέγμα αυτό, κόστους 800 ευρώ/μέτρο, σκέπτεται να αγοράσει η ΕΛ.ΑΣ., στελέχη της οποίας παρακολούθησαν μάλιστα σχετική επίδειξη στην πόλη Ουμέα της Σουηδίας Νέες συλλήψεις πολιτικών προσφύγων απ την Τουρκία και το Κουρδιστάν Την Παρασκευή 26/6 εξαπολύθηκε άλλη μία τρομοκρατική επιχείρηση ενάντια στους τούρκους και κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες που ζουν στη χώρα μας. Συνελήφθηκαν ο Σερίφ Τουρουνέ (Ερκάν), η Χάρκα Κιζίλκαγια και η Φαδίκ Αντιγιαμάν, πολιτικοί πρόσφυγες στη χώρα μας για χρόνια και γνωστά μέλη της Επιτροπής Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν, και κατηγορούνται με το άρθρο 187 του τρομονόμου για ένταξη στην οργάνωση DHKP- C. Μάλιστα η συλλογή, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, χρημάτων για τη στήριξη πολιτικών κρατούμενων από την Τουρκία και το Κουρδιστάν στις ελληνικές φυλακές επιδιώκεται να συνδεθεί με την περσινή υπόθεση των όπλων στη Χίο. Η εξωφρενική κατηγορία απέναντι στον Ερκάν, που είναι γνωστός για την αγωνιστική πολιτική του δράση στη χώρα μας, αναφέρει πως «εξασφάλιζε την επαφή της οργάνωσης με πολιτικά κόμματα και συνδικαλιστικά σωματεία που δρουν νόμιμα στην Ελλάδα, λόγω της γνώσης ελληνικών, με σκοπό να διευκολύνει με παροχή οποιασδήποτε βοήθειας για την επιτυχία οποιουδήποτε χτυπήματος της οργάνωσης και δημιουργία κλίματος συμπαράστασης προς πιθανούς συλληφθέντες της οργάνωσης»! Οι συλληφθέντες έλαβαν προθεσμία να απολογηθούν στις 4 Ιούλη. Στις διώξεις αυτές, που αποτελούν συνέχεια στο μακρύ τρομοκρατικό έργο σε βάρος των Τούρκων και Κούρδων πολιτικών προσφύγων στη χώρα μας, εμπλέκονται η ελληνική κυβέρνηση, το αντιδραστικό τουρκικό κράτος και μηχανισμοί των ιμπεριαλιστών σαν την Ιντερπόλ. Ανακοίνωση καταγγελίας των συλλήψεων εξέδωσε και το ΚΚΕ(μ-λ). Να αφεθούν ελεύθεροι οι αγωνιστές! Καμιά δίωξη σε βάρος τους!

5 Σάββατο 5 Ιούλη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 5 Νέο Ρυθμιστικό - Άλσος Νέας Φιλαδέλφειας Το χρονικό μιας συζήτησης που δεν ξεκίνησε ακόμη. ακόμη συγκέντρωση. Στη μέση (μιλάμε για 50 μέτρα απόσταση) 5-7 αστυνομικοί. Είχε ήδη έρθει ο δήμαρχος της Ν. Ιωνίας, όταν η συγκέντρωση των οπαδών της ΑΕΚ με κύριο σύνθημα «γήπεδο στη Φιλαδέλφεια» μπήκε στο χώρο της εκδήλωσης. Στα «πηγαδάκια» που δημιουργήθηκαν οι αντιδράσεις απ την πλευρά των οπαδών της ΑΕΚ ήταν ποικίλες, αλλά γενικά ελεγχόμενης έντασης. Ωστόσο, κάθε φορά που προσπαθούσε να μιλήσει ο δήμαρχος της Ν. Ιωνίας, τα συνεχή συνθήματα των οπαδών απέτρεπαν την προσπάθεια. Άλλωστε δεν εμφανίστηκε και ο δήμαρχος Ν. Φιλαδέλφειας - Ν. Χαλκηδόνας (που ήταν και ο δήμος που προσκαλούσε την κουβέντα), γιατί είχε ειδοποιηθεί από την αστυνομία ότι δεν εγγυώνται για την σωματική του ακεραιότητα! Έτσι η εκδήλωση αναβλήθηκε, και ακόμη μια προσπάθεια να ανοίξει το ζήτημα στη γειτονιά δεν μπόρεσε να τελεσφορήσει. Οι κάτοικοι της Νέας Φιλαδέλφειας Νέας Χαλκηδόνας δεν έχουν καταφέρει ακόμη να βρεθούν και να συζητήσουν για τις συνέπειες που θα έχει το Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο (ΝΡΣ) στο Άλσος της Ν. Φιλαδέλφειας και γενικότερα στη ζωή της πόλης (είχαμε αναφερθεί αναλυτικά στο προηγούμενο φύλλο της «ΠΣ»). Όποτε ανακοινώνεται μια συγκέντρωση του Συντονιστικού των κατοίκων, πραγματοποιείται και μια «αντισυγκέντρωση» οργανωμένων οπαδών της ΑΕΚ, λίγη ώρα νωρίτερα, με σκοπό να διαλύσει τη συγκέντρωση του Συντονιστικού, και με την τακτική της απαγόρευσης κάθε κουβέντας για το Άλσος, αν αυτή δεν αρχίζει με το Πιστεύω εις ένα γήπεδο. Το αποκορύφωμα αυτής της πρακτικής ήταν την Παρασκευή 20/6, όταν ένα συνονθύλευμα από οργανωμένους οπαδούς της ΑΕΚ διαφόρων συνοικιών, μπράβους και χρυσαυγίτες συγκεντρώθηκαν μία ώρα πριν από την προγραμματισμένη συνέλευση του Συντονιστικού, όταν ο κόσμος ήταν ακόμη λίγος, και με αβγά, μπουκάλια και γρονθοκοπήματα προσπάθησαν να σκορπίσουν τον τρόμο σε όλη τη γειτονιά. Λίγο αργότερα «εφόρμησαν» πάνω στον κόσμο με μάρμαρα, πυροσβεστήρες και ό,τι βρήκαν μπροστά τους και εισέβαλαν στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι «Στρούγκα», στέλνοντας στο νοσοκομείο 10 ανθρώπους. Με την αστυνομία σε ρόλο θεατή, τη μέρα εκείνη εκτυλίχτηκε μια φασιστικού τύπου, τραμπούκικη επίθεση ενάντια στους κατοίκους της Ν. Φιλαδέλφειας - Ν. Χαλκηδόνας που ήθελαν να ενημερωθούν, να συζητήσουν, να συντονιστούν, να αρθρώσουν λόγο ενάντια στην υφαρπαγή του Άλσους από την ευθύνη των δήμων μέσω του ΝΡΣ. Μια επίθεση που απ τη μια διευκολύνει την κυβέρνηση στο ξεπούλημα του Άλσους με τις λιγότερες δυνατές αντιστάσεις της τοπικής κοινωνίας και απ την άλλη «εγκαινιάζει» τη δράση των «στρατών των ΠΑΕ», που με την τρομοκρατία και τις απειλές επιδιώκουν να επιβάλλουν τη «θέληση» και τα συμφέροντα του εκάστοτε αφεντικού-ιδιοκτήτη της ΠΑΕ. Η αντιπαράθεση συνεχίστηκε στις 23/6 στο Δημοτικό Συμβούλιο, με βρισιές και διαπληκτισμούς από ομάδα οπαδών. Το Δημοτικό Συμβούλιο βέβαια δεν έγινε, επειδή δεν υπήρχε απαρτία. Άλλωστε ήταν και το τελευταίο με την παρούσα σύνθεση. Τα κάστανα πλέον καλείται να τα βγάλει απ τη φωτιά η νεοεκλεγείσα Δημοτική Αρχή! Για την επόμενη μέρα, 24/6, ήταν προγραμματισμένη εκδήλωση των δημάρχων Ν. Φιλαδέλφειας - Ν. Χαλκηδόνας και Νέας Ιωνίας για το Ρυθμιστικό και τις συνέπειές του στο Άλσος. Ο κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται για την εκδήλωση στο θεατράκι του Άλσους και ένα στενό παραδίπλα, στο στέκι των Ορίτζιναλ της ΑΕΚ, άρχισε να δημιουργείται μια Μαζική διαδήλωση Στις 3 Ιουλίου το απόγευμα πάντως ο κόσμος της Ν. Φιλαδέλφειας - Ν. Χαλκηδόνας πραγματοποίησε μαζική και δυναμική συγκέντρωση και πορεία διαμαρτυρίας για τις μεθοδεύσεις εις βάρος του Άλσους, όπου καταδικάστηκαν και τα φαινόμενα τραμπουκισμού και τρομοκράτησης όσων κατοίκων αντιδρούν. Περί τα άτομα, κυρίως από την αυτονομία/αναρχία και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά πορεύτηκαν από τον σταθμό του ΗΣΑΠ Άνω Πατησίων μέσω της οδού Δεκελείας έως την κεντρική πλατεία Νέας Φιλαδέλφειας (Πατριάρχου) όπου εκφωνήθηκαν ομιλίες και κατόπιν επέστρεψαν στον σταθμό του Ηλεκτρικού, φωνάζοντας συνθήματα για τη σωτηρία του Άλσους, αντιφασιστικά κ.ά. Η αντισυγκέντρωση υπέρ της κατασκευής του γηπέδου δεν είχε μαζικότητα και οι λίγες δεκάδες οπαδών δεν συνάντησαν ποτέ τους διαδηλωτές της πορείας. Απεργία στο Δημόσιο στις 9 Ιουλίου Πόσο αξιοποιήσιμη μπορεί να είναι; Την Τετάρτη 9 Ιουλίου πραγματοποιείται 24ωρη πανελλαδική απεργία των εργαζομένων στο Δημόσιο με αιχμή τις διαθεσιμότητες-απολύσεις και την αξιολόγηση. Εδέησε λοιπόν η συνδικαλιστική ηγεσία της ΑΔΕΔΥ να προχωρήσει σε απεργία ύστερα από πιέσεις μιας σειράς κλάδων και χώρων που καταμετρούν ήδη απολυμένους, την ίδια στιγμή που εκατοντάδες και χιλιάδες ακόμη οδεύουν προς τη λήξη της διαθεσιμότητάς τους. Παράλληλα τρέχουν τα προβλεπόμενα χρονοδιαγράμματα για την αξιολόγηση με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πρόκειται για δύο ζητήματα καίριας πολιτικής σημασίας που επί της ουσίας συμπυκνώνονται στο εξής ένα, το δικαίωμα στη δουλειά. Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο είναι αναστατωμένοι με τη φόρα που έχουν πάρει κυβέρνηση και τρόικα επιχειρώντας να κατεδαφίσουν το τελευταίο προπύργιο ασφάλειας στην εργασία. Μόνο που αν δεν ήταν η αξιολόγηση που «τρέχει», πολύ φοβόμαστε ότι ούτε καν αυτή η 24ωρη τουφεκιά δεν θα είχε προκύψει. Η συμπεριφορά της συνδικαλιστικής ηγεσίας τουλάχιστον σε δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο έχει προ πολλού καταγραφεί στη συνείδηση όσων έχουν απολυθεί και όχι μόνο ως ανοιχτά ξεπουληματική. Η εφαρμογή της αξιολόγησης δεν παζαρεύεται απ' την κυβέρνηση και αυτό τονίζεται σε όλους τους τόνους σε καθημερινή βάση από τα στελέχη της. Μπορεί, άραγε, η απάντηση σε μια τέτοια πρόκληση να είναι ατομική ευθύνη του κάθε εργαζομένου; Αλλά ακόμα και αν ήταν έτσι, ποιο είναι το σημείο τομής αυτών των «ατομικών στάσεων»; Γιατί το βάθρο του συνδικαλισμού επί της ουσίας είναι η συνισταμένη του συνόλου των στάσεων των εργαζομένων. Αλλά και η κατεύθυνση-γραμμή της ηγεσίας τους... Εδώ εντοπίζεται ο πυρήνας του προβλήματος και όπως αυτός έχει καταγραφεί τις τελευταίες δεκαετίες, θα λέγαμε. Μια συνδικαλιστική ηγεσία ανάχωμα και τροχοπέδη των διαθέσεων των εργαζομένων, που μόνο όταν φτάνει «στο αμήν» «κινητοποιείται». Παράλληλα και όπως έχει δείξει η εμπειρία των τελευταίων μνημονιακών χρόνων, τις περισσότερες φορές σφυρίζει αδιάφορα, ακόμα κι όταν δέχεται πιέσεις που απαιτούν ολοφάνερα άμεση και έγκαιρη δράση. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η κατάπτυστη στάση της ΓΣΕΕ σε μια σειρά ζητήματα. Αλλά για να επανέλθουμε στην επικείμενη απεργία, το μάζεμα υπογραφών στο γνωστό κείμενο ενάντια στη συγκεκριμένη αξιολόγηση αποτελεί σαφή, τουλάχιστον κατακριτέα, υπεκφυγή. Γιατί έχουμε να κάνουμε με ψηφισμένο νόμο (4250/2014) και η υποταγή στην αστική νομιμότητα είναι βασικό χαρακτηριστικό αυτής της ηγεσίας. Εξάλλου, γιατί έπρεπε ακόμη μια φορά να φτάσουμε στο «και πέντε» για την πραγματοποίηση μιας απεργιακής κινητοποίησης, όταν κανονικά θα έπρεπε σήμερα να ήταν ίσως στη κορύφωσή του ένας παρατεταμένος απεργιακός αγώνας; Όσο περνούν οι μέρες τόσο φαίνεται πόσο αδιέξοδη και αναποτελεσματική είναι η γραμμή της απειθαρχίας-ανυπακοής που πίσω της κρύφθηκαν όλες οι συνδικαλιστικές δυνάμεις. Γιατί δεν αποτελεί το δευτερεύον μπροστά σ' έναν παρατεταμένο απεργιακό ξεσηκωμό, που είναι αναγκαίος και εφικτός για την ανατροπή του νόμου. Γιατί η μάχη οπισθοφυλακής δεν μπορεί να καταργήσει νόμους. Γιατί η διαδήλωση, η συγκέντρωση, η απεργία και η σύγκρουση με μαζικούς όρους δεν μπορούν να υποκατασταθούν από εξατομικευμένες συμπεριφορές, αν θέλεις να έχεις πιθανότητες επιτυχίας. Δεν σημαίνει φυσικά ότι όσα επισημαίνουμε καθιστούν την απεργία της ερχόμενης εβδομάδας μη αξιοποιήσιμη. Ίσα ίσα, χρειάζεται να θεωρηθεί σαν βήμα αντίστασης στην κατεύθυνση ανατροπής του ν Το τείχος που επιχειρούν όλες οι δυνάμεις να ορθώσουν απέναντι στο μαζικό ξέσπασμα των εργαζομένων δεν πρέπει να μας φοβίσει. Ταυτόχρονα δεν πρέπει οι απολύσεις να θεωρούνται τετελεσμένο γεγονός, αλλά, αντίθετα, αφετηρία αγώνων για την επαναπρόσληψη όλων όσοι απολύθηκαν και για την αποτροπή των επόμενων απολύσεων. Όχι μόνο γιατί το χρωστούν όλοι οι εργαζόμενοι στον ηρωικό αγώνα των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών και όλων όσοι εξακολουθούν να υπερασπίζονται τη δουλειά τους, μα γιατί κάθε προηγούμενη απόλυση στρώνει τον δρόμο στην επόμενη. Άλλη μια απεργία διαμαρτυρίας από τους εργατοπατέρες της ΑΔΕΔΥ, λοιπόν. Άλλη μια ευκαιρία για τους εργαζομένους να ορθώσουν το ανάστημά τους, να εκφράσουν τη θέλησή τους να παλέψουν μέχρι τέλους. Μαζικά και αποφασιστικά να παραμερίσουν τη γραμμή της ήττας που επιχειρούν να παγιώσουν δεξιοί και «αριστεροί» καλοθελητές. Όλοι στην απεργία και στις διαδηλώσεις!

6 6 Προλεταριακή Σημαία ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ Σάββατο 5 Ιούλη ο Συνέδριο ΟΕ: Μακριά από τις αναγκαιότητες της περιόδου και τις αγωνίες του κλάδου Οπως ήταν αναμενόμενο, το συνέδριο κινήθηκε στην τροχιά που χάραξε η συνδικαλιστική ηγεσία τη σχολική χρονιά που πέρασε, ξεκομμένο από τις ανάγκες της περιόδου, ενάντια στη βάση του κλάδου. Έτσι, το «τίποτα» ήταν η απόφαση δράσης για τον Σεπτέμβρη. Το κορυφαίο ζήτημα των απολύσεων απλά δεν υπήρχε ως θέμα συζήτησης. Λες και το γεγονός ότι απολύθηκαν εκπαιδευτικοί μετά από εκατό χρόνια ήταν ανάξιο λόγου. Λες και οι απολύσεις που έγιναν δεν σηματοδοτούν μια αντιδραστική τομή στα εργασιακά όλου του δημοσίου. Λες και δε σκιάζουν όλες τις εξελίξεις που ακολουθούν (αξιολόγηση, μισθοί, εξεταστικό μαθητών κλπ). Και τι να πουν; Αφού ο κλάδος, με ευθύνη της συνδικαλιστικής ηγεσίας, παρακολούθησε αδρανής την απόλυση-σφαγή των εκπαιδευτικών. Η σιωπή των παρατάξεων προσπάθησε να καλύψει το ξεπούλημα των διαθέσιμων της δευτεροβάθμιας. Δεν υπήρξε σοβαρή κριτική στα πεπραγμένα της ΔΟΕ αφού οι παρατάξεις κινήθηκαν ενιαία με την αποτυχημένη γραμμή της «ανυπακοής». Καμία από τις παρατάξεις του ΔΣ δεν πρότεινε ή πάλεψε στα σοβαρά για άλλη πλεύση, αλλά αρκέστηκε σε διαφορετικές προσεγγίσεις της ίδιας γραμμής. Κριτική στην ουσία των πεπραγμένων της ΔΟΕ θα σήμαινε ταυτόχρονα αυτοκριτική. Σημαντικός χρόνος αναλώθηκε με στρεβλό τρόπο στα οικονομικά της ΔΟΕ. Η αξιολόγηση βάρυνε πολιτικά τη συζήτηση. Μέσα σε αυτό το κλίμα οι ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ-ΔΗΣΥ ένοιωθαν άνετα, αν κι έχουν χάσει σημαντικές δυνάμεις και δεν μπορούσαν να κερδίσουν στις ψηφοφορίες. Τόνιζαν πως αυτοί έπαιρναν τις αποφάσεις στη ΔΟΕ και οι υπόλοιποι καταψηφίζοντας εφάρμοζαν τις αποφάσεις στα πρωτοβάθμια. Χαρακτηριστικό του κλίματος ήταν η αδυναμία ξεκάθαρης τοποθέτησης για το ποιο ήταν το αποτέλεσμα της αντιπαράθεσης του κλάδου με την κυβέρνηση στο ζήτημα της αυτοαξιολόγησης. Από τις τοποθετήσεις συμπέραινε κάποιος πως σημειώθηκε ισοπαλία ή πως δεν πέρασε της κυβέρνησης. Ακόμη και το ΠΑΜΕ, που διαφοροποιήθηκε από το πολυσέλιδο κείμενο της ΔΟΕ για τους δείκτες, δεν μπόρεσε να κρυφτεί από το γεγονός πως τοποθετήθηκε γραπτά για το θέμα μετά τις εκλογές και λίγες μέρες πριν τη λήξη της προθεσμίας της κυβέρνησης, κινούμενο κι αυτό στη γραμμή της «ανυπακοής». Έχοντας κάνει την επιλογή στις τελευταίες κρίσεις στελεχών εκπαίδευσης να μη συμμετέχουν μέλη του (δεν πράττει το ίδιο στον υπόλοιπο δημόσιο τομέα), πανηγυρίζει που υπερψηφίστηκε η πρότασή του για διαγραφή των στελεχών εκπαίδευσης από τα σωματεία. Ωστόσο, αυτή η απόφαση του συνεδρίου, αν και μπορεί να ανοίξει συζήτηση για το ρόλο των σωματείων, δεν απαντά στο ζήτημα της αξιολόγησης. Η κυβέρνηση έχοντας το πάνω χέρι στον πρώτο γύρω της αυτοαξιολόγηση κατέρχεται με άγριες διαθέσεις αναβαθμίζοντας την επίθεση. Κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από βραχάκια οπορτουνισμού και ρεφορμισμού. Οι κυβερνητικές παρατάξεις θα κινηθούν ακόμη πιο διαλυτικά. Στο συνέδριο καταγράφτηκε όχι μόνο η δυσανεξία τους στο κίνημα αλλά και η ξεκάθαρη επιλογή τους να επιβιώσουν σε κυβερνητικούς συρμούς. Η αριστερά βρίσκεται αντιμέτωπη με τον εαυτό της. Το ΠΑΜΕ επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά την αναχώρησή του από το κίνημα με μια θολή πρόταση στο πρόγραμμα δράσης, αναπτύσσοντας με δικά του λόγια το «διάφορες μορφές πάλης». Η ΕΡΑ εντάσσει όλη τη δράση της στην έμμονη ιδέα να πέσει η κυβέρνηση για να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ εξουσία. Οι Παρεμβάσεις δεν εμφανίστηκαν ενιαίες. Έχοντας αξιόλογο αριθμό δυνάμεων που τους επιτρέπει να ελέγχουν την πλειοψηφία των σωματείων της Αττικής, βρίσκονται εκ των πραγμάτων μπροστά σε μεγάλες ευθύνες. Η κοινή συμβιβαστική πρόταση δράσης ΕΡΑ-Παρεμβάσεων και ομάδας ανέντακτων για έναρξη κινητοποιήσεων με τριήμερη είναι αμφίβολο αν θα συνεχίσει να υπάρχει ως τέτοια στη συνέχεια. Ήταν φανερό πως το συνέδριο, λόγω της άρνησης της πλειοψηφίας και τις ανακολουθίες της μειοψηφίας, δε θα μπορούσε να πάρει αποφάσεις αγώνα για τον Σεπτέμβρη. Πόσο μάλλον να υπερψηφίσει πρόταση που κατέθεσε μια ομάδα συνέδρων για απεργία διάρκειας. Η συνδικαλιστική ηγεσία δεν έδωσε στον κλάδο ούτε το ελάχιστο για τον Σεπτέμβρη, δηλαδή κύκλο γενικών συνελεύσεων με ολομέλεια προέδρων. Ολοφάνερα δεν μπορεί ή δε θέλει να καθοδηγήσει, να εμπνεύσει και να οπλίσει τον κλάδο για να παλέψει αποτελεσματικά. Δυστυχώς, ούτε κατά τη διάρκεια της χρονιάς ούτε στο περιθώριο των εργασιών του συνεδρίου, δεν υπήρχε κάποια σοβαρή πρωτοβουλία στην κατεύθυνση συγκρότησης κινήματος. Φαίνεται πως η αριστερά «μας» έχει αρχίσει να ξεχνάει πώς οργανώνεται ένα κίνημα αντίστασης και αμφισβήτησης. Όμως, η ένταση της επίθεσης και η σκληρή σχολική χρονιά που έρχεται θα αναγκάσει τους πάντες να κάνουν κινήσεις. Ακόμη και η αδράνεια θα οδηγήσει σε «κινητικότητα» στο εσωτερικό παρατάξεων. Το ζητούμενο όλων των ενεργειών είναι να οδηγούν σε οργάνωση του αγώνα. Τα πρωτοβάθμια σωματεία πρέπει να ξαναπαίξουν το ρόλο τους και οι παρατάξεις να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Η δυνατότητα ανάπτυξης κινήματος σαφώς προκύπτει από τη διάθεση της βάσης να αγωνιστεί. Ειδικά στο θέμα της αυτοαξιολόγησης η συνδικαλιστική ηγεσία και οι οπαδοί της «ανυπακοής» υποτίμησαν φοβερά τον κλάδο. Η αντίθεσή του στην αξιολόγηση-αυτοαξιολόγηση είναι δεδομένη. Το ίδιο δεδομένη είναι και η αντίθεσή του στην κυβερνητική πολιτική. Οι εκπαιδευτικοί είναι ο μαζικότερος κλάδος του δημοσίου και μπορούν με την πάλη τους να θέσουν σε δοκιμασία την πολιτική του συστήματος. Κάθε αγώνας που επιχειρεί να ξεφύγει από την απλή διαμαρτυρία και να κοντραριστεί με τον αντίπαλο έχει τη δυνατότητα να αγκαλιαστεί και από άλλους κλάδους. Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν πως βράζουν όλοι στο ίδιο καζάνι. Στον αντιδραστικό Αρμαγεδδώνα μπορούμε να επιβιώσουμε μόνο με ενότητα και αγώνα. Η κεντρική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση είναι μονόδρομος. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ Συνάντηση εκπαιδευτικών μετά μουσικής... Κάτω από τους ήχους ρεμπέτικων τραγουδιών (και της καταρρακτώδους βροχής), οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών Θεσσαλονίκης δημιούργησαν μια μεγάλη παρέα νηπιαγωγών, δασκάλων, καθηγητών σε Γυμνάσια, Λύκεια, ΕΠΑΛ και καθηγητών σε διαθεσιμότητα την Παρασκευή 27 Ιούνη σ ένα παραδοσιακό καφενείο στην αγορά Καπάνη. Το κλίμα ήταν φιλικό, χαλαρό ενόψει καλοκαιριού και οι συζητήσεις κυλούσαν αβίαστα, καθώς μεταφέρονταν τα βιώματα και οι εμπειρίες από τους επιμέρους χώρους. Οι απολύσεις, η αξιολόγηση, η τράπεζα θεμάτων, η στάση των παρατάξεων και κυρίως η απάντηση στην επίθεση που πρέπει να οργανώσει ο εκπαιδευτικός κόσμος απ το Σεπτέμβρη είναι μερικά μόνο από τα θέματα που κυριάρχησαν στις κουβέντες. Εκδήλωση της Αγωνιστικής Κίνησης Εκπαιδευτικών Τρικάλων Ησυζήτηση της Αγωνιστικής Κίνησης Εκπαιδευτικών Τρικάλων πραγματοποιήθηκε με επιτυχία την Τρίτη 24 Ιουνίου, στην πλατεία Ρήγα Φεραίου, στα Τρίκαλα, με κύρια θέματα συζήτησης την τράπεζα θεμάτων, το νέο λύκειο και την αξιολόγηση. Σε μια δύσκολη περίοδο, εν μέσω Μουντιάλ, με τα σχολεία σε αδράνεια λόγω εξετάσεων και αποτελεσμάτων, αλλά κυρίως λόγω κινηματικής αδράνειας, η Αγωνιστική Κίνηση πήρε αυτή την πρωτοβουλία για να σπάσει ο πάγος της σιωπής. Όπως ειπώθηκε και στην εκδήλωση, είναι σημείο των καιρών μια παράταξη του 10% να πραγματοποιεί συζήτηση και να μην γίνεται αντίστοιχη κίνηση από το Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Τρικάλων ή από άλλες παρατάξεις. Επίσης, είναι τόσο κρίσιμες οι εξελίξεις στον χώρο της εκπαίδευσης που θεωρούμε ότι αργήσαμε κιόλας να κάνουμε μια τέτοια κίνηση. Ομιλητές στην εκδήλωση αυτή ήταν οι συναγωνιστές από την γειτονική Καρδίτσα Λένα Γκαραγκάνη και Αλέξης Φιτσιλής, πρόεδρος και μέλος του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Καρδίτσας αντίστοιχα, προκειμένου να αναλύσουν διάφορες πτυχές του νέου λυκείου και της τράπεζας θεμάτων ως ταξική επιλογή και ταξικό φραγμό, για την αξιολόγηση ως μοχλό χειραγώγησης, αλλά και να συνδέσουν την επίθεση στην εκπαίδευση με την αντίστοιχη επίθεση που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα και όλη η κοινωνία. Οι εισηγήσεις των συναγωνιστών ήταν αρκετά ζωντανές, γεμάτες παραδείγματα, δίνοντας έτσι παραστατικά το μέγεθος και το βάθος της επίθεσης, αλλά ταυτόχρονα και την ανάγκη απάντησης από ένα μαζικό, οργανωμένο κίνημα και όχι από «φωτισμένες» ηγεσίες. Η προσέλευση αρκετών δεκάδων εκπαιδευτικών αλλά και πολιτών, το ενδιαφέρον με το οποίο παρακολούθησαν τις εισηγήσεις, καθώς και οι τοποθετήσεις που ακολούθησαν, έδειξαν ότι όχι μόνο έπρεπε να γίνει αυτή η συζήτηση αλλά και ότι υπάρχει δίψα για περισσότερη κουβέντα. Υπάρχει ανάγκη να νιώσουμε πραγματικά συνάδελφοι. Φυσικά διάχυτη ήταν και η πεποίθηση ότι πέρα από τις συζητήσεις και τις εκδηλώσεις χρειάζεται και δράση που θα μπει φραγμός στα αντιλαϊκά σχέδια.

7 Σάββατο 5 Ιούλη 2014 ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ Προλεταριακή Σημαία 7 ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΠΡΟΑΓΩΓΙΚΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ Α ΛΥΚΕΙΟΥ: Λαιμητόμος του μορφωτικού δικαιώματος των16άρηδων της Φανής Ζυμβρακάκη, μέλους Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Ηκεντρική πολιτική επιλογή της απομαζικοποίησης της β βάθμιας γενικής εκπαίδευσης προχωράει ως ένα βαθμό και με ενδιάμεσο σταθμό την εφαρμογή του νέου τρόπου προαγωγής της Α Λυκείου και της περιβόητης Τράπεζας Θεμάτων. Τα μεγάλα ποσοστά των μαθητών που παραπέμπονται για επανεξέταση το Σεπτέμβριο επιβεβαιώνουν όλες τις πολιτικές εκτιμήσεις ότι η εφαρμογή του αντιεκπαιδευτικού νόμου 4186/13 για το «Νέο» Λύκειο θα οδηγήσει σε βίαιη έξοδο των παιδιών από το σχολειό και την αναγκαστική στροφή στην κατάρτιση και στην απλήρωτη παιδική εργασία, τη μαθητεία όπως την ονομάζουν, στις δομές της διά βίου μάθησης! Γι αυτό άλλωστε και η κατάργηση αυτού του νόμου αποτέλεσε και ένα από τα βασικά αιτήματα της απεργίας των εκπαιδευτικών που ξεκίνησε αλλά δεν ολοκληρώθηκε το Σεπτέμβριο. Είναι κοινή διαπίστωση ότι ενώ τα προηγούμενα χρόνια έμεναν μετεξεταστέοι στο γενικό λύκειο 2-3 μαθητές στους 100, φέτος για πρώτη φορά τα ποσοστά αυτά ανεβαίνουν στα 25-30% για τις περισσότερες περιοχές, με ακόμη μεγαλύτερα ποσοστά στις ορεινές νησιωτικές περιοχές και τις εργατικές συνοικίες, ενώ τα ποσοστά αυτά σχεδόν μηδενίζονται φυσικά στα ιδιωτικά σχολεία αλλά και στα Πρότυπα Πειραματικά. Παρατηρήθηκε μάλιστα το φαινόμενο να παραπέμπονται και μαθητές που βγάζουν μέσο όρο 15, 16 ή ακόμα και 18! Οι πρώτες ενδείξεις δείχνουν -χωρίς ακόμη να υπάρχουν συγκεντρωτικά στοιχεία- ότι σε ένα πλαίσιο φτωχοποίησης των λαϊκών στρωμάτων, ανεργίας και επισφάλειας, ένα ασφυκτικό εξεταστικό πλέγμα από τη μια εντείνει τους ταξικούς φραγμούς και τσακίζει το μορφωτικό δικαίωμα και από την άλλη ετοιμάζει το αμόρφωτο, ανειδίκευτο, φθηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό βορά στις ορέξεις του ντόπιου και του ξένου κεφαλαίου. Τα παραπάνω είναι τα βασικά ερμηνευτικά εργαλεία της μεγάλης «αποτυχίας» των μαθητών και της «επιτυχίας» του συστήματος να προχωρά την επίθεσή του. Υπάρχουν βέβαια και τα επιμέρους στοιχεία που συνθέτουν το παζλ. Δηλαδή, ξαφνικά φέτος αυξήθηκε υπερβολικά η ύλη που υποχρεωτικά έπρεπε να διδαχθούν τα παιδιά της Α λυκείου, με αποτέλεσμα να μην επαρκεί ο διδακτικός χρόνος και, το κυριότερο, ήταν αδύνατον να εμπεδώσουν τα παιδιά τόση ύλη σε όλα τα μαθήματα. Για να το καταλάβουμε: Οι μαθητές της Γ Λυκείου μελετούν διεξοδικά τα 6 πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα. Πώς είναι δυνατόν τα 16χρονα να μελετούν σαν για πανελλαδικές 14 ολόκληρα μαθήματα; Και δεν έφτανε η αύξηση της ύλης, αλλά ήρθε και η Τράπεζα, η οποία περιείχε θέματα που δεν σχετίζονταν με το επίπεδο της σχολικής ύλης και πολλές φορές απαιτούσαν την κακώς νοούμενη αποστήθιση των σχολικών βιβλίων. Επιπρόσθετα, το κερασάκι στην τούρτα ήταν να αλλάξει ο βαθμός προαγωγής από 9,5 σε 10 και μάλιστα για τα βασικά και ομολογουμένως και τα πιο δύσκολα μαθήματα. Σταχυολογώντας τους λόγους της «αποτυχίας» θα λέγαμε ότι αυτά δεν είναι ούτε τεχνικά ζητήματα ούτε, πολύ περισσότερο, «προχειρότητα» ή βιασύνη της προηγούμενης ηγεσίας του ΥΠΑΙΘ, αλλά μέθοδος που προώθησε τον προαναφερόμενο κεντρικό πολιτικό στόχο. Με αυτή την έννοια, όλες οι πλευρές της εκπαιδευτικής κοινότητας που οφείλουν να αντιδράσουν σε αυτό το μακελειό δεν πρέπει να ξεχνούν τον κεντρικό στόχο και να μπαίνουν στη συζήτηση των βελτιωτικών ρυθμίσεων που μπορεί να κάνει ο νέος υπουργός, αφαιρώντας κάποια θέματα από την Τράπεζα και βάζοντας άλλα. Ήδη η νέα ηγεσία ετοίμασε ΦΕΚ με την ύλη των μαθημάτων και της Β λυκείου, που δείχνει τις αρπακτικές διαθέσεις της. Άλλωστε η ύπαρξη της Τράπεζας από μόνη της σημαίνει πως οι μαθητές δίνουν πανελλαδικού τύπου εξετάσεις συνεχώς και ο διδάσκοντας δεν μπορεί να επιλέξει θέματα που θα ανταποκριθούν καλύτερα οι μαθητές του ανάλογα με τις ιδιαίτερες ανάγκες τους αλλά και με βάση τους διδακτικούς στόχους που ο ίδιος βάζει. Από την άλλη, η ηγεσία του ΥΠΑΙΘ και οι πληρωμένοι εντολοδόχοι της από την πρώτη μέρα της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων κάνει «φιλότιμες προσπάθειες» με δηλώσεις ή άλλα δημοσιεύματα να επιρρίψει τις ευθύνες -σε ποιους άλλους άραγε;- στους εκπαιδευτικούς που δεν δίδαξαν επαρκώς την ύλη ή στον τρόπο βαθμολόγησης των γραπτών κ.λπ. Άλλωστε, είναι ξεκάθαρο ότι οι επιδόσεις των μαθητών μας συνιστούν κατ αυτούς «μετρήσιμα και αντικειμενικά κριτήρια» για την υλοποίηση της άλλης κεντρικής πολιτικής επιλογής που είναι η αξιολόγηση αξιοκαρατόμηση των εκπαιδευτικών. Γι αυτό είναι επιτακτική ανάγκη για γονείς, μαθητές κι εκπαιδευτικούς να αφήσουν πίσω τους τα ιδεολογήματα «για το ότι δεν είναι όλοι για τα γράμματα» ή «φταίνε πρώτα από όλα οι εκπαιδευτικοί» και να ενώσουμε τις δυνάμεις μας μέσα από πολύμορφες δράσεις και αγώνες ενάντια σε αυτήν την πολιτική που γκρεμίζει τα δικαιώματά μας και να βάλουμε ως στόχο την ανατροπή αυτής της πολιτικής και όχι τις επιμέρους «αυτοβελτιώσεις» της που είναι φενάκη. Και, τελευταία, δυο λόγια αφιερωμένα στα παιδιά των «τελευταίων θρανίων», στα βουβά παιδιά της τάξης, στους λεγόμενους ακροατές. Αν αυτά τα παιδιά δεν έχουν θέση στο γενικό λύκειο μια φορά, τότε χίλιες φορές κανένα παιδί δεν έχει θέση στη σκληρή βιοπάλη από τα 15, στην αναζήτηση του μεροκάματου, στην απόγνωση της ανεργίας. Για αυτά τα παιδιά θα παλέψουμε ως μάχιμοι εκπαιδευτικοί και σε αυτά τα παιδιά αφιερώνουμε τους στίχους του Μπρεχτ: Μάθαινε και τ' απλούστερα! Γι' αυτούς που ο καιρός τους ήρθε ποτέ δεν είναι πολύ αργά! Μάθαινε το αβγ, δε σε φτάνει, μα συ να το μαθαίνεις! Μη σου κακοφανεί! Ξεκίνα! Πρέπει όλα να τα ξέρεις! Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία. Μάθαινε, άνθρωπε στο άσυλο! Μάθαινε, άνθρωπε στη φυλακή! Μάθαινε, γυναίκα στην κουζίνα! Μάθαινε, εξηντάχρονε! Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία. Ψάξε για σχολείο, άστεγε! Προμηθεύσου γνώση, παγωμένε! Πεινασμένε, άρπαξε το βιβλίο: είν' ένα όπλο. Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία. Μην ντρέπεσαι να ρωτήσεις Μην αφεθείς να πείθεσαι μάθε να βλέπεις συ ο ίδιος! Ό,τι δεν ξέρεις ο ίδιος καθόλου δεν το ξέρεις. Έλεγξε το λογαριασμό εσύ θα τον πληρώσεις. Ψάξε με τα δάχτυλα κάθε σημάδι Ρώτα: πώς βρέθηκε αυτό εδώ. Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία. (Εγκώμιο στη μάθηση) Το «νέο» λύκειο δείχνει τα δόντια του... Οι μαθητές της πρώτης λυκείου ήρθαν για πρώτη φορά αντιμέτωποι με την πραγματικότητα του νέου νόμου για το λύκειο. Οι προαγωγικές εξετάσεις εξελίχθηκαν σε σφαγείο για την πλειοψηφία των μαθητών, με τις βαθμολογίες τους να πιάνουν πάτο και το ποσοστό των μετεξεταστέων να φτάνει το 40%. Από την πλευρά του υπουργείου αλλά και άλλων εκπροσώπων του συστήματος δόθηκαν διάφορες εξηγήσεις. Ήταν ζήτημα αλγορίθμου υπολογισμού της βαθμολογίας, ήταν νωρίς για να εφαρμοστεί ο θεσμός της τράπεζας θεμάτων, το επίπεδο της μόρφωσης των μαθητών είναι χαμηλό κ.ά. Η τράπεζα θεμάτων Ο θεσμός αυτός, που υλοποιήθηκε ύστερα από πολύχρονες εξαγγελίες, δημιουργεί μία δεξαμενή θεμάτων από την οποία οι εκπαιδευτικοί είναι υποχρεωμένοι να βάλουν το 50% των εξεταζόμενων ζητημάτων. Τα θέματα που κληρώνονται από την τράπεζα βγαίνουν με τυχαίο τρόπο και οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν καμία δυνατότητα επιλογής τους. Μπορούν μόνο μία φορά να ζητήσουν νέα κλήρωση. Υπεύθυνο για τα θέματα της τράπεζας είναι το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής που έχει μια γενική εικόνα της διδακτέας ύλης, χωρίς καμία επαφή με το τι έχει διδαχθεί στην τάξη και σε ποιο επίπεδο. Έτσι, τα θέματα που έπεσαν φέτος από την τράπεζα ήταν τέτοια που ακόμη και ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας, Α. Λοβέρδος δήλωσε ότι ήταν «στα όρια της ύλης». Βαθμολογικές προϋποθέσεις προαγωγής Ο νέος νόμος για τη δεύτερη βαθμίδα έβαλε επιπλέον απαιτήσεις για την προαγωγή των μαθητών από τη μία τάξη του λυκείου στην άλλη. Ο μέσος όρος, σύμφωνα με το ισχύον σύστημα, πρέπει να είναι μεγαλύτερος ή ίσος του 10, αλλά ταυτόχρονα πρέπει σε Αρχαία, Νέα, Λογοτεχνία, Άλγεβρα και Γεωμετρία να έχει τουλάχιστον 10 και στα υπόλοιπα μαθήματα τουλάχιστον 8. Οι ρήτρες αυτές, σε συνδυασμό με τα θέματα της τράπεζας, έστειλαν αυτόν τον πρωτοφανή μεγάλο αριθμό μαθητών στο Σεπτέμβρη ή στην ίδια τάξη. Κατόπιν αυτού, το υπουργείο έσπευσε, προκειμένου να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, να αλλάξει τον τρόπο υπολογισμού της βαθμολογίας σε αυτούς τους δύο κλάδους για να μειωθούν οι μετεξεταστέοι. Αποτυχία του νέου συστήματος; Κατά την άποψή μας, το σύστημα που εφαρμόστηκε ήταν πέρα για πέρα επιτυχημένο. Τουλάχιστον για τους εμπνευστές και τους υπερασπιστές του! Κατάφερε να υλοποιήσει τους πόθους του συστήματος για ξεκαθάρισμα των μαθητών από την πρώτη λυκείου και να προχωρήσει στην κατοχύρωση του σχολείου για τους λίγους. Αν και τις πρώτες μέρες κυκλοφόρησε συζήτηση σχετικά με επερχόμενες αλλαγές στο σύστημα, κυρίως όσον αφορά την τράπεζα θεμάτων, ο νέος υπουργός έσπευσε να δηλώσει τη στήριξή του στο νέο θεσμό και την πρόθεσή του να τον διατηρήσει στο ακέραιο. Η τράπεζα θεμάτων θα συνεχίσει να στοιχειώνει τα γραπτά των μαθητών και να τους αδειάζει από το σχολείο του Μνημονίου... Μαθητικές κινητοποιήσεις Την Τετάρτη 25 Ιουνίου έγινε στην Αθήνα και σε κάποιες άλλες πόλεις της Ελλάδας μαθητική συγκέντρωση και πορεία ενάντια στο «νέο» λύκειο. Η πρωτοβουλία ξεκίνησε μέσω facebook και φαινόταν να έχει αντιφατικά χαρακτηριστικά που θα κάλυπταν... από αναρχοαυτόνομες ομάδες μέχρι και καθαρά δεξιέςαντιδραστικές απόψεις. Ανεξάρτητα πάντως από το ποιοι, πώς και με τι πολιτικό πλαίσιο οργάνωσαν αυτές τις κινητοποιήσεις, αυτές οι μερικές εκατοντάδες μαθητές που συγκεντρώθηκαν έδειξαν ότι υπάρχει αναβρασμός στα σχολεία ύστερα από την απόδειξη στην πράξη τού τι φέρνει το «νέο» λύκειο. Το σίγουρο είναι ότι ο μόνος τρόπος να απαντηθεί η επίθεση και να συγκροτηθεί το μαθητικό κίνημα είναι μέσα από τις οργανωμένες διαδικασίες του. Υ.Γ. Κατά την έκδοση της ΠΣ ανακοινώθηκε η αλλαγή της βαθμολογικής απαίτησης για την προαγωγή των μαθητών στο λύκειο, όσον αφορά το 10 σε κάθε ένα από τα μαθήματα των ομάδων Γλώσσας και Μαθηματικών. Το 10 ισχύει πλέον ως προβιβάσιμος βαθμός στο σύνολο κάθε ομάδας. Το πως αυτή η «ομολογία» συνάδει με την τοποθέτηση ότι το νέο σύστημα βοήθησε τους μαθητές να γράψουν καλύτερα, είναι ένα ερώτημα που μπορεί να εξηγηθεί μόνο με τον τρόπο που εξηγείται και το συνολικότερο success story...

8 8 Προλεταριακή Σημαία ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Σάββατο 5 Ιούλη 2014 ΕΚ ΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ Στηρίζουμε τον αγώνα των καθαριστριών Για 58η ημέρα οι καθαρίστριες του υπ. Οικονομικών βρίσκονται στα αντίσκηνά τους έξω από το κτίριο της Καραγεώργη Σερβίας, διαμαρτυρόμενες για την απόλυσή τους, για την απόφαση κάποιων να τους στερήσουν το δικαίωμά τους στη ζωή. Η κυβέρνηση τον τελευταίο χρόνο έχει επιδοθεί σε μια σειρά «διαθεσιμοτήτων»- απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων, αρχής γενομένης από τους εργαζομένους της ΕΡΤ, εφαρμόζοντας πιστά τις δεσμεύσεις τους απέναντι στους ιμπεριαλιστές της ΕΕ και του ΔΝΤ. Στη συνέχεια ακολούθησαν οι καθηγητές, οι σχολικοί φύλακες και φυσικά οι καθαρίστριες. Από τις 18 Σεπτέμβρη 2013, οι εργαζόμενες αυτές βρίσκονται στον δρόμο, αποτελώντας πραγματικά παράδειγμα συνεχούς και επίμονου αγώνα, αγώνα για το δικαίωμα στη δουλειά και την αξιοπρέπεια. Αγώνα κόντρα στην αιχμή της επίθεσης του συστήματος στα δικαιώματα των εργαζομένων, γιατί αιχμή της επίθεσης θεωρούμε την κατάργηση του δικαιώματος στη μόνιμη και σταθερή δουλειά. Περισσότεροι χαμηλά αμειβόμενοι και χωρίς δικαιώματα εργαζόμενοι, παρά μόνιμοι με δικαιώματα και απαιτήσεις. Σε εκδήλωση συζήτηση της Ταξικής Πορείας, που πραγματοποιήθηκε στο βιβλιοπωλείο «εκτός των τειχών», καλέστηκαν οι καθαρίστριες σε μια προσπάθεια ενίσχυσης και στήριξης του αγώνα τους, αποτέλεσμα μιας συνεχούς επαφής συντρόφων το τελευταίο διάστημα. Εκεί περιέγραψαν πώς μέσα σε μια νύχτα βρέθηκαν χωρίς δουλειά και τι ήταν αυτό που τις ανάγκασε, χωρίς να έχουν προηγούμενη εμπειρία, να αντιδράσουν, συσπειρώνοντας όλες τις καθαρίστριες πανελλαδικά γύρω από έναν αγώνα που μοναδικός του στόχος είναι το να ξαναπάρουν πίσω τη δουλειά τους. Η κατασκήνωση έξω από το υπουργείο ήταν έκφραση της ανάγκης να έχουν ένα κέντρο αγώνα, ώστε να μπορεί ο αλληλέγγυος κόσμος να τις βρίσκει. Και αποτέλεσε όντως κέντρο αγώνα το συγκεκριμένο σημείο, γιατί πλαισιώθηκε και από άλλους υπό διαθεσιμότητα-απολυμένους, καθώς και από πολλές συλλογικότητες και σωματεία. Ο αγώνας αυτός είναι «σχολείο». Ανάγκασε, έπειτα από πίεση, το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών να κρίνει παράνομη και άκυρη την απόλυσή τους. Αγώνας που έδειξε τη γύμνια της κυβέρνησης, η οποία αναγκάστηκε να καταφύγει στον Άρειο Πάγο για την αναίρεση της πρωτόδικης θετικής απόφασης, διαλύοντας έτσι κάθε αυταπάτη για το ρόλο της αστικής Δικαιοσύνης υποχειρίου της κυβέρνησης, για το ρόλο των εκλογών και το τι μπορούν και τι δεν μπορούν να αλλάξουν, για τη στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών, μα και για την ανάγκη της αλληλεγγύης του μοναδικού όπλου που έχουν οι εργαζόμενοι. «Σχολείο» για το πώς διεξάγονται οι αγώνες με υπομονή, επιμονή, στήριξη και αυτοθυσία τελικά, απαραίτητο για όλους όσοι βρίσκονται αυτή τη στιγμή στον δρόμο - σχολικοί φύλακες, εκπαιδευτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν μπροστά τους την αξιολόγηση. Είναι σημαντικός ο συντονισμός όλων, εργαζομένων και απολυμένων, για να διεκδικήσουμε πίσω τις δουλειές και να αποτρέψουμε επόμενες απολύσεις. Μα κυρίως αυτό που μας διδάσκει είναι ότι οι αγώνες για το δικαίωμα στη δουλειά μπορούν να νικήσουν, ότι ο αγώνας ενός συγκεκριμένου κλάδου μπορεί να διεξαχθεί από μόνος του. Δεν είναι απαραίτητο να γίνει πρώτα «λαϊκή εξουσία» και μετά να παλέψουμε. Δεν πρέπει και δεν μπορεί να μείνει στο πλαίσιο μόνο όσων είναι ήδη απολυμένοι. Γιατί υπό απόλυση είμαστε όλοι. Παραμένει ζωντανή και δυνατή η αγωνιστική κατεύθυνση στο νοσοκομείο Συγγρός Λίγες μέρες πριν, έγιναν οι και που κατά το παρελθόν την πλαισίωσαν αναδείχθηκε πρώτη δύναμη εκλογές για την ανάδειξη νέου διοικητικού συμβουλίου και αντιπροσώπων για το συνέδείχθηκε ένα σχήμα πασοκικής προ- και στις δύο κάλπες. Δεύτερο αναδριο της ΠΟΕΔΗΝ στο δερματολογικό νοσοκομείο Ανδρέας Συγγρός. το ονόμασαν), ενώ οι δυνάμεις του έλευσης (ανεξάρτητο-δημοκρατικό Τα αποτελέσματα δείχνουν μια επιμονή ενός εκλογικά πλειοψηφικού Στοίχημα για την επόμενη ΠΑΜΕ μειώθηκαν σημαντικά. κομματιού των εργαζομένων στην μέρα αποτελεί η προσπάθεια τόσο κατεύθυνση της αντίστασης και του της λειτουργίας του σχήματος αγώνα. Σ αυτήν έχει συμβάλει η επί σειρά ετών παρέμβαση των ΓΙΑ Σ δυνάμεων της Ταξικής Πορείας μέσα απ' την αντιπαράθεση με απόψεις συμβιβασμού και συνδιοίκησης με την εργοδοσία, απόψεις που κατάντησαν ανυπόληπτους τους φορείς τους στους εργαζόμενους. Ωστόσο, δεν θέλουν και πολύ να επανεμφανιστούν με το μανδύα του ΓΙΑ ΠΟΕ ΗΝ δήθεν ανεξάρτητου. Το σχήμα ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ που δημιουργήθηκε από συνδικαλιστές και εργαζόμενους που έχουν αναφορά στην Ταξική Πορεία στην κατεύθυνση συγκρότησής του, όσο και της ανάλογης του σωματείου, με στόχο τη μεγαλύτερη δυνατή παρουσία των εργαζομένων στις διαδικασίες του συλλόγου αλλά και στους αγώνες. Με τη συμμετοχή να κυμαίνεται στα ίδια περίπου επίπεδα με την προ διετίας, τα αποτελέσματα έχουν ως εξής ΨΗΦΟΙ Ε ΡΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ 56 3 ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ 42 3 ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ(ΠΑΜΕ) 16 1 ΛΕΥΚΑ 5 ΑΚΥΡΑ 3 ΨΗΦΟΙ Ε ΡΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ 51 1 ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ 42 1 ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ(ΠΑΜΕ) 9 ΛΕΥΚΑ 2 ΑΚΥΡΑ 3 Το τελευταίο διάστημα σε ένα γαϊτανάκι αλλεπάλληλων νομοθετικών ρυθμίσεων και υπουργικών αποφάσεων προβαίνει η κυβέρνηση σε σχέση με τη φαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη των περίπου ανασφάλιστων και όσων ασφαλισμένων αδυνατούν να πληρώσουν τις εισφορές τους. Είναι ένα περίεργο παιχνίδι σε σχέση με τα ζητήματα αυτά, ζητήματα πραγματικά ζωής και θανάτου, γιατί οι σχετικές ρυθμίσεις αιτιολογούνται ως προαπαιτούμενο της τρόικας για την εκταμίευση της επόμενης δόσης. Και επειδή προφανώς δεν έπιασαν η όψιμη ευαισθησία ή οι τύψεις τον ιθύνοντα νου των πολιτικών που ευθύνονται για την εξαθλίωση, την ανεργία και το συνακόλουθο χάσιμο της ασφάλισης και της περίθαλψης του λαού, δικαιούμαστε όχι μόνο να είμαστε επι- Τι «κεράσια» έχει η της περίθαλψης φυλακτικοί, αλλά και να αναζητούμε τις άλλες επιδιώξεις και απώτερους σχεδιασμούς τους. Οι ρυθμίσεις αυτές παρουσιάζονται να εξομοιώνουν όλον αυτόν τον κόσμο, που είναι και ο πιο χτυπημένος από τις βάρβαρες πολιτικές τους, με όσους έχουν πλήρη ασφαλιστική κάλυψη. Σίγουρα σε μια πρώτη ανάγνωση τα πράγματα δείχνουν καλύτερα σε σχέση με το απόλυτο τίποτα που διαθέτουν τώρα, ακόμα και αν υπάρχουν συγκεκριμένοι περιορισμοί και τεχνικές λεπτομέρειες. Έτσι π.χ. για να δικαιούται κάποιος νοσοκομειακή περίθαλψη, πρέπει αυτή να εγκριθεί από ειδικές τριμελείς επιτροπές που συστήνονται στα νοσοκομεία, ενώ η διάρκειά της κρύβεται πίσω από μια γενικόλογη αναφορά ότι προβλέπεται έως τότε που δεν θα κινδυνεύει πλέον η υγεία τους. Αναλόγως, φάρμακα θα δικαιούται

9 Σάββατο 5 Ιούλη 2014 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Προλεταριακή Σημαία 9 Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο παλεύουν ενάντια στην αξιολόγηση, κόντρα στις διαθέσεις των συνδικαλιστικών ηγεσιών Ήρθε η ώρα της εφαρμογής του νέου συστήματος αξιολόγησης στο Δημόσιο. Μετά τους εργαζόμενους στην εκπαίδευση, ήρθε η ώρα και οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι να έρθουν αντιμέτωποι με τον εφιάλτη της αξιολόγησης. Ήρθε η ώρα οι πολιτικοί επικεφαλείς, οι υπουργοί, οι γενικοί γραμματείς, οι διοικητές, οι υπηρεσιακοί παράγοντες, όλοι αυτοί που αποτελούν το μακρύ, καλοπληρωμένο και πάντα πρόθυμο για τις βρωμοδουλειές χέρι της κυβέρνησης να ορίσουν το 25% των «άριστων», το 60% των «μέτριων» και το 15% των «κακών» (και άρα υποψήφιων προς απόλυση) υπαλλήλων του Δημοσίου. Ήρθε η ώρα -και μέχρι τις 15 Ιουλίουνα μοιραστούν στους εργαζόμενους τα φύλλα αυτοαξιολόγησης προκειμένου να μπει σε λειτουργία, για άλλη μια φορά, η ατμομηχανή της επίθεσης στο Δημόσιο. Ήρθε η ώρα να εφαρμοστεί ένας νόμος που δεν θα έπρεπε να είχε καν ψηφιστεί, αλλά να είχαν διαμορφωθεί οι κινηματικοί και πολιτικοί όροι απόσυρσής του όταν ήταν ακόμα νομοσχέδιο, όταν η ΑΔΕΔΥ καλούσε σε μια 24ωρη απεργία και με ευθύνη της δεν συνέβαλε ώστε να βγει ο κόσμος μαζικά στο δρόμο, με μόνο αίτημα την απόσυρση του νομοσχεδίου. Αντί γι αυτά, ο νόμος ψηφίστηκε και μπήκε στη μακριά σειρά των δεκάδων αντεργατικών νόμων της τελευταίας πενταετίας. Όχι βέβαια για να μείνει στα χαρτιά, αλλά για να εφαρμοστεί -κυρίως, αυτήν τη πρώτη χρονιά- είτε δια πυρός και σιδήρου, (όπως φάνηκε από τις δηλώσεις Βορίδη περί πειθαρχικών διώξεων σε περίπτωση απείθειας) είτε με μέτρα δήθεν ανακούφισης, όπως ο συνυπολογισμός στο σύνολο των αξιολογούμενων και αυτών που αποχώρησαν με σύνταξη, προκειμένου να απορροφηθεί σχετικά ανώδυνα (για φέτος τουλάχιστον) το κακόφημο 15%. Σε αυτό η κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να υποχωρήσει και ούτε οι επανειλημμένες αναβολές, ούτε οι εκλογές (όπως κάποιοι πίστευαν) ανέκοψαν το αντιλαϊκό της έργο. Η αξιολόγηση πρέπει να εφαρμοστεί προκειμένου να εξυπηρετήσει τους στόχους της: - να δημιουργήσει τη δεξαμενή των επόμενων απολύσεων στο Δημόσιο, - να προετοιμάσει το έδαφος για τις επερχόμενες ιδιωτικοποιήσεις και «ξαφνικούς θανάτους», σε συνδυασμό με τις «αξιολογήσεις δομών» που ακολουθούν, - να δημιουργήσει κλίμα τρομοκρατίας, πειθάρχησης και υποταγής και - να σπάσει κάθε έννοια συλλογικότητας, συνδικαλισμού και οργανωμένης δράσης στο Δημόσιο, τον μοναδικό εργασιακό χώρο που στοιχειωδώς αυτή τη στιγμή λειτουργεί οργανωμένα και συλλογικά. Απέναντι σε αυτή τη κατάσταση η ΑΔΕΔΥ και οι επίσημες συνδικαλιστικές ηγεσίες αρνούνται να θέσουν το πρόβλημα στην πραγματική του βάση. Κρύβονται πίσω από επιχειρήματα περί δήθεν «καλής» και «κακής» αξιολόγησης, που τελικά κεντράρουν μονάχα στο αγκάθι των ποσοστώσεων και κραυγάζουν συνθήματα: «να μείνει ο νόμος στα χαρτιά», «να ακυρωθεί στη πράξη», «να μην τον εφαρμόσουν οι υπάλληλοι», αποφεύγοντας τελικά να πουν ότι οι νόμοι ψηφίζονται για να εφαρμοστούν και δεν ανατρέπονται ούτε με συλλογή υπογραφών, ούτε με εξώδικα, ούτε με προσφυγές, ούτε με ατομικές ενέργειες παραδειγματικού τύπου. Ανατρέπονται με παρατεταμένους μαζικούς αγώνες και χωρίς αυταπάτες για το ρόλο της αστικής δικαιοσύνης, δείγμα του οποίου είδαμε χαρακτηριστικά στην περίπτωση των απολυμένων καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών. Ενώ, λοιπόν, οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αντιλαμβάνονται το μέγεθος του προβλήματος και τις απαιτήσεις που δημιουργεί, ενώ σε μαζικές γενικές συνελεύσεις (σε νοσοκομεία, δήμους, υπουργεία) δεν διστάζουν να θέτουν την αντίθεσή τους στο νόμο και να εκφράζουν τη διάθεσή τους να ανεβάσουν το επίπεδο της αντιπαράθεσης και να παλέψουν για την απόσυρσή του, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες καλούν σε «απειθαρχία-ανυπακοή» φορτώνοντας στη πλάτη των εργαζομένων αυτό που οι ίδιοι δεν κάνουν και «κλιμακώνουν» με άμαζες παραστάσεις διαμαρτυρίας στις 30 Ιουνίου και προκήρυξη 24ωρης απεργίας για τις 9 Ιουλίου! Κι αυτά από την Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ που κατά πλειοψηφία ελέγχεται από τις «αριστερές» δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΜΕ, τους διάφορους αντιμνημονιακούς και αντικυβερνητικούς διαμαρτυρόμενους και όχι από την ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ που μας έχουν συνηθίσει έτσι κι αλλιώς να αποτελούν δεκανίκια της κυβερνητικής πολιτικής. Παρ όλα αυτά, και παρά τις «σειρήνες» που μας υπενθυμίζουν (ειδικά όταν κάτι πάει να γίνει) ότι «ο κόσμος δεν τραβάει», οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο επιμένουν στη γραμμή αντίθεσης στην αξιολόγηση. Έχουν μάθει πολλά για τη στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών την τελευταία πενταετία και ξέρουν πολύ καλά να ξεχωρίζουν τους φίλους από τους εχθρούς τους. Αυτό που δεν γνωρίζουν και που τους χρειάζεται είναι να μάθουν να οργανώνονται και να εμπιστεύονται τις δυνάμεις τους. Αλλά κι αυτό θα το βρουν στην πορεία, στο κίνημα, στο δρόμο, μέσα από μαζικές διαδικασίες συνελεύσεων (άλλων περισσότερο εύκολων και άλλων περισσότερο δύσκολων, ανάλογα με το πόσο άνετα νοιώθουν οι διάφοροι «πρόθυμοι» υποστηρικτές της κυβερνητικής πολιτικής να θέτουν κάθε λογής εμπόδια). Ήδη, οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο εκμεταλλεύονται κάθε ευκαιρία που τους δίνεται για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην αξιολόγηση-λαιμητόμο: από τη συμμετοχή σε εξώδικα και αγωγές (που τόσο αποπροσανατολιστικά και ύπουλα προωθεί η ΑΔΕΔΥ), μέχρι την υλοποίηση της απόφασης περί αποχής-απεργίας από τα καθήκοντα της αξιολόγησης. Με συντριπτικές πλειοψηφίες αρνούνται μαζικά να συμπληρώσουν τα έντυπα αυτοαξιολόγησης και αναγκάζουν τα Δ.Σ. των πρωτοβάθμιων σωματείων να μπουν μπροστά και να αναλάβουν να τα μαζέψουν ασυμπλήρωτα και ανυπόγραφα. Το ζητούμενο είναι κατά πόσο όλες αυτές οι κινήσεις θα δημιουργήσουν ένα μαζικό κίνημα καθολικής άρνησης εφαρμογής του νόμου και θα μπορέσει αυτό να θέσει εκείνους τους όρους που θα αναγκάσουν την κυβέρνηση σε απόσυρσή του. Αυτή είναι η κατεύθυνση που θα πρέπει να αναδειχτεί από όλη αυτήν την προσπάθεια και είναι και η μόνη που απαντά πραγματικά στις ανάγκες των εργαζομένων. κυβέρνηση για το «καλάθι» των ανασφάλιστων; Παράβαση καθήκοντος η μη συμμόρφωση με την αξιολόγηση μόνο απ αυτά που ανήκουν στη λεγόμενη θετική λίστα -και μάλιστα το φθηνότερο (γενόσημο) ανά δραστική ουσία-, πληρώνοντας κανονικά συμμετοχές και συνταγές θα μπορούν να γράφονται μόνο στο (ανύπαρκτο) ΠΕΔΥ και στα υπερκορεσμένα δημόσια νοσοκομεία. Το σίγουρο είναι ένα: όλες οι ανάλογες «εξομοιώσεις» δικαιωμάτων τα τελευταία χρόνια οδηγούν σε εξομοίωση προς τα κάτω και προφανώς αυτή είναι η κατεύθυνση και για τους νυν ασφαλισμένους. Οι μετεκλογικοί (και προεκλογικοί) ελιγμοί τους δεν φτάνουν να εξηγήσουν αυτά τα μέτρα. Είναι γνωστό ότι ο χώρος της Υγείας είναι ένας απ τους κύριους στόχους των αντιδραστικών αλλαγών, που έχει μάλιστα εκχωρηθεί στην «αρμοδιότητα» των Γερμανών. Βασικές πλευρές αποτελούν η αγορά του φαρμάκου (ήδη ανακοινώθηκε μείωση του κέρδους των φαρμακοποιών, που οδηγούνται προς εξόντωση ως κλάδος), η ακόμα μεγαλύτερη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης (κυρίως με την εισβολή φτηνιάρικων γενοσήμων) και οι δραστικές ανατροπές στα νοσοκομεία και την πρωτοβάθμια περίθαλψη. Δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια στο ότι δεν προβλέπεται καμιά αύξηση των κονδυλίων για τη γενική και τη νοσοκομειακή φαρμακευτική δαπάνη (λιγότερο από 2 δισ. ευρώ εφέτος) και το πρόσθετο κόστος (περίπου 340 εκατ.) της περίθαλψης των ανασφάλιστων μεταφέρεται στον ήδη χρεοκοπημένο ΕΟΠΥΥ και στα νοσοκομεία, τα περισσότερα απ τα οποία, ήδη στα μισά του χρόνου, έχουν αρχίσει να «γονατίζουν» απ την εξάντληση των πετσοκομμένων, λόγω υποχρηματοδότησης, προϋπολογισμών τους. Στην περίπτωσή μας λοιπόν ταιριάζει γάντι η γνωστή παροιμία για το όπου ακούς πολλά κεράσια Πρώτο δείγμα γραφής από το νέο υπουργό υγείας (γνωστό και μη εξαιρετέο) Βορίδη. Απειλεί όλους όσους εμπλέκονται με την αξιολόγηση με πειθαρχικά και ποινικοποιήσεις, από τους διοικητές της κυβέρνησής του, τους πάσης φύσης προϊστάμενους και κάθε εργαζόμενο. Αυτά για όσους ακόμα βαυκαλίζονται ότι ο νόμος 4250 θα... μείνει στα χαρτιά και συνεχίζουν να εξαπατούν και να αποπροσανατολίζουν τα υποψήφια θύματά του. Η επίδειξη πυγμής και αποφασιστικότητας από πλευράς κυβέρνησης για μια κεντρική επιλογή του συστήματος συνολικά δεν είναι κεραυνός εν αιθρία φυσικά. Αυτό απαιτούν οι τροϊκανοί ιμπεριαλιστές και το κεφάλαιο. Θα σκληρύνουν ακόμα παραπέρα αν χρειαστεί και δεν το κρύβουν. Ο αντίπαλος έχει κάνει σαφέστατες τις επιδιώξεις του να περάσει την επίθεσή του δια πυρός και σιδήρου. Και όμως, σύσσωμη η συνδικαλιστική ηγεσία (πλην Λακεδαιμονίων) συνεχίζει στην αδιέξοδη και αναποτελεσματική γραμμή της απειθαρχίας-ανυπακοής. Μετά θα ζητάνε και τα ρέστα από τους εργαζόμενους που δεν κατανόησαν το σχέδιο, που δεν συντάχθηκαν με την ηγεσία, που...πέρασε η αξιολόγηση. Μα, υπάρχουν «όροι και προϋποθέσεις» για απεργιακή σύγκρουση με τη κυβερνητική πολιτική; Μπορούν δημόσιοι υπάλληλοι να ανατρέψουν-καταργήσουν έναν ψηφισμένο νόμο; Μάλλον λίγοι θα είναι... Όσο οι διάφοροι Βορίδηδες γνωρίζουν καλά με τι είδους συνδικαλιστές έχουν να κάνουν, τόσο θα αποθρασύνονται. Και όσο θ' αποδεικνύεται καθημερινά ο ξεπουληματικός ρόλος μιας υποταγμένης και συμβιβασμένης συνδικαλιστικής ηγεσίας, τόσο θα ξεπροβάλει η διέξοδος του πραγματικού απεργιακού, συγκρουσιακού, ασυμβίβαστου και αδιάλλακτου αγώνα. Κάτι τέτοιο δεν είναι λόγια μεγαλόστομα. Αρκεί κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος να ρίξει μια ματιά στην ιστορική πορεία του κινήματος, στο πώς κερδίζονται δικαιώματα και καταχτιούνται νίκες. Αρκεί να μην έχει υποταχθεί στην παντοδυναμία του συστήματος. Πρέπει όμως τουλάχιστον να θέλει. Λέτε να μην τα γνωρίζει όλα αυτά η συνδικαλιστική αστική και ρεφορμιστική ηγεσία; Ακριβώς γι αυτό επιλέγει να κινηθεί έτσι όπως κινείται. Να την ξεπεράσουμε!

10 10 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 5 Ιούλη 2014 Μετεκλογικές διεργασίες στο ΣΥΡΙΖΑ: Συστημικές προσαρμογές και δεξιότερες μετατοπίσεις Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η πρόσφατη (21-22/6) Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ για τα συμπεράσματα από τις εκλογές κλήθηκε να διαχειριστεί μια αντίφαση. Αφενός την αναμφισβήτητη πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ και αφετέρου ένα εκλογικό αποτέλεσμα που δεν έφερε καμιά ανατροπή (κανένας δεν «έφυγε» στις 26) αλλά αντίθετα αποδείχτηκε διαχειρίσιμο από τις δυνάμεις του συστήματος. Αφενός τη νίκη της Δούρου στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας και αφετέρου τις απώλειες σε ψήφους ( λιγότερους από τον Ιούνη του 2012) και τη στασιμότητα σε ποσοστά (26,57% από 26,89% τον Ιούνη του 2012). Ένα αποτέλεσμα που έφερε «μούδιασμα» στο κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ και, όπως ήταν αναμενόμενο, πυροδότησε κριτικές, προβληματισμούς, ακόμα και δημόσιες αντιπαραθέσεις. Για κάποιους λοιπόν το αποτέλεσμα των εκλογών θεωρείται «ιστορική επιτυχία» (κείμενο των 53, 18/6) και «δικαίωση της μεσομακροπρόθεσμης στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ» (Ν.Παππάς, 18/6 στην Εφ.Συντ.). Για την Αριστερή Πλατφόρμα «υπήρξε θετικό αλλά δεν φτάνει» (Λαφαζάνης, 12/6 στην Εφ.Συντ.) και απλά «διατηρεί ζωντανό το αριστερόστροφο κλίμα του 2012» (Νταβανέλος, 13/6). Για άλλους «παρήγαγε μπλοκαρισμένο πολιτικό σκηνικό», «παραλυτική ισορροπία» και «ακινησία που ευνοεί τις συστημικές δυνάμεις» (Ρινάλντι, 6/6). Κάποιοι τρίτοι διαπίστωσαν ότι δεν οδηγεί στην αυτοδυναμία «γεγονός που σημαίνει συνεργασία με δυνάμεις της δεξιάς όπως η ΝΔ, της νεοφιλελεύθερης δήθεν Κεντροαριστεράς όπως το Ποτάμι ή άλλες παρόμοιες ανασχηματισμένες δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού» με κίνδυνο «αντί της ανατροπής», το βάθος του τούνελ να φέρει «ανάσχεση της λιτότητας» και έναν ήπιο νεοφιλελευθερισμό «με ανθρώπινο πρόσωπο» (Λαπατσιώρας-Μηλιός, 9/6). Διαβάσαμε κριτικές για «ελεκτοραλισμό», για συνθήματα «λαθεμένα, υπεραισιόδοξα και εκλογικίστικα», για στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς το κοινωνικό και πολιτικό κέντρο με εύκολες υποσχέσεις στους «από πάνω» (είτε πρόκειται για το φτηνό ρεύμα στις βιομηχανίες είτε για τα γήπεδα των «τίγρεων» της διαπλοκής ), την ώρα που παρουσίαζε μια τάση εξαέρωσης των δεσμεύσεων απέναντι στους «από κάτω» (Νταβανέλος), ενώ άλλοι ανακάλυψαν «αλαζονεία», «αυτοαναφορικότητα» και «ποδηγέτηση όλων στο βωμό της ψήφου» (Ρινάλντι). Όπως επίσης κριτικές για το δημόσιο λόγο του κόμματος που «είναι αφιλόξενος για όσους έρχονται από άλλες πολιτικές διαδρομές» ή «σκανδαλοθηρικός-τιμωρητικός λόγος που παραπέμπει σε σχηματισμούς (πολύ) δεξιότερα του ΣΥΡΙΖΑ» καθώς και κριτικές για τα «λαθεμένα» σχήματα τύπου «Ελλάδα εναντίον Μέρκελ», «ο λαός ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο» κοκ που υποκαθιστούν τις κοινωνικές αναφορές του ΣΥΡΙΖΑ (κείμενο των 53). Τα περί «παραγωγικής ανασυγκρότησης» κριτικάρονται ως «κυβερνητισμός» ενώ βολές δέχτηκε και ο «πατριωτισμός» επειδή «μετασχηματίζει τις υπαρκτές κοινωνικές συγκρούσεις σε φαντασιακές εθνικές διαμάχες (η γερμανική κατοχή, τα φερέφωνα της Μέρκελ κλπ)» (Λαπατσιώρας-Μηλιός). Και αντί να ενοχλούν τα διαπιστευτήρια που καθημερινά δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ στα κέντρα του συστήματος (ΣΕΒ, Γιούνκερ, Ντρα γκι κλπ), αυτά δικαιολογούνται στο όνομα της «υπευθυνότητας» και του «θεσμικού» ρόλου του ενώ από την άλλη εφευρίσκονται ανεμόμυλοι και ασκείται άσφαιρη κριτική σε «τεχνικούς της εξουσίας» (!), σε «ανώτερους διαμεσολαβητές ισχύος» (!) ή στην «αυτονόμηση του γραφείου του προέδρου» (!) κλπ (κείμενο των 53) για να διασκεδαστούν οι ανησυχίες ενός αριστερού δυναμικού. Στο δια ταύτα, άλλοι μιλούν για την αναγκαιότητα μιας «γειωμένης αριστεράς» με τη «γραμμή που έφερε το ΣΥΡΙΖΑ μέχρι εδώ και μπορεί να τον πάει ακόμα πιο μακριά» στην «κυβέρνηση της Αριστεράς» (κείμενο των 53) και άλλοι μιλάνε για «επανίδρυση του κόμματος» (που είχε ιδρυθεί πριν μόλις ένα χρόνο!) ως απάντηση στη γραμμή του κυβερνητισμού και στην επιχειρούμενη εμπλοκή του ΣΥΡΙΖΑ στην «κεντροαριστερή ανασύνθεση» (Ρινάλντι). Κάποιοι επαναλαμβάνουν τα περί «αριστερής αντεπίθεσης και νέας ριζοσπαστικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ» (Λαφαζάνης), για άλλους «μοναδική προοπτική φαντάζει η επιδίωξη της αυτοδυναμίας» (Λαπατσιώρας-Μηλιός) ενώ πέφτουν βροχή οι προτάσεις για απεύθυνση όχι μόνο στις δυνάμεις της Αριστεράς «αλλά και σε νέες δυνάμεις στη βουλή και τον λαό, που αυτονομήθηκαν και αυτονομούνται από τα μνημόνια» (Ν.Παππάς). Επί του παρόντος, η πιθανή προοπτική μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ή «με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ» συγκρατεί την όλη αντιπαράθεση «εντός των πλαισίων» και με ορίζοντα την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Οι όποιες κριτικές και αναζητήσεις υποτάσσονται στο μετεκλογικό σχεδιασμό του ΣΥΡΙΖΑ όπου κομβικό σημείο αποτελεί το «σχέδιο 121», το πώς δηλ. θα συγκεντρωθούν οι 121 βουλευτές που θα μπλοκάρουν την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και θα οδηγηθούμε σε νέες εκλογές. Δηλαδή ξανά εκλογικές αυταπάτες, σε νέα τώρα έκδοση, που ωθούν σε ακόμα δεξιότερες προσαρμογές και ακόμα συντηρητικότερες μετατοπίσεις, όχι μόνο τη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ένα αριστερό δυναμικό που λόγω απουσίας κινήματος εγκλωβίζεται στις συστημικές διαδρομές της ηγεσίας του. Παράλληλα, τα αδιέξοδα και η εκλογική στασιμότητα της πέραν του ΣΥΡΙΖΑ αριστεράς (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Σχέδιο Β κλπ) χρησιμοποιούνται ως υποβοηθητικά «επιχειρήματα» σ αυτήν την προς τα δεξιά «ρυμούλκηση» αυτού του δυναμικού. Η τηλεγραφική μας αναφορά αδικεί βέβαια τις παραπάνω απόψεις. Όπως επίσης η αναφορά μας σ αυτές και μόνο αδικεί τον συνολικό προβληματισμό που αναπτύσσεται αυτόν τον καιρό στο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι όμως εκεί το θέμα μας. Το βασικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι αν και σε τι αφορούν όλα αυτά το λαό και τη πάλη του. Γιατί, μπορεί να φαντάζουν αντιτιθέμενες μεταξύ τους, άλλες «δεξιότερες» και άλλες «αριστερότερες», όλες όμως αυτές οι κριτικές, οι απόψεις, οι προτάσεις κλπ έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: δεν απευθύνονται στον λαό. Η όλη συζήτηση δεν αφορά στόχους, κατευθύνσεις, γραμμή πάλης για τις συριζα κή αδεία - «υποτελείς τάξεις» αλλά αποκλειστικά και μόνο την συμπλήρωση, αλλαγή, τροποποίηση κλπ της γραμμής, του προγράμματος και της φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος ΣΥΡΙΖΑ, κατά τους μεν ή τους δε, οφείλει να γίνει πιο «στενός» ή πιο «πλατύς», περισσότερο ή λιγότερο ριζοσπαστικός, με αυτοδυναμία ή χωρίς, με συμμαχίες ή όχι, μόνο με δυνάμεις της αριστεράς ή μαζί και με άλλες αντιμνημονιακές δυνάμεις, για κυβέρνηση της αριστεράς ή για κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» κοκ, ο δε λαός οφείλει να στηρίξει, με τη ψήφο του ή άντε και με κάποιες κινητοποιήσεις, τη μια ή την άλλη εκδοχή. Με δύο λόγια, ανάθεση και κυβερνητισμός, με το λαό να βρίσκεται μονίμως στο ρόλο του ψηφοφόρου. Ή το πολύ-πολύ κινηματικός κυβερνητισμός, με ολίγη από κίνημα, πάντα όμως σε ρόλο επικουρικό στους κοινοβουλευτικούς σχεδιασμούς του ΣΥΡΙΖΑ. Μια γραμμή που όχι μόνο είναι διαλυτική για το κίνημα και υπονομευτική για τους αγώνες αλλά ταυτόχρονα όπως φάνηκε και στις πρόσφατες εκλογές «πριονίζει και το κλαδί» (το 27%) πάνω στο οποίο στέκεται και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Στο επίκεντρο της όλης συζήτησης αναδείχθηκε το ζήτημα των πολιτικών συνεργασιών. Με ποιους θα συνεργαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Τι θα γίνει με την επιχειρούμενη «κεντροαριστερή ανασύσταση» που μάλιστα η αντιμετώπισή της αποτελεί «κεντρικό πρωτεύον καθήκον» σύμφωνα με την Κ.Ε.; Η απόφαση της Κ.Ε. απευθύνει κάλεσμα προς το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τον χώρο της Οικολογίας κλπ για μια «πλατιά, δημοκρατική, προοδευτική, ριζοσπαστική συμμαχία». Αριστερό «φλας» για να ακολουθήσει στη συνέχεια η προς τα δεξιά τσουλήθρα με κάλεσμα προς «δυνάμεις και πρόσωπα που απεγκλωβίζονται από τις μνημονιακές πολιτικές» για μια «αντιμνημονιακή συσπείρωση». Μια «αντιμνημονιακή συσπείρωση» στην οποία βέβαια χωράνε πολλοί (από τον Φωτόπουλο και τον Μαρκάτο μέχρι τον Βουδούρη και τον Παραστατίδη και από τη Τζάκρη και την Κατσέλη μέχρι τον Νεφελούδη και τον Καμμένο ) αλλά πάντα εντός των πλαισίων του συστήματος και πάντα με τους ιμπεριαλιστές και το κεφάλαιο, τον ΣΕΒ, τον Γιούνκερ, τον Ντράγκι και λοιπούς να κάνουν το πραγματικό κουμάντο. Σε κάθε περίπτωση, το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πρόβλημα γραμμής και όχι πολιτικών συνεργασιών όπως θέλουν να το παρουσιάζουν. Μια πολιτική γραμμή που επί της ουσίας «εφάπτεται» με αυτή των αστικών κομμάτων. Και με την έννοια αυτή κάθε άλλο παρά πρόωρα ή ανεπίκαιρα ήταν και τα περί «μεγάλου συνασπισμού» που δήλωσε ο Αβραμόπουλος. Μόνο που τέτοιου είδους σενάρια μπορεί να αφορούν το ΣΥΡΙΖΑ αλλά σίγουρα δεν αφορούν τον λαό και την πάλη του.

11 Σάββατο 5 Ιούλη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 11 Αναφορά στην πρόσφατη απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ Δημοσιεύτηκε στις 29/6 απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ με τίτλο «Βασικές εκτιμήσεις και συμπεράσματα από τις Ευρωεκλογές, τις Δημοτικές και Περιφερειακές». Δε θα σταθούμε σε μια σειρά εκτιμήσεις για την πολιτική κατάσταση, για σχεδιασμούς του συστήματος, για τα αποτελέσματα των άλλων κομμάτων, για το εκλογικό αποτέλεσμα σε όλη την ΕΕ, εκτιμήσεις που, σε γενικές γραμμές, είναι μάλλον γειωμένες και όχι μακριά από την πραγματικότητα. Ούτε στην προσπάθεια του ΚΚΕ (αναμενόμενη μάλλον για κάθε μηχανισμό) να «διασκεδάσει» τη μη εκπλήρωση των προσδοκιών για εκλογική άνοδο, προσπάθεια που βασίζεται στη σύγκριση με τις εκλογές του Ιούνη του 2012 (επειδή το ίδιο κριτήριο χρησιμοποιούν και τα άλλα κόμματα, όπως λέει η απόφαση!) και που χρησιμοποιεί επισφαλείς παραδοχές (η εκτίμηση ότι «στο δεύτερο γύρο των τοπικών εκλογών η μεγάλη πλειοψηφία των οπαδών του ΚΚΕ εκφράστηκε εκλογικά με καταδίκη των συνδυασμών των άλλων κομμάτων, ψηφίζοντας λευκό και άκυρο, με βάση την κατεύθυνση της ΚΕ του Κόμματος» είναι μάλλον αρκετά ανακριβής). Έτσι κι αλλιώς, είμαστε οι τελευταίοι που θεωρούμε ότι ένα αποτέλεσμα στις αστικές εκλογές αποδεικνύει το σωστό ή το λαθεμένο μιας γραμμής. Αυτό το δρόμο, το στρωμένο με εκλογικές αυταπάτες, έχει περπατήσει το ΚΚΕ εδώ και δεκαετίες και συνεχίζει να τον περπατάει, όσο κι αν προσπαθεί να πείσει για το αντίθετο. Μπορεί τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΚΚΕ να νιώθουν άνετα σε συνθήκες κινηματικής αδράνειας και να καλύπτουν μέσω αυτής τις κραυγαλέες αντιφάσεις αλλά και ευθύνες τους (ειδικά ο πρώτος την τελευταία περίοδο). Όμως, ας είναι σίγουροι και οι δύο ότι η περίοδος της κοροϊδίας και του θεάτρου έχει τελειώσει. Στην επόμενη στροφή της κινηματικής έκρηξης (που όσο πιο πολύ αργεί, τόσο πιο εκκωφαντική θα είναι) τα πράγματα θα είναι δύσκολα για όποιον δεν έχει κάτι πραγματικό να προσφέρει. Και αυτό ισχύει για όλους και όχι μόνο για το ρεφορμισμό. Ισχύει για όλες τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλυετικής αριστεράς - και για μας Θα σταθούμε μόνο πολύ συνοπτικά- σε τρία σημεία: το ΚΚΕ τοποθετείται αναλυτικά στα αποτελέσματα όλων των 1.Ενώ κομμάτων, παρακάμπτει (και μάλιστα με πονηρό τρόπο, όπως θα δούμε) το ζήτημα της αποχής. Το 40% της αποχής (ακόμα και αν είναι ελαφρά μικρότερο, αν ισχύει ότι οι κατάλογοι δεν είναι ακριβώς ενημερωμένοι) είναι ένα νούμερο που ΚΑΝΕΝΑΣ (ό,τι άποψη κι αν έχει) δε δικαιούται να παρακάμπτει. Η ένοχη σιωπή του ΚΚΕ για το ζήτημα δίνει τη θέση της σε μια αντίφαση, καθώς αναφέρει την αποχή στην παράγραφο για τα συνολικά αποτελέσματα σε όλη την ΕΕ, εκτιμώντας μάλιστα ότι «η διάχυτη λαϊκή αντίθεση στην ΕΕ, στην πολιτική και τους θεσμούς της εκφράσθηκε και με τη μαζική αποχή από τις ευρωεκλογές σε πολλά κράτη - μέλη, ως αποτέλεσμα της πολύχρονης εμπειρίας των λαών της ΕΕ κλπ.»! Στην Ελλάδα, λοιπόν σιγή για την αποχή, αλλά στις χώρες της ΕΕ η διάχυτη λαϊκή αντίθεση στην ΕΕ εκφράστηκε και με την αποχή! Δεν ξέρουμε, αλήθεια, για πόσο ακόμα διάστημα, το ΚΚΕ θα προσπαθεί να επιβιώσει με λεκτικές ακροβασίες και με τοποθετήσεις που αλληλογρονθοκοπούνται. Εκτός αν το ΚΚΕ «επιτρέπει» την αποχή στους δυστυχείς ευρωπαίους που δε διαθέτουν ΚΚΕ να ψηφίσουν. Για το μόνο, πάντως, που είμαστε σίγουροι, και θα το φωνάζουμε σθεναρά, είναι ότι, με βάση τη φύση της ΕΕ και των Ευρωεκλογών, δεν υπάρχει άλλη αντιιμπεριαλιστική ψήφος από την άρνηση συμμετοχής στο τσίρκο των ευρωεκλογών και την αποχή από αυτές. είναι γνωστό, τα κείμενα όλων των κομμάτων και οργανώσεων που αφορούν εκτιμήσεις της 2.Όπως περιόδου δεν μπορούν παρά να προχωρήσουν (έστω και σύντομα) σε χάραξη κατευθύνσεων και καθηκόντων. Εδώ το ΚΚΕ έρχεται αντιμέτωπο με το βασικό πυρήνα του προβλήματος γραμμής που έχει. Μιας γραμμής που προκύπτει από την ιστορία του, από το ρεφορμισμό με τον οποίο διαμορφώθηκε από μια περίοδο και μετά. Το ΚΚΕ, λοιπόν, την επόμενη περίοδο «θα αποκαλύψει τις τα αντιλαϊκά σχέδια του συστήματος», «θα εκλαϊκεύσει τη γραμμή», «θα ενημερώσει το λαό» και άλλα τέτοια διαρκώς κλιμακούμενα. Ένα κόμμα που κομπιάζει για τους «χιλιάδες μέλη και φίλους του» (που, μάλιστα, θέλουν να είναι και «παντός καιρού» λες και υπάρχουν συγκροτήσεις έξω από την εξέλιξη της ταξικής πάλης), ένα κόμμα που αυτοχρίζεται κόμμα της εργατικής τάξης, ένα τέτοιο κόμμα, σε μια περίοδο ολομέτωπης ιμπεριαλιστικής καπιταλιστικής επέλασης, θεωρεί ότι είναι σε φάση ζύμωσης και προπαγάνδας! Είναι τόση η υπεροψία του ΚΚΕ απέναντι στο λαό και στις προσπάθειές του να βρει αγωνιστική διέξοδο, που ούτε λίγο ούτε πολύ- φτάνει στο σημείο να «διαφημίσει» εμμέσως το ΣΥΡΙΖΑ, εκτιμώντας ότι μετά το 2012 «η στάση του συνοδεύτηκε από αναδίπλωση ως προς τη στήριξη απεργιακών και άλλων κινητοποιήσεων, με εξαίρεση κάποιων επιλεγμένων μεσαίων στρωμάτων, όπως επίσης της ΕΡΤ, των εκπαιδευτικών, κάποιων άλλων κλάδων του Δημοσίου»! Ο ΣΥΡΙΖΑ που ήταν ο πρωτομάστορας του ξεπουλήματος της αποφασισμένης απεργίας των εκπαιδευτικών το Μάη του 2013 (ένα ξεπούλημα που επισημοποίησε τις απολύσεις αναπληρωτών και έβαλε τη βάση για τις διαθεσιμότητες μόνιμων) παρουσιάζεται από το ΚΚΕ ως φορέας στήριξης των κινητοποιήσεων. Ίσως, βέβαια, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς, τι να περιμένει να πει ένα κόμμα που τότε έκφραζε την άποψη ότι «ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν οι εξετάσεις οι πανελλαδικές σαν μέσο εκβιασμού της κυβέρνησης» και που είχε πραγματικά λυσσάξει για να μη γίνει απεργία κόντρα στην επιστράτευση. Ή, για να το πούμε αλλιώς, μεταξύ ρεφορμιστών, αλληλεγγύη Όσο, λοιπόν ταξικά κι αν λέει το ΚΚΕ, η αγωνία που έχει για το μέλλον είναι αν το ίδιο θα ενημερώσει σωστά τον κόσμο για να το ακολουθήσει. Μια λογική εντελώς έξω από τις ανάγκες της εργατικής τάξης και των εργαζομένων, εντελώς έξω από τις ανάγκες της ταξικής πάλης, εντελώς έξω από τη διαλεκτική σχέση που υπάρχει ανάμεσα στο κόμμα και στο κίνημα στο έδαφος της όξυνσης της ταξικής πάλης. τελευταίο σημείο αφορά την τοπική αυτοδιοίκηση και τους 3.Ένα δήμους που κέρδισε το ΚΚΕ. Το λαλίστατο, λοιπόν, ΚΚΕ που αστράφτει και βροντάει απέναντι σε κάθε φράση λιγότερη από τη δικιά του ακαθόριστη λαϊκή συμμαχία, ξάφνου στάζει σύνεση, μετριοπάθεια και ρεαλισμό. Αξίζει να παρατεθεί (σχεδόν όλο) το σχετικό κομμάτι για τις αιχμές πάλης: Πλήρης κρατική χρηματοδότηση [...] Μείωση των ανταποδοτικών τελών, ουσιαστική ελάφρυνση και ρύθμιση παλαιών οφειλών για τα λαϊκά στρώματα και τους μικροεπαγγελματίες και αύξηση στις μεγάλες επιχειρήσεις και τις τράπεζες. Διεκδικούμε χρήματα από ευρωπαϊκούς πόρους - ΕΣΠΑ/ΣΕΣ [ ], που μπορούμε να αξιοποιήσουμε σύμφωνα με τις δικές μας ιεραρχήσεις, υποδομές και προγράμματα, που εξυπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες. Αντιπαλεύουμε κάθε άμεση ή έμμεση ιδιωτικοποίηση[...] Παίρνοντας υπόψη τα προβλήματα σε κάθε δήμο - περιφέρεια, τις ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες που υπάρχουν διαμορφώνουμε πρόταση για τις ελλείψεις που υπάρχουν σε προσωπικό[ ] Αναδεικνύουμε τους όρους και τις προϋποθέσεις που χρειάζονται για να έχουν οι εργαζόμενοι σταθερή δουλειά. Η εξασφάλιση της λειτουργίας των κοινωνικών δομών [ ] αποτελεί προτεραιότητα. Απαιτούμε την πλήρη χρηματοδότησή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό. Ταυτόχρονα αναδεικνύουμε τις αιτίες της φτώχειας και της εξαθλίωσης πλατιών λαϊκών στρωμάτων, διεκδικούμε πόρους και απαιτούμε όλα τα ζητήματα κοινωνικής αλληλεγγύης (στέγαση, σίτιση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κ.λπ.) να περνάνε και να εξασφαλίζονται από τις δημοτικές υπηρεσίες. Διεκδικούμε μέτρα για την ανακούφιση της λαϊκής οικογένειας, με βάση τις προτάσεις που έχει επεξεργαστεί το Κόμμα [ ] Και επειδή τα παραπάνω είναι πολύ ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθούν και τα γνωστά: «στους 4 δήμους που θα αναλάβουν την ευθύνη της διοίκησης και στους υπόλοιπους δήμους και περιφέρειες, οι προτάσεις και η δράση μας πρέπει να αναδεικνύουν τα αδιέξοδα της αστικής πολιτικής για το λαό σε όλα τα επίπεδα της κρατικής διοίκησης, να παίρνουμε επιθετικές πρωτοβουλίες, που να αποκαλύπτουν τα όρια της αστικής διαχείρισης, τα εμπόδια που βάζει η εξουσία κεφαλαίου και ΕΕ, να είμαστε δύναμη έκφρασης και δράσης λαϊκής - εργατικής αντιπολίτευσης» ΚΑΜΙΑ ΔΕΣΜΕΥΣΗ για απολύσεις, για αξιολόγηση, για κινητικότητα, καμία δέσμευση για τίποτα ή, αλλιώς, καλώς ήλθατε στον κόσμο της διαχείρισης του αστικού κράτους! Οι Δήμαρχοι του ΚΚΕ θα διεκδικήσουν ΕΣΠΑ, θα αντιπαλέψουν τις ιδιωτικοποιήσεις, θα αναδείξουν όρους και προϋποθέσεις, θα διεκδικήσουν μέτρα και θα παίρνουν επιθετικές πρωτοβουλίες. Προσεκτικές και κενές διατυπώσεις, φυσιολογικό επακόλουθο της προσπάθειες να συνταιριαστούν αντισυνδιαχειριστικές κορώνες με συνδιαχειριστικές πραγματικότητες. Κλείνοντας: Μπορεί τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΚΚΕ να νιώθουν άνετα σε συνθήκες κινηματικής αδράνειας και να καλύπτουν μέσω αυτής τις κραυγαλέες αντιφάσεις αλλά και ευθύνες τους (ειδικά ο πρώτος την τελευταία περίοδο). Όμως, ας είναι σίγουροι και οι δύο ότι η περίοδος της κοροϊδίας και του θεάτρου έχει τελειώσει. Στην επόμενη στροφή της κινηματικής έκρηξης (που όσο πιο πολύ αργεί, τόσο πιο εκκωφαντική θα είναι) τα πράγματα θα είναι δύσκολα για όποιον δεν έχει κάτι πραγματικό να προσφέρει. Και αυτό ισχύει για όλους και όχι μόνο για το ρεφορμισμό. Ισχύει για όλες τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλυετικής αριστεράς - και για μας

12 12 Προλεταριακή Σημαία 8η ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ Σάββατο 5 Ιούλη η ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ Προλεταριακή Σημαία 13 Ηαπόφαση του ΚΟ να προχωρήσει στην 8η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ) έρχεται σε μια πλούσια περίοδο εξελίξεων, τόσο στο εσωτερικό όσο και διεθνώς. Πρόθεσή μας είναι να μπορέσουμε να συζητήσουμε γι' αυτές τις εξελίξεις, καθώς και για τα καθήκοντα που ανοίγονται στο λαϊκό και εργατικό κίνημα και για το πώς θα ανταποκριθεί η οργάνωσή μας σε αυτά. Είναι χωρίς αμφιβολία απαραίτητο να συμβάλουμε ώστε να αναστραφεί το «παράδοξο» που παρατηρούμε, ότι δηλαδή ενώ σε επίπεδο πολιτικών φορέων τής συγκυβέρνησης, αλλά και της αντιπολίτευσης, εντείνονται οι απόπειρες συγκρότησης λύσεων στο πολιτικό πεδίο για το σύστημα, παράλληλα με τη συνεχιζόμενη επίθεση στις κατακτήσεις και στα δικαιώματα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, αυτά βρίσκονται -με ευθύνη αποκλειστικά της Αριστεράς που κυριαρχείστο παρασκήνιο, αδυνατώντας να απαντήσουν στα μέτρα που συνεχίζουν να υλοποιούνται. Δημοσιεύουμε παρακάτω αποσπάσματα από το κείμενο-εισήγηση του ΚΟ για την απόφαση να προχωρήσουμε στην 8η Συνδιάσκεψη. Οι γκρίζες προοπτικές της «ανάπτυξης» Για να χαραχθεί μια πολιτική αντίστασης-διεκδίκησης, αλλά και για να παίρνει σάρκα και οστά μια κατεύθυνση επαναστατική-ανατρεπτική μέσα στο κίνημα και την ταξική πάλη, είναι απαραίτητο οι πρωτοπόροι αγωνιστές να μελετούν και να παρακολουθούν τις κοινωνικές, ταξικές μεταβολές, τις αλλαγές των συσχετισμών μεταξύ τους, αλλά και τις σχέσεις των μικρών-μεσαίων στρωμάτων τόσο με την εργατική τάξη όσο και με την κυρίαρχη άρχουσα τάξη. Στη χώρα μας (και όχι μόνο) η όλη κοινωνική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με τις ανατροπές του χαρακτηρίζεται από μεγάλη επιδείνωση για τα πλατιά λα κά στρώματα. Μια προσπάθεια ταξικής προσέγγισης δείχνει -παρά τα επιφαινόμενα και όλη αυτή την εξόρμηση, ότι τάχα η περίοδος της δυστυχίας, των βασάνων για τον λαό, τελειώνει και αρχίζει η περίοδος της ευημερίας και ότι απλώς πρέπει να κάνουμε «υπομονή» για να το δούμε- πως δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Είναι λοιπόν χρέος των πρωτοπόρων αγωνιστών, όσο και αν η φωνή τους αντιμετωπίζει σαφή όρια και περιορισμούς, να διαμορφώσουν, με βάση τα πραγματικά δεδομένα, ένα ολόκληρο φορτίο και οπλοστάσιο αποκάλυψης της συστηματικής και καθημερινής παραπληροφόρησης της κυβέρνησης. Κυρίως πρέπει να αποφεύγουμε να πέφτουμε στις παγίδες των διλημμάτων (κυρίως ψεύτικων), που τόσο έντεχνα και έμπειρα καλλιεργεί το σύστημα αλλά και τροφοδοτούνται από την χρεοκοπημένη Αριστερά, που θεωρούσε ότι θα κάνει «εύκολη» πολιτική για να διασκεδάσει τις μάζες αναμασώντας και αυτή με τη σειρά της «επιχειρήματα» του ίδιου του συστήματος. Όσοι περιόρισαν τη δράση τους στον αντιμνημονιακό αγώνα, όσοι ποντάρισαν στην «ανάπτυξη» που οι μνημονιακοί δεν μπορούσαν να προωθήσουν, όσοι ποντάρισαν σε ευκαιριακές συμμαχίες προκειμένου να δώσουν την αίσθηση ότι μπορούν να κυβερνήσουν, αυτοί αισθάνονται αμηχανία και αδιέξοδα. Ας το πούμε ακόμη μία φορά ότι όσοι ισχυρίζονται (πρώτοι απ όλους οι κυρίαρχοι) ότι όλα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη και που τα έχουμε χαρακτηρίσει «δημιουργική καταστροφή» που περνάει διά πυρός και σιδήρου, θα σταματήσουν μία μέρα του Απρίλη με πρωτοβουλία της κυβέρνησης Σαμαρά και τις ευλογίες των έξω ή είναι αφελείς ή παίζουν βρόμικο και αισχρό ρόλο. Δεν μετατράπηκε η χώρα σε «νεκροταφείο» δικαιωμάτων, σε «κρανίου τόπος» για τους εργαζομένους και τους ανέργους, δεν έφτασαν τα μεροκάματα και οι μισθοί τόσο χαμηλά, δεν εξανεμίστηκαν οι συντάξεις κ.λπ., για να δεχτούμε ότι ο Σαμαράς και όποια κυβέρνηση θα βγει θα γυρίσει τον διακόπτη και θα γυρίσουμε εκεί όπου το είχαμε αφήσει. Όλα όσα πλήρωσαν και πληρώνουν οι λαοί δεν είναι κάποιες θυσίες με ημερομηνία λήξης. Αντίθετα, είναι το απαραίτητο πλαίσιο και προαπαιτούμενο ώστε το κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός να διαχειριστούν τις επιταγές αλλά και τις τρομακτικές αντιφάσεις και αντιθέσεις που διακρίνουν και χαρακτηρίζουν το διεθνές ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό σύστημα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα και υποκρισία από το να ισχυρίζεται η ντόπια κυρίαρχη μεγαλοαστική τάξη ότι αφαίρεσαν όλον αυτόν τον πλούτο τα τελευταία χρόνια, ίσα για να τον επιστρέψουν μέσω διανομής του πλεονάσματος. Μας έκλεβαν (ανοιχτά και μπροστά στα μάτια μας, που λένε), μας πέταξαν από τις δουλειές μας, για να έρθουν μετά οι ίδιοι που μας έκλεβαν να μας τα «επιστρέψουν». Μόνο «συγγνώμη, παρεξήγηση» δεν θα μας πουν! Ωστόσο δεν ξεμπερδεύουμε έτσι εύκολα με τα «επιχειρήματα» του συστήματος. Πρέπει να κάνουμε πιο ουσιαστική και πιο βαθιά μελέτη των πραγματικών όρων και επιδιώξεων του συστήματος. Πρώτον, ότι όταν το σύστημα και οι παρατρεχάμενοί του μιλούν για την ανάπτυξη, ουσιαστικά εννοούν τη δυνατότητα να συνεχίσει το σύστημα να λειτουργεί, να παράγει, να κερδίζει, με όρους όμως πολύ πιο διαφορετικούς και πιο αποδοτικούς γι αυτούς απ ό,τι πριν από δεκαετίες. Ουσιαστικά εννοούν να αναπροσαρμόσουν, να τροποποιήσουν, να αποκαταστήσουν ένα ολόκληρο πλέγμα και δίκτυο παραγωγής και εμπορίας, γύρω και δίπλα από τις 5-10 μεγάλες οικογένειες που έχουν συγκεντρώσει το συντριπτικά μεγάλο μέρος του πλούτου της χώρας. Ουσιαστικά επιδιώκεται και μέσα απ αυτό το σχέδιο η επιμέρους αποκατάσταση κάποιων κοινωνικών συμβολαίων στρωμάτων που έχουν πληγεί από την κρίση με την ντόπια μεγαλοαστική τάξη. Μπροστά στην 8η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ) Στην 8η Συνδιάσκεψη βασικός στόχος μας θα είναι να δώσουμε στην οργάνωση και συλλογική μας προσπάθεια περισσότερη ώθηση και αποφασιστικότητα ώστε να υλοποιήσουμε το κεντρικό μας καθήκον, να συμβάλουμε στην ανασυγκρότηση του ταξικού κομμουνιστικού εργατικού κινήματος, κυρίως μέσα από τη συμβολή μας στην αποσαφήνιση και αποκρυστάλλωση αυτού που ονομάσαμε «ο δικός μας δρόμος». Ουσιαστικά λοιπόν η κυβέρνηση Σαμαρά έχει στόχο, με τις ευλογίες των ξένων, να διαμορφώσει μια διευρυμένη «μπίζνα», που λέμε, στην οποία να συμμετάσχουν ξανά και κάποιοι μικρότεροι-μεσαίοι, παλιοί αλλά και καινούργιοι, και στην οποία αυτό που προσφέρει η «επιτυχημένη» κυβέρνηση Σαμαρά είναι ένα ολόκληρο εργατικό δυναμικό (είτε ντόπιο είτε από τη μετανάστευση) κάτω από άθλιες συνθήκες εργασίας και αμοιβής. Το σχέδιο, λοιπόν, ούτε καινούργιο είναι και στα χαρτιά δείχνει πολύ απλό, είτε το πούμε Ζάππειο 1, 2, είτε το πούμε όπως το ονοματίζει ο Παπακωνσταντίνου κ.λπ. Πρόκειται για το σχέδιο της επαναδιαμόρφωσης μιας νέας ή αναβαθμισμένης αυλής πέριξ αυτών που λέμε μεγαλοκαρχαρίες που εδρεύουν(;) στη χώρα. Φαίνεται απλό αλλά δεν είναι, όπως αποδείχτηκε στην πράξη. Πρώτον, γιατί είναι πολύ φυσιολογικό να αντιδράσουν οι εργαζόμενοι όπως αντιδρούσαν τα προηγούμενα χρόνια. Δεν ήταν καθόλου εύκολο να δεχτούν οι εργαζόμενοι τη μοίρα που ανοιχτά και κυνικά φαίνεται να τους επιφυλάσσει το μεγάλο κεφάλαιο. Δεύτερον, γιατί όλη η διεθνής συγκυρία της επίθεσης, οι καβγάδες των ιμπεριαλιστών παντού και στην περιοχή μας, αλλά και τα χαρακτηριστικά του μεγάλου κεφαλαίου στη χώρα μας, ενώ τα κατάφερε τελικά να γκρεμίσει, δυσκολεύεται στο τι, πώς και με ποια υποστήριξη θα καταφέρει να «χτίσει» πιο αποτελεσματικά και κερδοφόρα. Είναι επίσης αφέλεια να πιστεύει κάποιος σοβαρός μελετητής ότι το έργο της «ανάπτυξης» μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς την εποπτεία, επιτήρηση, στήριξη, δηλαδή την εξάρτηση από τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Η προσπάθεια, με άλλα λόγια, για χώρες σαν την Ελλάδα, να αποκατασταθεί ξανά όλη αυτή η «μπίζνα», αλλά και να διευρυνθεί, πρέπει να έχει μια συμπληρωματική σχέση (παράρτημα δηλαδή) με τη διαδρομή του μεγάλου διεθνούς ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου και φυσικά τη στήριξη του διεθνούς χρηματιστικού-τραπεζικού κεφαλαίου. Μια σχέση, λοιπόν, εξάρτησης, η οποία για να περπατήσει έχει επίσης πολλά προαπαιτούμενα, κυρίως στις σχέσεις των ιμπεριαλιστών μεταξύ τους αλλά και αναζήτησης από πλευράς τους των διάφορων διασταυρώσεων που πιθανόν να προκύψουν όσον αφορά τις στρατηγικές συμμαχίες. Το πώς θα ρυθμίζονται σε κάθε φάση οι ποικίλες σχέσεις, διασυνδέσεις του ντόπιου πλουτοκρατικού συστήματος με τους ιμπεριαλιστές και πως η ελληνική κοινωνία και οικονομία θα διαμορφώνουν τις εξαρτήσεις τις οποίες έχει δείξει και η πρόσφατη ιστορία, θα κρίνεται. Η ουσία όμως της σχέσης μεταξύ τους θα παραμένει εξαρτημένη και προφανώς ανισότιμη. Και φυσικά, όπως είναι σήμερα η κατάσταση του κινήματος και οι προτεραιότητες της ανασυγκρότησής του, το πρώτο ενδιαφέρον μας δεν θα πέφτει στο αν η Ελλάδα, το δεδομένο χρέος της θα το «εξυπηρετεί» με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Αυτό άλλωστε δεν θα το διαμορφώνει η ίδια, αλλά οι ξένοι καρχαρίες ανάλογα με το πώς κρίνουν. Εκεί που πρώτα και κύρια θα κριθούν οι κομμουνιστές είναι στο πώς και πόσο θα συμβάλουν στη συγκρότηση της εργατικής τάξης. [...] Να αξιοποιήσουμε την 8η Συνδιάσκεψη για: 1) να συνδέσουμε τις αντιστάσεις με τη διεκδίκηση, 2) να αλλάξουμε τους συσχετισμούς μέσα από τους αγώνες, 3) να αποσαφηνίσουμε τον στόχο του ΑΡ.Μ.Α.Δ.Α., 4) να κάνουμε στέρεη τη σχέση της προσπάθειάς μας στο κίνημα, με το κτίσιμο του ταξικού-κομμουνιστικού εργατικού κινήματος. Γίνεται λοιπόν σαφές ότι έχουμε μπει σε περίοδο ιδιαίτερα δύσκολη και απαιτητική για όποιον αγωνιστή, πρωτοπόρο και πολύ περισσότερο κομμουνιστή, θέλει να πάει κόντρα στο ρεύμα και να συνεχίσει να δρα και να παρεμβαίνει στην ταξική πάλη από τη σκοπιά των εργαζομένων και των καταπιεσμένων. Προτού έρθουμε όμως σε αυτό, ας δούμε τι συμβαίνει με τον παράγοντα κίνημα. Το ερώτημα είναι αν οι εξελίξεις στο κίνημα, στις αντιστάσεις, μπορούν να δώσουν κουράγιο, αντοχή και ελπίδα για τον αγωνιζόμενο λαό. Πριν όμως απ αυτό, ας σχολιάσουμε κάτι άλλο. Από το 1996 που διατυπώσαμε την εκτίμηση ότι κάτι αλλάζει (σε σχέση με το μαύρο και καταθλιπτικό τοπίο που είχε διαμορφωθεί με τις ανατροπές του 1990), σε καμία περίπτωση δεν φανταζόμασταν μια γραμμική και συνεχώς ανοδική αντίστροφη πορεία του κινήματος για λόγους που έχουμε εξηγήσει και που αφορούν το βάθος της ήττας του κομμουνιστικού και ταξικού εργατικού κινήματος. Η ανυπαρξία υποκειμενικού παράγοντα, η διάλυση του κομμουνιστικού κινήματος, είχαμε εκτιμήσει σωστά, ότι δεν θα μπορούσε να επιτρέψει άλλη πορεία για το κίνημα απ αυτή που βιώσαμε. Με διαρκή ζιγκ ζαγκ, με τάσεις αφύπνισης, αντίστασης και σύγκρουσης, αλλά και με πολλές υποχωρήσεις, ήττες και πισωγυρίσματα. Και αυτή η εικόνα σε γενικές γραμμές δεν ισχύει μόνο για τη χώρα, αλλά και διεθνώς. Απ την άλλη ήμασταν βαθιά πεισμένοι ότι παρ όλο που το κίνημα θα τρώει σε αρκετές φάσεις τα μούτρα του και θα φανερώνει τις ανεπάρκειές του, οι κομμουνιστές δεν θα έπρεπε με τίποτε να αναχωρήσουν, να σνομπάρουν, ή να καταδικάσουν, γιατί απλούστατα αν δεν περάσει το κίνημα και οι κομμουνιστές απ αυτή τη φάση, δεν θα διδαχτούν ούτε οι ίδιοι ούτε οι λαοί και κυρίως δεν θα συνδεθούν μαζί τους. Οφείλουμε λοιπόν να παραδεχτούμε ότι από το 1996 μέχρι σήμερα (περίπου 18 χρόνια συμπληρώθηκαν) αυτό που δικαίως λέγαμε ότι ο καπιταλισμός θα φροντίζει να τροφοδοτεί το κίνημα μέσα από την άγρια επίθεσή του, έχει σαφέστατα επιβεβαιωθεί. Όλο εκείνο το παραμύθι τού 1990, που ο καπιταλισμός χωρίς αντίπαλο θα έφερνε την ευημερία στον κόσμο, έχει καταρρεύσει και ο πλανήτης βαδίζει από το κακό στο χειρότερο. Ωστόσο τα χρόνια αυτά φάνηκε και κάτι άλλο (εξίσου ισχυρό), ότι δηλαδή ο καπιταλισμός φρόντιζε με συστηματικό τρόπο, επειδή ακριβώς δεν μπορούσε να εξαφανίσει τις λα κές αντιδράσεις, να τις καταστέλλει, να τις ανακυκλώνει, να τις καθιστά άνευρες και κυρίως να κατορθώνει να τις εγκλωβίζει και να τις εμποδίζει να συγκροτήσουν το δικό τους κίνημα. Συνεπώς, πριν φτάσουμε να ξαναεξετάζουμε τι θα έκανε το κίνημα για εμάς, ας δούμε πιο ουσιαστικά τι θα κάνουμε εμείς για το κίνημα (για να παραφράσουμε και τον Κένεντι). Να συνεχίσουμε δηλαδή τις προσπάθειες που ξεκινήσαμε το 2010 με την προηγούμενη Συνδιάσκεψη όταν είχαμε σταθεί ιδιαίτερα στον παράγοντα κομμουνιστικό-ταξικό εργατικό κίνημα. Να συμπληρώσουμε επίσης τις προσπάθειές μας στην κατεύθυνση της οικοδόμησης του Αριστερού Μετώπου Αντίστασης, Διεκδίκησης, Ανατροπής (ΑΡ.Μ.Α.Δ.Α.), έτσι όπως τις σηματοδοτήσαμε από το 2011 και μετά. Σύντροφοι, για τους λόγους που συνοπτικά περιγράψαμε, το ΠΓ και το ΚΟ αποφάσισαν να ξεκινήσουν τις διαδικασίες για την 8η Συνδιάσκεψη, που, αν δεν υπάρξουν ανατροπές που δεν εξαρτώνται από εμάς, θα πραγματοποιηθεί στο τέλος αυτής της χρονιάς. Στην 8η Συνδιάσκεψη βασικός στόχος μας θα είναι να δώσουμε στην οργάνωση και συλλογική μας προσπάθεια περισσότερη ώθηση και αποφασιστικότητα ώστε να υλοποιήσουμε το κεντρικό μας καθήκον, να συμβάλουμε στην ανασυγκρότηση του ταξικού κομμουνιστικού εργατικού κινήματος, κυρίως μέσα από τη συμβολή μας στην αποσαφήνιση και αποκρυστάλλωση αυτού που ονομάσαμε «ο δικός μας δρόμος». Αποσαφήνιση και αποκρυστάλλωση που ειδικότερα προσδιορίζεται στη συμβολή μας στη διαμόρφωση πολιτικών και κοινωνικών όρων πάνω στους οποίους θα πατήσει το ΑΡ.Μ.Α.Δ.Α., έτσι όπως το έχουμε προσδιορίσει τα τελευταία χρόνια. Εισηγητικά θέλουμε να διευκρινίσουμε (όπως εμείς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα) ότι τη συμβολή μας στην οικοδόμηση του κομμουνιστικού κόμματος και στην πορεία ανασυγκρότησης της εργατικής τάξης, τη βλέπουμε να υλοποιείται στο πεδίο της προώθησης αυτού του στόχου που δεν είναι απλά μια μετωπική πολιτική αλλά μια ολόκληρη διαδικασία-διεργασία όπου τα πρωτοπόρα τμήματα της εργατικής τάξης, μαζί με τα πιο αγωνιστικά και πρωτοπόρα τμήματα της νεολαίας, των εργαζομένων, αποκτούν ένα ολόκληρο δίκτυο λα κής οργάνωσης, το οποίο βαθαίνει και προχωράει το περιεχόμενο της λα κής πάλης σε αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική, αντισυνδιαχειριστική βάση. Το περιεχόμενο ενός τέτοιου ΑΡ.Μ.Α.Δ.Α. σαφώς δεν θα περιορίζεται σε στόχους αντίστασης και υπεράσπισης κεκτημένων, τους οποίους όμως σίγουρα θα υπηρετεί. Το περιεχόμενο θα διευρύνεται σε πιο ριζοσπαστικές κατευθύνσεις και θα επιδιώκει τη δημιουργία σοβαρών ρηγμάτων στο μπλοκ της αντίδρασης και μέσα απ αυτά τα ρήγματα την είσοδο στον στίβο της ταξικής πάλης και άλλων στρωμάτων εργατών, εργαζομένων, νεολαίας. Δεν είναι της ώρας να προσδιορίσουμε τη σχέση του ΑΡ.Μ.Α.Δ.Α. με ευρύτερες μετωπικές συνευρέσεις. Επίσης είναι σαφές, βασική προ πόθεση για να στεριώσει το ΑΡ.Μ.Α.Δ.Α. και η παρέμβασή του στην ταξική πάλη είναι η ύπαρξη μαχητικής, μαζικής, κομμουνιστικής οργάνωσης, που με τη σειρά της, για να είναι τέτοια, προ ποθέτει διευρυμένες σχέσεις με την εργατική τάξη. Χωρίς να κάνουμε τους προφήτες, θεωρούμε ότι η πορεία για την οικοδόμηση του ΑΡ.Μ.Α.Δ.Α., που θα συντονίζεται με τη διαδρομή οικοδόμησης μαχητικής μαζικής κομμουνιστικής οργάνωσης και που θα εκφράζεται μέσα από ορατά βήματα λα κής-εργατικής οργάνωσης, θα δώσει καινούργια διάσταση και φόντα στους κομμουνιστές για να ανοίξουν τους λογαριασμούς τους με την εμπειρία-ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και με την σοσιαλιστική προοπτική της εποχής μας. Είμαστε βέβαιοι δηλαδή ότι όσο προχωράμε στην αποσαφήνιση των επιδιώξεών μας για την οικοδόμηση του ΑΡ.Μ.Α.Δ.Α., τόσο πιο κοντά και γειωμένα θα προσδιορίζουμε τα καθήκοντα και τον χαρακτήρα της επαναστατικής ανατροπής του συστήματος. Θεωρούμε ότι όσο πιο κοντά βρισκόμαστε στους στόχους της οικοδόμησης του ΑΡ.Μ.Α.Δ.Α., θα αποκτούμε και περισσότερες δυνατότητες να διαβάσουμε και να αναγνωρίσουμε την κοινωνική διαστρωμάτωση που τόσο έχουμε ανάγκη προκειμένου να βοηθήσουμε στην εξαγωγή σωστών συμπερασμάτων για τους στόχους και τα όρια των όποιων κοινωνικών συμμαχιών στην προοπτική της επανάστασης! Για να μετράει αντίστροφα η λα κή απάντηση και η εργατική ανασυγκρότηση Ειδικότερα για τις μέρες που διανύουμε, έχουμε ανάγκη να ξεμπροστιάσουμε και να αποκαλύψουμε το «σχέδιο-μοντέλο ανάπτυξης» της χώρας, έτσι όπως διαμορφώνονται σήμερα τα διεθνή και εσωτερικά δεδομένα. Δεν έχει νόημα να «ξορκίζουμε» την προπαγάνδα του συστήματος. Αντίθετα, πρέπει να την κατανοήσουμε (έστω και σαν σχέδιο). Όπως επίσης έχουμε υποχρέωση να προσδιορίσουμε τους βασικούς παράγοντες από τους οποίους θα κριθεί αν και πόσο το «σχέδιο» θα μείνει στα χαρτιά ή θα πάρει σάρκα και οστά. Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμα και αν (υποθετικά) η κρίση «μπαλωθεί» προσωρινά, η επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη θα συνεχίζεται και θα βαθαίνει. Όσο και αν είναι οδυνηρό για τους λαούς, το αντεργατικό-αντιλα κό πλαίσιο που κατάφερε το σύστημα να δημιουργήσει στη χώρα και διεθνώς, οι άγριες συνθήκες εκμετάλλευσης και καταπίεσης, οι μισθοί πείνας, δεν είναι αρκετό για το κεφάλαιο-ιμπεριαλισμό. Και όσο οι συνθήκες και οι συσχετισμοί το ευνοούν, τόσο θα επιτίθεται. Στη χώρα μας λοιπόν (και γι αυτό υπερηφανεύονται οι διάφοροι Σαμαράδες) έχει δημιουργηθεί ο πρώτος όρος για να μπορέσει η μεγαλοαστική τάξη να εντείνει την εκμετάλλευση, να αυξήσει την κερδοφορία της, να διεκδικήσει μια βελτιωμένη θέση στην εξάρτησή της από τους ιμπεριαλιστές αλλά και στη σχέση της με τους υπόλοιπους τοπικούς ανταγωνιστέςσυμμάχους. Μπορεί να μας τιμάει σαν λαό το γεγονός ότι αντισταθήκαμε στην επίθεση αυτή. Αντίσταση η οποία έκανε τη χώρα μας σε κάποιες φάσεις παράδειγμα αντίστασης, με αποτέλεσμα να βρεθεί ο λαός της στο στόχαστρο των διεθνών και εσωτερικών αντιδραστικών δυνάμεων. Δεν πανηγυρίζουν χωρίς λόγο ΕΕ και ντόπιοι παράγοντες που τελικά κατάφεραν να περάσουν μια σειρά βάρβαρα μέτρα και έχουν διαμορφώσει το πλαίσιο για να περάσουν και χειρότερα. Ωστόσο οι πανηγυρισμοί τους ότι δήθεν στην Ελλάδα συντελείται ένα θαύμα είναι σίγουρα εκτός τόπου και χρόνου, ενώ τα διεθνή δεδομένα δεν θα επιτρέψουν ξανά ούτε για αστείο να επαναληφθούν οι Σημιτικές επιδόσεις της «ισχυρής Ελλάδας». Δεν παριστάνουμε τους προφήτες, αλλά προετοιμαζόμαστε για αυτά που έρχονται και κυρίως συναισθανόμαστε τα μεγάλα και σοβαρά καθήκοντα που μας περιμένουν.

13 14 Προλεταριακή Σημαία ΙΣΤΟΡΙΑ Σάββατο 5 Ιούλη ο Camping Αγωνιστικών Κινήσεων και Μαθητικής Αντίστασης Κερδύλια, κορυφή Ανάθεμα Τιμητική εκδήλωση για τους νεκρούς, άνδρες και γυναίκες, του ΔΣΕ 30 Ιούλη με 8 Αυγούστου γίνεται φέτος το 15ο Camping των Αγωνιστικών Κινήσεων και της Μαθητικής Αντίστασης, στο «Camping Maragas» στη Νάξο. Κ όντρα στα κυρίαρχα πρότυπα, επιλέγουμε και οργανώνουμε τις διακοπές μας συλλογικά. Καλούμε τη νεολαία σε ένα κάμπινγκ διαφορετικό από το πρότυπο των ατομικών διακοπών της εκτόνωσης. Το τρίπτυχο της αυτοοργάνωσης, της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης, όπως το διατυπώνει και η αφίσα, προσπαθούμε να υλοποιηθεί μέσα από τη λειτουργία των ομάδων μέσω των οποίων μοιραζόμαστε τις ευθύνες και τα οφέλη της καθημερινής μας συμβίωσης. Όπως και τα οικονομικά βάρη των διακοπών, οργανώνουμε την ψυχαγωγία και τις εκδρομές μας, τις εκδηλώσεις και τον ελεύθερο χρόνο μας. Στο πολιτικό σκέλος του δεκαήμερου του κάμπινγκ θα γίνουν εκδηλώσεις-συζητήσεις και θεματικά εργαστήρια με πλούσια θεματολογία. Η πρώτη εκδήλωση θα ασχοληθεί με το ζήτημα των διεθνών ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και με τις εξελίξεις στην Ουκρανία, η δεύτερη θα έχει ως θέμα της την Αριστερά και την εκπαίδευση και η τρίτη ζητήματα κινήματος, τα όρια και τις προοπτικές του. Πέραν όμως του πολιτικού, στο κάμπινγκ φέτος θα πραγματοποιηθεί συναυλία με τους What The Funk και τους Road Duck, βραδιές με ρεμπέτικα τραγούδια, πάρτι και εξορμήσεις σε άλλες περιοχές της Νάξου. Οι ιμπεριαλιστές και οι υποτελείς τους δεν γνωρίζουν διακοπές και παύσεις στην επίθεσή τους στα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας. Εμείς βρισκόμαστε για να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας για τη χρονιά που έρχεται, να προβληματιστούμε πάνω στα προβλήματα και τις δυνατότητες των κινημάτων που ξεσπούν καθώς και για τις δικές μας ευθύνες μέσα σε αυτά, να αναδείξουμε την ανάγκη της αντικαπιταλιστικής-αντιιμπεριαλιστικής πάλης στις εποχές της βαρβαρότητας που ζούμε! Η ταν Σεπτέμβρης του 1947 όταν μια μεγάλη δύναμη συναποτελούμενη από στρατιώτες, χωροφύλακες και άνδρες των ΜΑΥ και των ΤΕΑ, ξεκινώντας από τη Νιγρίτα, επιτέθηκε στον ορεινό όγκο των Κερδυλίων με κατεύθυνση τους Τρεις Κάμπους. Ήταν μια από τις συχνές, τις λεγόμενες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, αλλά αυτήν τη φορά ο στόχος τους ήταν πιο συγκεκριμένος. Σκόπευαν να φτάσουν στην καρδιά του βουνού, στις κορυφές που ήταν τα λημέρια των ανταρτών και να κτυπήσουν το αρχηγείο του ΔΣΕ στην περιοχή. Η κύρια δύναμη των ανταρτών κατάφερε να διαφύγει από τον επιχειρούμενο κλοιό, αλλά άφησε πίσω της μια ομάδα γυναικών, κρυμμένη στο υπόγειο αμπρί του αρχηγείου. Αξιοποιώντας πληροφορίες και έναν καταδότη, το καλά προφυλαγμένο σημείο ανακαλύφθηκε. Αποτέλεσμα ήταν η σφαγή της ομάδας των γυναικών μαζί με έναν μόνο άνδρα που ήταν μαζί τους. Συνολικά δολοφονήθηκαν άγρια 20, εκ των οποίων 19 ήταν αντάρτισσες, οι περισσότερες πολύ νεαρές στην ηλικία. Κατά το προσφιλές συνήθειο των μοναρχοφασιστών, οι νεκρές γυναίκες αποκεφαλίστηκαν και εκτέθηκαν για παραδειγματισμό στη Νιγρίτα και ύστερα στο κέντρο των Σερρών. Τα ακέφαλα σώματα αφέθηκαν άταφα, μέχρις ότου ανακαλύφτηκαν από δύναμη του ΔΣΕ που επέστρεψε στην περιοχή ύστερα από Τα Κερδύλια υπήρξαν ένα από τα λίκνα του αγώνα ενάντια στην τριπλή κατοχή. Οι κάτοικοί τους, στα ριζά του βουνού, πλήρωσαν με πολύ βαρύ τρόπο το γεγονός ότι υποστήριξαν τις πρώτες ανταρτοομάδες που βγήκαν στο βουνό, από το καλοκαίρι του 1941 κιόλας. Το ολοκαύτωμα που έζησε το χωριό ήταν η πρώτη μαζική σφαγή για αντίποινα που διέπραξαν οι γερμανικές αρχές κατοχής. Δίκαια το βουνό χαρακτηρίστηκε ανταρτομάνα και παρέμεινε ελεύθερο για πολλά χρόνια, παρά τις συνεχείς επιθέσεις των δυνάμεων κατοχής και αργότερα του μοναρχοφασιτικού αμερικανοστήρικτου καθεστώτος. την απόσυρση των κοινών κυβερνητικών και παρακρατικών συμμοριών. Το τραγικό γεγονός, αν και γνωστό στην περιοχή και βαθιά χαραγμένο στη μνήμη των ανταρτών του ΔΣΕ στα Κερδύλια αλλά και ευρύτερα, δεν έχει καταγραφεί επαρκώς στη γραπτή ιστορία και βιβλιογραφία. Δεν υπάρχουν εκτεταμένες αναφορές ούτε στις διάφορες προφορικές ή γραπτές αυτοβιογραφικές αφηγήσεις των πρωταγωνιστών του δεύτερου αντάρτικου στην περιοχή. Ούτε τα ονόματα και τα προσωπικά στοιχεία των σκοτωμένων έχουν καταγραφεί πλήρως. Από μια προσωπική έρευνα που έκανε ο Μόρφης Στεφούδης, γιος μιας από τις γυναίκες αντάρτισσες που σκοτώθηκαν, υπάρχει ένας μικρός κατάλογος που μέλλει να συμπληρωθεί. Κρατώντας τη σειρά αυτής της καταγραφής, ανάμεσα στους 20 ήταν: Η Βασιλική Μέρκου (Λαοκρατία) από τη Νιγρίτα, 18 ετών. Οι δύο αδερφές Φράγκου από το Χουμνικό Σερρών. Η Μαρία Στεφούδη (Ηλέκτρα) από το χωριό Άμ-

14 Σάββατο 5 Ιούλη 2014 ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ Προλεταριακή Σημαία 15 πελοι Σερρών. Η Ζώγια από τον Λαχανά και η Σόνια από την Αθήνα. Μαζί τους, ο μοναδικός άνδρας, ο Τάκης Αναστασούδης, από τον Βερτίσκο Θεσσαλονίκης. Τα Κερδύλια υπήρξαν ένα από τα λίκνα του αγώνα ενάντια στην τριπλή κατοχή. Οι κάτοικοί τους, στα ριζά του βουνού, πλήρωσαν με πολύ βαρύ τρόπο το γεγονός ότι υποστήριξαν τις πρώτες ανταρτοομάδες που βγήκαν στο βουνό, από το καλοκαίρι του 1941 κιόλας. Το ολοκαύτωμα που έζησε το χωριό ήταν η πρώτη μαζική σφαγή για αντίποινα που διέπραξαν οι γερμανικές αρχές κατοχής. Δίκαια το βουνό χαρακτηρίστηκε ανταρτομάνα και παρέμεινε ελεύθερο για πολλά χρόνια, παρά τις συνεχείς επιθέσεις των δυνάμεων κατοχής και αργότερα του μοναρχοφασιτικού αμερικανοστήρικτου καθεστώτος. Τμήμα ενός ενιαίου, διαδοχικού ορεινού όγκου από το Κιλκίς και τα Κρούσια μέχρι τον Βερτίσκο και τον Χολομώντα στη Χαλκιδική, πυκνά δασωμένο παρά το μικρό υψόμετρό του, λειτούργησε όχι λίγες φορές σαν καταφύγιο, ορμητήριο και πέρασμα των αντάρτικων δυνάμεων. Στις πλαγιές και στις λόχμες του άφησαν την τελευταία πνοή τους πολλοί αγωνιστές της ανεξαρτησίας και της κοινωνικής απελευθέρωσης του λαού μας στη Μεγάλη Δεκαετία. Ο Σεπτέμβρης του 1947 υπήρξε σημαντικός για την πορεία των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα και για τον αγώνα του ΔΣΕ. Στις 7 Σεπτέμβρη 1947 ορκίστηκε η κυβέρνηση Σοφούλη, με απαίτηση των Αμερικανών, στην οποία συμμετείχαν από κοινού Φιλελεύθεροι και Λα κοί. Σκοπός, η δημιουργία ενός ενιαίου αστικού μοναρχοφασιστικού μετώπου ενάντια στο ΚΚΕ και στη δράση του ΔΣΕ, που πύκνωνε και πολλαπλασίαζε τις επιτυχίες του. Στα μέσα του μήνα γίνεται η 3η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ στην οποία εγκρίνεται το σχέδιο Λίμνες και αποφασίζεται η αύξηση των δυνάμεων του ΔΣΕ. Παρά τις πρώτες δήθεν αποφάσεις κατευνασμού που πήρε η κυβέρνηση Σοφούλη, ο Σεπτέμβρης του 1947, έδειξε πως η αναμέτρηση όχι μόνο δεν θα σταματούσε, αλλά θα γίνονταν σύντομα πιο σκληρή και ολοκληρωτική. Το υπέρ βωμών και εστιών, που γράφτηκε, δεν ήταν σχήμα λόγου. Μέσα σε αυτό το κλίμα, διόλου άσχετη με την γενική κατάσταση, έγινε η μαζική δολοφονία των 19 γυναικών και του ενός άντρα στα Κερδύλια, στο Ανάθεμα, μια κορυφή του βουνού, που βλέπει πανοραμικά τον Στρυμονικό κόλπο και την πεδιάδα της Νιγρίτας. Σε αυτό το σημείο το περασμένο Σάββατο 28 του Ιούνη ανέβηκε μια ομάδα, από νέους κυρίως, για να μάθουν για τη θυσία των αγωνιστών, να γνωρίσουν τον τόπο του μαρτυρίου και να τους τιμήσουν. Ήταν ένα χρέος που ήθελε να ξεπληρώσει ο αγωνιστής της Αριστεράς και γιος μιας από τις δολοφονημένες αντάρτισσες, ο Μόρφης Στεφούδης. Δική του ήταν η πρωτοβουλία για την οργάνωση του οδοιπορικού μνήμης και τιμής. Στο κάλεσμα συμμετείχαν κυρίως αγωνιστές από το ΝΑΡ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οργανώσεις που έβγαλαν και ανακοινώσεις, προσκαλώντας για συμμετοχή. Δίπλα σε ένα όρυγμα, ανάμεσα στις οξιές και στην πυκνή βλάστηση, κρεμάστηκε ένα πανό με τα ονόματα όσων από τις σκοτωμένες γυναίκες είναι γνωστά. Δίπλα σε αυτά και τρία ονόματα γνωστών αγωνιστών που ήθελε ο Στεφούδης να μνημονευτούν. Του Κώστα Τσαρουχά (Βολάνης), του Πέτρου Πετρίδη (Λαοκράτης) και του δικηγόρου Γιώργου Ζαφειριάδη από το Κιλκίς. Έγινε μια σύντομη συγκινητική ομιλία από τον Μόρφη Στεφούδη και ακούστηκαν συνθήματα για τους πεσόντες. Ένα πολύ μικρό αντίδωρο για την υπέρτατη θυσία, την προσφορά της ίδιας της ζωής τους, καλά καλά προτού τη ζήσουν, απευθύνθηκε νοερά στους σκοτωμένους. Δ. Παυλίδης Α πό την 1/7/2014 η Αργεντινή βρίσκεται σε καθεστώς «τεχνικής χρεοκοπίας». Αυτό σημαίνει πως βρίσκεται στα πρόθυρα της πραγματικής χρεοκοπίας αν μέσα σε ένα μήνα από τώρα δεν καταβάλει 832 εκατομμύρια δολάρια σε πιστωτές της που δέχθηκαν τις αναδιαρθρώσεις χρέους του 2005 και του 2010, αλλά και 1,5 δισεκατομμύριo δολάρια στα «απρόθυμα» κερδοσκοπικά κεφάλαια που δεν έλαβαν μέρος οικειοθελώς στην αναδιάρθρωση του χρέους της χώρας. Οι πρώτοι δέχτηκαν να αποπληρωθούν για το 30% της αρχικής επένδυσης-εγγραφής. εν το έκαναν για να χάσουν ή έστω δεν χάνουν τελικά. Τα αργεντίνικα ομόλογα ειδικά αυτά της περιόδου κρίσης χρέους- προσφέρουν τρελές αποδόσεις. Οι δεύτεροι τα θέλουν όλα - και αποδόσεις και αρχικό κεφάλαιο. Και καλά τους δεύτερους, οι πρώτοι που αποτελούν το 93% (!) των πιστωτών της χώρας γιατί δεν μπορούν να πληρωθούν; Για να καταλάβουμε το πόσο έχει στριμωχτεί η αργεντίνικη κυβέρνηση πρέπει να πάρουμε την ιστορία από την αρχή. Όπως είχαμε γράψει πριν από ένα χρόνο και στον «Οικονοκόσμο», περιφερειακό δικαστήριο αμερικάνικης πολιτείας είχε κάνει δεκτή την ένσταση για τις ρυθμίσεις χρέους της Αργεντινής ενός από τα μεγαλύτερα κερδοσκοπικά funds του αρχι-γύπα ή αρχι κορακιού (έχει λάβει και τα δύο προσωνύμια) Πολ Σίγκνερ (άντε πείσε τώρα τους διάφορους ότι δεν υπάρχει εβραϊκή συνωμoσία!). Η ένσταση αφορούσε την παραβίαση της ελεύθερης επιλογής των κερδοσκόπων που αποτελούσαν, επαναλαμβάνουμε προς επίρρωση, ένα μικρό ποσοστό των συνολικών πιστωτών- να μη δεχτούν το κούρεμα. Τότε μάλιστα είχε πολύ ξενίσει το γεγονός πως επικαλούμενη την απόφαση αυτού του περιφερειακού δικαστηρίου των ΗΠΑ νομική αρχή τρίτης χώρας είχε κατασχέσει ολόκληρο πλοίο του αργεντίνικου εμπορικού στόλου και εμπόδιζε τον απόπλου του ως υποθήκη αυτών των μη εκπληρωμένων υποχρεώσεων της χώρας! Το ποσό των δανειακών κεφαλαίων που δεν δέχονται να υποστούν το κούρεμα και απαιτούν στο ακέραιο την αποπληρωμή τους με βάση τα συμφωνηθέντα της αρχικής κατάθεσης ανέρχεται στο ποσό των 1,9 δισ. δολαρίων. Από αυτά, τα 1,33 δισ. ανήκουν στα δύο funds των οποίων τα χαρτοφυλάκια διαχειρίζεται και αποφασίζει γι αυτά ο Σίγκνερ. Όταν τα συναλλαγματικά αποθέματα της Αργεντινής ξεπερνούν τα 29 δισ. δολάρια σήμερα, γεννιέται το ερώτημα γιατί η κυβέρνηση αφού τελικά σκέφτεται το συμβιβασμό- δεν λύνει μια και καλή το πρόβλημα. Σε αυτή την περίπτωση δεν αποτελεί το 1,9 δισ. δολάρια πρόβλημα από μόνο του αλλά το τι θα προκαλέσει μια τέτοια λύση στους υπόλοιπους «πρόθυμους» ή μη πιστωτές που θα νιώσουν ριγμένοι και θα απαιτήσουν αντίστοιχες ρυθμίσεις. Και στο χώρο των κερδοσκόπων αυτά τα συναισθήματα πληρώνονται με ντόμινο απαιτήσεων από τους πάντα «ευαίσθητους» στην αδικία κύκλους. Η αργεντίνικη κυβέρνηση υπολογίζει στα 15 δισ. δολάρια αρχικά το «κρεσέντο» απαιτήσεων που θα προκύψει. Περίπου ίσο με το πραγματικά διαθέσιμο απόθεμα σε συνάλλαγμα ύψους 16 δισ. (αν αφαιρεθούν στοιχεία που δεν είναι άμεσα αξιοποιήσιμα). Από την άλλη, η πρόσφατη απόφαση του Ανώτατου ικαστηρίου των ΗΠΑ στο οποίο κατέφυγε και η αργεντίνικη κυβέρνηση όχι μόνο επικύρωσε την απόφαση του περιφερειακού δικαστηρίου και μιας σειράς άλλων κατώτερων εδρών όπου είχαν γίνει προσφυγές, αλλά επέβαλε και το πάγωμα των αποπληρωμών των «πρόθυμων» πιστωτών όσες τουλάχιστον πραγματοποιούνται μέσα από αμερικάνικες τράπεζες, δηλαδή οι περισσότερες- θεωρώντας ότι η αποπληρωμή τους αδικεί τους ενάγοντες μιας και δεν παρέχεται ισότιμη μεταχείριση! Έτσι η κυβέρνηση της Αργεντινής βρέθηκε απόλυτα περικυκλωμένη σε κάθε της κίνηση. Είτε κάνει μπρος είτε κάνει πίσω, πρόκειται να πληρώσει και να υποστεί συνέπειες. Η αργεντίνικη κυβέρνηση όλο αυτό το διάστημα λίγο πριν και λίγο μετά την απόφαση του Ανώτατου ικαστηρίου επέλεξε την τακτική της διγλωσσίας. Η πρόεδρος της χώρας, που για σχεδόν σαράντα ημέρες αν και είχε αναρρώσει από τις συνεχείς χειρουργικές επεμβάσεις- δεν είχε βγάλει μιλιά και είχε εξαφανιστεί από το δημόσιο βίο, εμφανίστηκε λάβρα και ανυποχώρητη απέναντι στις απαιτήσεις των «γυπών». Πριν από ένα δεκαήμερο περίπου η ιδέα ότι θα αποδεσμευτούν τα αργεντίνικα ομόλογα από το δίκαιο των ΗΠΑ και θα υπαχθούν στο εγχώριο εθνικό δίκαιο ακουγόταν αρκετά, προκαλώντας εύλογες απορίες για την πρωτόγνωρη μαζικότητα αυτής της μετατροπής. Ταγκό με τους γύπες Ο υπουργός Οικονομικών, όμως, επισείοντας το σχεδόν αναπόφευκτο της χρεοκοπίας, έκανε συγκεκριμένες προτάσεις συμβιβασμού. Το αποτέλεσμα ήταν κινήσεις συνεννόησης αρχικά με τη Λέσχη του Παρισιού και ένας διακανονισμός ολοκληρωμένης αποπληρωμής χρεών που είχαν δημιουργηθεί από τις κυβερνήσεις της αργεντίνικης χούντας. Παράλληλα με την προσφυγή στο Ανώτατο ικαστήριο, η κυβέρνηση της Αργεντινής κατέθεσε περίπου ένα δισ. δολάρια σε αμερικάνικη τράπεζα καθώς πλησίαζε η ημερομηνία πληρωμής των τοκομεριδίων στους πιστωτές που είχαν δεχτεί, το 2005 και το 2010, την αναδιάρθρωση του χρέους. Η κατάθεση αυτή έχει τώρα μπλοκαριστεί! ύο απορίες προκύπτουν από αυτές τις εξελίξεις: Θα επιβληθεί τελικά στην Αργεντινή ξανά το μοντέλο της πτώχευσης και με ποια μορφή; Και, φυσικά, ποιο είναι το βάθος αυτών των εκβιασμών; Για να απαντήσουμε στο πρώτο, ας ξεκινήσουμε από το δεύτερο. Είναι οφθαλμοφανής η προσπάθεια κερδοσκοπικών κύκλων που δανείζουν τις χώρες να επιβάλλουν τους όρους τους σε έναν μεγάλο κύκλο πτωχεύσεων «τεχνικών», «ελεγχόμενων» ή μη, που έχει ανοίξει με τη μετατροπή του παγκόσμιου ιδιωτικού χρέους σε δημόσιο. Ο εν λόγω πολύ καλλιεργημένος κατά τα άλλα κύριος έχει ξαναπαίξει πανομοιότυπο εκβιαστικό και «αιματηρό» παιχνίδι και με το χρέος του Περού. Εξάλλου, ο αργεντίνικος διακανονισμός που τόσο επικαλούνταν κάποιοι και στη χώρα μας- δεν έχει «χωνευτεί» ως τελική διαπραγμάτευση από το παγκόσμιο ληστρικό σύστημα. Επίσης δεν είναι ψέμα πως οι κινήσεις αυτές έχουν γεννήσει ανησυχίες στους ηγετικούς κύκλους του ΝΤ, που εμφανίζεται προβληματισμένο για τις επιπτώσεις στα δικά του προγράμματα αναδιαρθρώσεων και «ελεγχόμενων» πτωχεύσεων, συνιστά «ψυχραιμία και στις δύο πλευρές». Ενδιαφέρον Όμως, επιπρόσθετα, η υποχρέωση της δεύτερης μετά τη Βραζιλία μεγαλύτερης οικονομίας της Λατινικής Αμερικής σε μια ιταμή αποδοχή που στην τελική δεν την εξασφαλίζει από ένα νέο ντόμινο απαιτήσεων, το αντίθετο- και μάλιστα με σιωπηλούς τους μέχρι τώρα συμμάχους της (ο Οργανισμός Αμερικάνικων Κρατών απλά «άκουσε» την οργισμένη πρόεδρο), αφήνουμε τον αναγνώστη να καταλήξει σε ποιον πιστώνεται πολιτικά. Και τι «μαθήματα» δίνει Οι εναγκαλισμοί με τον Μαδούρο και τους άλλους λατινοαμερικάνους ηγέτες πληρώνονται. Θα υποχρεωθεί σε τριάντα μέρες από τώρα η Αργεντινή να αγοράσει στην ουσία το χρέος της αφού μετά την τεχνική χρεοκοπία κανείς δεν τη δανείζει- τυπώνοντας χρήμα, υποτιμώντας το ήδη πληθωρισμένο νόμισμα και εξαντλώντας τα συναλλαγματικά της αποθέματα; Θα επαναληφθεί το 2001; Ακόμα και αν κάποιοι ποντάρουν στη σχετική οικονομική καραντίνα όπου βρίσκεται η αργεντίνικη οικονομία (μη μετέχοντας σε καμία «ολοκλήρωση»), οι ισορροπίες του σημερινού κόσμου είναι πολύ περισσότερο ευάλωτες και αλληλοτροφοδοτούμενες σε σχέση με το Θα επιδιωχθεί ένας συμβιβασμός; Ήδη η αργεντίνικη κυβέρνηση συζητούσε τη μετάθεση της πληρωμής των «απρόθυμων» πιστωτών λίγο πριν λήξει το τελεσίγραφο της προηγούμενης ευτέρας. "Οι αρχές της Αργεντινής στέλνουν ανάμεικτα μηνύματα σχετικά με το κατά πόσο είναι έτοιμη να διαπραγματευτεί", επισημαίνει ο Gordian Kemen, επικεφαλής του λατινοαμερικάνικου βραχίονα της HSBC. "Το βασικό σενάριό μας ωστόσο αφορά την επιτυχία της διαπραγμάτευσης", τονίζει στους FT. Το ταγκό, ως γνωστό, απαιτεί δύο. Ακόμα και αν στη θέση των φλογερών εραστών βρίσκονται γύπες Επί του πιεστηρίου Η Αργεντινή όπως όφειλε μέχρι τις 30 Ιουνίου κατάθεσε στην αμερικάνικη τράπεζα BNY Mellon του τόκους των ομολογιούχων που αποδέχτηκαν το κούρεμα. Η Τράπεζα όμως δες παραπάνω- αρνήθηκε να μεταβιβάσει το χρηματικό ποσό στους μεριδιούχους. Η κυβέρνηση, ενώ γράφονταν η στήλη, δήλωσε πως θα καταθέσει το οφειλόμενο ποσό στη μεγαλύτερη τράπεζα της χώρας την Banco Nacional και καλεί τους πρόθυμους κατόχους «κουρεμένων» ομολόγων να εισπράξουν από την Εθνική Τράπεζα της Αργεντινής τα χρήματα τους! Θα δούμε κατά πόσο η παρακαμπτήριος «ντρίπλα»- σύμφωνα με την «Καθημερινή»- που επιχειρεί η κυβέρνηση της Αργεντινής θα λειτουργήσει όπως οι ντρίπλες του Μέσι για την εθνική τους ομάδα. Toν Οικονοκόσμο και τις ΧρεΩσεις γράφει ο ημήτρης Μάνος

15 16 Προλεταριακή Σημαία ΔΙΕΘΝΗ Σάββατο 5 Ιούλη 2014 ΠΡΟΒΟΛΕΣ Το πεπρωμένο και οι άσπονδες φιλίες Και ξαφνικά οι Κούρδοι απέκτησαν πολλούς υποστηρικτές και όψιμους φίλους. Αρκετοί από αυτούς μάλιστα προβλέπουν πως σύντομα στα εδάφη του ιρακινού Κουρδιστάν, θα αναδυθεί ανεξάρτητο κουρδικό κράτος. Ακόμη και από την Τουρκία ακούστηκαν φωνές οι οποίες δείχνουν να θεωρούν αναπόφευκτη μια τέτοια εξέλιξη, ενώ το Ισραήλ εύχεται ανοικτά μια τέτοια προοπτική. Και οι δύο υποδείγματα ανυστεροβουλίας, ηθικής διπλωματίας και σταθερότητας στις συμμαχίες που δημιουργούν! Και σαν να μην έφταναν αυτοί, προστέθηκε και ο ανεκδιήγητος πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας και των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών στη Σερβία, γιατρός της τσέπης του, Κουσνέρ, ο οποίος μίλησε για επικείμενη συνάντηση των Κούρδων με το ιστορικό πεπρωμένο. Οι Κούρδοι του βόρειου Ιράκ, με επικεφαλής τον Μπαρζανί, βγήκαν ενισχυμένοι ύστερα από την πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν και την αμερικάνικη κατοχή στη χώρα. Οι τελευταίες εξελίξεις τους έχουν ευνοήσει περισσότερο, ύστερα από την απόσυρση του ιρακινού κυβερνητικού στρατού, την επέλαση των ανταρτών του ΙΚΙΛ και την κατάληψη του Κιρκούκ από τους Πεσμεργκά. Η επίσκεψη Κέρι στο Ερμπίλ, πριν από λίγο καιρό, έδειξε πως η Ουάσινγκτον τους θεωρεί κρίσιμο παράγοντα για την τύχη του ενιαίου Ιράκ. Αφέθηκε να εννοηθεί πως ο Κέρι ζήτησε να μην παρθούν πρωτοβουλίες για ανεξαρτησία, αλλά αυτό δεν φάνηκε να ακούστηκε και πολύ πειστικά. Η ανακοίνωση του Μπαρζανί για δημοψήφισμα και οι δηλώσεις του για την ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί, δείχνουν πως η ανυπομονησία στα ηγετικά κλιμάκια των Κούρδων αυξάνεται. Είναι προφανές πως κινήσεις απόσχισης θα αλλάξουν άρδην τις ισορροπίες όχι μόνο στο σπαρασσόμενο Ιράκ, αλλά ευρύτερα σε όλη την περιοχή. Το παιγνίδι είναι πολύ χοντρό για να αφεθεί στα χέρια των ηγετών στο Ερμπίλ και του Μπαρζανί. Η πρώτη σκέψη για αλλαγή των συνόρων που θα γίνει πιστευτή από τους ισχυρούς παράγοντες στην περιοχή θα αποτελέσει τη θρυαλλίδα για ένα βίαιο ντόμινο και μια σκληρή αναμέτρηση. Είναι οι Κούρδοι έτοιμοι γι αυτή; Πολύ αμφιβάλλουμε. Η ιστορία έχει δείξει πως το κουρδικό κίνημα, χειραγωγημένο από αντιδραστικές και φεουδαρχικές δυνάμεις, έχει πληρώσει πολύ ακριβά και πολλές φορές τους τυχοδιωκτισμούς και τη στήριξή του σε εξωτερικές δυνάμεις και ιμπεριαλιστικές υποσχέσεις. Τίποτε δεν δείχνει πως οι σημερινές άσπονδες φιλίες δεν θα μετατραπούν σε εχθρότητα και η συνάντηση με το πεπρωμένο δεν θα γίνει ραντεβού με νέους ποταμούς αίματος σε βάρος του κουρδικού λαού. Ουκρανία Oι ΗΠΑ επενδύουν στην εσωτερική ένοπλη σύγκρουση Ηεκεχειρία που κήρυξε μονομερώς ο Ποροσένκο στις 20 Ιουνίου τερματίστηκε την περασμένη Δευτέρα. Ταυτόχρονα, μαζί της εξέπνευσε και η διορία που είχαν δώσει οι Δυτικοί για να εξετάσουν την επιβολή νέων κυρώσεων στη Ρωσία. Ήδη κυβερνητικές δυνάμεις κινούνται προς το Σλαβιάνσκ και το Λουγκάνσκ, όπου έχουν ξεσπάσει οι πρώτες συγκρούσεις, ενώ το μεγάλο ερώτημα είναι πώς θα απαντήσει η Ρωσία στην απόφαση του καθεστώτος του Κιέβου να επιτεθεί σε ολόκληρο το μέτωπο. Η αντίδραση της Ρωσίας, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, μπορεί να κινείται στο πολιτικό επίπεδο, έχει ωστόσο τη βαρύτητά της. Ο Πούτιν, αναφερόμενος σε αυτή την εξέλιξη κατά την ετήσια ομιλία του για την εξωτερική πολιτική της Ρωσίας στο διπλωματικό σώμα της χώρας, είπε πως «έως τώρα ο Πέτρο Αλεξέγεβιτς (Ποροσένκο) δεν συνδεόταν άμεσα με την εντολή να αρχίσουν στρατιωτικές επιχειρήσεις, αλλά τώρα αυτός έχει αναλάβει όλη αυτή την ευθύνη, όχι μόνον στρατιωτικά αλλά και πολιτικά, το οποίο είναι πολύ πιο σημαντικό», και πρόσθεσε: «Δυστυχώς, ο πρόεδρος Ποροσένκο πήρε την απόφαση να ξαναρχίσει στρατιωτικές επιχειρήσεις και εμείς εννοώ τον εαυτό μου και τους Ευρωπαίους συναδέλφους μου δεν μπορούσαμε να τον πείσουμε ότι ο δρόμος για μια σταθερή, ισχυρή και μακροχρόνια ειρήνη δεν περνάει μέσα από τον πόλεμο»! Η «βαθιά λύπη» που εξέφρασε το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών για τον τερματισμό της εκεχειρίας στην ανατολική Ουκρανία συνοδεύεται και με την καταγγελία ότι «η απόφαση του Κιέβου να μην παρατείνει την εκεχειρία δεν θα μπορούσε να έχει ληφθεί χωρίς επιρροή από το εξωτερικό». Αυτή η «εξωτερική» επιρροή «φωτογραφίζει», όπως προκύπτει από τις δηλώσεις Πούτιν αλλά και από την επισήμανση του πρακτορείου ειδήσεων Reuters, τις ΗΠΑ. Ωστόσο δεν παρέλειψε να τονίσει, ακόμη μία φορά, ότι η Ρωσία θα συνεχίσει να υπερασπίζεται τόσο τα συμφέροντα της όσο τα συμφέροντα των Ρώσων στο εξωτερικό! Πάντως η κατάσταση στην Ουκρανία τόσο στο πολιτικό επίπεδο όσο και στο στρατιωτικό είναι και παραμένει συγκεχυμένη. Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το σκέλος των στρατιωτικών επιχειρήσεων που ξεκινά το Κίεβο. Είναι διάχυτη πλέον η ανησυχία πως αυτές θα ξεπεράσουν τα μέχρι στιγμής αιματηρά επίπεδα. Αλλά και η απάντηση από πλευράς της «Νέας Ρωσίας», όπως ονομάζεται η περιοχή του Ντονμπάς μετά τα δημοψηφίσματα στις 25 Μα ου, θα είναι ανάλογη από τη στιγμή που διαθέτουν πλέον «βαρύ» οπλισμό μετά την κατάληψη της βάσης αντιαεροπορικών A-1402, σε απάντηση του τερματισμού της εκεχειρίας. Την κατάληψη της βάσης που ελέγχει ένα μεγάλο δίκτυο συστημάτων ραντάρ και αντιαεροπορικές συστοιχίες με κινητά πυραυλικά, επιβεβαίωσε και το ουκρανικό υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας. Αναφέρεται επίσης πως η βάση αυτή καταλήφθηκε αναίμακτα και ότι οι περισσότεροι από τους στρατιώτες της βάσης εντάχθηκαν στις δυνάμεις αυτοάμυνας. Ωστόσο, και από πολλές μεριές, αμφισβητείται η ικανότητα της κυβέρνησης του Κιέβου να επιβληθεί στρατιωτικά στις ανατολικές περιφέρειες, ακόμα και αν η Ρωσία δεν επέμβει άμεσα! Στο πολιτικό μέτωπο είχαμε μια αναμενόμενη εξέλιξη. Η ΕΕ υπέγραψε την Παρασκευή 27 Ιούνη συμφωνία οικονομικής σύνδεσης με την Ουκρανία. Η κίνηση αυτή συνδυάστηκε με ανάλογη συμφωνία με Γεωργία και Μολδαβία, μάλλον προς άμβλυνση των εντυπώσεων. Ο Ποροσένκο τη χαρακτήρισε «τη σημαντικότερη μέρα μετά την ανεξαρτησία του 1991», δηλώνοντας ότι θα εφαρμοστεί σε «όλη την Ουκρανία, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας»! Η συμφωνία αυτή αφορά εμπορικές σχέσεις και έχει στόχο κυρίως την κατάργηση του μεγαλύτερου μέρους των τελωνειακών φραγμών μεταξύ της Ουκρανίας και των χωρών της ΕΕ. Το πρώτο μέρος, που αφορά τις πολιτικές σχέσεις, είχε υπογραφεί τον περασμένο Μάρτιο από τον δοτό πρωθυπουργό Γιατσένιουκ.

16 Σάββατο 5 Ιούλη 2014 ΔΙΕΘΝΗ Προλεταριακή Σημαία 17 Ως γνωστόν η υπογραφή της συμφωνίας είχε προβλεφθεί αρχικά για τον Νοέμβριο του 2013, όταν ο τότε πρόεδρος της χώρας Γιανουκόβιτς έκανε στροφή 180 μοιρών, δίνοντας την αφορμή για ό,τι ακολούθησε. Η «άμεση» αντίδραση της Μόσχας στη συμφωνία διασύνδεσης της ΕΕ με την Ουκρανία αφορά προειδοποιήσεις προς το Κίεβο για «βαριές συνέπειες». Ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου, Πεσκόφ, ανέφερε πως η Ρωσία θα λάβει μέτρα να προστατεύσει τη ρωσική οικονομία, εάν η συμφωνία έχει αρνητικές επιπτώσεις στη ρωσική οικονομική δραστηριότητα. Σίγουρα δεν είναι εξέλιξη που από μόνη της, και κάτω από τους όρους που πραγματοποιείται, σηματοδοτεί ένα τελικό και οριστικό στάδιο. Αντίθετα, υπογραμμίζει μια σχέση πραγμάτων εξαιρετικά ασταθή. Η ΕΕ και βασικά η Γερμανία υπόσχεται μια στήριξη που υπερβαίνει τις δυνατότητές τους, μια και αυτή δεν αφορά κυρίως το οικονομικό επίπεδο. Το άλλο επίπεδο που ενεργοποιούν οι ΗΠΑ αφορά το στρατιωτικό/στρατηγικό στάτους. Μπορεί το ΝΑΤΟ να μην εγκρίνει το επίσημο βήμα για την ένταξη της Γεωργίας στη Συμμαχία κατά τη Σύνοδο Κορυφής που θα διεξαχθεί στη Βρετανία τον Σεπτέμβριο και να μεταφέρει για τον επόμενο χρόνο τη λήψη απόφασης για την ένταξη ή μη του Μαυροβουνίου στους κόλπους του, ωστόσο τα μέλη του συμφώνησαν επί της αρχής να καταρτίσουν ένα «ουσιαστικό πακέτο» συνεργασίας για τη Γεωργία, που θα τη φέρει «πιο κοντά στη συμμαχία», κατά τη δήλωση του γενικού γραμματέα Ράσμουσεν. Ως γνωστόν, το ερώτημα αν θα προσκληθεί ή όχι η Γεωργία στο «Σχέδιο δράσης για την ένταξη στο ΝΑΤΟ» δίχασε το ΝΑΤΟ στη Σύνοδο Κορυφής στο Βουκουρέστι το Λίγους μήνες αργότερα, ξέσπασε ο «πόλεμος των πέντε ημερών» ανάμεσα στη Ρωσία και τη Γεωργία και στη συνέχεια η Μόσχα αναγνώρισε ως ανεξάρτητα κράτη δύο αποσχισθείσες επαρχίες: τη Νότια Οσετία και την Αμπχαζία. Αυτές οι κινήσεις του ΝΑΤΟ, εκτός του ότι ως γεγονότα είναι εξαιρετικά αμφιλεγόμενα, προκαλούν ιδιαίτερη ανησυχία στους Ευρωπαίους συμμάχους των ΗΠΑ, καθώς κάτι τέτοιο σημαίνει πως το ΝΑΤΟ είναι υποχρεωμένο να υπερασπιστεί στρατιωτικά αυτές τις χώρες στο ενδεχόμενο μιας ένοπλης επέμβασης της Ρωσίας. Τέλος, οι διπλωματικές κινήσεις εξαντλούν την αποτελεσματικότητά τους σε ένα πολύ χαμηλό επίπεδο. Είναι ένας «πόλεμος χαρακωμάτων» όπως αυτά διαμορφώθηκαν από το Δυτικό πραξικόπημα στο Κίεβο, τη προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσία και τον έλεγχο που ασκεί η Ρωσία στο ανατολικό τμήμα της χώρας. Μπορεί τα τηλέφωνα των ηγετών να δίνουν και να παίρνουν, μπορεί οι συναντήσεις σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών όπως αυτή της προηγούμενης Τετάρτης να πολλαπλασιάζονται, αλλά όπως τόνισε γαλλική διπλωματική πηγή, «δεν υπάρχει ακριβής στόχος. Πρόκειται για ευκαιρία να εργαστούμε πάνω στις ειρηνευτικές προσπάθειες, αλλά δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε προσδοκίες». Αυτές τις κινήσεις οι ΗΠΑ τις αντιμετωπίζουν κάπως απόμακρα. Χαρακτηριστική η δήλωση του Κέρι, ο οποίος αφού διαβεβαίωσε ότι «η Ουάσινγκτον επιθυμεί να βρεθεί ειρηνική λύση στη διαμάχη», παραδέχθηκε ότι «υπάρχουν διαφορές στην προσέγγιση για το πώς θα επιτευχθεί αυτό». Οι οποίες «διαφορές» οδηγούν ενδεχομένως και σε μη ειρηνική λύση! Χ.Β χρεώσεις Οι δώδεκα μικροί νέγροι Είναι γνωστό το έργο της Αγκάθα Κρίστι με τα δέκα αντίστοιχα μπιμπελό, που όταν σπάει ένα πραγματοποιείται και μία δολοφονία μέχρι την τελική αποκάλυψη του δολοφόνου. Στην περίπτωση του ελληνικού χρέους οι δολοφόνοι είναι από τα πριν γνωστοί και οι «προαπαιτούμενες» στυγερές εκτελέσεις δικαιωμάτων και κοινωνικών όρων δώδεκα τον αριθμό (ω του θαύματος, περιλαμβάνεται και η απαίτηση για κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων για χρέη στο ημόσιο που έσπευσε το Συμβούλιο Επικρατείας να ευλογήσει και να νομιμοποιήσει). Επίσης απαίτηση είναι οι «δολοφονίες» να εκτελεστούν με βολές «κατά ριπάς» και όχι μία μία, μάλιστα σε συμπυκνωμένο χρονικό διάστημα, προκειμένου να δοθούν οι επόμενες δόσεις και να ξεκινήσει η περίφημη συζήτηση για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Η συζήτηση βέβαια δεν περιλαμβάνει καθόλου την ελληνική κυβέρνηση και πάνω απ όλα τον ελληνικό λαό. Εκεί βρίσκει εφαρμογή η ρήση που ακούστηκε πρόσφατα από έναν «προοδευτικό» εργοδότη απέναντι σε υφιστάμενο εργαζόμενο: «εν έχεις την τύχη να πάρεις μέρος στην απόφαση, θα έχεις την τύχη να πάρεις όμως μέρος στην εκτέλεση»! Η συζήτηση αυτή αφορά τους ιμπεριαλιστές των δύο μερών του Ατλαντικού. Είναι αλήθεια ότι το τελευταίο διάστημα και από τότε -όχι τυχαία- που ξεκίνησαν «τα ουκρανικά», αλλά και μπροστά στην προεκλογική διαδικασία που άνοιξε με την «έξοδο» στις αγορές, παρουσιάστηκε μια ύφεση στον διάλογο-διένεξη-ανταγωνισμό ΕΕ και ΝΤ σχετικά με το μέλλον του ελληνικού δημοσίου χρέους. Όμως τα δύο μέρη, αν και υποχρεωμένα από τη φύση του προβλήματος σε μια συμπληρωματική ανταγωνιστικότητα (ή μια ανταγωνιστική συμπληρωματικότητα, όπως το πάρει κανείς ), καθόλου δεν έχουν μετακινηθεί ουσιαστικά ο ένας προς τη μεριά του άλλου. Μπορεί να γράφεται πως το επίπεδο συζήτησης έχει μετατεθεί από τη βιωσιμότητα στην εξυπηρέτηση του χρέους, αλλά οι ίδιοι που τα γράφουν αυτά γράφουν επίσης ότι το ΝΤ ενώ είναι διατεθειμένο να μη θέσει θέμα βιωσιμότητας συνολικά για το ευρωχρέος και ειδικά για μεγέθη χωρών όπως η Ιταλία και η Ισπανία (και γιατί όχι και η Γαλλία;), αφού έτσι και αλλιώς δεν είναι βιώσιμα αυτά τα χρέη αν ανοίξει ποτέ γι αυτά ο ασκός του Αιόλου, δεν το συζητεί όμως για το «μέγεθος» Ελλάδα. Επιμένει πως το 2022 το δημόσιο χρέος πρέπει να αντιστοιχεί στο 120% του ΑΕΠ. Θεωρεί δηλαδή το ΝΤ, επειδή το «μέγεθος» Ελλάδα είναι περισσότερο ελεγχόμενο, ότι η ΕΕ και οι νομισματικές αρχές της μπορούν να επεξεργαστούν λύσεις ούτως ώστε αν δεν αναδιαρθρώσουν το δημόσιο χρέος, τουλάχιστον να ανα διαρθρώσουν αποφασιστικά την αποπληρωμή του. Με κινήσεις φυσικά ουσιαστικής ελάφρυνσης, που θα περιλαμβάνουν βέβαια και την πληρωμή του ΝΤ προκειμένου να αποχωρήσει από το άσχημο και αιματηρό για τον ελληνικό λαό «παιχνίδι». Αυτό είναι το ζήτημα με το «μικρό» δάνειο που ανακινήθηκε πρόσφατα από τον Σόιμπλε. Συνεπώς, σταθερά και για άλλη μια φορά, το ελληνικό δημόσιο χρέος αποτελεί πεδίο ανταγωνισμού, ελέγχου και «τεσταρίσματος» των αντοχών της Ευρωζώνης, κατά πόσο μπορεί να αντιμετωπίσει ενιαία το πρόβλημα της «ελληνικής παρωνυχίδας» (δεν είναι δική μας έκφραση, αλλά ακόμα και έτσι ελέχθη). Σε τούτη την πραγματική αντιπαράθεση οφείλεται η σκλήρυνση του ΝΤ μετά τις εκλογές που πρώτο έθεσε το ζήτημα των «δώδεκα προαπαιτουμένων». Αντίθετα, οι Ευρωπαίοι και με έκπληξη ο Σόιμπλε, ακόμα και ο πολύς Ντάισελμπλουμ, περιορίζονταν στο να πλέξουν ένα μικρό εγκώμιο της κυβέρνησης Σαμαρά, ενώ ο πρώτος επέλεξε να αναφερθεί στο «μικρό δάνειο» για το οποίο όμως είχε κατσαδιάσει καθόλου ευγενικά τον ομότιμο αλλά καθόλου ισότιμο Στουρνάρα, όταν τόλμησε πριν από έναν χρόνο να αναφερθεί πρόωρα σε κάτι που ήδη γνώριζαν οι κύκλοι της ΕΕ. Τελευταία όμως μίλησαν αυστηρά και οι Ευρωπαίοι για την απαρέγκλιτη τήρηση των «δώδεκα προαπαιτουμένων» και τα μέλια πάγωσαν, αν και καλοκαίρι. Θα αντιμετωπίσουν λοιπόν επιτέλους ενιαία και χωρίς τα δεκανίκια του ΝΤ οι νομισματικές αρχές της Ευρωζώνης το ελληνικό δημόσιο χρέος; Υπάρχουν και εδώ προαπαιτούμενα άλλου είδους Και που αφορούν τις δυνατότητες, τις πιθανότητες και τις ευκαιρίες που έχει το ντόπιο πολιτικό προσωπικό αλλά και οι Ευρωπαίοι επιτετραμμένοι να αντιμετωπίσουν τα καυτά ζητήματα που γεννά η ευρωπαϊκή κρίση χρέους. Κατ αρχήν, επειδή κάθε δάνειο είτε κράτους είτε προσώπου είναι «εμπροσθοβαρές», δηλαδή το πρώτο διάστημα πληρώνονται οι τόκοι και αργότερα το ίδιο το κεφάλαιο, η αναδιάρθρωση του χρέους, αν γίνει σε αυτή τη φάση, θα έχει να κάνει με τα βασικά κεφάλαια που έδωσαν οι δανειστές. Ως προς αυτό γνωρίζουμε πια καλά πως το χρέος διακρατείται κατεξοχήν από τα ευρωπαϊκά κράτη. Άρα καλούνται οι Ευρωπαίοι και οι τράπεζές τους να επιστρέψουν ένα μέρος από τα κέρδη της περιόδου της πυκνής αποπληρωμής τότε που εμπροσθοβαρώς κερδοσκόπησαν και θησαύρισαν με το αίμα και τις θυσίες του ελληνικού λαού. Αυτό είναι το ζήτημα σε απλά ελληνικά. Η χρηματοπιστωτική φύση του προβλήματος όμως εμπλέκει το ζήτημα αυτό με το μεγάλο, ακανθώδες και σύνθετο ζήτημα ουσιαστικά βιωσιμότητας των ευρωπαϊκών και ελληνικών τραπεζών. Όσον αφορά μάλιστα τις τελευταίες, το ΝΤ στην πρόσφατη έκθεσή του θεωρεί ότι βρίσκονται σε δεινότερη θέση από αυτή που παρουσιάζει η ελληνική κυβέρνηση και διαφωνεί ριζικά με τα συμπεράσματα των τεστ αντοχής που διενήργησε η Τράπεζα της Ελλάδος στις τέσσερις συστημικές ελληνικές τράπεζες (Πειραιώς, Εθνική, Alpha, Eurobank). Συγκεκριμένα: για το ΝΤ, οι ελληνικές τράπεζες σε περίπτωση διάσωσης θα χρειαστούν πάνω από 6 δισ. επιπλέον δηλαδή 15,4 δισ. και όχι 9,4 δισ. ευρώ όπως υποστηρίζει η Τράπεζα της Ελλάδος. Το δεύτερο προαπαιτούμενο είναι η λεγόμενη επανεκκίνηση της οικονομίας, γιατί αποτελεί θεμελιακό οικονομικό δεδομένο ότι χωρίς την αύξηση του ΑΕΠ δεν μπορεί να μετατοπιστεί και η σχέση του τελευταίου με το χρέος. Εκπονείται σχέδιο χρηματοπιστωτικής ενίσχυσης των λεγόμενων μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Γίνεται λόγος για επιχειρήσεις που θα χρηματοδοτηθούν μέσω της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, όμως την ίδια στιγμή επιχειρήσεις οδηγούνται στην αδυναμία εξόφλησης πληρωμών! Αυτά είναι τα δύο ουσιαστικά προαπαιτούμενα που η αδυναμία εκπλήρωσής τους δεν εμποδίζει, αντίθετα κάνει ακόμα πιο επιτακτική, αυτή την συμπληρωματική ανταγωνιστικότητα των ιμπεριαλιστών πιστωτών της χώρας και την πίεση να προχωρήσει στην εκτέλεση των «δώδεκα μικρών νέγρων» (ομαδικές απολύσεις, ουσιαστική κατάργηση των ασφαλιστικών εισφορών, μείωση του κέρδους των φαρμακοποιών, κατακρεούργηση των συντάξεων σε μορφή επιδομάτων κ.λπ.). Και ενεργοποιούνται όλες οι δεσμεύσεις με τα ψιλά γράμματα για αντισταθμιστικές ρυθμίσεις και μέτρα στο βαθμό που εφαρμοστεί ένας κάποιος εξορθολογισμός στις παράλογες φορολογικές απαιτήσεις που διστακτικά άρχισε να συζητείται ή απλώς να αναφέρεται. Του τύπου «θα μειώσουμε στο μέλλον τις αντικειμενικές αξίες, αλλά θα καταργήσουμε κάθε εξαίρεση που ισχύει σήμερα στον πρωτοεμφανιζόμενο ΕΝΦΙΑ» (ενιαίος φόρος για τα ακίνητα που θα αντικαταστήσει το χαράτσι ενσωματώνοντάς το!). Πού θα οδηγήσει αυτή η πίεση; Στο γνωστό μυθιστόρημα χύνεται πολύ αίμα και η Νέμεσις γυρνά στον εμπνευστή της

17 18 Προλεταριακή Σημαία ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ Σάββατο 5 Ιούλη 2014 Η πολεμική επανεκκίνηση της παγκόσμιας οικονομίας Του Δημήτρη Μάνου «H παγκόσμια οικονομία αναπτύσσεται μόνο με παγκόσμιους πολέμους», υποστηρίζουν σε άρθρο-σοκ οι New York Times, η ναυαρχίδα των Δημοκρατικών που είναι και το κυβερνών κόμμα στις ΗΠΑ αυτή την εποχή, την επαύριο του άρθρου του πρώην ΥΠΟΙΚ επί κυβερνήσεων Ρ.Ρίγκαν, Paul Craig Roberts, ο οποίος δήλωσε ότι «Στην Ουάσιγκτον υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί ένα πρώτο πυρηνικό πλήγμα εναντίον της Ρωσίας και να καταφέρουν να γλιτώσουν από τις συνέπειες μιας πιθανής ανταπόδοσης». Ας δούμε συγκεκριμένα το άρθρο των Νew York Times αρχικά: «Στα χρόνια μετά την οικονομική κρίση του 2008, πολλοί δυτικοί οικονομολόγοι έχουν προσεγγίσει με χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους το γιατί η παγκόσμια οικονομία δεν μπορεί να πάρει μπροστά και να αναπτυχθεί ταχύτερα. Η κακοκαιρία, οι άπληστες τράπεζες, οι τεμπέληδες Ευρωπαίοι, οι πονηροί Κινέζοι απλά συμπληρώνουν έναν μακρύ κατάλογο με δικαιολογίες για την παρατεταμένη οικονομική ύφεση που μεγαλώνει και συνεχώς μεγαλώνει, αναφέρει το άρθρο. Η ταχεία ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας υποτίθεται, σύμφωνα με τους οικονομολόγους, ότι ήταν έτοιμη να ξεκινήσει, αλλά αντ αυτού βλέπουμε μόνο σύντομες εκρήξεις οικονομικής δραστηριότητας, μετά την τεράστια έγχυση κεφαλαίων από όλες τις κεντρικές τράπεζες του κόσμου, που τώρα έχει αντικατασταθεί από νέες φάσεις αργής ανάπτυξης. Και τώρα τι γίνεται;» (αναρωτιέται το άρθρο ) «Αυτό το θέμα είναι ένα ζήτημα τόσο παλιό όσο και η ανθρωπότητα. Η Αποκάλυψη, το τέλος του κόσμου, αποτελούν μια πηγή μεγάλου κέρδους για κάποιους. Όσο μεγαλύτερη είναι η κλίμακα του πολέμου τόσο πιο φιλόδοξη είναι η επένδυση σε νέα στρατιωτικο-βιομηχανικά τραστ, με κύριο θέμα τη στρατιωτική τεχνολογία. Τα προϊόντα αυτών των βιομηχανιών στη συνέχεια χρησιμοποιούνται στην πολιτική ζωή. Οι πιο καταστροφικές συνέπειες ενός πολέμου αποτελούν την πιο φιλόδοξη προοπτική για τις μετέπειτα τεράστιες οικονομικές ευκαιρίες, για μια μεγάλη οικονομική ανασυγκρότηση. Η έλλειψη μεγάλων πολέμων μπορεί να βλάψει την οικονομική ανάπτυξη, πιέζει τρόπον τινά για μια οριστική απόφαση, σύμφωνα με την οποία ή θα συνεχίσουμε σε μια αργή ανάπτυξη ή θα εφαρμοσθεί ένα σχέδιο τύπου Β Παγκοσμίου Πολέμου, οι απώλειες του οποίου έφεραν στη συνέχεια μεγάλη ευημερία! Πολλοί διεθνείς οικονομολόγοι προσπαθούν να εξηγήσουν τι προκάλεσε αυτήν τη μακρά περίοδο χαμηλής οικονομικής ανάπτυξης στις αναπτυγμένες χώρες. Τόνισαν ότι μπορεί να ευθύνεται η χαμηλή ζήτηση των καταναλωτών, η αυξανόμενη ανισότητα, ο ανταγωνισμός από την Κίνα, το υπερβολικό επίπεδο των ρυθμιστικών προτύπων σε διάφορες χώρες, οι ανύπαρκτες υποδομές καθώς και η έλλειψη νέων ιδεών και καινοτομιών. Τώρα, όμως, τα διεθνή funds επικεντρώνονται με μεγάλη προσοχή σε μια άλλη εξήγηση, στην παρατεταμένη περίοδο ειρήνης! Με βάση τα ιστορικά δεδομένα, τα τελευταία χρόνια, δεν υπήρξαν μεγάλοι πόλεμοι. Κρίνοντας από τις ειδήσεις και τις εικόνες των πολέμων σε Ιράκ ή στο Νότιο Σουδάν, ο κόσμος μας φαίνεται αρκετά αιματοβαμμένος. Ωστόσο, ο αριθμός των θυμάτων μεταξύ του πληθυσμού σήμερα ωχριά σε σύγκριση με τα δεκάδες εκατομμύρια των ανθρώπων που σκοτώθηκαν στους δύο παγκόσμιους πολέμους, κατά το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα. Ακόμη και σε σύγκριση με τον πόλεμο του Βιετνάμ, όπου σκοτώθηκαν περισσότεροι άνθρωποι από οποιονδήποτε άλλο πόλεμο και στον οποίο συμμετείχαν πολλές από τις λεγόμενες ανεπτυγμένες χώρες. Η ειρηνική συμβίωση δεν βοηθά, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, στην επίτευξη υψηλότερων ρυθμών οικονομικής ανάπτυξης. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, αυτό δεν σημαίνει ότι η συμμετοχή σε παγκόσμιους πολέμους πάντα βελτιώνει την κατάσταση της οικονομίας, διότι ο πόλεμος φέρνει το θάνατο και την καταστροφή. Ο ισχυρισμός ότι ο πόλεμος βοηθά την οικονομία ακολουθεί τη λογική των υποστηρικτών του Maynard Keynes, ο οποίος ισχυρίζεται ότι η προετοιμασία για πόλεμο αυξάνει τις δημόσιες δαπάνες και παρέχει χιλιάδες θέσεις εργασίας στους ανθρώπους. Αντίθετα, η πιθανότητα ενός πολέμου βοηθά σε σημαντικό βαθμό τις κυβερνήσεις να επικεντρώνονται σε σημαντικά έργα υποδομής. Προσπαθώντας να βρεθεί η θετική πλευρά στο σενάριο ενός παγκόσμιου πολέμου, αυτό το σχέδιο μπορεί να φαίνεται αποκρουστικό, αλλά σύμφωνα με τα παραδείγματα της ιστορίας των ΗΠΑ καταδεικνύει ότι η άποψη αυτή επιβεβαιώνεται και αποδεικνύεται. Θεμελιώδεις καινοτομίες, όπως η πυρηνική ενέργεια, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, τα αεροσκάφη της σύγχρονης αεροπορίας που αναπτύχθηκαν από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, έγιναν με σκοπό την επίτευξη της νίκης κατά των δυνάμεων του Άξονα και αργότερα της νίκης κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου. Το διαδίκτυο αρχικά είχε σχεδιαστεί για να βοηθήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες να αντέξουν σε έναν παρατεταμένο πυρηνικό πόλεμο. Βασικά σχέδια της Silicon Valley τέθηκαν στο πλαίσιο των συμβάσεων με το αμερικανικό στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα και όχι σύμφωνα με τις αρχές και τις απαιτήσεις της σύγχρονης κοινωνίας. Η εκτόξευση σειράς δορυφόρων Sputnik από τη Σοβιετική Ένωση είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για την ανάπτυξη της διαστημικής βιομηχανίας και των συναφών τεχνολογιών, οι οποίες θα επηρέαζαν θετικά την οικονομική ανάπτυξη στο μέλλον. Ο πόλεμος στο σύνολό του εστιάζει σε προσπάθειες και σχέδια που οι κυβερνήσεις δεν μπόρεσαν να επιτύχουν σε καιρό ειρήνης. Για παράδειγμα, το σχέδιο Manhattan, το οποίο διήρκεσε έξι χρόνια, κατανάλωσε το 0,4% του ΑΕΠ των ΗΠΑ, στο απόγειο της ανάπτυξής του. Επέτρεψε την κατασκευή μιας πυρηνικής βόμβας από το μηδέν. Σήμερα είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ανάλογα προγράμματα με παρόμοια ταχύτητα και σημαντικά επιτεύγματα. Κατά τη διάρκεια ενός παγκόσμιου πολέμου είχαμε: εντατικοποίηση της αντιπαλότητας και του ανταγωνισμού με έναν ισχυρό εχθρό εγγυημένες εντολές για τις εταιρείες που συνδέονται με το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα σφαίρες επιρροής, ικανότητα διείσδυσης σε νέες αγορές που δεν είχαν προηγουμένως τη δυνατότητα πρόσβασης. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο οι Ηνωμένες Πολιτείες έγιναν ένας από τους κορυφαίους δανειστές για πολλές χώρες του κόσμου. Επισήμως οι ΗΠΑ εισήλθαν στον πόλεμο πιο κοντά στο τέλος του και υπέστησαν λιγότερες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές σε σύγκριση με άλλους συμμετέχοντες σε αυτόν. Την ίδια στιγμή η Αμερική ήταν σε θέση να αποκομίσει το μέγιστο δυνατό όφελος για τον εαυτό της. Πολλοί έχουν σημειώσει ότι η περίοδος που ονομάζεται Roaring twenties στις Ηνωμένες Πολιτείες άρχισε με φόντο τη μετάβαση από την οικονομία του πολέμου σε μια βιομηχανική οικονομία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες συσσώρευσαν έναν τεράστιο όγκο των παγκόσμιων αποθεμάτων χρυσού. Η ΕΣΣΔ και άλλες χώρες αναγκάστηκαν να πληρώσουν σε χρυσό τη στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ. Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με πολλούς ιστορικούς, ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος επέτρεψε στις ΗΠΑ να εξέλθουν από τη μεγάλη ύφεση της δεκαετίας του 30. Μέχρι το 1948, το μερίδιο της βιομηχανικής παραγωγής των ΗΠΑ σε σχέση με τις χώρες της Δύσης ανερχόταν στο εκπληκτικό ποσοστό του 55%. Το μερίδιο της οικονομίας των ΗΠΑ αντιπροσωπεύει το 50% της παγκόσμιας παραγωγής άνθρακα, το 64% του πετρελαίου, το 53% της παραγωγής χάλυβα, το 17% της παραγωγής σιτηρών, το 63% του καλαμποκιού. Μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο οι Ηνωμένες Πολιτείες συγκέντρωσαν στα χέρια τους περίπου τα 2/3 του παγκόσμιου χρυσού, το μερίδιο των εξαγωγών των ΗΠΑ προς το εξωτερικό εμπόριο στις δυτικές χώρες ανήλθε σε ποσοστό περίπου 30%. Η εφαρμογή του Σχεδίου Μάρσαλ, ενός τιτάνιου προγράμματος για την αποκατάσταση των κατεστραμμένων οικονομιών της Ευρώπης μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, κυριολεκτικά πλούτισε τις ΗΠΑ και άνοιξε νέες αγορές». Πηγή: 06/new-yorktimes.html#ixzz35VbmQO46. Η δημοσίευση ενός τέτοιου άρθρου, που αναλύει πολύ συγκεκριμένα τα απτά -θετικά- αποτελέσματα για την «παγκόσμια οικονομία» και φυσικά για το ηγετικό της κομμάτι, τις ΗΠΑ, πάνω απ όλα την αναγκαιότητα εξαπόλυσης ενός νέου παγκόσμιου πολέμου, δεν μπορεί παρά να μας γεμίζει πολύ σοβαρές ανησυχίες. Πολύ περισσότερο αφού ακολουθεί τη δημοσίευση -και μάλλον μπορεί να θεωρηθεί και ως απάντηση- της αρθρογραφίας του πρώην υπουργού Οικονομικών. Αυτός σχεδόν καταγγέλλει το ισχυρό φλερτ κύκλων του Δημοκρατικού κόμματος και της αμερικάνικης πολιτικής ελίτ με επιθετικούς κύκλους του στρα-

18 Σάββατο 5 Ιούλη 2014 ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ Προλεταριακή Σημαία 19 Το άρθρο επιβεβαιώνει τοποθετήσεις του πολιτικού χώρου της «Π.Σ.» (άρθρα, παρεμβάσεις, εκδόσεις κ.λπ.) που κατατείνουν στο συμπέρασμα πως η τεράστια μεταπολεμική οικονομική εκτίναξη πραγματοποιήθηκε πάνω στο έδαφος των νέων γεωπολιτικών συσχετισμών με την καθιέρωση της αμερικάνικης ηγεμονίας στο δυτικό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο που παρήγαγε ο Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και την ανατακατανομή των παγκόσμιων αγορών που πραγματοποιήθηκε πάνω σε αυτή τη βάση. Πως δεν ήταν γενικώς και αορίστως ο «κεϊνσιανισμός» που έδωσε την εκτίναξη. Πως ακόμα και οι εφαρμογές «κεϊνσιανιστικών» λογικών, η διόγκωση του κράτους και του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού κλπ επιβλήθηκε μετά τον πόλεμο και διά του πολέμου. τιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος σχετικά με την πιθανότητα επιτυχίας ενός πρώτου πυρηνικού πλήγματος στο ρώσικο στρατόπεδο Αποτελεί μάλλον σοβαρή ένδειξη ότι έχει ξεκινήσει αυτός ο διάλογος στο πλαίσιο της πολιτικής ελίτ. Η ουκρανική κρίση (με την εμπλοκή των ιμπεριαλιστών, τις δυναμικές που απελευθερώνει και τα όρια που θέτει στη συμβατική στρατιωτική δράση) σαφώς έχει δημιουργήσει ένα τέτοιο πεδίο συζήτησης. Σε γενικές γραμμές ο/οι αρθρογράφοι κινούνται στη λενινιστική γραμμή! Το άρθρο επιβεβαιώνει ως ορθές τις εκτιμήσεις πως τα μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης που αναγγέλθηκαν ομού από τις ηγέτιδες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του πλανήτη έχουν «τελειώσει τα καύσιμά τους». Πραγματικά, τα στοιχεία του πρώτου τριμήνου για την αμερικάνικη οικονομία δείχνουν πως μια μικρή ακόμα μείωση του προγράμματος ποσοτικής νομισματικής χαλάρωσης, αν και έφερε επιστροφή κερδοφόρων κεφαλαίων στις μητροπόλεις, ήδη επιβάρυνε τη στασιμότητα της πραγματικής οικονομίας. Και για μια άλλη φορά τα κεφάλαια που επιστρέφουν μετατρέπονται σε «λιμνάζοντα κεφάλαια». Αντιπαρατίθεται σε απόψεις ότι αιτία της κρίσης ήταν τα «λαμόγια» ή οι «κλέφτες» του χρηματοπιστωτικού συστήματος και κάνει λόγο για συνολική δομική κρίση. Το άρθρο επιβεβαιώνει τοποθετήσεις του πολιτικού χώρου της «Π.Σ.» (άρθρα, παρεμβάσεις, εκδόσεις κ.λπ.) που κατατείνουν στο συμπέρασμα πως η τεράστια μεταπολεμική οικονομική εκτίναξη πραγματοποιήθηκε πάνω στο έδαφος των νέων γεωπολιτικών συσχετισμών με την καθιέρωση της αμερικάνικης ηγεμονίας στο δυτικό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο που παρήγαγε ο Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και την ανατακατανομή των παγκόσμιων αγορών που πραγματοποιήθηκε πάνω σε αυτή τη βάση. Πως δεν ήταν γενικώς και αορίστως ο «κε νσιανισμός» που έδωσε την εκτίναξη. Πως ακόμα και οι εφαρμογές «κε νσιανιστικών» λογικών, η διόγκωση του κράτους και του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού κλπ επιβλήθηκε μετά τον πόλεμο και διά του πολέμου. Ορθά επίσης διαπιστώνεται η πίεση που εξασκούσε η υπεροχή του σοσιαλιστικού στρατοπέδου στις οικονομικοτεχνολογικές επιλογές και επιτεύγματα με τη μετατροπή του θερμού σε «ψυχρό» πόλεμο. Η ιμπεριαλιστική κυνικότητα μέσα από τη ρεαλιστική αποτύπωση του κόσμου που ζούμε εκτίθεται συνεπώς με τον πιο ολοκληρωμένο και «διανοουμενίστικο» τρόπο μέσα από τις γραμμές του άρθρου των «ΝYT». Με την ψυχρή γλώσσα των αναλυτών, που προκαλεί ακριβώς για αυτήν της την «ουδετερότητα»- ακόμα μεγαλύτερο ρίγος σε κάθε έλλογο έμβιο ον πάνω στον πλανήτη. Μπορούν όμως να υπάρχουν νικητές μετά την έναρξη του πρώτου «προληπτικού» πυρηνικού πλήγματος; Ο πρώην υπουργός των κυβερνήσεων Ρίγκαν, επικρίνοντας τις λανθασμένες πληροφορίες αυτών των κύκλων ότι έχουν μειωθεί τα αντανακλαστικά ανταπόδοσης του απαρχαιωμένου πυρηνικού οπλοστασίου της Ρωσίας και συνεπώς θα έχει αποτελεσματικότητα νίκης για τις ΗΠΑ το «προληπτικό» πυρηνικό κτύπημα, κάνει λόγο για έναν παγκόσμιο πυρηνικό Αρμαγεδδώνα χωρίς νικητές. Μάλιστα φαίνεται ότι παρακολουθεί τον ηλεκτρονικό διάλογο που έχει ανοίξει. Γράφει λοιπόν στο δικό του άρθρο, επικαλούμενος τις δικές του πηγές: «Το άρθρο του Eric Zuesse που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Op- Ed News επιβεβαιώνει τις αναφορές μου ότι υπάρχουν ενδείξεις ότι η Ουάσιγκτον ετοιμάζεται για ένα πρώτο πυρηνικό χτύπημα κατά της Ρωσίας.» Το πολεμικό δόγμα των ΗΠΑ έχει αλλάξει. Τα αμερικανικά πυρηνικά όπλα δεν περιορίζονται πλέον σε μια δύναμη αντιποίνων, αλλά ο ρόλος τους έχει αναβαθμιστεί σε μια δύναμη "προληπτικής" πυρηνικής επίθεσης. Η Ουάσιγκτον έχει αποσυρθεί από την Αντιβαλλιστική Πυραυλική Συνθήκη με τη Ρωσία και αναπτύσσει μια αντιβαλλιστική ασπίδα (ABM). Η Ουάσιγκτον δαιμονοποιεί τη Ρωσία και τον ρώσο πρόεδρο με απαράδεκτα ψέματα και προπαγάνδα, προετοιμάζοντας τους λαούς για πόλεμο κατά της Ρωσίας από τις ΗΠΑ και τα προσκείμενα σε αυτές κράτη. Η Ουάσιγκτον έχει πεισθεί από τους νεο-συντηρητικούς ότι τα ρωσικά στρατηγικά πυρηνικά όπλα είναι ανέτοιμα και σε κακή κατάσταση. Αυτή η λανθασμένη αντίληψη οφείλεται σε μια απαρχαιωμένη πληροφόρηση της προηγούμενης δεκαετίας, όπως η άποψη που αναλύεται στο άρθρο με τίτλο "Η άνοδος της αμερικανικής πυρηνικής κυριαρχίας" των Keir A. Lieber και Daryl G. Press, που δημοσιεύτηκε τον Απρίλιο του 2006 στο περιοδικό του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων (CFR), Foreign Affairs. To CFR είναι μια οργάνωση που ελέγχεται από τις αμερικανικές ελίτ. ticles/61508/keir-a-lieber-and-daryl-g-p... Ανεξάρτητα από την κατάσταση των ρωσικών πυρηνικών όπλων και το βαθμό επιτυχίας ενός πρώτου χτυπήματος από την πλευρά της Ουάσιγκτον καθώς και το βαθμό προστασίας που μπορεί να παρέχει η αντιβαλλιστική ασπίδα ABM σε περίπτωση αντιποίνων, το άρθρο του Steven Starr με τίτλο "Η φονικότητα των πυρηνικών όπλων", ξεκαθαρίζει ότι ένας πυρηνικός πόλεμος δεν έχει νικητές. Όλοι πεθαίνουν. Πόσο περιθωριακές και πόσο κεντρικές είναι αυτές οι πολεμοχαρείς αναζητήσεις και οι εφιαλτικοί προβληματισμοί μέσα στην αμερικάνικη άρχουσα τάξη και τους κύκλους της; Και -προπαντός- ποιος θα επιβιώσει μιας τέτοιας καταστροφής για να επικυρώσει και να επιβεβαιώσει ιστορικά το ορθόν της επιλογής αν όντως διαμορφώνονται οι όροι και το κλίμα προς αυτή την κατεύθυνση; Σε κάθε περίπτωση, αν υπάρχει συνέχεια σε αυτόν το διάλογο αυτό θα εκδηλωθεί ακόμα και αν υπάρξει για κάποιο διάστημα κάποιο «συμμάζεμα». Το να διαβαίνουν όμως αυτοί οι προβληματισμοί το κατώφλι της αχανούς και συχνά ανεξέλεγκτης ως προς την εγκυρότητα- ηλεκτρονικής αρθρογραφίας και να εκτίθενται στην έντυπη και σε κεντρική μάλισταθέση οπωσδήποτε δεν είναι κάτι που εύκολα προσπερνιέται. Είναι εξ άλλου ιστορικά γνωστή η σύνδεση Δημοκρατικών αμερικάνων προέδρων με τη χρήση ή την απειλή χρήσης πυρηνικής δύναμης (Τρούμαν, Κένεντι). Αποτελούν δείγμα του «παγκόσμιου αδιεξόδου» όπως τίθεται πια και με το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης- που εκφράζεται ήδη με αντιδραστικές ιστορικές δυναμικές οι οποίες αναπτύσσονται τόσο στο κέντρο όσο και στην περιφέρεια. Τρανταχτή απόδειξη -δεν υπάρχει τρανταχτότερη!- πως ζούμε στον αιώνα, στον δεύτερο κατά σειρά, του ιμπεριαλισμού. Των προλεταριακών επαναστάσεων; Υ.Γ.: Είναι χαρακτηριστικό της διαφορετικής ιμπεριαλιστικής δυναμικής ανάμεσα στις δύο όχθες του Ατλαντικού. Οι Ευρωπαίοι ξεκίνησαν τη συζήτηση για τα συμβολικά «πυρηνικά» όπλα, δηλαδή τα οικονομικά μέτρα που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει η EKT, ενώ στην Αμερική άρχισαν να συζητούν για τα κανονικά.

19 20 Προλεταριακή Σημαία ΔΙΕΘΝΗ Σάββατο 5 Ιούλη 2014 Όταν τα σπορ συγκρούονται με την πολιτική Ευθύνεται μια συστηματική πολιτική εκστρατεία για τις διαδηλώσεις του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας; του Dave Zirin* Ε ίναι απολύτως κατανοητό γιατί η πρόεδρος της Βραζιλίας Ντίλμα Ρούσεφ άλλαξε στάση. Με δεδομένο ότι απεργίες, καταλήψεις γης και διαδηλώσεις συγκλονίζουν τη χώρα απ άκρη σ άκρη λίγο πριν αρχίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, με δεδομένο ότι πρόσφατη έρευνα έδειξε πως το 67% των Bραζιλιάνων είναι δυσαρεστημένοι από το χειρισμό της οργάνωσης του Μουντιάλ και με δεδομένο ότι η Ντίλμα έχει μπροστά της τις επερχόμενες εκλογές, αποφάσισε να παίξει το χαρτί της συνωμοσίας που υποτίθεται υπάρχει πίσω από την αναταραχή στη χώρα. Όπως μετέδωσε το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων σχετικά με τις απεργίες στις συγκοινωνίες του Ρίο, η Ρούσεφ κατήγγειλε την περασμένη Παρασκευή πως υπάρχει μια συστηματική εκστρατεία ενάντια στο Παγκόσμιο Κύπελλο και ενάντια στην κυβέρνησή της πριν από τις εκλογές της 5ης Οκτώβρη στις οποίες θα επιχειρήσει να επανεκλεγεί. Φυλακισμένη ως αριστερή κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας , δήλωσε ότι ακόμη και στις πιο σκοτεινές μέρες του καθεστώτος δεν συγχέαμε το Παγκόσμιο Κύπελλο με την πολιτική. Απο πού ν' αρχίσει κανείς. Πρώτα και κύρια, είναι σίγουρα αλήθεια ότι κάθε πολιτική δύναμη στη Βραζιλία προσπαθεί να επωφεληθεί από την οργή που έχει ξεσπάσει σ' όλη τη χώρα. Για παράδειγμα, η απεργία στις συγκοινωνίες του Σάο Πάουλο καθοδηγείται από ένα κεντροδεξιό αντιπολιτευόμενο κόμμα, το Βραζιλιάνικο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. Είναι επίσης αλήθεια ότι όλα τα κόμματα του κατεστημένου που κατεβαίνουν στις επόμενες εκλογές ενάντια στην Ντίλμα θέλουν να στρέψουν τη δυσαρέσκεια για τον καταστροφικό σχεδιασμό του Παγκοσμίου Κυπέλλου ενάντια στο Εργατικό Κόμμα, με ρητορική κατά της διαφθοράς. Θέλουν επίσης να κάνουν τον κόσμο να ξεχάσει το γεγονός πως αυτά τα κόμματα και τα μεγάλα συνδικάτα στηρίζονται από τις ίδιες μεγάλες κατασκευαστικές εταιρίες που κέρδισαν από τις άχρηστες κατασκευές των σταδίων του Παγκοσμίου Κυπέλλου, τις συνεχείς ανακοστολογήσεις και τις εξώσεις κατοίκων. Στην αριστερά, οργανώσεις όπως το Συνδικαλιστικό και Λαϊκό Κέντρο (CSP) αρπάζουν την ευκαιρία και καλούν σε περισσότερες απεργίες και καταλήψεις, ρωτώντας γιατί ξοδεύονται τεράστια ποσά για το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου την ίδια στιγμή που υπάρχει έλλειψη κονδυλίων για δημόσια εκπαίδευση, περίθαλψη και συγκοινωνίες. Επισημαίνουν ότι μια πρόσφατη έρευνα έδειξε πως το 55% του πληθυσμού πιστεύει ότι το παγκόσμιο κύπελλο θα είναι πιο πολύ βάρος παρά όφελος για τους εργαζόμενους. Ναι, κάθε ζωντανή πολιτική οργάνωση της Βραζιλίας δράττεται της ευκαιρίας - και θα έπρεπε να τους γίνει μήνυση για κακή πολιτική πρακτική αν δεν το έκαναν. Όμως η ψυχρή αλήθεια είναι ότι δεν ευθύνεται κάποια συστηματική πολιτική εκστρατεία για τη δυσαρέσκεια στη Βραζιλία. Οι δαπάνες, η διαφθορά, οι εξώσεις και η στρατιωτικοποίηση που περιβάλλουν το Παγκόσμιο Κύπελλο το καταφέρνουν πολύ καλά χωρίς κάποιος να υποκινεί τον κόσμο. Μ' άλλα λόγια, η θεωρία για εξωτερικούς ταραχοποιούς δεν πρόκειται να σταθεί, ιδιαίτερα όταν ο υποσιτισμός και η ανισότητα θερίζουν τη χώρα, την ίδια στιγμή που χτίζονται στάδια στο μέσο του Αμαζονίου. Όμως το κομμάτι της δήλωσής της που ξεπερνάει τα όρια και από ξετσίπωτο γίνεται άνανδρο είναι όταν διαβεβαιώνει πως τις μέρες της δικτατορίας δεν συγχέαμε το Παγκόσμιο Κύπελλο με την πολιτική. Αυτό απλά δεν είναι αλήθεια. Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα όπου οι βραζιλιάνοι δικτάτορες κρατούσαν σφιχτά στο χέρι τους το φυλακτό των ποδοσφαιρικών επιτυχιών για να αποτρέψουν την εξέγερση του λαού. Όπως έχω γράψει στο βιβλίο μου «Ο Χορός του ιαβόλου της Βραζιλίας»: «Μετά τη νίκη της Βραζιλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970, η στρατιωτική δικτατορία έκανε τα πάντα για να χρησιμοποιήσει την εθνική ομάδα στην επίλυση αυτού που ο δημοσιογράφος David Goldblatt αποκάλεσε πρόβλημα διασφάλισης της λαϊκής νομιμοποίησης. Απευθυνόμενος στο έθνος ο τότε δικτάτορας Εμίλιο Γκαραστάζου Μέντιτσι είχε πει: Είμαι βαθιά ευτυχισμένος βλέποντας τη χαρά του λαού μας στην υψηλότερη μορφή πατριωτισμού. Ταυτίζω αυτή τη νίκη, που επιτεύχθηκε στα * Ο Dave Zirin είναι πολιτικός αθλητικογράφος. Είναι αθλητικός συντάκτης του γνωστού αμερικάνικου περιοδικού The Nation και συγγραφέας βιβλίων για τον αθλητισμό. Κείμενα του δημοσιεύει στην ιστοσελίδα Τη μετάφραση για λογαριασμό της Προλεταριακής Σημαίας έκανε ο Άρης Λάμπρου. πλαίσια του ευ αγωνίζεσθαι, με την άνοδο της πίστης στον αγώνα για εθνική ανάπτυξη. Ταυτίζω την επιτυχία της εθνικής ομάδας με την ευφυΐα και τη γενναιότητα, την επιμονή και την τεχνική μας ικανότητα στη σωματική προετοιμασία και την ηθική υπόσταση. Πάνω απ' όλα, οι παίκτες μας νίκησαν γιατί ήξεραν πώς να αγωνίζονται για το κοινό καλό». Ο Μέντιτσι ήταν τόσο αδέξιος στην προσπάθειά του να εκμεταλλευτεί τη δημοτικότητα της βραζιλιάνικης ομάδας που πολλοί αριστεροί υποστήριζαν τους αντίπαλους της χώρας στα γήπεδα. Ο Μέντιτσι προσπάθησε επανειλημμένα να χρησιμοποιήσει την ομάδα σαν σύμβολο του οικονομικού θαύματος της Βραζιλίας. Την ίδια εποχή που η κυβέρνησή του συνελάμβανε πολιτικούς αντιπάλους, έβγαζαν μια τεράστια αφίσα με τον Πελέ να προσπαθεί να στείλει με κεφαλιά την μπάλα στα δίχτυα και το σύνθημα: Ninguém mais segura este país, δηλαδή, κανείς δεν μπορεί να σταματήσει αυτή τη χώρα πια. Στη διάρκεια των σκοτεινότερων ημερών της δικτατορίας, όταν η ίδια η Ντίλμα υφίστατο τα βασανιστήρια του καθεστώτος, το Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν το πιο αποτελεσματικό εργαλείο της απολυταρχίας. Ίσως η Ντίλμα και το Εργατικό Κόμμα να είναι απλά θυμωμένοι που το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι ακόμη πολιτικό εργαλείο, όμως στα 2014 δεν είναι πια μόνο δικό τους εργαλείο. Χρησιμοποιείται σαν εργαλείο ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, την κρατική εξουσία και ενάντια στις προσταγές της ολιγαρχίας. Επαναλαμβάνω, είναι απολύτως κατανοητό που η πρόεδρος της Βραζιλίας Ντίλμα Ρούσεφ άλλαξε τακτική. υστυχώς όμως γι αυτήν, όταν αναμετριέται με τις μάζες της Βραζιλίας εξοπλισμένη μονάχα με τον ιστορικό ρεβιζιονισμό, αγωνίζεται στα τυφλά. Πυκνά είναι τα γεγονότα κυρίως πολιτικά αλλά και στρατιωτικά- που έλαβαν χώρα τις τελευταίες δύο εβδομάδες στην ανοιχτή και χαίνουσα πληγή της ιρακινής επικράτειας, όσο αυτή υφίσταται ακόμα τουλάχιστον στα χαρτιά. Γεγονότα και εξελίξεις που συνηγορούν στα βασικά σημεία που είχαμε με το προηγούμενο άρθρο μας επισημάνει. Όσον αφορά δηλαδή τόσο τις αιτίες της κατάστασης που δημιουργείται μέρα με τη μέρα στο Ιράκ όσο και τη διασταύρωση στο ιρακινό έδαφος πολλαπλών, αντιθετικών αλλά και αντιφατικών, επιδιώξεων από τους ιμπεριαλιστές και τους περιφερειακούς παίχτες. Κατ αρχήν θα θέλαμε να ξεκινήσουμε από ένα πασιφανές γεγονός, από το γεγονός δηλαδή ότι το Ιράκ δεν μπορεί να ξαναγυρίσει στην προτεραία κατάσταση. Οι υπερεικοσαετείς και σε αλλεπάλληλα κύματα ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις και επεμβάσεις δείχνουν να έχουν διαλύσει πολλούς από τους δεσμούς, πολιτικούς αλλά κυρίως κοινωνικούς, που είχαν αναπτυχθεί σε κοινωνίες οπως στο Ιράκ και οι οποίοι, σημειωτέον, δεν είχαν αναπτύξει το απαραίτητο ιστορικό βάθος. Ακριβώς λόγω του γεγονότος πως η πολιτική των ιμπεριαλιστών το τελευταία είκοσι τρία χρόνια (αν ξεκινήσουμε το «μέτρημα» από τον πρώτο πόλεμο του κόλπου το 1991) δεν ήταν παρά η συνέχεια της αποικιακής και μετέπειτα ιμπεριαλιστικής πολιτικής όλου του εικοστού αιώνα. Η οποία όχι μόνο χώρισε, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, την περιοχή της Μέσης Ανατολής (όπως και της Αφρικής) σαν πίτα σε κομμάτια, μη λαμβάνοντας υπόψη εθνοτικούς ή άλλους δεσμούς, και δίνοντας απόλυτη προτεραιότητα στις αποικιακές- ιμπεριαλιστικές ανάγκες, αλλά λειτούργησε σαν τροχοπέδη και διαστρεβλωτής της ιστορικής εξέλιξης όλης της περιοχής. Χαρακτηριστική αποτύπωση του γεγονότος ότι τίποτε δεν μπορεί να είναι ίδιο πια στο Ιράκ αποτελεί η αδυναμία του ιρακινού κοινοβουλίου να εκλέξει τον σουνίτη πρόεδρο της Βουλής (το σύνταγμα που ψηφίστηκε όταν το Ιράκ ήταν υπό αμερικανική κατοχή προβλέπει σιίτη πρωθυπουργό, σουνίτη πρόεδρο της βουλής και κούρδο πρόεδρο της δημοκρατίας) μεταθέτοντας την συζήτηση στην επόμενη εβδομάδα. Και αυτό όχι γιατί δεν συμφωνούσαν οι σιίτες ή οι κούρδοι βουλευτές αλλά γιατί δεν μπορούσαν στοιχειωδώς να συννενοηθούν στις κρίσιμες αυτές ώρες για την ύπαρξη της χώρας οι σουνίτες βουλευτές μεταξύ τους. Την ίδια στιγμή που ο ηγέτης του ιρακινού Κουρδιστάν Μπαρζανί δήλωνε, παρά τις πιέσεις του Αμερικανού ΥΠΕΞ Τζον Κέρι, πως τους επόμενους μήνες θα προχωρήσει σε δημοψήφισμα για την πλήρη ανεξαρτοποίηση της περιοχής που έως τώρα απολαμβάνει μια ευρεία αυτονομία αλλά στα πλαίσια πάντα του ιρακινού κράτους. Αλλά και όταν την περασμένη Κυριακή, το ΙΚΙΛ ανακήρυξε τη δημιουργία του χαλιφάτου και μετονομάστηκε από «Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε» σε «Ισλαμικό Κράτος», και έχοντας αυτή τη στιγμή υπό την κατοχή του το ένα τρίτο του Ιράκ που αντιστοιχεί σε σχεδόν ολόκληρη την περιοχή που κατοικείται από σουνίτες.

20 Σάββατο 5 Ιούλη 2014 ΔΙΕΘΝΗ Προλεταριακή Σημαία 21 Πολλοί γόρδιοι δεσμοί σε μια ρημαγμένη χώρα Ιράκ Επιδιώξεις και αντιφάσεις Είναι ολοφάνερο πως η αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική καλείται να λύσει όχι έναν αλλά πολλούς γόρδιους δεσμούς που σε μεγάλο βαθμό η ίδια δημιούργησε. Η ενίσχυση της συριακής αντιπολίτευσης ήταν φανερό ότι ενίσχυε με έμμεσο τρόπο και το ΙΚΙΛ που δρούσε προς την ίδια αντι-άσαντ κατεύθυνση. Στο ίδιο το Ιράκ η στήριξη στο σιιτικό ας το πούμε έτσι για να συννενοούμαστεπολιτικό και θρησκευτικό κατεστημένο (όπως και στο αντίστοιχο κουρδικό, βλέπε Μπαρζανί) συνέβαλε σημαντικά, μαζί με την σεχταριστική πολιτική του πρωθυπουργού σιίτη Αλ Μαλίκι (που οι αμερικάνοι με βία και νοθεία επέβαλαν), στην συμπάθεια που νιώθουν οι μάζες των σουνιτών του Ιράκ στο ΙΚΙΛ. Ταυτόχρονα η ενίσχυση που έδιναν στον Αλ Μαλίκι τους δημιουργούσε και πρόβλημα στο βαθμό που ο ίδιος σαν σιίτης δεχόταν και οι ΗΠΑ το γνώριζαν- ισχυρές επιρροές από το (επίσης σιιτικό) Ιράν. Έτσι σήμερα οι ΗΠΑ έχουν βρεθεί μπροστά σε μια κατάσταση που φυσικά δεν τους ικανοποιεί, ειδικά όταν η ουκρανική κρίση είναι σε εξέλιξη και αυτό το δεύτερο μέτωπο ήταν αχρείαστο, αλλά καλούνται με τα μέσα που διαθέτουν να την αντιμετωπίσουν. Πριν ωστόσο από αυτό έχουν τεθεί από την εξέλιξη των γεγονότων κάποια ερωτήματα. Με κύριο το εξής: ακόμα και αν δεχτούμε πως «ξέφυγε» από τις ΗΠΑ μια τόσο σημαντική εξέλιξη σαν την ανάπτυξη μιας δύναμης όπως το ΙΚΙΛ, που μέσα σε ένα μήνα καταλαμβάνει το ένα τρίτο του Ιράκ, γιατί επέδειξαν τέτοια ολιγωρία στην αντιμετώπιση της κατάστασης; Που οδήγησε τον Μαλίκι να παραγγείλει αεροπλάνα από την... Μόσχα. Ήταν όντως αδυναμία ή αυτή τους η στάση εμπεριέχε και έναν υπολογισμό; Τη χρησιμοποίηση δηλαδή της πίεσης που ασκεί η επέλαση του ΙΚΙΛ στον Μαλίκι, για τον περιορισμό (εφόσον η κατάργηση είναι μάλλον αδύνατη υπό τα σημερινά δεδομένα) της επιρροής που ασκεί η σιιτική ιρανική ηγεσία στην επίσης σιιτική ηγεσία του Ιράκ. Που θα έχει σαν αποτέλεσμα ακόμα και την αντικατάσταση του πάλαι πότε εκλεχτού των ΗΠΑ πρωθυπουργού Αλ Μαλίκι. Οι επόμενες μέρες με την ανοιχτή πίεση τόσο του Ομπάμα όσο και του περιοδεύοντος Αμερικανού ΥΠΕΞ στην Μέση Ανατολή, Τζον Κέρι, έδειξαν πως μια τέτοια προσέγγιση δεν πρέπει να θεωρείται απίθανη. Οι ΗΠΑ πιέζουν λοιπόν για μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» σιιτώνσουνιτών και κούρδων και αν είναι δυνατόν χωρίς τον Μαλίκι που αποτελεί κόκκινο πανί για τις άλλες πλευρές. Ταυτόχρονα, και ενώ αρνούνται στην κυβέρνηση Μαλίκι τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς, συνδέοντας ένα τέτοιο ενδεχόμενο με την δημιουργία της κυβέρνησης «εθνικής ενότητας», βήμα το βήμα κατοχυρώνουν εκ νέου την παρουσία τους στο Ιράκ, με τα Μη Επανδρωμένα Ιπτάμενα Οχήματα, τα επονομαζόμενα drones (ντρονς), να πετούν πάνω από τη Βαγδάτη οπλισμένα σαν τους αστακούς αλλά και να «σκανάρουν» την ιρακινή επικράτεια σημειώνοντας θέσεις του ΙΚΙΛ (και όχι μόνο...). Στο ζήτημα της κυβέρνησης αναδεικνύονται και τα όρια της όποιας σύμπλευσης των ΗΠΑ με την ιρανική ηγεσία. Η τελευταία στηρίζει τον Μαλίκι διότι θεωρεί (και σωστά) πως ένας διαμοιρασμός της διακυβέρνησης του Ιράκ στις άλλες πλευρές (σουνίτες και κούρδους) θα μειώσει αντικειμενικά την επιρροή που ασκεί η ίδια στο Ιράκ. Μάλιστα η ιρανική ηγεσία τις τελευταίες μέρες, και επειδή κατανοεί πως υπάρχει ένα ενδεχόμενο να χάσει περισσότερα από όσα υπολογίζει, έχει, παράλληλα με τη στρατιωτική βοήθεια που προσφέρει στο Ιράκ, κλιμακώσει τις αντιδράσεις της σε φραστικό επίπεδο. Έτσι, σε όσους μιλούν για σύγκρουση σιιτών και σουνιτών στο Ιράκ αντιπαραθέτει την άποψη πως αυτό που λαμβάνει χώρα στο Ιράκ είναι μια σύγκρουση μεταξύ αυτών που θέλουν την ανεξαρτησία της χώρας και αυτών που τη θέλουν υποχείριο των ΗΠΑ. Βέβαια, την ίδια στιγμή και μπροστά στον κοινό εχθρό, το ΙΚΙΛ, έχουμε την παράλληλη βοήθεια που δίνουν οι ΗΠΑ και το Ιράν στο Ιράκ για την αντιμετώπισή του (ΙΚΙΛ). Έτσι, δίπλα στο ένα στρατιωτικό κέντρο στο οποίο αξιωματικοί του Ιράκ λειτουργούν υπό τις διαταγές 300 «αμερικανών συμβούλων», έχει στηθεί ένα δεύτερο όπου επίλεκτοι ανώτεροι ιρανοί στρατιωτικοί των «Φρουρών της Επανάστασης» συντονίζουν μια άλλη ομάδα ανώτερων ιρακινών αξιωματικών. Οι ΗΠΑ παράλληλα με την πίεση για αλλαγή του χαρακτήρα της ιρακινής κυβέρνησης και με τον ίδιο πάντα στόχο, να αντιμετωπίσουν δηλαδή μια ενδεχόμενη απώλεια ελέγχου του Ιράκ, πιέζουν προς όλες τις πλευρές. Έτσι ζητούν από τον Μπαρζανί να αναβαλλει την ανεξαρτησία και να μετριάσει τα προαπαιτούμενά του για την συμμετοχή του σε μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» που είναι βασικά δύο: η κατοχύρωση του Κιρκούκ στην αυτόνομη περιοχή του Ιρακινού Κουρδιστάν (με απώτερο σκοπό αυτό να γίνει η πρωτεύουσα του νέου κράτους όταν αυτό συσταθεί) και η αύξηση του μεριδίου από τις πωλήσεις του πετρελαίου. Πιέζουν ασφυκτικά την Σαουδική Αραβία να σταματήσει την ενίσχυση των τζιχαντιστών του ΙΚΙΛ, ενώ δεν είναι απίθανο να έχουν «βάλει το χεράκι τους» στις πρόσφατες φωτογραφικές αποκαλύψεις που εκθέτουν την τούρκικη ηγεσία ως τροφοδότη με όπλα της δραστηριότητας του ΙΚΙΛ στη Συρία. Να σημειώσουμε με αυτή την ευκαιρία πως η ενδυνάμωση του ΙΚΙΛ έχει ανησυχήσει σφόδρα ακόμα και τους μέχρι πρότινος τροφοδότες και χρηματοδότες του. Έτσι έρχεται μπούμεραγκ στην τούρκικη ηγεσία, η ενίσχυση των αντικαθεστωτικών αλλά και των τζιχαντιστών στη Συρία. Όχι μόνο διότι η δημιουργία συνθηκών αυτονομίας στο συριακό Κουρδιστάν μπορεί να θεωρηθεί παράπλευρη συνέπεια της συριακής κρίσης στην οποία βοήθησε μεν και η ίδια να εξελιχθεί όπως εξελίχθηκε. Αλλά και δια μέσω του μεσανατολικού ντόμινου, η ενίσχυση που η τούρκικη ηγεσία έδωσε στο ΙΚΙΛ, συνέβαλλε ώστε οι Κούρδοι του Ιράκ να είναι ένα βήμα πριν τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους. Και δεν είναι εμφανές αν μπορεί να σημαίνει κάτι επί του πρακτέου (πόλεμος, εισβολή; με τι αποτελέσματα αλλά και με ποια έγκριση;) η επίσημη ανακοίνωση της Τουρκίας πως διαφωνεί με την ανεξαρτησία του ιρακινού Κουρδιστάν και πως πρέπει να διαφυλαχτεί η κρατική οντότητα του Ιράκ. Το ίδιο αν όχι περισσότερο- έχει ανησυχήσει αυτή η ενδυνάμωση και αυτονόμηση του ΙΚΙΛ, την Σαουδική Αραβία, αυτό το πολιτικά υπεραντιδραστικό και ιστορικά οπισθοδρομικό κράτος που δυναστεύει τον πληθυσμό του προς όφελος δύο χιλιάδων (2.000) μελών της οικογένειας των παράσιτων που φέρουν το όνομα Σαούντ. Που νιώθει πως το τέρας που και η ίδια συνέβαλλε τα μέγιστα να δημιουργηθεί, απειλεί και την επιβίωση της δικιάς της τυρρανίας. Τις ίδιες ανησυχίες μοιράζεται και το καθεστώς της Ιορδανίας, ενώ φαίνεται πως η διείσδυση του ΙΚΙΛ στο Λίβανο, δείγμα και αυτό των φιλοδοξιών του, έχει ήδη βρει απέναντί του την ισχυρή σιιτική Χεζμπολάχ η οποία απολαμβάνει και μιας ευρύτερης αποδοχής λόγω της συμβολής της στην αναχαίτιση της ισραηλινής εισβολής. Η βασική αντίθεση και όσοι (θέλουν να) την αγνοούν Αν τέλος έχει κάτι αξία να επισημάνουμε, μεταξύ των πάμπολλων γεγονότων, και που διδάσκει όσους φυσικά θέλουν να διδαχθούν, είναι η αναφορά του ΙΚΙΛ (ή όπως ονομάζεται τώρα) στη γραμμή Σάικς Πικό. Με αφορμή την ανακήρυξη του χαλιφάτου 1, η ηγεσία του ΙΚΙΛ ανακήρυξε την κατάργηση της «γραμμής Σάικς Πικό». Αυτή «η γραμμή» που πήρε τα ονόματά της από έναν εκπρόσωπο της Αγγλικής και Γαλλικής κυβέρνησης αντίστοιχα, δεν ήταν παρά η γραμμή πάνω στο χάρτη με την οποία μοίρασαν οι αποικιοκράτες τη Μέση Ανατολή. Αυτή «η γραμμή», ή καλύτερα γραμμές, δεν ήταν παρά ευθείες που δεν λάμβαναν για τη χάραξή τους κανένα κριτήριο, εθνολογικό ή όποιο άλλο (συμπάθειες μεταξύ πληθυσμών, θρησκεία κλπ), και εξυπηρετούσε ένα εύκολο και λειτουργικό διαμοιρασμό των εδαφών μεταξύ της Αγγλίας και της Γαλλίας. Έτσι στη σφαίρα επιρροής της Αγλίας εντάχθηκε τότε το Ιράκ, η Υπεριορδανία (η σημερινή Ιορδανία συν την Παλαιστίνη) ενώ στη σφαίρα της Γαλλίας η Συρία και ο Λίβανος. Η αλαζονεία τους ήταν τέτοια που θεωρούσαν πως μέσα σ αυτά τα κομμάτια θα μπορούσαν (οι αποικιοκράτες) να τακτοποιήσουν πληθυσμούς, λαότητες και εθνότητες, θρησκευτικές ομάδες κ.λπ. κατά το δοκούν. Για να ξαναγυρίσουμε στο σήμερα, τι σημασία έχει αυτή η αναφορά του ΙΚΙΛ στη γραμμή Σάικς-Πικό; Ήταν τυχαία; Ή αποτελεί ισχυρή ένδειξη πως το ΙΚΙΛ προσπαθεί να χρησιμοποιήσει για τους πιο αντιδραστικούς και οπισθοδρομικούς σκοπούς την βασική αντίθεση που εξακολουθεί να κινεί τις εξελίξεις στην περιοχή, την αντίθεση δηλαδή ιμπεριαλισμού- λαών; Για να το πούμε πιο απλά, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το άσβεστο μίσος των λαών της Μέσης Ανατολής για τους αποικοκράτες, παλιότερους ή σύγχρονους, που εκτός των άλλων συνέβαλλαν τα μέγιστα στην εγκαθίδρυση αντιδραστικών και έως το μεδούλι αντιλα κών καθεστώτων στην περιοχή. Χρησιμοποιεί αυτή την αντίθεση που επιμένει να... υπάρχει παρά την πληθώρα των αστικών και ρεφορμιστικών θεωριών που επιχειρηματολογούν περί της μη ύπαρξης του ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλισμού. Είτε μιλώντας για παγκοσμιοποίηση είτε μιλώντας γενικά για καπιταλιστικές χώρες, αναιρώντας τον λενινιστικό χωρισμό σε ιμπεριαλιστικές και εξαρτημένες (διαφόρων επιπέδων), είτε χρησιμοποιώντας σοφιστείες περί αλληλεξάρτησης. Δεν αποτελεί άραγε ένα ακόμη μάθημα, από τα πολλά που δίνει η ιστορία, πως όταν η αριστερά δεν εκφράζει (δεν προσπαθεί καν) τον ένα πόλο -και επειδή στην πολιτική και την ιστορία δεν υπάρχουν κενά- κάποιος άλλος θα τον «εκφράσει» (χρησιμοποιήσει), από στρεβλά και ανιστόρητα έως και με αντιδραστικό τρόπο από ιστορικής και πολιτικής άποψης, όπως συμβαίνει στην περίπτωση αυτή; Τ.Σ. 1 Με τον όρο χαλιφάτο εννοείται το πολιτικό-θρησκευτικό κράτος, ιστορική πλέον μορφή κεντρικής διακυβέρνησης του Ισλάμ, που αντιστοιχούσε στις φεουδαρχικές σχέσεις που επικρατούσαν από τον 16ο έως τον 20ο αιώνα στην περιοχή. Η πιο σύγχρονη εκδοχή του χαλιφάτου ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία που κατάργησε ο Κεμάλ Ατατούρκ μαζί με την τελειωτική της διάλυση, στην δεύτερη δεκαετία του εικοστού αιώνα. Μια τέτοια πολιτικο- θρησκευτική οντότητα προσπαθεί το ΙΚΙΛ να αναβιώσει κινούμενο αντιιστορικά.