Ο ΑΛΕΞΗΣ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ του βράχου. Φοράει την ιατρική του ρόμπα. Ένας γλάρος περνάει με ύφος και του αμολάει μια κουτσουλιά.

Transcript

1 ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ Ο ΑΛΕΞΗΣ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ του βράχου. Φοράει την ιατρική του ρόμπα. Ένας γλάρος περνάει με ύφος και του αμολάει μια κουτσουλιά. Μετά γυρνάει και του μιλάει γαλλικά. Ο Αλέξης του απαντάει κάπως φουντωμένος. Εγώ στέκομαι πίσω του. Δεν μπορώ να καταλάβω ούτε μία λέξη. Δεν μπορώ να καταλάβω τη στιχομυθία του άντρα μου με έναν γλωσσομαθή γλάρο. Υποθέτω πως έχει να κάνει με το γεγονός ότι αφόδευσε πάνω του. Εξάλλου, τώρα πια, υποθέτω σχεδόν τα πάντα γύρω από τη ζωή του και τη ζωή μας Ξαφνικά εκνευρίζομαι αφάνταστα. Ο Αλέξης προτιμάει να τσακωθεί με το πουλί, παρά να ασχοληθεί μαζί μου. Κι ας ξέρει ότι βρίσκομαι ακριβώς πίσω του. Το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει θα ήταν να μου μεταφράσει τη συνομιλία! Πλησιάζω κοντά στο βράχο. Είμαι έτοιμη να του κάνω καβγά. «Αλέξη!» του λέω έντονα. Αυτός γυρίζει και με κοιτάζει τρομαγμένος. Το πόδι του πατάει σε μια πετρούλα. Χάνει την ισορροπία του. Τον βλέπω να παραπατάει προς τον γκρεμό. Προσπαθώ να τον κρατήσω. Παλεύω με νύχια και με δόντια. Το

2 10 Κατερινα παπανικολαου κωλόπουλο είναι από πάνω μου και μου δίνει οδηγίες πάντα με τα ηλίθια γαλλικά του! Μου είναι αδύνατον, όμως, να κάνω κάτι. Για δευτερόλεπτα, μου περνάει από το μυαλό να τον αφήσω έτσι τον Αλέξη για να τελειώνουμε μια ώρα γρηγορότερα. Αλλά η ανωτερότητά μου δεν μου το επιτρέπει. Συνεχίζω να προσπαθώ να τον σώσω. Μάταια, όμως. Το χέρι του γλιστράει σιγά-σιγά από το δικό μου. Και τελικά, στο δικό μου μένει μόνο η βέρα του. Ο Αλέξης χάνεται για πάντα στα βάθη της αβύσσου. Μες στο χάος και στα κύματα που σκάνε σαν δαιμονισμένα πάνω στα βράχια «Σκατά!» φωνάζει ο γλάρος στα γαλλικά από τις λίγες λέξεις που κατέχω και απομακρύνεται κρώζοντας. Είμαι τόσο σαστισμένη που το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να γονατίσω και να ξεσπάσω σε ένα γοερό κλάμα. Ξυπνάω από τα αναφιλητά μου. Προσπαθώ να καταλάβω πού βρίσκομαι. Κοιτάζω δίπλα μου στο κρεβάτι. Αναστενάζω. Εντάξει, δεν ευθύνομαι για το θάνατο κανενός τουλάχιστον, όχι ακόμα. Ο Αλέξης συνεχίζει να δουλεύει στο Παρίσι κι εγώ συνεχίζω να κοιμάμαι μόνη «Ανδριάνα, σε παρακαλώ σε δέκα λεπτά να είσαι στο γραφείο μου». Η Μπέσσυ, η γενική διευθύντρια της διαφημιστικής εταιρείας, προσπαθεί να μου χαμογελάσει, αλλά, δεδομένου ότι το έχει κάνει τρεισήμισι φορές τα τελευταία δύο χρόνια, παραμένει στην προσπάθεια. Απομακρύνεται και ισιώνει το μαύρο της πουκάμισο που είναι κουμπωμένο μέχρι πάνω, σε πολύ σικ στιλ τύπου λαιμητόμος. Βασικά, πολύ θα ήθελε να δει τα κεφάλια διαφόρων γύρω της στη λαιμητόμο, για να μην πω

3 ΤΑΚΟΥΝΙΑ ΣΤΑ ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ 11 όλων! Γλυκιά δεν θα την έλεγες, ούτε και ψυχρή, σκύλα όμως μετά απολύτου βεβαιότητας. Δεν θα ισχυριζόμουν ότι η εμφάνισή της και η αύρα της ήταν τα μεγάλα της ατού για να γίνει γενική διευθύντρια μιας τόσο μεγάλης διαφημιστικής εταιρείας. Εκτός κι αν η έδρα της εταιρείας μας ήταν κάπου στο Νταχάου και ο σημαντικότερος πελάτης μας ήταν ο υπεύθυνος επικοινωνίας των γερμανικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Μπορώ να τη φανταστώ, δηλαδή, να σκύβει αργά και σαδιστικά από πάνω του, με το μαύρο της πουκάμισο πάντα τσίτα στο λαιμό, και να του ψιθυρίζει με αρρωστημένη σαγήνη στη φωνή της: Γκέραρντ, ω Γκέραρντ, πρέπει να δεις ξεκάθαρα τα ανταγωνιστικά σου πλεονεκτήματα. Πες μου, υπάρχει κάποιος άλλος στο χώρο που να διαθέτει τόση μεθοδικότητα και οργάνωση; Γκέραρντ, είσαι ένας οραματιστής, αυτό είσαι Το παραδέχομαι. Το πρόβλημά μου είναι ότι η φαντασία μου οργιάζει κάποιες φορές με ακραίο τρόπο. Ειδικά, τον τελευταίο καιρό που υπάρχει συνωστισμός από ζητήματα στο κεφάλι μου. Όλο και πιο συχνά με πιάνω να αφαιρούμαι και να φτιάχνω εικόνες, πολλές εικόνες στο μυαλό μου. Και πολλές ιστορίες Η μία από αυτές αφορά την ενδεχόμενη απόλυσή μου από την Μπέσσυ Φον Άουσβιτς/Κάραγιαν/Άντολφ. Και τα τρία, της πάνε λουκούμι. Τώρα τελευταία, φεύγουν δέκα-δέκα οι συνάδελφοι από την εταιρεία κι έχει ακουστεί πως ειδικά οι ανάγκες του νομικού τμήματος, το οποίο έχω αναλάβει, ίσως καλυφθούν από εξωτερικούς συνεργάτες. Εμένα, όμως, η μετρ των βασανισμών δεν με έχει αγγίξει ακόμα, εκτός από κάποια σαφή υπονοούμενα που μου πετάει το τελευταίο εξάμηνο. Ποιος ξέρει; Ίσως να τη βρίσκει κουρδίζοντας τις γυναίκες κάτω των τριάντα οχτώ ετών που το ντύσιμό τους δεν ακολουθεί την κολεξιόν Δήμιος Άνοιξη-Καλοκαίρι

4 12 Κατερινα παπανικολαου Κοιτάζω τριγύρω. Όταν ήρθα σ αυτή τη δουλειά, δυόμισι χρόνια πριν, λίγο αφότου παντρεύτηκα, αισθανόμουν πολύ όμορφα. Αφήνοντας πίσω μου το νομικό τμήμα μιας εταιρείας τεχνολογίας, για να αναλάβω το αντίστοιχο μιας διαφημιστικής, θεώρησα, έστω κι έμμεσα, πως θα ασχολιόμουν με κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον και δημιουργικό από το να συμφωνώ ρήτρες για κουτιά υπολογιστών και καλώδια. Πίστευα πως θα είχα να διαπραγματευτώ για καλλιτέχνες, για αθλητικές χορηγίες, για βραδιές προωθητικών event. Μες στη χλιδή και στο glamour! Μετά, ήρθε η κρίση Και στη δουλειά και στο γάμο μου. Ο γάμος μου Παντρεύτηκα τον Αλέξη μετά από μια μεγαλειώδη επανασύνδεση μαζί του όταν ήρθε στην Ελλάδα από την Αγγλία όπου ζούσε. Σχεδόν το λαχταρούσα, αφού είχαμε μείνει τρία χρόνια χωριστά. Όμως, τα εφτά χρόνια φαγούρα, στην περίπτωσή μας, συρρικνώθηκαν στα δύο. Γιατί κάπου στα δύο χρόνια, ο αγαπημένος μου σύζυγος άρχισε να βογκάει με την κατάσταση στην Ελλάδα, αλλά και στη ζωή του γενικότερα. Κι εγώ άρχισα να αναπολώ τα καλώδια και κάθε είδους μηχανικά εξαρτήματα γενικότερα Μουντζουρώνω εκνευρισμένη μια σελίδα από μια σύμβαση ενός καλλιτέχνη που μασουλάει πατατάκια σε διαφημιστικό και θυμάμαι τη φορά εκείνη που ο Αλέξης έκανε τις μεγαλειώδεις ανακοινώσεις του... Με πήγε σ ένα εστιατόριο από αυτά όπου θα δειπνούσε ο Γιάγκος με τη Βίρνα Δράκου πριν αυτή πάει με το γιο του κι αυτός με τη μισή τηλεοπτική σειρά. Η ατμόσφαιρα ήταν άκρως μυσταγωγική. Όχι ακριβώς ρομαντικά μυσταγωγική, αλλά είχε μια εσάνς από τη μυσταγωγία της Ιεράς Εξέτασης ή της Αποκάλυψης ή κάτι θρησκευτικά πολύ έντονου, τελοσπάντων.

5 ΤΑΚΟΥΝΙΑ ΣΤΑ ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ 13 «Μωρό μου» μου είπε την ώρα που τεμάχιζε την μπριζόλα του, «συμβαίνει κάτι συναρπαστικό». Άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου περιμένοντας κάτι πραγματικά συναρπαστικό και για τους δυο μας. Βλέπεις, ήμουν μικρή και ηλίθια. Το μικρή, δηλαδή, το πάλευε μέχρι πρότινος με νύχια και με δόντια ο δερματολόγος μου. Κι έτσι, κρατάμε στα σίγουρα το ηλίθια. «Τι είναι;» ρώτησα με ναζιάρικη φωνή. «Σε ένα μήνα με περιμένουν στο Παρίσι για να αναλάβω επικεφαλής μιας ομάδας γενετιστών που μελετά μεθόδους καλλιέργειας ιστού στα οστά, in vitro», μου είπε και κόντεψε να φτάσει σε οργασμό. Πάλι καλά που κάτι μπορούσε να τον οδηγήσει σε οργασμό ακόμα. Το βλέμμα μου άλλαξε. Έγινε της μικρής, ηλίθιας και απορημένης ταυτόχρονα. Ξαφνικά, ένιωσα ότι παρακολουθούσα τις εξελίξεις στη ζωή του με ταχύτητα χελώνας που έχει πιει τις μισές χασισοκαλλιέργειες στην Τζαμάικα. Τι μου διέφευγε; Γιατί ήμουν έτοιμη να τα κάνω όλα άνω κάτω; Τι ήταν αυτό που με είχε ενοχλήσει τόσο πολύ; Το γεγονός ότι ψάχτηκε πίσω από την πλάτη μου; Ότι πήρε την απόφαση χωρίς να με ρωτήσει; Ή ότι δεν είχε αναφέρει καν το όνομά μου σε όλη αυτή την ιστορία; Τι; Το μυαλό μου καρφώθηκε στην αιτία του μεγάλου μας χωρισμού. Τότε που μέναμε στο Λονδίνο, πριν παντρευτούμε, κι εγώ είχα μια επαγγελματική πρόταση για την Αθήνα. Είχα συζητήσει ήρεμα μαζί του τα ενδεχόμενα και τις εναλλακτικές, προκειμένου να αποφασίσουμε από κοινού. Δυστυχώς, είχα εισπράξει από μεριάς του ένα μεγαλοπρεπές τελεσίγραφο. Ή τη δουλειά μου ή αυτόν. Επειδή, λοιπόν, φάνηκε ως ο άνθρωπος που αγαπούσε να μου βάζει το μαχαίρι στο λαιμό χωρίς άλλη

6 14 Κατερινα παπανικολαου συζήτηση, το θεώρησα αναπόφευκτο να διαλέξω τη δουλειά μου και να επιστρέψω στην Ελλάδα. Και τώρα βρισκόμασταν ξανά στο ίδιο δίλημμα, αλλά από τη μεριά του, κι ο χειρισμός του Αλέξη ήταν πιο εκνευριστικός από την προηγούμενη φορά! «Ανδριάνα, θα πάω δοκιμαστικά για ένα εξάμηνο, αλλά θεωρώ σχεδόν σίγουρο ότι θα μου κάνουν πρόταση για να μείνω μόνιμα. Ξεκίνα να ψάχνεις για δουλειές στο Παρίσι! Θα ξετρελαθείς με τη ζωή εκεί» συμπλήρωσε, σαν να διάβασε τις σκέψεις μου, και τελικά έκανε τον κόπο να με συμπεριλάβει και μένα. Μετά, άρχισε να μασουλάει ευχαριστημένος την μπουκιά από την μπριζόλα του. Περίμενα λίγα δευτερόλεπτα, μήπως και του καθόταν στο λαιμό πριν μιλήσω, αλλά πού τέτοια τύχη! «Αλέξη, όλα αυτά τα έκανες πίσω από την πλάτη μου; Τι είμαι εγώ; Η γυναίκα σου ή καμιά περιστασιακή γκόμενα;» Ρητορική η τελευταία ερώτηση, δεδομένου ότι με την περιστασιακή γκόμενα θα έκανε τουλάχιστον σεξ. Καμία απάντηση από τη μεριά του. Ακόμη και η ζουμερή μπριζόλα είχε σαφώς προτεραιότητα σε σχέση με μένα. «Και σε κάθε περίπτωση, με ρώτησες αν θα ήθελα να ζήσω στο Παρίσι;» συνέχισα να φουντώνω όλο και πιο πολύ, κι αυτός να μασουλάει όλο και πιο γρήγορα. «Μα, αγάπη μου, είναι δυνατόν να προτιμάς την Αθήνα από το Παρίσι;» ξεστόμισε μόλις ρημαδοκατάπιε. Τώρα είχε αυτός το ύφος της μικρής, απορημένης και ηλίθιας. Σηκώθηκα κι έφυγα από το εστιατόριο για να του δώσω προσωπικό χρόνο με την μπριζόλα και τις μαλακισμένες του αποφάσεις.

7 ΤΑΚΟΥΝΙΑ ΣΤΑ ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ 15 Εκείνο το βράδυ, κοιμηθήκαμε χωριστά. Όπως και όλα τα υπόλοιπα βράδια, μέχρι να φύγει. Από τότε, τα λέμε μόνο στο τηλέφωνο. Και με επισκέπτεται κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Όπως θα επισκεπτόταν την άρρωστη γιαγιά του από υποχρέωση αφού έχω σκεφτεί να αρχίσω να κεντώ σεμεδάκια για να μπω στο κλίμα. Τέτοια είναι η φλόγα που χαρακτηρίζει πια τη σχέση μας. Κοιτάζω τη σύμβαση και συνειδητοποιώ ότι έχω ζωγραφίσει, γύρω από τη ρήτρα νούμερο 69, κρεμάλες και διάφορα πρόστυχα σχέδια που θα τα έβλεπες σε τατουάζ στους βαρυποινίτες. Μετά, κοιτάζω το ρολόι μου και καταλαβαίνω πως έχει έρθει η στιγμή για να περάσω στο επόμενο όμορφο θέμα της ημέρας. Τη συνάντησή μου με τη βασίλισσα της αγχόνης. Χωρίς την παραμικρή διάθεση κατευθύνομαι προς το γραφείο της, ισιώνω το πουκάμισό μου, προσπαθώ να αποτυπώσω στο πρόσωπό μου κάτι που να μοιάζει με χαμόγελο και χτυπάω την πόρτα. Δεν μου απαντάει κανείς. Τη βλέπω μέσα από το τζάμι. Δεν συγκινείται από το χτύπημα. Ξαναχτυπάω. Την Κινέζα αυτή! Χτυπάω και τρίτη φορά. Τώρα έχει σταματήσει να μαστιγώνει το πληκτρολόγιο και κοιτάζει τα νύχια της. Καμία απόκριση. Είμαι συνηθισμένη, όμως. Ξέρω ότι πρέπει να χτυπήσω μερικές φορές, μετά να ανοίξω την πόρτα και να ρωτήσω Με ζήτησες;, κι αυτή, με τη σειρά της, να ξινίσει τα μούτρα της και να πει με ύφος που θα έχει αποχρώσεις ελαφριάς αηδίας Αχ, ναι. Σε ξέχασα εσένα

8 16 Κατερινα παπανικολαου αφήνοντας τεχνηέντως να αιωρείται το συμπλήρωμα μικρό, αδιάφορο σκουλήκι Αυτή ήταν η καθημερινή μας ρουτίνα, που την επαναλαμβάναμε ανελλιπώς σαν τον πρωινό καφέ ενός ζευγαριού. Με κάθε ειλικρίνεια, πάντως, η σχέση μου με την Μπέσσυ είχε περισσότερη ζωντάνια από τη σχέση μου με τον Αλέξη. «Ναι!» ακούγεται ξαφνικά η στεγνή φωνή της μέσα από το γραφείο της. «Με ζήτησες;» τη ρωτάω προβάλλοντας από την πόρτα, ακολουθώντας πιστά το προσωπικό μας νούμερο επιθεώρησης. «Χμ... πέρνα μέσα». Δεν κάνει καμία προσπάθεια να κρύψει την απέχθεια στο βλέμμα της. Μπαίνω στο γραφείο της, κλείνω την πόρτα πίσω μου και ξαφνικά παρατηρώ πως δεν είναι μόνη της, αλλά μαζί της είναι και ο διευθυντής προσωπικού. Κάτι καμπανάκια αρχίζουν να χτυπούν στο κεφάλι μου, αλλά προσπαθώ να τα αγνοήσω. Την προηγούμενη φορά που είχα βρεθεί με το γουρούνι ήταν όταν είχα κάνει τα πάντα για να αποφύγω τις βρόμικες προτάσεις του «Συγγνώμη, Μάκη, για την καθυστέρηση», του λέει και κάθεται δίπλα του. Ότι εγώ ξεροστάλιαζα στο κατώφλι της κάνα πεντάλεπτο, μας είναι αδιάφορο. «Λοιπόν, Ανδριάνα», καρφώνει τα μάτια της επάνω μου κι ένα σαρκαστικό μειδίαμα ντύνει τα σιλικονάτα χείλη της, «σε καλέσαμε εδώ σήμερα γιατί θα θέλαμε να σου ανακοινώσουμε πως η συνεργασία μας θα πρέπει να τερματιστεί σε αυτό το σημείο». Χίλιοι κεραυνοί πέφτουν γύρω μου, κι εκατομμύρια αστραπές, προσωρινά, με τυφλώνουν. Κάπου βαθιά μέσα μου το περίμενα, αλλά ήλπιζα, μάταια όμως, ότι ο κόσμος τελικά θα ήταν καλύτερος. To All you need is

9 ΤΑΚΟΥΝΙΑ ΣΤΑ ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ 17 love των Beatles αρχίζει ξαφνικά να παιανίζει στο κεφάλι μου χωρίς λόγο. «Μα, δεν καταλαβαίνω», φουντώνω, «υπάρχει κάποιο πρόβλημα στη συνεργασία μας; Είναι κάποιος δυσαρεστημένος με τη συμπεριφορά μου;» εκτός από σένα, ηλίθιε, με το κομοδινί μαλλί που λύσσαξες όταν δεν σου έκατσα, θέλω να προσθέσω μέσα στο σοκ μου, αλλά κρατιέμαι. «Η κρίση, Ανδριάνα μου, η κρίση», ξεφυσάει ψεύτικα η Μπέσσυ. «Μα η εταιρεία δεν είναι κερδοφόρα; Εσύ δεν έλεγες ότι πρέπει να αισθανόμαστε ασφάλεια που δουλεύουμε σε μια τόσο κερδοφόρα εταιρεία τώρα που έχουμε κρίση;» προσπαθώ βλακωδώς να βρω κάτι που μπορεί να μην έχει σκεφτεί, κάτι που μπορεί να την κάνει να αλλάξει γνώμη. «Για να παραμείνει κερδοφόρα, Ανδριάνα μου, πρέπει να λάβουμε τα μέτρα μας. Να προβλέψουμε και να μεριμνήσουμε για τις δύσκολες εποχές», συνοφρυώνεται η Μπέσσυ, γιατί είναι εμφανές ότι την προβληματίζει τελικά κάτι στο χρώμα που είχε το νυχάκι της. Μένω για λίγα δευτερόλεπτα στήλη άλατος, προσπαθώντας να καταλάβω τι μου συμβαίνει. «Μέχρι το τέλος της βδομάδας, θα πρέπει να έχεις μαζέψει τα πράγματά σου. Φυσικά, θα πάρεις αυτά που δικαιούσαι. Και βέβαια, καταλαβαίνεις τι δύσκολο που είναι αυτό για μένα» συνεχίζει η πρώην προϊσταμένη μου, κοιτώντας τώρα μια τα νύχια της, μια το ρολόι της. Ίσως να αναρωτιέται αν προλαβαίνει να πεταχτεί για ένα ρετουσάρισμα στο μανικιούρ, ανάμεσα στις απολύσεις. Ραγίζει απ άκρη σ άκρη η καρδιά μου, άσε με να σταθώ στο πλάι σου αυτές τις δύσκολες ώρες, θέλω να της

10 18 Κατερινα παπανικολαου πω, αλλά σηκώνομαι καταρρακωμένη από την καρέκλα και κατευθύνομαι προς την πόρτα. «Μάκη, ποια είναι η επόμενη; Η Μαρία;» την ακούω να λέει την ώρα που βγαίνω από το γραφείο της και μου κόβονται τα πόδια. Η Μαρία είναι έγκυος. Αλλά μάλλον αυτή δεν θα απολυθεί. Θα εξαναγκαστεί να παραιτηθεί Προχωράω προς το γραφείο μου και μαζεύω τα πράγματά μου. Δεν θα κάτσω άλλες δύο μέρες στον γερμανικό φούρνο, θα φύγω σήμερα κιόλας. Κι ας μου κρατήσουν την αμοιβή των δύο ημερών από αυτά που δικαιούμαι... Οδηγώ προς το σπίτι και προσπαθώ να σκεφτώ τα θετικά στη ζωή μου μετά από αυτό που μου συνέβη. Καταρχάς, θα μπορώ να συμπαρασταθώ περισσότερο στη μητέρα μου στις δύσκολες στιγμές που περνάει. Η μητέρα μου, δυόμισι χρόνια μετά το θάνατο του πατέρα μου, γνώρισε στο νεκροταφείο ένα χήρο, τον Θέμη. Ο Θέμης την ερωτεύτηκε σφόδρα και δύο μήνες μετά, την άρπαξε να την πάει στο δημαρχείο και να την κάνει δική του. Τρεις μήνες μετά το γάμο, ο Θέμης μας άφησε χρόνους και αυτός. Η κράση του τόσο κράτησε για να τσουλήσει δίπλα στην αγαπημένη μητερούλα Και η μητέρα μου πια είναι σε κατάσταση τρέλας έξτρα τρέλας για την ακρίβεια γιατί μάλλον η λογική και η πρόγονή μου δεν ήταν ποτέ κολλητές. Θεωρεί ότι στα εξήντα εφτά της έμεινε «τόσο νέα» ξανά χήρα κι έχει αρχίσει να γεμίζει το σπίτι με κεραμικές κατασκευές που πλάθει μόνη της. Τα σχήματα των κατασκευών μοιάζουν να έχουν κάτι κοινό. Μάλλον ήταν ζωηρούλης ο πατριός μου. Ό,τι έχανε στην ακοή πρέπει να το κέρδιζε στη λίμπιντο. Ακόμα θυμάμαι τη μάνα μου, κάθε φορά που τον ζητούσαν στο ασύρματο τηλέφωνο, να ουρλιάζει Θέμη,

11 ΤΑΚΟΥΝΙΑ ΣΤΑ ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ 19 Θέμη κι αυτός να κάνει πως την ακούει μετά από ώρα. Στην αρχή, νόμιζα πως η μητέρα μου δεν μπορούσε να ενστερνιστεί και να αφομοιώσει τις τεχνολογικές εξελίξεις και ούρλιαζε παραμένοντας στην ίδια θέση, κρατώντας την ασύρματη συσκευή σαν να ήταν ενσύρματη. Στην πορεία, κατάλαβα ότι μάλλον ήταν κάποιου είδους ερωτικό κάλεσμα μη με ρωτήσετε περισσότερα, είχαν πολλά τέτοια ακατανόητα καλέσματα μεταξύ τους. Τώρα, όμως, που θα έχω ελεύθερο χρόνο, θα μπορώ να είμαι περισσότερο δίπλα της ψυχολογικά και να τη βοηθάω όπου μπορώ μόνο τις κεραμικές της κατασκευές, για κάποιον περίεργο λόγο, δεν θέλω να πιάσω στα χέρια μου Θα μπορώ να συζητάω περισσότερο με την κόρη του μακαρίτη πατριού μου, τη Φένια, της οποίας το βαφτιστικό όνομα είναι Μαρδιπούλα, επειδή ο δεύτερος άντρας της μαμάς είχε μποστάνια και την ανάλογη κουλτούρα πίσω του. Το Φένια σαφώς και δεν βγαίνει από το Μαρδιπούλα εδώ που τα λέμε, μόνο το γιώτα και το άλφα έχουν κοινό. Όμως, η σχεδόν αδερφή μου, από το Μαρδιπούλα εμπνεύστηκε το Πούλια, όπως λέμε Πούλια και Αυγερινός, τα φωτεινά αστέρια. Έτσι της ήρθε το Φωτεινή και μετά το Φένια. Δεν μπορώ να πω ότι είναι και η πιο λογική σκέψη όλη αυτή, αλλά γενικά η Φένια έχει γράψει ιστορία στις μπερδεμένες σκέψεις. Όπως και σε όλα τα εφημερεύοντα νοσοκομεία ανά την επικράτεια, στα οποία την τρέχουμε κατά καιρούς για όποια αρρώστια τυχαίνει να ανακαλύπτει στο Google εκείνη τη μέρα. Υπάρχει, πάντως, μια σχετική ταξινόμηση, δεν τις ακολουθεί κι όπως να ναι. Τον τελευταίο καιρό τις ακολουθεί, ας πούμε, αλφαβητικά. Και όταν βρισκόμαστε στο κάπα, π.χ. καρκίνος, τότε πηγαίνει αλφαβητικά και τις υποπεριπτώσεις. Για παράδειγμα, πρώτα καρκίνος αυτιού και μετά καρκίνος βολβού (ματιού).

12 20 Κατερινα παπανικολαου Κατά τα άλλα είναι μια πολύ φυσιολογική τριαντάχρονη κοπέλα, αν εξαιρέσουμε πως ήθελε να παντρευτεί τον Πρίγκιπα Γουίλιαμ. Κι επειδή ακόμη δεν το έχει ξεπεράσει που της τον έφαγε η αλόγα η Αγγλίδα, κυκλοφορεί με τη φωτογραφία του Πρίγκιπα Χάρι στο πορτοφόλι της και ψάχνει να βρει κάποιον που να του μοιάζει. Επίσης, είναι πιστή οπαδός της υγιεινής διατροφής. Το πιο χοτ μενού της ημέρας για τη Φένια είναι οι βιολογικοί ηλιόσποροι. Ο δικός της τρόπος για να έρθει κι αυτή σε οργασμό! Άλλα θετικά για την απόλυσή μου, δεν μπορώ να σκεφτώ. Κι αυτά που σκέφτηκα, για κάποιο λόγο, δεν νομίζω ότι μπορούν να αντισταθμίσουν το ένα μεγάλο και βασικό αρνητικό. Είμαι παντελώς άφραγκη, η αποζημίωσή μου θα μου φτάσει για ένα δυο μήνες, έχω κάποια δάνεια που δεν μπορούν να περιμένουν και η μητέρα μου είναι καταχρεωμένη Αναστενάζω και σκέφτομαι όλες τις λάθος επενδυτικές επιλογές που έγιναν από την ευρύτερη οικογένειά μου τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα να χαθούν σχεδόν τα πάντα εκεί που κάποτε είχαμε σχεδόν τα πάντα. Μας έχει μείνει μόνο ένα διαμέρισμα όπου μένω εγώ κι ένα διώροφο το οποίο πρόλαβε να γράψει ο Θέμης στη μανούλα πριν την αποχαιρετήσει για τα καλά. Ξέρω ότι πρέπει να ξαναβρώ επειγόντως δουλειά. Επίσης, ξέρω ότι δεν θα πω τίποτε απ όλα αυτά στον Αλέξη. Αυτός σχεδιάζει τα πάντα για τον εαυτό του, χωρίς να με υπολογίζει καν, χώρια που αν μάθει ότι απολύθηκα, μπορεί να με πιέσει να πάω στο Παρίσι. Κι εγώ δεν θέλω να μείνω στο Παρίσι μαζί του. Δεν ξέρω αν θέλω να μείνω πια μαζί του, σκέτο. Το σχέδιο, λοιπόν, είναι να βρω δουλειά και να του την παρουσιάσω σαν τη μεγαλειώδη μεταγραφή. Όχι κι ό,τι πιο εύκολο σε περίοδο βαθιάς κρίσης

13 ΠΙΟ ΧΑΜΗΛΑ, ΠΙΟ ΧΑΜΗΛΑ ΠΡΙΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΩ ΤΑ ΝΕΑ στη μητέρα μου και στη Φένια, αποφασίζω να περάσω μια βόλτα από την Τζίνα. Όχι πως η παιδική μου φίλη είναι η πιο συμπονετική γυναίκα στον κόσμο, αλλά με έναν απίστευτα μυστήριο τρόπο καταφέρνει πάντα να με συνεφέρει. Ίσως επειδή είναι ψυχρή, κυνική και χτυπάει στόχο. Τα περιφερειακά και τα στολίσματα δεν της ταιριάζουν καθόλου. Εντάξει, είναι και λίγο τσαντίλα, εκφοβιστική κι αγριεμένη! Ο μόνος που είχε καταφέρει να σπάσει αυτό το περίβλημα ήταν ο Άλκης. Ο για δεκαεφτά χρόνια ανέμελος κι αριβίστας on and off γκόμενός της, το ακριβώς αντίθετο από αυτήν. Είχαν τεράστια αδυναμία ο ένας στον άλλον, αλλά ήταν αδύνατον να συνυπάρξουν για πέντε συνεχόμενες ώρες. Κάτι κερατάκια που της είχε φορέσει αυτός, δεν μπορώ να πω ότι βοήθησαν στη μεταξύ τους επικοινωνία Παραλίγο να παντρευτούν δύο φορές, είχαν συζήσει κάτι μήνες και τελικά κατέληξαν ότι θα πρέπει να μείνουν χώρια για λίγο καιρό. Η Τζίνα, μέχρι στιγμής, δεν έχει πέσει να πεθάνει από την κοινή τους απόφαση.

14 22 Κατερινα παπανικολαου Αντιθέτως, φαίνεται να ανακαλύπτει σιγά-σιγά τη χαρά της ζωής σε μικρότερους και πιο ανάλαφρους άντρες σε σχέση με τον δυσλειτουργικό που της χαράμισε τα δεκαεφτά καλύτερά της χρόνια. Η παιδική μου φίλη είναι από τους λίγους γνωστούς μου που δεν έχουν επηρεαστεί από την κρίση. Ο μετρημένος τρόπος διαχείρισης σε όλα, συμπεριλαμβανομένων των χρημάτων που έβγαλε ως αρχιτέκτονας στις χρυσές εποχές των Αθηνών, την έχει σώσει κι εξακολουθεί να ζει μια αρκετά άνετη ζωή στην Κηφισιά. «Εγώ, αγάπη μου, δούλεψα σκληρά και τα έβγαλα, δεν τα έκλεψα! Να κοιτάξεις τα μούτρα σου», απαντάει, όχι και τόσο κομψά, όταν κάποιος την κατηγορεί για την οικονομική της άνεση. Χτυπάω το κουδούνι και μου ανοίγει η Τσιν Γιανγκ, η Φιλιππινέζα της Τζίνας, η οποία με κοιτάζει μέσα από δυο σχισμές και μου κάνει νεύμα να την ακολουθήσω. «Αντριάνα εντό!» φωνάζει προς τη μεριά που, μάλλον, βρίσκεται η Τζίνα. «Πώς κι από δω τέτοια ώρα; Είμαι μ έναν Βούλγαρο θεραπευτή. Έλα κι εσύ μέσα!» ακούγεται η φωνή της φίλης μου από το σαλόνι. «Ικί είναι», επιβεβαιώνει και η Τσιν Γιανγκ δείχνοντας, τσαντισμένη, προς μια κατεύθυνση. Τη θυμάμαι την Τσιν Γιανγκ όταν είχε πρωτοέρθει σ αυτό το σπίτι. Ήταν ένα γλυκό κι αμίλητο κοριτσάκι. Τρία χρόνια δίπλα στην Τζίνα, την έχουν κάνει απίστευτη ζοχάδα. Μπαίνω στο σαλόνι όπου ένας χοντρός μουσάτος βρίσκεται εκεί περιμένοντας, προφανώς, να αρχίσει τη θεραπεία. Προς το παρόν, σαβουρώνει κάτι κομμάτια από δύο τούρτες απλωμένες μπροστά του.

15 ΤΑΚΟΥΝΙΑ ΣΤΑ ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ 23 «Για καλό μού τον είπαν, εμένα πεινασμένος μου φαίνεται. Τελοσπάντων, ψάχνουμε για ινομύωμα, γιά να δούμε, θα το βρούμε;» μου ψιθυρίζει στο αυτί η Τζίνα λες και καθόμαστε ακόμα στο ίδιο θρανίο και ανταλλάσσουμε τα μυστικά μας. Επίσης, όλο αυτό γίνεται με ανυπομονησία και πρωτόγνωρη λαχτάρα, λες και θα παίξουν οι δυο τους το κυνήγι του χαμένου θησαυρού ή κάτι τέτοιο και δεν θα ψάξουν για αρρώστια. «Γιά να δούμε, λοιπόν» προσπαθώ να της χαμογελάσω όταν, από το πουθενά, μια γάτα ίδια η κούκλα του σατανά, προσγειώνεται αθόρυβα στο τραπεζάκι δίπλα μου και με κοψοχολιάζει. «Τι είναι πάλι τούτο;» ακουμπάω το χέρι μου στο στήθος προσπαθώντας να ηρεμήσω. «Το πήρα προχθές, είναι ένα κουκλί και το λατρεύω. Ίσως γιατί το παλιόγατο είναι πιο άτιμο κι από τον βρομερό πρώην μου, και τις στιγμές της άρρωστης νοσταλγίας μου γεμίζει το ανώμαλο κομμάτι του εαυτού μου», λέει η Τζίνα καθώς το κοιτάζει με κάπως μισότρελο βλέμμα. «Άκου τι έκανε χθες, για παράδειγμα. Ξυπνάω και βρίσκω ένα ψόφιο πουλί στο δωμάτιο. Μέχρι να καταλάβω ότι ευθύνεται το γατί, πότισαν οι τοίχοι φασκόμηλο και στέρεψε ο κάμπος από το βότανο, προκειμένου να σπάσει η Τσιν Γιανγκ τα μάγια, παιδί μου. Τέτοιο άτιμο πλάσμα!» χαϊδεύει το γατί και ταυτόχρονα κοιτάζει με δυσπιστία το θεραπευτή που συνεχίζει να γλείφει το κουταλάκι σαν να μην υπάρχει αύριο. Διάφορες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου. Η πρώτη είναι ότι με τον καιρό η Τζίνα γίνεται όλο και πιο εκκεντρική. Η δεύτερη σκέψη είναι ότι κάνει την καλύτερη δουλειά. Προκειμένου να την τρελάνουν οι καταστάσεις, όπως εμένα για παράδειγμα, καλύτερα να οδηγηθεί εκεί

16 24 Κατερινα παπανικολαου από μόνη της. Μπορεί έτσι να το απολαύσει κιόλας. Η τρίτη σκέψη είναι ότι η γάτα με κοιτάζει με μίσος. Τελικά, υπάρχει και τέταρτη σκέψη. Η αφόρητη μυρωδιά σκόρδου που έρχεται από τη μεριά της Τζίνας μ έχει πνίξει και κοντεύω να μπλαβιάσω, γιατί εκτός από τη χαρά του πλαστικού χειρουργού που έχει γίνει τώρα τελευταία, προκειμένου να παρατείνει την αειθαλή νεότητά της, κατεβάζει κεφάλια σκόρδα για να ενισχύσει και με φυσικό τρόπο το αποτέλεσμα. Τα κόβει μόνο όταν παίζει γκόμενος το βράδυ. «Τελοσπάντων, μου βρήκαν το ινομύωμα την προηγούμενη βδομάδα κι εγώ δεν πρόκειται να μπω αμαχητί στο χειρουργείο. Θα προσπαθήσω να το αντιμετωπίσω πρώτα με φυσικό τρόπο! Φάε εσύ τούρτα μέχρι να τελειώσω και θα μου πεις μετά τι συμβαίνει κι είσαι εδώ τέτοια ώρα», μου λέει και μετά γυρνάει προς τον Βούλγαρο. «Ας ξεκινήσουμε επιτέλους», του κάνει ένα νεύμα και φιλάει σχεδόν στοργικά το δαιμονισμένο γατί ίσως να μην έχει φιλήσει άλλο ζωντανό πλάσμα τόσο στοργικά. Βάζω στο πιάτο μου κι από τις δύο τούρτες και αρχίζω να μασουλάω παρακολουθώντας την ιεροτελεστία. Στο μεταξύ, η γάτα-σατανάς έχει καρφωμένη τη ματιά της πάνω μου σαν να μετράει τις μπουκιές μου και μάλιστα τσαντισμένα. Αν δεν ήταν η Τζίνα κοντά, δεν ξέρω γιατί, αλλά νομίζω πως θα έπεφτε πάνω μου να με ξεσκίσει. Ο Βούλγαρος γκουρού μισοκλείνει τα μάτια και τοποθετεί τα χέρια του πάνω από το κεφάλι της Τζίνας. «Τώρα θα νιώσει τις δονήσεις μου», μου βγάζει υπότιτλους η τρελή, για να μου εξηγήσει. Δείχνει σχεδόν να λαχταράει αυτό που πρόκειται να ζήσει. Ίσως να έχει φτιαχτεί κι από το πολύ σκόρδο πριν τον υποδεχτεί.

17 ΤΑΚΟΥΝΙΑ ΣΤΑ ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ 25 Ο Βούλγαρος σφίγγεται και ξανασφίγγεται και αρχίζει να κατεβάζει τα χέρια του από το κεφάλι της. «Ξένου σώμα βλέπου», λέει με σπαστά ελληνικά. «Ε, ναι. Υαλουρονικό στα ζυγωματικά. Προχώρα!» του λέει κοφτά αυτή. Εκείνος κατεβαίνει λίγο και φτάνει στο στόμα της. «Ξένου σώμα βλέπου», επαναλαμβάνει. «Προφανώς. Δεν βλέπεις; Σιλικόνη στα χείλη», λέει αυτή και αρχίζει να εκνευρίζεται. Τα χέρια του κινούνται προς τα κάτω και βρίσκονται στο στήθος της. «Ξένου σώμα κι εδώ», το βιολί του αυτός. Η Τζίνα τον κοιτάζει λες κι έχει τον Βούλγαρο Κάτμαν μπροστά της. «Βρίσκεις;» του λέει και τη βλέπω πια να φορτώνει για τα καλά. Εδώ που τα λέμε, τι περίμενε κι αυτός να δει για να καταλάβει ότι το στήθος της είναι τουμπανιασμένο μέχρι τον ουρανό; Την απόδειξη από τα ενθέματα; «Προχώρα!» του φωνάζει σχεδόν. Έχει ξαφνικά υιοθετήσει αυτό το γαλανό killer βλέμμα που θα έκανε ακόμη και το δολοφόνο της Νορβηγίας να λουφάξει στη γωνιά του. Ο τύπος έχει αρχίζει να ιδρώνει και να αγκομαχά. Βέβαια, ίσως να μην μπορεί να αναπνεύσει κι από τη σκορδίλα. Η ένταση στην ατμόσφαιρα όσο πάει γίνεται και πιο έντονη. Φαντάζομαι ότι δεν τη βοηθάει καθόλου να ελαφρύνει που η Τσιν Γιανγκ έχει ορμήσει στο δωμάτιο μια δυο φορές αναμεταδίδοντας τις τηλεφωνικές βρισιές του Άλκη. Πού και πού θυμάται την Τζίνα κι αυτός και τη βρίζει καταλογίζοντάς της ευθύνες. Το μόνο ευχάριστο, για μένα τουλάχιστον, είναι ότι η γάτα έχει ξαφνικά εξαφανιστεί από το δωμάτιο,

18 26 Κατερινα παπανικολαου πιθανότατα για να ξεκοιλιάσει και τα υπόλοιπα πουλιά που της ξέφυγαν την προηγούμενη μέρα. Ο Βούλγαρος, με τρόμο ψυχής, περνάει το επίπεδο των πλευρών και της κοιλιάς και φτάνει στο ύψος της λεκάνης. «Ινουμύωμα;» λέει και κοιτάζει σχεδόν ικετευτικά την Τζίνα. «Ναι!» του λέει αυτή και, ικανοποιημένη πια, του χαρίζει ένα αμυδρό χαμόγελο, σαν να του δίνει χάρη για τη θανατική του καταδίκη. Αυτός λάμπει και σχεδόν βουρκώνει από συγκίνηση. Εντάξει, είναι και οι δύο σαλεμένοι. Ψιλοτελειώνω τη μια τούρτα και παρακολουθώ τη θεόμουρλη να ακούει με ευλαβική προσήλωση τις οδηγίες του για τα μαντζούνια που πρέπει να πιει, προκειμένου να διαλυθεί το ινομύωμα. Θαυμάζω την ψύχωσή της με την εναλλακτική αντιμετώπιση του προβλήματος, ενώ δεν έχει διστάσει να μπει στο χειρουργείο προκειμένου να πειράξει ελαφρά μύτη, στήθος και γλουτούς. «Σε ακούω. Τι κάνεις εδώ; Δεν έχεις δουλειά;» είναι η πιο τρυφερή ερώτηση που μπορεί να μου κάνει, μετά από λίγη ώρα. «Δεν έχω», αναστενάζω. «Δηλαδή;» «Με απέλυσε η Μπέσσυ», αναστενάζω ξανά. «Έτσι γίνεται άμα ο άνθρωπος έχει πάνω από χρόνο να δει χαρά στα σκέλια του!» τοποθετείται η Τζίνα στο πρόβλημά μου μάλλον στο πρόβλημα της διευθύντριάς μου. Την κοιτάζω λοξά. «Μόνο αυτό έχεις να πεις;» «Μπορεί να είναι και μια διετία που έχει να εισβάλει ζωντανός οργανισμός στο άβατό της», συμπληρώνει. «Καταλαβαίνεις ότι έχω οικονομικό θέμα; Τι με νοιάζει με πόσους δονητές έχει πάει η ξινή;»

19 ΤΑΚΟΥΝΙΑ ΣΤΑ ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ 27 «Θα βρεις δουλειά, εσύ είσαι καλή», λέει αγγίζοντας όσα όρια συμπαράστασης μπορεί να αγγίξει, και μασουλάει άλλη μια σκελίδα σκόρδο. «Δεν ξέρω, δεν υπάρχουν δουλειές, ρε Τζίνα. Έχουν τρελαθεί όλοι εκεί έξω». «Ο Αλέξης;» με ρωτάει μονολεκτικά γιατί περιμένει την έκρηξη. «Τι ο Αλέξης;» αγριεύω. «Τίποτα». «Άσε τα τίποτα! Σ το έχω ξαναπεί, δεν θέλω καμία βοήθεια απ αυτόν. Εδώ μπορεί να πάρουμε διαζύγιο, θα του πάρω λεφτά;» «Καλά, πάρε πρώτα τα λεφτά και μετά το διαζύγιο. Είναι τώρα καιροί για χωρισμούς; Δεν βλέπεις; Δέκαδέκα μένουν πια στα δυάρια. Ινδίες γίναμε», αναπνέει δυνατά και η μπόχα από το σκόρδο νεκρώνει κάτι γλάστρες πιο πέρα. «Παιδί μου, η σχέση μας πάει κατά διαόλου, το καταλαβαίνεις; Έχουμε πάνω από χρόνο να το κάνουμε, προγραμματίζει τις χώρες όπου θα μείνει χωρίς να με ενημερώνει, με παίρνει τηλέφωνο κάθε τρεις μέρες στις οχτώ ακριβώς λίγο πριν από το βραδινό τσάι. Πώς αλλιώς να σ το πω ότι μ έχει γραμμένη;» «Να πας στο Παρίσι να κάνεις την ερωμένη. Καλύτερη δουλειά δεν υπάρχει», επιμένει. «Τζίνα, ήρθα εδώ για να με ανεβάσεις, όχι για να μου αποτελειώσεις το νευρικό μου σύστημα!» «Σε περίπτωση που δεν το έχεις καταλάβει, σ το επισημαίνω γι άλλη μια φορά: Στο Παρίσι βρίσκεται, όχι στο Τζιμπουτί». «Φεύγω», σηκώνομαι και αρπάζω την τσάντα μου. «Εντάξει, εντάξει Μην κάνεις έτσι. Θέλω μόνο να έχεις στο μυαλό σου ότι στον κόσμο αυτό, οι άντρες διαγωνίζονται σε ευρηματικότητα μαλακίας. Αν το

20 28 Κατερινα παπανικολαου καταλάβεις αυτό, ο Αλέξης δεν θα σου φαίνεται πια και τόσο κακός», μισοκλείνει τα μάτια και μάλλον σκέφτεται τον Άλκη. «Είμαι μόνο τριάντα εφτά ετών για να μπω στη ναφθαλίνη. Η μόνη περίπτωση για να τον ερεθίσω θα είναι να ντυθώ χόνδρος ή οστό, αλλά πάντα in vitro!» μονολογώ φωνάζοντας την ώρα που απομακρύνομαι. Πηγαίνοντας με ύφος προς την πόρτα, πέφτω πάνω στην Τσιν Γιανγκ, που κρατάει το διαολεμένο γατί στην αγκαλιά της. Ο Χριστός κι η Παναγία και όλοι οι Άγιοι Απόστολοι! Ίδιο βλέμμα έχουν «Ανδριάνα;» επιμένει η Τζίνα πίσω μου. «Λέγε», γυρίζω προς το μέρος της. «Αν δεν έχεις πού αλλού να πας, υπάρχω κι εγώ. Δεν είναι οι καλύτερες εποχές και για μένα, αλλά θα δούμε» «Εντάξει, το ξέρω, σ ευχαριστώ», της χαμογελάω και κάνω ολόκληρο κύκλο για να πάω γύρω-γύρω από τα τέσσερα σχιστά μάτια που νιώθω να μου τρυπούν τη ραχοκοκαλιά. Ναι, το ξέρω πως η Τζίνα είναι εκεί Απλά, σου πρήζει λίγο το συκώτι πριν σ το δείξει σαν φυσιολογικός άνθρωπος!