Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η Πανελλαδική Σύσκεψη. Συγκροτήθηκε η Λαϊκή Αντίσταση - Αριστερή Αν τιιμπεριαλιστική Συνεργασία

Transcript

1 δεκαπενθήμερη εφημερίδα του Κ.Ο. του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (μαρξιστικού-λενινιστικού) Σάββατο 2 Νοέμβρη 2013 χρόνος 31ος φ Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η Πανελλαδική Σύσκεψη. Συγκροτήθηκε η Λαϊκή Αντίσταση - Αριστερή Αν τιιμπεριαλιστική Συνεργασία Στις μάχες, μέσα στο λαό και με το λαό θα κριθεί η πορεία της! Άρθρα στις σελ Προγραμματική συμφωνία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με πλεόνασμα επίθεσης και εξάρτησης Στη μαζική Λαϊκή Αντίσταση η διέξοδος Είναι γεγονός ότι βρισκόμαστε μπροστά σε κρίσιμες εξελίξεις οι οποίες καθορίζονται από την κλιμάκωση της επίθεσης ενάντια στον εργαζόμενο λαό, την απαίτηση των ιμπεριαλιστών για πλήρη συμμόρφωση στα ήδη «συμφωνηθέντα» και στην επεξεργασία νέων βάρβαρων αντιλα κών μέτρων για να καλυφθούν τα διάφορα δημοσιονομικά και χρηματοδοτικά «κενά». Ο λαός απειλείται για ακόμα μία φορά να υποταχτεί στον μονόδρομο της εξαθλίωσής του, μιας και είναι ο μόνος που υπάρχει «για την οριστική και πραγματική απαλλαγή της πατρίδας μας από το μνημόνιο, που αποτυπώνει την εξαιρετικά δύσκολη και άνιση διαπραγμάτευση με τους εταίρους και τους πιστωτές». Απέναντι στις «προγραμματικές συμφωνίες» των αντιδραστικών δυνάμεων οι λα κές δυνάμεις και οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν μπορούν να υποταχτούν αλλά είναι ανάγκη να προχωρήσουν άμεσα στις δικές τους «συμφωνίες» και να ορίσουν το δικό τους πεδίο δράσης και αγώνα. σελ. 2 9 Νοέμβρη 2013 Παγκόσμια ημέρα δράσης ενάντια στα μεταλεία χρυσού στη Χαλκιδική Αθήνα: Προπύλαια 11 π.μ. Θεσσαλονίκη: Πλατεία ΧΑΝΘ 11π.μ. Ε μείς, οι άνθρωποι του κινήματος ενάντια στις καταστροφικές εξορύξεις στη Χαλκιδική, απευθυνόμαστε γι άλλη μια φορά σε εσάς, τους συμπολίτες μας, συναγωνιστές μας, συνανθρώπους μας. Στην Ελλάδα σήμερα συντελείται ένα έγκλημα. Με αφορμή την οικονομική κρίση, το περιβάλλον, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η δημοκρατία, η ελευθερία του λόγου, η ποιότητα ζωής γίνονται θυσία στο βωμό επιχειρηματικών συμφερόντων, πολιτικών φιλοδοξιών κι ενός νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, που στην Ελλάδα δείχνει το πιο απάνθρωπο πρόσωπό του. Στη Χαλκιδική, βιώνουμε εδώ και καιρό την πολιτική της «σωτηρίας της χώρας με κάθε κόστος». Με κόστος ανθρώπινες ζωές, ανθρώπινα δικαιώματα, φυσικό περιβάλλον. Στον τόπο μας σχεδιάζεται μια, τεραστίου μεγέθους, εξορυκτική δραστηριότητα που απειλεί να καταστρέψει ένα απίστευτης ομορφιάς και οικολογικής αξίας δάσος. Απειλεί να ρυπάνει τον υδροφόρο ορίζοντα, την ατμόσφαιρα, το έδαφος και τη θάλασσα. Απειλεί τις οικονομικές μας δραστηριότητες. Καταδικάζει και υποθηκεύει το μέλλον των παιδιών. Το κοινωνικό κίνημα διαμαρτυρίας και αντίστασης σ αυτά τα καταστροφικά σχέδια, έχει υποστεί απίστευτη κρατική καταστολή, αστυνομική βία, διώξεις, φυλακίσεις, συκοφάντηση, φίμωση, ποινικοποίηση. Κι όμως αντέχουμε. Συνεχίζουμε να διεκδικούμε δυναμικά το δικαίωμα στη ζωή και το όνειρο. ύναμή μας η αγάπη για τον τόπο μας, τον φυσικό και πολιτισμικό μας χώρο. ύναμή μας η ενότητά μας σ έναν κοινό αγώνα ζωής. ύναμή μας η αλληλεγγύη. Στις 9 του Νοέμβρη θα συναντηθούμε στη Θεσσαλονίκη σ' ένα συλλαλητήριο διαμαρτυρίας, διεκδίκησης και αλληλεγγύης. Σας καλούμε, την ίδια μέρα, να σταθείτε δίπλα μας και να συναντηθείτε κι εσείς στους δικούς σας τόπους σε μια κοινή δράση αλληλεγγύης. Μόνο ενωμένοι και αλληλέγγυοι μπορούμε να διεκδικήσουμε ένα αξιοπρεπές παρόν κι ένα καλύτερο μέλλον. 6 ΝΟΕΜΒΡΗ: Όλοι στη γενική απεργία! Αθήνα: Προσυγκέντρωση στις 10:30 π.μ. στο Μουσείο

2 2 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 2 Νοέμβρη 2013 Προγραμματική συμφωνία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με πλεόνασμα επίθεσης και εξάρτησης Στην μαζική Λαϊκή Αντίσταση η διέξοδος Ηπρόσφατη προγραμματική συμφωνία Σαμαρά Βενιζέλου (γάμο την είπαν κάποιοι) για τους όρους της συγκυβέρνησης ΝΔ ΠΑΣΟΚ αποτυπώνει το «νέο» επίπεδο συνεννόησης των αστικών πυλώνων του συστήματος. Την επικαιροποίηση της συμφωνίας του Ιούλη του 2012, μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ και τους κλυδωνισμούς που προκάλεσε. Την επικύρωση της συγκρότησης ενός αντιδραστικού μετώπου, μακράς πνοής, ενάντια στον λαό και την ζωή του, για «την διασφάλιση της σταθερής πορείας της χώρας μέσα στην ΕΕ, το ευρώ και την οριστική έξοδο από την κρίση». Για την «διαπραγμάτευση» των οικονομικών, πολιτικών και γεωστρατηγικών όρων της εξάρτησης της χώρας, μέσα στην παρόξυνση του ενδο-ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού ΗΠΑ-ΕΕ. Την διαμόρφωση ενός σταθερού αστικού πολιτικού κέντρου, με εξασφαλισμένη την στήριξη του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου και των επικυρίαρχων ιμπεριαλιστών. Πολλά λέγονται και γράφονται ακόμα και για κοινή κάθοδο των κομμάτων της συγκυβέρνησης στις επόμενες ευρωεκλογές, συμπτύσσοντας ένα «μέτωπο ευθύνης» απέναντι στον «λαϊκισμό» και τα «άκρα». Και ιδιαίτερα απέναντι στο «άκρο» που παλεύει για την έξοδο της χώρας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, που αντιμάχεται την πολιτική της φτώχειας και της εξαθλίωσης των εργαζόμενων και της νεολαίας. Χωρίς να απορρίπτουμε καμία πιθανότητα στις πολιτικές εξελίξεις, δεν θεωρούμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια τέτοιου χαρακτήρα «αναδιάρθρωση» του αστικού πολιτικού συστήματος. Την παραπάνω εκτίμηση έρχονται να επιβεβαιώσουν τα «επεισόδια», τόσο πριν την προγραμματική συμφωνία με τον Αβραμόπουλο, για την υπόθεση των υποβρυχίων, όσο και μετά με τον Τζιτζικώστα και την πρόσκληση της ΧΑ στην παρέλαση της 28ης Οκτώβρη. Και στις δύο περιπτώσεις, οι οποίες δεν θεωρούμε ότι αποτελούσαν προσωπική διαχείριση των πρωταγωνιστών τους, είναι εμφανέστατη η προσπάθεια της ΝΔ να χαρακτηρίσει την σχέση της με το ΠΑΣΟΚ σαν ένα «αναγκαίο κακό» που της έχει επιβληθεί αναγκαστικά. Είναι γεγονός ότι βρισκόμαστε μπροστά σε κρίσιμες εξελίξεις οι οποίες καθορίζονται από την κλιμάκωση της επίθεσης ενάντια στον εργαζόμενο λαό, την απαίτηση των ιμπεριαλιστών για πλήρη συμμόρφωση στα ήδη «συμφωνηθέντα» και στην επεξεργασία νέων βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων για να καλυφθούν τα διάφορα δημοσιονομικά και χρηματοδοτικά «κενά». Ο λαός απειλείται, για ακόμα μία φορά, να υποταχτεί στον μονόδρομο της εξαθλίωσής του, μιας και είναι ο μόνος που υπάρχει «για την οριστική και πραγματική απαλλαγή της πατρίδας μας από το μνημόνιο, που αποτυπώνει την εξαιρετικά δύσκολη και άνιση διαπραγμάτευση με τους εταίρους και τους πιστωτές». Για την διαχείριση αυτής της «άνισης διαπραγμάτευσης» με την τρόϊκα, η κυβέρνηση Σαμαρά καθημερινά και χωρίς σταματημό μεγαλώνει τον κατάλογο των αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων που, όπως και να τα βαφτίσουν (οριζόντια, συμφωνηθέντα, διαρθρωτικά), έχουν το ίδιο αποτέλεσμα στον λαό. Την ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια, ανεργία και εξαθλίωση, το ακόμα μεγαλύτερο χτύπημα των δικαιωμάτων και καταχτήσεων που έχουν απομείνει. Χιλιάδες απολύσεις και διαθεσιμότητες στο δημόσιο, μέχρι τέλος του χρόνου, των οποίων η επιβολή, όπως είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, είναι «στρατιωτικός νόμος». Νομοθετική κατοχύρωση των ομαδικών απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, αφού το υπάρχον πλαίσιο είναι «απαρχαιωμένο», όπως μας πληροφορεί ο υπουργός εργασίας Βρούτσης. Για να έχει η εργοδοσία λυμένα τα χέρια της να επιβάλει τους εκβιασμούς της πάνω στους εργαζόμενους, οικοδομώντας έτσι μία «βιώσιμη, ανταγωνιστική και αξιόπιστη εθνική οικονομία». Με την φορομπηξία να παίρνει τα χαρακτηριστικά λαίλαπας, με νέα χαράτσια που αυξάνουν τα προηγούμενα και ληστεύουν κυριολεκτικά την τσέπη των εργαζόμενων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Με νέα μείωση σε μισθούς σε εργαζόμενους των ΔΕΚΟ, γιατί τάχα διαπιστώθηκε ότι «υπερβαίνουν τον μέσο όρο των δημοσίων υπαλλήλων». Με την διάλυση της δημόσιας περίθαλψης για τον λαό και την πληρωμή κάθε επίσκεψης σε δημόσια νοσοκομεία - όσα δεν κλείσουν ακόμα-, σε φαρμακεία για συνταγές και φάρμακα, σε ιδιωτικές κλινικές. Με νέα επίθεση στα όρια συνταξιοδότησης και στα επίπεδα των συντάξεων, κύριων και επικουρικών, για να αντιμετωπιστεί δήθεν η «τρύπα» του ασφαλιστικού. Με τις ιδιωτικοποιήσεις- ξεπούλημα και το κλείσιμο οργανισμών, επιχειρήσεων και εργοστασίων, όπως ΛΑΡΚΟ και ΕΑΣ. Έτσι, υλοποιείται και η προγραμματική συμφωνία Σαμαρά Βενιζέλου, γιατί όπως γράφουν: «βασική μας αγωνία και επιδίωξή μας είναι η διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής, η ανάσχεση της ανεργίας και ιδίως των νέων, η προστασία των ευπαθών ομάδων, η αποκατάσταση των αδικιών». Η κυβέρνηση, με «προίκα» την λαίλαπα των αντιλαϊκών μέτρων, παλιών και νέων, ετοιμάζεται για «σκληρή διαπραγμάτευση» με τους εκπροσώπους των ιμπεριαλιστών της τρόικας. Μόνο που το πραγματικό περιεχόμενο της «διαπραγμάτευσης» δεν είναι το επίπεδο ζωής και τα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού που είναι «προγραμμένα» αλλά οι όροι και τα όρια καθώς και το πλαίσιο κίνησης της ντόπιας κεφαλαιοκρατικής αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού, μέσα στις «συμπληγάδες» του ενδο-ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Γιατί το κύριο ζήτημα του συστήματος της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης δεν είναι τα δημοσιονομικά ελλείμματα και τα χρηματοδοτικά κενά αλλά το «πλεόνασμα» στην παρόξυνση του ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ΗΠΑ-ΕΕ που εκδηλώνεται μέσα και έξω από την χώρα μας. Και η απάντηση, από την μεριά της κυβέρνησης, με την κλιμάκωση της επίθεσης στον λαό και την ακόμα μεγαλύτερη υποταγή στις ιμπεριαλιστικές επιταγές, δεν θεωρούνται «επαρκείς», για να εξασφαλίσουν ένα σταθερό πεδίο στις επενδύσεις, την ρευστότητα, την έξοδο στις αγορές αλλά κυρίως στα όρια της «δικαιοδοσίας» της στην χώρα και την περιοχή. Γιατί η παρόξυνση του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού απαιτεί από την αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό να «πάρει θέση» με τον έναν ή τον άλλον ιμπεριαλιστή, όσο τα περιθώρια των προσωρινών συμβιβασμών εξαντλούνται. Και καθόλου δεν σώζει την κατάσταση και δεν εξισορροπεί τα πράγματα το αντίθετο η Όσο και αν η «βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους», το «κούρεμα» ή οι διάφορες «επιμηκύνσεις του» έχουν επανέλθει στην αντιπαράθεση ΔΝΤ-ΕΕ, είναι πλέον φανερό σε όλους ότι αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου ενός ανταγωνισμού για πολιτική, οικονομική και γεωστρατηγική κυριαρχία, παράλληλα με την απομύζηση κάθε πραγματικού πλούτου του εργαζόμενου λαού και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Για αυτούς τους λόγους, και η «διαπραγμάτευση» με την τρόικα δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα έχει ως αποτέλεσμα τον ίδιο προσωρινό συμβιβασμό με τον αντίστοιχο περσινό. ενισχύστε την εκδοση Ετήσια Συνδρομή: Εσωτερικού 45 ευρώ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ: IBAN: GR Εξωτερικού 65 ευρώ BIC: ETHNGRAA Προλεταριακή Σημαία Κωδ.3112 Εκδόσεις ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ, Αστική μη κερδοσκοπική εταιρία Διευθύνεται αϖό Συντακτική Εϖιτροϖή Εκδότης: Γρ. Κωνσταντόϖουλος Υϖεύθυνος Σύνταξης: Β. Σαµαράς Εδρα: Εµµ. Μϖενάκη 43, Αθήνα, Τηλ: Fax: simea@kkeml.gr Θεσ/νίκη, Εγνατία 126 Τηλ: cpgmlthe@the.forthnet.gr

3 Σάββατο 2 Νοέμβρη 2013 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 3 Αποψη προσπάθεια του Πάγκαλου να «εκθέσει» ευρωπαϊκές μυστικές υπηρεσίες (ελληνική ΚΥΠ) για κατασκοπεία εις βάρος των ΗΠΑ. Όσο και αν η «βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους», το «κούρεμα» ή οι διάφορες «επιμηκύνσεις του» έχουν επανέλθει στην αντιπαράθεση ΔΝΤ-ΕΕ, είναι πλέον φανερό σε όλους ότι αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου ενός ανταγωνισμού για πολιτική, οικονομική και γεωστρατηγική κυριαρχία, παράλληλα με την απομύζηση κάθε πραγματικού πλούτου του εργαζόμενου λαού και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Για αυτούς τους λόγους, και η «διαπραγμάτευση» με την τρόικα δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα έχει ως αποτέλεσμα τον ίδιο προσωρινό συμβιβασμό με τον αντίστοιχο περσινό, όταν όλα τα ζητήματα ήταν «ανοιχτά» και έκλεισαν με «πολιτική επιλογή» τόσο των γερμανών όσο και των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών. Ήδη συζητείται ότι το πλαίσιο μιας νέας συμφωνίας άρα και οι «διαπραγματεύσεις» δεν έχουν όριο την συγκρότηση κυβέρνησης στην Γερμανία (πριν, το όριο υποτίθεται ότι ήταν το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών) αλλά φτάνει μέχρι την περίοδο μετά τις ευρωεκλογές. Πολύ πιθανά να έχουμε καθυστέρηση σε «οριστικές συμφωνίες» αλλά είναι σίγουρο ότι δεν θα έχουμε καμία καθυστέρηση στην επίθεση ενάντια στον λαό που θα ενταθεί το επόμενο διάστημα ακόμα περισσότερο. Απέναντι στις «προγραμματικές συμφωνίες» των αντιδραστικών δυνάμεων, οι λαϊκές δυνάμεις και οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν μπορούν να υποταχτούν αλλά είναι ανάγκη να προχωρήσουν άμεσα στις δικές τους «συμφωνίες» και να ορίσουν το δικό τους πεδίο δράσης και αγώνα. Παρόλη την παραλυτική στάση των ηγεσιών της ρεφορμιστικής αριστεράς, που είτε καλεί σε «ανατροπή της κυβέρνησης» και την εκλογή «αυτοδύναμης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ» είτε προκρίνει την διάσπαση και την περιχαράκωση των εργαζομένων στο ΠΑΜΕ- ΚΚΕ για «τους μοναδικούς αγώνες που έχουν αξία», ήδη ξεδιπλώνονται κινητοποιήσεις που αποτελούν το μόνο ελπιδοφόρο μήνυμα στο ζόφο των ημερών. Εντείνονται, επίσης, οι ζυμώσεις μέσα σε εργασιακούς χώρους και κλάδους για τον χαρακτήρα της αντιπαράθεσης και της σύγκρουσης με την κυβερνητική πολιτική. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες για τους εργαζόμενους και το κίνημα, η πανελλαδική συγκρότηση της ΛΑΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΙ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ αποτελεί ένα ακόμη μικρό βήμα για την υπόθεση της οικοδόμησης του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ που έχει ανάγκη ο κόσμος της δουλειάς και η νεολαία. Για να τροποποιηθούν, υπέρ του εργαζόμενου λαού, οι συσχετισμοί της πάλης και της σύγκρουσης ενάντια στην πολιτική του συστήματος της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης. Στην κατεύθυνση αυτή, οι εργαζόμενοι και ο λαός αλλά πρώτα από όλα οι δυνάμεις που θέλουν πραγματικά να υπηρετήσουν την υπόθεση της εργατικής- λαϊκής πάλης, οφείλουν να αξιοποιήσουν την απεργία της 6 Νοέμβρη, για να αποτελέσει ακόμα ένα βήμα μαζικών κινητοποιήσεων ενάντια στην πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας, της εξαθλίωσης και της εξάρτησης. Αδιευκρίνιστοι παραμένουν μέχρι αυτή τη στιγμή οι λόγοι για τους οποίους «πάγωσε» το ασφαλιστικό νομοσχέδιο που η κυβέρνηση σκόπευε να καταθέσει στη Βουλή την προηγούμενη Τρίτη. Το Υπουργείο Εργασίας διαψεύδει ότι η καθυστέρηση οφείλεται σε διαφωνίες της τρόικας και πιέσεις που ασκεί για σοβαρές ανατροπές στο ασφαλιστικό, αλλά κανείς δεν δείχνει να πείθεται. Υποτίθεται ότι στόχος του νέου νομοσχεδίου -που έφτασε στα... πρόθυρα της κατάθεσηςήταν να καλυφτεί το δημοσιονομικό κενό των 500 εκατομμυρίων ευρώ στην κοινωνική ασφάλιση. Ωστόσο, η τρόικα έχει άλλη γνώμη, καθώς θεωρεί ότι το κενό αυτό είναι πολύ ψηλότερο, αγγίζοντας τα 2 δισ. ευρώ! Μάλιστα, η τρόικα απειλεί -για μια ακόμη φορά- ότι δεν πρόκειται να έρθει στην Αθήνα εάν η κυβέρνηση δεν ξεκαθαρίσει το ύψος του δημοσιονομικού κενού. εν υπάρχει, λοιπόν, καμιά αμφιβολία ότι αυτό που απαιτούν οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ και του ΝΤ δεν είναι απλές παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό, αλλά σαρωτικές αλλαγές. Αλλαγές που θα σημάνουν μεγαλύτερη συρρίκνωση των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Αλλαγές που υπηρετούν το στρατηγικό στόχο του κεφάλαιου για πλήρη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης, για μετατροπή του καθολικού αυτού δικαιώματος της εργατικής τάξης σε μία προαιρετική παροχή της οποίας το ύψος και το εύρος θα αποφασίζουν τα επιτελεία του συστήματος. εν έχουν καμία διάθεση οι δυνάμεις του κεφάλαιου να συνεχίσουν να συμβάλλουν για την ασφαλιστική κάλυψη των εργαζομένων. εν έχουν την παραμικρή διάθεση να συνεχίσουν να επιστρέφουν το κομμάτι της κλεμμένης υπεραξίας που καλύπτει δικαιώματα όπως αυτό της ασφάλισης και της πρόνοιας. Τους το επιτρέπει ο ταξικός συσχετισμός, αλλά και τους το επιβάλλει ο λυσσαλέος μεταξύ τους ανταγωνισμός και η επιδίωξη για όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κέρδη. Ο προβεβλημένος κυβερνητικός στόχος θα αφορούσε δήθεν τη «θωράκιση» του ασφαλιστικού συστήματος από «παραβατικές συμπεριφορές», τον «εξοπλισμό» των ασφαλιστικών ταμείων «με θεσμικά εργαλεία που βελτιώνουν δραστικά την εισπρακτική ικανότητα του συστήματος» για την «καταπολέμηση της εισφοροδιαφυγής, με όποια μορφή έχει, αδήλωτη εργασία, ανασφάλιστη εργασία, μη υποβολή ΑΠΔ, υποβολή ΑΠΔ χωρίς καταβολή εισφορών, διασταύρωση προνοιακών επιδομάτων». Όμως και με την πιο στοιχειώδη ανάγνωση της πραγματικότητας, τινάζεται στον αέρα αυτή η επιχειρηματολογία. Σε ποιες ακριβώς ασφαλιστικές εισφορές αναφέρεται το υπουργείο, όταν η ανεργία διαρκώς διογκώνεται; Όταν η ανασφάλιστη εργασία πριμοδοτείται και δρομολογείται από την ίδια την κυβέρνηση και τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία, μέσω των διάφορων επιδοτούμενων προγραμμάτων; Όταν οι μισθοί (άρα, και οι ασφαλιστικές εισφορές) έχουν συρρικνωθεί δραματικά και συνεχίζουν να συρρικνώνονται; Όταν οι χαριστικές διατάξεις και οι ρυθμίσεις για τους εργοδότες έρχονται η μια μετά την άλλη, μπας και φιλοτιμηθούν να δώσουν κάτι από τα χρωστούμενα στα ασφαλιστικά ταμεία (που έχουν ήδη παρακρατήσει από τους εργαζόμενους). Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΠΟΣΕ ΙΚΑ, της ομοσπονδίας των εργαζομένων στο ΙΚΑ, οι συσσωρευμένες οφειλές των επιχειρήσεων ανέρχονται στα 8 δισ. ευρώ. Από αυτά έχουν ρυθμιστεί μόνο τα 1,792 δισ. ευρώ (!) και χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα εισπραχτούν κιόλας. Η ίδια η κυβέρνηση εκτιμάει-ελπίζει ότι από αυτά μπορούν να εισπραχθούν τα μισά, αφού -για παράδειγμα- τα 1,678 δισ. ευρώ αφορούν επιχειρήσεις που έχουν ήδη κλείσει!!! Να, λοιπόν, τι σημαίνει η τόνωση της «επιχειρηματικότητας» και της «ανταγωνιστικότητας» για τους εργαζόμενους. Να, σε ποιο έδαφος πατάει το «success story» και η «προσέλκυση επενδύσεων». Η τεράστια Ειδική Οικονομική Ζώνη που λέγεται Ελλάδα περιλαμβάνει φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο, ανασφάλεια και εξαθλίωση για τους εργαζόμενους. Και για του λόγου το αληθές, ας δούμε τα στοιχεία του εκέμβρη 2012 για τους συνταξιούχους του ΙΚΑ (πάλι σύμφωνα με την ΠΟΣΕ ΙΚΑ): Σε σύνολο συνταξιούχων, οι (49,4%) παίρνουν σύνταξη μέχρι 500 ευρώ, οι (24,4%) παίρνουν σύνταξη από 500 έως 700 ευρώ, οι (10,9%) έχουν συντάξεις από 700 έως ευρώ και μόλις συνταξιούχοι (15,22%) παίρνουν συντάξεις πάνω από ευρώ. Και για όσους δεν κατάλαβαν, ένα από τα στοιχεία που προκύπτει από τα παραπάνω είναι ότι οι Προς νέες αντιασφαλιστικές ανατροπές συνταξιούχοι των δύο πρώτων κατηγοριών, δηλαδή το 73,8% των συνταξιούχων του ΙΚΑ ζουν με εισοδήματα στα όρια της στατιστικής φτώχειας ή κάτω από αυτά. Τι ζητούν, λοιπόν, οι τροϊκανοί ιμπεριαλιστές; Μα, την επέκταση και χειροτέρευση αυτής της κατάστασης. ιότι δεν είναι δυνατόν ο στόχος για κατώτατο μισθό στα 300 ευρώ να μην συνοδεύεται από ακόμη χαμηλότερες συντάξεις. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο στο στόχαστρο έχουν μπει όλοι οι ασφαλισμένοι που πρόκειται να συνταξιοδοτηθούν τα αμέσως επόμενα χρόνια οι οποίοι, μαζί με αυτούς του ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ), υπολογίζονται σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες. Ανάμεσα σε αυτούς «φωτογραφίζονται» οι μητέρες με ανήλικα τέκνα και οι ασφαλισμένοι σε ημόσιο, ΕΚΟ, τράπεζες που έχουν τα απαραίτητα ένσημα αλλά όχι την απαιτούμενη ηλικία, (οι λεγόμενες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις), οι εργαζόμενοι στα ΒΑΕ και άλλοι. Όλοι αυτοί, είτε μέσα από τη μείωση των συντάξεων είτε μέσα από την αύξηση των ορίων ηλικίας, είναι από τους πρώτους που θα βιώσουν τη νέα αντιασφαλιστική επίθεση. Και μαζί με αυτούς, στο στόχαστρο έχουν ήδη μπει οι επικουρικές συντάξεις, το εφάπαξ ακόμη και το ΕΚΑΣ που βαίνει προς πλήρη κατάργηση, αφού από 1/1/2014 -σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του θα δίνεται μόνο σε όσους έχουν συμπληρώσει το 65ο έτος ηλικίας, δηλαδή περικόπτεται από συνταξιούχους. Ανεξάρτητα, λοιπόν, από το πότε θα κατατεθεί το νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, οι στόχοι του είναι ξεκάθαροι και βαθιά αντιλαϊκοί και αντεργατικοί. Γι αυτό και το λαϊκό-εργατικό κίνημα πρέπει να προετοιμαστούν γι αυτήν την αναμέτρηση. Μια αναμέτρηση που δεν αφορά μόνο κάποιες συγκεκριμένες ομάδες, αλλά το σύνολο του λαού και των εργαζομένων.

4 4 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 2 Νοέμβρη 2013 Τραγική η κατάσταση στο Κέντρο Προσφύγων Λαυρίου δημοκρατικά δικαιώματα 220 ενήλικες, 65 παιδιά και 15 βρέφη, που ζουν στο Κέντρο Προσφύγων του Λαυρίου, διαθέτουν για τη διατροφή τους μόνο μακαρόνια, στερούνται φαρμάκων, ζεστού νερού και ειδών προσωπικής υγιεινής. Οι εργαζόμενοι στο κέντρο βρίσκονται απλήρωτοι για 10 μήνες ενώ οι προμηθευτές έχουν διακόψει την πίστωση, καθώς δεν έχουν πληρωθεί για το Δεν πρόκειται περί «ανθρωπιστικής κρίσης» αλλά για πολιτική επιλογή των κρατούντων, σε συνθήκες κρίσης του συστήματος της εκμετάλλευσης. Ας θυμηθούμε και την εισβολή των ΜΑΤ στο Κέντρο όπου ζουν Κούρδοι πρόσφυγες που αιτούνται πολιτικού ασύλου, τον περασμένο Αύγουστο μετά το περιστατικό με το πλοιάριο στη Χίο, και το πογκρόμ ενάντια στους πολιτικούς πρόσφυγες, το οποίο συνεχίζεται. Πέρα απ την αλληλεγγύη που έχει επιδείξει ο λαός του Λαυρίου, πρέπει ν αναπτυχθεί κίνημα τόσο αλληλεγγύης όσο και διεκδίκησης, απαιτώντας απ την κυβέρνηση την άμεση επίλυση του προβλήματος διαβίωσής τους, τη χορήγηση πολιτικού ασύλου και την πληρωμή των δεδουλευμένων των εργαζόμενων. Ξυλοδαρμός μεταναστών απ τους εργοδότες τους Άλλη μία Μανωλάδα εμφανίστηκε στη Μεσσαρά της Κρήτης. Πέντε Πακιστανοί μετανάστες εργάτες δέχθηκαν άγριο ξυλοδαρμό, στις 16/10, απ τους κτηνοτρόφους εργοδότες τους, επειδή δεν εμφανίστηκαν για δουλειά, μια ημέρα που είναι αργία για τους μουσουλμάνους, και όντας απλήρωτοι επί μήνες. Η αστυνομία συνέλαβε τους... μετανάστες, που δεν κατείχαν τα «νόμιμα έγγραφα» ενώ αναζητεί τους δράστες. Ποιος είπε πως ο ρατσισμός δεν είναι ταξικός; Προσαγωγή 15 ατόμων για αφισοκόλληση έγινε στην οδό Πατησίων, το απόγευμα της Τρίτης, 15/10. Οι προσαχθέντες που κολλούσαν αφίσες, οι οποίες καλούσαν σε αντιφασιστική μοτοπορεία στο Πέραμα, κρατήθηκαν στη Γ.Α.Δ.Α. για 4 ώρες, υποβλήθηκαν σε λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων και αφέθηκαν ελεύθεροι χωρίς να τους απαγγελθούν κατηγορίες. Η αστυνομία δεν επέτρεψε επίσης στους δικηγόρους να επικοινωνήσουν μαζί τους. Αντιδραστικές τροπολογίες σε υποκριτικά νομοσχέδια Ψηφίστηκε στις 22/10, «επί της αρχής», από Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ., το νομοσχέδιο για την «ηλεκτρονική επιτήρηση καταδίκων και υποδίκων». Το νομοσχέδιο αυτό έρχεται, υποτίθεται, να απαντήσει στο πρόβλημα της αποσυμφόρησης των φυλακών, με τη δυνατότητα που δίνει σε ορισμένους απ τους κρατούμενους να εκτίουν την ποινή τους σε «κατ οίκον περιορισμό», φορώντας ένα σύστημα γεωεντοπισμού (το λεγόμενο ηλεκτρονικό «βραχιόλι»). Η αντιδραστική παρέμβαση, ωστόσο, γίνεται κυρίως μέσω των τροπολογιών που εισάγονται στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο, στο όνομα πάντα της αποτελεσματικότερης «καταπολέμησης του οργανωμένου εγκλήματος». Σε μια κοινωνία που γεννά καθημερινά το έγκλημα («νόμιμο» ή παράνομο) και σε μια πολιτική περίοδο, όπου «εγκληματικές» χαρακτηρίζονται, απ την κυβέρνηση και τους εκπροσώπους του συστήματος, και εκφράσεις του λαϊκού αγώνα. Έτσι, σύμφωνα με εισαγγελική διάταξη, θα εκδίδονται και θα δημοσιοποιούνται, με ταχύρρυθμες διαδικασίες, προσωπικά δεδομένα -ονοματεπώνυμα και φωτογραφίες- όσων εμπλέκονται σε «εγκληματικές οργανώσεις, υποθέσεις τρομοκρατίας ή σε κακουργηματικά εγκλήματα, κατά της γενετήσιας ελευθερίας και σε εγκλήματα οικονομικής εκμετάλλευσης της γενετήσιας ζωής». Γνωρίζουμε, βέβαια, πως στην έννοια που δίνουν οι πολιτικοί διαχειριστές του συστήματος, στον όρο «τρομοκρατία», εμπεριέχεται κι ο αγωνιζόμενος λαός, όπως γνωρίζουμε και την ποινικοποίηση της πολιτικής δράσης. Μια άλλη τροπολογία αφορά την «παραβίαση κυρώσεων ή περιοριστικών μέτρων που έχουν επιβληθεί σε βάρος κρατών ή οντοτήτων ή οργανισμών ή φυσικών ή νομικών προσώπων, με αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. ή με κανονισμούς της Ε.Ε.». Η παραβίαση αυτή τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον 6 μηνών. Άρα, αποφάσεις οργάνων της Ε.Ε. ή του Ο.Η.Ε., είτε σε βάρος λαών χωρών (απέναντι στον Παλαιστινιακό λαό για παράδειγμα, ή το λαό της Συρίας) είτε με χαρακτήρα πολιτικής καταδίκης (η εξομοίωση κομμουνισμού φασισμού, για παράδειγμα) πρέπει να γίνουν αποδεκτές, και κάθε κίνηση «μη αποδοχής», ποινικοποιείται! Για να «ξεκαθαρίσει» μάλιστα παραπέρα το πνεύμα της τροπολογίας, ο Βορίδης, απαντώντας στο ΚΚΕ, δήλωσε «Λέει κάποιος «εγώ θεωρώ ότι ένας νόμος είναι κακός, θεωρώ ότι νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Σε ηθικό επίπεδο το καταλαβαίνω τι λέει. Σε νομικό επίπεδο όμως λέει κάτι εντελώς ακατάληπτο και το οποίο δεν μπορούμε να συμμεριστούμε. Εδώ μπορεί βεβαίως να αμφισβητηθεί και η απόφαση του Σ.Α. του ΟΗΕ, μπορεί να αμφισβητηθεί και η διοικητική πράξη και η αστυνομική διάταξη και η απόφαση ενός δικαστηρίου. Όταν όμως τελειώσει η συζήτηση, έχουμε πια δίκαιο. Μπορώ να παραβιάσω το δίκαιο;». Πίσω από νόμους κι αποφάσεις που υποτίθεται πως «τακτοποιούν» και «εκσυγχρονίζουν» το σωφρονιστικό τρομάρα του σύστημα, εισάγονται κι αποκαλύπτονται πλευρές της φασιστικοποίησης. Αντιφασιστική διαδήλωση στο Κερατσίνι Μαζική αντιφασιστική διαδήλωση (πάνω από χίλιοι διαδηλωτές) πραγματοποιήθηκε στο Κερατσίνι την Παρασκευή 18/10, με αφορμή την συμπλήρωση ενός μήνα από την δολοφονία του αντιφασίστα αγωνιστή Π. Φύσσα. Η συγκέντρωση, στον τόπο της δολοφονίας, και η διαδήλωση είχαν αποφασιστεί από τον πρόσφατα συγκροτημένο Αντιφασιστικό Συντονισμό Κερατσινιού-Δραπετσώνας-Περάματος. Η Λαϊκή Αντίσταση (δεν συμμετέχει στον Συντονισμό), με μαζικές εξορμήσεις στις γειτονίες της Αμφιάλης και των Ταμπουρίων, μοιράζοντας χιλιάδες προκηρύξεις, καθώς και με την ανάρτηση πανό, συνέβαλε στην προπαγάνδιση της διαδήλωσης. Η πολιτική παρέμβαση του σχήματος είχε ως στόχο η διαδήλωση αυτή να μην αποτελέσει μόνο βήμα καταγγελίας ενάντια στο φασιστικό-ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Αντίθετα, να πάρει συνολικότερα χαρακτηριστικά καταγγελίας της κυβερνητικής πολιτικής, του εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα που επιβάλει το ντόπιο κεφάλαιο και οι ιμπεριαλιστές. Μαζικό και το μπλοκ της Λαϊκής Αντίστασης στη διαδήλωση που πλαισιώθηκε από νεολαία και κατοίκους της περιοχής. Με αντικυβερνητικά, αντιιμπεριαλιστικά, αντιφασιστικά συνθήματα, με συνθήματα για το δικαίωμα στη δουλειά και τη ζωή, με τον παλμό και τη ζωντάνια της νεολαίας, το μπλοκ άφησε το πολιτικό στίγμα του στις γειτονιές από όπου πέρασε η διαδήλωση. Έκανε ξεκάθαρο, δηλαδή, ότι ο αντιφασιστικός αγώνας είναι κομμάτι της αντικαπιταλιστικής-αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Ότι το τσάκισμα του φασισμού μπορεί να εγγυηθεί μόνο το λαϊκόεργατικό κίνημα που οργανώνει την αντίστασή του ενάντια στη βάρβαρη επίθεση του συστήματος και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Στη διαδήλωση συμμετείχαν συλλογικότητες που δρουν στην περιφέρεια του Πειραιά, οργανώσεις και κόμματα της Αριστεράς (πλην του ΚΚΕ).

5 Σάββατο 2 Νοέμβρη 2013 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 5 Εκδήλωση ΚΕΔΔΕ «Το μνημονιακό τόξο, το φασιστικό βέλος και οι λαϊκές ελευθερίες της εποχής μας» Την Τρίτη 22 Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ εκδήλωση-συζήτηση από την ΚΕ Ε (Κίνηση για τις Ελευθερίες και τα ημοκρατικά ικαιώματα της Εποχής μας) με θέμα «Το μνημονιακό τόξο, το φασιστικό βέλος και οι λαϊκές ελευθερίες της εποχής μας» με ομιλητές τους Κ. Αρβανίτη, Μ. Αρκολάκη,. Καλτσώνη, Γ. Κασιμάτη, Γ. Κατρούγκαλο, ενώ την ομιλία συντόνισε ο Π. Φραντζής. Σε μία κατάμεστη αίθουσα έγινε μια αρκετά ενδιαφέρουσα συζήτηση όπου έγινε προσπάθεια σύνδεσης του φασιστικού φαινομένου με την έξαρση της καταστολής και της καταπάτησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων στην πρόσφατη περίοδο της κρίσης και των μνημονίων. Όπως είπε στο άνοιγμα της εκδήλωσης ο Φραντζής για τον τίτλο της εκδήλωσης, «τον χρησιμοποιούμε εννοώντας ότι το βέλος του φασισμού δεν φύτρωσε από μόνο του στο έδαφος της κρίσης, αλλά βγήκε από τη φαρέτρα συγκεκριμένων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που αυτοπροσδιορίζονται άλλοτε ως συνταγματικό τόξο, άλλοτε ως δημοκρατικό τόξο, άλλοτε ως δυνάμεις ευρωπαϊκού προσανατολισμού πάντως στη γλώσσα του λαού πέρασαν ως μνημονιακοί, μνημονιακές δυνάμεις». Η συζήτηση δεν περιορίστηκε στα ζητήματα φασισμού και κρατικής καταστολής αλλά σε σχέση με την κυρίαρχη πολιτική των μνημονίων τέθηκε το ζήτημα της ανατροπής της, χωρίς όμως να αποφευχθούν οι αυταπάτες για τον κυβερνητισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Στο διάλογο που επακολούθησε, παρενέβη και ο σ. Γ. Βάρλας, ο οποίος, εκτός των άλλων, επεσήμανε την επιτακτική ανάγκη της κινηματικής ενεργοποίησης της ΚΕ Ε ενάντια στη φασιστικοποίηση και την καταστολή. Παρακάτω, δημοσιεύουμε την ομιλία του σ. Μανόλη Αρκολάκη. Κρίση, φασιστικοποίηση και φασισμός του Μανόλη Αρκολάκη Ι Για ένα θέμα που επικεντρώνεται στον αυταρχισμό, την κρατική βία και τη φασιστική απειλή, δεν είναι δυνατόν να ξεκινήσω παρά με, τρόπον τινά, κοινότοπη αναφορά στις οικονομικο-κοινωνικές συνθήκες. Το ζήτημα δηλαδή της κρίσης που ταλανίζει τις ζωές μας τα τελευταία χρόνια και έχει ανατρέψει άρδην τις συνθήκες που διέπουν τη διακυβέρνηση, την οικονομική εξέλιξη και τις κοινωνικές σχέσεις με τρόπο πρωτόγνωρο για τα μεταπολεμικά δεδομένα. Μια κρίση που εμφανίστηκε -ή αν θέλετε προβλήθηκεσαν κρίση χρέους για την ελληνική περίπτωση, η ίδια όμως η πραγματικότητα και η διάρκειά της επιβεβαίωσαν όλους αυτούς που επέμεναν από την αρχή ότι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά είναι τέτοια που καταδεικνύουν τη δομική της φύση. Για την ακρίβεια, πρόκειται για έξαρση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που ξέσπασε το 1973 ως πετρελαϊκή κρίση και συνεχίζεται από τότε με εξάρσεις και υφέσεις, όπως φαίνεται από τις χρηματιστηριακές της εκφάνσεις. Εστιάζω στα δομικά χαρακτηριστικά της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης για να επιμείνω στην αδυναμία που έχει το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα να συνεχίζει να βρίσκει πρόσκαιρες διεξόδους μέσω κάποιας χρηματιστηριακής φούσκας ώστε να διαιωνίζεται από τη μία πλευρά η εκμετάλλευση και η υπερσυγκέντρωση κεφαλαίων και από την άλλη η δημιουργία κερδών χωρίς την ανάλογη οικονομική μεγέθυνση του πραγματικού παραγωγικού τομέα της οικονομίας. Χωρίς να θέλω να υπεισέλθω σε λεπτομερή επιχειρήματα, η συνεχιζόμενη από τη δεκαετία του 1960 πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους και η υπερσυσσώρευση κεφαλαίων καταδεικνύουν τα δομικά προβλήματα του καπιταλισμού με επακόλουθο, στη φάση που βρίσκεται, να οξύνονται πρώτα και κύρια οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, οι οποίες εκφράζονται με οικονομικούς ανταγωνισμούς και περιφερειακές πολεμικές συγκρούσεις, οι οποίες, όπως έχουν δείξει οι πρόσφατες περιπτώσεις, έχουν φτάσει πια στα όριά τους όσον αφορά την αποτελεσματικότητα και τη δυνατότητα διεξόδου. Αν η εφιαλτική προοπτική της γενικευμένης σύγκρουσης αρχίζει να διακρίνεται στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, η πολιτική που εφαρμόστηκε όλα αυτά τα χρόνια και οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση όχι μόνο δεν έχει σταματήσει αλλά εφαρμόζεται με μεγαλύτερη ένταση. Την πολιτική αυτή την είδαμε ήδη από το 1975 να εφαρμόζεται πρώτα και κύρια στις ίδιες τις ΗΠΑ όπου οι διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία και το κράτος μπόρεσαν να υλοποιηθούν έχοντας ως βασική προϋπόθεση το χτύπημα του συνδικαλιστικού κινήματος, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και του κράτους πρόνοιας καθώς και την ιδεολογική επίθεση με προβολή του συντηρητισμού και του αντικομμουνισμού. Όπως και αν ονομάσουμε αυτές τις πολιτικές (νεοφιλελευθερισμός, μιλιταριστικός κεϋνσιανισμός, με ή χωρίς τη μάσκα του ιδεολογήματος της παγκοσμιοποίησης), η ουσία είναι ότι πρόκειται για όξυνση του ταξικού πολέμου με πρωτοβουλία του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος που σημαδεύτηκε, ειδικά μετά το 1993, με την ολοκλήρωση της ήττας του επαναστατικού κινήματος. Ζούμε λοιπόν τη φάση μιας στροφής της σπειροειδούς πορείας με την επιθετικότητα του πληγωμένου συστήματος, την αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης, τη χρεοκοπία του μεταπολεμικού ρεφορμιστικού κινήματος και την αναγκαιότητα της ανάκαμψης ενός νέου κινήματος που θα μπορεί να ανατρέψει τους δυσμενείς όρους κάτω από τους οποίους διεξάγεται η σημερινή ταξική πάλη. ΙΙ Για την ελληνική περίπτωση, η όξυνση της κρίσης ανέδειξε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο όχι μόνο την εφαρμογή όλα αυτά τα χρόνια από όλες τις κυβερνήσεις (συντηρητικές και σοσιαλδημοκρατικές) της παραπάνω πολιτικής, αλλά και τις ιδιαίτερες επιπτώσεις της λόγω των εξαρτησιακών σχέσεων με τα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΕΕ και ΝΑΤΟ). Από τη μία πλευρά, ήδη από τη δεκαετία του 1980, είχαμε το σταδιακό χτύπημα των εργατικών και συνδικαλιστικών κατακτήσεων, τη συρρίκνωση του έτσι κι αλλιώς αναιμικού κράτους πρόνοιας και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, με αποτέλεσμα τη μετάβαση από την παραδοσιακή κοινωνία της πειθάρχησης στην κοινωνία του ελέγχου. Τη διαδικασία αυτή μπορούμε να την ορίσουμε ως φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής αφού η προβολή του ατομισμού και του καταναλωτισμού επιδιώχθηκε με συγκεκριμένα ιδεολογικά πρότυπα που απαιτούσαν την ατομική υπερχρέωση μέσω του δανεισμού, την κυριαρχία του ιδιωτικού χώρου με την παράλληλη συρρίκνωση του δημόσιου χώρου ο οποίος πλέον παρακολουθείται και ελέγχεται παντοιοτρόπως με επίφαση την ατομική ασφάλεια και τον κίνδυνο της τρομοκρατίας. Αν αυτές οι πολιτικές δεν έγιναν άμεσα αντιληπτές ή δεν υλοποιήθηκαν στον ίδιο βαθμό που είχε γίνει στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, οφείλεται και στις εγγενείς αδυναμίες του ελληνικού αστικού κράτους και των μηχανισμών του αλλά κυρίως στην υπάρχουσα δυναμική ενός λαϊκού κινήματος που όχι μόνο είχε αντέξει αλλά και είχε δυναμώσει από την εμπειρία του μετεμφυλιακού κράτους και της επτάχρονης φασιστικής δικτατορίας. Ένα κίνημα όμως που είχε αρχίσει να αφοπλίζεται από τη μακρόχρονη κυριαρχία του ρεφορμισμού, την αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης, το ξεθώριασμα της κομμουνιστικής προοπτικής και την άμβλυνση της ικανότητας αντίστασης στην επιβολή των επιλογών της αστικής τάξης. Από την άλλη πλευρά, η έξαρση της κρίσης από το 2008 και μετά κατέδειξε μία από τις βασικές διεργασίες που συντελούνται σε παγκόσμια κλίμακα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, το φαινόμενο της συσσώρευσης δια της υφαρπαγής από τις εξαρτημένες χώρες που παρουσιάζει χαρακτηριστικά τυπικής πρωταρχικής συσσώρευσης, όπως την ξέρουμε από την ιστορία του καπιταλιστικού συστήματος, η οποία αν στην πρώιμη εξέλιξη του καπιταλισμού επέτρεψε την αλματώδη ανάπτυξή του, στη φάση του ιμπεριαλισμού, τόσο στη δεκαετία του 1930 όσο και σήμερα έχει κύριο σκοπό τη δημιουργία προϋποθέσεων για πλεονεκτική θέση των διαφόρων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην προοπτική της γενικευμένης σύγκρουσης. Αυτού του είδους όμως η συσσώρευση τόσο στην κλασική της μορφή όσο και στη σημερινή χαρακτηρίζεται πρώτα και κύρια από την έξαρση της βίας, αφού η βασική επιλογή είναι η απόσπαση όσον το δυνατόν περισσότερης απόλυτης και όχι σχετικής υπεραξίας. Η βία λοιπόν ξεκινά από τις ίδιες τις εργασιακές σχέσεις με την άγρια εκμετάλλευση (εντατικοποίηση, απλήρωτη υπερεργασία, μείωση των αποδοχών), τον εκβιασμό μέσω της τεράστιας ανεργίας, τις περικοπές των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και την αντικατάστασή τους με τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, την επιδοτούμενη υποαπασχόληση, την υποτιθέμενη φιλανθρωπία των ΜΚΟ. Για να μπορέσει όμως να γίνει αποδεκτή αυτή η βία, απαιτείται η παραπέρα αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων μαζών με τη βίαιη διάλυση κάθε συλλογικής έκφρασης (διάλυση της πρωτοβάθμιας συνδικαλιστικής συγκρότησης, απαγόρευση απεργιών, πρόσφατα και των στάσεων εργασίας, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και αντικατάσταση με τις ατομικές συμφωνίες, κατάργηση της μονιμότητας με την επίφαση της αξιολόγησης, ενώ πρόσφατα είδαμε και την αυτοαξιολόγηση -κατά τη γνώμη μου η αποθέωση της κοινωνίας του ελέγχου. ΙΙΙ Η φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής για να μπορέσει να δημιουργήσει συνθήκες συναίνεσης και υποχρεωτικής αποδοχής απαιτεί και διεργασίες στο εσωτερικό των κρατικών μηχανισμών και των αστικών θεσμών που θυμίζουν φαινόμενα είτε εκφασισμού του κράτους είτε κατάστασης εξαίρεσης με επίφαση κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Έχει ήδη επισημανθεί από πολλούς ότι η πληθώρα των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου και οι κυβερνήσεις τεχνοκρατών αποτελούν τυπικά παραδείγματα για μια πορεία προς την κατάσταση εξαίρεσης. Επίσης, δεν πρόκειται μόνο για τη γιγάντωση των κλασικών μηχανισμών καταστολής και της καθημερινής πια χρήσης τους σε κάθε εκδήλωση αντίστασης, ούτε για την έξαρση της ιδεολογικής τρομοκρατίας, αλλά για τις μορφές και τους τρόπους διακυβέρνησης που επιλέγει η αστική τάξη, όταν νιώθει να αμφισβητείται ο ηγεμονικός της ρόλος στην κοινωνία. Και για την περίπτωση της Ελλάδας, όταν η κυνική ιμπεριαλιστική παρέμβαση αποκαλύπτει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τις εξαρτησιακές σχέσεις, η αμφισβήτηση της ηγεμονίας της απλώνεται και σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Η περιπλοκότητα της σημερινής κατάστασης φαίνεται, από τη μια πλευρά, από το γεγονός ότι σε συνθήκες κρίσης η αστική τάξη για να είναι αποτελεσματικότερη η ενιαία της επίθεση στον ταξικό εχθρό προτιμά να στηρίζεται σε έναν από τους υπάρχοντες πολιτικούς της εκφραστές, ενώ, από την άλλη πλευρά, η εμβάθυνση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης προκαλεί, συν τοις άλλοις, την όξυνση των ενδοαστικών αντιθέσεων. Βλέπουμε λοιπόν σήμερα την απαξίωση ενός μεγάλου αστικού κόμματος και τη στήριξη του άλλου πυλώνα του παλαιότερου δικομματισμού αλλά και την αναγκαστική επιλογή των κυβερνήσεων συνασπισμού. Για να θυμηθούμε όμως και τον Γκράμσι, κάθε κυβέρνηση συνασπισμού δεν είναι παρά ένας αρχικός βαθμός καισαρισμού, επισημαίνοντας ότι ο καισαρισμός ή ο βοναπαρτισμός δεν απαιτούν πάντοτε την ύπαρξη κάποιας μεγάλης προσωπικότητας. Μέσα σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο, πρέπει να δούμε και το φαινόμενο της ενδυνάμωσης του φασισμού ως πολιτική συγκρότηση με κοινωνική ανταπόκριση. Η διάλυση και η φτωχοποίηση των μεσοστρωμάτων καθώς και η αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης οδηγεί στην αμφισβήτηση του παραδοσιακού πολιτικού κατεστημένου και σε συνδυασμό με την αδυναμία του επαναστατικού παράγοντα επιτρέπεται η εμφάνιση, η ενδυνάμωση και η σχετικά αυτόνομη παρουσία πολιτικών μορφωμάτων φασιστικής, ρατσιστικής, εθνικιστικής και αντικομμουνιστικής αντίληψης, τα οποία εκτός από τη διευρυμένη εκλογική έκφραση μπορούν λόγω των περιστάσεων να στρατολογούν λούμπεν στοιχεία που δρουν εγκληματικά με τη σχετική ανοχή των κρατικών μηχανισμών. Είναι η περιπλοκότητα που αναφέρθηκα παραπάνω, δηλαδή οι ενδοαστικές αντιθέσεις και ο ιμπεριαλιστικός παράγοντας που καθορίζει το βαθμό ανοχής και χρήσης των φασιστικών συμμοριών, που έτσι κι αλλιώς θα συνεχίζουν να υπάρχουν και να τροφοδοτούνται από την κρισιακή συνθήκη. Απέναντι σε όλα αυτά, τι γίνεται με το κίνημα αντίστασης; Προσπαθεί να διαμορφωθεί με αποσυγκροτημένο το κοινωνικό υποκείμενο, με τη χρόνια κυριαρχία του ρεφορμισμού σε συνδικαλιστικό επίπεδο, με σοβαρότατες αδυναμίες ακόμη και για τακτική υποχώρηση στην ταξική επίθεση, με αδυναμία υπεράσπισης των μεταναστών ενάντια στο ρατσισμό, των πολιτικών προσφύγων από τις απελάσεις και τις φυλακίσεις. Περιορίζοντας την αναφορά στην περίπτωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, της κρατικής καταστολής, των επιστρατεύσεων, των φυλακίσεων, των παρακολουθήσεων και του ελέγχου, της φασιστικής απειλής και, πολύ πιθανόν σύντομα, των απαγορεύσεων στην πολιτική έκφραση και δράση, τότε η ύπαρξη και η ενεργοποίηση πρωτοβουλιών όπως η ΚΕΔΔΕ αποτελούν επιτακτική ανάγκη ώστε να συσπειρωθούν όσο το δυνατόν πλατύτερες δυνάμεις που να παρεμβαίνουν δυναμικά και αποφασιστικά στις πάμπολλες περιπτώσεις βίας και καταστολής, φασιστικοποίησης και φασιστικής δράσης, συμβάλλοντας έτσι στην πορεία ανατροπής της πολιτικής που μας έχει οδηγήσει στη σημερινή κατάσταση.

6 6 Προλεταριακή Σημαία ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Σάββατο 2 Νοέμβρη 2013 ΜΑΡΑΘΩΝΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ «Ήταν μια κίνηση απελπισίας και απόγνωσης, αλλά συνάμα και αντίστασης» ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Οι σχολικοί φύλακες που απολύθηκαν κατά τα πρότυπα της ΕΡΤ, την ίδια μέρα με τους εκπαιδευτικούς τεχνικών ειδικοτήτων, προσπάθησαν να βρεθούν για να αγωνιστούν και να διεκδικήσουν πίσω τη δουλειά τους και τη ζωή τους. Σ αυτήν την κατεύθυνση έγιναν συνελεύσεις κατά τόπους, που κατέληξαν σε μια πανελλαδική συνέλευση στην Θεσσαλονίκη και με την απόφαση να συγκροτηθούν συντονιστικές επιτροπές που θα συντονιστούν πανελλαδικά. Παράλληλα, αποφάσισαν να συμμετέχουν σε όλες τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις που θα οργανωθούν από κοινού με άλλους εργαζόμενους ή απολυόμενους. Έστησαν σκηνές έξω από το δημαρχείο Θεσσαλονίκης, χρησιμοποιώντας το χώρο σαν σημείο αναφοράς του αγώνα τους, όπου θα βρίσκονται, θα συζητούν, θα ενημερώνουν τους πολίτες που εξυπηρετούνται στο δήμο, αλλά και σαν σημείο οργάνωσης του αγώνα. Εκεί, μέσα στις συζητήσεις και αναζητήσεις για τον τρόπο που θα κινητοποιούσε όλους τους συναδέλφους, βλέποντας μετά τη διαδήλωση της ΔΕΘ ότι περιορίζονταν οι δυνατότητες διαμαρτυρίας και αντίστασης, αφού είχαν χάσει το όπλο της απεργίας και αφού ούτε τα σωματεία ούτε η ΠΟΕ ΟΤΑ οργάνωσαν τον αγώνα ενάντια στις απολύσεις, αποφάσισαν να πάνε στην Αθήνα περπατώντας. Μια πεζοπορία διάρκειας ενός περίπου μήνα. Ήταν τέτοια η αποφασιστικότητα, που ξεπέρασαν και το δικό τους χρονοδιάγραμμα: έφτασαν στην ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή στις 21 Οκτώβρη. Μαζί τους είχαμε την τιμή και τη χαρά να μοιραστούμε κοινές πορείες και αγώνες, πολλά χρόνια. Ζητήσαμε από τον Μανώλη Σταθόπουλο να μας πει ο ίδιος για αυτόν τον αγώνα: Π.Σ: Μανώλη, πες μας για το ξεκίνημα αυτής της πεζοπορίας. Μανώλης: Στις 28 του Σεπτέμβρη, με απόφαση της συντονιστικής επιτροπής σχολικών φυλάκων Θεσσαλονίκης, ξεκινήσαμε μια κινητοποίηση που παρόμοια είχε να γίνει 40 χρόνια. Πεζοπορία διαμαρτυρίας 560 χιλιομέτρων από τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Αθήνα. Η κινητοποίηση αποφασίστηκε μετά την «προγραφή» της 23ης του Ιούλη με τίτλο «διαθεσιμότητα-απόλυση σχολικών φυλάκων». Ήταν μια κίνηση απελπισίας και απόγνωσης, αλλά συνάμα και αντίστασης. Αποφασίσαμε να μην σκύψουμε, να μην δεχτούμε μοιρολατρικά τον πέλεκυ του δήμιου (κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ). Αυτή θεωρώ ότι ήταν μια πρώτη, μικρή, αλλά σημαντική νίκη. Π.Σ: Νίκη στη φάση απελπισίας να μην παραδίνεσαι, να προχωράς και να αναζητάς τρόπους αντίστασης. Ποιον στόχο είχατε σ αυτόν τον επίπονο, μακρύ δρόμο; Μανώλης: Ο στόχος μας ήταν να αφυπνίσουμε συνειδήσεις, να πείσουμε έναν κόσμο ότι μπορεί να αγωνιστεί και να νικήσει, να ενώσουμε τις αγωνίες των ανέργων και των απολυμένων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Να φτάσουμε στην Αθήνα πολλοί. Η εξέλιξη της πορείας αυτής ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Κανείς μας, ούτε και ο πιο αισιόδοξος, δεν περίμενε ότι θα έπαιρνε τέτοια κινηματικά χαρακτηριστικά, συσπείρωσης και αγωνιστικότητας. Αντιμέτωποι με σωματική κούραση, καιρικά φαινόμενα, κυνηγητό με την αστυνομία (που άγγιξε τα όρια της τρομοκρατίας), αλλά και την εμμονή των «μεγαλοκαναλιών» στο να μη δώσουν δράμι ενημέρωσης (τέτοια εντολή έχουν, να μη δείχνουν το λαό στα κάγκελα). Πεισμώσαμε πιο πολύ, συνεχίσαμε με περισσότερο θυμό και αποφασιστικότητα. Ένα οδοιπορικό-κόλαφος για την κυβέρνηση των οσφυοκαμπτών και εντολοδόχων της τρόικας που κομπάζουν για σωτήρες. Εικόνα μιας χώρας εξαθλιωμένης, ερημωμένης και τρομοκρατημένης από τα ΜΜΕ με την «χρυσαυγειάδα». Όμως, από την άλλη, η εικόνα ενός λαού που περιμένει μια σπίθα για να σηκωθεί. Σύλλογοι, φορείς, οργανώσεις και κάθε άνθρωπος ήταν σαν να μας περίμεναν. Πρόσφεραν από το υστέρημά τους, ένωσαν τη φωνή τους με τη δική μας, μας εξουσιοδοτούσαν να μεταφέρουμε το θυμό τους, τη αγωνία τους, την αντοχή τους. Αυτή ήταν η δεύτερη νίκη. Η τρίτη νίκη ήρθε με την τελευταία μέρα της πορείας, από την αγωνιζόμενη ΕΡΤ μέχρι τη Βουλή, που επιδώσαμε ψήφισμα με πορεία 12 χιλιομέτρων. Μια μαζική πορεία, που ξεπέρασε τις 5.000, πάνω από σχολικοί φύλακες, δυναμική, με απίστευτο παλμό. Φυσικά, από την κυβέρνηση δεν περιμέναμε τίποτα. Π.Σ: Πως βλέπεις να συνεχίζετε από δω και πέρα; Μανώλης: Αυτό που καταλάβαμε και βιώσαμε και θα αποτελέσει εφαλτήριο για νέους αγώνες, είναι ότι χρειάζεται δουλειά για να συνειδητοποιήσουμε ότι μπορούμε να αγωνιστούμε, μπορούμε να νικήσουμε. Γι αυτό στη συνέλευση στα Προπύλαια προτείναμε να συσταθούν σε κάθε πόλη συντονιστικές επιτροπές και επιτροπές αγώνα, που θα οργανώσουν τις επόμενες κινητοποιήσεις, επιτροπές που θα έχουν άμεση επικοινωνία μεταξύ τους, αλλά και με άλλους θιγόμενους κλάδους. Η νίκη θα έρθει μόνο αν αυτή η πολιτική της βαρβαρότητας των μνημονίων, των απολύσεων και της φτωχοποίησης ΗΤΤΗΘΕΙ. Η σπίθα που άναψε με την πεζοπορία από τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Αθήνα θα πάρει αξία ΜΟΝΟ όταν φουντώσει παντού. Τότε θα αξίζουμε όλοι από ένα "ΜΠΡΑΒΟ". Άλλως, θα μείνει ως μία ηρωική προσπάθεια ανθρώπων που τόλμησαν αυτό το εγχείρημα και τίποτε, μα τίποτε άλλο. Με όπλα μας τη συλλογικότητα, το σώμα μας, τη φωνή μας και, προπαντός, το δίκιο του αγώνα να πάμε στους νέους μαζικούς αγώνες! Για να μην είναι κανείς μόνος απέναντι στη βαρβαρότητα! Σε συνεχή αγώνα οι εργαζόμενοι της ΣΕΚΑΠ Σε συνεχή αναταραχή αλλά και κινητοποίηση βρίσκονται οι εργαζόμενοι στη ΣΕΚΑΠ. Η πολυδιαφημισμένη «λύση» του Ιβάν Σαββίδη, που υποτίθεται ότι θα έδινε «αναπτυξιακή πνοή στην εταιρεία και θα προστάτευε τις θέσεις εργασίας», όπως υποκριτικά δήλωναν οι κυβερνητικοί παράγοντες, με πρώτο τον βουλευτή Ξάνθης της ΝΔ, Α. Κοντό, γρήγορα αποκαλύφθηκε ότι ήταν ένα καθαρό ξεπούλημα της τελευταίας συνεταιριστικής εταιρείας αλλά και μια εν λευκώ εξουσιοδότηση στο νέο αφεντικό να τσακίσει τους εργαζόμενους. Ασύδοτη, μέσα από τα περιθώρια που της ανοίγει η κυβερνητική πολιτική και οι εντολές της τρόικας, η νέα διοίκηση προχώρησε αμέσως σε διαδικασία «εθελούσιας εξόδου», ατομικών συμβάσεων, δραστικής μείωσης των μισθών και απολύσεων. Πιέζοντας και τρομοκρατώντας τους εργαζόμενους, κατόρθωσε να αποσπάσει κάποιες ατομικές συμβάσεις, προχώρησε σε 5 απολύσεις και 11 διαθεσιμότητες και κρατάει σκληρή γραμμή απέναντι στα δύο σωματεία. Οι εργαζόμενοι, με ομόφωνες αποφάσεις, πραγματοποιούν επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργίες, με αιτήματα την άμεση ανάκληση των απολύσεων και διαθεσιμοτήτων και την υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας, καλώντας παράλληλα άλλους εργαζόμενους, σωματεία και συλλογικότητες να ενισχύσουν τον αγώνα τους και να συμμετέχουν στην συγκέντρωσή τους το Σάββατο , στην κεντρική πλατεία. Η αντιπαράθεση ανάμεσα στους εργαζόμενους και την εργοδοσία είναι εκ των πραγμάτων σκληρή. Το πρώτο που επιθυμεί ο νέος εργοδότης είναι να τσακίσει την αντίσταση των εργαζομένων, να σπάσει τη συλλογική τους δράση, να ξεδοντιάσει τα σωματεία τους. Γι αυτό, μετά μανίας προωθεί τις ατομικές συμβάσεις, παρόλο που οι διοικήσεις των δύο σωματείων (που είχαν διαλυτικό ρόλο όλα τα προηγούμενα χρόνια, υποτασσόμενες στις δεξιές ή ΠΑΣΟΚικές διορισμένες διοικήσεις του εργοστασίου) αποδέχονται σημαντική μείωση των μισθών. Είναι, επίσης, φανερό ότι από την αναμέτρηση αυτή θα καθοριστεί και το μέλλον όλων των εργαζομένων. Αν δηλαδή θα κατορθώσουν να σηκώσουν κεφάλι ή αν θα υποταχθούν στις ορέξεις της εργοδοσίας, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τη δουλειά και τον μισθό τους. Η προηγούμενη αλλά και η τωρινή στάση των διοικήσεων των σωματείων, που αποπνέει μια ισχυρή τάση συμβιβασμού, σίγουρα δεν είναι καλός σύμμαχος για έναν τέτοιο σκληρό αγώνα. Βεβαίως, η σκληρή πραγματικότητα σπρώχνει στον αγώνα το σύνολο των εργατών και αναδεικνύει, μέσα από αυτούς, τους νέους αγωνιστές, οι οποίοι πρέπει να κουβαλήσουν το βάρος της αντιπαράθεσης. Το ΚΚΕ(μ-λ) συμπαραστέκεται στους εργαζόμενους της ΣΕΚΑΠ, με ανακοινώσεις στον τοπικό τύπο, με διακίνηση προκήρυξης συμπαράστασης και με την παρουσία του στην πύλη του εργοστασίου, στις γενικές συνελεύσεις και στις άλλες δράσεις των σωματείων. Να μην Την Κυριακή 3 Νοέμβρη αρχίζει η εφαρμογή του νόμου για την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας υπό τις ζητωκραυγές των πολυκαταστημάτων και των μεγάλων επιχειρήσεων. 24ωρη πανελλαδική απεργία στον κλάδο την Κυριακή έχει κηρύξει η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδος (ΟΙΥΕ) με αντίστοιχες αποφάσεις και κλαδικών σωματείων ανά τη χώρα, ενώ μοιρασμένες είναι οι αποφάσεις των εμπορικών συλλόγων. Ο νόμος 4177/2013 που ψηφίστηκε τον περασμένο Ιούλη προβλέπει ότι όλα τα καταστήματα με έκταση πάνω από 250 τ.μ. θα είναι ανοιχτά 7 Κυριακές το χρόνο (Χριστούγεννα, Πάσχα και τις 4 -πλέον- περιόδους εκπτώσεων), ενώ τα εμπορικά καταστήματα μέχρι 250 τ.μ. θα μπορούν να λειτουργούν όλες τις Κυριακές του χρόνου, εκτός αν ο αρμόδιος αντιπεριφερειάρχης καθορίσει κάποιες από τις 52 Κυριακές ως αργίες. Η ψήφιση του νόμου ήρθε ως συνέχεια της περσινής Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου που επέτρεψε τη

7 Σάββατο 2 Νοέμβρη 2013 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Προλεταριακή Σημαία 7 Μπροστά στην πανελλαδική απεργία της 6 Νοέμβρη Με 24ωρη πανελλαδική απεργία αποφάσισε τελικά να «κλιμακώσει» τον αγώνα της η διοίκηση της ΓΣΕΕ και μάλιστα, όπως μας πληροφορεί με την ανακοίνωση που εξέδωσε, κατάλαβε επιτέλους ότι «η συνέχιση του αγώνα είναι μονόδρομος» Αλλά για να μην παρερμηνεύσουμε τα γραφόμενά της, μας διευκρινίζει: «τόσο σε απεργιακό, όσο και σε δικαστικό επίπεδο». Όσον αφορά το απεργιακό, υποψιαζόμαστε (μιας και πρόκειται για την 35η γενική απεργία από την εφαρμογή του πρώτου μνημονίου) ότι οι ξεπουλημένοι εργατοπατέρες νοιώθουν περήφανοι, έως και κοντεύουν να «κλατάρουν» από την αγωνιστικότητα. Όσο αφορά, δε, το δικαστικό επίπεδο, εκεί έχουν μείνει πίσω, αφού έχουν προσφύγει στο Συμβούλιο Επικρατείας για το θέμα των Συλλογικών Διαπραγματεύσεων, και ετοιμάζονται να προσφύγουν και στο Δικαστήριο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Άρα, για να δώσουμε και εμείς τη δική μας ερμηνεία στην ανακοίνωση της ΓΣΕΕ και μιας και η 24ωρη απεργία κηρύχτηκε ως είθισται μπροστά στην ψήφιση του προϋπολογισμού της φτώχειας και της εξαθλίωσης, οι εργαζόμενοι θα πρέπει να έχουν υπομονή, ώστε να περιμένουν πότε θα δικαιωθούν από την ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Αντίστοιχη «αγωνιστικότητα» έχουν να επιδείξουν και οι εργατοπατέρες της ΑΔΕΔΥ, που δηλώνουν ότι θα συνεχίσουν αταλάντευτα τον αγώνα. Αν δεν ήταν τόσο σοβαρή η κατάσταση που ζουν οι εργαζόμενοι τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα, αν δεν υπήρχαν πάνω από άνεργοι, αν δεν υπήρχε η φτώχεια και η εξαθλίωση, θα έπρεπε κανείς να γελά μ αυτές τις γελοίες και προκλητικές δηλώσεις των εργατοπατέρων. Όμως, η πραγματικότητα είναι σκληρή για τους ανθρώπους της δουλειάς και του μόχθου, για κάθε λαϊκό νοικοκυριό, για τη νεολαία -με πτυχίο ή χωρίς πτυχίο- που της κόβουν τα φτερά και την οδηγούν στο περιθώριο και στον κάδο της ανεργίας. Η αθλιότητα των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δεν έχει όρια, και η ευθύνη που τους αναλογεί για τη σημερινή κατάσταση που ζουν οι εργαζόμενοι είναι τεράστια. Γιατί αυτοί στήριξαν και στηρίζουν την αντεργατική πολιτική όλων των κυβερνήσεων έτσι όπως απαιτεί το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Γιατί αυτοί έχουν βάλει φρένο και υπονομεύουν τους αγώνες των εργαζομένων εκεί που ξεσπάνε ή εκεί που πρόκειται να εκδηλωθούν. Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία για την πρόθεσή τους και τις διαθέσεις τους. Αυτήν την απεργία, όπως και τις άλλες, την θέλουν σαν μια τουφεκιά στον αέρα και μάλιστα άσφαιρη, για να φύγουν από την υποχρέωση. Δεν έχουμε κανένα ενδοιασμό ότι δεν την προκηρύσσουν για να στηρίξουν κλάδους εργαζομένων που βρίσκονται αυτό το διάστημα σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Άλλωστε, η αθλιότητά τους περίσσεψε όταν αρνήθηκαν να στηρίξουν και να συμπαραταχθούν με τον πρόσφατο αγώνα των καθηγητών, αλλά και άλλων κλάδων εργαζομένων. Τέλος, μ αυτήν την απεργία δεν θέλουν να βάλουν κανένα φραγμό σ αυτήν τη βάρβαρη πολιτική που υπαγορεύεται από την ΕΕ και το ΔΝΤ και, φυσικά, προωθεί και εφαρμόζει η κυβέρνηση. Ευθύνη όμως για την κατάσταση του εργατικού και λαϊκού κινήματος δεν έχουν μόνο οι εργατοπατέρες της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, αλλά και οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και του ΣΥΡΙΖΑ. Περισσεύουν οι αγωνιστικές κορώνες του ΠΑΜΕ ότι δήθεν αυτή η απεργία αποτελεί κλιμάκωση και εφαλτήριο νέων αγώνων. Δεν μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει πώς εξαφανίστηκε η απεργία που είχε εξαγγείλει για τα μέσα Οκτώβρη και πώς «έβαλε πλάτη» για να ξεπεράσει η κυβέρνηση τον σκόπελο της μεγάλης κινητοποίησης των καθηγητών καταψηφίζοντας την απεργία. Υποτιμούν τη νοημοσύνη μας, όταν στελέχη και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ( πρόσφατα ο Λαφαζάνης ) προτρέπουν «να σηκωθούμε απ τον καναπέ», όταν είναι γνωστό ότι η υπονόμευση κάθε αγωνιστικής κινητοποίησης που πάει να ξεφύγει και να δημιουργήσει πρόβλημα στην πολιτική του συστήματος, είναι και δικό τους έργο. Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι διακηρύξεις τους απέναντι σε κάθε αγώνα ότι «όταν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση θα ταχτοποιήσει τα προβλήματα»! Αναμφίβολα, ο κόσμος της δουλειάς και του μόχθου μπαίνει σ ένα δύσκολο χειμώνα. Δεν είναι μόνο αυτά που ζούμε σήμερα, δεν είναι μόνο αυτά τα μέτρα που ψηφίζουν κάθε μέρα, είναι κι αυτά που δεν έχουν εξαγγείλει ακόμη. Γιατί η επίθεση απέναντι στη ζωή μας δεν έχει τέλος. Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξαγγέλλει ότι «οι απολύσεις είναι σαν εφαρμογή στρατιωτικού νόμου» μπορούμε να καταλάβουμε και την απόφασή τους να μην κάνουν πίσω, αλλά και τα μέσα που θα χρησιμοποιήσουν για να επιβάλουν την πολιτική τους. Απ αυτήν την άποψη, η απεργία της 6ης Νοέμβρη δίνει τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να δηλώσουν «παρών». Ότι δηλαδή θέλουν να πάρουν την υπόθεση των αγώνων στα δικά τους τα χέρια. Ότι, παρά τις ήττες και τα χτυπήματα που έχουν δεχτεί τα τελευταία χρόνια, είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν να δίνουν τη μάχη για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα και τις καταχτήσεις τους, για την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής. Οι ταξικές δυνάμεις, οι δυνάμεις που θέλουν να υπηρετούν το λαό και το κίνημα, θα πρέπει να συμβάλουν σ αυτήν την κατεύθυνση. ΚΥΡΙΑΚΗ 3 ΝΟΕΜΒΡΗ: Απεργία στο εμπόριο περάσει η κατάργηση τής κυριακάτικης αργίας! λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων για δυο Κυριακές την περίοδο των Χριστουγέννων. Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας είναι μέρος της αντεργατικής επέλασης της κυβέρνησης, με την υπαγόρευση των ξένων και ντόπιων αφεντικών της, που έχει οδηγήσει την πλειοψηφία των εργαζόμενων της χώρας σε εξαθλίωση και ολοένα εντείνεται. Ο κλάδος των εμποροϋπαλλήλων έχει υποστεί σοβαρές συνέπειες από αυτήν την επίθεση. Καταστρατήγηση των συλλογικών συμβάσεων, μειώσεις μισθών σε εξευτελιστικό βαθμό, διάλυση του ωραρίου, μερική και εποχική απασχόληση, απλήρωτες υπερωρίες, ανεργία και ανασφάλιστη εργασία, έχουν μετατρέψει χιλιάδες εμποροϋπαλλήλους σε σύγχρονους δούλους που δουλεύουν όταν, όσο και όπως θέλει ο εργοδότης. Τα μεγάλα καταστήματα έχουν εδώ και καιρό μετατραπεί σε κάτεργα, με την τρομοκρατία της απόλυσης να επιβάλλει κάθε είδους εργοδοτική αυθαιρεσία. Η κατάργηση της αργίας της Κυριακής, που σύντομα θα γενικευτεί και σε αυτά, παραβιάζει κάθε έννοια ελεύθερου χρόνου, με άμεσες επιπτώσεις στην υγεία και την οικογενειακή, προσωπική και κοινωνική ζωή των εργαζόμενων. Έχει επιπλέον και έναν ιδιαίτερο, συμβολικό χαρακτήρα, καθώς ήταν το πρώτο μέτρο εργατικής νομοθεσίας που ψηφίστηκε στην Ελλάδα το 1909, ύστερα από δυο δεκαετίες κινητοποιήσεων και απεργιών στο εμπόριο. Πέρα από τις επιπτώσεις στους εργαζόμενους, το άνοιγμα την Κυριακή δημιουργεί σοβαρό πρόβλημα και στα μικρά καταστήματα και τους αυτοαπασχολούμενους. Αποτελεί όξυνση του ανταγωνισμού, με τους μικρούς να αδυνατούν να ανταποκριθούν στο αυξημένο κόστος λειτουργίας και στο εξαντλητικό ωράριο, χωρίς μάλιστα να υπάρχει κανένα ενδεχόμενο αύξησης του τζίρου τους. Αυτό εκφράζεται και στην αντιδιαμετρική αντιμετώπιση του μέτρου από τους μεν και τους δε, τόσο στη φάση ψήφισης του νόμου όσο και τώρα, στην εφαρμογή του. Οι μεγάλες εμπορικές επιχειρήσεις και τα πολυκαταστήματα, μαζί με το σύνδεσμό τους (ΣΕΛΠΕ), στήριξαν και στηρίζουν την πρωτοβουλία της τρόικας να ανοίξει το ζήτημα και της κυβέρνησης να το εφαρμόσει και πιέζουν εργαζόμενους και ανταγωνιστές για το άνοιγμα των καταστημάτων στις 3 Νοέμβρη. Αντίθετα, οι μικροί, που συμμετέχουν στους τοπικούς εμπορικούς συλλόγους και τις ομοσπονδίες, είχαν εκφράσει ανησυχία και, τώρα που τίθεται το θέμα, σχεδόν οι μισοί εμπορικοί σύλλογοι αποφάσισαν να κρατήσουν τα καταστήματα κλειστά. Είναι φανερό ότι τα επιχειρήματα των κυβερνητικών επιτελείων περί "τόνωσης της αγοράς" και "δημιουργίας θέσεων εργασίας" είναι προκλητικά. Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού δυσκολεύεται να αγοράσει ακόμα και τα βασικά για την επιβίωση και το μόνο που δεν την απασχολεί είναι τα ψώνια την Κυριακή. Η αδιάκοπη αφαίμαξη του εισοδήματος με την ανεργία και την υποαπασχόληση, με τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, με τις φοροεπιδρομές έχει περιορίσει τις αγορές στα απόλυτα αναγκαία, με όλες τις επιπτώσεις που καταγράφουν ακόμα και οι επίσημες στατιστικές. Εν τω μεταξύ, χιλιάδες ακόμα εργαζόμενοι θα βρεθούν στην ανεργία αφού η λειτουργία των καταστημάτων την Κυριακή, από τη μια, θα καλυφτεί από τους ίδιους υπαλλήλους και μάλιστα χωρίς την προσαύξηση (αφού δεν πρόκειται πια για αργία) και, από την άλλη, θα οδηγήσει ακόμα περισσότερα μικρά καταστήματα σε λουκέτο και μεγαλύτερο μερίδιο αγοράς στους ντόπιους και ξένους εμπορικούς κολοσσούς. Το μέτρο αυτό πάει ένα βήμα παραπέρα την κατεύθυνση της πλήρους ελαστικοποίησης της δουλειάς και της διάλυσης της έννοιας του ωραρίου, κατεύθυνση που αποτελεί δηλωμένη πρόθεση για τους εργαζόμενους τόσο στις περιφερειακές όσο και στις κεντρικές χώρες της ΕΕ.

8 8 Προλεταριακή Σημαία ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Σάββατο 2 Νοέμβρη 2013 ιαθεσιμότητες εργαζομένων - κλείσιμο νοσοκομείων Να μην περάσει η επιχείρηση πειθάρχησης-τρομοκράτησης Τη στιγμή που έκλεισαν ή βρίσκονται σε τροχιά κλεισίματος νοσοκομεία σε Αθήνα-Θεσσαλονίκη, την ώρα που ''σχεδιάζεται'' ο υγειονομικός χάρτης της χώρας και ετοιμάζεται το έδαφος για κατάργηση δεκάδων νοσοκομείων στην επαρχία, η κυβέρνηση και ο Υπουργός Υγείας επιδίδονται σε μια άνευ προηγουμένου επιχείρηση συκοφάντησης και σπίλωσης όσων αντιστέκονται. Τα γεγονότα στο νοσοκομείο της Κέρκυρας αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Οι ''επιθεωρητές υγείας'' διυλίζουν τον κόνωπα και καταπίνουν την κάμηλο. Κάνουν τα στραβά μάτια στις επικίνδυνες συνθήκες για την υγεία των ασθενών και ανακαλύπτουν-έτσι νομίζουν- τους αποδιοπομπέους τράγους που δεν είναι άλλοι από τους εργαζόμενους στα δημόσια νοσοκομεία. Δεν έχει σημασία που κλείνουν νοσοκομεία, κλινικές, τμήματα ή υπηρεσίες. Αυτά είναι ψιλά γράμματα για τα μαντρόσκυλα του υπουργείου Υγείας που αναζητούν τον φράχτη στο πρόσωπο του εργαζόμενου (εξουθενομένου και κακά αμοιβόμενου) που άργησε πέντε λεπτά να πάει στη δουλειά του: Ο στόχος είναι διπλός: αφ' ενός μεν να δημιουργηθεί το κλίμα στην κοινωνία ότι για όλα τα κακά ενός νοσοκομείου αποκλειστικοί υπεύθυνοι είναι οι εργαζόμενοι και όχι η κυβέρνηση και η τρόικα με την πολιτική τους και αφ' ετέρου να περάσει η πειθάρχηση και η τρομοκράτηση των υγειονομικών ώστε να μην αντιστέκονται σ' αυτή την πολιτική. Γνωρίζουν οι εντολοδόχοι της τρόικας ότι δεν είναι εύκολο να περάσει η πολιτική τους. Η κατάσταση είναι τραγική σ' όποιον έρχεται σ' επαφή με το υγειονομικό σύστημα της χώρας. Ελλείψεις σε στοιχειώδη υλικά (γάζες, οινόπνευμα, σύριγγες κλπ) μηχανήματα που τις περισσότερες φορές δεν λειτουργούν (αξονικοί, μαγνητικοί κλπ), ράντζα που κρίβονται για καμμιά-δυό ημέρες για να επανεμφανισθούν δριμμύτερα στη γενική εφημερία. Και όλα αυτά ως αποτέλεσμα των πετσοκομμένων κονδυλίων που δεν επαρκούν πλέον ούτε για τα στοιχειώδη και της κατάργησης υποδομών. Παράλληλα το άνοιγμα του μετώπου της πρωτοβάθμιας περίθαλψης που σχεδιάζει η κυβέρνηση για το άμεσο μέλλον προοιωνίζει ακόμα χειρότερες μέρες. Η κατάργηση των πολυϊατρείων του ΕΟΠΥΥ θα σημάνει την κατάργηση του δικαιώματος στην περίθαλψη για εκατομμύρια κατοίκους αυτής της χώρας. Η αποθέωση του δόγματος ''όποιος έχει ανάγκη περίθαλψης θα έχει λίγες και ακριβές επιλογές'' θα επιχειρηθεί να εφαρμοστεί σύντομα όπως όλα δείχνουν. Και εκεί δεν θα υπάρχει το ''Σώμα Επιθεωρητών Υγείας'' να ''προασπίσει'' τα δικαιώματα των ασθενών. Άλλος είναι ο ρόλος τους, άλλωστε. Αλλά και οι διαθεσιμότητες-απολύσεις των εργαζομένων καλά κρατούν. Οι ''διαθέσιμοι'' απ' τα νοσοκομεία Αττικής και Θεσσαλονίκης ξαναπιάνουν δουλειά σε άλλα μεγαλύτερα νοσοκομεία κυριολεκτικά σε ''αργή κίνηση'' (κατά τα άλλα ο υπουργός υγείας στοιχημάτιζε ότι η διαθεσιμότητα θα διαρκούσε 15 μέρες και ήδη πλησιάζει το δίμηνο!!!). Με το ανάλογο κόστος φυσικά από την τσέπη των εργαζομένων, αφού το κράτος-εργοδότης περιέκοψε το 1/3 περίπου των αποδοχών τους, έχοντας επί της ουσίας ανοίξει το ζήτημα της ανασφάλειας και αβεβαιώτητας αναφορικά με το δικαίωμα στη δουλειά και στους υγειονομικούς. Μέσα σ' όλο αυτό το κλίμα, η τρομοκρατία και η πειθάρχιση των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία αποτελεί απαραίτητο συμπλήρωμα της βάρβαρης-εγκληματικής (κυριολεκτικά αναφορικά με το κοινωνικό αγαθό της υγείας) πολιτικής της τρόικας και κυβέρνησης. Γιατί τόσο ο λαός όσο και οι υγειονομικοί ζουν στο πετσί τους τις συνέπειες αυτής της πολιτικής. Πολύ περισσότερο που θα επιδεινωθεί η κατάσταση και με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Τα πειθαρχικά, οι αναφορές, οι απειλές, η τρομοκρατία πρέπει να πέσουν στο κενό. Γιατί οι μαχόμενοι υγειονομικοί κάνουν το αυτονόητο. Υπερασπίζονται το δικαίωμα του λαού στη ΔΩΡΕΑΝ περίθαλψη και το δικαίωμά τους στη δουλειά. Το δικαίωμα του λαού να έχει νοσοκομείο να απευθυνθεί την ώρα της ανάγκης και ιατρείο, να τον εξετάσουν μαζί με τις απαραίτητες εξετάσεις χωρίς προϋποθέσεις. Και αυτά τα δικαιώματα χτυπιούνται σήμερα. Ένα είναι βέβαιο. Όταν κινδυνεύει η ίδια σου η ζωή, δεν λογαριάζεις κόπους και θυσίες. Γιατί το δικαίωμα στη ζωή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς υγειονομική περίθαλψη όλων των επιπέδων. Και γιατί δεν μπορεί κανείς εργαζόμενος να ζήσει χωρίς δουλειά. Αγριεύουν τα πράγματα από πλευράς συστήματος. Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η τρομοκρατία του κράτους και της κυβέρνησης σε συνδιασμό με την ξεπουληματική στάση της συνδικαλιστικής ηγεσίας θα συνεχίσουν να ''κάνουν τη δουλειά τους''. Όλα έχουν ένα όριο. Θα φροντίσουμε και εμείς να ξεδιπλωθούν και να συγκροτηθούν τα μέτωπα αντίστασης και διεκδίκησης που έχουν ανάγκη και μπορούν να πραγματοποιήσουν λαός και υγειονομικοί. Στα αστικά κέντρα και την ύπαιθρο. Σε μικρά και μεγάλα νοσοκομεία. Στα πολυϊατρεία του ΕΟΠΥΥ και τα κέντρα Υγείας. Γιατί το δικαίωμα στη ζωή δεν καταργείται. Σπύρος Παπακωνσταντίνου Εκλογές στο νοσοκομείο Ξάνθης Μετά από τρία χρόνια και εφτά μήνες (!), έγιναν εκλογές για την ανάδειξη νέου σωματείου εργαζομένων στο νοσοκομείο Ξάνθης στις 24/10. Παράλληλα έγιναν εκλογές για εκπροσώπους στο νομαρχιακό τμήμα της ΑΔΕΔΥ. Οι κυρίαρχες παρατάξεις (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ), κατά τα πρότυπα της μνημονιακής συγκυβέρνησης, συνεργάστηκαν σε κοινό ψηφοδέλτιο. Εκτιμώντας, και σωστά, ότι το κατέβασμα στις εκλογές ως ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, με το φορτίο της σωρευμένης λαϊκής δυσαρέσκειας απέναντι σε ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ θα ισοδυναμούσε με εκλογική συντριβή, έπαιξαν το χαρτί της ενότητας, του "ανεξάρτητου" και του ακομμάτιστου, επιχειρώντας να χειραγωγήσουν τους εργαζόμενους για άλλη μια φορά. Η άλλη δύναμη που συμμετείχε στις εκλογές είναι η Πρωτοβουλία Υγειονομικών Ενάντια στα Μέτρα που για πρώτη φορά κατεβαίνει στις εκλογές. Η Πρωτοβουλία παρεμβαίνει στο νοσοκομείο τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά παρά τις προσπάθειες που έγιναν στο παρελθόν, μόλις τώρα και με αφορμή τις εκλογές συγκροτήθηκε σε ένα πλατύ και δυναμικό σχήμα εργαζομένων. Η βασική θέση της, όπως δηλώνει και το όνομά της, είναι η οργανωμένη αντίσταση των εργαζόμενων υγειονομικών ενάντια στις επιλογές της τρόικας και του κεφάλαιου και στα μέτρα που η υποτελής συγκυβέρνηση ΝΔ ΠΑΣΟΚ παίρνει στο χώρο της υγείας αλλά και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Επίσης, στις εκλογές συμμετείχε και το ΠΑΜΕ (ΑΡΣΥ), ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν παρέμβηκε καθόλου. Η Πρωτοβουλία εύκολα μπόρεσε να απαντήσει στην ψευδεπίγραφη "ανεξαρτησία" των κυβερνητικών και να αποκαλύψει στους εργαζόμενους το μέγεθος του εμπαιγμού εις βάρος τους. Δεν μπόρεσε όμως να προβλέψει το μέγεθος των μηχανισμών καθώς και τον πλήρη εξευτελισμό των διαδικασιών και των οργάνων προς όφελός τους: με την έναρξη της ψηφοφορίας το πρωί της 24/10 και ενώ τα ψηφοδέλτια δεν παρουσιάστηκαν παρά εκείνο το πρωί, διαπιστώνουμε με κατάπληξη πως οι εκλογές για δύο όργανα, ένα α βάθμιο (σωματείο) και ένα γ βάθμιο (ΑΔΕΔΥ), γίνονται με ένα κοινό ψηφοδέλτιο και σε μία μόνη κάλπη!!!... Παρά τις ενστάσεις που υποβάλλαμε, η διαδικασία συνεχίστηκε κατ αυτόν τον τρόπο. Η δεύτερη έκπληξή μας είχε να κάνει με τη μαζικότατη προσέλευση ψηφοφόρων (417 ψήφισαν σε σύνολο 513 μελών). Περιττό να αναφέρουμε ότι πρόκειται για ρεκόρ συμμετοχής (η έκφραση "ψηφίσαν και τα δέντρα" νομίζουμε αποτυπώνει το γεγονός). Είναι προφανές πως η εμπειρία τόσων ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ χρόνων και ο έλεγχος των επαγγελματικά στημένων μηχανισμών λειτούργησαν για άλλη μια φορά. Έτσι, δεν απογοητευτήκαμε όταν χάσαμε την τρίτη έδρα για δύο μόλις ψήφους. Εξ άλλου οι πραγματικοί συσχετισμοί βρίσκονται μέσα στον κόσμο, στους συναδέλφους μας και η επιρροή της αγωνιστικής άποψης θα αυξήσει τα ποσοστά της στην πραγματική ζωή και όχι στις κατασκευασμένες από κομματικούς μηχανισμούς εκλογικές διαδικασίες. Αναλυτικά τα αποτελέσματα: Μάρτιος 2010 Οκτώβριος 2013 Δ.Σ. σωματείου Δ.Σ.σωματείου Ν.Τ.ΑΔΕΔΥ ΠΑΣΚΕ 5 έδρες Ενωτική Αγωνιστική Συσπείρωση Εργαζομένων ΔΑΚΕ 2 έδρες (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) 254 ψήφοι 5 έδρες 12 έδρες Μεμονωμένοι 8 ψήφοι Πρωτοβουλία Υγειονομικών ενάντια στα Μέτρα 133 ψήφοι 2 έδρες 7 έδρες ΑΡΣΥ(ΠΑΜΕ) 8 ψήφοι ΑΡΣΥ(ΠΑΜΕ) 19 ψήφοι

9 Σάββατο 2 Νοέμβρη 2013 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 9 Πρωτοβουλία των 58 για την κεντροαριστερά Αναζητούν ρόλο. Θα τον έχουν; Ω ς έκκληση και πρόσκληση χαρακτηρίζουν οι 58 προσωπικότητες της κεντροαριστεράς το κείμενο που υπογράφουν, με το οποίο παίρνουν την πρωτοβουλία για την ανασύνταξη του χώρου. Ας δούμε το πολιτικό πλαίσιο της κίνησης μέσα από μερικά αποσπάσματα: Η εποχή των μνημονίων φαίνεται να φτάνει στο τέλος της. Το τραύμα της εθνικής πόλωσης δεν θα σβήσει εύκολα, θα χρειαστεί μάλιστα πολύ κουράγιο και συμφιλιωτική επιμονή απ όλες τις πλευρές για να ξεπεραστεί. Όμως, η πολιτική δραστηριότητα δεν θα περιορίζεται στην αντίθεση μνημόνιοαντιμνημόνιο. εν είναι ότι περιμέναμε από τους 58 να ακούσουμε για την κρίση του καπιταλισμού ή την επίθεση απέναντι σε ό,τι είχε κατακτήσει η εργατική τάξη και ο λαός εδώ και δεκαετίες, αλλά και να μας δουλεύουν έτσι κατάμουτρα πάει πολύ! Ακόμα κι αν έχουν δίκιο και πράγματι τα μνημόνια τελειώσουν κάπου σύντομα, τι θεωρούν, δηλαδή, ότι η επίθεση δε θα συνεχιστεί ακόμα πιο έντονη, ίσως και με άλλους τρόπους; Η μήπως το...ξεπέρασμα της εθνικής πόλωσης θα φέρει και το ξεπέρασμα της αντίθεσης του κεφαλαίου με την εργασία, ή του ιμπεριαλισμού με τους λαούς; Μάλλον κάπως έτσι το σκέφτονται γιατί λίγο παρακάτω θέτουν το βασικό ζητούμενο της εποχής μας: Τι ανάπτυξη θα έχουμε την προσεχή δεκαετία; Θα είναι μια ανάπτυξη ρηχή, ασθενική; Θα βασίζεται στη φτηνή εργατική δύναμη, στην άγρια ανασφάλεια και στην κυνική αποδοχή των μεγάλων ανισοτήτων; Θα αδιαφορεί για τις υποδομές και θα περιφρονεί το περιβάλλον; Θα είναι η επανάληψη ενός κρατισμού και μιας προσοδοθηρίας για φτωχούς; (...) Πρωτίστως όμως χρειάζεται να γίνει έργο και κτήμα ευρύτερων κοινωνικών δυνάμεων, στις οποίες θα έχουν κεντρικό ρόλο η μισθωτή εργασία του ιδιωτικού τομέα ώστε να ενισχυθεί ξανά η διαπραγματευτική της δύναμη. Τα κάποτε...ιερά και όσια της σοσιαλδημοκρατίας έγιναν, πλέον, κρατισμός και ο ιδιωτικός τομέας βρίσκει επιτέλους τον πραγματικό αναπτυξιακό του ρόλο. Το ενδιαφέρον είναι, βέβαια, ότι προεξοφλείται ότι θα υπάρχει ανάπτυξη την επόμενη δεκαετία και το ζήτημα που προκύπτει είναι το είδος και ο χαρακτήρας της! Αυτός είναι ο νέος ρόλος της ιστορικής παράταξης της σοσιαλδημοκρατίας, της δημοκρατικής αριστεράς, του φιλελεύθερου κέντρου, όλου του κεντροαριστερού χώρου: Εθνική Ανασυγκρότηση - αλλαγή του κράτους και του παραγωγικού μοντέλου νέα συμπόρευση της εθνικής αυτογνωσίας με τον προοδευτικό λαϊκό ευρωπαϊσμό. Όρος για την εκπλήρωσή του είναι η σύγκλιση και η συνεργασία όλων εκείνων των συλλογικών μορφών και των πολιτών που δεν αναγνωρίζονται ούτε στη δεξιά ούτε στη νεοκομμουνιστική-εθνολαϊκιστική αριστερά. (...) Η κατάρρευση του μεταπολιτευτικού κομματικού συστήματος έχει οδηγήσει σε ένα ασταθές ακόμα κομματικό σκηνικό, με ανησυχητικά χαρακτηριστικά. Ο μικρός δικομματισμός ΝΔ- ΣΥΡΙΖΑ είναι πολιτικά στείρος, προγραμματικά οπισθοδρομικός και ιδεολογικά συντηρητικός. (...) Η ισχυροποίηση της ευρύτερης κεντροαριστερής παράταξης θα αποσυμπιέσει τη σημερινή αίσθηση της εμφύλιας αντιπαράθεσης. Θα συμβάλει στην αποκατάσταση μιας ελάχιστης εθνικής συναίνεσης ώστε ο πολιτικός αντίπαλος να μην γίνει πάλι εσωτερικός εχθρός. Ωραία, τώρα το καταλάβαμε! Ειρήνη υμίν αδέλφια, μη σφαζόμαστε μεταξύ μας, όλοι Ελληνες είμαστε! Πολώθηκε το πολιτικό σκηνικό και ζούμε εποχές...εμφυλίου! Ας ξεκινήσουμε από αυτό το σημείο το σχόλιό μας. Η αλήθεια είναι πως ένα δίκιο τό 'χουν οι 58. Οχι ως προς το...εμφυλιοπολεμικό κλίμα, γιατί μόνο τέτοιο δεν είναι μεταξύ της Ν και του ΣΥΡΙΖΑ. Η κόντρα του ΣΥΡΙΖΑ με την κυβέρνηση ωχριά μπροστά στις κόντρες που έδωσαν οι πολιτικοί κι ιδεολογικοί πρόγονοι των 58 όταν αντιπολιτεύονταν τη Ν τη δεκαετία του '70 ή την ΕΡΕ παλιότερα. Το δίκιο τους το δίνουμε στο ότι πράγματι από το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, λείπει αυτό που ονομάζεται κέντρο ή κεντροαριστερά, ως συγκροτημένη πολιτική δύναμη. Ενα κενό που, κοινωνικά, εξέφραζε τα μεσοστρώματα, εκείνους, δηλαδή, που είτε κατάφερναν είτε έλπιζαν βάσιμα ότι θα καταφέρουν να ζήσουν καλύτερα και να αποκτήσουν έναν ενδιάμεσο ρόλο στην παραγωγική διαδικασία, σαφώς διακριτό και ανώτερο από αυτόν της εργατικής τάξης. Η ξέφρενη επίθεση των μνημονίων τράβηξε το χαλί κάτω από αυτά τα στρώματα και τα έφερε σε θέση τόσο δεινή που όχι μόνο ποτέ δεν βρίσκονταν, αλλά ούτε και διανοούνταν ότι μπορεί να βρεθούν. Και τα στρώματα αυτά, προδομένα από τους δυο βασικούς πολιτικούς εκφραστές τους και κυρίως από το ΠΑΣΟΚ, τους γύρισαν την πλάτη και έψαξαν για άλλους δρόμους, στην πραγματικότητα για τους συντομότερους που θα τους έφερναν και πάλι στη προτεραία κατάσταση. Κι εκεί βρήκαν βασικά τον ΣΥΡΙΖΑ, λιγότερο τη ΗΜΑΡ, αλλά και τον Καμμένο. Σε αυτή τη μετατόπιση οφείλεται η εκλογική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ. Μια μετατόπιση, όμως, που είναι εκλογική και όχι πολιτική ή, πολύ περισσότερο, ιδεολογική. Γιατί ο κόσμος αυτός αναζητά, τελικά, από το ΣΥΡΙΖΑ τις εύκολες και γρήγορες λύσεις. Την πολιτική εκείνη δύναμη που θα βάλει αύριο το πρωί κιόλας τέλος στον εφιάλτη και θα γυρίσει το χρόνο πίσω. Καλύφθηκε το κενό με αυτόν τον τρόπο; Σίγουρα όχι, τουλάχιστον όχι ακόμα. Η πολιτική έκφραση των μεσοστρωμάτων προϋποθέτει να υπάρχουν μεσοστρώματα, πράγμα που δεν είναι δεδομένο πλέον. Οπότε, εκ των πραγμάτων δημιουργείται μια κοινωνική πραγματικότητα που οξύνει τις ταξικές αντιθέσεις και αφαιρεί από το πολιτικό σύστημα τη δυνατότητα να συγκρατεί το λαό σε δικούς του πολιτικούς σχηματισμούς και να μην τον...εκθέτει στους κινδύνους που κρύβει η συνάντησή του με την Αριστερά. Με τον τρόπο αυτό λειτούργησε το σύστημα με μεγάλη, ομολογουμένως, επιτυχία όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον υτικό κόσμο για δεκαετίες. Ο δικομματισμός, τυπικά με ένα φιλελεύθερο και ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που εναλάσσονται στην εξουσία, προσφέρει τις απαραίτητες πολιτικές ισορροπίες και συμβάλλει σημαντικά στην αναπαραγωγή του ίδιου του συστήματος. Αυτή η ισορροπία διαλύθηκε στην κυριολεξία μετά τις εκλογές του 2012 στην Ελλάδα. Ο νέος δικομματισμός έχει το μειονέκτημα ότι ο ένας πόλος συγκεντρώνει και τους δυο παλιότερους, ενώ ο άλλος δεν αποτελεί, ακόμα τουλάχιστον, αξιόπιστη εναλλακτική λύση διαχείρισης του συστήματος. Αυτό δε σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί κίνδυνο για το σύστημα ή για την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ και την ΕΕ. Σημαίνει, όμως, ότι δεν είναι ένας αξιόπιστος συνομιλητής. Κάπου εδώ αρχίζει η όλη συζήτηση περί ανασύνταξης της κεντροαριστεράς. Στα αποσπάσματα που παραθέσαμε παραπάνω γίνεται σαφές ότι οι 58 επιδιώκουν να ανακτήσουν το πολιτικό μερίδιο που θεωρούν ότι τους ανήκει. Χωρίς, βέβαια, να μπαίνουν στον κόπο να εξηγήσουν πώς το έχασαν! Χωρίς να διαφωνούν με τις πρόσφατες πολιτικές επιλογές και του ΠΑΣΟΚ και της ΗΜΑΡ και μάλιστα δίνοντας άφεση αμαρτιών στο ΠΑΣΟΚ ειδικά, το οποίο φαίνεται να ξεχνούν ότι αυτή τη στιγμή συγκυβερνά με την επάρατο δεξιά. Ολη αυτή η πάλαι ποτέ ένδοξη κεντροαριστερά θέλει να υπενθυμίσει τις υπηρεσίες που έχει προσφέρει στο σύστημα, την άλωση ενός ολόκληρου αριστερού κινήματος, τη δεξιά μετατόπιση ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού, την ίδια την είσοδο στο μνημόνιο. Θέλει, έτσι να βάλει φραγμό στο ΣΥΡΙΖΑ και να φωνάξει πως αυτή είναι ο αξιόπιστος και δοκιμασμένος συνομιλητής και διαχειριστής, αυτή μπορεί να είναι η εναλλακτική λύση. Εχει η πρωτοβουλία αυτή νήματα που να τη συνδέουν και με το εξωτερικό; Κι αν ναι με ποιο εξωτερικό ακριβώς; Ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός που τονίζεται πολύ στο κείμενο, η επανεμφάνιση του Σημίτη στο πλευρό των 58, τα μαχαίρια που βγήκαν στη ΗΜΑΡ μετά την άρνησή της να τους στηρίξει και την επιλογή της να συμπορευθεί με το Λοβέρδο δε μπορούν, προς το παρόν να αποδείξουν και πολλά πράγματα. Το γεγονός είναι ότι η πρωτοβουλία προστίθεται σε μια σειρά κινήσεις που έχουν γίνει τελευταία στο χώρο. Το αν αυτές έχουν ένα πραγματικό πολιτικό βάρος ή θα αποδειχθούν φούσκα μένει να αποδειχτεί. Αν και το κείμενο των 58 βασίζεται σχεδόν ολόκληρο στην υπόθεση ότι η ανάπτυξη είναι προ των πυλών, οπότε κινδυνεύουν η ανάπτυξη να...τους στήσει στο ραντεβού! Το αν θα έρθει η ανάπτυξη δεν είναι, βέβαια, η μόνη εξέλιξη από την οποία θα κριθεί το εγχείρημα. Υπάρχει και ο...καθ' ύλην αρμόδιος: ο λαός! Ο λαός ο οποίος μπορεί να αναζητά τις εύκολες λύσεις, μπορεί να είναι απογοητευμένος από την Αριστερά, όμως καθημερινά διαπιστώνει πως αυτή η επίθεση δε θα έχει τέλος. Πως ακόμα κι αν κάποιοι οικονομικοί δείκτες διορθωθούν, οι μισθοί δε θα ανέβουν και η ανεργία δε θα μειωθεί. Πως όσο δεν κοντράρει αυτή την πολιτική, τόσο θα χειροτερεύει η θέση του. Πόσο, λοιπόν, μπορούν να πείσουν για τις αγνές τους προθέσεις οι 58 και όσοι ανταποκριθούν στο κάλεσμά τους; Πόσο μπορούν να εμπνεύσουν; Πού θα βρεθούν αν ξεσπάσουν μεγάλοι αγώνες, αν η κόντρα πάρει πιο μαζικά χαρακτηριστικά; Θα μπορέσουν να παίξουν το ρόλο που οι ίδιοι επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους, δηλαδή της υπεύθυνης εκείνης δύναμης που θα μπορέσει να κρατήσει το λαό στη γωνία και θα προωθήσει την ίδια, τελικά, πολιτική; Το ΠΑΣΟΚ της μεταπολίτευσης το κατάφερε αυτό σε άλλες εποχές, με έναν καπιταλισμό που μπορούσε ακόμη να δίνει έστω και λίγα για να μην τα χάσει όλα, με ένα ισχυρό κίνημα απέναντί του μεν, αλλά το οποίο ολοκλήρωνε πια τον κύκλο του, όπως αποδείχτηκε μερικά χρόνια αργότερα. Σήμερα, το κίνημα είναι αδύναμο, όχι όμως γιατί τελειώνει μια πορεία, αλλά γιατί αρχίζει μια καινούρια και αναζητά τους τρόπους να σταθεί στα πόδια του. Σήμερα το σύστημα όχι απλά δε διανοείται να δώσει, αλλά παίρνει πίσω όσα υποχρεώθηκε, παρά τη θέλησή του, να δίνει για δεκαετίες. Σε αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, και επειδή παρθενογενέσεις δεν υπάρχουν, η κεντροαριστερά αναζητά το δρόμο της και μπορεί να είναι βάσιμες οι ελπίδες της ότι το σύστημα θα την εμπιστευτεί και πάλι, όμως τα πράγματα δεν είναι πια τόσο απλά. Και, πολύ περισσότερο, ο χρόνος δε γυρίζει πια πίσω. Η επίθεση έχει δημιουργήσει νέα πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα, τα οποία ο καπιταλισμός, από τη φύση του, δε μπορεί να αντιμετωπίσει με την ευκολία που το έκανε ένα προηγούμενο διάστημα, όσα πρόσωπα κι αν επιχειρήσει να αλλάξει.

10 10 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 2 Νοέμβρη 2013 Δεν συμφωνείς με ΟΗΕ-ΝΑΤΟ-ΕΕ; Φυλακίζεσαι! Ψηφίστηκε με τροποποιήσεις η τροπολογία του υπουργείου Δικαιοσύνης, που προστίθεται ως άρθρο στον ποινικό κώδικα και προβλέπει την επιβολή ποινής εναντίον εκείνων που παραβιάζουν τις διατάξεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και των κανονισμών τής ΕΕ. Την τροπολογία υπερψήφισαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, «επιφυλάξεις» εξέφρασε η ΔΗΜΑΡ, ενώ την καταψήφισαν το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ. Μια τροπολογία που ήρθε ξαφνικά και περιλήφθηκε σε άσχετο νομοσχέδιο που αφορούσε τα λεγόμενα «βραχιολάκια» των κρατουμένων. Πιο συγκεκριμένα, «Μετά το άρθρο 458 του Ποινικού Κώδικα προστίθεται άρθρο 458Α με τίτλο Παραβάσεις αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και κανονισμών της ΕΕ, που έχει ως ακολούθως: Οποιος με πρόθεση παραβιάζει κυρώσεις ή περιοριστικά μέτρα που έχουν επιβληθεί σε βάρος κρατών ή οντοτήτων ή οργανισμών ή φυσικών ή νομικών προσώπων, με αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ή με κανονισμούς της ΕΕ, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών, εκτός αν από άλλη διάταξη προβλέπεται βαρύτερη ποινή. Οι διατάξεις του προηγούμενου εδαφίου εφαρμόζονται και όταν οι προβλεπόμενες σε αυτό πράξεις δεν είναι αξιόποινες κατά τους νόμους της χώρας στην οποία τελέστηκαν». Μετρώντας τις αντιδράσεις και το ρευστό πολιτικό κλίμα της περιόδου, ο υπουργός Δικαιοσύνης προχώρησε σε αλλαγή που δεν αναιρεί τον επικίνδυνο χαρακτήρα της τροπολογίας. Αφαίρεσε την πρόβλεψη για δίωξη όσων παραβιάζουν αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ αλλά διατήρησε τη δίωξη για παραβίαση αποφάσεων της ΕΕ. Παράλληλα, άλλαξε την προβλεπόμενη ποινή, από «φυλάκιση τουλάχιστον 6 μηνών» σε «φυλάκιση μέχρι 2 χρόνια»! Να πούμε λιανά τι σημαίνει αυτό; Θυμόμαστε πως ο λαός μας μαζικά αντιστάθηκε στην ιμπεριαλιστική επέμβαση διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και στάθηκε στο πλευρό του λαού της γειτονικής χώρας με διαδηλώσεις, συλλαλητήρια, αποστολές τροφίμων και φαρμακευτικού υλικού. Επίσης, θυμόμαστε τα μεγαλειώδη συλλαλητήρια ενάντια στην επέμβαση των αμερικάνων ιμπεριαλιστών και λοιπών προθύμων στο Ιράκ. Και στις δυο αυτές περιπτώσεις, είχαν επιβληθεί κυρώσεις από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και την ΕΕ. Αν ίσχυε τότε η τροπολογία, όσοι διαφωνούσαμε με τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και συμμετείχαμε σε δράσεις ενάντια στις αιματηρές επεμβάσεις θα έπρεπε να φυλακιστούμε... Στα πλαίσια του αγώνα ενάντια στην τρομοκρατία, έχουν επιβληθεί από την ΕΕ κυρώσεις σε λαϊκές οργανώσεις (πχ παλαιστινιακές οργανώσεις) που αντιπαλεύουν την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και τα αντιδραστικά καθεστώτα των χωρών τους. Όποιος, λοιπόν, υπερασπίζεται αυτούς τους αγώνες και τις οργανώσεις φυλακίζεται... Δεν ήταν, λοιπόν, κεραυνός εν αιθρία η τοποθέτηση Σαμαρά στις ΗΠΑ που, στα πλαίσια της θεωρίας των «άκρων», ταύτισε τη δράση των φασιστών με τους λαϊκούς αγώνες ενάντια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Με την ομιλία του αυτή, στην έδρα του μεγαλύτερου ιμπεριαλιστή-μακελάρη των λαών, ο πρωθυπουργός εγκαινιάζει την νέα εποχή σφοδρής επίθεσης στην πολιτική δράση του εργατικού- λαϊκού κινήματος και πιο συγκεκριμένα της επιχείρησης να αποτραπεί με κάθε μέσο το μπόλιασμα αυτού του κινήματος με την κορυφαία πολιτική θέση του σπασίματος των δεσμών της εξάρτησης από τους ιμπεριαλιστές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Για να δούμε, λοιπόν, πώς έχουν τα πράγματα. Οι ιμπεριαλιστές, στο φόντο της κρίσης και με τις μεταξύ τους αντιθέσεις, σε όξυνση για το ποιος θα χει τις μικρότερες απώλειες, σε διάφορους συνδυασμούς και συμμαχικά σχήματα, ληστεύουν χώρες και λαούς και οργανώνουν επεμβάσεις και πολέμους. Σε αυτή την κατεύθυνση, αξιοποιούν πολιτικές αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και της ΕΕ. Ταυτόχρονα, θωρακίζονται απέναντι στις όλο και διογκούμενες λαϊκές αντιδράσεις, καταρτίζοντας κατάλογους τρομοκρατικών οργανώσεων που συνεχώς τους διευρύνουν. Στην πράξη, επιχειρούν να βάλουν σφήνα στην πολιτική οργάνωση των μαζών, με τη μέθοδο της τρομοκράτησης, συκοφάντησης, απομόνωσης των πιο προωθημένων πολιτικά μορφών οργάνωσής τους (αριστερές πολιτικές οργανώσεις, συνδικάτα κ.λπ). Όσον αφορά τις οργανώσεις της Αριστεράς, επιχειρούν να προωθήσουν και πολιτικόνομικό πλαίσιο ποινικοποίησης της κομμουνιστικής ιδεολογίας και ταύτισης της με ναζισμό-φασισμό. Οι κυβερνήσεις, ιδιαίτερα αυτές των εξαρτημένων χωρών, όπως η δική μας, ευθυγραμμίζονται με τις ιμπεριαλιστικές πρωτοβουλίες και τις αξιοποιούν, για να θωρακίσουν το σύστημά τους από τον εχθρό αγωνιζόμενο λαό. Σε αυτήν την κατεύθυνση, εντάσσεται και η τροπολογία που, έστω και τροποποιούμενη, ψηφίστηκε από την συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Κινείται στον βρόμικο δρόμο της πολιτικής της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής που προωθείται από το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης στη χώρα, μια πολιτική που επιχειρεί να βάλει κυριολεκτικά στον γύψο τις λαϊκές αντιστάσεις. Σήμερα, η πανελλαδική συγκρότηση της ΛΑΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ δημιουργεί καλύτερους όρους για συνεννόηση και κοινή δράση πιο διευρυμένου δυναμικού οργανώσεων, κινήσεων και αγωνιστών. Αυξάνεται, παράλληλα, η δυνατότητα να πάρουμε ανοικτές και πλατιές πρωτοβουλίες, να δημιουργηθούν κινήσεις, ώστε να προκαλέσουμε την συζήτηση, την αποκάλυψη και την καταγγελία της πολιτικής της φασιστικοποίησης. Έτσι, μπορούμε να οργανώσουμε μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις και να υπερασπιστούμε στην πράξη τους αγώνες μας, τους αγωνιστές και τις λαϊκές οργανώσεις μας. Ελάχιστο όριο εγγυημένης εξαθλίωσης... Έχει μάλλον αρχίσει να γίνεται φανερό σε μεγάλες λαϊκές μάζες ότι όσο κυβέρνηση και τρόικα μαζεύουν μερικά δισεκατομμύρια, τόσο διαπιστώνουν ότι μερικά ακόμα τους λείπουν και χρειάζεται και πάλι να μαζέψουν. Και πολύ πιο σημαντικό, έχει αρχίσει να γίνεται φανερό ότι αυτό δεν θα σταματήσει. Δεν θα υπάρξει εκείνο το σημείο στο οποίο θα πουν φτάνει, ως εδώ, δεν αντέχει άλλο ο κόσμος. Κι αν μέχρι πρόσφατα η ανησυχία του κόσμου για τις κατασχέσεις σπιτιών, μισθών και συντάξεων διασκεδαζόταν κάπως, όσο περνούσαν μέτρα που ποτέ δεν φτάνουν, τόσο η ανησυχία αυτή μεγάλωνε. Μέχρι που η κυβέρνηση αποφάσισε να διαλύσει πλέον τις ανησυχίες και να ανοίξει κανονικότατα το ζήτημα. Από την αρχή του έτους έχουν γίνει κατασχέσεις ποσών σε περισσότερους από τραπεζικούς λογαριασμούς φορολογουμένων για ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο, ανοίγοντας το δρόμο για σπίτια, ακίνητη και κινητή περιουσία. Το ερώτημα εύλογο. Στα αλήθεια σκοπεύουν να κατασχέσουν όλα τα σπίτια του κοσμάκη; Για να αξιοποιηθούν, πώς; Στη μεγάλη τους πλειοψηφία τα σπίτια της πόλης δεν πωλούνται. Από τους πλειστηριασμούς τέτοιων ακινήτων είναι ζήτημα πόσα έσοδα θα μπορέσουν να αποσπάσουν. Υπάρχουν δύο πλευρές. Η μία αφορά στα μικροαστικά στρώματα. Όλους αυτούς που έχουν εκτός της πρώτης κατοικίας, τουλάχιστον κι ένα σπίτι ακόμα ή ένα εξοχικό κλπ. Εδώ η πίεση είναι συγκεκριμένη (Αν έχεις δύο, πούλα το ένα για να πληρώσεις τους φόρους) και εντάσσεται στη διεργασία σύνθλιψης των μικροαστικών στρωμάτων. Ουσιαστικά κατάργησης της μικρο-ιδιοκτησίας. Ιδίως αν το δούμε σε συνδυασμό με τον νέο αυξημένο και διευρυμένο φόρο ακινήτων, όπου δεν αφορά μόνο σπίτια, διαμερίσματα και εξοχικά. Αφορά τα χωράφια των μικρομεσαίων αγροτών και τη δυνατότητα τους να επιβιώσουν, αυξάνοντας την πίεση στους μικροκαλλιεργητές να πουλήσουν τη γη τους. Από εκεί και πέρα το κατά πόσο θα εξαιρεθεί η πρώτη κατοικία και τι θα γίνει με αυτούς που έχουν μόνο ένα, είναι ένα θέμα που η κυβέρνηση ξέρει καλά ότι προκαλεί μεγαλύτερες αντιδράσεις όπως και οι κατασχέσεις συντάξεων, μισθών και επιδομάτων. Προσπαθούν να θολώσουν τα νερά λοιπόν με εξαγγελίες κοινωνικής προστασίας, όπως το ελάχιστο όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης. Όπως δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξη του ο υφυπουργός ανάπτυξης Αθ. Σκορδάς: Δεν μιλάμε για εισόδημα. Μιλάμε για το ποιες είναι εκείνες οι ανάγκες που προσδιορίζουν την αξιοπρεπή διαβίωση σήμερα στην Ελλάδα, έτσι ώστε αν ένα νοικοκυριό δεν έχει εισόδημα να καλύπτει αυτές τις ανάγκες, να μην αντιμετωπίζεται από το τραπεζικό σύστημα σε ό,τι αφορά την εξυπηρέτηση των δανειακών του υποχρεώσεων με ένα τρόπο ο οποίος θα δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα. Δηλαδή το μέτρο που θα βάζει το όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης θα έχει σκοπό να εξασφαλίζει την αποπληρωμή των δανείων προς τις τράπεζες. Αυτό στη συνέχεια γίνεται ακόμα σαφέστερο όταν ο ίδιος αναφέρει ότι: Κανένας πραγματικά οικονομικά αδύναμος δεν έχει να φοβηθεί για την πρώτη του κατοικία. Από εκεί και πέρα πρέπει η συνολική αντιμετώπιση του θέματος να μην υπονομεύει και τη λειτουργία της στεγαστικής πίστης στη χώρα. Όσο για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και πώς αντιλαμβάνεται το σύστημα την κοινωνική πρόνοια, χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από κείμενο του Ευ. Βενιζέλου στην ιστοσελίδα του: Είμαι υπέρ του εγγυημένου επιπέδου αξιοπρεπούς διαβίωσης και του ελαχίστου εγγυημένου εισοδήματος... Έχει υπολογιστεί έγκυρα πως μόλις το 0,23% του ΑΕΠ αρκεί για την κάλυψη της σχετικής δημόσιας δαπάνης και αυτό είναι εφικτό. Για να αντιληφθούμε τα μεγέθη, αν άνεργοι έπαιρναν 350 ευρώ το μήνα ως ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, αυτό αντιστοιχεί σε περίπου 3,25% του ΑΕΠ. Αν δεν έχεις να φας λοιπόν και σου έχει μείνει ακόμα το σπίτι σου, μην περιμένεις και πολλές αγαθοεργίες από την κυβέρνηση... Για όλους αυτούς λοιπόν που δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν στην εντεινόμενη φοροληστεία είναι σαφής η κατεύθυνση της κατάσχεσης περιουσιακών στοιχείων. Πλειστηριασμοί έχουν ήδη ξεκινήσει και τα μπιλιέτα αποστέλλονται από τις εφορίες καθημερινά. Οι προθέσεις τους είναι εφιαλτικές. Η κατεύθυνση απάντησης από το λαό δεν μπορεί παρά να είναι σε σύγκρουση με τα μέτρα των κατασχέσεων και πλειστηριασμών. Τουλάχιστον όσον αφορά τα ακίνητα συλλογικές προσπάθειες σε κάθε γειτονιά και περιοχή μπορούν και πρέπει να συγκροτηθούν, υπερασπίζοντας τα σπίτια του κόσμου και μπλοκάροντας εξώσεις κλπ. Εδώ βέβαια υπάρχει η δυσκολία σε σχέση με τις κατασχέσεις ποσών μέσω τραπεζών. Απαραίτητο λοιπόν είναι να πλαισιωθεί ο αγώνας από ένα γενικότερο πολιτικό πλαίσιο που να απαιτεί την κατάργηση των κατασχέσεων μισθών, συντάξεων και επιδομάτων ως μέσο επιβολής της φοροληστρικής πολιτικής. Με στόχο την πλατιά καταγγελία και απονομιμοποίηση της σαν μέρος της πάλης για να μπει φρένο στο πλιάτσικο που γίνεται στις τσέπες του λαού.

11 Σάββατο 2 Νοέμβρη 2013 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 11 Αντιφασιστική νομιμότητα και νόμιμος φασισμός Πριν καλά καλά κοπάσουν οι (δικαιολογημένες) χαρές για το μάντρωμα των κορυφαίων «στελεχών» της Χρυσής Αυγής, η κοινωνία πληροφορήθηκε ότι κανένας θύλακάς της δεν είχε δημιουργηθεί στις δυνάμεις καταστολής (σύμφωνα με το σχετικό πόρισμα). Την ίδια ώρα περίπου, ο γιος του δράκουλα (όπως τον αποκαλεί ο λαός μας) υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης έκανε την απίστευτα κυνική δήλωση σε βελγική εφημερίδα ότι η εφαρμογή των απολύσεων είναι «κάπως σαν εφαρμογή στρατιωτικού νόμου»! Η μετέπειτα διάψευση για τη φράση που «δε θα διανοείτο ποτέ να εκστομίσει» είναι σαφές ότι δεν πείθει κανέναν, γιατί, απλώς, είναι ακριβής σε σχέση με την επιθετικότητα του συστήματος, της τρόικα και της κυβέρνησης. Πώς όμως συνδέονται τα παραπάνω; Τι σχέση έχουν οι φασίστες της φυλακής με τους φασίστες της κυβέρνησης και όλοι αυτοί με τους δέκα (!) αστυνομικούς που, σύμφωνα με το πόρισμα, συνδέονται με τη Χρυσή Αυγή; Πώς μπορεί υπό το φως αυτών των εξελίξεων να σε κανείς το στόχο της συντριπτικής πλειοψηφίας της Αριστεράς «να κλείσουν τα γραφεία της Χρυσής Αυγής» αλλά και τη συνολική στάση της να αποκόπτει το φαινόμενο της συμμορίας αυτής από τη σύμπλεξή του με άλλες πολιτικές παραμέτρους; Ας ξεκαθαρίσουμε δύο πράγματα: Το ένα είναι ότι δεν είμαστε εμείς εκείνοι που έχουμε την τάση να τα ανάγουμε όλα στο «αυτός είναι ο καπιταλισμός» και να αδιαφορούμε αθωώνοντάς τις- για ιδιαίτερες και πιο απάνθρωπες εκφράσεις της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Το άλλο είναι ότι δεν αποκλείουμε με απολυτότητα τη χρησιμοποίηση αστικών θεσμών όπως τα δικαστήρια, τον αστικό τύπο κλπ, ως μέσα που μπορεί να εκμεταλλευτεί ο λαός και η Αριστερά κατά την κίνηση τους. Ως κομμουνιστές, όμως, είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητάμε τις σχέσεις των πραγμάτων, να μην τσιμπάμε στην πρώτη ευκολία (κάτω από το βάρος της δυσκολίας) και, πάνω από όλα, να μην αντιστρέφουμε την ιεράρχηση των πλευρών των ζητημάτων. Η «Χρυσή Αυγή» λοιπόν δεν ήταν απλώς η «Χρυσή Αυγή». Ηταν το αποτέλεσμα της επιλογής του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού να φασιστικοποιήσει τον εαυτό του, να κλιμακώσει τον ταξικό πόλεμο απέναντι στο προλεταριάτο και τα λαϊκά στρώματα, να οξύνει την καταστολή, να κουρελιάσει ελευθερίες και δημοκρατικά δικαιώματα, να επενδύσει στην ενίσχυση των πιο ακραίων και αντιδραστικών θεωρήσεων. Ηταν τα ΜΜΕ αυτού του συστήματος που έλεγαν σε κάθε δολοφονία με άγνωστο το δράστη ότι «πρόκειται πιθανώς για αλλοδαπό». Ηταν οι υπουργοί αυτού του συστήματος που βάφτιζαν κάθε εργατική κινητοποίηση «υποκινούμενη και καταστρεπτική για τον τόπο». Ηταν οι «δεξαμενές σκέψεις» αυτού του συστήματος (με την πολύτιμη αρωγή όλου του «αριστερού» αντικομμουνιστικού συρφετού) που εξίσωναν το φασισμό με τον κομμουνισμό και το Χίτλερ με το Στάλιν. Ηταν οι δυνάμεις καταστολής αυτού του συστήματος που μάτωναν (επιδεικτικά, μπροστά τις κάμερες) κάθε λαϊκή κινητοποίηση και ήταν τα δικαστήρια αυτού του συστήματος που καταδίκαζαν τα θύματα και αθώωναν τους θύτες. Ηταν η πολιτική τακτική αυτού του συστήματος και αυτής της πολιτικής να παράγουν τον «κοινωνικό αυτοματισμό», δηλαδή το συλλογικό κανιβαλισμό. Όσο, η καπιταλιστική κρίση (πολλαπλασιασμένη στην εξαρτημένη Ελλάδα) βάθαινε, τόσο η φασιστικοποίηση γινόταν η επίσημη, η «νόμιμη», η μοναδική επιλογή του συστήματος. Και «νόμιμο» παιδί αυτής της επιλογής ήταν η (έστω και χωρίς σχέδιο και προγραμματισμό) θεαματική ισχυροποίηση της Χ.Α. Για λόγους, στους οποίους έχουμε αναφερθεί, το σύστημα αποφάσισε να κοντύνει τις φιλοδοξίες της συμμορίας. Ισως και να της κόψει εντελώς τα φτερά. Ετσι κι αλλιώς το σύστημα στην Ελλάδα έχει πλούσια εμπειρία από παρακρατικές συμμορίες, που και σε πιο δύσκολα χρόνια τις είχε στο πλάι του, χωρίς να τους επιτρέψει να αποκτήσουν απεριόριστη αυτονομία και φιλοδοξίες. Και όπως φάνηκε καθαρά, μια συμμορία που δρα και αναπνέει δίπλα στο κράτος, εξαϋλώνεται γρήγορα οργανωτικά (όχι όμως και πολιτικά) όταν το ίδιο το κράτος αποσύρει τη σκανδαλώδη στοργή του! Το σίγουρο είναι σε αυτή την κυβερνητική επιλογή κοντέματος της Χ.Α., την πρωτοβουλία δεν την είχε το κίνημα. Η αφύπνιση των αντιφασιστικών αντανακλαστικών που ακολούθησε τη δολοφονία του Π. Φύσσα, έπαιξε το ρόλο της, αλλά δεν ήταν η αιτία του ξεδιπλώματος της κυβερνητικής επιλογής. Γι αυτό και, τόσο εύκολα και γρήγορα, η κυβέρνηση γεφύρωσε την κατάσταση με το «άλλο άκρο των αντιιμπεριαλιστών», με την «εγκληματική οργάνωση των Σκουριών» και γενικότερα με τους λαϊκούς αγώνες. Το αποτέλεσμα της έρευνας των «αδιάφθορων» που μέτρησε δέκα αστυνομικούς να σχετίζονται με τη Χ.Α. (οι υπόλοιποι μέχρι το 60% είναι απλοί ψηφοφόροι) αποτελεί ένα λογικό αποτέλεσμα σε μια διαδικασία, όπου το σύστημα παίζει μόνο του και επιλέγει με λυμένα τα χέρια ποια ζητήματα θα ανοίξει και πόσο. Και ενώ συμβαίνουν αυτά, το «κάτι σαν πραξικόπημα» ενάντια στους δημόσιους υπαλλήλους εξελίσσεται, τα νέα μέτρα ετοιμάζονται, το μαχαίρι στις συντάξεις ακονίζεται, το νέο θεσμικό πλαίσιο ενάντια στις διαδηλώσεις προβάρεται και το αντίστοιχο ενάντια στις απεργίες μαγειρεύεται. Οποιος, απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα προβάλλει το αίτημα στο κράτος να εξαφανίσει τη Χ.Α. και δεν αντιλαμβάνεται το αποπροσανατολιστικό του πράγματος, ίσως τουλάχιστον θα έπρεπε να αντιληφθεί το γελοίο του. Και όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι η πάλη ενάντια στο φασισμό είναι κάτι πολύ πιο δύσκολη από το αντιφασιστικό σαφάρι στις γειτονιές, ότι δεν μπορεί να την αποκόψει από το κίνημα αντίστασης στη βαρβαρότητα της φτώχειας, των απολύσεων, της ανεργίας και της συντριβής των ελευθεριών, είτε εθελοτυφλεί είτε είναι αφελής. Γιατί μπορεί κάποιοι να νομίζουν ότι κάνουν αντιφασισμό «ταράζοντας το σύστημα στη νομιμότητα», αλλά εμείς θα τους υπενθυμίζουμε ότι ούτε το σύστημα ταράζουν, ούτε αντιφασισμό κάνουν. Η κυρίαρχη φασιστικοποίηση κι η κρατική τρομοκρατία καλύπτουν το «κενό» της Χρυσής Αυγής Πολλοί ήταν αυτοί που, παρακολουθώντας την κυβερνητική επιχείρηση «κοντέματος» ή και «απόσυρσης» της Χρυσής Αυγής, είτε περιόριζαν τον αντιφασισμό τους, κυρίως απέναντι στο συγκεκριμένο νέο-ναζιστικό μόρφωμα, καταγγέλλοντας το επίσημο κράτος και την κυβέρνηση, ως περίπου «ασυνεπείς» στην αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής, είτε έβαζαν σε δεύτερη μοίρα και βαρύτητα τη φασιστικοποίηση που εκπορεύεται εξελισσόμενη, απ την κυρίαρχη διαχείριση, σε σχέση με τη δράση του μορφώματος αυτού. Η ίδια η πραγματικότητα όμως της καθημερινής άγριας αντιλαϊκής επίθεσης, που συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και βαθαίνει σ όλα τα επίπεδα, απαιτεί και τη διαδικασία φασιστικοποίησης της επίσημης πολιτικής του συστήματος, με στόχο πάντα τον «εχθρό λαό». Τους εργάτες, τους εργαζόμενους του ιδιωτικού ή του δημόσιου τομέα, τους άνεργους, τη νεολαία, τους μετανάστες Έτσι, στο στόχαστρο της κρατικής τρομοκρατίας βρέθηκαν οι αγωνιζόμενοι μαθητές, τα παιδιά του λαού μας, που αντιμετώπισαν συλλήψεις και ποινές, γιατί έκαναν κατάληψη στο σχολείο τους, έχοντας ως αιτήματα τη διεκδίκηση βιβλίων και καθηγητών. Σε μια περίοδο που χαρακτηρίζεται, μεταξύ άλλων, και απ τη διάλυση της δωρεάν παιδείας για το λαό κι απ τη σκληρή ταξική επιλογή. Οι 10 μαθητές του ΕΠΑΛ Ηγουμενίτσας που συνελήφθησαν στις 6.30 το πρωί μέσα στο σχολείο τους, στις 16/10, μετά από μηνύσεις διευθυντών και με εισαγγελική εντολή, που κρατήθηκαν στην ασφάλεια επί 5 ώρες χωρίς να ειδοποιηθούν οι γονείς τους, που, αφού τους πήραν δακτυλικά αποτυπώματα και φωτογραφίες, θα συρθούν στα δικαστήρια με κατηγορίες για «φθορά» - που δεν υπήρξε βέβαια καμία, όπως διαβεβαίωσαν και οι γονείς - και για «παρακώλυση μαθημάτων», ακολούθησαν τους 20 μαθητές του 1ου ΕΠΑΛ Λαμίας. Οι τελευταίοι συνελήφθησαν, μετά από αστυνομική έφοδο στις 7/10, ενώ 6 από αυτούς δικάστηκαν με τη διαδικασία του αυτόφωρου, για να τους μοιραστούν ποινές 20 ημερών ή και 4 μηνών, φυλάκιση! Σύμφωνα με τις δηλώσεις του υπουργού Δικαιοσύνης, Αθανασίου, στη βουλή, «όλα έγιναν σύμφωνα με το νόμο» Αλλά και οι εργαζόμενοι κι οι απολυμένοι από εργοστάσια της Χαλκίδας (Τσιμέντα Χαλκίδας, Νεοσέτ, Σελμάν, Μηχανική, Ιντερκέμ), που είχαν καταλάβει το κτίριο της Περιφερειακής Ενότητας Εύβοιας, δέχθηκαν τα ξημερώματα 17/10, την επίθεση των ΜΑΤ που έκαναν έφοδο στο κτίριο με χημικά, εκκενώνοντας το και συλλαμβάνοντας 13 εργαζόμενους. Αυτή ήταν η αντιμετώπιση απ την κυβέρνηση και το αστικό κράτος, όσων ζητούσαν δουλειά και καταβολή δεδουλευμένων, πολλών μηνών, σε μια περίοδο γενικευμένης ανεργίας, μαζικών απολύσεων και κατεδάφισης δικαιωμάτων. Όμως, και η «ανομία» του κατειλημμένου απ τους εργαζόμενους, κτιρίου της ΕΡΤ πρέπει «να παταχθεί». Τώρα μάλιστα που βρίσκεται σε φάση απομαζικοποίησης. Έτσι, στις 15/10, 32 βουλευτές της Ν.Δ. ζήτησαν απ τον αρμόδιο υφυπουργό Καψή, να δώσει εντολή αστυνομικής εισβολής στο Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής. «Τη στιγμή που η κυβέρνηση κι ο πρωθυπουργός επαγγέλλονται τη μηδενική ανοχή στην παραβατικότητα, το καθεστώς ανομίας στην πρώην ΕΡΤ, δεν είναι δυνατό να γίνεται αποδεκτό», ανέφεραν σε σχετική ερώτησή τους στη βουλή. Η προπαγάνδα που έχει αναπτυχθεί μάλιστα τελευταία, χρησιμοποιεί και υποκριτικά προσχήματα «διασφάλισης της δημόσιας υγείας», λόγω της ακτινοβολίας των κεραιών του κατειλημμένου κτιρίου. Την ίδια στιγμή, οι διοικητικοί υπάλληλοι των Πανεπιστημίων που βρίσκονται σε απεργιακή κινητοποίηση εδώ και δύο μήνες, αντιδρώντας στην διαθεσιμότητα συναδέλφων τους, δέχονται απειλές απόλυσης (αργία) σε περίπτωση μη απογραφής (αποδοχής δηλαδή του καθεστώτος της διαθεσιμότητας), στο πλαίσιο συγκεκριμένης διορίας, σύμφωνα με νέα τροπολογία που προστέθηκε στο «Δημοσιοϋπαλληλικό Κώδικα». Χρησιμοποιώντας είτε τα μέσα καταστολής και ποινικοποίησης είτε το «νομικό» της οπλοστάσιο, η κυβέρνηση προσπαθεί να συντρίψει, στη γέννησή τους, όποιους αγώνες εργαζόμενων, άνεργων ή νεολαίας ξεσπούν. Αλλά ούτε και τα νέα πογκρόμ της αστυνομίας σε βάρος των μεταναστών έλειψαν. Κατά τη διάρκεια εκτεταμένης αστυνομικής επιχείρησης στην Αθήνα, στις 4 και 5/10, με συμμετοχή δυνάμεων των ΜΑΤ, της Άμεσης Δράσης, της Οικονομικής Αστυνομίας και της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, και με πρόσχημα την «καταπολέμηση της εγκληματικότητας», προσήχθησαν 225 μετανάστες, στην περιοχή της Πλατείας Βικτωρίας, Βάθη, Αγίου Παντελεήμονα και Αττικής. Τι έχει άραγε να ζηλέψει η τρομοκρατία αυτή, απ αυτήν της Χρυσής Αυγής; Και οι Τούρκοι και Κούρδοι πολιτικοί πρόσφυγες που ζουν στη χώρα μας, όμως, οι οποίοι έκαναν απεργία πείνας στην Πλατεία Συντάγματος, ενάντια στην απόφαση έκδοσης των αγωνιστών Ahmet Düzgün Yüksel, Erdoğan Çakır και Hasan Biber, δέχθηκαν τρεις συνεχόμενες φορές τη βίαιη επίθεση της αστυνομίας. Αποτέλεσμα ήταν η σύλληψη 3 μελών της Επιτροπής Αλληλεγγύης, και η παραπομπή τους σε δίκη με την κατηγορία της «μόλυνσης». Γίνεται ολοένα και πιο φανερό, πως η κυβέρνηση Ν.Δ. ΠΑ.ΣΟ.Κ, χρησιμοποιώντας και τη λεγόμενη «θεωρία των δύο άκρων» - σύμφωνα με την οποία, ως «άκρο» δεν χαρακτηρίζεται απλά και μόνο η Αριστερά, αλλά κι ο ίδιος ο αγωνιζόμενος λαός την υπεράσπιση του «συνταγματικού τόξου» και της λεγόμενης «δημοκρατικής ομαλότητας» και την «πάταξη της ανομίας», προχωρά παραπέρα τους λογαριασμούς της με το λαό. Ανοίγει τη βεντάλια της φασιστικοποίησης. Στοχοποιεί, ποινικοποιεί και διώκει με διάφορα προσχήματα, κάθε λογική και πρακτική αγώνα που θα επιλέξουν τμήματα του λαού, για ν αντισταθούν απέναντι σε μια επίθεση που δεν πιάνει πάτο. Η απεργία, η διαδήλωση, η κατάληψη βρίσκονται στο στόχαστρο. Ακόμα και η διαμαρτυρία, καθώς και η προπαγάνδισή της, που αποτελεί διακίνηση ιδεών. Πόσο μάλλον σοβαροί αγώνες που μπορεί να ξεσπάσουν και να θέσουν σε κίνδυνο την πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση και που απαιτούν η ντόπια άρχουσα τάξη και τα ξένα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της. Ακριβώς επειδή γνωρίζει πολύ καλά τον κίνδυνο αυτό, κινείται στη ρότα της «προληπτικής καταστολής». Το μέτωπο του λαϊκού κινήματος απέναντι στη φασιστικοποίηση της πολιτικής του συστήματος πρέπει να δυναμώσει και να αποτελέσει αναπόσπαστη πλευρά της αντίστασης απέναντι στην επίθεση. Γιατί η αντιφασιστική κατεύθυνση στο κίνημα δεν μπορεί να είναι «μονομερής» ούτε να βλέπει κύρια «το δέντρο», χάνοντας «το δάσος».

12 12 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 2 Νοέμβρη 2013 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 13 Ηπανελλαδική σύσκεψη των σχημάτων που είναι ή αναφέρονται στην ΠΑΑΣ, έκλεισε τον πρώτο κύκλο αυτής της προσπάθειας και ταυτόχρονα άνοιξε μια νέα και σίγουρα πιο απαιτητική φάση για τη Λα κή Αντίσταση-Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία. Πιο απαιτητική, γιατί, περνώντας από τη φάση διαμορφώθηκε με ανοιχτό, δημοκρατικό τρόπο, μπροστά στον κόσμο της Αριστεράς και του αγώνα, χωρίς εκβιασμούς και «υποσχέσεις», χωρίς «προγράμματα» και «μεγάλα λόγια». Διαμορφώθηκε και συγκροτήθηκε σε αναφορά με τα λα κά προβλήματα και τις ανάγκες της πάλης. Και αναμφίβολα, σε αντίθεση με τις διάφορες Μια μόνιμη και κρίσιμη ανάγκη Μια σημαντική και αναντικατάστατη διάσταση που θα κρίνει μαζί με άλλα ζητήματα το αν η Λα κή Αντίσταση θα κινηθεί αποφασιστικά και αποτελεσματικά στην προώθηση των στόχων που θέτει, είναι η διαρκής ανοιχτή συ- αντιμετωπίζει το εγχείρημα. Και έχουν, επίσης, γνώμη και θέση απέναντι σε αυτά τα ερωτήματα και αυτά τα ζητήματα και άρα τη δυνατότητα να συμβάλλουν και να συνδιαμορφώσουν κάθε φορά τις απαντήσεις. Και οπωσδήποτε να έχουν τη δυνατότητα κάθε φορά να κρίνουν τι είναι αυτό που έχει τεθεί, γιατί και πώς διαμορφώθη- και δεν ήταν δυνατόν να απαντηθούν και να συμφωνηθούν «όλα» στα πλαίσια της σύσκεψης, η πραγματοποίησή της βοήθησε στην «κοινή εκφώνηση» ερωτημάτων και ζητημάτων που έχουμε μπροστά μας. Αυτή η παρακαταθήκη πρέπει να γίνει οδηγός της λειτουργίας της Λα κής Αντίστασης, τοπικά και πανελλαδικά, Τι κατέγραψε και που στοχεύει Η Λα κή Αντίσταση κατέγραψε και διαμόρφωσε ένα πολιτικό πλαίσιο που, πριν από όλα, ορίζει τους αντιπάλους του λαού και της νεολαίας. Ο ιμπεριαλισμός και το κεφάλαιο, το κράτος (τους), οι κυβερνήσεις (τους) και τα κόμματά θούν από το λα κό κίνημα, καταγράφει και την αναγκαία πολιτική της οριοθέτηση από τα κόμματα, τις δυνάμεις και τα ρεύματα που αναφέρονται στο κίνημα, είτε αυτές αναφέρονται στην αριστερά είτε στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο. Μια οριοθέτηση που προκύπτει και ταυτόχρονα στηρίζει το δικό της διπλό στόχο για το λαό μετατοπίζει το συσχετισμό υπέρ της δυνατότητας των μαζών να παρεμβαίνουν και να διαμορφώνουν τις εξελίξεις. Είναι φανερό, ότι η οικοδό- σταση έχει διακηρύξει την πεποίθησή της για την ανάγκη της επαναστατικής ανατροπής της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της αστικής τάξης, αλλά δεν επι- την πάλη της στα σημερινά δεδομένα του ταξικού συσχετισμού, θέλει και πρέπει να υπηρετήσει σήμερα την υπόθεση της λα κής πάλης και μέσα σε αυτήν και με Λαϊκή Αντίσταση Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία Στις μάχες, μέσα στο λαό και με το λαό θα κριθεί η πορεία της! «Πρωτοβουλία για..» σε μια πιο προσδιορισμένη συγκρότηση, το δυναμικό του εγχειρήματος αντικειμενικά καλείται πιο πιεστικά να «παράξει έργο», να συγκροτήσει υπόσταση και ρόλο μέσα στο κίνημα και την πυρακτωμένη ταξική πάλη. Η μέχρι τώρα διαδρομή πέτυχε αναμφίβολα και μια πρώτη στοιχειώδη συγκέντρωση δυνάμεων και διαμόρφωσε πολιτικό στίγμα και στόχους για το εγχείρημα. Αυτά αποτελούν μια βάση εκκίνησης που δεν υπήρχε τον Απρίλη του 2012 (Ακροπόλ), ούτε βέβαια τον Οκτώβρη του 2011, όταν το ΚΚΕ(μ-λ) κατέθετε την σχετική πρόταση. Η βάση αυτή έχει ιδιαίτερη αξία και σημασία, γιατί προτάσεις που κυκλοφορούν, το εγχείρημα μπορεί να γίνει πεδίο συνάντησης και πάλης του λαού και της νεολαίας. Ωστόσο (πρέπει να) έχουμε επίγνωση ότι το εγχείρημα δεν έχει αποκρυσταλλώσει τα χαρακτηριστικά του και δεν έχει διαμορφώσει τους όρους που θα του επιτρέψουν να αποκτήσει δυναμική και θέσεις μέσα στο κίνημα που να αντιστοιχούν στους στόχους που θέτει. Η Λα κή Αντίσταση, με όσα κατέγραψε και διακήρυξε στην ιδρυτική πανελλαδική της σύσκεψη αλλά και με όσα δεν κατόρθωσε ακόμα να αποσαφηνίσει, είναι φανερό ότι θα κριθεί από δω και μπρος! ζήτηση και διαπάλη που πρέπει να υπάρχει σχετικά με τα χαρακτηριστικά της, σχετικά με το «τι είναι» και πώς παλεύει! Γιατί η Λα κή Αντίσταση δεν μπορεί, βέβαια, να ξανοιχτεί και να «περπατήσει» μέσα στο λαό και τους αγώνες του ως ένα «κλειστό σύστημα», με βουβές και αφανείς διεργασίες για όλα τα πολλά και μεγάλα ζητήματα που αντιμετωπίζει και θα αντιμετωπίζει στην πορεία της. Αλλά ως ένας μάχιμος, πολιτικός και κινηματικός ιστός σχημάτων και αγωνιστών, που ανήκει στα σχήματα και στους αγωνιστές του, οι οποίοι έχουν «κάθε στιγμή» επίγνωση των ερωτημάτων και των ζητημάτων που καν οι όποιες απαντήσεις. Αυτή η αντίληψη δεν αφορά βέβαια κάποιο «δημοκρατισμό» που πρέπει να επιδειχθεί ενόψει κάποιου ανομολόγητου στόχου. Αφορά την ουσία, τον πραγματικό στόχο και σκοπό της όλης προσπάθειας: Ο ίδιος ο αγωνιζόμενος κόσμος είναι αυτός που πρέπει να διαμορφώνει και να κρίνει τα χαρακτηριστικά του «οχήματος της πάλης του». Αυτή ακριβώς τη θετική παρακαταθήκη άφησε, ανάμεσα σε άλλα, η πανελλαδική σύσκεψη της 26-27/10 που αποτέλεσε μια πρώτη ευκαιρία ένα ολόκληρο δυναμικό να έρθει σε άμεση συνεννόηση, σε κοινή αναζήτηση ή και σε αντιπαράθεση. Και είναι βέβαιο πως, αν αλλά και ιδιαίτερα για τις οργανωμένες δυνάμεις που συμμετέχουν στο εγχείρημα. Γιατί βέβαια η συζήτηση και ο προβληματισμός, σχετικά με τα βήματα του εγχειρήματος, δεν μπορεί να είναι «προνόμιό» τους, που μάλιστα θα το ασκούν χωριστά οι μεν από τους δε! Είναι εξίσου δικαίωμα και ανάγκη όλων των αγωνιστών που συμμετέχουν ή απλώς παρακολουθούν τη Λα κή Αντίσταση, είναι όρος για να απλώνει το εγχείρημα και να δένεται με το λαό και τη νεολαία. Ας δούμε, λοιπόν, ορισμένα συμπεράσματα και εκτιμήσεις για την ουσία των ζητημάτων και όπως εμείς θεωρούμε ότι προέκυψαν από το πανελλαδικό διήμερο. τους, μαζί με όλους τους μηχανισμούς που υπηρετούν την εξουσία του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, είναι οι δυνάμεις που διεξάγουν την επίθεση ενάντια στο σύνολο των εργατικών-λα κών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, στο πλαίσιο της γενικευμένης επίθεσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού κόσμου ενάντια στο προλεταριάτο και στους λαούς. Σε αυτή τη βάση και καθώς η κρίση οξύνεται και η επίθεση θέτει ζητήματα ζωής, δημοκρατίας και ειρήνης για το λαό μας και τους λαούς της περιοχής, η Λα κή Αντίσταση, ενόψει των απαντήσεων που εκτιμά ότι απαιτούνται και παλεύει να οικοδομη- και την πάλη του: Την ενίσχυση αλλά και την οικοδόμηση εστιών αντίστασης σε χώρους δουλειάς, νεολαίας, στις γειτονιές, απέναντι στα διάφορα μέτρα της επίθεσης, για την αντιμετώπιση τους, για τη δημιουργία όρων κίνησης, πάλης και οργάνωσης των λα κών μαζών ως πρωταρχική αναγκαιότητα της υπόθεσης τους. Την προοπτική της οικοδόμησης κοινωνικοπολιτικού Μετώπου Αντίστασης Διεκδίκησης και Ανατροπής της επίθεσης, που δεν μπορεί να οριστεί ως εξαγγελία αλλά θα χτιστεί και θα συντεθεί μέσα από την διαρκή πάλη που θα αλλάζει τα σημερινά όρια και θα μηση του Μετώπου αυτού θα θέσει νέα και άλλης τάξης ζητήματα αναφορικά με τη δυνατότητα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, να πάει παραπέρα την υπόθεσή της. Η Λα κή Αντί- δίδεται σε ακαδημα σμούς, σε σχέδια επί χάρτου ή πιο απλά σε ζητήματα που δεν αφορούν το μπόι της και τη σημερινή κατάσταση του λα κού κινήματος. Θέλει και πρέπει να επικεντρώσει αυτήν, να επιτύχει τη συγκρότηση και τη συγκέντρωση δυνάμεων, στη βάση της αντίθεσης στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας και στην επίθεση του κεφαλαίου. συνέχεια στην επόμενη σελίδα Για την Πανελλαδική Σύσκεψη στις Οκτώβρη Ε πί δύο μέρες, πάνω από 400 μέλη σχημάτων της ΠΑΑΣ αλλά και συναγωνιστικών σχημάτων, καθώς και αγωνιστές από πόλεις όπου ακόμη δεν υπάρχει συγκρότηση, απ' όλη την Ελλάδα, συμμετείχαν σε ένα σημαντικό διάλογο για το μέλλον του εγχειρήματος, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του Παναττικού Συντονιστικού. Ο προβληματισμός, οι κοινές, οι διαφορετικές έως και αντιθετικές απόψεις, η όλη διαδικασία έδειξαν ότι υπάρχει η αποφασιστικότητα να συνεχίσει αυτή η προσπάθεια συνεύρεσης των δυνάμεων της λαϊκής αντίστασης και της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, για να δώσουν τη δική τους συμβολή στη δημιουργία του αναγκαίου μετώπου αντίστασης του λαού. Ήταν τέτοια η διάθεση όλων να συμβάλουν στην υπόθεση αυτή που και χρόνος δε χάθηκε, παρά ελάχιστος σε σχέση με τα όσα είχαν προγραμματιστεί αλλά και δεν έφτασε για να μιλήσουν όλοι όσοι εξέφρασαν την επιθυμία. Τοποθετήθηκαν πάνω από 80 εκπρόσωποι σχημάτων, από την Ξάνθη μέχρι την Κρήτη και από την Ικαρία και την Πελοπόννησο μέχρι την Ηγουμενίτσα. Με δεδομένη τη πολιτική συμφωνία, η συζήτηση αφορούσε σχεδόν τα πάντα, εστιάζοντας κυρίως στο όνομα, στον τρόπο συγκρότησής της αλλά και σε ποια μέτωπα προκρίνεται να παρέμβει σε αυτή τη φάση. Αφορούσε ουσιαστικά στις κατευθύνσεις που θα πρέπει να έχει η συνεργασία, όχι για να εκπονήσει άλλο ένα κόλπο φαεινή ιδέα για τη διαχείριση του συστήματος ή τη «μετάβαση» στο σοσιαλισμό- αλλά για τους τρόπους ανάπτυξης του λαϊκού και εργατικού κινήματος αντίστασης, διεκδίκησης και ανατροπής. Φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείψει και η έκφραση των διαφορετικών απόψεων για μια σειρά ζητήματα που έχουν οι δύο οργανώσεις που στηρίζουν το εγχείρημα, το ΚΚΕ(μ-λ) και το Μ-Λ ΚΚΕ αλλά και αγωνιστές που δεν ανήκουν σε αυτές. Πολλή συζήτηση έγινε για το αν θα έπρεπε να μπει ο όρος «αντικαπιταλιστική» στο τίτλο, εκφράζοντας έτσι με καλύτερο τρόπο τις αντιστάσεις του εργαζόμενου λαού στην επίθεση του κεφαλαίου. Επίσης, μεταφέρθηκε η εμπειρία από τις ως τώρα κατά τόπους συγκροτήσεις. Η Λαϊκή Αντίσταση - Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία, όπως κατέληξε πλέον να λέγεται, ναι μεν γύρισε μια νέα σελίδα στη συγκρότησή της, μένει όμως να αποδείξει στο κόσμο της αριστεράς και κυρίως σε όλο το λαό ότι δεν είναι άλλη μια συνένωση αριστερών δυνάμεων για εκλογικούς σκοπούς. Να αποδείξει ότι είναι μια συνεργασία προσγειωμένη στη πραγματικότητα, που δεν θα αυτοπροβάλλεται σαν τον καταλύτη στην «ενότητα» της αριστεράς ή των κομμουνιστών. Αντίθετα, ότι αποτελεί μια συνεργασία που θα δώσει όλες της τις δυνάμεις για την αντίσταση του λαού ενάντια στην επίθεση του συστήματος, για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων του στους μισθούς και συντάξεις, στην υγεία και στη παιδεία, για τα δημοκρατικά του δικαιώματα, για την ανεξαρτησία της χώρας από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, για τη πάλη κατά του φασισμού και της φασιστικοποίησης, για την ανατροπή της επίθεσης, κόντρα σε λογικές διαχείρισης του συστήματος και ανάθεσης της πάλης του λαού σε άλλους ή μετάθεσής της σε άλλους χρόνους. Μέχρι τώρα, έχουν φτιαχτεί σχήματα σε πάνω από 25 πόλεις και γειτονιές ενώ είναι υπό συγκρότηση ή γίνονται συζητήσεις και σε άλλες, είτε υπάρχουν δυνάμεις των δύο οργανώσεων που συμμετέχουν σε αυτή είτε όχι. Στη σύσκεψη συμμετείχαν σχήματα ΠΑΑΣ από το Βόλο, το Ηράκλειο Κρήτης, τη Θεσσαλονίκη, τη Θεσπρωτία, τη Λαμία, την Πάτρα, τη Βοιωτία, τα Βόρεια της Αθήνας, το Καματερό Άγιοι Ανάργυροι Ίλιον Πετρούπολη, τον Υμηττό άφνη Νότια Προάστια, την Ηλιούπολη. Από τα συναγωνιστικά σχήματα που συγκροτήθηκαν στη βάση του καλέσματος για την ΠΑΑΣ, και δηλώνουν τη πρόθεση ή την απόφασή τους να συμμετέχουν στην Λαϊκή Αντίσταση, συμμετείχαν η Αριστερή Μετωπική Πάλη Σάμου, η Λαϊκή Αντίσταση Πειραιά, η Ταξική Αντιιμπεριαλιστική Κίνηση Λάρισας, η Κίνηση Αντίστασης και Αντιιμπεριαλιστικής Πάλης Ξάνθης, η Αριστερή Ταξική Συσπείρωση Καρδίτσας, η Πρωτοβουλία Αντίστασης Κορινθίας και η Πρωτοβουλία Αντίστασης Χανίων. Ως παρατηρητές παραβρέθηκαν μέλη της Κίνησης Αντίστασης και Πάλης από το Περιστέρι και το Αιγάλεω. Παρακολούθησαν και παρέμβηκαν στη σύσκεψη αγωνιστές από την Άρτα, τα Γιάννενα, τα Τρίκαλα, τη Βέροια, τη ράμα, την Αλεξανδρούπολη, την Ικαρία, τον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης καθώς και την Ορμύλια της Χαλκιδικής. Παραβρέθηκαν και παρέμβηκαν, επίσης, εκπρόσωποι από τις Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών, τα Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης - Εκπαιδευτικός Όμιλος, τις Αγωνιστικές Κινήσεις ΑΕΙ- ΤΕΙ, την Πορεία, την Ταξική Πορεία και την ΕΡΓΑΣ, καταθέτοντας τις σκέψεις τους για το ρόλο των σχημάτων αυτών στη διαμόρφωση της μετωπικής συνεργασίας που συζητιόταν στη σύσκεψη. Στην εκδήλωση απηύθυναν χαιρετισμό η «ΚΙΝΗΣΗ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ » καθώς και η Πρωτοβουλία Αντίστασης Ασπρόπυργου. Παραβρέθηκαν εκπρόσωποι της Πορείας Αριστερής, μέλη της οποίας κατέθεσαν την άποψή τους για την εξέλιξη της ΠΑΑΣ στη προσυσκεψιακή συζήτηση στο Ηράκλειο (δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας). Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε με τον χαιρετισμό της αγωνίστριας από την Τουρκία, απεργού πείνας, μέλους της «Επιτροπής Αλληλεγγύης για τους Πολιτικούς Κρατούμενους στην Τουρκία και στο Κουρδιστάν», Φαντίκ Αντιγιαμάν. Η παρέμβαση της αγωνίστριας ξεσήκωσε τους παρευρισκομένους που φώναξαν συνθήματα υπέρ της αλληλεγγύης των λαών, κατά του ιμπεριαλισμού και του φασιστικοποιημένου κράτους της Τουρκίας, κατά των απελάσεων και υπέρ την απελευθέρωσης των πολιτικών κρατουμένων. Στο τέλος της πανελλαδικής σύσκεψης, εγκρίθηκε ως απόφαση η εισήγηση του Παναττικού Συντονιστικού και ορίστηκε ανοιχτή 25μελής Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή. Σκοπός της Επιτροπής είναι να αναλάβει τον οργανωτικό και πολιτικό συντονισμό των σχημάτων που θα συμμετέχουν στη πανελλαδική συγκρότηση και θα είναι ανοιχτή στη συμμετοχή εκπροσώπων σχημάτων που θα συγκροτηθούν στο μέλλον. Με δεδομένη τη πολιτική συμφωνία, η συζήτηση αφορούσε σχεδόν τα πάντα, εστιάζοντας κυρίως στο όνομα, στον τρόπο συγκρότησής της αλλά και σε ποια μέτωπα προκρίνεται να παρέμβει σε αυτή τη φάση. Αφορούσε ουσιαστικά στις κατευθύνσεις που θα πρέπει να έχει η συνεργασία, όχι για να εκπονήσει άλλο ένα κόλπο φαεινή ιδέα για τη διαχείριση του συστήματος ή τη «μετάβαση» στο σοσιαλισμό- αλλά για τους τρόπους ανάπτυξης του λαϊκού και εργατικού κινήματος αντίστασης, διεκδίκησης και ανατροπής. Κατά τη διάρκεια της σύσκεψης, κατατέθηκαν προτάσεις για πρωτοβουλίες που πρέπει να αναλάβει η Λαϊκή Αντίσταση. Τις προτάσεις αυτές αναλαμβάνει να τις συγκεκριμενοποιήσει και να υλοποιήσει η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή και είναι οι εξής: Α. Αλληλεγγύη και στήριξη στον αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής: Η επίθεση ενάντια στο λαό της Χαλκιδικής, ενάντια στο σπουδαίο αγώνα που δίνει για το δικαίωμα στη ζωή, εντείνεται. Τα κυβερνητικά επιτελεία πιστά στη κατεύθυνση του ξεπουλήματος της χώρας, της ισοπέδωσης των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, έχουν ήδη χαρακτηρίσει ως ένα από τα «άκρα» τον αγωνιζόμενο λαό της Χαλκιδικής. Προκαταβάλουν, έτσι, ένα νέο γύρο διώξεων και συλλήψεων που θα στρέφονται αντικειμενικά ενάντια σε κάθε απόπειρα και εκδήλωση λαϊκής αντίστασης. Η Πανελλαδική Σύσκεψη της Λαϊκής Αντίστασης, θέλοντας να αναδείξει σε όλη τη χώρα την ανάγκη αλληλεγγύης και στήριξης στον αγώνα αυτό, καλεί το λαό και τη νεολαία, αγωνιστικές συλλογικότητες και πολιτικές οργανώσεις, να μετατρέψουν το Σάββατο 9 Νοέμβρη σε μέρα πανελλαδικής δράσης για την υπεράσπιση του αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής. Στην κατεύθυνση αυτή, η Λαϊκή Αντίσταση θα πάρει τις απαραίτητες πρωτοβουλίες. Η πρόταση κατατέθηκε από συναγωνιστές της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας. Β. ΩΡΕΑΝ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ χωρίς προϋποθέσεις Με σύνθημα- στόχο «ΩΡΕΑΝ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ χωρίς προϋποθέσεις», με την έκδοση αφίσας και προκήρυξης, η Λαϊκή Αντίσταση να καλέσει όλα της τα σχήματα και τους αγωνιστές που αναφέρονται σε αυτή να παλέψουν για τη δημιουργία «Επιτροπών Αγώνα για την υπεράσπιση του δικαιώματος στη περίθαλψη» σε κάθε τόπο και χώρο δουλειάς. Η απεύθυνση για τη συγκρότησή τους να γίνει σε συνδικάτα, τοπικές επιτροπές, πρωτοβουλίες και συνελεύσεις, μεμονωμένους αγωνιστές και συνδικαλιστικά σχήματα. Σκοπός αυτής τη κίνησης είναι η συγκρότηση και μορφοποίηση ενός μαζικού λαϊκού κινήματος που θα αντισταθεί στην επίθεση αλλά και θα υπερασπιστεί το δικαίωμα του λαού στην υγεία. Η πρόταση κατατέθηκε από συναγωνιστές της Θεσσαλονίκης και των Χανίων. Γ. Πανελλαδική Επιτροπή Αγώνα για την υγεία Σε συνάφεια ουσιαστικά με την προηγούμενη πρόταση, από συναγωνίστρια της Ικαρίας κατατέθηκε η εξής πρόταση: «Στην Ικαρία, έχουμε φτιάξει Επιτροπή Αγώνα εδώ και ένα χρόνο. Στις 22 Νοέμβρη έχουμε πάλι συγκέντρωση έξω από το υπουργείο Υγείας, μετά από συνεχείς κινητοποιήσεις στο νησί. Το σωματείο των εργαζομένων του νοσοκομείου είναι σε συντονισμό με άλλα νοσοκομεία για δημόσια δωρεάν υγεία για όλους. Θα προτείνει η ΠΑΑΣ άλλη επιτροπή πανελλαδικά;». Τέλος, ζήτησε τη στήριξη της κινητοποίησης στις 22 Νοέμβρη.. Κατασχέσεις Από συναγωνιστές της Λαϊκής Αντίστασης στα Βόρεια της Αθήνας, κατατέθηκε η πρόταση να αναληφθούν πρωτοβουλίες για την ανάδειξη του ζητήματος των κατασχέσεων σπιτιών, μισθών και συντάξεων από την εφορία, τα ασφαλιστικά ταμεία, τις τράπεζες και να μελετηθούν προταθούν τρόποι κινηματικών αντιδράσεων, με στόχο την αποτροπή των κατασχέσεων. Ε. Εργασιακά Άμεση παρέμβαση - συνεργασία και υποστήριξη (συνδικαλιστική, προσωπική, νομική) για τη λύση προβλημάτων που παρουσιάζονται σε όλα τα εργασιακά επίπεδα και ειδικότητες εργαζόμενων. ημιουργία ανάλογου λεπτομερούς εγγράφου που θα αναφέρεται στους τρόπους αντιμετώπισης των προβλημάτων, πέραν όλων των άλλων κινηματικών αντιμετωπίσεων που αναφέρονται. Ζ. Οργανωτικά Τέλος, υπήρξαν και δύο προτάσεις που αφορούσαν τα οργανωτικά της Λαϊκής Αντίστασης, οι οποίες προφανώς απαντήθηκαν από την εξέλιξη και την κατάληξη της Πανελλαδικής Σύσκεψης: 1) Να καθοριστεί άλλη ιδρυτική σύσκεψη, με καθορισμό ημερομηνίας από το συγκεκριμένο σώμα, με σκοπό να δοθεί ο χρόνος να συγκροτηθούν κι άλλα σχήματα αλλά και να καθοριστούν εκπρόσωποι από τα τοπικά σχήματα σε όλη τη χώρα. 2) Από συναγωνιστή φύλακα σχολικών κτιρίων της Θεσσαλονίκης, προτάθηκε το όνομα που θα κατέληγε η σύσκεψη να είναι «Ταξική Λαϊκή Αντίσταση».

13 14 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 5 Οκτώβρη 2013 Λαϊκή Αντίσταση Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία Στις μάχες, μέσα στο λαό και με συνέχεια από την προηγούμενη σελίδα Τι «δεν είναι» η Λα κή Αντίσταση Ορίζοντας έτσι τους στόχους που θέλει να υπηρετήσει η Λα κή Αντίσταση, διευκρινίζει με μεγάλη σαφήνεια τι «δεν είναι», σε ποια βάση πρέπει να κριθεί η πορεία της από τον καθένα, ποια ζητήματα την «αφορούν», ποια ζητήματα καλείται να αντιμετωπίσει και ποια όχι! Παρόλα αυτά και καθώς οι κυρίαρχες διαστρεβλώσεις που έχει καλλιεργήσει η μεγάλη πλειοψηφία των δυνάμεων που αναφέρονται στην αριστερά και στο κίνημα τείνουν να γίνουν ο «πάγιος» τρόπος σκέψης και κρίσης σε ένα ευρύτερο δυναμικό κόσμου και αγωνιστών, να επιβάλλουν τα κλισέ και τα κάθε είδους κόλπα σαν μονόδρομο για το λαό και τα ζητήματα του κινήματος, είναι αναγκαίο να διατυπωθούν και οι αρνήσεις τις οποίες προς κάθε κατεύθυνση διακηρύσσει η Λα κή Αντίσταση: -Η Λα κή Αντίσταση δεν είναι εκλογικό σχήμα, δεν σκοπεύει και δεν θέλει να συγκεντρώσει αγωνιστές, εργαζόμενους και νεολαίους, για να προσθέσει «άλλη μια» εκλογική βάση σε όσες ήδη υπάρχουν και επιχειρούν να αναπαραχθούν-διευρυνθούν, σε βάρος των απαιτήσεων και των αναγκών της πάλης και του κινήματος. -Η Λα κή Αντίσταση δεν είναι προθάλαμος κομματικών ενοτήτων ούτε γενικά «κατασκευάζεται» ως εργαλείο διαμόρφωσης κομματικών συγκολλήσεων και αναδιατάξεων. Η μαχητική πολιτική-κινηματική δράση της σε χώρους δουλειάς και νεολαίας, στις πόλεις, στις γειτονιές και στις περιοχές της χώρας, θέλουμε και μπορεί σε μια πορεία, «ταράζοντας τα νερά» στον κόσμο της Αριστεράς και ευρύτερα στο λαό, να αλλάξει τους όρους που διαμορφώνουν (και) τα πολιτικά δεδομένα στην Αριστερά. Να σπάσει γραμμές, συνήθειες, αντιλήψεις, πρακτικές που έχουν διαμορφωθεί και κυριαρχούν εδώ και πολλά χρόνια στη βάση της υποταγής, της «συνεννόησης», της συνδιαχείρισης με το σύστημα. Σε αυτή και μόνο τη βάση, μπορεί και πρέπει να επιδράσει και στο επίπεδο των οργανώσεων-κομμάτων της Αριστεράς στη χώρα. -Η Λα κή Αντίσταση δεν είναι πόλος ούτε ποσοτικά ούτε ποιοτικά. Δεν αναζητά δυνάμεις για να τις δορυφοροποιήσει ή για να τις απορροφήσει σε ένα «έτοιμο» και «δοσμένο» πολιτικό πλαίσιο-πρόγραμμα. Αναζητά και επιδιώκει την κοινή δράση πάνω στα ζητήματα του κινήματος, την από κοινού διαμόρφωση αγωνιστικών απαντήσεων στα λα κά προβλήματα, το συντονισμό και τη συνεννόηση στην μαζική πάλη με κάθε συλλογικότητα και αγωνιστή του κινήματος. -Η Λα κή Αντίσταση δεν είναι Μέτωπο, γιατί πριν από όλα δεν υπάρχει «Μέτωπο» που δεν περιλαμβάνει σημαντικά κομμάτια «διατεταγμένου» και μαχόμενου λαού. Μέσα στο σωρό των εικονικών «κινημάτων» και «συγκρούσεων», των «αντεπιθέσεων», των «ανατροπών» και των «ρήξεων» που η μεγάλη πλειοψηφία της Αριστεράς χρόνια τώρα και ασύστολα κατασκευάζει, δεν έχει διστάσει πολλές φορές να κατασκευάσει και «μέτωπα», που κατά κανόνα ο λαός τα πληροφορείται παραμονές εκλογών. Ας βάλουμε ένα φρένο στη φθορά, στο αυτόπροβοκάρισμα κάθε έννοιας που είναι σπουδαία για την υπόθεση του λαού και του κινήματος. Και ας διευκρινίσουμε, άλλη μια φορά, πως ο όρος «μετωπική πολιτική συνεργασία» που χρησιμοποιήθηκε και στο πανελλαδικό διήμερο, αναφέρεται στο είδος της συνεργασίας των δύο οργανώσεων [ΚΚΕ(μ-λ) και ΜΛ-ΚΚΕ], με βάση την οποία συγκροτήθηκε η ΠΑΑΣ ή στο μετωπικό, δηλαδή ευρύ, χαραχτήρα που επιδιώκουμε να έχει η πολιτική συνάντηση- συνεργασία δυνάμεων στα πλαίσια της Λα κής Αντίστασης και καμιά σχέση δεν έχει με το Μέτωπο που αποτελεί στόχο της πάλης μας. Η ήττα του κινήματος και η κατεύθυνση της Αντίστασης Δεν θα λέγαμε τίποτε καινούριο, αν επισημαίναμε πως κρατούσα άποψη στην Αριστερά και στο κίνημα είναι, σήμερα και εδώ και πολλά χρόνια, η άποψη ότι «η Αντίσταση είναι λίγη», και ότι «το θέμα είναι να βρούμε τι θα κάνουμε μετά από αυτήν». Η άποψη αυτή έχει μια συνακόλουθη πρακτική στάση στα κινήματα, στους αγώνες, στις ζόρικες και κρίσιμες ώρες και στιγμές που ολοένα και πληθαίνουν. Μια πρακτική στάση που ισοδυναμεί με φυγομαχία και παραίτηση από τον κάθε φορά συγκεκριμένο αγώνα, όταν αυτός φτάνει σε σημείο κόντρας με κόστος με την πολιτική και τους μηχανισμούς του συστήματος. Η μια πρακτική στάση που δεν επιδιώκει ούτε να ανοίξει ποτέ αγώνα και μαζική αντίσταση, ακόμα και στις πιο οξυμένες περιπτώσεις της επίθεσης του συστήματος. Όλα αυτά «δικαιολογούνται» στο όνομα των «μεγάλων στόχων» που έχουν θέσει ηγεσίες κομμάτων, οργανώσεων, πολιτικοσυνδικαλιστικών δυνάμεων. Κάπως έτσι έγινε φέτος στους ναυτεργάτες, στο Μετρό, στους εκπαιδευτικούς και μάλιστα δύο φορές, στην ΕΡΤ, στους χώρους της υγείας. Κάπως έτσι γίνεται, αυτό τον καιρό, με τους μαθητές που συλλαμβάνονται και καταδικάζονται και από τη μεριά του κινήματος δεν υπάρχει ούτε η στοιχειώδης απάντηση. Δηλαδή οι εργαζόμενοι, ο λαός δέχονται απανωτά και πολύ βαριά πια χτυπήματα, και οι απαντήσεις σε αυτά είτε απλώς δεν υπάρχουν είτε πνίγονται μόλις αρχίσουν να γίνονται «απειλητικά» και η εν γένει Αριστερά θεωρεί πως όλα είναι «καλώς καμωμένα». Και συνεχίζει τις «αναζητήσεις» της για την «κυβερνητική εξουσία», για τη «λα κή εξουσία», για την «αντικαπιταλιστική ανατροπή» και ό,τι άλλο προαιρείσθαι! Επιπλέον, και ακόμα χειρότερα, οι ηγεσίες και οι αντιλήψεις αυτής της Αριστεράς επιδιώκουν να διαμορφώσουν και ένα «ακροατήριο», μια βάση που, δια μέσω αυτού του πολιτικού μιθριδατισμού, θα στέκεται παράλυτη Γιατί ακριβώς απέναντι σε όλα αυτά και εξ αιτίας αυτών συγκροτήθηκε η Λα κή Αντίσταση. Γιατί θεωρούμε πως ο λαός δεν «ησυχάζει», πως είναι όχι μόνο αναγκαίο αλλά και δυνατό να υπάρξουν αγώνες και μαζική πάλη και πως η Λα κή Αντίσταση έχει ως προς αυτό ευθύνες και δυνατότητες! απέναντι σε αυτή την κατάσταση. Θα είναι θεατής και συζητητής των φαεινών και πολιτικών κατασκευών αυτών των ηγεσιών, την ίδια ώρα που οι εργάτες και ο λαός σφαγιάζονται από την επίθεση! Ενώ δηλαδή συντρίβονται δικαιώματα, σωματεία, η ίδια η ιδέα της συλλογικής στάσης και πάλης και τσακίζονται αγωνιστικές αναζητήσεις και διαθέσεις! Ενώ δηλαδή διαρκώς χειροτερεύει πρακτικά, πολιτικά και «υλικά» ο συσχετισμός για τις λα κές μάζες! Πρόκειται για ένα κρίσιμο πολιτικό ζήτημα που οι ρίζες του βρίσκονται στην ίδια την ήττα του κινήματος και όπως αυτή επισφραγίστηκε με τις καταρρεύσεις του 89-91, με τις οποίες ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός αναγόρευσε εαυτόν σε «μονόδρομο» για τους λαούς, έξω από τον οποίο και μετά τον οποίο «ζωή δεν υπάρχει». Αυτός ο συσχετισμός ήδη από τη δεκαετία του 90 «έβαλε» στην Αριστερά τους «προβληματισμούς» για τα «αμυντικά-επιθετικά» αιτήματα, τις «ανησυχίες»

14 Σάββατο 5 Οκτώβρη 2013 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 15 το λαό θα κριθεί η πορεία της! για «ένα άλλο ασφαλιστικό, ένα άλλο σχολείο, μια άλλη ΕΕ», «έναν άλλο κόσμο» στον οποίο όμως πάλι θα είναι αφέντες οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου! Αυτός ο συσχετισμός έφτασε σήμερα να παράγει συνθήματα του είδους «οι μόνοι αγώνες που έχουν αξία είναι οι αγώνες που παλεύουν για την εξουσία» με τους εμπνευστές τους (ΚΚΕ) να είναι έτοιμοι να κάνουν αυτοκριτική, ίσως και να αποκηρύξουν τον πολύμηνο απεργιακό αγώνα των εργατών της Χαλυβουργικής! Με όλα αυτά, είναι σαφές το πολιτικόπρακτικό ζήτημα που σήμερα αντιμετωπίζει ο λαός και η πάλη του, ζήτημα που αφορά και τη Λα κή Αντίσταση, τόσο γενικά όσο και ειδικά και συγκεκριμένα, όπως φάνηκε στην πανελλαδική σύσκεψη. Η ανάδειξη και στήριξη των αγωνιστικών διαθέσεων του λαού και της νεολαίας, η πολιτική, κινηματική και πρακτική συμβολή μας στην οικοδόμηση εστιών αντίστασης είναι όρος που χωρίς αυτόν δεν υπάρχει τίποτε για το «μετά»! Το πρώτο δηλαδή κομμάτι του διπλού στόχου της Λα κής Αντίστασης, όπως τον αναφέραμε παραπάνω, είναι ένα ολόκληρο πεδίο, ένας πολιτικός προσανατολισμός που δεν μπορούμε να τον παρακάμψουμε. Και οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι οι διαφωνίες μας με τις κατευθύνσεις άλλων δυνάμεων και συγκροτήσεων εδράζονται και ξεκινούν ακριβώς από αυτό το ζήτημα, από την ανάγκη δηλαδή να αναπτυχθούν και να στηριχθούν αγώνες και αντιστάσεις σήμερα απέναντι στην πολιτική του συστήματος. Ή, με άλλα λόγια, να αντιληφθούμε πως δεν είναι ήδη και δεν θα είναι καθόλου εύκολο να βρούμε πρόθυμους συμμάχους και συνεργάτες για την ανάδειξη και υλοποίηση αυτής της κατεύθυνσης αλλά αντίθετα θα χρειαστεί η ίδια η Λα κή Αντίσταση να δημιουργεί όρους και συσχετισμούς μέσα στο λαό και τη νεολαία που θα ανοίγουν δρόμο σε αυτή την κατεύθυνση. Πώς θα αποκτήσει δυναμική το εγχείρημα; Αυτή την κοινή αγωνία των εκατοντάδων αγωνιστών που ήδη βάζουν πλάτη στην προσπάθειά μας αλλά και των ακόμα περισσότερων που έχουν μια επαφή αλλά χρειάζονται μια ώθηση, για να πάψουν να «παρακολουθούν» και να μπουν ενεργητικά στην υπόθεση, οφείλουμε να τη συζητήσουμε και να τη συζητάμε, πολιτικά, ανοιχτά και συντροφικά. Γνωρίζουμε, βέβαια, το γενικότερο αντιδραστικό-αρνητικό συσχετισμό, ζούμε την πολιτική έντασης της φασιστικοποίησης που επιδιώκει να βάλει «στο γύψο» τις εργατικές λα κές αντιστάσεις και αναζητήσεις, ακόμα και τη γραμμή υποταγής-ενσωμάτωσης στο σύστημα, τη γραμμή παροχής υπηρεσιών στο συνταγματικό τόξο, όπως με διάφορες μορφές εκφράζεται στα πλαίσια των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά. Όλα αυτά προφανώς ισχύουν αλλά η μονόπλευρη επίκλησή τους, σαν «δικαιολογητικά» για μια Λα κή Αντίσταση που δεν θα κάνει βήματα σύνδεσης με το λαό και ανάπτυξης της πάλης της, είναι τουλάχιστον άγονη αν όχι και «ύποπτη»! Γιατί ακριβώς απέναντι σε όλα αυτά Είναι προφανές και βέβαιο, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, πως, αν η Λα κή Αντίσταση επιδιώξει να λειτουργήσει ως ένα κεντρικό πολιτικό εγχείρημα «έξω και πάνω» από το κίνημα, το λαό και τα ζητήματα που καθημερινά θέτει η ταξική πάλη, θα αυτοπεριχαρακωθεί και θα χάσει κάθε δυνατότητα σύνδεσης με το λαό και επίδρασης στην υπόθεση της πάλης. Σε αυτή τη βάση, απόψεις που ακούστηκαν και στην πανελλαδική σύσκεψη ότι το εγχείρημα «δεν θα κριθεί στους αγώνες», ότι «δεν θα πρέπει να αναζητήσει όρους παρουσίας και παρέμβασης στους μαζικούς χώρους των εργαζομένων και της νεολαίας» οδηγούν στον εγκλωβισμό του εγχειρήματος στα όρια ενός «κόκκινου φάρου». και εξ αιτίας αυτών συγκροτήθηκε η Λα κή Αντίσταση. Γιατί θεωρούμε πως ο λαός δεν «ησυχάζει», πως είναι όχι μόνο αναγκαίο αλλά και δυνατό να υπάρξουν αγώνες και μαζική πάλη και πως η Λα κή Αντίσταση έχει ως προς αυτό ευθύνες και δυνατότητες! Το ερώτημα, λοιπόν, της δυναμικής αφορά και σχεδόν ταυτίζεται με το ερώτημα του χαραχτήρα και της λογικής στη βάση της οποίας συγκροτείται η προσπάθειά μας. Από τη συγκέντρωση στο Ακροπόλ τον Απρίλη του 2012 και μέχρι σήμερα, θεωρούμε ότι έχει καταδειχθεί με σαφήνεια, είτε άμεσα είτε έμμεσα, ποια λογική δεν μπορεί να δώσει δυναμική και προοπτική στη Λα κή Αντίσταση. Δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι η λογική «παραγωγής διακηρύξεων» που θα είναι λιγότερο ή περισσότερο σωστές και εύστοχες μπορεί από μόνη της να δημιουργήσει όρους συσπείρωσης εργαζομένων και νεολαίας, όρους συγκρότησης ενός αξιόμαχου κινηματικού-πολιτικού ιστού σχημάτων και αγωνιστών στη χώρα! Είναι προφανές και βέβαιο, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, πως, αν η Λα κή Αντίσταση επιδιώξει να λειτουργήσει ως ένα κεντρικό πολιτικό εγχείρημα «έξω και πάνω» από το κίνημα, το λαό και τα ζητήματα που καθημερινά θέτει η ταξική πάλη, θα αυτοπεριχαρακωθεί και θα χάσει κάθε δυνατότητα σύνδεσης με το λαό και επίδρασης στην υπόθεση της πάλης. Σε αυτή τη βάση, απόψεις που ακούστηκαν και στην πανελλαδική σύσκεψη ότι το εγχείρημα «δεν θα κριθεί στους αγώνες», ότι «δεν θα πρέπει να αναζητήσει όρους παρουσίας και παρέμβασης στους μαζικούς χώρους των εργαζομένων και της νεολαίας» οδηγούν στον εγκλωβισμό του εγχειρήματος στα όρια ενός «κόκκινου φάρου». Δεν είναι αυτός όμως ο ρόλος που θέλουμε και πρέπει να αναλάβουμε! Όχι μόνο γιατί το ΚΚΕ ήδη τον καλύπτει και μάλιστα με μια σχετική οργανωτική επάρκεια. Αλλά κυρίως και πάνω από όλα, γιατί δεν είναι αυτό που απαιτούν οι συνθήκες, δεν είναι αυτός ο ρόλος που θα ανοίξει το δρόμο για το λαό την πάλη του και την υπόθεση του κινήματος! Ας είμαστε, λοιπόν, συγκεκριμένοι και σαφείς σχετικά με το ερώτημα της δυναμικής και της προοπτικής του εγχειρήματος: Το δυναμικό εκείνων των αγωνιστών που δεν θέλει ή δεν πιστεύει στην ανάγκη και τη δυνατότητα άμεσης εμπλοκής της Λα κής Αντίστασης στα προβλήματα των εργαζομένων και της νεολαίας βάζει φρένο και λειτουργεί αντικειμενικά ως ισχυρός ανασταλτικός παράγοντας στην υπόθεση που έχουμε αναλάβει. Η ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση της μαχητικής συμμετοχής, της ανάληψης τολμηρών πρωτοβουλιών με κινηματικούς όρους και τη λογική της κοινής δράσης, από όλη την «κλίμακα» των σχημάτων και δυνάμεων της Λα κής Αντίστασης, σε όλα τα μικρά ή μεγάλα, τοπικά και κεντρικά, με μερική ή γενική πολιτική σημασία ζητήματα του λαού μας, και στη βάση των πολιτικών κατευθύνσεων που έχουμε διαμορφώσει, είναι το πνεύμα και η πράξη που πρέπει να επικρατήσει! Για να απελευθερώσει σε αγωνιστική μαχητική κατεύθυνση καταρχήν το δυναμικό της ίδιας της Λα κής Αντίστασης, για να διαμορφώσει σχέσεις και να συγκροτήσει και να συγκεντρώσει δυνάμεις μέσα στο λαό και στη νεολαία. Σε κάθε περίπτωση, γύρω από αυτή τη διαπάλη, θα κριθούν και θα διαμορφωθούν τα επόμενα βήματα της Λα κής Αντίστασης.

15 16 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 2 Νοέμβρη 2013 Με επιτυχία ολοκληρώθηκε η διήμερη Πανελλαδική Σύσκεψη της ΠΑΑΣ Συγκροτήθηκε η ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ Ανακοίνωση της σύσκεψης Ένα σημαντικό βήμα για την παραπέρα συγκρότηση και δράση της στο εργατικό-λαϊκό κίνημα αποτέλεσε η διήμερη πανελλαδική σύσκεψη της Πρωτοβουλίας για Αριστερή Αντιϊμπεριαλιστική Συνεργασία. Με περισσότερους από 80 ομιλητές που εκπροσωπούσαν σχήματα σε περισσότερες από 25 πόλεις, και εκατοντάδες αγωνιστές παρόντες, η διαδικασία του διημέρου Οκτώβρη απηχούσε τις προσπάθειες που γίνονται εδώ και ενάμιση χρόνο, από τον Απρίλη του 2012, από ένα ευρύ φάσμα αγωνιστών που θέλει να συμβάλει με αποφασιστικό και αποτελεσματικό τρόπο στην υπόθεση του δυναμώματος της λαϊκής αντίστασης και πάλης, ενάντια στη βάρβαρη επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, ενάντια στο καθεστώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας και στην πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας, της καταστολής, της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής. Αυτό φιλοδοξεί να εκφράσει και το όνομα του πανελλαδικά συγκροτημένου πλέον σχήματος: ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΙIΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ. Η πανελλαδική σύσκεψη ήρθε να συμπληρώσει έναν πρώτο κύκλο συγκρότησης και δράσης της ΠΑΑΣ. Έναν κύκλο που σημαδεύτηκε από σοβαρές πολιτικές εξελίξεις στο διεθνές πεδίο, με την κρίση να οξύνει τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και να εντείνει την επίθεση στους λαούς και την εργατική τάξη. Έναν κύκλο που σημαδεύτηκε επίσης από σοβαρές πολιτικές εξελίξεις και στη χώρα μας, με την αντιδραστική επίθεση να κλιμακώνεται στο εσωτερικό με σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, με την ένταση των αντιδημοκρατικών μέτρων και τον εκφασισμό του κράτους, με την επιβολή των μνημονίων που έσφιξαν τα δεσμά της ξένης εξάρτησης της χώρας μας και με τις ντόπιες κυβερνήσεις των κυρίαρχων αστικών πολιτικών δυνάμεων να υποθηκεύουν το μέλλον του λαού μας και τον πλούτο της χώρας στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΔΝΤ. Χαρακτηριστικά σημεία των εξελίξεων αυτών αποτέλεσαν οι πολιτικές αναταράξεις στο ντόπιο αστικό μπλοκ εξουσίας (δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις και μία σοβαρή κυβερνητική κρίση, αποκάλυψη πολιτικών «σκανδάλων» όπως η «λίστα Λαγκάρντ», η επιχείρηση «εξάρθρωσης» της ναζιστικής Χρυσής Αυγής για να προωθηθεί μέσω της θεωρίας των «δύο άκρων» το χτύπημα του αγωνιζόμενου λαϊκού και αριστερού κινήματος) και, φυσικά, η απόπειρα ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία. Εξίσου, όμως, χαρακτηριστικές ήταν και οι μαζικές κινητοποιήσεις και οι αγώνες που έδωσαν λαός και εργαζόμενοι σε αυτό το διάστημα. Από την ΕΡΤ μέχρι τους καθηγητές και από το Μετρό μέχρι τη Χαλυβουργία, λαός και εργαζόμενοι απέδειξαν ότι οι αγωνιστικές διαθέσεις δυναμώνουν, επιμένουν και εκφράζουν όλο και πλατύτερες λαϊκές μάζες. Οι λαϊκοί αγώνες της περιόδου αποτελούν μια ακόμη επιβεβαίωση ότι ο λαός μπορεί και θέλει να μπει εμπόδιο στην αντιδραστική πολιτική, χωρίς να υποκύπτει στον ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό μονόδρομο και τις υπαγορεύσεις ΗΠΑ-ΕΕ- ΔΝΤ. Με την προϋπόθεση ότι θα ξεπεράσει τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και τις πολιτικές εκείνων των δυνάμεων που με την ταμπέλα της Αριστεράς ακολουθούν γραμμή αναχώρησης από τα μέτωπα πάλης, παγιδεύουν το λαό με υποσχέσεις ψευτοαριστερής διακυβέρνησης, σπέρνουν εκλογικές αυταπάτες και αυταπάτες για το χαρακτήρα της ΕΕ, ή αυταπάτες για «φιλολαϊκά αντικαπιταλιστικά μεταβατικά προγράμματα» στα πλαίσια του αστικού συστήματος, αρνούνται τη λαϊκή αντιιμπεριαλιστική πάλη για εθνική ανεξαρτησία. Τα συμπεράσματα και οι προβληματισμοί που ανέδειξε αυτός ο πρώτος κύκλος καταγράφτηκαν στη διαδικασία της σύσκεψης μέσα από το πρίσμα του κάθε ομιλητή και των αναγκαιοτήτων που ανέδειξε η μέχρι τώρα δράση του. Είτε μέσα από συγκροτημένα σχήματα της ΠΑΑΣ είτε μέσα από συναγωνιστικά σχήματα αρκετά από τα οποία ανακοίνωσαν την ένταξή τους στο πανελλαδικά συγκροτημένο σχήμα που προέκυψε από τη σύσκεψη. Αυτό αποτέλεσε και ένα από τα σημαντικά κέρδη αυτής της προσπάθειας. Το γεγονός δηλαδή ότι η μέχρι τώρα πορεία της ΠΑΑΣ δεν ήταν μια υπόθεση που αφορούσε αποκλειστικά τις δύο οργανώσεις που συνέβαλαν καθοριστικά στη συγκρότησή της, δηλαδή το ΚΚΕ(μλ) και το Μ-Λ ΚΚΕ, αλλά και ένα σημαντικό αριθμό ανένταχτων αγωνιστών και συναγωνιστικών σχημάτων που ένιωσαν την υπόθεση αυτή σαν μια ουσιαστική συμβολή στην υπόθεση της συγκρότησης του αναγκαίου μετώπου αντίστασης και ανατροπής αυτής της πολιτικής. Το δυναμικό που συμμετείχε στο διήμερο είχε πολυεπίπεδη σύνθεση (παλιούς κομμουνιστές, νέους αγωνιστές, εργαζόμενους, άνεργους, σπουδαστές, μαθητές) και ήρθε από δεκάδες περιοχές της χώρας. Το αγωνιστικό αυτό δυναμικό με λόγο και ρόλο στα κινηματικά δρώμενα της κάθε περιοχής με ιδιαίτερη προσήλωση συνέβαλλε σε μια διαδικασία με σεβασμό στις απόψεις και απρόσκοπτη ροή στο διάλογο. Ο διάλογος στο διήμερο της σύσκεψης προσπάθησε και ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του συντονιστικού όπως αυτό διατυπώθηκε από το εισηγητικό κείμενο: «Με την πανελλαδική μας συγκρότηση θέλουμε να προχωρήσουμε την προσπάθεια που ξεκινήσαμε με καλύτερο και αποτελεσματικότερο τρόπο. Η Πανελλαδική Σύσκεψη μας μέσα από ένα ουσιαστικό διάλογο και ανταλλαγές των μέχρι τώρα εμπειριών μας θα βοηθήσει να αποσαφηνίσουμε ζητήματα, να ξεπεράσουμε αδυναμίες και να εξοπλιστούμε για να προωθήσουμε τους στόχους της Συνεργασίας μας Μπορούμε να προχωρήσουμε! Στο δρόμο της ανάπτυξης της λαϊκής αντίστασης ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, την καπιταλιστική επίθεση και το φασισμό, κόντρα σε αυταπάτες και ψεύτικες «συνδιαχειριστικές λύσεις». Στο επίκεντρο της συζήτησης βρέθηκαν επίσης ο χαρακτήρας και η φυσιογνωμία της συνεργασίας για το πώς και μέχρι που προχωράμε, με ποιους και με ποιο τρόπο, σε ποια μέτωπα παρεμβαίνουμε, με ποιο στόχο και με ποιο πολιτικό προσανατολισμό τα συνδέουμε. Ζητήματα που εκ των πραγμάτων αναδεικνύονται και τα οποία, απ ό,τι φάνηκε βρίσκονται μπροστά μας, παρ όλο που τα κεντρικά πολιτικά ντοκουμέντα, καθώς και οι δεκάδες ακόμα ανακοινώσεις και τοποθετήσεις της ΠΑΑΣ μέχρι σήμερα, αποτελούν μια σοβαρή και ισχυρή πολιτική βάση. Και αυτό το γεγονός είναι απόλυτα φυσιολογικό για ένα εγχείρημα το οποίο ουσιαστικά βρίσκεται στο ξεκίνημά του, αλλά και το οποίο φιλοδοξεί να εκφράσει ένα ακόμη ευρύτερο αγωνιστικό δυναμικό στη βάση της ισότιμης σχέσης και συμβολής στην υπόθεση της συγκρότησης του μετώπου αντίστασης στην κυβερνητική πολιτική, στην άγρια καπιταλιστική επίθεση και στην υποταγή στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που έγινε κατανοητό είναι ότι για να αποκτήσει αυτή η μετωπική πολιτική συνεργασία ακόμη πιο γερές βάσεις και να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις των καιρών «δεν αρκεί μία κεντρική πολιτική συμφωνία ανάμεσα σε δύο ή περισσότερες αριστερές πολιτικές οργανώσεις, αλλά ότι πρέπει αυτή η συμφωνία να δοκιμαστεί και να διεκδικήσει τη διεύρυνσή της όσο πιο μαζικά και πλατιά μπορεί» καθώς και ότι «σημαντικό χαρακτηριστικό της ΠΑΑΣ είναι η σύνδεσή της με την ταξική πάλη και τους μικρούς και μεγάλους αγώνες του λαού» όπως χαρακτηριστικά ανέφερε το κάλεσμα του Παναττικού Συντονιστικού για την πανελλαδική συγκρότηση. Η Πανελλαδική σύσκεψη υπογράμμισε πως η υπόθεση της συγκρότησης ενός μαζικού μετώπου λαϊκής αντίστασης και διεκδίκησης, που θα συνδέει τις ανάγκες της πάλης της περιόδου με την προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης και της ανεξαρτησίας αποτελεί καθήκον για τις αριστερές δυνάμεις και για όλους τους αγωνιστές του εργατικού-λαϊκού κινήματος. Για Ψωμί Δουλειά Ειρήνη Δημοκρατία Εθνική Ανεξαρτησία. Οι διαδικασίες της Πανελλαδικής Σύσκεψης ολοκληρώθηκαν με την επικύρωση της εισήγησης του Παναττικού Συντονιστικού, καθώς και με την ανάδειξη Πανελλαδικού Συντονιστικού Οργάνου το οποίο θα συνεδριάζει τουλάχιστον μια φορά το χρόνο, καθώς και Γραμματείας με έδρα την Αθήνα, ενώ ιδιαίτερη σημασία έχει και η κατάθεση προτάσεων για ανάληψη δράσης σχετικά με την αλληλεγγύη στον αγώνα της Χαλκιδικής, την υπεράσπιση του δικαιώματος για δωρεάν υγείαπερίθαλψη, τις κατασχέσεις σπιτιών κ.ά. Η ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΙIΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ θα θέσει άμεσα σε λειτουργία το ιστολόγιό της (μπλογκ), σαν συνέχεια του μπλογκ της ΠΑΑΣ, στο οποίο σύντομα θα καταγραφεί και ο πλούτος του διαλόγου που αναδείχτηκε στο διήμερο.

16 Σάββατο 2 Νοέμβρη 2013 ΔΙΕΘΝΗ Προλεταριακή Σημαία 17 ΠΡΟΒΟΛΕΣ Αστάθεια και απογοήτευση Μ εγαλύτερη αστάθεια και περισσότερα ερωτηματικά δημιούργησαν τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών στην Τσεχία που διεξήχθησαν στις 25 και 26 του Οκτώβρη. Τα δεξιά κυβερνητικά κόμματα που συνασπισμού που κατέρρευσε το καλοκαίρι, καταποντίστηκαν, το φιλοευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ήρθε πρώτο αλλά με απώλειες, καινούρια αρχηγικά κόμματα δήθεν διαμαρτυρίας αναδείχθηκαν και το λεγόμενο Κομμουνιστικό Κόμμα ενισχύθηκε, όχι όμως όσο θα ήθελε, για να γίνει ρυθμιστής σε κυβέρνηση συνασπισμού. Για την σύνθεση της τελευταίας, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά, αν και όποια λύση θα δοθεί θα έχει χαρακτήρα μεταβατικό και προσωρινό. Έκπληξη των εκλογών θεωρήθηκε η δεύτερη θέση για το κόμμα του «Ναι», με ηγετική φυσιογνωμία μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, τον Αντρέι Μπαμπίς, έναν πολυεκατομμυριούχο, μεγιστάνα της βιομηχανίας τροφίμων και των αγροχημικών, σλοβακικής καταγωγής. Χαρακτηριστική περίπτωση ολιγάρχη που προήλθε από τα σπλάχνα του παλιού καθεστώτος και μπήκε στην λίστα των πλούσιων του πλανήτη, λεηλατώντας την κρατική περιουσία και αρπάζοντας τις ευκαιρίες των πρώτων χρόνων της κατάρρευσης. Με έντονα τα στοιχεία της απαξίωσης του αστικού πολιτικού συστήματος που διαμορφώθηκε ύστερα από την κατάρρευση του ρεβιζιονιστικού καθεστώτος του ανύπαρκτου σοσιαλισμού, με ισχυρές τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης και των αντιθέσεων αναφορικά με τους προσανατολισμούς των μερίδων της ηγετικής ελίτ, οι Τσέχοι -όσοι από τους οποίους πήγαν στις κάλπες- έδειξαν πως δεν έλκονται από καμιά λύση και εκδοχή. Ζώντας σε μια έντονα μεταβατική κατάσταση, δίχως ιδιαίτερες ελπίδες για αλλαγές και ανατροπές, απλά επικύρωσαν την πρόβλεψη πως και στην Τσεχία, η ρευστότητα αναδείχνεται σε κύριο παράγοντα για τις μελλοντικές εξελίξεις. Υποκλοπές και υποκρισία υψηλού επιπέδου Αντιθέσεις ακόμα υψηλότερου Του ΤΑΣΟΥ ΣΑΠΟΥΝΑ Οι πληροφορίες που «αποκάλυψε» την προπερασμένη Δευτέρα 21 του Οκτώβρη η παρισινή Le Monde όσον αφορά την παρακολούθηση από την NSA (Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας) των ΗΠΑ της γαλλικής διπλωματικής αντιπροσωπείας στα Ηνωμένα Έθνη και στην Ουάσιγκτον αποδείχτηκαν η θρυαλλίδα για να ανοίξει ένας γύρος αντιπαράθεσης μεταξύ ευρωπαίων και αμερικανών για το εν λόγω ζήτημα εν μέσω πια πολλαπλασιασμού των «αποκαλύψεων». Πρόσφατα είχαμε και τη διατάραξη των σχέσων ΗΠΑ- Βραζιλίας με αφορμή την «αποκάλυψη» ότι η NSA παρακολουθούσε το κινητό και το της προέδρου της χώρας. Που έδωσε τη δυνατότητα στην πρόεδρο Ντίλμα Ρούσεφ να εξαγγείλει τη δημιουργία εθνικού συστήματος προστασίας για τις επικοινωνίες της χώρας. Τα γεγονότα Η Le Monde επίσης, για να γυρίσουμε στην Ευρώπη, στις «αποκαλύψεις» της που αντλούνται από το υπόμνημα που...υπέκλεψε από την NSA ο πρώην πράκτορας της CIA, Έντουαρντ Σνόουντεν, αναφέρει πληροφορίες για 70,3 εκατομμύρια παρακολουθήσεις-υποκλοπές στις επικοινωνίες γάλλων πολιτών σε ένα διάστημα 30 ημερών. Τη σκυτάλη στη συνέχεια πήρε το Die Spiegel που κατηγόρησε ευθέως τον Ομπάμα ότι ήταν σε γνώση του η παρακολούθηση της Α. Μέρκελ από την NSA των ΗΠΑ. Ενώ ζήτησε ευθύνες από την αμερικανική κυβέρνηση που παρακολουθεί καθημερινά εκατοντάδες εκατομμύρια επικοινωνίες σε όλη την επικράτεια μιας «φίλης και συμμάχου» χώρας. Η αγγλική Guardian, ρίχνοντας και αυτή με τη σειρά της λάδι στη φωτιά, και επικαλούμενη και αυτή στοιχεία που έδωσε ο Έντουαρντ Σνόουντεν, αναφέρεται σε υπόμνημα του 2006 σύμφωνα με το οποίο η NSA παρακολουθούσε τις τηλεφωνικές συνομιλίες 35 ηγετών. Φυσικά όλες οι «αποκαλύψεις» αναφέρουν και εκτεταμένες επιχειρήσεις βιομηχανικής κατασκοπίας υπέρ των αμερικανικών επιχειρήσεων. Ακολούθησαν το ιταλικό περιοδικό «L Espresso» και η ισπανική «El Pais». Η τελευταία πρόσθεσε την Ισπανία στον κατάλογο των εκατομμυρίων υποκλοπών της αμερικανικής NSA, ενώ η «L Espresso» είχε άρωμα... Βρεττανίας: «αποκάλυψε» ότι η GCHQ η ομόλογη της NSA βρεττανική υπηρεσία (η οποία βρίσκονταν σε αγαστή συνεργασία με την NSA) επιδίδονταν συστηματικά όχι μόνο σε παρακολουθήσεις πολιτών και πολιτικών αλλά και σε βιομηχανική κατασκοπία σε βάρος ιταλικών επιχειρήσεων. «Έτοιμες από καιρό» Σαν έτοιμες λοιπόν από καιρό «υποδέχτηκαν» οι καγκελαρίες της ηπειρωτικής Ευρώπης αυτές τις «αποκαλύψεις» των παρακολουθήσεων της (NSA) των ΗΠΑ και των...αγγλοσαξόνων. Οι ευρωπαίοι με επικεφαλής τη Γερμανία και τη Γαλλία άνοιξαν με αφορμή τις παρακολουθήσεις τα ζητήματα σχέσεων και συμμαχικών συμπεριφορών απέναντι στις ΗΠΑ. Μάλιστα η πρώτη μέρα της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής αφιερώθηκε στο ζήτημα αυτό όπου ομόφωνα (και αυτό έχει τη σημασία του για το κλίμα που επιχειρούν να διαμορφώσουν ο γερμανικός και ο γαλλικός ιμπεριαλισμός) εκδόθηκε ψήφισμα (με την ανοχή προφανώς της Αγγλίας που νιώθει στριμωγμένη) από τους «28». Σ αυτό ζητούνται εξηγήσεις για τις παρακολουθήσεις αλλά τίθεται και η ανάγκη μιας συμφωνίας που να διευκρινίζει τις αμοιβαίες σχέσεις των δύο πλευρών όσον αφορά τη «συλλογή πληροφοριών» (sic!). Να σημειώσουμε πως άσχετα εάν ήταν ή όχι τυχαίο, πάντως αποδείχτηκε αξιοποιήσιμο πως η ατζέντα αυτής της Συνόδου περιελάμβανε και την ψηφιακή οικονομία. Βέβαια αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι πως οι λόγοι των «αποκαλύψεων» αυτών οι οποίες προήλθαν από την ευρωπα κή πλευρά έχουν να κάνουν με τα σοβαρά ζητήματα που απασχολούν όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και των δύο πλευρών του Ατλαντικού, και όχι μόνο αυτές. Και φυσικά συνιστά μέγιστη υποκρισία όλων των πλευρών να...πέφτουν από τα σύνεφα για κάτι που αποτελεί εγγενές στοιχείο του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος και των αντιθέσεων/ανταγωνισμών που το διέπουν. Γι αυτό και δεν θα κουράσουμε τους αναγνώστες μας για τα αυτονόητα. Απλά θα θέλαμε να υπογραμίσουμε πως αυτές αποτελούν ισχυρές ενδείξεις, και θα εξηγηθεί παρακάτω γιατί, πως για τους λαούς ξημερώνουν ακόμα πιο άσχημες μέρες. Οι αιτίες πίσω από τις αφορμές Αυτό που πρέπει να αναζητηθεί είναι η όσο γίνεται πιο συγκεκριμένη «ένταξη» των επεισοδίων αυτών στην τωρινή συγκυρία. Πρέπει να θυμίσουμε πως οι πρώτες «αποκαλύψεις» αυτού του χαρακτήρα είχαν γίνει το περασμένο καλοκαίρι πάλι από το «Die Spiegel» και την «Guardian» και το θέμα είχε μείνει σε κάποια όρια. Τότε κάποια δημοσιεύματα και στον ελληνικό τύπο- αναφερόμενα στον χωροχρόνο των αποκαλύψεων, και μιλώντας κύρια για τη γερμανική πλευρά, συνέδεαν αυτή τη διαδικασία των «αποκαλύψεων» με την υπό διαπραγμάτευση συμφωνία για τη δημιουργία μιας ζώνης ελεύθερου εμπορίου μεταξύ Ευρώπης και Ηνωμένων Πολιτειών. Μιας ζώνης που δικαίως ονομάστηκε οικονομικό ΝΑΤΟ μιας και αφορά συναλλαγές ύψους 500 με 600 δις δολλαρίων και η οποία γι αυτόν ακριβώς το λόγο (δηλαδή θα αποτελέσει μια στρατηγική συμφωνία σε οικονομικό επίπεδο) θα πάρει πολύ καιρό για να διευκρινιστεί το μέχρι που και αν μπορεί να προχωρήσει. Τότε θεωρήθηκε πως το Spiegel εξέφραζε τις ανησυχίες που εν μέσω προεκλογικής περιόδουδεν μπορούσαν να εκφραστούν από τα επίσημα χείλη της γερμανικής αστικής τάξης. Ανησυχίες τόσο όσον αφορά τα συγκριτικά πλεονεκτήματα των αμερικανών έναντι των ευρωπαίων, με πρώτο το ότι αποτελούν μια ενιαία χώρα, και άρα θα μπρούσαν όπως το έχουν κάνει όχι μια και δύο φορές- να χρησιμοποιήσουν τις ενδοευρωπα κές αντιθέσεις για την προώθηση της κυριαρχίας τους στον ευρωπαικό χώρο. Επίσης ο γερμανικός ιμπεριαλισμός- είχε υπόψην του και κάποια δείγματα ανταλλαγμάτων που θα μπορούσαν να δωθούν από τις ΗΠΑ σε Γαλλία (εξαίρεση της κινηματογραφικής τους βιομηχανίας από τη συμφωνία, κάποια ευνο κή ρύθμιση για τα αγροτικά προ όντα της) και Αγγλία (αποδοχής από την πλευρά των ΗΠΑ ειδικών διατάξεων που ζητεί ως παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κέντρο). Προκειμένου να προωθηθεί η συμφωνία και να στριμωχθεί ο κύριος ευρωπαίος ανταγωνιστής των ΗΠΑ, η Γερμανία. Εμείς χωρίς να απαξιώνουμε τις παραπάνω αναλύσεις θεωρούμε πως και αυτές πρέπει να ενταχθούν σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, ώστε να μπορεί να ερμηνευθεί αυτή η με οποιαδήποτε αφορμή όξυνση της έντασης μεταξύ υποτίθεται σύμμαχων χωρών. Η παγκόσμια οικονομική κρίση που εκδηλώθηκε το 2008 και ακόμα καλά κρατεί, «συναντήθηκε» στο ξεδίπλωμά της με τη διαπάλη ξαναμοιράσματος του κόσμου από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αυτές οι δύο διαδικασίες βρίσκονται πια σε αξεδιάλυτη σύμπλεξη και αυτό «σπρώχνει», οδηγεί σε έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων. Πόλεμο κεφαλαίων και ιμπεριαλιστών που αφορά...τα πάντα. Από τα νομίσματα και τα επιτόκια, και το ποια κεφάλαια θα απαξιωθούν. Τη σύγκρουση για την κατάληψη και τον έλεγχο πηγών ενέργειας και δρόμων μεταφοράς τους. Τον έλεγχο και την απόσπαση από τον/τους αντίπαλο/αντιπάλους περιοχών που προμηθεύουν πρώτες ύλες. Την ανταγωνιστική κούρσα στο πεδίο των νέων τεχνολογιών (έξυπνα υλικά, βιοτεχνολογία και νανοτεχνολογία, διάστημα) που προυποθέτει ολοένα και ανώτερες συγκροτήσεις στα πεδία της έρευνας, απαιτεί κεφάλαια, και μπορεί όσο και εάν προχωρά να ανεβάζει τους πόντους του καθένα στο οικονομικό αλλά και στο στρατιωτικό-στρατηγικό πεδίο. Μια διαπάλη ιμπεριαλιστικών κεφαλαίων και χωρών που παίρνει όλο και περισσότερο όλο και πιο συχνά πολιτικο-στρατιωτικές μορφές και περιεχόμενο. Και μάλιστα σε μια κατάσταση όπου οι στρατηγικές συμμαχίες μπορεί να αναζητούνται εναγωνίως αλλά δεν έχουν φτιαχτεί και όπως φαίνεται να πρέπει να διανυθεί δρόμος ως προς αυτό, πράγμα που περιπλέκει τα ζητήματα για τον κάθε ιμπεριαλιστή. «Ειδικότερα» νομίζουμε πως οι «αποκαλύψεις» εντάσσονται στην ανάγκη των ιμπεριαλιστών της ηπειρωτικής Ευρώπης να ξαναθέσουν προς τις ΗΠΑ το ζήτημα των ρόλων και της θέσης τους και να υπογραμμίσουν προς συνέχεια στην επόμενη σελίδα

17 18 Προλεταριακή Σημαία ΔΙΕΘΝΗ Σάββατο 2 Νοέμβρη 2013 συνέχεια από την προηγούμενη σελίδα εκείνη την πλευρά πως δεν μπορεί να τους αντιμετωπίζει σαν απλούς αξιωματικούς, αλλά και να τεθούν από την πλευρά τους τα όρια της παρέμβασης του αμερικανικού παράγοντα στον ευρωπα κό χώρο. Φυσικά θα αντέτεινε κανείς πως σε αυτή τη φάση και μετά την εκλογή Ομπάμα, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός φαίνονταν να αφήνει πίσω τις μονομερείς ενέργειες και την λογικήπρακτική των «προθύμων» και να μπαίνει «στον κόπο» να συννενοηθεί με τον άλλο πυλώνα του «δυτικού ελεύθερου κόσμου» την ΕΕ, δηλαδή τους γερμανογάλλους. Ωστόσο το τελευταίο διάστημα είχαμε μια απ ευθείας συννενόηση ΗΠΑ- Ρωσίας στο συριακό ζήτημα που «άδειασε» το Παρίσι, το οποίο είχε και έχει επενδύσει διάφορες προσδοκίες στο πεδίο αυτό. Από την άλλη, υπάρχει μια συνεχώς κλιμακούμενη πίεση, μέσω του ΔΝΤ αλλά όχι μόνο, των ΗΠΑ, για την «ανάληψη» για να το πούμε...κόσμια, μεγαλύτερου μέρους της κρίσης από την ΕΕ και ειδικότερα από την Γερμανία. Όλα αυτά μαζί με τα σοβαρά ζητήματα που άπτονται των οικονομικών και εμπορικών συναλλαγών και στα οποία αναφερθήκαμε προηγουμένως, συσσωρεύτηκαν και βρήκαν την ευκαιρία να εκφραστούν μέσω των «αποκαλύψεων»; Νομίζουμε πως αποτελεί μια ερμηνεία που δεν μπορεί να προσπεραστεί εύκολα. Η εσωτερική διάσταση Από κει και πέρα, δεν γίνεται να μην επισημάνουμε και την ενδοαστική κόντρα στο εσωτερικό των ΗΠΑ, που αφορά αυτό που συνοπτικά έχουμε αναφέρει σαν δίλλημα μεταξύ κυριαρχίας ή ηγεμονίας. Η οποία έχει ήδη παράξει τη σοβαρή διαμάχη Ομπάμα και ρεπουμπλικάνων για τον προ πολογισμό. Σε μια φάση μάλιστα που η πλευρά της «κυριαρχίας» που εκπροσωπείται ας πούμε περισσότερο- από το ρεπουμπλικάνικο κόμμα, είναι σφόδρα δυσαρεστημένη με την αμερικανική αναδίπλωση στο συριακό ζήτημα που επέτρεψε και την αναβάθμιση της ρώσικης παρουσίας στα παγκόσμια πράγματα. Αντικειμενικά λοιπόν, η έκθεση του Ομπάμα στα μάτια των άλλων δυτικών ηγετών, υποσκάπτει τον ίδιο και την πολιτική υπεροχή στο εσωτερικό των ΗΠΑ, δίνοντας την ευκαιρία στην άλλη πλευρά να μετατοπίσει προς όφελός της τον συσχετισμό δυνάμεων. Γι αυτό δεν είναι τυχαίο που Ρεπουμπλικάνος αξιωματούχος, την ίδια στιγμή που οι σχέσεις των ΗΠΑ με την Γερμανία και τη Γαλλία με αφορμή τις αποκαλύψεις δεν βρίσκονται και στην καλύτερη κατάσταση, χρεώνει στον Ομπάμα υποχωρητικότητα και αμυντισμό. Και όχι μόνο αυτό αλλά βρίσκει την ευκαιρία να αναφέρει και τα εξής υπερασπιζόμενος τις παρακολουθήσεις της NSA: «Η πραγματικότητα είναι πως η NSA έχει σώσει χιλιάδες ζωές, όχι μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά επίσης στη Γαλλία και στη Γερμανία και σε όλη την Ευρώπη. Οι Γάλλοι είναι από αυτούς που φωνάζουν, το γεγονός όμως είναι ότι έχουν κάνει επιχειρήσεις κατασκοπίας εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών, τόσο της κυβέρνησής τους όσο και της βιομηχανίας τους. Όσο για τη Γερμανία, εκεί άρχισε η συνομωσία του Αμβούργου, που οδήγησε στην 11η Σπετεμβρίου. Είχαν συνδιαλλαγές με το Ιράν και το Ιράκ, με τη Βόρεια Κορέα. Δεν τους κατασκοπεύουμε για πλάκα...». Ουσιαστικά δηλαδή δυναμιτίζει παραπέρα το άσχημο κλίμα μεταξή ΗΠΑ και Ευρωπαίων και κάνει δυσκολότερη την επαναπροσέγγισή τους. Αντί επιλόγου Το επόμενο διάστημα θα αποκαλύψει (χωρίς εισαγωγικά αυτή τη φορά) αρκετά από αυτά που αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να γνωρίζουμε θα δώσει απαντήσεις στις σημερινές γκρίζες ζώνες. Ωστόσο δεν θα αλλάξει την επισήμανση που και λίγες παραγράφους πριν κάναμε: ότι αυτές οι εξελίξεις δεν είναι καλά για τους λαούς προμηνύματα... Ουσιαστικά και τυπικά κυρίαρχος στο πολιτικό παιχνίδι η Μέρκελ Γερμανία Με υπηρεσιακή κυβέρνηση συνεχίζει η Γερμανία, μετά την παρέλευση τριάντα ημερών από τις εκλογές και μέχρι να συγκροτηθεί το νέο κυβερνητικό σχήμα, που, όπως όλα δείχνουν, θα είναι συγκυβέρνηση χριστιανοδημοκρατών και σοσιαλδημοκρατών. Οι εκλογές αυτές αλλά και το αποτέλεσμα που έδωσαν, δεν συνιστούσαν από μόνες τους κάτι κρίσιμο για την γερμανική πολιτική σκηνή. Και σε αυτό σύγκλιναν όλες οι πολιτικές αναλύσεις που επεξεργάζονταν μετεκλογικά σενάρια. Βέβαια, για το πολιτικό σκηνικό της Γερμανίας που φημίζεται για την σταθερότητά του, η οποιαδήποτε σεναριολογία, για να έχει ρεαλιστική βάση, πρέπει να στηρίζεται στο ένα και μοναδικό δεδομένο: ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μην συγκροτηθεί ισχυρό κυβερνητικό σχήμα μετά τις εκλογές. Ως γνωστόν, οι χριστιανοδημοκράτες (CDU) της Μέρκελ, μαζί με τους χριστιανοκοινωνιστές (CSU), κέρδισαν μεν με άνεση τις βουλευτικές εκλογές της 22ης Σεπτεμβρίου αλλά απέτυχαν να συγκεντρώσουν ένα ποσοστό που θα τους επέτρεπε να σχηματίσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Από την άλλη, οι βασικοί και παραδοσιακοί εταίροι τους, οι φιλελεύθεροι, έμειναν εκτός βουλής και έτσι δεν προέκυψε μια άμεση συνέχεια του προηγούμενου κυβερνητικού σχήματος. Πάντως, δεν φαίνεται να αποτελεί το γεγονός αυτό κάποιο σοβαρό πολιτικό πρόβλημα. Άλλωστε, κάτι τέτοιο προβλεπόταν αρκετό καιρό πριν τις εκλογές. Έτσι, μετά και το πρώτο γύρο των διαβουλεύσεων (που ορίζει το τυπικό της διαδικασίας και που αφορά όλα τα κόμματα), ξεκίνησαν επισήμως, το απόγευμα της περασμένης Δευτέρας, οι τελικές διαπραγματεύσεις μεταξύ Χριστιανοδημοκρατών (CDU), Χριστιανοκοινωνιστών (CSU) και Σοσιαλδημοκρατών (SPD), για να συγκροτηθεί «μεγάλος συνασπισμός». Αυτό θα συμβεί για τρίτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία της Γερμανίας. Τα ζητήματα στα οποία επικεντρώνεται η όλη διαπραγμάτευση αφορούν «εσωτερικά» θέματα και ειδικότερα τα οικονομικά, όπως ο προ πολογισμός, η φορολογία και οι σχέσεις της ομοσπονδιακής κυβέρνησης με τα κρατίδια, η καθιέρωση ελάχιστου μισθού κλπ. Επικεφαλής των διαπραγματεύσεων για τους Χριστιανοδημοκράτες, ο πρώην (και νυν υπηρεσιακός) υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και ο κυβερνήτης του Αμβούργου, Όλαφ Σολτς, ως επικεφαλής της αντιπροσωπείας του SPD. Ο Όλαφ Σολτς προαλείφεται από το SPD, ως αντικαταστάτης του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για υπουργός Οικονομικών. Αλλά, από ότι φαίνεται, οι σοσιαλδημοκράτες παζαρεύουν αυτή τη θέση, με αντάλλαγμα περισσότερα υπουργεία, κάτι που, όπως δείχνουν τα πράγματα (και το «Spiegel»), θα οδηγήσει και σε μεγαλύτερο κυβερνητικό σχήμα. Περιττό να πούμε, πως είναι σχεδόν βέβαιο, ότι και σε αυτόν τον «μεγάλο συνασπισμό» θα δεσπόζουν όχι μόνο η Μέρκελ και οι συντηρητικές ιδέες της αλλά και κυρίως- οι πολιτικές που ευνοούν τη γερμανική κεφαλαιοκρατία και οι οποίες εφαρμόστηκαν με μεγάλη επιτυχία το προηγούμενο διάστημα από τη Μέρκελ. Ούτως ή άλλως, οι Σοσιαλδημοκράτες σε πολύ λίγα πράγματα διαφωνούν με τη Χριστιανοδημοκρατία και αυτά είναι σε δευτερεύοντα και καθόλου ουσιώδη ζητήματα. Συνοπτικά, θα μπορούσαμε να πούμε πως εκείνο που επιδιώκεται ως βασικός στόχος από την Άγκελα Μέρκελ, με την έναρξη της τρίτης θητείας της ως καγκελάριος, είναι η κυριαρχία της πολιτικής της Γερμανίας στην «ευρωζώνη» και γενικότερα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η Γερμανίδα καγκελάριος λέγεται ότι ετοιμάζεται επίσης να κινήσει τέτοιες διαδικασίες, ώστε η Ευρωπα κή Επιτροπή, όχι μόνο να εγκρίνει ή να απορρίπτει, αλλά και να εκτελεί και να εφαρμόζει τους κρατικούς προ πολογισμούς των κρατών μελών τόσο της Ευρωζώνης και της Ευρωπα κής Ένωσης. Σε αυτά, φυσικά, πρέπει να προστεθεί και ο απόλυτος έλεγχος πάνω στο δημόσιο δανεισμό των κρατών, των εθνικών σχεδίων διασφάλισης της ανταγωνιστικότητας αλλά και της εφαρμογής των (αντι)κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Μέσα σε αυτό το κλίμα περιστρέφεται και δημοσίευμα του (πάντα έγκυρου) «Spiegel», την περασμένη εβδομάδα, το οποίο, ωστόσο, είναι αρκετά ασαφές και ελλειμματικό σε απαντήσεις που απαιτούνται σχετικά με ζητήματα που σχετίζονται με τις πιθανές αντιδράσεις των άλλων ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Για παράδειγμα, και σε όλα όσα πιθανολογούνται για την νέα θητεία της Μέρκελ, θα πρέπει να υπάρξει αναθεώρηση των πολλών Συνθηκών και ιδιαίτερα του Δημοσιονομικού Συμφώνου, με την ταυτόχρονη συνταγματική μεταρρύθμιση και στη Γερμανία. Επίσης, θα πρέπει το Βερολίνο να αποδεχθεί και ένα κάποιο είδος «πολιτικής ενοποίησης» ενώ παραμένει παντελώς άγνωστος ο χρονικός ορίζοντας που θα τα θέσει όλα αυτά η καγκελάριος. Το δημοσίευμα στο «Spiegel» αφήνει να υπονοηθεί ότι η Μέρκελ προφανώς τα θέτει όλα αυτά και για ένα πολύ απλό και πρακτικό λόγο. Επιθυμεί η προεκλογική εκστρατεία ενόψει των Ευρωεκλογών της ερχόμενης άνοιξης να επικεντρωθεί στην παραπάνω πρόταση και να απομακρυνθεί από όλα τα άλλα φλέγοντα ζητήματα. Σε τελική ανάλυση, αυτό που προτείνει η Μέρκελ είναι ένα διαρκές Μνημόνιο για την Ευρωζώνη και την Ε.Ε., με την Ευρωπα κή Επιτροπή και τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών σε ρόλο διευρυμένης και μόνιμης τρόικας και φυσικά κάτω από το ασφυκτικό έλεγχο της Γερμανίας. Ωστόσο, μια τέτοια πρόταση, που θα έρθει να επιβεβαιώσει και να ενισχύσει τον ασφυκτικό έλεγχο της Γερμανίας σε όλη την Ευρώπη, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα μπορέσει να γίνει αποδεκτή από τους μεγάλους ανταγωνιστές εταίρους της, οι οποίοι αντιμετωπίζουν ήδη τεράστια προβλήματα και βρίσκονται κάτω υπό ασφυκτική πίεση. Τόσο η Ιταλία όσο και η Γαλλία κινούνται πλέον στα όρια των αντοχών τους, σε ό,τι αφορά τη μόνιμη διακύβευση των ιδιαίτερων συμφερόντων τους και όχι μόνο σε ό,τι αφορά το ευρωπα κό περιβάλλον! Είναι φανερό πως η λεγόμενη «γηραιά ήπειρος» βρίσκεται μπροστά σε μια σειρά από αδιέξοδα, πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά, τα οποία διαρκώς εντείνονται, ως αποτέλεσμα σκληρών και άγριων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Τόσο η Ε.Ε, ως σύνολο, όσο και ειδικότερα η ευρωζώνη, και με τα υλικά που φτιάχτηκε από τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές (εύθραυστες ισορροπίες, εκβιαστικοί συμβιβασμοί, ανταγωνισμοί κλπ), έχει δεχτεί ένα ισχυρότατο πλήγμα τα τελευταία χρόνια το οποίο αν μη τι άλλο δείχνει πλέον ότι η εποχή των καμουφλάζ και των φτιασιδωμάτων της έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η οραματική, όσο υποκριτική, «κοινή πορεία» της Ευρώπης δεν φαίνεται ότι θα μπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόμη, γιατί απλά πείθει ολοένα και λιγότερους. Με αυτή την έννοια, η σταθερότητα που αποπνέει σήμερα το πολιτικό σκηνικό της Γερμανίας, είναι στη πραγματικότητα αρκετά πλασματική. Βρίσκεται ουσιαστικά υπό την αίρεση όλων αυτών των αστάθμητων εξελίξεων που συνεπάγεται η συνεχιζόμενη όξυνση των πολιτικών και κοινωνικών αντιθέσεων, στο σύνολο σχεδόν του ευρωπα κού χώρου και όχι μόνο του Νότου. Χ.Β

18 Σάββατο 2 Νοέμβρη 2013 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 19 Επίσκεψη Λαβρόφ Νέες ρωσικές σφήνες στο αδιέξοδο μιας αστικής τάξης που «ανήκει στη Δύση» Και εμείς και άλλοι έχουμε μιλήσει για το γνωστό ενεργειακό γεωπολιτικό σκάκι που παίζεται στην ευρύτερη περιοχή μας. Οι τοπικοί παίχτες (που ανάμεσά τους η χώρα μας κρίσιμη, κυρίως λόγω θέσης) αποδεικνύονται όλο και πιο αδύναμοι και ασήμαντοι στις εξελίξεις, όσο οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις παρεμβαίνουν άμεσα και ωμά. Μιλάμε για παρεμβάσεις σαν αυτές των Γερμανών μέσω Ε.Ε. στην Κύπρο, της τρόικα στην Ελλάδα και πολύ περισσότερο βέβαια για τις πολεμικές επεμβάσεις. Σαν αυτές που ξεκίνησαν από τα Βαλκάνια, εκδηλώθηκαν με προοπτική πολέμου για παγκόσμια κυριαρχία από τους Μπους στη Μέση Ανατολή και συνεχίζονται στις μέρες μας με την καταστροφή της Λιβύης και την απειλή γενικευμένου πολέμου στη νοτιοανατολική Μεσόγειο με επίκεντρο τη Συρία. Στην τελευταία περίπτωση, παρότι για την ώρα η σύγκρουση αποφεύχθηκε, η κατ αντιπαράθεση διάταξη των στόλων ΗΠΑ-Ρωσίας απέδειξε και στους πιο αφελείς το ποιοι αποφασίζουν και με ποιους όρους τα κρίσιμα επίδικα που αφορούν το λεγόμενο γεωπολιτικό σκάκι της περιοχής. Τα λέμε αυτά, γιατί κάποιοι, κατά καιρούς, προβάλλονται ή αυτοπροβάλλονται σαν τους έξυπνους που έχουν τις λύσεις για τη χώρα και το λαό της. Και σ όλους εμάς τους αδαείς, μένει να τους εκλέξουμε ως φωτισμένους ηγέτες και σωτήρες μας... Δυστυχώς, ανάμεσά τους και διάφοροι της αριστεράς μας σαν τον Χριστόφια, τον Τσίπρα, τους σχεδιαστές του σχεδίου Β, τον Φωτόπουλο και άλλους Σίγουρα, περιπτώσεις σαν τον Λυγερό, τον Μαρκεζίνη και άλλους, είναι άλλης κατηγορίας, σαφώς πιο επικίνδυνοι, γιατί αποτελούν σεβαστές αστικές φωνές. Τι σηματοδοτεί στη συγκυρία η επίσκεψη Λαβρόφ Ας αφήσουμε όμως όλους αυτούς κι ας δούμε τι σηματοδοτεί, σ αυτή τη φάση, η επίσκεψη Λαβρόφ στη χώρας μας. Άλλωστε, από σωτήρες έχουμε χορτάσει. Σηματοδοτεί, κατά την άποψή μας, την ενισχυμένη πολιτική δυνατότητα της Ρωσίας να ξαναθέσει τα ζητήματα που την αφορούν στην περιοχή, μετά τη «νίκη» των Πούτιν Λαβρόφ στο συριακό. «Οι ΗΠΑ θα έχουν μεγαλύτερο κόστος, αν δεν κάνουν τον πόλεμο, παρά αν τον κάνουν» έλεγαν τα αμερικάνικα γεράκια τις μέρες που προετοιμαζόταν η επέμβαση που δεν έγινε. Ο μη πόλεμος έχει οδηγήσει ήδη την Τουρκία ν αγοράζει στρατηγικά όπλα (του μεγέθους της) από την Κίνα Στην Ελλάδα, το πολιτικό προσωπικό βρίσκεται σε πλήρη αδιέξοδο και ως εκ τούτου δε διανοείται να λοξοδρομήσει από τους δρόμους που υποδεικνύει η Δύση. Όμως και εδώ υπάρχουν ζητήματα. Ζήτημα πρώτο. Το καθεστώς της εξάρτησης χρειάζεται την ύπαρξη μιας ηγέτιδας τάξης και αυτή δε μπορεί παρά να είναι πρώτα- πρώτα η μεγαλοαστική τάξη που πρέπει να της δοθούν και οικονομικοί διέξοδοι για την ύπαρξη και αναπαραγωγή της. Μιλάμε για τρεις πυλώνες, για την όποια δυνατότητα της ελληνικής ανάπτυξης. Τον πρωτογενή τομέα (γεωργία- κτηνοτροφία) που κατά βάση προβάλλεται για κατανάλωση και αφορά φύκια και μεταξωτές κορδέλες για αδαείς, τον τομέα της ενέργειας και τον τουρισμό. Κατά την επίσκεψη Λαβρόφ, που συμπεριλάμβανε σειρά συναντήσεων και έπιασε σειρά ζητημάτων με όλο το πολιτικό προσωπικό και τις αντιπροσωπείες που συναντήθηκε, τονίστηκαν οι τεράστιες δυνατότητες σε όλους τους πιο πάνω τομείς. Αν αφήσουμε τις βλέψεις για αγροτικές εξαγωγές στη Ρωσία, που είναι υπαρκτές ως δυνατότητα αλλά όχι τόσο σημαντικές, είναι ήδη δοσμένο πως, στο πεδίο του τουρισμού real estate, υπάρχει ήδη πεδίο δόξης λαμπρόν Εδώ, άλλωστε, δεν υπάρχει πάγος από τις ΗΠΑ, όπως σαφώς υπήρξε με τους αγωγούς και την πώληση της ΔΕΠΑ στην προηγούμενη φάση. Σε συνδυασμό με την ορθοδοξία, το Άγιο Όρος (βέβαια ο άγιος... Εφραίμ παραμένει στη φυλακή), τον ΠΑΟΚ του Σαβίδη και μια σειρά άλλες μικρές έστω ρωσικές επενδύσεις, ο μαζικός ερχομός ρώσων τουριστών (που, όπως ομολόγησε ο Σαμαράς, ήταν νερό σε ξερό χωράφι), έχουν τη σημασία τους. Η δημιουργία φιλο-ρωσικού κλίματος στα αδημονούντα σωτηρίας μεσοστρώματα, με όρους ούλτρα καπιταλιστικούς και ιμπεριαλιστικούς σ ό,τι αφορά τη Ρωσία, πλέον με συχνά μάλιστα αντιδραστικές απολήξεις, είναι ήδη μια πραγματικότητα στην Ελλάδα και αυτό ήρθε να ενισχύσει η διοργάνωση κοινών εκδηλώσεων για την επέτειο των 185 χρόνων από τον πρώτο κυβερνήτη του ελληνικού κράτους, του (εκ Ρωσίας προερχόμενου) Ι. Καποδίστρια. Οι συναντήσεις με το σύνολο της πολιτικής- πολιτειακής ηγεσίας (Σαμαρά, Βενιζέλο, Αβραμόπουλο, Τσίπρα και Παπούλια) δείχνουν το αυξημένο ενδιαφέρον των ρώσων να αποκτήσουν όπως όπως ποδάρι στην κρίσιμη γεωπολιτικά Ελλάδα. Και σίγουρα εκεί που οι οικονομικές σχέσεις δημιουργούν και κρίσιμες πολιτικές δεσμεύσεις, πέρα από την καθαυτή σημασία τους, δεν είναι στην εξαγωγή τομάτας ούτε στους ρώσους τουρίστες. Το κρίσιμο ζήτημα, όπου όμως οι ΗΠΑ έχουν τοποθετηθεί με σαφήνεια και κατάφεραν να επιβάλλουν μέχρι τώρα τις απαιτήσεις τους, είναι το ενεργειακό. Για την ώρα, φανερά και αποφασιστικά, οι ρώσοι (μετά τις ψυχρές έως εχθρικές δηλώσεις Πούτιν ως απάντηση στο ναυάγιο της ΔΕΠΑ την άνοιξη) διεκδικούν την Τραινοσε, κουνώντας πάλι το χρήμα αλλά βέβαια σε πακέτο με το επίσης προς ξεπούλημα λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Βασικό πρόσωπο της συνοδείας Λαβρόφ ήταν ο διευθύνων σύμβουλος του πανίσχυρου οργανισμού των ρωσικών σιδηροδρόμων (RZD) Βλαντιμίρ Γιακούνιν. Σαφέστατα στρατηγικό το «ντηλ», εφόσον ευοδωθεί, και άξιο για επίκεντρο της επίσκεψης του star της ρώσικης διπλωματίας Είδομεν. Όμως, όπως γράφηκε, παρότι ο Λαβρόφ ήταν φειδωλός στις δηλώσεις του στις διάφορες συναντήσεις των αντιπροσωπειών, τέθηκε ξανά και το ζήτημα της ΔΕΠΑ, με απαίτηση βέβαια αλλαγής και πλήρους αποσαφήνισης των όρων που θέτει η Ε.Ε. Γράφηκε, επίσης, ότι συζητήσεις έγιναν και για τον South Steam, τον αγωγό που ενδιαφέρει τη Ρωσία πολύ περισσότερο απ ότι ο Μπουργκάς Αλεξανδρούπολη. Να σημειώσουμε εδώ πως με τους Αζέρους υπάρχουν μια σειρά ζητήματα, τόσο με τον ΤΑΡ που περνά και άρα εξαρτάται από την Τουρκία και με περιορισμένη άλλωστε χωρητικότητα και τροφοδότηση, όσο και με την πώληση της ΔΕΣΦΑ. Γνωστά, επίσης, τα δημοσιονομικά προβλήματα που έχει ν αντιμετωπίσει η κυβέρνηση, γνωστό πλέον και πως ο κουρνιαχτός για τεράστια αποθέματα αερίου στον ελλαδικό χώρο ήταν μάλλον του αέρος. Δεδομένη μ όλα αυτά και η αγωνία των καρχαριών του ελληνικού κεφαλαίου να στήσει δουλειές με αγωγούς, τάνκερ μεταφοράς κ.λπ. που δεν προκύπτουν, παρά τις εκδουλεύσεις στους ιμπεριαλιστές που ρημάζουν τη χώρα, ενώ είναι ο δικός τους χώρος δράσης και ύπαρξης. Εξαιρούνται βέβαια οι εθνικοί ευεργέτες, οι εφοπλιστές που είναι ευέλικτοι, ευπροσάρμοστοι, έως ακραίου τυχοδιωκτισμού υπερ-πατριώτες, αλλά πάντα όπου γης και πατρίς (τα καράβια άλλωστε πλέουν παντού), με μια προτίμηση πραγματικής πατρίδας στο city του Λονδίνου. Μ όλα αυτά τα δεδομένα, το πολιτικό προσωπικό, παρότι είναι αναγκασμένο ιδιαίτερα σε φάσεις όξυνσης του ανταγωνισμού στην περιοχή να ορκίζεται στην όποια σιγουριά της Δύσης, ωστόσο δε ξεχνά ποτέ το Μόσχοβο, τώρα μάλιστα που αυτός απαλλάχθηκε από κάθετι κομμουνιστικό. Υπάρχει άλλωστε και το δεύτερο ζήτημα που αφορά και ολάκερο το σκάκι της περιοχής και τις εξελίξεις στη χώρα μας, μα και δύναται να εξηγήσει, γιατί ο Λαβρόφ είδε πολλούς και από τη σημερινή και από την πιθανή αυριανή (Τσίπρας Αβραμόπουλος) πολιτική ηγεσία. Το ζήτημα αυτό αφορά τις κόντρες στο στρατόπεδο της Δύσης, που είναι φυσικό να προβάλλονται -και σαφώς προβάλλονται- στην ταραγμένη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Άλλωστε, έχει γραφτεί στο διεθνή τύπο, ότι η χώρα μας κινδυνεύει το 2014 να βρεθεί ξανά στο επίκεντρο του ανταγωνισμού ΗΠΑ Γερμανίας, με βάση το χειρισμό της κρίσης χρέους. Υπάρχει, άλλωστε, η συνολικότερη σχέση Ρωσίας Γερμανίας, Ρωσίας Ε.Ε. καθώς και η κρίση της Ε.Ε. σ εξέλιξη. Και όλα αυτά, σε μια φάση που η αδιαμφισβήτητη υπερδύναμη, οι ΗΠΑ, αδυνατεί στο εσωτερικό τους να βρουν αποφασιστικά γραμμή πλεύσης έστω ηγεμονίας για τα παγκόσμια πράγματα, παρότι η ηγεμονία δε φτάνει, για να δώσουν ιμπεριαλιστικές απαντήσεις με δεδομένη την παγκόσμια βαθειά κρίση. Αν όλα αυτά που τηλεγραφικά αναφέραμε για τον παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό τα προβάλλουμε στην περιοχή και στη χώρα μας, τότε ψάξε βρες σταθερότητες, συμβόλαια και πολύ περισσότερο στρατηγικές κατευθύνσεις και διέξοδο από το αδιέξοδο της ελληνικής αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού. Να γιατί έχει νόημα, επομένως, ο Λαβρόφ να ζητά αποσαφήνιση των όρων από την Ε.Ε. για τη ΔΕΠΑ. Όλα μπορούν ν αλλάξουν, φαίνεται να πιστεύει η ρώσικη διπλωματία, που κινείται όμως χωρίς αυταπάτες και με επίγνωση των δεδομένων, αξιοποιεί όλα τα ατού της και τα προβλήματα των αντιπάλων της, σ όλη την έκταση της σκακιέρας. Αν η αστική τάξη της χώρας πνίγεται στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς ως προς την προοπτική της, την ίδια ώρα σημαντικά τμήματά της πλουτίζουν και ποντάρουν τυχοδιωκτικά σε μεγάλες μπίζνες, ξεπουλώντας τη χώρα και απλώνοντας στο λαό τη φτώχεια, τη δυστυχία και το φασισμό. Υποτάσσονται στην αντιδραστική συμμαχία με το Ισραήλ, δίνουν βάσεις και ό,τι ζητήσουν οι ΗΠΑ και εξοντώνουν τον κόσμο της δουλειάς, με βάση τις κατευθύνσεις και απαιτήσεις της τρόικα. Ο Λαβρόφ έφυγε και από πίσω έρχεται ο Έτιγκερ, ο επίτροπος ενέργειας της Ε.Ε. Το ενεργειακό σκάκι έχει πολλά λεφτά και μεγάλη γεωπολιτική σημασία και κρισιμότητα. Όμως, ο λαός μας θα παγώσει και φέτος μαζί με όλους τους γύρω λαούς. Την ίδια ώρα, θα ξεπουλιέται ο λιγνίτης και η ΔΕΗ και, πάνω στον ΤΑΡ ή όποιο άλλο αγωγό ή ενεργειακό «ντηλ» θα στήνεται, το GRECOVERY των ντόπιων πλάι στα ξένα αρπακτικά. Το χειρότερο είναι πως το λεγόμενο ενεργειακό και γεωπολιτικό σκάκι στην περιοχή αλέθει ήδη όχι μόνο τα δικαιώματα των λαών μα και την ίδια τη ζωή τους, όταν η φάση του πολέμου είναι αυτή που τελικά κρίνει τις παρτίδες. Να γιατί είναι ανειρήνευτοι και δε συναντιούνται σε κανένα σημείο οι λα κοί αγώνες και αγωνίες με τις προσπάθειες της αστικής τάξης για διέξοδο από την κρίση της. Να γιατί οι ταξικοί αγώνες στη χώρα μας πρέπει να δέσουν σε αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση με τους αγώνες των λαών της περιοχής. Γιατί μόνο ο λαός μας και οι λαοί με τον αγώνα τους μπορούν να μας προστατέψουν από κάθε λογής σωτήρες και προστάτες.

19 20 Προλεταριακή Σημαία ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ Σάββατο 2 Νοέμβρη 2013 χρεώσεις «Γιατί χαίρεται ο κόσμος (του χρηματιστηρίου, ποιος άλλος;) και χαμογελά»; Μεγάλο πάρτι, φαίνεται, γίνεται στο χρηματιστήριο. Σύμφωνα με την Deutsche Bank, «αναφορικά με το ελληνικό χρηματιστήριο, η ελληνική αγορά έχει τις καλύτερες επιδόσεις στις αναδυόμενες αγορές από τις αρχές του έτους, αλλά ακόμη δεν είναι υπερτιμημένη. Το ΧΑ έχει αποδώσει 57,9% φέτος σε όρους δολαρίου έναντι -0,4% των υπολοίπων αναδυόμενων αγορών, ωστόσο απ' το Δεκέμβριο του 2000 μετρά απώλειες 59% έναντι +320% για τις αναδυόμενες». Στην έκθεση της -που κατά βάση αναφέρεται στη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας- η γερμανική τράπεζα μας τοποθετεί στις αναδυόμενες αγορές! Όχι μόνο αναδυόμενη αλλά και μη υπερτιμημένη επιπλέον, πράγμα που σημαίνει πως υπάρχει χώρος για μεγαλύτερο πάρτι αποδόσεων. Παρόλα αυτά, η πτώση από τη μεγάλη ληστεία του 2000 εξακολουθεί να είναι μεγάλη Ποιος όμως αποφάσισε να τοποθετήσει την Ελλάδα στις αναδυόμενες αγορές και σέρνει το χορό; Και μάλιστα σε μια περίοδο που, για το λαό της, η κατάδυση αρχίσει να λαμβάνει χαρακτηριστικά, όπως γράφουν, ανθρωπιστικής κρίσης που μόνο σε περίοδο πολέμου εκδηλώνονται και περιγράφονται; Τρία είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της ανόδου: Η σταθεροποίηση ενός πλαισίου κατεδάφισης εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και άλλων «αγκυλώσεων» και φυσικά οι αποκρατικοποιήσεις, η παγιοποίηση της διάρθρωσης του ελληνικού χρέους (έχουμε επανειλημμένα ασχοληθεί) και τρίτο, το γεωπολιτικό σκάκι που διεξάγεται γύρω από τα ζητήματα των ενεργειακών αποθεμάτων και με ατζέντα ευρύτερη των ενεργειακών. Φορείς αυτής της ανόδου είναι, στο εσωτερικό, κλάδοι και επιχειρήσεις όσοι έχουν απομείνει- που παρουσιάζουν κερδοφορία εν ενεργεία ή επειδή επίκειται η πώληση τους. Η Εθνική Τράπεζα, η ΔΕΗ, η Τιτάν, τα ΕΛΠΕ, η Jumbo και η Folli Follie και φυσικά ο ΟΤΕ και ο ΟΠΑΠ, οδηγοί στην κούρσα. Αυτές τουλάχιστον είναι οι ελληνικές επιχειρήσεις που συμπεριλαμβάνονται στον παγκόσμιο δείκτη αναδυόμενων αγορών MSCI, με την «φιλοδοξία» να ενταχτούν σ αυτήν η Alpha Bank, η Βιοχάλκο και η Motor Oil, με μικρότερες φυσικά πιθανότητες. Όσο για τη ΔΕΗ, τα πράγματα εμφανίζονται λίγο περιπεπλεγμένα, καθώς μόλις το 2007 η μετοχή της ήταν στα 36 ευρώ ενώ το 2013 μετά βίας κρατιέται στα 10 ευρώ (!), με τους διεθνείς επενδυτές να εκφράζουν «συγκράτηση», καθώς απαιτούν και άλλες αναδιαρθρώσεις στα δίκτυα διανομής κλπ. Ιδιαιτερότητα έχει ο κλάδος των τραπεζών. Πρόκειται για τα περίφημα warrants, δηλαδή τις ανταλλαγές μετοχών από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών που υπόσχονται μελλοντικές αποδόσεις. Αλλά και άλλες 41 ελληνικές επιχειρήσεις βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος πλειάδας τριών κατηγοριών funds, δηλαδή επενδυτικών σχημάτων. Aυτά τα funds χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: τα λεγόμενα παθητικά, όσα δηλαδή συναρτούν την επενδυτική τους δράση από τις επιδόσεις κερδοφορίας των εταιρειών, τα λεγόμενα ενεργητικά που δεν συναρτούν τη δράση τους από τους δείκτες του χρηματιστηρίου και της συγκεκριμένης εταιρικής κερδοφορίας αλλά από τις γενικότερες εκτιμήσεις για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, του χρέους κλπ. Υπάρχει, τέλος, και η κατηγορία των πολύ επιθετικών κεφαλαίων hedge funds και μεγαλοεπενδυτών, που δραστηριοποιούνται στα warrants των ελληνικών τραπεζών αλλά και στο μετοχικό τους κεφάλαιο. Ένα τέτοιο επενδυτικό κεφάλαιο έχει «χτίσει» θέσεις στην Τράπεζα Πειραιώς. Ο κατάλογος των funds προκαλεί επενδυτικό δέος: Baupost, Eaglevale, Dromeus Capital, Falcon Edge, York Capital, Och-Ziff, Wellington Capital, Farallon Capital, QVT Financial, Fidelity, θεσμικοί όπως η Paramount Services και πιο παραδοσιακά ονόματα, όπως τα Fortress, Sal. Oppenheimer, Rockefeller & Co., Capital Group, Third Point και Soros Fund Management. Πρόσφατα, μεγάλος υπερατλαντικός επενδυτής έγινε ο τρίτος κατά σειρά μέτοχος της εμβληματικής και καθόλου κρατικοδίαιτης ΜΕΤΚΑ, των συμφερόντων Μυτιληναίου. Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των τοποθετήσεων (πάνω από 1 δις, σύμφωνα με τον οργανισμό του χρηματιστηρίου) «κούρνιασε» στον τραπεζιτικό τομέα. Υπάρχει ένα νέο στοιχείο αυτής της μεγάλης ροής ζεστού και «έξυπνου» χρήματος: Για πρώτη φορά, μετά την επταετία όπου ο γνωστός χουντικός Πάππας έφερε την COCA COLA στην Ελλάδα, σύμφωνα με ρεπορτάζ της εφημερίδας «Κεφάλαιο», εκδηλώνεται επενδυτικό ενδιαφέρον από αμερικάνικες επιχειρήσεις για επενδύσεις που ήδη κάνουν τις πρώτες επαφές τους με έλληνες επιχειρηματίες. Η σαραντάχρονη επενδυτική «αποχή» των αμερικάνων από την Ελλάδα, παρά τα παχιά λόγια και τις υποσχέσεις προς τις ελληνικές κυβερνήσεις (ειδικά των ελληνοαμερικάνικων), βαίνει μήπως προς το τέλος της; Σίγουρα, το γεωπολιτικό παιχνίδι που διεξάγεται υπερβαίνει πολλές φορές τις οικονομικές σκοπιμότητες και στοχεύσεις, αν και στο σημείο αυτό οικονομία και πολιτική φαίνεται να συμβαδίζουν. Πόσο σταθερότητα μπορεί να εμπνεύσει αυτή η κατά βάση συνεχής, με μικρές περιόδους πτώσεις- άνοδος του ελληνικού χρηματιστηρίου; Κατ αρχήν, γίνεται επί τη βάσει της κατεδάφισης ό, τι δικαιώματος υπήρξε και υπάρχει. Χωρίς μάλιστα τη συμμετοχή της μεσαίας τάξης, που, αυτή την περίοδο, όχι μόνο δεν μπορεί να δανειστεί για να παίξει στο χρηματιστήριο, όπως το 2000 της μεγάλης ευρωπαϊκής ευφορίας, αλλά επιπλέον βγάζει καταθέσεις για να πληρώσει τα χαράτσια. Το παιχνίδι είναι φανερά για μεγάλους «παίκτες» και άρπαγες. Οι διάφοροι οίκοι γνωρίζουν τα πήλινα πόδια αυτής της ανόδου και φροντίζουν να υπενθυμίζουν τη σχέση του ΑΕΠ με τη συνεχιζόμενη ύφεση, αν και καλούν για αξιοποίηση των «θετικών» μηνυμάτων στη βάση που αναλύθηκε πιο πάνω. Πρόσφατη είναι εξ άλλου η κατακρήμνιση των αναδυόμενων αγορών της «ισχυρής περιφέρειας». Όπως είδαμε, η ρευστότητα κατευθύνεται κατεξοχήν στον τραπεζιτικό κλάδο και το διάστημα μέχρι το καλοκαίρι είναι αρκετά «μακρύ» από πολλές απόψεις. Κανείς βέβαια αν δεν μεσολαβήσουν τέτοιες ή «άλλες» ανατροπές- δεν θα διακινδύνευε αυτή την κερδοφορία, τις αποδόσεις και την απρόσκοπτη αρπαγή των θυσιών του ελληνικού λαού και του πλούτου του. Αν και σε αυτό το σημείο ο ανταγωνισμός αποφαίνεται πολύ βασανιστικά για το ποιος θα πάρει τι. Τα κέρδη είναι όμως υπαρκτά. Έτσι αποκαλύπτεται και το πραγματικό υπόβαθρο των εκβιασμών που σήμερα ασκούνται. Ποιος θα έχανε από μια ελληνική «κατάρρευση»; Προστίθενται πολλοί στον κατάλογο Ε νώ Σαμαράς και Βενιζέλος υποκρίνονται εκ νέου για «κόκκινες γραμμές», τάχα «αποκλείουν» νέα μνημόνια ή οριζόντια μέτρα και στήνουν σκηνικό «ρήξης» με την τρόικα, την ίδια στιγμή φέρνουν για ψήφιση νέο φορολογικό νόμο με τον Ενιαίο Φόρο Ακινήτων (ΕΝ.Φ.Α.), που θα ισχύσει από 1/1/2014 και ο οποίος έρχεται να αντικαταστήσει το κακόφημο χαράτσι της ΔΕΗ (Έκτακτο Ειδικό Τέλος Ακινήτων-ΕΕΤΑ) και τον Φόρο Ακίνητης Περιουσίας (ΦΑΠ) που καταργείται. Πρόκειται για μια νέα φοροεπιδρομή στη λα κή οικογένεια και για νέα αφαίμαξη του λα κού εισοδήματος, αφού με το νέο φόρο η κυβέρνηση επιδιώκει να εισπράξει, για το 2014 και μετά, πάνω από 2,9 δισ. ευρώ νέους φόρους. Την ίδια στιγμή που η μέχρι τώρα φορομπηχτική πολιτική της, τα χαράτσια, τα τέλη επιτηδεύματος, τα τέλη αλληλεγγύης, οι καταργήσεις φοροαπαλλαγών, οι πρόσθετοι φόροι, τα αναδρομικά ΦΑΠ για 2011, 2012 και 2013 κλπ έχουν «γονατίσει» το λαό και τους εργαζόμενους. Ο νέος φόρος θα έχει μόνιμο χαρακτήρα. Το χαράτσι λοιπόν της ΔΕΗ, το «έκτακτο» και «προσωρινό» όπως μας το παρουσίαζαν, όχι μόνο δεν καταργείται αλλά γίνεται μόνιμο και διαρκές. Αυτό που καταργείται είναι το αφορολόγητο όριο που υπήρχε μέχρι σήμερα για ακίνητη περιουσία κάτω των ευρώ και στο εξής όλα τα ακίνητα θα φορολογούνται από το πρώτο τετραγωνικό και από το πρώτο ευρώ. Δηλαδή η φορολόγηση της λα κής στέγης και της λα κής περιουσίας διευρύνεται και επεκτείνεται και σε ακίνητα που μέχρι σήμερα ήταν αφορολόγητα. Ο νέος φόρος επιβάλλεται ακόμα και στα μη ηλεκτροδοτούμενα ακίνητα και έτσι πλέον δεν γλυτώνουν ούτε αυτοί που έκοψαν τη σύνδεση με τη ΔΕΗ, για να μην πληρώνουν το χαράτσι. Και ενώ από τη μια καταργείται ο ΦΑΠ, που αφορούσε κυρίως τη μεγάλη ακίνητη περιουσία, από την άλλη παραμένει ως έχει το Τέλος Ακίνητης Περιουσίας (ΤΑΠ), που επιβαρύνει κάθε λα κή οικογένεια και πληρώνουμε μέσω των λογαριασμών Ενιαίο Νέα φο της ΔΕΗ. Με τον Ενιαίο Φόρο Ακινήτων, για πρώτη φορά στην ιστορία, μπαίνει φόρος και στα αγροτεμάχια, ανεξάρτητα από την έκτασή τους, ανεξάρτητα από το αν και τι καλλιεργούνται, ανεξάρτητα από το αν και πόσο εισόδημα αποφέρουν. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ φορτώνουν άλλο ένα χαράτσι στη φτωχομεσαία αγροτιά, που θα μειώσει ακόμα περισσότερο το αγροτικό εισόδημα και θα οδηγήσει στη φτώχεια και στην εξαθλίωση ακόμα περισσότερες αγροτικές οικογένειες. Την ίδια στιγμή που από το 2014 αυξάνεται η φορολόγηση των αγροτών (θα φορολογούνται με 13% και χωρίς αφορολόγητο) ενώ υποχρεώνονται και σε τήρηση λογιστικών βιβλίων. Με τη νέα φοροεπιδρομή θα έχουμε παραπέρα ξεκλήρισμα και φτωχοποίηση της φτωχομεσαίας αγροτιάς, εγκατάλειψη της αγροτικής παραγωγής, εκποίηση της αγροτικής γης και συγκέντρωσή της στα χέρια λίγων μεγαλοαγροτών και νεοτσιφλικάδων. Με τον νέο φόρο, κάθε άλλο παρά «δίκαιη κατανομή των φορολογικών βαρών» θα έχουμε, όπως ισχυρίζεται ο Στουρνάρας. Από τη μια, διευρύνεται η φορολογική βάση, «κατεβαίνει» στη μικρή περιουσία και φορτώνονται νέα φορολογικά βάρη στις πλάτες των λα κών οικογενειών και από την άλλη έχουμε ευνο κές ρυθμίσεις και φοροαπαλλαγές για τη μεγάλη περιουσία. Με πρώτη-πρώτη την επιλεκτική κατάργηση του ΦΑΠ, κατάργηση που ευνοεί κυρίως τους μεγαλοιδιοκτήτες. Επίσης,

20 Σάββατο 2 Νοέμβρη 2013 ς φόρος ακινήτων ρολογική αφαίμαξη ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ Προλεταριακή Σημαία 21 ΟΙΚΟΝΟΚΟΣΜΟΣ Ισπανική υποχώρηση Με τον νέο φόρο, κάθε άλλο παρά «δίκαιη κατανομή των φορολογικών βαρών» θα έχουμε, όπως ισχυρίζεται ο Στουρνάρας. Από τη μια, διευρύνεται η φορολογική βάση, «κατεβαίνει» στη μικρή περιουσία και φορτώνονται νέα φορολογικά βάρη στις πλάτες των λαϊκών οικογενειών και από την άλλη έχουμε ευνοϊκές ρυθμίσεις και φοροαπαλλαγές για τη μεγάλη περιουσία. Με πρώτη-πρώτη την επιλεκτική κατάργηση του ΦΑΠ, κατάργηση που ευνοεί κυρίως τους μεγαλοιδιοκτήτες. ο ΕΦΑΚ υπολογίζεται ξεχωριστά ανά ακίνητο, με συνέπεια οι μεγαλο διοκτήτες με πολλά ακίνητα να μην φορολογούνται προοδευτικά και να μην επιβαρύνονται από τη φορολογική κλίμακα. Για τα Νομικά Πρόσωπα (ΑΕ, ΕΠΕ κλπ), προβλέπεται αναβολή της πληρωμής του φόρου, αν έχουν χαμηλό τζίρο ή πτώση τζίρου ενώ ο ΕΦΑΚ θα εκπίπτει πλέον ως δαπάνη και άρα αυτό που πραγματικά θα καταβάλλουν οι μεγάλες εταιρείες θα είναι μειωμένο κατά 26%. Ελαφρύνσεις, επίσης, έχουμε και για τις μεγάλες εκτάσεις γεωργικής γης, όπου, από 500 στρέμματα και πάνω, προβλέπεται μείωση του αρχικού φόρου που φτάνει το 60%! Αυτοί λοιπόν που ευνοούνται δεν είναι «οι αδύνατοι», όπως μας λέει ο Στουρνάρας, αλλά κυρίως οι πολύ μεγάλες περιουσίες (πάνω από ευρώ), για τις οποίες μέχρι σήμερα προβλέπονταν υψηλότεροι φορολογικοί συντελεστές και που στο εξής θα πληρώνουν λιγότερο φόρο από πριν (αν υπολογίσουμε το άθροισμα ΦΑΠ και χαρατσιών). Ταξικός και φορομπηχτικός λοιπόν ο νέος φόρος ακινήτων, που όχι μόνο φορτώνει νέα φορολογικά βάρη στις εργατικές-λα κές οικογένειες αλλά τις εξαναγκάζει και στο να ξεπουλήσουν κοψοχρονιά ακίνητά τους, αφού πλέον ο ΕΦΑΚ κάνει δυσβάσταχτη και «ασύμφορη» την κατοχή ακίνητης περιουσίας. Σε συνδυασμό με τη σχεδιαζόμενη μείωση του φόρου μεταβίβασης ακινήτων, θα έχουμε παραπέρα συγκέντρωση γης και ακινήτων υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου, των offshore εταιρειών, των εταιρειών real estate κλπ, μια τεράστια μεταφορά πλούτου από «τους κάτω» προς «τους πάνω», από «τους μέσα» προς «τους έξω». Οι αντιδράσεις ακόμα και κυβερνητικών βουλευτών για τον Ενιαίο Φόρο Ακινήτων δεν είναι μόνο για το θεαθήναι. Απηχούν πραγματικές αντιθέσεις και ανησυχίες, αφού είναι και τα μεσοστρώματα που χτυπιούνται ιδιαίτερα από την νέα φορολογική επέλαση. Οι επιμέρους αλλαγές και βελτιώσεις που προωθεί η κυβέρνηση, για να διασκεδάσει αυτές τις αντιδράσεις, δεν πρόκειται να αλλάξουν την ουσία. Οι απαιτήσεις της τρόικας είναι ισχυρότερες από τις πιέσεις και τις αντιρρήσεις των βουλευτών που χρησιμοποιούνται κυρίως για να εγκλωβίσουν και να αποπροσανατολίσουν τη λα κή δυσαρέσκεια. Γιατί η ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής, για να μην περάσει το νέο φορομπηχτικό νομοσχέδιο, δεν μπορεί να επαφίεται στους διάφορους κυβερνητικούς «αντάρτες» αλλά χρειάζεται να γίνει υπόθεση του μαζικού λα κού κινήματος. Τ ην υποχώρηση της ύφεσης στην Ισπανία καταγράφουν τα στοιχεία που δίνει επίσημα η χώρα. Η κεντρική τράπεζα της Ισπανίας ανακοίνωσε ότι η οικονομία της χώρας κατέγραψε ανάπτυξη 0,1% το τρίτο τρίμηνο, έπειτα από εννέα συναπτά τρίμηνα συρρίκνωσης, καθώς είχε πληγεί σφοδρά από την έκρηξη της φούσκας των ακινήτων. Πραγματικά περίεργη υποχώρηση, αφού σύμφωνα με την κυβέρνηση της Ισπανίας, παρά την ανάκαμψη της οικονομίας, το τρίτο τρίμηνο στο σύνολο του έτους, το ισπανικό ακαθάριστο εθνικό προϊόν θα συρρικνωθεί κατά 1,3% φέτος, ενώ το 2014 αναμένεται να επανέλθει σε ανάπτυξη, 0,7% του ΑΕΠ. Αυτό δεν εμπόδισε τον γενικό γραμματέα του ΟΟΣΑ, Γκουρία, να δηλώσει πως η χώρα αρχίζει να εξέρχεται από την «διακεκαυμένη ζώνη». Σύμφωνα με τον Γκουρία, η Ισπανία «άρχισε να αναπτύσσεται χάρη στην αύξηση των εξαγωγών αλλά και διότι είναι πιο ανταγωνιστική» σε σχέση με την Ευρώπη αλλά και «επειδή προχώρησε σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», ιδίως «όσον αφορά το κόστος εργασίας». εν έχει άδικο από κάποια άποψη. Η Ισπανία δεν είναι Ελλάδα από πολλές απόψεις. Μπορεί να εκμεταλλευτεί την «εσωτερική υποτίμηση» και προς όφελος της δικής «της» αστικής τάξης, σε μεγέθη και κλίμακες που η αντίστοιχη ελληνική αδυνατεί να καλύψει. Ο γενικός γραμματέας του ΟΟΣΑ ήταν βέβαια αισιόδοξος, με την γενικότερη έννοια, για όλη την παγκόσμια οικονομία: «Βιώσαμε μια πολύ δύσκολη περίοδο, πολύ περίπλοκη, από κοινωνικής κι επίσης από πολιτικής άποψης. Αλλά αρχίζουμε να βλέπουμε αποτελέσματα» δήλωσε ο Μεξικανός Γκουρία, μιλώντας κατά την διάρκεια συνέντευξης Τύπου στο Σαντιάγο, όπου παρουσίασε μια έκθεση σχετικά με την οικονομία της Χιλής. Όσο δε για την ανεργία, παράγοντα της οικονομίας που, και στην περίοδο των «παχιών(!) αγελάδων», «κρατιόνταν» στα ψηλότερα επίπεδα της ευρωζώνης δεν αναμένεται να κατέβει από το επίπεδο των 23,6% (μόνο η ανεργία στην Ελλάδα είναι μεγαλύτερη). Σήμερα έχει ξεχαστεί η φιλολογία για τη γενιά του «ni, ni», δηλαδή τη γενιάς του «ούτε-ούτε» που αρνιόνταν τόσο να δουλέψει όσο και να σπουδάσει, γιατί υπήρχε το χρήμα του εύκολου δανεισμού και το γερό χαρτζιλίκωμα από τους παππούδες και τις γιαγιάδες. Φυσικά, αυτό αφορούσε την μεσαία τάξη - όσο την αφορούσε- καθώς αρκετά σύντομα αντικαταστάθηκε από τη γενιά του «no, no», δηλαδή της άρνησης και της εργασίας και των σπουδών από τα μέτρα που στην Ισπανία εξακολουθούν να μην είναι μνημονιακά (τυπικά η χώρα δεν έχει υπογράψει μνημόνιο), ωστόσο δεν υπολείπονται σε αντιλαϊκότητα. Και ήταν αυτή η γενιά που τόσο λοιδορήθηκε στην προηγούμενη περίοδο και γέμισε με «αγανακτισμένους» τις πλατείες. Εν πάσει περιπτώσει, αυτή την περίοδο της έκθεσης στον τραπεζικό δανεισμό, φρόντισε να υπενθυμίσει ο πολύς και γνωστός και στα μέρη μας Ντάινσεμπλουμ που, εκπροσωπώντας την Ευρωζώνη, δήλωσε πως η «κατάσταση της ρευστότητας των τραπεζών έχει βελτιωθεί», σε επιστολή του προς το ολλανδικό Κοινοβούλιο. Άλλη μια αισιόδοξη εκτίμηση γενικότερου χαρακτήρα. «Ωστόσο, υπογράμμισε, πως η αδύναμη κατάσταση της οικονομίας συνεχίζει να ασκεί πιέσεις στον ισπανικό τραπεζικό τομέα». Και προειδοποίησε ότι «η κατάσταση στον τραπεζικό τομέα θα πρέπει συνεπώς να παρακολουθείται στενά». Ας σημειωθεί εδώ πως από τα τέσσερα «είδη» χρέους (χρέος του χρηματοπιστωτικού τομέα, δημόσιο χρέος, μετοχές, ιδιωτικός στεγαστικός δανεισμός), η ισπανική περίπτωση καλύπτει το πρώτο και το τέταρτο «είδος». Και φυσικά δεν υπολείπεται και η περίπτωση του δημόσιου χρέους, αν αυτό δεν υποκρύπτονταν πίσω από τους προϋπολογισμούς των περιφερειακών περιοχών της που, ως γνωστό, βουλιάζουν στα χρέη τους. Ο φετινός κεντρικός κρατικός προϋπολογισμός είναι εξάλλου ένας από τους πιο φτωχούς και σκληρά πετσοκομμένους σε κοινωνικές δαπάνες, των τελευταίων χρόνων. Γι άλλη μια φορά, η διάσταση ανάμεσα στους δήθεν «γαλαντόμους» υπερατλαντικούς ή διατλαντικούς οικονομικούς παράγοντες και στους «σκληρούς» ευρωπαίους επίτροπους που φροντίζουν να προσγειώσουν τις οικονομικές εκτιμήσεις στην πραγματικότητα των δημοσιονομικών προσαρμογών, εκδηλώνεται και επί ισπανικού εδάφους. Εξάλλου, οι ευρωπαίοι κατευθύνονται στην αξιολόγηση των μεγαλύτερων 128 τραπεζών της ευρωζώνης που θα ολοκληρωθεί στο τέλος του 2014 (ανάμεσα τους και η περίπτωση της τράπεζας που δεν δέχτηκε τη «διάσωση» μέσω του ΕΜΣ, ύστερα από την επιμονή της ισπανικής κυβέρνησης). Αν φυσικά μέχρι τότε όλα πάνε «καλά»...