ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΜΙΣΘΩΤΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗ Η παρούσα οικονοµική κρίση που στην αρχή εµφανίσθηκε ως χρηµατοπιστωτική στη συνέχεια όµως ως κρίση της

Transcript

1 ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΜΙΣΘΩΤΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗ Η παρούσα οικονοµική κρίση που στην αρχή εµφανίσθηκε ως χρηµατοπιστωτική στη συνέχεια όµως ως κρίση της πραγµατικής οικονοµίας,οδηγώντας στη µεγαλύτερη ύφεση από το 1930 και τώρα πλέον εξελίσσεται σε παγκόσµια κρίση της απασχόλησης είναι µια θεµελιώδης διάψευση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που προτάσσουν την πλήρη απελευθέρωση των αγορών και των χρηµαταγορών, την ολοσχερή ιδιωτικοποίηση ολόκληρων τοµέων παραγωγής και οικονοµικών δράσεων,την άκρατη επίθεση στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώµατα των εργαζοµένων, προωθώντας ως απόλυτο ιδανικό τον ατοµικισµό και την συσσώρευση πλούτου αφού η απληστία για τους «άρχοντες του σύµπαντος» όπως αποκαλούνται τα αφεντικά της Wall Street δεν τελειώνει ποτέ. Το µέλλον λοιπόν για τον κόσµο της µισθωτής εργασίας έχει γίνει πλέον εξαιρετικά αβέβαιο αφού ήδη στην ΕΕ χάθηκαν 8,5 εκ. θέσεις εργασίας κατά την διετία και για να επιστρέψει η συνολική απασχόληση στα προ της οικονοµικής κρίσης επίπεδα θα πρέπει να δηµιουργηθούν 17 εκ. νέες θέσεις απασχόλησης κάτι που προβλέπεται για µετά το υστυχώς απέναντι στις ραγδαίες οικονοµικές εξελίξεις, µε τους περιορισµούς της ενιαίας νοµισµατικής πολιτικής και της δηµοσιονοµικής πειθαρχίας η µία µετά την άλλη οι χώρες µέλη της ΕΕ υποχρεώνονται στην εφαρµογή έντονα περιοριστικών δηµοσιονοµικά και εισοδηµατικά πολιτικών απορρυθµίζοντας τις εργασιακές σχέσεις,επιδεινώνοντας τις κοινωνικές συνθήκες και αποδεικνύοντας για µια ακόµη φορά ότι η οικονοµική ελίτ της ΕΕ αδυνατεί να κατανοήσει τις κοινωνικές επιπτώσεις των οικονοµικών επιλογών της εφόσον στηρίζεται στο συγκεκριµένο θεωρητικό και ιδεολογικό πλαίσιο. Η χώρα µας µια χώρα περιφερειακή για την Ευρωζώνη όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία καταγράφει τα τελευταία χρόνια ουσιαστικά δοµικά προβλήµατα αφού εκτός του µεγάλου δηµόσιου ελλείµµατος και του δηµόσιου χρέους,[115% του ΑΕΠ το 2009,125% του ΑΕΠ το 2010] παρουσιάζει σοβαρότατες στρεβλώσεις στην κατανοµή του εισοδήµατος έχοντας µία από τις πλέον άνισες κατανοµές στην ΕΕ, µεγάλη συρρίκνωση της παραγωγικής της βάσης και υψηλή ανεργία αφού η πραγµατική ανεργία θα φθάσει το 18-20% αγγίζοντας το

2 ανθρώπους.για το πρόβληµα δανεισµού όµως το οποίο,έφθασε να αντιµετωπίζει την άνοιξη, προσέφυγε στον περίφηµο Μηχανισµό Στήριξης της ελληνικής οικονοµίας από την Ευρ.Επιτροπή την Ευρ.Κεντ.Τρ. και το ΝΤ υπογράφωντας δανειακή σύµβαση που είναι γνωστή σε όλους ως το περίφηµο Μνηµόνιο,οι δε τρείς φορείς δανεισµού ως Τρόικα. Στο σηµείο αυτό θα ήθελε να αναφέρω ότι και στο παρελθόν βρέθηκε η χώρα µας στη δυσχερέστατη θέση να υπογράψει δανειακή σύµβαση και συγκεκριµένα µετά την ήττα της στον ελληνοτουρκικό πόλεµο του 1898.Από την συγκριτική όµως µελέτη των όρων δανεισµού των δύο συµβάσεων του 1898 και του 2010 την οποία πολύ εµπεριστατωµένα προετοίµασε ο ΣΑ προκύπτει ότι αποδεχθήκαµε µε την υπογραφή του Μνηµόνιου πιο δυσµενείς όρους για την χορήγηση και εκταµίευση του δανείου ακόµη και έναντι των αποικιοκρατικών µέτρων που µας επιβλήθηκαν το 1898 όταν η πατρίδα µας είχε γνωρίσει την ήττα του ελληνοτουρκικού πολέµου. Αναφέρω χαρακτηριστικά δύο επιµέρους σηµεία Α)Το µνηµόνιο στο αρ 14 έχει την πρόβλεψη ότι κάθε διαφορά που προκύπτει από την δανειακή σύµβαση θα επιλύεται από δικαστές που προέρχονται από τα κράτη-δανειστές,ενώ θα εφαρµόζεται το αγγλικό δίκαιο που είναι το χειρότερο δίκαιο για τον οφειλέτη και όχι το ελληνικό, το δε δικαστήριο αποτελείται από δικαστές που ορίζουν οι κυβερνήσεις των κρατών της ΕΕ. ηλαδή την όποια διαφορά θα την επιλύουν οι ίδιοι οι δανειστές µας σε πλήρη αντίθεση µε την σύµβαση του 1898 όπου η διαφορά υπάγονταν σε διαιτησία και κάθε µέρος όριζε από έναν δικαστή για λόγους δικονοµικής ισότητας και σε περίπτωση επιδιαιτησίας ο επιδιαιτητής ορίζονταν από κοινού. Β)Για την ικανοποίηση των δανειστών µας δεν αποκλείεται η εκτέλεση µε πλειστηριασµό της δηµόσιας περιουσίας χωρίς διάκριση, οι δε δανειστές µας υπό προυποθέσεις µπορούν να εκχωρήσουν τις απαιτήσεις τους έναντι του ελληνικού κράτους. ηλαδή εάν δεν καταφέρουµε να αποπληρώσουµε εγκαίρως έστω και µία δόση του δανείου τότε δεν αποκλείεται η εκτέλεση µε πλειστηριασµό δηµόσιων περιουσιακών στοιχείων και δηµόσιας γης. Στη σύµβαση όµως του 1898 προβλέπονταν η αποπληρωµή του δανείου από συγκεκριµένες προσόδους κρατικών πλουτοπαραγωγικών πηγών και εφόσον τα έσοδα αυτά δεν επαρκούν υπήρχε πρόβλεψη για κάλυψη από τελωνειακά έσοδα.

3 Να λοιπόν γιατί το Μνηµόνιο θεωρείται χειρότερο ακόµη και από αυτή την δανειακή σύµβαση του 1898 που η χώρα µας βγήκε βαριά ηττηµένη από τον πόλεµο,να γιατί αξιολογείται ότι το Μνηµόνιο περιέχει όρους που θίγουν την εθνική ανεξαρτησία και τα κυριαρχικά µας δικαιώµατα.

4 ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΑΓΟΡΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ Η υπογραφή του µνηµόνιου συνδέθηκε µε τη λήψη άµεσων ανατρεπτικών και επώδυνων µέτρων για την αγορά εργασίας και τις εργασιακές σχέσεις δηµιουργώντας ένα νέο τοπίο ανατροπής του ίδιου του περιεχόµενου της εργασίας και των δικαιωµάτων της όπως αυτά διαµορφώνονται από τις πρώτες δεκαετίες του προηγούµενου αιώνα. Οι παρεµβάσεις στις εργασιακές σχέσεις επικεντρώνονται στις διατάξεις των νόµων Ν.3833/2010 µε τίτλο «επείγοντα µέτρα για την αντιµετώπιση της δηµοσιονοµικής κρίσης» και Ν.3845/2010 «µέτρα για την εφαρµογή του µηχανισµού στήριξης της ελληνικής οικονοµίας από τα κράτη-µέλη και το ΝΤ». 1)Ν.3833/2010 Με αφορµή λοιπόν την επιδιωκόµενη µείωση των δηµοσιονοµικών ελλειµµάτων νοµοθετούνται -ευρύτατες περικοπές στους µισθούς των εργαζοµένων του.τ που σε συνδυασµό µε την διατήρηση του πληθωρισµού σε υψηλά επίπεδα φθάνουν σε µείωση της αγοραστικής τους δύναµης κατά 25% σε σχέση µε το προηγούµενο έτος. -επέρχεται σηµαντικό πλήγµα στο εργασιακό καθεστώς των εργαζοµένων µε πάγωµα των µισθών και απαγόρευση των συλλογικών συµβάσεων -συντελείται σηµαντική µείωση της απασχόλησης στο ηµόσιο δηµιουργώντας τους όρους για την υποχώρηση των δραστηριοτήτων του προς όφελος των ιδιωτικών συµφερόντων. 2)Ν.3845/2010 Με το νόµο αυτό αρχίζει πλέον η εφαρµογή του Μνηµόνιου και εισάγονται µέτρα που υποβαθµίζουν συνολικά τους όρους και τις προυποθέσεις προσφοράς και αµοιβής της µισθωτής εργασίας. Πρόκειται για µία κατά µέτωπο επίθεση σε βάρος των µισθωτών και γενικότερα των πιο ευάλωτων κοινωνικών στρωµάτων που εµφανίσθηκε µάλιστα ως επιτακτική ανάγκη για την σωτηρία της πατρίδας. Νοµοθετείται λοιπόν -η περαιτέρω µείωση των πάσης φύσεως αποδοχών των εργ/νων του.τ -καθιερώνεται η δυνατότητα µη ισχύος της ευνοικότερης ΣΣΕ που αποτελούσε θεµελιώδη αρχή στο σύστηµα των συλλογικών διαπραγµατεύσεων

5 -εξαιρούνται οι νέοι κάτω των 25 ετών από την προστασία του κατώτατου µισθού και η ένταξή τους στην αγορά εργασίας γίνεται µε ετήσιες συµβάσεις µαθητείας -αντικαθίσταται το επίδοµα των ανέργων µε µορφές επιδότησης της απασχόλησης απαλλάσσοντας τις επιχ/σεις από το κόστος εργασίας και επιδοτώντας τις ασφ/κές εισφορές -ευνοείται η ανάπτυξη του θεσµού ενοικίασης εργαζοµένων χωρίς κατοχυρωµένα εργασιακά δικ/τα. Τέλος στο παράρτηµα ΙΙΙ του Μνηµόνιου δίνονται οι παρακάτω κατευθύνσειςοδηγίες στα θέµατα της αγοράς εργασίας. Το πάγωµα των κατώτατων µισθών για µία τριετία στον ιδιωτικό τοµέα Την αύξηση του ορίου για τις οµαδικές απολύσεις Την εξίσωση των αποζηµιώσεων απόλυσης µεταξύ υπαλλήλων και εργατών Την µείωση του κόστους των υπερωριών Την ακόµη µεγαλύτερη ευελιξία στα ωράρια εργασίας Ο συνδυασµός όλων αυτών των µέτρων που περιορίζουν έντονα το προστατευτικό πλαίσιο των εργ/νων, απορρυθµίζουν τις συλλογικές διαπραγµατεύσεις, αυξάνουν τις προσωρινές συµβάσεις και την ανοικειοθελή µερική απασχ/ση, συµπιέζουν τους µισθούς καθηλώνοντας και το επίπεδο των συντάξεων όλα αυτά θεωρούνται ως η δραµατικότερη και επαχθέστερη ανατροπή που έχει συντελεσθεί σε βάρος των εργαζοµένων από την δεκαετία του 1910 έως σήµερα. εν είναι καθόλου υπερβολή να επισηµάνουµε ότι αυτά που χάνονται είναι οι κατακτήσεις των εργαζοµένων των τελευταίων 100 ετών. εν πρέπει να ξεχασθεί από κανέναν µας ότι *τα πρώτα δείγµατα εργατικής νοµοθεσίας εµφανίζονται µε το κίνηµα του 1909 και την καθιέρωση της Κυριακής ως αργίας. *µε το Σύνταγµα του 1911 θεσπίζεται η αναγνώριση του συνδικαλισµού ως αναγκαία συνθήκη για τον εκσυγχρονισµό της κοινωνίας *η εργάσιµη ηµέρα των 8 ωρών νοµοθετείται το 1920 *την ίδια περίπου περίοδο το 1922 µπαίνουν οι βάσεις της κοινωνικής ασφάλισης και µια δεκαετία αργότερα εφαρµόζονται οι συλλογικές συµβάσεις εργασίας.

6 Οι κοινωνικοί αγώνες και οι συγκρούσεις των εργαζοµένων για όλα αυτά και για πολλά άλλα είναι σφοδρές και η πόλη µας γίνεται σύµβολο της αιµατηρής καταστολής της εργατικής εξέγερσης του εν είναι καθόλου τυχαία η επιβολή της δικτατορίας της 4 ης Αυγούστου 1936 ακριβώς µία ηµέρα πριν από την γενική απεργία, όπως δεν είναι καθόλου τυχαία η άµεση διάλυση από την χούντα των συνταγµαταρχών,όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων που µέσα από τις κινητοποιήσεις της διετίας είχαν πετύχει την βελτίωση των συνθηκών απασχ/σης και αµοιβής των εργαζοµένων. Όλα αυτά και πολλά άλλα µικρότερης ίσως εµβέλειας αλλά καθόλου ασήµαντα, όλα αυτά που διαµόρφωσαν την προστασία της αξίας του ανθρώπου και της εργασίας του µέσα από θεσµούς του Κράτους ικαίου και Πρόνοιας, όλα αύτά που κατοχυρώθηκαν βήµα-βήµα σε διάρκεια 100 χρόνων σήµερα κατεδαφίζονται µε συνοπτικές fast truck διαδικασίες. -

7 ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ Είναι πλέον κοινά παραδεκτό ότι ο θεσµός της Κ.Α έχει εξελιχθεί σε σε τεράστιας οικονοµικής και κοινωνικής σηµασίας ζήτηµα σηµατοδοτώντας ότι αποκαλείται κράτος-ευηµερίας η ευρωπαικό κοινωνικό κεκτηµένο. Αναγνωρίζεται ως θεµελιώδες ανθρώπινο δικαίωµα, κατοχυρώνεται µε ρητές διατάξεις των εθνικών Συνταγµάτων και από την Οικουµενική ιακήρυξη των ικαιωµάτων του Ανθρώπου που υιοθέτησε η Γ.Σ.του ΟΗΕ το Στη χώρα µας µε τα άρθρα του Συντάγµατος 22 και 25 κατοχυρώνεται το ζήτηµα της κρατικής εγγύησης των συντάξεων χωρίς να συναρτάται µε οικονοµικούς όρους η προυποθέσεις.αντίθετα το κράτος οφείλει να διασφαλίζει όλους τους όρους και τα προαπαιτούµενα για την προστασία αυτών των δικαιωµάτων. Ακόµη το δηµόσιου χαρακτήρα σύστηµα κοινωνικής ασφάλισης (ΣΚΑ)στηρίζεται κυριαρχικά στην τριµερή χρηµατοδότηση που δεν είναι ελληνική έµπνευση αλλά ρητή επιταγή της 102 ιεθνούς Σύµβασης Εργασίας (αρ.71.3) που επικυρώθηκε στην Ελλάδα µε το Ν.3251/55.Την διεθνή αυτή υποχρέωση της χώρας την σεβάστηκαν όλες οι έως τώρα ασφαλιστικές µετ/σεις,έκτός από την τελευταία, προβλέποντας τη συµµετοχή του κράτους στο δηµόσιο συντ/κο σύστηµα,ως νοµοθέτη του συστήµατος, ως επόπτη της λειτουργίας του, ως συγχρηµατοδότη λόγω του υποχρεωτικού χαρακτήρα της Κ.Α και ως εγγυητή της καταβολής των προβλεπόµενων παροχών του συστήµατος. Την τελευταία βέβαια δεκαετία το ΣΚΑ βρίσκεται σε κρίση διαρκείας που εκδηλώνεται µε διπλή ανισορροπία τόσο στο ισοζύγιο των κοινωνικοασφαλιστικών αναγκών αφού το σύστηµα αδυνατεί να τις καλύψει ποιοτικά και ποσοτικά όσο και στο οικονοµικό ισοζύγιο που είναι αποτέλεσµα της προοδευτικής διόγκωσης των διαχ/κων ελλειµµάτων του συστήµατος. Σε κάθε περίπτωση φαίνεται να υπάρχει µία καταρχήν συµφωνία όσον αφορά τους παράγοντες που συγκροτούν το πρόβληµα. 1)Το δηµογραφικό, δηλαδή η διαχρονική επιδείνωση της σχέσης εργαζοµένωνσυνταξιούχων που επιφέρει βαρύ φορτίο στα οικονοµικά του συστήµατος και επιβάλει την άµεση λήψη µέτρων για την ενίσχυση των οικογενειακών

8 επιδοµάτων αλλά κυρίως για την δηµιουργία κοινωνικών υποδοµών ενίσχυσης της οικογένειας. 2)Η ελλειπέστατη χρηµατοδότηση των ασφαλιστικών ταµείων που οφείλεται στην καταλήστευση των αποθεµατικών τους µε χρησιµοποίησή τους ως κεφάλαιο κίνησης του εµποροβιοµηχανικού τοµέα έως την τοποθέτηση τους σε επισφαλέστατα χρηµατοοικονοµικά προιόντα όπως τα δοµηµένα η «τοξικά «οµόλογα.και δεν είναι µόνο αυτά αφού η τεράστιας έκτασης εισφοροδιαφυγή που ξεπερνά το 30-35% των εσόδων του λόγω της µαύρης ανασφάλιστης εργασίας η εισφοροαποφυγή, η υποασφάλιση,οι άτυπες και ευέλικτες σχέσεις εργασίας µε προσωρινές συµβάσεις εργασίας που φθάνουν να µετατρέπουν εργαζόµενους που είναι στην πραγµατικότητα µισθωτοί σε µαιµού-αυτοαπασχολούµενους χωρίς κανένα από τα δικαιώµατα των µισθωτών, η µεγάλη καθυστέρηση στην είσοδο των νέων στην αγορά εργασίας που προσδιορίζεται πλέον πάνω από το 30 ο έτος της ηλικίας τους και τέλος η µη απόδοση των οφειλόµενων που γίνεται µε διαχρονική κυβερνητική ανοχή,όλα αυτά έχουν µειώσει απόλυτα τις οικονοµικές εισροές του ΣΚΑ οδηγώντας το σε συνθήκες οικονοµικής κατάρρευσης, όταν είναι γνωστό από µελέτες που έχουν γίνει ότι µία αύξηση κατά 20% της εισπραξιµότητας του µπορεί να οδηγήσει σε επιβίωση κατά 7 χρόνια του συστήµατος ενώ η µείωση των συντάξεων του δίνει µόνο 3-5 µήνες επιβίωσης. 3)Το ΣΚΑ όµως χρησιµοποιήθηκε και ως αντίβαρο στις διεκδικήσεις διαφόρων κοινωνικών οµάδων µε,άθλιες πρακτικές πελατειακού κράτους αφού επί σειρά ετών οι κυβερνήσεις έκαναν επιλεκτικές ασφαλιστικές παραχωρήσεις αλλοιώνοντας τη δοµή και τη φυσιογνωµία του συστήµατος κυρίως προς τους πλέον προνοµιούχους του συστήµατος (χρυσές εθελούσιες έξοδοι και πρόωρες αποχωρήσεις τραπεζών και ΕΚΟ),δηµιουργώντας έτσι πληθώρα προβληµατικών ταµείων και ένα µεγάλο κουβά ασφαλιστικών απορριµµάτων το ΙΚΑ που δέχεται σήµερα όλα τα οικονοµικά βάρη και αδυνατεί να καταβάλει τις συνταξιοδοτικές παροχές των πιο αδύναµων κοινωνικών στρωµάτων. 4)Τέλος η έλλειψη ελέγχου και οικονοµικού εξορθολογισµού των δαπανών υγείας που µέσω της λεγόµενης τεχνητής η προκλητής ζήτησης υπηρεσιών υγείας έχει οδηγήσει σε τεράστιες σπατάλες και αλόγιστες καταχρήσεις. Αναλογισθείτε ότι

9 -η Αθήνα έχει µεγαλύτερο αριθµό από αξονικούς τοµογράφους σε σχέση µε το Παρίσι -στη χώρα µας αντιστοιχεί 1 γιατρός ανά 117 κατοίκους δηλαδή 1 γιατρός ανά 2 πολυκατοικίες -στη χώρα µας συνταγογραφούνται µηνιαίως συνταγές για κατοίκους δηλαδή ο ένας στους δύο κυκλοφορεί µε µια ιατρική συνταγή. Νοµίζω λοιπόν ότι το σύστηµα υγείας που έχουµε µόνο έθνικό σύστηµα δηµόσιας περίθαλψης δεν είναι και δουλεύει αποτελεσµατικά για τα καρτέλ των φαρµακευτικών εταιρειών, τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα και τους µεγάλους ιδιωτικούς νοσοκοµειακούς οµίλους. Απέναντι σε αυτά τα κυρίαρχα και δοµικά προβλήµατα του ΣΚΑ η πρόσφατη ασφαλιστική µεταρρύθµιση µε σειρά νοµοθετηµάτων (Ν.3847/10,3863/10,3865/10) µε πρόφαση και άλλοθι το Μνηµόνιο επιβάλει πλέον την πλήρη ανατροπή του δηµόσιου συστήµατος κοινωνικής ασφάλισης. -Στο νέο λοιπόν ασφαλιστικό σύστηµα οι φορείς της Κ.Α θα επιχορηγούνται για τα έτη µόνον εφόσον τηρούνται οι στόχοι του Προγράµµατος Σταθερότητας και του µηχανισµού στήριξης της ελληνικής οικονοµίας (αρ.37 Ν.3845/10).Από 1/1/15 όµως το κράτος αναλαµβάνει πλέον µόνο τη χρηµατοδότηση της λεγόµενης βασικής σύνταξης που σήµερα έχει καθορισθεί στα 360 Ε και µόνο σύνταξη δεν είναι αλλά προνοιακό επίδοµα.κατά συνέπεια από το 2015 το κράτος αποσύρεται ολοσχερώς από τη χρηµατοδότηση του δηµόσιου συνταξιοδοτικού συστήµατος γράφοντας ας µου επιτραπεί η έκφραση-στα παλαιότερα των υποδηµάτων του τις συνταγµατικές και διεθνείς του υποχρεώσεις. Εκτός βέβαια από αυτή την κεντρική,δοµική αλλαγή του ΣΚΑ,εχουµε και µια σειρά άλλων παραµετρικών αλλαγών όπως ονοµάζονται,στην µεταβατική περίοδο αναπροσαρµόζονται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης µε στόχο να συνταξιοδοτούνται όλοι στην ηλικία των 65 ετών για πλήρη σύνταξη ανατρέποντας οποιαδήποτε έννοια δηµογραφικής πολιτικής αφού οι µητέρες ανηλίκων επιβαρύνονται µε 10 και 15 χρόνια επιπλέον -αυξάνεται σηµαντικά ο απαιτούµενος αριθµός των συντάξιµων ετών µε προαπαιτούµενο πλέον την 40ετία για πλήρη σύνταξη

10 -αναπροσαρµόζεται ο ετήσιος δείκτης αποπλήρωσης δηλαδή το ποσοστό του συντάξιµου µισθού που πηγαίνει στην σύνταξη και συνδυαστικά µε τους χαµηλότερους µισθούς θα οδηγήσουν σε µειωµένες συντάξεις από 25-50% όσο ωριµάζει χρονικά το νέο σύστηµα -τέλος οι ήδη συνταξιούχοι επιβαρύνονται µε την επιβολή εισφορών για την καταβολή των συντάξεων άλλων συντ/χων δηλαδή εσωτερική αναδιανοµή εισοδήµατος µεταξύ τους,µε την µείωση του συνόλου των συντάξεων λόγω της κατάργησης 13 ης και 14 ης σύνταξης και κυρίως το πάγωµα των συντάξεων τουλάχιστον για µία τριετία δηλαδή συνολική µείωση που ξεπερνά το 30%. ιατρέχοντας λοιπόν το Νέο Ασφαλιστικό η το Ασφαλιστικό του Μνηµόνιου δυστυχώς διαπιστώνει κανείς ότι και οι τρείς πληθυσµιακές κατηγορίες,δηλαδή οι σηµερινοί συντ/χοι, εκείνοι που βρίσκονται σε ένα µεταβατικό στάδιο,αλλά και εκείνοι που θα συνταξιοδοτηθούν µε το νέο καθεστώς είναι όλοι χαµένοι από τις ρυθµίσεις του. Κυριολεκτικά χαµένοι όµως είναι οι µελλοντικοί συντ/χοι ηλαδή η παρούσα νέα γενιά, αφού οι αρνητικοί ρυθµοί οικονοµικής ανάπτυξης, τα υψηλά ποσοστά ανεργίας,οι χαµηλές αµοιβές της επισφαλούς απασχόλησης δηµιουργούν τις προυποθέσεις µετατροπής των συντάξεων σε επιδόµατα φτώχειας.

11 ΕΠΙΛΟΓΟΣ Νοµίζω ότι σήµερα όλο και περισσότεροι πείθονται πλέον ότι η ΕΕ όχι µόνο άργησε να αντιδράσει στην κρίση, αλλά και όταν το έκανε διοχετεύοντας τεράστια ποσά των φορολογουµένων προς το τραπεζικό σύστηµα, το έκανε όχι µόνο µην παρεµβαίνοντας καθόλου ρυθµιστικά στον χρηµατοπιστωτικό τοµέα αλλά και επιβάλλοντας πολιτικές δηµοσιονοµικής εξυγίανσης και απόλυτα απορρυθµισµένων σχέσεων εργασίας. Οι ασκούµενες όµως αυτές συνειδητά επιλεγµένες υφεσιακές πολιτικές αντί να διευκολύνουν, υπονοµεύουν την δηµοσιονοµική προσαρµογή γιατί προκαλούν σωρευτική και ανατροφοδοτούµενη διαδικασία ύφεσης έτσι ώστε το δηµόσιο χρέος εξακολουθεί να αυξάνεται ως ποσοστό του ΑΕΠ. Με άλλα λόγια όλα τα οφέλη από τα σκληρά και άνισα κατανεµηµένα µέτρα λιτότητας, εξαλείφονται από τις απώλειες του ΑΕΠ και ο λόγος δηµόσιου χρέους προς ΑΕΠ αυξάνεται η στην καλύτερη περίπτωση παραµένει στάσιµος. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις προβλέψεις του ΝΤ περιλαµβάνεται περαιτέρω αύξηση του ελληνικού δηµόσιου χρέους στο 150% του ΑΕΠ για το Η ύφεση όµως αξιοποιείται στο έπακρο ως µέσο για την πειθάρχηση των εργαζοµένων σε ανασφαλείς και συνεχώς επιδεινούµενες συνθήκες εργασίας, µε υποτιθέµενη εθελοντική αποδοχή µείωσης των µισθών προκειµένου να διασωθούν θέσεις εργασίας, µε µικρή σταθερότητα στη διάρκεια της απασχόλησης και τις ώρες απασχόλησης, σε µια διαρκώς απορρυθµιζόµενη αγορά εργασίας από οποιαδήποτε υπέρ αυτών προστατευτική διάταξη. Οι εργαζόµενοι πλήττονται επίσης από την αποδιάρθρωση του κοινωνικού κράτους και την αποδυνάµωση των κοινωνικών υπηρεσιών και ενθαρρύνονται τόσο µεµονωµένα όσο και συλλογικά να συµµετάσχουν σε ιδιωτικά συνταξιοδοτικά ταµεία τα οποία παρουσιάζουν σοβαρότατες ζηµίες λόγω της οικονοµικής κρίσης και κάποια αδυνατούν πλήρως να καταβάλλουν συνταξιοδοτικές παροχές. Σε αυτή την ίδια ΕΕ που είναι µία από τις πλουσιότερες περιοχές του κόσµου, περίπου 80 εκ. ευρωπαίοι πολίτες δηλαδή το ένα πέµπτο του ευρωπαικού πληθυσµού δεν έχουν πρόσβαση σε βασικά αγαθά και το ποσοστό της φτώχειας που ακόµη δεν αντανακλά τις επιπτώσεις της κρίσης, ήταν το 2008 το 17% του πληθυσµού ως µ.ο. της ΕΕ-27 και στη χώρα µας ανέρχονταν στο 20%.Ενα

12 µάλιστα σκανδαλώδες χαρακτηριστικό της φτώχειας είναι το µέγεθος της παιδικής φτώχειας αφού ένα στα πέντε παιδιά στην ΕΕ είναι φτωχό και στη χώρα µας ένα στα τέσσερα παιδιά ζεί κάτω από το όριο της φτώχειας. Μια φτώχεια που µεταβιβάζεται και αναπαράγεται µέσα στην οικογένεια και τις κοινωνικές οµάδες,οδηγώντας σε ένα αυτοτροφοδοτούµενο σπιράλ φτώχειας που διατρέχει τις γενιές. Την ίδια ώρα στην ίδια Ευρώπη καταγράφεται µια τεράστια αύξηση του υψηλότερου σηµείου της εισοδηµατικής κλίµακας, µε υπερσυγκέντρωση του πλούτου στην κορυφή αφού σύµφωνα µε τα στοιχεία της EUROSTAT για το 2008 το 20% του πληθυσµού µε τα υψηλότερα εισοδήµατα κατέχει πέντε φορές περισσότερο εισόδηµα από το 20% των πιο χαµηλών εισοδηµάτων και στη χώρα µας έξη φορές περισσότερο. Στη χώρα µας επίσης παρά την αύξηση του ΑΕΠ κατά την περίοδο κατά 3,8% ως µέση ετήσια αύξηση σε πραγµατικούς όρους ο συντελεστής GINI που µετρά την ανισοκατανοµή του εισοδήµατος παρέµεινε στάσιµος υποδηλώνοντας ότι η εισοδηµατική ανισότητα δυστυχώς δεν έχει αλλάξει καθόλου κατατάσσοντας την Ελλάδα ίσως και στην πρώτη θέση από πλευράς άνισης εισοδηµατικής κατανοµής.(gini 34.1). H αποδόµηση λοιπόν του κοινωνικοασφαλιστικού συστήµατος καθώς και των όποιων συστηµάτων πρόνοιας µε σκοπό την κάλυψη των δηµοσιονοµικών κριτηρίων της ΕΕ και τη βελτίωση της υποτιθέµενης ανταγωνιστικότητας συµβάλλει δραµατικά στην ολοένα µεγαλύτερη φτωχοποίηση του πληθυσµού και στη σύσκλιση των κοινωνικών ορίων και των συνθηκών διαβίωσης «προς τα κάτω». Β.ΠΟΡΤΑΡΙΤΟΥ-ΚΡΕΣΤΕΝΙΤΗ