ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Ι ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΠΡΟΪΟΝΤΟΣ

Transcript

1 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Ι ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΠΡΟΪΟΝΤΟΣ 1

2 1. ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟΥ ΠΡΟΪΟΝΤΟΣ Micardis 20 mg, δισκία 2. ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΣΟΤΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ Κάθε δισκίο περιέχει 20 mg telmisartan Για τα έκδοχα, βλ. παράγραφο ΦΑΡΜΑΚΟΤΕΧΝΙΚΗ ΜΟΡΦΗ Δισκίο. Λευκά, στρογγυλά δισκία χαραγμένα με τον κωδικό αριθμό 50Η από τη μία όψη και με το λογότυπο της εταιρείας από την άλλη όψη. 4. ΚΛΙΝΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ 4.1 Θεραπευτικές ενδείξεις Θεραπεία της ιδιοπαθούς υπέρτασης. 4.2 Δοσολογία και τρόπος χορήγησης Ενήλικες Η συνήθως δραστική δόση είναι 40 mg μια φορά την ημέρα. Μερικοί ασθενείς μπορεί να έχουν όφελος και με ημερήσια δόση 20 mg. Σε περιπτώσεις που δεν επιτυγχάνεται η επιθυμητή αρτηριακή πίεση, η δόση του telmisartan μπορεί να αυξηθεί μέχρι τη μέγιστη δόση των 80 mg την ημέρα. Εναλλακτικά, το telmisartan μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε συνδυασμό με θειαζιδικά διουρητικά όπως η υδροχλωροθειαζίδη η οποία έχει δείξει να έχει αθροιστική επίδραση στην πτώση της αρτηριακής πιέσεως όταν χορηγείται μαζί με telmisartan. Όταν εξετάζεται η αύξηση της δόσης θα πρέπει να θυμόμαστε ότι το μέγιστο αντιυπερτασικό αποτέλεσμα παρατηρείται γενικά τέσσερις έως οκτώ εβδομάδες μετά την έναρξη της θεραπείας (βλ. παράγραφο 5.1 ). Νεφρική ανεπάρκεια: δεν χρειάζεται ρύθμιση της δοσολογίας σε ασθενείς με ήπια ή μέτρια νεφρική ανεπάρκεια. Υπάρχει περιορισμένη εμπειρία για ασθενείς με σοβαρή νεφρική ανεπάρκεια ή σε αιμοδιάλυση. Σε αυτούς τους ασθενείς προτείνεται η χαμηλή αρχική δόση των 20 mg (βλ. παράγραφο 4.4). Ηπατική ανεπάρκεια: Σε ασθενείς με ήπια έως μέτρια ηπατική ανεπάρκεια η δόση δε θα πρέπει να υπερβαίνει τα 40 mg την ημέρα (βλ. παράγραφο 4.4). Ηλικιωμένοι ασθενείς Δεν χρειάζεται τροποποίηση της δόσης. Παιδιά και έφηβοι Η ασφάλεια και η αποτελεσματικότητα του Micardis δεν έχουν τεκμηριωθεί σε παιδιά και εφήβους έως 18 χρόνων. 4.3 Αντενδείξεις Υπερευαισθησία στη δραστική ουσία ή σε κάποιο από τα έκδοχα (βλ. παράγραφο 6.1). 2

3 Δεύτερο και τρίτο τρίμηνο της κυήσεως και γαλουχία (βλ. παράγραφο 4.6). Αποφρακτικές διαταραχές των χοληφόρων Βαριά ηπατική ανεπάρκεια 4.4 Ειδικές προειδοποιήσεις και ιδιαίτερες προφυλάξεις κατά τη χρήση Ηπατική ανεπάρκεια: To Micardis δεν θα πρέπει να χορηγείται σε ασθενείς με χολόσταση, με αποφρακτικές νόσους των χοληφόρων ή βαριά ηπατική ανεπάρκεια (βλ. παράγραφο 4.3) εφόσον το μεγαλύτερο μέρος του telmisartan αποβάλλεται με τη χολή. Αυτοί οι ασθενείς αναμένεται να έχουν μειωμένη ηπατική κάθαρση για το telmisartan. Το Micardis θα πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο με προσοχή σε ασθενείς με ήπια έως μέτρια ηπατική ανεπάρκεια. Νεφροαγγειακή υπέρταση: Υπάρχει αυξημένος κίνδυνος σοβαρής υπότασης και νεφρικής ανεπάρκειας σε ασθενείς με αμφοτερόπλευρη στένωση της νεφρικής αρτηρίας ή στένωση της αρτηρίας με μονήρη λειτουργικό νεφρό όταν αυτοί υποβάλλονται σε θεραπεία με φάρμακα του συστήματος ρενίνης- αγγειοτενσίνηςαλδοστερόνης. Νεφρική ανεπάρκεια και μεταμόσχευση νεφρού: Συστήνεται ο περιοδικός έλεγχος των επιπέδων του καλίου και της κρεατινίνης ορού όταν το Micardis χρησιμοποιείται σε ασθενείς με νεφρική ανεπάρκεια. Δεν υπάρχει εμπειρία σχετικά με χορήγηση του Micardis σε ασθενείς που υποβλήθηκαν πρόσφατα σε μεταμόσχευση νεφρού. Ενδοαγγειακή υποογκαιμία Συμπτωματική υπόταση, ιδιαίτερα μετά την πρώτη δόση, μπορεί να εμφανιστεί σε ασθενείς με υποογκαιμία και/ή νατριοπενία, που οφείλεται σε έντονη διουρητική θεραπεία, διαιτητικό περιορισμό του άλατος, διάρροια ή έμετο. Τέτοιες καταστάσεις πρέπει να διορθωθούν πριν την χορήγηση του Micardis. Υποογκαιμία και/ή νατριοπενία θα πρέπει να διορθώνονται πριν τη χορήγηση του Micardis. Άλλες καταστάσεις με ερεθισμό του συστήματος ρενίνης- αγγειοτενσίνης- αλδοστερόνης: Σε ασθενείς που ο αγγειακός τόνος και η νεφρική λειτουργία εξαρτάται κυρίως από τη δραστηριότητα του συστήματος ρενίνης- αγγειοτενσίνης- αλδοστερόνης (όπως ασθενείς σε βαριά συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια ή υποκειμενική νεφρική νόσο, συμπεριλαμβανόμενης της στένωσης της νεφρικής αρτηρίας), θεραπεία με φάρμακα που επηρεάζουν αυτό το σύστημα έχει συσχετισθεί με οξεία υπόταση, υπεραζωθαιμία, ολιγουρία, ή σπάνια με οξεία νεφρική ανεπάρκεια. Πρωτοπαθής Υπεραλδοστερονισμός: Οι ασθενείς με πρωτοπαθή υπεραλδοστερονισμό γενικά δεν ανταποκρίνονται σε αντιυπερτασικά φάρμακα που δρουν μέσω αναστολής του συστήματος ρενίνης-αγγειοτενσίνης. Ως εκ τούτου η χρήση του telmisartan δεν συνίσταται. Αορτική και μιτροειδής βαλβιδική στένωση, Υπερτροφική αποφρακτική καρδιομυοπάθεια: Όπως και με άλλους αγγειοδιασταλτικούς παράγοντες, συστήνεται ιδιαίτερη προσοχή σε ασθενείς που πάσχουν από αορτική ή μιτροειδική βαλβιδική στένωση, ή υπερτροφική αποφρακτική καρδιομυοπάθεια. Διαταραχή των ηλεκτρολυτών: Υπερκαλιαιμία: Κατά την διάρκεια θεραπείας με άλλα φάρμακα που επιδρούν στο σύστημα ρενίνης- αγγειοτενσίνηςαλδοστερόνης είναι δυνατό να αναπτυχθεί υπερκαλιαιμία ιδίως παρουσία νεφρικής βλάβης και/ή καρδιακής ανεπάρκειας και σακχαρώδη διαβήτη. Συνιστάται κατάλληλη παρακολούθηση των επιπέδων καλίου του ορού σε ασθενείς υψηλού κινδύνου. Σύμφωνα με την εμπειρία από άλλα φάρμακα που επιδρούν στο σύστημα ρενίνης-αγγειοτενσίνης, η συγχορήγηση καλιοσυντηρητικών διουρητικών, συμπληρωμάτων καλίου, υποκαταστάτων άλατος που περιέχουν κάλιο ή άλλων φαρμάκων που μπορεί να αυξήσουν τα επίπεδα καλίου (ηπαρίνη, κλπ.), 3

4 μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση των επιπέδων καλίου του ορού και πρέπει, ως εκ τούτου, να συγχορηγείται με το Μicardis προσεκτικά (βλ. παράγραφο 4.5). Σορβιτόλη: Η συνιστώμενη ημερήσια δόση των δισκίων Micardis 20 mg περιέχει 84,5 mg σορβιτόλης. Ασθενείς με προβλήματα κληρονομικής δυσανεξίας στη φρουκτόζη δεν πρέπει να λαμβάνουν Micardis. Γενικά: Όπως παρατηρήθηκε και με τους αναστολείς του ΜΕΑ, το telmisartan και οι άλλοι ανταγωνιστές της αγγειοτενσίνης είναι λιγότερο αποτελεσματικοί στην ελάττωση της αρτηριακής πίεσης σε ανθρώπους της μαύρης φυλής απ ότι σε μη-μαύρους, πιθανόν λόγω της υψηλότερης συχνότητας υπερτασικών με χαμηλή ρενίνη πλάσματος στους πληθυσμούς των μαύρων υπερτασικών. Όπως και με οποιοδήποτε άλλο αντιυπερτασικό παράγοντα, η υπερβολική μείωση της αρτηριακής πιέσεως σε ασθενείς με ισχαιμική καρδιοπάθεια ή ισχαιμική καρδιαγγειακή νόσο μπορεί να προκαλέσει έμφραγμα του μυοκαρδίου ή εγκεφαλικό επεισόδιο. 4.5 Αλληλεπιδράσεις με άλλα φαρμακευτικά προϊόντα και άλλες μορφές αλληλεπίδρασης Λίθιο: Κατά τη συγχορήγηση λιθίου και ανταγωνιστών του μετατρεπτικού ενζύμου της αγγειοτενσίνης έχουν αναφερθεί αναστρέψιμες αυξήσεις στις συγκεντρώσεις λιθίου στον ορό και τοξικότητα. Πολύ σπάνιες περιπτώσεις έχουν επίσης αναφερθεί με ανταγωνιστές της αγγειοτενσίνης ΙΙ. Συγχορήγηση λιθίου και Micardis πρέπει να γίνεται με προσοχή. Αν αυτός ο συνδυασμός κριθεί απαραίτητος συστήνεται παρακολούθηση των επιπέδων λιθίου στον ορό κατά τη συγχορήγηση. Φαρμακευτικά προϊόντα που μπορεί να αυξήσουν τα επίπεδα καλίου ή να προκαλέσουν υπερκαλιαιμία (π.χ. αναστολείς ΜΕΑ, καλιοσυντηρητικά διουρητικά, συμπληρώματα καλίου, υποκατάστατα αλάτων που περιέχουν κάλιο, κυκλοσπορίνη ή άλλα φαρμακευτικά προϊόντα όπως η νατριούχος ηπαρίνη: Αν αυτά τα φαρμακευτικά προϊόντα πρόκειται να συνταγογραφηθούν με telmisartan προτείνεται η παρακολούθηση των επιπέδων καλίου στον ορό. Βάσει της εμπειρίας με τη χορήγηση άλλων φαρμακευτικών προϊόντων, τα οποία επιβραδύνουν τη λειτουργία του συστήματος ρενίνης αγγειοτενσίνης, η συγχορήγηση των άνω φαρμακευτικών προϊόντων μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση του καλίου του ορού (βλ παράγραφο 4.4). Συνδυασμοί που μελετήθηκαν σε δοκιμές φαρμακοκινητικής περιέλαβαν διγοξίνη, βαρφαρίνη, υδροχλωροθειαζίδη, γλιβενκλαμίδη, ιβουπροφαίνη, παρακεταμόλη και αμλοδιπίνη. Στην περίπτωση της διγοξίνης παρατηρήθηκε 20% (σε μία περίπτωση 39%) αύξηση της μέσης ελάχιστης συγκέντρωσης πλάσματος και έτσι θα πρέπει να εξετάζεται η παρακολούθηση των επιπέδων διγοξίνης του πλάσματος. Το telmisartan μπορεί να αυξήσει την υποτασική δράση άλλων αντιυπερτασικών παραγόντων. Άλλες αλληλεπιδράσεις με κλινική σημασία δεν αναγνωρίσθηκαν. Με βάση τα φαρμακολογικά τους χαρακτηριστικά αναμένεται ότι τα ακόλουθα φάρμακα μπορεί να επάγουν τα υποτασικά αποτελέσματα όλων των αντιϋπερτασικών συμπεριλαμβανομένου του telmisartan: Βακλοφαίνη, αμιφοστίνη. Επιπλέον, ορθοστατική υπόταση μπορεί να επαχθεί από την αλκοόλη, τα βαρβιτουρικά, τα ναρκωτικά ή τα αντικαταθλιπτικά. Ο μεταβολίτης της σιμβαστατίνης (το οξύ της σιμβαστατίνης) έχει δειχθεί ότι επιφέρει μία μικρή αύξηση στο Cmax (με ένα παράγοντα της τάξης του 1.34) και μια πιο γρήγορη απομάκρυνση όταν συγχορηγείται με telmisartan. 4

5 4.6 Kύηση και γαλουχία Χορήγηση κατά την κύηση (βλ. παράγραφο 4.3). Δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για τη χορήγηση του telmisartan σε έγκυες γυναίκες. Μελέτες με πειραματόζωα δεν υποδεικνύουν τερατογονική επίδραση, αλλά έχουν δείξει εμβρυοτοξικότητα. Ως εκ τούτου, ως ένα προληπτικό μέτρο, το telmisartan θα πρέπει κατά προτίμηση να μην χρησιμοποιείται κατά το πρώτο τρίμηνο της κυήσεως. Αλλαγή σε μια κατάλληλη εναλλακτική θεραπεία θα πρέπει να γίνει σε περίπτωση που προβλέπεται εγκυμοσύνη. Κατά τη διάρκεια του δεύτερου και τρίτου τριμήνου της εγκυμοσύνης, ουσίες που δρουν απευθείας στο σύστημα ρενίνης-αγγειοτενσίνης μπορεί να προκαλέσουν βλάβη ή ακόμα και θάνατο στο αναπτυσσόμενο έμβρυο (βλ. επίσης την παράγραφο 5.3), επομένως, το telmisartan αντενδείκνυται στο δεύτερο και τρίτο τρίμηνο της κυήσεως. Αν διαγνωσθεί εγκυμοσύνη το telmisartan θα πρέπει να διακόπτεται όσο νωρίτερα είναι εφικτό Χορήγηση κατά τη γαλουχία (βλ. παράγραφο 4.3 ). Το telmisartan αντενδείκνυται κατά την γαλουχία. Εφόσον δεν είναι γνωστό εάν εκκρίνεται στο ανθρώπινο γάλα. 4.7 Επιδράσεις στην ικανότητα οδήγησης και χειρισμού μηχανών Δεν πραγματοποιήθηκαν μελέτες σχετικά με την ικανότητα οδήγησης και χειρισμού μηχανών. Εν τούτοις, κατά τη διάρκεια οδήγησης οχημάτων ή χειρισμού μηχανών θα πρέπει να λαμβάνεται υπ όψιν ότι κατά τη διάρκεια αντιυπερτασικής θεραπείας υπάρχει η πιθανότητα περιστασιακής εμφάνισης αισθήματος ζάλης ή υπνηλίας. 4.8 Ανεπιθύμητες ενέργειες Η συνολική συχνότητα εμφάνισης των παρενεργειών που αναφέρθηκαν με το telmisartan (41.4%) ήταν συγκρίσιμη με του placebo (43.9%) σε ελεγχόμενες μελέτες με placebo. Η συχνότητα των ανεπιθύμητων ενεργειών δεν σχετίζεται με τη δόση και δεν έδειξε συσχέτιση με το φύλο, την ηλικία ή τη φυλή των ασθενών. Οι ανεπιθύμητες ενέργειες που αναγράφονται παρακάτω έχουν συγκεντρωθεί από όλες τις κλινικές μελέτες που συμπεριλαμβάνουν 5788 υπερτασικούς ασθενείς που έλαβαν telmisartan. Οι ανεπιθύμητες ενέργειες έχουν ταξινομηθεί σε κατηγορίες συχνότητας βάσει των ακόλουθων κανόνων: πολύ συχνές (> 1/10), συχνές (> 1/100, <1/10), όχι συχνές (> 1/1000, <1/100), σπάνιες (> 1/10000, <1/1000), πολύ σπάνιες (<1/10000). Εντός κάθε κατηγορίας συχνότητας εμφάνισης, οι ανεπιθύμητες ενέργειες παρατίθενται κατά φθίνουσα σειρά σοβαρότητας. Λοιμώξεις και παρασιτώσεις: Συχνές: Ψυχιατρικές διαταραχές: Όχι συχνές: Οφθαλμικές διαταραχές: Όχι συχνές: συμπτώματα λοίμωξης (π.χ. ουρολοιμώξεις περιλαμβανομένης της κυστίτιδας), λοιμώξεις του ανωτέρου αναπνευστικού περιλαμβανομένων της φαρυγγίτιδας και της παραρρινοκολπίτιδας Άγχος Διαταραχές όρασης Διαταραχές ώτων και λαβυρίνθου: Όχι συχνές: Ίλιγγος 5

6 Γαστρεντερικές διαταραχές: Συχνές: Όχι συχνές: Σπάνιες: Διαταραχές δέρματος και υποδορίου ιστού: Συχνές: Όχι συχνές: Κοιλιακό άλγος, διάρροια, δυσπεψία Ξηροστομία, μετεωρισμός Δυσφορία στομάχου Έκζεμα Υπεριδρωσία Διαταραχές του μυοσκελετικού συστήματος και του συνδετικού ιστού: Συχνές: Αρθραλγία, οσφυαλγία (π.χ. ισχιαλγία), μυϊκοί σπασμοί ή πόνος σε άκρο, μυαλγία Όχι συχνές: Τενοντίτιδα Γενικές διαταραχές και παθήσεις του σημείου χορήγησης: Συχνές: Θωρακικό άλγος, γριππώδης συνδρομή Επιπλέον, από την εισαγωγή του telmisartan στην αγορά, σπανίως έχουν αναφερθεί περιπτώσεις ερυθήματος, κνησμού, συγκοπής, αϋπνίας, κατάθλιψης,,εμέτου, υπότασης (περιλαμβανομένης της ορθοστατικής υπότασης), βραδυκαρδίας, ταχυκαρδίας, μη φυσιολογικής ηπατικής λειτουργίας, ηπατικής διαταραχής, νεφρικής δυσλειτουργίας περιλαμβανομένης και οξείας νεφρικής ανεπάρκειας (βλ. παράγραφο 4.4) υπερκαλιαιμίας, δύσπνοιας, αναιμίας, ηωσινοφιλίας, θρομβοκυτοπενίας, εξασθένησης και έλλειψης αποτελεσματικότητας. Η συχνότητα αυτών των συμβάντων δεν είναι γνωστή. Όπως και για άλλους ανταγωνιστές της αγγειοτενσίνης ΙΙ, έχουν αναφερθεί μεμονωμένες περιπτώσεις αγγειονευρωτικού οιδήματος, κνίδωσης και άλλων σχετικών ανεπιθύμητων ενεργειών. Εργαστηριακά ευρήματα Σπανίως, παρατηρήθηκαν μείωση της αιμοσφαιρίνης ή, αύξηση του ουρικού οξέος στο αίμα κατά τη διάρκεια θεραπείας με telmisartan συχνότερα σε σχέση με το placebo. Επίσης παρατηρήθηκε αύξηση της κρεατινίνης και των ηπατικών ενζύμων κατά τη διάρκεια θεραπείας με telmisartan, αλλά αυτές οι μεταβολές στα εργαστηριακά ευρήματα είχαν ίδια ή μικρότερη συχνότητα εμφάνισης σε σύγκριση με το placebo. Επίσης, από την εισαγωγή του telmisartan στην αγορά, έχουν αναφερθεί περιπτώσεις αύξησης της κρεατινικής φωσφοκινάσης (CPK) του αίματος. 4.9 Υπερδοσολογία Δεν αναφέρθηκε καμία περίπτωση υπερδοσολογίας. Η πιο πιθανές εκδηλώσεις της υπερδοσολογίας με telmisartan αναμένεται να είναι η υπόταση και η ταχυκαρδία επίσης μπορεί να εμφανιστεί βραδυκαρδία. Το telmisartan δεν απομακρύνεται με αιμοδιάλυση. Ο ασθενής θα πρέπει να παρακολουθείται στενά και η αγωγή θα πρέπει να είναι συμπτωματική και υποστηρικτική. Η αντιμετώπιση εξαρτάται από το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από τη λήψη και από τη βαρύτητα των συμπτωμάτων. Προτεινόμενα μέτρα περιλαμβάνουν πρόκληση εμετού και/ή πλύση στομάχου. Ενεργός άνθρακας μπορεί να είναι χρήσιμος στη θεραπεία της υπερδοσολογίας. Οι ηλεκτρολύτες και η κρεατινίνη ορού θα πρέπει να παρακολουθούνται συχνά. Εάν εμφανιστεί υπόταση ο ασθενής θα πρέπει να τοποθετηθεί σε ύπτια θέση και να χορηγηθούν ταχέως υποκατάστατα υγρών και ηλεκτρολυτών. 5. ΦΑΡΜΑΚΟΛΟΓΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ 6

7 5.1 Φαρμακοδυναμικές ιδιότητες Φαρμακοθεραπευτική κατηγορία: Aνταγωνιστές της Αγγειοτενσίνης ΙΙ, κωδικός ATC: C09CA07 Το telmisartan είναι ένας από του στόματος αποτελεσματικός και ειδικός ανταγωνιστής των υποδοχέων (τύπου ΑΤ1) της αγγειοτενσίνης ΙΙ. Το telmisartan εκτοπίζει την αγγειοτενσίνη ΙΙ με πολύ ισχυρή χημική συγγένεια από τη θέση συνδέσεώς της στον υπότυπο ΑΤ1 υποδοχέα, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τις γνωστές δράσεις της αγγειοτενσίνης ΙΙ. Το telmisartan δεν επιδεικνύει καμμία δραστηριότητα μερικού αγωνιστή στον υποδοχέα ΑΤ1. To telmisartan συνδέεται εκλεκτικά με τον ΑΤ1 υποδοχέα. Η σύνδεση αυτή διαρκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το telmisartan δεν έχει σχετική χημική συγγένεια με άλλους υποδοχείς, περιλαμβάνοντας τους ΑΤ2 και άλλους λιγότερο χαρακτηρισμένους ΑΤ υποδοχείς. Ο λειτουργικός ρόλος αυτών των υποδοχέων δεν είναι γνωστός αλλά ούτε και το αποτέλεσμα πιθανής υπερδιέγερσής τους από την αγγειοτενσίνη ΙΙ, τα επίπεδα της οποίας αυξάνονται από το telmisartan. Τα επίπεδα αλδοστερόνης του πλάσματος μειώνονται από το telmisartan. Το telmisartan δεν αναστέλλει την ανθρώπινη ρενίνη πλάσματος και δεν αποκλείει τους διαύλους ιόντων. Το telmisartan δεν αναστέλλει το μετατρεπτικό ένζυμο της αγγειοτενσίνης (κινινάση ΙΙ), το ένζυμο που διασπά επίσης την βραδυκινίνη. Ως εκ τούτου, δεν αναμένονται ανεπιθύμητες ενέργειες σχετιζόμενες με μεσολάβηση της βραδυκινίνης. Στον άνθρωπο το telmisartan σε επίπεδο δόσεως 80 mg αναστέλλει σχεδόν εξ ολοκλήρου την αύξηση της πίεσης που προκαλείται από την αγγειοτενσίνη ΙΙ. Αυτή η ανασταλτική δράση διατηρείται για 24 ώρες και είναι υπολογίσιμη μέχρι 48 ώρες. Μετά τη χορήγηση της πρώτης δόσης του telmisartan, η αντιυπερτασική δραστηριότητα αρχίζει σταδιακά εντός 3 ωρών. Η μέγιστη μείωση της αρτηριακής πίεσης παρατηρείται γενικά 4 έως 8 εβδομάδες μετά την έναρξη της χορήγησης και διατηρείται κατά τη διάρκεια μακροχρόνιας θεραπείας. Το αντιυπερτασικό αποτέλεσμα διατηρείται συνεχώς για 24 ώρες μετά τη λήψη και περιλαμβάνει τις τελευταίες 4 ώρες πριν την επόμενη χορήγηση όπως αποδείχθηκε από συνεχείς μετρήσεις της αρτηριακής πίεσης περιπατητικών ασθενών. Αυτό επιβεβαιώθηκε καθώς στις ελεγχόμενες με placebo κλινικές μελέτες ο λόγος βάσεως προς κορυφή ήταν διαρκώς άνω του 80% μετά από χορήγηση δόσεων 40 και 80 mg telmisartan. Υπάρχει μια εμφανής τάση για μια σχέση μεταξύ δόσης και χρόνου επανόδου στην αρχική συστολική αρτηριακή πίεση. Κάτι ανάλογο δε συμβαίνει με τη διαστολική αρτηριακή πίεση. Σε ασθενείς με υπέρταση το telmisartan ελαττώνει τόσο τη συστολική όσο και τη διαστολική αρτηριακή πίεση χωρίς να επηρεάζει τη συχνότητα παλμών. Η συμβολή της διουρητικής και νατριουρητικής δράσης του φαρμάκου στην υποτασική του αποτελεσματικότητα δεν έχει διευκρινισθεί ακόμα. Η αντιυπερτασική αποτελεσματικότητα του telmisartan είναι συγκρίσιμη με τη γνωστή αποτελεσματικότητα αντιπροσωπευτικών ουσιών από άλλες κατηγορίες αντιυπερτασικών φαρμάκων (αυτό αποδείχθηκε σε κλινικές δοκιμές που συνέκριναν το telmisartan με αμλοδιπίνη, ατενολόλη, εναλαπρίλη, υδροχλωροθειαζίδη και λισινοπρίλη). Σε απότομη διακοπή της θεραπείας με telmisartan η αρτηριακή πίεση επιστρέφει σταδιακά στις προ θεραπείας τιμές σε χρονικό διάστημα μερικών ημερών χωρίς ενδείξεις αντιδραστικής υπέρτασης. Σε κλινικές δοκιμές απευθείας σύγκρισης η συχνότητα ξηρού βήχα ήταν σημαντικά χαμηλότερη στους ασθενείς που χορηγήθηκε telmisartan σε σύγκριση με αυτούς που χορηγήθηκαν αναστολείς ΜΕΑ. Οι δυνητικές ωφέλιμες επιδράσεις του telmisartan στην θνησιμότητα και καρδιαγγειακή νοσηρότητα δεν έχουν αναγνωρισθεί προς το παρόν. 5.2 Φαρμακοκινητικές ιδιότητες Aπορρόφηση: 7

8 Η απορρόφηση του telmisartan είναι ταχεία, αν και η ποσότητα που απορροφάται ποικίλλει. Η μέση απόλυτη βιοδιαθεσιμότητα του telmisartan είναι περίπου 50%. Oταν το telmisartan λαμβάνεται με τροφή, η μείωση της επιφάνειας κάτω από την καμπύλη συγκεντρώσεως πλάσματος-χρόνου (AUC0- ) του telmisartan ποικίλλει μεταξύ 6% (δόση 40mg) και περίπου 19% (δόση 160mg). 3 ώρες μετά τη χορήγηση οι συγκεντρώσεις πλάσματος είναι παρόμοιες είτε το telmisartan λαμβάνεται σε κατάσταση νηστείας είτε με τροφή. Η μικρή μείωση στην AUC δεν αναμένεται να προκαλέσει μείωση της θεραπευτικής αποτελεσματικότητας. Δεν υπάρχει γραμμική σχέση μεταξύ χορηγούμενων δόσεων και των επιπέδων του φαρμάκου στο πλάσμα. Το C max και σε μικρότερο βαθμό η AUC αυξάνουν δυσανάλογα σε δόσεις άνω των 40 mg. Παρατηρήθηκαν διαφορές στις συγκεντρώσεις πλάσματος μεταξύ των φύλων (δηλ. σε γυναίκες τα Cmax και AUC ήταν περίπου 3 και 2 φορές υψηλότερα, αντίστοιχα, σε σύγκριση με τους άνδρες). Κατανομή: Το telmisartan δεσμεύεται στις πρωτεΐνες του πλάσματος με υψηλό βαθμό (>99,5%), κυρίως με την αλβουμίνη και την άλφα-1όξινη γλυκοπρωτεϊνη. Ο μέσος φαινόμενος όγκος κατανομής στη σταθεροποιημένη κατάσταση (Vdss) είναι περίπου 500 l. Mεταβολισμός: Το telmisartan μεταβολίζεται συνδεόμενο με το γλυκουρονίδιο. Δεν έχει αποδειχθεί φαρμακολογική δραστικότητα για τη συζευγμένη ουσία. Αποβολή: Το telmisartan χαρακτηρίζεται από διεκθετική φθίνουσα φαρμακοκινητική με χρόνο ημίσειας ζωής τελικής αποβολής άνω των 20 ωρών. Η μέγιστη συγκέντρωση πλάσματος, (Cmax) και, σε μικρότερο βαθμό η επιφάνεια κάτω από την καμπύλη συγκεντρώσεως πλάσματος-χρόνου, (AUC) αυξάνουν δυσανάλογα με τη δόση. Δεν υπάρχουν ενδείξεις κλινικά σημαντικής αθροίσεως του telmisartan, όταν αυτό λαμβάνεται στη συνιστώμενη δοσολογία. Οι συγκεντρώσεις πλάσματος στις γυναίκες ήταν υψηλότερες απ ότι στους άνδρες χωρίς καμία σχετική επίδραση στην αποτελεσματικότητα. Μετά από του στόματος (και ενδοφλέβια) χορήγηση το telmisartan απεκκρίνεται σχεδόν αποκλειστικά με τα κόπρανα, κύρια ως αναλλοίωτη ουσία. Η συνολική απέκκριση με τα ούρα είναι μικρότερη του 1% της δόσης. Η ολική κάθαρση πλάσματος, (CLtot) είναι υψηλή (περίπου 1000ml/min.) συγκρινόμενη με την ηπατική ροή αίματος (περίπου 1500ml/min). Ειδικοί πληθυσμοί Ηλικιωμένοι ασθενείς: H φαρμακοκινητική του telmisartan δε διαφέρει μεταξύ νέων και ηλικιωμένων ασθενών. Ασθενείς με νεφρική ανεπάρκεια: Σε ήπια προς μέτρια και σε σοβαρή νεφρική ανεπάρκεια παρατηρήθηκε σε ασθενείς διπλασιασμός των συγκεντρώσεων στο πλάσμα. Παρόλα αυτά, χαμηλότερες συγκεντρώσεις πλάσματος παρατηρήθηκαν σε ασθενείς με νεφρική ανεπάρκεια που υποβάλλονται σε αιμοδιάλυση. Το telmisartan δεσμεύεται σε υψηλό βαθμό από τις πρωτεΐνες πλάσματος σε ασθενείς με νεφρική ανεπάρκεια και δεν αφαιρείται με την αιμοδιάλυση. Ο χρόνος ημιζωής δεν μεταβάλλεται σε ασθενείς με νεφρική ανεπάρκεια. Ασθενείς με ηπατική ανεπάρκεια: Μελέτες φαρμακοκινητικής σε ασθενείς με ηπατική βλάβη έδειξαν αύξηση στην απόλυτη βιοδιαθεσιμότητα έως σχεδόν 100%. Ο χρόνος ημιζωής δεν μεταβάλλεται σε ασθενείς με ηπατική ανεπάρκεια. 5.3 Προκλινικά δεδομένα για την ασφάλεια 8

9 Σε προκλινικές μελέτες ασφάλειας, δόσεις που προκαλούν έκθεση συγκρίσιμη με αυτή του κλινικού θεραπευτικού εύρους προκάλεσαν μείωση στις παραμέτρους της ερυθράς σειράς των κυττάρων του αίματος (ερυθροκύτταρα, αιμοσφαιρίνη, αιματοκρίτης) και μεταβολές στην αιμοδυναμική των νεφρών (αύξηση της ουρίας αζώτου και της κρεατινίνης του αίματος), καθώς και αύξηση του καλίου ορού σε νορμοτασικά ζώα. Σε σκύλους παρατηρήθηκε νεφρική σωληναριακή διάταση και ατροφία. Βλάβη του γαστρικού βλεννογόνου (διάβρωση, έλκη ή φλεγμονή) επίσης παρατηρήθηκε σε αρουραίους και σκύλους. Αυτές οι φαρμακολογικά μεσολαβούμενες ανεπιθύμητες ενέργειες, γνωστές από προκλινικές μελέτες τόσο με αναστολείς ΜΕΑ αλλά και με ανταγωνιστές της αγγειοτενσίνης ΙΙ, αποφεύχθηκαν με από του στόματος συμπληρώματα άλατος. Και στα δύο είδη παρατηρήθηκε αυξημένη δραστηριότητα ρενίνης πλάσματος και υπερτροφία/ υπερπλασία των παρασπειραματικών κυττάρων του νεφρού. Αυτές οι αλλαγές, οι οποίες είναι επίσης αποτέλεσμα της κατηγορίας των αναστολέων ΜΕΑ και άλλων ανταγωνιστών της αγγειοτενσίνης ΙΙ, δε φαίνεται να έχουν κλινική σημασία. Δεν υπάρχει απόδειξη τερατογόνου δράσης, αλλά σε μελέτες με πειραματόζωα υπήρξαν μερικές ενδείξεις για πιθανό βλαπτικό δυναμικό του telmisartan στην μετεμβρυϊκή ανάπτυξη των απογόνων: χαμηλό βάρος σώματος, καθυστέρηση στο άνοιγμα των ματιών, υψηλότερη θνησιμότητα. Δεν υπήρξε καμία ένδειξη για δημιουργία μεταλλάξεως και σχετική μιτωτική δραστηριότητα σε in vitro μελέτες, καθώς και καμία ένδειξη καρκινογένεσης σε αρουραίους και ποντίκια. 6. ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ 6.1 Κατάλογος εκδόχων Ποβιδόνη, μεγλουμίνη, υδροξείδιο του νατρίου, σορβιτόλη, στεατικό μαγνήσιο 6.2 Ασυμβατότητες Δεν εφαρμόζεται. 6.3 Διάρκεια ζωής 3 χρόνια 6.4 Ιδιαίτερες προφυλάξεις κατά την φύλαξη του προϊόντος Φυλάσσεται στην αρχική συσκευασία για να προστατεύεται από την υγρασία 6.5 Φύση και συστατικά του περιέκτη 14 δισκία 28 δισκία 56 δισκία 98 δισκία Μπορεί να μη κυκλοφορούν όλες οι συσκευασίες. Κυψέλες Πολυαμιδίου/αλουμινίου/PVC 6.6 Οδηγίες χρήσης και χειρισμού Καμία ειδική υποχρέωση. 9

10 7. ΚΑΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΑΔΕΙΑΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ Boehringer Ingelheim International GmbH Binger Str. 173 D Ingelheim/Rhein Γερμανία 8. ΑΡΙΘΜΟΙ ΑΔΕΙΑΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ EU/1/98/090/009 (14 δισκία) EU/1/98/090/010 (28 δισκία) EU/1/98/090/011 (56 δισκία) EU/1/98/090/012 (98 δισκία) 9. ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΠΡΩΤΗΣ ΕΓΚΡΙΣΗΣ/ΑΝΑΝΕΩΣΗΣ ΤΗΣ ΑΔΕΙΑΣ Ημερομηνία πρώτης έγκρισης: 7 Σεπτεμβρίου 1999 Ημερομηνία τελευταίας ανανέωσης: 21 Δεκεμβρίου ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ 10

11 1. ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟΥ ΠΡΟΪΟΝΤΟΣ Micardis 40 mg, δισκία 2. ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΣΟΤΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ Κάθε δισκίο περιέχει 40 mg telmisartan Για τα έκδοχα, βλ. παράγραφο ΦΑΡΜΑΚΟΤΕΧΝΙΚΗ ΜΟΡΦΗ Δισκίο. Λευκά, επιμήκη δισκία χαραγμένα με τον κωδικό αριθμό 51Η από τη μία όψη και με το λογότυπο της εταιρείας από την άλλη όψη. 4. ΚΛΙΝΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ 4.1 Θεραπευτικές ενδείξεις Θεραπεία της ιδιοπαθούς υπέρτασης. 4.2 Δοσολογία και τρόπος χορήγησης Ενήλικες: Η συνήθως δραστική δόση είναι 40 mg μια φορά την ημέρα. Μερικοί ασθενείς μπορεί να έχουν όφελος και με ημερήσια δόση 20 mg. Σε περιπτώσεις που δεν επιτυγχάνεται η επιθυμητή αρτηριακή πίεση, η δόση του telmisartan μπορεί να αυξηθεί μέχρι τη μέγιστη δόση των 80 mg την ημέρα. Εναλλακτικά, το telmisartan μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε συνδυασμό με θειαζιδικά διουρητικά όπως η υδροχλωροθειαζίδη η οποία έχει δείξει να έχει αθροιστική επίδραση στην πτώση της αρτηριακής πιέσεως όταν χορηγείται μαζί με telmisartan. Όταν εξετάζεται η αύξηση της δόσης θα πρέπει να θυμόμαστε ότι το μέγιστο αντιυπερτασικό αποτέλεσμα παρατηρείται γενικά τέσσερις έως οκτώ εβδομάδες μετά την έναρξη της θεραπείας (βλ. παράγραφο 5.1). Νεφρική ανεπάρκεια: δεν χρειάζεται ρύθμιση της δοσολογίας σε ασθενείς με ήπια ή μέτρια νεφρική ανεπάρκεια. Υπάρχει περιορισμένη εμπειρία για ασθενείς με σοβαρή νεφρική ανεπάρκεια ή σε αιμοδιάλυση. Σε αυτούς τους ασθενείς προτείνεται η χαμηλή αρχική δόση των 20 mg (βλ. παράγραφο 4.4). Ηπατική ανεπάρκεια:: Σε ασθενείς με ήπια έως μέτρια ηπατική ανεπάρκεια η δόση δε θα πρέπει να υπερβαίνει τα 40 mg την ημέρα (βλ. παράγραφο 4.4). Ηλικιωμένοι ασθενείς: Δεν χρειάζεται τροποποίηση της δόσης. Παιδιά και έφηβοι: Η ασφάλεια και η αποτελεσματικότητα του Micardis δεν έχουν τεκμηριωθεί σε παιδιά και εφήβους έως 18 χρόνων. 4.3 Αντενδείξεις Υπερευαισθησία στη δραστική ουσία ή σε κάποιο από τα έκδοχα (βλ. παράγραφο 6.1). 11

12 Δεύτερο και τρίτο τρίμηνο της κυήσεως και γαλουχία (βλ. παράγραφο 4.6). Αποφρακτικές διαταραχές των χοληφόρων Βαριά ηπατική ανεπάρκεια 4.4 Ειδικές προειδοποιήσεις και ιδιαίτερες προφυλάξεις κατά τη χρήση Ηπατική ανεπάρκεια: To Micardis δεν θα πρέπει να χορηγείται σε ασθενείς με χολόσταση, με αποφρακτικές νόσους των χοληφόρων ή βαριά ηπατική ανεπάρκεια (βλ. παράγραφο 4.3) εφόσον το μεγαλύτερο μέρος του telmisartan αποβάλλεται με τη χολή. Αυτοί οι ασθενείς αναμένεται να έχουν μειωμένη ηπατική κάθαρση για το telmisartan. Το Micardis θα πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο με προσοχή σε ασθενείς με ήπια έως μέτρια ηπατική ανεπάρκεια. Νεφροαγγειακή υπέρταση: Υπάρχει αυξημένος κίνδυνος σοβαρής υπότασης και νεφρικής ανεπάρκειας σε ασθενείς με αμφοτερόπλευρη στένωση της νεφρικής αρτηρίας ή στένωση της αρτηρίας με μονήρη λειτουργικό νεφρό όταν αυτοί υποβάλλονται σε θεραπεία με φάρμακα του συστήματος ρενίνης- αγγειοτενσίνηςαλδοστερόνης. Νεφρική ανεπάρκεια και μεταμόσχευση νεφρού: Συστήνεται ο περιοδικός έλεγχος των επιπέδων του καλίου και της κρεατινίνης ορού όταν το Micardis χρησιμοποιείται σε ασθενείς με νεφρική ανεπάρκεια. Δεν υπάρχει εμπειρία σχετικά με χορήγηση του Micardis σε ασθενείς που υποβλήθηκαν πρόσφατα σε μεταμόσχευση νεφρού. Ενδοαγγειακή υποογκαιμία Συμπτωματική υπόταση, ιδιαίτερα μετά την πρώτη δόση, μπορεί να εμφανιστεί σε ασθενείς με υποογκαιμία και/ή νατριοπενία, που οφείλεται σε έντονη διουρητική θεραπεία, διαιτητικό περιορισμό του άλατος, διάρροια ή έμετο. Τέτοιες καταστάσεις πρέπει να διορθωθούν πριν την χορήγηση του Micardis. Υποογκαιμία και/ή νατριοπενία θα πρέπει να διορθώνονται πριν τη χορήγηση του Micardis. Άλλες καταστάσεις με διέγερση του συστήματος ρενίνης- αγγειοτενσίνης- αλδοστερόνης: Σε ασθενείς που ο αγγειακός τόνος και η νεφρική λειτουργία εξαρτάται κυρίως από τη δραστηριότητα του συστήματος ρενίνης- αγγειοτενσίνης- αλδοστερόνης (όπως ασθενείς σε βαριά συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια ή υποκειμενική νεφρική νόσο, συμπεριλαμβανόμενης της στένωσης της νεφρικής αρτηρίας), θεραπεία με φάρμακα που επηρεάζουν αυτό το σύστημα έχει συσχετισθεί με οξεία υπόταση, υπεραζωθαιμία, ολιγουρία, ή σπάνια με οξεία νεφρική ανεπάρκεια. Πρωτοπαθής υπεραλδοστερονισμός: Οι ασθενείς με πρωτοπαθή υπεραλδοστερονισμό γενικά δεν ανταποκρίνονται σε αντιυπερτασικά φάρμακα που δρουν μέσω αναστολής του συστήματος ρενίνης-αγγειοτενσίνης. Ως εκ τούτου η χρήση του telmisartan δεν συνίσταται. Αορτική και μιτροειδής βαλβιδική στένωση, Υπερτροφική αποφρακτική καρδιομυοπάθεια: Όπως και με άλλους αγγειοδιασταλτικούς παράγοντες, συστήνεται ιδιαίτερη προσοχή σε ασθενείς που πάσχουν από αορτική ή μιτροειδική βαλβιδική στένωση, ή υπερτροφική αποφρακτική καρδιομυοπάθεια. Διαταραχή των ηλεκτρολυτών: Υπερκαλιαιμία: Κατά την διάρκεια θεραπείας με άλλα φάρμακα που επιδρούν στο σύστημα ρενίνης- αγγειοτενσίνηςαλδοστερόνης είναι δυνατό να αναπτυχθεί υπερκαλιαιμία ιδίως παρουσία νεφρικής βλάβης και/ή καρδιακής ανεπάρκειας και σακχαρώδη διαβήτη. Συνιστάται κατάλληλη παρακολούθηση των επιπέδων καλίου του ορού σε ασθενείς υψηλού κινδύνου. Σύμφωνα με την εμπειρία από άλλα φάρμακα που επιδρούν στο σύστημα ρενίνης-αγγειοτενσίνης, η συγχορήγηση καλιοσυντηρητικών διουρητικών, συμπληρωμάτων καλίου, υποκαταστάτων άλατος που περιέχουν κάλιο ή άλλων φαρμάκων που μπορεί να αυξήσουν τα επίπεδα καλίου (ηπαρίνη, κλπ.), 12

13 μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση των επιπέδων καλίου του ορού και πρέπει, ως εκ τούτου, να συγχορηγείται με το Μicardis προσεκτικά (βλ. παράγραφο 4.5). Σορβιτόλη: Η συνιστώμενη ημερήσια δόση των δισκίων Micardis 40 mg περιέχει 169 mg σορβιτόλης. Ασθενείς με προβλήματα κληρονομικής δυσανεξίας στη φρουκτόζη δεν πρέπει να λαμβάνουν Micardis. Γενικά: Όπως παρατηρήθηκε και με τους αναστολείς του ΜΕΑ, το telmisartan και οι άλλοι ανταγωνιστές της αγγειοτενσίνης είναι λιγότερο αποτελεσματικοί στην ελάττωση της αρτηριακής πίεσης σε ανθρώπους της μαύρης φυλής απ ότι σε μη-μαύρους, πιθανόν λόγω της υψηλότερης συχνότητας υπερτασικών με χαμηλή ρενίνη πλάσματος στους πληθυσμούς των μαύρων υπερτασικών. Όπως και με οποιοδήποτε άλλο αντιυπερτασικό παράγοντα, η υπερβολική μείωση της αρτηριακής πιέσεως σε ασθενείς με ισχαιμική καρδιοπάθεια ή ισχαιμική καρδιαγγειακή νόσο μπορεί να προκαλέσει έμφραγμα του μυοκαρδίου ή εγκεφαλικό επεισόδιο. 4.5 Αλληλεπιδράσεις με άλλα φαρμακευτικά προϊόντα και άλλες μορφές αλληλεπίδρασης Λίθιο: Κατά τη συγχορήγηση λιθίου και ανταγωνιστών του μετατρεπτικού ενζύμου της αγγειοτενσίνης έχουν αναφερθεί αναστρέψιμες αυξήσεις στις συγκεντρώσεις λιθίου στον ορό και τοξικότητα. Πολύ σπάνιες περιπτώσεις έχουν επίσης αναφερθεί με ανταγωνιστές της αγγειοτενσίνης ΙΙ. Συγχορήγηση λιθίου και Micardis πρέπει να γίνεται με προσοχή. Αν αυτός ο συνδυασμός κριθεί απαραίτητος συστήνεται παρακολούθηση των επιπέδων λιθίου στον ορό κατά τη συγχορήγηση. Φαρμακευτικά προϊόντα που μπορεί να αυξήσουν τα επίπεδα καλίου ή να προκαλέσουν υπερκαλιαιμία (π.χ. αναστολείς ΜΕΑ, καλιοσυντηρητικά διουρητικά, συμπληρώματα καλίου, υποκατάστατα αλάτων που περιέχουν κάλιο, κυκλοσπορίνη ή άλλα φαρμακευτικά προϊόντα όπως η νατριούχος ηπαρίνη: Αν αυτά τα φαρμακευτικά προϊόντα πρόκειται να συνταγογραφηθούν με telmisartan προτείνεται η παρακολούθηση των επιπέδων καλίου στον ορό. Βάσει της εμπειρίας με τη χορήγηση άλλων φαρμακευτικών προϊόντων, τα οποία επιβραδύνουν τη λειτουργία του συστήματος ρενίνης αγγειοτενσίνης, η συγχορήγηση των άνω φαρμακευτικών προϊόντων μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση του καλίου του ορού (βλ παράγραφο 4.4). Συνδυασμοί που μελετήθηκαν σε δοκιμές φαρμακοκινητικής περιέλαβαν διγοξίνη, βαρφαρίνη, υδροχλωροθειαζίδη, γλιβενκλαμίδη, ιβουπροφαίνη, παρακεταμόλη και αμλοδιπίνη. Στην περίπτωση της διγοξίνης παρατηρήθηκε 20% (σε μία περίπτωση 39%) αύξηση της μέσης ελάχιστης συγκέντρωσης πλάσματος και έτσι θα πρέπει να εξετάζεται η παρακολούθηση των επιπέδων διγοξίνης του πλάσματος. Το telmisartan μπορεί να αυξήσει την υποτασική δράση άλλων αντιυπερτασικών παραγόντων. Άλλες αλληλεπιδράσεις με κλινική σημασία δεν αναγνωρίσθηκαν. Με βάση τα φαρμακολογικά τους χαρακτηριστικά αναμένεται ότι τα ακόλουθα φάρμακα μπορεί να επάγουν τα υποτασικά αποτελέσματα όλων των αντιϋπερτασικών συμπεριλαμβανομένου του telmisartan: Βακλοφαίνη, αμιφοστίνη. Επιπλέον, ορθοστατική υπόταση μπορεί να επαχθεί από την αλκοόλη, τα βαρβιτουρικά, τα ναρκωτικά ή τα αντικαταθλιπτικά. Ο μεταβολίτης της σιμβαστατίνης (το οξύ της σιμβαστατίνης) έχει δειχθεί ότι επιφέρει μία μικρή αύξηση στο Cmax (με ένα παράγοντα της τάξης του 1.34) και μια πιο γρήγορη απομάκρυνση όταν συγχορηγείται με telmisartan. 13

14 4.6 Kύηση και γαλουχία Χορήγηση κατά την κύηση (βλ. παράγραφο 4.3). Δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για τη χορήγηση του telmisartan σε έγκυες γυναίκες. Μελέτες με πειραματόζωα δεν υποδεικνύουν τερατογονική επίδραση, αλλά έχουν δείξει εμβρυοτοξικότητα. Ως εκ τούτου, ως ένα προληπτικό μέτρο, το telmisartan πρέπει κατά προτίμηση να μην χρησιμοποιείται κατά τη διάρκεια του πρώτου τριμήνου της κυήσεως. Σε περίπτωση που προγραμματίζεται εγκυμοσύνη θα πρέπει να γίνει αλλαγή σε μια κατάλληλη εναλλακτική θεραπεία. Κατά τη διάρκεια του δεύτερου και τρίτου τριμήνου της εγκυμοσύνης, ουσίες που δρουν απευθείας στο σύστημα ρενίνης-αγγειοτενσίνης μπορεί να προκαλέσουν βλάβη ή ακόμα και θάνατο στο αναπτυσσόμενο έμβρυο (βλ. επίσης την παράγραφο 5.3), συνεπώς, το telmisartan αντενδείκνυται στο δεύτερο και τρίτο τρίμηνο της κυήσεως. Αν διαγνωσθεί εγκυμοσύνη το telmisartan θα πρέπει να διακόπτεται όσο νωρίτερα είναι εφικτό. Χορήγηση κατά τη γαλουχία (βλ. παράγραφο 4.3 ). Το telmisartan αντενδείκνυται κατά την γαλουχία εφόσον δεν είναι γνωστό εάν εκκρίνεται στο ανθρώπινο γάλα. 4.7 Επιδράσεις στην ικανότητα οδήγησης και χειρισμού μηχανών Δεν πραγματοποιήθηκαν μελέτες για την επίδραση στην ικανότητα οδήγησης και χειρισμού μηχανών. Εν τούτοις, κατά τη διάρκεια οδήγησης οχημάτων ή χειρισμού μηχανών θα πρέπει να λαμβάνεται υπ όψιν ότι κατά τη διάρκεια αντιυπερτασικής θεραπείας υπάρχει η πιθανότητα περιστασιακής εμφάνισης αισθήματος ζάλης ή υπνηλίας. 4.8 Ανεπιθύμητες ενέργειες Η συνολική συχνότητα εμφάνισης των παρενεργειών που αναφέρθηκαν με το telmisartan (41.4%) ήταν συγκρίσιμη με του placebo (43.9%) σε ελεγχόμενες μελέτες με placebo. Η συχνότητα των ανεπιθύμητων ενεργειών δεν σχετίζεται με τη δόση και δεν έδειξε συσχέτιση με το φύλο, την ηλικία ή τη φυλή των ασθενών. Οι ανεπιθύμητες ενέργειες που αναγράφονται παρακάτω έχουν συγκεντρωθεί από όλες τις κλινικές μελέτες που συμπεριλαμβάνουν 5788 υπερτασικούς ασθενείς που έλαβαν telmisartan. Οι ανεπιθύμητες ενέργειες έχουν ταξινομηθεί σε κατηγορίες συχνότητας βάσει των ακόλουθων κανόνων: πολύ συχνές (> 1/10), συχνές (> 1/100, <1/10), όχι συχνές (> 1/1000, <1/100), σπάνιες (> 1/10000, <1/1000), πολύ σπάνιες (<1/10000). Εντός κάθε κατηγορίας συχνότητας εμφάνισης, οι ανεπιθύμητες ενέργειες παρατίθενται κατά φθίνουσα σειρά σοβαρότητας. Λοιμώξεις και παρασιτώσεις: Συχνές: Ψυχιατρικές διαταραχές: Όχι συχνές: Οφθαλμικές διαταραχές: Όχι συχνές: Διαταραχές ώτων και λαβυρίνθου: Όχι συχνές: συμπτώματα λοίμωξης (π.χ. ουρολοιμώξεις περιλαμβανομένης της κυστίτιδας), λοιμώξεις του ανωτέρου αναπνευστικού περιλαμβανομένων της φαρυγγίτιδας και της παραρρινοκολπίτιδας Άγχος Διαταραχές όρασης Ίλιγγος 14

15 Γαστρεντερικές διαταραχές: Συχνές: Όχι συχνές: Σπάνιες: Κοιλιακό άλγος, διάρροια, δυσπεψία Ξηροστομία, μετεωρισμός Δυσφορία στομάχου Διαταραχές δέρματος και υποδορίου ιστού: Συχνές: Όχι συχνές: Έκζεμα Υπεριδρωσία Διαταραχές του μυοσκελετικού συστήματος και του συνδετικού ιστού: Συχνές: Όχι συχνές: Γενικές διαταραχές και παθήσεις του σημείου χορήγησης: Συχνές: Αρθραλγία, οσφυαλγία (π.χ. ισχιαλγία), μυϊκοί σπασμοί ή πόνος σε άκρο, μυαλγία Τενοντίτιδα Θωρακικό άλγος, γριππώδης συνδρομή Επιπλέον, από την εισαγωγή του telmisartan στην αγορά, σπανίως έχουν αναφερθεί περιπτώσεις ερυθήματος, κνησμού, συγκοπής, αϋπνίας, κατάθλιψης, εμέτου, υπότασης (περιλαμβανομένης της ορθοστατικής υπότασης), βραδυκαρδίας, ταχυκαρδίας, μη φυσιολογικής ηπατικής λειτουργίας, ηπατικής διαταραχής, νεφρικής δυσλειτουργίας περιλαμβανομένης και οξείας νεφρικής ανεπάρκειας (βλ. παράγραφο 4.4) υπερκαλιαιμίας, δύσπνοιας, αναιμίας, ηωσινοφιλίας, θρομβοκυτοπενίας, εξασθένησης και έλλειψης αποτελεσματικότητας. Η συχνότητα αυτών των συμβάντων δεν είναι γνωστή. Όπως και για άλλους ανταγωνιστές της αγγειοτενσίνης ΙΙ, έχουν αναφερθεί μεμονωμένες περιπτώσεις αγγειονευρωτικού οιδήματος, κνίδωσης και άλλων σχετικών ανεπιθύμητων ενεργειών. Εργαστηριακά ευρήματα Σπανίως, παρατηρήθηκαν μείωση της αιμοσφαιρίνης ή αύξηση του ουρικού οξέος στο αίμα κατά τη διάρκεια θεραπείας με telmisartan συχνότερα σε σχέση με το placebo. Επίσης παρατηρήθηκε αύξηση της κρεατινίνης και των ηπατικών ενζύμων κατά τη διάρκεια θεραπείας με telmisartan, αλλά αυτές οι μεταβολές στα εργαστηριακά ευρήματα είχαν ίδια ή μικρότερη συχνότητα εμφάνισης σε σύγκριση με το placebo. Επίσης, από την εισαγωγή του telmisartan στην αγορά, έχουν αναφερθεί περιπτώσεις αύξησης της κρεατινικής φωσφοκινάσης (CPK) του αίματος. 4.9 Υπερδοσολογία Δεν αναφέρθηκε καμία περίπτωση υπερδοσολογίας. Η πιο πιθανές εκδηλώσεις της υπερδοσολογίας με telmisartan αναμένεται να είναι η υπόταση και η ταχυκαρδία επίσης μπορεί να εμφανιστεί βραδυκαρδία. Το telmisartan δεν απομακρύνεται με αιμοδιάλυση. Ο ασθενής θα πρέπει να παρακολουθείται στενά και η αγωγή θα πρέπει να είναι συμπτωματική και υποστηρικτική. Η αντιμετώπιση εξαρτάται από το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από τη λήψη και από τη βαρύτητα των συμπτωμάτων. Προτεινόμενα μέτρα περιλαμβάνουν πρόκληση εμετού και/ή πλύση στομάχου. Ενεργός άνθρακας μπορεί να είναι χρήσιμος στη θεραπεία της υπερδοσολογίας. Οι ηλεκτρολύτες και η κρεατινίνη ορού θα πρέπει να παρακολουθούνται συχνά. Εάν εμφανιστεί υπόταση ο ασθενής θα πρέπει να τοποθετηθεί σε ύπτια θέση και να χορηγηθούν ταχέως υποκατάστατα υγρών και ηλεκτρολυτών. 5. ΦΑΡΜΑΚΟΛΟΓΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ 15

16 5.1 Φαρμακοδυναμικές ιδιότητες Φαρμακοθεραπευτική κατηγορία: Aνταγωνιστές της Αγγειοτενσίνης ΙΙ, κωδικός ATC: C09CA07 Το telmisartan είναι αποτελεσματικός και ειδικός ανταγωνιστής των υποδοχέων (τύπου ΑΤ1) της αγγειοτενσίνης ΙΙ για από του στόματος.λήψη Το telmisartan εκτοπίζει την αγγειοτενσίνη ΙΙ με πολύ ισχυρή χημική συγγένεια από τη θέση συνδέσεώς της στον υπότυπο ΑΤ1 του υποδοχέα, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τις γνωστές δράσεις της αγγειοτενσίνης ΙΙ. Το telmisartan δεν επιδεικνύει καμμία δραστηριότητα μερικού αγωνιστή στον υποδοχέα ΑΤ1. To telmisartan συνδέεται εκλεκτικά με τον ΑΤ1 υποδοχέα. Η σύνδεση αυτή διαρκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το telmisartan δεν έχει σχετική χημική συγγένεια με άλλους υποδοχείς, περιλαμβάνοντας τους ΑΤ2 και άλλους λιγότερο χαρακτηρισμένους ΑΤ υποδοχείς. Ο λειτουργικός ρόλος αυτών των υποδοχέων δεν είναι γνωστός αλλά ούτε και το αποτέλεσμα πιθανής υπερδιέγερσής τους από την αγγειοτενσίνη ΙΙ, τα επίπεδα της οποίας αυξάνονται από το telmisartan. Τα επίπεδα αλδοστερόνης του πλάσματος μειώνονται από το telmisartan. Το telmisartan δεν αναστέλλει την ανθρώπινη ρενίνη πλάσματος και δεν αποκλείει τους διαύλους ιόντων. Το telmisartan δεν αναστέλλει το μετατρεπτικό ένζυμο της αγγειοτενσίνης (κινινάση ΙΙ), το ένζυμο που διασπά επίσης την βραδυκινίνη. Ως εκ τούτου, δεν αναμένονται ανεπιθύμητες ενέργειες σχετιζόμενες με μεσολάβηση της βραδυκινίνης. Στον άνθρωπο το telmisartan σε επίπεδο δόσεως 80 mg αναστέλλει σχεδόν εξ ολοκλήρου την αύξηση της πίεσης που προκαλείται από την αγγειοτενσίνη ΙΙ. Αυτή η ανασταλτική δράση διατηρείται για 24 ώρες και είναι ανιχνεύσιμη μέχρι 48 ώρες. Μετά τη χορήγηση της πρώτης δόσης του telmisartan, η αντιυπερτασική δραστηριότητα αρχίζει σταδιακά εντός 3 ωρών. Η μέγιστη μείωση της αρτηριακής πίεσης παρατηρείται γενικά 4 έως 8 εβδομάδες μετά την έναρξη της χορήγησης και διατηρείται κατά τη διάρκεια μακροχρόνιας θεραπείας. Το αντιυπερτασικό αποτέλεσμα διατηρείται συνεχώς για 24 ώρες μετά τη λήψη και περιλαμβάνει τις τελευταίες 4 ώρες πριν την επόμενη χορήγηση όπως αποδείχθηκε από συνεχείς μετρήσεις της αρτηριακής πίεσης περιπατητικών ασθενών. Αυτό επιβεβαιώθηκε καθώς στις ελεγχόμενες με placebo κλινικές μελέτες ο λόγος βάσεως προς κορυφή ήταν διαρκώς άνω του 80% μετά από χορήγηση δόσεων 40 και 80 mg telmisartan. Υπάρχει μια εμφανής τάση για μια σχέση μεταξύ δόσης και χρόνου επανόδου στην αρχική συστολική αρτηριακή πίεση. Κάτι ανάλογο δε συμβαίνει με τη διαστολική αρτηριακή πίεση. Σε ασθενείς με υπέρταση το telmisartan ελαττώνει τόσο τη συστολική όσο και τη διαστολική αρτηριακή πίεση χωρίς να επηρεάζει τη συχνότητα παλμών. Η συμβολή της διουρητικής και νατριουρητικής δράσης του φαρμάκου στην υποτασική του αποτελεσματικότητα δεν έχει διευκρινισθεί ακόμα. Η αντιυπερτασική αποτελεσματικότητα του telmisartan είναι συγκρίσιμη με τη γνωστή αποτελεσματικότητα αντιπροσωπευτικών ουσιών από άλλες κατηγορίες αντιυπερτασικών φαρμάκων (αυτό αποδείχθηκε σε κλινικές δοκιμές που συνέκριναν το telmisartan με αμλοδιπίνη, ατενολόλη, εναλαπρίλη, υδροχλωροθειαζίδη και λισινοπρίλη). Σε απότομη διακοπή της θεραπείας με telmisartan η αρτηριακή πίεση επιστρέφει σταδιακά στις προ θεραπείας τιμές σε χρονικό διάστημα μερικών ημερών χωρίς ενδείξεις αντιδραστικής υπέρτασης. Σε κλινικές δοκιμές απευθείας σύγκρισης η συχνότητα ξηρού βήχα ήταν σημαντικά χαμηλότερη στους ασθενείς που χορηγήθηκε telmisartan σε σύγκριση με αυτούς που χορηγήθηκαν αναστολείς ΜΕΑ. Οι δυνητικές ωφέλιμες επιδράσεις του telmisartan στην θνησιμότητα και καρδιαγγειακή νοσηρότητα δεν έχουν αναγνωρισθεί προς το παρόν. 5.2 Φαρμακοκινητικές ιδιότητες 16

17 Aπορρόφηση: Η απορρόφηση του telmisartan είναι ταχεία, αν και η ποσότητα που απορροφάται ποικίλλει. Η μέση απόλυτη βιοδιαθεσιμότητα του telmisartan είναι περίπου 50%. Oταν το telmisartan λαμβάνεται με τροφή, η μείωση της επιφάνειας κάτω από την καμπύλη συγκεντρώσεως πλάσματος-χρόνου (AUC0- ) του telmisartan ποικίλλει μεταξύ 6% (δόση 40mg) και περίπου 19% (δόση 160mg). 3 ώρες μετά τη χορήγηση οι συγκεντρώσεις πλάσματος είναι παρόμοιες είτε το telmisartan λαμβάνεται σε κατάσταση νηστείας είτε με τροφή. Η μικρή μείωση στην AUC δεν αναμένεται να προκαλέσει μείωση της θεραπευτικής αποτελεσματικότητας. Δεν υπάρχει γραμμική σχέση μεταξύ χορηγούμενων δόσεων και των επιπέδων του φαρμάκου στο πλάσμα. Το C max και σε μικρότερο βαθμό η AUC αυξάνουν δυσανάλογα σε δόσεις άνω των 40 mg. Παρατηρήθηκαν διαφορές στις συγκεντρώσεις πλάσματος μεταξύ των φύλων (δηλ. σε γυναίκες τα Cmax και AUC ήταν περίπου 3 και 2 φορές υψηλότερα, αντίστοιχα, σε σύγκριση με τους άνδρες). Κατανομή: Το telmisartan δεσμεύεται στις πρωτεΐνες του πλάσματος με υψηλό βαθμό (>99,5%), κυρίως με την αλβουμίνη και την άλφα-1όξινη γλυκοπρωτεϊνη. Ο μέσος φαινόμενος όγκος κατανομής στη σταθεροποιημένη κατάσταση (Vdss) είναι περίπου 500 L. Mεταβολισμός: Το telmisartan μεταβολίζεται συνδεόμενο με το γλυκουρονίδιο. Δεν έχει αποδειχθεί φαρμακολογική δραστικότητα για τη συζευγμένη ουσία. Αποβολή: Το telmisartan χαρακτηρίζεται από διεκθετική φθίνουσα φαρμακοκινητική με χρόνο ημίσειας ζωής τελικής αποβολής άνω των 20 ωρών. Η μέγιστη συγκέντρωση πλάσματος, (Cmax) και, σε μικρότερο βαθμό η επιφάνεια κάτω από την καμπύλη συγκεντρώσεως πλάσματος-χρόνου, (AUC) αυξάνουν δυσανάλογα με τη δόση. Δεν υπάρχουν ενδείξεις κλινικά σημαντικής αθροίσεως του telmisartan, όταν αυτό λαμβάνεται στη συνιστώμενη δοσολογία. Οι συγκεντρώσεις πλάσματος στις γυναίκες ήταν υψηλότερες απ ότι στους άνδρες χωρίς καμία σχετική επίδραση στην αποτελεσματικότητα. Μετά από του στόματος (και ενδοφλέβια) χορήγηση το telmisartan απεκκρίνεται σχεδόν αποκλειστικά με τα κόπρανα, κύρια ως αναλλοίωτη ουσία. Η συνολική απέκκριση με τα ούρα είναι μικρότερη του 1% της δόσης. Η ολική κάθαρση πλάσματος, (CLtot) είναι υψηλή (περίπου 1000ml/min.) συγκρινόμενη με την ηπατική ροή αίματος (περίπου 1500ml/min). Ειδικοί πληθυσμοί Ηλικιωμένοι ασθενείς: H φαρμακοκινητική του telmisartan δε διαφέρει μεταξύ νέων και ηλικιωμένων ασθενών. Ασθενείς με νεφρική ανεπάρκεια: Σε ήπια προς μέτρια και σε σοβαρή νεφρική ανεπάρκεια παρατηρήθηκε σε ασθενείς διπλασιασμός των συγκεντρώσεων στο πλάσμα. Παρόλα αυτά, χαμηλότερες συγκεντρώσεις πλάσματος παρατηρήθηκαν σε ασθενείς με νεφρική ανεπάρκεια που υποβάλλονται σε αιμοδιάλυση. Το telmisartan δεσμεύεται σε υψηλό βαθμό από τις πρωτεΐνες πλάσματος σε ασθενείς με νεφρική ανεπάρκεια και δεν αφαιρείται με την αιμοδιάλυση. Ο χρόνος ημιζωής δεν μεταβάλλεται σε ασθενείς με νεφρική ανεπάρκεια. 17

18 Ασθενείς με ηπατική ανεπάρκεια: Μελέτες φαρμακοκινητικής σε ασθενείς με ηπατική βλάβη έδειξαν αύξηση στην απόλυτη βιοδιαθεσιμότητα έως σχεδόν 100%. Ο χρόνος ημιζωής δεν μεταβάλλεται σε ασθενείς με ηπατική ανεπάρκεια. 5.3 Προκλινικά δεδομένα για την ασφάλεια Σε προκλινικές μελέτες ασφάλειας, δόσεις που προκαλούν έκθεση συγκρίσιμη με αυτή του κλινικού θεραπευτικού εύρους προκάλεσαν μείωση στις παραμέτρους της ερυθράς σειράς των κυττάρων του αίματος (ερυθροκύτταρα, αιμοσφαιρίνη, αιματοκρίτης) και μεταβολές στην αιμοδυναμική των νεφρών (αύξηση της ουρίας αζώτου και της κρεατινίνης του αίματος), καθώς και αύξηση του καλίου ορού σε νορμοτασικά ζώα. Σε σκύλους παρατηρήθηκε νεφρική σωληναριακή διάταση και ατροφία. Βλάβη του γαστρικού βλεννογόνου (διάβρωση, έλκη ή φλεγμονή) επίσης παρατηρήθηκε σε αρουραίους και σκύλους. Αυτές οι φαρμακολογικά μεσολαβούμενες ανεπιθύμητες ενέργειες, γνωστές από προκλινικές μελέτες τόσο με αναστολείς ΜΕΑ αλλά και με ανταγωνιστές της αγγειοτενσίνης ΙΙ, αποφεύχθηκαν με από του στόματος συμπληρώματα άλατος. Και στα δύο είδη παρατηρήθηκε αυξημένη δραστηριότητα ρενίνης πλάσματος και υπερτροφία/ υπερπλασία των παρασπειραματικών κυττάρων του νεφρού. Αυτές οι αλλαγές, οι οποίες είναι επίσης αποτέλεσμα της κατηγορίας των αναστολέων ΜΕΑ και άλλων ανταγωνιστών της αγγειοτενσίνης ΙΙ, δε φαίνεται να έχουν κλινική σημασία. Δεν υπάρχει απόδειξη τερατογόνου δράσης, αλλά σε μελέτες με πειραματόζωα υπήρξαν μερικές ενδείξεις για πιθανό βλαπτικό δυναμικό του telmisartan στην μετεμβρυϊκή ανάπτυξη των απογόνων: χαμηλό βάρος σώματος, καθυστέρηση στο άνοιγμα των ματιών, υψηλότερη θνησιμότητα. Δεν υπήρξε καμία ένδειξη για δημιουργία μεταλλάξεως και σχετική μιτωτική δραστηριότητα σε in vitro μελέτες, καθώς και καμία ένδειξη καρκινογένεσης σε αρουραίους και ποντίκια. 6. ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ 6.1 Κατάλογος εκδόχων Ποβιδόνη, μεγλουμίνη, υδροξείδιο του νατρίου, σορβιτόλη, στεατικό μαγνήσιο 6.2 Ασυμβατότητες Δεν εφαρμόζεται. 6.3 Διάρκεια ζωής 4 χρόνια 6.4 Ιδιαίτερες προφυλάξεις κατά την φύλαξη του προϊόντος Φυλάσσεται στην αρχική συσκευασία για να προστατεύεται από την υγρασία 6.5 Φύση και συστατικά του περιέκτη 14 δισκία 28 δισκία 30 δισκία 56 δισκία 84 δισκία 90 δισκία 18

19 98 δισκία Κυψέλες Πολυαμιδίου/αλουμινίου/PVC 28 x 1 δισκία Πολυαμιδίου/αλουμινίου/PVC σε διάτρητο κυψέλης, μονάδων δόσης Μπορεί να μη κυκλοφορούν όλες οι συσκευασίες. 6.6 Οδηγίες χρήσης και χειρισμού Καμία ειδική υποχρέωση. 7. ΚΑΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΑΔΕΙΑΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ Boehringer Ingelheim International GmbH Binger Str. 173 D Ingelheim/Rhein Γερμανία 8. ΑΡΙΘΜΟΙ ΑΔΕΙΑΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ EU/1/98/090/001 (14 δισκία) EU/1/98/090/002 (28 δισκία) EU/1/98/090/003 (56 δισκία) EU/1/98/090/004 (98 δισκία) EU/1/98/090/013 (28 x 1 δισκία) EU/1/98/090/015 (84 δισκία) EU/1/98/090/017 (30 δισκία) EU/1/98/090/019 (90 δισκία) 9. ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΠΡΩΤΗΣ ΕΓΚΡΙΣΗΣ/ΑΝΑΝΕΩΣΗΣ ΤΗΣ ΑΔΕΙΑΣ Ημερομηνία πρώτης έγκρισης: 16 Δεκεμβρίου Ημερομηνία τελευταίας ανανέωσης: 21 Δεκεμβρίου ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ 19

20 1. ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟΥ ΠΡΟΪΟΝΤΟΣ Micardis 80 mg, δισκία 2. ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΣΟΤΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ Κάθε δισκίο περιέχει 80 mg telmisartan Για τα έκδοχα, βλ. παράγραφο ΦΑΡΜΑΚΟΤΕΧΝΙΚΗ ΜΟΡΦΗ Δισκίο. Λευκά, επιμήκη δισκία χαραγμένα με τον κωδικό αριθμό 52Η από τη μία όψη και με το λογότυπο της εταιρείας από την άλλη όψη. 4. ΚΛΙΝΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ 4.1 Θεραπευτικές ενδείξεις Θεραπεία της ιδιοπαθούς υπέρτασης. 4.2 Δοσολογία και τρόπος χορήγησης Ενήλικες: Η συνήθως δραστική δόση είναι 40 mg μια φορά την ημέρα. Μερικοί ασθενείς μπορεί να έχουν όφελος και με ημερήσια δόση 20 mg. Σε περιπτώσεις που δεν επιτυγχάνεται η επιθυμητή αρτηριακή πίεση, η δόση του telmisartan μπορεί να αυξηθεί μέχρι τη μέγιστη δόση των 80 mg την ημέρα. Εναλλακτικά, το telmisartan μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε συνδυασμό με θειαζιδικά διουρητικά όπως η υδροχλωροθειαζίδη η οποία έχει δείξει να έχει αθροιστική επίδραση στην πτώση της αρτηριακής πιέσεως όταν χορηγείται μαζί με telmisartan. Όταν εξετάζεται η αύξηση της δόσης θα πρέπει να θυμόμαστε ότι το μέγιστο αντιυπερτασικό αποτέλεσμα παρατηρείται γενικά τέσσερις έως οκτώ εβδομάδες μετά την έναρξη της θεραπείας (βλ. παράγραφο 5.1). Νεφρική ανεπάρκεια: δεν χρειάζεται ρύθμιση της δοσολογίας σε ασθενείς με ήπια ή μέτρια νεφρική ανεπάρκεια. Υπάρχει περιορισμένη εμπειρία για ασθενείς με σοβαρή νεφρική ανεπάρκεια ή σε αιμοδιάλυση. Σε αυτούς τους ασθενείς προτείνεται η χαμηλή αρχική δόση των 20 mg (βλ. παράγραφο 4.4). Ηπατική ανεπάρκεια: Σε ασθενείς με ήπια έως μέτρια ηπατική ανεπάρκεια η δόση δε θα πρέπει να υπερβαίνει τα 40 mg την ημέρα (βλ. παράγραφο 4.4). Ηλικιωμένοι ασθενείς: Δεν χρειάζεται τροποποίηση της δόσης. Παιδιά και έφηβοι: Η ασφάλεια και η αποτελεσματικότητα του Micardis δεν έχουν τεκμηριωθεί σε παιδιά και έφηβους έως 18 χρόνων. 4.3 Αντενδείξεις Υπερευαισθησία στη δραστική ουσία ή σε κάποιο από τα έκδοχα (βλ. παράγραφο 6.1). 20

21 Δεύτερο και τρίτο τρίμηνο της κυήσεως και γαλουχία (βλ. παράγραφο 4.6). Αποφρακτικές διαταραχές των χοληφόρων Βαριά ηπατική ανεπάρκεια 4.4 Ειδικές προειδοποιήσεις και ιδιαίτερες προφυλάξεις κατά τη χρήση Ηπατική ανεπάρκεια: To Micardis δεν θα πρέπει να χορηγείται σε ασθενείς με χολόσταση, με αποφρακτικές νόσους των χοληφόρων ή βαριά ηπατική ανεπάρκεια (βλ. παράγραφο 4.3) εφόσον το μεγαλύτερο μέρος του telmisartan αποβάλλεται με τη χολή. Αυτοί οι ασθενείς αναμένεται να έχουν μειωμένη ηπατική κάθαρση για το telmisartan. Το Micardis θα πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο με προσοχή σε ασθενείς με ήπια έως μέτρια ηπατική ανεπάρκεια. Νεφροαγγειακή υπέρταση: Υπάρχει αυξημένος κίνδυνος σοβαρής υπότασης και νεφρικής ανεπάρκειας σε ασθενείς με αμφοτερόπλευρη στένωση της νεφρικής αρτηρίας ή στένωση της αρτηρίας με μονήρη λειτουργικό νεφρό όταν αυτοί υποβάλλονται σε θεραπεία με φάρμακα του συστήματος ρενίνης- αγγειοτενσίνηςαλδοστερόνης. Νεφρική ανεπάρκεια και μεταμόσχευση νεφρού: Συστήνεται ο περιοδικός έλεγχος των επιπέδων του καλίου και της κρεατινίνης ορού όταν το Micardis χρησιμοποιείται σε ασθενείς με νεφρική ανεπάρκεια. Δεν υπάρχει εμπειρία σχετικά με χορήγηση του Micardis σε ασθενείς που υποβλήθηκαν πρόσφατα σε μεταμόσχευση νεφρού. Ενδοαγγειακή υποογκαιμία: Συμπτωματική υπόταση, ιδιαίτερα μετά την πρώτη δόση, μπορεί να εμφανιστεί σε ασθενείς με υποογκαιμία και/ή νατριοπενία, που οφείλεται σε έντονη διουρητική θεραπεία, διαιτητικό περιορισμό του άλατος, διάρροια ή έμετο. Τέτοιες καταστάσεις πρέπει να διορθωθούν πριν την χορήγηση του Micardis. Υποογκαιμία και/ή νατριοπενία θα πρέπει να διορθώνονται πριν τη χορήγηση του Micardis. Άλλες καταστάσεις με διέγερση του συστήματος ρενίνης- αγγειοτενσίνης- αλδοστερόνης: Σε ασθενείς που ο αγγειακός τόνος και η νεφρική λειτουργία εξαρτάται κυρίως από τη δραστηριότητα του συστήματος ρενίνης- αγγειοτενσίνης- αλδοστερόνης (όπως ασθενείς σε βαριά συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια ή υποκειμενική νεφρική νόσο, συμπεριλαμβανόμενης της στένωσης της νεφρικής αρτηρίας), θεραπεία με φάρμακα που επηρεάζουν αυτό το σύστημα έχει συσχετισθεί με οξεία υπόταση, υπεραζωθαιμία, ολιγουρία, ή σπάνια με οξεία νεφρική ανεπάρκεια. Πρωτοπαθής υπεραλδοστερονισμός: Οι ασθενείς με πρωτοπαθή υπεραλδοστερονισμό γενικά δεν ανταποκρίνονται σε αντιυπερτασικά φάρμακα που δρουν μέσω αναστολής του συστήματος ρενίνης-αγγειοτενσίνης. Ως εκ τούτου η χρήση του telmisartan δεν συνίσταται. Αορτική και μιτροειδής βαλβιδική στένωση, Υπερτροφική αποφρακτική καρδιομυοπάθεια: Όπως και με άλλους αγγειοδιασταλτικούς παράγοντες, συστήνεται ιδιαίτερη προσοχή σε ασθενείς που πάσχουν από αορτική ή μιτροειδική βαλβιδική στένωση, ή υπερτροφική αποφρακτική καρδιομυοπάθεια. Διαταραχή των ηλεκτρολυτών: Υπερκαλιαιμία: Κατά την διάρκεια θεραπείας με άλλα φάρμακα που επιδρούν στο σύστημα ρενίνης- αγγειοτενσίνηςαλδοστερόνης είναι δυνατό να αναπτυχθεί υπερκαλιαιμία ιδίως παρουσία νεφρικής βλάβης και/ή καρδιακής ανεπάρκειας και σακχαρώδη διαβήτη. Συνιστάται κατάλληλη παρακολούθηση των επιπέδων καλίου του ορού σε ασθενείς υψηλού κινδύνου. Σύμφωνα με την εμπειρία από άλλα φάρμακα που επιδρούν στο σύστημα ρενίνης-αγγειοτενσίνης, η συγχορήγηση καλιοσυντηρητικών διουρητικών, συμπληρωμάτων καλίου, υποκαταστάτων άλατος που περιέχουν κάλιο ή άλλων φαρμάκων που μπορεί να αυξήσουν τα επίπεδα καλίου (ηπαρίνη, κλπ.), 21