Χρήστος Κηπουρός Η υποψηφιότητα της Πομάκισσας Θράκη 2006,

Transcript

1 1

2 Η υποψηφιότητα της Πομάκισσας Έκφραση ισότιμης συνύπαρξης ή βορά στον Κεμαλισμό; Copyright 2006, Χρήστος Κηπουρός Μαυρομιχάλη 13 Διδυμότειχο Εικόνα εξώφυλλου: Η γιαγιά της Γιολάν, Πετρόλοφος Έβρου, Πηγή: Ηλεκτρονικό αρχείο Γρηγόρη Αζορίδη, Εικόνα εξώφυλλου, Εικ. Οπισθόφυλλου: Η Γιολάν, Πομακοπούλα, Πηγή: ο. π., Η λήψη των φωτογραφιών έγινε από τον ορειβάτη φωτογράφο της φύσης Γρηγόρη Αζορίδη. {Ορεστιάδα, Κωνσταντινουπόλεως 179, τηλ }. Εκφράζονται οι θερμές ευχαριστίες του συγγραφέα για την ευγενική του προσφορά. Θράκη Μάιος 2006, Εικόνα Οπισθόφυλλου, 2

3 Η υποψηφιότητα της Πομάκισσας Έκφραση ισότιμης συνύπαρξης ή βορά στον Κεμαλισμό; «Αφιερώνεται στη Γιολάν και σε όλα τα Πομακόπουλα της Θράκης, με τη βάσιμη ελπίδα ότι όταν φτάσουν στην ηλικία μου, θα έχουν επαναπομακοποιηθεί όλοι οι Πομάκοι της περιοχής» Του Πρώην Βουλευτή Χρήστου Κηπουρού Κάνουν μεγάλο λάθος αυτοί οι οποίοι με το αιτιολογικό ότι είναι μουσουλμάνα, επιτίθενται στο ΠΑΣΟΚ που υπέδειξε σαν υποψήφια υπερνομάρχισα στη διευρυμένη Νομαρχιακή αυτοδιοίκηση Δράμας, Καβάλας και Ξάνθης, την κυρία Γκιούλ Καραχασάν. Όπως επίσης κάνουν μεγάλο λάθος εκείνοι που διαγιγνώσκουν κάποιο τουρκικό ή ακόμη και κεμαλικό προφίλ σε μια κατά τα άλλα, χωρίς ιδιαίτερη μέχρι στιγμής, κοινωνική παρουσία -λόγω άλλωστε και της νεαρής ηλικίας της- Θρακιώτισσα Πομάκισσα από τη Γλαύκη Ξάνθης που δικηγορεί στην ίδια αυτή πόλη. Κατά τη γνώμη μου, τόσο οι μεν όσο οι δε, είναι μια μεγάλη θλίψη. Αν τα επιχειρήματα των πρώτων μπάζουν από πολλές μεριές και κυρίως δε απέναντι στις στοιχειώδεις κλασσικές Ευρωπαϊκές αρχές και αξίες -πόσο μάλλον, απέναντι στον ήδη αναγκαίο εμπλουτισμό που απαιτούν, αφού πρόσφατα σε χώρες της Γηραιάς Ηπείρου και πάλι αποδείχτηκε η ανεπάρκειά τους- οι δεύτεροι κινδυνεύουν να αποδειχθούν, εκτός όλων των άλλων, και μεγάλοι υποκριτές. Γιατί; Διότι οι μέχρι σήμερα αρεστοί τους, και κάθε χρώματος αιρετοί Χριστιανοί της Νομαρχιακής αυτοδιοίκησης της Θράκης, δεν έκρυψαν και ποτέ τις κεμαλικές τους προτιμήσεις. Διότι, που τους χάνει κανείς που τους βρίσκει. Στην Αδριανούπολη. Όσο τώρα για το εάν προεκλογικά η τουρκική τηλεόραση ή το Τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής, όπως το συνηθίζουν άλλωστε από παλιά, υποδείξουν τη συγκεκριμένη υποψηφιότητα, έχω να αντιτείνω το εξής: Μα μήπως δεν το έχουν κάνει και δεν θα το κάνουν επίσης και για τους επιλεγμένους από τη γείτονα, Χριστιανούς υποψηφίους; Ή μήπως είναι εκτός πραγματικότητας ότι οι τελευταίοι φέρονται ως ζήτουλες χρισμάτων; Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που ο Γιώργος Παπανδρέου ή οι περί αυτόν συγγενείς ή συνεργάτες, υποδεικνύουν αν δεν επιλέγουν μια άγνωστη ως επικεφαλής ψηφοδελτίου. Το ίδιο έγινε με τις Ευρωεκλογές, χωρίς βέβαια να δικαιωθούν. Ελπίζω να μη συμβεί κάτι ανάλογο και εδώ. Στην περίπτωση βέβαια που κερδίσει το ΠΑΣΟΚ την εν λόγω διευρυμένη Νομαρχιακή αυτοδιοίκηση Δράμας, Καβάλας και Ξάνθης. Επίσης οφείλω να πω ότι ναι μεν η Πομάκισσα Γκιούλ Καραχασάν είναι συμπαθής τόσο ως άφθαρτη αλλά και για την καταγωγή της, όμως έχω να πω δυο επιπλέον λόγια για την αρχιτεκτονική και τη Δημοκρατικότητα των επιλογών αυτού του τύπου. 3

4 Καταρχήν υπάρχουν δυο μέτρα και σταθμά. Στο Δήμο Μαρώνειας στήθηκαν κάλπες για το ποιος θα είναι ο υποψήφιος Δήμαρχος, προφανώς λόγω ιστορικότητας του Δήμου. Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και σε μια τουλάχιστον από τις τρεις διευρυμένες της χώρας. Αντί αυτού επιλέγει ο επικεφαλής του κόμματος ή συμφωνεί με τις υποδείξεις που κάνουν οι περί αυτόν, όπως έγινε στη συγκεκριμένη περίπτωση, χωρίς διαδικασία. Ένας λόγος που συμβαίνει αυτό είναι γιατί αυτά στη χώρα μας θεωρούνται ψιλά γράμματα. Αφού ακόμη και στην περίπτωση που γίνονταν προκριματική εκλογή, την τοπική κομματική εξουσία τη νέμονται κάποιες ομάδες. Οι οποίες προς μεν τα πάνω είναι αυλή, προς δε τα κάτω φεουδαρχία. Ένας άλλος λόγος σχετίζεται με τον επικεφαλής. Όντας ο Γιώργος Παπανδρέου, φορέας ενός κληρονομικού και πατροπαράδοτου, θα έλεγα, μοντέλου, που για αυτό ακριβώς συνιστά αντιδημοκρατικό και άδικο πολιτικό δίκαιο, μάλλον δεν θα πρέπει να πιστεύει πολύ στη Δημοκρατική διαδικασία, αν όχι και στην ίδια τη Δημοκρατία. Μπορεί να ακούγεται λίγο σκληρό, όμως ούτε και από την άλλη, μπορούν οι οικογενειακές επιχειρήσεις εξουσίας να ευαγγελίζονται τη Δημοκρατία. Όπως το ίδιο συμβαίνει με όλους όσοι ανήκουν στην ίδια κατηγορία ή σε παρόμοιες μορφές της. Είτε πρόκειται για εν ενεργεία υπουργούς είτε πρωθυπουργούς. Τρεις γαλαζοαίματοι γαλάζιοι και πράσινοι, στο ανώτατο επίπεδο. Και όχι μόνον αυτό. Η απουσία ισχυρής πολιτικής και Δημοκρατικής παιδείας, καθιστά τους Ελληνικούς θεσμούς ευάλωτους απέναντι στο γειτονικό κεμαλισμό ο οποίος δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τον συναντά κανείς από δεκαετίας τουλάχιστον, να είναι διάχυτος. Από τις εκπομπές της Αθηναϊκής τηλεόρασης μέχρι τον τύπο της πρωτεύουσας και έως τους κυβερνητικούς κυρίως πολιτικούς θεσμούς. Πόσο μάλλον στο Θρακικό χώρο. Πολλοί θα αντιτείνουν, και δικαίως, ότι και οι μη γαλαζοαίματοι πρωθυπουργοί, δεν ήταν ό,τι το καλύτερο. Τους είδαμε και αυτούς, θα πουν. Στο ερώτημα αυτό έχω να απαντήσω ότι ναι μεν οι δυο πρώην, στους οποίους αναφέρονται, δεν ήταν αμιγώς τέτοιοι, αλλά το κοινό είναι ότι τους ανέβασαν στους πρωθυπουργικούς θώκους, μη θεσμικά κέντρα. Τα Μέσα που έλεγα, και ιδίως τα εξ αυτών «Δημοκρατικά». Αυτό συνέβη σε αμφότερες τις περιπτώσεις, για να μην αδικήσουμε και κανέναν. Τόσο το 89 όσο και το 96. Με άλλα λόγια αυτοί οι οποίοι γίνονται πρωθυπουργοί είτε είναι απευθείας γαλαζοαίματοι πολιτικά είτε είναι πρίγκιπες τηλεοπτικά. Σε άλλες χώρες τουλάχιστον έχουν φοιτήσει από πριν και σε πανεπιστημιακές σχολές σχετικές με το αντικείμενο της Δημόσιας διοίκησης και σε παραγωγικές πανεπιστημιακές σχολές κρατικών αξιωματούχων. Ας μην επεκταθώ. Απλά να επισημάνω ότι οι αντίστοιχοι σε εμάς εδώ, μαθαίνουν μπαρμπέρηδες στου κασίδη το κεφάλι. Τόσο οι υπουργοί όσο οι προϊστάμενοί τους. Απέναντι σε αυτά το να κάνει κανείς βουτιές στο Θρακικό πολιτικό πέλαγος, είναι όντως σαν να αναζητεί ψύλλους στα άχυρα. Η λύση στο πρόβλημα προφανώς και δεν είναι ο αποκλεισμός μειονοτικών υποψηφίων. Είναι το ηθικό και πολιτισμικό αντίκρισμα που οφείλει να διακρίνει την πολιτική στο μειονοτικό. Η οποία, πέραν της βασάνου που οφείλει να υφίσταται ακόμη και ως προς τις εμπλουτισμένες, που έλεγα, ευρωπαϊκές αρχές και αξίες, οφείλει επίσης, πριν μάλιστα από τα άλλα, να αναδείξει την Πομακικότητα 4

5 των Πομάκων. Και σε αυτό κανείς εκ της τριπλέτας, που ανέφερα λίγο πριν, αλλά και οι περί αυτήν υπόλοιποι, έδωσαν ποτέ, μικρό έστω δείγμα γραφής. Μία μόνο φορά το Μάιο του 2001, ο σημερινός πρωθυπουργός και τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά για μια μόνο μέρα και μια μόνο δήλωση, όταν χρησιμοποίησε πληθυντικό αριθμό, μιλώντας για μειονότητες. Όλο το υπόλοιπο διάστημα όλοι τους, κάνουν το εντελώς αντίθετο, με πρώτο διδάξαντα το νυν αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όσο τώρα για την εφαρμογή του κοινού προτύπου συμπεριφοράς, αυτό το υλοποιούν στη Θράκη οι άνθρωποι που έχουν. Οι κάθε βαθμίδας θεσμικοί Θράκες. Και όχι μόνο οι εκ των κυβερνητικών κομμάτων. Το ίδιο γίνεται και με την ελάσσονα αντιπολίτευση. Αυτό είναι το πρόβλημα της Θράκης. Σαφώς και δεν είναι το να πει η κυρία Καραχασάν, ότι είναι Ελληνίδα και μουσουλμάνα. Όταν το άκουσα να το υποδεικνύει κάποιος υπουργός, γέλασα. Πέραν όλων των άλλων, θύμιζε και τεστ εθνικοφροσύνης. Άλλο αυτό και άλλο να δεχθεί την Πομακική καταγωγή της. Αν πει ότι είναι Πομάκισσα, εγώ δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να την ψηφίσω. Όπως θα έκανα απέναντι σε μια Δημοκρατική Τούρκισσα, από τις μειονότητες της Θράκης. Όπως επίσης θα ψήφιζα έναν Τούρκο, σαν τον πολιτικό πρόσφυγα γιατρό Χακί Ατσικαλίν στην Κομοτηνή, που άλλωστε είχα προτείνει στον ομώνυμο Δήμο να τον κάνει δημότη του. Σαφώς και θα ξεπερνούσα ακόμη και το ζήτημα του χρίσματος, το οποίο κάθε λογικός άνθρωπος, οφείλει να μη το δέχεται, αφού αν είναι κάτι είναι ένα κομματικό καπέλο εις βάρος της κοινωνίας. Αυτό που θα μετρούσε κυρίως στην επιλογή μου θα ήταν η Δημοκρατική και η πολιτισμική ταυτότητα. Ειδικά δε ως προς τους Πομάκους, από εικοσαετίας και πλέον, δεν κρύβω τα αισθήματα φιλίας και σεβασμού στον πολύμορφα καταπιεσμένο λαό τους, που τον αισθάνομαι ως αδελφικό λαό. Μια αρχαία και για αυτό μια βιολογική τριανταφυλλιά της Θράκης -όπως την είπα- που παρά τις αμέτρητες απόπειρες γενετικής τροποποίησης που της γίνονται, εκείνη επί δεκάδες αιώνες, συνεχίζει να βγάζει ρόδα που μυρίζουν όμορφα {1}. Δεν ισχυρίζομαι βέβαια ότι τα διάβασε όλα αυτά ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ούτε και ότι είδε στο διαδίκτυο επίσης το κείμενο μου για τον Πομακικό δρόμο των ρόδων, και κατέληξε στη Γκιούλ, που στα τουρκικά επίσης σημαίνει το τριαντάφυλλο. Προφανώς πρόκειται για σύμπτωση. Απλά εγώ το συνδύασα με αυτό που με είπε φίλος γιατρός από την Ξάνθη, ότι κάποιοι Πομάκοι άρχισαν να δίνουν στα παιδιά τους ονόματα Λατινικά και ότι αυτό είναι είδος αποτουρκοποίησης. Η οποία παίρνει και θα συνεχίζει να παίρνει διάφορες μορφές, όσο και να εναντιώνεται ο γειτονικός κεμαλισμός, και όσο να τον σιγοντάρουν οι εν Αθήναις και οι εν Θράκη φίλοι του, αποσύροντας μεταξύ των άλλων από το ούτως ή άλλως φτωχό πολιτικό τους λεξιλόγιο, τη λέξη, Πομάκοι. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και να ζητούν από πάνω και τα ρέστα ενώ είναι οι ίδιοι οι οποίοι στο όνομα της πολυπολιτισμικότητας, την καταργούν, αποσιωπώντας τη Θρακική Πομακική πολιτισμική συνιστώσα της. Αυτή η πολιτική είναι γκιούλμπαξες. Οι αντιπολιτευόμενοι λένε ναι στη Γκιούλ, ναι και στο Γκιούλ, τον Αμπτουλάχ. Κυβερνώντες λένε όχι στη Γκιούλ αλλά ναι στο Γκιούλ. Λες και δεν υπάρχει η εκδοχή, ναι στη Γκιούλ και όχι στο Γκιούλ. Ναι στην πολυπολιτισμικότητα, αλλά όχι στο ρατσιστικό φασισμό. Με άλλα λόγια, ούτε εθνικισμός ούτε κεμαλισμός αλλά Δημοκρατία. Και καταρχήν στη γείτονα. 5

6 Στο κείμενο «Οι συγγενείς μου, οι Πομάκοι» {1} λέω ότι ενώ οι βραχογραφίες του Γονικού Έβρου, του 1100 π.χ. με τις σκηνές προσευχής σε σχήμα σταυρού, συνηγορούν ότι οι Πομάκισσες γυναίκες, πολλούς αιώνες προτού εκχριστιανιστούν, σταυρώνουν το ψωμί και ενώ αυτό αποτελεί μια ακόμη ένδειξη αυτοχθονίας αυτού του λαού, άλλοι πράττουν τα αντίθετα. Γιατί το ζήτημα είναι κατά πόσο πολιτικά και πολιτισμικά συγγενείς τους θεωρεί ο Γιώργος Παπανδρέου. Ναι μεν συνέβαλλε θετικά στο να μπαίνουν τα παιδιά των μειονοτήτων με ποσόστωση στα πανεπιστήμια, όμως τα περί αυτοπροσδιορισμού που έλεγε παλιότερα, ήταν πράσινο φως για τον εκτουρκισμό των Πομάκων. Ο οποίος εκτουρκισμός είναι η πρώτη και κύρια επιδίωξη του Κεμαλισμού στη Θράκη και που μέχρι και σε Ισλαμισμό μετατρέπεται, φορώντας ανάλογο μανδύα, ώστε να προσπορισθεί οφέλη. Αυτό μήπως δεν έκανε και στον Εχίνο με τα επεισόδια στο τέμενος πριν από δυο χρόνια; Αν εγώ έχω δίκαιο στη συλλογιστική μου, τότε η κυρία Γκιούλ Καραχασάν, είναι μια Ιφιγένεια των Πομάκων που το πολιτικό κόμμα της, το ΠΑΣΟΚ, την προσφέρει ως βορά στο γειτονικό κεμαλισμό ώστε ο τελευταίος να ολοκληρώσει μια ακόμη πράξη της πολιτισμικής γενοκτονίας στον Πομακικό χώρο, την οποία ήδη άρχισε διαμέσου δηλώσεων Τούρκων ότι είναι Τούρκισσα. Όσο για την αντιπολίτευση, απλά κάποια κουτάκια στο χάρτη θα τα βάψει πράσινα, αντί για μαύρα. Δεν θα έλεγα βέβαια το ίδιο αν ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πρόβαλλε κατά την ανακοίνωση των ονομάτων ή έστω και τώρα, αλλά και αργότερα, την Πομακικότητα της υποψήφιας. Ο ίδιος. Όχι βέβαια δια των πληρεξουσίων του Μέσων με τα γνωστά κουτοπόνηρα πλασαρίσματα, τα οποία ήδη γίνονται. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Να πρόκειται για μια απλή υποστηρικτική κίνηση. Η υποψηφιότητα αυτή να εξυπηρετήσει την εξασφάλιση της ισότιμης διανομής εκ μέρους της Τουρκίας. Τουτέστιν τη διαιώνιση του έως τώρα νομαρχιακού και δημαρχιακού μοντέλου. Να ξαναβαφτούν πράσινα τα κουτάκια του Νομού Έβρου και της Ροδόπης καθώς και του Δήμου της Κομοτηνής, και μπλε τα υπόλοιπα. Ο Δήμος της Ξάνθης, και η μεγάλη διευρυμένη. Και εάν ακόμη η αντιπολίτευση δεν είχε μπει στα βαθιά, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους γείτονες. Εκεί ακόμη από τη στιγμή που ανακοινώθηκαν τα ονόματα, αν όχι από πολύ πριν, έχουν συσχετίσει την υπόθεση με την παροιμία «με ένα σμπάρο δυο τρυγόνες». Η μια είναι η πολιτική Θράκη. Η άλλη είναι η Ανατολική Μακεδονία. Και φυσικά δεν βιάζονται. Ούτε είναι ανιστόρητοι. Ξέρουν καλά ότι ο Αθηναϊκός και Θρακικός Ελλαδικός κομματικός ανταγωνισμός του 21ου αιώνα κινείται -τηρουμένων βέβαια των αναλογιών- στα μέτρα της εποχής του 14ου. Του Κατακουζηνού και του Ανδρόνικου του Τρίτου, όταν ο ένας δώριζε την κορούλα του στον 60ετή σουλτάνο Ορχάν, επειδή στον ίδιο είχε κάνει με την δική του και ο άλλος. Όσο τώρα, για το γιατί και «η Θράκη δεν πεθαίνει ποτέ», ας όψεται η αχείλια πτέρνα της τουρκικής πολιτικής. Το απροσμέτρητο ταμάχι της. Επίσης ο αυτόχθων Θρακικός λαός των Πομάκων. Εννοείται βέβαια και οι υπόλοιποι Θράκες, παρά τις εκλογικεύσεις τους ως προς τους εκπροσώπους τους, οι οποίες αναπαράγουν το χθεσινό όσο και σημερινό μοντέλο. Το λέω γιατί αν ήταν να περιμένουμε τους θεσμικούς Θράκες να κάνουν κάτι, τότε ζήτω που καήκαμε. Σημ. {1}, Χρήστος Κηπουρός, Pomaki, Πομάκοι, Pomaks, Pomatski, Pomaklar, βλ. ιστοσελίδα Δ.Π.Θ. 6

7 7