40 χρόνια μετά. Μαζικός αγώνας κόντρα στις αντιδραστικές λύσεις που το σύστημα ετοιμάζει Σε φάση συσσώρευσης και ανακύκλωσης

Transcript

1 δεκαπενθήμερη εφημερίδα του Κ.Ο. του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (μαρξιστικού-λενινιστικού) χρόνος 31ος φ Ο λαός συνεχίζει τον αγώνα ενάντια στους ιμπεριαλιστές και τις κυβερνήσεις τους για Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία 40 χρόνια μετά Να αντισταθούμε στην τρομοκρατία του «χαμένου εξαμήνου»! Πάλη ενάντια στο νόμο-πλαίσιο και τις κατευθύνσεις του! Στο ερώτημα «ποιος καταστρέφει το μέλλον των παιδιών», ας μας επιτρέψουν οι θρηνούντες που κόπτονται για τα εξάμηνά μας, να έχουμε διαφορετική γνώμη. Γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ποιοι είναι αυτοί που έχουν τσακίσει τις οικογένειες μας και έχουν κάνει αδύνατο για τους περισσότερους να μπορούν να σπουδάζουν, όπως ξέρουμε εξίσου καλά ποιοι θέλουν να πληρώνουμε δίδακτρα και βιβλία, να μην έχουμε σίτιση και στέγαση, να διαγραφόμαστε. σελ. 15 σελίδες Η διπλωματία και τα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια με πρόσχημα το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν Το χάσμα λαού-ιμπεριαλισμού δεν γεφυρώνεται! Μαζικός αγώνας κόντρα στις αντιδραστικές λύσεις που το σύστημα ετοιμάζει Σε φάση συσσώρευσης και ανακύκλωσης των αδιεξόδων του βρίσκεται το πολιτικό σύστημα, που δείχνει και πάλι να πιάνει τα όρια του, να εξαντλεί τις αντοχές του, στην χωρίς τέλος κούρσα λεηλασίας της χώρας και συντριβής των εργατικών-λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Αυτό είναι το κύριο ζήτημα πίσω από τη δημόσια συζήτηση για το «χάσμα» κυβέρνησης-τρόικας και όλες τις σχετικές αναβολές και «καθυστερήσεις» στην ανακοίνωση των νέων μέτρων όσον αφορά τη συνέχιση του «προγράμματος». - Οι ιμπεριαλιστές απαιτούν την χωρίς ανάσα συνέχιση της βάρβαρης επίθεσης. Χιλιάδες απολύσεις, διαθεσιμότητες, διάλυση σε ό,τι απέμεινε σε δωρεάν υγεία και παιδεία, μαζικές κατασχέσεις σπιτιών με απελευθέρωση των πλειστηριασμών, ακό - μα πιο βαθύ φορολογικό μαχαίρι στο λαό και τα μικρομεσαία στρώματα που θα αποτυπωθεί στον προϋπολογισμό και στο νόμο για τα ακίνητα, κλείσιμο ουσιαστικά για ΕΛΒΟ, ΛΑΡΚΟ, ΕΑΣ, είναι τα ζητούμενα για το αμέσως επόμενο διάστημα. συνέχεια σελ. 2 Η εσπευσμένη άφιξη την περασμένη Παρασκευή στη Γενεύη πολλών υπουργών Εξωτερικών είχε αφήσει να φανεί ότι επίκειται η επίτευξη μιας συμφωνίας, ωστόσο οι απαιτήσεις για «περαιτέρω διευκρινίσεις επί ορισμένων θεμάτων» που προέβαλε ο γάλλος ΥΠΕΞ, Φαμπιούς, εμπόδισαν να υπάρξει μια τέτοια κατάληξη. σελ. 16 Τα «δύο άκρα», το εξής ένα ιατυπώθηκε σειρά απόψεων και ερμηνειών από διάφορες πλευρές και οι οποίες μπορούν να συνοψισθούν σε δύο βασικές εκδοχές. Η μια αποδίδει το έγκλημα σε κύκλους που συνδέονται με το σύστημα (εντός ή και εκτός Ελλάδας) και η άλλη το αποδίδει σε ομάδα του λεγόμενου «αντάρτικου πό - λης». Τώρα το πόσο στεγανά διαχωρισμένες είναι αυτές οι δυο εκδοχές είναι ένα σοβαρό πολιτικό ζήτημα σελ

2 2 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Το χάσμα λαού-ιμπεριαλισμού δεν γεφυρώνεται! Μαζικός αγώνας κόντρα στις αντιδραστικές λύσεις που το σύστημα ετοιμάζει Συνέχεια από τη σελ. 1 - Το κυβερνητικό κέντρο Σαμαρά-Βενιζέλου, με τις κατασκευές για το «πρωτογενές πλεόνασμα» και τις λοιπές «επιτυχίες», επιχειρεί να ανταποκριθεί στους απαιτούμενους από την τρόικα καταιγιστικούς ρυθμούς της επίθεσης αλλά, όπως φαίνεται από τις μαζικές διαμαρτυρίες εντός της ΝΔ και την προϊούσα διάλυση του ΠΑΣΟΚ, δεν διαθέτει την απαιτούμενη συνοχή και συγκρότηση για να τα καταφέρει. Οι διαμαρτυρίες αυτές και η οριακή κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ δεν αντανακλούν τίποτε άλλο παρά τους φόβους από τη λαϊκή αγανάχτηση που, αν και «ασύνταχτη», είναι διάχυτη και εκρηκτική ενώ ταυτόχρονα είναι φανερό ότι με τα νέα μέτρα θα κοπούν και τα τελευταία ίχνη δεσμών των δύο αυτών κομμάτων με τα πάλαι ποτέ μικρομεσαία στρώματα. Το ερώτημα της «επόμενης ημέρας» (που είναι πια πολύ κοντά), από πολιτική άποψη, γίνεται πια εξαιρετικά δραματικό και για τα δύο αυτά κόμματα του συστήματος. Αυτή είναι και η μόνη πραγματική πολιτική διάσταση που απηχείται στις ντόπιες ενστάσεις που επιζητούν «κατανόηση» και βοήθειες από τους προστάτες τους. -Ωστόσο η τρόικα, δηλαδή οι ιμπεριαλιστές, δεν δείχνουν και δεν θα δείξουν καμιά «κατανόηση» απέναντι στους υποτελείς τους. Συνεχίζουν και θα συνεχίσουν να απαιτούν σαρωτικούς ρυθμούς στην επίθεση τους οποίους έχουν και τους όρους να τους επιβάλλουν, όταν «απέναντί» τους έχουν την «διαπραγμάτευση» του Σαμαρά ή σε μια επόμενη φάση τις -ολοένα περισσότερο προσαρμοζόμενες στην κυριαρχία τους- «απαιτήσεις Τσίπρα». Προφανώς, οι ιμπεριαλιστές μετρούν με τα δικά τους μέτρα το «μέγεθος Ελλάδα», στο φόντο μιας οξυνόμενης και παρατεινόμενης παγκόσμιας κρίσης. Έχουν κάνει τους λογαριασμούς τους οικονομικούς και πολιτικούς- και έχουν αποφασίσει να διαρπάξουν τον πλούτο της χώρας και να την καταβυθίσουν εργασιακά και κοινωνικά χωρίς ορατό όριο, όσο δεν προκύπτουν άλλα ανησυχητικά για αυτούς κινηματικά και πολιτικά μεγέθη στη χώρα ή στην περιοχή. Ο ιστορικός αστικός «ρεαλισμός» Εξάλλου, σε αυτή τη στρατηγική της καταστροφής -που εμπλέκεται και αλληλοτροφοδοτείται με τους κρίσιμους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς τους στην περιοχήείναι, έστω και με «βαριά καρδιά», σύμφωνα και τα ντόπια μεγάλα τζάκια. Μπορεί, σε προηγούμενα χρόνια, να ήλπιζαν σε άλλα μεγαλεία και ρόλους στα Βαλκάνια, στη Μ. Ανατολή και όπου αλλού. Η έστω να περίμεναν πως εντός της χώρας θα συνεχίσουν τα «μεγάλα έργα» και τα κάθε λογής «μεγάλα πακέτα και δάνεια», ώστε να θησαυρίζουν με αμείωτους ρυθμούς οι μεταπράτες, οι κομπραδόροι και οι μεγαλομιζαδόροιεθνικοί εργολάβοι! Όμως, το ερώτημα για όλους αυτούς που συνιστούν σήμερα την άρχουσα τάξη της χώρας, είναι πολύ απλό: Μπορούν να κάνουν αλλιώς από το να συμμορφωθούν ελπίζοντας στη διάσωση τους; Έχουν οικονομικούς, πολιτικούς, στρατιωτικούς (λέμε τώρα ) όρους, για να αναπτύξουν και να διεκδικήσουν άλλη υπόσταση και ρόλο στο πόλεμο όλων εναντίον όλων που εξελίσσεται στα πλαίσια της κρίσης; Επειδή, λοιπόν, καλύτερα από όλους οι ίδιοι γνωρίζουν πού βασίζονται οι τράπεζες «τους», ποια είναι και πού στηρίζεται η «παραγωγή τους», ποιος δίνει δουλειές και ελέγχει τον εμπορικό «στόλο τους», από ποιες ταξιδιωτικές οδηγίες μπορεί να τιναχτεί στον αέρα η «βιομηχανία του τουρισμού τους», ποιος ελέγχει το (νατοϊκό) στρατό «τους», τα σύνορα και τα ενδεχόμενα «θερμών επεισοδίων» μέσα και γύρω από τη χώρα, και πολλά άλλα, στο παραπάνω ρητορικό ερώτημα απαντούν με τον «ιστορικό ρεαλισμό» της υποτέλειας που χαρακτηρίζει την τάξη τους: Τα συμφέροντα μας είναι αναπόσπαστο κομμάτι των επιδιώξεων των ιμπεριαλιστών της Δύσης. Σε αυτούς ανήκουμε, στο δικό τους πλαίσιο πορευόμαστε, «βλέποντας και κάνοντας». Αυτό σημαίνει πως, ειδικά στις παρούσες εκρηκτικές συνθήκες, ο «εχθρός λαός» μόνο να «πατάσσεται» επιτρέπεται. Η άλλη εκδοχή, του ΣΥΡΙΖΑ, να χρησιμοποιηθεί δηλαδή ο λαός ως «διαπραγματευτικό χαρτί», για να κερδηθούν αμβλύνσεις από τους ιμπεριαλιστές, είναι προφανώς και εύλογα εκτός συζήτησης για μια τέτοια τάξη. Αυτό βασικά «διευκρίνισε» ο Σαμαράς στον Τσίπρα -αλλά και προς κάθε κατεύθυνση εντός του συστήματος- στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή. Είναι, βέβαια, ένα άλλο ζήτημα, αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όντως διακατέχεται από τέτοιες «αφέλειες» ή αυτές είναι το τελευταίο που της έχει μείνει, για να εμφανίζει στο σχέδιο της και «έναν κάποιο ρόλο» για το λαό Μπροστά σε νέες επεμβάσεις στο πολιτικό σύστημα Οι διαμαρτυρίες αυτές και η οριακή κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ δεν αντανακλούν τίποτε άλλο παρά τους φόβους από τη λαϊκή αγανάχτηση που, αν και «ασύνταχτη», είναι διάχυτη και εκρηκτική ενώ ταυτόχρονα είναι φανερό ότι με τα νέα μέτρα θα κοπούν και τα τελευταία ίχνη δεσμών των δύο αυτών κομμάτων με τα πάλαι ποτέ μικρομεσαία στρώματα. Το ερώτημα της «επόμενης ημέρας» (που είναι πια πολύ κοντά), από πολιτική άποψη, γίνεται πια εξαιρετικά δραματικό και για τα δύο αυτά κόμματα του συστήματος. Αυτή είναι και η μόνη πραγματική πολιτική διάσταση που απηχείται στις ντόπιες ενστάσεις που επιζητούν «κατανόηση» και βοήθειες από τους προστάτες τους. Με βάση όλα αυτά, έχει περάσει πια ο καιρός που η αναπαραγωγή και η ανανέωση του αστικού πολιτικού σκηνικού και οι κυβερνητικές λύσεις γίνονταν με ένα σχετικά ομαλό κοινοβουλευτικό τρόπο. Στην περίπτωση της κυβέρνησης Παπαδήμου, ζήσαμε μια ανοιχτή έξωθεν παρέμβαση, για να «φυτευτεί» ένας πρωθυπουργός και να δοθεί συνέχεια στην επίθεση. Αυτή η συνέχεια της επίθεσης είναι η «ομαλότητα» ενώ «ανωμαλία» είναι η καθυστέρηση της, η ανακοπή της. Μέτρα προς την ίδια κατεύθυνση πάρθηκαν και με την «υπηρεσιακή» κυβέρνηση Πικραμένου, για να αντιμετωπιστεί το ενδεχόμενο μιας παρόμοιας «ανωμαλίας». Τώρα, σε όλους τους τόνους, μέσω της τρόικας, οι ιμπεριαλιστές ξεκαθαρίζουν και πάλι πως, πάνω από όλα, πρέπει να συνεχιστεί κλιμακούμενη η ίδια πολιτική και αυτό είναι η βάση πάνω στην οποία θα πρέπει να διαμορφωθούν οι πολιτικές λύσεις. Αναζητούν δηλαδή την ανανέωση-διεύρυνση της κυβερνητικής πλειοψηφίας εντός της παρούσας Βουλής -μιας και οι εκλογές περισσότερο θα περιπλέξουν μάλλον τα ζητήματα για το σύστημα- και με κάθε πιθανό συνδυασμό! Οι παρεμβάσεις από τη Die Welt ως την Μπακογιάννη είναι αρκετά ωμές και λειτουργούν καταρχήν ως εκβιασμός προς τον Σαμαρά αλλά δεν είναι μόνο εκβιασμός! Από την άλλη, και όπως ήδη αναφέραμε, οι κυβερνητικές ενστάσεις απηχούν ένα πραγματικό πρόβλημα των δύο κυβερνητικών κομμάτων, σχετικά με το αν μπορούν πράγματι να περάσουν όλα τα απαιτούμενα μέτρα. Πρόβλημα που ήδη εκφράστηκε ανοιχτά με την εκ νέου ελάττωση της κυβερνητικής πλειοψηφίας και τους τριγμούς που επανήλθαν μετά την συζήτηση για την πρόταση μομφής. Και βέβαια τα κυβερνητικά κόμματα γνωρίζουν πως, σε λίγους μήνες, έχουν να αντιμετωπίσουν τις διπλές εκλογές για τις οποίες έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν πολύ σοβαρά. Μια ιδιαίτερη παράμετρος του αδιεξόδου είναι η ίδια η Χ.Α., με την οποία το σύστημα αντιμετωπίζει μια οξεία αντίφαση: Ενώ πρόκειται για σπλάχνο από τα (μαύρα) σπλάχνα του, ενώ πρόκειται για μόρφωμα πρόθυμο να αναλάβει τις πιο βρώμικες και εγκληματικές δουλειές στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου, ενώ αυτή καθεαυτή η εκλογική της ανάδειξη αποτελεί μια επιτυχία του συστήματος, όπως φαίνεται, δεν μπορεί άμεσα να χρησιμοποιηθεί για τις επείγουσες «κοινοβουλευτικές» του (συστήματος) ανάγκες. Η επιχείρηση ελέγχου της και «αναμόρφωσής» της που βρίσκεται σε εξέλιξη αυτή την αντίφαση επιδιώκει να αντιμετωπίσει και ίσως η διπλή δολοφονία στο Ν. Ηράκλειο, εκτός από τις άλλες στοχεύσεις της, ενάντια στο λαό και στο κίνημα, να θέλει να υπηρετήσει την επιτάχυνση της διαδικασίας αυτής. Η δύναμη που «λείπει» Όλες οι περιπλοκές, τα αδιέξοδα και οι ανησυχίες που αντιμετωπίζει το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, προωθώντας τη βάρβαρη επίθεσή του, έχουν ως βασική τους αιτία έναν παράγοντα ο οποίος «λείπει» από το προσκήνιο των εξελίξεων: το λαό και τη δύναμη των αγώνων του! Αυτός είναι που βρίσκεται αντικειμενικά απέναντι στην πολιτική τους, αυτόν και τα δικαιώματα του στοχεύουν, αλλά επίσης τη δύναμη των δικών του μαζικών αντιστάσεων φοβούνται, μετράνε και σπεύδουν να προλάβουν με κάθε τρόπο! Ενόψει των δικών του ξεσηκωμών και αντιστάσεων, κατασκευάζουν τη θεωρία των δύο άκρων, νομοθετούν πως «απαγορεύεται» να αγωνίζεσαι ενάντια σε ΝΑΤΟ, ΕΕ και την πολιτική τους. Όπου βρεθεί και όπου σταθεί ο Σαμαράς, καταγγέλλει το «πεζοδρόμιο» και την «ανομία» των λαϊκών αγώνων. Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ ολοφάνερα σήμερα οι κινητοποιήσεις και οι αγώνες λαού και νεολαίας βρίσκονται πολύ κάτω από το επίπεδο που απαιτεί η επίθεση. Οι εργαζόμενες μάζες και η νεολαία δεν έχουν συγκροτηθεί πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά στη βάση της ταξικής αναμέτρησης που ήδη εξελίσσεται. Αυτή η «έμμεση ομολογία» του συστήματος για τη μεγάλη δύναμη που κρύβει ο λαός και η πάλη του, είναι μια ακόμα διάψευση και αιτία απόρριψης της γραμμής της συμμόρφωσης, της υποταγής και της μη πάλης που, με πολλούς τρόπους και μορφές, καλλιεργεί και προωθεί στο λαό και στη νεολαία η καθεστωτική-ρεφορμιστική Αριστερά των ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ. Εξάλλου, όσο λείπει από την ταξική πάλη η μαζική λαϊκή αντίσταση, όσο καθυστερεί η συγκρότηση της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας σε μαχόμενη δύναμη, το σύστημα θα καταφέρνει να αντιμετωπίζει τα προβλήματά του, να επιβάλλει ολοένα και πιο πλατιά τη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής, να διαμορφώνει πολιτικές λύσεις διαχείρισης που διαρκώς θα κινούνται σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Και βέβαια, θα προχωράει η επίθεση, η ισοπέδωση των στοιχειωδών δικαιωμάτων των μαζών, η δραματική επιδείνωση των όρων ζωής τους. Αυτό που «λείπει» πρέπει να «υπάρξει»! Η διέξοδος βρίσκεται στο μαζικό αγώνα, στον ξεσηκωμό, στην οικοδόμηση εστιών αντίστασης παντού. Τα 40χρονα της εξέγερσης του Νοέμβρη μόνο με αυτή τη γραμμή μπορούν να τιμηθούν και να γιορταστούν! ενισχύστε την εκδοση Ετήσια Συνδρομή: Εσωτερικού 45 ευρώ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ: IBAN: GR Εξωτερικού 65 ευρώ BIC: ETHNGRAA Προλεταριακή Σημαία Κωδ.3112 Εκδόσεις ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ, Αστική μη κερδοσκοπική εταιρία Διευθύνεται αϖό Συντακτική Εϖιτροϖή Εκδότης: Γρ. Κωνσταντόϖουλος Υϖεύθυνος Σύνταξης: Β. Σαµαράς Εδρα: Εµµ. Μϖενάκη 43, Αθήνα, Τηλ: Fax: simea@kkeml.gr Θεσ/νίκη, Εγνατία 126 Τηλ: cpgmlthe@the.forthnet.gr

3 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 3 Το ξανθό γυφτάκι και η κατασκευή του εχθρού Το θρίλερ που δήθεν έζησε συγκλονισμένη η κοινή γνώμη, πριν από περίπου έναν μήνα, με την Μικρή Μαρία, το ξανθό κοριτσάκι που βρέθηκε να ζει μαζί με Ρομά, φαίνεται να συνεχίζεται ακάθεκτο, τόσο με ιστορίες, παρόμοιες με αυτή της Μαρίας, να (επαν)έρχονται συνεχώς στο φως όσο και νέες ιστορίες εγκληματικών ενεργειών, στις οποίες εμπλέκεται άμεσα ή έμμεσα η παραβατική αυτή φυλή των Ρομά. Ιστορίες με θύματα πάντα κάποιον που θα μπορούσε να είναι ένας από εμάς, σε ρόλο εξιχνιαστή τα πάντα ευαίσθητα ελληνικά ΜΜΕ και... εκτελεστικό βραχίονα την αγαθή ΕΛΑΣ που σπεύδει για την ασφάλεια των πολιτών της και την αποκατάσταση της φυσικής τάξης πραγμάτων, δηλαδή την επιστροφή του μικρού κοριτσιού σε ένα περιβάλλον που αντιστοιχεί στα... φυσικά χαρακτηριστικά του προσώπου του. Ειδικά για τα ΜΜΕ, μόλις που είχαν προλάβει να αναδείξουν τον βαθιά αντιφασιστικό χαρακτήρα τους, με αφορμή τη δολοφονία Φύσσα και τα όσα γεγονότα επακολούθησαν με την Χρυσή Αυγή και να αναρωτηθούν με αθωότητα, για το πώς -παρά τα όσα αποκαλύφθηκαν για την Χρυσή Αυγή και τον εγκληματικό χαρακτήρα της οργάνωσής της- οι ιδέες της παραμένουν αρεστές σε ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού. Αυτά, όμως, μέχρι να έρθει η περίπτωση της μικρής Μαρίας. Για να ξεσπαθώσουν ξανά και μαζικά όλες τις φασίζουσες, στερεοτυπικές και βαθιά ρατσιστικές τους απόψεις στο φοβικό κοινό: του γύφτου που κλέβει τα παιδιά, που κλέβει γενικώς, του απατεώνα, του εξ αντικειμένου ένοχου. Και μόνο η παρουσία του ξανθού κοριτσιού ανάμεσα στα μελαχρινά, τα σκούρα, αποτέλεσε σκάνδαλο πρώτου βαθμού, γεγονός κινητοποίησης του πολιτικού κόσμου, με παρέμβαση μέχρι και του πρωθυπουργού, αστυνομικές επιχειρήσεις τύπου CSI όπου η λήψη υλικού DNA, οι προφυλακίσεις, οι εισβολές στους καταυλισμούς των τσιγγάνων, η παράβλεψη των προβλεπόμενων διαδικασιών νομιμοποιήθηκαν με μιας στα δελτία των 8, θεωρήθηκαν κοινή πρακτική ενάντια στον άλλο, τον διαφορετικό, που εισέβαλε στον κόσμο των λευκών, των κανονικών. Το δικαστήριο του συστήματος είχε ήδη κρίνει και ενεργήσει για το καλό όλης της κοινωνίας και του παιδιού φυσικά. Και αυτό είναι αρκετό για να δικαιολογεί την κάθε ενέργεια Φυσικά, για τα υπόλοιπα, τα σκούρα παιδιά, τα παιδιά των φαναριών, τα παιδιά των καταυλισμών, το να διαβιούν τέτοια ζωή θεωρείται κάτι απολύτως φυσιολογικό, οπότε και δεν υπάρχει η σχετική πρόβλεψη. Ίσα ίσα, θα πρέπει να ορθώσουν μεγαλύτερα εμπόδια, μεγαλύτερα τείχη, ώστε να πάψουν να έρχονται σε επαφή με τα δικά μας παιδιά. Είτε αυτό αφορά το σχολείο είτε αφορά το νοσοκομείο είτε τελικά τον ίδιο το δημόσιο χώρο. Και αν, ακόμα, αυτή η γκετοποίηση μέσα στους καταυλισμούς τους αποτύχει, τότε μπορούμε εν μια νυχτί να αποφασίσουμε την μετεγκατάσταση -βλέπε εκτοπισμό- ολόκληρου του καταυλισμού. Ακόμα και αν αυτός υπήρχε στο σημείο αυτό από παλαιότατων χρόνων (π.χ. Νομισματοκοπείο). Άλλωστε, κάτι τέτοιο είναι στη φύση των Ρομά: νομάδες, περιηγητές, αποβράσματα που κανείς δε θέλει κοντά του, τελικά, άνθρωποι χωρίς δικαιώματα. Μίλησε κανείς για ρατσισμό; Με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο η φασιστική ιδεολογία χρεώνει τα προβλήματα του λαού στους μετανάστες, έτσι και το σύστημα προσπαθεί να τα χρεώσει σε κάποιους άλλους: τα δικά μας παιδιά δεν κινδυνεύουν από την φτώχεια αλλά τους Ρομά, το ίδιο και οι γειτονιές μας και ο δημόσιος χώρος που υποβαθμίζεται διαρκώς. Το δημόσιο σύστημα Υγείας που δεν αντέχει και τους άλλους. Τα σχολεία που στοιβάζονται τα παιδιά δεν αντέχουν και τους άλλους. Λογική που φυσικά επεκτείνεται σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, όπου Ρομά γίνεται ο καταληψίας, ο απεργός, ο αριστερός, ο κομμουνιστής, καθένας που διαταράσσει την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος, που αναζητά και απαιτεί τα δίκια του. Απέναντι σε αυτόν, τον εχθρό, το σύστημα έχει κάθε νόμιμο δικαίωμα να λειτουργήσει όπως κρίνει, με όποια μέσα κρίνει κάθε φορά και καλό θα είναι η κοινωνία να συνηθίσει την ιδέα και απλά να ελπίζει ο καθένας ατομικά ότι δε θα μπει ποτέ στο ρόλο του εχθρού. Η φυλή καλύπτει την ταξικότητα και η ταξικότητα αναζητά άλλοθι στη φυλή. Π.Γ. Αποψη Να γυρίσουμε τον τροχό Από αδιέξοδο σε αδιέξοδο βαδίζει η κυβέρνηση των προθύμων, όσο οι πιέσεις των ιμπεριαλιστών γίνονται περισσότερο κυνικές και απροκάλυπτες. Ο ένας δηλώνει ότι βγαίνουμε πλέον από το μνημόνιο. Ο άλλος μετατρέπει τα μίλια που τους χωρίζουν από τους τροικανούς, σε μέτρα με τη δικιά του μεζούρα, εξαθλίωσης ενός ολόκληρου λαού. Και οι υπάλληλοι των ιμπεριαλιστών αναχωρούν για σκι, αφήνοντας την κυβέρνηση να παρακολουθεί τα σλάλομ των δυο εταίρων στην προσπάθεια να χειριστούν την χρεοκοπημένη χώρα, στον μεταξύ τους ανταγωνισμό για διέξοδο από την κρίση. Ολα αυτά θα ήταν ικανά να προκαλέσουν γέλια και σχολιασμούς από τον κόσμο, αν δεν συνεπάγονταν ακόμη χειρότερες μέρες και μέτρα για τον καθένα μας. Ύστερα από μια μομφή που κατέληξε σε ένα θέατρο κουτσαβακισμού και άφθονο βερμπαλισμό περί σωτήρων και προδοτών, τα ζητήματα που αφορούν τους εργαζόμενους επανήλθαν με σφοδρότητα. Νέα μέτρα, νέες απολύσεις, νέοι φόροι. Οι απολύσεις από την αμυντική βιομηχανία και την ΕΡΤ άραγε θα μπουν στα νούμερα του 2013 ή του 2014, ώστε να ευημερούν οι αριθμοί; Οι νέοι απολυμένοι θα το μάθουν τον εκέμβρη ή τον Μάρτη, ώστε να μετριαστούν οι αντιδράσεις; Το νέο πετσόκομα των συντάξεων αλλά και των μισθών θα γίνει άμεσα ή μέσω φόρων και χαρατσιών; Και, προπαντός, το χαράτσι θα μετονομαστεί, ώστε να το χωνέψουν οι αντάρτες βουλευτές Ν -ΠΑΣΟΚ ή θα μετακυλιστεί στους δήμους, ώστε ο κοσμάκης να κυνηγάει τους δημάρχους και όχι την κυβέρνηση; Αυτά τα γελοία διλήμματα προσπαθούν να εφεύρουν οι δυο συνταξιδιώτες της εκποίησης της χώρας και του εργατικού της δυναμικού στους ιμπεριαλιστές και το κεφάλαιο, ώστε να προκύπτει πρωτογενές πλεόνασμα αθλιότητας. Την ίδια στιγμή που η ανεργία ξεπερνά το 30%, ενώ στους νέους το 60%, βρίσκεται εκτός παραγωγής και άρα βιώνει τον εγκλωβισμό του στο κοινωνικό περιθώριο. Την ίδια στιγμή που οι κατασχέσεις μισθών και συντάξεων συγκλίνουν με τις κατασχέσεις κατοικιών στη δημιουργία ενός νέου φαινομένου αστέγων, παράλληλα με τα νοικοκυριά που στερούνται ρεύματος και των πολύ περισσότερων που θα παγώνουν λόγω πετρελαίου. Την ίδια ώρα που η κατάργηση της αργίας της Κυριακής μαζί με το όριο απολύσεων ολοκληρώνουν μια καταιγιστική διάλυση των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, οι δύο νέοι μονομάχοι Ν -ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ αγωνιούν για το ποιος θα στηριχτεί και θα πάρει την βούλα από τα ξένα και ντόπια κέντρα εξουσίας. Και ναι μεν στο ΠΑΣΟΚ η διαλυτική κατάσταση φαίνεται πιο εύκολα, φτάνοντας ίσως στα όρια να πάψει να αποτελεί και κοινοβουλευτική ομάδα, στην προσπάθεια των βουλευτών του να επιβιώσουν, όμως εξίσου δύσκολη εξελίσσεται και η πορεία της Ν. Όχι βέβαια γιατί κάποιοι θυμήθηκαν ότι, αφού ψήφισαν όλα τα μνημόνια, δεν θα ανεχθούν νέα μέτρα ή να φορολογηθεί το χωράφι και το μαντρί αλλά γιατί συνειδητοποιούν ότι το success story του αρχηγού τους θα τους οδηγήσει στην ίδια θέση που σήμερα βρίσκεται ο εταίρος τους. Πρόκειται, λοιπόν, για μια κυβέρνηση που κρατιέται κυριολεκτικά από τους προστάτες της και που δεν πρόκειται όχι να τους αντιμιλήσει αλλά θα πάρει και καινούργια μέτρα, όποτε και όσα κρίνουν, πριν ή μετά το σκι τους, οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές και το ΝΤ. Αυτό οδηγεί στελέχη, όπως η Ντόρα, να προσπαθούν να διασώσουν τη σημερινή κυβέρνηση, έστω και με τσόντες από τη ΗΜΑΡ. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού φόρεσε και καουμπόικο χαλινάρι στο Τέξας και διαβεβαίωσε ότι δεν κάνει χωρίς ευρώ και ΕΕ τους ενδιαφερόμενους, επιχείρησε να αναβαθμίσει την κινηματική του φορεσιά, διαπιστώνοντας ότι, δυστυχώς, πρόκειται για άδειο πουκάμισο. Ούτε τα μέλη των συνιστωσών του δεν έπεισε να χάσουν ένα κυριακόβραδο στις... επάλξεις του Συντάγματος, ώστε να συμβάλουν στην λαϊκή αναβάπτιση της νέας του κολοτούμπας-προσαρμογής. Η ακόμη δεξιότερη μετατόπισή του και η συμμόρφωσή του με τις απαραίτητες ιμπεριαλιστικές προδιαγραφές δεν δημιουργούν μόνο εσωτερικές τριβές από κάποιους που κάνουν ότι δεν είχαν υποψιαστεί αυτές τις πολιτικές κυβιστήσεις που απαιτούνται στο στίβο της κυβερνητικής διεκδίκησης, αλλά το χειρότερο είναι, ότι δεν διαβάζουν το ρήγμα που, στην πραγματικότητα, χωρίζει όλους αυτούς από το λαϊκό αίσθημα οργής που έχει παραχθεί. Και είναι χειρότερο, γιατί ακόμη και την πιθανή μετατόπιση ψήφων που μπορεί να προκύψει, τη θεωρούν ως γεφύρωμα αυτού του ρήγματος, μη κατανοώντας ότι η λαϊκή στήριξη, ακόμη και μιας ρεφορμιστικής αριστερής εναλλαγής, απαιτεί άλλου επιπέδου λαϊκή συνείδηση και άλλου επιπέδου συγκρότηση του εργατικού κινήματος. Οι αυταπάτες τους -που ίσως ράγισαν με την αποτυχία της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα- συνάδουν με την συνεχή και σταθερή αποστίχοιση πλατειών μαζών γύρω από αυτό το μόρφωμα που διαπιστώνουμε όλοι όσοι συμμετέχουμε σε κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Οι λύσεις που προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται σε διάσταση με τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζόμενων, όχι βέβαια γιατί το υπαινίχθηκε ο Γλέζος αλλά γιατί το συνειδητοποιούν ολοένα και εντονότερα οι ίδιες. Την ώρα που διαπιστώνεται περαιτέρω φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής και έγινε φανερό μέσα στη Βουλή αλλά και στη συνέντευξη του Σαμαρά στο Mega ότι οι εργατικοί αγώνες, οι λαϊκές αντιστάσεις και η Αριστερά βρίσκονται στο στόχαστρο και είναι ήδη υπό διωγμό, το να μην διαπιστώνει κανείς το χάσμα ανάμεσα στο εκλογικό ποσοστό και την κινηματική του δυνατότητα, μόνο ανησυχία μπορεί να προκαλεί και όχι αισιοδοξία. Σε ενα τόσο ρευστό και δεξιόστροφο πολιτικό γήπεδο, αυτός που συνεχίζει να λείπει είναι η Αριστερά των αγώνων και της ανατροπής. Και εδώ τα πράγματα γίνονται ακόμη σοβαρότερα, γιατί η απουσία αυτή επιτρέπει στην όποια κυβέρνηση να αλωνίζει, να επαίρεται ότι περνάει όποιο μέτρο θέλει, να μετατοπίζει αντιδραστικότερα την κοινωνική πόλωση. 40 χρόνια μετά από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, προβάλει επιτακτικά η αναγκαιότητα όχι της επίκλησης μια αόριστης αισιοδοξίας που τείνει να μας πείσει ότι λίγο ακόμη και έπεσε η κυβέρνηση και σωθήκαμε ή ότι το... μεταβατικό σχέδιο εξουσίας γίνεται πιο ορατό. 40 χρόνια μετά, το καμπανάκι για την κομμουνιστική Αριστερά, για τις λαϊκές δυνάμεις δεν σημαίνει τον τελευταίο γύρο αλλά την εκκίνηση για την οικοδόμηση νέων αντιστάσεων, νέων κινηματικών συγκρούσεων που θα αποτελέσουν τα δικά μας Πολυτεχνεία. Στα σημερινά αδιέξοδα αυτού του σάπιου συστήματος, γίνεται ακόμη πιο επιτακτική και επείγουσα η ανασυγκρότηση ενός μαχητικού ταξικού εργατικού κινήματος που θα θέσει στα προτάγματά του τους ιμπεριαλιστές -όπως τότε- αλλά και το ντόπιο κεφάλαιο, που ωθούν την συντριπτική πλειοψηφία στα κάγκελα της εξαθλίωσης, αποφασισμένοι να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο γι αυτό. Το πραγματικό δίλημμα για τους εργαζόμενους, για το λαό, για την Αριστερά λοιπόν, είναι, αν θα σταματήσουν αυτήν την εξέλιξη και ακόμη καλύτερα αν θα την αναστρέψουν.

4 4 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Πέθανε από καρκίνο και χωρίς ιατρική αγωγή ο αφγανός μετανάστης Νεζάμ Χακιμί Την αθλιότητα των «Κέντρων Φιλοξενίας» (!) και την καταπίεση και περιθωριοποίηση των μεταναστών που κρατούνται εκεί ανέδειξε ξανά με τραγικό τρόπο ο θάνατος στις 4/11 του αφγανού μετανάστη Νεζάμ Χακιμί στο «Κέντρο κλειστής Φιλοξενίας Αλλοδαπών Κορίνθου». Ο Χακιμί έπασχε από καρκίνο, αλλά καθ όλο το διάστημα που κρατούνταν στο Κέντρο δεν του παρεχόταν ούτε καν η στοιχειώδης θεραπεία. Μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» κατά το τελευταίο στάδιο της ασθένειας Την ουσιαστική αυτή δολοφονία κατήγγειλε με ανακοίνωσή της η αφγανική κοινότητα. Το «περιστατικό» αυτό βέβαια δεν είναι το μοναδικό ούτε το πρώτο. Εκτός απ τις απόπειρες αυτοκτονίας από απελπισία αλλά και τις ίδιες τις αυτοκτονίες στα Κέντρα αυτά τον περασμένο Ιούλη ένας άλλος μετανάστης, ο Μοχάμεντ Χασάν, έχανε τη ζωή του από AIDS. Σε συνθήκες όπου η παντελής έλλειψη υγειονομικής περίθαλψης και υποδομών στοιχειώδους υγιεινής, η άθλια σίτιση αλλά και η τρομοκρατία, το ξύλο των αστυνομικών δεσμοφυλάκων κι οι απειλές, με αποδέκτες ακόμα και μικρά παιδιά, είναι νόμος. Αυτή τη «μοίρα» επιφυλάσσουν για τους μετανάστες θύματα της ιμπεριαλιστικής επέλασης όπου γης αλλά και της αιματηρής καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, οι ίδιοι που διαλύουν καθημερινά την περίθαλψη και την υγεία και για τον ελληνικό λαό, οι ίδιοι που καρατομούν τα στοιχειώδη δικαιώματά του σ όλα τα επίπεδα. Κρούσμα τρομοκράτησης μέλους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Το Σάββατο 9/11 ο Δημήτρης Τσίτκανος, μέλος του Πανελλαδικού Συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ανακάλυψε κάτω από το κάθισμα του συνοδηγού του αυτοκινήτου του μία συσκευή κινητού τηλεφώνου κολλημένη με μονωτική ταινία. Αντιπροσωπεία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έκανε διάβημα διαμαρτυρίας στην εισαγγελέα υπηρεσίας Αθηνών και στο αστυνομικό τμήμα Καλλιθέας. Σε μια περίοδο όπου οργιάζουν δημοκρατικά δικαιώματα Νέα δίκη με στόχο τον αγώνα του λαού της Κερατέας Την Τετάρτη 13/11 πραγματοποιήθηκε η δίκη μελών της δημοτικής αρχής και πολιτών της Κερατέας, που είχε αναβληθεί στις 7/2/13. Η δίκη αφορούσε τα γεγονότα των ημερών 11-13/12/2010 και βασιζόταν σε ψευδείς καταθέσεις αστυνομικών, οι οποίοι απουσίαζαν στις 7/2, σύμφωνα με τις οποίες οι κατηγορούμενοι παραπέμφθηκαν με πλήθος κατηγοριών «τρομονόμου». (Απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά συρροή από κοινού, απόπειρα επικίνδυνης σωματικής βλάβης κατά συρροή εναντίον αστυνομικών κατά την εκτέλεση της υπηρεσίας τους, εμπρησμός από πρόθεση κατά συναυτουργία, οπλοφορία, οπλοχρησία, προμήθεια και κατοχή εκρηκτικού υλικού, έκρηξη απ την οποία μπορούσε να προκύψει κίνδυνος για άνθρωπο, αντίσταση από κοινού από περισσότερους που φέρουν όπλα κι αντικείμενα απ τα οποία μπορεί να προκληθεί σωματική βλάβη, εγκληματική οργάνωση.) Όλες όμως οι παραπάνω κατηγορίες με τις οποίες επιχειρήθηκε να τρομοκρατηθεί ο λαός της Κερατέας που αγωνιζόταν ενάντια στην εγκατάσταση χωματερής στον τόπο του δεν μπορούσαν να σταθούν, με αποτέλεσμα οι κατηγορούμενοι να παραπεμφθούν μόνο για το πλημμέλημα της «απείθειας», με εξαίρεση τον πρώην δήμαρχο Σταύρο Ιατρού που κατηγορήθηκε και για το πλημμέλημα της «αντίστασης κατά της αρχής και της ψυχικής συνέργειας και ηθικής αυτουργίας σε αντίσταση και πρόκληση βίαιων επεισοδίων». Απ τον Σεπτέμβρη του 2012, συνολικά 37 αγωνιστές κάτοικοι σέρνονται σε διάφορες δίκες, που στηρίζονται σε καταθέσεις των αστυνομικών των ΜΑΤ και αφορούν κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα, όπως «εξύβριση», «αντίσταση κατά της αρχής», κατοχή και χρήση «όπλων» (όπως πέτρες και ξύλα). Οι δίκες αυτές χαρακτηρίζονται από αθωώσεις ή αναβολές λόγω των κατασκευασμένων και αστοιχείωτων κατηγοριών αλλά και της μαζικής συμπαράστασης που αναπτύσσεται προς τους κατηγορούμενους. Πίσω απ τις διώξεις αυτές όμως βρίσκεται η μόνιμη πολιτική επιλογή της εκάστοτε πολιτικής διαχείρισης του συστήματος να ποινικοποιήσει τους λαϊκούς αγώνες και αντιστάσεις, φτάνοντας να τους χαρακτηρίζει μέχρι και «εγκληματικούς», όπως κάνει σήμερα με τον αγώνα του λαού της Χαλκιδικής. Συνεχίζουν την απεργία πείνας οι τούρκοι και κούρδοι αγωνιστές Τέσσερεις αγωνιστές πολιτικοί πρόσφυγες απ την Τουρκία και το Κουρδιστάν, οι Ahmet Düzgün Yüksel, Erdoğan Çakır, Hasan Bıber και Mehmet Yayla, συνεχίζουν την απεργία πείνας που ξεκίνησαν στις 24 του Σεπτέμβρη στις φυλακές Κορυδαλλού όπου κρατούνται, με αίτημα τη μη έκδοσή τους. Ο δικηγόρος Ahmet Düzgün Yüksel κινδυνεύει να εκδοθεί στη Γερμανία, ο εργάτης Erdoğan Çakır στη Γαλλία, αλλά και οι δύο είναι πιθανό από εκεί να εκδοθούν στη συνέχεια στην Τουρκία, η οποία έχει ζητήσει επίσης την έκδοση του ποιητή, συγγραφέα και συνδικαλιστή Hasan Bıber και του αγωνιστή Mehmet Yayla. Ο τελευταίος δικαιώθηκε μετά από απόφαση του Εφετείου της Αθήνας, που απέρριψε στις 4/11 το αίτημα έκδοσής του στην Τουρκία, αλλά συνεχίζει την απεργία πείνας σε ένδειξη συμπαράστασης προς τους άλλους αγωνιστές. Στις 7/11, μετά από εισαγγελική εντολή, ο Mehmet Yayla κι ο Erdoğan Çakır μεταφέρθηκαν βίαια στο Νοσοκομείο Ασκληπιείο Βούλας Να μην εκδοθεί κανείς! Να τους δοθεί πολιτικό άσυλο! για αναγκαστική νοσηλεία, την οποία όμως αρνούνται. Ήταν τέτοιο το μέγεθος της κρατικής τρομοκρατίας που ασκήθηκε, ώστε να προσαχθούν για «εξακρίβωση στοιχείων» συγγενείς των απεργών πείνας αλλά και κόσμος που συμπαραστεκόταν σ αυτούς και βρισκόταν στο προαύλιο του νοσοκομείου, ενώ απειλήθηκε με σύλληψη κι ο γραμματέας του Σωματείου των εργαζομένων του Νοσοκομείου, για ανακοίνωση αλληλεγγύης προς τους απεργούς πείνας που εξέδωσε. Οι τούρκοι και κούρδοι αγωνιστές διώχθηκαν στην Τουρκία, στη Γερμανία και στη Γαλλία για την πλούσια πολιτική, κοινωνική και συνδικαλιστική δράση που ανέπτυξαν, ενώ έχουν υποστεί και πολύχρονες φυλακίσεις. Η κατάστασή της υγείας τους κρίνεται πλέον εξαιρετικά κρίσιμη. Ταυτόχρονα, σε ένδειξη συμπαράστασης, απ τις 15 του Οκτώβρη έχει ξεκινήσει απεργία πείνας στο Σύνταγμα και η αγωνίστρια Fadik Adıyaman, που είναι μέλος του TAYAD (Σύλλογος Αλληλεγγύης στις οικογένειες των πολιτικών κρατούμενων). οι παρακολουθήσεις και το φακέλωμα αλλά και τα «κρούσματα» προσωπικής τρομοκράτησης αγωνιστών (περιπτώσεις Παναγιωτόπουλου ή Γουρλά), μπορεί κανείς ν αμφιβάλλει πως πρόκειται για μία ακόμα απόπειρα τρομοκράτησης, σε φάση φασιστικοποίησης της πολιτικής του συστήματος; Ξανά με τον κίνδυνο απέλασης τα θύματα της επίθεσης στη Νέα Μανωλάδα Τέσσερεις μετανάστες εργάτες γης, απ τους 200 που τον περασμένο Απρίλη είχαν δεχθεί επίθεση με κυνηγετικά όπλα κι είχαν τραυματιστεί απ τους μπράβους της εταιρείας Βαγγελάτος Α.Ε. στα φραουλοχώραφα της Νέας Μανωλάδας Ηλείας, όταν ζήτησαν τα δεδουλευμένα τους, βρίσκονται, σύμφωνα με καταγγελίες, σε διαδικασία απέλασης, γιατί συνελήφθησαν χωρίς τα νομιμοποιητικά έγγραφα. Κι αυτό παρά τις κυβερνητικές υποσχέσεις κάποιων μηνών πριν πως δεν θα απελαθεί κανένας απ αυτούς. Μια τέτοια εκδοχή δεν πρέπει βέβαια να εκπλήσσει κανέναν, όταν η κυβέρνηση και η κυρίαρχη πολιτική υπηρετεί την εργοδοτική τρομοκρατία και γεννά τη ρατσιστική βία. Να μην απελαθεί κανείς! Δουλειά και δικαιώματα στους έλληνες και μετανάστες εργάτες! Μετά τις επανειλημμένες αστυνομικές επιχειρήσεις και προσαγωγές αγωνιστών πολιτικών προσφύγων στο Σύνταγμα, με τη γελοία κατηγορία της «ρύπανσης», η Fadik συνεχίζει την απεργία πείνας στα γραφεία της «Επιτροπής Αλληλεγγύης για τους Πολιτικούς Κρατούμενους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν». Η ελληνική κυβέρνηση, πιστή στις εντολές των ιμπεριαλιστικών αφεντικών Η.Π.Α. και Ε.Ε., συνεργάζεται με το αντιδραστικό τουρκικό κράτος ενάντια στους τούρκους και κούρδους αγωνιστές πολιτικούς πρόσφυγες στη χώρα μας. Η τρομοκρατική επιχείρηση σε βάρος τους, με την εμπλοκή και της Ιντερπόλ, με προσαγωγές και συλλήψεις, δίκες και αστυνομικές επιχειρήσεις σε γραφεία αλλά και απαγωγές κι εκδόσεις, μετράει ήδη δέκα μήνες. Το λαϊκό κίνημα στη χώρα μας πρέπει να αντιταχθεί αποφασιστικά στην επιχείρηση αυτή και να απαιτήσει ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΑΣΥΛΟ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ.

5 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Προλεταριακή Σημαία 5 Με την κήρυξη πανελλαδικής απεργίας στον κλάδο του εμπορίου την Κυριακή 3 Νοέμβρη και αγωνιστικές κινητοποιήσεις σε διάφορες πόλεις της χώρας, δόθηκε μια ακόμη απάντηση στην κυβερνητική επιχείρηση κατάργησης της κυριακάτικης αργίας. Ήταν η μέρα που έμπαινε σε εφαρμογή ο νόμος 4177/2013 που ψηφίστηκε τον περασμένο Ιούλη και προβλέπει τη δυνατότητα λειτουργίας των μεγάλων καταστημάτων (άνω των 250 τ.μ.) για 7 Κυριακές το χρόνο και των μικρών καταστημάτων έως και όλες τις Κυριακές του χρόνου. Μια εξέλιξη που αποτελεί μεγάλη πρόκληση για τους εμπορο παλλήλους οι οποίοι βλέπουν τα δικαιώματά τους να καταστρατηγούνται σταθερά και το ωράριό τους να εξελίσσεται πλέον σε... μη ωράριο. Παρ όλα αυτά, τόσο η συμμετοχή στην απεργία όσο και στις συγκεντρώσεις δεν ήταν αυτό που θα έπρεπε. Στην Αθήνα, στο κάλεσμα της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων στο Σύνταγμα ανταποκρίθηκαν κάποιες εκατοντάδες κόσμου από τους οποίους αρκετοί δεν ήταν εμπορο πάλληλοι. Στη συγκέντρωση συμμετείχε με οργανωμένο μπλοκ η Ταξική Πορεία και ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου, ο οποίος προηγουμένως είχε προχωρήσει σε αποκλεισμό των βιβλιοπωλείων «Ιανός» και «Παπασωτηρίου». Αντίστοιχη ήταν και η συγκέντρωση του Συλλόγου Εμπορο παλλήλων, που ελέγχεται από το ΠΑΜΕ και ο οποίος καλούσε - όπως ήταν αναμενόμενο- σε ξεχωριστή συγκέντρωση μερικά τετράγωνα παρακάτω(!), έξω από τα γραφεία του συλλόγου. Μάλιστα, η πορεία του Συλλό- Ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας γου Εμπορο παλλήλων αποδείχτηκε και ιδιαίτερα... ευέλικτη, στην προσπάθειά της να αποφύγει την πορεία των συγκεντρωμένων του Συντάγματος!!! Πεσμένη, όμως, ήταν και η αγοραστική κίνηση, καθώς -αν εξαιρέσει κανείς τον εμπορικό πεζόδρομο της Ερμού και τα μεγάλα εμπορικά κέντραπαντού τα μαγαζιά -όσα είχαν ανοίξει- ήταν άδεια ή είχαν ελάχιστο κόσμο. Στην Πάτρα, τα πράγματα ήταν αρκετά καλύτερα από άποψη μαζικότητας, πράγμα στο οποίο βοήθησε και η απόφαση του εμπορικού συλλόγου να μην ανοίξουν τα καταστήματα. Εκατοντάδες εργαζομένων συμμετείχαν στις απεργιακές συγκεντρώσεις και στις περιφρουρήσεις, με στόχο να εμποδίσουν τη λειτουργία μερικών μεγάλων καταστημάτων όπως τα Ζάρα, Καρφούρ και Πράκτικερ και να καταγγείλουν τη μεθόδευση κάποιων επιχειρήσεων που εξανάγκασαν τους εργαζόμενούς τους να πάνε μία και δύο ώρες νωρίτερα από τις έντεκα που ξεκινούσε το κυριακάτικο ωράριο, προκειμένου να αποφύγουν τις απεργιακές περιφρουρήσεις. Συνολικά, αυτό που ανέδειξαν αυτές οι πρώτες κινητοποιήσεις είναι ότι χρειάζεται να δοθεί μεγάλη και σκληρή μάχη για να μην περάσει αυτό το μέτρο. Και η κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα ο κλάδος των εμπορο παλλήλων δεν εμπνέει και μεγάλη αισιοδοξία. Από τη μια, η διασπαστική, αυτιστική τάση του ΠΑΜΕ που ελέγχει το Σύλλογο και, από την άλλη, η ηγεσία της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων που πηγαίνει από υποχώρηση σε υποχώρηση, όχι μόνο δεν συμβάλλουν στην ανασυγκρότηση Ο κλάδος των εμποροϋπαλλήλων, λοιπόν, πρέπει να προετοιμαστεί διπλά: Τόσο ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας όσο και ενάντια στις νέες μειώσεις μισθών που θα έρθουν και ως επιστέγασμα του «κοινού μετώπου» μικρομεσαίων εμπόρων και των εργαζομένων τους ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. του κλάδου αλλά στην παραπέρα αποσυγκρότησή του. Είναι χαρακτηριστικό ότι λίγες μέρες πριν την απεργία η Ομοσπονδία ήρθε σε συμφωνία με την ΕΣΕΕ του Κορκίδη για υπογραφή νέας συλλογικής σύμβασης, και ενώ ο Κορκίδης για εβδομάδες αλώνιζε στα ΜΜΕ απαιτώντας μειώσεις μισθών 13%. Είναι Οι αγώνες της εργατικής τάξης για την καθιέρωση της κυριακάτικης αργίας εύκολο, λοιπόν, να αντιληφθεί κανείς το τι είδους συλλογική σύμβαση θα είναι αυτή. Μία σύμβαση με μειώσεις μισθών η οποία θα παρουσιαστεί από την Ομοσπονδία ως θετικό βήμα γιατί διέσωσε το θεσμό της συλλογικής σύμβασης. Ο κλάδος των εμπορο παλλήλων, λοιπόν, πρέπει να προετοιμαστεί διπλά: Τόσο ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας όσο και ενάντια στις νέες μειώσεις μισθών που θα έρθουν και ως επιστέγασμα του «κοινού μετώπου» μικρομεσαίων εμπόρων και των εργαζομένων τους ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Στα τέλη του 19ου αιώνα η βιομηχανική ανάπτυξη στην Ελλάδα περνά σε ένα ανώτερο στάδιο, ενώ παράλληλα κάνουν την εμφάνισή τους τα πρώτα εργατικά σωματεία. Το 1879 ιδρύεται ο «Αδελφικός Σύνδεσμος Ξυλουργών του Ναυπηγείου Σύρου», σηματοδοτώντας μια πρώτη διάθεση για την οργανωμένη διεκδίκηση καλύτερων όρων εργασίας. Κάτι που έγινε πράξη με την κήρυξη απεργίας από τους εργάτες στα ναυπηγεία την ίδια περίοδο. Ακολουθούν οι εργάτες στα βυρσοδεψεία, όπου - μεταξύ άλλων- διεκδικούν την αύξηση των μεροκάματων, τη μείωση των ωρών εργασίας και την κατάργηση της δίωρης δουλειάς της Κυριακής, που την έλεγαν «αγγαρεία» καθώς δεν την πληρώνονταν. Το 1882 οι τυπογράφοι της Αθήνας κατεβαίνουν σε απεργία, ιδρύουν σωματείο και αποφασίζουν να μη δουλεύουν τις Κυριακές. Το 1883 οι μεταλλωρύχοι του Λαυρίου απεργούν με αιτήματα το ανέβασμα των μεροκάματων, τη θέσπιση μέτρων ασφαλείας ώστε να μην σκοτώνονται οι εργάτες και την κατάργηση της δουλειάς της Κυριακής. Παρατηρούμε, λοιπόν, πως η καθιέρωση της κυριακάτικης αργίας αποτελεί αναπόσπαστο αίτημα των πρώτων εργατικών διεκδικήσεων. Λίγο αργότερα το εργατικό κίνημα συναντά τις σοσιαλιστικές ιδέες και το 1893 καλέστηκε η πρώτη ανοικτή συγκέντρωση της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Μάλιστα, επειδή η 1η Μάη του 1893 έπεφτε ημέρα Σάββατο, οι διοργανωτές αποφάσισαν να γιορτάσουν την Παγκόσμια Ημέρα της Εργατικής Τάξης την επομένη, 2 Μάη που ήταν Κυριακή «όπου οι εργάται θα δυνηθώσι να λάβωσι μέρος σ' αυτήν». Στη συγκέντρωση υιοθετήθηκε ψήφισμα όπου -μεταξύ άλλωνκάνει λόγο για την απαγόρευση της εργασίας των ανηλίκων, την καθιέρωση του οκταώρου, της σύνταξης και της κυριακάτικης αργίας. Οι πρωτεργάτες της συγκέντρωσης συλλαμβάνονται σταδιακά και βασανίζονται. Η δεκαετία που ακολούθησε συγκλονίστηκε από έντονους εργατικούς αγώνες. Η οργανωμένη διεκδίκηση από την εργατική τάξη προβλημάτισε τους αστούς. Ήδη από το 1890 υπάρχουν απόψεις στις εφημερίδες της εποχής για την αντιμετώπιση του εργατικού ζητήματος. Το 1906, ο βουλευτής και μετέπειτα πρωθυπουργός Δ. Γούναρης, επισημαίνει πως, εάν η πολιτεία ψηφίσει νόμους προστατευτικούς της εργασίας, τότε η χώρα μας δε θα συγκλονίζεται όπως αλλού από την πάλη των τάξεων. Ενδεικτική των προβληματισμών της εποχής είναι η απάντηση του Ελ. Βενιζέλου όταν οι εργοδότες ζήτησαν να μην ψηφιστούν τα εργατικά νομοσχέδια: «Κύριοι, αν δεν κάνουμε σήμερα τας νομίμους υποχωρήσεις εις τους εργαζομένους, αύριον θα μας πάρουν με επανάστασιν πολύ περισσότερα». Η κυριακάτικη αργία καθιερώνεται με νόμο το Δεκέμβρη του 1909 και άρχισε να εφαρμόζεται την πρώτη Κυριακή του νέου χρόνου, 4 Ιανουαρίου1910. Μπορεί, λοιπόν, ο... θεός να αναπαύθηκε στους ουρανούς την έβδομη ημέρα της Δημιουργίας, έμελλε όμως από την εργατική τάξη με τους αγώνες της να γίνει πράξη στη γη!

6 6 Προλεταριακή Σημαία ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Για ποιον χτυπά η καμπάνα; Ή ποιος θα πάρει τη σκυτάλη των αγώνων; Ηκυβέρνηση δείχνει αποφασισμένη να ξεδιπλώσει το κομμάτι της επίθεσης που αφορά τόσο τους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα της περίθαλψης όσο και τις ίδιες τις δομές αυτού του τομέα. Η προετοιμασία μάλλον φτάνει προς το τέλος της, με ανοιχτά 3 μέτωπα: την πρωτοβάθμια περίθαλψη (ΕΟΠΥΥ, κέντρα υγείας κλπ), τα τρία ψυχιατρικά νοσοκομεία (ΔΑΦΝΙ, ΔΡΟΜΟΚΑΪΤΕΙΟ στην Αθήνα και ψυχιατρικό Θεσσαλονίκης) και τα δεκάδες επαρχιακά νοσοκομεία ανά την επικράτεια που σχεδιάζεται να κλείσουν. Ως τώρα, βιώσαμε τα δύο πρώτα κύματα αυτής της επίθεσης, με το κλείσιμο όλων των νοσοκομείων του ΙΚΑ αρχικά και το λουκέτο σε άλλα 5 του ΕΣΥ στη συνέχεια (3 στη Θεσσαλονίκη και 2 στην Αττική) ενώ σε τροχιά κλεισίματος βρίσκονται ακόμη 2 στην Αθήνα. Γι αυτό το ζήτημα έχουμε αναφερθεί εκτενώς μέσα από τις στήλες της Προλεταριακής Σημαίας. Έχει καταστεί ήδη φανερό -τα κυβερνητικά στελέχη φροντίζουν να το υπενθυμίζουν συνεχώς- ότι τρόικα, κεφάλαιο και κυβέρνηση θεωρούν πολυτέλεια την ύπαρξη των σημερινών δομών περίθαλψης, συνακόλουθα και τον αριθμό των εργαζομένων σε αυτές. Έτσι, οι πολιτικές αποφάσεις που οριστικοποιούνται αυτές τις ημέρες θα κινούνται στις δύο γνωστές πλέον κατευθύνσεις: την διάλυση των δομών και τις διαθεσιμότητες-απολύσεις των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, τίθεται πλέον καθαρά και παστρικά η κατάργηση στην περίθαλψη εκατομμυρίων κατοίκων της χώρας μας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Μια σειρά μέτρα και πολιτικές που ξεκίνησαν να εφαρμόζονται εδώ και χρόνια έχουν δώσει ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα για τις δυνάμεις του συστήματος. Όμως, αυτό σήμερα δεν αρκεί και ζητούν ακόμα περισσότερα. Για την ακρίβεια, θέλουν να τελειώσουν μ αυτό που γνώρισε ο λαός ως δικαίωμα στην περίθαλψη και υποχρέωση του κράτους και να μετακυλίσουν το κόστος αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, ή καλύτερα της ανθρώπινης ύπαρξης, στους ίδιους τους εργαζόμενους και το λαό, με το ανάλογο φυσικά κόστος. Για όσους έχουν, εννοείται... Για τον ΕΟΠΥΥ και τους περίπου εργαζόμενους σ αυτόν, δεν αφήνεται περιθώριο καμιάς παρερμηνείας. Σχεδιάζονται το κλείσιμο ή η δραματική μείωση των δομών του και η διαθεσιμότητα-αξιολόγηση-απολύσεις του συνόλου του προσωπικού του. Ο υπουργός Υγείας ήδη προεξοφλεί, ότι ακόμη και γιατροί θ απολυθούν, γιατί δεν τους χρειάζεται το σύστημα. Για τους υπόλοιπους, τα στοιχήματα έχουν τελειώσει και αφήνεται ανοιχτό το ενδεχόμενο άμεσων ή έμμεσων απολύσεων. Το πώς ακριβώς θα διαχειριστεί ό,τι απομείνει είναι ένα ζήτημα, πάντως οι ως τώρα προθέσεις δείχνουν καθαρά τον ιδιωτικό τομέα που επεκτείνεται ταχύτατα, περιμένοντας το μεγάλο πλιάτσικο. Οι μεγάλες ταμπέλες με τον τίτλο ΕΟΠΥΥ που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια δίπλα από τις κατά τόπους EUROMEDICA, ΒΙΟΪΑΤΡΙΚΗ κλπ, μαρτυρούν Είναι ενθαρυντικό ότι ήδη, σε διάφορες περιοχές της χώρας, έχει ξεκινήσει μια διαδικασία τόσο συζήτησης όσο και πρωτοβουλιών-συντονισμών πάλης. Ένα πρώτο πεδίο παρέμβασης είναι η πλατιά ενημέρωση του κόσμου για το τί πρόκειται να συμβεί. Παράλληλα έχουν υπάρξει ήδη κινητοποιήσεις, με κεντρικό στόχο να μην κλείσουν τα νοσοκομεία σε διάφορες περιοχές. Το κρίσιμο, κατά τη γνώμη μας, ζήτημα είναι να μπουν στον αγώνα αυτό, πέρα από υγειονομικούς, πλατιές λαϊκές μάζες. Γιατί το θέμα της υγείας και της περίθαλψης αφορά όλο το λαό. προς τα πού πάνε τα πράγματα. Ήδη ανακοινώθηκαν γύρω στις διαθεσιμότητες εργαζομένων από τα ψυχιατρεία για το άμεσο διάστημα ενώ τα νοσοκομεία αυτά αναμένεται να κλείσουν το αργότερο στο τέλος του Στη φορά των πραγμάτων είναι και ο ξαφνικός θάνατος τύπου ΕΡΤ, που μπορεί να σημάνει ακόμα περισσότερες συνέπειες για ασθενείς και εργαζόμενους. Τάδε έφη Ζέτα Μακρή, σε συνάντηση με τα διοικητικά συμβούλια των σωματείων των δύο ψυχιατρικών νοσοκομείων της Αττικής. Και να σκεφτεί κανείς ότι οι διάφορες παράλληλες δομές (ξενώνες, οικοτροφεία κλπ) μένουν οσονούπω χωρίς πόρους, αφού ολοκληρώθηκαν η περιβόητη ψυχιατρική μεταρρύθμιση και αποσυλοποίηση. Για τα επαρχιακά νοσοκομεία, οι προθέσεις και οι πολιτικοί σχεδιασμοί έχουν ως στόχο το κλείσιμο δεκάδων (πάνω από 50!), με το καταιγιστικό επιχείρημα, ότι είναι πάρα πολλά. Κυβέρνηση και επιστήμονες υγείας (σε διατεταγμένη υπηρεσία και με το αζημίωτο) οραματίζονται μόνο ένα επαρχιακό νοσοκομείο σε κάθε πρωτεύουσα νομού. Τώρα, εάν κάποιος ασθενής δεν προλαβαίνει καν να φτάσει σ αυτό, μικρή σημασία έχει. Ας μην υπήρχαν βουνά, θάλασσες και άλλα φυσικά εμπόδια. Ή, ακόμα καλύτερα, ας είχε το σχετικό παραδάκι να σώσει εαυτόν. Όλα, άλλωστε, έχουν την τιμή τους σ αυτή την κοινωνία. Με δεδομένη, λοιπόν, την βούληση των δυνάμεων του συστήματος να προχωρήσουν την επίθεσή τους, είναι απαραίτητος όρος να οργανωθεί η απέναντι πλευρά, οι εργαζόμενοι και ο λαός. Εκτιμάμε ότι η επίθεση αυτή θα ξετυλιχθεί και πάλι σαλαμωτά. Η κυβέρνηση θα αποφασίσει ποιο κομμάτι θα την δεχθεί πρώτο. Σε κάθε περίπτωση, έχουμε ήδη μπει σ αυτή την τροχιά. Είναι ενθαρυντικό ότι ήδη, σε διάφορες περιοχές της χώρας, έχει ξεκινήσει μια διαδικασία τόσο συζήτησης όσο και πρωτοβουλιών-συντονισμών πάλης. Ένα πρώτο πεδίο παρέμβασης είναι η πλατιά ενημέρωση του κόσμου για το τί πρόκειται να συμβεί. Παράλληλα έχουν υπάρξει ήδη κινητοποιήσεις, με κεντρικό στόχο να μην κλείσουν τα νοσοκομεία σε διάφορες περιοχές. Το κρίσιμο, κατά τη γνώμη μας, ζήτημα είναι να μπουν στον αγώνα αυτό, πέρα από υγειονομικούς, πλατιές λαϊκές μάζες. Γιατί το θέμα της υγείας και της περίθαλψης αφορά όλο το λαό. Οι δυνάμεις της Αριστεράς πρέπει να πρωτοστατήσουν στον ξεσηκωμό του κόσμου, στην συγκρότηση και οργάνωση της πάλης του για την υπεράσπιση του δικαιώματός του στην περίθαλψη, που επιχειρείται να καταργηθεί. Οι ίδιες δυνάμεις οφείλουν να στηρίξουν τον αγώνα των υγειονομικών για το δικαίωμά τους στη δουλειά. Ωστόσο, η μέχρι τώρα στάση των ηγεσιών των δυνάμεων αυτών δεν υπήρξε ενθαρυντική. Από τη μεριά μας, θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν, τόσο σε επίπεδο επαρχιακό ή γειτονιάς όσο και στους συγκεκριμένους εργασιακούς χώρους, για ν απαντηθεί, επ ωφελεία εργαζομένων και λαού, η νέα αυτή επίθεση. Με ξεκάθαρους στόχους, λογική και πρακτική συντονισμού διευρυμένου δυναμικού, χωρίς αποκλεισμούς. Δεν περισσεύει κανείς, αρκεί να το θέλει. Για όλα αυτά θα επανέλθουμε σύντομα.

7 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Προλεταριακή Σημαία 7 Εκλογές στην ΕΛΜΕ Χαλκιδικής Συγκροτήθηκε στην ΕΛΜΕ Χαλκιδικής η «Πρωτοβουλία Αγώνα», ένα συνδικαλιστικό σχήμα που θα παρέμβει στις εκλογές της 19ης Νοέμβρη αλλά και στοχεύει να κάνει αισθητή την παρουσία του στα σχολεία του νομού το επόμενο διάστημα. Στόχος της Πρωτοβουλίας αυτής είναι η ανάδειξη μιας διαφορετικής κατεύθυνσης στο εκπαιδευτικό συνδικαλιστικό κίνημα, μακριά από λογικές ανάθεσης, με τη στήριξη των απεργιακών επιτροπών και επιτροπών αγώνα που δημιουργήθηκαν το προηγούμενο διάστημα, κόντρα σε απόψεις συμμετοχής σε συνδιοικητικά όργανα. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών συμμετέχουν στην «Πρωτοβουλία Αγώνα». Παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα από το κείμενο που μοιράζεται στους συναδέλφους. Ο ελληνικός λαός, τα τελευταία χρόνια, βρίσκεται καθημερινά αντιμέτωπος με μια άνευ προηγουμένου βάρβαρη επίθεση από την κυβέρνηση που εκτελεί πιστά τις εντολές των ιμπεριαλιστών της ΕΕ και του ΔΝΤ. Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας βρίσκεται αντιμέτωπη με τη φτώχια, την ανεργία και τις απολύσεις, τα χαράτσια, τη βαριά φορομπηχτική πολιτική, την κατάργηση της δωρεάν περίθαλψης. Η εξαθλίωση είναι γύρω μας και τη βιώνουν όλο και περισσότερες οικογένειες. Η επίθεση όμως κλιμακώνεται διαρκώς και φαίνεται να μην έχει σταματημό Ο κλάδος μας βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή. Κατακτήσεις και δικαιώματα χρόνων σαρώνονται. Η μόνιμη και σταθερή εργασία είναι παρελθόν. Ήδη υπάρχουν συνάδελφοί μας σε διαθεσιμότητα και πολύ σύντομα θα είναι απολυμένοι. Και είμαστε ακόμα στην αρχή. Η κακόφημη αξιολόγηση θα έρθει σύντομα να λειτουργήσει ως ακόμη ένα εργαλείο σ αυτή την κατεύθυνση. Να δημιουργήσει κλίμα τρόμου στους εκπαιδευτικούς, να τους υποχρεώσει να υποταχθούν πλήρως στις αντιεκπαιδευτικές επιταγές του υπουργείου και εν τέλει να νομιμοποιήσει τις επερχόμενες απολύσεις Το Νέο Λύκειο που ετοιμάζουν είναι ένα εξεταστικό κάτεργο για τους μαθητές, με ακόμα μεγαλύτερους ταξικούς φραγμούς. Στόχος της κυβέρνησης και των τροϊκανών αφεντικών της είναι να πεταχτούν μαζικά μαθητές από το Λύκειο. Ταυτόχρονα καταργούν ολόκληρους τομείς από την τεχνική εκπαίδευση και στέλνουν τους μαθητές στα ΣΕΚ-ΙΕΚ, δηλαδή στην κατάρτιση. Προετοιμάζουν τα παιδιά μας για σύγχρονους δούλους, μέσω της «μαθητείας» που είναι απλήρωτη εργασία Η κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος γενικότερα αλλά και στο χώρο της εκπαίδευσης, είναι αποτέλεσμα της χρόνιας παραλυτικής και ξεπουληματικής λογικής των ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ, που έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν, ώστε ο κλάδος να μείνει αδρανής στις απανωτές επιθέσεις. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης, όμως, έχουν και οι αποπροσανατολιστικές λογικές που ουσιαστικά προπαγανδίζουν την υποταγή και ισχυρίζονται ότι αγώνες ενάντια στις απολύσεις δεν μπορούν να γίνουν: «αν δεν μπαίνει το ζήτημα της λαϊκής εξουσίας» (ΠΑΜΕ) ή «αν δεν γίνει γενική πολιτική απεργία» ή «αν δεν επενδύσουμε σε μια αριστερή κυβέρνηση» (ΣΥΝΕΚ) Η συμμετοχή μας στις εκλογές της ΕΛΜΕ στις 19 Νοέμβρη θέλει να αναδείξει την αναγκαιότητα ύπαρξης ενός ρωμαλέου σωματείου με αγωνιστικό προσανατολισμό, που θα οργανώνει τους αγώνες και θα προωθεί τη μαζική συμμετοχή των συναδέλφων. Κόντρα σε λογικές ανάθεσης, με τη στήριξη των επιτροπών αγώνα, να δείχνει σε όλους ότι ο μόνος δρόμος είναι αυτός της αντίστασης. Να πείθει καθημερινά τους συναδέλφους ότι οι αγώνες, όταν έχουν σωστό προσανατολισμό, διάρκεια και αποφασιστικότητα, μπορούν να είναι νικηφόροι. Εκλογές για ΔΣ στο Σύλλογο Πρωτοβάθμιας Καρδίτσας Το κύριο χαρακτηριστικό αυτών των εκλογών ήταν καταρχήν η ανατροπή των προηγούμενων συσχετισμών δυνάμεων σε επίπεδο Δ.Σ. Για πρώτη φορά από κτήσεως του συλλόγου έχουμε στο τιμόνι συνδυασμό εκτός των κυβερνητικών ΔΑΚΕ και ΔΗΣΥ (ΠΑΣΚ). Η ΕΝΩΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ, η οποία αποτελεί μετεξέλιξη του ψηφοδελτίου «ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ» που πήρε μέρος στις εκλογές του 2011, δραστηριοποιείται στο πλαίσιο του ενωτικού αγωνιστικού σχήματος της ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ. Αυτή η εξέλιξη είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας χρόνων, μέσα από καθημερινές πρωτοβουλίες και αγωνιστικές δράσεις, αλλά και της επαφής μας με τους δασκάλους σε κάθε σχολείο. Στο πρόσωπό μας οι εκπαιδευτικοί είδαν τους συνεπείς αγωνιστές που μπορούσαν να τους εμπιστευθούν, ενώ παράλληλα έστρεφαν την πλάτη τους στους συνδικαλιστές «καριέρας» οι οποίοι τους χρησιμοποιούσαν για την προσωπική τους ανέλιξη και βόλεμα (να σημειωθεί ότι δύο κατά σειρά πρόεδροι του συλλόγου (ΔΑΚΕ) μεταπήδησαν σε βουλευτικά γραφεία του νομού μας.) Όμως, παρ όλη την επιτυχία της εκλογής μας και την ανατροπή των συσχετισμών σε επίπεδο Δ.Σ., μένει πολύς δρόμος για την πραγματική ανατροπή στη βάση. Τα χρόνια της ανάθεσης, της ταξικής συνεργασίας, της συνδιοίκησης και συνδιαχείρισης επέφεραν καίρια πλήγματα και στο σωματείο μας όπως και στον κόσμο. Ο συνδικαλισμός κατάντησε εμπόδιο αντί εργαλείο, ενώ η λογική της ανάθεσης παραμένει κυρίαρχη. Χρειάζεται σοβαρή και επίμονη προσπάθεια δημιουργίας των σωματείων που θα οργανώσουν την αντίσταση και τη σύγκρουση με τον απέναντι ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟ αντίπαλο. Για να απαντηθεί η επίθεση που βρίσκεται σε εξέλιξη και η συνέχειά της (αξιολόγηση-απολύσεις-κατάργηση οργανικότητας-διάλυση των σχολείων και χτύπημα του δικαιώματος των παιδιών του λαού στη μόρφωση) χρειάζεται να πάρει πραγματικά ο κόσμος της εκπαίδευσης την υπόθεση στα χέρια του, να συσπειρωθεί στο σωματείο του και συλλογικά να δώσει τη μάχη που δεν μπορεί ούτως ή άλλως να αποφύγει. Το αποτέλεσμα των εκλογών μάς θέτει επιτακτικά το καθήκον να οργανώσουμε αυτή την πάλη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ξέρουμε ότι απέναντί μας θα έχουμε τις καθεστωτικές δυνάμεις (ΔΑΚΕ-ΔΗΣΥ-ΠΑΣΚ), αλλά όπως φάνηκε και στη συνέλευση που προηγήθηκε- και την ΕΣΑΚ-ΔΕΕ η οποία συμμετείχε στο μέτωπο επίθεσης απέναντί μας, ξεπερνώντας μάλιστα τα όρια της πολιτικής αντιπαράθεσης, κινούμενη στα πλαίσια του χυδαίου, πράγμα που δείχνει το ήθος αλλά και τα αδιέξοδά τους. Τα δύσκολα είναι μπροστά, η αντιμετώπισή τους επείγει και το δυναμικό της ΕΝΩΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ, έχοντας κατακτήσει θέση και ρόλο στη συνείδηση αλλά και στους αγώνες των εκπαιδευτικών, θα συνεχίσει με καλύτερους όρους να συμβάλλει στη συσπείρωση και οργάνωση της βάσης του κλάδου, χειραφετώντας τους παραπέρα από τις καθεστωτικές παρατάξεις και χτίζοντας το σωματείο και το συνδικαλισμό που απαιτείται. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ παρατάξεις ψήφοι έδρες ψήφοι έδρες ΕΝΩΤΙΚΗ ΡΑΣΗ ΑΚΕ ΗΣΥ (ΠΑΣΚ) ΕΣΑΚ- ΕΕ ΛΕΥΚΑ/ΑΚΥΡΑ 57 Συνέδριο Α Ε Υ: Πώς να το δει κανείς; Σε μια περίοδο που ξεδιπλώνεται η επίθεση κυβέρνησης και τρόικας ενάντια στους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα, πραγματοποιείται το Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, στα τέλη του μήνα. Ένα συνέδριο που, απ' ότι όλα δείχνουν, δεν πρόκειται να συνεισφέρει στους αγώνες που διεξάγονται σε χώρους του Δημοσίου και αυτό ως αποτέλεσμα της γραμμής συμβιβασμού και υποταγής της ηγεσίας της ανώτατης συνδικαλιστικής οργάνωσης των δημοσίων υπαλλήλων. Το βασικό άγχος των κυρίαρχων παρατάξεων, σε τέτοιου είδους διαδικασίες, παραμένει η εκλογική καταγραφή. Είναι χαρακτηριστικό ότι, στα τελευταία συνέδρια της συνομοσπονδίας, πολύ λίγος χρόνος αφιερώνεται στην ουσία της πολιτικής και συνδικαλιστικής αντιπαράθεσης που φυσιολογικά θα έπρεπε να είναι το βασικό επίδικο, σε συνδυασμό φυσικά με τον προβληματισμό για την οργάνωση του αγώνα των δημοσίων υπαλλήλων απέναντι στην συνεχώς κλιμακούμενη αντεργατική επίθεση και την συνακόλουθη επιδείνωση της θέσης τους. Ακόμα πιο χαρακτηριστική υπήρξε η στάση της ΑΔΕΔΥ στους αγώνες του πρόσφατου διαστήματος, όπου όχι μόνο δεν έκανε κάτι για την συνολικοποίησή τους αλλά αντίθετα έκανε ό,τι περνούσε απ το χέρι της για την απομόνωση και την υπονόμευσή τους. Τόσο στο ζήτημα της επίθεσης στους υγειονομικούς όσο και στους εκπαιδευτικούς, η στάση της υπήρξε από αδιάφορη ως εχθρική και αυτό δεν προοιωνίζει τίποτα το θετικό για το μέλλον. Η αντανάκλαση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει συνολικά το πολιτικό σκηνικό είναι ίσως κάτι που θα φανεί μέσα στο συνέδριο. Το πώς θα εμφανιστούν οι παρατάξεις, τι συμμαχίες θα γίνουν, αν θα υπάρξει διαφοροποίηση τμημάτων τους, είναι «ενδιαφέροντα» ζητήματα. Σε κάθε περίπτωση, δεν αναμένονται «ανατροπές», κυρίως από άποψη ουσίας. Αυτές μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο αλλού, στους χώρους δουλειάς και τους κλάδους που έχουν στοχοποιηθεί και όπου η αντίσταση και η διεκδίκηση είναι όρος ζωής πλέον. Ίσως τότε τα συνέδρια της ΑΔΕΔΥ να αποκτήσουν κάποια αξία, έστω και εξ αντανακλάσεως. Αλλά αυτό είναι ζήτημα των αγωνιστών συνδικαλιστών που θα παρέμβουν μέσα στο συνέδριο να το θέσουν, αναδεικνύοντας αυτήν την κυρίαρχη και καθοριστική πλευρά.