Θα προσπαθήσω να πάρω τα πράγµατα µε τη σειρά: Πρώτα απ λα, την περίοδο εκείνη έγινα παοκτζής. πως δεν ήµουνα ποτέ και χρειάστηκε να φτάσω στον πάτο

Transcript

1 Θα προσπαθήσω να πάρω τα πράγµατα µε τη σειρά: Πρώτα απ λα, την περίοδο εκείνη έγινα παοκτζής πως δεν ήµουνα ποτέ και χρειάστηκε να φτάσω στον πάτο για να ξαναγυρίσω στα κανονικά µου. Μετά, έγινα µαλλιά κουβάρια µε τους δικο ς µου. Πρώτα µε τον πατέρα µου και µετά µε τη µητέρα µου. Αφορµή ήταν το «πισωγ ρισµά µου», πως έλεγαν, µε το γήπεδο και τον ΠΑΟΚ. Ταυτ χρονα έπαιζα και µπάλα στο παιδικ του Ιωνικο και στην οµάδα του σχολείου αλλά χρειάστηκε πολ ς χρ νος µέχρι να φτάσω στο σηµείο που βρισκ µουν ταν έφυγα απ τη Θεσσαλονίκη. σο για τον Αντώνη, τα λέγαµε στην αρχή πολ συχνά στο τηλέφωνο, αλλά σο περνο σε ο καιρ ς κι εγώ βυθιζ µουνα στον κ σµο της παοκτζίδικης παράνοιας, αποµακρυν µασταν, µέχρι που σχεδ ν ξεκ ψαµε. Είχε κι αυτ ς τα δικά του µε τη µητέρα του, που µπαιν βγαινε στα νοσοκοµεία, και δεν µπορο σαµε να επικοινωνήσου- µε. «ËÏ apple ÓÙÔ ÛÎ Ù...» «applefiï Ù!» Τελικά, τώρα που το σκέφτοµαι, το µ νο µου καταφ γιο ήταν η µουσική. Μ νο εκεί έβρισκα την ησυχία µου. Πουθενά αλλο. Έβαζα τα ακουστικά και χαν µουνα για ώρες πίσω απ τα τείχη που ψωναν οι κιθάρες, τα µπάσα και τα ντραµς. Εκεί µ νο ένιωθα ολ κληρος. Ήµουν, µως, πολ µ νος σ αυτ, γιατί λες µου οι παρέες ή δεν ασχολι ντουσαν ή άκουγαν πράγµατα άσχετα, 84

2 της σειράς. Για να καταλάβεις, εκείνη τη χρονιά είχα λιώσει τα «Εννιά πληρωµένα τραγο δια»... «Â ˆÚ appleô ıâó, Â;» Â apple ÛÂ ÌÈ ÎÏ Ì Ë. Ùfi Ù Ó! Â ˆÚÔ ÛÂ appleô ıâó, È ÓÓË ÛÙË ÂÛÛ - ÏÔÓ ÎË Â Â Á ÓÂÈ Í ÓÔ ÎÈ Â Ò, appleô ÛÔ Ó Í ÓÔ, appleôíâóòıëîâ applefi ÙÔÓ ÈÔ ÛÔ ÙÔÓ Â Ùfi... Ã ÌÔÁ Ï ÛÂ. «Ô appleè ÛÂ» Â appleâ. «Ô Â Î ÓÂÈ Ì ÏËÌ ÌÔ! Ô Â appleèûù ÂÈ. Ô ÎÔ Á Î È Ô ÚÏÈ : Ó Â ˆÚ Ì Û ÛÂ ÌÈ ıïè apple ÙÚ / Ó Â ÛÔ ÊÙ ÓÂÈ ÌÈ ÂÏapple Ù ÊÏ / Ó Â ˆ- Ú Ì Û ÛÂ ÌÈ ÔÓÂÈÚÔapple Á / Ó Â ˆÚ ÛÂ ÌÈ ÁÎ ÏÈ - Ê Ï Î / fiùâ ÙÈ ÎÚ Ì, ÙÈ ÎÚ Ì, ÙÈ ÎÚ Ì / apple ÓÙÔ appleâúèûûâ - ÂÈ Î È apple ÓÙÔ ÍÂ / fiùâ ÙÈ ÎÚ Ì, ÙÈ ÎÚ Ì, ÙÈ ÎÚ Ì / Â ˆÚ appleô ıâó, appleô ıâó, appleô ıâó ÙÔ ı Ì Û È ÙÔ ÛÙ Ô ;» «ÓÙÔ appleâúèûûâ ÂÈ Î È apple ÓÙÔ ÍÂ, Â;» «ŒÙÛÈ... Œ ÂÈ appleúôû ÍÂÈ ÙÔ Á ÚÈÛÌ ÛÙÔ Ù ÏÔ ; ÎÂ appleô ÏÂ appleˆ ÙÔ ÎÔÌÌ ÙÈ ÙÂÏÂÈÒÓÂÈ ÎÈ Í ÊÓ ÓÂ ÓÔ Ó apple ÏÈ ÔÈ ÎÈı ÚÂ, ÚÔÏ ÚÔ Ó Ù Ù Ìapple Ó, Ù apple ÓÂ Ù appleè Ù ÓÈ ÙÔ ÂÈ appleúôû ÍÂÈ;» ıâ ÊÔÚ appleô ÌÈÏÔ ÛÂ ÁÈ ÌÔ ÛÈÎ, ÊˆÙÈ fiù Ó ÙÔ appleúfiûˆapplefi ÛÔ. È ÙËÓ ıâïâ ÙËÓ Ìapple Ï, ÚÂ È ÓÓË; Θα σου πω πρώτα την ιστορία µε τον ΠΑΟΚ. λα ξεκίνησαν εκείνο το Σάββατο στο ΟΑΚΑ µε τον ηµήτρη και την παρέα του. λοι καλά παιδιά απ τη Θεσσαλονίκη µαζί µε µερικο ς που έµεναν Αθήνα. Ο Σκέρης αρχηγ ς τους τον άκουγαν σαν θε. Η οµάδα πήγε καλά λίγο ακ µα και θα τον έπαιρνε 85

3 τον αγώνα. εν έχει σηµασία, µως. Μετά τον αγώνα έγινε µια αναµπουµπο λα έξω απ το γήπεδο, κάπου µας στρί- µωξαν οι µπάτσοι, κάπου τα µπινελίκια που ακο γαµε απ τους βάζελους, κάπου η χαρά για το x, τα πήρε ο Σκέρης κι άρχισε τις ψιλές απ δω κι απ κει κι ακολο θησαν λα τα καλά τα παλικάρια. Έγινε χαµ ς. Εγώ είχα στριµωχτεί πίσω απ ένα φορτηγάκι κι έβλεπα λη την παράνοια να εξελίσσεται µπροστά στα µάτια µου δίχως να µπορώ να προφυλαχτώ. Ήξερα τι δεν ανήκα πουθενά αλλά φορο σα ασπρ - µαυρα. ταν µας στρίµωξαν οι βάζελοι για τα καλά κι άρχισαν οι πέτρες, έψαξα κι εγώ πέτρες να ρίξω. Σπάσαµε αυτοκίνητα, ανοίξαµε κεφάλια, άνοιξαν και τα δικά µας. Οι µπάτσοι µάς φυγάδεψαν πως πως στο πο λµαν των παοκτζήδων κι εκεί, αφο µπήκαµε λοι µέσα, ξεκινήσαµε για την Εθνική. Τους είπα να µε αφήσουν µαζί µε πέντε έξι άλλους στον ηλεκτρικ και µας άφησαν. Εκεί άρχισε το µαρτ ριο, γιατί ήµασταν οι µ νοι ντυµένοι στα ασπρ µαυρα µέσα σε εκατοντάδες πράσινους. Φυσικά εκεί δεν είχε πέτρες και τσαµπουκαλίκια αλλά γαργάρες. Ακο σαµε τα πάντα δίχως να βγάλουµε κουβέντα. Μετά την Οµ νοια έµεινα µ νος µε έναν ακ µα που πήγαινε Μοσχάτο κι εκεί έµαθα για έναν σ νδεσµο οπαδών της οµάδας στην Καλλιθέα που µαζε ονταν κάθε Τετάρτη. Ανταλλάξαµε τηλέφωνα και του υποσχέθηκα πως θα πάω. ταν γ ρισα σπίτι, έγινε χαµ ς γιατί ήµουνα γδαρµένος στο µάγουλο και στο κεφάλι απ πέτρες κι οι δικοί µου δε χάψαν τα παραµ θια που τους έλεγα πως δήθεν έπεσα και χτ πησα. Ο πατέρας µου έγινε έξω φρενών, η µαµά έπαιζε, ως συνήθως, τον ρ λο του πυροσβέστη, κι εκεί κάπου βρήκαµε τη συµβιβαστική λ ση να ξεκινήσω προπονή- 86

4 σεις ευτέρα-τετάρτη-παρασκευή στο παιδικ του Ιωνικο µήπως και µου φ γει η «κακιά η λ σσα», που έλεγε ο πατέρας µου, και κ ψω «τα αντριλίκια» στο γήπεδο. Πήγα στο δωµάτι µου κι έβαλα τέρµα το Τσιφτετέλι, που ήξερα τι εκνε ριζε τον πατέρα µου. Βέβαια και τον εκνε ριζε. Του έβγαζε στη φ ρα λη του τη µιζέρια: ειδήσεις, κ µµατα, πολιτική, τηλε ραση ξεφτίλα. «ÔÈÔ ÙÛÈÊÙÂÙ ÏÈ; È ÏÂ ;» «Ú appleâ. Ô ÙÂÏÂ Ù Ô ÎÔÌÌ ÙÈ applefi Ù ÏËÚˆÌ Ó ÙÚ - ÁÔ È». apple ÎÈ ÂÁÒ... ευτέρα µε έγραψε στον Ιωνικ και ξεκίνησα προπονήσεις, Τετάρτη έκανα κοπάνα και πήγα στην Καλλιθέα, στους παοκτζήδες. Οι µισοί ήταν Σαλονικιοί που ζο σαν στην Αθήνα, λοι µεγαλ τεροί µου. Με υποδέχτηκαν σαν πρίγκιπα. Οργανώθηκα. «Ô ÛËÌ ÓÂÈ;» «Ô ÛËÌ ÓÂÈ fiùè appleëá Ó ÌÂ ÛÙÔ Á appleâ Ô ÔÚÁ ÓˆÌ - ÓÔÈ, fiùè ÙÚ ÁÔ Ô Û ÌÂ Û Óı Ì Ù ÙË ÔÌ, fiùè Á - ÌÂ ÛÙÈ ÎÈ ÎÈ ÏÏ ÚÈÙˆÌ Ó appleô ÓÙÚ appleôì È Ó Ù ı Ì - Ì È...» Εγώ πολ περήφανος µέσα σ λο αυτ. Πρώτα απ λα η γοητεία του παράνοµου (οι δικοί µου δεν ήξεραν τίποτα µέχρι το τέλος), µετά η δυναµική της οµάδας, η αίσθηση τι κάπου ανήκα κι εγώ... 87

5 «ÕÛ ÂÙ Ó apple Á ÈÓÂ Ûapple ÙÈ Î È ÎÔapple ÓÈfiÛÔ Ó ÌÂ ÙÔ Â ˆÚ appleô ıâó...» «ÕÛ ÂÙ...» È apple Ú ÍÂÓÔ ÓıÚˆappleÔ... Ζο σα πια για τις Τετάρτες που πήγαινα στην Καλλιθέα και για τα Σαββατοκ ριακα που πήγαινα στο γήπεδο, φώναζα, ξεσπο σα, έβριζα αλλά πάντα φυλαγ µουνα απ τις κακοτοπιές µην τ χει και καταλάβουν οι δικοί µου τι κάνω. Είχα φτιάξει και µια απίθανη ιστορία που τους σέρβιρα, για δ ο συµµαθητές στο σχολείο που ήταν δήθεν ολυµπιακοί και πηγαίναµε µαζί στο γήπεδο, κι αυτοί είχαν κάπως µαλακώσει. Η µάνα µου, βέβαια, κάτι είχε ψυλλιαστεί και µε ρωτο σε αραιά και πο για τους «φίλους» µου πώς και δεν τους έχει δει ποτέ και τέτοια, αλλά πάντα έβρισκα έναν τρ πο να την αποφε γω. Έτσι ν - µιζα, τουλάχιστον. Το σχολείο, βέβαια, στα αζήτητα, µε τους συµµαθητές µου ένα γεια κι αυτ µε κ πο, τα τετράδιά µου γεµάτα δικέφαλους και συνθήµατα, στα µαθήµατα χρυσή µετρι τητα, οι προπονήσεις χάλια, φίλοι αληθινοί πουθενά, και µε τον Αντώνη µία έτσι µία αλλιώς. Αν δε µιλο σαµε για µουσική, δε βγάζαµε άκρη. Με τη Μίνα είχαµε κ ψει την καληµέρα απ τ τε που µου χε πει πως είχα γίνει κάγκουρας σαν λους αυτο ς που βλέπει γ ρω της κι τι δε θέλει να µε ξέρει. «Κρίµα, ρε Γιάννη» µου χε πει «και σε γο σταρα. Εσ, µως, βρέθηκες στην Αθήνα και, αντί να πας µπροστά, γ ρισες εκεί που δεν ήσουνα ποτέ». Και µου το έκλεισε. «Â appleâ Ú ÍÂ;» 88

6 «ÔÏ. Ù Ó Ë appleúòùë ÎÔapple Ï ÌÂ ÙËÓ ÔappleÔ Â ÚıÂÈ ÎÔÓÙ. ŸÏ ÍÂÎÈÓ ÓÂ apple Ù Ó». Â ÎÔ Ù Í ÈÂÚÂ ÓËÙÈÎ. «ªË ÌÔ appleâè fiùè ÛÔ Ó ÙÛÈÌappleËÌ ÓÔ Ì ÙË ;» ÛÔ apple - Ù Í. ŒÁÈÓÂ Î Ù ÎfiÎÎÈÓÔ. «ÛÔ Ó!» Â ÚÂÈ fiù Ó Ó ÌÔ apple ÓÙ ÛÂÈ... Κάπου στα µέσα της χρονιάς, κάποιος απ το σχολείο έµαθε ποιος ξέρει απ πο τι ήµουνα τερµατοφ λακας στον Ιωνικ και το σφ ριξε στον γυµναστή, που έψαχνε θ µα για να κάτσει κάτω απ τα δοκάρια της οµάδας του σχολείου (αυτ δεν άλλαζε πουθενά). Με έβαλε να παίξω µε το ζ ρι. Αυτ µε πίεσε λίγο γιατί η οµάδα έκανε προπονήσεις τις Τετάρτες, την ώρα που εγώ πήγαινα στον σ νδεσµο, αλλά κάπως τα κατάφερα και ήµουνα εβδοµάδα παρά εβδοµάδα εκεί που ήθελα ν ανήκω. «æ Ì ÛÙÔ Ì, ËÏ...» «OÚÁ ÓˆÌ ÓÔ ÁÎÏËÌ, ÛÔ Ï ˆ. È Ó Î Ù Ï ÂÈ, Â - ÌÈ Ù ÓÙ, apple Ù ÙÔ ÃfiÓÙÔ appleô ÓÔ Ó ˆÚÂ Ó ÙËÓ ÚˆÙÔ ÚÔÓÈ, ÎÈ ÁÚ Ê Ù Ì Ù appleô ÏÂÁ ÁÈ Ó ÌËÓ Ù - ÂÈ Î È apple Ûˆ ÛÂ ÓÙÈÊ ÛÂÈ. æ Ì Ù ÛÂ fiïô. ŸÏ Ì Ù... ªÂÁ ÏË ÈÛÙÔÚ Ù Ë Ù ÓÙ...» Ùfi ÌÂ ÙËÓ Ù ÓÙ ÌÔ Ê ÓËÎÂ apple ı ÓÔ. ÂÓ ÙÔ Û Ô- Ï Û, fiìˆ, ÁÈ Ù Î Ù ıô ıâï Ó ÙÂÏÂÈÒÓÂÈ ÌÂ Ùfi ÙÔ ÎÔÌÌ ÙÈ ÙË ˆ ÛÔ. Â ÛÎÔÙÂÈÓÈ ÛÂÈ, ÌÂ Â Â Ê ÛÂÈ ÛÙËÓ ÎÚË Î È ÌÈÏÔ ÛÂ ÌfiÓÔ. Ó ÛÂ Î appleôèôó fiú ÙÔ ÎÚÔ- Ù. ÛÙÔÓ ÙÔ Ô. 89

7 Αν και στις προπονήσεις στον Ιωνικ ήµουν πολ κακ ς και το ήξερα (έτσι κι αλλιώς, ο προπονητής δε µε είχε σε κα- µιά εκτίµηση και µε το δίκιο του, ο άνθρωπος, γιατί δεν ήµουνα καθ λου συνεπής στις υποχρεώσεις µου), στους αγώνες που έδινε η οµάδα του γυµνασίου πετο σα. Μιλάµε για µια οµάδα πολ αδ ναµη, που κανείς δεν έφτανε τον Αντώνη ο τε καν τον Αποστ λη ή τον Θάνο στο µικρ τους δαχτυλάκι. Εγώ, πάντως, ήµουνα ο µ νος απ την Α Γυµνασίου στην οµάδα. Αυτ ανέβασε κάπως τις µετοχές µου στην τάξη, κυρίως γιατί µε παραδέχτηκαν οι µεγαλ τεροι, οι οποίοι άρχισαν να µου µιλάνε και να κάνουµε και πλάκα για τον ΠΑΟΚ και τα σχετικά. Είδαν κι έναν αγώνα που παίξαµε στο γήπεδ µας µε ένα γυµνάσιο του Κερατσινίου που έπιασα τα άπιαστα (άσχετα αν τελικά φέραµε x γιατί δεν είχαµε κανέναν επιθετικ της προκοπής) και ξαφνικά ένιωσα να σπάει η παγωµάρα που µε περιέβαλλε απ την αρχή της χρονιάς, είδα τους καθηγητές να µε αναγνωρίζουν, τις κοπέλες να µε χαιρετάνε ένιωσα πως δεν είµαι πια ξένος εκεί µέσα. Μ νο ο Χάρης, ο αδερφ ς του Σάκη, κι οι φίλοι του εξακολουθο σαν να µε αγριοκοιτάζουν και να ψιθυρίζουν πίσω απ την πλάτη µου διάφορα δικά τους, αλλά εµένα δεν ίδρωνε το αυτί µου. Ήµουν εξασκη- µένος πια. Το κακ, βέβαια, είναι τι είχα τον Χάρη κι έναν φίλο του, τον Άκη, στην οµάδα του σχολείου κι έπρεπε να συνεργάζοµαι µαζί τους, αλλά στο γήπεδο ήταν αλλιώς. Το παράξενο είναι πως, ενώ µου άρεσε κατά βάθος αυτή η αποδοχή (ένιωθα πιο άνετα, επιτέλους, κάπως ανα- 90

8 γνωρίσιµος, τέλος πάντων), απ την άλλη κλοτσο σα. Εγώ ήµουν Σαλονικι ς, έλεγα, και δεν έχω σχέση µε τους Πειραιώτες. Είµαι παοκτζής κι αυτοί ολυµπιακοί, φλώροι Πειραιώτες.Τέτοιες βλακείες... Â apple Ú ÎÔÏÔ ıô Û ÙfiÛË ÒÚ appleô ÌÈÏÔ ÛÂ Î È appleúfiûâ fiùè Â Â ÏÏ ÍÂÈ ÎfiÌ ÎÈ Ô ÙÚfiappleÔ ÙË Ê ÁËÛ ÛÔ. Â Á ÓÂÈ appleèô ÎÔÊÙfi, appleèô Ì ÁÎÈÎÔ. «Ò Ó ÛÔ Ó ÙfiÙÂ, È ÓÓË;» ÛÎÂÊÙfiÌÔ Ó. «Ó ÛÂ ÁÓÒ- ÚÈ ÙfiÙÂ...» Ó ÛÂ ÁÓÒÚÈ ÙfiÙÂ, appleôîïâ ÂÙ È Ó ÛÂ ÂÚˆÙÂ fiìô Ó. O ÙÂ ÎÈ ÂÛ, fiìˆ. Û ÛÔ Ó ÈÓ Ï ÌÂ ÙÔÓ O! Κάπου εκεί, έσπασε ξανά ο διάολος το ποδάρι του κι έτυχε να κληρωθεί στα προηµιτελικά του Κυπέλλου ο Ολυµπιακ ς µε τον ΠΑΟΚ. Πρώτος αγώνας στην Το µπα, δε τερος στο Καραϊσκάκη. «O!» «Â ÏÂ Ù appleôù...» Στον πρώτο αγώνα είχε πάει σ σσωµος ο σ νδεσµος και µου είχαν περιγράψει µε κάθε λεπτοµέρεια πώς τους έσφαξε ο διαιτητής, πώς δεν τους άφησε να βάλουν κι άλλα γκολ για «να καθαρίσουν την πρ κριση», κι άλλα τέτοια που άκουγα απ πάντα. Εγώ, φυσικά, που δεν είχα προσωπική άποψη, υιοθέτησα δίχως κανένα δισταγµ τις δικές τους απ ψεις. Είχαµε κερδίσει 1-0 και ο επαναληπτικ ς προβλεπ ταν θρίλερ. Ήταν δυνατ να µην πάµε; Κι ενώ λοι είχαν βάλει λυτο ς και δεµένους για να 91