Ομιλία Προέδρου ΕΚΠ Νίκου Ξουράφη Στη Γ.Σ. του Ε.Κ.Π. στις 10-11//3/2017

Transcript

1 Ομιλία Προέδρου ΕΚΠ Νίκου Ξουράφη Στη Γ.Σ. του Ε.Κ.Π. στις 10-11//3/2017 Συνάδελφοι, συναδέλφισσες, Θέλουμε σήμερα το συνέδριο του ΕΚΠ να αποτελέσει ένα σταθμό που θα επιθεωρήσουμε τις δυνάμεις μας, θα κάνουμε απολογισμό της δράσης μας. Θέλουμε από αυτό το συνέδριο να ενισχυθεί η συνεπής πάλη ενάντια σε εργοδοσία, Κυβέρνηση, Ε.Ε., ενάντια στην αιτία που γεννά τη βάρβαρη επίθεση. Να ενισχυθεί η αντίσταση στην αντιλαϊκή πολιτική που τα δεινά της πέφτουν διαρκώς στις πλάτες μας, με στόχο την ανατροπή της. Το συνέδριο του E.K.Π. γίνεται σε μια δύσκολη και σύνθετη περίοδο, έχει σε μεγάλο βαθμό διαμορφωθεί μια νέα κατάσταση για τους εργαζόμενους της χώρας μας. Η υπερεπτάχρονη κρίση έχει εκτινάξει την ανεργία στα ύψη με πάνω από 1,5 εκατομμύριο ανέργους που χτυπά ιδιαίτερα τους νέους. Οι αντιλαϊκοί νόμοι έχουν δημιουργήσει στρατιές εργαζομένων χωρίς δικαιώματα στη δουλειά. Η σχετικά σταθερή εργασία με ωράριο, άδειες, Συλλογικές Συμβάσεις, κοινωνική ασφάλιση, έχει ανατραπεί για το μεγαλύτερο μέρος της Ε.Τ. ιδιαίτερα των νέων όπως ομολογούν τα ίδια τα στοιχεία τους. Αποδείχτηκε ότι τα μνημόνια δεν ήταν τίποτα παραπάνω από τις χρόνιες απαιτήσεις της μεγαλοεργοδοσίας για πιο φθηνή εργασία και μεγαλύτερη κερδοφορία από την αύξηση της εκμετάλλευσης. Η επίθεση που δεχόμαστε βρίσκεται σε εξέλιξη. Και έχουμε καθαρό ότι δεν έχει τέλος αν τέλος δεν βάλουμε εμείς με τη δύναμη της οργάνωσης, της ενότητας της εργατικής τάξης και με σχέδιο για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και των εκμεταλλευτικών σχέσεων. Ομολογούν ότι ο δρόμος για την ανάκαμψη των κερδών τους περνάει μέσα από την ολοένα και μεγαλύτερη αύξηση της εκμετάλλευσης. Δεν θα σταματήσουν επειδή κατέβασαν με τις κυβερνήσεις τους τον κατώτερο μισθό 21% και 32% για τους νέους, επειδή εκτινάχθηκε η μερική απασχόληση που είχαν στόχο χρόνια και επειδή κατάργησαν τις περισσότερες κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Θέλουν και άλλα, απαιτούν να μην έχουν κανένα δισταγμό, τα χέρια τους λυμένα για να ληστεύουν τους εργαζόμενους. Να απασχολούν όπως και όσο θέλουν, να απολύουν όποτε θέλουν, να πληρώνουν όποτε θέλουν. Απαιτούν περιορισμό και απαγόρευση της συνδικαλιστικής δράσης, γύψο κυριολεκτικά στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, να γίνει όλη η χώρα μια μεγάλη ειδική οικονομική ζώνη άγριας εκμετάλλευσης, κατάργηση 1

2 και σε ότι έχει απομείνει κάτω από τους αγώνες, στην υγεία, τις κοινωνικές παροχές, την παιδεία. Κυβέρνηση και Ε.Ε. στο Γιούρογκρουπ τις προηγούμενες μέρες επιβεβαίωσαν όλο το αντεργατικό και αντιλαϊκό πλαίσιο των νέων μέτρων που απαιτείται να υλοποιηθεί άμεσα για να κλείσει η 2 η αξιολόγηση. Μέτρα που δεν έχουν ορίζοντα μόνο την επόμενη διετία αλλά για μια μεγάλη περίοδο μετά το Σήμερα δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε την επίδραση αυτής της ενορχηστρωμένης επίθεσης για συναίνεση και υποταγή μετά από τόσα χρόνια ύφεσης, την κούραση και τα βάσανα που συσσωρεύονται σε κάθε σπίτι σε συνδυασμό με την υποχώρηση του κινήματος και την απογοήτευση πολλών εργαζομένων από τη διάψευση των ψεύτικων ελπίδων που πούλησε ο ΣΥΡΙΖΑ ότι χωρίς ρήξη και σύγκρουση με το δρόμο των μονοπωλίων, με μια κυβερνητική εναλλαγή θα μπορούσε να μπει φρένο και να έρθει ελπίδα. Τη θεωρία του δήθεν ρεαλισμού, υπομονή και θυσίες αδιαμαρτύρητα για να έρθει η ανάπτυξη και από αυτή όφελος θα έχουν και οι εργαζόμενοι δεν μπορούμε να την υποτιμήσουμε γιατί ξεκινά μέσα από κάθε χώρο δουλειάς από κάθε εργοδότη που λέει βάλτε πλάτη να βγω για να σας κρατήσω στη δουλειά, να πάει καλά η εταιρεία για να μην κόψουμε μισθούς, να μην μας κλείσει ο ανταγωνιστής κ.α. Αλήθεια ποια είναι η ανάπτυξη για την οποία μιλάνε; Υπάρχει η πείρα της προηγούμενης δεκαετίας υψηλών ρυθμών καπιταλιστικής ανάπτυξης που γέννησε την καπιταλιστική κρίση, αλλά και των αντίστοιχων τότε εθνικών στόχων για τους οποίους καλούσαν το λαό να κάνει θυσίες και εθνική συναίνεση: την είσοδο στην ΟΝΕ, τους Ολυμπιακούς αγώνες. Πως πληρώθηκαν οι εργαζόμενοι για τις θυσίες τους για την επίτευξη των εθνικών στόχων της πλουτοκρατίας. Όλοι το γνωρίζουμε. Έχουμε και τα σημερινά παραδείγματα για το τι σημαίνει ανάπτυξη. Τα τελευταία χρόνια και μέσα στην κρίση και εξαιτίας των εξελίξεων σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική ο κλάδος του τουρισμού σπάει κάθε σεζόν το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο έχοντας φτάσει σε μεγάλα επίπεδα αφίξεων τουριστών που ξεπερνούν τα 25 εκατομμύρια. Οι αεροπορικές εταιρείες, οι μεγαλοξενοδόχοι, οι tour operators και οι άλλοι καπιταλιστές στον κλάδο έχουν θησαυρίσει. Οι εργαζόμενοι δουλεύουν σαν σύγχρονοι σκλάβοι, χωρίς ρεπό, άδειες και ωράρια με μισθούς πείνας των 200 και 300 ευρώ, χιλιάδες νέα παιδιά με μορφές πρακτικής και μαθητείας πληρώνονται με την ώρα, ανασφάλιστοι με μαύρη αδήλωτη εργασία, χωρίς δικαίωμα να μπουν στο ταμείο ανεργίας. Αυτές οι συνθήκες είναι που κυριαρχούν. Το ίδιο και στους εθνικούς δρόμου όπου τα έργα κατασκευής πήραν ξανά μπροστά. Οι οικοδόμοι δουλεύουν σε αυτά ήλιο με ήλιο με 26 ευρώ μεροκάματο, συχνά απλήρωτοι για μήνες τους κλέβουν τις ημέρες ασφάλισης και τα 2

3 εργατικά ατυχήματα είναι καθημερινό φαινόμενο. Αντίστοιχα στον τομέα των τροφίμων, στα πτηνοτροφεία, τις ιχθυοκαλλιέργειες, στις αγροτικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις, στα φραουλοχώραφα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι συνθήκες δουλειάς στην Cosco, αλλά και οι δηλώσεις Βενιάμη. Και το πρόσχημα για αυτού του είδους την ανάπτυξη ήταν οι ανάγκες του ανταγωνισμού, άλλοτε με την Τουρκία, την Αίγυπτο, άλλοτε με την Ιταλία, Ισπανία, κλπ. Γι αυτό η καπιταλιστική ανάπτυξη έπαψε προ πολλού να φέρνει ζωή ανθρώπινη με αξιοπρέπεια για μας, δεν έχουμε κανένα όφελος από αυτή. Ιδιαίτερα εδώ στον Πειραιά, όπου τα συμφέροντα μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων κονταροχτυπιούνται κυριολεκτικά για το ποιο θα κερδίσει περισσότερα και θα χάσει λιγότερα στη μεταξύ τους κόντρα τα πράγματα γίνονται ξεκάθαρα. Το σύνολο των εργαζομένων που εργάζονται στον ΟΛΠ, στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη στο Πέραμα, σε μηχανουργεία στην ευρύτερη περιοχή, σοιναυτεργάτες, οι εμποροϋπάλληλοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, όσοι δουλεύουν στον επισιτισμό αλλά και οι μικροί αυτοαπασχολούμενοι και βιοτέχνες έχουν νιώσει στο πετσί τους τι σημαίνει στήριξη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Απολύσεις, ωράρια λάστιχο, απληρωσιά, εντατικοποίηση, χωρίς μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, λουκέτα σε δεκάδες μαγαζιά. Η συζήτηση για την περιβόητη ρύθμιση του χρέους δε γίνεται για τα εργατικά. Λαϊκά δικαιώματα. Γίνεται για να εξασφαλίσουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι ζεστό χρήμα από τα κρατικά ταμεία, το οποίο βγαίνει από τη δική μας απλήρωτη δουλειά, φόρους χαράτσια, περικοπές στις κοινωνικές παροχές, σε όλα όσα δικαιούμαστε. Το χρέος είναι των καπιταλιστών, είναι οι επιδοτήσεις που πήραν οι φοροαπαλλαγές τους, οι Ολυμπιακοί Αγώνες που έκαναν, οι ΝΑΤΟϊκοί εξοπλισμοί που συνεχίζονται, τα θαλασσοδάνειά τους. Δεν είναι του λαού, κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να παρασυρθεί και να συναινέσει στη σφαγή των δικαιωμάτων του αναμένοντας θετικό αποτέλεσμα από τις διαπραγματεύσεις των εργοδοτών. Η κυβέρνηση πανηγυρίζει για το χρέος όταν είναι γνωστό ότι η όποια ρύθμιση συνοδεύεται με νέα μέτρα ενάντια στους εργαζόμενους. Αλήθεια τι σημαίνει μείωση του χρέους το 2060, όταν δηλαδή οι σημερινοί δεκαοχτάρηδες θα είναι 62; Επομένως οι απώλειες θα καλυφθούν στη δευτέρα παρουσία και βλέπουμε. Αλλά, ακόμα κι αν γίνουν όλα αυτά που λέει η κυβέρνηση, αυτό θα φέρει ανακούφιση στο λαό; Πόσο μέλλον, θα δρομολογηθεί η ανάκτηση των τεράστιων απωλειών που είχε τα προηγούμενα χρόνια της κρίσης.; Σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να συμβεί αυτό. 3

4 Αρκεί να σκεφτούμε τα εξής: Αναπτυξιακά μέτρα, όπως αυτά που περιγράφει η κυβέρνηση, εφαρμόζοντας σε όλη τη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης και σήμερα, παράλληλα με τις περικοπές στις κρατικές δαπάνες, τις αυξήσεις στους φόρους, τις μειώσεις στις συντάξεις και τους μισθούς. Τι είναι, για παράδειγμα, ο αναπτυξιακός νόμος, το νέο χωροταξικό, τα προγράμματα των ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία για την καλύτερη προσαρμογή της στις ανάγκες της καπιταλιστικής αγοράς και πάει λέγοντας; Από την άλλη, έστω κι αν υπάρξει αλλαγή στην αναλογία του μείγματος διαχείρισης, η αφαίμαξη του λαού, οι περικοπές και οι μειώσεις σε βάρος του δεν πρόκειται να τελειώσουν. Μια πρώτη απόδειξη είναι ότι πολλά από τα μέτρα που τώρα ετοιμάζονται να ψηφίσουν, επεκτείνονται βαθιά μέσα στην εποχή της μετα-λιτότητας, όπως την περιγράφει η κυβέρνηση. Για παράδειγμα, η εφαρμογή των περικοπών στις ήδη αποδιδόμενες συντάξεις αναμένεται να ξεκινήσει το 2020, ενώ και η παραπέρα μείωση του αφορολόγητου, που προβλέπεται για τα εισοδήματα του 2018, θα ισχύσει στο διηνεκές και βέβαια δεν είναι εφάπαξ. Το ίδιο ισχύει και για παλιότερα μέτρα, που έχουν διαχρονική ισχύ, δεν είναι παροδικά αλλά μόνιμα και έχουν κλιμακούμενες και σωρευτικές συνέπειες για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Επομένως, κανένας διακριτικός διαχωρισμός δεν υπάρχει ανάμεσα στις διαφορετικές αναλογίες στο μείγμα της αστικής διαχείρισης, που αλλάζουν διαρκώς, καθώς προσαρμόζονταν στις μεταβαλλόμενες ανάγκες του κεφαλαίου και στον κύκλο της καπιταλιστικής οικονομίας. Πολύ περισσότερο, υφεσιακά και αναπτυξιακά μέτρα είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, συνιστώσες της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής για την ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η εσωτερική υποτίμηση και η ένταση της εργασιακής εκμετάλλευσης θα συνεχίζονται και στην εποχή της μετα-λιτότητας που διαφημίζει η κυβέρνηση, παράλληλα με την προσπάθεια απαξίωσης κεφαλάιου, ακόμα κι αν τα αναπτυξιακά μέτρα υπερισχύουν στην αναλογία των αποκαλούμενων μέτρων λιτότητας για το λαό, αφού μοναδική πηγή του καπιταλιστικού κέρδους είναι η υπεραξία, που αυξάνεται με την άνοδο της παραγωγικότητας, την αύξηση δηλαδή του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. 4

5 Αυτά που συζητάν αυτές τις μέρες αφορούν σκληρά και επώδυνα μέτρα στο φορολογικό με τη μείωση του αφορολόγητου έως και τα ευρώ και την αύξηση των έμμεσων φόρων. Στα εργασιακά με την παραπέρα υπονόμευση των Σ.Σ.Ε, το χτύπημα ακόμα παραπέρα των κλαδικών μισθών και τις νέες μειώσεις του κατώτερου μισθού. Στο ασφαλιστικό με νέα μείωση συντάξεων και παροχών, με αύξηση των βαρών του ασφαλιστικού συστήματος στην πλάτη των εργαζομένων αφού προωθείται η μείωση των εργοδοτικών εισφορών με τη διατήρηση του περιβόητου κόφτη και την κατάργηση της προσωπικής διαφοράς μετά το Μέτρα που υπηρετούν τη διασφάλιση των ματωμένων πλεονασμάτων (σε 3.6δις ανέρχονται) με μόνιμα υποζύγια τους ανθρώπους της δουλείας και του μόχθου. Και φυσικά στο στόχαστρο παραμένουν τα θέματα των ομαδικών απολύσεων και η διαμόρφωση ενός νέου και πιο αντιδραστικού συνδικαλιστικού νόμου που θα βάζει πρόσθετα εμπόδια Δεν συμβιβαζόμαστε με την λογική του εφικτού με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των Επιχειρήσεων. Δε σώζει η λογική της διαρκούς υποχώρησης «μήπως σώσουμε ότι μπορούμε», ούτε βέβαια η εχθρική αντίληψη που καλλιεργήθηκε συστηματικά από την Εργοδοσία, ότι μπορούν οι εργαζόμενοι να διασφαλίσουν τα δικαιώματά τους στοιχισμένοι πίσω από το ένα ή το άλλο επιχειρηματικό σχέδιο. Στην Domus για παράδειγμα παρόλες τις υποχωρήσεις των εργαζομένων η εταιρεία προχώρησε σε απολύσεις. Κριτήριο τα συμφέροντά μας, οι δικές μας ανάγκες όχι τα κέρδη των αφεντικών. Απορρίπτουμε από την σκοπιά αυτή την ανάπτυξη που σχεδιάζουν. Ανοίγουμε με στόχους πάλης και αιτήματα το θέμα των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης, πως αξίζει σήμερα να ζούμε και να δουλεύουμε με βάση την ανάπτυξη της επιστήμης και των παραγωγικών μέσων. Σήμερα υπάρχουν όλες οι δυνατότητες για σταθερή δουλειά με δικαιώματα, μείωση του εργάσιμου χρόνου, καθολική κοινωνική ασφάλιση, υψηλού επιπέδου δωρεάν υπηρεσιών υγείας, πρόνοιας, προστασία της υγείας και ασφάλεια στους χώρους δουλειάς. Μπορούμε να συμβιβαστούμε με την εκτεταμένη ανεργία, τους μισθούς πείνας και τη δουλειά λάστιχο, το μοίρασμα μιας κακοπληρωμένης θέσης εργασίας σε δύο και τρεις εργαζόμενους ; Κριτήριο για τις διεκδικήσεις μας είναι οι σύγχρονες εργατικές λαϊκές ανάγκες και η δυνατότητα της εποχής μας να τις υλοποιήσει. Οι αιτίες που εμποδίζουν την κοινωνική πρόοδο και αποτελούν βαρίδι στην κοινωνική εξέλιξη είναι η κυριαρχία των μονοπωλιακών ομίλων, το κυνήγι του κέρδους, οι καπιταλιστές, οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις τους 5

6 και τα κόμματά τους. Η ίδια η ζωή, η πλούσια πείρα, κυρίως των τελευταίων ετών, αποδεικνύει περίτρανα ότι στο πλαίσιο της Ε.Ε., της εξουσίας των μονοπωλίων, δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή λύση. Αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο ο ρόλος της Ε.Ε. ως λυκοσυμμαχία και δυνάστης της εργατικής τάξης, των λαών. Καταρρίπτονται οι μύθοι ότι αυτή είναι δήθεν «Ένωση της αλληλεγγύης και απάνεμο λιμάνι για τους λαούς», όπως ισχυρίζονταν η πλουτοκρατία και τα στηρίγματά της. Η Ε.Ε. γίνεται όλο και πιο αντιδραστική και οι εργαζόμενοι θα ζήσουν συνθήκες μεγάλης φτώχειας και εξαθλίωσης αν δεν ξεσηκωθούν. Ολοένα και περισσότερο γίνεται αντιληπτό, ότι προοπτική δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ρήξη και σύγκρουση με αυτές τις δυνάμεις. Η λύση βρίσκεται στην ανατροπή τους. Γι αυτό και ένα από τα στοιχεία που μας ξεχωρίζουν από τις συμβιβασμένες ηγεσίες είναι η συσπείρωση και η ενότητα της εργατικής τάξης ανεξάρτητα από κλάδο ενάντια στα μονοπώλια, στην καπιταλιστική εκμετάλλευση για την ανατροπή τους. στην οργάνωση και ανάπτυξη των αγώνων των εργαζομένων. Στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, τις τελευταίες 2-3 δεκαετίες, διαμορφώθηκαν νέες τάσεις σχετικά με το ύψος των μισθών και μεροκάματων, με τον ανταγωνισμό μεταξύ των ισχυρότερων μονοπωλίων, από ποιες χώρες εξάγονται περισσότερα εμπορεύματα, αλλά και κεφάλαια για επενδύσεις, σε ποιες χώρες εισάγονται. Γι αυτό στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία, στην ΕΕ το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του εντείνει τον πόλεμο στην εργατική τάξη για αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης. Ένα ακόμα δείγμα ότι αυτό το σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση έχει φτάσει στα ιστορικά του όρια. Ενδιαφέρονται αποκλειστικά και μόνο για μεγαλύτερα κέρδη. Δεν υπάρχει έγκλημα που δεν θα επιχειρήσουν να κάνουν, αν θεωρούν ότι αυτό βελτιώνει τη θέση τους στον ανταγωνισμό. Η ελληνική αστική τάξη έχει αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν την επιθετικότητα της απέναντι σε άλλους λαούς, ότι δεν διστάζει να πάρει μέρος στις πιο αιματηρές σφαγές, να μπλέξει το λαό μας σε μεγάλες περιπέτειες για να διεκδικήσει μερίδια από την λεία των ιμπεριαλιστικών λύκων, για να παίξει πιο ενεργό ρόλο στη γεωπολιτική σκακιέρα, να αναβαθμίσει τη θέση της. Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Σομαλία, Ακτή Ελεφαντοστού, Λιβύη είναι ιμπεριαλιστικές σφαγές με ελληνική συμμετοχή και στήριξη στα πλαίσια του ΝΑΤΟ μόνο τα τελευταία 20 χρόνια. Οι εξελίξεις μας προειδοποιούν για τον κίνδυνο γενικευμένων συγκρούσεων και ιμπεριαλιστικών πολέμων. Οι καπιταλιστές πατρίδα τους έχουν τα κέρδη τους, πατρίδα τους είναι η Ελβετία, το Λουξεμβούργο και οι άλλοι φορολογικοί παράδεισοι που έχουν 6

7 φυλαγμένα δισεκατομμύρια ευρώ βγαλμένα από τον δικό μας κόπο και ιδρώτα. Δεν θα διστάσουν στιγμή να μπλέξουν σε πόλεμο τη μεγάλη πλειοψηφία που είναι στις λίστες των χρεών στην εφορία, της ανεργίας, των συσσιτίων και των κοινωνικών τιμολογίων. Αυτός είναι ο δρόμος των αφεντικών για να βγουν από την κρίση, να ανακάμψει η καπιταλιστική οικονομία.: πιο βαθιά εκμετάλλευση των λαών τους και αιματηρό ξαναμοίρασμα των συνόρων, των δρόμων του εμπορίου, της ενέργειας, των αγορών και των σφαιρών επιρροής, εκμετάλλευσης και άλλων λαών. Αυτό βαπτίζουν οι καπιταλιστές και τα κόμματά τους, οι κυβερνήσεις τους εθνικούς στόχους. Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Όλη η ευρύτερη γειτονιά μας είναι μέσα στη φωτιά, πέρασαν από το Αιγαίο πάνω από ένα εκατομμύριο θύματα, ξεριζωμένα από πολέμους, γέμισε η θάλασσα νεκρούς και το δράμα των προσφύγων συνεχίζεται. Δυναμώνουμε μέσα από τα συνδικάτα, την πάλη ενάντια στον εθνικισμό, τον σωβινισμό και το ρατσισμό και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, την αλληλεγγύη με τους άλλους λαούς, την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και μετανάστες, την απομόνωση σε όλους τους εργασιακούς χώρους της εγκληματικής ναζιστικής συμμορίας των αφεντικών, της Χρυσής Αυγής. Δεν μπορεί αυτά τα προβλήματα να είναι έξω από τα συνδικάτα, γιατί οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα συμφέρον να χύσουν το αίμα τους, για τους πετρελαιάδες, τους εμπόρους όπλων, τους βιομήχανους και τους τραπεζίτες. Κάνουμε καθαρό ότι τα σωματεία και οι οργανώσεις που συγκροτούμε το ΠΑΜΕ θα υπερασπίσουμε τα συμφέροντα των εργαζομένων στη δουλειά, το μισθό, τη σύνταξη, την υγεία, την πρόνοια, την παιδεία, τον πολιτισμό και την ειρήνη κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Δεν δεχόμαστε κανένα περιορισμό στη συνδικαλιστική δράση και οργάνωση και θα αγωνιστούμε γι αυτό. Δεν θα απλώσουμε τα χέρια για να μας περάσετε αλυσίδες. Δεν δεχόμαστε η χώρα μας, τα λιμάνια μας, τα νησιά μας, τα αεροδρόμιά μας, να γίνουν βάσεις και ορμητήρια για τις ιμπεριαλιστικές σφαγές και τα παιδιά μας που υπηρετούν στο στρατό κρέας για τα κανόνια τους. Να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου, καμία εμπλοκή της Ελλάδας στα Νατοϊκά και ευρωενωσιακά σφαγεία. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι βιομήχανοι απαιτούν συναίνεση από όλες τις πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν το δρόμο των μονοπωλίων και φυσικά των παρατάξεών τους και των ανθρώπων τους μέσα στα συνδικάτα. ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, ΑΝΕΛ ψήφισαν το 3 ο μνημόνιο που σφαγιάζει το λαό και τώρα καλούν και το λαό να συναινέσει στη σφαγή του. Θέλουν και το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στο άρμα για να επιτευχθεί η ανάπτυξη των κερδών, να περάσουν τα νέα μέτρα χωρίς αντιδράσεις, χωρίς κίνημα διαμαρτυρίας, εμπόδια. Δηλαδή να βάλει την υπογραφή του στα μνημόνια διαρκείας και ο ίδιος ο 7

8 εργαζόμενος λαός με τη στάση του. Το κυριότερο είναι, ότι θέλουν να κρύψουν την αλήθεια, ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική προοπτική. Αυτό το βρώμικο ρόλο έπαιξαν και παίζουν οι δυνάμεις που αποτελούν τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΜΕΤΑ), έφερναν τις απαιτήσεις των εργοδοτών μέσα στις εργασιακές οργανώσεις, έβαζαν τους εργαζόμενους να στηρίξουν ξένα συμφέροντα, να υιοθετούν τις θεωρίες τους. Το ζήσαμε έντονα στην αρχή της εκδήλωσης της κρίσης έλεγαν ότι για την κρίση φταίνε τα δικαιώματά μας που ήταν πάνω από τις δυνατότητες και τη δουλειά μας και ότι για το κλείσιμο των επιχειρήσεων φταίνε οι αγώνες μας και οι διεκδικήσεις μας. Ότι τελικά η κρίση δεν είναι του καπιταλισμού και ότι με άλλη διαχείριση μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Σήμερα δίνουν χρόνο και χώρο στην κυβέρνηση, βάζουν εμπόδια στην οργάνωση των αγώνων, καλλιεργούν την ηττοπάθεια και καλούν σε στοίχιση και συναίνεση με τους εργοδοτικούς σκοπούς. Δεν είναι μόνο ότι η ΓΣΕΕ πήρε μέρος στον κοινωνικό διάλογο υπογράφοντας κοινά πορίσματα και κοινές ανακοινώσεις με τον ΣΕΒ και την κυβέρνηση. Σε μεγάλα συνδικάτα σε στρατηγικούς χώρους που κυριαρχούν αυτές οι δυνάμεις: ΟΜΕ-ΟΤΕ, ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, ΟΤΟΕ, κ.α., οι ανακοινώσεις τους δεν ξεχωρίζουν ούτε φραστικά από τις ανακοινώσεις των εταιρειών, τις περισσότερες φορές μιλάνε αυτοί για λογαριασμό τους. Ακόμα και στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά ψηφίζουν Απεργίες αλλά στους χώρους δουλειάς πρωτοστατούν στην απεργοσπασία. Οι πλειοψηφίες στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ με καταμερισμένους ρόλους και σχέδιο βάζουν εμπόδια στην ανάπτυξη αγώνων, καλλιεργούν την ηττοπάθεια, δίνουν χώρο και χρόνο στην κυβέρνηση και στους επιχειρηματικούς ομίλους για να οργανώσουν χωρίς αντιδράσεις την επίθεσή τους. Ευθυγραμμίζονται με τις επιθυμίες του ΣΕΒ και των άλλων εργοδοτικών ενώσεων της κυβέρνησης και των κομμάτων τους για συναίνεση. Επί της ουσίας, δε θέλουν τη σύγκρουση με το κεφάλαιο και τη στρατηγική του, με την οποία εξάλλου συμφωνούν και παίζουν βρώμικο παιχνίδι για να μην εκδηλωθεί μαζική μαχητική απάντηση από τους εργαζόμενους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από αυτές τις ηγεσίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τόσες μέρες από την ανακοίνωση του πλαισίου συμφωνίας και η τελευταία ανακοίνωση της ΓΣΕΕ αφορά το διάλογο της με το Δ.Ν.Τ. Στηρίζουν ολόπλευρα την κατεύθυνση της αστικής τάξης για «εθνική συναίνεση» για να περάσουν τα μέτρα για την «αξιολόγηση» και την ένταξη στο πρόγραμμα ρευστότητας, τη ρύθμιση του κρατικού χρέους με στόχο να μη χαθεί χρόνος για την καπιταλιστική ανάπτυξη. 8

9 Υπονομεύουν τους αγώνες και την οργάνωση των εργαζομένων, δίνουν συνεχώς διαπιστευτήρια στα αφεντικά. Απόδειξη η στάση τους στο ΕΚΑ όπου νομιμοποιούν εκφυλιστικά φαινόμενα, επιχειρούν εκτεταμένη νοθεία, αποδέχονται την ωμή δικαστική επέμβαση στο συνδικαλιστικό κίνημα καθυπόδειξη κυβέρνησης και εργοδοτών. Ακόμη και αν σε ορισμένους κλάδους, οι ομοσπονδίες παίρνουν αγωνιστικές αποφάσεις αυτές δεν οδηγούν σε κλιμάκωση των κινητοποιήσεων αφού δεν αμφισβητούν την στρατηγική του κεφαλαίου στο συγκεκριμένο κλάδο και γενικά δεν έχουν στο επίκεντρό τους τη μαζικοποιήση των κινητοποιήσεων. Στις αστικές συγκοινωνίες, την ώρα που γεμίζουν οι σταθμοί μπάρες και κυνηγούν τους ανέργους και τη φτωχολογιά οργανώνουν απεργίες όχι με αιτήματα τις φτηνές και τακτικές συγκοινωνίες αλλά για το που θα μπουν οι διαφημιστικές πινακίδες. Στο χώρο της δημόσιας υγείας με τα πολύ οξυμένα προβλήματα που υπάρχουν τόσο για τους εργαζόμενους όσο και με τις ελλείψεις στα νοσοκομεία και στις άλλες δομές η απάντηση δεν μπορεί να είναι τα αντικυβερνητικά σόου και οι αποφάσεις για κινητοποιήσεις χωρίς καμία προετοιμασία, την ίδια στιγμή που μένουν στο απυρόβλητο οι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι στο χώρο της υγείας και η εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών γίνεται όλο και πιο ακριβή για το λαό. Στο χώρο του Πειραιά και σε επίπεδο Ε.Κ.Π. ακόμα και εκεί που συμφωνούσαμε οι άλλες παρατάξεις δεν έκαναν τίποτα για την υλοποίηση των όποιων πρωτοβουλιών και πολλές φορές τις υπονόμευαν. Παράδειγμα η τελευταία απεργία όπου μια σειρά χώροι δεν πήραν κανένα μέτρο επιτυχίας και σε πολλές περιπτώσεις ήταν απεργοσπάστες (ΙΟΝ, ΕΛΣΑ ). Σωματεία με χιλιάδες μέλη (ΠΑΣΥΕ) δεν έβγαλαν ούτε μια ανακοίνωση. Στην πρόταση νόμου ομοσπονδιών και Ε.Κ.Π. για τις συλλογικές συμβάσεις ενώ συμφώνησαν στο Δ.Σ. όχι μόνο δεν το συζήτησαν στα σωματεία του (και όπου συμμετείχαν το καταψήφισαν) αλλά διαφώνησαν και με την κινητοποίηση. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από αυτές τις ηγεσίες. Το προηγούμενο διάστημα πήραμε πρωτοβουλίες στη ΔΕΣΚ με τη δύναμη που έχουμε στο ΔΣ του ΕΚΠ για τα ζητήματα ΣΣΕ, της Υγείας, της Ανεργίας, της Παιδείας, για το Προσφυγικό. Πρωτοστατήσαμε σε μια σειρά κλάδους και οργανώσαμε κινητοποιήσεις. Στηρίξαμε την αλληλεγγύη όπου και όταν χρειάστηκε (Ναυτεργάτες, Cosco, Μέταλλο κλπ) Η υπόθεση της υπεράσπισης της ζωής μας και της κλιμάκωσης του αγώνα μας θα κριθεί μέσα στους χώρους δουλειάς από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Παίρνουμε την υπόθεση της οργάνωσης της πάλης στα 9

10 χέρια μας σε κάθε κλάδο, αλλάζουμε τους συσχετισμούς, δυναμώνουμε τα σωματεία μας. Περισσότερες από 530 συνδικαλιστικές οργανώσεις σωματεία, ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα βγήκαν μπροστά στις 17 Οκτώβρη και απαίτησαν : κατάργηση των αντεργατικών νόμων, κάλυψη των απωλειών, αυξήσεις στους μισθούς, κλαδικές συλλογικές συμβάσεις, κανένας εργαζόμενος κάτω από 751 ευρώ, σταθερή δουλειά με δικαιώματα. Κατέθεσαν το δικό μας πόρισμα, το πόρισμα των εργαζομένων. Η πρώτη φορά αριστερά δεν το έχει φέρει ακόμα για συζήτηση. Δείχνουν το δρόμο της οργάνωσης, της σύγκρουσης, της αγωνιστικής κλιμάκωσης, του μη συμβιβασμού με τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Χαιρετίζουμε τις πρωτοβουλίες των σωματείων που συμβάλουν στην κατεύθυνση για ανάπτυξη των αγώνων κόντρα στο ρεύμα του συμβιβασμού, πρωτοστατώντας σε εργασιακούς χώρους στους ΟΤΑ, στους εργολαβικούς εργαζόμενους σε ΛΑΡΚΟ, ΔΕΗ, στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός, στην εταιρεία Βλάχος, στον Μαρινόπουλο, στον Καρυπίδη, στις εργαζόμενες καθαρίστριες, στο εργολαβικό συνεργείο της ISIS, στον πολύμηνο αγώνα των εργαζομένων στο Ledra Athens, στους αγώνες των μεταλλεργατών για συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Η πολυήμερη απεργία των ναυτεργατών με αιχμή το φορολογικό και το ασφαλιστικό, δείχνουν την ανάγκη να ενισχυθεί η παρέμβαση πάνω στα οξυμένα προβλήματα να δυναμώσουν και να πολλαπλασιάζονται αγωνιστικές εστίες. Σήμερα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις, παραγωγικές, επιστημονικές και τεχνολογικές, για να υπάρχει φιλολαϊκή ανάπτυξη, για να υπάρξει αξιοπρεπής ζωή, δουλειά με δικαιώματα. Εμείς είμαστε αυτοί που παράγουμε όλο τον πλούτο. Τον ιδρώτα μας, τον κόπο μας τον καρπώνονται μια χούφτα μονοπωλιακοί όμιλοι. Αυτό μπορεί να αλλάξει. Επομένως ο αγώνας για την κάλυψη των απωλειών για μια αξιοπρεπή ζωή, πρέπει να συνδυάζεται με την πάλη για άλλο δρόμο ανάπτυξης, με αποδέσμευση από τις ενώσεις των Ιμπεριαλιστών Ε.Ε. και ΝΑΤΟ με την εργατική τάξη και τον λαό στο τιμόνι της εξουσίας. Μπορούμε να διεκδικήσουμε την ζωή που μας αξίζει, ένα καλύτερο μέλλον για εμάς και τα παιδιά μας. Το σύνθημα που γεννήθηκε στους μεγάλους αγώνες, μας δείχνει το δρόμο : «χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά». Ένας όμως τέτοιος αγώνας απαιτεί και συνδικάτα μαζικά και γερά, οργανωμένα στα εργοστάσια, στους μεγάλους χώρους δουλειάς, σταθερά μέτωπα αγώνα, αλληλεγγύη και συμμαχία με την φτωχή αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους. Εδώ κρίνεται η υπόθεση της ανασύνταξης και αναζωογόνησης του συνδικαλιστικού κινήματος. 10

11 Η ΔΕΣΚ στα πλαίσια αυτά καλεί: Αμεσα και χωρίς καμία καθυστέρηση να συνεδριάσουν όλα τα ΔΣ, των Συνδικάτων. Να οργανωθεί μια ουσιαστική συζήτηση γύρω από τις εξελίξεις, το πλαίσιο πάλης κάθε συνδικάτου, τις μαζικές διαδικασίες που θα επιδιώξει να γίνουν και το αγωνιστικό τους πρόγραμμα. Ο μήνας Μάρτης να είναι μήνας πλατιάς συζήτησης στους χώρους δουλειάς, στις επιχειρήσεις και στους κλάδους. Να οργανωθούν γενικές συνελεύσεις, συσκέψεις, να αξιοποιηθεί κάθε κατάλληλη μορφή συλλογικών και μαζικών διαδικασιών. Κάθε συνδικάτο και επιτροπή αγώνα, να εξασφαλίσει έγκαιρα την αξιοποίηση καλά δουλεμένων ανακοινώσεων. Να οργανωθεί η προπαγάνδα με αφίσες, πανό, «εφημερίες τοίχου», σποτάκια στις ιστοσελίδες των συνδικάτων και κάθε άλλη κατάλληλη μορφή που μπορεί να αξιοποιηθεί. Οι συνδικαλιστές της ΔΕΣΚ που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ θα πρέπει να να δουλέψουν με έναν τέτοιο προσανατολισμό σε όλα τα σωματεία, σε όλες τι συνδικαλιστικές οργανώσεις ακόμα και αν στα ΔΣ είναι μειοψηφία. Είναι δεκάδες τα σωματεία και οι συνδικαλιστές που δεν συμβιβάζονται με την αδράνεια και την μοιρολατρία, που δεν συμβιβάζονται με την πολιτική του κεφαλαίου. Χρέος μας είναι να δώσουμε το χέρι σε όποιον θέλει να αντιπαλέψει αυτή τη βάρβαρη πολιτική. Μαζικοποιούμε τα σωματεία, δυναμώνουμε τη λειτουργία τους. Επιδιώκουμε να συσπειρώσουμε εκατοντάδες νέους εργάτες, ειδικά νέους σε ηλικία, γυναίκες, μετανάστες. Τα γραφεία των συνδικάτων και τα στέκια των λαϊκών επιτροπών στις γειτονίες να αποκτήσουν ζωή, να γίνουν χώροι συνάντησης και προετοιμασίες των αγώνων. Συναδέλφισσες, συνάδελφοι, Η πάλη ενάντια στα νέα μέτρα απαιτείται να συνδυαστεί με το σύνολο των διεκδικήσεων της εργατικής τάξης. Δυναμώνουμε την πάλη για μια σειρά κρίσιμα μέτωπα που συμβάλουν στην ενίσχυση της οργάνωση και του αγώνα των εργαζομένων. Στηρίζουμε τους αγώνες που αναπτύσσονται λόγων των οξυμένων προβλημάτων, ενάντια στις απολύσεις, στην απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία, σε κάθε πρόβλημα. Δυναμώνουμε την αλληλεγγύη και επιδιώκουμε κάθε αγώνας να «συναντηθεί» σε ένα αγωνιστικό ρεύμα αντίστασης στην αντιλαϊκή πολιτική. Τέτοια μέτωπα είναι: Το μέτωπο των Σ.Σ.Ε. Ανοίγουμε την προοπτική που βάζει το ταξικό κίνημα, να αναδείχνονται οι βασικές προϋποθέσεις για την ικανοποίηση τους. 11

12 Η πάλη ενάντια στην απλήρωτη ανασφάλιστη δουλειά, για τις συνθήκες δουλειάς στους εργασιακούς χώρους, για μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, που επιδεινώνονται σε όλους τους κλάδους, ως μέρος της πάλης για της αυξήσεις και τις ΣΣΕ. Να στηριχτούν οι αγώνες πολλών κλάδων απέναντι στα «δουλεμπορικά» γραφεία, τα οποία πυκνώνουν ύστερα και από τη βοήθεια που τους έδωσε η κυβέρνησης. Χρειάζεται να συνεχίσουμε τις δράσεις και το συντονισμό σωματείων, Λαϊκών Επιτροπών για το μεγάλο μέτωπο της Υγείας. Να γίνει το συγκεκριμένο ζήτημα αντικείμενο πάλης των Συνδικάτων, των Ομοσπονδιών και των Εργατικών Κέντρων. Να γνωρίζουν καλά τις ανάγκες των εργαζομένων του κλάδου τους. Να μετρήσουμε νέα βήματα στο συντονισμό των εργαζομένων με τους φτωχούς αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους στην πάλη για τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα. Να δυναμώσει η αλληλεγγύη των σωματείων για όσους αγωνίζονται αλλά και όσους υποφέρουν. Τους πρόσφυγες που μένουν εγκλωβισμένοι κάτω από άθλιες συνθήκες, τους άνεργους, τους απλήρωτους, τους φτωχούς στις γειτονιές. Εχουμε συνείδηση των δυσκολιών και των εμποδίων, όμως δεν πρόκειται να συμβιβαστούμε. Οι συνδικαλιστές της ΔΕΣΚ που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, τα σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για την ισχυροποίηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ και της εργοδοσίας. Επιδιώκουμε το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα να δυναμώσει. Νέες δυνάμεις να ενταχθούν στα σωματεία. Δίνουμε μάχη, οργανώνουμε την πάλη σε κάθε κλάδο για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας για δικαιώματα στη δουλειά και στη ζωή με βάση την εποχή μας, τον 21 ο αιώνα. 12