Οι Φίλοι της ιεθνούς Το Ράιχσταγκ Καίγεται

Transcript

1 Οι Φίλοι της ιεθνούς Το Ράιχσταγκ Καίγεται ( εκέµβρης 1969) Εισαγωγή της Μετάφρασης Το απόγευµα της 12 ης εκέµβρη 1969, µια βόµβα εκρήγνυται στο υποκατάστηµα της Εθνικής Αγροτικής Τράπεζας που βρίσκεται στην Πλατεία Φοντάνα του Μιλάνου, µε απολογισµό 16 νεκρούς και 88 τραυµατίες. Την ίδια µέρα εκρήγνυνται άλλες τρεις βόµβες στη Ρώµη και στο Μιλάνο. Το ιταλικό κράτος αποδίδει την τροµοκρατική ενέργεια στους αναρχικούς και διενεργεί πάνω από 80 συλλήψεις. Ο αναρχικός εργάτης σιδηροδρόµων Τζουζέπε Πινέλι συλλαµβάνεται από την αστυνοµία ως ύποπτος και δολοφονείται ( αυτοκτονεί ) τα µεσάνυχτα της 15 ης εκεµβρίου µε εκπαραθύρωση από τον τρίτο όροφο της Αστυνοµικής ιεύθυνσης του Μιλάνου. Συλλαµβάνεται επίσης και φυλακίζεται (µε βάση την κατασκευασµένη µαρτυρία ενός οδηγού ταξί) ο αναρχικός Πιέτρο Βαλπρέντα. Αργότερα, οι έρευνες για τη σφαγή στρέφονται στη νεοφασιστική οργάνωση Ordine Nuovo. Η πρωτοβάθµια δικαστική απόφαση (23 Φλεβάρη 1979) καταδικάζει σε ισόβια τον Φράνκο Φρέντα και τον Τζιοβάνι Βεντούρα (µέλη της Ordine Nuovo), τον Γκουίντο Τζιανεντίνι (µέλος των ιταλικών µυστικών υπηρεσιών SID) και τον Marco Pozzan (µέλος της Ordine Nuovo και των ιταλικών µυστικών υπηρεσιών). Μεταγενέστερες αποφάσεις του Εφετείου και του Ακυρωτικού ικαστηρίου απαλλάσσουν τους κατηγορούµενους. Στην τελευταία δίκη (3 Μάη 2005) δε βρίσκεται κανένας ένοχος. Μετά το τέλος του Β Παγκόσµιου Πολέµου, χιλιάδες άνθρωποι αγροτικής προέλευσης άρχισαν να µεταναστεύουν από τον ιταλικό Νότο για να δουλέψουν ως ανειδίκευτοι εργάτες στα εργοστάσια των βιοµηχανικών κέντρων της Βόρειας Ιταλίας, στο πλαίσιο της ανοικοδόµησης της χώρας. ύο δεκαετίες αργότερα, αυτοί οι εργάτες µαζί µε το νεαρό προλεταριάτο των γιαγαντωµένων πόλεων θα πυροδοτήσουν την κοινωνική εξέγερση που έγινε γνωστή ως «Θερµό Φθινόπωρο» του 1969 στην Ιταλία. Το προοίµιο 1

2 της εξέγερσης ήταν οι άγριες απεργίες που ξέσπασαν το Μάη του 1969 στο εργοστάσιο της FIAT Mirafiori στο Τορίνο και συνεχίστηκαν τους επόµενους µήνες στα βιοµηχανικά κέντρα της χώρας. Καθώς εκδηλώνεται ένα τεράστιο απεργιακό κύµα (300,000,000 χαµένες ώρες εργασίας το 1969 το µεγαλύτερο νούµερο που έχει καταγραφεί ποτέ), η εξέγερση επεκτείνεται πέρα από τις πύλες των εργοστασίων. Το Σεπτέµβρη του 1969, οι εργάτες της FIAT αρνούνται να πληρώσουν εισιτήρια στα λεωφορεία και στα τραµ, ενώ µπαίνουν στα καταστήµατα και ζητάνε µειώσεις των τιµών κατά 30, 40 ή 50%. Καταλαµβάνονται σπίτια και δηµιουργούνται επιτροπές γειτονιών που εφαρµόζουν αυτοµειώσεις στα ενοίκια. Καταλαµβάνονται επίσης κτίρια κυβερνητικών υπηρεσιών, ενώ χιλιάδες εργάτες συγκεντρώνονται για να κάψουν τους λογαριασµούς τού ηλεκτρικού ρεύµατος. Η κοινωνική εξέγερση µεταφέρεται από τα εργοστάσια και τις εργατικές συνοικίες στα πανεπιστήµια και σε ολόκληρο το πεδίο των κοινωνικών σχέσεων. Νεαροί εργάτες διατυπώνουν αιτήµατα για υψηλότερες αµοιβές και λιγότερη εργασία. ηµιουργούνται εργατικές-φοιτητικές συνελεύσεις που διεκδικούν την εγκαθίδρυση εργατικής εξουσίας. Η κυβέρνηση και τα εργατικά συνδικάτα είναι ανήµπορα να αντιδράσουν απέναντι στην προλεταριακή επίθεση. Η σφαγή στην πλατεία Φοντάνα το εκέµβρη του 1969 αποτελεί την πρώτη κλιµάκωση της «στρατηγικής της έντασης» που εφάρµοσε το ιταλικό κράτος για την καταστολή του αναδυόµενου επαναστατικού κινήµατος. Μέχρι το 1984, θα πραγµατοποιηθεί ένα πλήθος δολοφονικών βοµβιστικών επιθέσεων, τις οποίες οργανώνουν και εκτελούν οι µυστικές υπηρεσίες σε συνεργασία µε παρακρατικές φασιστικές οργανώσεις (Πετεάνο, 31 Μάη 1972: 3 καραµπινιέροι νεκροί και ένας τραυµατίας Αστυνοµικό µέγαρο Μιλάνου, 17 Μάη 1973: 4 νεκροί και 46 τραυµατίες Μπρέσια, Piazza della Loggia, 28 Μάη 1974: 8 νεκροί και 103 τραυµατίες Μπολόνια, San Benedetto Val di Sambro, τρένο Italicus: 12 νεκροί και 44 τραυµατίες Σιδηροδροµικός σταθµός Μπολόνια, 2 Αυγούστου 1980: 85 νεκροί και 200 τραυµατίες Σιδηροδροµική γραµµή Νάπολη-Μιλάνο, τρένο Rapido 904, 23 εκέµβρη 1984: 16 νεκροί και 180 τραυµατίες). Ανήµπορη να αφοµοιώσει την κοινωνική εξέγερση, η εξουσία αναγκάζεται να προσφύγει στην 2

3 ωµή βία και να επιβάλει µια µόνιµη κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» προκειµένου να εξουδετερώσει τον εσωτερικό εχθρό. Το κείµενο-προκήρυξη που ακολουθεί γράφτηκε και µοιράστηκε αµέσως µετά τη σφαγή στην πλατεία Φοντάνα. Συγγραφείς τής προκήρυξης θεωρούνται τα µέλη του ιταλικού τµήµατος της Καταστασιακής ιεθνούς: ο Τζιανφράνκο Σανγκουινέτι, στην µπροσούρα του Περί της Τροµοκρατίας και του Κράτους που δηµοσιεύτηκε τον Απρίλη του 1979, αναφέρει ότι «[σ]τις 19 εκέµβρη κυκλοφόρησε το µανιφέστο µας µε τίτλο Το Ράιχσταγκ καίγεται» και παραθέτει εκτενή αποσπάσµατα από την προκήρυξη. Σε βιβλίο που δηµοσιεύτηκε πρόσφατα και περιλαµβάνει την Αλληλογραφία του Γκυ Ντεµπόρ υπάρχει ένα γράµµα του Ντεµπόρ προς τον Eduardo Rothe (µέλος του ιταλικού τµήµατος της Καταστασιακής ιεθνούς) µε ηµεροµηνία αποστολής , στο οποίο ο Ντεµπόρ αναφέρει µεταξύ άλλων σχετικά µε την προκήρυξη: «Επιδοκιµάζω σε µεγάλο βαθµό τη µελέτη σου για το θέµα της φωτιάς στη γερµανική ροµαντική σκέψη. Πιστεύω ότι είναι ακριβώς αυτό που έπρεπε να ειπωθεί σε σχέση µε αυτό το ζήτηµα λαµβάνοντας υπόψη έναν ή δύο περιορισµούς που επιβάλλονται δυστυχώς από τις συνθήκες της καθολικής αναφοράς. Τα συγχαρητήριά µου στον συνεργάτη σου». Η σύντροφος του Ντεµπόρ Alice-Becker Ho σηµειώνει ότι ο «συνεργάτης» είναι ο Puni Cesoni. Πριονιστήριο το Χρυσό Χέρι Φεβρουάριος

4 Σηµείωση των Συγγραφέων: Η προκήρυξη που αναπαράγεται εδώ, την οποία µπορούσε κάποιος να βρει στην Πλατεία Φοντάνα και µπροστά από τα µεγαλύτερα εργοστάσια του Μιλάνου στις 19 εκέµβρη 1969 δηλαδή κατά τη διάρκεια των πιο έντονων ηµερών της καταστολής αποτελεί ένα µοναδικό παράδειγµα άµεσης και συνολικής κατανόησης όσων επιβεβαίωσαν δειλά και εν µέρει µετά από µήνες οι πιο ακραίοι αγωνιστές σχετικά µε τις βόµβες της 12 ης εκέµβρη. ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ: Το Ράιχσταγκ Καίγεται; Το πραγµατικό κίνηµα του επαναστατικού ιταλικού προλεταριάτου βρίσκεται καθ οδόν προς το σηµείο εκείνο που καθιστά αδύνατη για το ίδιο το προλεταριάτο και για τους εχθρούς του κάθε επιστροφή. Καθώς οι ψευδαισθήσεις σχετικά µε τη δυνατότητα επαναφοράς της «κανονικότητας» της προηγούµενης κατάστασης διαλύονται όλες η µία µετά την άλλη, τα δύο κόµµατα αναγκάζονται να ρισκάρουν το παρόν που αντιστοιχεί στο καθένα από αυτά προκειµένου να κερδίσουν το αντίστοιχο µέλλον τους. Αντιµέτωπη µε το αναπτυσσόµενο επαναστατικό κίνηµα παρά τη µεθοδική δράση των εργατικών συνδικάτων και των γραφειοκρατών τής παλιάς και της νέας Αριστεράς µε σκοπό την επαναφοµοίωση η εξουσία αναγκάστηκε να υπαχθεί στην αρµοδιότητα τής παλιάς κωµωδίας τής τάξης, παίζοντας αυτή τη φορά το διπλό χαρτί της τροµοκρατίας, σε µια προσπάθεια να ξορκίσει την κατάσταση στην οποία θα υποχρεωθεί να αποκαλύψει το παιχνίδι της άµεσα στη διαύγεια της επανάστασης. Οι αναρχικές επιθέσεις τού 1921, οι απεγνωσµένες ενέργειες αυτών που επιβίωσαν από την αποτυχία του επαναστατικού κινήµατος εκείνης της εποχής, παρείχαν ένα βολικό πρόσχηµα για την εγκαθίδρυση µέσω του φασισµού της κατάστασης πολιορκίας σε ολόκληρη την κοινωνία. 4

5 Η ιταλική αστική τάξη µολονότι ανίκανη έχει ενισχυθεί από τα µαθήµατα του παρελθόντος. ε χρειάζεται να αισθανθεί σε µεγάλο βαθµό το φόβο απέναντι στο επαναστατικό κίνηµα ούτε χρειάζεται να περιµένει τη δύναµη που µπορεί να της παρασχεθεί µονάχα µε την ήττα του επαναστατικού κινήµατος για να απελευθερωθεί από τις δηµοκρατικές αυταπάτες της. Σήµερα, η ιταλική αστική τάξη δεν περιµένει ούτε καν χρειάζεται τα λάθη των παλιών αναρχικών ώστε να βρει ένα πρόσχηµα για την πολιτική εκπλήρωση της ολοκληρωτικής πραγµατικότητάς της, αλλά επιδιώκει να δηµιουργήσει η ίδια αυτό το πρόσχηµα εµπλέκοντας τους νέους αναρχικούς σε ένα αστυνοµικό σενάριο ή χειραγωγώντας τους πιο αφελείς από αυτούς σε µια χονδροειδή προβοκάτσια. Οι αναρχικοί παρέχουν πραγµατικά το καλύτερο ατού στο οποίο µπορεί να προσφύγει η εξουσία για τις ανάγκες της: ο θεαµατικός εξτρεµισµός τους ως διαχωρισµένη και ιδεολογική εικόνα τού πραγµατικού κινήµατος τούς εµποδίζει να φτάσουν τον πραγµατικό εξτρεµισµό του κινήµατος. Η ΒΟΜΒΑ ΣΤΟ ΜΙΛΑΝΟ ΕΞΕΡΡΑΓΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ, µε σκοπό αφενός να πληγώσει τις λιγότερο ριζοσπαστικοποιηµένες κατηγορίες ώστε να συµµαχήσουν µε την εξουσία, και αφετέρου να καταστήσει πιο άκαµπτο το στρατιωτικό προσωπικό της αστικής τάξης για το κυνήγι µαγισσών: δεν ήταν τυχαίο ότι επιφυλάχθηκε µια σφαγή για τους αγρότες (στην Εθνική Αγροτική Τράπεζα) αλλά µονάχα φόβος για τους αστούς (στην Εµπορική Τράπεζα). Οι επιπτώσεις άµεσες και έµµεσες αυτών των εξοργιστικών πράξεων ταυτίζονται µε τα επιδιωκόµενα αποτελέσµατά τους. Στο παρελθόν, η τροµοκρατική δράση ως πρωτόγονη και νηπιακή εκδήλωση της επαναστατικής βίας σε οπισθοδροµικές καταστάσεις ή ως βία που χάθηκε στο πεδίο των ανεπιτυχών επαναστάσεων ήταν πάντα µια δράση µερικής άρνησης και, ακριβώς γι αυτό το λόγο, ήταν αφοµοιωµένη εκ των προτέρων: επρόκειτο για την άρνηση της πολιτικής στο πεδίο της ίδιας της πολιτικής. Στη σηµερινή κατάσταση, αντίθετα, η ίδια η εξουσία, καθώς τείνει προς την ολοκληρωτική επικύρωσή της, βρίσκεται αντιµέτωπη µε την άνοδο ενός νέου επαναστατικού κινήµατος και εκφράζει µε αυτόν τον θεαµατικό τρόπο την κατάλληλη τροµοκρατική άρνησή της. 5

6 Σε µια εποχή όπου αναγεννάται το κίνηµα που καταργεί κάθε εξουσία διαχωρισµένη από τα άτοµα, η ίδια η εξουσία είναι υποχρεωµένη να ανακαλύψει και πάλι σε σχέση µε τη συνειδητή πράξη ότι καθετί που δε σκοτώνει την καθιστά πιο αδύναµη. Αλλά η ιταλική αστική τάξη είναι η πιο αξιοθρήνητη στην Ευρώπη. Καθώς είναι ανίκανη σήµερα να πραγµατώσει τον ενεργό τρόµο της εναντίον του προλεταριάτου, δεν της αποµένει τίποτα άλλο εκτός από την προσπάθεια να επικοινωνήσει στην πλειονότητα του πληθυσµού τον δικό της παθητικό τρόµο, το φόβο της απέναντι στο προλεταριάτο. Ανίσχυρη και αδέξια στην προσπάθειά της να εµποδίσει µε αυτόν τον τρόπο την ανάπτυξη του επαναστατικού κινήµατος και, ταυτόχρονα, να δηµιουργήσει τεχνητά µια δύναµη την οποία δεν κατέχει, η ιταλική αστική τάξη ρισκάρει να χάσει και τις δύο αυτές δυνατότητες µονοµιάς. Έτσι, οι πιο προχωρηµένες φατρίες της εξουσίας (εσωτερικές ή παράλληλες, κυβερνητικές ή αντιπολιτευόµενες) χρειάστηκε να εξαπατήσουν τον εαυτό τους. Η υπερβολική αδυναµία φέρνει την ιταλική αστική τάξη πίσω στο πεδίο τής αστυνοµικής υπερβολής αρχίζει να καταλαβαίνει ότι ο µόνος δρόµος για να βγει από µια αγωνία δίχως τέλος βαδίζει χέριχέρι µε τον κίνδυνο να δοθεί ένα άµεσο τέλος στην αγωνία της. Έτσι, η εξουσία πρέπει να παίξει από την αρχή το τελευταίο πολιτικό χαρτί που της αποµένει πριν από τον εµφύλιο πόλεµο ή πριν από ένα πραξικόπηµα για το οποίο είναι ανίκανη: το διπλό χαρτί της ψευδούς αναρχικής απειλής (για τη δεξιά) και της ψευδούς φασιστικής απειλής (για την αριστερά), µε σκοπό να συγκαλύψει και να καταστήσει δυνατή την επίθεσή της ενάντια στον αληθινό κίνδυνο δηλαδή ενάντια στο προλεταριάτο. Επιπλέον, η δράση µε την οποία η αστική τάξη προσπαθεί σήµερα να ξορκίσει τον εµφύλιο πόλεµο είναι στην πραγµατικότητα η πρώτη πράξη της στον εµφύλιο πόλεµο εναντίον του προλεταριάτου. Για το προλεταριάτο, το ζήτηµα δεν είναι να αποφύγει ή να ξεκινήσει αυτόν τον εµφύλιο πόλεµο αλλά να τον κερδίσει. Και το προλεταριάτο πρέπει από δω και στο εξής να κατανοήσει ότι δεν µπορεί να κερδίσει µε τη χρήση της µερικής βίας, αλλά µε την καθολική αυτοδιεύθυνση της επαναστατικής βίας και µε τον γενικό 6

7 εξοπλισµό των εργατών που οργανώνονται στα Εργατικά Συµβούλια. Το προλεταριάτο γνωρίζει από τώρα και στο εξής ότι πρέπει να αποκρούσει κατηγορηµατικά, µέσω της επανάστασης, τόσο την ιδεολογία της βίας όσο και τη βία της ιδεολογίας. Σύντροφοι: Μην επιτρέψετε στους εαυτούς σας να σταµατήσουν εδώ. Η εξουσία και οι σύµµαχοί της φοβούνται ότι θα χάσουν τα πάντα δεν πρέπει να τους φοβόµαστε και, κυρίως, δεν πρέπει να φοβόµαστε τους εαυτούς µας: «εν έχουµε τίποτα να χάσουµε εκτός από τις αλυσίδες µας, και έχουµε έναν ολόκληρο κόσµο να κερδίσουµε». Ζήτω η απόλυτη εξουσία των Εργατικών Συµβουλίων! Οι Φίλοι της ιεθνούς. 7