ΚΑΠΟΤΕ «ΚΡΕΙΤΤΟΝ ΤΟ ΣΙΓΑΝ» Ὑπό Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας Στυλιανοῦ

Transcript

1 ΚΑΠΟΤΕ «ΚΡΕΙΤΤΟΝ ΤΟ ΣΙΓΑΝ» Ὑπό Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας Στυλιανοῦ Πολύ θά θέλαμε νά μήν ἀσχοληθοῦμε ξανά μέ τά ἐν Ἑλλάδι συμβαίνοντα στό Κόμμα τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολιτεύσεως, τούτη μάλιστα τήν κρισιμώτατη ὥρα, ἀλλά δέν μᾶς ἀφήνουν οἱ «δηλώσεις» καί τά «φερσίματα» κάποιων, πού θά πρεπε σήμερα νά τηροῦν μόνο «αἰδήμονα σιγή»! Διαβάζοντας ἤ ἀκούγοντας κανείς τίς ἐπαναλαμβανόμενες «καυχησιολογίες» κορυφαίων στελεχῶν τοῦ ΠΑΣΟΚ, ὅπως ἀκριβῶς μᾶς εἶχαν συνηθίσει, ὅταν ἐπί δεκαετίες «κυβερνοῦσαν» τήν Ἑλλάδα, μέ τήν ἀλαζονεία καί τό ἀνεξέλεγκτο ξένων «κατακτητῶν», ὄχι μόνο ἀηδιάζει καί ἀγανακτεῖ, ἀλλά καί ἐξοργίζεται: «Ὀργίζεσθε καί μή ἁμαρτάνετε» (Ψαλμ. 4, 5). Ὁ ἀείποτε πληθωρικός καί ἐνίοτε ἰδιαιτέρως θορυβώδης κ. Θ. Πάγκαλος, σπεύδοντας νά ἐξηγήσει «Γιατί δέν θά εἶμαι ὑποψήφιος» («ΒΗΜΑ» Κυριακῆς 7/10/07) στήν κούρσα τῶν τριῶν ἀνταγωνιζομένων γιά τήν Προεδρία στό ΠΑΣΟΚ, ἐδήλωσε πολλά καί ἐνδιαφέροντα. Τά «ἐνδιαφέροντα» ὅμως δέν σημαίνει ἐδῶ ὅτι γίνονται καί ἀποδεκτά. Ἐνδιαφέροντα εἶναι κατά τό μέτρο πού μᾶς ἀποκαλύπτουν γιά μιά ἀκόμη φορά, πόσο εὔκολα μπορεῖ ἕνας ἐπαγγελματίας Πολιτικός νά ὑποτιμᾶ τήν νοημοσύνη τοῦ εὐρύτερου κοινοῦ ἤ τοὐλάχιστον νά ὑπερτιμᾶ τήν δική του! Ὅση Ἐθνική, Πολιτική, Κοινωνική ἤ Διπλωματική Ἱστορία κι ἄν ἔχει διαβάσει ὁ ἐπαγγελματίας Πολιτικός, δέν θά πρεπε νά πιστέψει ὅτι δογματίζοντας κατά τίς περιστάσεις «παράγει πολιτική», ὅπως λέγεται τελευταῖα. Οὔτε μέ τό νά ἀπαριθμεῖ τούς τόμους τῆς προσωπικῆς του βιβλιοθήκης γίνεται περισσότερο πειστικός γιά τήν «σοφία» του. Ὁ λεγόμενος «κοινός νοῦς» πού προϋποθέτει «ἀνιδιοτέλεια», δηλ. «ἐλεύθερη» σκέψη, γιά νά μή «μεροληπτεῖ» πρέπει συνεχῶς νά θυμᾶται τό ὄντως σοφό τῶν παλαιῶν «νάφε καί μέμνασο ἀπιστεῖν». Θαυμάζουμε βέβαια κάποτε κι ἐμεῖς τίς πολυθρύλητες «ἀτάκες» τοῦ κ. Παγκάλου, πού ἀναμφιβόλως μαρτυροῦν μιά φρεσκάδα καί νεανικότητα «ποιητικῆς εἰκόνας». Ὅμως, καί σ ἐκεῖνες ἀκόμη τίς στιγμές «εὐφορίας», δέν φτάνει ὁ στιγμιαῖος ἐντυπωσιασμός γιά νά κρύψει τό ἀβασάνιστο τοῦ νεόκοπου «ἀποφθέγματος»! Ἕνα μικρό δεῖγμα γιά τό πόσο βιάζεται νά «συμπεράνει» ὁ ἄλλοτε Ὑπουργός Ἐξωτερικῶν, ἀργότερα δέ καί Ὑπουργός Πολιτισμοῦ, σέ κάποιες μονόπλευρες ἐκτιμήσεις του, εἶναι καί ἡ ἀκόλουθη ἐκ πρώτης ὄψεως,

2 χαριτόλογη παρατήρησή του ἀπό τήν Συνέντευξη: «ὅταν μιμεῖσαι εἶσαι πάντα δεύτερος»! Αὐτό τό «πάντα» τί τό ἤθελε; Ἀκόμη κι ἄν ἀγνοοῦσε πρᾶγμα ἀπίθανο τόν νόμο τῆς ταυτότητας καί τῆς ἀντιφάσεως, δηλ. τό «ἐν τίνι σχέσει» πού κρίνει τήν ὀρθότητα μιᾶς φράσεως, δέν θυμήθηκε τοὐλάχιστον τόν Καζαντζάκη; Ἀκόμη κι ἐκεῖνος, παρά τίς γνωστές «μεγαλοστομίες» του, εἶχε τήν σεμνότητα νά δηλώσει ὅτι «ποτέ» καί «πάντα» δέν ἁρμόζουν σέ «πήλινα χείλη»! Πάντως, ἄν ὄχι στόν περιπετειώδη Ὑπουργό Ἐξωτερικῶν, ὁπωσδήποτε ὅμως στόν, ἔστω καί γιά λίγο, Ὑπουργό Πολιτισμοῦ, θά πρέπει ὅλως ἐπιεικῶς νά θυμήσουμε μιά ἁπλή καί ἀδιαμφισβήτητη ἀλήθεια: Ἡ ἀνθρωπιστική ἔννοια τοῦ «Πολιτισμοῦ» καί τῆς «Παραδόσεως», ὅπως τά δίδαξε ἡ Ἑλληνο ρωμαϊκή Ἀρχαιότητα, στηρίζεται ἀμετακίνητα στήν δημιουργική «μίμηση», κι ὄχι σέ αὐτάρεσκες «πρωτοτυπίες». Ἀφίνουμε κατά μέρος, ὡς «ψιλά γράμματα»(!), τήν Χριστιανική Γραμματεία καί τούς Νηπτικούς τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐκεῖ ὅμως πού ὁποιαδήποτε «ἐπιείκεια» ἀποκλείεται στήν περίπου ἐξομολογητική Συνέντευξη, μέ ἀρκετές δηλώσεις ἔμμεσης τοὐλάχιστον μεταμέλειας χωρίς ἐν τούτοις τόν συνακόλουθο καθαρμό(!) εἶναι δυό ἀξιωματικές θέσεις ὄχι ἁπλῆς «ὑπερβολῆς», ἀλλά ἀπύθμενου θράσους. Ἄς τίς ἐλέγξουμε ἐν συντομίᾳ: α) Τελείως ἀνενδοίαστα ἀνερυθρίαστα θά λέγαμε δηλώνει περί ΠΑΣΟΚ τά ἑξῆς: «Εἴμαστε παράταξη πού ἔχει συνδέσει τό ὄνομά της καί τήν τύχη της μέ τίς μεγαλύτερες ἱστορικά κοινωνικές καί πολιτικές μεταβολές πού ἔχουν γίνει σέ αὐτόν τόν τόπο». Ὅσοι λοιπόν δέν ἔχουμε ἀκόμη χάσει τήν μνήμη μας, οὔτε δεσμεύσει τήν «συνείδησή» μας ὡς ὀπαδοί «παραταξιακῶν» συμφερόντων, πρέπει νά τοῦ ἀπαντήσουμε ἀπερίφραστα ὅτι δυστυχῶς, συνολικά κρινόμενο τό ΠΑΣΟΚ, μόνο γιά ἐκβαρβαρισμό πολιτικῶν καί κοινωνικῶν ἠθῶν στήν Ἑλλάδα θά μποροῦσε νά καυχηθεῖ. β) Σέ ἄλλο σημεῖο τῆς Συνεντεύξεως, ἡ ἀκόλουθη ἀξιωματική δήλωση: «Ἡ συλλογικότητα στήν ἡγεσία ἑνός Κόμματος, ὅπως γίνεται σέ ὅλα τά μοντέρνα Εὐρωπαϊκά Κόμματα, πρέπει νά εἶναι τό βασικό στοιχεῖο ἑνός νέου ἀρχηγοῦ». Παρά τό ὅτι ὁ κ. Θ. Πάγκαλος μᾶς εἶχε ἀπολύτως πείσει περί τῶν «δημοκρατικῶν» του πεποιθήσεων καί συμπεριφορῶν, ὅσον χρόνο ἐδέσποζε ὡς «Ζεύς νεφεληγερέτης» ἐπί τοῦ θώκου τοῦ ΥΠΕΞ, διερωτώμεθα

3 σήμερα γιατί «τήν συλλογικότητα» θυμήθηκε τόσο ἀργά(!) ἀπαιτῶντας την μόνο γιά ἕνα «νέο ἀρχηγό»; Πῶς ἀνέχθηκε τόν Ἀνδρέα, πρίν πέσει σέ ἐπιθανάτια κλίνη; Γιά τόν Καθηγητή Σημίτη δέν θά ποῦμε, γιατί ἐκεῖνος ἦταν ὁλόκληρος μιά ἄλλη περίπτωση Πολιτικοῦ στό ὅλο ΠΑΣΟΚ! Θά ρωτήσουμε ὅμως, πῶς ἐτόλμησε ὁ κ. Πάγκαλος νά συγκρίνει «ὅλα τά μοντέρνα Εὐρωπαϊκά Κόμματα» μέ τό «ΠΑΣΟΚ»; Δέν ξεπέρασε ἐδῶ τά ὅρια κάθε «εὐφημισμοῦ» ὁ ὀξύνους πολιτειολογῶν, βετερᾶνος πιά πολιτικός, μετά ἀπό 27 χρόνια δημοσίου βίου; Ὕστερα ἀπό τά ἀνωτέρω λεχθέντα γιά τίς καυχησιολογίες καί ἀμετροέπειες τοῦ κ. Παγκάλου, ὅταν προκαλοῦν ὑπερβαλλόντως, αἰσθανόμαστε τήν ὑποχρέωση ἔναντι τῶν ἀναγνωστῶν μας, νά ἐπικαλεσθοῦμε ὡς σαφῆ «ὅρο συγκρίσεως» χαρακτηριστικό παράδειγμα ὄντως προοδευτικῶν καί φιλοπάτριδων Δημοσίων Λειτουργῶν, τό ὁποῖο μᾶς δείχνει πῶς νοοῦνται οἱ εὐεργετικές ἀλλαγές στό πολιτικό καί κοινωνικό γίγνεσθαι ἑνός Τόπου. Πρόκειται γιά ἕναν ἀσυλλήπτου σπουδαιότητος ΑΘΛΟ, πού πραγματοποιήθηκε τελείως ἀθόρυβα, ἀμέσως μετά τήν Μεταπολίτευση στήν ὅλη μεταρρυθμιστική προσπάθεια τοῦ 1976/77, ἀπό τήν Κυβέρνηση τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ. Τόν ἐν λόγῳ ἄθλο περιέγραψε, μόλις τό 2005(!) μέ πλήρη τεκμηρίωση τῶν ἀπαραιτήτων στοιχείων, ὁ διαπρεπής Ὀφθαλμολόγος Μανόλης Μπεχράκης, σέ ἕνα ὄντως ἀποκαλυπτικό καί συγκλονιστικό μαζί βιβλίο 286 σελίδων, μέ τίτλο «Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΙΑΤΡΙΚΩΝ ΣΧΟΛΩΝ Τό χρονικό μιᾶς δοκιμασίας καί ἱστορικές ἀναδρομές στά Ἑλληνικά Πανεπιστήμια» (ἐκδ. «Ποταμός»), καί μέ πρόλογο τοῦ ἀειμνήστου εὐπατρίδη Πολιτικοῦ Γεωργίου Ι. Ράλλη. Δέν εἶναι ἀπαραίτητο νά εἶναι Ἰατρός ὁ ἀναγνώστης, γιά νά ἐκτιμήσει δεόντως τήν ἱστορούμενη «Ὀδύσσεια» ἐλαχίστων ἀνθρώπων σέ μιά ἀλλαγή «κοσμογονική», ἄν ληφθοῦν ὑπ ὄψη οἱ συνθῆκες τῶν ἡμερῶν ἐκείνων καί οἱ πιεστικές προτεραιότητες σέ ἄλλα προγράμματα, πού θά μποροῦσαν νά εἶναι περισσότερο καί σέ βραχύτερο χρόνο ἀποδοτικά γιά «ψηφοθηρία». Τό θέμα τῆς Ὑγείας καί τῶν Νοσοκομείων ἀποτελεῖ, ἀκόμη καί σήμερα, μετά ἀπό τόσα «πακέτα στήριξης» τῆς Ε.Ε., ἕνα ἀπό τά πιό δυσεπίλυτα καί κραυγαλέα προβλήματα, πόσο μᾶλλον στά τέλη τῆς 10ετίας τοῦ 1970, πού μήτε ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ὑπῆρχε, μήτε οἱ ἀνέλπιστοι «πακτωλοί» πού ἔρευσαν ἀργότερα στόν ἐθνικό κορβανᾶ τῆς φτωχῆς Ἑλλάδος. Ἐκεῖνο πάντως πού συγκινεῖ ἀκόμη βαθύτερα τόν ἀπροκατάληπτο ἀναγνώστη προβληματίζοντάς τον, ὡς πρός τό ποῦ θά ἔπρεπε νά στρέψει

4 τόν θαυμασμό καί τήν εὐγνωμοσύνη του, εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο συνεργάσθηκαν καί ἀλληλοστηρίχθηκαν οἱ τρεῖς ἐν προκειμένῳ πρωταγωνιστές: α) Ὁ Καθηγητής Μπεχράκης, πού εἶχε τήν ἔμπνευση τοῦ σπουδαίου ἐγχειρήματος, καί τήν στοργή νά ἐκπονήσει τήν ἀνάλογη Μελέτη γιά νά πείσει δύο ἀπό τούς πιό «σκληροτράχηλους» Πολιτικούς τῶν ἡμερῶν. β) Ὁ ἀποδεχθείς τίς γενόμενες εἰσηγήσεις καί τήν ὅλη Μελέτη ἁρμόδιος Ὑπουργός Παιδείας Γεώργιος Ράλλης. γ) Ὁ ἐγκρίνας τίς ὀδυνηρές γιά τίς ἡμέρες ἐκεῖνες δαπάνες ὑπέρ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαρχίας γενικῶς, ἐνῷ ἀκόμη τά μεγαλύτερα ἀστικά Κέντρα Ἀθηνῶν καί Θεσσαλονίκης «ἀσφυκτιοῦσαν» ἀπό πλεῖστα ὅσα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα. Παραθέτοντας δυό μόνο ἀποσπάσματα ἀπό τόν Πρόλογο τοῦ ἀειμνήστου Γ. Ράλλη, μποροῦμε νά κρίνουμε καί τῶν τριῶν μνημονευθέντων ἀνδρῶν τό ἦθος, ἀλλά καί τήν πρός τήν Πατρίδα ἀφοσίωση. Ἰδού τά δύο χαρακτηριστικά ἀποσπάσματα: «...πρέπει νά τονίσω ὅτι τήν ἀπόφασή μας ὁ τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλῆς καί ἐγώ ὡς ὑπουργός Παιδείας γιά τήν ἵδρυση ἰατρικῶν σχολῶν στά πανεπιστήμια Πατρῶν, Ἰωαννίνων καί στήν Ἀλεξανδρούπολη, τήν ὀφείλουμε στόν καθηγητή Μπεχράκη, ὁὁποῖος εἶχε καταρτίσει πλήρη, ἐμπεριστατωμένη καί λεπτομερειακή μελέτη, μέ χωροταξικά, οἰκονομικά καί χρονικά χαρακτηριστικά, μᾶς τήν ἀνέπτυξε καί μᾶς ἔπεισε γιά τήν ὀρθότητα τῆς ἐπιλογῆς». Λίγο δέ πιό κάτω, ἀναλυτικώτερα: «Πολύτιμοι συνεργάτες μου στήν ὅλη μεταρρυθμιστική προσπάθεια, πού ἐπιχειρήθηκε τήν περίοδο ἐκείνη στό ὑπουργεῖο Παιδείας, ὑπῆρξαν ἡἀείμνηστη Λίνα Κουτήφαρη, τότε ὑφυπουργός Παιδείας, ὁ καθηγητής τοῦἐθνικοῦ Μετσόβιου Πολυτεχνείου, Γεώργιος Παντελίδης, Γενικός Διευθυντής Ἀνωτάτης Ἐκπαιδεύσεως, τότε, στό ὑπουργεῖο Παιδείας καί ὁ τεχνικός σύμβουλος Λουκᾶς Κυριακόπουλος. Ἐκεῖνο πού ἀξίζει, νομίζω νά ὑπογραμμισθεῖ καί μέ τήν εὐκαιρία αὐτή, εἶναι τό γεγονός ὅτι ὅλες αὐτές οἱ προσπάθειες εὐοδώθηκαν χωρίς εἰσροές κοινοτικῶν πόρων στή χώρα μας, ἀφοῦἡἑλλάδα δέν εἶχε ἀκόμη καταστεῖ μέλος τῆς ΕΟΚ, ὥστε νά ἀπολαμβάνει τά πλούσια οἰκονομικά ὀφέλη, τά ὁποῖα ἀπό τό 1982 ἕως σήμερα καρπώνονται καί ἔχουν στή διάθεσή τους οἱἔκτοτε διαδοχικές

5 κυβερνήσεις, χωρίς, δυστυχῶς, νά τά ἀξιοποιοῦν πάντοτε καί πλήρως μέ τήν ἐπιβαλλόμενη σωφροσύνη. Ἔτσι, ὅλες οἱ σχετικές δαπάνες ἀντιμετωπίστηκαν ἀποκλειστικά καί μόνο ἀπό τόν κρατικό προϋπολογισμό, παρά τίς δημοσιονομικές δυσχέρειες τῆς χώρας, κατάλοιπα τῆς κακῆς διαχειρίσεως τῆς πρόσφατης ἀκόμη τότε ἑπταετοῦς δικτατορίας. Μεγάλη ἦταν, ἐν προκειμένῳ, ἡ συμβολή στήν ἐπιτυχία τῶν πρωτοβουλιῶν μας τῶν ὑπουργῶν τῆς κυβερνήσεως Καραμανλῆ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, Συντονισμοῦ Παναγῆ Παπαληγούρα καί Οἰκονομικῶν Ε. Δεβλέτογλου, πού ἔχουν πλέον ἐκδημήσει. Στό περιεχόμενο τοῦἀξιόλογου βιβλίου τοῦ Μπεχράκη περιλαμβάνεται μέ πληρότητα καί ἐνάργεια τό ἱστορικό τῶν ἐξελίξεων ἀπό τήν ἡμέρα πού ἐλήφθη ἡἀπόφαση ἱδρύσεως τῶν τριῶν νέων Ἰατρικῶν Σχολῶν ἕως καί τήν ἔναρξη τῆς λειτουργίας των». Ἐμεῖς δέν μένει νά προσθέσουμε, παρά ἕνα μεγάλο «Εὖγε» στόν Καθηγητή Μ. Μπεχράκη, κι ἕνα «Αἰωνία ἡ μνήμη» στούς Κων/νον Καραμανλῆ καί Γεώργιον Ι. Ράλλη. Τό παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στήν Εφημερίδα ΤO ΒΗΜΑ τής Εκκλησίας Νοέμβριος 2007