PIERCE - Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος

Transcript

1 PIERCE - Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος

2 NON MINISTRARI SED MINISTRARE

3 Φωτεινές ημέρες SUNNY DAYS Έκδοση των μαθητριών και μαθητών του Γυμνασίου του Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος Ιούνιος 2012 Τεύχος 113

4 editorial Λίγα λόγια από τη Συντακτική Ομάδα Κύριο θέμα της φετινής μας προσπάθειας είναι οι «Προσωπικότητες». Ασχοληθήκαμε ενδεικτικά με πρόσωπα που κληροδότησαν στους Έλληνες προνόμια και υπερηφάνεια. Εθνικοί ευεργέτες που, χάρη στη γενναιοδωρία και τη φιλοπατρία τους, άφησαν το στίγμα τους στην υγεία, την παιδεία, τον αθλητισμό και τον πολιτισμό. Αλλά και πρόσωπα λιγότερο, ίσως, γνωστά στο ευρύ κοινό, όπως ο κορυφαίος μαθηματικός Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή και η ηρωική «Κυρά της Ρω», η Δέσποινα Αχλαδιώτη. Επίσης, το 2011 ήταν χρονιά επετειακή για ανθρώπους του πνεύματος, όπως ο Ελύτης και ο Γκάτσος, «προσωπικότητες» που αναγνωρίζονται διεθνώς. Τέλος, το 2012 κλείνουν 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Μακεδονίας και την ενσωμάτωσή της στο ελληνικό κράτος, ύστερα από πολυετείς και επίπονους αγώνες. Προσπαθήσαμε, δηλαδή, να θυμηθούμε κάποιους από εκείνους που μας έκαναν υπερήφανους και «ανέβασαν» τη χώρα μας ψηλά, κάτι το οποίο, στις μέρες που έρχονται, το έχουμε ανάγκη. Οι Φωτεινές Ημέρες, κοιτώντας το παρόν και ατενίζοντας το μέλλον, ελπίζουν να «φωτίσουν» τα χαμόγελα των αναγνωστών. Καλή ανάγνωση! Άννα Σουλελέ, γ 3 4

5 SYNNY DAYS GYM_GR_cover.indd 1 PIERCE - Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος 6/6/12 5:59 PM περιεχόμενα Ελληνικό Περιοδικό Γυμνασίου 2012 ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΡΙΑ: Άννα Σουλελέ, γ 3 ΜΕΛΗ: Μαρία-Ειρήνη Παππά, γ 4 Αγάπη Τζουάνου, γ 4 Αναστασία Φαρμάκη, γ 3 Ραφαέλα Μπορμπιλά, β 6 Δάφνη Μελίτση, β 4 Ζακίνος Ταραμπουλούς, β 4 Ελένη Μουζάκη, β 1 Βασίλης Μπενόπουλος, β 1 Αλίκη Οικονόμου, β 1 Μαρινέλα Γαΐτη, α 4 ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ: Λιάνα Κυριάκου ΕΞΩΦΥΛΛΟ: Ιωάννα Μολυνδρή, β 5 ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ: DIRECTION ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ A.E. M. Ασίας 43, Χαλάνδρι T.: , F: direction@direction.gr ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΗΜΕΡΕΣ SUNNY DAYS ΓΥΜΝΑΣΙΟ 2012 Μεγάλοι Έλληνες Ευεργέτες χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης 12 Μεγάλη Ελλάδα 17 Ναυτιλία, σύντροφος των Ελλήνων 20 Κατακτώντας την κορυφή 22 Τιτανικός 24 Στο λιμάνι, όταν το πλοίο φτάνει 27 Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο 28 Σέρλοκ Χολμς & Γκρέγκορι Χάους 30 Υπομονή χρόνια από τη γέννηση των Οδυσσέα Ελύτη & Νίκου Γκάτσου 33 Προσωπικότητα 45 Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή 47 Η Κυρά της Ρω, η Ελληνίδα με την αλύγιστη ψυχή 49 Στιβ Τζομπς ο άνθρωπος που επηρέασε τον κόσμο 51 Μια φορά και έναν καιρό στο Hollywood 54 «Δώσ του μια μάσκα και θα σου πει την αλήθεια» 57 Αγάπα τον εαυτό σου 61 Διαδικτυακή συμπεριφορά 62 Υπολογιστικά νέφη... λέξεων 64 Τα άλλα πρόσωπα στην οικογένεια 65 Ρητά για τη Φιλία 70 Εφηβεία και... άλλα 71 Η Περηφάνια της Αφρικής 73 Στα άδυτα της Εθνικής Πινακοθήκης 81 «Είμαι μέσα» 82 Το ταξίδι μας στην Κωνσταντινούπολη 83 Μαθητικές δραστηριότητες Γυμνασίου 84 Μαθητική κοινότητα Γυμνασίου 97 Αθλητικές δραστηριότητες Γυμνασίου 100 Φωτογραφίες των τάξεων 103 5

6 ιστορία Μεγάλοι Έλληνες Ευεργέτες Εθνικοί ευεργέτες ονοµάζονται στην ελληνική ιστορία οι εύποροι εκείνοι Έλληνες, οι οποίοι, από την άλωση της Κωνσταντινούπολης και µετά, δαπάνησαν ή κληροδότησαν το σύνολο ή µεγάλο µέρος της περιουσίας τους για κοινωφελείς σκοπούς στην Ελλάδα, συµβάλλοντας έτσι σηµαντικά στην πνευµατική ανάπτυξη και κοινωνική πρόοδο του ελληνικού έθνους. Εθνικοί ευεργέτες υπάρχουν πολλοί γι αυτό και το άρθρο που ακολουθεί είναι ενδεικτικό. 6

7 ιστορία Γεώργιος Αβέρωφ Γεννήθηκε στο Μέτσοβο το Υπήρξε µετανάστης στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου ανέπτυξε έντονη επιχειρηµατική δραστηριότητα και απέκτησε µεγάλη περιουσία. Η περιουσία του διατέθηκε για την προώθηση εκπαιδευτικών και εθνικών σκοπών αλλά και σε φιλανθρωπίες. Με τις δωρεές του ιδρύθηκαν ένα παρθεναγωγείο και ένα νοσοκοµείο στην ελληνική κοινότητα της Αλεξάνδρειας. Οι δωρεές του, όµως, δεν περιορίστηκαν µόνο στην Αλεξάνδρεια, αφού διέθεσε χρήµατα στην Αθήνα και στο Μέτσοβο. Με τις δωρεές του ολοκληρώθηκε το Πολυτεχνείο Αθηνών, το οποίο ονοµάστηκε «Μετσόβειο» προς τιµήν του τόπου καταγωγής του. Επίσης, κτίστηκαν η Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, στης οποίας τη θέση τώρα βρίσκονται τα δικαστήρια Αθηνών, η Γεωργική Σχολή Αθηνών, οι φυλακές Αβέρωφ («Αβερώφειον Εφηβείον») και αναµορφώθηκε το Παναθηναϊκό Στάδιο. Το µεγαλύτερο, όµως, ευεργέτηµά του θεωρείται η δωρεά χρυσών φράγκων στο Πολεµικό Ναυτικό. Με τα χρήµατα αυτά ναυπηγήθηκε το θωρηκτό «Αβέρωφ», το οποίο ήταν η ναυαρχίδα του στόλου κατά τους Βαλκανικούς Πολέµους. Ο Γεώργιος Αβέρωφ πέθανε το 1899 στην Αλεξάνδρεια. Ιωάννης Βαρβάκης Γεννήθηκε το 1745 στο όµορφο νησί των Ψαρών από τον πλοιοκτήτη Λεοντή. Το επώνυµο Βαρβάκης προέρχεται από το όνοµα ενός πουλιού που υπάρχει στα Ψαρά και έχει µεγάλα και αυστηρά µάτια. Οι φίλοι του, χάρη στην ορµητικότητα και την αυστηρότητα των µατιών του, τον φώναζαν Βαρβάκι. Όπως φαίνεται, η προσωνυµία τού άρεσε και έτσι τη διατήρησε ως επώνυµο. Στα 17 του χρόνια, εκπαιδευµένος από τον πατέρα του, ο Βαρβάκης ήταν ήδη έµπειρος ναυτικός µε δικό του πλοίο. Αποφάσισε τότε να ξοδέψει όλη του την περιουσία για να το µετατρέψει σε πολεµικό, µε το οποίο το 1768 τάχθηκε στο πλευρό των Ρώσων κατά τον ρωσοτουρκικό πόλεµο. Το 1774 µε τη λήξη του πολέµου, το πλοίο του κατασχέθηκε από τις τουρκικές αρχές. Έτσι, πήρε την απόφαση να ζητήσει βοήθεια από την Αικατερίνη τη Μεγάλη στη Ρωσία. Η τσαρίνα τον έκανε ανθυ- 7

8 ιστορία ποπλοίαρχο του ρωσικού πολεµικού ναυτικού ως ανταπόδοση της προσφοράς του στον πόλεµο. Επίσης, του έδωσε άδεια αλιείας στην Κασπία Θάλασσα και χρυσά ρούβλια. Από εκεί και ύστερα έγινε Ρώσος πολίτης και εγκαταστάθηκε στην πόλη Αστραχάν της Ρωσίας. Κατάφερε να αποκτήσει τεράστια περιουσία µε την αλιεία οξύρρυγχου και το εµπόριο χαβιαριού. Το 1812, µετακόµισε στην πόλη Ταγκαρόγκ, όπου άνθιζε η ελληνική κοινότητα. Κατά την Ελληνική Επανάσταση, ο Βαρβάκης εξόπλισε τους αγωνιστές, έδωσε µεγάλα ποσά για την εξαγορά αιχµαλώτων, αλλά, κυρίως, βοήθησε τον τόπο του, τα Ψαρά, στέλνοντας τρόφιµα και εφόδια. Μετά την καταστροφή των Ψαρών, το 1824, επέστρεψε στην Ελλάδα. Αυτό που πραγµατικά τον καθιστά ευεργέτη της χώρας µας είναι η διαθήκη του, σύµφωνα µε την οποία άφησε ρούβλια για την ίδρυση ενός Λυκείου σχολείου, του Βαρβακείου Λυκείου. Το κτίριο ολοκληρώθηκε το 1859 και από το 1886 και µετά λειτουργεί ως πρακτικό Λύκειο, αφιερωµένο κυρίως στις θετικές επιστήµες. Σήµερα λειτουργεί γυµνάσιο και λύκειο µε το όνοµα «Βαρβάκειος Πρότυπος Σχολή». Τέλος, κληροδότησε µεγάλο µέρος της περιουσίας του στο Ελληνικό Δηµόσιο για κοινωφελείς σκοπούς και δώρισε χρήµατα για τη δηµιουργία µιας κλειστής αγοράς στην Αθήνα, τη Βαρβάκειο αγορά. Απέδειξε, έτσι, πως ποτέ δεν ξέχασε την πατρίδα του και άξια κατέχει τον τίτλο του εθνικού ευεργέτη. Δύο µέρες µετά την υπογραφή της διαθήκης του, πέθανε στη Ζάκυνθο τον Ιανουάριο του Ευγένιος Ευγενίδης Γεννήθηκε στο Διδυµότειχο Έβρου το 1882 και ήταν Έλληνας εφοπλιστής µε ναυτιλιακή επιχειρηµατική δραστηριότητα στην Κωνσταντινούπολη. Αρχικά, διηύθυνε τη σουηδική εταιρεία «Χόµ Λάιν» και στο τέλος έγινε ο ίδιος πλοιοκτήτης. Επιπλέον, διετέλεσε πρόξενος της Φιλανδίας στην Κωνσταντινούπολη, όπως κι αργότερα στην Ελλάδα. Μετά τη µικρασιατική καταστροφή, επέστρεψε στην Ελλάδα, επιλέγοντας ως έδρα των επιχειρήσεών του τον Πειραιά. Εκεί, συνέχισε τις επιχειρηµατικές του δραστηριότητες µε τη Σουηδία. Ταυτόχρονα, έκανε εισαγωγή σουηδικής ξυλείας και διέπρεψε στις εξαγωγές ξυλείας στα Βαλκάνια, γεγονός που δηµιούργησε µεγάλες προϋποθέσεις οικονοµικής ανάπτυξης και εισροής πλούτου στη χώρα. Το 1953, υπέγραψε συνθήκη µε το ελληνικό δηµόσιο µε την οποία διέθεσε το υπερωκεάνιο «Ατλαντίκ» στη γραµµή Πειραιάς- Νέα Υόρκη, το οποίο, προς τιµήν της βασίλισσας Φρειδερίκης, ονοµάστηκε «Βασίλισσα Φρειδερίκη». Επίσης, εγκαινίασε νέα ακτοπλοϊκή γραµµή 8

9 ιστορία Πειραιάς-Νότια Αµερική µε το πλοίο «Αθήναι». Ο Ευγενίδης δώρισε δραχµές στους σεισµόπληκτους Έλληνες των Ιόνιων νησιών. Επίσης για τον ίδιο σκοπό συγκέντρωσε το ποσό των δραχµών από τις γνωριµίες του µε τον επιχειρηµατικό κόσµο της Σουηδίας. Με προσωπική του δαπάνη εγκαταστάθηκε δίκτυο ύδρευσης στο Δελητί Έβρου. Πριν το θάνατό του, ζήτησε από το βασιλιά Παύλο να προσφέρει οικονοµικά για τη δηµιουργία ενός απόλυτα πρωτοποριακού πνευµατικού ιδρύµατος. Έτσι, ήρθε σε επαφή µε επιστήµονες της εποχής και ιδρύθηκε το «Ευγενίδειο Ίδρυµα». Ο Ευγένιος Ευγενίδης πέθανε το 1954 στο Μοντρέ της Ελβετίας. Ευαγγέλης Ζάππας Γεννήθηκε το 1800 στη Βόρεια Ήπειρο, στο χωριό Λάµποβο της επαρχίας Αργυροκάστρου από το Βασίλειο Ζάππα, σηµαντικό έµπορο της περιοχής. Όταν έγινε 13 ετών, στρατολογήθηκε από τον Αλή Πασά στη φρουρά του, όπου παρέµεινε µέχρι τα 20 του χρόνια. Αργότερα, ενώθηκε µε το σώµα του Μάρκου Μπότσαρη και έγινε πρωτοπαλίκαρό του. Το 1831, µετανάστευσε στο Βουκουρέστι, όπου κατάφερε να ενταxθεί πλήρως στη βλαχική κοινωνία και να αποκτήσει τεράστια περιουσία. Αυτό που τον καθιστά ευεργέτη της χώρας µας είναι πως δεν κράτησε την περιουσία για προσωπικό του όφελος, αλλά η διάθεσή του ήταν να ευεργετήσει και τις δυο πατρίδες του, όπως ο ίδιος έλεγε. Ήδη από το πρώτο µισό του 19ου αιώνα, το θέµα της αναβίωσης αρχαίων τελετών και αγώνων κατέχει εξέχουσα θέση στις πολιτικές συζητήσεις. Το θέµα αυτό απασχολεί και τον Ευαγγέλη Ζάππα που βρίσκεται στη Ρουµανία. Έτσι, το 1856 στέλνει υπόµνηµα στο βασιλιά Όθωνα και διατυπώνει την πρόταση για διοργάνωση Αγώνων στην Αθήνα στις 25 Μαρτίου Ο Ζάππας αναλαµβάνει τα έξοδα αυτών των αγώνων, καθώς και την ανέγερση ενός Ολυµπιακού κτιρίου, όπου θα γινόταν η έκθεση των δειγµάτων της ελληνικής τέχνης και βιοµηχανίας και το οποίο θα µπορούσε να λειτουργήσει και ως µουσείο µε αρχαιότητες για τους ξένους επισκέπτες. Έσπευσε, επίσης, να στείλει και αυστριακά φλορίνια για τα έξοδα των Α Ολυµπίων. Επίσης, αναστήλωσε το Παναθηναϊκό Στάδιο στο πλαίσιο των αγώνων του 1870 και του Το Ζάππειο Μέγαρο είναι το πρώτο κτίριο που αναγεί- 9

10 ιστορία ρεται παγκοσµίως για την εξυπηρέτηση Ολυµπιακών αγώνων. Οι περιπέτειες του κτιρίου ήταν πολλές, αλλά οι λειτουργίες του ακόµα περισσότερες. Χρησιµοποιήθηκε για τα αγωνίσµατα της ξιφασκίας, για να φιλοξενήσει τον πρώτο ελληνικό κρατικό ραδιοφωνικό σταθµό, ως νοσοκοµείο κατά τον Β Παγκόσµιο Πόλεµο και µε αρκετούς άλλους τρόπους. Τελικά, όµως, αναδείχθηκε σε σηµείο αναφοράς για την Αθήνα, δικαιώνοντας, έτσι, την αρχική βούληση του δωρητή. Ο Ευαγγέλης Ζάππας µαζί µε τον ξάδελφο του Κωνσταντίνο Ζάππα, µε τον οποίο πραγµατοποίησε τα σπουδαία έργα του, τιµήθηκαν ως εθνικοί ευεργέτες το Ο θάνατος από ψυχική νόσο τον βρίσκει στις 19 Ιουνίου του 1865 στη Μεντών της Γαλλίας. Μάνθος και Γεώργιος Ριζάρης Γεννήθηκαν στο Μονοδένδρι του Ζαγορίου το 1764 και το 1769 αντίστοιχα. Υπήρξαν έµποροι και µέλη της Φιλικής Εταιρείας. Ορφάνεψαν σε πολύ µικρή ηλικία κι έτσι ο Μάνθος πήγε στη Μόσχα για να δουλέψει κοντά στο θείο του. Στη συνέχεια, ξεκίνησε δικές του επιχειρήσεις και σύντοµα απέκτησε περιουσία. Το 1806 πήγε κι ο Γεώργιος στη Μόσχα, όπου µαζί µε τον αδερφό του συνέστησαν µεγάλο εµπορικό οίκο και µε επιτυχηµένους επιχειρηµατικούς χειρισµούς κατόρθωσαν να γίνουν κάτοχοι µεγάλης περιουσίας. Το 1817 ο Μάνθος µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Εµµανουήλ Ξάνθο στη Μόσχα, παίρνοντας το ψευδώνυµο «Πρόθυµος». Έκτοτε, συνέβαλε στην Επανάσταση, ενισχύοντάς την οικονοµικά. Αρχικά, ενίσχυσε τον Αλέξανδρο Υψηλάντη µε ρούβλια για την Επανάσταση στη Μολδοβλαχία και, καθ όλη τη διάρκεια του αγώνα, προσέφερε πάνω από ρούβλια για τις ανάγκες της Επανάστασης στις νότιες ελληνικές επαρχίες και για την απελευθέρωση αιχµαλώτων. Πέθανε το 1824 στη Ρωσία. Ο Γεώργιος Ριζάρης εγκαταστάθηκε στην Οδησσό, όπου ενήργησε για τη δηµιουργία της «Σχολής των Ελληνικών Μαθηµάτων» στον τόπο καταγωγής του. Εκεί, ιδρύθηκε και η «Ριζάρειος Χειροτεχνική Σχολή» και συντηρήθηκε ο ναός του Αγ. Αθανασίου. Επιπλέον, συνέβαλε στην προσπάθεια του Καποδίστρια να δηµιουργήσει τράπεζα και παράλληλα υποστήριξε το εκπαιδευτικό σύστηµα αγοράζοντας βιβλία. Το 1837, ο Γεώργιος εγκαταστάθηκε στην Αθήνα µε σκοπό την ίδρυση εκκλησιαστικής ακαδηµίας, η οποία απέβλεπε στη βελτίωση της κατάστασης του κλήρου και στην εξάπλωση της ευαγγελικής αλήθειας. Το 1843, ιδρύθηκε η Ιερατική Σχολή, η οποία ονο- 10

11 ιστορία µάστηκε «Ριζάρειος Ιερατική Σχολή» και στεγάστηκε κοντά στη σηµερινή Εθνική Πινακοθήκη. Επίσης, διατέθηκαν χρή- µατα για τη λειτουργία Ορφανοτροφείου, για την εκπαίδευση απόρων κοριτσιών, για εκπαιδευτικές υποτροφίες και για την παροχή συντάξεων. Ο Γεώργιος πέθανε στην Αθήνα, το Ανδρέας Συγγρός Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το Ο Ανδρέας Συγγρός κατατάσσεται στους µεγάλους ευεργέτες, επειδή δαπάνησε, κατά τη διάρκεια της ζωής του, µεγάλα ποσά στο ελληνικό κράτος και µετά το θάνατό του διέθεσε την περιουσία του για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Συγκεκριµένα, χρηµατοδότησε την ανέγερση του Δηµοτικού Θεάτρου Αθηνών, την κατασκευή πεζοδρο- µίων στην Αθήνα, την ίδρυση των µουσείων της αρχαίας Ολυµπίας και των Δελφών, την ανέγερση των πυρποληθέντων Παπαφείων Νοσοκοµείων στη Θεσσαλονίκη και την ίδρυση των επανορθωτικών Φυλακών στην Αθήνα «Ανδρέας Συγγρός». Με τη διαθήκη του διατέθηκαν µεγάλα ποσά στο «Αµαλίειο Ορφανοτροφείο», στο Βρεφοκοµείο Αθηνών, στο Πτωχοκοµείο Αθηνών, στο Ορφανοτροφείο Χατζηκώστα, στο «Δροµοκαΐτειο Φρενοκοµείο», στη Χριστιανική Ορθόδοξη Κοινότητα Χίου, στο Μουσικό και Δραµατικό Σύλλογο Αθηνών, στη Μεγάλη του Γένους Σχολή Κωνσταντινουπόλεως, στα φιλανθρωπικά ιδρύµατα του Οικουµενικού Πατριαρχείου, κ.ά. Επίσης, χάρη σε εκείνον, ιδρύθηκε σχολείο στο Λιθί της Χίου, το οποίο ήταν ο τόπος καταγωγής του, κατασκευάστηκε µία νέα πτέρυγα στο νοσοκοµείο «Ευαγγελισµός» και ιδρύθηκε το νοσοκοµείο «Ανδρέας Συγγρός», που λειτούργησε για πρώτη φορά το Ο Ανδρέας Συγγρός απεβίωσε το Μαρία-Ειρήνη Παππά, γ 4 / Άννα Σουλελέ, γ 3 11

12 ιστορία 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης Φέτος, γιορτάζουμε τα 100 χρόνια της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης από τον Οθωμανικό ζυγό (26 Oκτωβρίου 1912). Αυτό το μεγάλο ιστορικό γεγονός προετοίμασαν αγωνιστές με εξαιρετικό ζήλο και αγάπη για την πατρίδα, οι οποίοι, χωρίς δισταγμό, έδωσαν τη ζωή τους για την απελευθέρωσή της από όλους τους επίδοξους κατακτητές. Παύλος Μελάς Mία ελληνική μορφή, που στέκει πέρα από το χρόνο και το χώρο, που συμπύκνωνε σε ένα πρόσωπο τη γενναιότητα του Διγενή, την αυταπάρνηση του Λεωνίδα, την ευγένεια του Αχιλλέα, την ποίηση του Σολωμού, την τρυφερότητα του υπέροχου συζύγου και πατέρα, μα πάνω από όλα την αφοσίωση στο όραμα της ενωμένης Ελλάδας και ιδιαίτερα της ελεύθερης Μακεδονίας, για την οποία χάρισε τη ζωή του, ήταν ο Παύλος Μελάς! Ο Παύλος Μελάς γεννιέται το 1870 στη Μασσαλία και από το 1874 ζει στην Αθήνα. Αγαπά με πάθος οτιδήποτε έχει σχέση με την Ελλάδα. Στον πατέρα του οφείλεται το ότι δεν ξεχνάει τη γιαννιώτική του καταγωγή γι αυτό και ο μεγάλος πόθος του είναι να ελευθερωθούν τα Γιάννενα. Ακούει με έντονο ενδιαφέρον τις ιστορίες που του διηγείται για τις οικογενειακές περιπέτειες του 1821 και η αγάπη του για την πατρίδα γίνεται όλο και πιο δυνατή. H εποχή που μεγαλώνει ο Παύλος είναι μια εποχή ιδιαίτερης αναταραχής για τα Βαλκάνια και τους βαλκανικούς λαούς. Από την Κρήτη μέχρι τη Βοσνία έχουν ξεσηκωθεί επαναστάσεις ενάντια στο Σουλτάνο. Η Κρήτη, η Θεσσαλία, η Μακεδονία και η Ήπειρος βρίσκονται ξεσηκωμένες και επαναστατικά αντάρτικα σώματα ξεπηδούν από παντού, ζητώντας απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό και την ένωση με τη «Μητέρα Ελλάδα». Το 1881, ελευθερώνονται και προσαρτώνται στο ελληνικό κράτος η Θεσσαλία και η Άρτα. Το 1885, ως τελειόφοιτος του Γυμνασίου, ο Παύλος Μελάς ζει έντονα τα γεγονότα της προσάρτησης της Ανατολικής Ρωμυλίας από τη Βουλγαρία και την αναταραχή που τα ακολούθησε. 12

13 ιστορία Τα πατριωτικά του αισθήματα πληγώνονται και υποφέρει σε μεγάλο βαθμό. Σχεδιάζει να καταταγεί εθελοντής στο στρατό ή να βγει «αντάρτης» στα ελληνοτουρκικά σύνορα και να πολεμήσει, αλλά ένα κάταγμα στο πόδι τον κρατά καθηλωμένο στην Αθήνα. Την επόμενη χρονιά (1886), του δίνεται η ευκαιρία να δώσει εξετάσεις για την εισαγωγή του στη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων (ΣΣΕ), από όπου αποφοιτά ως υπολοχαγός του Πυροβολικού, το Μετά το 1904, όταν και η ελληνική Κυβέρνηση αλλάζει στάση και αποφασίζει να μελετήσει και να λάβει μέτρα οργανωτικά για συστηματική αντίδραση κατά της βουλγαρικής τακτικής στη Μακεδονία, ο Παύλος Μελάς αναλαμβάνει δράση και μεταβαίνει στη Μακεδονία την περίοδο του Μακεδονικού Αγώνα, με το ψευδώνυμο «Μίκης Ζέζας». Με το όνομα «Μακεδονικός Αγώνας» ονομάστηκε ο ακήρυχτος πόλεμος μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων, ο οποίος κορυφώθηκε μεταξύ των ετών 1903 και 1908 στη Μακεδονία. Ο Μακεδονικός Αγώνας προκλήθηκε από την «αρπακτικότητα» και την επεκτατική διάθεση των Βουλγάρων, οι οποίοι, από την εποχή που ίδρυσαν το νεώτερο κράτος τους, επεδίωξαν δια της βίας με ένοπλες συμμορίες, τους «κομιτατζήδες», να επεκτείνουν τα γεωγραφικά όρια του κράτους τους, ώστε να συμπεριλάβει και τη Μακεδονία και να επιτύχουν έτσι διέξοδο στο Αιγαίο Πέλαγος και τη Μεσόγειο Θάλασσα! Από την άνοιξη του 1904 ως και την ημέρα του θανάτου του στις 13 Οκτωβρίου του 1904 στη Στάτιστα, ο Παύλος Μελάς φροντίζει, κυρίως, να οργανώσει την τοπική άμυνα και να ενισχύσει το φρόνημα των κατοίκων. Προσπαθεί να εκφοβίσει τους Βουλγάρους και να επαναφέρει στο Πατριαρχείο πληθυσμούς, που από φόβο είχαν προσχωρήσει στην Βουλγαρική Εξαρχία. Ο αιφνίδιος θάνατός του συγκλονίζει το Πανελλήνιο και το αφυπνίζει. Ο Ίων Δραγούμης επιγραμματικά μας λέει: «Ο Μελάς με τη σπίθα που άναψε στον καθένα, πολλοί, που ήταν τυφλοί ως τότε, είδαν». Για τον απλό κόσμο ο Παύλος Μελάς πέρασε στη σφαίρα του θρύλου και κυριάρχησε στις καρδιές του ως ο κύριος εκφραστής του Μακεδονικού Αγώνα. Η λαϊκή μούσα τον είδε σαν άλλο Κλέφτη κι Αρματολό κι έτσι, με τον ίδιο τρόπο, τον παρουσιάζει στα τραγούδια της. Ο αγώνας των Μακεδονομάχων ήταν ιδιαίτερα σκληρός, γιατί εκτός από τους Βούλγαρους κομιτατζήδες, οι Μακεδονομάχοι είχαν να αντιμετωπίσουν και τον τουρκικό στρατό. Οι ηρωικοί αυτοί αγώνες των Μακεδονομάχων και η ακατάβλητη ψυχική αντοχή του ηρωικού μακεδονικού πληθυσμού, που αποτελούν μια ακόμη λαμπρή σελίδα στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, ανάγκασαν τελικά 13

14 ιστορία τους Βούλγαρους κομιτατζήδες να αποσυρθούν (επίσημα τουλάχιστον) το 1908 και να επιστρέψουν στη Βουλγαρία. Παράλληλα, ο Μακεδονικός Αγώνας αποτέλεσε το προοίμιο και την έμπνευση των νικηφόρων βαλκανικών πολέμων του και της απελευθέρωσης της Μακεδονίας, αναπτερώνοντας το ηθικό των Ελλήνων και ξυπνώντας μέσα τους το πνεύμα της Ελευθερίας για μια ακόμη φορά! Δίκαια, λοιπόν, οι Μακεδονομάχοι κατατάσσονται στην ίδια σειρά με τους αγωνιστές του 1821! Βαλκανικοί πόλεµοι Από τις αρχές Οκτωβρίου του 1912, η Ελλάδα βρισκόταν σε πόλεμο με την παραπαίουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία, έχοντας ως συμμάχους τη Βουλγαρία και τη Σερβία. Α Βαλκανικός Πόλεμος: Θέατρο των επιχειρήσεων, η περιοχή της Μακεδονίας. Ο ελληνικός στρατός βάδιζε από νίκη σε νίκη στη Δυτική Μακεδονία. Από την αρχή των εχθροπραξιών, όμως, υπήρχε σοβαρή διαφωνία μεταξύ του αρχιστράτηγου Κωνσταντίνου, διαδόχου του βασιλικού θρόνου, και του πρωθυπουργού της Ελλάδας, Ελευθέριου Βενιζέλου. Ο Κωνσταντίνος επιθυμούσε πρώτα την κατάληψη του Μοναστηρίου προς Βορρά, ενώ ο Βενιζέλος, βλέποντας την πιθανότητα να καταληφθεί η Θεσσαλονίκη από το βουλγαρικό στρατό, πίεζε τον Κωνσταντίνο να κατευθυνθεί προς τη φυσική πρωτεύουσα της Μακεδονίας, μια περιοχή με στρατηγική σημασία, η απελευθέρωση της οποίας αποτελούσε διακαή πόθο του ελληνισμού. «Καθιστώ υμάς υπευθύνους διά πάσαν αναβολήν έστω και στιγμής» του τηλεγραφεί επιτακτικά. Τελικά, ο Κωνσταντίνος πείθεται με τη μεσολάβηση του πατέρα του, βασιλιά Γεωργίου Α, και στις 25 Οκτωβρίου η εμπροσθοφυλακή του ελληνικού στρατού φθάνει προ των πυλών της Θεσσαλονίκης. Είχε προηγηθεί η καθοριστική νίκη στη Μάχη των Γιαννιτσών (19-20 Δεκεμβρίου), που είχε καταστήσει ευκολότερη την προέλαση του ελληνικού στρατού. Ο Χασάν Ταξίν Πασάς που υπερασπιζόταν τη Θεσσαλονίκη, δεν είχε άλλη δυνατότητα, παρά να ζητήσει μια έντιμη συμφωνία για την παράδοση της πόλης. 14

15 ιστορία Στις 25 Οκτωβρίου, οι απεσταλμένοι του ζήτησαν από τον Κωνσταντίνο να επιτραπεί στον Ταξίν να αποσυρθεί με το στρατό και τον οπλισμό του στο Καραμπουρνού και να παραμείνει εκεί μέχρι το τέλος του πολέμου. Ο Κωνσταντίνος, φυσικά, απέρριψε τον όρο του και του πρότεινε την παράδοση του στρατού του και τη μεταφορά του στη Μικρά Ασία με δαπάνες της ελληνικής κυβέρνησης. Ο Οθωμανός αξιωματούχος δέχθηκε, τελικά, τους όρους του Κωνσταντίνου και στις 11 το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Δημητρίου, οι πληρεξούσιοι αξιωματικοί Ιωάννης Μεταξάς (ο κατοπινός δικτάτορας και ο άνθρωπος του «ΟΧΙ») και Βίκτωρ Δούσμανης μετέβησαν στο Διοικητήριο της Θεσσαλονίκης και υπέγραψαν τα σχετικά πρωτόκολλα παράδοσης της πόλης στον ελληνικό στρατό. Σύμφωνα με το πρωτόκολλο, παραδίνονταν ως αιχμάλωτοι Τούρκοι στρατιώτες και αξιωματικοί. Στην κατοχή του ελληνικού στρατού περιέρχονταν όλος ο βαρύς και ελαφρύς οπλισμός του σχηματισμού (70 πυροβόλα, 30 πολυβόλα, τυφέκια και πυρομαχικά). Το πρωί της 27ης Οκτωβρίου, εισήλθαν στη Θεσσαλονίκη δύο τάγματα ευζώνων και ύψωσαν την ελληνική σημαία στο Διοικητήριο, ενώ οι υπόλοιπες ελληνικές δυνάμεις άρχισαν να λαμβάνουν θέσεις στα υψώματα γύρω από την πόλη. Στις 11 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1912, ο Κωνσταντίνος εισήλθε με το επιτελείο του στη Θεσσαλονίκη και το μεσημέρι έγινε πανηγυρική δοξολογία στο ναό του Αγίου Μηνά. Την ίδια μέρα, κατέφθασαν έξω από τη Θεσσαλονίκη και οι Βούλγαροι, όμως, για τους γείτονες ήταν ήδη αργά. Ο επικεφαλής της μεραρχίας τους, στρατηγός Τεοντορόφ, ζήτησε να εισέλθει στην πόλη για να στρατοπεδεύσει. Εισέπραξε την αρνητική απάντηση του Κωνσταντίνου και, ύστερα 15

16 ιστορία από διαπραγματεύσεις, επετράπηκε να μπουν στην πόλη για ολιγοήμερη ανάπαυση δύο τάγματα με επικεφαλής τους Βούλγαρους πρίγκιπες, Βόρι και Κύριλλο. Επικράτησε, όμως, σύγχυση και, τελικά, εισήλθε στη Θεσσαλονίκη ένα ολόκληρο βουλγαρικό σύνταγμα, γεγονός που εκνεύρισε το Βενιζέλο. Οι Βούλγαροι δήλωναν εμφαντικά παρόντες στις εξελίξεις στη Μακεδονία. Ο σπόρος του Β Βαλκανικού Πολέμου είχε ριχτεί. Στις 29 Οκτωβρίου ήταν η σειρά του βασιλιά Γεωργίου Α να εισέλθει στην πόλη και να επισημοποιήσει την απελευθέρωσή της. Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης είναι ένα μεγάλο ιστορικό γεγονός για τη Μακεδονία, την Ελλάδα και όλο τον ελληνισμό. Όνειρα αιώνων έγιναν πραγματικότητα! Φέτος, όλη τη χρονιά, θα πραγματοποιούνται στη Θεσσαλονίκη εκδηλώσεις προς τιμήν του Μακεδονικού Αγώνα και της απελευθέρωσης της πόλης από τους Οθωμανούς. Η Θεσσαλονίκη του 2012 μας καλεί να γιορτάσουμε και να κοιτάξουμε μπροστά! Έλενα Μουζάκη & Αλίκη Οικονόµου, β 1 16

17 Μεγάλη Ελλάδα ιστορία Είναι γνωστό σε όλους ότι οι πολιτισµοί της Κάτω Ιταλίας είχαν για πολλούς αιώνες επαφές εµπορικής και πολιτιστικής φύσης µε τον ελληνικό κόσµο, µε τα αρχαία φύλα της Ηπείρου, της Κρήτης, της Κέρκυρας και της Κύπρου, σε τέτοιο σηµείο που συχνά δεν ήταν εύκολο να ξεχωρίσουν τα ελληνικά από τα ιταλικά φύλα. Η µετανάστευση στις περιοχές της νότιας Ιταλίας άρχισε τον 8ο αιώνα π.χ. µε το δεύτερο ελληνικό αποικισµό και διήρκησε ως τον 5ο αιώνα π.χ. Η πρώτη µόνιµη αποικία των Ελλήνων στην Ιταλία (προηγήθηκαν εµπορικοί σταθµοί) ήταν οι Πιθηκούσες, στη θέση του σηµερινού νησιού της Ίσκια, στον κόλπο της Νάπολης. Μέσα σε χρονικό διάστηµα µικρότερο του µισού αιώνα, οι Έλληνες ίδρυσαν έναν εντυπωσιακό αριθµό νέων αποικιών. Μερικές από τις ελληνικές αποικίες ήταν: η Νάξος στη Σικελία από τους Χαλκιδείς, το Ρήγιο και η Κύµη, η Σύβαρη, ο Κρότωνας, το Μεταπόντιο και η Ηράκλεια από αχαϊκά φύλα, ο Τάραντας από τους Σπαρτιάτες, οι Συρακούσες από τους Κορίνθιους και οι Θούριοι από τους Αθηναίους. Κάθε αποικία δηµιουργούσε από τη µεριά της και άλλες, καινούργιες αποικίες, και σύντοµα το ελληνικό στοιχείο άρχισε να υπερισχύει στην Κάτω Ιταλία. Κάθε πλευρά της αρχιτεκτονικής, της γλώσσας, της ιστορίας και της καθηµερινής ζωής περιέχει κάποιο στοιχείο από τις ελληνικές ρίζες του τόπου. Τα υλικά αποµεινάρια του ελληνισµού στις περιοχές αυτές είναι πολλά, όπως αυτό το αρχαίο θέατρο στη Σεγέστα, που χτίστηκε τον 3ο π.χ. ή αυτός ο αρχαίος ναός χτισµένος το 440 π.χ. στον Ακράγαντα, την τελευταία µεγάλη ελληνική αποικία της νότιας Ιταλίας. 17

18 ιστορία Το σηµαντικότερο στοιχείο, όµως, που απέµεινε από τις ελληνικές αποικίες και παραµένει ζωντανό, είναι η διάλεκτος των ελληνόφωνων χωριών της Κάτω Ιταλίας, τα γκρεκάνικα. Είναι µια διάλεκτος που περιέχει ελληνικές και ιταλικές λέξεις γραµµένες µε λατινικούς χαρακτήρες. Προέρχεται από τη λέξη γρικός, που σηµαίνει Έλληνας. Αυτή η διάλεκτος αναπτύχθηκε και διατηρήθηκε µε τον προφορικό λόγο, γιατί οι πληθυσµοί που τη χρησιµοποιούσαν ήταν αποµονωµένοι στις ορεινές περιοχές. Ένα παράδειγµα της διαλέκτου αποτελεί το απόσπασµα: Petemu pios imme, petemu pios imme, ti ego den to zzero! (Πείτε µου ποιος είµαι, πείτε µου ποιος είµαι, γιατί εγώ δεν το ξέρω!) Cane iche tin gardia tosso sceri na plini me to ema ton bedio ta cheria. (Κανείς (δεν) είχε την καρδιά τόσο σκληρή να πλύνει µε το αίµα των παιδιών τα χέρια.) (Απόσπασµα από το µυθιστόρηµα Rocca tu Dracu ) Στην Καλαβρία και την Απουλία, υπάρχουν πολλοί κάτοικοι που καταλαβαίνουν τα γκρεκάνικα και κυρίως οι µεγαλύτεροι σε ηλικία είναι αυτοί που µπορούν να τα µιλήσουν. Δυστυχώς, τα γκρεκάνικα αντιµετωπίζουν κίνδυνο εξαφάνισης στις µέρες µας. Οι πληθυσµοί των ελληνόφωνων χωριών της Κάτω Ιταλίας µειώνονται καθηµερινά, λόγω της φτώχειας. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάµε πως τα γκρεκάνικα είναι κατά κύριο λόγο µια προφορική διάλεκτος, οπότε όταν πάψουν να υπάρχουν αυτοί που γνωρίζουν τη διάλεκτο, τίποτα από αυτή δε θα µείνει πίσω. Ωστόσο, η ανάγκη να µελετηθεί και να προστατευθεί αυτή η διάλεκτος οδήγησε στη δηµιουργία ιδιαίτερης πανεπιστηµιακής έδρας γι αυτή, στο Πανεπιστήµιο του Lecce. Ένα ακόµα χαρακτηριστικό της Μεγάλης Ελλάδας είναι ο χορός της Ταραντέλας. Η Ταραντέλα είναι ένας παραδοσιακός χορός που συναντάται µόνο στη Κάτω Ιταλία, στενά συνδεδεµένος µε τις αρχαίες ελληνικές αποικίες του Τάραντα. Παίζεται µε ντέφια και άλλα παραδοσιακά όργανα στο χαρακτηριστικό ρυθµό των 6/8 και θυµίζει τις αρχαίες διονυσιακές τελετουργίες. Οι κινήσεις του χορού παραπέµπουν σε παραστάσεις από αρχαία ελληνικά αγγεία που έχουν βρεθεί σε αυτές τις περιοχές. Ο ρόλος των γυναικών στην Ταραντέλα είναι να παίζουν ντέφι και να χορεύουν µέχρι εξαντλήσεως, όπως συνέβαινε και στις ακόλουθες του θεού Διονύσου, στις βακχίδες. Ένας 18

19 ιστορία παρόµοιος χορός, ο «Μπάλος», που συναντάται στα νησιά του Αιγαίου, περιλαµβάνει κινήσεις που δε διαφέρουν και πολύ από τα νοτιοϊταλικά πρότυπα. Ο χορός της Ταραντέλας συνδέεται µε έναν τοπικό µύθο: αν µια αράχνη (συγκεκριµένο είδος: Lycosa tarantula που ζει στα χωράφια του Σαλέντο) τσιµπούσε έναν αγρότη, ενόσω αυτός δούλευε στα χωράφια, εκείνος πάθαινε µια κρίση µανίας εξαιτίας του πολύ έντονου πόνου. Αυτή η κρίση ονοµαζόταν ταραντισµός. Η θεραπεία του ταραντισµού ήταν ο µουσικός εξορκισµός. Άνθρωποι µε µουσικά όργανα πήγαιναν στο σπίτι του αρρώστου και έπαιζαν. Ο άρρωστος χόρευε µε µανία παριστάνοντας τις κινήσεις της ταραντούλας. Αυτό µπορούσε να κρατήσει ως και τρεις µέρες. Τέλος, ο άρρωστος έπεφτε εξαντληµένος αλλά θεραπευµένος. Άννα Σουλελέ, γ 3 Κύρκου Δανάη, β 5 19

20 παιδεία Ναυτιλία Σύντροφος των Ελλήνων Κωνσταντίνος Πνευματικός, α 1 ΗΕλλάδα γεννήθηκε μέσα από τη θάλασσα. Σύντροφoί της στο πέρασμα των χρόνων τα αφρισμένα κύματα. Παιδιά της τα καράβια. Οι Έλληνες, από την αρχαιότητα ήδη, ταξίδευαν μέσω θαλάσσης. Η περιέργεια, η δίψα για γνώση και ανακάλυψη βρήκαν διέξοδο στη ναυτιλία, η οποία είναι αδιάσπαστα δεμένη με τη διαμόρφωση της ελληνικής κοινωνίας. Τα νησιά είναι οι κύριοι τροφοδότες της ναυτιλίας μας. Οι κάτοικοι αυτών των περιοχών από μικρά παιδιά ζουν πλάι στη θάλασσα, γεύονται την αρμύρα της, μοιράζονται τις χαρές και τις φουρτούνες της. Ένας από αυτούς είναι ο κύριος Γιώργος Χατζηγιάννης, εφοπλιστής, ο οποίος λέει χαρακτηριστικά: «Από μικρό παιδί ήξερα πως ήθελα να ασχοληθώ με τη ναυτιλία. Κατάγομαι από τα Καρδάμυλα της Χίου. Το 1990, το 60% της ελληνικής ναυτιλίας προερχόταν από το χωριό αυτό. Τα πρώτα μου ακούσματα ήταν ιστορίες θαλασσινών. Ακολούθησα αυτό που αγαπούσα.» 20

21 παιδεία Σήμερα, γύρω στους πεντακόσιες χιλιάδες Έλληνες ασχολούνται άμεσα ή έμμεσα με τη ναυτιλία, είτε ως πληρώματα είτε ως ναυτικοί πράκτορες, μεσίτες πλοίων, ναυπηγοί και ασφαλιστές στα παραναυτιλιακά επαγγέλματα. Αυτό σημαίνει ότι συντηρούνται περίπου 2 εκατομμύρια άνθρωποι στη χώρα μας από αυτήν. «Η Ελλάδα έχει παράδοση στη ναυτιλία και έχουμε ιδιαίτερες δυνατότητες» προσθέτει ο κύριος Χατζηγιάννης. «Η ελληνική ναυτιλία είναι ένα θαύμα για όλο τον κόσμο. Αυτό ακολούθησα και γι αυτό αγωνίζομαι τώρα.» Οι Ελληνες έχουν καταφέρει να στήσουν ένα ισχυρό ναυτιλιακό σύστημα παρά το μικρό μέγεθος της χώρας. Γι αυτό και η προσφορά της στην οικονομία είναι τόσο σημαντική. Το 40%, περίπου, του ΑΕΠ προέρχεται από αυτήν. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι αποτελεί κύριο κρατικό πόρο, κάτι που η Ελλάδα έχει ανάγκη τώρα περισσότερο από ποτέ. «Πρέπει να ασχοληθούμε με τη ναυτιλία, γιατί μας ταιριάζει» αναφέρει ο κύριος Χατζηγιάννης. «Είναι στη φύση μας. Είναι στο γονίδιο της φυλής μας.» Και όντως αγαπάμε τη θάλασσα και μας αγαπά και εκείνη. Ας μην ξεχνάμε ότι η ελληνική οικονομία στηρίζεται και στον τουρισμό, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με αυτήν. Παρά το γεγονός ότι η ναυτιλία φαίνεται αρκετά προσοδοφόρα, μπορούμε να την εκμεταλλευτούμε ακόμα περισσότερο, αξιοποιώντας τις ικανότητές μας. «Είναι απαράδεκτο ένα τόσο μεγάλο μέρος του πληρώματος των ελληνικών πλοίων να αποτελείται από ξένους» λέει ο κύριος Χατζηγιάννης. «Η περίοδος αυτή της κρίσης που διανύουμε συνιστά μια καλή ευκαιρία να στραφούν οι νέοι και πάλι στη ναυτιλία.» Η ναυτιλία έχει επηρεάσει όχι μόνο την οικονομική ζωή των Ελλήνων αλλά και την τέχνη τους. Πίνακες ζωγραφικής, τραγούδια και η λογοτεχνία μαρτυρούν τη συμμετοχή της θάλασσας στην καθημερινότητα του λαού. Όλα αυτά αποτελούν σημαντικότατο μέρος της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε την προσφορά σπουδαίων ναυτικών οικογενειών σε πτυχές της ζωής μας, όπως η εκπαίδευση και άλλα ανθρωποκεντρικά έργα. Δωρεές για τη δημιουργία σχολείων, μουσείων, βιβλιοθηκών, ορφανοτροφείων και νοσοκομείων. Η σύμβολή τους σε αυτόν τον τομέα είναι ανυπολόγιστης αξίας. Βλέπουμε, λοιπόν, την πορεία της Ελλάδας πλάι στη θάλασσα. Η ναυτιλία της υπήρξε πάντοτε σύντροφός της. Γνώρισε εποχές μεγάλης ακμής και ανέβασε τη χώρα μας στην κορυφή του κόσμου. Εμείς οφείλουμε να την αξιοποιήσουμε και να ελπίζουμε ότι θα συνεχίσει να μας υποστηρίζει ακόμα και σε μία τόσο δύσκολη εποχή. Μελίνα Μακκόρμακ Πρεκεζέ, γ 5 21

22 αφιέρωµα Κατακτώντας την κορυφή O Παναγιώτης Κοτρωνάρος είναι διπλωµατούχος Οδηγός Βουνού, Εκπαιδευτής Ορειβασίας & Αναρρίχησης της Ελληνικής Οµοσπονδίας Ορειβασίας-Αναρρίχησης. Ήταν ο αρχηγός της πρώτης ελληνικής αποστολής που, την άνοιξη του 2004, κατέκτησε την ψηλότερη κορυφή του κόσµου, το Έβερεστ! Σπούδασε Τεχνολόγος Μηχανολόγος και είναι κάτοχος διπλώµατος Προπονητή Αθληµάτων, όµως το πάθος του για τα βουνά και τη ζωή στη φύση τον έκανε να ασχοληθεί επαγγελµατικά µε την ορειβασία. 15 Μαΐου 2004, ώρα µ.µ. Η ελληνική αποστολή στο Έβερεστ µε αρχηγό τον Παναγιώτη Κοτρωνάρο αναχωρεί από την κατασκήνωση 4 στο Σάουθ Κόλ στα µέτρα, επιχειρώντας να κατακτήσει την πιο ψηλή και απαιτητική κορυφή του κόσµου. Είναι έτοιµοι να περάσουν το τελευταίο εµπόδιο στο δρόµο τους, το Hillary step. Το οξυγόνο µειωµένο, τα πόδια βαριά - ασήκωτα πια - η ψυχική δύναµη κι αυτή εξαντληµένη, το µυαλό θολό. Το είδωλο της κορυφής που ξεδιπλώνεται µπροστά τους ανταποδίδει τη γενναιότητα των ορειβατών. Το βουνό παίζει παιχνίδια, φορτίζοντας τις µπαταρίες της ψυχής τους. Ξηµερώνει. Έχουν περάσει 12 ώρες από το ξεκίνηµα και η ελληνική σηµαία ανεµίζει στο ψηλότερο βουνό του πλανήτη. Η ελληνική αποστολή τα έχει καταφέρει. Μάλλον, όχι ακόµα Όπως ακούγεται να λέει και ο αρχηγός της αποστολής στο βίντεο προσπαθώντας ν ανασάνει: «Τίποτα δεν έχει τελειώσει. Έχουµε ακόµα το κατέβασµα.» 22

23 αφιέρωµα Αλλά, ας πάµε περίπου 30 χρόνια πίσω, να δούµε πώς η οµάδα αυτή έφτασε στην κορυφή, στο σηµείο που τους αφήσαµε. Χρειάστηκαν 20 χρόνια προετοι- µασίας. Έγιναν οι ίδιοι µάνατζερς και οικονοµικοί σύµβουλοι των εαυτών τους. Πήραν µέρος σε υπερµαραθώνιους, σε πολλές άλλες δύσκολες ορειβασίες δοκιµαζόµενοι για τον τελικό στόχο. Όπως µας εξιστορεί ο κ. Κοτρωνάρος, έµπνευση στην απόφαση αυτή αποτέλεσε ο νεπαλέζος ορειβάτης Ten Ζing Norgay. Το όνειρο της κατάκτησης της κορυφής αποτελούσε και γι αυτόν ένα όνειρο ζωής που µε το πείσµα και το πάθος του πήρε σάρκα και οστά. Στη συνέχεια, µέντοράς τους υπήρξε ο Ελληνοαµερικανός Πέτρος Αθανασόπουλος, που έχει ανέβει 7 φορές στο Έβερεστ, και τους ώθησε να τολµήσουν το σχεδόν ακατόρθωτο. Μέγας υποστηρικτής της προσπάθειάς τους, ο χρηµατοδότης τους, Παύλος Αγγελάτος. Αξίζει να αναφέρουµε πως µόνο η άδεια και τα δικαιώµατα ανάβασης στο Έβερεστ κοστίζουν δολάρια. Έτσι λοιπόν, η ελληνική αποστολή ξεκινά το ταξίδι. Πρώτη στάση η πρωτεύουσα του Νεπάλ, το Κατµαντού. Στη συνέχεια µε αεροπλάνο στο χωριό Λούκλα. Στα µ., στο χωριό αυτό αντικρίζουν έναν τελείως άλλο κόσµο. Ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο, σε πρωτόγνωρες συνθήκες, σε µέρη χωρίς δρόµους και πολυκατοικίες. Γι αυτό και, όπως µας λέει ο κ. Κοτρωνάρος, το ταξίδι για την κατάκτηση της κορυφής αποτελεί ολόκληρο µια εµπειρία ζωής. Γνωρίζουν έναν άλλο πολιτισµό και αναπτύσσουν φιλικές σχέσεις µε τους Σέρπα, µια ντόπια φυλή ορειβατών που ζουν µόνιµα σε υψόµετρο µέτρων, πλήρως εξοικειωµένοι µε την ανάβαση και πλοηγοί των ορειβατών σε όλη τους την περιπέτεια. Μετά από δύο µήνες, στα µέτρα βρίσκονται στην Κατασκήνωση Βάσης και σιγά-σιγά συνεχίζουν τη σταδιακή ανάβασή τους από την Κατασκήνωση 1, στη 2, µετά στην 3 και τέλος στην 4. Ο λόγος που κάνουν αυτή τη σταδιακή ανάβαση και παραµονή είναι η σταδιακή τους προσαρµογή στις αντίξοες συνθήκες που επικρατούν στα Ιµαλάια. Τα τελευταία µέτρα αποτελούν την πιο επικίνδυνη περιοχή, τη «ζώνη του θανάτου». Εκεί όπου και η ελληνική αποστολή στην «τελική» πρόβα πριν την ανάβαση στην κορυφή, έχασε έναν ορειβάτη, το Χρήστο Μπαρούχα, από τη νόσο του βουνού. Πρόκειται για µια νόσο, η οποία προκαλείται εξαιτίας του µειωµένου οξυγόνου και µοναδική της αντιµετώπιση είναι η σταδιακή προσαρµογή. Έχουµε αφήσει τους ορειβάτες µας να περιµένουν στα µέτρα! Ξεκινούν το δεύτερο κοµµάτι της δοκιµασίας τους, την επιστροφή, και µετά από 6 ώρες φτάνουν στην Κατασκήνωση 4. Από εκεί έχουν ακόµα καιρό, ώσπου να βρεθούν πίσω στη χώρα τους, όπου η δοκιµασία τους θα είναι πια ανάµνηση. Και τα καταφέρνουν. Το σύνθηµά τους «Με ψυχή στην κορυφή» είναι το κλειδί της επιτυχίας τους. -«Τι έρχεται µετά το Έβερεστ, κ. Κοτρωνάρο;» -«Και πάλι Έβερεστ!» Άννα Σουλελέ, γ 3 23

24 αφιέρωµα Τιτανικός Το 2012, συµπληρώνονται 100 χρόνια από το τραγικό ναυάγιο του Τιτανικού. Και, µπορεί το ίδιο το πλοίο να παραµένει από τότε βυθισµένο στον ωκεανό, δε συµβαίνει, όµως, το ίδιο µε την ανά- µνηση του γεγονότος. Είναι κάτι το οποίο, όλα αυτά τα χρόνια, «ταξιδεύει» στο νου των ανθρώπων, προκαλώντας δέος και συγκίνηση. Το είχαν αποκαλέσει «αβύθιστο πλοίο» καθώς και «πλοίο των ονείρων». Όπως και να το πεις, πάλι για το ίδιο πλοίο θα µιλάς: για τον «Τιτανικό», το µεγαλύτερο πλοίο της εποχής του, ένα από τα πιο µεγάλα πλοία όλων των εποχών. Ήταν διπλάσιο σε όγκο από τα υπόλοιπα και πολυτελέστατο. Εκτός από τους συνήθεις χώρους, διέθετε γυµναστήριο, πισίνες, γήπεδο τένις, χαµάµ, βιβλιοθήκη καθώς και χώρο για τα σκυλιά των επιβατών. Ήταν µια ιδιαίτερη κατασκευή και όλοι το αποκαλούσαν «αβύθιστο», γιατί πραγµατικά αυτό πίστευαν. Στις 10 Απριλίου του 1912, ο Τιτανικός άφησε τις ακτές της Αγγλίας και ξεκίνησε το παρθενικό του ταξίδι προς την Αµερική. Το πλήρωµα του πλοίου αποτελούσαν περισσότεροι από 900 άνθρωποι. Ένας από αυτούς, φυσικά, ήταν ο καπετάνιος Edward John Smith. Τις πρώτες µέρες, το ταξίδι κυλούσε οµαλά! Ο Τιτανικός ήταν πια «µόνος» του µπροστά στον απέραντο Ατλαντικό ωκεανό! Η ταχύτητα που 24

25 αφιέρωµα ανέπτυσσε ήταν πολύ µεγάλη, καθώς ήθελαν να κερδίσουν και το στοίχηµα του ταχύτερου πλοίου. Οι επιβάτες ήταν κατενθουσιασµένοι και διασκέδαζαν µε πολλούς τρόπους. Καθώς έπεφτε η νύχτα της Κυριακής 14 Απριλίου, δύο παρατηρητές πήραν τις θέσεις τους, για να προσέχουν τα παγόβουνα. Εκείνες τις µέρες τους είχαν σταλεί πολλά προειδοποιητικά µηνύµατα, µέσω του ασύρµατου, για παγόβουνα στην περιοχή. Ειδικά εκείνη τη νύχτα, ο κίνδυνος ήταν πολύ µεγάλος, επειδή η θάλασσα ήταν γαλήνια και έτσι, δε θα µπορούσαν να τα διακρίνουν, αφού δε θα έσκαγαν πάνω τους τα κύµατα. Παρ όλα αυτά, ο Τιτανικός ανέπτυσσε ολοένα και µεγαλύτερη ταχύτητα. Στις µ.µ. ο ένας παρατηρητής είδε κάτι να γυαλίζει στον ωκεανό. Ήξερε πως µόνο ένα πράγµα µπορούσε να είναι! Κάλεσε αµέσως τη γέφυρα και φώναξε: «Παγόβουνο ευθεία µπροστά». Πράγµατι, ο Τιτανικός κατευθυνόταν προς το παγόβουνο µε πολύ µεγάλη ταχύτητα. Ο καπετάνιος αντέδρασε γρήγορα. Έστριψε το τιµόνι όλο αριστερά και διέταξε το πλήρωµα να κλείσει τις µηχανές. Την τελευταία ακριβώς στιγµή το πλοίο έστριψε. Αλλά, δυστυχώς, ήταν ήδη πολύ αργά. Μπορεί να µη χτύπησε στην πλώρη, το πλοίο, όµως, έπαθε µεγάλη ζηµιά στα ύφαλα και άρχισε να πληµµυρίζει. Δόθηκε άµεση εντολή να κλείσουν όλα τα στεγανά. Δυστυχώς, όµως, εκεί µέσα δούλευαν άνθρωποι. Έτσι, µόνο όσοι πρόλαβαν να βγουν, σώθηκαν. Με αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, χάθηκαν οι πρώτες ζωές. Το υπόλοιπο πλήρωµα κατάλαβε ότι αντιµετώπιζαν πολύ µεγάλο πρόβληµα. Μέσα στο πλοίο, ήδη, υπήρχε παγωµένο νερό, του οποίου η θερµοκρασία ήταν κάτω από το µηδέν. Ο καπετάνιος ήξερε πως το πλοίο ήταν ασφαλές µε δύο µόνο τµήµατα πληµµυρισµένα. Αλλά υπήρχε ήδη νερό σε πέντε. Ήταν σίγουρο πια ότι το πλοίο θα βυθιζόταν και, σύµφωνα µε τους υπολογισµούς τους, τα χρονικά περιθώρια ήταν πολύ στενά. Καλούσαν συνέχεια σε βοήθεια µέσω του ασύρµατου, µα το µόνο πλοίο που απάντησε ήταν το πλοίο «Καρπάθια», που δυστυχώς, για να τους φτάσει, ήθελε τέσσερις ώρες, το διπλάσιο από το χρόνο που τους απέµενε. Ένα πολύ µεγάλο πρόβληµα, επίσης, αποτελούσαν οι σωστικές λέµβοι. Ήταν µόνο είκοσι, που αρκούσαν για τους µισούς περίπου επιβάτες, 25

26 αφιέρωµα ενώ πάνω στο πλοίο υπήρχαν ψυχές! Είχε σχεδιαστεί έτσι, γιατί πίστευαν ότι δε θα τις χρειάζονταν. Το πλήρωµα προσπαθούσε να βάλει στις λέµβους τα γυναικόπαιδα, µα οι περισσότεροι δεν ήθελαν να επιβιβαστούν, γιατί κανείς δεν πίστευε ότι το πλοίο βυθιζόταν. Μόνο κάποιοι άντρες δέχτηκαν να ανεβούν και έτσι κάποιες λέµβοι κατέβηκαν στο νερό σχεδόν άδειες. Μετά, όµως, από µία ώρα, η κλίση που πήρε το πλοίο ήταν τέτοια που, από εκείνη τη στιγ- µή, κυριάρχησε ο πανικός. Όσοι δεν κατάφερναν να επιβιβαστούν στις τελευταίες σωστικές λέµβους έπεφταν στη θάλασσα. Ήταν πια πολύ αργά. Όσοι πρόλαβαν σώθηκαν. Οι υπόλοιποι εγκλωβίστηκαν µέσα στο πλοίο. Η πλώρη βρισκόταν ήδη µέσα στο νερό και η πρύµνη σηκωνόταν όλο και πιο ψηλά. Οι άνθρωποι είχαν πανικοβληθεί. Το πλοίο βρισκόταν σε διαγώνια στάση, µέχρι που η πλώρη δεν άντεξε άλλο, έσπασε, αποκόπηκε από την πρύµνη και βυθίστηκε. Η πρύµνη στάθηκε λίγο σε κάθετη στάση και µετά βυθίστηκε και αυτή στις 2.20 π.µ. Χάθηκε µαζί µε τόσες ζωές, που πνίγηκαν ή πάγωσαν στο νερό σε βάθος τεσσάρων χιλιοµέτρων και απόσταση 650 χιλιοµέτρων από την ακτή, στις 15 Απριλίου Συγκεκριµένα, επέζησαν 705 άνθρωποι. Αυτή είναι η τραγική ιστορία του Τιτανικού. Πολλοί προσπάθησαν να βρουν το πλοίο χωρίς αποτέλεσµα. Το 1985, ένας αµερικανός επιστήµονας, ο Dr. Robert Ballard, δοκίµασε µια νέα µέθοδο. Είχε δηµιουργήσει τον Άργο, µια υποβρύχια µηχανή. Την έστειλε στον πυθµένα της θάλασσας, όπου µπορούσε να φωτογραφίσει το πλοίο. Έπειτα, ένα ροµπότ, ο Ιάσονας, βγήκε από τον Άργο, για να πάρει πιο κοντινές φωτογραφίες. Σε αυτόν οφείλουµε σήµερα τις φωτογραφίες που έχουµε από τον Τιτανικό, έτσι όπως είναι µέσα στο νερό εδώ και εκατό χρόνια! Δάφνη Μελίτση, β 4 26

27 σκέψεις Στο λιµάνι, όταν το πλοίο φτάνει Tο προηγούµενο καλοκαίρι, επισκέφθηκα µε την οικογένειά µου τα Μέθανα. Μία από τις ωραιότερες στιγµές της ηµέρας ήταν όταν έφταναν τα βαπόρια της γραµµής στο λιµάνι. Το λιµάνι των Μεθάνων είναι µια τσιµεντένια γλώσσα στεριάς που εισχωρεί στη θάλασσα. Δεξιά και αριστερά υπάρχουν κόλποι, στους οποίους αράζουν τα καράβια της γραµµής και το καλοκαίρι πολλά ιστιοφόρα. Απέναντι από το λιµάνι, στην προκυµαία, βρίσκονται πολλές καφετέριες, όπου πολλές φορές περιµένουν, όσοι θα ταξιδέψουν, τον ερχοµό του πλοίου. Κάθε φορά που το πλοίο πλησιάζει στο νησί, σφυρίζει δύο φορές. Τότε, οι κάτοικοι συγκεντρώνονται στο λιµάνι, για να υποδεχθούν το καράβι και τους γνωστούς τους. Είναι όλοι χαρούµενοι και ευδιάθετοι. Όταν το πλοίο µπαίνει στο λιµάνι, η βοή δυναµώνει. Το πλοίο µανουβράρει και εισέρχεται µε την πρύµνη. Οι ναύτες ρίχνουν τα σχοινιά από το βαπόρι και οι ναύτες του λιµανιού τα δένουν στους κάβους. Η πόρτα ανοίγει και σιγά-σιγά οι επιβάτες και τα οχήµατα αποβιβάζονται. Οι γνωστοί των επιβατών σπεύδουν να τους συναντήσουν. Συγκινηµένοι αγκαλιάζονται και αποχωρούν χαρούµενοι από το λιµάνι. Ο ερχοµός του πλοίου στο λιµάνι των Μεθάνων είναι η αγαπηµένη µου στιγµή των διακοπών. Μου είναι γνωστά τα δροµολόγια των πλοίων και έτσι, κάθε φορά που έρχεται κάποιο, βγαίνω να το χαζέψω και να το θαυµάσω. Η καλύτερη, κατά την άποψή µου, ώρα ερχοµού του πλοίου είναι κατά τις 6.00 το πρωί, γιατί σκίζει αθόρυβα τα ήρεµα νερά του πελάγους. Μία ακόµα αγαπηµένη µου ώρα είναι όταν φθάνει στο λιµάνι το βράδυ. Όταν είναι ολόφωτο και σκίζει το µπλάβο πέλαγος Κατερίνα Παπαηλιού, α 4 27

28 αφιέρωμα Τα χιόνια του Κιλιµάντζαρο Δε συνηθίζω να γράφω για ταινίες στο Περιοδικό μας, αλλά θεωρώ απαραίτητο να αναφερθώ σε μια ταινία Δρ του γαλλικού κινηματογράφου που προβλήθηκε τη φετινή χρονιά: «Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο». Καθώς το κύριο θέμα μας είναι «Προσωπικότητες», οι πρωταγωνιστές της ταινίας αποτελούν ή τουλάχιστον θα έπρεπε να αποτελούν πρότυπα για όλους εμάς που βρισκόμαστε στο ξεκίνημα της ζωής. Πρόκειται για μία από τις πιο όμορφες ταινίες που έχω δει ποτέ. Μια ταινία που θα μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μου. Μια ταινία που μου έδωσε ελπίδα για το δυσμενές μέλλον το οποίο ξετυλίγεται μπροστά μας. Ο πρωταγωνιστής Michel, ο οποίος εργάζεται σε ναυπηγείο στη Μασσαλία και ταυτόχρονα είναι αρχηγός του συνδικάτου των εργαζομένων, απολύεται. Αν και δεν ήταν υποχρεωμένος να βάλει το όνομά του στην κληρωτίδα, παρ όλα αυτά θεώρησε πως δεν έπρεπε να τύχει ξεχωριστών προνομίων από τους υπολοίπους, γι αυτό και συμμετείχε στην κλήρωση. Μετά την απόλυσή του, ζει ευτυχισμένος με τη γυναίκα του Marie- Claire. Το ζευγάρι είναι ερωτευμένο για πάνω από τριάντα χρόνια και απολαμβάνει τη ζωή με τα παιδιά, τα εγγόνια και καλούς φίλους. Ζουν μια ήρεμη, γαλήνια ζωή, γιατί, όπως λέει η πρωταγωνίστρια: «Δεν κάναμε ποτέ κακό σε κανέναν, γι αυτό και είμαστε ευτυχισμένοι.» Υστερα από λίγο καιρό, ένας νεαρός, ο Christophe, απολυμένος και αυτός από τα ίδια ναυπηγεία, -για τον οποίο και για τη γενιά του δεν ίσχυαν πια οι ίδιοι εργασιακοί και ασφαλιστικοί όροι, τα ίδια «προνόμια» 28

29 αφιέρωμα θα έλεγαν κάποιοι- εισβάλλει στο σπίτι του ζευγαριού. Οι ληστές, αφού βιαιοπραγούν στο ζευγάρι, αρπάζουν όλες τους τις οικονομίες αλλά και τα χρήματα που είχαν συγκεντρώσει για ένα ταξίδι στο Κιλιμάντζαρο, που λαχταρούσαν όλη τους τη ζωή. Ο Michel και η Marie-Claire καταλαβαίνουν πως ο Christophe έχει κάνει την ληστεία και τον παραδίδουν στην αστυνομία. Δε γνωρίζουν, όμως, την οικογενειακή του κατάσταση. Έχει δύο μικρότερα αδέλφια και είναι ο μόνος που τα φροντίζει. Πατέρας δεν υπάρχει και η μητέρα τούς έχει εγκαταλείψει. Ύστερα από αυτό, αισθάνονται πολύ άσχημα και αποφασίζουν να πάρουν τα δυο αδέλφια στο σπίτι τους, αναλαμβάνοντας οι ίδιοι τη φροντίδα τους, παρά τη δύσκολη οικονομική τους κατάσταση. Η ταινία προβάλλει ως μέγιστο ιδανικό την ανθρωπιά. Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι βάζει τον εαυτό του και την περιπέτειά του σε δεύτερη μοίρα και θεωρεί πιο σημαντική τη μοίρα των δύο παιδιών. Είναι τα αδέλφια του ανθρώπου που τους έβλαψε. Το γεγονός αυτό από μόνο του ορίζει την αξία της ίδιας της ζωής. Από την άλλη πλευρά, δείχνει ότι αυτή η ηθική δε χαρακτηρίζει και τη νέα γενιά. Γιατί τα παιδιά του Michel και της Marie-Claire δεν υποστηρίζουν την πράξη τους, αλλά τους αποκαλούν θεότρελους. Έχουν ζήσει πολύ λιγότερο κι όμως είναι πολύ πιο σκληροί. Δεν κρύβουν μέσα τους αυτή την ανθρωπιά. Το είδα στην ταινία και το βλέπω και στην καθημερινή μου ζωή. Είναι γεγονός πως, στις μέρες μας, οι περισσότεροι νέοι θέλουν απλώς να φύγουν από τη χώρα μας. Η αγάπη και το ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο έχει αρχίσει να χάνεται. Σε μια εποχή που όλοι κινδυνεύουν, ο καθένας προσπαθεί να σώσει τον εαυτό του. Αυτό που, κατά την άποψή μου, κάνει αυτή την ταινία τόσο ξεχωριστή είναι το γεγονός πως προβάλλει την κοινωνική αλληλεγγύη πάνω από κάθε προσωπικό συμφέρον. Είναι χαρακτηριστικό, μάλιστα, ότι αυτή δεν προέρχεται από τους ισχυρούς αλλά από απλούς ανθρώπους σαν εμάς, γιατί οι απλοί είναι η πλειοψηφία που μπορεί να πετύχει πολλά. Αρνούμαι, τέλος, να αποδεχτώ ότι ο Michel και η Marie-Claire έζησαν μια ουτοπική ζωή. Είναι στο χέρι μας να κάνουμε αυτόν τον κόσμο όμορφο. Να τον κάνουμε πιο ανθρώπινο. Και για να το πετύχουμε αυτό, δε χρειάζονται χρήματα και μεγαλεία. Χρειάζεται απλώς να ανοίξουμε την καρδιά μας και να κάνουμε λίγο χώρο και για το συνάνθρωπο. Μπορούμε να αλλάξουμε ο καθένας μας τη μικρή του κοινωνία. Μπορούμε να διαψεύσουμε ό,τι λένε για μια νέα κυνική γενιά. Είναι στο χέρι μας, αν το θελήσουμε. Είναι στο χέρι μας να κάνουμε ξανά την καλοσύνη αυτονόητη! Άννα Σουλελέ, γ 3 29

30 σκέψεις Σέρλοκ Χολµς Γκρέγκορι Χάους & Σας πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι δύο πρόσωπα, προερχόμενα από διαφορετικές εποχές και φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους, ταυτίζονται περισσότερο από όσο φαντάζεστε; Ο Σέρλοκ Χολμς είναι ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας κάποιων πολύ γνωστών βιβλίων, γραμμένων από τον Sir Arthur Conan Doyle. Πρόκειται για έναν πανέξυπνο ντετέκτιβ, ο οποίος συχνά συνεργάζεται με την αστυνομία του Λονδίνου, της πόλης του, και τους βοηθάει να εξιχνιάσουν τις πιο δύσκολες υποθέσεις τους. Ο Γκρέγκορι Χάους, από την άλλη πλευρά, είναι ο χαρακτήρας που πρωταγωνιστεί σε μια αμερικανική τηλεοπτική σειρά με τίτλο House MD. Είναι γιατρός και διευθυντής του τμήματος διαγνώσεων σ ένα νοσοκομείο στο Νιου Τζέρσι. Αναλαμβάνει μόνο παράξενες ιατρικές υποθέσεις, γιατί θεωρεί ότι οι απλές υποθέσεις δεν είναι αρκετά ενδιαφέρουσες. Ο χαρακτήρας αυτός έχει βασιστεί στον Σέρλοκ Χολμς και γι αυτό το λόγο παρουσιάζουν πολλές ομοιότητες. 30

31 σκέψεις Η πρώτη ομοιότητά τους βρίσκεται στο επίθετο. Το Χολμς στα αγγλικά ακούγεται σαν τη λέξη Homes που σημαίνει σπίτια. Το επίθετο του Χάους (House) σημαίνει στην κυριολεξία σπίτι. Και οι δύο χαρακτήρες έχουν καταπληκτικό ταλέντο στην παρατήρηση και μεγάλες διερευνητικές ικανότητες. Θεωρούνται ιδιοφυίες από όσους τους γνωρίζουν. Διακρίνονται για την ικανότητά τους να καταλαβαίνουν πολλά για κάποιον άνθρωπο, απλώς κοιτώντας τον, και από τον περίπλοκο μα ευφυή τρόπο που λύνουν τις υποθέσεις τους - αστυνομικές ο ένας, ιατρικές ο άλλος. Είναι αλαζόνες και ειρωνεύονται αρκετά συχνά τους άλλους, τους οποίους θεωρούν αφελείς. Έχουν μόνο ένα φίλο, που τους βοηθάει στα εύκολα και στα δύσκολα, και εμφανίζουν την τάση να διώχνουν μακριά τους τους άλλους ανθρώπους. Επίσης, και οι δύο έχουν ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική. Ο Χολμς παίζει βιολί, κυρίως πολύ αργά το βράδυ, ενώ ο Χάους παίζει κιθάρα, πιάνο και τραγουδάει. Μπορεί να μην ασχολούνται πολύ με άλλους ανθρώπους, αλλά και οι δύο θέλουν κάποια γυναίκα με την οποία έχουν παράξενη σχέση. Ο Χολμς, για παράδειγμα, μέσα από μια υπόθεση του, γνωρίζει την Αϊρίν Άντλερ, την οποία αμείβεται για να παρακολουθήσει. Όμως, εκείνη καταφέρνει να του ξεφύγει και του αφήνει ένα γράμμα μαζί με μια φωτογραφία της, που λέει πώς τον ξεγέλασε. Ο Χάους, μετά από πολλές σεζόν, έχει δεσμό με την προϊσταμένη του, την οποία για πολλά χρόνια προσπαθούσε να βρει τρόπους να εκνευρίσει! Εκτός από τα κοινά ενδιαφέροντα, αυτοί οι δύο έχουν ίδια διεύθυνση. Βέβαια, υποτίθεται πως ζουν σε διαφορετικές ηπείρους και σε διαφορετικές εποχές. Τέλος, σε ένα επεισόδιο της σειράς, ο Χάους πυροβολείται από κάποιον που το επίθετο του είναι Μοριάρτι. Το ίδιο επίθετο έχει και η Νέμεση του Σέρλοκ Χολμς, ο καθηγητής Μοριάρτι, ανταγωνιστής του. Για να πεθάνει αυτή η Νέμεση, ο Χολμς αναγκάζεται να πηδήξει σ έναν καταρράκτη και να την παρασύρει μαζί του. Συμπερασματικά, οι δύο χαρακτήρες έχουν σημαντικές ομοιότητες. Ο ένας από αυτούς αποτελεί πολύ δημοφιλή ήρωα της αστυνομικής λογοτεχνίας, που, ως γνωστόν, έχει φανατικούς οπαδούς στην παγκόσμια κοινότητα διαχρονικά. Ο άλλος πρωταγωνιστεί σε μια από τις δημοφιλέστερες τηλεοπτικές σειρές. Αν ανήκετε ήδη σ αυτούς, σίγουρα τους αγαπάτε. Οι υπόλοιποι είναι καιρός να τους γνωρίσετε! Χριστίνα Θεοφίλου, β 4 31

32 σκέψεις Υπομονή Kάντε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός κάντε υπομονή μια λεμονιά ανθίζει στη γειτονιά Yπομονή, λέξη μαγική, που δηλώνει την ψυχική δύναμη με την οποία ανέχεται ή περιμένει κανείς κάτι, χωρίς να δυσανασχετεί ή να βιάζεται υπερβολικά. Υπάρχουν δύο είδη υπομονής: η παθητική υπομονή και η μαχητική υπομονή. Η παθητική υπομονή είναι η υπομονή του εγκλωβισμένου, ο οποίος περιμένει παθητικά, χωρίς σκοπό και χωρίς ελπίδα, να περάσει ο καιρός. Η μαχητική υπομονή, είναι η υπομονή του μαχητή, ο οποίος, προσβλέποντας στη νίκη, ανέχεται τις όποιες κακουχίες και πληγές μπορεί να συνεπάγεται ένας πόλεμος, προκειμένου να φέρει σε πέρας την αποστολή του. Ιδιαίτερο παράδειγμα υπομονής αποτελεί ο βιβλικός Ιώβ. Ενώ είχε τα πάντα, δοκιμάστηκε σκληρά από το διάβολο. Τα παιδιά του δολοφονήθηκαν. Η περιουσία του καταστράφηκε. Ο ίδιος ήταν βαριά άρρωστος. Η γυναίκα του τον κατηγορούσε ότι αυτός ήταν υπαίτιος για την κατάστασή τους και απαιτούσε από αυτόν να αρνηθεί το Θεό και να πεθάνει. Οι δε έμπιστοι φίλοι του ήταν και αυτοί εναντίον του. Η Βίβλος, όμως, μας λέει ότι ο Ιώβ είχε υπομονή και ως ανταμοιβή για τη στάση του, που έμεινε παροιμιώδης στην ελληνική γλώσσα με την έκφραση «ιώβειος υπομονή», αποκαταστάθηκε από τον Θεό στην αρχική του κατάσταση υγείας και ευδαιμονίας και μάλιστα με μεγαλύτερα πλούτη. Ακολουθεί ένα απάνθισμα αποφθεγμάτων ανθρώπων του πνεύματος και της επιστήμης, σχετικά με την υπομονή. «Το θεμέλιο της σοφίας είναι η υπομονή.» Πλάτωνας «Μια επίμονη σταγόνα νερού ανοίγει τρύπα σε πέτρα.» Χοιρίλος «Η μεγαλοφυία δεν είναι παρά μια μεγάλη υπομονή.» Νεύτων «Η υπομονή είναι πίκρα, αλλά ο καρπός της είναι γλυκός.» Ζαν-Ζακ Ρουσσώ «Η υπομονή είναι το κλειδί για όλες τις κλειδαριές.» Γκαίτε «Και στα πλέον δυσάρεστα πράγματα, ο υπομονετικός βρίσκει μέσο ν ανακουφισθεί.» Σενέκας «Οι καλοί άνθρωποι ερεθίζουν την υπομονή, οι κακοί τη φαντασία.» Όσκαρ Ουάιλντ «Όποιος έχει υπομονή έχει ό,τι επιθυμεί.» Βενιαμίν Φραγκλίνος. Λαϊκές Παροιμίες Αγάλι-αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι. Το καλό πράγμα αργεί να γίνει. Σταλαματιά, σταλαματιά, γεμίζει η στάμνα η πλατιά. Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι. Αγάπη Τζουάνου, γ 4 32

33 αφιέρωμα 100 χρόνια από τη γέννηση των Οδυσσέα Ελύτη Νίκου &Γκάτσου ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ Το 2011, συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη γέννηση του νομπελίστα ποιητή μας, Οδυσσέα Ελύτη. Ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε το 1911, στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ήταν το μικρότερο από τα έξι παιδιά της οικογένειας Αλεπουδέλη. Οι γονείς του κατάγονταν από τη Μυτιλήνη. Στο Ηράκλειο είχαν εγκατασταθεί περίπου 15 χρόνια πριν από τη γέννηση του ποιητή, όταν ο πατέρας του ίδρυσε εκεί εργοστάσιο σαπωνοποιίας. «Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύν άνεμον για να μεγαλώσω. Μόνον έτσι, όμως, έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανεπαίσθητους συριγμούς, να ακριβολογώ μες στα μυστήρια.» Όταν ο ποιητής ήταν 3 ετών, το 1914, άρχισε ο A Παγκόσμιος Πόλεμος ο πατέρας του μετέφερε το εργοστάσιο στον Πειραιά κι έτσι όλη η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, στην οδό Σόλωνος. Ο Οδυσσέας τελείωσε το Δημοτικό και το Γυμνάσιο στην Αθήνα. Το χειμώνα σχολείο και τα καλοκαίρια διακοπές στις Σπέτσες. Εδώ, στις Σπέτσες, από μικρός αρχίζει ν αγαπάει τη θάλασσα κι όλα εκείνα τα στοιχεία του νησιωτισμού που θα υπάρχουν αργότερα στην ποίησή του. Αρχίζει να γράφει ποιήματα σε νεαρή ηλικία. Εκτός από τη θάλασσα, ο Οδυσσέας αγαπάει και τον αθλητισμό, με τον οποίο ασχολείται στα εφηβικά του χρόνια. Το 1922, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, η οικογένεια Αλεπουδέλη περιθάλπτει στο σπίτι της μικρασιάτες πρόσφυγες, κρατώντας μιαν ανθρώπινη και πατριωτική στάση στην εθνική τραγωδία. Το 1925 είναι σημαδιακή χρονιά για τον Οδυσσέα (είναι 14 ετών): πεθαίνει ο πατέρας του και ο Οδυσσέας αισθάνεται ότι ξαφνικά ωριμάζει. Δε θα ξαναδιαβάσει πια παιδικά βιβλία, μόνο σοβαρή λογοτεχνία θα διαβάζει από δω και στο εξής. Το διάβασμα πλαταίνει τους λογοτεχνικούς ορίζοντες, του πλουτίζει τις γνώσεις του. Το 1928, 17 ετών, τελειώνει το Γυμνάσιο και κάνει φροντιστήριο για να σπουδάσει Χημεία, όπως θέλει η οικογένειά του, ενώ το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς 33

34 αφιέρωμα διαβάζει πολλή γαλλική ποίηση από το πρωτότυπο. Έτσι, έρχεται σ επαφή με το σουρεαλισμό. Η γνωριμία του Ελύτη με το σουρεαλισμό στάθηκε καθοριστική για την πνευματική αλλά και για την ποιητική του εξέλιξη. Λίγο καιρό αργότερα, αφοσιώνεται τόσο πολύ στη μελέτη της λογοτεχνίας, που εγκαταλείπει το φροντιστήριο για τη Χημεία. Αρχίζει τακτικότατη συνεργασία με διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά, όπου τα ποιήματά του γίνονται ευμενώς δεκτά. Γράφει ακόμα με ψευδώνυμα. Το 1930, 19 ετών, εγγράφεται, μετά από επιτυχείς εξετάσεις, στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1934, αρχίζει να γράφει ποιήματα σε στιλ και σε μορφή που θα χαρακτηρίσουν την προσωπική του ποιητική δημιουργία είναι ποιήματα που δεν έχουν σχέση με τη μορφή και το περιεχόμενο της μέχρι τότε παραδοσιακής ποίησης. Τα νέα για τα νεοελληνικά γράμματα ποιήματα τα ονομάζει «Πρώτα ποιήματα»: Απόγευμα Κι η αυτοκρατορική του απομόνωση Κι η στοργή των ανέμων του Κι η ριψοκίνδυνη αίγλη του Τίποτε να μην έρχεται Τίποτε Να μη φεύγει Όλα τα μέτωπα γυμνά Και για συναίσθημα ένα κρύσταλλο. To 1935, ο Ελύτης δημοσιεύει σειρά ποιημάτων του στο πολύ καλό λογοτεχνικό περιοδικό «Νέα Γράμματα», και τώρα, το 1935, 24 ετών, υπογράφει τα ποιήματά του για πρώτη φορά με το ψευδώνυμο που θα γίνει γνωστός: Οδυσσέας Ελύτης. Ένα πρωτοπόρο φωτεινό άστρο γεννιέται στον ελληνικό ποιητικό ορίζοντα. Ανήκει, λοιπόν, και ο Ελύτης στη λεγόμενη γενιά του Το ψευδώνυμο που επιλέγει ο ποιητής δεν είναι τυχαίο. Ενδεχομένως να οφείλεται στην αγάπη που έτρεφε ο ποιητής για το Γάλλο ομότεχνό του, Paul Eluard. Πάντως, η αρχική συλλαβή «ελ» παραπέμπει σε ονόματα σημαδιακά όπως Ελλάδα, Ελπίδα, Ελευθερία, ενώ η κατάληξη («ύτης») είναι κοινή στα τοπωνυμικά ελληνικά ονόματα. Γιατί το ύψιλον όμως; Η απάντηση βρίσκεται σε ένα στίχο της συλλογής «Μικρός Ναυτίλος»: «Υ. Το πιο ελληνικό γράμμα. Μια υδρία.» Το 1936, γνωρίζεται με τον ποιητή Νίκο Γκάτσο, με τον οποίο τον συνέδεσε αληθινή φιλία και ποιητική ταυτότητα. Συνεχίζει τη συνεργασία του με το περιοδικό «Νέα Γράμματα» και κατατάσσεται στο στρατό. Η ζωή στη Σχολή Εφέδρων 34

35 αφιέρωμα Αξιωματικών είναι δύσκολη για τον Ελύτη, γι αυτό και ο φίλος του Γιώργος Σεφέρης του γράφει γράμματα για να του δώσει κουράγιο. Δύο χρόνια αργότερα τελειώνει τη στρατιωτική του θητεία. Το 1940, την άνοιξη, τυπώνεται για πρώτη φορά, για να διατεθεί προς πώληση, η ποιητική του συλλογή «Προσανατολισμοί», η πρώτη ολοκληρωμένη συλλογή του. Όταν αρχίζει ο ελληνο-ιταλικός πόλεμος, στις 28 Οκτωβρίου 1940, ο Ελύτης κατατάσσεται ως ανθυπολοχαγός στο στρατό και στέλνεται στις πρώτες γραμμές του Μετώπου: Άγιοι Σαράντα, Μπορς στη Ν. Αλβανία. Από το 1948 ως το 1952, βρίσκεται στη Γαλλία, στο Παρίσι, όπου συναντάει μεγάλα ονόματα της λογοτεχνίας και των καλών τεχνών, όπως ο σουρεαλιστής ποιητής Πωλ Ελυάρ, οι ζωγράφοι Mirro και Picasso. Δραστηριοποιείται στους λογοτεχνικούς κύκλους του Παρισιού. Στη Γαλλία μένει αναγκαστικά ως το 1952, γιατί η τότε ελληνική κυβέρνηση δεν του παρέχει διαβατήριο για πολιτικούς λόγους. Κατά τη διάρκεια της αναγκαστικής αυτοεξορίας του, πολλές εκδηλώσεις προς τιμήν του γίνονται στην Αθήνα. Εκδίδεται το «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για το χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας». Εδώ, στο Παρίσι, γράφει σε προσχέδιο το μοναδικό στα ελληνικά γράμματα «Άξιον Εστί». Το 1960, εκδίδεται το «Άξιον Εστί» από τις εκδόσεις Ίκαρος στις ίδιες εκδόσεις θα κυκλοφορήσουν όλα τα επόμενά του έργα. Την επόμενη χρονιά, ο Μίκης Θεοδωράκης μελοποιεί αυτό το εξαιρετικό έργο, που λίγο αργότερα ανεβαίνει στο θέατρο και γνωρίζει μοναδική επιτυχία. Στη διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας, (Απρίλης του 1967 έως Ιούλιο 1974), ο Ελύτης απέχει από εκδηλώσεις, ομιλίες και ό,τι άλλο, και σιωπά. Αρνείται να πάρει το κρατικό ποιητικό βραβείο που του προσφέρει η χούντα. Έχει καιρό, λοιπόν, να ασχοληθεί με τη ζωγραφική. Ζωγραφίζει με τέμπερα, ακουαρέλες ή δημιουργεί κολλάζ. Το 1969, ο Γιάννης Μαρκόπουλος μελοποιεί την ποιητική του συλλογή «Ήλιος ο Πρώτος». Το 1977, 66 χρονών, αρνείται να γίνει ακαδημαϊκός γιατί, όπως γράφει και ο ίδιος: «Η ποίηση είναι μια αποστολή, δε βραβεύεται». Συλλογές του πολλές εκδίδονται συνεχώς και τα λογοτεχνικά του δοκίμια αποτελούν σημείο αναφοράς. 35

36 αφιέρωμα Παρόλα αυτά, το 1979, σε ηλικία 68 χρόνων, η Σουηδική Ακαδημία του απονέμει το βραβείο Nobel Λογοτεχνίας, με το σκεπτικό ότι: «η ποίηση του Ελύτη, με φόντο την ελληνική παράδοση, με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική οξύνοια, ζωντανεύει τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργία». Την εποχή εκείνη, οργανώθηκαν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες εκδηλώσεις προς τιμήν του, ενώ πολλά πανεπιστήμια τον ανακήρυξαν επίτιμο διδάκτορα. Οι μεταφράσεις των έργων του σε όλη την Ευρώπη γνωρίζουν εκδοτική επιτυχία μεγάλη. Ο Ελύτης έχει ξεφύγει από τα στενά όρια της Ελλάδας. Από το 1979, συνεχίζει τις εκδόσεις ποιητικών του συλλογών, την εκπόνηση λογοτεχνικών και τεχνοκρατικών δοκιμίων. Περίπου 40 ποιητικές συλλογές εκδόθηκαν μαζί ως ένα corpus και κάτω από κοινό τίτλο. Και το 1996, το Μάρτιο, σε ηλικία 85 ετών, ο ποιητής, ο δοκιμιογράφος, ο ζωγράφος, ο Οδυσσέας Ελύτης, αφήνει το φως και τον ήλιο για να πορευτεί στα μαύρα μονοπάτια του θανάτου. Όπως είπαμε, ο Ελύτης ανήκει στη γενιά του 1930, η οποία γνώρισε τον υπερρεαλισμό ή σουρεαλισμό, φλερτάρισε μαζί του, αλλά - με εξαίρεση ελάχιστους ποιητές- δεν τον παντρεύτηκε ποτέ. Αυτή ακριβώς είναι και η ποίηση του Ελύτη. Είναι λογικά υπερρεαλιστική. Ο Ελύτης χρησιμοποίησε γόνιμα και συνετά τον υπερρεαλισμό, εκλογικευμένα. Έτσι, δημιούργησε ένα ποιητικό ύφος εντελώς προσωπικό: «Πολλές πλευρές του υπερρεαλισμού δεν μπορώ να τις δεχθώ, όπως τις παραδοξολογίες του, την αυτόματη γραφή του. Όμως, ο υπερρεαλισμός υπήρξε η μόνη ποιητική σχολή στην Ευρώπη που απέβλεψε στην πνευματική υγεία.» Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα! Πριν απ τα μάτια μου ήσουν φως Πριν απ τον Έρωτα έρωτας Κι όταν σε πήρε το φιλί Γυναίκα (Σποράδες) Αλλά, ποιος είναι ο ποιητικός κόσμος του Ελύτη; Πολλοί τον κρίνουν ως «ελαφρό», ως περιγράφοντα τη θάλασσα και τα νησιά, τον έρωτα και τίποτε άλλο. Και φυσικά, ο Ελύτης ΔΕΝ είναι αυτό το τόσο απλοϊκό σχήμα. Ας δούμε τώρα μερικά από τα θέματα / στοιχεία, που κυριαρχούν συχνότατα 36

37 αφιέρωμα στις ποιητικές του συλλογές. Πρώτον, η Ελλάδα, η «μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου». Όμορφη και παράξενη πατρίδα Ωσάν αυτή που μου λαχε δεν είδα. Κάνει να πάρει πέτρα, τηνε παρατά, Κάνει να τη σκαλίσει, βγάνει θάματα. Μπαίνει σ ένα βαρκάκι, πιάνει ωκεανούς, Ξεσηκωμούς γυρεύει, θέλει τύραννους. Όμορφη και παράξενη πατρίδα Ωσάν αυτή που μου λαχε δεν είδα... Δεύτερο στοιχείο της ποίησής του: το φως, ο ήλιος, ο ουρανός. Και τα τρία αυτά στοιχεία αποτελούν βασικές και βασανιστικές έννοιες στην ποίηση του Ελύτη από τα πρώτα ως τα τελευταία του ποιήματα. Λέει ο ίδιος: «Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι σε εποχές υγιείς, το Κάλλος ταυτίστηκε με το Αγαθό, με τον Ήλιο». Αλλά ο ήλιος ορίζει και την ποιότητα του πολιτισμού μας, είναι: της Δικαιοσύνης ο νοητός ήλιος, είναι: το φως στον άσπιλο ουρανό, είναι: φως, πάλι φως η ψυχή που μάχεται, είναι: ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας. Τρίτο στοιχείο της ποίησής του είναι: η πραγματικότητα, η φαντασία, το όνειρο. Όλα τα κυπαρίσσια δείχνουνε μεσάνυχτα. Όλα τα δάχτυλα. Σιωπή. (Προσανατολισμοί) Τέταρτο στοιχείο: η γυναίκα, ο έρωτας Έτσι μιλώ για σένα και για μένα Επειδή σ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω Nα μπαίνω σαν Πανσέληνος Aπό παντού, για το μικρό το πόδι σου μέσ στ αχανή σεντόνια Nα μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη Aποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω Mέσ από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές (Μονόγραμμα) 37

38 αφιέρωμα Πέμπτο ουσιώδες στοιχείο της ποίησης του Ελύτη είναι η θάλασσα, το Αιγαίο. Ο Ελύτης είναι θαλασσινός ποιητής. Από παιδί λάτρεψε τη θάλασσα και έζησε κοντά της έως το τέλος του. Νομίζει κανείς ότι έχει κάνει, μόνος αυτός, ανάλυση της γεωγραφίας του Αιγαίου. Ναυτικές λέξεις, ονόματα νησιών απαντούν συχνότατα στα θαλασσινά ποιήματα. ΤΑ ΝΗΣΙΑ με το μίνιο και με το φούμο τα νησιά με το σπόνδυλο κάποιανου Δία τα νησιά με τους έρημους ταρσανάδες τα νησιά με τα πόσιμα γαλάζια ηφαίστεια Στο μελτέμι τα ορτσάροντας με κόντρα-φλόκο Στο γαρμπή τ αρμενίζοντας πόντζα-λαμπάντα έως όλο το μάκρος τους τ αφρισμένα με λιτρίδια μαβιά και με ηλιοτρόπια Η Σίφνος, η Αμοργός, η Αλόννησος η Θάσος, η Iθάκη, η Σαντορίνη η Κως, η Ίος, η Σίκινος (Άξιον Εστί) Έκτο χαρακτηριστικό στοιχείο της ποίησης του Ελύτη είναι οι λέξεις, η γλώσσα. «Δένω λόγια σαν διαμαντικά να την καλύψω τη χώρα που αγαπούσα» Συχνά χρησιμοποιεί λέξεις αντιποιητικές αλλά και ιδιαίτερα σπάνιες, λέξεις από την αρχαία Ελληνική αλλά και από τη Βίβλο. Είπαν μια αλήθεια για τη γλώσσα του Ελύτη, ότι: «είναι ο ποιητής που δεν κάνει απλώς ποίηση με τη γλώσσα, αλλά που κάνει την ποίηση γλώσσα». Η ποίηση του Ελύτη μιλάει βασικά για δύο κόσμους: για έναν μικρό κόσμο μέσα στον κάθε άνθρωπο και για έναν μεγάλο, συμπαντικό κόσμο. Αυτούς τους δύο κόσμους αναζητά ο ποιητής: τον κόσμο μέσα του (ως προσωπική, βιωματική εμπειρία και γνώση) και τον κόσμο γύρω του. Μέσα από την αναζήτηση αυτών των δύο κόσμων, ζητάει τη βαθύτερη σημασία της ίδιας της ζωής, του Είναι. Αλλά αξίζει τον κόπο αυτή η αναζήτηση; Ναι, λέει ο Οδυσσέας Ελύτης. Αξίζει. Αξίζει τον κόπο. Άξιον Εστί. 38

39 αφιέρωμα Άξιον Εστί η ζωή και ο αγώνας της. Άξιον εστί η εύρεση του εαυτού μας και του κόσμου όλου. Γιατί τώρα: «Νυν η ταπείνωση των Θεών, Νυν η σποδός του Ανθρώπου Νυν, Νυν το μηδέν και Αιέν ο κόσμος ο μικρός, ο Μέγας» Νίκος Γκάτσος Είναι πράγματι ο Νίκος Γκάτσος ο γνωστός άγνωστος των ελληνικών γραμμάτων. Στην πραγματικότητα, το Νίκο Γκάτσο όλοι μας τον ξέρουμε. Αν και τα ποιήματά του δε διδάσκονται στο σχολείο και δε συμπεριλαμβάνονται πάντα σε ανθολογίες νεοελληνικής ποίησης, εντούτοις ζουν ανάμεσά μας, στίχοι αγαπημένοι που τραγουδούμε, αγνοώντας, συχνά, το δημιουργό τους. Γιατί ο Γκάτσος επέλεξε να αφοσιωθεί σε μια τέχνη «ταπεινή», την τέχνη της στιχουργίας (του τραγουδιού δηλαδή). Έτσι απαθανατίστηκε: Χάρτινο το φεγγαράκι / ψεύτικη η ακρογιαλιά / αν με πίστευες λιγάκι / θα ταν όλα αληθινά. Μια φορά κι έναν καιρό / όπως λεν τα παραμύθια / κυνηγούσα τ όνειρο / για να μάθω την αλήθεια. 39

40 αφιέρωμα Κοιμήσου Περσεφόνη / στην αγκαλιά της γης / στου κόσμου το μπαλκόνι / ποτέ μην ξαναβγείς. Ήσουν κυπαρίσσι / στην αυλή αγαπημένο / ποιος θα μου χαρίσει / το φιλί που περιμένω. Τι ζητάς Αθανασία / στο μπαλκόνι μου μπροστά; / δεν μου δίνεις σημασία / κι η καρδιά μου πώς βαστά; Νικημένο μου ξεφτέρι / δεν αλλάζουν οι καιροί / με φωτιά και με μαχαίρι / πάντα ο κόσμος προχωρεί. Ποιος ήταν λοιπόν αυτός ο γνωστός-άγνωστος ποιητής; Ο Νίκος Γκάτσος γεννήθηκε στο χωριό Ασέα της Αρκαδίας, κοντά στην Τρίπολη, στις 8 Δεκεμβρίου του Οι γονείς του, Γεώργιος Γκάτσος και Βασιλική Βασιλοπούλου, ήταν αγρότες. Ο ποιητής πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο χωριό όπου ανατράφηκε με τις τοπικές παραδόσεις. Οι καιροί ήταν δύσκολοι. Ο πατέρας του ήταν ο πρώτος από το δήμο Βαλτετσίου που μετανάστευσε στην Αμερική. Σε ένα από τα ταξίδια προσβλήθηκε από πνευμονία πάνω στο καράβι και, δύο μέρες προτού φτάσουν στη Νέα Υόρκη, πέθανε. Το πτώμα του το πέταξαν στη θάλασσα. Στο περιστατικό αυτό και τον ψυχικό κλονισμό που του προκάλεσε απέδιδε ο ίδιος ο Γκάτσος το ελαφρύ τρέμουλο των χεριών που θα τον συνόδευε σε όλη του τη ζωή. Πολύτιμο κληροδότημα του πατέρα, δύο ποιήματα που είχε συνθέσει πριν από το τελευταίο του ταξίδι. Το τραγούδι ήταν για το μικρό Γκάτσο, τον Τρεμουλίνο όπως τον φώναζαν οι συνομήλικοί του, ένας τρόπος να διασκεδάζει το φόβο του τις νύχτες που περίμενε στο παράθυρο τη μητέρα του να επιστρέψει καβάλα στο γαϊδούρι. Ο ποιητής ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στην Τρίπολη, που φάνταζε στα μάτια του μεγαλούπολη. Εκεί ανακάλυψε το θέατρο, τα βιβλιοπωλεία και τις αυτοδιδακτικές μεθόδους εκμάθησης ξένων γλωσσών. Εκεί έστησε τις πρώτες ερασιτεχνικές του παραστάσεις και άρχισε να σκαρώνει τα πρώτα του στιχουργήματα. Στην Αθήνα ο ποιητής ήρθε σε ηλικία 18 ετών, για να σπουδάσει κλασική φιλολογία. Φαίνεται όμως πως, πριν ακόμα αρχίσει τις πανεπιστημιακές του σπουδές, είχε ήδη πολύ καλή κατάρτιση. Γνώριζε σε βάθος την ελληνική παράδοση, από τον Όμηρο ως το δημοτικό τραγούδι, όπως επίσης και την ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Στην Αθήνα ο Γκάτσος εγκαταστάθηκε στη οδό Σπετσών στην Κυψέλη. Εκεί παρέμεινε το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του, με εξαίρεση την πολύμηνη διαμονή του στο Παρίσι την περίοδο Χάρη στο πηγαίο ποιητικό του ταλέντο και τις βαθιές λογοτεχνικές του γνώσεις ο Γκάτσος θα πρωταγωνιστήσει στην καλλιτεχνική ζωή της Αθήνας. Το 1938, θα «ιδρύσει» μαζί με τον Οδυσσέα Ελύτη, τα ιστορικά λογοτεχνικά στέκια: του «Λουμίδη», το «Ηραίον» 40

41 αφιέρωμα και του «Φλόκα». Από αυτά θα περάσουν όλες οι μεγάλες προσωπικότητες του χώρου των τεχνών και των γραμμάτων: Οδυσσέας Ελύτης, Αντρέας Εμπειρίκος, Νίκος Εγγονόπουλος, Άγγελος Σικελιανός, Μάνος Χατζιδάκις, Γιάννης Τσαρούχης, Κάρολος Κουν, Μίλτος Σαχτούρης. Ως ποιητής ο Γκάτσος έγινε γνωστός με την ποιητική του σύνθεση «Αμοργός» που κυκλοφόρησε το 1943, στα μαύρα χρόνια της Κατοχής, και έχει χαρακτήρα αντιστασιακό. Πρόκειται για μια μακροσκελή ποιητική σύνθεση χωρίς ενιαίο θεματικό πυρήνα. Στην αναγγελία του περιοδικού Νέα Γράμματα το 1944, το έργο χαρακτηρίζεται ως ένα «ρομαντικό ποίημα», χαρακτηρισμός ελλιπής αν όχι παραπλανητικός. Η «Αμοργός» πραγματεύεται εξίσου τη φθορά και το θάνατο, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό-εθνικό επίπεδο. Οι επιρροές του ποιητή από τα νέα λογοτεχνικά ρεύματα της εποχής είναι εμφανείς, όπως, επίσης, και οι οφειλές του στη δημοτική παράδοση. Στην «Αμοργό», ο υπερρεαλισμός διαπλέκεται με το δημοτικό τραγούδι, για να γεννήσει ένα ποίημα σκοτεινό μεν στις λεπτομέρειες, αλλά που σφύζει από ζωή, έρωτα και πόνο μια ποιητική ουτοπία. Και πράγματι, ο Γκάτσος κατόρθωσε στο ποίημα αυτό να αφομοιώσει την ευρωπαϊκή πρωτοπορία, αλλά και να την προσαρμόσει στα ελληνικά δεδομένα. Χάρη στη βιωματική σχέση του ποιητή με το τοπίο το έργο του αποκτά αυτό που ο Τάσος Λιγνάδης θα ονομάσει «ιθαγένεια». Η σιωπή του Γκάτσου μετά την «Αμοργό» (ο ποιητής δε δημοσίευσε άλλη ποιητική συλλογή) έχει προβληματίσει κατά καιρούς τους κριτικούς και τους αναγνώστες. Χάρη σε αυτήν, ο Γκάτσος αποτελεί ένα από τα αινίγματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας και συχνά αναφέρεται ως συγγραφέας του ενός βιβλίου. Εντούτοις, ο ποιητής ποτέ δε σταμάτησε να γράφει στράφηκε απλώς προς άλλα είδη λόγου και τέχνης. Το πρώτο από αυτά ήταν η μετάφραση. Με τις αριστουργηματικές ποιητικές του αποδόσεις, ο Γκάτσος έκανε γνωστό στην Ελλάδα το θέατρο του Φρεδερίκο Γκαρθία Λόρκα. Ο «Ματωμένος Γάμος» θα κυκλοφορήσει το 1945 και λίγα χρόνια αργότερα, το 1948, η παράσταση του έργου θα ανεβεί στο Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία του Κάρολου Κουν και μουσική Μάνου Χατζιδάκι. Ο Γκάτσος θα μεταφράσει, επίσης, τα θεατρικά «Το σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα» του Λόρκα, «Λεωφορείο ο Πόθος» του Τέννεση Ουίλλιαμς, «Πατέρας» του Αυγούστου Στρίντμπεργκ και πολλά ακόμα έργα από το σύγχρονο ευρωπαϊκό ρεπερτόριο. Από τη δεκαετία του 50 και μετά, ο Νίκος Γκάτσος θα στραφεί στο τραγούδι. Θα κατορθώσει έτσι να απευθυνθεί στο ευρύ κοινό και να αγαπηθεί από όλους. Το 1958, εγκαινιάζεται η συνεργασία του με το Μάνο Χατζιδάκι. Το πρώτο τραγούδι που θα συνυπογράψουν οι δύο είναι το «Χάρτινο το φεγγαράκι» για την παράσταση «Λεωφορείον ο Πόθος» του Τέννεση Ουίλλιαμς. Το τραγούδι θα πρωτοτραγουδηθεί από τη Μελίνα Μερκούρη και αργότερα θα γίνει γνωστό με τη φωνή της Νάνας Μούσχουρη. Στο «Χάρτινο το φεγγαράκι» 41

42 αφιέρωμα συναντάμε εικόνες και μοτίβα από τα πιο χαρακτηριστικά στο έργο του Γκάτσου: ο έρωτας, το όνειρο, ο έναστρος ουρανός και το ελληνικό θαλασσινό τοπίο. Χάρτινο το φεγγαράκι Θα φέρει η θάλασσα πουλιά κι άστρα χρυσά τ αγέρι να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά να σου φιλούν το χέρι. Χάρτινο το φεγγαράκι ψεύτικη η ακρογιαλιά αν με πίστευες λιγάκι θα ταν όλα αληθινά. Στις γνωστότερες δισκογραφικές παραγωγές Χατζιδάκι-Γκάτσου συμπεριλαμβάνονται οι ακόλουθες: «Μυθολογία», «Τα Παράλογα», «Της γης το χρυσάφι», «Επιστροφή», «Σκοτεινή μητέρα» και «Χειμωνιάτικος ήλιος». Στον ποιητικό κόσμο του Γκάτσου, τα βάσανα, η φτώχεια και ο μόχθος συνυπάρχουν με το όνειρο και το παραμύθι. Σε αυτά εξάλλου συνοψίζονται και η ανάγκη και η μαγεία του τραγουδιού: παρηγοριά στον πόνο, εξομολόγηση, κρυφή δίοδος στις επιθυμίες, απόπειρα επικοινωνίας. Σε δύο από τους σημαντικότερους δίσκους του Γκάτσου με τον Χατζιδάκι, «τη Μυθολογία» (1965) και «τα Παράλογα» (1976), ο Γκάτσος αντλεί τα θέματά του από αρχαίους μύθους, τη βιβλική παράδοση αλλά και τη νεώτερη ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Πρόσωπα και ιστορίες γνωστές, τις οποίες όμως, ο στιχουργός παραλλάσσει και - κυρίως - επικαιροποιεί. Ο Χατζιδάκις έτρεφε βαθιά εκτίμηση για τον Γκάτσο, τον οποίο θεωρούσε πάνω απ όλα δάσκαλο. Το 1970, θα μελοποιήσει από τη Νέα Υόρκη όπου βρίσκεται, στίχους που του στέλνει ο Γκάτσος. Ο δίσκος που θα κυκλοφορήσει φέρει τον τίτλο «Επιστροφή»: επιστροφή του Χατζιδάκι μετά από τέσσερα χρόνια απουσίας από τη μουσική σκηνή της Αθήνας. Εκτός από τον Μάνο Χατζιδάκι, ο Γκάτσος θα συνεργαστεί επίσης με τους συνθέτες Σταύρο Ξαρχάκο, Μίκη Θεοδωράκη, Χριστόδουλο Χάλαρη, Λουκιανό Κηλαηδόνη και Δήμο Μούτση. Τόσο το ύφος όσο και το περιεχόμενο των στίχων του προσαρμόζονται κάθε φορά στις ιδιαιτερότητες του συνθέτη. Ας σημειωθεί πως ο Γκάτσος συνήθως προτιμούσε να γράφει πάνω σε μια μελωδία από το να δίνει στίχους σε συνθέτες για να τους μελοποιήσουν. Το 1983, ο Νίκος Γκάτσος με τον Σταύρο Ξαρχάκο θα υπογράψουν τη μουσική και τους στίχους της ταινίας «Ρεμπέτικο», σε σκηνοθεσία Κώστα 42

43 αφιέρωμα Φέρρη. Το σενάριο εκτυλίσσεται στη Σμύρνη, παραμονές της Μικρασιατικής καταστροφής. Στην ταινία απαθανατίζεται η μουσική παράδοση του ρεμπέτικου τραγουδιού αλλά και η κουλτούρα που αναπτύχθηκε γύρω από αυτό. Το δίχτυ Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ. Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει μονάχος βρες την άκρη της κλωστής κι αν είσαι τυχερός ξεκίνα πάλι.[ ] Ο Γκάτσος δεν ήταν στρατευμένος ποιητής ούτε όμως και αποκομμένος από την εποχή του. Κάθε άλλο. Ο Γκάτσος αντλεί το υλικό του συχνά από την κοινωνική και πολιτική επικαιρότητα, ενώ οι αναφορές του στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας είναι πολλές και καίριες. Αλλά ο στιχουργός συνέγραψε και αρκετά αμιγώς πολιτικά - και άκρως επίκαιρα - τραγούδια: 1922 Παιδάριο παιδάριο στην Προύσσα στον Σαγγάριο μες του πολέμου τη φωτιά έριξ η μοίρα τα χαρτιά και με την πρώτη καραβιά γλιτώσαμε από τη σκλαβιά και πέσαμε στην προσφυγιά Ανατολή, Ανατολή, Δική σου είμαστε φυλή. Ο Γκάτσος ήταν από τη φύση του άνθρωπος κλειστός και μετρημένος. Δεν αγαπούσε τη δημοσιότητα και δεν έδινε συνεντεύξεις. Στις μαρτυρίες φίλων και γνωστών εκείνο που επανέρχεται διαρκώς είναι η μορφή του. Ο Ελύτης την περιγράφει ως εξής: «Ψηλός, λιγνός, μελαχρινός, με μάτια μεγάλα, που έμελλαν, στις δεκαετίες που ακολούθησαν, να κάψουν πολλές καρδιές, όμως πάντα λίγο ερεθισμένα σαν από μια μόνιμη αϋπνία». 43

44 αφιέρωμα Ο μοναχικός αυτός στοχαστής, ο ποιητής του ενός βιβλίου, υπήρξε παράλληλα το κέντρο της καλλιτεχνικής ζωής της κατοχικής και μεταπολεμικής Αθήνας. Η εικόνα αυτή του ποιητή έχει όλα τα χαρακτηριστικά του ζωντανού μύθου: πηγή σοφίας και μνημείο λόγου. Το 1987, ο Νίκος Γκάτσος θα βραβευτεί από το Δήμο Αθηναίων για το σύνολο του έργου του μαζί με τους Γιάννη Τσαρούχη, Γιάννη Ρίτσο, Αλέξη Μινωτή και Ελένη Βλάχου. Το 1991, η Ακαδημία της Βαρκελώνης τον εκλέγει αντεπιστέλλον μέλος της και τον τιμά για τις μεταφράσεις του Λόρκα, που συνέβαλαν στη διάδοση του έργου του. Ο ποιητής θα αποδημήσει στις 12 Μαΐου του 1992 μετά από μακροχρόνια ασθένεια. Την ίδια χρονιά θα κυκλοφορήσει υπό τον τίτλο «Φύσα αεράκι φύσα με / μη χαμηλώνεις ίσαμε» μια επιλογή τραγουδιών του. Το 1994, θα δημοσιευτούν επίσης τα λιγοστά σχεδιάσματα από το αρχείο του με τον τίτλο «Δάνεισε τα μετάξια στον άνεμο». Το 1999, με επιμέλεια της συντρόφου του, Αγαθής Δημητρούκα, θα κυκλοφορήσει η έκδοση με το σύνολο των στίχων του. Η έκδοση του συνόλου των μεταφράσεών του βρίσκεται σε εξέλιξη. Ευχαριστούμε πολύ την ομάδα των φιλολόγων για το κείμενο που μας έδωσε. Η Συντακτική Ομάδα του Περιοδικού του Γυμνασίου Αλεξάνδρα Σακκά, β 3 44

45 σκέψεις Προσωπικότητα Μαυραειδή Λυδία, β 4 Προσωπικότητα είναι το σύνολο των φυσικών, πνευματικών, ψυχικών και κοινωνικών γνωρισμάτων, των συμπεριφορών και των συνηθειών που διαφοροποιούν τους ανθρώπους μεταξύ τους και καθιστούν τον καθένα ξεχωριστό. Η προσωπικότητα κάθε ατόμου είναι μοναδική. Είναι το σύνολο των στοιχείων που επιτρέπουν να αποδοθεί σε κάποιον ο χαρακτηρισμός ως «τίτλος τιμής». Είναι ο άνθρωπος ο οποίος θεωρείται σημαντικός από τους άλλους, λόγω των πράξεων και των δυνατοτήτων του. Ορισμένα από αυτά τα στοιχεία πιστεύουμε ότι είναι τα ακόλουθα: Η αναγνώριση και η αποδοχή των θετικών αλλά και των αρνητικών πλευρών του εαυτού του. Η ικανότητα να αντιμετωπίζει με δυναμισμό και αποφασιστικότητα τις καθημερινές δυσκολίες. Η αυθόρμητη έκφραση των σκέψεων και των συναισθημάτων του προς τους άλλους. Η υπομονή και η επιμονή για την πραγματοποίηση προσωπικών ή κοινών στόχων. Το ενδιαφέρον για τα απλά ζητήματα της καθημερινότητας και η αλληλεγγύη προς το συνάνθρωπο. Η ικανότητα να μπορεί να επηρεάσει τον κόσμο θετικά, να τον αλλάξει και να τον κάνει καλύτερο. Η διορατικότητα, που του επιτρέπει να είναι πάντα ένα βήμα μπροστά από τις εξελίξεις. Η ικανότητα να αλλάζει τα δεδομένα, ακόμα κι όταν οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές. Το ενδιαφέρον για τους άλλους και η προσπάθεια να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής τους χωρίς προσωπικό όφελος. Η προσφορά χωρίς αντάλλαγμα. Η πίστη σε αξίες και ιδανικά. Η συνέπεια λόγων και έργων. 45

46 σκέψεις Ποιoς είναι εκείνος που στο τέλος θα αναδειχθεί, που θα ξεχωρίσει για κάτι ιδιαίτερο; Όταν κάποιος είναι αποδεκτός από το κοινωνικό σύνολο, αυτό δε δηλώνει υποχρεωτικά προσωπικότητα. Κατ εμέ το αληθινό, το πηγαίο, το ειλικρινές είναι αυτό που χαρακτηρίζει μια προσωπικότητα. Και στη ζωή μου μέχρι τώρα λίγους ανθρώπους έχω συναντήσει που έχουν τη δύναμη να δείξουν το πραγματικότητα. Είναι εκείνοι που νιώθουν ασφαλείς με τον εαυτό τους. Που έχουν συνειδητοποιήσει ότι καθένας είναι διαφορετικός, επειδή πρέπει να είναι διαφορετικός. Εκείνοι που έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο διαφορετικός είναι εκείνος που θα ξεχωρίσει, ο μοναδικός. Εκείνοι που δε θα φοβηθούν να εκφράσουν την άποψή τους, αν διαφέρει από αυτή των υπολοίπων. Εκείνοι που αντέχουν να μην παρασυρθούν. Εκείνοι που μπορούν να σταθούν έξω από τον όχλο και να τον κρίνουν, αλλά και που μπορούν να κριθούν. Εκείνοι που θυμούνται από πού έρχονται και ξέρουν πού πηγαίνουν. Εκείνοι που δεν προσπαθούν να μοιάσουν σε κάποιον, αλλά να αλλάξουν κάτι γύρω τους. Να προσφέρουν, να μη δέχονται μόνο. Να αλληλεπιδρούν με τη ζωή. Ένας τέτοιος άνθρωπος - μορφή μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για τους υπολοίπους. Ο ίδιος θα μπορεί να αφυπνίζει συνειδήσεις και να διαφωτίζει. Να στέκεται αρωγός στην προσπάθεια του ανθρώπου να βελτιωθεί και να προοδεύσει. Να μπορεί να ανακουφίζει όσους βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Να έχει την ικανότητα να βελτιώνει το βιοτικό επίπεδο, θέτοντας την επιστήμη και την τεχνολογία στην υπηρεσία του ανθρώπου. Να μάχεται ανιδιοτελώς για το συνάνθρωπο και να καταγγέλλει την αδικία και τη βαρβαρότητα. Να συμβάλλει στην εδραίωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Να συντελεί στην ανάπτυξη των γραμμάτων και των τεχνών. Τέλος, ένας τέτοιος άνθρωπος αγωνίζεται για την ειρηνική συνύπαρξη των λαών με όλο του το «είναι». Για τη διαμόρφωση ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων την κύρια ευθύνη έχουν οι φορείς κοινωνικοποίησης. Αποτελεί αδήριτη ανάγκη η παροχή ανθρωπιστικής παιδείας στον άνθρωπο και ιδιαίτερα στο νέο του οποίου η προσωπικότητα βρίσκεται υπό διαμόρφωση. Έτσι, θα μπορέσει το άτομο να αναπτυχθεί αρμονικά και ολόπλευρα, να «παιδευτεί», γιατί παιδεία σημαίνει ευρύτερη καλλιέργεια. Τέλος, χρειάζεται και ανθρωπιστική αγωγή που προϋποθέτει επιδράσεις που εκφράζονται στις ανθρωπιστικές αξίες, στον ίδιο τον άνθρωπο. Προσωπικότητα, τελικά, είναι ο άνθρωπος που πορεύεται αγέρωχος, αφήνοντας το στίγμα του στο πέρασμα του χρόνου. Μελίνα Μακκόρμακ, γ 5 / Δάφνη Μελίτση, β 4 / Αντώνης Μπελεγρίνος, γ 3 Άννα Σουλελέ, γ 3 / Αγάπη Τζουάννου, γ 4 46

47 αφιέρωμα Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή ( ) «Κύριοι, λυπάμαι που σας βλέπω έτοιμους να φύγετε, χωρίς να μου υποβάλετε την ουσιαστικότερη ίσως ερώτηση. Ζητήσατε να σας απαντήσω σε χίλια δυο πράγματα, κανείς σας, όμως, δε θέλησε να μάθει ποιος ήταν ο δάσκαλός μου, ποιος μου έδειξε και μου άνοιξε το δρόμο προς την ανώτερη μαθηματική επιστήμη, σκέψη και έρευνα. Και για να μη σας κουράζω, σας το λέω έτσι απλά, χωρίς λεπτομέρειες, ότι ο μεγάλος μου δάσκαλος υπήρξε ο αξεπέραστος Έλληνας Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή, στον οποίο εγώ προσωπικά, αλλά και η μαθηματική επιστήμη, η φυσική και η σοφία του αιώνα μας χρωστάμε τα πάντα». Τα παραπάνω λόγια ειπώθηκαν από το διάσημο φυσικό Αλβέρτο Αϊνστάιν, ο οποίος, λίγο πριν πεθάνει, παραχώρησε μια συνέντευξη Τύπου. Στο τέλος της συνέντευξης, ο Αϊνστάιν απευθύνθηκε στους δημοσιογράφους με τα παραπάνω λόγια, τιμώντας έτσι το δάσκαλό του, Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή. Ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή γεννήθηκε το 1873 στο Βερολίνο και ήταν γιος του νομικού Στέφανου Καραθεοδωρή και της Δέσποινας Πετροκοκκίνου, την οποία έχασε στην ηλικία των έξι ετών και έτσι ανατράφηκε από τη γιαγιά του, Ευθαλία Πετροκοκκίνου. Λόγω της εργασίας του πατέρα του πέρασε την παιδική του ηλικία κυρίως στα κράτη της Δυτικής Ευρώπης. Μεγάλωσε σε αριστοκρατικό περιβάλλον και μιλούσε ελληνικά, γαλλικά, τουρκικά και γερμανικά. Από μικρός έδειξε κλίση στα Μαθηματικά. Το μεγάλο του ταλέντο αποδείχθηκε, όταν πήρε το πρώτο βραβείο σε δύο μαθηματικούς διαγωνισμούς στο Βέλγιο. Ο Καραθεοδωρή σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή του Βελγίου πολιτικός μηχανικός και, μετά την αποφοίτησή του, αποδέχτηκε την πρόσκληση του θείου του, Αλέξανδρου Στεφάνου Καραθεοδωρή, που ήταν γενικός διοικητής της Κρήτης, και τον επισκέφθηκε στα Χανιά, όπου γνωρίστηκε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Αργότερα, πήγε στην Αίγυπτο και εργάσθηκε στην εταιρεία που κατασκεύαζε το φράγμα στο Ασουάν, μελέτησε μαθηματικά συγγράμματα και έκανε μετρήσεις στην κεντρική είσοδο της πυραμίδας του Χέοπα, τις οποίες και δημοσίευσε. Στην Αίγυπτο, ο Καραθεοδωρή κατάλαβε πως η δουλειά του μηχανικού δεν του ταίριαζε και, συνειδητοποιώντας πόσο μεγάλη γοητεία και επιρροή ασκούσαν 47

48 αφιέρωμα επάνω του τα Μαθηματικά, αποφάσισε, στα 27 του χρόνια, να αφήσει το επάγγελμα του μηχανικού και να πάει στη Γερμανία για σπουδές. Στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου και αργότερα στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν, ο Καραθεοδωρή είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει μαθήματα από πολύ μεγάλους μαθηματικούς της εποχής. Το 1904, αναγορεύτηκε διδάκτορας στο Γκέτινγκεν, όπου δίδαξε μέχρι το Αυτή τη χρονιά, ο 35χρονος πια Καραθεοδωρή παντρεύτηκε την εικοσιτετράχρονη Ευφροσύνη και απέκτησαν δύο παιδιά, το Στέφανο και τη Δέσποινα. Κατά το διάστημα , ο Καραθεοδωρή δίδαξε στα ακαδημαϊκά ιδρύματα στο Αννόβερο, Μπρέσλαου, Γκέτινγκεν και Βερολίνο. Επίσης, δημιούργησε φιλικές και επαγγελματικές επαφές με μεγάλους επιστήμονες της εποχής του, όπως ο Μαξ Πλανκ, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, ο Σβαρτς, ο Φρομπένιους, ο Σμιτ, ο Ντάβιντ Χίλμπερτ, ο Κλάιν, κ.ά. Με πρόσκληση του Ελευθέριου Βενιζέλου, το 1920, ο Καραθεοδωρή ανέλαβε να οργανώσει το Πανεπιστήμιο στη Σμύρνη. Η απόφαση του να επιστρέψει στην Ελλάδα δείχνει την αγάπη του για την πατρίδα του. Από τη Σμύρνη έφυγε το 1922, λόγω της μικρασιατικής καταστροφής, διασώζοντας πολύτιμα έργα. Το 1922, διορίστηκε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και, το 1923, καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Το 1924, έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, όπου δίδασκαν κορυφαία ονόματα. Το 1928, αποδέχθηκε πρόσκληση από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ και την Αμερικανική Μαθηματική Εταιρεία και επισκέφθηκε τις ΗΠΑ για ένα χρόνο, για να δώσει διαλέξεις σε αμερικανικά πανεπιστήμια όπως το Πανεπιστήμιο Πρίνστον, το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, το Πανεπιστήμιο του Τέξας, το Πανεπιστήμιο του Ώστιν, κ.ά. Το 1930, έγινε κυβερνητικός επίτροπος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το 1932, επέστρεψε στο Μόναχο, όπου παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του, απορρίπτοντας τις προτάσεις που του έκαναν αμερικανικά πανεπιστήμια για διαλέξεις. Το Δεκέμβριο του 1949, έδωσε την τελευταία του διάλεξη στο Μόναχο. Άφησε την τελευταία του πνοή δύο μήνες αργότερα, στις 2 Φεβρουαρίου του Ο Καραθεοδωρή, με τη δράση και τα συγγράμματά του, προώθησε την επιστήμη των Μαθηματικών και αναγνωρίσθηκε παγκοσμίως ως κορυφαίος μαθηματικός. Στο έργο του στηρίχθηκαν πολλοί επιστήμονες, όπως ο Αϊνστάιν, οι οποίοι λόγω της συνεισφοράς του κατάφεραν να προωθήσουν την επιστήμη των Μαθηματικών και της Φυσικής. Αποτελεί έναν από τους λαμπρούς φάρους που συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να φωτίζουν και να οδηγούν. Έλενα Μουζάκη, β 1 Αλίκη Οικονόμου, β 1 48

49 αφιέρωµα ( ) Η Κυρά της Ρω Η Ελληνίδα µε την αλύγιστη ψυχή! ΗΔέσποινα Αχλαδιώτη, η γυναίκα σύµβολο πατριωτισµού και αγάπης για την πατρίδα, έγινε γνωστή ως «κυρά της Ρω», γιατί επί 40 χρόνια (από το 1943 ως το θάνατό της, στις 13 Μαΐου 1982) ύψωνε την ελληνική σηµαία στην ακριτική νησίδα της Ρω κάθε πρωί και την κατέβαζε µε τη δύση του ήλιου, για να δείξει σε όλους πως τούτος ο τόπος που πατούσε απέναντι από τα τουρκικά παράλια ήταν και είναι Ελλάδα. Στη Ρω είχε εγκατασταθεί µε τον άντρα της, Κώστα Αχλαδιώτη, και την τυφλή µητέρα της από το Κατά την περίοδο της κατοχής ( ), υπήρξε µέλος της Εθνικής Αντίστασης. Μετά το τέλος του Β Παγκόσµιου Πολέµου, τα Δωδεκάνησα και µαζί µ αυτά το Καστελόριζο και όλες οι παρακείµενες νησίδες και βραχονησίδες, σύµφωνα µε τη Συνθήκη των Παρισίων της 10ης Φεβρουαρίου 1947, περιήλθαν στην Ελλάδα. Η µοίρα της Ρω ήταν, λοιπόν, αναπόσπαστα συνδεδεµένη µ αυτή του Καστελόριζου. Η κυρα-δέσποινα ή η «Κόρη της Ρω», όπως την έλεγαν στο νησί, µετά το θάνατο του άντρα της και της µητέρας της, κατόρθωσε µόνη της να κατοικήσει και να κρατήσει ελληνικό το νησάκι της, καλλιεργώντας και βόσκοντας εκεί τα λιγοστά ζώα της. Οι περιπέτειες για την Κυρά της Ρω δεν τελείωσαν µε την απελευθέρωση. Τον Αύγουστο του 1975, ο τούρκος δηµοσιογράφος Οµάρ Κασάρ και δύο ακόµα άτοµα, παρακολουθώντας τη Ρω και εκµεταλλευόµενοι την ολιγοήµερη απουσία της Δέσποινας Αχλαδιώτου για λόγους υγείας, αποβιβάστηκαν εκεί και τοποθέτησαν πάνω σ ένα κοντάρι 4 µέτρων τη σηµαία τους. Η Κυρά της Ρω την κατέβασε αµέσως, όταν γύρισε. Για την προσφορά της στην πατρίδα τιµήθηκε από την Ακαδηµία Αθηνών, το Πολεµικό Ναυτικό, τη Βουλή των Ελλήνων, το Δήµο Ρόδου, την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και άλλους φορείς. 49

50 αφιέρωµα Το Υπουργείο Εθνικής Άµυνας έστειλε ναυτικό άγηµα στο Καστελόριζο όπου, στις 23 Νοεµβρίου 1975, της απένειµε µετάλλιο για την πολεµική περίοδο για τις «προσφερθείσες εθνικές υπηρεσίες της», όπως ανέφερε η απόφαση του Υπουργού Άµυνας. Η ίδια έλεγε: «Τα ξερονήσια του Καστελόριζου και της Ρω τ αγαπώ. Έµεινα µόνη µου το 1943 στο Καστελόριζο µε την τυφλή µου µάνα, όταν έφευγαν όλοι οι κάτοικοι του νησιού για τη Μέση Ανατολή και την Κύπρο. Με την ελληνική σηµαία υψωµένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζω- µένη µέσα µου πέρασα όλες τις κακουχίες Βέβαια, η ζωή στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα, χαµένος όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες µέτρα από τις τουρκικές ακτές». Ακόµα, η ίδια ζήτησε: «Την ελληνική σηµαία θέλω να µου τη βάλουν µαζί µου στον τάφο...» Η «Κυρά της Ρω» αναπαύεται για πάντα στο νησάκι, κάτω από τη σηµαία µας, εδώ και 30 χρόνια. Ελένη Μουζάκη, β 1 Αλίκη Οικονόµου, β 1 50

51 αφιέρωμα Στιβ Τζομπς ο άνθρωπος που επηρέασε τον κόσμο Πώς ένας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει τον κόσμο; Πώς αυτοί που τον άλλαξαν και τον αλλάζουν φτάνουν σε αυτό το σημείο; Εκτιμώ ότι οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις συναντιούνται σε ένα πρόσωπο, στο πρόσωπο του θνητού θεού της τεχνολογίας, του Στιβ Τζομπς. Τεχνολογικός οραματιστής, μάνατζερ, σόουμαν, εμπνευστής, ηγέτης, εμψυχωτής, πωλητής. Οι προαναφερθείσες ιδιότητες αποτελούν τα κομμάτια του παζλ μιας από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες όλων των εποχών. Ας ρίξουμε φως σε μερικές από τις πτυχές αυτής της πολύ ξεχωριστής προσωπικότητας και συγκεκριμένα σε αυτές του τεχνολογικού οραματιστή, του σόουμαν και του μάναντζερ. Ο τεχνολογικός οραματιστής O Στιβ Τζομπς ήταν αναμφίβολα ένας από τους μεγαλύτερους τεχνολογικούς οραματιστές της εποχής μας. Υλοποίησε τα οράματά του μέσω της Apple. Μεγάλος ηγέτης, γνώριζε και εφάρμοζε την τέχνη της επιρροής όσο κανένας άλλος. Είχε την ικανότητα να επιλέγει ως συνεργάτες του την αφρόκρεμα της τεχνολογικής κοινότητας και στη συνέχεια να τους εμπνέει και να τους καθοδηγεί στα μετέπειτα τεχνολογικά του «θαύματα». 51

52 αφιέρωμα Βελτίωσε τον τρόπο που επικοινωνούμε καλύπτοντας και τον πιο απαιτητικό χρήστη- καθώς εισήγαγε μια νέα κατηγορία κινητών τηλεφώνων, που έμελλε να αλλάξει τα δεδομένα της συγκεκριμένης αγοράς από το πρώτο κιόλας μοντέλο. Διακρίθηκε, επίσης, στον τομέα των προσωπικών υπολογιστών. Συγκεκριμένα, έβαλε τις βάσεις για το αντικείμενο το οποίο ονομάζουμε υπολογιστή σήμερα. Την εποχή που ο Τζομπς ίδρυσε την Apple, οι υπολογιστές είχαν τη μορφή μιας πλακέτας. Οι κατασκευαστές των υπολογιστών αυτών άφηναν ελεύθερο τον αγοραστή να «χτίσει» τον υπολογιστή του. Ο Τζομπς, διαπιστώνοντας κενό στον τομέα αυτό, κατασκεύασε έναν ολοκληρωμένο υπολογιστή, θέτοντας τις βάσεις για σπουδαίες τεχνολογικές εξελίξεις στον τομέα. Πρόσθεσε επιπλέον λειτουργίες και δυνατότητες στους υπολογιστές, τις οποίες δεν μπορούσε να φανταστεί ο μέσος νους. Άλλαξε, όμως, και τον τρόπο που ακούμε μουσική, δημιουργώντας έναν καινοτόμο φορητό αναπαραγωγό πολυμέσων. Εξαιρετικό προϊόν υψηλής τεχνολογίας που έκανε αμέσως τη διαφορά ανάμεσα στα υπόλοιπα του ίδιου τομέα. Ήταν λεπτότερο, ελαφρύτερο, είχε μεγαλύτερη χωρητικότητα και, επιτέλους, είχε οθόνη! Επίσης, μια βιομηχανία, την οποία θα έλεγα πως ο ίδιος διαμόρφωσε, είναι αυτή των ταμπλετών. Όπως δήλωσε και ο ίδιος στην παρουσίαση της πρώτης ταμπλέτας της Apple δημιουργείται μία νέα κατηγορία ανάμεσα στο φορητό υπολογιστή και στο σταθερό υπολογιστή. Συν τοις άλλοις, έφερε επανάσταση και στον τομέα των ταινιών κινουμένων σχεδίων μέσα από την εταιρεία που ο ίδιος εξαγόρασε. Αυτό το κατάφερε επενδύοντας τις ταινίες αυτές με καλύτερα και πιο σύγχρονα γραφικά. Τέλος, έφερε την επανάσταση στις ψηφιακές εκδόσεις δημιουργώντας δύο ψηφιακά καταστήματα, ένα βιβλίων και ένα μουσικής, τα οποία δεν υπήρχαν έως τότε. Ο σόουμαν Παρόλο που ο Τζομπς ήταν μυστικοπαθής, κακότροπος και περίεργος είχε τη δυνατότητα να μαγνητίζει τα πλήθη, χωρίς ο ίδιος να το επιδιώκει άμεσα. Είχε καταφέρει οι παρουσιάσεις των προϊόντων του να γίνονται γεγονός και είδηση παγκόσμιας εμβέλειας. Το κοινό -σχεδόν μαγεμένο-, όταν έφευγε από τις παρουσιάσεις, γνώριζε πως συμμετείχε σε εκδηλώσεις, που σηματοδοτούσαν νέο κεφάλαιο στην τεχνολογία και στον τρόπο ζωής τους. Αξίζει να επισημάνουμε πως τα εισιτήρια (5.200 σε αριθμό) για την τελευταία παρουσίασή του πουλήθηκαν μέσα σε μόλις δύο ώρες. Σαν να μην έφτανε αυτό, το αρμόδιο τμήμα της Apple εκτίμησε πως, αν ο συνεδριακός χώρος ήταν μεγαλύτερος, θα έρχονταν οι δεκαπλάσιοι. Μετά το θάνατό του, πολλοί δημοσιογράφοι τον παρομοίαζαν με μεγάλες προσωπικότητες της ιστορίας, όπως τον Τόμας Έντισον και τον Χένρι Φόρντ. Πολλοί 52

53 αφιέρωμα τον αποκάλεσαν μέχρι και προφήτη της τεχνολογικής εποχής. Το διαδίκτυο έχει κατακλυστεί από πληθώρα βίντεο με τις ομιλίες του, όπως αυτή που εκφώνησε στο πανεπιστήμιο Στάνφορντ με το παροιμιώδες απόφθεγμα: «Stay hungry, Stay foolish» (Παραμείνετε πεινασμένοι, Παραμείνετε τρελοί) τo οποίo τον καθόρισε στη σύντομη ζωή του. Το κοινό του πίστευε ότι οι παρουσιάσεις του ήταν τόσο ξεχωριστές, ώστε παράφρασε την αγγλική λέξη keynote (παρουσίαση) σε Stevenote. Τέλος, ξεχωριστή αναφορά πρέπει να γίνει στο one more thing. Κάθε φορά το ίδιο κόλπο: την ώρα που έκλεινε την ομιλία του και η αίθουσα τρανταζόταν από τα χειροκροτήματα του ακροατηρίου, έδινε ο ίδιος παράταση λες και είχε ξεχάσει κάτι σημαντικό one more thing. Ήταν σκηνοθετημένο ή όχι; Πάντως, αυτό που ξέρουμε είναι πως διέγειρε με ακόμη κάποια αποκάλυψη τον ενθουσιασμό των παρευρισκομένων. Ο μάνατζερ Ο Τζομπς δικαιολογημένα μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο πιο επιτυχημένος επιχειρηματίας της Silicon Valley. Παραδόξως, κατέκτησε τον τίτλο αυτό, ακολουθώντας μεθόδους και πρακτικές μάρκετινγκ εκτός της πεπατημένης οδού. Ενώ οι περισσότερες εταιρείες σπαταλούσαν εκατομμύρια δολάρια σε έρευνες αγοράς ή ποιότητας, πριν από τη δημιουργία κάποιου νέου προϊόντος, ο Τζομπς χρησιμοποιούσε τη διαίσθηση, τη διορατικότητα και την ευφυΐα του, για να δημιουργήσει νέες ανάγκες. Όταν του μιλούσαν για έρευνες, εκείνος απαντούσε: «Μα οι καταναλωτές δεν ξέρουν τι θέλουν». Πράγματι, ποιος ήξερε ότι χρειάζεται μια ταμπλέτα ή μια συσκευή αναπαραγωγής μουσικής σαν το ipod; Δεν πρέπει, επίσης, να ξεχνάμε ότι το 1996 παρέλαβε την Apple υπό κατάρρευση και εν έτει 2011 την παρέδωσε ως την πλουσιότερη εταιρεία στον χώρο της τεχνολογίας. Αξιοσημείωτη είναι η εκτίναξη της τιμής της μετοχής της Apple από 6 περίπου δολάρια το 1996 σε 400 περίπου δολάρια το 2011! Ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο της «διοίκησης» του Τζομπς είναι το ότι η εταιρεία κινήθηκε πολύ γρήγορα παρά το τεράστιο μέγεθός της. Μπορεί να τον παρομοιάσει κάποιος με έναν πολύ καλό καπετάνιο, που άλλαζε τη θέση των πανιών ανάλογα με την κατεύθυνση του αέρα, διατηρώντας πάντα σταθερή πορεία ανάπτυξης. Αναμφίβολα, ο Στιβ Τζομπς θα μείνει στην ιστορία ως μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες όλων των εποχών. Η εταιρεία που ίδρυσε, οι τεχνολογίες που εφάρμοσε, οι συνεργάτες του θα θυμίζουν για πολλά χρόνια ακόμα τον τεχνολογικό οραματιστή, τον σόουμαν, τον μάνατζερ. Αλλά και οι περισσότεροι από μας, που χρησιμοποιούμε τις συσκευές του, θα τον συμπεριλάβουμε στους ανθρώπους που αξίζουν το θαυμασμό μας. Νικόλας Παπούλιας, γ 3 53

54 αφιέρωμα Μια φορά και έναν καιρό στο Κάποιος φαίνεται ότι «ανακάλυψε» το υλικό του Walter Disney ή κάποιο βιβλίο παραμυθιών από το σεντούκι του παππού του. Δεν εξηγείται διαφορετικά αυτή η καταδιωκτική μανία μύθων που έχει καταλάβει τα media Σειρές, βιβλία, αφιερώματα, ταινίες, remakes και παιχνίδια αναβιώνουν κλασικές ιστορίες που μας μεγάλωσαν, μας μεγαλώνουν και θα μας μεγαλώνουν Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων (Alice in wonderland) (2010) Η DISNEY δημιουργεί τη συνέχεια του γνωστού έργου με ανθρώπους O Johnny Depp ωςτρελοκαπελάς, η Mia Wasikowska ως Αλίκη, η Helena Bonham Carter ως Ντάμα Κούπα και η Anne Hathaway ως Λευκή Βασίλισσα, όλοι μαζί δίνουν σε μια έφηβη Αλίκη, αυτή που γνωρίσαμε κάποτε σαν κοριτσάκι, να καταλάβει πως οι περιπέτειες στη χώρα των θαυμάτων δεν τελειώνουν ποτέ. Η Τιτανομαχία (The clash of the titans) (2010) Πρόκειται για έργο βασισμένο στην ελληνική μυθολογία, η οποία εξακολουθεί να αποτελεί αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Καθώς η συνέχεια της ταινίας θεωρείται πολύ πιο δυνατή είναι ήδη έτοιμη, η «Τιτανομαχία», που δε σημειώνει επιτυχία, χρησιμοποιεί την τελευταία λέξη της τεχνολογίας για να ξανακούσουμε την ιστορία ενός εκσυγχρονισμένου Περσέα! 54

55 αφιέρωμα Κοκκινοσκουφίτσα (Red riding hood) (2011) Η σκοτεινή εκδοχή του διάσημου παραμυθιού, απόλυτα μεταλλαγμένη, μετατρέπεται σε παραμυθένιο «Τwilight» και ρομαντικό κοριτσίστικο «θρίλερ» με έξυπνο τέλος. H Amanda Seyfried, ως Βάλερι-Κοκκινοσκουφίτσα, και ο Gary Oldman, ως ιερέας Σολομών, δίνουν μια άλλη πνοή και η παραμυθένια καταδίωξη ξεκινά Grimm (Series 2011) Αποτελεί τηλεοπτική σειρά επεισοδίων χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, που εξιστορεί τις περιπέτειες ενός αστυνομικού, ο οποίος με το «χάρισμα Grimm» (ναι, είναι απόγονος των γνωστών παραμυθάδων) βλέπει τέρατα που απέμειναν από τα παραμύθια και τα σκοτώνει. Once upon a time (Series 2011) Θεωρείται η πιο επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά. Οι παραγωγοί του «Lost» μεταφέρουν τα γνωστά παραμύθια στην εποχή μας και τους δίνουν μια επίφαση ρεαλιστική Η κόρη της Χιονάτης, η Έμμα, διώχτηκε από τον Παραμυθόκοσμο στη Νέα Υόρκη, προκειμένου να σώσει τους υπόλοιπους χαρακτήρες που θα συναντήσει εκεί, στο Maine, οι οποίοι δε θυμούνται ποιοι είναι, ήρωες και αυτοί από τα παραμύθια που, λόγω της κακιάς βασίλισσας, παγιδεύτηκαν από την κατάρα της μακριά από τον Παραμυθόκοσμο. Η κορυφαία δοκιμασμένη συνταγή του «Lost» δεν κρύβεται! Καθρέφτη, Καθρεφτάκι μου (Mirror, Mirror 2012) Ο παραγωγός των 300 δεν αναγνωρίζεται σε αυτή την ταινία, παρότι είναι ο ίδιος. Πρόκειται, μάλλον, για μωρουδίστικη παρωδία, προϊόν της μανίας του παραμυθιακού έτους που διανύουμε. Εξιστορεί τις περιπέτειες της Χιονάτης που, αφού συμμαχήσει με τους 7 ληστές-νάνους του δάσους, πρέπει να πολεμήσει την κακιά κωμική βασίλισσα, Julia Roberts, και να κλέψει την καρδιά του αφελούς πλην τίμιου πρίγκιπα Άλκοτ. Μια παραγωγή που θυμίζει περισσότερο Bollywood. 55

56 αφιέρωμα ΠΡΟΣΕΧΩΣ στην Ελλάδα και παντού: H Χιονάτη και ο Κυνηγός (2012) Άκρως σκοτεινή και αιματηρή ταινία, που συνδυάζει στοιχεία μιας σκοτεινής Χιονάτης με αυτά της κλασικής. Πολύ αίμα, πόνος, ξόρκια, μαύρη μαγεία και μάχες μετατρέπουν τη «Χιονάτη» σε «Άρχοντα των δαχτυλιδιών», καθώς η σατανική βασίλισσα Ραβένα βρίσκει το γνωστό κυνηγό, ο οποίος, αντί να σκοτώσει τη Χιονάτη, γίνεται ο πολεμικός της μέντορας και μαζί με 8(!) νάνους είναι έτοιμοι να στείλουν την κακιά βασίλισσα από εκεί που ρθε Τζακ ο φονιάς γιγάντων (Jack the giant killer) (2012) Ο Τζακ του γνωστού παραμυθιού αφήνει τα γνωστά του φασόλια και πιάνει τα μαχαίρια Μια πολεμική μαγική μεταφορά που από το trailer και μόνο υπόσχεται πολλά Χάνσελ και Γκρέτελ οι κυνηγοί μαγισσών (Hansel and Gretel the witch hunters) (2013) Όπως και στην Αλίκη του 2010, τα γνωστά κατεργαρόπαιδα επιστρέφουν ενήλικες πια, για να εξολοθρεύσουν τη μαγισσοπαρέα που τους κλείδωσε κάποτε σε ένα ζαχαρόσπιτο Τα γυρίσματα της ταινίας έχουν ξεκινήσει και φαίνεται ήδη επική! Μαγκούφισσα (Maleficent) (2013) Η Disney κάνει ριμέικ και όχι σίκουελ, στο οποίο η κακιά μάγισσα Μαγκούφισσα (Ατζελίνα Τζολί), η πιο γνωστή και βραβευμένη στρίγκλα, διηγείται από τη δική της διαβολική οπτική γωνία, την ιστορία της κοπέλαςπριγκίπισσας που της κατέστρεψε τη ζωή ΦΗΜΕΣ: Η εξιστόρηση μιας σειράς παραμυθιών με δραματικό τέλος, «Η σκοτεινή μικρή γοργόνα» και δύο ακόμα Χιονάτες (η μία θα διαδραματίζεται στην Κίνα) έχουν σχεδόν επισημοποιηθεί. Τελικά, στις δύσκολες εποχές που βιώνουμε, τα αγαπημένα παραμύθια (που χρειαζόμαστε πιο πολύ από ποτέ) επανεμφανίζονται σε όλες τις δυνατές παραλλαγές. Το σίγουρο είναι ότι χρειαζόμαστε ένα παραμύθι και ήρθε η ώρα να το ζήσουμε! Αλέξανδρος Λαζαρίδης, β 5 56

57 τέχνη «Δώσ του µια µάσκα και θα σου πει την αλήθεια» Oscar Wilde, , Ιρλανδός συγγραφέας Ηµάσκα ή αλλιώς προσωπείο ή προσωπίδα έχει χρησιµοποιηθεί µε διάφορους τρόπους από διαφορετικούς λαούς, σε όλες τις εποχές. Γνωρίζουµε ότι η σηµασία της µάσκας εξαρτάται από τη χρήση της. Πολλές φορές αποδίδονται στη µάσκα αντιφατικές ιδιότητες. Άλλοι πιστεύουν ότι ένας άνθρωπος καταφεύγει στη χρήση της, γιατί τον βοηθά να εκφράσει τον αληθινό του εαυτό, αφού η µάσκα µπορεί να λειτουργήσει ως µέσο απελευθέρωσής του από την «ταυτότητά» που υιοθέτησε από το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον. Άλλοι, πάλι, χρησιµοποιούν την έννοια της µάσκας, όταν θέλουν να υπονοήσουν ότι κάποιος µπορεί να κρύψει τις αδυναµίες του πίσω από αυτήν και να προσποιηθεί. Γιατί, όµως, οι άνθρωποι επινόησαν τη µάσκα ως µέσο έκφρασης; Όπως πληροφορηθήκαµε από τον όµιλο Art Club, που έχει ως αντικείµενο την εκµάθηση της κατασκευής της µάσκας και της ιστορίας της, σκοπός της επικάλυψης του προσώπου ενός ατόµου µε µία µάσκα είναι η παρουσίαση κάποιου πλάσµατος, η υιοθέτηση ενός ρόλου, όπως ενός θεού, ζώου ή κάποιου χαρακτήρα, σύµφωνα µε τον πολιτισµό και την κοινωνική οµάδα. Σε πολλές κοινωνίες οι µάσκες χρησιµοποιούνται σε διάφορες τελετές και 57

58 τέχνη δρώµενα. Η ανάγκη που ωθούσε τον πρωτόγονο καλλιτέχνη στη δηµιουργία µιας µάσκας δεν ήταν η αισθητική αλλά ο φόβος από τις διάφορες απειλές της φύσης. Με τη µεταµφίεση πετύχαινε τον εξευµενισµό των πνευµάτων και τη διατήρηση της παράδοσης. Στην αρχαία Ελλάδα, η χρήση της µάσκας, αρχικά, ήταν άρρηκτα συνδεδε- µένη µε λατρευτικούς και µαγικούς χορούς. Από τις πηγές πληροφορούµαστε την εµφάνιση του θεού Διονύσου µε τους ακολούθους του, τους σατύρους και τις µαινάδες, µε µάσκες. Κατά τους µυκηναϊκούς χρόνους, η µάσκα έχει τη µορφή χρυσών νεκρικών προσωπίδων µε τα χαρακτηριστικά του νεκρού, όπως αυτές που βρέθηκαν σε τάφους των Μυκηνών. Η ιδέα αυτή προέρχεται από τους Αιγυπτίους, που συνήθιζαν να τοποθετούν τις µάσκες στις µούµιες. Στο αρχαίο ελληνικό θέατρο οι µάσκες εξυπηρετούσαν τους διαφορετικούς ρόλους, που ερµηνεύονταν όλοι µόνο από άνδρες. Προσωπεία χαρακτήρων κι όχι ατόµων, αρχικά τυποποιηµένα, που αντανακλούσαν εσωτερικές συναισθη- µατικές καταστάσεις, απέκτησαν, στη συνέχεια, µεγαλύτερη ποικιλία υλικών κατασκευής και χαρακτήρων, που εξέφραζαν φύλα, αγγελιαφόρους, ζώα, κ.ά. Οι µάσκες αυτές, συχνά µεγαλύτερες από τις ανθρώπινες διαστάσεις, ήταν ορατές ακόµη κι από κάποιον που καθόταν στην τελευταία σειρά των καθισµάτων του θεάτρου. Από το τέλος του χειµώνα έως και την αρχή της άνοιξης, τελούνταν τα αγροτικά δρώµενα µε λατρευτικές, εθιµικές τελετουργίες παγανιστικής προέλευσης, όπου οι άνθρωποι µεταµφιέζονταν φορώντας µάσκες. Μέσα από τη µεταµφίεση, την αλλαγή των ρόλων, το ξέφρενο γλέντι και τους χορούς επιδιώκονταν άλλοτε η εξασφάλιση της υγείας, της γονιµότητας και της αφθονίας για τους ανθρώπους και τα ζώα, άλλοτε η ιδέα της ανατροπής της τάξης του κόσµου, η αµφισβήτηση των αξιών και της ιεραρχίας. Για παράδειγµα, στο Σοχό, έχου- µε τα «Καρναβάλια», µεταµφιεσµένους σαν στρατιώτες προς τιµήν των Αγίων Θεοδώρων, στη Σκύρο τους «Γέρους», ανθρώπους µεταµφιεσµένους σε ζώα, ντυµένους µε προβιές και ζωσµένους µε κουδούνια, τις «Κορέλες», νύφες µε σκυριανό νυφικό, το «Φράγκο» µε προβιές στο πρόσωπο και ευρωπαϊκά ρούχα. Στη Νάουσα, στο πλαίσιο ενός παλαιότα- 58

59 τέχνη του εθίµου µε την ονοµασία «Μπούλες», εµφανίζεται ο «Γιανίτσαρος» ντυµένος µε φουστανέλα και πολλά κοσµήµατα και ο «Πρόσωπος», που φορά µια εντυπωσιακή κατάλευκη µάσκα - σύµβολο της νεκρότητας του ελληνισµού - µε κόκκινα µάγουλα που συµβολίζουν το ζωντάνεµα των σκλαβωµένων. Η µάσκα αντιµετωπίζεται σαν πορτρέτο, µας εξήγησε η κ. Καραγεωργίου, καθηγήτρια Καλλιτεχνικών και υπεύθυνη του οµίλου Art Club, και µας έδειξε τρεις απλούς τρόπους, από τους πολλούς που υπάρχουν, να κατασκευάσουµε µια µάσκα. Ένας τρόπος κατασκευής της µάσκας είναι µε γυψόγαζα. Η µάσκα αυτή παρουσιάζει µε αρκετή πιστότητα τα φυσικά χαρακτηριστικά του ατόµου, γιατί φτιάχνεται πάνω στο πρόσωπό του. Ο τρόπος αυτός είναι ιδιαίτερα διασκεδαστικός, γιατί κάθε παιδί αναλαµβάνει να φτιάξει µια µάσκα στο πρόσωπο του άλλου παιδιού. Η υφή της µάσκας αυτής µπορεί να έχει τις ατέλειες του ίδιου του υλικού ή µιας λείας επιφάνειας, µε την επικάλυψή της από γύψο καλλιτεχνίας. Αφού προσδιορίσουµε τη θέση των µατιών, της µύτης και του στόµατος και ανοίξουµε τις αντίστοιχες τρυπούλες, αρχίζουµε να φιλοτεχνού- µε τη µάσκα µας. Το στάδιο αυτό έχει ιδιαίτερο εικαστικό ενδιαφέρον, γιατί ψάχνουµε διάφορους τρόπους και µέσα για να τη διακοσµήσουµε. Μπορούµε να τη ζωγραφίσουµε, να φτιάξουµε έντονα εκφραστικά µάτια, να χρησιµοποιήσουµε υλικά όπως µαλλιά, κλωστές πλεξίµατος, πούλιες, πούπουλα, 59

60 τέχνη διάφορες κόλλες όπως γλασέ, γκοφρέ, οντουλέ ή να προσθέσουµε διάφορα στοιχεία, ώστε να της δώσουµε, αν θέλουµε, έναν υπερβολικό χαρακτήρα. Μια άλλη µέθοδος κατασκευής της µάσκας µάς δίνει µεγαλύτερη ελευθερία ως προς το τελικό αποτέλεσµα. Πάνω σ ένα καλούπι, οµοίωµα ενός προσώπου, «κτίζουµε» τα χαρακτηριστικά που θέλουµε µε πηλό, φτιάχνοντας υπερβολικά µάγουλα, µεγάλη µύτη, έντονο περίγραµµα µατιών, περίεργο σχήµα φρυδιών κι ό,τι άλλο κεντρίζει την φαντασία µας και τη δηµιουργική µας έκφραση. Στη συνέχεια, κολλάµε µε ατλακόλ µικρά χαρτάκια από εφηµερίδες, εφαρµόζοντας την τεχνική του papier masse. Το τελικό αποτέλεσµα είναι, πράγµατι, εντυπωσιακό, πρωτότυπο και πολύ διασκεδαστικό. Ανάλογα µε το αποτέλεσµα που επιδιώκουµε, µπορεί να δώσουµε στη µάσκα µας χαρακτήρα κωµικό, τροµακτικό, σοβαρό, υπερβολικό. Την τεχνική αυτή, του papier masse, µπορούµε να την εφαρµόσουµε και σ ένα φουσκωµένο µπαλόνι, το οποίο σπάµε, µόλις στεγνώσει η κόλλα. Προσθέτουµε ό,τι θέλουµε να εξέχει, όπως µύτη ή αυτιά, τη χρωµατίζουµε, προσθέτουµε οτιδήποτε κάνει τη µάσκα πιο ενδιαφέρουσα και, αφού κόψουµε το κάτω µέρος ώστε να χωράει το κεφάλι µας, τη φοράµε και διασκεδάζουµε µε αυτή. Τέλος, οποιοσδήποτε µπορεί να δηµιουργήσει µια ενδιαφέρουσα µάσκα, αρκεί να χρησιµοποιήσει για βάση µια λευκή πλαστική µάσκα του εµπορίου, να τη ζωγραφίσει και να τη διακοσµήσει µε διάφορα ετερόκλητα υλικά, ώστε να της αποδώσει το χαρακτήρα που του αρέσει. Όπως και να έχει, εµείς διασκεδάσαµε µε το τελικό αποτέλεσµα, φορέσαµε τις µάσκες που δηµιουργήσαµε και ερµηνεύσαµε τους χαρακτήρες που φτιάξαµε. Η Συντακτική Οµάδα του Περιοδικού του Γυµνασίου 60

61 Έλενα Μουστέρη, β 1 σκέψεις Αγάπα τον εαυτό σου Πολλές φορές, τυχαίνει οι άνθρωποι να αμφιβάλλουν για τον εαυτό τους και να φοβούνται για τις επιλογές ή τις πράξεις τους. Ένα μάθημα που διδάσκει η ίδια η ζωή, μέσα από τα γεγονότα, είναι πως ο καθένας, για να προχωρήσει, πρέπει να αγαπάει τον εαυτό του. Πρέπει να αγαπάει και να σέβεται τον εαυτό του. Αν δεν το κάνει ο ίδιος, δεν πρόκειται να το κάνει κανείς. Για να γίνει αυτό όμως, πρέπει πρώτα να ξέρει ποιος πραγματικά είναι και τι θέλει. Να αποκτήσει αυτοεκτίμηση και αυτοσεβασμό. Να μιλά ελεύθερα και να εκφράζει τη γνώμη του. Να του αρέσει ο εαυτός του, όπως ακριβώς είναι, και να μη θέλει να τον αλλάξει. Να νιώθει υπερήφανος γι αυτόν. Να τον υπερασπίζεται με κάθε δυνατό τρόπο, χωρίς να τον κατακρίνει. Να νιώθει σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Να ανακαλύψει τα προτερήματά του και να μετατρέπει τα πιθανά ελαττώματά του σε πλεονεκτήματα. Να μην επιτρέπει στους άλλους να τον κάνουν να νιώθει άσχημα ή μειονεκτικά. Να αγαπάς τον εαυτό σου σημαίνει να τον σέβεσαι και να τον εκτιμάς. Να είσαι περήφανος για αυτόν. Να τον υπερασπίζεσαι καθημερινά με κάθε δυνατό τρόπο! Δ ά φ ν η Μ ε λ ί τ σ η, β 4 Δάφνη Μελίτση, β 4 61

62 τεχνολογία Διαδικτυακή Συµπεριφορά Δεκάλογος διαδικτυακής συµπεριφοράς των µαθητών και των µαθητριών της α γυµνασίου Ψηφιακό έργο της Ελεάνας Σατζακλή, α 5 ΗΗµέρα Ασφαλούς Xρήσης του Διαδικτύου είναι µια ευκαιρία για τους καθηγητές της Πληροφορικής να συζητήσουν µε τους µαθητές και τις µαθήτριές τους τη διαδικτυακή επικαιρότητα! Φέτος, επελέγη το θέµα του ηλεκτρονικού εκφοβισµού και οργανώθηκαν σχετικές δράσεις µε στόχο την ενηµέρωση και την πρόληψη άλογης χρήσης των διαδικτυακών δυνατοτήτων. Εξάλλου, όπως συµβαίνει στον πραγµατικό κόσµο, έτσι και στο διαδικτυακό, όταν γνωρίζουµε τους κινδύνους, µπορούµε να προστατευόµαστε πιο αποτελεσµατικά. Στο πλαίσιο της δράσης, οι µαθητές και οι µαθήτριες έµαθαν τρόπους να αναγνωρίζουν περιπτώσεις ηλεκτρονικού εκφοβισµού αλλά και να τους αντι- µετωπίζουν αποτελεσµατικά. Με τη βοήθεια των µαθητών και των µαθητριών καταγράφηκαν κάποιες «αθώες» διαδικτυακές πρακτικές που, όµως, µπορεί να µας εκθέσουν ή να µας οδηγήσουν στο να εκθέσουµε άλλους και συντάχθηκε ένας δεκάλογος διαδικτυακής συµπεριφοράς για την καταπολέµηση του ηλεκτρονικού εκφοβισµού. 62

63 τεχνολογία Έτσι λοιπόν: 1. Αποστέλλω τα ηλεκτρονικά µου µηνύµατα από το δικό µου λογαριασµό ηλεκτρονικού ταχυδροµείου και όχι από λογαριασµό κάποιου άλλου. Με τον τρόπο αυτό φαίνεται ο πραγµατικός αποστολέας. Ξεκάθαρες δουλειές µε το «γνήσιο της υπογραφής µου». 2. Στους διαδικτυακούς συνοµιλητές µου δηλώνω από την αρχή την ταυτότητά µου και δεν τους προτρέπω να µαντέψουν «Ποιος είµαι; Μα δε µε κατάλαβες ακόµα;». 3. Είµαι πάντα ο εαυτός µου στις διαδικτυακές συνοµιλίες, χωρίς να υποδύοµαι άλλο υπαρκτό ή ανύπαρκτο πρόσωπο. 4. Στο περιεχόµενο του µηνύµατός µου αποφεύγω τα πειράγµατα και τα σχόλια για τρίτους. Πάντα επιλέγω λέξεις που δεν προσβάλλουν και δε µειώνουν τους άλλους. 5. Προωθώ µια συνοµιλία µου σε τρίτους µόνο µε τη συναίνεση όλων των συνοµιλητών. Κρατώ καλά κρυµµένα τα µυστικά των διαδικτυακών µου φίλων. 6. Δηµοσιεύω µια φωτογραφία µε φίλους στο διαδίκτυο µόνο µε την άδεια όλων όσων απεικονίζονται στη φωτογραφία ακόµα και αυτών που είναι σε δεύτερο πλάνο. 7. Το ηλεκτρονικό µου προφίλ δε διαφέρει σε τίποτα από το πραγµατικό µου, αδιαφορώντας για το τι περιµένουν οι άλλοι από εµένα. 8. Η συµµετοχή µου σε διαδικτυακά παιχνίδια ακολουθεί τους κανόνες αλληλοσεβασµού και ευπρέπειας... ακόµα και αν δε γνωρίζω ούτε καν βλέπω τον αντίπαλό µου. Υπάρχουν και διαδικτυακές «κόκκινες κάρτες»! 9. Αποφεύγω το κουτσοµπολιό και τη µεταφορά πληροφοριών στο διαδίκτυο. Η περιέργεια σκοτώνει και τη «διαδικτυακή» γάτα! 10. Το υλικό που παρουσιάζω στο διαδίκτυο αφορά αποκλειστικά εµένα. Οποιαδήποτε αναφορά σε άλλους ή παρουσίαση φωτογραφιών άλλων πρέπει να γίνεται µετά από συνεννόηση µαζί τους. Ψηφιακό έργο της Αγγελικής Τσιάτη, α 5 63

64 τεχνολογία Υπολογιστικά Νέφη... Λέξεων! Το νέφος της Αττικής, που προέρχεται από την έκλυση ρυπογόνων αερίων, είναι παλιό, γνωστό κι ανεπιθύµητο. Τα υπολογιστικά νέφη, που σχετίζονται µε τη δικτύωση των Η/Υ και µε την κατανοµή των δεδοµένων σ αυτά τα δίκτυα, είναι µια σχετικά καινούρια έννοια της πληροφορικής, µε ανερχόµενη φήµη. Έχετε ακούσει, όµως, ποτέ για υπολογιστικά νέφη λέξεων, τα οποία µάλιστα µπορείτε να φτιάξετε µόνοι σας; Το µόνο που χρειάζεστε γι αυτό είναι ένας Η/Υ µε σύνδεση στο Διαδίκτυο! Η ιδέα είναι απλή: αρχικά γράφετε ένα κείµενο σ έναν οποιονδήποτε κειµενογράφο. Στη συνέχεια, πηγαίνετε στον ιστότοπο και επικολλάτε το κείµενο στο κατάλληλο πεδίο. Περιµένετε 2-3 δευτερόλεπτα και... είναι έτοιµο το σύννεφο των λέξεων του κειµένου σας! Οι λέξεις εµφανίζονται σε διάφορα µεγέθη, και µεγαλύτερες είναι αυτές που εµφανίζονται τις περισσότερες φορές µέσα στο κείµενο. Μπορείτε να αλλάξετε διάφορα χαρακτηριστικά του σύννεφου, όπως το χρώµα και τον προσανατολισµό των λέξεων. Για το Open House, λοιπόν, οι καθηγήτριες Πληροφορικής Α. Σταυράκη, Β. Σταµάτη και Α. Ψαλτίδου σκέφτηκαν να αξιοποιήσουν αυτήν την ιδέα, στο πλαίσιο του µαθήµατος της Πληροφορικής. Μαθητές της α και της β γυµνασίου έγραψαν από µία παράγραφο, όπου εξηγούσαν τους λόγους για τους οποίους αγαπούν το σχολείο τους. Έπειτα κατασκεύασαν τα δικά τους ποικιλόµορφα, πολύχρωµα, τρελούτσικα σύννεφα λέξεων. Στη συνέχεια, τα επεξεργάστηκαν µε προγράµ- µατα επεξεργασίας εικόνας και τέλος, τα συνέθεσαν σε µια παρουσίαση. Έτσι, οι επισκέπτες στο Open House είδαν... τα σύννεφα των σκέψεων των µαθητών µας, σε ό,τι αφορά το Pierce! Με τίποτε, βέβαια, τα συγκεκριµένα σύννεφα δεν ευθύνονται για το ψιλόβροχο την ηµέρα του OpenHouse! H Συντακτική Οµάδα του Περιοδικού του Γυµνασίου 64

65 αφιέρωμα Τα άλλα πρόσωπα στην οικογένεια Ζωή Κατουμά, β 5 Η ζωή με τον αδελφό μου Στη ζωή κάθε σχέση είναι διαφορετική κι έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες. Η σχέση ανάμεσα στα αδέλφια θεωρώ πως είναι από τις πιο σημαντικές αλλά και τις πιο δύσκολες. Από πολύ μικρή ήθελα να αποκτήσω ένα αδελφάκι κι η στιγμή που γεννήθηκε ο αδελφός μου ήταν από τις πιο ευτυχισμένες της ζωής μου. Βέβαια, αγνοούσα το γεγονός ότι τότε ήταν που άρχιζαν τα δύσκολα... Φυσικά, η ζωή με ένα ακόμα μέλος στην οικογένεια είναι δύσκολη. Πρέπει να μοιράζεσαι τα πάντα. Χώρο, χρόνο, την αγάπη των γονιών, αντικείμενα, με λίγα λόγια όλα! Έπρεπε, λοιπόν, να μάθω να μοιράζομαι, να διεκδικώ αλλά και να συμβιβάζομαι. Δεν είναι πάντα εύκολο και πολλές φορές αποδεικνύεται ανέφικτο. Με τον αδελφό μου έχουμε αρκετά χρόνια διαφορά κι αυτό έχει πλεονεκτήματα αλλά και μειονεκτήματα. Από τη μέρα που γεννήθηκε, η 65

66 αφιέρωμα ζωή μου έχει αλλάξει εντελώς. Νιώθω υπεύθυνη γι αυτόν ως μεγαλύτερη αδελφή. Έχουμε μια πολύ καλή σχέση κι αγαπάμε πολύ ο ένας τον άλλον. Κάνουμε πολλά πράγματα μαζί. Βλέπουμε ταινίες, παίζουμε, συζητάμε, τον συμβουλεύω και τον προσέχω, καθώς έχω περισσότερη εμπειρία και γνώσεις. Γενικότερα, περνάμε πολύ χρόνο και όμορφες στιγμές μαζί. Συνήθως επικρατεί ηρεμία ανάμεσά μας, αλλά δεν παύουν να υπάρχουν κι οι δύσκολες στιγμές. Πολλές φορές θα τύχει να μαλώσουμε για σημαντικά ή ασήμαντα θέματα, λόγω της διαφοράς της ηλικίας αλλά και επειδή έχουμε διαφορετικούς χαρακτήρες, διαφορετικά ενδιαφέροντα και τρόπο σκέψης. Στο τέλος, όμως, πάντα βρίσκουμε μια λύση, έπειτα από «αμοιβαίες» υποχωρήσεις και λίγη κουβέντα. Αυτή είναι η καθημερινότητά μας η οποία, παρόλα αυτά, δεν επηρεάζει τη σχέση μας. Εξακολουθούμε να αγαπιόμαστε και να ενδιαφερόμαστε ο ένας για τον άλλο παρά τις διαφορές μας. Πολλές φορές θυμώνω μαζί του αλλά, φυσικά, είναι κάτι προσωρινό, αφού γνωρίζω πως είναι ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα στη ζωή μου και τον αγαπάω πάρα πολύ. Έτσι, κάθε μέρα που περνάει στηρίζουμε ο ένας τον άλλον, καθώς περιμένουμε την επόμενη, γνωρίζοντας πως θα είναι γεμάτη με νέες συγκρούσεις αλλά κι αγάπη. Κλείνοντας, θα έλεγα πως αδέλφια σημαίνει βάσανα. Βάσανα και προβλήματα. Αλλά εκτός από αυτά σημαίνει και ατελείωτη αγάπη και εμπιστοσύνη. Ο άνθρωπος στον οποίο στηρίζεσαι αλλά και τον στηρίζεις, που τον καταλαβαίνεις και σε καταλαβαίνει και κανείς δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει. Το κομμάτι των γονιών που θα μείνει μαζί σου Δάφνη Μελίτση, β 4 Η αδερφή μου Όταν ήμουν τεσσάρων χρόνων, οι γονείς μου μου ανακοίνωσαν πως σύντομα θα αποκτούσα ένα αδερφάκι. Η ζωή μου άλλαξε ριζικά από τότε. Επηρεάστηκε ο χαρακτήρας μου και η συμπεριφορά μου απέναντι στους άλλους ανθρώπους. Στην αρχή, μόνο και μόνο το γεγονός ότι το μωρό θα ήταν κορίτσι με έβαζε σε σκέψεις και μου δημιουργούσε ανησυχία. Αυτό, όμως, το ξεπέρασα, με τη σκέψη ότι θα ήμουν κάτι σαν «προστάτης» της και πως θα της μάθαινα όλα όσα ήξερα για «τη ζωή», το σχολείο, τα αθλήματα. Όταν πια έφτασε η μέρα να γνωρίσω την Αμαλία, να πω την αλήθεια, απογοητεύτηκα. Όλες μου οι προσδοκίες χάθηκαν πίσω από το κλάμα της, διότι η πραγματικότητα διέφερε πολύ από αυτό που περίμενα. 66

67 αφιέρωμα Τώρα πια πολλά έχουν αλλάξει, αφού εγώ κοντεύω τα δεκατέσσερα και αυτή τα εννιά χρόνια. Γνωρίζουμε πολύ καλά ο ένας τη συμπεριφορά του άλλου και έχουν αρχίσει άλλα προβλήματα, εκτός από το γεγονός ότι δεν μπορεί να κλοτσήσει μια μπάλα. Οι χαρακτήρες μας διαφέρουν πολύ και οι τσακωμοί όλο και αυξάνονται. Θα μπορούσα να πω πως η αδερφή μου είναι ένα όμορφο, μάλλον αθώο στην όψη, κοριτσάκι. Πάντα χαρούμενη και γελαστή, δε σταματά να μιλάει ποτέ και το ευχαριστιέται ιδιαίτερα, όταν, ενώ της ζητάω να κάνει ησυχία για να διαβάσω, αυτή λέει μεν «ναι», αλλά με αγνοεί. Είναι γεμάτη ενέργεια και έχει μια διαφορετική από τους άλλους άποψη για το τι συμβαίνει γύρω της. Αυτά που «αγαπώ» ιδιαίτερα σε αυτή είναι η διάσταση που δίνει σε έννοιες, όπως η δικαιοσύνη, έτσι ώστε κάθε φορά να βγαίνει κερδισμένη, και η έντονη διαφορά στη συμπεριφορά της απέναντί μου, ανάλογα με το αν τη βλέπει κάποιος ενήλικας ή όχι. Τέλος, αν και μαλώνουμε συνεχώς, τη θαυμάζω πιο πολύ από όσο η ίδια τον εαυτό της και, βέβαια, δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς την Αμαλία. Νίκος Σεραφετινίδης, β 4 67

68 αφιέρωμα Η αδελφή μου Ανήκω κι εγώ στην κατηγορία των «τυχερών» παιδιών που έχουν μια μεγαλύτερη αδελφή. Έχω, δηλαδή, κάποιον με τον οποίο μπορώ να συζητήσω για οποιοδήποτε θέμα ή και να τσακωθώ μαζί του, όταν δεν έχω κάτι άλλο να κάνω. Τα αδέλφια, και ας μη θέλουμε να το παραδεχτούμε, είναι μερικές φορές χρήσιμα Πιστεύω ότι η σχέση μου με την αδελφή μου είναι εξαιρετική. Παρά το γεγονός ότι είναι μαθήτρια της Γ Λυκείου και εγώ απλώς ένα «πρωτάκι», παίζουμε, γελάμε, βλέπουμε μαζί ταινίες και συζητάμε την καθημερινή μας ζωή. Από τότε που ήμουν πολύ μικρός, η αδελφή μου με βοηθούσε να ανέβω τα πρώτα δύσκολα σκαλιά της σχολικής ζωής. Μου μάθαινε τα βασικά για τα Μαθηματικά και μου έφτιαχνε καρτούλες, για να μάθω να διαβάζω το αλφάβητο. Επίσης, μου ζωγράφιζε αινίγματα που απαιτούσαν λογική σκέψη και εξυπνάδα, για να τα λύσεις. Εκείνη ήταν τότε 9 χρόνων και εγώ 4 και σε μένα, το κακόμοιρο, μάθαινε ό,τι διδασκόταν η ίδια στην Τετάρτη δημοτικού. Η αδελφή μου, επίσης, μου έχει μάθει πως το ξύλο δεν είναι λύση και ότι πρέπει να αποδεικνύω το δίκιο μου με την πειθώ. Ακόμη διατηρούμε την πολύ καλή μας σχέση. Συχνά συζητάμε για ό,τι μας συμβαίνει, τις στενοχώριες μας, ό,τι μας απασχολεί. Άλλες φορές τσακωνόμαστε για το αν όλοι οι σημερινοί συγγραφείς φαντασίας «κλέψανε», όπως υποστηρίζει εκείνη, τις ιδέες τους από τον Tolkien και την J.K. Rowling. Μερικές φορές, δοκιμάζουμε ο ένας τον άλλον στις γνώσεις μας σε πρωτεύουσες και πόσο γέλιο πέφτει εκεί, δεν μπορώ να σας περιγράψω! Επίσης, βλέπουμε παιδικές ταινίες διακωμωδώντας πια την υπόθεση ή ταινίες που τις ξέρουμε τόσο καλά, ώστε λέμε τα λόγια πριν προλάβουν να μιλήσουν οι ηθοποιοί! Μέσα από μια σχέση που κρατά χρόνια, συνεχίζει και ελπίζω να μην τελειώσει ποτέ, η αδελφή μου όχι μόνο έχει αλλάξει τη ζωή μου δραματικά, αλλά είναι και θα είναι πάντα εκεί. Δήμος Καλδής, α 4 68

69 ποίημα Το άλλο πρόσωπο στη ζωή μου Το άλλο πρόσωπο στη ζωή μου είναι η μεγάλη αδελφή μου. Είναι εκεί σε κάθε δύσκολη στιγμή μου, κουράγιο να δίνει στην ψυχή μου. Μου μιλάει, με βοηθάει, μου χαμογελάει. Μ αγαπάει, με λατρεύει και γι αυτό με συμβουλεύει. Με κρίνει, αλλά δε με κατακρίνει. Με υποστηρίζει και με νιώθει. Σε κάθε δύσκολη στιγμή η αδελφή μου είναι εκεί. Μου χαμογελάει, με φιλάει κι ο κόσμος μου όλος λάμπει. Αδελφούλα σ αγαπώ και βαθιά σ ευχαριστώ που μου έμαθες και ξέρω να ανασαίνω όπου σταθώ. Είσαι ό,τι καλύτερο έχω εγώ! Άννα Σουλελέ, γ 3 69

70 city city σκέψεις Ρητά για τη Φιλία «Να είσαι ο ίδιος σε φίλους που ευτυχούν και δυστυχούν.» (Περίανδρος, π.χ.) «Κάνε φίλους και όχι υλικά αγαθά.» (Αίσωπος, π.χ.) «Μην κάνεις βιαστικά φίλους.» (Σόλων, π.χ.) «Η φιλία είναι μία ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα.» (Αριστοτέλης, π.χ.) «Το αντίδοτο για πενήντα εχθρούς είναι ένας φίλος.» (Αριστοτέλης, π.χ.) «Οι αληθινοί φίλοι σε μαχαιρώνουν μπροστά.» (Oscar Wilde, ) «Πάντα θέλω να ξέρω τα πάντα γύρω από τους καινούργιους φίλους μου και τίποτα γύρω από τους παλιούς.» (Oscar Wilde, ) «Το να περπατάς με ένα φίλο στο σκοτάδι είναι καλύτερο από το να περπατάς μόνος στο φως.» (Helen Keller, , Αμερικανίδα συγγραφέας) Έλενα Μουζάκη, β 1 / Αλίκη Οικονόμου, β 1 70

71 σκέψεις Εφηβεία και... άλλα Εφηβεία... Για κάποιους ενήλικες αποτελεί το ωραιότερο κοµµάτι της ζωής τους. Για άλλους, κυρίως εκείνους που είναι γονείς, αποτελεί µια άκρως τροµακτική λέξη, λόγω «της διαταραγµένης συµπεριφοράς των παιδιών τους τότε», όπως συνηθίζουν να ισχυρίζονται. Οι έφηβοι, πάλι, όταν ακούν τη γνώµη αυτή των γονιών τους πάνω στο συγκεκριµένο θέµα, αντιδρούν, λέγοντας πως εκείνοι γίνονται υπερβολικοί και πως τα πράγµατα δεν είναι τόσο δραµατικά όσο τα παρουσιάζουν. Η αλήθεια, όµως, βρίσκεται, όπως πάντα άλλωστε, κάπου στη µέση. Η γνώµη µου είναι πως οι γονείς πράγµατι γίνονται υπερβολικοί κάποιες φορές και δραµατοποιούν καταστάσεις, όµως αυτό δε σηµαίνει πως και οι έφηβοι έχουν απόλυτο δίκιο από την πλευρά τους. Ακόµα και οι ίδιοι, αν το καλοσκεφτούν, θα συνειδητοποιήσουν πως δεν το πιστεύουν. Θα εκπλαγούν, µάλιστα, µε αυτά που θα ανακαλύψουν, καθώς, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, δεν αλλάζει µόνο η εξωτερική τους εµφάνιση αλλά και όλη τους η πρσωπικότητα και οι µέχρι τώρα απόψεις τους για τη ζωή. Κι εγώ, από τη µέχρι τώρα προσωπική µου εµπειρία, µπορώ να πω µε σιγουριά πως, αν και είµαι ακόµα στην αρχή της εφηβείας µου, έχω παρατηρήσει πολλές αλλαγές πάνω µου. Για παράδεγµα, αρκετές φορές αντιδρώ άσχηµα ή υπερβολικά µε το παραµικρό και η διάθεσή µου µπορεί ν αλλάξει από στιγµή σε στιγµή, χωρίς συγκεκριµένο λόγο κι αιτία. Επίσης, οι επιλογές και τα γούστα µου έχουν διαφοροποιηθεί, ακόµα και σε σχέση µε τον περα- 71

72 σκέψεις σµένο χρόνο, από το στυλιστικό επίπεδο µέχρι την επιλογή συγκεκριµένων ανθρώπων δίπλα µου. Μου συµβαίνει, συχνά, να λέω και να κάνω πράγµατα που ποτέ δε φανταζόµουν. Πολλές φορές δεν ελέγχω τις πράξεις και τις αντιδράσεις µου, µε αποτέλεσµα να µετανιώνω για αρκετές από αυτές. Συχνά, όταν τα φέρνω στο µυαλό µου αυτά, ανησυχώ για όλες τούτες τις αλλαγές. Ίσως µε τροµάζει το σύντοµο χρονικό διάστηµα µέσα στο οποία έγιναν, αλλά δεν έχει σηµασία τόσο ο λόγος όσο το αποτέλεσµα αυτή τη στιγµή. Όµως, όταν το σκέφτοµαι περισσότερο, καταλήγω στο συµπέρασµα πως µου αρέσει έτσι όπως γίνοµαι. Μου αρέσει ο νέος µου εαυτός περισσότερο από τον προηγούµενο. Τον βρίσκω πιο ενδιαφέροντα. Ας φύγω από µένα όµως. Έχω παρατηρήσει πολλές αλλαγές και στους φίλους µου. Και εξωτερικές και εσωτερικές. Προσπαθώ, λοιπόν, να τους αποδέχοµαι όπως είναι και να αγαπάω τους νέους τους «εαυτούς». Το ίδιο κάνουν κι αυτοί µε εµένα. Έτσι, εκτός από όλα τα προαναφερθέντα, συνειδητοποιώ και νέα πράγµατα, όπως η σηµασία των φίλων µου για µένα. Διότι τη σιχαίνοµαι τη µοναξιά. Να κάτι που σίγουρα δε θα έλεγα παλιότερα! Τελικά, η εφηβεία έχει και τα κακά της, όµως έχει και πολλά καλά. Πάρα πολλά καλά, τα οποία τώρα γνωρίζω από κοντά. Ίσως κάτι ξέρουν όλοι εκείνοι που εύχονται να είχαν µείνει έφηβοι για πάντα... Αλεξάνδρα Σακκά, β 3 Μαρίνα Μαµαλούκου, α 1 72

73 παραμύθι Η Περηφάνια της Αφρικής Eπιτέλους! Στις 16 Μαΐου του 1965, ο νεαρός Γάλλος έφτασε στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής. Ακούστηκε και το τελευταίο σφύριγμα. Δευτερόλεπτα αργότερα καθόταν στη θέση του. Στο έκτο βαγόνι. Του καλύτερου τρένου της Αφρικής. Ήταν λεπτός και πολύ ψηλός. Φορούσε ένα σακάκι μαζί με το λαδί κασκέτο που είχε αγοράσει από το Παρίσι. Είχε ένα λεπτό, γοητευτικό μουστάκι και τα μαλλιά του ήταν σπαστά, χτενισμένα προς τα πίσω. Ήταν ενθουσιασμένος από τη στιγμή που ο σπουδαίος συλλέκτης και επιστήμονας, ο Νικολά Ταπολίνι, του οποίου ήταν έμπιστος βοηθός και μαθητευόμενος, του είχε δώσει την ευκαιρία να ταξιδέψει με αυτό το τρένο. Ήταν η ευκαιρία του για λίγη ξεκούραση. Με αφορμή αυτό, μια έγκυρη εφημερίδα είχε αγοράσει την αποκλειστικότητα του ρεπορτάζ που θα έκανε. Το τρένο, η Περηφάνια της Αφρικής, όπως το αποκαλούσαν, ανήκε στην αμερικανική εταιρία ROYAL, που προσέφερε μια μοναδική εμπειρία σε περιηγητές να ανακαλύπτουν τις ομορφιές αυτής της ηπείρου. Αποτελούνταν από 14 βαγόνια με τραπεζαρίες, πολυτελή σαλόνια, καμπίνες, μπαρ, ακόμα και μια βιβλιοθήκη. Θα κάλυπτε μια τεράστια διαδρομή πολλών μιλίων, περνώντας από κάποιες χώρες της κεντρικής και νοτιότερης Αφρικής. 73

74 παραμύθι Ο κόσμος είχε πια επιβιβαστεί. Και το τρένο ξεκίνησε. Όλοι κάθισαν στις θέσεις τους για τον έλεγχο εισιτηρίων. Περιμένοντας, είχε κανείς την ευκαιρία να θαυμάσει τη διακόσμηση. Η μυρωδιά του δέρματος από τα πολυτελή καθίσματα σε συνδυασμό με τα τοπικά χαλιά στο πάτωμα, προκαλούσαν μια ευχάριστη αίσθηση στον επιβάτη. Τα επιλεγμένα υλικά, από τα οποία ήταν φτιαγμένο το κάθε βαγόνι, ήταν τόσο όμορφα και θα άξιζαν μια περιουσία. Σερβιτόροι τριγύριζαν σε όλα τα σημεία του τρένου, εκπληρώνοντας την επιθυμία κάθε επιβάτη. Αυθεντικοί πίνακες ζωγραφικής δέσποζαν στους τοίχους. Το τρένο αυτό ήταν πραγματικά μοναδικό! Άφηναν τώρα πίσω τους την Πόλη του Ακρωτηρίου και θα σταματούσαν ξανά στο σταθμό του Γιοχάνεσμπουργκ. Η περιήγηση θα διαρκούσε εννέα ημέρες. Η φύση είχε συνεπάρει το νεαρό άνδρα. Είχε απορροφηθεί από το τοπίο που ξετυλιγόταν μπροστά του. - Συγγνώμη! ακούστηκε η άχρωμη φωνή του ελεγκτή που διέκοψε την ονειροπόλησή του. - Ω, ναι. Με συγχωρείτε, είπε ξαφνιασμένος, δίνοντας το εισιτήριό του. Λίγες στιγμές μετά, μια χονδρή κυρία διέκοψε τη συνομιλία του ελεγκτή με το νεαρό. Το ντύσιμό της πρόδιδε πως ήταν εύπορη. Ρώτησε ανήσυχη αν η θέση δίπλα στο Γάλλο ήταν αυτή που αναγραφόταν στο εισιτήριό της. Πήρε καταφατική απάντηση. Και στρογγυλοκάθισε δίπλα του. Μετά, άρχισε να πολυλογεί μαζί του. Δε σταματούσε. Δεν περίμενε απάντηση, αλλά ούτε και ήθελε να ξέρει πως δεν τον ενδιέφερε αν εκείνη είχε χάσει το ραντεβού της με την κομμώτριά της στην Αγγλία. Ο Γάλλος φίλος μας δεν άντεχε. Σηκώθηκε ευγενικά και έφυγε. Ήταν ευκαιρία να εξερευνήσει το τρένο. Πρώτα, θα πήγαινε στην καμπίνα του. Μετά θα επισκεπτόταν τα υπόλοιπα βαγόνια. Πέρασε από τους επιβλητικούς διαδρόμους. Στ αλήθεια, το τρένο παρουσίαζε πολλές ανέσεις. Η βιβλιοθήκη ήταν πολύ μεγάλη και είχε άλμπουμ με φωτογραφίες από σαφάρι. Δεν έβλεπε την ώρα να απαθανατίσει τα τοπία. Τρία βαγόνια μετά, μπήκε στο wagon-lit 87, το δωμάτιό του. Ήταν όπως έπρεπε. Με το μπάνιο του, μια πολυθρόνα, παράθυρο και ένα όμορφο κρεβάτι. Τακτοποίησε τη βαλίτσα του και μπήκε στο μπάνιο για ένα μικρό φρεσκάρισμα. Επιθυμούσε σφοδρά να δειπνήσει. Δεν είχε φάει από το πρωί. Θα ξεκινούσε για την τραπεζαρία. 74

75 παραμύθι Ήταν οχτώ και πέντε. Η τραπεζαρία, το πέμπτο βαγόνι, είχε γεμίσει. Κοίταξε το μενού που ήταν πάνω σε ένα τραπέζι. Στο διπλανό καθόταν ένας κύριος. Θα ήταν μεγάλος σε ηλικία. Πλησίασε. Το πρόσωπο ήταν γνωστό. Μα φυσικά! Ήταν ο σερ Μπαρτολόμιου Κόνελι, ο σπουδαίος ερευνητής! - Σερ Μπαρτ; ρώτησε διστακτικά. Ο ηλικιωμένος άνδρας σήκωσε έκπληκτος το κεφάλι του. Αντίκρισε τότε τον Γάλλο. Εκείνος είπε: - Χαίρομαι τόσο που σας γνωρίζω! Ονομάζομαι Ολιβιέ. Ολιβιέ Σιμόν. Θαυμάζω τη δουλειά σας. Ο γερασμένος πια επιστήμονας χάρηκε με τον ενθουσιασμό του νεαρού Ολιβιέ. - Καθίστε, του πρότεινε. Πέρασαν πολλή ώρα συζητώντας. - Είναι το τελευταίο μου ταξίδι. Ήθελα να αντικρύσω για τελευταία φορά την Αφρική μέσα από την πολυτέλεια αυτού του τρένου. Όμως, οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν. - Έχω διαβάσει πολλά για σας, ειδικά μετά την ανακάλυψη των κατακομβών (Βλέπε: οι Κατακόμβες του Μάτσου Πίτσου). Τις επισκέφτηκα πριν δύο χρόνια, αποκρίθηκε ο Σιμόν. - Αλήθεια; Πάνε χρόνια από την ανακάλυψη. Διάβασες την έκδοση του ημερολογίου μου τότε; - Μα, βέβαια. Έτσι συνεχίστηκε η ενδιαφέρουσα συζήτηση. Μετά από δύο ώρες έφυγαν για τις καμπίνες τους. Επιστρέφοντας στο δωμάτιό του, ο Ολιβιέ συγκρούστηκε ελαφρά με έναν άνδρα που διέσχιζε βιαστικά το διάδρομο. - Συγγνώμη, απολογήθηκε με μια περίεργη προφορά εκείνος, χωρίς να κοιτάξει τον Ολιβιέ και απομακρύνθηκε. Νυσταγμένος ο Ολιβιέ πήγε για ύπνο. Κάποια στιγμή εκείνο το βράδυ, το τρένο σταμάτησε. Αυτό δεν το κατάλαβε ο νεαρός Σιμόν, που κοιμόταν βαθιά. Είχε αφήσει το παράθυρο της καμπίνας του ανοιχτό πριν ξαπλώσει, και ο νυχτερινός αέρας έριξε κάτω ένα μικρό πορσελάνινο βάζο που βρισκόταν πάνω στο κομοδίνο του. Ο θόρυβος τον έκανε να σηκωθεί απότομα από το κρεβάτι του. - Τι κρύο κι αυτό, είπε. Έβαλε τη ζακέτα του και πήγε να κλείσει το παράθυρο. Κοιτάζοντας έξω, παρατήρησε πως το τρένο ήταν ακίνητο. Και δε βρίσκονταν σε κάποιο σταθμό. Ήταν σταματημένο σε μια απόμακρη περιοχή. Ο Ολιβιέ δεν είχε τη παραμικρή ιδέα για το πού βρίσκονταν. Βγήκε στο διάδρομο να ρωτήσει. Το τρένο ήταν ήσυχο και έμοιαζε άδειο. Δεν ακουγόταν τίποτα. Αφουγκράστηκε. Άρχισε να ακούει ψιθύρους. Ακούγονταν από μακριά. Κάποιοι άνθρωποι μιλούσαν. Διέσχισε το διάδρομο και άνοιξε την πόρτα του βαγονιού. 75

76 παραμύθι Λίγα μέτρα μακριά, κοντά στην ατμομηχανή, κάποιοι άνθρωποι έβγαζαν μερικά κιβώτια από το τρένο και τα φόρτωναν σε ένα φορτηγό. Πλησίασε και κρύφτηκε πίσω από κάποια δέντρα. Ήταν τρεις άνδρες και μιλούσαν μια περίεργη γλώσσα. Προσπάθησε να την καταλάβει. Ήταν ρωσικά! Τι δουλειά είχαν οι Ρώσοι σε ένα αμερικανικό τρένο; Σίγουρα ήταν παράνομοι όπως και η δραστηριότητά τους στις δύο τα ξημερώματα. Έπρεπε να τους σταματήσει. Αλλά ήταν μόνος του. Αποφάσισε να ανέβει ξανά στο τρένο, όταν, ξαφνικά, ένας από τους άνδρες γύρισε προς τη μεριά που βρισκόταν. Ο Ολιβιέ πρόλαβε και ξανακρύφτηκε. Ο άνδρας γάβγισε κάτι στους άλλους Ρώσους με μια περίεργη προφορά. Μάλλον κάτι είχαν υποψιαστεί. Γέμισαν το φορτηγό, έκαναν νόημα στον οδηγό και του έδωσαν ένα σημείωμα. Μετά, ανέβηκαν στο τρένο. Ήταν η ευκαιρία του. Μπορούσε να επιτεθεί στον οδηγό. Ίσως, όμως, τον καταλάβαιναν. Γρήγορα, πήγε από πίσω του. Θα προσπαθούσε να του πάρει το σημείωμα, που ήταν πια στην τσέπη του. Έκανε μία απόπειρα. Αλλά ο οδηγός τον κατάλαβε. Γύρισε και τον κοίταξε. Ήταν άσχημος και πολύ χοντρός. Έδωσε μια γερή μπουνιά στον Γάλλο, που ζαλισμένος προσπάθησε να ανταποδώσει. Υπήρξε μια μικρή μάχη. Ο οδηγός ήταν πολύ δυνατός. Το τρένο ξεκίνησε. Με αργό ρυθμό ξανάρχισε την πορεία του. Ο Ολιβιέ το πήρε είδηση. Έδωσε μια κλοτσιά στον οδηγό και άρχισε να τρέχει. Έπρεπε να προλάβει. Η ταχύτητα του τρένου αυξανόταν. Κι εκείνος έτρεχε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Σχεδόν έφτανε το τελευταίο βαγόνι. Ένιωθε πως δεν είχε άλλη δύναμη. Συγκέντρωσε τις δυνάμεις του και πήδηξε. Τα κατάφερε. Στάθηκε μια στιγμή. Μετά έβγαλε από την τσέπη του ένα χαρτί. Ήταν το σημείωμα! Είχε μπορέσει να το κλέψει από τον οδηγό καθώς πάλευαν. Αισθάνθηκε περήφανος. Μα τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί τον είχαν προβληματίσει. Χρειαζόταν ξεκούραση, έτσι, γύρισε στην καμπίνα του. Θα συνέχιζε το πρωί. ***** Το επόμενο πρωί, ο Ολιβιέ σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς την τραπεζαρία. Το τρένο ήταν γεμάτο ζωή. Σαν να μην είχε συμβεί τίποτα το προηγούμενο βράδυ. Είχαν περάσει το σταθμό στο Γιοχάνεσμπουργκ πριν από κάποιες ώρες και τώρα ταξίδευαν προς το βορρά. Θα έφταναν στα σύνορα με τη Μοζαμβίκη την επόμενη μέρα. Τα τοπία από τα οποία περνούσε η Περηφάνια της Αφρικής ήταν μαγευτικά. Οι όμορφοι ποταμοί παρείχαν πόσιμο νερό στα κοπάδια των ζώων που ξαπόσταιναν στις όχθες. Μπορούσε κανείς να διακρίνει αντιλόπες, ζέβρες, γατόπαρδους και άλλα είδη της υποσαχάριας Αφρικής. Πουλιά που πετούσαν σε σμήνη κάλυπταν τον ήλιο που δέσποζε σαν παντεπόπτης θεός πάνω στον ουρανό. 76

77 παραμύθι Καθισμένος σε ένα τραπέζι, ο Ολιβιέ έπινε μια κούπα καφέ, αναλογιζόμενος τα χθεσινοβραδινά γεγονότα. Ποιοι ήταν εκείνοι οι παράξενοι άνδρες; Και γιατί είχαν σταματήσει το τρένο; Όσους κυρίους από το προσωπικό κι αν είχε ρωτήσει, πάντα έπαιρνε την ίδια απάντηση: «Εγώ δεν ξέρω για ποιο πράγμα μιλάτε». Όλοι είχαν ένα αγχωμένο ύφος στο πρόσωπό τους. Επειδή ήταν νύχτα, δεν είχε διακρίνει τα πρόσωπα των δύο ανδρών που βρίσκονταν τώρα στο τρένο. Ξαφνικά, θυμήθηκε. Ο ένας ήταν ο ίδιος άνδρας με εκείνον με τον οποίο είχε χτυπήσει το προηγούμενο απόγευμα, γυρνώντας από τη τραπεζαρία. Ένας Ρώσος. Τότε έβγαλε από την τσέπη του το σημείωμα από τον οδηγό. Το είχε ξεχάσει. Τα γράμματα, γραμμένα στα ρωσικά, είχαν σβηστεί. Τα σκίασε με το μολύβι του και μπόρεσε να τα διακρίνει. Με τη βοήθεια ενός λεξικού από τη βιβλιοθήκη του τρένου, μετέφρασε το σύντομο γράμμα. Οι δύο άνδρες έγραφαν στον οδηγό να τους συναντήσει στο σταθμό του Μπουρούντι, στον οποίο θα έφταναν σε τέσσερις ημέρες, για να παραλάβει τα υπόλοιπα κιβώτια. Δεν έπρεπε να το επιτρέψει αυτό. Θα τους σταματούσε πριν φτάσουν στον προορισμό τους. Το περίεργο ήταν πως το τρένο είχε σταματήσει χθες. Αυτό σήμαινε πως είτε δεν ήταν παράνομοι (μάλλον απίθανο), ή είχαν υπό την κατοχή τους το τρένο. Ανατρίχιαζε μόνο με τη σκέψη πως μπορούσαν να είναι αιχμάλωτοι των Ρώσων σε ένα αμερικανικό τρένο. Εξάλλου, οι διαμάχες μεταξύ των δύο χωρών ήταν μεγάλες. Βρίσκονταν στη μέση του ψυχρού πολέμου. Του ιδεολογικού και οικονομικού αγώνα μεταξύ των δυο υπερδυνάμεων, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Ονομαζόταν έτσι γιατί, μέχρι τότε, δεν είχε διεξαχθεί ποτέ ένοπλη σύγκρουση μεταξύ των δύο χωρών. Ο «πόλεμος» γινόταν με τη μορφή αγώνα επικράτησης σε διάφορους τομείς: συμβατικά και πυρηνικά όπλα, δίκτυα συμμαχιών, οικονομία, προπαγάνδα, κατασκοπεία, πολέμους σε περιφερειακά κράτη και ανταγωνισμό για την κατάκτηση του διαστήματος. Αλλά τι δουλειά είχαν όλα αυτά με την Αφρική; Σηκώθηκε από το τραπέζι του, έβαλε το σακάκι του και τράβηξε προς την ατμομηχανή. Ίσως εκεί έβρισκε κάποιον για να μιλήσει σχετικά με το θέμα. Τότε είδε έναν άνδρα να περνάει μέσα από το βαγόνι της τραπεζαρίας και να συνεχίζει. Ήταν ο Ρώσος. Ήταν ο ίδιος άνδρας που είχε δει την προηγούμενη μέρα. Ο ίδιος που είχε δει και τη νύχτα. Ήταν ψιλόλιγνος, με λεπτά και έντονα χαρακτηριστικά. Είχε ένα παχύ μουστάκι που κάλυπτε το στόμα του. Φορούσε ένα παλτό και ένα γκρίζο καπέλο. Πέρασε βιαστικά μέσα από τον κόσμο και προχώρησε στο επόμενο βαγόνι. Ο Ολιβιέ δεν έπρεπε να τον χάσει από τα μάτια του. Τον ακολούθησε. Πέρασαν στο επόμενο βαγόνι. Προς κακή τύχη του νέου, ο Ρώσος έτυχε να γυρίσει κάποια στιγμή το κεφάλι του. Κοιτάχτηκαν. Ο Ρώσος δε μίλησε και συνέχισε, λίγο πιο γρήγορα αυτή τη φορά. Καθώς τον ακο- 77

78 παραμύθι λουθούσε, έπεσαν σε ένα πλήθος τουριστών, που δεν άφησαν τον Ολιβιέ να περάσει γρήγορα. Έτσι, έχασε από τα μάτια του το μυστήριο Ρώσο. Συνέχισε, όμως, να τον ψάχνει. Αλλά δεν τον έβρισκε. Άνοιξε την πόρτα του βαγονιού για να περάσει στο επόμενο. Τότε, άκουσε συνομιλίες. Στα ρωσικά. Ακούγονταν από την οροφή του βαγονιού. Σκαρφάλωσε και τους είδε. Τον είδαν κι αυτοί. Ξαφνικά, ο ένας από τους δύο Ρώσους έβγαλε ένα πιστόλι και άρχισε να πυροβολεί. Ο Ολιβιέ άρπαξε το ρεβόλβερ που είχε κρυμμένο στη τσέπη του και ανταπέδωσε τα πυρά. Πλησίασε τους δύο άνδρες και έδωσε μια μπουνιά στον έναν. Ο άλλος Ρώσος, ο Ίγκορ, τον άρπαξε από πίσω και τον πέταξε από το τρένο. Την τελευταία στιγμή, ο Ολιβιέ αρπάχτηκε από το σίδερο της σκάλας. Κρατήθηκε γερά και ξανανέβηκε στην οροφή, για να αντιμετωπίσει τους δύο άγριους εγκληματίες. Εκείνη τη στιγμή το τρένο περνούσε από μια μεγάλη γέφυρα, που διέσχιζε ένα απύθμενο φαράγγι. Στον ορίζοντα μπορούσε κανείς να διακρίνει μεγάλους και επιβλητικούς καταρράκτες. Και πάνω στη ράχη του διάσημου τρένου, ο νεαρός Ολιβιέ μαχόταν για τις ζωές 250 ανθρώπων καθώς και για όλη την Αμερική. Ο Ιγκορ ακινητοποίησε το Γάλλο και ο Μπόρις ήταν έτοιμος να του δώσει μια γερή μπουνιά στο στομάχι. Τότε, ο Ολιβιέ τον κλότσησε τόσο δυνατά, που ο Ρώσος έχασε την ισορροπία του και χάθηκε στα άδυτα του φαραγγιού. Ο Ίγκορ έριξε κάτω τον Ολιβιέ κι άρχισε να φωνάζει στα ρωσικά προς τον φίλο του, που είχε χαθεί. Ο Ολιβιέ ήταν ακόμη πεσμένος κάτω. Ο Ίγκορ, με δάκρυα στα μάτια, θα τον αποτελείωνε σε μερικά δευτερόλεπτα. Κοίταξαν μπροστά. Πλησίαζαν ένα τούνελ. Θα έμπαιναν μέσα σε λίγο. Έσκυψε αμέσως για να αποφύγει το χτύπημα. Η διάρκεια του περάσματος κράτησε λίγα δευτερόλεπτα. Στο τέλος, ο Ολιβιέ σήκωσε το κεφάλι του. Ήταν καλυμμένος με σκόνη. Κοίταξε προς τον Ρώσο. Μα εκείνος δεν ήταν εκεί. ***** Ο Ρώσος είχε εξαφανισθεί. Μα δεν ήταν νεκρός. Ο Ολιβιέ, πολύ κουρασμένος, γύρισε στο εσωτερικό του τρένου. Ήταν πολύ αναστατωμένος από ό,τι είχε συμβεί. Κατευθύνθηκε στο τελευταίο βαγόνι, το «παρατηρητήριο». Δε γνώριζε τι είχε απογίνει ο άλλος άνδρας με τον οποίο είχε παλέψει, μα έπρεπε να είναι σε επιφυλακή. 78

79 παραμύθι Το παρατηρητήριο ήταν ένα άνετο βαγόνι με πολλές δερμάτινες πολυθρόνες και πίνακες ζωγραφικής στους ξύλινους τοίχους. Μεταξωτές κουρτίνες έκρυβαν τη θέα πίσω από τα αλεξίσφαιρα τζάμια, που ήταν πρωτότυπα για την εποχή εκείνη. Δίπλα στις κόκκινες και πράσινες πολυθρόνες, υπήρχαν μπουκαλάκια με ουίσκι, καθώς και ποτήρια για τους επισκέπτες. Πάνω στο ταβάνι βρισκόταν μια πολύ όμορφη λάμπα, διακοσμημένη με ελεφαντόδοντο και έβενο. Ο Ολιβιέ ήταν μόνος του. Δεν υπήρχε κανείς άλλος. Βγήκε στο μπαλκονάκι του τελευταίου βαγονιού του τρένου. Κοίταξε έξω. Το τρένο έτρεχε με σταθερή πορεία στα βορειοανατολικά και περνούσε τώρα από μια πολύ εύφορη περιοχή. Η ομορφιά της Αφρικής έκανε το Γάλλο να ξεχάσει για λίγο τα προβλήματά του. Γύρισε και ξανακάθισε στην πράσινη πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο. Έκλεισε τα μάτια του και αποκοιμήθηκε. ***** Ο Ίγκορ έκανε ξανά το σταυρό του. Τώρα θα συνέχιζε μόνος του. Ο Μπόρις δεν ήταν μόνο συνεργάτης αλλά και φίλος του. Μαζί, σταλμένοι από την KGB, είχαν αναλάβει τον έλεγχο του τρένου και θα έκαναν λαθραία τη μεταφορά σημαντικών πυρηνικών υλικών για τα συμφέροντα της Σοβιετικής Ένωσης. Μετά, κατόπιν εντολής του στρατηγού τους, θα κατέστρεφαν το τρένο, δημιουργώντας μια, έστω ελάσσονα, ανησυχία στις ΗΠΑ. Όλα θα πήγαιναν 79

80 παραμύθι καλά, αλλά εμφανίστηκε ένα πρόβλημα. Αυτός ο Γάλλος. Έπρεπε να τον εξουδετερώσει μια και καλή. Έβαλε τα γάντια και το καπέλο του. Άνοιξε την πόρτα του 13ου βαγονιού. Έβγαλε ένα εργαλείο και αποσυνέδεσε το τελευταίο βαγόνι από το υπόλοιπο τρένο. Μετά από δέκα λεπτά, ο νεαρός Σιμόν σηκώθηκε από την πολυθρόνα του. Κοίταξε έξω από το παράθυρο. Κατάλαβε πως δεν κινούνταν. Ίσως είχαν φτάσει σε σταθμό. Άνοιξε την πόρτα για να περάσει προς την καμπίνα του. Τότε κατάλαβε πως δεν υπήρχε άλλο βαγόνι. Ήταν μόνος του στη μέση του πουθενά! Δεν μπορούσε να επιτρέψει να συμβεί κάτι τέτοιο. Βγήκε από το μεγάλο βαγόνι. Κοιτώντας γύρω του δεν μπόρεσε να διακρίνει κανένα ίχνος ανθρώπινης ζωής. Βρισκόταν πιο ψηλά από τον τροπικό του Αιγόκερω και είχε αρκετή ζέστη. Θα ξεκινούσε να περπατάει με την ελπίδα πως κάτι θα τον έσωζε. Πήρε το μπουκαλάκι με το ποτό από το τραπεζάκι στο «παρατηρητήριο» και ξεκίνησε. Αν προλάβαινε το τρένο, θα σταματούσε τους κακοποιούς στον κοντινότερο σταθμό. Μία ώρα αργότερα, ο Γάλλος είχε διανύσει περίπου 6 χιλιόμετρα, χωρίς κανένα ίχνος ανθρώπου. Εκείνη τη στιγμή, ακούστηκε ο ήχος ενός αεροπλάνου. Ήταν θαύμα. Ένα διθέσιο, μικρό βρετανικό αεροπλάνο είχε εμφανιστεί από τα νότια. Έκανε νόημα στον πιλότο, που προσγείωσε άμεσα το Τσέσνα. Ο πιλότος δέχτηκε να βοηθήσει τον Ολιβιέ και απογειώθηκαν αμέσως, ακολουθώντας τις ράγες. Σύντομα, ο Σιμόν του εξήγησε την κατάσταση και ο έμπειρος πιλότος έφτασε το τρένο μετά από κάποια ώρα. Τον ευχαρίστησε και πήδηξε πάνω στο τρένο, όταν είχαν πλησιάσει αρκετά. Τα είχε καταφέρει! Η συνωμοσία αυτή έφτανε στο τέλος της. Ευτυχώς, η επιστροφή του είχε περάσει απαρατήρητη. Προφανώς όλο το προσωπικό του τρένου ήταν μέρος της κομπίνας. Στον επόμενο σταθμό, έστειλε κρυφά τηλεγράφημα στην αστυνομία να σταματήσουν τον οδηγό στο Μπουρούντι. Οι τοπικές αρχές συνέλαβαν τον Ίγκορ και τους υπόλοιπους. Ξεδιάλυναν το πρόβλημα και ευχαρίστησαν θερμά τον έξυπνο Γάλλο. Ήταν, λοιπόν, άλλη μια απόπειρα από τη Σοβιετική Ένωση να «ενοχλήσει» την Αμερική και να κλέψει κάποια υλικά, που φυλάσσονταν στο Κέιπ Τάουν. Στις 18 Μαΐου, στις δύο και τριάντα ακριβώς, ο Ολιβιέ Σιμόν κοίταξε για τελευταία φορά τη μαύρη ήπειρο, πριν μπει στο αεροπλάνο της Air France για το Παρίσι. Αναστέναξε. Αρκετά με τις διακοπές! Επιστρέφω στην πατρίδα. Μπήκε στο αεροπλάνο και απογειώθηκαν. Βασίλης Μπενόπουλος, β 1 80

81 Στα άδυτα της Εθνικής τέχνη Πινακοθήκης Με τη συντακτική οµάδα του ελληνικού περιοδικού του Γυµνασίου «Φωτεινές Ηµέρες» επισκεφτήκαµε την Εθνική Πινακοθήκη, ένα πρωινό του Δεκεµβρίου. Η έκθεση «Στα άδυτα της Εθνικής Πινακοθήκης - Άγνωστοι θησαυροί από τις συλλογές της» και από τη Συλλογή του Ιδρύµατος Ευριπίδη Κουτλίδη, ήταν η τελευταία µεγάλη εκδήλωση που διοργάνωσε το Μουσείο µε έργα του, πριν από την έναρξη των εργασιών για την επέκταση των κτιριακών του εγκαταστάσεων. Εκεί µας δόθηκε η ευκαιρία να θαυµάσουµε από κοντά έργα µεγάλων Ελλήνων καλλιτεχνών, µε τα οποία ανανέωσαν την ιστορία της νεώτερης ελληνικής τέχνης. Από τις συλλογές του 19ου αιώνα είδαµε έργα ζωγράφων της σχολής του Μονάχου, όπως είναι ο Λύτρας, ο Γύζης, ο Ιακωβίδης, ο Βολανάκης και άλλοι, στα οποία τονίζονται τα ήθη και τα έθιµα των Ελλήνων, προσωπογραφίες εύπορων αστών αλλά και υπαιθριστικές µελέτες µε ιµπρεσιονιστικά στοιχεία. Χαρακτηριστικά είναι τα έργα του 20ου αιώνα που διακρίνονται από φως και πνευµατικότητα. Ιδιαίτερα είναι τα έργα του µοντερνισµού, έργα µε αλληγορικές συνθέσεις, κυβιστικά και µεταφυσικά στοιχεία µε κύριους εκπροσώπους τούς Παρθένη, Μαλέα, Λύτρα, Τσαρούχη, Εγγονόπουλο, Χατζηκυριάκο-Γκίκα αλλά και του εξπρεσιονισµού που προβάλλουν την εσωτερική εικόνα. Σπουδαιότερος εξπρεσιονιστής υπήρξε ο Μπουζιάνης. Ταυτόχρονα, είδαµε άγνωστα έργα, παλαιά και νεώτερα της δυτικοευρωπαϊκής ζωγραφικής και σπάνιους θησαυρούς από σχέδια χαρακτικά των µεγαλύτερων δασκάλων της δυτικής παράδοσης, όπως 38 έργα του Durer και 15 οξυγραφίες του Rembrandt. Τέλος, δεν πρέπει να παραλείψουµε τα έργα της ελληνικής πλαστικής µε πιο αντιπροσωπευτικά τα γλυπτά του Χρήστου Καπράλου. Δάφνη Μελίτση, β 4 81

82 παιδεία «Είµαι µέσα!» Tο Φεβρουάριο του 2011, oι µαθητές και οι µαθήτριες του Pierce ανταποκρίθηκαν µε ιδιαίτερο ενθουσιασµό στο κάλεσµα που τους απηύθυναν οι υπεύθυνοι των Special Olympics. Εκατό µαθητές φώναξαν «Είµαι µέσα!», δήλωσαν συµµετοχή στο πρόγραµµα Εθελοντισµού, εντάχθηκαν στο σύνολο των εθελοντών που στήριξαν τους Αγώνες και συνέβαλαν µε το κέφι και την εργατικότητά τους στην επιτυχία της διοργάνωσης. Οι µαθητές του Σχολείου µας οµόρφυναν µε την παρουσία τους τις τελετές έναρξης και λήξης των Αγώνων και προσέφεραν ουσιαστική βοήθεια, κυρίως, στα αγωνίσµατα του στίβου και του volley, πάντα µε προθυµία και χαµόγελο. Κέρδισαν τα θετικά σχόλια των αθλητών µε τους οποίους ήρθαν σε επαφή, των µελών των αποστολών που συµµετείχαν στους Αγώνες και των υπεύθυνων της διοργάνωσης. Εργάστηκαν πολλές ώρες και συχνά περισσότερο από τις απαιτούµενες, γιατί πίστεψαν και εκείνοι στο µήνυµα του σεβασµού και της αποδοχής που προβάλλουν οι Αγώνες Special Olympics. Η εµπειρία της εθελοντικής συµµετοχής στα Special Olympics 2011 υπήρξε µοναδική. Οι Αγώνες έκαναν για λίγες µέρες τον κόσµο µας καλύτερο. Έδωσαν σε όλους µαθήµατα ζωής και έπεισαν, πέρα από κάθε αµφιβολία, ότι η έντιµη προσπάθεια έχει µεγαλύτερη αξία από τη νίκη. Το µεγαλύτερο, όµως, κέρδος υπήρξε η χαρά της προσφοράς, η συνειδητοποίηση της µοναδικότητας κάθε µέλους της κοινωνίας και η αποδοχή της διαφορετικότητας των άλλων χωρίς φόβο και προκατάληψη. Η Συντακτική Οµάδα του Περιοδικού του Γυµνασίου 82

83 ταξίδι Το ταξίδι µας στην Κωνσταντινούπολη Και φέτος πραγµατοποιήθηκε από τις 24 έως τις 27 Φεβρουαρίου το ταξίδι του Σχολείου µας στη γενέτειρα της Ορθοδοξίας, την πόλη των ονείρων, την Κωνσταντινούπολη! Τριάντα δύο µαθητές της γ Γυµνασίου και του Λυκείου µαζί µε τη Γενική Διευθύντρια του Pierce κ. Julius, τον Υποδιευθυντή Γυµνασίου κ. Βακερλή και τον Υποδιευθυντή Λυκείου κ. Βασιλείου πραγµατοποιήσαµε αυτό το µοναδικό ταξίδι. Επισκεφθήκαµε πολλά όµορφα µέρη όπως η Αγία Σοφία, το Υδραγωγείο, τα Οθωµανικά Ανάκτορα και πολλά µουσεία µε ενδιαφέροντα εκθέµατα που αφορούσαν την οθωµανική τέχνη και πολιτισµό. Συγκινητικές ήταν οι επισκέψεις µας στα ελληνικά σχολεία της Πόλης, το Ζωγράφειο και το Ζάππειο Ίδρυµα, όπου οι εκπαιδευτικοί και οι διευθυντές µάς µίλησαν για τις συνεχείς προσπάθειές τους να αναβιώσει ο ελληνισµός στην Πόλη. Δε µείναµε, όµως, µόνο σε αυτά. Οι ανατολίτικες γεύσεις µάς ενθουσίασαν και οι στιγµές στο Παζάρι και στα παραδοσιακά καταστήµατα ήταν ιδιαίτερα διασκεδαστικές. Η βραδινή βόλτα στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης, η µαγευτική κρουαζιέρα στα Πριγκηπόνησα, η επίσκεψη στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης και η ονειρεµένη κρουαζιέρα στο Βόσπορο θα µας µείνουν αξέχαστα! Το ταξίδι µας, τέλος, σφραγίστηκε από την επίσκεψή µας στο Οικουµενικό Πατριαρχείο και τη συνάντησή µας µε τον Πατριάρχη Βαρθολοµαίο. Ήταν µια σηµαντική και συγκινητική στιγµή για όλους µας. Αφήνοντας την Κωνσταντινούπολη, είχαµε ζήσει µαγικές στιγµές που όλοι επιθυµούµε να ξαναζήσουµε στο µέλλον! Αναστασία Φαρµάκη, γ 3 83

84 παιδεία Μαθητικές δραστηριότητες Γυµνασίου Κάθε χρόνο το Σχολείο μας πραγματοποιεί πλήθος μαθητικών δραστηριοτήτων, στοχεύοντας στην καλλιέργεια της αυτογνωσίας και τον ερεθισμό της φαντασίας των μαθητών μας. Τα παιδιά μας με υπευθυνότητα, πνεύμα συνεργασίας και εθελοντισμού διδάσκονται την αυτενέργεια και την ευαισθητοποίηση σε κοινωνικά θέματα. Οι δραστηριότητες σχετίζονται τόσο με τις τέχνες, τον πολιτισμό και το περιβάλλον όσο και με την εμβάθυνση και εμπέδωση των γνώσεων και ικανοτήτων κάθε τάξης. Έτσι, ο μαθητής ενεργοποιείται, μαθαίνει να μαθαίνει και να διαχειρίζεται τη γνώση. Στο πλαίσιο αυτό για το διάστημα Σεπτεμβρίου Νοεμβρίου 2011 υλοποιήθηκαν τα παρακάτω: ΕΤΗΣΙΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ: «Πρόσωπα, γεγονότα και ιδέες που µας εµπνέουν» Κάθε χρόνο στο Σχολείο μας πραγματοποιείται ένα μεγάλο αφιέρωμα σε θέματα τέχνης, πολιτισμού, περιβάλλοντος ή επιστήμης. Στόχος και επιδίωξη όλων η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εμπλοκή μαθητών στις δραστηριότητες και τις εκδηλώσεις που διεξάγονται και οι οποίες οργανώνονται τελικά από τα ίδια τα παιδιά. 84

85 παιδεία Η ετήσια δημιουργική εργασία των μαθητών μας παρουσιάζεται στο τέλος της ακαδημαϊκής χρονιάς στo «Openhouse» και στο «Διήμερο Αφιέρωμα στον Πολιτισμό». Το αφιέρωμα του ακαδημαϊκού έτους έχει τίτλο: «Πρόσωπα, γεγονότα και ιδέες που μας εμπνέουν». Σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη εποχή, όπου ιδέες και αξίες δοκιμάζονται, είναι πολύ σημαντικό οι νέοι άνθρωποι να διατηρήσουν με κάθε τρόπο τις ελπίδες και τα όνειρά τους. Ατενίζουμε, λοιπόν, το μέλλον αντλώντας έμπνευση από φωτεινά παραδείγματα που εμψυχώνουν τις προσπάθειές μας για ένα καλύτερο αύριο. Στο πλαίσιο αυτό, οι μαθητές της α Γυμνασίου αναζητούν πρόσωπα, οι μαθητές της α γεγονότα και οι μαθητές της γ ιδέες που τους εμπνέουν. EVEREST EXPERIENCE Στο πλαίσιο του ετήσιου Αφιερώματος, την Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011, οι μαθητές του Γυμνασίου παρακολούθησαν ομιλία του κ. Παναγιώτη Κοτρωνάρου, αρχηγού της πρώτης ελληνικής αποστολής, που, την άνοιξη του 2004, κατέκτησε την ψηλότερη κορυφή του κόσμου, το Everest, με τίτλο «Everest Experience». ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ EΡΓΟΥ (Α.Ε.Ε.) ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΥΤΟΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΣΤΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΜΟΝΑΔΑ Το Γυμνάσιο του PIERCE, για δεύτερη χρονιά, συμμετέχει στο πιλοτικό πρόγραμμα του Υ.Π.Δ.Β.Μ.Θ. «Αξιολόγηση του Εκπαιδευτικού Έργου (Α.Ε.Ε.) Διαδικασία Αυτοαξιολόγησης στη Σχολική Μονάδα». Στο πλαίσιο του παραπάνω προγράμματος, κατά τη διάρκεια του προηγούμενου έτους, οι καθηγητές του Γυμνασίου σε συνεργασία με μαθητές και εκπροσώπους των Γονέων, διερεύνησαν τους δείκτες αξιολόγησης της σχολικής μονάδας και σχεδίασαν τις παρακάτω δράσεις, οι οποίες υλοποιούνται την τρέχουσα σχολική περίοδο: Ενδοσχολικός εκφοβισμός Πρόληψη διαδικτυακής παρενόχλησης Βιωματικό σεμινάριο διαχείρισης τάξης Οι μαθητές αναδεικνύουν, καταγράφουν και υιοθετούν καλές πρακτικές στο σχολείο Αυτογνωσία και προσωπική ανάπτυξη Πρόγραμμα Βιωματικής Εκπαίδευσης για τους Μαθητές της α Τάξης Γυμνασίου Σεμινάριο για τη συναισθηματική νοημοσύνη Στο πλαίσιο των δράσεων για την Α.Ε.Ε., την Πέμπτη 8 και την Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011, πραγματοποιήθηκε στο Θέατρο του Σχολείου Βιωματικό 85

86 παιδεία Σεμινάριο για τους εκπαιδευτικούς του Γυμνάσιου, με τίτλο: «Συναισθηματική νοημοσύνη: Το Κλειδί για την Επιτυχία Καθηγητών και Μαθητών στο Σχολείο». Βασικός εισηγητής του Σεμιναρίου ήταν ο κ. Χάρης Καραουλάνης, ΜA, ECP, MBPsS. Σεμινάριο: «Η Σχέση των Εφήβων με το Διαδίκτυο: Χρήση, Κίνδυνοι και Στάση Γονέων» Την Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011, η Διεύθυνση του Γυμνασίου οργάνωσε σεμινάριο για τους Γονείς και Κηδεμόνες των μαθητών μας, με θέμα: «Η Σχέση των Εφήβων με το Διαδίκτυο: Χρήση, Κίνδυνοι και Στάση Γονέων» Η εισηγήτρια, Δρ. Μαρί Τζανικιάν, Ph.D., Διδάκτωρ Σχολικής & Συμβουλευτικής Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Northeastern, Massachusetts, USA, παρουσίασε στους γονείς τις δυνατότητες του διαδικτύου αλλά και τους κινδύνους που ελλοχεύουν για τους νέους. Στη συζήτηση που ακολούθησε η εισηγήτρια και καθηγητές πληροφορικής του Σχολείου μας απάντησαν σε ερωτήσεις των Γονέων. Την επιμέλεια της εκδήλωσης είχε η Σχολική Ψυχολόγος του PIERCE, Δρ. Ν. Γληνού. ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ Αυτό το σχολικό έτος οι μαθητές του Γυμνασίου ετοίμασαν ερευνητικές εργασίες, τις οποίες θα παρουσιάσουν στους συμμαθητές τους στο τέλος της χρονιάς. Με τις εργασίες αυτές καλλιεργούνται στους μαθητές νοοτροπίες, ρόλοι και πρακτικές στηριγμένες στην ερευνητική, διεπιστημονική και διαθεματική προσέγγιση της γνώσης με ομαδοσυνεργατική οργάνωση. Τα θέματα που έχουν δοθεί σε κάθε τάξη είναι: α Γυμνασίου: ΜΕΤΡΑ & ΣΤΑΘΜΑ Οι καθηγητές των Μαθηματικών επέλεξαν το θέμα με κριτήριο ότι συνδέεται με άλλα γνωστικά αντικείμενα της τάξης αυτής (Ιστορία, Πληροφορική, Βιολογία, Γεωγραφία), ότι η έννοια της μέτρησης είναι συνυφασμένη με τη ζωή του ανθρώπου και ότι το θέμα αγγίζει την καθημερινή ζωή των μαθητών. Οι μαθητές χωρισμένοι σε ομάδες θα ετοιμάσουν εργασίες για θέματα όπως: Μέτρα και Σταθμά στο παρελθόν Μέτρα και Σταθμά στο παρόν Μονάδες μήκους και επιφάνειας Μονάδες χρόνου Μονάδες όγκου και βάρους β Γυμνασίου: ΤΟ ΝΕΡΟ Οι μαθητές της τάξης αυτής με τη βοήθεια των καθηγητών των Φυσικών Επιστημών μελετούν το νερό και ετοιμάζουν εργασίες με θέματα: Η Χημεία του νερού - Εφαρμογές 86

87 παιδεία Επεξεργασία του νερού Μεσόγειος και λαοί Ρύπανση-Μόλυνση υδάτων Νερό και ενέργεια Ο κύκλος του νερού Νερό και Τέχνη Νερό και οργανισμοί Νερό και αθλητισμός γ Γυμνασίου: ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ Οι καθηγητές της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής καθοδηγούν τους μαθητές της γ Γυμνασίου στην έρευνα και τις εργασίες με θέματα: Τα δικαιώματα της γυναίκας Τα δικαιώματα των παιδιών Καταγραφή και παρουσίαση των Ατομικών Δικαιωμάτων Ιστορική εξέλιξη του αγώνα για την κατοχύρωση των Ατομικών Δικαιωμάτων Διεθνείς Οργανισμοί προστασίας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου Ανθρώπινα Δικαιώματα και Τέχνη Παρατήρηση στο σήμερα: Φαινόμενα καταπάτησης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ Οι μαθητές του Γυμνασίου παρακολούθησαν το πρόγραμμα «Γνωριμία με τη Λειτουργία και τη Χρήση της Βιβλιοθήκης», με σκοπό να μάθουν να χρησιμοποιούν τις συλλογές της Βιβλιοθήκης, αναζητώντας πληροφορίες σε έντυπες και ηλεκτρονικές πηγές. Οι δεξιότητες αναζήτησης που αποκτήθηκαν, σε συνδυασμό με τη δυνατότητα δανεισμού που έχουν τα παιδιά, βοηθούν στην καλύτερη προετοιμασία τους για τις ερευνητικές εργασίες. ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ Τη Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011, όλα τα τμήματα της α Γυμνασίου πραγματοποίησαν εκπαιδευτική επίσκεψη στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο. Οι μαθητές είχαν μια επιμορφωτική αλλά και ψυχαγωγική εμπειρία. Ήταν μια όμορφη μέρα, όπου οι καθηγητές Σύμβουλοι των τμημάτων της α Γυμνασίου βρέθηκαν με τους μαθητές τους έξω από τα στενά όρια της σχολικής τάξης, ενώ, ταυτόχρονα, δόθηκε η ευκαιρία στους νέους μαθητές του PIERCE να γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους. Από 11 έως 21 Οκτωβρίου Οι μαθητές της α Γυμνασίου με θεματικό άξονα την ενότητα «Περιβάλλον» επισκέφθηκαν: 87

88 παιδεία το Πάρκο Αντώνης Τρίτσης, όπου παρακολούθησαν τα προγράμματα της Ορνιθολογικής Εταιρείας «Μια Λίμνη στην Πόλη» και «Τα πουλιά στην Πόλη». το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, όπου παρακολούθησαν το πρόγραμμα «Ήλιος, άνεμος, νερό, ενέργεια στο μέλλον» το Ελληνικό Κέντρο Θαλάσσιων Ερευνών και την Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία. Οι μαθητές της β Γυμνασίου στο πλαίσιο του θεματικού άξονα «Επιστήμη» επισκέφθηκαν: το Αστεροσκοπείο Πεντέλης το Μουσείο Ορυκτολογίας-Πετρολογίας του Τμήματος Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών το Μουσείο Τηλεπικοινωνιών του ΟΤΕ και το Τεχνολογικό Πάρκο Λαυρίου. Οι μαθητές της γ Γυμνασίου με θεματικό άξονα την ενότητα «Τέχνη» επισκέφθηκαν: το Μουσείο Βορρέ την έκθεση «Ο Κόσμος του Οδυσσέα Ελύτη: Ποίηση και Ζωγραφική» στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών & Μουσικής B. & M. Θεοχαράκη το Μουσείο Ηρακλειδών και το εργαστήριο του ζωγράφου Γιάννη Παπά. 88

89 παιδεία EUROPEAN LANGUAGE DAY CONTEST Με αφορμή την Ευρωπαϊκή Ημέρα Γλωσσών, τη Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου, το τμήμα Αγγλικών διοργάνωσε διαγωνισμό για όλους τους μαθητές του PIERCE. Οι διαγωνιζόμενοι έπρεπε να αντιστοιχίσουν τις 23 επίσημες γλώσσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης με 23 κείμενα γραμμένα στις γλώσσες αυτές. Τα κείμενα αναρτήθηκαν την ώρα του γεύματος, ούτως ώστε οι μαθητές να μην έχουν χρόνο να προετοιμάσουν τις απαντήσεις εκ των προτέρων. Πάνω από 30 μαθητές αφιέρωσαν λίγο χρόνο από το διάλειμμά τους και δοκίμασαν τις γνώσεις τους. Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά! GREECE RACE FOR THE CURE Την Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011, σαράντα μαθητές και μαθήτριες, γονείς και εκπαιδευτικοί του PIERCE συμμετείχαν στο Greece Race for the Cure που διοργάνωσε στο Ζάππειο για 3η χρονιά ο Πανελλήνιος Σύλλογος Γυναικών με Καρκίνο του Μαστού «Άλμα Ζωής» σε συνεργασία με το Susan G. Komen Foundation for the Cure. Ήταν μια Κυριακή διαφορετική από τις άλλες, καθώς το κέντρο της Αθήνας είχε αδειάσει από αυτοκίνητα κι έτσι διανύσαμε τα 2 χλμ της διαδρομής χωρίς κανένα άγχος! Δύο από τους μαθητές μας, ο Ιάσωνας Αρζινός (γ 3) και ο Άρης Κατσάρας-Αντωνακέας (γ 3) αποφάσισαν να τρέξουν τα 4 χλμ και κατάφεραν να τερματίσουν σε ένα τέταρτο! Ο περίπατος διοργανώθηκε από το SUNNY DAYS Γυμνασίου. WORLD TEACHERS DAY Με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας των Εκπαιδευτικών που έχει καθιερωθεί από την Unesco (5 Οκτωβρίου), οι καθηγητές Αγγλικών ζήτησαν από τους μαθητές όλων των τάξεων να γράψουν τις σκέψεις τους για το σύγχρονο εκπαιδευτικό. Πιο συγκεκριμένα, οι μαθητές κλήθηκαν να απαντήσουν στην ερώτηση: «Πώς μπορεί ένας δάσκαλος να κάνει μια θετική διαφορά στη ζωή σας;» Η ανταπόκριση των μαθητών ήταν εντυπωσιακή και οι σκέψεις τους, που αναρτήθηκαν στην τραπεζαρία του Σχολείου, μας εμπνέουν να συνεχίσουμε το έργο μας. ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΙΔΡΥΤΩΝ Σε μια συγκινητική τελετή μνήμης, την Τετάρτη 12 Οκτωβρίου, τιμήθηκαν οι ιδρυτές του Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος. Η φετινή τελετή συνέπεσε με ένα πολύ σημαντικό γεγονός: την παρουσίαση του βιβλίου με θέμα την ιστορία του Αμερικανικού Κολλεγίου από το 89

90 παιδεία 1875 έως σήμερα, με τίτλο: «Not to Be Served, But to Serve». Οι μαθητές μας έτσι είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ομιλία του συγγραφέα του βιβλίου Giles Milton. Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν επίσης και μίλησαν για τους ιδρυτές η Senior Minister, Old South Church in Boston, Rev. Dr. Nancy S. Taylor και η Executive Director of the Congregational Library in Boston, Dr. Peggy Bendroth. ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ - ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΜΑΘΗΤΩΝ Στις 26η Οκτωβρίου 2011, πραγματοποιήθηκε η Γιορτή της Σημαίας και απονεμήθηκαν από το Διευθυντή του Γυμνασίου στους μαθητές που αρίστευσαν την προηγούμενη σχολική χρονιά τα Αριστεία Προόδου και τα Βραβεία. Η Principal του Σχολείου βράβευσε τους μαθητές που αρίστευσαν στο μάθημα της Αγγλικής γλώσσας και τους απένειμε τιμητικά διπλώματα. Στην ίδια γιορτή βραβεύθηκαν τέσσερις από τους μαθητές που ήταν την προηγούμενη σχολική χρονιά μέλη της συντακτικής ομάδας του μαθητικού περιοδικού Γυμνασίου «ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΗΜΕΡΕΣ SUNNY DAYS». ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: «ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΕΓΩ». Από τις αρχές Νοεμβρίου 2011, άρχισε να υλοποιείται στα τμήματα γ 3 και γ 4 Γυμνασίου το πρόγραμμα «ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΕΓΩ». Το πρόγραμμα έχει την έγκριση του Υπουργείου Παιδείας και υλοποιείται σε συνεργασία με τον Οργανισμό JUNIOR ACHIEVEMENT GREECE, στο πλαίσιο του μαθήματος της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής. Στο πλαίσιο του προγράμματος ένα έμπειρο τραπεζικό στέλεχος εκ μέρους του Οργανισμού, ο κ. Χάρης Καρακιτσάκης, σε συνεργασία με το διδάσκοντα εκπαιδευτικό, καθηγητή-οικονομολόγο κ. Γεώργιο Χ. Τζήρο, εκ μέρους του PIERCE, εκπόνησαν πρόγραμμα διαλέξεων, οι οποίες αποσκοπούν στο να εισάγουν τους μαθητές με τρόπο απλό και κατανοητό σε βασικές οικονομικές έννοιες. ΕΡΩΣ ΚΑΙ ΨΥΧΗ Το Σάββατο 12 Νοεμβρίου, ομάδα μαθητών από το περιοδικό SUNNY DAYS Γυμνασίου και την ομάδα e-twinning, συνοδευόμενοι από τις υπεύθυνες καθηγήτριες, πέρασαν μια υπέροχη βραδιά ακούγοντας τον περίφημο μύθο: «Έρως και Ψυχή». Το πολύ διαδεδομένο σε όλο τον αρχαίο ελληνικό κόσμο παραμύθι αφηγήθηκαν στο Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης η αφηγήτρια παραμυθιών Αγνή Στρουμπούλη και η mezzo soprano Έλλη Αρβανίτη. ΟΜΙΛΙΑ: «ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΥΔΑΤΙΚΩΝ ΠΟΡΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΒΙΩΣΙΜΟ ΜΕΛΛΟΝ» Στο πλαίσιο των ερευνητικών εργασιών της β Γυμνασίου με θέμα «Το 90

91 παιδεία Νερό», την Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011, πραγματοποιήθηκε ομιλία του Καθηγητού του Τμήματος Μηχανικών Περιβάλλοντος του Πολυτεχνείου Κρήτης και Διευθυντού του εργαστηρίου Υδρογεωχημικής Μηχανικής και Αποκατάστασης Εδαφών, κ. Ν. Νικολαΐδη, με θέμα: «Διαχείριση Υδατικών Πόρων στην Ελλάδα Προτάσεις για ένα Βιώσιμο Μέλλον». ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ Την Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, η πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου των Special Olympics Ελλάς, κ. Γιάννα Δεσποτοπούλου, και η Εθνική Διευθύντρια του οργανισμού, κ. Άρτεμις Βασιλικοπούλου, παρουσίασαν τη φιλοσοφία και την αποστολή του οργανισμού και έκαναν τον απολογισμό των Παγκόσμιων Αγώνων Special Olympics 2011, που πραγματοποιήθηκαν από 25 Ιουνίου έως 4 Ιουλίου 2011 στην Αθήνα. Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στους 70 μαθητές του Σχολείου μας, οι οποίοι, υλοποιώντας το σύνθημα του Σχολείου μας «non ministrari sed ministrare» συμμετείχαν ως εθελοντές στα αθλήματα και τις τελετές Έναρξης και Λήξης. Στο πλαίσιο της ίδιας εκδήλωσης διεξήχθη αγώνας Basket μεταξύ αθλητών των Special Olympics και μαθητών του Σχολείου μας. ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ β ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ Στο πλαίσιο του προγράμματος «Λογοτεχνικό Εργαστήρι», της γνωριμίας, δηλαδή, των μαθητών του Γυμνασίου του PIERCE με Έλληνες λογοτέχνες, πραγματοποιήθηκαν την Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου και την Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011 συναντήσεις των μαθητών της β Γυμνασίου με το συγγραφέα και πρώην καθηγητή του Σχολείου μας, κ. Επαμεινώνδα Μπαλούμη. Οι μαθητές είχαν την ευκαιρία να συζητήσουν με το λογοτέχνη για το έργο του «Τοξότες», αποσπάσματα του οποίου είχαν μελετήσει με τη βοήθεια των καθηγητών της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Για το διάστημα Ιανουαρίου-Μαΐου 2012 υλοποιήθηκαν τα εξής: ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ Σε συνέχεια των εκδηλώσεων της 30ης Νοεμβρίου για την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες και στο πλαίσιο της διαρκούς συνεργασίας του PIERCE με τον οργανισμό Special Olympics Ελλάς, τη Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου οι μαθητές των τμημάτων β 1 και β 2 μαζί με αθλητές των Special Olympics δοκίμασαν τις ικανότητές τους σε τρία αθλήματα των Special Olympics: badminton, bocce, προσομοίωση κωπηλασίας. 91

92 παιδεία ΕΠΕΤΕΙΑΚΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ: ΓΚΑΤΣΟΣ, ΕΛΥΤΗΣ, ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ Το 2011, συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη γέννηση δύο μεγάλων Ελλήνων λογοτεχνών, του Οδυσσέα Ελύτη και του Νίκου Γκάτσου, καθώς και 100 χρόνια από το θάνατο του πεζογράφου μας Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Σε συνέχεια των επετειακών αφιερωμάτων που υλοποιήθηκαν το προηγούμενο σχολικό έτος, το Φιλολογικό τμήμα με την αρωγή των Τμημάτων Μουσικής και Καλλιτεχνικών οργάνωσαν εκδηλώσεις, που πραγματοποιήθηκαν από μαθητές του Σχολείου μας στο θέατρο. Συγκεκριμένα έγιναν οι παρακάτω εκδηλώσεις: Τρίτη 13 Δεκεμβρίου: αφιέρωμα στο νομπελίστα ποιητή Ο. Ελύτη. Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου: αφιέρωμα στον ποιητή και στιχουργό Ν. Γκάτσο. Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου: πραγματοποιήθηκε χριστουγεννιάτικη εορταστική εκδήλωση εμπνευσμένη από το έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ: ΑΝΝΑ ΚΑΡΕΝΙΝΑ Την Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011, οι μαθητές του Γυμνασίου παρακολούθησαν στο θέατρο του PIERCE το έργο του Λ. Τολστόι «ΑΝΝΑ ΚΑΡΕΝΙΝΑ». Το έργο, που θεωρείται ένα από τα κορυφαία έργα του συγγραφέα αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας, παρουσίασαν οι φοιτητές & οι φοιτήτριες της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης της Μιμής Ντενίση: «ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ». ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ Από 12 έως 27 Ιανουαρίου 2012, πραγματοποιήθηκαν οι εκπαιδευτικές επισκέψεις όλων των τάξεων του Γυμνασίου. Οι μαθητές της α Γυμνασίου, με θεματικό άξονα την ενότητα «Επιστήμη», επισκέφθηκαν: 92

93 παιδεία το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο και τo Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Γουλανδρή Οι μαθητές της β Γυμνασίου, στο πλαίσιο του θεματικού άξονα «Ιστορία», παρακολούθησαν εκπαιδευτικά προγράμματα: στο Βυζαντινό Μουσείο, το Ισλαμικό Μουσείο και στο Μουσείο Μπενάκη Οι μαθητές της γ Γυμνασίου, με θεματικό άξονα την ενότητα «Ιστορία», παρακολούθησαν τα προγράμματα: «Ιστορικά Κειμήλια» στο Μουσείο Μπενάκη, «Σημαίες» στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, «Ιστορία του νομίσματος» στο Ιστορικό Αρχείο της Εθνικής Τράπεζας και «Φιλελληνισμός και η Αθήνα Πρωτεύουσα του Ελληνικού Κράτους» στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών. ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ Την Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012, έγινε στο Θέατρο του PIERCE ο καθιερωμένος εορτασμός της μνήμης των Προστατών των Γραμμάτων και της Παιδείας, Τριών Ιεραρχών. Το θέμα του φετινού εορτασμού ήταν: «Κοινωνικά Μηνύματα στη Διδασκαλία των Τριών Ιεραρχών» ΚΟΠΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΗΣ ΠΙΤΑΣ ΤΟΥ INTERNATIONAL PROPELLER CLUB Η ομάδα παραδοσιακών χορών του PIERCE συμμετείχε στην εκδήλωση κοπής της πρωτοχρονιάτικης πίτας του «INTERNATIONAL PROPELLER CLUB», που πραγματοποιήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2012 στο ξενοδοχείο Grande Bretagne. ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ Γ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ: ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΑΜΝΗΣΤΙΑ Την Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012, ομάδα μαθητών της γ Γυμνασίου επισκέφθηκαν τα γραφεία του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας και πήραν συνέντευξη από την υπεύθυνη των εκπαιδευτικών προγραμμάτων, κυρία Ράνια Ελ Αμπάσυ. Οι μαθητές ενημερώθηκαν σχετικά με το έργο του οργανισμού, πήραν πληροφοριακό υλικό και επέδωσαν τις επιστολές τους, με τις οποίες έλαβαν μέρος στον Παγκόσμιο Μαραθώνιο Γραμμάτων που διοργανώνεται κάθε χρόνο από τη Διεθνή Αμνηστία. Η επίσκεψη αποτελεί μία από τις δράσεις που πραγματοποιούνται στο πλαίσιο της ερευνητικής δραστηριότητας των μαθητών της γ Γυμνασίου με θέμα τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. 93

94 παιδεία H ΜΕΘΟΔΟΣ TAPEART ΣΤΟ PIERCE Ο κύριος M. Townsend (Master of Arts, Rhode Island School of Design, USA), ιδρυτής της καλλιτεχνικής τάσης TapeΑrt, σε συνεργασία με τους καθηγητές των καλλιτεχνικών και τη σχολική ψυχολόγο, Δρ. Ν. Γληνού, από 13 έως 22 Φεβρουαρίου, δημιούργησαν μαζί με τους μαθητές και παρουσίασαν προσωρινές τοιχογραφίες σε χώρους του Σχολείου μας χρησιμοποιώντας απλή χαρτοταινία. Η ανταπόκριση των μαθητών σε αυτό το πρωτοποριακό διαθεματικό δρώμενο που ενισχύει την ψυχική υγεία των μαθητών και δίνει την ευκαιρία για καλλιτεχνική έκφραση, ομαδική συνεργασία, ευαισθητοποίηση και ενεργή κοινωνική προσφορά, υπήρξε ενθουσιώδης. Την Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου, τελευταία ημέρα της παρουσίας του κ. Townsend στο PIERCE, οι μαθητές της β και γ Γυμνασίου παρακολουθήσαν στο Θέατρο ομιλία του καλλιτέχνη για τη φιλοσοφία και την κοινωνική προσφορά του TapeΑrt. ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΜΑΘΗΤΩΝ ΣΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΠΑΜΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ Την Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012, οι μαθητές του β 6 Γυμνασίου επισκέφθηκαν το Ίδρυμα Παμμακάριστος, ένα ίδρυμα για άτομα με ειδικές ανάγκες. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης, οι μαθητές μας, με την καθοδήγηση του M. Townsend, συνεργάστηκαν με μαθητές του Ιδρύματος και δημιούργησαν μαζί μια προσωρινή τοιχογραφία στο πλαίσιο του προγράμματος TapeΑrt. Οι παιδαγωγικοί στόχοι του εγχειρήματος ήταν η καλλιέργεια πνεύματος συνεργασίας, εθελοντισμού και ευαισθητοποίησης των μαθητών μέσα από την καλλιτεχνική δημιουργία. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ Την Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου, πραγματοποιήθηκε στο θέατρο του Σχολείου παρουσίαση για τους μαθητές της α και β Γυμνασίου με θέμα: «ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ». Την παρουσίαση επιμελήθηκαν και παρουσίασαν στους μαθητές εκ μέρους του τμήματος Μαθηματικών οι κ.κ. Γ. Μιχαλοπούλου και Ε. Βροντάκης. ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ «ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΕΓΩ» Ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία το Πρόγραμμα «Οικονομία και Εγώ» στο πλαίσιο του μαθήματος Κοινωνική και Πολιτική Αγωγή, με υπεύθυνο καθηγητή τον οικονομολόγο κ. Γ. Τζήρο και με τη συνεργασία του κ. Χ. Καρακιτσάκη. Οι μαθητές χωρίστηκαν σε ομάδες και η κάθε ομάδα ανέλαβε να διαχειριστεί ένα συγκεκριμένο χρηματικό εισόδημα. Οι μαθητές κατένειμαν το εισόδημα σε αποταμίευση και κατανάλωση (ένα μέρος με τη χρήση πιστωτικών 94

95 παιδεία καρτών) και ένα τμήμα της αποταμίευσης το διοχέτευσαν σε επενδύσεις, μετοχές, ομόλογα (ελληνικά και ξένα), χρυσό και συνάλλαγμα. Παρακολουθώντας ανά εβδομάδα τις πραγματικές εξελίξεις στην ελληνική και διεθνή οικονομία και, στηριζόμενοι στη σύγχρονη τεχνολογική υποδομή που προσφέρουν οι αίθουσες διδασκαλίας του PIERCE, οι μαθητές αξιολόγησαν και συνειδητοποίησαν τη σημασία που έχουν οι ορθολογικές καταναλωτικές, αποταμιευτικές και επενδυτικές επιλογές. Σε κάθε τμήμα, νικήτρια ανακηρύχθηκε εκείνη η ομάδα που μπόρεσε με τις επιλογές της να αυξήσει το συνολικό της εισόδημα. ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ: «ΤΑ ΔΕΛΦΙΝΑΚΙΑ ΤΟΥ ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΥ» Την Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου, οι μαθητές της α Γυμνασίου παρακολούθησαν την ηθογραφική, δραματική και ρομαντική ελληνική ταινία «Τα δελφινάκια του Αμβρακικού» του Ντίνου Δημόπουλου, που είναι βασισμένη στο ομώνυμο παιδικό μυθιστόρημα. ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ Στις 21 Φεβρουαρίου, οι μαθητές των τμημάτων β 1, β 3 και β 4 στο πλαίσιο του μαθήματος της μουσικής και αισθητικής αγωγής παρακολούθησαν το πρόγραμμα «Ανιχνεύοντας τον 20ο αιώνα: Ένα ηχητικό καλειδοσκόπιο με την καμεράτα» στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Στις 29 Φεβρουαρίου, μαθητές και μαθήτριες των τάξεων β 2, β 3 και β5 στο πλαίσιο του μαθήματος των Νέων Ελληνικών παρακολούθησαν την θεατρική παράσταση Dance me to the end of Greece. Ξένοι Περιηγητές στην Ελλάδα στο Μουσείο Μπενάκη. Στις 2 Μαρτίου - η α γυμνασίου επισκέφθηκε το Νέο Μουσείο Ακρόπολης και την Αρχαία Αγορά για την ενότητα «Ιστορία». - η β γυμνασίου επισκέφθηκε την Λίμνη Μαραθώνα και το Μουσείο στο πλαίσιο της ερευνητικής εργασίας για το νερό. - η γ Γυμνασίου επισκέφθηκε την Πάρνηθα στο πλαίσιο της Φυσικής Αγωγής. Στις 12 Μαρτίου - Οι μαθητές της β Γυμνασίου επισκέφθηκαν τις εταιρείες Tasty Foods και Elbisco, για την ενότητα «Παραγωγή». - η γ Γυμνασίου επισκέφθηκε τη διαδραστική έκθεση και το πλανητάριο στο Ίδρυμα Ευγενίδου, για την ενότητα «Επιστήμη». Στις 13 Μαρτίου, το τμήμα α 1 πραγματοποίησε επίσκεψη στο «Χαμόγελο του Παιδιού» στα Μελίσσια, στο πλαίσιο φιλανθρωπικής δράσης. Στις 30 Μαρτίου, οι μαθητές της α και β γυμνασίου πραγματοποίησαν μονοήμερη εκδρομή. Η α Γυμνασίου πήγε στο Sportcamp στο Λουτράκι 95

96 παιδεία και η β γυμνασίου στο Adventure Park. Η γ Γυμνασίου πραγματοποίησε διήμερη εκδρομή στις 29 και 30 Μαρτίου Στις 6 Απριλίου, πραγματοποιήθηκε επίσκεψη στην ΠΡΟΝΟΗ-Κέντρο Πρόληψης Χρήσης Εξαρτησιογόνων Ουσιών στην Κηφισιά. Οι μαθητές και μαθήτριες ενημερώθηκαν για το έργο του κέντρου και παρακολούθησαν τα προγράμματα - «Είμαι και εγώ στην πρόληψη» και «Ασφάλεια στο Διαδίκτυο». ΟPEN HOUSE Στις 28 Απριλίου, πραγματοποιήθηκε η κορυφαία εκδήλωση των Μαθητικών Κοινοτήτων, το Open House. Η εκδήλωση αυτή αποτελεί μία από τις ετήσιες δραστηριότητες των μαθητών του PIERCE και βασίζεται στην πολυμέρεια και τη συλλογική ευθύνη των Μαθητικών Κοινοτήτων, μέσα από την κινητοποίηση των δημιουργικών τους δυνάμεων. Στο Open House παρουσιάστηκαν δείγματα της δουλειάς των μαθητών μας (εκθέσεις, παρουσιάσεις, θεατρικά και μουσικά δρώμενα, αθλητικοί αγώνες και παιχνίδια γνώσεων). Τα έσοδα του Open House, όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, διατέθηκαν για φιλανθρωπικούς και ευρύτερα κοινωνικούς σκοπούς. ΗΜΕΡΑ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ Τρίτη 15 Μαΐου Την Τρίτη 15 Μαΐου 2012, «Ημέρα Τέχνης και Πολιτισμού», οι μαθητές κάθε τμήματος, μέσα από ένα ειδικά διαμορφωμένο πρόγραμμα, με κυλιόμενες εκδηλώσεις και ποικιλία δραστηριοτήτων έγιναν για λίγο μουσικοί, χορευτές, ηθοποιοί, γλύπτες και ζωγράφοι. Η ημέρα έκλεισε με τη θεατρική παράσταση «Η βεντάλια της λαίδης Γουίντερμηρ» του Όσκαρ Γουάιλντ, που παρουσιάστηκε από τον Ελληνικό Θεατρικό Όμιλο του Σχολείου. 96

97 παιδεία Μαθητική Κοινότητα Γυµνασίου Οι Μαθητικές Κοινότητες είναι ένας καθαρά παιδαγωγικός θεσµός, άµεσα συνυφασµένος µε την εκπαιδευτική διαδικασία. Αποτελούν το χώρο όπου οι µαθητές δραστηριοποιούνται ενεργά, αναλαµβάνοντας πρωτοβουλίες. Ο θεσµός των Μαθητικών Κοινοτήτων έχει παραδοσιακά ιδιαίτερη βαρύτητα για το Σχολείο µας. Η δράση της Μαθητικής Κοινότητας του Γυµνασίου για τη σχολική χρονιά ήταν η εξής: Tον Ιούνιο και Ιούλιο 2011, 90 µαθητές του Γυµνασίου συµµετείχαν ως εθελοντές στους Παγκόσµιους Αγώνες Special Olympics. Οι µαθητές µας συµµετείχαν στις τελετές Έναρξης και Λήξης αλλά και κατά τη διάρκεια των Αγώνων ως εθελοντές αθληµάτων. Πρέπει να σηµειώσουµε ότι οι αγώνες Judo πραγµατοποιήθηκαν στις εγκαταστάσεις του Αµερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος. Στις 7 Σεπτεµβρίου, το απερχόµενο 15µελές Μαθητικό Συµβούλιο του Γυµνασίου υποδέχθηκε τους νέους µαθητές της α Γυµνασίου. Στις 5, στις 7 και 10 Οκτωβρίου, διενεργήθηκαν οι εκλογές για τα 5µελή, η παρουσίαση των υποψηφίων του 15µελούς και οι εκλογές για το 15µελές Μαθητικό Συµβούλιο του Γυµνασίου αντίστοιχα. 97

98 παιδεία Στις 19 Οκτωβρίου, ο Πρόεδρος του Αµερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος, Dr David G. Horner παρέθεσε το καθιερωµένο γεύµα στους µαθητές της α Γυµνασίου. Εκπρόσωποι των µαθητών προσέφεραν στον Πρόεδρο ανα- µνηστικά δώρα. Στο πλαίσιο δράσεων για το περιβάλλον, τοποθετήθηκαν κάδοι ανακύκλωσης χαρτιού σε όλα τα τµήµατα. Η Μαθητική Κοινότητα του Γυµνασίου δηµιούργησε ένα βιολογικό λαχανόκηπο την αποκλειστική φροντίδα του οποίου ανέλαβαν οι ίδιοι οι µαθητές µας. Στις 14 Νοεµβρίου, τα 15µελή Μαθητικά Συµβούλια Γυµνασίου και Λυκείου πραγµατοποίησαν επίσκεψη στο Ειδικό Δηµοτικό Σχολείο Πεντέλης, το οποίο φιλοξενεί παιδιά µε νοητική στέρηση και σωµατική αναπηρία. Οι µαθητές µας προσέφεραν εκπαιδευτικά βιβλία και παιχνίδια στους µικρούς µαθητές και έπαιξαν µαζί. Το Νοέµβριο, οι µαθητές συγκέντρωσαν ρούχα, παιχνίδια και βιβλία, τα οποία δόθηκαν στο Παιδικό Ίδρυµα «Λύρειο» και στο Κέντρο Μέριµνας Οικογένειας & Παιδιού (Κ.Μ.Ο.Π.). Στο πλαίσιο του εορτασµού της ηµέρας του Thanksgiving, µέλη του 15µελούς και οµάδες εθελοντών επισκέφθηκαν το Ζάννειο Ίδρυµα και το «Λύρειο» Παιδικό Ίδρυµα όπου προσέφεραν τρόφιµα, τα οποία είχαν συγκεντρώσει οι µαθητές του Γυµνασίου µε τη βοήθεια των καθηγητών της Αγγλικής γλώσσας. Στις 3 Νοεµβρίου, τα 15µελή Γυµνασίου και Λυκείου αλλά και οµάδα εθελοντών συµµετείχαν στον καθαρισµό µιας παραλίας στη Ραφήνα. Στις 24 Νοεµβρίου, πραγµατοποιήθηκε η ετήσια συνάντηση του Προέδρου του Σχολείου µας David G. Horner µε το 15µελές Μαθητικό Συµβούλιο. Στη συνάντηση, µεταξύ άλλων, παρουσιάστηκαν τα αιτήµατα του 15µελούς που προέκυψαν από την ανταλλαγή απόψεων µε τους συµµαθητές τους. Το Δεκέµβριο, πραγµατοποιήθηκε εορταγορά για την ενίσχυση του Κέντρου Επαγγελµατικής Κατάρτισης Ατόµων µε Ειδικές Ανάγκες, «Το εργαστήρι». Στις 21 Δεκεµβρίου, µέλη του 15µελούς και µέλη της χορωδίας συµµετείχαν στη χριστουγεννιάτικη γιορτή των µαθητών του Ειδικού Δηµοτικού Σχολείου Πεντέλης. Οµάδα εθελοντών του Γυµνασίου διέθεσε σε µαθη- 98

99 παιδεία τές, γονείς και καθηγητές CD µε χριστουγεννιάτικα τραγούδια, τα οποία ηχογράφησαν όλοι οι µαθητές της α Γυµνασίου µε τη βοήθεια των καθηγητών της Μουσικής. Τα έσοδα προσφέρθηκαν για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Οµάδα εθελοντών του Γυµνασίου διέθεσε σε µαθητές, γονείς και καθηγητές χριστουγεννιάτικες κάρτες, φιλοτεχνηµένες από µαθητές του Γυµνασίου, οι οποίες προέκυψαν µετά από διαγωνισµό που διοργανώθηκε µε τη βοήθεια των καθηγητών των Καλλιτεχνικών. Τα έσοδα προσφέρθηκαν για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Στις 11 Ιανουαρίου, το 15µελές Μαθητικό Συµβούλιο έκοψε την πρωτοχρονιάτικη πίτα του. Τον Ιανουάριο, διενεργήθηκε διαγωνισµός για την αφίσα του Open House στο πλαίσιο της προετοιµασίας του. Από το Φεβρουάριο, η Μαθητική Κοινότητα του Γυµνασίου συµµετείχε ενεργά στη δράση της οικογένειας του Αµερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος, ACG Cares. Οι µαθητές µας συγκέντρωσαν ρούχα, τρόφιµα και είδη πρώτης ανάγκης, µε σκοπό να προσφερθούν σε συνανθρώπους µας που τα χρειάζονται. Το Φεβρουάριο, πραγµατοποιήθηκε η έκθεση LOST and FOUND. Τα ρούχα που δεν αναζητήθηκαν ενίσχυσαν τη δράση ACG Cares. Στις 11 Μαρτίου, πραγµατοποιήθηκε η εκδήλωση του Discover PIERCE. Στην εκδήλωση αυτή τα µέλη του 15µελούς παρουσίασαν στους προσκεκλη- µένους µας το έργο των Μαθητικών Κοινοτήτων, ενώ µια οµάδα εθελοντών τούς ξενάγησε στους χώρους του Σχολείου. Στις 28 Απριλίου, πραγ- µατοποιήθηκε η κορυφαία εκδήλωση των Μαθητικών Κοινοτήτων, το Open House. Η εκδήλωση αυτή αποτελεί µία από τις ετήσιες δραστηριότητες των µαθητών του PIERCE και βασίζεται στην πολυµέρεια και τη συλλογική ευθύνη των Μαθητικών Κοινοτήτων, µέσα από την κινητοποίηση των δηµιουργικών τους δυνάµεων. Τον Ιούνιο, πραγµατοποιήθηκε η καθιερωµένη εκδήλωση των αποφοίτων του Γυµνασίου, Junior Prom. Η Συντακτική Οµάδα του Περιοδικού του Γυµνασίου 99

100 παιδεία Αθλητικές δραστηριότητες Γυµνασίου ΑΓΩΝΕΣ ΑΝΩΜΑΛΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΜΑΘΗΤΩΝ-ΤΡΙΩΝ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ Με μεγάλη συμμετοχή διεξήχθη, την Τρίτη 22 Νοεμβρίου, στις εγκαταστάσεις του Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος, ο ετήσιος ανώμαλος δρόμος των μαθητών του Γυμνασίου. Οι μαθητές και οι μαθήτριες του Σχολείου μας, στο πλαίσιο του ευ αγωνίζεσθαι, έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Οι μαθητές που διακρίθηκαν εκπροσώπησαν το Σχολείο μας στο πρωτάθλημα του Α.Σ.Ι.Σ, το Φεβρουάριο. Ξεχωριστή αναφορά πρέπει να γίνει στους αθλητικούς αντιπροσώπους των τμημάτων, οι οποίοι βοήθησαν καθοριστικά στην ομαλή διεξαγωγή του αγώνα. ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΑ α ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ Την Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου διεξήχθησαν στο κλειστό γυμναστήριο του PIERCE οι τελικοί αγώνες καλαθοσφαίρισης κοριτσιών και πετοσφαίρισης αγοριών για τους μαθητές της α Γυμνασίου. Οι μαθητές και μαθήτριες έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό εκπροσωπώντας επάξια τα τμήματά τους. Τους αγώνες παρακολούθησαν όλοι οι μαθητές της α Γυμνασίου εμψυχώνοντας τους συμμαθητές τους. 100

101 παιδεία ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΚΟΛΥΜΒΗΣΗΣ Σημαντικό μέρος του εκπαιδευτικού προγράμματος της Φυσικής Αγωγής του Σχολείου μας είναι η διδασκαλία της κολύμβησης. Στο πλαίσιο αυτό οι εσωτερικοί αγώνες κολύμβησης δίνουν την ευκαιρία στα παιδιά μας να δείξουν το επίπεδο της τεχνικής τους και να αγωνιστούν στα στυλ που έχουν διδαχτεί. Στους αγώνες, που έγιναν στο κλειστό κολυμβητήριο ολυμπιακών διαστάσεων του Σχολείου μας, συμμετείχαν 85 αγόρια και κορίτσια από τις τρεις τάξεις του Γυμνασίου. ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΤΟΥΡΝΟΥΑ VOLLEY Το PIERCE, συνεπές στην αθλητική ιστορία του, δίνει την ευκαιρία στους μαθητές του να συμμετέχουν σε σημαντικά αθλητικά τουρνουά εντός και εκτός Ελλάδος. Φέτος η ομάδα VOLLEY κοριτσιών του Σχολείου μας συμμετείχε στο KVT Volleyball Tournament στο Assen της Ολλανδίας. Το τουρνουά διεξήχθη για 62η χρονιά στις 27, 28 & 29 Δεκεμβρίου στην κωμόπολη ASSEN. Ομάδες από διαφορετικές χώρες της Ευρώπης αγωνίστηκαν σε επτά ηλικιακές κατηγορίες. Οι αγώνες έδωσαν την ευκαιρία σε νέους από όλη την Ευρώπη να έρθουν πιο κοντά και να γνωρίσουν διαφορετικές κουλτούρες. Η αντιπροσωπευτική ομάδα του Σχολείου μας αγωνίστηκε στην κατηγορία GIRLS A, μαζί με άλλες 17 ομάδες και κατέλαβε την 3η θέση στον όμιλό της. Αξίζει να αναφερθεί ότι η ομάδα μας ήταν η μοναδική σχολική συμμετοχή ανάμεσα σε αθλητικούς συλλόγους. ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΤΟΥΡΝΟΥΑ «ΑΙΓΑΙΟ» Μαθητές του PIERCE συμμετείχαν στο Αθλητικό Τουρνουά «Αιγαίο» που πραγματοποιήθηκε από 1 έως 4 Δεκεμβρίου στις αθλητικές εγκαταστάσεις του Κολλεγίου Ανατόλια στη Θεσσαλονίκη. Το τουρνουά αποτελεί πόλο έλξης και σημαντικό κίνητρο για τα παιδιά που στελεχώνουν τις ομάδες του PIERCE. πενήντα τέσσερις μαθητές και μαθήτριες που συμμετείχαν στο τουρνουά είχαν αξέχαστες αθλητικές εμπειρίες, ανέπτυξαν αισθήματα συντροφικότητας, αλληλεγγύης, ευγενούς άμιλλας και απέσπασαν κολακευτικά σχόλια τόσο για τις επιδόσεις τους όσο και για την άψογη παρουσία τους εντός και εκτός γηπέδων. 101

102 παιδεία Στους αγώνες παρευρέθηκαν και εμψύχωσαν τις ομάδες μας, ο Πρόεδρος Dr. David G. Horner και η Dr S. Sue Horner. Το Σχολείο μας στους παραπάνω αγώνες πέτυχε τις εξής διακρίσεις: 1. Πρώτη θέση στο τουρνουά πετοσφαίρισης αγοριών 2. Πρώτη θέση στο τουρνουά πετοσφαίρισης κοριτσιών 3. Δεύτερη θέση στο meeting ΣΤΙΒΟΥ 4. Δεύτερη θέση στο τουρνουά αντισφαίρισης 5. Πέμπτη θέση στο τουρνουά καλαθοσφαίρισης αγοριών 6. Έκτη θέση στο τουρνουά ποδοσφαίρου αγοριών ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΩΝ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ Α.Σ.Ι.Σ. Πρωτάθλημα κολύμβησης Το Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011, διοργανώθηκε το ετήσιο πρωτάθλημα κολύμβησης γυμνασίων και λυκείων στο PIERCE. Στους αγώνες συμμετείχαν 18 ιδιωτικά σχολεία και 250 αθλητές και αθλήτριες. Το Σχολείο μας κατέλαβε την 4η θέση στη γενική ομαδική κατάταξη. Ποδόσφαιρο Η ομάδα ποδοσφαίρου του Γυμνασίου πραγματοποίησε εξαιρετική εμφάνιση στο τουρνουά του ΑΣΙΣ, κατακτώντας φέτος το αργυρό μετάλλιο, αποδίδοντας θαυμάσιο ποδόσφαιρο παράλληλα με εξαιρετικό ήθος. Πετοσφαίριση Η ομάδα πετοσφαίρισης κοριτσιών του Γυμνασίου ήρθε 4η στο αντίστοιχο πρωτάθλημα του ΑΣΙΣ. Αγώνες στίβου ΥΠΔΜΘ Στις 9 Μαΐου, διεξήχθησαν στο γυμναστήριο Φιλοθέης οι αγώνες στίβου ΥΠΔΜΘ. Οι μαθητές μας έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και τα περισσότερα παιδιά κατετάγησαν στην πρώτη εξάδα. ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΙ ΧΟΡΟΙ Σημαντικό κομμάτι του αθλητικού προγράμματος του Σχολείου μας είναι η διδασκαλία των παραδοσιακών χορών στους μαθητές του Γυμνασίου και του Λυκείου. Οι μαθητές μας μαθαίνουν τους βασικούς χορούς του τόπου μας, διατηρώντας έτσι ζωντανή τη λαϊκή παράδοση, ενώ, παράλληλα, έχουν την ευκαιρία να συμμετέχουν σε πολλές εκδηλώσεις, όπως το Φεστιβάλ Παραδοσιακών Χορών Α.Σ.Ι.Σ., οι εορτασμοί των εθνικών γιορτών, το International Propeller Club, η Ημέρα Ιδρυτών, το Discover Pierce, τo Open House. Η Συντακτική Ομάδα του Περιοδικού του Γυμνασίου 102

103 α 1 Καθηγήτρια-Σύµβουλος: κ. Ματίνα Μαυρίκου α 2 Καθηγήτρια-Σύµβουλος: κ. Χρυσούλα Μπαραµπούτη 103

104 α 3 Καθηγήτρια-Σύµβουλος: κ. Γεωργία Παναγιωτακοπούλου α 4 Καθηγητής-Σύµβουλος: κ. Στέφανος Μπούσιος 104

105 α 5 Καθηγήτρια-Σύµβουλος: κ. Μαρία Γαλανοπούλου β 1 Καθηγητής-Σύµβουλος: κ. Χρήστος Διαµάντης 105

106 β 2 Καθηγήτρια-Σύµβουλος: κ. Χαρά Λεµπέση β 3 Καθηγήτρια-Σύµβουλος: κ. Δώρα Παναγοπούλου 106

107 β 4 Καθηγήτρια-Σύµβουλος: κ. Μαρία Χρηµατοπούλου β 5 Καθηγήτρια-Σύµβουλος: κ. Στέλλα Κοσµά 107

108 β 6 Καθηγήτρια-Σύµβουλος: κ. Αθηνά Πήττα γ 1 Καθηγήτρια-Σύµβουλος: κ. Κλειώ Κουτρούµπα 108

109 γ 2 Καθηγητής-Σύµβουλος: κ. Ορέστης Χατζηνάκης γ 3 Καθηγητής-Σύµβουλος: κ. Κώστας Αµπατζής 109

110 γ 4 Καθηγητής-Σύµβουλος: κ. Κώστας Ηλιόπουλος γ 5 Καθηγήτρια-Σύµβουλος: κ. Γεωργία Μιχαλοπούλου 110

111 eng li sh s ect i o n Κρέμων Ιζαμπώ γ 4

112 the SUNNY DAYS team Advisor: Ms. Evita C. Alexopoulos Editing Team: Jason Arzinos, γ 3 Helen Georgiopoulou, γ 2 Aris Katsaras, γ 3 Anna Soulele, γ 3 Below is a list of our members who throughout the year contributed to the magazine by attending meetings, researching topics, working on articles, or setting up presentations for the magazine! Vaggelis Arapis, α 1 Katerina Theodorakis, α 1 Demos Caldis, α 4 Eleni Theochari, α 5 Bill Benopoulos, β 1 Daphne Melitsi, β 4 Helen Thanopoulou, β 4 Niki Tziraki, γ 1 Eirini Derdemezi, γ 2 Joanna Emmanouilidi, γ 2 Helen Georgiopoulou, γ 2 Iris Nikiforaki, γ 2 Jason Arzinos, γ 3 Aris Katsaras, γ 3 Anna Soulele, γ 3 Apart from the regular members, more than fifty students contributed with their writing or works of art to this year s issue; their names appear at the end of their contributions. 112

113 index Editors Notes p.114 Living Pierce p.117 Race for the Cure p.117 ACG Cares p.118 Eros & Psyche p.119 Myths & Monsters p.122 The Unicorn p.125 Exhibition at the Benaki Museum p.126 Papagiannis Exhibition: An Interpretation p.128 Panhellenic Forensics Tournament p.130 School Life: The True Story p.134 Tasks & Fears p.139 Touching Moments p.148 Daydreaming at School p.150 Excuses p.156 Inspiration Is Everywhere p.157 The Person Called Alex Preston p.158 Steve Jobs: Think Different p.160 Waste Land p.162 Alexander Fleming and Penicillin p.163 Interview with a Historian p.164 Michael Townsend: Tape Artist at Pierce p.166 Literary Component p.168 The Outlaw p.168 The Transparent Machine p.170 Charlestone Street p.171 Limericks p.172 Bookworm s Section p.174 Battle of the Genres p.174 The Hunger Games p.176 Fantasy Books: What You Should Be Reading p.177 The Chronicles of Narnia p.178 Pride and Prejudice p.179 Divergent p.180 Wolf Brother p.181 Travelling with Books p.182 Virtual Travelling p.183 Mytilene p.183 A Trip to Meteora p.184 South Africa p.185 Holland p.186 Speakers Corner p.187 Smartphones p.187 A Theory to Be Taught p.188 e-books vs. Normal Books p.190 Videogames: A Torch Burning Bright in the Caverns Below p.191 Take a break p.192 Spot the Differences & Sudoku p.192 Bored of the City of Light? p.193 Internet-Based Sources p.194 Conventional vs. Digital Cameras p.195 Friendship: Is It Worth Trying For? p. 196 A Unique Temptation p.197 What I Am Thankful For p.198 Just For Fun p.199 Jurassic Park: Behind the Scenes p.199 Jobs Behind the Scenes p.200 Recipes p.202 Food & Art p.207 Solutions p

114 editorial Editors Notes Οur third Sunny Days year is over and despite the tiredness and the stress of the final weeks before handing in our work to the publisher s, we already feel that we are going to miss the many hours spent working together setting up interviews, designing the layout of sections, as well as enjoying ourselves at afternoon meetings and visits around town. In this year s issue, we have tried to include a variety of themes; apart from the standard sections where we report back on what the team has been involved in this year and the Speakers Corner where students argue on issues that interest them, we also have three interviews with two writers and one artist, as well as our theme topic for this year: School Life: The True Story. So go ahead and turn the pages and we hope that you find at least one article to inspire you! As a final note, I would like to thank all of the members of the magazine team for their dedicated work throughout the year and wish all of you a happy and relaxing summer! Aghia Paraskevi, May

115 editorial Αnother year is unfortunately over. I remember that when this school year started, I hesitated about whether I should join the magazine once again. It takes a lot of work and you always find yourself in a state of panic as the day everything needs to be handed in approaches. However, I do not regret at all joining the Sunny Days team. I am actually kind of sad that this was my last year with the Gymnasium Sunny Days. These two years, that I was a member, I had the great chance to learn a variety of things, interview interesting people, work together with students from other classes and our advisor who helped us out all year long and panicked with us when necessary. Another Sunny Days year is over; another year that I will think back to smiling about and longing for. An unforgettable experience! I honestly hope that you will enjoy reading our magazine as much as I enjoyed contributing to it and creating it! By Anna Soulele, γ 3 Looking back on this year, I m very happy I joined the Sunny Days team. Being a member of this team means creativity, responsibilities, fun and, best of all, working together with friends. Many times this year we organized meetings outside the school program where we had to share our thoughts about some issues, but we laughed a lot, too. So I felt responsible for a specific goal, a school magazine that my classmates would read. All in all, working for that team was one of the most intriguing and interesting things I have ever done. Team work, organization and sociability were some of the skills I gained while I was working for Sunny Days. So it s your turn now to judge the magazine and, why not, to join the team next year! From the bottom of my heart, I wish you a nice summer and be happy! By Aris Katsaras, γ 3 115

116 editorial On Friday, April 20, 2012, Ms. Alexopoulos and the editing team met at the Benaki museum in order to visit the temporary exhibition of the sculptor Papagiannis that was on show and to discuss the final details of this year s magazine, the order of our chapters, as well as their titles. It was a really productive meeting that lasted almost three hours and we got a lot of work done. We also had a lot of fun going around the exhibition and taking pictures near the really original sculptures. The exhibition was really worth it but most of all we enjoyed the meeting; we realized that for this year s magazine we had a lot of interesting articles to put under various topics and that a lot of people had contributed to our magazine. We had a lot of fun during the whole year cooperating with our advisor, Ms. Alexopoulos, and with one another as well, so I would certainly recommend it to other students of our school who didn t join us this year, but can do so next year. By Helen Georgiopoulou, γ 2 Another year has passed during which I, once more, decided to be a member of the Sunny Days team. Of course, there was no way I could regret my decision, since this was my last year in Gymnasium, and for one more year I managed to gain a lot of experience and to have a lot of fun. Actually, this year was one of the best in the Sunny Days team, since we managed to visit several interesting exhibitions, which I wouldn t have done if I wasn t a member. Moreover, this year our school was the one to host the PFA tournament; therefore, I managed not only to volunteer for the tournament, but also to write about my experiences in the magazine. Generally, I believe that this year was a really productive year which I would gladly repeat since, as I have mentioned before, the experiences I gained being on this team were countless, not to mention the pleasant atmosphere in which every member of the team worked happily and productively. To conclude, I would definitely encourage any of you who would like to join the Sunny Days team next year, to do so and, trust me, it won t be a waste of time at all! By Jason Arzinos, γ 3 116

117 Living Pierce In the following pages you will find a variety of events our team attended either in town or at our school! Read our reporters impressions to find out more about what happened throughout the year! Race for the Cure On the second of October, our school took part in the charity walk that Alma Zois organized. There was either a 2-kilometer walk or a 4-kilometer run. Some of us went running and some others decided to walk. I was with the ones who ran, and I can tell you that despite being really exhausted, it was wonderful. You could get courage and run not only faster and quicker, but you could also keep running during these kilometers non-stop just by seeing the rest of the people running with you and for the same reason: to help raise money and thus contribute to cancer research. I don t know how to express this, but I think that every single one of us was infused with courage just by thinking about the purpose he or she was running for and that was really amazing! After the race, the winner was given the first prize which was a cruise, but that seemed to be so trivial in comparison to the purpose for which we were all there. So I highly recommend that next year you come, too, so you can feel this inexplicable feeling, and contribute to this wonderful purpose as well. By Jason Arzinos, γ 3 117

118 Living Pierce ACG Collects Bottle Caps and Helps the Handicapped! This year, our Sunny Days team in collaboration with Deree, started collecting plastic bottle caps in order to donate them to the Municipality of Pella and help them to reach their target number in order to offer an electric wheelchair to the handicapped. This effort started on Discover Pierce Day, on March 11, Both students and teachers fervently supported our effort and have respected our request to use the three special paper bins we put in three different places of our school for plastic caps ONLY. Our project will continue until the end of the academic year and hopefully, next year s team will continue it! We have so far (April 28) filled up one and a half bins worth of caps. Our motto: SHOW ACG YOU CARE! DONATE TOUR BOTTLE CAP FOR A BRAND NEW WHEELCHAIR! seems to have worked pretty well! By Helen Georgiopoulou, γ 2 118

119 Living Pierce Eros & Psyche On Saturday, 12th of November, a group of SUNNY DAYS members with their advisor, Ms. Alexopoulos, Nefelie Kelser (from Mrs. Marketos e-twinning team), Mrs. Marketos, and Dr. Glinou spent a lovely evening listening to a famous myth: Eros and the Psyche. Read on to find out the students impressions of this evening as well as a summary of the beautiful myth! LOVE AND PSYCHE When I was told that thesunny Days team was going to go to Monastiraki in order to listen to a story-teller telling the story of Love and Psyche, I thought Oh, It s probably going to be a waste of time But when I gave it a second thought, I decided that I should go, just to see what it was going to be about. When I arrived, I found myself in a mosque, which had been converted into a museum, listening to a narrator and an extremely talented mezzo-soprano, who was responsible for the musical part of the story. The plot of the story went more or less like this: Psyche was such a beautiful woman that even Venus herself was jealous of her. Psyche had two married sisters, but try as she might, Psyche couldn t find a husband. So her father sought Apollo s help to find out what was going on. The oracle told him that his daughter would marry an ugly man that was actually a beast! Quite desperate but unable to fight the gods, the father prepared for his daughter s marriage, and the adventures of Psyche begin I have to admit, that I was quite impressed, especially by the way the mezzo-soprano s melodies matched the story. She would start at the beginning of an episode in the story, and would end at the end of it, leaving the middle part without any melody. It may sound a bit weird, but it was surprisingly coherent. At some points, I must admit, it was a little 119

120 Living Pierce difficult to follow the narrator s pace and that is why it was a bit confusing, not to mention that the story itself was quite long. Generally, however, I really enjoyed the narration and if you happen to hear about anything similar happening, I would strongly suggest you go and listen to it. You will be surprised by the way they tell the story, and by the way you will change your mind about whether it was the right choice to go and listen to it! By Jason Arzinos, γ 3 Psyche Revived by Cupid s Kiss by Antonio Canova ( ). 120

121 Living Pierce IMPRESSIONS FROM EROS AND PSYCHE STORY TELLING... it was very different from other performances I have attended in the past because it was very static, as the story-teller and the mezzosoprano didn t move at all. Perhaps that was also something I didn t really like because it was a bit tiring. As for the place where the event took place, the Mosque, I didn t find it as impressive as I had expected. However, when we came out of the building we saw the lit Acropolis and that was very impressive. In general, I enjoyed the evening a lot. Helen Georgiopoulou, oulou, γ 2 I liked it because as the storyteller, Agni Stroumbouli, narrated the story, the mezzo-soprano, Eli Arvaniti, was singing. This made it very interesting. What I was also impressed by was the inside of the mosque; the ceiling was very high and the hall was small and round. All in all, it was a lovely experience. By Helen Thanopoulos, β 4 It was an amazing, extraordinary performance! Mrs. Agni Stroumbouli, story-teller, and Mrs. Arvaniti, mezzo-soprano, narrated the tale of Eros and the Psyche in the Museum of Ceramic Art, which used to be a mosque during the Turkish occupation. This tale was written down by Apuleius in the second century A.D. but was widespread throughout the ancient Greek world. It is included in Apuleius novel Metamorphoses, otherwise known as The Golden Ass. (...) This performance impressed me as it was not a simple narrative but there was also a mezzo-soprano accompanying it. As a disadvantage, I would mention the lack of scenery. By Aris Katsaras, γ 3 121

122 Living Pierce Myths & Monsters In the winter, the Natural History Museum of London decided to prepare a small exhibition which could travel to any country in the world. This exhibition was about ancient, mostly Greek, myths and monsters. As a matter of fact, Greece, decided to host this exhibition, so there was no possibility that our Sunny Days team would not visit it. On a cold yet sunny Saturday morning we all gathered in the Foundation of the Hellenic World foyer and waited anxiously for the exhibition to open. When we finally entered the specially designed room, I was astonished. Everything was dark and only some beams of blue and yellow light showed us the path. As we were told, this exhibition was about demystifying the myths about some ancient and horrible creatures. The guide started by telling us about the Loch Ness beast and the mermaids. For example, scientists think that the so-called mermaids were actually an illusion in the water and mermaids never existed. Then, we were told about a beast who used to live up on the mountains and nobody had seen, and only its footsteps were 122

123 Living Pierce discovered. This was the Yeti, thought to be a beast. After some research, people found out, that these footsteps were just goat-footsteps that were deformed due to the snow and the ice... After the Yeti, we confronted the horrible Chimera. The Chimera was thought to be a monster with a lion s body; a goat s head arose on her back in the center of her spine, and its tail was the head of a snake. This monster used to spit fire all the time that is why they say that the Chimera wasn t actually a monster, but a combination of nature s elements. The Chimera s origins were from a place where there were lots of volcanoes, which explains the fire while many goats and snakes used to live there, too, which explains the other two heads. While we were relieved to move away from the Chimera, a dragon flew and sat beside us! This dragon could either come from the west, where he was considered an evil creature, or from the East where they believed he was a blessing from God. Either way, dragons never existed. It was just some kind of lizard (a huge one) which could fly, but nothing more than that. As we walked away from the hot-headed dragon, we stumbled upon a rock, which we later realized was a big, angry Cyclops! But there was nothing to be afraid of, because the only thing we know about Cyclopes is that their head had a hole in the center, which could easily mean that some kind of rock or small animal used to live there peacefully... After passing by all these horrible and terrible creatures, we finally met a creature that was the most beautiful you could ever see: a Unicorn. In the old days, it was said that a Unicorn s horn had healing powers, which meant that lots of conmen became rich from this story... In addition, it was believed that killing a Unicorn was sacrilegious. Of course, Unicorns never existed. They might have been animals with one horn, but nothing else. When we turned our backs to the Unicorn, disappointed, we saw mankind s biggest fear. We saw an alien staring at us with his green peculiar eyes and greeting us Hello in a really strange and inhuman voice. Soon enough, we found out that scientists didn t know much about aliens. The only thing we know is that an alien, as we imagine him to be, could scientifically exist. This was something that made us really worried... Generally, despite the fact that this exhibition ruined some of our greatest fantasies, and our hope for the existence of some of these creatures, for example the Unicorn, it was great and, in my opinion, it was a very special experience to have. I hope that in the future we will have another opportunity to see more exhibitions visiting us from different museums in the world. By Jason Arzinos, γ 3 123

124 Living Pierce The most breathtaking monster, in my opinion, was the Cyclops. As we know from our school lessons, the Cyclops has one eye in the middle of his head and Homer tells us that Odysseus fought him on his way home. He made the famous Cyclops, Polyphemus, drink too much wine and after he had fallen asleep, Odysseus blinded him and then escaped. But Polyphemus was the son of Poseidon and when Poseidon found out what Odysseus had done to his son, he made him suffer a very long journey until he could return to his home and family. At the exhibition, we found out that scientists believe people first thought that the Cyclops existed when they found the first prehistoric elephant skull that looked a lot like the particular monster! By Katerina Theodorakis, α 1 No one believes that mermaids, the Yeti or the monster of Loch Ness exist. Certainly you don t believe in them because you think that it s impossible for a creature that is half-woman and half-fish to have existed. I agree with you. I don t believe in mythical creatures either, but have you ever thought why hundreds of years before people thought that they had seen such creatures or why they believed in them? Well, I now know the answer after visiting the Myths and Monsters exhibition at the Foundation of the Hellenic World. The exhibition was great because there were many simulations of such creatures (there was a Yeti, a Chimera, an alien, a unicorn, a Cyclops, and a dragon), but also scientific explanations of why people believed they existed. My favourite creature was the Yeti because I found it funny and sweet (well, actually its face was sweet because otherwise the Yeti is huge and makes strange sounds which are not at all sweet!); also, according to the information I now have about it, I know that it is friendly... All in all, I really liked the exhibition even though I expected it to be different. I thought that there would be strange and unknown stories about weird creatures. Of course, by telling us the truth they destroyed all the mystery and the magic about them, but even if I know that they don t really exist, I still like believing in them! By Joanna Emmanouilidi, γ 2 124

125 THE UNICORN Living Pierce In the past, people believed in the existence of some mythological creatures like the dragon and Pegasus. It was said that such creatures had magical powers or skills. One of these creatures was the unicorn. People believed that unicorns were beautiful, white horses with a big, spiralling horn on their foreheads. It was thought that they could treat sick people thanks to the magical qualities of their horn. According to the legends, they were a symbol of grace, as well as purity and they could be tamed only by a young woman. The unicorn has inspired many artists, from writers and painters to directors and script writers. We often see it in paintings, especially the ones of the Middle Ages or the Renaissance, fiction books and movies or cartoons. In my opinion, the unicorn is a wonderful mythological creature. Nowadays, we know that it is just a legendary creature but, despite that, there are still many people and especially young children who love and admire this wonderful being. By Daphne Melitsi, β 4 A Virgin with a Unicorn by Domenichino ( ), fresco in Palazzo Farneze, Rome. 125

126 Living Pierce Exhibition at the Benaki Museum How many of you have grandparents who come from Asia Minor and especially Smyrna? I am sure lots of you. Have you ever thought what happened in the early 1920s to your ancestors who were there? Many of us have possibly given it some thought but I, for one, never had a chance to know the whole story. Well, that was the purpose of the new exhibition at the Benaki Museum, called Smyrna: The Destruction of a Cosmopolitan City This exhibition was curated personally by the acclaimed director Maria Iliou and the historian Alexander Kitroef. The purpose of this exhibition was to let people know some of the small details that made Smyrna so famous and glamorous during that period of time. The difference of this exhibition from any other was that it narrated a story; the story of the destruction of Smyrna, from both sides, the Greek and the Turkish one. 126

127 Living Pierce The exhibition consisted of two parts. The first one was a photography exhibition which told us the complete story of Smyrna from 1920 to 1922, when the destruction occurred. It included a large amount of photographs taken at that period of time, which were quite impressive, as we could see nearly every part of Smyrna in 1920 but also what was really interesting was the fact that we were able to see the everyday life of those people. We could see, for example, that their lives used to be a lot more different than ours, and we could see how they managed without all these comforts that we have today. These photographs were collected from several public and private collections and archives. Some of them were from the Library of Congress, the University of Princeton, Geneva s Red Cross, the American Red Cross and many other important sources. The second part of this exhibition was an-hour-and-a-half film which tells the audience everything about the Destruction of Smyrna, as the exhibition s photographs had already shown us. In this particular film, apart from the historians who speak about the destruction of the city, there are many grandchildren of the survivors who speak, too. What impressed me the most was a photograph of an American missionary who took the initiative and organised for two ships to come to Smyrna in order to help the Greek population travel to a safer place. As a matter of fact, the whole exhibition was really interesting and illuminating since we managed to learn and collect a lot of information about the destruction of a cosmopolitan city, Smyrna. By Jason Arzinos, γ 3 127

128 Living Pierce Papagiannis Exhibition: An Interpretation On a sunny spring day, when the Sunny Days editing team had arranged their meeting in the Benaki museum café to finalise the details of our magazine before publishing it, we happened upon a very interesting exhibition. As you entered the Benaki museum on Pireos Street, in the yard outside the café you could see some extraordinary statues. These statues were totems created by the Greek artist and professor of sculpture at the Athens School of Fine Arts, Theodoros Papagiannis. When taking a closer look at the totems, one realized that they were made of junk, part of which he collected 18 years ago when, during unrest in our country, the Polytechnic School was burnt down. As he says: It was my own reaction to an act that overwhelmed me, the reason why phantoms sprouted within me. The need to express my anger and grief was what gave birth to them. I was incredulous at how we failed to protect such a splendid, historic building and a symbol of learning. I can t tell what they express exactly. I don t know the answer, fellow countrymen, though in final analysis how significant is it to explain? May all of you perceive what you please from this spectacle. 128

129 Living Pierce I read what the artist had to say about his work after seeing the exhibition. It is true that each one of us could perceive what we pleased. I have to confess that I did not connect these totems with what our country is facing nowadays. Looking at the totems, I felt like each one of them took me to another part of the world, to another place in time. It seemed to me as if each one of them represented something different. One seemed to me like Mother Earth, another one like a warrior, another like an old man. The way they were placed in the atrium and the way the visitor moved around to see them, it felt like I was taking the journey of life, where you meet all kinds of different people and cultures. What connected all these was what was in the middle: a figure that was shouting and a basket with loaves of bread. After all, don t we all need the same staples to survive, and don t we all have the need to shout when we feel our rights are being violated? By Anna Soulele, γ 3 129

130 Living Pierce Panhellenic Forensics Tournament The Pierce Forensics team receiving the cup for 3 rd place in this year s Panhellenic Forensics Tournament. The word Forensics is not found in most English dictionaries; yet it does have a meaning. It comes from the Latin word forum which refers to any open discussion or debate that took place in the market place. To us at Pierce, it means a lot more. It means the events of Debate, Impromptu Speaking, Group Discussion, Oratory, Duet Acting and Oral Interpretation of Literature. Although these above-mentioned events do require a high level of English, there are coaches who will help students to improve their English, too. You can be certain that there is something for everyone, of any age or level. All you need to do is work hard and give up time to go to lots of meetings and training sessions. And in return you will not only improve your English, but also make new friends, and, the best of all, you will have fun. The Panhellenic Forensics Association* was founded 30 years ago and its purpose includes: The organization of Forensics tournaments in the English language in Greece; The study, promotion protection and establishment of Forensics 130

131 Living Pierce tournaments in the English language in secondary schools, as well as the promotion of the art of public speaking (Forensics), generally, in Greece; The development of the spirit of fair-play and cooperation among its members. Our school, The American College of Greece Pierce, is one of the schools which take part in the Forensics Tournament every year. This year it also hosted this important event from 1-4 March of During these four days, both participants and spectators had the chance to see the most fascinating aspects of the English language and had an experience they will remember for many years. With 14 schools participating in six different events, both contestants and coordinators experienced four pleasantly tiring and rewarding days. So Don t hesitate ; next year, take part, and you ll improve your English, make new friends and best of all, you will have lots of fun. Come and be part of the Forensics Club! * from Panhellenic Forensics Association s official site. By ArisKatsaras, γ 3 Being There, Living It! The Forensics Tournament In the beginning of March, our school had the honor to host the Panhellenic Forensics Tournament organized by the PFA (Panhellenic Forensics Association). I participated in one of the six events: debate. This tournament was not only immensely fun, but I gained a lot of experience from it. The motions in general that had been given to us were quite hard and needed a lot of research. Three of the five motions would be prepared (given to us a few months before the tournament), and the other two impromptu (given on the spot with one hour to prepare). After hours spent preparing, we finally thought we were ready. The first round was the hardest. The topic was: THBT the government should subsidize the arts, but we were anxious, and this style of debating (three vs three) was quite new for us. It was our first big tournament, so we didn t have the necessary experience. Even though we lost in the first two rounds, the next day we went very well. In the one motion, with the lively support of my sister we got an easy win, and in the fourth motion we went just fine. All in all, the Forensics tournament was an amazing experience for me and will remain a valuable lesson for my future debating. By Demos Caldis, α 4 131

132 Living Pierce Forensics This year our school was honored to host the Panhellenic Forensics Tournament in Athens. Our English teachers informed us about the event early on in the year so that we could come and watch but also so that we could volunteer, since the school needed a great number of volunteers in order to prepare a professional tournament. So, when I heard about it, I thought it would be a good opportunity not only to volunteer, but also to gain some experience from it. So I became a volunteer and more specifically a timekeeper. As a timekeeper, I learned how to do the job properly, which meant that I had to keep the time for the contestants and also inform them at regular intervals how much time they had left to finish their effort. It was not an easy job, especially at the beginning, because I had to adjust to the conditions. This, of course, meant that some small mistakes would be made. One of them, and the greatest from what I can recall, was that I had forgotten to take the cards with the numbers in order to show the speakers how much time was left. Hence, I had to use my fingers, and, as you can imagine, it is quite difficult to have at least one arm in the air for more than 45 minutes Tiring as it may have been, the debate I was timekeeping was so interesting that this problem was completely minor. The rest of the days everything went well, the rounds were over and the finals were approaching, bringing with them anxiety and excitement to all of us. And indeed two days later the finals were over and we were elated to learn that our school had come third amongst the 14 other schools! As I was walking toward the exit, I came to think of all those things I had gained from it. I had gained more experience than I would ever dream, I had made lots of friends and I had actually had a brilliant weekend being at the tournament. I think I was pretty lucky to be able to timekeep in nearly all of the different events of the tournament. Apart from the fact that I managed to listen to some very good and interesting speeches, I realized how well those students could speak and how fluently; I was amazed. Moreover, I think I improved my English just a bit, but this bit was great! So, I strongly suggest you become a timekeeper when the tournament comes to Athens again and even more you should definitely join the Forensics Club next year! By Jason Arzinos, γ 3 132

133 Living Pierce My Forensics Experience My first forensics experience begins on March 2nd, in the theatre of our school, accompanied by the song Stand By Me, played by the orchestra of our school. I have to admit that our music teachers couldn t have chosen a more suitable song for the occasion. I was so stressed, of course. The only things that troubled my mind were Impromptu, Group Discussion and timekeeping a debate; all of them things that I had never done before! But leaving all these aside and walking around the school all you could see was a school full of life, a field with youngsters from all around Greece. You could see young people trying to develop their talents, struggling to express their opinions, fighting to find solutions on universal issues, preparing for real life. The climate was magical in its own competitive and geeky way. However, I won t lie. Forensics is hard, tiring and awfully competitive. It takes a lot to be good; it takes a lot to just have a decent performance. It takes courage and will power. It takes a lot of your time and a lot from you. It takes too much to have your name called out in the theatre during the finals. But it is an opportunity for all. I never thought I would say this, but since Forensics is awaiting, there is no need for contemplating. What I know for sure is that my first Forensics experience is definitely not going to be my last one! By Anna Soulele, γ 3 133

134 School Life: The True Story School Life: The True Story! Βy Roxani Kaloura, α 1 Both students and teachers spend most of their waking hours at school. And even though most of the students will only stay here for 12 years, teachers spend most of their life in a school!!! Finding this fact quite remarkable, this year s Sunny Days team decided to investigate how both teachers and students feel about this and what they really think about school life. The first section is devoted to teachers; 14 teachers were asked to complete a questionnaire asking them how they felt about school when they were students, what made them come back as teachers, what their primary teaching goal is, as well as things they like or don t like so much about it! Also, they were asked to remember 134

135 School Life: The True Story the lamest, funniest or bravest excuse they d ever heard from a student as well as one touching thing a student had done for or said to them. The second section is devoted to students but in an unorthodox way! Students usually complain that teaching is not always fun; that not all teaching is going to help them in real life; that even though teaching is so straightforward, real teachers often get it wrong! So they were given a challenge: Imagine you are a teacher for a day what is the one thing you would do in your class to make your lesson more enjoyable for your student? what is the one most important thing you would teach your students and why? what is the one thing you would fear the most in your job and what do you think would be your hardest task? The answers you will read below are only as many as could fit this year s issue; the majority of gymnasium students were asked to contribute ideas through their English classes; original, funny or not so original but quite down to earth and truthful answers were chosen to represent the student body. Read on and you may be surprised at the level of empathy students actually have for their teachers! If you re a teacher, you might also want to try some of these ideas; after all, they are recommended by the interested party! Our special feature, however, could not end here! Given the title: School Life: The True Story, and because we wanted this to make an interesting and enjoyable summer read, students, too, were asked to write about what their weirdest daydream has been; what their lamest, weirdest, or most courageous excuse has been and finally, the most touching thing a teacher has ever done for them. We hope you enjoy reading this section as much as we enjoyed putting it together! 135

136 School Life: The True Story Iknow. It s hard to believe what I am about to tell you, but the people we see everyday coming into class and sitting behind their teacher desks have been in our place. They have been students; students that have thought of all the things that we think of and felt similar feelings to ours. Suspecting that we actually have much more in common than what we could ever imagine, our magazine undertook an investigation in order to tap teacher thinking! How did we go about investigating? Well, first of all we handed out a questionnaire we had created to 14 teachers in the Greek and English Departments. The questionnaire was open-ended and so we received a variety of answers, since there were no restrictions. Although many teachers offered to be interviewed to give us further information, due to time restrictions we did not manage to conduct the interviews. However, we realized that we had enough material to know what goes on in our teachers minds. So, enjoy! Going back in time: Their feelings about school as students. When someone asks us how we feel about school, we usually say that we like it because we meet our friends there, we sometimes have interesting projects, we have the freedom of our choice, we have teachers that influence us, but also many times we don t like it because it is boring, we have a lot of homework and tests. These were the answers that our teachers gave us, too, when we asked them how they felt about their school as students. I was motivated to express myself in more ways than one. I developed spherically. Thanks to my teachers. Another teacher confesses that she loved school so much that once her punishment was not to be allowed to go to school on a particular Monday! What made them come back? However, what was more interesting were the reasons for which our teachers decided to return to school. Apart from the obvious need to find a job immediately, there were those who had always known it; one teacher told us, I guess it was in my DNA! A few of them decided to come back because they wanted to offer. They want to help students find their way in life, help society in general as much as possible. They love teaching, they love school. As one teacher says, I never felt I left school! Most of them love contact with us, young people, although we sometimes drive them crazy and it is hard for them to understand us. In the same way we feel safety in our school, the majority of our teachers did, too. Therefore, they decided to return to a familiar environment where they feel comfortable and safe. 136

137 School Life: The True Story Goals Our teachers have decided to come back, because they have a purpose in mind. Each teacher has a different one, but all together they share one common goal: to help us, students; to provide us with knowledge that will help us later on; to help us like learning because it is through learning and developing that humanity progresses. Therefore, they want to teach us critical thinking, principles, how to be courageous and caring towards each other ; they also want to help us discover ourselves and what we want to be. They want to create well-educated people in all aspects, from everyday behavior to practical knowledge, so that we will be able to go out in society and make this world a better world In other words, they want us to be well-prepared for life. However, above all, they want to make us happy. To give the best performance that I can on a daily basis. My classroom is my stage and my students, my audience. ; To enjoy my students smiles. Pet hates As much as our teachers love school, there are things that they dislike about it, because after all, they are humans just like us. The noise is probably the most hateful of all and also to have my life measured by the ringing of bells! They too, hate curriculum restrictions and rules that are enforced by others. We have to obey the rules teachers set, but they are actually rules that have been set by others; and just like we don t have a choice, neither do they sometimes! They don t like marking tests and giving grades. You may wonder then, Why do they give us tests and grades so often? Because they have to. But in the same way we hate everyday homework, so do they dislike their daily homework. They also hate lack of honesty, so a piece of advice: the consequences of lying are always worse than those of accepting the truth. So next time you come up with an excuse, remember: your teacher will appreciate honesty more. Finally, something that you will probably find hard to believe, our teachers hate telling us off! By Ioanna Molindri, β 2 137

138 School Life: The True Story In conclusion However, their likes seem to be stronger since they don t seem to have regretted their choice of becoming a teacher. What they like most of all is us! We are the young people full of freshness that keep them young, so that their age is simply a number. What they love most of all is the energy and excitement that rules in a school full of young, optimistic people. They love the constant everyday change, so that the work never gets boring as a routine. It is like an oasis away from the real world. After all, school is a comfortable and safe environment that teachers like to be in. Although we feel we hate it when we see our teachers coming into class at 8.30 and start their teaching, we know that deep inside we love them. This is why our teachers have memories of touching things that students have done for them. From little things, like coming back after graduation and simply saying an honest Thank you, to sharing their lunch with a teacher, writing poems inspired by a teacher s teaching or even simply by sending wishes years after graduation, proving that We have not forgotten you and we never will. Offering cards on birthdays or namedays or when we have discovered that they are going through difficulties in their personal lives; one teacher remembers that after a long period of absence due to sickness, her students created a huge card for her and filled her desk with flowers. But we thought that the most original, moving thing a student has done was to ask for permission for a hug; Permission granted, of course, as the teacher said. A final note This article could not have been written if our teachers hadn t so willingly opened their hearts to share their thoughts with us. I hope that you ve seen how extremely unfair it is to say that teachers don t care about us. But also how unfair it is to ignore them when they are just trying to teach us, not because they have to; because they want to. Our teachers are one of the reasons why school years are the best years of our lives. Being a teacher seems to be great! All quotes used in this article were taken from the completed questionnaires. By Anna Soulele, γ 3 138

139 School Life: The True Story Tasks & Fears If I were a teacher for a day Except for the lesson that I ought to teach to the children, there s one other important thing I would teach them; and that is to teach students to work together without fighting, in a team effort. I think that this is very important because when the students grow up and work in an office with other people, they will need to share ideas and to work peacefully together. ( ) I believe that my hardest task would be to keep the children quiet and make the lesson interesting to help the students pay attention. By Anastasia Penglis, β 5 Teachers have to teach their students many things including the subject that they are hired to teach. But if a teacher really cares about the students, she tries to teach them facts and give them advice about life. If I was a teacher for one day, I would try to inform and advise the students in my class about true facts. Teenagers have to learn how to co-operate and how to live with other people; how and when to judge other people because we are all human beings and we make mistakes; finally, more facts about the real world. These are really simple things but really useful and important at the same time. Many adults often lack in these aspects because they didn t have anyone to advise them accordingly when they were young. So as a teacher I would try to be useful to my students and to teach them, except for the academic skills, about real life because students are the next generation and they have to learn how to behave well! By Angela Giannakodimou, γ 4 Imagine you re a teacher for a day; what is the one thing you would do in your class to make the lesson more enjoyable for your students? If I was a teacher I would turn most of the lessons into a song so that the students could enjoy them and I would make them funnier! By Eleni Theochari, α 5 139

140 School Life: The True Story Being a teacher is difficult. You have to check and correct exercises, compositions, and quizzes. Also, you have to prepare worksheets for your students. Especially, being a language teacher means helping students to learn the structure of the language, that is grammar and rules; they have to learn exceptions, examples and do lots of exercises. I think this is the hardest task, because students get bored and uninterested when they have to learn by heart and write endless drills, practicing a grammatical phenomenon. So, a language teacher, first of all, has to try to make the lesson pleasant and interesting, as well as easily understood. By Christina Floropoulou, α 5 A teacher s job is not only to help children acquire knowledge, but also to help them become good people with the full meaning of the word; in other words, to be kind and polite, and above all the aforementioned, to care about their fellow human beings rather than be interested in their personal gain and satisfaction, acting like egocentric creatures. My personal philosophy says that a human being should be fulfilled in two ways. First of all, they should do their best, in order to achieve the goal of finding a job and sustaining themselves. But secondly and most importantly, they should strive for emotional fulfillment, that is the fulfillment of their soul, of their heart; when at the end of the day they look back on what they ve done and think, Oh yes! Today I was a good person; I offered my assistance to the people that needed it. I was righteous and I didn t pick a side for my benefit, but for the common good. This can be easily taught to children when they cheat during a test. The reason for canceling their test is not only because they hadn t studied but also because they weren t following the rules. In that way, they understand how they should behave in their adult life: that they should not ignore the rules. So, in my opinion, it is much more significant for a teacher to teach the students how to be good, reliable, and kind persons than to only teach them pure knowledge because the latter can be gained throughout one s entire life, but once the building of one s personality ends, there is no turning back, and making changes is a really difficult task. By Eleanna Emmanouilidi, γ 2 140

141 School Life: The True Story If I were a teacher for a day, I would never say Yea! I d rather be at Sunday mass Than go and teach in that class! Much noise in that crazy train- Could be disastrous for my brain. Students laughing loud; I have to throw them out. I need to be very harsh In order not to get a rash! A and B and C and D; Never liked that philosophy! Oh, my gosh, I would say If I were a teacher for a day! By Elena Papitsi, β 6 By Christina Theofilou, β 4 I love children That is why I chose to teach Although the fear that is hidden, Behind my eyes is this; You see, I ve always been taught Never taught others And thus I thought It would be wrong to be one of the grumblers; Questions may be asked that I don t know Kids may laugh at something that I say... Fear of rejection has conquered my soul. Anyway I decided to play, Play the students game; Teach them as I have been taught And give them myself Because a teacher is not Just a year of handouts to be put on a shelf. By Dimitra Damaskopoulou, γ 2 141

142 School Life: The True Story Well, being a teacher, even for only one day, would not be easy but I would like to try it. If I had the chance there are many things that I would like to do in order to be a good teacher. The two points that I would like to achieve would be to make the lesson enjoyable and to teach something really important to my students. A teacher can think of many ways to make a lesson more attractive to the students. For instance, one very good idea is to have the lesson outside the classroom; although it will be quite difficult to keep the students calm out of the classroom, it will make the lesson funnier and more enjoyable. In addition to this, they will come closer to nature, if they can go to a park or a forest. As for the one thing that I would like to teach my students, this would not be academic. It would be something important for their lives; advice to follow. I would try to teach them that they should not give up in their lives despite the difficulties that they might face while pursuing the goals they would like to achieve. This is a very important lesson to learn because in life there are many obstacles in almost everything we attempt. Moreover, life is not always fair. To sum up, if I became a teacher for one day and I achieved these two tasks, I think that I would be very happy because I would know that my students would have learnt something important and would have also enjoyed their lesson. By Elpida Nassou, γ 3 If I were a teacher, the one most important thing I would teach my students would be to respect their classmates, their friends, me, the other teachers and, generally, the people around them and, most importantly, themselves because to be human is to use your brain before doing something and to respect other human beings. I wouldn t try to punish them when they do something bad, but teach them how to behave, by talking to them and understanding how they feel and think. In this way, I can convince them about what is good, bad, right or wrong! The thing I would fear the most is losing control of my class and not having the connection and the touch I would like to have with my students as a human being and a teacher. In my opinion, the hardest goal that I would like to achieve is to be the best teacher I could be, and at the same time to prove to my students that I am not an enemy but a friend! By George Felekos, β 6 142

143 School Life: The True Story As I grow up one of the options I consider for my future is that of being a teacher. Being a teacher has a lot of difficulties as a job and I think that the most important difficulty is the teacher s relationship with the students. If I had the chance to be a teacher for one day, the first thing that I would like to succeed in is to build a true relationship with my students. I would like them to like me, to trust me and feel free to talk to me about their problems. I definitely wouldn t want to be one of the bad teachers, as students usually call the stricter and more serious ones. On the contrary, I would like to be one of the teachers they love because I think that if the students accept and like their teacher they will also be more interested and may love the lesson that he/she teaches. So, in my opinion, the hardest task is to make the students that are not so disciplined to trust you and accept you and your lesson. By accomplishing this task I think that you, as a teacher, can gain some things, too. Even if it is a hard process it can be interesting too for both sides (teacher-students) and especially for the teacher because she/he knows the students, understands them, helps them to concentrate in class and makes the lesson more interesting for them by giving them the chance to speak and to express their opinion. This way she/he also helps them to generally improve and have more opportunities to succeed in anything they want. Having been a student for some years now, I know that this process is accepted by all students because it makes everybody feel freer and generally optimistic for everything he/ she does and for the decisions he/she makes. So I believe that for a teacher who wants to have a good relationship with the student, this is the hardest task, but also the most important and most helpful for both her and her students. As far as the thing that I would teach them is concerned, I think that the most important thing is teaching them to believe in themselves. If they believe in themselves they have more confidence in everything they do and most of the times they also succeed in what they do. They easily get over all of the difficulties and they do their best. They show what they are able to do. This is a lesson that can t be taught in one day, but this one day can be the start of a personal effort in order for someone to start believing in himself. By Georgia Missyrli, γ 3 143

144 School Life: The True Story Being a teacher is a pretty difficult job for someone to do for a living, and only the ones who are honestly willing to make a really serious commitment to their students should be doing it. I can t imagine myself teaching a class, but for sure I know that if I were a teacher, I would firstly make sure that my kids were going to be morally educated and then academically. If I were a teacher, my first care would be to help my students create their own personality. There are two things that I consider as the most important things to be taught in a class. First of all, I d teach my class that they can and should be unique and never act en masse but at the same time they should make sure they are sensible, mature, law-abiding, and respectful members of society. The other thing that I d teach them is that everyone is different and unique in his own way, and that they should respect and accept that fact. In conclusion, if I were a teacher my first preoccupation would be to make sure that all my kids know these two important things about life. By Helen Georgiopoulou, γ 2 The one thing I would fear the most Fear and anxiety Are haunting my heart and mind. I have to overcome them. Shouting, yelling, laughing Everything echoes in my head. I can t threaten these kids with detention; It seems impossible to me. But I am the teacher And I must make them stop; One way or another, Peace and silence will prevail again in this room. By Helen Mouzaki, β 1 144

145 School Life: The True Story If I were a teacher for a day, I would have many fears, but probably the greatest fear of all would be not having control of the class. Imagine: you walk shyly into your new class, a bunch of rowdy teenagers who are chatting with their friends and barely notice your presence at the teacher s desk. You ask once for quiet, but no one responds. Again; a little louder. You ask for quiet and clear your throat hoping your students will settle down. However, not one student cuts off their conversation or even looks your way. You realize you re going to have to raise your voice to make any impression on this lot. Sit down. Now! Sit down! A few girls turn their heads towards you and some boys at the back slide reluctantly into their seats. Slowly the class comes to order and they look at you in a judgmental way. Their silence is almost as difficult to handle as their talking, but you take a deep breath and begin teaching the lesson. Within one minute though, their attention has started to wander and no sooner do you turn your back to write on the blackboard than it all falls apart. Several girls resume their conversation about the latest fashion and a group of boys goes over to the window to look outside and discuss the football game going on down in the field. You ve lost it! You realize there is no way you can hold their attention for more than ten seconds. You throw your hands up in despair and walk out of the classroom. Who wants to be a teacher after all? There are many other jobs easier than this one. By Kassie Papasotiriou, γ 3 By Aliki Oikonomou, β 1 145

146 School Life: The True Story If I were a teacher for one day, I would have many different fears. I would be afraid of being asked something that I was expected to know but I didn t. That would really make me feel embarrassed and sad because I wouldn t have lived up to my students expectations. Moreover, I would be afraid of how they would react while they were getting to know me. Also, my fear would be that they would play a practical joke on me if they didn t really like my personality or the way I teach. Lastly, I would be afraid of being laughed at because something was wrong in the way I looked while I wouldn t have noticed it. That would actually make me feel pretty ridiculous and hilarious. So, as a conclusion, I would say that being a teacher would be an unpleasant and uncomfortable experience for me. By Lydia Mavraidis, β 4 In our society, apart from the economic crisis, there is a crisis in values, of which not all people are aware. If I were a teacher for a day, I would teach the new generation some values, which show compassion. For instance, I would teach them that the most important thing is to be honest. Whenever we do something, we should not consider our personal profit, but the profit of our society and our fellow human beings. If someone finds a wallet on the road, he or she should give it to the police and not keep it for himself, no matter how much money it contains. Furthermore, I would teach them that our fellow human beings need us and we should help them in every way. For example, we can offer food or participate in the campaign the supermarkets and the church have organized. Therefore, more and more homeless and poor people will be provided with food. If we take action, we can make a change! By Maria-Irene Pappas, γ 4 If I were a teacher for a day, to make the lesson more enjoyable for my students I would smile a lot to cheer them up, so they would feel more comfortable. Moreover, I would tell jokes once in a while and I wouldn t give so many tests. One thing I would teach my students for sure is respect. By Romanos Papadakis-Persianis, α 5 146

147 School Life: The True Story If I was a teacher for a day, I would stay up late Thinking of ways So the lesson wouldn t be lame. I d try to take my students out to play, Teach with educational games, And take their minds off the grades. Geography, history, grammar, literature, Chemistry, physics and the rest -without making a mess- Can be taught in different ways. I wouldn t stay contained in four walls So my loud voice echoes And my students would say I m bored And Help me God ; And I would fear the most If they snoozed and doodled on books Or looked out in the rain When I am trying to explain the word sane. I would always have in mind though That the pupils must learn And this would be my hardest task: To plant this idea in their mind and hearts: I want to grow and know it all. By Marianna Konstantinidi, β 1 The thing that I consider to be the most important of all the material a teacher could teach in a year s time is companionship amongst classmates. It s really rare to have a whole class to be caring and friends with each other, and I would like to be one of the few people to achieve this if I were a teacher. By Thanassis Karavokiros, γ 1 147

148 School Life: The True Story Touching moments What is the most touching thing a teacher has done for you? I have had many teachers during my school years, but only one has remained in my memory as the one who has done the most touching thing for me. We were on a two-day trip with the school and we were all really excited! However, I still had to take a medicine because of a skin infection I had. Once we arrived at the hotel, I realized that I had left the medicine home. That wasn t good at all! I told my teacher so, but she reacted really calmly. She asked me if I was able to recognize the medicine if I see it and I said, Yes. Then she asked the bus driver to take us to the closest pharmacy. When we got there, my teacher came with me and explained to the pharmacist what exactly we wanted and the pharmacist said that I had to take it every two hours during the night. When we went to sleep, my teacher told me not to worry and that she would come to my room when needed, so I could take the medicine and so she did. It was really kind and sweet of her and I thanked her many times. I think it was the most touching thing a teacher has done for me. By Elena Lorentzou, γ 1 When I was in primary school, I hurt my knee badly and I had to undergo surgery. As a result, I couldn t walk afterwards and I had to have four consecutive hours of physiotherapy every day. This went on for two months. These two months, I couldn t go to school, so every day, every single thing that was taught in class was delivered to me in notes by my teacher. Not only that, he also visited me once a week to explain the notes to me. I have to say that I have met a lot of teachers in my life, but this one was the one who cared for me the most. By Thanasis Karavokiros, γ 1 148

149 School Life: The True Story All students have a lot of memories from their school years. They never forget funny or weird moments with their friends and teachers. I, also, have great memories and moments that I don t want to forget. I often think about my primary school teacher, Miss Georgia, whom I had when I was in fifth grade. She was young and very beautiful, with long black hair and deep blue eyes. She had a strong personality, but at the same time she was very patient, kind, understanding, and sensitive. All these characteristics made me feel very close to her. I used to tell her all my problems and she always used to give me the best advice. On the last day of primary school she brought me a bouquet of flowers and when she gave them to me, she cried. This was the most touching thing a teacher or anybody, in fact, has ever done for me. I ll never forget her! By Viki Lolou, β 3 149

150 School Life: The True Story Daydreaming at School I am walking through the corridors. I m looking around and checking every little detail. I greet people who, I think, are my colleagues. I have a class at 10:30. I m trying not to make a fuss about it, but the truth is that I m very, very nervous. I m new to the job and that is one important reason for my nervousness. I step into the classroom. All around me are familiar faces of students whom I have seen wandering around the school, laughing. I put my things on the teacher s chair, pretending that I m getting ready for the lesson; the truth is that I m trying not to show my anxiety. The bell rings. Everyone is starting to sit down and to take out their pencil cases. I start introducing myself, the way I m going to teach. The door opens and a group of students step in. They explain something about a gym teacher keeping them for a quarter of an hour more than he was supposed to. I get frustrated. I let them in only because it is my first day. Now I start to realize that this type of excuse was once my own. Now I understand why it never worked. Even though I started the lesson by being strict, I continue teaching with a smile on my face. I joke and, little by little, the students join me. I feel less nervous; like I belong here. I start explaining that even though my subject is science, what I m trying to teach has an enormous ethical side. My students hesitate; I can see that they do not understand what I m saying. I think they will during the year. Suddenly, there s a knock on the door and the President of the school walks in. I feel sweaty, but I try not to show it. He asks me if everything s alright. I answer that it is; he nods and leaves the classroom. I let out a mute sigh. I watch my students faces concentrating on the chemical reactions I ve put on the board for them to study. A faded image of myself pops into my mind I start remembering things from my adolescent years: my daydreaming of beaches and peaceful naps in the sun; my weirdest excuses for entering the class late; my beloved teachers, and also my insecurities, my fears, my doubts. And everything seems balanced. I feel like a part of the class; I feel like I ve found the place where I can connect my age with that of my students; I have found my paradise. By Aliki Dounia, γ 1 150

151 School Life: The True Story It was a sunny Tuesday morning. The birds were singing, the flowers had blossomed and a light breeze was making the leaves of the trees move harmoniously. Spring had already arrived and was now spreading her joy and cheerfulness all over the world. At the same time, I was surrounded by the four walls of my classroom and listening to the high-pitched voice of my teacher who was trying to explain something that I really couldn t understand due to my lack of concentration that the window view across from me caused. It was just the sun rays falling on the tree, but it was dreamlike when compared to the fully covered blackboard right next to it. I wish I could see more. I wish I could be somewhere else rather than sitting in this room listening to the things my teacher was trying to explain. If only I could fly! If only I had wings! I could use my wings whenever I wanted. Right now! I would open my wings and fly through the window and get out of here! I would do this while my classmates will be looking at me with eyes full of astonishment and envy! I would see the joy of spring from up there! Then, I would choose the most wonderful place, with the most beautiful flowers! I would go there and start flying from one flower to another. It would be amazing! And then, I would choose the most fragrant flowers and make an amazing bouquet, and I would smell it all the time! The smell of FREEDOM! Yes, freedom, that s what I would have! I would be able to do anything! I would find the most beautiful waters; I would fly high above them and then splash! I would fall into the water with the most spectacular dive ever! I would Angeliki, my child, why aren t you paying attention??? Shame If only I could By Angeliki Nasou, γ 4 151

152 School Life: The True Story When you are bored, you daydream; When you sleep, you just dream. And when you have math You look out of the window And wish you could leave. The weirdest daydream I ve ever had Is simply this: That my best friend and I Were on the Starfly*! * The Starfly is a ride in Allou Fun Park By Dimitra Mathiou, β 3 It happened an ordinary Tuesday During math class; The teacher was quite moody And the students silently begged for the clock to rush. I was sitting quietly on my chair Half awake and half asleep Suddenly my head I couldn t bear I really had to fall asleep! A few minutes later I heard a strange noise I lifted my eyes to the board; it was his voice But it didn t sound like my teacher at all It sounded more like a frog singing rock and roll! I looked at him and he looked at me back His body was green but he looked like a cat! He turned to write an equation on the board That was when I noticed he had the tail of a dog! While I was observing him, a bunch of butterflies entered the room Then a student screamed Don t sir, they ve done nothing to Mary s groom! I felt someone pushing my chair softly; The teacher was now staring at me bluntly. Are you enjoying your little siesta, Miss Emily? I m sorry, Sir; a frog caught my attention, I answered carelessly. By Eleana Strouthou, γ 2 152

153 School Life: The True Story From the Deadly Octopus to the Angry Teacher It was the last week of school and everybody in my history class was bored and restless. Our teacher was trying to keep our attention, but we were all dreaming of our upcoming summer vacation. I was thinking about the trip that my family and I were going to take to Australia. I looked out the window at the city of Athens below me and all the buildings seemed to change color and shape. I suddenly realized that I was floating in a colorful underwater world. I was moving through the cool, crystal clear water and around me I could see an amazing variety of multi-colored fish and corals. I felt free because this underwater paradise seemed like it didn t end. I swam towards a beautiful blue plant that caught my eye in the distance. When I was right next to it, it started moving and I recognized that it was one of the world s DEADLIEST creatures: The Blue Spotted Octopus. Then I heard our tour guide shouting: Evan, get out. I turned around to get away from the Octopus and saw my extremely angry history teacher standing in front of my desk! Evan get out of the class shouted the teacher and I understood that it was all a daydream. By Evangelos Athanasiadis, α 2 By Elena papitsi, β 6 153

154 School Life: The True Story Pretty Weird Things This poem should throw a bit of sun To some of the weirdest things that I have done. The lamest excuse I have used in class Was that I got a whiff of some malodorous gas; The teacher was mad And it stunk really bad And I almost was POISONED by that gas. But apart from those weird happenings I have dreamed up even stranger things I once had a weird daydream That there was a very loud SCREAM! And that an army came rumbling in; The battles were brutal and fierce As I fought my way through the halls of Pierce; My torch was aglow And it was what I would throw To any foe who dared enter Pierce. I slashed real hard and hacked And the enemy kept getting backed And then just like in all dreams Now came even weirder things I looked down at my feet And guess what did I meet A massive never ending abyss; Then a scream came from inside Kostis! I looked up, and beheld a red-faced teacher By Kostis Alexopoulos, β 2 154

155 School Life: The True Story Although I m a good student, I have this one bad habit: I daydream. I don t do this a lot so when it happens it is because of complete boredom. Actually, I have been caught once and believe me, I ll never forget that day. We were having our math lesson with Mr. Evans. When he started talking, my brain switched off. Instead of listening and paying attention to his teaching, I focused on the imperfections on his face. He was old, had small lips that wouldn t stop talking, a big nose, small, green eyes and eyebrows that covered most of his forehead. Then I noticed IT! It was the most disgusting and the biggest one I had ever seen: a brown, hairy mole near his ear. The mole was just moving around, along with the professor s head, staring at me. That was when I heard a deep voice Miss Elly, why don t you tell us the solution? Everybody turned and looked at me; I froze. I couldn t concentrate and answer his question; not with a giant mole staring at me like this! All my classmates were giggling and laughing at me! I was so embarrassed that day that I have never daydreamed in his lesson again! By Lyna Tsarouha, γ 1 The weirdest daydream I ever had Was when I was a very young lad; I was still going to school And I must admit I was pretty cool One day that was different from the rest I daydreamed about an unfinished quest. I was travelling across the land on a pale white horse While holding my magic wand and fighting glorious wars. Many people had to die in this battle that was fierce, as there is more than meets the eye in the hallways of Pierce! By Xenofon Kalogeropoulos, β 2 & Jason Dikeos, β 3 155

156 School Life: The True Story Excuses It was for Wednesday that I had to do My English essay about World War II. I went in the classroom, the teacher awaiting Our homework to collect and I started sweating. I hadn t done it, I needed an excuse, My imagination tried to find one to use. The teacher told me to hand in the assignment And I looked at her full of excitement. She asked me, Have you done your homework, Grey? Miss, you can t imagine what happened today! I wrote an essay that I m really proud of But today was a day I could never have dreamt of; I woke up and my dog was biting my essay, Full of desire. I ran quickly and took it, But my house was on fire! I jumped from the window, the essay in my hands Something happened, however, that changed my plans. I saw five men, all dressed in black Staring at me from the back of a truck. Running I started, afraid I would die, My identity was revealed, they knew I was a spy. As I reached the end of my tragedy, My teacher stopped me and asked me with irony: Oh, poor boy, how did you get through it? Ok, ok, Miss. I just didn t do it... Excuses Excuses Excuses By Areti Kotroni, γ 2 156

157 Inspiration is everywhere! Inspiration Is Everywhere! By Athina Mitsi, β 6 Living people, dead people; famous people, not so famous people; artists, scientists; local, international; what is it that attracts us to other personalities and what is it in the end that inspires us or fills us with admiration for them or their accomplishments? Here are some of the personalities and their achievements that our Sunny Days reporters found fascinating. A year s long effort with the assistance of technology allowed us this year to interview two writers and one resident artist! But Skype can t transcend the living! Some of the personalities you will come across as you browse our magazine, who are not among us anymore but left their mark one way or another on this planet, were researched and are presented for you to judge. So look through our pages and find someone who will inspire you through his/her work or life! 157

158 Inspiration is everywhere! THE PERSON CALLED ALEX PRESTON It was a cloudy morning of December and I was waiting in the Faculty Lounge with three other Sunny Days interviewers for Alex Preston, a young English writer who wrote the awardwinning book This Bleeding City. As I was waiting, I was really stressed because it was my first interview ever. Some minutes later we saw him entering the Faculty Lounge with a smile. We introduced ourselves and before I even understood it, the stress had gone. He is a young not really tall man with brown hair. He was wearing nice socks; as he sat down an odd-looking bit of his socks peeped out and noticing our smiles, he revealed the funny pair with Christmas designs; obviously that made us feel even more comfortable with him. He came across as really kind and smart and with a good sense of humor, the well-known British sense of humor. He was really happy to answer our questions and I was really happy to interview him. First of all, we asked him about killing literature. We explained to him that it s a term that we, students, use when someone, usually teachers, over-analyze a piece of literature. Alex Preston s opinion is that we shouldn t overanalyze 158

159 Inspiration is everywhere! literature because generally everyone responds to literature differently, with different feelings and thoughts. Actually, the over-analysis of a poem takes a little bit out of its magic, he said. Then, we asked him why he had quit his job in the finance business, because, as we were surprised to discover, Alex had been working there before writing his book. The answer helped me understand him better. The reasons were simple. He felt depressed working in finance because he didn t like the job and because he had an alternative option as his passion had always been, writing. But what about his source of inspiration? How can a man working in the City be inspired to write a novel? Alex Preston s inspiration was his unborn son, who is also another reason he quit finance. He didn t want his son to ask him later on what he had done when the 2008 crisis started. As a matter of fact, the book he wrote talks about the crisis but he didn t want to write a textbook about the economic crash but an emotional story with young people that takes place during the economic crisis. He was also inspired by the book Babylon Revisited, a short story by F. Scott Fitzgerald, set in the year after the 1929 crash. Actually, the main characters of Alex Preston s book have the same names as F. Scott Fitzgerald s characters. Finally, we found out that Alex s book won too prizes: the Spear s Best First Novel Prize and the Edinburgh Festival Readers First Book Award. Both of them are very important literary prizes and it s a great achievement that Alex won them at the age of 30. When he found out about the prize he said I was really delighted. It was extremely great and an incredible honor for me. So, if you want to become a writer, here are three pieces of advice that Alex would like to give you: 1. Write, write and write; 2. Read a lot, and 3. Find someone that you trust to judge your work but be sure he is objective. His fourth piece of advice might not please Twilight fans, but a good reporter has to report everything: Don t read Twilight! Our very last question was to do with his first job; as experienced with finance we asked him his opinion about the Greek crisis. He said that he was really optimistic because Greece is a nation that got through extraordinary crises and many difficulties during its history. Alex Preston isn t only a great writer but a great person, too. I am very happy and I consider myself lucky for having had the chance to interview him. My only problem was that when I returned to my class, after the really interesting interview with Alex Preston, I found the lesson too boring! By Joanna Emmanouilidi, γ 2 159

160 Inspiration is everywhere! STEVE JOBS: THINK DIFFERENT Born in 1955, Steve Jobs, founder of Apple and inventor of a whole new generation of technology, is a man that we will never forget; a man that will forever remain a legend. Steve was adopted from the first years of his life by Paul and Clara Jobs. As a child, he was never interested in school lessons, and soon after graduating from high-school and spending only one semester in Reed College in Oregon, he decided to drop out of his courses but continued attending one specific class. In one of his interviews, Jobs said, If I had never dropped in on that single calligraphy course in college, the Mac would have never had multiple typefaces or proportionally spaced fonts. In 1976, Jobs and his friends, Steve Wozniac and Ronald Wayne, invented the first apple computer which they named Apple I. In 1977, Jobs and his now two friends and co-founders founded the company of Apple. Later on, Jobs was fired from Apple because of his temperamental attitude. While he was gone from Apple, he founded a company called initially next Inc and later on next computer. In 1986, Jobs bought Pixar. The first film produced by the partnership of Jobs with Pixar was Toy Story which brought fame to the company. 160

161 Inspiration is everywhere! In 1996, Apple announced that it would buy next which brought Jobs back to the company he had co-founded. In a few years, lots of new products of Apple were on the shelves of the world s market: the ipod (a device for listening to music), the iphone (a phone device which is basically a smartphone with a touch screen), and later on the ipad (a device which is in effect a small touch-screen computer enriched with the same qualities and even better ones than the first devices had). In his personal life, Jobs had his first child Lisa Brennan-Jobs with his long-time partner Chris Ann Brennan, but Jobs denied that Lisa was his child leaving Chris to raise her. Then, after a long period of time he admitted that Lisa was his daughter. In 1991, he got married to Laurene Powell and had one son Reed and two daughters Erin and Eve. In 2003, Jobs found out that he had cancer. And after fighting it for seven years, Steve Jobs died on October 5, 2011, at the age of 56. His death was announced by Apple in a statement which read: We are deeply saddened to announce that Steve Jobs passed away today. Steve s brilliance, passion and energy were the source of countless innovations that enrich and improve all of our lives. The world is immeasurably better because of Steve. His greatest love was for his wife, Laurene, and his family. Our hearts go out to them and to all who were touched by his extraordinary gifts. I already knew about the devices he had made, but I never knew the person that had made them. I learned about this brilliant man last summer by watching one of his speeches at Stanford University. He said that you don t need to study in a college or university to achieve your dream. The only thing you should do is to focus on what you really want and make it happen. These words made me love the way Steve Jobs was. These words made me write about him. By Iris Nikiforakis, γ 2 161

162 Inspiration is everywhere! WASTE LAND Waste Land is a 2010 documentary which stars Brazilian contemporary modern/visual artist Vik Muniz, known for his use of daily-life materials in art. The film documents Vik Muniz going to Jardim Gramacho, one of the world s largest landfills in Brazil, where he meets people living and working there and observes their poor living conditions. Together with some of the workers, Muniz picks out recyclable material from the garbage and creates huge mosaic portraits of well-known paintings and of photos he took of the workers. For instance, he created a mosaic of the painting The Death of Marat, a famous painting by Jacques-Louis David. His works were later on photographed and his masterpiece (the mosaic of The Death of Marat) was sold for 28,000 pounds at an art auction in London. Finally, the money Vik Muniz earned from his art pieces was donated to the people working in Jardim Gramacho. I think this documentary is inspiring and touching; Vik Muniz s project was not only harmless to the environment (as the work he created was created with recyclable materials), but also helpful to the people working and living in the landfill (they helped in creating those lovely mosaics and they earned money for their work). I also believe that Vik Muniz s example was very nice and thoughtful and should be an example everyone should follow or look up to. By Vangelis Arapis, α 1 Vik Muniz s masterpiece 162

163 Inspiration is everywhere! Alexander Fleming and Penicillin Nowadays, penicillin is considered as the most important discovery of the millennium because it is estimated that millions of lives have been saved by this discovery. The man behind this discovery is Alexander Fleming. The discovery that Fleming named penicillin was so crucial mainly because it had made the treatment of infections easier. Alexander Fleming was born on 6th August, 1881, in Scotland and died on 11th March, Fleming had not only discovered penicillin in 1928 by accident, but he was also known for the discovery of the enzyme lysozyme in Lysozyme is part of our natural immune system and protects us from a variety of diseases. For his contribution to medicine, Fleming was awarded the Nobel Prize in Physiology or Medicine in Fleming succeeded, with his discovery, to create a huge pharmaceutical industry that would produce penicillin and cure many people from diseases such as syphilis. An interesting fact that is not widely known is that outside the bullring in Madrid stands a statue of Fleming. And why is that? Because penicillin has greatly reduced the number of deaths in bullring fights; in fact, the statue has been built with donations from bullfighters. Alexander Fleming is one of the personalities I admire as his discovery of penicillin has changed the world of modern medicine by introducing the age of useful antibiotics. Imagine your life without antibiotics. Before this great discovery that Alexander Fleming made, things like the common cold killed people. Penicillin has saved, and is still saving, millions of people around the world. Information taken from Wikipedia. Model of Penicillin By Aris Katsaras, γ 3 163

164 Inspiration is everywhere! INTERVIEW WITH A HISTORIAN On an ordinary morning at school, we went about interviewing a man who actually lives on the other side of Europe, in England. No, we didn t fly there. All we had to do was go down the stairs to the computer lab and conduct an interview in the most unconventional and original way: via Skype! While we expected this unusual means of communication to create a sense of impersonality between us and our interviewee, what actually happened was that we got to know a very interesting man, who surprised us with his vigorous attitude. With alert eyes, spiky blond hair and a momentarily green complexion (due to technical difficulties), Mr. Giles Milton, author of Not To Be Served, But To Serve A History of the American College of Greece, a book about the history of our school, answered all our questions passionately and really managed to get us engaged into conversation with him. Giles Milton is an author of British origin who has written a variety of books, ranging from historical novels to children s books. A man who had always, wanted to be a writer. Among his many hobbies, he enjoys creating art, cooking but surprisingly enough not reading since his job requires long tiring hours of reading and writing. Influenced by the lives of ordinary people and extraordinary situations, he chose to become a historian and a journalist, although neither of these were part of his formal studies. His advice to aspiring writers is to practice writing, to read a lot, to maintain a steady rhythm with writing and to write on both good and bad days, like working at an office, because it is always easier to improve your drafts. The most important thing is to be disciplined and not to talk about your project to others; to just focus at completing it instead. This has been key to his success. He told us that he enjoys writing children s books although he finds them difficult to write, since there is a word restriction and it s also hard to make an imaginary story believable. He bases his children s books on historical events and enjoys making things up from those events, but he confesses he enjoyed writing his novels more than his children s books. 164

165 Inspiration is everywhere! Then we moved on to something that interested us as high school students and which we thought he would have an opinion on: the teaching of history at schools in the U.K.; history lessons are not UK-centered and children learn about few historical events, but with great detail. However, children are not taught how to connect all these events so they can have them in a logical order in their minds. Mr. Milton agrees that teaching young people to become more open-minded is very important, but to achieve that goal, history has to be taught correctly; it is important that the story is told from various different angles and through the eyes of people who have experienced the events themselves. The teacher is also a key factor when teaching history, because an open-minded teacher will help his students become open-minded themselves. Our interview was coming to an end, but we still had not found out what had puzzled us from the beginning: why an English writer would write a book about our school; so that was our next question. Mr. Milton explained to us that he had always been interested in the history of Smyrna, even though it is a part of history unknown to the majority of the people in England. His curiosity to find out how this cosmopolitan, ethnically mixed, and very wealthy city had such a tragic ending urged him to accept the invitation of our school to write a book about The American College of Greece, since he believes that Pierce has played a significant role in Smyrna s history. Our school has a history of 137 years, so we assumed that researching it must have been quite hard. Indeed, as he told us, when he started researching, he was taken into a room full of documents and was absolutely shocked. Thankfully, all the information needed could be found in there though. Besides that he also spent time interviewing former teachers and former students of the school and was really surprised to discover that such old people could have such vivid memories. Interviewing this man was a great pleasure and a rewarding experience. We thank him for his kindness to give us an interview and we hope that through these lines you, our readers, got to know a little bit about this man just like we did and who knows perhaps be intrigued into reading some of his books! Books written by Giles Milton: Wolfram: The Boy Who Went To War (also translated into Greek) Paradise Lost, Smyrna 1922 (also translated into Greek) Big Chief Elizabeth White Gold Samurai William By Anna Soulele, γ 3 & Nicky Tziraki, γ 1 165

166 Inspiration is everywhere! MICHAEL TOWNSEND: TAPE ARTIST AT PIERCE This year, as well as last year, an artist named Michael Townsend did us the honor to come to our school for a period of one week to show us what tape art means, and how it is actually created. But, actually what is tape art? Tape art, as the word says it, is the art of tape. Of any type of tape, which you can stick on walls, make different shapes and creations with it in order to communicate your messages to other people. This kind of art can be used anywhere, and it firstly started from its founter, Michael Townsend. Michael, with some friends of his, started creating things out of tape, after a really strange incident which involved the local police! They created a police silhouette outline of a man with a balloon at 3 in the morning which caught the attention of the police! The next day, however, everyone who saw it was impressed by such a simple creation. After this incident Mr. Townsend and his friends would tape art several incidents whether these were accidents or just stories. As Mr. Townsend told us, what he likes in tape art is the challenge he has to face. By saying challenge, he explained to us, he means the time limit he is given as well as the different places he has to create at. Of course, nobody can deny the fact that this is a really strong motivation for doing tape art. As a result, Mr. Townsend has undertaken numerous projects, such as tape 166

167 Inspiration is everywhere! arting in community centers, private companies and other public places. Another important aspect of his art is tearing his work apart after leaving it on the walls for a couple of days. Some of you might think that this is completely mad, but he says that we should all learn something from those creations and then, after gaining certain experience, take them down and move on to create some new ones. Many of you may actually wonder how Mr. Townsend makes ends meet, especially when he has to buy all this tape. The answer is that he also sells his work so he can earn some money. But what is Mr. Townsend, the person, like? Well, he is a really friendly, welcoming and energetic man who is eager to listen to the craziest idea and still find it amazing! He is also creative and ready to help anyone whenever this is needed. Generally, he is a really nice person and I think we were all pretty lucky to meet him and tape art with him, even if we would have liked him to stay longer! For those of you who have not done tape art yet, I think you should definitely give it a try and you will be amazed by the results! All you need is a large wall and lots of tape; you can find out more about it at: And a final tip! For those of you who like video games, I have to inform you that Mr. Townsend is not only good at tape art but at Call of Duty too, so watch your backs! By Jason Arzinos, γ 3 167

168 Literary Component Just like every other year, your classmates try out their literary hand! A poem and two short stories inspired by a regular composition class as well as our loyal contributors of limericks are this year s collection! Enjoy! After reading Alfred Noyes The Highwayman, Bill Benopoulos was inspired and decided to write a poem about one of his heroes: Robin Hood. The Outlaw The wind was a torrent of darkness among the trees in Sherwood Forest The moon was shining like a golden globe on the black sky But he was ready. A highly skilled archer and swordsman; he grabbed his bow and sword And off he went with his white horse Riding like the wind. Riding, riding... Robbing from the rich and giving to the poor... He d a big hat on his forehead; sparkling as he passed through the road Wearing Lincoln green clothes. An outlaw... An aristocrat he was; brave, ready to fight 168

169 Literary Component His brown boots were up to his knees as he was kicking the horses back... He shall be back with the yellow gold before the morning light. Soon he reached the town, Nottingham, Ready to face an unscrupulous sheriff. He wore his mask as he descended from his horse Quickly he passed the Sheriff s house and in he went to the castle; A rope was all he needed, he climbed up the wall; And there he was, in the king s room... But not alone. There, hiding, stared the sheriff; fat, ugly and mean So Robin grabbed his iron sword and to the sheriff went. The two men fought for their lives He was good. The sheriff wasn t. Soon he threatened that he would throw him off the walls The sheriff had lost. But there were more soldiers in the castle Soon they heard... And chasing Robin they started. He took a small box, a small treasure... Quickly he left, he couldn t fight them alone. On his horse, he left riding, riding... After a while, sitting he was with his friends. The poor people were grateful to him. Oh, he was a hero... They sat in a small room singing in Sherwood forest all night... By Bill Benopoulos, β 1 169

170 Literary Component The Transparent Machine J ack turned off the TV and got ready to leave his house. For many years, he had studied physics and technology, now his skills had finally been put to the test. He slowly walked to the edge of the room and pulled the curtain uncovering his invention. It was a massive glass machine containing many mirrors. He climbed up the three transparent steps and took a seat in the chair. In front of him was a small board with numbers indicating the date: 16/5/2153. He pushed the red levers and the glass wheels began to spin faster and faster, urging the machine almost to move! Then he pushed another lever and the number indicating the date: 16 began to dissolve as a new one began to appear: 17. Outside, the sun suddenly dashed west, as if it were being chased, and set in the horizon. New numbers appeared madly, endlessly flowing through time. Outside it was raining; then in an instant it was snowing and the sun was dancing around the sky. Jack smiled and pushed the lever harder. Everything outside was a blur. Years began to pass yet he was not ageing a minute. Then he pulled the lever all the way down. The glass rotors ceased to spin and the numbers on the board went blank. Then slowly, the date appeared: 26/3/3012. Jack glanced outside. All he could see for miles was a complete vacuum. A ruined, demolished Earth. No life, no green, no cheerfulness. The human race had ended. Jack stared joylessly at the emptiness and heavy-heartedly gripped the red lever. He eyed himself in one of the mirrors and finally made up his mind to return home. With a last glance at the godforsaken land he pulled the lever and in an instant was gone. By Kostis Alexopoulos, β By Zakinos Taraboulous, β 4

171 Charlestone Street Literary Component J ack turned off the TV and got ready to leave the house. He wore his black coat and took his umbrella. He closed the heavy wooden door behind him. Charlestone road was empty and rain was pouring, creating small torrents on the cobbled street. There was no one around and Jack started to feel uneasy. Strange silence reigned. The windows were closed and there were no lights on, in any house. He stopped walking and lit a cigar. He had promised Molly to quit smoking but he was too anxious to think about it now. There was no one around, but Jack couldn t stop feeling that somebody was watching him. Nah! It s just my imagination and that bottle of scotch, doing their thing, he thought and started walking again. The rain continued to fall on his umbrella and it made a creepy sound like a thousand voices were screaming at him. Suddenly, he heard someone running behind him. Jack quickly turned around but all he could see were some parked cars and an abandoned hot-dog stand. He started running. He heard footsteps again, but he couldn t determine if they were his or somebody else s. He threw the cigar away and all he could think was that he had to run away. Away from this place, away from everything! He ran and he ran as fast as he could but nothing seemed to change. The grey empty buildings, the abandoned stands and that emptiness, that void! All of a sudden, he saw the figure of a man looking at him from inside a window. Immediately the figure pulled away. Jack cautiously approached the house. He looked inside but there was only darkness to be seen. Then, he tried to open the door and to his surprise it opened without any difficulty. Almost immediately the lights came on too, revealing a staircase leading to the second floor. Jack started climbing it slowly. The figure was there waiting for him. Before he could do anything, more lights turned on! He saw it in its full, terrifying form. In his panic, he broke the window and jumped outside. Argh! he shouted as he felt his leg burning in pain. This was no ordinary nightmare. These were the depths of his soul and the last thing Jack would see before taking his final breath would be this true image of himself, smiling from above. By Xenofon Kalogeropoulos, β 2 171

172 Literary Component Limericks* There once was a boy from Brazil, Who just couldn t bear to stay still. They tried to calm him, But couldn t stall him. They finally just gave him a pill. By Estela Michail, α 1 There was a cute baby from Hogwarts Who sat on a couch and said go carts He said it too much And papa went nuts That poor little baby from Hogwarts. By Katerina Theodorakis, α 1 Once in the past, I went for a walk, But I wasn t in luck, I saw a hawk. It pecked on my back, But I didn t go for that. I ll never again go for a walk! By Konstantinos Spentzaris, α 3 There was a fairy that lived in a hole And one day she bumped her head on a pole. She was in pain; She screamed in vain That fairy that bumped her head on a pole. By Eva Kalogirou, α 2 172

173 Literary Component Once in town there was a race And a goat we had to chase. Oh, the goat was so fast But we caught it at last But I could not win the race. By Sami Rosier, α 4 I have a mechanical bug, Who lives in a tiny red jug. It goes buzzing around Distracting with sound And for that I will give it a hug. By Yiouli Tiligada, α 2 There was a lady who wanted to fly She wanted to fly up high in the sky; She tried different things She just wanted wings To fly with the birds in the sky. By Pinelopi Agalopoulou, α 4 There was a lady from Maine, Who sung by her window pane. While singing to her nieces, The glass broke into pieces, And she flew out like a plane! By Vangelis Arapis, α 1 *Limericks are funny, witty poems that consist of five lines and have a strict rhyming pattern (aabba). Here s a sample of limericks that Mrs. Ginny Deligiannis alpha class produced in their English class this year! 173

174 Bookworm s Section Are you a bookworm? Then this section is for you! If you re not, then read Daphne s essay, on page 182, on how you can travel with your books (anywhere you like, to any period you like!) and maybe you will become one! Battle of the Genres Ιt s just like the battle of the bands, only - you guessed it - with book genres. Let s look into some of the most popular genres today and see what made them so famous and liked. Which one is the best for you? Only one can win! Nowadays, the majority of books purchased by teenagers fall under the categories of Science Fiction, Fantasy or Young Adult literature. These terms are a bit too general for our purpose here, so let s get a bit more specific and give some definitions. Fantasy is a genre that is characterized by the use of magic and other supernatural themes and forms as a primary element of the plot. It is not to be confused with Science Fiction, as it steers clear of 174

175 Bookworm s Section technological themes. Traditional fantasy is set in an imaginary location while the new sub-genre that is becoming quite the bomb these days, Urban Fantasy, is set in the real world, in an urban location. Urban Fantasy involves all the traditional fantasy elements; demons, warlocks, vampires and the sort, but incorporates all these in a contemporary, everyday setting. Some of the most well-known works that fall under this category are Percy Jackson and the Olympians, The Heroes of Olympus, The Kane Chronicles and The Mortal Instruments. Science Fiction is exactly what its name suggests; a genre that is based on current or, most usually, future technology. The main elements involve speculation on the consequences of possible future advancement of technology. The highlight of Sci-Fi today is Dystopia, a sub-genre that explores social and political structures in a nightmare world. Its most common elements are a form of repressive government, the lack of personal freedom and expression and constant violence or warfare. Dystopia is often merged with Apocalyptic and Post- Apocalyptic, two sub-genres that deal with the end of a civilization after a disaster of epic proportions. These genres can be set during and right after the disaster occurs, showing the psychology of the survivors or a considerable amount of time later, when the precatastrophe civilization has been almost forgotten or mythologized. Some well-known works are The Hunger Games, Divergent, Uglies, GONE, BZRK, and A Clockwork Orange. Young Adult books, despite their name, are directed to an audience aged 14 to 21, and could be of any other Fiction genre. The only thing that distinguishes this genre from the rest is the age of the protagonist, who is usually in his/her adolescence. The protagonist faces challenges of youth as well as any other conflict presented in the story so Young Adult works have also been referred to as problem novels or coming of age novels. The thing about Young Adult novels is that, since their plot can contain any kind of elements as long as the characters remain within the required age group, they are everywhere. Almost all of the books that were mentioned in the categories above are Young Adult novels as well. This article has provided you with definitions and other information on the most popular genres, so the only thing you need to do now is go out there and get some books to read! Now that we know our participants, let the battle begin! By Nicky Tziraki, γ 1 175

176 Bookworm s Section The Hunger Games Set in a very different North America - now Panem - of the future, The Hunger Games Trilogy follows the hardships the people of Panem face and their journey to freedom. After the rebellion of the people of Panem, the Capitol s forces destroy one of the previously 13 districts and create a new event of sorts to remind the rebels of their position under the Capitol. The Hunger Games are a fight to death in an arena. And the gladiators? One boy and one girl from ages 12 to 18 from each of the 12 districts are the tributes that are to fight, and only one can survive. The districts have varying living conditions, 1 being the richest after the Capitol and 12 being the poorest. Most of the people of district 12 are barely getting by, and many starve to death. The tributes names are chosen by chance. Now, in the 74th Hunger Games, our unwilling but gifted and driven heroine Katniss Everdeen, from the poor district 12, is forced to participate in the Hunger Games to save her sister, along with Peeta Mellark. What does her future hold? Will she be more than just a piece in their games? This book series by Suzanne Collins was captivating and I truly enjoyed reading it last summer. It was the series that turned me into an avid dystopia fan, and when I learned that a film was being made, I was ecstatic! If you haven t watched the film, read the book first. Trust me, it s worth it. I find this story especially important, because it shows a more realistic type of hero; the beaten, broken one that still keeps pushing to protect what s/he loves. It shows how hard and exhausting it is to have to strive and to have to deal with almost unrealistically serious problems. I find it important to create balanced characters that are not perfect or divine but have some bad qualities as well as good ones. A must read. They even made a movie of it, isn t that supposed to be your cue!? By Nicky Tziraki, γ 1 176

177 Bookworm s Section Fantasy Books: What You Should be Reading Ιmagination: the tool every author must possess to write a good fantasy novel. Fantasy, the word itself, is the Greek word for imagination. These books will draw you in, hold you in place and entice you with their magical world. Whether you are reading about a teenager mastermind who discovers fairies live under human feet, or about the deeds of a 16-year-old in the Dark Ages travelling around the world trying to save it, anything is possible in this genre, as long as one rule holds true: that it is something original, something that no one has ever thought of before. What should you look for in a good fantasy book? First of all, it must be believable, playing with the rules of the world in which it takes place. We may be talking about fantasy, but if there is no magic in the world in which the story takes place, Gandalf has no place in that book. Secondly, you must be drawn into the world, until you re so familiar with it that it has become your own, and when you finish, you heave the familiar sigh of disappointment that this world is not true. Do not be tricked, this genre is hard to right in order for someone to be successful, but it is easy to read. I can give you some recommendations of authors that have achieved the perfect fantasy books. Eoin Colfer, author of Artemis Fowl, Tolkien, author of the well-known Lord of the Rings, Garth Nix, with many fantastic series to share with us, Robert Jordan, who unfortunately passed away recently, and many, many more. There is always something new to discover, something that you have never read. It is waiting for you, go find it. By Demos Caldis, α 4 177

178 Bookworm s Section The Chronicles of Narnia The Chronicles of Narnia is a seven-book series of fantasy novels written by C. S. Lewis. It s certainly a classic and one of the author s most known works so it s truly worth reading. Set in the fictional realm of Narnia, a place where animals can talk, mythological creatures and magic are the norm, and good is constantly in epic battles against evil, this series narrates the adventures of various children that play a great part in the unfolding history of that world. Almost all of the children come from the real world and are magically transported to Narnia, where time flows differently, by Aslan, a majestic talking lion who is the king of Narnia; their goal is to protect Narnia from evil and restore the throne to its rightful line. The books cover the entire history of Narnia, from its creation in The Magician s Nephew to the end in The Last Battle. Unfortunately, this book series never really got the attention it deserves. The films, which, in my opinion, did not do the books much justice, only shot down any potential readership they could have attracted. Even though the number of the books makes the series seem too lengthy, they are definitely quality reads! By Nicky Tziraki, γ 1 178

179 Bookworm s Section Pride and Prejudice by Jane Austen During the Christmas holidays I had the opportunity to read Pride and Prejudice a novel by the well-known English author Jane Austen, first published in The themes of the story are love, reputation and class. The story is amazing; a well-written classic that follows the main character, Elizabeth Bennet, as she deals with issues of manners, upbringing, morality, education and marriage in the society of the landed gentry of early 19th cenctury England. Elizabeth is the second of five daughters of a country gentleman, living near London. Jane Austen has the reader see the events from Elizabeth s point of view. The main characters are Elizabeth and Mr. Darcy. It should be pointed out that the qualities of the title are not exclusively assigned to one or the other of the protagonist; both Elizabeth and Darcy display pride and prejudice. The tone is comic, light, and ironic. Though the story is set at the turn of the 19th century it retains a fascination for modern readers and it s one of the most loved books and has become one of the most popular novels in English literature. To date, the book has sold some 20 million copies worldwide. And if you ask me why this novel can fascinate a teenager of the 21th century, I would say without doubt that love and the struggle of social classes are always current themes. It s definitely worth reading! By Aris Katsaras, γ 3 179

180 Bookworm s Section Divergent By Veronica Roth Divergent is set in a future dystopian Chicago divided in 5 factions. These factions were each made by people who blamed certain qualities for guiding humankind towards evil; those who blamed aggression formed Amity; those who blamed ignorance formed Erudite; those who blamed duplicity formed Candor; those who blamed selfishness formed Abnegation, and those who blamed cowardice formed Dauntless. 16-year-old Beatrice Prior, born in Abnegation, is about to participate in the city s annual faction-choosing ceremony to decide in which of the five factions she will spend the rest of her life. But the whole situation takes an unexpected turn when her aptitude test results were not exactly as expected. Will she stay at Abnegation, ignoring her instinct or will she follow her heart and leave, risking never seeing her family again? After she chooses she will have to undergo her chosen faction s initiation so that she can join them. If she fails, she will live factionless, as an outcast. While Beatrice is busy trying to choose wisely, a new shadow rises. An unexpected conspiracy is threatening to take away what free will has remained to the people of Chicago. I quite liked this one; as a matter of fact, I couldn t put it down even though it was exam season Still worth it! By Nicky Tziraki, γ 1 180

181 Bookworm s Section Wolf Brother W olf Brother is the first book in a fantastic series, by Michelle Paver. It takes place in ancient times, when people used to live in forests, experts in survival. A boy, Torak, loses his father to a demonized bear. Alone and afraid, he finds a new-born cub, whose family had drowned in a flood, and they become friends. Torak has a dangerous path ahead of him, a campaign against the Soul-Eaters (the people who cold-bloodedly killed his parents), but what will it cost him? A fantastic story about the relationship and loyalty between man and animal; a story of love, betrayal, and breathtaking action. The first book in The Chronicles of Ancient Darkness, it is a book worth reading, exploring and loving. By Demos Caldis, α 4 181

182 Bookworm s Section Travelling with books Nowadays young people prefer to watch TV or movies rather than read a nice book. They believe that books are boring or tiring whereas there are some amazing books of many, different kinds. Personally, I love reading. Through the wonderful pages I can use my imagination to picture the characters and the scenes. In addition to that, I can travel to a different world, full of imagination, across the centuries and probably to many different places or even different worlds. Usually people complain that they are not able to find an interesting enough book to read. Fortunately, there is a simple solution to this problem; the fact that there are hundreds of books and many different kinds so that everyone can find something that will attract them: fiction books, to excite your imagination; biographies, thanks to which you can learn about somebody s exciting or hard life; cookery books with delicious recipes; historical novels, addressing people who love learning history in a wonderful way, and many other unique kinds. Of course, books aren t like the movies that have special effects, soundtracks, and you can see the characters and the scenes, as well. But they have their own advantages like the fact that you have the opportunity to imagine the character the way you want, as well as, the buildings, the scenery, everything. And if you are adventurous enough to read in a second language, it is also an ideal way to practise a foreign language since you can learn their expressions, new words as well as the way people think. In conclusion, I believe that books have the ability to transform you into anyone you want, from a king to a wizard or a witch, and to transfer you to any place or century you wish in a mysterious, magical way. You can see the way different people think and discover the various cultures around the world. By Daphne Melitsi, β 4 182

183 Virtual Travelling And if you want to experience the real travelling, here s a section about two domestic and two international destinations written by two insiders! Mytilene Every year during the summer, I go with my family to the beautiful island of Mytilene. My grandma has a house there, and whenever I go I have a great time. Mytilene has beautiful beaches and small picturesque towns. One of my favorite places in Mytilene is Sigri, where you can see the Petrified Forest of Lesvos. It is also very nice to sit by the dock, watching the water lap against the harbor walls, or to have a walk by the dockside, seeing all the ships that come and go. Another thing I love to do is go to the market, and walk around the street looking at bookstores and shops with games, enjoying the sea air and the cool breezes. Mytilene is a lovely place with many beautiful beaches, with pebbles or sand as white as snow, and I would recommend it to anyone who values true beauty. By Demos Caldis, α 4 183

184 Virtual Travelling A Τrip to Meteora During Easter, I went for a four day trip with the scouts to Ioannina, and on our tour we passed by Meteora. Meteora are monasteries built a long time ago high in the air on rocks. The whole area used to be undersea, so that s why the rocks are that high. The trip was beautiful. We went and saw two of the monasteries, and watched the solitary life of the monks in awe, their everyday life and their produce. The monasteries were lovely, with breathtaking paintings of saints. We saw the way people used to get up to the monasteries, using nets, before the stairs were built. Learning about the dedicated and lonely life of the monks, and seeing all these beautiful monasteries and paintings makes Meteora a destination definitely worth visiting. By Demos Caldis, α 4 184

185 Virtual Travelling South Africa Αre you looking for somewhere to go on your holiday that is exotic, beautiful, with great culture and fantastic food? Here is your answer. South Africa! This is the country where I was born and raised and it is the most beautiful place ever. It is the perfect place to go for holidays. Will you go on safari and see countless of wild animals a few meters from your car? Will you visit Kirsten-Bosh, one of the most beautiful botanic gardens in the world? Or will you climb to the top of Table Mountain, surveying the breathtaking view below? You could visit the local villages, or roam around Cape Town, enjoying fantastic fish and South African sausages. Or, you could go to Robin Island and visit the place where Mandela was imprisoned for 26 years. Whatever you do, one thing is certain. You will love it! The green valleys, the mountains rising far above the clouds, and the scenery, make it the ideal place to spend your holidays. I personally love going to Kirsten-Bosh, sitting under the trees reading a book, or strolling around its breathtaking gardens. Whatever you decide to do, one thing is certain. You will definitely want to visit again! By Demos Caldis, α 4 185

186 Virtual Travelling Holland Every year I go to Holland. My grandparents live there and we, too, come from Holland. Holland is a very nice country with much green and no mountains but the weather can be tricky. Most times it is cold so there aren t many people in parks. Dutch people are tall, kind and they do not like to be late on dates, so you can always rely on them. There are many nice places in Holland you can visit such as Keukenhof which is a kind of park with all kinds of flowers. There are many attraction parks for children, too, so I am sure they will not be bored when they visit Holland, also called The Netherlands. Most neighbourhoods are quiet mostly because cars are not allowed there, only bicycles and maybe motors, and generally because the people aren t that noisy. Now a few things about the food; in Holland, they do not eat a big variety of food but they like to cook at home. The most commonly eaten food is baked potatoes with broccoli and meat. For breakfast and supper they eat bread with a spread like peanut butter, ham and cheese. For dinner either they eat at home something light, such as yoghurt, or they go to snack bars. Finally, in my opinion, Holland is a very nice country to visit for a long holiday or for only a weekend. If you ever go though, I hope you have good luck with the weather! By Sami Rosier, α 4 186

187 Speakers Corner This year s Speakers Corner deals with a medley of issues that teenagers chose on their own and brought to the Sunny Days editing team for publication. From raving over a pizza to arguing in favour of teaching Darwin s theory of evolution at schools around the world, there are a lot of different topics to suit most tastes we hope! Created by Aris Katsaras, γ 3 To really understand what a smartphone is, I should give you a simple and clear definition. A smartphone is a mobile phone that has got an operating system and can synchronize with a computer. Actually, a smartphone is like a personal digital assistant with an extra ability to make calls and take pictures or capture videos. Nowadays, smartphones combine more functions such as full high definition cameras, GPS navigators and an enormous variety of applications. In my opinion, the days where your mobile phone was just used for two-way communication almost seems to be over. Today s technology has transformed our mobile phones into smartphones. Some of the companies that create technologically developed smartphones are Apple, Motorola and Nokia. For all these advantages of smartphones I would suggest to my friends and their parents to buy only a smartphone. The age of the feature phone is gone. Besides, who wouldn t want to have all these functions in only one small and easily accessible device? By Aris Katsaras, γ 3 187

188 Speakers Corner A Theory to be Taught Charles Darwin has been described as one of the most influential figures in human history. He was a British scientist and naturalist. He published his famous book On The Origins of Species (1859), and established that life on our planet wasn t created by God. He believed that the species evolved over the centuries from a common ancestor. He laid the foundations of this theory of evolution and transformed the way we think about the natural world. His theory is being studied by many scientists now, but it is not taught at all schools. I would like to pose a question: Should the theory of evolution be taught at school instead of the Bible? When Darwin was working on his theory, people had a completely different opinion about the creation of the world. The great majority of them (including some naturalists) believed that species were immutable productions and had been separately created ( So, Darwin s opinions shocked most of the people and caused a revolution in biological science and affected religious thought. The study of specimens from the 5-year scientific expedition with the HMS Beagle convinced Darwin that modern species have evolved from a few earlier ones. He also believed that a selective process took place in nature. This, he called natural selection. Others have called it, the survival of the fittest. He wrote: it is not the strongest of the species that survived, nor the most intelligent, but the most responsive to change and most likely to adapt ( Only the appropriate characteristics of species stay and the rest change. 188

189 Speakers Corner One of the differences of the Theory and the Bible is this: How were humans created? According to the beliefs of the Christians, God created the world, humans, animals, the sun and everything else. He made all these, as we know them nowadays. Nothing changed. Well, that is very nice to think of, but quite impossible. The species needed to change. Otherwise they wouldn t be able to survive. That is the reason why many animals don t exist now. Still, many people do not believe in the theory. According to a GALLUP poll ( only 39% of people believe it, while 25% reject it and 10% do not even know what the theory is all about. We live in an age of progress and discovery. Should we really give emphasis to the Bible instead of teaching the students the scientific opinions with regard to Creation? They have the right to know. Even if they are Christians or belong to another religion, they must know the alternative. Having this scientific knowledge allows us to control and understand the natural phenomena better. Before Darwin, when an eclipse occurred, they believed it was a message from God. They had the need to assign responsibility to Him. They needed to believe in something perfect. If they had this scientific knowledge though, they would solve most of the scientific problems in life. I don t believe that the Bible should stop being taught, but all students around the world should be given the opportunity to learn about this amazing theory in their schools, too. Sources: By Bill Benopoulos, β 1 189

190 Speakers Corner e-books vs. Normal Books Αs technology evolves, we must evolve with it; not only tolerate, but embrace new things, not reject them. And for the past couple of years, a new way of reading and owning books has come to the market, which, as I will be trying to convince you in this article, is better than old-fashioned conventional books. So known as e-books, these books The Cool Hunter ( uploaded this photo on 26th April, are electronic, and you read them on specially made devices, known as e-readers. Well, this new device not only saves you money, but it also makes it easier for you to read your books, as well as to obtain them and maintain them. What s more, it gives you over a million free books to read! So let s start with getting the books. Instead of having to go to the bookstore every time you want to purchase a book, or having to wait a week until the book you ordered from the internet arrives, you just click a few times and in less than a minute you will be reading any books you want. Books for your e-reader can be obtained on special sites. Apart from the above benefit, there is also an economic benefit. As we all know, we are going through an economic crisis and we cannot afford to pay 20 euros every time we want to get a book. This way the books you will be getting will be much cheaper, because the company that normally has to pay to actually print the book on paper, won t have to pay for the paper, so it s naturally cheaper. Moreover, your books will not be burned in a fire or get destroyed. Even in the extreme chance that your e-reader breaks, you will not lose your books. You will be able to access them from any of your electronic devices and when you get a new e-reader, the books will still be there waiting for you! As for cost, the price of an e-reader isn t so high. You can get one for 89 euros and compared to what you will be saving, it is well worth it. Even the battery of the e-reader, which you may be worried about, lasts for a whole month on certain e-readers and only takes a few hours to charge. Last but not at all least, every single book that has gone out of copyright is available for you FOR FREE. Classics like Charles Dickens are available for you to download. The books are there, waiting. What are you waiting for? By Demos Caldis, α 4 190

191 Speakers Corner Videogames: A Torch Burning Bright in the Caverns Below Ientered the cave. Inside, complete darkness, an eerie menacing void. The hairs on my back stood up, a chill went down my spine. I almost felt as if the cavern itself was evil, radiating malevolence. Then I heard a YELL! I jumped in fear, only to turn around and behold a red-faced mom. I really do not understand what her problem is with videogames (personally I LOVE them). They are a great way to sharpen your reflexes and spend your spare time. Nowadays, computers and electronics are the future of our world and are probably going to play a big role in our careers. When mothers refer to videogames, the first thing that comes to their minds is a violent and terribly addictive game with bad language and bloodthirsty monsters. True, there are some games like that. With the exception of those games, children can enjoy a quiet videogame for an hour, as long as they are not fanatically addicted to it. (No harm done!) Also, videogames can be a way to get rid of the stress of school-life. When you are tired and angry, it s good to have a game which relaxes you and controls your nerves. I believe that this way, parents and children are happy Yeah! I finally got out of the cave! By Kostis Alexopoulos, β 2 191

192 Take a break! SPOT THE 8 DIFFERENCES! Poster designed by maria Sofikiti, β 3 See if you can spot the 8 differences between the two original sketches! Sudoku NumBERS: 1, 2, 3, 4, 5, By Jason Arzinos, γ The solutions are on page:

193 Speakers Corner Bored with the City of Light? Who doesn t want to travel to Paris? Disneyland, the Eiffel Tower, the worldwide known museums, the Opera, the city with its beautiful bridges and avenues, the great history, the colorful gardens and parks with the beautiful flowers, trees and lakes, as well as the characterizations people use to describe the city make Paris an attractive destination. The ones who have already been there wouldn t resist another trip while those who have seen it only from photos are planning a visit. Well, what if I told you that sometimes I feel bored with Paris and that what makes Paris an incredible destination or city for you is sometimes commonplace for me? My mother grew up in Paris, my grandparents stay there for half of the year and my aunt and my cousin live there. My extended family in Paris as well as my French nationality is the reason I go to Paris at least once every year for at least 15 days. When my friends ask me where I m going for my Christmas holidays I say To Paris as I would say To my village. Actually, sometimes I call it my huge village! I ve been to Disneyland two or three times, I visit the Eiffel Tower and the Opera every year; every time I m in Paris, I go for a walk along its huge boulevards and bridges at least twice; I even know the names of the main roads of the city of light and I can easily navigate myself in its roads; I can tell you where you should go to drink coffee or where you should go shopping; I can easily use the metro and be a tourist there without a guide. All these things seem to be amazing but sometimes I think they aren t; they are just the routine of my holidays. When my grandparents ask me Where do you want to go tomorrow? or What do you want to visit? I have no answer so I either visit the same museums and monuments again or I go shopping or walk the same popular roads of Paris. As years go by, the number of my visits to Paris increases. Now, I feel it as my own city, a second city after Athens. But it s not until this year that I realized that I m not bored with Paris; I was never bored with Paris. I thought I felt like that because I go there all the time. In fact, I m just amazed with Paris. When I visit the same things every year I always feel as if this was my first time there; I always take a photo and every year I learn something new about this city, so well-known to me, but simultaneously with so many hidden secrets that are waiting to be discovered. When my friends tell me that I m lucky because I have family there and I go every year, I don t answer but Yes, I consider myself lucky for having this great opportunity. No, I wasn t bored, I am not bored and I will never be bored with the City of Light! By Joanna Emmanouilidi, γ 2 193

194 Speakers Corner Internet- Based Sources Nowadays, beyond any shadow of doubt, among other developments there is an increase in independent, internet-based news sources. However, there is a downside to relying entirely on blogs for information, especially in cases in which people want to be informed about political matters around the world. It is true that reliance on internet blogs has many positive aspects. To begin with, as far as blogs are not state-owned they can represent the bitter reality. Because let s face it, we all know about the propaganda and the potential corruption of both journalists and conventional mass media, with the purpose of covering up various issues. The aforementioned is not the only advantage of the internet sources. Everybody who has internet access can read the news feed about a variety of matters, many of which will not be published in the traditional sources, at any time. So, a person can broaden his horizons by learning more about what s happening not only in his own country, but also worldwide and, furthermore, read about the same issue from different points of view. On the other hand, the exclusion of the traditional news sources from the internet-based ones has many drawbacks, as well. As long as the issues that are relished and discussed in blogs are entirely based on personal testimony we can t be sure of their accuracy. Besides, many mass media are either state-owned or related to the government, so in a way these sources could be more reliable. Let s consider why the people who write in blogs use nicknames so as to hide their true identity. The answer to this question may be the following: because there is a strong possibility that many of them just make up their own little stories, affronting a figure of authority and stating facts that may confuse people. And here lies the most important difference between the traditional mass media and the internet-based ones. On the whole, net news blogs have significant advantages and disadvantages. So, to my mind, if the net news blogs are viewed with a critical eye, it is evident that they can serve as a decent source of information regarding current events. By Eleanna Emmanouilidi, γ 5 194

195 Speakers Corner Conventional vs Digital Cameras Nowadays, the vast majority of people buy digital cameras and we rarely see a conventional camera out in the everyday world, but have you ever thought that conventional cameras although old-fashioned, may actually be even more advantageous than the digital ones? With this article I hope to convince you that before rushing to make a decision, you should at least consider the idea of buying a conventional camera. The truth is that digital cameras come in much smaller sizes than the conventional ones and that makes them easier to carry around, but have you ever considered that since they are that small they are also easier to steal? On the other hand, conventional cameras are pretty big and heavy and that might make them a trouble to carry around, as they don t fit in someone s handbag easily, but their size also makes them difficult to steal, as well as really difficult to be forgotten on a cafeteria table, as is so often the case with tiny digital cameras. Furthermore, in our days we use our computers daily and a lot of the times we want to put our pictures online or in a folder of our computer; this is way easier if we are using a digital camera, but what if something happens to our computer? For example, it might be attacked by a virus and we could lose all our photos! On the contrary, with the conventional cameras we are obliged to print our photos on paper in order to see them, and that means that we keep our memories in real files and not in the computer ones which are easier to be destroyed. The only problem with developing conventional photos is not being able to choose what you want to print and the printing has to be done at a photography studio, but, in my opinion, it is well worth the trouble. Finally, another problem that you will have to deal with if you are planning to buy a digital camera is that in order for you to get one with a higher analysis and a better quality of photos, you will have to pay a lot of money whereas the conventional cameras have a better quality of photos, and as they are considered old-fashioned, they are also cheaper. In conclusion, my point is that both types of cameras are good, but the conventional ones have more of an attitude, as well as all the other advantages mentioned above, so just think about the option of getting an old-fashioned camera that gives you not only a safer option, but it also makes you look like a professional! By Helen Georgiopoulou, γ 2 195

196 Speakers Corner Friendship Is It Worth Trying For? Friendship is one of the main reasons for people to be happy. Although it is quite common, it is one of the most vital things in a person s life. Love can be gained from friendship. Help can be given from friendship. Although sometimes you think it s better without friends, your way of life depends on them and you can t survive without them. They are right beside you in every difficult moment and encourage you in every step you take. So, you have to forgive them if you have an argument, even though you are very angry with them. But making real friends is more difficult than just meeting someone. I, for instance, observe the person that I think would be a suitable friend. When the selected person passes this stage, I begin to speak more openly to him and see if we have things in common. Another great issue for many people is that they believe friends must agree on everything. Personally, I think that friends don t have to agree on everything because they each have the right to express their point of view; Friends often have common interests and exchange opinions about them. From time to time though they should disagree as that helps them learn something new. If someone agreed with you all the time, wouldn t it be boring? Of course, disagreement must have a limit so the friendship won t break up. Apart from this, you can find a new hobby that your friend likes but you didn t know existed because you have never asked him what he would like to do with you. Generally, friends must help each other to overcome problems and get on better together. As I said, in order to have friends forever, you must behave respectfully towards them and respect their feelings, ideas and beliefs. By Aris Katsaras, γ 3 196

197 Speakers Corner A Unique Temptation A food that really fascinates and enthralls me is pizza. I adore eating pizza and I order it frequently. Its flavors and various ingredients have made pizza extremely famous all over the world! As I open the box, a combination of different smells wafts from the inside. This wonderful hot pizza is a true temptation which I am ready to eat hungrily. The hot steam gently touches my face and the fabulous smells hit my nostrils. I take the first piece enthusiastically, fascinated by its amazing beauty. As I lift it, the cheese stretches and gradually separates from the box. I put it on a plate and I admire its variety of different colors. The bright pink of the ham, the grey-brown of the mushrooms, the burning fiery red of the tomato sauce, the yellow of the cheese and the green of the peppers make this marvelous pizza so desirable! In the first bite, I enjoy the soft creamy cheese, which leaves an indelible first impression on my desires. In the second bite, I taste the delicious flavors of the salty yet sweet ham, as well as the unusual and interesting texture of the mushrooms. In the third bite, I relish the crunchy green peppers. Finally, in the fourth bite, I am really fascinated by the tasty, chewy bread at the bottom of the piece. I devour four pieces in total! I suppose that I must have convinced you by now that pizza is delicious, irresistible and a joy to eat. I think my passionate description makes it clear that, for me, it is not just an everyday food, but an incredible delight, and certainly an incomparable temptation. By Angelos Ragkousis, β 1 197

198 Speakers Corner What I Am Thankful For Very often we complain about not having anything new in our wardrobe or even about food that we do not like. We insist on owning what we want as soon as possible under any circumstances. But we do not realize that most of these items are unnecessary for our happiness. In this way we become ungrateful for what we already have. Besides, I am absolutely positive that everyone has something to be grateful for. At least, I do. I am thankful for being given the chance to live, so that I am able to make an effort to make every day of my life special and unique full of happy and exciting memories. I am grateful towards my wonderful friends that make me strong when I need them and are always with me, helping me to have an even more amazing day. I appreciate the fact that I have the chance to be able to go to my amazing school where I have wonderful friends, considerate and pleasant classmates and helpful, kind teachers. I am grateful that I am healthy as well as strong. Despite that, I wouldn t be the person that I am without the help of my mother, my father, and my amazing little brother, all of whom I really admire. Moreover, I am thankful towards my parents who sacrifice a lot for me and my aunt who is like my second mother, as well as my cousin who is like an older sister to me. In conclusion, I am grateful for everything I own, the people that care about me, as well as the opportunities that I have. I am also thankful for every day in my life and for everything that happens because it is just one more new experience. By Daphne Melitsi, β 4 198

199 Just for Fun! how are films made? Were the dinosaurs in Jurassic Park really that big? Read on to find out. Also, more recipes this year, one spot-the-differences game using a poster submitted for this year s open house Poster competition and a sudoku created by our very own Jason Arzinos (p. 192)! try out your observation and math skills and if you have more time in your hands, try out your cooking skills, too! behind the scenes! did you know that Ιn this breathtaking movie, the dinosaurs look real. But how were they created? The creation of the dinosaur robots started eighteen months before the shooting of the movie, in the Stan Winston Studio, in Hollywood. They look like real animals and they re huge. That s why they only act in scenes where they don t have to move a lot. Usually, dinosaurs in real life were very big and heavy, and that s why the makers of the film asked a paleontologist to help them design the animals correctly. When the designs were completed, models of the dinosaurs were made. These models were a tenth of the final size. All that was left now was for the makers to look at the size and decide if it was realistic. After that, they had to make the robots move and also paint them so that they had the colours that someone would expect a dinosaur to have. When everything was ready, the shooting could begin. But the robots weighed 18 tons! Because they couldn t afford them to be destroyed while they were moving them, they decided to shoot the scenes around them! by Katerina theodorakis, α 1 199

200 Just for Fun! Jobs behind the scenes!!! When someone thinks of watching a movie, s/he always makes sure that the actors are well-known; a lot of people, in other words, think that a movie is a success thanks to its actors and often ignore a lot of other jobs and people who work and contribute to a successful movie. These people working behind the scenes are considered as important as the actors in a film only by a few, yet they are of equal importance since if it wasn t for them the movie couldn t have been made at all. There are a lot of behind-the-scene-jobs; the following are considered to be the top 5 without this meaning that the rest aren t as important. Number one is considered to be the director whom almost everyone who watches movies knows and deems important in the making of a film. Sometimes we say that a director, who is the one to put everything that goes on in front of the camera in order, leaves his unique mark on a production as he can make his vision of the script come to life on screen and he has a say in just about everything that goes on at every moment of the movie; some people consider being a director as the best job behind the lens. In place number two comes the producer. The producer s job is really important as s/he is the one to give the money needed in a movie project in order to make the movie happen. He is the one who makes sure that the director has whatever he asks for every particular scene and makes his profit after the movie is out in the cinema halls and sells tickets. This job is less artistic and more administrative, but the producer is the one to make sure that the artistic people have what they need in order to do their job. Number three job behind the camera is the editor. The editor s task is thought to be the most difficult one as an editor has to create a film 200

201 Just for Fun! from zero. A film editor is a mechanic who removes the unnecessary bits and fits pieces of the film together to make a finished movie, so he is the man who chooses what goes in and what stays out of a movie after all the scenes have been shot lot of times and the time has come to choose which scenes should be in the final movie and which not. The editor also has to collaborate with the cinematographers and sound editors to bring sight and sound together. He also has to capture the director s vision and, in order to do exactly what the director wants, he sometimes has to add some special effects. A film editor needs to have both technical and artistic movie-making skills. Walter Murch is a famous editor (most famous for his sound designing work on Apocalypse Now) and in one of his radio interviews he said that his job is a cross between a short-order cook and a brain surgeon as everything has to be done really quickly in order to catch up with the short deadline but it also has to be done perfectly as if you were working on a human brain. The fourth place is taken by the screenwriter whose work is the first needed in a movie as he is the one to come up with the story, the dialogues, the characters and the plot. He also has to make sure that his script is suitable for a movie, and that it follows the cinema rules and can be turned into a movie. Last but not least, in fifth place we have the film composer. Sometimes when we watch a movie we think that it was either the actor or the director who made a particular moment of a scene so emotional and perfect by capturing something like a tear so magnificently and by moving you, but that could be because of the film composer who decided to put in the right song or sound that made the moment so great. So the film composer s job is a pretty difficult one as one wrong choice by him/her could destroy a whole scene or even the movie if, for example, in a thriller the film composer decides to put John Lennon s song Imagine at the moment of a really awful murder. To conclude, there are many other jobs behind the scenes that we shouldn t be ignorant of and we can easily find them at the end of all the films where the names of all the people who have contributed to the movie are listed, but usually we re in a hurry to leave the theatre and don t pay much attention to them! Source: wikipedia by helen Georgiopoulou, γ 2 201

202 Just for Fun! ReciPes Roasted lamb with potatoes Ingredients 3 divided garlic cloves some oregano some salt Ground black pepper 2 tablespoons melted butter 1 (2.5 kg) boneless lamb About 2kg small potatoes (16 to 20 potatoes) 1/2 cup olive oil 1/3 cup lemon juice INSTRUCTIONS Preheat the oven to 200 C and wash the lamb thoroughly; rub it with lemon, salt, pepper, half a glass of water and put it in the oven for 1 hour at 150 C covered with aluminum foil. Make sure it always has enough water and turn it over a couple of times. Increase the temperature to 200 C. Put the potatoes cut in pieces around the lamb. Sprinkle them with salt, pepper, some oregano and then pour the lemon juice and the olive oil over them. If necessary, add some water. Cook the food for about 2 hours, or until the potatoes are softer. Before you take it out of the oven, open the grill and roast it for a few minutes until the potatoes are crispy and golden. by Jason Arzinos, γ 3 202

203 Just for Fun! blueberry cake Cream the butter and sugar until the mixture is light and fluffy. Gradually beat the eggs, one at a time, and then add the flour, milk and baking soda. Mix them until they are well blended, then stir the blueberries into the mixture. Grease and flour the cake tin and pour the mixture into it. Bake it in a preheated oven at 180 C for 1½ hours or until the center of the cake is firm to the touch. * You can replace blueberries with raspberries or raisins if you wish. Ingredients 350gr. blueberries* 60gr. softened butter 400gr. sugar 2 eggs 300gr. sifted flour 1/4 soured milk 1 teaspoon baking soda by Jason Arzinos, γ 3 Ingredients 400 gr. of flour 220gr. of butter 100gr. of milk 300gr. of sugar 4 eggs 3 tea spoons of baking powder 1 spoon of cinnamon cloves cinnamon cake Mix the flour with the baking powder and the cinnamon. Beat the butter well until it becomes white and then add the sugar and the egg yolks. Add the milk and the flour. Beat the egg whites to make a tight meringue and add it to the mixture. Butter a cake tin and pour the mixture into it. Bake it in moderate oven for 45 minutes to 1 hour. by helen thanopoulos, β 4 203

204 Just for Fun! Paleo spaghetti the Paleo Diet is healthy eating at its best, eliminating all grain and its ingredients, gluten and lectins that are harmful to the human organism. Dairy is to be avoided to a certain level too, as well as sugar and processed foods. That leaves grass-fed meat, fowl, fish, eggs, vegetables, fruit, oils, seeds, nuts, and tubers. This might seem like a high price to pay, but the benefits are real and incredible and it is worth trying. For those pasta lovers out there, like me, that would have missed pasta too much if they had to let go for good, there are alternative recipes like this Ingredients 500 gr. of grass-fed ground beef 1 onion (the red one that makes you cry a lot) 2 tomatoes garlic 2 small cans of organic tomato paste pepper and salt 1 spaghetti squash (could be hard to find, but challenge accepted. A medium sized squash can fill two plates) olive oil SUPPLIES: a pan a pot aluminium foil a sharp knife a spatula a cutting board oven and stove one, telling you how to make Paleo Spaghetti with Meat Sauce as taught by Steve Kamb, creator of nerdfitness.com (he s a pretty cool dude, you should check his site out). Enjoy! INSTRUCTIONS: The Spaghetti 1. Preheat your oven to about 200 C. 2. Chop up your tomatoes in pieces. These will go in the sauce, so you can decide on the size of the pieces yourself. 3. Take the onion, cut it in half, keep one of the halves and put the rest in the fridge, and then CUT IT. You will cry like a little baby, but you will feel like a knight or a ninja (whichever s your thing). 4. Take a small bit of garlic (hang the rest around your neck to ward off vampires), clean it and smash it with the flat of your noble blade so that it s in tiny pieces. 204

205 Just for Fun! 5. NOW FOR THE SPAGHETTI SQUASH- who are we kidding; you will probably Google how to clean a spaghetti squash. Take the squash and cut it in half and do not cut your fingers off. The inside is kind of like yellow gooey melon seeds, so you will have to take a spoon to clear out the seeds and the other suspicious squishy substances. Now that the squash is (theoretically) hollowed out, sprinkle some oil, salt, and pepper inside it. Let the oil and the seasoning settle in for about two minutes and then put the two halves of the squash face (face?) down onto an aluminium foil sheet, put the sheet on any kitchenware that is made of metal and fits, and stick it in your oven, which is now supposedly at 200 C and let them cook for 40 minutes. The Sauce 1. Put the pan on the stove, put a little oil in it and add your chopped onion. It will turn yellowish in a little while. Then add the garlic. 2. Add the meat! Use your spatula to break it up and mix it with the onion and the garlic. 3. Put some salt and pepper in there! 4. Continue awkwardly stirring the contents of your pan until the meat is thoroughly cooked and then remove the pan from the hot stove and put it on a surface where it will not start a fire. 5. You can remove the grease from your meat using a strainer and a bowl. Put the strainer above the bowl and then place the meat in the strainer. It depends on how juicy you like your meat. 6. While the meat is cooking, take the pot, put the cans of tomato paste in it and then- wait for it- dump EVERYTHING else in the pot (except for the squash, that s supposed to be in the oven). If the sauce is not saucy enough for you, add a little bit of water. 7. Leave the pot covered in really low heat and stir often. Now the squashes are (theoretically) cooked. After the 40 minutes are up, remove the squashes from the stove and flip them over, preferably without giving yourself 3 rd degree burns. Have some plates ready, because this is it! Take a fork and go Freddy Krueger on the inside of the squash (if you don t know who Freddy is, just hollow out the squash using your fork). The inside will come apart really easily and will kind of look like spaghetti. Put the newly created spaghetti in plates and pour the sauce on top! Eat the food you made. You don t need instructions on that, do you? by nicky tziraki, γ 1 205

206 Just for Fun! Vegetarian Pasta Packed baked Red Peppers Ingredients 4 red peppers, halved, cored and deseeded 125 g mini macaroni, cooked 2 plum tomatoes, chopped 125 g cheddar cheese, grated 2 spring onions, chopped 2 tablespoons, chopped parsley 3 tablespoons olive oil salt & Pepper If you are a vegetarian, you like pasta, you are hungry and your mum doesn t understand you, you could try making this recipe. I promise, it s easy and delicious. INSTRUCTIONS: 1. Place the peppers on a baking sheet. Mix the macaroni, tomatoes, cheese, onions and chopped parsley in a bowl. Spoon into the peppers, put plenty of olive oil and add salt and pepper. 2. Bake in a preheated oven, 180 C, for minutes or until the filling is golden. 3. Serve at once, with crusty bread. by Aris Katsaras, γ 3 206

207 Food and Art Just for Fun! Food can be used for art. Many people like to make shapes and paintings with food. This has become an occupation. Shapes can be made from any food you like. You can even make a whole picture with them or even a foodscape. The result is very unusual but amazing. When you look at it, it tempts you to eat it, even if it is a food that you are not so keen on. All this is a good idea for mothers whose children don t like to eat all kinds of food. So mothers cook your child the food you want and present it in an artistic way! Your child will enjoy eating it and you will be happy. So express your talent in drawing in a more interesting and unusual way or inspire your difficult boy into eating green peas! Pictures of Foodscapes from: by helen thanopoulos, β 4 207

208 Just for Fun! solutions spot the 8 differences sudoku