Ποιος όμως ήταν ο Στρατηγός Χ. Κατσιμήτρος?

1 Ομιλία Προέδρου Τ.Σ. ΕΑΑΣ Παραρτήματος Ν. Φθιώτιδος Αντγου εα Β. Μπούρα στην εκδήλωση τιμής-μνήμης του Στρατηγού Χ. Κατσιμήτρου,στο χ. Κλειτσό Ευρυτανίας την 14 Αυγούστου 2015 Δυστυχώς μόνο μελαγχολία και απαισιοδοξία για το μέλλον της Πατρίδος μας, μας δημιουργεί ο τρόπος με τον οποίο χτίζεται τόσο η ιστορική μας μνήμη όσο σε πολλές περιπτώσεις και η σύγχρονη πολιτική μας. Ιδίως όταν η δεύτερη «πατάει» σε αυθαίρετες, ψευδείς αναγνώσεις της πρώτης. Ομως, αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Ένα σχετικά πρόσφατο συγκλονιστικό παράδειγμα μιας άδικης μνήμης για την οποία άλλωστε βρισκόμαστε σήμερα εδώ, χτισμένης σε γυάλινα πόδια, μας το δίνει και μια εθνική μας ημέρα, η 28η Οκτωβρίου στην οποία άμεσα εμπλέκεται και ο Στρατηγός Κατσιμήτρος που τιμούμε σήμερα, και εξηγώ γιατί: Για την αντιμετώπιση της ιταλικής εισβολής το 1940, οι γραμμές αμύνης ήταν δυο : Επί της γραμμής των συνόρων η 1η και αρκετά πιο πίσω στην κοιλάδα του ΑΡΑΧΘΟΥ η 2 η. Λίγο καιρό πριν ξεκινήσει η ιταλική εισβολή είχε ληφθεί η απόφαση από την ανωτάτη ελληνική ηγεσία για την εφαρμογή του σχεδίου επιχειρήσεων αμύνης ολοκλήρου του εθνικού εδάφους επί των κατά μήκος και εγγύς των συνόρων οργανωθεισών αμυντικών τοποθεσιών ( α γραμμή αμύνης), πλήν της περιοχής της Ηπείρου, όπου επαφίετο πρωτοβουλία ενεργείας στον Δκτην της 8 ης Μεραρχίας Υποστράτηγο Κατσιμήτρο Χαράλαμπο, για το πού θα αμυνθεί. Δηλαδή ο Κατσιμήτρος είχε πλήρη την ευθύνη του αποτελέσματος των επιχειρήσεων στην Ηπειρο και στην ουσία όλου του πολέμου. Παρά την πρωτοβουλία που του εδίδετο, και αυτό ήταν ότι χειρότερο, ο Κατσιμήτρος δεχόταν καταιγισμό οδηγιών από το ΓΕΣ για το που και πώς να εκτελέσει την αποστολή του ( 20 Απρ,9 Αυγ,24 Αυγ,3 Σεπ,16 Σεπ,27 Σεπ,και 5 Οκτ δίδονται οι τελικές οδηγίες ),που έμμεσα πλην σαφώς του υπεδύκνειαν να εγκαταλείψει την α τοποθεσία αμύνης (αμυντική γραμμή Ελαίας Καλαμά) και να αμυνθεί πολύ πιο πίσω στην β, φοβούμενοι την διάσπασιν ή την υπερκέρασιν της τοποθεσίας της Μεραρχίας Κατσιμήτρου, που θα σήμαινε την προέλασιν των ιταλικών δυνάμεων είτε νότια προς Αιτωλοακαρνανία και νότια Ελλάδα, είτε δια της τοποθεσίας του Μετσόβου, στον θεσσαλικό κάμπο και εκείθεν αριστερά προς Θεσνίκη και δεξιά προς Αθήνα. Μία μάλιστα οδηγία του ΑΓΕΣ καταλήγει :..αναγνωρίζεται η δυσχερής θέσις, εις ην ευρίσκεται η Μεραρχία. Η κυβέρνησις δεν αναμένει βεβαίως εκ της μεραρχίας νίκας,δεδομένης της αριθμητικής υπεροχής του αντιπάλου, αναμένει όμως εκ ταύτης, να σώσει την τιμήν των ελληνικών όπλων και προς τούτο ο δκτής της Μεραρχίας δύναται να διαθέσει τας δυνάμεις του όπως νομίζει καλύτερον

2 Τότε ο Στρατηγός Κατσιμήτρος ως σύγχρονος Λεωνίδας, αγνόησε πλήρως αυτές τις διαταγές παίρνοντας εν πολλοίς την τύχη του πολέμου στις πλάτες του. Οπως ακριβώς και ο Σπαρτιάτης βασιλιάς είχε παρακάμψει κάποτε τους νόμους της Σπάρτης. Είναι αυτός που, σήμερα, κανείς δεν τον θυμάται, κανείς δεν τον γνωρίζει. Ηταν ο άνθρωπος που αψήφισε τις διαταγές της Αθήνας, που οργάνωσε την άμυνα στην πρώτη γραμμή και εξέδωσε τη δική του διαταγή προς τους άνδρες της Ογδόης Μεραρχίας:.. ουδεμία σκέψη διά υποχώρησιν, η τελευταία γραμμή αμύνης είναι εδώ, μέχρις εσχάτων.. Ο Κατσιμήτρος μόνος, χωρίς καμιά ουσιαστική βοήθεια από το ΓΕΣ και χωρίς κανείς στην Αθήνα να πιστεύει ούτε στιγμή στον αγώνα του, στάθηκε στην πρώτη γραμμή, πολέμησε και νίκησε! Οχι μόνον κράτησε τα σύνορα, αλλά μέσα σε λίγες εβδομάδες άρχισε να προελαύνει επιθετικά εναντίον των εισβολέων μέσα στην Αλβανία. Ο Κατσιμήτρος και οι άνδρες του όχι μόνο φύλαξαν τις σύγχρονες Θερμοπύλες, αλλά έτρεψαν τον εισβολέα σε υποχώρηση. Κατά την γνώμη μου ο στρατηγός Κατσιμήτρος είναι η κυριότερη μορφή του έπους του 40 και πρέπει να θεωρείται μάλλον βέβαιο πως αν δεν κατάφερνε να αναχαιτίσει τις δυνάμεις του 25 ου ιταλικού ΣΣ ( μεραρχίες ΣΙΕΝΑ,ΦΕΡΑΡΑ, τεθωρακισμένη ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ και ΙΠΠΙΚΟΥ )που ενεργούσε στον τομέα της Ηπείρου, η τροπή του πολέμου θα ήταν διαφορετική. Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος, ο σύγχρονος Λεωνίδας, χάθηκε στη λήθη - η μνήμη του δεν βόλευε κανέναν. Πέθανε μόνος και ξεχασμένος από όλους στα 1962. Να το πούμε λοιπόν επίμονα, ξανά και ξανά: ότι αν είχε ζήσει να τα δει αυτά ο Κωνσταντίνος Καβάφης θα έγραφε για τον Κατσιμήτρο και τους άνδρες της Ογδόης Μεραρχίας ό,τι ακριβώς έγραψε για τον Λεωνίδα και τους 300: πώς περισσότερη τιμή τους όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν) πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος κι οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε. Ποιος όμως ήταν ο Στρατηγός Χ. Κατσιμήτρος? Ο Χαράλαμπος Γ. Κατσιμήτρος, Έλληνας Στρατηγός του στρατού ξηράς που διακρίθηκε στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940, γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1886 στο χωριό Κλειτσός, όπου παλαιότερα υπήρχε και οικισμός με το όνομα «Κατσιμητραίικα», του νομού Ευρυτανίας και πέθανε την Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 1962 στην Αθήνα. Η κηδεία του έγινε με δημόσια δαπάνη την Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου στις 4 το απόγευμα από το Μητροπολιτικό ναό Αθηνών και τάφηκε στο Α' νεκροταφείο της πόλεως. Ήταν παντρεμένος με την Ελένη Κατσιμήτρου και είχαν αποκτήσει δύο παιδιά, το Γεώργιο Κατσιμήτρο, μετέπειτα υποστράτηγο του Ελληνικού Στρατού και τη Βασιλική σύζυγο Αλέκου Σπηλιόπουλου. Γονείς του ήταν ο Γεώργιος και η Βασιλική Κατσιμήτρου, αγρότες και κτηνοτρόφοι στο χωριό Κλειτσός του νομού Ευρυτανίας. Είχε έναν αδελφό τον ιερέα Νικόλαο Κατσιμήτρο και δύο αδελφές, την Ανδρομάχη Σταθουλόπουλου και την Καλλιόπη Στούπη. Ο Κατσιμήτρος κατατάχθηκε το 1904, ως εθελοντής στον Ελληνικό στρατό και το 1911 εισήλθε στη Σχολή Υπαξιωματικών από την οποία αποφοίτησε το Σεπτέμβριο του 1912 με το βαθμό του ανθυπασπιστή του Πυροβολικού.

3 Πήρε μέρος την περίοδο 1912-1913, στους Βαλκανικούς πολέμους, ενώ πολέμησε στη διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου πολέμου στο «Μακεδονικό Μέτωπο ως διοικητής λόχου. Το Νοέμβριο του 1920, έγινε Ταγματάρχης και στη συνέχεια την περίοδο 1921-1922 συμμετείχε στην Μικρασιατική Εκστρατεία, όπου ως διοικητής τάγματος του 5ου Συντάγματος στη Μικρά Ασία τον Αύγουστο του 1922, αμύνθηκε γενναία στις επιθέσεις των Τούρκων στο Κέντρο Αντιστάσεως Χασάν Μπελ. Το Χασάν Μπελ δεν καταλήφθηκε και ο διοικητής της 57ης Τουρκικής μεραρχίας Ρεσάτ Μπέης που είχε ως αποστολή τη κατάληψη του, αυτοκτόνησε εξ αιτίας της αποτυχίας του να εκτελέσει την αποστολή του, ενώ ο Κατσιμήτρος τραυματίστηκε στο γόνατο στις 13 Αυγούστου 1922 και μεταφέρθηκε για νοσηλεία στη Σμύρνη. Κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου υπηρέτησε σε διάφορες επιτελικές θέσεις του Υπουργείου Στρατιωτικών και του Γενικού Στρατηγείου, ενώ την περίοδο 1924-1925, φοίτησε στην Ανωτέρα Σχολή Πολέμου και έγινε επιτελικός αξιωματικός. Στις 11 Ιανουαρίου 1937 έγινε υποστρατήγος και διετέλεσε Διοικητής της 7ης Μεραρχίας Δράμας, της 9ης Μεραρχίας Κοζάνης. Στις 9 Φεβρουαρίου 1938 ανέλαβε διοικητής της 8ης Μεραρχίας Πεζικού στην περιοχή της Ηπείρου με έδρα τα Ιωάννινα. Εκεί εργάστηκε μεθοδικά και ολοκλήρωσε τη γραμμή άμυνας, ώστε να αντιμετωπίσει πιθανή επίθεση της Ιταλίας, που κατείχε την Αλβανία Η κατάσταση που είχε διαμορφωθεί υποχρέωσε το Γενικό Επιτελείο Στρατού στα τέλη του μηνός Αυγούστου 1939 να διατάξει την μερική και στις 5 Οκτωβρίου 1940, τη γενική επιστράτευση της 8ης Μεραρχίας. Συνολικά η δύναμη της 8ης Μεραρχίας περιλάμβανε, τέσσερις διοικήσεις συνταγμάτων πεζικού, 15 τάγματα πεζικού, 16 πυροβολαρχίες, πέντε ουλαμούς πυροβολικού συνοδείας, δύο τάγματα πολυβόλων κινήσεως, μία πολυβολαρχία βαρέων πολυβόλων, μία μεραρχιακή μονάδα αναγνωρίσεως, καθώς και το 39ο Σύνταγμα Ευζώνων της 3ης Μεραρχίας, που ήταν κινούμενο από την Αιτωλοακαρνανία προς την Ήπειρο. 28 η Οκτωβρίου 1940: Στην Ημερησία Διαταγή της 28 ης Οκτωβρίου 1940, ανέφερε :

4

5 Όπως προείπα,στις πρώτες ημέρες του πολέμου, ως διοικητής της 8ης Μεραρχίας εξουδετέρωσε την επίθεση και διέταξε σθεναρή άμυνα στον τομέα Ελαίας-Καλαμά, αν και το στρατηγείο του είχε επιτρέψει να υποχωρήσει σταδιακά προς το νότο έως την κοιλάδα του Αράχθου και με την ηρωική του αντίσταση στο Καλπάκι, συντέλεσε στην τελική νίκη. Η πτώση του Ελληνικού μετώπου τον Απρίλιο του 1941, τον βρήκε στα Ιωάννινα και με την διάλυση της 8ης Μεραρχίας, οι στρατιώτες της, κατά πλειοψηφία Ηπειρώτες, γύρισαν στα σπίτια και στα χωριά τους και ο στρατηγός εξέδωσε την τελευταία του Ημερήσια Διαταγή στην Φιλιππιάδα στις 29 Απριλίου και αμέσως μετά επέστρεψε στα Ιωάννινα, όπου και έλαβε διαταγή να μεταβεί στην Αθήνα. Διατέλεσε υπουργός Εργασίας και προσωρινώς υπουργός Γεωργίας από τις 30 Απριλίου 1941 έως τις 8 Μαΐου 1941, στην κυβέρνηση του Γεωργίου Τσολάκογλου. Συνελήφθη δύο φορές από άνδρες του Ε.Λ.Α.Σ. στις 12 και στις 28 Δεκεμβρίου 1944, την πρώτη φορά μαζί με τον γιο του Γεώργιο, τότε μαθητή Γυμνασίου και μετέπειτα αξιωματικό του στρατού, στο σπίτι της οικογένειας στο Παγκράτι. Και τις δύο φορές,αναγνωρισθείς και ιδιαίτερα αγαπητός από παλαιούς στρατιώτες του, αφέθη ελεύθερος. Στις αρχές του 1945, ο τότε πρωθυπουργός στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας, τον επανέφερε στην ενεργό υπηρεσία και του ζήτησε να μεταβεί στην Κέρκυρα, να συγκεντρώσει τις ανταρτικές δυνάμεις του στρατηγού Ναπολέοντα Ζέρβα και να αναδιοργανώσει την 8η Μεραρχία, όμως την επομένη τον κάλεσε και του ανακοίνωσε την ματαίωση της μεταβάσεως καθώς είχε συμπεριληφθεί στον κατάλογο των κατηγορουμένων ως δοσιλόγων. Ο Κατσιμήτρος και άλλοι κατηγορούμενοι πρώην υπουργοί, στρατιωτικοί,μεταξύ τους οι Μπάκος, Μουτούσης, Δεμέστιχας, Ρουσόπουλος, Μάρκου, αλλά και ορισμένοι άλλοι από τους 27 κατηγορούμενους, παραπέμφθηκαν σε δίκη, μετά τις διαμαρτυρίες των μετέπειτα συγκατηγορουμένων τους. Η ειδική κατηγορία που τον βάρυνε αναφέρονταν στη στρατιωτική του δράση και καθόριζε ότι : «...α) στρατιωτικοί όντες και δη στρατηγοί, διοικηταί σωμάτων στρατού και μεραρχιών παρά την εντολήν παρά του αρχηγού του στρατού εγκατέλιπον την θέσιν των ενώπιον του εχθρού, ( ποιος? Ο Στρατηγός Κατσιμήτρος ) β) τυγχάνοντες στρατηγοί και διοικηταί ενόπλου στρατεύματος εις ανοικτόν τόπον διεπραγματεύθησαν μετά του εχθρού την σύναψιν ανακωχής, συνθηκολογήσαντες μετ αυτού χωρίς προηγουμένως να πράξουν ό,τι το καθήκον και η στρατιωτική τιμή υπηγόρευε αυτοίς, εκ της τοιαύτης δε συνθηκολογήσεως κατέθεσεν τα όπλα το υπό την διοίκησιν αυτών στράτευμα...». Απολογήθηκε στις 21 Απριλίου 1945 και σύμφωνα με όσα είπε στην απολογία του ενώπιον του Ειδικού Δικαστηρίου δοσιλόγων, μετά τα Δεκεμβριανά

6 του προτάθηκε να αναλάβει την αναδιοργάνωση της 8ης Μεραρχίας κι ενώ ετοιμάζονταν να ταξιδέψει στην έδρα της Μεραρχίας, «...του ανεκοινώθη ότι η διαταγή ανεκλήθη διά λόγους πολιτικούς και ωδηγήθη τελικώς εις το εδώλιον με κουστωδίαν χωροφυλάκων ο ήρωας του Καλπακίου ως προδότης», ενώ πρόσθεσε ότι η υπουργική του θητεία υπήρξε άψογη και ανιδιοτελής και ζήτησε από το δικαστήριο, «...να τον αποδώσει λευκόν εις την κοινωνίαν..». Επιχείρησε ακόμη, να διαχωρίσει τη θέση του για τη συνθηκολόγηση και πρόβαλλε την πολεμική δράση του στην Ήπειρο, ενώ υποστήριξε ότι έμαθε για την ανακωχή, ενώ βρισκόταν στο μέτωπο. Κλήθηκε στα Γιάννενα στις 29 προς 30 Απριλίου 1941 κι εκεί έμαθε ότι είχε οριστεί υπουργός Γεωργίας και ανέλαβε μετά από παρότρυνση του μητροπολίτη Σπυρίδωνα, που το 1944 του πρότεινε ν' αναλάβει υπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη. Η απόφαση εκδόθηκε στις 31 Μαΐου 1945, λίγο μετά την συμφωνία της Βάρκιζας, και μ' αυτήν καταδικάστηκε «..εις ειρκτήν..» κάθειρξη 5,5 ετών «διότι γενόμενος υπουργός συνέπραξεν μετά του πρωθυπουργού εις την εκτέλεσιν των αξιοποίνων πράξεων της συνεργασίας και διευκολύνσεως..» που παρείχε στις δυνάμεις Κατοχής και αποπέμφθηκε από το στράτευμα με παράλληλη έκπτωση από το βαθμό του αντιστράτηγου, παρά την πρόταση του στρατιωτικού επιτρόπου Νικολάου Παπαδάκη, συγγενούς του Νικολάου Ασκούτση, πρώην υπουργού και εκ των ηγετικών στελεχών του Ε.Α.Μ., που ζήτησε να του επιβληθούν ισόβια δεσμά και για την έκτιση της ποινής του οδηγήθηκε και κρατήθηκε στις φυλακές Ζελιώτη. Στις 5 Οκτωβρίου 1949 με διάταγμα του Βασιλέως Παύλου, το οποίο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της Κυβερνήσεως την 15η Οκτωβρίου [5], του χαρίστηκε το υπόλοιπο της ποινής και αποφυλακίστηκε. Το 1953 αποκαταστάθηκε στο βαθμό του και προήχθη στο βαθμό του αντιστράτηγου. Παράλληλα τέθηκε σε αναδρομική αποστρατεία από το 1947, λόγω της συμπληρώσεως του ηλικιακού ορίου και του αποδόθηκαν όλα τα παράσημα του, από τον τότε πρωθυπουργό στρατάρχη Αλέξανδρο Παπάγο. Έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του έως το 1962 σε οικία κοντά στην Πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα στη συνοικία της Κυψέλης στην Αθήνα, όπου έκανε την καθιερωμένη καθημερινή του βόλτα. Πέθανε μόνος και ξεχασμένος από φίλους και συμπολεμιστές. Διακρίσεις Το ανώτατο στρατιωτικό συµβούλιο, που συνήλθε κατόπιν διαταγής του Υπουργείου Στρατιωτικών µετά τα πρώτα πολεμικά γεγονότα, χαρακτηρίζει τη δράση του, «..Ο διοικητής της VIII µεραρχίας υποστράτηγος Κατσιµήτρος Χαράλαµπος επεδείξατο πάντοτε ασφαλείς προβλέψεις και επίκαιρον αναπροσαρµογήν των ελιγµών και ενεργειών των µονάδων του προς την διαρκώς εξελισσόµενη πραγµατικότητα. Ελιχθείς µε επιτυχίαν κατόρθωσε να περισώσει τη ν ηρωικήν και πολύπαθον Ήπειρον από πρόωρον και αδικαιολόγητον παράδοσιν εις τον εχθρόν γενόµενος ΑΞΙΟΣ της ΠΑΤΡΙ ΟΣ...». Ο Αλέξανδρος Παπάγος εις την ηµερήσια διαταγή της 20 Φεβρουαρίου 1941 γράφει, «...Ποιούµαι εύφηµον µνείαν εις τον διοικητήν της VIII µεραρχίας υποστράτηγον Κατσιµήτρον Χαράλαµπον, διότι οργάνωσε ταύτην και κατέστησεν δι ικανής και σθεναράς διοική σεως επί τοιούτον αξιόµαχον, ώστε κατά την έναρξιν της επιθέσεως του εχθρού η µεραρχία του

7 αντιµετωπίσασα µόνη τον όγκον αυτού αντέστη πεισµόνως και ενεργητικώς και εκάλυψεν ούτω την επέµβασιν των κυρίων δυνάµεων...». Η πόλη των Ιωαννίνων τον ανακήρυξε επίτιμο δημότη της στις 21 Φεβρουαρίου 1961 και έδωσε το όνομά του σε μία από τις οδούς της και σε ένα στρατόπεδο στην περιοχή, ενώ έχει στηθεί ανδριάντας του στην Πλατεία Ηρώων, όπως επίσης στο Καλπάκι και στο Δήμο Παπάγου στην περιοχή της Αθήνας. Παράλληλα με ομόφωνη απόφαση του ανωτάτου στρατιωτικού συμβουλίου η 8η Μεραρχία Πεζικού μετονομάστηκε σε 8η Μεραρχία Πεζικού «Ηπείρου Κατσιμήτρος». Σχετικό με τη ζωή και τη δράση του είναι το βιβλίο «Χαράλαμπος Κατσιμήτρος-Πρόμαχος της Ηπείρου», που έγραψε καθηγητής Τσουκανέλης. Τον Ιούνιο του 2014 και αφού είχε προηγηθεί αλληλογραφία της Πανευρυτανικής Ενώσεως με τον δήμο Αθηναίων και μετά από πρόταση του Ευρυτάνα δημοσιογράφου Κώστα Θάνου, αποφασίστηκε [7] από το Κοινοτικό Συμβούλιο της 5ης Δημοτικής Κοινότητας του δήμου Αθηναίων η ονομασία «...του αδιεξόδου της οδού Πάρου στην Κυψέλη σε οδό «Στρατηγού Χαράλαμπου Κατσιμήτρου...». Το 1954 εξέδωσε το βιβλίο «Η Ήπειρος προμαχούσα- Η δράσις της VIII Μεραρχίας κατά τον πόλεμον 1940-41», το οποίο από το 1982 αποτελεί μέρος της επίσημης στρατιωτικής ιστορίας. Σήμερα λοιπόν είμαστε εδώ οι απόστρατοι Αξκοί του Στρατού και της ΕΛ.ΑΣ, για να αποτίσουμε ελάχιστο φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης στον Ευρυτάνα ήρωα Στρατηγό Χαράλαμπο Κατσιμήτρο, δίδοντας την διαβεβαίωση στην αθάνατη ψυχή του, ότι θα πράξουμε ότι είναι δυνατόν για να σταματήσει η ιστορία να τον τιμωρεί και να τον τοποθετήσει εκεί που του αξίζει,στο υψηλότερο βάθρο στο πάνθεο των ηρώων. Ας καθιερωθεί και ας εμπλουτισθεί η σημερινή εκδήλωση μνήμης από τον Δήμαρχο Καρπενησίου, κατ αρχήν, και τον οποίο θα ήθελα να συγχαρώ για την σημερινή διοργάνωση. Η Ευρυτανία είναι ευλογημένος τόπος. Είναι τόπος Αγίων και ηρώων. Οφείλουμε όλοι οι Έλληνες και ειδικότερα εμείς οι Ευρυτάνες να τους τιμούμε και να μαθαίνουμε την αληθινή ιστορία στις επερχόμενες γενεές,όπως ακριβώς είναι και όχι μέσα από κομματικούς,καιροσκοπικούς φακούς, και να διδασκόμαστε από αυτή,γιατί η ιστορία,αν δεν την μάθεις σωστά και δεν διδαχθείς από αυτή, εκδικείται και επαναλαμβάνεται μέχρι να την μάθεις και μέχρι να διδαχθείς. Αιωνία η μνήμη,τιμή και δόξα στον ήρωα Στρατηγό Κατσιμήτρο Χαράλαμπο.