ΠΕΑΕΑ ΔΣΕ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΒΟΛΟΥ ΣΚΕΝΔΕΡΑΝΗ 4 ΤΗΛ. 24210-29003 ΤΟΜΕΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΒΟΛΟΥ Π. ΜΕΛΑ 65 ΓΑΛΛΙΑΣ --- ΒΟΛΟΣ Τηλ. 24210-33200 FAX 24210-25162 Δελτίο τύπου ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟ ΚΑΖΑΝΑΚΙ Αγαπητές φίλες και φίλοι, 14 ΙΟΥΝΗ 2015 Συγγενείς και απόγονοι των ηρώων εκτελεσμένων στο Καζανάκι, 14/6/2015 Σήμερα τιμάμε τους 156 κομμουνιστές και αγωνιστές δίπλα στο ΚΚΕ που στάθηκαν με το κεφάλι ψηλά, κάνοντας το καθήκον τους απέναντι στο λαό και το λαϊκό κίνημα, μπήκαν μπροστά στην οργάνωση της πάλης στις πιο αντίξοες συνθήκες που είχε γνωρίσει μέχρι τότε το κίνημα, άντεξαν και δε λύγισαν ούτε μπροστά στο θάνατο. Τιμάμε έναν έναν εκείνους που κουβάλησαν με καμάρι και υπερηφάνεια τον δύσκολο αλλά ένδοξο τίτλο του μέλους του ΚΚΕ, του αγωνιστή στο πλευρό του ΚΚΕ, που θα μείνουν στην ιστορία, στις καρδιές και την ψυχή του λαού μας και των αγώνων του, πλάι στους ήρωες της Καισαριανής, του Γράμμου και του Βίτσι, όλων των τόπων όπου γράφτηκαν με το αίμα των παιδιών του ΚΚΕ, οι πιο λαμπρές σελίδες στην ιστορία του εργατικού κινήματος της χώρας μας, της πάλης για τον σοσιαλισμό κομμουνισμό. Όλοι γνωρίζουμε ότι μετά την απελευθέρωση η αστική τάξη της χώρας μας και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι είτε είχαν φύγει στο εξωτερικό στη διάρκεια της Κατοχής είτε συνεργάστηκαν άμεσα με τους ναζί και τους φασίστες, έδωσαν τα πάντα για να ξαναεγκαθιδρύσουν την εξουσία τους. Βρήκαν σύμμαχους στους Άγγλους και μετά στους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές που επιτελώντας το ταξικό τους καθήκον, από τη δική τους σκοπιά, έδωσαν όπλα, χρήματα, ακόμα και αξιωματικούς και στρατιώτες για να μη χάσουν από την παγκόσμια καπιταλιστική πυραμίδα την Ελλάδα. Ουσιαστικά, το 1947 οι αστικές δυνάμεις, ο αστικός κατασταλτικός μηχανισμός που είχε συγκροτηθεί ξανά στρατός, δικαστήρια, χωροφυλακή, φασιστικές ομάδες περνούν στην αντεπίθεση. Έτσι και στην πόλη μας, στο Βόλο, τα γεγονότα παίρνουν ανάλογη τροπή. Το καλοκαίρι του 1947 πραγματοποιείται μια μεγάλη επιχείρηση σύλληψης μελών του ΚΚΕ και αγωνιστών που δούλευαν στο πλευρό του. Είχαν συλληφθεί 81 άτομα εκ των οποίων οι 47 γυναίκες στη Νέα Ιωνία. Μάλιστα το Γ αστυνομικό τμήμα της Νέας Ιωνίας είχε εγκατασταθεί ο ίδιος ο διοικητής της Ασφάλειας Βόλου Λιάππας, με στόχο την εξάρθρωση των οργανώσεων στην πόλη. Οι παραπάνω παραπέμφθηκαν σε δίκη στις αρχές του Δεκέμβρη με βάση το Γ Ψήφισμα και με τις κατηγορίες «της υπόθαλψης, βοήθειας και στρατολόγησης υπέρ των δυνάμεων των συμμοριτών, ενώ στα σπίτια ορισμένων βρέθηκαν πιστόλια και χειροβομβίδες». Σε θάνατο καταδικάζονται επτά. Μαζί τους εκτελούνται και τέσσερις αντάρτες του ΔΣΕ του Τάγματος Πηλίου που είχαν συλληφθεί το Φθινόπωρο του 47. Είναι η πρώτη εκτέλεση στο Καζανάκι, στις 17 Δεκέμβρη 1947. Ο Σαρακηνός αρχίζει να ποτίζεται με το αίμα των κομμουνιστών και των αγωνιστών του λαού.
Όλη η αντίδραση της πόλης, οι καλύτεροι εκπρόσωποι των συμφερόντων της αστικής τάξης, απαιτούν την άμεση καταστολή του εργατικού επαναστατικού κινήματος. Μάλιστα στις 14 του Δεκέμβρη του 1947 στο Βόλο συγκαλείται σύσκεψη φορέων στην οποία πήραν μέρος ο τότε Μητροπολίτης Ιωακείμ, οι βουλευτές Τσιμπούκης, Γκλαβάνης, Κατσάνης, οι δήμαρχοι Βόλου και Νέας Ιωνίας, ο διοικητής της Χωροφυλακής Κανταράκιας, οι πρόεδροι κοινοτήτων Πηλίου, Βελεστίνου, Αλμυρού, του Εργατικού Κέντρου Βόλου, το Επιμελητήριο Μαγνησίας. Στο Ψήφισμα που εγκρίθηκε ζητήθηκε από την Κυβέρνηση : «Ριζική εκκαθάρισις των μετόπισθεν δι αποβολής των κομμουνιστών υπαλλήλων από τις δημόσιες υπηρεσίες και επιχειρήσεις και στην θέση τους να προσληφθούν οι ανταρτόπληκτοι. Να εκτελεσθούν οι καταδικασθέντες υπό του Εκτάκτου Στρατοδικείου Βόλου, διότι η αναστολή εκτέλεσης προσβάλλει το δημόσιο αίσθημα και δίδεται η εντύπωση και επιχειρήματα εις τους καπεταναίους που λένε στους οπαδούς τους «δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς». Επίσης ο Δικηγορικός σύλλογος και οι δικηγόροι να μην δείχνουν τόσο ζήλο διά την υπεράσπισιν των προδοτών». Η σύσκεψη αποφάσισε να δημιουργηθεί για το σκοπό αυτό μία 50μελής επιτροπή η οποία αποτελείτο από τρείς δημάρχους, πέντε κοινοτάρχες, τρείς εκπροσώπους των εμποροβιομηχάνων, τρείς του Εργατικού Κέντρου Βόλου, δύο από την Ομοσπονδία Επαγγελματοβιοτεχνών, δύο από το Επιμελητήριο Μαγνησίας, δύο αποστράτους αξιωματικούς, δύο παλιούς πολεμιστές, τρείς εκπροσώπους των δημοσίων υπαλλήλων, πέντε εκπαιδευτικούς, ένα φαρμακοποιό, δύο γιατρούς, ένα εξαγωγέα ελαιών, ένα των γεωπόνων, δύο από τον Δικηγορικό σύλλογο, έναν εκπρόσωπο του Οδοντιατρικού συλλόγου, έναν μηχανικό, έναν των δημοτικών υπαλλήλων, έναν των Φίλων του Στρατού, δύο της ΕΠΕ, έναν των πολυτέκνων, έναν του Σιωνιστικού συλλόγου. Όλη η αφρόκρεμα της εγκαθίδρυσης ξανά μετά την Κατοχή της εξουσίας των αστών. Στο τέλος οι συμμετέχοντες έψαλαν τον Εθνικό Ύμνο και δύο ημέρες αργότερα εκτελέσθηκαν οι πρώτοι αγωνιστές στο Καζανάκι. Το 1948 εξαπολύεται νέο πογκρόμ στο Βόλο. Τρομοκρατία, συλλήψεις και βασανιστήρια. Σχεδόν καθημερινά περιστατικά όπως αυτό στο κτίριο Χατζηγεωργίου όταν η Μερόπη Σταμοπούλου σπάζοντας το τζάμι του γραφείου, όπου την έβαζαν εκείνη την στιγμή για ανάκριση, πήδηξε στο κενό, τραυματιζόμενη θανάσιμα. Καθημερινές συλλήψεις, συνεδριάσεις της Επιτροπής ασφάλειας, αποφάσεις για εκτοπίσεις γυναικών, ανδρών σε όλα τα νησιά. Το λιμάνι του Βόλου, δεν σταματά να υποδέχεται Οχηματαγωγά του Ναυτικού που μεταφέρουν κρατουμένους στους τόπους εξορίας, ύστερα από ολιγοήμερη διαμονή στο κτίριο του αποκαλούμενου «Στρατοπέδου» (Σαρακηνού- Γ. Καρτάλη). Τους δύο πρώτους μήνες του 1948 συλλαμβάνονται εκατοντάδες μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, που ανήκουν κυρίως στις οργανώσεις των συνοικιών Παλαιών, Επτά Παλατανίων, Αγίων Αναργύρων, Ανάληψης, όπως και μέλη της ΕΠΟΝ και μεταξύ αυτών και ο γραμματέας της πόλης του Βόλου. Αφού παραμένουν για αρκετό διάστημα φυλακισμένοι όπου βασανίζονται (είναι χαρακτηριστικό ότι ο 21χρονος γραμματέας της ΕΠΟΝ Κώστας Μαμουρίδης από τα βασανιστήρια έχασε την ακοή του), ακολουθούν οι δίκες τους στο Έκτακτο στρατοδικείο Βόλου και 15 από αυτούς οδηγούνται στο εκτελεστικό απόσπασμα. Την ώρα που τους μεταφέρουν για εκτέλεση και ενώ το στρατιωτικό αυτοκίνητο ο ίδιος ο διοικητής της 83 Περιοχής το σταματά στα όρια της Νέας Ιωνίας, κατεβάζει τον 21χρονο Μαμουρίδη και του ζητά να του εξηγήσει τι σημαίνει ο κωδικός αριθμός «Α33», που είχαν μάθει, με αντάλλαγμα «να μην εκτελεσθεί». Ο Μαμουρίδης αρνείται να του απαντήσει, τον ξανανεβάζουν στο φορτηγό και μαζί με τους συντρόφους
του, εκτελείται λίγη ώρα αργότερα στο Καζανάκι. Ήταν 10 Μαρτίου του 1948, όταν εκτελέστηκαν οι 15. Το γράμμα που έδωσαν οι δεσμοφύλακες στην οικογένεια Ηλιόπουλου και προέρχονταν από τον γιό τους Αγαμέμνωνα, έγραφε τα εξής : «Φυλακές Ρήγα Φεραίου 10 Μαρτίου 1948 : Ώρα 1 ξημερώματα. Αγαπητοί μου γονείς γεια σας. Σας χαιρετώ ως τελευταία και παντοτινή φορά, φεύγοντας διά την μόνιμη κατοικία. Σήμερα στην χώρα μας διοικούν και διατάζουν οι αγγλοαμερικάνοι ιμπεριαλιστές και οι έλληνες φασίστες διά των αποσπασμάτων δολοφονίας του ελληνικού λαού. Μεταξύ αυτών βρίσκομαι και εγώ. Δεν πρέπει να στεναχωρεθείτε αλλά να είστε υπερήφανοι διότι πέφτω για την ελευθερία της πατρίδος μου». Έτσι συνεχίστηκε το 1948 με την εκτέλεση συνολικά 22 αγωνιστών. Το 1949, χρονιά έντασης της πολεμικής σύκγρουσης της αστικής τάξης με τον ΔΣΕ, αγριεύει και η καταστολή στο Νόλο. Συνολικά το 1949 δόθηκε η μεγαλύτερη προσφροά σε αίμα. Τους 9 μήνες που διήρκησαν οι εκτελέσεις, δολοφονήθηκαν 94 κομμουνιστές και αγωνιστές. Δεν προλάβαιναν να στεγνώσουν τα αίματα και φέρνανε τους επόμενους. Στις 14 του Μάρτη του 1949 ξεκινά στο Έκτακτο στρατοδικείο Βόλου η μεγάλη δίκη των μελών του ΚΚΕ που ασχολούνταν με την έκδοση και διακίνηση της εφημερίδας ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ. Κατηγορούμενοι είναι 69 άτομα εκ των οποίων οι 15 γυναίκες. Οι κατηγορίες που τους απευθύνονταν ήταν ότι «από 26 Ιουνίου 1946 μέχρι και του Οκτωβρίου του 1948 μετείχον προδοτικής οργανώσεως, ήτοι ετύγχανον μέλη αναρχικής ομάδος εις ήν προσέφερον υπηρεσίας, τυπογράφων κομμουνιστικών εντύπων, αναρχικού περιεχομένου, διανέμων αυτών, συνδέσμων μεταξύ των αναρχικών οργανώσεων της περιφέρειας Βόλου». Η εκτέλεση των 20 καταδικασθέντων θα γίνει στις 4 Απριλίου 1949, δώδεκα ημέρες μετά την απόφαση. Μεταξύ των εκτελεσθέντων η Ελευθερία Μπελογιάννη που το μόνο που ζήτησε όταν την έστησαν εκεί στο Καζανάκι από τους εκτελεστές ήταν «να την πυροβολήσουν στο μέτωπο». - 19 Μαϊου 1949, εκτελούνται 19. Οι εκτελεσθέντες αυτοί προέρχονται από δύο μεγάλες δίκες. Η πρώτη αφορά μέλη και στελέχη της οργάνωσης Αλμυρού του ΚΚΕ που είχαν συλληφθεί «ως τροφοδότες των μαχητών του ΔΣΕ στην Όθρυ». Είναι οι 16 από τους 19 εκτελεσθέντες. Μεταξύ τους περιλαμβάνεται και ένας «άγνωστος ονόματος στρατιώτης». Από την έρευνα προέκυψε ότι πρόκειται για έναν στρατιώτη που ανήκε στην ομάδα του εκτελεστικού αποσπάσματος, αλλά αρνήθηκε να πυροβολήσει διότι απέναντί του βρισκόταν ένας φίλος του και ο επικεφαλής ταγματάρχης του Στρατού τον εκτέλεσε επί τόπου. -5 Αυγούστου 1949 εκτελούνται 26. Είναι η μεγαλύτερη εκτέλεση που έγινε. Όλοι τους μέλη και στελέχη του ΚΚΕ που ανασυγκρότησαν τις οργανώσεις του, στις αρχές του 49. Οι περισσότεροι συνελήφθησαν από την Άνοιξη μέχρι τις αρχές του Ιουνίου του 1949. Συνολικά παραπέμφθηκαν σε δίκη 103 αγωνιστές. Εκτελέσθηκαν οι 26 εκ των οποίων οι οκτώ γυναίκες. Μεταξύ αυτών ένας 18χρονος μαθητής, μία 19χρονη και μία 70χρονη.
Όπως αναφερόταν στις τοπικές εφημερίδες τα 103 στελέχη αυτά του ΚΚΕ Βόλου που συνελήφθησαν «ανήκαν σε ομάδες ασφαλείας του ΚΚΕ, ήταν στρατολόγοι ανταρτών, μετείχον σε ομάδες αυτοαμύνης, ήταν σύνδεσμοι μεταξύ της Κεντρικής επιτροπής του κόμματος και της οργάνωσης Βόλου του ΚΚΕ». Η 19χρονη Χρυσούλα Φελούς, λίγο πριν εκτελεσθεί ζήτησε να βάλει λίγο κραγιόν στα χείλη της, για να «είναι όμορφη», όπως είπε στους συγκρατουμένους της. Η εκτέλεση της 70χρονης Κατσιφού γίνεται και ενώ αυτή φορά ακόμη τις χειροπέδες των δεσμοφυλάκων της. Όμως το μαρτύριό της συνεχίζεται και ενώ έχει εκτελεστεί. Ο φύλακάς της, έχει χάσει τα κλειδιά και δεν μπορεί να πάρει τις χειροπέδες από το άψυχο πτώμα της. Έτσι πριν την παραχώσουν στο ομαδικό μνήμα, της κόβουν τα χέρια για να πάρουν τις χειροπέδες. Εκείνο το πρωί, η μάνα του Μπουντοδήμου πηγαίνει φαγητό στον γιό της, στις Φυλακές της πλατείας Ρήγα Φεραίου. Οι φύλακες απλά της λένε να πάει το φαγητό, στο Νεκροταφείο, γιατί εκεί είναι ο γιός της. Οι εκτελέσεις σταμάτησαν το Σεπτέμβρη του 1949. Ουσιαστικά με την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και το πέρασμα των δυνάμεών του στις Σοσιαλιστικές Χώρες, η αστική τάξη έχει καταφέρει να ξανα πάρει στα χέρια της την εξουσία και περνάει σε άλλη φάση καταστολής, πιο επιλεκτικών εκτελέσεων, μιας που το βασικό που χρειάζεται αφού τέλειωσε η πολεμική περίοδος αντιμετώπισης του εργατικού επαναστατικού κινήματος, είναι η διασφάλιση της λεγόμενης κοινωνικής της ταξικής ειρήνης. Ταξική ειρήνη που σε καμία περίπτωση δε σημαίνει τερματισμό του ταξικού πολέμου και αυτό το έζησαν καλά οι κομμουνιστές και οι αγωνιστές δίπλα στο ΚΚΕ τα επόμενα χρόνια. Αγαπητές φίλες και φίλοι, Το Καζανάκι δεν είναι απλά χώρος μνήμης για τους 156 αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους για μια πραγματικά λεύτερη από κάθε εκμετάλλευση Ελλάδα. Είναι χώρος υπενθύμισης, ταξικής συνειδητοποίησης, γκρεμίσματος των αυταπατών για την αστική δημοκρατία. Το γεγονός ότι η σφαγή που συντελέστηκε εδώ που πατάμε σήμερα, μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις βαρβαρότητες των ναζί κατακτητών, το Δίστομο των 228 νεκρών, τη Δράκεια και άλλων μαρτυρικών τόπων, φανερώνει το πραγματικό πρόσωπο της αστικής δημοκρατίας, της αστικής εξουσίας. Μέσα στα χρόνια που διήρκησαν οι εκτελέσεις η χώρα είχε αρκετές κυβερνήσεις που προέκυψαν με τον αστικό δημοκρατικό τρόπο, με εκλογές. Κυβερνήσεις που αποτελούνταν από πολιτικούς φιλελεύθερους μέχρι κεντρώους και σοσιαλδημοκράτες. Βασική μορφή ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου που έχει περάσει στην αστική ιστορία ως Γέρος της Δημοκρατίας. Όλα αυτά φανερώνουν τα πραγματικά όρια της αστικής δημοκρατίας, για ποιον υπάρχει και λειτουργεί και ποιον έχει στο στόχαστρό της. Συνεχίζουμε στις σημερινές αντίξοες συνθήκες της αντεπανάστασης, της ανασύνταξης του εργατικού και λαϊκού κινήματος, της οικοδόμησης γερών οργανώσεων του ΚΚΕ στους χώρους δουλειάς και τους χώρους στρατηγικής σημασίας. Κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, με οποιαδήποτε κυβέρνηση, οποιουσδήποτε ελιγμούς της αστικής τάξης, δεν αποπροσανατολιζόμαστε, δεν ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε συνθήκες που πρέπει με τη δύσκολη δουλειά μυρμηγκιού να προετοιμάσουμε την εργατική τάξη να αντιμετωπίσει νικηφόρα αυτή τη φορά την εξουσία των μονοπωλίων. Έχουμε διδαχτεί από την ιστορία, έχουμε την επαναστατική στρατηγική, δεν υποχωρούμε κάτω από τον δυσμενή συσχετισμό δύναμης γιατί ξέρουμε ότι αυτός αλλάζει. Αυτό που δεν αλλάζει είναι τα αδιέξοδα του καπιταλισμού, η νομοτέλεια ότι σαπίζει καθημερινά, ότι φέρνει κρίσεις, αδιέξοδα που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν. Οι 156 νεκροί της τάξης μας, του
Κόμματός μας, μας διδάσκουν για το ποια πρέπει να είναι η στάση των κομμουνιστών, των αγωνιστών ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες, σε περίοδο που όχι μόνο δεν υπάρχει ανάταση, αλλά κυριαρχεί στο λαό η μοιρολατρία, η υποταγή η απογοήτευση. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι εκτελεσμένοι σύντροφοί μας που έβγαζαν και διακινούσαν την εφημερίδα «Αναγέννηση» έγραφαν στα παράνομα, τελευταία φύλλα της: «Όπλα θέλετε; Ελάτε να τα πάρετε! Δήλωση θέλετε; Εμείς απαντούμε: Η ΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ» Η νίκη θα είναι της εργατικής τάξης και του λαού. Δόξα και τιμή στους εκτελεσμένους κομμουνιστές και αγωνιστές στο Καζανάκι. Συνεχίζουμε με την ίδια πίστη και αποφασιστικότητα. Αυτό το αίμα, το δικό τους αίμα, δεν έμεινε στα βράχια του Σαρακηνού. Πέρασε σε εμάς, τρέχει και στις δικές μας φλέβες! Δόξα και τιμή στους συντρόφους μας! Να είναι περήφανοι οι συγγενείς και οι απόγονοί τους για το όνομα που κληρονόμησαν από αυτούς τους γενναίους αγωνιστές.