Νομολογία 19/1995 Εφετείο Υπόθεση προσωρινής διαταγής Σχολιασμός:Κουτσούκος Γεώργιος ΑΠΟΦΑΣΗ ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΩΡΙΝΗΣ ΔΙΑΤΑΓΗΣ 19/1995 (ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΑ) Ιστορικό Επειδή, από τις ένορκες καταθέσεις των μαρτύρων των διαδίκων ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου, οι οποίες περιέχονται στα πρακτικά δημόσιας συνεδρίασης αυτού και από όλα τα έγγραφα που επικαλούνται και προσκομίζουν οι διάδικοι, αποδείχθηκαν κατά την κρίση του Δικαστηρίου τα ακόλουθα: Με το από 22/3/1994 ναυλοσύμφωνο μεταξύ των μερών συμφωνήθηκε ότι οι φορτωτικές που αφορούσαν τα ως άνω φορτία χάλυβα θα υπογραφούν από τον πλοίαρχο (όρος 9 αυτού). Για το φορτίο των 21.035 μετρικών τόνων χάλυβα που φορτώθηκαν στο λιμένα του Βerdyiansk η ενάγουσα προσκόμισε δια του εκεί εκπροσώπου της στον πλοίαρχο 6 αποδείξεις παραλαβής (Μ.R.), στις οποίες ο τελευταίος σημείωσε τις παρατηρήσεις του και συγκεκριμένα ότι το φορτίο ήταν εκτεθειμένο στις ατμοσφαιρικές συνθήκες προ της φορτώσεως, ότι έφερε ατμοσφαιρική σκωρίαση και ότι ορισμένα δέματα ήταν σκορπισμένα. Τη 19/4/1994 η ενάγουσα ναυλώτρια ζήτησε από τον πλοίαρχο την έκδοση των φορτωτικών με την ένδειξη clean on board (φορτώθηκε καθαρό φορτίο), πράγμα το οποίο αρνήθηκε αυτός, ενόψει των ως άνω παρατηρήσεών του επί των αποδείξεων παραλαβής και του φόβου κατασχέσεως του πλοίου στον τόπο προορισμού, όπου θα διαπιστωνόταν το αντίθετο. Στη συνέχεια, μετά τη φόρτωση στις 3/5/1994 στο λιμένα Illichevsk 11.367 τόννων φορτίου σιδήρων (και όχι 12.600 όπως είχε ζητήσει η ναυλώτρια) και την εντεύθεν προκύψασα διαφορά νεκρού ναύλου (dead freight), το πλοίο V. απέπλευσε προς Πειραιά προς πετρέλευση, όπου και κατέπλευσε την 6-5-1994. Η τοιαύτη παρέκκλιση, για τον εκτεθέντα λόγο, ήταν σύμφωνη με τους όρους του ναυλοσυμφώνου, όπως συνομολογεί και η ενάγουσα. Ηδη προ της αφίξεως του πλοίου στον Πειραιά η εναγομένη ειδοποίησε (την 5/5/94) την ενάγουσα περί των οφειλομένων σ' αυτή 420.605 δολλαρίων για το ναύλο της β ' φορτώσεως, καθώς και το νεκρό ναύλο εκ δολλαρίων 45.594. Από τις 6/5/1994 άρχισε συνεχής επικοινωνία μεταξύ των εκπροσώπων των διαδίκων, σχετικά με την καταβολή των οφειλομένων, αλλά και για τις φορτωτικές. Την 13/5/94 η ενάγουσα ενέβασε στην εναγομένη τον ως άνω ναύλο της β ' φορτώσεως και ένα επιπλέον ποσό (που κατ' αυτή έφτανε στο μισό του πράγματι δικαιουμένου) για τις υπεραναμονές του πρώτου λιμένα φορτώσεως. Παρέμεναν όμως ακόμη ανεξόφλητες απαιτήσεις της για υπόλοιπο υπεραναμονών του πρώτου λιμένα φορτώσεως, για νεκρό ναύλο του δεύτερου φορτίου, καθώς για την παραμονή του πλοίου της στον Πειραιά, μέχρι πλήρους ικανοποίησής της. Για τις απαιτήσεις της αυτές μάλιστα είχε ήδη από της 7/5/94 καταστήσει γνωστό στην ενάγουσα, ότι θα ασκήσει το εκ του ναυλοσυμφώνου σχετικό δικαίωμά της (lien) και θα κρατήσει το πλοίο και το φορτίο στον Πειραιά, έως ότου αυτή εκπληρώσει τις άνω υποχρεώσεις της. Στις 9/5/94 η ενάγουσα της απήντησε ότι "αποδέχθηκε όλες τις προτάσεις που της έγιναν, αλλά βεβαίως επιφυλάσσεται παντός δικαιώματός της σύμφωνα με το ναυλοσύμφωνο". Πλην όμως παρέμενε ακόμη αδιευκρίνιστο το ζήτημα της εκδόσεως των φορτωτικών, ενόψει του ότι η ενάγουσα δεν έδινε πληροφορίες γι' αυτές, παρότι επανειλημμένως της ζητήθηκαν από την εναγομένη. Ακολούθως, από τις 12/5/94 έως τις 17/5/94 έλαβαν χώρα διαπραγματεύσεις μεταξύ των δικηγόρων των διαδίκων περί όλων των ως άνω
εκκρεμών ζητημάτων, κατά την τελευταία μάλιστα ημερομηνία (17/5/94) καταρτίσθηκε σχέδιο συμφωνίας, το οποίο προέβλεπε μεταξύ άλλων, την εξασφάλιση των απαιτήσεων της εναγομένης, την υποχρέωση της ενάγουσας να προσκομίσει τις εκδοθείσες ήδη (χωρίς τη συμμετοχή του πλοιάρχου) καθαρές φορτωτικές και την έκδοση απ' αυτόν των φορτωτικών του β ' φορτίου. Τη 19/5/94 όμως κατέστη φανερό ότι το σχέδιο αυτό δεν μπορούσε να καταλήξει σε οριστική συμφωνία, καθεμία δε εκ των διαδίκων πλευρών αποδίδει γι' αυτό την ευθύνη στην άλλη. Την 24/5/94 η εναγομένη ζήτησε να παύσει ο χαρακτηρισμός transit του πλοίου της και να το ελευθεροκοινωνήσει, πράγμα που έγινε την 11.30 π.μ. της ίδιας ημέρας. Την αυτή ημέρα κατέθεσε ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, κατά τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, αίτηση κατά της ήδη ενάγουσας (και άλλων εταιριών, για τις οποίες δεν πρόκειται εδώ), με την οποία ζήτησε: α) Την προσωρινή ρύθμιση της καταστάσεως του πλοίου της και του προς Κίνα πλου αυτού, μέχρι τακτοποιήσεως "των προκυψασών περί το φορτίον τούτου διαφορών" και της οριστικής ρυθμίσεως των φορτωτικών, β) την επίδειξη των φορτωτικών και της καθής γ) τη συντηρητική πραγματογνωμοσύνη επί του φορτίου. Δικάσιμος επί της αιτήσεως αυτής ορίσθηκε η 1/6/94, κατά την οποία η υπόθεση συζητήθηκε κατ' αντιμωλία των διαδίκων, κατατέθηκαν δε απ' αυτές σημειώματα την 2/6/94 και αναμενόταν η έκδοση αποφάσεως. Με πρωτοβουλία όμως της ήδη ενάγουσας (βλ. την προσθήκη των προτάσεών της) αποφασίσθηκε η συμβιβαστική επίλυση της διαφοράς και με την από 7/6/94 επιστολή προς το δικάσαντα την αίτηση δικαστή, των δικηγόρων αμφοτέρων των διαδίκων μερών, ζητήθηκε "να μην προχωρήσει οτην έκδοση αποφάσεως". Πράγματι, στις 3/6/94 έλαβε χώρα συνάντηση στο ξενοδοχείο L.Μ. των Αθηνών του εκπροσώπου της ενάγουσας (γενικού διευθυντή αυτής) Ε.L., ο οποίος ήλθε για το σκοπό αυτό από την Αμερική και του διαχειριστή της εναγομένης, παρουσία των πληρεξουσίων δικηγόρων αμφοτέρων των πλευρών. Κατ' αυτή συζητήθηκαν διεξοδικώς οι απαιτήσεις της ενάγουσας και οι εξασφαλίσεις που έπρεπε να της δοθούν για την ικανοποίησή τους, προκειμένου να συνεχίσει το ταξίδι για τον τόπο προορισμού, ενόψει της σταθεράς εμμονής της να εκπληρωθούν πρώτα οι σχετικές προς αυτή υποχρεώσεις της και ακολούθως εκείνη να εκπληρώσει τη δική της υποχρέωση, προς συνέχιση του πλου. Τελικώς, μετά από επίπονες διαπραγματεύσεις και ανταλλαγή απόψεων, πάντοτε με τη συμμετοχή των δικηγόρων, επιτεύχθηκε συμφωνία μεταξύ των μερών και υπογράφηκε προς υλοποίηση αυτής το από 4/6/1994 ιδιωτικό συμφωνητικό. Μ' αυτό συμφωνήθηκαν ειδικότερα τα εξής: 1) Η ενάγουσα ανέλαβε την υποχρέωση να παρακαταθέσει στο υποκατάστημα Πειραιώς της Τράπεζας Τ.R. το ποσό των 385.000 δολλαρίων ΗΠΑ επ' ονόματι των δικηγόρων των μερών προς εξασφάλιση των απαιτήσεων της ενάγουσας α) για το υπόλοιπο σταλιών στο Βerdyiansk, β) για το νεκρό ναύλο στο Ιllichevsk και γ) για το χρόνο κράτησης (λόγω Ιien) του πλοίου στον Πειραιά από 6/5/94 έως 4/6/94. 2) Τα μέρη συμφώνησαν για την επίλυση των πιο πάνω (μόνο) εκκρεμών κονδυλίων σε μια γρήγορη τοπική διαιτηοία στον Πειραιά. Ειδικότερα για το κονδύλιο παραμονής του πλοίου στον Πειραιά συμφωνήθηκε "να αποφασίσουν οι διαιτητές επί του κατά πόσον ήταν εμπορικώς ορθόν και οι πλοιοκτήτες ευλόγως φοβούντο να συνεχίσουν το ταξίδι υπό τις ειδικές περιστάσεις, μέχρις ότου μια εύλογη εμπορική λύση να εδίδετο από τους ναυλωτές εις το να διασφαλίζονται τα δικαιώματα των πλοιοιλή χρησιμοποιήσεως των εννόμων βοηθημάτων εκ μέρους της ενάγουσας, δεν ασκήθηκε υπό τις εκτεθείσες συγκεκριμένες συνθήκες (μετά συνεχή επαφή των μερών και ανταλλαγή απόψεων, προηγούμενη άσκηση αίτησης για τη λήψη των αναφερθέντων ασφαλιστικών μέτρων κλπ.) εναντίον των χρηστών ηθών, δεδομένου ότι υφίσταται στενός σύνδεσμος και άμεση συνάφεια μεταξύ της απειλουμένης ασκήσεως των ως άνω δικαιωμάτων και της επιζητουμένης δηλώσεως, βουλήσεως της ενάγουσας (βλ. Μπαλή, Γεν Αρχ, σελ. 152, ΑΠ 66/1968 ΝοΒ 16.480, ΑΠ 421/1966 ΝοΒ 15.215). Πρέπει τέλος να σημειωθεί, ότι την 29-7-94 (μετά την άφιξη του πλοίου εις Beixai της Κίνας, η ενάγουσα σε συνεργασία με την τελευταία παραλήπτρια προέβη σε κατάσχεση του πλοίου για απαιτήσεις της, στις οποίες περιλαμβανόταν και το παρακατατεθέν ποσό 385.000 δολλαρίων ΗΠΑ. Στη συνέχεια όμως, η σχετική από 27-8-94 αγωγή αυτής κατά της εναγομένης ενώπιον του Δικαστηρίου
Ναυτιλιακών Υποθέσεων Guangzu της Κίνας, με την οποία ισχυριζόταν ότι η τελευταία "με κακόβουλο εκβιασμό και πειρατικές πράξεις της προκάλεσε ζημίες ζητώντας να καταδικασθεί να επιστρέψει το ποσό των 993.000 δολλαρίων ΗΠΑ, "που έπαθε από τον εκβιασμό της", απορρίφθηκε με την από 21-11-1994 απόφαση του εν λόγω δικαστηρίου, γενομένου μεταξύ άλλων δεκτού, ότι "ο ισχυρισμός ότι ο ενάγων υπέγραψε την εν λόγω συμφωνία (εννοεί την ένδικη από 4/6/94) κατόπιν πιέσεως δεν βασίζεται σε επαρκή πραγματικά στοιχεία και απορρίπτεται" (βλ. την απόφαση αυτή, προσκομιζόμενη σε νόμιμη μετάφραση στην Ελληνική). Νομικό ζήτημα Το νομικό ζήτημα, που τίθεται, είναι πότε η προσωρινή διαταγή αλλοδαπού δικαστηρίου παράγει έννομα αποτελέσματα στην Ελλάδα. και εάν η απειλή του εκναυλωτή ότι δεν θα συνεχίσει τον πλού μέχρι να εξοφληθούν οι υποχρεώσεις του ναυλωτή αποτελεί εκβίαση ή πράξη που αντίκειται στα χρηστά ήθη. Απόφαση Επειδή, η προσωρινή Διαταγή του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Κύπρου που επικαλείται η ενάγουσα, δεν αναγνωρίζεται από το νόμο ως τίτλος εκτελεστός στην Ελληνική Πολιτεία, εφόσον δεν κηρύχθηκε εκτελεστή με απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου κατά την οριζόμενη προς τούτο διαδικασία (άρθρα 904 παρ. 2 εδ. στ, ζ, 905 παρ. 1, 2 ΚΠολΔ). Ενόψει αυτού, δεν μπορούσε να θίξει το συνταγματικό δικαίωμα δικαστικής προστασίας της εναγομένης και συμμετοχής αυτής στη συνομολογηθείσα διαιτητική δίκη, εκτός μάλιστα των ορίων της επικρατείας της Κύπρου. Με την έννοια αυτή, η άνω προσωρινή Διαταγή δεν είναι δυνατό να αποκλείσει την εφαρμογή κανόνων της ελληνικής δημόσιας τάξης (άρθρ. 869 ΚΠολΔ), ούτε να αποστερήσει την εναγομένη από την προστασία του φυσικού της δικαστή, που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν το συγκροτηθέν, κατόπιν της συμφωνίας περί διαιτησίας, Διαιτητικό δικαστήριο. Απόρροια αυτού είναι, ότι η συμμετοχή της εναγομένης στη διαιτητική δίκη, παρά την προσωρινή περί του αντιθέτου διαταγή του Κυπριακού Δικαστηρίου, δεν συνιστά παραβίαση των κανόνων της ελληνικής δικονομικής εννόμου τάξεως, όπως διατείνεται η ενάγουσα. Ούτε, άλλωστε, της αγγλικής δικονομικής εννόμου τάξεως, όπως ισχυρίζεται επίσης, επικαλούμενη ότι εφαρμοστέο εδώ ήταν το Αγγλικό δίκαιο, η εφαρμογή του οποίου πάντως δεν συμφωνήθηκε στην προκειμένη "γρήγορη τοπική διαιτησία", για την οποία ορίσθηκε, ότι "οι διαιτητές θα αχθούν στην τελική απόφαση λαμβάνοντας υπόψη μόνο εμπορικά κριτήρια και την πρακτική". Η ενάγουσα έλαβε μέρος στην πρώτη συνεδρίαση του Διαιτητικού δικαστηρίου της 30/6/94 κατά την οποία υπείλθε υπόμνημα (βλ. αρ. πρακτικού 2). Κατά την ενώπιον αυτού συνεδρίαση της 6/10/94 ζήτησε την αναβολή της συζητήσεως της υποθέσεως μέχρις εκδόσεως αποφάσεως επί της ανοιγείσας ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Κύπρου δίκης επί της άνω αγωγής αυτής κατά της πλοιοκτήτριας εναγομένης. Το αίτημά της απορρίφθηκε κατά πλειοψηφία από το Διαιτητικό δικαστήριο και κατόπιν τούτου αυτή δήλωσε ότι αποχωρεί της περαιτέρω διαιτητικής διαδικασίας. Ενόψει αυτών, η ίδια επέλεξε να μη συμμετάσχει εφεξής στη διαιτητική δίκη και δεν στερήθηκε του δικαιώματος ακροάσεως από ενέργεια της αντιδίκου της ή του δικαστηρίου, το οποίο σημειωτέον έχει υποχρέωση να διατάξει αποδείξεις ακόμη και αν κάποιος από τους διαδίκους είναι απών ή δεν απαντά στους πραγματικούς ισχυρισμούς του αντιδίκου του (άρθρ. 687 παρ. 1 ΚΠολΔ, βλ. Μπέη, Διαιτησία 1994, σελ. 326). Επομένως, ο πιο πάνω δεύτερος λόγος ακυρώσεως της διαιτητικής αποφάσεως πρέπει ν' απορριφθεί ως αβάσιμος κατ' ουσία. Επειδή, με την από 4/6/1994 συμφωνία περί διαιτησίας ορίσθηκε, ότι "τα
μέρη συμφωνούν σε μία γρήγορη τοπική διαιτησία από δύο διαιτητές, εκάστου συμβαλλομένου μέρους ορίζοντος από έναν... εάν οι διαιτητές έχουν κάποια διαφωνία τότε θα αποφασίσουν επί οιουδήποτε μη οριζομένου θέματος... αμέσως μετά δυνάμει αμοιβαίας συμφωνίας θα ορίσουν τον επιδιαιτητή και οι τρεις διαιτητές θα συναποφασίσουν επί των οριζομένων θεμάτων". Εδώ, όπως προκύπτει από τα πρακτικά συνεδριάσεως του Διαιτητικού δικαστηρίου, αυτό συγκροτήθηκε εξαρχής με τη συμμετοχή και του επιδιαιτητή, λόγω διαφωνίας, προδήλως, των δύο διαιτητών, οι οποίοι δεν συμφώνησαν σε κανένα από τα προς επίλυση θέματα. Συνεπώς, η συγκρότηση του Διαιτητικού δικαστηρίου υπήρξε σύμφωνη με τη ρήτρα διαιτησίας. Σε κάθε όμως περίπτωση, πρέπει να λεχθούν ως προς το λόγο αυτό τα εξής: Η ενάγουσα έλαβε μέρος, όπως αναφέρθηκε, στην πρώτη συνεδρίαση (της 30/6/94) του συγχροτηθέντος εξαρχής με τη συμμετοχή του επιδιαιτητή Διαιτητικού δικαστηρίου, όχι απλώς αναντιρρήτως, αλλά και δια θετικών της ενεργειών, αφού και αυτή παρέστη δια πληρεξουσίου δικηγόρου, ο οποίος "έλαβε το λόγο και ανέπτυξε τις απόψεις της, υπέβαλε υπόμνημα μαζί με σχετικά" (βλ. πρακτικό 2). Κατά την επομένη συνεδρίαση της 6/7/94, το Διαιτητικό δικαστήριο, αφού έλαβε υπόψη ότι για τη διάγνωση της διαφοράς απαιτούνται διευκρινίσεις και συμπληρωματικά στοιχεία, όρισε νέα συνεδρίαση για την 19/7/94, "στην οποία καλούνται οι διάδικοι να παραστούν προκείμενου να παράσχουν αυτά (βλ. πρακτικό 3). Τη 18/7/94 συνήλθε το Δ.Δ. και όρισε συνεδρίαση για την 22/8/94 (αντί της άνω 19/7/94, λόγω κωλύματος κατ' αυτή του διαιτητή Ι. Α.), στην οποία (δικάσιμο της 22/8/94) "καλούνται οι διάδικοι προκειμένου να παράσχουν όσες διευκρινίσεις και στοιχεία προβλέπονται στα πρακτικό 3 (βλ. πρακτικό 4). Κατά τη συνεδρίαση της 22/8/94 του Δ.Δ. (στα μέλη του οποίου είχε επιδοθεί ήδη από την ενάγουσα, η άνω προσωρινή Διαταγή του Κυπριακού Δικαστηρίου) ανέβαλε αορίστως τη συζήτηση της υποθέσεως κατόπιν αιτήσεως της εναγομένης "μέχρις ορισμού νέας ημερομηνίας συζητήσεως που θα οριστεί από το Δ.Δ. μετά από αίτηση εκατέρων των διαδίκων" (βλ. πρακτικό 5). Την 27/9/94 συνήλθε το Δ.Δ. και αφού έλαβε υπόψη την από 26/7/94 επιστολή (αίτηση) της εναγομένης περί ορισμού νέας δικασίμου, όρισε ημερομηνία συζητήσεως για την 6/10/94 (βλ. πρακτικό β). Κατά την τελευταία αυτή συνεδρίαση παρέστησαν αμφότερα τα διάδικα μέρη και η ενάγουοα, η οποία εκπροσωπήθηκε δια του αυτού πληρεξουσίου δικηγόρου, ζήτησε "ν' αναβληθεί η συζήτηση της υποθέσεως μέχρις ότου εκδοθεί απόφαση επί της αγωγής της ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Κύπρου". Μετά την απόρριψη του αιτήματός της αυτού δήλωσε ότι αποχωρεί της περαιτέρω διαδικασίας, στην οποία δεν πρόκειται να μετάσχει όσο το Διάταγμα είναι εν ισχύϊ" (βλ. πρακτικό 7). 'Οπως προκύπτει από τα παραπάνω, η ενάγουσα ούτε κατά την πρώτη συνεδρίαση του Δ.Δ., ούτε κατά την τελευταία (κατά τις οποίες παρέστη) πρότεινε την κακή συγκρότηση αυτού. Αλλά ούτε κατά τις αναφερθείσες ενδιάμεσες (αναβλητικές) συνεδριάσεις, στις οποίες πάντοτε εκαλείτο, παρέστη για να προτείνει τούτο. Η παράλειψη αυτή της εναγομένης να επικαλεσθεί την παρά τη συμφωνία περί διαιτησίας συγκρότηση του Δ.Δ., έχει χαρακτήρα ανεπιφύλακτης συμμετοχής της στη διαιτητική διαδικασία (βλ. Μπέη, οπ. παρ. σε. 541). Η συμπεριφορά της δε αυτή, ήτοι η αναντίρρητη συμμετοχή της στις άνω συνεδριάσεις του Δ.Δ., η εκ μέρους της υποβολή κατά την πρώτη συνεδρίαση υπομνήματος και σχετικών και ακολούθως αιτήματος αναβολής (κατά την τελευταία), χωρίς την προβολή λόγου αφορώντος κακή συγκρότηση του Δ.Δ., δημιούργησε ευλόγως πεποίθηση στην εναγομένη πως δε θα ασκήσει το δικαίωμά της για ακύρωση της διαιτητικής απόφασης για το λόγο αυτό. Με τα δεδομένα αυτά, θεμελιώνεται πράγματι εδώ η από το άρθρο 281 ΑΚ ένσταση της εναγομένης προς απόκρουση του ουσιαστικού δικαιώματος της ενάγουσας από το άρθρο 897 αρ. 3 ΚΠολΔ για ακύρωση της διαιτητικής απόφασης (βλ. σχ. Ολ. ΑΠ 25/1990 Δ 21.1001). Επομένως, ο ως άνω τρίτος λόγος ακυρώσεως της διαιτητικής αποφάσεως πρέπει ν' απορριφθεί ως αβάσιμος κατ' ουσία. Επειδή, με την περί διαιτησίας συμφωνία ορίσθηκαν σχετικά με την προθεσμία εκδόσεως της διαιτητικής αποφάσεως τα εξής: "Αμφότεροι οι
διαιτητές εντός των επομένων 10 εργασίμων ημερών θα συνέλθουν και θα αποφασίσουν κατόπιν εξέτασης όλων των αποδείξεων που τα μέρη θα τους παράσχουν" για τα ορισθέντα ως άνω θέματα. Και στη συνέχεια ότι "εάν έχουν κάποια διαφωνία θα ορίσουν επιδιαιτητή και εντός των ακολούθων 10 εργασίμων ημερών οι 3 διαιτητές θα συναποφασίσουν επί των οριζομένων θεμάτων". Οπως σαφώς προκύπτει από τα παραπάνω, οι διαιτητές συμφωνήθηκε να εκδώσουν απόφαση "κατόπιν εξέτασης όλων την αποδείξεων" και συνεπώς η αναγραφόμενη προθεσμία των 10 ημερών "εντός της οποίας οι διαιτητές θα συναποφασίσουν", αρχίζει από της προσαγωγής και του τελευταίου αποδεικτικού στοιχείου που θα προσκομίσουν οι διάδικοι, μόνοι τους ή αφού τους το ζητήσουν οι διαιτητές, εφόσον το κρίνουν αναγκαίο (πρβλ. άρθρο 245 παρ. 1 ΚΠολΔ), δοθέντος ότι αυτοί δεν έχουν εξουσία να εκδώσουν την απόφασή τους, πριν έχουν καθαρή εικόνα αναφορικά με το πραγματικό υλικό της διαφοράς. Αυτό είναι σύμφωνο με το άρθρο 887 παρ. 1 ΚΠολΔ, κατά το οποίο οι διαιτητές έχουν υποχρέωση ("να δικάσουν την υπόθεση" και μάλιστα ακόμη και αν οι διάδικοι δεν συμπράττουν προς τούτο. Ακόμη δε και όταν δικάζουν χωρίς υποχρέωση εφαρμογής των κανόνων του ουσιαστικού δικαίου (ex equo et bono), είναι υποχρεωμένοι πριν αποφασίσουν κατά τις αρχές της επιείκειας να έχουν σαφή εποπτεία πάνω στο πραγματικό και αποδεικτικό υλικό (Μπέη, οπ. παρ., σελ. 324). Στην προκειμένη περίπτωση, κατά τη συνεδρίαση του Δ.Δ. της 6/20/94, μετά την αποχώρηση από τη διαιτητική διαδικασία της ενάγουσας και την εξέταση του μάρτυρα της εναγομένης, το Δ.Δ. "επιφυλάχθηκε είτε να ορίσει επί της περαιτέρω διαδικασίας, είτε ν' αποφανθεί επί της ουσίας της κρινομένης διαφοράς". 'Οπως δε προκύπτει από την προσκομιζόμενη από 5/12/94 επιστολή του επιδιαιτητή Π. Α., μετά την τελευταία συνεδρίαση της 6/20/94 και συγκεκριμένα την 25/10/94, ο διαιτητής της ενάγουσας Ι. Α. ζήτησε την προσαγωγή συμπληρωματικών αποδεικτικών στοιχείων, προκειμένου να διαμορφώσει γνώμη επί ορισμένων θεμάτων της διαφοράς. Τα έγγραφα αυτά ζήτησε ο επιδιαιτητής (για λογαριασμό του Δ.Δ.) να αποσταλούν μέχρι την 27/10/94, ενόψει ορισμού διασκέψεως για την ημέρα εκείνη. Πλην όμως αυτά, μεταξύ των οποίων και το cargo plan to Illichevsk, παραδόθηκαν στο Δ.Δ. τη 1/11/94. Με την παραλαβή των εγγράφων αυτών το Δ.Δ. "έκρινε ότι συγκέντρωσε όσα στοιχεία και έγγραφα θεωρούσε απαραίτητα για να αποφασίσει" (βλ. την άνω επιστολή του επιδιαιτητή). Επομένως, η οριζόμενη στη συμφωνία περί διαιτησίας ως άνω προθεσμία άρχισε από της προσαγωγής των τελευταίων αυτών αποδεικτικών στοιχείων την 11/11/94, μετά παρέλευση 10 ημερών από της οποίας, ήτοι εμπροθέσμως, το Δ.Δ. εξέδωσε την προσβαλλόμενη απόφασή του, η οποία κατατέθηκε αυθημερόν στη γραμματεία του Πρωτοδικείου Πειραιώς. Συνεπώς και ο τέταρτος και τελευταίος λόγος ακυρώσεως της διαιτητικής αποφάσεως πρέπει ν' απορριφθεί ως αβάσιμος κατ' ουσία. Μετά απ' αυτά, πρέπει ν' απορριφθεί η κρινόμενη αγωγή.