ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΚΟ ΚΑΝΩΝ ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΗ ὁ ἱερεὺς. Ελογητὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, πάντοτε, νῦν, καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. Ψαλμὸς 142 Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου καὶ μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου, ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκροὺς αἰῶνος καὶ ἠκηδίασεν ἐπ' ἐμὲ τὸ πνεῦμά μου, ἐν ἐμοὶ ἐταράχθη ἡ καρδία μου. ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι. ταχὺ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τὸ πνεῦμά μου μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπ' ἐμοῦ, καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. ἀκουστὸν ποίησόν μοι τὸ πρωῒ τὸ ἔλεός σου, ὅτι ἐπὶ σοὶ ἤλπισα γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν, ἐν ᾗ πορεύσομαι, ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, ὅτι πρὸς σὲ κατέφυγον. δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεός μου τὸ πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ. ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου καὶ ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τοὺς ἐχθρούς μου καὶ ἀπολεῖς πάντας τοὺς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγὼ δοῦλός σού εἰμι.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, τίχ, α'. ξομολογεῖσθε τῶ Κυρίω, καὶ ἐπικαλεῖσθε τὸ ὄνομα τὸ ἅγιον ατοῦ. Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, τίχ, β'. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με, καὶ τῶ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην ατούς, Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, τίχ, γ'. Παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καὶ ἐστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν. Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, Ἦχος δ ( ὁ ψωθεὶς ἐν τῷ ταυρῷ) Σὴν Ἀθλοφόρον καὶ Παρθένον Μαρῖναν, τὴν δι ἁγνείας τὴν ψυχὴν ὡραΐσασαν, ἀνευφημοῦντες κράξωμεν ἐκ μέσης ψυχῆς. Μάρτυς ἀξιάγαστε, ταῖς πρεσβείαις σου ῥῦσαι, πάντας τοὺς τιμῶντάς σε, τοῦ λιμοῦ καὶ λοιμοῦ τε, καὶ πάσης ἄλλης βλάβης τοῦ ἐχθροῦ, ὅπως μνῶμεν ἐνθέως τὴν μνήμην σου. Δόξα πατρί. «Ἀπολυτίκιον» Ἦχος πλ. ἀ (Σὸν υνάναρχον Λόγον) Σοῦ ἐχθροῦ τὰς ἐνέδρας ῥύμῃ διέφυγες, καὶ ατῷ προσπλακεῖσα περηκόντισας, καὶ ἐκ Θεοῦ τὴν δαψιλῆ χάριν ἀπείληφας, ἀποσοβεῖν ἐκ τῶν πιστῶν, πάντα κίνδυνον δεινὸν καὶ νόσους τὰς λυμαινώδεις, διὸ πρέσβευε τῷ Κυρίῳ, πὲρ ἡμῶν, Μαρῖνα ἔνδοξε. Καὶ νῦν «Θεοτοκίον» Ο σιωπήσωμέν ποτε, Θεοτόκε, τὰς δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι εἰμὴ γὰρ σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τὶς ἡμᾶς ἐρρύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Σὶς δὲ διεφύλαξεν ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ σοῦ, σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.. Ψαλμὸς 50 Ἐλέησόν με ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστὶ διὰ παντός. Σοὶ μόνῳ ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε. Ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καὶ καθαρισθήσομαι πλυνεῖς με καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου σου καὶ τὸ Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς σου καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψουσι. Ῥῦσαί με ἐξ αἱμάτων, ὁ Θεός, ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τὴν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τὴν Σιὼν καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους.
Ὠδὴ α (Ἦχος πλ δ ) «Ὑγρὰν διοδεύσας.» κιρτῶσα, Μαρῖνα, ἐν ορανῷ, καὶ τῶν τοῦ ψίστου, πληρουμένη μαρμαρυγῶν, φώτισον τὸν νοῦν μου σαῖς πρεσβείαις, καὶ σκοτασμοῦ τῶν παθῶν μὲ ἀπάλλαξον. Θερμῶς ἱκετεύω σὲ ὁ οἰκτρός, ταῖς σαῖς ἱκεσίαις, ὦ Μαρῖνα Μάρτυς Φριστοῦ, δυσχερῶν τοῦ βίου λύτρωσαί μέ, καὶ τῶν παθῶν μου τὸν τάραχον κόπασον. Μέγα τὸ κατόρθωμά σου, εμνή, δράκοντα γὰρ μέγαν, ἐταπείνωσας εθαρσῶς, καμέ ὅθεν δώρησαι, Μαρῖνα, περιφρονῆσαι ατοῦ τὰ σοφίσματα. ῦ εἶ, Παρθένε ἄσπιλε, τῆς ἐμῆς, διανοίας θάρρος, καὶ ἐλπίς μου τῆς ταπεινῆς, ψυχῆς καὶ καρδίας ταλαιπώρου, σὺ εἶ τὸ φῶς, ἡ ζωὴ καὶ ἀνάστασις. Ὠδὴ δ «Εἰσακήκοα Κύριε.» ντρυφῶσα, Πανένδοξε, καὶ ἐνηδομένη θείαις λαμπρότησι, τῶν τιμώντων σὲ μνημόνευε, καὶ ἐκ νόσων ῥύου, ταῖς πρεσβείαις σου. Σῶν ἁγίων αἱμάτων σου, οἱ κρουνοὶ Μαρῖνα, κατέσβεσαν, τὴν δεινὴν παθῶν μου φλόγωσιν, καὶ εἰς γείαν μὲ ὁδήγησαν. ταλαγμοῖς τῶν αἱμάτων σου, πᾶσαν ἀθεΐας πυρὰν κατέσβεσας, καὶ τῶν τιμώντων ἤρδευσας, τὰς ψυχάς, Μαρῖνα, Θεοδόξαστε. Ῥόδον σὺ τὸ ἀμάραντον, ὦ Παρθένε μόνη βλαστήσασα, ταῖς πρεσβείαις σου περίζωσαι, τοὺς προστρέχοντάς σοι, Μητροπάρθενε. Ὠδὴ ε «Υώτισον ἡμᾶς.» Ὠδὴ γ «ῦ εἶ στερέωμα..» Φαίρουσα, Πανόλβιε, ἐν Ορανοῖς σὺν τοῖς Μάρτυσι, πάντας ἡμᾶς, φρούρησον εχαῖς σου, καὶ παθῶν ἐλευθέρωσον. κέπην τὴν Εἰκόνα σου, οφὴ Μαρῖνα, οἰόμενοι, δαιμονικάς, φεύγομεν παγίδας, καὶ δεινῶν ἐκλυτρούμεθα. Ὕμνον εχαριστήριον, ὁ σὸς οἰκέτης προσφέρω σοί, διασωθείς, δεινῆς ἀσθενείας, ὦ Μαρῖνα, πρεσβείαις σου. Ἔχω σέ, Πανάσπιλε, βίου προστάτιν καὶ τεῖχος ἄρρηκτον, διὸ δεινῶν, τοῦ ματαίου βίου, ο πτοοῦμαι τὴν ἔφοδον. Υώτισον ἡμᾶς, τοὺς τιμῶντας σέ, Θεόπνευστε, φωτὶ τῷ μεγάλῳ νῦν προσεγγίζουσα, καὶ φωτοφόρους, τὰς ψυχὰς ἡμῶν ἀπέργασαι. Ῥεύμασι σεπτοῖς, τῶν αἱμάτων σου κατάσβεσον, πῦρ τὸ τῆς ἀπάτης καὶ ξήρανον ῥοῦν, τῆς δυσσεβῶν τυραννίας, Μαρῖνα Πάνσεμνε. Θείαις καλλοναῖς, τοῦ Νυμφίου σου, ἀοίδιμε, ἐνηδομένη τῶν μνούντων σέ, φωτὸς τοῦ θείου, τάς ψυχὰς εχαῖς σου ἔμπλησον. Ἄχραντε εμνή, θείῳ ὕδατι μὲ ῥάντισον, καὶ ταῖς λιβάσι τοῦ ἐλέους σου, σταγόνας δίδου, τῶν δακρύων ετίζειν με.
Ὠδὴ στ «Ἰλάσθητί μοι ωτήρ.» λήλυθε φωταυγής, εμνὴ ἡ Μνήμη σου σήμερον, φωτίζουσα τοὺς πιστῶς, ἐν ταύτῃ τιμῶντας σέ, καὶ σκότος διώκουσα, παθῶν ἀνιάτων, καὶ δαιμόνων ταῖς πρεσβείαις σου. τεφάνῳ παρθενικῷ, Φριστός, Μαρῖνα, σὲ ἔστεψεν, ὡς καθαρὰν καὶ ἁγνήν, καὶ χορῷ Παρθένων σέ, δεόντως ἐσκήνωσε, διὸ πὲρ πάντων, ἡμῶν τοῦτον καθικέτευε. Ὑμνοῦσα σὺ τὸν Θεόν, φωναῖς ἀπαύστοις μνημόνευε, ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν, Μαρῖνα Πανένδοξε, ῥυσθῆναι ἐκ θλίψεως, λοιμικῆς τε νόσου, καὶ δεινῶν τοῦ πολεμήτορος. Υωνὴ Ἀρχαγγελική, Θεόν, Μαρία, ἐγέννησας, ὃν ἐξιλέωσαι νῦν, ἡμῖν ὡς ἰσχύουσα, τοῖς πίστει κραυγάζουσι, δωρηθῆναι λύσιν, τῶν πταισμάτων, Παναμώμητε. Διάσωσον ἀπὸ κινδύνων, Μαρῖνα, ταῖς σαῖς πρεσβείαις, τοὺς ἐν πίστει εἰλικρινεῖ πρὸς σὲ καταφεύγοντας, καὶ ἴασαι τὰ πολλὰ ἡμῶν πάθη. Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα, δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παρρησίαν. «Κοντάκιον» Νύμφη ἐκλεκτὴ τοῦ ωτῆρος, Μαρῖνα ἔνδοξε, τάς σειρὰς τῶν πολλῶν μου πταισμάτων διάρρηξον, παθῶν φθορὰς καὶ κινδύνων ῥῦσαι, καὶ τὴν ἀχλὺν τῶν νόσων μου διασκέδασον, ταῖς πρὸς Θεὸν λιταῖς σου, Παναοίδιμε. «Προκείμενον» Ὑπομένων πέμεινα τὸν Κύριον καὶ προσέσχε μοι, καὶ εἱσήκουσε τῆς δεήσεώς μου. «τίχος»: Καὶ ἔστησεν ἐπὶ πέτραν τοὺς πόδας μου, καὶ κατηύθηνε τὰ διαβήματά μου. «Εὐαγγέλιον» Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, συγκαλεσάμενος ὁ Ἰησοῦς τοὺς δώδεκα μαθητὰς αὐτοῦ ἔδωκεν αὐτοῖς δύναμιν καὶ ἐξουσίαν ἐπὶ πάντα τὰ δαιμόνια καὶ νόσους θεραπεύειν. καὶ ἀπέστειλεν αὐτοὺς κηρύσσειν τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἰᾶσθαι τοὺς ἀσθενοῦντας, καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς: Μηδὲν αἴρετε εἰς τὴν ὁδόν, μήτε ῥάβδους, μήτε πήραν, μήτε ἄρτον, μήτε ἀργύριον, μήτε ἀνὰ δύο χιτῶνας ἔχειν. Καὶ εἰς ἥν ἂν οἰκίαν εἰσέλθητε, ἐκεῖ μένετε καὶ ἐκεῖθεν ἐξέρχεσθε. Καὶ ὅσοι ἂν μὴ δέξωνται ὑμᾶς, ἐξερχόμενοι ἀπὸ τῆς πόλεως ἐκείνης καὶ τὸν κονιορτὸν ἀπὸ τῶν ποδῶν ὑμῶν ἀποτινάξατε εἰς μαρτύριον ἐπ αὐτούς. Ἐξερχόμενοι δέ, διήρχοντο κατὰ τάς κώμας εὐαγγελιζόμενοι καὶ θεραπεύοντες πανταχοῦ. Σαῖς τῆς Ἀθληφόρου πρεσβεῖαις λεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων. Σαῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβεῖαις λεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων «Προσόμοιον» «τίχος» λέησον μέ, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα Ἔλεός ου, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν ου, ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου Μαρῖνα Πανένδοξε, τῶν Ἀθληφόρων τὸ κλέος, σὺν Παρθένων τάγμασι, καὶ χοροῖς Μαρτύρων, τοὺς ἐκτελούντας σου, πίστει τὴν Κοίμησιν, καὶ τὴν θείαν Μνήμην, καὶ τῇ σκέπῃ προσπελάζον-
τας, τῇ σῇ, Πανεύφημε, σῷζε τῷ Κυρίῳ πρεσβεύουσα, καὶ πᾶσαν νόσον ἴασαι, καὶ τῶν ψυχικῶν ἐλευθέρωσον, δεινῶν ἀλγηδόνων, καὶ ῥῦσαι ἐκ κινδύνων τοῦ ἐχθροῦ, ὡς παρρησίαν πρὸς Κύριον ἔχουσα Θεόσοφε. Ἱερεὺς : ῶσον ὁ Θεὸς τὸν λαόν ου. Ὠδὴ ζ «Παῖδες βραίων.» Ὄμβροις τῶν σῶν αἱμάτων ῥεῖθρα, ἀπεξήρανας εἰδώλων φλυαρίας, ἐπομβρίζεις δὲ νῦν, ἰάματα παντοῖα, Μάρτυς Μαρῖνα, παύουσα, πῦρ δεινῶν νόσων παντοίων. Μάρτυς Μαρῖνα, τῷ Ὑψίστῳ, στεφηφόρος ἀεὶ παρισταμένη, πὲρ πάντων ἡμῶν, τῶν σὲ μνολογούντων, διηνεκῶς ἱκέτευε, τοῦ ῥυσθῆναι ἐκ κινδύνων. Πᾶσι πηγάζει, ὦ Μαρῖνα, ποταμοὺς ἰαμάτων ἡ Εἰκών σου, τάς ὀδύνας ἀεί, ἐξαίροντας σωμάτων, καὶ τάς ψυχὰς δροσίζοντας, καὶ πληροῦντας θυμηδίας. Ἔπαινον γλώσσης ἐξ ἀνάγνου, τῇ Πανάγνῳ σοι προσφέρω, Θεοτόκε, ἐναγῶν λογισμῶν, ῥυσθῆναι δυσωπῶν σέ, καὶ μολυσμῶν τοῦ σώματος, ὦ Ἀμόλυντε Παρθένε. Ὠδὴ ἠ «Σὸν Βασιλέα» Σοὺς τὴν σὴν Μνήμην, τὴν φωτοφόρον τιμῶντας, ἀπὸ πάσης ῥῦσαι σαῖς πρεσβείαις, νόσου, ὦ Μαρῖνα, ἵνα σὲ μακαρίζω. Σῶν ἰαμάτων, χάριν λαβοῦσα, Μαρῖνα, ἀπελαύνεις νόσους ἀνιάτους, ἐκ τῶν σὲ τιμώντων καὶ πόθῳ γεραιρόντων. Ἀποκαθαίρει, μολυσμοὺς παθημάτων, ἡ Εἰκών σου τῶν πόθῳ γεραιρόντων, Μνήμην σου τὴν θείαν, Μαρῖνα Ἀθληφόρε. Ἰωθείσαν μου, τὴν ψυχὴν ἁμαρτίαις, δραστικῷ φαρμάκῳ σῆς πρεσβείας, ἴασαι, Παρθένε, ἐλπὶς τῶν σὲ μνούντων. Ὠδὴ θ «Κυρίως Θεοτόκον» Θεώσεως τυχοῦσα, καὶ φωτὶ τρυφῶσα, τῷ ορανίῳ, Μαρῖνα, Θεόληπτε, τοὺς σὲ μνοῦντας λιταῖς σου, δεινῶν ἀπάλλαξον. Μαρῖνα δωρηθῆναι, πᾶσιν ρθοδόξοις, ἀπαλλαγὴν δεινῶν νόσων καὶ θλίψεων, Φριστὸν δυσώπει, καὶ ῥῶσιν ψυχῆς καὶ σώματος. Μαρῖνα Θεοῦ δόξαν, ἐνοπτριζομένη, πὲρ τῶν σὲ εφημούντων ατὸν δυσώπησον, τοῦ μετασχεῖν θείας δόξης τε, καὶ λαμπρότητος. Μαρία Θεοτόκε, σὲ μνολογοῦμεν, ὅτι κινδύνων καὶ νόσων λυτρῶσαι ἡμᾶς, διηνεκῶς τὸν σὸν Σόκον, καθικετεύεις ἀεί. Σὸ «Ἄξιόν ἐστιν» καὶ τὰ ἀκόλουθα Μεγαλυνάρια Σὴν ἄμωμον Νύμφην τοῦ Ἰησοῦ, Μαρῖναν τὴν θείαν, ἱκετεύσωμεν οἱ Πιστοί, βοῶντες ῥῦσαι νόσων, καὶ δεινῶν σαῖς πρεσβείαις, ἡμᾶς τοὺς ἐκτελούντας τὴν θείαν Μνήμην σου. Μὴ παύσῃ, Μαρῖνα, τοῦ Ποιητοῦ, θερμῶς δεομένη, πὲρ πάντων τῶν εσεβῶς, σὲ μακαριζόντων, ὡς Μάρτυρα Κυρίου, καὶ πόθῳ γεραιρόντων, τὴν θείαν Μνήμην σου. Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ Δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες, μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εἰς τῷ σωθῆναι ἡμᾶς.
«Σρισάγιον» «Ἀπολυτίκιον» Ἦχος πλ. α (Σὸν υνάναρχον Λόγον) Σοῦ ἐχθροῦ τάς ἐνέδρας ῥύμῃ διέφυγες, καὶ ατῷ προσπλακεῖσα περηκόντισας, καὶ ἐκ Θεοῦ τὴν δαψιλῆ χάριν ἀπείληφας, ἀποσοβεῖν ἐκ τῶν πιστῶν, πάντα κίνδυνον δεινὸν καὶ νόσους τάς λυμαινώδεις, διό πρέσβευε τῷ Κυρίῳ, πὲρ ἡμῶν, Μαρῖνα ἔνδοξε. Ἣ τὸ ἕτερον ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας. Ἦχος α (Σῆς ἐρήμου πολίτης ) Σοῦ πατρὸς ἐκ βρέφους ἀπεστράφης τὰ εἴδωλα, καὶ τοῦ λυβρίου τυράννου τὴν ὀφρὺν κατεπάτησας, Μαρῖνα πανεύφημε σεμνή, ῥωσθεῖσα δὲ ἰσχύι ταυροῦ αἰσθητοῦ τήν του φανέντος, κεφαλὴν συντρίβεις πολεμήτορος. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Φριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα. «Ἀπόλυσις καὶ ψάλλομεν τὰ ἑξῆς» Ἦχος β (Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου) ήμερον μνοῦμεν εσεβῶς, Μάρτυς Ἀθληφόρε Μαρῖνα, σοῦ τὸ ἐκνίκημα καὶ τὴν θείαν Μνήμην σου, καὶ εκλεῆ ἑορτήν, οἱ ὀρθῶς δογματίζοντες, Σριάδαν ἁγίαν, καὶ σὲ ἱκετεύομεν, ῥῦσαι σοὺς δούλους δεινῶν, νόσων καὶ παντοίων κινδύνων, καὶ τῆς τοῦ ἐχθροῦ τυραννίδος, τούς σοι προσπελάζοντας ἀοίδιμε. Δέσποινα πρόσδεξαι, τάς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως. Σὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν μὲ πὸ τὴν σκέπην σου. Δι εχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Φριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.