ΣτΕ 446/2016 [Έκταση οικοδομικού συνεταιρισμού μέσα σε πυκνό δάσος]

ΣτΕ 446/2016 [Έκταση οικοδομικού συνεταιρισμού μέσα σε πυκνό δάσος] Περίληψη -Η διάταξη του άρθρου 10 παρ. 12 του ν. 4280/2014, η οποία προβλέπει την ολοκλήρωση της υλοποίησης έργων υποδομής που διεκόπησαν κατόπιν των ενεργειών των αρμοδίων υπηρεσιών επί εκτάσεων οικοδομικών συνεταιρισμών «που εγκρίθηκαν με διάταγμα ρυμοτομίας» προ του έτους 1975, σύμφωνα με την εγκριθείσα πολεοδομική μελέτη, αναφέρεται σε εκτάσεις με δασικό χαρακτήρα, προστατευόμενες από τη δασική νομοθεσία, όπως προκύπτει από το γεγονός ότι η ρύθμιση αυτή εισάγεται ως εξαίρεση από την αναφερόμενη ομοίως σε εκτάσεις δασικού χαρακτήρα διάταξη της παρ. 1. Ενόψει, εξάλλου, της ήδη ισχύουσας συνταγματικής επιταγής για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και, ειδικότερα, του δασικού πλούτου της χώρας (ιδίως άρθρα 24 παρ. 1 και 117 παρ.3 Συντ.), η διάταση του άρθρου 10 παρ. 12 του ν. 4280/2014 δεν μπορεί, πάντως, να καταλαμβάνει κατά την έννοιά της, εκτάσεις όπως η επίμαχη, επί της οποίας προβάλλει δικαιώματα ο αιτών Συνεταιρισμός, δηλαδή εκτάσεις αδιαμφισβήτητα δασικού χαρακτήρα, πολύ περισσότερο πυκνού και συμπαγούς δάσους όπως η προκείμενη, οι οποίες παρ ότι πολεοδομήθηκαν με διάταγμα προγενέστερο του Συντάγματος του 1975, διατήρησαν τη δασική τους μορφή, οι δε εργασίες υλοποίησης της πολεοδόμησής τους, είτε δε διεξήχθησαν καθόλου, είτε πραγματοποιήθηκαν σε ελάχιστο βαθμό και η συνέχισή τους απετράπη με ενέργειες των επιφορτισμένων με την προστασία του δασικού πλούτου διανοητικών αρχών αμέσως μετά την έναρξή τους, με συνέπεια η έκταση για την οποία πρόκειται να έχει διατηρήσει ανέπαφη τη δασική της μορφή καθ όλο το μακρό χρονικό διάστημα που επακολούθησε μετά την έκδοση του πολεοδομικού διατάγματος. Πρόεδρος: Κ. Σακελλαροπούλου Εισηγητής: Χρ. Ντουχάνης Δικηγόροι: Δημ. Βαρδακαστάνης, Βασικές Σκέψεις 2. Επειδή, με την αίτηση αυτή, η οποία εισάγεται σε δεύτερη συζήτηση μετά την έκδοση της 5415/2012 προδικαστικής απόφασης του Δικαστηρίου, ζητείται η ακύρωση της παράλειψης του καθ ού Υπουργού να εκδώσει πράξη, με την οποία να διαπιστώνεται η συνδρομή των νομίμων προϋποθέσεων εφαρμογής του ρυμοτομικού σχεδίου της έκτασης του αιτούντος συνεταιρισμού, το οποίο εγκρίθηκε με το από 12.10.1970 β. δ/μα (Δ 244), στην περιοχή επέκτασης του ρυμοτομικού σχεδίου του οικισμού Πόρου Τροιζηνίας, όπως είχε ζητηθεί με 1 / 7

την από 31.5.2007 σχετική αίτηση του αιτούντος συνεταιρισμού. 3. Επειδή, κατά την ημερομηνία της δικασίμου υποβλήθηκε στο ακροατήριο εγγράφως αίτημα αναβολής της υπόθεσης από δικηγόρο που εμφανίσθηκε μετά τη συζήτηση. Με το εν λόγω έγγραφο αίτημα ο αιτών συνεταιρισμός ισχυρίσθηκε ότι μετά την άσκηση της αιτήσεως ακυρώσεως έχουν τεθεί σε ισχύ δύο νέοι νόμοι, ο ίδιος δε ευρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με τη Διοίκηση με σκοπό την υπαγωγή του στο ήδη διαμορφωθέν νομοθετικό καθεστώς. Περαιτέρω, στο ίδιο έγγραφο αίτημα, το οποίο φέρει ημερομηνία αυτή της δικασίμου και υποβλήθηκε το πρώτον την ημέρα αυτή, ο συνεταιρισμός ζητεί την αναβολή της συζήτησης προκειμένου να αποφασίσει ως προς την παραίτησή του. Ανεξαρτήτως, όμως, του γεγονότος ότι δεν εκτίθεται στην αίτηση το περιεχόμενο των εν λόγω νομοθετικών μεταβολών, ούτε και ο τρόπος με τον οποίο η έκβαση της παρούσας δίκης θα επηρεάσει την έκβαση των ως άνω διαπραγματεύσεων, η επίκληση της διεξαγωγής των οποίων, άλλωστε, γίνεται αορίστως και αναποδείκτως, το αίτημα αναβολής είναι απορριπτέο, προεχόντως, διότι υποβλήθηκε, κατά τα ανωτέρω, μετά τη συζήτηση της υπόθεσης. 4. Επειδή, από το φάκελο της υπόθεσης προκύπτει ότι το 1966 συνεστήθη ο Οικοδομικός Συνεταιρισμός των Υπαλλήλων της Βουλής Η ΑΚΤΗ με κύριο σκοπό να συνδράμει τα μέλη του σε ζητήματα σχετικά με τις στεγαστικές τους ανάγκες. Ο συνεταιρισμός αυτός απέκτησε, κατά τους ισχυρισμούς του, έκταση συνολικής επιφάνειας 593 στρ. στην περιοχή του Πόρου Τροιζηνίας δυνάμει συμβολαιογραφικών πράξεων των ετών 1966 και 1969. Με το από 7.10.1970 βασιλικό διάταγμα (Δ 244) εγκρίθηκε η επέκταση του ρυμοτομικού σχεδίου Πόρου (Τροιζηνίας) στην περιοχή του ως άνω οικοδομικού συνεταιρισμού και καθορίσθηκαν όροι και περιορισμοί δόμησης. Το διάταγμα αυτό εκδόθηκε κατ' επίκληση των διατάξεων του ν.δ. της 17.7.1923 (Α 228) και του ν.δ. 86/1969 Περί Δασικού Κώδικος, συνυπογράφεται δε από τους Υπουργούς Γεωργίας και Δημοσίων Έργων. Όπως έγινε δεκτό από το σχετικό με το σχέδιο διατάγματος 626/1970 πρακτικό επεξεργασίας του Συμβουλίου της Επικρατείας, η έκταση στην οποία επεκτάθηκε το σχέδιο με το εν λόγω διάταγμα, είχε δασικό χαρακτήρα, η δε προσυπογραφή του από τον Υπουργό Γεωργίας είχε την έννοια του εκ μέρους του Υπουργού αυτού ελέγχου της ορθότητας της εφαρμογής της δασικής νομοθεσίας (βλ. Πρ. Επεξ. 626/1970, 50/1970). Ο δασικός χαρακτήρας της έκτασης προκύπτει ακόμη από το 3692/7.8.2013 έγγραφο του Διευθυντή Προστασίας Δασών και Φυσικού Περιβάλλοντος του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής προς το Συμβούλιο της Επικρατείας, στο οποίο αναφέρεται ότι η επίμαχη έκταση είχε αναγνωρισθεί ως διακατεχόμενη, δηλαδή δημόσια, αλλά βαρυνόμενη με δουλείες ρητίνευσης, βοσκής, ξύλευσης κ.λπ. με την 96841/5.9.1930 απόφαση του Υπουργού Γεωργίας, εκδοθείσα κατόπιν της 918/12.8.1930 γνωμοδοτήσεως του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Δασών. 2 / 7

Σύμφωνα με το ίδιο έγγραφο, η έκταση αυτή συνιστά δάσος χαλεπίου πεύκης, πολύ υψηλής συγκόμωσης (0,8 0,9) και έχει πολύ έντονες κλίσεις, έχει δε τα χαρακτηριστικά που προκύπτουν από σειρά προγενεστέρων εγγράφων του Δασαρχείου Πόρου των ετών 1968, 1983 και 2005. Ενόψει των χαρακτηριστικών αυτών και της θέσης του πολεοδομηθέντος με το ως άνω βασιλικό διάταγμα δάσους, εκδόθηκε το 69536/7305/10.8.1976 έγγραφο του Υφυπουργού Γεωργίας προς το Υπουργείο Δημοσίων Έργων με θέμα «Περί ανακλήσεως του από 7-10-1970 Β. Δ/τος (ΦΕΚ 244/1970 τ.δ )». Στο έγγραφο αυτό, αφού γίνει αναφορά στο αμφισβητούμενο, κατά τον εκδόντα Υφυπουργό, ιδιοκτησιακό καθεστώς της έκτασης, την οποία οι δασικές αρχές αντιμετωπίζουν ως διακατεχόμενη, διαλαμβάνεται ότι η έκταση αυτή υπέρκειται της πόλεως του Πόρου, της οποίας αποτελεί μοναδικό πνεύμονα πρασίνου, αλλά έχει και πολύ αξιόλογη τουριστική αξία, εκφράζεται δε η άποψη ότι πρέπει αυτή να παραμείνει δάσος, όπως είχε αναφερθεί και σε προηγούμενο έγγραφο, το οποίο εκδόθηκε το έτος 1972, δηλαδή αμέσως μετά την έκδοση του ως άνω πολεοδομικού διατάγματος. Με το έγγραφο, τέλος, αυτό ζητείται από τον Υπουργό (τότε) Δημοσίων Έργων να διατάξει «τας αρμοδίας υμετέρας υπηρεσίας δια την αναστολήν εκδόσεως αδειών ανεγέρσεως οικοδομών εις την υπ όψιν έκτασιν, ανάκλησιν εκδοθεισών τοιούτων» και να ενεργήσει «δια την ανάκλησιν του ανωτέρω Β.Δ/τος,», τούτο δε με τη σκέψη ότι «εις εποχήν κατά την οποίαν το Κράτος καταβάλλει τεραστίας προσπαθείας και δαπανά σοβαρά κεφάλαια προς δημιουργίαν πάρκων περί τας πόλεις, είναι αδιανόητον να καταστρέφομεν ανεπτυγμένα δάση και μάλιστα τοιαύτης μορφής ως το ανωτέρω». Υιοθετώντας το εν λόγω έγγραφο του Υφυπουργού, ο Υπουργός Γεωργίας εξέδωσε το 75644/7986/25.8.1976 έγγραφό του, με το οποίο, κατά τη χρησιμοποιούμενη στο έγγραφο διατύπωση, ανακάλεσε την παρασχεθείσα δια της υπογραφής του συναίνεση για την επέκταση του ρυμοτομικού σχεδίου του Πόρου στη διακατεχόμενη από τον αιτούντα Συνεταιρισμό έκταση. Εξάλλου, ανάλογο περιεχόμενο με το από 10.8.1976 έγγραφο του Υφυπουργού, ενόψει του οποίου ο Υπουργός με το από 25.8.1976 έγγραφο «ανακάλεσε» την υπογραφή του, έχει και το εκδοθέν μετά την πάροδο οκτώ ετών 179102/8830 π.ε./26.1.1984 έγγραφο του Υφυπουργού Γεωργίας προς τον Υπουργό Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων. Στο έγγραφο αυτό περιλαμβάνεται εκτενές ιστορικό της υπόθεσης, γίνεται αναφορά σε προηγούμενα έγγραφα του Υπουργείου Γεωργίας, μεταξύ των οποίων και το από 10.8.1976 αμέσως προμνημονευόμενο, με τα οποία το Υπουργείο Γεωργίας είχε ταχθεί υπέρ της ανάκλησης του επίμαχου πολεοδομικού διατάγματος, εκτίθεται ότι η έκταση αποτελεί συμπαγές δάσος της παρ. 1 του άρθρου 3 του ν. 998/1979 και όχι δασική έκταση της παρ. 2 του ίδιου άρθρου, γίνεται αναφορά στο γεγονός ότι, μετά την έκδοση του ως άνω πολεοδομικού διατάγματος, τέθηκε σε ισχύ το Σύνταγμα του 1975, το οποίο εμφορείται από 3 / 7

νέες αντιλήψεις που επιβάλλουν στο Κράτος τη λήψη μέτρων για τη διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος και, τέλος, ζητείται και πάλι και η τυπική ανάκληση του διατάγματος, το οποίο, άλλωστε, ουδέποτε υλοποιήθηκε κατά τα διαλαμβανόμενα στο εν λόγω έγγραφο του Υφυπουργού. Όπως, ειδικότερα, αναφέρεται στο προηγηθέν 2198/8.12.1983 ενημερωτικό έγγραφο του Δασάρχη Πόρου προς το Υπουργείο Γεωργίας, στην πολεοδομηθείσα με το ως άνω διάταγμα έκταση έχουν λάβει χώρα μόνο διανοίξεις οδών εκ μέρους του αιτούντος Συνεταιρισμού, πλάτους 6 10 μ. και συνολικού μήκους 600 800 μ., κατόπιν υλοτομιών που είχαν εγκριθεί από τη Νομαρχία Πειραιώς, καθώς και σποραδικές υλοτομίες ατόμων πεύκης σε δρόμους που ουδέποτε διανοίχθηκαν, μετά δε την πάροδο δεκαετίας από τις επεμβάσεις αυτές, μόνες διενεργηθείσες, έχει συντελεσθεί φυσική αναδάσωση, με συνέπεια να μη διακρίνεται, πλέον, ουδεμία επέμβαση. Στο ίδιο ενημερωτικό έγγραφο της 8.12.1983 αναφέρεται, εξάλλου, ότι οι ως άνω περιορισμένες επεμβάσεις είχαν εκδηλωθεί κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ των ετών 1971 1974 και στη συνέχεια διεκόπησαν, επιχειρήθηκε δε από τον αιτούντα Συνεταιρισμό να επαναληφθούν κατά το μήνα Σεπτέμβριο του 1983, χωρίς, όμως, επιτυχία, διότι οι επεμβάσεις αυτές (διάνοιξη νέων οδών και καθαρισμοί παλιών) δεν επετράπησαν από τις δασικές αρχές, οπότε οι επιχειρηθείσες διαπλατύνσεις και διανοίξεις οδών περιορίσθηκαν σε τμήμα της έκτασης που αποτελούσε παλαιούς ελαιαγρούς με βαθμίδες, με αποτέλεσμα να μην καταστραφούν παρά τρία πευκόδενδρα μέσης ηλικίας. Ύστερα από το εν λόγω ενημερωτικό έγγραφο, με το 179102/8830π.ε./26.1.1984 έγγραφο του Υφυπουργού Γεωργίας δόθηκε εντολή προς το Δασαρχείο Πόρου να θεωρεί τα περιληφθέντα στο ως άνω πολεοδομικό διάταγμα δάση ως ανήκοντα στο Δημόσιο και να επιτρέπει υπέρ των αναγνωρισμένων διακατόχων τους μόνο πράξεις διαχείρισης της δασικής βλάστησης. Αντίθετη άποψη εξέφερε ο Υπουργός Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων, ο οποίος, με το 50517/1418/15.3.1991 έγγραφό του προς τον Αναπληρωτή Υπουργό Γεωργίας υποστηρίζει ότι το από 7.10.1970 β. δ/μα απέκτησε νόμιμη ισχύ με τη δημοσίευσή του στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και, εφόσον δεν ανακλήθηκε και δεν ακυρώθηκε δικαστικώς εξακολουθεί να παράγει έννομες συνέπειες έναντι πάντων, η δε ανάκλησή του δεν είναι πλέον δυνατή, διότι από τη μακρόχρονη ισχύ του έχουν καλοπίστως κτηθεί από τρίτους δικαιώματα, η ανατροπή των οποίων δεν θα ήταν νόμιμη. Περαιτέρω, ως προς το ζήτημα της υλοποίησης του επίμαχου πολεοδομικού διατάγματος, η πραγματική κατάσταση δεν μεταβλήθηκε ούτε εντός της επόμενης εικοσαετίας, αφού, όπως προκύπτει από το 75/17.1.2005 έγγραφο του Δασάρχη Πόρου προς το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, στην όλη έκταση όχι μόνο δεν έχουν ανεγερθεί κτίσματα, αλλά έχουν εκδοθεί από το Νομάρχη Πειραιά τρεις πράξεις αναδάσωσης τμημάτων της, κατά τα έτη 1976, 1990 και 1995, λόγω ολοσχερούς καταστροφής τους. Ενόψει τούτων, εκδόθηκε το ΔΤΕ/α/16984/674/26.5.2005 έγγραφο της Διεύθυνσης 4 / 7

Τοπογραφικών Εφαρμογών του ΥΠΕΧΩΔΕ προς τη Διεύθυνση Πολεοδομικού Σχεδιασμού του ίδιου Υπουργείου, στο οποίο συνοψίζονται τα στοιχεία που έχει σχετικώς υπόψη του το Πολεοδομικό Γραφείο Πόρου και επιβεβαιώνονται οι διαπιστώσεις των αρμοδίων οργάνων του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων. Σύμφωνα με αυτά, τμήματα της περιοχής έχουν κηρυχθεί ως αναδασωτέα μεταξύ των ετών 1976 και 1995, ενώ δεν έχουν ανεγερθεί κτίσματα σε όλη την πολεοδομηθείσα περιοχή. Στο ως άνω έγγραφο, τέλος, γίνεται αναφορά στην 542/1977 γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, σύμφωνα με την οποία το επίμαχο πολεοδομικό διάταγμα «κακώς εξεδόθη», χωρίς, όμως, να είναι γνωστό αν αυτή έχει γίνει αποδεκτή από τη Διοίκηση. Μετά ταύτα, ο αιτών Συνεταιρισμός υπέβαλε την από 31.5.2007 αίτησή του προς τον Υπουργό ΠΕΧΩΔΕ (ΑΠ 3828/1.11.2007), με την οποία ζήτησε την έκδοση διαπιστωτικής πράξης, από την οποία να προκύπτει ότι πληρούνται, εν προκειμένω οι προϋποθέσεις «περαιτέρω» εφαρμογής του εγκριθέντος με το προαναφερόμενο διάταγμα ρυμοτομικού σχεδίου και, συγκεκριμένα, της διαμόρφωσης των περιμετρικών οδών του οικισμού, η δε σιωπηρή απόρριψη της αίτησης αυτής, στοιχειοθέτησε, κατά τον αιτούντα, παράλειψη οφειλόμενης νόμιμης ενέργειας και προσβάλλεται με την παρούσα αίτηση ακυρώσεως. Παρ ότι, εξάλλου, επί της ως άνω αιτήσεως του Συνεταιρισμού δεν εκδόθηκε ρητή πράξη, την υποβολή της ακολούθησε αλληλογραφία μεταξύ των συναρμοδίων υπηρεσιών. Σε αυτό το πλαίσιο, με το 88324/630/4.3.2008 έγγραφο της Διεύθυνσης Προστασίας Δασών και Φυσικού Περιβάλλοντος του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων προς τη Διεύθυνση Πολεοδομικού Σχεδιασμού του ΥΠΕΧΩΔΕ υπενθυμίζονται οι θέσεις του Υπουργείου Γεωργίας (και, μετέπειτα, Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων) επί του ζητήματος και εκτίθεται η άποψη ότι «θα έπρεπε το εν λόγω Β.Δ. να είχε ανακληθεί από το 1976», ενώ, αντιθέτως, με το 8219/2.4.2008 έγγραφο της Διεύθυνσης Νομοθετικού Έργου του ΥΠΕΧΩΔΕ γίνεται αναφορά στο προαναφερόμενο από 15.3.1991 έγγραφο του Υπουργού ΠΕΧΩΔΕ και επαναλαμβάνεται η θέση ότι το επίμαχο β. δ/μα εξακολουθεί να ισχύει και να παράγει έννομα αποτελέσματα. Τα παραπάνω συνοψίζονται στο 6186/31.1.2013 έγγραφο του Γενικού Γραμματέα Χωροταξίας και Αστικού Περιβάλλοντος προς το Γραφείο του Νομικού Συμβούλου του (ήδη) Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, καθώς και στο 33147/19.7.2013 έγγραφο της Διεύθυνσης Πολεοδομικού Σχεδιασμού του ίδιου Υπουργείου, στο οποίο έχουν ήδη περιέλθει και οι σχετικές με την προστασία του δασικού πλούτου της χώρας αρμοδιότητες του Υπουργείου Γεωργίας και, κατόπιν, Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων (π.δ. 189/2009, Α 221). Στο τελευταίο αυτό έγγραφο βεβαιώνεται ακόμη ότι η περιοχή του επίμαχου β. δ/τος εμφαίνεται στο διάγραμμα του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου του Πόρου (από 16.9.1991 απόφαση ΥΠΕΧΩΔΕ, Δ 720/1991) με την ένδειξη «δάση» και «ζώνη προστασίας φυσικού περιβάλλοντος». 5 / 7

5. Επειδή, στο άρθρο 10 παρ. 1 του ν. 4280/2014 (Α 159), ορίζονται τα εξής: «Τα ρυμοτομικά σχέδια προ του έτους 1975, τα οποία δεν έχουν ανακληθεί ή ακυρωθεί για εκτάσεις Οικοδομικών Συνεταιρισμών σε εκτάσεις που κατά τις κείμενες σήμερα διατάξεις προστατεύονται από τη δασική νομοθεσία παύουν να ισχύουν και συντάσσονται νέα με μέριμνα και δαπάνες των Οικοδομικών Συνεταιρισμών. σύμφωνα με τον παρόντα νόμο και υπό τους όρους και τις προϋποθέσεις των επομένων παραγράφων.». Περαιτέρω, στην παρ. 12 του ίδιου άρθρου 10 του ν. 4280/2014 ορίζονται τα εξής: «Εκτάσεις Οικοδομικών Συνεταιρισμών που εγκρίθηκαν με διάταγμα ρυμοτομίας προ του έτους 1975 επί των οποίων έχουν υλοποιηθεί έργα υποδομής, σύμφωνα με την πολεοδομική μελέτη, η ολοκλήρωση των οποίων διακόπηκε μετά από έγγραφα των αρμοδίων υπηρεσιών, εφόσον το ρυμοτομικό σχέδιο δεν έχει ανακληθεί ή ακυρωθεί, ολοκληρώνουν τη διαδικασία υλοποίησης έργων υποδομής και διανομής των οικοπέδων, σύμφωνα με την εγκριθείσα πολεοδομική μελέτη κατ εξαίρεση της παραγράφου 1». 6. Επειδή, η ως άνω διάταξη του άρθρου 10 παρ. 12 του ν. 4280/2014, η οποία προβλέπει την ολοκλήρωση της υλοποίησης έργων υποδομής που διεκόπησαν κατόπιν ενεργειών των αρμοδίων υπηρεσιών επί εκτάσεων οικοδομικών συνεταιρισμών «που εγκρίθηκαν με διάταγμα ρυμοτομίας» προ του έτους 1975, σύμφωνα με την εγκριθείσα πολεοδομική μελέτη, αναφέρεται σε εκτάσεις με δασικό χαρακτήρα, προστατευόμενες από τη δασική νομοθεσία, όπως προκύπτει από το γεγονός ότι η ρύθμιση αυτή εισάγεται ως εξαίρεση από την αναφερόμενη ομοίως σε εκτάσεις δασικού χαρακτήρα διάταξη της παρ. 1. Ενόψει, εξάλλου, της ήδη ισχύουσας συνταγματικής επιταγής για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και, ειδικότερα, του δασικού πλούτου της χώρας (ιδίως άρθρα 24 παρ. 1 και 117 παρ. 3 Συντ.), η διάταξη του άρθρου 10 παρ. 12 του ν. 4280/2014 δεν μπορεί, πάντως, να καταλαμβάνει, κατά την έννοιά της, εκτάσεις όπως η επίμαχη, επί της οποίας προβάλλει δικαιώματα ο αιτών Συνεταιρισμός, δηλαδή εκτάσεις αδιαμφισβήτητα δασικού χαρακτήρα, πολύ περισσότερο πυκνού και συμπαγούς δάσους, όπως η προκείμενη, οι οποίες παρ ότι πολεοδομήθηκαν με διάταγμα προγενέστερο του Συντάγματος του 1975, διατήρησαν τη δασική τους μορφή, οι δε εργασίες υλοποίησης της πολεοδόμησής τους, είτε δεν διεξήχθησαν καθόλου, είτε πραγματοποιήθηκαν σε ελάχιστο βαθμό και η συνέχισή τους απετράπη με ενέργειες των επιφορτισμένων με την προστασία του δασικού πλούτου διοικητικών αρχών αμέσως μετά την έναρξή τους, με συνέπεια η έκταση για την οποία πρόκειται να έχει διατηρήσει ανέπαφη τη δασική της μορφή καθ όλο το μακρό χρονικό διάστημα που επακολούθησε μετά την έκδοση του πολεοδομικού διατάγματος. Κατά συνέπεια, και δεδομένου ότι η περίπτωση της επίμαχης, εν προκειμένω, έκτασης, δεν εμπίπτει, πάντως, στο πεδίο εφαρμογής του άρθρου 10 παρ. 12 του ν. 4280/2014, η θέση σε ισχύ της εν λόγω διάταξης δεν καθιστά αλυσιτελή την παρούσα αίτηση ακυρώσεως. 6 / 7

Powered by TCPDF (www.tcpdf.org) Νόμος και Φύση 7. Επειδή, περαιτέρω, με την παρ. 1 του άρθρου 10 του ν. 4280/2014 προβλέπεται, κατά τα προαναφερόμενα, η λήξη της ισχύος ρυμοτομικών σχεδίων εκδοθέντων προ του 1975 και αφορώντων σε εκτάσεις οικοδομικών συνεταιρισμών, οι οποίες «προστατεύονται από τη δασική νομοθεσία», έχουν, δηλαδή, δασικό χαρακτήρα, και η σύνταξη νέων σχεδίων με μέριμνα και δαπάνες των ενδιαφερομένων οικοδομικών συνεταιρισμών. Η διάταξη αυτή δεν αποστερεί την παρούσα δίκη του αντικειμένου της, ούτε οδηγεί στην κατάργησή της κατά το άρθρο 32 παρ. 2 του π.δ. 18/1989, (Α 8), προεχόντως για το λόγο ότι η δημοσίευσή της έλαβε χώρα μετά την πρώτη συζήτηση της υπόθεσης (πρβλ. a contrario 4574/2012 Ολομ., 1661/2009 Ολομ.), η οποία έλαβε χώρα την 25.4.2012. 8. Επειδή, όπως έχει κριθεί, κατά την έννοια του άρθρου 45 παρ. 4 του π.δ/τος 18/1989, παράλειψη οφειλόμενης νόμιμης ενέργειας, προσβλητή με αίτηση ακυρώσεως, υπάρχει όταν ειδική διάταξη νόμου επιβάλλει στη Διοίκηση την υποχρέωση να ενεργήσει ή να ρυθμίσει συγκεκριμένη σχέση με την έκδοση εκτελεστής διοικητικής πράξης, εφόσον συντρέχουν οι προβλεπόμενες από την ειδική αυτή διάταξη προϋποθέσεις. Περαιτέρω, για να υπάρξει υποχρέωση της Διοίκησης να προβεί σε ορισμένη νόμιμη ενέργεια απαιτείται η υποβολή σχετικής αίτησης του διοικουμένου ενώπιον του αρμόδιου διοικητικού οργάνου, συνοδευόμενης από τα απαραίτητα δικαιολογητικά (ΣτΕ 3561/2014 επταμ., 1348/2014 κ.ά.). Από κανένα κανόνα δικαίου, όμως, δεν επιβάλλεται στη Διοίκηση η υποχρέωση να εκδίδει διαπιστωτική πράξη ως προς τη συνδρομή των νομίμων προϋποθέσεων εφαρμογής του τυχόν εγκριθέντος ρυμοτομικού σχεδίου, η δε παράλειψη της Διοίκησης να εκδώσει πράξη με αυτό το περιεχόμενο, αυτεπαγγέλτως ή κατ αποδοχή σχετικού αιτήματος ενδιαφερομένου, δεν συνιστά παράλειψη οφειλόμενης νόμιμης ενέργειας. Κατόπιν τούτου, η υπό κρίση αίτηση πρέπει να απορριφθεί. 7 / 7