«Μετανοήστε για να σας θεραπεύσω» Πρεσβύτερος Νιλ Άντερσεν Της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων Η πρόσκληση να μετανοήσουμε είναι σπανίως φωνή επιτιμήσεως, αλλά αντιθέτως μία στοργική έκκληση να γυρίσουμε πίσω και να επιστρέψουμε προς τον Κύριο. Αδελφοί και αδελφές μου, έχουν περάσει έξι μήνες από την κλήση μου στην Απαρτία των Δώδεκα Αποστόλων. Η υπηρέτηση τώρα με άνδρες, οι οποίοι ήταν από μακρού το παράδειγμα και οι διδάσκαλοί μου, παραμένει μία εμπειρία που προκαλεί ταπεινοφροσύνη. Εκτιμώ βαθέως τις προσευχές και την ψήφο υποστηρίξεώς σας. Για εμένα, αυτός ήταν καιρός ένθερμης προσευχής, επιζητώντας με ζέση την αποδοχή του Κυρίου. Έχω αισθανθεί την αγάπη Του κατά τρόπους ιερούς και αλησμόνητους. Καταθέτω μαρτυρία ότι ζει και ότι αυτό είναι το άγιο έργο Του. Αγαπούμε τον Πρόεδρο Τόμας Μόνσον, τον προφήτη του Κυρίου. Θα θυμάμαι πάντοτε την καλοσύνη του καθώς μου έδωσε την κλήση μου τον περασμένο Απρίλιο. Κατά το πέρας της συνεντεύξεώς μας, άνοιξε τους βραχίονές τους, για να με αγκαλιάσει. Ο Πρόεδρος Μόνσον είναι ψηλός άνδρας. Καθώς με τύλιξε με τους μακρούς βραχίονές του και με τράβηξε κοντά, ένοιωσα σαν μικρό αγόρι που κρατείται στην προστατευτική αγκάλη του στοργικού πατέρα. Κατά τους μήνες από εκείνη την εμπειρία, έχω σκεφθεί την πρόσκληση του Κυρίου να πάμε σε Εκείνον και να είμαστε πνευματικώς στην αγκάλη Του. Είπε: «Ιδέστε, [οι βραχίονές μου] της ευσπλαχνίας απλών[ονται] προς εσάς, και όποιος έλθει, αυτόν θα τον δεχτώ, και μακάριοι είναι εκείνοι που έρχονται προς εμένα»1. Οι γραφές κάνουν λόγο για τους βραχίονές Του να ανοίγουν2, να εκτείνονται3, να απλώνονται4 και να περιβάλλονται5. Περιγράφονται ως πανίσχυροι6 και άγιοι7, βραχίονες της ευσπλαχνίας8, αγκαλιά της σιγουριάς9, αγκαλιά της αγάπης10, «[να] τεντώ[νονται] καθ όλη τη διάρκεια της ημέρας»11. Καθείς έχει νοιώσει σε κάποιον βαθμό αυτούς τους πνευματικούς βραχίονες γύρω του. Έχουμε αισθανθεί τη συγχώρησή Του, την αγάπη και την παρηγοριά Του. Ο Κύριος έχει πει: «Εγώ είμαι αυτός που σας παρηγορεί»12. Η επιθυμία του Κυρίου να πάμε σε Εκείνον και να είμαστε στην αγκάλη Του είναι συχνά μία πρόσκληση να μετανοήσουμε. «Ιδέστε, στέλνει πρόσκληση σε όλους τους ανθρώπους, αφού οι βραχίονες της ευσπλαχνίας απλώνονται προς αυτούς, και λέει: Μετανοήστε, και θα σας δεχτώ»13. Όταν αμαρταίνουμε, αποστρεφόμαστε τον Κύριο. Όταν μετανοούμε, στρεφόμαστε προς τον Θεό. Η πρόσκληση να μετανοήσουμε είναι σπανίως φωνή επιτιμήσεως, αλλά αντιθέτως μία στοργική έκκληση να γυρίσουμε πίσω και να επιστρέψουμε προς τον Κύριο14. Είναι το νεύμα ενός στοργικού Πατρός και του Μονογενούς Του Υιού να γίνουμε περισσότερο από αυτό που
είμαστε, να φθάσουμε έναν ανώτερο τρόπο ζωής, να αλλάξουμε και να αισθανθούμε την ευδαιμονία από την τήρηση των εντολών. Όντες μαθητές του Χριστού, αγαλλιούμε στην ευλογία της μετανοίας και την αγαλλίαση της συγχωρήσεως. Γίνονται μέρος μας, διαμορφώνοντας τον τρόπο που σκεπτόμαστε και αισθανόμαστε. Ανάμεσα στις δεκάδες εκατοντάδων που ακούν αυτήν τη συνέλευση, υπάρχουν πολλοί βαθμοί προσωπικής αξιοσύνης και χρηστότητος. Όμως, η μετάνοια είναι ευλογία για όλους εμάς. Ο καθένας μας χρειάζεται να αισθανθεί τους βραχίονες ευσπλαχνίας του Σωτήρος μέσω της συγχωρήσεως των αμαρτιών μας. Πριν από χρόνια, μου ζητήθηκε να συναντήσω έναν άνδρα, ο οποίος πολύ καιρό πριν από τη συνάντησή μας είχε μία περίοδο ταραχώδους ζωής. Ως αποτέλεσμα των κακών επιλογών του, έχασε την ιδιότητά του ως μέλος στην Εκκλησία. Είχε από μακρού επιστρέψει στην Εκκλησία και τηρούσε πιστώς τις εντολές, αλλά τον κυνηγούσαν οι προηγούμενες πράξεις του. Αφού συναντήθηκα μαζί του, ένοιωσα την ντροπή του και τις βαθείες ενοχές του, επειδή είχε παραμερίσει τις διαθήκες του. Μετά τη συνέντευξή μας, έβαλα τα χέρια μου επί της κεφαλής του, για να του δώσει μία ευλογία της ιεροσύνης. Προτού πω λέξη, ένοιωσα μία ακατανίκητη αίσθηση της αγάπης του Σωτήρος και συγχωρήσεως εκείνου. Μετά την ευλογία, αγκαλιασθήκαμε και ο άνδρας έκλαψε ανοικτά. Εκπλήσσομαι με τους βραχίονες ευσπλαχνίας του Σωτήρος και με την αγάπη για τον μετανοούντα, όσο και ιδιοτελής μπορεί να ήταν η εγκαταλελειμμένη αμαρτία. Καταθέτω μαρτυρία ότι ο Σωτήρας είναι εις θέσιν και πρόθυμος να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας. Εκτός από τις αμαρτίες των λίγων αυτών που επιλέγουν την απώλεια, αφού έχουν γνωρίσει την πληρότητα, δεν υπάρχει καμία αμαρτία που δεν μπορεί να συγχωρηθεί15. Τι θαυμαστό προνόμιο για τον καθέναν εξ ημών να αποστραφεί τις αμαρτίες του και να πάει στον Χριστό. Η θεία συγχώρηση είναι ένα εκ των γλυκύτερων καρπών του ευαγγελίου, που αφαιρεί την ενοχή και τον πόνο από την καρδιά μας και τον αντικαθιστά με αγαλλίαση και γαλήνη συνειδήσεως. Ο Ιησούς διακηρύσσει: «Δε θα επιστρέψετε σε μένα, και να μετανοήσετε για τις αμαρτίες σας και να προσηλυτιστείτε, για να σας θεραπεύσω;»16 Ορισμένοι που ακούν σήμερα ενδεχομένως να χρειάζονται «μία μεγάλη αλλαγή στην καρδιά»17, για να αντιμετωπίσουν σοβαρές αμαρτίες. Η βοήθεια ενός ηγέτη της ιεροσύνης ενδέχεται να είναι απαραίτητη. Για τους περισσότερους, η μετάνοια είναι ήρεμη και πολύ ιδιωτική, επιζητώντας καθημερινώς τη βοήθεια του Κυρίου, για να κάνουν τις απαραίτητες αλλαγές. Για τους περισσότερους, η μετάνοια είναι περισσότερο ένα ταξίδι παρά ένα γεγονός της μίας φοράς. Δεν είναι εύκολο. Να αλλάξεις, είναι δύσκολο. Απαιτεί να τρέξεις με τον άνεμο αντίθετα, να κολυμβήσεις προς την αντίθετη ροή. Ο Ιησούς είπε: «Αν κάποιος θέλει να ρθει πίσω μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, και ας σηκώσει το σταυρό του, και ας με ακολουθεί»18. Η μετάνοια είναι η απομάκρυνση από ορισμένα πράγματα, όπως η ανεντιμότητα, η υπερηφάνεια, ο θυμός και οι ακάθαρτες σκέψεις και η στροφή προς άλλα, όπως η καλοσύνη, η ανιδιοτέλεια, η υπομονή και η πνευματικότητα. Είναι μία επιστροφή προς τον Κύριο.
Πώς αποφασίζουμε πού θα πρέπει να εστιασθεί η μετάνοιά μας; Όταν ένα αγαπημένο άτομο ή ένας φίλος προτείνει πράγματα που χρειάζεται να αλλάξουμε, ο φυσικός άνθρωπος μέσα μας ενίοτε σηκώνει το κεφάλι του και απαντά: «Α, νομίζεις ότι θα πρέπει να αλλάξω; Λοιπόν, άσε με να σου πω κάποια από τα προβλήματά σου». Μία καλύτερη προσέγγιση είναι να ζητήσουμε ταπεινώς από τον Κύριο: «Πατέρα, τι θα ήθελες να κάνω;», έρχεται η απάντηση. Αισθανόμαστε τις αλλαγές που χρειάζεται να κάνουμε. Ο Κύριος μάς λέγει στον νουν και την καρδιά μας19. Κατόπιν μας επιτρέπεται να επιλέξουμε: Θα μετανοήσουμε ή θα τραβήξουμε τις κουρτίνες στο ανοικτό μας προς τον ουρανό παράθυρο; Ο Άλμα προειδοποίησε: «Μην προσπαθείς να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου ούτε στο ελάχιστο σημείο»20. Όταν «τραβούμε τις κουρτίνες», παύουμε να πιστεύουμε στην πνευματική φωνή που μας προσκαλεί να αλλάξουμε. Προσευχόμαστε, αλλά ενωτιζόμεθα λιγότερο. Οι προσευχές μας υστερούν στην πίστη αυτήν που οδηγεί στη μετάνοια21. Αυτή τη στιγμή κάποιος λέγει: «Αδελφέ Άντερσεν, δεν καταλαβαίνεις. Δεν μπορείς να αισθανθείς αυτό που εγώ έχω αισθανθεί. Είναι πολύ δύσκολο να αλλάξω». Έχεις δίκιο. Δεν μπορώ να καταλάβω πλήρως. Όμως υπάρχει Κάποιος που μπορεί. Γνωρίζει. Έχει αισθανθεί τον πόνο σου. Έχει διακηρύξει: «Σε έχω ζωγραφίσει επάνω στις παλάμες μου»22. Ο Σωτήρας είναι εκεί, προσεγγίζοντας, καλώντας τον καθέναν εξ ημών: «[Ελάτε] προς εμένα»23. Μπορούμε να μετανοήσουμε. Μπορούμε! Συνειδητοποιώντας πού χρειάζεται να αλλάξουμε, λυπούμαστε για τη θλίψη που έχουμε προκαλέσει. Αυτό οδηγεί στην ειλικρινή και εγκάρδια εξομολόγηση προς τον Κύριο και, όταν χρειάζεται, προς τους άλλους24. Όταν είναι δυνατόν, αποκαθιστούμε αυτό που έχουμε εσφαλμένως βλάψει ή πάρει. Η μετάνοια γίνεται μέρος της καθημερινής μας ζωής. Το να μεταλαμβάνουμε εβδομαδιαίως είναι τόσο σημαντικό -- να πηγαίνουμε με πραότητα, ταπεινώς ενώπιον του Κυρίου, αναγνωρίζοντας την εξάρτησή μας από Εκείνον, ζητώντας Του να μας συγχωρήσει και να μας ανανεώσει και δίδοντας την υπόσχεση να Τον θυμόμαστε πάντοτε. Ενίοτε στη μετάνοιά μας, κατά την καθημερινή μας προσπάθεια να γίνουμε περισσότερο σαν τον Χριστό, ευρισκόμαστε να παλεύουμε επανειλημμένως με τις ίδιες δυσκολίες. Σαν να ανεβαίνουμε σε ένα βουνό κεκαλυμμένο με δένδρα, ενίοτε δεν βλέπουμε την πρόοδό μας, μέχρις ότου φθάσουμε πιο κοντά στην κορυφή και κοιτάξουμε πίσω από τις υψηλές ακρώρειες. Μην αποθαρρύνεστε. Εάν πασχίζετε να μετανοήσετε, είσθε στη διαδικασία της μετανοίας. Καθώς βελτιωνόμαστε, βλέπουμε τη ζωή ευκρινέστερα και νοιώθουμε το Άγιο Πνεύμα να λειτουργεί πιο έντονα μέσα μας. Ενίοτε διερωτώμεθα γιατί θυμόμαστε τις αμαρτίες μας πολύ καιρό αφού τις έχουμε εγκαταλείψει. Γιατί η λύπη από τα λάθη μας ενίοτε συνεχίζει να ακολουθεί τη μετάνοιά μας;
Θα θυμάσθε μία τρυφερή ιστορία που είπε ο Πρόεδρος Τζέιμς Φάουστ. «Ως μικρό αγόρι στο αγρόκτημα θυμάμαι τη γιαγιά μου να μαγειρεύει τα νόστιμα γεύματά μας σε μία ξυλόσομπα. Όταν άδειαζε το κουτί με τα ξύλα, δίπλα στη σόμπα, η γιαγιά έπαιρνε σιωπηλά το κουτί, πήγαινε έξω και το ξαναγέμιζε από τον σωρό ξύλων κέδρου έξω και έφερνε το βαρύ φορτίο πίσω στο σπίτι». Κατόπιν η φωνή του Προέδρου Φάουστ γέμιζε με συναίσθημα καθώς συνέχιζε: «Ήμουν τόσο αναίσθητος καθόμουν εκεί και άφηνα την αγαπημένη μου γιαγιά να ξαναγεμίζει το κουτί για τα ξύλα της κουζίνας. Ντρέπομαι για τον εαυτόν μου και έχω μετανιώσει [για την αμαρτία] της παραλείψεως για όλη μου τη ζωή. Ελπίζω κάποια ημέρα να ζητήσω τη συγχώρησή της»25. Έχουν περάσει πάνω από 65 χρόνια. Εάν ο Πρόεδρος Φάουστ ακόμη θυμόταν και μετάνιωνε που δεν βοήθησε τη γιαγιά του, ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια, δεν θα πρέπει να εκπλησσόμεθα με ορισμένα εκ των πραγμάτων που ακόμη θυμόμαστε και μετανιώνουμε; Οι γραφές δεν λέγουν ότι θα ξεχάσουμε τις εγκαταλειφθήσες αμαρτίες μας κατά τη θνητότητα. Αντιθέτως, διατυπώνουν ότι ο Κύριος θα ξεχάσει26. Η εγκατάλειψη των αμαρτιών υποδηλοί να μην επιστρέψουμε ποτέ σε αυτές. Η εγκατάλειψη απαιτεί χρόνο. Για να μας βοηθήσει ο Κύριος, ενίοτε, επιτρέπει στο υπόλοιπο των λαθών μας να παραμείνει στη μνήμη μας27. Αποτελεί ζωτικό μέρος της θνητής μας μαθήσεως. Καθώς εξομολογούμαστε εντίμως τις αμαρτίες μας, αποκαθιστούμε ό,τι μπορούμε προς τον προσβεβλημένο και εγκαταλείπουμε τις αμαρτίες μας, τηρώντας τις εντολές, είμαστε στη διαδικασία της λήψεως συγχωρήσεως. Με τον καιρό θα νοιώσουμε το άγχος της θλίψεώς μας να καταλαγιάζει, παίρνοντας «από την καρδιά μας την ενοχή»28 και φέρνοντας «ήρεμη συνείδηση»29. Για όσους είναι αληθώς μετανοούντες, αλλά φαίνεται ότι δεν είναι εις θέσιν να αισθανθούν ανακούφιση: συνεχίστε να τηρείτε τις εντολές. Σας υπόσχομαι ότι η ανακούφιση θα έλθει εν καιρώ Κυρίου. Η ίαση επίσης απαιτεί χρόνο. Εάν ανησυχείτε, συμβουλευθείτε τον επίσκοπό σας. Ο επίσκοπος έχει τη δύναμη της διακρίσεως30. Θα σας βοηθήσει. Οι γραφές μάς προειδοποιούν: «Μην αναβάλετε την ημέρα της μετάνοιάς σας»31. Όμως σε αυτήν τη ζωή δεν είναι ποτέ πολύ αργά να μετανοήσουμε. Κάποτε μου ζητήθηκε να συναντήσω ένα γηραιό ζεύγος που επέστρεψε στην Εκκλησία. Είχαν διδαχθεί το ευαγγέλιο από τους γονείς τους. Ύστερα από τον γάμο τους, έφυγαν από την Εκκλησία. Τώρα, 50 χρόνια αργότερα, επέστρεφαν. Θυμάμαι τον σύζυγο να έρχεται στο γραφείο τραβώντας μία φιάλη οξυγόνου. Εξέφρασαν θλίψη που δεν παρέμειναν πιστοί. Τους είπα για την ευτυχία που λόγω της επιστροφής τους, διαβεβαιώνοντάς τους για τους βραχίονες καλωσορίσματος σε όσους μετανοούν. Ο ηλικιωμένος άνδρας απήντησε: «Το γνωρίζουμε, αδελφέ Άντερσεν. Όμως η λύπη μας είναι ότι τα παιδιά και τα εγγόνια μας δεν έχουν τις ευλογίες του ευαγγελίου. Γυρίσαμε, αλλά γυρίσαμε μόνοι».
Δεν γύρισαν μόνοι. Η μετάνοια δεν αλλάζει μόνον εμάς, αλλά ευλογεί την οικογένειά μας και όσους αγαπούμε. Με την ενάρετη μετάνοιά μας, εν καιρώ Κυρίου, οι τεντωμένοι βραχίονες του Σωτήρος δεν θα περιβάλλουν μόνον εμάς, αλλά θα εκταθούν στη ζωή των παιδιών και των απογόνων μας. Η μετάνοια σημαίνει πάντοτε ότι υπάρχει εμπρός μεγαλύτερη ευτυχία. Καταθέτω μαρτυρία ότι ο Σωτήρας μας μπορεί να μας απελευθερώσει από τις αμαρτίες μας. Έχω αισθανθεί προσωπικώς τη λυτρωτική Του δύναμη. Έχω δεν κατά τρόπον αλάνθαστο το θεραπευτικό Του χέρι σε χιλιάδες έθνη σε όλον τον κόσμο. Καταθέτω μαρτυρία ότι η θεία δωρεά Του απομακρύνει την ενοχή από την καρδιά μας και φέρνει γαλήνη στη συνείδησή μας. Μας αγαπά. Είμαστε μέλη της Εκκλησίας Του. Προσκαλεί τον καθέναν εξ ημών να μετανοήσουμε, να αποστραφούμε τις αμαρτίες μας και να πάμε σε Εκείνον. Καταθέτω ότι είναι εκεί. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν. ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ 1. Νεφί Γ 9:14. 2. Βλέπε Μόρμον 6:17. 3. Βλέπε Άλμα 19:36. 4. Βλέπε Β Βασιλέων 17:36, Ψαλμοί 136:12. 5. Βλέπε Νεφί Β 1:15. 6. Βλέπε Δ&Δ 123:6. 7. Βλέπε Νεφί Γ 20:35. 8. Βλέπε Άλμα 5:33. 9. Βλέπε Άλμα 34:16. 10. Βλέπε Δ&Δ 6:20. 11. Νεφί Β 28:32. 12. Νεφί Β 8:12. 13. Άλμα 5:33. 14. Βλέπε Ήλαμαν 7:17. 15. Βλέπε Boyd K. Packer, The Brilliant Morning of Forgiveness, Ensign, Νοέμβρ. 1995, 19. 16. Νεφί Γ 9:13. 17. Άλμα 5:12. 18. Κατά Ματθαίον 16:24. 19. Βλέπε Δ&Δ 8:2. 20. Άλμα 42:30. 21. Βλέπε Άλμα 34:17-18. 22. Ησαΐας 49:16. 23. Νεφί Γ 9:14. 24. Βλέπε Δ&Δ 58:43. 25. Τζέιμς Φάουστ, The Weightier Matters of the Law: Judgment, Mercy, and Faith, Ensign, Νοέμβρ. 1997, 59. 26. Βλέπε Δ&Δ 58:42-43. Βλέπε, επίσης, Άλμα 36:17-19. 27. Βλέπε Dieter F. Uchtdorf, Point of Safe Return, Liahona, Μάιος 2007, 101. 28. Άλμα 24:10. 29. Μωσία 4:3. Οι γραφές συνδέεουν την ευτυχία μας σε αυτήν τη ζωή και την επομένη με τη γαλήνη της συνειδήσεως. Προσέξτε ότι η διδασκαλία του Άλμα ότι το αντίθετο της αγαλλιάσεως είναι οι τύψεις της συνειδήσεως (βλέπε Άλμα 29:5). Άλλοι προφήτες συνδέεουν τα βάσανα των ανόμων μετά τη ζωή αυτή με την ενοχή που αισθάνονται (βλέπε Μωσία 2:38, 3:24-25, Νεφί Β 9:14, 46, Μόρμον 9:5). Ο Τζόζεφ Σμιθ είπε: «Ο άνθρωπος βασανίζεται από μόνος του και καταδικάζεται μόνος του. Εξού και το ρητό: Θα πάνε στη λίμνη όπου καίει με φωτιά και θείο. Το βάσανο της απογοητεύσεως στον νου του ανθρώπου είναι τόσο έντονο όσο μία λίμνη που καίγεται με φωτιά και θείο» (Τζόζεφ Σμιθ, στο History of the Church, 6:314). 30. Βλέπε Δ&Δ 46:27. 31. Άλμα 34:33.