Γυμνάσιο Αγ. Βαρβάρας Λεμεσού Σχολείο Ετος: 2013-2014 Τίτλος Εργασίας: Έμαθα από τον παππού και τη γιαγιά μου Όνομα Μαθήτριας: Νικολέττα Χρίστου Τάξη: Γ 4 Όνομα Καθηγήτριας: Σταυρούλας Ιωάννου Λεμεσός Φεμβρουάριος,2014 1
<<Τα συναισθήματα του παππού μου από την επίσκεψη του στο κατεχόμενο χωρίο του μετά από 40 χρόνια και η αφήγηση του για τα ιστορικά γεγονότα της Τουρκικής Εισβολής το 1974>> 2
Περιεχόμενα 1. Εισαγωγή σελ.4 2. Τα συναισθήματα του παππού μου από την επισκεψή του στο κατεχόμενο χωριό του μετά από 40 χρόνια και η αφήγησή του για τα ιστορικά γεγονότα της Τουρκικής Εισβολής το 1974 σελ.5-7 3. Συμπεράσματα σελ.8 4. Βιβλιογραφία σελ. 9 3
Eισαγωγή Σκοπός της εργασίας μου είναι το οδοιπορικό στα κατεχόμενα μέρη μας,οι μνήμες και οι πληγές που σημάδεψαν τον Κυπριακό λαό από την αποφράδα Τουρκική Εισβολή το 1974. Η εργασία μου μέσα από την προσωπική μαρτυρία του παππού μου, έχει σκοπό να καυτηριάσει την παράνομη τουρκική εισβολή και την κτηνωδία των Τούρκων. Ταυτόχρονα, θέλω να τονίσω τη μνήμη των κατεχόμενων που πρέπει όλοι να έχουμε στο μυαλό μας το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ. Επομένως, η εργασία αυτή έχει καθοριστική σημασία για τα γεγονότα της Τουρκικής Εισβολής το 1974, γιατί μέσα από την οπτική του μαρτυρία που τα βίωσε μαθαίνουμε εμείς οι νέοι την ιστορία μας, τις πληγές που μας σημάδεψαν και πόσο δυνατός είναι ο Κυπριακός λαός που ακόμα επιβιώνει. 4
Ο παππούς διηγείται τα συναισθήματα που ένιωσε όταν επισκέφθηκε μετά από 40 χρόνια το κατεχόμενο χωριό του. Σήμερα ο παππούς είναι πολύ ανήσυχος. Αυτή την ανησυχία και την αβεβαιότητα την είχε και χθες στο πρόσωπό του. Την Κυριακή, δηλαδή πριν δυο μέρες,είχε πάει μαζί με τον αδελφό του τη γιαγιά και τη γυναίκα του αδελφού του στο κατεχόμενο χωριό του. Το πατρικό του, η γη που τον γέννησε τον υποδέχτηκε ξανά δυστυχώς με σκλαβωμένα χέρια χωρίς να μπορεί να τον κρατήσει στην αγκαλιά της. Καθόταν αμίλητος για αρκετή ώρα έξω στην αυλή,σκεφτικός και θλιμμένος. Πήγα κοντά του και τον ρώτησα; - Παππού, τι σκέφτεσαι; - Τι να σκέφτομαι κόρη μου; Την κατάντια του τόπου μας σκέφτομαι. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα ανήμπορος να τα σταματήσει, ξέσπασε σε λυγμούς. - Μην κλαίς παππού, θα ξαναπάς. - Πώς να ξαναπάω; Σαν τουρίστας στον τόπο μου όπως και την Κυριακή; - Δεν ξέρω. Μα δεν είναι κι αυτό μια ανακούφιση που είδες ξανά το σπίτι σου; - Ανακούφιση ή ακόμα ένας ψυχικός γολγοθάς; Να βλέπω στο σπίτι που εγώ έκτισα με τον δικό μου ιδρώτα, τη δική μου αγάπη να μένουν <<άλλοι>> σαν να τανε δικό τους; 5
- Παππού πώς είδες το χωριό σου, τον Άγιο Μέμνωνα της Αμμοχώστου ; - Λίγα μέτρα πριν να μπούμε στο χωριό ήταν τα περιβόλια μας που εκείνα τα περασμένα όμορφα χρόνια έσφυζαν από ζωή. Εκεί που άλλοτε υπήρχαν όμορφες πορτοκαλιές, τώρα υπάρχουν μόνο κατάξερα δέντρα και αγριόχορτα που πνίγουν τις ρίζες των παιδιών μου, των δεντρών μου. Εκεί τη ψυχή μου γέμισε θλίψη. Όταν μπήκαμε στο χωριό όλα φαίνονταν διαφορετικά. Αυτά τα 40 χρόνια που πέρασαν ήταν σαν ένας τυφώνας που γκρέμισε όσα είχαμε εμείς με κόπο φτιάξει. Περπατώντας φτάσαμε στην εκκλησία του χωριού, μα τίποτε δε τη θύμιζει όπως πρίν. O σταυρός λείπει, το έχουνε μετατρέψει σε τζαμί.όταν την αντίκρισα γέμισα αγανάκτηση γιατί εμείς δεν ακουμπήσαμε ούτε ένα τζαμί τους ενώ αυτοί οι βάρβαροι κατάστρεψαν τα πάντα. Μπαίνοντας στη γειτονιά μου, τη δική μου γειτονιά πέρασε σαν ταινία η ζωή μου από τη στιγμή που παίζαμε ξυπόλητοι στην αλάνα μέχρι τη στιγμή που φεύγαμε κλαίοντας, σαν κυνηγημένα ζαρκάδια. Βλέποντας το σπίτι απέναντί μου ήθελα να πέσω να φιλήσω το χώμα του κήπου άλλοτε η μητέρα μου σκάλιζε με τόση φροντίδα και αγαπή. Μας είδε τότε μια γυναίκα και βγήκε έξω από σπίτι μου. Μας έβλεπε όπως βλέπουμε εμείς τους Τούρκους που ήρθανε να μας διώξουν. Της είπαμε ποιοί είμαστε και αυτή δύσπιστα μας είπε να περάσουμε μέσα. Είδα το σπίτι μου τόσο ίδιο και συγχρόνως τόσο διαφορετικό. Δάκρυα κύλισαν στα μάτια όλων μας. Την ρωτήσαμε αν είχε κάτι δίκο μας αλλά αυτή είπε πως ήρθε το 1975 στο σπίτι μας. -Παππού αν ελευθερωθεί η Κύπρος θα πας μείνεις εκεί; -Ναι κόρη μου, αυτό θέλω. Μα πότε όμως ακούνε αυτοί το λαό, αυτοί ακούνε μόνο τα δικά τους συμφέροντα; 6
Θυμάμαι κορη μου ήταν μαύρος Ιούλης 1974. Η γη μας γέμισε βομβαρδιστικά των Τούρκων στρατιωτών. Ο ουρανός μας σκοτείνιασε απο τα άγρια και τρομακτικά αεροπλάνα των Τούρκων και βομβάρδιζαν τα Ελληνικά χώματα μας. Παντού έβλεπες νεκρούς, καταστροφή, ερήμια και λεηλασίες της Κυπριακής μας γής. Εμείς τρομαγμένοι δεν ξέραμε που να πάμε, σε ποιο να ζητήσουμε βοήθεια. Άκουγες κλάματα και ανθρώπινους λιγμούς απο το πόνο και το θάνατο που περικύκλωσε την κατεχώμενη γή μας. Τελικά, καταφέραμε να σωθούμε από θαύμα του παντοκράτορα μας.είχαν φτάσει λεωφορεία και κατόρθωσα να βάλω ολη την οικογένεια μεσά στα λεωφορεία με προορισμό στο πουθενά. Έτσι φτάσαμε εδώ στo χωριό Ανώγυρα, πρόσφυγες, γεμάτοι πληγές από την Τουρκική είσβολη που σημάδεψε την ζωή μας. Όσο ζώ και αναπνέω θα θυμάμαι τον τόπο μου! Η ελπίδα θα μείνει πάντα μέσα μας άσβηστη, η ευχή θα είναι μια. Η Κύπρος να ξαναγίνει όπως πριν! 7
Συμπέρασματα Αδιαμφισβήτητα μέσα απο την μνήμη των κατεχομένων αναβιώνουμε και ζωντανεύουμε στη μνήμη μας την ιστορία του 1974. Πρέπει και οφείλουμε ολοι μας να ξέρουμε τα γεγονότα που σημαδέψαν το πολύπαθο νησί μας. Έτσι λοίπον η εργασία μου, μέσα απο την μαρτυρία του πάππου μου μας δίνει σημαντικές πληροφορίες για τον μαύρο Ιούλη του 1974. 8
Βιβλιογραφιά Προσωπική μαρτυρία του παππού μου. 9