WWF Ελλάς Φιλελλήνων 26 105 58 Αθήνα Τηλ: 210 3314893 Φαξ: 210 3247578 tnantsou@wwf.gr g.chasiotis@wwf.gr www.wwf.gr ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ Προς τα μέλη της Βουλής των Ελλήνων 18 Ιανουαρίου 2012 A.Π.: 12/2012 Θέμα: Σχόλια στο σχέδιο νόμου «Ποινική προστασία του περιβάλλοντος Εναρμόνιση με την Οδηγία 2008/99/ΕΚ - Πλαίσιο παραγωγής και διαχείρισης αποβλήτων Εναρμόνιση με την Οδηγία 2008/98/ΕΚ- Ρύθμιση θεμάτων Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής». Αξιότιμοι κύριοι Βουλευτές, Με την παρούσα επείγουσα επιστολή, επιθυμούμε να σας ενημερώσουμε για συγκεκριμένες, και δυνητικά εγκληματικές για το περιβάλλον διατάξεις που περιλαμβάνονται στο σχέδιο νόμου «Ποινική προστασία του περιβάλλοντος Εναρμόνιση με την Οδηγία 2008/99/ΕΚ - Πλαίσιο παραγωγής και διαχείρισης αποβλήτων Εναρμόνιση με την Οδηγία 2008/98/ΕΚ- Ρύθμιση θεμάτων Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής». Πρόκειται για διατάξεις που εισάγουν ένα ευρύτατο καθεστώς εξαιρέσεων και παρεκκλίσεων από την περιβαλλοντική νομοθεσία, με ασαφή κριτήρια, οδηγώντας το νομικό μας πλαίσιο πολλές δεκαετίες πίσω. Οι παρατηρήσεις μας εστιάζουν σε διατάξεις που δεν άπτονται ευθέως του περιεχομένου της οδηγίας 2008/98/ΕΚ, δεδομένου ότι το WWF Ελλάς έχει συνυπογράψει ολοκληρωμένη «Πρόταση στρατηγικού μοντέλου διαχείρισης απορριμμάτων», από κοινού με τις περιβαλλοντικές οργανώσεις α) Οικολογική Εταιρεία Ανακύκλωσης, β) Greenpeace και γ) Δίκτυο Μεσόγειος SOS. Η θέση αυτή θεωρούμε ότι καλύπτει τα ζητήματα που διαχείρισης αποβλήτων που πραγματεύεται το υπό συζήτηση σχέδιο νόμου. Άρθρο 47 Με το άρθρο αυτό, το ΥΠΕΚΑ επιχειρεί να θεσμοθετήσει την εξαίρεση από τη διαδικασία περιβαλλοντικής αδειοδότησης όλων των έργων «ανάκτησης και διάθεσης αποβλήτων», με απλή επίκληση λόγων «σοβαρού και προφανούς κινδύνου της δημόσιας υγείας ή ασφάλειας» ή την ουσιαστική «διακύβευση του γενικότερου δημόσιου συμφέροντος». Ως έργα ανάκτησης και διάθεσης αποβλήτων, το ν/σ ορίζει (παραρτήματα Ι και ΙΙ ενότητας Β') εγκαταστάσεις και εργασίες απόρριψης στο φυσικό περιβάλλον, προσωρινής αποθήκευσης, ακόμα και καύσης! Κατά τη γνώμη του WWF Ελλάς, η επίκληση της διάταξης της παρ. 3 του άρθ. 1 της κοινοτικής οδηγίας 97/11/ΕΚ, σύμφωνα με την οποία
«[μ]ε την επιφύλαξη του άρθρου 7, τα κράτη μέλη μπορούν σε εξαιρετικές περιπτώσεις να εξαιρούν, εν όλω ή εν μέρει, ένα ειδικό έργο από την παρούσα οδηγία.», δεν προφυλάσσει το σ/ν από σειρά παραβιάσεων του κοινοτικού και διεθνούς δικαίου, για τους παρακάτω λόγους: 1. Ο ερμηνευτικός οδηγός της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με τον τίτλο «Clarification of the application of article 2(3) of the EIA», καθιστά σαφές ότι η εξαίρεση μπορεί να αφορά μόνο: (α) ορισμένες, και όχι όλες, τις civil emergencies (έκτακτες ανάγκες) και (β) σοβαρές απειλές για την οικονομική, διοικητική ή πολιτική σταθερότητα. Η απλή διακύβευση του δημόσιου συμφέροντος δεν αρκεί, καθόσον μάλιστα η περιβαλλοντική αδειοδότηση είναι ένας θεσμός που κατεξοχήν εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον. Πράγματι, η εξαίρεση έχει θεσπιστεί για περιπτώσεις στις οποίες η συμμόρφωση με την οδηγία είναι αδύνατη: καταστάσεις που μπορούν να προβλεφθούν και να προληφθούν θεωρούμε ότι δεν πληρούν τις προϋποθέσεις αυτές. Μόνο τότε είναι θεμιτή η εξαίρεση από την περιβαλλοντική αδειοδότηση, έναν θεσμό που κατεξοχήν εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον. 2. Για τα έργα ανάκτησης και διάθεσης αποβλήτων, που είναι δυνατόν να επηρεάζουν περιοχές του δικτύου «Natura 2000», δεν προβλέπεται εξαίρεση από την διαδικασία της δέουσας εκτίμησης και την οδηγία 92/43/ΕΟΚ, η οποία, κατά το εθνικό μας δίκαιο, προϋποθέτει την περιβαλλοντική αδειοδότηση. Στις περιοχές αυτές, η διάταξη δεν συμβιβάζεται με το κοινοτικό δίκαιο. 3. Για τα έργα ανάκτησης και διάθεσης αποβλήτων που εμπίπτουν στην Συνθήκη του Άαρχους, δεν υπάρχει αντίστοιχη εξαίρεση στην Συνθήκη αυτή. Σημειώνεται ότι η περιβαλλοντική αδειοδότηση αποτελεί πλέον κανόνα τους διεθνούς δικαίου, και η υποχρέωση εκπόνησής της απορρέει από πολλές διεθνείς συμβάσεις προστασίας του περιβάλλοντος [Ν. Craik, The International Law of Environmental Impact Assessment, Cambridge University Press 2008]. 4. Οι πληροφορίες που συλλέγονται κατά την διαδικασία περιβαλλοντικής αδειοδότησης πρέπει να λαμβάνονται υπόψη κατά τις διαδικασίες αδειοδότησης της οδηγίας 1999/31/ΕΚ «περί υγειονομικής ταφής των αποβλήτων», της οδηγίας 2010/75/ΕΕ «περί βιομηχανικών εκπομπών» και της Οδηγίας 2006/21/EK του «σχετικά με τη διαχείριση των αποβλήτων της εξορυκτικής βιομηχανίας». Με την εξαίρεση από την περιβαλλοντική αδειοδότηση, οι πληροφορίες αυτές δεν πρόκειται να συλλεγούν. Συνεπώς, είναι άγνωστο βάσει ποιων στοιχείων «για την εξακρίβωση και την εκτίμηση των κυριοτέρων περιβαλλοντικών επιπτώσεων του έργου» θα κληθούν οι αρμόδιες υπηρεσίες να αιτιολογήσουν τις αποφάσεις τους βάσει των παραπάνω οδηγιών. 5. Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η κατάληξη της διαδικασίας περιβαλλοντικής αδειοδότησης είναι η Απόφαση Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων, η οποία περιλαμβάνει τα απαραίτητα «μέτρα ασφάλειας και προφύλαξης» [36 παρ. 1 (αγ) νομοσχεδίου]. Πρόσφατα, η μελέτη διαχείρισης επικίνδυνων αποβλήτων ενσωματώθηκε στην Μ.Π.Ε. [37 (αβ) Ν. 3982/2011], η εκπόνηση της οποίας αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της περιβαλλοντικής αδειοδότησης. Συνεπώς, για όσα έργα υπαχθούν στην διάταξη, θα είναι δυνατή η διαχείριση επικίνδυνων και μη αποβλήτων χωρίς την πλέον στοιχειώδη έρευνα και ενημέρωση των εποπτικών αρχών. Είναι απορίας άξιο πώς προάγεται η δημόσια υγεία με τον τρόπο αυτό, ενώ η «συσκότιση» του κοινού για τα θέματα αυτά. 2
6. Σε συνδυασμό με το άρθρο 57 παρ. 5 του νομοσχεδίου, η εξαίρεση επιτρέπει την υλοποίηση έργων ανάκτησης και διαχείρισης αποβλήτων όχι μόνο χωρίς περιβαλλοντική αδειοδότηση, αλλά και κατά παρέκκλιση του Περιφερειακού Σχεδιασμού. Οι παρεκκλίσεις αυτές έρχονται σε αντίθεση με την υποχρέωση εκπόνησης σχεδίων διαχείρισης αποβλήτων, που καθορίζουν υφιστάμενες και μελλοντικές εγκαταστάσεις διαχείρισης αποβλήτων [πρβλ 22 παρ. 3 νομοσχεδίου] με συμμετοχή του κοινού, από την οποία δεν προβλέπονται εξαιρέσεις [22 και 32 νομοσχεδίου 28 και 31 οδηγίας 2008/98]. Άρθρο 50 παρ. 9 Η διάταξη αφορά τα αυθαίρετα κτίσματα που εξαιρούνται από την κατεδάφιση, και αντικαθιστά το άρθρο 15 παρ. 2 του ν. 1337/1973, το οποίο σήμερα έχει ως εξής: " Δεν υπάγονται στις διατάξεις της προηγούμενης παραγράφου και κατεδαφίζονται κατά τις ισχύουσες διατάξεις τα κτίσματα που βρίσκονται:... στ) σε αρχαιολογικούς χώρους..." Με την προτεινόμενη διατύπωση, η διάταξη γίνεται: "Δεν υπάγονται στις διατάξεις της προηγούμενης παραγράφου και κατεδαφίζονται κατά τις ισχύουσες διατάξεις τα κτίσματα που βρίσκονται:... στ) σε αρχαιολογικούς χώρους, όπου απαγορεύεται η δόμηση..." Η αιτιολογική έκθεση αναφέρει ότι "τροποποιείται η διάταξη...ώστε να είναι δυνατή η νομιμοποίηση...σε αρχαιολογικούς χώρους, όπου επιτρέπεται η δόμηση". Η οργάνωσή μας που δραστηριοποιείται σε μία χώρα όπου η πολιτιστική και η φυσική κληρονομιά συνυπάρχουν - θα ήθελε να σημειώσει ότι η νομιμοποίηση αυθαιρέτων κατασκευών σε αρχαιολογικούς χώρους όπου δεν έχουν καθοριστεί όροι και περιορισμοί δόμησης απαιτεί μία πιο εμπεριστατωμένη και πειστική αιτιολογία. Θυμίζουμε πως με την ίδια απαράδεκτη αιτιολογία, ο ν. 4014/2011 επέτρεψε τελικά τη νομιμοποιητική ρύθμιση αυθαιρέτων εντός περιοχών του Εθνικού Συστήματος Προστατευόμενων Περιοχών. Άρθρο 57, παρ. 6 Σύμφωνα με το άρθρο 57 παρ. 6 του σ/ν, (α) σε όλα τα ισχύοντα νομοθετήματα με τα οποία ρυθμίζονται Ζώνες Οικιστικού Ελέγχου (β) οι διατάξεις των οποίων αφορούν χρήσεις γης [ουσιαστικά, Π.Δ. που έχουν εκδοθεί βάσει του 183 K.Β.Πολ.Ν. ή 29 Ν. 1337/1983] (γ) προστίθενται, ως επιτρεπόμενες χρήσεις, τα «κτίρια και εγκαταστάσεις παραγωγή ενέργειας, επεξεργασίας νερού, συμπεριλαμβανόμενης της αφαλάτωσης...επεξεργασίας αστικών λυμάτων καθώς και εγκαταστάσεις διαχείρισης αποβλήτων, όπως ΧΥΤ, ΣΜΑ, ΚΔΑΥ, εγκαταστάσεις ανάκτησης...» (δ) σύμφωνα με τα ισχύοντα και σε εφαρμογή ΠΕΣΔΑ (βάση κριτηρίων απόστασης...) ύστερα από διαδικασία περιβαλλοντικής αδειοδότησης...καθώς και σύμφωνα με τα ισχύοντα για την περιοχή Χωροταξικά Πλαίσια. Θα πρέπει ωστόσο να σημειωθεί, για να κατανοηθεί η διάταξη, ότι: (α) το άρθρο 51 παρ. 5 επιτρέπει τον καθορισμό του τρόπου διαχείρισης των αποβλήτων κατά παρέκκλιση των εγκεκριμένων και υφιστάμενων ΠΕΣΔΑ (β) το άρθρο 47 παρ. 2 3
επιτρέπει, σε ορισμένες περιπτώσεις, την εξαίρεση έργων ανάκτησης και διαχείρισης αποβλήτων από την διαδικασία περιβαλλοντικής αδειοδότησης (γ) το άρθρο 36 παρ. 3 επιτρέπει τη συνέχιση της λειτουργίας των υφιστάμενων εγκαταστάσεων διαχείρισης αποβλήτων που προβλέπονται από τον εθνικό σχεδιασμό ή τον ΠΕΣΔΑ, μετά από εκπόνηση Μ.Π.Ε. και έκδοση Α.Ε.Π.Ο. (δ) το άρθρο 56 παρ. 2 επιτρέπει την επανεξέταση διοικητικών αδειών ΑΠΕ που ακυρώθηκαν λόγω αντίθεσης σε υφιστάμενες χωροταξικές κατευθύνσεις και χρήσεις γης (ε) το σχέδιο Π.Δ. για τις χρήσεις γης διηύρυνε τις δυνατότητες χωροθέτησης των εγκαταστάσεων αυτών σε περιοχές με άλλη γενική κατηγορία χρήσεων γης (στ) το άρθρο 9 παρ. 1 Ν. 4014/2011 επιτρέπει την περιβαλλοντική αδειοδότηση έργου «το οποίο δεν διαθέτει περιβαλλοντικούς όρους ή έχει κατασκευαστεί κατά παράβαση εγκεκριμένων περιβαλλοντικών όρων αποδεδειγμένα μέχρι τη δημοσίευση του παρόντος» (ζ) τα Χωροταξικά Πλαίσια, που ενδεικτικά αναφέρει η αιτιολογική έκθεση, εμπεριέχουν απλές κατευθύνσεις που δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τον σχεδιασμό. Εισάγεται, συνεπώς, ένα ευρύτατο καθεστώς παρεκκλίσεων, που ανατρέπει βασικές όψεις του σχεδιασμού και της αδειοδότησης των εγκαταστάσεων αυτών. Όλα αυτά, την στιγμή που το νομοσχέδιο προβλέπει, σύμφωνα με την Οδηγία, την εκπόνηση σχεδίων διαχείρισης αποβλήτων για τμήματα της χώρας, με αξιολόγηση της ανάγκης για πρόσθετες υποδομές [άρθρο 22 παρ. 3 περ. (γ)]. Η αιτιολογική έκθεση αναφέρει την έλλειψη πρόβλεψης χρήσεων «κοινωφελούς χαρακτήρα...οι οποίες σήμερα είναι απολύτως απαραίτητες για την βιωσιμότητα και την ανάπτυξη των περιοχών αυτών, που είναι ευαίσθητες περιοχές όπως τα νησιά. Η παράληψη των μονάδων αυτών έχει σαν αποτέλεσμα την αδυναμία χωροθέτησής τους, την δυσλειτουργία και τη υποβάθμιση των περιοχών αυτών...». Για το σκοπό αυτό, παραθέτει κατάλογο ΖΟΕ της περιόδου 1987-2003. Ο κατάλογος αυτός είναι ελλιπής, και, αντίθετα με τους ισχυρισμούς της αιτιολογικής έκθεσης, περιλαμβάνει ελάχιστα νησιά. Από αυτά, μόνο η Ζάκυνθος, η Σάμος, η Πάτμος, η Σίφνος, η Θήρα και ενδεχομένως η Χίος καλύπτονται από ΖΟΕ στο σύνολό τους (η ΖΟΕ Μήλου περιλαμβάνει μόνο γενικές κατευθύνσεις). Ορισμένες ΖΟΕ αφορούν τμήματα νησιών, σε μερικές περιπτώσεις πολύ περιορισμένα, με σημαντικό περιβαλλοντικό ενδιαφέρον (ΖΟΕ Αλυκής, ΖΟΕ Ψαλιδίου, ΖΟΕ Λαγανά), εντός των οποίων η χωροθέτηση των εγκαταστάσεων αυτών θα ήταν αδιανόητη (και εφόσον υπάρχουν, θα πρέπει να απομακρυνθούν). Είναι φυσικό ότι ηπειρωτικές ΖΟΕ, όπως η ΖΟΕ Ηλείας και η ΖΟΕ Ταυρωπού, δεν δημιουργούν προβλήματα χωροθέτησης της ίδιας σοβαρότητας. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι, με την παρούσα διατύπωση, δεν περιλαμβάνεται κανένας χρονικός ή τοπικός περιορισμός στη διάταξη, η οποία περιλαμβάνει και μεταγενέστερες ΖΟΕ (ΖΟΕ Μυκόνου), καθώς και όσες παραλείπονται από τον κατάλογο (ΖΟΕ Ιωαννίνων). Τέλος, όσον αφορά τις παρατηρήσεις της αιτιολογικής έκθεσης για τις ΑΠΕ, θα πρέπει να σημειωθεί ότι η τροποποίηση του Ειδικού Πλαισίου μπορεί να γίνει μόνο μετά από Στρατηγική Περιβαλλοντική Εκτίμηση. Για τους λόγους αυτούς, και προκειμένου να διασωθεί ο βασικός σκοπός του θεσμού των ΖΟΕ, προτείνονται οι εξής αλλαγές: (α) να εξαιρεθούν από τη διάταξη περιοχές που είναι ενταγμένες και στο Εθνικό Σύστημα Προστατευόμενων Περιοχών του ν. 3937/2011 και επικαλύπτονται από ΖΟΕ, διότι για τις περιοχές αυτές οι χρήσεις γης θα πρέπει να καθορίζονται σύμφωνα με το καθεστώς προστασίας τους (β) να εξαιρεθούν μόνο εγκαταστάσεις, των οποίων οι επιπτώσεις έχουν εξεταστεί από Μ.Π.Ε. ή Σ.Μ.Π.Ε., διότι έτσι εξασφαλίζεται ένα ελάχιστο και στοιχειώδες επίπεδο εξέτασης εναλλακτικών λύσεων ως προς την χωροθέτηση 4
(γ) να εξαιρεθούν ρητά όσες ΖΟΕ προβλέπουν χρήσεις κοινωφελούς χαρακτήρα, διότι σε αυτές η πρόβλεψη για χρήσεις κοινωφελούς χαρακτήρα υπάρχει, και η χωροθέτηση των επίμαχων εγκαταστάσεων μπορεί να γίνει μόνο σύμφωνα με τους όρους και περιορισμούς που θέτει η ίδια η ΖΟΕ (δ) να υπαχθούν μόνο εγκαταστάσεις ανάκτησης και διαχείρισης αποβλήτων κατηγορίας Β, που εξυπηρετούν τοπικές ανάγκες και τη λειτουργική αυτονομία παρακείμενων οικισμών, διότι αλλιώς είτε η ΖΟΕ θα φέρει το βάρη της λειτουργικής αυτονομίας μακρινών οικισμών, είτε θα πρόκειται για χωροθέτηση μεγάλων εγκαταστάσεων, με κίνδυνο αλλοίωσης του χαρακτήρα της περιοχής, για την προστασία της οποίας θεσπίστηκε η ΖΟΕ (ε) σε περίπτωση που η ΖΟΕ καθορίζει ζώνες για την προστασία στοιχείων του περιβάλλοντος, να εξαιρούνται οι περιοχές όπου υπάρχει απαγόρευση δόμησης. Να προκρίνονται ζώνες όπου η χωροθέτηση οχλουσών δραστηριοτήτων είναι δυνατή, ή εάν δεν υπάρχουν τέτοιες ζώνες, σε κάθε περίπτωση χώροι όπου επιτρέπεται η δόμηση με τους ηπιότερους δυνατούς όρους και περιορισμούς. (ε) να διαγραφούν οι εγκαταστάσεις ενέργειας, διότι υπάγονται σε εθνικό σχεδιασμό, και δεν επηρεάζονται από τοπικές ανάγκες και ρυθμίσεις. Άρθρο 53 παρ. 4 Η διάταξη αφορά το Χιονοδρομικό Κέντρο Παρνασσού. Πρόκειται για εγκατάσταση η οποία βρίσκεται εντός πυρήνα εθνικού δρυμού [ίδρυση με το β.δ. της 25 Ιουλ. 1938 (ΦΕΚ Α 286) «Περί ιδρύσεως Εθνικού Δρυμού Παρνασσού», όπως τροποποιήθηκε από το από 23 Δεκ. 1938-3 Ιαν. 1939 β.δ. (ΦΕΚ Α 1)], Ζώνης Ειδικής Προστασίας της Οδηγίας 2009/148 [προηγουμένως, 79/409], Ειδικής Ζώνης Διατήρησης της οδηγίας 92/43/ΕΟΚ. Υπενθυμίζεται ότι μία από τις παλαιότερες διατάξεις του περιβαλλοντικού μας δικαίου [σήμερα, κωδικοποιημένη ως ν.δ. 86/1969, αλλά πολύ παλαιότερη] απαγορεύει εργασίες δόμησης εντός των πυρήνων. Πρόκειται, επίσης, για παραχώρηση δασικής έκτασης [π.δ. 87/1976], η οποία ουδέποτε έγινε νόμιμα [ακύρωση με Σ.τ.Ε. 3355/1977]. Σύμφυτες με την λειτουργία του Χ.Κ.Π., είναι διάφορες εργασίες ισοπέδωσης του εδάφους, οι οποίες απαγορεύονται από τον Κανονισμό Λειτουργίας του δρυμού, και για τις οποίες εκκρεμούν καταγγελίες. Με την παρούσα διάταξη, η Εθνική Αντιπροσωπεία καλείται να νομιμοποιήσει μία αυθαίρετη εγκατάσταση, εντός μίας από τις πιο ευαίσθητες περιβαλλοντικά περιοχές της χώρας, με μεγάλη πολιτιστική σημασία, η οποία προστατεύθηκε σε πολύ δυσκολότερους [οικονομικά και πολιτικά] καιρούς. Μάλιστα, η νομιμοποίηση αυτή έρχεται πριν η περιοχή αποκτήσει ολοκληρωμένο καθεστώς προστασίας και χωρίς να καθορίζονται αντισταθμιστικά μέτρα, που θα εξασφάλιζαν την επιβίωση των ευαίσθητων στοιχείων του περιβάλλοντος. Πολύ περισσότερο, η Εθνική Αντιπροσωπεία καλείται να επιτρέψει την επέκταση των εγκαταστάσεων. Πολύ περισσότερο, η Εθνική Αντιπροσωπεία καλείται να επιτρέψει την επέκταση των εγκαταστάσεων. Ακόμα χειρότερα, πρόκειται για ακατάληπτη διάταξη, όπου η σύγχυση ανάμεσα στην "παρέκκλιση από τις νόμιμες διατάξεις" και τις "κατά νόμο άδειες" επιτρέπει όλες τις δυνατές ερμηνείες. Η οργάνωσή μας σας καλεί να μην επιτρέψετε την επέκταση του Χ.Κ.Π., μέχρι να ολοκληρωθεί το καθεστώς προστασίας ενός από τους παλαιότερους εθνικούς δρυμούς της χώρας. 5
Αξιότιμοι κύριοι Βουλευτές, σας καλούμε να αναλάβετε πρωτοβουλία για την αλλαγή και βελτίωση του υπό συζήτηση σχεδίου νόμου, τουλάχιστον ως προς τα ζητήματα που εκθέτουμε στην παρούσα επιστολή. Το WWF υποστηρίζει δίχως περιστροφές ότι η καταστροφή του φυσικού πλούτου της χώρας και η περαιτέρω υποβάθμιση του περιβαλλοντικού κεκτημένου όχι απλά δεν δίνει οικονομική λύση, αλλά αντίθετα υποσκάπτει σοβαρά κάθε προοπτική της Ελλάδας για ουσιαστικά βιώσιμη έξοδο από την κρίση. Προσβλέποντας στις δικές σας, έστω και την ύστατη στιγμή, θετικές πρωτοβουλίες για βελτίωση του συγκεκριμένου σχεδίου νόμου στα ανωτέρω ζητήματα, παραμένουμε ευχαρίστως στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε άλλη διευκρίνιση. Περισσότερες πληροφορίες: Γιώργος Χασιώτης, Υπεύθυνος νομικής ομάδας, g.chasiotis@wwf.gr Θεοδότα Νάντσου, Συντονίστρια περιβαλλοντικής πολιτικής, tnantsou@wwf.gr 6