Ευλογημένος ο Ερχόμενος...

Ευλογημένος ο Ερχόμενος... ΕΙΔΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΥ

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου 2

3 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου 4 Ποιος είναι ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος γεννήθηκε στo Μακρυχώρι Κων- O σταντινουπόλεως στις 28 Νοεμβρίου 1967. Φοίτησε στο Τμήμα Ποιμαντικής της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από όπου αποφοίτησε με Άριστα το έτος 1991. Το 1993 ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Βόννης. Διάκονος χειροτονήθηκε το έτος 1994 στον Π. Πατριαρχικό Ναό, ενώ στη συνέχεια διορίστηκε Κωδικογράφος της Αγίας και Ιεράς Συνόδου. Το 1995 διορίστηκε Υπογραμματέας της Αγίας και Ιεράς Συνόδου. Μεταξύ των ετών 1996-1997 φοίτησε στην Θεολογική Σχολή του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού στο Μπαλαμάντ Λιβάνου, όπου βελτίωσε την γνώση της αραβικής γλώσσας. Το 2001 υπέβαλε διδακτορική διατριβή στην Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. και αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Θεολογίας με τον βαθμόν «άριστα». Το έτος 2004 προσκλήθηκε ως επισκέπτης καθηγητής στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού Βοστώνης, όπου δίδαξε επί ένα εξάμηνο. Τον Μάρτιο του έτους 2005, κατόπιν προτάσεως του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου προήχθη σε Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου. Το 2009 η Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης τον εξέλεξε ομόφωνα ως Αναπληρωτή Καθηγητή της Συμβολικής και των Διορθοδόξων και Διαχριστιανικών Σχέσεων, ενώ υπέβαλλε, μεταξύ άλλων, δύο υφηγεσίες υπό τους τίτλους: «Ο θεσμός της Συνάξεως Ιεραρχών του Οικουμενικού Θρόνου (1951-2004)» και «Οι ενενήντα πέντε Θέσεις του Λουθήρου. Ιστορικοθεολογική θεώρηση - Κείμενο - Μετάφραση - Σχόλια». Από το 2011 υπηρετεί στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ως αναπληρωτής καθηγητής, όπου διδάσκει Συμβολική, Διορθόδοξες και Διαχριστιανικές Σχέσεις. Τον Μάρτιο του έτους 2011 εξελέγη εν ενεργεία Μητροπολίτης Προύσης, ενώ τον Αύγουστο του ίδιου έτους διορίσθηκε Ηγούμενος της εν Χάλκη Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Αγίας Τριάδος. Το 2018 στις εγκαταστάσεις της οποίας στεγάζεται η ιστορική Θεολογική Σχολή της Χάλκης, εκλέχτηκε ομόφωνα τακτικός καθηγητής από τους καθηγητές του Τμήματος Ποιμαντικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Για την ακαδημαϊκή εξέλιξη στην ανώτατη ακαδημαϊκή βαθμίδα του τακτικού καθηγητή, ο Μητροπολίτης κ. Ελπιδοφόρος μεταξύ άλλων, υπέβαλε προς κρίση και το γνωστό του πόνημα με τίτλο «Πρώτος άνευ ίσων (Primus sine paribus)», όπου υποστηρίζει ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης δεν είναι ίσος στην πράξη με τους άλλους προκαθημένους, αφού έχει έκτακτες διοικητικές ευθύνες που προέρχονται από την ιδιότητά του ως προέδρου των Πανορθόδοξων Σωμάτων. Ο Ελπιδοφόρος συνέγραψε και ένα άλλο επίκαιρο βιβλίο με θέμα την Εκκλησία της Ουκρανίας σε τρεις γλώσσες: την Ελληνική, την Αγγλική και την Ουκρανική. Το Σάββατο 11 Μαΐου η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου τον εξέλεξε ομόφωνα Αρχιεπίσκοπο Αμερικής.

5 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νέας Ιερσέης κ.κ. Ευάγγελος Ο ιερός Κλήρος και το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Ιεράς Μητροπόλεως Νέας Ιερσέης συγχαίρουν τον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ.κ. Ελπιδοφόρο επι τη ευκαιρία της Εκλογής και Ενθρονίσεώς του και τον καλωσορίζουν στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Ευχόμαστε όπως Κύριος ο Θεός του χαρίζη πολλά έτη πιστής διακονίας στην Εκκλησία, προς Δόξαν Θεού και του Σεπτού Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου 6 Το μικρό και μεγάλο μήνυμα της εκλογής Ελπιδοφόρου Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος: «Γνωστόν τυγχάνει πάσιν ημίν ότι η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία ως πραγματική Μήτηρ εναγκαλίζεται μετά στοργής και ενδιαφέροντος τα πνευματικά τέκνα αυτής εις όλα τα μήκη και πλάτη της γης όπου ταύτα ευρίσκονται εγκατεστημένα, δραστηριοποιούμενα και διαπρέποντα», ανέφερε στην προσφώνησή του, προς τον νέο Αρχιεπίσκοπο Αμερικής, ο Οικουμενικός Πατριάρχης, και συνέχισε: «Ούτω και προκειμένου περί της μεγάλης Επαρχίας του Θρόνου εν Αμερική, ημείς τε και οι άγιοι συνοδικοί πάρεδροι επροβληματίσθημεν και συνεζητήσαμεν εκτενώς τα προβλήματα αυτής πλειστάκις κατά τας τελευταίας συνεδριάσεις αυτής, αναζητούντες τρόπους βελτιώσεως της καταστάσεως και επαναφοράς της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής εις το αρχαίον κάλλος, νυν δε ότε ο ποιμενάρχης αυτής Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος υπέβαλε την παραίτησιν αυτού, λόγω του επείγοντος του πράγματος, ανεζητήσαμεν τον άξιον διάδοχον αυτού, όστις θα ηδύνατο να φέρη και πάλιν την ευρυθμίαν εις την ζωήν και την λειτουργίαν της Αρχιεπισκοπής, να εμπνεύση εμπιστοσύνην εις το πλήρωμα αυτής προς την Εκκλησίαν, να ενισχύση τους δεσμούς αυτού μετά του ενταύθα Ιερού ημών Κέντρου και να καταστήση αυτό και πάλιν υπερήφανον διά την μεγαλυτέραν Επαρχίαν του, την σήμερον εμπερίστατον και ταλαιπωρουμένην. Προς τούτο, Ιερώτατε άγιε Αμερικής, απεβλέψαμεν εις την αγάπην σου ως ένα Ιεράρχην νέον και δυναμικόν, μεμορφωμένον και γλωσσομαθή, δραστήριον και αποτελεσματικόν, αφωσιωμένον τη Μητρί Εκκλησία, μέσα εις τους κόλπους της οποίας ηνδρώθης και εξεπαιδεύθης εκκλησιαστικώς, μυηθείς εις το μυστήριον αυτής, απεβλέψαμεν, λέγομεν, εις σε διά να σοι εμπιστευθώμεν το μέγα και δυσχερές τούτο έργον, εν τη βεβαιότητι ότι θα επιτύχης, θα τιμήσης την ψήφον και την εμπιστοσύνην των αγίων συνοδικών αρχιερέων και τας προσδοκίας του Πατριάρχου σου, ο οποίος σε περιβάλλει με πατρικήν στοργήν και εκτιμά τας αρετάς σου και την αφοσίωσίν σου, τας οποίας εγνώρισε κατά την πολυετή διακονίαν σου εν ταίς ιεραίς ταύταις αυλαίς υπό τας εντολάς αυτού». «Είσαι ακαδημαϊκός διδάσκαλος με ζήλον και γνώσιν και θα δυνηθής να ανασυγκροτήσης την Θεολογικήν Σχολήν του Τιμίου Σταυρού, η οποία διέρχεται δυσκόλους στιγμάς, αλλά και να συνεργασθής με αμερικανικά Πανεπιστήμια προς προβολήν της πατρώας παιδείας και της πολιτισμικής μας κληρονομίας. Αναμένομεν παρά σου να ενισχύσης τους ιερούς δεσμούς της Αρχιεπισκοπής σου μετά του ενταύθα Κέντρου της εκκλησιαστικής ημών υποστάσεως, να οργανώνης κατά καιρούς προσκυνήματα προς αυτό, ως έπραττεν ο προκάτοχός σου μακαριστός Ιάκωβος, να έρχεσαι συχνά διά να το ενημερώνης, να αναβαπτίζεσαι εις τα νάματά του, να συνεργάζεσαι μετά της αρμοδίας συνοδικής Επιτροπής διά τα εκεί εκάστοτε ανακύπτοντα προβλήματα. Να καλλιεργήσης αγαθάς αδελφικάς σχέσεις μετά των ετεροδόξων αδελφών μας άλλωστε από πολλών ετών είσαι μέσα εις την οικουμενικήν κίνησιν, αλλά και μετά των ετεροθρήσκων, των μουσουλμάνων και των Εβραίων, μετά των οποίων το Οικουμενικόν Πατριαρχείον ευρίσκεται από ετών εν ακαδημαικώ διαλόγω. Ιδιαιτέρως αξιοποιήσιμος θα είναι εκεί η εμπειρία σου και η γνώσις σου διά τας ισλαμικάς κοινωνίας και την κουλτούραν αυτών. Αδελφέ άγιε Αμερικής, έχεις πολλά, πάμπολλα να επιτελέσης και να προσφέρης. Και δύνασαι! Σε εμπιστευόμεθα και σε προπέμπομεν με χρηστάς ελπίδας και προσδοκίας. Οφείλεις να δοξάσης τον θρόνον της Επαρχίας σου, αλλά και τον πάνσεπτον και μαρτυρικόν τούτον θρόνον, ο οποίος σε ανέδειξε, σε εγαλούχησε και σήμερον σε τιμά ιδιαζόντως. Να διακριθής ως Αρχιεπίσκοπος της αγάπης, της ειρήνης, της ταπεινοφρσύνης, της ενότητος. Άξιος!». Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος: «Αισθάνομαι βαρείαν την ευθύνην, Παναγιώτατε Δέσποτα, την οποίαν εναποθέτει εις τους ώμους μου η Μήτηρ Εκκλησία, πέραν της μεγάλης τιμής και της εμπιστοσύνης, διά των οποίων με περιβάλλει και σήμερον το σεπτόν πρόσωπόν Σας εν Συνόδω. Ως τέκνον Σας πνευματικόν, ως νεόφυτον ελαίας εκ της Πατριαρχικής Αυλής, ως ελάχιστον κλήμα της ευκληματούσης αμπέλου του Οικουμενικού Θρόνου, αλλά και ως απλούν ηλιοτρόπιον, θα έχω πάντοτε εστραμμένον το βλέμμα μου προς Υμάς, Σεπτέ Πρώτε της Ορθοδοξίας, διότι μόνον ούτω θα δυνηθώ να καρποφορήσω, διότι γνωρίζω ότι μόνον κύκλω της Τραπέζης Σας θα δυνηθώ να φέρω καρπόν, εκκοπτώμενος δε της ζωηφόρου ταύτης Αμπέλου της Μεγάλης Εκκλησίας θα κινδυνεύσω να εκκοπώ και να βληθώ εις το πυρ της αγνωμοσύνης και της απωλείας. Υπόσχομαι, Παναγιώτατε, την ιεράν ταύτην και επίσημον στιγμήν, ότι η μεγάλη αύτη επαρχία του Θρόνου, ως πράττουν και οι λοιποί ποιμενάρχαι του Οικουμενικού Θρόνου, η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής μετά των Μητροπόλεων αυτής, ζωννύεται τω λεντίω της διακονίας της Μητρός Εκκλησίας, της ενταύθα Ομογενείας, της ιεραποστολής των Επαρχιών του Θρόνου και πάσης άλλης ανάγκης του Σεπτού της Ορθοδοξίας Κέντρου.Διότι οι πάντες γνωρίζομεν ότι εάν το κλήμα φέρει καρπόν, το οφείλει εις την άμπελον, εις την οποίαν μένει συνδεδεμένη. Εάν η ελαία είναι κατάκαρπος, αποκτά αξίαν επειδή είναι πεφυτευμένη κύκλω της Τραπέζης της Αγίας του Φαναρίου. Εάν το ηλιοτρόπιον ανθίζει και φέρει καρπόν, τούτο οφείλει εις το φως του Ηλίου της Ορθοδοξίας, του Οικουμενικού Θρόνου. Με τας ταπεινάς ταύτα σκέψεις, εν ευγνωμοσύνη απείρω δέχομαι το επίταγμα, σήμερον, εορτήν των εγκαινίων της Κωνσταντινουπόλεως, ευχαριστώ τον Θεόν και δοτήρα πάσης κτίσεως, την Υπεραγίαν Θεοτόκον την περιφρουρούσαν την Αγίαν ταύτην Πόλιν Κυρίου, και ευχαριστώ την Υμετέραν Θειοτάτην Παναγιότητα, τον Αυθέντην και Δεσπότην μου, διότι εκ πρώτης νεότητος με πολλήν υπομονήν, αγάπην και δεξιότητα εσμίλευσε την ελαχιστότητά μου και ευηργέτησεν όσον ουδείς άλλος. Ευχαριστώ τους σεβασμίους αγίους αρχιερείς, τα μέλη της Αγίας και Ιεράς Συνόδου, οι οποίοι με ετίμησαν δαψιλώς διά της τιμίας ψήφου των και απέβλεψαν με εμπιστοσύνην εις το ταπεινόν μου πρόσωπον».

7 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 To ELPIDOPHOROS, The Most Reverend and God-Ordained Archbishop, Of the Holy Archdiocese of America, Primate and Exarch of the Atlantic and Pacific Oceans, Our Father and Shepherd, May God Grant Many Years. Metropolitan Savas of Pittsburgh And the Clergy and Faithful of the Greek Orthodox Metropolis of Pittsburgh

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου 8 Διάλεξη του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου για την Ορθοδοξία Πριν δέκα χρόνια, στις 16 Μαρτίου 2009, ο τότε Αρχιγραμματεύς της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Αρχιμ. Ελπιδοφόρος Λαμπρυνιάδης, πραγματοποίησε μία διάλεξη στο Παρεκκλήσιο της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού Βοστώνης, με θέμα: «Οι προκλήσεις για την Ορθοδοξία στην Αμερική και ο ρόλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου». Δέκα χρόνια μετά, στις 11 Μαϊου 2019, ο Αρχιγραμματεύς που εν τω μεταξύ έγινε Μητροπολίτης Προύσης, εξελέγη από την Αγία και Ιερά Σύνοδο του Πατριαρχείου, Αρχιεπίσκοπος Αμερικής. Παραθέτουμε, λοιπόν, εκείνη την διάλεξή του που αποκτά σήμερα ξεχωριστό ενδιαφέρον, στα ελληνικά και στα αγγλικά. προέλευση και όχι με βάση το κανονικό δίκαιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, την Ορθόδοξη εκκλησιολογία, σύμφωνα με την οποία η Εκκλησία του Χριστού έχει ως βάση όχι την εθνική καταγωγή, ούτε τη χρονική εμφάνιση σε ένα γεωγραφικό χώρο, αλλά την κανονική τάξη και την μακραίωνα τάξη και πράξη, ως διετυπώθησαν στις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων. Σύμφωνα με τα παραπάνω, σε ένα γεωγραφικό χώρο υπάρχει ένας και μόνο Επίσκοπος ο οποίος ποιμαίνει θεοφιλώς τους Ορθοδόξους ανεξαρτήτως φυσικά οιασδήτινος φυλετικής διακρίσεως. Το αντίθετο, όμως, συνέβη στην Αμερική και σήμερα έχουμε την κατάσταση της παρουσίας τόσων επισκόπων υπευθύνων για την ίδια γεωγραφική περιφέρεια. Αιδεσιμολογιώτατε Πρωτοπρεσβύτερε κ. Νικόλαε Τριανταφύλλου, Πρόεδρε, Αιδεσιμολ. Πρωτοπρεσβύτερε κ. Θωμά Fitzgerald, Κοσμήτορ και Αιδεσιμολ. και Ελλογιμώτατοι Καθηγητές, αγαπητοί φοιτητές της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού, Έχω την εξαιρετική τιμή και μεγάλη χαρά να βρίσκομαι σήμερα ενώπιόν σας με την ευλογία και άδεια του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου και την συναίνεση του Σεβ. Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ. Δημητρίου για να μοιρασθώ μαζί σας μερικές σκέψεις σχετικά με την παρούσα κατάσταση της Ορθοδοξίας στην Αμερική και τις σχετικές με αυτή θέσεις και δυνατότητες του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου. Έχετε, αδελφοί μου, το προνόμιο να είσθε οι πολίτες μιας χώρας, στην οποία καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό οι τύχες των λαών, όπου γεννώνται και μεταδίδονται οι πρωτοπόρες τεχνολογίες, αλλά και ιδέες και φιλοσοφίες. Οι ιδιαιτερότητες και τα χαρακτηριστικά των ΗΠΑ, όπως είναι φυσικό, επηρεάζουν και αντανακλώνται και στις θρησκευτικές κοινότητες της χώρας. Δεν είναι τυχαίο ότι καμμία κλασική (ενν. εξ Ευρώπης η άλλης χώρας) στην Αμερική μεταφυτευθείσα θρησκεία παρέμεινε αναλλοίωτη στον τρόπο οργάνωσης και άσκησής της από τους πιστούς του νέου κόσμου. Το ίδιο συνέβη ασφαλώς και με την Ορθοδοξία στις ΗΠΑ, όπου η εμφάνισή της έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και επηρεάστηκε από ασταθμήτους παράγοντες. Το πρώτο και κύριο χαρακτηριστικό της αμερικανικής Ορθοδοξίας είναι το γεγονός ότι αναπτύχθηκε σε ένα γεωγραφικό χώρο, ο οποίος από διοικητική και τεχνική άποψη ορολογίας χαρακτηρίζεται ως διασπορά. Είναι δηλαδή ο χώρος, η επί του οποίου εκκλησιαστική δικαιοδοσία διεκδικείται, δυστυχώς, από πολλές «Μητέρες» Εκκλησίες, οι οποίες θέλουν να διατηρήσουν την πνευματική μέριμνα των πιστών τους, οι οποίοι μετανάστευσαν στην υπερδύναμη που λέγεται ΗΠΑ. Με τον τρόπο αυτό, οι Ορθόδοξοι στην Αμερική οργανώθηκαν κυρίως με βάση την εθνική τους Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό των ανθρώπων που έφεραν μαζί τους την ορθοδοξία στην Αμερική είναι το γεγονός ότι προήλθαν από χώρες με πολύ χαμηλό, τότε, βιωτικό και οικονομικό επίπεδο. Αυτό δημιούργησε από την πρώτη στιγμή εντός τους την ανάγκη να προσαρμοσθούν το γρηγορότερο δυνατό στις συνθήκες της νέας γης, ώστε να φθάσουν σύντομα στο υψηλό επίπεδο των προνομιούχων κατοίκων της Αμερικής και να απολαύσουν τους πλουσίους καρπούς του αμερικανικού ονείρου. Στην προσπάθειά τους αυτή άλλαξαν τα ονόματά τους, έδωσαν βαρύτητα στην αγγλική γλώσσα σε όλα τα επίπεδα της ζωής, πέτυχαν όμως στο τέλος να γίνουν σωστοί αμερικανοί πολίτες, ανεβαίνοντας διαρκώς στην οικονομική, εμπορική, μορφωτική, καλλιτεχνική και πολιτική ιεραρχία του τόπου. The Archangel Michael Greek Orthodox Church 100 Fairway Drive - Port Washington, New York, 11050 tel : (516) 944-3180, fax : (516) 944 - info@archangelmichaelchurch.org The Parish of the Archangel Michael welcomes Archbishop Elpidophoros and wish him AXIOS! Fr. John K. Lardas, Proistamenos Fr. Joshua Pappas, Presbyter Fr. Dennis Strouzas Michael Bapis, Parish Council President

9 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 στις ΗΠΑ και το ρόλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου Η αρνητική διάσταση αυτής της αντίληψης είναι ότι ενίοτε η πιστότητα στην πολιτισμική κληρονομία της εθνικής καταγωγής θεωρήθηκε εσφαλμένως ως τροχοπέδη για αυτή την πρόοδο και άνοδο στην αμερικανική κοινωνία, με την δημιουργία συμπλεγμάτων του τύπου ότι δήθεν προέρχονται από κατώτερη τάξη, η οποία για να γευθεί τους καρπούς του αμερικανικού ονείρου πρέπει δήθεν να αποβάλει ο,τιδήποτε τον δένει με τον πολιτισμό του. Η τάση αυτή ενισχύθηκε και από το γεγονός ότι οι ΗΠΑ είναι ένα φιλόξενο πολυεθνικό κράτος, το οποίο σέβεται και αποδέχεται ισότιμα όλους τους πολίτες του ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής. Το τρίτο χαρακτηριστικό αφορά τη δομή και τον τρόπο της εκκλησιαστικής οργάνωσης στις ΗΠΑ. Οι πιστοί οργανώθηκαν σε κοινότητες λαϊκών, οι οποίοι ταυτίσθηκαν με την εκκλησιαστική κοινότητα, κατά το πρότυπο της παραδοσιακής οργανώσεως των πρώτων χριστιανικών κοινοτήτων. Η Κοινότητα διοικουμένη από εκλελεγμένα λαϊκά μέλη, κτίζει ναό, σχολείο και ιδρύματα και μισθοδοτεί τον ιερέα. Ο τρόπος αυτός της κοινοτικής οργάνωσης αναβαθμίζει, όπως είναι ορθό, τη θέση του λαϊκού στοιχείου στην εκκλησιαστική διοίκηση, αυξάνει το αίσθημα ευθύνης και συμμετοχής του στα εκκλησιαστικά πράγματα και δίνει τη δυνατότητα στην Εκκλησία να επωφεληθεί στο έπακρο από το ανεβασμένο επίπεδο των πιστών της. Από την άλλη όμως ελλοχεύει ο κίνδυνος α) να περιθωριοποιηθεί ο ιερεύς από τα διοικητικά της κοινότητας, β) να υπάρχει δυσκολία από μέρους των λαϊκών να κατανοήσουν τους κανόνες, με βάση τους οποίους λειτουργεί η Εκκλησία, γ) να επηρεασθούν οι κοινοτικοί παράγοντες από το κυρίαρχο προτεσταντικό περιβάλλον και να προσλάβουν από αυτό ξένες προς την Ορθοδοξία πρακτικές και δ) καταντήσουν οι ενοριακοί πυρήνες από εκκλησιαστικά σώματα σε λέσχες συνδρομητών με εκκλησιαστικό ένδυμα. Όπως γνωρίζετε, ένα από τα μυστικά της επιτυχίας του αμερικανικού οικονομικού, πολιτικού και τεχνολογικού θαύματος ήταν η αποδέσμευση από κάθε παραδοσιακό πλαίσιο του παλαιού κόσμου, η θραύση των καθιερωμένων νορμών και η αμφισβήτηση για ο,τιδήποτε εθεωρείτο δεδομένο και πέραν πάσης κριτικής. Ως ήταν αναμενόμενο, η εκκλησιαστική έκφραση αυτής της τάσεως δεν άργησε να εμφανισθεί και στην Ορθόδοξη Εκκλησία των ΗΠΑ, άλλοτε με πιο ακραίες και άλλοτε με πιο μετριοπαθείς τάσεις. Πολύ σύντομα έκανε την παρουσία του ο ορθόδοξος κλήρος, ο οποίος σε τίποτε δεν διέφερε εξωτερικά από τους κληρικούς των άλλων δογμάτων, υιοθετήθηκαν χορωδίες με μη ορθόδοξη μουσική, φτώχυνε η λειτουργική παράδοση περιοριζόμενη στα στοιχειώδη, και άλλα παρόμοια. Στη βαθμιαία αυτή εκκοσμίκευση της Ορθοδοξίας δεν άργησε να έρθει η αντίδραση με την εντυπωσιακή εμφάνιση και ραγδαία εξάπλωση μοναστηρίων αγιορειτικής επιρροής, με άκρο συντηρητισμό, προσήλωση μονολιθική στον τύπο και το γράμμα του νόμου, έντονη αντίθεση σε οποιασδήποτε μορφής επικοινωνία με αλλόδοξες Εκκλησίες. Όλα αυτά είναι η έκφραση της έντονης δίψας για την απωλεσθείσα ορθόδοξη πνευματικότητα και λειτουργικό πλούτο, των οποίων για τόσο πολύ διάστημα στερήθηκε ο λαός, περιορισθείς σε ένα άγονο κοινωνικό ακτιβισμό. Τα χαρακτηριστικά του ιερού κλήρου της Αμερικής εμφανίζονται σήμερα ιδιαίτερα διαφοροποιούμενα. Η έντονη εκκοσμίκευση της ενοριακής κοινοτικής ζωής δεν είναι σε θέση να εμπνεύσει νέους και να καλλιεργήσει τις κατάλληλες ιερατικές κλήσεις, ώστε οι ποιμένες να προέρχονται από τα σπλάχνα της εκκλησιαστικής κοινότητας. Την έλλειψη αυτή έρχονται να καλύψουν υποψήφιοι, οι οποίοι σε ασυνήθιστα για τα μέχρι τώρα δεδομένα μεγάλη ηλικία, έχοντας ήδη επί των ώμων τους οικογενειακά βάρη, ασθμαίνοντες επιδιώκουν την απόκτηση του ποθουμένου τίτλου σπουδών, ο οποίος θα τους επιτρέψει μεταξύ άλλων και την κοινωνική καταξίωση. Μεγάλη μερίδα των υποψηφίων κληρικών είναι οι εκ προσηλύτων προερχόμενοι, οι οποίοι λίγη σχετική ορθόδοξη εμπειρία διαθέτουν, χαρακτηρίζονται όμως συνήθως από ασυνήθιστη ζηλωτική συμπεριφορά και νοοτροπία. Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι εκ προσηλύτων κληρικοί ποσοστιαία είναι πολλαπλάσιοι των προσηλύτων εκ του ποιμνίου, με αποτέλεσμα Συνέχεια στη σελίδα 10 Congratulations to our new Archbishop of America ELPIDOPHOROS for his enthronement May God grand him years and strength to lead our Church and unite Hellenism in America in the fight for our national issues Philip Christopher President of the International Coordinating Committee Justice for Cyprus and the Pancyprian Association of America

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου 10 Διάλεξη του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου για την Ορθοδοξία Συνέχεια από τη σελίδα 9 μία μεγάλη μερίδα των εκ γενετής ορθοδόξων οι οποίοι είναι φορείς κάποιας εθνικής πολιτισμικής παραδόσεως, να ποιμαίνονται από κληρικούς οι οποίοι, λόγω ακριβώς της ελλείψεως οικειότητος ή και λόγω συνειδητής αντιθέσεως, βαθμιαία υποβαθμίζουν και εξαλείφουν τα ως άνω αναφερθέντα πολιτισμικά στοιχεία και εκφράσεις των κοινοτήτων που υπηρετούν. Λυπηρό είναι το γεγονός ότι η κρίση στις ιερατικές κλίσεις έχει οδηγήσει στην τραγική μείωση και σε ποιότητα και σε αριθμούς των αγάμων κληρικών, οι οποίοι εκ των πραγμάτων μίαν των ημερών θα επιφορτισθούν με την ευθύνη της διοικήσεως της Εκκλησίας αυτής. Η έλλειψη πνευματικότητας καθιστά, ιδιαιτέρως στους νέους, ακατανόητο και μη ελκυστικό το μοναχικό ιδεώδες, πλην των εσχάτως εμφανισθεισών μοναχικών αδελφοτήτων με τα αναφερθέντα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Μετά την γενικότερη αυτή αξιολογική προσέγγιση της εν Αμερική Ορθοδοξίας επιτρέψτε μου να αναφερθώ δι ολίγων πλέον συγκεκριμένως στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής, την πλέον σημαντική αυτή Επαρχία του Οικουμενικού Θρόνου. Για την Αρχιεπισκοπή μας ισχύουν σε γενικές γραμμές τα όσα είπαμε παραπάνω περί του τρόπου ιδρύσεώς της. Χάρη στην υποδειγματική θυσιαστική αφοσίωση των ομογενών μας μεταναστών και υπό τις πτέρυγες του πρώτου Θρόνου της Ορθοδοξίας με την πάροδο του χρόνου ανδρώθηκε και μεγαλούργησε μία ισχυρή και ζηλευτή Αρχιεπισκοπή, η οποία αποτελεί καύχημα της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως. Η Αρχιεπισκοπή αξιοποίησε στο έπακρο τις δυνατότητες που παρέσχε ένα βαθιά δημοκρατικό, αξιοκρατικό και προοδευτικό κρατικό πλαίσιο, όπως είναι οι ΗΠΑ, για να ριζώσει όσο γίνεται βαθύτερα στη γη αυτή η ορθόδοξη πίστη των πατέρων μας. Σε αυτό βοήθησε, όπως ήδη είπαμε, η ενεργή συμμετοχή του λαϊκού στοιχείου, το οποίο επέτυχε σε κάθε τομέα της κοινωνικής και άλλης ζωής. Πιστεύουμε ότι οι νεώτερες γενεές της ομογενείας είναι απαλλαγμένες από τις προκαταλήψεις και τα συμπλέγματα του παρελθόντος, σύμφωνα με τα οποία για να επιτύχεις στην Αμερική πρέπει να ξεχάσεις τον πατρογονικό σου πολιτισμό και τη γλώσσα και να αφεθείς γυμνός στην ακανθώδη έρημο της άγριας Δύσης. Οι σημερινοί ομογενείς έχουν ξεπεράσει τη φάση αυτή της άρνησης και έχουν κατανοήσει ότι το μυστικό της επιτυχίας του αμερικανικού πολιτισμού δεν είναι η εξαφάνιση του πολιτισμικού υποβάθρου των πολιτών του, αλλά η ελεύθερη και δημιουργική σύνθεση και συνύπαρξη λαών και φυλών, οι οποίοι ήρθαν στη φιλόξενη αυτή χώρα για να ζήσουν εν ελευθερία, εν πίστει και με αξιοπρέπεια. Η πολιτισμική μας παράδοση και η συνείδηση της εθνικής μας καταγωγής δεν είναι με κανένα τρόπο εμπόδιο για την πρόοδό μας και την επιτυχή μαρτυρία της πίστεώς μας, τόσο μάλλον όσον η οικουμενικότητα είναι στον πυρήνα, στην φύση του ελληνισμού, ο οποίος είναι εξ ορισμού αντίθετος προς κάθε εθνικισμό και προς κάθε μορφής υποτίμηση άλλων εθνών και πολιτισμών. Η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής υπό το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι σήμερα στις ΗΠΑ η πλέον καλά οργανωμένη, συγκροτημένη και επιτυχής ορθόδοξη παρουσία και αυτό δεν είναι τυχαίο. Αυτό δεν επετεύχθη επειδή απεμπόλησε την πολιτισμική της ταυτότητα. Δεν επετεύχθη επειδή αγνόησε τους ιερούς κανόνες και τις αποφάσεις των οικουμενικών συνόδων. Δεν συνέβη επειδή υπέκυψε στον πειρασμό της εκκοσμίκευσης, ούτε επειδή αυτοφυλακίστηκε στο σκοτάδι του ακραίου συντηρητισμού, του εθνικισμού και της στείρας άρνησης. Λόγω όμως ακριβώς της ζηλευτής θέσεώς της στην Αμερική, επιβάλλεται να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να αμυνθούμε εποικοδομητικά προς τις άδικες επικρίσεις οι οποίες στοχεύουν την δικαιοδοσία αυτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Εξετάζοντες λοιπόν εαυτούς, πιστεύω ότι οφείλουμε να είμαστε πιο προσεκτικοί στην ευκολία με την οποία ετοιμαζόμαστε να εγκαταλείψουμε την ελληνικότητά μας και ως γλώσσα και ως παράδοση. Όπως είπαμε και παραπάνω, είναι μύθος ο ισχυρισμός ότι η ελληνικότητα είναι εμπόδιο για τη δημιουργική και επιτυχή ένταξή μας στην αμερικανική πραγματικότητα. Η ελληνικότητα είναι ταυτισμένη με την οικουμενικότητα γιατί ποτέ δεν μπορεί να είναι εθνικιστική, διότι και τα δύο χαρακτηριστικά του: ο πολιτισμός και η ορθοδοξία εκ φύσεως είναι έννοιες υπερεθνικές. Δε υποστηρίζω την άποψη ότι μπορούμε σήμερα να υποχρεώσουμε τους πάντες να ομιλούν απταίστως την ελληνική γλώσσα, νομίζω όμως ότι οφείλουμε να δώσουμε τη δυνατότητα σε όσους επιθυμούν, να την εκμάθουν σε σοβαρά οργανωμένα σχολεία, με ειδικά καταρτισμένους δασκάλους. Νομίζω ότι χρωστάμε στα παιδιά μας τη δυνατότητα της επιλογής. Νομίζω ότι χρωστάμε στον Ιερός Ναός Αγίας Τριάδος Holy Trinity Greek Orthodox Church 20 Field Ave Hicksville Long Island Tel. (516) 483-5700, Fax. (516) 433-0571 email: holytrinitygoch@verizon.net Με πολλή αγάπη και σεβασμό καλωσορίζουμε το νέο μας ποιμενάρχη και πνευματικό πατέρα Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ.κ. Ελπιδοφόρο. Από τα βάθη της καρδιάς μας του ευχόμαστε μια δυναμική, καρποφόρα και ελπιδοφόρα ποιμαντορία. ΑΞΙΟΣ! Μετά απείρου σεβασμού, οικονόμος Θεοφάνης Παπαντώνης Βασίλειος Προύσαλης, πρόεδρος κοινοτικού συμβουλίου

11 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 στις ΗΠΑ και το ρόλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου πολιτισμό μας την εξάλειψη της περιφρόνησης προς τη γλώσσα που επελέγη από το Ευαγγέλιο και από τους θεμελιωτές της πίστεως, τους Πατέρες της Χριστιανωσύνης για την έκφραση των πιο λεπτών νοημάτων και δογμάτων. Δεν υποστηρίζω την άποψη ότι οι ακολουθίες της Εκκλησίας μας στην Αμερική πρέπει να γίνονται αποκλειστικά στην ελληνική γλώσσα. Απλά δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν ένας κληρικός της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής να μη είναι ικανός να λειτουργήσει σε δύο γλώσσες. Δεν καταλαβαίνω πώς ένα Πανεπιστημιακό ίδρυμα δεν κατορθώνει να διδάξει μία γλώσσα σε κάποιον φοιτητή, τον οποίον τον έχει για τουλάχιστον 4 χρόνια. Αδελφοί μου, δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι υπάρχει ιερή γλώσσα (lingua sacra) στην Εκκλησία. Διερωτώμαι απλώς πώς σε όλες τις Θεολογικές Σχολές του κόσμου όλων των ομολογιών οι φοιτητές θεωρείται αυτονόητο ότι υποχρεούνται να μαθαίνουν τις βιβλικές γλώσσες, και μόνο στη δική μας Σχολή της Ελληνορθόδοξης Αρχιεπισκοπής Αμερικής αυτό φαίνεται αναχρονιστικό, εθνικιστικό, συντηρητικό ή ο,τιδήποτε άλλο; Εφ όσον γίνεται ο λόγος περί της Θεολογικής Σχολής, θεωρείται υπερβολική η προσδοκία της Εκκλησίας οι απόφοιτοί της να γνωρίζουν θεολογία, κανονικό δίκαιο, να μπορούν να ψάλλουν βυζαντινά, να μπορούν να τελέσουν χωρίς δυσκολία τον όρθρο, τον εσπερινό, τα μυστήρια της Εκκλησίας, να είναι σε θέση να κηρύξουν τον λόγο του Θεού, να κατηχήσουν τη νεολαία μας, να διδάξουν στους πιστούς την προσευχή; Αγαπητοί μου, αδελφοί, επιτρέψτε μου τώρα να επανέλθω στο θέμα της διασποράς και της δικαιοδοσιακής πολυμορφίας η οποία παρατηρείται και στις ΗΠΑ. Κατ αρχάς επιτρέψτε μου να υπενθυμίσω ότι ο όρος διασπορά είναι τεχνικός και σημαίνει τους γεωγραφικούς εκείνους χώρους, οι οποίοι βρίσκονται εκτός των ορίων των τοπικών αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Δεν σημαίνει ότι οι πιστοί ορθόδοξοι οι οποίοι διαβιούν στις περιοχές αυτές είναι προσωρινοί, όπως διαστρεβλωτικά ισχυρίζεται σε πρόσφατο άρθρο του ο Σεβασμιώτατος αντιοχειανός Μητροπολίτης κ. Φίλιππος (The Word). Σύμφωνα με τον 28ο Κανόνα της 4ης Οικουμενικής Συνόδου ένα από τα προνόμια του Οικουμενικού Πατριάρχη είναι ότι έχει δικαιοδοσία σ αυτές ακριβώς τις περιοχές, οι οποίες είναι εκτός των προδιαγεγραμμένων ορίων των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών. Στον συγκεκριμένο κανόνα ο όρος που χρησιμοποιείται για τις περιοχές αυτές είναι «βαρβαρική» γιατί αναφερόταν στον μη γνωστό τότε εκτός Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κόσμο. Για το συγκεκριμένο άρθρο 28, προσφάτως το Οικουμενικό Πατριαρχείο, υπέστη μία άδικη και ανακριβή κριτική από δύο Ιεράρχες Ορθοδόξους στην Αμερική: τον προαναφερθέντα Μητροπολίτη Φίλιππο και τον σχετικώς προσφάτως εκλεγέντα Μητροπολίτη Ιωνά. Θεωρώ χρέος μου έναντι της ιστορικής αληθείας και έναντι της ηθικής τάξεως να ανασκευάσω τις αδικίες έναντι της Μητρός Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως. Ο Μητροπολίτης Ιωνάς, ως Ηγούμενος ακόμη, σε μία ομιλία του παρουσίασε μία «μοναστική προσέγγιση» επί του θέματος: «Επισκοπικός βαθμός, Πρωτείο και Μητέρες Εκκλησίες». Στο κεφάλαιο περί «αυτοκεφαλίας και πρωτείου» ισχυρίζεται ότι «δεν υπάρχει αποτελεσματικό κυρίαρχο πρωτείο στην Ορθόδοξη Εκκλησία». Ο ίδιος φαίνεται να είναι αντίθετος με κάθε ιδέα περί υπάρξεως θεσμού του Οικουμενικού Πατριαρχείου, διότι θεωρεί ότι αυτός «βασίζεται επί της εννοίας του πρωτείου, το οποίο ασκείται επί συνόδου, εχούσης ως όρια τα όρια μιας αυτοκρατορίας» και ότι αυτό «έχει από μακρού καταστεί μη ρεαλιστικό». Αυτό που με εξέπληξε περισσότερο στη «μοναστική προσέγγιση» του Σεβ. κ. Ιωνά είναι ο ισχυρισμός ότι δήθεν «σήμερα μόνο οι ελληνικές εθνικές εκκλησίες και μερικές άλλες ακόμη αναγνωρίζουν το Οικουμενικό Πατριαρχείο όπως αυτό ισχυρίζεται ότι είναι». Είναι πράγματι λυπηρή η παχυλή άγνοια του εν λόγω Ιεράρχου όχι μόνο της ιστορίας και της κανονικής τάξεως, αλλά και της συγχρόνου καταστάσεως. Πώς αγνοεί ο Σεβασμιώτατος ότι σήμερα δεν υπάρχει Ορθόδοξη Εκκλησία που να μη αναγνωρίζει το Οικουμενικό Πατριαρχείο; Ίσως παρασύρεται από το γεγονός ότι το εκκλησιαστικό σχήμα του οποίου προΐσταται ο ίδιος και το οποίο τόσο κραυγαλέα αντικανονικά ανακηρύχθηκε δήθεν αυτοκέφαλο δεν αναγνωρίζεται παρά από ελάχιστες Εκκλησίες και δεν είναι στα δίπτυχα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Επιτρέψτε μου δειγματοληπτικά να αναφέρω μερικά ακόμη σημεία του ιδίου άρθρου, τα οποία δεν πρέπει να μείνουν αναπάντητα. Ισχυρίζεται λοιπόν ο Μητροπολίτης Ιωνάς ότι Συνέχεια στη σελίδα 12 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, ΤΖΑΜΕΙΚΑ, ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ 84-35 152nd Street, Jamaica, New York 11432, Telephone: (718) 291-2420 Ο ιερατικώς προϊστάμενος, π. Κωνσταντίνος Καλογρίδης, ο πρόεδρος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου Κωνσταντίνος Ντούκας,η Φιλόπτωχος Αδελφότητα, ο διευθυντής, οι μαθητές και οι δάσκαλοι του Ελληνικού Απογευματινού Σχολείου, η GOYA, η JOY, το Κατηχητικό, το Κέντρο Υπερηλίκων «Frank Parlamis» και όλα τα μέλη της Κοινότητάς μας καλωσορίζουμε τον πνευματικό μας πατέρα Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ.κ. Ελπιδοφόρο Προσευχόμαστε στον πανάγαθο Θεό να σας χαρίζει υγεία και δύναμη στο μεγάλο σας έργο! ΆΞΙΟΣ! Εις πολλά έτη Δέσποτα!

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου 12 Διάλεξη του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου για την Ορθοδοξία Συνέχεια από τη σελίδα 11 στην Αμερική «δεν υπάρχει κοινή έκφραση ενότητας που να υπερβαίνει εθνικές, γλωσσικές και πολιτισμικές διαιρέσεις». Αγνοεί ο Σεβασμιώτατος το γεγονός ότι υπό την δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Αμερική υπάγονται έλληνες, παλαιστίνιοι, αλβανοί, ουκρανοί, καρπαθορώσοι; Αν αυτό δεν υπερβαίνει εθνικές, γλωσσικές και πολιτισμικές διαιρέσεις, τότε τι εννοεί ο Σεβασμιώτατος; Μήπως εννοεί ότι ούτε η SCOBA αποτελεί κοινή έκφραση ενότητας που να υπερβαίνει εθνικές, γλωσσικές και πολιτισμικές διαιρέσεις; Ο πλέον προκλητικός εκ των ισχυρισμών του είναι ότι με την εμφάνιση της λεγομένης OCA, «η παρουσία πάσης άλλης δικαιοδοσίας επί του αμερικανικού εδάφους καθίσταται αντικανονική, ενώ η ιδιότης του μέλους της Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας εν Αμερική (OCA) γίνεται κριτήριον κανονικότητας για όλους τους Επισκόπους στην Αμερική». Ίσως είναι σημείο των καιρών ότι ο κατ εξοχήν παραβάτης των ιερών κανόνων, ο πλέον αντικανονικώς ανακηρυχθείς σε δήθεν αυτοκέφαλο αναγάγει εαυτόν εις κριτήριο κανονικότητος και χαρακτηρίζει πάντας τους λοιπούς ως δήθεν αντικανονικούς. O tempora o mores! Αντί να αναγνωρίζεται η μακροθυμία των άλλων Πατριαρχείων, τα οποία παρά την αντικανονικότητα της ούτω λεγομένης OCA δέχονται αυτήν σε κοινωνία, ακολουθείται υπό των εκπροσώπων της μία τέτοια άδικη συμπεριφορά, η οποία δεν συμβάλλει στην ορθόδοξη ενότητα. Ιδιαιτέρως το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο όχι μόνο δεν είναι «ανίκανο να ηγηθεί» ως δυστυχώς λέγει παρακάτω ο Μητροπολίτης Ιωνάς, αλλ ήδη από του παρελθόντος Οκτωβρίου (για να περιορισθώ στο πλέον πρόσφατο γεγονός), κίνησε και πάλι υπό την προεδρεία της Α. Θ. Παναγιότητος τη διαδικασία για τη σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου. Δεν είμαι σίγουρος αν ο Σεβασμιώτατος όταν εχειροτονήθη αρχιερεύς ηρνήθη να ενδυθεί τα αρχιερατικά άμφια, τα οποία στο ίδιο άρθρο, ηγούμενος ων τότε, τα εχαρακτήρισε ως μη αρμόζοντα στην πραγματική φύση της αρχιερωσύνης (σελ. 11). Επιτρέψτε μου να προσθέσω ότι η άρνηση αναγνωρίσεως πρωτείου τινός στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ενός πρωτείου το οποίο δεν μπορεί να ενσαρκώσει παρά κάποιος Πρώτος (τουτέστι κάποιος Επίσκοπος, ο οποίος έχει το προνόμιο να είναι ο πρώτος μεταξύ των αδελφών του Επισκόπων), συνιστά αίρεση. Είναι απαράδεκτο αυτό που συνήθως λέγεται ότι η ενότητα μεταξύ των Ορθοδόξων διασφαλίζεται είτε υπό μιας κοινής πίστεως και λατρείας είτε υπό του θεσμού της Οικουμενικής Συνόδου. Και οι δύο αυτοί παράγοντες είναι απρόσωποι, ενώ στην ορθόδοξη θεολογία μας η αρχή της ενότητάς μας είναι πάντοτε ένα πρόσωπο. Πράγματι, όπως στο επίπεδο της Αγίας Τριάδος η αρχή της ενότητας δεν είναι η θεία ουσία, αλλά το πρόσωπο του Πατρός (η «μοναρχία» του Πατρός), έτσι και στο εκκλησιολογικό επίπεδο, στην τοπική εκκλησία, το σημείο της ενότητας δεν είναι το πρεσβυτέριο ή η κοινή λατρεία των χριστιανών, αλλά το πρόσωπο του Επισκόπου. Επομένως, επί πανορθοδόξου επιπέδου η αρχή της ενότητας δεν μπορεί να στηρίζεται επί μιας ιδέας η ενός θεσμού, αλλά πρέπει να είναι κάποιο πρόσωπο, αν βέβαια θέλουμε να παραμείνουμε συνεπείς στη θεολογία μας. Το δεύτερο άρθρο, στο οποίο οφείλω να αναφερθώ είναι του Σεβασμιωτάτου αντιοχειανού Μητροπολίτου Φιλίππου, με τίτλο «28ος κανών της Τετάρτης Οικουμενικής Συνόδου σχετικός η άσχετος προς το σήμερα;». Ο ως άνω ιεράρχης ξεκινάει τον συλλογισμό του με μία εντελώς αντιπαραδοσιακή και αντιθεολογική διάκριση των ιερών κανόνων σε 1) «δογματικούς», 2) «συνδεδεμένους με τη συνάφεια» και 3) «νεκρούς». Με τη λογική αυτή θα ήθελα να γνωρίζω σε ποιά κατηγορία θα κατέτασσε ο Σεβασμιώτατος τους κανόνες, για παράδειγμα, των Οικουμενικών Συνόδων, οι οποίοι καθορίζουν τα όρια δικαιοδοσίας των παλαιφάτων Πατριαρχείων. Είναι άραγε «συνδεδεμένοι με τη συνάφεια;» Υπόκεινται δηλαδή σε αλλαγή; Και πιστεύει ο Σεβασμιώτατος ότι με τον τρόπο αυτό υπηρετεί την ορθόδοξη ενότητα η θέτει τους θείους και ιερούς κανόνας υπό την περιστασιακή κρίση και ταξινόμηση εκάστου αρχιερέα; Βασιζόμενος στην ως άνω διάκριση, ενώ παραδέχεται ότι ο 28ος κανών της Δ Οικουμενικής Συνόδου δεν είναι «νεκρός», αφού τόσος θόρυβος γίνεται γι αὐτόν, πρώτον μεν παραδέχεται ότι όντως δίνει προνόμια στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, ύστερα όμως ισχυρίζεται τούτο έγινε λόγω περιστασιακών κοσμικών και πολιτικών συνθηκών, μη εχουσών σχέση με τη σημερινή κατάσταση. Αφήνει δηλαδή εμμέσως πλην σαφώς ο Μητροπολίτης Φίλιππος να εννοηθεί ότι μπορούν σήμερα τα προνόμια του Κωνσταντινουπόλεως να αμφισβητηθούν. Το ερώτημα εν προκειμένω είναι: γνωρίζει ο Σεβασμιώτατος περίπτωση Εκκλησίας, της οποίας τα προνόμια (Πατριαρχικά η Αυτοκεφαλίας) δεν εκρίθησαν στην ιστορία βάσει των συγκεκρι- Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητα Αγίου Δημητρίου 2421 Ηewlett Avenue, Merrick, NY 11566 Tel.: (516) 379-5516 Ο Ιερατικός Προϊστάμενος Πρωτοπρεσβύτερος Νικηφόρος Φακίνος, Τελετάρχης της Ενθρονίσεως, ο πρόεδρος κύριος Νίκος Πουλικίδης, τα Μέλη του Κοινοτικού Συμβουλίου και το Χριστεπώνυμο πλήρωμα της Κοινότητας εκφράζουν εγκάρδιες ευχές και ζητούν την Αρχιερατική Ευλογία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου, του πηδαλιούχου της Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Με Υπέρμετρο Σεβασμό και ανείπωτη τιμή συμμετάσχουμε στην τελετή της Ενθρονίσεως και προσβλέπουμε στην πνευματική πρόοδο και καλλιέργεια του πνευματικού αμπελώνος της Αρχιεπισκοπής υπό την ηγεσία και καθοδήγηση του Σεβασμιωτάτου, ευχόμενοι και προσευχόμενοι ΕΙΣ ΠΟΛΛΑ ΕΤΗ ΔΕΣΠΟΤΑ!

13 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 στις ΗΠΑ και το ρόλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου μένων ιστορικών συνθηκών που επικρατούσαν την χρονική εκείνη στιγμή; Ή μήπως γνωρίζει ο Σεβασμιώτατος κάποια Εκκλησία, η οποία έλαβε την Πατριαρχική αξία εκ θεολογικών και μόνον λόγων; Όλες οι διοικητικής φύσεως αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων γίνονται σεβαστές στο διηνεκές όπως και οι δογματικές. Σκεφθείτε τις συνέπειες για την Ορθόδοξη Εκκλησία, εάν αρχίσουμε να επαναξιολογούμε το status των κατά τόπους Εκκλησιών. Την ορθή ερμηνεία του 28ου κανόνος θεωρεί ο Σεβασμιώτατος ως «καινοτομία» επικαλούμενος μόνο πηγές του 20ου αιώνα, ενώ επιστημονικά έχει επαρκώς αποδειχθεί από τον αείμνηστο Μητροπολίτη Σάρδεων Μάξιμο η αδιάκοπη ιστορικά εφαρμογή του άρθρου αυτού από την Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως. Το ερώτημα είναι απλό αδελφοί μου: Εάν η Κωνσταντινούπολη δεν είχε το δικαίωμα αυτό από τον 28ο κανόνα, τότε πως έδωσε αυτοκεφαλίες και Πατριαρχική αξία στις Εκκλησίες Ρωσσίας, Σερβίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας, Τσεχίας Σλοβακίας, Πολωνίας, Αλβανίας; Με βάση ποιόν κανόνα παραχώρησε τη δικαιοδοσία επί του υπολοίπου της Αφρικής στον Πατριάρχη Αλεξανδρείας το έτος 2002; Και αφού το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν έδωσε το δικαίωμα στο Πατριαρχείο Μόσχας να απονέμει αυτοκέφαλα κατά το δοκούν, τότε πόθεν δικαιούται αυτό να το πράττει εις βάρος της ορθοδόξου ενότητος; Συγκεφαλαιώνοντας την εισήγησή μου επιθυμώ να προσελκύσω την προσοχή σας στα εξής σημεία: 1) Το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι μία μαρτυρική Εκκλησία, η οποία συχνά δέχθηκε την άδικη κριτική, κυρίως από εκείνες τις Εκκλησίες οι οποίες ευεργετήθηκαν πλουσιώτατα από αυτήν. Ουδέποτε κυριάρχησε σε αυτήν το εθνικιστικό πνεύμα, διότι αυτό είναι ασυμβίβαστο τόσο προς τις έννοιες του ελληνισμού και της οικουμενικότητος, αλλά κυρίως προς την ορθόδοξη χριστιανική πίστη. Αυτό, το Οικουμενικό Πατριαρχείο το απέδειξε περιτράνως κατά τον 17 αιώνων βίο του, όπου ουδέποτε εξελλήνισε, ούτε απεπειράθη να εξελληνίσει τα έθνη στα οποία δια της ιεραποστολής μεταλαμπάδευσε το ανέσπερο φως του Χριστού. Τρανό παράδειγμα τα σλαβικά φύλα, τα οποία οφείλουν και το αλφάβητό τους ακόμη στους Θεσσαλονικείς αδελφούς Κύριλλο και Μεθόδιο. Ο ομιλών παρά το γεγονός ότι είμαι εκ μητρός αντιοχειανός, σήμερα είμαι ο Αρχιγραμματεύς της Αγίας και Ιεράς Συνόδου. 2) Το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν είχε επεκτατικές τάσεις σε βάρος των αδελφών Ορθοδόξων Εκκλησιών. Απόδειξη είναι ότι ενώ κατά τους δύσκολους 17ο και 18ο αιώνες τα Πατριαρχεία της Ανατολής είχαν ουσιαστικά διαλυθεί διοικητικά, η Κωνσταντινούπολη φρόντιζε πάντοτε να εκλέγεται κάποιος Πατριάρχης γι αὐτά, στηρίζοντας παντοιοτρόπως τους προκαθημένους. 3) Η υπαγωγή στο Οικουμενικό Πατριαρχείο στο χώρο της διασποράς δεν σημαίνει ούτε ελληνοποίηση ούτε παράβαση της κανονικής τάξεως, διότι μόνο με αυτό τον τρόπο γίνεται σεβαστό το γράμμα και το πνεύμα των αποφάσεων των Οικουμενικών Συνόδων. Γνωρίζει η Μητέρα Εκκλησία ότι παρά ταύτα υπάρχει δυσκολία να πραγματοποιηθεί αυτό στις υφιστάμενες ιστορικές συνθήκες, γι αὐτὸ και ποιουμένη χρήση της εκκλησιαστικής οικονομίας πρότεινε εν καιρώ και έγινε πανορθοδόξως δεκτό να υπάρχουν στο χώρο της διασποράς διορθόδοξες επισκοπικές συνελεύσεις. Για να σωθεί όμως το ελάχιστο απαιτούμενο στοιχείο της κανονικότητος εφαρμόζεται η αρχή της προεδρείας στο σώμα αυτό του εκπροσώπου του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Όπως σίγουρα γνωρίζετε, τον περασμένο Οκτώβριο το Οικουμενικό Πατριαρχείο συνεκάλεσε στην Κωνσταντινούπολη Σύναξη των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Οι Προκαθήμενοι δέχθηκαν την πρόταση του Πατριάρχου Βαρθολομαίου να προχωρήσουν οι Πανορθόδοξες Προσυνοδικές Διασκέψεις, εντός του έτους 2009, ώστε συντόμως να πραγματοποιηθεί και η ποθουμένη Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Για την ιστορία σας παρακαλώ να σημειώσετε ότι η απόφαση αυτή κατέστη δυνατό να ληφθεί γιατί χάριν της ενότητος υποχώρησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο και δέχθηκε στο εξής να μη προσκαλούνται οι αυτόνομες Εκκλησίες, ώστε να αποφευχθεί ο σκόπελος της Εκκλησίας Εσθονίας στις σχέσεις Κωνσταντινουπόλεως Μόσχας. 4) Προκειμένου περί των ΗΠΑ, η υπαγωγή στην πρωτόθρονη Εκκλησία, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, όχι μόνο προσιδιάζει στα χαρακτηριστικά της αμερικανικής κοινωνίας και νοοτροπίας, αλλά διανοίγει τους ορίζοντες της πολλά υποσχομένης περιοχής αυτής, δυναμένης να αποτελέσει υπόδειγμα διασφαλίσεως δυναμικής πανορθοδόξου ενότητος και μαρτυρίας. Η Μήτηρ Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως εξασφαλίζει στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Αμερικής τα εφόδια που απαιτούνται για την περαιτέρω πρόοδο και εν Χριστώ προκοπή της. Επιτρέψτε μου να κλείσω με μία φράση του Μακαριωτάτου Πατριάρχου Αντιοχείας κ. Ιγνατίου στη Σύναξη των Προκαθημένων του παρελθόντος Οκτωβρίου στο Φανάρι: «Στην Ορθοδοξία έχουμε έναν πρώτο (primus) και αυτός είναι ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως». Ευχαριστώ για την προσοχή σας. HELLENIC ORTHODOX COMMUNITY OF ASTORIA Ιερός Kαθεδρικός Ναός Αγίου Δημητρίου Aστόριας 30-11 30th Drive, Astoria, NY 11102 (718) 728-1718, 9 FAX: (718) 728-0079Η Μεγαλώνυμος Κοινότητα του Αγίου Δημητρίου Αστόριας Συγχαίρει και Καλωσορίζει τον Σεβασμιώτατον Αρχιεπίσκοπον Αμερικής κ. κ. ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΝ Η εκλογή Σας Σεβασμιώτατε ως άξιου μεταξύ αξίων σηματοδοτεί μία νέα εποχή πνευματικότητας, ενότητας και συνεργασίας για την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής. Άξιος Ποιμενάρχης με άοκνη δράση, πνευματικό πλούτο αλλά και με ψυχική ευγένεια, πραότητα και ανθρωπισμό. Σεβασμιώτατε, θα είμαστε συμπαραστάτες σας στο δύσκολο έργο που αναλαμβάνετε. Υϊκώς και με πολύ σεβασμό Κληρικοί και Λαϊκοί Σας ευχόμαστε εκ βάθους καρδίας συνετή και επιτυχημένη Ποιμαντορία. Είθε ο Παντοδύναμος Θεός να σας χαρίζει μακροημέρευση και να Σας ενδυναμώνει στα νέα σας καθήκοντα. ΠΑΝΤΑ ΑΞΙΟΣ! Ο Ιερατικώς Προϊστάμενος, Αρχιμ. Νεκτάριος Παπαζαφειρόπουλος μετά του Ιερατείου ο Πρόεδρος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου Εμμανουήλ Δρίτσας μετά των Μελών αυτού ο Γ. Διευθυντής του Σχολείου Αναστάσιος Κουλαρμάνης μετά του εκπαιδευτικού προσωπικού και όλες οι οργανώσεις και εργαζόμενοι της Μεγαλώνυμης Κοινότητας του Ιερού Καθεδρικού Ναού Αγίου Δημητρίου

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου 14 Από τον Αλέξανδρο στον Ελπιδοφόρο Αφιέρωμα Από την ίδρυσή της το 1922 μέχρι σήμερα, στο θρόνο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής κάθισαν έξι Αρχιεπίσκοπο, με έβδομον τον από Προύσσης Ελπιδοφόρον που ενθρονίζεται το Σάββατο 22 Ιουνίου στον Καθεδρικό Αρχιεπισκοπικό Ναό της Αγίας Τριάδας στο Μανχάταν. Αυτοί ήταν: Αλέξανδρος (1922-1930) Αθηναγόρας (1930-1948) Μιχαήλ (1949-1958) Ιάκωβος (1959 1996) Σπυρίδων (1996-1999) Δημήτριος (1999-2019) Μεταξύ των Αρχιεπισκόπων ίσως θα έπρεπε να μνημονεύεται ο Μητροπολίτης Ρόδου Τιμόθεος, ο οποίος εξελέγη στη θέση του Αθηναγόρα, ωστόσο απεβίωσε προ της ενθρονίσεώς του και τελικά η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου εξέλεξε Αρχιεπίσκοπο Αμερικής τον Μιχαήλ. Τα βιογραφικά στοιχεία προέρχονται από τη Wikipedia. Αρχιεπίσκοπος Αλέξανδρος (1922-1930) Ο Αλέξανδρος Δήμογλου γεννήθηκε στη Χαλκηδόνα το 1876 (καταγόταν από το χωριό Φουντουκλί της Μητροπόλεως Χαλκηδόνος). Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης το 1902. Υπήρξε πνευματικό ανάστημα του Μητροπολίτου Εφέσου Ιωακείμ. Διάκονος χειροτονήθηκε το 1895 και Πρεσβύτερος το 1902. Στις 27 Οκτωβρίου 1907 χειροτονήθηκε στον Καθεδρικό Ναό της Αδριανουπόλεως τιτουλάριος Επίσκοπος Ροδοστόλου, Βοηθός Επίσκοπος της Μητροπόλεως Αδριανουπόλεως. Τη χειροτονία τέλεσε ο Μητροπολίτης Αδριανουπόλεως Κύριλλος, συμπαραστατούμενος από τους Μητροπολίτες Λιτίτσης Νικόδημο και Σαράντα Εκκλησιών Άνθιμο. Υπηρέτησε ως Βοηθός Επίσκοπος στις Μητροπόλεις Αδριανουπόλεως, Εφέσου, Ξάνθης, Θεσσαλονίκης (1910-1912) και Αθηνών. Το 1918 ο Μητροπολίτης Αθηνών Μελέτιος τον τοποθέτησε Έξαρχο στην Αμερική. Στις 26 Απριλίου 1922 μετά την επανυπαγωγή της Αμερικής στη δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου εξελέγη Αρχιεπίσκοπος Αμερικής. Στις 19 Ιουνίου 1930 τέθηκε σε διαθεσιμότητα και εν συνεχεία στις 6 Νοεμβρίου 1930 εξελέγη Μητροπολίτης Κερκύρας. Εκοιμήθη την 1 Αυγούστου 1942. Η μετανάστευση των Ελλήνων στην Αμερική είχε ως αποτέλεσμα την ίδρυση από αυτούς κοινοτήτων, οι θρησκευτικές ανάγκες των οποίων καλύφθηκαν αρχικά είτε από κληρικούς που μετανάστευσαν στην Αμερική, είτε από την Ρωσική Εκκλησία, της οποίας η παρουσία στην Αμερική προηγήθηκε χρονικά. Μια πρώτη λύση στο πρόβλημα της οργάνωσης των Ελληνοφώνων Ορθοδόξων της Αμερικής υπό μία ενιαία Εκκλησιαστική δικαιοδοσία προσπάθησε να δώσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο με τον Πατριαρχικό Τόμο του 1908. Σύμφωνα με αυτόν,εκχωρούσε την δικαιοδοσία του επί της διασποράς στην Εκκλησίας της Ελλάδος προκειμένου αυτή να συστήσει επισκοπική δικαιοδοσία για την διαποίμανση της Διασποράς. Για δέκα ολόκληρα χρόνια η Εκκλησία της Ελλάδος δεν ασχολήθηκε με την εφαρμογή του παραπάνω όρου του Πατριαρχικού Τόμου. Το 1918, επί Αρχιεπισκοπίας Μελετίου Μεταξάκη ιδρύθηκε η Αρχιεπισκοπή Αμερικής και τοποθετήθηκε Συνοδικός Έξαρχος ο Επίσκοπος Ροδοστόλου Αλέξανδρος ο οποίος ανέλαβε το έργο της οργάνωσης της νέας Αρχιεπισκοπής. Ο εν τω μεταξύ επικρατήσας στην Ελλάδα Εθνικός Διχασμός, ο οποίος μεταφέρθηκε με την ίδια σφοδρότητα και στις ελληνικές κοινότητες της Αμερικής, δεν άφησε ανεπηρέαστα και τα εκεί εκκλησιαστικά πράγματα. Η ταύτιση, τόσο του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Μελετίου, όσο και του Συνοδικού Εξάρχου με το μέρος των βενιζελικών, συντέλεσε και στον εκκλησιαστικό Διχασμό της ομογένειας αφού η φιλοβασιλική μερίδα της αρνούνταν να αναγνωρίσει τον Ροδοστόλου ως εκκλησιαστικό της Αρχηγό. Τότε ο Ροδοστόλου ανακαλείται από τη Θέση του Πατριαρχικού Εξάρχου και η Ιερά Σύνοδος ορίζει ως Νέο Έξαρχο τον Μητροπολίτη Μονεμβασίας Γερμανό. Ο Ροδοστόλου αρνείται να αναγνωρίσει την νέα κατάσταση και να υπακούσει στις εντολές της Ιεράς Συνόδου και παραμένει στην Αμερική ενεργώντας ως Συνοδικός Έξαρχος. Παράλληλα στη Αμερική έρχεται και ο Μονεμβασίας Γερμανός. Γύρω από τον Αλέξανδρο συγκεντρώνονται οι φιλοβενιζελικές κοινότητες, ενώ γύρω από τον Γερμανό εκείνες των φιλοβασιλικών. Το 1923 με την άνοδο του Μελετίου Μεταξάκη ιδρύει την Αρχιεπισκοπή Αμερικής με πρώτο Αρχιεπίσκοπο τον Αλέξανδρο. Ο Αλέξανδρος κατά το διάστημα της Αρχιεπισκοπίας του έθεσε τις βάσεις για την οργάνωση της Αρχιεπισκοπής Αμερικής και ανέπτυξε ένα αξιόλογο έργο στον τομέα της φιλανθρωπίας και κοινωνικής δράσεως, δεν κατόρθωσε όμως, παρά τις προσπάθειές του, να επιτύχει την ενότητα του πληρώματος της Αρχιεπισκοπής του. Σ αυτό συνετέλεσε και η πλήρης ταύτιση του με τους φιλοβενιζελικούς. Παράλληλα, εμπόδια στην ενοποίηση του πληρώματος της Αρχιεπισκοπής έθεταν με τη δράση τους και οι Αρχιερείς πρώην Χαλδίας Βασίλειος και Νεαπόλεως Παντελεήμων που εγκαταστάθηκαν στην Αμερική και προσεταιρίστηκαν κυρίως τις φιλοβασιλικές Κοινότητες. Ο Αλέξανδρος στάθηκε απέναντί τους με στάση υπεροχής και αυστηρότητας τέτοιας που ήταν δύσκολο να συντελέσει στην εκτόνωση της κρίσεως. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο στήριζε τον Αλέξανδρο και βασιζόταν αρχικά στις αναφορές του σύμφωνα με τις οποίες η κατάσταση που είχε διαμορφωθεί έβαινε προς εκτόνωση, όταν διαπίστωσε το μέγεθος του προβλήματος αποφάσισε να αποστείλει ως Έξαρχό του τον Μητροπολίτη Κορινθίας Δαμασκηνό προκειμένου να επιτύχει την ενότητα του ποιμνίου της Αμερικής Ο Έξαρχος ύστερα από μελέτη του προβλήματος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι για την ειρήνευση του εν Αμερική Ελληνισμού, έπρεπε να απομακρυνθούν από την Αμερική όλοι οι Αρχιερείς. Αρχιεπίσκοπος Αμερικής (1930-1948) και μετέπειτα Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρας (6 Απριλίου 1886-7 Ιουλίου 1972) γεννήθηκε στα Τσαραπλανά (σημερινό Βασιλικό) της Ηπείρου, που εκείνη την περίοδο ακόμη αποτελούσε έδαφος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και το κοσμικό του όνομα ήταν Αριστοκλής Δημήτριος Σπύρου. Το 1903 εισήχθη στη Θεολογική Σχολή Χάλκης. Το 1910, έλαβε το πτυχίο του στη θεολογία, εκάρη μοναχός και χειροτονήθηκε διάκονος. Το 1919, ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Μελέτιος Μεταξάκης τον προσέλαβε αρχιδιάκονο και γραμματέα της Αρχιεπισκοπής. Μετά την επικράτηση του κινήματος του 1922 ανέλαβε γραμματέας της «Παγκληρικής Ένωσης», μιας κίνησης αγάμων κληρικών φίλα προσκείμενων στη βενιζελική παράταξη που είχε ως συνέπεια στο τέλος του ίδιου έτους, τον Δεκέμβριο του 1922, επί επαναστατικής κυβέρνησης Ν. Πλαστήρα, και ενώ ακόμη ήταν διάκονος, να χειροτονηθεί επίσκοπος και να εκλεγεί Μητροπολίτης Κέρκυρας. Το 1930, ορίστηκε από την Ιερά Πατριαρχική Σύνοδο Αρχιεπίσκοπος Βορείου και της Νοτίου Αμερικής και χρημάτισε σε αυτή τη θέση μέχρι το 1948. Κατά τη διάρκεια της εκεί θητείας του κατόρθωσε να ενώσει τις διαιρεμένες από τον εθνικό διχασμό κοινότητες, έδωσε ιδιαίτερο βάρος στην ανέγερση ναών και σχολείων και ίδρυσε την ελληνορθόδοξη σχολή θεολογίας του Τιμίου Σταυρού στη Βοστώνη. Ωστόσο, η πρώτη δεκαετία της ποιμαντορίας του, μέχρι την έναρξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου, ο διχασμός μαινόταν στις ελληνικές κοινότητες και μάλιστα εξ αιτίας μήνυσης που είχε κατατεθεί σε βάρος του από κοινότητα, εδν μπορούσε να επισκεφθεί την Πολιτεία Νιου Χάμσαϊρ, από φόβο μη συλληφθεί. Μετά την είσοδο της Ελλάδας στον Πόλεμο, χάρη στο κίνημα αλληλεγγύης που δημιουργήθηκε, τα πάθη καταλάγιασαν. Στη διάρκεια της ποιμαντορίας του η Αρχιεπισκοπή Αμερική δραστηριοποιήθηκε στα θέματα της προστασίας των δικαιωμάτων των ελλήνων μεταναστών και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις κι όσων εργαζόταν παράνομα και συλλαμβάνονταν από τις αμερικανικές μεταναστευτικές αρχές. Κατά τη διάρκεια της αρχιεπισκοπίας του στις ΗΠΑ ο Αθηναγόρας είχε καλλιεργήσει στενές σχέσεις με κορυφαίες προσωπικότητες της χώρας όπως με το προεδρικό ζεύγος Φραγκλίνου και Ελεονόρας Ρούζβελτ και περισσότερο ιδιαίτερα με τον πρόεδρο Χάρρυ Τρούμαν. Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας πριν αναχωρήσει για την Κωνσταντινούπολη έκανε μια μεγάλη περιοδεία σ όλες σχεδόν τις ορθόδοξες κοινότητες της Αμερικής δίνοντας κατά τις διάφορες εκεί ομιλίες του το στίγμα της πολιτικής που θ ακολουθούσε καλώντας όλους σε μια νέα σταυροφορία κατά του κομμουνισμού, την «ιερώτερη μάχη» του χριστιανικού κόσμου, όπως ο ίδιος χαρακτήριζε τότε. Συγκεκριμένα στα τέλη Νοεμβρίου του 1948, μιλώντας σε μεγάλη κληρικολαϊκή συγκέντρωση στη Βοστώνη, που μεταδόθηκε απ όλα τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, μεταξύ άλλων τόνισε: «Καταιγίδες αντιξοοτήτων ξεσπούν γύρω μας και το ολέθριο πνεύμα της καταστροφής απειλεί να πνίξει την ελευθερία της συνειδήσεώς μας, τα ανθρώπινα ιδανικά μας και τα ιερά του χριστιανικού πολιτισμού θεμέλια (...). Η Ελλάς από το ένα μέρος διεξάγει ήδη σκληρόν αγώνα δια να διατηρήσει την ελευθερίαν και την εδαφικήν της ακεραιότητα. Η Τουρκία αφ ετέρου ευρίσκεται εις συνεχή επιφυλακτικήν στάσιν εν όψει της ίδιας απειλής. Το Δόγμα Τρούμαν απεδείχθη εν τη πράξει ως εις εκ των αποτελεσματικοτέρων παραγόντων εις τον αγώνα προς απόκρουσιν της επιθέσεως αυτής. Καλώ όλους τους Αμερικανούς όπως ενισχύσουν τας προσπαθείας του προέδρου Τρούμαν (...). Το να λησμονήση τις το ιερόν τούτο χρέος κατά τας κρισίμους ώρας θα ισοδυνάμει προς το να λιποτακτήση και να εγκαταλείψη την θέσιν του εις την ιερωτέραν μάχην εξ όσων εδόθησαν ποτέ δια την υπεράσπισιν των ιδανικών της χριστιανοσύνης». Περισσότερο όμως αποκαλυπτικός ο ρόλος που θα διαδραμάτιζε ο νέος Πατριάρχης την εποχή εκείνη του ψυχρού πολέμου ήταν η αποχαιρετιστήρια συνάντησή του με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Χάρρυ Τρούμαν στον Λευκό Οίκο. Όπως σημείωνε ο ανταποκριτής της Βραδυνής στην Ουάσιγκτον, Κωστής Μπαστιάς, που κατέγραψε τον διάλογο: «Ο Πρόεδρος Τρούμαν ετόνισεν εις τον Πατριάρχην ότι η αναχώρησίς του εξ Αμερικής πληροί την καρδίαν αναμίκτου αισθήματος, χαράς και λύπης. Χαράς μεν διότι το πηδάλιον της Ανατολικής Εκκλησίας περιέρχεται εις τόσον στιβαράς χείρας εις μίαν κρίσιμον περίοδον του κόσμου, λύπης δε διότι απομακρύνεται εξ Αμερικής ιεράρχης τοσαύτας προσενεγκών υπηρεσίας εις την υπόθεσιν του Χριστιανισμού και γενικότερον της ειρήνης. - Όσον μακράν και αν πηγαίνετε, ετόνισε ο Αμερικανός πρόεδρος, ειμί βέβαιος ότι εις την καρδίαν σας αποκομίζετε την Αμερικήν και προσωπικώς δεν θα παύσω να παρακολουθώ με το στοργικότερον ενδιαφέρον το έργον Σας, δια την στεράωσιν του Χριστιανισμού και της ειρήνης. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης δακρύβρεχτος από συγκινήσεως απήντησεν εις τον Πρόεδρον: - Ορθώς διεγνώσατε Εξοχώτατε, ότι αποχωρών εντεύθεν συναποκομίζω εις την ψυχήν μου την Αμερικήν. Μαζί με τον ασπασμόν του αποχωρισμού, ήλθα να Σας ευχαριστήσω, δι

15 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 στους Αρχιεπισκόπους Αμερικής όσα πράττετε δια την ανακούφισιν των λαών από τας πληγάς του πολέμου και δια την βοήθειαν την οποίαν τόσον χριστιανικώς παρέχετε εις αυτούς όπως επουλώσουν τας πληγάς αυτών. Εντελώς όμως ιδιατέρως, συνέχισε ο πατριάρχης, θέλω να σας ευχαριστήσω δια την βοήθειαν την οποίαν προσφέρετε εις την Ελλάδα και την Τουρκίαν και να σας τονίσω την ανάγκην της αποτελεσματικής συνεχίσεώς της μέχρι της πλήρους Ο πατριάρχης Αθηναγόρας πέθανε στις 7 Ιουλίου 1972. Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Μιχαήλ (1949-1958) Ο Μιχαήλ (κατά κόσμον Θουκυδίδης Κωνσταντινίδης, γεννήθηκε το 1892 στη Μαρώνεια της Ροδόπης η οποία τότε βρισκόταν εντός των ορίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Γονείς του ήταν ο Μιχαήλ Κωνσταντινίδης και η Φιλιώ Τσακίρογλου ενώ το κοσμικό του όνομα ήταν Θουκυδίδης. Μετά την ολοκλήρωση της βασικής εκπαίδευσης στην Ξάνθη εισήχθη στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, από την οποία αποφοίτησε με άριστα το 1914 έπειτα από επταετή φοίτηση. Κατά το τελευταίο έτος των σπουδών του χειροτονήθηκε διάκονος, έλαβε το όνομα Μιχαήλ και διετέλεσε για ένα έτος καθηγητής στην Εμπορική Σχολή Χάλκης. Το 1915 ο Πατριάρχης Γερμανός Ε του χορήγησε υποτροφία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, προκειμένου να συνεχίσει τις σπουδές του στις θεολογικές ακαδημίες του Κιέβου και της Αγίας Πετρούπολης. Στη Ρωσία παρέμεινε μέχρι το 1919, οπότε λόγω της Οκτωβριανής Επανάστασης αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν γνώστης αρκετών ξένων γλωσσών, στις οποίες συμπεριλαμβάνονταν μεταξύ άλλων τα αγγλικά, τα γαλλικά, τα ρωσικά και τα τούρκικα. Στις 9 Ιουνίου του 1919 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και χειροθετήθηκε αρχιμανδρίτης. Τον Οκτώβριο του 1920 το Πατριαρχείο τον έστειλε στην Κομοτηνή ως Έξαρχο στη μητρόπολη Μαρωνείας και Θάσου. Εκεί ανέλαβε τη διεύθυνση του ημιγυμνασίου της πόλης, στο οποίο δίδαξε θρησκευτικά, ελληνικά και γαλλικά. Όταν μάλιστα ο τότε μητροπολίτης Μαρωνείας Μελισσηνός ασθένησε και δεν μπορούσε να ασκήσει τα καθήκοντά του, ο Μιχαήλ ανέλαβε τοποτηρητής της Μητρόπολης. Το 1922, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, φρόντισε για την εγκατάσταση προσφύγων στη Ροδόπη και την αλλαγή πολλών τοπωνυμίων σε ελληνικά, μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών. Το 1923 ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Α τον διόρισε γραμματέα και κατόπιν Μέγα Πρωτοσύγκελλο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Στην Αθήνα παρέμεινε επί τέσσερα χρόνια, κατά τα οποία λειτουργούσε στη Μητρόπολη Αθηνών, μετέφραζε και αρθρογραφούσε στην εφημερίδα «Νέος Αγών». Από το 1927 ως το 1939 διετέλεσε ιερέας του Ναού της Αγίας Σοφίας στο Λονδίνο. Στα δώδεκα αυτά χρόνια διετέλεσε αντιπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, της Εκκλησίας της Ελλάδος και του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας σε διάφορα συνέδρια και επιτροπές, και ασχολούνταν με τη μετάφραση και την αρθρογραφία ενώ παράλληλα ανέπτυξε σημαντική ποιμαντική και κοινωνική δραστηριότητα[4]. Μητροπολίτης Κορίνθου Το 1939 ο Μιχαήλ εξελέγη μητροπολίτης Κορίνθου στη θέση του Δαμασκηνού, ο οποίος αν και εξελέγη το 1938 αρχιεπίσκοπος Αθηνών εκθρονίστηκε από το καθεστώς Μεταξά και περιορίστηκε σε μοναστήρι της Σαλαμίνας. Έτσι στις 10 Σεπτεμβρίου 1939 ο Μιχαήλ χειροτονήθηκε επίσκοπος από τον αρχιεπίσκοπο Χρύσανθο και ενθρονίστηκε στις 15 Οκτωβρίου του ίδιου έτους. Ως μητροπολίτης Κορίνθου επέδειξε πλούσιο ποιμαντικό, κοινωνικό και εθνικό έργο (διοργάνωση συσσιτίων, ίδρυση πολυϊατρείου, κλπ) σε μια δύσκολη περίοδο όπου διαδραματίστηκαν γεγονότα όπως ο πόλεμος του 1940, η Κατοχή και ο Εμφύλιος. Μεταξύ άλλων ενίσχυσε τη θρησκευτική αγωγή των πιστών και των κληρικών, προσέγγισε τη νεολαία της περιοχής του, επισκεπτόταν συστηματικά απομακρυσμένες ενορίες της μητρόπολης, επανασύστησε την Εκκλησιαστική Σχολή Κορίνθου, δημιούργησε τον σύνδεσμο «Απόστολος Παύλος», ίδρυσε την Επαγγελματική Σχολή Θηλέων στο Περιγιάλι και τη «Φοιτητική Ένωση Κορινθίας», ανασυγκρότησε το «Αρχείο Μελετών» της Κορίνθου, ίδρυσε πολυϊατρείο, οργάνωσε συσσίτια κλπ. Μετά την ανάδειξη του αρχιεπίσκοπου Βορείου και Νοτίου Αμερικής Αθηναγόρα στον Οικουμενικό Θρόνο, ο Μιχαήλ, που εκείνη την περίοδο συμπεριλαμβανόταν στους σημαντικότερους επισκόπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας ήταν ένας από τους υποψήφιους για την κάλυψη της κενής θέσης. Αν και δεν απολάμβανε την εύνοια του Αθηναγόρα, ο αιφνίδιος θάνατος του μητροπολίτη Ρόδου Τιμόθεου, που είχε αρχικά εκλεγεί, οδήγησε στις 11 Οκτωβρίου του 1949 την Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην εκλογή του Μιχαήλ ο οποίος ενθρονίστηκε στις 18 Δεκεμβρίου του 1949 στον ναό της Αγίας Τριάδας της Νέας Υόρκης. Ο Μιχαήλ ασχολήθηκε με την αναδιοργάνωση της παιδείας, την ίδρυση κατηχητικών, την οργάνωση της θεολογικής σχολής του Μπρούκλαϊν και της Ακαδημίας του Αγίου Βασιλείου, την ίδρυση της οργάνωσης νεολαίας Αμερικής κλπ. Παράλληλα καθιέρωσε διάφορες γιορτές και εκδηλώσεις, αύξησε τα έσοδα της αρχιεπισκοπής, ίδρυσε διάφορα ιδρύματα όπως π.χ. γηροκομείο για τους γέροντες ομογενείς, ανανέωσε το περιοδικό της αρχιεπισκοπής «Ορθόδοξος Παρατηρητής» κ.ά. Επίσης δραστηριοποιήθηκε έντονα σε εθνικά θέματα όπως η μεταφορά ανήλικων παιδιών στα κομμουνιστικά κράτη κατά την περίοδο του Εμφυλίου, το Κυπριακό ζήτημα και το πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης κατά το 1955. Συν τοις άλλοις πραγματοποίησε εράνους υπέρ των σεισμόπληκτων κατοίκων των Επτανήσων και της Θεσσαλίας. Επί των ημερών του ο Πρόεδρος Αϊζενχάουερ θεμελίωσε τον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Σοφίας στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Το καλοκαίρι του 1958, κατά τη διάρκεια της 14ης Κληρικολαϊκής Συνέλευσης που διεξαγόταν στο Σολτ Λέικ της Γιούτα, ασθένησε ξαφνικά με αποτέλεσμα να διακομιστεί σε νοσοκομείο του Μανχάταν όπου υποβλήθηκε σε εγχείρηση. Μετά από ολιγοήμερη νοσηλεία απεβίωσε στις 13 Ιουλίου 1958 έπειτα από καρδιακή προσβολή. Ετάφη στον περίβολο της Ακαδημίας του Αγίου Βασιλείου. Αρχιεπίσκοπος Βορείου και Νοτίου Αμερικής Ιάκωβος (1959-1996) Ο Αρχιεπίσκοπος πρώην Βορείου και Νοτίου Αμερικής Ιάκωβος (κατά κόσμον: Δημήτριος Κουκούζης, 29 Ιουλίου 1911-10 Απριλίου 2005) ήταν μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της Ορθοδοξίας στην αμερικανική ήπειρο κατά τον 20ό αιώνα. Γεννημένος στην Ίμβρο της, τότε, Οθωμανικής Αυτοκρατορίας βρέθηκε από νωρίς στο θρησκευτικό κέντρο της Κωνσταντινούπολης σε μία περίοδο ραγδαίων αλλαγών για το Πατριαρχείο και τον ρωμαίικο πληθυσμό της νεοπαγούς Τουρκικής Δημοκρατίας. Σύντομα αποφάσισε την έξοδό του στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου υπηρετούσε ως Αρχιεπίσκοπος, ο μετέπειτα Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας. Η διακονία του δίπλα στον Αθηναγόρα απετέλεσε καίρια μαθητεία, η οποία καθόρισε την περαιτέρω εκκλησιαστική του σταδιοδρομία. Μία επιπλέον παράμετρος κατανόησης της προσωπικότητας του Ιακώβου είναι η πρώιμη ενασχόλησή του με το διαχριστιανικό διάλογο ως Αντιπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Η δράση του εκτός από εκκλησιαστική ήταν βαθιά πολιτική και διπλωματική. Την περίοδο της ποιμαντορίας του κατάφερε να είναι η κυρίαρχη ηγετική φυσιογνωμία του ελληνισμού των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά και ο προνομιακός συνομιλητής της αμερικανικής ηγεσίας. Με αυτές του τις ιδιότητες προσπάθησε την ευνοϊκή αντιμετώπιση από πλευράς των Η.Π.Α. θεμάτων ελληνικού εθνικού ενδιαφέροντος. Η παραίτησή του επέφερε μία σειρά καταιγιστικών εξελίξεων για την ελληνική μειονότητα της Αμερικής δημιουργώντας δυσεπίλυτα προβλήματα στις εκκλησιαστικές και διοικητικές δομές της. Ο θάνατος τον βρήκε πλήρη ημερών σε νοσοκομείο του Κονέκτικατ. Η έξοδός του από τα επίγεια χαιρετίστηκε από την αμερικανική και ελληνική πολιτική και θρησκευτική ηγεσία με χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις τους πρώην Προέδρους των Η.Π.Α. Μπιλ Κλίντον, Τζωρτζ Μπους τον πρεσβύτερο και Τζίμμυ Κάρτερ. Στο συλλυπητήριο τηλεγράφημά της η χήρα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Κορρέτα Σκοτ Κινγκ σημείωνε ενθυμούμενη την ανθρωπιστική δράση του Ιακώβου: «Σε μία εποχή όπου πολλοί από τους εξέχοντες θρησκευτικούς ηγέτες του έθνους παρέμεναν σιωπηλοί, ο Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος με θάρρος υποστήριξε το Κίνημά μας για την Ελευθερία και προχώρησε δίπλα στο Μ. Λ. Κίνγκ, ενώ συνέχισε να υποστηρίζει την ειρηνική κίνηση ενάντια στη φτώχεια, το ρατσισμό και τη βία σε ολόκληρη τη ζωή του.» Ο Δημήτριος Κουκούζης γεννήθηκε στις 29 Ιουλίου 1911 στους Αγίους Θεοδώρους της Ίμβρου και ήταν ο μικρότερος από τα τέσσερα παιδιά του Αθανάσιου και της Μαρίας Κουκούζη. Αφού, αρχικά, φοίτησε στην αστική σχολή της κοινότητας των Αγίων Θεοδώρων και το ελληνικό ημιγυμνάσιο Παναγίας, το 1927, σε ηλικία 15 ετών, εγγράφηκε στην Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης, την οποία διηύθηνε, ως σχολάρχης, ο τότε Μητροπολίτης Γέρων Δέρκων Ιωακείμ Πελεκάνος. Απεφοίτησε αριστούχος τον Ιούλιο του 1934 υποβάλλοντας εναίσιμη διατριβή με τίτλο «Περί Ουνίας». Το πέρας των σπουδών του στη Χάλκη τον βρήκε αναποφάσιστο σχετικά με την περαιτέρω επαγγελματική του πορεία και για μικρό χρονικό διάστημα διετέλεσε λαϊκός ιεροκήρυκας και κατηχητής στη γενέτειρά του. Ο ίδιος διηγούνταν, αργότερα, ότι επηρεάστηκε να ακολουθήσει την ιερατική οδό από ένα όνειρο. Σε αυτή του την απόφαση προσέκρουσε στην άρνηση της μητέρας του, η οποία, προερχόμενη από λευιτική οικογένεια, θεωρούσε ότι η οικογένειά της είχε ήδη προσφέρει αρκετά μέλη στην εκκλησία. Παρά τούτο ο Δημήτριος αποδέχθηκε την πρόταση του παλαιού σχολάρχη του και χειροτονήθηκε Διάκονος στον Ι. Ναό Αγίου Γεωργίου Θεραπείων την 25η Νοεμβρίου 1934 λαμβάνοντας το όνομα Ιάκωβος προς τιμήν του ευεργέτη του, Μητροπολίτη Ίμβρου Ιακώβου Παπαπαϊσίου. Στον Τουρκικό στρατό υπηρέτησε ως γραμματέας σε στρατιωτικό νοσοκομείο, αν και προσπάθησε να το αποφύγει.[6] Στην Ι. Μητρόπολη Δέρκων υπηρέτησε για μία τετραετία ως Αρχιδιάκονος και Ιεροκήρυκας, αλλά επιθυμία του ήταν η έξοδός του από την Τουρκία λόγω της πολιτικής που ακολουθούσε η χώρα έναντι της ρωμαίικης μειονότητας. Το 1939 έλαβε πρόσκληση από τον, τότε, Αρχιεπίσκοπο Βορείου και Νοτίου Αμερικής Αθηναγόρα να μεταβεί στις Η.Π.Α. αναλαμβάνοντας τη θέση του Αρχιδιακόνου. Η εκδημία του στην Αμερική έγινε το ίδιο έτος και παράλληλα με τα καθήκοντα του Αρχιδιακόνου ανέλαβε θέση διδάσκοντος στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού με αντικείμενο την Καινή Διαθήκη και την Ομιλητική, ενώ διετέλεσε βοηθός Κοσμήτορα έως το 1942 και για σύντομο χρονικό διάστημα διευθυντής της Σχολής. Στις 16 Ιουνίου 1940, ανήμερα της εορτής της Αγίας Τριάδος, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στον ομώνυμο Ναό του Λόουελ της Μασαχουσέτης από τον Κοσμήτορα της Σχολής του Τιμίου Σταυρού, Επίσκοπο Βοστώνης Αθηναγόρα Καββάδα και τοποθετήθηκε εφημέριος στον Ι. Ναό Αγίου Γεωργίου στο Χάρτφορντ του Κονέκτικατ. Το 1941 διορίστηκε ιεροκήρυκας στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδος, Νέας Υόρκης και το επόμενο έτος εφημέριος στον Ι. Ναό Αγίου Νικολάου του Σαιντ Λούις. Η οριστική εφημεριακή του θέση ήταν αυτή του προϊσταμένου του Καθεδρικού Ναού του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στη Βοστώνη, όπου παρέμεινε έως το 1954. Το 1950 έλαβε την αμερικανική υπηκοότητα. Παράλληλα με τα ιερατικά του καθήκοντα απέκτησε τίτλο S.T.N., «Master of Sacred Theology Degree» από τη θεολογική σχολή του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. Μετά την εκλογή του Αθηναγόρα στον Πατριαρχικό Θρόνο της Κωνσταντινούπολης ο Ιάκωβος εξελέγη Μητροπολίτης Μιλήτου και σχολάρχης της Θεολογικής Σχολής Χάλκης. Η εκλογή, όμως, δεν έγινε αποδεκτή από τον ίδιο και αιτιολογώντας την άρνησή του προέτεινε τη δυσθυμία επιστροφής του στην Τουρκία[8]. Συνέχεια στη σελίδα 30

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου 16 Γράμμα ευαρεσκείας του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου προς τον Αρχιεπίσκοπο πρώην Αμερικής κ. Δημήτριο Ἀριθμ. Πρωτ. 296 Ἱερώτατε Ἀρχιεπίσκοπε πρώην Ἀμερικῆς, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀγαπητέ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς ἡμῶν Μετριότητος κύριε Δημήτριε, χάρις εἴη τῇ ὑμετέρᾳ Ἱερότητι καί εἰρήνη παρά Θεοῦ. Χριστός Ἀνέστη! Ἐπί τῇ ὑποβολῇ, διά τοῦ ἀπό τῆς α Μαΐου ἐ.ἔ. γράμματος ὑμῶν, οἰκειοθελοῦς παραιτήσεως ἐκ τῆς θέσεως τοῦ Ποιμενάρχου τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς, ἀποδεχόμενοι αὐτήν ἐξ ἀποφάσεως καί τῆς περί ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, προαγόμεθα ἵνα, διά τῶν μετά χεῖρας Πατριαρχικῶν ἡμῶν ἀδελφικῶν Γραμμάτων, ἐκφράσωμεν πρός τήν ὑμετέραν Ἱερότητα τάς πολλάς εὐχαριστίας καί τήν εὐαρέσκειαν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας καί τῆς ἡμῶν Μετριότητος προσωπικῶς. Διηκονήσατε εὐόρκως, συνετῶς καί ἀποτελεσματικῶς, ἐπί εἰκοσαετίαν, τήν ἐμπιστευθεῖσαν ὑμῖν ὑπό τοῦ πανδώρου Θεοῦ περιώνυμον Ἀρχιεπισκοπήν Ἀμερικῆς, ἀγωνισθέντες μετ ἐνθέου ζήλου διά τήν ἐν Χριστῷ καί κατά Χριστόν ἀναστροφήν καί πρόοδον, καί διά τήν καθ ὅλου πνευματικήν εὐδοκίμησιν τοῦ ἐκεῖσε εὐσεβοῦς λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί διά τήν ἑνότητα αὐτοῦ. Βαθύς γνώστης τῶν ὑπαρξιακῶν ἀναγκῶν τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου καί τῶν θετικῶν πτυχῶν καί τῶν προοπτικῶν τοῦ πολιτισμοῦ του, ἀφιερώθητε εὐθαρσῶς εἰς τήν «ἐξαγγελίαν τοῦ Εὐαγγελίου» ὑπό τάς νέας συνθήκας τῆς ἐποχῆς τῆς ἐκκοσμικεύσεως, τῆς παγκοσμιοποήσεως καί τοῦ «τεχνοπωλίου», καί εἰς τήν ἀνάδειξιν τῆς μεταμορφωτικῆς διά τόν ἄνθρωπον καί τήν ἱστορίαν δυνάμεως τῆς πίστεως εἰς Χριστόν, στοιχοῦντες ὅλως εἰς τήν ἀποστολικήν ὁμολογίαν ὅτι «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. δ, 12). Ἐπαινοῦμεν τήν προσφοράν ὑμῶν εἰς τήν θεολογίαν, ὡς βαθυστοχάστου συγγραφέως καί καθηγητοῦ, καθώς καί τήν πνευματικήν εὐαισθησίαν καί τό ὀξύ αἰσθητήριον ὑμῶν διά τό ἕν «οὗ ἐστι χρεία». Ἐξαίρομεν, ἐπίσης, τό συνεχές ἐνδιαφέρον τῆς ὑμετέρας προσφιλεστάτης ἡμῖν Ἱερότητος διά τήν ἀπρόσκοπτον λειτουργίαν τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων ἐν τῇ καθ ὑμᾶς Ἱερᾷ Ἀρχιεπισκοπῇ, τήν συμβολήν ὑμῶν εἰς τάς διορθοδόξους καί διαχριστιανικάς σχέσεις καί εἰς τήν προώθησιν τῆς κοινῆς μαρτυρίας τῶν Χριστιανῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ὡς καί τήν θετικωτάτην παρουσίαν καί συνεισφοράν ὑμῶν εἰς τήν προετοιμασίαν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί εἰς τάς ἐργασίας αὐτῆς ὡς μέλους τῆς Ἀντιπροσωπείας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἐπί δέ πᾶσι τοῦτοις, δοξολογοῦντες τόν πάνσοφον καί πανοικτίρμονα Κύριον καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου, τόν χαρισάμενον τῇ Ἁγίᾳ Αὐτοῦ Ἐκκλησίᾳ τήν ὑμετέραν περισπούδαστον ἡμῖν Ἱερότητα, περιπτυσσόμεθα ὑμᾶς ἀδελφοποθήτως, αἰτούμενοι ὑμῖν τά βέλτιστα παρά τοῦ ἀγαθοδότου Θεοῦ, ἀκλόνητον ὑγείαν κατ ἄμφω καί μακροημέρευσιν, συνέχισιν τῆς φιλοθέου καί φιλανθρώπου ὑμῶν μαρτυρίας «περί τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος», διατελοῦντες μετά τιμῆς ἐξιδιασμένης καί βαθείας ἀγάπης ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, τῷ ἀναστάντι ἐκ νεκρῶν, Οὗ ἡ ἄφθονος χάρις καί τό ἄπειρον ἔλεος εἴησαν μεθ ὑμῶν.,βιθ Μαΐου ιδ ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός + ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ Συγχαίρουμε τον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ.κ. ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ για την ενθρόνισή του και ευχόμαστε Εις πολλά τα έτη Δέσποτα ΠΑΝΤΑ ΑΞΙΟΣ! Αρχων Ιωάννης Ψαράς Ελένη Ψαρά, Πρόεδρος Φιλοπτώχου Τιμίου Σταυρού Μπρούκλιν

17 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Με λαμπρότητα αναμένεται η ενθρόνιση Ελπιδοφόρου Νέα Υόρκη.- Με λαμπρότητα και παρουσία θρησκευτικών ηγετών, εκπροσώπων της ελληνικής και αμερικανικής κυβέρνησης και άλλων αμερικανών και ελλήνων πολιτικών αναμένεται να λάβει χώρα το Σάββατο 22 Ιουνίου 2019, στις 11 π.μ. στον Αρχιεπισκοπικό Καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδος στο Μανχάταν (337 East 74th Street, NYC), η ενθρόνιση του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου, του εβδόμου κατά σειρά ποιμενάρχη της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής, από την ίδρυσή της το 1922. Ο από Προύσης Μητροπολίτης Ελπιδοφόρος εξελέγη παμψηφεί ως Αρχιεπίσκοπος Αμερικής από την Αγία και Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως την 11η Μαΐου 2019. Τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο θα εκπροσωπήσει στην ενθρόνιση ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γερμανίας Αυγουστίνος. Την ελληνική κυβέρνηση θα εκπροσωπήσει ο υφυπουργός Εξωτερικών για τον Απόδημο Ελληνισμό, Τέρενς Κουίκ και την αμερικανική ο υπουργός Υγείας, Άλεξ Αζάρ. Τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκο Αναστασιάδη, ο συνομιλητής της Ελληνοκυπριακής πλευράς πρέσβης, Ανδρέας Μαυρογιάννης. Η εκλογή και η επικείμενη ενθρόνιση του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου έχει προκαλέσει διεθνές ενδιαφέρον και στην τελετή πρόκειται να παραστούν πολλοί εκπρόσωποι του θρησκευτικού, πολιτικού, ακαδημαϊκού, διπλωματικού και επιχειρηματικού κόσμου της Αμερικής, πολλοί επισκέπτες από το εξωτερικό και το πλήρωμα της Εκκλησίας στην Αμερική, κλήρος και λαός, που θα έρθουν να γνωρίσουν, να καλωσορίσουν και να λάβουν την ευχή και ευλογία του νέου τους Αρχιεπισκόπου και πνευματικού τους πατέρα, του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου. Η τελετή θα μεταδοθεί τηλεοπτικά σε ζωντανή μετάδοση μέσω δορυφόρου και μέσω διαδικτύου από την ιστοσελίδα της Αρχιεπισκοπής www. goarch.org Μετά την ενθρόνιση, στις 1:30 μ.μ. θα παρατεθεί επίσημο ενθρονιστήριο γεύμα, στο Ξενοδοχείο Χίλτον της Νέας Υόρκης (New York Hilton Hotel, 1335 Avenue of the Americas), στο οποίο αναμένεται να συμμετάσχουν περισσότερα από 1.500 άτομα, τα οποία θα έλθουν από όλη την Αμερική. Ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος πρόκειται να αφιχθεί στο Διεθνές Αεροδρόμιο Κένεντυ το εσπέρας της Τετάρτης 19 Ιουνίου, όπου αναμένεται να τύχει θερμής υποδοχής από κληρικούς και λαϊκούς και να απευθύνει σύντομο χαιρετισμόχαιρετισμό. Όπως αναφέρθηκε στη Greek News, λίγο αργότερα θα δειπνήσουν κατ ιδίαν στο ξενοδοχείο που θα καταλύσει, με τον Αρχιεπίσκοπο Γέροντα πρώην Αμερικής Δημήτριο. Το πρωί της Πέμπτης 20 Ιουνίου 2019, θα φτάσει στο Αρχιεπισκοπικό Μέγαρο, όπου θα τελέσει Δοξολογία στο παρεκκλήσιο του Αποστόλου Παύλου και θα συναντήσει το προσωπικό της Ι. Αρχιεπισκοπής. Αμέσως μετά, ο Αρχιεπίσκοπος θα συναντηθεί με τους Μητροπολίτες μέλη της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου και τους Βοηθούς Επισκόπους. Το εσπέρας της ιδίας ημέρας ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος θα παραστεί και θα ευλογήσει δείπνο που παρατίθεται προς τιμήν του, με τη συμμετοχή ιερέων και πρεσβυτερών της Αμέσου Αρχιεπισκοπικής Περιφερείας, Ιεραρχών της Αρχιεπισκοπής Αμερικής καθώς και Ιεραρχών εκτός Αμερικής που θα βρίσκονται εδώ για την ενθρόνιση. Το πρωί της Παρασκευής 21 Ιουνίου, στις 10:30 π.μ., ο Αρχιεπίσκοπος θα παραχωρήσει Συνέντευξη Τύπου στην έδρα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής και στη συνέχεια το μεσημέρι θα παρακαθίσει σε γεύμα υποδοχής θρησκευτικών ηγετών της Νέας Υόρκης το οποίο θα παραθέσει ο Ραββίνος Άρθουρ Σνέεϊρ. Την Κυριακή μετά την ενθρόνιση 23 Ιουνίου 2019, Ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Ελπιδοφόρος θα προεξάρχει στην πρώτη του ως Αρχιεπίσκοπος συνοδική πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία με τους Μητροπολίτες της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου. Ο όρθρος, στον Αρχιεπισκοπικό Καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδος θα αρχίσει στις 8:30 π.μ. και η Θεία Λειτουργία στις 10:00 π.μ. Θα ακολουθήσει δεξίωση στην παρακείμενη αίθουσα του Καθεδρικού Ναού. The members of the Archdiocesan Byzantine Choir congratulate His Eminence Archbishop Elpidophoros of America on his enthronement May our Good and Gracious Lord grant our spiritual father many years Εις πολλά έτη Δέσποτα! ΑΞΙΟΣ!

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου 18

19 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 O Άρχων Δικαιοφύλαξ Στέφανος Τσερπέλης και η οικογένειά του συγχαίρουν του Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Αμερικής και ποιμενάρχη μας κ.κ. ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ με την ευκαιρία της ενθρονίσεώς του. Εύχονται υγεία και μακροημέρευση και δύναμη πνευματική στο δύσκολο έργο του και μια λαμπρή ποιμαντορία για το καλό της Εκκλησίας μας και του Ελληνισμού της Αμερικής! ΕιΣ πολλα τα Ετη ΔΕσποτα ΠΑΝΤΑ ΑΞΙΟΣ!

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου 20 H οικογένεια του Στυλιανού Ζερβούδη συγχαίρει τον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ. ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ με την ευκαιρία της ενθρονίσεώς του Ευχόμαστε ο Πανάγαθος Θεός να του χαρίζει μακροζωία και δύναμη πνευματική για το καλό της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού ΠΑΝΤΑ ΑΞΙΟΣ!

21 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Καλωσορίζουμε με σεβασμό και αγάπη τον νέο μας ποιμενάρχη Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ.κ. ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ Ευχόμαστε ο Πανάγαθος να του χαρίζει υγεία, δύναμη και χρόνια για να καθοδηγεί με σοφία την Ιερά μας Αρχιεπισκοπή Αμερικής προς Δόξα Θεού ΑΞΙΟΣ! Ελευθερία και Μερκούριος Αγγελιάδης

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου 22 Who is the new Archbishop of America Elpidophoros His Eminence Archbishop Elpidophoros (Lambriniadis) of America was born in 1967 in Bakirköy, Istanbul. He studied at the Department of Pastoral Theology at the Theological School of the Aristotle University of Thessaloniki, graduating in 1991. In 1993, he completed postgraduate studies at the Philosophical School of the University of Bonn in Germany, submitting a dissertation entitled: The Brothers Nicholas and John Mesarites. He was ordained to the Diaconate in 1994 at the Patriarchal Cathedral and appointed Kodikographos (Scrivener) of the Holy and Sacred Synod. In 1995, he was appointed Deputy Secretary of the Holy and Sacred Synod. From 1996-1997 he studied at the Theological School of St. John the Damascene in Balamand, Lebanon, where he advanced his knowledge of the Arabic language. In 2001, he presented a doctoral dissertation at the Theological School of the Aristotle University of Thessaloniki under the title: Severus of Antioch and the Council of Chalcedon and was proclaimed a Doctor of Theology. In 2004, he was invited to Holy Cross Greek Orthodox School of Theology in Boston, where he taught as Visiting Professor for a semester. In March 2005, at the proposal of His All-Holiness Ecumenical Patriarch Bartholomew, he was elevated by the Holy and Sacred Synod to the position of Chief Secretary and ordained to the priesthood by the Ecumenical Patriarch in the Patriarchal Cathedral. In 2009, he submitted two dissertations to the Theological School of Thessaloniki and was unanimously elected Assistant Professor of Symbolics, Inter-Orthodox Relations, and the Ecumenical Movement. The dissertations are entitled: The Synaxes of the Hierarchy of the Ecumenical Throne (1951-2004) and Luther s Ninety-five Theses: Historical and Theological Aspects. Text - Translation - Commentary. In March 2011, he was elected Metropolitan of Bursa and in August of the same year was appointed Abbot of the Holy Patriarchal and Stavropegial Monastery of the Holy Trinity on the island of Halki. He has served as Orthodox Secretary of the Joint International Commission for the Theological Dialogue between the Orthodox Church and the Lutheran World Federation and member of the Patriarchal delegations to the General Assemblies of the Conference of European Churches and the World Council of Churches. He was the Secretary of the Pan-Orthodox Synods in Sofia (1998), Istanbul (2005), Geneva (2006), and Istanbul (2008). He has been a member of the Faith and Order Commission of the World Council of Churches since 1996. On Saturday, May 11, 2019, he was elected unanimously by the Holy Synod of the Ecumenical Patriarchate, Archbishop of America, succeeding Archbishop Demetrios. To His Eminence ARCHBISHOP OF AMERICA Elpidophoros AXIOS! Congratulations for your Enthronement May our good and gracious God grant you many years as you lead us as our spiritual father and good shepard. Miltiades Goudamanis PRESIDENT www.globalstrategiescouncil.org

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου 23

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου 24 The Lesser and Greater Minima of the new Archbishop of America In the presence of the Ecumenical Patriarch and the Members of the Holy and Sacred Synod, the new Archbishop of America, Elpidophoros, appeared on May 11th at noon, to accept his election by way of the Lesser Minima. The Ecumenical Patriarch addressed the new Archbishop of America: All of us know that the Great Church of Christ, as a true Mother, embraces with affection and care all her spiritual children throughout the world, where they live, work, and excel. Thus, in regard to the great Eparchy of the Throne in America, we, and the Hierarchs of the Holy Synod, have been concerned and have numerous times discussed at length its problems during the last sessions of the Synod, seeking ways to improve the situation and restore the Holy Archdiocese of America to its former glory. And now, since its primate, Archbishop Demetrios, has submitted his resignation, due to the urgency of the situation, we sought to find a worthy successor who would be able to bring back good order to the life and function of the Archdiocese, inspire confidence in the flock of the Archdiocese to the Church, strengthen the bonds of the flock with our Holy Patriarchate, and make the Patriarchate proud again of its greatest Eparchy, which today is in need and is suffering. To this end, Most Reverend Archbishop of America, we are looking to your love as a young and dynamic Hierarch. For you are, well educated, a man of languages, active and efficient, dedicated to Mother Church, in whose bosom you grew up and where you were schooled in the things of the Church, and initiated into the mystery of the Church. We look to entrust upon you this great and difficult task, with the certainty that you will succeed, that you will honor the vote and confidence of the Hierarchs of the Holy Synod and the expectations of your Patriarch, who embraces you with paternal affection and respects your values and devotion, which he was able to see in you during your lengthy ministry in this Holy Patriarchal Court under our command. Subsequently, His All Holiness emphasized that the new Archbishop knows the issues of America and even of Europe, and added: You are an academician, a teacher with zeal and knowledge, and you will be able to rebuild the Theological School of Holy Cross, which is going through difficult times, and also collaborate with American Universities for the promotion of our historical learning and our cultural inheritance. We expect from you to strengthen the holy bonds of your Archdiocese with the Center of our ecclesiastical foundation, to organize pilgrimages here from time to time, as your predecessor Iakovos of blessed memory used to do, to come back here often to keep us informed, be re-baptized in our springs of spirituality, and collaborate with the competent Synodical Committee for problems you may encounter there from time to time. You will cultivate good brotherly relationships with our heterodox brothers for you have been involved in the ecumenical movement for a long time but also with other faiths, with Muslims and Jews, with whom the Ecumenical Patriarchate has been in academic dialogue for many years. Your experience and knowledge of Islamic societies and their culture will be especially useful. Brother Archbishop of America, you have many, too many things to do and offer. And you can! We trust you and send you off with good hopes and expectations. You must glorify the Throne of your Eparchy, but also this Holiest and Martyred Throne, which raised you, nurtured you, and honors you today in an exceptional way. May you excel as an Archbishop of love, of peace, of humility and of unity. Axios! In his response, the new Archbishop of America expressed to the Ecumenical Patriarch and to the Members of the Holy and Sacred Synod his wholehearted gratitude for his election. Your All-Holiness and Master, I feel the great responsibility which Mother Church places upon my shoulders, beyond the great honor and confidence by which Your Holiest Person embraced me even today in the Synod. As Your spiritual child, as a newly-planted olive tree in the Patriarchal Court, as the least vine of the spreading grapevine of the Ecumenical Throne, and even as a simple sunflower, I shall ever have my eyes turned toward You, the August First of Orthodoxy, for only in this way shall I be able to bear fruit, for I know that only around Your Altar shall I yield a harvest, and cut off from this life-giving Vine of the Great Church, I shall risk being cut off and thrown into a fire of ingratitude and destruction. I promise, Your All-Holiness, at this holy and solemn moment, as also do the rest of the Archpastors of the Ecumenical Throne, that this great Eparchy of the Throne, the Holy Archdiocese of America and her Metropolises, shall be girt with the robe of ministry to Mother Church, the Omogeneia here, the apostolic work of the Eparchies of the Throne, and every other need of the Holy Center of Orthodoxy. Because we all know that if the vine brings fruit, it is on account of the vineyard, to which it is connected. If the olive tree is rich with fruit, it acquires this value because it is planted around the Holy Altar of the Phanar. When the sunflower blossoms and yields fruit, it is on account of the light of the Sun of Orthodoxy, the Ecumenical Throne. With these humble thoughts, in infinite gratitude I accept the position on today s date on which we celebrate the inauguration of Constantinople. I thank God, the Giver of all creation, the Most Holy Theotokos Who guards this Holy City of the Lord and I thank Your Divine All-Holiness, my Sovereign and Master, because from my youth you shaped me, who was the least, with much patience, love, and skill, and benefitted me as no one else. I thank the Reverend Holy Hierarchs, the Members of the Holy and Sacred Synod, who honored me profusely with their honorable vote and confidence in my humble person. Afterwards, in the Patriarchal Church of Saint George, in the presence of the Synodical Hierarchs, the Patriarchal Court, and also other clergymen and lay pilgrims, the new Archbishop of America celebrated the Service of the Greater Minima, during which his election was announced in church, and he responded with the text of Thanksgiving for the election of his person by the Church, accepting the position in a state of emotion and gratitude. After the completion of the Greater Minima, Archbishop Elpidophoros accepted the congratulatory wishes of all present.

25 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 224 18th Street, Brooklyn, NY 11215 - Tel.: (718) 788-0152 Ο Ιερατικώς Προϊστάμενος Αρχιμανδρίτης Δαμασκηνός Γκανάς, Ο Πρόεδρος και το Διοικητικό Συμβούλιο, Η Πρόεδρος και τα μέλη της Φιλοπτώχου Αδελφότητος, Η Πρόεδρος και τα μέλη της Αδελφότης Αγίας Μαρκέλλης, οι Ιεροψάλτες, και όλοι οι οργανισμοί της Νεολαίας μας και τα μέλη της Κοινότητος της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του Μπρούκλυν. Καλοσωρίζουν με άπειρη αγάπη και σεβασμό τον Σεβασμιώτατον Αρχιεπίσκοπον Αμερικής κ.κ. ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ και Του εύχονται καλή επιτυχία. Εις Πολλά Έτη Δέσποτα!

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου 26 On March 16, 2009, then Very Reverend Archimandrite Dr. Elpidophoros Lambriniadis (Chief Secretary of the Holy and Sacred Synod) offered the following lecture at Chapel of the Holy Cross, School of Theology, in Broonlyne, Massachusetts. A lecture by Archbishop Elpidophoros on the Challenges of Reverend Protopresbyter Nicholas Triantafyllou, President, Reverend Protopresbyter Thomas Fitzgerald, Dean of the School of Theology, Reverend and Esteemed Members of the Faculty and staff, Dear Students, It is an exceptional honor and a great joy for me to be here today, among you, with the blessing and permission of His All Holiness the Ecumenical Patriarch and the consent of His Eminence the Archbishop of America, in order to share with you some thoughts regarding the present condition of Orthodoxy in America and our Ecumenical Patriarchate s position towards it. You have, my brothers and sisters, the privilege to be citizens of a country which determines to a great extent the fate of many people on our planet; a country where pioneering technologies as well as ideas and philosophies have been discovered and disseminated. The cultural peculiarities and characteristics of the United States find also a reflection in, as it is only natural, and exercise an influence on the religious communities of this country. It is far from accidental that none of the traditional religions (coming either from Europe or elsewhere), remained the same once they were replanted on American soil. The same change can be of course observed in the case of Orthodoxy, whose appearance and development in America was influenced by certain indeterminable factors. The first and main challenge that American Orthodoxy faces is that it has been developed in a region which, from an administrative and technical point, is that of diaspora. By the term diaspora we indicate that region whose ecclesiastical jurisdiction is been unfortunately claimed by a variety of Mother Churches, which wish to maintain their pastoral care over their respective flocks, comprised by the people who, over the years, immigrated to the superpower called USA. In this way, the Orthodox faithful in America became organized according to their national origin and not according to the canon law of the Orthodox Church that is, they organized themselves not in accordance with the principles of Orthodox ecclesiology which dictates that neither national origin, nor the history of a group s appearance in a particular region but rather the canonical taxis and the perennial praxis of the Church, as codified by the Ecumenical Councils, has the ultimate authority. According to such ecclesiological principles, in any given region there can be one and only one bishop who shepherds the Orthodox faithful, regardless of any nationalistic distinction. It was, however, the very opposite scenario that took place in America and today one observes the challenging deplorable condition where a number of bishops claim pastoral responsibility for the same geographic region. A second challenge of the Church in America is that it was brought here by people who left their homelands at a time that these homelands were economically underdeveloped. Economic immigration created, from the very first moment, the need for these people to assimilate to their adopted land in order to achieve, as soon as possible, the high living standards of the privileged Americans and therefore to enjoy the fruits of the American dream. Towards that goal, they changed their names, they put an emphasis on the English language in every aspect of their lives, and at last they succeeded in becoming true American citizens, holding ever higher positions in the financial, commercial, academic, artistic and political life of this country. The negative aspect of this strong emphasis on cultural assimilation was the consideration of the faithfulness in one s cultural background as an impediment to the progress and success in the American society. Thus, the complexes of an alleged inferior nationality or class that, in order to enjoy the fruits of the American dream, is supposed to eradicate any bond to its distinctive culture. The third challenge of Orthodoxy in America concerns the manner of its ecclesiastical organization. The Orthodox faithful organized themselves in communities of lay people, who, in turn, became identified with the ecclesiastical community in the manner of the traditional organization of Christian communities. Thus, the parish (κοινότητα) being now governed by lay elected members, builds its own Church, school and other such institutions, and provides the priest s salary. Such communal organization improves, as it is right and desirable, the role of laity in Church administration, and increases the sense of responsibility and participation in the life of the Church, offering thus the change Ευχαριστούντες τον Πανάγαθο Θεόπου μας χάρισε τον καινούργιο ποιμενάρχη μας Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ.κ. ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ αναφωνούμεν εκ βάθους καρδίας ΑΞΙΟΣ! Και ευχόμεθα ΕΙΣ ΠΟΛΛΑ ΕΤΗ ΔΕΣΠΟΤΑ Η οικογένεια του Άρχοντος Νίκου Γαβαλά

27 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Orthodoxy in America And the Role of the Ecumenical Patriarchate to the Church to profit of its talented and able parishioners. On the other hand, however, four very concrete dangers lurk behind such a communal organization of the local Church: a) That the priest might become alienated from his administrative duties, and from being the spiritual leader of the parish would become a clerk of the parish council, b) That the parishioners would find it difficult to comprehend the rules according to which the Church is governed and instead they would follow their own secular reasoning, c) That the structures of the parish would become influenced by the prevalent Protestant models and thus they would replicate and imitate practices that are foreign to the Spirit of Orthodoxy, and d) That the parishes would degenerate into nothing more than membership clubs, invested with some ecclesiastical resemblance. As you all know, one of the secrets for the success of the American miracle in its financial, political and technological aspects was precisely its desire to detach itself from the traditional models of the old world, its ability to break free from the established norms, its willingness to question whatever was considered as given or beyond any criticism. As it might have been expected, these tendencies soon found an expression within the life of the Church, sometimes in more extreme ways, other times in more temperate ways. Thus, soon Orthodox clergymen became indistinguishable from the clergy of other denominations, choirs in the western style were adopted, the liturgical tradition became more and more impoverished by being limited only to the bare essentials, etc. Against that gradual secularization of Orthodoxy in America, a reaction soon made its appearance in the form of a number of rapidly spreading monasteries of an Athonite influence, characterized by ultraconservative tendencies, attached to the letter of the law, and reacting to any form of relationship with other Christian denominations. All of this is nothing but the manifestation of the intense thirst for a lost spirituality and a liturgical richness of which the Orthodox people of America have been for very long now deprived, forced, as they were, to embrace the Church only in the form of a sterile social activism. The traits of the American clergy today also appear to undergo certain differences. The secularization of the parish life, as described above, fails to inspire young men and to cultivate in them the religious vocation, so that tomorrow s pastors would be part of the very flesh of today s parish. That vacuum in clerical vocation is covered by candidates who, being unusually older than what was perceived the standard age, have already on their shoulders the domestic burden of a family. Thus they struggle to obtain the necessary degree that would secure for them among others the society s respect. Another great number of candidates to the priesthood come from converts, who possess little, if any, familiarity with the Orthodox experience and they are usually characterized by their overzealous behavior and mentality. It is of interest that the converts who become ordained into priesthood represent a disproportionally greater percentage than the converts among the faithful. The result of this disanalogous representation is that, more often than not, convert priest shepherd flocks who are bearers of some cultural tradition, but because their pastors either lack the necessary familiarity with that tradition or even consciously oppose it, they succeed in devaluing and gradually eradicating those cultural elements that have been the expression of the parishes that they serve. It is particularly saddening that the crisis in priestly vocation has decreased dramatically the number but also the quality of celibate priests, who one day will be assigned with the responsibility of governing this Church. Lack of spirituality makes the monastic ideal incomprehensible and unattractive especially among the youth (with the exception, of course, of the aforementioned monastic communities with their own peculiarities). Having attempted this general evaluation of the American Orthodoxy, allow me to consider briefly the Holy Archdiocese of America, this most important eparchy of the Ecumenical Throne. The image we depicted above in rough brushstrokes holds also true for the Archdiocese. Thanks to the selfless dedication of our immigrants and under the protection of the first See in the Orthodox world, a strong Archdiocese was created that, in time, reached a level of maturity and excellence and it is today the pride of the Church of Constantinople. The Archdiocese Continues on page 28 O ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΜΟΡΓΟΥ ΚΑΙ ΝΗΣΩΝ Σκοινούσα, Δονούσα, Ηράκλεια και Κουφονήσια O πρόεδρος Νικήτας Θεολογίτης, το διοικητικό συμβούλιο και τα μέλη του συλλόγου καλωσορίζουν τον ποιμενάρχη μας Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ.κ. ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ και τον συγχαίρουν για την ενθρόνισή του Εις πολλά τα έτη Δέσποτα ΑΞΙΟΣ!!!

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου 28 A lecture by Archbishop Elpidophoros on the Challenges of From page 27 took advantage of the possibilities that a deeply democratic, meritocratic and progressive state, like the United States, was able to offer, in order that the Orthodox faith of our fathers take root deep in the American land. To this effect, the active participation of the lay element was, as we have seen, very important. We believe that the younger generations of the omogeneia are free of the past s prejudices and complexes, according to which, if you wish to succeed in America you have to forget your cultural patrimony and your language in order to be left naked, so to speak, in the thorny desert of the Wild West. Today s omogeneia has overcome that denial and has come to understand that the secret of the American civilization s success does not lie in the obliteration of one s cultural background but rather in the free and harmonious co-existence of people and races who have come to this hospitable land seeking a life in freedom, in faith and in dignity. Our cultural heritage and our national conscience is not, by any means, an obstacle for our progress and for the successful witness to our faith, especially insofar as ecumenicity (οἰκουμενικότης) is the heart of Hellenism and by definition alien to any form of nationalism or cultural chauvinism. The Holy Archdiocese of America under the Ecumenical Patriarchate is the most organized, well-structured and successful presence of Orthodoxy today. This is not accidental. This success was not achieved by foregoing its cultural identity. It was not achieved by ignoring the sacred canons and the decisions of the Ecumenical Councils. It was not achieved by succumbing to the temptation of secularism. It was not achieved by imprisoning itself in the darkness of the extreme fundamentalism, nationalism and sterile denial. Precisely because the Holy Archdiocese of America occupies such an esteemed position in this country we are obliged to offer a self-criticism but also to defend ourselves against the unjust accusations that target this jurisdiction of the Ecumenical Patriarchate. Examining, then, ourselves, I believe that we ought to be more careful towards the easiness with which we are ready to abandon our Hellenism, both as language and as tradition. As we have already said, it is nothing but a myth the opinion that Hellenism is an obstacle to the creative and successful incorporation in the American reality. Hellenism is identified with its ecumenical character and for that reason it can never be nationalistic for both of its manifestations, its culture and its Orthodox faith are concepts that transcend the boundaries of the national. I do not support the opinion that we can today oblige everyone to speak Greek, but I think that we have to offer that possibility to those who so desire, to learn Greek in well organized schools, by talented teachers. I think that we owe our children the possibility of choice. We owe to our culture the obliteration of contempt for a language that expressed the Gospel and became the vehicle for the most subtle meanings in the articulation of the dogma by the founders of our faith and Fathers of Christianity. I do not support the opinion that the services here in America should be done exclusively in Greek. Simply I do not understand how it is possible that any priest of the Archdiocese might not be able to serve in both languages. It is not understandable how an institution of higher education cannot manage to teach its students a language, even in the time span of four years! My brothers and sisters, I am not one of them who believe that there is a sacred language (lingua sacra) for the Church. I just wonder why in every Theological School in the world the students are expected to learn the Biblical languages, and it is only in our School of the Greek Orthodox Archdiocese of America that such a requirement seems anachronistic, nationalistic or conservative. Speaking now of your Theological School, do you think that the Church s expectation that the graduates of this School know theology, canon law, Byzantine music, be able to celebrate the service of matins, vespers and the sacraments, be able to preach the Word of God and instruct our youth Ομοσπονδία Κυπριακών Οργανώσεων Αμερικής 333 Glen Head Road, Suite 250, Glen Head, New York 11545 Tel: (516) 399-2295/96 Fax: (516) 723-9177 Συγχαίρουμε τον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ. ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ με την ευκαιρία της ενθρονίσεώς του και αναφωνούμε ΑΞΙΟΣ! ΑΞΙΟΣ! ΑΞΙΟΣ! Εις πολλά τα έτη Δέσποτα! Ο πρόεδρος Κυριάκος Παπαστυλιανού και τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου

29 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Orthodoxy in America And the Role of the Ecumenical Patriarchate in the catechism is unreasonable or excessive? My dear brothers and sisters, allow me now to return to the problem of the diaspora and the jurisdictional diversity that one observes in the USA. First of all, allow me to remind you that the term diaspora is a technical term denoting those regions that lie beyond the borders of the local autocephalous Churches. It does not mean that the Orthodox people who dwell in these regions live there temporally, as misleadingly it was argued by His Eminence Phillip in a recent article ( The Word ). According to the 28th Canon of the 4th Ecumenical Council one of the prerogatives of the Ecumenical Patriarch is precisely His jurisdiction exactly over these regions, which lie beyond the predescribed borders of the local Churches. The canon in question uses the technical term barbaric in order to denote these lands, since it was precisely referring to the unknown lands beyond the orbit of the Roman Empire. On account of this canon, the Ecumenical Patriarchate has suffered the unfair and unjust criticism of two American Orthodox Hierarchs: Metropolitan Phillip and the newly elected Metropolitan Jonas. It is my duty to refute the injustice directed against the Mother Church of Constantinople for the sake of historical truth and for the sake of moral conscience. Metropolitan Jonas, while he was still an abbot, in one of his speeches presented what he called a monastic perspective on the subject Episcopacy, Primacy and the Mother Churches. In the chapter on autocephaly and primacy he claims that there is no effective overarching primacy in the Orthodox Church. He seems to be in opposition to the institution of the Ecumenical Patriarchate, because he considers that such an institution is based on primacy over an empire-wide synod and that this has long become unrealistic. What surprised me the most in this monastic perspective of His Eminence Jonas was the claim that allegedly now only the Greek ethnic Churches and few others recognize the Ecumenical Patriarchate to be what it claims to be. It is indeed saddening the ignorance of this Hierarch not only on account of History and canonical order but even on account of the current state of affairs. How is it possible that he ignores that there is no Church that does not recognize the Ecumenical Patriarchate? Perhaps he is carried H οικογένεια Άρχοντα Σάββα Τσίβικου συγχαίρει τον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ. ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ away by the fact that the ecclesial schema over which he presides and which has been claimed as autocephalous in rampant violation of every sense of canonicity, is not recognized but by few Churches and it is not included in the diptychs of the Church. Please allow me, by way of illustration, to sample a few other points of the same article that should not remain unanswered. Metropolitan Jonas claims that in America there is no common expression of unity that supersedes ethnic linguistic and cultural divisions. Does His Eminence ignore the fact that under the canonical jurisdiction of the Ecumenical Patriarchate in America belong Greeks, Palestinians, Albanians, Ukrainians and Carpathorussians? Is this not proof enough of a common structure that supersedes ethnic and cultural divisions? Does he imply perhaps that SCOBA either constitutes a common expression of unity that supersedes such divisions? The most provocative of his claims is that which asserts that with the formation of the so-called OCA the presence of any other jurisdiction on American territory becomes uncanonical, and membership in the Synod of the Orthodox Church in America becomes the criterion of canonicity of all bishops in America. It is perhaps a sign of our times that he who violated the holy canons par excellence, the most uncanonically claimed as allegedly autocephalous, makes now himself the criterion of canonicity and vitiates the canonical hierarchs as uncanonical. O tempora, o mores! Instead of acknowledging the mercifulness of the other Patriarchates which, in spite the uncanonical status of the so-called OCA, accept it in communion, its representatives choose to subject them to such an unfair treatment that contributes nothing to the common cause of Orthodox unity. I would be interested to hear an explanation from His Eminence in response to the question How will the so-called OCA contribute to our common Orthodox witness in diaspora by electing bishops holding titles which already exist for the same city. Especially our Ecumenical Patriarchate not only is it not unable to lead as most unfortunately Metropolitan Jonas claims, but already since last October (in order to limit myself to the most recent example) has launched under the presidency of His All Holiness the process for the convocation of Continues on page 30 με την ευκαιρία της ενθρονίσεώς του του εύχεται υγεία και μακροημέρευση και πάντα να οδηγεί το πλήρωμα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής Εις Δόξαν Θεού! ΑΞΙΟΣ! ΑΞΙΟΣ! ΑΞΙΟΣ!

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου 30 A lecture by Archbishop Elpidophoros on the Challenges of From page 29 the Holy and Great Synod. I am not sure whether His Eminence, upon his ordination to the episcopacy, refused to put on the vestments of a bishop, which he, in the same article, and while he was still an abbot, had called as unfitting to the real nature of the arch-pastorship (p. 11). Let me add that the refusal to recognize primacy within the Orthodox Church, a primacy that necessarily cannot but be embodied by a primus (that is by a bishop who has the prerogative of being the first among his fellow bishops) constitutes nothing less than heresy. It cannot be accepted, as often it is said, that the unity among the Orthodox Churches is safeguarded by either a common norm of faith and worship or by the Ecumenical Council as an institution. Both of these factors are impersonal while in our Orthodox theology the principle of unity is always a person. Indeed, in the level of the Holy Trinity the principle of unity is not the divine essence but the Person of the Father ( Monarchy of the Father), at the ecclesiological level of the local Church the principle of unity is not the presbyterium or the common worship of the Christians but the person of the Bishop, so to in the Pan-Orthodox level the principle of unity cannot be an idea nor an institution but it needs to be, if we are to be consistent with our theology, a person. The second article that I have to mention here is that of His Eminence the Antiochean Metropolitan Phillip under the title Canon 28 of the 4th Ecumenical Council Relevant or Irrelevant Today? Metropolitan Phillip begins his argument with an entirely anti-theological distinction of the holy canons into three categories 1) dogmatic, 2) contextual and, 3) dead. I would like to know in which of these three categories, following his reasoning, His Eminence would classify the canons of the Ecumenical Councils that demarcate the jurisdictions of the ancient Patriarchates. Are they contextual subject, as it is, to change? Does His Eminence believe that in this way he serves the unity among Orthodox, by subjugating the holy and divine canons under the circumstantial judgment of some bishop? Based on the above distinction, and although he accepts that canon 28 of the 4th Ecumenical Council is not dead (since there is so much debate about it), he affirms that indeed it gives certain prerogatives to the Ecumenical Patriarch, on the other hand, however, he claims that this happened for secular and political reasons that have nothing to do with today s state of affairs. Implicitly and yet all too clearly, Metropolitan Phillip implies that the prerogatives of the Ecumenical Patriarch can be doubted. The question then is: does His Eminence know of any Church whose status (Patriarchal or Autocephalous) were not decided according to the historical 23-49 31st STREET ASTORIA, NEW YORK 11105 TEL: (718) 932-4097 TEL: (718) 545-4046 FAX: (718) 932-4609 Στον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ. Ελπιδοφόρο ευχόμαστε συγχαρητήρια για την ενθρόνισή του Εις πολλά έτη Δέσποτα! ΠΑΝΤΑ ΑΞΙΟΣ! George Alexiou George Kitsios Maria Botsios President Honorary President Recording Secretary

31 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Orthodoxy in America And the Role of the Ecumenical Patriarchate conditions that they were current at the time? Or, does His Eminence know of any Church that has received its status on the basis of theological reasons exclusively? Every administrative decision of an Ecumenical Council is equally respected to perpetuity together with its dogmatic decisions. Imagine the consequences for the Orthodox Church if we begin to re-evalutate the status of each local Church! The correct interpretation of canon 28 is considered by His Eminence as novelty, by invoking only sources of the 20th century, while it has been scientifically established already by the late Metropolitan of Sardeis Maximos the uninterrupted application of the canon in question during the history of the Church of Constantinople. The question, my brothers and sisters, is rather simple: If Constantinople was not given that prerogative by canon 28, how was she able to grant autocephalies and patriarchal dignities to the Churches of Russia, Serbia, Romania, Bulgaria, Georgia, Czech Lands and Slovakia, Poland and Albania? Under the provision of which canon did Constantinople give the right of jurisdiction over the remaining of Africa to the Patriarchate of Alexandria in 2002? And if the Ecumenical Patriarchate has not granted the Patriarchate of Moscow the privilege to bestow autocephaly as it pleases it, then what gives it the right to do so on the expense of the Orthodox unity? Summarizing my lecture, I wish to call your attention to the following points: 1. The Ecumenical Patriarchate is a Church that undergoes martyrdom, a Church that often has received unfair criticism, especially by those Churches which were most richly benefited by it. At no point, the spirit of nationalism took hold of the Ecumenical Patriarchate because that is incompatible with the concepts of Hellenism and Ecumenicity (ecumenical character) as well as with the Christian Orthodox faith. The proof of this emerges in the most decisive manner throughout the 17 centuries of its history, during which it never Hellenized, not even attempted to Hellenize the nations to which it gave through its apostolic missions the undying light of Christ. What better example than the Slavic tribes which owe even their alphabet to the Thessalonian brothers Cyril and Methodios. I, who speak to you tonight, although I am an Antiochean from my maternal side, nevertheless I serve as the Chief-Secretary of the Holy and Sacred Synod of the Church of Constantinople. 2. The Ecumenical Patriarchate neither had nor has territorial claims against the sister Orthodox Churches. That truth is testified by the fact that, although the Patriarchates of the East were virtually destroyed during the difficult times of the 17th and 18th centuries, nevertheless, the Patriarchate of Constantinople was taking the care to have a Patriarch elected for those Patriarchates, supporting their primates in every possible way. 3. The submission of the diaspora to the Ecumenical Patriarchate does not mean either Hellenization or violation of the canonical order, because it is only in this way that both the letter and the spirit of the decisions of the Ecumenical Councils is respected. The Mother Church knows, however, that such a submission is difficult to be accomplished under the present historical conditions. For this reason, and by employing the principle of economy, it was suggested and it has now become accepted in Pan-Orthodox level, that there will be local Pan-Orthodox Episcopal Assemblies in the diaspora (like SCOBA in the US). The principle of presidency is followed, namely the representative of the Ecumenical Patriarchate presides over these Episcopal Assemblies in order to preserve the necessary element of canonicity. As you surely know, last October the Ecumenical Patriarchate summoned in Constantinople a Synaxis of the Primates of the Orthodox Churches. The Primates accepted the proposal of Patriarch Bartholomew to move ahead with the Pan-Orthodox preparatory meetings, within 2009, so that the Holy and Great Synod of the Orthodox Church take place as soon as possible. For the record, please note that this decision was reached thanks to the concession on behalf of the Ecumenical Patriarchate which accepted that the Autonomous Churches will no longer be invited as to avoid the thorny problem of the Church of Estonia in the relations between Constantinople and Moscow. 4. With regards to the United States, the submission to the First Throne of the Church, that is, to the Ecumenical Patriarchate is not only fitting with the American society and mentality but also it opens up the horizons of possibilities for this much-promising region, which is capable of becoming an example of Pan-Orthodox unity and witness. The Mother Church of Constantinople safeguards for the Orthodox Church in America those provisions that are needed for further progress and maturity in Christ. Please allow me to conclude with the phrase of His Beatitude Ignatios Patriarch of Antioch during last October s Synaxis of the Primates at the Phanar: In the Orthodox Church we have one primus and he is the Patriarch of Constantinople. Thank you for your attention. Το διοικητικό συμβούλιο και τα μέλη του Συλλόγου ΕΠΑΡΧΙΑ ΚΥΝΟΥΡΙΑΣ καλωσορίζουν τον ποιμενάρχη μας Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ.κ. ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ και τον συγχαίρουν για την ενθρόνισή του. Ο πρόεδρος Δημήτριος Πανάγος ΑΞΙΟΣ! Εις πολλά έτη Δέσποτα Η Γραμματέας Ρεβέκκα Παπαδοπούλου

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου 32 Από τον Αλέξανδρο στον Ελπιδοφόρο Αφιέρωμα Συνέχεια από τη σελίδα 15 Το γεγονός αυτό κόστισε την παύση επικοινωνίας του με τον Πατριάρχη για μία τριετία. Στις 17 Δεκεμβρίου 1954 με εισήγηση του Πατριάρχη Αθηναγόρα προς την Ιερά Σύνοδο εξελέγη Επίσκοπος Μελίτης και διορίστηκε πρώτος μόνιμος Αντιπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην έδρα του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. Η χειροτονία του τελέστηκε στις 6 Φεβρουαρίου 1955 στον Πατριαρχικό Ναό Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι προεξάρχοντος του από Ίμβρου Μητροπολίτη Δέρκων, Ιακώβου. Από το πρώτο διάστημα της ανάληψης των καθηκόντων του επιδόθηκε σε επαφές και ενέργειες, οι οποίες μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα κατέστησαν δυναμική την παρουσία του στο Συμβούλιο, ώστε να επηρεάζει σοβαρά τη Γενική Γραμματεία και τα εκτελεστικά όργανά του στις αποφάσεις τους και να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στα θέματα που αφορούσαν τις σχέσεις Ορθοδόξων και Π.Σ.Ε., ιδιαίτερα στο θέμα της συμμετοχής όλων των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, ως Εκκλησιών-μελών σε αυτό. Για τη συνολική προσφορά του στο πλαίσιο δράσης του Π.Σ.Ε. τιμήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 1995 σε εκδήλωση, που διοργανώθηκε στην Ατλάντα. Η χηρεία του Αρχιεπισκοπικού Θρόνου της Αμερικής με το θάνατο του Αρχιεπισκόπου Μιχαήλ το 1958 δημιούργησε μία αλυσιδωτή πορεία αντιδράσεων, οι οποίες οδήγησαν τον Ιάκωβο στη θέση του επικεφαλής της ελληνορθόδοξης κοινότητας της αμερικανικής ηπείρου. Επιθυμία της πλειονοψηφίας των μελών της Πατριαρχικής Συνόδου ήταν η πλήρωση της έδρας από τον, τότε, Μητροπολίτη Ίμβρου Μελίτωνα Χατζή, παλαιού μέλους της Πατριαρχικής Αυλής και εξέχουσας φυσιογνωμίας της εκκλησιαστικής διπλωματίας. Η θέλησή τους, όμως, δε συμβάδιζε με τις θέσεις του Πατριάρχη και της ελληνικής κυβέρνησης[12]. Έτσι σε επιστολή του προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη με ημερομηνία 8 Αυγούστου του 1958 ο Πρόεδρος της Κυβέρνησης, Κωνσταντίνος Καραμανλής επεσήμαινε: «Εξ ετέρου, όμως, δεδομένου ότι ομού μετά των θρησκευτικών καθηκόντων, άτινα θα κληθή να εκπληρώσει ο εκλεγεισόμενος αρχιεπίσκοπος, εύρηνται συνυφασμένα ιδιάζοντα εθνικά συμφέροντα αφορώντα τον εν Αμερική Ελληνισμόν, ας μοι επιτραπή να διατυπώσω την ευχήν όπως η Υμετέρα Θειοτάτη Παναγιότης, κατά την επιλογήν Αυτής μεταξύ των ικανοτέρων Ιεραρχών της Μητρός Εκκλησίας, ευαρεστηθή και λάβη υπ όψιν της την υποψηφιότητα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μελίτης κυρίου Ιακώβου, ούτινος αι ικανότητες, το ήθος και ο εθνικός παλμός τυγχάνουν της πλήρους εκτιμήσεως και απολύτου εμπιστοσύνης της Β. Κυβερνήσεως.» Η επιστολή του Πρωθυπουργού βοήθησε τον Πατριάρχη να προωθήσει τη λύση Ιακώβου. Αλλά η κίνηση αυτή δε βρήκε σύμφωνα επτά μέλη της Πατριαρχικής Συνόδου, τα οποία ο Πατριάρχης απέλυσε δι ειδικών πιττακίων από συνοδικούς και, ακολούθως, συγκάλεσε πενταμελή σύνοδο για τη διεξαγωγή της ψηφοφορίας. Τελικά στις 14 Φεβρουαρίου 1959 ο Ιάκωβος εξελέγη Αρχιεπίσκοπος Βορείου και Νοτίου Αμερικής και κλήθηκε προκειμένου να εκφωνήσει το Μέγα Μήνυμα, ήτοι την αποδοχή της εκλογής του. Η ενθρόνιση του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου πραγματοποιήθηκε την 1η Απριλίου 1959 στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδος στη Νέα Υόρκη. Η σύμπτωση της αρχιεπισκοπίας Ιακώβου με τη μεγάλη αύξηση του ελληνικού πληθυσμού των Η.Π.Α. έθεσε νέες ποιμαντικές προτεραιότητες και προώθησε δυναμικές και ριζοσπαστικές λύσεις σε νεοπαγείς ανάγκες και χρονίζοντα προβλήματα. Ο Ιάκωβος θεσμοθέτησε τις ανά διετία Κληρικολαϊκές συνελεύσεις, σημαντικό όργανο συζήτησης και επίλυσης των ομογενειακών προβλημάτων. Αναβάθμισε το ρόλο του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου και της Εθνικής Φιλοπτώχου και εισήγαγε νέες δομές στην Αρχιεπισκοπή, με τμήματα Νεολαίας, Εκπαίδευσης, Κατηχητικής Παιδείας, Επικοινωνιών, Ιεραποστολής κ.α. Παράλληλα φρόντισε για την εδραίωση και επέκταση ιδρυμάτων όπως ο Οίκος Ευγηρίας Αγίου Μιχαήλ στο Γιόνκερς. Μετέτρεψε την εφημερίδα «Ορθόδοξος Παρατηρητής» σε δεκαπενθήμερο δημοσιογραφικό όργανο της Αρχιεπισκοπής και επί των ημερών του έφτασε να αριθμεί 200.000 συνδρομητές. Ίδρυσε την οργάνωση «Ηγεσία των 100» (Leadership 100) ως αποθεματικό ταμείο με σκοπό τη στήριξη των προγραμμάτων της Αρχιεπισκοπής και των ιδρυμάτων της και προώθησε την ανάπτυξη των τοπικών κοινοτήτων, τις οποίες θεωρούσε κέντρο της ομογενειακής και κοινωνικής ζωής των Ελλήνων της Αμερικής[17]. Στον εκπαιδευτικό τομέα με πρόνοια του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου η Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού έγινε Ίδρυμα πλήρως αναγνωρισμένο από την Ένωση Θεολογικών Σχολών Η.Π.Α. και Καναδά. Επιπλέον πέτυχε να αναγνωριστεί από το ελληνικό κράτος η θεολογική αυτή σχολή ως ισότιμη των θεολογικών σχολών των Πανεπιστημίων Αθηνών και Θεσσαλονίκης και της αντίστοιχης σχολής της Χάλκης. Ακόμη, συνέλαβε και υλοποίησε την ιδέα για τη δημιουργία του Ελληνικού Κολεγίου, κέντρου ελληνικών σπουδών συνδεδεμένου με τη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού. Στην προσπάθειά του για τη μεταρρύθμιση της ομογενειακής παιδείας το 1973 προώθησε, μέσω του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου, την ένωση της Ακαδημίας του Αγίου Βασιλείου με το Ελληνικό Κολλέγιο. Η κίνηση αυτή, όμως, δεν έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα, την ενδυνάμωση δηλαδή του κύρους της Ακαδημίας με αναβαθμισμένο πρόγραμμα σπουδών και την παροχή πανεπιστημιακού διπλώματος. Ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος παραδέχθηκε αργότερα ότι δεν επετεύχθησαν οι στόχοι που είχε θέσει. Μία από τις προτεραιότητες στη δράση του Ιακώβου στάθηκε η κατηχητική παιδεία των ελληνικών πληθυσμών πρώτης και δεύτερης γενιάς. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 αναδιοργάνωσε με τη βοήθεια του πρωτοπρεσβύτερου Γεώργιου Νικοζήση το Τμήμα Κατηχητικής Παιδείας. Χρησιμοποιώντας μία επιτροπή ειδικών θεολόγων και δασκάλων κατάφερε να το καταστήσει ένα από τα εναργέστερα τμήματα της Αρχιεπισκοπής. Ως κορυφαία προσφορά του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου στην ελληνορθόδοξη Εκκλησία της Αμερικής διακρίνεται ο Καταστατικός Χάρτης του 1978. Η εκπόνηση του νέου Καταστατικού Χάρτη είχε ως σκοπό τη διοικητική αποκέντρωση με την απόδοση στους επισκόπους περισσότερων αρμοδιοτήτων ενώ ο Αρχιεπίσκοπος διατηρούσε την ευθύνη να παρακολουθεί, να συντονίζει και να κατευθύνει τη λειτουργία του εκκλησιαστικού θεσμού. Μία από τις πλέον κρίσιμες αποφάσεις του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου ήταν η εισαγωγή της αγγλικής γλώσσας στη λειτουργική ζωή της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας της Αμερικής. Αρχή αυτής της πρωτοβουλίας αποτέλεσε η έκθεση των απόψεων του Αρχιεπισκόπου για το θέμα στην 20η Κληρικολαϊκή Συνέλευση της Νέας Υόρκης το 1970. Σκοπός της χρήσης της αγγλικής στη Θεία Λειτουργία ήταν η πρόσληψη των κειμένων από τους μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς, που δεν κατανοούσαν την κοινή ελληνιστική διάλεκτο στην οποία ήταν γραμμένα. Στην ίδια Συνέλευση και σε συνάρτηση με το γλωσσικό ζήτημα τέθηκε το θέμα της ενίσχυσης του καθεστώτος αυτονομίας της Αρχιεπισκοπής από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Οι καινοτόμες αυτές προτάσεις προκάλεσαν την έντονη αντίδραση ομογενειακών και ελλαδικών παραγόντων, οι οποίοι κατηγόρησαν τον Ιάκωβο για προσπάθεια «αφελληνισμού» της ομογένειας. Υπήρξαν φωνές που αιτούνταν, ακόμη, και την παύση του Αρχιεπίσκοπου από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ως μία επιπλέον παράμετρος της πρότασης για τη λειτουργική χρήση της αγγλικής ήταν η ανάγκη προσέγγισης των άλλων ορθοδόξων διοικήσεων των Η.Π.Α., οι οποίες ήδη χρησιμοποιούσαν την τοπική γλώσσα στις τελετές τους. Η προσέγγιση αποσκοπούσε στην ενίσχυση της εκπεφρασμένης διάθεσης για τη δημιουργία κοινού εκκλησιαστικού κέντρου των Ορθοδόξων στις Η.Π.Α. Τελικά η εισαγωγή της αγγλικής γλώσσας στη Θεία Λειτουργία υπερψηφίστηκε από την Κληρικολαϊκή Συνέλευση με τη δικλείδα του να επιλέγει η κάθε τοπική εκκλησιαστική κοινότητα τη γλώσσα στην οποία επιθυμούσε να τελεί τη λατρεία της. Ένα μήνα μετά την εκλογή του ο Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος συναντήθηκε, επίσημα, με τον Πάπα Παύλο ΣΤ στη Ρώμη, γενόμενος έτσι ο πρώτος Ορθόδοξος Ιεράρχης που έπειτα από τρεις και πλέον αιώνες συνομίλησε με την κεφαλή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Αυτή η συνάντηση σηματοδότησε ένα κύκλο επαφών μεταξύ του Βατικανού και του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ο οποίος οδήγησε στην ιστορική συνάντηση του 1964 μεταξύ των Προκαθημένων παλαιάς και νέας Ρώμης και, συνακόλουθα, στην άρση των αναθεμάτων. Σε όλη αυτή την πορεία ο Ιάκωβος στάθηκε ο «ιθύνων νους» της σύγκλισης και ο βασικός συνομιλητής από πλευράς του Οικουμενικού Θρόνου. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος εκδήλωσε την πολιτική του δράση σε δύο βασικά πεδία. Το πρώτο είχε να κάνει με την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αρχής της ισότητας και έχει αμερικανοκεντρικό χαρακτήρα. Το δεύτερο αφορά τον άτυπο διπλωματικό του ρόλο και τις πολιτικές κινήσεις, στις οποίες προέβη με στόχο την ευνοϊκή αντιμετώπιση από μέρους της αμερικανικής ηγεσίας θεμάτων ελληνικού, εθνικού ενδιαφέροντος (ελληνοτουρκικές σχέσεις, Κυπριακό, Οικουμενικό Πατριαρχείο κ.α.). Εκτός, όμως, από αυτά τα δύο πεδία αναμείχθηκε σε πολιτικές διαμάχες στις Η.Π.Α. και την Ελλάδα, πρακτική που υπήρξε αμφιλεγόμενη και αμφισβητήθηκε έντονα από μερίδα του ελληνικού πολιτικού και δημοσιογραφικού χώρου. Μετά την παλινόρθωση της δημοκρατίας (1974), ο Ιάκωβος συμβούλευε συχνά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή με τον οποίον διατηρούσε τακτική αλληλογραφία. Για τον λόγο αυτό ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν πολύ επιφυλακτικός απέναντί του. Ωστόσο, οι σχέσεις των δύο ανδρών άλλαξαν μετά την ανακήρυξη της «Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου», τον Νοέμβριο του 1983, που βρήκε εντελώς απροετοίμαστη την ελληνική κυβέρνηση. Ο Ιάκωβος πήρε την πρωτοβουλία να επισκεφτεί την ίδια ημέρα (15 Νοεμβρίου 1983) τον Υπουργό Εξωτερικών George Shultz και να τον πείσει ότι τυχόν αναγνώριση του ψευδοκράτους δεν ήταν προς το συμφέρον των ΗΠΑ. Απαντώντας, την 1η Δεκεμβρίου, ο Υφυπουργός Εξωτερικών Richard Burt έγραψε στον Ιάκωβο ότι καταδικάζει απερίφραστα την μονομερή πράξη των Τουρκοκυπρίων επειδή υπονομεύει τις επίμονες προσπάθειες του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών κι ακόμη του επισήμανε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν πιέσει και άλλες χώρες -τις οποίες απέφυγε να κατονομάσει- να πράξουν αναλόγως. Κατόπιν αυτών των εξελίξεων, ο Παπανδρέου ευχαρίστησε τον Ιάκωβο για τη δράση του και τον προσκάλεσε στην Ελλάδα όπου τον υποδέχτηκε με τιμές αρχηγού κράτους. Από την αρχή της ποιμαντορίας του στην Αμερική θεώρησε χρέος του να εκδηλώσει έμπρακτα τη συμπαράστασή του στον αγώνα των Αφροαμερικανών των Η.Π.Α. για ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα με τη λευκή πλειοψηφία. Συμμετείχε ενεργά στον αγώνα του Κινήματος για την Ελευθερία, τον οποίο συντόνιζε ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, παλαιός του γνώριμος από την εποχή που και οι δύο ήταν ιεροκήρυκες στη Βοστώνη, και εξέφρασε τις θέσεις του σε συνεντεύξεις και δημόσιες ομιλίες. Στις 28 Σεπτεμβρίου 1963 εξέδωσε μία ιστορική ανακοίνωση στην οποία καυτηρίαζε τη στέρηση των βασικών ανθρωπίνων, πολιτικών, κοινωνικών και εκπαιδευτικών δικαιωμάτων των Αφροαμερικανών. Στάθηκε, επίσης, ένθερμος υποστηρικτής της ψήφισης της Πράξης των Πολιτικών Δικαιωμάτων του 1964 για την οποία δήλωσε μετά την έγκρισή της: «Δόξα τω Υψίστω! Ίσως αυτό σημάνει την απαρχή μίας νέας εποχής για όλη την ανθρωπότητα, μιας περιόδου όπου ο Λόγος του Θεού θα χαράσσει την πορεία και θα καθοδηγεί τις ζωές μας.» Κορυφαία στιγμή της αντιρατσιστικής δράσης του Ιακώβου στάθηκε η κάθοδός του στην πορεία της Σέλμα, Αλαμπάμα, όπου περπάτησε σφίγγοντας το χέρι του Μ.Λ. Κίνγκ και ηγούμενος μαζί του της πορείας. Αυτή του η εμφάνιση φιλοξενήθηκε στο εξώφυλλο του περιοδικού LIFE και αποτέλεσε ένα ισχυρό μήνυμα προς την αμερικανική κοινωνία, η οποία αντίκρισε ένα λευκό θρησκευτικό ηγέτη να αγωνίζεται για τα δικαιώματα των μαύρων ενώ ταυτόχρονα έδωσε νέα προοπτική στη δράση του ελληνικού στοιχείου στις Η.Π.Α. Οι New York Times έγραψαν χαρακτηριστικά για το γεγο-

33 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 στους Αρχιεπισκόπους Αμερικής νός: «Το εντυπωσιακό εξώφυλλο του περιοδικού TIME, που απεικόνιζε τον Δρ. Κινγκ μαζί με τον μαυροντυμένο Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο, σηματοδότησε μία νέα παρουσία των Ελληνοαμερικανών και της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας στην αμερικανική ζωή.» Η απονομή του «Προεδρικού Μεταλλίου της Ελευθερίας» στον Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο από τον Πρόεδρο των Η.Π.Α. Τζίμμυ Κάρτερ στις 9 Ιουνίου 1980. Για το γεγονός της συμμετοχής της Ελληνοαμερικανικής κοινότητας στον αγώνα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ο βετεράνος οικουμενιστής και Ρωμαιοκαθολικός ιερέας π. John Long είχε δηλώσει ότι: «Βοήθησε τους άλλους να δουν τους Ορθοδόξους ως Αμερικανούς. Παράλληλα έγειρε την προσοχή (των Αμερικανών) στη στέρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ορθοδόξων στη Σοβιετική Ένωση και την Τουρκία.» Η δυναμική του παρουσία στην κοινωνικοπολιτική σκηνή των Η.Π.Α. συνέχισε να εκδηλώνεται και σε άλλα θέματα. Εξέφρασε ενεργά την αποδοκιμασία του έναντι του πολέμου του Βιετνάμ, υποστήριξε τα δικαιώματα των Εβραίων κατοίκων της Σοβιετικής Ένωσης και ενθάρρυνε την ειρηνευτική διαδικασία στη Μέση Ανατολή ζητώντας, παράλληλα, την απόδοση δικαίου στους Άραβες Παλαιστινίους. Για την ανθρωπιστική και κοινωνική του δράση ο Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος τιμήθηκε με την ανώτατη διάκριση των Η.Π.Α., το «Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας», το οποίο του απένειμε το 1980 ο Πρόεδρος Τζίμμυ Κάρτερ[42]. Το 1986 του απονεμήθηκε το «Μετάλλιο Τιμής του Ellis Island»[43] για τη διακεκριμένη προσφορά του ως μετανάστη, που ενσωματώθηκε στην κοινωνία των Η.Π.Α. και προσέφερε σημαντικές υπηρεσίες προς αυτήν. Επιπλέον υπήρξε ισόβιο επί τιμή μέλος της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας (United States Senate Committee on Foreign Relations). Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Σπυρίδων (1996-1999) Ο Σπυρίδων (κατά κόσμον Παπαγεωργίου) υπήρξε Μητροπολίτης Ιταλίας και Μελίτης από το 1991 ως το 1996 και κατόπιν Αρχιεπίσκοπος Αμερικής από τον Σεπτέμβριο του 1996 έως τον Αύγουστο του 1999. Ο Μητροπολίτης Σπυρίδων, γιος της Καλής και του δρος Κωνσταντίνου Παπαγεωργίου γεννήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 1944 στην πόλη Γουόρεν του Οχάιο. Ξεκίνησε το δημοτικό στο Στούμπενβιλ του Οχάιο και σε ηλικία 9 ετών μετακόμισε με την πολυμελή οικογένειά του στη Ρόδο όπου ολοκλήρωσε το δημοτικό και τέσσερις τάξεις του γυμνασίου. Αποφοίτησε το 1962 από το Γυμνάσιο του Τάρπον Σπρίνγκς στη Φλόριντα. Σπούδασε ορθόδοξη θεολογία στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, απ όπου αποφοίτησε αριστούχος το 1966. Στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης στην Ελβετία, με ειδικότητα στην Ιστορία των Προτεσταντικών Εκκλησιών. Από το 1969 ως το 1973 φοίτησε στο τμήμα Βυζαντινής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπόχουμ στη Γερμανία με υποτροφία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Υπηρέτησε στη γραμματεία της Μόνιμης Αντιπροσωπείας του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών (Γενεύη 1966-1967) και αργότερα χρημάτισε Γραμματέας του Ορθόδοξου Κέντρου του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Σαμπεζί της Γενεύης, όπου διεύθυνε την εκκλησιαστική επιθεώρηση Επίσκεψις (1973-1976). Το 1976 χειροθετήθηκε αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου και διορίσθηκε ιερατικώς προϊστάμενος στην Ελληνική Κοινότητα του Αγίου Ανδρέα στη Ρώμη όπου υπηρέτησε μέχρι το 1985. Η εξοικείωσή του με τη ρωμαιοκαθολική πραγματικότητα της Ιταλίας οδήγησε το 1984 στο διορισμό του ως εκτελεστικού γραμματέα στη Διορθόδοξη Επιτροπή για το Θεολογικό Διάλογο μεταξύ της Ορθόδοξης και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Το 1985 η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου τον εξέλεξε τον Αρχιμ. Σπυρίδων Παπαγεωργίου Τιτουλάριο Επίσκοπο της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Επισκοπής Απαμείας, τοποθετώντας τον ως βοηθό Επίσκοπο στην Μητρόπολη Αυστρίας και Εξαρχία Ιταλίας και Ουγγαρίας, όπως τότε ήταν γνωστή. Το Νοέμβριο του 1991, με την ίδρυση της Ιεράς Μητροπόλεως Ιταλίας, η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου εξέλεξε τον Σπυρίδωνα ως τον πρώτο Μητροπολίτη Ιταλίας και Μελίτης. Στά τέσσερα χρόνια της υπηρεσίας του ως Μητροπολίτης Ιταλίας, αύξησε σημαντικά τον αριθμό των ενοριών, ενίσχυσε τη δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου συσπειρώνοντας κάτω από τη νέα Μητρόπολη διάφορες ιταλικές ορθόδοξες κοινότητες, έδωσε έμφαση στη νεολαία οργανώνοντας την Ενωση Ελλήνων Ορθοδόξων Φοιτητών της Ιταλίας και αναβίωσε τον ορθόδοξο μοναχισμό στην Ιταλία με την ανασύσταση της βυζαντινής Μονής του Αγίου Ιωάννη του Θεριστή στην Καλαβρία. Το 1992 διορίσθηκε πρόεδρος τη Διορθόδοξης Επιτροπής του Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ τη Ορθόδοξης Εκκλησίας και της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Λουθηρανών. Εκπροσώπησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο σε διάφορες διεκκλησιαστικές συναντήσεις, ενώ υπήρξε απεσταλμένος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ειδική Σύνοδο των Ρωμαιοκαθολικών Επισκόπων της Ευρώπης στη Ρώμη το 1991. Ο λόγος του στην Σύνοδο εστιάστηκε επί της διαρκώς εξαπλούμενης Ουνίας στις χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης. Η 20ετής προϋπηρεσία του στην Ιταλία, η συμμετοχή του στους διεκκλησιαστικούς διαλόγους, η συχνή παρουσία του στη διεθνή εκκλησιαστική σκηνή, αλλά και η αμερικάνικη καταγωγή του αποτέλεσαν τη βάση γιά την εκλογή του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο της Αμερικής στις 30 Ιουλίου 1996. Ως Αρχιεπίσκοπος Αμερικής εργάστηκε για το μεγάλο ζήτημα της επιβίωσης της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού στη διασπορά της Αμερικής. Ανέλαβε πρωτοβουλίες σε καίρια θέματα της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αμερικής, δίδοντας ιδιαίτερη έμφαση στην ελληνική παιδεία, στην ορθόδοξη θεολογική εκπαίδευση, στην οργάνωση του ελληνοαμερικανικού λόμπι και στη διοίκηση της Αρχιεπισκοπής. Λίγους μήνες μετά την ενθρόνισή του και αφού απομάκρυνε από τους συνεργάτες του τον πανίσχυρο ιερά και εξ απορρήτων του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, π/ Αλέξανδρο Καρλούτσο, άρχισε η υπονόμευση του έργου και η υποκίνηση εκκλησιαστικής κρίσης, με αφορμή δήθεν «ροζ σκάνδαλο» στη Θεολογική Σχολή. Ακολούθησαν καταγγελίες για οικονομικά σκάνδαλα και προσωπικές για αυταρχική συμπεριφορά, με αποκορύφωμα την φανερή υπονόμευση με τη δημιουργία της παραεκκλησιαστικής οργάνωσης GOAL, στην οποία πρωτοστατούσαν και χρηματοδοτούσαν φίλοι του Οικουμενικού Πατριάρχη. Στο μεταξύ, μετά την ανύψωση των μητροπολίτες των επισκόπων, η Αρχιεπισκοπή Αμερικής αποδυναμώθηκε και αρκετοί μητροπολίτες εστράφησαν κατά του Αρχιεπισκόπου. Τελικά ο Σπυρίδων υποχρεώθηκε σε παραίτηση από Αρχιεπίσκοπος Αμερικής στις 19 Αυγούστου 1999 και εν συνεχεία η Αγία και Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου εξελέγη Μητροπολίτης της Ιστορικής Ιεράς Μητροπόλεως Χαλδίας, Χεροιάνων και Κερασούντος μη αποδεχθείς την μετάθεση αυτή. Στις 15 Σεπτεμβρίου 1999 εγκατέλειψε τη Νέα Υόρκη και κατά καιρούς παραχωρεί συνεντεύξεις ή γράφει άρθρα για τον ελληνικό και ομογενειακό τύπο της Αμερικής. Το Φεβρουάριο του 2003 συστάθηκε το Ίδρυμα «Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων γιά την Ελληνική Παιδεία και τον Πολιτισμό», το οποίο έχει έδρα την Νέα Υόρκη. Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος (1999-2019) Ο Αρχιεπίσκοπος Γέρων Αμερικής Δημήτριος (κατά κόσμον Δημήτριος Τρακατέλλης) γεννήθηκε την 1η Φεβρουαρίου του 1927 στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από το Πειραματικό Σχολείο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 1946.[1] Το 1950 απεφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή Αθηνών με βαθμό άριστα, κάτοχος μεταπτυχιακού και Διδακτορικού. Το 1960 χειροτονήθηκε Διάκονος και το 1964 Πρεσβύτερος. Το 1967 εξελέγη και χειροτονήθηκε Τιτουλάριος Επίσκοπος Βρεσθένης, υπεύθυνος για τα προγράμματα επιμόρφωσης του Ιερού Κλήρου. Το 1968 εξελέγη Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος, θέση την οποία αρνήθηκε για λόγους κανονικής τάξης (ειδικότερα λόγω του ελέγχου της Εκκλησίας από τη Δικτατορία των Συνταγματαρχών με Αριστίνδην Σύνοδο-αντικανονική). Το 1972 αναγορεύτηκε διδάκτορας του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ και το 1977 του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1991 ανυψώθηκε σε Τιτουλάριος Μητροπολίτης Βρεσθένης. Το 1999 εξελέγη Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, στην οποία είχε διακονήσει για πάνω από είκοσι πέντε χρόνια. Παραιτήθηκε από τη θέση του Αρχιεπισκόπου στις 4 Μαΐου 2019. Στις 26 Νοεμβρίου 2015 κατόπιν αποφάσεως της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής ανυψώθηκε σε Γεροντική Επαρχία του Οικουμενικού Πατριαρχείου και εφεξής τιτλοφορείται: «Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Γέρων Αμερικής, κ. Δημήτριος». Έχει σημαντικό συγγραφικό και ερευνητικό έργο, ενώ παράλληλα διετέλεσε επί μακρόν Καθηγητής Βιβλικής Θεολογίας στη Θεολογική Σχολή Τιμίου Σταυρού Βοστώνης. Έργογραφία:Ως ένας παραγωγικός συγγραφέας, συνέγραψε έξι βιβλία: Παρουσία του Αγίου Πνεύματος (1984) Εξουσία και πάθος (1987) Ο Υπερβατικός Θεός του Ευγνώστου (1991) Χριστός, ο προϋπάρχων Θεός (1992) Οι πατέρες ερμηνεύουν (1996) Κάλεσμα για πίστη (2004) Επίσης είναι ο συγγραφέας εκατοντάδων άρθρων και δοκιμίων που έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα περιοδικά. Ακαδημία και Ιερά Σύνοδος Το Νοέμβριο του 2002, ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος εξελέγη παμψηφεί από την Ακαδημία Αθηνών ως εξωτερικό προεδρεύον μέλος στην επιτροπή της Θεολογία, για τους τομείς της Ηθικής και των Πολιτικών Επιστημών. Εντάχθηκε επισήμως στην Ακαδημία στις 14 Νοεμβρίου 2003 Ως Αρχιεπίσκοπος Αμερικής και Έπαρχος περιοχών Ατλαντικού και Ειρηνικού Ωκεανού, ο Δημήτριος εξελέγη στις 19 Φεβρουαρίου 2004, μέλος της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Αυτή η εκλογή ήταν μέρος της τροποποίησης της Συνόδου ώστε να συμπεριληφθούν έξι νέοι ιεράρχες από επαρχίες του Οικουμενικού Θρόνου εκτός Τουρκίας. Ο Αρχιεπίσκοπος συμμετείχε στη πρώτη σύγκληση της Ιεράς Συνόδου στην Κωνσταντινούπολη στις 9-11 Μαρτίου 2004.

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου 34 Religious and political leaders at the enthronement of Elpidophoros New York.- (Online) Religious leaders and representatives of the Greek and U.S. governments and elected officials for both countries, along with other dignitaries are expected to be present at the enthronement of the new Archbishop Elpidophoros of America, to take place on Saturday, June 22, 2019, at 11 am at the Archbishop s Cathedral of the Holy Trinity in Manhattan (337 East 74th Street, NYC). Archbishop Elpidophoros - the seventh consecutive leader of the Holy Greek Orthodox Archdiocese of America since it was established in 1922 - was elected unanimously by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate in Constantinople, on May 11, 2019. His All-Holiness Ecumenical Patriarch Bartholomew has appointed as His Personal Representative for the Enthronement, Metropolitan Augoustinos of Germany, who will enthrone the new Archbishop of America. Deputy Foreign Minister Terence Quick will represent the Greek government and the Secretary of Health and Human Services Alex Azar the Trump administration. Greek Cypriot negotiator Ambassador Andreas Mavroyiannis will represent the President of the Republic of Cyprus Nicos Anastasiades. The Enthronement of Archbishop Elpidophoros has attracted worldwide interest and it will be attended by many dignitaries from the political, diplomatic, academic and the business world, as well as religious leaders, community and organization representatives, and clergy and laity from around the country and around the world. The Service will be broadcast live and made available through satellite and the internet at www.goarch.org The Enthronement ceremony will be followed by an Enthronement Luncheon at 1:30 p.m. at the New York Hilton Hotel (1335 Avenue of the Americas, NYC). More than 1,500 people from all over the United States are expected to attend. Archbishop Elpidophoros will arrive at JFK airport, in the evening of Wed., June 19 and he is expected to address the many clergy and lay people who will be there to welcome him. Immediately after a private dinner is scheduled at his hotel with Geron Archbishop Demetrios former of America. The next morning, Thurs., June 20, 2019 he will arrive at the headquarters of the Greek Orthodox Archdiocese of America and will be welcomed by the staff of the Archdiocese. His Eminence will then offer a Doxology service at the Archdiocese Chapel of Saint Paul, followed by a meeting with the Hierarchs, members of the Holy Eparchial Synod of America and the Auxiliary Bishops of the Archdiocese. The same evening, he will attend a reception and dinner with the Priests and Presvyteres of the Direct Archdiocesan District, the Hierarchs of the Archdiocese and the Patriarchal representatives. On Friday, June 21, at 10:30 a.m., Archbishop Elpidophoros will hold a Press Conference at the Headquarters of the Archdiocese. Afterwards he will attend a welcome lunch in his honor with New York City Religious Leaders, hosted by Rabbi Arthur Schneier. On Sunday, June 23, the day after the Enthronement, His Eminence will preside for the first time as Archbishop at the Hierarchal concelebration of the Divine Liturgy with all the Metropolitans, members of the Holy Eparchial Synod. The Orthros Service at the Archdiocesan Cathedral of the Holy Trinity, will begin 8:30 a.m. and the Divine Liturgy at 10:00 a.m., followed by an Agape reception at the adjacent Cathedral Center. For enthronement related information visit: www.goarch.org/enthronement Federation of Hellenic American Educators and Cultural Associations of America Ομοσπονδία Ελληνο-Αμερικανών Εκπαιδευτικών και Πολιτιστικών Συλλόγων Αμερικής 452 75th Street, Brooklyn, NY 11209 Tel: (917) 755-2127 - Fax: (718) 491-2558 kstellasr@gmail.com Η πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνο-Αμερικανών Εκπαιδευτικών και Πολιτιστικών Συλλόγων Αμερικής και τα μέλη σύλλογοι καλωσορίζουν με σεβασμό τον νέο Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ.κ. ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ και εύχονται όπως η προσφορά και το έργο του στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής πλησιάσει το μεγαλείο, την αίγλη και την ανύψωση της Ομογένειας, όπως στα χρόνια του μακαριστού Ιακώβου και υπερβεί κάθε προσδοκία όλων μας. Έχουμε ελπίδες και όνειρα ότι η Ελληνική Παιδεία θα βρει έναν προστάτη και συνοδοιπόρο στη διαιώνιση της ελληνικής γλώσσας και των ελληνοχριστιανικών μας παραδόσεων. Όλοι οι εκπαιδευτικοί ανυπομονούν να σας συναντήσουν και να εκφράσουν τις ανησυχίες και τις αγωνίες τους για το μέλλον των ελληνικών μας σχολείων και της ελληνικής μας γλώσσας. Ως ευ παρέστητε Σεβασμιώτατε. Υγεία και Επιτυχία εις το έργο σας. Αξιος Στέλλα Κοκόλη Πρόεδρος Τιμολέων Κόκκινος Γραμματέας Δρ. Γεώργιος Μελικόκης Αντιπρόεδρος Ανδριάνα Φιλιώτη Ταμίας Βασιλική ΦΙλιώτη Αντιπρόσωπος Μελών Συλλόγων Ομοσπονδίας

35 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Letter of Appreciation of Ecumenical Patriarch Bartholomew to Archbishop Demetrios Ο Σύλλογος Αρκάδων Νέας Υόρκης «Γέρος του Μωριά» καλωσορίζει το νέο Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Prot. No. 296 Your Eminence Archbishop Demetrios, formerly of America, beloved brother in the Holy Spirit, concelebrant of our Modesty, grace be with Your Eminence and peace from God. Christ is Risen! Upon submitting your letter of voluntary resignation from the position of the Poimenarch of the Holy Archdiocese of America dated May 1 st, 2019, and following our acceptance of it by the decision of the Holy and Sacred Synod, as well, we proceed with these Patriarchal brotherly Letters to express to Your Eminence our many thanks and the gratification of the Mother Church and of our Modesty personally. For twenty years you ministered dutifully, prudently and effectively the renowned Archdiocese of America which was entrusted to you by God who gives all gifts. You fought with God-given zeal for the life and progress to Christ and in Christ, and for the total spiritual prosperity of the pious people of God there and for its unity. Having a deep knowledge of the existential needs of the contemporary human beings and of the positive aspects and perspectives of their culture, you courageously dedicated yourself to the proclamation of the Gospel under the new conditions of the era of secularization, globalization and technocracy, and to the promotion of the transformational for both the people and the history of the power of faith in Christ, always following the apostolic confession that there is salvation in no one else, for there is no other name under heaven given among men by which we must be saved (Acts 4:12). We praise your offering to theology, as you are a deep thinking author and professor, as well as your spiritual sensitivity and your sharp sense of recognition of the one thing which is needed (Luke 10: 42). We also exalt the continuous interest of your beloved to us Eminence, for the uninterrupted functioning of the ecclesiastical life of the Holy Archdiocese, for your contribution to the Inter-Orthodox and Inter-Christian relations and the promotion of the common witness of the Christians in the world, as well as for your most positive presence and contribution to the preparation of the Holy and Great Synod of the Orthodox Church and to its deliberations as a member of the Representation of the Ecumenical Patriarchate in it. For all these, we praise the all-wise and allmerciful Lord and Savior of the world, Who offered to His Holy Church your important to us Eminence, we brotherly embrace you, asking from God to grant you the best, unshakable health and long life, continuation of your God-loving and compassionate witness for the hope that is in us ( 1 Peter 3:15), we remain with special and deep love in Christ Jesus Risen from the dead, Whose abundant grace and infinite mercy may be with you. May 14, 2019 Beloved Brother in Christ, +BARTHOLOMEW κ.κ. ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ και τον συγχαίρει για την επάξια εκλογή του. Καλή Δύναμη και Καλή Επιτυχία! Χρήστος Βουρνάς Πρόεδρος Ευαγγελία Σαράφογλου Γραμματέας

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου 36

37 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 The Archdiocesan Cathedral family welcomes His Eminence Archbishop Elpidophoros of America May our gracious Lord grant him health, safety, and many years as he serves Christ and His Holy Church Εις πολλά έτη Δέσποτα

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου 38 The Members and Board of Trustees of the Archbishop Iakovos Leadership 100 Endowment Fund join all Greek Orthodox Faithful in extending warm and heartfelt congratulations to His Eminence Archbishop Elpidophoros on the occasion of his Enthronement as Archbishop of America. His Eminence has served the Ecumenical Patriarchate in positions of responsibility and leadership for twenty-five years and has shown the light of guidance in our Holy Church and a light of understanding among all faiths and all peoples. We thank God for His Paternal Leadership and pray for his good health and strength in his worthy Ministry. Truly, God has given us a guiding light for our times. Leadership 100 conveys its deepest respect and appreciation to His All Holiness Ecumenical Patriarch Bartholomew for his loving care of the Church in America. Axios! Argyris Vassiliou, Chairman Demetrios G. Logothetis, Vice Chairman Kassandra L. Romas, Secretary Thomas G. Jordan, Treasurer Paulette Poulos, Executive Director

39 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 US gets new archbishop from Istanbul s Bakirkoy ISTANBUL.- By İpek Yezdani/ Hurriyet For the first time in history, a Turkish citizen has been chosen as the archbishop of the U.S. to lead the Greek Orthodox Archdiocese of America. Elpidophoros Lambriniadis, who was born and raised in the Bakırköy district of Istanbul, is chosen to lead all the Orthodox and Greek congregation in the U.S. A native of Istanbul, Lambriniadis had been serving as the principle of the closed Halki Seminary on Heybeliada, an island off Istanbul s coast, and teaching as a professor at the Aristotle University of Thessaloniki in Greece. Lambriniadis said he was chosen by the council called Holy Council (Synod) of the Greek Orthodox Church, which consisted of 12 members and led by the Patriarcht Bartholomeos in Istanbul. It is the first time in history that a Turkish citizen is chosen as the archbishop of the United States. This has a significant importance for Turkey because the archbishop of the U.S. is the religious leader of all the Greek foundations in the United States. It means he also has a political impact. Therefore this is great opportunity for Turkey because someone who knows Turkey, who understands Turkey and who speaks Turkish is going to lead the Greek congregation in the U.S., the importance of this, is so obvious, Lambriniadis told daily Hürriyet in a recent interview. Lambriniadis said this situation could also serve to improve relations between Turkey, the U.S. and Greece. The archbishopric in the U.S. has an open line with the White House constantly. The U.S. government has many times expressed the problems of the Fener Greek Patriarchate in Istanbul in its human rights reports. Starting from the issue of the closed Halki Seminary in Heybeliada, it is not easy to find solutions to these problems in Ankara or Athens. However, there is a much higher possibility of finding a solution to these kind of problems by sitting around the same table in Washington. Especially re-opening the Halki Seminary in Heybeliada would have a very positive impact on U.S.-Turkey relations, he added. Lambriniadis said a big ceremony will be held in the Holy Trinity Cathedral in New York on June 22 before he takes on the post. Besides the diplomats of some other countries, he also invited Turkish diplomats to this significant ceremony. bors. Our next door neighbor, who were a Muslim family, were sharing with us their meat every Feast of the Sacrifice Holiday [Eid al-adha], and we were sharing with them our Yeast bread and Christmas meal every year. My best friends are still my friends from Bakırköy, he said. Lambriniadis said following the events in Cyprus in the 1970 s, they had to flee Greece in 1977 when he was 10 years old because of rising reactions toward the Greek population in Istanbul. It was very hard for us to leave our motherland and move. The Greeks in Greece were mocking us because of our different Greek accent and the children at school were shouting and despising us, saying, You are Turks! he added. Having completed his military service in the southern town of İskenderun in Turkey and graduating from the university in Thessaloniki in 1991, Lambriniadis moved to Germany for his master s studies. During that time, Patriarch Bartholomew was chosen as the patriarch of Istanbul, triggering a new wave of excitement among the young Greek religious community abroad. He was the most loved metropolitan bishop, and after his election, I decided to return to Istanbul immediately. I came back to Istanbul in 1994, I was already a Turkish citizen, therefore following my sanctification as a priest, I did my military service in Ankara and İskenderun, he added. When asked where he felt he belonged to the most, Lambriniadis said, Istanbul, of course! I think my father has had a huge impact on me about Istanbul. Because he never wanted to go to Greece, he never liked it there and he always wanted to return to Istanbul. In 2004, he had a stroke and had said, I don t want to die in Athens, take me to Istanbul with you. You won t believe me but my paralyzed father started walking again one week after he returned to Istanbul! Well! Bring me a Turkish newspaper and make me a cup of tea, I am going to do a crossword puzzle, he had said to me, because he could only solve the crossword puzzles in Turkish! I lost him two years ago, and I buried him in the Bakırköy Greek Cemetery, Lambriniadis said. I am moving to the U.S., but I will be visiting Istanbul often, because my heart remains in Istanbul. Source: Turkish Daily Hurriyet http://www.hurriyetdailynews.com/us-getsnew-archbishop-from-istanbuls-bakirkoy-144155 Lambriniadis was born and raised in Bakırköy, recalling the formative days of his youth in the district which has been home to a diverse population. I had a very beautiful childhood in Istanbul. We used to play all together as Turkish, Greek and Armenian children. I had wonderful friendships, and we had very good relations with our neigh-

40 Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 Monday, June 17, 2019 Your Eminence, Archbishop Elipidophoros of America, Χριστός Ανέστη! Christ is Risen! With all your spiritual sons and daughters, we acclaim you Axios! Axios! Axios! We welcome you to America with love, humility, reverence, and respect as our new Archbishop of the Holy Greek Orthodox Archdiocese of America, the new Exarch of the Ecumenical Patriarchate in America, and most of all, as our Spiritual Father in Christ. Archon Michael and Robin Psaros & Family