KEºA AIO 1 EN EIXE ΠEPAΣEI OYTE ENA ΦEΓΓAPI απ εκείνη τη ν χτα που βρισκ μουν στο παλάτι του βασιλιά Μίνωα, στην Κνωσ. Τα λυχνάρια και οι δάδες είχαν σβήσει, και λοι, βασιλιάδες, πρίγκιπες και δο λοι, κοιμ μασταν πνο βαθ. Με ξ πνησαν δυνατές φωνές και ποδοβολητ στους διαδρ μους του παλατιο. Πετάχτηκα απ το στρώμα τρομαγμένη κι έτρεξα στην π ρτα. Ήρθα πρ σωπο με πρ σωπο με την Ελίκη, την έμπιστη σκλάβα της πριγκίπισσας Αριάδνης. Ξ πνησε αμέσως τη Φαίδρα, τάισέ την, φ ρεσέ της τα καλά της ρο χα και κατεβείτε γρήγορα στην κεντρική αυλή. Οι άμαξες περιμένουν, με διέταξε. Έγινε κανένα κακ ; πρ λαβα και τη ρώτησα. Έρχεται αυτ ς που περιμένουμε απ τη θάλασσα, μου απάντησε η Ελίκη και χάθηκε στο βάθος του διαδρ μου. Με λένε Πυλία και ήμουν η υπηρέτρια της πριγκίπισσας Φαίδρας, της κ ρης του Μίνωα και της βασίλισσας Πασιφάης. Είμαι πια γριά, κοντε ω τα ογδ - 7
ντα, και περιμένω απ μέρα σε μέρα να πάω να συναντήσω τους προγ νους μου στο σκοτειν βασίλειο του Άδη. Τον τελευταίο καιρ ο νους μου γυρίζει πίσω, στα παλιά τα χρ νια. Θυμάμαι λα σα έζησα σαν να έγιναν χθες. Δεν ξέχασα ποτέ σους αγάπησα και ήμουν κοντά τους στις δοκιμασίες που τους έστειλαν οι θεοί, λους εκείνους που έχουν φ γει πια απ τον κ σμο των θνητών με τρ πο απρ σμενο και τραγικ. Μ λις είχα κλείσει τα δεκαπέντε μου χρ νια ταν με πήγαν οι γονείς μου στο παλάτι της Κνωσο για να προσέχω τη μικρή Φαίδρα, που μ λις είχε αρχίσει να περπατάει. Έζησα μορφες εποχές αλλά και δ σκολες μέρες ανάμεσα στην οικογένεια του Μίνωα και της Πασιφάης. Τα παιδιά τους αναστάτωναν το παλάτι με τις φωνές, τα παιχνίδια και τις σκανταλιές τους και μαζί τους χαιρ μασταν και διασκεδάζαμε κι λοι εμείς που τα υπηρετο σαμε. Κι αργ τερα, ταν η μοίρα άρχισε να χτυπάει ένα ένα τα πριγκιπ πουλα, ήμουν κοντά τους κι αφιέρωσα τη ζωή μου στο να γιατρε ω τις πληγές και τα πάθη τους. Η οικογένειά μου είχε ευγενική καταγωγή και ήταν μεγάλη τιμή για μένα να ζω στα ανάκτορα της Κνωσο. Δυσκολε τηκα στην αρχή. Έκανα καιρ ν ανεβώ στα τρίπατα διαμερίσματα, τις αμέτρητες αίθουσες, τους απέραντους διαδρ μους και τις σκεπαστές αυλές. Σιγά σιγά έμαθα κάθε γωνιά του παλατιο και των κήπων, λα τα δέντρα, τα λουλο δια, τα 8
ζώα και τα πουλιά με τα πολ χρωμα φτερά, δώρα απ ξένους βασιλιάδες κι άρχοντες που έρχονταν για να ζητήσουν τη φιλία του Μίνωα. Μ νο στα υπ γεια του παλατιο απαγ ρευαν να κατεβο ν οι υπηρέτες, αλλά και τα πριγκιπ πουλα. Έλεγαν τι υπήρχαν τ σο πολλά δωμάτια, που κανένας δεν μπ ρεσε ποτέ να τα μετρήσει. Ήταν σκοτεινά, με πολ πλοκους διαδρ μους, που μερικές φορές ταν έφτανες στην άκρη τους έβρισκες τοίχο, και τ τε έπρεπε να γυρίσεις πίσω και να προσπαθήσεις να βρεις απ αλλο την έξοδο. σοι τ λμησαν να παραβο ν τις διαταγές παγιδε τηκαν και δεν κατάφεραν να βγουν ζωντανοί. Έλεγαν μάλιστα τι δ ο δο λοι που ν μιζαν τι στις υπ γειες αίθουσες ο βασιλιάς έκρυβε χρυσάφι και πολ τιμα κοσμήματα μπήκαν κρυφά ένα βράδυ για να κλέψουν. ταν μως σώθηκε το λάδι στα λυχνάρια τους, σο κι αν προσπάθησαν, δεν μπ ρεσαν να γυρίσουν πίσω και βρέθηκαν τα κ καλά τους στερα απ πολ καιρ. Υπήρχε κι ένας άλλος λ γος, πολ σοβαρ ς, για τον οποίο απαγ ρευε ο Μίνωας την είσοδο στο Λαβ ρινθο έτσι έλεγαν τα υπ γεια του παλατιο. Εκεί μέσα ζο σε ο Αστέριος, που τον έλεγαν και Μινώταυρο. Ο Αστέριος είχε κεφάλι τα ρου και σώμα ανθρώπου και ήταν δυνατ ς και άγριος. Μ νο λίγοι δο λοι ήξεραν το δρ μο ως τα διαμερίσματα που ζο σε. Αυτοί του πήγαιναν τροφή και νερ, καθάριζαν τις ακαθαρσίες, του κρατο σαν συντροφιά και 9
προσπαθο σαν να τον ημερε ουν ταν θ μωνε κι αγρίευε. Ξ πνησα τη μικρή Φαίδρα με χάδια και γλυκ λογα για να μην την τρομάξω, την τάισα με κατσικίσιο τυρί, κριθαρένιο ψωμί και μέλι, την έντυσα και, μέχρι να ετοιμαστώ κι εγώ, την άφησα να παίζει με το Μ μο, το πολ χρωμο πουλί με τη γαμψή μ τη που ήξερε να μιλάει, δώρο του βασιλιά της Αιγ πτου. Σ λο το παλάτι είχαν ανάψει ξανά τα λυχνάρια και τις δάδες, αγουροξυπνημένοι δο λοι έτρεχαν στους διαδρ μους, τα πριγκιπ πουλα γκρίνιαζαν που τα σήκωσαν απ τα κρεβάτια τους, ακο γονταν οι φωνές των αμαξάδων στην αυλή. ταν κατεβήκαμε τις σκάλες, η αυλή μπροστά στη δυτική π λη ήταν γεμάτη. Εκείνη τη στιγμή έβγαινε ο ήλιος και οι κ κκινες κολ νες του παλατιο έμοιαζαν βουτηγμένες στο αίμα. Η πομπή είχε ήδη σχηματιστεί. Η βασίλισσα Πασιφάη και μεγάλη ιέρεια της θεάς της γονιμ τητας είχε καθίσει στη βασιλική άμαξα. Ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα στολισμένη με βαριά κοσμήματα στα χέρια και στο λαιμ, μακρ φ ρεμα πορφυρ, που άφηνε το στήθος της ακάλυπτο, και τη μέση σφιγμένη με φαρδιά χρυσή ζώνη. Τα μα ρα μαλλιά της, κατσαρωμένα, έπεφταν στους ώμους της, ενώ τα μάτια της ήταν βαμμένα γ ρω γ ρω με μα ρο χρώμα. Ο βασιλιάς Μίνωας ακολουθο σε με τη δική του 11
άμαξα και πιο πίσω η υπ λοιπη βασιλική οικογένεια, οι πρίγκιπες Κατρέας, Δευκαλίωνας και Γλα κος και οι πριγκίπισσες Αριάδνη και Ξενοδίκη με τις παραμάνες τους. Ιερείς και ιέρειες, ο μάντης Κώνος, άρχοντες και αρχ ντισσες έρχονταν πίσω απ τις άμαξες, πάνω σε φορητά καθίσματα που τα σήκωναν οι υπηρέτες, και πιο πίσω δυο δο λοι έσερναν έναν τα ρο που στ λωνε τα π δια του και αρνι ταν να προχωρήσει, λες και μάντευε τη μοίρα που τον περίμενε. Πλήθος κ σμου έτρεχε απ παντο για να ενωθεί με την πομπή. σο προχωρο σαμε, τ σο μεγάλωνε η περιέργειά μου να μάθω ποιος ήταν αυτ ς που περιμέναμε απ τη θάλασσα. Στο τέλος δεν άντεξα. Σκο ντησα τη Λυκία, την παραμάνα της Ξενοδίκης, και τη ρώτησα. Κανένας δεν ξέρει, μου απάντησε. Μες στη ν χτα ήρθαν δυο δρομείς στο παλάτι και ξ πνησαν το βασιλιά. Του είπαν τι λίγο πριν νυχτώσει φάνηκε μια μεγάλη φωτιά στην κορυφή της Δίας, του μικρο νησιο που συναντο ν τα πλοία ταν βγαίνουν απ το λιμάνι του Αμνισο. Φαίνεται τι ο βασιλιάς περίμενε αυτ το σήμα εδώ και καιρ, γιατί αμέσως έδωσε διαταγή να ξεκινήσει η πομπή για το λιμάνι. 12