Ένα Γεύμα με Στρείδια

ΟΓΔΟΝΤΑ ΗΜΕΡΕΣ ΜΠΛΕ 7 1 Ένα Γεύμα με Στρείδια ΚΑΤΑΜΕΣΗΣ του Κεντρικού Σιδηροδρομικού Σταθμού, με φίλησε. Ήταν το φιλί ενός εραστή, σύντομο, απαλό και τρυφερό, κατακλυσμένο από τις επίμονες αναμνήσεις μιας μέρας που περάσαμε στην ευτυχία της άρνησης, και μια υπενθύμιση πως αυτή θα ήταν η τελευταία μας νύχτα μαζί στη Νέα Υόρκη. Δεν είχαμε μιλήσει ακόμη για το μέλλον, ούτε για το παρελθόν. Δεν είχαμε τολμήσει. Ήταν λες κι αυτές οι λίγες μέρες και νύχτες αποτελούσαν ένα παράθυρο που ένωνε εκείνες τις δύο βαριές σκιές, οι οποίες καλύτερα θα ήταν να ξεχαστούν, τουλάχιστον έως ότου το αναπόφευκτο πέρασμα του χρόνου μάς υποχρέωνε να τις αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπο. Για τις επόμενες είκοσι τέσσερις ώρες, θα ήμασταν εραστές, ένα συνηθισμένο ζευγάρι, όπως όλα τα άλλα. Μία ακόμη νύχτα και μία ακόμη μέρα στη Νέα Υόρκη. Το μέλλον μπορούσε να περιμένει. Φάνταζε ταιριαστό να περάσουμε λίγα από τα τελευταία λεπτά που θα ήμασταν μαζί στον Κεντρικό Σταθμό, ένα από τα αγαπημένα μου μέρη στην πόλη. Είναι ένας χώρος όπου παρελθόν και μέλλον συναντιούνται, ένα σημείο όπου τα πολλά και διάφορα κομμάτια της Νέας Υόρκης συνυπάρχουν οι πλούσιοι και οι φτωχοί, οι αλήτες με τα κορίτσια και τα αγόρια της Γουόλ Στριτ, οι τουρίστες με τους καθημερινούς επιβάτες, διασταυρώνονται

8 ΒΙΝΑ ΤΖΑΚΣΟΝ κι ύστερα ο καθένας ακολουθεί την πορεία της ζωής του, τους ενώνουν μονάχα μερικές φευγαλέες στιγμές βιασύνης, καθώς για ένα σύντομο διάστημα βιώνουν όλοι την ίδια εμπειρία, τρέχουν να προλάβουν κάποιο τρένο. Βρισκόμασταν στο βασικό χώρο συγκέντρωσης, δίπλα στο περίφημο ρολόι με τις τέσσερις όψεις. Μετά το φιλί, έριξα μια ματιά προς τα πάνω και ολόγυρα, όπως έκανα κάθε φορά που στεκόμουν εκεί. Μου άρεσε να χαζεύω τις μαρμάρινες κολόνες και τα θολωτά τόξα που στήριζαν έναν αναποδογυρισμένο μεσογειακό ουρανό, τη ζωδιακή θεώρηση των αρχαίων χαρτογράφων που φαντάζονταν αγγέλους ή εξωγήινες μορφές ζωής να παρατηρούν τη Γη από τους ουρανούς. Το κτίριο μου θύμιζε εκκλησία, όμως καθώς ανέκαθεν αμφιταλαντευόμουν απέναντι στη θρησκεία, περισσότερο σεβόμουν τη δύναμη του σιδηροδρόμου, απόδειξη της ακατάπαυστης επιθυμίας του ανθρώπου να ταξιδέψει. Ο Κρις, ο καλύτερός μου φίλος στο Λονδίνο, πάντα έλεγε πως δεν μπορείς να γνωρίσεις πραγματικά μια πόλη παρά μόνο όταν πάρεις μια γεύση από το δίκτυο των μέσων μαζικής μεταφοράς, κι αν αυτή η παρατήρηση ίσχυε κάπου, αυτό το κάπου σίγουρα ήταν η Νέα Υόρκη. Ο Κεντρικός Σιδηροδρομικός Σταθμός συγκέντρωνε όλα εκείνα τα στοιχεία που μου άρεσαν στο Μανχάταν: ήταν γεμάτος υποσχέσεις, έσφυζε από την ενέργεια των ανθρώπων που τον διέσχιζαν, έμοιαζε με χωνευτήρι σωμάτων σε κίνηση η πολυτέλεια και το μεγαλείο των χρυσών πολυελαίων που κρέμονταν από την οροφή έδιναν, θαρρείς, μια υπόσχεση σε όλους όσους περνούσαν από εκεί έχοντας πενταροδεκάρες στην τσέπη, μια υπόσχεση πως κάπου εκεί ψηλά τους περίμενε μια ευκαιρία. Στη Νέα Υόρκη συμβαίνουν καλά πράγματα αυτό είναι το μήνυμα που εκπέμπει ο Κεντρικός Σιδηροδρομικός Σταθμός. Αν δουλέψεις αρκετά σκληρά, αν ποντάρεις στο όνειρό σου, τότε μια μέρα θα σταθείς τυχερός και η πόλη θα ανταμείψει την προσπάθειά σου με μια ευκαιρία.

ΟΓΔΟΝΤΑ ΗΜΕΡΕΣ ΜΠΛΕ 9 Ο Ντόμινικ με έπιασε από το χέρι και με τράβηξε μαζί του, μέσα από το πλήθος, στην αποβάθρα που οδηγούσε στη Στοά των Ψιθύρων στο χαμηλότερο επίπεδο. Δεν είχα επισκεφτεί ούτε τον ομώνυμο χώρο στον Καθεδρικό του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο ήταν και τα δύο καταχωρίσεις στην ατελείωτη λίστα μου με τα μέρη που ήθελα να επισκεφτώ και τα πράγματα που ήθελα να δω. Με άφησε στη γωνία, μπροστά σε μία από τις κολόνες που στήριζαν τις χαμηλές καμάρες, και έτρεξε στην απέναντι πλευρά. «Σάμερ», είπε, κι η φωνή του ήχησε πίσω από την κολόνα καθαρά, καμπάνα, λες και μου μιλούσε ο τοίχος. Ήξερα πως επρόκειτο για ένα αρχιτεκτονικό φαινόμενο ηχητικά κύματα που ταξίδευαν από τη μία κολόνα στην απέναντι, διά μέσου της θολωτής οροφής, τίποτα παραπάνω από μια μικρή έκφανση ακουστικής μαγείας, αλλά όπως και να χε, ήταν απόκοσμο. Βρισκόταν γύρω στα τρία τέσσερα μέτρα μακριά, με την πλάτη γυρισμένη προς το μέρος μου, κι όμως ακουγόταν σαν να ψιθύριζε δίπλα στο αφτί μου. «Ναι;» μουρμούρισα στον τοίχο. «Θα σου κάνω έρωτα ξανά, αργότερα». Γέλασα και γύρισα να τον κοιτάξω. Μου χαμογέλασε πλατιά, πονηρά, από τη θέση του απέναντί μου. Επέστρεψε και με έπιασε ξανά από το χέρι, φέρνοντάς με πάλι στην αγκαλιά του. Ο θώρακάς του, ευχάριστα σφιχτός, ήταν σχεδόν τριάντα εκατοστά ψηλότερος από μένα, οπότε ακόμη και με τακούνια μπορούσα να γέρνω το κεφάλι μου πάνω στον ώμο του. Ο Ντόμινικ δεν ήταν ογκώδης δεν έκανε βάρη σε κάποιο γυμναστήριο, ή τουλάχιστον δεν είχε αναφέρει ποτέ κάτι τέτοιο, ωστόσο διέθετε ένα λεπτό, αθλητικό κορμί και τις αβίαστες κινήσεις κάποιου που απολαμβάνει το να βρίσκεται μέσα στο σώμα του. Σήμερα ήταν μια πολύ ζεστή μέρα, καθώς πλησίαζε το τέλος του καλοκαιριού στη Νέα Υόρκη, ο ήλιος ήταν τόσο δυνατός και καυτός, που θα μπορούσες να τηγανίσεις αβγό στο πεζοδρόμιο. Η ατμόσφαιρα εξακολουθούσε να είναι υγρή, και παρότι είχαμε

10 ΒΙΝΑ ΤΖΑΚΣΟΝ κάνει και οι δύο ντους πριν φύγουμε από το ξενοδοχείο του Ντόμινικ, ένιωθα τη θερμότητα της επιδερμίδας του μέσα από το πουκάμισό του. Η αγκαλιά του μου έδινε την αίσθηση πως με τύλιγε ένα σύννεφο θερμό. «Για την ώρα όμως», ψιθύρισε, αυτή τη φορά κανονικά στο αφτί μου, «ας φάμε». Στεκόμασταν ακριβώς έξω από το Oyster Bar. Δε θυμάμαι να είχα αναφέρει στον Ντόμινικ την αγάπη μου για τα ωμά θαλασσινά μία ακόμη πτυχή της ιδιοσυγκρασίας μου την οποία είχε μαντέψει σωστά. Μου πέρασε από το μυαλό η σκέψη να του πω ότι τα στρείδια με ανακάτευαν, απλώς και μόνο για να του δείξω πως ίσως και να μην είχε πάντα δίκιο, όμως ήθελα να πάω στο Oyster Bar από τη μέρα που ήρθα στη Νέα Υόρκη και δε σκόπευα να αφήσω την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη τώρα. Άλλωστε, αντιμετωπίζω με καχυποψία κάθε άνθρωπο που δεν του αρέσουν τα στρείδια, κι ενδεχομένως το ίδιο να ίσχυε και γι αυτόν. Δεν ήθελα να του ξεφουρνίσω ένα ψέμα το οποίο πιθανόν να είχε το αντίθετο αποτέλεσμα από εκείνο που επιδίωκα. Είναι δημοφιλές στέκι, και μου έκανε εντύπωση το ότι κατάφερε να κλείσει τραπέζι την τελευταία στιγμή, αν και, γνωρίζοντας τον Ντόμινικ, πιθανότατα είχε κάνει την κράτηση από νωρίς και απλώς δε μου το είχε αναφέρει. Πάντως, ακόμη κι έτσι, χρειάστηκε να περιμένουμε είκοσι λεπτά για να καθίσουμε, όμως ο σερβιτόρος μάς έφερε το μενού αμέσως και έμεινε να πάρει την παραγγελία για τα ποτά μας. «Σαμπάνια;» με ρώτησε ο Ντόμινικ, καθώς παράγγελνε ένα αναψυκτικό για τον ίδιο. «Μία Asahi για μένα, παρακαλώ», είπα στο σερβιτόρο, παρατηρώντας μια υποψία χαμόγελου που περνούσε από τα χείλη του Ντόμινικ καθώς προσπερνούσα την πρότασή του. «Το μενού είναι ιδιαίτερα μεγάλο εδώ», με προϊδέασε μετά. «Τι θα έλεγες να παίρναμε μερικά στρείδια για αρχή;» «Προσπαθείς να με κατακλύσεις με αφροδισιακές τροφές;»

ΟΓΔΟΝΤΑ ΗΜΕΡΕΣ ΜΠΛΕ 11 «Αν υπήρξε ποτέ γυναίκα που δεν είχε την παραμικρή ανάγκη για αφροδισιακά, Σάμερ, αυτή είσαι εσύ». «Αυτό θα το εκλάβω ως φιλοφρόνηση». «Ωραία. Αυτή ήταν η πρόθεσή μου. Μήπως έχεις προτίμηση σε κάποια συγκεκριμένη ποικιλία στρειδιών;» Ο σερβιτόρος είχε επιστρέψει με τα ποτά μας. Απέρριψα με ένα νεύμα την πρότασή του να μου αφήσει ποτήρι: η μπίρα πρέπει να πίνεται από το μπουκάλι. Ρούφηξα μια δροσερή γουλιά και έριξα μια ματιά στο μενού. Είχαν μέχρι και στρείδια από τη Νέα Ζηλανδία εδώ, μεγαλωμένα στον κόλπο Χαουράκι, κοντά στη γενέτειρά μου. Ένιωσα ένα φευγαλέο σφίξιμο, ένα μικρό περόνιασμα νοσταλγίας, την κατάρα του κουρασμένου ταξιδιώτη. Όσο πολύ κι αν μου άρεσε η όποια καινούρια πόλη επισκεπτόμουν, οι αναμνήσεις της Νέας Ζηλανδίας εξακολουθούσαν να με κατατρύχουν κάθε τόσο. Τα θαλασσινά είναι ένα από εκείνα τα πράγματα που μου θυμίζουν τον τόπο μου, τις ζεστές μέρες και τις δροσερές βραδιές δίπλα στη θάλασσα, όταν έχωνα τις φτέρνες μου στη μαλακή υγρή άμμο στα μισά της παλίρροιας για να μαζέψω τούατουα και πίπι, τα οστρακοειδή που ζουν σε καθαρά ρηχά νερά στις αμμώδεις παραλίες, ή τα βράδια της Παρασκευής στο μαγαζί της γειτονιάς που σέρβιρε εκτός των άλλων το παραδοσιακό ψάρι και τηγανητές πατάτες, όπου παράγγελνα μισή ντουζίνα στρείδια στο τηγάνι, τα οποία σου έφερναν μέσα σε μια λευκή χαρτοσακούλα, πασπαλισμένα με αλάτι και σερβιρισμένα με μια μεγάλη φέτα λεμονιού. Ζήτησα μισή ντουζίνα κάποιας τοπικής ποικιλίας, οτιδήποτε έκρινε ο σερβιτόρος πως ήταν καλό, κι ο Ντόμινικ παρήγγειλε άλλη μισή ντουζίνα από το ίδιο. Πέρα από την όποια νοσταλγία ένιωθα ή δεν ένιωθα, δεν είχα έρθει μέχρι τη Νέα Υόρκη για να φάω θαλασσινά από την πατρίδα μου. Ο σερβιτόρος χάθηκε στην κουζίνα, οπότε ο Ντόμινικ άπλωσε το μπράτσο του πάνω στο τραπέζι και ακούμπησε την παλάμη του πάνω στη δική μου. Το άγγιγμά του ήταν πιο κρύο απ ό,τι πε-

12 ΒΙΝΑ ΤΖΑΚΣΟΝ ρίμενα, λαμβάνοντας υπόψη τη θερμότητα που ανέδιδε το σώμα του, γι αυτό άθελά μου ρίγησα από την έκπληξη. Κρατούσε το ποτήρι του με εκείνο το χέρι, όπως συνειδητοποίησα, και πρέπει να ήταν παγωμένο, αν και πάντοτε παράγγελνε το αναψυκτικό του με ελάχιστο πάγο. «Σου λείπει; Η Νέα Ζηλανδία;» «Ναι. Όχι συνέχεια, όταν όμως μου θυμίζει κάτι την πατρίδα μου, μια λέξη, μια μυρωδιά ή κάποιος ήχος, κάτι τέλος πάντων, τότε ναι, μου λείπει. Όχι τόσο πολύ οι φίλοι ή η οικογένειά μου, γιατί επικοινωνούμε συχνά τηλεφωνικώς ή με email, αλλά μου λείπει ο τόπος, ο ωκεανός. Βρίσκω δύσκολη τη ζωή στο Λονδίνο ακριβώς γιατί είναι τόσο επίπεδο. Όχι τόσο όσο κάποιες περιοχές της Αυστραλίας όπου έχω ζήσει, αλλά και πάλι επίπεδο είναι. Η Νέα Ζηλανδία είναι γεμάτη λόφους». «Είναι σαν να διαβάζω βιβλίο όταν παρατηρώ το πρόσωπό σου. Φανερώνεις περισσότερα απ όσα νομίζεις. Δεν εκδηλώνονται τα πάντα μέσα από τη μουσική σου, ξέρεις». Είχε απογοητευτεί που είχα αφήσει το βιολί στο διαμέρισμά μου προτού ξαναπάω στο δωμάτιό του στο ξενοδοχείο, λίγους δρόμους παρακάτω από εκεί που έμενα. Υποσχέθηκα πως θα το έφερνα και θα του έπαιζα ξανά πριν φύγει. Είχε κλείσει εισιτήριο σε νυχτερινή πτήση και θα έπαιρνε ταξί για το αεροδρόμιο αύριο γύρω στις τέσσερις το απόγευμα προκειμένου να επιστρέψει στο Λονδίνο, στα καθήκοντά του στο πανεπιστήμιο και στο γεμάτο με βιβλία σπίτι του, κοντά στο Χάμπστεντ Χιθ. Η άκρως καλοδεχούμενη εβδομάδα μου που είχα ρεπό έφτανε στο τέλος της και θα ξαναγυρνούσα στην ορχήστρα, καθώς είχαμε πρόβες για τη νέα μας συναυλία, από Δευτέρα. Δεν είχαμε συζητήσει για το τι θα ακολουθούσε. Στο Λονδίνο, λίγο πριν φύγω για τη Νέα Υόρκη, είχαμε συμφωνήσει για μια κάπως χαλαρή κατάσταση, μια σχέση κατά κάποιο τρόπο, αλλά χωρίς συγκεκριμένες δομές. Μου είχε πει ότι ήμουν ελεύθερη να πειραματιστώ εφόσον του περιέγραφα τις λεπτομέρειες μετά, αίτη-

ΟΓΔΟΝΤΑ ΗΜΕΡΕΣ ΜΠΛΕ 13 μα το οποίο έγινε ευχαρίστως δεκτό από την πλευρά μου. Μ έφτιαχνε να του λέω τι είχα κάνει, και μερικές φορές έκανα πράγματα ή τα απέφευγα μόνο και μόνο για να έχω την ευκαιρία να του τα εξομολογηθώ μετά. Αυτό το σημείο δεν το είχα αναφέρει στον Ντόμινικ. Ήταν, μ έναν άλλο τρόπο, ο ιερέας που δεν είχα ποτέ. Έδειχνε να διασκεδάζει ή και να ερεθίζεται από τις περιπέτειές μου, μέχρι εκείνη τη νύχτα που με είδε μαζί με τον Τζάσπερ, τότε που όλα είχαν στραβώσει τόσο άσχημα. Ούτε για τον Βίκτορ του είχα μιλήσει, τον άντρα που είχα γνωρίσει στη Νέα Υόρκη. Δεν ήξερα πώς ακριβώς να θίξω αυτό το θέμα. Τα παιχνίδια που είχε οργανώσει ο Βίκτορ ήταν πολύ πιο διεστραμμένα απ όσο άρεσε στον Ντόμινικ. Ο Βίκτορ μάλιστα είχε φτάσει στο σημείο να με πουλήσει, με είχε παραχωρήσει στους γνωστούς του για να με κάνουν ό,τι ήθελαν. Εγώ είχα συμμετάσχει σε αυτή τη φάση και, σε γενικές γραμμές, την είχα απολαύσει. Τι θα έλεγε ο Ντόμινικ για όλα αυτά; Δεν ήμουν σίγουρη. Είχαν περάσει μόλις σαράντα οχτώ ώρες από τη στιγμή που αποχώρησα από το πάρτι του Βίκτορ επειδή είχε θελήσει να με μαρκάρει ανεξίτηλα, να με σταμπάρει ως σκλάβα, ως κτήμα του, κι εγώ είχα αρνηθεί. Η σκέψη πως θα μαρκαριζόμουν μόνιμα είχε αποδειχτεί υπερβολικά τραβηγμένη. Ήδη αισθανόμουν σαν να είχαν συμβεί όλα αυτά σε μια άλλη ζωή. Οι ώρες που είχα περάσει με τον Ντόμινικ είχαν διώξει την όποια άσχημη αίσθηση από την εμπειρία με τον Βίκτορ, τουλάχιστον προς το παρόν. Εκτός αυτού, ήμουν πλέον βέβαιη ότι ο Ντόμινικ γνώριζε τον Βίκτορ από το Λονδίνο, κι αυτό ενίσχυε ιδιαίτερα την αμηχανία της όλης κατάστασης. «Τι νέα από το Λονδίνο;» ρώτησα, αλλάζοντας θέμα συζήτησης. Τα ορεκτικά έφτασαν γρήγορα, διαψεύδοντας τις κριτικές που είχα διαβάσει και σχολίαζαν την αργοπορία στο σέρβις. Μία ντουζίνα στρείδια σχημάτιζαν μια βεντάλια, σαν πετράδια πάνω σε μια μεγάλη λευκή πιατέλα, με λεμόνι στο κέντρο, κομμένο στη μέ-

14 ΒΙΝΑ ΤΖΑΚΣΟΝ ση, με το κάθε μισό να καλύπτεται από λευκή μουσελίνα, δεμένη σφιχτά στην άκρη, έτσι ώστε να παγιδεύονται πίσω της τα κουκούτσια, λες κι αν ξέφευγε ένα από τη σάρκα του καρπού θα κατέστρεφε την αξία ολόκληρου του πιάτου. Ο Ντόμινικ ανασήκωσε τους ώμους του. «Δεν έχεις χάσει πολλά. Δούλευα, είχα διαλέξεις, προχώρησα και κάποιες εργασίες στον ελεύθερο χρόνο μου, έγραψα πολύ». Έριξε μια ματιά προς το μέρος μου, με είδε που τον κοίταζα, δίστασε για λίγο και μετά συνέχισε. «Μου έλειψες. Συνέβησαν κάποια πράγματα τα οποία καλό θα ήταν να συζητήσουμε, εν ευθέτω, όμως για την ώρα ας απολαύσουμε τη βραδιά μας. Φάε τα στρείδια σου». Ο Ντόμινικ πλησίασε ένα στρείδι στο στόμα του, ακουμπώντας το κέλυφος στην παλάμη του ενώ περνούσε το σαρκώδες περιεχόμενο μέσα από τα χείλη του με το λεπτό ασημένιο πιρούνι που είχε φέρει ο σερβιτόρος. Είχε κάτι το βάναυσο ο τρόπος με τον οποίο είχε αποσπάσει το χυμό από το λεμόνι, με τόση δύναμη που θα μπορούσες να πεις ότι το τσάκισε, δεν το έστυψε απλώς. Ύστερα, σχεδόν σαν να ήταν το επόμενο βήμα μιας πολύ γνωστής διαδικασίας, πασπάλισε μαύρο πιπέρι πάνω στο πιάτο, με δύο απότομα στριψίματα του μύλου. Κάρφωσε τη σάρκα με ακρίβεια, επιδέξια, χωρίς να επιτρέψει ούτε σε ένα ψήγμα, ούτε σε μία σταγόνα χυμού να ξεφύγει από την τροχιά της γλώσσας του. Εγώ προτίμησα να αφήσω κατά μέρος το πιρούνι και να ρουφήξω το στρείδι απευθείας από το κέλυφος, απολαμβάνοντας τη γλιστερή αίσθηση, το πλατάγισμα της υγρής σάρκας πάνω στη γλώσσα μου, χωρίς την παρέμβαση κάποιου μεταλλικού αντικειμένου, τον αλμυρό χυμό που κάλυψε τα χείλη μου. Σήκωσα το κεφάλι και είδα πως ο Ντόμινικ με παρακολουθούσε. «Τρως σαν αγρίμι». «Δεν είναι το μόνο πράγμα που κάνω σαν αγρίμι», είπα, επιχειρώντας να χαμογελάσω πονηρά. «Δε θα διαφωνήσω. Είναι ένα από τα πράγματα που μου αρέ-

ΟΓΔΟΝΤΑ ΗΜΕΡΕΣ ΜΠΛΕ 15 σουν πάνω σου. Παραδίνεσαι στις ορέξεις σου, όποιες κι αν είναι αυτές». «Στη Νέα Ζηλανδία αυτός ο τρόπος να τρως θαλασσινά θα θεωρούνταν εκλεπτυσμένος. Στην πατρίδα μου έχω δει ανθρώπους να κόβουν με τα δόντια τις γλώσσες των πίπι, των θαλασσινών που βρίσκουμε στα ρηχά νερά κοντά στην ακτή. Μόλις τα βγάζεις από το νερό, απλώνουν τις γλώσσες τους για να δουν τι συμβαίνει και οι πραγματικοί εραστές των θαλασσινών τις δαγκώνουν επί τόπου, τα τρώνε ζωντανά». Ο Ντόμινικ χαμογέλασε. «Ήσουν κι εσύ μία από αυτούς, έτρωγες ζωντανά τα πλάσματα της θάλασσας;» «Όχι, ποτέ δε μου έκανε καρδιά να το δοκιμάσω. Το έβρισκα πολύ σκληρό». «Βάζω στοίχημα όμως πως θαύμαζες εκείνους που το έκαναν, σωστά;» «Ναι. Ναι, είναι αλήθεια». Φαντάζομαι πως εν μέρει έχει να κάνει με τη φυσική μου τάση να πηγαίνω κόντρα στα πάντα, με το ότι ήμουν κατά κάποιο τρόπο επαναστάτρια, πάντως όσο πιθανότερο είναι μια τροφή να χωρίσει μια ομάδα ανθρώπων σε αυτούς που τη λατρεύουν και σε αυτούς που τη σιχαίνονται, τόσο πιθανότερο είναι να μου αρέσει, ή τουλάχιστον να θαυμάζω τους ανθρώπους εκείνους που τους αρέσει. «Έχεις διάθεση για έναν περίπατο;» ρώτησε ο Ντόμινικ, ευχαριστώντας το προσωπικό καθώς φεύγαμε. Εκείνοι ανταπέδωσαν με μια θερμή καληνύχτα. Ο Ντόμινικ άφηνε γενικά γενναίο φιλοδώρημα. Είχα διαβάσει κάπου πως πρέπει πάντοτε να δίνεις βάση στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει ένας άντρας τα ζώα, τη μητέρα του και τους σερβιτόρους, οπότε καταχώρισα κι αυτή την πληροφορία στην ολοένα και μεγαλύτερη στήλη με τα θετικά του.

16 ΒΙΝΑ ΤΖΑΚΣΟΝ Έστρεψα το βλέμμα στα παπούτσια μου. Μαύρες χειροποίητες γόβες, και αφού είχα φέρει το πιο μικρό, το πλέον φανταχτερό τσαντάκι μου, δεν είχα χώρο να βάλω εκεί ένα δεύτερο ζευγάρι ίσια παπούτσια. «Μπορούμε να πάρουμε ταξί αν νιώθεις άβολα», είπε εκείνος. «Ναι, τα τακούνια αυτά δε φτιάχτηκαν για περπάτημα». Νόμιζα πως θα πήγαινε στο δρόμο για να σταματήσει ένα ταξί, όμως εκείνος με άρπαξε από τον καρπό και με τράβηξε απότομα κατά μέρος. Με κόλλησε πάνω στον τοίχο, έξω από το εστιατόριο, δίπλα στα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στην έξοδο της Ανατολικής 43ης Οδού, και πέρασε τις παλάμες του γύρω από τις πλευρές του σώματός μου, για να κατέβει από εκεί στα οπίσθιά μου. Ένιωθα τον καβάλο του να πιέζει το μηρό μου. Είχα την αίσθηση ότι σκλήραινε, όμως δεν μπορούσα να είμαι σίγουρη, γι αυτό άπλωσα το χέρι για να το τσεκάρω. Έδωσε μία στα περίεργα δάχτυλά μου και τα απομάκρυνε. Ανάθεμά τον. Η μανία του να με φουντώνει πρώτα και μετά να μ αφήνει να περιμένω με τρέλαινε. Όσο γρηγορότερα γυρίζαμε στο σπίτι, τόσο το καλύτερο. «Θα σε απαλλάξω από τα τακούνια σου σύντομα», είπε και με άφησε, χωρίς να μπει στον κόπο να ψιθυρίσει. Μια μεσήλικη γυναίκα η οποία στεκόταν στη μεγάλη πλέον ουρά έξω από το Oyster Bar, φορώντας κρεμ παντελόνι, γόβες από ψεύτικο δέρμα φιδιού και, παρ όλη τη ζέστη, μια ροζ ζακέτα, πλατάγισε αποδοκιμαστικά τη γλώσσα της. Ο Ντόμινικ πέρασε το μπράτσο μου γύρω από το δικό του και προχωρήσαμε δυτικά, από την 42η Οδό στην Παρκ Άβενιου, σκουντώντας στην πορεία το πλήθος που είχε βγει για σαββατόβραδο, συναντώντας μια θάλασσα από ανθρώπους που πήγαιναν σε πάρτι, τουρίστες, κοπέλες του κεφιού και θεατές, όλοι τους ζωηροί, αναζητώντας μια υποψία δράσης. Το διασκεδαστικό κομμάτι του Σαββατοκύριακου μόλις ξεκινούσε για τους περισσότερους η ενέργειά τους αποκτούσε μια σχεδόν μανιώδη διάσταση,