ΤΑΤΙΑΝΑ. θέλω..." Δεν πρέπει να θέλω! Ξέρω το πρέπει θα μου πεις δεν υπάρχει. Ή φλερτάρεις με το ρίσκο ή μένεις στο ίδιο σημείο μιά ζωή...

Transcript

1 Και το όνομα αυτής:τατιάνα!!!! Φωτογένεια δεν έχω η έρμη αλλά καθώς λέγει και το άσμα σ' όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε!!! αχαχαχαχαχα!!!! Δεν θα σου πω λόγια δεν θα σου μιλήσω θα σου προσφέρω αυτά τα ποιήματα αυτά τα μικρά πληγωμένα πουλιά να τα κρατήσεις στα χέρια σου κι αν άπό την επαφή του στήθους των και της αγαπημένης σου παλάμης δεν ανθίσει ένα κλαδάκι τρυφερότητας για μένα καλύτερα να με ξεχάσεις... Τα πράγματα αρχίζουν και θολώνουν... οι καταστάσεις με παρασύρουν και με ματώνουν... Δε θέλω τίποτε δικό σου κι όμως σέρνομαι στο πλάϊ σου μήπως και βρω τη ζεστασιά που έχασα τόσα χρόνια και πάγωσε η ψυχή μου... Είναι τόσο δύσκολο να βρω αυτό το λίγο που ζητάω; Είναι τόσο μακρυνό το τελευταίο δειλινό; Και πού να βρίσκεσαι εσύ που με καλείς αλλά ποτέ δεν φαίνεσαι Για δεν αρκούν τα μάτια μου στα μάτια σου να πέσουν... Δε φαίνεσαι...κι όμως σε νοιώθω εδώ δίπλα μου ξανά... Δε σε ζητώ κι όμως παρακαλώ ξανά και ξανά να φανείς... Θα τελειώσει άραγε ποτέ ετούτο το σαχλό παιχνίδι; Όλα σιγούν απόψε... Τι θανατερή σιωπή είναι αυτή... εκνευριστική και άκρως επιβαλλόμενη... Αφού ξέρω τι θέλω, ή τουλαχιστον νομίζω ότι ξέρω... Θέλω να σκίσω το πέπλο της σιωπής και να φωνάξω "σε θέλω! θέλω να σ' αγγίξω, θέλω να χαθώ στα μάτια σου, 1

2 θέλω..." Δεν πρέπει να θέλω! Ξέρω το πρέπει θα μου πεις δεν υπάρχει. Ή φλερτάρεις με το ρίσκο ή μένεις στο ίδιο σημείο μιά ζωή... Άκου το χτύπο του ρολογιού...σα μουσική μου φαίνεται τώρα που βρίσκεσαι κοντά μου...και τα λεπτά πολύ μικρά για να αιχμαλωτίσουν τόση αγάπη, και οι ώρες ξεχυλίζουν χρώματα κι οι μέρες αναβλύζουν τη χαρά!!! Κι εσύ... Πάνω στα χείλη μου αφήνεις τ' άρωμά σου... Κάθεσαι και κλαίς για ανάξια πράγματα... Κάθεσαι και λες λόγια ανούσια... Κάθεσαι και στίβεις το μυαλό σου για το τίποτα... Όλα και όλοι είναι στον κόσμο τους... Μην προσπαθείς να σώσεις τον πνιγμένο, θα σε πάρει στον πάτο της θάλασσας... Μην προσπαθείς να βγάλεις από τη μάχη το σώμα του νεκρού στρατιώτη, θα σε σκοτώσουνε κι εσένα... Μην είσαι άνθρωπος θα σε φάνε οι τύψεις... Και επιτέλους μην πασχίζεις να αποδείξεις αυτό που είσαι... Φαίνεται... Κι αν δεν φοβάσαι να πεθάνεις...μείνε άνθρωπος πιστός στην ύπαρξή σου που διατάζει να πεθαίνεις για ανάξιους, να μιλάς για ανούσια πράγματα, να νοιάζεσαι έτσι απλά και αληθινά, να τραβάς το κεφάλι του πνιγμένου στην επιφάνεια, να πεθαίνεις για αυτά που θεωρείς σωστά... Με πονά το πως παίρνετε ψυχή και τη μετατρέπετε σε λασπόνερα Με εξοργίζει το πως το φως που έλαμψε τα σκοτεινά σας μάτια το σκεπάζετε Με πονά το πως εγώ που κάθησα και ήπια της θλίψης σας το ξύδι απόμεινα εδώ χωρίς έστω μια σταγόνα από γλυκό κρασί Είναι πόνος και οργή Είναι θλίψη και αγωνία Είναι ψυχή ξοδεμένη στα ξερόφυλλά Είναι το σώμα που έμεινε εκεί να περιμένει τα ψίχουλα που ρούφηξε η απληστία του ανέμου που σας κινεί Είναι τα μάτια που εξακολουθούν να κοιτούν, να ικετεύουν για μιαν αχτίδα ζωής για μιαν αχτίδα ήλιου 2

3 Τι είναι αυτό που σε κρατάει εκεί στην κόψη του ξυραφιού τι έιναι αυτό που δεν φοβάται να σου τρυπάει τη σκέψη και την ψυχή ποιός είναι αυτός που το μαχαίρι μπήγει πιο βαθιά αντί να το βγάλει ποιοί είναι αυτοί που τον βλέπουν και γελούν και χαίρονται να κοιτούν την πληγή ν' ανοίγει Τι είναι αυτό που βλέπει τη δυστυχία του δικαίου και δεν επεμβαίνει να τη διώξει μακριά ποιός είναι αυτός που κλέβει τα χαμόγελα και τα πετάει στο βούρκο γιατί εκείνος δεν μπορεί πια να γελάσει Και ποιοί είναι τελικά όλοι αυτοί που για το καλό μας έχουν βάψει τις μέρες μας με γκρίζα χρώματα χωρίς καμιάν αχτίδα, έτσι για να νομίζουμε πως η ζωή έχει μόνο ένα χρώμα ενώ είναι μια πολύχρωμη παραδεισένια ζωγραφιά Πέρα από κάθε τι ήμουν πάντα μόνη.τα διαλείμματα ήταν ελάχιστα μα και τόσο ζωογόνα που με κρατήσαν στη ζωή όταν εγώ δεν ήθελα να ζήσω. Κι είδα πως η ζωή είναι ωραία τελικά και όμορφη πέρα από την ασχήμια που την περιβάλλει. Μόλις γεννιόμαστε κλαίμε σα να είναι μιά προειδοποίηση αυτή για το κλάμα που θα ακολουθεί μετά τη χαρά. Και τώρα μόνη μου είμαι, και μέσ' τη μοναξιά μου αφήνω ένα παγκάκι ελεύθερο για να ξαποστάσει κάθε φορά και κάποιος άλλος κουρασμένος. Κι η βρυσούλα έχει νεράκι για να ξεδιψάσει. Μέχρι στιγμής κανείς δεν θέλησε να κατοικήσει το παγκάκι, να το κάνει δικό του, να του βάλει στέγη και δοκάρια. Ίσως τελικά αυτό το παγκάκι να πρέπει να μείνει έτσι για τους περαστικούς κουρασμένους... Κι έρχεται η ώρα που τη μοιρασιά σου πρέπει να κάνεις. Χωρίζεται το είναι σου στα δυό και μαρτυράει το σώμα... Κάποτε κάποιος μου είπε: "κάνε ότι θέλεις κι αυτός είναι ο νόμος" Τι θέλω; Τι κάνω; Κι αυτά που θέλω είναι αυτά που κάνω; Κι αυτά που κάνω είναι αυτά που θέλω ή αυτά που επιθυμώ;... Έξω είναι κρύο, μέσα δεν είναι αλλά μάταια προσπαθώ να ζεστάνω ένα χέρι που δεν έχει πια κίνηση, που δεν χαϊδεύει, που δεν ψηλαφίζει, ένα χέρι 3

4 που αν μου γλιστρήσει και πέσει κάτω θα γίνει θρύψαλλα άπειρα μικρά κομμάτια... Κι αν του βάλω φωτιά αναρωτιέμαι θα ζωντανέψει; Μπα! Κάρβουνο θα γίνει όπως όλα τα άλλα γιατί η φωτιά είναι τέρας, δεν είναι ζεστασιά, ούτε στοργή, ούτε τρυφερότητα, είναι ένα τέρας που καρβουνιάζει όλα όσα βρεθούν στο διάβα της, ένα μικρό τέρας που σιγοκαίει και περιμένει την δόση οξυγόνου για να φουντώσει και να τα κάνει όλα στάχτη και κάρβουνο... Συνουσία νοός... Κι αν προσπαθείς να βρεις εξήγηση σ' αυτά που λέω χαμένος κόπος είναι γιατί δεν κατάφερες ποτέ να συνουσιαστείς με το νου μου, ποτέ δεν θα καταλάβεις και δεν θ' αντιληφθείς, ποτέ δεν θα γευτείς τους ώριμους καρπούς που χρόνια περιμένουν το χέρι που θα τους κόψει. Συνουσία νοός, όχι σωμάτων Μπορείς να το πετύχεις αυτό; Αν ναι καλώς όρισες... Αν όχι, άσε με να θρέφω τα πουλιά του ουρανού και τ' αγρίμια του δάσους... Όλα τα πρέπει πού 'χω πει τσακίζονται στα πόδια εδώ μπροστά μου και πού να στείλω πες μου τη ματιά μου μη τύχει κάπου και σε δει Όλες οι σκέψεις σου οι κρυφές χτυπούν με λύσσα που σ' ακούω το κορμί μου και ξέρω πως θα είσαι εσύ καταστροφή μου μα δε φωλιάζουν στο μυαλό μου ενοχές Πάλι ξανά σε σκέφτομαι και θέλω να σε δω μα το φοβάμαι η όψη σου μια νέα πληγή θαρρώ πως θά 'ναι μα θέλω να σου πω πως έρχομαι Κι είναι κατάρα άδικη, παράλογη πολύ βαθειά έχει ριζώσει στην ψυχή μου πως πάντα ψάχνω την καταστροφή 4

5 μου και πως για μένα δεν υπάρχει άλλοθι Ψάξε να με βρεις στους δρόμους, στις γωνιές και στις παλατείες κομμάτια διάσπαρτα κι άμα με βρεις μη με πονέσεις στέλνοντάς με στα βουνά και τα ποτάμια ψάχνω τα άλλα μου κομμάτια ψάχνω σε σένα να τα βρω Γίνε ο μαγνήτης ένωσέ με αγάπησέ με γίνε φωτιά ολόκληρος λιώσε με κι έπειτα καλούπωσέ με να πάρω τη δική σου τη μορφή να γίνουμ' ένα Ψάξε να με βρεις κι άμα με βρεις ποτέ σου μη μ' αφήσεις! Ξερόφυλλα και λάσπη, κρύο και παγωνιά χειμώνας βαρύς και μια κραυγή πολεμά να βγει να σκίσει τον αέρα, για μια στιγμή μονάχα ν' ακουστεί σα φάλτσο τραγούδι σαν ένα τραγούδι που πονάει σα μια λεπίδα που χαράζει το γυαλί δε βγαίνει από τα στήθια ένας κόμπος την κρατά Χείμαρρος σιωπής σα να μην έφτασαν οι λέξεις για να σε περιγράψουν σα να μη κοίταξες ποτέ καθρέφτη να δεις το είδωλό σου σα να σε ζωγράφησαν νεράϊδες των δασών και των πηγών Όλα είναι ανώφελα και παγωμένα σαν τον αέρα που λυσσομανάει και πληγώνει τα ξέπλεκα μαλλιά και λυγίζει τα δένδρα Άστο να πάει! Μια κραυγή που σιωπηλά ουρλιάζει δεν είναι κραυγή! 5

6 Η ιστορία επαναλαμβάνεται Πέρασε καιρός, όχι αρκετός μα πέρασε Ο τροχός λες και γυρνάει πάντα στον ίδιο άξονα, Συνεχώς με φέρνει στο ίδιο σημείο, εκεί όπου είχα πει δεν θα ξαναγυρίσω Θαρρείς και κάποια αόρατη ειμαρμένη παίζει το παιχνίδι της Θαρρείς και δεν έχω βούληση, λες και είμαι ταγμένη να υπηρετώ τον ίδιο αφέντη μια ζωή πού είναι η θέληση, πού είναι η βούληση, πώς με σκοτώνει η επιθυμία και δεν μπορώ να φτάσω στην ψυχή μου κοιτώ μια έγχρωμη οθόνη και χαζεύω χάνομαι στις σκέψεις κι όλο το ίδιο αποτέλεσμα πρέπει να φύγω. Να φύγω μα δεν τη μπορώ άλλο πιά τη μοναξιά, δεν τη μπορώ μ' ακούς; Φύγε τι κάθεσαι και περιμένεις στο σκοτάδι Όλα είναι μάταια λείπει ξανά το πολυπόθητο το χάδι Χάνεις τον καιρό σου μιλώντας άσκοπα ακόμα ένα βράδυ Χαμένα λόγια, οπτασίες και φιλιά, ψευδείς εικόνες Χάθηκα μεσ' τους μύθους και τους άπειρους αιώνες Κάτι ψυχές σαν τη δική μου μένουν μόνες Αυτή η αιώνια μοναξιά θα με σκοτώσει Για άλλη μια φορά κληρονομιά θα αποδώσει Ψυχή μου πόσες άραγε φορές σ' έχω προδώσει. Και δεν αλλάζει η ρημάδα η ροή του χρόνου Να σταματήσει το ανόητο παιχνίδι αυτό του τρόμου Έρμαιο κανείς μη πει πως η ψυχή είναι του πόνου Όχι δε θα τρομάξω να το βάλω άλλη μια φορά στα πόδια Θα τα τσακίσω της ανίας τα άχρηστα ρολόγια Δε θα τ' αντέξω άλλο πια τα μοιρολόγια. Να θυμάστε ότι... Να θυμάστε ότι η μεγάλη αγάπη και τα μεγάλα επιτεύγματα περικλείουν πάντα μεγάλους κινδύνους Όταν χάνετε να μη χάνετε και το δίδαγμα Να ακολουθείτε τις τρεις βασικές αρχές: σεβασμό για τον εαυτό σας, σεβασμό για τους άλλους και υπευθυνότητα για όλες τις πράξεις σας 6

7 Να θυμάστε ότι μερικές φορές όταν δεν πετυχαίνετε αυτό που θέλετε είστε πραγματικά πολύ τυχεροί Μάθετε τους κανόνες ώστε να ξέρετε πώς να τους παραβείτε σωστά Μην αφήσετε μια μικρή διαφωνία να καταστρέψει μια μεγάλη φιλία Όταν συνειδητοποιήσετε ότι κάνατε λάθος, κάντε αμέσως τις απαραίτητες κινήσεις για να το διορθώσετε Κάθε μέρα να περνάτε λίγη ώρα μόνοι σας Ανοίξτε την αγκαλιά σας στην αλλαγή, αλλά μην ξεχάσετε τις αξίες σας Να θυμάστε ότι μερικές φορές η σιωπή είναι η καλλίτερη απάντηση Να ζείτε μια καλή, έντιμη ζωή. Έτσι όταν γεράσετε και την αναπολείτε, θα μπορείτε να την απολαύσετε για άλλη μια φορά Η ατμόσφαιρα αγάπης στο σπίτι σας αποτελεί το θεμέλιο της ζωής σας Όταν διαφωνείτε με τους αγαπημένους σας, να συζητάτε μόνο το πρόβλημα εκείνης της στιγμής. Μην αναφέρεστε στα περασμένα Να μοιράζεστε τη γνώση σας. Είναι ένας τρόπος για να πετύχετε την αθανασία Να είστε ευγενείς με τη Γη Μια φορά το χρόνο να πηγαίνετε σε ένα μέρος που δεν έχετε ξανά πάει Να θυμάστε ότι η καλλίτερη σχέση είναι αυτή στην οποία η αγάπη του ενός προς τον άλλο υπερβαίνει την ανάγκη του ενός προς τον άλλο Να κρίνετε την επιτυχία σας από αυτά που χρειάστηκε να θυσιάσετε για να την πετύχετε Ο έρωτας όπως και η μαγειρική, χρειάζεται τόλμη, πρωτοβουλία και ενθουσιασμό Όταν τα όνειρα δε χωράνε στα μάτια, βγαίνουν και γίνονται δάκρυα... Δυό μάτια πέλαγα βαθιά, φουρτουνιασμένα Δυό χείλη ακίνητα, νεκρά, φυλακισμένα 7

8 Δυό χέρια κρέμονται ξερά, βασανισμένα Δυό πόδια άκαμπτα στέκουν εκεί σα μουδιασμένα Πρέπει να φύγεις θα μου πεις ουρλιάζοντας Πρέπει να μείνω θα σου πω κραυγάζοντας Στον τοίχο θα με στήσεις μαστιγώνοντας Θα μείνω εκεί τ' ανάστημά μου ορθώνοντας! Τα λόγια είναι περιττά θαρρώ και δε τα λέω Καλύτερα να μείνω λέω κρυφά, μόνη εδώ να κλαίω Στου Άδη τα δρομάκια άλλη μια μέρα παραπαίω Δεν έχει μείνει τίποτε εδώ φύγε σου λέω! Το γέλιο δάκρυ εκατάντησε πια δεν το βλέπεις Μέσα στις λάσπες της χαμένης σου αγάπης τώρα έρπεις Τον πόνο κι αν δοκίμασες τριπλά πια δεν αντέχεις Κι ότι ενόμισες δικό σου φεύγει, πλέον δεν το έχεις. (εγράφη στις 12/03/02) Η χαραυγή, το δειλινό, το μεσημέρι Κι ένα πουλί να κελαηδεί μικρό μου αστέρι Τραγούδια αγάπης μακρινής, ονειρεμένης Πόσο σ' αγάπησα αχ να μπορούσες να το ξέρεις Είναι η αγάπη μία θάλασσα βαθιά Φουρτούνες έχει, νηνεμίες και ναύαγια πολλά Δώσ' μου το χέρι σου να σε πετάξω στα ουράνια Όρκους αγάπης να σου δώσω και πολύχρωμα στεφάνια Τα λόγια χάνονται, τα όνειρα ξυπνούν Και μελωδίες ξεχύνονται, τον έρωτα εξυμνούν Τα πάθη τα παράλογα βρίσκουν το δρόμο Και πίκρα μέσα απ' το γλυκό σου δίνουν μόνο Αυτή η πίκρα η γλυκειά σου καίει τα στήθια Και ζεις σαν το μικρό παιδί μέσα στα παραμύθια Ανάμεσα στα ολόλευκα τα σύννεφα πετάς Κι αν στο κενό θα πέσεις ποτέ σου δε ρωτάς Όχι, είναι δική μου επιλογή το χάος Να χάνεσαι στην άβυσσο με θάρρος Λόγια αγάπης ποτισμένα με το αίμα της καρδιάς Να καταλάβεις ότι ζεις, ότι αγαπάς. (εγράφη στις 24/03/02) 8

9 Έρχονται πάλι Προσπαθώ να τις διώξω Μα εκείνες έρχονται! Μου σκίζουν τις σάρκες Μου θολώνουν το νου Με κάνουν και γίνομαι άλλη Οι σκέψεις οι σκοτεινές Οι σκέψεις οι παράλογες Αυτές που τρυπώνουν μέσα Σε τρώνε σαν το σκουλήκι Αρχίζεις να νοιώθεις ενοχές Λες, εγώ είμαι η παράλογη Εγώ είμαι η κακιά, η υπερβολική Μα εγώ θέλω την αγάπη του Εγώ θέλω τα φιλιά του Αυτός όμως τι θέλει; Βλέπεις μια κάρτα με λόγια Λόγια ερωτικά μιας άλλης. Πριν λίγες ώρες Σου χάϊδευε τα μαλλιά να κοιμηθείς Πριν λίγες ώρες Σε έκανε να νοιώσεις γυναίκα. Και τώρα!!!!!! Οι σκέψεις σου τρώνε την ψυχή Άντε βγάλε άκρη ψυχή μου.. (εγράφη στις 12/03/02) Αγαπημένες ασχολίες Pathfinder ID: danah_ Ονομα Δανάη Tοποθεσία Αλεξανδρούπολη Ηλικία: 31 Οικ.κατάσταση: Μόνος/Μόνη Φύλο: Γυναίκα Απασχόληση: Παραγωγός Ραδιοφωνικών εκπομπών 9

10 Ελληνισμός, Ραδιόφωνο, μουσική, ποίηση, και διαδίκτυο Τελευταία νέα Λένε πως η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο...μια που η όρεξη δεν μου έλειψε ποτε, λέω να το δοκιμάσω κι αυτό...νόστιμο φαίνεται... Τόσα χρόνια παιδεύομαι με λέξεις να φτιάξω ένα ποίημα που θα τα λέει όλα ακόμη δεν κατάφερα να το δημιουργήσω πώς να χωρέσουν όλα μέσ' τις λέξεις πώς τ' αόρατα να γίνουν ορατά; Δύσκολος δρόμος κι οι ποιητές πασχίζουν για ένα ποίημα που ίσως κάποτε καταφέρει να τα πει όλα... Η νύχτα και το άπειρο του νου είναι που σε κεντρίζουν και θες να ξεπεράσεις το σκοτάδι κι ορθάνοιχτα να βρεις τα μονοπάτια της αλήθειας Όχι μοναξιά! Μόνο λεπτά παροδικής ησυχίας στιγμές που όλα λείπουν κι εσύ δεν τα ψάχνεις γιατί τα έχεις βαρεθεί αρπάζεις τη σιγή και ταξιδεύεις εκεί μακριά από τη μοναξιά των πολλών που είναι φυλακή Κι η μουσική κυλάει στις φλέβες σαν το αίμα γεννήθηκες μ' αυτή κι αυτή για σένα μια ζωή περπατημένη στις νότες μια ζωή περπατημένη στα λόγια ποιητών και φεύγεις στον αέρα με τους ήχους Τρέχεις τρελή κι αλαφιασμένη να προλάβεις το φως αυτό τρέχει πιο γρήγορα από σένα δεν κουράστηκες ακόμα; κουράστηκες και τώρα σέρνεις το κορμί σου στις λάσπες Ποιός να σε σώσει; ποιός να σε πλύνει; κανείς δεν είναι ικανός Στα καταγώγια της αφροσύνης ξεχάστηκες εκεί το φως δε φτάνει κι αν φτάσει είναι άρρωστο και χλωμό απλά φωτίζει για να μη ξεχνιούνται οι σκιές Έμαθες να ζεις με τις σκιές 10

11 Δε σου απαντούν, δε ρωτούν δεν έχουν σάρκα, δεν πληγώνουν... Σε βολεύει... Ότι πόθησες το απώθησες για ότι έκλαψες τα σημάδια όλα έκαψες Κάψε τώρα την ψυχή σου που φωνάζει και ματώνει κι είναι μπόλικο το χιόνι στο μπαλκόνι της ζωής σου Ότι αγάπησες το τραυμάτισες τα τόσα όνειρα τά 'ριξες στα λασπόνερα Ρίξε τώρα και το δάκρυ μεσ' του δρόμου τα νερά βγάλε άσπρα δυνατά φτερά μακριά είναι του κόσμου η άκρη Ότι πόθησες το απώθησες τη ζωή ψευτιά θεώρησες κλάψε, θρήνησε, είναι αργά χαμένα όλα η αγάπη δεν απαντά... Είναι ο νους σου μία θάλασσα πλατειά που μέσα κολυμπάω και μ' αρέσει τα λόγια σου ολόλευκα φτερά που πάντα με πετάνε μακριά Σα να σε βρήκα σ' ένα πλοίο να ρεμβάζεις στους γλάρους και τα ψάρια να μιλάς με τ' άστρα τις νυχτιές ν' αυθαδιάζεις και όλα τα φεγγάρια να μετράς και πάλι να μου λες πως μ' αγαπάς Αγάπη μου γλυκειά μα πικραμένη η θλίψη σου με έφερε κοντά γι' αυτό θα σ' αγαπώ παντοτινά! Η επανάληψη σκοτώνει Έχω πια πεθάνει νομίζω! Η αποσύνθεση θα αρχίσει σε λίγες ώρες Ποιός σκότωσε ποιόν; 11

12 Ποιός σκοτώνει ποιόν; Ναι έχω πεθάνει με σκότωσα μαζί με την αλήθεια μου που σκότωσες εσύ έτσι απλά από έναν ποταπό εγωϊσμό. Ο εγωϊσμός σκοτώνει... κι η δική σου σήψη είναι ήδη ορατή βρωμιά και δυσωδία από ένα καθ' όλα μυρωδάτο κάποτε κορμί... Βρωμάς! δε σε αντέχω άλλο Πρέπει να σε θάψω... Σταγόνες γλύκα απ' τον ιδρώτα σου να πίνω ένα με τη σάρκα σου θέλω εγώ να γίνω κι αν η ζωή θα μας χωρίσει τελικά δεν θα 'μαι μόνη θα θυμάμαι τα φιλιά Άστρο που φέγγεις δίνεις φως σαν ηλιαχτίδα σκόνη του ήλιου με πασπάλισες κι ελπίδα άρχισα μαζί σου να ζω και ν' αναπνέω είμαι ικανή για σε να σέρνομαι να κλαίω Όταν θα φύγεις πνοή κι ανάσα της ζωής μου θα σκοτινιάσει ο μεταξένιος κόσμος της ψυχής μου αυτό το ολόλευκο το φως που μού 'φερες εσύ θα σκεπαστεί με μιας και θά 'ναι μαύρη η αυγή Καρδιά θα γίνομαι ολόκληρη για σένα να πονά ένας παλμός, μία λαχτάρα που όλη νύχτα ξαγρυπνά κι αν λείψεις έρωτα κι ανάσα μου και φως μου θα ψάξω να σε βρω μέχρι τα πέρατα του κόσμου! Ένα τριαντάφυλλο μου χάρισες κι έπειτα με φίλησες γλυκά πώς μπόρεσα και κράτησα τα δάκρυα άγγελέ μου! Ένα λουλούδι μια ματιά κι ένα φιλί κι απόγινα για σένα απ' τους τρελούς ακόμα πιο τρελή! Τρελή από πόθο, απ' αγάπη, από αγκαλιά κι όλου του κόσμου θα μπορούσα να σου χαρίσω τα φιλιά Τρέμει η καρδιά μου σα με πίνεις τρέμει το είναι μου σα σε κοιτώ και σε φιλώ δονήσεις, λάβα κατακαίει το κορμί μου 12

13 είσαι η ανάσα μου η τρέλα μου η ζωή μου!!!! Γέμισαν πάλι δάκρυα τα μάτια σου... τι νόμισες; πως τούτη τη φορά κάτι θα άλλαζε; Όχι μικρή μου θλιμμένη τίποτε δεν αλλάζει όλα είναι ίδια κι απαράλλαχτα ίδια σαν τις σταγόνες που κυλούν στα μάγουλά σου και χαρακώνουν το δέρμα σου Τίποτε δεν αλλάζει... τίποτε! Η γη επιτέλους δροσίστηκε! ποτίστηκε, χόρτασε βροχή ο ήχος της βροχής καμιά φορά μοιάζει με μελωδία ονειρική Θλιμμένη νύχτα! Η πρώτη του Φθινοπώρου και είναι βροχερή! ποιός να το περίμενε! Ακούω τις σταγόνες της βροχής που μπορούν και πέφτουν στο χώμα βρίσκουν προορισμό, δίνουν ζωή θέλω να κυλήσω στη ζωή σου και να τη δροσίσω θέλω να γίνω ζωοδότης δημιουργός μα πάνω απ' όλα θέλω να γίνω αγάπη φωτεινή! Στάζουν τα κεραμίδια λιμνούλες στο πάτωμα και μούχλα στους τοίχους ολική ανοικοδόμηση χρειάζεται τούτος ο ναός Πού χαθήκαν οι μαστόροι λίγο από δω λίγο από κει να πιάσουν και να μοσχομυρίσει να φωτιστεί επιτέλους αυτό το υγρό, σκοτεινό υπόγειο Τα μερεμέτια δεν έκαναν τίποτα τόσα χρόνια η στέγη στάζει κι οι τοίχοι έχουν μαύρες σκιές Είναι φυλακή τούτο το μέρος και δε μ' αφήνει ν' ανασάνω... Λέω να το γκρεμίσω τελείως 13

14 και να το χτίσω απ' την αρχή αλλά όχι εδώ ποτέ ξανά εδώ μα σ' ένα ξέφωτο με πολλά δένδρα κι άπλετο ηλιακό φως! Κάποια στιγμή παύουν κι οι λέξεις ν' αποτυπώνονται στο χαρτί υπάρχουν χείμαρροι από αυτές μέσα σου, τριγύρω κι όμως είναι αδύνατον να ξεχυθούν αδύνατον να γεμίσουν χαρτιά και ηλιοβασιλέματα Το μελάνι μας τελείωσε και το χαρτί έγινε σκληρό κι εχθρικό Τα δε ηλιοβασιλέματα... έμειναν μετέωρα κάπου κρεμασμένα σ' ένα καρφί... Μόλις τελείωσε η βροχή οι γλάροι έξω κράζουν κι ο ήλιος μόλις έκλεισε τα μάτια του κι αυτός Κλαίω! Ακούω την αθόρυβη μουσική της ψυχής μου πάλι πονεμένα τραγούδια σιγοψιθυρίζει λες και τελείωσε όλη η χαρά του κόσμου κι απόμεινε μονάχη Όσο κι αν προσπαθώ να ξεχάσω είναι πραγματικότητα Αυτός ο άνθρωπος που τραγουδούσε που γελούσε, που φώναζε σε λίγο πια δεν θα υπάρχει θα γίνει ένα με το φως Ίσως όταν κοιτώ τον ουρανό όταν κοιτώ τ' αστέρια να γνέφω "γειά" και να χαμογελώ να λέω "γειά" και να δακρύζω... (Αφιερωμένο στον πατέρα μου 3 μήνες πριν πεθάνει) 14