ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ 9 ΙΟΥΛΙΟΥ 2014

ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ 9 ΙΟΥΛΙΟΥ 2014 Το Συνδικάτο Επισιτισμού Τουρισμού Ξενοδοχείων και τα Επιχειρησιακά Σωματεία του κλάδου στην Αττική, δίνουμε σήμερα αυτήν την Συνέντευξη Τύπου για να δώσουμε απαντήσεις στα όσα το τελευταίο διάστημα ακούγονται από την κυβέρνηση και τη μεγαλοεργοδοσία, κι από όσους δήθεν κόπτονται για τον τουρισμό και για τους εργαζόμενους του κλάδου. Μας δίνεται ακόμη η ευκαιρία να ανακοινώσουμε πλατύτερα, τί έχουμε αποφασίσει να κάνουμε, πώς θα κινηθούμε το επόμενο διάστημα για ζητήματα που καίνε κυριολεκτικά όλους εμάς και έχουν να κάνουν κυρίως με τους μισθούς μας, τις εργασιακές σχέσεις και τις συνθήκες δουλειάς. Ζητήματα που κάποιες φορές αναφέρονται στον τύπο, ωστόσο με τρόπο που λίγο έως καθόλου δεν αγγίζουν τις αιτίες που τα γεννούν και παραμένουν σε μια περιγραφή για το «κακό ριζικό των εργαζομένων». Κατ αρχάς θέλουμε να επιβεβαιώσουμε από τη δική μας μεριά ότι τα στοιχεία που αναφέρονται στην αύξηση της τουριστικής κίνησης είναι πραγματικά, αλλά νομίζουμε ότι έχει σημασία να επικεντρώσουμε από πού έρχεται αυτή η αύξηση, σε ποιο εργασιακό περιβάλλον συντελείται, καθώς και ποιος τελικά και πόσο κερδίζει από αυτήν. Μια ματιά στα επίσημα στοιχεία που δίνονται καταγράφουν μια εικόνα ευφορίας, που πράγματι ισχύει για τη μεγαλοεργοδοσία και αποτελούν για την κυβέρνηση επιχείρημα στο διαφημιζόμενο τέλος της κρίσης. Το 2013 ο συνολικός αριθμός των διεθνών αφίξεων ξεπέρασε τα 20 εκ. και οι εισπράξεις άγγιξαν τα 13 δις ευρώ. Αυτά τα 20 εκ. τουριστών «πέρασαν» από τα χέρια, τις πλάτες, τη δουλειά γενικότερα 700 χιλιάδων εργαζομένων, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτούς και όσους εργάζονται σε κλάδους που αποτελούν τους κυριότερους προμηθευτές των τουριστικών επιχειρήσεων. Με τους μισθούς να υποχωρούν κατά 40% και το λεγόμενο μη μισθολογικό κόστος κατά 36%, καταλαβαίνει κανείς τα περιθώρια κέρδους που δημιουργούνται για τους επιχειρηματίες του κλάδου. Αν λοιπόν -και δεν θα ήταν καθόλου αυθαίρετο- υπολογίσουμε ως μέσο μισθό σήμερα τα 600 ευρώ, τότε το συνολικό «κόστος εργασίας» για το 2013 δεν θα ξεπερνούσε τα 800 εκ. ή μόλις το 6,15% των εισπράξεων συνολικά. Κι επειδή οι αριθμοί δεν λένε από μόνοι τους την αλήθεια, θα πρέπει να συμπεριλάβουμε, για να κάνουμε πιο αντικειμενική εκτίμηση: την ανασφάλιστη δουλειά που ξεπερνά το 60%, ιδιαίτερα στον επισιτισμό, την απλήρωτη δουλειά, όπου χιλιάδες εποχικοί δεν έχουν πληρωθεί ούτε τη σεζόν του 2012, τους δεκάδες χιλιάδες που εργάζονται με προγράμματα μαθητείας, που βέβαια ούτε ασφαλίζονται, ούτε ξεπερνούν τα 400 ευρώ μισθό, στην καλύτερη περίπτωση, και τέλος τους δέκα χιλιάδες εργαζόμενους από την «επιταγή εισόδου στην αγορά εργασίας» που υλοποιεί το ΣΕΤΕ και πληρώνονται εξολοκλήρου από το κράτος και το ΕΣΠΑ, μετά το τέλος του προγράμματος. 1

Αυτά δεν μπορεί να αμφισβητηθούν. Όπως επίσης δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι όλοι αυτοί που εργάζονται στον κλάδο, βιώνουν τις αθλιότερες συνθήκες δουλειάς της τελευταίας 30ετίας. Όχι μόνο γιατί σήμερα -για παράδειγμα- στα 20 μεγαλύτερα ξενοδοχεία της Αθήνας εργάζονται 2.700 λιγότεροι εργαζόμενοι από ό,τι πριν 20 χρόνια (ποσοστό σχεδόν 40%), αλλά γιατί η διεύρυνση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων (συμβάσεις μια ημέρας, δουλεμπορικά συνεργεία, μερική απασχόληση, 4ωρα κ.ά.) έχουν κάνει κυριολεκτικά τους χώρους δουλειάς εργασιακά κάτεργα. Πίσω από τη βιτρίνα πολυτελών ξενοδοχείων, εστιατορίων, μπαρ και καφέ οι εργαζόμενοι δουλεύουν με ανεπαρκείς ως ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας, με ωράρια που ξεπερνούν τις ανθρώπινες αντοχές και με την εβδομαδιαία ανάπαυση να είναι ανέκδοτο. Κι επειδή το σύνολο των επιχειρήσεων του κλάδου δεν είναι μόνο μεγάλα ξενοδοχεία, ούτε μόνο πολυτελή εστιατόρια, ούτε μόνο απλησίαστα ακριβά μπαρ, αρκεί κανείς να περάσει μια βόλτα έξω από μια μικρή επιχείρηση, από έναν αυτοαπασχολούμενο για να διαπιστώσει ότι είναι ο επόμενος στη λίστα για ένα ακόμη λουκέτο, ή στην καλύτερη περίπτωση αντιστέκεται με νύχια και δόντια για ένα λειψό μεροκάματο. Αυτή λοιπόν είναι η ανάπτυξη που ακούμε καθημερινά. Αλλά ακόμη κι αν οι εργαζόμενοι του κλάδου προορίζονταν για θυσία προκειμένου να αποτελέσει ο τουρισμός το όχημα για να ξεπεράσουμε την κρίση, θα ήταν χρήσιμο να δούμε ποιοι είναι σήμερα οι πελάτες των τουριστικών επιχειρήσεων και ποιες προοπτικές ανοίγονται μπροστά μας. Η ΕΛΣΤΑΤ καταγράφει μείωση 25% στους Έλληνες που κάνουν διακοπές από το 2008 ως το 2011. Ο ίδιος ο ΣΕΤΕ παραδέχεται ότι τα έσοδα από την εσωτερική τουριστική κίνηση το 2012 ήταν μειωμένα κατά 50% σε σχέση με το 2008. Και όλοι μας γνωρίζουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων δεν κάνει ούτε διακοπές, ούτε αναψυχή. Τα κλαψουρίσματα των μεγαλοξενοδόχων σχετικά με αυτή την εξέλιξη είναι κροκοδείλια. Δεν τους καίγεται καρφάκι αν τα φτωχά λαϊκά στρώματα κάνουν διακοπές. Η σχέση που αναπτύσσουν με τους μεγάλους tour operator και ο ανταγωνισμός τους για μεγαλύτερα μερίδια αγοράς και μεταξύ τους και σε σχέση με ανταγωνίστριες χώρες, δείχνει και τον προσανατολισμό. Γρήγορα, εύκολα κέρδη, ειδικά μάλιστα όταν μπροστά τους ανοίχτηκαν ή ανοίγονται αγορές όπως της Ρωσίας, της Κίνας, της Ινδίας. Η δημιουργία τουριστικών «χωριών» των all inclusive υπηρεσιών σφίγγει περισσότερο τη μέγγενη στους μικρούς και προσφέρει αμφιβόλου ποιότητας υπηρεσίες και παροχές. Αυτός είναι ο τουρισμός που θέλουν να μας πείσουν ότι θα συμβάλει αποφασιστικά στο τέλος της κρίσης; Η κρίση θα είναι εδώ και μάλιστα με χειρότερους όρους από τα πριν για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων. Θα αναδειχτούν νέα μονοπώλια, νέοι όμιλοι που θα αναπτύξουν 2

νέα μεγάλη κερδοφορία, αυτό είναι σίγουρο. Θα κλείσουν επίσης μια σειρά από επιχειρήσεις που θα μείνουν πίσω από τον ανταγωνισμό που είναι αδυσώπητος. Και στις δυο περιπτώσεις το μάρμαρο θα το πληρώσει ο εργαζόμενος. Στην πρώτη γιατί θα μείνει ξανά άνεργος, στη δεύτερη γιατί θα κληθεί να δουλέψει χωρίς δικαιώματα με κουτσουρεμένους μισθούς. Και βέβαια σε καμιά περίπτωση ο τουρισμός τους δεν θα είναι προσβάσιμος για όλους. Και εδώ χρειάζεται να πούμε δυο λόγια για το ιδεολόγημα που κυριαρχεί σε πολλούς χώρους δουλειάς και προωθείται από την εργοδοσία και τα συνδικαλιστικά της στηρίγματα, αλλά και από τους επίδοξους διαχειριστές αυτού του σάπιου συστήματος. Η λογική που λέει ότι από τα κέρδη έχουν οι εργαζόμενοι να κερδίσουν, είναι ένα καλοδουλεμένο ψέμα που δεν έχει αποδειχτεί ποτέ και πουθενά. Από το 2012 που μειώθηκαν οι μισθοί στα ξενοδοχεία 15%, τα κέρδη των μεγαλοξενοδόχων έχουν εκτοξευθεί στα ύψη. Οι μισθοί όχι μόνο δεν αυξήθηκαν αντίστοιχα, αλλά μέχρι και το 2015 θα βρίσκονται στα ίδια μειωμένα επίπεδα, όπως προβλέπει η ΣΣΕ που υπέγραψαν με την πλειοψηφία της Ομοσπονδίας. Και φυσικά οι εργαζόμενοι στα εστιατόρια, στα καφέ, στα Catering και στα μπαρ θα εξακολουθήσουν να αμείβονται με λιγότερα από 586 μικτά. Αν θέλει κανείς να έχει μια συνολική εικόνα σε αυτά που σήμερα ακούγονται για τον τουρισμό και την ανάπτυξη θα πρέπει να συμπεριλάβει και τα όσα διαδραματίζονται στην περιοχή μας και έχουν να κάνουν με τους ενεργειακούς δρόμους. Η κυβέρνηση είναι σήμερα εμπλεκόμενη σε ανταγωνισμούς που κρύβουν εξελίξεις που φτάνουν μέχρι και σε πολεμικές συρράξεις. Ας μας πουν ποιο θα είναι το μέλλον του τουρισμού σε μια τέτοια, όχι αμελητέα, πιθανότητα. Επιπρόσθετα οι πρόσφατες εξελίξεις στην Ουκρανία καταδεικνύουν τί μπορεί να συμβεί όταν συντάσσεσαι με τον έναν ή τον άλλον ιμπεριαλιστή, τί επιπτώσεις έχει για το λαό και τους λαούς όλης της περιοχής. Τα όσα συμβαίνουν σήμερα στη Συρία, στην Αίγυπτο και αλλού μπορεί τη μια στιγμή να σε «ωφελήσουν» -συγχωρέστε μου την έκφραση- και την άλλη να σε καταδικάσουν. Τουρισμός, δίχως ισόρροπη ανάπτυξη όλων των οικονομικών κλάδων είναι επιρρεπής σε κάθε μικρή ή μεγάλη εμπλοκή σε μια ευαίσθητη περιοχή όπως η Ανατολική Μεσόγειος. Ιδιαίτερα όταν τόσο η σημερινή κυβέρνηση των μονοπωλίων, όσο και τα άλλα κόμματα που προσδοκούν λύση μέσα από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Όταν δεν θέλουν και δεν μπορούν να εξασφαλίσουν συνεχή τουριστική κίνηση για τις λαϊκές ανάγκες όλο το χρόνο. Όταν θα συνεχίζεται η εξάρτηση ολόκληρων περιοχών σχεδόν μόνο από τον τουρισμό. Όταν θα κατασπαταλιούνται παραγωγικοί πόροι, αντί να αξιοποιούνται όσοι πράγματι απαιτούν οι κοινωνικές ανάγκες. Εν τέλει όταν ιδιοκτήτες της γης, της θάλασσας και του αέρα θα είναι μια χούφτα πλουτοκράτες. Το Συνδικάτο επισιτισμού Τουρισμού Ξενοδοχείων Αττικής και η πλειοψηφία των επιχειρησιακών σωματείων ερχόμαστε από έναν διαρκή και δύσκολο αγώνα, μέσα στην καπιταλιστική κρίση, έχοντας πλέον εμπειρίες και γνώση να δώσουμε το στίγμα των όσων ακολουθήσουν και να σχεδιάσουμε τη δράση μας. Πρώτος μας στόχος ήταν και παραμένει η ενότητα του κλάδου. Η ενοποίηση της δράσης μας με όλα τα πρωτοβάθμια σωματεία, αλλά και τα Συνδικάτα των άλλων κλάδων απέναντι στην αντεργατική επιλογή, απέναντι στο δρόμο ανάπτυξης που ωφελεί τα μονοπώλια. Σε αυτή την 3

προσπάθεια τα εμπόδια δεν είναι μονάχα έξω από το κίνημα, αλλά και μέσα σε αυτό. Οι επιδιώξεις διάφορων δυνάμεων να διασπάσουν τον κλάδο, να αμφισβητήσουν τη θέση μας για ένα Συνδικάτο κατά κλάδο και ανά νομό, να σπείρουν την απογοήτευση και την αναποτελεσματικότητα, να στρέψουν τα βέλη μακριά από τους μονοπωλιακούς ομίλους που σήμερα κάνουν κουμάντο, είναι ζητήματα που πρέπει να απασχολήσουν όλους τους εργαζόμενους. Είναι ζητήματα που απαντώνται με την οργάνωσή τους στο Συνδικάτο, τη συμμετοχή τους στις συλλογικές μας αποφάσεις και με την υλοποίηση του προγράμματος δράσης. Κορυφαία μας προτεραιότητα συνεχίζει για μας να είναι η ένταξη των νέων στο σωματείο, ιδιαίτερα αυτών που εργάζονται με τις άθλιες μορφές απασχόληση και μαθητείας. Η απουσία ΣΣΕ στον επισιτισμό (αφορά πάνω από 100.000 εργαζόμενους στην Αττική) με ευθύνη της πλειοψηφίας της Ομοσπονδίας των εργαζομένων και από την άλλη των ίδιων των εργοδοτών είναι για μας πρώτη και μεγάλη προτεραιότητα. Η Ομοσπονδία των εστιατόρων, της οποίας πρόεδρος είναι ο πρόεδρος της ΓΣΕΒΕΕ, είναι η μια όψη του νομίσματος, αφού αξιοποίησαν στο έπακρο τη νομοθεσία ενάντια στις ΣΣΕ, αρνήθηκαν να υπογράψουν νέα βυθίζοντας τους μισθούς στα 586 ευρώ. Βέβαια προς τα έξω δηλώνουν τη πρόθεσή τους να υπάρχει ΣΣΕ, αλλά αυτό είναι προσχηματικό και στις πολλές προσπάθειες του Συνδικάτου να συμφωνηθεί ΣΕΕ έχουν απαντήσει πάντα αρνητικά. Η άλλη όψη του νομίσματος έχει να κάνει με τη δική μας Ομοσπονδία, που ενώ μείωσε κατά 15% τους βασικούς μισθούς των ξενοδοχοϋπαλλήλων για 5 χρόνια, για τον επισιτισμό και τα ζαχαρώδη έπαψε να ασχολείται εδώ και καιρό, παίζοντας το παιχνίδι της ΓΣΕΒΕΕ. Η πρόθεσή μας είναι να απαντήσουμε από σήμερα, με εκστρατεία οργάνωσης περισσότερων εργαζομένων στο Συνδικάτο, μέσα κι από τα 5 παραρτήματα που ιδρύσαμε, με ίδρυση σωματείων και νέες μορφές οργάνωσης στις μεγάλες επισιτιστικές αλυσίδες. Να συγκεντρώσουμε δυνάμεις ικανές να διεκδικήσουν ΣΣΕ, τους ελάχιστους όρους και κανόνες, προκειμένου να σταματήσουμε το φαινόμενο να αντιμετωπίζεται ο μάγειρας, ο σερβιτόρος και οι άλλες ειδικότητες ως ανειδίκευτοι εργάτες. Διεκδικούμε ΣΣΕ για τους ξενοδοχοϋπάλληλους στην Αττική, με οποιαδήποτε εργασιακή σχέση κι αν δουλεύουν, γιατί σήμερα οι μεγαλοξενοδόχοι εκμεταλλεύονται το νομικό πλαίσιο που ισχύει και δεν εφαρμόζουν έστω κι αυτήν την ΣΣΕ που υπάρχει για χιλιάδες συναδέλφους. Αναζητήστε μέσα σε ένα μεγάλο 5* ξενοδοχείο πόσοι αμείβονται με ΣΣΕ. Από αυτήν εξαιρούνται η πλειοψηφία όσων εργάζονται μέσα από συνεργεία, οι μαθητές, οι «καταρτιζόμενοι», οι «εξτρά», όσοι υπέγραψαν με το στανιό ατομικές συμβάσεις. Εμείς διεκδικούμε να εφαρμόζονται οι όροι για όλους, με αυξήσεις και θέτουμε σαν όρο διαπραγμάτευσης να επαναφερθούν οι μισθοί στα προ κρίσης επίπεδα. Απόφασή μας είναι να σταματήσουμε κάθε προσπάθεια να εφαρμοστεί η δεκάωρη δουλειά που προβλέπει η ΣΣΕ που υπέγραψε η ξεπουλημένη ηγεσία της Ομοσπονδίας και που καταργεί το 8ωρο. Έχουμε δώσει το μήνυμα στους ξενοδόχους πως όποτε και αν προσπαθήσουν να κάνουν χρήση αυτής της προδοτικής συμφωνίας, θα μας βρουν όλους μπροστά τους. Θα συνεχίσουμε την προσπάθεια να αναδείξουμε το τεράστιο χτύπημα στα ασφαλιστικά μας δικαιώματα, που είναι σε εξέλιξη και αποτελεί προτεραιότητα του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος για το επόμενο διάστημα. Έχουμε ήδη πάρει απόφαση και προειδοποιούμε να μην τολμήσουν να μετατρέψουν σε επαγγελματικό ταμείο το Ταμείο Πρόνοιας Ιδιωτικού Τομέα (ΤΑΠΙΤ) που δίνει σήμερα εφάπαξ στους ξενοδοχοϋπάλληλους και παράλληλα θα συνεχίσουμε 4

τον αγώνα για την επιστροφή των βαρέων και ανθυγιεινών σε όσες ειδικότητες αποχαρακτηρίστηκαν από αυτά, καθώς και την ένταξη νέων. Θα προχωρήσουμε στο άμεσο διάστημα σε πολύμορφες εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις για να αναδείξουμε το ζήτημα που έχει να κάνει με την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση υποδομών και του φυσικού πλούτου. Η μεγάλη και πετυχημένη συναυλία που διοργανώσαμε από κοινού με τον Πανελλήνιο Μουσικό Σύλλογο στην παραλία του Μπάτη στο Π. Φάληρο ήταν ενταγμένη σε αυτή μας την προσπάθεια και ιδιαίτερα στις εξελίξεις που είναι συνδεδεμένες με το παραλιακό μέτωπο. Πρέπει να κατανοηθεί από περισσότερο κόσμο ότι η παραχώρηση λιμανιών, ακτών και άλλων υποδομών στα επιχειρηματικά συμφέροντα όχι μόνο δεν θα ωφελήσει τους εργαζόμενους και το λαό γενικότερα, αλλά θα είναι το όχημα για την παραπέρα αύξηση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και τον αποκλεισμό του λαού από τις όποιες παραλίες έχουν απομείνει σήμερα ελεύθερες. Κι εδώ να πούμε ότι εμείς καθόλου δεν συμφωνούμε με τον όρο «ξεπούλημα» που επικεντρώνει στο τίμημα. Ακριβά ή φτηνά, τα χρήματα από τις ιδιωτικοποιήσεις θα πάρουν κι αυτά το γνωστό δρόμο, τη χρηματοδότηση των μεγάλων τουριστικών ομίλων, προκειμένου να προχωρήσουν οι επενδύσεις τους. Ζητάμε επίσης όχι μόνο να αποσυρθεί το νομοσχέδιο για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, αλλά να καταργηθεί όλο το νομοθετικό πλαίσιο της απελευθέρωσης που οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση. Είναι βέβαιο ότι η παραπέρα ιδιωτικοποίηση θα συνοδευτεί με νέες μεγάλες αυξήσεις στα τιμολόγια του ηλεκτρικού ρεύματος, θα επιδεινώσει τις εργασιακές σχέσεις και τους μισθούς των εργαζομένων στον κλάδο της ενέργειας, θα γίνει πιο ακριβή η άρδευση για τμήματα των αγροτών εκεί που υπάρχουν τα υδροηλεκτρικά εργοστάσια στα ποτάμια. Θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις ενάντια στον αυταρχισμό και τις απειλές της κυβέρνησης για το δικαίωμά μας να αντιστεκόμαστε και να αντιπαλεύουμε τα αντιλαϊκά της μέτρα. Η προσφυγή της κυβέρνησης στα δικαστήρια ώστε να κηρυχτεί παράνομη και καταχρηστική η «αποχή απεργία διαρκείας» που κήρυξε η ΑΔΕΔΥ, από τη διαδικασία της λεγόμενης αξιολόγησης, είναι πράξη πέρα για πέρα αντιδραστική και αυταρχική. Το προχώρημα της αντιλαϊκής πολιτικής πάει χέρι-χέρι με την ένταση του αυταρχισμού και της καταστολής και με βάση αυτό επιχειρούν με κάθε τρόπο να βάλουν στο γύψο τις κινητοποιήσεις και τους αγώνες της εργατικής τάξης, να βάλουν εμπόδια και περιορισμούς στην άσκηση του απεργιακού δικαιώματος και στη συνδικαλιστική δράση των εργαζομένων, να βάλουν χέρι στη δράση των σωματείων. Θα είμαστε σε διαρκή επιφυλακή για να μην περάσουν οποιεσδήποτε αντιδραστικές αλλαγές στο συνδικαλιστικό κίνημα. Τέλος, δεν θα σταματήσουμε ούτε λεπτό την προσπάθεια να αντιμετωπίζουμε άμεσα και αποφασιστικά την εργοδοτική επίθεση σε κάθε μικρό ή μεγάλο χώρο δουλειάς, συντονίζοντας τον αγώνα μας με τα ταξικά Συνδικάτα του νομού, μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜΕ. Θέλουμε αυτή η Συνέντευξη Τύπου να φτάσει όσο το δυνατόν μακρύτερα. Η διακηρυγμένη εδώ και χρόνια θέση ότι για μας ο τουρισμός, οι διακοπές, η αναψυχή αποτελούν δικαίωμα των εργαζομένων, δικαίωμα του λαού πρέπει να πρέπει να γίνει υπόθεση όλων των κλάδων. Άλλωστε η κανονική άδεια, το επίδομα αδείας, ακόμη και ο κοινωνικός τουρισμός, όπως και για όσο τον ζήσαμε, δεν ήταν παρά κατακτήσεις του εργατικού κινήματος στη χώρα μας αλλά και αλλού, 5

μέσα από πολλούς και σκληρούς αγώνες. Αυτά σήμερα αμφισβητούνται στο όνομα του ποιοτικού τουρισμού και της αύξησης των διεθνών αφίξεων. Αλλά το ζήτημα δεν ήταν ποτέ πολλοί ή λίγοι τουρίστες. Αλλά τουρισμός από ποιον, για ποιον. Ποιον υπηρετεί και με τί όρους. Ποιος κερδίζει, σε βάρος ποιων. Εμείς θεωρούμε ότι ο τουρισμός είναι ανθρώπινη ανάγκη και ως τέτοια πιστεύουμε ότι το δικαίωμα στις διακοπές για τον εργαζόμενο είναι αδιαπραγμάτευτο. Η ανάπαυση και αναψυχή του εργαζόμενου έχει άμεση σχέση και συμβάλει στην αναπλήρωση της εργατικής δύναμης, σωματικής και ψυχικής. Πρέπει λοιπόν να κατοχυρωθεί ως υποχρεωτικό και δωρεάν δικαίωμα στο λαό. Κάτι που προϋποθέτει σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους τους εργαζόμενους, με μισθούς που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες μας. Η ανάγκη αυτή του εργαζόμενου μπορεί να συμβάλει στην γνωριμία με άλλους λαούς και πολιτισμούς, στην αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου, στην μόρφωση και γνωριμία της κληρονομιάς της χώρας μας, πόσο μάλλον και στην ανάδειξη του λαϊκού πολιτισμού. Τελειώνοντας, θέλουμε να δηλώσουμε την πεποίθηση μας ότι οι εργαζόμενοι και τα ταξικά Συνδικάτα, σε συμμαχία με τους μικρούς του κλάδου, τους αυτοαπασχολούμενους και τη φτωχή αγροτιά θα επιβάλλουμε αργά η γρήγορα το δίκιο μας. Όλο και περισσότεροι απορρίπτουν καθημερινά το δρόμο ανάπτυξης που βολεύει τα μονοπώλια. Όλο και περισσότεροι αναγνωρίζουν ότι οι μοναδικοί παραγωγοί του πλούτου που είναι οι εργαζόμενοι, μπορούν να επιβάλλουν μια κοινωνία δίκαια, χωρίς εκμετάλλευση. Αρκεί να το πιστέψουμε. Αρκεί να εμπιστευτούμε την δύναμή μας που ενισχύεται από την ενότητα της τάξης μας, από την αλληλεγγύη που αποτελεί μεγάλο όπλο μας, από την προοπτική του στρατηγικού μας στόχου: της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. 6