ΤΑ ΠΑΤΑΤΑ ΜΑΣ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟΝ

ΕΤΟΣ A'. - ΑΘΝΑΙ, 2 ΜΑΊΌΓ 1921 «' ΑΡΙ0. ΦΓΛΛΟΓ 3 ΤΑ ΠΑΤΑΤΑ ΜΑΣ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟΝ ΤΟ ΓΡΑ ΓΛίΛΟ, ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ

ΝI Κ ΝIΚ ΕΠ1ΣΤ0ΛΑΙ ΤΟΥ ΜΤΡΦΥΣ Π Ρ Ω Τ Ο Μ Α Γ ΙΑ Μέτωπον Ά πρίλς μήνας. Ζαχάρου μ ζαμπάκι μ Σι φλώ κί σί διπλουχιριτώ. Είμι καλά όπιρ κί διγιά τν άφιντιά σ πουθώ. Τί κανς ούρή τσουπί; Μιγαλώνεις μ α θέ; Ή μεΐς τουώρα άκαρτιράμι ώρα τν ώρα νά ρθή ή διαταή νά τραβήξουμι ίμπρός. χ ά κόψουμι τούν αφαλού ν Κιμάλη φαλάγγι πέρα κί πέρα. Ίννοεϊτι κί γάρ όμους ότ ή Μήτρους κί τ άλλα τά παι διά δέν κάθουντι μί σταυρουμένα τά χέργια. Κάνουμι πότινις κί πότις κα νένα γιουροΰσ κί τότινις νά γλιέπες τσ ΜΕΤΩΠΟΝ, 10 Απριλίου γαλανόλευκη έκεί είναι καί ή χαρά, έκεί Τούρκς κί νά κακαρίζης άπ τά γέλια. καί ή λευτεριά. Δέν μοΰ λείπει τίποτε. Κουλουμπις κάνουλα ούρέ φουώς μ Αγαπητή μου, όσου νά φύγουνι. Τότινις μί πιάν κι Σ ε φιλώ. Είμαι καλά, έντελώς χαλά Καί σιγάρα μάς φέρνουν στο μέτωπο μένα ή θμός κί τού μπουρί μγάκαί έλπίζω δτι, ή ήμέρα ποΰ θά σέ ίδώ καί σοκολάτες καί χαρτί καί φακέλλους λου κί πιτάου κατ τ ξιφουλόγδέν είναι μακράν. Πόσον σ έχω έπιθυκαί φανέλλες. Ξέρουμε πώς αυτά προ χη κί πηδάου μπρος κ άρχίζου μήσει καί πόσον νοσταλγώ τό σπιτάκι δλειά μί τά δόντια. Δάγκου δώ μας, την καμαρούλα μας, τόν κηπάκό έρχονται άπό τίς φροντίδες τής Βασίδάγκου κεί, δάγκου στούν γκριτι μας, ποΰ δέν είναι μεγαλείτερος άπό λισσάς μας καί οί στρατιώτες τή φωνά λάγκου κί ποΰ σί πουνεϊ πλέους κί ποΰ μερικές πήχες. Ά λ λά μή λησμονής ότι ζουν τώρα «Μητέρα» τους...» σί σφάζ. Ίκείνη τή σακαφλιόρα τή ένας άπό τούς πόθους μου ήτο πάντοτε Σ ο ϋ φ ιλώ τό χέρι σκουρφάρα τή ξικαπίστρουτη τη Χακαι ό πόλεμος και ό άγων μέ τάς συγκι co υ ιό ς σ ο υ Β α σ ίλ η ς λιντέ Χανούμ δέν τήν ίβούτηξα άκόμα. νήσεις καί τάς κακουχίας του, γιά τήν "Αμα τή πιάσου θά τή πιάσ τιταρταίγλυκειά Πατρίδα. Ναί, καλή μου, έδώ ους πυριτός! Φεΐδ κί μαρμάγκα π τη άφ ότου έβαπτίσθηκα στή φωτιά ζώ μιά δάγκουσι!... ζωή διπλή, τριπλή... Εχω ξαναγεννηθή, Ά πόψ ι ούρή Ζαχάρου μ σ γράφου αισθάνομαι ότι ζώ, γιατί αισθάνομαι ότι καθούς λιέν μαθές κί οί γραμματιζού κινδυνεύω καί ότι ό θάνατος είναι πολύ ΤΟ ΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ μενοι, μιλανχολικώς! Θμάμι ούρή καρδίκοντά. Ποτέ δέν σ έλησμόνησα. Οΰτε ρίνα μ τσ' ΙΙρουτουμαγιές π κάναμι ΤΟΎ* 7Κ Ϊ ~ Ω. Ν Ο Σ σένα οΰτε τήν μητέρα μου, μά τώρα εί μαζύ κί χτυπάει ή καρδούλα μ σάν που μαι πειό ευτυχής γιατί ήλθεν ή σειρά λυβόλου! Δ έ μ λιές κί δέν μοΰ μουλουτ ε τ ά ρ τ η 21 Α π ρ ίλ ιο ν : Ού&έν άξιομου νά δώσω ό,τι έχω καί γιά τήν Με γά ς μιτά ποιόν θά πιάκης τούν Μάη σημείωτον έφ δλου μετώπου γάλη καί άθάνατη Μητέρα, τήν Ε λ έφέτους ούρέ τζιέρι μ ; Σ άναθυμάμι Π έ μ π τ η 2 2 9Α π ρ ι λ ί ο υ : Β ό ρ ε ι α λάδα. Κανείς δέν μπορεί νά φαντασθή ποΰ πουδουκυλιόμοστι στού γρασίδ κί καί νά έννοήση τό μεγαλεΐον στρα κ α ι Ν ο τ ία ό μ ά & ε ς : συχία. βουρκώνουνι τά μάτια μ κί τά φουτιρά τιώτου, παρά έκεϊνος ποΰ τόν παρακο Τ ο μ ε ΰ ς Μ α ιά ν & ρ ο υ : Ισχυρά λημ. Ά ΐν τ ι ούρή θά μ τούν πληρώσ αύλουθεί στήν μάχη. Δέν είμεθα έκεΐνοι στανταρτικί) συμμορία, συμττχακεΐσα έτπ τούνουν τούν χουρισμό οΰ Κιμάλης. Αν ποΰ είμεθα χθες. Μέσα μας έξύπνησαν τής Μεσογίϊ>ος, με9 ήμετέρων τμημά τούν πλατσάσου πθινά θά φάη μί αισθήματα άγνωστα, άλλάξαμε καί ή των. διεσκορπίσθη μετά σφο&ρδν άγώνα, τσαροΰχι στού κούτιλου ποΰ θά χάσ' μέθη τής υπερηφάνειας καί ή μέθη τής άφήσασα έπι τόπου πολλούς νεκρούς. ούλα τά φωνήεντα κί θά τουρθ ου ου μάχης και ή τρελλή μέθη τής νίκης ^μάς Π α ρ α ο ζνή 2 3 Α π ρ ιλ ίο υ : συχία ρανός σφουντύλι! Ίδώ μί τά πιδια θα κάμνουν νά ζοΰμε διαρκώς μέσα σ' ένα κα9 ολον τδ μέτωπον. ντή γιουρτάσουμί τ Προυτουμαγιά διόνόνειρο. Μισώ αύτή τήν στιγμή τήν τα Σ ά β β α τ ο ν 2 4 Α π ρ ι λ ί ο υ : Έπίθεσ>ς τους. Θά στολίσουμι τά τφέκια κί τά κτική ζωή πολίτου. Κλείνω μέσα μου Κεμαλικών δυνάμεων Τάγματος κατά κανόνια μί λιλούδια κί θά του στρωσουμι τόν πολεμιστή καί είμαι εύτυχισμένος στού φαγουπότ άνα φ α νδόν! Προυτουτάς πρωϊνάς ώρας εις τάς προφυλακάς γι αύτό. Τί κι άν πεθάνω ; Μήπως δέν μαγιά όμους χουρίς ίσένα φιόρου μ δέν βορείου τομέως. Ή μέτεροι άπτόι\έχω ζήσει τούς μήνας αύτούς μετώ είν Προυτουμαγιά.Ίσύ είσι ού μπαξές μ, τοι άντεπιτεθ-έντες όρμητικώς έτρεψαν που γιά έκατό χρόνια ; Ή σκέψις.μου άλλά κάν κουράγιου κί δέ θά περάσ εις φυγήν καί διεσκόρπισαν έχ&ρούς. είναι πάντα μαζύ σου. Μά στήν καρδιά πολύς κιρός κί θά τά μάθς τά μαντάτα. Κ υ ρ ια κ ή 2 6 Α π ρ ι λ ί ο υ : Είς τδν το μου μαζύ μέ τήν άγάπη γιά σένα υπάρ Θά βάλουμι καπίστρι άιραλουχει καί ή άγάπη γιά τήν Πατρίδα... μέα Νικομήδειας έσημειώθη ζ»ηρή έχκουμέν Κιμάλη κί θά πάθ ν 9-ρική κίντ\σ»ς. Ή μέτερον πυροβολικόν Τώρα μόνον ένοοώ πόσο μεγάλα είναι παθό τ τούν τάραχου καί τούν αύγουτά έθνικά ιδεώδη, τά έλληνικά όνειρα, άγρυπνοΰν εβαλλε γοργώς, ματαιώσαν τάραχου I Ούρίστι; Μήπους μαθές νόγιατί κλείνω μέσα μου τήν Ελλάδα...» έχ 0 ρ»κούς σκοπούς. μισις ότ δέν θά στούν στείλου διμένουν Σ ε φ ιλώ Δ ε υ τ έ ρ α 2 6 Α π ρ ιλ ίο υ : 'συχίακα& πιστάγκωνα νά τούν κάμς μΐ κριμμυό Ν ΐχο ς σον δλοντδ μέτωπον. δάκια; Ά ς πή ούρή ού Παπούλας «Ίμ Τ ρ ίτ y 2 7 Α π ρ ιλ ίο υ ' Β ο ρ ε ί β ό πρός > κί τότινις θά μάθς, δτ ού Μή ΜΕΤΩΠΟΝ. 1τ) Απριλίου 1921 μ ά ς : Ομάς άνταρτών έσκορπί 9-ι\ ύπδ τρους τού ξιφτέπ μπήκι τροπιούχους Σ ε β α ο τ ή μ ο υ Μ η τέ ρ α, ήμετέρων. μέσα στν Ά γ κ υ ρ α I Μίνια γυρουβουλιά Έ λα βα όλα τά γράμματά σου καί λυ Κ ο τ ί β Ο μ ά ς : συχία. νά κάνου μουναχά μί τ φστανέλλα χιπήθηκα πολύ γιά τίς στεναχώριες σου. ρέτα μ τούν πλάτανου. Μάϊδι Τουρκιά Κάμε ύπομονή μητέρα καί θά γυρίσω θά μείν μάϊδι τίπουτις. Αύτά ούρή καί θά ζήσουμε πειά ήσυχα. Μ έρωτας ζουμποΰλου μ ίπί παρόντους. Νά άν στενοχωροΰμαι κι άν ύποφέρω έδώ. πιάσης ν Μάη σιμνουπρεπώς κί ούώς Κάθε άλλο. Ο πόλεμος είναι γλέντι, ϊμπρέπ... Κί μείς ίδώ κάτ θά πάμι ίέτσ μητέρα, οί άξιωματικοί καλοί καί γεν λουλουδουστουλισμέν γιά τή μάχη κι ναίοι, οί συνάδελφοι χρυσές καρδιές. όποιουν πάρ ού Χάρους I Σφίξε λοιπόν τήν καρδιά σου, ύπομονή. Ή «ΝΙΚ» εύχαρίστως θέλει δημο Σ» φλώ στά μάτια κΐ στά φρύδια Νικάμε γιατί πολεμάμε γιά τ' άδέλφια σιεύει πάσαν έπιστολήν προερχομένην έκ Ού σός Λάτρης μας καί ό Θεός μάς προστατεύει. Οί Μ ή τ ρ ο υ ς Κ α ρ α φ ο υ τ ιά ς μετώπου καί άναφερομένην είς τούς Τούρκοι ποΰ ξεύρουν νά σφάζουν γυ Ύ σ ζιρ ό γρ α φ ο ν: Ίξέχασα νά σ γρά ναίκες φεύγουν μπρος τήν όρμή μας ήρωϊσμούς καί τήν έν γένει πολεμικήν ψου ούρέ Ζαχάρου μ, ζαμπάκι μ, ότ κι όπου περνάμε κι όπου κυματίζει ή ζωήν τών γιγαντομάχων μας. ΔΛΩ ΣΙΣ ΤΥΠΟΙς: Α. Δ Ε Ν Α Ξ Α 8c ΣΙΙΑ ΖΩ ΤΣ ΕΒΑΟΜΑΑΟΣ Π έ μ π τ η } 2 2 *Α π ρ ιλ ίο υ : Ό Π ρωθυπουργός κ. Γούναρης άνεχώρησε μετά τής άκαλουίκας του κατευθ-υνόμενας ε{ς Νικομήδειαν. Κατά τήν έπιβίβασίν του έπι τής «Νάξου» τά είς τόν λιμένα τής Κίου πληρώματα τών σημαιοστολισμένων πλοίων καί ό έπι τής παραλίας λαός έξεδήλωσαν άποθ-εωτικώς τόν ένθ^αυσιασμόν των ύπέρ Βασιλέως κα\ τού Πρωθυπουργού τής Ελλάδος. Έ πι τής «Νάξου» άνήλθ-ον οι κυβερνήται τών πο λεμικών μας και οί Σωματάρχαι μας και έχαιρέτισαν τόν κ. Γοΰναρην, συσκεφθ-έντες έπ αρκετόν μετ αυτού. Λόγω της άνάγκης τής ταχυτέρας έπανόδου τού κ. Πρωθυπουργού, δέν έγένετο κατορθ-ωτή ήέπίσκεψις τούμετώπου τήνικομηδείας. Π α ρ α σ κ ε υ ή, 2 3 *Α π ρ ιλ ίο υ : Τήν πρωίαν ά νήλθ-ον έπι τής «Νάξου» ό Μητροπολίτης Νικο μήδειας, ό Τούρκος Νομάρχης, ό Δήμαρχος και ό Διευθυντής τής αστυνομίας και έγένοντο δε κτοί ύπό τού κ. ΙΙρωθ-υπουργού, τού κ. Θεοτόκη και κ. Επιτελάρχου, πρός δν έξέφρασαν τάς ευχαριστίας τού Τουρκικού λαού διά τήν άμεμ Διά θανάτου τού ύπερφυοΰς Έ λ- μεγαλοφώνων ύβρεων όνειδίζει τούς φυ- πτον απέναντι των στάσιν τού Ελληνικού στρατού. Τήν μεσημβρίαν τής Παρασκευής άνεχώρη* ληνος Στρατηγού έπισυμβάντος τήν 23 γάδας έχθρούς, άδιαφορεΐ όμως διά τόν σεν ή «Νάξος» κατευθ-υνομένη είς Πειραιά. βαθμόν χιλιάρχου τόν όποιον Απριλίου 1827 έστερήθη ή Ελληνική Ή Κυβέρνησις τής *Αγγύρας αντιμετώπιζε1 πατρ'ις ενός έκ τών ύπεροχωτέρων καί άπένείμεν ή Γερουσία τής Δυτικής Ε λ φοβέραν οικονομικήν κρίσιν. Σ ά β β α τ ο ν, 2 4 3Α π ρ ιλ ίο υ : Ό κ. Πρωθυπουρ θαυμαστοτέρων ήρώων της. Ό μέγας λάδος. Ή φιλοδοξία του στρέφεται πρός γός έπιστρέφων εις Πειραιά διήλθ*ε και έκ Κων τό Άρματωλίκι τών Ά γράφω ν καί τό πολεμιστής, ό άδάμαστος Άρματωλός, σταντινουπόλεως. "Ενας οιωνός άριστος διά τά ό άτρόμητος διώκτης τής Τουρκικής κα έπιτυγχάνει άναγνωρισθείς Καπετάνος έθ-νικά μας δίκαια ή δίοδος τών κορυφαίων κοδαιμονίας, ό έμπνέων τόν πανικόν είς ύπό τε τών Αγραφιωτών καί Πασσά τής Ελληνικής Πατρίδος άπό τήν πόλιν τών όνείτόν έχθρόν, ό στρατηγικώτατος τόν νοΰν, τής Λαρίσοης. Έ ν τφ μεταξύ άπέχων ρων μας και τών πό&ων ολοκλήρου τού Ε λλη νισμού. Ή «Νάξος» συνηντήθ-η εξωθ-ι τής Κων ό ταχύς τήν σΰλληψιν καί ταχύτερος τήν τών πολεμικών έπιχειρήσεων ή έπιμελού- σταντινουπόλεως μετά τού πλοίου φέροντος μενος τήν άείποτε I τόν Διάδοχον τής Ρουμανίας μετά τής συζύγου έκτέλεσιν Ήπειρώέπισφαλήύγιείαν του του, Έλληνίδος Βασιλόπαιδος, τής προσφιλούς της, ύπήρξε μία άπό ή συγκρουόμενος τύμφης τού Ελληνικού λαού. Ό κ. Πρωθυπουρ τάς πλέον έντονους, ποτέ μ ε ν πρός τούς γός έποοφεληθ-είς τής ευτυχούς αύτής συναντήσεως άπό τάς πλέον άκτίηύχήθ-η είς τό Διαδοχικόν ζεύγος διά τού ασυρ έχθρούς καί ποτέ μάτου «καλόν ταξείδιον». νοβολούσας καί θερμετά τών Ελλήνων, Τό μεσονύκτιον κατέφθασεν είς Αθήνας ό κ. μουργούς φυσιογνοοή καταδιωκόμενος ύ Γούναρης και ή συνοδεία του. Ο κ. Π ρω θυ μίας τής Έπαναστάπό τής Διοΐκήσεως πουργός προέβη είς τάς πλέον ίκανοποιητικάς σεως. άνακοινώσεις διά τό ηθικόν στρατού μας και καί καταδικαζόμενος τήν πίστιν δλων πρός τόν τελικόν θ-ρίαμβον. Ό Τέκνον ελευθέρου ύπ αύτής καί άπο- στρατός μας άνυπομονεΐ νά έπιφέρη τό τελειω γάμου, χαρακτήρος στερούμενος τών τικόν κτύπημα. «ΙΙανταχού δθ-εν διήλθ-ομεν, εύηόρμητικοΰ, μέ ευφυ βαθμών του, δια ρεστήθη ν άνακοινώση ό κ. ΙΤρωθ-υπουργός, 0 ΣΤΡΑΤΑΡΧΣ ΚΑΡΑΤΣΚΑΚΣ ΐαν καταπλήσσουσαν, θυμώδης, νευ ρικός, κατ έξοχήν έπισφαλοΰς ύγείας,μέ θάρρος άδάμαστον, θέλησιν σιδηράν καί ι(?υχτ\ν χαλύβδινην, ύβριστής, βωμολό χος φιλόδοξος, άλ λά καί άγαθό", πρά ος, εύγενής εις τά βάθη τής μεγάλης ψυχής του είκονίζεται ώ; ή γνησιωτέρα επαναστατική, καί Ίεροΰ ήμώνάγώνος. Ο βίος τής νεότητάς του μυθιστορη ματικός, περιπετειώδης, έξελίσσεται ραγ δαίος, πλήρης κινδύνων, είς τό μεγάλο Σχολεϊον τής Στρατιγικής καί Πολιτι κής Τέχνης Ά λη Πασσά. Ό Καραϊσκάκης άξεστος, άτίθασσος, γνήσιον τέκνον τού βουνοΰ καί λόγγου, φέρε ται έν μέσφ τής πολεμικής ορμής τής έποχής του άσυναισ3>ήτως, χωρίς ώρν σμένον σκοπόν καί ώρισμένας βλέψεις. έπανάστασις τόν εύρεν άνερμάτιστον τήν σκέψιν καί μέ άσαφή τήν άντίληψιν ώς πρό: τόν ύψηλόν σκοπόν τής έθνικής μας έξεγέρσειος. Συμμετέχει είς τήν κατά Ισμαήλ Πασσά μάχην καί διά λάμπει είς εύφυΐαν, είς θέλησιν, είς δύναμιν χαρακτήρος, είς δραστηριότητα καί στρατηγικότητα. Ά π ό τ ο ΰ 1821 μέχρι 1824 καί έκεΐθεν μέχρι 1826 διαρ ρέει ή ζωή του έν διαρκεϊ άμφιταλαντεύσει καί πολλάκις άνακολουθία πρός εαυτόν καί τών πρός πατρίδα υποχρεώσεων, πάντοτε όμως έπιβαλλόμενος καί θαυμαζόμενος άπό τούς άνδρας τή; Έπαναστάσεως τούς διέποντας τήν πολιτικήν καί στρατιωτικήν αυτής ζωήν. Ό πολυένδοξος καί ήρωϊκός Στρατάρ χης τής Έπαναστάσεως ό δυνάμενος, όπως ό ίδιος έλεγε, νά γίνεται «ότέ μέν άγγελος ότέ δέ διάβολος * άπό τής άνοίξεως 1826 άποκτήσας πλέον τήν συνείδησιν τής ήθικής άποστολής του, μεταβάλλεται είς τήν ύπεροχωτέραν φυ σιογνωμίαν τού Ά γώ νό ς μας. Ά να δ εχί>είς έπισήμως ύπό τής Διοικήσεως τήν Αρχιστρατηγίαν, τή προτάσει αϋ έχοροΰ του Ζα ίμη, καθίσταται άντάξιος τής έμπιστοσύνης Έ9 νους. Ή ευφυΐα του,τό στρατηγικόν του δαιμόνιον, ή πρός τούς σοψατικούς πόνους περιφρόνησίς του, ό άπαράμιλλος ήρο^ΐσμός του έξελίσσονται ραγδαίους. Είς τάς έχθριτή Λαμπρή ίχτός άπ τά ψτά κί τ άλλα τάς τάξεις επιφέρει πανωλεθρίαν. Νικη μιζιλίκια κί τού κρασί, μάς φκιάσανι κι τής καί τρόπαιούχος άναφαίνεται πανέναν μπακλαβά, νά τρώς ούρή Ζα. Μέ τό ϊδιό του τό χέρι φονεύει τόν χάρου μ κΐ νά γλύφς κί τά δάχτλά σ!... Μεχμέτ Πασσάν. Εντός 4 μηνών καθα ρίζει καί πά λευθερώνει άπό τό τουρκιοό γίδιους «οί (Οτρατιώται έν έξάλλφ ένθουσιασμω» «ζητωκραυγάζοντες ύπέρ τής Πατρίδος» «και Βασιλέως έζήτουν νά βαδίσωσι» «όσον τό δυνατόν ταχύτερον κατά» «έχθροΰ. Ή πεποίθησις δλων προς» «εαυτούς είνεάκλόνητος. Καί βλέπει» «τις ταΰτην έκδηλουμένην εις παν (5ημειον». Κ υ ρ ια κ ή 2 5 Ά π ρ ι λ ί. υ : Ό Υπουργός τών Στρατιωτικών κ. θεοτόκης άνεκοίνωσε τάς έκ τού μετώπου έντυπώσεις του διά λόγων καί φρά σεων έπίσης ένθόυσιωδών. Δ ε υ τ έ ρ α 2 6 *Κ π ρ ιλ ί^ υ : Οί Αλβανοί άντιληφθ-έντες, δτι ή Ελληνική θ-εληματικότης έννοει νά μήν έπιτρέψη συνέχειαν τής Αλβανικής θ-ρασύ* τητος καί προκλητικότητος, έδήλωσαν δτι απο δέχονται τάς Έλληνικάς άξιώσεις τάς διατυπωθ-είσας συνεπεία τών γεγονότων τής Κορυτσάς. Τ ρ ίτ η 2 7 Έ π ρ ι λ ί ο υ : Έκλήθήσαν ύπό τά δπλα οί "Ελληνες Μικρασιάται οί γεννηθ-έντες κατά τά ετη 1891, 1ν92, 189J καί 1.94. Ή πρόσκλησις έγένετο μετ ένθ-ουσιασμού δεκτί). Ούτως ολόκληρος ή Ελληνική Φυλή ηνωμένη θ-έλει διεκδικήσει τά έθνικά της δίκαια. Ή όλοκληρωτική άποκατάστασις τού Ελληνισμού θέλει είσθχιι εργον τής όρμής καί εξάλλου ένθ ουσιασμοΰ ενός Λαού ό όποιος άπό τριών χιλιάδων έτών έγνώρισε τήν θ-υσίαν καί τήν έδέχθ-η ώς ιερόν καθ-ήκον άπέναντι τής ιστορίας καί τών Ελληνι κών μας παραδόσεων. κόν μίασμα ολόκληρον τήν Ρούμελην. Τόν Μάρτιον 1827, εγκατασταθείς εις Κερατσίνι 'συγκρούεται πρός τόν Κιουταχήν καί τόν άναγκάζει πρός ύποχώρησιν Είς τά Αττικά έδάφη πρό τής Ά κροπόλεως ήτο πεπρωμένον νά εΰρη πρόωρον θάνατον. Σφαίρα έχθρική τόν ευρίσκει είς τό ύπογάστριον ήτις τήν έπαύριον, ημέραν τής εορτής του, τόν έφερεν είς τόν τάφον. Ό νεκρός τιμημένου Ά ρχηγοΰ μετεφέρθη είς τήν Σαλαμίνα όπου έκηδεύθη μεγαλοπρεπώς.

μ γ ν Σ Τ Ο Υ Σ Κ ΑΤ ΑΥ Λ ΙΣΜ Ο Υ Σ ι κ η : ΠΩΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ: Τό κ α ν ό ν ι ε χ ε ι π α υ σ ε ι, ή σ ά λ π ιγ γ α ε σ ώ π α σ & κ α ϊχ ίλ λ η επ ί& ζσ ις, επ ί& εσ ις ' ή ρ ω ϊκ ή ε ν α ν τίο ν τ η ς κ α ρ α β ά να ς η ρ χ κ Β. Ε ίς τ ή ν Κ ο β α λ ίτ σ α ν οι φ α ν τ ά ρ ο ι μ α ς έ ξ ο ρ μ ώ ν τ ε ς μ ε τ ή ν λ ό γ χ η ν κ α ι δ ια α π ά ζ ο ν τ ε ς τ ά ς εχ & ρ ικ ά ς γ ρ α μ μ ά ς. ("Εργον κ. Γ. Προκοπίου) (Ύπέροχον φωτογραφικόν εργον καλλιτέχνου μας κ. Γ. Προκοπίου) Ο Σ Τ Ρ Α Τ Γ Ο Σ Π Λ Π Ο Υ Λ ΙΣ Έ γ γ ρ α φ ή εϋ ελο ντώ ν ε ίς Σ μ ύ ρ ν η ν Τ ο ΰ ρ χ ο ι α ιχ μ ά λ ω το ι λ α μ β ά ν ο ν τες τό α υ σ ο ίτιό ν τω ν Ό Αρχιστράτηγος κ. Παπούλας f τόν δημοσιογράφον κ. Σ. Προκόπιον εμπρός είς τό Μεγάλο Τζαμί της Προύοσης.

Σέ μια κολλόνα τής Άγια-Σοφιάς, ψηλά πολύ ψηλά, φαίνεται ως τώρα αίμα. Είνε σημάδι ποϋ έβαλε ό Άμιράς ό Μουχαμέτης με τήν απαλάμη του βουτηγμένη ς τό αίμα, οταν μπήκε ς τήν 'Αγια Σόφιά καί τήν έκαμε τζαμί. Κ έφτασε τόσο ψηλά γιατί πατούσε άπάνον σέ σωρούς κορμιά τών χριστιατών, ποΰ σκότωσαν μέσ ς τήν εκχλησιά οί Τούρκοι. φαμίλλιαις έκρύφτηκαν ς5 τό καταφύδι τ άγιού-βασιλειού γιά νά γλυτώσουν, καί είχαν βάλει βίγλαις καί ς τά τρία πατώ ματα καταφυδιοΰ. Οί Τούρκοι δμως εύρηκαν τήν τρύπα, ποΰ είνε στήν κορφή τού βράχου καί έσφαξαν δλους δσους ή σαν στο πρώτο πάτωμα. Καί φαίνονται ακόμη άπό τότε σ τούς τοίχους τά αίματα. Καί μιά γρηά πού ήτ»ν μέ τήν κόρη της ς άλλο άντικρυνό καταφύδι είδε τούς Τούρκους ποϋ πήραν τ απάνω μέρος καταφυδιοΰ κ έ'σφαζαν κ έφώναςε: Ή πάνω βίγλα πάρτικεν ή κάτω αποκοι μάται, ΤΟ ΠΑΡΣΙΜΟ ΤΣ ΠΟΛΣ στήν μεσιακήν εστράγγισε, Παιδιά, ή Π ό λις πάρτ\\ν. Σ τόν καιρόν τών Τούρκων πολλαίς Ι Σ Τ Ο Ρ ΙΕ Σ Τ Ο Υ Π Ο Λ Ε Μ Ο Υ ΤΟ Τό βράδυ τής παραμονής τής άναχωρήσεώς του ό Πέτρος πήγε νά ίδή τήν άρραβωνιαστική του.θά έφευγε τό πρωί τής έπομένης μέ άλλους λεβέντες χωριοΰ του, τους όποιους είχε καλέσει ή άγωνιζομένη πατρίς. Επρόκειτο περί ενός αποχαιρετισμού μυστικού, κάτω άπό τά άστρα Βραδυοΰ, άνάμεσα στά δέν τρα καί ταϊςάγριοτριανταφυλλιές τοϋ κή που, αί όποΐαι άρωμάτιζαν τόν ά έρ α.... Εκείνη ποΰ θά έγίνετο μετά την έπιστροφή του άπό τόν πόλεμο γυναΐκά του καί θά τόν καθιστούσεν ευτυχισμένο τόν έπερίμενε μέ τά μάτια υγρά καί τήν καρδία σφιγμένη... Έκάθησαν είς τήν λευκήν άσβεστωμένην πεζούλαν καί έμίλησαν γιά τό ταξεΐδί του, γιά τούς κινδΰνους καί ταίς περιπέτειες πολέ μου, γιά τόν καιρό χωρισμού κ«ί τά χέρια των έσφίγγοντο μέ λαχτάραν καί τά μάτια των ήσαν γεμάτα φώς έλπίδος καί ά γά π η ς! Ή τελευταία στιγμή έφθασεν. Εκείνη τόν άγκάλιασε, τόν έφίλησε καί έδοσεν δσες εύχαΐς ήξευρε, μ δλην της τήν καρδιά, ft δλην της τήν ψυχή. Τοΰ εύχήοη νά γυρίση νικητής, είπε νά είναι άνδρεϊος έζήτησε νά τήν θυμάται... Καί συγχρόνως έξεκρέμασεν άπό τόν λευκόν, χυτόν λαιμόν της καί έκρέμασεν εις τόν ίδικόν του ένα παλαιόν άσημένιο μενταγιόν, μέ τόν Ά γ ιο ν Γεώργιον επά νω, ένθύμιον τής Έπαναστάσεως, τό ό ποιον είχεν άπό τήν μάμμην της. Ό Πέτρος ήθέλησέ ν άρνηθή. Ά λ λ αύτή έφραξε τό στόμα μέ τό τελευταΐον, τό ύστατον φίλημα σπαρα ΦΥΛΑΧΤΟ κτικόν φίλημα άποχωρισμοΰ καί ουρανόν μέ άνυπομονησίαν, προσμένον τες τήν αυγήν διά νά δώσουν ενα άκομη ε ίπ ε : μάθημα είς τόν θρασύν έπαναστάτην. Κράτησε το.,.,νέ σέ φυλάγη καί νά Ή νύχτα έπέρασεν ήσυχα... μέ θυμάσαι!... Καί δταν ή αύγή άρχισε νά σκορπίζη τά τριαντάφυλλά της επάνω από τα χιονοσκέπαστα άσιατικά βουνά, ολόκληρον "Ολα αυτά, μέχρι τής τελευταίας λε- τό στράτευμα είχεν έξυπνήσει καί προεπτομερείας, τά θυμάται τώρα, έπειτα τοιμάζετο διά τήν μάχην μέ τήν άταραάπό τόσους μήνας άγώνων καί περιπε ξίαν τήν όποιαν δίδει ή γενναιότης καί τειών, τά θυμάται ό Πέτρος καθισμένος ή άνδρεία. κάτω άπό ένα γέρικο δένδρο μέσα εις Οί στρατιώται ήσαν εύθυμοι. Άστεΐτόν Μικρασιατικό ^ κάμπον.... ζοντο καί είς τάς κινήσεις των έφαίνετο Πόσος καιρός είχε περάσει άπό τότε... ή άνυπομονησία διά τήν έφοδον. Οί μέρες, έπειτα μήνες, έτος σχεδόν. άξιωματικοί έδιδον διαταγάς καί τά Καί τώρα ό άγών θά έτελείωνε καί θά πάντα ήσαν πλέον έτοιμα οταν τα πυρο έβλεπε πάλιν τό χωριό του, ήτο βέβαιος βόλα ήρχισαν νά βρονν καί νά σκορ γι αύτό, αί Κεμαλικαί όρδαί είχαν συν πίζουν βροχήν όβίδων... τρίβει καί ύποχωροΰσαν διαρκώς καί Τούς κρότους, κρότους κεραυνών τούς έσαρώνοντο! άντιλαλούσαν αί γύρω φάραγγες καί ή Τόσους μήνας έπολέμησε πάντα μέ γή έτρεμε καί ή άτμόσφαιρα έγίνετο βα θάρρος, άκούραστος, άκατάβλητος,.. Δέν ρεία καί πνιγηρά... έλησμονοΰσε τά λόγια τής άρραβωνιατήν τελευταίαν στιγμήν ό Π έτρος έστικής του, τά όποια τόν ένεψύχωναν τήν σκέφθη νά έξασφαλίση κάπου άλλοΰ τό ώραν τής μάχης καί τόν έκαμναν νά πί- φυλαχτό του άλλά δέν έδόθη και πτη δμοιος μέ σταυραετόν κατά τών ρός. Ή μάχη ήρχισε μέ ΐσην λύσσαν, μέ Τσέτηδων Κεμάλ. Τό φυλαχτό τό τήν αυτήν μανίαν καί άπό τά δΰο μέρη. είχε πάντοτε εις τόν λαιμόν του κρεμα Έ βρεχεν οβίδας, ή γή άνεσκάπτετο,σύν σμένο, έκεί πρός τό μέρος τής καρδίας, νεφα πελώρια σκόνης φλογερά ύπό τον διότι τήν έ&ύμίζε καί έδινε θάρ ήλιον έσκέπαζαν τά πάντα γύρω, κρό ρος καί υπομονήν. τοι κεραυνών έτράνταζαν τόν τόπο, γύ Αΰριον πάλιν θά έδίδετο νέα μάχη, ρω αί σφαίρες έπερνοΰσαν κί έσφύριμάχη σφοδρά, λυσσαλέα. Ό εχθρός ήτο ζαν σάν πτερωτά φείδια, επικρατούσε άπέναντι. Δ έν τόν έβλεπεν εις Λτό σκό πανδαιμόνιον κρότων, κραυγών, ιαχών, τος άλλά τόν έμάντευεν δμοιον μέ θη- προσταγμάτων, έκρήξεων... ρίον φρικώδες, τό όποιον έτοίμάζεται διά Έ ξα φ να έδόθη τό σύνθημα : νά έφορμήση... Εμπρός!... Οί στρατιώται ήσαν ήσυχοι. Καί ολόκληρον τό στράτευμα ώς ένας Είχαν συνηθίσει είς τήν νίκην καί ήσαν βέβαιοι δι αυτήν καί έκύτταζαν τόν καί μόνος άνθρωπος έτινάχθη έπάνω καί I Κ % ΟΙ ΣΟΥΛΤΑΝΟΙ Οταν οί Τούρκοι επήραν τήν Πόλη καί έσκοτώθηκεν ό Βασιληάς μας, δ Σουλ τάνος επήρε γυναΐκά του τή βασίλισσα. Μά ή βασίλισσα ήταν γκαστρωμένη μέ τόν βασιληά, εξι μηνών. Οταν ήρθε ή ώρα ή καλή καί έγέννησε ή βασίλισσα, ό Σουλτάνος έλειπε στον πόλεμο τής Βλα χίας, καί ή βασίλισσα τό βάφτισε τό παιδί καί τό βγάλε Παναγή. Οταν ήρθε ό Σου/.τάνος καί ήρώτησε γιά τό'νομα τοϋ παι διού τό είπαν πώς λογειέται Χάν. Ό Σουλάνος εκείνον τόν καιρό έγυριζε άπάνου κάτου ς τά σεφέρια, κι η βασί λισσα μοναχή έπήρε τήν ανατροφή τοϋ μικροΰ" τό έμάθαινε τά ελληνικά γραμματακαί τή χριστιανική πίστι μέ σοφούςδασκάλους κ α ί θρήσκους ιερωμένους.μάαύτό προτιμούσε πάντατήντούρκικηπίστι καί άν έπήγαινε μικρός ς τήν εκκλησιά, μεγ 'λος έτρεχε στο τζαμί καί έλάτρευε τό Κοράνι καλύτερα άπό τό Βαγγέλιο, καί τούς Τούρ κους περισσότερο άπό τούς χριστιανούς. Καί δταν σέ λίγο ήρθε καί γίνηκε αύτό Σουλτάνος έρριξε ολο του το μίσος στη θρησκεία μας, δπως δμως καί άν εινε, οί Σουλτάνοι είνε σπορά χριστιανική. Ν ι Τ ο ρωον Τ ου Αγωνος ΜΕΓΑΛΑΙ ΜΕΡΑ! ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΙ Αί ήρωϊκαί μας Νήσοι Σπέτσαι, Υ άνατολικήν παραλίαν, κυριεύοντες πλοία, δρα καί Ψαρά μέ τάς λάμψεις ά- καταστρέφοντες μεταγωγικά τροφίμων φθάστου πατριωτισμού των έφώτισαν καί όπλιτών καί συλλαμβάνοντες άπό τόν Ουρανόν τής άναγεννωμένης Π α τήν γραμμήν τής Τενέδου μέχρι τής Ρό τρίδος άπό τών πρώτων στιγμών τής δου κάθε τουρκικόν καράβι ποΰ θά άπετόλμα νά έπισιτίση άπό τήνμικράν Ασίαν ΟΙΤΙΜΜΕΝΟΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΑΙ ΜΑΣ έθνικής μας έξεγέρσεως. Αί «ναυτικαί» νήσοι αί όποΐαι έδωσαν τά παράλια φρούρια τής Πελοποννήσου. τό πρώτον ναυτικόν ελληνικόν πολεμι Ωραϊαι καί μεγάλαι έθνικαί ήμέραι Ίωάν. Κονταξής.,Εύάγ.Σαϊδάλης.Έμκόν είς τήν άγωνιζομένην Ελλάδα, ήγει τής βαθμιαίας έθνικής έξεγέρσεως πό Καργιωτάκης, Γεώργ. Ξυράδης, Σ.Βαρραν τήν Σημαίαν τής Έπαναστάσεως λεων, χωρίων, νήσων, νησίδων καί πάδάκης, Εύάγ. Καβούρας, Έμμ. Μένιγας, έν μέσφ άκρατήτου ένθουσιασμού. Οί σης γωνίας κατοικημένης τής έλληνικής Σπετσιώται πρώτοι διέσπασαν τά δε- πατρίδος. Μετά τά Ψαρά είσέ _>χεται είς Ά γη σ. Μάρκου, Κ. Καραγοβίνης, Ά θ. σμά τής δουλείας. Ή θρησκευτική καί τόν άγώνα ή άριστοκρατική καί γεν- Μάρκου, Δημ. Βαρούφας, ' Βασ. Παπαπολιτική αύτών έξέγερσις έτελέσ!>η παν- ναιόφρων Ύ δρα. Κατ άρχάς οί πρό γεωργόπουλος, ΓΙ.Χαφιάκης, Στέφ.Χουδήμως. Ή Σημαία τής Ελευθερίας άν- κριτοι ήσαν διστακτικοί. Άντιθέτως πρός τόπουλος, Αλέξ. Άθηνιώτης, Γεώργιος τό λαϊκόν φρόνημα τό όποιον, άρχηγοΰν- Νϊνος, Σωτ. Γρανιτσιώτης, Ίωάν. Ά ρ επετάθη παν. Τό κανόνι κροτεί παταγωδώς καί άπό τος Αντωνίου Οικονόμου, ήτο άσυγ- χοντής, Ν. Πέθαρης, Ά θ. Δημητρακόκάθε γωνίαν τής νήσου άκούεται ψαλλό- κράτητον πρός άμεσον δράσιν καί ενέρ πουλος, Γ3ώργ. Λαζάρου, Χρ. Μάντιμενον τό έμβατήριον Ρήγα Φεραίου' γειαν. Καί τό πολεμικόν κύμα τό κατα- κας, Σ. Βαφειάδης, Κωνστ. ΣαλαβρέΟί άρχοντες τής Νήσου έτοιμάζουσιν κλΰζον ήδη τήν έλληνικήν ψυχήν, δέν σκος, Α. Παπαδόπουλος, X. Καραγίάνάμέσως καί έξοπλίζουσι πλοία πρός έβράδυνε νά καλύψη μέ άμετρον πατρι % ης, Ε. Χατζηνικολάου, Γ. Βαλκανάς, δράσιν πολεμικήν καί ή περικλεής Μπου- ωτικόν ένθουσιασμόν καί τά στήθη τής Μ. Μαπΐτσος, Ν. Άνδριόπουλος, Γ.Φλωμπουλίνα εύρίσκεται μεταξύ τών άτρο- Ύδραϊκής Αριστοκρατίας. Ή ρκεσεν ράκης, Ν. Μακρυγιάννης, Π. Χάϊδος, μήτων καπεταναίων στόλου. Οί πρώ ή έμφάνισις ΣπετΟιωτικών πλοίων φε- Γ. Μπαρδάκης, Θ. Άλεξόπουλος, Πέτρ. τοι πολεμικοί θρίαμβοι κατά τυ ρόντων είς τούς ίστούς των καί τάς κε ΙΙασσάς, Ε. Κυριαζής, Σ. Μαράχος,Σπ. ράννου δέν βραδύνουν νά έκδηλωθοΰν. ραίας των τά σήματα τής Ελευθερίας, ΙΙατσιλίβης, Δ. ΓΙέρρος, Μ. Ζαφειριού, Τήν 11 Α πριλίου 1821 εισέρχονται έν- ήρκεσε τό άγγελμα δτι έξηγέρθη ή Π ε Δ. Ρίπησις, I. Γεωργόπουλος, Σ. Μουν τός λιμένος τής Μονεμβασιας τά λοπόννησος καί δτι οί Αλβανοί τής Με- τζούρης, Κ. Χίος. Ά ν τ. Τζϊνη:, Δ. ΧριΣπετσιώτικα καράβια άποκομίζοντα τήν γαρίδος έβάδιζον έναντίον τής Κορίν- στομίλης, Βασίλειος Βέης, Έμμαν. Δοπρώτην εχθρικήν λείαν. Μία τουρκική θου διά νά έξανεμίση πάντα δισταγμόν ρυάκης, Διονυσ. Σταθακόπουλος. Ά ν τ. κορβέττα καί εν τουρκικόν βρίκιον είναι καί ν άναρριπίση είς τήν Ύδραϊκήν ι?υ- Στακός, Ά γ γ. Μελήρης, Ά ντ. Παπαδό ό καρπός τής νίκης. Ή πατριωτική άπό- χήν τήν πατριωτικήν φλόγα ήτις παρέ- πουλος, Κωνστ Μινέρης, Χρήστος Παφασις τών Σπετσιωτών ηλεκτρίζει τά μεινεν άσβεστος καθ δλην τήν διάρκει γανάς, Δημήτρ. Π αγανάς, Χαρ. Ζώγας, Ψαρά καί τήν Ύ δραν. Οί Ψαριανοί, τά αν Ά γώ νος. Τήν 17 Απριλίου έωρ- Δημ. Κουζέλης, Ά θ. Κλέφτης, Κ. Ά να άπτόητα αύτά θαλασσοπούλια, άναμε- ιάσθη έπισήμως καί μεγαλοπρεπώς έν γνωστόπουλος. Ίωάν. Μαρτίνης, Ά θ α ν. νουν έναγωνίως τό σύνθημα τής Έπανα- Ύ δρα ή προσχώρησις τής Νήσου είς Κολοβός, Ά λ έξ. Μακουστόρης, Μηνάς στάσεως. Ό άσθενέστερος σπινθήρ εί- τήν Έπανάστασιν. Άνυψώθη πανηγυρι- Πλουμίδης, Μ. Φακός, Χρ. Δενάρδος, Ν. Ήλιόπουλος, Γ. Καναλάς. Ά γ γ.χ α ναι ικανός ν άνάψη πυρκαϊάν καί ή t-μ έμ,,-αψη πυρκαιαν κιιι η. άπεριγράπτου συγκινήσεως φάνισις τοϋ Σπετσιώτου πλοίαρχου, Έλευί>ερ{ας κα1 ό *γ- τζησταματίου,,αναστ. Άλιμπέρτης,Έμ. Τσουπα έρχομενου δια να έξεγειρη την ^ δ> άδελφωμένος χατέβαλε Τζωρτζάκης, Κ. Ζαβραμάκης, Ν. Κατράκης, Ά θ. Ντίνης, Ν. Ήλιόπουλος, Νήσον ευρίσκει τους κατοίκους έτοιμους ^ ^ y,,., ' δ.ά πάσαν θυσίαν. Τό Πάσχα έορτά- j -«σ α ν την ηθικην και^ υλικήν συνδρο Εύάγγελ. Ντέλης, Εύστάθ. Μπαλάσκας, ζεται είς τά Ψαρά ώς Εθνική Άνάστα- μήν του δια την αισιαν εκβασιν τής Κπα- Γ. Τσεπελίκας, Κωνστ. Μαρκόπουλος, σις καί τό χαρμόσυνον «Χριατό; Ά ν έ - ι ναστάσεως. Έ κτοτε συνηνωμένοι οί πο Διον. Τρυφερός, Ά ν. Μπούρας, Ά θ. σζη> άντικαθίσταται άπό τήν εύχήν ή λεμικοί στόλοι τών 3 νήσων, αϊτινες διέ- Τασούλας, Δ. Σφυρικάκηί, Χαρ. Κάλ θεσαν 176 ώπλισμένα πλοία, διεδραμάτι- λιας-, Εύστ. Τασούρας, Ά ναστ. Μπαγ*Έλλάς Ά νέστη*. Έ κτοτε οί Ψαριανοί άτρόμητοι είς σαν τά άθάνατα πολεμικά των έργα δι κράτης, Ν. Δαιλάκης. Ά λ έξ. Ά θα να σ ά τάς πολεμικός των έπιχειρήσεις, άποβαί- ών έλαμπρύνθη ή ΙΊατρΐς καί έθεμελιώ- κος, Ά θ. Τράκας, Ά θ. Βέης, Γεώργιος Καλαμπαλίκης,Έ. Π ανταζόπουλος,άντ. νουσι τό φόβητρον Τούρκου είς τήν θη ή έλευθερια ελληνικού λαοΰ. Γκριμπάς, Δ. Καπετανάκης, Βασιλ. Καβαδάς, Παν.Μαρζΐνος, Σωτ. Κατσαβος, βωνιαστικής του κι έλιποθύμησεν. ώρμησε κατά έχθροΰ μέσα είς τήν Ιωάννης ΙΊαναρίτης. Ζ. Κορέτας, Ίω. βροχήν τών σφαιρών, ταϊς φλόγες, τόν Καβαδίας, Παν. Λεμπέσης, Ίω. Λίβα θάνατον... νός, Παν. Διαμαντάκης, Ν. Ντάβαρης, Τό βράδυ, μετά τήν λαμπράν νίκην Ό Πέτρος έτρεχε μεταξύ τών πρώτων. Ίωάν. Σταυριανός, Ά ντ. Σιμιτλής, Κ. Δ έν έσκέπτετο πλέον τίποτε. Τ όν κατεί- τής πρωίας οί Έ λληνες στρατιώται άνε- Μουχλέλης, Εύθ. Τερλής, Χρ. Γκιλελές, χεν ή λύσσα τοϋ πολεμισ, περιφρο- παύοντο γεμάτοι χαράν καί ίκανοποίησιν. Δ. Χρυσοχόος, Ά λ έξ. Κουρής, Εύθύμ. Είς ενα τών ομίλων κάποιος στρατιώ Τσοΰχλος, Σωτ. Πλανάρας, Κ. Χριστο νοΰσε τόν θάνατον. Θραύσμα όβίδος τοϋ ήρπασε τό πιλίκιον. Δ έν έσταμάτη- της διηγείτο κάτι πολύ περίεργον. Οί δούλου Δημ. Αελιγιάννης. σε. Μία όβίς έξερράγη πλάγι του. Διέβη συνάδελφοί του τόν είχαν περικυκλώσει άτρωτος...οί δύο στρατοί είχον συμπλα- καί άκουγαν έκπληκτοι: κή πλέον. Ή έφοδος υπήρξε τόσον ορ Λοιπόν καθώς προχωροΰσα ένα ΝΙΚ.. μητική ώστε ό έχθρός έκάμφθη άμέσως κομμάτι όβίδος μ έχτύπησε κατάστηθα σχεδόν. Έ ν τούτοις είς πολλά σημεία καί μ έρριξε κάτω λιπόθυμο. Πάει,*]εΐπα Εβδομαδιαία Εικονογραφημένη άνθίσταντο άκόμη μανιωδώς... Ο Π έ τρος έπηδοΰσε, έπ έτα!... Έ ξα φ να ή- σκοτώθηκα!... ΈπιθεώρηΟις Κ ι δμως δέν ήταν άλήθεια. Τό σθάνθη σφοδρόν πλήγμα είς τό στήθος, Γραφεία όδός Βερανζέρου 14 πρός τό μέρος τής καρδίας καί έκυλίσθη κομμάτι τής όβίδος εΐχε βρει τό φυλα κάτω [...Μόλις έπρόφθασε νά ρίξη ύστα χτό τής άρραβωνιαστικής μου, άλλαξε Τιμή έκάστου φύλου λεπτά, 30 τον βλέμμα πρός τό μέρος τής συμπλο δρόμο καί νάμαι όλονζώτανος I Συνδρομή Έσωτερικοΰ Δρ. 18 κής. Οί κεμαλι>:ο' ύπέκυπτον. Οί Έ λλη Σ νες στρατιώται έμάχοντο ώςήρ ωες. Αίγύπτου,Κύπρου καί Α γ γ λ ία ς Σελ. 14 Έ κλεισε τά μάτια του βέβαιος, δτι Εύρώπης Φ Ρ 2 5 θραύσμα όβίδος τόν έπλήγωσεν εις τό Δολ. 4 Αμερικής στήθος, έψιθύρισε τό όνομα τής άρρα-

Ν I Κ Ποά, όρε, πρά, ΰά σε φονέψω!... Αστα ρέ παληοζάγαρο, μην τό κάντ ς ιό φονικό. ΤΟ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΝ ΚΙΝΜ Α... ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ