ΛΟΓΟΣ ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΠΟΤΟΜΗΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

ΛΟΓΟΣ ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΠΟΤΟΜΗΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ( ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ ) Λαμπρά και θεοχαρμόσυνoς είναι, ευσεβείς χριστιανοί, η πανήγυρις που μας συγκέντρωσε σήμερον δια να εορτάσωμεν πνευματικά. Πολύ ορθώς χαρακτηρίζεται λαμπρά, γιατί αστράφτει και από αυτό ακόμα το όνομα εκείνου που σήμερoν τιμάμε, επειδή αυτός και είναι και ονομάζεται λύχνος του φωτός. Δεν είναι βέβαια λύχνος που μας καταυγάζει με υλικόν φως, γιατί τότε δεν θα ήταν διαρκής και αδιάκοπη η λάμψη του και θα χανόταν κάθε φορά που θα έμπαινε μπροστά του κάποιο εμπόδιο. Αλλά είναι φως που δείχνει την αστραποβολούσα λαμπρότητα της θείας χάριτος στα κατάβαθα της καρδίας εκείνων που έχουν συναχθεί δια να εορτάσουν την μνήμην του και αναβιβάζει τον νουν εις το να στοχάζεται τα παθήματα του δικαίου ανδρός, ώστε ατενίζοντας με τα μάτια της ψυχής το μακάριον εκείνο μαρτύριον, να κατασταθώμεν έμπλεοι πνευματικής ευφροσύνης. Σε καμμίαν βεβαίως περίπτωσιν, το θέαμα του κατά γης χυμένου αίματος κάποιου άλλου αποκεφαλισμένου ανθρώπου, δεν θα απέφερε ευχαρίστησιν. Ούτε το άκουσμα μίας τέτοιας ειδήσεως θα προξενούσε σεβασμόν εις την μνήμην του αποθαμένου. Γιατί πώς θα ηδύνατο ο άνθρωπος, που εκ φύσεως αγαπά την ζωήν, να χαρεί μίαν αιμορραγίαν που φέρει εις τον θάνατον; Αντιθέτως, πολύ περισσότερον, το θέαμα αυτό θα τον οδηγούσε σε αποστροφήν, οίκτον και κακολογίαν της πράξεως, εκτός εάν παραλογιζόταν και αποθηριωνόταν, μη δυνάμενος να αντιδράσει λογικά σ` αυτά που θεωρεί, όπως

ακριβώς κάνουν τα διάφορα ζώα που στερούνται λογικής. Χαίρονται δηλαδή, κακαρίζουν και χοροπηδούν οι πετεινοί όταν βλέπουν να σφάζουν έναν άλλον πετεινόν, απολαμβάνοντας μόνον το θέαμα, χωρίς να σκέπτονται ότι τους περιμένει και αυτούς το ίδιον πάθημα. Σκιρτούν όμως τα μάτια μας από χαράν να βλέπουν το αίμα κάθε αγίου, ευφραίνονται τ` αυτιά μας ν` ακούν τα σωτήρια μηνύματά του και τα χείλη μας το προσκυνούν. Γιατί η αφαίρεσή του χαρίζει τελείαν συμμετοχήν εις την αθάνατον και αληθινήν ζωήν. Δεν εννοώ βεβαίως μόνον την ρανίδα του αίματος, αλλά και ο,τιδήποτε από τα άγια μέλη του---ή μία τρίχα και καθετί που φορούσε ή έπιαναν τα χέρια του--- είναι περιζήτητον και πολύτιμον δια εκείνον που έχει αποφασίσει να πιστεύει και να λατρεύει ορθώς τον Θεόν. Γι` αυτό εκείνος που έχει κάτι τέτοιο εις την οικίαν του ή εις την εκκλησίαν---- δηλαδή ολάκερο λείψανον ή ένα τμήμα του, ακόμα και το ελάχιστον κομματάκι--- το θεωρεί ιδιαιτέραν τιμήν και σεμνύνεται γι` αυτό, ωσάν να έχει θησαυρόν που υποβοηθεί τον αγιασμόν του και εξασφαλίζει την σωτηρίαν του. Έτσι προσέρχεται με περισσήν ευλάβειαν εις την λειψανοθήκην με την ιεράν κόνιν και εγγίζει με δέος τα ανέγγιχτα, ένεκα της ιερότητός των, ιερά λείψανα. Τέτοιο είναι δι` ημάς το αίμα του δικαίου Άβελ, αν και για τους γονείς του υπήρξεν αιτία του πιο παραδόξου και του πιο πονεμένου θρήνου. Πώς μπορούσαν να μην καταπλαγούν με το σφάξιμον του τέκνου των --- αφού μέχρι τότε δεν είχαν αντικρύσει νεκρόν--- να μην θρηνήσουν, να μην αναλυθούν εις γόους, βλέποντάς το έτσι ξαφνικά ριγμένο κατά γης, βουτηγμένο εις τα αίματα, νεκρό από το φονικό μαχαίρι του αδελφού του; Τέτοιο είναι το άγιον αίμα του δικαίου προφήτου Αμώς, τον οποίον, αφού τον κτύπησε το πρώτον δια ξύλου αγρίως ο βασιλεύς Αμασίας, τον θανάτωσε κατόπιν δια ξίφους. Επειδή τον κτυπούσαν ωσεί βολίδες οι προφητείες του, τον κτύπησε και αυτός επί της κεφαλής δια

ροπάλου παραδίδοντάς τον εις θάνατον. Τέτοιο είναι το άγιον αίμα του προφήτου Μιχαίου τον οποίον κρημνίζοντας εφόνευσε ο Ιωράμ, ο υιός του Αχαάβ, επειδή εκήρυττε με παρρησίαν τον λόγον του Θεού, γιατί τον ήλεγχε, όπως λέγει η Αγ. Γραφή, για τις ασέβειες των προγόνων του. Τέτοιο ήταν το άγιον αίμα του προφήτου Ησα`ίου τον οποίον έκοψε με πριόνι στα δύο ο Μανασσής, ο οποίος είχε παρασύρει εις την ειδωλολατρείαν τον ευμετάβολον Ισραηλιτικόν λαόν--- που αλλαξοπιστούσε τόσον ευκόλως και επιπολαίως--- γιατί δεν υπέφερε να ακούει τα όσα του ανέφερε ο προφήτης. Τέτοιο ήταν το άγιον αίμα του γενναίου Ελεάζαρ, των << επτά παίδων >> και της θεοφοβουμένης μητέρας τους, που έχυσε ο Αντίοχος, μετά από πολλά βασανιστήρια, γιατί δεν ανέχτηκε την σθεναράν αντίστασιν που του προέβαλαν οι αήττητοι χάριν της τηρήσεως της εντολής του Θεού και που τους βρήκε ο θάνατος με τελείαν και ακεραίαν την πίστιν τους. Τέτοιο ήταν το άγιον αίμα του προφήτου Ζαχαρίου, που έχυσε έμπροσθεν του θυσιαστηρίου η μάχαιρα της αφηνιασμένης ωμότητος των Ιουδαίων, επειδή δεν ημπορούσαν να υποφέρουν το άκουσμα των προφητικών αποκαλύψεων. Τί χρειάζεται να είπω περισσότερον από το να αναφέρω γενικώς όλων των αποστόλων, των μαρτύρων και των προφητών το άγιον αίμα, το οποίον πολλαπλώς έχυσαν διάφοροι αιματοβαμμένοι δολοφόνοι και που τώρα κυκλώνει την γην ωσάν πλούσιος ποταμός και σβήνει την ασέβειαν; Τέτοιο ήταν το άγιον αίμα του Προδρόμου και βαπτιστού του Χριστού, για το οποίον ομιλούμε σήμερον και το οποίον έχυσε από τον ιερόν του τράχηλον ως πολύτιμον μύρον που ευωδιάζει την οικουμένην. Το αίμα τούτο δεν το κατασκεύασε η ηδονική πολυφαγία, ούτε ο οίνος, ούτε το φαγοπότι με κρεατινά εδέσματα, ούτε κάποια από τις άλλες τροφές που συνήθως παχαίνουν και τέρπουν τους λαιμάργους. Αλλά το εδημιούργησεν η χάρις της εγκρατείας, την οποίαν ο Άγιος ασκούσε από τα σπάργανά του έως το μαρτυρικόν του τέλος..

Και όπως είπε ο Κύριος, << ο Ιωάννης, που ούτε έτρωγε, ούτε έπινε >> ( Ματθ. 11, 18--19 ) Το αίμα αυτό χύθηκε πριν από το αίμα του Δεσποτικού και αθανάτου ποτηρίου. Γιατί έπρεπε ο Πρόδρομος του φωτός, που με το λαμπερό έρχομό του από στείρα μάνα φώτισε όσους ευρίσκοντο επάνω εις την γην, να γίνη ακτινοβόλος κήρυξ και εις αυτούς που ήσαν κάτω απ` αυτήν, δηλαδή εις τον Άδην. Το αίμα αυτό έχει παρρησία ενώπιον του παντοκράτορος Κυρίου, περισσότερον από ότι είχε το αίμα του δικαίου Άβελ. Γιατί κάθε έργον περιέχει μέσα του μίαν μυστικήν φωνήν που δεν παράγεται από ηχητικά όργανα, αλλά που γίνεται φανερή από την δύναμιν που έχει βάλει μέσα εις αυτό ο ποιητής του έργου. Το αίμα αυτό είναι πιο αξιοσέβαστο από το αίμα των Πατριαρχών ( Αβραάμ, Ισαάκ, κ.τ.λ. ), πιο πολύτιμο από το αίμα των προφητών και πιο αγιασμένο από το αίμα όλων των δικαίων. Γιατί είναι πιο υπέροχο και από αυτό ακόμα το αίμα των Αποστόλων και πιο ένδοξο και από το αίμα των μαρτύρων. Και αυτά τα λόγια δεν είναι ιδικά μου, αλλά είναι λόγια του Μεγάλου Λόγου, του Ιησού Χριστού, που έχει δώσει την σχετικήν μαρτυρίαν δια τον Τίμιον Πρόδρομον. Είναι αίμα που στολίζει την Εκκλησίαν του Χριστού πιο όμορφα από κάθε στολισμό που θα της γινόταν με πολύχρωμα και σπάνια λουλούδια. Χύθηκε δια την δικαιοσύνην εις το τέλος της εποχής όπου ίσχυε ο παλαιός νόμος και έγινε λούλουδο που παραστέκει εις την είσοδον της παρουσίας του Χριστού. Αλλά ας συνεχίσωμεν τώρα να είπωμεν, βάσει των ιερών Ευαγγελίων, πώς αυτό το αίμα χύθηκε, από ποίον και δια ποίαν υπόθεσιν. Ο Ηρώδης λοιπόν, λέγει το ιερόν Ευαγγέλιον, <<συνέλαβε τον Ιωάννην, τον έδεσε και τον φυλάκισε, ένεκα της Ηρωδιάδος, της γυναικός του αδελφού του Φιλίππου. Γιατί ο Ιωάννης του έλεγε: Δεν επιτρέπεται να συζεις μ` αυτήν. Ήθελε τότε λοιπόν να τον θανατώσει, αλλά φοβήθηκε τον λαόν, γιατί όλοι θεωρούσαν τον Ιωάννην προφήτην. >> ( Ματθ. 14, 3---5 ) Ας εξετάσουμε πρώτον ποίος

ήταν αυτός ο Ηρώδης, γιατί η συνωνυμία συγχέει τα πράγματα και δεν μας επιτρέπει να αναφερόμεθα εις το σωστόν πρόσωπον. Πρόκειται για τον Ηρώδη τον τετράρχη. Γιατί ο πατήρ του ο Ηρώδης, ο φονεύς των νηπίων, είχε προ πολλού αποθάνει Γιατί όμως τον ήλεγχε ο Ιωάννης; Γιατί έδιωξε την νόμιμη γυναίκα του, την θυγατέρα του βασιλέως Αρέτα, και συζούσε παρανόμως μετά της γυναικός του αδελφού του του Φιλίππου. Θα ηδύνατο βεβαίως να την νυμφευθεί νομίμως εις την περίπτωσιν που αυτή δεν είχε τέκνα από τον αδελφό του, ώστε να του χαρίσει κληρονόμους, όπως όριζε ο Μωσα`ι`κός νόμος. Αλλά αφού δεν ήταν άτεκνος δεν ημπορούσε. Είχε μίαν κόρην που ονομαζόταν και αυτή Ηρωδιάς, το γέννημα της οχιάς, το διαβολικόν όργανον της απωλείας της ψυχής της. Γι` αυτό λοιπόν δικαίως τον ήλεγχε ο Ιωάννης. Ο έλεγχος όμως δεν ήτο υβριστικός και δεν εγίνετο δια να τραυματίσει την ψυχήν και την αξιοπρέπειαν του Ηρώδου, αλλά ήτο υπόμνησις, που σκοπόν είχε την θεραπείαν. Tί του έλεγε λοιπόν του Ηρώδου; <<< Δεν επιτρέπεται να συζείς μ` αυτήν >>. Του θυμίζει την θείαν νομοθεσίαν ωσάν να του λέγει: <<Κύτταξε καλά και μάθε τί σου παραγγέλει ο Νόμος: Αν διαμένουν μαζί δύο αδελφοί και πεθάνει ο εις εξ αυτών, χωρίς να αφήσει τέκνα, δεν επιτρέπεται η χήρα να νυμφευθεί ξένον άνδρα. Θα την παντρευτεί ο αδελφός του αποθαμένου συζύγου της και το παιδί που θα γεννηθεί θα λάβει το όνομα του αποθαμένου και έτσι δεν θα απωλεσθεί μέσα από το Ισραήλ το όνομά του >> ( Δευτ. 15, 5). Αυτά σου λέγει ο νόμος. Εσύ όμως έλαβες την γυναίκα του αδελφού σου που έχει παιδί. Να μην παραβείς λοιπόν τον όρο που έβαλε ο νομοθέτης. Ούτε την βασιλικήν σου αλουργίδα να μολύνεις με ανεπίτρεπτον αιμομιξίαν. Ούτε πάλιν να φανείς αίτιος παρανομίας εσύ που πρέπει να δίδεις εις τους υπηκόους σου το παράδειγμα της προθύμου και ευχαρίστου υποταγής εις τους νόμους. Και εάν πέσεις σ` αυτό το λάθος θα τιμωρηθείς, γιατί τιμωρούνται

πολύ πιο αυστηρά όσοι ευρίσκονται σε μεγάλα αξιώματα. Αυτός όμως επειδή, μόλις έλαβε την εξουσίαν, λησμόνησε ότι υπάρχει Θεός, οργίστηκε, εξεκαύθη του θυμού και δεν δέχθηκε τον έλεγχον. Δεν εμιμήθη τον Δαυίδ, ο οποίος τότε που ελέγχθηκε από τον προφήτη Νάθαν δια το αμάρτημα της μοιχείας είπε εκείνο το χαρακτηριστικόν: << Έχω αμαρτήσει ενώπιον του Κυρίου >> ( Β` Βασ. 12, 13 ). Και ο Κύριος δια την ταπείνωσίν του του συγχώρησε το αμάρτημα. Αντιθέτως ο Ηρώδης αφού συνέλαβε τον Ιωάννην τον έδεσε και τον έριξε εις την φυλακήν ( Ματθ. 14,3 ) Συνέλαβε εκείνον που εβίωνε την ύψιστον ελευθερίαν με την αγίαν ζωήν του, αυτός που ήταν αιχμάλωτος εις το πάθος της ασελγείας. Έβαλε δεσμά σ` εκείνον που ήταν απελευθερωμένος από όλα, ζώντας έξω από κάθε εμπαθή σχέσιν, αυτός που ήταν δεμένος με τα μαγικά δεσμά της ακολασίας. Έβαλε εις την φυλακή τον φύλακα και κήρυκα της Εκκλησίας, αυτός που στην πράξη ήταν βουτηγμένος στον βούρκο. << Εξαιτίας της Ηρωδιάδος της γυναικός του αδελφού του του Φιλίππου >> ( Ματθ. 14, 9 ). Για την Ηρωδιάδα, η οποία ήταν ομοία εις το ήθος με την Δαλιδά, πραγματικόν όργανον του διαβόλου. Γιατί αυτή παρώτρυνε αυτόν που μοιραζόταν μαζί του την κλίνην--- καλύτερον θα ελέγαμε τον παράνομον έρωτα--- να μανιάσει κατά του Ιωάννου. Δεν ημπορώ, του λέγει, βασίλισσα εγώ, να γελοιοποιούμαι από τον υιόν του Ζαχαρίου. Φυλάκισε την γλώσσα που μου τσακίζει τα κόκκαλα. Μαχαίρωσε αμέσως αυτόν που τα λόγια του ωσαν βέλη μου πληγώνουν την ψυχή. Και ενώ ήθελε να τον θανατώσει, δεν το έκανε, γιατί εφοβείτο τον λαόν, ο οποίος θεωρούσε και εσέβετο τον Ιωάννην ως προφήτην ( Ματθ. 14, 5 ). Γιατί δεν μπορούν οι κυβερνήτες, όταν θέλουν να κάνουν κάτι παράνομο να το επιτελέσουν αμέσως μόλις το επιθυμήσουν για δύο λόγους: Πρώτον γιατί εντρέπονται και φοβούνται τους υπηκόους τους, και δεύτερον γιατί περιμένουν μέχρι να βρουν την

κατάλληλον περίστασιν δια να κάνουν ακινδύνως πράξιν το μίσος της ψυχής τους. Ενώ λοιπόν εόρταζαν τα γενέθλια του Ηρώδου, βγήκε εις την μέση και χόρεψε η θυγάτηρ της Ηρωδιάδος. << Άρεσε πολύ στον Ηρώδη, γι` αυτό και ο Ηρώδης ορκίστηκε να της χαρίσει ό,τι του ζητήσει >> ( Ματθ. 14, 6 ). Την ημέρα που έπρεπε να δοξάσει τον Θεό γιατί τον έφερε στο φως αυτής της ζωής, τότε προτίμησε τα έργα του σκότους. Αυτή η ημέρα ήταν αφορμή για πνευματική ευφροσύνη και όχι για χορούς και μάλιστα γυναικείους μπροστά σε άνδρες Τί γεννήθηκε απ` αυτόν το χορό; Ο όρκος. Και απ` αυτόν; Ο φόνος. Ξερίζωσε την κακία και δεν θα βλαστήσει ανομία. Αν όμως ριζώσει η κακία, ασφαλώς και θα καρπίσει, δηλαδή θα φτάσει μέχρι την πράξη. <<Χόρεψε η κόρη της Ηρωδιάδος εις την μέση των καλεσμένων και άρεσε εις τον Ηρώδη >>. Τί άλλο θα μάθαινε από την μάνα της η πορνοδασκαλεμένη κόρη, παρά το να χορεύει προκλητικά, και να είναι τόσο ασκημένη εις τον χορό ώστε να αρέσει πολύ εις τον Ηρώδη; Δια τούτο και εκείνος της υπεσχέθη μεθ` όρκου ότι θα της έδινε ό,τι του ζητούσε. Τόσον απερίσκεπτα τρέχει η γλώσσα αυτών που έχουν εξωκείλει εις τα πάθη της ατιμίας, ώστε εκστομίζουν εναντίον οιουδήποτε, χωρίς σκέψιν, ό,τι τους έλθει εις τον νουν. Αυτή, δασκαλεμένη από την μάνα της, πέτυχε τον αποτρόπαιο αποκεφαλισμό του Ιωάννου, που από καιρό πάσχιζε να επιτύχει η φιδογέννα Ηρωδιάς. Και όπως φαντάζομαι θα είπε, αφού πρώτον καλόπιασε την κόρη της: Ιδού τέκνον μου η ευκαιρία που ζητούσαμε. Κατάφερες με τα πόδια σου να μου προσφέρεις εκείνο που ποθούσα. Έπαυσες τον πόνο μου με το περίτεχνο τραγούδι σου. Ας θάψουμε εις την γην αυτόν που μας ελέγχει. Πορεύου γρήγορα να είπεις εις τον Ηρώδη: <<Δώσε μου ευθύς αμέσως επί πίνακι, την κεφαλήν Ιωάννου του Βαπτιστού >> ( Ματθ. 14, 8 ). Ώ παθιασμένη και φονική απαίτηση! Ενώ δεν είχε καν το δικαίωμα να σκέπτεται και να απολαμβάνει το φονικόν

θέαμα ξεπέρασε κάθε άλλον σε σκληρότητα. Ώ μανιασμένη φόνισσα! Δεν αρκέστηκες μόνον εις την καρατόμησιν αλλά διαπραγματεύτηκες να σου φέρουν την αγίαν κεφαλήν επί πίνακι. Ώ ανοσία και ακόλαστος! Η θηριωδία σου υπερέβη και την αιμοχαρή Ιεζάβελ. << Ελυπήθη, λέγει το ιερόν Ευαγγέλιον, ο βασιλεύς. Επειδή όμως είχε ορκιστεί και είχε υποσχεθεί έμπροσθεν των καλεσμένων του, έδωκε εντολήν να της δοθή η κεφαλή. Έστειλε τότε εις την φυλακήν και απεκεφάλισε τον Ιωάννην. Και έφεραν την κεφαλήν επί πίνακι και την προσέφεραν εις την κόρην και αυτή εις την μάναν της >> ( Ματθ. 14, 11). Ώ κακόν τέλος διαβολικής προετοιμασίας! Ποίος έμπηξε το θανατερόν ξίφος εις την ιεράν καφαλήν; Ένας άνομος υπηρέτης, όπου ωσάν άλλος Δωήκ δεν εμιμήθη τους Ιουδαίους εκείνους οι οποίοι με φρόνησιν και ανδρείαν αντιστάθηκαν εις τον βασιλέα Σαούλ, τότε που τους διέταξε να φονεύσουν τους προφήτας του Θεού. << Και έφεραν την κεφαλήν του Ιωάννου επάνω εις την πιατέλαν>>. Τί να το ονομάσουμε αυτό το φαγοπότι, συμπόσιον ή φονευτήριον; Τί να αποκαλέσουμε τους κρασοκυβερνήτους προσκεκλημένους, ομοτραπέζους ή αιματοβαμμένους; Ώ πρωτόγνωρον θέαμα! Ώ αμαρτωλόν όραμα! Από το ένα μέρος προσφέρονταν κοτόπουλα και από το άλλον έφεραν την προφητικήν κεφαλήν. Από την μίαν κερνούσαν πλουσίως καθαρόν κρασί και από την άλλην έρεε με ορμήν το του δικαίου αίμα. Ώ πόσον φοβερόν είναι να το είπω και πόσον φρικτόν να το εκφράσω! << Και το έδωκαν εις την κορασίδα και το μετέφερε εις την μάνα της >>. Αλίμονον! Πόσον τρομερή αλλοκοτιά! Χαρίστηκε η ατίμητος κεφαλή δια μίαν άτιμον πράξιν, εις την καταραμένην και βέβηλον, η αγνή και ανέγγιχτος και από τους αγγέλους αξιοσέβαστος κεφαλή. Κι την έδωκε εις την μάνα της ωσάν να της προσέφερε καλομαγειρευμένο φαγητό σε εκείνη που οργιαστικά σκηνοθέτησε τον θάνατο, ωσάν να της έλεγε: Φάγε μητέρα κρέας από τις σάρκες εκείνου που έζησε εις

την γην ως άσαρκος. Πίε αίμα από τον νηστευτήν. Τώρα πλέον σφραγίσαμε άπαξ δια παντός το στόμα εκείνου που μας ήλεγχε. <<Και ήλθαν οι μαθητές του >>, συνεχίζει το ιερόν Ευαγγέλιον, << έλαβαν το σώμα του και το έθαψαν >> ( Ματθ. 14, 13 ). Πρόσεξε εσύ όπου αγαπάς την ιστορίαν, πώς εικονίζεται ο ενταφιασμός του δικαίου και αποστόμωσε τους εχθρούς των αγίων εικόνων ως εχθρούς της Αληθείας. Βάλε καλά εις τον νου σου την ιστορίαν και βγάλε ωφέλιμον συμπέρασμα. Πώς παίρνουν τον δεμένο με βαριές αλυσίδες άγιο από την φυλακή. Πώς ο δήμιος σηκώνει ωσάν άγριον θηρίον το ξίφος εναντίον της ιεράς κεφαλής. Πώς μετά τον αποκεφαλισμόν προσφέρεται η μυρόβλητος κεφαλή εις την έξαλλον Ηρωδιάδα. Πώς ακόμα θάπτεται το ιερόν σώμα από τα χέρια των μαθητών του, που ολόγυρα παραστέκουν δακρύοντες με πόνο που σχίζει την ψυχή τους. Πώς άλλος αγκαλιάζει τα πόδια του Αγίου, άλλος πασχίζει να συνταιριάσει την αγίαν κεφαλήν εις το ακίνητον σώμα και άλλος θυμιάζοντας ψάλλει επικηδείους υμνωδίας. Τώρα ευρίσκομαι εκεί με τον νου, ακροαταί μου, και βλέπω την ταφήν του δικαίου να γίνεται μέσα εις ατμόσφαιραν ειρήνης, όπως αναφέρεται εις τον προφήτην Ησα`ί`αν ( Ησ. 57, 2 ). Οραματίζομαι το αγγελικόν εκείνο πρόσωπον που έδυσαν τα μάτια του ωσάν δύο ήλιοι λαμπεροί και που μέσα σ` αυτά είχε αποτυπωθεί όλη η ψυχική του ομορφιά. Χωρίς την πρόσκαιρον και επίγειον ταύτην πνοήν, αλλά γεμάτο από την μασχομύριστον ευωδίαν της θείας χάριτος. Ασπάζομαι τα ιερά εκείνα χέρια, που αμαρτία δεν άγγιξαν και που με το δάκτυλό τους έδειξαν εις τους ανθρώπους τον Χριστόν, που σήκωσε επάνω του την αμαρτία ολοκλήρου του κόσμου. Προσκυνώ εκείνους τους ωραίους πόδας, που ευαγγελίστηκαν τα αγαθά στους ανθρώπους και με τα οποία προετοιμάστηκε η οδός της παρουσίας του Κυρίου. Φέρατέ μου να προσκυνήσω και την τιμίαν αλυσίδαν με την οποίαν δέθηκε ο πιο πολύτιμος και αγγελόμορφος ανάμεσα εις τους

ανθρώπους. Φέρατε και την σεβασμίαν πιατέλα όπου ετοποθετήθη η πολυσέβαστος και από όλα τα χρυσάφια ακριβοτέρα κεφαλή. Ακόμα εάν εύρισκα δεν θα άφηνα απροσκύνητον την φονικήν μάχαιραν που απέκοψε τον ιερόν τράχηλον, ούτε θα εδίσταζα να καταφιλήσω το χώμα όπου εφρουρήθη ο θησαυρός, με την βεβαιότητα ότι και αυτό θα μου μετέδιδε θείαν χάριν. Όλβιε τάφε και χαρμόσυνη ταφόπετρα που σκέπασες το τρισμακάριστον εκείνον σκήνωμα και τύλιξες μέσα σου το πολυτιμότερον από σωρούς σμαράγδια και μαργαριτάρια σώμα. Εκεί λοιπόν ευρίσκετο ορατώς η ομήγυρις των μαθητών και αοράτως η πληθύς των αγγέλων, ευφημούσα, δοξάζουσα, αίρουσα εις τον ουρανόν και μετάγουσα εις την ατελεύτητον χαράν εκείνον που έζησε ως ένσαρκος άγγελος και προανήγγειλε τον Μεσσίαν. Αυτόν, που υπήρξε γνήσιος φίλος του Κυρίου, που οδήγησε εις τον ουράνιον Νυμφίον την Εκκλησίαν, τον άσβεστον λύχνον του ανεκφράστου φωτός, την ζωντανήν φωνήν του Θεού Λόγου, τον ανώτερον από τους προφήτας, τον μεγαλύτερον απ` όσους γέννησε ποτέ γυνή. Τέτοια λοιπόν, όπως περιγράψαμε, ειρηνική ήταν η ταφή του δικαίου, πρόξενος αγαλλιάσεως και σωτηρίας, εις ολόκληρον τον κόσμον. Άραγε ο παράφρων Ηρώδης κατάφερε να ξεφύγει την τιμωρίαν δια το ανοσιούργημά του εις τον υπόλοιπον επίγειον βίον του; Όχι βεβαίως. Αλλά όπως λέγει η παράδοσις, γι` αυτό το ανόμημά του, αφού ξεσηκώθηκαν όλοι οι υπήκοοί του, τον απομάκρυναν από τον θρόνο του και τον κατέσφαξαν. Με αυτόν τον τρόπον ο Θεός θέλησε να φοβίσει και να νουθετήσει τους μεταγενεστέρους βασιλείς ώστε να μην διαπράξουν τέτοια εγκλήματα. Αλλά ξαναγυρίζοντας στο θέμα μας ας αναφωνήσωμεν όπως ταιριάζει εις την παρούσαν ημέραν. Σήμερον ο Ιωάννης ο Πρόδρομος μακαρίζεται γιατί θυσιάζει το κεφάλι του δια την αλήθειαν και ο παράνομος Ηρώδης γελοιοποιείται και εξευτελίζεται. Σήμερον ο Ιωάννης ο Πρόδρομος απ` όλους εγκωμιάζεται δια

τον σθεναρόν έλεγχον και ο παράφρων Ηρώδης από κάθε ευσεβή κατηγορείται και θεωρείται άτιμος δια την μοιχείαν του. Σήμερον η κεφαλή του Ιωάννου του Προδρόμου προσφέρεται ως σφάγιον ιερόν επί πίνακι και η μοιχαλίς Ηρωδιάς, παρά την θέλησίν της, δέχεται την αιώνιον καταδίκην. Σήμερον το αίμα του Ιωάννου του Προδρόμου χύνεται δια την τήρησιν του θείου νόμου και αυτός που εναντιώθηκε εις τον Πρόδρομον με την παρανομία δικαιολογημένως διαπομπεύεται. Σήμερον ο Ιωάννης ο Πρόδρομος ένεκα της παρρησίας του προς τον Ηρώδην αποτέμνεται, δια την τήρησιν της δικαιοσύνης. Έτσι μαθαίνουν οι βασιλείς της γης να μην χωρίζουν τας νομίμους συζύγους των και αποδοκιμάζοντας αυτόν που χώρισε την γυναίκα του. Σήμερον ο Ιωάννης ο Πρόδρομος στήνει επάνω εις την γην πνευματικόν ορόσημον και προτρέπει όλους τους άνδρας να αρκούνται εις την νόμιμον συζυγόν τους και να μην προχωρουν παραπέρα. Σήμερον ο Ιωάννης ο Πρόδρομος κατέρχεται εις τον Άδην και οι νεκροί μαθαίνουν το χαρμόσυνον άγγελμα της παρουσίας του Χριστού Σήμερον οι ουρανοί ευφράνθησαν με τον αποκεφαλισμόν του Ιωάννου του Βαπτιστού, που θυσιάστηκε δια την δικαιοσύνην του Θεού και οι άνθρωποι πάνω στην γη εορτάζουν με ευχαριστηρίους ύμνους. Και έχω την γνώμην ότι και εμάς τώρα παρακολουθεί από τον ουρανόν ο Τίμιος Πρόδρομος και μας αμείβει ως υμνητάς του με θεία χαρίσματα. Ανάμεσα εις τον χορόν των προφητών, ωσαν πρωινό λαμπρό αστέρι, μεσουρανεί και φωτίζει το στερέωμα της Εκκλησίας Aνάμεσα εις τους αποστόλους και πριν απ` αυτούς και περισσότερον απ` αυτούς λάμπει ως ήλιος μέσα εις τους ηλίους. Μέσα εις τους μάρτυρας ξεχωρίζει με τα θαύματά του, ως ολοστόλιστος με αστέρια ουρανός. Ανάμεσα εις τους δικαίους στέκει περίτρανα για τα πολλά παθήματα που υπέφερε, χάριν της δικαιοσύνης και υψώνεται πιο ψηλά από τους κέδρους του λιβάνου, αυτός που σκόρπισε σήμερον

χαράν εις την οικουμένην. Γιατί, αν θα χαρούν πολλοί κατα την γέννησή του, σύμφωνα με τα λόγια του Ευαγγελιστού Λουκά ( Λουκ. 2, 10), πρέπει να είναι ανάλογος και η ευφροσύνη την ημέρα αυτή του μαρτυρικού του τέλους, την οποίαν αξιωθήκαμε να πανηγυρίσουμε όλοι εμείς, δηλαδή και οι ιερείς και οι ερημίτες και οι κοινοβιάτες και οι λα`ι`κοί, γιατί όλοι έχουν μέρος εις την χαράν που δίδει η μνήμη του. Ιδιαιτέρως εμείς που εγκαταβιώνουμε εις αυτο το ιερόν μοναστήριον, ας έχωμε ακόμα περισσότερον τας πρεσβείας του, εις το όνομα του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας. Εις αυτόν πρέπει η δόξα και η δύναμις, μαζί με τον πατέρα και το Πανάγιον και Ζωοποιόν πνεύμα, τώρα και πάντοτε και εις τους ατελευτήτους αιώνας των αιώνων. Αμήν... ὁ ὬΝ www.aioannis.net aioannis@kivotos.com 09/2008