υγ. home

Ο Γιώργος Ιωάννου φωτογραφίζει χώρους που κάποιοι κάποτε τους εγκατέλειψαν χωρίς να υποψιάζονται πως μεταγενέστερα κάποιοι άλλοι, σ αυτή την εγκατάλειψη θα έβρισκαν έναν τρόπο να φτιάξουν το δικό τους σπιτικό.

editorial ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΞΕΝΟΥ Η στέγη κάνει περίεργους θορύβους. Λες και κάποιος περπατά πάνω στα κεραμίδια. «Νυφί- τσες θα ναι» λέει ο κολλητός. «Σιγά μην είναι νυφίτσες» του απαντώ, τίποτα δεν είναι, έτσι είναι οι ξύλινες οροφές, κάνουν περίεργους θο- ρύβους, μα εκείνος επιμένει πως πρέπει - λέει- να καλέσω τον ήμο να ψεκάσει. ιασκεδάζω με τις φοβίες του, όπως διασκεδάζω και με τους θορύβους στην οροφή. «Μπορεί να ναι οι φύ- λακες άγγελοί μου και κάνουν βόλτα» του λέω, εκείνος με κοιτά παράξενα, «πρόσεξε μη σου σαλέψει επειδή μπήκες σε καινούριο σπίτι», προστάζει, «μα δεν είναι απλά ένα καινούριο σπίτι» του απαντώ, είναι μια ευχή που έκανα και έγινε αλήθεια, «με τέτοια μυαλά που κουβα- λάς σε όλα βλέπεις ευχές», μου απαντά και γελά δυνατά με κείνο το γέλιο που μαρτυρά πως το απολαμβάνει να ναι απλωμένος στον καναπέ μου και να κοιτά προς την οροφή, η οποία είναι σχεδόν τέσσερα μέτρα ψηλή, μπορεί και παρα- πάνω και είναι μάλλον γι αυτό που νιώθουμε απόψε λες και είμαστε ξανά μικρούληδες. «Να φέρεις ένα συνεργείο» πετάγεται η κολλητή, η οποία επίσης περιεργάζεται την οροφή. «Να σου καθαρίσει τους ανεμιστήρες, είναι πολύ ψηλά δεν μπορείς μόνη σου, χρειάζεται συνερ- γείο, δεν ξέρεις εσύ πόση σκόνη μαζεύτηκε εκεί πάνω», η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω, το μόνο που ξέρω και ίσως γι αυτό βρίσκομαι τώρα εδώ, είναι από πόση σκόνη καθάρισα τον εαυτό μου και πόσες φάπες του έδωσα μέχρι να ξεσκονιστεί, διότι άμα δεν χτυπηθείς άντε τώρα να καταλάβεις πού έχει κάτσει η σκόνη πάνω σου, τέ- λος πάντων θα φέρω και το συνεργείο για να της κάνω το χατίρι, γιατί μ αρέσει που η έγνοιά της είναι να με γλιτώσει από τις σκόνες. Και η μάνα μου έχει έγνοια. Είναι τρεις μέρες τώρα που μου τηλεφωνεί πρωί-πρωί, τη βασανίζει, λέει, το θέμα με τις κουρτίνες, «δεν θα ταιριάζουν αυ- τές που είχες και δώσαμε τότε και τόσα λεφτά, θυμάσαι;» πώς - πώς θυμάμαι, «τώρα πρέπει να βρούμε άλλες, κατάλληλες» λέει, «γιατί είναι και τα παράθυρα ωραία, είναι κρίμα να τα κρύ- ψεις», μα και βέβαια δεν θα τα κρύψω, γι αυτά την έκανα τη μετακόμιση, τα ψηλά παράθυρα που κοιτάζουν προς το στενό με τις φωτισμένες καμάρες και τα δέντρα από το πάρκο, «δεν θέλω κουρτίνες» της λέω μα εκείνη επιμένει πως θα το ψάξει το θέμα, πώς να μην ασχοληθώ εγώ, θα το κάνει αυτή για μένα και μέσα μου σκέφτο- μαι, πως δεν γίνεται, κάτι πρέπει να χουμε μαζί πετύχει για να ναι πια αυτό το πρώτο μέλημά της. ηλαδή το πώς να κρατήσω τη θέα μου ακέραιη, τίποτα να μη μου την κρύβει και τίπο- τα να μην μου τη χαλά. Ο πατέρας μου, πάλι, δεν ξέρει-λέει- κατά πόσο κάποιους πίνακες πρέπει να τους κρεμάσω, «ίσως είναι πολύ μοντέρνοι γι αυτό το σπίτι», λέει και κοιτά προβληματισμένος τους τοίχους, ρουφά μια τζού- ρα από την πίπα του και δεν μιλά λες και του έχουν αναθέσει να στήσει μια έκθεση τέχνης και προσπαθεί να βρει ποιο θα ναι το τέλειο στήσιμο. Τον αφήνω μόνο του να περιπλανιέται στο χώρο και να χαζεύει τους τοίχους, ανέκα- θεν αυτό έκανε, έτσι, τον θυμάμαι, από μικρή, να αναλαβάνει το στόλισμα των τοίχων μα τώρα είναι που καταλαβαίνω πως τελικά άλλο ήθελε να μου μεταδώσει, αυτό, το πως όσοι τοίχοι δεν είναι για γκρέμισμα, τότε πάει να πει πως είναι για στόλισμα Η κολλητή εμφανίζεται ξαφνικά με ένα μικρό πακέτο γεμάτο από κρουασάν και κάτι άλλα παράξενα γλυκά, «φτιάξε καφέ και σου έφερα πρόγευμα» μου λέει και θέλω να την αγκαλιά- σω που θέλει να περάσουμε μαζί το πρωινό, το έμαθα πια καλά, πως είναι τα πρωινά η πιο τρυφερή ώρα και άμα ο άλλος θέλει να περάσει το πρωινό του στην αυλή μου τότε ελπίζω να μεγαλώσει γρήγορα η βουκαμβίλια να χω χρώ- μα να κερνώ τους ανθρώπους μου. «Θα φέρνω κάθε μέρα λουλούδια να βάζω στα βάζα» λέω στην άλλη κολλητή, μα εκείνη κοιτά στα ράφια της κουζίνας και δεν μου δίνει σημασία. «Πώς φαίνεται ότι δεν ξέρεις να μαγειρεύεις» λέει αμέσως μετά και λύνεται στο γέλιο. «Μα είναι δυνατόν να θες να βάλεις σε αυτό το ράφι τις αγελαδίτσες- μπιμπελό; Μα είσαι τώρα εσύ να χεις αγελαδίτσες για μπιμπελό;» Φωνάζει πως εδώ δεν είναι για διακοσμητικά, εδώ είναι για να χεις τα κατσαρολικά σου, «τα κατσαρολικά μου χωρέσανε όλα μαζί στο ένα ράφι, δεν έχω άλλα» της λέω και σκέφτομαι μήπως αυτό τελικά είναι ένα σημάδι πως πρέπει να νοικοκυρευτώ, δεν ξέρω τι πάει να πει «να νοικοκυρευτώ» αλλά σαν φροντίδα μου ρχεται να το μεταφράσω και είναι ωραία που το νιώθω έτσι, τόσο ωραία που λέω να πάω να αγοράσω κι άλλα τηγάνια ίσως και ένα- δύο πιρέξ, πού ξέρεις, μπορεί και να κάνω ψητό στο φούρνο μια Κυριακή μεσημέρι, όταν θα χει πια μεγαλώσει η βουκαμβίλια, όταν θα χω πια κρεμάσει τις κουρτίνες στα παράθυρα και τους πίνακες στους τοίχους, όταν θα στρώ- σω στο μάρμαρο τα χαλιά και θα κρεμάσω και τις αιώρες έξω με γάντζους, από τη μια κολό- να στην άλλη. Και θα ναι μια μέρα ηλιόλουστη και θα αφήσω την πόρτα ανοιχτή να φαίνεται το στενό και πιο πέρα τα δέντρα από το πάρκο, θα αφήσω και το σκυλί μου χωρίς το λουρί να αλωνίζει έξω από τις πόρτες των γειτόνων και θα βάλω δυνατά τη Μαντελέν να τραγουδά το «Λα βι εν ροζ» και άμα κάνει θόρυβο η οροφή, εγώ θα ξέρω στα σίγουρα πια, πώς είναι οι φύ- λακες άγγελοί μου, που κάθονται στα κεραμίδια του καινούριου μου σπιτιού και ξεσκονίζουν τις επόμενες ευχές μου. Και άμα με ρωτήσει κάποιος από τους κολλητούς, τι είναι αυτός ο παράξενος θόρυβος στην οροφή, τότε θα του το ομολογήσω το μυστικό. Γιατί σπίτι μου πια δεν είναι ό,τι μου ανήκει, αλλά ό,τι νιώθω πως θέλω να το μοιράζομαι. 07 ΥΓ.

info ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΣΚΟΡ Η ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟΣ, ΠΡΕΜΙΕΡΑ 17/12, ΚΟΣΜΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ «Θαυματοποιός», Γιώργος Χριστοδουλίδης. Μετά από την πετυχημένη του παρου- σία στο piano-bar Bastione, πριν δύο περίπου χρόνια, με το σύγχρονο καμπαρέ σόου που είχε δημιουργήσει και αφού έκανε ένα διάλειμμα από τη νύχτα για να γράψει μουσική για θέατρο, ο Γιώργος Χριστοδουλίδης επιστρέφει με την καινούρια του μου- σική πρόταση για να τραγουδήσει ξανά μπροστά το κοινό, έχοντας πλάι του μια νέα ομάδα ηθοποιών, ερμηνευτών και μουσικών. Αυτή τη φορά επιλέγει το γνωστό μπαρ Αντωνάκης στην παλιά Λευκωσία όπου εκεί ετοιμάζεται να παρουσιάσει τον «Θαυ- ματοποιό» του. Ένα καινούριο καμπαρέ σόου. Μια καινούρια μουσική παράσταση για ένα πιάνο και ένα σαξόφωνο, όπου οι μελωδίες, ο θεατρικός λόγος και ο χορός συνδυάζονται σε ένα ψυχαγωγικό πρόγραμμα με πρωταγωνιστή το καλό τραγούδι. Πρόκειται για ένα καινούριο σόου, όχι τόσο «επιθετικό» όσο το προηγούμενο, όπως χαρακτηριστικά λέει ο ίδιος, αλλά πιο αγαπησιάρικο και ίσως πιο αιχμηρό. Ξεκινώ- ντας το πρόγραμμά του με τη φράση «Τραγούδια έχω, παρλάτες έχω, έχω και λόγια που σε κάνουν να ξεχνάς» δίνει το στίγμα μιας νύχτας που προσδοκεί να κάνει τον κόσμο να περάσει καλά. Αυτός είναι ο σκοπός του Θαυματοποιού, να περάσει ο κό- σμος ουσιαστικά καλά. «Νιώθω ότι είμαστε και πάλι στο ξεκίνημα μιας πολύ ωραίας διαδρομής» λέει ο ίδιος και επιζητά σ αυτή τη διαδρομή να συμπαρασύρει το κοινό σε ένα όμορφο μουσικό ταξίδι. Με τραγούδια που αγαπήσαμε από το παλιό και σύγ- χρονο ελληνικό ρεπερτόριο αλλά και με ξένα αγαπημένα κομμάτια σε μια τζαζίστικη και θεατρική ατμόσφαιρα. Αυτή τη φορά μαζί του σ αυτό το καμπαρέ σόου έχει τη Μαργαρίτα Ζαχαρίου, τη Χρυσή Ανδρέου και τον Στέφανο Ιωαννίδη, τρεις ερμηνευτές που θα σμίξουν τις μου- σικοχορευτικές τους εντάσεις για να απογειώσουν τις νύχτες σας. Μαζί με τους ερμηνευτές και ο σαξοφωνίστας Αντρέας Νεοκλέους. Πρεμιέρα: 17 εκεμβρίου και κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 23.00. Κοσμικό Κέντρο Αντωνάκης, Παλιά Λευκωσία. Κύπριοι Κεραμίστες, Γκαλερί Αργώ. Μια έκθεση που φιλοξενεί καλλιτέχνες με σημαντική δραστηριότητα κατά τις τελευταίες δεκαετίες και που αναμφισβήτητα συνι- στούν τη νέα γενιά δημιουργών στο χώρο της κεραμικής. Τα εκθέματα επιλέχτηκαν με κριτήριο πρώτα τη χρηστική τους διάσταση και μετά την αισθητική τους αρτιότητα. Οι καλλιτέχνες σηματοδοτούν με την παρουσία και τα έργα τους όχι μόνο την ανάγκη διαιώνισης της αρχαίας αυτής τέχνης, αλλά συνάμα εκφράζουν και μοιράζονται την πεποίθηση πως η τέχνη του πηλού αποτελεί ακόμα και στις μέρες μας μέσο και μέθοδο αντίληψης της ίδιας της ζωής και των πτυχώσεών της. Υιοθετώντας νέες υφολο- γικές προσεγγίσεις και εφαρμόζοντας ο καθένας τους νέες τεχνικές κατεργασίας του υλικού, οι καλλιτέχνες προτείνουν δείγματα κεραμικής μοναδικά στο είδος τους. Στη συνάντηση συμμετέχουν οι Γιώργος Γεωργιάδης, Βάσσος ημητρίου, Σταύρος Σταύρου, Ευθύμιος Συμεού, Αυγουστίνος Κοντός και Κούλα Κάλβαρη. Επιμέλεια έκθεσης, Σάββας Χριστοδουλίδης. H έκθεση ανοίγει το Σάββατο 11 εκεμβρίου από τις 10.00-16.00. "Ονειρόδραμα 4,3" Θέατρο Επίγονοι. Τέσσερις ηθοποιοί και ένας σκηνοθέτης με αφορμή το Ονειρόδραμα, του Αυγούστου Στρίντμπεργκ, διεισδύουν στον κόσμο που έπλασε ο Σουηδός δημιουργός. Άλλοτε τον αναλύουν και άλλοτε τον αποδομούν, προσπαθώντας να τον πλησιάσουν και να τον αποκωδικοποιήσουν. Οι εικόνες που έρχονται στο φως δεν ανασύρονται, ούτε αποκαθίστανται. Γεννιούνται στο μυαλό του Ποιητή ημιουργού που στερούμενος την έμπνευση, ψάχνει τρόπο και χώρο έκφρα- σης. Απόδρασή του, ο χώρος του ονείρου, όπου όλα μπορούν να συμβούν, αφού οι νόμοι του χώρου και του χρόνου έχουν καταργηθεί. ημιουργική Ομάδα: Σκηνοθέτης Μάριος Θεοχάρους. Ηθοποιοί, Μάνος Γαλανής, Μάριος Κωνσταντίνου, Χριστίνα Κωνσταντίνου, Έλενα Παυλίδου. Σχεδιασμός Φωτι- σμούς, Καρολίνα Σπύρου. Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στο Θέατρο Επίγονοι στην Παλιά Αγλαντζιά η ώρα 20.30. Είσοδος 10. Επικοινωνία: 99490256 J. Kriste, Master of Disguise. Με ύφος ακουστικό (χαρακτηρίστηκε από κριτικούς folk rock), με στοιχεία αυτοσχεδιασμού και έντονες δυναμικές, οι J. Kriste, Master of Disguise εμφανίζονται ξανά στο Κοσμικό Κέντρο Αντωνάκης, για πρώτη φορά μετά από την κυκλοφορία του επιτυχημένου δίσκου του Girls, Ghosts and Gods [Puzzlemusik 2009]. Ο Λευτέρης Μουμτζής (φωνή, κιθάρα, πιάνο) και οι συνεργάτες του Παύλος Μιχαηλίδης (βιολί), Μάριος Μιχαήλ (μπάσο) και Αντρέας Τραχωνίτης (τύμπανα, κρουστά) παρουσιάζουν ένα πρόγραμμα με επιλογές από τους δύο δίσκους This is the alternative και Girls, Ghosts and Gods μαζί με καινούριες συνθέσεις οι οποί- ες προορίζονται για την επόμενη δισκογραφική δουλειά. 22 και 28 εκεμβρίου.ώρα έναρξης: 21.00. Τιμή εισιτηρίου: 12 ευρώ. Κρατήσεις: 22664697 99566485. ΥΓ. 08

ΕΚΘΕΣΗ ΧΑΡΙΤΙΝΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ, TEMPORARY SPACE, AΠΟ 10/12 «Μύγα Τσε-Τσε» Tρία παράνομα ζευγάρια δίνουν ραντεβού στο ίδιο διαμέρισμα την ίδια ώρα, την ίδια ημέρα. Οι πόρτες ανοιγοκλείνουν, αποκρύπτουν και αποκαλύπτουν διαδοχικώς μυστικά και ψέματα και δημιουργούν ένα κρεσέντο παρεξηγήσεων που οδηγεί τους εννιά χαρακτήρες - πιόνια του έργου στον παροξυσμό. Οι Ρέππας -Πα- παθανασίου αποφάσισαν με το έργο τους να μας κάνουν να γελάσουμε με την καρδιά μας. Η απολαυστική φάρσα των Ρέππα και Παπαθανασίου έκανε πρεμιέρα στο Πο- λιτιστικό Κέντρο Βλαδίμηρος Καυκαρίδης στην Αγλαντζιά και θα συνεχιστεί για όλη τη χειμερινή περίοδο. Η «Μύγα Τσε Τσε» είναι μια κλασική φάρσα του Ρέι Κκούνι γραμμένη στα τέλη της δεκαετίας του 80, που διασκεύασε με το μοναδικό, προσωπικό του τρόπο το γνωστό συγγραφικό δίδυμο, μεταφέροντάς το μάλιστα στην Ελλάδα της δεκαετίας του 60. Τη σκηνοθεσία υπογράφει η έσποινα Μπεμπεδέλη, τα σκηνικά και κοστούμια ο Χά- ρης Καυκαρίδης και επιμέλεια φωτισμών Άγγελος Πετκόφ. Τους ρόλους ερμηνεύουν οι: Πόπη Αβραάμ, Μαριάννα Καυκαρίδου, Βασίλης Μιχαήλ, Φώτης Αποστολίδης, Μα- ρία Χριστόδουλου, Στέλλα Φιλιππίδου, Θωμάς Νικοδήμου, Ιωάννα Λαμπροπούλου, Μιχάλης Κορναράκης. Τακτικές παραστάσεις: Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 20.30 και κάθε Κυριακή στις 18.30. Χαριτίνη Κυριάκου, «Μήνες Μείνε». 13 έργα σε μολύβι, στον εκθεσιακό χώρο Temporary Space (Αισχύλου 33, Λευκωσία), κάτω από τον γενικό τίτλο «Μήνες Μείνε» παρουσιάζει η ταλαντούχα Χαριτίνη Κυριάκου από τις 10 εκεμβρίου. Η Χαριτίνη τα τελευταία χρόνια έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις, ενώ το 2006 κυκλο- φόρησε την πρώτη της εικονογραφημένη ποιητική συλλογή με τίτλο «Αφού Έρω». Το 2009 παρουσίασε τη δεύτερη ατομική της έκθεση με τίτλο «Χαριτίνη» στην Γκαλερί 2. Είναι μέλος του γυναικείου συγκροτήματος «Τραυματίες Καναπέ». Στην έκθεση θα διατίθεται και το Ημερολόγιο 2011 με τον ομώνυμο τίτλο. Η έκθεση διαρκεί μέχρι τις 23 εκεμβρίου. Ώρες λειτουργίας: Καθημερινές 1.30-20.30, Σάββατο 10.00-20.30 OTango. Μια θεατρική παραγωγή σε δύο πράξεις και πέντε σκηνές που αναπαριστά την ιστορία της θρυλικής μουσικής και χορού του αργεντίνικου ταγκό. έκα χορευτές, I wanna do bad things with you. Η Άννα Χαραλάμπους στη νέα της χο- ρογραφική δουλειά διεισδύει στην ανθρώπινη φύση ξεκινώντας από την επιφάνεια για να προχωρήσει σιγά σιγά και να απομονώσει τα αν- θρώπινα-ζωώδη ένστικτα. Πρόκειται για μια χοροθεατρική παράσταση, με τέσσερις performers από την ομάδα Solipsism, στην οποία αναδει- κνύεται η πολυπλοκότητα των ανθρώπινων κινήτρων, βιολογικών και κοινωνικών. «Μέσα από την εξέλιξη του ανθρώπου σε ένα καθωσπρέ- πει κοινωνικό ζώο τα ένστικτα και οι βιολογικές ανάγκες αρχίζουν να προσαρμόζονται στο καινούριο περιβάλλον, ξεπερνώντας τα όρια της ανάγκης, η οποία μετατρέπεται σε ευχαρίστηση και δύναμη. Με λίγα λόγια η ανάγκη της επιβίωσης μετατρέπεται σε παιχνίδι κυριαρχίας και η άσκηση βίας σε ηδονή», λέει η Άννα Χαραλάμπους. Αυτό που διακρίνει τον άνθρωπο από τα άλλα είδη ζώου είναι ακριβώς αυτό που είμαστε ικανοί να κάνουμε, όχι απλά σαν συμπεριφορά, αλλά σαν δράση. Η διαφορά μεταξύ των δύο είναι ότι η δράση είναι αποτέ- λεσμα συνειδητών προθέσεων. Η έρευνα της χορογράφου γίνεται μέσα από τις ανθρώπινες δυνάμεις και αδυναμίες, αλλά και το ακατανίκητο αίσθημα της επιβίωσης και της κυριαρχίας. «Αυτό που με ώθησε να καταπιαστώ με το συγκεκριμένο θέμα είναι το πολύ απλό και τετριμμένο ερώτημα γιατί ασκούμε τόση βία καθημερι- νή, ψυχολογική, σωματική. Και το συμπέρασμα στην έρευνά μου είναι πως ασκούμε βία γιατί απλά μπορούμε. Στην πραγματικότητα όσο και να μην το παραδεχόμαστε υπάρχει ηδονή στην άσκηση βίας, ευχαρίστηση όταν παίρνουμε τον έλεγχο από κάποιον άλλο, δύναμη όταν πα- ραμένουμε οι κυρίαρχοι στο περιβάλλον μας». Μέσα από το «I wanna do bad things with you», (ένας τίτλος που αμ- φιταλαντεύεται μεταξύ σεξουαλικότητας και βίας) έχουμε διαχωρήσει κυριολεκτικά τις «κοινωνικές» από τις «βιολογικές» ανάγκες ξεκινώντας στο πρώτο μέρος του έργου, με ένα απόλυτα «τεχνητό» περιβάλλον για να αποδομηθεί στη συνέχεια και να προχωρήσουμε στο «πραγματικό». Πρόκειται για τέσσερις φτιαχτούς κόσμους μέσα από τους οποίους οι περφόρμερ δικτυώνονται, επικοινωνούν και αρχίζουν να αποκαλύ- πτουν σιγά σιγά τις ενστικτώδεις προθέσεις τους. Οι περφόρμερ είναι ο Αλέξης Βασιλείου, η Αριάνα Μαρκουλίδου, η Βι- κτώρια Αριστείδου, η Νάταλυ Πεσλίκα και ο Bob. Παραστάσεις 18 εκεμβρίου στο Θέατρο Ριάλτο Λεμεσός και στις 20 και 21 εκεμβρίου στο Ίδρυμα Άρτος Λευκωσία. Ώρα έναρξης: 20.30. Τιμή εισιτηρίου: 10 & 7 ευρώ. Πληροφορίες: 25 71 10 30 / 22 44 54 55 Κρατήσεις: 77777745 (για Λεμεσό) / 25 71 10 30 (για Λευκωσία) 09 ΥΓ.

info ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ, ΠΑΝΘΕΟΝ RE-ENVISIONING CYPRUS, ΓΚΑΛΕΡΙ ΠΑΝΘΕΟΝ ΘΗΒΑΙΟΣ - ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ, ΕΝΑΛΛΑΞ από το Buenos Aires και η ορχήστρα Tanguisimo παρουσιάζουν το μυστήριο, νοσταλγικό, αισθησιακό και μαγικό κόσμο των Portenos και των Milongas, του παραδοσι- ακού αλλά και του σύγχρονου ταγκό. Τρίτη, 7 εκεμβρίου, ημοτικό Θέατρο Λάρνακας. Τετάρτη, 8 εκεμβρίου και Πέμπτη, 9 εκεμβρίου, Κινηματοθέατρο Παλλάς. Σάββατο & Κυριακή 11 & 12. Ώρα έναρξης: 20:00. Είσοδος: 30-25 «Ο Πιγκουίνος ή Το Ταξίδι του Αυτοκράτορα». Μια παράσταση για παιδιά από 3 μέχρι 9 χρόνων που παρουσιάζει το Ίδρυμα Πολιτιστικής ημιουργίας για Παι- διά και Νέους. Η ιστορία αναφέρεται σε ένα Πιγκουίνο ο οποίος εμφανίζεται σε ένα μικρό ψαροχώρι, κάπου στον «πολιτισμένο και αναπτυγμένο» κόσμο. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού πιστεύοντας ότι ο Πιγκουίνος χάθηκε και χωρίς να διερωτη- θεί γιατί, πού και πώς προσπαθεί να τον παραδώσει στο «Τμήμα Απολεσθέντων Αντικειμένων». Φαίνεται όμως ότι στη μικρή του πόλη κανένας δεν έχασε έναν Πιγκουίνο. Έτσι αποφασίζει να ψάξει μόνος του μέσα από τα σύγχρονα μέσα που έχει στη διάθεσή του (κυρίως το Ίντερνετ). Όταν ολοκληρώνει την έρευνα κα- ταλήγει σε μια μόνο λύση: Να πάρει τον Πιγκουίνο στο Νότιο Πόλο από όπου προέρχεται Η παραγωγή που δίνεται από το Θέατρο Αντίδοτο έχει μια πρωτοτυπία όσον αφορά την «πηγή» από όπου αντλείται το θέμα της. Εξετάζοντας και αναλύοντας ένα από τα πιο γνωστά αλλά παράλληλα «παραμελημένα» όσον αφορά τα «κατορ- θώματα» τους στο ζωικό βασίλειο ζώα, τον Πιγκουίνο, φτιάχνεται μια θεατρική πρόταση που θα έχει σαν τελικό στόχο έναν «ύμνο προς τη σύγχρονη μεγάλη ανάγκη που έχει ο άνθρωπος για επικοινωνία». Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Ξενάκης Κυριακίδης, τη μουσική ο Γιώργος Κάρβελλος και τα σκηνικά/κοστούμια η Κάθριν Μπέγκερ. Συμμετέχουν οι Αντρέι Κρού- πα, Μλάτεν Μαρίνκοβικ, Κυριακή Κονταξάκη. 12 εκεμβρίου 4.00μμ & 6.00μμ Στούντιο 8, Λεμεσός Πληροφορίες/ Κρατήσεις: 24 822677 (www.theatreantidote.com) Εισιτήριο: 10, 7. «Τραυματίες Καναπέ». Η Χαριτίνη Κυριάκου, η Παυλίνα Κωνσταντοπούλου και η Έλενα Παπαλεοντίου οι «Τραυματίες Καναπέ» δηλαδή εμφανίζονται στον Πο- λιτιστικό Σύνδεσμο Πάνθεον παρέα με τον Αντρέα Παπαπέτρου. Θα ακούσεις όμορφα τραγούδια, αγαπησιάρικες μελωδίες, αστείους στίχους σε μια παρεΐστι- κη ατμόσφαιρα με πολύ καλή διάθεση. Παραστάσεις: 19 & 20 εκεμβρίου 2010, 6 & 8 Ιανουαρίου 2011. Ώρα έναρξης 21.00, είσοδος 8 ευρώ. Πληροφορίες: Τηλ. 22670843 Σωκράτης Μάλαμας, Συναυλία. Ο τραγουδοποιός που διαθέτει δυναμισμό και εντελώς προσωπικό στίγμα και αναγνωρίσιμο μουσικό ύφος με τ αφηγηματι- κά τραγούδια του, τραγουδά ηλεκτρισμένο ροκ μπολιασμένο με τη δωρικότητα του λαϊκού, αλλά και την εσωτερικότητα της μπαλάντας. Μαζί του οι Μαρίνα α- κανάλη στο τραγούδι, Κλέων Αντωνίου ηλεκτρική κιθάρα, Θάνος Μιχαηλίδης τύμπανα, Γιάννης Παπατριανταφύλλου κοντραμπάσο, Νίκος Παραουλάκης νέι, κιθάρα, Φώτης Σιώτας βιολί, Κυριάκος Ταπάκης μπουζούκι, λαούτο. Παρασκευή 17/12, Θέατρο Ριάλτο, τηλ. 77777745. Είσοδος: 25-20 Re-Envisioning Cyprus, Μια εικαστική έκθεση και ένα βιβλίο. Μια κοινή προ- σπάθεια εικαστικών και ακαδημαϊκών να εξετάσουν την Κύπρο μέσα από το δικό τους φακό και όχι μέσα από επίσημους φακούς ή αφηγήσεις, με ενδιαφέρον τη φωτογραφία και το πώς αυτή μπορεί να συμβάλει στην κατανόηση του νησιού ΥΓ. 10

Η ΚΥΠΡΟΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ, ΗΜΟΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΕΝΤΡΩΝ από εννοιολογική άποψη. Οι συγγραφείς του Re-envisioning Cyprus προέρχονται από διαφορετικούς χώρους - ανθρωπολογία, κοινωνικές επιστήμες, ιστορία τέχνης, λογοτεχνία, πολιτιστική θεωρία και εικαστικές τέχνες. Χρησιμοποιούν διαφορετι- κές μεθόδους κάποιοι αναζητούν προϋπάρχουσες εικόνες, άλλοι δημιουργούν ή αναλύουν σύγχρονες εικόνες. Συγγραφείς και εικαστικοί που συμμετέχουν: Λουκάς Αντωνίου, Μελίτα Κούτα, Johanna Diehl, Anandana Kapur, Φάνος Κυριάκου, Ορέστης Λάμπρου, Χρυσταλλένη Λοϊζίδου, Peter Loizos, Miriam Paeslack, Χάρης Πελ- λαπαϊσιώτης, Νίκος Φιλίππου, Sondra Sainsbury, Στέφανος Στεφανίδης, Θεοπίστη Στυλιανού-Λάμπερτ, Κωνσταντίνος Ταλιώτης, ημήτρης Ταλιώτης και Ελένη Τσα- γκαρίδη. Η έκθεση διοργανώνεται από το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας (διοργανωτής) και το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου (συνεργάτης), σε σχεδιασμό και επιμέλεια των Peter Loizos (London School of Economics), Νίκου Φιλίππου (Πανεπιστήμιο Λευκω- σίας) και Θεοπίστης Στυλιανού-Λάμπερτ (Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου). Εγκαίνια 8 εκεμβρίου 2010, 20.00. ιάρκεια μέχρι 23 εκεμβρίου, στην γκαλερί Πάνθεον. Ώρες λειτουργίας: Τρίτη-Παρασκευή 10:00-13:00, Σάββατο 10:00-14:00. Τηλ. 22670843. Θηβαίος Μικρούτσικος, συναυλίες υο μουσικοί διαφορετικών γενεών ενώνουν τις φωνές τους ξανά μετά από 8 χρόνια μετά την πρώτη τους κοινή εμφάνιση. Πιο ώριμοι, με περισσότερες επιτυχίες και τραγούδια, μετρώντας δεκάδες κοινές συναυ- λίες όλο το καλοκαίρι που πέρασε, αισθάνονται ότι έχουν ακόμα πολλά να πούνε στο κοινό που τους αγαπά και τους αγκαλιάζει σε κάθε τους εμφάνιση. Από Κυριακή 26 εκεμβρίου 2010 μέχρι την Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011 στο Εναλλάξ στη Λευκωσία. Τηλ. 22430121 «Η Κύπρος στη Βενετία 1968-2009».. Στο ημοτικό Κέντρο Τεχνών Λευκωσίας -συνεργασία: Ίδρυμα Πιερίδη, παρουσιάζονται τα έργα των Κυπρίων καλλιτε- χνών που συμμετείχαν στην Μπιενάλε Tέχνης Βενετίας από το 1968 μέχρι το 2009. Πέρα από τη γνωριμία του ευρύτερου κυπριακού κοινού με το σημαντικό αυτό θεσμό και με το έργο των Κυπρίων καλλιτεχνών που έλαβαν μέρος κατά καιρούς, ο στόχος της έκθεσης αυτής είναι πιο σύνθετος: για πρώτη φορά, επι- χειρείται η τοποθέτηση των εθνικών αυτών εκπροσωπήσεων σε μια ιστορική συνέχεια, σε συνάρτηση με την ανάπτυξη της σύγχρονης τέχνης στην Κύπρο μετά το τέλος της αποικιοκρατίας, καθώς και σε σχέση με την εξελικτική πορεία του ίδιου του θεσμού της Μπιενάλε. Επιπρόσθετα, διερευνώνται κυρίαρχες τάσεις και ρεύματα, όπως αυτά διαφαί- νονται μέσα από τις συμμετοχές της Κύπρου, αλλά και σε αντιπαραβολή με τις εκάστοτε κριτικές συζητήσεις στο διεθνές περιβάλλον και αποκαθίστανται «χαμένες» πηγές, συγκεντρώνοντας ένα όγκο αρχειακού υλικού γύρω από την κυπριακή παρουσία και την ιδιαίτερη προσωπικότητα της διοργάνωσης. Πρόθεσή της δεν είναι να αναπαραστήσει πιστά όλες τις συμμετοχές του κυπρι- ακού περιπτέρου, αλλά να μεταφέρει ενδεικτικά και με σεβασμό στην αρχική παρουσίαση την ουσία των καλλιτεχνικών αυτών αναζητήσεων, επιδιώκοντας να αναδείξει την ιστορικότητα της κυπριακής παρουσίας μέσα στο θεσμό. Την έκθεση που επιμελούνται οι Λούλη Μιχαηλίδου και Γιάννης Τουμαζής, συνδιοργανώνεται από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, Πολιτιστικές Υπηρεσίες και το Ίδρυμα Πιερίδη και θα παρουσιάζεται στο ημοτικό Κέντρο Τεχνών Λευκωσίας, μέχρι τις 27 Μαρτίου 2011. Ώρες λειτουργίας: Τρίτη Σάββατο: 10:00-15:00, 17:00-23:00, Κυριακή: 10:00-16:00. 11 ΥΓ.

ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΠΑΡΠΑ ΦΩΤΟ: ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΑΝ ΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟ ΟΥΛΙ ΗΣ «αν δεν σοκάρεις τον θεατή δεν θα του κινήσεις την προσοχή» Το «θέατρο ένα» γιορτάζει την εκατοστή του παράσταση κι ο Ανδρέας Χριστοδουλίδης, ο ιδρυτής και καλλιτεχνικός διευθυντής του, κάνει μια αναδρομή στις σημαντικότερες στιγμές της πορείας του. Είναι με πολλά πράγματα που συνδέθηκε το «θέατρο ένα» μέσα στα χρόνια. Πρωτίστως όμως τ όνομά του ταυτίστηκε με τολμηρές παραγωγές και αντισυμβατι- κές επιλογές, οι οποίες προκάλεσαν τα όρια του κυπριακού κοινού. Ανέβασε έργα όπως το «Άγγελοι στην Αμερική» το οποίο χειριζόταν ζητήματα ευαίσθητα, όπως η ομοφυλοφιλία και το AIDS ή το «Madame Butterfly», όπου εμφανίστηκε ο πρώτος γυμνός άντρας στη σκηνή. Έκανε όμως κι άλλου είδους τολμήματα στην πορεία του. Επιδίωξε να υποστηρίξει την τοπική συγγραφική παραγωγή, ανεβάζοντας επι- θεωρήσεις και θεατρικά Κυπρίων, όπως το «TV 69» του Βάσου Φτωχόπουλου που σατίριζε την κυπριακή κοινωνία και το «Senza Storia» επίσης με την ίδια διάθεση του Νέαρχου Ιωάννου. Αυτές οι κινήσεις, παρά το ότι χαρακτηρίστηκαν κατά και- ρούς από επίσημους φορείς και μερίδα του κοινού ως «προκλήσεις για χάριν της πρόκλησης», όταν τις εξετάσει κανείς αναδρομικά συμβαδίζουν με τη βαθύτερη φιλοσοφία του Ανδρέα Χριστοδουλίδη. Ο ιδρυτής και βασικός σκηνοθέτης του θε- άτρου πήρε στα τέλη της δεκαετίας του 80 ένα μεγάλο ρίσκο. Άνοιξε τη δική του σκηνή σε μια εποχή κατά την οποία δεν ευδοκιμούσαν οι ανεξάρτητες πολιτιστικές κινήσεις, επειδή ήθελε να δώσει την ευκαιρία στο κοινό, αλλά και στον κόσμο του θεάτρου να έρθει σ επαφή με έργα καινούρια και πρωτοποριακά, που δύσκολα θα παίζονταν αλλού. Σήμερα, για να γιορτάσει τις 100 παραστάσεις που πέρασαν απ τη σκηνή του και τα 23 χρόνια λειτουργίας του «θεάτρου ένα», ο Χριστοδουλίδης κάνει ξανά μια επιλογή που δεν θα περίμενε κανείς, με διαφορετικές προθέσεις όμως. Ανεβάζει Αντιγόνη, το σπουδαιότερο όπως λέει αρχαίο κείμενο που γρά- φτηκε ποτέ. Συναντηθήκαμε στο «ορμητήριό» του, στα γραφεία του «θεάτρου ένα» στην παλιά πόλη. Ήπιαμε τσάι με άρωμα βανίλιας και κάναμε μια αναδρομή στις σημαντικότερες στιγμές της πορείας του. Πάλι κάνετε μια επιλογή που ανατρέπει τις προσδοκίες. Ανεβάζετε Αντιγόνη και μάλιστα σε κλειστό θέατρο. Εδώ και καιρό ήθελα να πειραματιστώ με αρχαίο δρά- μα σε εσωτερικό χώρο και ειδικά στο χώρο του θεάτρου ένα, όπου ο θεατής νιώθει κομμάτι της δράσης. ιαβάζοντας και προσπαθώντας να επιλέξω έργο από το αρχαίο δράμα επέλεξα την Αντιγόνη. Πέραν απ το ότι θεωρείται από πολλούς το πιο σπου- δαίο έργο που γράφτηκε ποτέ, ο μύθος που αφηγείται είναι τόσο συναρπαστικός, που ο θεατής ταυτίζεται ακόμη και σήμερα. Αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό. Εάν δεν ταυτιστεί ο θεατής, δεν παρασύρεται. Αυτό να υποθέσω είναι κάτι που σας το δίδαξαν τα 23 χρόνια πείρας; Όταν ανεβά- ζω ένα έργο δεν με ενδιαφέρει το ταξίδι αλλά ο προορισμός. Ο θεατής έρχεται να παρακολουθήσει μια παράσταση. εν τον ενδιαφέρει πώς έγινε. Τον ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Φυσικά είναι εξαιρετικό να υπάρχει μια καλή ομάδα και να υπάρχουν καλές σχέσεις. Όταν πρωτοϊδρύσατε το θέατρο, τι στόχους είχατε; Ήμουν ένας νέος σκηνοθέτης που μόλις είχε έρθει απ την Αγγλία. Υπήρχαν τότε δυο θέατρα, ο ΘΟΚ και το θέατρο του Βλαδίμηρου Καυκαρίδη. εν υπήρχε περίπτωση ένας νέος σκηνοθέτης να εργο- δοτηθεί είτε στο ένα είτε στο άλλο. Γιατί; Ουδέν σχόλιο. Πώς αντιδράσατε; Είχα το εξής μεγάλο δίλημμα ή να φύγω από την Κύπρο ή να κάνω κάτι δικό μου. Επέλεξα το δεύτερο, αν και μου είχαν υποσχεθεί από τον ΘΟΚ ότι δεν θα επιχορηγηθώ ποτέ! Μήπως υπερβάλλετε; Καθόλου. Αυτή τη βεβαίωση ακολούθησαν και οι απαραίτητες συμβουλές να αποχωρήσω από τα πάτρια εδάφη. Ήταν πολύ παράξενες οι συνθήκες τότε, αλλά επέμενα. Προσπάθησα να βρω χώρο, έπεισα το ήμο Λευκωσίας μετά από τεράστιους αγώνες να μου τον παραχωρήσει και δειλά-δειλά έβαλα τις βάσεις για μια καινούρια σκηνή. Ανεβάσαμε παραστάσεις, μας αγάπησε ο κόσμος και μετά από ένα- δυο χρόνια, άρχισαν να επιχορηγούν το ένα τρίτο του μισθού των ηθοποιών, παρά τις υποσχέσεις για το αντίθετο. Ποια ήταν η πρώτη παράσταση; Ο «Γυάλινος Κόσμος» του Τένεσι Ουίλιαμς με την Ιωάννα Σιαφκάλλη, τον Θουκυδίδη Μηχανικό, τον Αντρέα Βασιλείου και την Έλενα Παπαδοπούλου. Τα σκηνικά-κοστούμια ήταν του Σταύρου Αντωνόπουλου. Η πρόθεσή μου ήταν ν' ανεβάσω έργα με πρωτοποριακό τρόπο και να γνωρίσω και- νούρια έργα στο κυπριακό κοινό. Έργα που οι άλλοι δεν θα τολμούσαν να ανεβάσουν. Τι παίζονταν τότε στις σκηνές; Πιο πολύ κλασικό ρεπερτόριο. Π.χ. Ο Ψεύτης του Goldoni, Μιας Πεντάρας Νιάτα ή νεοελληνικό ρεπερτόριο, που φυσικά δεν ήταν κακό αλλά πολύ μέτριο. Κάνοντας μια ανασκόπηση πιστεύετε ότι βρίσκεστε σε καλό σημείο; Αυτή η πορεία που ξεκίνησε στα τέλη του 80, πού σας αφήνει σήμερα; Νιώθω ικανοποιημένος. Αυτά που ήθελα να κάνω, τα πέτυχα σε μεγάλο βαθμό. Το «θέατρο ένα» γνώρισε στο κοινό καινούρια πιο ακραία έργα. Επίσης πρωτοπορήσαμε σε σχέση με την τεχνική υποστήριξη. Επειδή προέρχομαι απ το θεατρικό περιβάλλον της Αγγλίας, όπου η τε- χνική κάλυψη είναι δυνατή, κουβάλησα μαζί μου αυτήν την αντίληψη και την εξέλιξα. Σκηνοθεσία γιατί σπουδάσατε; Αρχικά είχα σπουδάσει μηχανολογία στο Λονδίνο. Μετά ασχολήθηκα με το θέατρο. Πώς έγινε δηλαδή; Είμαι από την Αμμόχωστο. Μετά την εισβολή, έφυγα για τη Σου- ηδία, όπου έτυχε να βρω δουλειά στο θέατρο. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαγγελματική επαφή με το χώρο. Από μικρός μου άρεσε να σκηνοθετώ. ιοργάνωνα παραστάσεις στο δημοτικό, έκανα καραγκιόζη στους φίλους μου, αλλά ποτέ δεν μου πέρασε απ το μυαλό να το κάνω επάγγελμα. εν σκεφτήκατε ποτέ να γίνετε ηθοποιός; Ευτυχώς όχι. εν είμαι καλός ηθοποιός, ελπίζω να είμαι καλός σκηνοθέτης. Στη Σουηδία το έδαφος ήταν πρόσφορο. Έκανα διάφορα πράγματα. ούλεψα τεχνικός, έκανα τον κομπάρσο μέχρι που αποφάσισα να σπουδάσω σκηνοθεσία κι επέστρεψα στο Λονδίνο. Μετά ήρθατε στην Κύπρο και είπατε να τολμήσετε το δικό σας θέατρο. Φαντά- ζομαι την εποχή εκείνη πρέπει να ήταν μεγάλο ρίσκο. Τεράστιο, λαμβάνοντας υπόψη ότι δεν υπήρχαν και τα χρήματα. Τέλος καλό όλα καλά. Στην Κύπρο, το θέατρο είναι κομματοποιημένο. Πρέπει να ανήκεις σε παράταξη για να προωθη- θείς. Το αρνήθηκα σε κάθε στάδιο της καριέρας μου κι αυτό είναι κάτι για το οποίο είμαι πολύ περήφανος. Πόσο άλλαξαν τα πράγματα από τότε; Πιστεύω ότι έχουν ανοίξει πια αρκετοί δρόμοι και ορίζοντες για τους ανθρώπους του θεάτρου. Αυτό δυστυχώς που κάνει τεράστια ζημιά είναι οι τηλεοπτικές σειρές. Είναι ένας βραχνάς όχι μόνο για το κυπριακό θέατρο, αλλά και για την κυπριακή κουλτούρα γενικότερα. Είναι τόσο χαμηλό το επίπεδο και εισχωρεί στο σπίτι του καθενός. Τα παιδιά μεγαλώνουν με αυτό το επίπεδο πολιτισμού. Με το τελευταίο ενδεχομένως να κατηγορηθείτε για πολιτιστικό σνομπισμό εν είμαι ισοπεδωτικός. Αναγνωρίζω ότι οι ηθοποιοί έχουν ανάγκη από δεύτερη δουλειά και στο κάτω-κάτω δεν είναι όλες οι σειρές τόσο κακές. Ωστόσο, αυτό που παρατηρώ είναι ότι το επίπεδο του θεατή έχει κατέβει αρκετά την τελευταία δεκαετία κι αυτό πιστεύω οφείλεται στην κυπριακή τηλεόραση. Σ αυτό δεν έχει ευθύνη και το θέατρο έστω ελάχιστη; Αυτό που συζητάμε συχνά είναι ότι οι σκηνές ρεπερτοριακά πατούν σε ασφαλείς επιλογές. Μα δεν υπάρχουν ασφαλείς επιλογές. Εκεί που νομίζεις ότι είσαι ασφαλής δεν είσαι. Καταλάβατε τι κάνει μια παράσταση πετυχημένη; Η αμεσότητα και η ποιότητα. Την οποία πώς εξασφαλίζει κανείς; Με καλούς ηθοποιούς, σωστά τεχνικά μέσα, σο- βαρή σκηνοθεσία, ενδιαφέρουσα ενδυματολογία και σκηνογραφία. Ο ρόλος του σκηνοθέτη τι περιλαμβάνει; Τα πάντα. Ένας σκηνοθέτης μπορεί να πιά- σει ένα αριστούργημα και να το καταστρέψει ή να πιάσει ένα κακό κείμενο και να το κάνει μια αξιόλογη παράσταση. Παραστάσεις βλέπετε; Μου αρέσει να βλέπω παραστάσεις στην Αγγλία, ίσως επειδή σπούδασα εκεί. Ποια θα λέγατε ότι είναι η τάση σήμερα; Το σκληρό θέατρο το αποφεύγουν οι καινού- ριοι συγγραφείς. Αυτό είναι αποτέλεσμα της γενικής κρίσης που περνά ο πλανήτης τα τελευταία χρόνια, οικονομικής, κρίσης ταυτότητας, κρίσης ιδεωδών, κρίσης οικογενειακών θεσμών κ.τλ. Στην Κύπρο είναι άλλο το πρόβλημα. Οι θεατρικοί μας συγ- γραφείς δεν έχουν τη στενή σχέση που θα έπρεπε με το θέατρο. Είναι σχεδόν αδύνατο να ξυπνάς ένα πρωί και να αποφασίσεις ότι είσαι θεατρικός συγγραφέας. Θέλουμε όμως φυσικά να βοηθήσουμε την ντόπια θεατρική γραφή, γι αυτό και ανεβάζουμε κυπριακά έργα πολλές φορές που ίσως να έχουν τις αδυναμίες τους. Προσπαθούμε να τα βελτιώσουμε όσο είναι δυνατό. εν μπορείς να πεις ότι μια χώρα έχει θεατρική παράδοση αν δεν έχει θεατρική συγγραφή. Τότε δεν υπάρχουν οι ρίζες. Σας πέρασε ποτέ απ το μυαλό να γράψετε; Προσπάθησα, αλλά δεν τα κατάφερα. Το γράψιμο είναι ταλέντο, όπως τα πιο πολλά πράγματα. Είτε το έχεις, είτε δεν το έχεις. Η πρεμιέρα της Αντιγόνης θα δοθεί στις 16 εκεμβρίου στη κύρια σκηνή του «θεάτρου ένα» στη Λευκωσία. Στον ομώνυμο ρόλο η Μαργαρίτα Ζαχαρίου και Κρέοντας ο Μανώλης Μιχαηλίδης. (Τηλ. 22439838.)

ΤΟΥ ΛΕΥΤΕΡΗ ΜΟΥΜΤΖΗ φώτης σιώτας μία σύντομη σκιαγράφηση της μουσικής πορείας του Ελλαδίτη καλλιτέχνη Φώτη Σιώτα «Είναι αυτός που τραγουδά το Αερικό του Θανάση». Αυτά τα λόγια αναγκάστηκα να πω πολλές φορές για να εξηγήσω ποιος είναι ο Φώτης Σιώτας, κλασικό παράδειγμα του πώς μερικά τυχαία καταλήγουν να στιγματίζουν το όνο- μά σου στο ευρύ κοινό. Ο Φώτης δεν είναι απλά ένας βιολιστής που έτυχε να τραγουδήσει και το Αερικό του Θανάση Παπακωνσταντίνου αλλά ένας πολύ- πλευρος καλλιτέχνης που τα τελευταία 17 χρόνια έχει χαρίσει το δημιουργικό του εαυτό σε άπειρες ηχογραφήσεις, μπάντες και θεατρικές παραστάσεις. Πάντοτε με καλή διάθεση, χιούμορ και αστείρευτες ιδέες είναι ο άνθρωπος που όλοι οι μουσικοί αγαπούν και θέλουν να τον έχουν δίπλα τους. Ο Φώτης άρχισε τη μουσική του πορεία, όπως μου λέει, σε ηλικία έξι ετών τραγουδώντας στην παιδική χορωδία της Αγία Τριάδας στη Θεσσαλονίκη. Στα εννιά του γράφτηκε στο Κρατικό Ωδείο και άρχισε μαθήματα βιολί και τραγούδι. Στα δεκαεφτά του άρχισε να παίζει με μπάντες της πόλης, με πιο αξιοσημείωτους τους Ποδηλάτες του Μανώλη Φάμελλου. Από τα 1993 αρχί- ζει να παίζει με τον Σωκράτη Μάλαμα και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ήταν και οι δύο τότε στις αρχές της πορείας τους, όπως και ο Φώτης. Με τον Μάλαμα, με τον οποίο υπήρξαν και συγκάτοικοι τότε δεν θα δισκογραφήσει μέχρι το 2007, ενώ με τον Θανάση θα παίξει σε αρκετούς δίσκους με απο- κορύφωμα την παραγωγή του τελευταίου του δίσκου «Ο ελάχιστος εαυτός». Το 1995 ηχογραφεί μαζί με τους Αμερικανούς Chris & Carla (οι φωνές των The Walkabouts) ζωντανά στο Μύλο στη Θεσσαλονίκη. O δίσκος που παίρνει το όνομα Nights between stations κυκλοφορεί την ίδια χρονιά από την αμερι- κάνικη εταιρία Glitterhouse. Αμέσως ο Chris και η Carla του ζητούν να τους ακολουθήσει σε περιοδεία στην Αμερική. υστυχώς, για λόγους βίζας δεν καταφέρνει να πάει. Το 1998 δημιουργεί το συγκρότημα Ευοί Ευάν με τρεις άλλους μουσικούς με το οποίο συνθέτει τραγούδια, τραγουδά και παίζει βιολί. Ηχογραφούν δύο αξιόλογους δίσκους και μετά χωρίζουν. Ταυτόχρονα παίζει με τους Boomstate, οι οποίοι συνεχίζουν και σήμερα με διαφορετική σύνθεση. Το 2003 σμίγει με την παρέα που ονομάστηκε Γιάννης Αγγελάκας και οι επι- σκέπτες μαζί με άλλους 12-13 μουσικούς και κάνουν πρόβες για δύο χρόνια. Το 2005 κυκλοφορεί το «Από ω και Πάνω» ένας διπλός δίσκος στον οποίο ο Φώτης είχε προσφέρει αρκετά δημιουργικά. Τον ίδιο περίπου καιρό ζει και τη χρυσή εποχή της αλησμόνητης μπάντας του Θανάση Παπακωνσταντίνου «Λαϊκεδέλικα». Sancho 003 Το 2004 ο Φώτης αφήνει την πόλη του τη Θεσσαλονίκη και κατεβαίνει στην Αθήνα. Παράλληλα με τις άλλες ασχολίες αρχίζει μία συνεργασία με τη χορευ- τική ομάδα Sinequanon και την ίδια χρονιά ανεβάζουν το έργο «Ο Μυστικός είπνος» σε μουσική Θ. Παπακωνσταντίνου. Το 2007 με τον παλιό του φίλο Κώ- στα Παντέλη (πρώην Πίσσα και Πούπουλα και Ξύλινα Σπαθιά) τον Κωστάκη όπως τον αποκαλεί - δημιουργούν ένα πρωτότυπο ντουέτο, τους Sancho 003. Το Sanchο από το ον Κιχώτη που διάβαζε ο Φώτης εκείνο τον καιρό, λόγω μιας παράστασης που δεν έγινε ποτέ και το 003 από ένα λάθος του σχεδιαστή που χρησιμοποίησε τη φωτογραφία υπ αριθμόν 003 στην πρώτη τους αφίσα, βάζοντας τον αριθμό σαν μέρος του ονόματος. Από τότε το κρατήσανε. Κυκλοφό- ρησαν τον πρώτο τους δίσκο το 2009 με τίτλο «We Βuy Gold» μία συλλογή από όμορφα ορχηστρικά κομμάτια γεμάτα μελωδίες και αυτοσχεδιασμούς με έντονη την παρουσία των ζωντανών loops. Ο δίσκος έκανε αίσθηση στην πειραματική σκηνή της Ελλάδας όσο και του εξωτερικού με αποτέλεσμα να τους καλέσουν να παίξουν σε αρκετά εναλλακτικά φεστιβάλ. Το Φεβράρη του 2010 η κυπριακή Λουβάνα ίσκοι τους έφερε για συναυλίες στην Κύπρο από όπου έφυγαν με τις καλύτερες εντυπώσεις. Το καλοκαίρι που πέρασε οι Sancho έγραψαν μουσική για την παράσταση των Sinequanon «Ένα Aκόμα και Φύγαμε». Παρόν και εγγύς μέλλον Αυτές τις μέρες τρέχει και δεν προλαβαίνει. Έχει μόλις τελειώσει την παραγωγή του καινούριου δίσκου του Θ. Παπακωνσταντίνου η οποία τους πήρε δύο χρό- νια. ύο χρόνια ταξίδια από Αθήνα στο Μεταξοχώρι όπου είναι το σπίτι και το προσωπικό στούντιο του Θανάση. Ο δίσκος κυκλοφορεί με την ανεξάρτητη πα- τρινή δισκογραφική Inner Ear Records, διότι «η Lyra δεν πλήρωνε το κόστος του δίσκου» όπως μου λέει ο Φώτης. Παίζει τις τελευταίες του συναυλίες με τον πα- λιό του φίλο Σωκράτη Μάλαμα, τον οποίο αναγκάζεται λόγω έλλειψης χρόνου να εγκαταλείψει. Ανεβάζει καινούρια παράσταση και πάλι με τους Sinequanon, με τίτλο «Το Lose Lauterc» στη Θεσσαλονίκη όπου έχει όλη την επιμέλεια της μουσικής και επίσης μαζί με τον Κωστάκη παίζουν ζωντανά. Παίζει με τα παιδι- κά παραμύθια του στενού του φίλου ημήτρη Μπασλάμ. Χαίρεται το καινούριο του βιολί το οποίο δούλεψε χρόνια για να αποκτήσει. Και το πιο σημαντικό ετοι- μάζεται να γράψει καινούριο δίσκο με τους Sancho 003 που θα κυκλοφορήσει με την Conspiracy Records στο Βέλγιο. Και η ιστορία συνεχίζεται ΥΓ. 14

καταγράφοντας τη μνήμη H Mαρίνα Ολυμπίου Λυκούργου καταθέτει τη ζωγραφική μαρτυρία της στο εικαστικό τοπίο της Κύπρου Είναι σχεδόν μεσημέρι και πίνουμε τις τελευταίες γου- λιές ενός γλυκού εκλεπτυσμένου τσαγιού. Έχω ήδη δει τα αποσπάσματα από το βίντεο που θα προβάλει στην έκθεση, τα έργα ζωγραφικής που θα παρουσιάσει, αλλά και τον παράλληλο κόσμο της, όπως η ίδια τον αποκαλεί. Πρόκειται για ένα μέρος της εντυπωσιακής συλλογής των ορυκτών και κρύσταλλων που διαθέτει, τις φωτογραφίες για τον ζωντανό κόσμο των φυτών, αλλά και τις μαγευτι- κές φωτογραφίες από τα ταξίδια της κάτω απ τον τίτλο «Μια Σταγόνα Γυρίζει τον Κόσμο». Περού, Βοληβία, Ιν- δονησία, Καμπότζη, Ταϊλάνδη, ένα ταξίδι δικό της, όπως μου εξηγεί που δεν έχει τελειώσει ακόμα και που έχει σκοπό να καταγράψει την αρχαία τέχνη διαφορετικών λαών, αναζητώντας τη σχέση του ανθρώπου με τον χώρο και τον χρόνο. Είναι φανερό πως η Μαρίνα ανήκει στην καλλιτεχνική πάστα των αθόρυβων δημιουργών. Mε καθαρά ανθρω- ποκεντρική αντίληψη στο έργο της, αποκαλύπτει εύκολα τις ευαίσθητες πλευρές της πολύπλευρης προσωπικότη- τάς της όταν αναφέρεται στα έργα της, το σκεπτικό της, τις αγωνίες της, όταν διατυπώνει την άποψή της για όλα όσα την απασχολούν, τον πόλεμο, τη βία, τη φτώχεια, την απώλεια, την πείνα, την αρρώστια. Την ίδια στιγμή σε εντυπωσιάζει το ειλικρινές αίσθημα αγωνίας κι ανησυχί- ας για όλα όσα συμβαίνουν, την πληγώνουν, τη φοβίζουν και την ενοχλούν. Καταγράφει μου λέει τη μνήμη. Μαρτυρίες. Αυτό είναι το έργο της. Ό,τι έζησε κι ότι ένιωσε, όλα τα βιώματά της. «Ζωγραφική σημαίνει γράφεις τη ζωή. Κι αυτό ακριβώς κάνω έχοντας για μαρτυρία τις εικόνες μου, την άποψή μου». Η πρώτη καταγραφή της μνήμης γίνεται το 1974. Ένα τραυματικό γεγονός που τη σημαδεύει. Ήταν έξι χρόνων. Μια εμπειρία που την ώθησε δυο δεκαετίες αργότερα να κάνει την πρώτη της παρουσία στα εικαστικά, φτιάχνοντας το έργο «Η Τέχνη Είναι ικαιοσύνη», που παρουσιά- στηκε στο Pompidou, στο Παρίσι. Εκεί, σ αυτή την πόλη η Μαρίνα θα βρεθεί μόλις θα αποφοιτήσει απ το λύκειο. Της αρέσει το Παρίσι, τη γοητεύουν οι Γάλλοι φιλόσοφοι όπως ο Πασκάλ και ο Ντεκάρτ, αλλά κι η γαλλική λο- γοτεχνία μέσα απ την οποία θα θαυμάσει τον ελληνικό πολιτισμό. Τέχνη δεν θα σπουδάσει αμέσως. Κάνει αυτό για το οποίο έψαχνε απαντήσεις από μικρή. Σπουδάζει γεμολογία, έναν κλάδο της γεωλογίας με ειδίκευση στα ορυκτά και τους πολύτιμους λίθους κι όταν οι απορίες της αρχίζουν πια να βρίσκουν απαντήσεις, αποφασίζει να κάνει αυτό που αγαπά, σπουδάζοντας στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Παρίσι. «Η πρώτη μου δουλειά ήταν βασισμένη στη μνήμη του 74. Είναι περίεργο, αλλά τα παιδικά μου χρόνια τα χω συνδέσει μόνο με την Κερύνεια, εκεί όπου ζούσαμε. Τίποτ άλλο δεν θυμάμαι. Φύγαμε έχοντας φοβερές εικό- νες για το πώς ήρθαν οι Τούρκοι, πώς έζησα τον πόλεμο. Ήθελα λοιπόν αυτό τον πόλεμο να τον καταγράψω». Το έργο της βασίζεται στη μνήμη μέσα από μαρτυρίες καλλιτεχνών διεθνούς εμβέλειας, από τους οποίους ζητά την καταγραφή της μέρας του θανάτου τους, ανάμεσά τους οι Marina Αbramovic, Κώστας Γαβράς, Αλέκος Φα- σιανός, Christian Boltanski και Braco Dimitrijevic. Η ίδια θα πει πως έχει πεθάνει στα 6 της χρόνια «Η Τέχνη είναι ικαιοσύνη» λοιπόν, παρουσιάζεται στο Centre Georges Pompidou στο Παρίσι και περιλαμβάνει βίντεο, φωτογραφία, γλυπτική και εγκατάσταση. Κάτω από την ονομασία Day 1 το έργο αυτό είναι ένα από τα βίντεο που θα δούμε στην τωρινή της έκθεση με τίτλο «Αποσπάσματα από τη ζωή μιας μάνας». Το επιλέγει με άλλα δυο, ανάμεσα σε πολλά τα οποία έχει κάνει τα τε- λευταία 17 χρόνια, όλα κομμάτια της ζωής της, τα οποία θεωρεί τη σημαντικότερη δουλειά της. Συνθέτει λοιπόν τρεις ξεχωριστές διηγήσεις. Καταγραφές από την τουρ- κική εισβολή, μια ομάδα χορευτών στην ταράτσα ενός κτιρίου Νέας Υόρκης και εικόνες της κόρης της να παίζει με πετραδάκια σε μια παραλία της Κύπρου αφήνοντας τη συγκλονιστική κραυγή της Marinas Αbramovic για τίτ- λους του τέλους. Μου δείχνει την έκδοση του έργου «Η Τέχνη Είναι ικαι- οσύνη», η οποία συμπεριλαμβάνει φωτογραφικό υλικό. Η δική της ασπρόμαυρη φωτογραφία στη σελίδα καταγραφής της μνήμης της απεικονίζει ένα κορίτσι με εκφραστι- κά μάτια, την ίδια όταν ήταν μικρή. Σ αυτήν παρεμβαίνει τοποθετώντας αίμα που στεγνώνει, σχηματίζοντας έτσι κάθετες γραμμές. Γραμμές που συνοδεύουν από τότε όλα σχεδόν τα έργα που κάνει στον καμβά με την ερμηνεία τους να διαφοροποιείται. «Είναι η κόκκινη γραμμή της μνήμης, η κόκκινη γραμμή των ορίων, οι χορδές του ήχου, ο στόχος. Μπορεί να ναι μια απλή αφηρημένη γραμμή, μπορεί να ναι κι οι γραμμές του φωτός, στη γεωλογία έχουμε γραμμές συνεχώς, πάντα δούλευα με τόξα Τα τόξα είναι η σύγκλιση, η ένταση, ο διαχωρισμός». Η Μαρίνα ερευνά την εικόνα του ανθρώπου, την οπτική της αντίληψής της για τον κόσμο, τη στάση της ζωής της, της συμπεριφοράς της απέναντι στα πράγματα, μέσα από το πρίσμα της σχέσης φόρμας και χώρου, εκεί που όπως τονίζει παίζεται όλη η υπόθεση της ζωγραφικής. Όση ώρα κοιτάμε τους πίνακές της, καταθέτει διαφορετικές μαρτυρίες για τις πινελιές που βάζει σε κάθε καμ- βά. Ζωγραφίζει για τον πόλεμο, τον φόβο στα μάτια των παιδιών, τη βία και τις δολοφονίες, τις πεταλούδες του Ακάμα που έχουν εξαφανιστεί για αφανείς ήρωες και μελλοντικά θύματα. «Κανείς δεν αντιδρά κανένας δεν φοβάται». Είναι συγκλονισμένη όταν μου μιλά γι αυτά. «Θέλω να απομονώνω εικόνες στο τελάρο. Για μένα αυτό αποτελεί τέχνη. Μια περιπέτεια είναι η ζωγραφική, μια ανακάλυψη, μου λέει και μου δείχνει κάποιους πίνακες που δεν ξέρει ακόμα πώς θα είναι όταν τελειώσουν, τονίζοντας πως οι μορφές που σχεδιάζει είναι γεμάτα φορτι- σμένες με πολλή ένταση. Βλέπουμε τους πίνακές της και μου μιλά για τα τοπία και τη συσχέτισή τους με τους ήχους, τη μουσική, για την ανάγκη της να δημιουργεί μυθιστορία που ευστόχως ανα- γνώρισε ο Κωνσταντίνος Πρώιμος στα έργα της, για την ανάγκη της να ζωγραφίζει την ομορφιά. Και τα παιδιά στους πίνακές της; Οι φωνές τους που ακούγονται στα βίντεο της; «Με κάνουν να ανασαίνω. Όταν ακούς ένα μωρό τότε υπάρχει ελπίδα. Θα αφήσεις κάτι πίσω σου που ίσως κάνει τον κόσμο καλύτερο». ΥΓ. 16

ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΣΚΟΡ Η ΦΩΤΟ: ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ Info: Η έκθεση «Ζωγραφική Μαρτυρία» παρουσιάζεται στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης ιάτοπος από τις 8 εκεμβρίου 2010 μέχρι τις 22 Ιανουαρίου 2011. 17 ΥΓ.

ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΣΚΟΡ Η ΦΩΤΟ: ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΝΕΑΡΧΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ είμαστε ένα κοτέτσι στη μεσόγειο Ο συγγραφέας που γελά όταν γράφει τα έργα του και παίζει τα βράδια σε ροκ μπαντ δεν ηθικολογεί. Κι αν έχει περάσει κάποιο μήνυμα στα θεατρικά του, το χει κάνει κατά λάθος. Χαρακτηρίζεται από καυστική και κυνική γραφή, αυτοσαρκάζεται, υπερβάλλει, δηλώνει άθεος, φοράει κοστούμι τραπεζικού, έχει στο cv του ένα διδακτορικό και τώρα τελευταία πα- θιάζεται με την rock band που έκανε με κάτι φίλους παίζοντας κιθάρα και κλασικό αγγλικό ροκ στη Λεμεσό. Μετρά ήδη δέκα έργα, το τελευταίο του ανέβηκε το Νοέμβριο στο σανίδι, ενώ το επόμενο που θα δούμε θα ναι ένα psycho θρίλερ, το πρώτο που δεν θα ναι κωμωδία. Θα μου πει πως άρχισε να γράφει γιατί απεχθανόταν τον ρα- τσισμό. Το πρώτο του βιβλίο «Yes madam, Sorry madam» έχει ανέλπιστη επιτυχία. Γράφει το δεύτερο, το «Κίτρινο Κουκού- τσι» που ναι το αγαπημένο του και τότε του συστήνουν να γράψει ένα θεατρικό. Γράφει το «Senza Storia», το κάνει τσίρκο μου λέει, χωρίς να γνωρίζει τα πρέπει και τα μη της θεατρικής γραφής. Το δίνει στην Εθάλ και -φυσικά- απορρίπτεται, λόγω περιεχομένου και κυπριακής διαλέκτου. Θα το ανακαλύψει ο Χριστοδουλίδης στο ΕΝΑ, θα το βάλει σε σωστά θεατρικά κα- λούπια και θα γίνει η μεγαλύτερη επιτυχία του θέατρου. «Γράφω λαϊκό θέατρο, απευθύνομαι σε πολύ κόσμο», λέει εξη- γώντας πως δεν τον ενδιαφέρει να κάνει κοινωνική κριτική. «εν επιδιώκω να περάσω μηνύματα μεγάλα μέσα από τα έργα μου. ιακωμωδώ καταστάσεις, χωρίς να ηθικολογώ. Πιστεύω εξάλλου πως αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι η ψυχαγωγία. Αυτό είναι που έχουμε ανάγκη, αυτό επιδιώκω να προσφέ- ρω στο κοινό». Πώς αντιδρά το κοινό όταν παρακολουθεί έργα σας; Ένα μεγάλο μέρος του κοινού σοκάρεται, του αρέσει όμως και έρχεται ξανά στο θέατρο για να δει ένα καινούριο έργο μου. Υπάρχουν και κάποιοι που σοκάρονται και δεν ξαναπατούν. Παρόλο που δεν έχω σκοπό να θίξω κανέναν μέσα απ τα έργα μου, φαίνεται πως άθελά μου το πετυχαίνω, γιατί η κωμωδία θέτει υπό αμφισβήτηση θεσμούς και κατεστημένο. Σίγουρα ο δικός μου στόχος δεν είναι αυτός. Στόχος μου είναι να ψυχα- γωγήσω. Μέσα απ τη σάτιρα όμως προκύπτει και η κοινωνική κριτική. Περιμένατε ν αντιδράσει τόσο ο κόσμος όταν γράφατε το Senza Storia; Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα αυτό το τσουνάμι των αντι- δράσεων. Ήμουν άσχετος και εντελώς εκτός αντικειμένου όταν έγραψα το Senza Storia. Υπολόγιζα πως υπάρχει συντηρητισμός αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό όπως τελικά αποδείχτηκε. Αν και το υποψιαζόμουν, τέτοια διάσταση δεν περίμενα να πάρουν τα πράγματα. Κάποιοι ισχυρίζονται πως όσο παραπάνω ντόρος γίνεται για ένα έργο, τόσο μεγαλύτερη είναι η επιτυχία του. Προσωπικά δεν τα μετρώ έτσι τα πράγματα. Τι επιδιώκετε μέσα από τα έργα σας; Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να ψυχαγωγηθεί ο κόσμος, δεν ανήκω στην κατηγορία των συγγραφέων που θέλουν να πε- ράσουν μέσα από τα έργα τους μηνύματα. εν έχω τέτοιους στόχους. Αυτές τις ώρες που σατιρίζω τα άπλυτα όλων μας φυσικά και του εαυτού μου - τις απολαμβάνω και θέλω να τις μοιραστώ με το κοινό. Σας ενοχλεί η κριτική απ το συντηρητικό κοινό; εν με ενδιαφέρει να ικανοποιείται ο συντηρητικός και ούτε είμαι διατεθειμένος να προσαρμοστώ. Αν κάποιος ενοχλείται τόσο πολύ απ τα έργα μου, ας μην πάει να τα δει. Η ψευτοηθική και το θρησκευτικό ήθος δεν είναι του τύπου μου. Και ξέρεις τι; Αυτό που έχω προσέξει είναι πως ο συντηρητισμός χαρακτηρί- ζει τη μεσαία τάξη, ενώ οι λαϊκοί είναι πολύ πιο ειλικρινείς. εν διέπονται από δήθεν ηθική και καθωσπρεπισμούς. Όταν γράφετε εκτονώνεστε; Όταν με απασχολεί ένα θέμα το δουλεύω στο μυαλό μου, δεν συζητώ τίποτα άλλο παρά μόνο αυτό και όταν ολοκληρώσω τις πτυχές του κάθομαι και το γράφω χωρίς να έχω κανένα σχέ- διο άρα δεν είναι εκτόνωση είναι ενθουσιασμός παραπάνω. Αγωνιώ να το ξεκινήσω, να πλάσω χαρακτήρες, ανατροπές. Χρειάζομαι 5-6 ώρες δουλειάς για να το ολοκληρώσω. Αυτές τις ώρες γράφω και γελώ. Το διασκεδάζω εγώ ο ίδιος. Για ποιο πράγμα δεν έχετε γράψει ακόμα; εν είχα γράψει για το φαινόμενο της πάλης του αρσενικού με το θηλυκό, της πάλης του έρωτα δηλαδή. Θεωρώ πως όλα κα- ταλήγουν εκεί. Έγραψα λοιπόν ένα ερωτικό psycho θρίλερ, ένα σκληρό έργο, με δόσεις σχιζοφρένειας, που δεν είναι κωμωδία. Θα ανέβει από το Θέατρο Ανεμώνα. Η γραφή σας χαρακτηρίζεται από υπερβολή Ναι, γιατί σαν άτομο μ αρέσει η υπερβολή. Αν πάω για παρά- δειγμα κάπου που έχει κόσμο θα πω πως ήταν φίσκα, αν φάω κάτι καλό θα πω πως τρελάθηκα απ τη νοστιμιά του. ιακατέ- χομαι θα έλεγα από ένα παιδικό ενθουσιασμό. Τα βλέπω όλα σε βαθμό υπερθετικό. Αυτός είμαι Πώς θα χαρακτηρίζατε την κυπριακή κοινωνία; Είμαστε ένα κοτέτσι στη μεσόγειο με κάμποσες όρνιθες που κακαρίζουν. Το μέγεθός μας σαν χώρα, δεν δικαιολογεί το θόρυβο που κάνουμε. Είμαστε μια τριτοκοσμική χώρα από πλευ- ράς επιπέδου με το μορφωτικό μας επίπεδο να μη συνάδει με τα κατά κεφαλήν εισόδηματά μας. Κερδίζουμε περισσότερα απ ό,τι αξίζουμε. Έχουμε από την άλλη μια υπερπαραγωγή ατόμων με διπλώματα, βασισμένα στο μοτίβο τρία χρόνια στην Αγγλία κι ένα μάστερ, δεν έχουμε όμως διανοούμενους ανθρώπους, ενώ σαν λαός δεν έχουμε καθόλου γενικές γνώσεις. Θλι- βερό Έχουμε μια αγροτική νοοτροπία στη ψυχοσύνθεσή μας απ την οποία δεν έχουμε ακόμα απελευθερωθεί. Και οι σχέσεις αντρών - γυναικών; Οι άντρες έχουν ακόμα το οθωμανικό στιλ ενώ οι γυναίκες σύ- ζυγοι ακόμα κι απελευθερωμένες δεν έχουν καταλάβει πως συνεχίζουν να μην είναι ίσες μ αυτούς. Θεωρούν πως αν ο άντρας βοηθά λίγο στο σιδέρωμα και τα παιδιά είναι αρκετό. Οι Κύπριοι άντρες είναι άξεστοι στους τρόπους τους, κακομα- θημένοι και βαρυλάτες. Γι αυτό και οι γυναίκες δυσκολεύονται να βρουν συντρόφους μια που υπάρχουν πολλές και αξιόλογες τις οποίες δεν τις βοηθά το ανδροκρατούμενο σύστημα στην Κύπρο. Ποια θα είναι η επόμενη κωμωδία σας; Αν και παράδεισος η Κύπρος για ένα συγγραφέα δεν έχω τί- ποτα αυτή τη στιγμή στα υπόψη. Με απασχολεί όμως αρκετά έντονα το θέμα του ρατσισμού. Νιώθω πως έχω την ανάγκη να γράψω ένα αντιρατσιστικό έργο. 19 ΥΓ.

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΡΙΛΛΙ Η spam Παίρνω αυτά τα emails. Στην αρχή ήταν ένα τη βδομάδα, τώρα τελευταία είναι μέρα παρά μέρα, κάποτε κάθε μέρα. Αποστολέας είναι πάντα ο ίδιος, το περιεχόμενο του mail είναι πάντα το ίδιο. Ο εγκέφαλος πίσω απ τη δια- χείριση του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου μου το πετάει βεβαίως στα spam. Αλλά και πάλι. Ρωτάω καμιά δεκαριά φίλους. Εννιά αρνητι- κές απαντήσεις, κάποιες μετά συνοδεία της προβλεπόμενης, άλλοτε πετυχημένης συνή- θως όχι, καζούρας. Ένας μόνο το έχει λάβει. Κι αυτός, όχι ακριβώς. «Η γυναίκα μου», λέει, «τα στέλνουν στη γυναίκα μου». Σαστίζω λίγο. «Μου τα κάνει forward», συνεχίζει, θεωρώντας, προφανώς, πως η σιωπή μου κουκούλωνε μόνο την ερώτηση στην οποία έχει μόλις δώσει απά- ντηση, «μου τα έκανε δηλαδή. Μια δυο φορές. Έχει καιρό να πάρω», σταματά και σαν να θεω- ρεί τη φράση του ημιτελή, προσθέτει, «ή έχει καιρό να πάρει». Μέχρι πρόσφατα, η τακτική μου ήταν να τα διαγράφω χωρίς να τα ανοίγω. Σήμερα, είπα να ανοίξω ένα. Τα κείμενα εξαντλούνταν στην αναγραφή ενός συνδέσμου με το γνωστό γαλάζιο χρώμα που στην επαφή μετατρέπει το βέλος σε παλάμη. Το αγγίζω. Μου ανοίγει παρά- θυρο σε μια ιστοσελίδα με φωτογραφίες «πριν» και «μετά», σχεδιαγράμματα, γραφικές αναπαραστάσεις, δηλώσεις από ευχαριστημένους πε- λάτες. Υπάρχουν τρεις διαφορετικές επιλογές γλώσσας. Τα ελληνικά δεν είναι μία απ αυτές. Είναι κάτι χάπια. 100% φυτικά, 100% φυσικά, 100% ασφαλή. Παρέχουν 100% εγγυημέ- να αποτελέσματα. Αν δεν ψηλαφίσω τα 100% εγγυημένα αποτελέσματα τότε έχω 100% εγ- γυημένη επιστροφή των χρημάτων μου, (ή ίσως, εγγυημένη επιστροφή του 100% των χρημάτων μου - τα αγγλικά μου δεν είναι και τόσο καλά). εν χρειάζομαι συνταγή γιατρού για να τα αγοράσω και αν αγοράσω τώρα 4 μπουκάλια παίρνω τώρα 2 δωρεάν. Μπορώ να πληρώσω με Visa. Τι να προσμένω; Τον πρώτο μήνα της κατά- ποσης θα παρατηρηθεί μια, αδιευκρίνιστης τάξης, αύξηση. Το δεύτερο μήνα η αύξηση του μήκους θα είναι της τάξης της 1 ίντσας και η αύξηση του πάχους θα αγγίξει το 5%. Τον τρίτο με τέταρτο μήνα, εκτοξευόμαστε στις 3 ίντσες και 10% αντίστοιχα. Τον πέμπτο με έκτο μήνα επιτυγχάνονται οι μέγιστες τιμές, 4 ίντσες και 20%. εν υπάρχει πληροφόρηση για τον έβδομο μήνα και μετά. Αν εξαναγκαζόμουν να ει- κάσω, θα υπέθετα πως διατηρούνται εσαεί οι μέγιστες τιμές που επιτεύχθηκαν στην εκπνοή του εξαμήνου. Προσπαθώ να μετατρέψω στο κεφάλι μου τις ίντσες σε μια μονάδα μέτρησης περισσότερο οικεία, πιο χειροπιαστή. Τα καταφέρνω έπειτα από αρκετή ώρα και μόνο με τη μεσολάβηση κάποιας υπηρεσίας που μου προσφέρει το λο- γισμικό του κινητού μου τηλεφώνου. Για το επί τοις εκατό ποσοστό, εξακολουθώ να μην είμαι σε θέση να σχηματίσω ακριβή εικόνα. εν καταλαβαίνω. Γιατί εμένα; Γιατί τόση εμ- μονή; Πότε θα σταματήσει όλο αυτό; Γιατί θα σταματήσει αν ποτέ σταματήσει όλο αυτό; Σβήνω τον υπολογιστή. Σηκώνομαι απ το γρα- φείο, καληνυχτίζω τους συναδέλφους, ανοίγω την πόρτα μπροστά μου, την κλείνω πίσω μου, μπαίνω στο αυτοκίνητο, ανοίγω το ραδιόφωνο, ακούω ειδήσεις, το κλείνω, φτάνω σπίτι. Ανοί- γω την πόρτα, την κλείνω, αφήνω τα κλειδιά στο τραπέζι, το χαρτοφύλακα στον καναπέ, ξε- ντύνομαι, μπαίνω στο μπάνιο. Κάνω ντους που διαρκεί λίγο παραπάνω απ ό,τι συνήθως. Σκουπίζομαι, ψεκάζω αποσμητικό στις μα- σχάλες, βάζω σώβρακο και φανέλα, τηλεφωνώ στην πρώην γυναίκα μου. Το σηκώνει. «Γεια σου». «Γεια σου», απαντάει. «Τι νέα;». «Τα ίδια». «Τα παιδιά;». «Παραμένουν παιδιά». Αν και συ- νηθισμένος στο τραχύ κι απότομο ύφος της, δεν έχω συνηθίσει ακόμα το νιόφερτο πάθος της για πνευματώδη τρίμματα με τα οποία δεν παραλείπει να πασπαλίζει κάθε κουβέντα της. Αυτό το τελευταίο το κόλλησε απ τον Πέτρο, παρόλο που ούτε αυτός, ο 45άρης σκηνοθέ- της τηλεοπτικών εκπομπών με την γκριζωπή αλογοουρά και το αιωνόβιο μούσι, παρουσιάζει υποφερτές επιδόσεις στο πασπάλισμα. «Τι κάνει ο Πέτρος;», ρωτάω. «Να σου δώσω το τη- λέφωνό του να τα πείτε;», γρυλίζει και χωρίς να περιμένει απάντηση, «κοίτα, δεν είναι ώρα τώρα, έχουμε και δουλειές». Μου το κλείνει. Σηκώνομαι, χώνομαι στις πιτζάμες, μπαίνω στην κουζίνα, κόβω δυο σάντουιτς, ρίχνω ένα δάχτυλο ουίσκι στο ποτήρι, βρίσκω κάτι πατατάκια, τα κουβαλώ στο σαλόνι, ανά- βω την τηλεόραση, ξαπλώνω στον καναπέ, μασώ ψωμιά και πατατάκια, πίνω ουίσκι και λιωμένο πάγο, αλλάζω κανάλια, βρίσκω ένα, προσπαθώ να αυνανιστώ, δεν τα καταφέρνω, αλλάζω κανάλια, ξαναπροσπαθώ, αλλάζω κα- νάλια, αποκοιμιέμαι. Ξυπνάω στη μέση της νύχτας, ψαχουλεύω για το κινητό, γράφει 03:14 π.μ. και κανένα μήνυ- μα. Εκτινάσσομαι απ τον καναπέ. Σπεύδοντας προς το κρεβάτι, αποφασίζω ότι θα απαντήσω. Αύριο, πρωί πρωί, μόλις πάω στο γραφείο, θα ανάψω τον υπολογιστή, θα μπω στα mail μου, θα λοξοδρομήσω απ το inbox, θα βρεθώ στα spam, θα ψάξω, θα βρω τον αποστολέα, θα τον ανοίξω, θα πατήσω reply, θα κάτσω να στρωθώ και θα του γράψω. Ναι, αύριο, πρωί πρωί, θα του απαντήσω, είναι η τελευταία μου σκέψη, καθώς το σώμα μου γέρνει προς το υπέρδιπλο στρώμα μου. ΥΓ. 20