Η ΕΝΙΑΙΟΜΕΤΩΠΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΩΝ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ του Δημήτρη Α. Κατσορίδα H πρόταση του ΔΗΚΚΙ, αλλά και της ΑΚΟΑ για Αριστερό Μέτωπο(βλέπε Εποχή, 23/11/1997), ξεκινά από την ανάγκη να υπάρξει αντίπαλο δέος στην «εκσυγχρονιστική» και κεντροαριστερή στρατηγική, το οποίο όμως δεν μπορεί να συγκροτηθεί αποκλειστικά και μόνο από τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής-ριζοσπαστικής Αριστεράς, ούτε από την περιχαρακωμένη λογική του ΚΚΕ, το οποίο ουσιαστικά στην πράξη ακυρώνει κάθε τέτοια πολιτική συμμαχιών. Κατά συνέπεια, μόνοη τακτική ενότητα όλων των δυνάμεων της Αριστεράς μπορεί να συμβάλλει στην ανάσχεση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, ενώ ταυτόχρονα θα προσφέρει πολιτική έκφραση στις σκόρπιες κοινωνικές αντιστάσεις. Όμως, τι είναι το Ενιαίο Μέτωποπου αρνούνται ουσιαστικά να συγκροτήσουν όχι μόνο το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ, αλλά και τμήματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς; Ας μιλήσουμε, ξανά, για το Ενιαίο Μέτωπο Το Ενιαίο Μέτωπο (Ε.Μ.) είναι ένα από τα βασικά μέσα πάλης της εργατικής τάξης. Είναι μια συμφωνία για κοινή δράση, πάνω σ' ένα ορισμένο πεδίο, για ορισμένες κοινές επιδιώξεις και αποκλείει απόλυτα κάθε θυσία προγράμματος ή αρχών και κάθε λογής εγκατάλειψη των συμφερόντων της εργατικής τάξης στο όνομα της αστικής δημοκρατίας (Π. Πουλιόπουλος, 1976). Αυτό σημαίνει ότι οι ριζοσπαστικές δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς ή το επαναστατικό κόμμα, αν υπήρχε τέτοιο, μέσα στο Ε.Μ. διατηρούν στο ακέραιο το πρόγραμμα της ανεξάρτητης ταξικής πάλης για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Η δημιουργία, λοιπόν, του Ε.Μ. δεν είναι κάτι συμπτωματικό ή μια δόλια μανούβρα. Αντίθετα, γεννιέται από τις αντικειμενικές συνθήκες εξέλιξης του εργατικού κινήματος, αναπτύσσει την ενότητα και τη μαζικότητα των αγώνων και προάγει την ταξική συνείδηση. Ταυτόχρονα, το σύνθημα του Ε.Μ. αποτελεί έκφραση της επιθυμίας να εξασφαλιστεί σε όλες τις δυνάμεις της εργασίας η δυνατότητα ενός μετώπου αντίστασης ενάντια στην εργοδοτική και κυβερνητική επίθεση, παρά τη διαίρεση των πολιτικών οργανώσεων που στηρίζονται ή μιλούν στο όνομα της εργατικής τάξης (Η Κομμουνιστική Διεθνής, 1979, 1987). Γι' αυτό το Ε.Μ. αγκαλιάζει καθεμιά κι όλες μαζί τις οργανώσεις που αναφέρονται στην εργατική τάξη και το σοσιαλισμό, στο βαθμό βεβαίως που επιθυμούν να συμμετάσχουν στην πάλη: τα κόμματα και τις οργανώσεις της Αριστεράς, τα συνδικάτα, ακόμη και τους συνεταιρισμούς. Έτσι, στη φανερή προσχώρηση της εκσυγχρονιστικής ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ στη στρατηγική της αστικής τάξης, το ΔΗΚΚΙ και η ΑΚΟΑ προτείνουν, ουσιαστικά, στα άλλα κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς μια ενιαιομετωπικήαντιεκσυγχρονιστική πολιτική συμμαχία εναντίον της νεοφιλελεύθερης και συντηρητικής κυβερνητικής πολιτικής. Διότι, κατά πως φαίνεται, το ΔΗΚΚΙ και η ΑΚΟΑ έχουν αντιληφθεί ότι ενστικτωδώς οι εργαζόμενοι είναι πάντα «υπέρ της ενότητας», προκειμένου να αντιμετωπίσουν τη συστηματική επίθεση που έχει εξαπολύσει το κεφάλαιο εναντίον τους. Η ριζοσπαστική Αριστερά και το ζήτημα των συμμαχιών Το λάθος διαφόρων τμημάτων της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, όπως είναι το ΝΑΡ, δεν είναι η αντίληψή τους ότι υπάρχει η αναγκαιότητα χτισίματος ενός ανεξάρτητου επαναστατικού κόμματος, αλλά το γεγονός πως επειδή αδυνατούν να κερδίσουν την πλειοψηφία της εργατικής τάξης ή κάποιων μερίδων της, τορπιλίζουν τις προσπάθειες για δημιουργία του Ε.Μ. Όμως, αυτό δεν είναι μαρξιστική πολιτική. Αντίθετα, μια σίγουρη και σταθερή νίκη της σοσιαλιστικής ανατροπής προϋποθέτει την ύπαρξη μαζικού επαναστατικού κινήματος και κόμματος. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι ένα τέτοιο κόμμα θα έχει πετύχει να κερδίσει την εμπιστοσύνη της εργατικής τάξης πριν από την ανατροπή (Η Κομμουνιστική Διεθνής, 1979, σελ.56). Και η τακτική του Ε.Μ. βοηθά στην ενότητα της εργατικής τάξης και συνεπώς στην καλύτερη διάδοση των Σελίδα 1 / 5
επαναστατικών ιδεών. Αν μπορούσαμε να ενώσουμε τις μάζες κάτω από τη σημαία μας, παραμελώντας τις ρεφορμιστικές οργανώσεις (κόμματα ή συνδικάτα), δεν θα ετίθετο καν το ζήτημα του Ενιαίου Μετώπου.Διότι, η σοσιαλιστική επανάσταση δεν μπορεί να γίνει στηριγμένη στη βάση του Ενιαίου Μετώπουμε τις ρεφορμιστικές οργανώσεις, αλλά με την πολιτική καθοδήγηση μιας επαναστατικής πολιτικής, ενός επαναστατικού κόμματος, το οποίο έχει ως καθήκον την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από την επιρροή του ρεφορμισμού. Από τα προαναφερθέντα, λοιπόν, προκύπτει ότι για τους επαναστάτες δεν είναι αρκετό να έχουν μόνοσωστές ιδέες, ή επαναστατικές προθέσεις, αλλά να μπορούν να τις ενώνουν και με το εργατικό κίνημα. Διότι, μόνο μ' αυτό τον τρόπο μια ιδέα γίνεται κινητήρια δύναμη. Υπό αυτή την έννοια μια επαναστατική οργάνωση δεν είναι μόνο το έντυπο που εκδίδει και οι αναγνώστες του, εάν την ίδια στιγμή παραμένει έξω από τις διεργασίες του εργατικού κινήματος, παρατηρώντας τις εξελίξεις από το περιθώριο. Βέβαια, μπορεί κάποιος να δίνει συμβουλές στους εργαζομένους, καθώς επίσης και στα μαζικά ή ημιμαζικά κόμματα της Αριστεράς κι από το (πολιτικό) περιθώριο. Κάτι είναι κι αυτό. Το ερώτημα, όμως, παραμένει: Με ποιο τρόπο οι επαναστατικές ιδέες θα έρθουν σε επαφή με τις πλατιές μάζες; Πώς ο μαρξισμός μπορεί να γίνει, ξανά, ιδεολογία μαζών; (Γ. Μηλιός, 1996). Για να είμαστε και ειλικρινείς μεταξύ μας πρέπει να πούμε ότι η απομόνωση, πολλές φορές, των μικρών ομάδων και οργανώσεων καθορίζει τη σταθερή προσήλωσή τους στις αρχές. Όμως, αυτή η απομόνωση καθορίζει και την αρνητική πλευρά: την παρατήρηση του εργατικού κινήματος από μακριά. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι οι εργαζόμενοι που πείθονται από την ορθότητα των απόψεών μας ή και όταν ακόμη αποχωρούν από τα κόμματά τους, θα προσχωρήσουν εύκολα σε μια μικρή ομάδα. Τα παραδείγματαείναι πολύ κοντά μας: η πλειοψηφία των μελών του ΝΑΡ, όταν αποχώρησε από το ΚΚΕ, καθώς επίσης η σημερινή ΑΚΟΑ όταν διασπάστηκε από το ενιαίο ΚΚΕ (εσωτερικού), δεν προσχώρησαν σε καμία μικρή επαναστατική ομάδα, αλλά αντίθετα και οι δύο δημιούργησαν δικές τους οργανώσεις. Και φυσικά δεν νομίζω να θεωρούν ότι μόνο αυτές οι δύο ομάδες έχουν τις σωστές ιδέες ή ότι μόνο αυτές χτίζουν το επαναστατικό κόμμα. Διότι, πολύ πριν απ' αυτούς τους δύο πολιτικούς σχηματισμούς, οι τροτσκιστές, π.χ., για δεκαετίες ολόκληρες, και με πολύ περισσότερη συνέπεια πάλευαν για το χτίσιμο επαναστατικών κομμάτων (οι λόγοι της αποτυχίας δεν είναι του παρόντος). Η ταξική συνείδηση δεν ωριμάζει βάσει ενός προδιαγεγραμμένου σχεδίου, ούτε ευθύγραμμα. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι δεν είναι όλοι έτοιμοι να διακόψουν τις σχέσεις με τα κόμματά τους,είτε αυτό λέγεται ΠΑΣΟΚ είτε ΚΚΕ είτε ΣΥΝ είτε ΔΗΚΚΙ. Όμως, συγχρόνως υπάρχει η ανάγκη μιας οργάνωσης πάνω από κόμματα που να αγκαλιάζει όλη την εργατική τάξη. Κι αυτή μόνο το Ε.Μ. μπορεί σήμερα να τη δώσει. Για να αποσπαστούν οι χιλιάδες εργαζόμενοι από τη συντηρητική-νεοφιλελεύθερη πολιτική της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ πρέπει πρώτιστα να δείξουμε σ' αυτό τον κόσμο ότι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε ένα πλατύ Αριστερό Μέτωπο, το οποίο μπορεί να εκφράσει πολιτικά τους χιλιάδες δυσαρεστημένους από την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού και τη στρατηγική της λεγόμενης «κεντροαριστεράς». Αν τα πράγματα ιδωθούν κάτω απ' αυτή την οπτική γωνία, τότε απαιτείται μια αποφασιστική στροφή. Προς τα πού; Μα, «προς τις μάζες». Υπό αυτή την έννοια είναι αναγκαίο όχι μόνο να συγκροτηθεί το Μέτωπο της Αριστεράς και να έχουν όλοι μια θέση σ' αυτό, αλλά και να συμβάλλουμε στη συγκρότησή του, πιέζοντας συνεχώς προς αυτή την κατεύθυνση με κάθε τρόπο. Προς μια νέα υποταγή; Σελίδα 2 / 5
Ορισμένα τμήματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς ισχυρίζονται ότι «η πολιτική της ενότητας της Αριστεράς'» είναι μια συνθηκολόγηση και μια υποχώρηση στις αρχές, η οποία συμβάλλει σε μια «εκ νέου υποταγή, υπαγωγή των όποιων αντιστάσεων στον κυρίαρχο συνασπισμό εξουσίας» (Α. Δραγανίνος, 1997). Όμως, δεν έχουμε τίποτα να απαρνηθούμε. Απεναντίας, μπορούμε να συμβάλουμε στον καθορισμό συγκεκριμένης δράσης, συνθημάτων και προοπτικών στο πλαίσιο του Μετώπου της Αριστεράς, δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι δεν εγκαταλείπουμε τις αρχές και τις ιδέες μας και πως είμαστε έτοιμοι να διδαχτούμε από την κοινή δράση. Αντίθετα, σε μια σημαντική μερίδα του κόσμου της Αριστεράς υπάρχει ο κίνδυνος να προκαλέσουν την αγανάκτηση ενάντια σε όσους δεν επιδιώκουν την ενότητα των γραμμών του κόσμου της εργασίας, μηδέ εξαιρουμένου του ΚΚΕ και του ΣΥΝ, οι οποίοι στην πράξη τη διασπούν συνεχώς. Βέβαια, έχουν δίκιο όσοι ισχυρίζονται ότι η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ ήταν μια «πολιτική υποταγής στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ», η οποία κατέστρεφε τη δυνατότητα επαφής και επίδρασης με τα ριζοσπαστικά-εργατικά στρώματα της βάσης του ΠΑΣΟΚ (Α. Δραγανίνος, 1997). Όμως, η πολιτική συμμαχιών που ακολουθούσε το ΚΚΕ απέναντι στο ΠΑΣΟΚ δεν ήταν μια πολιτική ενιαιομετωπική, αλλά λαϊκομετωπική. Διότι το ΚΚΕ δεν έκανε συγκυριακές συμφωνίες πάλης με τις άλλες ρεφορμιστικές οργανώσεις, όπως ήταν το ΠΑΣΟΚ ή αργότερα η ΕΑΡ με την οποία συγκρότησε τελικά τον ΣΥΝ, αλλά εγκατέλειπε την ανεξαρτησία του στο όνομα των συμμαχιών. Ουσιαστικά, η συγκρότηση του Συνασπισμού ήταν μια εγκατάλειψη των ανεξάρτητων σκοπών της εργατικής τάξης και της Αριστεράς για σκοπούς γενικούς και αόριστους, όμως η «μεταρρύθμιση», και η «διαφάνεια» του αστικού καθεστώτος και η «ανάπτυξη» της (καπιταλιστικής) οικονομίας. Το άμεσο αποτέλεσμα της πολιτικής του ενιαίου Συνασπισμού ήταν η συγκρότηση της συγκυβέρνησης μαζί με το κόμμα της «Νέας Δημοκρατίας». Δηλαδή, ο Συνασπισμός της Αριστεράς (συμπεριλαμβανομένου και του ΚΚΕ) έγινε συνδιαχειριστής της κρατικής εξουσίας για την υπεράσπιση (και «κάθαρση»!!!) του αστικού συστήματος, χωρίς να αμφισβητεί καν τη νεοφιλελεύθερη αντεργατική πολιτική. Αυτοί, εξάλλου, ήταν και οι βασικοί λόγοι διάσπασης του ενιαίου ΣΥΝ: μια συμμαχία κομμάτων και οργανώσεων που δεν βασιζόταν στην αμοιβαία και ανοιχτή κριτική, αλλά στην αστική πολιτική και τον πολιτικαντισμό. Ας το επαναλάβουμε. Συγκυριακές πρακτικές συμφωνίες πάλης με τις μαζικές ρεφορμιστικές οργανώσεις είναι αναπόφευκτες και πολλές φορές υποχρεωτικές για τους επαναστάτες ή για ένα επαναστατικό κόμμα (εάν υπήρχε). Όμως, μακρόχρονες πολιτικές συμφωνίες μεταξύ των ηγεσιών των κομμάτων και οργανώσεων που συμμετέχουν στο Ε.Μ., χωρίς ένα καθορισμένο πρόγραμμα, χωρίς συγκεκριμένες υποχρεώσεις, χωρίς την ανεξαρτησία των οργανώσεων που συμμετέχουν σ' αυτό και χωρίς τη συμμετοχή των μαζών, αποτελούν καιροσκοπισμό(λ. Τρότσκι, 5/1/1934). Η πολιτική ενότητα πρέπει να στηρίζεται σε σαφείς αρχές και σε καθορισμένο πρόγραμμα. Οι συμβιβασμοί από τα πάνω, χωρίς βάση αρχών, καταλήγουν στη σύγχυση. «Βαδίζουμε ξεχωριστά, χτυπάμε μαζί». Αυτή, κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να είναι η δομή μιας ενιαιομετωπικής πολιτικής συμμαχιών, η οποία είναι αναγκαστικά περιορισμένη σε ορισμένα καθήκοντα, ιδιαίτερα σε αμυντικούς αγώνες. Τα ερωτήματα παραμένουν Μήπως με τη συγκρότηση του Αριστερού Μετώπου ακυρώνεται η προσπάθεια ανεξάρτητης οργάνωσης του συνασπισμού των εκμεταλλευόμενων και συνεπώς η προσπάθεια συγκρότησης ανεξάρτητου επαναστατικού κόμματος; Εδώ, κινδυνεύουμε να πάρουμε τον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης για ένατο. Από τη θέση πως ένα επαναστατικό κόμμα πρέπει να διατηρεί την ανεξαρτησία του, δεν μπορούμε να συναγάγουμε το συμπέρασμα πως είναι λάθος η προσχώρηση στο ενιαίο Μέτωπο. Διότι, τότε ξεχνάμε πως μια μικρή ομάδα ή οργάνωση απέχει πολύ από το να είναι μαζικό κόμμα. Σίγουρα μια ενιαιομετωπική πολιτική συμμαχιών δεν μπορεί να αντικαταστήσει το επαναστατικό κόμμα. Όμως, το βοηθά να ισχυροποιηθεί (με ό,τι αυτό σημαίνει). Το ερώτημα, λοιπόν, που προκύπτει είναι το εξής: πώς θα αποκαταστήσουμε την ενότητα της Αριστεράς, και/άρα του κόσμου της εργασίας; Σελίδα 3 / 5
Η ηγεσία του ΚΚΕ και του ΣΥΝ κάτι τέτοιο δεν το θέλει και απ' ό,τι φαίνεται ούτε μερίδες της ριζοσπαστικής Αριστεράς (για διαφορετικούς λόγους ο καθένας). Κι εδώ προκύπτει η μεγάλη αντίφαση. Ενώ από τη μια η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού, μέσω του «εκσυγχρονιστικού» του μανδύα, αυξάνει τη διάθεση των μαζών για ενότητα και αντίσταση, από την άλλη οι ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΣΥΝ κάνουν για άλλη μια φορά το τραγικό λάθος να αρνούνται την αποκατάσταση της ενότητας. Από τα προαναφερθέντα είναι δυνατό να συμπεράνουμε ότι δεν χρειάζονται, πλέον, αναβολές, φοβίες και ημίμετρα, αλλά μια τολμηρή στροφή για όλα τα τμήματα της Αριστεράς. Χωρίς μια ευρεία καμπάνια που θα στηρίζεται σε ένα καλά επεξεργασμένο πρόγραμμα, το οποίο θα πρέπει να ενοποιεί τις γραμμές του εργατικού-λαϊκού κινήματος, (γνωρίζοντας κάθε φορά τι σύνθημα ή τι αίτημα θα πρέπει να προβάλλει ενάντια στην υπονόμευση των εργασιακών σχέσεων, την ανεργία, την ελάττωση των μισθών και την υποβάθμιση της πόλης), με προοπτική τη χάραξη μιας εναλλακτικής πολιτικής παρέμβασης και πρότασης, που μόνο η επιτυχής πολιτική του Ενιαίου Μετώπου μπορεί να επιβάλλει, οι μικρές και σκόρπιες δυνάμεις της Αριστεράς από μόνες τους δεν μπορούν να βοηθήσουν στην ανασυγκρότηση του εργατικού ή οποιουδήποτε άλλου κινήματος και να αποκρούσουν τη νεοφιλελεύθερη επίθεση ή, ακόμα περισσότερο, να επιβάλλουν τις διεκδικήσεις του. Το στοίχημα της ηγεμονίας Η ουσίαμιας ενιαιομετωπικής πολιτικής συμμαχιών είναι η εξής: δείχνουμε στις μάζες και στις οργανώσεις που μιλούν στο όνομά τους την πραγματική θέληση να διεξάγουμε μ' αυτές την πάλη, έστω και για τους πιο μέτριους σκοπούς, εάν οι σκοποί αυτοί βρίσκονται στο δρόμο της ιστορικής εξέλιξης της εργατικής τάξης. Τα λάθη, κατά τη γνώμη μου, που θα πρέπει να αποφευχθούν στην πορεία συγκρότησης του Μετώπου της Αριστεράς είναι τρία: 1) Η συνεχής ανταλλαγή προτάσεων και επιστολών ανάμεσα στα κόμματα και στις οργανώσεις της Αριστεράς, η οποία ακυρώνει ουσιαστικά τη διάθεση για δράση μια και στην πράξη δεν υπάρχει κανένα αποτέλεσμα. 2) Να προβάλλονται συνθήματα, τα οποία δεν ανταποκρίνονται στη συνείδηση των μαζών. 3) Η συγκρότηση του Μετώπου να γίνει εις βάρος της ανεξαρτησίας των κομμάτων και των οργανώσεων που θα το απαρτίζουν. Έτσι, στο ερώτημα που τίθεται για το πώς μπορεί να λειτουργήσει το Μέτωπο της Αριστεράς(Μ.Α.), θεωρώ ότι η λειτουργία του πρέπει να είναι με όρους διαρκούςπαρέμβασης-παρουσίας και σε μια λογική συνολικής αντιμετώπισης των προβλημάτων και όχι περιστασιακά. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι οι οργανώσεις και τα κόμματα που θα συμμετέχουν σ' αυτό το Μέτωπο θα πρέπει να χάσουν την πολιτική και οργανωτική τους ανεξαρτησία. Αντιθέτως, θα πρέπει να διατηρούν απόλυτα το δικαίωμα να εκφράζουν, όχι μόνο πριν και μετά τη δράση, αλλά ακόμη και κατά τη διάρκειά της τη γνώμη τους πάνω στην πολιτική όλων των πολιτικών ρευμάτων χωρίς εξαίρεση. Επίσης, κάθε άτομο που θα συμμετέχει στο Μέτωπο της Αριστεράςθα πρέπει να έχει το δικαίωμα να επηρεάζει την πολιτική του Μετώπου. Έτσι, σε κάθε συνοικία, πόλη, εργοστάσιο κτλ., οι πολίτες που συμμετέχουν στο Μέτωπο της Αριστεράς οφείλουν να δημιουργήσουν, με μορφές αυτοοργάνωσης, Επιτροπές Πρωτοβουλίας με εκλεγμένους και άμεσα ανακλητούς αντιπροσώπους (Κατσορίδας, 1997, σελ. 167). Οι Επιτροπές Πρωτοβουλίαςείναι ο μηχανισμός της πάλης που αγκαλιάζει όλα τα τμήματα του πληθυσμού στον αγώνα τους ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό, ενώ ταυτόχρονα προσφέρουν τη δυνατότητα να συσπειρώσουν όλα τα τμήματα της εργατικής τάξης, ανεξάρτητα από κομματικές διαφορές. Επιπλέον, οι Επιτροπές Πρωτοβουλίας, ως όργανα βάσης, θα παίρνουν αποφάσεις με βάση την πλειοψηφία των ψήφων, χωρίς βέβαια να καταργείται η μειοψηφούσα άποψη, και με πλήρη ελευθερία Σελίδα 4 / 5
των κομμάτων, των τάσεών τους και των οργανώσεων ή κινήσεων που συμμετέχουν σ' αυτές και λειτουργούν. Τέλος, πρέπει να σημειώσουμε ότι οι Επιτροπές Πρωτοβουλίαςαποτελούν μια δομή που ευνοεί την ανάπτυξη μιας αυτόνομης δυναμικής εργατικής-λαϊκής αυτοοργάνωσης και δράσης. Για παράδειγμα, τέτοιες μορφές οργάνωσης θα μπορούσαν, αφού πραγματοποιήσουν συνδιασκέψεις κατά πόλεις, περιφέρειες, ομάδες παραγωγής κτλ., να καταλήξουν σ' ένα Συνέδριο όλων των Επιτροπών Πρωτοβουλίας, όπου θα εκλέξουν και τη νέα ηγεσία. Απέναντι δηλαδή, στα επιτελεία της άρχουσας τάξης, χρειάζεται να αντιτάξουμε το επιτελείο και το σχέδιο του Μετώπου της Αριστεράς. Οι Επιτροπές Πρωτοβουλίας θα δημιουργήσουν και θα αναδείξουν τους δικούς τους ηγέτες. Τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία θα επιδιώξουν να συνδεθούν με τον κόσμο των Επιτροπών Πρωτοβουλίας και μεταξύ τους, ενώ ταυτόχρονα θα δημιουργηθεί η ανάγκη να καταρτισθεί ένα πρόγραμμα, ένα σχέδιο, ένα νέο και ριζοσπαστικό επιτελείο-ηγεσία. Κλείνοντας αυτό το σημείωμα, θα επαναλάβω τη θέση μου ότι η ριζοσπαστική Αριστερά θα πρέπει να πρωτοστατήσει στη δημιουργία του Ενιαίου Μετώπου της Αριστεράς, προπαγανδίζοντας τις μορφές αυτοοργάνωσης των Επιτροπών Πρωτοβουλίας. Διότι, μόνο στη βάση του Ενιαίου Μετώπου μπορεί να τεθούν, ξανά, οι όροι για μια νέα ιδεολογική ηγεμονίατων απόψεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς μέσα στον κόσμο της εργασίας. Δεκέμβριος 1997 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ Δραγανίνος Α. (1997), «Η ευδαιμονία της μεγάλης Αριστεράς και η αντικαπιταλιστική πάλη», εφημερίδα Πριν, 7 Δεκεμβρίου. Κατσορίδας Δ. (1997), «Η θεωρία της Διαρκούς Επανάστασης σήμερα (Σκέψεις σχετικά με την επαναστατική στρατηγική στις προηγμένες χώρες του καπιταλισμού)», Θέσεις, Οκτώβριος-Δεκέμβριος, τεύχος 61. Κομμουνιστική Διεθνής (1979), Μανιφέστα, Θέσεις, Αποφάσεις του 3 ου Παγκόσμιου Συνεδρίου (22 Ιούνη-12 Ιούλη 1921), εκδόσεις Σοσιαλισμός, Αθήνα. Κομμουνιστική Διεθνής (1987), Θέσεις και Αποφάσεις του 4 ου Παγκόσμιου Συνεδρίου (5 Νοέμβρη-5 Δεκέμβρη 1922), εκδόσεις Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη, Αθήνα. Μηλιός Γ. (1996), Ο Μαρξισμός ως σύγκρουση τάσεων, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα. Πουλιόπουλος Π. (1976), Τα Λαϊκά Μέτωπα, ο 2 ος Παγκόσμιος Πόλεμος, η διχτατορία της 4 ης Αυγούστου, εκδόσεις Μαρξιστική Έρευνα, Αθήνα. Τρότσκι Λ. (5/1/1934), Θεμελιακά προβλήματα που αντιμετωπίζει το Ανεξάρτητο Εργατικό Κόμμα. Αδημοσίευτο κείμενο. Σελίδα 5 / 5