Παρουσια ζει η ε κδοση για ibooks της Σχολη ς Σαββα του

Παρουσια ζει η ε κδοση για ibooks της Σχολη ς Σαββα του Επι σης και σε PDF εντελω ς δωρεα ν! www.believechannel.org

13 Σεπτεμβρίου 19 Σεπτεμβρίου Σάββατο απόγευμα ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΔΆΦΙΟ ΜΝΉΜΗΣ: «Είπε προς αυτήν ο Ιησούς, Εγώ είµαι η ανάστασις και η ζωή, ο πιστεύων εις εµέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει.» Ιωάννη 11/ ια 25. Για τη µελέτη αυτής της εβδοµάδας, διαβάστε: Ιωάν. 11/ια 11, Ιωάν. 1/ α 1-4, Λουκά 8/η 54,55, Ιωάν. 5/ε 28,29, Ματθ. 5/ε 22,29, Ιωάν. 11/ια 38-44. Ως άνθρωποι απεχθανόµαστε τον θάνατο επειδή δηµιουργηθήκαµε για να ζούµε και όχι για να πεθάνουµε. Ο θάνατος είναι εισβολέας, µιας και δεν ήταν ποτέ στο αρχικό σχέδιο. Γι αυτό και κατά τη διάρκεια της επίγειας διακονίας Του, ο Ιησούς έδειξε ιδιαίτερη συµπάθεια σε εκείνους που πενθούσαν το θάνατο κάποιου δικού τους προσώπου. Όταν είδε τη χήρα της Ναΐν στην κηδεία του µονογενούς της γιου, «εσπλαγχνίσθη δι αυτήν και είπε προς αυτήν, Μη κλαίε» (Λουκά 7/ζ 13). Στον πληγωµένο πατέρα της δωδεκάχρονης που µόλις είχε πεθάνει, ο Χριστός είπε τα παρηγορητικά λόγια: «Μη φοβού, µόνον πίστευε» (Μάρκο 5/ε 36). Κάθε φορά που ο θάνατος χτυπά αγαπητά µας πρόσωπα, ο Ιησούς νιώθει τη θλίψη µας. Η ευσπλαχνική Του καρδιά κλαίει µαζί µε µας. Ο Χριστός όµως δεν σταµατά εκεί. Έχοντας νικήσει το θάνατο µε τη θυσία και την ανάστασή Του, κρατάει τα κλειδιά του άδη και υπόσχεται να αναστήσει όποιον πιστεύει σ Αυτόν, για να ζήσει αιώνια. Αυτή είναι κατά µακράν, η σπουδαιότερη υπόσχεση που έχουµε στο Λόγο του Θεού. Διαφορετικά, εάν ο θάνατος είχε τον τελευταίο λόγο, όλη η ζωή µας και τα όσα έχουµε πραγµατοποιήσει θα ήταν µάταια. 6

Κυριακή 14 Σεπτεµβρίου Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ Οι συγγραφείς της Παλαιάς Διαθήκης αναφέρουν ότι ο άνθρωπος είναι µία αδιάσπαστη ζωντανή ύπαρξη. Οι όροι σάρκα, ψυχή, και πνεύµα, περιγράφουν τον άνθρωπο ως µία ολοκληρωµένη οντότητα. Στην Αγία Γραφή επίσης συναντάµε διάφορες µεταφορές για την περιγραφή του θανάτου. Ανάµεσα σ αυτές είναι ο ύπνος που είναι και το πλέον πιο κατάλληλο σύµβολο για την περιγραφή της κατάστασης των νεκρών (δείτε Ιώβ 3/γ 11-13, 14/ιδ 12, Ψαλµ. 13/ιγ 3, Ιερ. 51/να 39, Δαν. 12/ιβ 2). Ο θάνατος είναι το τέλος της ζωής. Είναι µία κατάσταση αναισθησίας όπου δεν υπάρχουν σκέψεις, συναισθήµατα, πράξεις ή οποιουδήποτε είδους σχέσεις (Εκκλ. 9/θ 5,6,10, Ψαλµ. 115/ριε 17, 146/ρµς 4). Την εποχή του Ιησού όµως, η αντίληψη αυτή για τον θάνατο είχε επηρεαστεί από την ειδωλολατρία και το δόγµα της αθανασίας της ψυχής, ένα δόγµα που εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλο, τον τότε γνωστό κόσµο. Πώς περιέγραψε ο Ιησούς τον θάνατο του Λαζάρου; Δείτε Ιωάν. 11/ια 11... Αγνοώντας αυτήν, καθώς και άλλες περικοπές, πολλοί Χριστιανοί σήµερα ισχυρίζονται ότι ο Ιησούς πίστευε στην αθανασία της ψυχής, γιατί είπε στο ληστή στο σταυρό: «Αληθώς σοι λέγω, σήµερον θέλεις είσθαι µετ εµού εν τω παραδείσω» (Λουκά 23/κγ 43). Το νόηµα αυτού του εδαφίου αλλάζει εντελώς, ανάλογα τη θέση του κόµµατος. Σηµειωτέον, ότι τα αρχαία Ελληνικά κείµενα δεν είχαν σηµεία στίξης. Εάν το κόµµα τοποθετηθεί πριν το «σήµερον», όπως και είναι στις περισσότερες εκδόσεις, τότε ο Ιησούς και ο ληστής πήγαν στον Παράδεισο εκείνη την µέρα. Εάν όµως το κόµµα τοποθετηθεί µετά το «σήµερον», τότε ο Ιησούς διαβεβαιώνει τον ληστή για την µελλοντική του λύτρωση. Στην πραγµατικότητα, ο Ιησούς ήθελε να διαβεβαιώσει τον ληστή για την σωτηρία του, και όχι για το πότε θα πήγαινε στον ουρανό. Το κείµενο άλλωστε αυτό αποδεικνύει. Κατ αρχάς ο ληστής δεν ζήτησε να πάει αµέσως στον ουρανό, αλλά να Τον θυµηθεί ο Κύριος όταν έλθει µε τη βασιλεία Του. Επιπλέον, τρεις µέρες αργότερα ο Ίδιος ο Ιησούς είπε ότι δεν είχε πάει ακόµη στον Παράδεισο (Ιωάν. 20/κ 17). Συνεπώς, ούτε αυτό το εδάφιο δεν δηλώνει ότι οι ψυχές των νεκρών πηγαίνουν στον ουρανό µετά τον θάνατο. ΣΚΕΨΗ: Καθώς κατανοούµε ότι ο θάνατος είναι ένα είδος ύπνου, χωρίς συναίσθηση, γιατί η διδασκαλία της ανάστασης είναι ιδιαίτερα σηµαντική για µας; 7

Δευτέρα 15 Σεπτεµβρίου Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ Κατά την Δηµιουργία, «έπλασε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπο από χώµατος εκ της γης, και ενεφύσησεν εις τους µυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν» (Γέν. 2/β 7). Όσο ο Θεός διατηρεί την πνοή της ζωής των υπάρξεων, παραµένουν ζωντανές. Όταν όµως παίρνει την πνοή τους, πεθαίνουν και επιστρέφουν στο χώµα (Ψαλµ. 104/ ρδ 29, Εκκλ. 12/ιβ 7). Αυτό δεν είναι µία αυθαίρετη απόφαση του Θεού, αλλά το αναπόφευκτο αποτέλεσµα της αµαρτίας. Τα καλά νέα όµως είναι ότι µέσω του Χριστού, ακόµη και στο θάνατο, υπάρχει ελπίδα. Διαβάστε Ιωάν. 1/α 1-4. Τι λένε αυτά τα εδάφια για τη δύναµη του Ιησού να ανασταίνει νεκρούς; Ο Χριστός έχει ο Ίδιος µέσα Του τη ζωή, γιατί ο Ίδιος είναι η ζωή (Ιωάν. 14/ιδ 6). Είναι ο Δηµιουργός των πάντων και έχει τη δύναµη να δώσει ζωή σε όποιον θέλει (Ιωάν. 5/ε 21). Γι αυτό µπορεί και να αναστήσει νεκρούς. Πώς γίνεται η ανάσταση; Δείτε Λουκά 8/η 54,55. Σύµφωνα µε την Αγία Γραφή, η ανάσταση είναι η ανατροπή του θανάτου. Η ζωή αποκαθιστάται όταν η πνοή της ζωής επιστρέφει και πάλι από τον Θεό. Έτσι εξηγεί ο Λουκάς την ανάσταση της κόρης του Ιάειρου. Μόλις έµαθε ότι το δωδεκάχρονο κορίτσι πέθανε, ο Ιησούς είπε σε εκείνους που θρηνούσαν ότι το κορίτσι κοιµόταν. Τότε, «πίασας την χείρα αυτής, εφώναξε, λέγων, Κοράσιον, σηκώθητι. Και επέστρεψε το πνεύµα αυτής, και ανέστη παρευθύς» (Λουκά 8/η 54,55). Με τη θεϊκή εντολή του Ιησού, η ζωή που προέρχεται από τον Θεό επέστρεψε και πάλι στο κορίτσι. Η ελληνική λέξη «πνεύµα» που χρησιµοποιεί ο Λουκάς, έχει την έννοια του «ανέµου» της «ανάσας». Όπου η Αγία Γραφή χρησιµοποιεί αυτόν τον όρο σε σχέση µε τον άνθρωπο, ποτέ δεν δίνει την εντύπωση µιας οντότητας που µπορεί να υπάρξει µακριά από το σώµα. Σ αυτό το εδάφιο αναφέρεται ξεκάθαρα ως πνοή ζωής. ΣΚΕΨΗ: Πώς µπορούµε να εµπιστευτούµε τις υποσχέσεις του Θεού για αιώνια ζωή, τη στιγµή που ο θάνατος δείχνει να είναι ο νικητής; 8

Τρίτη 16 Σεπτεµβρίου Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΚΡΙΣΗ Από την µέχρι τώρα µελέτη µας θα µπορούσαµε να συµπεράνουµε ότι η ανάσταση θα γίνει µόνο σε µερικούς. Ο Ιησούς όµως µας διαβεβαίωσε ότι θα έρθει ο καιρός που, «πάντες οι εν τοις µνηµείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού» (Ιωάν. 5/ε 28,29). Πιστοί και άπιστοι, δίκαιοι και αµαρτωλοί, σωσµένοι ή µη, όλοι θα αναστηθούν. Όπως αναφέρει ο Παύλος, «µέλλει να γείνη ανάστασις νεκρών, δικαίων τε και αδίκων» (Πράξ. 24/κδ 15). Όλοι θα αναστηθούν, και θα έρθουν αντιµέτωποι µε µία από τις δύο αιώνιες καταλήξεις. Ποιες είναι αυτές; Ιωάν. 5/ε 28,29........... Το ότι όλοι θα αναστηθούν δεν σηµαίνει και ότι θα ζήσουν όλοι ευτυχισµένοι και αιώνια. «Και πολλοί εκ των κοιµωµένων εν τω χώµατι της γης θέλουσιν εξεγερθή, οι µεν εις αιώνιον ζωήν, οι δε εις ονειδισµόν και εις καταισχύνην αιώνιον» (Δαν. 12/ιβ 2). Η Αγία Γραφή µάς διδάσκει ότι ο Θεός θα κρίνει όλους τους ανθρώπους που έζησαν και θα αποφασίσει για την αιώνια κατάληξη του καθενός (Εκκλ. 12/ιβ 14, Ρωµ. 2/β 1-11). Η εκτέλεση της θεϊκής απόφασης δεν γίνεται µε τον θάνατο του κάθε ανθρώπου, αλλά µετά την ανάστασή του. Μέχρι τότε, τόσο οι δίκαιοι όσο και οι ασεβείς κοιµούνται στο χώµα χωρίς να έχουν καµία συναίσθηση. Η ανάσταση, από µόνη της, δεν είναι ούτε ανταµοιβή ούτε τιµωρία. Είναι η προϋπόθεση για την απολαβή της αιώνιας ζωής ή της αιώνιας καταδίκης. Αναφερόµενος στις δύο αναστάσεις, ο Ιησούς είπε ότι η κατάληξή µας θα αποφασιστεί βάση των ηθικών αρετών των πράξεών µας (καλές ή κακές). Αυτό ωστόσο, δεν σηµαίνει ότι η σωτηρία είναι εξ έργων. Απεναντίας, ο Ιησούς δίδαξε ότι η σωτηρία µας εξαρτάται αποκλειστικά από την πίστη µας σε Εκείνον ως τον Σωτήρα µας (Ιωάν. 3/γ 16). Γιατί λοιπόν τα έργα µας λαµβάνονται υπόψη; Επειδή αυτά δείχνουν εάν η πίστη µας στον Χριστό είναι ειλικρινής ή όχι (Ιακ. 2/β 18). Τα έργα µας δείχνουν εάν είµαστε νεκροί λόγω της αµαρτίας (Εφεσ. 2/β 1) ή «νεκροί µεν κατά την αµαρτίαν, ζώντες δε εις τον Θεόν, διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ηµών» (Ρωµ. 6/ς 11) ΣΚΕΨΗ: Ας αναλογιστούµε ποια θα είναι η δική µας αιώνια κατάληξη. Εάν υπάρχει κάτι που µας εµποδίζει να αποκτήσουµε την αιώνια ζωή, γιατί δεν επιλέγουµε, σήµερα κιόλας, να το ξεφορτωθούµε; Άλλωστε τι µπορεί να έχει µεγαλύτερη αξία από την αιώνια ζωή; 9

Τετάρτη 17 Σεπτεµβρίου ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ Αναφερόµενος στο θάνατο και στην τιµωρία των ασεβών, Ιησούς χρησιµοποίησε δύο Ελληνικούς όρους, «άδης» και «γέενα». Δεδοµένου της επικρατέστερης άποψης για την «κόλαση», θα πρέπει να κάνουµε µία προσεκτική µελέτη. Ο «άδης» έχει παρόµοια έννοια µε τον Εβραϊκό όρο «she ol», που είναι και ο πιο συνηθισµένος όρος της Παλαιάς Διαθήκης για τον κόσµο των νεκρών. Αυτές οι ονοµασίες αντιπροσωπεύουν τον τάφο ή το µέρος όπου πηγαίνουν όλοι όταν πεθαίνουν, και δεν εµπεριέχουν κανέναν υπαινιγµό για τιµωρία ή ανταµοιβή. Ωστόσο, υπάρχει ένα κείµενο στο οποίο ο άδης δείχνει να συνδέεται µε την τιµωρία, και βρίσκεται στην παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου. Διαβάστε Λουκά 16/ις 19-31. Ποιο είναι το βασικό δίδαγµα της παραβολής; (δείτε ιδιαίτερα τα εδ. 27-31) Γιατί είναι λάθος το να χρησιµοποιήσουµε αυτήν την παραβολή για να αποδείξουµε ότι οι άνθρωποι µετά τον θάνατο πηγαίνουν κατευθείαν στην κόλαση ή στον παράδεισο; Η παραβολή αυτή δεν εστιάζει στην µετά θάνατο κατάσταση του ανθρώπου. Η παραβολή αυτή βασιζόταν σε µία διαδεδοµένη αλλά αντιβιβλική αντίληψη που είχαν πολλοί εκείνη την εποχή. Ο Ιησούς ήθελε να δείξει µ αυτήν την παραβολή ότι το µέλλον µας καθορίζεται από τις αποφάσεις που παίρνουµε κάθε µέρα στη ζωή µας. Εάν τώρα απορρίψουµε το φως που ο Θεός µάς χορηγεί, µετά τον θάνατο δεν θα έχουµε καµία ευκαιρία. Κάθε προσπάθεια να θεωρηθεί αυτή η παραβολή κυριολεκτική, οδηγεί σε άλυτα προβλήµατα. Στην πραγµατικότητα, οι λεπτοµέρειες αυτής της παραβολής δείχνουν ότι τα λόγια του Ιησού είναι παραβολικά και όχι κυριολεκτικά. Ποιες ήταν οι προειδοποιήσεις του Ιησού σχετικά µε την κόλαση; Δείτε Ματθ. 5/ε 22, 29, 30, 23/κγ 33. Σε πολλές µεταφράσεις της Αγίας Γραφής, η λέξη «κόλαση» αναφέρεται από τον Ιησού έντεκα φορές. Για την ακρίβεια, χρησιµοποίησε τον όρο «γέενα» από το Εβραϊκό όνοµα Ge Hinnom, «η κοιλάδα του Εννόµ». Σύµφωνα µε την Παλαιά Διαθήκη σ αυτήν την κοιλάδα, στο νότιο µέρος της Ιερουσαλήµ, οι βασιλείς Άχαζ και Μανασσής έκαψαν τα παιδιά τους σε ειδωλολατρικές τελετές (Β Χρον. 28/κη 3, 33/λγ 6). Αργότερα, ο πιστός βασιλιάς Ιωσίας κατέστρεψε τα θυσιαστήρια (Β Βασ. 23/κγ 10). Εξαιτίας των αµαρτιών που διέπραξαν, ο Ιερεµίας προφήτευσε ότι ο Θεός θα έκανε αυτό το µέρος «φάραγξ της σφαγής» (Ιερ. 7/ζ 32,33, 19/ιθ 6). Έτσι, για τους Ιουδαίους, η κοιλάδα αυτή έγινε σύµβολο της τελικής 10

κρίσης και της τιµωρίας των ασεβών. Ο Ιησούς χρησιµοποίησε αυτήν την ονοµασία παραβολικά, χωρίς να δώσει λεπτοµέρειες όσον αφορά τον χρόνο και τον τόπο της τιµωρίας, όπως βλέπουµε σε άλλες περικοπές της Αγίας Γραφής. Συνεπώς, η κόλαση δεν είναι µέρος αιώνιας τιµωρίας. Πέµπτη 18 Σεπτεµβρίου Ο ΙΗΣΟΥΣ ΝΙΚΗΣΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ Γιατί η ανάσταση του Λαζάρου ήταν το αποκορύφωµα των θαυµάτων της επίγειας διακονίας του Ιησού; Δείτε Ιωάν. 11/ια 38-44. Αν και είχαν προηγηθεί δύο αναστάσεις, καµία δεν ήταν τόσο συγκλονιστική όσο αυτή. Ο Λάζαρος ήταν νεκρός για τέσσερις µέρες, γεγονός που επιβεβαίωσε η Μάρθα µπροστά στον τάφο. Ο Ιησούς έκανε το θαύµα την ηµέρα µπροστά σε πλήθος µαρτύρων από την Ιερουσαλήµ. Τα στοιχεία δεν µπορούσαν να αγνοηθούν. Ωστόσο, ακόµη πιο σηµαντική από την ανάσταση του Λαζάρου, ήταν η ανάσταση του Ιησού. Επειδή ο Ίδιος έχει µέσα Του την ζωή, δεν έχει µόνο τη δύναµη να ανασταίνει τους νεκρούς και να δίνει ζωή σε όποιον θέλει (Ιωάν. 5/ε 21), αλλά έχει και τη δύναµη να βάλει τη ζωή Του και να την λάβει πίσω (Ιωάν. 10/ι 17,18). Και αυτό το απέδειξε περίτρανα µε την ανάστασή Του. Τι σχέση έχει η ανάσταση του Χριστού µε την δική µας; Γιατί η ανάστασή Του είναι τόσο σηµαντική για την σωτηρία µας; Δείτε Α Κορ. 15/ιε 17-20. Η δύναµη του Χριστού να σπάσει τα δεσµά του θανάτου είναι αδιαµφισβήτητη. Αναστήθηκε από τον τάφο ως ο πρώτος καρπός εκείνων που πέθαναν πιστοί σ Αυτόν. Η ανάστασή Του είναι η εγγύηση της ανάστασης κάθε πιστού, γιατί Αυτός έχει τα κλειδιά του θανάτου (Αποκ. 1/ α 17,18). «Για τον πιστό ο Χριστός είναι η ανάσταση και η ζωή. Με το Σωτήρα µας η ζωή που είχε χαθεί εξαιτίας της αµαρτίας αποκαθιστάται. Επειδή Αυτός έχει ζωή µέσα Του για να ζωοποιεί όποιον θέλει. Έχει το δικαίωµα να χορηγεί αθανασία. Τη ζωή που κατέθεσε κατά την ενανθρώπισή Του την παίρνει πάλι και την προσφέρει στην ανθρωπότητα.» Ε. Χουάιτ, Ζ.Χ. σ. 757. ΣΚΕΨΗ: Όταν πέθανε ο Βλαδιµήρ Λένιν, πάγωσαν το σώµα του µε την ελπίδα ότι κάποια στιγµή θα µπορούσαν, µε τη βοήθεια της επιστήµης, να τον επαναφέρουν στη ζωή. Προς το παρόν οι δυνατότητες της επιστήµης δεν φαίνονται τόσο ευοίωνες. Ο θάνατος είναι τόσο ισχυρός που µόνο Εκείνος που δηµιούργησε τη ζωή µπορεί να την επαναφέρει. Πώς αυτή η αλήθεια µάς βοηθάει να εµπιστευόµαστε τον Ιησού ότι θα µας αναστήσει κατά την υπόσχεσή Του; 11

Παρασκευή 19 Σεπτεµβρίου Δύση ηλίου: 19:27 ΠΕΡΑΙΤΈΡΩ ΜΕΛΈΤΗ: Διαβάστε Ε. Χουάιτ, Ζ. Χ. σ. 751-757. «Και µέσα σ αυτήν την αναταραχή της γης, στη λάµψη της αστραπής και στο βρυχηθµό της βροντής, η φωνή του Υιού του Θεού καλεί τους κοιµωµένους αγίους. Παρατηρεί τους τάφους των δικαίων και, υψώνοντας µετά τα χέρια προς τον ουρανό, ο Χριστός τους φωνάζει: Ξυπνήστε, ξυπνήστε, ξυπνήστε, σεις που κοιµάστε στη γη και σηκωθήτε! Τη φωνή αυτή θα την ακούσουν οι νεκροί απ άκρη σ άκρη της γης. Και όσοι την ακούν θα αναζήσουν. Ολόκληρη η γη θα αντηχήσει από τον ήχο των βηµάτων της ατέλειωτης εκείνης στρατιάς από κάθε έθνος και φυλή και γλώσσα και λαό. Βγαίνουν από την φυλακή του Άδη, ντυµένοι µε την ένδοξη αθανασία, αναφωνώντας: Πού θάνατε το κέντρον σου; Πού άδη η νίκη σου; (Α Κορ. 15/ιε 55). Και οι ζώντες δίκαιοι µαζί µε τους αναστηµένους αγίους, ενώνουν τις φωνές τους σε µία παρατεταµένη χαρούµενη νικητήρια κραυγή.» Ε. Χουάιτ, Τ.Π.Σ., σ. 768,769. ΕΡΩΤΉΣΕΙΣ ΓΙΑ ΣΥΖΉΤΗΣΗ: 1. Όλους µας έχει προβληµατίσει αυτή η φαινοµενική οριστικότητα του θανάτου. Εάν, όπως οι περισσότεροι πιστεύουν, δεν υπάρχει Θεός, τότε δεν υπάρχει ελπίδα για ανάσταση και αιώνια ζωή. Εποµένως, ποιο είναι το νόηµα της ανθρώπινης ζωής; Ποιος είναι ο σκοπός εάν αργά ή γρήγορα όλοι πεθάνουµε και κάθε ανάµνηση χαθεί για πάντα; Πώς απαντάει η ανάσταση σ αυτό το άλυτο δίληµµα; 2. Ποιοι κίνδυνοι υπάρχουν στην θεωρία για την αθανασία της ψυχής; Γιατί ο Σατανάς θέλει να διαδώσει αυτήν την µη βιβλική άποψη; Ποιος ο ρόλος της στο θρησκευτικό πιστεύω για το τέλος του κόσµου; Σκεφτείτε από πόσες απάτες µάς προφυλάσσει η κατανόηση του θανάτου ως ύπνου µέχρι την ανάσταση. 12