Γεννήθηκα στο Κοπανάκι Μεσσηνίας. Κατοικώ στην Τρίπολη Αρκαδίας. Αγαπώ την ποίηση κι αυτούς που έχουν ανεμόδαρτη ψυχή. Τις άγρυπνες νύχτες μου στήνω χορό μαζί τους Η ευτυχία μου Ένας κόμπος δάκρυ!
2
Σαν νικηθεί η Aγάπη 3
Το έργο βραβεύτηκε στη Θεσσαλονίκη από την Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος (ΕΛΒΕ) στον 5 ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό. Γεωργία Ν. Αγγελοπούλου Παπαβασιλείου Ηλεκτρονική Επεξεργασία Εκτύπωση: Τροχαλιά Γεωργία Μεταμορφώσεως 19 Τρίπολη Τηλ.: 2710-242093 4
Στους εκλεκτούς 5
Σε κρατώ Δε θέλω να σου μιλήσω κι όμως τόσα σου λέω κάθε στιγμή. Δε θέλω να σ ακούσω κι όμως νιώθω τόσα να μου λες με τη σιωπή. Δε θέλω να σε βλέπω γιατί φοβάμαι πως θα λυγίσω ως το θρυμμάτισμα. Άσε άσε να σε κρατώ στη διπλωμένη μου ψυχή κι ας ζω στο άπλετο σκοτάδι. 6
γάπη μου, κανένας μα κανένας άνθρωπος δεν περιφρονεί τον ταπεινό εαυτό του, τις αδυναμίες του, αιτιατές ή αναίτιες. Κι αν κάποτε καταφέρει να κρύβει το βαθύτερο εγώ του, ψεύδεται. Δεν μπορεί να δαμάσει τις αταξίες του. Τις επιθυμεί κρυφά, βασανιστικά κι εύχεται να τολμήσει, να τις χαρεί. Αυτές που κρύβουμε, αυτές επιθυμούμε. Αυτές μας αγγίζουν, αυτές μας εξαγνίζουν. «Άμα χωρίσουμε, άμα σε χάσω» Δε σε άφησα να συνεχίσεις. Σου έκλεισα με την παλάμη μου το στόμα. Με κοίταξες με μουδιασμένο βλέμμα και είπα: «Σσσ Τίποτα για τα πριν και τα μετά. Τούτος ο χρόνος είναι δικός μας. Ολότελα δικός μας». «Ξελογιάστρα γυναίκα». 7
«Φόνισσα, να με πεις. Η αγάπη μου σκοτώνει.»το αρσενικό είναι υπόθεση θηλυκού γλυκέ μου. Ο άνδρας είναι υπόθεση γυναίκας.»και η γυναίκα γεννιέται. Γεννιέται μάγισσα. Μια μόνο μάγισσα, για κάθε άνδρα. Κι άλλη ποτέ καμιά.»γητεμένος, αιώνια αμετακίνητος, τη στέρνα της θ αποζητά. Δεν ξεδιψά κι ούτε που θέλει μ όλης της γης τους ποταμούς». Η ματιά σου έγινε θολή και πηχτή σαν σκοτάδι. Ανακάθισες οκλαδόν χωρίς να με απωθήσεις και με νανούριζες σιωπηλά. Ανακάθισα πάνω στις γάμπες μου και σου φιλούσα τα χέρια. Μοιάζαμε να ιερουργούμε σε μυστηριακή τελετή κάποιας θυσίας. Αναδεύτηκες. «Διώξε με, μάνα μου. Μη με κρατάς άλλο. Διώξε με. Μη με καταστρέφεις». 8
Άθελά μου σπάραξα σε τούτο το φόβο που ήρθε απρόσμενα. «Εδώ σ αυτή τη στροφή του κύκλου θέλω να είμαι εγώ ο νικητής. Λίγο πριν μπεις στο κατώφλι του χωρισμού μας, θα σε προλάβω, καλέ μου.»πρέπει σαν νικηθεί η αγάπη, να μου διδάξει τι σήμαινε ο θρίαμβός της». Ω! Όλα σαρκώθηκαν την ομορφιά. Ω! Όλα, ναι, έμειναν φονικά σημάδια ενός γλυκού μαρτυρίου. Η ηδονή της οδύνης. Η ουτοπική βεβαιότητα της ευτυχίας! Τι μικρό κι αθέατο πράγμα μπορεί να ναι «η συντέλεια» μέσα μας Κι ω! Η ζωή, θέλει χαλαρή λογική κάποτε κάποτε. Θέλει να της συγχωρείς τα γινάτια της. 9
Χρειάζεσαι δυνατές αντοχές, σοφία στο παιχνίδι του έρωτα για να επιβιώσεις. Με φίλησες στο μέτωπο και είπες: «Η αγάπη έχει αλλόκοτο πόνο όταν τη στερηθείς, αφού την έχεις γευτεί. Μοιάζει με θάνατο ο χωρισμός. Είναι τραγικά οδυνηρός. Αλλά δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν βαθιά, δε χωρίζουν, δεν ξεχνιούνται. Αντέχουν δυνατά. Τους κρατά ζωντανούς η απουσία. Περπατούν στο χνάρι της». «Ναι Ναι Αλλά οι αρτηρίες του κόσμου θέλουν βαρύ σπαθί και να χει διπλή κόψη. Από κεί και ύστερα, όλα πιο κάτω κι από το μέτριο. Ραγισμένες οι χαρές μας Και ο πόθος να μένει το τελευταίο ψέμα του κορμιού.»εγώ δε ζητώ τίποτα περισσότερο απ όσα η καρδιά σου μου έδωσε. Μη μου τα πάρεις εκείνα. Η πιο μεγάλη ευτυχία θα είναι να μπορώ να λέω με υπερηφάνεια: 10
»Αυτός μ αγάπησε.»αυτός άξιζε την αγάπη μου.»για μένα γεννήθηκε. Για κείνον γεννήθηκα.»ευχαριστώ τη ζωή, που μας χαρίστηκε!» Στιγμές μικρές, παμμέγιστες! Όλα φως κι όλα φωτιά. Δίχως σκοτάδι πουθενά. Και ήσουν για μένα ο Θεός! Δε λογαριάζω τώρα πια, πόσο πολύ σε εξιδανίκευσα. Περίσσευε η αγάπη μου! Ένιωθα πολύτιμη, αξιόλογη. Δικαίωσα την ύπαρξή μου. Αξιώθηκα το μεγαλείο της ψυχής! Ευτύχησα να λέω σ αγαπώ και μόνο «γυμνή» ως μ έλουσε και η δική σου αγάπη... Γυναίκα κι ωραία ως Άνθρωπος θέλω να μείνω πάντα. Να μείνω αυτό που δε θα θέλεις και ούτε θα μπορείς ποτέ, να το ξεχάσεις. Το. Ολάκερο!!! 11
Είμαι βέβαιη, αγάπη μου, πως οι άνθρωποι, ετοιμαζόμαστε σ αυτόν τον κόσμο για να δώσουμε μια στιγμή. Είναι η στιγμή, που έρχεται να κάνουμε την υπέρβαση του εαυτού μας. Αλλά σε κείνη την προσωπική αναζήτηση είναι αναγκαίο να διαφυλάξω προσεκτικά τον κόσμο του ονείρου. Τα σχήματα έπρεπε να πάρουν πάλι τη μορφή τους. Εσύ, θα έμενες ο στίχος που έφτιαξα στο ποίημά μου. Ένας στίχος αγνός σαν προσευχή που εξαγνίζει. Ναι. Έπρεπε να μείνεις παρελθόν. Μα τούτο, θα έχει μια γλυκύτητα. Εκείνη τη γλυκύτητα που όλα τα λειαίνει, όλα τα απαλύνει αλλά και όλα τα διαστέλλει. Και τούτη η διαστολή, σίγουρα θα με κάνει να επανέρχομαι, να ξαναζώ σε κείνο το διάλειμμα και να υπάρχω. 12
Θα μαζέψω όλες τις ενότητες και θα τις κλείσω σε μια παρένθεση. Θα τις ακουμπήσω σε μια άκρη της ψυχής μου και θα κρατώ τη θύμηση και τη νοσταλγία τους. Θα τις κρατώ σαν αγιασμένα φυλαχτά. Θα προσεύχομαι και σίγουρα θα εξαγνίζομαι σε τούτη την ουτοπική βεβαιότητα. Θα κουρνιάσω μέσα μου. Στην απόλυτη μοναξιά κι απόλυτη στέρηση θα ζήσω. Θέλω να σε κρατώ. Σε κείνη τη μοναχική σιωπή μου θα ψηλαφώ τα σκοτάδια της νύχτας για ν αγκαλιάζω τη ματωμένη σου ψυχή. Η σκέψη μου πιστά θα σε προστατεύει και θα ναι παντού για σένα ίσκιος, του δειλινού δροσιά. Δε θα μετανιώνω για τίποτα μαζί σου και ας μην μπορώ να κρατήσω τίποτ άλλο πιο ακριβό Ναι, θα προσπαθώ να συγκρατώ τα σχήματά μας έστω και μέσ από τη γοερή απουσία. Αλλά εμένα, έτσι που διάβηκε η ζωή μου, στιγμή να νιώσω τη χαρά που άστραψε κι έσβησε, θα την 13
κρατήσω τούτη την ευτυχία. Καθώς θα αισθάνομαι μελαγχολική και χαρούμενη, σημαντική και ασήμαντη, θα την κρατήσω. Στο μοιραίο μου χάος, να μη χυθώ Θα ξεφυλλίζω πολλές, πολλές φορές την ερημιά μου αλλά σε βεβαιώ, θα την κρατήσω. Ποτέ, ποτέ «Τ άγια τοις κυσίν»! 14
M υ σ τ ι κ ό Μου έλεγες σ αγαπώ. Σου έλεγα πιο σιγά, θα μας ακούσουν, θα ζηλέψουν, θα μας πονέσουν. 15
Γεννήθηκα στο Κοπανάκι Μεσσηνίας. Κατοικώ στην Τρίπολη Αρκαδίας. Αγαπώ το βιβλίο, τον άνθρωπο και θαυμάζω τη δημιουργία. Γράφω πηγαία, αυθόρμητα, αισθαντικά κάποιες λέξεις με ξεχωριστό ήχο. Επιθυμία μου, ν αγγίξει η ψυχή μου την ψυχή σου 16
17